Naznaczone smiercia - J D Robb (Roberts Nora)

J. D. ROBB

NAZNACZONE ŚMIERCIĄ

BliŜsza ciału koszula niŜ sukmana. JOHN RAY

Będzie czas zbrodni i czas tworzenia. T.S. ELIOT

PROLOG Śmierć uśmiechnęła się do niej i delikatnie pocałowała ją w policzek. Miał ładne oczy. Wiedziała, Ŝe będą niebieskie, ale nie takie, jak jej niebieska kredka. Codziennie wolno jej było przez godzinę rysować kredkami. Najbardziej ze wszystkiego lubiła kolorować obrazki. Mówiła trzema językami, ale miała kłopoty z dialektem kantońskim. Potrafiła rysować znaki pisma chińskiego, ubóstwiała kreślić linie i kształty. Ale trudno było dostrzec kryjące się za nimi słowa. Nie umiała zbyt dobrze czytać w Ŝadnym z języków i wiedziała, Ŝe martwi to człowieka, którego ona i jej siostry nazywały Ojcem. Zapominała to, co powinna pamiętać, jednak nigdy jej nie karał - w przeciwieństwie do innych, którzy pomagali Ojcu ją uczyć i troszczyć się o nią. Lecz kiedy pod jego nieobecność myliła się, robili coś, co sprawiało jej ból, aŜ cała się wzdrygała. Nie wolno jej było poskarŜyć się na nich Ojcu. Ojciec zawsze był dobry, tak jak teraz, kiedy siedział obok niej, trzymając ją za rękę. Nadeszła pora kolejnego testu. Razem ze swoimi siostrami była poddawana licznym próbom i czasami męŜczyzna, którego nazywała Ojcem, marszczył czoło albo smutno patrzył, kiedy nie potrafiła wykonać wszystkich poleceń. Podczas niektórych badań kłuł ją igłą albo podłączał jakąś aparaturę do jej głowy. Niezbyt lubiła te badania, ale kiedy je wykonywano, wyobraŜała sobie, Ŝe rysuje kredkami. Była szczęśliwa, chociaŜ czasami wolałaby, Ŝeby wyszli na dwór, zamiast udawać, Ŝe to robią. Trójwymiarowe symulacje były zabawne, najbardziej lubiła tę o pikniku z pieskiem. Ale zawsze gdy pytała, czy moŜe mieć prawdziwego

pieska, męŜczyzna, którego nazywała Ojcem, tylko się uśmiechał i mówił: „moŜe kiedyś”. Musiała się duŜo uczyć. WaŜne było, by opanowała wszystko, co naleŜało opanować, Ŝeby wiedziała, jak mówić, ubierać się i grać na instrumencie, jak dyskutować o wszystkim, czego się nauczyła, co przeczytała albo oglądała na ekranie podczas lekcji. Wiedziała, Ŝe jej siostry są mądrzejsze i bystrzejsze, ale nigdy jej nie dokuczały. Wolno im było codziennie bawić się razem godzinę rano i przed pójściem do łóŜek. To było jeszcze lepsze od pikniku z pieskiem. Nie rozumiała, co to samotność, a moŜe nie wiedziała, Ŝe jest samotna. Kiedy Śmierć ujęła jej dłoń, leŜała spokojnie, gotowa zrobić wszystko, co w jej mocy. - Ogarnie cię senność - powiedział do niej swoim miłym głosem. Dziś przyprowadził ze sobą chłopca. Lubiła, kiedy go przyprowadzał, chociaŜ jego obecność ją onieśmielała. Był od niej starszy, miał oczy tak samo niebieskie, jak męŜczyzna, którego nazywały Ojcem. Nigdy się nie bawił z nią ani z jej siostrami, ale nigdy nie traciła nadziei, Ŝe kiedyś to nastąpi. - Wygodnie ci, skarbie? - Tak, Ojcze. Uśmiechnęła się nieśmiało do chłopca stojącego obok łóŜka. Czasami wyobraŜała sobie, Ŝe jej mała sypialnia to komnata, podobna do tych, jakie są w zamkach, o których czasami czytała lub które widziała na ekranie. A ona była księŜniczką, na którą rzucono zły czar. Chłopiec zaś to ksiąŜę przybywający jej na ratunek. ChociaŜ nie była pewna, przed czym miałby ją ratować. Prawie nie poczuła ukłucia igły. Był bardzo delikatny. Na suficie nad jej łóŜkiem był ekran. Dziś męŜczyzna, którego nazywała Ojcem, pokazywał na nim sławne obrazy. Mając nadzieję, Ŝe sprawi mu tym

przyjemność, zaczęła wymieniać ich tytuły, w miarę jak się pojawiały, by po chwili zniknąć. - Ogród w Giverny 1902, Claude Monet. Fleurs et Mains, Pablo Picasso. Postać przy oknie, Salvador Da... Salvador... - Dali - podpowiedział jej. - Dali. Drzewka oliwne, Victor van Gogh. - Vincent. - Przepraszam. - Jej głos stał się niewyraźny. - Vincent van Gogh. Bolą mnie oczy, Ojcze. Głowę mam dziwnie cięŜką. - W porządku, skarbie. MoŜesz zamknąć powieki i się odpręŜyć. Trzymał ją za rękę, kiedy zapadła w sen. MęŜczyzna ściskał czule jej palce, kiedy umierała. Opuściła ten świat w pięć lat, trzy miesiące, dwanaście dni i sześć godzin po tym, jak się na nim pojawiła.

ROZDZIAŁ 1 Kiedy twarz jednej z najpopularniejszych gwiazd show - biznesu na naszej planecie i poza nią zostaje przemieniona w krwawą miazgę, stanowi to wiadomość dnia. Nawet w Nowym Jorku. Kiedy właścicielka tej sławnej twarzy zadaje napastnikowi kilka ciosów noŜem do filetowania, uszkadzając niezbędne do Ŝycia narządy wewnętrzne, jest to nie tylko wiadomość dnia, oznacza ona równieŜ pracę. Próba przesłuchania owej kobiety, reklamującej tysiące artykułów konsumpcyjnych, przypominała prawdziwą batalię. Porucznik Eve Dallas niecierpliwie przestępowała z nogi na nogę, czekając w urządzonej z wyszukaną elegancją recepcji Centrum Chirurgii Rekonstrukcyjnej i Kosmetycznej Wilfreda B. Icove'a, w pełni gotowa do wyruszenia na wojnę. Miała juŜ tego dosyć. - Jeśli im się wydaje, Ŝe trzeci raz odprawią mnie z kwitkiem, to się grubo mylą. - Za pierwszym razem była nieprzytomna. - Zadowolona z tego, Ŝe moŜe bezczynnie siedzieć w jednym z wygodnych foteli, w których człowiek cały się zapada, i popijać darmową herbatę, funkcjonariuszka policji Delia Peabody załoŜyła nogę na nogę. - I wieźli ją na salę operacyjną. - Ale za drugim razem nie była juŜ nieprzytomna. - LeŜała na sali pooperacyjnej. Dallas, upłynęło niespełna czterdzieści osiem godzin. - Peabody napiła się herbaty, zastanawiając się, co by sobie kazała zrobić, gdyby przyszła tu na operację kosmetyczną twarzy lub rzeźbienie figury. MoŜe zaczęłaby od przedłuŜenia włosów. Czysty zysk bez Ŝadnych wyrzeczeń, pomyślała, przeczesując palcami ciemne włosy obcięte na pazia. - A wydaje się dość oczywiste, Ŝe działała w obronie własnej.

- Zadała mu osiem ciosów noŜem. - Zgoda, moŜe nieco przekroczyła granice obrony własnej, ale obie wiemy, Ŝe jej adwokat będzie się upierał, iŜ jego klientka działała w obronie własnej, bojąc się o Ŝycie, przy zmniejszonej poczytalności. A ława przysięgłych mu uwierzy. - MoŜe kazałaby sobie dosztukować blond włosy, pomyślała Peabody. - Lee - Lee Ten to symbol. Ideał kobiecej urody, a tamten gość nieźle pokiereszował jej twarz. Złamany nos, zmiaŜdŜona kość policzkowa, zwichnięta szczęka, odklejona siatkówka. Eve w myślach odfajkowała poszczególne pozycje listy obraŜeń. Na litość boską, przecieŜ nie zamierzała oskarŜyć tej kobiety o zabójstwo! Przesłuchała sanitariusza, który udzielił Lee - Lee pierwszej pomocy, osobiście obejrzała miejsce wydarzenia i zabezpieczyła dowody. Ale jeśli nie zamknie dziś tej sprawy, znów będzie musiała się uŜerać ze sforą Ŝądnych sensacji dziennikarzy. Gdyby do tego doszło, chybaby się nie powstrzymała, by własnoręcznie nie przefasonować buzi Lee - Lee. - Jeśli porozmawia dziś z nami, zamkniemy sprawę. W przeciwnym razie oskarŜę jej adwokatów i pełnomocników o utrudnianie pracy wymiarowi sprawiedliwości. - Kiedy wraca Roarke? Eve zmarszczyła czoło i na chwilę przestając chodzić tam i z powrotem, spojrzała na swoją partnerkę. - Bo co? - PoniewaŜ jesteś strasznie rozdraŜniona... Bardziej niŜ zwykle. Podejrzewam, Ŝe to efekt braku Roarke'a. - Peabody westchnęła tęsknie. - Wcale ci się nie dziwię. - Nie cierpię z powodu braku czegokolwiek ani kogokolwiek - mruknęła Eve i znów zaczęła krąŜyć po recepcji. Była wysoka, miała długie nogi i nie czuła się najlepiej we wnętrzach urządzonych z przesadą. Miała włosy krótsze

niŜ partnerka, jasnobrązowe, lekko potargane, i pociągłą twarz o wielkich brązowych oczach. W przeciwieństwie do pacjentek i klientek Centrum Wilfreda B. Icove'a nie uwaŜała, Ŝe najwaŜniejsza jest uroda. Co innego śmierć. MoŜe rzeczywiście stęskniłam się za swoim męŜem, przyznała w duchu. To nie przestępstwo. Prawdę mówiąc, to chyba jedna z tych stron małŜeństwa, do której nadal próbowała przywyknąć ponad rok po ślubie. Teraz Roarke rzadko wyjeŜdŜał słuŜbowo na dłuŜej niŜ dzień lub dwa, ale tym razem jego nieobecność przeciągnęła się do tygodnia. Sama go do tego nakłaniałam, prawda? - przypomniała sobie. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, Ŝe w ciągu ostatnich miesięcy zaniedbał swoje obowiązki, by pomagać jej w pracy albo po prostu być przy niej, kiedy go potrzebowała. A kiedy człowiek jest właścicielem firm lub prowadzi interesy związane niemal ze wszystkimi gałęziami gospodarki, sztuki, show - biznesu i prace naukowo - badawcze w znanym nam wszechświecie, musi jednocześnie Ŝonglować wieloma piłeczkami. Powinna wytrzymać bez niego przez tydzień. PrzecieŜ nie jest kretynką. Ale niezbyt dobrze sypia. Postanowiła usiąść, ale fotel był okropnie przepastny, a do tego róŜowy! Wyobraziła sobie, jak ją połykają w całości wielkie, lśniące usta. - Co Lee - Lee Ten robiła w kuchni swojego trzypoziomowego mieszkania o drugiej nad ranem? - Chciała coś przegryźć? - Ma w sypialni autokucharza, drugiego w salonie, do tego po jednym w kaŜdym pokoju gościnnym, kolejnego w gabinecie i jeszcze jednego we własnej sali gimnastycznej.

Eve podeszła do okna. Wolała patrzeć na szary, deszczowy dzień niŜ na optymistyczny róŜ w recepcji. Jesień 2059 roku była mokra, zimna i nieprzyjemna. - Wszyscy, których udało nam się przesłuchać, oświadczyli, Ŝe Lee - Lee rzuciła Bryherna Speegala. - Byli niewątpliwie parą przez całe lato - przypomniała jej Peabody. - W kaŜdym programie o Ŝyciu sław i plotkarskim magazynie... Nie Ŝebym całe dnie oglądała takie audycje - zastrzegła się. - Racja. Według dobrze poinformowanych źródeł w zeszłym tygodniu rzuciła Speegala. Ale podejmowała go w kuchni o drugiej nad ranem. Obydwoje byli w szlafrokach, a w sypialni są dowody, świadczące o tym, Ŝe doszło między nimi do zbliŜenia. - Nieudana próba pogodzenia się? - Zgodnie z zeznaniami portiera, zapisem na dyskietkach ochrony i relacją jej osobistego androida Speegal przyszedł o dwudziestej trzeciej czternaście. Wpuściła go i odesłała androida do jego pomieszczeń, ale miał być na kaŜde zawołanie. Kieliszki do wina w salonie, pomyślała. Buty - jego i jej koszula. Jego leŜała na szerokim podeście schodów prowadzących na drugi poziom. Stanik wisiał na balustradzie na samej górze. Niepotrzebny był pies policyjny, by podąŜyć ich śladem albo wywęszyć, co się tam działo. - Pojawił się, wszedł do środka, wypili kilka lampek wina na dole, odbyli ze sobą stosunek płciowy. Nie ma Ŝadnych dowodów, Ŝe do czegokolwiek ją zmuszał. śadnych śladów szamotaniny, a gdyby facet zamierzał ją zgwałcić, nie zawracałby sobie głowy zaciąganiem jej na górę ani rozbieraniem. Zapomniała, jakie skojarzenia wywoływał w niej fotel, i usiadła.

- Idą na górę, kochają się. Potem schodzą na dół, do kuchni. Android słyszy jakiś hałas, pojawia się, zastaje ją nieprzytomną, a jego - martwego, dzwoni na pogotowie i policję. Kuchnia wyglądała jak pole bitwy. Przestronne pomieszczenie, urządzone na biało i srebrno, gdziekolwiek spojrzeć - krew. Speegal leŜał twarzą do podłogi w kałuŜy krwi. MoŜe przywiodło jej to na myśl, jak wyglądał jej ojciec. Naturalnie pokój w nędznym hotelu w Dallas nie był taki lśniący, ale strugi krwi były równie liczne, kiedy przestała zadawać ciosy noŜem. - Czasami nie ma innego wyjścia - powiedziała cicho Peabody. - Nie ma innego sposobu, by ratować Ŝycie. - Tak. - RozdraŜniona?, pomyślała Eve. Raczej staje się mazgajowata, skoro jej partnerka z taką łatwością odgadła, co zaprząta jej umysł. - Czasami nie ma innego wyjścia. Wstała z ulgą, kiedy do pomieszczenia wszedł lekarz. Zebrała informacje o Wilfredzie B. Icovie juniorze. Poszedł w ślady swojego ojca, sprawnie kierował licznymi oddziałami Centrum Icove'a. I znany był jako rzeźbiarz gwiazd ekranu. Cieszył się opinią dyskretnego jak ksiądz, potrafił czynić cuda jak czarodziej i był bogaty niemal jak Roarke. W wieku czterdziestu czterech lat był przystojny niczym amant filmowy, miał jasne, kryształowoniebieskie oczy, wydatne kości policzkowe, kwadratową szczękę, kształtne usta, wąski nos. Gęste włosy, sczesane z czoła, tworzyły po bokach złote fale. Był moŜe o dwa centymetry wyŜszy od Eve, mającej metr siedemdziesiąt osiem wzrostu, szczupły i wysportowany. Prezentował się elegancko w ciemnoszarym garniturze w perłowe prąŜki. Miał na sobie koszulę w kolorze prąŜków i nosił na szyi srebrny medalion na cieniutkim jak włos łańcuszku. Wyciągnął rękę do Eve i uśmiechnął się przepraszająco, ukazując idealnie równe zęby.

- Najmocniej przepraszam. Wiem, Ŝe pani czekała. Jestem doktor Icove. Lee - Lee... Pani Ten - poprawił się - jest pod moją opieką. - Porucznik Dallas z nowojorskiej policji. A to funkcjonariuszka Peabody. Musimy porozmawiać z pańską pacjentką. - Tak, wiem. Wiem, Ŝe juŜ wcześniej próbowały panie z nią porozmawiać, i jeszcze raz przepraszam. - Jego głos i zachowanie były równie nienaganne, jak on cały. - Jest teraz u niej adwokat. Obudziła się i jej stan jest stabilny. To silna kobieta, pani porucznik, ale doznała wielkiego wstrząsu, zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Mam nadzieję, Ŝe przesłuchanie potrwa krótko. - Wszyscy mamy taką nadzieję, nieprawdaŜ? Znów się uśmiechnął, a potem skinął głową. - Jest pod wpływem leków - ciągnął, kiedy szli szerokim korytarzem ozdobionym dziełami sztuki przedstawiającymi figury i twarze kobiet. - Ale w pełni poczytalna. Nie mniej od pani zaleŜy jej na tym przesłuchaniu. Wolałbym, Ŝeby odczekać jeszcze jeden dzień, a jej adwokat... No cóŜ, jak juŜ powiedziałem, to silna kobieta. Icove minął umundurowanego policjanta pilnującego drzwi do pokoju gwiazdy, jakby go nie widział. - Chciałbym być obecny podczas przesłuchania, by czuwać nad stanem pacjentki. - Nie widzę przeszkód. - Eve skinęła głową policjantowi. Weszła do sali, która przypominała apartament w pięciogwiazdkowym hotelu. Stało w niej dość kwiatów, by wypełnić nimi pół hektara Central Parku. Na jasnoróŜowych ścianach z lekko srebrzystym połyskiem wisiały podobizny bogiń. W części recepcyjnej stały szerokie fotele i błyszczące stoliki; goście mogli tu rozmawiać lub spędzać czas, oglądając to, co akurat pokazywano na ekranie.

Dzięki Ŝaluzjom w licznych oknach dziennikarze w helikopterach i pasaŜerowie powietrznych tramwajów, sunących po niebie, nie widzieli, co się dzieje w środku, natomiast z pokoju rozciągał się widok na rozległy park. Twarz

sławnej

gwiazdy,

leŜącej

w

róŜowej

pościeli

obszytej

śnieŜnobiałymi koronkami, wyglądała tak, jakby kobieta przeŜyła spotkanie z taranem. Sina skóra, białe bandaŜe, opatrunek przesłaniający lewe oko. Ponętne usta, dzięki którym sprzedano miliony błyszczyków, pomadek i sztyftów do warg, były opuchnięte i pokryte jakąś jasnozieloną maścią. Bujne włosy, za których sprawą ledwo nadąŜano z produkcją szamponów, odŜywek, balsamów, teraz zaczesane do tyłu, przypominały rudy mop. Kobieta spojrzała na Eve jedynym widocznym okiem, zielonym jak szmaragd. Skóra wokół niego wyglądała jak spalona słońcem. - Moja klientka bardzo cierpi - zaczął prawnik. - Znajduje się pod działaniem leków i wciąŜ jest w szoku. Domagam się... - Zamknij się, Charlie. - Głos kobiety był schrypnięty i syczący, ale adwokat zacisnął usta i umilkł. - Proszę mi się dobrze przyjrzeć - zwróciła się do Eve. - Ten skurwysyn nieźle mnie urządził! - Pani Ten... - Znam cię. Chyba cię znam. - Eve uświadomiła sobie, Ŝe głos kobiety jest syczący i schrypnięty, poniewaŜ Lee - Lee mówi przez zaciśnięte zęby. Ma złamaną szczękę - to z pewnością boli ją jak diabli. - Muszę znać twarze wszystkich, a ty... ty jesteś tą policjantką od Roarke'a. Co za ironia losu. - Porucznik Eve Dallas. A to detektyw Peabody, moja partnerka. - Przespaliśmy się cztery... nie, pięć lat temu. Podczas deszczowego weekendu w Rzymie. BoŜe, ale ten facet ma niespoŜyte siły. - W jej zielonym oku na chwilę pojawił się lubieŜny błysk. - Masz coś przeciwko temu? - Baraszkowaliście w ciągu ostatnich dwóch lat?

- Niestety nie. Był tylko ten jeden niezapomniany weekend w Rzymie. - W takim razie nie mam nic przeciwko temu. MoŜe porozmawiamy o tym, co zaszło między panią i Bryhernem Speegalem w pani mieszkaniu przedwczorajszej nocy? - Pieprzony sukinsyn. - Lee - Lee. - To delikatne upomnienie padło z ust lekarza. - Przepraszam, przepraszam. Will nie pochwala mocnych słów. Drań sprawił mi ból. - Zamknęła oczy i kilka razy wolno nabrała powietrza w płuca i je wypuściła. - BoŜe, naprawdę sprawił mi ból. Czy mogę prosić o trochę wody? Prawnik złapał srebrny kubek ze srebrną słomką i przytknął go do jej ust. Napiła się trochę, odetchnęła głośno, znów się napiła, a potem poklepała go po ręce. - Przepraszam, Charlie. Przepraszam, Ŝe kazałam ci się zamknąć. Nie jestem w najlepszej formie. - Nie musisz teraz rozmawiać z policją, Lee - Lee. - Kazałeś zablokować ekran, więc nie mam pojęcia, co o mnie gadają. ChociaŜ nie muszę oglądać telewizji, Ŝeby wiedzieć, co te dziennikarskie sępy i plotkarskie hieny o tym mówią. Chcę wszystko wyjaśnić. Chcę powiedzieć, co mam do powiedzenia. Do jej oka napłynęły łzy, kilkakrotnie szybko zamrugała powieką, by je powstrzymać. Dzięki temu zyskała u Eve kilka punktów. - Pani i pan Speegal byliście parą. Łączyła was bliska zaŜyłość. - Przez całe lato pieprzyliśmy się jak króliki. -

Lee

-

Lee...

-

zaczął

Charlie,

ale

jego

klientka

szybko,

zniecierpliwieniem machnęła ręką. Eve doskonale zrozumiała ten gest. - Powiedziałam ci, co się stało, Charlie. Wierzysz mi? - AleŜ naturalnie. - W takim razie pozwól, Ŝe powtórzę to tej policjantce od Roarke'a. Poznałam Bry, kiedy dostałam rolę w wideo, które kręcił tu, w Nowym Jorku, w

maju tego roku. Poszliśmy ze sobą do łóŜka jakieś dwanaście godzin po tym, jak nas sobie przedstawiono. Jest... Był - poprawiła się - niesamowity. Po prostu niesamowity. Głupi jak but i - jak się przekonałam wczorajszej nocy - brutalny jak... nie przychodzi mi do głowy odpowiednie porównanie. Znów pociągnęła łyk wody, a potem trzy razy wolno nabrała powietrza w płuca. - Dobrze się bawiliśmy, było nam wspaniale w łóŜku, duŜo o nas plotkowano. Zdaje się, Ŝe woda sodowa uderzyła mu do głowy. Chcę tego, nie zrobisz tamtego, pójdziemy tu, gdzie byłaś i tak dalej. Postanowiłam z nim zerwać. I zrobiłam to w zeszłym tygodniu. Uznałam, Ŝe lepiej, jak się rozstaniemy. Było fajnie, jednak nie ma co tego dalej ciągnąć. Wiedziałam, Ŝe trochę się wkurzył, ale zapanował nad sobą. Tak przynajmniej myślałam. Na litość boską, przecieŜ nie jesteśmy dziećmi, chodzącymi z głowami w chmurach. - Czy w tym czasie groził pani, posunął się do rękoczynów? - Nie. - Uniosła dłoń do twarzy i chociaŜ nadal mówiła opanowanym głosem, Eve zobaczyła, Ŝe palce Lee - Lee lekko drŜą. - Zachowywał się, jakby chciał powiedzieć: „No cóŜ, sam się zastanawiałem, jak to zakończyć, nasz związek się wypalił”. Poleciał do New LA, by wziąć udział w promocji filmów wideo. Więc kiedy zadzwonił, Ŝe wrócił do Nowego Jorku i chce do mnie wpaść, by porozmawiać, zgodziłam się. - Skontaktował się z panią tuŜ przed jedenastą wieczorem. - Nie mogę tego potwierdzić z całą pewnością. - Lee - Lee uśmiechnęła się krzywo. - Byłam na kolacji z przyjaciółmi w The Meadow. Z Carly Jo, Presty Bing, Apple Grand. - Rozmawialiśmy z nimi - odezwała się Peabody. - Potwierdzili, Ŝe jedli z panią kolację, oświadczyli, Ŝe wyszła pani z restauracji około dziesiątej. - Tak, wybierali się do klubu, ale ja nie miałam ochoty. Jak się okazało, nie wyszło mi to na dobre. - Znów dotknęła twarzy, a potem opuściła rękę.

Poszłam do domu i zaczęłam czytać scenariusz nowego filmu wideo, który przysłał mi mój agent. Cholernie nudny... Przepraszam, Will... Więc kiedy Bry zadzwonił, miałam ochotę z kimś się spotkać. Wypiliśmy trochę wina, porozmawialiśmy o tym i o owym, zrobił parę tych swoich sztuczek. Znał kilka całkiem dobrych - powiedziała nieco Ŝartobliwie. - No więc poszliśmy na górę na małe bara - bara. Potem powiedział coś w rodzaju: „Kobiety nie mówią mi, kiedy mam pakować manatki”. I Ŝe poinformuje mnie, kiedy mu się znudzę. Skurwiel. Eve obserwowała twarz Lee - Lee. - Wkurzył panią. - Wielki bohater. Przyszedł do mnie i zaciągnął mnie do łóŜka, Ŝeby mi to oznajmić. - Na jej posiniaczonej twarzy pojawiły się wypieki. - A ja mu na to pozwoliłam, więc jestem równie wściekła na siebie, jak na niego. Nic nie powiedziałam. Wstałam, złapałam szlafrok i zeszłam na dół, Ŝeby się uspokoić. W moim fachu opłaca się, i to bardzo, nie robić sobie wrogów. No więc poszłam do kuchni, Ŝeby ochłonąć, zastanowić się, jak to wszystko rozegrać. Pomyślałam sobie, Ŝe moŜe usmaŜę omlet z białek. - Chwileczkę - przerwała jej Eve. - Wstała pani z łóŜka, zła, i postanowiła sama usmaŜyć jajka? - Tak. Lubię gotować. Dobrze mi się wtedy myśli. - Ma pani w swoim mieszkaniu co najmniej dziesięć autokucharzy. - Lubię gotować - powtórzyła. - Nie widziałaś Ŝadnego z moich programów kulinarnych? Naprawdę wtedy gotuję, moŜesz spytać kogokolwiek z ekipy. Jestem więc w kuchni, chodzę tam i z powrotem, chcąc się na tyle uspokoić, Ŝeby móc rozbić kilka jajek, kiedy on wparowuje, nabuzowany jak nie wiem co. Lee - Lee spojrzała na Icove'a, który podszedł do łóŜka i ujął jej dłoń. - Dziękuję, Will. Z dumną miną oświadczył, Ŝe jak płaci dziwce, mówi jej, kiedy ma się wynieść. Mnie traktował tak samo. Czy nie kupował mi

biŜuterii, nie dawał prezentów? - Udało jej się wzruszyć ramieniem. - Nie pozwoli mi rozgłaszać wszem wobec, Ŝe puściłam go kantem. Sam mnie puści kantem, kiedy będzie mnie miał dość. Powiedziałam mu, Ŝeby się wynosił, bo nie chcę go tu widzieć. Pchnął mnie, ja pchnęłam jego. Zaczęliśmy się na siebie wydzierać i... Jezu, nie zorientowałam się, co się święci. Następne, co pamiętam, to Ŝe znalazłam się na podłodze i Ŝe bolała mnie twarz. Czułam krew w ustach. Jeszcze nikt nigdy mnie nie uderzył. Jej głos stał się jeszcze bardziej drŜący i ochrypły. - Nikt nigdy... Nie wiem, ile razy mnie uderzył. Chyba udało mi się wstać i próbowałam uciekać. Przysięgam, Ŝe nie pamiętam. Próbowałam się czołgać, zaczęłam krzyczeć. Złapał mnie. Prawie nic nie widziałam, krew zalewała mi oczy, czułam potworny ból. Myślałam, Ŝe mnie zabije. Pchnął mnie na szafkę, na wyspę kuchenną. Uchwyciłam się jej, Ŝeby nie upaść. Gdybym upadła, zabiłby mnie. Urwała i na chwilę zamknęła oczy. - Nie wiem, czy pomyślałam o tym wtedy, czy później, i nie wiem, czy to prawda. Chyba... - Lee - Lee, starczy. - Nie, Charlie. Muszę to z siebie wyrzucić. Chyba... - ciągnęła. - Kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się, Ŝe moŜe by się opamiętał. MoŜe przestałby mnie bić, moŜe dotarłoby do niego, Ŝe się posunął za daleko. MoŜe tylko chciał mi trochę pokiereszować twarz. Ale wtedy, kiedy dławiłam się własną krwią i ledwo widziałam na oczy, a twarz tak mnie paliła, jakby ktoś ją polał wrzątkiem, bałam się o swoje Ŝycie. Przysięgam. Podszedł do mnie, a ja... TuŜ obok był stojak z noŜami. Złapałam jeden. Gdybym lepiej widziała, złapałabym większy. Przysięgam. Chciałam go zabić, Ŝeby on nie zabił mnie. Roześmiał się. Roześmiał się i podniósł rękę, jakby zamierzał mnie uderzyć. Znów

umilkła,

Ŝeby

się

szmaragdowego oka od twarzy Eve.

opanować.

Nie

odrywała

swojego

- Zadałam mu cios noŜem. Ostrze weszło miękko jak w masło. Wyciągnęłam nóŜ i znów go zatopiłam w ciele Bry. Robiłam to, póki nie zemdlałam. I nie Ŝałuję tego, co zrobiłam. Z jej oka popłynęła łza i potoczyła się po sinym policzku. - Nie Ŝałuję tego, co zrobiłam. śałuję jedynie, Ŝe pozwoliłam, by podniósł na mnie rękę. I pokiereszował mi twarz. Will... - Będziesz jeszcze piękniejsza niŜ kiedyś - zapewnił ją. - Być moŜe. - OstroŜnie otarła łzę. - Ale juŜ nigdy nie będę taka, jak dawniej. Czy kiedykolwiek zabiłaś kogoś? - zwróciła się do Eve. - Czy kiedykolwiek zabiłaś kogoś i nie Ŝałowałaś tego? - Tak. - W takim razie wiesz. Potem człowiek juŜ nie jest taki, jak dawniej. Kiedy skończyły przesłuchanie, prawnik Charlie wyszedł za nimi na korytarz. - Pani porucznik... - Wyluzuj, Charlie - powiedziała Eve ze znuŜeniem. – Nie postawimy pani Ten Ŝadnych zarzutów. Jej wyjaśnienia są zgodne z dowodami i zeznaniami innych osób. UŜyto wobec niej przemocy, bała się o Ŝycie, działała w obronie własnej. Skinął głową, ale sprawiał wraŜenie lekko rozczarowanego, Ŝe nie będzie musiał dosiąść swego drogiego, białego konia, by pospieszyć na ratunek uciśnionej klientce. - Chciałbym zapoznać się z oficjalnym komunikatem, nim zostanie udostępniony dziennikarzom. Z ust Eve wydobyło się coś, co przypominało śmiech. Odwróciła się i ruszyła przed siebie. - Spodziewałam się tego. - Wszystko w porządku? - zapytała Peabody, kiedy skierowały się ku windom. - Czy wyglądam, jakby coś mi dolegało?

- Wyglądasz świetnie. A skoro juŜ mówimy o wyglądzie, to gdybyś miała skorzystać z usług doktora Icove'a, na co byś się zdecydowała? - Zwróciłabym się do dobrego psychiatry, Ŝeby pomógł mi zrozumieć, dlaczego miałabym pozwolić komuś zmieniać moją twarz lub figurę. StraŜnicy byli równie skrupulatni, kiedy wychodziły, jak wtedy, kiedy chciały dostać się na górę. Prześwietlono je, by się upewnić, Ŝe nie Wzięły sobie nic na pamiątkę, a przede wszystkim, czy nie mają zdjęć pacjentek, którym gwarantowano pełną dyskrecję. Kiedy skończono je prześwietlać, Eve zobaczyła, jak Icove mija je pospiesznie, a potem wsiada do prywatnej windy, której drzwi zupełnie się zlewały z róŜową ścianą. - Ale się spieszy - zauwaŜyła Eve. - Widocznie komuś trzeba pilnie odessać trochę tkanki tłuszczowej. - Dobra. - Peabody przeszła przez skaner. - Wracając do tematu. Gdybyś mogła coś zmienić w wyglądzie swojej twarzy, na co byś się zdecydowała? - Dlaczego miałabym cokolwiek zmieniać? I tak przez większość czasu nie patrzę na siebie. - Chciałabym mieć trochę więcej ust. - Jedne ci nie wystarczają? - Nie, Jezu, Dallas, chodzi mi o bardziej wydatne, zmysłowe usta. Zasznurowała je, kiedy wsiadły do windy. - MoŜe cieńszy nos. - Peabody pomacała go palcami. - UwaŜasz, Ŝe mam długi nos? - Tak, szczególnie kiedy go wtykasz w nie swoje sprawy. - Spójrz na ten. - Peabody wskazała palcem jeden z plakatów zdobiących kabinę windy. Przedstawiały idealne twarze, idealne figury, mające kusić patrzących. - Podoba mi się. Jest jak wycyzelowany. Tak jak twój. - To tylko nos. UmoŜliwia wciąganie powietrza przez dwie odpowiednie dziurki. - Łatwo ci mówić, bo masz nos bez zarzutu.

- Masz rację. Właściwie zaczynam się z tobą zgadzać. Powinnaś mieć bardziej pulchne usta. - Eve zacisnęła dłoń w pięść. - Pozwól, Ŝe ci pomogę takie uzyskać. Peabody tylko się uśmiechnęła i znów spojrzała na plakaty. - To miejsce przypomina pałac urody doskonałej. MoŜe tu przyjdę na jedną z ich bezpłatnych sesji, by się przekonać, jak bym wyglądała z bardziej wydatnymi ustami albo z cieńszym nosem. Chyba porozmawiam z Triną o zmianie fryzury. - Dlaczego, dlaczego, dlaczego wszyscy chcą zmieniać fryzury? Włosy rosną na głowie, Ŝeby chronić ją przed zimnem i deszczem. - Boisz się, Ŝe kiedy porozmawiam z Triną, dopadnie cię i teŜ weźmie w obroty. - Wcale nie - skłamała Eve. Zdziwiła się, kiedy z głośnika w windzie usłyszała swoje nazwisko. Zmarszczyła czoło i przechyliła głowę. - Mówi Dallas. - Pani porucznik, doktor Icove prosi, Ŝeby natychmiast udała się pani na czterdzieste piąte piętro. To pilne. - Rozumiem. - Spojrzała na Peabody i wzruszyła ramionami. - Skierować windę na czterdzieste piąte piętro - wydała polecenie i poczuła, jak winda zwolniła, a potem zmieniła kierunek. - Coś się stało. MoŜe wykitowała jedna z tych klientek pragnących uzyskać urodę bez względu na cenę. - Prawie nie zdarzają się zgony w wyniku operacji plastycznych. Peabody znów pomacała swój nos. - Prawie nigdy. - Będziemy wszyscy podziwiali twój cienki nos na twoim pogrzebie. „Szkoda Peabody”, powiemy, i uronimy jedną łzę. Ale tylko spójrzcie na ten wspaniały nos na jej martwej twarzy.

- Odczep się. - Peabody zgarbiła się i skrzyŜowała ręce na piersiach. Zresztą nie potrafisz uronić jednej łzy. Ryczałabyś jak bóbr. Z oczu leciałaby ci taka fontanna łez, Ŝe nie byłabyś w stanie zobaczyć mojego nosa. - Z tego wniosek, Ŝe głupotą byłoby umieranie dla niego. - Zadowolona, Ŝe wygrała tę rundę, Eve wysiadła z windy. - Dzień dobry, porucznik Dallas, sierŜant Peabody. - Kobieta z... hm... wycyzelowanym nosem i skórą barwy ciemnego karmelu wybiegła im naprzeciw. Z jej czarnych jak węgiel oczu płynęły ciurkiem łzy. - Doktor Icove... Doktor Icove... To straszne. - Czy coś mu się stało? - Nie Ŝyje. Nie Ŝyje. Proszę za mną. - Jezu, rozstałyśmy się z nim zaledwie pięć minut temu. Peabody szła obok Eve, starającej się nadąŜyć za kobietą, która niemal biegła przez puste, przestronne biuro. Przez szklane ściany widać było, Ŝe na zewnątrz nadal szaleje ulewa, ale tutaj było ciepło, światła były przyciemnione, gdzieniegdzie wyrastały wyspy bujnej zieleni, stały posągi ponętnych kobiet i wisiały akty. - Czy moŜe pani nieco zwolnić kroku? - poprosiła Eve. - Proszę nam powiedzieć, co się stało? - Nie mogę. Nie wiem. Eve pomyślała, Ŝe nigdy nie zrozumie, jak ta kobieta mogła niemal biec w cieniutkich szpilkach. Wpadła przez podwójne drzwi z matowego szkła koloru morskiej zieleni do kolejnej poczekalni. Icove, blady jak śmierć, ale najwyraźniej wciąŜ Ŝywy, pojawił się w otwartych drzwiach. - Cieszę się, Ŝe pogłoski o pańskiej śmierci okazały się przesadzone... zaczęła Eve. - Nie chodzi o mnie, tylko o... mojego ojca. Ktoś zamordował mojego ojca. Kobieta, która ich tu przyprowadziła, znów zaczęła głośno płakać.

- Pia, proszę usiądź. - PołoŜył dłoń na jej drŜącym ramieniu. - Usiądź i się uspokój. Bez ciebie nie dam sobie rady z tym wszystkim. - Tak jest. Dobrze. Tak jest. Och, doktorze Willu. - Gdzie on jest? - zapytała Eve. - Tutaj. Za swoim biurkiem. MoŜe pani... - Icove skinął głową i wskazał ręką. Gabinet, chociaŜ przestronny, sprawiał wraŜenie przytulnego. Utrzymany był w ciepłej tonacji, stały w nim wygodne fotele. Za wysokimi, wąskimi oknami o jasnozłotych Ŝaluzjach jaśniało miasto. We wnękach ściennych stały dzieła sztuki i rodzinne zdjęcia. Eve zobaczyła szezlong obity beŜową skórą, obok na niskim stoliku stała taca z kawą lub herbatą. Wyglądała na nietkniętą. Biurko było z prawdziwego drewna - na jej oko porządnego, starego drewna - solidne, o opływowych liniach. Stojąca na nim konsola komunikacyjna sprawiała wraŜenie małej i nie rzucała się w oczy. W skórzanym fotelu z wysokim oparciem siedział Wilfred B. Icove. Gęste włosy tworzyły śnieŜny obłok nad jego silną, kwadratową twarzą. Miał na sobie ciemnoniebieski garnitur i białą koszulę w wąskie, czerwone paseczki. Srebrna rękojeść sterczała z marynarki tuŜ pod trójkątem czerwieni podkreślającej kieszonkę na piersiach. Sądząc po małej ilości krwi, Eve się domyśliła, Ŝe był to bardzo precyzyjny cios prosto w serce.

ROZDZIAŁ 2 Peabody. - Zaraz przyniosę podręczny zestaw i wezwę ekipę techników. - Kto go znalazł? - zwróciła się Eve do Icove'a. - Pia. Jego sekretarka. - Eve pomyślała, Ŝe doktor wygląda jak ktoś, kto właśnie oberwał cios prosto w brzuch. - Natychmiast się ze mną skontaktowała. Przybiegłem tu i... - Czy dotykała ciała? Czy pan coś ruszał? - Nie wiem. Chciałem powiedzieć, Ŝe nie wiem, czy czegoś dotykała. Ja... ja owszem. Chciałem... Musiałem sprawdzić, czy mogę mu jakoś pomóc. - Doktorze Icove, proszę usiąść. Bardzo mi przykro z powodu śmierci pańskiego ojca. W tej chwili jednak potrzebne mi są informacje. Muszę wiedzieć, kto ostatni przebywał z nim w tym pokoju. Chcę wiedzieć, z kim był umówiony. - Tak, tak. Pia moŜe to sprawdzić w jego terminarzu. - Nie muszę. - Pia przezwycięŜyła łzy, ale głos miała zachrypnięty. - Pani Dolores Nocho - Alverez była umówiona na wpół do dwunastej. Sama... sama ją wprowadziłam do środka. - Jak długo była w gabinecie? - Nie jestem pewna. W południe, jak zawsze, poszłam na obiad. Nalegała, by przyjęto ją o wpół do dwunastej, więc doktor Icove powiedział, Ŝebym poszła na obiad jak zwykle, a on sam ją odprowadzi do windy. - Musiała przejść przez bramkę ochrony. - Tak. - Pia wstała. - Mogę się dowiedzieć, kiedy wyszła. Zaraz sprawdzę rejestry. Och, doktorze Willu, tak mi przykro. - Wiem. Wiem. - Czy zna pan tę pacjentkę, doktorze Icove?

- Nie. - Potarł oczy. - Nie znam jej. Mój ojciec nie przyjmował duŜo pacjentek. Właściwie juŜ nie pracował. Zajmował się tylko takimi przypadkami, które go szczególnie zainteresowały, czasami asystował podczas operacji. Nadal był prezesem zarządu tego centrum i działał aktywnie w kilku innych. Ale od czterech lat rzadko operował. - Kto pragnął jego śmierci? - Nikt. - Icove zwrócił się do Eve. Oczy miał pełne łez, głos niepewny, ale jakoś się trzymał. - Absolutnie nikt. Mój ojciec był przez wszystkich lubiany. Jego pacjentki, które przyjmował przez ponad pięćdziesiąt lat, kochały go, były mu wdzięczne. Lekarze i naukowcy szanowali go i traktowali z największą czcią. Odmieniał ludziom Ŝycie, pani porucznik. Nie tylko ratował im Ŝycie, ale równieŜ zmieniał je na lepsze. - Czasami ludzkie oczekiwania są nierealne. MoŜe ktoś się do niego zgłosił, zaŜądał czegoś niemoŜliwego, a potem miał pretensję, Ŝe tego nie dostał. - Nie. Dokonujemy bardzo wnikliwej selekcji pacjentów. ChociaŜ szczerze mówiąc, mój ojciec niewiele rzeczy uwaŜał za niemoŜliwe do zrealizowania. I wielokrotnie udowadniał, Ŝe potrafi dokonać tego, co według innych jest nierealne. - A kłopoty osobiste? MoŜe z pańską matką? - Moja matka zmarła, kiedy byłem jeszcze małym chłopcem. Podczas wojen miejskich. Nigdy ponownie się nie oŜenił. Naturalnie miał przyjaciółki. Ale przede wszystkim poświęcał się sztuce, nauce i swoim wizjonerskim projektom. - Czy jest pan jedynakiem? Uśmiechnął się lekko. - Tak. Razem z Ŝoną obdarzyliśmy go dwójką wnuków. Tworzyliśmy bardzo zŜytą rodzinę. Nie wiem, jak poinformuję o tym Avril i dzieci. Kto mógł mu to zrobić? Kto mógł zabić człowieka, który poświęcił swoje Ŝycie na pomaganie innym? - Postaram się to ustalić.

Pia wróciła, a zaraz za nią weszła Peobody. - Dziewiętnaście po dwunastej przeszła przez bramkę. - Czy zachowały się zdjęcia? - Tak, juŜ poprosiłam ochronę, Ŝeby przysłała dyskietki... Mam nadzieję, Ŝe dobrze zrobiłam - zwróciła się do Icove'a. - Tak, dziękuję. Jeśli chcesz iść do domu i... - Nie - przerwała mu Eve. - Potrzebni mi będziecie obydwoje. Proszę, Ŝebyście nie nadawali ani nie odbierali Ŝadnych wiadomości oraz Ŝebyście z nikim nie rozmawiali. Peabody umieści was w osobnych pomieszczeniach. - Zaraz pojawią się funkcjonariusze policji - oświadczyła Delia. - To standardowa procedura - dodała. - Teraz wykonamy pewne czynności wstępne, potem będziemy musieli porozmawiać z państwem, spisać państwa zeznania. - Rozumiem. - Icove rozejrzał się wokoło jak człowiek, który zabłądził w lesie. - Nie zamierzam... - MoŜe pokaŜą mi państwo, gdzie chcą państwo zaczekać, kiedy my zajmiemy się zwłokami? - spytała Peabody. Spojrzała na Eve, która skinęła jej głową, otwierając swój podręczny zestaw operacyjny. Kiedy Eve została sama, zamknęła się w gabinecie, włączyła rekorder i podeszła do zwłok, by dokonać ich dokładnych oględzin. - Zidentyfikowano ofiarę jako doktora Wilfreda B. Icove'a, specjalistę chirurgii rekonstrukcyjnej i kosmetycznej. - Ale i tak wyjęła zestaw do identyfikacji i sprawdziła odciski oraz dane. - Ofiara ma osiemdziesiąt dwa lata, jest wdowcem, ma jednego syna, Wilfreda B. Icove'a juniora, równieŜ lekarza. Nie znaleziono śladu Ŝadnych obraŜeń poza raną, która spowodowała śmierć. Nie ma śladów walki, ran odniesionych podczas prób bronienia się. Wyciągnęła przyrządy i sprzęt pomiarowy. - Godzina śmierci - dwunasta w południe. Przyczyna zgonu - rana serca, zadana małym narzędziem, które przebiło elegancki garnitur i koszulę.

Zmierzyła rękojeść, zrobiła zdjęcia. - Zdaje się, Ŝe to skalpel chirurgiczny. Zapisała, Ŝe ofiara ma wymanikiurowane paznokcie. I drogi, ale dyskretny zegarek. Najwyraźniej zwolennik zdrowego trybu Ŝycia, bo wyglądał raczej na sprawnego sześćdziesięciolatka, a nie osiemdziesięciolatka. - Odszukaj informacje o Dolores Nocho - Alverez - poleciła, kiedy usłyszała, Ŝe wróciła Peabody. - Albo ona zabiła naszego sympatycznego pana doktora, albo wie, kto to zrobił. Cofnęła się i usłyszała, jak Peabody otwiera puszkę sprayu do zabezpieczania śladów. - Jeden cios. Tak jest wtedy, kiedy się wie, co się robi. Musiała podejść blisko, musiała być spokojna. Całkowicie opanowana. Kiedy człowiek jest wściekły, nie potrafi zadać ciosu prosto w serce i jak gdyby nigdy nic wyjść. MoŜe to zawodowiec. MoŜe specjalista od mokrej roboty. Kobieta się wpieniła i postanowiła go załatwić. - Przy takiej ranie nie ubrudziła się krwią ofiary - zauwaŜyła Peabody. - OstroŜna. Wszystko sobie dobrze przemyślała. Przyszła o wpół do dwunastej, opuściła budynek najpóźniej dwadzieścia pięć po dwunastej. Przeszła przez bramkę ochrony o dwunastej dziewiętnaście. Tyle czasu trwa zjechanie na dół i przejście przez bramki. Wystarczająco długo, by się upewnić, Ŝe ofiara nie Ŝyje. - Nocho - Alverez Dolores, dwadzieścia dziewięć lat. Mieszkanka Barcelony, Hiszpania, ma teŜ mieszkanie w Cancun w Meksyku. Ładna kobieta. Wyjątkowo ładna. - Peabody uniosła wzrok znad monitora swojego przenośnego minikomputera. - Nie wiem, po co przyszła na konsultację w sprawie operacji kosmetycznej twarzy. - Musiała zapisać się na konsultację, by znaleźć się tak blisko niego, by móc go zabić. Sprawdź jej paszport, Peabody. Przekonajmy się, gdzie Dolores się zatrzymała w naszym ślicznym mieście.

Eve obeszła cały pokój. - FiliŜanki są czyste. Nie usiadła, Ŝeby się napić... - uniosła pokrywkę srebrnego dzbanka i zmarszczyła nos - herbaty z płatków kwiatów. Trudno się dziwić. ZałoŜę się, Ŝe nie dotknęła niczego, czego nie musiała dotykać, a kiedy go zabiła, wytarła odciski palców. Technicy niczego nie znajdą. Siedziała tutaj. Wskazała jeden z foteli stojących naprzeciwko biurka. - Musiała rozmawiać, udawać, Ŝe przyszła na konsultację. Wypełnić jakoś te pół godziny, dopóki sekretarka nie poszła na obiad. Skąd wiedziała, kiedy sekretarka wychodzi? - Mogła usłyszeć, jak rozmawiali o tym doktor i sekretarka - wtrąciła Peabody. - Nie. Wiedziała wcześniej. Musiała to wyniuchać albo mieć dostęp do informacji. Znała panujące tutaj zwyczaje. Personel ma przerwę na obiad do pierwszej, więc zabójca zyskał mnóstwo czasu, by załatwić swoją ofiarę i opuścić budynek, nim ktoś odkryje zwłoki. Eve obeszła biurko. - MoŜe z nim flirtowała albo uraczyła go smutną opowieścią o tym, Ŝe jedno skrzydełko nosa ma milimetr krótsze od drugiego. Proszę spojrzeć na moją twarz, panie doktorze. Czy moŜe mi pan pomóc?! I wbiła mu nóŜ prosto w serce. Nawet się nie zorientował, kiedy umarł. - Nie ma paszportu wystawionego na nazwisko Dolores Nocho - Alverez, Dallas. - To robota zawodowca - mruknęła Eve. - Po powrocie do komendy przepuścimy jej zdjęcie przez IRCCA, Międzynarodowy Rejestr Przestępców, moŜe będziemy miały szczęście. Kto mógł zlecić zabójstwo sympatycznego doktora Wilfreda? - Will junior? - Od niego zaczniemy. Gabinet młodego doktora Icove'a okazał się jeszcze większy i bardziej nowocześnie urządzony od gabinetu jego ojca. Jedna ściana była całkowicie przeszklona, za nią rozciągał się taras, zamiast

tradycyjnego biurka stała srebrna konsola. W części recepcyjnej znajdowały się dwie długie, niskie kanapy, ekran i w pełni zaopatrzony barek - Eve zauwaŜyła, Ŝe bezalkoholowy. Przynajmniej nie było widać Ŝadnych butelek z napojami wyskokowymi. Tutaj teŜ zgromadzono dzieła sztuki, poczesne miejsce zajmował portret wysokiej, krągłej blondynki o cerze jak polerowany marmur i oczach koloru bzu. Miała na sobie długą suknię w tym samym kolorze, w ręku trzymała kapelusz z szerokim rondem, ozdobiony fioletowymi wstąŜkami. Otaczały ją kwiaty, jej zdumiewająco urodziwą twarz opromieniał uśmiech. - Moja Ŝona. - Icove chrząknął i skinął głową w stronę portretu, któremu przyglądała się Eve. - Mój ojciec zlecił namalowanie tego obrazu w prezencie ślubnym dla nas. Był dla Avril teŜ niczym ojciec. Nie wiem, jak to wszystko przetrwamy. - Czy była jego pacjentką... Klientką? - Avril. - Icove uśmiechnął się do kobiety na portrecie. - Nie. - Jest bardzo ładna. Doktorze Icove, czy zna pan tę kobietę? - Eve wręczyła mu wydruk zdjęcia, które Peabody wyszukała na swoim przenośnym komputerze. - Nie. Nie rozpoznaję jej. Czy ta kobieta zabiła mojego ojca? Dlaczego? Na litość boską, dlaczego? - Nie wiemy, czy kogokolwiek zabiła, ale sądzimy, Ŝe była ostatnią osobą, która widziała go Ŝywego. Według posiadanych przez nas informacji jest obywatelką Hiszpanii. Mieszka w Barcelonie. Czy pan albo pański ojciec działali na terenie Hiszpanii? - Mamy klientki na całym świecie, a takŜe poza naszą planetą. Nie prowadzimy własnego ośrodka w Barcelonie, ale zarówno ja, jak i mój ojciec duŜo podróŜujemy, udzielając konsultacji, kiedy wymaga tego konkretny przypadek.

- Doktorze Icove, takie centrum, dysponujące tyloma oddziałami i udzielające tylu konsultacji, musi przynosić ogromny zysk. - To prawda. - Pański ojciec był człowiekiem niezwykle majętnym. - Niewątpliwie. - A pan jest jego jedynym synem. I spadkobiercą, jak przypuszczam. W pokoju zapadła cisza. Icove niespiesznie, ostroŜnie usiadł w fotelu. - UwaŜa pani, Ŝe zabiłem własnego ojca dla pieniędzy? - Byłoby dobrze, gdybyśmy mogli wyeliminować tę ewentualność. - JuŜ jestem bardzo bogaty. - Mówił wolno, na jego twarzy pojawił się lekki rumieniec. - Przyznaję, Ŝe odziedziczyłbym znacznie więcej, podobnie jak moja Ŝona i nasze dzieci. Pokaźne kwoty zasilą równieŜ konta szeregu instytucji charytatywnych oraz Fundacji Wilfreda B. Icove'a. Zamierzam zwrócić się z prośbą do komendanta policji, by to śledztwo natychmiast zlecono komu innemu. - Ma pan do tego prawo - odpowiedziała spokojnie Eve. - Ale nie przychylą się do pańskiej prośby. Zresztą kaŜdy oficer śledczy zadałby panu dokładnie takie same pytania. Jeśli chce pan, Ŝeby morderca pańskiego ojca stanął przed sądem, doktorze Icove, lepiej jak nie będzie pan utrudniał dochodzenia. - Chcę, Ŝebyście odszukali tę kobietę, tę Alverez. Chcę zobaczyć jej twarz, spojrzeć jej prosto w oczy. Dowiedzieć się, dlaczego... - urwał i pokręcił głową. - Kochałem swojego ojca. Wszystko, co mam, to, kim jestem, zawdzięczam jemu. Ktoś mi go odebrał, odebrał go jego wnukom. Odebrał go światu. - Czy nie przeszkadza panu, Ŝe wszyscy zwracają się do pana „doktor Will”?

- Och, na litość boską... - Tym razem ukrył twarz w dłoniach. - Nie. Poza tym tylko pracownicy Centrum tak do mnie mówią. Tak jest wygodniej, unika się nieporozumień. Od tej pory juŜ nigdy nie będzie wątpliwości, o kim mowa, pomyślała Eve. Ale jeśli doktor Will zaplanował zabójstwo własnego ojca i za nie zapłacił, marnował czas, poświęcając się medycynie. Zarobiłby dwa razy tyle, grając w filmach. - Wśród chirurgów plastycznych panuje duŜa konkurencja - zauwaŜyła. Czy zna pan jakiś powód, dla którego ktoś mógłby zechcieć wyeliminować jednego rywala? - Nie. - Uniósł głowę. - W ogóle nie mogę myśleć. Chcę być ze swoją Ŝoną i dziećmi. Ale to centrum będzie działało i bez mojego ojca. Stworzył je z myślą o przyszłości. Zawsze snuł dalekosięŜne plany. Nikt niczego nie zyska na jego śmierci. Niczego. Zawsze jest jakaś korzyść, pomyślała Eve, kiedy wracały do komendy. Złośliwa satysfakcja, zysk finansowy, dreszczyk emocji. Morderstwo zawsze niesie ze sobą jakąś nagrodę. W przeciwnym razie nie cieszyłoby się taką popularnością. - Peabody, podsumuj, co ustaliłyśmy. - Szanowany, a nawet otaczany czcią lekarz, jeden z ojców takiej chirurgii rekonstrukcyjnej, jaką obecnie znamy, został zabity z zimną krwią we własnym gabinecie. W pilnie strzeŜonym budynku. Naszą główną podejrzaną o popełnienie przestępstwa jest kobieta, która weszła do gabinetu na wcześniej umówioną wizytę i opuściła go wkrótce potem. ChociaŜ jest podobno obywatelką i mieszkanką Hiszpanii, w naszej bazie brak danych o jej paszporcie. Adres widniejący w bazie danych nie istnieje. - Wnioski? - Nasza główna podejrzana jest zawodową morderczynią albo utalentowaną amatorką, która posłuŜyła się nieprawdziwym nazwiskiem i

fałszywymi danymi personalnymi, by zyskać dostęp do gabinetu ofiary. Motyw, jak na razie, niejasny. - Niejasny? - Tak. Lepiej brzmi niŜ „nieznany”. I sugeruje, Ŝe naświetlimy sprawę i go zobaczymy. - W jaki sposób przedostała się z narzędziem zbrodni przez bramki ochrony? - CóŜ. - Peabody spojrzała przez okno na billboard z animowaną reklamą wyjazdów urlopowych na skąpane w słońcu plaŜe. - Zawsze znajdzie się jakiś sposób, by obejść ochronę, ale po co ryzykować? W takich miejscach jak to muszą być skalpele. MoŜe miała tu pomocnika, który podrzucił jej nóŜ. A moŜe przyszła wcześniej, zwędziła skalpel i sama go gdzieś ukryła? Owszem, budynek jest silnie strzeŜony, ale jednocześnie dbają o dyskrecję, więc w salach kliniki i na korytarzach części przeznaczonej dla pacjentów nie ma kamer. - Mają tu sektor przeznaczony dla pacjentów, poczekalnie, sklepy z pamiątkami, część biurową, blok operacyjny i przychodnię diagnostyczną. Nie licząc przylegającego szpitala i izby przyjęć. Ten gmach to prawdziwy labirynt. Jeśli ktoś ma dość zimnej krwi, by tu wejść, zadać cios noŜem prosto w serce, a potem jak gdyby nigdy nic opuścić budynek, najpierw dokonuje rekonesansu. Znała rozkład pomieszczeń. Była tu juŜ wcześniej albo przeprowadziła masę symulacji. Eve przecisnęła się między wolno jadącymi pojazdami i wjechała do garaŜu komendy policji. - Chcę obejrzeć dyskietki ochrony. Przepuścimy zdjęcie naszej podejrzanej przez IRCCA. MoŜe wyskoczy jakieś nazwisko lub pseudonim. Chcę mieć pełne dane na temat ofiary i stanu finansów jej syna. Usuńmy go z kręgu podejrzanych. A moŜe natkniemy się na duŜe sumy pieniędzy, przekazane ostatnio na jego konto. - On tego nie zrobił, Dallas.

- Masz rację. - Zaparkowała samochód i wysiadła z niego. - Nie zrobił tego, ale i tak go sprawdzimy. Porozmawiamy z jego współpracownikami, kochankami, byłymi kochankami, znajomymi. Spróbujemy znaleźć odpowiedź na pytanie „dlaczego?”. Oparła się o drzwi windy, która ruszyła w górę. - Ludzie lubią pozywać lekarzy i na nich psioczyć. Szczególnie na tych, którzy wykonują zabiegi nieratujące Ŝycia. Nikt nie jest absolutnie czysty. Na pewno nasz denat kiedyś coś spartaczył albo naraził się jakiejś pacjentce. MoŜe któraś umarła i pogrąŜona w Ŝałobie rodzina wini go za to. Zemsta wydaje się najbardziej

prawdopodobnym

motywem.

Zabicie

faceta

narzędziem

chirurgicznym moŜe mieć wymiar symboliczny. Podobnie jak zadanie rany prosto w serce. - Wydaje mi się, Ŝe jeszcze większy wymiar symboliczny miałoby pokiereszowanie mu twarzy albo innej części ciała, jeśli byłaby to zemsta. - Chciałabym móc się z tobą nie zgodzić. Policjanci, technicy i Bóg jeden wie, kto jeszcze, zaczęli się dosiadać, kiedy dotarły na poziom drugi, główny. Gdy znalazły się na piątym piętrze, Eve miała juŜ tego dość, przecisnęła się do wyjścia i ruszyła do ślizgacza. - Poczekaj. Muszę coś przekąsić. - Peabody wyskoczyła i skręciła tam, gdzie stały automaty. Po chwili zastanowienia Eve zawołała za nią: - Weź teŜ coś dla mnie. - Na przykład co? - Nie wiem. Cokolwiek. - Eve zmarszczyła brwi. Dlaczego proponują policjantom tyle zdrowej Ŝywności? Gliny wcale nie chcą się zdrowo odŜywiać. Nikt nie wie lepiej od nich, Ŝe nie będą Ŝyli wiecznie. - MoŜe te ciasteczka z nadzieniem. - Mordoklejki? - Dlaczego nadają im takie beznadziejne nazwy? AŜ mi głupio to jeść. Tak, kup mi ciasteczka.

- WciąŜ nie chcesz nic kupować w automatach? Eve nie wyjęła rąk z kieszeni, kiedy Peabody wrzuciła swoje Ŝetony kredytowe i nacisnęła odpowiednie guziki. - Pracuję z rozjemcą, nikomu nie dzieje się Ŝadna krzywda. Jeśli znowu zacznę się zadawać z jednym z tych drani, nie obejdzie się bez ofiar. - WyraŜasz się z niezwykłym jadem o automacie sprzedającym mordoklejki. - To nie automaty, tylko Ŝywe istoty, Peabody. śywe i myślące. Nie daj sobie wmówić, Ŝe jest inaczej. Wybrałaś dwa opakowania mordoklejek, przepysznych, kruchych herbatników z nadzieniem o smaku toffi. Smacznego! - Widzisz - powiedziała ponuro Eve, kiedy automat zaczął podawać skład herbatników i ich wartość kaloryczną. - Tak, teŜ wolałabym, Ŝeby się zamknęły, a przynajmniej nie podawały liczby kalorii. - Wręczyła Eve jedno opakowanie. - Ale tak zostały zaprogramowane. Nie są Ŝywe ani nie myślą. - Chcą, Ŝebyśmy w to wierzyli. Rozmawiają ze sobą i prawdopodobnie spiskują, by zniszczyć cały rodzaj ludzki. Nadejdzie dzień konfrontacji. - Przyprawia mnie pani o gęsią skórkę, pani porucznik. - Pamiętaj, Ŝe cię ostrzegałam. - Eve ugryzła herbatnik, kiedy skręciły do wydziału zabójstw. Rozdzieliły się, Peabody skierowała się do swojego biurka w duŜej sali ogólnej, a Eve udała się do swojego gabinetu. Przez chwilę stała na progu, przyglądając się pokoikowi i Ŝując herbatniki. Było tu miejsce na jej biurko i fotel, nieco chwiejące się krzesło dla gościa i szafkę na dokumenty. Jedno jedyne okno wydawało się niewiele większe od szuflady. Przedmioty osobiste? No cóŜ, udało jej się ukryć trochę cukierków, na których ślad - jak do tej pory - nie natrafił bezczelny złodziej słodyczy, który ją

prześladował. Miała jo - jo, którym mogła się bawić, gdy musiała zebrać myśli. Uprzednio zamknąwszy drzwi. To jej wystarczało. Właściwie bardzo jej odpowiadał taki pokój. Co by robiła w pomieszczeniu nawet dwa razy mniejszym od gabinetu któregoś z doktorów Icove? Tylko przychodziłoby do niej więcej ludzi, aby zawracać jej głowę. W ogóle nie mogłaby pracować. Doszła do wniosku, Ŝe wielkość pomieszczenia teŜ ma znaczenie symboliczne. Odniosłem sukces, dlatego mam taki przestronny gabinet. Panowie Icove najwyraźniej byli takiego zdania. Musiała przyznać, Ŝe Roarke teŜ. Lubił przestrzeń i duŜo zabawek do jej wypełnienia. Zaczynał od zera, podobnie jak ona. Tylko inaczej sobie to kompensowali. Przywiezie jej prezenty z tej podróŜy słuŜbowej. Zawsze udawało mu się znaleźć czas na zakupy i bawiło go skrępowanie Eve, gdy ją obsypywał prezentami. A Wilfred B. Icove? - zastanowiła się. Jak zaczynał? Jak sobie kompensował trudne początki? Co miało dla niego wartość symbolu? Usiadła za biurkiem, włączyła komputer i zaczęła wyszukiwać informacje o zmarłym. Kiedy zapisała dane na twardym dysku, połączyła się z kapitanem Feeneyem z wydziału przestępstw elektronicznych. Na monitorze pojawiła się jego twarz, okolona sztywnymi, rudymi włosami. Feeney miał zawsze minę winowajcy. Jego koszula wyglądała, jakby w niej spał, co zawsze, nie wiedzieć czemu, podnosiło Eve na duchu. - Muszę coś sprawdzić w IRCCA - powiedziała mu. - Dziś rano został zamordowany w swoim gabinecie sławny chirurg plastyczny. Wszystko świadczy o tym, Ŝe załatwiła go ostatnia umówiona z nim pacjentka. Pod trzydziestkę, wiemy, jak się nazywa i gdzie mieszka: w Barcelonie w Hiszpanii... - Ole - powiedział groźnie, czym ją rozśmieszył.

- Rety, Feeney, nie wiedziałam, Ŝe znasz hiszpański. - Spędziłem urlop w tym twoim domu w Meksyku i wtedy nauczyłem się kilku słów. - Dobrze, jak się mówi „cios prosto w serce narzędziem o małym ostrzu”? - Ole. - Dobrze wiedzieć. Nie zarejestrowano paszportu na nazwisko Nocho Alverez Dolores. Adres w słonecznej Hiszpanii jest fałszywy. Weszła do środka pilnie strzeŜonego budynku, a potem bez przeszkód go opuściła. - Przypuszczasz, Ŝe to robota zawodowca? - Mam takie podejrzenia, ale Ŝadnego motywu. MoŜe jeden z twoich chłopaków mógłby ją odszukać w kartotece danych albo zdjęć? - Przyślij mi jej podobiznę, zobaczę, co się da zrobić. - Z góry dziękuję. Zaraz będziesz miał jej zdjęcie. Nacisnęła klawisz, przesłała plik, a potem, trzymając kciuki, Ŝeby jej komputer poradził sobie z jednoczesnym wykonaniem drugiego polecenia, wsunęła do czytnika dyskietkę ochrony z Centrum, by obejrzeć jej zawartość. Następnie kazała autokucharzowi nalać sobie kawy i popijała ją, wpatrując się w monitor. - Tu cię mam - mruknęła, przyglądając się, jak kobieta, na razie znana pod imieniem Dolores, idzie do bramki na głównym poziomie. Miała na sobie wąskie spodnie i ciepłą kurtkę, jedno i drugie w ostrym czerwonym kolorze. Pantofle na niebotycznych obcasach teŜ były czerwone. - Nie boisz się zwracać na siebie uwagi, prawda, Dolores? - mruknęła Eve. Kobieta miała długie, lśniące, lekko kręcone czarne włosy, wysoko sklepione kości policzkowe, wydatne usta - równieŜ pomalowane na czerwono i oczy niemal tak czarne, jak włosy.

Bez przeszkód przeszła przez bramkę, a potem swobodnym krokiem, kołysząc lekko biodrami, skierowała się do wind, by wjechać na piętro, gdzie urzędował Icove. Eve zauwaŜyła, Ŝe kobieta się nie spieszyła, znała drogę. Nie próbowała teŜ unikać kamer. Nie była zdenerwowana. Była zimna jak margarita, popijana na tropikalnej plaŜy pod barwnym parasolem. Eve otworzyła teraz dyskietkę z windy i przyglądała się, jak kobieta spokojnie wjeŜdŜa na górę. Nie zatrzymywała się po drodze, stała nieruchomo, po czym wysiadła na kondygnacji, gdzie mieścił się gabinet Icove'a. Skierowała się do recepcji, powiedziała coś do urzędującego tam pracownika, wpisała się do księgi gości, a potem ruszyła korytarzem do znajdującej się niedaleko damskiej toalety. Gdzie nie ma kamer, pomyślała Eve. Tam albo sięgnęła po broń, którą ktoś wcześniej podrzucił, albo wyciągnęła ją ze swojej torebki, uprzednio na tyle dobrze zamaskowawszy, Ŝe ochrona niczego nie odkryła. Eve doszła do wniosku, Ŝe najprawdopodobniej ktoś zostawił dla Dolores skalpel w toalecie. Współpracowała z kimś z wewnątrz. MoŜe z kimś, kto pragnął śmierci lekarza. Minęły prawie trzy minuty, nim zabój czyni wyszła z toalety. Od razu skierowała się do poczekalni. Usiadła, załoŜyła nogę na nogę i zaczęła przeglądać spis ksiąŜek i czasopism na dyskietkach. Zanim zdąŜyła coś wybrać, pojawiła się Pia i zaprowadziła ją do gabinetu Icove'a. Eve patrzyła, jak zamykają się za nimi podwójne drzwi i jak sekretarka siada za swoim biurkiem. Przewinęła szybko nagranie do godziny dwunastej, kiedy kobieta wyjęła z szuflady biurka torebkę, włoŜyła Ŝakiet i udała się na obiad.

Sześć minut później Dolores opuściła gabinet Icove'a równie opanowana jak wtedy, kiedy do niego wchodziła. Na jej twarzy nie widać było ani podniecenia, ani zadowolenia, ani poczucia winy, ani strachu. Bez słowa przeszła przez sekretariat, zjechała windą, poddała się kontroli i opuściła budynek. Po czym rozpłynęła się w powietrzu, pomyślała Eve. Jeśli nie była zawodową morderczynią, powinna nią zostać. Nikt nie wchodził do gabinetu Icove'a ani z niego nie wychodził do powrotu sekretarki z obiadu. Popijając drugą filiŜankę kawy, Eve zapoznała się z obszernym materiałem o Wilfredzie B. Icovie. - Ten facet to prawdziwy święty - powiedziała do Peabody, kiedy zaparkowała słuŜbowe auto przy krawęŜniku. Ulewa przeszła w irytującą mŜawkę, szarą jak mgła. - Zaczynał prawie od niczego, osiągnął duŜo. Jego rodzice byli lekarzami, prowadzili kliniki w rejonach i krajach dotkniętych kryzysem. Matka uległa powaŜnym poparzeniom, kiedy próbowała ratować dzieci z płonącego budynku. PrzeŜyła, ale została oszpecona. - Dlatego poświęcił się chirurgii rekonstrukcyjnej - dokończyła za nią Peabody. - MoŜna przyjąć, Ŝe to go natchnęło. Podczas wojen miejskich prowadził klinikę na kółkach. Wyjechał do Europy, by słuŜyć pomocą podczas konfliktu zbrojnego. Właśnie tam zginęła jego Ŝona, pracująca jako ochotniczka. Ich syn był jeszcze dzieckiem, ale juŜ marzył o tym, Ŝeby zostać lekarzem, a w wieku dwudziestu jeden lat ukończył wydział medycyny na Harvardzie. - Szybko. - A co sobie myślisz. Senior teŜ pracował z rodzicami, ale nie był z nimi, kiedy jego matka uległa poparzeniom, w ten sposób uniknął śmierci lub kalectwa. Pracował teŜ w innej części Londynu, kiedy jego Ŝona zginęła. - Prawdziwy z niego szczęściarz, ale niezwykły pechowiec.

- Tak. Nim owdowiał, juŜ się zajmował chirurgią rekonstrukcyjną, wypadek matki sprawił, Ŝe traktował to jako swego rodzaju misję. Matka była podobno piękną kobietą. Dotarłam do jej zdjęcia, rzeczywiście według mnie była niezwykle pociągająca. Są równieŜ jej zdjęcia po wypadku. MoŜna powiedzieć, Ŝe przedstawiają smutny widok. Lekarzom udało się utrzymać ją przy Ŝyciu, zrobili, co w ich mocy, ale nie mogli jej przywrócić dawnej urody. - Jak Humpty'emu - Dumpty'emu. - Słucham? - „Choć ludzi króla tłum biedził się...” - Peabody zobaczyła, Ŝe Eve patrzy na nią nic nierozumiejącym wzrokiem. - NiewaŜne. - Trzy lata później wykonano eutanazję na jej Ŝyczenie. Icove poświęca się chirurgii rekonstrukcyjnej i kontynuuje dzieło rodziców, bezpłatnie oferując swoje usługi podczas wojen miejskich. Po śmierci Ŝony zajmuje się wychowaniem syna, pracuje w swojej dziedzinie, zakłada kliniki, powołuje fundacje, podejmuje się leczenia przypadków uznawanych za beznadziejne - często rezygnując z honorarium - uczy, wygłasza odczyty, rozdaje pieniądze, dokonuje cudów i karmi głodnych rybami i chlebem z kosza bez dna. - To ostatnie sama wymyśliłaś, prawda? - Nie. Nie ma lekarza, praktykującego przez plus minus sześćdziesiąt lat, którego nie oskarŜono by o błąd w sztuce, ale w jego przypadku takich procesów jest znacznie mniej, niŜ wynosi średnia statystyczna, mniej niŜ moŜna by się spodziewać, szczególnie uwzględniając dziedzinę, jakiej się poświęcił. - Dallas, wydaje mi się, Ŝe jesteś uprzedzona do chirurgii plastycznej. - To nie uprzedzenie. UwaŜam, Ŝe tylko skończeni kretyni poddają się operacjom plastycznym. Tak czy inaczej, lekarze tej specjalności wyjątkowo często są ciągani po sądach, a on ma na swoim koncie zdumiewająco mało takich spraw. Poza tym jego kartoteka jest absolutnie czysta, Ŝadnych powiązań politycznych, które mogłyby być powodem, Ŝe ktoś pragnąłby jego śmierci,

Ŝadnego hazardu, Ŝadnego zadawania się z dziwkami, Ŝadnych zakazanych środków odurzających, Ŝadnego oszukiwania pacjentów. Nic. - Niektórzy ludzie są po prostu dobrzy z natury. - KaŜdy, kto jest aŜ tak dobry, ma aureolę i parę skrzydeł. - Eve postukała palcem w teczkę z informacjami. - Coś się w tym musi kryć. KaŜdy ma jakąś mroczną tajemnicę, głęboko skrywaną. - Jest pani bardzo cyniczna, pani porucznik. - Ciekawe, Ŝe był prawnym opiekunem dziewczynki, która - gdy dorosła została jego synową. Jej matka, równieŜ lekarka, zginęła podczas powstania w Afryce. Ojciec, artysta, porzucił rodzinę wkrótce po tym, jak przyszła na świat Avril Hannson Icove. A później zabił go w ParyŜu jakiś zazdrosny mąŜ. - Sporo tragedii, jak na jedną rodzinę. - Prawda? - Eve wyciągnęła na wierzch zdjęcie miejskiego domu w Upper West Side, gdzie mieszkał z rodziną doktor Icove junior. - Skłania człowieka do myślenia. - Bywa, Ŝe niektóre rodziny spotykają liczne tragedie. To coś jak karma. - Czy wyznawcy Wolnego Wieku wierzą w karmę? - Jasne. - Peabody weszła na krawęŜnik. - Nazywamy to kosmiczną równowagą. - Wspięła się po kilku stopniach prowadzących do - jak przypuszczała - oryginalnych drzwi albo doskonałej ich kopii. - Niczego sobie powiedziała, przesuwając palcami po drewnie, kiedy zapytano je o cel wizyty. - Porucznik Dallas i detektyw Peabody. - Eve przybliŜyła odznakę do oka kamery. - Z policji nowojorskiej, na rozmowę z doktorem Icove'em. Jedną chwileczkę. - Mają teŜ domek weekendowy w Hamptons - ciągnęła Peabody. - Willę w Toskanii, mieszkanie w Londynie i małą chatę na Maui. Wraz ze śmiercią Icove'a

seniora

wzbogacili

się

o

jeszcze

dwie

nieruchomości

w

pierwszorzędnych miejscach. Dlaczego McNab nie moŜe być bogatym lekarzem?

Ian McNab, pracownik wydziału przestępstw elektronicznych, mieszkał z Peabody i najwyraźniej był jej młodzieńczą miłością. - MoŜesz go rzucić dla jakiegoś bogatego lekarza - zaproponowała Eve. - Nie. Zbyt szaleję na punkcie jego szczupłego tyłka. Zobacz, co mi dał. Sięgnęła pod bluzkę i wyjęła wisiorek w kształcie czterolistnej koniczyny. - Z jakiej okazji? - By uczcić koniec fizykoterapii i całkowity powrót do zdrowia po obraŜeniach odniesionych na słuŜbie. Mówi, Ŝe ochroni mnie przed złem w przyszłości. - Skuteczniejsza byłaby kamizelka kuloodporna. - Eve zobaczyła nadąsaną minę partnerki i przypomniała sobie, Ŝe przyjaźń i współpraca mają swoje wymagania. - Ładniutki - dodała, biorąc mały wisiorek do ręki, by mu się lepiej przyjrzeć. - Piękny gest z jego strony. - Zawsze wie, jak się zachować. - Peabody schowała wisiorek pod bluzkę. - Robi mi się ciepło na sercu, kiedy sobie przypomnę, Ŝe go mam przy sobie. Eve pomyślała o brylancie - wielkim jak piąstka niemowlęcia - który nosiła pod koszulą. Sprawiał, Ŝe czuła się głupio i niezręcznie, ale chyba teŜ robiło jej się ciepło na sercu. Przynajmniej odkąd przyzwyczaiła się do jego wagi. Nie tej mierzonej karatami, przyznała w duchu, ale uczuciowej. Trzeba czasu, przynajmniej w jej wypadku, by się przyzwyczaić do dowodów miłości. Drzwi się otworzyły. Na progu stała kobieta z portretu, z tyłu padało na nią złote światło. Nawet oczy spuchnięte od płaczu nie przyćmiły jej olśniewającej urody.

ROZDZIAŁ 3 Przepraszam, Ŝe kazałam paniom czekać, do tego na deszczu. - Ten głos pasował do jej wyglądu, był cudowny i głęboki, nieco ochrypły z bólu. - Jestem Avril Icove. Proszę wejść. - Cofnęła się do holu, którego główną ozdobą był Ŝyrandol - kaŜdy kryształek w kształcie łzy skąpany był w miękkim, złotym świetle. - Mój mąŜ jest na górze, w końcu udało mu się usnąć. Nie chciałabym mu przeszkadzać. - Przepraszam, Ŝe zjawiłyśmy się o takiej porze - powiedziała Eve. - Ale... - Avril zdobyła się na smutny uśmiech. - Rozumiem. Dzieci są w domu. Zabraliśmy je ze szkoły i przywieźliśmy do domu. Akurat siedziałam z nimi na górze. Jest im bardzo cięŜko, wszystkim nam jest bardzo cięŜko. Ach... Przycisnęła rękę do serca. - MoŜe pójdziemy na pierwsze piętro. Na parterze przyjmujemy gości, więc to nieodpowiednie miejsce na taką rozmowę. - Jak sobie pani Ŝyczy. - Na piętrze toczy się Ŝycie naszej rodziny - zaczęła mówić, kierując się ku schodom. - Nie wiem, czy mogę o to zapytać, ale chciałabym wiedzieć, czy macie juŜ więcej informacji o osobie, która zabiła Wilfreda? - Śledztwo dopiero się rozpoczęło, ale prowadzimy je bardzo energicznie. Avril spojrzała przez ramię, kiedy znalazła się na szczycie schodów. - A więc naprawdę mówicie takie rzeczy. Lubię kryminały - wyjaśniła. Czyli policja naprawdę uŜywa takiego języka. Proszę się rozgościć. Wskazała im salon, utrzymany w kolorach lawendy i zieleni. - Czy napiją się panie kawy albo herbaty? A moŜe mają panie ochotę na coś innego? - Nie, dziękujemy. Ale gdyby mogła pani przyprowadzić doktora Icove'a poprosiła Eve. - Chciałybyśmy porozmawiać z obojgiem państwa. - Dobrze. MoŜe to jednak potrwać kilka minut.

- Bardzo tu ładnie - skomentowała Peabody, kiedy zostały same. - MoŜna się było spodziewać, Ŝe będzie elegancko jak na parterze, tymczasem jest tu teŜ miło i przytulnie. Rozejrzała się wokoło, na kanapy, przepastne fotele, półki ze zdjęciami członków rodziny i pamiątkami. Na jednej ścianie dominował niemal naturalnej wielkości portret rodziny. Uśmiechali się z niego Icove, jego Ŝona i dwójka ślicznych dzieci. Eve podeszła do obrazu i przeczytała podpis w prawym dolnym rogu. - Jej dzieło. - Piękna i utalentowana. Mogłabym ją znienawidzić. Eve krąŜyła po pokoju, przyglądając mu się badawczo, oceniając i analizując. Doszła do wniosku, Ŝe został urządzony z myślą o rodzinie, ale czuć było w nim kobiecą rękę. Raczej drukowane ksiąŜki niŜ ich wersje na dyskietkach, ekran telewizora dyskretnie ukryty za ozdobną boazerią. I wszystko w idealnym porządku, jak dekoracje teatralne. - Zgodnie z naszymi informacjami studiowała sztukę w jakiejś modnej szkole. - Eve wsunęła ręce do kieszeni. - Icove został jej opiekunem prawnym na Ŝyczenie matki umieszczone w testamencie. Avril miała wtedy sześć lat. Po ukończeniu studiów poślubiła Icove'a juniora. Przez pierwszych sześć miesięcy mieszkali głównie w ParyŜu, gdzie malowała obrazy. Miała nawet wystawę, która odniosła wielki sukces. - Przed czy po śmierci jej ojca? - Po. Wrócili do Nowego Jorku i zamieszkali w tym domu. Urodziło im się dwoje dzieci. Po urodzeniu pierwszego poświęciła się całkowicie roli Ŝony i matki. Nadal maluje, głównie portrety, ale rzadko przyjmuje zlecenia, swoje dzieła przekazuje Fundacji Icove'a, zachowując status zawodowej matki. - Zebrałaś o niej duŜo informacji w tak krótkim czasie.

- To było proste - powiedziała Eve, wzruszając ramionami. - Ma czystą kartotekę, nie dopuściła się nawet najdrobniejszego wykroczenia. To jej pierwsze małŜeństwo, nie Ŝyła z nikim w konkubinacie, nie ma innych dzieci. - Jeśli pominąć zmarłych rodziców i teściów, jej Ŝycie moŜna by uznać za idealne. Eve znów rozejrzała się po pokoju. - Wszystko na to wskazuje. Kiedy wszedł Icove, stała akurat przodem do drzwi. Inaczej by go nie usłyszała. Gruby dywan tłumił odgłosy kroków. Doktor miał na sobie luźne spodnie i pulower, a nie garnitur. Ale i tak wyglądał, jakby był w garniturze, zauwaŜyła Eve. Roarke teŜ to potrafił, pomyślała. Bez względu na to, jak swobodnie był ubrany, biła od niego władczość. - Witam, pani porucznik, pani detektyw. Moja Ŝona przyjdzie do nas za chwilę. Poszła sprawdzić, co u dzieci. Wyłączyliśmy dziś roboty domowe. Podszedł do szafki, po jej otwarciu ukazał się miniautokucharz. - Avril powiedziała, Ŝe zaproponowała coś do picia, ale podziękowały panie. Ja napiję się kawy. MoŜe zmieniły panie zdanie? - Właściwie chętnie teŜ się napiję kawy. Poproszę czarną, bez cukru i śmietanki. - A dla mnie słodka i słaba - powiedziała Peabody. - Dziękujemy, Ŝe zgodził się pan z nami spotkać. Wiemy, jak musi być panu cięŜko. - Raczej wciąŜ nie mogę w to uwierzyć. - Zaprogramował urządzenie. Tam, w Centrum, w jego gabinecie, to był prawdziwy koszmar. Patrzeć na niego ze świadomością, Ŝe nic nie moŜna zrobić, by znów był z nami. Ale tutaj, w domu... - Pokręcił głową i wyjął filiŜanki. - To jak dziwny, nieprawdopodobny sen. Cały czas myślę, Ŝe za chwilę mój komunikator zabrzęczy i usłyszę tatę, proponującego, abyśmy w niedzielę zjedli razem kolację. - Czy państwo często razem spoŜywali posiłki? - spytała Eve.

- Tak. - Podał kawę jej i Peabody. - Raz w tygodniu, czasami dwa. Albo wpadał, Ŝeby zobaczyć się z dziećmi. A ta kobieta? Czy znaleźliście kobietę, która... - Szukamy jej. Doktorze Icove, z dokumentów wynika, Ŝe wszyscy, którzy współpracowali z pańskim ojcem w Centrum, zostali zatrudnieni przynajmniej trzy lata temu albo wcześniej. Czy jest ktoś, kogo pański ojciec musiał zwolnić albo kto zrezygnował z pracy i był w związku z tym niezadowolony? - Nie, przynajmniej ja nie znam nikogo takiego. - Podczas operacji pracował z innymi lekarzami i personelem medycznym. - Naturalnie, z zespołem chirurgów, z psychiatrami, kuratorami rodzinnymi i tym podobnymi. - Czy pośród tych osób był ktoś, z kim się nie zgadzał albo kto się nie zgadzał z nim? - Nie. Pracował z najwybitniejszymi specjalistami, poniewaŜ nalegał, by poziom świadczonych przez nas usług był jak najwyŜszy. Chciał, Ŝeby pacjenci mieli wszystko, co najlepsze. - Ale i tak przez tyle lat praktyki zdarzało się, Ŝe jego pacjenci byli niezadowoleni. Icove uśmiechnął się lekko. - Nie moŜna zadowolić wszystkich, a juŜ z całą pewnością prawników. Ale mój ojciec i ja bardzo starannie selekcjonowaliśmy pacjentów, by wyeliminować tych, którzy domagali się rzeczy niemoŜliwych albo objawiali skłonności do pieniactwa. Poza tym, jak juŜ wcześniej wspomniałem, ojciec właściwie wycofał się z pracy zawodowej. - Udzielał konsultacji kobiecie podającej się za Dolores Nocho - Alverez. Potrzebne mi są jego notatki na jej temat.

- No tak. - Westchnął cięŜko. - Nasi prawnicy nie są zadowoleni, chcą, Ŝebym zaczekał, póki nie wykonają pewnych kroków. Ale Avril mnie przekonała, Ŝe głupotą byłoby myśleć teraz o wymogach prawa. Poleciłem, aby przekazano paniom te materiały. Jednak muszę panią prosić, pani porucznik, by potraktowała je pani jako ściśle poufne. - O ile nie dotyczy to morderstwa, nie interesuje mnie, kto kazał sobie odmłodzić twarz. - Przepraszam, Ŝe zajęło mi to tak duŜo czasu. - Avril pospiesznie weszła do pokoju. - Ale dzieci mnie potrzebowały. O, a więc jednak zdecydowały się panie na kawę. Bardzo dobrze. - Usiadła obok męŜa i ujęła jego dłoń. - Pani Icove, przez wiele lat spędzała pani duŜo czasu w firmie swojego teścia. - Tak. Był moim opiekunem prawnym, a takŜe ojcem. - Zacisnęła usta. Był niezwykłym człowiekiem. - Czy zna pani kogoś, kto mógł pragnąć jego śmierci? - SkądŜe znowu! Kto mógłby chcieć zabić człowieka tak oddanego innym? -

Czy

ostatnio

sprawiał

wraŜenie

zaniepokojonego

czymś?

Zdenerwowanego? Wzburzonego? Avril pokręciła głową i spojrzała na męŜa. - Dwa dni temu jedliśmy razem kolację. Był w doskonałym humorze. - Pani Icove, czy rozpoznaje pani tę kobietę? - Eve wyciągnęła z teczki wydruk i podała go gospodyni. - To... - Dłoń Avril drgnęła, co sprawiło, Ŝe Eve stała się czujna. - To ona go zabiła? Ta kobieta zabiła Wilfreda? - Do oczu napłynęły jej łzy. - Jest młoda i śliczna. Nie wygląda na kogoś, kto byłby zdolny do... przepraszam. Oddała zdjęcie i otarła łzy z policzków. - Chciałabym jakoś pomóc. Mam nadzieję, Ŝe kiedy ją odnajdziecie, zapytacie, dlaczego to zrobiła. Mam nadzieję...

Znów urwała i przycisnęła dłoń do ust, starając się opanować. - Mam nadzieję, Ŝe zapytacie ją, dlaczego to zrobiła. Zasługujemy, by to wiedzieć. Cały świat powinien się tego dowiedzieć. Mieszkanie Wilfreda Icove'a mieściło się na sześćdziesiątym piątym piętrze, trzy przecznice od domu syna i pięć od Centrum, które zbudował. Wpuściła je administratorka, która się przedstawiła jako Donatella. - Nie mogłam uwierzyć, kiedy to usłyszałam, zwyczajnie nie mogłam. Eve oceniła, Ŝe ta zadbana kobieta w czarnym kostiumie ma czterdzieści lat. Doktor Icove był najlepszy z ludzi, taktowny, uprzejmy. Pracuję tu od dziesięciu lat, od trzech jako konsjerŜka. Nigdy nie słyszałam o nim jednego złego słowa. - Ktoś zrobił coś więcej, niŜ powiedział złe słowo. Czy doktor Icove przyjmował wielu gości? Kobieta się zawahała. - Rozumiem, Ŝe w tych okolicznościach to nie plotkowanie. Owszem, był człowiekiem towarzyskim. Regularnie odwiedzała go rodzina, naturalnie. Razem albo osobno. Wydawał tu małe przyjęcia dla swoich przyjaciół współpracowników, ale częściej podejmował gości w domu syna. Lubił towarzystwo kobiet. Eve skinęła na Peabody, która wyjęła zdjęcie. - Czy widziała pani tę kobietę? - spytała Peabody i konsjerŜka wzięła zdjęcie, by mu się uwaŜnie przyjrzeć. - Nie, przykro mi. ChociaŜ jest w jego typie, jeśli rozumieją panie, co mam na myśli. Lubił urodę i młodość. Właściwie interesował się tym zawodowo. Upiększał ludzi, umoŜliwiał im zachowanie młodości. Chciałam powiedzieć, Ŝe dokonywał cudów u ofiar wypadków. Naprawdę. - Czy prowadzi pani księgę gości? - spytała Eve. - Nie, przykro mi. Naturalnie pytamy lokatorów, czy Ŝyczą sobie odwiedzin. Ale nie wymagamy wpisania się do księgi. Zobowiązani są do tego wyłącznie dostawcy.

- Wielu do niego przychodziło? - Nie więcej niŜ do innych. - Czy moŜemy sprawdzić w księdze, kto tu przychodził w ciągu ostatnich sześćdziesięciu dni, i obejrzeć dyskietki ochrony z ostatnich dwóch tygodni? Donatella się skrzywiła. - Mogę je paniom szybciej udostępnić i bez zbędnych formalności, jeśli zwrócą się panie z oficjalną prośbą do administracji budynku. Mogę od razu skontaktować panie z szefostwem. Budynkiem zarządza Management New York. W głowie Eve rozległ się cichy dzwonek. - Kto jest właścicielem budynku? - Właściwie Roarke Enterprises, a... - Mniejsza o to - przerwała jej, kiedy Peabody cicho prychnęła z tyłu. Zajmę się tym. Kto tu sprząta? - Doktor Icove nie zatrudniał słuŜby domowej, ani androidów, ani ludzi. Korzystał z usług oferowanych przez administrację budynku. Z naszego androida. Codziennie. Wolał androidy w swoim mieszkaniu. - Rozumiem. Musimy się tu rozejrzeć. Otrzymała pani na to zgodę od osoby najbliŜej spokrewnionej ze zmarłym. - Tak. Zostawię panie same. - Bardzo ładny budynek - powiedziała Peabody, kiedy zamknęły się drzwi za Donatellą. - Wiesz co, moŜe poprosiłabyś Roarke'a o jakiś wykaz lub coś w tym rodzaju, listę jego nieruchomości, Ŝebyś wiedziała, zanim zapytasz. - Tak, to dobry pomysł, szczególnie Ŝe co dziesięć minut coś kupuje albo sprzedaje po niebotycznych cenach. I Ŝadnego prychania w obecności świadków. - Przepraszam. Otwarty plan, pomyślała Eve, tak to nazywają. Część mieszkalna, jadalna i wypoczynkowa w jednym przestronnym pomieszczeniu. śadnych drzwi, z wyjątkiem tych, za którymi - jak przypuszczała - mieściła się

łazienka. WyŜej prawdopodobnie sypialnia gospodarza, pokój gościnny, gabinet. W razie potrzeby moŜna było odgrodzić poszczególne części pomieszczenia ruchomymi przepierzeniami. - Rozejrzyjmy się tu, najpierw poziom pierwszy, potem drugi postanowiła. - Sprawdź wszystkie wiadomości, przychodzące i wychodzące, z ostatnich siedemdziesięciu dwóch godzin. Zajrzyj do poczty elektronicznej i głosowej, a takŜe wszystkich prywatnych notatek. W razie potrzeby wezwiemy chłopaków z wydziału przestępstw elektronicznych, by pokopali głębiej. Przestrzeń, pomyślała Eve, przystępując do pracy, i wysokość. Zdaje się, Ŝe bogacze cenili i jedno, i drugie. Nie była zachwycona, Ŝe będzie pracowała na sześćdziesiątym piątym piętrze, a od zatłoczonego chodnika daleko w dole oddziela ją tylko ściana okien. Odwróciła się tyłem do niej i zajęła szafą, bo Peabody juŜ sprawdzała szuflady. Szafa zawierała trzy drogie płaszcze, kilka kurtek, sześć szalików jedwabnych lub z kaszmiru, trzy czarne parasole i cztery pary rękawiczek - dwie czarne, brązową i szarą. W pamięci telekomunikatora na pierwszym poziomie zapisana była prośba wnuczki, która marzyła o szczeniaczku i apelowała o poparcie dziadka, i jego wiadomość do synowej, w której spełniał prośbę wnuczki. Na górze Eve zobaczyła, Ŝe to, co uwaŜała za salon lub drugi pokój gościnny za szklanymi, matowymi ścianami, w rzeczywistości było duŜą garderobą, przylegającą do głównej sypialni. - Jezu. - Razem z Peabody stały, gapiąc się na przestronne wnętrze pełne półek, szafek, wieszaków, obrotowych stojaków. - Jest niemal większe od Roarke'a. - Czy to eufemizm seksualny? - Delia przechyliła głowę i tym razem to Eve prychnęła. - Ten facet naprawdę lubił się stroić. ZałoŜę się, Ŝe jest tu ze sto garniturów.

- I spójrz, jak wszystkie wiszą. Według koloru, rodzaju tkaniny, razem z dodatkami. ZałoŜę się, Ŝe doktor Mira miałaby uŜywanie z kimś, kto jest maniakiem kupowania ubrań. Prawdę mówiąc, pomyślała Eve, chyba warto się skontaktować z psychiatrą i twórcą portretów psychologicznych. UwaŜała, Ŝe jeśli się pozna ofiarę, to pozna się równieŜ jego zabójcę. Odwróciła się i zobaczyła, Ŝe z tyłu szklanej ściany było lustro z wbudowanym w nie eleganckim zestawem do dbania o aparycję. - Wygląd - oświadczyła. - To było dla niego najwaŜniejsze. W Ŝyciu osobistym i zawodowym. I spójrz na to mieszkanie. Wszystko na swoim miejscu. Wszystko dopasowane kolorystycznie. - Piękne mieszkanie. Idealne miejskie mieszkanie... Miejskie mieszkanie przedstawiciela klasy wyŜszej. - Tak, uroda i perfekcjonizm to jego cechy szczególne. - Eve znów wróciła do sypialni i otworzyła szufladę jednej z nocnych szafek. Znalazła w niej czytnik dyskietek i trzy ksiąŜki na dyskietkach, kilka niezapisanych nośników pamięci. Druga nocna szafka była pusta. - śadnych zabawek z pornoshopu - zauwaŜyła. - No wiesz - powiedziała Peabody, robiąc lekko zawstydzoną minę. - Zdrowy męŜczyzna, atrakcyjny, który mógł poŜyć jeszcze ze czterdzieści lat. - Weszła do łazienki. Znajdowały się w niej duŜa wanna z jacuzzi, przestronna kabina prysznicowa wyłoŜona nieskazitelnie białymi kafelkami i suszarka. Na blatach z szarego łupku stały jaskrawoczerwone kwiaty w błyszczących, czarnych doniczkach. Były tu teŜ dwie rzeźby, obie przedstawiały wysokie, szczupłe, nagie kobiety o ładnych twarzach. Całą jedną ścianę pokrywało lustro. - Facet lubił się oglądać, sprawdzać, jak się prezentuje, upewniać się, Ŝe wszystko jest w najlepszym porządku.

- Sprawdziła zawartość szafek i szuflad. - Drogie kosmetyki upiększające, balsamy, smarowidła, zwykłe specyfiki i kosztowne środki słuŜące do przedłuŜania młodości. Dbał o swój wygląd. MoŜna nawet powiedzieć, Ŝe miał obsesję na tym punkcie. - Ty mogłabyś tak powiedzieć - poprawiła ją Peabody. - UwaŜasz, Ŝe kaŜdy, kto poświęca więcej niŜ pięć minut na fiokowanie się, ma obsesję. - Słowo „fiokowanie się” mówi wszystko. W kaŜdym razie moŜna uznać, Ŝe wielce dbał o swoje zdrowie i wygląd. I lubił się otaczać nagimi kobietami, to znaczy dziełami sztuki przedstawiającymi nagie kobiety. Ale nie kryje się w tym Ŝaden podtekst erotyczny. śadnych filmów pornograficznych, Ŝadnych zabawek dla dorosłych, Ŝadnych świerszczyków na dyskietkach. - Niektórzy ludzie w pewnym wieku rezygnują z seksu. - To niezdrowo. Eve zauwaŜyła jeszcze pomieszczenie przeznaczone do wykonywania ćwiczeń gimnastycznych, płynnie przechodzące w gabinet. Spróbowała włączyć komputer. - Ma kod dostępu. Damy go specom z wydziału przestępstw elektronicznych, niech w nim pogrzebią, a dyskietki zabierzemy do komendy do przejrzenia. Wszystko na swoim miejscu - mruknęła. - Idealny porządek. Schludne, poukładane, pasujące do siebie, stylowe. Zupełnie jak na hologramie. - Racja. Jak na tych, którymi się człowiek bawi, kiedy snuje marzenia o idealnym domu. - Delia rzuciła Eve kose spojrzenie. - CóŜ, czasem to robię. Ty nie musisz, bo mieszkasz w domu z marzeń. - Wystarczy na to spojrzeć. - Eve podeszła do balustrady. - I od razu wiadomo, jaki prowadził tryb Ŝycia. Przypuszczam, Ŝe wstawał wcześnie. Trzydzieści minut gimnastyki na przyrządach, prysznic, szykowanie się, dokładne sprawdzenie w lustrze, czy nic nigdzie nie sterczy ani nie zwisa, łyknięcie porannej porcji medykamentów, zejście na dół na zdrowe śniadanie,

przeczytanie gazety albo jakiegoś fachowego czasopisma lekarskiego. MoŜe rzut oka na monitor, by sprawdzić aktualną sytuację, powrót na górę, by wybrać garderobę. Ubieranie się, fiokowanie, sprawdzenie w kalendarzu, co ma zapisane na dany dzień. W zaleŜności od rodzaju obowiązków moŜe wykonywał tu trochę roboty papierkowej, a moŜe udawał się do Centrum. Na ogół szedł do pracy pieszo, chyba Ŝe pogoda była szczególnie brzydka. - Albo pakował torbę, brał teczkę i jechał taksówką na dworzec transportowca - wtrąciła Peabody. - Wygłaszał odczyty, udzielał konsultacji. WiąŜe się to z koniecznością wyjazdów. - Tak, zjadał coś dobrego, podziwiał widoki. Kilka konsultacji tu i tam, kilka zebrań zarządów. Spotkania z rodziną, parę razy w tygodniu wypad gdzieś na miasto. Od czasu do czasu kolacja lub drink z przyjaciółką albo znajomą z pracy. Powrót do idealnego mieszkania, jakaś lektura do poduszki i dobranoc. - Dobrze sobie Ŝył. - Na to wygląda. Ale co robił? - Właśnie powiedziałaś... - To za mało, Peabody. Gość jest grubą rybą, łebskim facetem, zakłada kliniki, powołuje fundacje, niemal samodzielnie rozwija cały dział medycyny, któremu się poświęcił. Ostatnio od czasu do czasu zajmuje się jakimś przypadkiem albo udziela konsultacji, jedzie, by wygłosić odczyt lub wydać opinię. Parę razy w tygodniu bawi się z wnukami. To za mało - powtórzyła Eve, kręcąc głową. - Jakie są jego pasje? Nic nie wskazuje, Ŝe prowadzi intensywne Ŝycie seksualne, przynajmniej nie robi tego regularnie. Nie ma tu Ŝadnego sprzętu sportowego. W bazie danych brak wzmianki o ewentualnym hobby. Nie gra w golfa ani nie uprawia sportów, którym z pasją oddają się emeryci. Właściwie tylko przekłada papiery z miejsca na miejsce i kupuje garnitury. Musiał robić coś jeszcze. - Na przykład?

- Nie wiem. - Eve odwróciła się i ze zmarszczonym czołem przeszła do gabinetu. - Musi być jeszcze coś. Skontaktuj się z wydziałem przestępstw elektronicznych. Chcę wiedzieć, co jest na dysku tego komputera. Bardziej z przyzwyczajenia niŜ z konieczności Eve na drugim miejscu swojej listy umieściła kostnicę. Odszukała Morrisa, głównego lekarza sądowego, który kręcił się po wyłoŜonym płytkami holu z automatami - i o ile się nie myliła, flirtował z blondynką niewiarygodnie hojnie obdarzoną przez naturę. Uznała, Ŝe trzepocząca rzęsami laska o obfitym biuście jednak jest policjantką. Na widok Eve oboje przestali rozmawiać i spojrzeli na nią. Z ich oczu moŜna było wyczytać, jak poŜądliwie na siebie patrzyli. Było to dość peszące. - Cześć, Morris. - Szukasz swojego trupa, Dallas? - Nie, po prostu lubię panującą tu atmosferę zabawy. Morris się uśmiechnął. - Porucznik Dallas, detektyw Coltraine, dopiero co oddelegowana do naszego pięknego miasta z Savannah. - Miło mi. - Pracuję tu dopiero od dwóch tygodni, ale juŜ duŜo o pani słyszałam, pani porucznik. - Miała zmysłowy głos i oczy błękitne jak niebo. - Cieszę się, Ŝe panią poznałam. - Nie wątpię. To moja partnerka, detektyw Peabody. - Witamy w Nowym Jorku. - Z pewnością jest tu inaczej niŜ u mnie w domu. CóŜ, muszę juŜ iść. Doktorze Morris, dziękuję, Ŝe poświęcił mi pan trochę czasu. I za colę. - Uniosła puszkę z automatu, znów zatrzepotała rzęsami, a potem niemal przemknęła korytarzem śmierci. - Kwiat magnolii. - Morris westchnął. - W pełnym rozkwicie.

- Musisz odczuwać mdłości po wciągnięciu takiej ilości nektaru. - Tylko trochę go posmakowałem. Zazwyczaj trzymam się w tych sprawach z dala od policjantek. Ale czasem robię wyjątek. - To, Ŝe nie zamierzam trzepotać do ciebie rzęsami, nie znaczy, Ŝe nie moŜesz mi kupić czegoś do picia. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Kawa? - Chcę jeszcze trochę poŜyć, a tutejsza kawa to trucizna. Poproszę pepsi i to samo dla mojej towarzyszki, która teŜ nie będzie do ciebie trzepotała rzęsami. Z tym, Ŝe dla Peabody dietetyczną. Zamówił dwie puszki. - Ma na imię Amaryllis. - Chryste! - Zdrobniale Ammy. - Przyprawiasz mnie o mdłości, Morris. Rzucił jej jedną puszkę, a drugą podał Peabody. - Chodźmy obejrzeć twojego nieboszczyka. Od razu poczujesz się lepiej. Ruszył przodem. Miał na sobie garnitur w kolorze orzecha włoskiego i koszulę barwy starego złota. Ciemne włosy ściągnął do tyłu i związał w dwa ogonki, jeden nad drugim, które przeplótł złotą wstąŜką. Morris ubierał się elegancko, a to, co nosił, pasowało do jego wyrazistych rysów i przenikliwych oczu. Weszli do kostnicy. Morris podszedł do szeregu szuflad. Kiedy jedną wysunął, pojawił się obłoczek pary. - Doktor Wilfred B. Icove, znany równieŜ jako Ideał. Był wspaniałym człowiekiem. - Znałeś go? - Nie osobiście. Byłem na kilku jego odczytach. Okazały się fascynujące. Jak widać, to męŜczyzna w wieku mniej więcej osiemdziesięciu lat. Wspaniale

zachowane mięśnie. Jedna rana kłuta aorty, zadana zwykłym skalpelem chirurgicznym. Podszedł do monitora i pokazał im w powiększeniu ranę i jej okolice. - Jedno celne pchnięcie. Brak obraŜeń świadczących, Ŝe ofiara się broniła. Badanie toksykologiczne nie stwierdziło obecności zakazanych substancji odurzających. Tylko podstawowe witaminy i pigułki na dobre zdrowie. Ostatni posiłek, spoŜyty mniej więcej pięć godzin przed śmiercią, składał się z babeczki z mąki razowej, stu mililitrów soku pomarańczowego - prawdziwego - herbatki z dzikiej róŜy, bananów i malin. Twoja ofiara była bezgranicznie oddana swojej dziedzinie medycyny, w której mogła się pochwalić wybitnymi osiągnięciami. Stan mięśni świadczy, Ŝe starał się dbać o zdrowie i młodzieńczy wygląd. - Jak długo trwała agonia? - Minutę albo dwie, chociaŜ właściwie poniósł śmierć na miejscu. - Nawet dysponując tak ostrym narzędziem, jak skalpel, trzeba było dobrze się zamachnąć, Ŝeby przebić garnitur, koszulę, skórę i mięśnie, a do tego trafić prosto w serce. - Zgadza się. Ktokolwiek to zrobił, znajdował się blisko ofiary i wiedział, co robi. - Jasne. Technicy nie znaleźli nic na miejscu popełnienia przestępstwa. Ten pieprzony gmach jest co noc dezynfekowany. śadnych odcisków na narzędziu zbrodni. Było czymś pokryte. - Eve machinalnie bębniła palcami w udo, przyglądając się zwłokom. - Obejrzałam zarejestrowany przez ochronę film, jak szła przez budynek. Niczego nie dotknęła. Nie nagrywają głosu, więc nie moŜemy jej zidentyfikować na tej podstawie. Jej dane personalne są nieprawdziwe. Feeney sprawdza, czy nie ma jej w IRCCA, ale skoro nie skontaktował się ze mną, śmiem twierdzić, Ŝe do tej pory nic nie ustalił. - Perfekcjonistką. - No właśnie. Dzięki za pepsi, Morris. - śeby go rozśmieszyć, zatrzepotała rzęsami.

- Co to za imię, Amaryllis? - spytała Eve, kiedy razem z Peabody znalazły się w samochodzie. - Od nazwy kwiatu. Jesteś zazdrosna. - Słucham? - Podoba ci się Morris. Tak jak większości z nas, bo ma w sobie coś seksownego. Ale was dwoje wiąŜe coś szczególnego. A oto pojawia się ta Barbie, ślicznotka z Południa, i kompletnie mu zawraca w głowie. - Nic nie czuję do Morrisa. Jesteśmy kolegami z pracy. A ona ma na imię Amaryllis, nie Barbie. - Chodzi o lalkę, Dallas. No wiesz, lalkę Barbie. Jezu, nigdy nie miałaś lalki? - Lalki są jak mali nieboszczycy. Mam dość nieboszczyków, dziękuję. Ale teraz cię rozumiem. Zdrobniale Ammy? Jak moŜna być policjantką, kiedy się nosi takie imię? „Nazywam się Ammy, przyszłam pana aresztować”. - Łączą cię z Morrisem miłe wspomnienia. - Nieprawda, Peabody. - Jasne, i nigdy sobie nie wyobraŜałaś, jak się kochacie na jednym z tych stołów tam. - Kiedy Eve zakrztusiła się swoją pepsi, Peabody wzruszyła ramionami. - Dobra, czyli tylko ja snuję takie fantazje. Patrz, przestało padać. Chętnie zmienię temat rozmowy, nim do końca się skompromituję. Eve wstrzymała oddech i patrząc przed siebie, zaproponowała: - JuŜ nigdy nie poruszajmy tego tematu. - Tak będzie najlepiej. Kiedy Eve wróciła do swojego gabinetu, niosąc część dyskietek komputerowych ofiary, zobaczyła obok biurka doktor Mirę. To widocznie dzień zabójczo ubierających się lekarzy, pomyślała Eve. Mira wyglądała niezwykle elegancko w jednym ze swoich klasycznych kostiumów; ten był róŜowy, z krótkim, dopasowanym Ŝakietem, zapinanym pod samą szyję. Włosy koloru futra norek miała zaczesane do tyłu i jakby zwinięte na karku. W jej uszach błyszczały małe, złote trójkąciki.

- Eve, właśnie miałam ci zostawić wiadomość. Eve dostrzegła smutek w jej łagodnie niebieskich oczach i na gładkiej, ładnej twarzy. - O co chodzi? - Masz chwilkę? - Jasne. Masz ochotę na... - Chciała zaproponować kawę, ale przypomniała sobie, Ŝe Mira woli herbatę ziołową, której nie serwował jej autokucharz. - Coś do picia? - Nie, dziękuję. A więc zajmujesz się morderstwem Wilfreda Icove'a? - Tak, od dzisiejszego popołudnia. Byłam na miejscu w związku z innym przestępstwem. Zastanawiałam się nad poproszeniem cię o opinię o podejrzanej na podstawie zgromadzonych danych i... Znałaś go - uświadomiła sobie nagle Eve. - Owszem. I jestem... Wstrząśnięta. - Konsultantka usiadła na krześle dla gości. - Nie mogę się z tym oswoić. Obie powinnyśmy być do tego przyzwyczajone, prawda? Mamy do czynienia ze śmiercią na co dzień, poza tym nie omija ona tych, których znamy, kochamy czy szanujemy. - A w tym wypadku co wchodziło w grę? Miłość czy szacunek? - Ogromny szacunek. Nigdy nie łączyła nas miłość. - Zresztą i tak był dla ciebie za stary. Na twarzy doktor Miry pojawił się lekki uśmiech. - Dziękuję. Poznałam go wiele lat temu, kiedy dopiero zaczynałam praktykę. Moja przyjaciółka związała się ze zwyrodnialcem. W końcu udało jej się z nim zerwać, próbowała zacząć Ŝyć od nowa. Porwał ją, a potem zgwałcił, zmusił do seksu analnego. Pobił ją do nieprzytomności i wyrzucił z samochodu w pobliŜu Grand Central. Miała szczęście, Ŝe przeŜyła. Ale wyszła z tego ze zmasakrowaną twarzą, wybitymi zębami, pękniętą błoną bębenkową ucha, zmiaŜdŜoną krtanią. Groziło jej trwałe oszpecenie. Zwróciłam się do Wilfreda z prośbą, Ŝeby ją przyjął. Wiedziałam, Ŝe cieszy się opinią najlepszego specjalisty w mieście, jeśli nie w kraju.

- I zgodził się. - Tak. Więcej, był bardzo dobry i wyrozumiały dla pacjentki, która cierpiała nie tylko fizycznie, ale równieŜ psychicznie. Razem z Wilfredem duŜo czasu spędziliśmy przy łóŜku mojej przyjaciółki i sami się zaprzyjaźniliśmy. Trudno mi się pogodzić z jego śmiercią. Rozumiem, Ŝe moja znajomość z ofiarą moŜe cię skłonić do odsunięcia mnie od tej sprawy. Proszę cię, Ŝebyś tego nie robiła. Eve zastanawiała się przez chwilę. - Czy kiedykolwiek pijesz kawę? - Od czasu do czasu. Podeszła do autokucharza i zaprogramowała go na dwie filiŜanki. - MoŜe mi się przydać twoja pomoc podczas próby zrozumienia ofiary i sporządzenia profilu psychologicznego zabójczym. Jeśli mi powiesz, Ŝe moŜesz zajmować się tą sprawą, to ci tego nie zabronię. - Dziękuję. - Czy w ciągu ostatnich lat często widywałaś się z zamordowanym? - Właściwie nie. - Doktor Mira wzięła filiŜankę z kawą. - Kilka razy do roku na gruncie towarzyskim. Na obiadach lub przyjęciach, koktajlach, konferencjach medycznych. Zaproponował mi stanowisko głównego psychiatry w swoim ośrodku i był rozczarowany, moŜe trochę zły, kiedy odmówiłam. Dlatego od jakiegoś czasu nie stykaliśmy się na polu zawodowym, ale utrzymywaliśmy kontakty towarzyskie. - Znasz jego rodzinę. - Tak, jego syn teŜ odznacza się wybitnym umysłem i wydaje się wymarzonym kontynuatorem działalności ojca. Jego synowa jest utalentowaną malarką. - Ostatnio mało zajmuje się sztuką. - Chyba tak. Mam jedną z jej wcześniejszych prac. Dwoje wnucząt, chyba dziewięcio - i sześcioletnie, chłopiec i dziewczynka. Wilfred bardzo je

rozpieszczał. Zawsze pokazywał ich nowe zdjęcia lub hologramy. Ubóstwia dzieci. Według mnie w jego ośrodku jest najlepszy oddział chirurgii rekonstrukcyjnej dla dzieci na całym świecie. - Miał wrogów? Doktor Mira rozsiadła się wygodniej. Wyglądała na zmęczoną, zauwaŜyła Eve. Wiedziała, Ŝe smutek potrafi podkopać siły albo mobilizować. - Niektórzy zazdrościli mu talentu, wizjonerstwa, inni wiecznie je kwestionowali. Ale nie, nie znam nikogo w naszym środowisku, kto Ŝyczyłby mu źle. Podobnie jak nikt z grona naszych wspólnych znajomych. - Rozumiem. MoŜe będzie mi potrzebna pomoc przy przeglądaniu sporządzonej przez niego dokumentacji medycznej. Chodzi o Ŝargon lekarski. - Z radością poświęcę ci tyle czasu, ile będzie trzeba. Naturalnie to nie moja specjalność, ale sądzę, Ŝe mogę ci pomóc zrozumieć notatki i opisy przypadków medycznych. - Odnoszę wraŜenie, Ŝe zrobił to zawodowiec. MoŜe to zabójstwo na zlecenie. - Zawodowiec? - Doktor Mira odstawiła nietkniętą kawę. - To niemoŜliwe. A nawet absurdalne. - Wcale nie. Lekarze, którzy tworzą medyczne imperia, wysoce dochodowe imperia, nie tylko zarabiają masę pieniędzy, ale równieŜ mają duŜe wpływy polityczne i władzę. MoŜe komuś zaleŜało na jego zlikwidowaniu. Podejrzana posłuŜyła się fałszywymi danymi personalnymi, podając się za obywatelkę Hiszpanii. Czy ma to jakieś znaczenie? - Hiszpania. - Doktor Mira przesunęła dłonią po włosach i twarzy. - Nie, przynajmniej nie bezpośrednie. - Koło trzydziestki, taka, co budzi powszechne zainteresowanie. - Eve pogrzebała w torbie, by podać doktor Mirze wydruk zdjęcia. - Ani jej nie drgnęła powieka, kiedy przechodziła przez bramkę ochrony. Dźgnęła go prosto w serce skalpelem lekarskim, obrawszy sobie porę, gdy jego sekretarka jest na

obiedzie. Dzięki temu miała dość czasu, by opuścić budynek. Tak więc wyszła, równieŜ ze stoickim spokojem. RozwaŜałam, czy mógł to zrobić android, lecz wyszłoby to na jaw podczas prześwietlania na bramce. Ale była opanowana jak robot - przed, najwyraźniej w czasie i po. - Dobrze zaplanowane, zorganizowane i przeprowadzone. śadnych emocji. - Mira pokiwała głową. Chyba się uspokoiła, mogąc się czymś zająć. MoŜliwe skłonności socjopatologiczne. Jedna rana świadczy równieŜ o opanowaniu, skuteczności i wyrachowaniu. - MoŜliwe, Ŝe narzędzie zbrodni zostało wcześniej podrzucone w damskiej toalecie. Co oznacza, Ŝe ktoś z pracowników albo osób mających dostęp do budynku jest współwinny tej zbrodni lub był jej siłą napędową. Co tydzień sprzątają budynek, a kaŜdej nocy system czyszczący dokonuje niemal sterylizacji. Narzędzie zbrodni nie znajdowało się tam długo. - Masz dziennik wyjść i przyjść? - Tak. Właśnie go sprawdzam. Paru pacjentów, personel. Ale pracownicy innych oddziałów nie wpisują się, jeśli tam przychodzą. Poza tym są jeszcze sprzątaczki, konserwatorzy. Sprawdzę dyskietki ochrony z ostatnich czterdziestu ośmiu godzin przed popełnieniem morderstwa, zobaczę, co na nich jest. Wątpię, Ŝeby broń leŜała tam ukryta dłuŜej. Jeśli w ogóle tam była. MoŜe tylko ta kobieta musiała skorzystać z toalety. - Eve wzruszyła ramionami. - Przykro mi z powodu śmierci twojego przyjaciela, Miro. - Mnie równieŜ. JeŜeli jest ktoś, kogo chciałabym mieć przy sobie w tych okolicznościach, byłabyś to ty. - Wstała. - Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebowała, wystarczy, Ŝe mnie poprosisz. - A jak się ma tamta twoja przyjaciółka, ta, która została bestialsko pobita? - Dzięki doktorowi Icove'owi odzyskała twarz. Operacja oraz kilka lat terapii pomogły jej się otrząsnąć po tej tragedii. Wyprowadziła się do Santa Fe, gdzie otworzyła małą galerię sztuki. Poślubiła akwarelistę, mają córkę.

- A facet, który tak ją urządził? - Został ujęty, oskarŜony i skazany. Wilfred wystąpił jako świadek, opowiedział o jej obraŜeniach. Łobuz nadal siedzi w Rikers. Eve się uśmiechnęła. - Lubię historie, które mają szczęśliwe zakończenie.

ROZDZIAŁ 4 Eve udała się do wydziału przestępstw elektronicznych, którego pracownicy według niej ubierali się bardziej jak bywalcy klubów i gwiazdy wideo niŜ stróŜe prawa. Ich stroje były bardzo modne, włosy - niezwykle kolorowe, a do tego wszędzie leŜały jakieś gadŜety. Kilku detektywów dumnie paradowało, chodziło kołyszącym się krokiem lub kręciło się po pokoju, mówiąc coś do mikrofonów albo dyktując niezrozumiałe szyfry do swoich podręcznych komputerów. Nieliczni, pracujący przy biurkach lub w boksach, zdawali się obojętni na stały gwar rozmów oraz pikanie bądź szum urządzeń. Jak w ulu, pomyślała Eve. Ona sama zwariowałaby, nim przepracowałaby tutaj jedną zmianę. Natomiast Feeney, którego uwaŜała za najbardziej rozsądnego i godnego zaufania gliniarza, wprost tu rozkwitał. Siedział przy biurku w zmiętej koszuli i popijał kawę, pochłonięty pracą. Są rzeczy, na które zawsze moŜna liczyć, pomyślała Eve i podeszła do niego. Był tak skupiony na tym, co robił, Ŝe zdąŜyła obejść jego biurko, by rzucić okiem na monitor, nim zauwaŜył jej obecność. - Wcale nie pracujesz - powiedziała. - Wprost przeciwnie. Koniec... Bezlitośnie zasłoniła mu usta dłonią, by uniemoŜliwić wydanie polecenia zakończenia operacji. - To nie symulacja ani odtwarzanie miejsca zbrodni. Próbował coś powiedzieć, chociaŜ wciąŜ trzymała mu rękę na ustach. - To gra. To gra w policjantów i złodziei. Roarke teŜ ma taką. Odsunął jej dłoń i starał się odzyskać nieco godności. - Teoretycznie biorąc, to gra. Ale ćwiczy ona koordynację wzrokowo ruchową i refleks, sprawdza umiejętności poznawcze. Dzięki niej zachowuję formę.

- Jeśli zamierzasz głosić te bzdury, mógłbyś przynajmniej mnie uprzedzić. - Koniec sesji. - Spojrzał na nią nadąsany. - Powinnaś pamiętać, czyje to biuro, i które z nas ma wyŜszy stopień. - Powinieneś pamiętać, Ŝe niektórzy z nas próbują schwytać prawdziwych złoczyńców. Feeney wskazał palcem monitor na ścianie. - Widzisz to? Właśnie teraz trwa identyfikacja kobiety z twojego zdjęcia. Sprawdzam ją w IRCCA; wstukałem jej nazwisko, modus operandi, umieściłem zdjęcie. Nic. McNab wykonał standardową próbę ustalenia toŜsamości. To samo. Więc osobiście przeprowadzam szukanie zaawansowane. Zagoniłem chłopaków do sprawdzenia sprzętu z miejsca zbrodni, wysłałem ekipę po komputer osobisty do mieszkania ofiary. Co jeszcze mam dziś dla ciebie zrobić? - Nie wpieniaj się. - Eve usiadła na brzegu biurka i poczęstowała się kilkoma glazurowanymi orzechami, które trzymał w miseczce. - Kim ona jest, u diabła? Kto zabija w taki sposób i nie pojawia się na Ŝadnym radarze? - MoŜe to szpieg? - TeŜ wziął garść orzeszków. - MoŜe na twoją ofiarę wydano wyrok śmierci. - Nie wydaje mi się. Nie wynika to z informacji, jakie mam o Icovie, ani ze sposobu, w jaki został zabity. Jeśli się jest bardzo utajnionym agentem własnego państwa, to się nie przechodzi przez bramki ochrony. Nie pokazuje się teŜ twarzy. Łatwiej i bezpieczniej załatwić gościa gdzieś na ulicy. Albo w jego mieszkaniu. Ochrona tam nie jest taka skrupulatna jak w Centrum Icove'a. - Niesubordynacja? - Gdyby postanowiła działać na własną rękę, tym bardziej starałaby się ukryć twarz. Wzruszył ramionami i schrupał orzeszka. - Tak tylko rzucam róŜne hipotezy. - Umawia się na wizytę, przechodzi przez bramkę, posługuje się dowodem toŜsamości, którego nie odrzucił ich system. Wie, kiedy sekretarki nie

będzie w pracy przez godzinę, by móc spokojnie opuścić budynek, nim ktoś znajdzie zwłoki. Narzędzie zbrodni juŜ wcześniej ukryła - nie ma innego wytłumaczenia. Wszystko to bardzo przemyślane. Ale... Feeney poruszył ramionami, czekając, by dokończyła. - Dlaczego właśnie tam? Bez względu na to, jak to pokroić i podać, załatwienie go w biurze było bardziej skomplikowane niŜ zrobienie tego w jego mieszkaniu. Na dodatek facet chodzi do pracy piechotą, chyba Ŝe trafi się wyjątkowo brzydka pogoda. Jeśli ktoś jest taki świetny, wypatruje go na ulicy i idzie za nim. Dziś pojechał samochodem. W budynku jest podziemny garaŜ. MoŜna tam dopaść ofiarę. Wprawdzie teŜ działa ochrona, ale i tak łatwiej zrobić coś takiego tam niŜ w biurze. - Miała powód, Ŝeby załatwić gościa w jego gabinecie. - Właśnie. I moŜe chciała mu coś powiedzieć, zanim go zabiła. Albo coś usłyszeć od niego. Tak czy owak, jeśli to jej pierwszy raz, miała szczęście, które dopisuje nowicjuszom. Nie zrobiła ani jednego fałszywego kroku, Feeney. Na jej gładkim czole nie pojawiła się ani jedna kropelka potu po tym, jak dźgnęła gościa prosto w serce. Ze skutkiem śmiertelnym. Jakby miał na piersiach narysowaną tarczę. Wbić ostrze tutaj. - Wyćwiczyła to. - Jasne, Ŝe tak. Ale zadawanie ciosu androidowi, manekinowi albo simowi, robienie tego na trójwymiarowym symulatorze czy w inny sposób... To nie to samo co pchnięcie człowieka. Wiesz o tym. Oboje to wiemy. Eve zamyśliła się, gryząc orzeszki. - A ofiara? Jest niemal równie nierzeczywista jak zabójczym. śadnej plamki, Ŝadnej skazy w ciągu osiemdziesięciu lat Ŝycia i ponad pół wieku praktyki lekarskiej. Jasne, Ŝe kilka razy pozwano go do sądu, ale te wpadki nie przesłoniły dobrych uczynków i prestiŜu zawodowego. Jego mieszkanie? Jak dekoracje teatralne. Wszystko na swoim miejscu i jestem niemal pewna, Ŝe facet ma więcej garniturów niŜ Roarke.

- NiemoŜliwe. - Jestem niemal pewna. Naturalnie jest prawie pięćdziesiąt lat starszy od Roarke'a, więc moŜe to jest przyczyną róŜnic między nimi. Nie oddaje się hazardowi, nie oszukuje, nie pieprzy Ŝony sąsiada - przynajmniej jawnie. Jego syn odniesie pewną korzyść finansową w następstwie jego śmierci, ale tu nie chodziło o spadek. Materialnie jest zabezpieczony i właściwie grał juŜ pierwsze skrzypce w ośrodku. Personel, który przesłuchaliśmy do tej pory, tak wychwala denata, Ŝe przypomina to peany na jego cześć. - Dobra. Czyli trzyma jakiegoś trupa w szafie, zamiótł jakieś brudy pod dywan. Wprost się rozpromieniła, uderzając Feeneya w ramię. - Dziękuję! Właśnie tak twierdzę. Nikt nie jest aŜ tak czysty. Po prostu nikt. To wykluczone w naszym świecie. Facet zarabiał tyle forsy, Ŝe mógł posmarować, gdzie trzeba, by coś wymazano z bazy danych. Poza tym miał zbyt wiele wolnego czasu. Nie wiem, jak go wykorzystywał. Nie moŜna tego wywnioskować na podstawie oględzin gabinetu i mieszkania. Z jego terminarza wynika, Ŝe przynajmniej dwa dni i trzy wieczory w tygodniu nie miał nic do roboty. Czym się wtedy zajmował, dokąd się udawał? Spojrzała na zegarek. - Muszę iść złoŜyć raport komendantowi. Potem zabieram swoje zabawki i idę do domu pobawić się nimi. Gdybyś coś miał, natychmiast mnie informuj. Pokonała labirynt korytarzy, by dotrzeć do gabinetu komendanta Whitneya. Od razu ją wpuszczono do środka. Siedział za swoim biurkiem. Był potęŜnym męŜczyzną o barczystych ramionach, na których spoczywała olbrzymia odpowiedzialność. Z czasem odpowiedzialność ta wyrzeźbiła zmarszczki na jego twarzy i przyprószyła siwizną włosy. Wskazał jej krzesło i Eve musiała zapanować nad sobą, Ŝeby nie zmarszczyć brwi. Od ponad dziesięciu lat był jej przełoŜonym i wiedział, Ŝe woli zdawać raport na stojąco.

Usiadła. - Zanim zaczniesz - powiedział - chciałem poruszyć dość delikatną sprawę. - Tak jest, panie komendancie. - Podczas śledztwa prawdopodobnie zapoznasz się z listą pacjentów Centrum Icove'a, szukając powiązań między nimi a ofiarą i jej synem. Aha. - Owszem, panie komendancie. Taki mam zamiar. - Odkryjesz wtedy, Ŝe młody doktor Icove... O, cholera. - śe młody doktor Icove, korzystając z pomocy ofiary jako konsultanta, dokonał drobnego zabiegu kosmetycznego u pani Whitney. U pani Whitney. Dzięki Bogu, pomyślała Eve, i poczuła, jak rozluźniają się jej mięśnie brzucha. Bała się, Ŝe komendant powie jej, Ŝe sam korzystał z usług ośrodka. - Jasne. Przepraszam, tak jest, panie komendancie. - Moja Ŝona, jak się zapewne domyślasz, wolałaby, Ŝeby nikt się o tym nie dowiedział. Chcę panią prosić o osobistą przysługę, pani porucznik. O ile nie stwierdzi pani związku pomiędzy tym, co pani Whitney nazywa okresowymi przeglądami z regulacją - powiedział, wyraźnie zakłopotany - a śledztwem, proszę by zachowała pani wiedzę o tym i naszą rozmowę do swojej wiadomości. - Naturalnie, panie komendancie. Z całą pewnością nie ma związku między... wspomnianymi przeglądami okresowymi z regulacją a morderstwem Wilfreda Icove'a seniora. MoŜe pan zapewnić panią Whitney o mojej dyskrecji w tej sprawie. - Jasne, Ŝe to zrobię. - Przycisnął palce do oczu. - Prześladuje mnie przez telełącze, odkąd usłyszała o tym w mediach. PróŜność, Dallas, ma swoją cenę. A więc kto zabił doktora Ideała? - Słucham?

- Anna wspomniała, Ŝe część pielęgniarek tak się o nim wyraŜała z czułością. Był znany ze swojego perfekcjonizmu i oczekiwał tego samego od tych, którzy z nim pracowali. - Ciekawe. I pasuje do tego, co do tej pory udało mi się o nim ustalić. Uznawszy, Ŝe mają za sobą sprawy pozasłuŜbowe, wstała i zdała raport. Było dobrze po godzinach pracy, kiedy Eve w końcu się zebrała, by jechać do domu. Nie, Ŝeby było to czymś niezwykłym, pomyślała. Pod nieobecność Roarke'a jeszcze bardziej niechętnie wracała do domu. Nie czekało tam na nią nic poza utrapieniem w osobie kamerdynera Roarke'a, Summerseta. Na powitanie rzuci jej jakąś kąśliwą uwagę, pomyślała. śe się spóźniła, nie uprzedzając go - jakby z własnej woli kiedykolwiek cokolwiek mu mówiła. Prawdopodobnie szyderczym tonem pogratuluje jej, Ŝe wróciła do domu, nie poplamiwszy sobie koszuli krwią. Przygotowała sobie juŜ na to odpowiedź. O, tak. Powie: Jeszcze nic straconego, dupku Ŝołędny. Nie, lepiej: pieprzona japo. Jeszcze nic straconego, pieprzona japo. Kiedy zdzielę cię pięścią w ten twój zasmarkany nochal, trochę krwi powinno skapnąć na moją koszulę. Potem zacznie wchodzić po schodach, przystanie, jakby nagle sobie o czymś przypomniała, i powie: Och, chwileczkę, przecieŜ w twoich Ŝyłach nie płynie krew, prawda? Skończyłoby się tym, Ŝe cała byłabym w jakiejś obrzydliwej, zielonej mazi. Przez całą drogę do domu Eve tworzyła kolejne wariacje na ten temat, zmieniając modulację głosu. Brama się otworzyła, włączyły się lampy, by oświetlić podjazd prowadzący do rezydencji. Częściowo forteca, częściowo zamek, częściowo wytwór fantazji, teraz słuŜył za dom. Jego szczyty i wieŜe, wykusze i tarasy ostro się odcinały od smętnego, nocnego nieba. Okna, niezliczone okna rozświetlały wieczorny mrok, witając ją w sposób, którego nie znała, zanim pojawił się w jej Ŝyciu Roarke.

Nigdy się nie spodziewała, Ŝe będzie tak witana. Na widok domu, świateł, potęgi i urody tego, co zbudował, czego dokonał, co jej dał, ogarnęła ją ogromna tęsknota za nim. Mało brakowało, a zatoczyłaby pełne koło i znów wyjechała. Mogłaby się spotkać z Mavis. Czy jej przyjaciółka i gwiazda muzyki disco akurat nie bawiła w mieście? Była teraz w ciąŜy - i to zaawansowanej, obliczyła sobie Eve. Gdyby spotkała się z Mavis, musiałaby wziąć udział w nieodzownym rytuale - dotknąć przeraźliwie wielkiego brzucha przyjaciółki, wysłuchać jej paplaniny, obejrzeć dziwne, małe ubranka i osobliwe sprzęty. Ale potem będzie dobrze, będzie w porządku. Była jednak zbyt zmęczona, by najpierw pokonać ten tor przeszkód. Zresztą miała robotę. Wzięła zapisaną dyskietkę i teczkę z aktami, zostawiła samochód przed wejściem - głównie dlatego, Ŝe denerwowało to Summerseta - i skierowała się ku drzwiom, nieco rozbawiona tym, Ŝe zaraz będzie mogła wykorzystać zniewagi, które sobie przygotowała. Weszła do środka, do ciepłego paradnego holu, pachnącego i rzęsiście oświetlonego. Specjalnie zdjęła marynarkę i rzuciła ją na słupek poręczy schodów - kolejna złośliwostka pod adresem Summerseta. Ale nie wyłonił się jak duch ze ścian ani framug drzwi. Zawsze wyłaniał się jak duch ze ścian albo framug drzwi. W pierwszej chwili ją to zastanowiło, potem zirytowało, na koniec lekko się zaniepokoiła, Ŝe majordomus padł trupem w ciągu dnia. Nagle serce zabiło jej szybciej, przebiegł ją dreszcz. Uniosła wzrok i zobaczyła Roarke'a u szczytu schodów. Nie mógł być bardziej przystojny niŜ tydzień temu, ale wydawało jej się w tym migotliwym świetle, Ŝe jest. Twarz, od której biła siła i władczość, twarz o mrocznej urodzie upadłego anioła, który niczego nie Ŝałuje - okalały gęste, czarne włosy. Jego usta - pełne,

rzeźbione, którym nie sposób się oprzeć - uśmiechały się do niej, kiedy zaczął schodzić. A oczy - niewiarygodnie niebieskie - oślepiły ją swym blaskiem. Sprawiał, Ŝe nogi robiły jej się jak z waty. Jaka jestem głupia, pomyślała Eve. Jest jej męŜem, zna go lepiej niŜ kogokolwiek. Ale i tak kolana miała miękkie, a serce tłukło jej się w piersiach. Wystarczyło, Ŝe na niego spojrzała. - Nie powinno cię tu być - powiedziała. Przystanął u podnóŜa schodów i uniósł brew. - CzyŜbyśmy się wyprowadzili pod moją nieobecność? Pokręciła głową, wypuściła torbę z rąk. I rzuciła mu się na szyję. Całując go, wiedziała, Ŝe tak powinno wyglądać prawdziwe powitanie. Kiedy go dotykała - pod gładką skórą były same mięśnie, bez grama tłuszczu jednocześnie ogarniało ją podniecenie i czuła się absolutnie bezpieczna. Wciągała powietrze, rozkoszując się zapachem jego mydła. Dopiero co wziął prysznic, pomyślała. Ich usta znów się spotkały. Przebrał się z garnituru w dŜinsy i sweter. To oznaczało, Ŝe nigdzie się nie wybierają ani nikogo się nie spodziewają. To oznaczało, Ŝe będą tylko we dwoje. - Tęskniłam za tobą. - Ujęła jego twarz w dłonie. - Bardzo, bardzo tęskniłam. - NajdroŜsza Eve. - W jego głosie słychać było irlandzki akcent. Odwrócił jej rękę i przycisnął do niej usta. - Przepraszam, Ŝe trwało to dłuŜej, niŜ się tego spodziewałem. Pokręciła głową. - NajwaŜniejsze, Ŝe juŜ jesteś. O wiele bardziej wolę, jak ty mnie witasz niŜ ktokolwiek inny. Gdzie się podział zombi? Dotknął palcem małego dołka w jej brodzie. - Jeśli masz na myśli Summerseta, zaproponowałem, Ŝeby gdzieś się wybrał. - Och, czyli go nie zabiłeś.

- Nie. - Czy mogę to zrobić, kiedy wróci? - Cieszę się, Ŝe nic się nie zmieniło pod moją nieobecność. - Spojrzał na ogromnego kota, który otarł się najpierw o niego, a potem o Eve. - Najwyraźniej Galahad teŜ się za mną stęsknił. JuŜ zdąŜył mnie naciągnąć na trochę łososia. - CóŜ, skoro kot nakarmiony, a kamerdynera z piekła rodem nie ma w domu, chodźmy na górę i zagrajmy w orła i reszkę. - Prawdę mówiąc, miałem inne plany. - Gdy Eve się pochyliła, by podnieść torbę, wziął ją od niej i aŜ się skrzywił, taka była cięŜka. - Praca? Kiedyś zawsze pochłaniała ją praca. Tylko praca. Ale teraz... - MoŜe trochę zaczekać. - Mam nadzieję, Ŝe potrwa to nieco dłuŜej niŜ trochę. Oszczędzałem siły. Wolną ręką objął ją w pasie i razem weszli po schodach. - A o co mamy zagrać w orła i reszkę? - Jeśli wypadnie orzeł, ja rzucam się na ciebie, jeśli reszka - ty na mnie. Roześmiał się i nachylił, by lekko ugryźć ją w ucho. - Darujmy sobie rzucanie monetą. Od razu rzućmy się na siebie nawzajem. Zostawił torbę na szczycie schodów i obrócił Eve tak, Ŝe znalazła się plecami do ściany. Gdy tylko ich usta się zetknęły, objęła go nogami w pasie. Złapała go za włosy i poczuła, jak robi się jej gorąco. Pragnęła go. - Jest za daleko do łóŜka, mamy na sobie zbyt duŜo ubrań. - Oderwała usta od jego ust, by lekko go ugryźć w szyję. - Ale ślicznie pachniesz. Wymacał sprzączkę i uwolnił Eve od pasa z bronią. Zrobił to błyskawicznie. - Zaraz panią rozbroję, moja pani porucznik. - Chętnie panu na to pozwolę. Odwrócił się i niemal się potknął o kota. Kiedy zaklął, Eve tak zaczęła się śmiać, Ŝe aŜ ją rozbolały Ŝebra.

- Nie byłoby ci do śmiechu, gdybyś teraz wyrŜnęła tym swoim ślicznym tyłeczkiem o podłogę. W jej oczach wciąŜ widać było wesołe iskierki, gdy objęła go rękami za szyję. Skierowali się w stronę sypialni. - Kocham cię jeszcze bardziej niŜ tydzień temu, kiedy ostatni raz cię dotykałam. - No i wszystko zepsułaś. Jak, usłyszawszy takie słowa, mogę się teraz na ciebie rzucić? Wszedł z nią na podwyŜszenie, na którym stało szerokie łóŜko, i połoŜył na pościeli, miękkiej jak płatki róŜy. - JuŜ wszystko przygotowałeś? Musnął wargami jej usta. - Zaryzykowałem. Ściągnęła mu koszulę przez głowę. - I bardzo dobrze zrobiłeś. Przyciągnęła go do siebie, rozkoszując się bijącym od niego ciepłem, Ŝarem jego ust. Jak dobrze móc go dotykać, czuć na sobie jego cięŜar. Miłość i poŜądanie splotły się w jedno, a nad tym wszystkim razem promieniało zwyczajne szczęście. Znów był z nią. Przesuwał usta wzdłuŜ jej szyi, upajając się zapachem jej skóry. PoŜądał wielu rzeczy w Ŝyciu, ale jednego pragnienia nigdy nie udało mu się w pełni zaspokoić: zawsze było mu jej mało. Nawet gdy byli razem, i tak jej chciał. A dni i noce bez niej, wypełnione pracą i obowiązkami, wydawały mu się przeraźliwie puste. Posadził ją, ściągnął jej buty i cisnął je w kąt, po czym rozpiął jej koszulę. Przez cały ten czas jej pocałunki i pieszczoty robiły mu zamęt w głowie. Objął dłońmi jej piersi, okryte cienką koszulką, i obserwując twarz Eve, zaczął pieścić jej brodawki. Kochał jej oczy, ich kształt, ich intensywny kolor, i to, Ŝe nie odrywała od niego wzroku, nawet kiedy zaczęła drŜeć z podniecenia.

Uniosła ręce, a on ściągnął jej koszulkę i zaczął całować ciepłą, miękką skórę. Eve przyciągnęła go bliŜej, z jej ust wydobyło się mruczenie, wygięła plecy w łuk. Ściągali sobie nawzajem kolejne warstwy ubrania, by móc do siebie przylgnąć nagimi ciałami. Kiedy Roarke ją pieścił, Eve wymawiała jego imię. PoŜądanie zebrało się w niej niczym kula niezaspokojonej rozkoszy. Przetaczała się w jej ciele, aŜ Eve jęknęła i przeszedł ją dreszcz w momencie spełnienia. Ale po chwili znów pragnienie wezbrało, jeszcze większe, aŜ Eve wpiła się w niego palcami i znów go przyciągnęła. Pozwoliła mu wejść w siebie. Jej biodra unosiły się i opadały rytmicznie, coraz szybciej, dostosowując się do bicia ich serc. Wnikał w nią coraz głębiej, zatracając się tak, jak tylko potrafił to robić z nią. Zalała go fala niewysłowionej rozkoszy. Kiedy Roarke przycisnął usta do jej ramienia, pogłaskała go po włosach. Było jej tak dobrze, wprost przepełniało ją szczęście. Często uwaŜała, Ŝe te ulotne chwile szczęścia pozwalają jej - a moŜe im obojgu - znosić wszystkie okropieństwa, których świat im nie szczędził. - Udało ci się osiągnąć wszystko, co zamierzałeś? - spytała go. Roarke uniósł głowę i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ty mi to powiedz. - Miałam na myśli pracę. - Rozbawiona Eve dała mu kuksańca w bok. - Osiągnąłem dość, Ŝebyśmy przez jakiś czas mieli na rybę z frytkami. A skoro juŜ o tym mowa, umieram z głodu. Sądząc zaś po cięŜarze twojej torby z aktami, którą przytargałaś do domu, śmiem twierdzić, Ŝe szanse na to, Ŝe zjemy w łóŜku, a na deser zrobimy powtórkę z rozrywki, są dość nikłe. - Przykro mi. - Niepotrzebnie. - Nachylił głowę, Ŝeby ją cmoknąć. - MoŜe zjemy w twoim gabinecie. Przy okazji powiesz mi, co jest w tej torbie.

Zawsze mogę liczyć na jego zrozumienie, pomyślała Eve, wkładając luźne spodnie od dresu i staruteńką bluzę z emblematem policji nowojorskiej. Nie tylko tolerował to, czym się zajmowała, zwariowane godziny pracy, napięcie psychiczne związane z jej zawodem - ale i wszystko akceptował. I pomagał jej zawsze, gdy o to poprosiła. Prawdę mówiąc, kiedy go nie prosiła, teŜ. Dawniej - właściwie przez większą część pierwszego roku ich małŜeństwa - starała się nie wciągać w to Roarke. Lecz jej się nie udało. Jednak nie tylko to skłaniało Eve do szukania u niego pomocy. Ten facet myślał jak gliniarz. UwaŜała, Ŝe to druga strona umysłu kryminalisty. Bo nie ulegało wątpliwości, Ŝe sama często rozumowała jak przestępcy. Jak inaczej moŜna ich zrozumieć i powstrzymać? Poślubiła człowieka o mrocznej przeszłości, bystrym umyśle i dojściach lepszych od kontaktów Międzynarodowej Rady Bezpieczeństwa. Dlaczego miała z tego nie korzystać? Więc rozsiedli się w gabinecie, który Roarke urządził dla niej tak, by przypominał Eve dawne mieszkanie. Właśnie taki sposób myślenia odgadywanie, czego jej potrzeba do szczęścia - sprawił, Ŝe niemal od pierwszego spotkania wpadła z kretesem. - A więc co to za sprawa, moja pani porucznik? Czy moŜna podczas rozmowy o niej jeść czerwone mięso? - Mam ochotę na rybę z frytkami. - Wzruszyła ramionami, kiedy się roześmiał. - Sam mi podsunąłeś ten pomysł. - W takim razie zjemy rybę z frytkami. - Poszedł do jej kuchni, a Eve w tym czasie wyjęła z torby dyskietki z danymi i akta. - Kto tym razem stracił Ŝycie? - Wilfred B. Icove. Lekarz i święty.

- Słyszałem o tym w drodze do domu. Ciekaw byłem, czy tobie dostanie się ta sprawa. - Roarke wrócił z dwoma talerzami, parującym smaŜonym dorszem i frytkami prosto z autokucharza. - Trochę go znałem. - Tak sobie pomyślałam. Mieszkał w jednym z twoich budynków. - Nie mogę powiedzieć, Ŝe o tym wiedziałem - odparł Roarke, znów znikając w kuchni. - Spotykałem go, a takŜe jego syna i synową na imprezach dobroczynnych. Media doniosły, Ŝe zginął we własnym gabinecie, w swoim sztandarowym ośrodku tu, w Nowym Jorku. - I nie skłamały. Przyniósł ocet do frytek, sól - jego pani soliła bardzo obficie niemal wszystko - i dwie butelki zimnego harpa. - Został zadźgany, prawda? - Otrzymał jedno pchnięcie prosto w serce. - Eve siedziała, jadła i zaznajamiała go ze sprawą niemal w takich samych prostych, Ŝołnierskich słowach jak swojego przełoŜonego. - Nie wydaje mi się, Ŝe to sprawka jego syna - powiedział Roarke, nabijając kawałek ryby na widelec i przy okazji wracając wspomnieniami do lat swojej młodości, spędzonych w Dublinie. - Jeśli ciekawa jesteś opinii osoby postronnej. - Dlaczego? - Obaj oddani są swojej dziedzinie medycyny. Czerpią z tego sporo zadowolenia i jeden jest dumny z osiągnięć drugiego. Pieniądze nie odgrywają tu Ŝadnej roli. A władza? - Znów wziął do ust trochę ryby. - Z tego, co wiem, ojciec coraz więcej obowiązków cedował na syna. Ta kobieta wygląda ci na zawodowca? - Zabójstwa dokonano fachowo. Czysta, szybka, dobrze zaplanowana robota. Ale...

Lekko się uśmiechnął i wypił łyk piwa. Eve wiedziała, Ŝe równą przyjemność sprawiła mu smaŜona ryba z browcem, co wino za dwa tysiące dolarów butelka i krwisty befsztyk. - Ale - wpadł jej w słowo Roarke - chodzi o wymiar symboliczny tego czynu: rana prosto w serce, śmierć w gabinecie w ośrodku, który załoŜył, a do tego cóŜ za cojones, Ŝe posłuŜę się hiszpańskim określeniem, skoro podała się za Hiszpankę, by dokonać morderstwa w tak dobrze strzeŜonym miejscu. Przyznaję ci rację. Tak, pomyślała Eve, duŜo bym straciła, gdybym nie rozmawiała z Roarkiem o swojej pracy. - MoŜe jest profesjonalistką, a moŜe nie. Nie mamy o niej Ŝadnych informacji, nic nie dało sprawdzanie w IRCCA ani róŜne sztuczki Feeneya. Ale jeśli została wynajęta do tej roboty, zleceniodawca kierował się motywem osobistym. ChociaŜ miało to związek z jego pracą. Gdzie indziej teŜ moŜna go było załatwić łatwo i szybko. - Przesłuchałaś juŜ pracowników, z którymi się kontaktował na co dzień? - Wszyscy czyści jak łza. Nikt nie powiedział o nim jednego złego słowa. Jego mieszkanie wygląda jak z trójwymiarowego obrazka. - Słucham? - No wiesz, to jeden z tych programów uŜywanych do tworzenia wnętrz przez pośredników w handlu nieruchomościami. Czyściutkie, wszystko na swoim miejscu. Nie spodobałoby ci się. Zaintrygowany Roarke przechylił głowę. - Dlaczego nie? - Prowadzisz światowe Ŝycie, tak jak on. Obaj macie forsy jak lodu, chociaŜ inaczej ją zdobyliście. - Och - rzucił lekko. - Ja teŜ potrafię całkiem dobrze udawać świętego. - Ale ty masz tatuaŜe, a w jego mieszkaniu dwupoziomowym, gdzie wszystko jest ułoŜone w kancik, ręczniki są dopasowane do koloru ścian

łazienki i tak dalej. Śmiem twierdzić, Ŝe oznacza to całkowity brak wyobraźni. Ty masz wystarczająco duŜy dom, by pomieścił mieszkańców małego miasta, ale nie jest on... No więc ma on styl i Ŝyje. Odzwierciedla ciebie. - Potraktuję to jak komplement. - Roarke uniósł butelkę z piwem jak w toaście. - To stwierdzenie faktu. Obaj jesteście na swój sposób perfekcjonistami, ale w jego przypadku to graniczy z obsesją. Wszystko poukładane. Ty lubisz artystyczny nieład. MoŜe więc jego dąŜenie do perfekcjonizmu sprawiło, Ŝe kogoś skrzywdził albo zwolnił z pracy, albo nie podjął się leczenia. Nie mam jeszcze Ŝadnych dowodów, więc na razie to tylko takie luźne myśli. - Myślę, Ŝe ktoś musiał się poczuć mocno skrzywdzony, jeśli postanowił go zamordować. - Ludzie zabijają z powodu złamanego paznokcia, ale masz rację. Musiało to być coś na tyle powaŜnego, by zrobić to tak pretensjonalnie. PoniewaŜ mimo całej tej skuteczności, schludności, aŜ kłuje w oczy pozerstwo. Eve ugryzła jeszcze jedną frytkę. - Zresztą sam jej się przyjrzyj. Komputer, pokaŜ podobiznę Nocho Alveres Dolores na ściennym monitorze numer jeden - poleciła. Kiedy ekran rozbłysnął, Roarke uniósł brwi. - Piękne kobiety często bywają niebezpieczne. - Dlaczego więc kobieta, która tak wygląda, umawia się na konsultację do chirurga plastycznego? I dlaczego on zgodził się z nią spotkać? - Czasem trudno dopatrzyć się logiki w postępowaniu pięknych kobiet. Mogła go przekonać, Ŝe pragnie czegoś więcej, czegoś innego. Będąc męŜczyzną, do tego najwyraźniej ceniącym urodę i perfekcyjność, mógł się poczuć tak tym zaintrygowany, Ŝe zgodził się ją przyjąć. Powiedziałaś, Ŝe właściwie przeszedł na emeryturę. Miał dość czasu, by poświęcić godzinkę na rozmowę z kobietą o takim wyglądzie.

- No właśnie. Nadmiar wolnego czasu. Co robi facet, który spędził całe Ŝycie, pracując, całkowicie oddany swojej dziedzinie, pragnący coś osiągnąć, który przeszedł do historii chirurgii plastycznej, kiedy nie pracuje? Nie znajduję dla niego godnego zajęcia. Co ty byś robił? - Kochałbym się z Ŝoną, zabierał ją na długie wakacje, wypełnione przyjemnościami. Pokazywał jej świat. - Nie ma Ŝony ani przyjaciółki. Przynajmniej nikogo takiego nie znalazłam. W jego terminarzu jest duŜo wolnych rubryk. Coś musiał robić z tym czasem. MoŜe dowiemy się tego z dyskietek. - W takim razie przyjrzyjmy się im. - Roarke dopił swoje piwo. - Jak spałaś pod moją nieobecność? - Dziękuję, dobrze. - Wstała, uznawszy, Ŝe skoro on przygotował posiłek, ona powinna sprzątnąć ze stołu. - Eve. - PołoŜył rękę na dłoni Ŝony, by ją powstrzymać, zmusił, by spojrzała na niego. - Kilka nocy spędziłam tutaj w fotelu. Nie przejmuj się tym. Miałeś coś do załatwienia poza miastem, więc musiałeś wyjechać. Jakoś się z tym uporam. Uniósł jej dłoń do ust. - Dręczyły cię koszmary. Wybacz mi. Nigdy nie dawały jej spokoju, ale stawały się jeszcze gorsze, kiedy nie było przy niej Roarke'a. - Dam sobie radę. - Zawahała się. Przysięgła sobie, Ŝe zabierze tę tajemnicę do grobu. Ale wiedziała, Ŝe wyrzuty sumienia nie dadzą mu spokoju. Spałam w twojej koszuli. - Uwolniła rękę i zaczęła zbierać talerze, by to wyznanie nie brzmiało tak powaŜnie. - Pachniała tobą, więc lepiej mi się spało. Roarke wstał, ujął jej twarz w swoje ręce i powiedział czule: - NajdroŜsza Eve. - Nie roztkliwiaj się tak. To tylko koszula. - Eve cofnęła się i zabrała talerze. Zatrzymała się na progu kuchni.

- Ale cieszę się, Ŝe wróciłeś. Uśmiechnął się do niej. - Ja teŜ.

ROZDZIAŁ 5 Podzielili się dyskietkami, Roarke poszedł ze swoimi do gabinetu, który był za ścianą, a Eve została przy biurku. I spędziła dziesięć minut, próbując pochlebstwami nakłonić komputer do odczytania czegoś, co się okazało zakodowanymi danymi. - Mam blokadę na dyskietce! - zawołała. - Coś w rodzaju zabezpieczenia przed osobami niepowołanymi. Mój komputer nie potrafi jej złamać ani obejść. - Na pewno sobie z tym poradzi - powiedział Roarke i zobaczył, jak Ŝona rzuca mu kose spojrzenie. Wrócił do jej pokoju tak cicho, Ŝe tego nie usłyszała. Tylko się uśmiechnął, połoŜył dłoń na jej ramieniu i spojrzał na monitor. Proszę bardzo. - Nacisnął kilka klawiszy, by obejść zabezpieczenia, i na monitorze pojawiło się coś jakby tekst. - Nadal jest zaszyfrowane - zwróciła mu uwagę. - Cierpliwości, moja pani porucznik. Komputer, uruchom program rozszyfrowujący i przekładający. PokaŜ wyniki. Pracuję... - Domyślam się, Ŝe ty swoje juŜ przejrzałeś - powiedziała Eve z pretensją w głosie. - Ten komputer potrafi uporać się z szyframi, mój antytalencie techniczny. Trzeba mu tylko powiedzieć, co ma robić. I... Zadanie wykonane. Wyświetlam tekst. - Świetnie. Wszystko mam jak na dłoni. A raczej miałabym, gdybym była konowałem. To jakiś medyczny Ŝargon. Pocałował ją w czubek głowy. - Powodzenia - powiedział i wrócił do siebie. - Miał hasło dostępowe do komputera - mruknęła. - Zabezpieczał dyskietki i szyfrował pliki. Musiały być po temu jakieś powody. - Przez chwilę siedziała i bębniła palcami w biurko. MoŜe to tylko wynikało z jego natury

perfekcjonisty. Obsesja. Mania. Chęć zachowania pełnej dyskrecji. Ale podejrzewała, Ŝe kryje się za tym coś więcej. Nawet sam tekst był tajemniczy. Nie uszło jej uwagi, Ŝe brak w nim nazwisk. Mowa była o pacjentce A - l. Osiemnastoletnia kobieta, przeczytała Eve. Wzrost: metr siedemdziesiąt. Waga: pięćdziesiąt dwa kilogramy. Dalej następowały wyniki podstawowych badań: ciśnienie krwi, tętno, morfologia, praca serca i mózgu - wszystko w normie, o ile się orientowała. Dyskietka zawierała historię zdrowia kobiety, zapisano na niej wyniki badań i analiz. I ocenę opisową, zauwaŜyła. Pacjentka A - l była niezwykle odporna, miała wysoki iloraz inteligencji i zdolności poznawcze. Dlaczego go to interesowało? - pomyślała zaintrygowana Eve. Korekta wzroku do 20/20. Szybko przeczytała wyniki - badanie słuchu, poziom odporności na stres, wydajność płuc, gęstość kości kobiety. Potem znów ją zaskoczyły zapiski o zdolnościach matematycznych, znajomości języków, talentach artystycznych i muzycznych, szybkości rozwiązywania zagadek umysłowych. Poświęciła godzinę na pacjentkę A - l, przeglądając informacje o wynikach badań, prowadzonych przez trzy lata. Tekst kończył się następującą uwagą: Leczenie pacjentki A - I zakończono. Alokacja zakończyła się powodzeniem. Eve szybko przejrzała pięć pozostałych dyskietek, stwierdzając, Ŝe znajdują się na nich podobnego rodzaju informacje o wynikach badań, notatki, czasami wzmianki o zabiegach chirurgicznych. Operacja nosa, korekta zgryzu, powiększenie biustu. Rozsiadła się wygodnie, połoŜyła nogi na biurku, utkwiła wzrok w suficie i pogrąŜyła się w myślach.

Anonimowi pacjenci, kryjący się za cyframi i literami. śadnych nazwisk. Same kobiety - przynajmniej na jej dyskietkach. Leczenie albo zakończono, albo przerwano. Musi być więcej takich dyskietek. Więcej notatek, więcej kompletnych opisów przypadków. Z pewnością przechowywał je w jakimś prywatnym gabinecie, laboratorium lub czymś w tym rodzaju. U wszystkich pacjentek przeprowadzono jedynie drobne zabiegi chirurgii plastycznej. A przecieŜ Icove był wybitnym specjalistą chirurgii rekonstrukcyjnej. Przeglądy z regulacją, Eve przypomniała sobie określenie komendanta. Informacje

bardziej dotyczyły rozwoju fizycznego, umysłowego,

umiejętności twórczych i moŜliwości poznawczych. Alokacja. Gdzie je alokowano po ukończeniu leczenia? Co się z nimi działo, jeśli terapię przerwano? CóŜ, u diabła, kombinował dobry pan doktor? - Eksperymenty - powiedziała, kiedy Roarke przeszedł przez drzwi. Wygląda to na eksperymenty, prawda? Czy tobie teŜ się nasunął taki wniosek? - Króliki doświadczalne - zgodził się z nią. - Anonimowe. Uderzyło mnie jeszcze jedno: to raczej skrócony wyciąg, a nie oficjalna, pełna dokumentacja. - Masz rację. Coś, co mógł szybko przejrzeć, by sprawdzić jakiś szczegół albo odświeŜyć pamięć. DuŜo zabezpieczeń jak na coś tak mało konkretnego, a to skłania mnie do przypuszczenia, Ŝe gdzieś istnieje pełna wersja. Ale pasuje mi to do mojej opinii o Icovie, jaką zdąŜyłam sobie wyrobić. We wszystkim dąŜył do perfekcji. Rozumiem jego obsesję na punkcie budowy ciała, wyglądu twarzy - ostatecznie zajmował się tym zawodowo. Ale przywiązywał równieŜ wagę do takich rzeczy, jak zdolności poznawcze i czy pacjentki umieją grać na tubie. - Miałaś przypadek z tubą? - Rzuciłam tylko tak, dla przykładu - powiedziała, lekcewaŜąco machając ręką. - Co go to obchodziło? Jakie to ma znaczenie, czy pacjentka umie

rachować albo mówić po ukraińsku? Nie mam Ŝadnych informacji, Ŝe interesowało go teŜ funkcjonowanie ludzkiego mózgu. Aha, i wszystkie pacjentki są praworęczne. Wszystkie, co do jednej, co jest sprzeczne z prawem średnich. Ciekawe teŜ, Ŝe dane dotyczą kobiet między siedemnastym a dwudziestym drugim rokiem Ŝycia. Historie zdrowia kobiet kończą się uwagą „alokacja zakończona powodzeniem” albo „leczenie przerwano”. - „Alokacja” to ciekawe słowo, prawda? - Roarke przysiadł na brzegu jej biurka. - MoŜna pomyśleć, Ŝe chodzi o zatrudnienie. Gdyby się nie było cynikiem. - A ty nim jesteś. I dlatego tak dobrze do siebie pasujemy. Są tacy, którzy zapłaciliby masę pieniędzy za idealną kobietę. MoŜe konikiem Icove'a był handel niewolnicami. - Całkiem moŜliwe. Skąd brałby towar? - Zamierzam to ustalić. Porównam informacje z opisów tych przypadków z wykazem osób zaginionych i porwanych. - Na początek. Eve, utrzymanie kontroli nad taką masą ludzi i ukrywanie takiej działalności musiało być niezwykle trudne. MoŜe zgłaszały się do niego z własnej woli? - Proszę mnie sprzedać temu, kto zaproponuje najwyŜszą cenę? Roarke pokręcił głową. - Tylko pomyśl. Młoda dziewczyna z jakiegoś powodu niezadowolona ze swojego wyglądu albo swego losu bądź po prostu kobieta o wysokich aspiracjach. Mógł im teŜ płacić. Uczynimy cię piękną i jeszcze na tym zarobisz. Potem znajdziemy ci partnera. Takiego, który ma dość pieniędzy, by go było stać na korzystanie z naszych usług, takiego, który cię wybierze spośród wszystkich innych. Kusząca propozycja dla naiwnych. - Czyli właściwie za zgodą dziewczyn robił z nich licencjonowane damy do towarzystwa?

- Albo małŜonki. Lub jedne i drugie. A moŜe hybrydy, bo i taka myśl przyszła mi do głowy. Zrobiła okrągłe oczy. - Jak to? SkrzyŜowanie licencjonowanej damy do towarzystwa z Ŝoną? Marzenie kaŜdego faceta. Roarke roześmiał się i pokręcił głową. - Jesteś zmęczona. Raczej chodziło mi o starą, klasyczną historię Frankensteina. - Tego potwora? - Doktor Frankenstein był szalonym naukowcem, który stworzył potwora. Eve zabrała nogi z biurka. - Masz na myśli hybrydę, w połowie androida, w połowie człowieka? Co jest absolutnie zabronione? Sądzisz, Ŝe mógł się bawić w tworzenie ludzkich hybryd? To sprzeczne z prawem, Roarke. - Zgoda, ale kilkadziesiąt lat temu prowadzono takie doświadczenia. Głównie w celach wojskowych. I nadal stykamy się z tym na co dzień. Weźmy sztuczne serca, kończyny, narządy wewnętrzne. Icove był sławnym na cały świat specjalistą od chirurgii rekonstrukcyjnej. Podczas zabiegów często wykorzystuje się sztuczne tkanki. - To moŜe tworzył kobiety? - Przypomniała sobie Dolores, absolutnie spokojną przed morderstwem i po nim. - I jedna z nich zwróciła się przeciwko niemu. Jedna z nich jest niezadowolona z tego, dokąd trafiła, więc wróciła, by zgładzić swojego stwórcę. Zgadza się z nią spotkać, bo to jego dzieło. Niezłe uznała. - Śmiałe, ale wcale niezłe. Eve przespała się z tym i obudziła się tak wcześnie, Ŝe Roarke dopiero co wstał z łóŜka i się gimnastykował. - JuŜ nie śpisz? W takim razie poćwiczmy, a potem popływajmy. - Co? - Spojrzała na niego zaspanym wzrokiem. - PrzecieŜ jeszcze noc.

- Jest po piątej. - Podszedł do łóŜka i wyciągnął ją z pościeli. - Będzie ci się lepiej myślało. - Dlaczego nie ma kawy? - Będzie i kawa. - Wsadził Ŝonę do windy i zwiózł na poziom, gdzie była sala gimnastyczna, nim Eve w pełni się obudziła. - Dlaczego mam się gimnastykować o piątej rano? - Dokładnie rzecz biorąc, kwadrans po piątej. Dlatego, Ŝe dobrze ci to zrobi. - Podał jej krótkie spodenki. - Proszę się przebrać, pani porucznik. - Kiedy znów wyjeŜdŜasz? Rzucił jej koszulkę prosto w twarz. Eve wciągnęła na siebie strój gimnastyczny, a potem nastawiła sprzęt na bieg plaŜą. Skoro ma ćwiczyć przed wschodem słońca, moŜe przynajmniej sobie wyobraŜać, Ŝe jest na plaŜy. Lubiła czuć piasek pod stopami, słyszeć szum fal, patrzeć na morze, wdychać jego słonawy zapach. Roarke zajął miejsce obok niej i wybrał ten sam program. - Po świętach moŜemy tego zaznać w rzeczywistości. - Po jakich świętach? Bardzo go tym rozbawiła. Kiedy wyregulowała rytm kroków, dostosował się do jej tempa. - Niedługo Święto Dziękczynienia. I właśnie chciałem z tobą o tym porozmawiać. - Obchodzone jest w czwartek. Je się indyka, czy się go lubi, czy nie. Wiem, co to Święto Dziękczynienia. - W Ameryce to równieŜ dzień wolny od pracy. I zgodnie z tradycją święto obchodzone w gronie rodziny. Pomyślałem, Ŝe powinienem zaprosić tu na obiad swoich irlandzkich krewnych. - Ściągnąć ich do Nowego Jorku na indyka? - W zasadzie tak. Eve obserwowała go kątem oka i zauwaŜyła, Ŝe jest. lekko speszony. Rzadko mu się to zdarzało. - A tak a propos, ilu ich jest?

- Ze trzydziestu. AŜ gwizdnęła cicho. - Trzydziestu? - Mniej więcej. Nie jestem do końca pewny, chociaŜ wątpię, czy wszystkim im uda się wyrwać na kilka dni, zostawić domy i obowiązki zawodowe. Poza tym z dziećmi to cała wyprawa. Ale myślę, Ŝe przynajmniej Sinead z rodziną udałoby się przyjechać na dzień lub dwa. Święta to idealna okazja, by się spotkać. MoŜemy zaprosić Mavis i Leonarda, Peabody i tak dalej. Kogo chcesz. Urządzić prawdziwy jubel. - Potrzebny będzie cholernie wielki indyk. - Sądzę, Ŝe jedzenie to najmniejszy problem. Jak się będziesz czuła wśród nich? - Trochę skrępowana, ale spoko. A ty? - Roarke się odpręŜył. - Trochę skrępowany, ale spoko. Dziękuję ci. - Tylko nie kaŜ mi piec placka. - Niech Bóg broni! Dzięki gimnastyce rzeczywiście umysł jej się rozjaśnił, więc potem jeszcze trochę poćwiczyła na atlasie, a na koniec przepłynęła dwadzieścia długości basenu. Zamierzała zrobić dwadzieścia pięć okrąŜeń, ale Roarke złapał ją, kiedy zawracała dwudziesty pierwszy raz. Więc skończyła poranną gimnastykę zupełnie innym ćwiczeniem w wodzie. Potem wzięła prysznic i nalała sobie pierwszą kawę. Była głodna, ale jej mózg pracował sprawnie. Zdecydowała się na gofry. Kiedy Galahad próbował się podkraść do talerza, rzuciła mu ostre spojrzenie. - Powinien mieć dla siebie jakiś kąt. - To kocisko ma do dyspozycji cały ten cholerny dom. - Nie chodzi mi o kota, tylko o Icove'a - wyjaśniła Eve. W odpowiedzi Roarke mruknął coś, nieco roztargniony, bo właśnie przeglądał na ekranie w

sypialni poranne doniesienia z giełdy. - Na pewno nie robił tego w swoim mieszkaniu - ciągnęła. - Przychodziłoby i wychodziło zbyt wiele pacjentek. W jakimś laboratorium. MoŜe w ośrodku, moŜe zupełnie gdzie indziej. Potrzebna była dyskrecja. Nawet jeśli nie było to sprzeczne z obowiązującym prawem, to trochę podejrzane. Nie zadawałby sobie tyle trudu, by blokować dostęp do dyskietek i swojego komputera, a potem otwarcie przeprowadzać te wszystkie badania czy doświadczenia, czy studium przypadków. - Centrum jest bardzo rozległe - zauwaŜył Roarke i przełączył się na biuletyny prasowe. - Ale kręci się tam masa ludzi. Pacjenci, personel, odwiedzający, akcjonariusze. Przy zachowaniu duŜej ostroŜności mógłby wykroić tam trochę miejsca wyłącznie dla siebie. Lecz moim zdaniem rozsądniej byłoby prowadzić gdzie indziej tę uboczną działalność, szczególnie jeśli była nie do końca legalna. - Syn wiedziałby o tym. Jeśli tworzyli taką zŜytą rodzinę i tak blisko ze sobą współpracowali na polu zawodowym, a odniosłam wraŜenie, Ŝe tak właśnie było, i ojciec, i syn aktywnie uczestniczyliby w tym... przedsięwzięciu. Nazwijmy to przedsięwzięciem. Razem z Peabody złoŜę mu kolejną wizytę, zobaczymy, czy uda nam się dowiedzieć czegoś więcej na ten temat. I trzeba bliŜej się przyjrzeć ich finansom. Jeśli te usługi były odpłatne, przynosiły kokosy. Poszukam nieruchomości na jego nazwisko, syna, synowej, wnuków, a takŜe domów naleŜących do Centrum i jego filii. Jeśli miał jakieś lokum, znajdziemy je. - Będziesz chciała ratować te dziewczyny - oświadczył Roarke, ale Eve nic nie odpowiedziała. - Będziesz próbowała zapobiec kojarzeniu dalszych par, Ŝe się tak wyraŜę, jeśli nasze podejrzenia są słuszne. - Odwrócił głowę od ekranu, Ŝeby spojrzeć na Ŝonę. - Jeśli to swego rodzaju poligon doświadczalny czy teŜ ośrodek przygotowawczy, uznasz je za ofiary. - A nie są nimi?

- Nie tak, jak ty byłaś. - Ujął jej dłoń. - Bardzo wątpię, czy to coś w tym rodzaju. Ale ty nie będziesz mogła się powstrzymać od widzenia tego w taki sposób, bez względu na okoliczności. Sprawi ci to ból. - śal mi ich wszystkich. Nawet, jeśli całe to przedsięwzięcie nie ma nic wspólnego z tym, co mnie spotkało. Wszystkie drogo za to zapłaciły. - Wiem. - Pocałował jej dłoń. - Niektóre więcej od innych. - Zaprosisz swoją rodzinę na Święto Dziękczynienia i teŜ będziesz cierpiał, bo nie będzie twojej matki. Nie da ci to spokoju, nie będziesz mógł się powstrzymać od wspominania, co ją spotkało, kiedy byłeś jeszcze małym dzieckiem. Będziesz cierpiał, ale i tak ich tu zaprosisz. Robimy to, co musimy zrobić, Roarke. Obydwoje. - Tak jest. Eve wstała i sięgnęła po pas z bronią. - A więc wybywasz? - zapytał. - Skoro juŜ wstałam, mogę wyjść wcześniej. - W takim razie nie będę juŜ zwlekał z wręczeniem ci prezentu, który dla ciebie przywiozłem. - Obserwował jej twarz - pojawiło się na niej najpierw zaskoczenie, potem niezadowolenie, a na końcu rezygnacja. I wybuchnął śmiechem. - Myślałaś, Ŝe tym razem cię to ominie? - Daj mi go i miejmy to juŜ z głowy. - Łaskawa do samego końca. - Ku jej zdumieniu poszedł do swojej garderoby, otworzył ją i wyciągnął wielkie pudło. PołoŜył je na kanapie. - W takim razie popatrz na to. Kolejny wymyślny ciuch, pomyślała Eve. Jakby juŜ nie miała ich dość, by wystroić całą armię niewolnic mody. Wśród których była istotą nieco wybrakowaną, upchniętą na najwyŜszej półce. Ale kupowanie efektownych strojów sprawiało mu radość. Otworzyła pudło i spojrzała. - Och. O rety.

- Nietypowa reakcja u pani, pani porucznik - powiedział Roarke z szerokim uśmiechem, ale Eve juŜ wyciągnęła długi, czarny skórzany płaszcz i uniosła go do twarzy, by powąchać. - O rany, o, rany. - WłoŜyła go na siebie i zrobiła obrót. Sięgał jej prawie do kostek, miał głębokie kieszenie i był mięciutki jak z wełny. - Ślicznie się prezentujesz - pochwalił ją, zadowolony, Ŝe juŜ pobiegła do lustra, by się przejrzeć. Płaszcz miał męski fason - specjalnie wybrał taki. śadnych ozdóbek, Ŝadnych kobiecych akcentów. Eve wyglądała w nim seksownie i groźnie, a takŜe odrobinę wyniośle. - Płaszcz jak płaszcz. Zniszczę go przed końcem zmiany, ale będzie wyglądał jeszcze lepiej z kilkoma zarysowaniami. - Okręciła się, a poły płaszcza zawirowały wokół jej nóg. - Spisałeś się na medal. Dziękuję. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Roarke dotknął palcami ust, więc podeszła, Ŝeby go pocałować. Wsunął ręce pod płaszcz i objął ją. Mój BoŜe, pomyślał, jak dobrze być w domu. - Ma kilka wewnętrznych kieszeni, gdyby trzeba było ukryć dodatkową broń. - Super. Kurde, Baxter się sfajda w gacie, kiedy się w nim pojawię. - Miła perspektywa, nie ma co. - Jest naprawdę cudowny. - Znów go pocałowała. - Bardzo mi się podoba. Muszę zmykać. - Do zobaczenia wieczorem. Obserwował ją, jak wychodzi. Przypominała wojownika. PoniewaŜ jej zmiana rozpoczynała się dopiero za godzinę, Eve zaryzykowała i najpierw skierowała się do gabinetu doktor Miry. Tak jak się spodziewała, pani doktor była u siebie, natomiast nie pojawiła się jeszcze jej sekretarka, postrach wszystkich przychodzących. Eve zapukała w otwarte drzwi gabinetu. - MoŜna? - Eve! CzyŜbyśmy umówiły się tak wcześnie?

- Nie. - Doktor Mira wyglądała na zmęczoną, zauwaŜyła Eve. I smutną. Wiem, Ŝe zwykle starasz się przychodzić wcześniej podgonić pracę papierkową czy inne sprawy. Przepraszam, Ŝe ci w tym przeszkodziłam. - W porządku. Wejdź. Czy chodzi o Wilfreda? - Chciałabym, Ŝebyś mi wyjaśniła kilka kwestii. - Poczuła się podle, Ŝe ją o to prosi. - Chodzi o relacje między lekarzem a pacjentem. Sporządzasz historie choroby, prawda? - Naturalnie. - A oprócz tego, Ŝe jesteś konsultantką w komendzie, prowadzisz teŜ prywatną praktykę. Konsultacje, terapia i tym podobne. Czasami leczenie trwa długo. Nawet kilka lat. - Zgadza się. - Jak przechowujesz dane, pliki? - Niezbyt rozumiem, o co ci chodzi. - Czy dla bezpieczeństwa uŜywasz hasła dostępu do komputera? - Bezwzględnie. Wszystkie informacje są poufne. Poza mną nikt nie ma w to wglądu. A co się tyczy konsultacji na zlecenie policji, ujawniam tylko to, co niezbędne. - A czy same dyskietki teŜ zabezpieczasz? - Jeśli uznam to za wskazane, bardziej poufne materiały dodatkowo zabezpieczam. - Zaszyfrowujesz ich treść? - Czy je zaszyfrowuję? - Doktor Mira się uśmiechnęła. - Nie sądzisz, Ŝe to byłaby juŜ lekka przesada? Boisz się, Ŝe jakieś informacje mogłyby przeciec ode mnie do prasy, Eve? - Nie. Jeśli wykluczyć paranoję, dlaczego lekarz miałby zabezpieczać dostęp do komputera i do dyskietek, a na dodatek szyfrować pliki na dyskietkach? Z twarzy Miry zniknął uśmiech.

- Uznałabym, Ŝe albo instytucja, w której pracuje ów lekarz, wymaga zachowywania takich środków ostroŜności, albo same informacje są wyjątkowo poufne. Nie moŜna teŜ wykluczyć ewentualności, Ŝe lekarz miał powód, by podejrzewać kogoś o próbę dotarcia do tych danych. Albo dokumentacja dotyczy jakichś prac doświadczalnych. - Zabronionych przez prawo. - Tego nie powiedziałam. - A powiedziałabyś, gdybyś się nie zorientowała, Ŝe te pytania mają związek z doktorem Icove'em? - JuŜ wymieniłam kilka powodów, czemu takie informacje mogą wymagać szczególnego zabezpieczenia. Eve usiadła, nie czekając na zaproszenie do zajęcia miejsca, i spojrzała Mirze prosto w oczy. - Nadawał pacjentom pseudonimy, nie posługiwał się nazwiskami. To same kobiety w wieku od siedemnastu do dwudziestu dwóch lat. Dokonywał drobnych zabiegów chirurgicznych tego typu, w jakich się specjalizował. U wszystkich kobiet badano i oceniano umiejętności poznawcze, znajomość języków obcych, uzdolnienia artystyczne, sprawność fizyczną. W zaleŜności od czynionych postępów i osiągniętego poziomu w tych dziedzinach leczenie którego szczegółowego opisu brak - albo kontynuowano, albo przerywano. Terapia kończyła się „alokacją”, Ŝe posłuŜę się jego określeniem, i to ostatni zapis w aktach. Co to moŜe znaczyć? - Nie wiem. - Spróbuj zgadywać. - Nie rób mi tego, Eve. - Głos doktor Miry drŜał. - Proszę. - Dobra. - Eve wstała. - Dobra, przepraszam. Doktor Mira tylko pokręciła głową. Eve opuściła jej gabinet i zostawiła ją samą. W drodze do Wydziału Zabójstw Eve wyciągnęła z kieszeni swój telekomunikator. Było jeszcze wcześnie, ale o ile wiedziała, lekarze i gliny mają

nienormowany czas pracy. Bez wyrzutów sumienia obudziła doktor Louise Dimatto. Louise miała wymiętą twarz, spoglądała na nią swoimi szarymi, zaspanymi oczami, jasne włosy sterczały w nieładzie. - Czego? - wymamrotała. - Mam kilka pytań. Kiedy moŜemy się spotkać? - Dziś przed południem mam wolne. Jestem śpiąca. Wynoś się do diabła. - Wpadnę do ciebie. - Eve spojrzała na zegarek. - Będę za pół godziny. - Nienawidzę cię, Dallas. Obraz na ekranie przez chwilę był niewyraźny, a potem obok twarzy Louise pojawiła się przystojna, zaspana twarz męŜczyzny. - Ja teŜ. - Cześć, Charles. - Charles Monroe był licencjonowanym partnerem, tworzyli z Louise parę. - Trzydzieści minut - powtórzyła i przerwała połączenie, nie czekając na sprzeciwy. Opuściła budynek komendy, uznawszy, Ŝe lepiej, jak po drodze wpadnie po Peabody, a od niej uda się prosto do Louise. Kiedy na ekranie pojawiła się Peabody, miała mokre włosy i przyciskała do piersi ręcznik. - Bądź gotowa do wyjścia za piętnaście minut. Jadę do ciebie zakomunikowała Eve. - Znowu kogoś zamordowano? - Nie. Powiem ci wszystko, jak się zobaczymy. Tylko... - McNab wyszedł z, jak się teraz zorientowała, kabiny prysznicowej i Eve podziękowała Bogu, Ŝe kamera pokazała go tylko do pasa. - Za piętnaście minut. I przez wzgląd na wszystkich przyzwoitych i świętych, naucz się blokować kamerę. Peabody udało się wyszykować w ciągu piętnastu minut, stwierdziła Eve z zadowoleniem. Szybko wyszła z domu, mając na nogach buty na aerodynamicznej podeszwie, które tak lubiła. Dziś były ciemnozielone, by pasowały do sięgającej za biodra kurtki w biało - zielone pasy.

Wskoczyła do samochodu i jej oczy zrobiły się wielkie i błyszczące. - Ale płaszcz! Ale płaszcz! - Wyciągnęła rękę, Ŝeby dotknąć skóry, i Eve dała jej klapsa. - Łapy precz od płaszcza! - Mogę powąchać? Bardzo proszę! Mogę? - Nos trzy centymetry od rękawa. Jeden niuch. Peabody zastosowała się do polecenia, przewracając oczami. - Roarke wcześniej wrócił do domu. Zgadłam? - MoŜe sama go sobie kupiłam. - Akurat. JuŜ prędzej małe róŜowe świnki mają skrzydełka jak waŜki. Dobra, jeśli nie ma kolejnego trupa, dlaczego tak wcześnie zaczynamy pracę? - Musimy się skonsultować z lekarzem. Niezręcznie mi prosić doktor Mirę - znała ofiarę - więc zwróciłam się do Louise. Właśnie do niej jedziemy. Peabody wyłowiła z torby pomadkę do ust. - Nie zdąŜyłam się umalować do końca - wyjaśniła, kiedy Eve spojrzała na nią z ukosa. - A jeśli u Louise zastaniemy Charlesa? - Prawdopodobnie tak. - Chcę wyglądać nienagannie. - Czy chociaŜ trochę cię interesuje, jak przebiega śledztwo? - Jasne. Mogę słuchać i dedukować, a jednocześnie się malować. Dedukować i malować - powtórzyła Peabody rytmicznie. Eve starała się nie zwracać uwagi na to, jak Peabody maluje sobie usta, czesze się i spryskuje perfumami. Zapoznała ją z ostatnimi ustaleniami, zmagając się z ruchem ulicznym. - Doświadczenia przeprowadzane w tajemnicy, być moŜe zabronione przez prawo - powiedziała Peabody. - Syn o tym wie. - Jasne. - Sekretarka?

- To zwykły android. W papierach brak wzmianki, czy ma jakieś wykształcenie medyczne, ale przesłuchamy ją pod tym kątem. Najpierw chcę uzyskać opinię lekarza. Chcę, Ŝeby jakiś lekarz rzucił okiem na te informacje. Doktor Mira była zbyt blisko związana z tym facetem. - Powiedziałaś, Ŝe miał około pięćdziesięciu pacjentek. Wydaje mi się, Ŝe to za duŜo, by zajmował się nimi sam. - Materiały, jakimi dysponuję, dotyczą ponad pięciu lat. Opisują róŜne etapy badań lub przygotowań czy teŜ co to było. Pacjentki są podzielone na kategorie: A - jeden, dwa, trzy. Ale masz rację, najprawdopodobniej ktoś mu pomagał. Z pewnością syn. MoŜliwe, Ŝe laboranci, inni lekarze. Jeśli za tę alokację się płaciło, muszą gdzieś być jakieś zapisy o dochodach i ktoś, kto się zajmował tymi sprawami. - Synowa? Był kiedyś jej opiekunem prawnym. - Sprawdzimy to, chociaŜ w jej aktach teŜ nie ma wzmianki o wykształceniu medycznym. Brak doświadczenia w prowadzeniu interesów, brak zdolności technicznych. Dlaczego nigdy nie moŜna tu znaleźć miejsca na zaparkowanie wozu? - Odwieczne pytanie. Eve rozwaŜała, czy nie zaparkować obok juŜ stojących pojazdów. Ale wyobraziwszy sobie, jak jej stosunkowo nowy wóz zostaje uszkodzony przez jakiegoś wkurzonego mieszkańca, dojeŜdŜającego do pracy, tak długo krąŜyła, aŜ znalazła wolne miejsce na drugim poziomie dwie przecznice od domu Louise. Nie miała nic przeciwko temu, Ŝeby kawałek się przejść, szczególnie w swoim nowym, szykownym płaszczu.

ROZDZIAŁ 6 Przypominają parę zaspanych kotów, pomyślała Eve. Gibkich i rozluźnionych, gotowych do zwinięcia się w kłębek i porannej drzemki w promieniach słońca. Louise miała na sobie coś w rodzaju długiej, białej tuniki, w której zdaniem Eve wyglądała niemal jak jakaś bogini. Ale trzeba przyznać, Ŝe dobrze w niej wyglądała. Miała gołe stopy, paznokcie u nóg pomalowała błyszczącym róŜowym lakierem. Charles teŜ był na bosaka, ale przynajmniej nie miał róŜowych paznokci u nóg. TeŜ ubrał się na biało, w luźne, białe spodnie i obszerną koszulę. Obydwoje byli lekko zaróŜowieni. Eve intrygowało, czy po jej telefonie udało im się zaliczyć jeszcze jeden krótki numerek. Natychmiast zganiła samą siebie za takie myśli. Lubiła ich oboje, zaczęła się nawet przyzwyczajać do tego, Ŝe są parą. Ale wolała nie snuć rozwaŜań na temat intymnej strony ich związku. - Nasza pani porucznik od samego rana rześka, jak skowronek. - Charles cmoknął Eve w policzek, nim zdołała się odsunąć. - Patrzcie, patrzcie. - Objął Peabody i złoŜył na jej ustach krótki, gorący pocałunek. - Urocza pani detektyw. Peabody się zapłoniła i zatrzepotała rzęsami, aŜ Eve musiała ją trącić w bok. - Jesteśmy tu słuŜbowo. - Właśnie pijemy kawę. - Louise wróciła do pokoju dziennego, klapnęła na kanapie i uniosła filiŜankę do ust. - Nie zadawaj mi Ŝadnych pytań dotyczących pracy, póki nie wleję w siebie pierwszej kawy. Wczoraj wypiłam ich czternaście. Dziś chcę poleniuchować. - Znałaś Wilfreda Icove'a? Louise westchnęła.

- Przynajmniej usiądź i napij się kawy, którą mój cudowny kochanek tak elegancko podał. I zjedz bajgla. - Jestem juŜ po śniadaniu. - Ale ja nie. - Peabody usiadła i wzięła bajgla. - Wyciągnięto mnie spod prysznica. - Świetnie wyglądasz - zauwaŜyła Louise. - Wolny związek ci słuŜy. Jak się czujesz? - Dobrze. Ukończyłam rehabilitację, z powodzeniem przeszłam badania lekarskie. - Bardzo dobrze. - Louise klepnęła Peabody w kolano. - Odniosłaś całkiem powaŜne obraŜenia, a upłynęło od tego czasu zaledwie kilka tygodni. Bardzo się starałaś, by szybko wrócić do formy. - Ułatwiła mi to mocna budowa ciała. - W głębi duszy Peabody wolałaby być drobniejsza, bardziej filigranowa, jak Louise. - Czy moŜemy przejść do sprawy zasadniczej? - Eve zmruŜyła oczy. - Tak, znałam doktora Icove'a, znam teŜ trochę jego syna. To, co się stało, to wielka tragedia. Był pionierem w swojej dziedzinie, przypuszczalnie mógłby jeszcze pracować i cieszyć się Ŝyciem przez dalszych kilkadziesiąt lat. - Znałaś go osobiście? - Nasze rodziny utrzymują kontakty. - W Ŝyłach Louise płynęła błękitna krew. - Podziwiałam jego osiągnięcia zawodowe i oddanie pracy. Mam nadzieję, Ŝe szybko schwytacie jego zabójcę. - Przeglądam niektóre sporządzone przez niego dossier, szczególnie te, które trzymał w domu. Dostęp do jego komputera moŜliwy jest po wpisaniu hasła, zabezpieczył dyskietki, a pliki na nich zaszyfrował. Louise zasznurowała usta. - Bardzo przezornie. - Opisując poszczególne pacjentki, posługuje się literami i cyframi, a nie nazwiskami.

- Wyjątkowo przezornie. Świadczył usługi wielu szychom, politykom, ludziom sławnym, wpływowym biznesmenom. Tak się przynajmniej sądzi, bo nigdy nie ujawniał Ŝadnych nazwisk. - W tym przypadku wątpliwe, by chodziło o kogoś takiego. To wyłącznie kobiety między siedemnastym a dwudziestym drugim rokiem Ŝycia. Louise ściągnęła swoje równiutkie brwi. - A ile ich jest? - Ponad pięćdziesiąt. Dokumentacja na dyskietkach dotyczy leczenia prowadzonego w ciągu czterech, moŜe pięciu lat. Louise usiadła prosto, zaintrygowana. - Jakie to leczenie? - Spodziewam się, Ŝe ty mi to powiesz. - Eve wyciągnęła liczący kilka stron wydruk informacji zawartych na jednej z dyskietek i podała go nad stołem. Louise w miarę lektury coraz mocniej marszczyła czoło. Zaczęła coś sobie mamrotać pod nosem i kręcić głową. - Z pewnością to jakieś doświadczenia, notatki nie wgłębiają się w szczegóły. To nie mogą być historie chorób. To ogólny opis stanu fizycznego, psychicznego, emocjonalnego, poziomu inteligencji. Widać, Ŝe traktował pacjenta całościowo, z czym się zgadzam. Ale... Młoda kobieta, stan fizyczny idealny, wysoki iloraz inteligencji, małe korekty wzroku i owalu twarzy. Cztery lata obserwacji i leczenia, opisane na czterech stronach. Gdzieś musi być więcej. - Czy pacjentką jest istota ludzka? Louise uniosła wzrok, a po chwili znów utkwiła oczy w wydruku. - Wyniki analiz i zastosowane leczenie świadczą, Ŝe to kobieta. Badano ją często i regularnie. Sprawdzano nie tylko jej dolegliwości fizyczne, ale równieŜ rozwój umysłowy oraz osiągnięcia artystyczne i intelektualne. Było ich pięćdziesiąt? - Tyle do tej pory znalazłam. - Alokacja - powiedziała cicho Louise. - W szkole? W jakiejś firmie?

- Dallas uwaŜa inaczej - zauwaŜył Charles, patrząc prosto w twarz Eve. - W takim razie... - Louise urwała, odczytując spojrzenie, jakie wymienili między sobą jej kochanek i Eve. - O, BoŜe. - Trzeba poddać się badaniom, Ŝeby dostać licencję partnera - zaczęła Eve. - Zgadza się. - Charles wziął swoją kawę. - Sprawdzany jest stan fizyczny, by wykluczyć istnienie jakichkolwiek chorób czy wad. Przechodzi się testy psychiatryczne, by wyeliminować zboczeńców i sępy. I aby licencja zachowała waŜność, trzeba się regularnie zgłaszać na badania. - Są teŜ róŜne kategorie, od których uzaleŜnione są stawki. - Naturalnie. Kategoria zaleŜy nie tylko od preferencji, ale równieŜ umiejętności. Poziomu inteligencji, wiedzy ogólnej, umiejętności zabawiania... Stylu zachowania. Na przykład od osób pracujących na ulicy nie wymaga się, by rozprawiały z klientem o historii sztuki ani odróŜniały Pucciniego od punk rocka. - Im wyŜsza kategoria, tym wyŜsza cena. - Zgadza się. - I im wyŜsza kategoria, tym większy zysk dla agencji, która albo szkoli, albo poddaje sprawdzianom, albo wydaje zaświadczenia licencjonowanym partnerom. - TeŜ się zgadza. - To wszystko nie ma sensu - przerwała im Louise. - Po pierwsze, czemu ktoś taki, jak Icove, człowiek inteligentny, wykształcony, bogaty, miałby poddawać testom kandydatki na licencjonowane partnerki? W jakim celu? Poza tym nie trzeba lat, Ŝeby kogoś przeszkolić i wydać mu zaświadczenie. Jego wynagrodzenie byłoby symboliczne w porównaniu z tym, jakie otrzymywał, poświęcając się swojej pracy zawodowej. - Chłopcy muszą mieć jakieś hobby - dodała Peabody, zastanawiając się, czy nie zjeść jeszcze jednego bajgla.

Charles gładził palcami włosy Louise. - Przypuszcza, Ŝe nie chodzi tu o zwykłe, licencjonowane partnerki, skarbie. Prawda, Dallas? Nie świadczył usług, tylko sprzedawał cały pakiet. - Sprzedawał... - Louise zbladła. - Dallas, mój BoŜe. - To tylko jedna z kilku teorii. Zgodzisz się jako lekarz, Ŝe te dyskietki są zabezpieczone lepiej, niŜ to się zwykle robi. - Tak, ale... - śe informacje na nich zapisane są mało konkretne, a takŜe nietypowe. - Musiałabym zobaczyć ich więcej, by móc sobie wyrobić zdanie, czemu słuŜyły. - Gdzie są zdjęcia? - spytała Eve. - Gdybyś ty, jako lekarz, sporządzała dokumentację tego rodzaju, obejmującą kilka lat, nie umieściłabyś zdjęć pacjentki? Robionych co jakiś czas? A juŜ z całą pewnością przed zabiegiem i po nim? Louise przez chwilę nic nie mówiła, a potem wypuściła powietrze z płuc. - Tak. Dokładnie opisałabym teŜ wszystko, co robiłam, kto mi asystował, jak długo to trwało. Sporządziłabym teŜ wykaz nazwisk pacjentek, a takŜe lekarzy

lub

personelu

pomocniczego,

asystujących

podczas

testów.

Przypuszczalnie dodałabym własne spostrzeŜenia i komentarze. Ale to nie są szczegółowe opisy historii stanu zdrowia i z całą pewnością nie dokumentacja medyczna. - Rozumiem. Dzięki. - Eve wyciągnęła rękę, by wziąć wydruki. - Myślisz, Ŝe mógł być wplątany w jakiś... handel ludźmi? I dlatego został zabity? - To tylko teoria. - Eve wstała. - Wielu lekarzy uwaŜa się za bogów. - Niektórzy - powiedziała chłodno Louise. - Nawet Bóg nie stworzył idealnej kobiety. MoŜe Icove'owi się wydawało, Ŝe jest lepszy od Boga. Dziękuję za kawę - dodała Eve i wyszła.

- Według mnie zepsułaś jej cały dzień - zauwaŜyła Peabody, kiedy szły do windy. - MoŜemy równie dobrze iść za ciosem i teraz zepsuć dzień doktorowi Willowi. Drzwi do domu Icove'a otworzył im android. Nadano mu wygląd czterdziestokilkuletniej kobiety, o miłej twarzy i szczupłej figurze. Zaprowadziła

ich

prosto

do

salonu,

poprosiła,

Ŝeby

usiadły,

zaproponowała coś do picia, po czym wyszła. Po chwili pojawił się Icove. Miał cienie pod oczami i wyglądał na zmęczonego. - Czy są jakieś nowe wiadomości? - spytał od progu. - Przykro mi, doktorze Icove, w tej chwili nie mamy panu nic nowego do powiedzenia. Ale chciałybyśmy zadać kilka pytań. - Och. - Potarł mocno czoło. - Proszę bardzo. Kiedy przechodził przez pokój, by usiąść, Eve zobaczyła małego chłopczyka, zaglądającego przez drzwi. Miał bardzo jasne, niemal białe włosy, które zgodnie z aktualną modą sterczały mu na głowie. ZauwaŜyła, Ŝe ma ładną buzię i oczy po matce. Tak niebieskie, Ŝe niemal fiołkowe. - Wydaje mi się, Ŝe lepiej, gdybyśmy porozmawiali bez świadków zwróciła się Eve do Icove'a. - Zgoda. Moja Ŝona i dzieci jeszcze jedzą śniadanie. - Nie wszystkie. - Eve skinęła głową i doktor odwrócił się na tyle szybko, by zobaczyć syna, nim chłopczyk czmychnął. - Ben! Słysząc surowy głos ojca, chłopiec znów się pojawił i stanął ze spuszczoną głową. Ale chociaŜ udawał skruszonego, jego oczy pozostały błyszczące i ciekawskie, zauwaŜyła Eve. - Czy nie rozmawialiśmy o tym, Ŝe nie wolno podsłuchiwać? - Tak, ojcze. - Porucznik Dallas, detektyw Peabody - powiedział Icove. - Mój syn Ben.

- Wilfred B. Icove trzeci - przedstawił się chłopczyk, prostując ramiona. Benjamin to moje drugie imię. A panie są z policji. PoniewaŜ Peabody znała swoją partnerkę, przejęła inicjatywę. - Zgadza się. Bardzo nam przykro z powodu śmierci twojego dziadka, Ben. Przyszyłyśmy porozmawiać z twoim tatą. - Ktoś zabił mojego dziadka. Ugodzili go prosto w serce. - Ben... - One juŜ wszystko wiedzą. - Na twarzy chłopca malowała się bezsilna złość, kiedy zwrócił się do swego ojca. - Teraz muszą tylko zadawać pytania, podąŜać tropami i zbierać dowody. Czy juŜ kogoś podejrzewacie? - zapytał. - Ben - powtórzył łagodniej Icove i połoŜył dłoń na ramieniu chłopca. Mój syn nie chce kontynuować tradycji rodzinnej i poświęcić się medycynie. Chciałby zostać prywatnym detektywem. - Policjanci muszą przestrzegać zbyt wielu przepisów - wyjaśnił chłopiec. - Prywatni detektywi je łamią, otrzymują wysokie honoraria i zadają się z podejrzanymi typkami. - Przepada za ksiąŜkami i grami detektywistycznymi - dodał jego ojciec z lekkim rozbawieniem i (jak zauwaŜyła Eve) dumą. - Jeśli jest pani porucznikiem, musi pani dyrygować ludźmi i na nich pokrzykiwać. - Tak. - Eve poczuła, Ŝe się uśmiecha. - Bardzo to lubię. Z holu dobiegły odgłosy szybkich kroków. Pojawiła się Avril z przepraszającą miną. - Ben. Przepraszam, Will. Uciekł mi. - Nic się nie stało. Ben, wracaj teraz z mamą i dokończ jeść śniadanie. - Ale ja chcę... - Bez gadania. - Ben - odezwała się cicho Avril, ale okazało się to skuteczne. Chłopiec znów spuścił głowę i z ociąganiem wyszedł z pokoju.

- Przepraszam, Ŝe przeszkodziłam w rozmowie - powiedziała jego matka. Uśmiechnęła się, ale jej oczy pozostały smutne. - Na kilka dni zatrzymaliśmy dzieci w domu - wyjaśnił Icove. Dziennikarze nie zawsze szanują rozpacz bliskich i niewinność dzieci. - Ma pan ślicznego syna, doktorze Icove - zauwaŜyła Peabody. - Jest podobny do pańskiej Ŝony. - Owszem. Zarówno on, jak i nasza córeczka podobni są do Avril. - Jego uśmiech stał się szczery. - Dobre geny. A więc co chciałyby panie wiedzieć? - Mamy kilka pytań dotyczących informacji przechowywanych na dyskietkach, które pański ojciec trzymał u siebie w domu. - Tak? - Pliki były zaszyfrowane. Zmiana na jego twarzy była widoczna dosłownie przez mgnienie oka. Początkowe zaskoczenie przeszło w szok, szybko ukryty pod maską lekkiego zaciekawienia. - Zapiski lekarzy są często niezrozumiałe dla laików. - To prawda. Nawet kiedy złamaliśmy szyfr, zawartość dyskietek nas zdziwiła. Pański ojciec sporządził notatki o przebiegu leczenia około pięćdziesięciu pacjentek w wieku od kilkunastu do dwudziestu kilku lat. Icove nadal zachował obojętność. - Tak? - Co pan wie o tych pacjentkach i o ich... leczeniu, doktorze Icove? - Nie umiem nic powiedzieć. - RozłoŜył ręce. - Najpierw musiałbym przeczytać te zapiski. Ojciec nie wtajemniczał mnie we wszystkie swoje sprawy. -

Odnoszę

wraŜenie,

Ŝe

dotyczą

one

jakiegoś

szczególnego

przedsięwzięcia, i to takiego, Ŝe pański ojciec dołoŜył wyjątkowych starań, by utrzymać je w tajemnicy. Sądziłam, Ŝe główną dziedziną jego zainteresowania była chirurgia rekonstrukcyjna i plastyczna. - Tak. Przez ponad pięćdziesiąt lat mój ojciec poświęcał się tej dziedzinie, wskazując drogę...

- Znam jego osiągnięcia na tym polu. - Eve specjalnie przybrała ostrzejszy ton. - Pytam, czym się interesował i co robił poza tym, z czego był powszechnie znany. Pytam o działalność uboczną, doktorze Icove. Tę, z którą związane były badania i szkolenie młodych kobiet. - Obawiam się, Ŝe nie rozumiem. Eve wyciągnęła wydruki i mu podała. - Czy to ułatwi panu udzielenie odpowiedzi? Odchrząknął i przeczytał informacje. - Niestety nie. Powiedziała pani, Ŝe znaleziono to na dyskietce przechowywanej w mieszkaniu mojego ojca? - Zgadza się. - Przypuszczalnie dostał to od jakiegoś kolegi. - Uniósł głowę, ale nie spojrzał Eve prosto w oczy. - Nie ma tu nic, co świadczyłoby, Ŝe te notatki sporządził mój ojciec. Są wysoce niekompletne. Przyznaję, Ŝe to swego rodzaju opisy przypadków. Ale mówiąc szczerze, nie rozumiem, co mogą one mieć wspólnego z prowadzonym śledztwem. - Ja oceniam, co jest przydatne, a co nie, dla prowadzonego przeze mnie śledztwa. Na dyskietkach znajdujących się w posiadaniu pańskiego ojca są informacje o ponad pięćdziesięciu nieznanych z imienia i nazwiska młodych kobietach, które poddawano badaniom i ocenom, a takŜe zabiegom chirurgicznym, w ciągu kilku lat. Kim są te kobiety, doktorze Icove? Gdzie one są? - Nie podoba mi się ton pani głosu, pani porucznik. - Nie panu jednemu. - Przypuszczam, Ŝe te kobiety naleŜały do grupy ochotniczek poddawanych testom, których wyniki interesowały mojego ojca. Gdyby orientowała się pani co nieco w sprawach chirurgii rekonstrukcyjnej, wiedziałaby pani, Ŝe ciało człowieka to nie tylko tkanki i kości. Kiedy ulegnie powaŜnym deformacjom, ma to wpływ na umysł, na emocje. Człowieka trzeba rozpatrywać całościowo. Pacjent, który w wyniku wypadku traci rękę, traci

znacznie więcej niŜ tylko kończynę. NaleŜy go poddać odpowiedniemu leczeniu i rehabilitacji, by się pogodził z tą stratą i znów mógł wieść szczęśliwe, satysfakcjonujące Ŝycie. Całkiem moŜliwe, Ŝe mój ojciec interesował się tymi konkretnymi studiami przypadków, by móc obserwować pacjentki przez wiele lat poddawane róŜnego rodzaju sprawdzianom i ocenom. - Gdyby obserwacje te czyniono w ośrodku, wiedziałby pan o nich? - Z całą pewnością. - Pozostawał pan z ojcem w bardzo bliskich stosunkach - powiedziała Peabody. - Tak. - Wydaje mi się, Ŝe skoro interesował się tym przedsięwzięciem na tyle, by trzymać w domu dotyczące go materiały, wspomniałby coś panu na ten temat. Jak ojciec synowi, kolega koledze. Icove otworzył usta, Ŝeby to skomentować, ale po chwili je zamknął, jakby chciał się zastanowić nad odpowiedzią. - MoŜliwe, Ŝe nosił się z takim zamiarem. Trudno mi snuć przypuszczenia. Ani nie mogę go zapytać. Nie Ŝyje. - Zabiła go kobieta - przypomniała mu Eve. - Silna fizycznie, jak te opisane na dyskietkach. Tak go tym zaskoczyła, Ŝe usłyszała, jak głośno wciągnął powietrze w płuca. Zobaczyła, Ŝe oczy zrobiły mu się okrągłe. Ze zdumienia? Ze strachu? - Naprawdę... Naprawdę podejrzewa pani jedną z pacjentek, opisanych na tych dyskietkach, o zabicie mojego ojca? - Pod względem fizycznym podejrzana pasuje do opisu większości z tych pacjentek. Wzrostem, wagą, budową ciała. Niektóre z tych kobiet mogły mieć zastrzeŜenia do tego, co się kryje za słowem „alokacja”. Mógłby to być motyw zbrodni. Wyjaśniałoby to równieŜ, dlaczego pański ojciec zgodził się ją przyjąć. - To, co pani sugeruje, jest niedorzeczne, nie wchodzi w rachubę. Mój ojciec pomagał ludziom, odmieniał im Ŝycie. Ratował ich. Prezydent Stanów

Zjednoczonych osobiście zadzwonił do mnie z kondolencjami. Mój ojciec był symbolem, a co więcej, był człowiekiem kochanym i szanowanym. - Znalazł się jednak ktoś, kto nie tylko nie darzył go szacunkiem, ale nawet wbił mu skalpel w serce. Proszę się nad tym zastanowić, doktorze Icove. Eve wstała. - Wie pan, jak się ze mną kontaktować. - On coś wie - oświadczyła Peabody, kiedy znalazły się na chodniku. - Z pewnością. Jak oceniasz nasze szanse uzyskania nakazu rewizji domu naszego pana doktora? - Z tym, czym na razie dysponujemy? Nikłe. - Przekonajmy się, czy uda nam się dowiedzieć czegoś więcej, nim spróbujemy zdobyć nakaz. W komendzie dopadła Feeneya, który na jej widok zmarszczył czoło. - Bez trudu włamałem się do komputera. Twardy dysk zawiera jakiś medyczny bełkot. Nie dopatrzyłem się w nim niczego podejrzanego. Ale okazało się, Ŝe cycuszków Jasminy Free nie stworzył Pan Bóg, podobnie jak tych jej zmysłowych ust i podbródka. Ani jej dupeczki. - Co to za jedna ta Jasmina Free? - Jezu, Dallas. Gwiazda filmów wideo. Występowała w największym przeboju ostatniego lata, Końcówce. - Latem byłam trochę zajęta. - W zeszłym roku dostała Oscara za rolę w Nikt nie ucierpiał. - Chyba w zeszłym roku teŜ byłam trochę zajęta. - Rzecz w tym, Ŝe na widok tej laski wszystkim wyłaŜą oczy na wierzch. Teraz, kiedy wiem, Ŝe swoje wdzięki zawdzięcza skalpelowi, mój zachwyt zmalał. - Feeney, przepraszam, ale nie interesują mnie twoje fantazje erotyczne, bo próbuję ukończyć śledztwo w sprawie morderstwa.

- Tylko dzielę się z tobą swoimi ustaleniami - burknął. - Na liście jego pacjentów aŜ roi się od głośnych nazwisk. Niektórzy prosili jedynie o drobne korekty, inni poszli na całość. - Na liście widnieją pełne nazwiska i imiona? - Jasne. PrzecieŜ to spis jego pacjentów. - Racja. - Skinęła głową. - Ciekawe. Mów dalej. - Trochę poszperałem, szukając drugiego dna. śeby sprawdzić, czy nasz pan doktorek nie dorabiał sobie na boku, zmieniając twarze i nie tylko twarze osobom, które chciały uzyskać nową toŜsamość. - Ciekawa myśl. - Niczego nie znalazłem. Wiesz, ile Jasmina zapłaciła za te swoje cycki? Po dwadzieścia patyków za kaŜdy. - Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Trzeba przyznać, Ŝe nie wydała tych pieniędzy na darmo. - PrzeraŜasz mnie, Feeney. Wzruszył ramionami. - Moja Ŝona uwaŜa, Ŝe mam kryzys wieku średniego, ale nie przeszkadza jej to. Jeśli męŜczyzna staje się obojętny na kobiece wdzięki, niewaŜne, czy stworzone ręką Boga, czy człowieka, moŜe równie dobrze wystąpić o pozwolenie na dokonanie autodestrukcji. - Mówisz, Ŝe na liście jego pacjentów widnieje wiele nazwisk osób sławnych i wpływowych. Ciekawe, Ŝe trzymał zaszyfrowane pliki w domu. Poinformowała go o wszystkim, a potem dała mu kopie w nadziei, Ŝe moŜe Feeney dopatrzy się czegoś, co jej umknęło. Kiedy wyszedł z jej gabinetu, Eve nie mogła się powstrzymać, Ŝeby nie przeczytać o Jasminie Free w plikach Icove'a. W skupieniu przyglądała się zdjęciom. Tak jak powiedziała Louise, było ich kilka, w róŜnych ujęciach, zrobione przed poszczególnymi zabiegami i po nich. Nie widziała niczego złego w piersiach Jasminy przed operacją, ale musiała przyznać, Ŝe po zabiegu prezentowały się znacznie bardziej imponująco.

Jak tylko rzuciła okiem na zdjęcia, rozpoznała gwiazdę wideo. Uznała, Ŝe ludzie działający w tej branŜy, co Free, traktują operacje piersi i powiększanie ust jako gwarancję stałego zatrudnienia. Wiele młodych dziewcząt marzyło o tym, Ŝeby zostać gwiazdami filmu, pomyślała. Albo gwiazdami piosenki, jak Mavis. Alokacja. Tworzenie chodzących ideałów, a potem przenoszenie ich do świata ich fantazji. Ale którą nastolatkę na to stać? Chyba Ŝe się ma bogatych rodziców. MoŜe to najnowszy sposób spełniania najskrytszych marzeń swoich drogich pociech. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, skarbie. Zafundowaliśmy ci nowe, śliczne cycuszki. Bardzo to przypomina postępowanie doktora Frankensteina. Wyświetliła oficjalny biogram Free. Urodzona dwadzieścia sześć lat temu w Louisville w Kentucky, dwójka rodzeństwa. Córka emerytowanego gliniarza. Eve uznała, Ŝe ta teoria nie pasuje do Free. Policjanci za mało zarabiają, by ich było stać na honoraria sławnych lekarzy. Naturalnie, będąc człowiekiem szlachetnym, Icove mógł kilka pacjentek zoperować za darmo. Lecz Eve dokładnie przeczytała informacje i nie znalazła w nich Ŝadnych luk. Ale i tak warto było uwzględnić tę ewentualność. Będzie miała jeszcze jedną teorię do rozwaŜenia. Wiedziona ciekawością, otworzyła plik dotyczący Lee - Lee Ten. Odniosła wraŜenie, Ŝe Lee - Lee i Will Icove są dobrymi przyjaciółmi. Urodzona w Baltimore, jedynaczka. Matka rozstała się z ojcem Lee - Lee i wychowywała ją sama. W wieku sześciu miesięcy dziewczynka miała pierwszą sesję jako modelka.

W wieku sześciu miesięcy? CóŜ, u diabła, promują półroczne modelki? zdziwiła się Eve. Okazało się, Ŝe Lee - Lee występowała w reklamach produktów dla niemowląt. W miarę lektury Eve ogarniało coraz większe zdumienie. Kobieta pracowała w tej branŜy przez całe swoje Ŝycie. A więc w tym przypadku nie wchodzi w grę ewentualność alokacji. Na Ŝadnej z dyskietek Icove'a nie wymieniono nikogo, kto zostałby alokowany przed ukończeniem siedemnastu lat. Ale wpisała jej imię, by sprawdzić, czy widnieje w plikach ośrodka, i stwierdziła, Ŝe Lee - Lee kilkakrotnie poddawała się „przeglądom okresowym z regulacją” w ciągu kilku lat. Czy nikt nie jest zadowolony z tego, czym obdarzył go Pan Bóg? Eve sprawdziła prawdopodobieństwa na swoim komputerze, wymyślając róŜne scenariusze. Nie podsunęło jej to Ŝadnej nowej myśl. Wzięła kawę i przystąpiła do sprawdzania licznych nieruchomości Icove'a, filii jego Centrum, najróŜniejszych powiązań. Starała się ustalić, gdzie mógłby spokojnie prowadzić swoje dodatkowe przedsięwzięcia. Znalazła całe mnóstwo takich miejsc: domy, szpitale, gabinety, ośrodki zdrowia i urody, placówki badawcze, centra rehabilitacji fizycznej, psychicznej i emocjonalnej oraz róŜne kombinacje powyŜszych. Niektórych był właścicielem, inne naleŜały do jego fundacji, w jeszcze innych miał udziały albo świadczył w nich usługi. Uszeregowała je według własnych kryteriów. W pierwszej kolejności skupiła się na tych, nad którymi Icove sprawował pełną kontrolę. Po jakimś czasie wstała i zaczęła krąŜyć po pokoju. Nie mogła pominąć miejsc, które znajdowały się poza granicami kraju, a nawet poza Ziemią. Nie mogła teŜ z całym przekonaniem twierdzić, Ŝe nie szuka wiatru w polu, koncentrując się na sprawdzaniu właśnie tej teorii.

Z całą pewnością nie, pomyślała Eve, spoglądając przez małe okno na szare listopadowe niebo. Pan doktor miał swoje tajemnice, a tajemnice nie dają ludziom spokoju. Tajemnice mogą uczynić krzywdę. Sama powinna o tym najlepiej wiedzieć. Nadał im pseudonimy, pomyślała. Odbierając ludziom nazwiska, pozbawiamy ich człowieczeństwa. Kiedy ona się urodziła, nie nadano jej imienia. Nie otrzymała imienia przez pierwszych osiem lat Ŝycia, podczas których była wykorzystywana i maltretowana. Odbierał jej człowieczeństwo, sposobił ją do roli, jaką dla niej wybrał. Gwałcąc ją, bijąc i strasząc, starał się zrobić z niej dziwkę. Była inwestycją, a nie dzieckiem. I właśnie to coś, co nie do końca było ludzką istotą, w końcu się zbuntowało i zabiło swojego prześladowcę, który je więził. To nie to samo. Roarke miał rację, Ŝe to nie to samo. W notatkach nie było wzmianki o gwałceniu. śadnego fizycznego znęcania się. Wprost przeciwnie, dokładano wszelkich starań, by utrzymać pacjentki w najlepszej formie fizycznej. Ale istnieją inne sposoby manipulowania ludźmi, a niektóre z nich na pierwszy rzut oka wyglądają zupełnie niewinnie. Gdzieś w tych zapiskach krył się motyw. Gdzieś istniała bardziej szczegółowa dokumentacja. Tam znajdzie swoją Dolores. - Eve. Odwróciła się na dźwięk głosu doktor Miry. Konsultantka stała na progu, oczy miała zapadnięte. - Przyszłam cię przeprosić za swoje zachowanie dziś rano. - Nie ma sprawy. - Ja uwaŜam inaczej. Mogę wejść i zamknąć drzwi? - Proszę bardzo. - Chciałam rzucić okiem na to, co dziś rano zamierzałaś mi pokazać.

- Skonsultowałam się z inną lekarką. Nie musisz... - Proszę. - Doktor Mira usiadła i skrzyŜowała ręce na piersiach. - Mogę to zobaczyć? Eve bez słowa wyciągnęła wydruki i dała je Mirze. - Enigmatyczne - powiedziała ta po kilku chwilach milczenia. - I niekompletne. Wilfred był człowiekiem skrupulatnym, i to we wszystkich dziedzinach Ŝycia. A jednak te materiały są na swój sposób skrupulatnie enigmatyczne. - Dlaczego nie posługuje się nazwiskami tych dziewczyn? - By zachować dystans, obiektywizm. To długotrwałe działania. Powiedziałabym, Ŝe nie chciał ryzykować, by powstała między nimi więź uczuciowa. Sposobiono je. - Do czego? - Tego nie wiem. Ale szykowano je do czegoś, kształcono, poddawano testom, stwarzano im szanse poznania swoich mocnych stron i przezwycięŜania słabości. Te znacznie odbiegające od normy skreślono z listy pacjentek, kiedy uznano, Ŝe mało prawdopodobne, by dalej się rozwijały. Wysoko postawił poprzeczkę. Jak zawsze. - Czego potrzebował, by prowadzić coś takiego? - Nie jestem pewna, co to jest. Ale potrzebowałby gabinetu i laboratorium, sal lub sypialni dla pacjentek, miejsca na przygotowywanie posiłków, pomieszczenia do ćwiczeń i do nauki. Zawsze Ŝądał tego, co najlepsze. Pod tym względem był nieugięty. Jeśli te dziewczyny to rzeczywiście jego pacjentki, z pewnością chciał zapewnić im wszelkie wygody, dobre traktowanie, ciekawe zajęcia. Spojrzała na Eve. - Nie skrzywdziłby dziecka. Nie znęcałby się nad nim. Nie mówię tego jako jego przyjaciółka, Eve. Mówię to jako specjalista od sporządzania portretów psychologicznych. Był lekarzem niezwykle oddanym swojej pracy.

- Czy odwaŜyłby się na prowadzenie doświadczeń zabronionych przez prawo? - Tak. - Powiedziałaś to bez chwili wahania. - UwaŜałby, Ŝe rozwój nauki, medycyny, ewentualne korzyści i moŜliwości są waŜniejsze niŜ regulacje prawne. I często tak jest. W pewnych sytuacjach uznałby, Ŝe nie obowiązuje go prawo. Nie był człowiekiem gwałtownym ani okrutnym, ale aroganckim. - Gdyby zainicjował, a nawet zaangaŜował się w przedsięwzięcie, którego celem było uczynienie, jak powiedziałaś, z młodych dziewcząt kobiet idealnych, czy jego syn by o tym wiedział? - Niewątpliwie. Byli dumni z siebie nawzajem, łączyła ich prawdziwa i głęboka miłość. - Placówka, jaką opisałaś, wieloletnia terapia, o czym świadczą akta, wyposaŜenie laboratoriów, ochrona, to musiało kosztować krocie. - WyobraŜam sobie, Ŝe tak. Eve się nachyliła. - Czy zgodziłby się spotkać z... nazwijmy ją absolwentką swojej niezwykłej akademii? Traktował je przedmiotowo, ale przecieŜ pracował z nimi przez kilka lat, obserwował ich postępy. Gdyby po jakimś czasie jedna z nich się z nim skontaktowała, spotkałby się z nią? - Jako profesjonalista najwyŜszej klasy powinien odmówić, ale nie pozwoliłyby mu na to jego miłość własna i ciekawość. W medycynie codziennie się ryzykuje. Myślę, Ŝe zaryzykowałby spotkanie dla satysfakcji, jaką sprawiłoby mu obejrzenie tego, co sam stworzył. Jeśli ta kobieta rzeczywiście była kimś takim. - A nie była? CzyŜ to nie bardziej niŜ prawdopodobne? Sposób, w jaki go zamordowano, świadczy o tym, Ŝe on znał ją, a ona jego. Musiała znaleźć się blisko niego, musiała tego chcieć. Jeden cios prosto w serce. Spokojnie, bez emocji. Tak, jak on kiedyś traktował ją. Skalpel chirurgiczny jako narzędzie

zbrodni. Czyste cięcie. Brak zaangaŜowania, tak jak on starał się zachować obiektywizm. - Tak. - Mira zamknęła oczy. - Mój BoŜe, co on zrobił?

ROZDZIAŁ 7 Eve złapała Peabody przy jej biurku w sali ogólnej. - Zakręcimy tym kołem. Mira tworzy portret psychologiczny ofiary, by nadać większą wagę temu, co juŜ mamy. Potem postaramy się o nakaz rewizji. - Nie znalazłam nic podejrzanego, jeśli chodzi o finanse - powiedziała jej partnerka. - Synowa, wnuki? - Nic, co by mogło budzić jakieś wątpliwości. - Te pieniądze muszą gdzieś być. Zawsze są. Facet, który prowadzi takie rozliczne interesy, prawdopodobnie kręci teŜ coś na boku. Na razie ponownie udamy się do Centrum, by porozmawiać z pracownikami, od sekretarek w dół. - Mogę włoŜyć twój nowy płaszcz? - Jasne, Peabody. Twarz Delii się rozpromieniła. - Naprawdę? - Nie. - Eve wzniosła oczy do góry i ruszyła przed siebie zamaszystym krokiem. Peabody pomaszerowała za nią. - Nie musiałaś niepotrzebnie robić mi nadzieję. - To jak bym ją rozwiewała? Skąd czerpałabym satysfakcję? - Zrobiła przejście dla dwójki mundurowych prowadzących korytarzem jakiegoś osiłka. Zatrzymany na całe gardło wykrzykiwał przekleństwa. - Ma niezły głos - zauwaŜyła Eve. - Bardzo miły baryton. Czy będę mogła przymierzyć płaszcz, kiedy go zdejmiesz? - Jasne, Peabody. - Znów niepotrzebnie budzisz we mnie nadzieję, Ŝeby ją później rozwiać, prawda?

- Ucz się tak szybko, to kiedyś awansujesz. - Eve wciągnęła powietrze nosem, wskakując na platformę transmisyjną. - Czuję czekoladę. Masz czekoladę? - Nawet gdybym miała, nie poczęstowałabym cię - mruknęła Peabody. Eve znów pociągnęła nosem, a potem spojrzała tam, skąd dobiegał zapach. Zobaczyła Nadine Furst na zatłoczonej platformie jadącej do góry. Reporterka z Kanału 75 upięła włosy w coś na podobieństwo koka i narzuciła kanarkowoŜółty trencz na ciemnoniebieski kostium. W ręku trzymała wściekle róŜowe pudełko z cukierni. - Jeśli chcesz przekupić kogoś w moim wydziale - zawołała do niej Eve lepiej zostaw coś i dla mnie. - Dallas? - Nadine przecisnęła się przez tłum. - Cholera. Zaczekaj. Zaczekaj na mnie na dole. O, mój BoŜe, płaszcz! Zaczekaj. Wystarczy mi pięć minut. - Nie mam czasu. Spotkamy się później. - Nie, nie, nie. - Kiedy się mijały, niemal ocierając się ramionami, dziennikarce udało się potrząsnąć pudełkiem. - Babeczki czekoladowe. - Suka. - Eve westchnęła. - Pięć minut. - Dziwię się, Ŝe zwyczajnie nie wyrwałaś jej pudełka z rąk, a potem nie zagrałaś Nadine na nosie - powiedziała z przekąsem Peabody. - RozwaŜałam taką ewentualność, ale zrezygnowałam. Zbyt wielu świadków. - Poza tym, pomyślała Eve, moŜe uda jej się wykorzystać Nadine. Nadine miała na nogach pantofle w kolorze płaszcza; ich noski były tak spiczaste, a obcasy tak cienkie, Ŝe dałoby się nimi przeciąć aortę. Ale dziennikarka stąpała w nich tak, jakby były równie wygodne jak powietrzne buty Peabody. - PokaŜ babeczki - rozkazała Eve bez Ŝadnych wstępów. Nadine posłusznie uniosła pokrywkę pudełka. Eve krótko skinęła głową. - Dobra łapówka. Porozmawiamy, idąc.

- Płaszcz. - Nadine powiedziała to, jakby się modliła. - Jest niesamowity. - Chroni przed deszczem. - Eve odsunęła rękę, kiedy dziennikarka wyciągnęła dłoń, Ŝeby dotknąć rękawa. - śadnego macania. - Jest jak gładki, czarny krem. Za taki płaszcz wykonałabym tak wyuzdany taniec, Ŝe oko by ci zbielało. - Dzięki, ale nie jesteś w moim typie. Czy przez pięć minut będziemy rozmawiały tylko o moim płaszczu? - Mogłabym o nim mówić przez wiele dni. Interesuje mnie Icove. - Który: Ŝywy czy martwy? - Martwy. Dysponujemy jego obszerną biografią i ją wykorzystamy. Wilfred Benjamin Icove, pionier w dziedzinie chirurgii plastycznej, uzdrowiciel i dobroczyńca. Filantrop i filozof. Kochający ojciec, czuły dziadek. Naukowiec i badacz, bla bla bla. Wszystkie stacje telewizyjne będą do znudzenia o nim mówiły. Powiedz mi, jak zginął. - Dostał cios prosto w serce. Poproszę babeczkę. - Wolne Ŝarty. - Nadine objęła pudełko obiema rękami, by nie dać go sobie wyrwać. - To Ŝadna tajemnica. Czekolada jest artykułem delikatesowym. Podejrzewacie o dokonanie zabójstwa piękną i tajemniczą kobietę. Ochroniarzy, lekarzy i personelu administracyjnego nie muszę przekupywać babeczkami czekoladowymi, by nakłonić ich do mówienia. Co o niej wiesz? - Nic. - Daj spokój. - Nadine znów podniosła pokrywkę i zaczęła machać ręką w taki sposób, Ŝeby zapach babeczek skierować prosto w twarz Dallas. Eve się roześmiała. - Według nas pacjentka, która przypuszczalnie ostatnia widziała Icove'a Ŝywego, posłuŜyła się fałszywym dowodem toŜsamości. Oficerowie śledczy i wydział przestępstw elektronicznych dokładają wszelkich starań, by ustalić dane personalne tej kobiety i ją przesłuchać w związku ze śmiercią Icove'a.

- Nikomu nieznana kobieta, posługująca się fałszywym dokumentem toŜsamości, przedostała się przez niesłychanie szczelną ochronę w Centrum Icove'a, wmaszerowała do jego biura, dźgnęła go w serce, po czym jak gdyby nigdy nic opuściła budynek. Rozumiem. -

Pozostawiam

to

bez

komentarza.

Bardzo

nam

zaleŜy

na

zidentyfikowaniu tej kobiety, odszukaniu jej i przesłuchaniu. Daj mi tę cholerną babeczkę. Kiedy Nadine uniosła pokrywkę, Eve złapała od razu dwie. Zanim dziennikarka zdąŜyła zaprotestować, Eve dała jedną Peabody. - Co więcej - dodała z ustami pełnymi czekoladowego smakołyku, rozkosznie pieszczącego jej kubki smakowe - według nas ofiara znała zabójcę. - Znał ją? To coś nowego. - Jeszcze nie wiemy, czy zabójstwa dokonał męŜczyzna, czy kobieta. Jednak cios zadano z bliskiej odległości, nie ma śladów walki ani stosowania przemocy, ofiara nie próbowała się bronić. Nic nie wskazuje na to, by coś skradziono. Istnieje duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe Icove znał zabójcę. Z całą pewnością brak dowodów, by czuł się zagroŜony. - Motyw? - WciąŜ ustalamy. - Dotarły do podziemnego garaŜu. - A teraz powiem ci coś do twojej wyłącznej wiadomości. - Nienawidzę tego - syknęła Nadine. - UwaŜam, Ŝe nasz pan doktor zajmował się na boku jakimiś podejrzanymi sprawami. - Chodzi o seks? - Być moŜe. Jeśli trop, którym podąŜamy, zaprowadzi nas dokądś, będzie to sensacja. Dziennikarz, który pierwszy o tym poinformuje, moŜe się oparzyć. - Wyciągnę swoją osłonę termiczną.

- Oszczędź mi pracy i przekaŜ informacje. Interesuje mnie wszystko, co znajdziesz na temat Icove'a. Zarówno to, co jest związane z jego pracą zawodową, jak i szczegóły dotyczące jego Ŝycia osobistego. Nadine zasznurowała usta. - Na czym się skupić? - Powtarzam: interesuje mnie wszystko. Jeśli dostarczysz mi coś, co okaŜe się przydatne w śledztwie, to kiedy będziemy gotowi poinformować o naszych ustaleniach opinię publiczną, poznasz szczegóły przed innymi. Nadine aŜ zaświeciły się oczy, zielone jak u kota. Podała Eve pudełko z babeczkami. - Podejrzewasz, Ŝe prowadził jakieś brudne interesy? - UwaŜam, Ŝe kaŜdy, kto jest tak nieskazitelnie czysty, ukrywa jakieś grzeszki. Kiedy wsiadły do samochodu Eve, Peabody połoŜyła pudełko z cukierni na tylnym siedzeniu i wyciągnęła z torebki chusteczki do wytarcia palców. - Nie wierzysz, by ktoś mógł prowadzić całkowicie uczciwe Ŝycie? spytała. - Był na wskroś dobry, a nawet bezinteresowny? - Nie, jeśli jest istotą z krwi i kości. Nie ma ludzi bez skazy, Peabody. - Mój ojciec nigdy nikogo nie skrzywdził. Podaję to jako pierwszy z brzegu przykład. - Ale twój ojciec nie udaje, Ŝe jest święty, i nie kaŜe sobie wkładać aureoli. Parę razy go aresztowano, prawda? - Postawiono mu drobne zarzuty. Za organizowanie protestów. Członkowie ruchu Wolny Wiek na ogół czują się moralnie zobowiązani do protestowania i nie starają się o pozwolenia na demonstracje. Ale to nie... - To skaza - przerwała jej Eve. - Z pewnością mała, ale skaza. I on nie stara się jej wymazać. Zupełnie czysta kartoteka? Ktoś musiał ją wybielić. Jednak po przeprowadzeniu rozmów z pracownikami Centrum kartoteka Icove'a nadal pozostawała czysta. A przepytały wszystkich, od sekretarki do

laborantów, od lekarzy do salowych. Eve pomyślała, Ŝe bardziej przypomina to Ŝywot świętego niŜ kartotekę. Spróbowała jeszcze raz wziąć na spytki sekretarkę. - Przeglądając terminarz zajęć doktora Icove'a i jego osobisty kalendarz, zauwaŜyłam, Ŝe miał bardzo duŜo wolnego czasu. W jaki sposób go wykorzystywał? - Sporo czasu przeznaczał na odwiedzanie pacjentów, tutaj i w innych oddziałach, z którymi współpracował. - Pia od stóp do głów ubrana była na czarno, w dłoni trzymała zmiętą chusteczkę. - Doktor Icove mocno wierzył w to, Ŝe bezpośredni kontakt lekarza z pacjentem ma ogromne znaczenie. - Z planu jego operacji i konsultacji nie wynika, by miał zbyt wielu pacjentów. - Och, odwiedzał równieŜ pacjentów innych lekarzy. To znaczy traktował kaŜdego pacjenta czy klienta, który pojawił się w jednym z naszych ośrodków, tak, jakby był pod jego osobistą pieczą. W kaŜdym tygodniu poświęcał wiele godzin na coś, co moŜna nazwać nieoficjalnymi odwiedzinami. Mawiał, Ŝe lubi trzymać rękę na pulsie. DuŜo czasu pochłaniała mu teŜ lektura czasopism medycznych, by chciał być na bieŜąco. I pisanie artykułów. Przygotowywał teŜ kolejną ksiąŜkę. Opublikował ich pięć. Miał duŜo pracy, chociaŜ właściwie odszedł na emeryturę. - Ile razy w tygodniu widywała go pani? - RóŜnie. Jeśli nie podróŜował, przynajmniej dwa, czasami trzy razy w tygodniu. Meldował się równieŜ holograficznie. - Czy kiedykolwiek towarzyszyła mu pani podczas wyjazdów słuŜbowych? - Czasami, kiedy uznał, Ŝe będę mu potrzebna. - Czy kiedykolwiek... Domagał się od pani świadczenia usług wykraczających poza pani obowiązki słuŜbowe?

Zajęło jej chwilę zrozumienie, o co chodzi policjantce. Na podstawie miny kobiety Eve doszła do wniosku, Ŝe nie doszło między nimi do zbliŜenia. - Nie! SkądŜe znowu! Doktor Icove nigdy by nie... nigdy. - PrzecieŜ miał przyjaciółki. Lubił towarzystwo kobiet. - CóŜ, owszem. Ale z Ŝadną nie był bliŜej związany. Wiedziałabym o tym. - Pia westchnęła. - śałuję, Ŝe nie miał nikogo takiego. Był wspaniałym męŜczyzną. Jednak wciąŜ kochał swoją Ŝonę. Powiedział mi kiedyś, Ŝe są rzeczy, są związki, których nigdy nic nie zastąpi. Całym jego światem była praca. Praca i rodzina. - A czy prowadził jakieś własne badania? Jakieś eksperymenty medyczne, których nie chciał na razie ujawniać? Gdzie miał swoje prywatne laboratorium, gdzie trzymał osobiste notatki? Pia pokręciła głową. - Eksperymenty medyczne? Nie, doktor Icove korzystał z tutejszej bazy naukowo - badawczej. UwaŜał ją za najlepszą na świecie. Wszystko, czym się zajmował sam lub co robili pracownicy naukowo - badawczy, było rejestrowane. Doktor Icove skrupulatnie zapisywał wszelkie informacje. - Nie wątpię - powiedziała Eve. - Chciałabym jeszcze zapytać o ostatnią pacjentkę, z którą się spotkał. W jaki sposób się przywitali? - Siedział za swoim biurkiem, kiedy ją wprowadziłam. Wstał. Nie jestem pewna... - Czy uścisnęli sobie dłonie? - Hm. Nie. Nie, nie wydaje mi się... Pamiętam, Ŝe wstał i się uśmiechnął. Kobieta coś powiedziała, jeszcze zanim ją przedstawiłam. Teraz sobie przypomniałam - ciągnęła Pia. - Tak, pamiętam, Ŝe powiedziała coś jakby, Ŝe cieszy się, Ŝe mogła się z nim spotkać, i Ŝe dziękuje, Ŝe zgodził się jej poświęcić nieco swego cennego czasu. Coś w tym rodzaju. A on chyba odparł, Ŝe cieszy się, Ŝe ją widzi. Zdaje się, Ŝe właśnie tak powiedział. Wskazał napoje w części recepcyjnej, moŜe się podniósł, by obejść biurko, ale kobieta pokręciła głową.

Powiedziała, Ŝe dziękuje, niczego się nie napije. Potem doktor Icove mi podziękował. „Nie będziesz mi potrzebna, Pia. MoŜesz iść na obiad jak zwykle. Smacznego”. Sekretarka zaczęła płakać. - To ostatnie, co mi powiedział. „Smacznego”. Eve razem z Peabody zamknęła się w gabinecie Icove'a. Technicy policyjni zakończyli juŜ pracę, zostawiając za sobą słaby zapach odczynników chemicznych. Wcześniej zbadała prawdopodobieństwo róŜnych wersji wydarzeń i obejrzała programy rekonstruujące przebieg ostatnich chwil Ŝycia zamordowanego, ale chciała jeszcze raz wszystko sprawdzić na miejscu zbrodni. Z udziałem prawdziwych ludzi. - Będziesz Icove'em. Usiądź za jego biurkiem - poleciła swojej partnerce. Kiedy Peabody posłusznie spełniła jej prośbę, Eve podeszła z powrotem do drzwi i się odwróciła. - Co to za grymas? - Próbuję się dobrotliwie uśmiechać. Jak to miał w zwyczaju nasz drogi pan doktor. - Przestań. AŜ dostałam gęsiej skórki. Wchodzi sekretarka z Dolores. Icove wstaje. Kobiety zbliŜają się do biurka. śadnych uścisków dłoni, bo ta dama prawdopodobnie stara się zachować dystans, co doktor wyczuwa. Jak to okazuje? - Ach. - Stojąc na miejscu Icove'a, Peabody się zamyśliła. - Jest onieśmielona? Spuściła wzrok, moŜe obie dłonie zacisnęła na rączce torebki. Trochę się denerwuje. Albo... - Albo patrzy mu prosto w oczy, bo juŜ się znają. I wyraz jej twarzy, jej mina, mówią mu, Ŝe darują sobie uściski dłoni i słowa powitania. Przypomnij sobie, co powiedział według sekretarki. Cieszy się, Ŝe ją, czyli Dolores, widzi. Nie cieszy się, Ŝe ją poznał ani Ŝe się z nią spotkał. Tylko Ŝe ją widzi. - Nie wypowiedziawszy na głos „znowu”?

- Właśnie tak to sobie wyobraŜam. Proponuje jej coś do picia, ona dziękuje. Sekretarka wychodzi i zamyka za sobą drzwi. Siadają. Eve usiadła naprzeciwko biurka. - Musi zaczekać na właściwy moment, czyli kiedy sekretarka pójdzie na obiad. Rozmawiają. MoŜe zaproponował, Ŝe przejdą do części recepcyjnej gabinetu, ale ona woli, Ŝeby został za biurkiem. - Dlaczego? - zapytała Peabody. - Byłoby jej łatwiej znaleźć się blisko niego, gdyby siedzieli na kanapie. - Ma to znaczenie symboliczne. Zza biurka się rządzi, sprawuje władzę. Kobieta chce, Ŝeby Icove zginął właśnie tu, gdzie sprawował władzę. Chce mu ją odebrać. Oto siedzisz, mogła sobie pomyśleć, za swoim ślicznym biurkiem w swoim przestronnym gabinecie wysoko ponad miastem, rządząc Centrum, które stworzyłeś i nazwałeś własnym nazwiskiem. Masz na sobie drogi garnitur. I nie wiesz, Ŝe juŜ jesteś trupem. - Zimnym trupem - poprawiła ją Peabody. - Kobieta, która stąd wyszła, była bardzo opanowana. Mijają minuty, ona wstaje. Kiedy Eve wstała, Peabody teŜ podniosła się ze swojego miejsca. - Wstał - wyjaśniła Peabody. - Odebrał tradycyjne wychowanie. Kiedy ona wstaje, on teŜ się podnosi. Jak wtedy, kiedy weszła do gabinetu. - Celna uwaga. Mówi więc do niego: „Proszę usiąść”. MoŜe wykonuje gest ręką, nakazując mu, by usiadł. Musi coś mówić, ale nic, co obudziłoby jego czujność. Nie, powinien być odpręŜony. A ona musi okrąŜyć biurko, Ŝeby się znaleźć tuŜ obok swojej ofiary. Eve odegrała scenkę, którą widziała oczami wyobraźni. Wolno obeszła biurko, w pełni opanowana. Zobaczyła, jak Peabody instynktownie odkręca się na fotelu w jej stronę.

- Potem musi... - Eve się nachyliła, aŜ jej twarz znalazła się niemal na wysokości twarzy Peabody. I piórem trzymanym w dłoni lekko dźgnęła partnerkę prosto w serce. - Jezu! - Peabody gwałtownie się cofnęła. - śadnego dźgania. Przez chwilę myślałam, Ŝe mnie pocałujesz albo coś w tym rodzaju. A ty... Och. - Tak. Kąt, pod jakim wbito skalpel, świadczy, Ŝe zabójczyni stała, a on siedział. Uwzględniając jej wzrost i biorąc poprawkę na jego wzrost, musiała się nachylić, kiedy siedział w fotelu. Podeszła z tej strony, a on odwrócił się na krześle, odruchowo, tak jak ty to zrobiłaś. Skalpel trzymała w dłoni. Nie widział go. Patrzył na jej twarz. A wtedy kobieta wbiła mu nóŜ w serce i było po wszystkim. Znał ją, Peabody. ZałoŜę się, Ŝe to jedna z tych, które dobrze ulokował. MoŜe nawet pomógł jej załatwić fałszywy dokument toŜsamości, moŜe wchodzi to w zakres świadczonych usług. Nie wykluczam, Ŝe jest zawodową morderczynią, profesjonalistką, ale coraz bardziej wątpię, by działała na czyjeś zlecenie. - Młody Icove jej nie znał. Mogę się z tobą o to załoŜyć. - To, Ŝe jej nie rozpoznał, jeszcze wcale nie świadczy, Ŝe jej nie znał. Zmarszczywszy czoło, Eve okrąŜała pokój. - Dlaczego nie trzymał tu Ŝadnych akt? PrzecieŜ pracował tu dwa, trzy dni w tygodniu. Dlaczego nie miał w swoim gabinecie Ŝadnych zaszyfrowanych plików? Ostatecznie stąd sprawował władzę. - Jeśli to zajęcie uboczne, moŜe nie chciał go łączyć z normalnymi obowiązkami. - Tak. - Eve przyjrzała się biurku, którego szuflady na akta były zamknięte na klucz. Miała juŜ te dokumenty, ale to wcale nie znaczy, Ŝe dysponowała wszystkim. Drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Will Icove. - Co panie tu robią? - zapytał.

- Wykonujemy swoje obowiązki. To miejsce popełnienia przestępstwa. Raczej co pan tu robi? - To gabinet mojego ojca. Nie wiem, czego panie tu szukają ani dlaczego wydają się panie bardziej zainteresowane zniszczeniem dobrego imienia mojego ojca niŜ ujęciem jego zabójcy, ale... - Ujęcie zabójcy to nasz cel - przerwała mu Eve. - śeby go osiągnąć, musimy przyjrzeć się róŜnym sprawom i szukać tego, co niekoniecznie musi się panu podobać. Czy kobieta, podająca się za Dolores Nocho - Alverez, była pacjentką pańskiego ojca? - Przejrzeliście jego papiery. Czy natrafiliście na nią? - Nie wydaje mi się, byśmy się zapoznali z całą dokumentacją sporządzoną przez pańskiego ojca. - Eve otworzyła teczkę Peabody i wyjęła z niej zdjęcie Dolores. - Proszę się jej przyjrzeć jeszcze raz. - Nigdy wcześniej jej nie widziałem. - Ale nie spojrzał na zdjęcie trzymane przez Eve. - Nie wiem, dlaczego zabiła mojego ojca ani dlaczego zaleŜy pani na tym, by winić go za jego własną śmierć. - Myli się pan. Winię za jego śmierć osobę, która wbiła mu nóŜ prosto w serce. - Eve schowała fotografię. - Zadaję sobie pytanie, dlaczego to zrobiła. Jeśli pański ojciec znał zabój czynię, moŜe nam to ułatwić znalezienie odpowiedzi na to pytanie. Nad czym pracował? Czym się zajmował w wolnym czasie? - Osiągnięcia mojego ojca mają wymiar epokowy. I są szczegółowo udokumentowane. Kimkolwiek jest ta kobieta, to osoba niezrównowaŜona, nie ma co do tego dwóch zdań. Jeśli ją odnajdziecie, w co mocno wątpię, okaŜe się z pewnością, Ŝe cierpi na jakąś chorobę psychiczną. A na razie ja i moja rodzina jesteśmy pogrąŜeni w Ŝałobie. Moja Ŝona wyjechała z dziećmi do naszego domu w Hamptons, ja dołączę do nich jutro. Potrzebujemy trochę czasu tylko dla siebie, z dala od wszystkich, by móc zająć się pogrzebem. Urwał i sprawiał wraŜenie, jakby walczył z emocjami.

- Nie znam się na pracy policji. Powiedziano mi, Ŝe jest pani bardzo biegła w tym, co pani robi. Nie mam podstaw, by to kwestionować, więc zaczekam do naszego powrotu do miasta. Jeśli do tego czasu nie będzie Ŝadnych postępów w śledztwie, a pani nadal bardziej będzie się interesowała moim ojcem niŜ jego zabój czynią, zamierzam wykorzystać wszystkie swoje wpływy, by dochodzenie przekazano komu innemu. - Ma pan do tego pełne prawo. Skinął głową i skierował się do wyjścia. Trzymając rękę na gałce drzwi, wziął głęboki oddech. - Był wielkim człowiekiem - powiedział, opuszczając gabinet. - Denerwuje się - zauwaŜyła Peabody. - Nie sądzę, by ten Ŝal po śmierci ojca był udawany, ale młody doktor Icove jest czymś zdenerwowany. Dotknęłyśmy jakiegoś czułego miejsca. - Wywiózł Ŝonę i dzieciaki z miasta. - Eve się zamyśliła. - Idealny moment, by usunąć wszystko, co mogłoby go obciąŜać. Jeśli od razu weźmie się do dzieła, nie uda nam się uzyskać nakazu rewizji wystarczająco wcześnie, by mu w tym przeszkodzić. - Jeśli usunie jakieś informacje z pamięci komputera, chłopaki z wydziału przestępstw elektronicznych je odzyskają. - Mówisz, jak ich fanka. - Ale Eve skinęła głową. - Musimy naciskać na wydanie nakazu rewizji. Do końca dnia pracy nie doczekała się nakazu, więc traktując to jako ostateczność, zabrała pudełko z cukierni, idąc do przypominającego komórkę gabinetu zastępczyni prokuratora. ZauwaŜyła, Ŝe zastępcy prokuratorów nie pracują w lepszych warunkach od policjantów. Cher Reo znana była z tego, Ŝe wiecznie jest głodna. Eve wybrała właśnie ją, bo jeśli babeczki czekoladowe okazałyby się nieskuteczne, to perspektywa udziału w sensacyjnej historii, która przez wiele dni będzie pokazywana w telewizji, powinna dać poŜądany efekt.

Mimo jej jedwabistych, złotych włosów, niebieskich jak u lalki oczu i róŜowych usteczek wiadomo było, Ŝe Cher to pirania. Miała na sobie szarą spódnicę do kolan i prostą, białą bluzkę. śakiet starannie powiesiła na oparciu krzesła. Jej biurko zasłane było aktami, dyskietkami, zapiskami. Piła kawę z olbrzymiego kubasa. Eve wparowała tanecznym krokiem i połoŜyła na biurku róŜowe jak cukierek pudełko. Patrzyła, jak Cher wciąga powietrze nosem. - Co to? - Mówiła z lekkim południowym akcentem, co przywodziło na myśl warstewkę lukru. Eve jeszcze się nie zdecydowała, czy to autentyczny akcent Cher, czy udawany. - Babeczki. Zastępczyni prokuratora nachyliła się trochę niŜej i powąchała. Zamknęła oczy. - Jestem na diecie. - Czekoladowe. - Suka. - Cher uniosła nieco pokrywkę i zajrzała do środka. Jęknęła. Podła suka. Co mam zrobić, Ŝeby na nie zasłuŜyć? - WciąŜ czekam na nakaz rewizji w domu Icove'a juniora. - Będziesz miała szczęście, jeśli w ogóle go dostaniesz. Wbijasz ciernie w oko świętego, Dallas. - Cher rozsiadła się wygodnie i obróciła na krześle. Eve zobaczyła, Ŝe tamta ma na nogach buty powietrzne. A eleganckie, szare szpilki cisnęła w kąt pokoju. - Mój szef nie chce pozwolić na grzebanie w mrowisku. UwaŜa, Ŝe zebrane materiały nie dają wam podstaw do domagania się nakazu rewizji. Eve przysiadła na skraju biurka. - Przekonaj go, Ŝeby zmienił zdanie. Syn ofiary coś wie, Reo. Podczas gdy twój szef bawi się w politykę, zamiast poprzeć mnie - i doktor Mirę - u sędziego, zniszczeniu mogą ulec istotne informacje. Czy prokuratura chce opóźniać śledztwo w sprawie zabójstwa człowieka pokroju Icove'a?

- Nie. I z całą pewnością nie chce teŜ obrzucać zmarłego błotem. - Naciskaj go o nakaz rewizji, Reo. Jeśli zdobędę to, na czym mi zaleŜy, będzie to sensacja. A zapamiętam, kto mi pomógł w ustaleniu prawdy. - A jeśli niczego nie znajdziesz? Nikt nie zapomni, kto ci pomógł schrzanić sprawę. - Na pewno coś znajdę. - Wstała z biurka. - Jeśli nie wierzysz mi, Reo, to uwierz babeczkom. Cher wypuściła powietrze ustami. - To musi trochę potrwać. Jeśli nawet uda mi się przekonać własnego szefa - co będzie wymagało sporo zachodu - zostanie nam jeszcze przekonanie sędziego. - Więc czemu od razu nie bierzesz się do roboty? Kiedy tym razem wróciła do domu, Summerset był tam, gdzie się go spodziewała. Czaił się w holu niczym jakiś gargulec o głupkowatej mordzie. Eve postanowiła mu pozwolić na pierwszy strzał. Wolała ripostować, bo zwykle dzięki temu ostatnie słowo naleŜało do niej. Kiedy zdejmowała płaszcz, przyglądali się sobie nawzajem. Uznała, Ŝe skórzany płaszcz, wiszący na słupku balustrady, jest jeszcze bardziej wymowny niŜ jej zwykła kurtka. - Pani porucznik, proszę o poświęcenie mi chwili uwagi. Zmarszczyła brwi. Nie spodziewała się usłyszeć czegoś takiego, do tego kamerdyner wypowiedział swą prośbę grzecznie, nienapastliwie. - O co chodzi? - Dotyczy to Wilfreda Icove'a. - To znaczy? Summerset, oschły, wyprostowany jakby kij połknął, w sztywnym, czarnym garniturze, nie odrywał od niej swoich ciemnych oczu. Jego twarz, która Eve zawsze wydawała się ponura, była jakby bardziej spięta niŜ zwykle.

- Chciałbym zaproponować swoją pomoc w prowadzonym przez panią śledztwie. - CóŜ, mam spore wątpliwości... - zaczęła, a potem zmruŜyła oczy. Znałeś go, tak? - Trochę. Podczas wojen miejskich byłem sanitariuszem. Uniosła wzrok, kiedy Roarke ukazał się na schodach. - Wiedziałeś o tym wcześniej? - Dowiedziałem się o tym niedawno. MoŜe usiądziemy? - Zanim zdołała zaprotestować, Roarke ujął ją pod ramię i zaprowadził do salonu. - Summerset mówi, Ŝe poznał Icove'a w Londynie i podczas wojny pracował z nim w jednej z tamtejszych klinik. - A ściślej - u niego - poprawił go majordomus. - Przyjechał do Londynu, by pomóc zorganizować więcej klinik i stworzyć lotne oddziały sanitarne, z których później powstał Unilab. Był członkiem zespołu zakładającego je tu, w Nowym Jorku, gdzie rozpoczęły się rozruchy, nim przeniosły się do Europy. Jakieś czterdzieści kilka lat temu - dodał. - Zanim państwo się urodzili. Zanim przyszła na świat moja córka. - Jak długo pozostał w Londynie? - spytała Eve. - Dwa miesiące. MoŜe trzy. - Summerset rozłoŜył swoje kościste ręce. Nie pamiętam. Przez ten czas uratował Ŝycie niezliczonej rzeszy ludzi. Pracował niezmordowanie. Nieraz ryzykował własne Ŝycie. Zastosował kilka swych nowych rozwiązań w chirurgii plastycznej na polu walki. Bo właśnie tym były wtedy miasta. Polami walki. Widzieliście filmy z owych czasów, ale to nic w porównaniu z byciem tam, uczestniczeniem w tym wszystkim. Ludzie, którzy potraciliby kończyny albo musieli Ŝyć okaleczeni, dzięki jego wysiłkom zostali uratowani. - Czy moŜna powiedzieć, Ŝe eksperymentował? - Wprowadzał nowe metody. Tworzył. Media uwaŜają, Ŝe to mogło być zabójstwo na zlecenie. Nadal mam znajomości w pewnych kręgach.

- Jeśli chcesz je wykorzystać, proszę bardzo. Pomyszkuj. Ale zachowaj ostroŜność. Jak dobrze znałeś go osobiście? - Dość słabo. Ludzie, którzy biorą udział w wojnie, często szybko nawiązują przyjaźnie, i to nawet bliskie. Ale jeśli nic ich nie łączy, te przyjaźnie więdną. A on był... Wyniosły. - UwaŜał się za kogoś lepszego. Na twarzy Summerseta pojawiła się dezaprobata, ale skinął głową. - MoŜna i tak powiedzieć. Razem pracowaliśmy, razem spoŜywaliśmy posiłki i piliśmy, ale zachowywał dystans wobec swoich podwładnych. - Czyli jednak nie był taki święty, jak go wszyscy przedstawiają. - Trudno to dokładnie ocenić. Była wojna. Na wojnie jedni jakoś dają sobie radę, inni się wyróŜniają, a jeszcze inni załamują. - Masz wyrobione zdanie o nim jako o człowieku. - Był błyskotliwy. - Summerset spojrzał z pewnym zdumieniem, kiedy Roarke podał mu szklaneczkę whisky. - Dziękuję. - Wiem to juŜ z innych źródeł - powiedziała Eve. - Szukam czegoś nowego. - Szuka pani skaz. - Summerset pociągnął łyk whisky. - Kiedy młody, zdolny lekarz okazuje zniecierpliwienie i irytację z powodu okoliczności, w jakich się znalazł, z powodu kiepskiego sprzętu i złych warunków lokalowych, w jakich przyszło mu pracować, nie naleŜy dopatrywać się w tym niczego nagannego. Stawiał duŜe wymagania, a poniewaŜ duŜo dawał z siebie i miał spore osiągnięcia, zazwyczaj dostawał to, czego Ŝądał. - Powiedziałeś, Ŝe był wyniosły. Tylko w stosunku do innych lekarzy, sanitariuszy, ochotników czy równieŜ wobec pacjentów? - Początkowo starał się zapamiętać imię kaŜdego pacjenta i według mnie cierpiał, kiedy ich tracił. A śmiertelność była... zatrwaŜająca. Potem zastosował system przypisywania pacjentom numerów. - Numerów - mruknęła Eve.

- Zdaje się, Ŝe nazywał to nieodzownym warunkiem zachowania obiektywizmu.

Widział

tylko

Ŝywe

organizmy,

wymagające

zabiegu.

Organizmy te naleŜało utrzymać przy Ŝyciu albo skrócić ich cierpienia. Był bezwzględny, ale okoliczności tego wymagały. Ci, którzy nie potrafili patrzeć chłodnym okiem na tamten koszmar, byli bezuŜyteczni dla tych, którzy padli jego ofiarą. - W tym czasie została zabita jego Ŝona. - Pracowałem wtedy w innej części miasta. O ile pamiętam, opuścił Londyn natychmiast po tym, jak poinformowano go o jej śmierci, i pojechał do syna, który mieszkał na wsi, gdzie było bezpiecznie. - Od tamtej pory nie kontaktowaliście się ze sobą. - Nie. Nie przypuszczam, by mnie pamiętał. Nadal interesowałem się tym, co robił, i cieszyłem się, Ŝe udało mu się tyle osiągnąć. - Mówił, co chciałby osiągnąć w Ŝyciu? - Mnie? Nie. - Przez twarz Summerseta przebiegło coś, co moŜna by wziąć za uśmiech. - Ale słyszałem, jak rozmawiał z innymi lekarzami. Chciał leczyć, pomagać ludziom, poprawiać im Ŝycie. - Był perfekcjonistą. - Podczas wojny nie ma miejsca na perfekcjonizm. - Musiało go to irytować. - Wszystkich nas to irytowało. Wokół nas umierali ludzie. Bez względu na to, ilu udało nam się uratować, i tak było więcej tych, do których nie zdołaliśmy dotrzeć na czas, którym nie mogliśmy pomóc. Zabijano na ulicy człowieka, bo miał przyzwoite buty. A innemu podcinali gardło, bo nie miał nic. Irytacja to oględnie powiedziane. Eve starała się uporządkować to, czego się dowiedziała. - Czyli jego dzieciak mieszkał na wsi, a Ŝona pracowała ramię w ramię z nim.

- Nie, nie. Zgłosiła się na ochotnika do szpitala, gdzie leczono ranne dzieci i zapewniano dach nad głową tym, które nie miały dokąd pójść lub zostały sierotami. - Zabawiał się? - Słucham? - Trwa wojna, jest z dala od rodziny. W kaŜdej chwili moŜe zginąć. Czy sypiał z jakimiś kobietami? - Nie rozumiem zasadności tak obcesowego pytania, ale nie, przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Był oddany swojej pracy i rodzinie. - Dobra. Jeszcze wrócimy do tej rozmowy. - Wstała. - Roarke? Kiedy wychodziła z pokoju, usłyszała, Ŝe coś mruknął, zanim podąŜył za nią. Zaczekała, aŜ znaleźli się na górze, nim powiedziała: - Nie wspomniałeś mu o tym, co było na dyskietkach. - Nie. I nie czuję się z tym dobrze. - CóŜ, jakiś czas będziesz musiał pocierpieć. Nie wiem, czy to morderstwo sięga korzeniami aŜ do czasów wojen miejskich, lecz warto uwzględnić i taką teorię. O ile jego zabójczyni nie odmłodziła się o dobrych dziesięć lat dzięki chirurgii plastycznej albo szeregowi drobnych korekt, teŜ nie urodziła się w tamtych czasach. Ale... - Miała matkę, ojca. A oni Ŝyli w tamtych latach. -

Tak.

Kolejna

ewentualność:

sieroty

wojenne.

Mógł

zacząć

eksperymentować, leczyć, lokować je gdzieś. - Zaczęła krąŜyć po sypialni. - Nie powinno się pozwolić, Ŝeby podczas wojny i po jej szaleństwach dzieciaki włóczyły się po ulicach, prawda? Niektóre z nich mogą zginąć, a ty przecieŜ zajmujesz się ratowaniem Ŝycia. Interesuje cię poprawa jego jakości. Ale waŜny jest dla ciebie równieŜ wygląd zewnętrzny. Podczas wojny napatrzyłeś się na wiele jatek. MoŜe to wypaczyło mu charakter. - Spojrzała na zegarek. - Gdzie, do diaska, jest ten przeklęty nakaz rewizji? Klapnęła na kanapę i uwaŜnie przyjrzała się Roarke'owi.

- Jak się czułeś, kiedy Summerset zabrał cię z ulicy? - Nakarmił mnie i wreszcie mogłem się przespać w czystym łóŜku. I nikt mnie juŜ codziennie nie tłukł - powiedział Roarke, ale pomyślał, Ŝe dostał znacznie więcej niŜ łóŜko ze świeŜą pościelą i jedzenie do zapełnienia Ŝołądka. Zresztą, kiedy się mną zaopiekował, byłem ledwo Ŝywy. Gdy odzyskałem zdolność logicznego myślenia, gdy wstałem z łóŜka, nie mogłem uwierzyć we własne szczęście. Uznałem, Ŝe mam do czynienia z naiwniakiem, ale wyprowadził mnie z błędu, kiedy pierwszy raz próbowałem mu coś podwędzić. I nauczyłem się okazywać wdzięczność. To było dla mnie coś nowego. - A kiedy ci powiedział, jak naleŜy postępować, kiedy cię wykształcił, ustalił reguły gry, opuściłeś go. - Nie zakuł mnie w kajdany. ChociaŜ wtedy teŜ jakoś bym się uwolnił i uciekł. Ale masz rację. - Tak. - Odchyliła głowę do tyłu i spojrzała na sufit. - A potem staje się rodziną. Ojcem, matką, nauczycielem, lekarzem, księdzem. Wszystkim. - W gruncie rzeczy tak. Aha, skoro juŜ mowa o rodzinie. Razem z Clare przyjedzie kilkoro moich krewnych. Teraz, kiedy ich zaprosiłem, nie wiem, czego się spodziewać. Spojrzała na niego. - CóŜ, w takim razie jest nas dwoje.

ROZDZIAŁ 8 Czas nieubłaganie ucieka, myślała Eve, gniewnie patrząc na komunikator, który połoŜyła na stole w jadalni. W kominku płonął ogień, na jej talerzu leŜała wieprzowina, przygotowana w wyszukany sposób. - Nie wiesz, Ŝe kiedy się patrzy na komunikator, nigdy nie zadzwoni? Przeniosła wzrok na Roarke'a, który nabił na swój widelec kawałek mięsa z jej talerza i podsunął go jej do ust. - Bądź grzeczną dziewczynką i zjedz ładnie kolację. - Umiem jeść samodzielnie. - Ale wzięła do ust kawałek mięsa, skoro juŜ miała je pod nosem. Było wyborne. - Do tej pory zdąŜył usunąć wszystkie pliki. - Czy moŜesz coś na to poradzić? - Nie. - W takim razie moŜesz równie dobrze rozkoszować się posiłkiem. Wykwintnej wieprzowinie towarzyszyły nie mniej wykwintnie podane ziemniaki. Eve postanowiła ich spróbować. - Musieli gdzieś ukryć pieniądze. Nie chciałbyś ich odnaleźć? Roarke pociągnął łyk wina i przechylił głowę. - Droga pani porucznik, zawsze chętnie szukam pieniędzy. - Bez względu na to, czy otrzymam nakaz rewizji, czy nie, zamierzam zbadać sprawę tych pieniędzy. Skąd wziął fundusze na swoje przedsięwzięcie, czymkolwiek ono jest, i jakie przynosi zyski. - Racja. Zamierzam wydać kolację tutaj. Spojrzała na niego, zmarszczywszy czoło. - PrzecieŜ właśnie tutaj jemy teraz posiłek. - Nabiła na widelec następny kawałek mięsa i uniosła do góry. - Widzisz? - Mam na myśli Święto Dziękczynienia, Eve. - Musiał przyznać, Ŝe trochę się denerwował, poniewaŜ nie miał zielonego pojęcia, na co się porywa. Wiedział, jak postępować z ludźmi i ze swoją Ŝoną, która miała bardzo trudny charakter. Wiedział, jak zachowywać się podczas przyjęć i spotkań, jak

kierować imperium o zasięgu międzyplanetarnym. Umiał wykroić nieco czasu, by pomagać Eve w prowadzonych przez nią śledztwach. Ale jak, u diabła, naleŜy postępować z własną rodziną? - Rozumiem. Z pewnością będzie indyk. - Eve nieznacznie rozejrzała się po pokoju, w którym stał olbrzymi stół i znajdowały się olśniewające dzieła sztuki, a na kominku płonął ogień, rzucając ciepłe światło. - CóŜ, to idealne miejsce na świąteczną ucztę. A więc podejmiesz się wykonania tego zlecenia? Będzie jak najbardziej oficjalne. Nic nie ryzykujesz. - Widzę, Ŝe cię to bawi, co? - Mogę otrzymać upowaŜnienie do przeprowadzenia pełnej kontroli finansów. Mam kilka teorii, dlaczego zamordowano Icove'a. W grę wchodzi szantaŜ, ale takŜe niezadowolona z wyniku operacji pacjentka. Nie wykluczam teŜ zabójstwa na zlecenie bądź zamachu terrorystycznego. - Pod Ŝadną z tych teorii byś się nie podpisała. - Jednak ich nie wykluczam - odpowiedziała Eve. - Lecz przyznaję, Ŝe znajdują się na samym końcu mojej listy. Dysponuję równieŜ zabezpieczonymi dyskietkami z zaszyfrowanymi na nich plikami. To dodatkowy argument, by domagać się nakazu rewizji. Mogę utrzymywać, Ŝe czymkolwiek było to przedsięwzięcie, doprowadziło ono do morderstwa. Jeśli zebrać wszystko do kupy, mogę uzyskać nakaz rewizji, nikomu się nie naraŜając. I nie twierdząc, Ŝe Icove prowadził jakieś mętne interesy, tylko Ŝe coś, co miało związek z jego pracą - i czerpanymi z niej profitami - doprowadziło do tego morderstwa. - Niegłupio. - Bo nie jestem głupia. Póki nie będę dysponowała czymś bardziej konkretnym, nie pisnę ani słówka na temat moŜliwości tworzenia ludzkich hybryd, zmuszania dziewcząt do nierządu czy szkolenia ich na damy do towarzystwa. Zdobądź mi informacje o jego finansach, Ŝebym miała jakiś punkt zaczepienia.

- W takim razie załatwione. Starał się myśleć wyłącznie o kolacji, nie przejmować się sprawami organizacyjnymi przedsięwzięcia, do którego przystępował. Transport nie będzie stanowił problemu. JuŜ o to zadbał. Jeśli chodzi o zakwaterowanie, cóŜ, dom był wystarczająco duŜy, by pomieścić wszystkich, nawet jeśli do wahadłowca wsiądzie cały tłum jego krewnych. Ale co, u diaska, z nimi zrobi, kiedy tu przylecą? To nie to samo co podejmowanie osób, z którymi prowadził interesy, czy nawet przyjaciół. Na litość boską, miał krewnych. Jak moŜe się przyzwyczaić do tej myśli, jak powinien z nimi postępować, skoro niemal całe Ŝycie spędził bez nich? Teraz znajdą się pod dachem jego domu, a nie miał zielonego pojęcia, czego się spodziewają. - Jak myślisz, czy powinniśmy zaplanować jakieś specjalne atrakcje dla dzieci? - Słucham? - Eve zmarszczyła czoło i spojrzała na Roarke'a, grzebiąc w talerzu stojącym przed nią. - A, o tym mówisz. Do diabła, nie wiem. Ty powinieneś to wiedzieć. Na jego twarzy malowała się frustracja. - Skąd mam to wiedzieć, skoro nigdy wcześniej tego nie robiłem? Gniewnie spojrzał na swoje wino. - To okropnie irytujące. - MoŜesz się z nimi skontaktować, powiedzieć, Ŝe coś ci wypadło. Odwołać wszystko. - Nie jestem tchórzem - mruknął Roarke tonem, który świadczył, Ŝe rozwaŜał taką ewentualność. - Poza tym byłby to wyraz braku dobrego wychowania. - Umiem się niegrzecznie zachowywać. - Zastanowiła się nad tym chwilę. - Lubię być niegrzeczna. - Dlatego Ŝe jesteś w tym taka dobra. - Racja. MoŜesz im powiedzieć, Ŝe ze względu na moje obsesyjne zaangaŜowanie w sprawę niezwykłego morderstwa, przyjęcie z okazji Święta

Dziękczynienia zostało odwołane. Nie będzie indyka. W ten sposób całą winę zwalisz na mnie. „Moja cholerna Ŝona doprowadza mnie do szaleństwa” powiedziała z przesadnym irlandzkim akcentem, wymachując kieliszkiem z wodą. - Jest porucznikiem w wydziale zabójstw, pracuje całe dnie i pół nocy, nie poświęcając mi nawet pięciu minut swego cennego czasu. Co człowiek moŜe zrobić w takiej sytuacji? Chrzanić to. Roarke przez chwilę siedział w milczeniu, gapiąc się na nią. - Ani ja, ani Ŝaden z moich znajomych nie mówimy w taki sposób. - Nie słyszałeś siebie, kiedy jesteś pijany, a upijesz się, wkurzony moim samolubnym zachowaniem. - Wzruszyła ramionami i łyknęła trochę wody. Problem rozwiązany. - Wcale nie, ale dziękuję za tę ciekawą i ponętną propozycję. Lepiej powróćmy do morderstwa, które - tak się składa - jest dla nas obojga prostszą sprawą do rozwiązania. - Słusznie gadasz. - Dlaczego przypuszczasz, Ŝe człowiek pokroju Icove'a działałby w szarej strefie? O ile twoje rozumowanie jest słuszne. - Po pierwsze dlatego, Ŝe mógł. I poniewaŜ miał nadzieję, Ŝe uda mu się stworzyć... Jak to się nazywa? Lepszą pułapkę na myszy. Musisz przyznać, Ŝe człowiek nie jest istotą doskonałą. To wielce zawodny twór, wymaga regularnych przeglądów i napraw. Do tego jest delikatny. Dorastał, widząc to na co dzień, kiedy obserwował pracę swoich rodziców. Potem doszły wypadek matki i jej samobójstwo oraz śmierć Ŝony i cały ten koszmar wojen miejskich. Więc czemu nie miałby zapragnąć uczynić człowieka istotą bliŜszą ideałowi, silniejszą, bardziej wytrzymałą, mądrzejszą? JuŜ tak wiele dokonał na tym polu, zdobywając najwyŜsze uznanie. Wzbogacił się na tym. Czemu nie posunąć się krok dalej? - Koncentrując się wyłącznie na kobietach?

- Nie wiem. - Eve pokręciła głową. - MoŜe czuł słabość do kobiet. Jego matka i Ŝona zginęły. MoŜe skupił się na kobietach, bo najbliŜsze mu kobiety okazały się takie kruche. I czy jest bogaty czy nie, musiał skądś czerpać dochody, by móc prowadzić te prace. Prawdopodobnie to bardziej obszar twojego zainteresowania niŜ mojego. Nadal łatwiej jest sprzedać kobietę niŜ męŜczyznę. Nadal więcej jest licencjonowanych dam do towarzystwa niŜ męŜczyzn szkolonych w tym charakterze. Przestępcami seksualnymi zaś są głównie męŜczyźni. Wy, faceci, stawiacie znak równości między seksem a władzą czy męskością, a nawet Ŝyciem. Lub karą, jeśli jesteście zboczeni. Kobiety na ogół kojarzą seks przede wszystkim z uczuciami. Albo traktują jak towar lub wykorzystują dla umocnienia własnej pozycji przetargowej. - Lub jak broń. - Tak, to równieŜ. Tacy jesteśmy i juŜ. Widzisz... - Machinalnie jadła, a w jej głowie przesuwały się elementy układanki związane z prowadzonym śledztwem. - Weź chociaŜby tego waŜnego doktorka... Wybitny umysł, głośne nazwisko, wielkie pieniądze. Wysokie mniemanie o sobie. Roarke się uśmiechnął. - Tak jest. - JuŜ ma na swoim koncie spore osiągnięcia. Zrobił duŜo dobrego dla ludzi, najbardziej wpływowe osobistości na tym świecie poklepują go po ramieniu. śyje sobie bez najmniejszych trosk. Ale zawsze jest co robić, zawsze chce się osiągnąć coś jeszcze. To naturalna cecha charakteru człowieka. Z tego Frankensteina musiał być łebski facet. Roarke pomyślał, Ŝe nic nie sprawia mu większej przyjemności niŜ obserwowanie, jak Eve snuje rozwaŜania dotyczące prowadzonego przez siebie śledztwa. Jak jej umysł wyłuskuje szczegóły i składa z nich kompletny obraz. - CóŜ, tworzył Ŝywych ludzi, wykorzystując zwłoki.

- Masz rację. To obrzydliwe, ale pomysłowe. Kiedyś postęp w dziedzinie medycyny, nauki i techniki zawdzięczano ludziom odrobinę szalonym i o bardzo wybujałych ambicjach. - Albo szczęśliwemu zbiegowi okoliczności - zwrócił jej uwagę Roarke. Skinęła głową w stronę świec płonących na stole. - ZałoŜę się, Ŝe pierwszy człowiek, który rozpalił ogień, uwaŜał się za boga, a pozostali jaskiniowcy nisko mu się kłaniali. - Albo zdzielili go w głowę kamieniem i ukradli mu płonące zarzewie. Roześmiała się. - Masz rację. To wielce prawdopodobne. Ale rozumiesz, o co mi chodzi. A więc rozpaliliśmy ogień, a potem zaczęliśmy się zastanawiać, jakie moŜe to mieć dla nas znaczenie. Hura, koniec z jedzeniem surowego mięsa mastodontów! Ja poproszę średnio wysmaŜony kawałek. O, cholera, podpaliłem Joego! Roarke wybuchnął głośnym śmiechem, a Eve wyszczerzyła zęby. - Oj, przepraszam, Joe - ciągnęła. - Trzeba się teraz nauczyć, jak postępować w razie poparzenia. I co robić z tymi, którzy lubią podpalać Joego, a moŜe nawet całe wioski. Ani się obejrzysz, a masz szpitale, gliniarzy, analizy klimatu i... - Nabiła na widelec więcej mięsa. - Pieczeń wieprzową na kaŜde Ŝyczenie. - Fascynująca historia cywilizacji w pigułce. - Zdaje się, Ŝe kiedy zaczęłam mówić o mastodoncie, zboczyłam z tematu. Tak czy owak, uwaŜam, Ŝe człowiek dokonuje czegoś wielkiego, czegoś epokowego, czegoś na wagę Ŝycia i śmierci, i jest z tego sławny. Co robi potem? - Coś jeszcze większego. Kiedy zabrzęczał jej komunikator, natychmiast go włączyła. - Dallas.

- Lepiej, Ŝebyś miała rację. - Reo jak zwykle mówiła z lekkim południowym akcentem, ale całkiem rzeczowo. - Bo obie jedziemy na tym samym wózku. - Przyślij mi papiery. - Nie, osobiście doręczę nakaz rewizji. Spotkajmy się za dwadzieścia minut przed domem Icove'a juniora. Aha, Dallas, jeśli ten wózek się wykolei, wyrzucę najpierw ciebie, Ŝebyś zamortyzowała mój upadek. - Zgoda. - Eve rozłączyła się i spojrzała na Roarke'a. - A więc do dzieła powiedziała i zadzwoniła do Peabody. Przyjechała przed tamtymi dwiema, wykorzystała ten czas na przyjrzenie się domowi Icove'a. W oknie na drugim piętrze paliło się światło. Gabinet, sypialnia? Kondygnację niŜej teŜ widać było przez szybę lekką poświatę. Prawdopodobnie rzucała ją włączona lampa na korytarzu. Na parterze było ciemno, nie licząc słabych światełek alarmu i czerwonej diody w drzwiach wejściowych, informującej o zablokowanych zamkach. Świadczyło to, Ŝe pan doktor jest w domu, co ułatwi dostanie się do środka, ale utrudni samo przeszukanie. Eve postanowiła, Ŝe zostawi wszelkie wyjaśnienia zastępczyni prokuratora. Było po dziewiątej, na dworze panowały kompletne ciemności, wiał przenikliwy, nieprzyjemny wiatr. W sąsiednim domu na drzwiach frontowych wisiała pseudoludowa dekoracja w kształcie tłustego indyka. Na ten widok Eve przypomniała sobie o Święcie Dziękczynienia i plączących się pod nogami licznych nieznajomych Irlandczykach. To rodzina Roarke'a, poprawiła się. Będzie musiała się zastanowić, jak z nimi postępować - albo jak ich omijać. Polubiła Sinead, jego ciotkę, jedyną krewną, którą poznała. Ale to wcale nie oznaczało, Ŝe wiedziała, co z nią zrobić - i całą ich resztą - kiedy będą się kręcić w ich domu. Stosunki rodzinne pozostawały poza orbitą zainteresowań Eve.

Roarke nie powiedział jej, na jak długo przyjadą, a teraz mogła przyznać, Ŝe bała się o to zapytać. MoŜe chodzi tylko o jeden dzień. MoŜe to kwestia tylko jednego noclegu. A jeśli będzie to dłuŜsza wizyta? Na przykład tygodniowa? MoŜe dopisze jej szczęście, trafi się jakieś bestialskie morderstwo, dzięki któremu przez większość ich pobytu będzie przebywała poza domem. A to, pomyślała, wzdychając, jest po prostu chore. Przypomniała sobie, jak Roarke denerwował się tą wizytą. A na ogół miał zimną krew. Świadczyło to, Ŝe przyjazd rodziny jest dla niego waŜny. Naprawdę waŜny. Co z kolei znaczyło, Ŝe Eve musi go wspomagać i zachowywać się jak prawdziwa Ŝona. BoŜe. Ale to nie będzie jej wina, jeśli akurat spadnie na nią śledztwo w sprawie brutalnego morderstwa, prawda? Nie ma kontroli nad takimi sprawami. Dostrzegła

nadchodzącą

Peabody.

I

jakiegoś

chudzielca

w

jaskrawozielonych legginsach i fioletowej tunice, maszerującego obok niej. - Super płaszcz - powiedział McNab. - Czy szyją je teŜ w Ŝywych kolorach? - Nie wiem. Peabody, czy kazałam ci przyjść ze swoim kochasiem? - Pomyślałam, Ŝe moŜe nam się przydać spec od elektroniki. McNab się uśmiechnął, zielone oczy błysnęły w jego sympatycznej twarzy. - Nie mam nic przeciwko temu, Ŝeby mnie wykorzystywała. Aha, pozdrowienia od Mavis. Spotkaliśmy ją, kiedy tu szliśmy. Robi się coraz grubsza - dodał, pokazując rękami, jak zaawansowana jest ciąŜa Mavis. - Jaki to rozmiar? - WciąŜ podziwiał płaszcz. - Akurat na porucznika. Będziesz asystował podczas rewizji - dodała Eve. - śadnego majstrowania przy elektronice, jeŜeli nie otrzymasz wyraźnego polecenia. Skoro juŜ tu jesteś, moŜesz nadzorować przekazywanie, jeśli uznamy to za stosowne, wszelkich komputerów i danych do komendy. - Zrozumiałem.

- Oj, spójrzcie na tego indyka. - Peabody się uśmiechnęła na widok świątecznie udekorowanych drzwi do domu sąsiadów. - Kiedy byłam dzieckiem, robiliśmy takie rzeczy. Nie, Ŝebyśmy jedli indyka w Święto Dziękczynienia. UwaŜaliśmy to za symbol prześladowań politycznych i prób komercjalizacji nas, wolnowiekowców. Gdzie, u diaska, podziewa się Reo, zastanawiała się Eve. Wsadziła ręce do kieszeni. - Jeśli jesteście zainteresowani, wydajemy przyjęcie z okazji Święta Dziękczynienia. - Naprawdę? - Na twarzy jej partnerki malowały się zdumienie i lekki Ŝal. - Jak miło. Z chęcią bym przyszła, ale wyjeŜdŜamy, Ŝeby spędzić parę dni z moją rodziną. O ile nie będziemy musieli pracować. Po raz pierwszy razem odwiedzimy moich bliskich. McNab błysnął zębami w uśmiechu i Eve dopatrzyła się w tym oznaki zdenerwowania. Co takiego jest w rodzinach, Ŝe boją się ich nawet ludzie prawi i odwaŜni? - Oszczędzamy, Ŝeby zaraz po BoŜym Narodzeniu spędzić parę dni w Szkocji z klanem McNaba. - Teraz na twarzy Delii pojawił się ten sam wymuszony uśmiech. - Uda nam się w ciągu jednego roku odwiedzić nasze rodziny, o ile uzbieramy pieniądze na przejazdy. - CóŜ, trudno. - Ale Eve była rozczarowana. Bo w ten sposób liczba jej znajomych na przyjęciu znacznie zmaleje. Na razie przestała sobie tym zaprzątać głowę, bo zobaczyła, Ŝe przy krawęŜniku zatrzymuje się samochód. Wysiadła z niego Reo w swoim eleganckim kostiumie i szpilkach. Wręczyła Eve nakaz rewizji. - Bierzmy się do roboty. Detektyw Peabody, prawda? - Zastępczyni prokuratora kokieteryjnie spojrzała na McNaba. - I?

- Detektyw McNab. - Wyprostował swoje chude ramiona. - Z wydziału przestępstw elektronicznych. - Cher Reo. - Podała mu rękę, a potem skierowała się do drzwi wejściowych. A Peabody dała McNabowi kuksańca w bok, gdy tamta odwróciła się tyłem do nich. Kiedy Eve nacisnęła guzik, czujniki alarmu zamrugały, a potem rozległ się komunikat: Przykro nam, ale państwo Icove ani się nie spodziewają gości o tej porze, ani nikogo nie przyjmują. Proszę zostawić wiadomość, ktoś z rodziny lub słuŜby skontaktuje się, o ile uzna to za wskazane. Eve pokazała swoją odznakę i nakaz rewizji. - Porucznik Eve Dallas z policji nowojorskiej, detektywi Peabody i McNab oraz Cher Reo, zastępczyni prokuratora okręgowego. Mamy nakaz upowaŜniający nas do wejścia do domu i jego przeszukania. Proszę poinformować doktora Icove'a albo kogoś ze słuŜących. Jeśli w ciągu pięciu minut nie zostaniemy wpuszczeni, sforsujemy drzwi. Proszę poczekać na sprawdzenie autentyczności dokumentów i dowód toŜsamości. - Tylko się pospiesz. Mamy mało czasu. Jasnozielone światło padło na jej odznakę i pieczęć na nakazie. Mijały minuty, urządzenie szumiało. Potwierdzono toŜsamość osób i autentyczność dokumentów. Za chwilę uaktywnimy głównego androida. Doktor Icove jeszcze nie potwierdził swojej zgody. Ciekawe, pomyślała Eve. - Peabody, nagrywaj - poleciła i uruchomiła równieŜ swój rekorder. Po upływie trzech minut zaczęła migać zielona dioda. Drzwi otworzył im ten sam schludny android - kobieta, którego Eve widziała podczas poprzedniej wizyty.

- Porucznik Dallas, przepraszam, Ŝe musiała pani czekać. Ale nie byłam na słuŜbie. - Grzecznie się cofnęła. - Doktor Icove jest na górze w swoim gabinecie. Zanim mnie wyłączono na noc, otrzymałam polecenie, by mu nie przeszkadzać. - W porządku. Ja nie otrzymałam takiego polecenia. - Ale... - Kiedy Eve skierowała się ku schodom, android splótł mocno dłonie. - Doktor Icove przywiązuje duŜą wagę do tego, by mu nie przeszkadzano, kiedy jest w gabinecie. Jeśli musi pani z nim rozmawiać, moŜe najpierw zamelduje mu się pani przez domowy system łączności. - Wskazała skaner i komunikator, podobne do tych, jakie były w domu Eve. - Reo, idź tamtędy. McNab, sprawdź alarm. Peabody ze mną - poleciła Eve, idąc po schodach. - Reo nie odrywa od niego oczu - mruknęła Peabody, kiedy znalazły się na pierwszym piętrze. - Od kogo? - Od McNaba. Patrzy na niego zalotnie. I lepiej niech na tym poprzestanie, bo inaczej będę musiała ją kopnąć w ten jej mały południowy tyłeczek. - MoŜe mogłabyś chociaŜ trochę udawać, Ŝe jesteś na słuŜbie zaproponowała Eve. - Przynajmniej przez wzgląd na ten cholerny rekorder. - Tak tylko mówię. - Rozejrzała się wkoło, kiedy zaczęły wchodzić na drugie piętro. - DuŜy dom. Stonowane kolory, przyjemne dla oka dzieła sztuki. Cisza. - śona z dzieciakami przypuszczalnie przebywają w letnim domu. Podejrzewam, Ŝe jego gabinet jest dźwiękoszczelny. Wyłącza domowego androida na noc, uruchamia alarm. Rzeczywiście przywiązuje duŜą wagę do tego, Ŝeby mu nie przeszkadzano. Na drugim piętrze były trzy pomieszczenia: pokój do zabawy - królestwo dzieci - z automatami do gry, ekranem do wyświetlania filmów, głębokimi

fotelami, barkiem z przekąskami. Obok było pomieszczenie raczej dla dorosłych i w ocenie Eve urządzone bardziej po kobiecemu. Coś w rodzaju saloniku czy gabinetu pani domu, utrzymanego w pastelowych barwach, z mnóstwem łuków i obłych kształtów. Drzwi do trzeciego pokoju były zamknięte. Przypuszczając, Ŝe są dźwiękoszczelne, nie zapukała, tylko nacisnęła guzik domofonu. - Doktorze Icove, mówi porucznik Dallas. Towarzyszy mi dwójka detektywów i zastępczyni prokuratora okręgowego. Weszliśmy do pańskiego domu, bo mamy nakaz rewizji. Zgodnie z przepisami jest pan zobowiązany do otwarcia tych drzwi i nieutrudniania nam wykonywania czynności słuŜbowych. Odczekała chwilę, ale nie usłyszała odpowiedzi. - Jeśli odmówi pan współpracy, sforsujemy zamki i wejdziemy do środka. MoŜe pan skontaktować się ze swoim adwokatem lub pełnomocnikiem. MoŜe się pan domagać obecności adwokata albo pełnomocnika podczas przeprowadzania rewizji. - Nawet nie raczy odpowiedzieć - zauwaŜyła po chwili Peabody. - Proszę zarejestrować, Ŝe doktor Icove został poinformowany o celu naszej wizyty, ale odmówił otwarcia drzwi. Wkraczamy bez jego zgody. Eve wyciągnęła uniwersalny klucz elektroniczny i wsunęła go do standardowego zamka wewnętrznego. - Doktorze Icove, tu policja. Wchodzimy. Otworzyła drzwi. Pierwsze, co usłyszała, to delikatne dźwięki muzyki, niewymagającej skupienia, ckliwej, jaką często puszczają w windach albo jaka rozlega się w słuchawce, kiedy się czeka na połączenie. Biurko stało obok potrójnego okna. Nic nie świadczyło o tym, by doktor akurat pracował. Uchylone drzwi po lewej stronie prowadziły, jak się zorientowała, do łazienki. Obok wisiał ekran, nastawiony na emitowanie łagodnych, nieagresywnych kolorów, skorelowanych z muzyką. Znajdowały się tu dzieła sztuki i ksiąŜki, rodzinne fotografie, chyba jakieś nagrody i dyplomy.

śaluzje w oknach były spuszczone, światło - przyćmione, w pokoju było przyjemnie ciepło. Po prawej stronie urządzono stylowy kącik wypoczynkowy. Na stoliku stały błyszczący czarny termos, półmisek serów i owoców, wielka filiŜanka ze spodkiem, obok połoŜono jasnozieloną płócienną serwetkę. Na długiej kanapie obitej skórą koloru czerwonego wina, równie kosztownej jak ta, z której był uszyty jej płaszcz, leŜał Wilfred B. Icove junior. Miał gołe stopy, para czarnych pantofli domowych stała równiutko obok kanapy. Był ubrany w ciemnoszare spodnie i o ton jaśniejszy pulower. Krew poplamiła sweter, rączka skalpela lśniła srebrzyście. - Przynieś zestaw polowy - poleciła Eve. - Wezwij ekipę techniczną. Natychmiast. Niech McNab zabierze dyskietki ochrony. Zabezpieczyć dom. - Tak jest, pani porucznik. - Sukinsyn - mruknęła cicho Eve, kiedy została sama. - Sukinsyn. Oficer prowadzący śledztwo na podstawie wyglądu zewnętrznego zidentyfikował ofiarę jako doktora Wilfreda B. Icove'a juniora. Wszystko świadczy o tym, Ŝe nie Ŝyje. Do czasu pojawienia się ekipy śledczej wstrzymuję się z oględzinami zwłok, nikt nie będzie miał wstępu do pomieszczenia, by uniknąć skaŜenia miejsca morderstwa. W klatce piersiowej ofiary tkwi skalpel, taki sam lub podobny do tego, jakim posłuŜył się zabójca Icove'a seniora. Widać na nim krew. Ofiara spoczywa w pozycji leŜącej na kanapie w swoim gabinecie. Drzwi do pomieszczenia były zamknięte, światło przyćmione, we wszystkich oknach spuszczono Ŝaluzje. Podniosła rękę, kiedy usłyszała stukot wysokich obcasów. - Nadchodzi zastępca prokuratora, Reo. Reo, wstęp wzbroniony. Najpierw musimy wszystko zabezpieczyć. - Co się stało? Peabody powiedziała, Ŝe Icove nie Ŝyje. Nie... Urwała, zaglądając do pokoju. Przeniosła wzrok z drzwi do łazienki na kanapę.

Potem przewróciła oczami i z jej ust wydobył się cichy odgłos, podobny do tego, jaki towarzyszy spuszczaniu powietrza z balonu. Eve podbiegła do niej w samą porę, by ją przytrzymać, kiedy upadała. Potem zostawiła nieprzytomną zastępczynię prokuratora, rozciągniętą na podłodze w holu, a sama kontynuowała nagrywanie raportu o tym, co się wydarzyło. - Wkroczono do rezydencji na podstawie nakazu rewizji. Główny android został reaktywowany przez zautomatyzowany system ochrony. Na miejscu zbrodni nie widać śladów włamania, nie ma teŜ śladów wałki. Kiedy pojawiła się Peabody, Eve wyciągnęła rękę po swój zestaw podręczny. Jej partnerka zrobiła krok nad zastępczynią prokuratora. - Co jej się stało? - Zemdlała. Postaraj się ją ocucić. - Mieszkańcy Południa są chyba bardzo wraŜliwi. Eve uaktywniła blokadę policyjną, a potem weszła do gabinetu. Dla porządku sprawdziła podstawowe parametry Ŝyciowe ofiary. - Potwierdzam śmierć ofiary. - Zdjęła odciski palców. - ToŜsamość potwierdzona. Peabody, przejdź się po domu, ale najpierw zabezpiecz androida. - JuŜ to zrobiłam. Przeszukam dom, kiedy ocucę naszą Śpiącą Królewnę. Zginął w taki sam sposób jak jego ojciec? - Na to wygląda. - Zmierzyła temperaturę ciała, włączyła miernik. - Nie Ŝyje od niespełna dwóch godzin. Cholera. Eve się wyprostowała, popatrzyła, pod jakim kątem leŜy ciało i pod jakim kątem tkwi skalpel w klatce piersiowej ofiary. - TeŜ zadano mu cios z bliska. LeŜy na kanapie. Wyłączył androida i ustawił domowy system alarmowy na program „nie przeszkadzać”. LeŜał tutaj i nie zareagował, kiedy ktoś wszedł i pochylił się nad nim. MoŜe zaŜył środki uspokajające. Sprawdzimy zawartość toksyn. Ale nie wydaje mi się, by coś połknął. Znał ją. Nie bał się jej. Nie bał się o swoje Ŝycie, kiedy weszła do pokoju.

Cofnęła się do drzwi, Ŝeby wszystko sobie wyobrazić. Reo juŜ siedziała, trzymając się za głowę. Delia stała obok, uśmiechając się złośliwie. - Detektyw Peabody, przeszukać dom. - Tak jest, pani porucznik. Upewniam się tylko, czy nasz cywil dobrze się czuje. - Wszystko w porządku. Po prostu nie spodziewałam się tego. Proszę wrócić do swoich obowiązków. - Reo skinęła ręką Peobody. - Jeszcze nigdy nie widziałam trupa - zwróciła się do Eve. - Rysunki, zdjęcia owszem. Ale do tej pory nie miałam do czynienia z prawdziwym nieboszczykiem. Dlatego tak zareagowałam. - Zejdź na dół i zaczekaj na ekipę techniczną. - Zaraz zejdę. Powiedziałaś, Ŝe nie Ŝyje od zaledwie kilku godzin. - Oczy miała wciąŜ nieco szklane, ale spojrzała Eve prosto w twarz. - Nie mogłam wcześniej zdobyć nakazu rewizji. Musiałam się nieźle nagimnastykować, by w ogóle go otrzymać. Mimo najszczerszych chęci nie wydębiłabym go szybciej. - Nie mam do ciebie pretensji. Reo oparła głowę o ścianę. - MoŜe nie. Ale obwiniam sama siebie. Nie ulega wątpliwości, Ŝe jesteśmy na tropie jakiejś większej afery, prawda? Spodziewałaś się tego? - Nie. I wyrzucam sobie, Ŝe nie przewidziałam takiego obrotu spraw. Zejdź na dół, Reo. Mam tu robotę. Cher wstała. - Mogę się skontaktować z najbliŜszą krewną zamordowanego. - Dobrze, ale nie mów, Ŝe Icove nie Ŝyje. Poinformuj ją jedynie, Ŝe jest nam tu natychmiast potrzebna. Zadzwoń na policję i poproś, Ŝeby wysłali po nią policyjny wahadłowiec. Mają tu z nią być najdalej za godzinę. I Reo, niech to się nie przedostanie do mediów. Wkrótce i tak będzie tu niezły cyrk. Eve wzięła dzbanek - termos i powąchała jego zawartość. Kawa. Zapisała, Ŝeby dzbanek, filiŜankę oraz półmisek z owocami i serami przekazać do laboratorium.

Po dokonaniu oględzin zwłok Eve podeszła do biurka i przystąpiła do sprawdzania otrzymanych i wysłanych wiadomości, ostatnio zapisanych lub wymazanych informacji. Wszystkie dyskietki wsadziła do torby i zarejestrowała na rekorderze, Ŝe komputer naleŜy przekazać do wydziału przestępstw elektronicznych. - W domu nikogo nie ma - zameldowała Peabody. - Androidy domowe w liczbie trzech były wyłączone. Wszystkie drzwi i okna zamknięte. Nie ma śladów majstrowania przy nich. McNab powiedział, Ŝe na ostatniej dyskietce ochrony, nagrywającej wszystko od dziewiątej zero zero dziś rano, brak zapisu z ostatnich dwóch godzin. Eve spojrzała na nią, marszcząc czoło. - Dwóch godzin? - Tak jest. Brak informacji, kto w tym czasie wszedł do domu bądź z niego wyszedł. Dyskietka zatrzymała się o osiemnastej trzydzieści, a ponownie została uruchomiona o dwudziestej czterdzieści dwie. Wyraźnie na niej widać, jak zbliŜamy się my i po sprawdzeniu zostajemy wpuszczeni do środka o dwudziestej pierwszej szesnaście. Minuty, pomyślała Eve. Spóźniliśmy się dosłownie o minuty. Wskazała telełącze na biurku. - Było nastawione na tryb „poufny”. Uruchomił je o siedemnastej zero zero. W pamięci nie ma Ŝadnych wiadomości. Sprawdźmy pozostałe łącza. Kiedy schodziły na parter, minęły się z technikami kierującymi się na górę. - Policja juŜ jest u pani Icove. Będzie tu za jakieś dwadzieścia minut poinformowała je Reo. - Lekarz sądowy jest w drodze. Poprosiłam, Ŝeby przysłali Morrisa. - Bardzo dobrze. Muszę porozmawiać z naszym specem od komputerów. MoŜesz tu zostać albo wrócić do domu.

- Wrócić do domu? - Reo zaśmiała się krótko. - Za nic w świecie. Jeszcze nigdy nie byłam na miejscu zabójstwa. Będą chcieli odebrać mi tę sprawę. Potrzebuję argumentów, by mnie od niej nie odsunęli. Więc nigdzie się stąd nie ruszę. - Jak chcesz. Gdzie pokój ochrony? - Eve zwróciła się do Peabody. - Pomieszczenie gospodarczo - techniczne jest obok kuchni, na tyłach domu. - Zacznij sprawdzać zarejestrowane rozmowy. Zabezpiecz dyskietki do przejrzenia na komendzie. Opieczętujmy wszystkie komputery. śony, dzieciaków, słuŜby. - Spojrzała na Reo. - Czy osobiście rozmawiałaś z Ŝoną zamordowanego? - Tak. Numer dostałam od domowego androida. - Dobrze. - Eve skinęła głową i wyszła, Ŝeby odszukać McNaba. ChociaŜ McNab wyglądał jak niewolnik ostatnich trendów w modzie, znał się na elektronice. Siedział przed konsolą komunikacyjną i mamrotał coś do rekordera. - Co robisz? Co ustaliłeś? Na ułamek sekundy oderwał wzrok od monitora i spojrzał na Eve. Odgarnął z twarzy długie, rozpuszczone, jasne włosy. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - Zdaj krótki raport. Po angielsku. - Sprawdzam system pod kątem blokad, pików impulsowych, obejść. Mamy tu ostatni krzyk techniki. Wieloźródłowość, pełne skanowanie, reagowanie na ruch, głos i wygląd. Wejście po podaniu kodu i analizie głosu. Wprawdzie mam przy sobie tylko swój przenośny komputer, ale jest bardzo dobry. Nie znalazłem Ŝadnych dziur. - A więc jak się tu dostali? - Oto jest pytanie. - Obrócił się na taborecie tyłem do konsoli ochrony i podrapał się w brodę. - BliŜej się temu przyjrzymy w komendzie, ale wszystko wskazuje na to, Ŝe zwyczajnie.

- To znaczy, Ŝe ktoś ich wpuścił albo obeszli zabezpieczenia. - Przyjrzałem się drzwiom, ale nie znalazłem śladów, Ŝeby ktoś przy nich majstrował. Na ogół to widać. Na ogół. Jeszcze raz dokładnie sprawdzimy wszystkie wejścia do domu, ale jeśli chcesz znać moje zdanie, bardzo proszę. Morderca dostał się do środka bez problemu. Albo obszedł zabezpieczenia, albo ktoś go wpuścił. MoŜe sam Icove. - A potem wszedł na górę, zamknął się w swoim gabinecie, wyciągnął na kanapie i czekał, aŜ mu wbiją nóŜ w serce? McNab wydął policzki i wypuścił powietrze z płuc. Pomacał się po kieszeniach, wyciągnął z jednej srebrne kółko i zebrał swoje długie włosy w koński ogon. - Dobra, moŜe było inaczej. Ale pozostaje faktem, Ŝe morderca zabrał dyskietki, na których kamery zarejestrowały jego obecność. Zwyczajnie je wziął. Nie ma śladów świadczących o tym, Ŝe gmerał przy zamku. A ja musiałem się posłuŜyć uniwersalnym kluczem elektronicznym, by dostać się do środka. Kiedy wyszedł, ponownie zablokował drzwi. Eve obejrzała uwaŜnie pomieszczenie ochrony. Było mniej więcej wielkości jej gabinetu w komendzie, ale znacznie lepiej wyposaŜone. Na kilkunastu monitorach widniały róŜne pomieszczenia i drzwi. McNab nie wyłączył kamer, więc widziała ekipę techniczną pracującą w ochronnych kombinezonach w gabinecie Icove'a, Reo na parterze rozmawiającą z kimś przez komunikator, Peabody plombującą konsolę komunikacyjną w kuchni. Postała jeszcze chwilę, obserwując monitory. - Dobra - powiedziała, kiedy zobaczyła, jak Morris wchodzi przez drzwi frontowe. Zamienił kilka słów z Reo, po czym skierował się ku schodom. -

Dobra

-

powtórzyła

i

zostawiła

McNaba,

by kontynuował

rozwiązywanie zagadki. Android domowy był w kuchni, nastawiony na tryb oczekiwania. Eve go uruchomiła.

- Czy doktor Icove po wyjeździe Ŝony przyjmował jakichś gości? - Nie, pani porucznik. - Czy po powrocie z pracy doktor Icove wychodził z domu? - Nie, pani porucznik. Eve pomyślała, Ŝe trzeba jedno przyznać androidom - odpowiadają zwięźle i na temat. - Kto wieczorem uruchomił alarm? Kto polecił, by zamknąć wszystkie drzwi na noc? - Doktor Icove osobiście zablokował wejścia o siedemnastej trzydzieści, tuŜ przed tym, jak wyłączył mnie na noc. - A inne androidy? - Oba zostały wyłączone przede mną. Ja byłam ostatnia. Nastawiona na tryb snu o siedemnastej trzydzieści pięć, z poleceniem „nie przeszkadzać”. - Co jadł na kolację? - Nie poproszono mnie, Ŝebym podała wieczorny posiłek. O trzynastej piętnaście podałam zupę z kurczaka z ryŜem. Ale doktor Icove zjadł tylko trochę, wypił teŜ kubek herbaty z Ŝeńszeniem i zjadł trzy sucharki pszenne. - Czy spoŜywał posiłek sam? - Tak, pani porucznik. - O której godzinie wyjechała jego Ŝona? - Pani Icove razem z dziećmi opuściła dom o dwunastej trzydzieści. Pani Icove wydała mi polecenie, Ŝebym podała doktorowi Icove'owi zupę i herbatę. Wyraziła zaniepokojenie, Ŝe ostatnio jej mąŜ nie odŜywia się właściwie, i bała się, Ŝe wpędzi się w jakąś chorobę. - Czy rozmawiali ze sobą? - Rozmowy między członkami rodziny i gośćmi są poufne. - To śledztwo w sprawie morderstwa. Uchylam polecenie zachowywania dyskrecji. Czy rozmawiali ze sobą? Android wyglądał na tak skrępowanego, jak tylko mógł wyglądać android.

- Pani Icove wyraziła Ŝyczenie, by doktor Icove im towarzyszył, albo Ŝeby pozwolił jej odesłać dzieci pod opieką niani - androida, by sama mogła zostać z męŜem. Doktor Icove nalegał, Ŝeby pojechała z dziećmi, powiedział, Ŝe za dzień, dwa do nich dołączy. Poinformował, Ŝe chce zostać sam. - Co było potem? - Objęli się. Następnie uściskał dzieci. śyczył im przyjemnej podróŜy. Przygotowałam posiłek zgodnie z instrukcją pani Icove i podałam go jej męŜowi. Wkrótce potem udał się do ośrodka, informując, Ŝe wróci przed piątą. I pojawił się o tej godzinie. - Sam? - Tak, wrócił sam, po czym przystąpił do wyłączania słuŜby i zabezpieczania domu. - Czy dziś wieczorem podawałaś ser i owoce? - Nie, pani porucznik. - W porządku. To na razie wszystko. Na górze Morris kończył zabezpieczanie miejsca zbrodni. WłoŜył czysty fartuch na połyskującą ciemnofioletową koszulę i czarne spodnie - rurki. Włosy miał ściągnięte do tyłu i związane w trzy identyczne kucyki. - Wysztafirowałeś się tak specjalnie dla mnie? - spytała go Eve. - Wieczorna randka. Zapowiadała się bardzo obiecująco. - Wyprostował się. - Ale dla ciebie z niej zrezygnowałem. I co my tu widzimy? Jaki ojciec, taki syn. Ta sama metoda, taki sam typ narzędzia, taka sama przyczyna zgonu. - Tym razem zabójca dopadł ofiarę, kiedy leŜała. - Tak. - Morris pochylił się nad zwłokami. - Uderzył go mniej więcej pod tym kątem i z grubsza z takiej odległości. Czyli z bardzo bliska. - Potrzebne mi badanie toksykologiczne. - Zrobi się. - Znów się wyprostował i spojrzał na tacę. - ChociaŜ nie wygląda, by cokolwiek z tego tknął. Szkoda. Bardzo dorodne te owoce.

- Android domowy zeznał, Ŝe zamordowany około godziny trzynastej zjadł trochę zupy z kurczakiem i ryŜem oraz parę sucharków. I wypił herbatę. Wyłączył androidy tuŜ po siedemnastej. śaden z nich nie zostawił tu tej tacy. - Czyli sam się obsłuŜył. Albo przyniósł ją zabójca. - MoŜe podano mu środek usypiający? Tak czy owak, facet leŜy teraz tutaj z noŜem w sercu. - Znał zabójcę. - Znał i mu ufał. Czuł się na tyle bezpiecznie, by się wyciągnąć na kanapie. MoŜe sam wpuścił zabójcę, który później go tu zwabił. Ale nie wydaje mi się. - Eve pokręciła głową. - Czemu zadawać sobie tyle trudu, prowadzić ofiarę na górę, przynosi jedzenie na tacy? Dlaczego ten ktoś nie dźgnął go na dole, oszczędzając sobie zachodu? MoŜe chciał sobie najpierw uciąć pogawędkę, ale, do licha, moŜna było to równie dobrze zrobić na dole. Drzwi są zamknięte. Od środka. - Ach, tajemnica drzwi zamkniętych na klucz. A ty jesteś naszym inspektorem Poirot, tylko bez wąsów i obcego akcentu. Wiedziała, kim był inspektor Poirot, poniewaŜ po obejrzeniu Świadka oskarŜenia przeczytała kilka kryminałów Agathy Christie. - To wcale nie taka znów wielka tajemnica - poprawiła go Eve. - Zabójca zna szyfr. Zabija ofiarę, ustawia szyfr od środka, zamyka drzwi i znika. Zabiera dyskietki ochrony, nagrane w tym czasie. Nawet ponownie uruchamia alarm. - Swobodnie się porusza po domu. - Gotowa się jestem załoŜyć, Ŝe to kobieta. Potrzebny mi raport z dokładnych oględzin ofiary pod kątem obecności innych obraŜeń, na przykład ran kłutych albo siniaków. ChociaŜ nie sądzę, byście cokolwiek znaleźli. Przypuszczam teŜ, Ŝe analiza zawartości Ŝołądka nie wykaŜe obecności środka usypiającego. Jaki ojciec, taki syn - powtórzyła. - Tak, zupełnie tak samo.

ROZDZIAŁ 9 Eve znalazła chwilę, Ŝeby zadzwonić do Roarke'a. - Weszliśmy do domu Icove'a, znaleźliśmy go martwego. Wrócę późno. - Pani porucznik, pani meldunek jest bardzo zwięzły. Powód śmierci? - Taki jak ojca. - Wyszła na dwór, rozmawiając, by wypatrywać dopiero co owdowiałej pani Icove. - śona z dziećmi wyjechała dziś do domku letniskowego. Był sam, zamknięty na wszystkie spusty, wyłączył androidy. LeŜał na kanapie w swoim gabinecie. Z noŜem w sercu. Pokój był zamknięty, na stoliku stał półmisek ze zdrowymi przegryzkami. - Ciekawe - skomentował Roarke. - Tak. Co więcej, pracownik wydziału przestępstw elektronicznych nie znalazł do tej pory Ŝadnych luk w systemie ochrony ani prób majstrowania przy nim, a brakuje dyskietki, obejmującej czas, kiedy popełniono morderstwo. Alarm w pełni działał, kiedy przybyliśmy, z poleceniem „nie przeszkadzać”, wydanym według zeznań słuŜby osobiście przez pana doktora dziś wieczorem. Zabójca dostał się do środka jakieś półtorej godziny później. To śmierdząca sprawa. - Nadal podejrzewasz, Ŝe to dzieło jakiegoś zawodowca? - Wszystko na to wskazuje. Ale coś mi mówi, Ŝe to nie zabójstwo na zlecenie. Tak czy owak, do zobaczenia. - Czy mogę ci jakoś pomóc? - Znajdź pieniądze - powiedziała i zakończyła połączenie, obserwując limuzynę zatrzymującą się za jednym z czarno - białych wozów. Skierowała się w tamtą stronę na spotkanie z Avril Icove. Avril ubrana była w popielate spodnie i sweter, na ramiona miała zarzucony elegancki ciemnoczerwony płaszcz. Buty na obcasach były tego samego koloru co płaszcz.

Wyskoczyła z samochodu, zanim kierowca zdąŜył okrąŜyć wóz, by jej otworzyć drzwi. - Co się stało? Co to wszystko znaczy? Will! Eve zastąpiła jej drogę i połoŜyła kobiecie dłoń na ramieniu. Poczuła, Ŝe pani Icove cała drŜy. - Pani Icove, proszę ze mną. - O co chodzi? Co się stało? - Głos miała niespokojny, ani na chwilę nie odrywała wzroku od drzwi domu. - Czy wydarzył się jakiś wypadek? - Wejdźmy do środka. Tam spokojnie będziemy mogły porozmawiać. - Zadzwonili... Zadzwonili do mnie i powiedzieli, Ŝe muszę natychmiast wracać do domu. Nikt nie chciał mi wyjaśnić dlaczego. Próbowałam skontaktować się z Willem, ale nie odbiera telefonów. Czy jest tutaj? W pobliŜu policyjnej blokady zebrało się sporo gapiów. Eve utorowała sobie między nimi drogę i poprowadziła Avril w kierunku domu. - Wyjechała pani dziś po południu. - Tak, tak, razem z dziećmi. Will chciał, Ŝebyśmy ja i dzieci byli jak najdalej od... Od tego wszystkiego. I pragnął trochę czasu spędzić sam. Nie chciałam go zostawiać. Gdzie on jest? Czy coś mu się stało? Eve wprowadziła ją do środka, ale nie pozwoliła wejść na górę, tylko poprosiła, Ŝeby udała się do salonu. - Proszę usiąść, pani Icove. - Muszę porozmawiać z Willem. Ton głosu Eve pozostał opanowany. - Przykro mi, pani Icove, ale pani mąŜ nie Ŝyje. Został zamordowany. Avril poruszyła ustami, ale Ŝaden dźwięk nie wydobył się z jej gardła. CięŜko opadła na fotel. Gwałtownie zatrzepotała dłońmi, a po chwili połoŜyła je na kolanach. - Will miał wypadek. - W jej oczach błysnęły łzy, nadając im kolor ametystu. - Został zamordowany.

- Jak to moŜliwe? Jak to w ogóle moŜliwe? - Łzy wolno zaczęły jej płynąć po policzkach. - PrzecieŜ tylko... Miał do nas dojechać jutro. Chciał tylko nieco pobyć sam. Eve usiadła. - Pani Icove, chciałabym nagrać pani wyjaśnienia w związku z prowadzonym śledztwem. Czy ma pani coś przeciwko temu? - Nie. Nie. Eve włączyła rekorder. - Pani Icove, muszę ustalić, co pani robiła między godziną wpół do szóstej po południu a dziewiątą wieczorem. - Słucham? - Jest mi to potrzebne w związku z prowadzonym śledztwem. Czy moŜe pani mi powiedzieć, co pani robiła w tym czasie? - Zabrałam dzieci... Zabrałam dzieci do naszego domu w Hamptons. - Z roztargnieniem uniosła ręce i zsunęła płaszcz z ramion. Wyglądał jak kałuŜa krwi w salonie utrzymanym w stonowanych barwach. - Wyjechaliśmy... Wyjechaliśmy tuŜ po dwunastej w południe. - Czym podróŜowaliście? - Wahadłowcem. Naszym prywatnym wahadłowcem. Zabrałam dzieci na spacer po plaŜy. Mieliśmy nadzieję, Ŝe urządzimy sobie piknik, ale było chłodno. Popływaliśmy w krytym basenie i zjedliśmy obiad. Lissy, nasza córeczka, kocha wodę. Wybraliśmy się do miasta na lody, spotkaliśmy tam naszych sąsiadów, Dona i Hester. Przyszli do nas na drinka. - O której godzinie? Kiedy mówiła, jej wzrok stawał się coraz bardziej nieobecny. Teraz zamrugała powiekami, jakby się obudziła. - Słucham? - O której godzinie odwiedzili panią sąsiedzi? - Chyba o szóstej. Koło szóstej. Zostali na kolację. Nie chciałam być sama. Will lubi samotność, kiedy ma kłopoty lub jest zdenerwowany, ale ja wolę towarzystwo. Zjedliśmy kolację mniej więcej o siódmej, dzieci poszły do

łóŜek o dziewiątej. Graliśmy w karty. W brydŜa. We trójkę. Don, Hester i ja. Potem miałam ten telefon... Zadzwoniła jakaś kobieta, nie pamiętam jej nazwiska. Zadzwoniła i powiedziała, Ŝe muszę wrócić do domu. Zostawiłam dzieci pod opieką Hester. - Co nie dawało spokoju pani męŜowi? - Sprawa ojca. Zamordowano jego ojca. O, BoŜe. - Objęła rękami brzuch. - O, BoŜe. - Czy pani mąŜ czuł się zagroŜony? Bał się? Czy wie pani, by ktoś mu groził? - Nie. Nie. Był pogrąŜony w Ŝałobie po śmierci ojca. To zrozumiałe, Ŝe był zrozpaczony i zdenerwowany. - Avril objęła się za łokcie i zaczęła pocierać je dłońmi, jakby zmarzła. - I uwaŜał... Przepraszam, ale uwaŜał, Ŝe nie stara się pani najlepiej. Był niezadowolony z pani pracy, bo czuł, Ŝe w jakiś sposób próbuje pani zniszczyć dobre imię jego ojca. - Niby w jaki sposób? - Nie mogę powiedzieć. Nie wiem. Był zdenerwowany i chciał trochę pobyć sam. - Co pani wie o jego pracy? - O jego pracy? Jest chirurgiem, bardzo dobrym i sławnym chirurgiem. Nasz ośrodek jest jednym z najlepiej wyposaŜonych na świecie. - Czy rozmawiał z panią o swojej pracy? Szczególnie interesują mnie prowadzone przez niego prace naukowo - badawcze. - Człowiek, który wykonuje tak odpowiedzialną pracę, wymagającą pełnego zaangaŜowania, nie lubi roztrząsać jeszcze w domu swoich problemów zawodowych. Musi mieć jakiś azyl. - To nie jest odpowiedź na moje pytanie. - Nie rozumiem pani pytania. - Co pani wie o pracach prowadzonych przez pani męŜa i teścia, które były utajnione, Ŝe się tak wyraŜę?

Oczy wciąŜ jej błyszczały od łez. - Nie wiem, o co pani chodzi. - Interesuje mnie długofalowe przedsięwzięcie, któremu pani mąŜ i teść poświęcali duŜo czasu i energii. Wymagało ono pierwszorzędnego zaplecza technicznego. W jego ramach poddawano terapii młode kobiety. Dwie łzy spłynęły jej na policzki i na chwilę, na ułamek sekundy, oczy stały się wyraziste. Eve dostrzegła w nich coś ostrego i zimnego. Po chwili to coś zniknęło, przesłonięte kolejną falą łez. - Przykro mi, ale nic o tym nie wiem. Will nie wtajemniczał mnie w swoje sprawy zawodowe. Twierdzi pani, Ŝe przez te prace w jakiś sposób ściągnął na siebie śmierć? Eve zmieniła taktykę. - Kto zna kod do alarmu w tym domu? - Ach.. Will i ja, naturalnie. I jego ojciec. SłuŜba domowa. - Ktoś jeszcze? - Nie. Will przywiązywał duŜą wagę do bezpieczeństwa. Zmienialiśmy kod co kilka tygodni. Było to uciąŜliwe - powiedziała, uśmiechając się ledwo dostrzegalnie. - Nie mam pamięci do liczb. - Jakie było pani małŜeństwo, pani Icove? - Jakie było moje małŜeństwo? - Czy mieli państwo jakieś problemy? Czy dochodziło do jakichś zgrzytów? Czy mąŜ był pani wierny? - Naturalnie, Ŝe był mi wierny. - Avril odwróciła głowę. - Co to w ogóle za pytanie. - Osoba, która zabiła pani męŜa, została wpuszczona do środka albo znała kod. MęŜczyzna, który ma kłopoty, moŜe wysłać Ŝonę i dzieci poza miasto na dzień czy dwa, by spędzić ten czas z kochanką. - Ja byłam jego jedyną kochanką. - Avril zniŜyła głos do szeptu. - Byłam wszystkim, czego chciał. Był mi wierny. Był kochającym męŜem i ojcem,

pełnym oddania lekarzem. Nigdy nie skrzywdziłby mnie ani dzieci. Nigdy nie splamiłby naszego małŜeństwa zdradą. - Przykro mi. Wiem, Ŝe musi być pani teraz bardzo cięŜko. - WciąŜ nie mogę w to uwierzyć. Wydaje mi się to niemoŜliwe. Czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć? Nie wiem, co powinnam zrobić. - Musimy zabrać ciało pani męŜa, by przeprowadzić sekcję zwłok. Avril się skrzywiła. - Sekcja zwłok. - Tak. - Wiem, Ŝe to konieczne. Wolę o tym nie myśleć. Rzadko rozmawiałam z Willem o jego pracy, dlatego Ŝe nie lubiłam myśli o... o krojeniu i cięciu laserem. - Jest pani wraŜliwa na krew? śona lekarza i kobieta, która lubi kryminały? Na jej twarzy pojawiło się wahanie, a potem cień uśmiechu. - Chyba lubię wynik końcowy, ale nie przepadam za widokiem krwi. Czy muszę coś podpisać? - Nie. Na razie nie. Czy chciałaby pani, Ŝebyśmy do kogoś zadzwonili w pani imieniu? Do kogoś, z kim chciałaby się pani skontaktować? - Nie. Dziękuję. Muszę wracać do dzieci. - Uniosła ręce i przycisnęła je do ust, by powstrzymać ich drŜenie. - Moje dzieci. Muszę o tym powiedzieć dzieciom. Muszę się nimi zająć. Jak im to wytłumaczę? - Czy Ŝyczy sobie pani pomocy psychologa? Avril znów się zawahała, a potem pokręciła głową. - Nie, na razie nie. Myślę, Ŝe teraz będą potrzebowały mnie. Na razie tylko mnie. Mnie i trochę czasu. Muszę wracać do dzieci. - Poproszę, Ŝeby panią odwieziono. - Eve wstała. - Pani Icove, moŜe mi pani jeszcze być potrzebna. - Naturalnie. Naturalnie, rozumiem. Dzisiejszą noc spędzimy w Hamptons. Z daleka od miasta. Z dała od tego wszystkiego. Dziennikarze nie

zostawią nas w spokoju, ale tam będzie trochę lepiej. Nie chcę, Ŝeby dzieci stały się obiektem zainteresowania mediów. Will na pewno chciałby, Ŝebym chroniła nasze dzieci. - Czy chce pani coś zabrać z domu? - Nie. Mamy tam wszystko, czego nam trzeba. Eve obserwowała panią Icove, jak wsiada do samochodu i odjeŜdŜa eskortowana przez policję. Kiedy uznała, Ŝe obejrzała wszystko, co było do obejrzenia na miejscu zbrodni, Eve dała znak Peabody. - Do mnie jest stąd bliŜej niŜ na komendę. Napiszę raport u siebie. - Czy jestem ci jeszcze potrzebna? - Tak. Pojedź ze mną. To nie potrwa długo. - Skierowała się do swojego wozu i wręczyła Peabody nagranie rozmowy z Avril Icove. - Wysłuchaj tego i podziel się ze mną swoimi wraŜeniami. - Nie ma sprawy. Delia wsiadła do samochodu i włączyła odtwarzanie, a Eve uruchomiła silnik. Prowadziła auto, słuchając zadawanych przez siebie pytań i odpowiedzi Avril. - Głos jej drŜy - stwierdziła Peabody. - Jest bliska łez, ale stara się zapanować nad emocjami. - Czy coś cię szczególnie uderzyło? - Nie zapytała, w jaki sposób zginął. - Nie zapytała jak, gdzie, dlaczego ani kto to zrobił. I nie wyraziła Ŝyczenia, by zobaczyć męŜa. - Przyznaję, Ŝe to dziwne. Ale ludzie w szoku zachowują się irracjonalnie. - Jakie jest pierwsze pytanie zaszokowanego członka rodziny na wieść o śmierci kogoś bliskiego? - Prawdopodobnie: czy naprawdę nie Ŝyje? - Nie zapytała o to, nie domagała się Ŝadnych dowodów. Zaczęła od: „Czy wydarzył się wypadek?”, starała się opanować. To rozumiem. Cała dygotała,

kiedy ją prowadziłam, to równieŜ zrozumiałe. Ale nie zapytała, w jaki sposób zginął. - Bo wiedziała? To śmiałe załoŜenie, Dallas. - Być moŜe. Nie zapytała, jak dostaliśmy się do środka, gdzie go znaleźliśmy. Nie powiedziała: „O, BoŜe, czy było włamanie, czy coś skradziono?”. Nie zapytała, czy wyszedł i został napadnięty. Nie powiedziałam jej, Ŝe zamordowano go w domu. Ale rekorder zarejestrował, jak kilka razy spogląda przez drzwi w kierunku schodów. Wiedziała, Ŝe jej martwy mąŜ jest na górze. Nie musiałam jej tego mówić. - MoŜemy sprawdzić, co naprawdę robiła w interesującym nas przedziale czasowym. - Na pewno potwierdzi się to, co nam powiedziała. Ma mocne alibi. Ale jest w to jakoś zamieszana. Siedziały

przed

domem,

Eve

patrzyła

przez

przednią

szybę,

zmarszczywszy czoło. - MoŜe ją zdradzał - zastanawiała się Peabody. - To, co się przytrafiło jej teściowi, stało się dla niej źródłem inspiracji. Wynajęła kogoś, by sprzątnął jej męŜa. A moŜe to ona zdradzała jego i doszła do wniosku, Ŝe bardziej jej się opłaca zostać wdową. Dała swojemu kochankowi kod alarmu, wcześniej nagrała głos faceta. Załatwia męŜa, naśladując modus operandi pierwszego mordercy. - A skąd się tam wzięły owoce i sery? - Do cholery, Dallas. Icove mógł zamówić sobie coś do jedzenia. - Dostarczono je z kuchni. Sprawdziłam. - I co z tego? - Dlaczego zszedł na dół, zamówił coś do jedzenia i zaniósł to na górę? Jeśli chciałby coś przekąsić, skorzystałby z autokucharza w gabinecie. - Lee - Lee Ten - przypomniała jej Peabody. - MoŜe teŜ lubi krzątać się w kuchni, kiedy nad czymś rozmyśla.

- Z całą pewnością nie lubi krzątać się w kuchni. Avril moŜe tak, ale nie on. Nie doktor Will. - MoŜe był na dole i postanowił iść do siebie. Zamówił coś do jedzenia i przy okazji zaniósł półmisek do gabinetu. Ale potem doszedł do wniosku, Ŝe na razie nie jest głodny, wyciągnął się na kanapie i usnął. Przystojny, ale pozbawiony skrupułów kochanek Ŝony wślizgnął się do domu, poszedł na górę, wszedł do gabinetu, wbił doktorowi skalpel w serce, zabrał dyskietkę, ponownie włączył alarm i zniknął. Eve coś bąknęła pod nosem. - Porozmawiamy z przyjaciółmi, sąsiadami i współpracownikami, jeszcze raz sprawdzimy jej osobiste finanse, ustalimy, co zwykle robiła. - Widzę, Ŝe nie spodobał ci się mój pomysł z przystojnym, ale pozbawionym skrupułów kochankiem. - Nie skreślam przystojnego, ale pozbawionego skrupułów kochanka. Lecz jeśli rzeczywiście było tak, jak powiedziałaś, uwinęli się z tym raz, dwa, trzy. I załoŜę się, Ŝe zaplanowali to równie szczegółowo i z równie duŜym wyprzedzeniem, jak morderstwo starego pana doktora. Te same osoby, ten sam motyw. - MoŜe to Dolores jest jej przystojnym, ale pozbawionym skrupułów kochankiem. - MoŜe. Tak czy inaczej, trzeba dokładnie przyjrzeć się Avril. Na pewno coś znajdziemy. Eve otworzyła drzwi. - Weź wóz i jedź do domu. Ale bądź tu o siódmej zero zero. Popracujemy parę godzin, a potem pojedziemy do komendy. Peabody spojrzała na zegarek. - Rety! Wygląda na to, Ŝe uda mi się pospać pięć godzin. - Chcesz spać? Sprzedawaj buty. Eve się nie zdziwiła, kiedy w holu zobaczyła Summerseta.

- Syn Icove'a nie Ŝyje. - Ściągnęła płaszcz i rzuciła go na słupek balustrady schodów. - Jeśli naprawdę chcesz pomóc, pogrzeb w pamięci i spróbuj coś sobie przypomnieć. Musiał być w coś zamieszany. - Czy według pani nie ma ludzi bez skazy? Obejrzała się za siebie, wchodząc po schodach. - Tak. Jeśli bardziej ci zaleŜy na znalezieniu zabójcy niŜ na kanonizowaniu Icove'a, teŜ byś ich szukał. Ruszyła prosto do swojego gabinetu. Roarke natychmiast ukazał się w drzwiach sąsiedniego pomieszczenia. - Gdybym się pojawiła w domu - zaczęła - i gliniarz powitałby mnie na progu słowami, Ŝe cię zamordowano, jak myślisz, co bym zrobiła? - PogrąŜyła się w bezdennej rozpaczy, z której nie otrząsnęłabyś się do końca swojego smutnego, pustego Ŝycia. - Tak, tak, tak. Pytam powaŜnie. - Bardzo mi się podoba taka perspektywa. - Oparł się o framugę drzwi. WyobraŜam sobie, Ŝe najpierw pogoniłabyś nieszczęsnego posłańca i kaŜdego na tyle nierozsądnego, by zagrodzić ci drogę. Musiałabyś osobiście się przekonać, Ŝe nie Ŝyję. Mam nadzieję, Ŝe wylałabyś morze gorących i gorzkich łez nad moim ciałem. Potem dowiedziałabyś się wszystkiego, czego tylko moŜna by się dowiedzieć, i ścigała mojego zabójcę jak wściekły pies, nawet na samym końcu świata. - Dobra. - Przysiadła na skraju biurka i przyjrzała mu się uwaŜnie. - A gdybym cię juŜ nie kochała? - W takim razie nie miałbym po co dłuŜej Ŝyć i prawdopodobnie sam bym ze sobą skończył albo zwyczajnie umarłbym, bo pękłoby mi moje biedne serce. Eve musiała się do niego uśmiechnąć, ale zaraz spowaŜniała i pokręciła głową.

- Nie kochała go. Wdowa doskonale odegrała swoją rolę, ale nie pamiętała całego tekstu i nie... Jak to się mówi, kiedy aktorzy... - Wyrzuciła ręce w górę, zrobiła przeraŜoną minę, skrzyŜowała ręce na piersiach. - Grają bez słów? Proszę, nie rób tego więcej. Przestraszyłaś mnie. - Nie chodzi mi o pantomimę. Ludziom powinno być wolno... Nie, mimów powinno się przeganiać z ulic kijami. Wczuwanie się, to jest właściwe słowo. Avril nie wczuła się w rolę wystarczająco dobrze. Ton jej głosu był inny, kiedy mówiła o nim, a inny, kiedy mówiła o dzieciach. Kocha dzieci. Natomiast nie kocha juŜ ich ojca. Przynajmniej nie bez pamięci. Peabody przypuszcza, Ŝe miała kogoś na boku. - Całkiem moŜliwe. Ty nie masz? - Kiedy miałabym się z nim spotykać, skoro ani na moment nie dajesz mi spokoju? Wyciągnął rękę i lekko szarpnął ją za włosy. - Co powiesz na jeden szybki numerek? - Musiałby być jak błyskawica, bo mam duŜo pracy. MoŜe spotykała się z kimś. I moŜe jest na tyle cwana i wyrachowana, by zamordować swego męŜa tak samo, jak zabito jej teścia, Ŝeby utrudnić prowadzenie śledztwa. Ale przypuszczam, Ŝe oba morderstwa są ze sobą powiązane, ojciec i syn zginęli z ręki jednego człowieka lub na zlecenie tej samej osoby. A ona jest w to wplątana. - Dlaczego? Główne motywy to pieniądze, seks, strach, władza, furia, zazdrość, zemsta. - Z pewnością chodzi o władzę. Byli ludźmi wpływowymi, zabito ich narzędziem, którym posługiwali się w swojej pracy. Jeśli to furia, to zimna. Nie widzę strachu, pieniądze teŜ do mnie nie przemawiają. Zazdrość jest mało prawdopodobna. Zemsta - to pozostaje do wyjaśnienia.

- Pieniędzy jest mnóstwo i są dobrze ulokowane. Do tej pory nie znalazłem nic, do czego moŜna by się przyczepić. W ich finansach panuje idealny porządek. - Gdzieś muszą być jeszcze jakieś konta. - Więc je znajdę. - To klucz do zagadki. Eve szybko zrelacjonowała mu, co ustaliła. Słuchając jej, Roarke wszedł do pokoju, otworzył drzwiczki w ścianie i wyjął brandy. Nalał dla siebie lampkę, a znając swoją Ŝonę, zamówił dla niej filiŜankę czarnej kawy. Miał nadzieję, Ŝe to będzie ostatnia kawa Eve tego dnia. Nie darzyła sympatią ofiar, pomyślał. Nie przeszkodzi jej to w szukaniu tych, którzy byli odpowiedzialni za śmierć obu Icove'ów, ale nie przeŜywała tego tak, jak jej się to często zdarzało podczas innych śledztw. Chęć rozwiązania zagadki stanowiła siłę napędową. Wiedział, Ŝe Eve nie spocznie, póki nie znajdzie odpowiedzi. Ale tym razem nie Ŝal jej było zamordowanych, tylko dziewczyn, które jak wierzyła - wykorzystywali. I Roarke wiedział, Ŝe Eve przez wzgląd na nie zrobi wszystko, co w jej mocy, by ustalić, co się naprawdę wydarzyło. - Nie moŜna wykluczyć, Ŝe ktoś majstrował przy alarmie - powiedział, kiedy skończyła. - To kwestia umiejętności włamywacza. - Podał jej kawę. - Ale w tej okolicy, o tej porze dnia na coś takiego mógłby się porwać jedynie wyjątkowy spec od tych spraw. Superwyjątkowy, jeśli wasi komputerowcy nie znaleźli śladów świadczących, Ŝe ktoś w nim gmerał. - Bardziej prawdopodobne, Ŝe znała kody i zarejestrowano jej głos lub miała wolny wstęp. Zabraliśmy androidy domowe, ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych rozłoŜą je na części i sprawdzą, czy nikt przy nich nie majstrował. Jeśli polecenia Icove'a były sprzeczne z tymi, które wcześniej wydała jego Ŝona, jeden z robotów mógł otworzyć drzwi zabójcy, który później wymazał wszystko z pamięci automatu.

- To się okaŜe. Chyba Ŝe marny do czynienia z wyjątkowym specem od tych spraw. - Icove mało jadł. Nie miał apetytu. Więc jeśli zaczęło mu burczeć w brzuchu, rzeczywiście mógłby zapragnąć coś przekąsić. Ale pracował w swoim gabinecie. Sam. ZałoŜę się, Ŝe usuwał pliki z komputera. Eve zaczęła krąŜyć po pokoju. - Nie zszedł na dół do kuchni, by zamówić coś do jedzenia. To strata czasu i energii. A na stoliku w jego gabinecie stał śliczny półmisek z dorodnymi owocami, artystycznie ułoŜonym serem i Bóg wie czym jeszcze. Tylko Ŝona przygotowuje coś takiego. - Skąd mam to wiedzieć - powiedział cierpko Roarke. - Nie przypominam sobie, Ŝeby moja Ŝona kiedykolwiek artystycznie ułoŜyła dla mnie na półmisku sery. - Daruj sobie. Wiesz, o co mi chodzi. To zrobiła troskliwa kobieta. Tak zachowują się troskliwe kobiety, by skłonić kogoś do jedzenia. Ale to nie była jego Ŝona. śona jest w Hamptons, je lody z dziećmi, podejmuje sąsiadów. Dba o to, Ŝeby ktoś mógł przysiąc na cały stos Biblii, Ŝe była gdzie indziej, kiedy ten skalpel znalazł się w sercu męŜa. MoŜe więc Icove zdradzał je obie i w ten sposób jego przyjaciółka i Ŝona trafiły do jednej druŜyny. - Wracamy do seksu. - Tak. MoŜe obie je oszukiwał. MoŜe jego czysty jak łza ojciec był zboczeńcem i zabawiał się z całą trójką. Ale to nie to. - Pokręciła głową. - Nie wydaje mi się, Ŝeby tu chodziło o seks. Ta sprawa ma związek z ich działalnością zawodową. Avril mnie okłamała, kiedy ją spytałam, czy wie coś o pracach męŜa, o jakimś od lat prowadzonym potajemnie projekcie badawczym. Na mgnienie oka ogarnęła ją furia. Widziałam to w jej oczach. Pociągnęła łyk kawy. - Mogła podrzucić broń do Centrum. Kto spytałby Ŝonę doktora Willa, czemu tam się kręci? Łatwo jej było zdobyć skalpel i gdzieś go ukryć. Jest

głównym ogniwem łączącym obie ofiary. Była podopieczna jednego, Ŝona drugiego. MoŜe, jeśli to przedsięwzięcie trwa od dawna, teŜ brała w nim udział. - Długo by czekała, Ŝeby się zemścić - zauwaŜył Roarke. - W tym czasie zrodziły się silne więzy uczuciowe. Nikt by jej nie zmusił do małŜeństwa i zamieszkania z Willem Icove'em, do urodzenia mu dzieci, Eve, gdyby tego nie chciała. Jeśli jest w to jakoś wplątana, to wydaje mi się bardziej prawdopodobne, Ŝe dowiedziała się o tym przedsięwzięciu, sprzeciwiła się jego kontynuowaniu, była zbulwersowana albo nawet wściekła. - Wtedy miałaby równieŜ inne wyjście. Jeśli ktoś jest aŜ tak czymś zbulwersowany, moŜe o tym powiadomić kogo trzeba. MoŜe to zrobić anonimowo. MoŜe przekazać dość informacji, by policja mogła wszcząć śledztwo. Nie zabija się ojca własnych dzieci, dlatego Ŝe nie podoba nam się jego uboczne zajęcie. Rzuca się go albo załatwia się sprawę zgodnie z prawem. Zabić dwoje ludzi z takiego powodu? Nie, mordercą kierowały pobudki osobiste. - Wzruszyła ramionami. - Chyba muszę porozmawiać z Mirą. - Jest późno. Prześpij się trochę. - Chcę najpierw sporządzić raport, kiedy mam wszystko świeŜo w głowie. Roarke podszedł do niej i pocałował ją w czoło. - Nie pij więcej kawy. Kiedy została sama, napisała sprawozdanie, dodała kilka komentarzy. A potem kilka pytań. Avril Icove - Ŝyjący krewni? Dokładna data i okoliczności ustanowienia Icove'a jej opiekunem prawnym. Co robiła? Kiedy sama wychodziła z domu? Dokąd? Ewentualne powiązania z kobietą znaną jako Dolores Nocho - Alverez. Czy poddawała się operacjom plastycznym? Ostatnia wizyta w ośrodku przed śmiercią teścia. „Jestem taka, jak tego chciał”. Czy zabrała coś do Hamptons? Jeśli tak, to co?

Rozsiadła się wygodnie, jeszcze raz czy dwa przeczytała te pytania. śałowała, Ŝe nie ma kawy. Wyłączyła komputer i poszła do sypialni. Roarke zostawił przyciemnione światło, Ŝeby nie musiała wchodzić do ciemnego pokoju. Eve się rozebrała, włoŜyła nocną koszulę. Kiedy wsunęła się do łóŜka, przygarnął ją do siebie. - Miałam ochotę na jeszcze jedną kawę. - To zrozumiałe. Śpij. - Nie chciała, Ŝeby cierpieli. - Racja. Było jej ciepło w jego ramionach. Zaczęła ogarniać ją senność. - Pragnęła ich śmierci, ale nie chciała, Ŝeby cierpieli. Miłość. Nienawiść. To bardzo skomplikowane. - Z całą pewnością. - Miłość. Nienawiść. Ale Ŝadnej pasji. - Ziewnęła szeroko. - Gdybym pragnęła twojej śmierci, chciałabym, Ŝebyś cierpiał. I to bardzo. Roarke uśmiechnął się w ciemnościach. - Dziękuję, najdroŜsza. TeŜ się uśmiechnęła, nim zmorzył ją sen.

ROZDZIAŁ 10 O siódmej rano Eve piła juŜ drugą kawę i czytała informacje, które znalazła o Avril Icove. Zwróciła uwagę na datę urodzenia kobiety, daty śmierci rodziców, i na to, Ŝe Icove został jej opiekunem prawnym, nim ukończyła sześć lat. Eve zapoznała się teŜ z informacjami na temat wykształcenia Avril okazało się, Ŝe dwanaście lat uczęszczała do Brookhollow Academy w Spencerville w stanie New Hampshire, a później kontynuowała naukę w Brookhollow College. A więc dobry pan doktor natychmiast umieścił swoją podopieczną w szkole z internatem. Jak na to zareagowała? - ciekawa była Eve. Straciła matkę... Gdzie była, kiedy jej mama wyjechała do... dokąd to się wybrała? Do Afryki. Kto opiekował się dziewczynką, kiedy jej matka ratowała Ŝycie innym, a potem sama zginęła? Traci matkę i od razu zostaje wysłana do szkoły. śadnych Ŝyjących krewnych. Naprawdę pech, pomyślała Eve. śadnego rodzeństwa; oboje rodzice byli jedynakami. Dziadkowie zmarli, nim urodziła się Avril. śadnych danych o ciotkach, wujkach czy dalszych kuzynach. Trochę to dziwne, pomyślała Eve. Prawie kaŜdy ma gdzieś jakichś krewnych. Choćby nie wiem jakich dalekich. Ona nie miała Ŝadnej rodziny, ale zawsze są wyjątki od reguły. Jezu, weźmy chociaŜby Roarke'a. Całe lata Ŝył ze świadomością, Ŝe jest sam jak palec, a tu bum! Okazuje się, Ŝe ma dość krewniaków, by nimi zaludnić małe miasto. Ale z informacji o Avril wynikało, Ŝe jedynymi jej krewnymi jest dwójka dzieci. A więc mając niespełna sześć lat, zostaje osierocona i Icove, jej prawny opiekun, umieszcza ją w jakiejś ekskluzywnej szkole. Zapracowany chirurg,

pochłonięty robieniem kariery zawodowej, wychowujący własnego syna, który miał wtedy... Ile? Jakieś siedemnaście lat. Nastoletni chłopcy mają w zwyczaju pakować się w kłopoty i sprawiać trudności. Ale kiedy Dallas przeglądała informacje o doktorze Willu, okazało się, Ŝe jest równie nieskazitelny, jak jego ojciec. Tymczasem Avril spędziła szesnaście lat właściwie w jednej szkole, co Eve skojarzyło się z odsiadką w więzieniu. Popijając kawę, przypomniała sobie, Ŝe dla niej szkoła była czymś w rodzaju więzienia. Pamiętała, jak niecierpliwie czekała, kiedy stanie się pełnoletnia i w końcu będzie mogła się uwolnić od systemu, który ją wchłonął po tym, jak ją znaleziono w ciemnym zaułku w Dallas. Potem trafiła prosto do Akademii Policyjnej. Musiała przyznać, Ŝe znów znalazła się w innym systemie. Ale sama go sobie wybrała. To była jej decyzja. Czy Avril miała wolny wybór? Przedmiot kierunkowy - sztuka, przedmioty dodatkowe - zajęcia praktyczno - techniczne i teatr. Poślubiła Wilfreda B. Icove'a juniora zaraz po ukończeniu studiów - miał wtedy trzydzieści kilka lat, jego Ŝyciorys był wzorowy, wcześniej nie Ŝył z nikim w konkubinacie. Będzie trzeba zwrócić się o pomoc do Nadine, moŜe dziennikarce uda się dotrzeć do jakichś informacji o Ŝyciu osobistym młodego, bogatego pana doktora. Avril nie pracowała zarobkowo. Została zawodową matką po urodzeniu pierwszego dziecka. Czysta kartoteka. Usłyszała cichy szum butów na aerodynamicznej podeszwie i pociągnęła jeszcze jeden łyk kawy, nim weszła Peabody. - Portret psychologiczny Avril Icove - powiedziała Eve bez Ŝadnych wstępów.

- Nie wiedziałam, Ŝe z samego rana będzie egzamin. - Peabody rzuciła torbę i zmruŜyła oczy. - Elegancka i opanowana - zaczęła. - Kulturalna i dobrze wychowana. Mam ochotę powiedzieć: chodzący ideał. Przyjmując załoŜenie, Ŝe polem jej działalności jest dom, co uwaŜam za wielce prawdopodobne, skoro została zawodową mamą, a jej mąŜ jest zapracowanym lekarzem i biznesmenem, dodałabym, Ŝe ma dobry gust i nie lubi zwracać na siebie uwagi. - Była w czerwonym płaszczu - przypomniała sobie Eve. - Słucham? - NiewaŜne. Dom urządzony ze spokojną elegancją, a ona nosi jaskrawoczerwony płaszcz. - Eve wzruszyła ramionami. - Jeszcze coś? - Uderzyło mnie w niej równieŜ to, Ŝe jest uległa. Eve spojrzała na nią ze zdziwieniem. - Dlaczego tak uwaŜasz? - Kiedy pierwszy raz byliśmy u nich w domu, Icove powiedział jej, co ma zrobić. Nie było to nic w rodzaju: „Ej, ty suko, zabieraj swoje dupsko do kuchni”. Nie poczynał sobie z nią obcesowo, nie było to nawet polecenie, ale w tonie jego głosu słyszało się władczość. On tu rządzi, on podejmuje decyzje. Ona jest jedynie Ŝoną. Peabody z nadzieją spojrzała na kawę, ale mówiła dalej. - Zastanowiło mnie to. Jest przyzwyczajona do tego, Ŝe on wszystkim dyryguje, on podejmuje decyzje. Dlatego to wcale nie takie dziwne, Ŝe była całkowicie oszołomiona, kiedy dowiedziała się o śmierci męŜa. Kto będzie jej teraz mówił, co ma robić? - Ma za sobą szesnaście lat nauki w prywatnej szkole z internatem, którą ukończyła z wyróŜnieniem. - Wiele ludzi doskonale radzi sobie w szkole, a brak im jakichkolwiek umiejętności praktycznych. - Weź sobie kawę, bo ślinka zaczyna ci płynąć po brodzie. - Dzięki.

- Ojciec porzucił rodzinę, matka ma ciągoty misjonarskie, działa gdzieś w dzikich krajach. I tam umiera. - Eve podniosła głos, kiedy Peabody poszła do kuchni. - Jedyne, co ją wiąŜe z Icove'em, to, Ŝe teŜ jest lekarzem. MoŜliwe, Ŝe byli kochankami, ale nie wiem, czy ma to jakieś znaczenie. Eve przechyliła głowę i przyjrzała się zdjęciu Avril na monitorze. Elegancka, pomyślała. Olśniewająca. I na pierwszy rzut oka powiedziałaby, Ŝe delikatna. Ale widziała tamten błysk. I stalowe spojrzenie. - Pojedziemy na miejsce morderstwa - ciągnęła. - Chcę obejrzeć kaŜde pomieszczenie. Porozmawiać z sąsiadami, pozostałymi domownikami. Musimy sprawdzić jej alibi. I chcę wiedzieć, kiedy ostatni raz przed śmiercią teścia była w Centrum. - Czeka nas duŜo pracy - powiedziała Peabody z ustami pełnymi lukrowanego pączka. - Kupiłam po drodze - wymamrotała, kiedy Eve rzuciła jej krzywe spojrzenie. - Gdzie? - Pod literą P w jadłospisie. - Przełknęła pospiesznie. - McNab pojechał z elektroniką, więc dotarł do domu po mnie. Powiedział, Ŝe postawił ich w stan gotowości. Dziś rano zda szczegółową relację Feeneyowi, wyręczy cię. - Nie przejmowała się sprzętem elektronicznym. Nie pociła się na myśl o alarmach, transmisjach, plikach. - Eve pokręciła głową. - Albo jest z lodu, albo nie ma nic, do czego moŜna by się przyczepić. - Nadal skłonna jestem wierzyć, Ŝe chodziło o zdradę. Jeśli Avril jest w to jakoś zaplątana, musiała mieć wspólnika. A nie zabija się dla kogoś, jeŜeli się go nie kocha, chyba Ŝe ten ktoś ma nas w garści. - Albo Ŝe dostaje się za to pieniądze. - Tak, rzeczywiście. RozwaŜałam jeszcze jedną ewentualność. Wiem, Ŝe to mało prawdopodobne, ale co, jeśli teść się za nią uganiał? Wiemy, Ŝe interesował się młodymi kobietami, realizując swój tajny projekt. Była jego pod-

opieczną, więc mógł ją wykorzystywać seksualnie. Potem przekazał ją synowi, Ŝeby... mieć ją pod ręką. MoŜe się nią dzielili. - TeŜ mi to przeszło przez myśl. - A więc co o tym sądzisz? Jest zdominowana przez męŜczyzn, którzy ją wykorzystują. Więc wiąŜe się z kobietą. Uczuciowo, moŜe nawet ją kocha. I wspólnie obmyślają, jak się pozbyć Icove'ów. - Z Dolores? - Tak. Powiedzmy, Ŝe się poznały, pokochały. - Peabody zlizała lukier z palców. - Zastanawiają się, jak zlikwidować obu Icove'ów tak, by Avril pozostała poza wszelkimi podejrzeniami. Dolores mogła wziąć na cel młodego Icove'a, zastawić na niego sidła, uwieść go. - Pokazałam mu jej zdjęcie po tym, jak zamordowano jego ojca. Nawet mu nie drgnęła powieka. - Przyznaję, Ŝe to śmiała teoria, ale całkiem realna. MoŜe przy nim wyglądała inaczej. Zmieniała uczesanie i tak dalej. Nie ma cienia wątpliwości, Ŝe pierwsze morderstwo popełniła Dolores. W identyczny sposób zabito młodego Icove'a, posłuŜono się tym samym narzędziem. Prawdopodobieństwo, Ŝe ma ich obu na sumieniu, wynosi dziewięćdziesiąt osiem procent z kawałkiem. - Dziewięćdziesiąt osiem i siedem dziesiątych. TeŜ to sprawdziłam powiedziała Eve. - Bazując na rym i na moim wewnętrznym przekonaniu, Ŝe Avril jest jakoś w to zamieszana, jestem pewna, Ŝe się znają. Albo Avril ją wynajęła. Czyli Ŝe Dolores nie wyjechała z miasta po popełnieniu pierwszego morderstwa. MoŜe wciąŜ tu jest. Muszę ją odszukać. Drzwi między gabinetami się otworzyły i wszedł Roarke. Antracytowy garnitur, który jeszcze podkreślał jego spręŜystą sylwetkę, dodawał głębi juŜ i tak niesamowicie niebieskim oczom. Włosy zaczesał do tyłu, a lekki uśmiech na urodziwej twarzy sprawiał, Ŝe na jego widok kaŜda kobieta czuła łaskotanie w Ŝołądku.

- Znów zaczęłaś się ślinić - mruknęła Eve do Peabody. - I co z tego? - Czy przeszkodziłem paniom? - RozwaŜamy kilka hipotez - powiedziała mu Eve. - Zaraz jedziemy do komendy. - W takim razie przyszedłem w samą porę. Jak się masz, Peabody? - Świetnie, dziękuję. I chcę podziękować za zaproszenie na Święto Dziękczynienia. śałujemy, Ŝe nie moŜemy z niego skorzystać, ale wybieramy się na parę dni do moich rodziców. - CóŜ, to święto rodzinne. Pozdrów ich ode mnie. Będzie nam ciebie brakowało. Podoba mi się twój naszyjnik. Co to za kamień? Był dość spory, barwy czerwonopomarańczowej. Kiedy Eve go zobaczyła, pomyślała sobie jedynie, Ŝe podczas pościgu prawdopodobnie wybije Delii oko. - Karneol. To dzieło mojej babki. - Naprawdę? - Podszedł bliŜej i ujął wisiorek w rękę. - Śliczna robota. Czy sprzedaje swoją biŜuterię? - Głównie poprzez członków Wolnego Wieku. W sklepach hinduskich i na jarmarkach. To coś w rodzaju hobby. - Tik - tak - mruknęła Eve, więc obydwoje spojrzeli na nią, Peabody speszona, Roarke - rozbawiony. - Podoba mi się - powiedział i wypuścił wisiorek z rąk. - Ale wolę cię w mundurze. - No, cóŜ... - Zarumieniła się, a znajdująca się za nią Eve wzniosła oczy ku sufitowi. - Zaraz sobie pójdę, ale mam coś, co być moŜe was zainteresuje. - Roarke spojrzał na trzymaną przez Peabody filiŜankę, o której Delia zupełnie zapomniała. - Czy mogę prosić o kawę?

- O kawę? - Peabody niemal westchnęła, ale zaraz się opanowała. - Tak, jasne. Zaraz przyniosę. Roarke się uśmiechnął, spoglądając za nią. - Taka partnerka to prawdziwy skarb - oświadczył. - Zawracasz jej w głowie. I robisz to celowo. - Spojrzał z niewinną miną na Ŝonę. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Tak czy inaczej, cieszę się, Ŝe zaprosiłaś ją i McNaba na obiad. Szkoda, Ŝe nie mogą przyjść. Ale wracając do twojego śledztwa, po porannym spotkaniu poszperałem tu i tam. - JuŜ miałeś jakieś spotkanie? - Odbyłem holokonferencję ze Szkocją. RóŜnica czasu wynosi pięć godzin. I wszystkich rozlokowałem. Muszę jeszcze porozmawiać ze swoją ciotką z Irlandii. To wyjaśniało, pomyślała Eve, czemu go nie było tam, gdzie zwykle, kiedy wstała o szóstej. - Znalazłeś dla mnie pieniądze? - W pewnym sensie tak. - Urwał i znów się uśmiechnął do Peabody, która weszła z tacą. - Mam dla ciebie świeŜą kawę, Dallas. - WyraŜaj się jaśniej - powiedziała ze zniecierpliwieniem Eve. Ale Roarke się nie spieszył. Najpierw sam nalał wszystkim kawę. - Dotarłem do duŜych zapisów i regularnych przelewów z róŜnych gałęzi holdingów Icove'a. Na pierwszy rzut oka przejaw niezwykłej hojności i filantropii. Ale po zsumowaniu wszystkiego i głębszej analizie rodzą się wątpliwości. - O jakiej kwocie mówisz? - Do tej pory wytropiłem w ciągu ostatnich trzydziestu pięciu lat prawie dwieście milionów, na które nie znajduję pokrycia w przychodach. Jeśli

człowiek rozdaje taką masę forsy, w jego kieszeniach powinno tu czy tam pojawić się płótno. Nic z tych rzeczy. - Pociągnął łyk kawy. - Co świadczy o dodatkowym źródle dochodów. Ukrytym źródle. - Wszystko na to wskazuje. Podejrzewam, Ŝe jest tego więcej. Dopiero zacząłem grzebać. Ale ciekawe, Ŝe człowiek o lewych dochodach przeznaczał znaczne kwoty na szczytne cele bez rozgłosu, niemal anonimowo. Większość ludzi kupiłaby sobie jakiś zaciszny, ładny kraik. - Anonimowo. - Dokładał starań, by ukryć, Ŝe jest darczyńcą. Wykorzystywał licznych pośredników: trusty, organizacje non profit, fundacje. Pieniądze krąŜą tam i z powrotem między korporacjami i instytucjami. - Wzruszył ramionami. - Moja pani porucznik, domyślam się, Ŝe nie ma pani ochoty słuchać wykładu o rajach podatkowych i tym podobnych. Powiem więc tylko, Ŝe Icove miał doskonałych doradców finansowych i zdecydował się pozbyć tych środków, rezygnując z wszelkich słów uznania z tego tytułu. Albo znacznych odpisów od dochodu. ChociaŜ z drugiej strony nie wykazywał ich w rocznych zeznaniach. - By uniknąć opodatkowania. - W pewnym sensie tak. Lecz nawet urzędowi podatkowemu trudno byłoby cokolwiek z tego wycisnąć, poniewaŜ pieniądze przekazano na cele dobroczynne. Z pewnością mamy jednak do czynienia z naruszeniem obowiązującego prawa. - Czyli musimy znaleźć źródło tych dochodów. - Eve wzięła filiŜankę z kawą i zaczęła krąŜyć po gabinecie. - Zawsze zostaje jakiś ślad. Roarke z zarozumiałą miną wydął usta. - Nieprawda. Nie zawsze. Rzuciła mu spojrzenie spod przymruŜonych powiek. - Ktoś, kto wie, jak zacierać ślady, powinien równieŜ umieć je znajdywać. - Nie przeczę.

- MoŜe zacznijmy od końca - zaproponowała Peabody. - Od tych, którzy dostali pieniądze. - Podaj mi, powiedzmy, pięciu największych beneficjentów - poprosiła Eve Roarke'a. - MoŜesz mi to przekazać do mojego biura w komendzie. - Dobrze. Jak do tej pory największym z nich jest mała prywatna szkoła. - Brookhollow? - Eve mrowie przeszło po skórze. - Brawo, pani porucznik. Brookhollow Academy i związana z nią uczelnia, Brookhollow College. - Bingo. - Eve się uśmiechnęła, bardzo z siebie zadowolona, i znów zwróciła się w stronę ekranu ściennego. - Zgadnij, kto pobierał naukę w tych placówkach. - MoŜe to coś znaczy - zgodziła się Peabody. - ChociaŜ z drugiej strony, mógł tam wysłać swoją podopieczną, poniewaŜ wierzył w tę szkołę i dlatego w nią zainwestował. Albo przekazał im pieniądze, bo uczyła się tam jego podopieczna. - Sprawdź, kiedy powstała szkoła i kto ją załoŜył. Znajdź listę nauczycieli, dyrektorów i czego tam jeszcze. I aktualny wykaz uczniów. Oraz nazwiska uczennic, które uczyły się z Avril Hannson. - Tak jest. - Peabody pospiesznie podeszła do komputera i przystąpiła do pracy. - To dobry trop - powiedziała Eve i spojrzała na Roarke'a. - Z pewnością do czegoś nas doprowadzi. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Ujął ją lekko pod brodę i musnął wargami usta Eve, nim zdąŜyła zaprotestować. - A wracając do spraw prywatnych, chcesz, Ŝebym zadzwonił do Mavis w związku ze Świętem Dziękczynienia? Czas ucieka, a zdaje się, Ŝe w tej chwili ty jesteś bardziej zajęta ode mnie. - Dobry pomysł. - Jeszcze do kogoś?

- Nie wiem. - Zmieszana przestąpiła z nogi na nogę. - MoŜe do Nadine? Feeney prawdopodobnie będzie świętował w gronie rodzinnym, ale sama z nim porozmawiam. - A co z Louise i Charlesem? - Pewnie. Jasne. Naprawdę wydajemy świąteczny obiad? - JuŜ za późno, Ŝeby się wycofać. - Znów ją pocałował. - Bądź ze mną w kontakcie, dobrze? Muszę juŜ iść. - Wrócił do swojego gabinetu i zamknął za sobą drzwi. - Kocham McNaba. Odwracając się w stronę Peabody, Eve czuła, jak jej drŜy mięsień koło prawego oka. - O, rany. Musisz to robić? - Tak. Kocham McNaba - powtórzyła Peabody. - Zajęło mi trochę czasu uświadomienie sobie tego. Ale on jest tym jednym jedynym. Nawet gdybyś padła trupem i Roarke uznałby, Ŝe mogłabym go pocieszyć, uprawiając z nim seks, prawdopodobnie bym mu odmówiła. Prawdopodobnie. Zresztą nawet gdybyśmy to zrobili, i tak kochałabym McNaba. - Przynajmniej jestem martwa w twoich seksualnych fantazjach. - UwaŜam, Ŝe tak jest uczciwie. Nie oszukałabym swojej partnerki. Więc prawdopodobnie nie poszłabym do łóŜka z Roarkiem, gdyby nadarzyła się okazja, chyba Ŝe zarówno ty, jak i McNab zginęlibyście w jakimś nieszczęśliwym wypadku. - Dziękuję, Peabody. Czuję się teraz znacznie lepiej. - I prawdopodobnie przez wzgląd na przyzwoitość odczekalibyśmy trochę. Na przykład dwa tygodnie. Jeśli zapanowalibyśmy nad sobą. - Coraz lepiej - mruknęła Eve. - Właściwie w ten sposób uczcilibyśmy was i naszą miłość do was obojga. - MoŜe to wy zginiecie w nieszczęśliwym wypadku - odcięła się Eve. Wtedy ja i McNab... Nie, Jezu. Nie. - Wyraźnie się wzdrygnęła. - Nie kocham cię aŜ tak.

- CóŜ, niezbyt to miłe. I Ŝałuj, bo McNab jest niesamowity w te klocki. - Zamknij się. Oszczędź mi szczegółów. - Brookhollow Academy - powiedziała Peabody tonem pełnym godności. - ZałoŜona w dwa tysiące dwudziestym drugim roku. - Zaledwie parę lat przed narodzinami Avril? Kto jest załoŜycielem? Rzuć dane na ekran. - Ekran numer jeden. - Prywatna placówka oświatowa - przeczytała Eve. - Dla dziewcząt. Tylko dla dziewcząt. ZałoŜona przez Jonaha Delecourta Wilsona. Ściągnij o nim informacje, Peabody. - JuŜ się robi. -

Klasy

od

pierwszej

do

dwunastej,

internat.

Uznana

przez

Międzynarodowe Stowarzyszenie Szkół NiezaleŜnych. Zajmuje trzecie miejsce w Stanach, piętnaste na świecie. Kampus o powierzchni trzydziestu hektarów. Całkiem spory. Stosunek liczby uczniów do nauczycieli sześć do jednego. - PowaŜne, indywidualne traktowanie. - Przygotowanie do studiów, pełne zakwaterowanie dla uczniów i nauczycieli. MłodzieŜ z całego świata. Hm, zgrabny frazes. Stawiamy wysokie wymagania, ale zarazem pomagamy. Ple, ple. Fundacja Brookhollow College i ple, ple na ten temat. Czesne... Matko Przenajświętsza. - Rany! - Oczy Peabody zrobiły się wielkie. - Za jeden semestr! Za jeden semestr dla uczennic pierwszej klasy! - Zrób porównanie z innymi czołowymi szkołami z internatem. - Tak jest. Dallas, czego właściwie tu szukamy? - Nie wiem. Ale coś z pewnością znalazłyśmy. Czesne w Brookhollow jest dwukrotnie wyŜsze niŜ w podobnych placówkach. - Mam dane załoŜyciela. Jonah Delecourt Wilson, urodzony dwunastego sierpnia tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego czwartego roku. Zmarł szóstego

maja dwa tysiące pięćdziesiątego szóstego roku. Miał tytuł doktora medycyny przeczytała Peabody. - Znany z badań i prac w dziedzinie genetyki. - Naprawdę? Hm. - W czerwcu tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku poślubił Eve Hannson Samuels. Nie mieli dzieci. Samuels - teŜ pani doktor zginęła trzy lata wcześniej niŜ jej mąŜ, w katastrofie prywatnego wahadłowca. - Hannson. Tak brzmi panieńskie nazwisko Avril. Muszą być spokrewnione. - Wilson załoŜył szkołę, przez pięć lat był jej dyrektorem, potem stery przejęła jego Ŝona. Zajmowała to stanowisko do śmierci. Obecnie dyrektorką jest niejaka Evelyn Samuels, bratanica swojej poprzedniczki i jedna z pierwszych absolwentek Brookhollow College. - Czyli rodzinny interes. ZałoŜę się, Ŝe jeśli ktoś pompuje pieniądze w taką placówkę, ma z tego jakieś dodatkowe korzyści. Na przykład laboratorium do swojej dyspozycji. Albo prawo umieszczania w szkole swoich pacjentek. Zapewnia im świetne wykształcenie, jednocześnie prowadząc obserwacje. Genetyk, chirurg plastyczny i prywatna szkoła z internatem tylko dla dziewcząt. Jeśli dobrze wymieszać, co się otrzyma? - Hm. Naprawdę bardzo wysokie czesne? - Idealne kobiety. Manipulacja genami, chirurgiczne usuwanie wszelkich niedociągnięć natury, określony program nauczania. - Jezu, Dallas. - Tak, ładny pasztet. MoŜe to kant do kwadratu, jeśli posunąć się krok dalej w spekulacjach i uznać, Ŝe absolwentki mogły być „lokowane” za niebotycznie wysokie honoraria u zainteresowanych osób. Kiedy wczoraj wieczorem rozmawiałam z Avril, powiedziała mi, Ŝe była tym, czego chciał Will Icove. Po prostu. Czy kochający tatuś nie chciałby dać swemu jedynakowi tego, czego ten pragnął? - Trochę to trąci fantastyką naukową, Dallas. - DNA.

- I? - Dolores Noch - Alveres. DNA. ZałoŜę się, Ŝe ten pseudonim to mały Ŝart. - Zadzwonił jej komunikator. - Dallas - rzuciła do słuchawki. - Jak na razie mam opasły tom na temat seniora. W związku z ostatnimi wydarzeniami przygotowuję podobny o juniorze. Co się dzieje, Dallas? - spytała Nadine. - Czy w twoich materiałach jest coś, co dotyczy związku Icove'a z niejakim doktorem Jonahem D. Wilsonem? - Zabawne, Ŝe pytasz. - Spojrzenie Nadine stało się ostrzejsze. - Obaj nieśli pomoc ofiarom wojen miejskich. Zaprzyjaźnili się, zostali wspólnikami. Pomagali zakładać ośrodki rehabilitacyjne dla dzieci podczas wojny i po jej zakończeniu. Jest więcej na ten i inne tematy, ale musiałabym głębiej pokopać. Wydaje mi się, Ŝe ich działalność spotkała się z krytyką Amerykańskiego Towarzystwa Lekarskiego, prowadzono jakieś wewnętrzne dochodzenia, ale wszystko to jest głęboko ukryte. - Dotrzyj do tego. Jeśli przeczucie mnie nie myli, moŜe otrzymasz najlepszy materiał na artykuł w swojej karierze zawodowej. - Nie igraj z moimi uczuciami, Dallas. - Prześlij mi wszystko, co masz. I szukaj dalej. - Daj mi coś, co mogłabym opublikować. Potrzebne mi... - Jeszcze na to za wcześnie. Muszę kończyć. Aha, spodziewaj się telefonu od Roarke'a. Chcemy cię zaprosić na Święto Dziękczynienia. - Tak? Super. Mogę przyjść z osobą towarzyszącą? - Chyba tak. To na razie. Rozłączyła się. - Chodźmy jeszcze raz przyjrzeć się domowi Icove'a. Peabody zapisała pliki i wstała od komputera. - Pojedziemy do New Hampshire? - Nie zdziwiłabym się. W okazałym domu tuŜ nad morzem Ŝaluzje w przeszklonych ścianach zapewniały domownikom pełną prywatność i ochronę

przed intruzami. Kiedy patrzyło się przez nie na wodę, miała delikatny, szaroniebieski kolor i ciągnęła się aŜ po horyzont. Właśnie tak by to namalowała, pomyślała. Pustka, spokój, przestrzeń, tylko ptaki kroczące dumnie brzegiem. Znów zacznie malować i to w zdecydowanych barwach. Koniec ze stonowanymi, ślicznymi portretami, jej obrazy będą szalone i mroczne, jaskrawe i śmiałe. Jej Ŝycie - juŜ wkrótce - teŜ będzie takie. Właśnie tak wyobraŜała sobie wolność. - Chciałabym, Ŝebyśmy mogły tu Ŝyć. Byłabym szczęśliwa, gdybyśmy mogły tu mieszkać. Mogłybyśmy tu mieszkać z dziećmi i niczego nie udawać. - MoŜe kiedyś, gdzieś. - Nie nazywała się Dolores, tylko Deena. Miała teraz ciemnorude włosy i zielone oczy. JuŜ popełniła zabójstwo i jeszcze będzie zabijała, ale nie dręczyły jej wyrzuty sumienia. - Kiedy to się skończy, kiedy zrobimy wszystko, co w naszej mocy, trzeba będzie sprzedać ten dom. Ale są inne domy tuŜ nad morzem. - Wiem. Po prostu mi smutno. - Odwróciła się i uśmiechnęła. - ChociaŜ nie mam powodu do smutku. Jesteśmy wolne. A przynajmniej tak bliskie niezaleŜności, jak jeszcze nigdy w Ŝyciu. Deena podeszła do kobiety, którą uwaŜała za swoją siostrę, i ujęła jej ręce. - Boisz się? - Trochę. Ale zarazem jestem przejęta. I smutno mi. Nic na to nie poradzę. Kochałam go, Deena. Nawet jeśli początki naszej znajomości były osobliwe, kochałam go. - Tak. Spojrzałam mu w oczy, kiedy mu wbijałam skalpel w serce, i widziałam w nich miłość. Chorą, samolubną i niedobrą, ale miłość. Nie mogłam sobie pozwolić na to, Ŝeby o tym myśleć. - Wzięła głęboki oddech. - CóŜ, nauczono mnie, jak to robić, jak zdławić w sobie wszelkie uczucia i wykonać zadanie. Ale potem... - Zamknęła oczy. - Pragnę spokoju, Avril. Dni

wypełnionych wyłącznie ciszą i spokojem. Tak długo na to czekałam. Wiesz, o czym marzę? Avril ścisnęła palce Deeny. - Nie. - O małym domku, właściwie chatce. Z ogrodem pełnym kwiatów i drzew oraz śpiewających ptaków. Z duŜym, poczciwym psiskiem. I o męŜczyźnie, który będzie mnie kochał. Marzę o takich dniach, pełnych spokoju, bez wojen i zabijania. Marzę o tym, Ŝeby przestać się ukrywać. - Wszystko to będziesz miała. Ale kiedy Deena oglądała się wstecz, rok po roku widziała tylko ukrywanie się i śmierć. - Przeze mnie stałaś się morderczynią. - Nie. Nie. - Avril nachyliła się i pocałowała ją w policzek. - Dałaś mi wolność. - Podeszła do przeszklonej ściany. - Znów będę malować. Malować naprawdę. Poczuję się lepiej. Będę stanowiła oparcie dla dzieci. Biedactwa. Zabierzemy je stąd, jak tylko będzie moŜna. Wywieziemy je za granicę, przynajmniej na jakiś czas. Gdzieś, gdzie będą mogły swobodnie dorastać. Nie tak, jak my. - Policja będzie chciała jeszcze raz z tobą porozmawiać. Będzie zadawała więcej pytań. - Nie szkodzi. Wiemy, co robić, co mówić. Zresztą prawie wszystko to prawda, więc nie jest to takie trudne. Wilfredowi spodobałaby się ta porucznik Dallas. Jest bystra i bezpośrednia. Polubiłybyśmy ją, gdybyśmy mogły. - Musimy się przy niej mieć na baczności. - Tak. I to bardzo. Jaki lekkomyślny okazał się Wilfred, jakim był egoistą, Ŝe trzymał pliki w domu. Gdyby Will o tym wiedział... Biedny Will. Ale i tak zastanawiam się, czy nie jest lepiej, Ŝe Dallas wie o tym przedsięwzięciu. Albo Ŝe w ogóle coś wie. MoŜemy zaczekać, przekonać się, czy rozwikła tę zagadkę. MoŜe to za nas dokończyć. - Nie moŜemy ryzykować. Nie, kiedy zaszłyśmy juŜ tak daleko.

- Chyba masz rację. Będzie mi ciebie brakowało - powiedziała Avril. śałuję, Ŝe nie moŜesz zostać. Będę się czuła samotna. - Nigdy nie będziesz samotna. - Deena podeszła do niej i ją objęła. Będziemy codziennie ze sobą rozmawiały. To juŜ nie potrwa długo. Skinęła głową. - To okropne pragnąć czyjejś śmierci. Chcieć, Ŝeby nastąpiło to szybko. W pewnym sensie jest jedną z nas. - JuŜ nie... Jeśli w ogóle kiedykolwiek była. - Deena się odsunęła i pocałowała swoją siostrę w oba policzki. - Bądź dzielna. - UwaŜaj na siebie. Przyglądała się, jak Deena wkłada na głowę niebieski kapelusz bez ronda, ciemne okulary na nos, bierze torbę na ramię. Potem wyślizgnęła się przez szklane drzwi, szybko przeszła przez taras i zbiegła po schodach na plaŜę. Ruszyła przed siebie, zwykła kobieta, spacerująca brzegiem morza w listopadowy dzień. Nikt się nie dowie, skąd się wzięła. Ani co zrobiła. Przez długi czas były tylko fale, piasek i ptaki. Potem zabrzmiało ciche pukanie do drzwi pokoju Avril. Kobieta równie cicho poleciła zwolnić blokadę. Na progu stała mała dziewczynka o jasnych włosach i delikatnych rysach, jak u jej matki. Pocierała oczy. - Mamusiu... - Tak, skarbie, tak, moja malutka. - Czując w sercu falę miłości, podbiegła, by wziąć dziewczynkę na ręce. - Tatuś... - Wiem. Wiem. - Pogłaskała córeczkę po włoskach, pocałowała jej wilgotny policzek. - Wiem. Ja teŜ za nim tęsknię. I co najdziwniejsze, mówiła najszczerszą prawdę.

ROZDZIAŁ 11 Eve starała się o niczym nie myśleć, próbując sobie wyobrazić, jak to mogło wyglądać. Cichy dom. Znajomy. Sama otworzyła sobie drzwi. Sama poszła do Centrum. Bez niczyjej pomocy zabiła Icove'a. Zajrzała do kuchni. Po co ten półmisek? - zadała sobie pytanie, idąc tak, jak przypuszczała, Ŝe szedł zabójca. By odwrócić uwagę. To musiał być ktoś, kogo znał. Czy znał równieŜ zabójcę swego ojca, ale to zataił? Postała chwilę w kuchni, rozglądając się. - SłuŜąca nie połoŜyła owoców i serów na półmisku. Mało prawdopodobne, by zrobił to Icove. - MoŜe spodziewał się jej wizyty - zasugerowała Peabody. - Dlatego wyłączył androidy. - Niewykluczone. Ale czemu pozamykał dom na wszystkie spusty? Skoro się spodziewał gościa, dlaczego włączył alarm? MoŜe zadzwoniła do niego, kiedy juŜ włączył alarm i dezaktywował androidy. Zszedł na dół, sam ją wpuścił do środka. MoŜe byśmy coś przekąsili? Ale odrzuciła tę wersję. - Sądząc po tym, jak leŜał na kanapie w swoim gabinecie na górze, nikogo nie podejmował. Raczej wyglądało to tak, jakby miał ochotę się odpręŜyć. Spróbujmy sobie wyobrazić, co się wydarzyło, wychodząc z tego załoŜenia. Kobieta wchodzi do domu, zna kod albo ma wolny dostęp. Idzie tutaj, układa owoce i sery na półmisku. Wie, Ŝe Icove jest na górze. - Skąd to wie? - Bo go zna. Jeśli nie jest stuprocentowo pewna, moŜe z łatwością to sprawdzić na domowym skanerze. I prawdopodobnie to zrobiła. Ja teŜ bym tak postąpiła. Upewniła się nie tylko, gdzie przebywa, ale równieŜ czy jest sam w domu. Sprawdziła teŜ, czy androidy są wyłączone. Niesie półmisek na górę.

Odwróciła się i skierowała tam, skąd przyszła. Czy była zdenerwowana? - intrygowało Eve. Czy półmisek brzęczał na tacy? Czy teŜ była spokojna jak Ocean Lodowaty? Przed drzwiami do gabinetu Eve udała, Ŝe trzyma tacę, i przechyliła głowę. - Jeśli zamknął się w środku, wydałaby polecenie, by odblokować zamki i otworzyć drzwi. Raczej nie odstawiła tacy, by mieć wolne ręce. Niech elektronicy rzucą na to okiem i wydadzą swoją opinię. - Zapisałam. Eve weszła do gabinetu i rozejrzała się po pokoju. - Nie zobaczył jej, przynajmniej nie od razu. Usłyszałby ją, gdyby nie spał, ale leŜał tyłem do drzwi. Przechodzi przez pokój, stawia tacę. Czy coś powiedziała? „Przyniosłam małe co nieco. Musisz jeść, dbać o siebie”. Widzisz, tak zachowałaby się Ŝona. Nie powinna była zawracać sobie głowy tacą. To błąd. Eve przysiadła na kanapie mniej więcej w połowie jej długości. Starała sobie przypomnieć, jak leŜały zwłoki Icove'a. - Jeśli usiadła w taki sposób, nie mógł się podnieść. I znowu to typowe Ŝonine zachowanie. Nie czuł się zagroŜony. W tej sytuacji wystarczyło, Ŝeby... Pochyliła się, zaciskając dłoń tak, jakby trzymała w niej nóŜ, i zamarkowała cios. - Z zimną krwią. - Tak, ale nie do końca. Obraz mąci ten półmisek. MoŜe dodała do jedzenia środek usypiający, tak na wszelki wypadek. A moŜe powodowało nią poczucie winy. Chciała po raz ostatni nakarmić swojego męŜczyznę. Za pierwszym razem nie wymyśliła nic takiego. Weszła, zrobiła, co miała zrobić, wyszła. śadnych zbędnych elementów. Znów wstała. - Wszystko poza tym jest racjonalne. Zamyka za sobą drzwi, bierze dyskietki, ponownie włącza alarm. Ta taca coś mi próbuje powiedzieć.

Wypuściła powietrze z płuc. - Roarke teŜ ma takie zagrania. Wpycha we mnie jedzenie. To u niego odruchowe. Jeśli jestem zmęczona albo zdenerwowana, podsuwa mi pod nos miseczkę albo talerz czegoś dobrego. - Kocha cię. - Masz rację. Ktokolwiek to zrobił, darzył go uczuciem. Coś ich łączyło. Obeszła pokój. - Wracajmy do Icove'a. Dlaczego się tu zamknął? - śeby pracować. - Tak. Ale się kładzie. Jest zmęczony, moŜe lepiej mu się myśli, kiedy leŜy na kanapie. Coś w tym stylu. - Zajrzała do przylegającej do gabinetu łazienki. - Dość tandetna jak na taki elegancki dom. - Sąsiaduje z gabinetem, jest do niej dostęp tylko stąd. Nie potrzebował tu luksusów. - Nieprawda - zaoponowała Eve. - Spójrz na ten gabinet. Przestronny, elegancko umeblowany, pełen dzieł sztuki. Jego prywatna łazienka w Centrum jest większa od tej, a przecieŜ to jego dom. Zaintrygowana weszła do łazienki. - Coś mi tu nie gra, Peabody. Pospiesznie wybiegła i weszła do gabinetu Avril, sąsiadującego z łazienką po drugiej stronie. Peabody podąŜyła za nią. Gapiła się na ściany zawieszone dziełami sztuki, na mały stolik z dwoma krzesłami dokładnie pośrodku pokoju. - Coś tu jeszcze jest pomiędzy tą ścianą i wanną. - Eve wróciła do łazienki doktora i uwaŜnie przyjrzała się małej szafie wnękowej na ręczniki i środki czystości. Otworzyła jej drzwiczki. Uderzyła pięścią w plecy szafy. - Słyszałaś? - Solidne. CięŜkie. Prawdopodobnie wzmocnione. A niech mnie! Znalazłyśmy tajne pomieszczenie, Dallas.

Szukały mechanizmu, macając ściany, półki. W końcu Eve przykucnęła, zaklęła pod nosem i wyciągnęła komunikator. - Czy znajdziesz wolną chwilkę między opracowywaniem strategii zawładnięcia całym światem a wykupywaniem wszystkich indyków w kraju? - Być moŜe. Jeśli będę miał odpowiednią zachętę. - Znalazłam tajne pomieszczenie. Nie wiem, jak się do niego dostać. Prawdopodobnie drzwi są zabezpieczone elektronicznie. Mogę zadzwonić do wydziału przestępstw elektronicznych, ale skoro jesteś jeszcze w domu, masz bliŜej. - Poproszę adres. Podyktowała mu. - Będę za dziesięć minut. Eve rozsiadła się wygodnie na podłodze. - Czekając na niego, sprawdzę alibi pani Icove. Zechciałabyś porozmawiać z sąsiadami? - Nie ma sprawy. Eve zadzwoniła, nie podnosząc się z podłogi, i wcale się nie zdziwiła, kiedy się okazało, Ŝe świadkowie potwierdzili alibi Avril. Zadzwoniła równieŜ do lodziarni w Hamptons, do której Avril - według jej słów - zabrała dzieci. I znów się nie zdziwiła, kiedy słowa pani Icove potwierdziły się co do joty. - Cholernie dobrze się przygotowałaś - mruknęła i wstała z podłogi, po czym zeszła na dół. Skontaktowała się z Morrisem. - Właśnie miałem do ciebie dzwonić, Dallas. Zawartość Ŝołądka zgadza się z tym, co według posiadanych przez nas zeznań ofiara spoŜyła jako ostatni posiłek. Badanie toksykologiczne wykazało obecność blokera. To powszechnie zaŜywany środek. I słabego leku usypiającego. Oba zaŜyte mniej więcej na godzinę przed śmiercią. - Co to znaczy „słabego”?

- Po jego zaŜyciu facet poczuł się odpręŜony, trochę senny. Połknął zwykłą dawkę obu medykamentów. Stosuje się je, kiedy dokucza nam silny ból głowy i chcemy odpocząć. - Pasuje. - Przypomniała sobie, w jakiej pozycji Icove leŜał na kanapie. Tak, pasuje. Jeszcze coś? - śadnych innych urazów. Zdrowy męŜczyzna, doskonały stan fizyczny. Był przytomny w chwili śmierci, ale zamroczony. Identyczne narzędzie zbrodni, jeden cios prosto w serce. Otworzyły się drzwi i wszedł Roarke. - Dobra. Dziękuję, Ŝe się pospieszyłeś. Do zobaczenia. Nie musiałeś otwierać zamków wytrychem - zwróciła się do Roarke'a. - Zrobiłem to, Ŝeby nie wyjść z wprawy. Piękny dom. - Przyjrzał się urządzeniu holu i salonu. - MoŜe nieco zbyt tradycyjny wystrój, bardzo konserwatywny, ale piękny w swoim stylu. - Nie omieszkam zamieścić tego w swoim raporcie. - Pokazała palcem schody i zaczęła wchodzić na górę. - A propos, dobre zamki - powiedział od niechcenia. - Ich otwarcie zajęłoby mi więcej czasu, gdyby ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych juŜ przy nich nie majstrowali. Paru sąsiadów przyglądało mi się uwaŜnie. Przypuszczam, Ŝe wzięli mnie za gliniarza. Niesamowite. Spojrzała na niego, przystojniaka w garniturze za dziesięć tysięcy dolarów. - Wykluczone. To tutaj. Rozejrzał się po gabinecie. Zobaczył proszek pozostawiony przez ekipę zabezpieczającą ślady, zauwaŜył, Ŝe zabrano komputery i łącza. Są juŜ w wydziale przestępstw elektronicznych, domyślił się. - Najcenniejsze są tu obrazy. Podszedł do szkicu kredą przedstawiającego rodzinę. Icove siedział na podłodze, jedną nogę miał wyprostowaną, obok niego Ŝona, z głową przechyloną ku jego ramieniu, z nogami wyciągniętymi w bok. Dzieci siedziały przed nimi.

- Piękne, pełne miłości dzieło. Urocza rodzinka. Młoda wdowa jest utalentowana. - Bo ja wiem. - Eve stanęła obok niego i uwaŜnie przyjrzała się portretowi. - Pełne miłości? - Zwróć uwagę na to, jak siedzą, na światło, na mowę ciała. Wszystko nasuwa skojarzenia ze szczęściem. - Dlaczego człowiek zabija to, co kocha? - Powodów jest niezliczone mnóstwo. - Masz rację - zgodziła się z nim Eve i ruszyła ku łazience. - Według ciebie ona to zrobiła. - Wiem, Ŝe miała w tym swój udział. Na razie nie dysponuję Ŝadnymi dowodami, ale swoje wiem. - Wsunęła kciuki do kieszeni i skinęła głową. - To tam, za tą szafą wnękową. Podobnie jak wcześniej Eve, Roarke przyjrzał się pomieszczeniu. - Rzeczywiście. - Wyjął z kieszeni jakieś małe urządzenie. Kiedy je włączył, ukazał się cienki, czerwony promień światła. Roarke omiótł promieniem ściany i półki. - Co robisz? - Ciiii... Usłyszała cichutkie brzęczenie, które emitował zagadkowy przyrząd. - Za tą ścianą jest stal - powiedział Roarke, patrząc na odczyt. - Domyśliłam się tego i bez pomocy tej twojej zabawki. Leciutko uniósł brew, przysunął się bliŜej i nacisnął kilka klawiszy na przyrządzie. Brzęczenie przemieniło się w wolne, rytmiczne pikanie. Przesuwał promień światła centymetr po centymetrze. Eve ze zniecierpliwienia aŜ zazgrzytała zębami. - A co, jeśli... - Ciii... - polecił jej znów. Eve się poddała i kiedy usłyszała, jak otwierają się drzwi frontowe, wyszła na spotkanie Peabody.

- Dorwałam kilku sąsiadów. Nikt nie widział niczego podejrzanego. Są wstrząśnięci i wielce zaniepokojeni tym, co spotkało Icove'a. Według mieszkańców sąsiedniego domu była to miła, szczęśliwa rodzina. Złapałam Maude Jacobs, nim wyszła do pracy. Uczęszcza do tego samego klubu fitness co Avril Icove, czasami razem ćwiczyły. Potem szły na sok warzywny. Opisała ją jako sympatyczną, szczęśliwą kobietę, dobrą matkę. Co parę miesięcy zapraszali się na kolację. Nigdy nie zauwaŜyła oznak Ŝadnych tarć. - Peabody spojrzała na górę. - Pomyślałam sobie, Ŝe wrócę, kiedy zobaczyłam, Ŝe juŜ jest Roarke. Obejrzę ten pokój, nim porozmawiam z pozostałymi sąsiadami. - Właśnie nad tym pracuje. Wezwiemy ludzi z elektronicznego - ciągnęła, kiedy szły do gabinetu Icove'a. - KaŜemy im sprowadzić... Mniejsza o to. Plecy szafy były otwarte. A raczej drzwi, poprawiła się Eve. Miały grubość

około

piętnastu

centymetrów,

widać

było

teraz

szereg

skomplikowanych zamków po wewnętrznej stronie. - A niech mnie - powiedziała Peabody, podchodząc do otworu. Roarke, znajdujący się w środku, odwrócił się i rzucił jej szeroki uśmiech. - To dawny schron, przemieniony w tajny gabinet. Kiedy się wejdzie do środka, zamknie drzwi na wszystkie spusty, nikt z zewnątrz się tu nie dostanie. Cała elektronika działa niezaleŜnie. - Wskazał wąską ścianę wypełnioną monitorami. - MoŜna stąd obserwować wszystko, co się dzieje w domu i na zewnątrz. Są zapasy Ŝywności. MoŜna tu przetrwać włamanie do domu, a moŜe nawet i wybuch bomby atomowej. - Pliki. - Eve spojrzała na pusty monitor komputera. - Dostępu do komputera broni hasło, jest teŜ zabezpieczony na wypadek uszkodzenia. Mógłbym się do niego włamać, ale... - Zabierzemy go stąd - przerwała mu Eve. - Nie chcę, Ŝeby obrona zakwestionowała dowody rzeczowe. - MoŜesz to zrobić, ale zapewniam cię, Ŝe twardy dysk prawdopodobnie juŜ wyczyszczono. I nie znalazłem tu Ŝadnych dyskietek.

- Albo zniszczył je w pierwszej kolejności, albo ona je zabrała. Jeśli to drugie, to znaczy, Ŝe wiedziała o tym pomieszczeniu. śona wiedziałaby o nim. Nawet gdyby Icove ukrył to przed nią, i tak by wiedziała. Między innymi dlatego, Ŝe jest malarką. Zna się na symetrii, wymiarach, równowadze. A łazienka jest pozbawiona proporcji. Obrzuciła pomieszczenie uwaŜnym spojrzeniem, wyszła z niego, jeszcze raz przyjrzała się gabinetowi. - Nie zamierzał zniszczyć dyskietek - uznała. - Jest zbyt zorganizowany, zbyt podobny do swojego ojca. I wiesz co, ten projekt to było dzieło ich Ŝycia. Traktowali go jak misję. Will Icove nie przypuszczał, Ŝe zginie, poza tym miał ten tajny schowek. Czuł się zupełnie bezpieczny. Czuł się w pełni bezpieczny, ale ja zaczęłam zadawać pytania i uświadomił sobie, Ŝe informacje, przechowywane przez jego ojca, były wprawdzie zakodowane, ale dostęp do nich jest dość łatwy. MoŜe więc sprawdził to pomieszczenie, tak dla upewnienia się. - Jeśli znał kobietę, która zabiła jego ojca, mógł się obawiać, Ŝe pojawi się teŜ u niego? - Peabody wyszła z pomieszczenia razem z Eve. - I moŜe dlatego wysłał Ŝonę z dziećmi na wieś. Dla ich bezpieczeństwa. - Jeśli facet myśli, Ŝe ma nóŜ w sercu, to się trochę poci. On był spokojny. Był wkurzony, bo zaczęłam się czepiać jego ojca. Był zdenerwowany, moŜe nawet się bał, Ŝe śmierć ojca ma związek z tym, czym się zajmowali, i mogę im wszystko popsuć. Ale jeśli ktoś się boi o swoje Ŝycie, to ucieka i gdzieś się chowa. Nie siedzi w domu i nie bierze środka uspokajającego. Zwykłego, słabego. Wiem to od Morrisa - powiedziała Eve, nim Peabody zdąŜyła jej zadać pytanie. - Jeśli były tu dyskietki - dodała - teraz ma je zabójca. Pytanie tylko, co zawierały? I dlaczego tak jej na nich zaleŜało? - Odwróciła się do Roarke'a. Spójrzmy na to od tej strony. Chcesz wyeliminować jakąś instytucję, jakąś firmę. Zniszczyć albo przejąć, wszystko jedno. Co byś zrobił?

- Jest kilka moŜliwości. Ale najszybszą, najbardziej bezwzględną metodą byłoby odcięcie jej głowy. Kiedy zniszczyć mózg, człowiek pada. - Tak, coś w tym rodzaju. - Eve ponuro wygięła usta. - Obaj Icove'owie to łebscy faceci. Ale i tak chce się zdobyć wszystkie dane, wszystkie informacje, jakie tylko istnieją. Szczególnie te wewnętrzne. Nie prowadzili tego sami. Dobrze byłoby poznać pozostałych graczy. Nawet jeśli się zna ich wszystkich bądź niektórych, pragnie się zdobyć kompletne dane. I zatrzeć za sobą ślady. - Myślisz, Ŝe morderca zlikwiduje teraz pozostałe osoby zaangaŜowane w to przedsięwzięcie? Skinęła głową. - Dlaczego teraz mieliby zrezygnować? Peabody, ściągnij tu ekipę techników od zabezpieczania śladów. Potem pojedziemy do komendy. Mamy duŜo materiałów do przeczytania. Zaczęła schodzić po schodach, kiedy Peabody zadzwoniła po techników. - Aha, Nadine będzie na naszym świątecznym obiedzie - poinformowała Eve Roarke'a. - MoŜe z osobą towarzyszącą. - Świetnie. Rozmawiałem z Mavis. Powiedziała, Ŝe przyjdzie z Leonardem, dzwoniąc. - Dzwoniąc czym? - Przypuszczam, Ŝe dzwonkami. - Nic nie rozumiem. Dlaczego mieliby przyjść do twojego domu z dzwonkami? CóŜ za zwariowany pomysł. - Mhm. Aha, Peabody, Mavis poprosiła, Ŝe gdybym rozmawiał z tobą przed nią... Nie, powiem to, jak naleŜy. Jeśli złapię cię, nim ona cię wywoła, to mam ci powiedzieć, Ŝe jest umówiona z Triną. Jeśli cię to kręci, przyjdź dziś wieczorem do Dallas. Eve zbladła jak ściana. - Jak to: „do Dallas”? Trina? O, nie!

- No, no. - Roarke uspokajająco poklepał ją po dłoni. - Bądź dzielny, mój Ŝołnierzyku. Ale Eve rzuciła się na Peabody jak pantera. - Coś ty znowu wymyśliła? - Ja tylko... Ja tylko pomyślałam sobie, Ŝeby coś zrobić z włosami. Wspomniałam o tym Mavis. - Och! Och! Ty suko. Zabiję cię. Gołymi rękami cię wypatroszę, a potem uduszę twoimi własnymi flakami. - Czy mogłabym najpierw przedłuŜyć sobie włosy? - Delia próbowała to obrócić w Ŝart. - Sama ci przedłuŜę włosy. - MoŜe rzuciłaby się na nią, ale Roarke objął ją w pasie od tyłu i przytrzymał. - Lepiej uciekaj - poradził Peabody, która juŜ wybiegała z gabinetu. - MoŜesz zawsze zabić Trinę - zaproponował Roarke. - Chyba nie da rady jej zabić. - Eve pomyślała o specjalistce od włosów i cery, prawdopodobnie jedynej istocie na Ziemi i poza ziemskim globem, która wprawiała ją w popłoch. - Chodźmy. Na razie nie zabiję Peabody, bo jest mi potrzebna. Roarke okręcił ją i objął. - Czy ma pani jeszcze jakieś Ŝyczenia, pani porucznik? - Dam ci znać. Na ulicy nie było ani śladu Peabody. Eve pomachała Roarke'owi na poŜegnanie i usiadła na schodach, Ŝeby zaczekać na ekipę techników. PoniewaŜ i tak miała zepsuty cały dzień perspektywą wieczornych zabiegów upiększających, zadzwoniła do laboratorium i odbyła rozmowę z głównym technikiem, Dickiem Berenskim, zwanym powszechnie Baranim Łbem. - Owoce były czyste... I przepyszne. - Na monitorze pojawiła się jego chuda twarz. - Sery, krakersy, herbata, wszystko. Ser krowi i kozi. Pierwsza klasa. Miał pecha, Ŝe zginął, zanim zdąŜył zjeść.

- Zjadłeś moje dowody rzeczowe? - Tylko spróbowałem. Poza tym to Ŝadne dowody, bo ofiara ich nie tknęła. Mam parę kosmyków blond włosów. Nietlenionych. Jeden był na jego swetrze, dwa - na kanapie. Nic na narzędziu zbrodni. Na tacy z jedzeniem teŜ nic. Nic na jedzeniu, talerzu, serwetce, sztućcach. Nigdzie nic. śadnych odcisków, pomyślała Dallas, kiedy się rozłączyła. Jeśli Icove sam przyniósł tacę, powinien na czymś zostawić swoje odciski. Stanowiło to więc dodatkowe potwierdzenie teorii Eve. - Pani porucznik... Jej partnerka stała na chodniku w bezpiecznej odległości, gotowa w kaŜdej chwili do ucieczki. - Rozmawiałam z kolejnym sąsiadem. Usłyszałam to samo. I sprawdziłam oświadczenie słuŜącej dotyczące rozkładu zajęć domowników. - Peabody, dlaczego nie usiądziesz obok mnie? - Dziękuję, ale muszę rozprostować nogi. - Tchórz. - To nie ulega kwestii. - Przybrała wielce przepraszająca minę. Naprawdę nic nie zrobiłam. To właściwie nie moja wina. Przypadkiem wpadłam na Mavis, powiedziałam jej, Ŝe zastanawiam się, czyby nie zrobić czegoś z włosami, a ona bardzo się zapaliła do tego pomysłu i od razu wzięła sprawy w swoje ręce. - Nie mogłaś ostudzić zapędów cięŜarnej kobiety? - Jest gruba, ale energiczna. Daruj mi Ŝycie. - W tej chwili mam zbyt duŜo na głowie, by jeszcze obmyślać, jak cię zamordować. Módl się, Ŝebym zawsze była taka zajęta. W komendzie Eve przekazała Peabody informacje, do których dokopała się Nadine. Niech czyta, aŜ oczy zajdą jej krwią, pomyślała z satysfakcją. Odwróciła się gwałtownie od biurka Peabody i złapała Baxtera za kołnierz. - Co węszysz?

- Wąchałem płaszcz. - Daj spokój. - Puściła go. - Gnida. - Jenkinson jest gnidą. - Yo! - krzyknął Jenkinson przez pokój. - Jeśli nie potrafisz zapanować nad swoimi podwładnymi, Dallas, niepokoję się o twoją skuteczność dowodzenia. Przechyliła głowę i spojrzała na triumfująco uśmiechającego się Baxtera. - Słuchaj no, robiłeś sobie kiedyś operację plastyczną? - Zawdzięczam swoją wyjątkową aparycję wyjątkowym genom. A dlaczego pytasz? Czy coś jest nie tak z moją twarzą lub figurą? - Chcę, Ŝebyś się wybrał do Centrum Wilfreda B. Icove'a. Po cywilnemu. Poprosisz o konsultację u ich czołowego chirurga plastycznego. - Co ci się nie podoba w mojej twarzy? Kobiety topnieją jak wosk na widok mojego zniewalającego uśmiechu. - U ich czołowego chirurga plastycznego - powtórzyła Eve. - Chcę dokładnie wiedzieć, jak wygląda cała procedura przed konsultacją. Chcę wiedzieć, ile i kiedy się płaci, jaka panuje atmosfera. Chcę wiedzieć, jak pracuje Centrum, kiedy obaj Icove'owie leŜą w kostnicy. - Z radością bym ci pomógł, Dallas, ale weź pod uwagę jedno. Kto uwierzy, Ŝe chcę sobie zrobić operację plastyczną twarzy? - Odwrócił głowę i zadarł brodę. - Spójrz na ten profil, jeśli masz odwagę. Jest zabójczy. - Wykorzystaj go, Ŝeby dotrzeć do Ŝeńskiej części personelu. Dowiedz się, co i jak. Chcesz obejrzeć cały ośrodek, zanim powierzysz im swoją twarz i te pe. Zrozumiałeś? - Jasne. A co z moim chłopakiem? Eve spojrzała na Troya Truehearta, pomocnika Baxtera, który siedział i przekładał jakieś papiery. Był wciąŜ zielony jak trawa na wiosnę, ale przy Baxterze szybko się uczył. - Jak sobie radzi?

- Coraz lepiej. Być moŜe, ale był młody, dobrze zbudowany i urodziwy. Lepiej wysłać doświadczonego gliniarza - niewaŜne, czy uwaŜa, Ŝe ma zabójczy profil, czy nie. - Tym razem idź sam. Powinno ci to zająć tylko parę godzin. Dopadła Feeneya i zaproponowała, Ŝe zafunduje mu to, co uchodziło za obiad w policyjnej stołówce. Wcisnęli się do boksu i obydwoje zamówili pseudopastrami na razowcu nie pierwszej świeŜości. Eve ukryła mięso pod warstwą musztardy koloru moczu chorego człowieka. - Pierwszy Icove - zaczął Feeney, maczając sojową frytkę w anemicznym keczupie. - śadnych wiadomości wysyłanych ani odbieranych wieczorem przed śmiercią na teletransmiterze biurkowym w jego domowym gabinecie. Mam kopie wiadomości wysłanych i przychodzących na teletransmiter biurowy i podręczny. Nic od podejrzanej ani do niej, ani Ŝadnych wiadomości jej dotyczących. Zjadł frytkę i spróbował Ŝylastego mięsa udającego pastrami. - Rzuciłem okiem na połączenia doktora Willa. Kontaktowała się z nim Ŝona z osobistego teletransmitera z Hamptons koło piętnastej zero zero tamtego dnia. - Nie wspomniała o tym. - Krótki raport. Dzieci dobrze się czują, poszli na lody, później przychodzą na drinka przyjaciele. Chciała wiedzieć, czy coś zjadł, czy odpoczął. Jak to Ŝona. - ZałoŜę się, Ŝe jej powiedział, Ŝe idzie do domu i zamknie się na wszystkie spusty. - Tak. - Feeney umoczył kolejną frytkę. - Powiedział jej, Ŝe spróbuje trochę popracować, a potem połoŜy się spać. Był zmęczony, bolała go głowa, miał za sobą kolejną rozmowę z tobą. Nic, co ktokolwiek mógłby uznać za podejrzane.

- Ale znała jego plany na resztę dnia. Co jeszcze masz o seniorze? - Karty pacjentów i dokumentacja medyczna są dość obszerne. Siedzi nad tym jeden z moich chłopaków, który trochę się zna na medycynie. Ale znalazłem jeszcze coś. - Popił kanapkę naprawdę ohydną namiastką kawy. Poza terminarzem wizyt, który nam przekazała jego sekretarka, miał notes. Zapisywał w nim daty spotkań z wnukami, Ŝeby kupić kwiaty dla synowej, skonsultować się z jednym z zatrudnionych lekarzy, terminy zebrań zarządu. Zapisał w nim spotkanie z tą kobietą: tylko D, pierwszą literę imienia, godzinę, dzień. Przy innych okazjach, konsultacji z innym lekarzem, rozmów z pacjentami, zapisywał imię i nazwisko, godzinę, dzień i krótko cel spotkania. Zawsze, poza tym jednym wyjątkiem. Jest jeszcze coś. - Co? - Notes obejmuje cały rok. Mamy teraz listopad. Przez jedenaście miesięcy z wyjątkiem tych okresów, kiedy wyjeŜdŜał z miasta słuŜbowo lub dla przyjemności, poniedziałkowe i czwartkowe wieczory oraz środowe popołudnia ma wolne. Ani jednego spotkania. śadnych dat, Ŝadnych zapisków, nic. - Widziałam to w jego terminarzu, ale nie obejmował on całego roku. Tak, zwróciłam na to uwagę. MoŜe w tym czasie robił coś zwyczajnego, czego się nie zapisuje. - Jak na przykład codzienne zjadanie porcji błonnika. - Feeney pomachał frytką sojową. - Pracujesz, jesteś dobrze zorganizowana, więc udaje ci się wygospodarować jeden wolny wieczór w tygodniu. Ale dwa wieczory i jedno popołudnie co tydzień przez jedenaście miesięcy? To lekka przesada. - Będę cię musiała prosić, Ŝebyś sprawdził poprzednie lata. I zrobił to samo, jeśli chodzi o Icove'a numer dwa. Ciekawa jestem, czy mieli wolne te same wieczory. Interesują mnie teŜ wszelkie wzmianki o Brookhollow Academy i College. Wszelkie napomknięcia o Jonahu D. Wilsonie lub Evie Hannson Samuels. Feeney wyciągnął notes, Ŝeby zapisać w nim nazwiska.

- Mogę wiedzieć, po co ci to? Powiedziała mu, kiedy jedli obiad. - Jak ohydny moŜe być ten placek? - zastanawiał się Feeney, wstukując do jadłospisu to, co wybrali, i zamawiając jeszcze dwie kawy. - Wracając do doktora Willa - dodał - jeśli ktokolwiek majstrował coś przy zamkach lub alarmie, nie pozostawił Ŝadnych śladów. Nie znaleźliśmy nic. - Musieli obejść identyfikację głosową. Czy moŜna ją wyłączyć? - Nie. - Pokręcił głową. - System tego nie dopuszcza. Zabezpieczenia nie pozwalają na wyciągnięcie czegokolwiek, nagranie, skopiowanie. Ten, kto wszedł do środka, został wpuszczony albo miał wolny dostęp, albo był geniuszem. - Jest bystra, ale daleko jej do geniusza. Na tyle sprytna, by nie wyglądało to na włamanie. śeby bardziej zaciemnić obraz - wyjaśniła, kiedy Feeney uniósł brwi. - śona siedziała w Hamptons. Według niej i domowych androidów nikt poza mieszkańcami domu nie znał kodów ani nie był upowaŜniony do wstępu do środka. Czyli zostaje nam duch. Musimy się jeszcze raz uwaŜnie przyjrzeć Ŝonie, chociaŜ kilku niezaleŜnych świadków potwierdza, Ŝe była daleko od Nowego Jorku, kiedy jej męŜowi zadano cios prosto w serce. Szukamy wspólnika, związku między Avril i Dolores. Jak na razie bez powodzenia. - Nie licząc tego przedsięwzięcia. - I szkoły. Eve skinęła głową. - Tak. Chyba będę się musiała wybrać do New Hampshire. Co ludzie robią w New Hampshire? - Nie mam zielonego pojęcia. - Feeney spojrzał na talerz, który wysunął się

z

otworu

„realizacja

zamówień”.

Był

na

nim

brejowaty,

ciemnopomarańczowy trójkąt. - Czy to ma być placek z dyni? - spytała Eve. - Bardziej przypomina kawałek...

- Nie kończ. - Feeney dzielnie ujął widelec. - Zamierzam to zjeść. Przypuszczając, Ŝe Peabody spędzi jeszcze wiele godzin przy pracy, którą jej zleciła, Eve poszła po obiedzie do gabinetu Whitneya, by zdać szefowi raport. - UwaŜasz, Ŝe szkoła ciesząca się tak dobrą opinią, jak Brookhollow, jest zamieszana w jakąś aferę dotyczącą niewolnictwa seksualnego? - Myślę, Ŝe to całkiem moŜliwe. Whitney przesunął palcami po krótko obciętych włosach. - Jeśli mnie pamięć nie zawodzi, widniała na sporządzonej przez moją Ŝonę liście uczelni dla naszej córki. - ZłoŜyliście podanie? - Większość z tego, co się wtedy działo, na szczęście zapomniałem. Ale moja Ŝona będzie pamiętała. - Skoro juŜ wspomniał pan o pani Whitney... - Delikatna sprawa. Posłałam Baxtera na nieoficjalny rekonesans. Udaje potencjalnego klienta. Ma się dostać do Centrum, obejrzeć wszystko w środku, sprawdzić, jak to działa. Ale zastanawiam się, czy, gdyby okazało się to konieczne, pani Whitney zgodziłaby się podzielić ze mną swoimi wraŜeniami z... pobytu tam? Przez chwilę komendant miał równie zbolałą minę, co Eve złe samopoczucie. - Nie będzie tym zachwycona, ale jest Ŝoną gliniarza. Jeśli potrzebne ci jej zeznania, złoŜy je. - Dziękuję, panie komendancie. Wątpię, czy będzie to konieczne. Mam nadzieję, Ŝe nie. - Ja teŜ, pani porucznik. Bardziej niŜ pani przypuszcza. Od Whitneya poszła do gabinetu Miry, wkręciwszy się między pacjentami. Nie usiadła, chociaŜ przyjaciółka wskazała jej krzesło. - Dobrze się czujesz? - spytała ją Eve. - Właściwie jestem trochę przybita śmiercią ich obu. Znałam Willa, lubiłam jego i jego rodzinę, czasami spotykaliśmy się z róŜnych okazji.

- Jak scharakteryzowałabyś jego stosunki z Ŝoną? - Bardzo się kochali, tworzyli tradycyjną parę. Byli szczęśliwi. - W jakim sensie tradycyjną? - Odniosłam wraŜenie, Ŝe on był głową rodziny. śe wszystko obracało się wokół jego potrzeb i jego osoby, ale według mnie obojgu to odpowiadało. Avril jest bardzo kochającą i oddaną matką, wystarczało jej bycie panią doktorową. Jest utalentowana, ale sprawiała wraŜenie zadowolonej, Ŝe tylko amatorsko zajmuje się malarstwem, a nie poświęca się mu z całym zaangaŜowaniem. - A gdybym ci powiedziała, Ŝe miała swój udział w tych zabójstwach? Mira zamrugała powiekami, a potem gwałtownie wybałuszyła oczy. - Bazując na ocenie jej charakteru, nie zgodziłabym się z tym. - Od czasu do czasu spotykaliście się na gruncie towarzyskim. Widziałaś ich takich, jakimi chcieli być widziani. Zgadzasz się ze mną? - Tak, ale... Eve, sporządzony przeze mnie profil zabójcy wskazuje na osobnika wyrachowanego, w pełni panującego nad sytuacją, skutecznego. Odnoszę wraŜenie, Ŝe Avril Icove - a mówię to na podstawie wieloletnich obserwacji - jest kobietą o miękkim sercu, łagodną, która nie tylko godziła się na takie Ŝycie, jakie wiodła, ale teŜ bardzo jej to Ŝycie odpowiadało. - Wychował ją specjalnie dla swojego syna. - Słucham? - Wiem to. Icove ją ukształtował, wyedukował, wyszkolił, niemal ją stworzył na idealną towarzyszkę Ŝycia dla swojego syna. Był człowiekiem, który musiał mieć wszystko, co najlepsze. - Usiadła i pochyliła się ku Mirze. Posłał ją do szkoły, małej, ekskluzywnej, prywatnej, nad którą miał kontrolę. On oraz jego przyjaciel i wspólnik, Jonah Wilson. Genetyk. - Zaczekaj. - Mira uniosła obie ręce. - Zaczekaj. Mówisz o manipulowaniu genami? Miała pięć lat, moŜe trochę więcej, kiedy Wilfred został jej prawnym opiekunem.

- Być moŜe. A moŜe interesował się nią juŜ duŜo wcześniej. Coś łączyło ją i Ŝonę Wilsona. Noszą takie samo nazwisko, ale nie ma Ŝadnych informacji na temat ich pokrewieństwa. I musiało teŜ coś łączyć jej matkę i Icove'a seniora, skoro został prawnym opiekunem dziewczynki. Wilson razem z Ŝoną załoŜyli szkołę, a Icove posłał tam Avril. - Niewykluczone, Ŝe istniały między nimi jakieś powiązania, i moŜe właśnie dlatego Wilfred wybrał tę szkołę. To, Ŝe znał tego genetyka albo z nim współpracował... - Zabronione jest manipulowanie genami, jeśli nie ma to związku z zapobieganiem chorobom lub wadom wrodzonym. Wprowadzono taki zakaz, poniewaŜ ludziom i naukowcom nigdy nie jest dość. Jeśli moŜna wyleczyć albo naprawić embrion, czemu nie stworzyć go na zamówienie? Chcę mieć dziewczynkę, blondynkę z niebieskimi oczami, i niech ma mały, zadarty nosek. Ludzie gotowi są zapłacić masę pieniędzy za ideał. - Wyciągasz zbyt daleko posunięte wnioski, Eve. - Być moŜe. Ale mamy genetyka, chirurga plastycznego i prywatną szkołę. Nie trzeba mieć zbyt bujnej wyobraźni, by zacząć rozwaŜać taką ewentualność. Wiem, jak to jest być tresowaną. - Usiadła prosto i połoŜyła dłonie na poręczach fotela. - Trudno sobie wyobrazić, Ŝeby ktoś taki jak Wilfred fizycznie się znęcał nad dzieckiem i je molestował. - Okrucieństwo to tylko jedna metoda postępowania. MoŜna teŜ uciekać się do dobroci. Czasami przynosił mi cukierka. Czasami dawał mi prezent po tym, jak mnie zgwałcił. Jak daje się smakołyk psu, kiedy wykona sztuczkę. - Lubiła go, Eve. Widziałam to. Avril uwaŜała Wilfreda za swojego ojca. Nikt nie trzymał jej pod kluczem. Gdyby chciała odejść, w kaŜdej chwili mogła to zrobić. - Sama wiesz najlepiej - odparła Eve - Ŝe świat jest pełen ludzi tkwiących w zamknięciu, chociaŜ nie ma Ŝadnych krat. Pytam cię, czy mógłby zrobić coś

takiego. Czy dąŜenie do perfekcji mogłoby go pchnąć ku manipulowaniu dzieckiem, przeistoczeniu go w idealną Ŝonę dla własnego syna, matkę wnuków? Mira na chwilę zamknęła oczy. - Z pewnością intrygowałyby go naukowe moŜliwości dokonania czegoś takiego. W połączeniu z jego dąŜeniem do perfekcji mógłby ulec takiej pokusie. Jeśli masz rację, uwaŜałby, Ŝe kieruje nim wyŜszy cel. Tak, pomyślała Eve. Samozwańczy bogowie zawsze tak uwaŜają.

ROZDZIAŁ 12 Kiedy Eve wskoczyła na platformę, zobaczyła za sobą Baxtera. - To Centrum to jeden wielki szwindel. - Dlaczego? Co masz? - Z pewnością nie mam asymetrycznego nosa, który burzy proporcje mojej twarzy. Co za bzdura. Przyjrzała mu się, zmarszczywszy czoło. - Nie widzę niczego złego w twoim nosie. - Bo nie ma w nim nic złego. - Jest pośrodku twarzy, tam, gdzie jego miejsce. - Zeskoczyła na ich piętrze, wskazała automat sprzedający napoje chłodzące i dała Baxterowi Ŝetony. - Weź dla mnie pepsi. - Prędzej czy później będziesz się musiała przeprosić z automatami. - Dlaczego? Tamci z Centrum piętrzyli trudności? - spytała. - Wywierali nacisk, zmuszali cię do zawarcia umowy? - ZaleŜy od punktu widzenia. Myślałem, Ŝe chciałaś, bym udawał jakiegoś bogatego dupka, więc zdecydowałem się na elektroniczną analizę wyglądu. Pięć stów i juŜ jestem zapisany. - Pięć? Pięć? Kurde, Baxter. - Pomyślała o swoim budŜecie, złapała puszkę i resztę z kredytów, jakie mu dała. - Sam kup sobie coś do picia. - Chciałaś, Ŝebym się dostał do środka, dobrze się rozejrzał po pomieszczeniach dla klientów, poznał procedurę. - Obraził się, Ŝe zabrała mu kredyty, a potem wstukał swój numer i zamówił napój gazowany o zapachu waniliowym. - Masz szczęście, Ŝe nie zdecydowałem się na etap drugi, program wizualny całej sylwetki. Kosztuje tysiaka. Rzucają twój obraz na ekran, powiększają. Moje pory wyglądały jak kratery na KsięŜycu! I rysowali na mnie linie, Ŝeby pokazać, jaki krzywy jest mój nos i jakie mam odstające uszy. Moje

uszy są bez zarzutu. I mówili o odnowieniu skóry. Nikt nie będzie mi odnawiał skóry. Eve oparła się o ścianę, by go przepuścić. - A jak juŜ zniszczą w człowieku poczucie własnej godności, pokazują mu, jak by potem wyglądał. Powiedziałem: „Ojej, koniecznie muszę tak wyglądać”, chociaŜ nie widziałem Ŝadnej róŜnicy. Prawie. Była ledwo dostrzegalna. Dałem prawdziwy popis wykręcania się od ostatecznej odpowiedzi. Nakłoniłem panią technik, Ŝeby mnie oprowadziła po Centrum. Ale tam luksusy. Zresztą tak powinno być przy ich cenach. Wiesz, ile kosztowałoby to, co chcieli u mnie skorygować? Dwadzieścia kawałków. Dwadzieścia kawałków i spójrz na mnie. - RozłoŜył ręce. - Jestem cholernie przystojnym facetem. - Przestań mówić o sobie, Baxter. Czy coś wyniuchałeś? - Ośrodek przypomina grobowiec. A właściwie cały kompleks grobowców, jeśli rozumiesz, co chcę powiedzieć. Cały personel, dosłownie wszyscy, nosi czarne opaski na rękawach. Spytałem panią technik, co się stało, a ona niemal się rozpłakała. Zupełnie szczerze. Powiedziała mi o zabójstwach i wtedy wykorzystałem swoje zdolności aktorskie. Według niej jakiś student medycyny, którego oblali, stał się seryjnym mordercą i wybiera sobie na ofiary lekarzy przez czystą zazdrość. - Z pewnością uwzględnię tę hipotezę. Czy rozmawiałeś z którymś z chirurgów? - PoniewaŜ jestem czarującym, a przy tym cholernie przystojnym łajdakiem, udało mi się ją nakłonić, Ŝeby zapisała mnie na konsultację do niejakiej doktor Janis Petrie. Nadałem jej przydomek doktor Seksbomba, bo jest chodzącą reklamą chirurgii plastycznej. Poza tym uwaŜa się ją za jedną z najlepszych specjalistek w swoim fachu. Naturalnie w rozmowie wspomniałem o zabójstwach, udając, Ŝe trochę mnie to niepokoi, Ŝe rozwaŜam, czy w tej sytuacji zdecydować się na operację w ich Centrum.

Pociągnął łyk napoju. - Znów załzawione oczy. Zapewniła mnie, Ŝe Centrum Icove'a to najlepsza klinika w kraju wykonująca operacje plastyczne. Nawet po tych tragicznych wydarzeniach ośrodek jest w dobrych rękach. PoniewaŜ ciągle byłem zdenerwowany, pokazano mi system zabezpieczający. Towarzyszyło mi dwóch straŜników. Wszystko działa bez zarzutu. Nie udało mi się dostać do pomieszczeń przeznaczonych dla personelu czy lekarzy. Jest tam absolutny zakaz wstępu dla pacjentów, klientów czy potencjalnych klientów. - Na razie dziękuję. Dam ci znać, jeśli będę chciała jeszcze czegoś. - Eve cofnęła się i spojrzała na niego, zmruŜywszy oczy. - Z twoim nosem wszystko w porządku. - Co ty powiesz? - Ale moŜe uszy rzeczywiście trochę odstają, kiedy się im lepiej przyjrzeć. Zostawiła go, jak gorączkowo próbował się przyjrzeć swojemu odbiciu w automacie z napojami. Kiedy skręciła do sali ogólnej, Peabody zerwała się od swojego biurka i pobiegła za nią. Z chwilą, kiedy się znalazły w klitce Eve, Delia zrobiła skruszoną minę. - Czy wystarczająco mnie ukarałaś? - Nie ma wystarczającej kary za czyny, których się dopuściłaś. - A gdybym ci powiedziała, Ŝe chyba znalazłam powiązanie między Wilsonem i Icove'em pasujące do twojej teorii o ich współpracy w podejrzanych doświadczeniach medycznych? - O ile informacja okaŜe się wartościowa, moŜe będziesz miała prawo do zwolnienia warunkowego. - UwaŜam, Ŝe to wartościowa informacja. Nadine jest taka dokładna, Ŝe mniej więcej po trzech godzinach ślęczenia myślałam, Ŝe mózg zacznie mi wypływać uszami. Ale oszczędziła nam sporo czasu, który poświęcilibyśmy na zbieranie tych samych informacji. - Peabody złoŜyła ręce jak do modlitwy. -

Pani porucznik, czy mogę prosić o kawę? Eve pstryknęła palcem na autokucharza. - Przekopałam się przez informacje o Icovie z czasów jego młodości ciągnęła Delia, programując maszynę. - Wykształcenie, prace badawcze w dziedzinie chirurgii rekonstrukcyjnej, jego innowacje. DuŜo pracował z dziećmi. I miał osiągnięcia na swoim koncie, Dallas. W hurtowych ilościach nadawano mu stopnie naukowe, przyznawano nagrody, stypendia, etaty naukowo - dydaktyczne. Poślubił pannę z bogatego domu, której rodzina słynęła z filantropii. Urodził im się syn. Przerwała, Ŝeby pociągnąć łyk kawy i westchnąć głęboko. - Potem zaczęły się wojny miejskie. Chaos, konflikty, bunty, a on przeznacza swój czas, umiejętności i znaczne fundusze na szpitale. - Nie powiedziałaś nic, czego juŜ bym nie wiedziała. - Zaczekaj. Muszę nakreślić ogólny obraz. Icove i Wilson odegrali zasadniczą rolę w powołaniu Unilabu, który zapewniał i nadal zapewnia ruchome laboratoria badawcze dla takich organizacji, jak Lekarze bez Granic i Prawo do Zdrowia. Unilab uhonorowano Nagrodą Nobla za jego działalność. Było to zaraz po tym, jak Ŝona Icove'a zginęła w Londynie w wyniku wybuchu bomby. Pracowała jako ochotniczka w schronisku dla dzieci. Śmierć poniosło ponad pięćdziesiąt osób, głównie dzieci. śona Icove'a była w piątym miesiącu ciąŜy. - Była w ciąŜy. - Eve zmruŜyła oczy. - Czy ustalono płeć płodu? - Dziewczynka. - Matka, Ŝona, córka. Stracił trzy kobiety, które - jak przypuszczamy były dla niego waŜne. Wielka tragedia. - Tak. DuŜo się rozpisywano o tragicznej i bohaterskiej śmierci jego Ŝony i o ich małŜeństwie. Wielka miłość bez szczęśliwego zakończenia. Po tym wydarzeniu na jakiś czas został samotnikiem, pracował w Unilabie lub zajmował się swoimi badaniami, Ŝyjąc z dala od ludzi razem z synem. Tymczasem

Wilson jeździł po świecie, prowadząc kampanię na rzecz zniesienia zakazu stosowania eugeniki. - Wiedziałam to - powiedziała cicho Eve. - Mogłabym napisać o tym ksiąŜkę. - Wilson wygłaszał mowy, miał wykłady, pisał artykuły, nie Ŝałował pieniędzy. W swoich rozwaŜaniach powoływał się nawet na wojnę. Dzięki modyfikacjom genetycznym rodziłyby się dzieci o wyŜszym ilorazie inteligencji i mniejszych skłonnościach do przemocy. Skoro posługujemy się tymi metodami, by leczyć wady wrodzone lub im zapobiegać, czemu nie mielibyśmy stworzyć rasy ludzi nastawionych bardziej pokojowo, o większej inteligencji? Rasy nadludzi. To stary argument - ciągnęła Peabody. - Od dziesięcioleci szermują nim podczas debaty zwolennicy inŜynierii genetycznej. W atmosferze lęku przed kolejną wojną zyskał kilkoro zwolenników wśród wpływowych ludzi. Ale pozostaje otwarta kwestia, kto ma decydować, jaki powinien być wymagany iloraz inteligencji czy jaki poziom agresji jest do zaakceptowania albo nawet niezbędny do obrony i przetrwania. A skoro juŜ mowa o tej rasie panów, czy powinniśmy jedynie zajmować się białymi dziećmi, czy czarnymi teŜ? Blondynami? I gdzie przebiega granica między naturą a nauką? Kto za to zapłaci? Głosił, Ŝe człowiek ma prawo, a nawet obowiązek doskonalić się, eliminować śmierć i choroby, połoŜyć kres wojnom, by zrobić kolejny krok na drodze ewolucji. Dzięki technologii stworzylibyśmy rasę nadludzi, poprawili swoje moŜliwości fizyczne i intelektualne. - Czy w dwudziestym wieku nie Ŝył facet, który głosił podobne bzdury? - Tak, i jego przeciwnicy nie zawahali się zagrać kartą Hitlera. Icove wyszedł ze swojej jaskini i dodał wagi swym poglądom. Pokazywał zdjęcia niemowląt i dzieci, które operował, i pytał, czy jest jakaś róŜnica między zapobieganiem wadom genetycznym przed przyjściem dziecka na świat i naprawianiem ich później. A poniewaŜ prawo, nauka i etyka dopuszczają badania nad genetyką i inŜynierię genetyczną w zakresie, jaki uznano za

właściwy i do zaakceptowania, czy nie pora, by zrobić kolejny krok? Opowiadał się za poluzowaniem pewnych pęt, poszerzeniem wykorzystania inŜynierii genetycznej, by zapobiegać wadom wrodzonym. Ale zaczęły krąŜyć plotki, Ŝe Unilab prowadzi nielegalne doświadczenia w zabronionych dziedzinach, jak tworzenie dzieci na zamówienie, selekcje, programowanie genetyczne, nawet klonowanie. Eve siedziała zgarbiona w swoim fotelu. Teraz się wyprostowała. - Plotki czy fakty? - Nigdy niepoparte dowodami. Ale według informacji zdobytych przez Nadine przesłuchiwano ich obu. Lecz media niewiele na ten temat pisały. Moim zdaniem nikt nie chciał oczerniać dwóch sławnych uczonych, uhonorowanych Nagrodą Nobla, z których jeden był bohaterem wojennym, wdowcem samotnie wychowującym dziecko. Dodaj do tego olbrzymie pieniądze, a wszelkie pogłoski moŜna stłumić w zarodku. A kiedy po wojnie trend się odwrócił, gdy, nawiasem mówiąc, ruch Wolny Wiek cieszył się największą popularnością, Icove i Wilson się wycofali z udziału w kampanii. Wilson z Ŝoną juŜ ufundował szkołę, a Icove poczynił postępy w dziedzinie chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej. Zbudował klinikę i schronisko w Londynie, którym nadał imię Ŝony, nadal tworzył medyczne imperium, przystąpił do prac przy budowie swojego sztandarowego ośrodka tutaj, w Nowym Jorku. Mniej więcej w tym czasie, kiedy wystartowała szkoła w Brookhollow, a Icove otwierał kliniki i centra badawcze, został prawnym opiekunem pięcioletniej córeczki swojej współpracowniczki. Czyli w sam raz, by wysłać małą do szkoły. Unilab ma własne ośrodki na całym świecie i dwa poza Ziemią. A jeden jest w Centrum Icove'a w Nowym Jorku. - Wygodnie mieć wszystko pod ręką - zauwaŜyła Eve. - Ryzykownie, ale wygodnie. W kaŜdym tygodniu dwa wieczory i jedno popołudnie wolne. Jak moŜna je lepiej wykorzystać niŜ przy swoim ulubionym przedsięwzięciu? Le-

piej, gdyby je prowadził osobno, ale będziemy się musiały temu przyjrzeć. Tylko czego, u diabła, szukamy? - Nie mam zielonego pojęcia. Oblałam biologię i ledwo ledwo zaliczyłam chemię. Eve siedziała i tak długo wpatrywała się gdzieś przed siebie, Ŝe Peabody w końcu pstryknęła palcami. - Hej, jesteś tu? - JuŜ wiem. Złap Louise. Spytaj, czy chce wysmarować sobie czymś skórę albo spalić włosy czy teŜ co tam jest w programie dziś wieczorem. Namów ją, Ŝeby przyszła. - Jasne. Ale co... - Po prostu zrób to. - Odwróciła się w stronę biurka i włączyła teletransmiter. Zamiast połączyć się przez sekretarkę Roarke'a, posłuŜyła się jego prywatnym kodem i zostawiła wiadomość głosową. „Skontaktuj się ze mną, jak tylko będziesz mógł. Mam lewe zlecenie w sam raz dla ciebie. Niedługo kończę pracę, więc jeśli jesteś teraz zajęty, przekaŜę ci szczegóły, kiedy spotkamy się w domu”. Dwie przecznice od domu dostrzegła go we wstecznym lusterku. Tak ją to rozbawiło, Ŝe posłuŜyła się swoim komunikatorem samochodowym. - Widzę, Ŝe mi siedzisz na ogonie, kolego. - Zawsze z przyjemnością oglądam cię z tyłu. Twoja wiadomość nie wydała mi się pilna, ale dość intrygująca. - Za chwilę wszystko ci powiem. A tak na wszelki wypadek, masz jutro trochę czasu? - Muszę załatwić to i owo. - Wygospodarujesz dwie godzinki dla mnie? - Czy będzie to miało jakiś związek z namiętnym i moŜe zakazanym seksem? - Nie.

- W takim razie muszę sprawdzić w terminarzu. - Jeśli czas, jaki mi poświęcisz, pomoŜe mi zamknąć tę sprawę, obiecuję ci namiętny i zakazany seks. - To mi się podoba. Zdaje się, Ŝe mam jutro dwie wolne godzinki. Eve roześmiała się i pierwsza przejechała przez bramę. - Chyba jeszcze nigdy coś takiego nam się nie udało - powiedziała, kiedy obydwoje wysiedli ze swoich pojazdów. - O tej samej porze wrócić do domu. - W takim razie proponuję coś, co rzadko robimy: spacer. - Robi się ciemno. - Jest jeszcze całkiem widno - odparł i objął ją ramieniem. Wyrównała z nim krok. - Co wiesz o Unilabie? - zapytała. - Instytucja o wielu obliczach, powstała w czasach wojen miejskich. Sekcja pomocy humanitarnej zapewnia stałe i ruchome laboratoria dla grup lekarzy - ochotników, działających w ramach takich organizacji, jak UNICEF, Lekarze bez Granic, Korpus Pokoju i tak dalej. Sekcja zajmująca się badaniami medycznymi, której główna baza mieści się tutaj, w Nowym Jorku, uwaŜana jest za jedną z najlepszych w kraju. Mają równieŜ kliniki w miastach i na prowincji na całym świecie, zapewniające opiekę osobom niezamoŜnym. Jednym z załoŜycieli była pierwsza ofiara. - Po śmierci współzałoŜyciela i jego syna Unilab moŜe się zacząć oglądać za kimś, kto ma mnóstwo forsy - zauwaŜyła Eve. - Większość ludzi interesuje się forsą, ale skąd przypuszczenie, Ŝe dyrekcja Unilabu zainteresuje się akurat moimi pieniędzmi? - PoniewaŜ oprócz kasy masz łeb na karku i kontakty. Wydaje mi się, Ŝe jeśli dasz do zrozumienia, Ŝe być moŜe jesteś zainteresowany, zgodzą się na spotkanie i wszystko ci pokaŜą. - Jeszcze większą gwarancję serdecznego przyjęcia daje marchewka w postaci hojnego datku lub zapisu.

- Gdybyś się zdecydował na spotkanie, czy nie powinien ci towarzyszyć twój doradca do spraw medycyny? - Naturalnie, Ŝe tak. Źle by wyglądało, gdybym się pojawił bez kogoś takiego. - Kiedy szli, zapalały się niskie lampy uruchamiane przez czujniki ruchu. Zastanawiał się, czy powinien zaplanować dla dzieci jakieś atrakcje na świeŜym powietrzu, na terenie posiadłości. MoŜe naleŜałoby się postarać o jakieś wyposaŜenie placu zabaw? Chyba oszalał. - Czego szukamy? - spytał. - Wszystkiego. To ogromna instytucja. Nigdy nie dostanę zgody na przeszukanie całego kompleksu, a nawet gdyby mi ją dali, ugrzęzłabym na całe miesiące. Jeśli coś tam ukrywają, usuną to, nim do tego dotrę. Jeśli zajmują się nielegalną inŜynierią genetyczną, powaŜne prace prawdopodobnie wykonują gdzieś indziej. Na prywatnym terenie. - Na przykład w szkole. - Tak. Albo w jakimś podziemnym bunkrze we wschodniej Europie. Albo poza Ziemią. Wszechświat jest cholernie duŜy. Ale wydaje mi się, Ŝe Icove, to znaczy obaj Icove'owie, woleli pracować gdzieś blisko. Dlatego stawiam na ich Centrum. Kiedy spacerowali wokół domu, pokrótce zapoznała go z postępami śledztwa. Półmrok zmienił się w zmierzch. - Idealne dzieci - oświadczył Roarke. - Tego szukasz. - UwaŜam, Ŝe to nim powodowało. Zajmował się dziećmi na początku swojej kariery. Sam miał dziecko. Drugie stracił razem z Ŝoną. Dziewczynkę. Dzięki chirurgii potrafił nie tylko naprawiać czy rekonstruować, ale teŜ zmieniać i udoskonalać. Jego bliski przyjaciel i współpracownik jest genetykiem o radykalnych poglądach. ZałoŜę się, Ŝe duŜo wiedział na temat genów. ZałoŜę się, Ŝe dobrzy panowie doktorzy przeprowadzili sporo rozmów na ten temat. - Potem kolejne dziecko wpada mu w ręce.

- Tak. Spokrewnione z Samuelsami. Dziwne, Ŝe Wilson i jego Ŝona nie zostali jego opiekunami prawnymi. Muszę się tym bliŜej zająć. Ale mają nad nią kontrolę. Dorośli mają kontrolę nad dziećmi, szczególnie kiedy je izolują od świata. Roarke odwrócił głowę i pocałował włosy Eve. Potwierdzenie bez słów, Ŝe ją rozumie i kocha. - Wilson mógł coś majstrować przy Avril, jeszcze zanim się urodziła. - Ta myśl sprawiła, Ŝe Eve aŜ zemdliło. - Jestem niemal pewna, Ŝe tak lub inaczej z nią eksperymentowali. MoŜe jej dzieci teŜ stanowiły część przedsięwzięcia. MoŜe to była ta ostatnia kropla: Ŝe jej dzieci badano pod mikroskopem. Zanim okrąŜyli dom - Eve pomyślała, Ŝe równało się to przebiegnięciu czterech

kwartałów w mieście

-

dostrzegła

blask

reflektorów auta

przejeŜdŜającego przez bramę. - Cholera. Zdaje się, Ŝe przyjechał cyrk. Cyrk, pomyślał. MoŜe mógłby... Musi skończyć z tym szaleństwem. - Kocham parady. Mogłaby spróbować wbiec po schodach, ukryć się chociaŜ na trochę. Ale Summerset stał u ich podnóŜa niczym posąg. - Przystawki są w holu. Przybywają pierwsi goście. Kiedy Eve wykrzywiła usta, Roarke pociągnął ją do salonu. - Chodź, kochanie. Naleję ci wina. - MoŜe parę podwójnych zingerów? - Przewróciła oczami, kiedy zachichotał. - Tak, tak, lampka wina przed torturami. Nalał wina i wręczając Eve kieliszek, pochylił się, by musnąć wargami jej usta. - WciąŜ masz przy sobie broń. Natychmiast się rozpromieniła. - Owszem. Ale zaraz zrzedła jej mina, bo dobiegł ją głos Triny i radosny szczebiot Mavis, kiedy Summerset wpuszczał je do środka. - Mogę równie dobrze zdjąć pas - burknęła Eve. - Kobiety w ciąŜy i tak postawią na swoim.

Nie była pewna, jak to się stało, Ŝe znalazła się wśród kilku kobiet, ani dlaczego wszystkie one były tak przejęte perspektywą wymazania sobie twarzy i całej reszty łącznie z włosami jakąś mazią. Zdaniem Eve wcale nie miały ze sobą tak wiele wspólnego. Oddana pani doktor, w której Ŝyłach płynęła błękitna krew, ambitna i bystra dziennikarka, niezłomna policjantka, przedstawicielka Wolnego Wieku. I na dokładkę Mavis Freestone, była uliczna złodziejka, obecnie sławna piosenkarka, oraz budząca przeraŜenie Trina z przepastną walizą najrozmaitszych mazideł. Naprawdę osobliwe towarzystwo. Siedziały, stały i leŜały w eleganckim, luksusowym salonie Roarke'a, szczęśliwe jak stadko szczeniaczków. Trajkotały. Nigdy nie rozumiała, dlaczego kobiety trajkoczą i zdają się mieć niewyczerpane źródło tematów do rozmów. Jedzenie, bliscy męŜczyźni, męŜczyźni innych kobiet, one same, ubrania, męŜczyźni w ogóle, włosy. Nawet buty. Eve nigdy nie przypuszczała, Ŝe moŜna tyle powiedzieć o butach i Ŝe wszystko to moŜe nie mieć nic wspólnego z chodzeniem w nich. A poniewaŜ Mavis była w ciąŜy, dzieci zajmowały poczesne miejsce na liście tematów rozmów. - Czuję się niesamowicie. - Mavis sięgała po ser, krakersy, faszerowane warzywa i wszystko, co się znalazło w zasięgu jej ręki, jakby jedzenie miało być wkrótce uznane za przestępstwo. - Jestem w trzydziestym trzecim tygodniu, podobno on czy ona juŜ słyszy, a nawet widzi, przyjęło nawet pozycję główką do dołu. Czasami czuję, jak kopie. W co kopie? - zastanawiała się Eve. W nerki, w wątrobę? Na samą myśl o tym zrezygnowała z jedzenia pasztetu. - Jak znosi to Leonardo? - spytała Nadine. - Bardzo dzielnie. Chodzimy teraz do szkoły rodzenia. Ej, Dallas, powinnaś razem z Roarkiem zapisać się na lekcje przyjmowania porodu. Eve coś mruknęła, ale poczuła, jak ogarnia ją przeraŜenie.

- No tak, przecieŜ będziecie przy Mavis. - Louise się rozpromieniła. - To coś cudownego. Bardzo dobrze, kiedy kobieta podczas porodu moŜe mieć wokół siebie ludzi, których kocha i którym ufa. Na szczęście Eve nie musiała tego skomentować, poniewaŜ Louise zaczęła wypytywać Mavis, na jaki poród się zdecydowała i gdzie zamierza rodzić. Ale udało jej się mruknąć pod nosem „tchórz”, kiedy zobaczyła, jak Roarke chyłkiem wymyka się z pokoju. Nalała sobie drugi kieliszek wina. Mavis, chociaŜ miała sterczący brzuch, ani na chwilę nie przestawała się poruszać. Zrezygnowała ze szpilek i pantofli na koturnie na rzecz butów na Ŝelowych podeszwach, ale nawet one były, jak domyślała się Eve, ostatnim krzykiem mody. Sięgały do kolan i miały wymalowany jakiś róŜowy, abstrakcyjny wzór na zielonym tle. Mavis włoŜyła do nich błyszczącą zieloną spódnicę i zieloną koszulę, która bardziej uwydatniała jej brzuch, niŜ go maskowała. Rękawy, o był takim samym wzorze, jak na butach, były wykończone licznymi zielonymi i róŜowymi piórkami. Włosy upięła do góry, połyskiwały w nich róŜowe i zielone wstąŜki. Z uszu zwisały jej pióra. Pod okiem przylepiła sobie błyszczące serduszko. - Powinnyśmy zaczynać. - Trina, której oślepiająco białe włosy opadały dziś kaskadą na plecy, uśmiechnęła się - według Eve, złośliwie. - Mamy duŜo roboty. Gdzie moŜemy się rozłoŜyć? - Roarke ma kryty basen - powiedziała Mavis i znów coś wsunęła do ust. Zapytałam go, czy moŜemy tam to zrobić. Pływanie dobrze robi mnie i mojemu brzuchowi. - Muszę porozmawiać z Nadine i Louise. Na osobności - dodała Eve. - O sprawach słuŜbowych.

- Świetnie. MoŜemy się tam rozdzielić. I zabrać ze sobą jedzenie, prawda? - Mavis na wszelki wypadek chwyciła tacę. Tak się nie da rozmawiać na tematy słuŜbowe, pomyślała Eve, siedząc w saunie z Louise. - Zgoda - powiedziała lekarka i pociągnęła łyk wody z butelki. - Ustalę godzinę z Roarkiem. Jak zobaczę coś podejrzanego, dam ci znać. Wątpię, czy jeśli zajmują się nielegalną inŜynierią genetyczną, robią to w pomieszczeniach dostępnych dla obcych, ale moŜe coś wyniucham. - Szybko się zgodziłaś. - Dodaje to szczyptę przygody mojemu nudnemu Ŝyciu. Poza tym w medycynie i nauce są nieprzekraczalne granice, a przynajmniej powinny być. Dla mnie to jedna z nich. Szczerze mówiąc, nie mam nic przeciwko nielegalnym zabiegom. Do diabła, kontrola urodzin była zakazana w Stanach Zjednoczonych jeszcze niespełna dwieście lat temu. Gdyby nie prace badawcze i protesty, nadal mogłybyśmy co rok rodzić dzieci i przed czterdziestką byłybyśmy juŜ kompletnie wypalone. Dziękuję, postoję. - Na czym więc polega problem z porządkowaniem genów, póki wszystko nie będzie idealnie? Louise pokręciła głową. - Widziałaś Mavis? - Trudno jej nie zauwaŜyć. Louise roześmiała się i znów się napiła. - To, co się z nią dzieje, to cud. Pomijając anatomię i procesy biologiczne, powołanie nowego Ŝycia to cud, i powinno tak pozostać. Owszem, moŜemy - i powinniśmy - wykorzystywać naszą wiedzę i technologię, by zagwarantować matce i dziecku zdrowie i bezpieczeństwo. Wyeliminować wady wrodzone i choroby, kiedy to tylko moŜliwe. Ale przekroczyć tę linię i projektować dzieci? Manipulować emocjami, wyglądem fizycznym, zdolnościami umysłowymi, nawet cechami charakteru? To nie Ŝaden cud. To próŜność.

Otworzyły się drzwi do sauny i Peabody wsunęła głowę. Twarz miała posmarowaną jakąś niebieską papką. - Twoja kolej, Dallas. - Muszę porozmawiać z Nadine. - W takim razie ja pójdę. - Louise zerwała się na nogi. Eve uznała, Ŝe jej zapał był podejrzany. - Przyślij Nadine do mojego gabinetu - poleciła Eve Delii. - Nie mogę. Właśnie poddaje się pierwszemu etapowi odtruwania. Owinięta jest jak mumia - wyjaśniła jej partnerka. - W jakieś wodorosty. - To obrzydliwe. Eve włoŜyła szlafrok. Basen, zawsze pełen roślin i tropikalnych drzew, przemienił się w budzącą zgrozę salę zabiegową. Miękkie kozetki z wyciągniętymi na nich ciałami. Dziwaczne zapachy, dziwaczna muzyka. Trina wystroiła się w biały kitel. Pokrywające go smugi tworzyły tęczę. Eve chyba wolałaby krew. Przynajmniej rozumiała krew. Na jednej z kozetek zobaczyła Mavis; jej kolorowe włosy osłaniał przezroczysty ochronny czepek, cała pokryta była kremami o róŜnych barwach. Eve wolała nie dociekać, jaki jest ich skład. Jej brzuch był... monstrualny. - Przyjrzyj się brodawkom. - Mavis uniosła ręce i pokazała palcami na swoje piersi. - Są teraz wielkie. To dodatkowe korzyści z bycia w ciąŜy. - Świetnie. - Poklepała Mavis po głowie i skierowała się ku Nadine. - Jestem w niebie - mruknęła Nadine. - Nie, leŜysz goła w wodorostach. UwaŜaj. - Toksyny wydobywają się wszystkimi porami mojej skóry nawet teraz, kiedy rozmawiamy. Co oznacza więcej wina dla mnie, kiedy będzie po wszystkim. - UwaŜaj - powtórzyła Eve. - O niczym ani mru - mru, póki ci nie pozwolę mówić.

- Ani mru - mru - powiedziała Nadine, przedrzeźniając Eve. Oczy miała wciąŜ zamknięte. - Zapłacę Trinie tysiąc dolców, Ŝeby wytatuowała to na twoim tyłku. - Jestem przekonana, Ŝe Icove'owie stali na czele instytucji powołanej do manipulowania genami albo przynajmniej aktywnie uczestniczyli w jej pracach. Spora część funduszy na to przedsięwzięcie mogła pochodzić ze sprzedaŜy kobiet, które zmodyfikowano, a potem wyszkolono zgodnie z wymaganiami przyszłych klientów. Nadine otworzyła nagle oczy, ich ostra zieleń mocno kontrastowała ze skórą, wymazaną na jasnoŜółto. - Nabierasz mnie. - Nie. A ty wyglądasz jak ryba. I tak pachniesz. Niedobrze. UwaŜam, Ŝe Avril Icove mogła być częścią tego eksperymentu i Ŝe jest współwinna śmierci swego teścia i męŜa. - Wypłacz mnie z tego. - Nadine próbowała usiąść, ale cienki koc był przypięty pasami do łóŜka. - Nie wiem jak, zresztą i tak bym tego nie dotknęła. Posłuchaj. Przymierzam się do tej sprawy z róŜnych stron. MoŜe w niektórych kwestiach się mylę, ale wiem, Ŝe jeśli chodzi o meritum mam rację. Chcę, Ŝebyś zajęła się Avril Icove. - Spróbowałabyś mi tego zabronić! - Namów ją na wywiad, jesteś w tym dobra. Skłoń ją do mówienia o pracy, z której obaj Icove'owie byli znani. KrąŜ wokół genetyki. Znalazłaś powiązanie z Jonahem Wilsonem, więc moŜesz to teŜ poruszyć. Ale musisz okazywać współczucie, rozpływać się nad tym, ile jej teść i mąŜ uczynili dla dobra ludzkości, i podobnymi bzdurami. - Znam się na swojej robocie. - Umiesz nakłonić ludzi do zwierzeń - przyznała jej rację Eve. - Chcę, Ŝebyś zdobyła te informacje. Tylko UwaŜaj. Jeśli mam słuszność i rzeczywiście

maczała palce w tych dwóch zabójstwach, to gdy uzna, Ŝe kopiesz zbyt blisko tej miny, czemu miałaby się zawahać z wyeliminowaniem ciebie? Musisz coś znaleźć, Nadine. Nic na nią nie mam, nic, co by mi pozwoliło wezwać ją na przesłuchanie. - Ale moŜe powiedzieć pełnej współczucia dziennikarce coś, co cię naprowadzi na jakiś trop. - Jesteś inteligentna. Dlatego zwróciłam się z tą prośbą do ciebie, chociaŜ teraz wyglądasz jak zmutowany pstrąg. - Zdobędę coś dla ciebie. A kiedy to opublikuję, cały świat będzie u moich stóp. - Niczego nie opublikujesz przed zakończeniem śledztwa. W sprawę są zamieszani nie tylko Icove'owie. Nie wiem, czy Avril jest usatysfakcjonowana, wyeliminowawszy tylko ich. Czyli masz szukać ludzkiego wymiaru tragedii. Człowiek, którego uwaŜała za swojego ojca, i mąŜ, ojciec jej dzieci, zginęli gwałtowną śmiercią. Wypytaj ją o wykształcenie, o malarstwo. Chcesz poznać kobietę, córkę, wdowę, matkę. Nadine zasznurowała swoje Ŝółte usta. - Jej liczne oblicza, jej wyjątkowość. Więc wprowadzi mnie w sferę swoich relacji z męŜczyznami. Jest w centrum uwagi. To dobrze. Dzięki temu mój producent będzie przez chwilę bardzo szczęśliwy. Rozległ się cichy potrójny dzwonek. - Jestem gotowa - oświadczyła Nadine. - Przyniosę sos tatarski. Nie było przed tym ucieczki. Z Mavis siedzącą obok niej z rękami i stopami w niebieskiej wodzie z pianą i Peabody pochrapującą cicho w pobliŜu podczas masaŜu odpręŜającego, Eve ze stoickim spokojem zniosła oczyszczanie twarzy. Na włosach juŜ miała jakieś mazidło przypominające spermę. - Zrobię ci pełny zabieg twarzy, a w tym czasie twoje włosy nasiąkną eliksirem radości.

- To się nie trzyma kupy. Ciało to nie twarz. - Niektórzy lepiej by na tym wyszli, gdyby zamiast twarzy pokazywali tyłki. Eve parsknęła śmiechem, nie mogąc się powstrzymać. - Wszystkim poza Mavis zrobię teŜ coś z włosami. Jej juŜ zmieniłam fryzurę. Chcesz zmienić uczesanie? - Nie. - Eve w obronnym geście uniosła ręce do włosów i wymazała je sobie glutowatą substancją. - O, rety. - Mogę ci je ufarbować albo przedłuŜyć. Tak dla zabawy. - Mój świat nie zniesie juŜ więcej zabawy. Nie chcę nic zmieniać. - Nie dziwię ci się. Eve otworzyła jedno oko i przyjrzała się Trinie podejrzliwie. - śe? - śe nie chcesz nic zmieniać. Dobrze ci w tej fryzurze. Ale nie dbasz o włosy ani o cerę tak, jak powinnaś. Wiedz, Ŝe podstawowe zabiegi pielęgnacyjne wcale nie zabierają tak duŜo czasu. - Pielęgnuję je - bąknęła Eve pod nosem. - Jeśli chodzi o sylwetkę, jest bez zarzutu. Masz napięte mięśnie. Niektóre moje klientki mają gówno pod piękną skórą. Eve otworzyła oczy. Pomyślała z niesmakiem, Ŝe strach sprawił, iŜ przegapiła świetne źródło informacji. - Masz wśród swoich klientek byłe pacjentki Centrum Icove'a? - Cholera. - Trina prychnęła. - Stanowią chyba ich połowę. Uwierz mi, Ŝe tobie to niepotrzebne. - Czy kiedykolwiek zajmowałaś się Ŝoną Icove'a, Avril? - Korzysta z usług Utopii. Pracowałam tam jakieś trzy lata temu. Była klientką Lolette, ale raz ją zastąpiłam, bo miała podbite oko. Mówiłam Lolette, Ŝe jej chłopak to dupek, ale mnie nie słuchała. Do czasu, aŜ...

- Avril Icove - przerwała jej Eve. - A widziałaś, czy poddawała się jakimś operacjom plastycznym? Rzeźbieniu sylwetki, rekonstrukcji, chirurgicznym poprawkom? - Jeśli się ma gołą babę pod skanerami, wie się wszystko. Jasne, Ŝe coś sobie robiła. Drobna korekta twarzy, drobna poprawka cycków. Pierwszorzędna robota, ale naleŜało się tego spodziewać. Eve przypomniała sobie, jak mąŜ Avril utrzymywał, Ŝe to natura tak hojnie obdarzyła jego Ŝonę. - Jesteś tego pewna? - Ej, ty znasz się na swojej robocie, a ja na swojej. Dlaczego pytasz? - Z ciekawości. - Eve znów zamknęła oczy. Myślenie o morderstwie sprawiło, Ŝe czyszczenie twarzy stało się niemal znośne.

ROZDZIAŁ 13 Po niemającym końca wieczorze i wypiciu większej ilości wina, niŜ dyktował rozsądek, ale która była absolutnie niezbędna, Eve poszła do swojego gabinetu. MoŜe kilka łyków mocnej kawy zniweluje działanie alkoholu i uda jej się jeszcze z godzinkę popracować. W pierwszej kolejności naleŜało sprawdzić dokumentację medyczną Avril. Ciekawa była, jakiego rodzaju zabiegi chirurgiczne tam znajdzie. Potem chciała się bliŜej przyjrzeć Brookhollow Academy. Akurat piła pierwszy łyk kawy, kiedy wszedł Roarke ze swojego gabinetu. - Cykor - powiedziała. - Słucham? - Zajęcze serce. - Nawet nie chcę wiedzieć, co to znaczy. - Dałeś nogę, zostawiłeś mnie samą. Spojrzał na nią z miną, która u kaŜdego oznaczałaby niewiniątko, tylko nie w jego przypadku. - Wydawało mi się oczywiste, Ŝe atrakcje dzisiejszego wieczoru przeznaczone były wyłącznie dla pań. Szanuję kobiece rytuały, tak więc dyskretnie się wycofałem. - Pozwól, Ŝe cię zacytuję, cykorze: „Bzdety”. Uciekłeś, jak tylko Mavis zaczęła paplać o zajęciach dla uczestników porodu. - Przyznaję się do winy i wcale się nie wstydzę. I tak nie na wiele mi się to zdało. - Wziął jej kawę i upił łyk. - Dopadła mnie. - Naprawdę? - Tak. I nie bądź taka zadowolona z siebie, bo tkwisz w tym tak samo głęboko jak ja. Gdzieś pomiędzy peelingiem ciała a wygładzaniem skóry dopadła mnie i dała mi namiary na szkołę rodzenia oraz godziny zajęć, w

których będziemy zmuszeni wziąć udział, by móc być świadkami narodzin jej dziecka. Nie ma dla nas ratunku. - Wiem. Jesteśmy skazani na zagładę. - Skazani na zagładę - powtórzył. - Eve, puszczają tam filmy. - O, BoŜe. - I są symulacje. - Przestań. Natychmiast przestań. - Złapała kubek z kawą i napiła się łapczywie. - Mamy jeszcze kilka miesięcy. - Tygodni - poprawił ją. - To jak miesiące. Miesiąc składa się z tygodni. NajwaŜniejsze, Ŝe to jeszcze nie teraz. Teraz mam co innego na głowie. Prowadzę śledztwo. A sam wiesz - dodała, idąc do swojego biurka - Ŝe mogą się wydarzyć róŜne rzeczy. Na przykład... Mogą nas porwać terroryści tuŜ przed rozwiązaniem. - Och, gdyby tak się stało. Musiała się uśmiechnąć, kiedy otwierała listę klientów i pacjentów Icove'ów. - Okazało się, Ŝe Trina wklepywała raz krem w skórę Avril Icove. Twierdzi, Ŝe Avril poddała się operacjom plastycznym. Jest bardzo prawdopodobne, Ŝe zabieg wykonał jeden z Icoev'ów albo przynajmniej był konsultantem. - Raczej był konsultantem. Według mnie operowanie członka rodziny jest niewskazane ze względu na etykę zawodową. - Jeśli któryś z nich lub obaj byli konsultantami, ona musi się znaleźć na naszej liście. Tego wymagają przepisy prawa. Komputer, sprawdź Avril Icove, konsultacje medyczne i przeprowadzone zabiegi. Szukam... Avril Icove nie figuruje w wybranych plikach. - Coś mi tu nie pasuje. Jesteś członkiem rodziny lekarzy, i to wybitnych lekarzy, a nie korzystasz z ich usług, kiedy decydujesz się na operację? Nie prosisz ukochanego męŜa o konsultację w dziedzinie, w której jest czołowym

specjalistą? - Eve zabębniła palcami w blat. - Gdybym miała furę pieniędzy do zainwestowania, udałabym się do ciebie, a nie do kogoś obcego. Gdybym chciała się włamać do Skarbca Państwowego... - No właśnie, czyŜ nie byłaby to świetna zabawa? - Zwróciłabym się do ciebie. - Dziękuję, kochanie. MoŜe ją zbadali i udzielili jej konsultacji prywatnie. - Dlaczego? Widzisz, właśnie o to chodzi. Rozumiem, czemu doktor Will twierdził, Ŝe idealna twarz i figura jego Ŝony to dar od Boga. To nie twoja sprawa, wścibska policjantko. Ale nie widzę powodu ukrywania tego rodzaju zabiegów upiększających. Skoro przeprowadzono u niej oficjalnie operacje plastyczne w Centrum Icove'a, co jest całkiem logiczne, dlaczego utajniono fakt udzielenia konsultacji? PrzecieŜ między innymi w ten sposób zabezpiecza się na wszelki wypadek własny tyłek. - MoŜe więc zrobiono jej operację w innym ich ośrodku, by uniknąć rozgłosu. - Właśnie taki nasuwa się wniosek. Co rodzi pytanie: dlaczego? Potrzebne mi są jej zdjęcia. Stare zdjęcia, do porównania. No i jeszcze to Brookhollow. Najbardziej oczywiste miejsce, gdzie Avril i Dolores mogły się poznać, jeśli wspólnie dokonały tych zabójstw, to szkoła. Ale w wykazie uczniów nie ma Dolores, przynajmniej nie w spisie absolwentek. Dlatego zamierzam uzyskać zdjęcia wszystkich uczennic, które chodziły do szkoły razem z Avril, a potem spróbować dopasować któreś z nich do posiadanego przeze mnie zdjęcia Dolores. - Co teŜ jest bardzo logiczne. ChociaŜ zajmie trochę czasu. Pięknie pachniesz. - To te specyfiki. - Jestem bezradną ofiarą reklam kosmetyków. - śeby to udowodnić, Roarke stanął za nią i zaczął lekko chwytać zębami skórę na jej karku. Eve dała mu kuksańca w bok.

- Muszę się do tego wziąć. - Ja teŜ. Komputer, udostępnij archiwum Brookhollow Academy i College... - Ej, to mój komputer. Nie zwracając uwagi na zastrzeŜenia Ŝony, objął ją w pasie. - Odszukaj i zapisz zdjęcia uczennic, grona pedagogicznego... - MałŜonek i dzieci personelu, wszystkich pracownic, małŜonek i dzieci dorywczo zatrudnianych męŜczyzn. - Jesteś bardzo skrupulatna - skomentował Roarke. - Bo tak naleŜy. - Ja teŜ staram się najlepiej, jak mogę - powiedział i wsunął dłonie pod jej bluzę. - Nie o tym mówię. Polecę sprawdzić wszystkie roczniki. MoŜe poznała Dolores na jakimś zjeździe absolwentek. Komputer, szukaj pasujących zdjęć do... Jezu, Roarke, zaczekaj chwilę. Ani na chwilę nie przestawał jej pieścić. - Czym tym razem wysmarowała cię Trina? Kupmy tego całą beczkę. - Nie wiem. Pogubiłam się. Porównaj odszukane zdjęcia ze zdjęciem z dowodu toŜsamości Dolores Nocho - Alverez i jej podobizną zarejestrowaną przez kamery ochrony. Potwierdzam otrzymanie kilku poleceń. Przystępuję do pracy... - Albo poznała ją poza terenem szkoły, w ośrodku, w jakimś przeklętym salonie urody. Wynajęła ją. Istnieje wiele moŜliwości. - Trzeba zacząć od jednej. - Roarke okręcił Eve tak, by znalazła się twarzą do niego. - Twoje włosy pachną jak jesienne liście. - Zbutwiałe? - Błyszczące. A smakujesz, jak... Przekonajmy się. - Przesuwał wargi wzdłuŜ jej skroni, policzka, do ust. - Cukier podgrzany z cynamonem. - Rozpiął

guzik w jej spodniach, całując ją namiętnie. - Muszę teraz poszperać i przekonać się, czy Trina przygotowała dla mnie jakieś niespodzianki. - Zapowiedziałam jej, Ŝe powyrywam jej ręce, jeśli tym razem coś mi wytatuuje. Przesunął ręce wyŜej, na jej piersi, i serce zabiło jej mocniej. - Wiesz, Ŝe dla niej to tylko dodatkowe wyzwanie. Tutaj nic nie ma powiedział, kiedy ściągnął jej bluzę. - Tylko prześliczne, nagie piersi mojej Ŝony. - Mavis są wielkie jak balony. - Eve odchyliła głowę do tyłu, kiedy zaczął ją obsypywać pocałunkami. - ZauwaŜyłem. - Kazała Trinie pomalować sobie jedną brodawkę na niebiesko, a drugą na róŜowo. Lekko uniósł głowę. - MoŜe to zbyt szczegółowe informacje. Ja i tak wolę twoje. śołądek jej się przyjemnie ścisnął, kiedy Roarke zamknął jej usta swoimi wargami. - Miło mi. Gdybym nie wypiła tyle wina, nie byłabym taka łatwa. Rozpiął kolejny guzik i spodnie zsunęły jej się z bioder. - Wyskakuj - wymamrotał. - Ty jesteś jeszcze ubrany. - W głowie jej się kręciło. - Wyskakuj ze spodni - powtórzył, przesuwając dłońmi po jej ciele. Jesteś naga i cieplutka, podoba mi się pomysł lizania cię od stóp do głów i z powrotem, póki nie... No, no. Co my tu mamy? Jej umysł pracował wolno, więc początkowo tylko zamrugała powiekami, kiedy podąŜyła za wzrokiem Roarke'a. I zobaczyła po obu stronach brzucha trzy małe, błyszczące, czerwone serca, przebite długimi, srebrnymi strzałami. Obie wskazywały jeden punkt, uświadomiła sobie. - Jasna cholera. Co będzie, jak ktoś to zobaczy?

- Jeśli zobaczy to ktoś poza mną, będziesz miała powaŜne kłopoty. Przesunął palcem wzdłuŜ jednej strzały, aŜ Eve przeszedł dreszcz. - Są bardzo ładne. - Wskazują na moje krocze. - Owszem. I chociaŜ lubię, kiedy wyjaśnia mi się, jak gdzie trafić, uwaŜam, Ŝe tam sam znajdę drogę. - By to udowodnić, przesunął palce w dół jej brzucha. A potem wsunął je w nią. AŜ jej zabrakło tchu i złapała go za ramiona, Ŝeby się nie przewrócić. BoŜe, jaka była podniecona. Właśnie dlatego między innymi ją pokochał. - Ubóstwiam patrzeć na ciebie, jak się podniecasz. Kiedy wchodzę w ciebie. Ubóstwiam patrzeć, jak przeŜywasz orgazm, Eve. Kolana miała jak z waty, a w całym ciele czuła mrowienie. Ogarniało ją coraz większe podniecenie, kiedy pieścił ją dłońmi, ustami, językiem, zębami. Gdy słyszała, jak wymawia jej imię, gdy brał ją w posiadanie, szeptał czułe słowa, gładził ją, droczył się z nią. Pozwoliła się dać unieść fali, a potem w niej utonęła. Jej uległość, pozostająca w takiej sprzeczności z siłą i wolą Eve, działała na niego podniecająco. Cholernie podniecająco. Jej całkowite oddanie się mu, gdy wszystko inne przesłaniały miłość i poŜądanie. Kiedy pociągnął ją za sobą na podłogę, wsunęła się pod niego jak jedwab. Jej usta były gorące, a skóra gładka i pachnąca. Wszedł w nią i pozwolił się porwać jej uległości. Bez słowa skargi mogłaby się skulić w kłębek na podłodze i usnąć. KaŜda komórka jej ciała była odpręŜona i zaspokojona. Ale kiedy poczuła, Ŝe zasypia, usiadła. I wydała przeraŜony okrzyk, gdy zobaczyła na swoim biurku kota, patrzącego na nią obojętnie oczami, z których kaŜde było innego koloru. Roarke przyglądał się kotu, lekko przesuwając dłoń wzdłuŜ pleców Eve. - Jak myślisz, pochwala to czy nie? Nigdy nie daje po sobie niczego poznać.

- Mam to w nosie, ale uwaŜam, Ŝe nie powinien nas obserwować, kiedy się kochamy. To chore. - MoŜe naleŜy mu znaleźć przyjaciółkę. - Jest wykastrowany. - Ale i tak moŜe miło by mu było mieć towarzyszkę. - Nie na tyle, by dzielić się z nią swoim łososiem. - PoniewaŜ czuła się skrępowana tym, Ŝe kot się jej przygląda, a szczególnie jej małym, czerwonym, błyszczącym serduszkom, złapała spodnie i szybko je wciągnęła. Kiedy przygładziła włosy palcami, zapiszczał jej komputer. Galahad lekko drgnął, a potem podniósł łapę i zaczął ją sobie lizać. Zadanie wykonane... - CóŜ za synchronizacja. - Zerwała się z podłogi i włoŜyła bluzę. - I uwaŜam, Ŝe dzięki seksowi spaliłam cały alkohol. - Zawsze do usług. Roarke powiedział to ze śmiechem, ale nauczyła się juŜ kilku rzeczy podczas przeszło roku ich małŜeństwa. - A twoje pieszczoty sprawiły, Ŝe zapomniałam o traumie, jaką powoduje Trina. Wstając, spojrzał na nią czule. - Lecz te serca muszą zniknąć. Komputer, wyświetl wyniki na ściennym ekranie. Znaleziono jedno pasujące zdjęcie... - Bingo! - krzyknęła Eve, kiedy pojawiły się obok siebie dwa zdjęcia. Cześć, Deena. Flavia, Deena, ur. 8 czerwca 2027 roku w Rzymie, Włochy. Ojciec Dimitri, lekarz pediatra. Matka Anna Trevani, lekarz psychiatra. Jedynaczka. Brak danych na temat małŜeństwa czy konkubinatu. Brak danych o potomstwie. Niekarana. Ostatni znany adres: Brookhollow College. śadnych nowych informacji po 19 - 20 maja 2047. Zdjęcie pochodzi z dokumentu toŜsamości sporządzonego w czerwcu 2046 roku.

- Piękna młoda kobieta - oświadczył Roarke. - Wyjątkowo piękna. - I wszystko pasuje. Wcześnie ukończyła szkołę. Komputer, poszukaj wszelkich zgłoszeń o zaginięciu Deeny Flavii. Na całym świecie. Przystępuję do pracy... - Dodatkowe polecenie. Czy jej rodzice nadal Ŝyją? Jeśli tak, gdzie mieszkają i pracują? Potwierdzam dodatkowe zadanie do wykonania. Przystępuję do pracy... - Jako adres zamieszkania widnieje uczelnia, nie akademik. Czysta kartoteka, nie ma męŜa ani konkubenta, przed dwudziestą rocznicą urodzin nagle znika. - By pojawić się kilkanaście lat później - wtrącił Roarke - i zamordować Icoev'ów. - Dwa lata młodsza od Avril, ale chodziły do szkoły w tym samym czasie. W takiej ekskluzywnej szkole z internatem musiały się spotkać. - Ale od szkolnej przyjaźni do wspólnego popełnienia przestępstwa daleka droga. - Tak, lecz coś się za tym kryje. Kiedy zobaczyła zdjęcie zrobione przez kamery w ośrodku, nie wykrzyknęła: „Ej, przecieŜ to Deena z Brookhollow. Nie widziałam jej od lat”. Przyznaję - dodała spiesznie, podnosząc rękę - Ŝe obrońca powie, Ŝe Avril nie musi pamiętać wszystkich szkolnych koleŜanek. Minęło kilkanaście lat, odkąd ukończyły szkołę. TuŜ potem Deena zaginęła. Ale nie zmienia to faktu, Ŝe w tym samym czasie Avril była w tym samym miejscu co podejrzana. Dodatkowe zlecenie wykonane. Flavia, Dimitri, i Trevani, Anna, mieszkają w Rzymie we Włoszech. Obydwoje są zatrudnieni w Instytucie Dziecka w tym mieście...

- Sprawdź, czy istnieją jakieś powiązania między Instytutem Dziecka a Icove'em Wilfredem B. seniorem lub Wilfredem B. juniorem, a takŜe Wilsonem Jonahem Delecourtem. Potwierdzam przyjęcie nowego zadania. Przystępuję do pracy... - Mogę ci oszczędzić czasu - powiedział Roarke. - Wsparłem finansowo ten instytut przez swoje włoskie firmy. Wiem, Ŝe przynajmniej raz Icove senior naleŜał do rady konsultacyjnej. - Coraz lepiej. Czyli miał związki z państwem Flavians, rodzicami Deeny, znanej równieŜ jako Dolores, która miała coś wspólnego z Avril, uczennicą Brookhollow. Mam cały obraz. Pierwsze zadanie wykonane. Brak zgłoszeń o zaginięciu Deeny Flavia... - Nie zgłosili jej zaginięcia, bo albo wiedzą, gdzie jest, albo nie chcą, Ŝeby gliny zaczęły węszyć. W tym drugim wypadku zatrudniliby prywatnego detektywa. Tak czy owak, od ponad dziesięciu lat jest... Dodatkowe zadanie wykonane. Icove, Wilfred B., senior działał w radzie konsultacyjnej i gościnnie operował w Instytucie Dziecka oraz wygłaszał odczyty tamŜe od utworzenia Instytutu w 2025 roku do swojej śmierci. Wilson, Jonah Delecourt, był członkiem rady konsultacyjnej od 2025 do 2048 roku. - Dobra, teraz mamy... Pytanie... - Czego? - warknęła Eve. Czy mam zakończyć porównywanie zdjęć z Brookhollow? - A jakie jeszcze zdjęcia stamtąd masz? Dopasowałem fotografię obecnej uczennicy Brookhollow Academy do zdjęcia Deeny Flavia. - Powiedziałeś, Ŝe jest tylko jedna para zdjęć. Wyświetl je, do cholery. Potwierdzam... Osoba na zdjęciu była bardziej okrągła i delikatniejsza niŜ Deena Flavia. I było to dziecko. Serce Eve podeszło do gardła.

- Podaj toŜsamość osoby na zdjęciu. Rodriguez Diana, urodzona 17 marca 2047 roku w Argentynie. Rodzice: Hector, laborant, i Cruz Magdalene, fizykoterapeutka. - Miejsce zatrudnienia. Pracuję... Rodriguez, Hector, zatrudniony w Instytucie Badawczym Genedyne. Cruz, Magdalene, zatrudniona w Centrum Rehabilitacji i Chirurgii Plastycznej Świętej Katarzyny. - Związek obu instytucji z Icove'em Wilfredem B. seniorem, Icove'em Wilfredem B. juniorem, Wilsonem Jonahem i Samuels Evą lub Evelyn. - Nie są jej rodzicami - zauwaŜył Roarke. - Przynajmniej nie biologicznymi. Jest jakby skórę zdjął z Deeny Flavii. - Hodują je i sprzedają. Sukinsyny. Manipulują genami, tworzą idealne dzieci, zgodne z zamówieniem. Szkolą je, kształcą, programują. A potem sprzedają. Roarke wyciągnął ręce i odruchowo zaczął masować jej ramiona. - Jak sądzisz, czy chodzi jej o dziecko? Czy tylko pragnęła zemsty? zapytał. - Nie wiem. ZaleŜy od tego, co ją bardziej napędza. MoŜe jedno i drugie. Znów przemówił komputer, wymieniając cztery nazwiska i powiązania ich właścicieli z instytucjami w Argentynie. - Komputer, porównaj zdjęcia wszystkich absolwentek Brookhollow Academy lub College ze zdjęciami obecnych uczennic. Przystępuję do pracy... - Niech komputer robi swoje - powiedział łagodnie Roarke - a my się trochę prześpijmy. Musisz mieć jutro jasny umysł. Domyślam się, Ŝe jedziesz do New Hampshire. - Jasne, Ŝe tak. Wstała o świcie, ale Roarke i tak był juŜ na nogach i zdąŜył się ubrać.

Burknęła pod nosem „dzień dobry” i podreptała do łazienki, poleciła, Ŝeby z dysz w kabinie prysznicowej popłynął pełen strumień wody o temperaturze trzydziestu ośmiu stopni, by się w ten sposób dobudzić. Włączyła suszarkę, wypiła filiŜankę kawy i poczuła się mniej więcej jak człowiek. - Zjedz coś - polecił Roarke i skończywszy czytać raporty finansowe, wyświetlił na monitorze poranne doniesienia mediów. - Masz coś? - zawołała z garderoby Eve. Kiedy się z niej wyłoniła, spojrzał, co na siebie włoŜyła, i powiedział: - Nie. - Co nie? - Nie to. Jeśli w słowniku obok hasła „niezadowolony” byłoby zdjęcie, przedstawiałoby minę Dallas w tamtej chwili. - Och, daj spokój. - Zamierzasz złoŜyć oficjalną wizytę w ekskluzywnej szkole z internatem. Ludzie powinni czuć przed tobą respekt. Postukała w kaburę na broń, którą powiesiła na oparciu krzesła. - To wzbudza respekt, mistrzu. - Spodnium. - Co proszę? Westchnął i wstał. - Wiesz, co to jest, i tak się składa, Ŝe masz ich kilka. Kobieta w kostiumie ze spodniami jest elegancka, budzi szacunek i ma posłuch. A przecieŜ chcesz wyglądać na kogoś waŜnego. - Chcę okryć gołą dupę. - Zgoda, ale co ci szkodzi okryć ją, jak naleŜy. To będzie w sam raz. Prosty krój, a zgaszony miedziany kolor nadaje ci wyrazistość. Do tego to. Podał jej top w kolorze brudnego błękitu. - I zaszalej, Eve. WłóŜ coś z biŜuterii. - Nie wybieram się na przyjęcie. - Ale wciągnęła spodnie. - Wiesz, czego ci potrzeba? Androida, wystrojonego androida. MoŜe ci go kupię na Gwiazdkę.

- Po co mi namiastka, skoro mam kobietę z krwi i kości? - Otworzył kasetkę z biŜuterią i wybrał dla Eve złote klipsy w kształcie kół i wisiorek z szafirem o szlifie kaboszonowym. śeby oszczędzić sobie czasu i nerwów, ubrała się tak, jak jej kazał. Ale Ŝachnęła się, kiedy Roarke narysował palcem w powietrzu małe kółko. - Przeciągasz strunę, kolego. - Warto próbować. Nadal wyglądasz jak policjantka, pani porucznik. Tylko świetnie ubrana. - Tak, złoczyńcy poczują respekt, widząc, jaka jestem odstawiona. - Zdziwisz się - odparł. - Muszę juŜ lecieć. - MoŜesz poprosić o wyświetlenie wyników poszukiwań tutaj i zjeść coś na śniadanie. Jeśli maszyna moŜe robić kilka rzeczy naraz, to ty teŜ. Nie uwaŜała, Ŝe to w porządku, ale spodnium teŜ był nieregulaminowy. A poniewaŜ Roarke juŜ wydawał polecenia, zamówiła bajgla w autokucharzu. - Mogłabyś się lepiej postarać. - Jestem zbyt przejęta. - Przypomniała sobie, Ŝe jej gabinet to nie jedyne miejsce, gdzie moŜe krąŜyć, i zaczęła chodzić tam i z powrotem, gryząc bajgla. Czuję, Ŝe natrafiłam na jakiś ślad. - W takim razie, komputer, pokaŜ wyniki na ściennym ekranie. Potwierdzam przyjęcie polecenia. Pierwsza para z pięćdziesięciu sześciu... - Z pięćdziesięciu sześciu? - Eve przestała krąŜyć po pokoju. - To jakaś pomyłka. Nawet uwzględniając cały ten czas i liczbę uczennic, nie moŜe być aŜ tyle par. To wykluczone... Zaczekaj. Wpatrywała się w pierwsze zdjęcie. Delaney, Brianne, urodzona 16 lutego 2024 roku w Bostonie w stanie Massachusetts. Rodzice Brian i Myra Delaney z domu Copley. Jedynaczka. Poślubiła Alistara George'a 18 czerwca 2046 roku. Dzieci: Peter, urodzony 12

września 2048 roku, i Laura, urodzona 14 marca 2050 roku. Mieszkają w Atenach w Grecji. Dopasowano do O'Brian Bridget, urodzonej 9 sierpnia 2036 roku w Ennis w Irlandii. Rodzice Reamus i Margaret O'Brian z domu Ryan. Obydwoje nie Ŝyją. Jedynaczka. Opiekun prawny: Ramuels Eva, a po jej śmierci Ramuels Evelyn. Obecnie jest studentką Brookhollow College w stanie New Hampshire. - Komputer, przerwij wyświetlanie wyników. Urodziła dziecko w wieku dwunastu lat? - spytała Eve. - Zdarza się - powiedział Roarke - ale... - No właśnie: ale. Komputer, pokaŜ same zdjęcia, podziel ekran, powiększenie pięćdziesiąt procent. Przyjąłem polecenie do wykonania... Kiedy pojawiły się zdjęcia, Eve podeszła bliŜej do ekranu. - Taka sama karnacja i taki sam kolor włosów oraz oczu. Rude włosy, jasna

cera,

piegi,

zielone

oczy.

Powiedziałabym,

Ŝe

jest

spore

prawdopodobieństwo, Ŝe to cechy odziedziczone. Taki sam nos, takie same usta, taki sam kształt oczu i owal twarzy. ZałoŜę się, Ŝe po przeliczeniu piegów okazałoby się, Ŝe mają ich tyle samo. Ta dziewczyna jest jak miniatura tamtej kobiety. Jak... - Klon - cicho dokończył za nią Roarke. - Jezu Chryste. Eve wzięła jeden głęboki oddech, potem drugi. - Komputer, pokaŜ kolejną parę zdjęć. Wyświetlanie zdjęć trwało godzinę. Na koniec Eve zemdliło. - Klonowali dziewczynki. Nie tylko majstrowali przy DNA, by poprawić iloraz inteligencji czy wygląd zewnętrzny. Nie tylko projektowali dzieci czy udoskonalali je pod względem fizycznym i intelektualnym. Klonowali je. Tworzyli istoty ludzkie, gwałcąc międzynarodowe prawo. Sprzedawali. Niektóre męŜom - ciągnęła, patrząc na ekran. - Niektóre trafiały na rynek. Niektóre tworzyli, by kontynuowały pracę. Lekarki, nauczycielki, laborantki. Myślałam,

Ŝe projektowali dzieci, szkolili towarzyszki Ŝycia. Ale to coś gorszego, coś znacznie gorszego. - Od czasu do czasu pojawiają się pogłoski o nielegalnych pracach badawczych nad klonowaniem, a nawet doniesienia o sukcesach na tym polu. Ale przepisy prawa są tak surowe, tak uciąŜliwe i powszechne, Ŝe nikt się nie ujawnił, by rościć sobie prawo do sławy. - Wiesz, na czym to polega? - Mniej więcej się orientuję, bo tworzymy klony w celach naukowo badawczych w takim zakresie, w jakim zezwala prawo. By uzyskiwać tkanki, narządy. Wszczepiamy komórkę do kobiecego jajeczka, pobudzanego elektrycznie. Komórki ofiarowują ludzie hojnie płacący za wyprodukowanie tkanek zastępczych, które po wszczepieniu nie są odrzucane przez ich organizm. Domyślam się, Ŝe w przypadku klonowania reprodukcyjnego komórki i jajeczka są umieszczane w macicy. - Czyjej? - Oto jest pytanie. - Muszę o tym zameldować komendantowi i uzyskać jego zgodę na złoŜenie wizyty w szkole. A ty powiadom Louise. - Dobrze. - Zarobił na tym miliardy - dodała Eve. - Brutto. - Powiedziałabym: w bród. - Nie, nie. - Roześmiał się. - Miliardy brutto. To kosztowne hobby. Prowadzenie laboratoriów, opracowanie technologii, utrzymywanie szkoły, stworzenie całej tej sieci musi pochłaniać masę pieniędzy. Przypuszczam, Ŝe zysk netto jest pokaźny, ale z całą tą zabawą wiąŜą się znaczne nakłady i ryzyko. Dlatego według mnie to dzieło miłości. - Tak myślisz? - Pokręciła głową. - Mamy teraz prawie sześćdziesiąt dziewcząt uczęszczających do akademii. Muszą być jeszcze setki tych, które juŜ

ukończyły szkołę. A co się stało z tymi, które okazały się niezbyt udane? Jak sądzisz, jak bardzo kochał te, które nie były idealne? - Co za odraŜająca myśl. - Tak. Mam ich miliony. Trochę czasu zajęło jej opisanie tego wszystkiego w raporcie, skontaktowanie się z Whitneyem i poproszenie go o spotkanie. W drodze do komendy zadzwoniła do Peabody i umówiła się, Ŝe po nią wstąpi. Delia wskoczyła do samochodu i odrzuciła włosy. Były dłuŜsze o dobrych dziesięć centymetrów i jakby lekko rozwichrzone na końcach. - McNab naprawdę oszalał na widok moich włosów. Muszę pamiętać, Ŝeby częściej potrząsać głową. Eve rzuciła jej przeciągłe spojrzenie. - Wyglądasz bardziej dziewczęco. - Wiem! - Wyraźnie zadowolona z tej uwagi Peabody rozsiadła się wygodnie. - I było cudnie być dziewczyną, kiedy wczoraj wieczorem wróciłam do domu. Dostał świra na punkcie kremu z papai na skórę piersi. - Przestań, oszczędź nam obu. Sprawa jest powaŜna. - Domyśliłam się, Ŝe nie zaproponowałaś, Ŝe mnie podwieziesz do pracy, by mi oszczędzić tłoczenia się w metrze. - Powiem ci wszystko po drodze, a potem zdam sprawozdanie komendantowi. Punktualnie o dziesiątej zwołam odprawę z udziałem naszych elektroników. Peabody w milczeniu wysłuchała tego, co Eve ustaliła do tej pory. Nie odezwała się nawet, kiedy znalazły się w garaŜu komendy. - śadnych pytań, Ŝadnych komentarzy? - WciąŜ jeszcze... Oswajam się z tym. To takie sprzeczne z tym, w co wierzę. Z moim DNA, moŜna chyba powiedzieć. Z tym, jak zostałam wychowana, nauczona. Tworzenie Ŝycia to zadanie dla siły wyŜszej. Naszym

zadaniem, naszym obowiązkiem i naszą radością jest troska o Ŝycie, chronienie go i szanowanie. Wiem, Ŝe brzmi to jak hasła wolnowiekowców, ale... - Wcale nie jest to takie dalekie od tego, co sama myślę. Ale odsuwając na bok osobiste poglądy, trzeba pamiętać, Ŝe klonowanie ludzi jest zabronione przez prawo obowiązujące w Nowym Jorku, w całym kraju, a takŜe przepisami obowiązującymi w nauce i handlu na Ziemi i poza nią. Dowody świadczą o tym, Ŝe Icoev'owie złamali to prawo. I ich zabójstwa, którymi się zajmujemy, były tego bezpośrednim następstwem. - Czy będziemy to musiały przekazać do... Kto się zajmuje tego typu sprawami? FBI? Biuro światowe? Międzyplanetarne? Eve miała zaciętą twarz, kiedy wysiadła z samochodu. - Nie, jeśli mnie się uda rozwiązać tę zagadkę. Chcę, Ŝebyś poszperała i odszukała wszystko, co tylko zdołasz, na temat klonowania ludzi. Kwestie techniczne, prawne, sprzęt, techniki, dyskusje, roszczenia, fakty, mity. Musimy wiedzieć, co i jak, kiedy znajdziemy się w Brookhollow. - Dallas, dysponując tym, co juŜ zebrałaś, znajdziemy je tam. Niektóre z nich to jeszcze dzieci. - Zajmiemy się tym w odpowiednim czasie. Whitney nie był taki powściągliwy jak Peabody, i zasypywał Eve pytaniami, kiedy zdawała mu raport. - Porucznik Dallas, to laureat Nagrody Nobla, na naboŜeństwie Ŝałobnym, dziś o czternastej zero zero, zjawią się głowy państw z całego świata. Jego syn, którego osiągnięcia i sława zaczynały dorównywać osiągnięciom i sławie ojca, zostanie w podobny sposób uczczony w przyszłym tygodniu. Obie uroczystości odbędą się w Nowym Jorku, kwestie bezpieczeństwa, mediów... nawet cholernego ruchu ulicznego juŜ spędzają mi sen z powiek. Jeśli cokolwiek z tego, co ustaliłaś, wycieknie, ten koszmar przemieni się w aferę na skalę międzynarodową. - Nic nie przecieknie.

- Lepiej, Ŝeby tak było i Ŝebyś na pewno się nie myliła. - Panie komendancie, pięćdziesiąt sześć par zdjęć w samej Brookhollow Academy. Jestem przekonana, Ŝe wiele z nich, jeśli nie wszystkie, ma związek z zaszyfrowanymi informacjami, które Icove senior trzymał w swoim mieszkaniu. Były to bieŜące przypadki, Ŝe się tak wyraŜę. Ściśle współpracował z genetykiem i był w swoim czasie głośnym orędownikiem inŜynierii genetycznej. - InŜynieria genetyczna to draŜliwy temat. Klonowanie ludzi to mroczny, wilgotny las. Skutki... - Panie komendancie, wśród skutków mamy juŜ dwa trupy. - Skutki będą znacznie rozleglejsze niŜ te dwa zabójstwa. Polityczne, moralne, religijne, medyczne. Jeśli wasze przypuszczenia są słuszne, istnieje wiele klonów, a wśród nich są nieletnie. Dla niektórych ludzi będą one potworami, dla innych - ofiarami. - Potarł oczy. - Potrzebna nam opinia prawna na ten temat. KaŜda agencja, od ogólnoświatowej do krajowej, rzuci się na tę sprawę. - Jeśli poinformuje pan którąś z agencji o ostatnich ustaleniach, odbiorą nam ją. Zamkną śledztwo. - Owszem. Co masz przeciwko temu? - To ja się zajmuję tymi zabójstwami, panie komendancie. Przez chwilę milczał, przyglądając się jej twarzy. - Jakie zastrzeŜenia pani zgłasza, porucznik Dallas? - Poza tym, co juŜ powiedziałam, panie komendancie, chodzi o to, Ŝe... śe trzeba połoŜyć temu kres. Rząd, kaŜdy rząd, który wsadzi palec do tego placka, będzie chciał z niego wyciągnąć śliwkę. Zleci więcej potajemnych prac badawczych, więcej doświadczeń. Zmiotą wszystko pod dywan, a to, co znaleźliśmy, zostanie umieszczone pod mikroskopem. Nadadzą temu klauzulę tajności, zabronią mediom informować o czymkolwiek opinię publiczną, zablokują wszelkie doniesienia na ten temat. Icoev'owie zostaną pochowani ze wszystkimi honorami, a prace, które potajemnie prowadzili, nigdy nie ujrzą światła dziennego. Osobniki - powiedziała, nie mogąc znaleźć lepszego

określenia - stworzone przez tamtych dwóch zostaną zgromadzone w jednym miejscu, przebadane, przesłuchane, odizolowane. Zostały sztucznie stworzone, panie komendancie, ale to istoty z krwi i kości, jak my wszyscy. A nie zostaną potraktowane tak jak my. MoŜe nie uda się tego powstrzymać, moŜe nie zdołamy tego uniknąć, ale chcę do końca doprowadzić tę sprawę. AŜ wyczerpię wszystkie moŜliwości. Whitney połoŜył dłonie na biurku. - Muszę zapoznać z tym Tibble'a. Eve skinęła głową. - Tak jest, panie komendancie. - Nie mogli postąpić niezgodnie z obowiązującą procedurą bez wiedzy głównego szefa policji. - UwaŜam, Ŝe zastępczyni prokuratora okręgowego Reo moŜe być przydatna w kwestiach prawnych. Jest bystra i wystarczająco ambitna, by trzymać język za zębami, póki będzie to konieczne. Do tej pory korzystałam z usług doktor Miry i doktor Dimatto podczas śledztwa. TeŜ mogą nam się przydać. Potrzebny mi nakaz przejęcia archiwum szkoły, chciałabym zabrać Feeneya albo kogoś z jego wydziału, by na miejscu zapoznał się z informacjami na dyskach. Whitney skinął głową. - Proszę traktować to śledztwo jako opatrzone klauzulą największej tajności. śadnych informacji dla mediów. Zbierz swoich ludzi. - Spojrzał na zegarek. - Odprawa za dwadzieścia minut.

ROZDZIAŁ 14 Zmieniła swój wygląd. Była w tym świetna. W ciągu ostatnich dwunastu lat wcielała się w róŜne kobiety, a zarazem pozostała nikim. Jej dokumenty były bez zarzutu - starannie przygotowane, pierwszorzędnie podrobione. Musiały takie być. Brookhollow Academy mieściła się w budynkach z czerwonej cegły, pokrytych bluszczem - Ŝadnych nowoczesnych szklanych kopuł czy stalowych wieŜ, tylko dostojeństwo i arystokratyczna tradycja. Teren był rozległy, porośnięty potęŜnymi drzewami, pełen uroczych ogrodów, kwitnących sadów. Znajdowały się tu teŜ korty tenisowe i ośrodek jazdy konnej, albowiem te dwie dyscypliny sportowe uwaŜano za odpowiednie dla uczennic Brookhollow. Jedna z jej szkolnych koleŜanek zdobyła w wieku szesnastu lat złoty medal olimpijski w ujeŜdŜaniu. Trzy lata później wysłano ją do Anglii, by poślubiła młodego brytyjskiego arystokratę, równie rozmiłowanego w koniach jak ona. Były tworzone w określonym celu i słuŜyły temu celowi. Ale i tak cieszyła się z wyjazdu, przypomniała sobie Deena. Jak większość z nich. Deena nie zazdrościła im szczęścia i zrobiłaby wszystko, co w jej mocy, by chronić Ŝycie takich jak ona. Ale kaŜda wojna pociąga za sobą ofiary i część z nich być moŜe zostanie zdemaskowana. A jeszcze więcej w końcu pozna smak wolności, której od zawsze były pozbawione. Co z tymi, które się sprzeciwiły albo się nie sprawdziły, albo zostały zakwestionowane? Co z nimi? Dla nich i tych, co przyjdą po nich, zaryzykuje wszystko. Na terenie kampusu były trzy baseny, w tym dwa kryte, trzy laboratoria naukowe, sala hologramowa, dwie wielkie aule oraz sala teatralna, która mogła konkurować z kaŜdym teatrem broadwayowskim. Chlubą szkoły były dódzid i

trzy kluby fitness, a takŜe w pełni wyposaŜona klinika, gdzie leczono i uczono. W murach uczelni działało centrum prasowe, gdzie odbywały praktyki studentki, które w przyszłości miały się poświęcić karierze dziennikarskiej, oraz studio muzyczne i taneczne. Dwadzieścia sal lekcyjnych z instruktorami ludźmi i androidami. W stołówce trzy razy dziennie podawano smaczne, prawidłowo skomponowane posiłki, zawsze punktualnie o siódmej rano, wpół do pierwszej i siódmej wieczorem. O dziesiątej i szesnastej moŜna było coś przekąsić w solarium. Przepadała za babeczkami. Dobrze wspominała babeczki. Pomieszczenia mieszkalne dla uczennic były przestronne i ładnie urządzone. Trafiało się do nich w wieku pięciu lat, jeśli pomyślnie przeszło się wszystkie testy. Pamięć o pierwszych pięciu latach Ŝycia... korygowano. Z czasem moŜna było zapomnieć - albo prawie zapomnieć - Ŝe było się myszą w labiryncie. Dostawały mundurki i odpowiednią garderobę. Taką, która pasowała do osobowości i pochodzenia społecznego. Bo miało się jakieś pochodzenie. KaŜda z nich skądś się wzięła, chociaŜ wcale nie stąd, co im wmawiano. Nigdy nie stąd, co im wmawiano. Regulamin był surowy. Od uczennic Brookhollow oczekiwano celujących ocen, a potem kontynuowania nauki na uczelni. Do czasu alokacji. Sama Deena płynnie mówiła czterema językami, co okazało się wielce przydatne.

Potrafiła

rozwiązywać

złoŜone

równania

matematyczne,

rozpoznawać i oceniać wiek wykopalisk archeologicznych, wykonać idealne podwójne salto i zorganizować uroczystą kolację na dwieście osób. Urządzenia elektroniczne traktowała jak zabawki. I potrafiła skutecznie zabijać, wykorzystując róŜne metody. Wiedziała, jak sprawić przyjemność męŜczyźnie w łóŜku, a rano mogła dyskutować z nim na temat polityki międzyplanetarnej.

Lecz stworzono ją nie na czyjąś Ŝonę czy przyjaciółkę, ale do wykonywania tajnych operacji. Przypuszczała, Ŝe pod tym względem udało im się ją odpowiednio wyszkolić. Była śliczna, nie miała Ŝadnych wad genetycznych. Szacowana długość jej Ŝycia wynosiła sto pięćdziesiąt lat, ale mogło ono zostać znacznie wydłuŜone dzięki stałemu postępowi w dziedzinie nauk medycznych. Uciekła w wieku dwudziestu lat i juŜ kilkanaście Ŝyła, ukrywając się, zdobywając pozycję w podziemiu, doskonaląc swoje umiejętności. Na myśl, Ŝe miałaby przeŜyć jeszcze sto lat tak, jak do tej pory, aŜ się wzdragała. Zabijała skutecznie, lecz wcale nie z zimną krwią. Zabijała z rozpaczy i z zapałem obrońcy niewinnych. Na tę egzekucję włoŜyła czarny kostium, specjalnie dla niej uszyty we Włoszech. Pieniądze nie stanowiły przeszkody. Przed ucieczką ukradła pół miliona. Od tamtej pory zdobyła więcej. Mogłaby sobie wygodnie Ŝyć, nie bojąc się, Ŝe ją odnajdą. Ale miała do wykonania misję. śyciową misję. I była na dobrej drodze do jej zrealizowania. Klasyczny krój kostiumu sprawiał, Ŝe wyglądała jeszcze bardziej kobieco, podkreślał jej płomiennorude włosy i ciemnozielone oczy. Rano poświęciła całą godzinę na delikatną korektę owalu twarzy. Trochę bardziej zaokrąglony podbródek, pełniejszy nos. Dodała sobie kilka kilogramów pod postacią ponętnych krągłości. Te zmiany powinny wystarczyć, chyba Ŝe okaŜe się inaczej. Nie bała się śmierci, ale myśl o uwięzieniu napełniała ją przeraŜeniem. Dlatego miała przy sobie kapsułkę z trucizną, na wypadek gdyby została rozpoznana i ujęta. Ojciec pozwolił jej przyjść i spotkał się z nią; uwierzył, Ŝe czuje się samotna i wszystkiego Ŝałuje. Nie zobaczył w jej oczach swojej śmierci.

Lecz tutaj, w tym więzieniu, będą wiedzieli, co zrobiła. Jeśli ją rozpoznają, jej misja się skończy. Ale gdy jej zabraknie, na jej miejsce przyjdą inne. Było ich aŜ za wiele. Nawet jeśli strach ściskał jej gardło, jej twarz pozostała spokojna i pogodna. Tego teŜ się nauczyła. śeby niczego po sobie nie pokazywać. Niczego im nie dawać. W lusterku wstecznym dostrzegła spojrzenie kierowcy. Uśmiechnęła się i skinęła głową. Zatrzymali się przed bramą, by poddać się kontroli ochrony. Serce zabiło jej mocniej. Jeśli to pułapka, nigdy nie wyjedzie przez tę bramę. Ani Ŝywa, ani martwa. Ale juŜ po chwili jechała krętą drogą przez malowniczy kampus. Pełen drzew, ogrodów, rzeźb. Z przodu wyrósł główny budynek, liczący pięć kondygnacji. Mury z czerwonej cegły porastał bluszcz. Deena patrzyła na błyszczące okna i smukłe kolumny. Na widok dziewcząt chciało jej się płakać. Młode, świeŜe i piękne szły samotnie lub parami bądź grupkami do innych budynków. Na wykłady, na zajęcia rekreacyjne. Na sprawdziany. By zostać ulepszone. I ocenione. Zaczekała, aŜ kierowca zaparkuje, a potem wysiądzie, okrąŜy samochód, otworzy jej drzwiczki i poda rękę. Jej dłoń była zimna i sucha. Kiedy Evelyn Samuels wyszła przez wielkie, frontowe drzwi, by ją powitać, uśmiechnęła się do niej grzecznie. - Pani Frost, witamy w Brookhollow. Nazywam się Evelyn Samuels, jestem dyrektorką szkoły. - Miło mi, Ŝe w końcu mogę panią poznać. - Wyciągnęła rękę. - Teren szkoły i budynki robią na Ŝywo jeszcze większe wraŜenie.

- Oprowadzimy panią po całym naszym królestwie, ale najpierw zapraszam na herbatę. - Napiję się z największą przyjemnością. - Przeszła przez drzwi i ścisnął się jej Ŝołądek. Jednak rozejrzała się wokoło, jak zrobiłaby to kaŜda matka odwiedzająca szkołę, do której zamierza zapisać swoją córkę. - Miałam nadzieję, Ŝe przywiezie pani ze sobą Angel, Ŝebyśmy się mogły poznać. - Jeszcze na to za wcześnie. Jak pani wie, mój mąŜ nadal ma wątpliwości, czy posłać naszą córkę do szkoły tak oddalonej od domu. Dlatego dzisiaj wołałam przyjechać sama. - Nie mam cienia wątpliwości, Ŝe wspólnie uda nam się go przekonać, Ŝe Angel nie tylko będzie tu szczęśliwa, ale odniesie korzyść, mogąc zdobywać u nas naukę na najwyŜszym poziomie. Hol główny. - Zatoczyła koło ręką. - Rośliny zostały wyhodowane w ramach zajęć z ogrodnictwa. Uczennice równieŜ pielęgnują kwiaty i nasze ogrody. Dzieła sztuki, które pani widzi, to teŜ prace naszych uczennic. W tym budynku na parterze mieszczą się biura administracji, stołówka, solarium, jedna z naszych sześciu bibliotek, kuchnie i sale do zajęć z gotowania. Jest tutaj równieŜ mój gabinet. Chętnie je pani teraz pokaŜę, jeśli sobie pani Ŝyczy. Wewnętrzny głos kazał jej stąd wyjść, uciec, ukryć się. Odwróciła się i powiedziała z uśmiechem: - Jeśli moŜna, napiłabym się herbaty. - Naturalnie. Jedną chwileczkę. - Wyjęła z kieszeni komunikator. Abigail, przypilnuj, Ŝeby do mojego gabinetu przyniesiono herbatę dla pani Frost. Natychmiast. Evelyn prowadziła ją, gestykulując i wyjaśniając. Nic się nie zmieniła, pomyślała Deena. Wyprostowana, urodziwa, zachwalała swoją szkołę dystyngowanym głosem. Sprawna i kompetentna jak

zawsze. Miała teraz krótko obcięte brązowe włosy, a oczy ciemne i przenikliwe. Oczy pozostały takie same. Charakterystyczne oczy pani Samuels. Evy Samuels. Deena pozwalała, by słowa dźwięczały w jej uszach. Wszystko to juŜ słyszała wcześniej, kiedy była więziona. Patrzyła na dziewczęta, schludne jak lalki w niebiesko - białych mundurkach, mówiące półgłosem, jak tego wymagano w wielkim holu. Potem ujrzała siebie, szczupłą i taką słodką, z gracją schodzącą po stopniach we wschodnim skrzydle. Drgnęła raz wolno było drgnąć tylko raz i specjalnie odwróciła wzrok. Musiała przejść obok dziewczynki, tak blisko, Ŝe poczuła zapach jej skóry. Usłyszała jej głos, kiedy uczennica powiedziała: - Dzień dobry, pani Samuels. Dzień dobry pani. - Dzień dobry, Diano. Jak tam twoje lekcje gotowania? - Bardzo dobrze, dziękuję. Robiłyśmy suflety. - Świetnie. Pani Frost złoŜyła nam dziś wizytę. Ma córkę, która być moŜe zostanie uczennicą naszej szkoły. Zmusiła się do tego, by spojrzeć w ciemnobrązowe oczy, które były jej. Czy widać w nich wyrachowanie, tak jak w jej oczach? Czy była w niej wściekłość i determinacja, gotująca się, wrząca pod tym pogodnym obliczem? Czy teŜ znaleźli sposób, by to wszystko stłumić? - Jestem pewna, Ŝe pani córce spodobałoby się w Brookhollow, pani Frost. Wszystkim nam się tu podoba. Moja córka, pomyślała. Mój BoŜe. - Dziękuję, Diano. Uśmiechnęły się do siebie i przez chwilę patrzyły sobie prosto w oczy, nim dziewczynka się poŜegnała i odeszła. Serce jej Ŝywiej zabiło. Rozpoznały się nawzajem. Jak mogło być inaczej? Jak moŜna patrzeć w swoje własne oczy i tego nie zobaczyć?

Kiedy Evelyn poprowadziła ją dalej, Deena obejrzała się za siebie. Dziewczynka teŜ. Ich spojrzenia znów się spotkały. Ponownie się uśmiechnęły, ale szerzej, wyraźniej. Wydostaniemy się stąd, pomyślała Deena. Nie zatrzymają nas tu. - Diana jest jedną z naszych najlepszych uczennic - powiedziała Evelyn. Jest bystra i ambitna. I dość dobrze wysportowana. DąŜymy do tego, Ŝeby wszystkim

naszym

uczennicom

zapewnić

pełne

wykształcenie,

przeprowadzamy egzaminy i testy, by móc określić ich mocne strony i główny obszar zainteresowań. Diana: tylko o niej mogła myśleć, ogarnięta emocjami. Ale mówiła to, co naleŜy, poruszała się tak, jak powinna, i wkrótce znalazła się przed gabinetem pani Samuels. Uczennicom pozwalano wejść do tego sanktuarium tylko wtedy, kiedy były wyjątkowo dobre lub teŜ dopuściły się jakiegoś powaŜnego naruszenia regulaminu. Deena jeszcze nigdy nie przekroczyła tego progu. Bardzo się pilnowała. Ale powiedziano jej, czego się ma spodziewać, otrzymała dokładny rozkład pomieszczeń. Więc skupiła się na tym, co naleŜało teraz zrobić, i odpędziła od siebie wszelkie myśli o dziewczynce. Pokój był utrzymany w kolorach szkoły białym i niebieskim. Białe ściany, niebieskie tkaniny. Biała podłoga, niebieskie dywaniki. Dwa okna wychodzące na zachód, jedno podwójne okno wychodzące na południe. Pomieszczenie było dźwiękoszczelne, nie zainstalowano tu kamer. Okna i drzwi naturalnie zostały zabezpieczone. A pani Samuels miała na ręku komunikator. Były dwa łącza, jedno ze szkołą, jedno prywatne. Ekran ścienny, a za nim sejf z aktami wszystkich uczennic. Herbatę podano na białym stoliku. Niebieska porcelana, białe ciasteczka. Usiadła na wskazanym krześle, zaczekała, aŜ pani Samuels naleje herbatę.

- MoŜe powie mi pani coś więcej o Angel? ChociaŜ się starała, znów pomyślała o Dianie. - To mój skarb. Evelyn się uśmiechnęła. - Naturalnie. Wspomniała pani, Ŝe zdradza zdolności artystyczne. - Tak, bardzo lubi rysować. Sprawia jej to prawdziwą przyjemność. Przede wszystkim zaleŜy mi na tym, Ŝeby była szczęśliwa. - To zrozumiałe. A teraz... - Jaki ciekawy naszyjnik. - Teraz, pomyślała, zrób to teraz, zanim ogarnie cię wstręt. - Mogę? Kiedy Evelyn spojrzała na wisiorek, Deena podniosła się z krzesła i nachyliła się, jakby przyglądała się kamieniowi. W dłoni trzymała skalpel. Wbiła go prosto w serce dyrektorki. - Nie rozpoznałaś mnie, Evelyn - powiedziała, kiedy ofiara utkwiła w niej wzrok. Krew ściekała na wykrochmaloną białą bluzkę. - Widziałaś tylko to, co spodziewałaś się zobaczyć, tak jak sobie pomyślałyśmy. Kontynuujesz to plugawe dzieło. Ale ostatecznie zostałaś do tego stworzona, więc moŜe nie naleŜy cię winić. Przykro mi - powiedziała, patrząc, jak Evelyn umiera. - Ale to się musi skończyć. Wstała i podeszła do ekranu. Znalazła przycisk tam, gdzie jej powiedziano, Ŝe będzie, nacisnęła go, a potem posłuŜyła się dekoderem, który miała w torebce, by otworzyć sejf. Zabrała wszystkie dyskietki. Nie zdziwiła się ani nie zmartwiła, kiedy zobaczyła równieŜ pokaźną kwotę gotówki. ChociaŜ wolała elektroniczne pieniądze, papierowe zawsze się przydadzą. Ponownie zamknęła sejf, przesunęła ekran na zwykłe miejsce i go zabezpieczyła. Nie oglądając się za siebie, opuściła pokój, włączywszy tryb „nie przeszkadzać”.

Niespiesznie, chociaŜ serce jej waliło jak oszalałe, wyszła z budynku i wsiadła do czekającego na nią samochodu. Milczała, kiedy jechali w stronę bramy. Gdy brama się otworzyła, cięŜar, jaki Deena czuła w piersiach, nieznacznie się zmniejszył. - Szybko się uwinęłaś - powiedział cicho kierowca. - Najlepiej zrobić to szybko. Nie poznała mnie. Ale... Widziałam Dianę i ona mnie teŜ. Poznała mnie. - Ja powinnam była to zrobić. - Nie. Wszędzie są kamery. Nawet kiedy się ma alibi, nie moŜna pokonać kamer. Ja jestem jak dym. Desiree Frost juŜ nie istnieje. Ale Avril Icove... nachyliła się i ścisnęła jej ramię - nadal ma zadanie do wykonania. Nazwisko oraz kojarzone z nim miliardy sprawiły, Ŝe tymczasowy szef Centrum Icove'a umówił się z Roarkiem na dziesiątą. - Będą to nieoficjalne i wstępne rozmowy - poinformował Roarke Louise, kiedy wieziono ich zakorkowanymi ulicami. - Ale przekroczymy progi ośrodka. - Jeśli Dallas jest na właściwym tropie, następstwa mogą być olbrzymie. Nie tylko ze względu na potajemnie ulepszaną technologię, zniszczenie dobrego imienia Icove'ów, tego Centrum oraz wszystkich, które z nim współpracują. Na litość boską, Roarke, dojdą do tego etyczne, prawne i moralne dylematy, jak postąpić z samymi klonami. Nie uniknie się batalii dotyczących kwestii medycznych, prawniczych, politycznych, religijnych. Chyba Ŝe uda się wszystko ukryć, zatuszować. Odwrócił się w jej stronę i uniósł brew. - Ty opowiadasz się za tym ostatnim? - Nie wiem. Przyznaję, Ŝe czuję się rozdarta. Jako lekarza fascynuje mnie ta sprawa z punktu widzenia nauki. Nawet badania słuŜące złym celom są frapujące. - Najczęściej tak jest.

- Masz rację. Od czasu do czasu dochodzi do debaty na temat klonowania metodą podziału bliźniaczego. Wprawdzie jestem temu przeciwna z przyczyn zasadniczych, ale przyznaję, Ŝe to bardzo kusząca perspektywa. Zbyt kusząca. I zbyt groźna. Kto ma decydować o parametrach podczas replikowania istot ludzkich w laboratorium, wybierania jednych cech, a eliminowania innych? I co z tymi organizmami, które okaŜą się nieudane, bo takie powstają podczas wszelkich doświadczeń. I znów, jeśli Eve jest na dobrym tropie, jak zareagują ludzie, kiedy się dowiedzą, Ŝe ktoś tak szanowany jak Icove uległ pokusie, by handlować klonami? - A jeśli kiedyś to wyjdzie na jaw - dodał Roarke - ludzie będą przeraŜeni i zafascynowani. MoŜe mój sąsiad jest jednym z nich? Jeśli tak i jeŜeli czymś mnie wkurzy, czy mam prawo go zniszczyć? Rządy będą się ubiegać o dostęp do technologii. A z drugiej strony: czy ci, którzy to zapoczątkowali, powinni przejść do historii niesplamieni? Musi być jakaś odpłata, równowaga. Sprawiedliwość. Tak uwaŜa Eve. - Na razie zakończmy te rozwaŜania. Jesteśmy prawie na miejscu. - Będziesz wiedziała, czego szukać? Wzruszyła ramionami. - Przypuszczam, Ŝe kiedy to zobaczę, zorientuję się, Ŝe to to. - Chciałabyś tego? Spojrzała na niego. - Czego? - Zreplikować siebie. - O, BoŜe, nie. A ty? - Za Ŝadne pieniądze. Mamy skłonności do... kreowania siebie od nowa, prawda? Podlegamy stałej ewolucji, przynajmniej powinno tak być. I to wystarczy. Zmieniamy się. Ludzie i okoliczności, przeŜycia zmieniają nas. Na lepsze lub na gorsze. - Moje pochodzenie, wychowanie, środowisko, w którym dorastałam, wszystko to, według mojej rodziny, predysponuje mnie do określonego stylu Ŝycia i rodzaju pracy. - Louise wzruszyła ramionami. - Nie decydowałam o tym,

ale zarówno tamto, jak i to, czego doświadczyłam w Ŝyciu, zmieniło mnie. Poznanie Dallas zmieniło mnie i stworzyło mi okazję do podjęcia pracy w Duchas. Dzięki spotkaniu z wami na mojej drodze pojawił się Charles i znajomość z nim mnie zmieniła. Otworzyła mnie. NiezaleŜnie od tego, jakim DNA obdarzyła nas natura, kształtuje nas Ŝycie. Według mnie musimy kochać, bez względu na to, jak banalnie to brzmi, musimy kochać, Ŝeby w pełni Ŝyć, Ŝeby być w pełni człowiekiem. - Ja i Eve poznaliśmy się dzięki śmierci. I bez względu na to, jak banalnie to moŜe zabrzmieć, czasami czuję się, jakbym właśnie wtedy po raz pierwszy zaczerpnął powietrza w płuca. - UwaŜam, Ŝe brzmi to wspaniale. Roarke się roześmiał. - Teraz przeŜywamy trudny okres. Polujemy na zabójców i szalonych naukowców, planując obiad na Święto Dziękczynienia. - Na który ja z Charlesem zostaliśmy zaproszeni, z czego ogromnie się cieszymy. Oboje juŜ nie moŜemy się doczekać. - Po raz pierwszy urządzamy taką... rodzinną imprezę. Poznasz moich krewnych z Irlandii. - Będzie mi bardzo miło. - Moja mama miała siostrę bliźniaczkę - powiedział jakby do siebie. - Naprawdę? Nie wiedziałam. Były bliźniaczkami jedno - czy dwujajowymi? - Jednojajowymi. Teraz, kiedy obserwuję to śledztwo, przychodzą mi do głowy róŜne pytania. Jak wiele wspólnego ma moja ciotka z moją mamą poza podobieństwem fizycznym? - Stosunki rodzinne nie róŜnią się od innych relacji. Trzeba czasu, Ŝeby je dobrze poznać. No, jesteśmy na miejscu. Kiedy samochód podjeŜdŜał do krawęŜnika, Louise wyjęła lusterko, przejrzała się i poprawiła włosy.

Na

spotkanie

wyszli

trzej

pracownicy

w

garniturach,

szybko

przeprowadzili gości przez bramki ochrony i zaprosili do prywatnej windy. Roarke uznał, Ŝe trzydziestokilkuletnia brunetka o przenikliwym spojrzeniu, ubrana w elegancki kostium, gra pierwsze skrzypce. Jego przypuszczenia się potwierdziły, kiedy przejęła inicjatywę. - Nazywam się Carla Poole. Jestem tu dyrektorem administracyjnym. Cieszymy się, Ŝe zainteresował się pan Centrum Wilfreda B. Icove'a - zaczęła. Jak pan wie, ostatnio przeŜyliśmy podwójną tragedię. Dziś w kaplicy zostanie odprawione naboŜeństwo Ŝałobne za doktora Icove'a. Z tego powodu nasze biura oraz ośrodek naukowo - badawczy będą czynne tylko do południa. - To zrozumiałe. Tym bardziej doceniam, Ŝe w tak trudnym okresie znalazła pani czas na spotkanie z nami. - Jestem do dyspozycji podczas państwa wizyty u nas. Odpowiem na wszystkie pytania albo postaram się zdobyć na nie odpowiedzi - dodała z promiennym uśmiechem. - Mogą państwo liczyć na moją pomoc. Roarke stwierdził, Ŝe zadaje sobie pytanie, które - jak przypuszczał zadawałby sobie kaŜdy: czy była jednym z nich? - Jest pani bardzo młoda jak na takie stanowisko - zauwaŜył. - To prawda. - Nie przestała się uśmiechać. - Trafiłam do Centrum prosto po uczelni. - A gdzie pani studiowała? - W Brookhollow College, ukończyłam studia przyspieszone. - Drzwi się otworzyły. - Proszę przodem. Zaprowadzę państwa do pani Icove. - Do pani Icove? - Tak. - Pani Poole wskazywała mi drogę, prowadząc ich przez recepcję. Przeszli przez szklane drzwi. - Doktor Icove był prezesem zarządu, po jego śmierci funkcję tę przejął doktor Will Icove. Teraz... Pani Icove została prezesem zarządu do czasu mianowania stałego następcy. Mimo tej tragedii Centrum

będzie działało jak zwykle, słuŜąc klientom i pacjentom. Na pierwszym miejscu stawiamy ich potrzeby, troskę o nich i ich satysfakcję. Otworzyły się drzwi do pokoju, który dawniej był gabinetem Icove'a. Carla Poole weszła do środka. - Pani Icove? Stała tyłem, wyglądając przez szerokie okna wychodzące na Nowy Jork i ponure niebo. Odwróciła się. Blond włosy sczesała z twarzy i zebrała nisko na karku. Była ubrana na czarno, z jej lawendowych oczu biły zmęczenie i smutek. - Przepraszam, Carlo. - Zmuszając się do uśmiechu, odeszła od okna i podała rękę najpierw Roarke'owi, a potem Louise. - Bardzo mi miło państwa poznać. - Pani Icove, proszę przyjąć nasze wyrazy współczucia w związku ze śmiercią najbliŜszych. - Dziękuję. - Mój ojciec znał pani teścia - powiedziała Louise. - A ja sama wysłuchałam serii jego wykładów, kiedy studiowałam medycynę. Będzie go nam brakowało. - To prawda. Carlo, czy moŜesz nas na chwilę zostawić samych? Na twarzy dyrektor Poole pojawiło się zdumienie, ale szybko je ukryła. - Naturalnie. Gdybym była potrzebna, jestem obok. Wyszła i zamknęła za sobą drzwi. - MoŜe usiądziemy? To gabinet mojego teścia. Czuję się tu trochę nieswojo. Napiją się państwo kawy? - Nie, dziękujemy. Proszę nie robić sobie kłopotu. Usiedli w części recepcyjnej i Avril połoŜyła ręce na kolanach. - Nie jestem bizneswoman i nie mam takich ambicji. Wprost przeciwnie. Jestem i będę w przyszłości jedynie symbolicznym przywódcą, nosząc nazwisko Icove.

Spojrzała na swoje dłonie i Roarke zauwaŜył, Ŝe przesunęła palcem po obrączce ślubnej. - Ale uznałam, Ŝe powinnam spotkać się z państwem osobiście, skoro okazali państwo zainteresowanie Unilabem i Centrum. Będę z państwem szczera. - Cieszy nas to. - Carla... Pani Poole jest przekonana, Ŝe zamierza pan kupić większościowy pakiet akcji Unilabu. Albo przynajmniej, Ŝe ta wizyta jest czymś w rodzaju wstępnego rozpoznania, właśnie w tym celu. Czy to prawda? - Czy ma pani coś przeciwko temu? - UwaŜam, Ŝe w tej chwili najwaŜniejsze jest dokonanie oceny Centrum i jego reorganizacja. Stojąc na czele rodziny, chciałabym się zaangaŜować w te działania w takim stopniu, w jakim jest to wskazane. W przyszłości, być moŜe całkiem nieodległej, z chęcią widziałabym kogoś o pańskich umiejętnościach, reputacji oraz instynkcie na czele naszego zarządu. Potrzebuję czasu na dokonanie oceny i reorganizację Centrum. Jak pan z pewnością wie lepiej ode mnie, ten ośrodek prowadzi szeroką działalność. Zarówno mój mąŜ, jak i jego ojciec kierowali nim w sposób bezpośredni, i to na róŜnych szczeblach. Reorganizacja Centrum będzie wymagała wiele wysiłku. Prostolinijna, pomyślał Roarke. Mówi logicznie i dobrze się przygotowała do tego spotkania. - Nie chce pani na stałe brać aktywnego udziału w kierowaniu Unilabem albo Centrum? Uśmiechnęła się. Powściągliwie i grzecznie. - Nie. Ale muszę mieć czas, by zrobić to, co jest moim obowiązkiem, a później

ewentualnie

przekazać

wszystko

osobie

bardziej

ode

mnie

kompetentnej. - Wstała. - A teraz oddam państwa w ręce Carli. Ona znacznie lepiej ode mnie oprowadzi państwa po Centrum i mądrzej odpowie na wszelkie pytania.

- Sprawia wraŜenie osoby bardzo kompetentnej. Wspomniała, Ŝe uczęszczała do Brookhollow College. Z pewnością rozumie pani, Ŝe przed tym spotkaniem zebrałem nieco informacji. Pani równieŜ jest absolwentką Brookhollow, prawda? - Tak. - Jej spojrzenie pozostało spokojne i obojętne. - ChociaŜ Carla jest młodsza ode mnie, ukończyła uczelnię wcześniej. Zrobiła przyspieszone studia. W komendzie Eve prowadziła odprawę w sali konferencyjnej. Obecni byli główny szef policji, jej komendant, zastępczyni prokuratora okręgowego, doktor Mira i Adam Quincy główny radca prawny policji nowojorskiej, a takŜe Peabody, Feeney i McNab. Quincy, jak zwykle, kiedy Eve miała z nim do czynienia, co na szczęście zdarzało się rzadko, grał rolę adwokata diabła. - PowaŜnie zakładasz, Ŝe Icoev'owie, Centrum Icove'a, Unilab, Brookhollow Academy i College oraz przypuszczalnie jakieś inne instytucje, z którymi ci dwaj wychwalani lekarze współpracowali, mają na koncie nielegalne praktyki medyczne, między innymi klonowanie ludzi, imprinting i handel kobietami? - Dziękuję, Ŝe podsumowałeś to za mnie, Quincy. - Pani porucznik. - Nadkomisarz Tibbie był wysokim, szczupłym męŜczyzną o ciemnej twarzy, która czasem wyglądała jak wykuta z kamienia. Jak zauwaŜył główny radca, to bardzo powaŜne oskarŜenia. - Owszem. Nie rzuca się ich lekko. Podczas śledztwa w sprawie zabójstw ustaliliśmy, Ŝe Wilfred Icove senior znał doktora Jonaha D. Wilsona i z nim współpracował. Doktor Wilson był znanym genetykiem, który występował za zniesieniem zakazów w dziedzinie inŜynierii genetycznej i klonowania. Po śmierci

Ŝony

Wilfred

Icove

publicznie

poparł

stanowisko

swojego

współpracownika. Wprawdzie później Icove przestał się wypowiadać na ten temat, ale nigdy nie odwołał swoich dawniejszych poglądów. Ci dwaj razem stworzyli instytucje...

- Kliniki medyczne - przerwał jej Quincy. - Laboratoria. Szanowany Unilab, za który uhonorowano ich Nagrodą Nobla. - Nie kwestionuję tego - odcięła się Eve. - Obaj odegrali równieŜ istotną rolę w ufundowaniu Brookhollow. Wilson był dyrektorem szkoły, po nim funkcję tę sprawowała jego Ŝona, a później bratanica Ŝony. - Jeszcze jedna szanowana instytucja. - Avril Icove, której opiekunem prawnym był Icove senior, i która później została Ŝoną Icove'a juniora, chodziła do tej szkoły. Matka Avril współpracowała z Icove'em seniorem. - Dlatego wydaje się logiczne, Ŝe został jej prawnym opiekunem. - Kobieta podejrzewana o zabójstwo Icove'a seniora i na podstawie zdjęć zidentyfikowana jako Deena Flavia równieŜ uczęszczała do Brookhollow. - Po pierwsze, została zidentyfikowana na podstawie zdjęcia. - Quincy uniósł rękę i zgiął jeden palec. - Po drugie... - Czy mógłbyś odrobinę się wstrzymać? - Quincy - powiedział łagodnie Tibbie. - Daj spokój. Proszę kontynuować, pani porucznik. Ktoś kiedyś powiedział, Ŝe obraz jest wart tysiąc słów. Przypuszczała, Ŝe Quincy miał kilka miliardów słów. Ale Eve miała duŜo zdjęć. - Peabody, proszę, pokaŜ pierwszy zestaw zdjęć. - Tak jest, pani porucznik. - Delia wgrała je wcześniej, tak, jak ustaliły. - Oto zrobione kamerami ochrony zdjęcie kobiety, która przedstawiła się jako Dolores Nocho - Alverez, opuszczającej gabinet Icove'a seniora kilka minut po tym, jak według naszych ustaleń został zamordowany. Obok na ekranie widać zdjęcie Deeny Flavii, zrobione trzynaście lat temu, krótko przed jej zniknięciem. O jej zniknięciu nie poinformowano Ŝadnych władz. - Według mnie przedstawiają tę samą osobę - powiedziała Cher Reo i uniosła brew, patrząc na Quincy'ego. - ChociaŜ przyznaję, Ŝe istnieją sposoby duplikowania zdjęć albo zmiany własnego wyglądu na jakiś czas lub na stałe.

Ale powstaje pytanie, dlaczego miałaby to robić? I jeśli Dolores miała dostęp do zdjęcia Deeny, moŜna przypuszczać, Ŝe wiedziała lub zakładała, Ŝe Deena albo zgodzi się z nią współpracować, albo wiedziała, Ŝe tamta nie Ŝyje. Co teŜ świadczy o powiązaniu między nimi. - Feeney? - zwróciła się Eve do szefa wydziału przestępstw elektronicznych. - Dane Dolores Nocho - Alverez są nieprawdziwe. Imię i nazwisko, data i miejsce urodzenia, dane rodziców, adres. To tak zwana przykrywka tymczasowa toŜsamość, pod którą nie ma nic. - Następne zdjęcie, Peabody - powiedziała Eve, zanim Quincy zdąŜył otworzyć usta. - To zdjęcie dwunastoletniej uczennicy Brookhollow. - Słyszeliśmy, Ŝe kobieta o nazwisku Deena Flavia uczęszczała do akademii... - zaczął Quincy. - Owszem. Ale to nie jest Deena Flavia. To Diana Rodriguez, licząca sobie teraz dwanaście lat, obecna uczennica Brookhollow Academy, zidentyfikowana przez komputerowy program, porównujący zdjęcia, jako Deena Flavia. - MoŜe to jej córka - mruknął Quincy. - Komputer uznał je za tę samą osobę. Ale jeśli to jej córka, nadal pozostaje otwarta kwestia fałszywych danych osobowych nieletniej. Nadal pozostaje otwarte pytanie, jak pozwolono niepełnoletniej dziewczynie, przebywającej w szanowanej placówce szkolnej, by zaszła w ciąŜę i urodziła dziecko, a następnie to utajniono. Nie ma Ŝadnych informacji o adopcji ani ustanowieniu opiekuna prawnego. Jest jeszcze pięćdziesiąt pięć par takich zdjęć absolwentek Brookhollow i obecnych uczennic tej szkoły. Jakie jest prawdopodobieństwo, Ŝe pięćdziesiąt sześć dziewcząt urodzi pięćdziesiąt sześć córek, które są podobne do swych matek jak dwie krople wody? Eve zawiesiła głos, ale w sali zaległa cisza.

- Wszystkich sto dwanaście uczyło się lub obecnie uczy w tej samej placówce szkolno - wychowawczej, dane Ŝadnej z nieletnich nie podają, by prawdziwi rodzice biologiczni oddali dzieci do adopcji, ustanowili dla nich opiekunów prawnych lub przekazali rodzinie zastępczej. - Nie postawiłbym na to ani centa - mruknął Tibbie. - Pani porucznik, cisnęła pani błyskawicą. Musimy się zastanowić, co zrobić, Ŝeby nie poparzyła nam tyłków. Quincy, chciałeś coś powiedzieć? Prawnik kilka razy potarł nos. - Powinniśmy obejrzeć wszystkie fotografie. - Uniósł rękę, zanim Eve zdołała coś powiedzieć. - Musimy zweryfikować wszystko, jeśli mamy podąŜyć tym tropem. - W porządku. - Czuła, jak traci drogocenny czas. - Następne zdjęcia, Peabody.

ROZDZIAŁ 15 Roarke pozwolił, aby kompetentna Carla Poole oprowadziła ich po imponujących

laboratoriach

wizualizujących

i

symulujących,

po

supernowoczesnej części ambulatoryjnej i zabiegowej Centrum. ZauwaŜył kamery, niektóre były bardzo dobrze widoczne. I ochronę przy kaŜdym wejściu. Komentował, od czasu do czasu zadawał jakieś pytanie, ale pozwolił Louise przejąć inicjatywę. - Macie znakomite warunki do diagnozowania pacjentów. - Louise stała, rozglądając się po duŜej sali, wyposaŜonej w stanowisko do badania owalu, komputery medyczne i wizualizujące, skanery twarzy i całego ciała. - Dysponujemy dwunastoma gabinetami diagnostycznymi, kaŜdy z nich jest niezaleŜnie kontrolowany i moŜe być dostosowany do indywidualnych potrzeb czy wymagań klientów i pacjentów. Podczas badań i konsultacji monitorowane są i analizowane najwaŜniejsze funkcje Ŝyciowe oraz fale, wysyłane przez mózg. Dane są archiwizowane. - A co z wirtualną rzeczywistością? - Jak pani wie, pani doktor, kaŜdy zabieg, nawet najmniejszy, wywołuje stres u pacjenta. Stwierdziliśmy, Ŝe niektóre programy wirtualnej rzeczywistości pomagają

ludziom odpręŜyć

się

podczas

badania. MoŜemy równieŜ

indywidualizować program, by klient czy klientka mogli zobaczyć i przekonać się, jak będą wyglądali po zabiegu. - Współpracujecie równieŜ z sąsiadującym z Centrum szpitalem i oddziałem ratownictwa medycznego? - Tak. W razie obraŜeń, jeśli potrzebna jest rekonstrukcja, pacjent moŜe zostać przeniesiony do nas, kiedy jego stan się ustabilizuje. KaŜdemu pacjentowi przydzielamy pełny zespół lekarzy i personelu pomocniczego w oparciu o analizę danego przypadku. To samo oferujemy naszym klientom. - Ale wszyscy oni mają oczywiście prawo wyboru głównego lekarza?

- Naturalnie - zapewniła ją bez ząjąknienia dyrektor Poole. - Jeśli wbrew temu, co rekomendujemy, pacjent Ŝyczy sobie innego zespołu lekarskiego, spełniamy jego Ŝyczenie. - Co z prawem do obserwacji? - Jest ograniczone ze względu na naszą politykę dyskrecji. Ale za zgodą pacjenta

dopuszczamy

moŜliwość

obserwowania

procedur

w

celach

szkoleniowych. - Wszystkie zabiegi są rejestrowane na taśmie? - Zgodnie z wymogami prawa - zapewniła ją Poole bez zmruŜenia oka. Zapisy te są następnie pieczętowane i udostępniane wyłącznie na Ŝądanie pacjenta lub sądu. Domyślam się, Ŝe chcielibyście państwo obejrzeć teraz jedną z naszych sal operacyjnych. - Owszem - powiedziała Louise. - Ale bardzo mnie interesują wasze pomieszczenia badawcze. To, co osiągnęli Icoev'owie i ten ośrodek, przeszło do legendy. Ogromnie chciałabym zobaczyć laboratoria naukowo - badawcze. - Naturalnie. - Nawet jej nie drgnęła powieka. - Niektóre z nich nie są udostępniane z uwagi na rodzaj prowadzonych w nich badań, konieczność zachowania pełnej septyki lub ze względów bezpieczeństwa. Ale jestem pewna, Ŝe tych kilka, które pokaŜę, zainteresuje państwa. Rzeczywiście,

przestronność

pomieszczeń,

liczba

personelu

i

wyposaŜenie były oszałamiające. Laboratorium, do którego ich zaprowadzono, zaprojektowano jak broszkę w kształcie słońca, poszczególne korytarze promieniście rozchodziły się od środka, gdzie sześć osób pracowało przed monitorami ustawionymi prostopadle do korytarzy. KaŜdy korytarz otaczały wysokie ściany, wzdłuŜ nich ustawiono biurka i stacje robocze, nad nimi wisiały ekrany. Ściany kaŜdej sekcji miały inny kolor, pracujący tu technicy nosili fartuchy w tym samym odcieniu. Roarke zauwaŜył, Ŝe nie było przejść pomiędzy korytarzami.

Pani Poole zaprowadziła ich do przezroczystych drzwi na szerokim końcu niebieskiego korytarza i otworzyła je, posługując się kartą dostępu oraz odciskiem dłoni. - KaŜdy sektor jest przeznaczony do prowadzenia konkretnych badań i pracuje w nim jeden zespół ludzi. Nie mogę ujawnić wszystkich prowadzonych tu projektów, ale mamy na nie zezwolenia. Jak państwo widzą, kilka medycznych androidów poddawanych jest kuracji bądź badaniom. Androidy zostały tak zaprogramowane, by nie tylko dostarczać dane do głównego centrum, kierowanego przez szefa kaŜdej sekcji, ale równieŜ przekazywać reakcje pacjentów ludzi. Właśnie w taki sposób opracowano technologię tego, co powszechnie nazywane jest dermą. Jej zastosowanie w przypadku ofiar poparzeń okazało się, jak pani wie, doktor Dimatto, rewolucyjnym przełomem. Roarke przestał słuchać wyjaśnień, cały czas udając pełne skupienie. Miał swoje laboratoria i rozpoznał niektóre urządzenia do symulacji i prowadzone akurat testy. W tej chwili bardziej go interesowały struktura, rozmieszczenie i ochrona pomieszczeń. I to, Ŝe rozpoznał w głównej laborantce, pracującej w niebieskim korytarzu - promieniu absolwentkę Brookhollow College. - Pięćdziesiąt sześć identycznych par - podsumowała Eve. - Oprócz tego istotnego dowodu chcemy dodać, Ŝe trzydzieści osiem procent absolwentek Brookhollow jest teraz zatrudnionych w jednym z przedsiębiorstw Icove'a. Kolejnych pięćdziesiąt trzy procent wyszło za mąŜ lub pozostaje w konkubinacie, i to od chwili opuszczenia uczelni. - Dość wysoki odsetek małŜeństw i konkubinatów - zauwaŜyła Cher. - Znacznie przewyŜszający średnią krajową - zgodziła się z nią Eve - i wynikający z rachunku prawdopodobieństwa. Pozostałych dziewięć procent studentek, jak Deena Flavia, zniknęło z pola widzenia. - Nic o nich nie wiadomo? - zapytał Whitney.

- Nic. Kapitan Feeney i detektyw McNab spróbują coś znaleźć na podstawie zdjęć. ChociaŜ w oficjalnych biogramach brak wzmianki o pokrewieństwie, zarówno Avril Icove, jak i Eva Samuels nosiły to samo nazwisko panieńskie: Hannson. Ekipa dochodzeniowa doszła do wniosku, Ŝe dostęp do domu Icove'a tego wieczoru, kiedy Icove został zamordowany, uzyskano dzięki pomocy z wewnątrz, i Ŝe sam Icove znał dość dobrze zabójcę. - Znał Deenę Flavie. - Zastępczyni prokuratora skinęła głową. - To ma sens. - Nie sądzę. Nie uwaŜam, by Deena Flavia zabiła Wilfreda Icove'a juniora. Według mnie zrobiła to jego Ŝona. - Nie było jej w mieście w tym czasie - przypomniała jej Cher. - Ma niepodwaŜalne alibi. - Teoretycznie tak. Ale jeśli jest ich więcej? - Och. - Opadła jej szczęka. - Jasna cholera. Przepraszam. - UwaŜa pani, Ŝe Icove sklonował własną synową? - Whitney tak mocno rozparł się na krześle, Ŝe aŜ zaskrzypiało. - Nawet jeśli posunął się tak daleko, klon byłby jeszcze dzieckiem. - Nie, jeśli sklonował niemowlę. Na początku swojej kariery interesował się głównie dziećmi. Podczas wojny otwierał ośrodki przeznaczone specjalnie dla dzieci. Było wtedy duŜo rannych dzieci. DuŜo sierot. Został opiekunem prawnym Avril, kiedy jeszcze była dzieckiem. To ją wyróŜniało wśród pozostałych. Coś w niej było mu szczególnie drogie lub wyjątkowe. Czy oparłby się chęci stworzenia jej, zreplikowania? Doktor Miro? - Uwzględniając to, co wiemy i podejrzewamy, nie. Była pod kaŜdym względem jego dzieckiem. Miał określone umiejętności, wiedzę, ambicję i darzył dziewczynkę sympatią. I wiedziałaby o tym - ciągnęła, nim Eve zdąŜyła zadać pytanie. - Jego uczucie do niej wymagało, by o tym wiedziała. Została wyszkolona, zaprogramowana, by to zaakceptować, moŜe nawet się z tego cieszyć.

- A jeśli zaprogramowanie zawiodło? - spytała Eve. - Jeśli przestała to akceptować? - Mogłaby się czuć zmuszona do wyeliminowania tego, co nakazywało jej zachować ową tajemnicę, te szkolenia, to Ŝycie. Jeśli nie mogła dłuŜej akceptować tego, co jej zrobił człowiek, któremu powinna najbardziej ufać, mogła go zabić. Quincy podniósł rękę. - Jeśli te dane są prawidłowe, dlaczego w szkole nie ma ich więcej? - Jeśli te dane są prawdziwe - powtórzyła Mira takim tonem, Ŝe Eve odniosła wraŜenie, iŜ miała nadzieję, Ŝe jest inaczej - Avril poślubiła jego syna i urodziła mu wnuki. Will mógł zaŜądać, by zaprzestano sztucznego powielania jego Ŝony, lub jeden z nich bądź obaj mogli przechowywać jej komórki do przyszłych doświadczeń. Coś w rodzaju zabezpieczenia. Nieśmiertelności. - Doktor Miro... - Nadkomisarz Tibbie złoŜył ręce i dotknął nimi dolnej wargi. - Czy jako lekarz uwaŜa pani, Ŝe teoria porucznik Dallas jest prawdopodobna? - Uwzględniając dane, dowody, okoliczności, charakter osób w to zaplątanych, doszłabym do takiego samego wniosku jak porucznik Dallas. Tibbie wstał. - Quincy, dajmy porucznik Dallas nakaz. Pani porucznik, proszę zorganizować transport dla swojej ekipy i zastępczyni prokuratora okręgowego Reo. Jack, ty pójdziesz ze mną. Zobaczmy, co moŜna zrobić, by cały ten nabój nie wybuchnął nam pod nosem. Wypuścił powietrze z płuc. - Na razie nie zadzwonię jeszcze do Ŝadnej agencji federalnej. Na razie jest to nadal śledztwo w sprawie zabójstwa. Wszelkie działania przestępcze, na jakich ślad natrafimy w wyniku tego dochodzenia, naleŜą do kompetencji policji nowojorskiej. Jeśli znajdzie pani to, czego pani szuka, porucznik Dallas, jeśli

okaŜe się konieczne zamknięcie szkoły i zastosowanie aresztu prewencyjnego wobec nieletnich, będziemy musieli poinformować federalnych. - Rozumiem, panie nadkomisarzu. Dziękuję. Zaczekała, aŜ Tibbie, Whitney i Quincy wyszli z sali. - Kupił nam trochę czasu, więc wykorzystajmy go jak najlepiej. Peabody, zestawy do pracy w terenie. Feeney, potrzebne nam będą przenośne urządzenia elektroniczne - skanery, klucze, analizatory i odzyskiwacze danych - wszystkie sztuczki, jakie chowasz w swoim worku. Najlepsze, jakie masz. Straciliśmy duŜo czasu, więc skontaktuję się ze swoim źródłem informacji. Spotkamy się na głównym lądowisku helikopterów za dwadzieścia minut. - JuŜ idziemy. Mały. - Feeney pokazał McNabowi drzwi. McNab ruszył przed siebie, ale po chwili zatrzymał się i odwrócił. - Wiem, Ŝe to wielce niestosowne, ale muszę powiedzieć, Ŝe jest cholernie zimno. Zniknął, nim Eve zdąŜyła go zganić, ale uznała, Ŝe moŜe to zostawić Feeneyowi. - Nie naleŜę do twojej ekipy pracującej w terenie - zaczęła Mira. - Jestem konsultantką i znam przepisy. Ale byłabym ci ogromnie wdzięczna, gdybyś zabrała mnie z sobą. Mogę się przydać. A jeśli nie... To dla mnie bardzo waŜne. - Zgoda. Bądź gotowa za dwadzieścia minut. Wyciągnęła komunikator i skontaktowała się z Roarkiem. - Dopiero co opuściliśmy Centrum - powiedział. - Później mi wszystko opowiesz, teraz jadę do New Hampshire. Potrzebuję szybkiego środka transportu, który pomieści sześć osób i przenośne urządzenia elektroniczne. Muszę go mieć tutaj, na głównym lądowisku w komendzie. - W ciągu trzydziestu minut nadleci odrzutowy śmigłowiec. - Dzięki. Była podniecona, kiedy pchnęła drzwi na dach, gdzie znajdowało się główne lądowisko helikopterów. Na dachach innych wieŜowców

cały czas startowały i lądowały śmigłowce miejskie albo powietrzne karetki pogotowia. Miała nadzieję i modliła się o to, Ŝeby podczas lotu do New Hampshire nie trzęsło. Wiatr rozwiał włosy Eve i zupełnie zniszczył nową fryzurę Peabody. - Powiedz mi, co masz na temat klonowania. - Sporo tego jest! - krzyknęła Peabody. - W podziale na historię, debaty, teorię medyczną i techniki... - Podaj mi najwaŜniejsze informacje. Chcę wiedzieć, czego szukam. - Laboratorium jest prawdopodobnie bardzo podobne do tych, jakie widziałaś w ośrodkach sztucznego zapłodnienia i placówkach, gdzie są zastępcze matki. Chłodnie i magazyny komórek i jajeczek. Sprzęt do skanowania, by badać zdolność do Ŝycia. Widzisz, kiedy normalnie zachodzi się w ciąŜę, dzieciak ma połowę genów od ojca i połowę od matki. - Wiem, jak się zachodzi w ciąŜę. - Dobra, dobra. Podczas klonowania wszystkie geny pochodzą od jednej osoby. Z komórki somatycznej pobiera się jądro i wprowadza się je do komórki jajowej, z której uprzednio usunięto jądro. - Kto wymyśla coś takiego? - Szurnięci naukowcy. Tak czy owak, potem muszą sprawić, Ŝeby jajeczko zaczęło się rozwijać. Stosując środki chemiczne lub pobudzając jajeczko prądem elektrycznym, mogą spowodować, by przekształciło się w embrion. Jeśli się uda, zarodek wszczepia się do macicy kobiety. - Wiesz co, to jest obrzydliwe. - Pomijając fakt, Ŝe przeprowadza się transfer jądra, nie róŜni się to zbytnio od zapłodnienia in vitro. Tyle tylko, Ŝe jeśli z zarodka otrzymamy płód, rodzi się dokładna kopia dawcy jądra komórkowego. - Gdzie trzymają kobiety? - Słucham?

- Gdzie trzymają kobiety, którym wszczepiają zarodki? Nie mogą wszystkie być studentkami. Zresztą gdzieś to się zaczęło. I nie wszystkie studentki są klonami. Nie moŜna dopuścić do tego, by po kampusie chodziły dziesiątki kobiet z brzuchami jak Mavis. Muszą gdzieś mieszkać, prawda? A oni muszą je obserwować podczas ciąŜy. Muszą mieć pomieszczenia, gdzie moŜna rodzić czy jak to nazwać, kiedy płód dojrzeje. - Klinika neonatologii. I pediatrii. Tak, masz rację. - I potrzebni są straŜnicy, Ŝeby mieć pewność, Ŝe Ŝadna się nie rozmyśli ani nie zacznie paplać. Na przykład: „Ej, wiecie co? Wczoraj urodziłam samą siebie”. - To obrzydliwe. - I specjaliści od fałszowania danych, hakerzy. Spece od tworzenia toŜsamości, której nie zakwestionuje system filtrów sprawdzających. A nawet jeszcze nie dotknęłyśmy sprawy sieci do odbierania gotowych klonów i wprowadzania ich do prawdziwego świata. I gdzie są te cholerne pieniądze? Roarke ustalił, Ŝe robili darowizny na pokaźne kwoty. Gdzie pieniądze na bieŜącą działalność? Odwróciła się, kiedy Feeney i McNab pojawili się na lądowisku. KaŜdy z nich niósł duŜą torbę ze sprzętem. - Mam wszystko - powiedział Feeney. - Jestem przygotowany na kaŜdą ewentualność. Otrzymałaś juŜ nakaz? - Jeszcze nie. - Eve spojrzała na ponure niebo. Zanosiło się na nieprzyjemny lot. Feeney wyciągnął z kieszeni torebkę orzechów nerkowca i poczęstował wszystkich. - Zastanawiam się tylko, dlaczego, skoro na świecie i tak jest tylu wariatów, jakiś dupek postanowił produkować ich więcej tylko dlatego, Ŝe potrafi to robić. Eve uśmiechnęła się, chrupiąc orzechy.

- I jeszcze pozbawia się całej frajdy, jaka się z tym wiąŜe. - McNab wolał od orzeszków gumę do Ŝucia. - Na samym początku eliminuje się to, co w tej zabawie najlepsze. Nie moŜna powiedzieć: „Och, Harry, spójrz na naszego ślicznego bobasa. Pamiętasz tę noc, kiedy obydwoje się wnerwiliśmy i powiedzieliśmy: do diabła z antykoncepcją?”. Chodzi mi o to, Ŝe skoro mamy przez parę lat podcierać komuś pupę, na początku powinno się mieć z tego jakąś przyjemność. - I nie ma miejsca na Ŝadne zachwyty - dodała Peabody, biorąc orzeszek do ust. śadnego „kochanie, ma twoje oczy i mój podbródek”. - „I, co dziwne - dodała Eve - nos twojej sekretarki”. Feeney parsknął śmiechem, plując okruchami orzechów. Wszyscy spowaŜnieli, kiedy w drzwiach pojawiła się Mira z Cher Reo. Wygląda na wykończoną, pomyślała Eve. Ma cienie pod oczami i jest zmęczona. Prawdopodobnie popełniają błąd, zabierając ją ze sobą, rzucając jej to wszystko prosto w twarz. - Mój szef, Quincy i twoi szefowie urabiają teraz sędziego poinformowała Eve prokurator Reo. - Mają nadzieję, Ŝe nakaz zostanie podpisany i opatrzony pieczęcią, nim dolecimy na miejsce. - Świetnie. - Eve skinęła głową. Podeszła do Miry i powiedziała jej cicho: - Nie musisz tego robić. - Muszę. UwaŜam, Ŝe muszę. Prawda nie zawsze jest wygodna, ale musimy z nią Ŝyć. Muszę poznać prawdę. Byłam młodsza niŜ ty teraz, kiedy Wilfred był dla mnie kimś w rodzaju wzoru do naśladowania. Podziwiałam jego wiedzę i osiągnięcia, jego zaangaŜowanie w leczenie ludzi, poprawianie jakości ich Ŝycia. Był moim przyjacielem, a dziś wolę lecieć z wami, niŜ pójść na jego pogrzeb. Spojrzała Eve prosto w oczy. - I muszę z tym Ŝyć. - Zgoda. Ale jeśli uznasz, Ŝe to ponad twoje siły, nikt nie weźmie ci tego za złe.

- Rezygnacja nie wchodzi w grę dla łudzi takich jak ty i ja, prawda, Eve? Kroczymy do przodu, poniewaŜ obiecałyśmy to robić. - Poklepała Eve po ramieniu. - Będzie dobrze. Helikopter był duŜy, czarny, smukły jak pantera. Nim wylądował, zakotłowało się powietrze i Eve poczuła w nim zapowiedź deszczu. Nie zdziwiła się, kiedy za sterami maszyny ujrzała Roarke'a. Nawet jej to nie zirytowało. Rzucił jej uśmiech, kiedy weszła do kabiny. - Witam, pani porucznik. - Co za lot! - Louise, siedząca na miejscu dla drugiego pilota, juŜ odpinała pasy, by przesiąść się do tyłu. - Jestem niezdrowo podniecona całą tą historią. - W takim razie usiądź razem z McNabem - poleciła jej Eve. - MoŜecie sobie chichotać przez całą drogę. A tak a propos, co tu robią cywile? - To mój helikopter, a poza tym - dodał Roarke - podczas lotu moŜemy ci opowiedzieć o naszej wizycie w Centrum. - Z całą pewnością coś tam śmierdzi - oświadczyła Louise, kiedy Feeney i McNab ładowali sprzęt. - Mmmm, ale luksusy. - Cher pogładziła poręcze fotela, a potem wzruszyła ramionami, widząc Eve spoglądającą na nią spod zmruŜonych powiek. - Skoro ona moŜe się zachowywać nieodpowiednio, to ja teŜ. Cher Reo, zastępczyni prokuratora okręgowego - przedstawiła się, podając rękę Louise. - Louise Dimatto, lekarz medycyny. - Eve Dallas, prawdziwa zołza. Zapnijcie pasy - rozkazała. - Ruszamy. - Proszę państwa, wieje silny wiatr, proszę więc nie wstawać z miejsc, póki nie zrobi się spokojnie. - Roarke włączył kontrolki i czekał, aŜ na monitorze pojawi się pozwolenie na start. Potem wzniósł helikopter pionowo w górę, aŜ Ŝołądek Eve się ścisnął, i poleciał ku Dziewiątej Alei. - Kurde, kurde, kurde - przeklinała pod nosem, a potem wzięła głęboki oddech i napięła mięśnie. Helikopter wyrwał do przodu, aŜ rzuciło ją na oparcie

fotela. Pierwsze krople deszczu spadły na przednią szybę. Eve zaczęła się Ŝarliwie modlić, by nie wyrzygała bajgla, którego zjadła rano. Usłyszała pełen zachwytu okrzyk McNaba, kiedy lecieli miotani wiatrem na wszystkie strony. Wyobraziła sobie, jak dusi tego głupka, by nie myśleć o tym, co teraz czuje. - Peabody, zanim przejdziemy do spraw słuŜbowych, pozwól, Ŝe ci powiem, Ŝe masz cudowną fryzurę - odezwał się Roarke. - Och. - Peabody zarumieniła się lekko, unosząc dłoń do sztucznie przedłuŜonych włosów. - Naprawdę? - Bez dwóch zdań. - Roarke usłyszał ciche warknięcie siedzącej obok niego Eve. - Avril Icove, jako urzędujący dyrektor naczelny, przyjęła nas w gabinecie swojego teścia. - Co? - Eve szeroko otworzyła oczy, chociaŜ nie pamiętała, by je zamknęła. - Co? Wiedział, co zrobić, Ŝeby nie myślała o strachu i mdłościach. - Pełni obowiązki dyrektora naczelnego, póki zarząd nie wyznaczy stałego następcy. Spotkała się z nami bez świadków. Utrzymuje, Ŝe nie jest bizneswoman ani nie ma ochoty nią zostać. Uwierzyłem jej. Poprosiła mnie równieŜ, abym - jeśli planuję zakup kontrolnego pakietu akcji Unilabu albo Centrum - trochę odczekał, aŜ obie instytucje zaczną normalnie funkcjonować po stracie dwóch najwaŜniejszych postaci. - Sprawiała wraŜenie szczerej. - Louise pochyliła się na fotelu przypięta pasami. - Kontrolowany smutek teŜ wydawał się szczery. Jak prawdziwa dyplomatka powiedziała równieŜ, iŜ jest przekonana, Ŝe Centrum skorzysta dzięki komuś o umiejętnościach i wyobraźni Roarke'a. - UwaŜasz, Ŝe chętnie by cię widziała jako przejmującego kontrolę? - Tak. - Roarke wyrównał maszynę, miotaną turbulencjami. - Ona nie ma wykształcenia medycznego ani ekonomicznego. Wątpię jednak, czy zarząd będzie równie pozytywnie nastawiony do tego pomysłu. Właśnie dlatego

rozmawiała z nami w cztery oczy. Chciała się zaprzyjaźnić z generałem przed dokonaniem zamachu stanu. - Albo potrzebuje czasu, Ŝeby wyciągnąć coś, na czym jej zaleŜy, ewentualnie to zatuszować lub zniszczyć. O co jej chodzi, u diabła? - Nie mogę ci tego powiedzieć, ale dyrektor zarządzający, notabene absolwentka Brookhollow, z największą rozwagą wybrała pomieszczenia, po których nas oprowadziła. - Teoretycznie rzecz biorąc, obsesja na punkcie dyskrecji wydaje się całkiem zrozumiała - wyjaśniła Louise. - ChociaŜ, jak się temu bliŜej przyjrzeć, rodzą się najrozmaitsze pytania. - Na przykład dlaczego zainstalowano ukryte kamery w gabinetach i salach operacyjnych. Eve zmierzyła Roarke'a wzrokiem. - Jeśli były ukryte, skąd wiesz, Ŝe je zainstalowano? Obrzucił ją spojrzeniem pełnym politowania i zadowolenia z siebie. - PoniewaŜ, pani porucznik, tak się akurat złoŜyło, Ŝe miałem przy sobie czujnik. - Jak ci się udało przejść z nim przez bramkę? - MoŜe dzięki temu, Ŝe to szczególnie sprytne urządzenie wygląda jak zwykły notes. Tak czy inaczej, wszędzie, gdzie nas zaprowadzono, były kamery, i pracowały podczas całej wizyty. W Centrum istnieje pokaźny wydział zabezpieczenia i przechowywania danych. - Widzieliśmy teŜ laboratorium - wtrąciła Louise. - Ciekawe pod względem

architektonicznym,

okazałe,

pierwszorzędnie

wyposaŜone.

I

wyjątkowo mało wydajne. - Jak to? Louise opisała rozkład pomieszczeń, przekrzykując deszcz bębniący w szyby. - Istnieją róŜne poziomy zabezpieczeń - ciągnęła. - MoŜna wydzielić osobne piętra albo kondygnacje dla poszczególnych rodzajów prac i analiz. Z

całą pewnością prowadząc pewne badania, trzeba zadbać, by nie miały tam dostępu osoby niepowołane. Ale taki układ pomieszczeń jak tam nie ma Ŝadnego logicznego uzasadnienia. - KaŜdorazowe pozwolenie przed wejściem do któregoś z korytarzy promieni - powtórzyła Eve. - No właśnie. I w kaŜdym szef, absolutnie odizolowany od innych. - Wyraźnie widoczne standardowe kamery ochrony - dodał Roarke. - I tyle samo ukrytych do skanowania pomieszczeń. Co najciekawsze, kaŜda stacja robocza przekazuje dane do jednostki centralnej. Nie wyniki, ale kaŜdy bajt informacji. Eve przypomniało się policyjne laboratorium. Główny technik miał dostęp do kaŜdego pomieszczenia, mógł zapoznać się z wynikami wszystkich akurat prowadzonych prac. A całe laboratorium przypominało ul: labirynt pokoi, szklane ściany. Wprawdzie do niektórych pomieszczeń wstęp miały wyłącznie osoby upowaŜnione, w większości jednak uwijały się pracowite pszczółki, które swobodnie mogły krąŜyć po całym kompleksie. - KaŜdy zespół skupiony na swoim zadaniu. śadnych pogaduszek przy kawie czy papierosie. Tylko pracownicy najwyŜszego szczebla mają nieograniczony wstęp do wszystkich pomieszczeń. To wcale nie jest takie głupie, jeśli chce się utrzymać w tajemnicy jakieś podejrzane działania. Zaczęła się nad tym zastanawiać, spoglądając na padający za oknami deszcz. - MoŜna tam wygospodarować miejsce na sektor odizolowany od reszty pomieszczeń. Oddział... Jak się nazywa dział medycyny zajmujący się kobietami w ciąŜy? - PołoŜnictwo - powiedziała Louise. - Sala dla pacjentek, którą widziałam, przypominała apartament w luksusowym hotelu. MoŜe więc trzymają kobiety - inkubatory na miejscu, zapewniając im wszelkie wygody, ale w izolacji od reszty świata. Peabody,

sprawdź, które absolwentki uzyskały tytuł lekarza, szczególnie połoŜnictwa i pediatrii. - Jest nakaz. - Reo trzymała na kolanach mały laptop. Kiedy zaczął szumieć, jej twarz się rozpromieniła. - Mamy zielone światło. - Ale potrzebna jest praktyka - mruknęła Eve. - Doświadczenie czyni mistrza. W szkole kładą nacisk na zajęcia praktyczne. Muszą tam coś kombinować. - Miejmy nadzieję, Ŝe wkrótce się tego dowiemy. - Roarke nacisnął kontrolki. - Przystępujemy do lądowania. Przez szarą mgłę i padający deszcz dostrzegła połyskujące dachy, czerwone cegły, kopuły i kryte pasaŜe między budynkami. Kamienne mury i obnaŜone drzewa. Przyćmiony błękit basenu przykrytego na zimę, Ŝywą zieleń i biel kortów tenisowych. ŚcieŜki wijące się przez ogrody i teren szkoły. Dla skuterów, pomyślała, dla pieszych lub rowerzystów bądź miniwahadłowców. Zobaczyła konie i, ku swemu zaskoczeniu, krowy na ogrodzonym pastwisku. - Po co im krowy? - Przypuszczam, Ŝe prowadzą hodowlę zwierząt - powiedział Roarke. Eve wyobraziła sobie ludzi poślubiających bydlęta. Odsunęła od siebie ten obraz. - Jest policja. Trzy radiowozy i ambulans. Cholera. Nie stanowa, stwierdziła, próbując rozpoznać pojazdy i mundury, kiedy Roarke skręcił ku lądowisku dla helikopterów. Tutejsza, doszła do wniosku. Prawdopodobnie. Wyciągnęła palmtop i szybko odszukała stronę miejscowej policji. James Hyer, szeryf. Wiek pięćdziesiąt trzy lata, tu urodzony i tu dorastał. Cztery lata słuŜby wojskowej zaraz po szkole. Od dwudziestu lat pracuje w policji, przez ostatnich dwanaście lat jest szeryfem. OŜenił się osiemnaście lat temu, ma jedno dziecko, piętnastoletniego syna. Przyjrzała się uwaŜnie zdjęciu szeryfa, starając się zapamiętać jego dane osobowe. Pełna, rumiana twarz. MoŜe lubi przebywać na świeŜym powietrzu i pić lokalne piwo. OstrzyŜony na rekruta, włosy ciemnoblond. Oczy jasnonie-

bieskie, duŜo kurzych łapek. Czyli nie robi sobie liftingów, wygląda na swoje łata, a moŜe nawet na więcej. Roarke jeszcze nie posadził maszyny, kiedy odpinała pas. Wyskoczyła na ziemię i skierowała się ku szkole, nim dwóch umundurowanych policjantów zdołało dotrzeć do lądowiska. - To teren zamknięty - zaczął jeden z nich. - Potrzebne jest... - Porucznik Dallas. - Eve mignęła swoją odznaką. - Z policji nowojorskiej. Muszę porozmawiać z szeryfem Hyerem. Czy jest tutaj? - To nie Nowy Jork. - Drugi policjant w mundurze wystąpił do przodu. Wypina jaja, cierpko pomyślała Eve. - Szeryf jest zajęty. - Zabawne, bo ja teŜ. Pani prokurator okręgowa Reo? - Mamy zezwolenie na wstęp na teren szkoły - zaczęła Reo, unosząc kopię nakazu, który dopiero co wydrukowała. - By go przeszukać w związku z dwoma zabójstwami popełnionymi w stanie Nowy Jork, w dzielnicy Manhattan. - Teren jest zamknięty - powtórzył drugi funkcjonariusz w mundurze i zrobił krok do przodu. - Nazwisko i stopień - warknęła Eve. - Gaitor, zastępca szeryfa, biuro szeryfa w okręgu James. Powiedział to z kpiącym uśmieszkiem. Eve tylko dlatego potraktowała go ulgowo, Ŝe uznała, iŜ jest zwyczajnie głupi. - Proszę się skontaktować ze swoim przełoŜonym, Gaitor, albo zatrzymam cię i oskarŜę o utrudnianie prowadzenia śledztwa. - Nie macie tu Ŝadnej władzy. - Ten nakaz daje mi prawo podjęcia wszelkich działań, jakie uznam za stosowne, by przeprowadzić przeszukanie na terenie szkoły. Władze stanu New Hampshire wyraziły na to zgodę. Dlatego masz dziesięć sekund na skontaktowanie się ze swoim szefem, Gaitor, albo cię powalę na ziemię, zakuję w kajdanki i posadzę na twojej idiotycznej, nadętej dupie w najbliŜszym areszcie. Dostrzegła to w jego oczach, zobaczyła, jak mu drgnęła ręka.

- Gaitor, sięgniesz po broń, a przez tydzień nie będziesz mógł ruszyć ręką. ChociaŜ i tak nie będzie ci potrzebna, bo zwinę ci twojego kutasika w precel, więc na samą myśl o tym, by walić konia, poczujesz niewysłowiony ból. - Jezu, Max, daj spokój. - Drugi zastępca szeryfa wziął kolegę za ramię. Skontaktowałem się z szeryfem, pani porucznik. JuŜ idzie. MoŜemy mu wyjść na spotkanie. - Dziękuję. - Ubóstwiam obserwować ją przy pracy - powiedział Roarke do Feeneya. - Miałem cichą nadzieję, Ŝe ten dupek sięgnie po broń. Ujrzelibyśmy wtedy Dallas w akcji. - MoŜe następnym razem będziemy mieli więcej szczęścia. Gaitor ruszył przodem i pierwszy znalazł się koło męŜczyzny, w którym Eve rozpoznała Hyera. Hyer słuchał go, kiwając głową. Potem zdjął kapelusz, przesunął ręką po włosach, a następnie wskazał palcem jeden z radiowozów. Zastępca odmaszerował sztywno. Hyer podszedł do Eve. - Dlaczego policja z Nowego Jorku spada z nieba w jakimś duŜym, czarnym cholerstwie? - Mamy nakaz rewizji w związku z dwoma zabójstwami popełnionymi na moim terenie. Porucznik Dallas - dodała, wyciągając rękę. - Wydział zabójstw policji nowojorskiej. - Jim Hyer, szeryf. Nie jest to kopniak w jaja? Groziliście, Ŝe sponiewieracie i zatrzymacie mojego zastępcę? - Tak. - ZałoŜę się, Ŝe na to zasłuŜył. Mamy tu niezły pasztet. Dyrektorkę szkoły znaleziono martwą w jej gabinecie. - Chodzi o Evelyn Samuels? - Tak. - A przyczyną śmierci jest cios prosto w serce, wymierzony z duŜą precyzją skalpelem chirurgicznym? Spojrzał jej prosto w oczy.

- Zgadza się w stu procentach. Będę musiał w nagrodę wręczyć pani dziś po południu pluszową biedronkę. Wymienimy się informacjami? - Nie mam nic przeciwko temu. Peabody? Moja partnerka, detektyw Peabody. Towarzyszą mi kapitan Feeney z naszego wydziału przestępstw elektronicznych i detektyw z tegoŜ wydziału, dwóch lekarzy, zastępca prokuratora okręgowego i cywilny ekspert - konsultant. Jesteśmy do pańskiej dyspozycji, szeryfie, i podzielimy się informacjami, które pozwolą powiązać to morderstwo z nowojorskimi. - Nie mógłbym Ŝądać niczego więcej. Przypuszczam, Ŝe chcecie obejrzeć zwłoki. - Tak. Proszę powiedzieć, gdzie mogą zaczekać moi ludzie, kiedy ja ze swoją partnerką udamy się na miejsce zabójstwa. - Freddie, zajmij się tymi sympatycznymi turystami. Niesamowita historia - ciągnął, kiedy szli do głównego budynku szkoły. - Ofiara była umówiona z jakąś bogatą kobietą spoza naszego stanu. Zgodnie z zeznaniami świadków, których przesłuchaliśmy do tej pory, i obrazami zarejestrowanymi przez kamery ochrony, dyrektorka krótko oprowadziła swojego gościa po budynku, a potem udały się razem do gabinetu. JuŜ wcześniej zamówiła coś do picia i jej polecenie wykonano. Jedenaście minut później kobieta wyszła, zamknęła za sobą drzwi, opuściła budynek i wsiadła do samochodu, którym przyjechała. Kierowca uruchomił silnik i tyle ich widziano. Pstryknął palcem. - Mamy dane o pojeździe, markę, model, numery rejestracyjne, wszystko utrwalone przez kamery. Auto zarejestrowane jest na kobietę. Mamy ją w bazie. Nazywa się Desiree Frost. - Dane są sfałszowane - powiedziała mu Eve. - To pewne? Zawsze się denerwowała, kiedy znalazła się w jakiejś szkole, ale poszła z Hyerem przez wielki hol. Było w nim cicho jak w grobie. - Gdzie uczennice, personel?

- Umieściliśmy całe towarzystwo w sali teatralnej w innym budynku. Są pod kluczem. Weszli po szerokich stopniach i zatrzymali się na progu. Eve z ulgą stwierdziła, Ŝe jeszcze nie zabrano zwłok. W gabinecie były trzy osoby, dwie nadal miały na sobie fartuchy ochronne. Trzecia badała zwłoki. - To doktor Richards, miejscowy lekarz sądowy, oraz Joe i Billy, technicy policyjni. Eve skinęła im głową i razem z Peabody zamknęły drzwi. - Czy moŜemy to nagrać? - Proszę bardzo - powiedział Hyer. - A więc przystępujemy do rejestracji.

ROZDZIAŁ 16 Kiedy Eve skończyła oględziny miejsca zbrodni i zwłok, wyszła z gabinetu. - Chciałabym, Ŝeby moi spece od komputerów sprawdzili urządzenia elektroniczne. A mój cywilny konsultant rzuci okiem na ten pokój. - Czy powie mi pani, dlaczego? - Mam dwie ofiary, męŜczyzn, których zabito w taki sam sposób. Obaj byli powiązani z tą szkołą. - Mówi pani o Icove'ach. Ogarnęło ją zniecierpliwienie. - Skoro pan wie, dlaczego marnuje pan mój czas? - Chciałem posłuchać pani zdania na ten temat. Widzę kobietę, którą uśmiercono w taki sam sposób, w jaki zabito dwóch wybitnych lekarzy w Nowym Jorku, więc skłoniło mnie to do myślenia. I przypomniałem sobie zdjęcie podejrzanej - młodej, ładnej kobiety. Moją główną podejrzaną teŜ jest młoda, ładna kobieta. Nie wydaje się, by była to ta sama urodziwa, młoda kobieta, moŜe więc jest ich więcej. A moŜe po porównaniu tych dwóch zdjęć w komputerze okaŜe się, Ŝe przedstawiają tę samą osobę. Dlaczego więc jakaś kobieta - czy jakieś kobiety - które pragnęły śmierci dwóch lekarzy w wielkim mieście, przejechały taki kawał drogi, by zabić dyrektorkę szkoły dla dziewcząt? - Mamy powód podejrzewać, Ŝe zabójczym, a moŜe zabój czynie, uczęszczały do tej szkoły. Hyer zajrzał do gabinetu. - Musiała być bardzo niezadowolona ze swojej średniej ocen. - Szkoła to okropne miejsce. Jest pan szeryfem od wielu lat. Ile razy był pan tu wzywany? Miał wąskie usta, ale kiedy wolno rozciągnął je w uśmiechu, wyglądał czarująco.

- Teraz jest pierwszy raz. Wiele razy byłem tu prywatnie. Teatr trzy, cztery razy do roku wystawia sztuki. Dla publiczności z okolicy. Moja Ŝona lubi takie rzeczy. I kaŜdej wiosny jest wycieczka po ogrodach. śona zwykle ciągnie mnie ze sobą. - Nie wydaje się panu dziwne, Ŝe przez cały ten czas nigdy nie miał pan telefonu w sprawie jakiejś stęsknionej za domem uczennicy, która uciekła przez szkolny mur? Albo w sprawie kradzieŜy, śmierci w wyniku braku nadzoru czy teŜ jakiegoś aktu wandalizmu? - MoŜe i tak. Ale nie mogłem tu przyjeŜdŜać z pretensjami, Ŝe nie sprawiają kłopotów. - Czy wiadomo panu, by jakaś uczennica chodziła z miejscowym chłopakiem albo podczas pobytu w mieście wpakowała się w kłopoty? - Nie. Nie kręcą się po mieście i rzeczywiście uwaŜam to za coś dziwnego. Na tyle, Ŝe kiedy moja Ŝona mnie tu zaciągnęła, trochę myszkowałem i zadawałem pytania. Niczego nie znalazłem - powiedział, rozglądając się ponownie. - Lecz nie pozbyłem się wraŜenia, Ŝe coś tu jest nie tak, jeśli rozumie pani, co mam na myśli. - Tak, rozumiem pana. - Ale to ekskluzywna szkoła, a my jesteśmy małe płotki, więc moje przeczucia to za mało, by się czegoś czepiać. Kilka razy miejscowe wyrostki próbowały się tu dostać przez ogrodzenie lub przez bramę. To całkiem zrozumiałe. Ochrona łapała ich, zanim dotknęli nogą ziemi. Poddaję się - dodał. - Nie czuję się na siłach nic wymyślić. - Przykro mi. Nie mogę panu wiele powiedzieć. Obowiązuje mnie klauzula zachowania pełnej dyskrecji. Oczy zrobiły mu się okrągłe ze zdumienia. - Nie przypuszczałem, Ŝe to aŜ tak tajna sprawa.

- Mogę panu powiedzieć, Ŝe mamy uzasadnione powody przypuszczać, Ŝe to nie jest wyłącznie placówka oświatowa. Nie myliło pana przeczucie, szeryfie. Muszę zagonić moich ludzi do roboty. Muszę obejrzeć dyskietki ochrony i dane o uczennicach. A potem przesłuchać świadków. - Proszę mi wyjawić jakieś szczegóły. Okazać zaufanie. - Wilfreda Icove'a zamordowała kobieta, która chodziła do tej szkoły, a później zniknęła. Od chwili ukończenia szkoły wszelki ślad po niej zaginął. Nie zgłoszono teŜ jej zaginięcia. UwaŜamy, Ŝe jej oficjalny biogram został sfabrykowany przez Icove'a lub kogoś innego za wiedzą i zgodą tamtego. UwaŜamy, Ŝe zabiła Wilfreda Icove'a juniora albo odegrała jakąś rolę w jego zabójstwie. I Ŝe razem ze swoją wspólniczką przysporzyły panu kłopotów, popełniając kolejne zabójstwo. A wszystko to bierze swój początek w tej szkole. Nie sądzę, by juŜ skończyła z zabijaniem. UwaŜam, Ŝe znajdziemy tu coś, co pomoŜe nam rozwikłać zagadkę tych trzech zabójstw. PrzekaŜę panu wszystko, co wolno mi przekazać. I kiedy będę mogła powiedzieć panu coś więcej, natychmiast to panu wyjawię. - UwaŜa pani, Ŝe to ośrodek swego rodzaju kultu? - To nie takie proste. Mam ze sobą dwie lekarki. Trzeba zbadać niektóre uczennice. Jedna z lekarek jest licencjonowaną terapeutką. MoŜe im pomóc uporać się z trauma, jakiej doświadczyły. - Szkoła zatrudnia swoich lekarzy i terapeutów. - Chciałabym, Ŝeby moje lekarki się tym zajęły. - W porządku. - Dziękuję. Peabody, poinformuj nasz zespół, co ma robić. Potem będziesz mogła pomóc szeryfowi Hyerowi ustalić toŜsamość zabójczyni. Niech Roarke przyjdzie tu za dziesięć minut. Czekam na niego. Obejrzała uwaŜnie dyskietki ochrony. Dobrze się ucharakteryzowała, uznała Eve. Włosy miały taki śmiały kolor, Ŝe przyciągały uwagę, twarz była

pełniejsza, o bardziej miękkich liniach. Chłodniejszy odcień cery, inny kolor oczu. I kształt ust. Musiała się odmienić. - To ona - oświadczyła Eve. - Jeśli ktoś się jej nie spodziewał, nie przyglądał się jej uwaŜnie, nie rozpoznałby jej. Jest dobra. MoŜe pan się upewnić, zlecając komputerowi porównanie obu kobiet. Ale daję głowę, Ŝe to ona. - Albo jedna z nich, dodała w myślach. Skąd moŜna mieć pewność? Ofiara jej nie rozpoznała - ciągnęła. - To wszystko jest... - Urwała, kiedy zobaczyła na filmie wideo Dianę Rodriguez schodzącą po schodach. Ciekawa była, co się czuje, kiedy się widzi, jak ktoś identyczny idzie w naszą stronę. Dziewczynka, jaką się kiedyś było. Eve przypomniała sobie, jaka była w tym wieku. Samotnica, czekająca na swój czas, ukrywająca tyle ran pod maską, Ŝe cud, iŜ nie wykrwawiła się na śmierć. Pod Ŝadnym względem nie przypominała tej ślicznej, młodej dziewczyny, która się zatrzymała i grzecznie przemówiła do kobiet. Ani nie była taka opanowana, ani taka pewna siebie. Eve powstrzymała okrzyk, kiedy zobaczyła, jak spotkały się spojrzenia Deeny i Diany. Dziewczynka się zorientowała. Patrzyła, jak obie obejrzały się za siebie, kiedy szły w przeciwne strony, i stwierdziła: Nie tylko się zorientowała. Rozumie to wszystko. I aprobuje. A czemuŜ by nie? Są tą samą osobą. - Chce pani, Ŝebym przewinął kawałek? - spytał ją Hyer, kiedy na filmie Samuels i Deena weszły do salonu. - Słucham? Tak, poproszę. - W tym czasie nikt nie podchodził do drzwi - ciągnął. - Nie wydawano ani nie przyjmowano Ŝadnych wiadomości. - Zatrzymał dyskietkę i puścił z normalną szybkością. - Tutaj widać, jak wychodzi.

- Opanowana. Tak samo jak wtedy, kiedy wychodziła od Icove'a. Nie spieszy się, tylko... Wzięła coś z pokoju. - Na podstawie czego tak pani sądzi? - Torebki. Więcej waŜy. Proszę popatrzeć, jak zmienił się środek cięŜkości ciała. Ta kobieta inaczej stąpa. Proszę cofnąć film do momentu, kiedy weszła do środka, zatrzymać obraz, podzielić ekran i porównać z jej zdjęciem, kiedy wychodzi. Zrobił, o co go poprosiła, i zagryzł dolną wargę, kiedy obydwoje wpatrywali się w ekran. - Rzeczywiście. Nie zwróciłem na to uwagi. Torebka nie jest duŜa, ta kobieta nie mogła więc zabrać nic, co jest większe od... - Dyskietek. ZałoŜę się, Ŝe zabrała dyskietki lub inne nośniki pamięci. Nie zabija, Ŝeby kraść, nie zabija dla pieniędzy. Ofiara miała na sobie drogą biŜuterię. Wszystko zaczyna układać się w całość. Zaprowadziła Roarke'a na miejsce zbrodni. - Co widzisz? - spytała go. - Przyjemnie urządzony pokój spotkań. Kobiecy, ale bez przesady. Bardzo schludny, bardzo elegancki. - Czego nie widzisz? - Nie ma kamer ochrony, które są w innych pomieszczeniach. Dzięki temu moŜna tu porozmawiać bez świadków. Nikt nas nie obserwuje. - Wyjął z kieszeni coś, co wyglądało jak notes. - Dobra. A więc nie ma świadków. Nie ma kamer, ściany są dźwiękoszczelne. Ofiara miała gabinet, moŜe nie jeden. I pomieszczenia mieszkalne, później się nimi zajmiemy. Ale to jest jej mała kryjówka w głównym budynku. Mogła oczywiście przechowywać dane, dzienniki, archiwa i temu podobne gdzie indziej. Ale po co komu kryjówka, jeśli się z niej nie korzysta? Deena coś stąd zabrała, coś, co włoŜyła do torebki. Ale... Co widzisz?

Jeszcze raz uwaŜnie rozejrzał się po pokoju. - Wszystko na swoim miejscu. Panuje idealny porządek. Wszystko jest wywaŜone i wysmakowane. Podobnie jak w domu Icoev'ów. Nic nie świadczy o tym, Ŝeby czegoś tu szukano albo coś stąd zabrano. Jak długo tu przebywała? - Jedenaście minut. - W takim razie, szczególnie jeśli uwzględnić, Ŝe w tym czasie dokonała zabójstwa, to, co wzięła, musiało być na widoku albo wiedziała, gdzie tego szukać. - Skłaniam się raczej ku temu drugiemu, bo przecieŜ nie chodziło jej o jakiś cholerny wazon czy pamiątkę. A nasza ofiara nie trzymałaby Ŝadnych kompromitujących materiałów na wierzchu. To nie zabójstwo w afekcie, tylko z zimną krwią. Wiedziała, jak postępować. Wiedziała, pomyślała Eve. JuŜ miała praktykę. - Evelyn Samuels spotykała się tutaj z rodzicami lub opiekunami prawnymi potencjalnych uczennic. Nie, Ŝeby przyjmowali duŜo dzieci z zewnątrz, tylko tyle, by zapewnić sobie dodatkowy dochód i przykrywkę. Utrzymać wyraźny wizerunek. Przeprowadzała rozmowy z potencjalnymi pracownikami w jednym ze swoich gabinetów. Deena mogła pójść tą drogą, ale wybrała inną. Chciała się dostać tutaj. Chodziło jej nie tylko o zamordowanie Samuels, ale równieŜ o coś, co znajdowało się tutaj. Poszukajmy dziury. Najpierw podeszła do małego biureczka. Zwykle w szufladzie trzyma się róŜne niewaŜne rzeczy, ale czasami warto zachować pozory normalnego postępowania. - Będę musiała przekonać Hyera, by pozwolił mi przewieźć zwłoki do Nowego Jorku. Roarke delikatnie przesuwał palcami po ścianach wokół dzieł sztuki. - Po co?

- Chcę, Ŝeby obejrzał je Morris. Nikt inny, tylko Morris. Muszę wiedzieć, czy robiła sobie operacje plastyczne twarzy i ciała. Chcę porównać ofiarę ze zdjęciami Ŝony Wilsona, Evy Samules. Znieruchomiał i spojrzał na nią. - UwaŜasz, Ŝe była klonem Evy Samuels? - Owszem. - Przykucnęła, Ŝeby poszukać pod stołem. - I oglądając jej zwłoki, przekonałam się o czymś. - O czym? - śe krwawią i umierają tak, jak normalni ludzie. - Jeśli masz rację co do Deeny, zabijają tak samo jak mordercy poczęci w sposób naturalny. Aha, jest. - Znalazłeś coś? - Chyba tak. - Odsunął ekran ścienny. Wstała i podeszła do niego. - Ale cudeńko - mruknął, gładząc palcami drzwiczki sejfu w ścianie. - Rdzeń tytanowy z obudową z duraplastu. Potrójna kombinacja, w tym szyfr głosowy. Niewłaściwa kolejność automatycznie przestawia wszystko na nową kombinację i szyfr, jednocześnie uruchamiając bezgłośny alarm w pięciu miejscach lub jednym z nich. - I wiesz to wszystko, tylko patrząc na to. - Tak samo rozpoznałbym dzieło Renoira, najdroŜsza Eve. Ostatecznie sztuka to sztuka. Potrzebuję na to trochę czasu. - Proszę bardzo. Poinformuj mnie, kiedy się dostaniesz do środka. Muszę sprawdzić, co znaleźli pozostali, i uzyskać kilka oświadczeń. Skontaktowała się z Mirą i spotkała się z nią przed teatrem. - No i co powiesz? - To dzieci, Eve. Młode dziewczyny. Przestraszone, zdezorientowane, przejęte. - Doktor Miro...

- To dzieci - powtórzyła, jej głos był wyraźnie spięty. - Bez względu na to, jak powstały. Trzeba im dodać otuchy, zapewnić poczucie bezpieczeństwa, chronić je. - Do cholery, myślisz, Ŝe co zamierzam z nimi zrobić? Skazać je na masową eksterminację? - Niektórzy właśnie tego by chcieli. RóŜnią się od nas, są sztuczne. Obrzydliwe. Chcieliby je badać i obserwować jak myszy w laboratorium. - A jak myślisz, co on robił? Przykro mi, Ŝe cię to boli, ale co z nimi robił przez te wszystkie lata, jak nie badał i obserwował, egzaminował i szkolił? - Myślę, Ŝe je kochał. - Och, przestań chrzanić. - Eve się odwróciła gwałtownie i zrobiła kilka kroków, Ŝeby nieco ochłonąć. - Czy postępował słusznie, czy postępował moralnie? - Mira uniosła ręce, jakby chciała nimi czegoś dosięgnąć. - Nie, pod Ŝadnym względem. Ale nie mogę uwierzyć, Ŝe były dla niego tylko królikami doświadczalnymi. Środkiem prowadzącym do celu. To śliczne dziewczynki. Bystre, zdrowe. Są... - JuŜ on się o to postarał. - Eve znów odwróciła się do niej. - Postarał się, Ŝeby spełniały jego załoŜenia. Gdzie są te, które ich nie spełniały? A one? Wskazała na wejście do teatru. - Jaki miały wybór? śaden. KaŜda z nich to jego decyzje, jego wizja, jego standardy. Czym się róŜnił w swej istocie od takich ludzi jak mój ojciec, który mnie spłodził, zamknął w klatce jak szczura i tresował? Icove był lepiej wykształcony i zakładamy, Ŝe nie bił, nie głodził ani nie gwałcił swoich podopiecznych. Ale je tworzył, więził i sprzedawał. - Eve... - Nie! Posłuchaj mnie. Deena mogła być w pełni poczytalną dorosłą kobietą, kiedy go mordowała. Mogła się nie bać o swoje Ŝycie. Ale ja wiem, co czuła. Wiem, dlaczego mu wbiła nóŜ w serce. Póki Ŝył, ona wciąŜ siedziała w klatce. Nie powstrzyma mnie to przed wyśledzeniem jej, przed wykonaniem moich obowiązków najlepiej, jak tylko potrafię. Ale nie zabiła niewinnego

bohatera. Nie zamordowała świętego. Jeśli nie potrafisz pozbyć się takiej jego wizji, jesteś dla mnie bezuŜyteczna. - Jak bardzo jesteś obiektywna, widząc w nim potwora? - Dowody świadczą o tym, Ŝe był potworem - warknęła Eve. - Ale wykorzystam te dowody, by się postarać zidentyfikować, ująć i osadzić w więzieniu jego zabójczynię czy zabójczynie. W tej chwili mam tutaj prawie osiemdziesiąt nieletnich dziewcząt, nie mówiąc o blisko dwustu na uczelni, które mogą mieć prawdziwych opiekunów prawnych albo nie. Trzeba je wszystkie przesłuchać. I tak, do jasnej cholery, trzeba je chronić. Bo to wszystko nie ich wina, tylko jego. Kiedy będę się nimi zajmowała, chcę, Ŝebyś wróciła do helikoptera i zaczekała tam, aŜ uda mi się załatwić dla ciebie jakiś środek transportu do Nowego Jorku. - Nie rozmawiaj ze mną w taki sposób. I nie traktuj mnie jak jednego z nieudaczników, których tak lubisz gnoić. - Będę z tobą rozmawiała tak, jak mi się spodoba, a ty masz słuchać moich poleceń. To ja kieruję śledztwem w sprawie zabójstwa obu Wilfredów B. Icoev'ów. Podlegasz mi. I wszystko schrzaniłaś. Albo sama wrócisz do helikoptera, albo kaŜę cię do niego doprowadzić. MoŜe wyglądała na zmęczoną, ale Mira nie zamierzała się poddać bez walki. - Nie moŜesz przesłuchać tych dzieci beze mnie. Jestem licencjonowaną terapeutką. Nie

wolno

ci

przesłuchiwać

nieletnich pod nieobecność

licencjonowanego terapeuty bez wyraźnej zgody rodziców lub prawnych opiekunów tychŜe nieletnich. - Poproszę Louise. - Policja nowojorska nie zatrudnia Louise jako licencjonowanej terapeutki. A więc, posługując się pani zwrotem, pani porucznik, moŜe mi pani skoczyć.

Mira odwróciła się na pięcie i pomaszerowała z powrotem do sali. Eve ze złością kopnęła drzwi, które zamknęły się za nią. Kiedy jej komunikator zapiszczał, wyszarpnęła go z kieszeni. - Czego, do cholery? - Otworzyłem sejf - powiedział Roarke. - I zajrzałem do środka. Gniewnie popatrzyła na ekran, bo skierował swój transmiter tak, Ŝe mogła zobaczyć puste półki. - Świetnie. Wspaniale. Sprawdź teraz jej gabinety, przekaŜ wszystko, co znajdziesz, Feeneyowi. - Z największą radością. Och, pani porucznik, moŜe zechce pani wyciągnąć to obce ciało, które wlazło pani w tyłek, zanim zniszczy linię pani spodniumu. - Jestem zbyt zajęta, by słuchać takich Ŝartów. - Wyłączyła komunikator i pomaszerowała do teatru. - Chcę porozmawiać z Dianą Rodriguez bez Ŝadnych świadków - powiedziała Mirze. - Piętro niŜej jest mały salonik. - Świetnie. Przyprowadź ją. - Kiedy Eve została sama, wyciągnęła komunikator. - Peabody, zdaj raport. - Komputer połączył w parę Flavie i Frost. Wszystkie jednostki w terenie otrzymały jej zdjęcie i dane jej wozu. Na razie brak informacji, Ŝe gdzieś ją widziano. Sprawdzam wszystkie stacje transportowe w promieniu dwustu kilometrów. Eve zastanowiła się chwilę, zebrała myśli. - Sprawdź wszystkie loty z okolicznych stacji do Nowego Jorku i Hamptons. Masz spis innych nieruchomości naleŜących do Icoev'ów? - Tak jest. - Uwzględnij je. Potrzebne nam listy pasaŜerów i dane o wszystkich prywatnych lotach do tych miejsc. - Zrozumiałam. Eve się rozłączyła i wywołała Feeneya.

- Masz coś? - Jeszcze nie. Ta szkoła lepiej zabezpiecza swoje komputery niŜ Pentagon. Ale po kolei usuwamy blokady. I moŜe zdobędę zdjęcie kierowcy, zrobione przez kamery umieszczone na zewnątrz. - Dobra. Przyślij mi je. - Pozwól, Ŝe najpierw się nim trochę pobawię. Spróbuję je oczyścić i powiększyć. - Chcę je mieć jak najszybciej. Eve uznała, Ŝe się uspokoiła. To dobrze. Scysja z Mirą ją zdenerwowała. I przywołała emocje i wspomnienia, które tak zawzięcie starała się wyeliminować, kiedy prowadziła śledztwa. Nie moŜe sobie na to pozwolić, powtarzała w duchu, krąŜąc po holu. Nie moŜe sobie pozwolić na myślenie o tym, kim była, gdzie była, co jej zrobiono. Hol był jasny, wesoły, znajdowały się w nim liczne automaty z przekąskami, trzy autokucharze, długie, czyste blaty, kolorowe stoły i wygodne krzesła. MoŜna się było tu zrelaksować; Eve zobaczyła, Ŝe jest tu bogata kolekcja filmów wideo. Ją trzymano w brudnych pomieszczeniach, często po ciemku. Odmawiano jej jedzenia. Odmawiano towarzystwa. Ale nawet złota klatka, pomyślała, jest tylko klatką. Spojrzała na jeden z automatów. Chciała sobie coś kupić, ale w pobliŜu nie było nikogo, kto mógłby posłuŜyć jako pośrednik między nią a maszyną. Oglądała automat, bawiąc się kredytami w kieszeni. Mało brakowało, by się złamała, kiedy usłyszała odgłosy kroków. Więc usiadła za jednym z kolorowych stolików i czekała. Diana Rodriguez była prześliczna. Miała lśniące, ciemne włosy, głęboko osadzone, ciemne oczy. Eve przypuszczała, Ŝe jej twarz stanie się jeszcze piękniejsza, kiedy straci dziecięcą krągłość. Dziewczynka nie była tyczkowata, ale mało do tego brakowało. - Diano, to jest pani porucznik Dallas.

- Dzień dobry, pani porucznik. Eve wyciągnęła kredyty. - Słuchaj, mała, kup nam coś do picia. Dla siebie weź, co chcesz. Ja poproszę pepsi. Pani doktor? - Nie, dziękuję. Najwyraźniej jeszcze ktoś miał obce ciało w tyłku, pomyślała Eve. - Dostaję kredyty za dobrą naukę i osiągnięcia sportowe - powiedziała Diana, zbliŜając się do automatu. - Chętnie kupię pani za nie coś do picia. Diana Rodriguez - zwróciła się do maszyny. - Niebieski poziom pięćset pięć. Poproszę jedną pepsi i jeden napój pomarańczowy. Mam gościa. Dzień dobry, Diano. Twoje zamówienie zostało przyjęte do realizacji. Pomniejszymy liczbę twoich kredytów. - Pani porucznik Dallas, czy Ŝyczy sobie pani szklankę i lód? - Nie, dziękuję. Napiję się z puszki. Diana przyniosła do stolika dwie puszki i usiadła. Poruszała się z wdziękiem. - Doktor Mira powiedziała, Ŝe chciała pani ze mną porozmawiać o tym, co spotkało panią Samuels. - Zgadza się. Wiesz, co spotkało panią Samuels? - Została zabita - odpowiedziała grzecznie, a w jej głosie nie było ani śladu niepokoju czy przejęcia. - Jej osobista sekretarka, Abigail, znalazła ją martwą w jej prywatnych pomieszczeniach dziś koło wpół do dwunastej. Abigail bardzo się zdenerwowała i zaczęła krzyczeć. Byłam na schodach i widziałam, jak wybiegła na korytarz. Przez jakiś czas panowało zamieszanie, a potem pojawiła się policja. - Co robiłaś na schodach? - Na porannych zajęciach z gotowania przyrządzałyśmy suflety. Chciałam o coś zapytać instruktorkę. - Wcześniej teŜ kręciłaś się w pobliŜu i rozmawiałaś z panią Samuels. - Tak, to było wtedy, kiedy po zajęciach z gotowania szłam na lekcję filozofii. Pani Samuels witała gościa w wielkim holu.

- Czy znałaś tego gościa? - Nigdy wcześniej nie widziałam tej pani. - Diana umilkła i pociągnęła mały łyk napoju. - Pani Samuels przedstawiła ją jako panią Frost. Wyjaśniła, Ŝe pani Frost rozwaŜa umieszczenie swojej córki w szkole w Brookhollow. - Czy rozmawiałaś z panią Frost? - Tak, pani porucznik. Powiedziałam, Ŝe jestem pewna, iŜ jej córce spodoba się w Brookhollow. Podziękowała mi. - I to wszystko? - Tak, proszę pani. - Oglądałam dyskietki ochrony i odniosłam wraŜenie, Ŝe było jeszcze coś. Zarówno ty, jak i pani Frost odwróciłyście się i spojrzałyście na siebie, kiedy się minęłyście. - Tak, proszę pani - powiedziała Diana bez wahania, jej ciemne oczy były czyste i spokojne. - Trochę się zawstydziłam, Ŝe zobaczyła, jak na nią patrzę. To przejaw złego zachowania. Ale pomyślałam, Ŝe jest śliczna, i spodobały mi się jej włosy. - Znałaś ją? - Dziś widziałam ją pierwszy raz. - Nie o to pytałam. Czy ją znałaś, Diano? - Nie znam pani Frost. Eve rozsiadła się na krześle. - Jesteś inteligentna. - Mój iloraz inteligencji wynosi sto osiemdziesiąt osiem, mam dziewięć przecinek sześć punktu z zastosowania praktycznego i dziesięć ze zrozumienia. Z rozwiązywania problemów teŜ mam dziesięć punktów. - Nie wątpię. Co byś powiedziała, gdybym cię poinformowała, Ŝe wiem, Ŝe ta szkoła nie jest taka, za jaką chce uchodzić? - A za jaką chce uchodzić? - Za niewinną. Coś przemknęło przez twarz Diany.

- Kiedy ludzką cechę czy uczucie przypisujemy przedmiotowi nieoŜywionemu, rodzi się ciekawe pytanie: czy to ludzki element wyraŜa tę cechę bądź emocję, czy teŜ sam przedmiot posiada tę cechę bądź emocję? - Tak, jesteś bardzo inteligentna. Czy ktoś cię skrzywdził? - Nie, pani porucznik. - Czy wiesz o kimś tu w Brookhollow, kogo skrzywdzono? W jej spokojnych oczach pojawił się ledwo dostrzegalny błysk. - Pani Samuels. Została zabita, a przypuszczam, Ŝe to boli. - Co czujesz w związku z zamordowaniem pani Samuels? - Zabójstwo jest zabronione przez prawo i niemoralne. I ciekawa jestem, kto teraz będzie kierował Brookhollow. - Gdzie są twoi rodzice? - Mieszkają w Argentynie. - Chcesz do nich zatelefonować? - Nie, proszę pani. Jeśli okaŜe się to konieczne, ktoś z pracowników szkoły do nich zadzwoni. - Czy chcesz wyjechać z Brookhollow? Diana po raz pierwszy się zawahała. - Chyba... Chyba moja matka zadecyduje, czy mam tu zostać, czy stąd wyjechać. - A chcesz wyjechać? - Chciałabym z nią zamieszkać, jeśli uzna to za słuszne. Eve się pochyliła. - Rozumiesz, Ŝe jestem tutaj, Ŝeby ci pomóc? - UwaŜam, Ŝe jest tu pani, Ŝeby wykonywać swoje obowiązki. - Pomogę ci się stąd wydostać. - Eve - przerwała jej Mira. - Pomogę jej się stąd wydostać. Spójrz na mnie, Diano. Jesteś mądra i wiesz, Ŝe jeśli mówię, Ŝe to zrobię, to znajdę sposób. Jeśli jesteś ze mną szczera,

dziś opuścisz to miejsce razem ze mną i juŜ nigdy nie będziesz musiała tu wracać. Diana miała oczy błyszczące od łez, ale ani jedna z nich nie potoczyła się po jej policzkach. Po chwili się opanowała. - Moja matka mi powie, kiedy przyjdzie pora, Ŝebym stąd wyjechała. - Znasz Deenę Flavie? - Nie znam nikogo o takim nazwisku. - A Icove'a? - Doktor Wilfred B. Icove był jednym z załoŜycieli Brookhollow. Rodzina Icoev'ów jest jednym z głównych sponsorów szkoły. - Wiesz, co się z nimi stało? - Tak, pani porucznik. Wczoraj w naszej kaplicy odprawiono skromne naboŜeństwo ku ich czci. To straszna tragedia. - Wiesz, dlaczego ich to spotkało? - Skąd mam znać powód, dla którego zostali zamordowani? - Ja wiem, dlaczego. Chcę połoŜyć temu kres. Osoba, która zabiła Icoev'ów i panią Samuels, teŜ chce połoŜyć temu kres. Ale obrała zły sposób. Zabijanie jest złe. - Podczas wojny zabijanie jest konieczne i zachęca się do niego. W niektórych przypadkach uwaŜane jest za bohaterstwo. - Nie igraj ze mną - powiedziała zniecierpliwiona Eve. - Nawet jeśli traktuje to jak wojnę, nie zabije ich wszystkich. Ale ja mogę połoŜyć temu kres. Mogę to zakończyć. Gdzie cię stworzyli? - Nie wiem. Czy nas pani zniszczy? - Nie. Jezu! - Eve wyciągnęła rękę i uścisnęła dłonie Diany. - Nie. Czy tak wam mówią? Czy to jeden ze sposobów, by was tu zatrzymać, by zapewnić sobie wasze posłuszeństwo? - Nikt pani nie uwierzy. Mnie teŜ nie. Jestem tylko małą dziewczynką. Uśmiechnęła się, kiedy to mówiła, i sprawiała wraŜenie pozbawionej wieku.

- Ja ci wierzę. Doktor Mira ci wierzy. - Inni, posiadający więcej władzy lub mniej lotne umysły, jeśli uwierzą, zniszczą nas albo zamkną. śycie jest czymś bezcennym; chcę Ŝyć jak najdłuŜej. Chciałabym juŜ wrócić do swoich koleŜanek. Proszę. - Sprawię, Ŝe przestaną was poddawać testom, szkolić. - Wierzę pani. Ale nie mogę pani pomóc. Czy mogę odejść? - Dobrze. Idź. Diana wstała. - Nie wiem, jak było na samym początku - powiedziała. - Nie pamiętam niczego, co się działo ze mną, kiedy miałam mniej niŜ pięć lat. - Czy mogłaś przebywać tutaj? - Nie wiem. Mam nadzieję, Ŝe ona wie. Dziękuję, pani porucznik. - Odprowadzę ją. - Mira wstała. - Czy przyprowadzić następną uczennicę? - Nie. Chcę porozmawiać z kimś, kto zajmuje tu teraz najwyŜszą pozycję. Z wicedyrektorką. - Pani Sisler - powiedziała Diana. - Albo pani Montega. Eve skinęła głową i dała znak Mirze, Ŝeby wyprowadziła Dianę. Kiedy wyszły, zabrzęczał komunikator. - Co masz? - Jesteś sama? - zapytał Feeney. - Chwilowo tak. - Na podstawie wyglądu ucha kierowcy, lewej dłoni i profilu moŜemy uzyskać nakaz aresztowania Avril Icove. - Cholera. Avril Icove widziało w tym czasie wiele osób, między innymi Louise i Roarke. Zanosi się na ciekawe przesłuchanie. Nie mów o tym nikomu. Przeprowadzimy dokładne przeszukanie wspólnie z miejscową policją. Chcę, Ŝebyś tym pokierował. Sprowadzimy androidy z naszego domu, by zapewnić bezpieczeństwo uczennicom. Zostawię ci McNaba, ale Peabody jest mi potrzebna. Skontaktuj się z Reo, powiedz jej, co masz, niech załatwi nakaz. Znajdę naszą podejrzaną.

ROZDZIAŁ 17 Irytowało ją, Ŝe to takie czasochłonne. NaleŜało złoŜyć wniosek na przydzielenie i zaprogramowanie zespołu androidów - poszukiwaczy, które miał nadzorować Feeney. Załatwić wszystko dyplomatycznie z miejscową policją. No i trzeba było uzbroić się w cierpliwość, czekając, aŜ Cher Reo przekona, kogo trzeba, by wydał nakaz aresztowania. - Zezwolenie na przesłuchanie w charakterze ewentualnego świadka przestępstwa - powiedziała zastępczyni prokuratora - to wszystko, na co moŜesz liczyć na podstawie identyfikacji dokonanej przez Feeneya. Szczególnie uwzględniając fakt, Ŝe dziś o jedenastej rano Nadine Furst przeprowadziła wywiad na Ŝywo z Avril Icove w studiu WBI. To jedna z trzech rozmów w cztery oczy. Furst z pewnością je zrealizuje. MoŜesz przesłuchać Avril Icove, ale nie dostaniesz nakazu aresztowania. - Na razie muszę się tym zadowolić. Podbiegła do nich Peabody. - Nie mamy nic nowego o podejrzanej ani o pojeździe. śadne z nazwisk, którymi się posługuje, nie widnieje na listach pasaŜerów Ŝadnych środków transportu, publicznych i prywatnych. Było sporo prywatnych rejsów i udało mi się wyeliminować wszystkie poza trzema. śaden przewoźnik nie wykonywał lotów do stanu Nowy Jork ani do miasta Nowy Jork, ale mamy prywatne rejsy do Buenos Aires w Argentynie, Chicago i Rzymu we Włoszech. W kaŜdym z tych miast są nieruchomości lub ośrodki Icove'a. - Argentyna. Cholera. - Eve wyciągnęła notebook, coś w nim zapisała i połączyła się z Whitneyem. - Panie komendancie, muszę się skontaktować z działem stosunków międzynarodowych. UwaŜam, Ŝe Hectorowi Rodriguezowi i Magdalene Cruz, wymienionym jako rodzice Diany Rodriguez, grozi niebezpieczeństwo. Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, Ŝe Deena albo juŜ jest w Buenos Aires, albo tam leci. Miejscowa policja powinna ich tymczasowo aresztować.

- Skoro sprawa ma zasięg międzynarodowy, nie uda nam się długo zachować nad nią kontroli. - Nie sądzę, Ŝebym potrzebowała duŜo czasu. Przywiozę Avril Icove na przesłuchanie. Minęła juŜ ósma wieczorem, kiedy Eve znalazła się przed domem Icoev'ów. W środku było ciemno, nie licząc światełek alarmu. - MoŜe jest w domu nad morzem. Albo wzięła dzieciaki i uciekła. - Nie sądzę. - Eve nacisnęła dzwonek i przytknęła swoją odznakę do oka kamery ochrony. Tak jak poprzednio, pojawiła się wiadomość, Ŝeby nie przeszkadzać, którą musiała anulować. Otworzył jej domowy android. - Porucznik Dallas, detektyw Peabody. Pani Icove z dziećmi jest u siebie i prosi, Ŝeby jej nie zakłócać spokoju. Mam zapytać, czy sprawa nie moŜe poczekać do rana. - Nie moŜe. Proszę powiedzieć pani Icove, Ŝeby do nas zeszła. - Jak sobie pani Ŝyczy. Zapraszam do salonu. - Tym razem nie skorzystamy z zaproszenia. Zaczekamy na nią tutaj. Akurat kiedy android zaczął wchodzić po schodach, Avril zaczęła po nich schodzić. Kamery wewnętrzne, pomyślała Eve. Wszystko widziała i słyszała. - Pani porucznik, pani detektyw. Czy mają panie jakieś nowe wiadomości dotyczące zabójstw mojego teścia i męŜa? - Mam oficjalne wezwanie sądowe, zgodnie z którym ma pani udać się ze mną na komendę na przesłuchanie. - Nie rozumiem. - Mamy powód przypuszczać, Ŝe była pani świadkiem zabójstwa popełnionego dziś rano w Brookhollow Academy. - Przez cały dzień nie opuszczałam Nowego Jorku. Uczestniczyłam w naboŜeństwie Ŝałobnym za mojego teścia.

- Ciekawe. Zidentyfikowaliśmy Deenę Flavie. Osobiście rozmawiałam z Dianą Rodriguez. Widzę, Ŝe to panią trochę zaskoczyło - zauwaŜyła Eve, kiedy Avril wyraźnie drgnęła. - Mam dosyć dowodów, by uzyskać nakazy rewizji szkoły, Centrum i jeszcze kilku instytucji. A wtedy znajdę więcej dowodów. Dosyć, by aresztować panią i Flavie pod zarzutem współudziału w planowaniu kilku zabójstw. Ale na razie, pani Icove, będzie pani zeznawała jako świadek. Udamy się do komendy na przesłuchanie. - Moje dzieci odpoczywają. To był dla nich straszny dzień. - Nie wątpię. Jeśli nie chce ich pani zostawić pod opieką androida, mogę się postarać, Ŝeby przedstawiciel wydziału socjalnego... - Nie! Nie - powiedziała spokojniej. - Zostawię instrukcje słuŜbie. Mam prawo z kimś się skontaktować, prawda? - Ma pani prawo skontaktować się z prawnikiem, pełnomocnikiem lub z inną wybraną przez siebie osobą. Osoba ta moŜe zaŜądać zweryfikowania nakazu i być obecna podczas przesłuchania. - Potrzebuję chwilki, Ŝeby skontaktować się z kimś, kto zadba o moje dzieci. Podeszła do telełącza, ustawiła je na tryb „prywatny” i powiedziała coś niewyraźnie. Kiedy się rozłączyła i odwróciła, na jej twarzy juŜ nie malował się strach. Wezwała wszystkie trzy androidy i wydała im dokładne i szczegółowe instrukcje, co mają robić, gdyby któreś z dzieci się obudziło, co mają im powiedzieć. Alarm pozostanie w trybie „nie przeszkadzać”, póki go nie odwoła. - ZaleŜy mi na tym, Ŝeby mój pełnomocnik spotkał się z nami tutaj. Stąd pojedziemy wszyscy razem na komendę. Mogą mi panie dać godzinę? - Dlaczego? - Odpowiem na wasze pytania. Macie moje słowo. - Avril złączyła palce, sprawiając wraŜenie, jakby pragnęła zachować opanowanie. - Myślicie, Ŝe wiecie wszystko, ale się mylicie. Godzina to nie tak duŜo, zresztą moŜe się oka-

Ŝe, Ŝe potrwa to krócej. Przed wyjściem chciałabym się przebrać, a potem zajrzeć do dzieci. - W porządku. Peabody. - Pójdę z panią, pani Icove. Kiedy Eve została sama, skorzystała z okazji, by skontaktować się z Feeneyem. - Jestem teraz w laboratorium stanowiącym część jakby kliniki - wyjaśnił. - Nazywają to ośrodkiem leczenia, oceny stanu zdrowia i centrum szkoleniowym. Monitorują stan zdrowia uczennic i ich dietę, wydają polecenia z zakresu medycyny. Leczą tu drobniejsze obraŜenia, mają symulatory dla uczennic. Zatrudniają sześć osób personelu medycznego, pracujących na zmiany, i dwa zaprogramowane odpowiednio androidy, zapewniające pomoc przez dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. Dysponują najnowocześniejszym wyposaŜeniem. Jest tak nowoczesne, Ŝe niektórych urządzeń nigdy wcześniej nie widziałem. Rozpracowuję ośrodek danych i skanery. Zdaje się, Ŝe uczennice są badane co tydzień. - Bardzo często, ale to nie jest zabronione. - Daj mi jeszcze trochę czasu - poprosił Feeney. Skończyła rozmowę i połączyła z Roarkiem, który juŜ wrócił do domu. - Będę bardzo późno. - Domyślałem się tego. ZałoŜę się, Ŝe pojawisz się nad ranem, a potem będziesz miała prawo odpocząć i chęć na przynajmniej kilka godzin dla siebie. - Na co? - Cieszyłbym się, gdyby to był szalony seks, ale kilku moich krewnych przyjedzie jutro po południu... - Jutro? PrzecieŜ Święto Dziękczynienia nie jest jutro. - A moŜe tak? - Nie, ale to środa przed Świętem Dziękczynienia, a zatrzymają się u nas na kilka dni. Tak, jak to uzgodniliśmy. - Owszem, ale nie mówiliśmy, Ŝe to będzie właśnie środa, prawda? - Nawet nie wiedziałaś, Ŝe jutro środa.

- To nie ma nic do rzeczy. Postaram się wygospodarować trochę czasu. Na razie jestem w samym środku wielkiego pieprznika i grozi mi, Ŝe w nim utonę. - Ostatnio posługujesz się okropnymi metaforami. Ale moŜe cię zainteresuje, Ŝe wpadłem na trop kolejnych pieniędzy. - Dlaczego od razu mi o tym nie powiedziałeś? Gdzie... - Nie ma za co, najdroŜsza. Nie miej wyrzutów sumienia, Ŝe łamałem sobie nad tym głowę. - Jezu. Dobra, dzięki. Buzi, buzi. Mów. - Ubóstwiam cię. Czasami nie rozumiem dlaczego, ale i tak cię ubóstwiam. Jest coś, co moŜna nazwać lejkiem, prowadzącym z Brookhollow i... - Ze szkoły? Wykorzystywali szkołę do wydawania pieniędzy? Zapomnij o buzi, buzi. Jak tylko to się skończy, przy pierwszej okazji tak się wyciupciamy, Ŝe oślepniesz i ogłuchniesz. - Wspaniała perspektywa, sprawdzę, kiedy będę miał czas. A na razie owszem, wykorzystywali szkołę do prania pieniędzy, a potem przekazywali je na rachunki róŜnych organizacji non profit, nie wyłączając Unilabu... - Non profit? - Eve odtańczyła taniec zwycięstwa. - Przebiorę się tak, jak sobie zaŜyczysz. - Robi się coraz bardziej interesująco. Zawsze chciałem... - Porozmawiamy o tym później. Udokumentuj to, zbierz dla mnie kaŜdy najmniejszy szczegół. Jeśli wykaŜę, Ŝe wykorzystywali szkołę do prania niezgłaszanych dochodów, przekazywania ich organizacjom non profit, mogę się powołać na przepisy dotyczące zwalczania przestępczości zorganizowanej, oszustw podatkowych i innych przekrętów i kazać zamknąć szkołę, bez względu na to, czy na jej terenie znajdziemy coś podejrzanego, czy teŜ nie. - Będziesz musiała przekazać sprawę federalnym.

- Nie ma mowy. Wiesz, jak długo będzie trwało przeszukanie kaŜdego miejsca, gdzie mogli wykonywać swoją robotę, zbadanie wszystkich jej aspektów, wywiezienie dziewcząt? Ale jeśli pozbawić ich dopływu funduszy, będą musieli przerwać swoją działalność. Muszę kończyć, ktoś przyszedł. MoŜe to pełnomocnik Avril. Jeszcze się odezwę. SpręŜystym krokiem skierowała się do drzwi. JuŜ niemal widziała, jak to funkcjonowało, od początku do końca. Usłyszała, jak włącza się zielona dioda alarmu. Wyciągnęła broń, kiedy drzwi frontowe się otworzyły. Ręka jej nie drgnęła, chociaŜ serce zabiło mocniej. Na progu stały dwie kobiety. Były identyczne - miały takie same twarze, włosy, sylwetki. Były identycznie ubrane i miały taką samą biŜuterię. Obie uśmiechnęły się do niej jednocześnie. - Porucznik Dallas, jesteśmy Avril Icove - przedstawiły się. - Ręce za głowę, proszę się odwrócić twarzą do ściany. - Nie mamy broni - zapewniły. - Ręce za głowę - powtórzyła spokojnie Eve. - Proszę się odwrócić twarzą do ściany. Posłuchały, ich ruchy były idealnie zsynchronizowane. Eve wyciągnęła komunikator. - Peabody, sprowadź tu świadka. - JuŜ idziemy. Eve zrewidowała obie kobiety. Zaskakujące wraŜenie. Pomyślała, Ŝe dziwnie jest czuć dokładnie takie same kształty, taką samą fakturę skóry. - Przyszłyśmy odpowiedzieć na pani pytania - odezwała się ta po prawej stronie. - Zrzekamy się prawa do obecności adwokata. - Obie spojrzały przez ramię. - Pójdziemy na pełną współpracę. - Byłoby świetnie. Uniosły wzrok ku schodom i się uśmiechnęły.

- O, rany. - W głosie Delii słychać było zarówno zdumienie, jak i podniecenie. - Czy ja śnię? Eve zaczekała, aŜ kobieta, którą przyprowadziła Peabody, stanęła obok tamtych dwóch. - Która z was jest Avril Icove, zameldowaną pod tym adresem? - Wszystkie jesteśmy Avril Icove. Niczym się nie róŜnimy. - Tak. - Eve przechyliła głowę. - Zanosi się na niezłą zabawę. Do środka. - Wskazała salon. - Siadać. Milczeć. ZauwaŜyła, Ŝe poruszają się identycznie. Nie dostrzegła najmniejszej róŜnicy w rytmie czy długości ich kroków. - Co teraz zrobimy? - spytała cicho Peabody, utkwiwszy spojrzenie w trzech kobietach. - Przede wszystkim musimy znaleźć inne miejsce, gdzie je przesłuchamy. Nie moŜemy ich zawieźć do komendy radiowozem na sygnale. Zabierzemy je szybko, dyskretnie, do mojego domu i tam je przesłuchamy. Skontaktuj się z Whitneyem. Będzie chciał przy tym być obecny. - Wyjęła wideokomunikator i zadzwoniła do domu. - Przechodzę do planu B - powiedziała Roarke'owi. - To znaczy? - Pracuję nad tym. Potrzebne mi dyskretne miejsce do przeprowadzenia przesłuchania i drugie dla obserwatorów. Przywiozę... Zresztą sam zobacz. Skierowała obiektyw łącza w stronę trzech kobiet siedzących na kanapie. - O, ciekawe. - Tak, zamurowało mnie. Zaraz będziemy. Schowała aparat do kieszeni, broń wsunęła do kabury. - A więc proszę posłuchać. Wyjdziecie wszystkie trzy i zajmiecie miejsca z tyłu w moim samochodzie. Jeśli któraś z was będzie próbowała stawiać opór lub uciekać, wszystkie trzy spędzicie noc w ciupie. Zawiozę was do bezpiecznego miejsca, gdzie was przesłucham. Na razie nie jesteście jeszcze

aresztowane, ale nie wolno wam odmówić udziału w tym przesłuchaniu. Macie prawo zachować milczenie. Milczały, kiedy recytowała przysługujące im prawa. - Zrozumiałyście, jakie przysługują wam prawa i jakie ciąŜą na was obowiązki? - Tak. - Ich głosy zlały się w jeden. - Peabody, wychodzimy. Nie stawiały oporu. Po kolei z gracją wsiadły do czekającego samochodu, trzymając się za ręce. I nie odezwały się ani słowem. CzyŜby porozumiewały się telepatycznie? - zastanawiała się Eve, zajmując miejsce za kierownicą. A moŜe w ogóle nie muszą się porozumiewać? MoŜe wszystkie myślą to samo? Nie potrafiła tego rozgryźć, była to niezła zagadka. Bardzo sprytnie, doszła do wniosku, Ŝe ubrały się identycznie. Dzięki temu robiły większe wraŜenie i były nie do odróŜnienia. Musi pamiętać, Ŝe ma do czynienia z inteligentnymi kobietami. Icove w swojej pracy główny nacisk kładł na inteligencję. MoŜe nadal by Ŝył, gdyby się nie upierał, by jego twory były takie mądre. Dała znak Peabody, Ŝeby teŜ się nie odzywała, i zaczęła obmyślać strategię postępowania. - Ma pani wyjątkowy dom - powiedziała jedna z nich, kiedy Eve minęła bramę. Druga się uśmiechnęła. - Zawsze chciałyśmy zobaczyć, jak wygląda w środku. - Nie przeszkadza nam - dokończyła trzecia - Ŝe okoliczności są tak niezwykłe. Eve nic nie odpowiedziała, tylko jechała podjazdem, a potem zatrzymała się przed wejściem. Razem z Peabody stanęły po obu stronach kobiet i poprowadziły je do drzwi.

Otworzył im Roarke. - Witam panie - powiedział, jak zwykle szarmancki. - Wszystko przygotowane? Spojrzał na Eve. - Tak. Proszę tędy. Zaprowadził je do windy w holu, w której z łatwością zmieściła się cała szóstka. - Sala spotkań na trzecim poziomie - polecił. Eve nie była pewna, czy mają salę spotkań na trzecim poziomie, ale zachowała tę wątpliwość dla siebie, kiedy winda ruszyła. Gdy drzwi się otworzyły, rozpoznała pomieszczenie, z którego Roarke korzystał od czasu do czasu, kiedy odbywał zebrania na Ŝywo lub holograficzne ze zbyt wieloma osobami, by się pomieściły w jego gabinecie. Pośrodku sali stał błyszczący stół konferencyjny, po obu jego stronach stały krzesła. WzdłuŜ jednej ściany ciągnął się długi, lśniący bar z lustrami. Naprzeciwko była konsola komunikacyjna. - Proszę usiąść - poleciła Eve. - I zaczekać. Peabody, zostań tu. - Dała znak Roarke'owi i wyszła z nim do holu. - Pomieszczenie dla obserwatorów za lustrami? - Tak. Poza tym w sali są kamery wideo i mikrofony. Twoi obserwatorzy mogą sobie wygodnie siedzieć w przyległym salonie. Dlaczego nie jesteś oszołomiona? - Jestem, ale muszę zebrać myśli. Są inteligentne. Przez całe Ŝycie czekały na tę chwilę. Przygotowały się. - Tworzą jedność. - Tak. MoŜe nie mają wyboru i muszą się na to godzić. Nie wiem. Skąd mam to wiedzieć? Nie są zdenerwowane. Ta pierwsza to prawdziwa Avril. Po telefonie od razu się uspokoiła. PokaŜ mi pomieszczenie dla obserwatorów. Weszli do przestronnego salonu utrzymanego w zgaszonych barwach. Szklane drzwi wychodziły na jeden z licznych tarasów, całą jedną ścianę zajmował ekran.

- Włączyć ekran - polecił Roarke. - Tryb obserwacji. Włączyć mikrofony. Wydawało się, jakby ściana zniknęła. Eve widziała teraz całą salę spotkań. Peabody stała koło drzwi, przybrawszy obojętną minę. Trzy kobiety siedziały przy jednym końcu stołu. WciąŜ trzymały się za ręce. Eve wsunęła ręce do kieszeni płaszcza. Zupełnie zapomniała, Ŝe go ma na sobie. - Nie mówią „ja”, tylko „my”. Czy to przejaw sprytu, czy uczciwości? - MoŜe jedno i drugie. Ale na pewno spryt odgrywa w tym duŜą rolę. Identyczny ubiór, fryzury. To jest wykalkulowane. - Tak. - Skinęła głową. Wyjęła komunikator i zadzwoniła do Peabody. Tryb „sam na sam” - rozkazała i odczekała chwilę. - Zostaw je, wyjdź, skręć w prawo, przejdź przez pierwsze drzwi. - Tak jest. - Będą wiedziały, Ŝe je obserwujesz - zauwaŜył Roarke. - Są do tego przyzwyczajone. - Ej - zakrzyknęła Peabody na widok weneckiego lustra. - Czy tylko ja jestem taka wraŜliwa, czy teŜ wszystkich przyprawia to o gęsią skórkę? - Wyobraź sobie, jak one muszą się czuć - powiedziała Eve. - Co z Whitneyem? - JuŜ jedzie, towarzyszy mu nadkomisarz Tibbie. ZaŜyczył sobie obecności doktor Miry. Eve poczuła, jak napinają się jej mięśnie pleców. - Powiedział, dlaczego? - Nie mam zwyczaju zadawać pytań komendantowi - oświadczyła z obłudną miną. - Lubię pracę w policji. Eve przeszła wzdłuŜ lustrzanej tafli. Z sąsiedniego pomieszczenia nie dobiegał najmniejszy szmer. Kobiety siedziały zupełnie odpręŜone. - Najpierw ustalimy ich toŜsamość na podstawie odcisków, poprosimy, by dobrowolnie zgodziły się na pobranie próbek DNA, zbadamy je. Musimy mieć

stuprocentową pewność, z kim mamy do czynienia. MoŜemy to zacząć przed przybyciem obserwatorów. Układając sobie to po kolei w głowie, Eve zdjęła płaszcz. - Rozdzielimy je podczas ustalania ich toŜsamości. Nie spodoba im się to. Jak się tego spodziewała, dostrzegła pierwszą rysę na ich opanowanych twarzach, kiedy wróciła i poleciła Peabody, by wyprowadziła jedną z kobiet z sali. - Chcemy zostać razem. - To rutynowe postępowanie. Musicie zostać osobno zidentyfikowane i przesłuchane. - Dotknęła ramienia jednej z dwóch pozostałych kobiet. - Proszę ze mną. - Będziemy współpracować z policją, ale chcemy być razem. - To nie potrwa długo. - Wyprowadziła swoją Avril z sali do małego pokoju, w którym rozłoŜyła zestaw do ustalania toŜsamości. - Nie mogę pani zacząć przesłuchiwać, póki nie ustalę pani toŜsamości. Poproszę panią o zgodę na zeskanowanie odcisków i na pobranie próbki DNA. - Wie pani, kim jesteśmy. Wie pani, czym jesteśmy. - Potrzebne nam to do akt. Zgadza się pani? - Tak. - Czy jest pani Avril Icove, z którą rozmawiałam po zabójstwie Wilfreda B. Icove'a juniora? - Wszystkie trzy jesteśmy takie same. Jesteśmy jednością. - Zgadza się. Ale była tam tylko jedna z was. Druga przebywała nad morzem. Gdzie była trzecia? - Nie moŜemy często być razem. Ale nigdy się nie rozstajemy. - To zaczyna przypominać gadanie zwolenników Wolnego Wieku. Odciski potwierdzają, Ŝe jest pani Avril Icove. Teraz muszę pobrać próbkę do ustalenia DNA. Z włosów czy śliny? - spytała.

- Proszę zaczekać. - Avril zamknęła oczy i nabrała głęboko powietrza do płuc. Kiedy znowu uniosła powieki, w jej oczach błyszczały łzy. Wzięła wacik, otarła nim łzy i podała go Eve. - Ładna sztuczka. - Eve umieściła wacik w przenośnym skanerze. - Czy wszystkie wasze emocje są na zawołanie? - Czujemy. Kochamy i nienawidzimy, śmiejemy się i płaczemy. Ale jesteśmy dobrze wyszkolone. - No myślę. Złamaliśmy szyfr Icove'a do jego osobistych plików. To zajmie kilka minut. - Kiedy skaner szumiał, przyglądała się uwaŜnie Avril. - A pani dzieci? Czy teŜ je stworzył? - Nie. Są normalnymi dziećmi. - Wszystko w niej złagodniało. Poczętymi w sposób naturalny. Są niewinne i naleŜy je chronić. Jeśli da nam pani słowo, Ŝe ochroni pani nasze dzieci, uwierzymy pani. - Zrobię wszystko, co będę mogła, by chronić dzieci. - Odczytała wynik na skanerze. - Avril. Sprawdzili wszystkie trzy. Zgodnie z odczytami skanerów wszystkie trzy były tą samą osobą. Eve dołączyła do grupy obserwatorów, w której była równieŜ zastępczyni prokuratora Reo. Znów kazała zostać Peabody w sali razem z trzema kobietami. - DNA się zgadza. Nie ma wątpliwości co do ich toŜsamości. Mamy przed sobą pod względem prawnym i biologicznym trzy Avril Icove. - To wprost nie do wiary - odezwał się nadkomisarz Tibbie. - To, z czym tu mamy do czynienia, jest najeŜone prawnymi minami powiedziała Cher Reo. - Jak przesłuchiwać świadka lub podejrzaną, kiedy się ma trzy takie same osoby? - Wychodząc z załoŜenia, Ŝe występują tutaj jako jedna - odparła Eve. Same tak uwaŜają, więc wykorzystajmy to.

- Pod względem fizjologicznym moŜe i tak jest. Ale emocjonalnym... Mira pokręciła głową. - Nie mają za sobą tych samych doświadczeń, nie przeŜyły identycznego Ŝycia. To jest źródłem róŜnic między nimi. - Weźmy chociaŜ pobieranie próbek do badania DNA. Jedna na poczekaniu uroniła łzę. Pozostałe dwie wybrały ślinę. Pierwsza się popisywała. Ale wszystkie trzy wystąpiły z jednakowym apelem o ochronę dzieci. - Więź między matką a dzieckiem naleŜy do najbardziej podstawowych. PoniewaŜ tylko jedna rodziła... - Jest dwoje dzieci - przerwała jej Eve. - Póki nie zgodzą się na badanie ginekologiczne, nie będziemy wiedzieli, czy przypadkiem dwie z nich nie urodziły dzieci. Mira przez chwilę nie potrafiła ukryć zaskoczenia, pomieszanego z przeraŜeniem. - Masz rację. Jeśli... Ale i tak ze względu na bliską więź łączącą te kobiety u wszystkich mógł się wykształcić równie silny instynkt macierzyński. - Czy mogą się porozumiewać telepatycznie? - Nie wiem. - Mira uniosła ręce. - Pod względem genetycznym są identyczne. Wielce prawdopodobne, Ŝe początkowo dorastały w takich samych warunkach. Ale w pewnej chwili je rozdzielono. Wiadomo Ŝe między bliźniętami jednojajowymi istnieje szczególna więź, potrafią czytać w swoich myślach. Istnieją dowody, Ŝe ta więź nie zanika nawet wtedy, kiedy latami pozostają rozdzielone lub mieszkają tysiące kilometrów od siebie. Bardzo moŜliwe, Ŝe mają teŜ zdolności parapsychiczne. śe ta cecha albo jest nieodłącznie związana z komórką wykorzystaną do ich stworzenia, albo wyewoluowała w związku z wyjątkowymi okolicznościami. - Muszę zaczynać. Kiedy Eve weszła do sali, jednocześnie uniosły wzrok. Dla zachowania pozorów podeszła do rejestratora i go włączyła.

- Przesłuchanie Avril Icove w związku z zabójstwem Wilfreda B. Icove'a seniora oraz Wilfreda B. Icove'a juniora. Pani Icove, czy zapoznano panią z jej prawami i obowiązkami? - Tak. - Czy rozumie pani te prawa i obowiązki? - Tak. - Byłoby lepiej, gdyby podczas przesłuchania nie mówiły panie wszystkie naraz. Spojrzały na siebie. - Trudno nam się zorientować, czego pani po nas oczekuje. - Wybiorę na chybił trafił. Pani. - Wskazała kobietę siedzącą na rogu stołu. - Na razie pani będzie odpowiadała. Która z pań mieszkała w domu, gdzie zamordowano Wilfreda B. Icove'a? - Wszystkie tam mieszkałyśmy w róŜnym czasie. - Z własnej woli czy teŜ dlatego, Ŝe znalazłyście się w takim połoŜeniu za sprawą męŜa czy teścia? - O tym decydował nasz ojciec. Zawsze. Własna wola? To nie zawsze moŜliwe. - Nazwała go pani swoim ojcem. - Bo nim był. Jesteśmy jego dziećmi. - Biologicznymi? - Nie. Ale on nas stworzył. - Podobnie jak Deenę Flavie. - Jest naszą siostrą. Niebiologiczną - dodała Avril. - Ale istnieje między nami więź emocjonalna. Deena jest taka, jak my. Nie jest jedną z nas, tylko jest taka, jak my. - Stworzył panią i inne kobiety takie jak pani wbrew obowiązującym przepisom prawa. - Nazywał to „cichymi narodzinami”. Czy mamy to wyjaśnić?

- Tak. - Eve rozsiadła się na krześle. - Czemu nie? - Podczas wojen miejskich ojciec zaprzyjaźnił się z Jonahem Wilsonem, uznanym genetykiem, oraz jego Ŝoną, Eva Samuels. - Po pierwsze, co was łączy z Eva Samuels? Nosicie takie same nazwiska panieńskie. - Nie jesteśmy z nią spokrewnione. Nie mamy z nią nic wspólnego. Po prostu tak było im wygodniej. - Czy pani biologicznymi rodzicami są ci, którzy zostali wymienieni w oficjalnym biogramie? - Nie wiemy, kim byli nasi rodzice. Ale wielce wątpliwe, Ŝe to ci, którzy widnieją w oficjalnych dokumentach. - Dobrze. A więc Icove, Wilson i Eve Samuels się zaprzyjaźnili. - Ogromnie się interesowali swoimi dokonaniami. ChociaŜ ojciec początkowo sceptycznie odnosił się do bardziej radykalnych teorii i doświadczeń doktora Wilsona i był nieufny... - Zwracam uwagę, Ŝe juŜ wtedy - ciągnęła druga Avril - prowadzono doświadczenia. ChociaŜ traktował je sceptycznie, niemniej jednak bardzo go fascynowały. Kiedy zginęła jego Ŝona, pogrąŜył się w Ŝałobie. Była w ciąŜy z ich dzieckiem, obydwoje zginęli. Próbował dotrzeć do nich, ale przybył za późno. JuŜ nie Ŝyli. - Za późno, by spróbować zachować jej DNA i ewentualnie stworzyć ją na nowo? - Tak. - Trzecia Avril się uśmiechnęła. - Rozumie pani. Nie mógł uratować Ŝony i dziecka, które nosiła. Mimo wszystkich swoich umiejętności i wiedzy był bezradny, tak samo jak wtedy, kiedy chciał ratować swoją matkę. Ale zaczął dostrzegać, jakie to stwarza moŜliwości. Ile ukochanych osób moŜna uratować. - Przez klonowanie.

- Przez ciche narodziny. - Znowu zaczęła mówić pierwsza kobieta. - Tyle ludzi traciło Ŝycie. Tyle cierpiało. Tyle było osieroconych i rannych dzieci. Postanowił je ratować. Musiał to zrobić. - Stosując niekonwencjonalne metody. - Obaj, ojciec i Wilson, pracowali potajemnie. Dzieci... ostatecznie tak wiele dzieci nie przeŜyłoby. Oni im to umoŜliwili. Oni dali im przyszłość. - Wykorzystywali dzieci, które znaleźli podczas wojen? - zapytała Peabody. - Porywali je? - Widzę, Ŝe oburza to panią. - A nie powinno? - Byłyśmy dzieckiem podczas wojny. Konającym. Nasze DNA zostało zakonserwowane, pobrano nasze komórki. Czy powinnyśmy wtedy umrzeć? - Tak. Spojrzały na Eve i skinęły głowami. - Tak. Taki jest naturalny porządek rzeczy. Powinno było się nam pozwolić odejść, przestać istnieć. Ale tego nie zrobiono. Oczywiście zdarzały się poraŜki. Nieudane klony niszczono albo wykorzystywano je do dalszych badań. Raz za razem, dzień po dniu, rok po roku, aŜ stworzono pięć, które okazały się zdolne do Ŝycia. - Było was jeszcze dwie więcej? - spytała Eve. - Tak. Urodziłyśmy się w kwietniu. - Chwileczkę. Skąd brał kobiety, którym wszczepiał zarodek? - Nie wszczepiał zarodków kobietom. Nie rozwijałyśmy się w macicy kobiety. Nawet tego nas pozbawiono. Macice są sztuczne. To wielkie osiągnięcie medycyny. - Jej głos stał się twardszy. W jej oczach moŜna było dostrzec gniew, nad którym starała się panować. - KaŜda sekunda rozwoju organizmu moŜe być monitorowana. KaŜda komórka moŜe być poprawiana, zmieniona. Nie mamy matki. - Gdzie to się odbywa?

- Nie wiemy. Nie pamiętamy pierwszych lat naszego Ŝycia. Wymazano je, posługując się lekami, terapią, hipnozą. - W takim razie skąd wiecie o tym, co mi mówicie? - Will podzielił się z nami częścią tej wiedzy. Kochał nas, był z nas dumny. Był dumny ze swojego ojca i jego osiągnięć. Trochę wiemy od Deeny, trochę się dowiedziałyśmy, kiedy zaczęłyśmy zadawać pytania. - Gdzie są dwie pozostałe? - Jedna umarła, kiedy miała pół roku. Nie udało się utrzymać jej przy Ŝyciu. Druga... Zamilkły i wzięły się za ręce. - Dowiedziałyśmy się, Ŝe druga Ŝyła pięć lat. Ale nie była wystarczająco silna, a jej umysł nie rozwijał się zgodnie z wymaganiami. Zabił ją. Uśpił tak, jak się usypia śmiertelnie chorego psa. Usnęła, by się juŜ nigdy nie obudzić. I zostało nas tylko trzy. - Czy jest to gdzieś udokumentowane? - Tak. Deena zdobyła dokumentację. Uczynił ją bardzo mądrą i pomysłową. MoŜe źle ocenił poziom jej wnikliwości, jej... ludzkich cech. Dowiedziała się, Ŝe było ich dwie, ale jednej nie pozwolono się rozwijać po ukończeniu trzeciego roku Ŝycia. Kiedy nam to powiedziała, nie mogłyśmy uwierzyć. Nie chciałyśmy w to uwierzyć. Uciekła, chciała, Ŝebyśmy do niej dołączyły, ale... - Kochałyśmy Willa. Kochałyśmy ojca. Nie potrafiłyśmy bez nich Ŝyć. - Znowu się z wami skontaktowała. - Nigdy nie zerwałyśmy kontaktów. Ją teŜ kochałyśmy. Nie zdradziłyśmy jej tajemnicy. Poślubiłyśmy Willa. Bardzo nam zaleŜało na tym, Ŝeby był szczęśliwy. I udało nam się dać mu szczęście. Kiedy zaszłyśmy w ciąŜę, poprosiłyśmy jego i jego ojca o jedno. Tylko o jedno. śeby nigdy nie sklonowano naszego dziecka, Ŝadnego z dzieci, jakie urodzimy. Obiecali nam, Ŝe tego nie zrobią.

- Jedna z nas urodziła syna. - A druga córkę. - Trzecia jest w ciąŜy i urodzi córkę. - Jest pani w ciąŜy? - Dziecko zostało poczęte trzy tygodnie temu. Nie wiedział o tym. Nie chciałyśmy, Ŝeby się o tym dowiedział. Złamał dane nam słowo. Złamał najświętszą przysięgę. Jedenaście miesięcy temu razem ze swoim ojcem pobrał komórki od naszych dzieci. Trzeba temu połoŜyć kres. Nasze dzieci muszą być chronione. Zrobiłyśmy i nadal będziemy robić wszystko, co w naszej mocy, by połoŜyć temu kres.

ROZDZIAŁ 18 Live wstała, podeszła do baru i zaprogramowała kawę dla siebie i Peabody. Mówiły teraz po kolei, ale tak samo jednomyślnie. Jedna podejmowała wątek tam, gdzie poprzednia kończyła. - śyczą sobie panie czegoś? - spytała je. - Poprosimy o wodę. Dziękujemy. - Jak się panie dowiedziały, Ŝe złamał obietnicę? - Znałyśmy naszego męŜa i wiedziałyśmy, Ŝe coś jest nie tak. Kiedy go nie było w domu, zajrzałyśmy do plików w jego osobistym komputerze i znalazłyśmy dane o dzieciach. Chciałyśmy zabrać dzieci i uciec. - Ale to nie ochroniłoby tych, które by stworzyli. Stworzyli, a potem zmieniali i udoskonalali. Badali i oceniali. - Rosły w nas, rozwijały się w nas, a oni by stworzyli ich klony w zimnym laboratorium. W swoich notatkach Will zapisał, Ŝe to tylko zabezpieczenie na wypadek, gdyby dzieciom coś się stało. Ale to nie przedmioty, które moŜna zastąpić. Przez te wszystkie lata prosiłyśmy tylko o to jedno, a on nie umiał dotrzymać danej nam obietnicy. - Powiedziałyśmy o tym Deenie, bo wiedziałyśmy, Ŝe trzeba z tym skończyć. Oni nigdy by nie zrezygnowali, do samej śmierci. My nigdy nie dowiedziałybyśmy się tego wszystkiego, co powinnyśmy wiedzieć, póki Ŝyli. - A więc zabiłyście ich obu. Wy i Deena. - Tak. Zostawiłyśmy dla niej skalpel. Wierzyłyśmy, Ŝe nie zostanie zidentyfikowana. A gdyby nawet, dotrzemy pierwsze do wszystkich rejestrów i będziemy mogły zakończyć to przedsięwzięcie. Wywiozłyśmy dzieci w bezpieczne miejsce, a potem wróciłyśmy, by rozprawić się z Willem. Eve dostosowała się do ich rytmu i o dziwo, stwierdziła, Ŝe to bardzo pomaga. - Zawiozłyście Deenę do szkoły, by zabiła Evelyn Samuels.

- Była taka, jak my, stworzona z DNA Evy Samuels specjalnie, by kontynuować jej dzieło. To klon Evy. Wie pani o tym. - Eva pomogła zabić nas i Deenę, kiedy okazałyśmy się niewystarczająco idealne. Ma teŜ na sumieniu wiele innych. Proszę na nas spojrzeć. Nie wolno nam mieć najmniejszej wady. Takie było polecenie ojca. Nasze dzieci mają wady, kaŜde dziecko je ma, powinno je mieć. Wiedziałyśmy, Ŝe będą chcieli zmienić nasze dzieci. - Nie dawali nam wyboru od chwili, kiedy nas stworzyli. Takich jak my są setki. Nie mają kontroli nad swoim Ŝyciem, są udoskonalane do dwudziestego drugiego roku Ŝycia. Nasze dzieci będą miały wybór. - Która z was zabiła Wilfreda Icove'a juniora? - Stanowimy jedność. My zabiłyśmy naszego męŜa. - Ale tylko jedna ręka trzymała nóŜ. Wszystkie podniosły prawą rękę. - Stanowimy jedność. - Bzdura. KaŜda z was ma własne płuca, serce, nerki. - Eve trąciła szklankę z wodą tak, Ŝe jej krople padły na dłoń tej, która siedziała najbliŜej. Tylko jedna z was ma mokrą rękę. Jedna z was weszła do domu, przygotowała w kuchni zdrową, smaczną przekąskę dla męŜczyzny, którego zamierzałyście zabić. Jedna z was usiadła obok niego, kiedy leŜał na kanapie. A potem wbiła mu nóŜ w serce. - Traktowali nas jak jedną kobietę. Jedna z nas mieszkała w domu, matkowała naszym dzieciom, była Ŝoną naszego męŜa. Druga mieszkała we Włoszech, gdzieś na toskańskiej wsi. Willa jest duŜa, posiadłość przepiękna. Podobnie jak zamek we Francji, gdzie mieszkała trzecia. KaŜdego roku, w rocznicę dnia, kiedy zostałyśmy stworzone, zmieniałyśmy się. I kolejna z nas mogła spędzić rok z naszymi dziećmi. Myślałyśmy, Ŝe nie mamy wyboru. Łzy błysnęły w trzech parach oczu. - Robiłyśmy to, co nam kazano robić. Zawsze. Raz na trzy lata grałyśmy rolę, do której zostałyśmy stworzone. A potem dwa lata czekania. PoniewaŜ

byłyśmy Ŝoną, jaką chciał mieć Will, i jaką, według wyobraŜeń ojca, mógł mieć. Sprawił, Ŝebyśmy umiały kochać, więc kochałyśmy. Ale ten, kto potrafi kochać, moŜe teŜ nienawidzić. - Gdzie jest Deena? - Nie wiemy. Skontaktowałyśmy się z nią, kiedy zgodziłyśmy się współpracować

z

policją.

Uprzedziłyśmy

ją

o

naszym

zamiarze

i

powiedziałyśmy, Ŝe powinna znów zniknąć. Jest w tym dobra. - W szkole uczy się drugie pokolenie klonów. - Ale nie ma wśród nich nas. Will zaŜądał tego od swego ojca. Wiemy jednak, Ŝe gdzieś przechowywane są nasze komórki. Na wszelki wypadek. - Niektóre z takich jak wy sprzedawano. - Lokowano. Tak, nazywał to lokowaniem. Tworzenie klonów zgodnie z indywidualnymi wymaganiami przynosiło masę pieniędzy. Bo kontynuowanie przedsięwzięcia wymagało sporych nakładów. - Czy wszystkie osoby, które... które stanowiły podstawę tego przedsięwzięcia... zostały pozyskane w czasie wojny? - spytała Eve. - Tak. Dzieci, kilkoro śmiertelnie rannych dorosłych. Inni lekarze, naukowcy, a potem juŜ laborantki, licencjonowane towarzyszki Ŝycia, nauczycielki. - Same kobiety. - Przynajmniej te, o których wiemy. - Czy kiedykolwiek poprosiłyście, Ŝeby wolno wam było odejść ze szkoły? - Ale dokąd mogłybyśmy pójść i co miałybyśmy robić? Byłyśmy uczone, tresowane i poddawane testom codziennie, przez całe Ŝycie. KaŜdą minutę naszego Ŝycia zagospodarowano i monitorowano. Nawet podczas tak zwanego czasu wolnego. Zostałyśmy zaprogramowane do ciągłego uczenia się, działania, myślenia. - Skoro tak, jak zabiłyście tych, którzy was stworzyli?

- Zaprogramowano nas do kochania naszych dzieci. śyłybyśmy tak, jak chcieli, abyśmy Ŝyły, gdyby zostawili nasze dzieci w spokoju. Jeśli pani chce, porucznik Dallas, proszę wybrać którąkolwiek z nas i ta jedna przyzna się do wszystkiego. Znów wzięły się za ręce. - Ta jedna pójdzie do więzienia do końca naszego Ŝycia, jeśli dwie pozostałe będą mogły odejść, zabrać dzieci tam, gdzie nikt nigdy ich nie tknie ani nie będzie ich obserwował. Gdzie nikt nigdy nie będzie się na nie gapił, wytykał ich palcami. Gdzie nie będą budziły strachu ani fascynacji. Nie boi się pani nas, tego, kim jesteśmy? - Nie. - Eve wstała. - I nie zaleŜy mi teŜ, by jedna z was się poświęciła. Na razie przerwiemy przesłuchanie. Proszę tu pozostać. Peabody, chodź ze mną. Wyszła, zamknęła drzwi i skierowała się prosto do pokoju dla obserwatorów. Cher Reo juŜ prowadziła z kimś przez swoje telełącze gorączkową rozmowę przyciszonym głosem. - Wiedzą, gdzie jest Deena Flavia - powiedział Whitney. - Tak jest, panie komendancie. Wiedzą, gdzie jest albo jak ją odszukać. Z całą pewnością jakoś się z nią kontaktują. Mogę znów je rozdzielić, przesłuchać kaŜdą osobno. Mając nagrane ich przyznanie się do winy, mogę uzyskać nakaz ich zbadania, by ustalić, która, jeśli w ogóle, jest w ciąŜy. Ta byłaby najbardziej bezbronna. Peabody moŜe udawać dobrego glinę i porozmawiać z kaŜdą po kolei. Jest w tym dobra. Musimy wydobyć z nich informacje, gdzie mieszczą się laboratoria, w których realizowane jest całe to przedsięwzięcie, gdzie przechowują dyskietki, które juŜ zabrały, oraz kto jeszcze widnieje na liście osób do zlikwidowania przez Deenę. Bo jeszcze nie skończyły. Jeszcze nie osiągnęły tego wszystkiego, co zamierzały, a są zaprogramowane na sukces. Spojrzała na Mirę, oczekując od niej potwierdzenia. - Zgadzam się. W tej chwili mówią ci to, co chcą, Ŝebyś usłyszała. Potrzebują twojej pomocy, by połoŜyć temu kres, i twojego współczucia. Chcą,

Ŝebyś wiedziała, dlaczego zrobiły to, co zrobiły, i dlaczego są gotowe nawet poświęcić Ŝycie. Nie złamiesz ich. Eve uniosła brwi. - Chcesz się załoŜyć? - Nie ma to nic wspólnego z twoimi umiejętnościami przesłuchiwania ludzi. One są tą samą osobą. Ich doświadczenie Ŝyciowe róŜni się tak niewiele, Ŝe ledwo to widać. Zostały stworzone, by być jednakowe, potem je odpowiednio wyszkolono, a następnie zapewniono im warunki, które gwarantowały, Ŝe pozostaną takie same. - Tylko jedna ręka trzymała nóŜ. - Traktujesz to bardzo dosłownie - powiedziała ze zniecierpliwieniem Mira. - Ta jedna ręka w rzeczywistości naleŜała do nich wszystkich. - Wszystkie moŜna oskarŜyć - zauwaŜył Tibbie. - O współudział w przygotowaniu morderstwa z premedytacją. - Ale nie dojdzie do procesu. - Reo wyłączyła swoje telełącze. - Mój szef i ja jesteśmy co do tego zgodni. Dysponując tym, czego właśnie się dowiedzieliśmy, nigdy nie uda nam się uzyskać wyroku skazującego. Adwokaci odsądzą nas od czci i wiary. Szczerze mówiąc, chętnie sama bym tej trójki broniła. Bo kiedy sprawa by się zakończyła, byłabym sławna i bogata. - Czyli ujdzie im to na sucho? - spytała Eve. - Spróbuj je oskarŜyć, to dziennikarze rozpętają całą aferę. Włączą się obrońcy praw człowieka i ani się obejrzymy, jak zaczną powstawać organizacje obrony praw klonów. Niech ci powiedzą, gdzie jest Deena. Chciałabym wysłuchać, co ona ma do powiedzenia. I jeśli istnieje tylko w jednym egzemplarzu, wtedy moŜe mamy jakieś szanse. Ale z tymi? Wskazała ręką szybę i trzy kobiety siedzące za stołem. - Przetrzymywano je wbrew ich woli, poddawano praniu mózgów, miały ograniczoną zdolność oceny swojego postępowania, bały się o Ŝycie swoich

dzieci. Na dobrą sprawę moŜna uznać, Ŝe działały w obronie własnej. Ta sprawa jest nie do wygrania. - Zabito troje ludzi. - Troje ludzi - przypomniała jej Cher - działających w zmowie, łamiących międzynarodowe prawo i to przez dziesiątki lat. Którzy, jeśli to, co usłyszeliśmy, to prawda, tworzyli Ŝywe istoty, a potem je zabijali, o ile nie spełniały określonych wymagań. Którzy powołali do Ŝycia własne zabójczynie. Są niegłupie. Podeszła bliŜej do szyby. - Słyszałaś, co powiedziały? Zostały zaprogramowane, Ŝeby być, działać, czuć i tak dalej. To wymarzona linia obrony. Stworzono je i zaprogramowano, a one postępowały zgodnie z tym programem. Broniły dzieci przed tym, co kaŜdy z nas uznałby za koszmar. - Wyciśnij z nich, co się da - polecił Tibbie. - Dowiedz się czegoś o Deenie Flavii, o miejscu jej pobytu. Wyciągnij z nich jak najwięcej szczegółów. - A potem? - spytała Eve. - Areszt domowy. Będziemy je trzymać w ukryciu, póki nie zamkniemy tej sprawy. ZałoŜymy im elektroniczne bransoletki, androidy - straŜnicy będą pilnowały całej trójki przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Trzeba to będzie jakoś przeforsować, Jack. - Tak jest, szefie. - Wyciągnij z nich jak najwięcej szczegółów - powtórzył nadkomisarz. Wszystko sprawdzimy, postawimy kropkę nad kaŜdym i. Maksymalnie za dwadzieścia cztery godziny odbijemy piłeczkę. Musimy mieć pewność, Ŝe nie oberwiemy nią prosto w twarz. - Muszę się wziąć do pracy, zacząć planować, co, jak i kiedy. Zastępczyni prokuratora wzięła swoją teczkę. - Jeśli dowiecie się czegoś, co mogłoby mi się przydać, natychmiast mnie informujcie. Bez względu na porę dnia.

- Odprowadzę państwa. - Roarke podszedł do drzwi. - Muszę porozmawiać z panią porucznik. - Mira została na swoim miejscu. - W cztery oczy, jeśli moŜna. - Peabody, idź do nich. Niech sobie zrobią przerwę na siusiu, zaproponuj im coś do jedzenia i picia. Potem wybierz sobie jedną, wyprowadź ją i weź w obroty. Ale delikatnie. Kiedy została sama z Mirą, Eve podeszła do duŜego dzbanka z kawą, który Roarke postawił na stole. Nalała sobie kawy do kubeczka. - Nie zamierzam przepraszać za moje uwagi i reakcję dziś przed południem - zaczęła Mira. - Świetnie. Ja teŜ nie. Jeśli to wszystko... - Czasami sprawiasz wraŜenie takiej bezkompromisowej, Ŝe trudno uwierzyć, Ŝe coś do ciebie dociera. Wiem, Ŝe to nieprawda, ale i tak... Jeśli Wilfred i jego syn robili to, co powiedziały... Co powiedziała... O ile to prawda... Nie ma dla nich usprawiedliwienia. - Spójrz przez szybę. Widzisz je? UwaŜam, Ŝe to najlepszy dowód, Ŝe nie kłamią. - Wiem, co widzę. - Głos Miry lekko zadrŜał, ale zaraz się opanowała. Wiem, Ŝe wykorzystywał dzieci. Nie dorosłych ochotników, którzy o wszystkim zostali poinformowani i wyrazili zgodę, tylko niewinne, ranne, umierające dzieci. Bez względu na to, jakimi się kierował motywami, jaki mu przyświecał cel, juŜ za to samo zasłuŜył na potępienie. Ale trudno jest potępiać kogoś, kogo się uwaŜało za bohatera. - JuŜ to przerabiałyśmy. - Do cholery, okaŜ odrobinę szacunku. - Komu? Jemu? Nie ma mowy. Tobie? W porządku, zgoda. Szanuję cię i dlatego mnie wnerwiasz. Jeśli nadal masz do niego chociaŜby krztynę szacunku, to...

- Nie mam. To, co zrobił, jest sprzeczne z wszelkimi kodeksami postępowania. MoŜe... Powtarzam: moŜe mogłabym mu wybaczyć to, co zaczął robić, powodowany rozpaczą. Ale nie przerwał tego. Kontynuował badania. Bawił się w Boga, nie tylko powołując do Ŝycia istoty ludzkie, ale równieŜ przy nich majstrując. Przy niej i przy wszystkich pozostałych. Dał ją swojemu synowi, jakby była nagrodą. - Zgadza się, tak właśnie zrobił. - Jego wnuki... - Mira zacisnęła usta. - Wykorzystałby własne wnuki. - I siebie samego. Mira wypuściła powietrze z płuc. - Tak. Zastanawiałam się, czy juŜ się tego domyśliłaś. - Czemu człowiek, który posiadł moŜliwość tworzenia Ŝycia, miałby się dobrowolnie zgodzić na śmierć? Jego komórki są gdzieś przechowywane. Wydał polecenie, by je sklonować po jego śmierci. Albo gdzieś juŜ istnieje jego młodsza kopia. - Jeśli tak jest, musisz go odnaleźć. Powstrzymać. - JuŜ o tym pomyślały. - Eve wskazała szybę. - Ona i Deena. I mają nade mną duŜą przewagę. Avril chciałaby, Ŝeby doszło do procesu. Podeszła do szyby i przyjrzała się dwóm kobietom siedzącym przy stole. - Tak, kiedy dzieci byłyby gdzieś daleko, bezpieczne, chciałaby, Ŝeby doszło do procesu. Mogłaby wtedy ogłosić wszystko całemu światu. Spędziłaby resztę Ŝycia za kratkami bez mrugnięcia okiem, byleby to, co się działo, wyszło na jaw. Wie, Ŝe nie trafi do więzienia ani na jeden dzień, ale nawet gdyby groziło jej zamknięcie na wiele lat, nie powstrzymałoby jej to przed wyjawieniem prawdy. - Podziwiasz ją. - Podziwiam ludzi z jajami. Odlał ją z formy, a ona, zaprogramowana czy nie, postawiła mu się. I go pokonała. - Wiedziała, jak trudno zabić człowieka, który nas więzi. Jak trudno zabić własnego ojca. - Powinnaś iść do domu. Jutro czeka cię ich wielogodzinne przesłuchiwanie, jeśli mamy postawić kropki nad wszystkimi i, jak tego chce Tibbie. Teraz juŜ za późno, by to kontynuować.

- Dobrze. - Mira skierowała się ku drzwiom, ale przystanęła. - Mam prawo być nieco rozdraŜniona - powiedziała. - Mam prawo do irracjonalnego zachowania i do wybuchów gniewu. Mam prawo odczuwać rozczarowanie. - Mam prawo oczekiwać, Ŝe będziesz się zachowywała bez zarzutu, bo uwaŜam cię za chodzący ideał. Więc jeśli postępujesz po ludzku i okazuje się, Ŝe masz wady, jak my wszystkie istoty niŜszego gatunku, jestem zbita z tropu. - To takie niesprawiedliwe. I rozczulające. Wiesz, Ŝe nikt na świecie nie potrafi mnie tak zdenerwować jak ty, nie licząc Dennisa i moich własnych dzieci? Eve wsunęła ręce do kieszeni. - Przypuszczam, Ŝe miało mnie to rozczulić, ale odebrałam to jak klaps. Na ustach Miry pojawił się nikły uśmieszek. - To jedna z matczynych sztuczek. Moja ulubiona. Dobranoc, Eve. Eve stała koło szyby i obserwowała dwie kobiety. Jadły coś, co wyglądało jak sałatka z pieczonego kurczaka, i popijały to wodą. Rozmawiały niewiele i tylko na obojętne tematy. O jedzeniu, pogodzie, domu. Eve wciąŜ im się przyglądała, kiedy drzwi się otworzyły i wszedł Roarke. - Czy rozmowa z klonami usprawiedliwia mówienie do samej siebie? - Jedno z wielu pytań i ironicznych uwag, jakie będą padać, jeśli i kiedy to wszystko zostanie podane do publicznej wiadomości. - Podszedł bliŜej i połoŜył jej dłonie na ramionach. I od razu znalazł miejsce, gdzie miała najbardziej napięte mięśnie. - Proszę się trochę odpręŜyć, pani porucznik. - Nie mogę. Dam im jeszcze jakieś dziesięć minut, a potem znów weźmiemy je w obroty. - Rozumiem, Ŝe ty i Mira doszłyście do porozumienia. - Nie wiem, jak to nazwać. Chyba jesteśmy teraz tylko zirytowane, a nie cholernie wkurzone.

- Zawsze jakiś postęp. Czy rozmawiałyście o tym, Ŝe Cher Reo powiedziała ci wszystko, co miałaś nadzieję usłyszeć? Eve westchnęła. - Nie. Przypuszczam, Ŝe była zła, Ŝe ktoś ją uprzedził. - Obejrzała się przez ramię, ich spojrzenia się spotkały. - Ale ty nie jesteś. - Nie jestem na ciebie zły i jak mi się wydaje, niebawem będzie to nowy rekord. Nie chcesz, Ŝeby je ukarano. śeby postawiono im zarzuty, Ŝeby odbył się proces, Ŝeby zapadł wyrok. - Nie. Nie chcę, Ŝeby je ukarano, chociaŜ nie ja o tym decyduję. Skazanie ich na więzienie nie będzie miało nic wspólnego ze sprawiedliwością. Właściwie całe Ŝycie je więziono. Trzeba temu połoŜyć kres: temu, co robiono, temu, co one robiły. Pochylił się i pocałował ją w czubek głowy. - Teraz mają gdzie się ukryć. Wiedzą, dokąd uciekną. Deena juŜ wszystko zaplanowała. Prawdopodobnie wcześniej czy później udałoby mi się je odnaleźć - ciągnęła Eve. - Nie wątpię. - Pogłaskał ją po włosach. - Czy tego pragniesz? - Nie. - Wyciągnęła rękę, by ująć jego dłoń. - Kiedy znikną, nie chcę wiedzieć, dokąd wyjechały. Wtedy nie będę musiała kłamać. A teraz muszę wracać do pracy. Okręcił ją i pocałował. - Kiedy będę ci potrzebny, powiedz tylko słówko. Wzięła całą trójkę w obroty. Przesłuchiwała wszystkie razem i kaŜdą z osobna na zmianę z Peabody. Na jakiś czas zostawiła je same, a potem zaczęła wszystko do początku. Postępowała zgodnie z procedurą. Nikt, kto będzie słuchał nagrań z przesłuchania, nie będzie mógł jej zarzucić braku dociekliwości czy błędów merytorycznych.

Nie zaŜądały obecności prawnika nawet wtedy, kiedy załoŜyła im elektroniczne bransoletki. Gdy nad ranem wiozła je z powrotem do rezydencji Icoev'ów, widać było, Ŝe są zmęczone, ale nadal zachowały niczym niezmącony spokój. - Peabody, zaczekaj na androidy, dobrze? - Zostawiła swoją partnerkę w holu, a trzy kobiety zaprowadziła do salonu. - Nie wolno wam opuszczać domu. W razie próby oddalenia się bransoletki nadadzą sygnał, zostaniecie ujęte i umieszczone w areszcie w komendzie. Proszę mi wierzyć, Ŝe tu będzie paniom znacznie wygodniej. - Jak długo będziemy musiały tu pozostać? - Póki policja nowojorska lub inna uprawniona do tego instytucja nie uchyli decyzji ograniczenia swobody poruszania się pań. - Obejrzała się za siebie, Ŝeby się upewnić, czy Peabody jej nie słyszy, ale i tak ściszyła głos. Wyłączyłam mikrofon. Powiedzcie mi, gdzie jest Deena. Jeśli znowu kogoś zabije, tylko zaszkodzi sobie i wam. Jeśli chcecie połoŜyć temu kres, mogę wam pomóc. Jeśli wolicie, Ŝeby wszyscy się o tym dowiedzieli, mam zielone światło, by to rozgłosić. - Pani przełoŜeni i wszystkie instytucje rządowe, które są w to zamieszane, nie chciałyby, Ŝeby to wyszło na jaw. - Powtarzam, Ŝe mam zielone światło, mogę rozgłosić całą sprawę. A jeśli nie powiecie, gdzie jest Deena, odsuną mnie od tej sprawy. Mnie, moją ekipę, mój wydział. Wyłapią wtedy was wszystkie i umieszczą w klatkach niczym świnki morskie, by móc was badać. Wrócicie do punktu wyjścia. - Dlaczego obchodzi panią, co się z nami stanie? PrzecieŜ zabiłyśmy człowieka. Ja teŜ, pomyślała Eve. śeby się ratować, Ŝeby uciec od Ŝycia, które zaplanował dla mnie ktoś inny. śeby Ŝyć po swojemu.

- A mogłyście uwolnić się od dotychczasowego Ŝycia, nie zabijając nikogo. Mogłyście zabrać dzieci i uciec. Lecz wybrałyście inne wyjście z sytuacji. - To nie była zemsta. - Ta, która przemówiła, zamknęła swoje niezwykłe, śliczne, lawendowe oczy. - Chodziło o wolność dla nas, dla naszych dzieci, dla wszystkich pozostałych. - Oni nigdy by nie zrezygnowali z kontynuowania tego procederu. Znów by sklonowali nas i nasze dzieci - dodała druga Avril. - Wiem. Nie naleŜy do moich obowiązków ocena, czy miałyście prawo tak postąpić, czy teŜ nie. JuŜ i tak wykraczam poza przepisy regulaminu. Jeśli nie chcecie mi powiedzieć, gdzie jest Deena, same się z nią skontaktujcie. Powiedzcie jej, Ŝeby przestała zabijać, Ŝeby zniknęła. I tak osiągniecie większość tego, na czym wam zaleŜy. Macie moje słowo. - A co z innymi kobietami, uczennicami, dziećmi? - Nie mogę uratować wszystkich. Wy teŜ nie. Ale moŜecie uratować więcej osób, jeśli mi powiecie, gdzie jest Deena. Jeśli mi powiecie, gdzie Icoev'owie prowadzili swoją działalność. - Nie wiemy tego. Ale... - Ta, która się odezwała, spojrzała na swoje sobowtóry i zaczekała, aŜ skiną głowami. - Znajdziemy sposób, Ŝeby się z nią skontaktować, i zrobimy, co w naszej mocy. - Macie niewiele czasu - powiedziała im Eve i wyszła. Kiedy znalazła się na ulicy, poczuła na twarzy zimne powietrze. Pomyślała o nadchodzącej zimie, o krótkich dniach. - Podwiozę cię do domu. Zmęczona twarz jej partnerki się rozpromieniła. - Naprawdę? Do samego centrum? - I tak muszę trochę pomyśleć. - A myśl sobie, ile chcesz. - Peabody wsiadła do samochodu. - Rano muszę dorwać rodziców. Poinformować ich, Ŝe przyjedziemy później, o ile w ogóle uda nam się do nich wybrać.

- Kiedy planowaliście wyjazd? - Jutro po południu. - Peabody szeroko ziewnęła. - MoŜe udałoby nam się uniknąć największych korków. - Jedź. - Dokąd? - Jedź, jak to sobie zaplanowałaś. Delia przestała pocierać zmęczone oczy i zamrugała powiekami. - Dallas, nie mogę w połowie śledztwa tak po prostu wyjechać, Ŝeby zajadać się plackiem. - A ja ci mówię, Ŝe moŜesz. - Na szczęście panował mały ruch. Ominęła Broadway, gdzie wiecznie coś się działo, i jechała przez kaniony miasta niemal tak samotna, jak lunauta po niewidocznej stronie księŜyca. - Masz prawo wyjechać, jak to sobie zaplanowałaś. Postaram się trochę przeciągnąć sprawy powiedziała Eve, kiedy jej partnerka znów otworzyła usta. Peabody zamknęła usta i uśmiechnęła się uradowana. - Wiem. Chciałam tylko, Ŝebyś sama to powiedziała. Jak myślisz, ile czasu uda nam się zyskać? - Nie za wiele. Ale moja partnerka myślami jest juŜ przy świątecznym placku. Krewni Roarke'a są w drodze do naszego domu. Ludzie się rozjeŜdŜają, myśląc tylko o indyku, trudno się teraz skontaktować z kim trzeba, trudno wprawić machinę w ruch. - Większość instytucji federalnych od jutra aŜ do poniedziałku nie pracuje. Tibbie o tym wie. - Tak. MoŜe dzięki temu zyskamy kilka godzin, a nawet cały dzień, jeśli Bóg się nad nami zlituje. Tibbie chce tego samego co my, więc chociaŜ na glos mówi co innego, teŜ gra na zwlokę. - A co ze szkolą, dziećmi, personelem? - Jeszcze nie wiem.

- Spytałam Avril, znaczy się jedną z nich, co zamierzają zrobić z dziećmi. Jak im wytłumaczą, Ŝe mają trzy mamusie. Powiedziała, Ŝe wyjaśnią im, Ŝe są siostrami, które się spotkały po długiej rozłące. Nie chcą, Ŝeby dzieci poznały prawdę o nich ani o tym, co robił ich ojciec. Przy pierwszej okazji gdzieś się ukryją, Dallas. - To nie ulega wątpliwości. - Musimy im stworzyć tę okazję. Eve patrzyła prosto przed siebie. - Jako funkcjonariuszki policji w Ŝaden sposób nie ułatwimy ucieczki najwaŜniejszym świadkom. - Masz rację. Chcę porozmawiać ze swoimi rodzicami. Zabawne, Ŝe kiedy coś burzy ustalony porządek rzeczy, od razu chce się porozmawiać z mamą i tatą. - Skąd mam to wiedzieć? Peabody się skrzywiła. - Przepraszam. Cholera, kiedy jestem wykończona, popełniam gafy. - Nie ma sprawy. Powiedziałam, Ŝe nie wiem tego, poniewaŜ nie miałam normalnych rodziców. Podobnie jak one. Jeśli w związku z tym nie są prawdziwymi istotami ludzkimi, to ja teŜ nie jestem. - Chcę porozmawiać ze swoimi rodzicami - powtórzyła Peabody po długiej chwili milczenia. - Wiem, Ŝe jestem prawdziwą szczęściarą, Ŝe ich mam, i braci, siostry, całą resztę. Wiem, Ŝe mnie wysłuchają, a to najwaŜniejsze. Ale gdybym ich nie miała, gdybym musiała sama się zmagać z przeciwnościami losu, bez niczyjej pomocy budować swoje Ŝycie... Wcale by to nie oznaczało, Ŝe jestem mniej warta. Wprost przeciwnie. Ulice i niebo prawie opustoszały. Od czasu do czasu ruchome billboardy rozbłyskiwały wszystkimi kolorami tęczy, obiecując spełnienie marzeń o szczęściu i wszelkie przyjemności. Po okazyjnych cenach. - Wiesz, dlaczego przyjechałam do Nowego Jorku? - spytała Eve. - Właściwie nie.

- Bo moŜna tu być samotnym. MoŜna wyjść na ulicę, gdzie są tysiące ludzi, a mimo to być zupełnie samotnym. UwaŜałam, Ŝe najbardziej pragnę słuŜyć w policji i być samotna. - Naprawdę? - Tak. Przez długi czas właśnie tego chciałam. Po tym, jak w dzieciństwie byłam istotą anonimową, a później stale mnie monitorowano w ramach programu rodzin zastępczych i szkolnictwa państwowego, znów pragnęłam się stać osobą anonimową. Ale na moich warunkach. Nosić odznakę policyjną i kropka. Gdybym dostała tę sprawę dziesięć lat temu, pięć lat temu, nie wiem, czy postąpiłabym tak, jak teraz postępuję. MoŜe zwyczajnie bym je wsadziła za kratki. Widziałabym tylko czarne i białe. Nie tylko praca, nie tylko lata doświadczenia sprawiają, Ŝe zaczyna się dostrzegać tyle odcieni szarości. To ludzie, zmarli i Ŝywi, z którymi się ma do czynienia, wzbogacają świat o tyle niuansów. - Zgadzam się z tym ostatnim. Ale bez względu na to, kiedy człowiek sobie uświadomi ten fakt, będzie kroczył tą drogą. Bo to jest słuszne. I właśnie to się liczy, właśnie to się robi. Avril Icove jest ofiarą. Ktoś musi stanąć po jej stronie. Eve uśmiechnęła się lekko. - One mają siebie nawzajem. - Celna uwaga. Trochę banalna, ale to nie pomniejsza jej wartości. - Prześpij się trochę. - Eve zatrzymała się przed domem Peabody. Zadzwonię do ciebie, jeśli mi będziesz potrzebna. Ale na razie prześpij się trochę, spakuj i wyjedź. - Dziękuję za podwiezienie. - Delia znów ziewnęła. - Wszystkiego najlepszego z okazji Święta Dziękczynienia, jeśli się nie zobaczymy powiedziała, nim wysiadła. Eve odjechała od krawęŜnika i zobaczyła w tylnym lusterku, Ŝe McNab zostawił dla swojej dziewczyny zapalone światło.

Pomyślała, Ŝe dla niej teŜ będzie zostawione włączone światło. I będzie czekał ktoś, kto jej wysłucha. Ale zanim pojedzie do domu, musi jeszcze coś załatwić. Włączyła automatycznego kierowcę i wyjęła osobiste telełącze. - Ple - ple - powiedziała Nadine i Eve dostrzegła na wyświetlaczu niewyraźny zarys sylwetek. - Spotkaj się ze mną w Down and Dirty. - Hę? Co? Teraz? - Teraz. Weź ze sobą notes, tradycyjny, nie elektroniczny. śadnych rekorderów, Nadine, Ŝadnych kamer. Tylko ty, tradycyjny notes i ołówek. Czekam na ciebie. - Ale... Eve się rozłączyła i jechała przed siebie. Bramkarz przed wejściem do nocnego klubu, potęŜny jak dąb i czarny jak smoła, był ubrany na złoto. Obcisła koszula opinała jego szeroki tors, buty zachodziły na skórzane spodnie, na szyi nosił trzy łańcuchy, które zdaniem Eve mogły słuŜyć za broń. Na lewym policzku miał wytatuowanego węŜa. Kiedy szła w jego stronę, akurat się rozprawiał z dwoma gośćmi. Jeden był biały, nabity, waŜył ze dwieście pięćdziesiąt kilogramów, drugi, mieszaniec z wyraźnymi cechami Azjaty, wyglądał trochę jak zawodnik sumo. Trzymał ich obu za kark i prowadził do krawęŜnika. - Następnym razem, kiedy spróbujecie wykiwać jednego z moich pracowników, wyrwę wam kutasy, zanim zdąŜycie rozpiąć rozporki. Stuknął ich głowami - co było zabronione przez prawo - a potem puścił. Bezwładnie zwalili się do rynsztoka. Odwrócił się i zobaczył Eve. - Witaj, biała dziewczyno. - Cześć, Crack, jak leci?

- Nie mogę narzekać. - Dwa razy zatarł dłonie. - Co tu robisz? CzyŜby ktoś walnął w kalendarz, a ja o tym nie wiem? - Potrzebny mi pokój, w którym nikt nie będzie mi przeszkadzał. Jestem umówiona - powiedziała, kiedy uniósł brwi, marszcząc szerokie czoło. - Nadine juŜ tu jedzie. Ale pamiętaj: nigdy nas tu nie było. - Skoro, jak się domyślam, niepotrzebny wam jeden z moich pokoi, byście mogły się w nim tarzać nago, nad czym wielce ubolewam, rozumiem, Ŝe to słuŜbowe spotkanie. Nie znam się na słuŜbowych spotkaniach. Wejdź. Po przekroczeniu progu znalazła się w hałaśliwym pomieszczeniu, gdzie cuchnęło zwietrzałym piwem, zonerem i najrozmaitszymi zakazanymi substancjami do palenia i nie tylko, świeŜym seksem, potem i innymi wydzielinami, których wolała nie identyfikować. Na scenie z przodu tłoczyły się nagie tancerki i grał zespół muzyczny w jaskrawych przepaskach na biodrach. Tancerki na stołach, przybrane piórami, obsypane brokatem albo gołe jak je Pan Bóg stworzył, wiły się i podrygiwały ku nieukrywanemu zachwytowi bywalców. Przy barze Eve nie dostrzegła ani jednego wolnego stołka, większość gości była dobrze zaprawiona albo pijana w sztok. Idealnie. - Widzę, Ŝe interes się kręci - zauwaŜyła, kiedy Crack torował jej drogę przez ludzką ciŜbę. - Okres świąteczny. Będziemy oblegani do stycznia, a i później teŜ, bo zrobi się za zimno, by imprezować na dworze. śycie jest piękne. A co słychać u ciebie, biała, chuda policjantko? - Nie narzekam. Zaprowadził ją na górę, gdzie mieściły się pokoje. - Twój facet dobrze cię traktuje? - Tak. Na ogół tak. Cofnęli się, kiedy z otwartych drzwi wytoczyła się na wpół ubrana, zaśmiewająca się para. Nieźle od nich obojga śmierdziało.

- Nie chcę ich pokoju. Crack tylko się szeroko uśmiechnął i otworzył drzwi do innego pomieszczenia. - To nasz najbardziej luksusowy apartament. Dziś tłum gości, ale większość wybiera tanie pokoje. Czuj się tu jak u siebie w domu, słodka dupeczko. Przyprowadzę seksowną Nadine, jak tylko się pojawi. - Nawet nie myśl o pieniądzach - powiedział, kiedy Eve zaczęła grzebać w kieszeni. - Dziś rano poszedłem do parku i porozmawiałem z moją laleczką pod drzewem, które ty i twój facet dla niej zasadziliście. Ani mi się waŜ płacić. To przyjacielska przysługa. - Dobra. - Przypomniała sobie jak Crack płakał w jej ramionach, stojąc obok zwłok swojej młodszej siostry w kostnicy. - Aha, masz jakieś plany na czwartek? Poza nią nie miał nikogo bliskiego. - Święto Indyka. Umówiłem się z ładną laską. Przypuszczam, Ŝe moŜe uda nam się zjeść kawałek indyka pomiędzy innymi atrakcjami wieczoru. - CóŜ, jeśli masz ochotę na prawdziwą ucztę, ale bez innych atrakcji, to wydajemy przyjęcie. MoŜesz przyprowadzić tę swoją ładną laskę. Jego wzrok złagodniał, a z tonu głosu zniknął brookliński akcent. - Dziękuję. Z wielką ochotą przyjdę razem z przyjaciółką. - PołoŜył na ramieniu Eve cięŜkie łapsko. - Pójdę wypatrywać Nadine, chociaŜ nie widziałem tu dziś Ŝadnej z was. - Dzięki. Weszła do pokoju i rozejrzała się wokoło. Widocznie „luksusowy” oznaczało, Ŝe w pokoju jest prawdziwe łóŜko, a nie jakieś wyrko. Na suficie było lustro, co trochę peszyło Eve. Ale zobaczyła teŜ ekran z menu i automat do zamawiania potraw, a takŜe malutki stoliczek i dwa krzesła. Spojrzała na łóŜko i ogarnęło ją przemoŜne pragnienie, by się połoŜyć. Zrezygnowałaby z jedzenia przez najbliŜsze czterdzieści osiem godzin za moŜliwość wyciągnięcia się na łóŜku na dwadzieścia minut. Wolała jednak nie

ryzykować, więc podeszła do ekranu z menu i zamówiła dzbanek kawy oraz dwa kubeczki. Będzie obrzydliwa. Nie wiedzieć czemu mieszanka soi i substancji chemicznych dawała w efekcie coś, co przypominało zjełczałą smołę. Ale będzie zawierała dość kofeiny, by nie pozwolić Eve usnąć. Siedziała i czekając na Nadine, próbowała się skupić na tym, co zamierzała zrobić. Oczy same jej się zamknęły, głowa opadła na piersi. Zawładnął nią sen, potwór o ostrych, śliskich pazurach, którymi wpił się w jej mózg. Oślepiająco biały pokój. Dziesiątki szklanych trumien. W kaŜdej z nich leŜała ona, zakrwawiona i posiniaczona dziewczynka, zapłakana i przeraŜona. Próbowała się wydostać. A ten, który ją stworzył, stał, szczerząc zęby. Zrobione na zamówienie, powiedział i się roześmiał. Zarechotał. Jeśli nie działa, jak naleŜy, wyrzuca się nieudaną i próbuje jeszcze raz. Nigdy z tobą nie skończę, mała. Nigdy. Drgnęła i się obudziła. Na pół przytomna zaczęła szukać broni. I zobaczyła na stole dzbanek i kubki; otwór do wydawania zamówień jeszcze nie do końca się zamknął. Na chwilę ukryła twarz w dłoniach, Ŝeby się uspokoić. W porządku, otrząsnęła się. Cały czas się otrząsa. Ciekawa była, jakie sny prześladują potrójną Avril, kiedy jest zbyt zmęczona, by stawić im czoło. Gdy otworzyły się drzwi, akurat nalewała kawę. - Dziękuję, Crack. - Zawsze do usług, cycatko. - Mrugnął i zamknął drzwi. - Przekręć klucz w zamku - poleciła Eve. - Włącz tryb „nie przeszkadzać”.

- Niech to będzie prawdziwa rewelacja. - Nadine zrobiła to, o co ją poprosiła Eve, i klapnęła na drugim krześle. - Jest trzecia nad ranem. - A mimo to wyglądasz prześlicznie i najwyraźniej twoje cycuszki są jak cukiereczki. - Nalej mi trochę tej trucizny. - Wysyp na łóŜko zawartość torebki - poleciła Eve, napełniając drugi kubeczek. - Pieprz się, Dallas. - Mówię powaŜnie. OpróŜnij torbę, sprawdzę, czy nie masz Ŝadnych elektronicznych urządzeń. Sprawa jest powaŜna, Nadine. - Powinnaś mi ufać. - Nie byłoby cię tutaj, gdybym ci nie ufała. Ale muszę przestrzegać pewnych zasad. Z wyraźnie niezadowoloną miną dziennikarka podeszła do łóŜka, otworzyła swoją ogromną torbę i wszystko z niej wysypała. Eve podniosła się, podała jej kubeczek z kawą i zaczęła przeglądać zawartość torby. Portfel, dowód toŜsamości, kredyty i debety, dwa ziołowe papierosy w ochronnym etui, dwa tradycyjne notesy, sześć zatemperowanych ołówków. Jeden notes elektroniczny, wyłączony, dwa telełącza, jeden palmtop, teŜ wyłączony. Dwa małe lusterka, trzy paczki tabletek odświeŜających oddech, małe srebrne pudełeczko z blokerami, cztery szminki do ust, szczotki - do twarzy i włosów, jedenaście tubek, pojemniczków, słoiczków i pudełeczek z kosmetykami upiększającymi. - Jezu. Nosisz to wszystko i nakładasz sobie na twarz? Warto? - Przypominam ci, Ŝe jest trzecia nad ranem, a wyglądam prześlicznie. Natomiast ty masz worki pod oczami takiej wielkości, Ŝe mogłaby się w nich ukryć cała szajka psychopatów - morderców. - Policja nowojorska nigdy nie śpi.

- Podobnie jak przedstawiciele czwartej władzy, jak widać. Czy oglądałaś mój dzisiejszy wywiad z Avril Icove? - Nie, ale słyszałam o nim. - Na wyłączność. - Co o niej sądzisz? - Opanowana, dystyngowana, elegancka. Do twarzy jej w Ŝałobie. Oddana matka. Spodobała mi się. Nie udało mi się z niej wyciągnąć nic na tematy osobiste, bo się zapada, Ŝe to wywiad poświęcony jej męŜowi i teściowi. Ale jeszcze ją przycisnę do muru. Zgodziła się na trzy spotkania przed kamerami. Dwa pozostałe nigdy się nie odbędą, pomyślała Eve. Ale wynagrodzi jej to. I to sowicie. Omiotła Nadine skanerem. - MoŜesz mi wierzyć lub nie, ale zrobiłam to wszystko, by chronić zarówno ciebie, jak i siebie. Za chwilę złamię klauzulę najwyŜszej tajności. - Sprawa Icoev'ów. - Lepiej usiądź i posłuchaj moich warunków, bo nie podlegają negocjacji. Po pierwsze, nigdy nie odbyłyśmy tej rozmowy. Po powrocie do domu pozbędziesz się telełącza, na które odbierałaś wiadomości ode mnie. Nigdy nic ci nie powiedziałam. - Wiem, jak chronić siebie i źródła swoich informacji. - Nie przerywaj. JuŜ zebrałaś sporo materiałów na temat Icoev'ów i sama znalazłaś powiązania między nimi a Jonahem Wilsonem i Eva Hannson Samuels oraz z Brookhollow. Twoje policyjne źródła ani nie potwierdzą tych ustaleń, ani im nie zaprzeczą. Musisz pojechać do Brookhollow. PowiąŜesz morderstwo Evelyn Samuels z zabójstwami Icoev'ów. Nadine zaczęła notować. - To dyrektorka szkoły. Kiedy ją zamordowano? - Sama się dowiedz. Będziesz na tyle wścibska i inteligentna, by dotrzeć do zdjęć absolwentek szkoły i jej obecnych uczennic, a następnie je porównać. Prawdę mówiąc, juŜ to zrobiłaś. - Eve wyciągnęła z kieszeni zapieczętowaną

dyskietkę. - Przegraj to. Na dyskietce mogą być tylko i wyłącznie twoje odciski palców. - Co zawiera dyskietka? -

Zdjęcia

ponad

pięćdziesięciu

obecnych

uczennic.

Wyglądają

identycznie, powtarzam - identycznie jak absolwentki szkoły. Dane osobowe są sfałszowane. Przekopiuj dyskietkę i schowaj ją tam, gdzie trzymasz to wszystko, co chcesz uchronić przed konfiskatą. - Co takiego robili Icoev'owie, Ŝe wymagało to fałszowania danych osobowych uczennic? - Klonowali je. Nadine aŜ złamała ołówek, tak gwałtownie podniosła głowę. - śartujesz. - Od czasów wojen miejskich. - Słodki Jezu. Powiedz, Ŝe masz dowody. - Nie tylko. Mam trzy klony, znane pod nazwiskiem Avril Icove, obecnie przebywające w areszcie domowym. Nadine zachichotała. - Ja cię pieprzę! - Mam za sobą długi dzień, jestem zbyt zmęczona na takie igraszki. Zacznij zapisywać, Nadine. Kiedy skończymy, wrócisz do domu i stworzysz elektroniczny ślad potwierdzający, Ŝe sama znalazłaś te informacje. Spalisz te notatki i sporządzisz nowe. Pojedziesz do Brookhollow i pomyszkujesz. Skontaktujesz się ze mną, domagając się potwierdzenia lub zaprzeczenia tego, co znajdziesz. Nie będę chciała z tobą rozmawiać, co skwapliwie zarejestrujesz. Naturalnie zgłoszę się do moich przełoŜonych i zamelduję, Ŝe coś wywęszyłaś. Muszę to zrobić. Więc postaraj się jak najszybciej coś wyniuchać. - JuŜ odwaliłam sporo czarnej roboty, dopasowałam do siebie niektóre elementy. Ale nie wyciągnęłam tak daleko idących wniosków. Podejrzewałam manipulowanie genami, projektowanie dzieci, czarnorynkowe ceny za usługę.

- I słusznie podejrzewałaś. Resztę dostaniesz ode mnie. Jutro, najdalej pojutrze śledztwo przejmą federalni. Oczywiście wszystko zatuszują. Czego nie uda im się ukryć, usuną, więc musisz się spieszyć. Powiem ci wszystko, co mogę powiedzieć, i umywam ręce. Niczego więcej się ode mnie nie dowiesz. Nie traktuj tego jak przysługi - dodała Eve. - Jeśli to opublikujesz, wywołasz prawdziwą burzę. - Wiem, jak sobie radzić w takiej sytuacji. - Oczy Nadine zrobiły się ostre jak sztylety. Nie przestawała notować. - Kiedy ta bomba wybuchnie, wszystkie reflektory będą skierowane na mnie. Zajęło im to godzinę. Musiały zamówić jeszcze jeden dzbanek piekielnie mocnej kawy, a Nadine zapisała dwa notesy. Po wyjściu z klubu Eve nie dowierzała szybkości swoich reakcji, więc znów włączyła w samochodzie autopilota. Ale nie zamknęła oczu, nie usnęła. Kiedy dotarła do domu, wysiadła z samochodu i poszła do domu jak lunatyczka. Summerset czekał na nią. - BoŜe. Nawet wampiry czasami sypiają. - Nikt nie zlecił załatwić Icoev'ów. - Rozumiem. - Ale juŜ to pani wie. Czy wiadomo pani równieŜ, Ŝe chętnym oferowano za grube pieniądze młode kobiety, wykształcone w Brookhollow College w stanie New Hampshire, na Ŝony, pracownice albo do świadczenia usług seksualnych? Eve starała się zmusić swój zmęczony umysł do pracy. - Skąd to wiesz? - Nadał mam dostęp do źródeł, do których pani nigdy nie dotrze. Znam teŜ ludzi, którzy nie się skłonni do zwierzania się Roarke'owi, odkąd został pani męŜem. - Czy te źródła poparły dowodami to, co opowiadają o działalności Icoev'ów?

- Nie, ale uwaŜam je za wielce wiarygodne. Icove'a coś łączyło z Brookhollow. Poleciał tam dziś jeden z odrzutowych helikopterów naleŜących do Roarke Enterprise. Zdaje się, Ŝe zamordowano dyrektorkę szkoły. W taki sam sposób jak zamordowano obu Icoev'ów. - Jesteś prawdziwą skarbnicą wiadomości. - Wiem, jak wykonywać swoje obowiązki. UwaŜam, Ŝe pani teŜ. Ludzie to nie przedmioty. Wykorzystywać placówkę oświatową jako kamuflaŜ, traktować ludzi w taki sposób to podłość. Nie powinna pani szukać kobiety, która najprawdopodobniej postanowiła się z tym rozprawić. - Dziękuję za radę, Summerset. - Właśnie pani powinna to rozumieć. - Słysząc jego słowa, Eve zatrzymała się i odwróciła. - Wie pani, jak to jest być dzieckiem zamkniętym w klatce i zmuszanym do robienia określonych rzeczy. Wie pani, jak to jest zostać zmuszonym do odpowiedzenia atakiem na atak. Eve zacisnęła rękę na balustradzie i spojrzała na niego. - UwaŜasz, Ŝe to wystarczy? ChociaŜ to takie ohydne i odraŜające, nie moŜna w ten sposób usprawiedliwiać przestępstwa. Tak, wiem, jak wykonywać swoje obowiązki. I wiem, Ŝe Ŝadnym morderstwem nie powstrzyma się zbrodni ani występku. Zło tylko się zmienia i atakuje z nową siłą. - W takim razie co jest zdolne to powstrzymać? Policja? - Policja tylko spowolnia ten proces. Nic tego nie zatrzyma. Nic a nic. Odwróciła się i wbiegła po schodach, czując się tak niematerialna jak duch. W sypialni paliło się przyćmione światło. I właśnie coś tak zwyczajnego sprawiło, Ŝe po policzkach popłynęły jej łzy. Zdjęła pas z bronią, odpięła odznakę policyjną, po czym jedno i drugie połoŜyła na toaletce. Roarke nazwał je kiedyś jej rekwizytami. Miał rację, ale te rekwizyty ją uratowały. Sprawiły, Ŝe znalazła cel w Ŝyciu. Tylko spowalniały rozprzestrzenianie się zła, pomyślała. To jedyne, co moŜna zrobić. I zawsze się okazuje, Ŝe to za mało.

Rozebrała się, weszła na podest i wsunęła się pod kołdrę. Przytuliła się do niego i poniewaŜ mogła sobie przy nim na to pozwolić, nie powstrzymywała łez, które leciały na jego ramię. - Jesteś taka zmęczona - wymamrotał. - Boję się spać. Koszmary tylko czyhają. - Jestem przy tobie. I zawsze będę. - Ale niewystarczająco blisko. - Podniosła głowę i odszukała ustami jego usta. - Muszę cię mieć bliŜej. Muszę czuć, kim jestem. - Eve. - Powtarzał cicho jej imię, głaszcząc ją w ciemnościach. Musi być delikatny, myślał, bo jest teraz taka krucha i potrzebuje go, Ŝeby jej przypomniał, kim jest. Potrzebuje go, Ŝeby jej pokazał, Ŝe kocha ją taką, jaka jest. Musi ją ogrzać, myślał, bo przekonał się, jaka potrafi być przemarznięta w środku. Policzki miała mokre od łez, które wciąŜ lśniły w jej oczach. Wiedział, Ŝe będzie cierpiała, ale i tak jej ból, który próbowała męŜnie znosić, rozdzierał mu serce. - Kocham cię - powiedział. - Kocham wszystko, czym jesteś. Westchnęła. Tak, właśnie tego potrzebowała. Czuć cięŜar jego ciała, zapach, skórę. Wiedzieć, Ŝe Roarke zna jej ciało, duszę i serce. Nikt nie znał jej tak jak on. Nikt nie kochał jej tak jak on. Przez całe swoje Ŝycie, zanim go poznała, nikt nie potrafił dotrzeć do udręczonego dziecka, które nadal w niej tkwiło. Kiedy wszedł w nią, wszystkie te cienie zostały odsunięte na bok. Widziała światełko w ciemnościach. Gdy ranek rumienił nocne niebo, mogła zamknąć oczy. Mogła dać odpocząć umysłowi. Ramię, którym ją obejmował Roarke, było jak kotwica. Gdy się obudziła, światło było nadal przyćmione. Zdziwiło ją to, bo czuła się w miarę wypoczęta. Była nieco rozbita po niemal całonocnym przesłuchiwaniu Avril Icove, ale nie tak, jak gdyby się tylko krótko zdrzemnęła przed świtem.

Widocznie nie doceniała wzmacniającego działania seksu. Rozrzewniła się i poczuła wdzięczność. Ale kiedy wyciągnęła rękę, by pogłaskać Roarke'a, stwierdziła, Ŝe juŜ wstał. W pierwszej chwili się nadąsała, a potem spytała, która godzina. Jest dziewiąta trzydzieści sześć. Ta informacja sprawiła, Ŝe Eve gwałtownie usiadła na łóŜku. Roarke przyciemnił szyby w oknach! - Wyłączyć tryb spania, odsłonić wszystkie okna! Cholera! - Musiała zasłonić oczy dłońmi, bo nagły blask słońca ją oślepił. Zaklęła, wygramoliła się z łóŜka i podreptała do łazienki, Ŝeby wziąć prysznic. Pięć minut później wydała stłumiony okrzyk, kiedy otworzywszy oczy, ujrzała Roarke'a. Miał na sobie białą koszulę i ciemne dŜinsy, w ręku trzymał wielki kubas. - ZałoŜę się, Ŝe ci się to spodoba. Spojrzała łakomie na kawę. - Nie moŜesz włączać trybu „spanie”, nie informując mnie uprzednio. - PrzecieŜ spaliśmy. - Ale nigdy nie włączamy trybu „spanie”. - Uznałem, Ŝe to idealny moment, Ŝeby zmienić nasze przyzwyczajenia. Odgarnęła mokre włosy i weszła, ociekając wodą, do suszarki. Patrzyła na niego gniewnie, kiedy owiewało ją ciepłe powietrze. - Mam masę rzeczy do załatwienia, muszę się spotkać z kilkoma osobami. - Przypuszczam, Ŝe najpierw zechcesz się ubrać. - A ty czemu tego nie zrobiłeś? - Jak to nie? - Dlaczego nie włoŜyłeś jednego ze swoich sześciu milionów garniturów? - Jestem pewien, Ŝe mam ich nie więcej niŜ pięć milionów trzysta tysięcy. A nie włoŜyłem Ŝadnego z nich, bo uznałem taki strój za zbyt oficjalny, jeśli uwzględnić, Ŝe dziś przyjeŜdŜają do nas goście.

- I zrobiłeś sobie wolne. - Wyszła z suszarki i wyrwała mu kubek z kawą. - Czy w nocy nastąpił krach na giełdzie? - Wprost przeciwnie, ceny poszły w górę. Stać mnie na kupno kolejnego garnituru. Proszę. - Podał jej szlafrok. - MoŜesz w tym zjeść śniadanie. Ja napiję się kawy. - Muszę się skontaktować z Feeneyem, komendantem i z androidami pilnującymi Avril. Muszę sporządzić raport, spytać techników, co ustalili w sprawie zabójstwa Samuels. - Praca, praca, praca. - Wyszedł z łazienki i podszedł do autokucharza. Znów jest sobą, pomyślał z ulgą. Wyczerpana kobieta znów przemieniła się w policjantkę. - Z pewnością masz ochotę na talerz owsianki. - Nikt przy zdrowych zmysłach nie moŜe mieć ochoty na owsiankę. - Wzbogaconą. Nie roześmiała się. - Zacznijmy do początku. Nie moŜesz włączać trybu „spanie”, nie poinformowawszy mnie o tym. - Kiedy moja Ŝona wraca do domu tak zmęczona i zestresowana, Ŝe aŜ płacze, muszę zadbać o to, by się trochę odpręŜyła. - Obejrzał się przez ramię, jego wzrok był zimny jak stal, a spojrzenie ostrzegało, Ŝe wszelkie próby oporu doprowadzą do awantury. - Masz szczęście, Ŝe ograniczyłem się do zaciemnienia okien, Ŝebyś mogła pospać. Przeszedł przez pokój i postawił na stole talerz z owsianką. - A teraz radzę, Ŝebyś usiadła i to zjadła, inaczej rozpoczniemy dzień od karczemnej awantury. - JuŜ się tego domyśliłam - mruknęła. - A i tak masz dzień wypełniony po brzegi. Wydęła usta, przyglądając się owsiance. - Są w niej odraŜające grudki. - Nic podobnego. To kawałki jabłek i jagody. - Jagody? - Usiądź i zjedz jak grzeczna dziewczynka.

- Jak tylko będę miała wolną chwilkę, sprawię ci takie manto, Ŝe długo mnie popamiętasz. - Ale usiadła i znów spojrzała na owsiankę. Zmarnowano bardzo smaczne owoce, wrzucając je do tej nieapetycznej papki. - Teoretycznie od ósmej powinnam być w pracy. Ale zgodnie z regulaminem mam prawo do ośmiu godzin odpoczynku, chyba Ŝe szef zarządzi inaczej. Wyszłam z domu Icoev'ów po drugiej. - Postanowiłaś pracować z zegarkiem w ręku? - Peabody i McNab są od dziś na urlopie. Powiedziałam jej, Ŝeby wyjechała. - Zmniejszyłaś swoją ekipę o dwie osoby. - Skinął głową i usiadł. Wszystko zgodnie z przepisami, wszystko jak naleŜy. Ale odbije się to negatywnie na tempie śledztwa. Jeśli dodać do tego święta, postępowanie zacznie się jeszcze bardziej ślimaczyć. Co zamierzasz zrobić z tym czasem? - Właściwie juŜ zaczęłam działać. Złamałam rozkaz o zachowaniu dochodzenia w największej tajemnicy. Spotkałam się z Nadine i wszystko jej powiedziałam. - Zanurzyła łyŜkę w owsiance, uniosła ją, pozwoliła, Ŝeby zawartość spadła z powrotem na talerz. - Nie zastosowałam się do wyraźnych instrukcji przełoŜonego, ale jestem gotowa wyprzeć się tego w Ŝywe oczy. Gram na zwłokę, Ŝeby dać Avril Icove czas na zorientowanie się, jak wyłączyć elektroniczne bransoletki, zabrać dzieciaki i uciec. WciąŜ mam teŜ nadzieję, Ŝe któraś z nich powie mi, gdzie jest Deena, albo przynajmniej gdzie realizowano całe to przedsięwzięcie. - Jeśli dalej będziesz się tak przez to dołować, to jednak zaczniemy dzień od awantury. - Nie mam prawa ulegać w pracy emocjom, łamać rozkazów, lekcewaŜyć obowiązków. - Mylisz się, Eve, i to pod wieloma względami. Po pierwsze, nie podjęłaś tej decyzji, ulegając emocjom, przynajmniej nie wyłącznie. Kierujesz się intuicją, doświadczeniem i wrodzonym poczuciem sprawiedliwości.

- Policjanci nie ustalają reguł. - Bzdura. MoŜesz ich nie pisać, ale zmieniasz je codziennie w zaleŜności od sytuacji. Musisz to robić, poniewaŜ jeśli prawo, zasady, ich duch nie są elastyczne, nie dają się adaptować, to umierają. Właściwie Eve powtarzała sobie to samo juŜ kilkanaście razy. - Nie byłam do końca szczera z Peabody. I powiedziałam, Ŝe pięć lat temu chyba nie zdobyłabym się na to, by tak postąpić. Odparła, Ŝe oszukuję samą siebie. - Nasza Peabody jest bystra. Pamiętasz dzień, kiedy się poznaliśmy? Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej szary guzik od jedynego kostiumu, jaki posiadała, nim wtargnął do jej Ŝycia. Obracał go w palcach, przyglądając się Eve. - Walczyłaś wtedy z procedurą, z przepisami. Ale juŜ wtedy, i według mnie zawsze, miałaś poczucie sprawiedliwości. Te dwie rzeczy nigdy się nie zmienią. Będziesz walczyła i będziesz kierowała się intuicją. Dzięki temu jesteś tym, kim jesteś, w równym stopniu jak dzięki odznace policyjnej. Nigdy w Ŝyciu nie poznałem nikogo, kto czuje taki Ŝal do ludzi, a jednocześnie zdolny jest tak bezgranicznie im współczuć. Zjedz owsiankę. Przełknęła jedną łyŜkę. - Mogła być gorsza. - Wkrótce mam telekonferencję, na twoim biurku jest kilka wiadomości. - Wiadomości? - Trzy od Nadine, kaŜda kolejna świadczy o rosnącym zniecierpliwieniu autorki. Domaga się, Ŝebyś się z nią skontaktowała w sprawie potwierdzenia informacji, jakie zdobyła o Icove'ach, ich związkach z Brookhollow oraz z morderstwem Evelyn Samuels w stanie New Hampshire. - Działa zgodnie z planem. - Kolejna wiadomość jest od Feeneya. Wrócił z New Hampshire i ma dla ciebie sprawozdanie. Był powściągliwy, czego - jak się domyślam - wymaga klauzula tajności.

- Dobrze. - Komendant Whitney czeka do południa na twój raport, pisemny i ustny. - Starasz się o posadę sekretarki? Roarke uśmiechnął się i wstał. - Kilkoro Irlandczyków przyjedzie koło drugiej, co, jak niechętnie przyznaję, wywołuje u mnie zdenerwowanie. Jeśli się spóźnisz, usprawiedliwię cię. Zjadła i się ubrała. Potem wzięła odznakę i pojechała do pracy. Najpierw spotkała się z Feeneyem. W swoim gabinecie, za zamkniętymi drzwiami. Poinformowała go o wszystkim z wyjątkiem rozmowy z Nadine. Jeśli ją za to zdegradują, nie pociągnie za sobą nikogo. - Jest ich trzy. JuŜ nawet nie wydaje mi się to takie dziwne. - Feeney chrupał orzeszki. - Idealnie pasuje do tego, co znaleźliśmy w szkole. Mamy akta. Postukał w dyskietki, które połoŜył na biurku Eve. - Prowadzili dwa systemy. Jeden schludny i porządny dla kontrolerów i audytorów. Stanowił przykrywkę drugiego. KaŜda uczennica miała swój numer, zapisywano dane o wynikach egzaminów, poprawkach... - Poprawkach? Jakiego rodzaju? - Operacjach plastycznych. Robili je ośmioletnim dziewczynkom. Skurwiele. W oficjalnych kartotekach są dane o korektach wzroku, badaniach słuchu, okresowych kontrolach stanu zdrowia, ale w zaszyfrowanej kartotece są dodatkowe informacje. Niektóre procedury nazwali „rozszerzonym rozwijaniem inteligencji”. Stosowali instrukcje podprogowe, wizualne i audio. Studentki przeznaczone na licencjonowane towarzyszki Ŝycia albo, jak to określali, „na partnerki” otrzymywały poszerzoną edukację seksualną. I tu niespodzianka. Przerwał, Ŝeby siorbnąć kawy. - Deena nie jest jedyną, która uciekła. - Są inne, które się wyrwały i wszelki ślad po nich zaginął?

- Tak. Prowadzili kartotekę buntowniczek. Mam kilkanaście, które zniknęły po ukończeniu studiów, po „alokacji”. Jest jedyną, która uciekła z college'u, ale nie tylko ją stracili z oczu. Dlatego po tym, jak Deena wycięła im taki numer, zaczęli wszczepiać nowym klonom, zaraz po urodzeniu, wewnętrzny lokalizator. Wszczepili go teŜ wszystkim obecnym uczennicom. To był pomysł Evelyn Samuels, z jej zapisków wynika, Ŝe nie pochwaliła się nim Icove'om. - Dlaczego? - Uznała, Ŝe nie moŜna im ufać. Dawali Avril zbyt duŜo swobody. Stracili obiektywizm, nie dąŜyli ślepo do osiągnięcia celu, który przed sobą postawili. Czyli stworzenia rasy nadludzi - to ich określenie - robiąc kolejny logiczny ruch na drodze ewolucji dzięki zastosowaniu technologii: eliminując niedoskonałości i wady genetyczne, a ostatecznie zapewniając nieśmiertelność. Naturalne poczęcie, z nierozłącznie związanymi z nim zagroŜeniami i niskim współczynnikiem powodzenia, mogło i powinno być zastąpione przez ciche narodziny. - Przez wyeliminowanie pośrednika, a raczej pośredniczki, Ŝe się tak wyraŜę - wtrąciła Eve. - Produkowanie dzieci zgodnie ze specyfikacją w laboratorium. Ale Ŝeby to zrealizować, nie wystarczą same moŜliwości techniczne. Trzeba doprowadzić do zmiany polityki. NaleŜy zmienić prawo, zlikwidować zakazy. Trzeba zasiać ziarno w ustawodawstwie, w salonach polityków. - JuŜ nad tym pracują. Kilka ich absolwentek zajmuje kluczowe pozycje we władzach. W słuŜbie zdrowia, instytutach naukowo - badawczych, mediach. - ZałoŜę się, Ŝe ta wredna blondyna ze „Straight Scoop” jest jedną z nich. Kojarzysz, która to? Ma duŜe, białe zęby. - Opanowała się, kiedy zobaczyła obojętne spojrzenie Feeneya. - Mniejsza z tym.

- Oceniali, Ŝe potrzeba jeszcze piętnastu lat, by znieść ograniczenia na całym świecie. I kolejnych stu, by wprowadzić nowe przepisy, zakazujące naturalnej koncepcji - ciągnął. - Chcieli zabronić seksu? - Nie, jedynie poczęcia poza „kontrolowanym środowiskiem”. Naturalne zapłodnienie oznacza wady wrodzone. Ciche narodziny... Nigdy nie nazywali tego sztucznym zapłodnieniem czy klonowaniem... - JuŜ zaczęli je propagować. - Tak jest. - Pociągnął kolejny łyk kawy. - Ciche narodziny gwarantują idealne dzieci, eliminują wady. Gwarantują równieŜ wiele tym, którzy uznani zostali za godnych rodziców... - Tak, godnych. Muszę się tym zająć. - Godni rodzice mają gwarancję, Ŝe dziecko będzie spełniało ich konkretne wymagania. Eve zasznurowała usta. - Na jak długo udzielają gwarancji? Jakie są zasady zwrotu towaru? Feeney uśmiechnął się wbrew sobie samemu. - Dobre, no nie? Kobiety zostaną uwolnione od uciąŜliwości związanych z ciąŜą i porodem. - MoŜe coś w tym jest. - Według ich szacunków w ciągu siedemdziesięciu pięciu lat wprowadzone zostałyby przepisy o sterylizacji. Przymusowa sterylizacja, ciche narodziny, ludzie tworzeni i doskonaleni w laboratoriach. Zupełnie jak na jednym z filmów fantastycznonaukowych Roarke'a. - Myślą perspektywicznie. - Tak, ale czas nie stanowi dla nich prawdziwego problemu. - JuŜ widzę te reklamy. - Wzięła garść orzechów. - „Chcesz mieć dziecko bez zawracania sobie głowy? Wybierz jedno z naszej oferty. Boisz się nagłej,

tragicznej śmierci? JuŜ teraz zapisz się do naszego programu »Druga szansa«. Przechowamy twoje komórki i znów będziesz Ŝył. Pragniesz kogoś, kto spełni twoje wszystkie marzenia? Mamy dla ciebie kobietę z twoich snów. Oferta tylko dla osób pełnoletnich”. - „Czemu masz być jedna, kiedy moŜe was być trzy?” - dodał Feeney. „Obserwuj swój własny rozwój w trzech kopiach. Nadaje to całkiem nowe znaczenie stwierdzeniu »Nieodrodna córka swojej matki«„. Eve się roześmiała. - Ale bez wzmianki o tym, gdzie się zgłaszać? - Liczne odniesienia do „Ŝłobków”, ale bez podanych adresów. Mam jeszcze do przejrzenia sporo materiałów. - Muszę się spotkać z Whitneyem, powiedzieć mu to, co juŜ wiemy. Szkoły są zabezpieczone? - Zleciłem androidom pilnowanie klonów. Co za pieprzony świat. Ale opiekunowie prawni zaczynają wywierać presję. Nie uda nam się długo tego ukrywać. - Spokojna głowa. - Wzięła dyskietki. - W okresie świąt wszystko posuwa się wolniej. Kiedy sprawa znów zacznie się toczyć zwykłym tempem, zainteresują się nią sądy ponadnarodowe. Tym „opiekunom prawnym” grozi wiele nieprzyjemności. - Masz rację. W obu placówkach jest około dwustu nieletnich. Do tej pory zgłosiło się tylko sześciu opiekunów prawnych. OkaŜe się, Ŝe większość z nich to duchy. Eve skinęła głową, dodała swoją dyskietkę z raportem do folderu. - Jak one się włączą do głównego nurtu Ŝycia społecznego, Feeney? Kto się nimi zajmie? - To sprawa dla kogoś o większej głowie niŜ moja. - Masz jakieś plany na jutro? - spytała go, kiedy wstał.

- Cała rodzina zjedzie się do nowego domu mojego syna. Mówiłem ci, Ŝe awansował i przeprowadził się do New Jersey? - Feeney pokręcił głową. - CóŜ człowiek moŜe zrobić? Trzeba im pozwolić Ŝyć tak, jak tego chcą. Weszła do gabinetu Whitneya w samo południe. Wręczyła mu swój starannie napisany raport i ustnie streściła jego główne punkty. - Pisemny raport nie uwzględnia informacji o szkole i najnowszych ustaleń, które właśnie otrzymałam od kapitana Feeneya. Mam jego sprawozdanie, panie komendancie, i kopie dyskietek zawierających dane przechowywane w archiwum w Brookhollow. PołoŜyła je na jego biurku. - Czy coś wiadomo o miejscu pobytu Deeny? - Nie, panie komendancie. Ale dzięki informacjom uzyskanym przez Feeneya będzie moŜna zidentyfikować wszystkie absolwentki i ustalić miejsca ich pobytu. Z wyjątkiem tych, które uciekły. - Ale te Ŝłobki, o których mowa, nie mieszczą się, o ile nam wiadomo, na terenie Brookhollow? - Nie znaleziono tam nic, co by świadczyło o istnieniu centrów sztucznego duplikowania ani magazynów komórek. Nie natrafiono na urządzenia niezbędne do prowadzenia takiej działalności. Panie komendancie, zgodnie z prawem implanty wszczepione nieletnim naleŜy usunąć. Rozparł się na fotelu i złoŜył ręce. - Zbyt daleko wybiega pani do przodu, pani porucznik. - Nie sądzę, panie komendancie. - Bardzo dokładnie sobie to przemyślała. - Wewnętrzne implanty stanowią pogwałcenie przepisów o prawie do prywatności. Poza tym, dysponując dotychczas zdobytymi dowodami, zgodnie z przepisami mamy obowiązek przesłuchać wszystkich opiekunów prawnych i wszystkie uczennice, by zweryfikować dane. Nie moŜemy w świetle obowiązującego prawa przekazać Ŝadnej nieletniej osobom, które, jak jasno wy-

nika z posiadanych dowodów, brały udział w fałszowaniu danych, by uzyskać kuratelę nad nieletnimi. - Przygotowałaś się. - Mają prawo do ochrony. Brookhollow moŜna zamknąć. Dowody świadczące o pogwałceniu ustaw o walce z przestępczością zorganizowaną i unikaniu płacenia podatków dają lokalnym władzom taką moŜliwość do czasu, aŜ władze federalne zajmą się sprawą. Panie komendancie, kiedy to nastąpi, część zamieszanych w to osób rozproszy się, a inne zjednoczą się w obronie wspólnego interesu. Te uczennice znajdą się w krzyŜowym ogniu, szczególnie kiedy wkroczy rząd. - Władze będą chciały załatwić to bez rozgłosu. Uczennice zostaną przesłuchane i... „I”, pomyślała Eve. Właśnie to „i” budziło w niej niepokój. - MoŜe się okazać, Ŝe nie uda się zatuszować tej sprawy, panie komendancie. Nadine Furst kilkakrotnie próbowała się ze mną skontaktować. Prosi mnie o potwierdzenie kilku faktów dotyczących tego śledztwa, między innymi związku tej sprawy ze szkołą i zabójstwem Evelyn Samuels. Do tej pory odmawiałam jej, mówiąc, Ŝe śledztwo wciąŜ jest w toku, ale chyba coś wywęszyła. Whitneyowi ani drgnęła powieka. - Ile wie? - Panie komendancie, z tego, co udało mi się ustalić, wynika, Ŝe juŜ uwaŜnie przyjrzała się Brookhollow. Uzyskała dostęp do szkolnego archiwum. Zaczyna się czegoś domyślać. Wcześniej zebrała obfity materiał o Wilfredzie B. Icovie, przygotowując się do relacji o jego tragicznej śmierci i pogrzebie. Wtedy odkryła jego powiązania z Jonahem Wilsonem i Eva Samuels. Prawdę mówiąc, zrobiła to przede mną. Ma swoje źródła i bardzo zaintrygowała ją ta sprawa. Whitney wyprostował palce i zaczął nimi stukać w biurko.

- Wiemy, Ŝe kontrolowane przecieki do prasy mogą pomóc w śledztwie, przyczyniają się do kształtowania właściwego wizerunku policji i mają swoje plusy. - Tak, panie komendancie. Ale klauzula najwyŜszej tajności wyraźnie zabrania wszelkich przecieków tego typu. - Owszem. I jeśli jakikolwiek pracownik mojego wydziału naruszy z jakiegoś powodu warunki tej klauzuli, zakładam, Ŝe osoba ta jest na tyle sprytna, by mieć dupokryjki. - Nie mogę na to odpowiedzieć, panie komendancie. - I lepiej tego nie rób. ZauwaŜyłem, pani porucznik, Ŝe nie cofnęła pani urlopu detektyw Peabody. - Zgadza się, panie komendancie, nie zrobiłam tego. Podobnie jak kapitan Feeney nie anulował urlopu detektywowi McNabowi. Avril Icove przebywa w areszcie domowym. Do tej pory nie udało nam się zdobyć Ŝadnych informacji dotyczących miejsca pobytu Deeny Flavii. Brookhollow jest zabezpieczone, a śledztwo lada moment zostanie przekazane instytucjom federalnym. Być moŜe jednak nie uda się tego zrobić wcześniej niŜ w poniedziałek. Przez ten czas sama dam sobie radę ze śledztwem. Uznałam za niepotrzebne i niesprawiedliwe cofnięcie urlopu swojej partnerce. Odczekała chwilę, ale komendant milczał. - Panie komendancie, czy Ŝyczy pan sobie, bym ściągnęła do pracy McNaba i Peabody? - Nie. Jak słusznie pani zauwaŜyła, instytucje państwowe prawie juŜ zawiesiły działalność na okres świąt. Od tego popołudnia w komendzie zostanie tylko niezbędny personel. Ustaliła pani toŜsamość sprawców zabójstw, metodę ich działania i motyw. Prokurator okręgowy zrezygnował z postawienia zarzutów jednemu ze sprawców. I najprawdopodobniej podejmie taką samą decyzję, kiedy zatrzymamy Deenę Flavie. Właściwie śledztwo jest zamknięte, pani porucznik.

- Tak jest, panie komendancie. - Proponuję, by udała się pani do domu i miło spędziła święta. - Dziękuję, panie komendancie. - Dallas - powiedział, kiedy skierowała się do wyjścia. - Zapytam prywatnie: kiedy pani zdaniem Nadine Furst zamierza ujawnić to, co wie? - Jeśli zapytałby mnie pan prywatnie, to bym powiedziała Ŝe Kanał 75 szykuje na okres świąt o wiele większą bombę niŜ relacja ze świątecznej parady organizowanej przez dom towarowy Macy. - Całkowicie się z panią zgadzam. Jest pani wolna.

ROZDZIAŁ 19 Pojazdy posuwały się w ślimaczym tempie. Nowojorczycy, wcześniej wyrwawszy się z pracy, starali się dotrzeć do domów, by zabrać się do przygotowań do święta, podczas którego będą dziękowali za to, Ŝe nie muszą przedzierać się przez miasto do pracy. Ulice, chodniki i przestrzeń powietrzną wypełniali turyści na tyle głupi, by przyjechać do Nowego Jorku i zobaczyć tu paradę - podczas gdy, jak uwaŜała Eve, powinni zostać w domu i obejrzeć ją sobie w telewizji. Uliczni złodzieje juŜ zacierali ręce, licząc na łatwy zarobek. Małe turystyczne sterówce wykonywały dodatkowe loty, oświetlając główne atrakcje i charakterystyczne obiekty, przesłaniając niebo i blokując drogę pojazdom komunikacji miejskiej. W ten sposób, pomyślała Eve, naraŜano na niedogodności stałych mieszkańców, którzy chcieli dotrzeć do domów, by zabrać się do przygotowań do święta... i tak dalej. Billboardy błyskały, mieniły się i radośnie śpiewały o wyprzedaŜach, które zwabią odwaŜnych do piekielnego świata śródmiejskich sklepów i centrów handlowych na przedmieściach, nim ci gorliwcy zdąŜą strawić do końca świąteczny obiad. Przejścia dla pieszych, ślizgacze pasaŜerskie, chodniki i maksibusy były tak zatłoczone, Ŝe Eve się zastanawiała, czy ktokolwiek został w domu. Dzieciaki szalejące na powietrznych łyŜwach, deskach, błyskawicznych rowerach i miejskich skuterach uświadomiły jej, Ŝe w szkołach teŜ zaczęła się przerwa świąteczna. Powinny obowiązywać jakieś przepisy. Uliczni handlarze uwijali się jak w ukropie, sprzedając podróbki wszystkiego, co tylko moŜna sobie wyobrazić, sprzęt elektroniczny pochodzący z szarej strefy, zegarki, które pokazywały godzinę tylko tak długo, by zdąŜyli sfinalizować transakcję i zniknąć w tłumie.

Niech kupujący mają się na baczności, pomyślała Eve. Czekała na zmianę świateł, kiedy na sąsiednim pasie szybka taksówka próbowała wykonać manewr i zderzyła się z sedanem z wypoŜyczalni aut stojącym za Eve. Westchnęła i wyciągnęła komunikator, by wezwać drogówkę. Zamierzała się ograniczyć wyłącznie do tego, ale okazało się to niemoŜliwe, kiedy kobieta prowadząca sedana wyskoczyła z wozu i zaczęła bębnić pięściami w karoserię taksówki i ją drapać. Taksiarz teŜ wysiadł. Tak się pechowo złoŜyło, Ŝe była to kobieta. Natychmiast zaczęła się pyskówka. Rozległy się klaksony i nawoływania, gapie na chodniku podzielili się, część wzięła stronę kobiety prowadzącej wypoŜyczony wóz, reszta stanęła murem za taksówkarką. Dallas zobaczyła, Ŝe operatorka ślizgacza zaczęła przyjmować zakłady. Co za miasto. - Chwileczkę, zaraz, spokojnie! - odezwała się Eve. Obie kobiety odwróciły się gwałtownie. Ta, która kierowała sedanem, złapała coś, co Dallas zidentyfikowała jako osobisty alarm zawieszony na ozdobnym łańcuszku na szyi. - Chwileczkę! - warknęła Eve, ale ogłuszył ją przeraźliwy krzyk. - Wiem, co to jest, wiem, co robicie! - Kobieta znów nacisnęła guzik alarmu i do oczu Eve napłynęły łzy. - Wiem, jakie przekręty robicie w tym zapomnianym przez Boga mieście. UwaŜacie, Ŝe poniewaŜ jesteśmy z Minnesoty, to nie umiemy zliczyć do trzech? Policja! Policja! - Ja jestem... Miała torebkę wielkości swojego rodzinnego stanu i z całej siły się nią zamachnęła. Trafiła Dallas prosto w twarz. Sądząc po gwiazdach, jakie Eve stanęły przed oczami, musiała w niej nosić kamienie z rodzinnego stanu.

- Jezu Chryste! Kobieta siłą rozpędu wykonała pełny obrót, zamierzając uderzyć przeciwniczkę z taksówki. Ale taksówkarka zgrabnie uskoczyła. - Policja! Policja! Napadnięto mnie na ulicy w biały dzień. Gdzie jest cholerna policja? - Za chwilę straci pani przytomność na ulicy w biały dzień - ostrzegła ją Eve i zrobiła unik, by nie zostać ponownie uderzona. Jednocześnie wyciągnęła odznakę. - Ja jestem policjantką w tym zapomnianym przez Boga mieście i pytam, co u diabła pani tu wyprawia? - To fałszywa odznaka! Myślicie, Ŝe nie rozpoznam fałszywej odznaki tylko dlatego, Ŝe jestem z Minnesoty? Kiedy podniosła torebkę, by ponownie się nią zamierzyć, Eve wyciągnęła broń. - Chcesz się załoŜyć, czy to teŜ jest fałszywe, ty kretynko z Minnesoty? Kobieta, waŜąca dobre siedemdziesiąt pięć kilogramów, wybałuszyła oczy, a po chwili zemdlała. Upadając, przygniotła taksówkarkę, która waŜyła w ubraniu zapewne nie więcej niŜ sześćdziesiąt. Kiedy Eve wpatrywała się w kłębowisko u swoich stóp, opuściła się szyba w sedanie. - Moja mama! Zabiła moją mamę! Zajrzała do środka i zobaczyła, Ŝe w samochodzie jest kupa dzieciaków. Odpuściła sobie ich policzenie. Krzyczały i płakały tak głośno, Ŝe dzwonek alarmu w porównaniu z tym to była betka. - O w mordę jeŜa. - To było jedno z ulubionych przekleństw Roarke'a. Wydało jej się teraz najbardziej odpowiednie. - Nikogo nie zabiłam. Wasza mama zemdlała. Jestem z policji. Patrzcie. - Przysunęła odznakę do okna. Dzieciaki w sedanie nadal płakały i zawodziły w najlepsze. Taksówkarka, wyraźnie oszołomiona, próbowała się wydostać spod swojej oponentki. - Ledwo ją stuknęłam. - Miała tak silny akcent nowojorski, Ŝe nie zagłuszyłby go podnośnik powietrzny. Eve natychmiast poczuła do niej

sympatię. - A widziała pani, pani władzo, na własne oczy, jak zaczęła walić w mój wóz. I pierwsza mnie popchnęła. Sama pani widziała, pani władzo. - Tak, tak, tak. - Nieźle pani oberwała, będzie pani miała niezłego siniaka. Przeklęci turyści. Ej, dzieciaki, uspokójcie się. Waszej starej nic nie jest. Zamknąć jadaczki i to juŜ! Okrzyki przemieniły się w pochlipywanie. - Dobra robota - zauwaŜyła Eve. - Jestem matką dwójki urwisów. - Kobieta z taksówki potarła stłuczoną pupę i wzruszyła ramionami. - Trzeba wiedzieć, jak sobie z nimi radzić. Stały przez chwilę, przyglądając się jęczącej kobiecie, a wokół nich rozlegały się klaksony i okrzyki. Dwaj umundurowani policjanci przepchnęli się przez tłum i sznur pojazdów. Eve uniosła odznakę. - Stuknęły się zderzakami. Taksówka z samochodem z wypoŜyczalni. Brak widocznych uszkodzeń pojazdów. - Co z nią? - spytał jeden z umundurowanych policjantów, wskazując krewką turystkę, która próbowała usiąść. - Zdenerwowała się, uderzyła mnie, zemdlała. - Czy mamy ją zatrzymać za czynną napaść na funkcjonariusza policji? - SkądŜe znowu. PomóŜcie jej wstać, zapakujcie ją do wozu i zabierzcie stąd. Jeśli zacznie coś pyskować na temat stłuczki albo wysuwać oskarŜenia, to jej powiedzcie, Ŝe jak przeciągnie strunę, spędzi Święto Dziękczynienia w ciupie. Uderzyła mnie torebką. Ukucnęła i znów podetkała swoją odznakę kobiecie pod sam nos. - Słyszała pani? Dotarło to do pani? Proszę wyświadczyć nam wszystkim przysługę, wsiąść do tego grata, który pani wynajęła, i odjechać stąd. - Eve się wyprostowała. - Witamy w zapomnianym przez Boga Nowym Jorku. Spojrzała na kobietę z taksówki. - Odniosła pani jakieś obraŜenia podczas upadku?

- Cholera, nie pierwszy raz grzmotnęłam dupą o asfalt. Jeśli nie będzie wysuwała Ŝadnych roszczeń, to zapomnę o całej sprawie. Mam waŜniejsze rzeczy na głowie. - Dobrze. Panowie władza, zajmijcie się tym. Wsiadła do swojego wozu i przejrzała się w lusterku, czekając, aŜ zmieni się światło. Od czubka nosa przez cały policzek aŜ do kącika oka miała siny placek. Stanowczo ludzie zagraŜają swojej rasie. ChociaŜ bolała ją twarz, zatrzymała się koło domu Icove'ów. Chciała jeszcze raz porozmawiać z Avril. Jeden z policyjnych androidów otworzył drzwi, uprzednio sprawdziwszy jej toŜsamość. - Gdzie są? - Dwie na drugim piętrze z dziećmi i moim partnerem. Jedna w kuchni. Nie próbowały uciec ani z nikim się nie kontaktowały. - Zostań - poleciła i weszła do kuchni. Avril akurat wyjmowała z piekarnika ciasteczka. Miała na sobie niebieski sweter i czarne spodnie, włosy związała w koński ogon. - Pani Icove... - Och, przestraszyła nas pani. - OdłoŜyła blachę na kuchenkę. - Lubimy coś upiec, a dzieci przepadają za świeŜymi ciasteczkami. - Jest tutaj tylko pani jedna, więc proponuję, by przestała pani o sobie mówić w liczbie mnogiej. MoŜe powie mi pani o operacjach plastycznych, o stosowanym rutynowo wobec nieletnich uczennic Brookhollow oddziaływaniu podprogowym? - To wszystko naleŜy do procesu szkolenia. Myślałyśmy, Ŝe juŜ pani o tym wie. - Zaczęła przekładać ciasteczka z blachy na kratkę, Ŝeby wystygły. Czy to formalne, nagrywane przesłuchanie? - Nie. Niczego nie nagrywam. Nie jestem na słuŜbie. Avril się odwróciła i spojrzała na nią wyraźnie zaniepokojona.

- Ma pani posiniaczoną twarz. Eve dotknęła językiem policzka od wewnątrz i z ulgą stwierdziła, Ŝe nie czuje krwi. - To miasto to dŜungla. - Przyniosę apteczkę. - Proszę nie robić sobie kłopotu. Avril, kiedy Deena ma się z panią skontaktować? - JuŜ powinna to zrobić. Zaczynamy się niepokoić. Pani porucznik, to nasza siostra. Naprawdę traktujemy ją tak, jakby łączyły nas więzy krwi. Nie chcemy, Ŝeby cokolwiek jej się stało z powodu tego, co zrobiłyśmy. - A co z tym, czego nie zrobiłyście? Jak wskazanie mi miejsca jej pobytu? - Nie moŜemy tego zrobić, póki nam nie pozwoli. - Czy kontaktuje się z innymi uciekinierkami? Avril ostroŜnie zdjęła fartuszek. - Kilka z nich utworzyło podziemną siatkę. Niektóre zwyczajnie chciały tylko zniknąć, wieść normalne Ŝycie. Deena skorzystała z ich pomocy, ale to, co zrobiła... co zrobiłyśmy - poprawiła się - ona sama i chyba pani teŜ nazwałybyście działaniem na własną rękę. Deena uwaŜała, Ŝe naleŜy coś zrobić. Coś zdecydowanego, co na zawsze zmieni sytuację. Uznałyśmy, Ŝe ma rację, kiedy się dowiedziałyśmy o naszych dzieciach. - Jutro o tej porze wszystkie media będą informowały o cichych narodzinach. Chce pani połoŜyć kres temu procederowi? Powszechne oburzenie całego społeczeństwa to zagwarantuje, ale upłynie jeszcze duŜo czasu, nim to nastąpi. Proszę mi pomóc zamknąć tę sprawę. Gdzie są Ŝłobki, Avril? - Co się stanie z dziećmi i, niemowlętami, z tymi, które się jeszcze nie narodziły? - Nie wiem. Ale podejrzewam, Ŝe rozlegną się liczne głosy domagające się dla nich praw, ochrony. Taka juŜ jest natura ludzka, prawda? Chronimy i bronimy niewinnych i bezbronnych. - Nie wszyscy będą to tak postrzegali.

- Ale wystarczająco duŜo z nas. Mogę pani dać słowo, Ŝe wiem, jak zostanie to przedstawione, w jakim świetle pokazane. Istnieje znikoma obawa, Ŝe Deena trafi do więzienia za przestępstwa, które popełniła do tej pory. Ale sytuacja się zmieni, jeśli nadal będzie realizowała swoje zadanie teraz, kiedy podjęliśmy kroki, by przerwać to przedsięwzięcie, zamknąć ośrodki badań. - Powiemy jej o tym, jak tylko będziemy mogły. - A co z danymi zabranymi z prywatnego gabinetu na górze? - Ona je ma. Dałyśmy je jej. - Ma teŜ dane, które zabrała z pokoju Evelyn Samuels. Avril się zadziwiła. - Jest pani bardzo dobra w tym, czym się pani zajmuje. - Zgadza się. Co zawierały akta, które wzięła z gabinetu dyrektorki? - Nie wiemy. Nie było czasu, Ŝeby nas o tym poinformowała. - Proszę jej powiedzieć, Ŝe jeśli przekaŜe mi materiały, które zabrała, jeśli powie, gdzie odbywał się cały ten proceder, mogę sprawić, Ŝeby wszystko się skończyło. Nie musi nic więcej robić. - PrzekaŜemy jej to, kiedy będziemy mogły. Jesteśmy wdzięczne. Wzięła półmisek, na który juŜ wcześniej przełoŜyła ciasteczka. - Poczęstuje się pani? - Czemu nie? - powiedziała Eve i wzięła jedno ciasteczko na drogę. Na podjeździe bawiły się dzieci. Eve to zaszokowało, szczególnie kiedy jedno spadło z drzewa jak małpka. Zdaje się, Ŝe naleŜało do rodzaju męskiego; wydawało okrzyki wojenne, biegnąc za jej samochodem do samego domu. - Dzień dobry! - powiedział chłopiec ze znacznie wyraźniejszym irlandzkim akcentem niŜ Roarke'a. - Jesteśmy w Nowym Jorku. - Zgadza się. - Chyba nie uwaŜał tego miasta za zapomniane przez Boga. - Jeszcze nigdy tu nie byliśmy, ale przyjechaliśmy do Ameryki na święta. Nazywam się Sean, przyjechaliśmy z wizytą do naszego kuzyna Roarke'a. To jego dom. Tata powiedział, Ŝe jest tak ogromny, Ŝe mógłby mieć własny kod

pocztowy. Jeśli chce się pani spotkać z Roarkiem, to zastanie go pani w domu. Mogę pani pokazać drogę. - Znam drogę. Nazywam się Dallas. TeŜ tu mieszkam. Chłopak uniósł głowę. Eve nie potrafiła oceniać wieku dzieci, ale przypuszczała, Ŝe miał z osiem lat. Jego bujna czupryna kolorem przypominała syrop, którym Eve lubiła polewać placuszki. Patrzył na nią ogromnymi, zielonymi oczami. Całą twarz miał obsypaną piegami. - Myślałem, Ŝe pani, która mieszka w tym okazałym domu z kuzynem Roarkiem, ma na imię Eve. Pracuje w policji i nosi broń. - Porucznik Eve Dallas. - Rozchyliła płaszcz, Ŝeby mógł zobaczyć kaburę. - O rany! Mogę... - Nie. - Owinęła się płaszczem, nim zdąŜył dotknąć paluszkami skórzanego pasa. - No cóŜ, trudno. Czy załatwiła pani duŜo ludzi? - Tylko tyle, ile musiałam. Zrównał z nią kroki. - Biła się pani? - Nie. Właściwie nie. - Zdaje się, Ŝe ktoś nieźle pani dołoŜył. Czy pojedzie pani z nami na wycieczkę po mieście? Czy dzieciaki wyłącznie zadają pytania? - Nie wiem. - Czy będzie musiała? - Chyba nie. Mam... coś do załatwienia. - Wybierzemy się na lodowisko pod gołym niebem. Czy ślizgała się pani na nim? - Nie. - Spojrzała na chłopczyka i mając nadzieję, Ŝe ostudzi jego niewytłumaczalne

zainteresowanie,

obrzuciła

go

groźnym,

spojrzeniem. - W zeszłym roku popełniono tam morderstwo. Zamiast szoku i przeraŜenia, na jego buzi pojawił się zachwyt.

policyjnym

- Morderstwo? Kogo zabito? Kto to zrobił? Czy ciało przymarzło do ślizgawki i trzeba je było zeskrobywać? Czy było duŜo krwi? ZałoŜę się, Ŝe zamarzła, tworząc czerwony lód. Jego pytania bombardowały jej uszy niczym komary. Przyspieszyła kroku, w nadziei Ŝe skryje się w domu. Otworzyła drzwi i usłyszała gwar wielu głosów. Po wyłoŜonej kafelkami podłodze holu raczkowała mała istotka ludzka nie wiadomo jakiej płci. Poruszała się jak błyskawica i zmierzała prosto w jej stronę. - O, mój BoŜe. - To moja kuzynka Cassie. Jest szybka jak wąŜ. Najlepiej zamknąć drzwi. Eve nie tylko je zamknęła, ale oparła się o nie plecami, kiedy raczkująca dziewczynka wydała z siebie kilka niezrozumiałych odgłosów, przyspieszyła i przyparła ją do futryny. - Czego ode mnie chce? - Och, chce się tylko przywitać. MoŜe ją pani wziąć na ręce. Jest bardzo towarzyska. Prawda, kochana Cassie? Dziecko się roześmiało, pokazując dwa małe, białe ząbki, a potem, ku przeraŜeniu Eve, wczepiło się rączkami w poły jej płaszcza i stanęło na pulchnych nóŜkach. Po czym powiedziało „Da!”. - Co to znaczy? - Prawie wszystko. Z salonu wybiegł jakiś męŜczyzna. Był wysoki, chudy jak tyczka, miał strzechę gęstych, brązowych włosów. Uśmiechnął się od ucha do ucha i w innych okolicznościach Eve uznałaby go za czarującego. - Tutaj jesteś. Pilnuję jej, ale wystarczy, Ŝe na moment spuszczę ją z oka, a gdzieś ucieka. Nie musisz mówić o tym cioci Reenie - zwrócił się do Seana. I ku ogromnej uldze Eve podniósł małą, po czym posadził ją sobie na biodrze. - Z pewnością mam przyjemność z Eve. Jestem twoim kuzynem Eemonem, synem Sinead. Bardzo się cieszę, Ŝe w końcu cię poznałem.

Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, objął ją wolną ręką w taki sposób, Ŝe znalazła się w bezpośrednim zasięgu rączek dziewczynki trzymanej na biodrze, która małymi paluszkami wczepiła się w jej włosy. Eemon się roześmiał. - Fascynują ją włosy, bo ma jeszcze tak niewiele własnych. - Z wprawą zabrał jej rączki. - Hm. - Tylko to przyszło Eve do głowy, ale Eemon jeszcze raz rzucił jej szeroki uśmiech. - No proszę, ledwo przekroczyłaś własny próg, a juŜ cię otoczyliśmy. Rozleźliśmy się po całym domu. Roarke i część z nas jest w salonie. Czy pomóc ci zdjąć płaszcz? - Płaszcz? Nie, dziękuję. - Udało jej się uwolnić z jego uścisku, ściągnąć płaszcz i rzucić go na słupek balustrady. - Babciu! - Sean pobiegł jak strzała przed siebie i Eve trochę się odpręŜyła, kiedy zobaczyła, jak do holu wchodzi Sinead. Przynajmniej jest ktoś, kogo juŜ zna. - Nigdy nie zgadniesz. - Niezwykle przejęty Sean zaczął skakać wokół babci. - Kuzynka Eve powiedziała, Ŝe na ślizgawce popełniono morderstwo. Znaleziono tam trupa. - Zwykle morderstwo wiąŜe się z obecnością zwłok. Eve dość nagle przyszło do głowy, Ŝe morderstwo to nie najbardziej odpowiedni temat rozmowy. - To było w zeszłym roku. Teraz jest tam w porządku. - UlŜyło mi, jak to usłyszałam, poniewaŜ cała ta horda dzieciaków juŜ się nie moŜe doczekać, kiedy pojeździ na łyŜwach. - Sinead uśmiechnęła się i postąpiła krok do przodu. Była szczupła i przeurocza. Miała delikatną, białą cerę, piękne rysy, złotorude włosy i oczy koloru morskiej zieleni. Eve pomyślała, Ŝe tak samo wyglądałaby jej bliźniaczka, matka Roarke'a.

Pocałowała Eve w policzek. - Dziękuję, Ŝe nas zaprosiliście do siebie. - Och. To nic takiego. Ale to Roarke'a... - Cokolwiek zbudował, razem stworzyliście tu dom. Jak wam się udaje tu mieszkać? - Wzięła Eve pod ramię i skierowała się z powrotem do salonu, - Ja na pewno ciągle bym gubiła drogę. - Właściwie nie ja tu rządzę, tylko Summerset. - Wygląda na takiego, co się zna na swojej robocie. ChociaŜ moŜe trochę onieśmielać. - Zgadzam się. Ale lepiej sobie radziła z nim niŜ z tym, co ujrzała w salonie. Czy Roarke powiedział jej, Ŝe będzie aŜ tyle osób? Goście rozmawiali i jedli. Poza dziećmi, które widziała przed domem, zobaczyła jeszcze całą ich czeredę. Tamtych dwoje musiało wejść bocznymi drzwiami. Albo dostały się tu niepostrzeŜenie. Roarke właśnie podawał filiŜankę jakiejś starszej pani. Miała niebieskie oczy i koronę białych włosów na głowie. Siedziała na jednym z krzeseł o wysokim oparciu. Koło kominka stał jeszcze jeden męŜczyzna. Rozmawiał z kimś, kto mógłby być jego bliźniakiem, gdyby nie około dwudziestu lat róŜnicy wieku między nimi, jak oceniała Eve. Nie zwracali uwagi na dwójkę dzieci siedzących u ich stóp i złośliwie się szturchających. Jakaś kobieta, dwudziestokilkuletnia, siedziała pod oknem i z rozmarzeniem wyglądała przez nie, a trzymane w objęciach niemowlę dzielnie ssało jej pierś. Jezu. - Nasza Eve jest w domu - obwieściła Sinead i wszyscy przerwali rozmowy. - Poznaj całą rodzinę. - Ręka Sinead zrobiła się twarda jak kajdany, kiedy starsza pani pociągnęła Eve za sobą. - Mój brat Ned i jego pierworodny, Connor.

- Bardzo mi miło. - Wyciągnęła rękę, ale nagle znalazła się w niedźwiedzim uścisku najpierw starszego męŜczyzny, a później młodszego. - Dziękujemy za zaproszenie. - Maggie, Ŝona Connora, karmi ich małego Devina. - Miło mi. - Maggie uśmiechnęła się nieśmiało do Eve. - Na podłodze bawią się Celia i Tom. - Ma spluwę. - PoniewaŜ szepnęła to dziewczynka, Eve domyśliła się, Ŝe uwagę tę zrobiła Celia. - To pistolet słuŜbowy. - Eve odruchowo połoŜyła rękę na kaburze. SłuŜy do ogłuszania. Nastawiony jest na najsłabsze działanie. Chyba... Chyba pójdę na górę i go odłoŜę. - Ktoś ją uderzył w twarz - obwieścił Tom na cały głos. - Niezupełnie. Powinnam pójść na górę i... - Schować się. - Moja matka. - Sinead pociągnęła Eve za sobą. - Alise Brody. - Bardzo mi miło. Tylko pójdę... Ale kobieta wstała. - Niech no ci się przyjrzę porządnie. Nie dajesz jej jeść, chłopcze? zwróciła się do Roarke'a. - Staram się ją karmić. - Ładna twarz, silna szczęka. To dobrze, jeśli od czasu do czasu jesteś naraŜona na ciosy tego czy owego. A więc jesteś policjantką, tak? Ścigasz morderców i tym podobnych. Jesteś w tym dobra? - Tak. - Nie ma sensu robić coś źle. A twoja rodzina? Twoi krewni? - Nie mam rodziny. Roześmiała się głośno i długo. - Mój BoŜe, moje dziecko, czy ci się to podoba, czy nie, teraz masz rodzinę. Pocałuj mnie. - Nadstawiła policzek. - I moŜesz do mnie mówić „babciu”. Niezbyt lubiła całować ludzi w policzek, ale uznała, Ŝe nie ma wyboru. - Naprawdę muszę... - Eve niewyraźnie wskazała drzwi.

- Roarke powiedział nam, Ŝe akurat prowadzisz jakieś śledztwo. - Sinead poklepała ją po ramieniu. - Nie zwracaj na nas uwagi, jeśli musisz coś zrobić. - Mam tylko do załatwienia... parę drobiazgów. Za minutę wracam. Wyszła i odetchnęła głęboko. Roarke dogonił ją na schodach. - Jak tym razem zarobiłaś tego guza? - Bekhend w wykonaniu baby z Minnesoty. Powinnam była coś z tym zrobić, zanim się tu pojawiłam. Powinnam była zamknąć broń w samochodzie. To, Ŝe Roarke wyglądał na tak ogromnie szczęśliwego, tylko bardziej ją zdeprymowało. - I nie powinnam była próbować powstrzymać małego Seana przed zasypywaniem mnie gradem pytań, mówiąc mu, Ŝe w zeszłym roku w Rockefeller Center popełniono morderstwo. - Z całą pewnością to ostatnie było błędem, bo jeśli opowiadasz małemu chłopcu o morderstwie, to rozpalasz w nim jeszcze większe zainteresowanie. Objął Ŝonę w pasie i przesunął dłonią wzdłuŜ jej pleców. - Ale odkryłem, Ŝe nie trzeba przy nich udawać kogoś innego. Dziękuję ci, Eve, Ŝe to tolerujesz. Wiem, Ŝe nie jesteś tym wszystkim zachwycona, szczególnie teraz. - W porządku. Zaskoczyła mnie tylko ich liczba. Nie spodziewałam się teŜ, Ŝe będzie tyle dzieci. Nachylił się, by musnąć ustami jej włosy. - Czy to najlepszy moment, Ŝeby ci powiedzieć, Ŝe jeszcze kilkoro naszych gości właśnie pływa? Zatrzymała się w pół kroku. - Czy to znaczy, Ŝe jeszcze nie poznałam wszystkich? - Nie przyjechał tylko jeden z moich wujków ze swoją rodziną i moim dziadkiem. Prowadzą rodzinne gospodarstwo. Ale poza tymi tutaj jest jeszcze kilkoro kuzynów i ich dzieci. Więcej dzieci. Postanowiła nie wpadać w panikę; cóŜ by jej z tego przyszło.

- Będziemy potrzebowali indyka wielkości Plutona. Roarke obrócił ją ku sobie, przyciągnął bliŜej i przycisnął usta do jej szyi. - Jak sobie dajesz radę? - spytała. - Zawładnęło mną tyle róŜnych uczuć. - Pomasował jej ramiona i się cofnął. Eve uświadomiła sobie, Ŝe głaskał ją, bo obydwoje tego potrzebowali. - Tak się cieszę, Ŝe tu są. Nigdy nie myślałem, Ŝe pod dachem swojego domu będę gościł tylu krewnych. - Z jego ust wydobył się krótki, zduszony śmiech. - Nigdy nie myślałem, Ŝe będę miał ochotę kogoś z nich zaprosić. A jednak to mnie przerosło. Przysięgam na Boga, Ŝe nie mam pojęcia, co robić. - No cóŜ, jest ich tyłu, Ŝe potrzebowałbyś paru lat, by zapamiętać ich imiona. - Nie to miałem na myśli. - Znów się roześmiał, teraz juŜ swobodniej. Cieszę się, Ŝe przyjechali, ale jednocześnie nie mogę się przyzwyczaić do ich obecności... Nie przychodzi mi do głowy odpowiednie słowo. Chyba najlepszym określeniem będzie „skołowany”. Czuję się skołowany, Eve, ich akceptacją, miłością. A dubliński ulicznik, który nadał we mnie tkwi, czeka, aŜ któryś z nich powie: „Kochany Roarke, moŜe mnie wspomoŜesz, skoro masz taką masę forsy?”. Wiem, Ŝe to niesprawiedliwe z mojej strony. - To jak najbardziej naturalne. I byłoby ci łatwiej, gdyby cię poprosili o pieniądze. Zrozumiałbyś to. I ja teŜ. - Przechyliła głowę. - Czy naprawdę mam się do niej zwracać „babciu”? Nie wiem, czy mi to przejdzie przez gardło. Roarke pocałował ją w czoło. - Byłbym ci niezmiernie wdzięczny, gdybyś spróbowała. Potraktuj to jak swego rodzaju pseudonim, tak jak ja to robię. A teraz, jeśli musisz popracować, usprawiedliwię cię. - Właściwie nie zostało mi wiele poza czekaniem na ruch dziennikarzy i wkroczenie federalnych. Śledztwo, praktycznie rzecz biorąc, zakończone. Chciałabym cię tylko poprosić o zdobycie dla mnie rozkładu pomieszczeń

Centrum. Jeśli nie robią tego w szkole, jestem gotowa się załoŜyć o kaŜde pieniądze, Ŝe ulokowali się w klinice. MoŜe ośrodki pomocnicze są rozproszone po świecie. Ale musi być jakieś centrum kierowania całym przedsięwzięciem. - Nie ma sprawy. Mogę polecić, Ŝeby komputer się tym zajął, i sprawdzać postępy prac na odległość. - Świetnie. Moglibyśmy teŜ jeszcze raz spróbować ustalić toŜsamość Deeny, wykorzystując zdjęcia z dyskietek przechowywanych w Brookhollow. MoŜe na ich podstawie uzyskamy więcej jej danych osobowych. MoŜe szczęście się do nas uśmiechnie. - Ale przecieŜ śledztwo w gruncie rzeczy jest zakończone - zauwaŜył złośliwie Roarke. - Nasz wydział przestał się nim zajmować. Ale za nic nie pozwolę, by mi odebrano tę sprawę, póki nie wypróbuję wszystkich sposobów, aby ją rozgryźć. Rzeczywiście było ich więcej. Ich imiona i twarze zlały się w jej mózgu. Odniosła wraŜenie, Ŝe są tu reprezentowane wszystkie przedziały wiekowe od dwóch miesięcy do siedemdziesięciu lat. I kaŜdy z gości bez wyjątku jest niezwykle rozmowny. PoniewaŜ Sean podąŜał za nią jak cień, doszła do wniosku, Ŝe mali chłopcy są jak koty. Upierają się, Ŝeby narzucać swoją obecność tym, którzy najbardziej się ich boją lub najmniej im ufają. Jeśli chodzi o Galahada, pojawił się, lekcewaŜąco traktując przybyszów, którzy mieli mniej niŜ metr dwadzieścia wzrostu, póki się nie zorientował, kto w tej róŜnorodnej ludzkiej ciŜbie najczęściej upuszcza jedzenie na podłogę albo rzuca mu smaczne kąski. Na koniec połoŜył się brzuchem do góry pod stołem i usnął z przeŜarcia. Eve wykręciła się od towarzyszenia tym, których Roarke zabrał na coś, co Sean nazwał wycieczką po mieście. Kiedy wyślizgnęła się do swojego gabinetu, w głowie aŜ jej huczało od niemających końca rozmów.

Sprawa nie jest zamknięta, pomyślała, póki oficjalnie nie zostanie za taką uznana. Usiadła przy biurku, zamówiła dane z komputera Roarke'a i zaczęła studiować plany Centrum Icove'a. Roarke zgodził się z nią, Ŝe mogły istnieć jeszcze inne. Jego komputer będzie kontynuował poszukiwania. Na razie muszą jej wystarczyć te. Bóg jej świadkiem, Ŝe trochę ich było. - Komputer, usuń wszystkie pomieszczenia ogólnie dostępne. Patrzyła na monitor, przyglądając się wejściom i planom poszczególnych kondygnacji. Była teraz pewna, Ŝe to musi się odbywać gdzieś tutaj. Tak mu nakazywała ambicja, poza tym tu było najwygodniej. Skąd Icove mógłby kierować najwaŜniejszym przedsięwzięciem, jak nie z ogromnego Centrum noszącego jego nazwisko. To tu spędzał kaŜdą wolną chwilę. Te dni i wieczory, które rezerwował dla siebie. Wystarczył krótki spacer lub kilka minut jazdy samochodem. - Usunąć pomieszczenia dla pacjentów. Zostało jeszcze mnóstwo miejsca na laboratoria, pomieszczenia dla pracowników merytorycznych i personelu administracyjnego. Tracę czas, prawdopodobnie tracę czas - mruknęła. - Jutro, najdalej pojutrze federalni rozlezą się po Centrum jak mrówki. Policja nowojorska nie mogła nakazać zamknięcia kliniki. Trzeba było uwzględnić dobro pacjentów, ich prawo do prywatności. Zresztą sama wielkość Centrum sprawiała, Ŝe dokładne jego przeszukanie byłoby niewykonalne. Ale federalni będą mieli zielone światło i odpowiedni sprzęt. Prawdopodobnie Eve powinna to im zostawić. Pozwolić im zamknąć sprawę. - Cholera. Komputer, pokaŜ po kolei laboratoria, zaczynając od tych, gdzie ochrona jest najbardziej rygorystyczna. Jeśli Unilab prowadzi w Centrum część swoich prac badawczych, to przynajmniej niektóre z ich ruchomych laboratoriów muszą być wykorzystywane w tym przedsięwzięciu - powiedziała

cicho, kiedy na monitorze pojawił się nowy obraz. - Ale jak się dowiedzieć, które, bez sprawdzania wszystkich? Co oznaczało prawne przepychanki z kaŜdym z państw, gdzie mieli swoje kliniki. I niewątpliwie procesy cywilne wytoczone przez personel oraz pacjentów. - Te ośrodki są mobilne, idealnie nadają się do tworzenia sieci. MoŜe między innymi w taki sposób dokonywano alokacji absolwentek. Kto to wie. Nagroda Nobla, kurde... Zamkną je, zanim to rozpracujemy. Odwróciła się, kiedy dobiegł ją jakiś szmer od strony drzwi. Na progu stała Sinead, zamierzając się wycofać. - Przepraszam. Zabłądziłam i kiedy usłyszałam twój głos, skierowałam się tutaj. Ale widzę, Ŝe pracujesz, nie chcę ci przeszkadzać. - Myślałam na głos. - CóŜ, nie ty jedna. - Nie pojechałaś zobaczyć miasto? - Nie. Zostałam, Ŝeby pomóc córce i synowej przy dzieciach. Teraz smacznie sobie śpią. A ja pomyślałam, Ŝe znajdę tę piękną bibliotekę, którą Roarke wcześniej nam pokazał, wezmę sobie ksiąŜkę i przy niej się odpręŜę. Ale zabłądziłam, jak Małgosia w lesie. - Jaka Małgosia? - Siostra Jasia. To dzieci z bajki. - Racja. Ale gapa ze mnie. PrzecieŜ ją znam. Jeśli chcesz, zaprowadzę cię do biblioteki. - Nie kłopocz się, sama jakoś do niej trafię. Jesteś zajęta. - Ale i tak nic nie mogę wymyślić. - Czy mogłabym rzucić okiem? - Na co?

- Jak to wygląda od strony policji... Nie jestem taka Ŝądna krwi jak nasz Sean, ale teŜ mnie to interesuje. ChociaŜ twój pokój bardziej przypomina mieszkanko niŜ gabinet policjantki. Eve potrzebowała chwili, by zrozumieć, o co chodzi starszej pani. - Prawdę mówiąc, Roarke odtworzył tutaj moje dawne mieszkanie. Między innymi w taki sposób mnie nakłonił, skusił do przeprowadzki tutaj. Sinead uśmiechnęła się z rozczuleniem. - Jakie to sprytne i słodkie zarazem. ChociaŜ wyczuwam w nim teŜ gwałtowność i siłę. Eve, chcesz, Ŝebyśmy juŜ wrócili do Clare? Nie obraŜę się. - Nie. Naprawdę. Jest taki... - Nie była pewna, jakiego uŜyć określenia. Jest taki szczęśliwy, Ŝe przyjechaliście. Mało jest rzeczy, które wywołują w nim niepewność, ale wy budzicie w nim niepewność. Wszyscy. A szczególnie ty. Wydaje mi się, Ŝe nadal opłakuje Siobhan, nadal czuje się w jakimś stopniu winny temu, co ją spotkało. - Opłakiwanie zmarłych to normalna rzecz i prawdopodobnie dobrze, Ŝe nie moŜe się pogodzić z jej śmiercią. Ale niesłusznie poczuwa się do winy. Był jeszcze niemowlęciem. - Oddała Ŝycie dla niego. Tak to widzi. I nigdy się to nie zmieni. Więc wasza obecność tutaj... szczególnie twoja obecność duŜo dla niego znaczy. śałuję tylko, Ŝe nie wiem, jak się zachować w tej sytuacji. - Bardzo chciałam tu przyjechać. Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy u nas się pojawił, kiedy usiadł w mojej kuchni. Syn Siobhan. Chciałam... Och, ale się rozczuliłam, jak stara baba. - Co się stało? - Na widok jej łez Eve ścisnął się Ŝołądek. - O co chodzi? - WciąŜ nie mogę przestać myśleć, jak bardzo Siobhan chciałaby tu teraz być. Jaka byłaby dumna z tego wszystkiego, co osiągnął jej syn, kim się stał. śałuję, Ŝe nie mogę oddać jej godziny swojego Ŝycia, by mogła tu teraz stać i rozmawiać z jego Ŝoną w ich ślicznym domu. Ale to niemoŜliwe.

- Niezbyt dobrze znam tę historię, ale przypuszczam, Ŝe byłaby zadowolona, Ŝe tu jesteś. Chyba byłaby wdzięczna, Ŝe... Ŝe się nim zaopiekowałaś. - Dziękuję ci za te słowa. Jestem szczęśliwa, Ŝe mogę mu zastępować matkę, i smutno mi, Ŝe mojej siostrze było dane tak mało czasu na cieszenie się swoim synkiem. Ma nasze oczy. Nie mówię o kolorze, tylko o kształcie. Sprawia mi przyjemność patrzenie w nie i dostrzeganie w nich jakiejś cząstki nas. Cząstki jej. Mam nadzieję, Ŝe on teŜ znajduje pocieszenie w tym, Ŝe widzi ją we mnie. No, nie będę ci dłuŜej przeszkadzała w pracy. - Zaczekaj. Zaczekaj. - Eve uniosła rękę, pozwalając swobodnie krąŜyć myślom. - Wasz brat, ten, który tu przyjechał... - Ned. - Pojechał do Dublina, Ŝeby szukać siostry i jej dziecka. - Tak. - Zacisnęła usta. - I Patrick Roarke niemal zakatował go na śmierć, Ŝe odwaŜył się na coś takiego. - Prychnęła. - Policja okazała się bezradna. Wiedzieliśmy, Ŝe nasza Siobhan nie Ŝyje. Wiedzieliśmy, ale nie mieliśmy dowodów. Próbowaliśmy coś znaleźć przez wzgląd na nią i niemal straciliśmy Neda. - Zakładając, Ŝe wiedzielibyście, gdzie szukać małego Roarke'a, jak do niego dotrzeć, co byście zrobili? Jej piękne oczy roziskrzyły się ze złości. - Pytasz, co bym zrobiła, gdybym wiedziała, gdzie ten łajdak trzyma dziecko mojej siostry, krew z krwi, kość z mojej kości, moje serce, które zamordował? śe traktował to dziecko gorzej, niŜ się traktuje psa przybłędę, chcąc go upodobnić do siebie? Przysięgam na Boga, poruszyłam niebo i ziemię, by odnaleźć tego chłopca, by go zabrać, by mu zapewnić bezpieczeństwo. PrzecieŜ naleŜał do mnie, prawda? Był, jest częścią mnie. - Cholera! Przepraszam - powiedziała Eve, kiedy Sinead uniosła brwi. Cholera. - Doskoczyła do swojego telełącza.

- Porucznik Dallas. Połączcie mnie z dyŜurnym oficerem - warknęła. Natychmiast. - Pani porucznik, melduje się porucznik Otts, oficer dyŜurny. - Natychmiast ustalić miejsce pobytu uczennicy Diany Rodriguez, lat dwanaście. Tryb natychmiastowy, pełne parametry. Nie rozłączę się, póki nie potwierdzicie jednego i drugiego. Ruszaj dupsko! Oczy Sinead zrobiły się wielkie i przez chwilę przypominały oczy jej wnuka. - Jesteś zachwycająca, wiesz o tym? - Jestem głupia, głupia, głupia! - Eve kopnęła biurko, nie zwaŜając na to, Ŝe Sinead jej się przygląda. - Czeka na swoją matkę. Kim, u diabła, jest jej matka? Z całą pewnością nie jest nią kobieta, która widnieje w sfałszowanym biogramie. Miała na myśli Deenę! - Z całą pewnością - cicho powiedziała Sinead. - Pani porucznik, nie moŜemy ustalić miejsca pobytu Diany Rodriguez. Poleciłem, Ŝeby dokładnie przeszukano teren szkoły. Mamy informację, Ŝe od południowego zachodu wdarł się tam ktoś niepowołany. Sprawdzam to. - Sprawdzasz to. Sinead stała zafascynowana, słuchając, jak Eve miesza oficera dyŜurnego Ottsa z błotem, nie pozostawiając na nim suchej nitki.

ROZDZIAŁ 20 Powinnam była o tym pomyśleć. Powinnam była to przewidzieć! Muszę się uspokoić, powiedziała sobie Eve. Feeney juŜ był w drodze. Wykorzystają lokalizator wszczepiony Dianie. Odnajdą ją. - RozwaŜałaś taką ewentualność - przypomniał jej Roarke. - Kiedy było juŜ za późno, aby temu zapobiec. By się posłuŜyć lokalizatorem. Teren jest pilnie strzeŜony, mamy doświadczonych gliniarzy, a ona i tak weszła, zabrała dziecko i zniknęła. - Znała system ochrony, Eve. JuŜ raz dostała się do środka. I miała bardzo silną motywację. - Co dowodzi, Ŝe jestem jeszcze większą idiotką, skoro się nie zorientowałam, Ŝe najwaŜniejsze w tym wszystkim jest dziecko. Deena chce połoŜyć temu kres, gotowa jest zabić, Ŝeby połoŜyć temu kres. Na tym się skupiłam. Ale Diana to coś więcej niŜ tylko klon, to część jej samej. - Jej dziecko - zgodził się z nią Roarke. - Widocznie świadomość istnienia Diany to jedno. Ale spotkanie z nią twarzą w twarz sprawiło, Ŝe najwaŜniejsze stało się zabranie dziewczynki stamtąd. - Nie uczono jej tego samego co Avril - przypomniała mu Eve. - Spójrz na jej akta. Języki obce, elektronika, informatyka, sztuki walki, prawo międzynarodowe, broń, materiały wybuchowe. Nie miała zajęć z gospodarstwa domowego. - Miała zostać Ŝołnierzem. - Nie, szpiegiem. - Wściekła na siebie, Eve złapała się za głowę. - Jestem gotowa się załoŜyć. Miała wykonywać tajne operacje infiltrujące, przeniknąć do najwyŜszych struktur władzy. Ale wykorzystała tę całą wiedzę, by uciec, zniknąć. Morderstwa wyglądały na dokonane przez profesjonalistę, bo tak właśnie było. Wyglądały na popełnione z pobudek osobistych, bo tak właśnie było.

- Czyli Ŝe... zaprogramowali ją... - powiedział Roarke z braku lepszego określenia - ...Ŝeby robiła dokładnie to, co zrobiła. - Właśnie. I gdyby doszło do procesu, obrona by to wykorzystała. Dianie trochę zmienili program zajęć. śeby historia się nie powtórzyła. Dodali więcej godzin prowadzenia gospodarstwa domowego, lekcje o sztuce, teatrze, muzyce.. I moŜe, powtarzam - moŜe - to by zdało egzamin. Ale stało się coś, czego nie przewidzieli. Diana poznaje kobietę, którą uwaŜa za swoją matkę. Roarke, z podwiniętymi rękawami i związanymi w kucyk włosami, studiował plany głównego ośrodka Icoev'ów. - Jeśli cokolwiek się tu znajduje, doskonale to zakamuflowali. KaŜde pomieszczenie jest w pełni opisane. - Spróbujmy inaczej. - Eve przycisnęła palce do skroni, jakby chciała się pozbyć wszelkich zbędnych myśli. - Wyobraź sobie, Ŝe to twoja firma, twoja główna baza. Gdzie byś ją umieścił? Rozsiadł się wygodnie i zamyślił. - No cóŜ, trzeba to utajnić. Nie moŜna czegoś takiego prowadzić na widoku. I naturalnie nie moŜna tego łączyć z codzienną pracą. Albo przynajmniej tego, co najwaŜniejsze. Niektóre prace laboratoryjne owszem. Przy takim rozmieszczeniu poszczególnych jednostek organizacyjnych masz masę punktów kontrolnych. Z całą pewnością moŜna dokonywać korekt, przeprowadzać operacje plastyczne, działać podprogowo i robić wszystko, co tylko chcesz, w wielu miejscach. Ale by tworzyć, by - brak mi lepszego określenia - płodzić klony, musisz mieć zagwarantowane maksymalne bezpieczeństwo. - Czyli pod ziemią. - Pochyliła się, Ŝeby przyjrzeć się uwaŜnie obrazowi na monitorze. - Jak się tam dostaniemy? - Kochanie, czyŜbyś planowała włamanie? AŜ drŜę z podniecenia. - Daj spokój. Nie moŜesz drŜeć z podniecenia w domu pełnym krewnych. Ich obecność zbytnio mnie rozprasza.

- Zwracam ci uwagę, Ŝe wszyscy teraz smacznie śpią w swoich łóŜkach, natomiast pomysł włamania się do Centrum bardzo mnie podnieca. Najpierw wejdziesz ty. - Tam, gdzie jest wolny dostęp. MoŜe do izby przyjęć. Ją najtrudniej chronić, prawda? - Najprawdopodobniej. Równie dobre miejsce jak kaŜde inne. Przyjrzyjmy się mu. - Ty mu się przyjrzyj. Ja muszę pomyśleć. Czy zabierze ją z sobą? Znaczy się, dziewczynkę? - PoniewaŜ czuła pewne pokrewieństwo duchowe z Deeną, zapytała samą siebie, co by zrobiła. - Niezbyt to logiczne. Jeśli zabierasz ją z miejsca, które uwaŜasz za niebezpieczne, to nie po to, Ŝeby ją ciągnąć do drugiego, niewiele lepszego pod tym względem. Ale będzie chciała ją mieć blisko siebie. Umieści ją tam, gdzie według niej jest bezpiecznie. U Avril albo w miejscu, do którego ona ma dostęp. Jeśli tak, to musi się skontaktować z Avril. JuŜ to zrobiła. - Eve pokiwała głową. - Nic się nie stało opiekunom prawnym Diany mieszkającym w Argentynie. ZałoŜę się, Ŝe Avril skontaktowała się z nią i Deena przyleciała z powrotem. MoŜe wcale nie dotarła do Argentyny. - Albo w ogóle nie wsiadła do samolotu - powiedział Roarke. - Podsunęła ci fałszywy trop. - MoŜliwe. Tak, to całkiem moŜliwe. Jeśli jest w kontakcie z Avril, juŜ wie albo wkrótce się dowie, Ŝe niebawem o tym wszystkim będzie wiedział cały świat. Co w takiej sytuacji zrobi? Zaczęła krąŜyć po pokoju. - Traktuje to jak Ŝyciową misję. Prawie wszystko zakończy się tak, jak tego pragnęła. Ale... - Śledztwo praktycznie było zamknięte, jednak czy ją to powstrzymało przed dalszym działaniem, przed próbą zrobienia wszystkiego, co w jej mocy, by doprowadzić sprawę do takiego stanu, jaki Eve uwaŜała za właściwy?

- Spróbuje zrealizować swój plan do końca. PrzecieŜ szkolono ją do wykonywania właśnie takich zadań. Zaprogramowano ją na osiąganie sukcesu. JuŜ raz wyszła z ukrycia. Wiemy, Ŝe przynajmniej raz wybrała się do Centrum, Ŝeby zabić Icove'a. I do tego się ograniczyła. - Skupiła się na jednym. - Przynajmniej do tej pory - zgodziła się z nim Eve. - Od Icove'a przez Icove'a do Evelyn Samuels. Bo nawet jeśli dostanie się do środka, zniszczy bazę danych, sprzęt... do diabła, nawet jeśli wysadzi wszystko w powietrze, nadal zostaną ci, którzy będą mogli zacząć wszystko od początku. Dlatego najpierw trzeba unieszkodliwić czynnik ludzki, a potem organizację. - Znów zaczęła krąŜyć po pokoju. - Nie moŜe ryzykować, Ŝe władze się o tym dowiedzą, bo wtedy

agencje

rządowe

mogłyby

potajemnie

kontynuować

prace.

Porozumiawszy się z Nadine, ograniczyłam Deenie ramy czasowe. Ona musi zrealizować to, co sobie załoŜyła, dziś w nocy. Przystanęła, kiedy wszedł Feeney bardziej wymięty niŜ zwykle, o ile to w ogóle było moŜliwe. - Potrzebne mi informacje o lokalizatorze. - Mam dane z archiwum Samuels o rodzaju implantu. - Spojrzał na Roarke'a. - Jest tu sprzęt, który umoŜliwia śledzenie ruchów Diany? - MoŜemy spróbować coś złoŜyć w laboratorium komputerowym. Mam... - W takim razie bierzcie się do roboty - przerwała mu Eve, czując, Ŝe zaraz dojdzie w nim do głosu maniak komputerowy. - Ja zajmę się planowaniem operacji. - Jakiej operacji? - chciał koniecznie wiedzieć Feeney. - O wszystkim ci powiem po drodze - odparł Roarke, kierując się z Feeneyem do wyjścia. - Czy kiedykolwiek pracowałeś z Alphą - 5? Wersja XDX? - Tylko w snach.

- Twoje sny za chwilę się ziszczą. Eve dała im dwadzieścia minut. UwaŜała, Ŝe tylko tyle czasu mogą na to poświęcić. - Masz ją? - Coś mam - powiedział jej Feeney. - Sygnał jest słaby i zniekształcony, ale pasuje do kodów lokalizatora wszczepionego Dianie Rodriguez. Zapewniam cię, Ŝe niczego byśmy nie uzyskali, gdybyśmy nie dysponowali Alpha. Nawet przy uŜyciu Alphy mogłyby z tego wyjść nici, gdyby nie to, Ŝe lokalizator znajduje się niespełna dwa kilometry stąd. - Gdzie? - Przemieszcza się na północ. Na zachód stąd. Masz juŜ gotową tę mapę? - spytał Roarke'a. - Chwileczkę. Jest. Na monitorze, na którym widać było słaby, pulsujący punkt, pojawił się plan miasta. - Centrum. - Eve zacisnęła zęby. - Jest niespełna przecznicę od Centrum. Czyli Ŝe zabrała dziewczynkę ze sobą. Feeney, nie zgub jej. Skontaktuj się z Whitneyem. Będziesz go musiał przekonać, Ŝeby pozwolił ci złamać ścisły zakaz komunikowania się. A potem nakłonić go, by załatwił dla nas nakaz i przysłał wsparcie. Wykorzystaj jako argument dziecko. Podejrzenie porwania nieletniej, bezpośrednie zagroŜenie Ŝycia. Wejdę do środka z nakazem albo bez niego. Przechodzę na częstotliwość delta na moim komunikatorze. Łącz się ze mną tylko wtedy, kiedy uzyskasz potwierdzenie. - Odwróciła się w stronę Roarke'a. - Przygotujmy się. Przypięła pas z bronią. Nie zdecydowała się na ubiór balistyczny, bo był zbyt obszerny i niewygodny, ale zabrała nóŜ bojowy. Kiedy Roarke wrócił do niej, miał na sobie skórzany płaszcz do kolan. Eve nie umiałaby powiedzieć, jaką broń i zakazane urządzenia elektroniczne pod nim ukrył. Miała do niego pełne zaufanie.

- Niektóre małŜeństwa - powiedział - wychodzą wieczorem do klubu. Uśmiechnęła się do niego szelmowsko. - CóŜ, chodźmy potańczyć. Diana wślizgnęła się do izby przyjęć. Wiedziała, jak udawać niewiniątko, a co więcej, jak się poruszać, by nie zwracać na siebie uwagi dorosłych. Spuściła wzrok, nie patrząc w oczy ani tym, którzy czekali na pomoc, ani tym, którzy tej pomocy udzielali. Zrobiło się późno, wszyscy byli zmęczeni, źli na cały świat albo cierpiący. Nikt nie zamierzał zawracać sobie głowy młodą dziewczyną, która sprawiała wraŜenie, Ŝe wie, dokąd idzie. A wiedziała, poniewaŜ podsłuchała rozmowę Deeny z Avril. Wiedziała, Ŝe Deena po nią przyjdzie. I przygotowała się do tego. Zapakowała do plecaka tylko to, co uznała za niezbędne. Trochę jedzenia, które podkradała, by mieć na czarną godzinę, dyskietki z pamiętnikiem, laserowy skalpel, który zabrała z gabinetu lekarskiego. Myśleli, Ŝe wiedzą wszystko, ale nie mieli pojęcia o jedzeniu, pamiętniku, o przedmiotach, które kradła od lat. Była doskonałą złodziejką. Deena nie musiała jej niczego wyjaśniać, kiedy wspięła się po murze i weszła przez okno do jej pokoju. Nie musiała mówić, Ŝeby była cicho, Ŝeby się pospieszyła. Diana zwyczajnie wzięła plecak z miejsca, w którym go ukryła, i wyszła przez okno razem z nią. Kiedy forsowały mur, wyczuła w powietrzu coś, czego nie czuła nigdy wcześniej. Zapach wolności. Rozmawiały przez całą drogę do Nowego Jorku. To teŜ robiła po raz pierwszy. Rozmawiała z kimś bez konieczności udawania czegokolwiek. Najpierw pojadą do Avril. Kiedy Avril wyłączy alarm, Deena wejdzie do środka i unieruchomi dwa policyjne androidy. Obiecała, Ŝe nie potrwa to długo. Potem zabierze ją i Avril z dziećmi do bezpiecznego miejsca, gdzie zaczekają, aŜ skończy swoje dzieło.

PołoŜy kres cichym narodzinom. JuŜ nikt nigdy nie będzie zmuszony do ponownego zaistnienia. Obserwowała, jak Deena wchodzi do ładnego domu i kilka minut później z niego wychodzi. Tak, jak obiecała. Okazało się, Ŝe bezpieczne miejsce znajdowało się zaledwie kilka minut marszu dalej. Bardzo sprytne posunięcie ukryć się tak blisko. Mogły tam pozostać, niezagroŜone, póki nie wyprowadzą się na dobre gdzie indziej. Udała, Ŝe połoŜyła się do łóŜka. Słyszała, jak Deena i Avril się sprzeczają, chociaŜ mówiły przyciszonymi głosami. Avril utrzymywała, Ŝe juŜ jutro wydarzy się to, na czym tak im zaleŜało. Ale Deena upierała się, Ŝe to nie wystarczy, Ŝe naleŜy zniszczyć korzenie całego zła. W przeciwnym razie nigdy nie będą wolne. Nigdy nie będą bezpieczne. To się nigdy, przenigdy nie skończy. I właśnie dziś w nocy połoŜy wszystkiemu kres. Potem ze szczegółami przedstawiła Avril, co zamierza zrobić. Więc Diana czekała cierpliwie i kiedy Deena przełączyła alarm na Ŝółty, by wyjść drzwiami frontowymi, dziewczynka wyślizgnęła się tylnym wyjściem. Nigdy przedtem nie była w mieście - to pamiętała. Nigdy nie była zupełnie sama. Odkryła, Ŝe to niezwykle emocjonujące. Nic a nic się nie bała. Rozkoszowała się odgłosami własnych kroków, chłodnym powietrzem na twarzy. Obmyśliła trasę i co po kolei zrobi, traktując to jak logiczną zagadkę, którą naleŜy rozwiązać. Jeśli Deena udała się do Centrum, uda się tam za nią. Nie było to daleko. Wprawdzie nie dysponowała Ŝadnym środkiem transportu, ale dobrze biegała, i to na długie dystanse. A Deena będzie musiała zaparkować w pewnej odległości od celu i ostatnie dwie przecznice teŜ pokona pieszo. Jeśli Diana dobrze sobie wyliczyła czas, dotrą tam jednocześnie i potem będzie mogła przejść za Deeną przez izbę przyjęć znajdującą się na parterze.

Kiedy Deena odkryje jej obecność, będzie juŜ za późno, by ją odesłać z powrotem. Proste rozwiązania najczęściej są najlepsze. PoniewaŜ wiedziała, kogo wypatrywać, szybko zauwaŜyła Deenę. Wyglądała zupełnie zwyczajnie w dŜinsach i kurtce z kapturem. Jej torba teŜ nie wzbudzała Ŝadnych podejrzeń - prosta, na ramię, jakich widuje się wiele. Prostota to klucz do sukcesu. Niezbyt długo musiała czekać na dogodny moment. Kiedy nadjechała karetka pogotowia, Deena skorzystała z zamieszania, jakie powstało, by niepostrzeŜenie wślizgnąć się do Centrum. Diana policzyła do dziesięciu i podąŜyła za nią. Ale zwolniła kroku i spuściła wzrok. Kiedy juŜ znalazła się w środku, poruszała się pewnie, tak przynajmniej jej się wydawało. Nikt jej nie zaczepił. Nikt nie zapytał, co tu robi. To był kolejny haust wolności. Skręciła do ambulatorium i kątem oka obserwowała, jak Deena od niechcenia wrzuciła coś do pojemnika na odpady i poszła dalej. Nawet zatrzymała internistę o udręczonej minie, by spytać o drogę. Proste i sprytne. Kiedy znalazła się w miejscu, gdzie korytarz się rozwidlał, rozdzwoniły się alarmy. Deena nieznacznie przyspieszyła kroku i skręciła w lewo. Diana zaryzykowała i szybko obejrzała się za siebie. Korytarz wypełniał dym. Po raz pierwszy pozwoliła sobie na szeroki uśmiech. Deena znalazła się przed podwójnymi drzwiami z napisem: WSTĘP TYLKO DLA PERSONELU. Wsunęła do otworu elektroniczną kartę i drzwi się otworzyły. Diana poczekała, aŜ zaczną się zamykać, i dopiero wtedy podbiegła i przecisnęła się przez nie. Zaopatrzenie medyczne, zauwaŜyła Diana. W duŜych ilościach. Przenośny sprzęt diagnostyczny, zabezpieczone szafki z lekami. Dlaczego tutaj?

- zastanowiła się. Potem usłyszała cichy odgłos otwieranej torby. Zakradła się bliŜej i nagle znalazła się pod ścianą, z paralizatorem przyciśniętym do szyi. - Diana! - syknęła Deena i szybko odsunęła paralizator. - Co ty tu robisz, u diabła? - Idę z tobą. - Nie moŜesz. Na litość boską, Avril z pewnością odchodzi od zmysłów. - W takim razie lepiej się pospieszmy, zróbmy to, co mamy zrobić, i wracajmy. - Muszę cię stąd wyprowadzić. - Nie zakradłaś się tak daleko, Ŝeby teraz wracać. Ktoś moŜe wkrótce zacząć cię szukać. - Wykluczone. Nie tam, dokąd idę. A ty teŜ nie moŜesz wiedzieć, dokąd idę i co zamierzam zrobić. Nie chcę, Ŝebyś miała z tym cokolwiek wspólnego. Posłuchaj. - PołoŜyła dłonie na ramionach Diany. - Nie ma nic waŜniejszego od twojego bezpieczeństwa, twojej wolności. - Owszem, jest. - Oczy Diany były przejrzyste i ciemne. - PołoŜenie temu kresu. Kiedy Eve weszła do izby przyjęć, dzwonki alarmowe piszczały. Zresztą nie tylko one, zauwaŜyła. Panika jest dla niektórych czymś tak naturalnym, jak oddychanie. Pracownicy kliniki i straŜnicy próbowali przywrócić porządek. - To jej robota. - Eve niechcący potrąciła pielęgniarkę, ale kobieta ledwo na nią spojrzała. - Wejście do izby przyjęć to najsłabszy punkt. Dodaj trochę więcej zamieszania tu, gdzie zwykle panuje zamieszanie, a moŜesz przystąpić do realizacji swoich zamiarów. - Spojrzała na Roarke'a. - CóŜ, weźmy z niej przykład. Utkwił wzrok w skanerze, który trzymał w dłoni. - Lokalizator jest sto metrów na północny zachód. Chwilowo się nie porusza.

Udali się w tamtym kierunku, po drodze trafiając na gęstą chmurę dymu. - Kostka siarkowa - powiedział Roarke, kiedy Eve zaklęła, czując smród. - Robią ją dzieciaki. TeŜ jej uŜywałem. Śmierdzi, dymi, ale jest nieszkodliwa. Eve wstrzymała oddech i pobiegła w stronę chmury o ostrym zapachu. Technik w masce dał jej znak, Ŝeby zawróciła. Podsunęła mu plakietkę pod nos i pobiegła dalej. - Nieszkodliwa? - spytała, kiedy się znalazła po drugiej stronie. - A co powiesz o godzinie, którą będziemy musieli spędzić w komorze fumigacyjnej? - Właśnie dlatego, Ŝe tak okropnie cuchnie, sprawia tyle frajdy, kiedy się ma dwanaście lat. - Roarke zakaszlał i się wykrzywił. - Czterdzieści sześć metrów na wschód. - Poprawił słuchawki. - WciąŜ ją mamy - powiedział do Feeneya, nasłuchującego na drugim końcu. - Zrozumiałem. Mówi, Ŝe komendant dał zgodę na przysłanie wsparcia. Poprowadzi ich Feeney, kierując się sygnałem. Dopóki uda mu się go śledzić - poinformował Eve. - To wystarczy. Nie moŜe tego zrobić sama. Bez względu na to, jaka jest inteligentna. Musi być z Deeną. - Sprytnie wybrały sobie moment. Dostały się do środka nie tylko przez najsłabszy punkt, ale do tego w dogodnym czasie. Późny wieczór w przeddzień święta. Wiele oddziałów zamknięto, pozostał tylko niezbędny personel. Ludzie myślą o tym, jak spędzą święta, albo są wściekli, Ŝe muszą dyŜurować, kiedy inni siedzą i jedzą indyka albo teŜ oglądają transmisje sportowe. Tędy. Wskazał głową drzwi. Eve wsunęła do otworu swoją uniwersalną kartę, ale drzwi się nie rozsunęły. - Przeprowadź nas. Wyciągnął z kieszeni jakieś urządzenie, przytknął je do otworu, nacisnął kilka klawiszy. - Spróbuj teraz. Tym razem drzwi się rozsunęły.

- To tylko inny rodzaj zabezpieczenia - powiedział Roarke. - Sama musiała zrobić coś podobnego, uniewaŜniając wszystkie kody poza własnym. Nasz cel wciąŜ zjeŜdŜa w głąb. - Gdzie? - zapytała Eve. Roarke przechylił skaner i omiótł nim szafkę na leki, sięgającą od podłogi do sufitu. - Tu. Musi tu być winda. - Jak, u diabła, się ją otwiera? - Wątpię, by wystarczyło powiedzieć „Sezamie, otwórz się”. - Przesunął palcami wzdłuŜ jednej krawędzi, Eve zrobiła to samo po drugiej stronie. - To z pewnością nie będzie ręczny przycisk. Zbyt łatwo przypadkiem go uruchomić. Eve z całych sił naparła na drzwi. Roarke spojrzał na nią z politowaniem. - Są przyspawane do ściany. - Ale nie z tej strony - powiedział. Kiedy mocował się z drzwiami, Eve przykucnęła, by przyjrzeć się dokładnie, jak wszystko tam wygląda. - Jest prowadnica. Przesuwają się na prowadnicy. - Jeszcze chwila - mruknął. - Zaraz to rozgryzę. PodwaŜył małą płytkę i z zadowoleniem spojrzał na kontrolki. - Mam cię. - Gdzie Deena? Gdzie jest dziewczynka? Zamiast odpowiedzieć, oddał Eve skaner i skupił się na kontrolkach. - Gdzieś tu musi być otwór na kartę kodową, ale jego szukanie zajęłoby zbyt duŜo czasu. Tak będzie szybciej. - Przestała zjeŜdŜać w dół, kieruje się na zachód. Tak mi się wydaje. Tracimy sygnał. Pospiesz się. - Wymaga to pewnej dozy delikatności... - Do diabła z delikatnością! - Zdjęła płaszcz i rzuciła go na podłogę. - Wytrzymaj jeszcze dwie sekundy - poprosił. Usiadł na piętach, kiedy szafka i ściana przesunęły się w lewo. - Zapraszam do środka.

- Zostaw Ŝarty na później. Teraz musimy jak najszybciej dotrzeć do kryjówki szalonych naukowców. Wymagana autoryzacja - poinformował panel zabezpieczający, kiedy znaleźli się w windzie. Tylko czerwony sektor. - Spróbuj posłuŜyć się swoją kartą uniwersalną - zaproponował Roarke. Niepoprawny kod. Proszę wpisać właściwy kod i zaczekać trzydzieści sekund na skanowanie siatkówki... Eve zacisnęła dłoń w pięść. Roarke ją objął. - Kochanie, nie bądź taka niecierpliwa. - Jeszcze raz przyłoŜył skaner do panelu i nacisnął jakieś klawisze. - Teraz. Niepoprawny kod. Masz dwadzieścia dwie sekundy na... - Na co? - warknęła Eve, kiedy Roarke wstukiwał nową kombinację cyfr. - Jeszcze raz. Kod zaakceptowany. Proszę się ustawić do skanowania siatkówki. - Jak, do diabła, to obejdziemy? - spytała Eve. - Jej się udało. ZałoŜę się, Ŝe zrobiła wszystko za nas. Z panelu wystrzelił promień skanujący, ale drgnął, a później dwa razy zapulsował. Witamy, doktorze Icove. Na jaki poziom Ŝyczy sobie pan zjechać? - Dobre. - W tonie głosu Roarke'a słychać było niekłamany podziw. Cholernie dobre. Ciekaw jestem, czy ta Deena nie szuka pracy. - Powrót na poprzedni poziom - poleciła Eve. Prośba o zjazd na poziom pierwszy. Drzwi się zasunęły. - Dobry pomysł z tym skanowaniem - zauwaŜył Roarke. - Sprytniejsze rozwiązanie niŜ całkowite unieruchomienie. Z pewnością wtedy włącza się alarm. A tak osiągasz swój cel i jeszcze moŜesz zagrać na nosie przeciwnikowi. Z łatwością znalazłbym jakieś ciekawe zajęcie dla Deeny. - Jasna cholera. Sygnał zniknął. Spytaj Feeneya o ostatnie współrzędne. Eve wyciągnęła broń, kiedy komputer ogłosił, Ŝe są na poziomie pierwszym.

Pochyliła się i wyszła na szeroki, biały korytarz. Ściany były wyłoŜone błyszczącymi kafelkami, podłogi lśniły. Jedynymi barwnymi akcentami były duŜa, czerwona jedynka na wprost windy i czarne oka kamer ochrony. - Trochę jak w kostnicy - zauwaŜył Roarke, ale Eve pokręciła głową. Nie czuło się tu zapachu śmierci. Ani zapachu człowieka. Powietrze wydobywające się z klimatyzatorów było dokładnie filtrowane, pozbawione wszelkich zanieczyszczeń. Skierowali się na zachód. Z prawej i lewej strony znajdowały się sklepione przejścia, na ścianach na czerwono wypisano ich kody. - Straciłem łączność z Feeneyem. Jesteśmy zbyt głęboko pod ziemią. Roarke uniósł wzrok. Sufit teŜ był biały, półokrągły, jak w tunelu. Prawdopodobnie zainstalowali tu ekrany blokujące łączność z niepowołanymi osobami. - Musi wiedzieć, Ŝe tu jesteśmy. - Wskazała brodą kolejną kamerę. - MoŜe system alarmowy jest zautomatyzowany. WytęŜyła słuch, starając się wyłapać jakieś odgłosy. Rozmów, kroków. Ale nie słyszała nic poza cichym szumem klimatyzacji. Doszli do miejsca, gdzie tunel zakręcał. Kawałek dalej zobaczyła na białej podłodze rozsypane szczątki androida. - Śmiem twierdzić, Ŝe dobrze idziemy. - Przykucnął, Ŝeby przyjrzeć się uwaŜniej fragmentom. - Pluskwa, wyposaŜona w paralizatory i sygnały. PoniewaŜ przypominały z wyglądu zmutowane pająki, budziły w niej odrazę. A tam, gdzie jest jeden, z pewnością jest ich więcej. Jej przypuszczenia się potwierdziły, kiedy usłyszała za sobą szybkie kroki. Odwróciła się i kilka razy wypaliła z paralizatora, gdy kolejny android wyłaniał się zza zakrętu. Za nim biegły jeszcze trzy. Padła na ziemię, by uniknąć promienia lasera, szybko wymierzyła cios następnemu androidowi, a kiedy się podnosiła, Roarke unieszkodliwił trzeciego.

Ten, którego uszkodziła, nadał przenikliwy sygnał, nim go kopnęła z całej siły, aŜ rozpadł się, uderzywszy o ścianę. - Przeklęte robactwo. - Być moŜe. Ale obawiam się, Ŝe to dopiero ich pierwsza fala. - Roarke na wszelki wypadek wyciągnął swój paralizator. - MoŜemy się spodziewać gorszych niespodzianek. Nie przeszli trzech metrów, kiedy jego słowa okazały się prorocze. Pojawili się przed nimi i z tyłu, maszerując w idealnym szyku. Eve naliczyła ich ponad tuzin, nim wpadła plecami na Roarke'a. Miała nadzieję, Ŝe to androidy. Byli identyczni: wszyscy mieli kamienne twarze, twarde spojrzenia, pod staromodnymi mundurami rysowały się wydatne muskuły. I byli bardzo młodzi, mieli nie więcej niŜ szesnaście lat. Jeszcze dzieci. - Policja! - krzyknęła. - To oficjalna akcja policji nowojorskiej. Nie ruszać się! Ale androidy nie tylko się nie zatrzymały, ale wyciągnęły broń. - Unieszkodliwić je! Ledwo wypowiedziała te słowa, kiedy rozległ się huk eksplozji. Eve przełączyła broń na pełne raŜenie i najpierw posłała serię, a potem oddała kilka szybkich, pojedynczych wystrzałów. Coś trafiło ją w lewe ramię, powodując przenikliwy ból. Kiedy strzelała do jednego z nacierających na nią androidów, drugi zaatakował ją od tyłu. Upadła i niemal straciła pistolet. Poczuła krew, świeŜą i gorącą, zobaczyła w oczach przeciwnika coś ludzkiego. Ale bez wyrzutów sumienia przytknęła lufę do jego szyi i wypaliła pełną mocą. Jego ciałem wstrząsnęły konwulsyjne drgawki; nie Ŝył, nim zwalił się na ziemię. Ledwo uniknęła Ŝołnierskiego buciora, który znalazł się tuŜ koło jej twarzy. Wyciągnęła nóŜ i wbiła go w muskularną pierś wroga. W powietrzu latały odłamki kafelków, raniąc jej odsłoniętą skórę. Znów poczuła ból, tym razem w biodrze.

Zobaczyła Roarke'a, walczącego wręcz z dwoma androidami. A kolejne nadchodziły. Chwyciła nóŜ w zęby i wyciągnęła z kabury miotacz. Ustawiła go na pełną moc. Zrobiła przewrót do tyłu i wzięła na muszkę jednego z przeciwników atakujących Roarke'a. Zaklęła, kiedy nie mogła wycelować w drugiego. Potem, jak szalona, zaczęła strzelać z obu pistoletów jednocześnie do androidów, które wciąŜ stały. W pewnej chwili pojawił się koło niej Roarke. Uklęknął. - Celuj w otwór - powiedział z kamienną miną i uniósł minibombę trzymaną w ręku. Złapał Eve, pociągnął ją na ziemię, a potem osłonił własnym ciałem. Od huku eksplozji niemal popękały jej bębenki. Słyszała niewyraźnie, jak leci grad popękanych kafelków. A potem tylko przyspieszone oddechy ich obojga. - Padnij! Padnij! - Ogarnęła ją panika, kiedy spojrzała na Roarke'a. Pchnęła go, aŜ padł na ziemię. Odciągnęła go na bok. CięŜko oddychał, krew zalewała mu twarz. Miał rozciętą skroń, rękaw jego skórzanego płaszcza był rozerwany tuŜ powyŜej łokcia. - Czy jesteś powaŜnie ranny? - Nie wiem. - Pokręcił głową, Ŝeby oprzytomnieć. - A ty? A niech ich powiedział z wściekłością, kiedy zobaczył czerwoną plamę na jej ramieniu i krew sączącą się przez spodnie na wysokości biodra. - Głównie zadrapania. Nadchodzi wsparcie. Nadchodzi pomoc. Spojrzał jej prosto w oczy i się uśmiechnął. - A my będziemy tu siedzieli i czekali na kawalerię, tak? Ten uśmiech sprawił, Ŝe potęŜne łapsko, ściskające jej serce zwolniło chwyt.

- Do diabła, nie. Eve podniosła się i podała mu rękę. To, co zobaczyła wokół siebie, sprawiło, Ŝe Ŝołądek podszedł jej do gardła, a serce zamarło w piersiach. To nie były androidy, tylko istoty z krwi i kości. Młodzi chłopcy. Teraz zostały z nich strzępy. Skupiła się na zbieraniu broni. - Nie wiemy, co nas jeszcze czeka. Weź tyle, ile udźwigniesz. - Powołano ich do Ŝycia, by walczyli - powiedział cicho Roarke. - Nie mieli wyboru. Nie dali nam wyboru. - Wiem. - Zarzuciła na ramię dwa karabiny. - A my zgładzimy, zniszczymy, zdziesiątkujemy tych, którzy ich stworzyli. Roarke podniósł jeden z pistoletów i karabin. - Z czasów wojen miejskich. Gdyby byli lepiej uzbrojeni i bardziej doświadczeni, juŜ byśmy nie Ŝyli. - Miałeś minibomby. Miałeś zakazane przez prawo materiały wybuchowe. - CóŜ, wolałem być przygotowany na wszystko. - Wycelował z karabinu w jedną z kamer i nacisnął spust. - UŜywa się ich tylko parę razy podczas symulacji na strzelnicy. - Potrafię się nimi posługiwać. - Wycelowała w drugą kamerę. - Nie wątpię. Diana obejrzała się przez ramię. - Przypomina to wojnę. - Cokolwiek to jest, dzięki temu nie interesują się nami - powiedziała Deena. Na razie, pomyślała. Oceniała, Ŝe ma pięćdziesiąt procent szans na to, Ŝe wyjdzie z tego Ŝywa. Teraz musiała przeŜyć. Musiała zrealizować swój zamiar i wyprowadzić stąd Dianę w bezpieczne miejsce. Ale pociły jej się dłonie, a to zmniejszało szanse powodzenia. Do tej pory jedyną osobą, którą kochała, była Avril. Ale okazało się, Ŝe jej uczucie do Avril jest niczym w porównaniu z falą miłości, która ją teraz zalała. Diana była częścią jej samej.

Nikt nigdy nie tknie jej dziecka. Więc modliła się, by dane, jakie zdobyła razem z Avril, nadal były aktualne. Modliła się o to, by wszystko, co czaiło się za nimi, zaczekało, aŜ przejdzie przez drzwi z napisem HODOWLA PŁODÓW. Modliła się, by nie opuściła jej odwaga. W końcu światełko zmieniło się na zielone. Poczuła przeciąg, kiedy otworzyły się drzwi do śluzy powietrznej. To, co zobaczyła przez szybę w drzwiach, sprawiło, Ŝe serce jej zamarło. Całą siłą woli zmusiła się do przekroczenia progu. Oczy zaszły jej łzami i wszystko stało się zamazane. Nagle w białym snopie światła pojawił się potwór, który zmarł dziesięć lat temu. Jonah Delecourt Wilson był przystojny, w pełni sił, liczył sobie nie więcej niŜ trzydzieści lat. Trzymał na ręku śpiące niemowlę. Do szyi dziecka przyciskał paralizator. U jego stóp leŜały zwłoki młodego Wilfreda Icove'a. - Witaj w domu, Deeno. To, Ŝe tu jesteś, dowodzi, Ŝe osiągnęliśmy sukces. Deena odruchowo zasłoniła Dianę własnym ciałem. - Ratujesz siebie? - Roześmiał się i uniósł niemowlę do światła. - Którą z siebie poświęcisz? Niemowlę, dziewczynkę, kobietę? Fascynująca łamigłówka, prawda? Musisz pójść ze mną. Zostało nam mało czasu. - Zabiłeś swojego wspólnika? - Mimo włoŜonej pracy, licznych poprawek, kolejnych udoskonaleń, okazało się, Ŝe ma wady nie do usunięcia. Sprzeciwiał się kilku z naszych najnowszych osiągnięć. - Pozwól jej odejść. Daj niemowlę Dianie i puść je wolno. Ja pójdę z tobą. - Deeno, zrozum, Ŝe zabiłem swojego najbliŜszego współpracownika, człowieka... A właściwie ludzi, bo jest ich jeszcze dwóch, równie martwych jak

ten, którzy przez dziesiątki lat podzielali moje wizje. Myślisz, Ŝe zawaham się przed zabiciem którejś z was? - Nie. Ale zabijanie dzieci to czyste marnotrawstwo. Podobnie jak zabicie mnie, kiedy moŜesz mnie wykorzystać do badań. - Ale widzisz, ty teŜ masz wady. Podobnie jak Wilfred. A kosztowałaś mnie bardzo duŜo wysiłku. Wszystko to za chwilę ulegnie zniszczeniu. Efekt trudów dwóch pokoleń. Na szczęście mogę je powielać bez końca, wszystko odtworzyć, a potem dalej doskonalić, aby wreszcie móc radować oczy swoim dziełem. Wszystkie pójdziecie ze mną i będziecie miały w tym swój udział. Albo zostaniecie tutaj i zginiecie. Przez drzwi naprzeciwko wyszedł jeszcze jeden Wilson, za rączkę trzymał zaspaną dziewczynkę. - Ręce do góry - rozkazał Deenie i postąpił krok do przodu. - Na wybranych juŜ czeka transport - oświadczył pierwszy Wilson. - A co z resztą? - Kiedy juŜ będziemy bezpieczni? Zostaną zniszczone. Musimy je złoŜyć w ofierze. Ale wiemy, co to trudne wybory, prawda? Mamy całą potrzebną nam wiedzę, fundusze oraz czas na rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Ruszaj. Kiedy Deena zrobiła krok, Diana wyciągnęła z kieszeni laserowy skalpel i wycelowała go w oczy tego, który trzymał dziewczynkę. Dziewczynka krzyknęła i rozpłakała się, gdy męŜczyzną wstrząsnęły konwulsje. Po chwili osunął się martwy na ziemię. Diana omiotła promieniem całe pomieszczenie, niszcząc znajdujący się w nim sprzęt. Kiedy Wilson odpowiedział ogniem, Deena pociągnęła Dianę, aŜ ta padła na podłogę, a potem doskoczyła do płaczącej dziewczynki. Chwyciła ją na ręce i się odwróciła. Zobaczyła, Ŝe Wilson zniknął z niemowlęciem. - Zabierz ją stąd. - Pchnęła płaczącą dziewczynkę, swoją drugą córkę, w ramiona Diany. - Musisz ją wyprowadzić. Ja postaram się go dopaść. Nie

sprzeciwiaj się mi! Słuchaj, ktoś próbuje się tu dostać. Świadczą o tym odgłosy strzelaniny. - Jesteś ranna. - Nic mi nie jest. - Deena starała się nie zwracać uwagi na ból poparzonego ramienia. - Musisz ją zaprowadzić w bezpieczne miejsce. Wiem, Ŝe dasz radę. Wiem, Ŝe ci się to uda. - Objęła Dianę, pocałowała ją, a potem pocałowała małą dziewczynkę. - Muszę go powstrzymać. A wy uciekajcie stąd! Wyprostowała się i wybiegła z koszmaru sennego prosto do piekła. Diana z trudem wstała, trzymając dziewczynkę. Przypomniała sobie, Ŝe wciąŜ ma laser. PosłuŜy się nim, jeśli zajdzie taka potrzeba.

ROZDZIAŁ 21 Powinni się rozdzielić. Oszczędziliby czas, byłoby to skuteczniejsze, ale czyhało na nich zbyt wiele niebezpieczeństw. Eve czuła w biodrze ciągły, ostry ból, ale szła dalej. Wszędzie, gdzie korytarz się rozwidlał lub zakręcał, mijając kaŜde drzwi, gotowa była do odparcia kolejnego ataku. - MoŜe juŜ nie grozi nam bezpośrednie starcie. Z pewnością załoŜyli, Ŝe przy takim poziomie zabezpieczeń na górze i skoro dysponują takimi oddziałami tutaj, nikt nie przedrze się tak daleko. Roarke zrezygnował ze stosowania finezyjnych metod i po prostu rozwalił zamki w drzwiach z napisem BADANIA EKSPERYMENTALNE. - Matko Boska - szepnął, kiedy zobaczyli, co znajduje się w środku. Kuwety, termosy, pojemniki wypełnione przezroczystym płynem. A w nich płody na róŜnym etapie rozwoju. Wszystkie mniej lub bardziej zdeformowane. - Uszkodzone - udało się wykrztusić Eve, chociaŜ krew ścięła jej się w Ŝyłach. - Nieudane efekty ich doświadczeń, uśmiercone, gdy stwierdzono istnienie usterek. Kiedy przyglądała się elektronicznym wykresom, poczuła, jak coś ją ściska w gardle. - Albo pozwalano im dalej się rozwijać, albo specjalnie je uszkadzano w celach badawczych. Doświadczalnych - dodała, czując gorycz w ustach. Utrzymywano je przy Ŝyciu, póki były uŜyteczne. Teraz wszystko w tym pomieszczeniu było martwe. Biły w nim tylko serca jej i Roarke'a. - Ktoś wyłączył system podtrzymywania Ŝycia. - Musi tu być więcej takich sal.

- Eve. - Roarke stał tyłem do tego, czego juŜ nie moŜna było uratować, i przyglądał się urządzeniom. - Nie tylko wyłączono system podtrzymywania Ŝycia, ogłoszono równieŜ Ŝółty alarm. - Co to znaczy? - MoŜe, jak przypuszczałaś, ogłaszany jest automatycznie, po stwierdzeniu, Ŝe na teren ośrodka dostał się ktoś niepowołany. Albo poprzedza wprowadzenie czerwonego alarmu i samozniszczenie. Eve odwróciła się szybko. - Deena nie mogła nas aŜ tak wyprzedzić. Nie jest aŜ o tyle od nas lepsza. Czyli Ŝe... ktoś inny to włączył. - śeby wszystko unicestwić - powiedział Roarke. - Woli wszystko unicestwić niŜ pozwolić, by wykorzystał to ktoś inny. - MoŜesz anulować to polecenie? Omiótł pomieszczenie skanerem i pokręcił głową. - Przynajmniej nie w tej sali. Nie tutaj go ogłoszono. - W takim razie znajdziemy to miejsce i tego, kto kieruje tym przedstawieniem, nim włączy się czerwony alarm. Eve wycofała się i przeszła przez kolejne drzwi. W białym tunelu zobaczyła Dianę, zaciskającą dłoń na ramieniu małej dziewczynki, swojej wiernej kopii w pomniejszonej skali. W drugim ręku trzymała laserowy skalpel. - Wiem, jak się nim posługiwać - oświadczyła Diana. - Nie wątpię. - Eve dokładnie wiedziała, jakie to uczucie, kiedy promień lasera przetnie skórę. - Ale byłaby to czysta głupota z twojej strony, bo przyszliśmy tu, Ŝeby was zabrać z tego piekła. Gdzie jest Deena? Czy to ona wydała polecenie samozagłady? - On to zrobił. Pobiegła za nim. Trzymał na ręku niemowlę. - Spojrzała na pociągającą nosem dziewczynkę. - Naszą małą siostrzyczkę. - Co za on?

- Wilson. Ona teŜ była z nim. - Minimalnie uniosła rączkę dziewczynki. Ma na imię Darby. Zabiłam go, a przynajmniej jednego z nich, tym. Nastawiłam na pełną moc i wycelowałam mu prosto w oczy. - Bardzo dobrze. PokaŜ mi, w którą stronę poszli. - Jest zmęczona. - Diana spojrzała na Darby. - Przypuszczam, Ŝe dostała jakiś środek nasenny. Nie moŜe biec. - ZbliŜcie się. - Roarke zrobił krok w ich stronę, - Daj mi ją. Nie zrobię jej krzywdy. Diana uwaŜnie mu się przyjrzała. - Będę cię musiała zabić, jeśli spróbujesz ją skrzywdzić. - Umowa stoi. Nadciąga wsparcie. - Wziął dziecko na ręce. - Niech się lepiej szybko tu pojawi. Tędy. Pospieszcie się. Ruszyła biegiem. Eve skoczyła za nią. Przywierała plecami do ściany na kaŜdym rozwidleniu i zakręcie, by sprawdzić, czy droga wolna. Pomieszczenie hodowli płodów nadal było niezabezpieczone. Diana wpadła prosto do niego, a Eve znów stanęła jak wryta. W sali znajdowało się pełno komór, przylegających do siebie i rozmieszczonych tak, jak komórki w ulu. W kaŜdej z nich w gęstej, przejrzystej cieczy pływał płód. Rura - przypuszczała, Ŝe pełniąca rolę pępowiny - łączyła je wszystkie z czymś, co - jak się domyśliła - było sztucznym łoŜyskiem. KaŜda komórka miała swoją własną elektroniczną tablicę i monitor, gdzie rejestrowano częstotliwość oddechów i skurczów serca, pracę mózgu. Podana była teŜ data poczęcia, dawca i przewidywana data cichych narodzin. Odskoczyła, kiedy jeden płód się odwrócił. Przypominał rybę nie z tego świata, pływającą w nieznanych wodach. Zapisywano równieŜ rodzaj zastosowanej stymulacji: jaką nadawano muzykę, czyje głosy, w jakich językach rozmowy. Rozbrzmiewało tu bicie serca, włączone na stałe.

- Zabił Icove'a. - Diana pokazała zwłoki na podłodze. - Przynajmniej tego klona Icove'a. Zamierza to wszystko zniszczyć. - Co? - Weźmie te, które wybrał, a pozostałe zabije. Deena zamierzała to zrobić, ale nie zdołała. - Diana się rozejrzała wokół. - Kiedy się tu znalazłyśmy, zrozumiałyśmy, Ŝe nie zdobędzie się na to. Poszła tamtędy, za nim. Za jednym z nich. MoŜe jest ich więcej niŜ dwóch. - Wyprowadź je stąd - zwróciła się Eve do Roarke'a. - Wywieź je na górę i zabierz daleko stąd. - Eve... - Nie mogę robić dwóch rzeczy naraz. Ty musisz mnie wyręczyć. Chcę, Ŝebyś je zabrał w bezpieczne miejsce. Pospiesz się. - Nie wymagaj ode mnie, Ŝebym cię tu zostawił samą. - Tylko ciebie mogę o to poprosić. - Rzuciła mu ostatnie, przeciągłe spojrzenie, a potem pobiegła tam, gdzie pokazywała Diana. Weszła do jakiegoś laboratorium. Zorientowała się, Ŝe tu dokonywano aktu zapłodnienia. śycie tworzono w przezroczystych naczyniach w komorach mniejszych od tych, w których rosły zarodki. Cicho szumiały elektrody. Dalej były pomieszczenia magazynowe. Lodówki, wszystkie dokładnie opisane. Imiona, daty, kody. Były teŜ sale operacyjne i pomieszczenia do badań. Znalazła się przed drzwiami, za którymi zobaczyła kolejny korytarz, przechodzący w tunel. Przekroczyła próg, wyciągnęła broń i szybko się cofnęła, kiedy laserowy promień uderzył w ścianę. Ściągnęła karabin z ramienia, chwyciła go tak, Ŝeby móc strzelać, posługując się jedną ręką, a w drugą dłoń wzięła miotacz antymaterii. Wypuściła serię ognia na prawo, na lewo, znów na prawo, a potem wyskoczyła, znów strzelając w prawo.

Zobaczyła, jak pada jakiś męŜczyzna. Poły białego fartucha rozłoŜyły się niby skrzydła. Koziołkując, dostrzegła jeszcze jakiś ruch i na oślep strzeliła w tamtą stronę. Rozległ się ryk nie tyle bólu, ile wściekłości. Zobaczyła, Ŝe go trafiła, Ŝe upadł i się czołgał. Jedną nogę miał bezwładną. Wyładowała część furii, która w niej wezbrała, kiedy dobiegła do niego i z całej siły kopnęła go w plecy. - Doktor Wilson, jak się domyślam. - Nie powstrzymasz tego, co nieuniknione. Hiperrewolucji, prawa człowieka do nieśmiertelności. - Oszczędź sobie gadania, bo to juŜ koniec. Wkoło jest tylko śmierć. Gdzie Deena? Uśmiechnął się szeroko. Był taki młody, przystojny. I, pomyślała Eve, kompletnie szalony. - Która? Usłyszała krzyk zdesperowanej i przeraŜonej kobiety. - Nie! śeby nie tracić czasu, uderzyła go kolbą paralizatora tak mocno, Ŝe stracił przytomność. Zerwała mu z szyi kartę magnetyczną. Pognała w kierunku, skąd dobiegł krzyk, i zobaczyła Deenę otwierającą kolejne drzwi. Były opatrzone tabliczką śŁOBEK PIERWSZEGO STADIUM. Eve ujrzała za szybą przezroczyste pojemniki z niemowlętami. Zatrzymała się na widok Wilsona, który przytknął broń do bródki niemowlęcia. Jeśliby się posłuŜyła miotaczem antymaterii, prawdopodobnie zabiłaby Deenę, a niemal na pewno niemowlę. Eve spojrzała na korytarz, szukając jakiegoś rozwiązania. Dostrzegła drzwi z tabliczką śŁOBEK DRUGIEGO STADIUM, a obok drugie, z napisem śŁOBEK TRZECIEGO STADIUM. Poczuła, jak krew jej się ścina w Ŝyłach.

Ta dziewczyna jest niezmordowana, pomyślał Roarke. Pokonała biegiem prawie dwa kilometry korytarza. Dotrzymywał jej kroku, zaciskając zęby. Krew zalewała mu oczy, sączyła się z ramienia, mała dziewczynka, którą niósł, wydawała mu się cięŜka jak z ołowiu. Ale w końcu dotarli do windy. Strach przybrał postać ołowianej kuli w Ŝołądku. - Wiem, jak się stąd wydostać. Straciłbyś zbyt duŜo czasu, wyprowadzając nas na powierzchnię. Spróbuj zawrócić. Nikt nie próbował nas zatrzymać. I juŜ nikt nie będzie sobie nami zawracał głowy. Błyskawicznie podjął decyzję. - Prosto na górę i na zewnątrz. Na parkingu przed izbą przyjęć zaparkowałem swój samochód, czarny ZX - 5000. Przez chwilę wyglądała niemal na nastolatkę, którą była. - Super. - Zabierz ją. Potrzebne ci będzie to. - Wyciągnął z kieszeni kartę klucz. Przysięgnij mi, Diano, na Ŝycie swojej matki, Ŝe wsiądziesz do samochodu i zamkniesz się w nim od środka. Zaczekajcie tam na nasz powrót. - Leci panu krew. Jest pan ranny, poniewaŜ chciał pan temu połoŜyć kres, próbował nam pan pomóc. A ona kazała panu zabrać nas stamtąd, tak jak Deena kazała mi wyprowadzić Darby. - Wskazała ręką dziewczynkę. - Więc przysięgam na Ŝycie Deeny, na Ŝycie mojej matki, Ŝe zamkniemy się w samochodzie i będziemy czekały. - Weź to. - Dał jej mikrosłuchawkę. - Kiedy będziesz bezpieczna, poza budynkiem, załóŜ ją i powiedz męŜczyźnie, który się odezwie, gdzie jesteśmy i jak się tam dostać. Roarke zawahał się, ale po chwili dał jej swój paralizator. - UŜyj go tylko w ostateczności. - Nikt wcześniej tak mi nie zaufał. - Schowała broń do kieszeni. Dziękuję. Kiedy zamknęły się drzwi, ruszył biegiem z powrotem.

Eve podczołgała się do śŁOBKA STADIUM DRUGIEGO i posłuŜyła kartą, którą zabrała Wilsonowi. W środku było pięć kołysek. LeŜały w nich dzieci... Do diabła, nie umiała określać wieku niemowląt. Miały kilka miesięcy, rok? Były cały czas monitorowane, nawet podczas snu. Podobnie jak dzieci, które zobaczyła dalej, w śŁOBKU STADIUM TRZECIEGO, śpiące na wąskich łóŜeczkach jakby w sypialni. Razem piętnaścioro, policzyła Eve. Nie musiała posługiwać się kartą, by otworzyć drzwi pomiędzy tymi pomieszczeniami. W sali numer jeden dostrzegła Deenę. Ręce uniosła do góry, poruszała ustami. Eve nie musiała słyszeć słów, by wiedzieć, Ŝe kobieta o coś błaga. Wypisane to miała na twarzy. Skłoń go do połoŜenia dziecka, myślała Eve. Skłoń go do odsunięcia na chwilę paralizatora o dwa centymetry. Tyle mi wystarczy. Była gotowa zaryzykować, gdy dostrzegła głośniki koło drzwi. Włączyła je i zaczęła się przysłuchiwać rozmowie. - To nie ma najmniejszego sensu. Proszę, oddaj mi ją. - To ma głęboki sens. Ponad czterdzieści lat doświadczeń. Dokonaliśmy przełomu, stworzyliśmy setki nadludzi. Wiązaliśmy z tobą duŜe nadzieje, Deeno. Byłaś jednym z naszych najlepszych dzieł, ale zrezygnowałaś z tego, co ci proponowaliśmy. Dlaczego? - śeby móc wybierać, jak Ŝyć i jak umrzeć. Nie byłam pierwsza ani ostatnia. Wiele z nas odebrało sobie Ŝycie, poniewaŜ nie mogło pogodzić się z tym, co z nami robiliście. - Wiesz, kim byłaś? Nikim, śmieciem. Kiedy cię do nas przynieśli, byłaś ledwo Ŝywa. Nawet Wilfred nie potrafił cię z powrotem poskładać. Uratowaliśmy cię. I to kilkakrotnie. Ulepszyliśmy cię i udoskonaliliśmy. śyjesz, bo pozwoliłem na to. Ale teraz mogę postanowić cię zabić.

- Nie! - Skoczyła przed siebie, kiedy mocniej przytknął paralizator do buzi dziecka. - Nic w ten sposób nie zyskasz. To juŜ koniec i dobrze o tym wiesz. MoŜesz jeszcze uciec. MoŜesz dalej Ŝyć. - Koniec? - Jego twarz aŜ pokraśniała z podniecenia. Od gorączki. - To dopiero początek. W następnym stuleciu to, co stworzyłem, będzie trzonem rasy ludzkiej. I zobaczę to na własne oczy. Śmierć nie jest juŜ dla mnie przeszkodą. Ale jeśli o ciebie chodzi... Odsunął nieco paralizator i właśnie w tej chwili Eve wbiegła przez drzwi. Zanim zdąŜyła wypalić, uniósł niemowlę niczym tarczę i padł na podłogę. Rzuciła się na ziemię i przeturlała, by uniknąć strumienia energii, który rozbił szybę w drzwiach za nią. W powietrzu rozległ się płacz niemowląt i pisk syren alarmowych. - Policja! - zawołała, starając się przekrzyczeć hałas. Przeczołgała się kawałek, by się ukryć. - Budynek jest otoczony. Rzuć broń i oddaj dziecko. Kolejna salwa roztrzaskała komputer znajdujący się tuŜ nad jej głową. - CóŜ, nie zadziałało - mruknęła pod nosem. Nie mogła odpowiedzieć ogniem, póki tamten trzymał dziecko. Ale postanowiła ściągnąć jego uwagę na siebie. Oceniła odległość, jaka ją dzieliła od drzwi prowadzących na korytarz. Dostrzegła jakiś ruch za szybą. Nie wiedziała, czy przeklinać, czy się cieszyć, kiedy rozpoznała Roarke'a zajmującego pozycję. - Jesteś otoczony, Wilson. JuŜ po tobie. Osobiście zabiłam was dwóch. Chcesz być trzeci, proszę bardzo. Krzyknął i kiedy się przymierzała, by wywaŜyć drzwi w głębi pomieszczenia, zobaczyła, Ŝe podrzucił dziecko, które do tej pory trzymał. Miała chwilę, Ŝeby je złapać, ale Deena okazała się szybsza. Salwa Wilsona dosięgnęła ją w powietrzu, akurat gdy chwytała dziecko. - Czeka was śmierć! Będziecie cierpiały i borykały się z waszym Ŝałosnym Ŝyciem. Uczyniłbym z ludzi bogów. Zapamiętajcie, kto to zakończył,

zapamiętajcie, kto was skazał na śmiertelność. Rozpocząć przygotowania do samozniszczenia! Podniósł się, dziwnie oŜywiony, rozgorączkowany. Kiedy uniósł broń, Eve wypaliła. Jednocześnie z nią strzelił Roarke przez szybę w drzwiach. Wilson padł pomiędzy jednym a drugim strzałem. Rozległy się kolejne dzwonki alarmowe, beznamiętny głos komputera zaczął odmawiać litanię. Uwaga, uwaga, uruchomiono procedurę samozniszczenia. Zostało dziesięć minut na bezpieczne opuszczenie budynku. Uwaga, uwaga, za dziesięć minut ten budynek ulegnie samozniszczeniu. - Pięknie. MoŜesz to zatrzymać? - zapytała Roarke'a. Podniósł małe urządzenie leŜące obok zwłok Wilsona. - To słuŜy jedynie do włączenia trybu samozniszczenia. Muszę znaleźć centralkę, by przejść na sterowanie ręczne. - Czyli nie moŜesz. Eve podbiegła do leŜącej na podłodze Deeny, wciąŜ ściskającej płaczące niemowlę. - Wyciągniemy was stąd. - Zabierzcie ją. Wynieście stąd dzieci. Nie dacie rady przejść na sterowanie ręczne. Zostało za mało czasu. Proszę, zabierzcie stąd dzieci. Ja umieram. - Policja i lekarz juŜ są w drodze. - Eve spojrzała na Roarke'a. - Słyszę ich. Zabierzcie dzieci z sąsiednich sal. - Weźcie ją, proszę. - Deena starała się podać jej niemowlę. Eve niezgrabnie przytrzymała maleństwo jedną ręką. I zobaczyła, Ŝe Deena rzeczywiście jest konająca. Tam, gdzie podmuch powietrza rozerwał jej ubranie, widać było spaloną skórę, miejscami do samej kości. Uszami i ustami leciała jej krew. Nie zdoła doczołgać się do drzwi. - A Diana i dziewczynka?

- Są bezpieczne. - Eve spojrzała na Roarke'a, który skinął głową, by potwierdzić jej słowa. - Poza budynkiem. - Zawieźcie je do Avril. - Deena zacisnęła dłoń na ramieniu Eve. - Proszę. Błagam, oddajcie je Avril, pozwólcie im wyjechać. Chciałam coś wyznać, nim umrę. - Nie ma teraz na to czasu. Roarke. - Podała mu niemowlę. - Zabierzcie stąd dzieci. Natychmiast. Uwaga, uwaga. Cały personel musi się ewakuować. Za osiem minut ten budynek ulegnie samozniszczeniu. - To ja ich wszystkich zabiłam. Avril o niczym nie wiedziała. Zabiłam Wilfreda Icove'a seniora, Wilfreda Icove'a juniora, Evelyn Samuels. Zamierzałam... O, BoŜe! - Ciii... Rzeczywiście umierasz. Nie mogę ci pomóc. - Usłyszała płacz i krzyki wynoszonych dzieci, odgłosy kroków. Nie odrywała wzroku od twarzy Deeny. - Wyprowadzimy stąd wszystkie dzieci. - Sztuczna macica. - Deena zacisnęła zęby i jęknęła z bólu. - Jeśli wyjmiecie płody z komór albo odłączycie pojemniki od sztucznej pępowiny, umrą. Nie da się ich... - Krew płynęła jej z oczu niby łzy. - Nie da się ich uratować. Wiedziałam o tym i chciałam zrobić to, co zrobił Wilson. Ale nie potrafiłam się na to zdobyć. Musicie je zostawić, ratować pozostałe. Proszę, pozwólcie im odejść. Avril... się nimi zaopiekuje. Ona... - Czy są tu jeszcze jacyś ludzie? - Nie. Przynajmniej mam taką nadzieję. O tej porze przebywają tu tylko androidy - opiekunki. Wilson... Wilson je wyłączył. Zabił klony Icove'a. Skurwiel. Umrę tu, gdzie się urodziłam. Tak chyba będzie najlepiej. Powiedzcie Dianie. ChociaŜ i tak się domyśli. Mała... - Darby. Ma na imię Darby.

- Darby. - Uśmiechnęła się, ale jej wzrok stał się szklisty. Jej bezwładna dłoń zsunęła się z ramienia Eve. Uwaga, uwaga. Za siedem minut ten budynek ulegnie samozniszczeniu. Cały personel musi natychmiast opuścić budynek. - Eve, zabraliśmy wszystkie dzieci ze Ŝłobków. Grupa reagowania kryzysowego wiezie je na górę. Musimy stąd iść. I to natychmiast. Eve wstała i się odwróciła. Zobaczyła, Ŝe Roarke wciąŜ trzyma niemowlę. - Sztuczna macica. Powiedziała, Ŝe nie moŜna przy niej nic majstrować, bo wtedy płody umrą. Udowodnij, Ŝe się myliła. - Nie mogę. - Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. - System podtrzymujący Ŝycie i sztuczna macica stanowią zintegrowaną całość. Jeśli się je odłączy, odcięty zostanie dopływ tlenu. - Skąd moŜesz to... - Przyjrzałem się temu. Wszystko sprawdziłem. Gdybyśmy mieli czas, moŜe udałoby się znaleźć jakiś sposób, by to obejść. Ale nie mamy czasu. Nie moŜemy ich stąd zabrać, Eve, nie zdąŜymy na czas wywieźć całej sztucznej macicy na górę, nawet gdyby udało nam się znaleźć jakieś obejście. Nie moŜemy ich uratować. Zobaczyła w oczach Roarke'a przeraŜenie, to samo przeraŜenie, które sprawiło, Ŝe ścisnął się jej Ŝołądek. - A więc tak po prostu je tu zostawimy? - Uratujemy ją. - Niezgrabnie poprawił sobie na ramieniu niemowlę i ściskając Eve za rękę, zaczął biec. - Musimy się stąd wydostać, inaczej wszyscy zostaniemy tu pogrzebani. Biegła obok szczątków tych, których zabiła, obok rozerwanych ciał chłopców stworzonych do zabijania. Czuła zapach śmierci oraz krwi swojej i Roarke'a. Przelali własną krew, ale okazało się, Ŝe to za mało. Nic nie powstrzyma zła i przemocy, przypomniała sobie własne słowa.

Uwaga, uwaga, ogłaszam punkt graniczny bezpiecznej ewakuacji. Cały pozostały personel musi natychmiast opuścić budynek. Za cztery minuty ten budynek ulegnie samozagładzie. - śałuję, Ŝe nie wyłączyła tego cholerstwa. Biegła, utykając. Biodro sprawiało jej niewypowiedziany ból. Spojrzała na Roarke'a i zobaczyła, Ŝe jego wymazana krwią twarz jest biała jak ściana i mokra od potu. Dostrzegła przed sobą windę, drzwi do niej były zamknięte. - Nie mogłem ich zostawić niezabezpieczonych - powiedział Roarke znuŜonym głosem. PrzeraŜenie Eve, wywoływane przez końcowe odliczanie, jeszcze się pogłębiło, kiedy podał jej niemowlę. - Nie miałem czasu na zwiększenie poziomu bezpieczeństwa i pozostawienie ich otwartych. Przeciągnął kartę przez czytnik raz, drugi. - Jasna cholera. Jest mokra od potu i krwi. Nie da się odczytać. Wyciągnął chusteczkę i zaczął wycierać kartę, jednocześnie przeklinając pod nosem po gaelicku. Niemowlę, które trzymała Eve, wydzierało się tak, jakby waliła je młotkiem w głowę. Punkt krytyczny plus sześćdziesiąt sekund. Za trzy minuty ten budynek ulegnie samozniszczeniu. Przeciągnął kartę trzeci raz i drzwi się otworzyły. Wskoczyli do windy. - Poziom ulicy! - krzyknął Roarke i znów zaklął, kiedy Eve wcisnęła mu niemowlę. - Co znowu? Trzymaj ją. - Nie, ty ją trzymaj. Ja dowodzę tą operacją. - Mam to w nosie. Jestem cywilem. Eve poklepała swoją broń. - Tylko spróbuj mi ją oddać, a cię ogłuszę. W obronie własnej. Punkt krytyczny plus dziewięćdziesiąt sekund. Cały personel powinien być w bezpiecznej odległości. - Zamykają budynek - wymamrotała Eve, pot spływał jej po plecach. Czy jest jakieś inne wyjście? Ta winda mogłaby jechać szybciej. Ta pieprzona

winda naprawdę mogłaby jechać szybciej. - Zazgrzytała zębami, kiedy rozległ się komunikat, Ŝe do punktu krytycznego zostały dwie minuty. - Jeśli nadal tu będziemy, kiedy nastąpi wybuch, nie mamy szans, prawda? - Najprawdopodobniej nie. Gapiła się na kontrolki, jakby jej wściekłość mogła coś przyspieszyć. - Nie udałoby nam się ich ewakuować. śeby nie wiem co. - Masz rację. - PołoŜył wolną dłoń na jej ramieniu. - Przyniosłeś mi ją, Ŝebym musiała zostawić pozostałe. śebym musiała ją ratować. śebym miała jakiś konkretny powód, by ruszyć dupę. - WyobraŜałem sobie równieŜ, Ŝe to ty będziesz ją trzymała, kiedy będziemy się stąd wydostawać, bo od jej krzyku popękają mi bębenki w uszach. Samozniszczenie za trzydzieści sekund. - Jeśli nam się nie uda, wiedz, Ŝe cię kocham i te pe. Roarke roześmiał się i zmienił pozycję tak, Ŝeby móc ją objąć ramieniem. - Ja ciebie teŜ. śycie z tobą jest fantastyczne. Kiedy zaczęło się końcowe odliczanie, złapała go za rękę. Samozniszczenie za dziesięć sekund, dziewięć, osiem, siedem... Drzwi się otworzyły. Wybiegli przez nie jednocześnie. Nim drzwi się za nimi zamknęły, zdąŜyła usłyszeć, Ŝe odliczanie doszło do „trzy”. Eve złapała płaszcz, który tu zostawiła, i dogoniła Roarke'a. Usłyszeli z dołu głuche dudnienie, a potem cały budynek się zatrząsł. Eve przypomniała sobie, co zostawili na podziemnych kondygnacjach, w komorach tworzących plaster miodu. Ale szybko odsunęła tę myśl, zdusiła w zarodku. Nocne koszmary i tak zaczną ją wkrótce dręczyć, więc teraz mogła sobie pozwolić na chwilowe wytchnienie. Zarzuciła płaszcz na ramiona. Jeśli ręce jej się trzęsły, tylko Roarke jeden o tym wiedział. - Trochę to potrwa. Spojrzał tam, gdzie stała policja.

- Nie spiesz się. Będę czekał przy samochodzie. - MoŜesz oddać niemowlę jednemu z umundurowanych funkcjonariuszy. Wkrótce będzie tu psycholog, Ŝeby się zająć nieletnimi. - Będę czekał przy samochodzie - powtórzył. - Niech cię opatrzą! - zawołała za nim Eve. - Tutaj? Dziękuję, postoję. - Punkt dla ciebie - powiedziała, po czym zabrała się do wykonywania swoich obowiązków. Roarke udał się prosto do swojego samochodu. Poczuł ulgę, kiedy zobaczył Dianę leŜącą na tylnym siedzeniu. Obok spała wtulona w nią mała dziewczynka. Otworzył drzwiczki i przykucnął, a Diana otworzyła oczy. - Dotrzymałaś słowa - pochwalił ją. - Deena nie Ŝyje. Wiem to. - Tak. Bardzo mi przykro. Umarła, ratując... ratując twoją siostrzyczkę. Podał jej niemowlę, gdy Diana wyciągnęła po nie ręce. - Pomogła ratować dzieci. - Czy Wilson nie Ŝyje? - Tak. - I wszystkie jego klony teŜ? - Wszystkie, jakie znaleźliśmy. Ośrodek przestał istnieć. Uległ zniszczeniu. Razem ze sprzętem, dokumentacją, technologią. Jej oczy były jasne, spokojne. - Co zamierzacie teraz z nami zrobić? - Zabiorę was do Avril. - Nie mogę na to pozwolić. Wtedy dowiecie się, gdzie jesteśmy. Avril tam nie zostanie, jeśli będziecie znali miejsce naszego pobytu, a potrzebujemy czasu na zorganizowanie przeprowadzki.

Była dzieckiem, pomyślał, opiekującym się dwójką młodszych dzieci. A jednak pod pewnymi względami okazała się dojrzalsza od niego. Wszystkie one były dojrzalsze od niego. - Czy trafisz tam sama? - Tak. Pozwolisz nam odejść? - Właśnie o to prosiła wasza matka. To było jej ostatnie Ŝyczenie. Myślała o was, o tym, co będzie dla was najlepsze. - Tak jak jego matka, pomyślał. Jego matka umarła, robiąc to, co uznała za najlepsze dla niego. Jak mógł tego nie uszanować? Wysiadła, ściskając dziewczynkę za rączkę, niemowlę trzymała na ręku. - Nie zapomnimy ciebie. - Ani ja nie zapomnę was. UwaŜajcie na siebie. Patrzył za nimi, póki nie zniknęły mu z oczu. - Z Bogiem - szepnął, a potem wyjął swoje telełącze i skontaktował się z Louise. Minęły prawie dwie godziny, nim Eve przyszła do niego. Spojrzała na klinikę na kółkach, zaparkowaną obok samochodu Roarke'a, i syknęła. - Słuchaj, jestem zmęczona. Chcę wracać do domu. - Jak tylko udzielę ci pierwszej pomocy, będziesz wolna. - Louise wskazała ambulans. - Niestety nie mam tu komory do fumigacji. Okropnie cuchniecie. Świtało. Nie chcąc tracić więcej czasu, zrezygnowana Eve weszła do ambulansu. - śadnych środków usypiających, Ŝadnych blokerów. JuŜ i tak jest wystarczająco źle, nie chcę jeszcze być otumaniona. - Spojrzała twardo na Roarke'a, który tylko się uśmiechnął. - A ja nie mam nic przeciwko środkom uspokajającym. Wygładzą kontury.

- Jest przymulony? - spytała Eve i syknęła, kiedy Louise przesunęła laserowym dezynfektorem po jej ranie na ręce. - Trochę. Ale głównie wyczerpany. Stracił teŜ sporo krwi. Odniósł powaŜne obraŜenia ręki i głowy. Nie wiem, jak mu się udało tak długo wytrzymać. To samo dotyczy ciebie. Wolałabym was oboje zabrać do kliniki. - A ja wolałabym być teraz w ParyŜu i pić szampana. - Polecimy tam jutro. - Roarke usiadł obok niej. - Masz w domu pełno irlandzkich krewnych. - Racja. Więc nie wyjedziemy, tylko zostaniemy i upijemy się w domu. Moi irlandzcy krewni docenią dobrą popijawę. Jeśli nie, cóŜ, to znaczy, Ŝe nie są moimi prawdziwymi krewnymi, prawda? - Ciekawa jestem, co sobie pomyślą, kiedy pojawimy się w domu cuchnący, zakrwawieni i posiniaczeni. Na litość boską, Louise! - Nie cierpiałabyś tak, gdybyś się zgodziła na środek przeciwbólowy. Ale sama tego chciałaś. Eve wypuściła powietrze nosem, a potem znów wzięła głęboki oddech, by przygotować się na kolejny ból. - Powiem ci, co sobie pomyślą. śe prowadzimy bardzo ciekawe Ŝycie. - Kocham cię, najdroŜsza Eve. - Roarke pocałował ją w szyję. - I te pe, i te de. - Jest bardziej niŜ trochę przymulony - zawyrokowała Eve. - Wracajcie do domu i trochę się prześpijcie. - Louise usiadła prosto. Przyjdziemy z Charlesem wcześniej i zrobię wam jeszcze jeden zabieg. - Przyjemnościom nigdy nie ma końca. - Eve wyskoczyła na parking, ale nie udało jej się ukryć grymasu, kiedy poczuła ból w rannym biodrze. - Dziękuję, Louise. - Roarke ujął jej dłoń i złoŜył na niej pocałunek. - To dla mnie chleb powszedni. Ja teŜ wiodę bardzo ciekawe Ŝycie. Eve zaczekała, aŜ ruchomy punkt medyczny odjechał.

- Gdzie Diana i pozostała dwójka? Roarke spojrzał na niebo i zauwaŜył, Ŝe gwiazdy bledną. - Nie mogę powiedzieć. - Pozwoliłeś im odejść. Oczy miał zmęczone. Spojrzenia obojga się spotkały. - Czy zamierzałaś postąpić inaczej? Przez chwilę Eve milczała. - Skontaktowałam się z Feeneyem i poleciłam mu, by przestał ją śledzić. Nie ma juŜ takiej potrzeby. Kiedy nastąpił wybuch w budynku, wszystkie lokalizatory przestały działać. Oficjalnie Diana Rodriguez nie Ŝyje. Zginęła w wybuchu, do którego doszło w ośrodku cichych narodzin. Nie ma Ŝadnych zapisów dotyczących pozostałej dwójki. I nie będzie. - A oficjalnie człowiek nie istnieje, jeśli nie ma go w bazie danych. - To zadanie dla ciebie. Avril Icove zaginęła. Mam wyznanie Deeny złoŜone przez nią tuŜ przed śmiercią. Oświadczyła, Ŝe Avril nie miała nic wspólnego z zabójstwami, w sprawie których prowadziłam śledztwo. Zresztą prokurator okręgowy i tak nie zamierzał wnieść oskarŜenia. Próba odszukania Avril Icove oznaczałaby teraz tylko niepotrzebną stratę pieniędzy i czasu. Ale władze federalne mogą uwaŜać inaczej. - Lecz i tak jej nie odnajdą. - Mało prawdopodobne. - Czy będziesz miała jakieś nieprzyjemności w związku z całą tą sprawą? - Jeśli juŜ, to niewielkie. Za parę godzin Nadine ogłosi wszystko całemu światu. Co było w podziemiach? - Eve odwróciła się, by spojrzeć na budynek. Nie wiadomo, bo uległy zniszczeniu. Agentom moŜe się uda zidentyfikować i zlokalizować kilka klonów, ale większość z nich wmiesza się w tłum. Ostatecznie są inteligentne. Jeśli o mnie chodzi, uwaŜam tę sprawę za zamkniętą. - W takim razie jedźmy do domu. - Ujął twarz Eve w obie dłonie i pocałował ją w czoło, w nos, w usta. - Mamy za co być wdzięczni.

- To prawda. - Jeszcze raz uścisnęła jego dłoń, ale mocno, jak wtedy, kiedy o włos uniknęli śmierci. Potem go puściła, by okrąŜyć samochód i zająć miejsce dla pasaŜera. Ten świat nie jest idealny i nigdy taki nie będzie. Ale teraz, kiedy Eve patrzyła, jak wstaje świt w jej zapomnianym przez Boga mieście, uwaŜała, Ŝe nie jest najgorszy.

(podziękowania dla anuli43 za skan)