Żal, zdrada, porwanie, strata, szaleństwo, znęcanie się, namiętność, miłość. Never Let You Go Katy Regnery Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17 korekta...
25 downloads
72 Views
3MB Size
Żal, zdrada, porwanie, strata, szaleństwo, znęcanie się, namiętność, miłość.
Never Let You Go
Katy Regnery
PONIŻSZE TŁUMACZENIE W CAŁOŚCI NALEŻY DO AUTORKI JAKO JEJ PRAWA AUTORSKIE I STANOWI MATERIAŁ MARKETINGOWY SŁUŻĄCY PROMOCJI AUTORKI W NASZYM KRAJU.
PONADTO, TŁUMACZENIE NIE SŁUŻY UZYSKIWANIU KORZYŚCI MAJĄTKOWYCH, A CO ZA TYM IDZIE, KAŻDA OSOBA WYKORZYSTUJĄCA TŁUMACZENIE W CELACH INNE NIŻ MARKETINGOWE, ŁAMIE PRAWO.
ZAKAZ ROZPOWSZECHNIANIA MOJEGO TŁUMACZENIA!
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Dla Gretl, który w najmniejszym stopniu nie był taki, jak Cutter. Moja rozpacz zapoczątkowała tę przygodę. Tęsknimy za tobą spokojny duchu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Ucieczka Holden - Wstawaj Holden! – syknęła na niego, machając mu dziko przed twarzą brudną ręką. Jego oczy były na wysokości jej nagich stóp, które były bardzo brudne i podrapane, jasnoczerwona krew sączyła się przez warstwy kurzu i plam błota. Holden nie słyszał, że nadchodzą, że zbliżają się coraz bliżej i bliżej z każdym ciężkim oddechem, który brał, ale jego nogi paliły, a stopa była poszarpana. Griselda sięgnęła w dół, chwytając w garść jego włosy i szarpnęła jego głowę w górę. - Mam to na myśli. Teraz! Podniósł się z kałuży błota w którą wpadł i sięgnął po jej dłoń. - Biegnij! – zażądała, błyskawicznie się ruszyła, ciągnąc go wyboistą, brudną drogą, a koniec jednego, bursztynowego warkocza uderzył w jego czoło, kiedy pokonywali drogę w kierunku bezpiecznego miejsca w wysokiej kukurydzy. – Wiem, że cię boli Holden. Mnie też boli, ale nie zatrzymuj się! Łzy spływały po jego policzkach, kiedy jego krótsze nogi pracowały dwa razy szybciej, żeby dotrzymać jej kroku. - G-g-gris – szlochał, wpatrując się w brudną, podartą, żółto-białą, kraciastą sukienkę, która zakrywała jej plecy. – M-m-moja kostka jest skręcona. - Nie myśl o tym. Biegnij dalej – powiedziała, nie oglądając się za siebie, uścisk jej dłoni na jego był bezlitosny. – Prawie jesteśmy na miejscu. Holden usłyszał dochodzący zza nich męski głos: - Cholerne pole! Cutter, nie pozwól im przedostać się przez rzędy kukurydzy, inaczej ich zgubimy! Słowa były głośne i niewyraźne, a ujadanie najzłośliwszego psa na ziemi odpowiedziało na polecenie pana. - Słyszałeś to? – wysapała Gris pomiędzy zdyszanym oddechem. – Szybciej, Holden!
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Zdumiewające było to, że przyspieszyła, ciągnąc go za sobą i biegnąc tak szybko, jak jej trzynastoletnie nogi mogły ją ponieść. Pomiędzy kolejnymi krokami, kiedy pędzili boso przez pole, stopy Holdena ledwo dotykały ziemi na wystarczająco długo, żeby mógł zarejestrować ostre kolce wilczomleczy. - Przez pole kukurydzy i w poprzek rzeki. Przez pole kukurydzy i w poprzek rzeki. Słyszał jak Gris szepcze tę mantrę pod nosem i pomimo tego, że Holden nie czuł już nóg, to nie mógł jej zawieść. W jakiś sposób, pomimo bólu, jego stopy ciągle się poruszały. Zwalcz to, myślał. Walcz do cholery! Szarpiąc go i pędząc, kierowała ich do najbliższego rzędu kukurydzy, twarde, zielone łodygi uderzały ich w twarze, a opadnięte, brązowe liście poniżej, cięły ich gołe nogi i stopy jak ostrza. Holden łkał z powodu ostrych rozcięć, ale utrzymywał te dźwięki tak cicho, jak to możliwe, żeby go nie usłyszała. Jego palce były odrętwiałe od żelaznego uścisku Gris i bolał go nadgarstek, od sposobu w jaki szarpała go za rękę, ciągnąc go za sobą. Spojrzał na swoje stopy i zobaczył rozmazaną, brązową plamę. Nie miał pojęcia czy im się uda, ale jedną rzecz wiedział na pewno; bez niej nie miałbym szans. - Dz-dz-dzięki Bogu, że jesteś tak ch-cho-cholernie uparta. - Prawie jesteśmy – powiedziała, ryzykując szybkie spojrzenie za siebie i nawet udało jej się wykrzesać mały, zachęcający uśmiech do przyjaciela. Holden chciał zaoferować jej w odpowiedzi to samo, ale jego usta zostały ostatniej nocy rozcięte i uśmiech za bardzo bolał. - Bierz ich, Cutter! Męski głos zbliżał się coraz bardziej, a oni przebyli jedynie połowę drogi przez pole. Cutter zaszczekał z przyjemności i ten dźwięk zawibrował przez chude ciało Holdena jak uderzenie. - Nie dzisiaj Cutter – warknęła Gris, rzucając się w swoje prawo i przecinając dwa rzędy kukurydzy zanim ponownie skierowała się w lewo, w stronę rzeki. - M-m-myślisz, że nam się uda, Gris? - Nie przestawaj biec – dyszała. – Prawie jesteśmy. W końcu usłyszał szum wody i kiedy spojrzał w górę, ponad Gris, zobaczył to… brzeg rzeki Shenandoh.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Pamietaj Holden. Bez względu na wszystko nie oglądaj się za siebie. Nasze stopy są mniejsze niż jego. Kamień po kamieniu. Ja skaczę, ty skaczesz. Jeśli dojdziemy do połowy, on nie pójdzie za nami. Jeśli dojedziemy do połowy to ciągle możemy zginąć, pomyślał Holden, patrząc jak woda rozbija się o skały na środku rzeki, boleśnie świadomy tego, że nie umie pływać. - Słyszę, że myślisz, Holdenie Croft – powiedziała, jej słowa były nierówne i krótkie, ponieważ nie mogła złapać tchu – ale nie padało od dziewięciu dni. Dlatego zrobiliśmy to dzisiaj. Dlatego teraz. W końcu przebiegli przez ostatni rząd kukurydzy, ich stopy wylądowały na bardziej miękkiej trawie, która rosła wzdłuż brzegu rzeki. Dlatego, że nie jedli od wczorajszego poranka, Holden odczuwał zawroty głowy i oszołomienie i nie wiedział jak utrzyma równowagę, jeśli nie zatrzymają się, żeby na chwilę odpocząć. Kiedy dotarli do brzegu wody, Gris, która musiała być tak samo oszołomiona jak on, opuściła rękę i pochyliła się do przodu, kładąc dłonie na swoich kościstych kolanach, żeby złapać oddech. Złowrogie wycie Cuttera rozległo się bliżej, Holden spojrzał w górę i zobaczył, trzęsące się około dwadzieścia metrów od nich łodygi, a czubek karabinu mężczyzny wystawał ponad złotymi kolbami. Kiedy Holden odwrócił głowę, niebieskie jak niebo oczy Gris złapały jego. - To już. Gotowy? Holden spojrzał na szeroką rozpiętość rzeki. Gris miała rację, woda nie wyglądała na tak głęboką jak wtedy, kiedy widzieli ją prawie trzy lata temu, ale nie wyglądała również na bezpieczną. Od dna wznosiły się skały, ostre i z poszarpanymi brzegami, a woda przemykała ponad niektórymi kamieniami znajdującymi się na środku rzeki. Gris chwyciła jego dłonie, jej bystre oczy przeskakiwały tam i z powrotem pomiędzy jego własnymi. - Kamień po kamieniu. Ja skaczę, ty skaczesz. Holden obrócił szyję, żeby zobaczyć jak Cutter wybiega z kukurydzy, wyjąc dumnie, kiedy zobaczył dwójkę dzieci, które kuliły się razem przy brzegu rzeki. - Teraz! – krzyknęła Gris. Ciągnąc za rękę Holdena zrobiła krok do przodu, rozchlapując wodę, a on podążył za nią, zimna woda była zarówno szokiem jak i ukojeniem dla jego pociętej stopy. Opuściła dłoń, żeby była w stanie zachować równowagę i zaczęła przeskakiwać ze skały na skałę. Holden wpatrywał się w jej stopy tak, jak robił to za każdym razem, kiedy ćwiczyli w wilgotnej, ciemnej komórce. Kiedy podskakiwała, woda oczyściła jej stopy, aż były błyszczące i białe z głębokimi zadrapaniami i wyżłobieniami. Skok, stabilizacja. Sus, zatrzymanie. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jeśli spojrzałaby za siebie, żeby upewnić się, że za nią podąża to nie wiedziałby o tym, ponieważ jego oczy przytwierdzone były do jej stóp. Serce waliło mu w piersi, wiedząc, że w każdej chwili Cutter mógł wskoczyć do wody, albo mężczyzna mógł chwycić tył znoszonej, szarej koszulki Holdena i pociągnąć go z powrotem do brzegu, z dala od Gris. Usłyszał za sobą głośny plusk, taki, jak wydałaby para męskich butów uderzająca w tym samym czasie o wodę, ale Cutter nie brzmiał, jakby był tak blisko. Jego szczekanie niosło się tam i z powrotem wzdłuż brzegu rzeki, gdzie musiał krążyć i wyć, niechętny, żeby podążyć za swoim panem do zimnej, pędzącej wody. - Ruth! – krzyknął do Griseldy mężczyzna. – Zatrzymaj się w tej chwili dziewczyno, albo wychłostam twoje plecy paskiem tak dużo razy, że będzie potrzeba diabła we własnej osobie, żeby mnie powstrzymać. Oddech mężczyzny nie był teraz tak daleko. Nie wystarczająco blisko, żeby go poczuć, ale jak u smoka z bajek, które opowiadała mu Gris, był palący, nienawistny, a wrzaski i ryki wypełniły uszy Holdena strachem. Walczył z pokusą, żeby się odwrócić, żeby spojrzeć na potwora, który był za nimi, ale usłyszał w głowie głos Gris: Bez względu na wszystko nie odwracaj się za siebie. Nasze stopy są małe. Kamień po kamieniu. Ja skaczę, ty skaczesz. Zaryzykował spojrzenie w górę i zobaczył, że Gris dochodziła teraz do środka, ale pochłonięta swoim postępem nie oglądała się już do tyłu. Dystans pomiędzy nimi stopniowo się powiększał, kiedy Holden walczył, żeby za nią nadążyć. - A ciebie Seth, ty opuszczony półgłówku, walnę pałą w łeb i zakończę to, co zaczął diabeł. Holden zacisnął dłonie w pięści po bokach ciała, kiedy usłyszał głośny plusk, po którym nastąpiło wkurzone przekleństwo. Jeśli dotrzemy do połowy, on za nami nie pójdzie. Skok, stabilizacja. Sus, zatrzymanie. Skok, stabilizacja. Woda pędziła teraz wokół skał, sprawiając że były bardziej śliskie niż te bliżej brzegu i Holden wstrzymał oddech, kiedy prawie ześlizgnął się z jednego z nich, pokrytego mchem, wyrównując pozycję przez przechylenie ciała do tyłu, potem do przodu, łapiąc równowagę. - Jesteś cięgle ze mną, Holden? – krzyknęła Gris. - Jestem ciągle… Kolba karabinu mężczyzny uderzyła w ucho Holdena z ostrym, szokującym trzaśnięciem, które spowodowało, że bok jego twarzy eksplodował z bólu i sprawił, że spadł z kamienia do rzeki. Zdezorientowany, z wybuchającymi przed oczami gwiazdami, ponad dźwiękiem przepływającej pomiędzy nimi wody usłyszał krzyk Griseldy:
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Holden! Mężczyzna stał zanurzony po pas w pędzącej wodzie, ściskając w dłoni tył koszulki Holdena. Jednym szarpnięciem wyciągnął go z wody jak szmacianą lalkę i opuścił na najbliższą skałę. - Mam cię, głupku… Holden kaszlał i krztusił się, kucając na skale w porażce, przód koszulki prawie udusił go przez mocny chwyt mężczyzny. Wymagało siły, której nie miał aby unieść głowę i zobaczyć około trzydzieści centymetrów dalej przerażoną twarz Gris. Przeskoczyła o jeden kamień bliżej, jej oczy były zdesperowane, kiedy patrzyła tam i z powrotem, pomiędzy Holdenem i mężczyzną, jej twarz rozkruszyła się w agonii, kiedy zrozumiała swój wybór. - Och Holden – szlochała. - Teraz się tu zbliżysz, dziewczyno. Nie zostawisz go teraz samego. Prawda? Holden słyszał dochodzące z brzegu zwycięskie wycie Cuttera, a dłoń mężczyzny skręciła się i zacisnęła na jego koszulce, prawie odcinając mu zapas tlenu. - Zostaw go w spokoju! Pozwól mu odejść! – domagała się drżącym, wściekłym głosem, małe dłonie zwinęła po bokach w pięści. Przeniosła swoje zdruzgotane, niebieskie oczy na Holdena, a potem ponownie spojrzała na mężczyznę. - Pierdol. Się – powiedział, przeciągając samogłoski. – Zbliż się Ruth. Teraz! Holden kręcił głową tam i z powrotem coraz szybciej i szybciej, jego gardło ocierało się o ciasno naciągnięty wokół jego szyi materiał, a jego oczy złączyły się z jej. Poczuł gorące, wilgotne, upokarzające łzy, które spływały po jego policzkach, ale trzymał szczękę mocno i silno napiętą, usta zaciśnięte, a jego oczy paliły podziękowaniem, żalem i miłością. Zapytaj mnie czy jestem kompletny… Zapytaj mnie… - G-g-gris – wybełkotał. Potem zebrał resztki sił, które pozostały w jego małym ciele, przepychając się przez mgiełkę łez, przerażenia i wyczerpania i wrzasnął: - U-u-ucieeekaaaaj! Trzask! A potem nastąpiła ciemność.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 1 Dziesięć lat później.
Griselda - Nie, Jonah. Nie mogę tego zrobić. Nie zrobię tego. - Kochasz mnie dziecinko? Griselda przesunęła spojrzenie z przedniej szyby samochodu na przystojny profil swojego chłopaka, przebiegając oczami po jego gęstych, kasztanowych włosach, orlim nosie i kapryśnych ustach. Przyłapał ją na gapieniu się i mrugnął do niej żartobliwie, zanim odwrócił spojrzenie ponownie na drogę. - Ja… zależy mi na tobie, pewnie – wykręciła się. Cmoknął na nią, kręcąc głową, jego knykcie zacisnęły się na kierownicy. - Czy ja pytałem czy ci na mnie zależy, Zelda? Pytałem, czy mnie kochasz? Usłyszała w jego głosie ostrzeżenie i subtelnie skrzyżowała na kolanach palce. - Pewnie, że cię kocham. Ale co wspólnego z tym wszystkim ma kochanie ciebie? - Wiesz? Czasami myślę, że lubisz udawać głupią tylko po to, żeby mnie wkurzyć. – Podniósł z kolan butelkę po soku Snapple, przycisnął do ust, a ona obserwowała jak strumień ciemnobrązowej śliny strzelił na dno. Kiedy się do niej odwrócił, trochę brązowej plwociny na jego dolnej wardze sprawiło, że błyszczała. – Jeśli kogoś kochasz, to chcesz sprawić, żeby ta osoba była szczęśliwa. - Przez robienie czegoś, o czym oboje wiemy, że jest złe? - Złe? – Cmoknął jeszcze raz ocierając usta wierzchem dłoni. – Kochanie, jedyną złą rzeczą jest sposób, w jaki to postrzegasz. - Jak to Jonah? Jak to, że mam okraść moją szefową może być właściwe? - Ponieważ wtedy, ja i ty, będziemy mogli dołączyć do naszych przyjaciół na słodki, mały, weekendowy wypad. I twój Jo-Jo będzie szczęśliwy. A szczęście zawsze jest właściwe. Griselda pokręciła głową, przekręcając ciało z dala od niego i opierając łokieć o okno. Bardzo mało wiedziała na temat szczęścia, ale wersja Johna nie pokrywała się z jej. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Lubisz Shawna i Tinę – przymilał się. Zignorowała go. - Kilka piw? Dobrze spędzony czas? … prawdopodobnie skończyłoby się na tym, że Jonah i Shawn, jego przyjaciel z firmy dostarczającej kablówkę, w której pracował, schlaliby się i jak wsioki rzucali ze skał puszkami po piwie, dopóki nie wzeszłoby słońce. - Nawet ci jeszcze nie powiedziałem dokąd się wybieramy – powiedział, trącając jej udo trochę za mocno, żeby można było uznać to za żarty. Patrząc z ukosa, dała mu znudzone, zirytowane spojrzenie. - Kiedy patrzysz na mnie tak brzydko, mam ochotę uderzyć cię w usta, Zelda. Wzdrygnęła się, a potem wymusiła uśmiech, słaby uśmiech. - Oto moja dziewczyna – powiedział, ponownie plując do butelki. – Shawn zna kolesia, który jest właścicielem luksusowych chatek, tylko kilka godzin stąd. Gdzieś w Pensylwanii. Powiedział, że jedną nam wynajmie. - Gdzie dokładnie? - Niee, to nie tak. Nie w Pensylwanii. Uch, w Zachodniej Wirginii, tak sądzę. Oddech uwiązł Griseldzie w gardle, ale Jonah wpatrywał się w przednią szybę i nie zauważył tego. - Zawsze takie cholerne korki w tym cholernym mieście – biadolił, włączając się w gęsty korek w stolicy, kiedy przejeżdżali przez most, w stronę uroczej dzielnicy, Georgetown. Jedną, niewielką korzyścią z chodzenia z Jonah było to, że każdego ranka woził ją do pracy, co oznaczało, że nie musiała już chodzić na autobus. – Dlaczego nie możesz pracować dla jakiejś rodziny bliżej domu? - W mieście lepiej płacą. Gdzie w Zachodniej Wirginii? – zapytała, starając się uspokoić gwałtowne walenie jej serca, biorąc długi, głęboki oddech. Oczy Jonah przeskakiwały tam i z powrotem, szukając przerwy w strumieniu aut, zanim w końcu skręcił. Jego głos był nieobecny. - Nie… um, to gdzieś przy rzece, tak sądzę. Jej palce zadrżały na kolanach, kiedy usiłowała sobie przypomnieć ich nazwy, modląc się, żeby to nie była ta sama rzeka, którą w kółko od nowa odwiedzała w snach, w koszmarach. - Cacapon? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie, to nie to. - Jedna z rzek The Forks? - Niee. - The Cheat? - Wymyślasz to, dziecinko? – Jego oczy przeniosły się na nią, zmrużone w oskarżeniu. - Nie – powiedziała, kręcąc głową. – W Zachodniej Wirgnii jest rzeka, która nazywa się The Cheat. Naprawdę. - Coż, tak czy siak to nie ona. - The… - Zacisnęła mocno szczękę, zanim wypluła słowa: - The Shenandoah? Zatrzymał się przed domem senatora McClellana w centrum miasta i odwrócił się w jej stronę. - Spójrz na siebie, mądralińska jak jasna cholera. Taa. Rzeka The Shenandoah. To ta. Griselda wzięła kolejny głęboki oddech i przytaknęła, spoglądając w dół, na swoje kolana, w jej mózgu nastąpiło zwarcie, kiedy cofnęła się myślami do ostatniego razu, kiedy czuła na swojej skórze wody rzeki Shenandoah. Zadrżała, próbując odpędzić te myśli z głowy, ale nie mogła. Szok spowodowany usłyszeniem nazwy tej rzeki już wywołał obraz mokrej i bardzo brudnej twarzy Holdena, z włosami przyklejonymi do głowy, rzęsami ociekającymi wodą, jego przerażone, szare oczy, które w jakiś sposób zdołały powiedzieć jej, jak bardzo ją kocha, pomimo tego, że ona… ona… Jonah chwycił jej brodę, trochę mocniej niż to było konieczne i opuścił swoje usta na jej, całując ją gwałtownie, boleśnie. - Wiesz, że nienawidzę kiedy się wyłączasz. - Przepraszam Jonah – powiedziała. – Zatraciłam się w myślach. - Jeśli kiedykolwiek pomyślę, że myślisz o innym facecie, to… Pokręciła głową. - Nie ma nikogo poza tobą. Rzucił jej uśmieszek i ponownie pocałował, ciągle mocno, ale już nie z taką dużą złością i zawstydzało ją, że gorzki smak jego ust był tak podnoszący na duchu. - A teraz powiedz mi, że to zrobisz. - Zrobię? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Pieniądze. Zabierz bransoletkę czy coś. Spieniężę ją. Ona nigdy się nie zorientuje. - Może się zorientować. Mogę stracić pracę. - Teraz, dziecinko, naprawdę mnie wkurzasz – powiedział, jego palce zacieśniły się na jej brodzie, na bliźnie, która tam była, wbijając się boleśnie w skórę. Griselda sięgnęła, żeby przykryć jego palce swoimi, pocierając je delikatnie, żeby go uspokoić. - Czy zamiast tego nie moglibyśmy poczekać do następnego weekendu? W następny piątek dostaję wypłatę… - Nie. – Jego palce, które złagodniały, ponownie się zacisnęły. – Shawn już to załatwił. Chcę jechać jutro i on potrzebuje sto pięćdziesiąt dolarów naszej części. To luksusowe domki, Zel. Luksus nie jest tani. - Jutro? Nie wiem czy mogę jutro jechać. Może będę musiała pracować w ten weekend, albo… Jego kciuk nieco się przesunął, wbijając się w miękką skórę pod żuchwą, a ona się wzdrygnęła. - Nie musisz pracować. Ona zawsze mówi ci z wyprzedzeniem. A teraz mnie posłuchaj, Zelda. Ukradniesz pierścionek, albo bransoletkę, których braku pani snobka nigdy nie zauważy, dasz mi to, kiedy odbiorę cię o 19:00 i pojedziemy do Zachodniej Wirginii z Shawnem i Tiną, jutro, wczesnym, słonecznym porankiem. Jego głos był niski i groźny, a bolesna przyjemność, którą wywoływał jego kciuk sprawiła, że zacisnęła zęby, a jej oddech uwiązł w gardle. Bolało, ale powitała to, nie pozwalając sobie dłużej myśleć o tym, jak chorą i pokręconą to z niej robiło. Ból był jedyną rzeczą, która powstrzymywała ją od widzenia tych przerażonych, szarych oczu. - Rozumiesz, dziecinko? Griselda skinęła, a Jonah się wyszczerzył, rozluźniając palce i nachylając się, żeby delikatnie ją pocałować. Jego usta z czułością dotknęły jej, skubiąc delikatnie, liżąc złączenie jej warg, które się otworzyły i szukając jej języka swoim. Jego smak, mięty i tytoniu wypełnił jej nozdrza, skręcając żołądek. Przestała oddychać przez nos, wstrzymując oddech i czując zawroty głowy, kiedy w końcu uwolnił jej usta. Kiedy się wycofał, jego oczy były ciemne i zaborcze. Sprecyzowały to dla niej w nie budzący wątpliwości sposób: Możesz mnie teraz zostawić, ale nie jesteś wolna. Utknęłaś ze mną, czy ci się to podoba czy nie. Wzięła głęboki oddech, wpatrując się w niego, zastanawiając się, czy pocałuje ją jeszcze raz i nienawidząc się za to, że tego chciała.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- A teraz uciekaj – powiedział, wskazując szybkim ruchem głowy w stronę domu, zwalniając ją. Uciekaj. To słowo rozbrzmiało w jej głowie, kiedy otworzyła drzwi i zatrzasnęła je, jakikolwiek ślad rozczarowania zastąpił paniczny wybuch bolesnych, mentalnych obrazów. Weszła po schodach, do lśniących, czarnych drzwi z błyszczącą, mosiężną kołatką. Wyciągnęła klucze z torebki, odblokowała zamek i weszła do środka. Więc w czym rzecz? Griselda biegła, w porządku, ale nigdy tak naprawdę nie uciekła.
***
- Zelda? Czy Prudence drzemie? – zapytała Sabrina McClellan, wchodząc do kuchni, gdzie Griselda wkładała do zmywarki kolorowe, plastikowe filiżanki i miskę po płatkach śniadaniowych. - Tak pani McClellan. Śpi. - Cudownie. – Szefowa Griseldy oparła łokcie o marmurową wyspę kuchenną, sącząc kawę z przezroczystego, szklanego kubka i rzucając swojej pracownicy ciepły uśmiech. – Tak dobrze sobie z nią radzisz. - Jest przyjazna. - Pochodząc z systemu musisz czuć, że opieka nad tylko jednym dzieckiem jest prosta. - Tak, proszę pani – powiedziała Griselda. Swobodne odniesienie pani McClellan do lat, które spędziła w opiece zastępczej sprawiło, że poczuła się niekomfortowo, tak jak zawsze, chociaż wiedziała, że nie miała nic złego na myśli. Wszystkie trzy domy opieki zastępczej, w których żyła po utracie Holdena, aż do osiemnastych urodzin, dawały schronienie więcej niż czwórce dzieci i opieka nad młodszymi dziećmi zawsze spadała na starsze dziewczyny, jak Griselda. Nigdy nie miała o to pretensji. Współczuła tym małym dzieciom, które wchodziły w system w wieku czterech czy pięciu lat, bez wspomnień normalnego dzieciństwa. Pod tym względem były dokładnie takie, jak Griselda. Zamknęła drzwiczki zmywarki i ustawiła program, wycierając ścierką blat kuchenny, zanim odwróciła się do panie McClellan. Zauważając, że jej szefowa w połowie skończyła swoją kawę, Griselda podniosła ciepły czajnik z kuchenki elektrycznej i dolała jej.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Cóż, dziękuję. – Jej szefowa uniosła wzrok znad Washington Post i uśmiechnęła się nieobecnie, zanim ponownie opuściła oczy. Mając trzydzieści trzy lata, Sabrina McClellan była tylko dziesięć lat starsza od Griseldy, ale ich życia nie miały ze sobą nic wspólnego. Córka inwestora wysokiego ryzyka, którego zabito w latach dziewięćdziesiątych, Sabrina Bell uczęszczała do ekskluzywnego college’u w Newport, gdzie poznała swojego męża, Roystona McClellana, mądralę, studenta prawa, uczęszczającego na Uniwersytet Brown. Pobrali się zaraz po college’u, ale czekali z założeniem rodziny aż Roy zostanie wybrany do senatu. Mała Prudence ma prawie cztery lata. Trzy dni w tygodniu Sabrina pracuje dla niedochodowej organizacji „Nianie z Dziewiątej ulicy” która zapewnia młodym dorosłym z systemu opieki zastępczej pracę, polegającą na opiecę nad dziećmi w całej stolicy. W zasadzie w ten sposób się poznały. Trzecia zastępcza matka Griseldy, która nie była ani najlepsza, ani najgorsza ze wszystkich, napomknęła kiedyś bezceremonialnie, że Griselda była jedynym dzieckiem z opieki zastępczej, którą miała u siebie i która poważnie traktuje swoje obowiązki opiekunki dzieci. Pozbawiona w swoim życiu komplementów, Griselda ceniła sobie te słowa i one przywiodły ją do „Niań z Dziewiątej ulicy” po tym jak ukończyła liceum z rekomendacją jej psychologa szkolnego. Nigdy nie zapomni dnia, w którym weszła za jasną, czystą witrynę z małym kącikiem zabaw z przodu, żeby zająć czymś dzieci, kiedy ich matki wypełniały aplikacje, szukając pomocy w opiece nad dziećmi. Tego dnia Griselda była nerwowa, ale użyła skromnych pieniędzy na przyjemności, żeby kupić prostą niebieską spódnicę i białą bluzkę, takie jak noszą bizneswoman w telewizji i zwinęła swoje miodowo-blond włosy w nieskomplikowany kok, mając nadzieję, że wygląda na starszą. Jej wysiłki opłaciły się. Sabrina McClellen, która w tamtym czasie była w ósmym miesiącu ciąży, zatrudniła ją wtedy i zapłaciła za pomoc w przygotowaniu pokoju dziecinnego, wypranie jednoczęściowych pidżam i dziecięcych ubrań, i zajmowanie się różnymi sprawami do czasu, aż urodziła Prudence Ann, najładniejsze dziecko, jakie Griselda kiedykolwiek widziała. Griselda była z McClellen’ami od czterech lat i Prudence posiadała tak wiele jej postrzępionego serca, jak ktokolwiek mógłby mieć. - Myślałaś choć trochę o tych kursach o których rozmawiałyśmy? – zapytała pani McClellan, wciąż wpatrując się w gazetę. Po tym jak podsłuchała pewnej nocy, jak Griselda wymyśla bajkę na dobranoc dla Prudence, pani McClellan skomentowała, że może mieć jakiś talent jako pisarka i zapytała, czy kiedykolwiek rozważała uczęszczanie do college’u.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nigdy nie słyszałam tej historii – powiedziała Griseldzie, jej oczy płonęły ze zdumienia, kiedy Griselda zamknęła drzwi do pokoju dziecięcego i weszła na górny korytarz. – To było urocze! Kto to napisał? - Och – powiedziała Griselda, jej twarz nabrała trochę kolorów. – N-nikt tego nie napisał. Lubię je czasami wymyślać. Dla Pru. - Cóż, to było wspaniałe – wypaliła pani McClellan, przechylając głowę na bok jakby zobaczyła Griseldę w nowym świetle. – Ukryte talenty. Kilka dni później, w piątkowy wieczór, kiedy Griselda przygotowywała się do wyjścia, pani McClellan zatrzymała ją we frontowym holu, trzymając w jednej dłoni żółtą kopertę, a kieliszek wina w drugiej. - Wiedziałaś Zelda, że w samej stolicy jest ponad dwadzieścia college’ów? - Nie proszę pani – odpowiedziała, zastanawiając się czy Johna już czeka na nią na zewnątrz. Czerpała perwersyjną przyjemność karząc mu czekać, pomimo tego, że to go wkurzy – pomimo tego, że oznaczało to także, że w ramach kary brutalnie chwyci jej rękę, albo pocałuje zbyt mocno. Była to sprawiedliwa cena za to małe zwycięstwo w kwestii zdenerwowania go. Pani McClellan wyciągnęła do niej kopertę, a Griselda zajrzała do środka, zaskoczona, widząc, że było pełne broszurek związanych z college’m. - Wiele z nich ma kursy pisarskie dla obiecujących autorów opowiadań. – Błysnęła swoim eleganckim uśmiechem, a potem wzruszyła wesoło ramionami. – Spojrzysz na to dla mnie? Griselda odsunęła szybkie uderzenie dumy, które poczuła z powodu tego komplementu. College nie tylko był luksusem, na który nie mogła sobie pozwolić, ale nie było również szansy, że się dostanie. College nie ustawiają się tak właściwie w kolejce, żeby rekrutować dziewczyny takie jak Griselda. - To naprawdę bardzo miłe z pani strony, ale nie mam pieniędzy na… - Oferują mnóstwo stypendiów – powiedziała pani McClellan, machając lekceważąco dłonią i sącząc wino. – Zerknij na to. Potem porozmawiamy. Ok? - Ok – odpowiedziała Griselda, szybko owijając wokół szyi apaszkę i spiesząc, żeby spotkać się z Jonah, zanim zacznie trąbić. To było sześć miesięcy temu i chociaż więcej niż raz fantazjowała o możliwości pójścia do college’u, to nie pozwoliła sobie spojrzeć na broszurki. Jej oszczędności były przeznaczone na coś innego. Na coś ważnego i niepodlegającego dyskusji. Musiała pracować, a college pochłonąłby jej czas przeznaczony na pracę. Praca oznaczała pieniądze, a pieniądze
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
były potrzebne Griseldzie na jej jedyną szansę na odkupienie. Sposób był prosty, a odbieganie od niego było nie do pomyślenia. Myślałaś choć trochę o tych kursach o których rozmawiałyśmy? - Nie proszę pani – powiedziała cicho, martwiąc się o brak przychylności swojej szefowej. - Słyszałam, że ostatniej nocy opowiadałaś Pru kolejną historię. Naprawdę uważam, że masz talent, Zelda. - Dziękuję pani McClellan. - Pomyślisz nad tym? – zapytała z lekkim uśmiechem, a Griselda przytaknęła, zastanawiając się jakby to było pójść do college’u i nauczyć się jak pisać swoje opowieści na komputerze, może nawet pewnego dnia sprawić, że żyłaby w ten sposób – pisząc opowiadania i sprzedając je. Szybko ugasiła swoje pełne nadziei myśli, wymieniając je na zimną dawkę rzeczywistości. Miała plan, a on nie uwzględniał college’u. Praca, pieniądze, odkupienie. - Cóż, wychodzę – powiedziała pani McClellan, zarzucając kurtkę na strój do ćwiczeń i zabierając torebkę z kuchennego biurka, gdzie zajmowała się domowymi rachunkami. – Będę na siłowni, potem w klubie na lunch, potem popołudniu, na kilka godzin wstąpię do „Niań.” Wrócę przed 17:00. Pranie Prudence jest gotowe do poskładania. Kupiłam Gruyère1, więc możesz zrobić jej grillowany ser. Żadnej telewizji, Zelda. Już i tak ogląda jej za dużo. Zadzwoń jeśli będziesz mnie potrzebowała. - Miłego dnia pani McClellan. - Tobie również! Kiedy drzwi się zamknęły, Griselda oparła się o blat kuchenny i zamknęła oczy w ciszy schludnej kuchni. Po chwili spokoju, nalała sobie filiżankę kawy, przyczepiła elektroniczną nianię do paska dżinsów i wyszła na zewnątrz, na małe, ale piękne patio z tyłu domu. Griselda miała szczęście, że Prudence odbywała swoją poranną drzemkę później, niż inne dzieci. Nie potrwa długo zanim z tego zrezygnuje i Griselda nie będzie miała już dla siebie tej małej przerwy i pomimo tego, że powinna spędzić ten czas na składaniu prania to zamiast tego pozwoliła sobie na rzadką chwilę spokojnej refleksji. Z wyjątkiem tego, że miała problem ze spokojną refleksją – jej umysł natychmiast skierował się na coś nieprzyjemnego; żądanie Jonah, żeby ukradła coś pani McClellan.
1
Gruyère - rodzaj szwajcarskiego sera, który produkowany jest z krowiego mleka.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Dobrze, że on cięgle wierzył w to, że muszę kraść, żeby szybko zdobyć kwotę stu pięćdziesięciu dolarów. Oznaczało to, że nie odkrył, że zgromadziła na swoim prywatnym koncie oszczędnościowym małą, ale przyzwoitą sumę pieniędzy. Kiedy zaczęła pracować dla McClellan’ów zaoferowali jej opcję bezpośredniej wpłaty dwa razy w miesiącu i poprosili o numery kont oraz o podział środków na rachunkach. To było śmiechu warte pytanie, ponieważ Griselda nie miała nawet konta. Poszła do banku, znajdującego się najbliżej ich domu i mający dobre chęci bankier poradził jej, żeby założyła dwa konta; jedno na oszczędności, drugie na rachunki. Chociaż kieruje tylko dwadzieścia procent swojego wynagrodzenia na konto oszczędnościowe, to rzadko rusza te pieniądze i teraz ma już na koncie kilka tysięcy dolarów, przeznaczone na jeden, bardzo szczególny cel. Reszta – prawie każdy cent – idzie na wynajem jej mieszkania, media i wydatki na życie, znane także jako utrzymywanie Jonah. Wróciła do środka i skierowała się na górę. Otworzyła cicho eleganckie, francuskie drzwi, które prowadziły do wielkiej sypialni McClellan’ów, zakradła się przez pokój, jej gołe stopy zatapiały się w wygodnym, kremowym dywanie. Zatrzymała się przed toaletką pani McClellan, przesunęła ostrożnie palcami po złotych, okrągłych kolczykach i pasującej do nich okrągłej bransoletce. Bez wątpienia były prawdziwe i z pewnością były warte więcej, niż sto pięćdziesiąt dolarów, których zażądał Jonah. Zabrała rękę i wyszła z pokoju, zamykając za sobą francuskie drzwi. Nie odpłaci się za dobroć państwa McClellan przez okradanie ich. Griselda przeżyła wiele przerażających i nieprzyjemnych sytuacji, i w rezultacie stała się taka, jaka jest i można nazwać ją wieloma przydomkami, ale nie była złodziejką. Ani wtedy, ani teraz. W tym wypadku nie pozostawał jej inny wybór. Dzisiaj, po tym jak zabierze Prudence do parku, będzie musiała zatrzymać się w banku i wyciągnąć sto pięćdziesiąt dolarów ze swojego konta oszczędnościowego. Wciągnęła do ust dolną wargę i przygryzła ją wystarczająco mocno, żeby poczuć krew. Dotykanie tych pieniędzy było wbrew wszystkiemu co czuła w sercu, ale nie mogła wymyślić innego sposobu. Później, kiedy Jonah ją odbierze, powie, że ukradła kolczyki i bransoletkę i spieniężyła je w porze lunchu. Kupi tę historyjkę. Będzie czuł ulgę, że sam nie musi tego robić. Skierowała się na dół i podniosła filiżankę kawy, którą zostawiła na blacie w kuchni, opierając posiniaczoną brodę na dłoni i przełknęła gulę, która uformowała się w jej gardle, zastanawiała się nad ich weekendowymi planami i przypomniała sobie pierwszy – i jedyny – raz, kiedy kiedykolwiek była w Zachodniej Wirginii.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
4 lipiec 2001r.
Griselda
Ściśnięta pomiędzy Marisol, swoją siostrą z rodziny zastępczej i nowym dzieciakiem, Holdenem, w śmierdzącym stęchlizną kombi, dziesięcioletnia Griselda Schroeder czuła, że pot spływa z jej szyi, w dół pleców i w rowek pomiędzy pośladkami. Po drugiej stronie Marisol siedział Billy, który miał czternaście lat i mieszkał z Fillman’sami dłużej niż ktokolwiek inny. Powiedzenie, że Griselda nienawidziła Billy’ego byłoby jak stwierdzenie, że owieczki nienawidzą wilków. Pewnie, nienawidziły ich, ale były nimi również przerażone. Kiedy rok temu zamieszkała z nimi szesnastoletnia Marisol było to nieoczekiwanym błogosławieństwem, ponieważ mniej więcej, wzięła młodszą Griseldę pod swoje skrzydła, nazywając ją „młodszą siostrzyczką” zaplatając jej włosy w warkocze i ucząc, jak się malować. Była większa od Billy’ego i równie złośliwa, kiedy tego chciała, i nie była kimś, z kim chciał zadzierać. Większym wyzwaniem stało się dla niego dręczenie Griseldy, chociaż ciągle znajdował sposób, żeby ją zranić albo ośmieszyć. Ostatecznie, Marisol była wystarczająco duża, żeby pracować popołudniami – i po prostu nie było jej cały czas w pobliżu. Holden dołączył do tej mieszanki trzy dni temu, pojawiając się w domu Fillman’sów z podbitym okiem, rozciętą wargą i z dużą ilością nastawienia. Miał dziesięć lat, tak jak ona, był od niej mądrzejszy, ale bardzo chaotyczny i przez pierwsze dni był bardzo cichy. Griselda szybko odkryła powód; jąkał się. Bardzo. Podczas pierwszego wieczoru Holdena z Fillman’sami, po sprawdzeniu czy droga jest czysta, Griselda pobiegła do wspólnej łazienki, która znajdowała się na korytarzu na górze, żeby umyć zęby i odkryła, że Billy i Holden w coś się wplątali. Billy, nowy współlokator Holdena, ukradł czapeczkę bejsbolową Wilg z worka marynarskiego młodszego chłopca i drwił z niego, trzymając ją nad głową, poza jego zasięgiem. Holden podskoczył kilka razy, próbując odebrać mu czapkę, ale za trzecim razem Billy uderzył go w brzuch wolną ręką, a Holden upadł na podłogę, trzymając się za brzuch. Patrząc na Billy’ego z kłębiącą się w oczach wściekłością, Holden zażądał: - D-d-daj mi t-t-to!
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Billy zamarł na chwilę, wpatrując się w niego z szokiem, zanim bardzo głośny śmiech sprawił, ze zgiął się w pół. - Jasna cholera! – wysapał przez głośny, poszarpany śmiech. – Jesteś opóźniony! Wciąż szpiegując ich ze swojego miejsca na korytarzu, Griselda poczuła się bezsilna wobec Holdena i wściekła na Billy’ego, więc obserwowała z pewną ilością satysfakcji, jak oczy Holdena rozszerzyły się ze złości. Podskoczył na stopy, wyciągając obie pieści i okładając każdy centymetr ciała Billy’ego, który mógł dosięgnąć. Walka stała się brutalna, kiedy chłopcy przewrócili stolik, który uderzył o podłogę i w ciągu kilku minut pani Fillman odciągała ich od siebie. Kiedy byli rozdzieleni, puściła Billy’ego i uderzyła Holdena w twarz. Mocno. - Nie mieliśmy żadnych problemów zanim tu przyjechałeś! – krzyknęła, ściskając jego ucho w bolesnym uchwycie. – Przeproś Billy’ego. Usta Holdena były stanowcze i zaciśnięte w linię, kiedy wpatrywał się w Billy’ego, którego usta krwawiły, ale rzucił mu wyniosły, pełen oczekiwania uśmieszek. Griselda była urzeczona i utkwiła oczy w twarzy Holdena, kiedy wpatrywał się w Billy’ego. Jego oczy były zmrużone i prowokujące, nozdrza falowały z każdym oddechem, jego małe dłonie zwinięte w pieści po bokach ciała. Pani Fillman szarpnęła za jego ucho i na chwilę się wzdrygnął, zanim przybrał obojętny wyraz twarzy. - Powiedz to, albo zadzwonię do twojego pracownika opieki społecznej, żeby cię przeniósł. Holden kontynuował wpatrywanie się w Billy’ego, który skrzyżował ramiona na piersi, a jego uśmiech zbladł. Ten mniejszy, młodszy chłopak obstawał przy swoim w sposób, jaki Billy niechętnie szanował i w końcu westchnął, odwracając się od Holdena i pani Fillman. - On jest trochę głupkiem pani Fillman. Nie mówi poprawnie. Pani Fillman, która upodobała sobie przystojną twarz Billy’ego i przywiązała się do niego podczas sześciu lat kiedy razem mieszkali ponownie szarpnęła za ucho Holdena. - Spójrz na mnie. Holden w końcu spuścił wzrok z Billy’ego i odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. - Jeszcze raz zaczniesz jakieś kłopoty, a wylatujesz stąd. To jasne? Holden wpatrywał się w nią przez długą, napiętą chwilę, a potem w końcu skinął. Pani Fillman puściła jego ucho i umieściła dłonie na swoich muskularnych biodrach, na poplamionej sukience, w której chodziła po domu i uśmiechnęła się szeroko do Billy’ego żółtymi zębami.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie zapomnij, że w niedzielę zabieramy was wszystkich do parku w Zachodniej Wirginii – powiedziała, jej głos zmienił się z władczego na pochlebny i potrzebujący. – Wypad integracyjny nad rzekę. Nie wszystkie dzieciaki z opieki zastępczej mają takich dobrych zastępczych rodziców, wiesz. - Nie mogę się doczekać – powiedział Billy, szarpiąc się do tyłu, kiedy pani Fillman sięgnęła do przodu, żeby zmierzwić mu włosy, ale dał jej wymuszony uśmiech, żeby wynagrodzić jej odsunięcie się. - A ty lepiej nie zaczynaj żadnych kłopotów – powiedziała, odwracając się do Holdena, jej krępy palec znajdował się kilka milimetrów od jego nosa. – Dostajesz to co dostajesz i nie smuć się. Ponownie przytaknął. Krótko. Bez odzywania się. Pani Fillman opuściła pokój, mamrocząc: - Świetnie. Kolejny dziwak. – Zauważając Griseldę, zacisnęła usta w ogólnym rozdrażnieniu i skierowała się w dół schodów. Kiedy Holden zobaczył, że jego zastępcza matka odeszła, jego oczy nagle przesunęły się na Griseldę, z łatwością, zwyczajnie, jakby wiedział, że cały czas tam była. A potem, w akcie brawury, która zszokowała jej dziesięcioletnie serce, mrugnął do niej, a kącik jego ust drgnął w najczystszym podobieństwie uśmiechu. Od tamtej pory nie zebrała się na odwagę, żeby z nim porozmawiać. Podczas kolacji, Holden siedział przy stole naprzeciwko niej przez dwie noce z rzędu, uważnie się w nią wpatrując, a Griselda łapała się na tym, że zerkała na niego, zastanawiając się nad nim, ciekawa, kiedy w końcu wpasuje się pomiędzy nich i mając nadzieję, chociaż nigdy tego nie przyzna, że mógłby zostać jej przyjacielem. Bardziej niż czegokolwiek – bardziej niż czegokolwiek w całym świecie – Grisedla tęskniła za przyjacielem. Spojrzała na niego, kiedy siedział obok niej w samochodzie, patrząc na jego ciemnoblond włosy, które były trochę za długie i kręciły się na końcach. Jego oczy cięgle były posiniaczone, ale jego warga wyleczyła się trochę w ciągu minionych trzech dni. Odwrócił się do niej powoli, zwyczajnie – tak, jak zrobił to, kiedy stała na korytarzu – i bez wypowiedzenia słowa uniósł brew, a ta warga znowu lekko drgnęła. Kiedy została przyłapana, jej serce przyspieszyło. Szarpnięciem odwróciła głowę i spojrzała na swoje kolana. Składając swoje spocone dłonie, obiecała sobie, że nigdy więcej na niego nie spojrzy. Pchnął swoje ramię do tyłu, tylko trochę, aż było przyciśnięte do siedzenia i stykało się z jej. Przez kilka kolejnych minut ich pot się mieszał, aż przykleili się do siebie, ale Griselda nie śniła o tym, żeby odsunąć rękę, nawet za milion, zylion lat. To było zbyt dobre uczucie, być dotykaną delikatnie, zbyt miłe, żeby ubrać to w słowa. Jej serce mruczało z wdzięczności i ścisnęła mocniej swoje leżące na kolanach palce.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Patrząc przez przednie okno, zobaczyła wielki, niebiesko–zielono-żółty znak, który głosił „Witamy w Zachodniej Wirginii.”
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 2
Griselda
- Ostrożnie kochanie – krzyknęła Griselda z ławki w parku, obserwując jak Prudence wspina się po zjeżdżali czwarty, czy piąty raz. Najlepsza przyjaciółka Griseldy, Maya, siedziała obok niej, podczas gdy jej podopieczny, Niall, który był w tym samym wieku co Prudence, dotrzymywał małej towarzystwa. - Ok, Zelda – powiedziała Prudence, dając jej szczerbaty, szeroki uśmiech zanim wróciła do swojej wspinaczki. - Więc jedziesz? Do Zachodniej Wirginii? – zapytała Maya, marszcząc nos. – Nie rozumiem cię. - Co tu jest do rozumienia? Załatwił weekendowy wypad i chce, żebym z nim pojechała. - Ale ty wyraźnie nie chcesz jechać. Chodzi mi o to, daj spokój, Z. Zachodnia Wirginia? Ze wszystkich możliwych miejsc? Griselda westchnęła. - Nie mam za wiele do powiedzenia w tej kwestii. Tak czy siak, będzie dobrze. - Dobrze. Kochasz słowo dobrze. Tylko pamiętaj, znam cię, dziewczyno. Znam cię od dawna. Oprócz mieszkania z Mayą przez półtora roku w drugim domu zastępczym, po Holdenie, chodziły do tego samego liceum od pierwszej do ostatniej klasy, co było niezwykłe jak na dzieci z systemu. Jeśli przenosisz się z domu do domu, to często musisz zmieniać szkoły, ale Griselda przeniosła się do domu zastępczego w tym samym okręgu szkolnym. Są przyjaciółkami od prawie dekady i Maya jest najbliższą rodziny osobą w życiu Griseldy, ale nawet ona nie wie wszystkiego. Nikt poza Holdenem nie wie wszystkiego. - Znam cię, ale cię nie rozumiem – kontynuowała Maya, kręcąc głową pełną warkoczyków, kolorowe koraliki na końcach stukały podczas tego ruchu. - Taa, cóż. Nie ma sensu stwarzać problemów.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie, chyba, że chcesz zostać uderzona. Griselda rzuciła jej spojrzenie, mówiące przyjaciółce, żeby się zamknęła. - Chyba nie sądzisz, że nie widzę tych świeżych siniaków na twojej brodzie? I wiadomość z ostatniej chwili Zelda… nosisz bluzki z długim rękawem w połowie czerwca. Cholera. Widziałam to wcześniej milion razy, zaczynając od mojej mamy. Po prostu nie rozumiem dlaczego to tolerujesz. Ponieważ ktoś, kto zrobił to, co zrobił nie zasługuje na nic lepszego. Griselda nienawidziła tej konkretnej rozmowy, ale z doświadczenia wiedziała, że najlepszym wyjściem, żeby ją przyspieszyć było milczenie. - Jesteś piękna, Z… Griselda zadrwiła głośno, przewracając oczami, a jej palce sięgnęły, żeby prześledzić szlak blizny na jej brodzie. - Nie wspominając o tym, że jesteś nadziana – kontynuowała Maya, nawiązując do jej sekretnych oszczędności. – Zdobądź własne mieszkanie. Powiedz Johna, żeby się ulotnił. Znajdź kogoś, kto będzie cię dobrze traktował. Nie może mi być dobrze. Nie, dopóki nie będę wiedziała, że Holden też ma się dobrze. Odchrząknęła. - Nie ruszam tych pieniędzy i wiesz o tym. - Taa, ale nie wiem dlaczego. Dlaczego je oszczędzasz, jeśli nie po to, żeby zapewnić sobie lesze życie? Lepsze życie dla mnie? Teoretycznie było wiele sposobów, żeby polepszyć jej życie, ale tak naprawdę liczyły się tylko trzy; znaleźć Holdena, pomóc Holdenowi, być ponownie z Holdenem. Griselda zarabia u państwa McClellan sześćset czterdzieści dolarów tygodniowo, co daje trzydzieści trzy tysiące, dwieście osiemdziesiąt dolarów rocznie, z czego sześć tysięcy idzie do Wujka Sama. To sprawia, że zostaje dwadzieścia jeden tysięcy, osiemset dwadzieścia cztery na wydatki na życie, a pięć tysięcy, czterysta pięćdziesiąt sześć dolarów rocznie idzie na jej konto oszczędnościowe dla Holdena. W pierwszym roku wydała kilka tysięcy na prywatnego detektywa, ale pieniądze szybko się rozeszły, a detektyw, którego biznes został zamknięty kilka miesięcy po tym, jak Griselda dała mu czek nie wiele się dowiedział. Odkrył, że mężczyzna, który ich przetrzymywał, Caleb Foster, urodził się w 1961 roku. W czasie uprowadzenia Griseldy i Holdena miał czterdzieści lat i był jedynym, ocalałym członkiem swojej rodziny, który przeżył swoich rodziców, siostrę i brata, którzy oboje zginęli tragicznie w wypadku, w wieku siedemnastu lat. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Pomimo jej starań, żeby odszukać Caleba Fostera na komputerze w publicznej bibliotece Laurel, nigdy nie znalazła wiele. Kiedy wpisywała jego imię w Google, pojawiało się tysiące odsłon, ale żaden z profili nie pasował do tej niewielkiej ilości informacji, którą posiadała. A kiedy szukała „Holden Croft” nie znalazła nic, poza wiadomościami o ich uprowadzeniu. Żadnych odsłon. Ani jednej. Co jedynie sprawiało, że za każdym razem jej rozpacza robiła się silniejsza i bardziej bolesna, ponieważ zastanawiała się przez to, czy Holden nie żyje, jak umarł i kiedy. Czy był przerażony? Sam? Czy myślał o niej w ostatnich chwilach swojego życia? Trzymanie się nadziei, że Holden ciągle żyje było najbardziej szarpiącym wnętrznościami i wyczerpującym wyzwaniem w historii życia Griseldy. Ale nie mogłaby – nie zrobi tego – zrezygnować z niego, dopóki nie będzie wiedziała z całą pewnością, że nie żyje. Do tego czasu ciągle będzie szukała… ponieważ jest mu to winna, ponieważ dawno, dawno temu, w słodkich i strasznych czasach, kochała go, a on kochał ją. Poszukiwania internetowe zaprowadziły ją w końcu do agencji z Nowego Jorku, Browne & Castle, jednej z najlepszych agencji detektywistycznych w kraju i zamiast wyrzucać więcej pieniędzy na szwindel, Griselda zdecydowała się zamówić ich usługi tak szybko, jak będzie w stanie. Haczyk? Zaliczka, na początek, wynosiła pięć tysięcy dolarów, które miała, stawka godzinowa rozciągała się od czterdziestu do stu dolarów. Jeśli Caleb Foster przewiózł Holdena po całym kraju mogłoby zająć tygodnie, albo miesiące, żeby wyśledzić ich trop i dowiedzieć się co się właściwie z nimi stało. Griselda wymyśliła, że potrzebuje około dwadzieścia tysięcy dolarów, zanim będzie mogła skorzystać z usług Browne & Castle, a w tej chwili brakowało jej więcej niż pięć tysięcy. Więc pracowała. I czekała. I miała nadzieję, że w przyszłym roku będzie miała wystarczająco dużo pieniędzy, żeby znaleźć Holdena, pomóc mu, wydać wszystko co ma, żeby wynagrodzić mu to, że go zostawiła… albo przynajmniej dowiedzieć się co się z nim stało. W międzyczasie, wydając na Jonah sto dolarów to tu, to tam, raniło jej serce, ponieważ każdy cent, który mu dawała, był kolejną godziną odsuwającą ją od znalezienia Holdena, jedynej istoty ludzkiej, o której wiedziała – bez cienia wątpliwości – że kiedykolwiek prawdziwie ją kochała. Biorąc głęboki oddech, Griselda dała przyjaciółce, która ciągle czekała na jej odpowiedź, ukośne spojrzenie. - Kochanie, jeśli to nie jest twoje… - … nie ruszaj tego – skończyła Maya, cytując ich zastępczą matkę, Kendrę, z którą żyły przez pierwsze dwa lata liceum. – Cholera, kochała to mówić. - Tak, kochała. - Zasługujesz na o wiele więcej niż Johna. Nie, pomyślała Griselda. Nie zasługuję. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Dlaczego, Zelda? Dlaczego z nim jesteś? Ponieważ powinnam wrócić z Holdenem, a nie zrobiłam tego. Ponieważ powinniśmy byli zrobić to razem, ale jedno z nas zostało zaciągnięte do piekła. Ponieważ życie jest znośne tylko wtedy, kiedy jest w nim więcej zła niż dobra. I, dodało jej serce, pełnym winy szeptem, ponieważ kiedy Jonah się zamyka i idzie spać, jego ramiona wokół mnie są ciepłe i solidne, i czasami mogę się oszukać i wierzyć, że jest kimś innym. - Zapomnij, że pytałam – powiedziała Maya, wzdychając ciężko. – Nie moja sprawa. Griselda przytaknęła, obserwując jak Prudence biegnie od zjeżdżali ponownie do drabinki. - Wiesz, Jonah nie zawsze jest podły. - Taa, wtedy, kiedy śpi. - Czasami potrafi być wobec mnie słodki. - Jest wystarczająco podły, wystarczająco często. Trochę słodyczy nie robi różnicy – powiedziała Maya, nagle siadając prosto i wydając dźwięk dezaprobaty. – Niall, nie chwytaj za warkocze tego dziecka. Zostaw ją w spokoju, teraz. – Odwróciła się ponownie do Griseldy. – Przez większość czasu nie wiem czy jestem ci wdzięczna, że załatwiłaś mi tę pracę, czy nie. - Jesteś wdzięczna. Giselda przerwała, myśląc o tym, jak o wiele lepszy byłby ten weekend, gdyby Maya i jej chłopak, Terrence, towarzyszyli im. Nie miała nic przeciwko przyjacielowi Jonah, Shownowi i jego dziewczynie, Tinie, która była całkiem miła ten jeden raz, kiedy Griselda ją poznała. Ale ciągle byli praktycznie obcymi osobami. - Czy ty i Jonah nie możecie być przyjaciółmi? - To się nie wydarzy, Zelda. On i ja jesteśmy jak olej i woda – cholera, jak olej i zapałka. – Zachichotała, kręcąc głową. – Złoiłabym mu porządnie skórę, gdyby zachowywał się wobec mnie tak, jak robi to tobie. Przegrałabyś, pomyślała Griselda i jej ramię zapulsowało w miejscu, które było pokryte czarno-niebieskimi odciskami palców. Zeszłej nocy wymieniła uprzejmości z kasjerem w ShopRite i w minucie, w której wrócili do ciężarówki, Jonah chwycił jej rękę i oskarżył o flirt. Wciąż patrząc prosto przed siebie, na dzieciaki, usłyszała cichy głos Maya, kiedy zapytała:
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Zamierzasz mi kiedykolwiek powiedzieć, Zelda? O tym co ci się przytrafiło? To znaczy, poza starymi raportami, które mogę przeczytać w Internecie? Griselda odwróciła się do przyjaciółki, a Maya spojrzała na nią, jej czekoladowobrązowa skóra wyglądała w promieniach słonecznych na jedwabistą, a jej głębokie, brązowe oczy wyrażały całkowite współczucie. Zajęło Griseldzie pół dnia, wędrując boso lasami, zanim o zmroku dotarła do autostrady. Podwiozła ją starsza pani, udzielając dużej reprymendy o niebezpieczeństwie podróżowania autostopem, zanim wysadziła ją przed biurem oficera Charles Town. Giselda wbiegła do budynku jak szaleniec, opowiadając swoją historię pierwszej osobie, którą zobaczyła i zakończyła żądaniem: - Proszę! Musicie go znaleźć! Sierżant pracujący przy biurku patrzył na nią przez chwilę zanim zadzwonił do policjantki, żeby zaprowadziła Griseldę do sali przesłuchań. W kuchni znaleźli kanapkę, połowę paczki Oreo i dwie puszki napoju gazowanego, które postawili przed nią, ktoś skombinował koc, który policjantka ostrożnie położyła na ramionach Griseldy. Chociaż umierała z głodu, nie zjadła nic, dopóki nie podzieliła się każdym strzępkiem informacji jakim tylko mogła; imiona jej rodziców zastępczych, jak ona i Holden zostali zabrani i ogólna lokalizacja miejsca, w którym byli więzieni i to, jak uciekła. Błagała ich, żeby pędzili do domu tego mężczyzny i tylko wtedy, kiedy oficer zapewnił ją, że dwa samochody były w drodze położyła głowę na metalowym stole przed nią, płacząc ze strachu, ulgi i wyczerpania. Jakie kuszące było opowiedzenie Mayi całej historii. Byłoby to jak zrobienie kroku poza krawędź basenu, w ciepłą wodę, swobodne spadanie, zatopienie się we współczuciu przyjaciela, a potem tonięcie, kiedy przyjmie okropną prawdę o tym, co się wydarzyło. Jej oddech był urywany, kiedy głęboko wciągnęła powietrze. - Nie, Maya. Griselda wstała z ławki i przybrała na twarzy uśmiech, kiedy podchodziła do zjeżdżalni. - Czas na lunch, kochanie – zawołała do Prudence. – Koniec zabawy.
***
- Zelda, wiesz gdzie jest moja wędka? – zapytał Jonah, wtykając głowę do sypialni. Griselda spojrzała w górę, z miejsca na krawędzi łóżka, gdzie siedziała, i pokręciła głową, zanim ponownie odwróciła się w stronę telewizora. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Aw, dziecinko. Możesz spróbować wykrzesać z siebie uśmiech? Od miesięcy nie mieliśmy wakacji. Właściwie, to nigdy nie mieli wakacji. Ani razu w ciągu roku, kiedy ze sobą żyją. Poznali się, kiedy firma od kablówki przysłała Jonah do jej bloku mieszkalnego, żeby sprawdził wadliwe kable. Zadzwonił do jej mieszkania, zamiast do nadzorcy i pomimo tego – a może dlatego – że podejrzewała, iż jest podły, tej nocy zaczęli się umawiać. Był ostry za pierwszym razem, kiedy uprawiali seks i nie podobało jej się to, ale potem trzymał ją, kiedy zasnął i to było takie miłe uczucie, że nie poprosiła go aby wyszedł. W większości nienawidziła go za jego podłość i nienawidziła siebie za to, że lubiła momenty, w których był delikatny. Według Mayi, Griselda nie pozwalała sobie na bycie z kimś miłym i przyzwoitym. To by oznaczało, że podczas gdy życie Holdena było prawdopodobnie piekłem na ziemi, ona ścigała szczęście, na które nie zasłużyła. Bycie z Jonah sprawiało, że potężnie płaciła za każdy uścisk, każdy miły dotyk. Nie mogła się rozluźnić, ani opuścić gardy. Jakakolwiek czułość, którą od niego otrzymuje, jest równoważona przez jego podłość, co było jedynym powodem dla którego na to pozwalała. Czasami, kiedy mijają dni bez miłego słowa, czy dotyku z jego strony, to prawie porównuje czas, który z nim spędza do odbywania pokuty. Pokuta była kwestią wyboru dla przestępców, prawda? To była kara, żeby zapłacić za grzech. Chociaż z natury kara bolała, to odbywanie pokuty było dobrym uczuciem, ponieważ przybliżało jej życie bliżej odkupienia. Ale dzisiaj? Z weekendem w Zachodniej Wirginii który nieubłaganie się do niej zbliżał? Po prostu nie miała energii na jego nękanie. - Może powinnam zostać w domu, Jonah. Po prostu nie sądzę, że ja… Przemierzył pokój w mgnieniu oka i stanął przed nią z dłońmi na biodrach. - Nie chcesz spędzić czasu ze mną i naszymi przyjaciółmi? Odchyliła się do tyłu, podpierając się na dłoniach i spojrzała na niego, krzyżując palce. - Chcę. Oczywiście, że chcę. - W takim razie w czym problem? Usilnie starała się wymyślić wiarygodne wyjaśnienie, dlaczego nie chciała pojechać do Zachodniej Wirginii. - Czy nie byłoby miło wyjechać gdzieś razem? Tylko ty i ja? - Brzmi to kurewsko nudnie – powiedział, wyciągając z tylnej kieszeni wyświechtaną sakiewkę, otworzył ją i chwycił między palce szczyptę brązowej tabaki.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Spojrzała na niego, czując, że w jej oczach błyska rzadko okazywane zranienie. - Nie wiem dlaczego jesteśmy razem – wymamrotała, gardząc nim. Jeszcze bardziej gardząc sobą. Wcisną tabakę pomiędzy górną wargę i zęby i wyszczerzył się do niej, jak pełen samozadowolenia pawian. - Ponieważ jesteś słodka, Zelda. Dbasz o mnie. Cholera, ssiesz fiuta lepiej niż jakakolwiek dziewczyna, którą kiedykolwiek poznałem. Tak jak Billy, jej stary oprawca, Jonah był tyranem. Z tego co Griselda mogła poskładać w całość, był jedynym dzieckiem starszych i głęboko oddanych rodziców, których miażdżył przez większość swojego dzieciństwa i okresu dojrzewania. Raz czy dwa był w tarapatach przez drobne przestępstwa – niszczenie mienia, picie i zakłócanie porządku, historie, którymi z dumą się dzielił – ale jego rodzice zawsze organizowali dobrych prawników i Johna nigdy nie odsiedział w więzieniu ani jednego dnia. Griselda nigdy nie poznała jego mamy i taty – umarli dwa lata przed tym, jak poznała Jonah – ale kiedy poznała jego, właśnie roztrwonił oszczędności ich życia, które mu zostawili i ich dom, za który przez dwa lata nie płacił podatków i który przejął bank. Był bardzo przystojny i utrzymywał dobrą formę. Jego żarty były ordynarne, co podobało się jego przyjaciołom z firmy od kablówki i musiała przyznać, że potrafił być czarujący, pomimo tego, że był również egocentryczny i podły, kiedy coś nie szło po jego myśli. Ale kiedy jego dłonie jej nie policzkowały, ani nie chwytały, mogły być delikatne i ciepłe. I kiedy przyciskał ją w środku nocy do swojej piersi, mogła zamknąć oczy i udawać, że to nie on i ukołysać się do snu, przy kojącym szepcie jego ciepłego oddechu na jej szyi. Nie pozwoliła sobie na połknięcie haczyka, opuściła głowę i przyjęła to, akceptując jego brzydkie słowa i czując się taka brudna, jak tego chciał. Spojrzała w dół, na swoje guzowate kolana, ledwo przykre przez za dużą koszulkę. - Dlaczego sprawisz, że mówię do ciebie takie rzeczy? – zapytał. – Powiem ci czemu… jesteś dzisiaj krnąbrna, Zelda. Przejęłaś cechy pani snobki? Nie odpowiedziała. Zacisnęła szczękę, wiedząc co nadchodzi. Chwycił garść jej włosów i szarpnął jej głowę w górę. - Zadałem ci pytanie. - Jestem po prostu zmęczona. – Westchnęła, wpatrując się w jego podłe, zielone oczy. Uderzyłby ją gdyby nie powiedziała tego, co chciał usłyszeć, a ona nie była dzisiaj w nastroju na dodatkowy ból. Oczekiwanie na wyjazd do Zachodniej Wirginii było wystarczająco bolesne. – Nie mogę się doczekać jutra.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak lepiej. – Przytaknął i uśmiechnął się, poluźniając uchwyt. – Teraz czuję się lepiej. Ty nie czujesz się lepiej? Skinęła i zmusiła usta do uniesienia się w górę. Dłonie Jonah sięgnęły do paska spodni. Dźwięk brzęczącej sprzączki sprawił, że jej krew stałą się zimna, tak jak zawsze. - Jesteś taka piękna, dziecinko. Wiesz co powiedziałem wcześniej? To był komplement. Jesteś najlepsza, dziecinko. Mam to na myśli. Najlepsza. Co ty na to, żeby… Jej żołądek przewrócił się, kiedy zadzwonił jego telefon. Krzywiąc się z rozczarowania, zapiął rozporek i wyciągnął telefon z kieszeni. Jego wyraz twarzy natychmiast się rozpogodził. - Shawn! Wszystko na jutro załatwione, skurwysynie? Griselda obserwowała, jak Jonah odwraca się i wychodzi z pokoju bez spojrzenia na nią. Biorąc głęboki, poszarpany oddech, położyła się na łóżku, w jej oczach zbierały się łzy, kiedy patrzyła na wiatrak sufitowy, obracający się powoli nad jej głową.
***
- Dziecinko, przepraszam jeśli wcześniej cię zdenerwowałem. Nie powinienem być wobec ciebie wulgarny. Oczy Griseldy otworzyły się i była zaskoczona, że była w łóżku, pod przykryciem, telewizor był wyłączony, światła również. Zasnęła wpatrując się w wiatrak, a Jonah ją otulił. Teraz trzymał ją delikatnie od tyłu, szepcząc czule do jej ucha. - Szaleję za tobą, Zelda. Czasami czuję jakbym miał bez ciebie umrzeć. Skoncentrowała się na tym, jakie to uczucie być trzymaną i próbowała zablokować jego głos i słowa. - Nie chcesz jechać do Zachodniej Wirginii, dziecinko? Byłaś tam kiedykolwiek? Przełknęła gulę w gardle. Znowu śniła o Holdenie, tak jak prawie każdej nocy i poruszała palcami u stóp pod przykryciem. Prawie mogła poczuć suchą ziemię Zachodniej Wirginii, przesypującą się pomiędzy jej palcami. Obserwowali jelenią matkę i jej jelonka nakrapianego lekkimi plamkami. O-o-ona jest strasznie ładna, huh Gris? Waliło jej w głowie i zacisnęła oczy. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Będzie dobrze. - Jestem taki napalony – wymamrotał Jonah, twardniejąc przy jej tyłku. – Pragnę cię Zelda. - Nie powinniśmy się trochę przespać? - To zajmie tylko chwilę. Pociągnął w dół jej majtki, tylko na tyle, żeby mieć do niej dostęp, popchnął ją trochę do przodu, chwycił za biodra i bez pozwolenia czy ostrzeżenia pchnął od tyłu w jej nieprzygotowane ciało. Zacisnęła zęby i zamknęła oczy, kiedy stękał przy każdym pchnięciu, ugniatając jej miękką skórę do poziomu bólu. Po kilku minutach krzyknął, jego czoło opadło na tył jej szyi, a jego ściskające ją palce poluźniły się. Poczuła, że doszedł w niej, pulsując, gorący i mokry, i wyszeptał: - Tak dobrze. Tak dobrze. Tak dobrze, Zelda. Wyszedł z niej i przewrócił się na plecy. Nie minęła chwila, a głośny dźwięk jego chrapania wypełnił pokój. Nie odpowiedziałam ci, pomyślała sobie, jego nasienie wyciekło na prześcieradło, kiedy odwróciła się na plecy i owinęła ręce wokół klatki piersiowej. Nie, nie chcę jechać do Zachodniej Wirginii. Tak, byłam tam wcześniej.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
4 lipiec 2001 r. Griselda Pan Fillman zatrzymał się na polu kempingowym Yogi Bear, ale okazało się, że Fillman’owie nie zrobili zawczasu rezerwacji i z powodu wakacji wszystkie pola były zajęte. Opiekunka przy bramie poradziła im, że w dole drogi znajdą okręgowe pole kempingowe. „Nie tak ładne”, powiedziała, patrząc na ich zardzewiałe, niemodne kombi i pociągając nosem, jakby coś brzydko pachniało, „ale mogą mieć miejsce.” „W dole drogi” okazało się podróżą jeszcze przez kilkanaście kilometrów, z dymem papierosowym pani Fillman, rozchodzącym się na tylne siedzenia i z gorącym powietrzem wpadającym przez okna. Minęli po lewej regionalny market, przy którym stał koślawy, odrapany billboard, informujący, że do Kempingu Shenandoah zostało jeszcze dwa i pół kilometra. I pomimo dyskomfortu, wywołanego siedzeniem we czwórkę na gorącym, tylnym siedzeniu, Griselda poczuła chwilowe ukłucie smutku, ponieważ kiedy samochód się zatrzyma, Holden wysiądzie z niego, zabierając rękę z miejsca, w którym ciągle była do niej przyciśnięta. Dała sobie chwilę, żeby zawczasu opłakać tę stratę, a potem spróbowała poprawić swój nastrój. To była pierwsza zastępcza rodzina, która kiedykolwiek zabrała ją na jakikolwiek rodzaj wycieczki i czuła się lekko podekscytowana. Tak, na lunch ciągle były czerstwe kanapki z kiełbasą bolońską i serem, które spakowała tego ranka Mirasol, ale będą jedli je w nowym miejscu. I chociaż Griselda nie potrafiła pływać, wyobraziła sobie czystą i zimną wodę na swoich stopach i nogach. Pod cytrynową, kraciastą sukienkę, założyła wyblakły, różowy, jednoczęściowy kostium kąpielowy, który pani Fillman znalazła w zapomnianym stosie ubrań, używanych przez jej poprzednich podopiecznych. Griseldę nie obchodziło to, że strój należał do kogoś innego, ani że był wyblakły i stary. Dzisiaj był jej. Pan Fillam zatrzymał się na parkingu i Griselda naprężyła szyję, żeby wyjrzeć przez okno po stronie Holdena. Był bardziej zapchany przez samochody różnych kształtów i rozmiarów, ściśniętych na niedużej przestrzeni, niż opiekunka przy bramie Yogi Bear kazała im oczekiwać, a przed nimi, na zielonym skrawku trawy przy rzece zobaczyła rodziny na kocach, małe dzieci w kostiumach kąpielowych i dziwnego psa na smyczy. Głośna rockowa muzyka ryczała z głośników samochodu i Griselda mogła poczuć hot dogi z grilla. Poczuła nieznany wybuch nadziei. To było jak impreza, jak coś normalnego i fajnego, i nie mogła powstrzymać pełnego wyczekiwania uśmiechu, który rozprzestrzenił się na jej twarzy. Ciągle nachylając się nad Holdenem, poczuła na sobie jego oczy i odwróciła się, żeby na niego spojrzeć. Nie wpatrywał się w parking, w rodziny, czy w dzieci w jasnych, Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
kolorowych kołach wokół ich talii. Wpatrywał się w Griseldę i uśmiechał się tym jednostronnym uśmiechem, który zaczynała bardzo lubić. Zachichotała, odwzajemniając uśmiech i wyszeptała: - To wygląda na zabawę! Jego uśmiech się powiększył, wyrównując się trochę, ale nie odpowiedział. Skinął tylko głową. - Mam zamiar pracować nad moją opalenizną przez całe popołudnie – powiedziała Marisol z głośnym westchnieniem. - Najpierw pomożesz mi przygotować lunch – powiedziała pani Fillman, strzepując papierosa do popielniczki samochodowej, przepełnionej niedopałkami i popiołem. - Dlaczego Billy nie może pomóc? – jęczała Marisol. – Albo dzieciaki? Pani Fillman odwróciła się i zmierzyła ją gniewnym spojrzeniem zmrużonych oczu. - Po pierwsze, nie pyskuj. Po drugie, przy posiłkach pomaga najstarsza dziewczyna. Takie są reguły. Marisol spojrzała na swoje kolana i wymamrotała: - Dobrze. – A Billy zachichotał obok niej. - Myślę, że ja popracuję nad moją opalenizną – powiedział, trącając Marisol w bok łokciem. - Och Billy – powiedziała pani Fillman. – opalenizna sprawi, że będziesz jeszcze bardziej przystojny. Griselda zauważyła jej oczy we wstecznym lusterku, sposób w jaki złagodniały z powodu twarzy Billy’ego, wpatrując się w niego, jakby nigdy nie mogła napełnić się widokiem. Przesuwając oczy z opuszczonej głowy Marisol i patrząc na Billy’ego, Griselda zauważyła, że odwraca się od spojrzenia jego matki zastępczej, jego nozdrza falowały, a szczęka była zaciśnięta. - Sądzę, że Billy i Holder mogą mi pomóc rozpakować samochód – powiedział pan Fillman. - Holden – powiedziała cicho Griselda. - O co chodzi? – zapytał pan Fillman. - Holden – powiedziała jeszcze raz. – Nie Holder.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Masz rację – powiedział w roztargnieniu pan Fillman, wyłączając silnik i otwierając drzwi. Czwórka dzieci poszła w jego ślady, gramoląc się z auta i Griselda wzięła głęboki oddech ciepłego, świeżego powietrza. Nawet z parkingu słyszała pęd rzeki i jej palce u stóp zabolały, żeby poczuć błogosławiony chłód wody. Pan Fillman stał koło samochodu, rozciągając nad głową swoje kościste ręce, kiedy patrzył w stronę rzeki, potem odwrócił się do swojej żony, która wyciągała z bagażnika przenośną lodówkę. - Sadie, wciąż masz tych kuzynów, którzy mieszkają w pobliżu? - Jima i Melody? Tak sądzę. Jeśli jeszcze nie umarli. - Może powinnaś do nich zadzwonić. Poprosić, żeby przynieśli lodówkę piwa i posiedzieli z nami przez jakiś czas. Pani Fillman mamrotała coś o niedobrych krewnych, podając Griseldzie złożone krzesło i machając dłonią w stronę trawiastego skrawka ziemi przy rzece. Piętnaście minut później rozciągnęli na trawie stary koc, z dwoma rozłożonymi dla dorosłych krzesłami i pani Fillman poprosiła Marisol, żeby otworzyła lodówkę. Smród zepsutej kiełbasy i skwaśniałego majonezu sprawił, że żołądek Griseldy przewrócił się. - Aw, cholera – powiedziała pani Fillman, rzucając Marisol nienawistne spojrzenie. – Jesteś tak głupia, że zapomniałaś przykryć kanapki lodem? Piekły się w bagażniku przez dwie godziny! Marisol wpatrywała się w kanapki z grymasem na twarzy. - Przepraszam pani Fillman. - Bezwartościowa. Tak samo bezwartościowa jak twoja mama kokainistka. Nie wiem dlaczego w ogóle się staram. Marisol opuściła głowę, wpatrując się w lodówkę i powoli ją zamknęła. Wstając i kładąc dłonie na szerokich biodrach, pani Fillman spojrzała na męża, a potem na Billy’ego. - Czy wy, mężczyźni, macie jakieś pomysły? Jestem głodna, a dzięki dziecku narkomanki nie mamy już teraz lunchu. - Po drodze mijaliśmy sklep – powiedział Billy. - Jeśli pojedziemy do sklepu, to stracimy nasze miejsce parkingowe – powiedział pan Fillman, zajmując miejsce na jednym z dwóch krzeseł i skopując swoje czarne buty, ale zostawiając czarne skarpetki. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- W takim razie ktoś powinien tam pójść. Ktoś, kto przede wszystkim popełnił błąd – powiedziała pani Fillman, gapiąc się na Marisol, która ciągle klęczała na kocu, koło zamkniętej lodówki, z opuszczoną głową. Griselda pomyślała o wszystkich tych nocach, kiedy Marisol czesała jej włosy, splatając je na oślep i opowiadając Griseldzie swoje marzenie, żeby pewnego dnia zostać fryzjerką. Pomyślała o tych wszystkich razach, kiedy Marisol wkraczała, kiedy Billy ją szczypał, albo dręczył. Wszystko czego chciała Marisol, to posiedzieć dzisiaj na słońcu. Cóż, Griselda mogła pomóc spełnić to marzenie. - Ja pójdę, pani Fillman – zgłosiła się. – Nie mam nic przeciwko spacerowi. - Huh – fuknęła jej zastępcza matka, odwracając się, żeby spojrzeć na Griseldę z mieszanką rozdrażnienia i zaskoczenia na twarzy. – Pójdziesz, huh? - Tak, proszę pani – powiedziała. Sklep znajdował się tylko dwa i pół kilometra stąd. Nie było to bardzo daleko. Mogła obrócić w obie strony w godzinę i ciągle mieć całe popołudnie, żeby zamoczyć stopy w Shenandoah. Marisol spojrzała na Griseldę, jej oczy błyszczały od łez i powiedziała bezgłośnie, dzięki dzieciaku. Griselda skinęła do przyjaciółki i odwróciła się do Fillman’ów. Aluminiowe krzesło pana Fillmana zaskrzypiało, kiedy przesunął się, żeby wyciągnąć z kieszeni portfel. Banknot pięciodolarowy, który jej podał był pomięty, ciepły i zużyty. - Bochenek chleba, kiełbasa bolońska, ser – poinstruowała pani Fillman. – Jeśli ci wystarczy, kup majonez. Rozumiesz? - Znowu kiełbasa bolońska? – narzekał pan Fillman, kładąc na twarzy gazetę. - Masz to, co dostajesz i nie bądź smutny – warknęła pani Fillman, zanim z wyczekiwaniem odwróciła się do Griseldy. - Chleb, kiełbasa bolońska, ser – potwierdziła. – W razie możliwości majonez. - W razie możliwości majonez – przedrzeźniła ją pani Fillman, machając dłonią w Griseldę. – W takim razie idź. Nie guzdraj się. - Ja, uch, też p-p-pójdę. Griselda odwróciła się w stronę, gdzie, zaraz za nią, stał Holden. Była zaskoczona słysząc jego głos, zaskoczona, że się odezwał, zaskoczona, że chciał iść. - Dobra – powiedziała pani Fillman, sadzając swój niemały obwód ciała na kocu obok Billy’ego, który wpatrywał się w trzy nastoletnie dziewczyny, opalające się w pobliżu. Położyła dłoń na jego gołym udzie i powiedziała: - Pospieszcie się. Pan Fillman będzie głodny, kiedy skończy drzemkę. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak proszę pani – powiedziała Griselda, jej oczy utrzymywały się na dłoni pani Fillman przez dodatkową chwilę, zanim odwróciła się, żeby odejść, z Holdenem u boku.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 3 Ponieważ okna z tyłu Forda Escape, Showna były opuszczone, żeby paznokcie Tiny mogły wyschnąć, Griselda nie oczekiwała, że będzie mogła z nią rozmawiać, co było ulgą. Tina wydawała się wystarczająco miła, ale z każdym kilometrem, z którym coraz bardziej zbliżali się do Zachodniej Wirginii, strach Griseldy potęgował się. Jej żołądek nie uspokoił się, a palce drżałyby, jeśli nie ściskałaby ich mocno na kolanach. Prowadzenie luźnej pogawędki byłoby nieznośne, jeśli nie niemożliwe. Starając się znaleźć choć odrobinę spokoju, oparła łokieć pod oknem, zamknęła oczy, pozwalając, żeby ciepły wiatr smagał jej twarz. Próbowała ile mogła, ale jednak nie była w stanie myśleć o niczym innym z wyjątkiem jej smutnej historii związanej z tym zakątkiem świata i w końcu uległa swoim wspomnieniom. Jaka pełna nadziei była, kiedy dziesięć lat temu weszła do biura szeryfa Charles Town. Jaka pełna nadziei. Jaka głupia. Do czasu, kiedy policja przybyła do domu mężczyzny, jego i Holdena już dawno nie było, ale wtedy Griselda nie znała jeszcze tych okropnych faktów. Obserwowała z ulgą jak policja wypuszcza list gończy za Holdenem Croftem, a dwa policyjne samochody startują z parkingu w stronę domu mężczyzny. Jej zmęczone stopy i nogi krzyczały z bólu, kiedy przysunęła krzesło bliżej i sięgnęła po Oreo, rozkoszując się pierwszym kęsem, po trzech trudnych latach jedzenia kleiku i surowych produktów. Fillman’owie zostali usunięci z systemu opieki zastępczej, po tym, jak stracili dwoje podopiecznych na granicy stanów, więc Griselda została zabrana do pierwszej z trzech rodzin zastępczych w Waszyngtonie. To tam poznała swoją nową współlokatorkę, Mayę, która natychmiast przypomniała jej o Marisol. W przeciągu następnych trzech, czy czterech dni została przyjęta do pobliskiego gimnazjum i wiele razy była przesłuchiwana przez policję w sprawie Holdena i mężczyzny, ale te wizyty szybko się skończyły. Kilka dni później dowiedziała się dlaczego. Przydzielony jej nowy pracownik opieki społecznej, odwiedził ją tydzień po ucieczce i podzielił się z nią druzgocącymi wiadomościami – kiedy policja dotarła do domu mężczyzny, był on opuszczony. Żadnego mężczyzny. Żadnego chłopca. Tylko pies postrzelony w głowę i pochowany w płytkim grobie, na przednim trawniku. - Cutter – sapnęła i zadrżała, zastanawiając się czy ten sam pistolet został użyty na Holdenie. Policja z Charles Town przeszukiwała tamten teren przez cały tydzień, ale nic nie znaleźli – nie było śladu Holdena ani mężczyzny, którego imię Griselda poznała po raz pierwszy, Caleb Foster. Pracownik społeczny zapytał czy Griselda miała jakikolwiek pomysł, Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
gdzie mogli się udać, ale nie miała. Poza stodołą, ogrodem i piwnicą, ona i Holden nie mieli pozwolenia na przebywanie gdziekolwiek, a z pewnością nie w głównym domu. I w ciągu trzech lat, kiedy Holden i ona tam żyli, ani razu nie opuścili farmy. Prawie nic nie wiedziała o tym mężczyźnie. Nie miała pojęcia gdzie mógł się udać. Wiedziała tylko, że musi wrócić do tego domu i spróbować się dowiedzieć. W noc, kiedy pierwszy raz próbowała uciec, głupio łapiąc stopa na końcu ulicy, przy której stał dom jej zastępczej matki, została pozbierana przez policję, pod przypuszczeniem nagabywania. Po tym zdarzeniu jej zastępcza matka zamknęła ją na noc w łazience i Griselda nie próbowała już więcej uciekać. Ale kiedy nadeszła kolejna wiosna, tęskniła za Holdenem z gwałtownością, która sprawiała, że każdego ranka brakowało jej tchu i była słaba. Tego czerwca uciekła po raz drugi i dostała się trochę dalej, ale mający dobre chęci kierowca ciężarówki, podał przez radio jej lokalizację i policja ponownie ją zwinęła. Została przeniesiona do kolejnego domu zastępczego. Kolejny zakaz opuszczania budynku, kolejna porażka. W czerwcu następnego roku spróbowała jeszcze raz, ale kiedy została pozbierana poza granicami Leesburga, pracownik społeczny powiedział jej, że jeśli spróbuje ponownie, to pójdzie do poprawczaka. Przenieśli ją również do najgorszego i najbardziej rygorystycznego spośród wszystkich trzech domów zastępczych, oddzielając ją od Mayi. W tym domu dzieliła sypialnię z dwoma innymi dziewczynami, które również próbowały uciekać. W oknach były kraty i każdej nocy były zamykane na wypuszczony zamek. Groźba poprawczaka nie przestraszyła Griseldy. Zainspirowała ją jedynie do bycia mądrzejszą. Tego roku nie uciekła. Tego roku poprawiła się i obmyśliła plan; zdobyć zaufanie. Znaleźć pracę. Zarobić pieniądze. Kupić ubrania. Przefarbować włosy. Złapać autobus do Zachodniej Wirginii. Dowiedzieć się, co się stało z Holdenem. Holden. Holden. Holden. Holden. Kiedy nastał sierpień, zaraz przed jej ostatnim rokiem szkoły, wprowadziła swój plan w czyn. Zaoszczędziła dwieście dolarów ze swojej letniej pracy u Wendy, co oznaczało, że miała wystarczająco dużo, żeby złapać autobus ze stolicy, aż do Harpers Ferry w Zachodniej Wirginii. Jej plan działał. Nikt nie przejmował się młodą kobietą w czapce bejsbolowej, która w porannym autobusie pilnowała swoich spraw. W dwie i pół godziny dotarła do Harpers Ferry, dźwigając na plecach swój plecak i skierowała się na zachód, drogą 340 w stronę Charles Town. Jedenaście kilometrów i trzy godziny później zatrzymała się w niedrogiej restauracji, gdzie kupiła kanapkę z tuńczykiem i sprawdziła swoje położenie. Czekał ją kolejny, czterogodzinny spacer drogą Kabletown w pobliże farmy Caleba Fostera. Do czasu kiedy tam dotarła słońce znajdowała się o wiele niżej na niebie. Kiedy szła zakurzoną ścieżką prowadzącą od drogi, mogła stwierdzić, że to miejsce nie było zamieszkane od lat. Trawa były wysoka i zaniedbana, a łuszcząca się farba na domu i na stodole, była gorsza niż trzy lata temu. Ale nawet bardziej niż to, to miejsce sprawiało
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
wrażenie martwego; żadnych zwierząt, żadnych ludzi, żadnego strachu, żadnej nadziei, żadnego życia. Opustoszałe. Jak próżnia. Kiedy podeszła do opuszczonego domu, zobaczyła, że kilka okien zostało rozbitych, a taras zapadł się w rogu, gdzie na stołku, w cieniu, siadywał Caleb Foster i w kółko od nowa czytał na głos, swoim gromkim i przerażającym głosem, Księgę Kapłańską i Księgę Powtórzonego Prawa, kiedy Griselda i Holden przez wiele godzin pielęgnowali ogród w gorącym słońcu. „Jeśli bowiem odsłania nagość swej siostry; powinien dźwigać swą nieprawość… Przeklęty ten, kto obcuje ze swą siostrą…” Nienawidziła tego, że znała te słowa na pamięć. Nienawidziła tego, że kiedy wpatrywała się w taras, przebiegły w jej umyśle, jak na autopilocie. Nienawidziła tego, że jej umysł nigdy nie będzie od nich wolny. Ogłoszenia aukcyjne były przyczepione do drzwi wejściowych i do dwóch filarów na tarasie, a ciepła popołudniowa bryza sprawiała, że lekko trzepotały. U podstawy filarów były dwa długie, zardzewiałe, metalowe łańcuchy, które kończyły się, ukryte gdzieś pod werandą. Griselda nie musiała widzieć końca łańcuchów, żeby wiedzieć co tam było. Jej kostka zadrgała, kiedy przypomniała sobie o ciasnej, metalowej obręczy, którą była zmuszana zakładać podczas dni spędzanych w ogrodzie – obręczy, która utrzymywała ją przywiązaną do tarasu. Wzdłuż jej pleców przebiegł dreszcz, kiedy spojrzała na mały ogródek, gdzie po raz pierwszy powiedziała Holdenowi o jej planie ucieczki. Teraz był niczym, poza obumarłą, zakurzoną ziemią, chociaż ciągle mogła wyobrazić sobie kilkadziesiąt grządek, które drobiazgowo stworzyli i razem pielęgnowali. Prawie mogła usłyszeć metaliczne dzwonienie długiego, długiego łańcucha, który na samym początku brzmiał prawie melodyjnie. Jak świąteczne dzwonki, z każdym stawianym przez nich krokiem. Jak nadzieja na ratunek. - Och, Holden – zaszlochała, opadając na najniższy stopień tarasu, jej nogi były zmęczone, a oczy paliły. – Holden, tak bardzo mi przykro. Co spodziewała się tu znaleźć? Szesnastoletniego, czekającego na nią Holdena? Piegowatego, wysokiego i zdrowego, uśmiechającego się do niej na powitanie? Głupia dziewczyna. Powiedzieli jej, że zniknął i tak było. Zniknął. A to była strasznie długa droga do przebycia tylko po to, żeby nic nie znaleźć. Przeniosła wzrok na tył domu, wyobrażając sobie w głowie drzwi do podziemnej piwnicy. Pod koniec dnia Caleb Foster trzymał łańcuchy w jednej dłoni i otwierał każde z zewnętrznych drzwi, kiedy byli zmuszani, żeby wrócić do ciemnej dziury. Stare, wytrzymałe drzwi skrzypiały i trzeszczały, i uwalniał ich kostki zaraz przed tym jak zeszli na przyzwoitą odległość w dół rozpadających się, cementowych schodów. Po tym jak zamykał Griseldę w jej pokoju, wychodził – przynajmniej na jakiś czas, jeśli nie aż do rana – zatrzaskując obie pary drzwi, znajdujące się nad ich głowami i zamykając kłódkę na klucz. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Czy ośmieli się ponownie odwiedzić miejsce tak wielkiego bólu? Chociaż nie miała życzenia, żeby przypominać sobie najmroczniejsze momenty swojego dzieciństwa, to silną sprzecznością w jej życiu było to, że najmroczniejsze chwile były również jednymi z najlepszych i najjaśniejszymi, ponieważ Holden dzielił z nią te momenty. Jak światło zapałki w ciemności, jak nadzieja pośrodku głębokiej, beznadziejnej rozpaczy, on był jej jedyną radością i jej ogólnym źródłem pocieszenia, siły i zapału. Mocno walczyła, żeby o nim nie zapomnieć. Nawet kiedy bolało tak bardzo, że cierpiała i drżała, a jej żal był tak przytłaczający, że myślała, iż może lepiej byłoby umrzeć, to ciągle walczyła, żeby pamiętać tysiące nocy w piwnicy Caleba Fostera. Walczyła, żeby nie zapomnieć dźwięku głosu Holdena, koloru jego oczu, dotyku jego palców na jej twarzy, jego oddechu na jej skórze. Żyła ciągle tylko dlatego, ponieważ było możliwe, że on również ciągle żył. Podeszła do przekrzywionych, zewnętrznych drzwi do piwnicy i była zaskoczona widząc, że kłódka i łańcuchy zniknęły. Rozglądnęła się dookoła i znalazła je, łańcuch jak wąż w kolorze rdzy, butwiejący w długiej trawie obok piwnicy, gdzie rzuciła go tego ranka trzy lata temu, po otwarciu zamka. I to powiedziało jej coś, czego policja nie wie; Holden nie został ponownie zamknięty. Holden i Caleb Foster odeszli natychmiast. W zasadzie, prawdopodobnie już dawno ich nie było zanim Griselda w ogóle dotarła do Charles Town. Wzięła głęboki oddech, próbując uspokoić swoje pędzące serce i podeszła do gnijących, drewnianych drzwi, a potem do kolejnych. Rzuciła szybkie spojrzenie na znikające słońce, a jej ruchy zostały obciążone strachem, kiedy powoli schodziła po schodach. Kiedy dotarła do ostatniego, wzięła głęboki oddech, pozwalając, żeby jej oczy przyzwyczaiły się do przyćmionego światła, sączącego się przez otwarte drzwi za nią. Pachniało tam boleśnie znajomo, jak pleśń i ziemia, i przełknęła gulę w gardle, kiedy weszła do małego pomieszczenia z niskim sufitem. Jej stopa uderzyła w coś, co potoczyło się z brzdękiem po zagraconej, brudnej podłodze i zdając sobie sprawę, że była to mała miska na owsiankę Holdena, z jej gardła wydobył się mały dźwięk, podobny do szlochu. Pochyliła się i podniosła ją, dotykając palcami krawędzi i trzymając ją przy piersi jak talizman. Po jej lewej stronie stało stare, żelazne łóżko polowe z cienkim materacem w brązowe paski, na którym spał Holden. Przechodząc ostrożnie przez pokój i ciągle mocno trzymając miskę, stanęła przy nim, a po jej twarzy spływały łzy. Odsunęła trochę łóżko od ściany, a tam, wydrapane na ścianie, tak delikatnie, żeby mężczyzna nigdy tego nie zauważył, były litery H + G.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Holden, opowiedz mi o swojej mamusi i tatusiu – wyszeptała w całkowitej, zimnej ciszy. Chociaż czuła, że co pięć sekund, czy coś w tym stylu, jego klatka piersiowa naciska delikatnie na jej, z każdym, ogrzewającym jej szyję oddechem, to nie mogła nic zobaczyć. Było ciemniej niż ciemność nocy, ciemność jak smoła i tak pochłaniająca, że mógłbyś pomyśleć, że cały świat zniknął. Oboje byli bardzo zmęczeni po całym dniu pracy w ogrodzie, ze świdrującymi oczami mężczyzny, który obserwował ich każdy ruch. Szybko się nauczyli, że jeśli ramię Holdena otrze się o ramię Griseldy, albo jej spojrzenie utrzyma się na Holdenie zbyt długo, to oznaczało to lanie. W zależności od humoru mężczyzny, było takie, które mogło znokautować cię na kilka godzin, albo pozostawić cię tylko przez resztę dnia w świecie bólu. Za pierwszym razem potrzeba było tygodni, żeby posiniaczone żebra Holdena się wyleczyły. A Griselda ciągle nosiła znak na brodzie, gdzie kilka dni wcześniej mężczyzna rozciął jej skórę. Nie leczyło się ładnie. Kiedy przesuwała po nim palcami, czuła nierówną, wyboistą bliznę, którą prawdopodobnie będzie miała na zawsze. Griselda skoncentrowała się na oddechu Holdena, na ciepłym, pocieszającym nacisku jego ręki, przerzuconej przez jej biodro. Jej oczy były ciężkie i z Holdenem było cieplej, niż było w jej własnym łóżku, ale wiedziała lepiej, żeby nie poddać się wyczerpaniu i razem zasnąć. Jeśli to by się kiedykolwiek wydarzyło, to mężczyzna z pewnością by ich zabił. Oddech Holdena zamarł. - S-s-słyszałaś to? Griselda przestała oddychać i całe jej ciało napięło się, gotowe stoczyć się z jego łóżka na ziemię i podczołgać niedaleko do ściany z boazerii, która dzieliła ich pokoje. Po dwóch miesiącach w niewoli, Holden odkrył luźną deskę w ścianie, a Griselda stała się biegła w toczeniu, czołganiu i przepychaniu obok niej bez dźwięku i w powrocie do swojego pokoju. Jak dotąd, mężczyzna nigdy nie nakrył ich razem i to była jedyna zaleta w ciągu ponad dwóch minionych latach, że znaleźli pocieszenie, trzymając się siebie każdej nocy, przed snem. Usłyszała ciche skomlenie po przeciwnej stronie drzwi u szczytu schodów. - Cutter – wyszeptała Griselda, nasłuchując dźwięku jego pazurów, stukających o podłogę na górze. Kiedy usłyszeli, że się oddalił, oboje odetchnęli z ulgą. To nie był mężczyzna, który miał zamiar zejść na dół, żeby udzielić im „lekcji.” Holden przycisnął Griseldę bliżej siebie i wziął głęboki oddech, zanim wypowiedział cicho słowa, te same, które mówił każdej nocy: - M-m-moja mama nazywała się C-cordelia, ale mój tata nazywał ją C-cory. - A twój tatuś…
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- … m-m-miał na imię Will. - Cory i Will Croft. - Z-zgadza się. - I pewnego dnia ja będę Griseldą Croft – powiedziała, szybko zmieniając temat, ponieważ usłyszała w jego głosie łzy. - Yep. Ty i ja. Z-z-zostaniemy razem. - Holden – powiedziała, przesuwając ciało na grudkowatym, brudnym materacu, żeby odwrócić się w jego stronę. Nie widziała go, ale czuła na ustach jego oddech. – Kiedy się nie spieszysz, to nie jąkasz się tak bardzo. - Z-z-zacinam się – poprawił ją po raz tysięczny. Wcisnęła głowę pod jego brodę, wtulając się trochę bardziej, kiedy poprawił rękę zarzuconą na jej talii, jego palce wsunęły się pod jej ciało, kiedy jej klatka piersiowa przycisnęła się do niego. Opierając czoło o krzywiznę jego szyi, na chwilę zamknęła oczy i wciągnęła głęboki oddech, pomijając zapach brudu i pleśni, i znajdując zapach Holdena – ciepła skóra, słodki chłopak i promienie słoneczne. Miesiąc temu skończyła dwanaście lat i wiedziała, bez cienia wątpliwości, że pragnęła, aby ten zapach kołysał ją do snu każdej nocy, przez resztę życia. Pewnego dnia nie będą musieli mówić sobie dobranoc i rozdzielać się. Pewnego dnia Holden będzie do niej należał, w każdy możliwy sposób. - Holden? - T-t-tak Gris? - Wymyślę sposób. Obiecuję ci, że to zrobię. Za kilka miesięcy będzie lato i wymyślę sposób, żeby nas stąd wydostać. - Wiem, że to zrobisz – powiedział, ale jego głos był pokonany. - Nie poddawaj się Holden. - Nie poddam. – Jego palce wyślizgnęły się spod niej, kiedy jego usta przycisnęły się do jej włosów na kilka, długich chwil. – T-t-teraz idź do łóżka, Gris. N-n-nie zaśnij t-t-tutaj. Zacisnęła szczękę, a jej oczy zapłonęły od smutku, który był prawie nie do zniesienia, w ten sam sposób, jak robią to każdej nocy, w tym budzącym postrach momencie. - Trzymaj palce na literach – powiedziała cicho, odsuwając się od ciepła jego ciała, ciesząc się, że ciemność ukryła jej słabe łzy. - Będę – powiedział, odwracając się do ściany i pomimo tego, że było tak ciemno, że nie widziała własnej ręki, znała dokładne miejsce, którego dotykał zasypiając.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Przeszła bezgłośnie przez ścianę i wspięła się na własne łóżko, po drugiej stronie ściany, przyciskając palce do identycznych, ostrożnie wydrążonych liter, aż w końcu zasnęła.
***
Łzy pokryły twarz Griseldy, kiedy odsunęła się od tego małego łóżka, siła jej wspomnień sprawiła, że jej głowa waliła i pływała w tym samym czasie. Ziejąca rozpacz, którą czuła każdego dnia po stracie Holdena, w tym miejscu, gdzie spędzili razem tak wiele czasu, była prawie paraliżująca w swojej intensywności. Odwróciła się, żeby spojrzeć na pokój i zauważyła, że narzędzia mężczyzny ciągle wiszą schludnie na hakach ponad jego stołem warsztatowym. Przyszło jej do głowy, że mogłaby podnieść jakiekolwiek z tych narzędzi – młotek, śrubokręt, piłę, cokolwiek – i zakończyć w tej chwili swoje żałosne, szesnastoletnie życie. Kuszące było to, żeby tu umrzeć, w miejscu gdzie doświadczyła najlepszych i najgorszych momentów swojego życia. Istniały spore szanse, że Holden już nie żyje, a to oznaczało, że jeśliby się zabiła, to by się z nim połączyła. Zrobiła krok w stronę stołu warsztatowego, ale zatrzymały ją jej własne słowa. Nie poddawaj się Holden. Szept odbił się rykoszetem w tej martwej, cichej przestrzeni, jakby powiedziała to na głos. Nie poddam. Wciąż ściskając miskę Holdena, odwróciła się ostro od narzędzi i wspięła się po betonowych schodach, w zmierzch wczesnego wieczoru. Zatrzasnęła drzwi do piwnicy z głośnym uderzeniem i odwróciła się plecami do ciemnego, brudnego miejsca, w którym była więziona do dnia, w którym udało jej się samej przekroczyć Shenandoah. Kiedy zaszło słońce, przemierzyła pieszo drogę z powrotem do Charles Town, pojawiając się długo po zmroku i meldując w motelu, który zaakceptował od nastolatki płatność z góry. Zmęczona i czując się beznadziejnie, przygotowała sobie kąpiel, rozebrała się i weszła do wanny. To wtedy zaatakowała ją nieunikniona prawda; Holden zniknął. Trzy lata temu powiedzieli jej, że zniknął, ale nigdy tak naprawdę w to nie uwierzyła. Było prawie tak, jakby była pewna, że Holden chowa się gdzieś w tej
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
przerażającej piwnicy i w chwili kiedy ona się pojawi, on się ujawni, szare oczy miękkie z ulgi i miłości, otwierając dla niej ramiona i zakopując usta w jej bursztynowych włosach. Ale teraz, na własne oczy zobaczyła opuszczoną farmę. Zniknął, rozmył się w ciemności w towarzystwie potwora, a Griselda płakała w hotelowej wannie, zastanawiając się czy był żywy, czy martwy, czy ciągle był chaotyczny, czy cięgle się zacinał, czy kiedykolwiek o niej myślał i czy nienawidzi jej za to, że go porzuciła. Na myśl o tym, że on jej nienawidzi, jej serce zacisnęło się i ciężko pracując błagało o śmierć, ale podjęła już decyzję, żeby żyć. Jej siła osłabła. Jej zapał został roztrzaskany. Jej nadzieja zniknęła. Ale powiedziała mu, żeby się nie poddawał. Zażądała, żeby się nie poddawał. I dopóki nie wiedziała – oczami, uszami, sercem i duszą – że umarł i opuścił ten świat, nie miała wyjścia. Ona również się nie podda. Jakakolwiek siła, zapał, czy nadzieja, które zostały w jej wycieńczonym ciele, należały do Holdena. Nic nie zostało, nawet dla niej. Ból i pustka były tak przenikliwe, że w zasadzie wiedziała, iż życie jest najlepszą karą ze wszystkich. Życie w cierpieniu i będąc złamaną było dokładnie tym, na co zasłużyła. Obiecała, że go ocali, a jedyną osobą jaką ocaliła, była ona sama. SUV Shawna najechał na koleinę i Griselda sapnęła, wyszarpnięta ze wspomnień, a potem zadrżała, kiedy jej rozpacz się utrzymywała. - Za dużo wiatru, kochanie? – zapytała Tina, oferując miły uśmiech i prosząc Jonah, żeby podkręcił muzykę. - Jest dobrze – powiedziała Griselda, mrugając, żeby odpędzić łzy, zanim ponownie odwróciła spojrzenie w stronę okna. Byli teraz prawie w Harpers Ferry i stąd zostaje krótka, trzydziestominutowa podróż na południe, do domków nad rzeką, które wynajęli. Sprawdziła mapę i od domków było mniej niż dwadzieścia minut do farmy Caleba Fostera. Do miejsca, z którego uciekło jej ciało. Do miejsca, w którym w ciemności zostawiła serce wraz z szarookim, słodko pachnącym chłopcem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
4 lipiec 2001r.
Griselda
Droga krajowa nie miała chodnika, ale była tam przerośnięta krzakami ścieżka brązowej trawy z boku drogi, wystarczająco szeroka, że Holden i Griselda mogli nią iść obok siebie, wyszli z pola kempingowego i skierowali się w stronę sklepu, który mijali po drodze. - Dlaczego się zgłosiłeś, żeby ze mną pójść? – zapytała, patrząc na swoje znoszone tenisówki, które z każdym krokiem coraz bardziej pokrywały się kurzem. Holden wzruszył ramionami. - S-s-siedziałem długi czas w, uch, s-s-samochodzie. - Taa. Było ciasno. Słońce paliło tył jej szyi i poczuła, że wielka kropla potu uformowała się przy jej uchu i spłynęła w dół gardła. - Ale dziś gorąco – powiedziała. - Uhmm. - Nie mówisz za dużo. - T-t-ty też byś nie mówiła, gdybyś się z-z-zacinała. - Myślałam, że to jąkanie. - Z-z-zacinanie. - Huh. Masz coś przeciwko rozmawianiu? - N-n-nie z tobą. Jej policzki zarumieniły się z przyjemności. Było dla niej rzadkością, żeby czuć się wyjątkowo i ważnie, i słowa Holdena były dla niej cenne. Chciała więcej. - Dlaczego ja? Nie jestem wyjątkowa. - Ty, uch, n-n-nie jesteś podła. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Skąd wiesz? – zapytała, odwracając się do niego z szerokim uśmiechem. – Może udaję miłą, a potem atakuję. - N-n-nie. Rozumiem ludzi. Nie jesteś podła… i j-j-jesteś naprawdę ł-ł-ładna. Ładna? Ładna! Nieprzywykła do komplementów, odwróciła twarz na te słowa, jak słonecznik w stronę słońca, które uwielbia. - Dzięki. - To prawda. - Hej, właśnie mówiłeś bez jąkania – powiedziała, uśmiechając się do niego promiennie. - Jest l-l-lepiej, kiedy czuję się komfortowo. - Więc – zapytała, ciekawa czegoś więcej o tym chłopaku, który sam postawił się Billy’emu i wydawało się, że miał do niej słabość. – Gdzie byłeś przed Fillman’ami? - W i-i-inej rodzinie zastępczej. - Nie wyszło? - O-o-oni byli pijakami. Griselda przytaknęła. Jej poprzedni rodzice zastępczy również mieli problemy z nadużywaniem środków odurzających. Zawsze myślała, że to dziwne, że została przeniesiona z domu jej mamy, tylko po to, żeby dostać się do nowego domu z tymi samymi problemami. Kiedy pracownik społeczny, niezauważony, złożył im wizytę i obserwował sytuację, Griselda została przeniesiona do Fillman’ów. - Bili cię, huh? Dłoń Holdena instynktownie przesunęła się do oka, które teraz było trochę mniej fioletowe, a trochę bardziej zielonkawo–żółte. Nie odpowiedział, kopnął tylko przy następnym kroku brudną ziemię, unosząc w powietrze chmurę jasnobrązowego kurzu. - Twoi rodzice są w więzieniu? – zapytała. Jego oczy wystrzeliły w jej stronę, dzikie, złe. - N-n-nie. Absolutnie n-n-nie! - Och – powiedziała, czując się źle, że zadała pytanie, które pogorszyło jego zacinanie się. – Pytam tylko dlatego, bo moja mama prawdopodobnie jest w więzieniu. Może. Nie wiem. Nie widziałam jej od pięciu lat. Kiedy umarła moja babcia, nie miałam nikogo innego, więc znaleziono mi pierwszy zastępczy dom.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden przez długą chwilę był cicho. - M-m-moi rodzice nie żyją. - Przykro mi – powiedziała Griselda. Holden nie odpowiedział, ale nie kopnął również w ziemię i szli w ciszy przez kilka minut. Szyja, ręce i nogi Griseldy szczypały od mieszanki brudu i potu, i westchnęła, zastanawiając się dlaczego zgłosiła się na ten spacer w temperaturze trzydziestu dwóch stopni. Domyślała się, że byli w połowie drogi do sklepu, ale było piekielnie ciepło i cholera, będą musieli wracać, niosąc dodatkowy ciężar jedzenia. Była tak zanurzona w swoich własnych myślach, użalając się nad sobą, że przestraszyła się, kiedy wysłużony, czerwony pickup nagle zwolnił i zatrzymał się sprzed nimi na poboczu drogi. Zatrzymała się na chwilę, a potem zaczęła iść dalej, poruszając się powoli w stronę ciężarówki. Rzuciła zdenerwowane spojrzenie na Holdena, kiedy z miejsca kierowcy wysiadł mężczyzna i odwrócił się w ich stronę. - Szukałem waszej dwójki. - Nas? – Griselda spojrzała na nieznajomą, czerwoną ciężarówkę i zauważyła szczeniaka, drapiącego z podekscytowaniem o tylną szybę. Poczuła, że jej oczy rozświetliły się i spojrzała na Holdena, żeby sprawdzić czy widział to co ona. – Szczeniaczek! Twarz Holdena była ponura i napięta, jego oczy wpatrywały się w podchodzącego do nich mężczyznę, który stanął przed nimi z rękami na biodrach. Miał na sobie dżinsowe ogrodniczki i flanelową koszulę, która pamiętała lepsze czasy, a jego czoło błyszczało od potu. Jego włosy i broda były kudłate i rozczochrane, prawdopodobnie kiedyś brązowe, ale teraz całkiem siwe. - Chodźcie już – powiedział mężczyzna. – Rodzice mnie po was wysłali. - Fillman’owie? – zapytała Griselda, marszcząc czoło. - Foster’owie – wymamrotał mężczyzna. - Och – powiedziała Griselda. Ich rodzice zastępczy. 2 Cóż, to miało sens. Tak jakby. A potem sobie przypomniała jak pan Fillman pytał panią Fillman o jakichś krewnych, którzy mieszkali niedaleko. – Jest pan kuzynem? - Bratem – powiedział. Huh. Cóż, jeśli pani Fillman miała w tej okolicy kuzynów, to może miała również brata. To miało sens, prawda?
2
Foster – to branie pod opiekę, wychowanie w rodzinie zastępczej, Griselda pomyślała, że mówił o ich „foster parents” czyli o „rodzicach zastępczych” a on mówił o swojej rodzinie, Foster to jego nazwisko.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Griselda spojrzała na niego; jego brwi były krzaczaste, usta napięte przez brak aprobaty, czy rozdrażnienie. Wyglądał na złego i szczerze mówiąc trochę przerażająco, ale oczekiwała, że krewny pani Fillman będzie wyglądał trochę przerażająco. I, motywowała, jeśli nie został wysłany przez panią Fillman, żeby ich podwieźć, to skąd wiedziałby, że Fillman’owie byli ich rodzicami zastępczymi? Ale Holden ciągle się powstrzymywał, jego twarz była ostrożna. Wyraz jego twarz sprawił, że się zatrzymała. Powinna jeszcze raz potwierdzić tożsamość tego mężczyzny, zanim wsiądzie do jego ciężarówki. - Powiedział pan, że zna naszych rodziców zastępczych? - Foster’ów, taa. A teraz skończcie z tymi gierkami. Nie mam na to czasu. Muszę zabrać was z powrotem – powiedział, wskazując w stronę drzwi pasażera. Griselda przesunęła się wokół ciężarówki, w stronę drzwi, a Holden w ciszy podążał za nią, a potem się zatrzymała. - Ale nie mamy jeszcze chleba i kiełbasy bolońskiej – krzyknęła do mężczyzny. - Mamy dużo jedzenia – odpowiedział niecierpliwie. Sadie, ciągle masz tych kuzynów, którzy mieszkają w pobliżu? Poproś ich, żeby przynieśli lodówkę piwa i posiedzieli z nami przez chwilę. Słowa pana Fillmana krążyły w jej głowie i Griselda przesunęła oczy na tył ciężarówki, gdzie dostrzegła dużą, zdezelowaną, czerwoną lodówkę przenośną z elastycznym sznurkiem z tyłu. Patrząc na Griseldę ponad dachem ciężarówki, mężczyzna zmrużył oczy. - Dzień ucieka, dziewczyno. A teraz wsiadaj do tej cholernej ciężarówki. Griselda spojrzała na szczeniaczka. Skomlał, skacząc przy oknie i jak szalony przesuwał swoimi małymi łapkami po szybie. - Pana szczeniaczek jest naprawdę słodki – powiedziała. - Taa, cóż. - Czy ona może usiąść na moich kolanach podczas drogi? - On. Cutter. – Mężczyzna wzruszył ramionami. – Sądzę że tak. Griselda odwróciła się do Holdena i wzruszyła ramionami, a potem sięgnęła po klamkę. Holden chwycił jej rękę, nachylając się bliżej jej ucha, ale utrzymując spojrzenie na bracie pani Fillman. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- N-n-nie p-p-podoba mi się to. Ona n-n-nie powiedziała n-n-nic, uch, o tym, że p-ppodwiezie nas jej b-b-brat. - Naprawdę chcesz iść całą tę drogę do sklepu, wydać pieniądze pana Fillmana i wracać z powrotem tylko po to, żeby dostać lanie, ponieważ zmarnowaliśmy pieniądze i postawiliśmy się jej bratu? - Tak naprawdę n-n-nie wiemy, uch, k-k-kim on jest. Griselda odwróciła się w stronę mężczyzny. - Proszę pana, powiedział pan, że wysłali pana nasi rodzice zastępczy, prawda? - Psiakrew. A co dopiero powiedziałem. Jesteś półgłówkiem? Foster’owie. Tak. I porządnie was zleją, jeśli ciągle będzie marnowali ich czas. I mój! – Szarpnięciem otworzył drzwi i usiadł za kierownicą, głośno je zatrzaskując i włączając silnik. - Widzisz? – powiedziała, wciągając wargę pomiędzy zęby. – Nie chcę lania. Chcę tylko wsadzić stopy do rzeki… i pieścić szczeniaczka. - G-g-gris, n-n-nie – powiedział, ciągle się cofając, kiedy ponownie sięgnęła do klamki. - To nie idź ze mną. – Sięgnęła do kieszeni, wyciągnęła banknot pięciodolarowy i podała Holdenowi, kiedy brat pani Fillman zatrąbił. – Idź po jedzenie. Zmarnuj ich pieniądze. Ty dostaniesz lanie, nie ja. Otworzyła drzwi i zrobiła krok naprzód, ale Holden chwycił jej rękę. - N-n-nie. P-p-proszę. - Holden, on zna naszych zastępczych rodziców. I słyszałeś panią Fillman. Mówiła, że ma w tych okolicach rodzinę. I na miłość boską, on ma szczeniaczka. Ktoś, kto ma szczeniaczka nie skrzywdzi nas. Ja idę. Podciągnęła się do ciężarówki, a szczeniaczek wskoczył na jej kolana, liżąc z radością jej twarz. Kiedy spojrzała na Holdena, jego usta były zaciśnięte, a klatka piersiowa unosiła się szybko i opadała. Powoli pokręcił głową. Kiedy sięgnęła po klamkę, żeby zatrzasnąć drzwi i zostawić go tu, nagle odtrącił jej dłoń i wsiadł do środka, popychając ją trochę, żeby usiąść obok niej. Kiedy ciężarówka zaczęła jechać, szczeniaczek przesunął się od Griseldy do Holdena, liżąc wesoło jego policzek, a Griselda zachichotała. Ale Holden nie wydawał się nawet zauważyć szczeniaka. Wpatrywał się w oczy Griseldy, jakby znał okropny sekret i pomimo tego, że całkowicie nie rozumiała dlaczego, przeraziło ją to i jej chichot osłabł.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden uniósł oczy na mężczyznę, który gapił się na drogę przed nimi i Griselda nagle zdała sobie sprawę, że nie zawrócił. Odjeżdżał od pola kempingowego, a nie wracał na nie. - Wystarczająco długo ci to zajęło, Seth – powiedział mężczyzna. – I, Ruth? Jeszcze raz karzesz mi tak długo czekać, to obedrę twoje plecy ze skóry.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 4
Griselda
- To jest życie! – wykrzyknął Jonah, opadając na łóżko w ich pokoju i wkładając dłonie pod głowę. – Chodź i poleż tu ze mną. Uniósł dłoń, a Griselda spojrzała i wzięła głęboki oddech, zanim położyła się obok niego. To miejsce było wystarczająco ładne – nowe drewno, wygodna sofa i kominek z kamienia polnego w salonie, luksusowa kołdra na łóżku. Dodatkowo, ona i Jonah mieli własną łazienkę, która była przyłączona do ich pokoju i była w niej mała buteleczka szamponu i odżywki, tak, jak w porządnym hotelu. Po tym jak Jonah odłożył ich worki marynarskie na komodę, otworzył jedno z dwóch małych okien. - Możemy usłyszeć rzekę, dziecinko. Nieźle, huh? Te sto pięćdziesiąt dolarów zostało dobrze użyte, prawda? - Taa. Leżała teraz przy jego zgiętym łokciu, słuchając Shenandoah, a jej wspomnienia były tak ostre i bolesne, że zastanawiała się jak przetrwa kolejne dwa dni. Przygryzła wnętrze policzka, aż poczuła krew, a jej zaciśnięte mocno po bokach place, powoli się wyprostowały. - Och i hej! Na tej stacji gdzie tankowaliśmy? Shawn podsłuchał jak dwóch facetów gada o jakimś wydarzeniu w klubie walki, dziś wieczorem odbędzie się to poza Charles Town, tam, gdzie diabeł mówi dobranoc. - Klub walki? - Taa, jakieś naprawdę prostackie gówno w polu. Dwóch kolesi wchodzi na ring z beli siana obok pola uprawnego i przez godzinę wybijają z siebie gówno. Kiedy jeden już nie wstaje, następuje koniec. Żadnych zasad. To bardzo szpetna rzecz. Griselda wzdrygnęła się. Po dzieciństwie wypełnionym biciem – przez jej matkę, różnych rodziców zastępczych i Caleba Fostera – nie była specjalnie żądna pójścia i oglądania, jak dwoje dorosłych bije się do nieprzytomności. - Nie idę na to – powiedziała cicho. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Do diabła tak, idziesz. To lokalny smaczek, dziecinko. Griselda odwróciła się na bok, twarzą do niego. - Jonah, nie chcę tego widzieć. Wiesz jak się czuję, jeśli chodzi o krew. - Ty i Tina możecie stać z dala od ringu i gadać o tym waszym dziewczyńskim gównie. Ja i Shawn chcemy się trochę zabawić. Nie zamierzam wracać tu po obiedzie tylko po to, żeby zabrać twój żałosny tyłek do domu. Jezu, po to właśnie tu jesteśmy! Żeby się zabawić! – Jonah przekręcił się na bok, podpierając na łokciu i wpatrywał się w nią, Prześledził palcem bliznę, która biegła od podstawy jej brody do dolnej części wargi. Jego głos był niski, a oczy podłe, kiedy dodał: - Pójdziesz, Zelda. Wzięła głęboki oddech i przytaknęła, otwierając usta, kiedy jego palec zwiększył nacisk na jej wargi. Kiedy go ssała, nachylił się do przodu, żeby przycisnąć czoło do jej. - To moja dziewczyna – powiedział, w jego głosie słyszalna była krztyna ostrości, kiedy sięgnął po jej biodro. - Och, a przy okazji… jesteś moją dziewczyną, prawda? Jej dłonie były uwięzione pomiędzy nimi, ale zdołała skrzyżować palce. - Mhm. - Prawa. Więc, miałem zamiar zapytać… kim do kurwy jest Holden? To imię przeszyło ją jak kula z dubeltówki, rozrywając miękkie miejsca i żłobiąc brzydką dziurę, która bolała jak cholera. Jej oczy szybko się otworzyły. I zacisnęła zęby. - Kurwa, Zelda! – powiedział, wyrywając palec z jej ust. - Przepraszam – powiedziała, pracując, aby zassać wystarczająco dużo powietrza, aby wypełnić jej nagle pomniejszone płuca. - Powinnaś. Ostatniej nocy wypowiedziałaś jego imię przez sen – powiedział, jego oczy zwęziły się, a palce wbiły w jej skórę. – Kim on, kurwa, jest? Nie wydarzyło się to nigdy, ani razu w ciągu roku kiedy jest z Jonah. Nie wypowiadała na głos imienia Holdena i nie stało się to od tego dnia, kiedy szlochała na schodach opuszczonej farmy Caleba Fostera, siedem lat temu. Zakopała to ukochane imię tak głęboko, że jej usta zrozumiały, że było ono tabu, nawet kiedy była nieprzytomna. To musiała być ta nadciągająca podróż, która wyciągnęła je na powierzchnię zeszłej nocy, Griselda zasypiała pamiętając jego chudą rękę wokół siebie, jego usta przyciśnięte do jej włosów, jego palce dotykające ich połączonych inicjałów na ścianie. Holden. Jego imię było dla niej święte, a słyszenie jak wypada ono z ust Jonah było bluźnierstwem, brzmiało w jej uszach jak splamione i obrzydliwe. Jej serce przyspieszyło, pędząc w inny sposób niż zazwyczaj i natychmiast rozpoznała to jako uczucie, o którym prawie zapomniała; wściekłość. Wzrosła w niej, gotując Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
się i plując jak lawa wewnątrz wulkanu czekającego na erupcję. I zdała sobie sprawę z czegoś jeszcze; właśnie teraz, właśnie w tej minucie, żadna jej część nie była przestraszona przez Jonah. Kim on, kurwa, jest? - Nikim – powiedziała, jej głos niósł ostrzeżenie, kiedy odsunęła się od twarzy Jonah. - Musi być kimś. Nigdy nie mówisz „Jonah” przez sen. – Jego palce skręciły się na jej biodrze, żeby ścisnąć skórę, a jego głos przybrał szydercze cechy. – Powiedz mi kim on jest, ten… Holden. Gniew Griseldy zmącił się i powiększył, kiedy wpatrywała się śmiało w Jonah, z nieustraszoną furią, której nigdy wcześniej mu nie pokazywała. U-u-uspokój się Gris. U-u-uspokój się. - Przestań wymawiać jego imię – powiedziała ostro, sięgając po jego nadgarstek i odciągając jego palce od swojego biodra z zaskakującą siłą. Odsunęła się do tyłu, tak że go nie dotykała, przewróciła się na plecy i gapiła w sufit. Jonah chichotał nisko z zaskoczenia, a potem nagle przestał. - Cóż, popatrzcie tylko. Słodka, mała, lizusowata Zelda tak naprawdę ma jakieś pazurki pod tym całym miękki futerkiem. – Usiadł okrakiem na jej biodrach, mocno chwycił jej brodę i zmusił ją, żeby na niego spojrzała. – Myślisz że możesz mi mówić co mam robić? Przestanę, kurwa, kiedy będę chciał i będę gotowy, żeby przestać, suko. Holden… Holden… Holden… Kim on jest? Pieprzysz go? Widziała na biało. Biel pod powiekami. Biel przed nimi. Biel w miejscu, gdzie chwilę wcześniej majaczyła przed nią twarz Jonah. Biała, gorąca, okrutna, bezwzględna złość. Gówno ją obchodziło czy ją maltretował, bił, pieprzył, wykorzystywał ją. Ale Griselda miała jedną linię. Jedną. A Jonah właśnie ją przekroczył. Przestań wypowiadać jego imię! Położyła dłonie na kołdrze i odchyliła głowę tak daleko jak się dało na miękkich poduszkach i użyła szyi jako procy, strzelając do góry do siedzącej pozycji i uderzając czołem w nos Jonah. Kiedy krzyknął z bólu, przekręciła ciało i zeskoczyła z łóżka. Stanęła obok z rękami na biodrach, wpatrując się w Jonah, który trzymał obiema dłońmi krwawiący nos. - Co do kurwy Zelda? Pochylił głowę nad kolanami, a krew plamiła jego białe, nylonowe spodenki sportowe. – Babsztyl. Gnojówa. Wariatka! - Prosiłam cię grzecznie – warknęła cicho przez zaciśnięte zęby, a potem otworzyła drzwi i wyszła z sypialni i do głównego pokoju chatki. Stała pośrodku pokoju, łapiąc oddech. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Hej, Zel – powiedziała Tina z otwartej przestrzeni kuchennej po lewej. – Robię mojitos… chcesz? Griselda weszła do kuchni, podniosła otwartą butelkę rumu i przechyliła ją przy ustach. Jej gardło piło zachłannie przez kilka sekund zanim odstawiła z trzaskiem butelkę na blat. Ocierając usta wierzchem dłoni pokręciła głową do Tiny. - Nie dzięki. Potem najkrótszą drogą skierowała się do drzwi, przeszła przez nie i zatrzasnęła za sobą.
***
Drzwi na górze zatrzasnęły się i usłyszała klikniecie zasuwy. Ramiona Griseldy opadły z ulgi, ponieważ dźwięk zasuwy oznaczał bezpieczeństwo… przynajmniej na jakiś czas. Oznaczało to, że ona i Holden byli w piwnicy sami, prawdopodobnie – miejmy nadzieję – do rana. Odsuwając deskę na bok, przeczołgała się po podłodze. Mogła dojrzeć w rogu pokoju, pod ławką na narzędzia jego skuloną posturę, pomogło jej w tym przyćmione światło zmierzchu, sączące się przez szczelinę drzwi do piwnicy. - Holden – powiedziała, wzdrygając się, kiedy uklękła obok niego i wzięła w dłonie jego policzki. – Twoje oczy są już tak spuchnięte, że nie możesz ich otworzyć. Dlaczego to zrobiłeś Holden? Dlaczego? Nigdy więcej tego nie rób. Nigdy więcej. - N-n-nienawidzę, kiedy n-n-nazywa cię R-r-ruth. N-n-nie jesteś zła. Nie j-j-jesteś! – wyszeptał w pośpiechu, wyszarpując głowę z jej uścisku i pozwalając, żeby jego szyja opadła do przodu. Zobaczyła błyszczące w jego oczach łzy, a od kiedy skończył trzynaście lat czuł się niekomfortowo pozwalając jej wiedzieć jak płacze, więc nie próbowała pociągnąć jego głowy w górę, żeby na nią spojrzał. Trzymał ją opuszczoną, opartą o kolana, które ciągle mocno i opiekuńczo trzymał przy klatce piersiowej. – N-n-nie patrz na to. Nienawidzisz krwi. Przesunęła się w bok i usiadła obok niego, przy kamiennej ścianie, pod stołem, jej biodro przyciśnięte do niego, a nogi wyprostowane. - Dlaczego to zrobiłeś? - Powiedziałem ci – powiedział, opierając czoło o kolana, przez co jego głos był stłumiony. – To, uch, n-n-nie jest twoje imię. - Wiesz dlaczego nazywa nas Ruth i Seth.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Griselda i Holden poskładali w całość historię o młodszej siostrze i bracie mężczyzny, Ruth i Seth, którzy byli bliźniakami. Z tego co mogli wywnioskować, rodzeństwo było zaangażowane w związek ze sobą co czyniło z Ruth „nieprzyzwoitą kusicielkę”, a z Setha „słabego na ciele.” Z tego co mogli stwierdzić, mężczyzna porwał Holdena i Griseldę, ponieważ myślał, że byli jego długo zaginioną siostrą i bratem i był zdeterminowany, żeby zreformować ich… tym razem. „Tym razem” ponieważ – czytając pomiędzy wierszami jego tyrad, które były nieprzewidywalne, ale częste – Griselda była całkiem pewna, że mężczyzna ostatecznie zabił Ruth i Setha za ich grzechy. Ona i Holden byli przerażeni, że pewnego dnia zdecyduje się odtworzyć tę część historii. Holden spojrzał na nią, ślady łez wiły się w dół jego brudnej twarzy. - O-o-on jest szalony. - Nie przeszkadza mi to, Holden – powiedziała, niezobowiązująco kładąc głowę na jego ramieniu, odczuwając ulgę, kiedy poczuła delikatny nacisk jego policzka na swoich włosach. – Nie ma znaczenia, że nazywa mnie Ruth. - Mi przeszkadza. Nie jesteś R-r-ruth. Nie jesteś n-n-nieprzyzwoita. Jesteś p-ppiękna. – Holden był cicho przez długą chwilę, zanim usiadł prosto i spojrzał na nią, jego brwi zmarszczyły się, a usta zacisnęły. – Pewnego dnia z-z-zamierza nas z-z-zabić, tak jak ich. - Nie pozwolę na to – wyszeptała gwałtownie. – Obiecuję ci. Znajdę dla nas drogę ucieczki. Dotknęła jego włosów, wdzięczna, że jej na to pozwolił. - Ale musisz przestać pyskować. Musisz przestać się stawiać. – Griselda pociągnęła nosem. – Jest o wiele większy. Złamie cię. Holden odwrócił się do niej gniewnie, jego odbarwiona szczęka zacisnęła się, a smarki zebrały się pod jego nosem, mieszając się z krwią i brudem. - Zapytaj mnie czy jestem k-k-kompletny czy z-z-złamany, G-g-griselda. D-d-dalej, zapytaj mnie. Zapytaj mnie! – domagał się, jego posiniaczone oczy były jasne i błyszczące od niewylanych łez. Nie będzie płakała. Nie ma prawa. Jeśli on mógł to znieść, to ona również mogła to znieść. Ale jej głos rwał się, kiedy go pytała: - Jesteś kompletny czy złamany? - Jestem kompletny – powiedział, ocierając nos i przytrzymując jej niebieskie oczy swoimi szarymi w rozproszonym i niknącym zmierzchu. – Jestem k-kompletny, ponieważ jestem z tobą.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery ***
Jestem kompletny. Jestem kompletny, ponieważ jestem z tobą. Nie tak daleko od chatki, Griselda znalazła ścieżkę dla pieszych i spacerowała sama przez dobrą godzinę, w dół brzegu Shenandoah i z powrotem. Domyślała się, że nie była daleko od miejsca, w którym tego miesiąca, dziesięć lat temu przekroczyła rzekę, zostawiając Holdena – zakrwawionego, posiniaczonego, wycieńczonego i przerażonego – całkowicie samego z Calebem Fosterem. Gorące łzy rozmazały jej wzrok, kiedy wpatrywała się w wodę – tę samą wodę, która ich rozdzieliła, oderwała ich od siebie, rozdarła ich w coś częściowego, w coś niekompletnego, w coś, co nigdy nie może być kompletne i zawsze będzie złamane. - Holden – wyszeptała, dławiąc się i szlochając, kiedy łzy spływały po jej policzkach. – Och Boże, Holden, co ci się stało? Jej jedyną odpowiedzią był pęd rzeki, wczesno letnia, popołudniowa bryza i lament jej zmęczonego serca. Rzeka nie niosła żadnych odpowiedzi, tak jak nie była rozwiązaniem dekadę temu. Zdradziła ich. Odwróciła się ostro od Shenandoah i skierowała się do domku. Kiedy wróciła, znalazła Jonah, Shawna i Tinę siedzących na przednim tarasie, śmiejących się i rozmawiających nad pustym dzbankiem mojitos. Kiedy podeszła, zauważyła wyschniętą krew, pokrywającą wnętrze nosa Jonah, ale zmienił koszulkę i spodenki. Jego oczy były zmrużone, ale uśmiechnął się do niej. - Pozbyłaś się tego, cokolwiek cię ugryzło? Tina, która siedziała pomiędzy mężczyznami miała czerwone policzki, mając na twarzy szeroki, lśniący uśmiech i klepnęła go żartobliwie w rękę. - Nie zrobiła ci tego celowo, przystojniaku. - To prawda, nie zrobiła, prawda Zelda? Griselda skrzyżowała palce w kieszeni. - Usiadłam za szybko. To był wypadek. - Myśleliśmy o spróbowaniu czegoś lokalnego na obiad, po drodze do Charles Town – powiedział Shawn. – Na zachód stąd, przy drodze 340 jest miejsce, które nazywa się… - U Rosie – powiedziała Griselda, siadając na wolnym krześle naprzeciwko Tiny. - Zgadza się – powiedział Shawn. – Znasz je?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Szybko pokręciła głową, może zbyt szybko jak na przebiegłe oczy Jonah, które przywarły do niej, przeszukując jej twarz. Wymyśliła szybką wymówkę. - Zobaczyłam gdzieś reklamę. Prawdopodobnie kiedy spacerowałam. Prawdą było, że Caleb Foster był bywalcem Rosie, często wracając do domu pijany i zły, głośno schodząc po schodach do piwnicy, żeby wymierzyć karę jej albo Holdenowi. Nigdy nie była u Rosie, ale ta nazwa wypaliła się w jej mózgu. - Prawdopodobnie mają dobre jedzenie z grilla – powiedziała Tina. – Lubisz grilla, kochanie? - Pewnie. - A potem jedziemy na walkę – powiedział Jonah, wyzywając Griseldę, żeby się z nim kłóciła. - Dobra – odpowiedziała, zrównując swoje oczy z jego. Coś istotnego zmieniło się pomiędzy nimi, odkąd uderzyła go głową i nie była pewna, co to oznaczało teraz i co będzie oznaczało później. Jonah wiedział, że zrobiła to celowo i nigdy nie otrzymał odpowiedzi na swoje pytanie o tożsamość Holdena. Przeczuwała, że przełoży to na kłótnię z nią, ale był również zdezorientowany przez nagłą zmianę jej zachowania. W ciągu roku, kiedy są ze sobą, ani razu nie podniosła na niego ręki, rzadko się z nim kłóciła i bez narzekania znosiła prawie wszystko co jej serwował. Czuła, że patrzył na nią nowymi oczami, jakby próbował ją rozgryźć, jakby już nie był pewien kim ona tak właściwie jest. Wziął głęboki oddech, jego usta wygięły się w leniwym uśmiechu zwycięstwa, a potem odwrócił od niej wzrok. - Chłopcy biją chłopców. Nie mają nic lepszego do roboty? – zapytała Tina. – Zostanę z tobą z tyłu, ok Zelda? Nie musimy tego oglądać. Griselda rzuciła jej słaby uśmiech i przytaknęła. - Brzmi jak plan. Kilka godzin później, po tym jak Jonah i Shawn spędzili popołudnie na łowieniu, a Griselda spędziła je na opalaniu i przeglądaniu czasopism na tarasie z Tiną, wyruszyli do Rosie. Kiedy weszli do środka, Griselda była zaskoczona, że wszystko co kiedykolwiek zakładała na temat Rosie, okazało się nie być prawdą. Wyobrażała sobie, że Rosie Caleba Fostera było czymś mrocznym i złym, miejscem wyrwanym ze stron niegodziwości Starego Testamentu. Nie było. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Z zewnątrz wyglądała jak stodoła, a ściany w środku były drewniane i stare, ale bożonarodzeniowe, białe światełka rozwieszone wokół pomieszczenia, staromodne, świecące znaki piwa migały radośnie i słyszała dźwięki kul bilardowych, uderzających o siebie gdzieś z tyłu. Zostali przywitani przez starszą panią, ubraną w buty jak z Westernu, a włosy miała splecione w siwe warkocze. Zaprowadziła ich do obszernego, drewnianego boksu, gdzie rozdała im tłuste menu i powiedziała, że piwo było z beczki. Griselda przesunęła się nieznacznie na swoim siedzeniu, jej oczy wpatrywały się w samotny stołek na końcu baru. Próbowała wyobrazić sobie tam Caleba Fostera, wychylającego kieliszki whiskey zanim późną nocą wracał na farmę, jego buty ciężkie i głośne na schodach do piwnicy, wdzierające się przez ciemność i miłosierdzie snu, a kubły gorącej wody i ostry wybielacz zalewają brudną podłogę. Wstawać! Obrzydliwi poganie. Wstawać! Wstawać i szorować podłogę, teraz! Szorować. Zetrzeć grzech! „A jeżeli ktoś weźmie swoją siostrę, córkę swego ojca…” Zmusiła się, żeby uciszyć jego głos w głowie i przełknęła żółć w gardle, patrząc jak Shawn wślizguje się do boksu obok Tiny i daje jej szybkiego całusa w policzek, a potem podnosi menu. - Więc, barman nic nie wie o walce, ale ten facet, o tam? – Shawn wskazał na mężczyznę siedzącego samotnie przy barze, plecami do nich. – Usłyszał jak pytałem i powiedział, że możemy jechać za nim. Powiedział, że zajmie około pół godziny, żeby tam dotrzeć. - Dobra robota – powiedział Jonah, unosząc rękę, żeby przybić przyjacielowi piątkę. - Powiedział również, że możemy zawrzeć u jego syna zakłady – powiedział Shawn. - Co powiesz, Zelda? – zapytał Jonah. – Gotowa, żeby wygrać trochę zielonych? Albo stracić trochę, prawie wymamrotała, ale ugryzła się w język. Jonah nie uderzył jej, ani nie wszczął kłótni, kiedy wrócił do domku po łowieniu. W zasadzie, kiedy byli gotowi do wyjścia, pocałował ją w tył szyi i powiedział coś o tym, jak to, że tak się wkurzyła podnieciło go. - Lubię kiedy jesteś słodka – powiedział, przygryzając jej ucho i popychając ją twarzą w dół na łóżko. – Ale, kurwa, lubię też kiedy jesteś ostra, dziecinko. Nie wiedziałem, że masz to w sobie. Wszystko wyrównane, ten weekend minie szybciej i bardziej gładko, jeśli zachowa spokój. Pomimo błysku jej temperamentu dziś popołudniu, nie posiadała więcej rezerw zapału do zmarnowania. Tak długo jak Jonah nie wspomina ponownie imienia Holdena, była gotowa pozwolić, żeby rzeczy wróciły do ich statusu quo. Nachyliła się do niego, a on owinął ręką jej ramiona, przyciągając ją do siebie, kiedy zamawiali obiad.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Nie zajęło im długo, żeby skończyć koszyk mięsa z grilla i frytek, i wypić trzy dzbanki piwa. Ku zaskoczeniu Griseldy, rozluźniła się i nawet trochę dobrze się bawiła. Tina była w dobrym nastroju i odwalała dobrą robotę w utrzymywaniu płynnej rozmowy, odwracając wstrętne komentarze, łagodząc je i zadając pytania, którym udało się być prowokacyjnymi i zabawnymi. Wszyscy mieli czerwone twarze i byli uśmiechnięci kiedy mężczyzna z baru zatrzymał się przy nich unosząc brodę do Shawna. - Gotowi do drogi? Miał około pięćdziesięciu lat, siwo-ciemne włosy i potarganą brodę, która ciągnęła się aż do miejsca nad jego okrytą koszulką klatką piersiową. Griselda spojrzała na niego, dając mu bezbarwny uśmiech. Już miała odwrócić wzrok, kiedy jego oczy zamknęły się na jej, rozszerzając się w rozpoznaniu. Nachylił się do przodu jeszcze trochę, mrużąc oczy i przypatrując się jej twarzy. - Skąd ja cię znam? Griselda wpatrywała się w niego, ale ani trochę go nie rozpoznała. Ani odrobinę. Przez chwilę, zastanawiała się, czy w jakiś sposób mogła go poznać podczas jej trzyletniego pobytu na farmie Caleba Fostera, ale mężczyzna był ostrożny. Ona i Holden żyli w sekrecie; nie przypominała sobie, żeby w ciągu całego tego czasu poznała kogokolwiek. - J-ja nie… - Hej – powiedział Jonah. – Co do kurwy? Mężczyzna spojrzał na rękę Jonah, położoną zaborczo wokół ramion Griseldy i pokręcił głową. - Przepraszam. Ona… uch, twoja dziewczyna kogoś mi przypomina. - Kogoś gorącego, kto do ciebie nie należy? - Nie chciałem nikogo obrazić, synu. - Hej, Jo – powiedział Shawn. – Quint, powiedział że zabierze nas na walkę. Pozostańmy w przyjacielskich stosunkach. - Nie lubię, kiedy faceci patrzą na Zeldę. - Jest piękną dziewczyną, Jonah – powiedziała Tina, mrugając do niego kiedy wstawała, wycierając dłonie o dżinsy. – Nie możesz winić mężczyzn za to, że ją podziwiają, kochanie. Jonah popchną Griseldę, która wstała, żeby mógł wyjść w boksu. Był o dobre siedem centymetrów wyższy od starszego mężczyzny i skrzyżował ręce na swojej szerokiej klatce piersiowej kiedy zapytał:
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Kto dziś walczy? - Dwóch lokalnych facetów. Jeden o imieniu Eli – odpowiedział Quint, niewzruszony puszeniem się jak paw Jonah i podniósł frytkę z opuszczonego kosza na stole. Ponownie spojrzał na Griseldę, przeżuwając powoli, kiedy jego oczy przeszukiwały jej twarz. – Drugi nazywa się Seth. Usta Griseldy otworzyły się, a jej oddech urwał się i zamarł, paląc jej płuca. Sięgnęła do stolika, żeby się podtrzymać, wbijając paznokcie w miękką ceratę która okrywała stolik i dyszała, łapiąc oddech. Quint wziął kolejną frytkę, ale nie opuścił oczu z Griseldy, wyraźnie zainteresowany jej reakcją. Powiedział nieobecnie do innych: - Walka rewanżowa. Seth wygrał poprzednim razem. - Seth – wymamrotała, wpatrując się w jego niebieskawo-szare oczy. - Taa – powiedział Quint, powoli przytakując. Zakołysała się lekko, a Jonah owinął wokół niej rękę, przyciągając ją bliżej. - Za dużo wypiłaś, dziecinko? Griselda wzięła kolejny głęboki oddech i pokręciła głową, a potem ponownie spojrzała na Quinta. Przechylił głowę na bok i zmarszczył brwi, patrząc na nią. Jego głos był zadumany, kiedy zapytał: - Skąd ja cię do cholery znam? - Nie zna pan – odpowiedziała Griselda, opuszczając oczy. Jej serce waliło boleśnie i odwróciła się do Jonah, opierając czoło o jego klatkę piersiową. - Jesteś dziwny i przestraszyłeś ją człowieku – powiedział ostrzegawczo Jonah. – Nie znasz jej. Ona nie zna ciebie. Skończ, kurwa, się na nią gapić, albo… - Ok, ok, ok – powiedział Shawn, ustawiając się pomiędzy Jonah i Quintem. Tina szybko przełożyła ręce przez łokcie Shawna i Quinta i poprowadziła ich razem do drzwi, zadając Quintowi radosne pytania o walkę. Seth. Imię, które równało się złamanemu sercu. Seth.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozbrzmiewało echem i krążyło w głowie Griseldy w niekończącym się cyklu, kiedy rozmyte obrazy twarzy Holdena wypełniły jej umysł, a jej kolana ugięły się, sprawiając że zachwiała się w drodze do drzwi. Jonah zacieśnił wokół niej rękę. - Cholera dziecinko, nie wyglądało jakbyś za dużo wypiła. Jesteś pijana? Czy ten stary drań cię zasmucił? - To tylko zawroty głowy. – Udało jej się powiedzieć. – Będzie dobrze. Świeże powietrze, chłodnego czerwcowego wieczoru było mile widzianą ulgą dla jej palących policzków i pomogło pozbyć się trochę brzęczenia w jej głowie. Kiedy żwir na parkingu chrzęścił pod jej sandałami przypomniała sobie, że na świecie było wielu ludzi imieniem Seth. To tak właściwie nie było rzadkie imię. Ale nie było również całkiem pospolite. To nie on. Nie może być. Nigdy nie używał tego imienia. Nigdy, przenigdy. Wzięła kolejny głęboki oddech, kiedy dotarli do samochodu Shawna i trochę się wyprostowała. Poza tym, gdyby Holden żył w Zachodniej Wirginii i miał się dobrze, to czy nie znalazłby jej do tej pory? To nie on. On nie ma na imię Seth. To nie był on. To tylko przebywanie tu – tak blisko miejsca w którym go znała, tak blisko miejsca, w którym go straciła – i usłyszenie tego imienia mieszało jej w głowie. Wspięła się na tylne siedzenie, a Jonah przycisnął ją blisko do siebie. To nie on, powiedziała sobie. Jego imię nie brzmi Seth.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 5
Seth
Seth siedział w szoferce swojej ciężarówki, owijając ostrożnie palce, a potem knykcie białą, chirurgiczną taśmą podczas gdy piosenka Gartha Brooksa „To make you feel my love” grała w jego odtwarzaczu CD. Technicznie była to piosenka Boba Dylana, ale wersja Garetha Brooksa leciała w radiu w tę noc kiedy walczył po raz pierwszy, kilka lat temu. Nie oczekiwał, że wygra. Powiedziano mu, że za samo pokazanie się dostanie sto dolarów, ale po wysłuchaniu tej piosenki jego wściekłość była tak dzika i przytłaczająca, że pobił swojego przeciwnika na miazgę. Tamtej nocy otrzymał okazję, żeby raz czy dwa razy w miesiącu walczyć w lokalnym klubie i stworzył sobie zasadę, żeby przed każdą walką słuchać tej piosenki. Sprawiała mu ból. Torturowała go tak bardzo, że w momencie, w którym się kończyła, wszystko co chciał zrobić to skrzywdzić kogoś tak bardzo, jak on cierpiał wewnątrz. Ulgą było uderzanie i bycie uderzanym. Zacisnął szczękę, kiedy piosenka zaczęła lecieć drugi raz, obserwując białą taśmę, która otaczała jego palce, a wystrzępione migawki błysnęły w jego umyśle; brudna, żółtobiała sukienka, miodowo-blond warkocze, opadające na jej ramiona, kitki spoczywające nad miękkością jej kształtujących się piersi. Kościste, podrapane nogi. Małe, pokaleczone stopy, które walczyły o równowagę na śliskich kamieniach kilka metrów dalej, kiedy wzburzona rzeka pędziła pomiędzy nimi. Ostatnie słowa, które wypowiedziała na tym świecie były dla niego, błagała Caleba, żeby go puścił. Nie zrobił tego. Szalony pojeb znokautował go, a potem wpakował kulkę w Gris, w najsłodszą, najsilniejszą, najdzielniejszą dziewczynę, która kiedykolwiek żyła.
***
Holden szlochał jej imię, a jego głowa waliła z bólu od dwóch uderzeń, które dostał w skroń przy rzece. - G-g-gris? G-g-gris? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Chodzi ci o Ruth – fuknął mężczyzna, oferując mu blaszany kubek wody. Holden usiadł powoli na podłodze tarasu, patrząc na zakrwawioną koszulę Caleba i przepchnął się do tyłu, aż przycisnął się do drewnianej ściany domu. Dysząc i trzęsąc się ze strachu wpatrywał się w potwora, który był przed nim. Caleb odstawił kubek na krawędzi tarasu i szarpnął głową w stronę świeżej kopy ziemi w ogrodzie z przodu domu. Holden z przerażeniem w oczach podążył za tym ruchem. - Ruth nie żyje, braciszku i możesz mi podziękować za położenie kresu jej diabelskim metodom. Nigdy nie wróci, żeby męczyć cię swoją niegodziwością. Kierujemy się na zachód. Zachód. Fakt, to tak się teraz nazywamy; Caleb i Seth West. 3 A teraz zamknij się na temat Ruth, albo rozwalę ci gębę. Odeszła. Krzyżyk na drogę. Nigdy więcej nie będziemy o niej mówili i niech chwała będzie odkupieniu! Kiedy Caleb podszedł do czerwonej ciężarówki zaparkowanej przed domem i podniósł pudełko na pakę, Holden odwrócił głowę na bok i zwymiotował obok siebie, na podłogę tarasu skromną treść swojego żołądka. Kopa ziemi była grobem. Nie żyła. Griselda nie żyła. Holden ją kochał, a ona została zabita próbując go uratować. Krew pędziła mu w uszach jak wodospad, jego oddech był szybki i nierówny, a jego małe dłonie zwinęły się w pięści. - N-n-nieeeee! – krzyknął. – Gg-gris! Podskoczył w górę, zeskoczył z tarasu i pobiegł w stronę grobu, ale Caleb złapał go w pasie zanim dotarł do sterty przewróconej ziemi, która była podobnego rozmiaru co zwinięta w kłębek, trzynastoletnia dziewczyna. - P-p-proszę… p-p-proszę… Och B-b-boże, p-p-proszę! G-g-griiiiis! - Ostrzegałem cię chłopcze. Poczuł na policzku siłę pięści Caleba, ale ciemność, która nastąpiła potem była miłosierna. Kiedy się obudził na zewnątrz było ciemno, a Holden był przywiązany na siedzeniu pasażera w starej ciężarówce, którą prowadził siedzący obok Caleb. - Dobrze. Obudziłeś się. Wkrótce zatrzymamy się na kolację. Głowa Holdena waliła jak młot w kowadło. Zacisnął oczy, potem dwa razy mrugnął, czerwone, tylne światła samochodów przed nim były jak pasma krwi na tle czarnej 3
West – zachód, ale może być również nazwiskiem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
autostrady. Zajęło mu kilka minut, żeby przetworzyć to co stało się wcześniej w ciągu dnia – po tym jak Caleb poszedł do kościoła, Gris i on próbowali uciec, ale Caleb musiał wrócić wcześniej i wyśledzić ich na polu kukurydzy. Złapał Holdena przy Shenandoah, a Holden powiedział Gris, żeby uciekała… Caleb znokautował Holdena, zastrzelił Gris i zakopał ją w przednim ogródku, zanim na dobre opuścili Zachodnią Wirginię. - Och n-n-nie – szlochał, odwracając się, żeby wyjrzeć przez okno. – Nie. N-n-nie. Nn-nie. - Przestań płakać głupku. Ledwo mogę zrozumieć twoje słowa, kiedy to robisz. Holden wziął głęboki oddech i odezwał się tak starannie jak potrafił. - D-d-dlaczego ją z-z-zabiłeś? - Ta dziewczyna była czystym złem. - Nie b-b-była. - Sądzę, że znałem ją lepiej niż ty. To działo się ponownie. Dokładnie na moich oczach. - C-c-co się działo? - Pożądanie! – wrzasnął. – Pożądanie, potępienie i ogień piekielny! Holden sapnął i wzdrygnął się, kiedy Caleb walnął w kierownicę z wściekłością jeden, drugi, trzeci, czwarty, piąty raz. W kółko i w kółko od nowa, aż Holden stracił rachubę, a Caleb w końcu wrzasnął: - Zostaniesz odkupiony chłopcze! Padnij na swoje miłujące kolana! Holden skulił się w rogu siedzenia pasażera, tak daleko z boku jak mógł, przyciśnięty do drzwi. - Nie musisz już dłużej umrzeć za swoje grzechy! Możesz żyć w błogosławionym świetle odkupienia! Przez jej krew sprawiłem, że jesteś kompletny! „Jesteś kompletny czy złamany, Holden?” - A teraz… Nie. Rozmawiamy. Już. Więcej. O. Ruth! „Jestem złamany, Gris. W końcu jestem złamany.” W twoim życiu istnieje pewien rodzaj bólu i jeśli go doświadczysz, to jesteś w najgłębszym szoku, że cię nie zabił. Czujesz, że powinien cię zabić, jakby twoje serce powinno przestać bić, twoje płuca powinny przestać oddychać, a oczy powinny przestać widzieć. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Wszystko powinno po prostu… przestać. Z tak głębokim bólem i z tak niezbadanym żalem powinno być niemożliwe, żeby twoje ciało nadal pozostawało żywe. Holden odwrócił się powoli w stronę okna, wpatrując się w odbicie swojej twarzy i analizował ją w cierpieniu, w dewastacji, w poddaniu. Prawdziwym horrorem w tej jeździe ciężarówką było to, że ciało Holdena przetrwało, że będzie musiał żyć z wiedzą, że Gris umarła próbując go uratować, próbując uwolnić ich oboje i że teraz był całkowicie sam. Kiedy w ciemności nocy pędzili na zachód jego serce ciągle biło, jego płuca ciągle oddychały, a jego piekące oczy ciągle widziały. Zakopał wspomnienia o swojej ukochanej dziewczynie głęboko, głęboko, głęboko w najbardziej sekretnych zakamarkach serca, zamknął drzwi i zakopał klucz z taką pewnością, jak jego piękna dziewczyna leżała zakopana w świeżym grobie w Zachodniej Wirginii. Jego ciało pozostawało żywe, ale Holden Croft umarł z Griseldą Schroeder w rzece. Wewnątrz był martwy. Wewnątrz nie dbał już o to co się z nim stanie. Wewnątrz poddał się ciemności i Calebowi Fosterowi. I to ciało, które się zachowało – to, które przez bardzo długi czas robiło bardzo niewiele poza biciem, oddychaniem i widzeniem – stało się Sethem Westem.
***
Nie wiedział jak długo piosenka się powtarzała, ale pukanie w okno sprawiło, że podskoczył. Jego oczy otworzyły się, a palce zacisnęły w pięści, gotowe to bitwy. Kiedy się odwrócił i zobaczył swojego przyjaciela i współpracownika, Clintona, który pukał w szkło, pokazując, że Seth powinien opuścić okno, zrelaksował się i zatrzymał piosenkę. Jedną dłonią pokazał Clintonowi palec, a drugą opuścił okno. - Sorki stary – powiedział Clinton. – Byłeś w swojej strefie, huh? - Czego chcesz? - Zakłady są dzisiaj dobre. Twoje zarobki będą mocne. Ludziska kochają walki rewanżowe. - Widziałeś Eliego? - Taa – powiedział Clinton, spluwając na ziemię.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Pijany? - Nie wyglądało na to. Seth wzdrygnął się, a jego nozdrza zafalowały. Walka z pijanym zawsze była łatwiejsza niż z kimś trzeźwym. - On jest złośliwym pojebem, Seth. - Taa. - Gemma przychodzi? Seth wyjrzał przez okno na ciężarówki skręcające na pole około cztery metry w dół wzgórza od miejsca, w którym zaparkował swoją ciężarówkę. Pokręcił głową. - Powiedziałem, żeby nie przychodziła. Clinton zacisnął usta. - Od kiedy ona cię słucha? - Kurwa – westchnął Seth. – Racja. Widziałeś ją tu? - Naw. Robię cię w chuja. - Rób później – powiedział Seth niskim głosem, nie będąc w humorze na drażnienie się. - Jasne. - Więc, co jeszcze? Jesteś tu żeby walnąć mi dopingującą mowę? Clinton wpatrywał się w Setha przez dodatkową chwilę, a potem opuścił oczy i pokręcił głową. - Wyduś do, Clinton. - Słyszałem plotkę, że on ma nóż. - B-broń jest niedozwolona. - Jest na ciebie wkurzony, Seth. Mówi, że poprzednim razem oszukiwałeś. Seth zacisnął szczękę. - Nie oszukiwałem. - Słusznie. Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem. – Clinton odwrócił się, żeby odejść.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Clinton! – zawołał Seth. Tamten sie odwrócił, a Seth do niego skinął. – Dzięki. - Powodzenia – powiedział Clinton, a potem ruszył dalej w stronę pola. Seth gapił się, aż jego przyjaciel wtopił się w ciemność i obserwował, jak coraz więcej ciężarówek zatrzymuje się na polu poniżej, energia wzmacniała się z każdym nowoprzybyłym. Ktoś ustawił całkiem głośno radio w samochodzie i kilku krzyczących i ryczących osób kierowało się w stronę wzgórza. Połowa widzów będzie pijana do czasu aż zacznie się walka. To było w porządku, tak długo jak trzymali się z dala od ringu. Kiedy Seth zaczyna walczyć, nie przestaje dopóki nie zostanie znokautowany i bije wszystko – wszystko – co stanie na jego drodze. Nachylił się do przodu i ponownie wcisnął play.
***
- Seth West proszę zgłosić się w gabinecie dyrektora. Seth West do dyrektora. Seth wpatrywał się w głośnik wiszący nad tablicą, rzucając pytające spojrzenie swojemu nauczycielowi angielskiego. - Seth, idź proszę do gabinetu. Bez słowa, Seth wyślizgnął się ze swojego miejsca i powoli kroczył w górę przejścia, ignorując trzepoczące spojrzenia od dziewczyn po jego drugiej stronie. Kiedy dotarł do biura, dyrektorka, starsza kobieta, która zawsze przypominała Sethowi wróbla, mała i ptasia, zamknęła za nim drzwi. - Nie usiądziesz? – zapytała, jej głos był miękki i poważny. Seth usiadł naprzeciwko niej. - Przykro mi Seth. Bardzo mi przykro, że muszę ci to powiedzieć. Wpatrywał się w nią, jego twarz celowo pozostawała bez wyrazu. - Wydaje się, że twój… twój starszy brat umarł tego popołudnia. Był… cóż, został potrącony przez samochód, kiedy przechodził przez drogę. Lekarze zrobili wszystko co było możliwe, ale… Jej niebieskie oczy były delikatne, kiedy wpatrywała się w niego bezsilnie. Niebieskie oczy wywoływały w nim o wiele większy ból niż brązowe. Niebieskie oczy przypominały mu o Gris, a on wolał o niej nie myśleć. Czuł ją w swoich wnętrznościach, za każdym razem, tak jak czujesz ciężki kamień, spoczywający na dnie twojego żołądka. Zawsze, zawsze z nim była, ale Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
była różnica pomiędzy czuciem jej stałej obecności, a myśleniem o niej. Żył tym, co było dawniej; nienawidził tego co było później. - To wszystko? – zapytał, ostatni raz rozglądając się po jej biurze. Ta szkoła była w większości gównianym doświadczeniem, wstrętne dzieciaki, które miały o wiele więcej wykształcenia niż on. Jedynym jasnym punktem było to, że logopeda pracował z nim przez kilka ostatnich lat, dwa razy w tygodniu po szkole. Nauczyła Setha żeby ograniczać frazowanie, rozpoczynać miękkim kontaktem z samogłoskami i używać jednego oddechu na każde krótkie zdanie. Zawsze nienawidził swojego zacinania się, więc wziął jej radę do serca i ćwiczył sumiennie. W rezultacie już ledwo się zacinał, chyba że się zdenerwował. Oczywiście nie miał nic do powiedzenia, co sprawiało, że było łatwiej. - Seth – sapnęła. – Twój brat nie żyje. - Nie był moim bratem. - Ale… ale on… - Nie był moim bratem. - Och. Och mój Boże. Możesz być w szoku. Mogę poprosić pielęgniarkę, żeby… Seth wstał, przysunął krzesło z powrotem do krawędzi biurka i bez słowa wyszedł z biura. Przeszedł pieszo trzy kilometry do siedmio i pół metrowej przyczepy kempingowej, którą dzielił z Calebem, odblokował drzwi i wszedł do środka. Z determinacją przeszedł do tylnej sypialni, otworzył górną przegrodę nad łóżkiem i wyciągnął metalowe pudełko na pieniądze. Poszukał dłonią małego klucza, przyklejonego z tyłu półki, otworzył pudełko i wyciągnął pieniądze które były w środku. Policzył je ostrożnie; sześćset sześćdziesiąt dwa dolary. Wcisnął banknoty do kieszeni, odwrócił się, otworzył kolejną przegrodę i wyciągnął zdezelowane, brązowe, tekturowe pudełko po butach. Odwrócił się ponownie w stronę kuchni, wziął klucze do ciężarówki z haczyka przy drzwiach i wyszedł na zewnątrz. Skierował ciężarówkę na wschód. Ani razu nie obejrzał się za siebie.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Piosenka ponownie skończyła grać i kiedy od nowa rozbrzmiały początkowe takty, sięgnął do przodu i rozłożył osłonę przeciwsłoneczną. Pokazało się małe lusterko, a on wpatrzył się w siebie. Martwe szare oczy oddawały jego spojrzenie, zimne i kamienne. Jego ciemnobrązowe rzęsy były długie i nieco podkręcone na końcach jak koniuszki gwiazdy, podkreślając jego oczy i nadając im miękkich niewinnych cech, które na chwile dezorientowały ludzi, kiedy łączyli jego oczy z ich otoczką. Jego kości policzkowe były wysokie i ostre, ale poprzecinanie białymi bliznami po wielu otwartych ranach które wyleczyły się przez lata. Niektóre na jego czole i wargach, które były rozcięte zarówno przez Caleba, jak i innych wojowników więcej razy niż mógłby zliczyć. Jego nos, który nie był prosty odkąd był dzieckiem, był krzywy i nieco grubszy niż przeciętny, przez to że kilka razy był złamany. Dwa lata temu nastawiali mu go w szpitalu, ponieważ miał problemy ze spaniem, ale klub walki upewnił się, że od tamtej pory ponownie został złamany. Jego szczęka była pokryta lekkim brązowym zarostem, który w połączeniu z twardością jego twarzy nadawał mu wygląd mężczyzny sześć lub siedem lat starszego niż jego dwadzieścia trzy lata. Pomimo tych niedoskonałości – albo może dzięki nim – wciąż był przystojnym facetem. Wiedział to, przez sposób w jaki patrzyły na niego kobiety i nie wstydził się przyznać, że nie był ponad tym, żeby akceptować ich oferty i zaproszenia. Jego serce umarło dziesięć lat temu, sapiąc i wykrwawiając się na śmierć, na kamieniu pośrodku rzeki Shenandoah, ale jego ciało nadal mogło czuć i dawać przyjemność. Była tylko jedna kobieta, którą kiedykolwiek kochał i kiedy uprawiał seks, jeśli mocno zacisnął oczy i zablokował zapach i głos kobiety pod nim, prawie mógł oszukać swój umysł, aby uwierzył, że to była ona. I tylko przez chwilę, przez ułamek sekundy mógł przysiąc, że została mu zwrócona. Gemma nauczyła się żeby najpierw wziąć prysznic i zamknąć się, kiedy była w jego łóżku, nie dlatego, że kiedykolwiek powiedział jej coś na temat swojej przeszłości, ale dlatego, że jego oddanie względem jej przyjemności było niezrównane, kiedy przychodziła do niego czysta i cicha. Problemem było to, że ostatnio Gemma, którą Seth pieprzył przez kilka ostatnich miesięcy ciągle gada o wprowadzeniu się do jego jednopokojowego mieszkania. To, że rozważał jej prośbę było tak popierdolone, że ledwo mógł to zrozumieć. Jego myśli zostały odwrócone przez dwa przenośne, stadionowe światła, które nagle błysnęły jasnym białym światłem, podłączone do generatora na pace jednej z ciężarówek. Natychmiast oświetliły pusty kwadrat otoczony belami siana. Westchnął. Miał około pięć minut. Słuchając słów piosenki, jego serce pędziło z niecierpliwego wyczekiwania kiedy rozluźnił silną, wysoką, nieugiętą barierę wokół swoich wspomnień. Jego oddech zamarł, a palce drżały, kiedy oparł głowę o zagłówek, zamknął oczy i pozwolił sobie odnaleźć jej twarz, jedyny strzępek światła w ciemnych, nieprzeniknionych głębinach jego umysłu. „Mógłbym trzymać cię przez milion lat, żeby sprawić, abyś poczuła moją miłość.” Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
***
Griselda sprawiała, że życie było znośne. Tak znośne, że podczas gdy Holden żył w ciągłym strachu przed biciem, to zdarzały się dni, kiedy myślał, że umrze jeśli kiedykolwiek zostanie od niej oddzielony, nawet jeśli oznaczałoby to jego wolność. Wiedział, że część jego powinna jej nienawidzić za to, że wsiadła do tej cholernej ciężarówki i przez jakiś czas – przez pierwszych kilka tygodni – nienawidził. Nie rozmawiał z nią, pomimo jej wysiłków wyciągnięcia do niego ręki. Celowo kilka razy wpędził ją w kłopoty, a potem z przerażeniem i poczuciem winy obserwował, jak była bita na jego oczach. Unikał jej prób zaprzyjaźnienia się i słuchał jak płacze w ciemności po drugiej stronie drewnianej ściany. Ale z czasem, kiedy stawił czoła rzeczywistości jego życia, jego stosunki względem niej ociepliły się. Mieszkała w ciemniejszej części piwnicy, do której można było się dostać tylko przez zamykane na kłódkę drzwi, albo uszkodzoną ścianę z desek i czasami, kiedy mężczyzna zapomniał przynieść na dół dwie miski owsianki, Holden słyszał jak płakała cicho z głodu. Stopniowo zdał sobie sprawę, że to nie jej wina, że on się tu znalazł – ostatecznie z własnej woli wsiadł za nią do ciężarówki – i jego serce skłaniało się ku niej kawałek po kawałku, aż utworzyła się pomiędzy nimi solidna przyjaźń. A ostatnio, kilka tygodni po jego dwunastych urodzinach, jego uczucia do niej rozkwitły w coś całkowicie głębszego. Uwięzieni razem w życiu złożonym z ciężkiej pracy; nieregularne jedzenie, picie i spanie, regularne bicie i żadnego komfortu, wykuli bliską więź i Holden wiedział – bez cienia wątpliwości – Gris utrzymywała go przy życiu. Kiedy byli razem w ogrodzie, w gorącym słońcu i po tym jak mężczyzna w końcu zasnął w cieniu, szeptała do niego długie, wymyślone historie, jej usta czasami wyginały się lekko w górę, kiedy dochodziła do „dobrej części.” Kiedy jej niebieskie oczy natykały się na niego, jasne i miękkie, wywoływało to w nim takie rzeczy których nie potrafił wytłumaczyć. Sprawiało to, że czuł się silny i słaby, szczęśliwy i przerażony, podekscytowany i winny. Sprawiło to, że jego ciału przytrafiały się dziwne i nowe rzeczy, które były dobre, ale z jakiegoś powodu także złe, pomimo tego, że nie mógł nic na to poradzić. Sprawiało to, że jeszcze mocniej starał się pamiętać o swoich rodzicach. Sprawiało to, że desperacko powtarzał te niewiele informacji, które wiedział o byciu ze sobą kobiety i mężczyzny. Sprawiało to, że chciał się z nią nauczyć więcej na ten temat.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Żył już z nią od dwunastu miesięcy i była tak dużą częścią jego, jak dawno temu była jego rodzina. Nawet większą. Gris była całym jego światem. Zamek u szczytu schodów zamknął się z kliknięciem, a jego serce pędziło z oczekiwania, wiedząc, że nadchodzi jego ulubiona część dnia. Był więźniem w brudnej, ciemnej, wilgotnej piwnicy, a jednak kiedy drzwi zamykały się i słyszał przesuwającą się na bok deskę, kiedy wyczołgiwała się z ciemnej dziury, jego serce waliło z niczym innym poza miłością do niej. - Holden? - Taa? - Ciągle nie śpisz? - Taa. - Mogę położyć się z tobą na łóżku? Gęsia skórka pokryła jego skórę, a oddech urwał się. Przez prawie cały czas kiedy żyją w piwnicy mężczyzny, Gris wczołgiwała się w nocy do jego łóżka, leżąc obok niego, aż nadchodził żeby się rozdzielić i iść spać. Pytanie go o pozwolenie było czymś nowym. I sprawiło to, że poczuł się inaczej. Sprawiło to, że w jakiś sposób ich związek był inny – w dobry sposób, w pasjonujący sposób – jakby przyznawała się do tych subtelnych zmian, które on również zauważył. - P-p-pewnie - wyszeptał, przesuwając się bliżej do ściany, jego ciało poczerwieniało od ciepła i założył spocone dłonie na swoją walącą klatkę piersiową. Materac ugiął się lekko, kiedy położyła się obok niego. I nagle mógł poczuć jej ciepło, miękkość jej gołej ręki, przyciśniętej do jego. - Holden? - Taa, Gris? - Przepraszam. Przepraszam, że tu jesteśmy. Jest mi tak cholernie przykro, że wsiadłam do tego auta. To był znajomy refren i nie ważne jak często mówił jej, że może przestać przepraszać, ona ciągle to robiła. Wziął głęboki oddech i westchnął. - W-w-wiem. - Ciągle mnie nienawidzisz? Jak kiedyś? Choćby trochę? - Już n-n-nie. Wiesz o tym. - Ale tak było? Nienawidziłeś mnie? – Przekręciła się na bok, twarzą do niego.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Zacisnął szczękę, wpatrując się w ciemność. Teraz za bardzo ją kochał, żeby przyznać, jak bardzo jej wtedy nienawidził. Chciał zapomnieć, że kiedykolwiek czuł do niej coś innego poza miłością. Przekręcił się na bok, żeby odzwierciedlić jej pozycję, położył drżącą dłoń na jej biodrze, i delikatnie przycisnął czoło do jej. - Nigdy więcej mnie nie znienawidź – wyszeptała, jej ciepły oddech owiał jego usta. – Obiecaj. Przełknął ślinę, jego serce pękało z miłości do niej, a jego dusza przysięgała, że nigdy, przenigdy nie będzie nikogo kochał tak głęboko jak ją. - Nigdy więcej cię nie znienawidzę. O-o-obiecuję Gris.
***
„Pójdę dla ciebie na koniec świata… żeby sprawić, abyś poczuła moją miłość.” Seth sięgnął do przodu i wyłączył odtwarzacz. Szarpnął w górę rękaw swojej rozpiętej, flanelowej koszuli i przez długą, ciężką minutę wpatrywał się w tatuaż na przedramieniu, zanim ponownie ją opuścił. To czas, żeby kogoś zranić.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 6
Griselda
Ostatnią rzeczą jaką chciała robić, było uczestniczenie w walce na pięści. Była wyczerpana emocjonalnie, zarówno przez ponowną wizytę w miejscu, w którym doznała tak wiele cierpienia, ale również z powodu wcześniejszych zgrzytów z Jonah. I sposób w jaki gapił się na nią Quint, prawie upierając się, że ją zna, naprawdę ją przestraszył. Wszystko co chciała zrobić, to wrócić do chatki, owinąć się w koce i uciec w sen i marzenia. Prawdę mówiąc, siedząc z tyłu SUV’a Shawna, z ręką Jonah opiekuńczo owiniętą wokół jej ramion, wtulona w solidne ciepło jego ciała, nie mogła się zmusić, żeby wszcząć kłótnie. Było po prostu zbyt komfortowo, a ona była zbyt słaba. - Hej Zel – powiedziała Tina, odwracając się na swoim siedzeniu, żeby złapać oczy Griseldy, kiedy Jonah i Shawn w niecenzuralny sposób rozmawiali o tym, kto straci dziś wieczór więcej pieniędzy. – Miałam na myśli to co powiedziałam wcześniej. Ja również nie lubię krwi. Znajdźmy jakieś wygodne miejsce do siedzenia i udawajmy, że jesteśmy na grillu czy coś. – Sięgnęła w dół, a potem rzuciła Griseldzie uśmiech, kiedy pokazała jej butelkę Wild Vines Chardonnay o smaku tropikalnych owoców. – Wzięłam ją na stacji benzynowej koło restauracji. Griselda nie mogła sie powstrzymać, żeby nagrodzić ten rodzaj pomysłowości małym uśmiechem. - Tanie i słodkie? - Tak jak ja, kochanie – powiedziała Tina, chichocząc. - Nie jesteś tania – kłócił się Shawn, sięgając, żeby położyć dłoń na jej udzie. – Ale jesteś słodka. - Oczy na drogę – powiedziała Tina. - Później? – zapytał Shawn, szczerząc się do niej z nadzieją. - Och, wiesz to kochanie. Jonah ścisnął ramiona Griseldy, trzymając nad jej głową pustą butelkę po coli i plując do niej, więc wyglądało to prawie tak, jakby ponownie napełniał ją wodą. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Jak to jest, że ty nigdy tak do mnie nie mówisz? Giselda wtuliła się głębiej w jego pierś, wdychając znajomy zapach tabaki i mydła. - Sądzę, że lubię grać trudną do zdobycia. - Cóż, nienawidzę ci tego mówić, ale ja już cię zdobyłem, dziecinko. Jesteś moja. Jej ciało chciało instynktownie zesztywnieć, ale wzięła głęboki oddech i zmusiła się, żeby pozostać zrelaksowaną. Nie jestem twoja. Musiał zdecydować, żeby porzucić temat, ponieważ kopnął siedzenie Shawna, kiedy skręcili w dół wiejskiej drogi i auto zaczęło podskakiwać na koleinach. - Shawn, ty skurwysynie, zamierzasz pożyczyć mi sto dolców? - A jak myślisz ciulu? - Myślę, że postawię na tego kolesia, Setha. Brzmi jakby był twardzielem. Chociaż Griselda już przekonała samą siebie, że nie ma żadnego związku z Sethem, który dzisiaj walczy, to kiedy usłyszała to imię, wymówione przez usta Jonah, w dół jej kręgosłupa przebiegł dreszcz. Nie było to takie świętokradztwo, jak wtedy kiedy dokuczał jej wcześniej wymawiając imię Holdena, ale ciągle jej się to nie podobało. Shawn cały czas podążał za ciężarówką Quinta, kiedy przepchnęli się na otwarte pole na końcu drogi gruntowej. Im bliżej środka pola byli, tym dźwięk heavy metalowej muzyki stawał się coraz głośniejszy i głośniejszy. Dobre pięćdziesiąt ciężarówek zaparkowanych było w rzędach poniżej, małe grupy mężczyzn siedziały na na pakach, pijąc piwo, paląc i spluwając. Kiedy Shawn zaparkował SUV’a i wysiedli z samochodu, dwa, wielkie, wysokie stadionowe światła oświetliły nagle całe pole. Trzymając dłoń Jonah, kiedy przedzierali się przez labirynt ciężarówek, Griselda nie zauważyła wiele innych kobiet, ale to tu to tam rzuciła jej się w oczy jakaś dziewczyna, zazwyczaj opierająca się o swojego faceta, paląc papierosa i mrużąc oczy, kiedy ona i Tina przechodziły obok. Energia była dziwna i zła, i Griselda trzymała się blisko Jonah i Quinta, który prowadził ich bliżej ringu z bel, gdzie tłum był gęstszy. Jednak zauważyła, że kilku mężczyzn odsunęło się na bok, pozwalając Quintowi przejść, witając go po imieniu, z pozorami szacunku, jakby był kimś. I, jak się okazało, był. On i jego syn Clinton byli bukmacherami dzisiejszego wydarzenia. - Co ci tak długo zajęło, tato? – zapytała piaskowo włosa, młodsza wersja Quinta, który opierał się o bele w czymś, co mogłoby zostać uznane za pierwszy rząd. W ręce trzymał notatnik i wściekle zapisywał zakłady. - Spotkałem u Rosie tych studencików. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Clinton rzucił spojrzenie na Jonah i Shawna, przyswajając spojrzeniem niewiele lepszym od pogardy ich koszulki polo i bojówkowe spodenki. - Studenciki, huh? Widzę, że wzięliście swoje kobiety. A czy wzięliście swoje portfele? Ani Jonah, ani Shawn nie chodzili na studia, ale praca w stolicy, w firmie z kablówką pozwalała im na styl życia, który mógł wydawać się luksusowy dla niektórych ludzi na tym polu, pomyślała Griselda, przyglądając się poszarpanej, zbyt obcisłej koszulce Mettalica i znoszonym butom Clintona. Kiedy patrzyła na tatuaż stokrotki pomiędzy jego kciukiem i palcem wskazującym poczuła, że jego oczy wylądowały i utrzymały się na niej. - Hej – powiedział. – Skąd ja cię znam? - Aw, kurwa – powiedział Jonah. – Znowu się zaczyna. Shawn zachichotał, biorąc z dłoni Tiny butelkę Wild Vines i robiąc łyk. - Ona naprawdę znajomo wygląda, huh? – zapytał Quint, patrząc na syna, a potem ponownie na Griseldę. - Taa – powiedział miękko i w zamyśleniu Clinton, jakby naprawdę ciężko pracował, żeby ją umiejscowić. – Jesteś stąd? - Nie – powiedziała Griselda, włoski na karku stanęły jej dęba. Clinton zmrużył oczy i nachylił się bliżej, ale Jonah sięgnął i umieścił dłoń na jego klatce piersiowej. - Jesteś wystarczająco blisko, koleś. Oczy Clintona zmieniły kurs, patrząc leniwie w dół, na dłoń Jonah, a potem przeniósł spojrzenie ponownie na jego twarz. - Nie jestem tak duży jak Seth czy Eli, ale jeśli nie weźmiesz swojej pierdolonej ręki z mojej osoby to usunę ją dla ciebie. Jonah przeszukiwał przez chwilę twarz Clintona, a potem wyszczerzył się i opuścił dłoń. - Mężczyzna ma prawo bronić swojej kobiety. - I dlatego nie leżysz na ziemi – powiedział Clinton, ponownie patrząc przez chwilę na Griseldę, a potem pokręcił głową, jakby jego umysł nie miał siły, żeby rozwiązać tajemnice jego związku z nią. Griselda była zdegustowana chujowym posunięciem Jonah i ponownie przestraszona przez Quinta i jego syna. Cholera, ale dlaczego wydaje się, że ci faceci ją znają? Torturowała
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
swój mózg, próbując sobie przypomnieć, czy Caleb kiedykolwiek zrobił zdjęcia jej i Holdena, ale nie mogła sobie przypomnieć żadnego takiego wydarzenia. Potem przypomniała sobie coś innego i jej usta otworzyły się, kiedy wpatrywała się zawstydzona w ziemię. Oczywiście. Wzdłuż całej wiejskiej drogi, gdzie ona i Holden zostali zabrani były wywieszone przez lokalną policję ogłoszenia o zaginionych dzieciach. Widziała jeden na biuletynowej tablicy w biurze szeryfa w Charles Town, kiedy w końcu się tam pojawiła. Jeśli ten mężczyzna i jego syn mieszkali w tej okolicy przez całe swoje życie, to prawdopodobnie widzieli zdjęcie Griseldy jako dziesięciolatki, umieszczone na posterunku lokalnej policji, w barze czy banku lub w pralni samoobsługowej. Gdziekolwiek. To dlatego wygląda znajomo, ale nie są w stanie jej umiejscowić. To dlatego ciągle mrużą oczy, próbując zobaczyć ją nieco inaczej, i chociaż nie zdają sobie z tego sprawy, jako nieco młodszą. To sprawiło, że jej żołądek przewrócił się. Wzięła głęboki oddech i uspokoiła żołądek, ale bliski zapach żutego tytoniu, dymu, gorzały i męskiego potu wlewał się w jej nozdrza. Przykładając dłoń do ust zwymiotowała w nie, garbiąc się, na wypadek gdyby coś uciekło. Zdesperowana, żeby się nie ośmieszyć, przełknęła zwrócone frytki i piwo i spojrzała w górę na Tinę, w samą porę, kiedy druga kobieta zrozumiała co się zaraz wydarzy. Chwyciła rękę Griseldy, odciągając ją od Jonah. - Co do cholery? – zapytał Jonah, chwytając jej drugą rękę i szarpiąc ją ponownie do siebie. - Jest jej niedobrze, Jonah! Jezu! Puść ją! Griselda spojrzała na niego w chwili, w której jej żołądek ponownie się szarpnął, a on wzdrygnął się, kiedy jej ramiona się skuliły, a policzki wypełniły. - Taa, ok. Sorki. Możesz jej pomóc, Tina? Myślę, że walka zaraz się zacznie. - A co myślisz, że próbuję zrobić? To było najbardziej wkurzone oblicze dobrodusznej Tiny jakie Griselda do tej pory widziała, ale była wdzięczna, kiedy odprowadziła ją ponownie przez tłum, z dala od Jonah i Shawna. Potykała się na nierównej ziemi, ale jeśli mogłaby tylko wydostać się z tłumu, z dala od Quinta i Clintona, i wziąć kilka głębokich, czystych oddechów, to byłoby z nią ok. Była tego pewna. Tina puściła jej nadgarstek i założyła rękę na jej ramiona, prowadząc ją w stronę pojedynczej beli siana na małym wzgórzu, prawie schowanym w cieniu, około sześć metrów od miejsca parkingowego. Z tego miejsca, jeśli siedziały, miały częściowy widok na ring, ale jeśli wstały mogły dojrzeć większość miejsca walki. W każdym razie mogły tu odpocząć i
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
dołączyć do Jonah i Shawna, tak szybko, jak skończy się walka. Kiedy Griselda siedziała, Tina wcisnęła jej na kolana butelkę owocowego wina. - Żałuję, że nie mogę zaoferować ci mięty, albo jakiejś wody, kochanie, ale to wszystko co mam. Griselda wzięła z wdzięcznością butelkę, trzymając ją pomiędzy udami, kiedy brała kilka głębokich, drżących oddechów. Zapach benzyny i dymu był tu mocny, ale w jakiś sposób bardziej do przyjęcia i w końcu była w stanie napełnić płuca i uspokoić żołądek. - Dzięki – powiedziała, powoli wypuszczając powietrze. – Jestem twoją dłużniczką. - Żaden problem – powiedziała Tina, siadając obok niej. – Rzygi i sandały nie idą w parze. Griselda lekko zachichotała i przytaknęła. - Wiesz? – kontynuowała Tina, wyciągając z torebki papierosa i zapalając go. – Staram się w każdym dostrzegać dobro, ale twój chłopak trzymał cię trochę mocno, prawda? Griselda wzruszyła ramionami, otwierając butelkę Wild Vines i dotknęła jej krawędzią ust. Było ohydnie słodkie, ale było lepsze niż smak prawie rzygów, którym obecnie się cieszyła. Wzięła łyk, mając nadzieję, że pozostanie na dnie i czując wdzięczność, kiedy tak się stało. - Ale – kontynuowała Tina, teraz wrócił jej radosny głos – może to, że źle się poczułaś było łutem szczęścia, ponieważ nie ekscytowało mnie patrzenie, jak tych dwóch głupków obija swoje twarze i twój brzuch tak jakby nas uratował. Więc, dzięki, wstrząśnięty brzuchu. Zachichotała, uderzając kolanem w kolano Griseldy. Griselda miała właśnie zaoferować jej butelkę, kiedy nagle rozproszył ją ryk tłumu. Wstała, butelka w winem uderzała lekko o jej nogę i spojrzała ponad setkami głów i trzema krępymi mężczyznami wokół ringu, żeby zobaczyć samotną postać, schodzącą w dół odległego wzgórza i zmierzającą przez pole w ich stronę. Kiedy dotarł na sam dół, rzucił na ziemię flanelową koszulę i wszedł na ring.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Seth Celowo schodząc zamaszystym krokiem w dół zbocza ignorował gwizdy i przekrzykiwania, skupiając się na jasno oświetlonym owalu przed nim. Zaraz przed tym, jak tam dotarł ściągnął koszulę i rzucił ją na ziemię, dając groźne spojrzenie ludziom, tłoczącym się wokół ringu. Szybko przesunęli się na bok, niektórzy klepali go w plecy i życzyli mu szczęścia, kiedy wszedł między bele. Przeskanował ring, szukając Quinta i Clintona, jego strażników, ponieważ walka zacznie się w sekundzie, w której jego przeciwnik postawi stopę na ringu. W klubie walki było naprawdę niewiele zasad: 1. Kiedy oboje jesteście w ringu, zaczyna się walka. 2. Żadnej broni. 3. Kiedy nie możesz się podnieść, przegrałeś. W końcu znalazł Clintona, stojącego w pierwszym rzędzie obok ojca, który gadał z jakimiś studencikami, których Seth nie rozpoznał. Pierdoleni turyści? Na to wyglądało. Prawdopodobnie przyjechali, żeby łowić albo polować i w jakiś sposób skończyli tutaj. Kiedy Seth wszedł na ring tłum ucichł do podekscytowanego gwaru. Po drugiej stronie owalu, skąd wszedł Seth, tłum rozdzielił się, więc Eli mógł przeskoczyć przez bele, unosząc w górę chmurę kurzu, kiedy jego gołe stopy wylądowały na ringu. Kurwa, jest duży. Seth był całkiem pewny, że Eli nie robił nic oprócz treningu siłowego w ciągu tych trzech miesięcy od kiedy z nim przegrał. Jego mięśnie piersiowe powiększyły się, a jego ręce były grube i solidne, kiedy ściągnął koszulkę i rzucił ją w tłum. Ale Seth miał coś, czego nie miał Eli; obrzydliwą wściekłość, która zamieniała nienawiść w paliwo. Seth natarł na swojego przeciwnika, przelatując przez ring we wściekłości, wyobrażając sobie, że patrzy na niego twarz Caleba. Dziewczyny jak Ruth są złymi… Seth wymierzył kombinację dwóch ciosów, mocno uderzając Eli’ego w twarz, a potem w brodę, zanim tamten mógł przyjąć postawę. Jego głowa szarpnęła się w bok, a potem w górę powodując, że zatoczył się do tyłu, ale pokręcił głową i ryknął dla ożywienia, nacierając na Setha jak byk i uderzając go w brzuch. Seth sapnął z bólu, powietrze uciekło z jego płuc, ale chwycił szyję Eli’ego, zaciskając wokół niej ramię i skręcił brutalnie, zanim tamten wyszarpnął się z jego uchwytu. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Tłum był dzisiaj dziki, szydził i krzyczał, ale Seth nie potrzebował ich energii, żeby nakarmić swój gniew – to była żywa, oddychająca, zapalczywa rzecz, która domagała się zemsty. … i obrzydliwymi kreaturami. Nieczystymi i kłamliwymi… Seth uderzył Eli’ego ciosem prostym, a potem wrzucił całą siłę w prawy hak, uderzając w bok głowy i sprawiając, że zachwiał się do tyłu. Seth podciął jego nogę, okładając pięściami jego twarz, kiedy razem upadli na ziemię. Nagle Eli przetoczył się, znajdując się nad Sethem. Chwycił w dłoń garść jego włosów, unosząc jego twarz i walnął pięścią w jego nos… policzek… jeszcze raz w policzek. Seth otworzył usta i następnym razem, kiedy wylądowała na nim pięść Eli’ego, zacisnął na niej zęby wyrywając z jego dłoni spory kawałek mięsa i sprawiając, że krzyknął, zanim się wycofał. … i obelżywymi. Seth szarpnął się w górę, plując krwią i mięsem na ziemię i rzucając się ciałem na plecy Eli’ego. Chwytając jego rękę, Seth wykręcił ją pod prawie niemożliwym kątem, a potem przytrzymał ją przy jego plecach, kiedy tamten stękał i jęczał pod nim. Eli chwytał się ziemi wolną ręką, w końcu zdołał wziąć garść i w jakiś sposób rzucić ją w twarz Setha. Dopuścisz, aby zgubić sprawiedliwych… Chwilowo oślepiony, Seth puścił rękę Eli’ego, a ten zrzucił go z pleców i uniósł się na czworakach. Seth klęczał na czworakach na przeciwko niego, uniósł dłoń, żeby otrzeć oczy, kiedy poczuł ostry cios w skroń. Jego kolana załamały się i uderzył klatką piersiową o ziemię. Eli odwrócił go, siadając na nim okrakiem swoim znaczącym obwodem i wymierzył jeszcze dwa ciosy w jego twarz, trzask kości zaalarmował Setha, że to prawdopodobnie kolejne pęknięcie policzka. … wespół z bezbożnikami? Stęknął z bólu, prześlizgując ręce na tył nóg Eli’ego i szczypiąc go mocno pod udami. Pisnął z zaskoczenia, zgarniając głośny śmiech od obserwatorów, a Seth wykorzystał przewagę, żeby się spod niego wykręcić. Jesteś komplety, czy złamany, Holden? Przesunął się na tyłek, jego twarz płonęła, a krew zamazywała mu widzenie, Seth odciągnął nogę w tył, a potem pchnął ją w przód, uderzając Eli’ego w środek klatki piersiowej, sprawiając że uciekło z niego powietrze i przewrócił się do tyłu. Seth podczołgał się do niego, uderzając go mocno w jaja zanim usiadł na nim okrakiem. Eli jęczał z bólu, jego ciało nieskutecznie próbowało się skręcić, kiedy Seth bez zastanowienia nacierał pięściami na jego twarz, w kółko i w kółko i w kółko od nowa, aż jego knykcie pokryły się krwią, śliskie i lepkie, i usłyszał mokre krztuszenie, kiedy Eli próbował złapać oddech. Jestem złamany, Gris. W końcu jestem złamany. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Seth! Seth! Po wszystkim! Seth! Przestań! To koniec! Przez rozgorączkowaną mgłę bezwzględnej złości, usłyszał zaraz nad sobą głos Clintona. Jego pięści zatrzymały się i odchylił się do tyłu, zasysając chrapliwy ładunek tlenu i wpatrując się w gwiaździste niebo. Koniec? Nie ma mowy. To się nigdy nie skończy. Podnosząc się na nogi, zachwiał się i popatrzył na swojego przeciwnika, którego twarz wyglądała jak maska – zniekształcona i pokryta gęstą, śliską czerwonawo-czarną krwią. Prześlizgując spojrzenie na jego klatkę piersiową zobaczył, że ciągle unosiła się i opadała przy oddechu, więc nie był martwy. Clinton położył dłoń na ręce Setha, a ten się do niego odwrócił. Przez jedno spuchnięte oko, a drugie zamazane krwią spojrzał na przyjaciela. - Po wszystkim, Seth. Wygrałeś. Clinton uniósł jego rękę, a tłum oszalał, skandując, krzycząc, wiwatując i wskakując na ring, żeby świętować. - Dobrze – wymamrotał Seth. Otrząsnął się od Clintona i spojrzał przez ring, w stronę Quinta, który promiennie uśmiechał się do niego, z uniesionymi triumfująco w górę pięściami. Ale Seth nagle został rozproszony. Za Quintem – zaraz za nim i z boku – zobaczył długie, truskawkowo-blond włosy. Dziewczyna stała tyłem do niego, ale jej włosy opadały na ramiona w miękkich, pięknych falach. Bursztynowy kolor był boleśnie znajomy i opuścił oczy do jej wąskiej talii i do delikatnych krągłości jej bioder w niebieskich dżinsach. Przesuwając powoli oczy w górę jej ciała, zauważył, że dłonie miała oparte na biodrach i wyglądało na to, że wrzeszczała na wyższego z dwóch studencików, ponieważ jej postawa była sztywna, a chłopak się z niej śmiał. Pokręciła głową zanim odwróciła się od tego faceta, do Quinta, stając do niego plecami w geście złości i odwróciła się twarzą do ringu. I nagle całe powietrze – każda ostatnia cząstka tlenu – została wyssana z pola. Niezdolny żeby oddychać, zamarł w miejscu, jego oczy rozszerzyły się, a całe jego ciało zaczęło się trząść. Próbował mrugnąć, ponieważ – kurwa jego mać! – to musiała być halucynacja albo uraz głowy, albo może umarł, a to było niebo. Ponieważ obok Quinta, z rękami gniewnie skrzyżowanymi na piersi stała dziewczyna, która była żywym odbiciem Griseldy. Była dziesięć lat starsza, ale jej bursztynowe włosy powiewały swobodnie wokół jej ramion, a niebieskie oczy błyszczały tak znajomym wyrazem, który sprawił, że jego serce pędziło i bolało w tym samym czasie. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Studencik położył dłoń na jej ramieniu, obracając ją w połowie szarpnięciem, więc była skierowana do Setha profilem i znowu to poczuł, jak strzał w bebechy; ona była znajoma. Była tak cholernie znajoma, że czuł, że to jest sztuczka, albo że był w filmie, albo może to uderzenie w policzek w jakiś sposób spierdoliło jego mózg. Ponieważ – Och mój Boże – ta dziewczyna wyglądała tak bardzo jak Gris, że prawie mógł uwierzyć, że to była… i nie było siły na ziemi, która powstrzymałaby go od podejścia bliżej. Przedzierając się przez sympatyków, przepchnął się przez ring, trzymając oczy przyklejone do dziewczyny, która teraz wściekle kłóciła się z tym studencikiem. Była tak rozproszona, że kiedy podchodził bliżej miał idealny widok na jej profil, a jego kolana uginały się w obawie, która była tak wielka, że go przerażała. Słaby i zszokowany, zdezorientowany i szalony, ciągle szedł naprzód chwiejnym krokiem, przyglądając się jej rysom z każdym zbliżającym się krokiem. To nie może być ona. Ona nie żyje. Masz halucynacje. Kiedy był około trzy metry od niej, studencik przesunął na niego oczy i po chwili jej szyja odwróciła się, żeby zobaczyć, na co patrzył jej chłopak. Jej usta rozchyliły się, a oczy zablokowały na Sethcie. Wzdrygnęła się, przeszukując jego twarz, a jej niebieskie oczy rozszerzyły się z odrazą, a nie z rozpoznaniem. Jeśli twarz Eli’ego wyglądała jak burger, istniała spora szansa, że jego również. Nie rozpoznała go, ale niech to chuj, jeśli on nie rozpoznał jej. Gris. To ty. - To ty? - wychrypiał, jego serce waliło, płuca ledwie były w stanie się napełnić, a jego głowa coraz bardziej wirowała. Jak najsłodszy ze słodkich snów, albo najbardziej urojony obłęd, stała przed nim ponownie, powstała z martwych. Jego Gris. Martwa, a jednak żywa. Czy to możliwe? Czy to możliwe, że jednak w jakiś sposób przeżyła? Wydostała się z grobu i przeżyła? Nie. Martwi ludzie nie wracają do życia. Widzę martwych ludzi. Zwariowałem, pomyślał, śmiejąc się z siebie, co bolało jak chuj. Nawet z tym samym kolorem włosów i podobnymi niebieskimi oczami to nie mogła być Gris. Ona była martwa. Widział grób. Odwiedził go tego samego dnia kiedy wrócił do Zachodniej Wirginii i nie było śladu po tym, żeby jej ciało zniknęło, splądrowane przez zwierzęta i zaciągnięte w noc. Ona odeszła. Odeszła, odeszła, odeszła. A jednak… a jednak, jeśli mógłby zbliżyć się jeszcze trochę bliżej do tej dziewczyny, może mógłby do niej sięgnąć, spojrzeć jej w oczy… tylko żeby się upewnić.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Gwałtownie pokręcił głową, krew i ślina poleciały w obie strony, kiedy próbował zablokować gratulacje i wiwaty i z siłą odepchnął kogoś, kto stanął na jego drodze. Kiedy był około półtora metra od niej, przetarł oczy wierzchem dłoni, a potem ponownie na nią spojrzał, jego klatka piersiowa skurczyła się, a serce stanęło, kiedy w połowie bojąc się, opuścił oczy do jej brody. A tam, w załamaniu pod jej wargą była pięciocentymetrowa blizna. Jego oczy szarpnęły się w górę, do jej, a serce waliło mu w uszach, blokując dźwięki otaczającego go tłumu. Poczuł na języku jej imię po raz pierwszy od dziesięciu lat, które kipiało z zagubionego, prawie zapomnianego miejsca. Nóż przeszył jego bok, raz, drugi, trzeci. Świst. Świst. Świst i poczuł przeszywający – ostry, obcy ból ostrza w ciele – ale ciągle się nie zatrzymał. Bez opuszczania jej oczu, zepchnął z drogi kogoś jeszcze, odtrącając osobę, która próbował położyć mu rękę wokół ramion. Świst po raz kolejny, kiedy czwarte cięcie przeszyło jego skórę, sprawiając, że nieco się skręcił i sapnął z bólu. Ale ciągle nie uwolnił jej oczu. Nie mógł pozwolić jej odejść. To niemożliwe, że żyła, a jednak w jakiś sposób… ponownie przesunął oczy na bliznę, dla zapewniania, a ona tam była. Prawie przy niej był. Jeszcze dwa kroki i przejdzie przez bele. Wyciągnie dłonie i padnie w jej ramiona. Opierając jedną stopę na beli siana przed nim, zebrał siłę i przekroczył ją. Quint coś wrzeszczał, nachylał się do Setha i coś wrzeszczał, ale on użył wszystkich swoich wyczerpujących się sił, żeby pozostać skupiony na niej. - G-g-gris? – wyszlochał, a jej oczy rozszerzyły się, zanim jej twarz nagle szarpnęła się ostro w bok. Jej ciało wydawało się wiotkie i opadła na mężczyznę, z którym się kłóciła, a Seth krzyknął: - G-G-GRISSS! Szarpnął się do przodu i sięgał do niej, kiedy cios w tył jego głowy znokautował go. Jego nieprzytomne ciało upadło, osuwając się na bele siana pomiędzy nimi, mocząc krwią blado żółte źdźbła.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 7
Griselda
Panowały egipskie ciemności, tak jak każdej innej nocy, ale znowu robiło się zimno. Griselda domyślała się, że był późny wrzesień, albo wczesny październik, co oznaczało, że żyli w piwnicy mężczyzny przez rok i trzy miesiące. Jeszcze kilka miesięcy i skończy dwanaście lat. Mężczyzna zszedł na dół godzinę temu i dał im obojgu miskę wodnistej owsianki, którą jedli siedząc na ławce, kiedy czytał Biblię. Tak szybko jak skończyli, zamknął Griseldę w jej pokoju. Nasłuchiwała dźwięku jego wchodzących po schodach stóp, dźwięku zmykających się drzwi i zamka. Około trzydzieści minut później usłyszała dźwięk odpalanego silnika, kiedy ruszał z podjazdu. Póki co – przez następne kilka godzin – będzie spokój, ale była szansa, że wróci później z zemstą, z cuchnącym whiskey oddechem, z dwoma wiadrami gorącej wody i wybielaczem w rękach, żądając, żeby szorowali podłogę w piwnicy aż po świt. Bezczynne dłonie są placem zabaw diabła! A ty jesteś dzieckiem szatana, Ruth! Jej popękane dłonie bolały od pracy w ogrodzie przez cały dzień i żałowała, że nie mieli czegoś więcej, niż olej do piły łańcuchowej, żeby je nawilżyć i złagodzić pęknięcia. Pomyślała o tym, żeby wziąć trochę i wetrzeć w dłonie, ale została tylko połowa pojemnika i mieli szczęście, że znaleźli go pomiędzy rzeczami na jego stole z narzędziami. Nie marnuj go, pomyślała. Lepiej poczekać do jutra. Do jutra, kiedy jej dłonie będą zasadniczo namoczone w wybielaczu przez całą noc i będą palić. Przeczołgała się przez poluzowaną deskę i usiadła na ziemi obok łóżka Holdena, opierając ramiona o zardzewiałą, metalową ramę za nią. - Hej – powiedział cicho. - Hej. - Ch-ch-chcesz się położyć? - Nah – powiedziała, zostając na podłodze.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Czasami kiedy kładzie się na łóżku z Holdenem, przez chwilę czuje takie ciepło i bezpieczeństwo, że prawie mogłaby się oszukać i uwierzyć, że nie byli przetrzymywani w piwnicy. Bolało o wiele bardziej, kiedy musiała wracać do własnego łóżka. Holden przesunął się tak blisko krawędzi łóżka, jak to było możliwe, blisko jej głowy, tak, że kiedy robił wydech mogła poczuć na uchu ciepło jego oddechu, a to sprawiało, że drżała, ale w dobry sposób. - O-o-opowiedz mi historię Gris. - Historię? - Taa. Skończyłaś dzisiaj tę o miastowym kocie i w-w-wiejskiej myszy. - I już chcesz kolejną? – drażniła się, pozwalając, żeby jej oczy zamknęły się, kiedy Holden robił wdech i wydech. - P-p-proszę Gris. - Ok – powiedziała, ustępując, tak jak zawsze to robiła i uśmiechnęła się w ciemności, ponieważ bycie potrzebnym było dobrym uczuciem. – Historię. O czym? - Może coś ze szczęśliwym zakończeniem? - Mmm – westchnęła. – Szczęśliwe zakończenie. To twoje ulubione, Holden. - Pewnie, że tak. - Ok. Pozwól mi przez chwilę pomyśleć. Myślała o bajkach, które przeczytała przed tym, jak mężczyzna porwał ich i zamknął w piwnicy, pozwalając, aby różni bohaterowie i tematy historii mieszały się razem, aż staną się czymś oryginalnym. - Dawno, dawno temu była sobie księżniczka. Księżniczka… - Griselda? – zaproponował Holden, który, jak zauważyła, rzadko się jąkał, kiedy opowiadała historie, prawie jakby na chwilę o tym zapominał. - Nie, głupolu. Nie jestem księżniczką. Księżniczka… Sunshine. Księżniczka Sunshine była najpiękniejszą dziewczyną w królestwie. Miała tak białe włosy, że lśniły jak srebro, a oczy tak niebieskie, że były jak letnie niebo. Jej serce było tak ciepłe i prawdziwe, i należało do księcia… - Holdena. Zachichotała. - Nope. Do księcia… Twilight. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- T- twilight? - Tak. Ona jest jasnym słońcem, a on jest cichym końcem dnia. 4 Z tyłu głowy wiedziała, że Holden się uśmiecha, pomimo tego, że nie widziała jego twarzy, ona również się uśmiechnęła. - Tak czy siak, była tam zła księżniczka, która była zazdrosna o księżniczkę Sunshine. Była jej siostrą i nazywała się księżniczka Stormcloud5 miała kruczoczarne włosy i ciemnoszare oczy i ona również była zakochana w księciu Twilight. - A-a-ale on kochał Sunshine. - Tak – powiedziała Griselda. - Pewnej nocy, księżniczka Stormcloud zatruła puchar z wodą księżniczki Sunshine i kiedy wypiła, spadła z krzesła i wyglądała na martwą. - A-a-ale była? - Z pewnością wyglądała jakby była. - Co dalej? - Księżniczka Stormcloud zaciągnęła księżniczkę Sunshine do szopy i zamknęła ją w środku. Księżniczka Stormcloud powiedziała całemu królestwu, że jej głupia siostra, której zawsze nienawidziła, była martwa. A książę Twilight był bardzo smutny, kiedy usłyszał te wiadomości. Ale nie był smutny w beksowaty sposób. Był smutny w rozzłoszczony sposób. - Wojownik – powiedział Holden z szacunkiem. - Uhm, wojownik – potwierdziła Griselda, szczerząc się. – Więc, musiał pójść i sam zobaczyć co się stało, i może dla zemsty zabić księżniczkę Stormcloud. Pojechał do zamku na swoim koniu, a księżniczka Stormcloud zrobiła idealny makijaż, więc była naprawdę ładna, ale on widział jej zimne i fałszywe serce, i zażądał zobaczenia jej martwej siostry. To rozzłościło Księżniczkę Stormcloud i zaoferowała mu puchar z wodą księżniczki Sunshine. - Nie wypił tego! - Wypił. Był zmęczony przez jazdę na koniu przez całe popołudnie. - A potem? - On również upadł. Więc księżniczka Stormcloud zdecydowała jego również zaciągnąć do szopy, do czasu, aż zdecyduje co zrobić z dwójką martwych ludzi na swojej
4 5
Sunshine – światło słoneczne, Twilight – zmierzch. Stormcloud – chmury burzowe.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
posesji. W międzyczasie księżniczka Sunshine i książę Twilight tkwili w szopie, ale przez sposób w jaki księżniczka Stormcloud ich tam zaciągnęła, leżeli martwi twarzą w twarz. - Ta historia jest smutna, Gris – powiedział Holden, podpierając się na łokciu. - Nie masz we mnie wiary? - Sądzę, że mam – powiedział, ponownie się kładąc. - Więc, tej nocy w królestwie nastąpiło setne trzęsienie ziemi i nikt o tym nie wiedział, ale to trzęsienie ziemi było wyjątkowe z dwóch powodów; jeden, uwolniło całą masę pyłu czarodziejskich wróżek, który mógł przywrócić dwójkę wyjątkowych ludzi do życia, ale tylko jeśli się pocałowali. A drugi, trzęsienie ziemi przesunęło księżniczkę Sunshine i księcia Twilight wystarczająco blisko, że ich usta przycisnęły się do siebie. I zgadnij co? - Powrócili razem z, um, m-m-martwych? - Yep! Powrócili z martwych! Książę Twilight wyważył drzwi szopy i podniósł księżniczkę Sunshine z brudnej ziemi i wyszli na zewnątrz. I pomimo tego, że trzęsienie ziemi spowodowało trochę zniszczeń, to ciągle było to ich królestwo, więc zatrudnili ludzi, żeby wszystko naprawili. - A k-k-księżniczka Stormcloud? - Ten sam pył czarodziejskich wróżek, który przywrócił księżniczkę i księcia do życia wysłał ją na wieki w ogień piekielny – powiedziała, pożyczając jedno ze zdań, których codziennie używa mężczyzna. - Dobrze. - I nigdy więcej nikomu nie szkodziła. - Koniec – powiedział Holden. - Koniec. - D-d-dobra historia, Gris. Oparła się plecami o materac, a czubek jej głowy otarł się o jego klatkę piersiową. Po chwili poczuła, jak Holden opuścił dłoń na jej głowę, przesuwając nią delikatnie po jej włosach, podążając wzdłuż plecionej linii jednego z jej warkoczy. - To takie miłe – wyszeptała, zamykając oczy, a on zrobił to ponownie, tym razem z większą pewnością. Griselda podsunęła się trochę do tyłu, obracając szyję, aż jej policzek leżał na materacu. Jego dłoń przesunęła się na czubek jej głowy, jego ciepłe, szorstkie palce głaskały jej czoło, zanim przesunęły się w tył, przez jej skalp do warkocza, za którym podążył aż do szyi,
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
jego palce przez chwilę utrzymywały się na jej skórze, zanim jeszcze raz wróciły na czubek jej głowy.
*** Kiedy mrugnęła oczami, żeby je otworzyć, oślepiło ją słońce. Czmychnęła w górę, przesuwając się pod wezgłowie łóżka, zdezorientowana i z zamętem w głowie. Przytulając kolana do klatki piersiowej spojrzała w dół i zobaczyła chrapiącego obok niej Jonah. Miała na sobie koszulkę i majtki, ale nie pamiętała powrotu do domu, przebierania się do łóżka i pójścia spać. Nie miała żadnych wspomnień poza… Poza wojownikiem w ringu z zeszłej nocy, który wpatrywał się w nią i zataczając się zmierzał w jej stronę. On był jej ostatnim wspomnieniem. Oczy, na jego spuchniętej, posiniaczonej i zakrwawionej twarzy były zablokowane na jej, kiedy chwiejnym krokiem przemierzał ring i nie mogła się zmusić, żeby odwrócić wzrok, bez względu na to, jak dziwne było to uczucie. Ciągle przesuwał się w jej stronę, jakby zafascynowany, jakby oczarowany. A potem, właśnie kiedy zbliżył się wystarczająco, aby po nią sięgnąć, ciemność… Wzięła głęboki oddech, odwracając się, żeby ponownie spojrzeć na Jonah i zdała sobie sprawę, że jej głowa pulsuje z bólu. Wzdrygając się, wsunęła dłoń we włosy i poczuła obrzęk wielkości piłeczki do golfa. - Co do cholery? - Zarobiłaś łokciem w głowę – wymamrotał Jonah, jego oczy były lekko otwarte i patrzył na nią. - Łokciem? - Mhm. - Co się stało? - Najwyraźniej ten wielki pojeb, który przegrał walkę miał nóż. Dopadł zwycięzcę – um, Setha? Taa, dopadł Setha, dźgając go dwa, albo trzy razy od tyłu w brzuch, a potem walnął go w tył głowy. Koleś kierował się w naszą stronę przez ring. Quint widział co się działo i przeskoczył przez ring, żeby zabrać nóż tamtemu drugiemu kolesiowi i zarobiłaś od niego łokciem w głowę. - Quint walnął mnie łokciem w głowę? Jonah ziewnął. - Taa. - A potem co? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Cóż, ty i Seth oboje zostaliście znokautowani, a wtedy całe to popierdolone miejsce eksplodowało. Mam na myśli, szalone gówno. Wszyscy z jednego miasta bili tych z drugiego miasta. Jedna, totalnie brzydka burda. Um, więc… och taa, więc Quint i Clinton zaciągnęli Setha do ich ciężarówki. Cięcia nie wyglądały na bardzo głębokie, ale krwawił wszędzie i gówno, a ja niosłem cię na ramieniu. Quint rozłożył z tyłu ciężarówki koc dla konia i Shawn pomógł im położyć tam Setha, a ja położyłem cię obok niego na pięć minut, ponieważ Quintowi zostało kilka piw i myśleliśmy że się obudzisz. Ale nie obudziłaś się, więc Shawn pomógł mi zanieść cię do jego auta i myślę, że zabrali Setha do klinki czy coś, żeby upewnić się, że było z nim ok. Wiedziałem, że z tobą będzie dobrze. Jesteś twarda, Zelda. To było dziwne mieć na nowo opowiedziany cały fragment swojego życia. Nie miała prawie żadnych wspomnień tego, co opisywał Jonah… ale jej sen nagle do niej powrócił. Wyskoczyła z łóżka i spojrzała w lustro, a tam, na czubku jej głowy, były krwawe odciski palców, tak jakby ranny wojownik, przesuwał palcami po jej głowie. - Skąd wzięła się ta krew na moich włosach? Jonah usiadł, przesuwając dłońmi po zaspanej twarzy i wzruszył ramionami. - Nie wiem. Prawdopodobnie otarłaś się o Setha, kiedy upadałaś… albo może wtedy, kiedy kładliśmy cię na kilka minut obok niego na ciężarówce. Usiadła na brzegu łóżka i żałowała, że nie ma Advilu. - Co się z nim stało? - Z Sethem? – Jonah pokręcił głową. – Chuj wie. Potrzebował szwów. Jestem tego całkiem pewny. – Przerzucił nogi przez brzeg łóżka. – Idę pod prysznic. Chcesz do mnie dołączyć? Pokręciła głową, zakrywając dłonią obrzęk. - Nie teraz. Przytaknął, okrążając łóżko i zamykając za sobą drzwi do łazienki. Wspomnienia Griseldy z zeszłej nocy, po tym jak opuścili Rosie, nie były dobre. Jak u wielu dzieci, które znosiły skumulowane fizyczne znęcanie się, regularnie przez trzy lata, długotrwała trauma wywołana rękami Caleba Fostera oznaczała, że jej pamięć nie była pierwszorzędna. Dodajcie do tej sterty kolejny wstrząs mózgu, jak ten z ostatniej nocy i oznacza to kolejne zaciemnienie. Nie będąc całkowicie pewną, dlaczego czuła tak silną potrzebę, żeby pamiętać w większych szczegółach wydarzenia zeszłej nocy, skoncentrowała się mocno, starając się poskładać w całość to, co wydarzyło się po tym, jak opuścili Rosie. Pamiętała jak siedziała obok Jonah w samochodzie Shawna i jazdę na pole. Pamiętała jak zaparkowali i szli w stronę beli siana, ale jej żołądek przewrócił się, kiedy zdała Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
sobie sprawę, że Quint i Clinton prawdopodobnie rozpoznali ją z plakatów o uprowadzeniu. W połączeniu z jej cierpieniem wywołanym imieniem wojownika i z Jonah, który prawie pobił się z Clintonem, pozwoliła Tinie poprowadzić ją z dala od ringu. Znalazły dla siebie bele siana trochę dalej od ryczącego tłumu i usiadły razem, pijąc zbyt słodkie wino i gadając o tym jakimi dupkami potrafią być faceci. Kiedy zaczęła się walka, wraz z nią pojawił się prawdziwy hałas i pamiętała, że dwóch facetów podeszło do niej i do Tiny. Byli trochę bezczelni, oferując im whiskey, a potem mniejszy z nich sięgnął, żeby pomacać piersi Tiny. Zamachnęła się i spoliczkowała go, a on jej oddał. Griselda szybko wstała i kopnęła tego drugiego w jaja, żeby odwrócić jego uwagę, złapała rękę Tiny i pobiegła do Jonah i Shawna. Tak szybko jak ich znalazła, dopadła Jonah, krzycząc o tym co się stało i nalegając, żeby natychmiast opuścili to miejsce. Właśnie w tamtej chwili tłum wokół ringu eksplodował. Walka już się skończyła. Jonah, który na wpół się śmiał z powodu tego, że nie mógł jej usłyszeć wkurzył ją i odwróciła się do niego plecami. Wtedy go zobaczyła; wojownika. Setha. Jego goła klatka piersiowa pokryta była mocnymi mięśniami, miał może około trzydziestu lat, jego tors i ręce okryte były tatuażami, a na głowie miał bujną czuprynę jasnobrązowych włosów. Jego twarz ledwie wyglądała jak ludzka, zakryta krwią, jego usta spuchnięte i krwawiące, jego oko było tak opuchnięte, że nie mógł go otworzyć, a drugie było zmrużone i rozcięte, a krew spływała z rany na jego czole. Jego nos wyglądał na złamany, ale ciężko było to stwierdzić przez krew. Jego rany były tak groteskowe, że sapnęła i gapiła się, kiedy do niej podchodził. Ale kiedy jego oczy zamknęły się na jej, zdała sobie sprawę, że niemożliwe było odwrócenie wzroku. Nie znała go, nie rozpoznała go, a jednak czuła z nim niesamowite połączenie. Było tak, jakby hałas z ringu i szaleństwo tego wydarzenia, ustało wokół nich i jakby byli jedynymi istniejącymi na świecie ludźmi. Zachodnia Wirginia… Seth… Jej serce pędziło, kiedy nakryła je dłonią, kręcąc głową, a jej palce zacisnęły się na kołdrze. Nie. Nie, to nie był on. Przestań! - To szaleństwo, Griseldo Schroeder – wyszeptała, używając imienia, którego nie wymawiała odkąd oficjalnie zostało zmienione na Zelda Schroder przez agencję „Dziecko i Służby Rodzinne” ze stolicy, żeby chronić jej tożsamość po porwaniu. Siedząc na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, przeglądnęła fakty, które znała: 1. Holden Croft opuścił Zachodnią Wirginię z Calebem Fosterem dziesięć lat temu i pomimo dziesięciu lat poszukiwań internetowych i prywatnych śledczych, zatrudnionych dzięki jej sekretnym oszczędnościom, nigdy nie znalazła żadnego Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
śladu Holdena. Nawet jeśli zdołał przetrwać życie z mężczyzną, dlaczego ochoczo przyjął imię Seth? I dlaczego w ogóle miałby wrócić do Zachodniej Wirginii? 2. Holden miałby dwadzieścia trzy lata, a Seth wygląda na trzydzieści. 3. Holden był niski i przysadzisty. Tak, miał tylko trzynaście lat, kiedy się stracili, ale ten wojownik, Seth, był wielkim, wysokim facetem. Wciągnęła wargę do ust, przesuwając się na łóżku, żeby oprzeć się o wezgłowie i pomyśleć. Coś ją dręczyło, ponieważ coś w Sethcie będącym Holdenem, tak właściwie się zgadzało. Holden był wojownikiem. Zawsze był. Pomyślała o pierwszym razie, kiedy go zobaczyła – sam radził sobie z Billym. Wielokrotnie wyzywał mężczyznę, mówiąc mu, że jego imię nie brzmiało Seth, a jej nie było Ruth. Wiele razy, kiedy mężczyzna podnosił na nią rękę, Holden odpychał ją z drogi i przyjmował lanie. Tego ranka, kiedy mężczyzna znalazł ją w piwnicy przy jego boku, lanie które dostała było tak poważne, że Holden wskoczył na jego plecy, próbując dusić go swoimi małymi rękami i odciągnąć od Griseldy. Jego nagrodą, kiedy lanie się skończyło, było kilka posiniaczonych żeber i krwawiące plecy. To nie jest Holden, nalegała, przebiegając dłonią przez włosy, żeby poczuć miejsca w których kosmyki były sklejone zaschniętą krwią. Ale coś w jej sercu już się rozwinęło – nadzieja, nadzieja, desperacka nadzieja. - Nie wrócił tutaj. Ma tylko dwadzieścia trzy lata. Nigdy, przenigdy nie używałby imienia Seth – wyszeptała. – Tylko dlatego, że chcesz, aby był Holdenem nie sprawia to, że nim jest. Łzy zapiekły jej oczy i otarła je. Wielkim błędem było pozwolić Jonah na to, żeby zmusił ją do pojechania na tę wycieczkę. To całkowicie miesza jej w głowie, która boleśnie pulsowała. Tak szybko jak Jonah wyjdzie spod prysznica, będzie nalegała, żeby się spakowali i wrócili do domu. Pociągnęła z komody swój worek marynarski i rzuciła na łóżko, wyciągnęła z niego dżinsy, białą koszulkę i szarą bluzę, na której granatowymi, drukowanymi literami pisało „Georgetown.” Pomimo smug krwi we włosach, nie interesował ją prysznic. Wszystko co chciała zrobić, to wynieść się w cholerę z Zachodniej Wirginii, tak szybko, jak to możliwe i wrócić do domu. Jonah wyszedł z łazienki, stojąc w drzwiach z owiniętym wokół bioder ręcznikiem i przesuwał dłońmi przez wilgotne włosy. - Jonah – powiedziała, stojąc przy krawędzi łóżka i patrząc na niego, kiedy zaczynała grzebać w torbie w poszukiwaniu czystej bielizny. – Chcę jechać. Chcę się stąd wynieść.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Dziecinko, ciągle mamy chatkę wynajętą do 16:00. - Nie. Teraz. Ból głowy mnie zabija. Chcę wrócić do domu. - Ja i Shawn idziemy na ryby. - Jonah, nigdy cię o nic nie proszę. Przypatrywał się jej twarzy, a potem wzruszył ramionami. - Pogadam o tym z Shawnem. Może moglibyśmy wyjechać trochę wcześniej. – Wepchnął patyczek higieniczny do ucha i skrzywił się. – Cholera, zanim ten pojeb wczoraj padł wrzeszczał mi prosto do ucha i ciągle dzwoni mi w głowie. Jej głowa szarpnęła się od worka marynarskiego i gapiła się na niego. Nagle każda komórka w jej ciele została postawiona w stan gotowości. - Jonah – powiedziała bez tchu, jej palce u rąk i stóp zrobiły się zimne, jakby wiedziała, jakby dokładnie wiedziała jaka będzie odpowiedź, zanim w ogóle zada pytanie. – Co on krzyczał? Jonah skrzywił się, marszcząc nos, kiedy ciągle szturchał w ucho patyczkiem. - Uch… brzmiało to jak… um, Jezu, nie wiem. Grizz. Taa. Guh-guh-guhGriiiiiiizzzzz. Coś takiego. Kurewsko głośno. – Wzruszył ramionami i odwrócił się, ponownie wchodząc do łazienki. Kiedy powiedział to imię całe jej ciało znieruchomiało. Zamrożone, sztywne z szoku, niedowierzania i… przekonania. – Drzwi do łazienki zamknęły się z kliknięciem, a ona wysapała: - Holden – zasłaniając usta dłonią. Chciała do niego iść, chciała wybiec z pokoju, wybiec z domku, po schodach tarasu i na drogę. Biec i biec i biec, aż go znajdzie, aż stanie przed nim, patrząc w jego niezgłębione, szare oczy. Poczuła, że jej ciało jest zarumienione i słabe, a jej kolana ugięły się i runęła na łóżko, zwijając się, jakby w ochronie przed ciosami. Jej ciężka, pulsująca głowa bolała i wirowała, kiedy łzy spływały po jej policzkach, i szybko ogarnęła ją ciemność.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 8
Seth
Usłyszał jej cichy płacz zanim otworzył oczy i wyciągnął dłoń, czując na łóżku, przy sobie jej włosy. - N-n-nie płacz Gris – wyszeptał, głaszcząc jej włosy. – Nie płacz. - Seth? Kochanie? Och mój Boże. Obudziłeś się? - G-g-gris? – wymamrotał jeszcze raz, pomimo tego, iż wiedział, że to nie jest jej głos. Przestraszyło go, że to nie była ona. Kto tu był i gdzie była ona? - Kochanie, to Gemma. - N-n-nie – szlochał, mrugając płytko oczami. Były zbyt spuchnięte, żeby całkowicie je otworzyć. – G-g-gdzie jest Gris? - Gris? Kim jest… ? Ja nie – kochanie, dostałeś silny cios w głowę. – Podniosła głos, mówiąc komuś, żeby sprowadził lekarza zanim odwróciła się do niego i powiedziała powoli: I ty… zostałeś… dźgnięty kilka razy. Seth, co pamiętasz? - G-g-gdzie jest Gris? – krzyknął. Ciemność.
***
- G-g-gdzie jest Gris? – krzyknął, rzucając się w górę na hotelowym łóżku. Światło w kolorze melona przesączało się przez tanie, poliestrowe zasłony, rzucając na mały pokój pomarańczową poświatę. Pot ściekał na jego oczy, więc użył wolnej ręki, żeby otrzeć czoło. - Zamknij się, kurwa! – krzyknął Caleb z łóżka za nim, przewracając się na bok i zaczynając chrapać kilka sekund później. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Seth pociągnął za kajdanki, które przykuwały jego nadgarstek do ramy łóżka. Przyzwyczaił się do spania z jedną ręką nad głową. Pomimo tego, że przysiągł, że nie ucieknie, Caleb bez słowa przykuwał go do łóżka każdej nocy, zanim wychodził do lokalnego baru. Po pierwszej nocy, Seth nauczył się, żeby nie pić niczego przed snem. Pewnej nocy, kiedy Caleb wyszedł wieczorem, zapomniał przykuć Setha i tak naprawdę nie przyszło mu do głowy, żeby uciec. Nie miał do kogo zadzwonić, dokąd pójść. Teoretycznie mógł użyć motelowego telefonu, zadzwonić na informację i poprosić o połączenie z służbami ochrony dzieci. Mógł im powiedzieć, że prawie cztery lata temu został porwany i taa, prawdopodobnie przyjechaliby i zabrali go, a Caleba aresztowali, ale co potem? Odesłaliby go ponownie do systemu opieki zastępczej w stolicy. Ponownie do „rodziny” gdzie istniała duża szansa, że „rodzice” nękali i zaniedbywali dzieci. Byłoby kwestią czasu, aż coś niewypowiedzianego przytrafiłoby mu się przez kolejnego niespodziewanego, nieznanego potwora. Przynajmniej Caleb był znaną mu istotą. I w ciągu zeszłego roku temperament Caleba, jego tyrady i gadanie bez sensu znacznie osłabły, prawie jakby zamordowanie Gris, było cudownym lekarstwem dla szczególnego rodzaju szaleństwa Caleba. W końcu wydawało się, że Caleb miał w swoim życiu pewną ilość spokoju, jakby zabijając ją osiągnął życiowy cel. Kiedy Seth wspominał Gris, nadal otrzymywał mocny i natychmiastowy cios w twarz, ale od opuszczenia Zachodniej Wirginii nie powtórzyło się poważne lanie i nawiązania Caleba do Ruth były coraz mniej i mniej częste. A pomysł, że naprawdę byli braćmi był bardzo prawdziwym i stałym urojeniem Caleba, który wydawał się wierzyć, że dzieliła ich tylko czteroletnia różnica wieku, chociaż Seth domyślał się, że różnica była bliższa czterdziestu latom. Caleb mierzwił teraz z uczuciem jego włosy od czasu do czasu i prawie przez cały czas nazywał go „małym braciszkiem”. To co było dziwne, to to, że w tych gestach była prawdziwa czułość, prawie jakby Seth naprawdę był ukochanym bratem Caleba i czasami, haniebnie, Seth pozwalał sobie w to wierzyć. W większości, Seth powiedział sobie, że nie obchodzi go to, czy Caleb chciał udawać że są braćmi. Wytchnienie od codziennego lania było taką ulgą, że Seth nigdy się nie kłócił. Kiedy Caleb mówił „mój mały braciszek weźmie grillowany ser, a ja wezmę…” Seth nie mówił nic. Utrzymywał pusty wyraz twarzy, jakby to była najbardziej normalna rzecz na świecie, że powinni być braćmi z cztero dekadową różnicą wieku. Były nawet chwile, gdzie podczas obiadów obcy ludzie i kelnerzy zabawnie na nich patrzyli, a Seth czuł się defensywny, prawie opiekuńczy w stosunku do Caleba i to okropnie go dezorientowało. Kiedy Caleb wracał do ciężarówki, albo do pokoju hotelowego po wieczorze picia, kładł się spać, mamrocząc w kółko o tym, jak w końcu pozbył się raka z rodziny, jak zniszczył zło i uratował Setha od niekończącego się potępienia. I w tych chwilach, Seth zaciskał oczy i zwijał dłonie w pięści, kiedy ogarniała go gęsta i ostra nienawiść do Caleba, wrząca i Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
wzburzona w jego dorastającym ciele, do czasu aż się z tego otrząsał. Wyobrażał sobie zabijanie Caleba, albo wyrywanie z jego dłoni kierownicy, kiedy prowadził na autostradzie i zabicie ich obojga. Wyobrażał sobie znalezienie młotka i zakopanie go w głowie Caleba podczas snu. To była chora, ale stała przyjemność płynąca z wyobrażania sobie tych wszystkich sposobów na pomszczenie śmierci Gris. Ale miał tylko czternaście lat i nie był mordercą. Marzenia o zemście nie przekształcały się w czyny, tylko w ciągłą, utrzymującą się, palącą frustrację. Caleb ciągle powtarzał, że zmierzali w stronę morza, ale z tego co Seth mógł stwierdzić, nie podróżowali w linii prostej i nigdy nie zatrzymywali się nigdzie dłużej, niż na dzień lub dwa. W większości spali w ciężarówce, ale od czasu do czasu także w motelach. Caleb trzymał pieniądze w metalowym pudełku, a klucz zawsze miał przy sobie. Seth nie wiedział, skąd zdobył pieniądze, ale wystarczały na życie, ponieważ żaden z nich nie pracował i jadali dwa razy dziennie, jak w zegarku, a Caleb pił każdej nocy. Część serca Setha, która skrywała wspomnienia o Griseldzie nienawidziła Caleba z ognistą pasją, ale prawdą było również to, że po roku życia z nim, Seth osiągnął w swoim życiu pełen rezygnacji spokój. Jeśli Griselda odeszła, nie było o co walczyć, nie było nikogo dla kogo warto żyć. Był ciągany od miasta do miasta bez ładu i składu, ale miał co jeść i posiadał suche miejsce do spania, a kiedy Caleb nie był pijany i nie wygłaszał tyrad, był najbardziej cichym kompanem, jakiego można sobie wyobrazić. Seth znał lepsze życie i znał gorsze życie. Znał grozę nieznanego i zbalansował to z komfortem tego co znane. Z braku innych opcji, mógł znieść to życie, do czasu, aż będzie wystarczająco dorosły i silny, żeby się z niego uwolnić. Jedyną rzeczą, której nie mógł znieść było to, że każdej nocy, w snach, powracała do niego Girs. Jej niebieskie, wilgotne od łez oczy, jej małe pięści zaciśnięte po bokach ciała, jej przerażona twarz, wykrzywiona w agonii, błagając o jego życie, kiedy rozdzielał ich ocean pędzącej wody.
***
- Panie West? Jasne światło świeciło prosto w jego oczy, najpierw w jedno, potem w drugie i wzdrygnął się, ponieważ sprawiało to, że bolała go głowa. Pierwszą myślą było, zabierz to kurewskie światło z mojej twarzy. Drugą myślą, która strąciła tę pierwszą z piedestału, było, gdzie jest Griselda? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Taa – wychrypiał, jego gardło bolało i było szorstkie. Zdołał prawie całkowicie otworzyć jedno oko. – G-gdzie ja jestem? - W szpitalu, synu. Nie pamiętasz przyjazdu tutaj? - Nie, proszę pana. Woda? - Oczywiście. Pielęgniarka! Wodę, proszę. – Mężczyzna położył dłonie na biodrach, odsuwając się, żeby spojrzeć na twarz Setha. – Zeszłej nocy został pan całkiem porządnie zraniony. Cztery rany kłute. Na szczęście żadne nie trafiło w ważne organy, ale wszystkie wymagały szwów i podaliśmy panu niecałe pół litra krwi. Sporo jej pan stracił. Oczywiście ma pan wstrząs mózgu. Pana nos został złamany, więc go nastawiłem. Pęknięta kość policzkowa powinna wyleczyć się w ciągu kilku tygodni. Zszyłem również kilka rozcięć na pańskiej twarzy. Żebra będą pana bolały przez jakiś czas, ale nie są złamane. Pielęgniarka wróciła z kubkiem wody i Seth wziął go z wdzięcznością, trzymając przy ustach drżącymi palcami. - Była tutaj kobieta. Lekarz przytaknął. - Pana dziewczyna. Gemma Hendricks. - Nikt inny? - Quint i Clinton Davis przywieźli tu pana zeszłej nocy, a dziś rano wpadli zobaczyć co u pana. Seth przytaknął, a potem się wzdrygnął. - Dziś rano? Która jest teraz godzina? - Jestem pewny, że jest pan zdezorientowany. Został pan przywieziony wczoraj w nocy, około 22:00. Panna Hendricks przyjechała wcześniej dziś rano, razem z Davis’ami i została około godzinę, zanim musieli jechać do pracy. - K-która jest teraz godzina? Lekarz spojrzał na swój zegarek. - Po 14:00. - N-nikt inny nie przyszedł? Lekarz powoli pokręcił głową. - Nie, synu. Spodziewasz się kogoś? - N-nie. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Odwrócił swoją bolącą głowę i zamknął piekące oczy. Czy on ją naprawdę widział? Czy to tylko jego umysł płatał mu figle, jego poturbowana głowa pragnęła wierzyć, że ona żyje? Wyglądała tak realnie, ale tego rodzaju urojenia prześladowały go już wcześniej. - Chcielibyśmy, żeby został pan na kolejną noc, panie West, żeby wykluczyć… - Wracam dzisiaj do domu – powiedział stanowczo, otwierając oczy, żeby spojrzeć na lekarza. Ledwo mógł sobie pozwolić na leczenie, które już otrzymał, a co dopiero na więcej czasu w szpitalu. - Nie zalecałbym tego. Pana szwy mogą… - Będzie dobrze. Doktor prychnął. - Nie czuję się komfortowo z wypisywaniem pana. - Ja nie czuję się komfortowo zostając. - Naprawdę nie mogę… - Sam się wypiszę. Doktor pokręcił głową w braku aprobaty. - Przynajmniej proszę pozwolić mi dać panu świeżą gazę i antybiotyki. Będzie pan musiał zmieniać opatrunek raz, może dwa razy dziennie. Mogę poinstruować pannę Hand… - Proszę poinstruować mnie. - Panie West, są ludzie którym na panu zależy, chętni żeby pomóc. Myślę… - Proszę poinstruować mnie. - Dobrze. Proszę dać mi godzinę na zebranie kartek z instrukcjami i zaopatrzenie. - Dzięki, doktorku. Lekarz rzucił Sethowi zatroskane spojrzenie, zanim poklepał jego ramię i opuścił pokój. Seth patrzył jak wychodzi, a potem odwrócił głowę w stronę okna, które wychodziło na szpitalny trawnik. Desperacko próbował wyciągnąć ze swojej pulsującej głowy, rozmytej głowy wspomnienia zeszłej nocy. Owijanie dłoni… „To make you feel my love”… Ostrzeżenie Clintona… spotkanie z Elim na ringu… walka… Wzdrygnął się. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
… zobaczenie Griseldy. Zamknął oczy, utrwalając wspomnienie jej twarzy. Niebieskie oczy, złote włosy, blizna na brodzie. To była ona – to musiała być ona. Każdej nocy, od dnia kiedy została zamordowana w Shenandoah, Seth śnił o niej. Każdej nocy, odkąd skończył piętnaście lat, zasypiał wpatrując się w jej twarz. Znał jej twarz jak wnętrze własnej dłoni. Lepiej. Znał ją lepiej niż cokolwiek innego na świecie i nie było sposobu, żeby ją pomylił. Albo ta dziewczyna z zeszłej nocy była nią, albo był gotowy na kaftan bezpieczeństwa, ponieważ stawał się tak szalony jak Caleb. - B-boże, Gris – wyszeptał, kiedy łzy zapiekły jego oczy. – Jak przeżyłaś? Jak to było możliwe? Jak udało jej się tamtego dnia uciec? Czy Caleb ją postrzelił, ale w jakiś sposób udało jej się przeżyć? Została pochowana żywcem, ale uciekła po tym, jak odjechali? Ale krew na koszuli Caleba. Grób. Caleb powiedział, że ją zabił. Mógł kłamać? Seth potrzebował odpowiedzi i potrzebował ich teraz. Dokuczało mu więcej wspomnień zeszłej nocy i wzdrygnął się, ponieważ im mocniej próbował sobie przypomnieć, tym bardziej pulsowała jego głowa. Zeszłej nocy z kimś się kłóciła. Z kim? Mrugnął. Ze studencikiem w koszulce polo. Palce Setha zacisnęły się w pięści i napiął szczękę. Kim, kurwa, był ten facet? I dlaczego ją denerwował? Drgnął, przeszukując swoją pamięć. Studenciki stały z Quintem, a ona krzyczała na jednego z nich. Quint. Musi dostać się do Quinta. Teraz. Rozejrzał się dziko po pokoju za telefonem, ale nie było żadnego. Jego dżinsy zawieszone były na krześle po drugiej stronie pokoju. Wymagało to od Setha więcej siły niż posiadał, żeby przerzucić nogi ponad krawędzią łóżka, ale jego nadgarstek szarpnął go w tył, ciągle przyczepiony do kroplówki. Wyrwał ją, wzdrygając się na ostre uszczypnięcie. Odpoczywając na brzegu łóżka, jego klatka piersiowa, zaraz pod mięśniami piersiowymi paliła jak szalona, spojrzał w dół i zobaczył biały bandaż poplamiony brązową krwią i świeżo sączącą się czerwoną. Wzdrygając się, wstał ostrożnie, kręciło mu się w głowie, kiedy powłóczył nogami w stronę krzesła, podtrzymując się przez chwycenie końca szpitalnego łóżka. Raz się zachwiał i opadł na krzesło, próbują złapać oddech. Po chwili sięgnął po dżinsy, naciągając je na siebie, poruszając się powoli, w końcu wstając, żeby naciągnąć je do pasa. Kolejne trzy rany na jego lewym biodrze i w dolnej części pleców zapulsowały, więc nie zapiął zamka, ani guzika spodni. Jego twarz był śliska od potu, kiedy wyszedł na korytarz, zatrzymując się na chwilę w drzwiach zanim robił powolne, ostrożne, kroki, idąc boso w stronę stanowiska pielęgniarek. - Panie West, co pan robi poza łóżkiem? Muszę nalegać… - Potrzebuję telefonu. - Musi pan wrócić do łóżka.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego głos był szorstki, ale stanowczy. - T-telefon. T-teraz. Jej usta otworzyły się, ale podniosła telefon, który stał przed nią i uniosła go do blatu, o który się opierał. Przytaknął w podziękowaniu i uniósł słuchawkę, wybierając numer Clintona. - Tu Clinton. - Mówi Seth. Odbierz mnie. - Cholera, Seth. Już cię wypuszczają? - Gdzie jest twój tata? - Która godzina? Prawie 15:00? Właśnie kończy się jego zmiana. Prawdopodobnie kieruję się do Rosie, żeby napić się czegoś zimnego. - Przyjedź i odbierz mnie. Muszę z nim pogadać. - Taa, taa pewnie. Pozwól tylko, że powiem Chickowi, że muszę iść. Będę niedługo. Iskra bólu strzeliła przez jego klatkę piersiową, kiedy obniżał rękę i drżącą dłonią opuścił słuchawkę. Pielęgniarka popędziła wokół biurka, ostrożnie kładąc rękę pod jego ramiona i zaprowadziła go ponownie do pokoju.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 9
Uporczywe pukanie do drzwi obudziło Griseldę z głębokiego snu i usiadła powoli, lokalizując swoje położenie. Szok spowodowany wiadomościami Jonah musiał pozbawić ją przytomności. Chociaż nie pamiętała tego jak zasnęła, leżała na środku łóżka w pozycji płodowej. Zerknęła na zegar; 15:25. Wstając, słuchała kolejnej serii pukania, a potem przeszła przez otwarte drzwi sypialni. Na stole w jadalni leżała notatka: Spałaś. Poszliśmy na ryby. Wrócimy przed 16:00. - J. Wzięła głęboki oddech i podeszła do drzwi. Odsunęła na bok zasłonę, spojrzała przez okno i zobaczyła stojącego na tarasie Quinta. Kiedy uniósł w powitaniu dłoń, opuściła zasłonę. Był tutaj prawdopodobnie po to, żeby wypłacić zakłady, które Jonah i Shawn zawarli zeszłej nocy. On zna Holdena. Będzie wiedział gdzie mogę znaleźć Holdena. Zassała do ust dolną wargę, zagryzając ją zębami. Bez Jonah, Shawna i Tiny była w domku sama i nie wiedziała o tym faceci nic, poza tym, że ostatniej nocy był nią w przerażający sposób zainteresowany. Jest czubkiem? Skrzywdzi ją? Ale pytania o jej bezpieczeństwo szybko zostały przyćmione przez fakt, że Griselda wiedziała jak wiele bólu potrafi tolerować i cokolwiek Quint zamierzał, było to warte możliwości znalezienia Holdena. A jednak powinna być ostrożna. Odsunęła zasłonę na bok. - Czego chcesz? – zapytała przez szybę. - Muszę z tobą porozmawiać. Jej oczy rozszerzyły się. - Ze mną? - Z tobą, Griseldo. Jej imię. Jej pełne imię, którym nie była nazywana od tego okropnego dnia nad Shenandoah. Sapnęła cicho, odblokowując drzwi. - Jak mnie znalazłeś?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Twój chłopak. Ostatniej nocy powiedział mi gdzie się zatrzymaliście. Przytaknęła, ledwie będąc w stanie oddychać i czekała, żeby kontynuował. - Chcesz, żebym wszedł do środka, czy wyjdziesz na zewnątrz, żeby ze mną porozmawiać? – zapytał, odsuwając się, kiedy drzwi się otworzyły. - Wejdź – wyszeptała, chociaż żadne z nich nie poruszyło się. – Skąd znasz moje imię? Powiedz to, pomyślała desperacko. Boże, proszę, po prostu wypowiedz jego imię, żebym była pewna, że to on. - Seth – powiedział zwyczajnie. Łzy płynęły po jej policzkach, kiedy ponownie przytaknęła. To była prawda. Och Boże, to była prawda. To Holden był na ringu ostatniej nocy. Holden, który teraz używa imienia Seth. Holden, który wrócił do Zachodniej Wirginii. Holden, który był wielki i wyglądał, jakby miał trzydzieści lat. Holden, który bije się z innymi facetami dla sportu. - Holden – wyszeptała. - Możesz powtórzyć? Spojrzała na Quinta szklistymi oczami. - Gdzie on jest? - Mogę cię do niego zabrać. Griselda przytaknęła i nie poświęcając temu kolejnej myśli wyszła i poszła za Quintem do jego ciężarówki, nie zamykając za sobą drzwi, ani nie wracając do środka po torebkę. Jechali w ciszy przez kilka minut, zanim Quint się odezwał: - Zorientowałem się skąd cię znam. - Och? - Przypominałaś mi kogoś, ale nie mogłem rozgryźć kogo. Zdałem sobie z tego sprawę, kiedy wczoraj nieśliśmy go do kliniki. Ma tatuaż twojej twarzy. Na ręce. - Och. - Taa. A pod nim jest „G + H.” Powiedział mi dzisiaj, że G oznacza Griselda. Łzy zalśniły i zapiekły w jej oczach i przytaknęła, odwracając głowę w stronę okna.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Clinton tylko raz wkurwił go z powodu tego tatuażu. Wrócił kilka godzin później bez jednego zęba. Jej wargi zadrgały, wyginając się trochę w górę. - Seth jest zażartym wojownikiem. Był taki przez te cztery czy pięć lat, odkąd go znamy. Nie mówi dużo, ale zawsze się zastanawiałem co mu się przydarzyło, że się taki stał. Griselda przełknęła ślinę, jej usta ponownie się zacisnęły. - Pracuje z moim chłopcem, Clintonem, w fabryce szkła. Nie odpowiedziała. Nie ufała swojemu głosowi. - Taa. Jesteś cichą drobinką. Łapię. Skończę marudzić, ale cholera, jestem po prostu zdenerwowany. Seth nie powinien był w taki sposób wypisać się ze szpitala. I ty tu jesteś, a on ma twoją twarz na ręce, a ja po prostu… cholera, nie wiem co się dzieje. Minęło kolejne kilka minut ciszy zanim zebrała odwagę, żeby się odezwać. Kiedy to zrobiła, jej głos był cichy i trochę się łamał. - Nie widziałam go naprawdę długo. - Jak długo? – zapytał Quint. Przełknęła gulę w gardle i pokręciła głową. Nie mogła powiedzieć nic więcej. Oparła głowę o okno, a jej oczy zamknęły się, kiedy przypomniała sobie ostatni raz kiedy go widziała.
***
- U-u-uciekaaaaajjj! Twarz Griseldy wykrzywiła się, kiedy zobaczyła jak kolba strzelby mężczyzny uderza w głowę Holdena. Jego głos natychmiast się urwał i padł na bok, pozbawiony przytomności. Cutter szczekał z brzegu rzeki, wyjąc i krążąc. - Chooolera! – krzyknęła, szarpiąc się w przód, a potem powstrzymała się w ostatniej chwili zanim się poślizgnęła. – Niech cię cholera! Nie! Spojrzała na pędzącą pomiędzy nią i Holdenem wodę. Byli oddzieleni przez siedem czy osiem dużych kamieni, spoczywających w głębokiej, pędzącej wodzie, ale nawet gdyby do niego dotarła, to co potem? Nie mogła walczyć z mężczyzną. Nie mogła ciągnąć Holdena za sobą. Było tylko jedno pytanie, na które musiała odpowiedzieć; powinna wrócić z mężczyzną, czy powinna spróbować uciec i wysłać pomoc dla Holdena? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Powiedziałem zamknij się, głupku – wymamrotał mężczyzna, puszczając koszulkę Holdena. Jego głowa z łomotem uderzyła o skałę i leżał tam bezwładny i nieruchomy. - Holden – szlochała, wpatrując się w jego pozbawione życia ciało. Uniosła mokre oczy na mężczyznę, mówiąc przez zaciśnięte zęby. – Pójdziesz do piekła. - Najpierw ty, Ruth – fuknął, unosząc strzelbę. Jej oczy zrobiły się szerokie, kiedy się w niego wpatrywała. Przeskoczyła dwa kamienie dalej zanim ponownie odwróciła się w jego stronę. Jej oczy opadły desperacko do ciała Holdena, zanim przesunęły się do mężczyzny, który mrużył oczy, patrząc gniewnie przez celownik strzelby. - Dlaczego? Dlaczego nam to robisz? – szlochała. – Nigdy nic ci nie zrobiliśmy! - Prowadziłaś go w dół diabelskiej ścieżki, dziewucho, ze swoimi rosnącymi cyckami i napiętym tyłkiem. Skazałaś go na wieczne potępienie w ognistych odmętach przez wzburzanie jego pożądania. Jesteś moją siostrą, ale zabiję cię w mgnieniu oka, Ruth. - Nie jestem twoją siostra! Nie jestem Ruth! - Prawda. Już nie jesteś moją siostrą. Jesteś kłamliwą, kusicielską suką w rui. Diabelska dziwka Babilonu wysłana, żeby zniszczyć mojego brata swoimi nikczemnymi sposobami. - Holden nie jest twoim bratem! Nie jest Sethem! Twarz mężczyzny poczerwieniała z wściekłości i odciągnął kurek strzelby, obierając cel. Griselda odwróciła się do niego plecami, przechodząc ostrożnie na kolejny kamień, kiedy broń wystrzeliła i nabój przeleciał ze świstem obok jej głowy. - Nieeee! – krzyknęła, ślizgając się, a potem wyprostowała się. – Nie! Przestań! - Jesteś czystym złem, Ruth. Musisz zostać zgładzona tak, jak wściekły pies. Koncentrując się na krokach, poruszała się szybciej. „Bez względu na wszystko nie oglądaj się za siebie. Nasze stopy są małe. Kamień po kamieniu. Ja skaczę, ty skaczesz.” Łzy zapiekły ją w oczy, a jej ciało było sztywne ze strachu, kiedy desperacko próbowała zachować równowagę. Usłyszała jak ponownie odciąga kurek strzelby. - Przestań! Prze-e-estań! – szlochała, dławiąc się słowami. Zaryzykowała bezsilne spojrzenie na Holdena, który ciągle leżał bez ruchu na wielkiej skale. – Och Holden. Holden, tak bardzo mi przykro…
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Kolejny wystrzał i pocisk uderzył kilka centymetrów przed nią. Krzyknęła: - Nie! Przestań! - Zanim zrobiła kolejny krok naprzód. Ruszaj się Griselda. Nie przestawaj się ruszać. Nie oglądaj się. Dostań się do lasu. Znajdź pomoc. Zmusiła się, żeby się poruszać. Kamień po kamieniu, jej stopy ślizgały się, jej obolałe mięśnie wyginały się dla równowagi. Z każdym stawianym krokiem zastanawiała się, czy nagle przeszyje ją kula i to sprawiało, że trudniej było jej utrzymać równowagę, ale w jakiś sposób udało jej się poruszać naprzód. W końcu mogła zobaczyć pod wodą kamyczki i wskoczyła do rzeki, która sięgała jej kolan brodząc w stronę kamienistego brzegu tak szybko, jak mogła. W końcu, kiedy ponownie była na suchym lądzie, odwróciła się. Nie było ich.
***
- To tutaj – powiedział Quint i Griselda zdała sobie sprawę z tego, że ciężarówka się zatrzymała. Zaparkowali na tradycyjnej, typowo amerykańskiej, trochę zaniedbanej ulicy Main przed dwukondygnacyjnym ceglanym budynkiem. Na dolnym poziomie znajdował się nijaki bar kawowy, na szklanych drzwiach z łuszczącą się farbą był napis, głoszący „ U Rity” i „ ajlepsza k wa na świecie.” Uniosła oczy na wyższy poziom i zobaczyła dwa okna wychodzące na ulice. Mieszkania. - Chcesz, żebym wszedł z tobą? – zapytał Quint. - Nie – powiedziała, wpatrując się w okna. W prawym oknie, do szyby przyciśnięte były dwie dłonie, chociaż nie mogła dostrzec połączonego z nimi ciała. To był on. Wiedziała to. Czuła to. Quint pogrzebał w kieszonce na piersi i w końcu podał jej klucz. - Dzięki temu wejdziesz do środka. Sięgnęła po niego drżącymi palcami. - Powinienem cię ostrzec. Seth jest w złym stanie. Ostatniej nocy został kilka razy dźgnięty, ma złamany nos, posiniaczone żebra. Wstrząs mózgu. Pęknięty policzek. Bez Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
dwóch zdań nie powinien opuszczać szpitala, ale wszystko o czym gadał to znalezienie ciebie. Powiedział, że pobije mnie tak, jak Eliego, jeśli po ciebie nie pojadę i nie przywiozę cię do niego. - Zajmę się nim. – Griselda przesunęła się lekko, żeby spojrzeć w delikatne, niebieskie oczy Quinta. – To nie będzie pierwszy raz. Usta Quinta zacisnęły się we współczuciu, ale tylko przytaknął. - Powiedz mu, że przyjdę jutro z jedzeniem i takie tam. - Dziękuję – powiedziała, sięgając do drzwi. - Griselda – powiedział Quint. Odwróciła się w jego stronę. - Nie wiem kim jesteś, ale on… cóż, czuje do ciebie coś gwałtownego. Otarła oczy i przytaknęła, zatrzaskując za sobą drzwi. Klucz otwierał drzwi na poziomie ulicy i spojrzała w górę brudnych schodów, biorąc głęboki oddech. Griselda szukała Holdena przez dziesięć lat, oszczędzając pieniądze na detektywów, może mając nawet nadzieję na ułożenie sobie z nim życia, kiedy już go odnajdzie. I teraz tu była, bliżej niego niż przez pół swojego życia, niedługo spojrzy w jego szare oczy, o których cały czas śni i nagle poczuła się przerażona. Co powinieneś powiedzieć osobie, którą tak głęboko kochałeś jako dziecko? Osobie, którą naraziłeś na niebezpieczeństwo, kiedy wsiadłeś do ciężarówki mężczyzny? Osobie, którą zdradziłeś, kiedy odwróciłeś się do niej plecami i zostawiłeś z tyłu? Jak możesz zadośćuczynić za stracone lata i złamane obietnice? Mój Boże, co powiesz? Na górze otworzyły się drzwi i usłyszała szuranie bosych stóp na linoleum. Wzięła głęboki oddech i kiedy spojrzała w górę, on tam był; Seth z ostatniej nocy. Holden, stojący na szczycie schodów i wpatrujący się w nią. Miał na sobie niezapięte dżinsy, jego klatka piersiowa była naga, poza trzema czy czterema tatuażami i bandażami, które zakrywały sporą część jego piersi pod sercem i nad biodrem. - G-g-gris? - zapytał cicho, jego głos łamał się i był bez tchu, ale usłyszała w nim Holdena i jej uszy, tak samotne bez niego przez tak długi czas, nachylały się w jego stronę. Łzy wypełniły jej oczy i przytaknęła, kiedy z nich wypłynęły i ściekały w dół policzków. Zaczęła rzewnie płakać, ale jej usta wygięły się w górę, a stopy zaczęły wchodzić po schodach, jeden po drugim, szybciej i szybciej, aż dotarła na szczyt, stając przed nim i wpatrując się w jego posiniaczone, szare oczy. - Och mój Boże – wyszeptała.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego twarz była pobita i posiniaczona, ale tak samo mokra jak jej i pociągnął nosem, wyciągając do niej dłoń. Spojrzała na nią – jej uwagę przykuły najpierw świeże rozcięcia, ale potem zauważyła znajome ciemne piegi, rozsypane na jego białej skórze, jak gwiazdozbiór i sapnęła, unosząc głowę z promiennym uśmiechem, kiedy zaczęła szlochać. - Och mój Boże… och mój Boże… och mój Boże… Sięgnęła po jego dłoń, najpierw z wahaniem, ale w chwili kiedy się dotknęli, jego palce owinęły się wokół jej celowo i z siłą, przyciągając ją do niego. - Powiedział, że nie ż-żyjesz – wyszeptał. - Nie – wyszeptała. – Nie, udało mi się przejść na drugą stronę. - Mój B-boże, Gris, ty żyjesz. Jego oczy sunęły po jej twarzy, w górę do czubka jej głowy, podążając do ramion za jej bursztynowymi włosami, ponownie do oczu, którym ostrożnie się przyglądał, omiatając spojrzeniem jej policzki, usta i bliznę na brodzie, gdzie utrzymał wzrok przez dłuższą chwilę, zanim ponownie spojrzał w górę. - M-mogę… ? – Jego oczy błyszczały, kiedy wyciągnął wolną rękę, jakby chciał ją przytulić ale potrzebował pozwolenia, żeby ją dotknąć. Podeszła do niego, pozwalając mu przyciągnąć ją delikatnie do swojego ciała, a ona położyła policzek na jego nagim ramieniu. Kiedy była do niego przyciśnięta, przesunął lewą dłoń, splatając ich palce i nachylił się do przodu, opierając policzek o jej głowę. - Ty żyjesz – powiedział ponownie tak cicho, że było to jak myśl, która skradła oddech, żeby zostać usłyszana. - Tak – szlochała, zamykając oczy i owijając wokół niego lewą rękę, aż jej dłoń leżała przyciśnięta i zagięta z tyłu jego szyi. - Powiedział, uch, powiedział, że cię zastrzelił. - Próbował, ale spudłował. Holden zadrżał, przyciskając ją mocniej. - G-g-grób… - Cutter. - Nie. Powiedział, że C-cutter uciekł. - Kłamał. To Cutter był w grobie, nie ja. – Griselda spojrzała na niego, kręcąc głową. – Policja znalazła go zakopanego w ogródku z przodu domu. Po tym jak wyjechaliście.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego twarz skrzywiła się. - C-caleb p-p-powiedział, że to b-b-byłaś t-t-t… - Oddychaj – powiedziała bez zastanowienia. Tak zrobił. Wziął wielki haust powietrza, jego klatka piersiowa nacisnęła na jej. Poczuła, że trochę się zachwiał, co przypomniało jej o tym, jak bardzo został ranny. Martwiąc się, ponieważ byli tak blisko szczytu schodów, odsunęła się i zobaczyła, że jego twarz było mokra nie tylko dlatego, że płakał, ale dlatego, że był też zlany potem. Kropelki potu zaczynały się na jego włosach i spływały po bokach jego twarzy. Spojrzała na jego klatkę piersiową i zdała sobie sprawę, że to co z odległości wyglądało jak brązowawa krew, tak naprawdę było różowawo czerwone i rozprzestrzeniało się. Krwawił i prawdopodobnie potrzebował zmiany bandaży. Przeszukiwała jego oczy, które ciągle były dzikie i niedowierzające. Jego szok wywołany zobaczeniem jej maskował ból, ale musiał się położyć zanim straci siły, a ona musiała na nowo opatrzyć jego rany. Uniosła brodę w stronę mieszkania za nim. - Możemy wejść do środka, Holden? Sapnął, odsuwając się od niej i przeszukiwał jej oczy przez długą chwilę. - Seth – wyszeptał stanowczo, potem wziął jej dłoń i pociągnął przez otwarte drzwi mieszkania.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 10
Ona żyje. Ona żyje. Gris żyje. To była niekończąca się litania w jego głowie i święto w jego sercu, kiedy prowadził ją do swojego mieszkania. - Holden, myślę… Po tym jak zamknął za nimi drzwi odwrócił się w jej stronę. - Nie używam już imienia Holden. Wzdrygnęła się. - To twoje imię. - Już n-nie. Używam imienia Seth. Opuściła wzrok z jego oczu i spojrzała na podłogę. - Nie rozumiem. - Nie byłem Holdenem od długiego czasu. - Ale nie jesteś Sethem. - Tak, jestem – westchnął, zastanawiając się od czego w ogóle zacząć. – Gris – rozpoczął, ale zanim mógł zebrać myśli, przeszkodziła mu. - Skoro jesteś Sethem, to czyni mnie to Ruth? – zapytała, jej głos był cichy, ale gorzki, kiedy popatrzyła w jego oczy. - N-nic nie czyni cię Ruth – powiedział szorstko, zaciskając szczękę i wpatrując się w nią przez długą chwilę, zanim powłócząc nogami przeszedł obok niej, wchodząc do małego salonu. Obniżył się na wystrzępioną sofę, ból wywołany tym ruchem sprawił, że sapnął. - Połóż się całkiem – powiedziała, kładąc dłoń pod jego ręką, żeby pomóc mu ostrożnie się przesunąć. – Kiedy zmieniałeś bandaże? Ten pod twoim sercem wygląda na przesiąknięty. Zmienię go. - Jesteś pielęgniarką? - Nie.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Leżąc płasko na kanapie, spojrzał na nią, ciągle będąc w stanie częściowego szoku, że po tak długim czasie ona nagle tu była. W jego mieszkaniu. Z nim. Obok niego. Dotykając go. Miał tak wiele pytań; gdzie była przez te wszystkie lata? Czy próbowała w ogóle go znaleźć? Czy wszystko z nią było ok? Czy ciągle śni o nim tak jak on o niej? - G-gris. Po p-prostu mów do mnie. Spojrzała mu przelotnie w oczy, zanim ponownie opuściła wzrok na jego rany. - Po tym, jak zmienię bandaże, ok? - Ciągle jesteś uparta. Jej oczy mignęły do niego, a cała twarz złagodniała, zanim się wykrzywiła i z jej oczu zaczęły wypływać łzy. Wskazała na tylny korytarz za salonem. - Łazienka jest tam? – zapytała przez szloch. - Taa – powiedział, obserwując jak odchodzi, nienawidząc tego, że musi opuścić jego pole widzenia, nawet na dwie minuty, które zajmie jej zebranie potrzebnych rzeczy. Kiedy wróciła kilka minut później, jej twarz była sucha, chociaż oczy nadal były szkliste i spuchnięte od płaczu. Uklękła na podłodze obok niego, sięgając po bandaż obok jego serca. Wyciągnął delikatnie rękę, zamykając palce wokół jej nadgarstka, a potem przesunął je w górę, żeby złapać grzbiet jej dłoni w swoją. - Zostaw to na chwilę. Przekręcił szyję, aż jego policzek opierał się o szorstki materiał sofy, o supełkowej fakturze i patrzył w jej twarz. - Nigdy nie sądziłem, że jeszcze cię zobaczę. Zacisnęła oczy, krzywiąc się, kiedy świeże łzy zaczęły strumieniami spływać po jej twarzy . - Ja miałam nadzieję – sapnęła, jej słodki oddech dotknął jego policzka, jak błogosławieństwo. Puścił jej rękę i sięgnął, żeby położyć dłoń na jej policzku, ocierając kciukiem łzy. Nachyliła się do niego, otwierając zdruzgotane oczy. – Boże, jaką ja miałam nadzieję. - G-gdzie byłaś Gris? Co się stało po… - Proszę, pozwól mi zmienić bandaże, Hol… - Seth. Natychmiast się skrzywiła, odsuwając się od jego dłoni i pozwalając jej opaść na kanapę. Wstała i spojrzała na bandaże. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Muszę to wyczyścić ciepłą wodą. Bez patrzenia w jego oczy, odwróciła się i przeszła przez pokój, wchodząc do kuchni. Słyszał jak odkręciła wodę, czekając aż poleci ciepła i szperała w poszukiwaniu miski. Teraz, kiedy adrenalina przestała w nim pompować ból się zwiększył i miejsce pod sercem, gdzie dostał najgłębsze cięcie paliło i pulsowało jak gorączka. W końcu wróciła, kładąc ciepłą wodę na ziemi obok kanapy. Bez ostrzeżenia sięgnęła po brzeg bandażu i zdarła go. - Jezu! – krzyknął, jego oczy otworzyły się szeroko z powodu bólu. - Nie mogę nazywać cię Seth. To nie jesteś ty. Wydał jęczący dźwięk, po którym nastąpił krótki wydech wstrzymywanego powietrza. Kiedy szarpnął brodę w górę, żeby na nią spojrzeć, zobaczył, że po raz pierwszy od ich ponownego spotkania była mniej smutna, a bardziej zła. - Taa, jestem – odgryzł się. – Widziałaś mnie zeszłej nocy. To dokładnie to kim jestem. - Nie – powiedziała stanowczo, a potem bardziej miękko. – Nie, Holden. Pokręciła głowa, zanurzając papierowy ręcznik w ciepłej wodzie i delikatnie dotykając nim nacięcia, mamrocząc pod nosem. To była tak znajoma czynność, że jego serce skurczyło się, zgniatając jego płuca, kiedy zmagał się, żeby wziąć pełen oddech. - … Seth… imię cholernej, szalonej osob… - Przestań mamrotać, Gris. Jej oczy przesunęła się w górę, żeby spotkać jego. - Zelda. - Huh? - Nazywam się Zelda. Nie używam już Griselda – powiedziała cierpko – i z całą, cholerną pewnością nie używam imienia Gris. Pomimo tego, że próbował złapać spojrzeniem jej oczy, ona trzymała je opuszczone wygłaszając tę mowę i koncentrując się na jego ranie. Złożyła kolejny papierowy ręcznik i przycisnęła go delikatnie do jego klatki piersiowej, aż skóra była czysta i sucha. Z ostrym, rozrywającym dźwiękiem otworzyła bandaże, układając je na czystym cięciu, a potem oderwała kawałki białej taśmy chirurgicznej, żeby je przymocować. - Z-zelda? – wypróbował i było to tak dewastujące, złe i obce dla jego ust, że łzy zapiekły go pod powiekami. - Taa? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie. Nie m-mogę cię tak n-nazywać. - Szkoda. – Sięgnęła w dół po miskę i wstała, rzucając mu twarde spojrzenie, jej piękne usta zaciśnięte były we wkurzoną linię. Kiedy się w niego wpatrywała, jej twarz złagodniała i sięgnęła do koszyka z zapasami, po bursztynową fiolkę tabletek. – Bardzo cię boli. - Znam gorszy ból. A ponieważ wiedziała, że to prawda, w jej oczach zebrały się łzy, a mięśnie jej gardła zauważalnie się napięły, jakby przełykała ocean okropnych wspomnień. Obserwował ją, czując każdą przecinającą jej twarz emocję, pamiętając, że kiedy się wzdrygała, to najpierw szybko mrugała, a kiedy próbowała nie płakać, zaciskała zęby i przełykała smutek. Widział to wszystko. Czuł to wszystko. Pamiętał to wszystko. Ciągle trzymając opakowanie tabletek przeciwbólowych, przekręciła wieczko za pomocą zębów i opuściła je niżej, pozwalając, żeby jedna, biała tabletka wypadła na kanapę obok jego twarzy. - Przyniosę ci wodę. Wróciła do kuchni, gdzie położyła koszyk na blacie i usłyszał, jak ponownie odkręciła wodę. - Wiesz co? – krzyknęła do niego, wychodząc z kuchni i stając po przeciwnej stronie pokoju z dłońmi na biodrach. - Co? Podeszła do sofy, opadła na kolana i podała mu szklankę wody. - Nie będę nazwała cię Seth. Sposób w jaki to powiedziała był tak nieoczekiwanie znajomy, że kiedy łykał wodę, jej słowa brzęczały w jego mózgu, jak uderzenia młotka z kulistą główką. Kiedy się położył, sięgnęła po jego rękę. Jej dłonie były miękkie, ciepłe i trochę wilgotne, kiedy odwróciła jego przedramię, żeby spojrzeć na wewnętrzną stronę. Jego serce biło jak szalone, kiedy w zawijasach tuszu znalazła swoją twarz, a ona sapnęła, wpatrując się przez długą chwilę, a potem pochyliła się nagle do przodu, żeby przycisnąć usta do jego skóry, na literach „H+G”, które były tam wytatuowane. Ból jego ran i szok wywołany jej ponownym zobaczeniem? Pod względem intensywności blednął w porównaniu do uczucia jej ust, dotykających jego skóry, i minęło kilka sekund, zanim zdał sobie sprawę, że wstrzymywał oddech. Kiedy zmusił się do wypuszczenia powietrza i do wciągnięcia urywanego sapnięcia, uniosła głowę, żeby odnaleźć jego oczy. Zgięła jego rękę w łokciu i pokazała mu tatuaż. - Nie wytatuowałeś sobie na ręce „S+R”, Holden… Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Gris… - Jest napisane „H+G”. Holden plus Griselda. Więc mam, kurwa, głęboko gdzieś kim jesteś dla Quinta czy Clintona, czy, czy, czy dla mężczyzny, czy dla kogokolwiek innego… - G-gris! - … ponieważ dla mnie jesteś Holdenem, więc albo przyzwyczaisz się, że ponownie będę wymawiała to imię, albo… - G-g-griselda! - Co? – krzyknęła. - Ok. - Co ok? – zapytała, wstrzymując oddech. - Wygrałaś. - Co wygrałam? - Kurwa, nazywaj mnie Holden, jeśli musisz! Jezu! Jej twarz, która była ponura, natychmiast złagodniała, jej bujne wargi uniosły się w górę, kiedy samotna łza spłynęła w dół jej policzka. - Holden – wyszeptała, wypuszczając oddech i sięgając do przodu, żeby odsunąć włosy z jego czoła i przycisnęła usta do jego skóry. Z powodu tej nagrody jego oczy zatrzepotały i zamknęły się, a ból jego serca zelżał, zaznając pierwszego, prawdziwego strzępka spokoju od ostatniego razu kiedy ją widział. Gris. Moja Gris. Jest tutaj. Żyje. Kiedy się odsunęła, jej usta rozchyliły się i wzięła głęboki, drżący oddech, zanim odchyliła się i opadła na pośladki. Odnalazła jego dłoń i splotła ich palce, potem delikatnie położyła rękę na jego klatce piersiowej, umieszczając ją zaraz pod szyją, ostrożnie unikając jego ran. Wiedział, że płakała, kiedy obniżyła głowę, kładąc ją na sofie obok jego. Czubek jej miękkich, złotych włosów trącał jego policzek, kiedy poprawiał palce, tak, że jego dłoń była przyciśnięta do jej. - Co teraz? – wyszeptał blisko jej ucha, próbując nie zamknąć oczu. Tabletki zaczęły działać i ból wreszcie ustępował, ale walczył przeciwko usypiającemu wyczerpaniu, które groziło pociągnięciem go w dół. Musieli porozmawiać. Musiał się dowiedzieć gdzie była, jak przetrwała, kim się stała. Musiał się upewnić, że ciągle tu będzie, kiedy się obudzi. Jej głos był czuły, ale wydawał się dochodzić z daleka.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Teraz trochę odpoczniemy, a potem porozmawiamy. - Gris… - Nie martw się Holden. Nigdzie się nie wybieram. Obiecuję, że zostanę. - Ok – westchnął, zacieśniając uchwyt na jej dłoni, potem zamknął swoje zmęczone oczy i odpłynął w sen.
***
- Lepiej wrócę – powiedziała Gris, wtulając czoło w jego szyję, jej oddech na jego skórze był delikatny. - Jeszcze n-n-nie – wyszeptał, przyciskając ją mocniej do swojego ciała. – Zostań. Odkąd skończyli trzynaście lat, coraz bardziej i bardziej zauważał jej piersi. Nie były duże jak u dorosłej kobiety, ale nie były już również małe jak u dziecka. Ewidentnie było je widać pod jej znoszoną, żółtą sukienką i stawały się bardziej spiczaste, kiedy robiło się chłodno. Starał się na nie patrzeć, zwłaszcza w ciągu dnia, kiedy mężczyzna pobiłby go za samo zerkanie na Gris, ale podobało mu się ich uczucie – ciepłe i miękkie – kiedy w nocy, albo tak jak teraz, wczesnym rankiem, były przyciśnięte do jego klatki piersiowej. - Ok – westchnęła. – Zostanę jeszcze kilka minut. - G-gris – wyszeptał. – J-jak to będzie? - Kiedy dorośniemy? - Taa. Odchyliła się trochę, spoglądając w jego oczy, promienie słoneczne świtu, sączyły się przez szczelinę w drzwiach do piwnicy, sprawiając, że jej włosy były bardziej blond niż czerwone. - Cóż – powiedziała, jej oczy omiatały jego twarz, zanim ponownie spoczęły na jego – pewnego dnia ktoś nas tutaj znajdzie. Zostaniemy uratowani i zabiorą nas ponownie do Waszyngtonu. A ponieważ przeszliśmy przez tak dużą traumę, umieszczą nas ponownie w tej samej rodzinie zastępczej. A ja ciągle będę przychodziła do ciebie każdej nocy, tak jak teraz. - Mhm – zachęcał ją. - Pójdziemy do szkoły i będziemy się uczyli naprawdę ciężko. Szybko skończymy osiemnaście lat. A wtedy kupisz mi pierścionek w centrum handlowym i zapytasz czy za ciebie wyjdę. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Yep. - I to nie będzie fantazyjne wesele, ponieważ nie mamy rodziny, ale może Marisol przyjdzie. - A-ale nie Billy. - Nope. On nie będzie zaproszony – zgodziła się. – A pewnego dnia będziemy mieli dzieci. - I nigdy, przenigdy ich nie zostawimy. B-b-będziemy najlepszymi r-rodzicami kiedykolwiek, Gris. - Yep. Całkowicie najlepszymi. I kupimy mały dom, nie w mieście i będziemy naprawdę ciężko pracowali, żeby łanie go urządzić. Możemy mieć ogród, ponieważ wiemy, jak się nim zajmować. - Nigdy więcej nie ch-chcę o-ogrodu. - Dlaczego nie? To nie wina warzyw, że mężczyzna każe nam je uprawiać. - Nienawidzę wszystkiego co się wiąże z b-b-byciem tu. Poza tobą. Przycisnęła czoło do jego. - Holden, ja… Nagle kliknął zamek u szczytu schodów i Griselda otworzyła oczy. Bezdźwięcznie stoczyła się na ziemię, a Holden obserwował w przerażeniu jak czołgała się tak szybko, jak potrafiła do uszkodzonej deski, kiedy ciężkie buty mężczyzny kierowały się schodami w dół. Dyskutowali o tym wcześniej i Holden wiedział, że Gris ma do podjęcia okropną decyzję. Jeśli nie było wystarczająco dużo czasu na powrót do jej pokoju, to skuli się przy drzwiach i będzie udawała, że poprzedniej nocy zapomniał ją zamknąć. Obiecała nigdy nie ryzykować tego, że dowie się o ich przejściu, inaczej stracą się na dobre. Serce Holdena opadło, kiedy podjęła decyzję, przesuwając się obok deski, żeby przycupnąć obok drzwi do jej pokoju i udawać że tam spała. Mężczyzna w końcu stanął na brudnej podłodze i Holden zacisnął oczy, desperacko mając nadzieję, że uwierzy, że spał, a Gris spała kilka metrów od niego, przy drzwiach. - Niegodziwość! – wrzasnął mężczyzna, dwie blaszane miski owsianki uderzyły o podłogę i potoczyły się przez pokój. Oczy Holdena płonęły ze strachu, ale otworzył je, żeby zobaczyć, jak mężczyzna sięga w dół i łapie warkocz Girseldy, szarpiąc jej głowę w górę. - Niegodziwa, zła dziewczyna spała tu z Sethem! Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie proszę pana – szlochała. – Nie. O-ostaniej nocy z-zapomniał mnie pan zamknąć. Spałam przy drzwiach, proszę pana. Nawet nie patrzyłam w jego stronę. Ani razu. Ciągle trzymając jej włosy, mężczyzna odchylił rękę i jego dłoń uderzyła w jej twarz, sprawiając, że głowa Griseldy szarpnęła się w bok. Stęknęła, wydając gardłowy dźwięk, zakończony przenikliwym łkaniem. Kiedy ponownie odchylił dłoń, Holden odrzucił koc i zerwał się z łóżka. - N-n-nie bij jej ponownie! Dłoń mężczyzny zatrzymała się, a oczy Holdena strzeliły do Griseldy. Wyraz jej twarzy, która była jasno czerwona po stronie, która dopiero została uderzona, błagała go, żeby się nie mieszał. - Mówisz mi co mam robić, półgłówku? – zapytał mężczyzna, odwracając się do Holdena, poluźniając uchwyt na włosach Griseldy. - M-m-mówię ci, żebyś jej więcej n-n-nie bił! Oczy mężczyzny płonęły wściekłością, kiedy puścił jej włosy, popychając brutalnie jej głowę na drewnianą ścianę i podszedł do Holdena. Jego dłonie powędrowały do sprzączki paska. Odpiął ją i ściągnął jednym szarpnięciem, smagający dźwięk sprawił, że do gardła Holdena podeszła żółć. - Chcesz przejąć jej lanie, braciszku? - T-t-tak p-p-proszę pana – powiedział Holden, wpatrując się w Griseldę, która bezdźwięcznie wypowiedziała słowo „nie” i kręciła głową. Poprosił ją, żeby została. Próbowała wrócić do swojego pokoju, a on poprosił ją, żeby została, ponieważ chciał czuć przy sobie jej ciało. Bez względu na to co powiedział mężczyzna, Holden nie mógł zmusić się, żeby uwierzyć, iż dotykanie Griseldy, że kochanie jej, było złe. Ale to jego wina, że została złapana. Tak, chciał przejąć jej lanie. Ściągnął koszulkę i rzucił ją na łóżko, odwracając się od Griseldy, kiedy zaczęły lądować okropne ciosy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 11
Holdenowi zajęło chwilę, żeby zasnąć. Był trochę niespokojny, mamrocząc nieskładne słowa, całe jego ciało wzdrygało się i prawie boleśnie ściskał jej dłoń. Po dobrych dwudziestu minutach Griselda w końcu usłyszała, że jego oddech zmienił się w głęboki, równy rytm. Jego dłoń, nadal ciasno złączona z jej, w końcu się rozluźniła. Spał spokojnie. Ciągle masz koszmary, pomyślała. Tak jak ja. Westchnęła, zastanawiając się, jaki epizod jego życia męczył go, zanim się uspokoił. Jej serce zabolało, wyobrażając sobie, że w jego życiu było więcej nieszczęścia, niż znosili razem w piwnicy. Ponieważ była szansa, że tak było. Była szansa, że jego życie było piekłem na ziemi. Czuła się wystarczająco komfortowo tam gdzie była, klęcząc na ziemi obok niego, jej głowa dotykała jego. To była pozycja, którą dobrze pamiętała z nocy ich dzieciństwa w piwnicy Caleba Fostera i pomyślała smutno, że cuchnąca, supełkowa kanapa Holden nie była dużym ulepszeniem jakości, od jego materaca na łóżku w piwnicy. W jego mieszkaniu było bardzo cicho. Słyszała od czasu do czasu klakson samochodów, albo przyciszone głosy z chodnika poniżej, ale było niespodziewanie spokojnie. Późno popołudniowe słońce łagodziło ponury pokój złotym światłem, kiedy Griselda rozglądała się po mieszkaniu Holdena. Ściany prawdopodobnie były kiedyś białe, ale teraz były okropnie pozdzierane i nieco wypłowiałe. Zapach papierosów, który czuła był stary i stęchły, więc założyła, że wcześniejszy lokator palił, a Holden po prostu nie przejmował się odmalowaniem wnętrza. Dywan, tak jak sofa, był brązowy i supełkowy i znajdowało się na nim kilka wypalonych dziur po papierosach. Oprócz sofy, na której odpoczywali, znajdował się tu brudny, odrapany stolik, welurowe wypoczynkowe krzesło w musztardowym kolorze, które widziało lepsze dni, a pod oknami, które zauważyła z samochodu Quinta, na drewnianej skrzynce, stał telewizor z podpiętą do niego konsolą do gier. Mała, prosta kuchnia znajdowała się po drugiej stronie drzwi wejściowych, a po prawej stronie stał mały stół i dwa krzesła. Na stole, na którym leżał schludny stosik poczty i kilka książek stał również wazon, a w nim samotna stokrotka. Och, pomyślała, nieoczekiwana zazdrość przecięła ją jak ostrze. Oczywiście. Tak naprawdę, aż do tej chwili, nie poświęcała temu myśli. Ale oczywiście, że dwudziesto trzy letni mężczyzna, tak zbudowany i zażarty jak Holden będzie miał Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
dziewczynę. To nie tak, że Griselda ma prawo, żeby oczekiwać czy zakładać, że od dnia nad Shenandoah żył jak mnich. To nie tak, że ona również żyła jak zakonnica, pociągnęła nosem myśląc przelotnie o Jonah. To co ją irytowało i nie miało żadnego sensu, to to, jak bardzo to bolało. I nie tylko to, że miał dziewczynę, ale że posiadał życie, które jej nie uwzględniało. Mieszkał w Zachodniej Wirginii, pracował w fabryce szkła, miał przyjaciół, o których nigdy nie słyszała i bił się z innymi mężczyznami dla sportu i zysku. Nie znała go. W ogóle go już nie znała. Ta część jego była – tak bardzo jak nienawidziła tego przyznać – kimś, o imieniu Seth. A jednak. Na ręce ma jej twarz i ich inicjały, wytatuowane na skórze, żeby mogła być stałą i trwałą częścią jego. Chociaż oczywiste było, że nauczył się, jak kontrolować swoje jąkanie, to nadal wyrywało się kiedy czuł się przytłoczony, lub emocjonalny. Zapomniane imiona jak Ruth, czy Cutter ciągle urywały się na jego języku i nadal oddychał głęboko natychmiast kiedy mu kazała. Kiedy go bandażowała, jego oczy przeszukiwały jej w poszukiwaniu prawdy i pocieszenia, tak jak robiły to dawno temu, kiedy był tylko Holdenem.
***
- … jednak nadzieja nie zniknęła! Ciemny rycerz przybył na swoim kruczoczarnym wierzchowcu… - Wierzchowcu? - Koniu – powiedziała niecierpliwie, tracąc rytm opowieści za każdym razem, kiedy jej przerywał. Dzisiaj Holden ją drażnił. Wczoraj rano przyjął jej lanie, a nie powinien był tego robić. Mężczyzna już raz zdążył uderzyć ją w twarz, a generalnie nie bije jej więcej niż cztery czy pięć razy. Kiedy Holden się wmieszał sprawiło to, że mężczyzna stał się bardziej wściekły i kosztowało go to piętnaście czy dwadzieścia smagnięć w plecy. Holden wydawał się tego nie rozumieć – jeśli go straci, jej życie się skończy. Musiał przestać pyskować. - … i pokonał przerażającą wiedźmę swoim mieczem, który był stalowy i został ukuty w ognistym kanionie… - Co to znaczy u-ukuty? - Wykonany. Zrobiony ręcznie. - Och, w porządku. M-mów dalej. - … w ognistym kanionie Hadesu. Odciął jej głowę jednym gwałtownym ciosem i potoczyła się po ziemi, lądując u stóp księżniczki. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Z otwartymi oczami? - Oczy zawsze są otwarte kiedy ktoś umiera – powiedziała, drżąc, kiedy przypomniała sobie wszystkie te razy, kiedy była pewna, że Joellyn była martwa, patrząc przed siebie i ledwie oddychając. - O-ohyda – powiedział. – A co dalej? - Dalej nic – powiedziała, przewracając się na łóżku polowym plecami do niego. – Tak bardzo mi przeszkadzałeś, że ledwo mogę się połapać. - Cz-czy k-książę nie uratował księżniczki? – zapytał zza niej Holden. - Oczywiście. To nie byłaby bajka, gdyby na zawsze została zamknięta w chacie wiedźmy. - Cóż, w takim razie m-możesz ją skończyć? – błagał, kładąc czulę dłoń na jej plecach. – Po to, żebym m-mógł zobaczyć to w głowie? O-obiecuję, że nie będę więcej przeszkadzał. Griselda zacisnęła wargi, patrząc prosto przed siebie w ciemność piwnicy. Chociaż nie mogła tego zobaczyć, wiedziała że naprzeciwko łóżka, na którym leżeli, była ławka z narzędziami. Były tam młotki i piły, i czasami miała okropne myśli; że kiedy mężczyzna zejdzie na dół z ich śniadaniem lub kolacją, to walnie jednym z tych młotków w jego głowę. Tylko że jeśli by go nie zabiła, on zabiłby ich. Przewróciła się na plecy, zakładając ręce na klatce piersiowej i wpatrywała się w sufit. Holden nieco się przesunął i czuła na sobie jego oczy, ponieważ potrzebował pocieszenia, które zapewniają mu jej głupie historie. A ona potrzebowała jego. Bez niego nie miałaby nikogo o kogo mogłaby się troszczyć, nikogo do kochania, nikogo z kim znosiłaby długie, ciemne, samotne godziny. - Dobra. – Wciągnęła, głęboki oddech, a jej klatka piersiowa powiększyła się wystarczająco, żeby otrzeć się o jego, co sprawiło, że jej żołądek zatrzepotał. – Holden? - Taa? - Nie pyskuj mu. – Poczuła, że w jej oczach zbierają się gorące łzy. Ból bolał. Strach bolał. Ale mogła znieść ból i strach. Myśl o stracie Holdena była nie do zniesienia. – Proszę. Po prostu… pozwól mi czasami przyjąć lanie. Holden wziął oddech, a potem przełknął. - Nienawidzę go. Nienawidzę kiedy krzyczy do ciebie te rzeczy. N-n-nie mogę znieść, k-k-kiedy cię bije.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie obchodzi mnie to, że na mnie wrzeszczy. Nie obchodzi mnie nawet, że mnie bije. Nie mogę znieść kiedy sprawiasz, że on się wścieka i zaczyna bić ciebie, tylko w gorszy sposób. To mnie przeraża, Holden. Holden był cicho przez długą chwilę, zanim zapytał: - Czy on kiedykolwiek d-d-dotknął cię w niewłaściwy sposób, Gris? Przełknęła gulę w gardle. - Nie. A ciebie? Pokręcił głową. - Nope. - Nie chcę o tym rozmawiać – powiedziała szybko, dreszcz przeszył jej ciało. Chociaż mężczyzna nie wydawał się być szczególnie zainteresowany w ten sposób nią czy Holdenem – tak jak pani Fillman wydawała się być względem Billy’ego – to fakt, że może rozwinąć w sobie takie zainteresowanie było czymś z najgorszych i najmroczniejszych koszmarów Griseldy. - Musimy uciec, Holden – wyszeptała. – Musimy spróbować uciec. - S-s-skończ historię. - Nie mogę. - M-możesz – powiedział. – Po prostu oddychaj. Wzięła głęboki oddech, próbując przypomnieć sobie, w którym momencie historii była, próbując odsunąć przerażające myśli o tym, że Holden ją opuszcza, a mężczyzna jej pragnie. - Ok – powiedziała. – Zobaczmy… Cóż, głowa wiedźmy wylądowała u stóp księżniczki, ale nie krzyczała, ponieważ jej nie zauważyła. Wpatrywała się w księcia ubranego na czarno, stojącego w drzwiach chatki. Schował miecz do pochwy i podszedł do pięknej panny, padając na kolana, żeby przerwać łańcuchy, które ją więziły. Potem wyniósł ją z kryjówki wiedźmy. Chociaż nie widzieli się przez sto jeden lat byli w sobie zakochani tak samo, jak zawsze. Książę pocałował księżniczkę w promieniach słońca i żyli długo i szczęśliwie. - Koniec – wyszeptał Holden, tak jak zawsze to robił. - Koniec – powiedziała Griselda, jej serce nadal było ciężkie i przestraszone, kiedy wtuliła czoło w słodycz jego szyi. Nie mogła zasnąć, ale zamknęła oczy, a słowa „musimy uciec” rozbrzmiewały w jej głowie, jak niekończąca się pętla.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
***
Kiedy Griselda otworzyła oczy w małym mieszkaniu panował mrok i natychmiast wiedziała gdzie jest. To czego nie wiedziała, to to, kto siedział kilkadziesiąt centymetrów od niej, w musztardowym fotelu, przypatrując się jej zmrużonymi oczami. - Czyż nie jest przytulnie – zaobserwowała kobieta. Griselda mrugnęła i próbowała wyciągnąć dłoń z uchwytu Holdena, ale ciągle była mocno trzymana u podstawy jego gardła, a nie chciała go obudzić przez wyszarpnięcie jej. Kobieta zmrużyła oczy. - Ty jesteś G? - G? – zapytała Griselda, próbując zrobić w ciągle śpiącej głowie przegląd sytuacji. Była w mieszkaniu Holdena. Zajęła się jego ranami i zasnęła. Więc kim była ta kobieta, która siedziała niedaleko niej, rzucając sztyletami? Spojrzała na wazon na kuchennym stole. Acha. Stokrotka. - G. Jak „Gris” – powiedziała kobieta, wypluwając jej imię, jakby było złym słowem. Pokręciła głową, jej kucyk zakołysał się z bok na bok, uwalniając silny zapach tłuszczu z fast foodu. – Woła twoje imię przez sen. - Och. – Griselda opuściła na chwile oczy, nienawidząc tego, że ta kobieta wie co Holden mówi przez sen. - Wiem, że nią jesteś. Rozpoznałam cię z tatuażu, więc nie zaprzeczaj. Poza tym on nigdy mnie tak nie trzyma. - Tak. Jestem Gris. - Oczywiście, że jesteś. - A ty jesteś…? - Jego dziewczyną. Gemma.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego dziewczyną. Griselda już to wiedziała, ale kiedy usłyszała potwierdzenie coś w jej wnętrzu ścisnęło się. - Kolejna G – powiedziała cicho Griselda. - Taa, ale nie ta z jego ręki. – Gemma skrzyżowała ręce na piersi. – Więc, kim jesteś dla Setha? - Kimś z dalekiej przeszłości – powiedziała Griselda. - Jak siostra? – zapytała niepewnie Gemma. - Zastępcza siostra. Griselda spojrzała na ich ciasno złączone dłonie, a potem ponownie na Gemmę, jej milczenie dało kobiecie resztę odpowiedzi, która jej się nie podobała. - Zostajesz? – Gemma domagała się odpowiedzi. – Teraz, kiedy już tu jesteś? Griselda wzruszyła ramionami. Nie miała pojęcia jak odpowiedzieć na to pytanie, ale po raz drugi, odkąd przyjechała do mieszkania Holdena, pomyślała o Jonah. Przelotnie i bez emocji zastanawiała się, czy wrócił do Maryland, czy nadal tu jest, zastanawiając się gdzie jest ona, martwiąc się o nią. Bez torebki i telefonu, nie było sposobu, żeby się tego dowiedzieć. Mogłaby zwyczajnie… zniknąć. - Hej! – powiedziała Gemma, pstrykając dwa razy palcami w stronę Griseldy, żeby zdobyć jej uwagę. – Zadałam ci pytanie. Griselda nie szczególnie lubiła kiedy ktoś na nią pstrykał. Jej głos był niski i nieprzyjazny, kiedy odpowiedziała: - Nie wiem. - Byłam z nim przez sześć miesięcy. Griselda wpatrywała się w nią obojętnie, nie ruszając się. - Spędziłam z nim cały ranek w szpitalu dopóki musiałam iść do pracy. Wróciłam tam prosto po pracy. „Wyszedł” powiedzieli mi. „Wypisał się”, powiedzieli. Przyszłam tu, sama się wpuściłam i ty tu jesteś. Trzymając jego dłoń. Śpiąc. – Wzięła głęboki oddech i zmrużyła oczy. – Powinnam przywalić ci w twarz tak, że spadnie ci z szyi. - Nie robiłabym tego – powiedziała mocno Griselda. Gemma wzdrygnęła się, zaskoczona przez ostrość w głosie rywalki. - Dzisiaj i tak do niczego nie dojdzie. Nie dałby rady tego zrobić, nawet jakby chciał.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Griselda wpatrywała się w nią, wdzięczna za zasłonę półmroku, która maskowała jej rumieniec. Nie była niewinna, ale ostatnim razem kiedy widziała Holdena, miał trzynaście lat. Jej umysł jeszcze nie posunął się do punktu, w którym przetwarzałby, że Holden mógłby – że oni mogliby – że ich ciała mogłyby… Gemma wstała, ocierając dłonie o przód swoich obcisłych dżinsów. - Powiedz Sethowi, żeby zadzwonił do mnie kiedy się obudzi. Mamy kilka rzeczy do przedyskutowania. Bez poruszania się bardziej niż to konieczne, Griselda przytaknęła lakonicznie, patrząc jak Gemma wychodzi przez drzwi, które zatrzasnęły się z głośnym hukiem. Holden sapnął, jego oczy otworzyły się. - Gdzie jest Gris? - Tutaj. Jestem tutaj. Cii. Już cii – wyszeptała, poprawiając ich palce, żeby wiedział, że jest prawdziwa. - Ja śnię – wydyszał, mrugając na nią swoimi na pół śpiącymi oczami. Pokręciła głową i powiedziała czule: - Nie, Holden. To ja. Jestem tu. - To ty – sapnął, jego oczy rozszerzyły się zanim zatrzepotały i ponownie się zamknęły. – Gris. Nie odchodź. - Nie odejdę – obiecała, kiedy ponownie zapadł w głęboki sen. Tym razem nie zacisnął dłoni na jej, więc po tym jak przez kilka cichych minut patrzyła jak śpi, wysunęła palce nie budząc go. Pociągnęła z oparcia kanapy wyglądający na wyświechtany, cienki koc i okryła go, czując ulgę kiedy się nie poruszył. Wstała, przeszła przez mieszkanie i zamknęła drzwi na klucz, zasunęła zasuwę i łańcuch. - Żadnych więcej gości dziś wieczorem – mamrotała, czując się niepewnie przez nagłe pojawianie się Gemmy, przez jej groźby i wyjście. Chociaż minęło wiele lat odkąd Griselda walczyła fizycznie z inną kobietą, była w dobrej formie – prawdopodobnie, nadal poradziłaby sobie. Nie, to co ją martwiło to to, że nawet po całym życiu spędzonym w systemie opieki zastępczej, nie lubiła tego uczucia bezbronności, które wiązało się z byciem budzonym przez obcą osobę i po latach życia samodzielnie, czy z Jonah, nie przywykła do tego. Zaburczało jej w brzuchu i zdała sobie sprawę, że nie jadła od posiłku u Rosie zeszłej nocy. Otworzyła lodówkę i znalazła mleko, trzy puszki piwa, połowę paczki hot dogów, pół opakowania bułeczek maślanych, jabłko, ketchup, musztardę i cebulę. Otworzyła szafki, a
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
tam nie było wiele lepiej; puszka kawy, pół butelki oleju, jedna trzecia opakowania płatków i kilka puszek zupy. Nagłe, zaatakowało Griseldę ostre wspomnienie wczesnego dzieciństwa i sprawiło, że się skrzywiła. Do czasu, aż skończyła sześć lat, mieszkała ze swoją uzależnioną od metamfetaminy matką, Joellyn, przy rzece Anacostia, w najgorszej okolicy na południu Waszyngtonu. Rzadko miały wystarczająco dużo jedzenia, chyba że jej babcia przyjeżdżała z Baltimore, żeby sprawdzić co u nich i przywoziła zakupy, a kiedy to robiła, zawsze kupowała to samo; hot dogi, jabłka, mleko, płatki. Mówiła, że jeśli się musiało, można było żyć na tych czterech produktach, jedząc je na śniadanie, lunch i kolację i miała rację. Griselda często musiała. Zatrzymała się i zastanawiała, czy w którymś momencie podzieliła się tą historią z Holdenem. Być może to zrobiła. I może to była rada, którą nieumyślnie przyjął. Jak dziwnie było wiedzieć, że mądrość jej babci ciągle była ponuro używana, tak wiele lat później. Jej babcia umarła kilka dni przed jej szóstymi urodzinami i Griselda spędził dzień swoich urodzin, będąc wleczoną przez matkę na jej skromnie urządzony pogrzeb, po którym wróciły do domu i jej mama nafaszerowała się wystarczająco, żeby pozostać prawie śmiertelnie odurzoną przez kilka dni. Niedługo po tym, Joellyn podpaliła kuchnię i Griselda została zabrana od matki. Nie miała gdzie pójść, dlatego została przydzielona do pierwszego domu zastępczego. Potem widziała matkę tylko dwa razy i kiedy po ucieczce od Caleba Fostera powróciła do systemu, została poinformowana, że jej matka umarła w wyniku przedawkowania, kiedy Griselda była w Zachodniej Wirginii. Otrząsając złe wspomnienia, wyciągnęła z półki puszkę zupy z makaronem i kurczakiem, otworzyła dolną szafkę i znalazła tam jeden rondel., który położyła na płycie kuchennej. Jej dłonie lekko drżały, kiedy opróżniała do garnka zawartość puszki i po tym jak zupa była już na piecu, usiadła przy małym stole, patrząc na śpiące ciało Holdena. Co teraz? Zapytał ją zanim zasnął i to pytanie rozbrzmiało w jej głowie, kiedy na niego patrzyła. Co teraz? Szukała Holdena przez dziesięć lat, a teraz nagle go znalazła. Nie był martwy, ale drastycznie się zmienił i uznała, że wyjechanie teraz byłoby pod pewnymi względami łatwiejsze. Mogłaby wyjść z jego mieszkania kiedy spał i ruszyć naprzód ze swoim życiem, wiedząc, że żył i był bezpieczny. Może, jako sposób na rekompensatę wyśle mu pieniądze, żeby mógł się przenieś do ładniejszego miejsca. Mógłby wrócić do swojego życia z Gemmą, a ona mogłaby wrócić do swojego z Jonah. A jednak pragnienie, żeby poznać go na nowo, zacieśniło swój uchwyt na jej sercu i domagało się, żeby została. Znalezienie go, ale nie poświęcenie czasu, żeby go poznać wydawało się zmarnowaniem cudu, którym została obdarzona. Samo ponowne bycie przy Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
nim było dziwnie pełne nadziei – jak szansa na bycie ponownie kompletną po długich latach bycia złamaną. Nie ważne kim się stał, chciała go poznać. Musiała go poznać. Musiała się dowiedzieć, co mu się przytrafiło, jak przetrwał i czy było z nim ok. Jakaś część jej – bardzo silna i nieustępliwa cześć jej – nigdy, przez dziesięć mrocznych i samotnych lat, nie pozwoliła Holdenowi odejść. Może być tak, że pewnego dnia od niego odejdzie. Ale nie dzisiaj. Nie dziś wieczorem. Zauważając jego telefon, leżący na stole obok jej łokcia, podniosła go i wybrała numer Jonah. - Kto mówi? - Jonah, to ja. Szybko wypuścił powietrze. - Co do cholery, Zelda? Co się stało? Gdzie do kurwy jesteś? - To nie ma znaczenia. - Nie ma znaczenia? Szukaliśmy cię przez ponad trzy godziny. Shawn gadał o tym, że zostałaś ranna w głowę i może się oddaliłaś. Utonęłaś czy coś. Twoja torebka tu jest. Co się, kurwa, dzieje? Gdzie jesteś? Przyjedziemy po ciebie. Wzięła głęboki oddech i powoli go wypuściła. - Nie. Nie wracam z wami. - Co-co to znaczy? Spojrzała na Holdena, który spał spokojnie po drugiej stronie pokoju, a potem wstała, żeby zdjąć z palnika gotującą się zupę. - To znaczy to, co powiedziałam. Nie wracam do domu. Nie teraz. - Co do kurwy, Zelda? Oszalałaś odkąd tu przyjechaliśmy. Była cicho, trzymając telefon pomiędzy ramieniem i uchem, kiedy szperała szukając miski i nalała do niej parującej zupy. - Co z twoimi rzeczami? Z twoją torebką i telefonem? - zapytał. - Sądzę, że zabierzesz je dla mnie do domu – powiedziała, otwierając szufladę obok zlewu, znalazła dwa zestawy sztućców i nic więcej. Wzięła łyżkę i zamknęła szufladę. – Tak naprawdę mam to gdzieś. - Masz to gdzieś. A co potem? - Żyj swoim życiem. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Mam żyć swoim życiem. A co z wynajmem? Z rachunkami? – warknął. – Z twoją pracą? - Póki co, wymyślisz coś w sprawie rachunków – powiedziała, powłócząc się do stołu, ostrożnie, nie pozwalając, żeby gorąca zupa wylała się z miski i poparzyła jej dłonie. – Zajmę się moją pracą. W rzeczywistości, było naprawdę niewiele na czym jej w życiu zależało. Jej mieszkanie i jego zawartość? Nope. Jej torebka i telefon? Możliwe do zastąpienia. Zależało jej na Mayi, której miała nadzieję pewnego dnia wszystko wytłumaczyć i na McClellan’ach, którzy mogą, lub nie, zwolnić ją z pracy. Bardzo tęskniłaby za małą Prudence jeśli zostałaby zwolniona, ale nawet ona nie była wystarczająca, żeby utrzymać ją z dala od Holdena. Więc, tak bardzo jak będzie bolało, zaakceptuje konsekwencje. Na tym świecie była tylko jedna osoba, na której Griseldzie szczerze zależało. Jedna osoba. I co niewiarygodne, po dekadzie spędzonej osobno, spał teraz niedaleko niej. Jonah przeklął pod nosem. - Wiesz co? Jesteś… jesteś szajbniętą, całkowicie powaloną suk… - Zobaczymy się kiedy się zobaczymy – powiedziała, wciskając na telefonie Holdena czerwony przycisk kończący rozmowę, a potem przytrzymała guzik i całkowicie wyłączyła telefon. Jeśli Jonah odzwoni – a była pewna, że to zrobi – nie chciała ryzykować, że obudzi Holdena. Jeśli powitanie poczty głosowej podaje imię Seth, Jonah może przyjść jej tu szukać, ale jedyny kontakt Jonah z Sethem stanowił Quint. I jakoś nie wyobrażała sobie, że mężczyzna da adres Holdena jej dupkowatemu chłopakowi. Co oznaczało – przynajmniej na razie – że była wolna.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 12
Kiedy Holden się obudził była noc, ale mieszkanie, nawet w środku nocy, oświetlała przyćmiona poświata świateł latarni z ulicy Main, które stały pod jego oknem. Nigdy celowo nie zamieszkałby w miejscu, gdzie noce oferowały czystą, czarną ciemność. Przynajmniej nie z własnej woli. - Gris? – wychrypiał, starając się nie ruszać. - Tu jestem – powiedziała, a jego oczy skupiły się na niej, kiedy wstała od stołu kuchennego i boso przeszła przez pokój. Była piękna. Była tak kurewsko piękna, że jego oczy płonęły. Ściągnęła swoją bluzę. Wszystko co na sobie miała to dżinsy i biała koszulka z dekoltem w łódkę. Włosy związała w kucyk i nie wiedział, czy była pomalowana, czy była po prostu naturalnie olśniewająca, ale był skłonny postawić na to drugie. Była wysoką, chudą dziewczyną, ale w pewnym momencie musiała przestać rosnąć, bo była zdecydowanie od niego niższa o kilkadziesiąt centymetrów, a miał ponad metr osiemdziesiąt, ale nadal była szczupła. I teraz, te lekkie krągłości dorastającej dziewczyny, które tak bardzo intrygowały go dekadę temu, dojrzały i stały się kobiece – wypukłości jej piersi, delikatne krągłości jej bioder – i nawet z czterema ranami kłutymi, trzema posiniaczonymi żebrami, dwoma podbitymi oczami, ze złamanym nosem, pękniętym policzkiem i wstrząsem mózgu, ciało Holdena zareagowało, jego fiut stwardniał, nawet jeśli nie miał interesu, żeby myśleć o niej w ten sposób. Przykucnęła obok kanapy, jej twarz znalazła się kilkanaście centymetrów od jego i mógł poczuć świeży, czysty zapach, jak mydło i płyn do płukania – który przywarł do jej skóry i wiedział, że kiedy zamknie oczy, żeby umrzeć, będzie to ostanie wspomnienie po które sięgnie; słodki zapach Giseldy w noc, kiedy dowiedział się, że ciągle żyje. - Jak się czujesz? – zapytała, jej głos był niski i delikatny, kiedy zaoferowała mu szklankę wody. Zmagał się, żeby lekko usiąść. - Dobrze. Taa, um, lepiej. Trzymała szklankę przy jego ustach, a on wziął kilka głębokich łyków, zanim ponownie się położył z cichym jękiem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Holden… - powiedziała, rzucając mu spojrzenie. - Wszystko mnie, kurwa, boli – przyznał, wzdrygając się. Jednak kiedy spojrzał w jej twarz, niemożliwe było, żeby się nie wyszczerzyć. – Poza moim sercem. – Zamilkł, oczarowany przez widok jej tak blisko. – Ale nawet moje serce trochę boli. Jego oczy opadły do jej ust i obserwował jak lekko się uniosły. - A to dlaczego? - Ponieważ ominęło mnie to wszystko. Ominęło mnie dziesięć lat… Jesteś… taka piękna. - Aw, spójrzcie kto nauczył się gładkiej gadki. – Zaśmiała się cicho, kładąc szklankę na ziemi i wiedział, że jeśli w pokoju byłoby jaśniej, zobaczyłby jej zaróżowione policzki. Nienawidzę tego mówić – kontynuowała, ciągle szeroko się do niego uśmiechając. – Ale ty nie wyglądasz za dobrze. - Taa, cóż. Nie wiedziałem, że wpadniesz. Nie miałem czasu, żeby się wypięknić. - Jak często to robisz? - To? - Walczysz w taki sposób. Usłyszał w jej tonie krytykę, więc odwrócił wzrok, patrząc w sufit i wzruszył defensywnie ramionami. - Od czasu do czasu. - Myślałam, że masz dość bycia bitym – powiedziała, podnosząc szklankę. - Nie robie tego, żeby zostać pobitym. Robię to, żeby wygrać – wymamrotał. Westchnęła, kierując się do kuchni z pustą szklanką, a Holden ją obserwował; delikatne kołysanie bioder, cichy dotyk jej małych stóp na dywanie. Ostatni raz kiedy widział te stopy, były pocięte i krwawiły, a rzeka Shenandoah je wyczyściła. - Chcesz coś do jedzenia? – zapytała. - Nie mam wiele. - Masz wszystkie podstawowe produkty – powiedziała. – Moja babcia mówiła… - … hot dogi, jabłka, mleko, płatki. Śniadanie, lunch, kolacja. Oparła się łokciami o blat kuchenny. - Zastanawiałam się czy to pamiętasz. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Pamiętam – powiedział cicho. Pamiętam wszystko. Przez dziesięć lat żyłem wspomnieniami o tobie. - Więc jak będzie? Przesunął się na kanapie, ostry ból z powodu rany na jego klatce piersiowej sprawił, że się wzdrygnął. - Myślę, że mam też jakąś zupę? W szafce? - Yep – powiedziała bez sprawdzenia. – Pomidorowa, czy kurczak z makaronem? - Nie obchodzi mnie która. Nie masz nic przeciwko temu, żeby ją podgrzać? - Nope – powiedziała, wyciągając rondel z suszarki na naczynia. Skoro Holden nigdy nie zostawiał niczego w zlewie, a ona była zaznajomiona z małym zapasem jedzenia w jego szafce, założył, że zrobiła zupę również dla siebie. - Jak długo byłem nieprzytomny? Otworzyła szafkę obok kuchenki, wyciągnęła puszkę zupy i pociągnęła za metalowe uszko, żeby ją otworzyć. - Um, kilka godzin. Trzy albo cztery? - Jadłaś? - Tak. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. - Co moje to twoje, Gris. Wpatrywała się w niego przez chwilę, a potem odwróciła się do niego plecami, wlewając zupę do garnka. Był głodny, ale chciał, żeby to teraz zostawiła. - Chodź i porozmawiaj ze mną, kiedy będzie się gotowało. Pomieszała zupę ostatni raz, potem odwróciła się w jego stronę, przeszła przez pokój i stanęła za fotelem, naprzeciwko niego, a on nadal czuł, że było to zdecydowanie za daleko. Wciągnęła do ust dolną wargę, patrząc na niego jakby próbowała o czymś zdecydować. W końcu powiedziała: - Kiedy spałeś, twoja, uch… twoja dziewczyna, Gemma, wpadła tutaj. - Och taa? - Kurwa. - Mhm. Była, uch, zła, że mnie tu znalazła. Powiedziała, żebyś do niej zadzwonił, żebyście mogli poroz… - G-gris, słuchaj… Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Holden – powiedziała, jej oczy były smutne. – Nie chcę zakłócać twojego życia. Cóż, ja chcę, żebyś to zrobiła. Jeszcze kilka godzin temu moje życie było gównem. Moje serce zaczęło ponownie bić tylko kiedy zobaczyłem jak wchodzisz po schodach, idąc w moją stronę. Ryzykując ból, spowodowany przybraniem siedzącej pozycji, ale chcąc być do niej zwrócony twarzą, podparł się na łokciach, ostrożnie opuszczając stopy na ziemię, a potem oparł się o oparcie kanapy, starając się utrzymać klatkę piersiową i brzuch tak płasko jak to możliwe. Szybko obeszła fotel i usiadła obok niego na kanapie. Jeśli wiedziałby, że próba wstania sprawi, że znajdzie się przy nim, to spróbowałby tego tak szybko jak otworzył oczy. - Z tobą ok? Ruszaj sie powoli – powiedziała, kładąc dłoń na jego ręce. Sapał lekko z bólu, odwracając głowę na bok, żeby na nią spojrzeć i przykrył jej dłoń swoją. Siedziała kilkanaście centymetrów od niego, na kolanach, jej ciało zwrócone było do niego, a jej czysty zapach był tak wspaniały i upragniony, że prawie przyprawiał go o zawroty głowy. - Dobrze pachniesz – powiedział, wpatrując się w jej niebieskie oczy. Wzdrygnęła się, jej oczy przesunęły się na chwilę do jego szyi, zanim ponownie spoczęły na jego twarzy. Utrzymała wzrok na jego ustach – tylko przez ułamek sekundy – ale zauważył i sprawiło to, że stracił dech, a jego skóra zarumieniał się od ciepła, po którym przyszły dreszcze. Ta dziewczyna. Ta dziewczyna. Boże, co ona mi robi samym spojrzeniem. Ta myśl sprawiła, że jego serce pędziło, zatrzymując się tylko wtedy, kiedy uznało, że ona ma już kogoś w swoim życiu, kogoś, kto może robić coś więcej niż patrzeć – może jej dotknąć, być z nią, zapewnić jej przyjemność. Usta Holdena zacisnęły się. - Z-z kim byłaś ostatniej nocy? Ponownie wciągnęła wargę do ust, przytrzymując ją pomiędzy zębami, kiedy się w niego wpatrywała. To było coś, co nie pamiętał żeby robiła jak byli dziećmi, ale było to w stu kurewskich procentach rozpraszające i modlił się, żeby nie opuściła oczu do jego nóg, gdzie jego fiut drgał i spuchł. - Um. Jonah. - A kim jest Jonah? Studencikiem? Ch-chłopakiem? - Mieszkamy razem – powiedziała, utrzymując spojrzeniem jego oczu, ale zabierając dłoń.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Cóż, jeśli potrzebował czegoś, żeby spuścić powietrze to dowiedzenie się, że mieszkała z piedolonym Jonah było idealną szpilką. - Małżeństwo? - Nie – powiedziała szybko. - Narzeczeni? – Przesunął oczy do jej gołych palców. - Nie – powiedziała, kręcąc głową, żeby zaakcentować swoją odpowiedź. – To nie tak. Po prostu mieszkamy razem. Nie poszedł do college’u. I szczerze mówiąc… nie wiem czy nadal jest moim chłopakiem. Ponownie uniósł oczy do jej, kątem oka zauważając sposób w jaki jej piersi unoszą się w górę i w dół wraz z jej krótkimi, płytkimi oddechami i desperacko próbował nie opuścić oczu, żeby się na nie gapić. - Dlaczego nie? Przeszukiwała jego oczy, przyglądając się im ostrożnie, jakby szukała odpowiedzi na niezadane pytania. Jej usta rozchyliły się, ale zupa nagle zaczęła kipieć, sycząc i rozchlapując się, więc bez odpowiedzi na jego pytanie zerwała się, żeby się tym zająć.
***
Serce Griseldy galopowało, kiedy stąpała cicho po gównianym, brązowym dywanie, wracając do kuchni, czując ulgę z powodu przerwy w ich intensywnej rozmowie. Kiedy stała tyłem do Holdena wzięła głęboki oddech, napełniając w końcu płuca i przesunęła językiem po swoich suchych wargach. Kiedy wpatrywał się w nią w taki sposób ledwo mogła myśleć. Wyłączyła palnik i wzięła z suszarki czystą, suchą miskę, którą wcześniej wykorzystała. Uniosła zupę z kuchenki, za pomocą jedynej rękawicy kuchennej, wypełniła miskę i położyła rondel do zlewu, żeby potem go umyć. Od chwili kiedy opuściła kanapę czuła na sobie jego oczy. Odwróciła się do niego i zapytała: - Chcesz zjeść tam czy przy stole? - Tutaj, jeśli to ok. Mam mały stół – powiedział Holden, wskazując na złożony stolik, który opierał się o ścianę obok telewizora.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozłożyła go przed nim, a potem poszła po zupę, przysięgając, że mogła poczuć ciepło wydzielane przez jego ciągłe spojrzenie. Było to zawstydzające, sprawiało że czuła się zdenerwowana i podekscytowana, zbyt samoświadoma i zbyt świadoma jego. Po tym jak położyła przed nim miskę i łyżkę, podjęła bezpieczniejszą – i tak, tchórzliwą – decyzję, żeby usiąść w fotelu, zamiast ponownie obok niego. Kiedy spał przykryty kocem, przyglądała mu się uważnie, ale teraz, siedząc naprzeciwko niego, pozwoliła sobie zgłębiać go oczami, kiedy nachylił się, żeby wziąć pełną łyżkę zupy. Jego lśniące blond włosy wciąż były gęste i niesforne i zbyt długie z przodu, gdzie dwa samotne loki opadały na jego czoło, kiedy nachylił się, żeby podmuchać zupę. Jego klatka piersiowa była twarda i wyrzeźbiona z mięśni, chociaż jego brzuch ukryty był przez składany stół, kiedy położył usta na brzegu łyżki, przyglądała się tatuażom na górnej części klatki piersiowej. Zaraz pod szyją miał wytatuowanego anioła, a jej rozpostarte skrzydła rozciągały się na długości jego ciała, od ramienia do ramienia. Światło było dla niej zbyt przyćmione, żeby mogła dojrzeć szczegóły, ale wiedziała w głębi siebie, że ten anioł był w jakiś sposób z nią połączony i jej serce zacisnęło się z pewności, że smutek był jego projektantem. Przesunęła oczy z jego prawego ramienia do górnej części prawej ręki, która była lekko wybrzuszona przez zarys jędrnych mięśni i znalazła tam cztery czarne róże. Pod pierwszymi dwoma przeczytała „Cory i Will” pod imionami znajdował się czerwony banner z datą „11.14.99.” Jego rodzice. Opowiedział jej tę historię tylko raz, ale nigdy jej nie zapomniała. Holden spędzał noc w domu babci, żeby jego rodzice mogli urządzić sobie nocną randkę z okazji swojej dziesiątej rocznicy. Kiedy Babica odwiozła go następnego dnia do domu nie dało się przeoczyć zapachu gazu w ich małym mieszkaniu, a jego rodzice leżeli martwi w łóżku, zatruci czadem. Jedno z nich włączyło kuchenkę, żeby przygotować kolację i zostało rozproszone – kolacja nigdy nie została zrobiona, a do rana już nie żyli. Trzecia z czterech czarnych róż głosiła „Babcia” z czerwonym napisem ukazującym datę „2.4.11” Babcia i opiekunka, która zmarła na atak serca tylko czternaście miesięcy po śmierci jego rodziców, zostawiła Holdena zupełnie samego na świecie. I w końcu, pod różą jego babci była ostatnia czarna róża, ociekająca dwoma kroplami czerwonej krwi, która głosiła „Gris” i data „6.12.04. Jej oddech zamarł, kiedy szarpnęła oczy ku jego twarzy i znalazła go obserwującego ją z takim opanowanym, niewypowiedzianym smutkiem i z tak niezgłębioną czułością, że jej twarz załamała się. Jej szyja opadła do przodu, broda oparła się na klatce piersiowej i dwie, wielkie łzy kapnęły na jej kolana. - G-gris – wyszeptał, jego głos był cichy i załamany. – Myślałem, że nie żyjesz.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Wiem – szlochała, sięgając, żeby otrzeć palcami łzy, ale nie zdolna, żeby powstrzymać je przed opadaniem. - Przestań płakać, Gris. P-proszę przestań płakać, albo będę musiał wstać i podejść tam, żeby cię przytulić i cholera, tak bardzo jak pragnę to zrobić, to ruszanie się będzie bolało jak diabli, więc proszę… Pociągnęła głośno nosem, biorąc głęboki, nierówny oddech, zanim na niego spojrzała. - Przestanę. Ze mną ok. - Ok – powiedział, przytakując, kiedy ponownie zanurzył łyżkę w zupie, obserwując ją udręczonymi oczami. Wypił stygnącą zupę, a potem przełknął. – Zmienię to. - Różę? - Twoją różę – powiedział. – Każę przefarbować ją na czerwono i zakryć datę. - Nie musisz tego robić – powiedziała. - Anioł też jest tobą, Gris – powiedział, kładąc dłoń na twarzy anioła, na sercu. Potem przekręcił prawą rękę, żeby pokazać tatuaż jej twarzy i ich inicjały. – A te już widziałaś. W jej oczach ciągle były łzy, więc mrugnęła szybko kilka razy i wzięła kolejny głęboki oddech. Szarpnęła brodą w stronę kolejnego tatuażu, który wystawał spod wnętrza jego lewej ręki. - A tamten? Uniósł brew, celowo odwracając rękę, kierując ją do wnętrza, kiedy brał kolejny łyk zupy. - N-nic. Zaintrygowana Griselda, nachyliła się do przodu. - Holden? Co to jest? - Dziesięć lat to długi okres, żeby być głupim – powiedział, wpatrując się w miskę z zupą. - Nie chcesz mi powiedzieć? - Nie bardzo. - Zrobisz to tak czy inaczej?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Odłożył łyżkę do miski, patrząc na nią ze sprzecznym wyrazem twarzy, a potem odwrócił rękę na zewnątrz. Wyglądało to dla niej jak masa przypadkowych, znaków służących do zliczania – cztery linie przekreślone wzdłuż, kolejne cztery przekreślone wzdłuż. Wpatrywał się w jej twarz, kiedy przekręcił rękę i naliczyła ponad osiem grupek, potem dziewięć, potem dziesięć, widząc niezliczoną ilość innych zanim uniosła do niego oczy. - Co to oznacza? - To oznacza, że byłem samotny – wyszeptał, jego twarz była defensywna i wyzywająca, kiedy na nią patrzył. Jej usta opadły i siadła prosto w fotelu, przytrzymując jego oczy, a jej żołądek szarpnął się, kiedy zdała sobie sprawę z iloma kobietami był, jak wiele razy był dotykany, trzymany i kochany… przez kogoś innego niż ona. Odebrało jej to dech w piersiach, kłopotliwa gula urosła w jej gardle. - Och. Nic nie powiedział tylko patrzył na nią, nieprzepraszająco, bez uśmiechu, niepewnie. - Rozumiem – powiedziała, jej głos był lekko chropowaty, kiedy w końcu wypuściła powietrze. Mówiła sobie, że nie miała prawa osądzać tego co robił, żeby radzić sobie z cierpieniem, którym było jego życie, ale ciągle nie mogła nic poradzić na to, jak bardzo to bolało. Chciałaby, żeby nie bolało, ale bolało. Boże, tak bardzo bolało. - Jak wiele? – Jej oczy przeskoczyły do tatuaży. – Łącznie? - Przestałem liczyć. - Dlaczego w ogóle liczyłeś? - To było… - Wzruszył ramionami. – P-pocieszające. Nie mrugnął, a jego twarz nie zmieniła wyrazu. Nie zagłębiał się w dalsze wyjaśnienia. Po prostu wpatrywał się w nią, pozwalając, żeby jego prawda wsiąknęła. W końcu zerwała z nim kontakt wzrokowy, wyglądając przez okno, kiedy brała głęboki oddech, jej język wysunął się, żeby nerwowo oblizać wargi. Griselda straciła dziewictwo w trzecim domu zastępczym po Holdenie, w wieku siedemnastu lat i spała z czterema innymi chłopakami w krótkich odstępach czasu. Szukała połączenia, bezpiecznej przystani, przynależności, ale nigdy tego nie znalazła. Znalazła tylko rozczarowanie i ból, intensywną samotność z powodu tego czego pragnęła, a nie mogła mieć. Na krótko przed zdobyciem złej reputacji ukończyła liceum i kiedy zaczęła pracę u
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
McClellan’ów uporządkowała swoje czyny, próbując dorównać Sabrinie McClellan, skupiając się na pracy i odmawiając sobie mężczyzn. Do Jonah. Jonah przeforsował swoją drogę do jej mieszkania, do jej łóżka, do jej życia i ku jej wiecznemu zawstydzeniu pozwoliła mu zostać. - Dlaczego on już nie jest twoim chłopakiem? – zapytał Holden, jakby mógł czytać w jej myślach. - Jonah? - Taa. - Ponieważ kiedy spałeś zadzwoniłam do niego z twojego telefonu i powiedziałam mu, że nie wracam z nim do domu. Powiedziałam, żeby jechał beze mnie. Powiedziałam, że zostaję tu przez jakiś czas. – Przełknęła wielką gulę w gardle, zastanawiając się czy była głupia, podejmując tak impulsywną decyzję w swoim życiu. Czy Holden będzie miał coś przeciwko temu, że chciała zostać? Czy zniesie, kiedy poprosi ją, żeby odeszła? Holden nic nie powiedział, a ona ponownie przygryzła wargę. Zaczęła robić się poraniona od takiego przygryzania, ale nie mogła się powstrzymać. Uwolniła ją z zażenowaniem, sięgnęła i przesunęła palcem po podrażnionej skórze, zanim dodała: - Nie spodobało mu się to. Oczy Holdena były szeroko otwarte i szukające, spoczęły na jej ustach, a potem przeskoczyły do jej oczu, jego oddech był nierówny i słyszalny. Łyżka wypadła mu z palców, uderzając o miskę i rozchlapując trochę czerwonej zupy na tani, składany stolik. - Zostajesz? - Tylko do czasu aż będę wiedziała, że z tobą ok – powiedziała cicho, czując się zażenowana, ponieważ miał te odliczające znaki i dziewczynę. Ledwie się znali w dorosłym życiu, a on z pewnością nie zaprosił jej, żeby została. - Zostajesz – powiedział ponownie, jego głos był mniej niepewny, ale nadal zdradzał niewiele. Jej policzki rozgrzały się, kiedy odwróciła od niego wzrok, opierając dłonie na kolanach, żeby wstać i zacząć się ruszać. - Nie muszę. Słuchaj, jeśli nie chcesz, żebym została, mogę… - G-gris – powiedział gwałtownie z zażartą ostrością w głosie. Przesunęła do niego oczy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Chcę, żebyś została. – Przerwał, jakby próbował wymyślić co jeszcze powiedzieć. – Chcę, żebyś została. – Jego oczy błyszczały, kiedy wpatrywał się w nią i mrugnął kilka razy. Jego głos łamał się, kiedy powtórzy jeszcze raz: - Ch-chę, żebyś z-została.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 13
Kiedy Holden skończył zupę, Griselda opłukała rondel, półmisek i dwie łyżki, umieściła je w suszarce na naczynia i pomogła mu wstać, żeby mógł pójść i skorzystać z łazienki. Po tym jak się wysikał, zatrzymał się przed lustrem, żeby sprawdzić twarz i wzdrygnął się, kiedy ją zobaczył. Oczy miał przebarwione i mocno spuchnięte, jego policzek miał czarniawy kolor i był bardzo czuły, kiedy musnął go opuszkami palców. Na grzbiecie nosa miał biały bandaż, przyklejony taśmą, która sięgała pomiędzy jego brwi i po obu stronach nozdrzy. Odkleił ostrożnie taśmę, przeklinając cicho z powodu bólu i przełknął ślinę widząc głęboki fioletowy kolor. Jego usta w jakiś sposób nie zostały rozcięte, ale na jego twarzy było kilka innych brzydkich stłuczeń, które teraz w większości zmieniły się w strupy i nie wyglądało to ładnie. Wyglądasz jak pieprzone zwierzę. To dziwne, że nie uciekła. Jego oczy przesunęły się do bandaża pod sercem, a potem do większego bandaża na biodrze, który zakrywał trzy rany od dźgnięcia nożem. Odsunął go i zerknął pod spód. Schludne czarne szwy zamykały trzy nacięcia. Na pierwszym naliczył cztery, na drugim pięć, i siedem na najdłuższej ranie. Ponownie je zakrył i wzdrygnął się, kiedy wygładzał taśmę na skórze i przesunął oczy do klatki piersiowej. To, jak Eli był w stanie dźgnąć go w pierś, nie do końca było jasne, ale Holden był tak rozproszony zobaczeniem Gris, że Eli musiał sięgnąć zza niego, a Holden tego nie zauważył. Lekarz powiedział, że trafił kilka milimetrów od jego serca. Miał szczęście. Szczęście, że nóż nawet nie prześlizgnął się po powierzchni. Żył. I Griselda żyła. Wiedział lepiej niż lekarz. Wiedział, że dziś na świecie nie pozostała ani odrobina szczęścia, ponieważ całe – każda, ostatnia, kurewska kropla – należała do niego. Otworzył drzwi łazienki i wyszedł powoli, patrząc w lewo, w stronę swojej sypialni. Jakaś głupia, napalona cześć Holdena, miała połowiczną nadzieję, że Gris będzie leżała na łóżku, czekając na niego z figlarnym uśmiechem, ale jego pokój był schludny, cichy i pusty. Oparł głowę o drzwi, próbując ustalić jaka była rzeczywistość zanim dołączył do niej w salonie. Holden miał zasadę, nigdy nie łączył się z kobietami emocjonalnie. Fizycznie? Żaden problem. Ale po Gris, nigdy nie znalazł kobiety, która dotarłaby do niego emocjonalnie. Nie ważne z jak wieloma kobietami uprawiał seks, końcowy rezultat zawsze był taki sam; twarz, która zawsze pojawiała się w jego umyśle, kiedy jego ciało szczytowało, należała do Griseldy. Nie ważne z kim był. Nie ważne, że Griselda była martwa, ani to, że w Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
jego fantazjach jej twarz nadal była nastoletnia, co jak wiedział, było zdecydowanie bardziej niż straszne. Można użyć argumentu, że przez lata szukał kogoś, kto zastąpi w jego umyśle Griseldę, ale jego wspomnienia o niej były zbyt potężne, żeby je wyprzeć. Przez dekadę była jego najgłębszym, najbardziej impulsywnym, nieuchronnie instynktownym seksualnym zapalnikiem. Tak długo jak pamiętał, była bijącym sercem jego życia seksualnego. Czy mu się to podobało czy nie, zawsze tak było. Dlaczego? Ponieważ jako dorastający chłopak z szalejącymi hormonami, uwięziony był w przerażającym życiu, Griselda nie tylko była jego jedynym źródłem pocieszenia i czułości, ale także jego pierwszym smakiem rozgorączkowanego, namiętnego pragnienia. Z dnia na dzień obserwował, jak jej ciało rozkwita i nabiera krągłości i czuł te rozwijające się krzywizny przyciśnięte w nocy do swojego ciała, kiedy ją trzymał. Była pierwszą dziewczyną, która z czułością dotknęła jego serca i ciała. Była jego rodziną, jego najlepszą przyjaciółką, jego powiernicą i towarzyszką. Kochał ją dziko i bezwarunkowo, a jej brutalna strata przysłużyła się tylko temu, że wyidealizował ją w swojej głowie i sercu. Była wszystkim czego pragnął, wszystkim co stracił, kimś kogo nigdy nie mógł mieć. A teraz nagle, po dziesięciu latach, dziewczyna jego marzeń została mu dostarczona i nie miało znaczenia, że połączyli się ponownie tylko na kilka godzin. Jego ciało ryczało, aby żyć, w sposób, którego nigdy nie doświadczył jako dorosły mężczyzna; nierówne bicie serca, wściekle pompująca krew, skóra naładowana przez jej dotyk, usta wygłodniałe, żeby jej spróbować. Pragnął jej w każdy możliwy, fizyczny sposób. Bardzo. Nagląco. Pragnął realnej satysfakcji z dotykania jej, ciepła jej ciała przy swoim, dźwięku zaczerpywanego przez nią oddechu i uczucia, kiedy wypuszcza go przy jego gardle. Chciał się upewnić, że ona naprawdę żyła, a nie była tylko pięknym, okrutnym urojeniem. I nie ważne kim się stała, Holden nigdy, przenigdy nie chciał żeby odeszła. Pomimo jego prawdziwego i instynktownie fizycznego pożądania względem niej, chciał również ponownie ją poznać. Chciał być tak samo blisko zaznajomiony z jej umysłem i sercem jak był dziesięć lat temu, kiedy mógł odczytać każdy niuans jej tonu i każdą ekspresję, która przecinała jej twarz. Byli tak blisko, tak przystosowani do siebie nawzajem, że słowa były prawie niepotrzebne. Przez dekadę opłakiwał stratę tego rodzaju bliskości. Desperacko za tym tęsknił. I teraz, kiedy ponownie z nim była, chciał żeby to wróciło. Biorąc głęboki oddech, Holden odwrócił się i przeszedł w dół krótkiego korytarza, w stronę salonu, próbując uspokoić swoje ciało. Pomimo pragnienia, żeby natychmiast połączyć się z nią w każdy możliwy sposób, emocjonalnie i fizycznie, musiał zwolnić i spróbować się zrelaksować. Na miłość boską, nie chciał jej odstraszyć, i, przypomniał sobie, to nie była jakaś tam dziewczyna, żeby ją wziąć czy mieć. To była Griselda, powstała z martwych. Robiąc kilka powolnych, niepewnych kroków, wszedł do salonu i znalazł ją siedzącą na skraju kanapy, z głową pochyloną do przodu, kiedy rozmawiała przez telefon. Chociaż
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
instynkt nakazywał mu, żeby usiadł obok niej, celowo stał naprzeciwko, dając jej przestrzeń i próbował odczytać jej twarz. - … przepraszam pani McClellan, ale nie mam rodziny i muszę tu zostać na jakiś czas i zająć się nim. Tak proszę pani. Mhm. Mój brat zastępczy. – Zamilkła, spoglądając na Holdena. – Tak. Minęło sporo czasu. Holden uniósł brwi, pytając czy wszystko w porządku. Wzruszyła ramionami, zanim ponownie spojrzała na nogi, ale jej ciało było napięte. - Wiem o tym. Nigdy nie zostawiłabym pani na lodzie i powinnam pani poświęcić więcej uwagi, ale jego rany – było źle, um, wypadek. Holden opadł na fotel naprzeciwko niej, wzdrygając się, kiedy jego żebra zabolały w wyniku tego ruchu. Wypuściła oddech i jej ramiona w końcu się rozluźniły. - Och. Ok. Dziękuję. To naprawdę… miło z pani strony. – Użyła wierzchu dłoni, żeby otrzeć oczy, chociaż jej głos pozostawał płaski i równy. – Doceniam to. Mhm. Będzie z nim dobrze. Taa. Proszę ją ode mnie ucałować. Proszę jej powiedzieć, że obiecuję więcej historii kiedy wrócę. Ok. Tak, będę. Do widzenia. Wcisnęła przycisk kończący rozmowę i spojrzała na Holdena. Jego pierwszym przypuszczeniem było to, że wyglądała na oszołomioną, ale nie był pewien i nienawidził tego, że nie mógł jej lepiej odczytać. - Użyłam twojego telefonu – powiedziała. – Mam nadzieję, że to ok. - Co moje to twoje, Gris – powiedział po raz kolejny. Rzuciła mu niepewny uśmiech, który szybko zblakł i ponownie spojrzała na telefon, marszcząc brwi. - Mój, uch… Jonah dzwonił kilka razy, kiedy telefon był wyłączony. I wygląda na to, że zostawił kilka wiadomości. Nie chcę ich. Po prostu je skasuj, ok? Zrobiłabym to za ciebie, ale nie znam twojego kodu do poczty głosowej. - Pewnie – powiedział, zabierając telefon z jej wyciągniętej ręki. Był ciepły od przyciskania do jej ucha i owinął wokół niego palce. – To była twoja szefowa? - Taa. Nie zwolniła mnie – powiedziała Gris, śmiejąc się w zaskoczeniu. – Powiedziała, że znajdzie zastępstwo na miesiąc i zatrzyma dla mnie tę posadę. - Miesiąc. – Uśmiech bolał, ale Holden nie mógł go powstrzymać, ponieważ to, że miał z nią trzydzieści dni było jak cud. Ale nadal nie chciał na nią naciskać. – Zostajesz tu na miesiąc, Griselda?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ja-ja nie… chodzi mi o to, że mogę, ale ja nie… - Spojrzała w dół, jej policzki zaróżowiły się. - Zostań – powiedział zwyczajnie, słowa wypadły z jego ust tak jak sto razy wcześniej, w piwnicy Caleba Fostera. Złapał jej oczy, kiedy mrugały na niego niepewnie. Zostań, pomyślał, żałując że nie siedzi obok niej i nie może wsunąć jej za ucho zabłąkanego kosmyk rudawo blond włosów. Zostań na zawsze. Nigdy więcej mnie nie zostawiaj. - Zostanę na jakiś czas – powiedziała, wstając i zabierając z ramienia kanapy dwa, złożone ręczniki. Rozłożyła je na siedzeniu, wygładzając dłońmi, fundując mu niesamowity widok na jej tyłek, który na dodatkową chwilę odciągnął jego uwagę od tego co robiła. - O co chodzi z tymi ręcznikami? – zapytał w końcu. Odwróciła się nieznaczenie, żeby na niego spojrzeć. - Przygotowuję sobie łóżko. - Nie, Gris – powiedział, nachylając się lekko do przodu i jęknął cicho z powodu bólu promieniującego z trzech cieć na jego biodrze. – Ja będę tu spał. Ty śpisz w moim łóżku. W jego słowach była ironia, której nie przegapił, ponieważ była w jego łóżku wiele, wiele razy, ale ani razu nie była w stanie w nim spać. Pokręciła głową, patrząc na niego, zanim wzięła cienki koc, którego wcześniej używał i położyła go na ręcznikach. - Jesteś ranny – powiedziała. – Potrzebujesz swojego łóżka. - Jest duże – powiedział cicho, słowa wypadły z jego ust zanim miał szansę, żeby je zaaprobować. – Możemy je dz-dzielić. Jej głowa szarpnęła się w górę i wciągnęła wargę między zęby – cholera – jej niebieskie oczy były wnikliwe i ostrożne. - Nie sądzę. - Dlaczego nie? To nie byłby pierwszy raz. Przechyliła głowę na bok, zaciskając usta i krzyżując defensywnie ręce na piersi. - Na twojej ręce jest okropna ilość oznaczeń. - Nie szukam okazji, żeby dodać dzisiaj kolejną. - Ja po prostu nie… - G-gris – powiedział, obolały i niezmiernie wyczerpany. Nie chciał się z nią kłócić. Pragnął słodyczy jej ciała obok jego. Pragnął luksusu zasypiania obok niej, bez dźwięku Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
butów, schodzących po schodach do piwnicy. Chciał porozmawiać o wszystkim co im się przytrafiło, ale nie dzisiaj. Dzisiaj, chciał tylko wiedzieć że oddycha obok niego, kiedy będzie zasypiał. – Spanie. Tylko spanie. Przy mnie. Obok mnie. Proszę. Nienawidził niepewnego wyrazu na jej twarzy, sposobu w jaki patrzy na niego, jakby chciała go odkryć. Sprawiało to, że czuł się zagubiony. - Jestem zbyt słaby, żeby robić cokolwiek innego – powiedział beztrosko, oferując jej mały uśmiech. Jej usta uniosły się odrobinę w odpowiedzi. - Obiecujesz? Wstał powoli, wyciągając do niej rękę. Jego serce waliło, kiedy sięgnęła po nią, przyciskając dłoń do jego i pozwalając mu owinąć palce wokół jej dłoni. - Obiecuję.
***
Podążając za Holdenem do jego sypialni, Griselda starała się ignorować wszelki niepokój związany z tym, jak szybko posuwają się sprawy pomiędzy nimi. Po dekadzie, zobaczyli się zeszłej nocy, odnaleźli dziś popołudniu i teraz tu była, planując spanie dziś obok niego, w jego łóżku. A jednak, gdzie indziej miałaby spać? Przyciąganie, żeby być z nim, żeby go dotykać, żeby zapewnić siebie, że był bezpieczny i silny, było potężne. Przekroczyła metę wyczerpującej podróży i wszystko czego pragnęła, to bezpieczne i ciepłe miejsce, żeby zamknąć znużone oczy i złożyć do odpoczynku oszołomione serce. Czy mogło być lepsze miejsce niż to obok Holdena, którego gwałtownie kochała, brutalnie straciła i za którym strasznie tęskniła przez te dziesięć, długich lat? Tak, bardzo się zmienił, ale nadal był Holdenem, który ją kochał i który o nią walczył. Nadal był szarookim chłopcem ze słodkim uśmiechem, który sprawiał, że życie było znośne, kiedy powinno ją zabić. Ciągle był kustoszem jej wspomnień, jedynym zaaprobowanym strażnikiem jej serca. Potrzeba, żeby dzielić jego przestrzeń, żeby czuć ciepło jego ciała, odpoczywającego obok jej własnego była dla niej tak intensywna, jak wydawała się być dla niego. Nie chciała stracić go z pola widzenia. Teraz, kiedy go znalazła, nawet zmienionego, nie chciała spędzić ani minuty z dala od niego. Jakiekolwiek niepewności spoczywały przed nimi, dziś wieczorem pragnęła pocieszenia jego serca, bijącego obok niej.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Uchylisz okno? – zapytał, obniżając się na łóżko i wypuszczając oddech, jakby wszystko go bolało. Opuściła dłoń i przeszła przez mały pokój, odblokowała okno i otworzyła je do połowy. Wychodziło na ceglaną część kolejnego dwukondygnacyjnego budynku i nie zapewniało wiele świeżego powietrza, ale dźwięki małego, amerykańskiego miasteczka – okazjonalne odgłosy samochodów, spacerujących ludzi, szczekającego z oddali psa, głosy ludzi wchodzących i wychodzących z kawiarni poniżej – wszystko to służyło temu, że pokój wydawał się mniej odizolowany. Rozumiała jego prośbę. Ona również jako kołysankę wybierała gwar człowieczeństwa. Odwróciła się i znalazła Holdena, leżącego na kołdrze, jego głowa spoczywała na jednej z dwóch poduszek, a dłonie płasko po bokach jego ciała. Miał zamknięte oczy i w przyćmionym świetle, którego dostarczała jedna lampa przy łóżku i jakakolwiek poświata, która wpadała przez okno, był piękny. Trochę ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, jego naprężony długi tułów z częściowo wytatuowanymi mięśniami, u doły zwężał się w V, które znikało pod odpiętymi dżinsami. Był szczupły i mocno zbudowany, ale jego klatka piersiowa pokryta była bliznami i Griselda wiedziała, że gdyby się odwrócił, to na plecach byłoby ich jeszcze więcej. Wzdrygnęła się, kiedy dźwięk odpinającego pasek mężczyzny rozbrzmiał echem w jej głowie. Jak wiele razy plecy Holdena były rozrywana? O Panie, pozbądź się jego niegodziwości i grzechu, i spraw, aby ponownie był czysty! Więcej razy, niż mogła policzyć na palcach obu dłoni. Zadrżała, krzyżując ręce na piersi i zmuszając głos Caleba Fostera do opuszczenia jej umysłu. Przechylając głowę na bok, przebiegła wzrokiem w dół jego odzianych w dżins nóg, do bosych stóp i smutny uśmiech rozciągnął się na jej twarzy, kiedy zobaczyła, że jego – tak jak jej – nadal miały srebrno-białe blizny na górze, gdzie ostre, brązowe łuski kukurydzy przecinały ich stopy w ten katastrofalny dzień. Identyczne blizny, które zawsze będą im przypominały, że ona uciekła, a on został z tyłu. Jak mógł jej wybaczy to, że go zostawiła? W jaki sposób jego oczy mogły patrzeć na nią z czułością, skoro jako pierwsza wsiadła do ciężarówki, ale to on był jedynym, który został nad rzeką? Nigdy więcej mnie nie nienawidź. Obiecaj. O-o-obiecuję, Gris. Zacisnęła szczękę, a w jej oczach wezbrały łzy. - Zamierzasz stać tam całą noc i gapić się na mnie?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Może – wymamrotała. Nie było żadnego poradnika z zasadami, jak powinno się zachowywać, kiedy odnajdujesz zastępczego brata, z którym zostałeś porwany trzynaście lat temu, z którym przez trzy lata żyłeś w brudzie i przerażeniu, którego straciłeś, ale kochałeś i za którym tęskniłeś każdego dnia od tamtej chwili. Było tak wiele do nauczenia się o sobie nawzajem. Tak wiele rzeczy, które wiedzieli o sobie na pewnym etapie, ale tak wiele których nie wiedzieli na kolejnym. - Myślę, że jestem w szoku – wyszeptała. – Nie mogę uwierzyć, że jestem tu z tobą. Nie wiem, jak to robić. Ty jesteś sobą, a ja mną, ale jesteśmy tacy inni. Co będzie potem? Jak my w ogóle…? Jego oczy otworzyły się i wziął głęboki oddech, a potem westchnął. Uniósł dłoń i wyciągnął ją do niej. - Chodź, połóż się. Zamknęła dystans pomiędzy oknem a łóżkiem i usiadła na krawędzi. Koniuszki jego palców dotknęły jej pleców i obróciła szyję, żeby na niego spojrzeć. - Chcę cię ponownie poznać – powiedział, jego szare oczy były miękkie. – Chcę wiedzieć, co wydarzyło się tego dnia nad rzeką, jak się wydostałaś, gdzie poszłaś i wszystko co stało się później, aż do chwili, kiedy ostatniej nocy pojawiłaś się na walce. - Chcę tego samego – powiedziała, łza wypłynęła z jej oka i spłynęła po policzku. Jego głos był zmęczony, ciężki. - Chcę wiedzieć, czy miałaś dobre życie. Chcę wiedzieć, dlaczego zdecydowałaś się zostać tu dziś wieczorem, a nie wrócić do domu. Chcę żebyś… - Co? - Chcę, żebyś opowiedziała mi historię. – Kolejne dwie łzy spłynęły w dół jej policzków, kiedy się od niego odwróciła, uśmiechając się do siebie i sięgnęła do przodu, żeby pociągnąć za łańcuszek u lampy. Potem położyła głowę na poduszce obok niego, wciągając nogi na łóżko i prostując je. Jej ręka leżała przyciśnięta do jego i natychmiast była ponownie w gorącym, śmierdzącym kombi z Holdenem z jednej strony, a Marisol z drugiej. A potem czas przeskoczył do przodu i leżała na obrzydliwym łóżku polowym w piwnicy mężczyzny, obok niej pobite, zmęczone, przestraszone i waleczne ciało Holdena. A potem czas ponownie przeskoczył, doganiając się, i była tutaj, teraz, w jego mieszkaniu, byli dorośli, w końcu ponownie się spotkali, ich ręce ponownie się dotykały. Jego skóra była gorąca, częściowo dlatego, że był czerwiec, ale częściowo dlatego, że jego ciało walczyło, aby się wyleczyć. Ale czucie go obok, było tak znajome, że jej oczy
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
zamknęły się z ulgą i uwolniła przez usta długi, cichy oddech, pozwalając żeby reszta jej ciała w końcu zrelaksowała się obok niego. - Gris? – powiedział po chwili, odwracając głowę na poduszce, żeby na nią spojrzeć. Przekręciła szyję, żeby odzwierciedlić jego pozycję i otworzyła oczy. - Taa? - Jestem taki zmęczony. - Ja też. - Chodźmy spać. - Ok. - Ty żyjesz. - Tak. - W końcu mnie znalazłaś. - Tak. - Leżysz teraz obok mnie. - Leżę. - I to nie jest sen. - Nie. - I będzie tu kiedy się obudzę? - Obiecuję. - Ok – powiedział, zamykając oczy. – Opowiesz mi historię, kiedy będę zasypiał? Zawsze p-pragnąłem, żebyś to zrobiła, kiedy my, uch – kiedy b-będziemy… - Jego głos urwał się i poczuła, że głęboko oddycha, tak jak zawsze mu mówiła. Zdała sobie sprawę, że robi to, aby kontrolować jąkanie i coś w tym sprawiło, że była tak szczęśliwa i smutna, że sama wstrzymała oddech, mocno się koncentrując, żeby nie zacząć szlochać. – Kiedy mnie opuściłaś, nocami było tak c-ciemno. - Zrobię to teraz, Holden – powiedziała, jej głos trochę się łamał. Wierzch jego dłoni dotykał wierzchu jej, ale przekręcił ją, przyciskając dłoń do jej własnej i splótł ich palce, tak jak robił to tysiąc razy wcześniej. I jej palce pamiętały. I jej serce pamiętało. I obie te rzeczy poczuły, jakby w końcu wróciły do domu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Dawno, dawno temu – zaczęła – była sobie księżniczka imieniem… - Griselda – wyszeptał, prawie śpiąc, jego oczy nadal były zamknięte. Łza wypłynęła z kącika jej oka, ześlizgując się powoli we włosy. - Nie – powiedziała, uśmiechając się do niego, kiedy więcej łez w ciszy dołączyło do tej pierwszej. – Moonlight. Księżniczka Moonlight. 6
6
Moonlight – blask, światło księżyca.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 14
- Mam pomysł, Holden – Griselda rzuciła szybkie spojrzenie w stronę tarasu, gdzie w cieniu drzemał mężczyzna, zanim ponownie przykucnęła w ogrodzie, obracając ziemię w kółko i w kółko za pomocą małej łopatki. – Ostatnio było sucho. Naprawdę sucho. Oczy Holdena przesunęły się na taras, zanim przykucnął obok niej, łańcuch wokół jego kostki wydał cichy, stukający dźwięk. Zauważyła, że jego lewe oko nie było już spuchnięte, ale nadal było lekko przebarwione, jasnoniebieskie, lawendowe i żółte kolory tworzyły nierówno zafarbowany, brzydki okrąg na jego normalnie opalonej, piegowatej skórze. - I? - I to oznacza, że rzeka będzie miała mniejszy stan. Będziemy w stanie zobaczyć skały. - J-j-jaka rz-rz-rzeka? - Shenandoah, Holden. Ciągle myślę o tej przejażdżce tamtego dnia. Nie sądzę, że rzeka jest dalej niż kilka kilometrów stąd. Holden wzdrygnął się, szybko skupiając uwagę na woreczku z nasionami po jego prawej i Griselda przeklęła swój śmiały sposób na dostarczenie tej wiadomości. Wspominanie Shenandoah zawsze wprawiało Holdena w zły humor. Ale musieli uciec. Nie potrafiła tego wyjaśnić, ale ostatnio czuła, jakby mężczyzna rezygnował z ich odkupienia. Był bardziej milczący, ale jego twarz była chłodniejsza i podlejsza. Była przerażona tym, co zrobi, jeśli zdecyduje, że nie da się ich ocalić. Musieli wymyślić sposób na wydostanie się stąd. Wiedziała, że wspomnienia Holdena podążyły prosto do dnia ich porwania, ponieważ kiedy odpowiedział, jego jąkanie było gorsze niż kiedykolwiek. - P-p-pieć kilometrów? O-o-osiem? Nawet nie wiesz na pewno. A t-t-to dużo żeby iść pieszo, Gris. B-b-boso. Dawno temu wyrośli ze swoich butów i nie dostali nowych. Jednak przez dwa ostatnie lata ich stopy zahartowały się od spodu. - Holden, oddychaj. – Przeszukiwała jego oczy. – Musimy iść. Myślę, że to nasza szansa. - K-k-kiedy? - Pojutrze. W niedzielny poranek. To jedyny czas, kiedy znika na pełną godzinę. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- P-p-pójdzie za nami. - Będziemy mieli czterdzieści pięść minut przewagi. - To n-n-nie będzie wystarczające. - Będzie musiało. Musimy to zrobić, Holden. Pamiętasz o co mnie pytałeś? O to czy dotyka mnie niewłaściwie? Głowa Holdena szarpnęła się w górę, a jego oczy wywiercały dziury w jej. - C-c-czy o-o-on… - Nie. Nie, nie tak. – Pokręciła głową. – Nie. Ale jego tyrady stają się krótsze. Lanie robi się gorsze. Boję się… boję się, że on zamierza… - Z-z-zabić nas – skończył Holden. Griselda przytaknęła. - C-c-co jeśli woda jest z-z-z-z… - Wziął głęboki oddech przez nos i wstrzymał go, a potem głośny wypuścił - … z-zbyt wysoka, Gris? Nie p-p-potrafię pływać. Holden prawie nigdy nie płacze, nie ważne jak źle się dzieje, więc serce Griseldy ścisnęło się, kiedy jego oczy zwilgotniały i łza wymknęła się z kącika jego oka, staczając się w dół jego brudnej twarzy i opadła na ziemię pomiędzy nimi. Sięgnęła szybko i złapała kolejną, zakręcając wokół niej palce. - Nie będzie zbyt wysoka. Jest sucho. Nie padało od ośmiu dni. Jak zawsze zejdzie na dół z naszym śniadaniem. Potem pojedzie do kościoła. Tak szybko jak przestaniemy słyszeć jego ciężarówkę, my także pójdziemy. - C-c-co z, uch, z-zamkiem? - Cóż, dziś rano, kiedy nadal spałeś, trochę go poszturchałam. Drewno na drzwiach do piwnicy jest słabe przez cały ten śnieg który spadł tej zimy. Myślę, że kiedy pojedzie możemy użyć młotka, albo jakiegoś innego narzędzia i zrobić w nich dziurę. Po prostu będziemy musieli być gotowi i szybko się poruszać. Wiedziała, że jej plan nie był solidny. Od rzeki dzieliła ich długa droga. Kilka kilometrów, co najmniej, i to tylko wtedy, jeśli dobrze pamiętała kierunek. Ale jeśli mogliby się do niej dostać i przejść przez nią, Cutter straci ich trop. Przejdą przez nią i skierują się do lasu po drugiej stronie, ciągle biegnąc. Biegnąc, aż będą daleko, aż będą bezpieczni, aż… - Ok. – Oddech Holdena był nierówny, ale kiedy Griselda spojrzała w górę, jego twarz była stoicka, a łzy zniknęły. Dała mu mały uśmiech, zdeterminowana, żeby nie pokazać mu jak bardzo była przerażona. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Możemy to zrobić. Obiecałam, że znajdę sposób, żeby nas uratować. To moja wina. To moja… - N-n-nie Gris. To nie twoja wina. – Pokręcił głową, jego szare oczy desperacko przeszukiwały jej. – G-g-gris, cokolwiek się stanie, ch-ch-chcę, żebyś wiedziała… k-k-koch… -Ruth i Seth! Oczy Holdena szeroko się otworzyły i szybko się od niej odsunął, jego skuta łańcuchem kostka zastukała głośno, kiedy szybko wstał i sięgnął po woreczek z nasionami, który się rozerwał. Ponownie przykucnął, próbując wściekle wepchnąć nasiona do juty. - Co ja wam mówiłem o niepracujących rękach, wy pogańskie paskudztwo? Buty mężczyzny uderzały głucho o stopnie tarasu, kiedy szedł w ich stronę. Serce Griseldy podeszło do gardła, kiedy odwróciła się od Holdena, kopiąc małe dziury tak szybko jak mogła, jej dłonie drżały, kiedy próbowała utrzymać proste i równe rzędy. - Nie oszukasz mnie, Ruth. Widziałem, że byłaś głowa w głowę z twoim własnym krewnym, ty nieprzyzwoita dziewczyno. Planując zuchwałe i lubieżne akty! Och Boże, proszę. Proszę. Proszę nie dzisiaj. Proszę, zostaw nas w spokoju. - Kusząc mojego brata życiem w niegodziwości ponad odkupieniem. Szepcząc mu do ucha swoje dziwkarskie sekrety. Griselda trzymała opuszczoną głowę, łzy piekły ją w oczy, a mocz spłynął przez jej znoszony, różowy strój kąpielowy, ściekając po udach. Tak dobrze jak mogła stwierdzić, stał zaraz za nią. Potem usłyszała dźwięk odpinanej sprzączki paska i opuściła łopatkę, garbiąc się, aż jej czoło przyciskało się do ziemi i nakryła głowę drżącymi dłońmi. - To nie b-b-była jej w-w-wina. Jego buty, które były tak blisko jej skulonego, drżącego ciała, odwróciły się. - Jeszcze raz? - To nie b-b-była jej w-w-wina, proszę pana. O-ona potrzebowała nasion, a ja je u-uupuściłem. O-ona tylko pomagała mi je p-p-pozbierać. Griselda wstrzymała oddech. Było tak cicho, że nie mogła sobie wyobrazić co się pomiędzy nimi działo, ale nadal była przygotowana na to, że pasek wyląduje na jej plecach. Chroniła głowę, zwijając się tak mocno jak to było możliwe, ziemia przyciskała się do jej twarzy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ona cię zaślepia swoimi nikczemnymi sposobami, Seth. – Jego głos był troskliwy, prawie delikatny od smutku. – Widzę, że dzieje się to od nowa. Prawie jesteś dla mnie stracony. To było jak wieczność, zanim usłyszała, że mężczyzna odwrócił się i odszedł od nich, jego kroki były powolne i niepewne. Została zwinięta w kulkę, dopóki usłyszała odgłos zapalanego silnika, a potem w końcu rozpostarła ciało, jej krocze było przemoczone, jej mięśnie skarżyły się. Spojrzała na Holdena, który trzymał woreczek z nasionami, wpatrując się w podjazd, gdzie kłąb kurzu podążał za gwałtownym odjazdem ciężarówki mężczyzny. - Musimy wkrótce odejść Gris – powiedział bez zająknięcia. – Musimy wkrótce odejść.
***
W czasie snu, Holden przyciągnął ją do swojego ciała. Obudził się trzymając ją w ramionach, jego serce przyciśnięte do jej pleców, jego usta na odległość oddechu od ciepłej skóry jej szyi. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, niż pamiętał, nie obudził się w środku nocy, spocony i zziębnięty, a słowo „uuuuciekajjjj” nie rozbrzmiewało echem w jego uszach, jak wystrzał z karabinu. Zasnął z dłonią splecioną z jej, słuchając historii o księżniczce Moonlight, która była zazdrosna o lady Starlight i oczarowana królem Sun… i obudził się z Griseldą w ramionach. Miał zgięte kolana, leżąc z nią na łyżeczkę, a jego erekcja była niewygodnie naprężona przy ograniczającym materiale jego dżinsów, ale zignorował to, ponieważ każdy dyskomfort był wart nieba, którym było trzymanie jej. Chociaż twarz nie bolała go tak bardzo jak wczoraj, jego rany kłute nadal były delikatne i pulsowały równomiernie. Próbował leżeć całkowicie nieruchomo. Jeśli się poruszy, ona może się poruszyć. Może się odsunąć. Chociaż żył z Gris przez trzy, długie lata i trzymał ją przy swoim ciele więcej niż raz, to nigdy nie zaznał luksusu spania przy niej, czy budzenia się obok niej i rozkoszował się tym cennym pierwszym razem – ciepłem, spokojem, kontaktem. I nienawidził tego, że za miesiąc to się skończy. - Dzień dobry – powiedziała, jej głos był niski i schrypnięty, jej klatka piersiowa przycisnęła się do jego reki, kiedy wzięła głęboki oddech. - Ciągle tu jesteś. - Obiecałam, że będę.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Która godzina? – zapytał, zamykając oczy i wtulając się w ciepło jej szyi. - Nie wiem. - Czy to ok? – wyszeptał. Odwróciła się w jego ramionach, kładąc głowę na łokciu i przerzuciła swoje truskawkowo blond włosy przez ramię. Jego ręka ciągle leżała na jej biodrze i zacieśnił ją, przyciągając ją bliżej. Ponownie to poczuł – silne, głębokie, ciężkie uczucie w żołądku, które czuł wczoraj, kiedy stanęła u podnóża schodów, patrząc na niego – uczucie, jakby życie miało się skończyć, jeśli miałby przetrwać kolejny dzień bez patrzenia na nią. To sprawiło, że jego dwudziesto trzy letnie serce zaczęło gwałtownie bić z pragnienia i tęsknoty. Odebrało mu to dech w piersi. - Jest lepiej niż ok - powiedziała, oddech jej słów całował jego usta. Jej oczy były promienne i niebieskie, a on z przyzwyczajenia odwrócił wzrok, ponieważ niebieskie oczy przez dziesięć lat łamały mu serce. Zajmie trochę czasu, zanim przyzwyczai się, że one się w niego wpatrują. Zamiast tego patrzył na jej usta, różowe i miękkie, jak poduszeczki i cierpiał, żeby ją pocałować, ale uniemożliwił to jego zdrowy rozsądek. Nie naciskaj na nią, ostrzegł. Do czasu aż będzie wiedział na czym stoją, musiał zapewnić jej przestrzeń i swobodę, żeby dała mu znać czego chciała. - Gdzie byłaś, Gris? - Shenandoah. Potem Charles Town. Potem Waszyngton. Teraz w większości Maryland. - W większości? - Pracuję w Georgetown. - Co robisz? - Jestem nianią. – Jej usta uniosły się w górę, kiedy to powiedziała. – Dla małej dziewczynki, imieniem Prudence. Jej tata jest kongresmenem. - Przyjaciele na wysokich stanowiskach. - „Przyjaciele” to za dużo powiedziane. - Ale są dla ciebie dobrzy? McClellan’owie? Jej ciało zesztywniało. - Skąd ty…? - Zeszłej nocy rozmawiałaś z nią przez telefon i powiedziałaś jej nazwisko. Pani McClellan, prawda? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Wzięła głęboki oddech, pozwalając temu odejść i poczuł, jak jej ciało zrelaksowało się. - Prawda. - Gris? Myślisz, że jeśli byłaby jakakolwiek szansa, że wiedziałem gdzie byłaś, to nie przyszedłbym po ciebie? Nic by mnie nie powstrzymało. – Jego głos sie załamał i przełknął gulę w gardle. – Ale aż do sobotniej nocy myślałem, że nie żyjesz. – Zamilkł, mrugając oczami i pracował, żeby kontrolować głos. – Nigdy cię nie szukałem. Przepraszam za to. Tak ch-cholernie przepraszam, że mu u-uwierzyłem. - Nie masz za co przepraszać – wyszeptała, jej głos był czuły w ich małym, kruchym, wczesno porannym kokonie. - Powinienem był wiedzieć, że kłamie. - Byłeś dzieckiem. Musiałeś być przestraszony jak jasna cholera. Ruth nie żyje, braciszku i możesz mi podziękować za położenie kresu jej nikczemnym poczynaniom. Nigdy nie wróci, żeby dręczyć cię swoją niegodziwością. Holden wzdrygnął się na to wspomnienie. - Śnił mi się – wyszeptała Gris, jej oczy były zmęczone i przerażone. – Prawie każdej nocy. - A ostatniej? Przytaknęła. - Byliśmy w ogrodzie. Rozmawialiśmy o odejściu… ucieczce. Holden pamiętał tę rozmowę jakby to było wczoraj. - Ja śniłem o tobie. Nad rzeką. Prawie każdej nocy. - Śniłeś? - Może nadal będę śnił, ale ostatniej nocy nie. Zgaduję, uch, zgaduję, że zobaczenie cię żywej, w jakiś sposób… nie wiem. Po prostu spałem. Nachyliła się do przodu, żeby przycisnąć czoło do jego. - Żałuję, że nie mogę przestać widzieć go w głowie, przestać słyszeć dźwięku odpinanej klamry… Księga Kapłańska… - Przestań. N-nie rób tego. – Było niemożliwe, żeby przyciągnąć ją bliżej, ponieważ jej ciało stykało się z jego, ale próbował. – O-on nie żyje, Gris. Caleb nie żyje. Nie m-może nas już skrzywdzić. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Co? – Zassała szybki i naglący oddech, potem go wypuściła, jej ciało drżało przy jego. – On- on nie żyje? Kiedy? Holden przesunął dłoń w górę jej biodra, przez talię, do ręki i w końcu wylądowała na twarzy, chwycił jej policzek, jego kciuk ocierał delikatnie jego wilgotną miękkość. - Jakiś czas temu. Został potrącony przez samochód w Oregonie. Nie ma go, Gris. Przesunęła się trochę w dół, kładąc głowę na jego szyi, jej ramiona drżały, kiedy wciągała nierówny oddech. Niemy szloch wstrząsał jej ciałem i zabijało go to z dwóch powodów; jeden, ponieważ tylko dzieci, które musiały nauczyć się, jak ukrywać łzy, płaczą w ten sposób. I dwa, ponieważ Caleb nie żył od sześciu lat, a ona nie zaznała spokoju wiedząc, że go nie ma. - Patrzyłam na nekrologi – powiedziała. – W Internecie. W bibliotece. Szukałam „Caleba Fostera” w kółko i w kółko, ale nigdy nic nie znalazłam… Holden odchylił się, delikatnie wplatając palce w jej włosy. - On n-n-nie używał nazwiska Foster. Przeszedł na West. Caleb West. - Och – powiedziała, przytakując, łzy ciągle spływały jej po policzkach. – Caleb West. – Oddychała przez nos, zszargany, drżący dźwięk mieszał się ze szlochem. - Nie mogę przestać płakać. Nawet nie wiem dlaczego płaczę. Nienawidziłam go. Nie jest mi przykro. - Czujesz ulgę – wyszeptał Holden, głaszcząc jej bursztynowe włosy. - Tak, ja… czuję. – Wzięła kolejny głęboki, drżący, sapiący oddech. – Skąd wiesz? Że nie żyje? Jego gardło natychmiast zaczęło boleć od guli, która się tam utworzyła. Próbował ją przełknąć, ale nie poruszyła się. - Jak… - powiedziała. – Miałbyś… Siedemnaście lat. – Odsunęła się, jej wilgotne oczy przeszukiwały jego twarz, brwi miała zmarszczone, zmieszanie przejęło kontrolę nad wyrazem jej twarzy. – Czekaj. Dlaczego – Holden, ciągle byłeś… z nim? Pozwolił dłoni opaść z jej włosów, kiedy przewrócił się na plecy, wpatrując się w sufit. Ten ruch sprawił, że zabolało go biodro. Klatka piersiowa także. Dzięki Bogu, że jego twarz nie bolała dzisiaj tak bardzo. Położył dłoń na sercu i poczuł, że jego płuca robią wdechy i wydechy, kiedy zamknął oczy. - Holden? – powiedziała. - Hmm? Przesunęła się trochę i kiedy otworzył oczy podpierała się na łokciu z grobowym wyrazem twarzy. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Co ty – chodzi mi o to, ciągle z nim byłeś? W wieku siedemnastu lat? Odwrócił się, żeby na nią spojrzeć, szczękę miał zaciśniętą, jego palce zwinęły się na skórze klatki piersiowej. - Tak – wyszeptał, jego głos był pozbawiony tchu w jego własnych uszach. - Zostałeś z nim? – zapytała, jej oczy i głos były zszokowane. - Tak. - Och. – Mrugnęła na niego, jej usta były nieznacznie rozchylone, a potem przewróciła się na plecy, ale szybko zdał sobie sprawę, że nie dotykała go już żadna część jej ciała. Po kilku długich chwilach ciszy, powiedziała cicho: - Cieszę się, że nie żyje. A Holden, który wstrzymywał oddech, odpowiedział: - J-ja też.
***
Griselda nie wiedziała dlaczego tak bardzo zszokowało ją to, kiedy dowiedziała się, że Holden został z Calebem Fosterem przez cztery lata po jej ucieczce, ale tak było. Zszokowało ją to. Zmartwiło ją to. Cholera, prawie zrównało ją to z ziemią. Ponieważ z pewnością było wiele, wiele okazji dla siedemnastolatka, żeby uciec, a jednak tego nie zrobił. Został z ich porywaczem i dręczycielem do czasu, aż umarł. To było prawie niezgłębione. I nie była pewna, czy w ogóle chciała wiedzieć dlaczego. Nie była pewna, czy byłaby w stanie zrozumieć, jeśli został z własnej woli, a jeśli w jakiś sposób został zmuszony, żeby zostać, to nie wiedziała, jak zniosłaby słuchanie tej historii. Przez lata chciała wiedzieć, co stało się z Holdenem, ale w jej głowie, najprawdopodobniej był martwy, albo uciekł od Caleba Fostera, odtworzył się jak bohaterowie z bajek, które snuła. Okazało się, że się odtworzył. Ale nie dlatego, że uciekł i zaczął nowe życie. Nie. Po tym jak żył z mężczyzną przez dodatkowe cztery lata, wybrał, żeby stać się kimś, imieniem Seth West. Nagle uderzyło ją to, jak mało wiedziała o dorosłej wersji Holdena. Jej palce stały się zimne, a żołądek podskoczył, kiedy przesunęła się na krawędź łóżka i przerzuciła przez nią nogi. Czy w jakiś sposób oczekiwała, że Holden będzie starszą wersją tej samej osoby, którą był w wieku trzynastu lat? Wciągnęła wargę pomiędzy zęby i myślała. Tak, oczekiwała. Ale nie był. Był całkowicie kimś innym i to sprawiało, że sytuacja była skomplikowana, dezorientująca, rozczarowująca i niebezpieczna.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Czy wierzyła, że mógłby ją skrzywdzić? Nie. Chociaż wiedziała, że był zdolny do dużej przemocy i nie miała gwarancji, że nie skieruje jej na nią, w głębi wiedziała, że mogła mu ufać w kwestii tego, że jej nie skrzywdzi. Ale głęboko kochała osobę, którą Holden był tak wiele lat temu. Pytaniem, które sprawiało, że chciało jej się płakać było to, czy jeśli teraz go pozna, to czy nadal będzie go kochała? Ponieważ chciała tego. Desperacko chciała kochać Holdena. - G-girs? – powiedział cicho. - Oddychaj – wyszeptała, bez zastanowienia. Tak zrobił. Wziął głęboki oddech, jęcząc lekko kiedy go wypuszczał. - M-muszę zacząć od początku. To jedyny sposób, żebyś zrozumiała. Czuła, że jej całe ciało było ciężkie i zbyt zmęczone, na tę podróż, która była przed nimi. - S-spojrzysz na mnie? O-odkrycie, że żyjesz jest dla mnie jak c-cud i … Nie odwróciła się. - Po prostu nie wiem, czy… Głośne pukanie do drzwi przerwało jej myśli i wstała, spoglądając na Holdena, który nadal leżał na plecach. - Powinnam otworzyć? - Kto tam? – wrzasnął, jego głos był gruby od złości i frustracji i wystarczająco głośny, żeby Griselda podskoczyła. - Seth? – Głos, który podążył przez salon, w dół korytarza i do sypialni Holdena był słaby, ale oczy Griseldy opadły na podłogę w sekundzie, w której usłyszała imię Seth i nieprzyjemne, nerwowe uczucie w jej żołądku pomnożyło się. - Taa? – krzyknął. - Tu Quint! Przyniosłem ci jedzenie. Holden jęknął, kiedy oparł dłonie na kołdrze i usiadł powoli, robiąc zamach nogami, żeby pozwolić bosym stopom opaść na podłogę. - Ja pójdę – powiedziała Griselda. – Nie spiesz się. Czując ulgę, że na kilka minut mogła odejść od Holdena, skierowała się do salonu i odblokowała łańcuch przy drzwiach. Quint stał na korytarzu, trzymając w każdej ręce brązową torbę. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Dzień dobry, Griselda – powiedział uprzejmie. - Dzień dobry. Spojrzał w jej oczy, a potem odwrócił wzrok, wyłapując widok czegoś – albo kogoś – ponad jej ramieniem. - Seth. Jak się masz? - Lepiej niż wczoraj, gorzej niż jutro – powiedział szorstko. – Wejdź, Quint.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 15
Bycie tego ranka w pobliżu Griseldy, było jak przechodzenie przez pole minowe. Holden wiedział, że była w szoku z powodu tego, że został z Calebem Fosterem przez tak długi czas. Cholera, to nie tak, że on również nie miał co do tego mieszanych uczuć. Ale musi dać mu szansę na wytłumaczenie jak to było – jak to było, kiedy miał trzynaście lat i był całkowicie sam na świecie. Bez rodziców, bez dziadków, bez Gris. Nie miało znaczenia dokąd poszedł, ani z kim był. Nie obchodziło go to. Jego życie było tak ponure, tak całkowicie pozbawione jakiejkolwiek możliwej dobroci, czy szczęścia, że miał, kurwa, gdzieś to, że był nazywany Sethem i mniej więcej przymuszony do udawania, że był dziecięcym bratem Caleba. Miał gdzieś, że spał z ręką przykutą nad głową do czasu, aż skończył prawie piętnaście lat. Miał gdzieś, że był nazywany głupkiem przez innych pierwszoklasistów, ponieważ miał szesnaście lat kiedy zaczął chodzić do liceum, a jego edukacja zatrzymała się na czwartej klasie. Miał gdzieś, że Caleb wyjeżdżał na popijawę przez kilka dni z rzędu. Miał gdzieś to, że od trzynastego roku życia nie miał niczego, ani nikogo do kochania. Miał to gdzieś, ponieważ wszyscy których kochał umarli, lub zostali zabici. Zatrucie czadem. Atak serca. Postrzał. Odeszli. Oni wszyscy odeszli. Troszczenie się o kogoś boli. Troszczenie się o kogoś prowadzi do złamanego serca. A skoro Holden nie troszczył się o Caleba, był on idealnym towarzyszem. Ci, których kochał odeszli, a Holen oddychał, a życie było nic nie warte i nie miało sensu. Życie składało się po prostu z serii ruchów, do czasu, aż dołączy do tych, których stracił. I wszystko, czego te ruchy wymagały to jedzenie, woda, sen i powietrze. Więc tak, został z Calebem, ponieważ on dawał mu jedzenie i wodę. Nie molestował go kiedy spał. Ledwie się do Holdena odzywał, a kiedy to robił, to co mówił, nie miało już znaczenia. Caleb zamordował również Griseldę. I Holden nienawidził go z czarną i desperacką pasją, nawet kiedy Caleb utrzymywał go przy życiu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Chcesz, żebym to odłożył, Seth? – zapytał Quint, wchodząc do mieszkania i kładąc torby na blacie kuchennym. - Ja to zrobię – powiedziała Griselda. Spojrzała w górę, łapiąc spojrzenie Holdena, a on próbował złagodzić dla niej wyraz twarzy, ale odwróciła wzrok zbyt szybko, żeby docenić jego starania. - Uch… mogę, uch… mogę na chwilę z tobą pogadać? – zapytał Quint niskim szeptem, wskazując w stronę korytarza. - Taa. – Holden spojrzał na Griseldę, która rozpakowywała produkty spożywcze. – Dzięki, Gris. - Uhm – wymamrotała, stojąc do niego plecami. - W-wrócę za minutę. - Mhm. Rzucił jej plecom ostatnie, tęskne spojrzenie, zanim odwrócił się w stronę drzwi, z powodu tego nagłego ruchu, jego biodro i klatka piersiowa znowu zaczęły boleć, a jego twarz pulsowała jak cholera. Poszedł za Quintem na korytarz, zamknął za sobą drzwi i spojrzał na mężczyznę, który był dla niego jak zastępczy ojciec, odkąd pięć lat temu przyjechał do Charles Town. - Ja, uch… - Quint ściągnął z głowy brudną czapkę z daszkiem John Deere7 i potarł zmierzwione, siwe włosy, spoglądając na Holdena, a potem odwrócił wzrok. – Ja… - Wyduś to Quint. Quint ponownie spojrzał w górę, zrównując oczy z oczami Holdena. - Wiem kim jesteś. Holden utrzymał pusty wyraz twarzy. - Och tak? Kim jestem? Quint skrzywił się, niezręcznie pocierając tył szyi. - Jesteś tym dzieckiem, które zaginęło. Ty i ona. Holden zrobił krok w tył i uniósł stopę, opierając ją o ścianę za sobą. - C-co sprawia, że tak myślisz? Quint wzruszył ramionami. 7
John Deere, lidera w produkcji maszyn rolniczych na świecie oraz producenta sprzętu do pielęgnacji terenów zielonych.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie zapomina się takiego imienia jak Griselda. Nie, kiedy została porwana mniej niż szesnaście kilometrów stąd. A potem to H na twojej ręce… to od imienia Holden, prawda? Wpatrywał się w Quina, nic nie mówiąc. - Przypomniałem sobie przez to H i G. Mówili, że wasza dwójka była jak współcześni Hansel i Gretel8. Holden i Griselda. Holden oblizał wargi, a potem wciągnął je między zęby, sprawiając, że jego usta stały się cienka, krótką linią. - Nie mogę sobie wyobrazić co wy… - Quint przerwał, jego niebieskawo - szare oczy były przygnębione. – Nie mogę sobie wyobrazić, przez co wasza dwójka przeszła. Ja, uch… strasznie mi przykro z tego powodu. Holden najpierw odchrząknął, a potem wziął głęboki oddech i jego stopa opadła na ziemię. - N-nie ma co wracać do tego pamięcią. - Nie widziałeś jej od tamtej pory? Odkąd… uciekła? Tak bardzo jak lubi Quinta, jego sprawy z Griseldą zakrawały o świętość, i nie zamierzał tu z nim stać i plotkować o tym, jak para staruszek. Opuścił oczy i odwrócił się. - Doceniam zakupy, ale… - Cholera Seth, zawsze jesteś taki porywczy. Poczekaj chwilę. Nie chcę wtrącać się w twoje sprawy. - W takim razie… - Chick wygrał zaszłej nocy parę stówek. Widział uszkodzenia na twojej twarzy i całe miasto wie o tym cholernym nożu, który wyciągnął Eli. Powiedział Clintonowi, żeby ci przekazał, abyś wziął kilka tygodni wolnego za połowę wypłaty. Przez jakiś czas nie musisz wracać do pracy. Szczerze mówiąc, Holden ani razu nie skierował swoich myśli na pracę. Jeśli Griselda planowała zostać przez miesiąc, on zostanie z nią i jeśli to oznaczało utratę pracy, to niech tak będzie. - Potrzebuję miesiąca – powiedział Holden. - Nie zaoferował cholernego miesiąca.
8
Hansel i Gretel – baśń braci Grimm, u nas znana jako Jaś i Małgosia ;)
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nadal go potrzebuję. Quint pokręcił głową. - Powiem mu. - W takim razie ok. – Rzucił Quintowi spojrzenie, jakby pytał „skończyliśmy?”, a potem odwrócił się, żeby otworzyć drzwi. - Seth, ten jej dupkowaty chłopak musiał zeszłej nocy dzwonić do mnie z dziesięć razy. Holden zesztywniał, a potem odwrócił się do Quinta ze zmrużonymi oczami. - Nadal tu jest? Quint wzruszył ramionami. - Nie wiem. Jeśli miałbym się zakładać, to powiem, że jest zbyt dużą cipą, żeby przyjść mnie szukać i zdecydowanie zbyt dużą cipą, żeby przyjść szukać ciebie. Ale nie możesz też walczyć Seth. Nie w takim stanie. Jesteś teraz słaby. To było coś nowego. Nie zdawał sobie sprawy, że będzie musiał walczyć z Jonah, ale kiedy o tym pomyślał, to Griselda była ostrożna w związku z jej chłopakiem, wyłączając telefon Holdena i prosząc go o usunięcie wiadomości. Czy ten koleś ją skrzywdził? Przysparzał jej problemów? Jasna cholera, jeśli ktoś dotknie włoska na głowie tej kobiety, to Holden go zabije. - Seth. Odpuść. - Jeśli, k-kurwa, się do niej zbliży… - Nie zbliży. – Quint sięgnął do kieszeni i wyciągnął pęk kluczy zawieszonych na prostym łańcuszku. – Wiesz jak dostać się do mojej chatki, prawda? W Berkeley Springs. Holden spojrzał na klucze i przytaknął. Quint jeszcze raz wzruszył ramionami. - Więc. Wyjedź na kilka tygodni z miasta. Spędź trochę czasu z twoją… z nią. Wydobrzej. Czując się wdzięczny i przytłoczony, Holden sięgnął po klucze. - Dzięki Quint. Nie wiem jak… - Gdyby nie ty, to Clinton prawdopodobnie były martwy – powiedział Quint, kładąc dłoń na ramieniu Holdena. – Naprostowałeś go. A ty i ta dziewczyna, to przez co przeszliście… cóż, cieszę się, że mogę to zrobić, synu. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden skinął na Quinta, był wdzięczny, ale zastanawiał się, czy po tym poranku Gris będzie zainteresowana udaniem się z nim do odległej, myśliwskiej chatki. Podobało mu się to – posiadanie spokojnego, cichego miejsca, w którym mógłby na nowo ją poznać. Żadnych dupkowatych chłopaków. Żadnej Gemmy. Ograniczona łączność telefoniczna. Mogliby po prostu nie spieszyć się, rozmawiać, spacerować, spać i jeść. Uczyć się siebie nawzajem, przypominając sobie co kochali, pozwalając odejść temu, co ich rani. Gdyby przekonał ją, aby pojechała. Quint ścisnął jego ramię, a potem puścił. - Muszę dodać, że Gemma jest cholernie na ciebie wkurzona. Była ostatniej nocy w Poke i Duck, rozgadując o twojej, uch, o twoim gościu. Holden wziął głęboki oddech. Wiedział, że to nie fair, aby opuścić miasto bez porozmawiania z Gemmą, ale wiedział również, że było wysoce prawdopodobne, że nie będzie w stanie usłyszeć nic z tego, co by jej powiedział. Quint czytał jego twarz jak książkę. - Ode mnie nie dowie się dokąd pojechałeś – powiedział, chichocząc do siebie, kiedy schodził po schodach. – Trzymaj się Seth. - Holden – krzyknął za przyjacielem. Quint zatrzymał się, odwrócił i przytaknął. - Holden.
***
Wykładanie zakupów było tylko wymówką, żeby się czymś zająć i trzymać z dala od Holdena. Ostatniej nocy, po tym, jak jego oddech zmienił się w głęboki, równy rytm, godzinami wpatrywała się w jego twarz, szukając chłopaka w posiniaczonej twarzy dorosłego mężczyzny i płakała cicho, kiedy go znalazła. W rzęsach jak koniuszki gwiazd, w piegach, które były prawie ukryte przez przebarwienia jego złamanego nosa, w małym, brązowym pieprzyku ponad lewą stroną jego ust. Wpatrywała się w jego twarz, dopóki jej oczy zrobiły się tak ciężkie, że nie mogła już utrzymać ich otwartych, a potem odwróciła się, przyciskając plecy do przedniej części jego ciała i westchnęła z zadowolenia, kiedy we śnie sięgnął i przyciągnął ją blisko siebie. Widziała to w miękkości jego oczu i słyszała w czułości głosu; nadal wiele dla niego znaczyła. I część jej czuła ulgę wiedząc o tym. Ale część jej bała się. Ponieważ Griselda bardzo wyszła z wprawy w kochaniu kogokolwiek.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Poza Mayą, o którą Griselda głęboko się troszczyła i Prudence, którą kochała w prosty sposób w jaki dorośli są w stanie kochać dzieci, nie pozwalała nikomu, nawet w najmniejszym stopniu, zbliżyć się do jej serca. Nie miała innych przyjaciół. Lubiła i szanowała Sabrinę McClellan, ale utrzymywała z nią profesjonalne stosunki. A Jonah? Gardziła nim. A teraz była tu z Holdenem i miłość znów była brana pod uwagę, z tym wyjątkiem, że nie wiedziała jak ją znaleźć, jak ją dopuścić, jak ją pielęgnować, jak się jej trzymać. Przerażało ją to, ponieważ wszyscy, których kiedykolwiek kochała – jej mama, babcia, Holden – ostatecznie zostawili ją samą. A Holden nie był taki jak kiedyś. Zmienił się. I to również ją przerażało. Sprawiło to, że ponownie zaczęła się zastanawiać, czy najlepszym zagraniem, najbezpieczniejszym zagraniem nie był powrót do domu. Mogłaby wyślizgnąć się na dół, zadzwonić po Jonah, żeby ją odebrał, a on przyjechałby po nią. Sponiewierałby ją trochę, ale potem podnieciłby się i przez jakiś czas traktowałby ją w słodki sposób. Wróciłaby jutro rano do pracy, mając na sobie bluzkę z długim rękawem i Maya byłaby pyskata, zadając pytania na temat weekendu Zeldy w Zachodniej Wirginii. Jej puste, nic nie znaczące życie po prostu toczyłoby się dalej. Albo mogła podjąć ryzyko. Mogłaby zaryzykować i zostać, dowiedzieć się kim stał się Holden, uporządkować ich przeszłość, wymyślić co z ich przyszłością. Jej dłonie, które leżały płasko i składały na blacie puste torby po zakupach, zatrzymały się. Ich… przyszłość. Mrugnęła kilka razy, próbując nie panikować, ale panika już się pojawiła. Griselda nie myślała o swojej przyszłość, nie ufała jej, nie planowała jej. Nie przeczytała broszurek z college’u, które dała jej pani McClellan; nie myślała o małżeństwie, czy o dzieciach. Przyszłość była luksusem dla ludzi, którzy mają cele, wsparcie i miłość. Griselda żyła. Jadła, piła, oddychała, pracowała, spała. Nie robiła planów na przyszłość. A jednak to słowo weszło do jej mózgu tak swobodnie, jakby coś w jej głowie – albo w sercu – dawało możliwość, dawało jej w jakiś sposób pozwolenie, żeby przyjęła to słowo, myślała o nim, żeby rozważała je po raz pierwszy w jej dorosłym życiu. - Gris? Podskoczyła, przestraszona dźwiękiem jego głosu. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że Holden wrócił do mieszkania. - Tak? – powiedziała, kładąc dłoń na pędzącym sercu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego idealne usta drgnęły ku górze. - Nie chciałem cię przestraszyć. - Nie boję się ciebie – odpowiedziała i poczuła, że jej własne usta wyginają się lekko w górę, w odpowiedzi na jego uśmiech i zdała sobie sprawę, że mówiła prawdę. Miłość? Zmiana? Przyszłość? Te rzeczy ją przerażały. Ale Holden? Nie. Nigdy nie mogłaby prawdziwie bać sie Holdena, bez względu na to, jakie decyzje podjął po ich życiu w piwnicy. Nawet w ciągu tych kilku godzin, które razem spędzili, rozpoznała w nim wystarczająco dużo rzeczy, które pamiętała, które znała. Dawno, dawno temu trzymał jej serce w swoich dłoniach, ciągle od nowa osłaniając jej ciało swoim, łagodząc jej zmaltretowaną duszę, kiedy nie istniało inne pocieszenie. I te same ręce, które trzymały ją, kiedy była dzieckiem, trzymały ją ostatniej nocy, kiedy spała. Obudziła się dziś rano z nimi owiniętymi wokół siebie. Bez względu na wszystko, wiedziała każdą komórką swego istnienia, że nie bała się Holdena Crofta. - Cóż, to dobrze – powiedział, ten mały uśmiech ciągle utrzymywał się na jego ustach, sprawiając, że jej serce pędziło i śpiewało. - Z Quintem wszystko w porządku? - Taa. Jest dobrze. On, uch, dał mi to. – Holden otworzył pięść, żeby pokazać jej pęk kluczy. - Klucze? - Do jego chatki. Znajduje się poza miastem, mniej więcej godzinę drogi stąd. – Wysunął język, żeby oblizać wargi i coś głęboko w Griseldzie skręciło się z ciepła. – Powiedział, że możemy z niej skorzystać przez kilka tygodni. Wydostać się stąd. - Tylko ty i ja? - Gris – powiedział. – Wiem, że wyglądam, uch, inaczej. O-ostrzej. I wiem, że martwi cię to, że przeszedłem na imię Seth i zostałem z Calebem. Ale chcę szansy, żeby cię poznać i potrzebuję szansy, żebyś ty poznała mnie. I c-cóż, jeśli mnie n-nie polubisz, n-nie będę próbował cię przy mnie zatrzymać. Pozwolę cie odejść. Och Boże, Holden, nigdy nie pozwól mi odjeść. - Ale chciałbym się tobie przedstawić. – Stanął trochę bardziej prosto. – Chciałbym tej sz-szansy. Przełknął, ciągle się w nią wpatrując, a ona złapała się na tym, że zagubiła się w jego oczach. Nadal były spuchnięte i naznaczone strupami, ale były szare i miękkie. - Wiem, że wyglądam na złamanego, ale…
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Holden – powiedziała, mrugając zażarcie, ponieważ to było tak cholernie trudne i zaraz znowu się rozpłacze. – Jesteś kompletny czy złamany? Mrugnął na nią, jego szczęka napięła się, kiedy ją zacisnął, a jego nozdrza falowały. Próbował nie płakać tak mocno jak ona. - Jestem z-złamany – wyszeptał w końcu. – Ale myślę, że znowu mogę być kompletny. Nie kłopotała się, żeby otrzeć łzę, która stoczyła się po jej policzku. Skinęła do niego i wyciągnęła drżącą dłoń. - Dowiedzmy się tego.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 16
Gris przygotowała mu talerz smażonych jabłek i miskę płatków, nalegając, żeby usiadł przy stole w kuchni i pozwolił jej zebrać dla nich kilka rzeczy. Powiedział jej gdzie znaleźć worek marynarski i za każdym razem, kiedy wtykała głowę do salonu, miała pytanie dotyczące tego, gdzie znaleźć coś jeszcze. Musiał jej to oddać – była skrupulatna, pakując na wszelki wypadek ręczniki, prześcieradła i papier toaletowy. Kiedy powiedział, że wystarczy, przestała, jej piękna twarz drgnęła w uśmiechu. - Myślę, że to niania, która jest we mnie - przyznała, jej policzki zarumieniły się. - Rozpieszczasz mnie? – zapytał, biorąc do ust kolejną pełną porcję owoców, myśląc o tym, że smażone jabłka nigdy, przenigdy nie smakowały tak słodko. Przewróciła oczami i pokręciła głową, odwracając się w korytarzu i zaczęła przetrząsać szafki w łazience. Przyszło mu do głowy, że prawdopodobnie znajdzie opakowanie z czterdziestoma ośmioma prezerwatywami Trojan, które kupił ostatnim razem kiedy był w Walmarcie. I chociaż powinien się za to kopnąć, to nie mógł powstrzymać nadziei, że wsunie kilka do jego torby, tak na wszelki wypadek. Nie był całkowicie pewny co się zmieniło pomiędzy jego przyznaniem się, że został z Calebem, a jej ochotą na towarzyszenie mu w chatce Quinta, ale nie był wystarczającym głupkiem, żeby ją o to zapytać. Przez kilka tygodni będzie miał ją tylko dla siebie i wyłącznie to się liczyło. - Zanim pojedziemy zmienię ci bandaże – krzyknęła z korytarza, a on zachichotał cicho do siebie, wrzucając do ust ostatnie jabłko i zabierając się za płatki. Cholera, była tak samo apodyktyczna jak zawsze i kochał to, ponieważ było to tak znajome uczucie, że prawie sprawiło, że zachciało mu się płakać. Zamiast tego wsunął do ust pełną łyżkę płatków i przeżuwał powoli, rozkoszując się dźwiękami poruszającej się po jego mieszkaniu Griseldy. Dwadzieścia minut później naczynia były pozmywane, jego bandaże zmienione, torba spakowana i zamykał za nimi drzwi mieszkania. Griselda zarzuciła na ramię jego worek marynarski, a jej ręce wypełniały dwie brązowe torebki, w których były spakowane produkty spożywcze i prowiant. Kiedy schodziła przed nim po schodach, podziwiał to, jaka była silna i niezależna, wypakowując zakupy, robiąc mu śniadanie, pakując torby, ścieląc łóżko, sprzątając mieszkanie, potem zajmując się jego ranami i ponownie pakując potrzebne do tego rzeczy. Była radosna i bezproblemowo efektywna, bez narzekania czy proszenia o podziękowanie, co sprawiało, że była inna od jakiejkolwiek kobiety, którą kiedykolwiek znał.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Zastanawiał się, czy ta część jej została nieumyślnie wypielęgnowana przez lata życia z Calebem, kiedy ich przetrwanie zależało od siły i ciężkiej pracy. Od marca do listopada, każdego dnia pracowali w ogrodzie od 7:00 rano do 17:00. Od listopada do lutego, pracowali w stodole, konserwując owoce i warzywa, które starannie uprawiali w czasie cieplejszych miesięcy. Raz, albo dwa razy w miesiącu Caleb ładował kilka pudełek na tył ciężarówki i kiedy wracał pijany kilka godzin później, pudełka były puste i gotowe na więcej. Holden nie mógł wypowiadać się za Griseldę, zwłaszcza po tych wszystkich latach, ale dla niego praca była błogosławieństwem. Przez większość czasu, kiedy pracowali w ciszy, Caleb zostawiał ich w spokoju i kiedy Holden wracał pamięcią do tych dni, to jeśli mógłby wyeliminować z tego równania strach, przypominał sobie całkowitą, cichą duchową bliskość z Griseldą w każdej godzinie, każdej minucie, każdego dnia. Ich dni mieszały się razem w monotonii pracy, ale przynajmniej mięli siebie i dla niego, to nie tylko sprawiało, że było znośnie – w jakiś sposób, powodowało to również, że te dni były cenne. - Nie masz problemu za schodami? – zapytała, spoglądając na niego. Jego głębokie myśli rozproszyły się i przytaknął. Chociaż jego biodro, klatka piersiowa i twarz nadal bardzo bolały, to nie było tak źle jak wczoraj, a Advil, który zażył kiedy zmieniała mu bandaże zaczynał łagodzić ostrość. Tak długo, jak poruszał się powoli i ostrożnie, ból był do zniesienia. - Gdzie jest twój samochód? – zapytała, przytrzymując otwarte drzwi na dole schodów. Przechylając głowę w lewo, powiedział: - Za rogiem. Kawałek gówna, Ford pickup. Kiedy podszedł za nią, przeszła przez drzwi i skręciła na chodnik. Ale nagle jej sprawne tempo zamarło i zatrzymała się gwałtownie przy wylocie z alejki. Jedna z toreb z jedzeniem zaczęła wyślizgiwać się z jej ręki, ale w ostatniej chwili zacieśniła na niej uchwyt. Jej głowa strzeliła w tył, żeby na niego spojrzeć, oczy były szeroko otwarte i spanikowane, a usta rozchyliły się z przerażenia. Wzdrygnął się, odczytując jej twarz o sekundę za późno. Kurwa. Była już kiedyś w tej ciężarówce.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
W sekundzie, w której Griselda spojrzała za róg rozpoznała ciężarówkę z powodu wyblakłej naklejki na zderzaku, która głosiła „Bar u Rosie.” To była ciężarówka Caleba Fostera. Ta, której użył żeby ich porwać. Przez większość życia, nieświadomie spoglądała na naklejki na zderzakach z tyłu każdej czerwonej ciężarówki za którą jechała, na każdej drodze, każdej autostradzie, wszędzie gdzie kiedykolwiek podróżowała. A teraz tu była. Stojąc na parkingu bocznej ulicy w Zachodniej Wirginii, jakby była tu cały czas. - To jego… jego… - N-nie jest już jego – powiedział zza niej Holden. – Jest moja. - Zatrzymałeś jego ciężarówkę? Chciałeś jego… - Jej słowa się urwały i przeszukiwała jego twarz, czując zawroty głowy od zbyt szybkiego oddychania. Jej dłonie coraz bardziej się pociły i zakupy ponownie zaczęły się wyślizgiwać. Wyciągnął torby z jej rąk, wzdrygając się z powodu wysiłku i postawił je na chodniku, a potem delikatnie położył dłonie na jej policzkach. Jego szare oczy były łagodne i pełne współczucia, kiedy się w nią wpatrywał. - P-posłuchaj mnie Gris. Ciężarówka nie jest już jego. Jest moja. I zatrzymałem ją ponieważ, uch, miałem siedemnaście lat i nic nie miałem, a on o nią dbał. Dzięki niej dotarłem tu z Oregonu. I tak, może jeśli mam być szczery, z-zatrzymałem ją ponieważ nie zostało mi po tobie nic poza wspomnieniami… a jednym z tych wspomnień było to, że siedzisz obok mnie w tej ciężarówce. Więc, taa. Z-zatrzymałem ją. Ale nie jest jego. Jest moja. Kiedy mówił, złączyła z nim oczy, szukając w nich liny ratunkowej i jej serce przestało pędzić, kiedy odnalazła ją w jego słowach. Zatrzymał auto z jej powodu. Zatrzymał tę ciężarówkę, ponieważ dawno, dawno temu, przez dwadzieścia minut, w najgorszym dniu ich życia, siedziała w tej ciężarówce, trzymając na kolanach szczeniaczka, po tym jak błagał ją, żeby do niej nie wsiadała, a potem i tak zrobił to samo. To tak bardzo rozdzierało jej serce, że jej oddech zamarł i pozwoliła, żeby jej policzek opadł na jego ramię, twarz odwróciła w stronę jego szyi. Objął ją silnymi i twardymi rękami, trzymając przy piersi, a ona pozwoliła sobie zrelaksować się przy nim i zamknęła oczy. Nie był w stanie wziąć dziś rano prysznica, ale po śniadaniu umył się w łazience i pachniał jak smażone jabłka, mydło i pot. Ciepło jego gardła ogrzewało jej wargi i bez myślenia o tym nachyliła się i wycisnęła na jego skórze pocałunek. Sapnął, wstrzymując oddech, był nieruchomy z wyjątkiem palców, które zwinęły się w pięści z tyłu jej koszulki.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Roztopione, rozbrajające ciepło rozprzestrzeniło się w jej żołądku, sprawiając, że głęboko osadzone, ukryte mięśnie zacisnęły się z pragnienia, a sutki naprężyły przy jego klatce piersiowej. Poczuła, że stwardniał pod dżinsami, naciskając uporczywie na jej udo. Odsunęła się, a potem jeszcze raz przycisnęła usta do jego walącego pulsu. Cichy, zdławiony jęk uwolnił się z głębi jego gardła, drganie było słabe, ale ekscytujące przy wrażliwej skórze jej ust. W końcu sapiąc, wypuścił oddech, który był gorący przy jej uchu, wysyłając dreszcze wzdłuż jej kręgosłupa. - Holden – wyszeptała, jej oddech był szybki i płytki. - Gris – wymruczał, niski dźwięk sprawił, że podwinęła palce w sandałach. - Powinniśmy, um… powinniśmy... - Jej usta były tak blisko jego gardła, że za każdym razem kiedy powiedziała „powinniśmy” muskały jego skórę jak pocałunki motyli. - Huh – jęknął cicho, nie wykonując żadnego ruchu, żeby ją puścić, chociaż rozluźnił palce, kładąc je płasko w dole jej pleców. Przełknęła, mgła intensywnego, bolesnego pragnienia sprawiała, że było jej ciepło i czuła zawroty głowy. Na czysto fizycznym poziomie, jej umysł natychmiast zaczął prześlizgiwać się wokół myśli o tym, jakby to było być z Holdenem i jej serce waliło przy jego, kiedy wyobraziła sobie swoją przyciśniętą do niego nagość, jego całujące ją usta, dłonie badające szczyty i doliny jej ciała, pompującą w nią twardość pomiędzy jego udami. Był zdecydowanie bardziej doświadczony niż ona, ale jeśli czułość w jego oczach była jakąkolwiek wskazówką, to był z nią ostrożny, pragnąc ją zadowolić. Na tę myśl jej płeć zalało gorąco i wilgoć, zwilżając majtki, kiedy zamknęła oczy, żeby skoncentrować się na twardych punktach jego ciała, które było do niej przyciśnięte, zastanawiając się, jak byłoby je czuć, gdyby nie było pomiędzy nimi ubrań. Była zaniepokojona, bardziej niż rozgrzana i jej umysł w końcu zainterweniował, wpychając do jej świadomości zdrowy rozsądek, jak kubeł zimnej wody wylany jej na twarz. Ostatnią rzeczą, jakiej ona i Holden potrzebowali, było komplikowanie seksem ich ponownego spotkania. Poza tym, kpił jej umysł, on ma dziewczynę… i masę podliczających znaków. Odsunęła się od niego, prostując głowę i otwierając oczy. - Sądzę, że powinniśmy się zbierać. Odchrząknął, jego szare oczy były prawie czarne, kiedy z brutalną intensywnością przeszukiwały jej twarz i w końcu śmiało spoczęły na ustach. - Taa.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Przepraszam za to – powiedziała, czując że jej policzki nabierają kolorów, pragnąc, żeby tak bardzo jej się nie podobało to, że nie mógł przestać patrzeć na jej usta. – Zatrzymałeś tę ciężarówkę ze względu na mnie i to… nie wiem. To smutne, miłe i … dezorientujące. - Jesteś zdezorientowana? – zapytał, ciągle mocno ją trzymając, poprawiając swoją pozycję tak, że jego naprężona erekcja znajdowała się teraz przy jej płci, a nie przy udzie. – Czym? Jej powieki lekko zatrzepotały i zmusiła się, żeby nie zakołysać biodrami w jego stronę. - Myślę… chodzi mi o to, myślę, że moje uczucia są trochę, uch, pogmatwane. Cieszę się, że cię widzę… Czuję ulgę, że wszystko z tobą ok… Ja… - Ty co? – zapytał, w końcu przesuwając oczy od jej ust, do oczu. - Ja… - zaczęła lekko chropowato, a potem wciągnęła dolną wargę pomiędzy zęby. - Przestań to robić – warknął cicho, jego oczy nigdy nie opuściły jej. Uwolniła wargę. - Oddychaj – powiedział. Wzięła głęboki oddech. Puścił jej ręce i zrobił krok w tył, chociaż nadal wwiercał się spojrzeniem w jej oczy. - Masz rację. Powinniśmy jechać. Odwrócił się od niej i podszedł do ciężarówki od strony kierowcy, otworzył drzwi i ostrożnie wszedł do środka.
***
Kurwa. Kurwa, kurwa, kurwa. Cholera. Rzucił spojrzenie na wsteczne lusterko i widział, że podnosi dwie torby z produktami spożywczymi i wkłada je na jednej z dwóch skrzynek przywiązanych elastycznym sznurkiem na tyle ciężarówki. Worek marynarski wsadziła do drugiego, a potem odwróciła się, tyłem do ciężarówki z dłońmi na biodrach. Potrzebowała chwili. Całkowicie to rozumiał. Spoglądając na oznaczenia na ręce, wiedział, że na jego skórze nie było wytatuowanego znaku – ani jednego – który mógłby się zbliżyć do tego momentu, który Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
właśnie dzielił z Griseldą. I mój Boże, nawet się nie całowali. Jej wargi ledwie dotknęły jego gardła na więcej niż kilka sekund. Jeśli oni kiedykolwiek… Boże, jeśli oni kiedykolwiek… Skrzywił się, poprawiając spodnie i próbując się zrelaksować. Ponownie spojrzał w lusterko, zastanawiając się, czy ona robiła to samo. Czuł jej sutki, stwardniałe punkciki, przyciśnięte do jego klatki piersiowej, kiedy drugi raz całowała jego szyję. Była w każdym calu tak podniecona jak on. Kurwa. Pragnął jej tak bardzo – każdy centymetr jego ciała pulsował niecierpliwie dla jej dotyku – a jednak… a jednak… Pod pewnymi względami Holden dorósł zbyt szybko, ale pod innymi, jego rozwój był spowolniony. Znał ten fakt o sobie. Przyznawał się do tego. Przez większość czasu znosił życie, a nie żył nim. Miał gównianą pracę w fabryce i do dupy mieszkanie, i przez połowę czasu spał przy włączonym świetle, a przez drugą połowę budził się z krzykiem. Stan jego konta w banku był ubogi i miał bardzo niewielu przyjaciół. Wykorzystywał kobiety dla przyjemności i był dla Gemmy kiepskim chłopakiem, ponieważ, cholera, nie był pewny, czy jeszcze wiedział jak kogoś kochać – jak stawiać potrzeby kogoś innego ponad swoje. Ale pomimo każdej złej rzeczy, którą o sobie wiedział, wiedział również to; Griselda sprawiła, że znowu zapragnął żyć. Griselda sprawiła, że zapragnął być lepszym człowiekiem. Było pomiędzy nimi tak wiele nierównego terenu, każda minuta dostarczała nowego uczucia, kruche zaufanie, którego zaryzykowania nie mógłby znieść. Po raz pierwszy w jego życiu, ciało skrywało kobietę i jej uczucia – jej serce – które były ważniejsze, niż jego fiut domagający się uwagi. Jeśli to z nią spierdoli, to może nigdy nie otrzymać drugiej szansy. Stawka była zbyt wysoka. Poza tym nawet nie wiedział czy na nią zasługiwał. I zanim mogłaby do niego należeć, musiał się dowiedzieć, czy był jej wart. Ktokolwiek był z Gris, wliczając w to jego samego, najpierw musiał na nią zasłużyć. Kiedy przypomniał sobie, że musiał dać jej przestrzeń i czas, żeby zdecydowała czego chciała sprawiło to, że trochę się uspokoił, do czasu kiedy w końcu otworzyła drzwi pasażera i wsunęła ciało do kabiny ciężarówki. Uśmiechnęła się do niego nieśmiało, kiedy zapinała pas, jej policzki nadal były zarumienione, a źrenice ciągle trochę rozszerzone. - Przepraszam – powiedziała. - Nie musisz. - Nie powinnam była tego robić. - Jest ok, Gris. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jej rumieniec pogłębił się. - Cóż, ja, uch, obiecuję od tej pory trzymać usta przy sobie. Było około dwudziestu miejsc, w których wolałby żeby były jej usta, niż żeby trzymała je przy sobie i wszystkie teraz pulsowały, pragnąc jej uwagi. Ale nie kłócił się. Holden ukrył wzdrygnięcie, przekręcając klucz w stacyjce i pozwalając, żeby stara ciężarówka ryknęła, budząc się do życia, a potem umieścił rękę na oparciu fotela, wycofując. Griselda opuściła okno. Dziesięć minut później, Charles Town zniknęło we wstecznym lusterku Holdena i wiejska okolica Zachodniej Wirginii kusiła ich do poruszania się naprzód.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 17
Griseldzie nie zajęło wiele czasu, żeby zasnąć obok niego i Holden nie mógł się powstrzymać, żeby potajemnie na nią zerkać, kiedy jechał pomiędzy bujnymi, zielonymi polami, naznaczonymi pełnymi życia drzewami, które z obu stron otaczały drogę numer 9 biegnącą na zachód. Musiał przyznać, że dziwnie było ponownie przebywać z nią w tej ciężarówce, po raz drugi w jego życiu, i nie mógł się powstrzymać od myślenia o pierwszym razie. Jego usta zacisnęły się, kiedy przypomniał sobie pierwsze słowa, które Caleb do nich wypowiedział – pierwszy raz, kiedy Holden zdał sobie sprawę, że utknął z szaleńcem: „Ruth? Jeszcze raz karzesz mi tak długo czekać, to obedrę twoje plecy ze skóry.” Od pierwszej chwili, kiedy Holden spojrzał na Caleba Fostera wiedział, że coś było z nim nie tak. W szkole podstawowej, w trzeciej klasie, były prowadzone zajęcia na temat zagrożenia, które stanowili obcy ludzie, a mama zawsze ostrzegała go przed wsiadaniem do samochodu z ludźmi, których nie znał. Ale co wiązało się z tym, że twoje życie zostało wywrócone i zostałeś umieszczony w rodzinie zastępczej? Wszyscy byli obcy i zostałeś zmuszony, żeby zaakceptować ich w swoim życiu. Powiedziano ci, że oni byli twoją zastępczą „mamą” i zastępczym „tatą”, nawet jeśli nie widziałeś ich przed umieszczeniem w ich domu, nawet jeśli zbyt wiele pili i zapominali dać ci kolację. Zostałeś poinstruowany, żeby mieszkać w ich domu, spać w łóżku, które ci zapewniali i kierować się ich nieznanymi ci zasadami. Byłeś, ni mniej ni więcej zachęcany, żeby ulokować swoje naiwne zaufanie w całkowicie i kompletnie obcych ludziach. Więc Holden rozumiał dlaczego Griselda ochoczo pojechała z Calebem po tragicznej, błędnej komunikacji, która pomiędzy nimi wystąpiła i rzecz w tym, że gdzieś w środku, wiedział co się wydarzy, kiedy wsiądzie do ciężarówki, ale nie mógłby znieść patrzenia jak odjeżdża z Calebem sama. Już w nią zainwestował. Za pierwszym razem, kiedy w ogóle zobaczył Griseldę, podczas jego pierwszej nocy w domu Fillman’ów, stała na korytarzu przed pokojem, który dzielił z Billy’m. W dłoni miała szczoteczkę do zębów, więc domyślał się, że kierowała się do łazienki, ale stanęła w drzwiach, żeby patrzeć jak Billy dokuczał mu za czapkę jego zmarłego taty, uderzył go i nazwał opóźnionym z powodu jąkania. W jej niebieskich oczach błyszczała furia, małe dłonie zwinęły się w pięści po bokach i Holden wiedział – wiedział – że ona będzie dla niego ważna. Jej wzburzenie dało mu również odwagę do bronienia się, ponieważ nie chciał, żeby myślała, że był jakimś małym mięczakiem, który pozwala popychać się starszemu dzieciakowi. Pani Fillman naskoczyła na niego za to, że uderzył Billy’ego, a on ją zignorował i w zamian przesunął oczy na Griseldę. Uderzony przez jej miękkie, opanowane, pełne Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
współczucia spojrzenie, nagle wszystko co stało się z panią Fillman i z Billy’m nie miało znaczenia. W świecie pełnym cierpienia, chaosu i obcych ludzi, ona w jakiś sposób wydawała się znajoma. Czuł, jakby była łaską w tym pozbawionym wdzięku świecie. Wszystko co widział, to jej życzliwa twarz, jej ładne włosy splecione w schludne warkocze, jej empatię, jej solidarność. Po raz pierwszy odkąd stracił babcię, poczuł z kimś prawdziwe połączenie i żeby dać Griseldzie znać, że jego serce doceniło jej, mrugnął do niej. Przesuwając oczy ponownie na drogę, Holden wyszczerzył się, przypominając sobie jej wysokie, kościste ciało i wielkie oczy, które miały w zwyczaju przyswajać wszystko, co ją otaczało. Jak desperacko pragnął do niej należeć, znaczyć coś dla niej, chronić ją – czegokolwiek było trzeba, aby być w jej życiu. Trochę oburzenia z aspektem współczucia i przepadł na samym początku. Mógłby sprzedać duszę, żeby być blisko niej. Jego szeroki uśmiech zblaknął. W pewnym sensie, to jest dokładnie to, co zrobił. Ale czy zamieniłby to? Jeśli mógłby się cofnąć do tego dnia na poboczu ulicy, wiedząc to, co wie teraz, to czy zdecydowałby inaczej? Zdecydowałby tkwić wrośnięty w chodnik, kiedy ona odjeżdżałaby z Calebem Fosterem? Odpowiedź była błyskawiczna i ostateczna: nie. Nie zmieniłby decyzji. Podążyłby za nią. Bez względu na wszystko, podążyłby za nią. „Poszedłbym za tobą na koniec świata… żeby sprawić, abyś poczuła moją miłość.”
***
Kiedy zatrzymali się na podjeździe, Holden spojrzał na podupadający dom gospodarczy, który stał przed nimi. W ciągu dwudziestominutowej jazdy mężczyzna w większość był cichy, mamrotał coś tylko kilka razy, a Holden nie mógł zrozumieć co mówił. Coś o „niegodziwości” i „nikczemnym zachowaniu”, spojrzał jadowicie na Gris, mrużąc oczy i wypluwając „ścieżka do piekła”, a potem odwrócił swoje dzikie oczy z powrotem na drogę. Gris nadal trzymała na kolanach szczeniaczka, ale już się nie uśmiechała. Spojrzała z rozpaczą na Holdena, jej oczy sygnalizowały przerażenie, które czuła i przyznawały się do poważnego błędu, który popełniła wsiadając do jego ciężarówki. Zdesperowany, żeby nie była zbyt przerażona zebrał odwagę, żeby mrugnąć do niej, a potem wyjrzał przez okno, jakby
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
cieszył się widokami, żeby nie widziała kompletnej grozy, która wtargnęła również do jego oczu. - Jesteśmy w domu. Wysiadać. Mężczyzna zabrał szczeniaczka z kolan Griseldy, sprawiając, że zapiszczał z powodu jego brutalnego chwytu, a oczy Griseldy przeskoczyły do Holdena kiedy mężczyzna zatrzasną drzwi, zostawiając ich samych. - B-b-będzie ok – wyszeptał. - Jak? – łkała. - Będziemy r-r-robili to co p-p-powie i uciekniemy później, kiedy będzie spał. Nagle drzwi po stronie Holdena otworzyły się z szarpnięciem. - Musisz być silniejszy braciszku – powiedział mężczyzna, rzucając Griseldzie nienawistne spojrzenie, zanim jego załzawione oczy spoczęły na Holdenie. – Nie możesz tak jak zawsze ulec jej kusicielskiemu zachowaniu. - T-t-tak p-p-proszę pana – powiedział Holden, stając na zakurzonej ziemi, całkowicie zdezorientowany przez słowa mężczyzny, ale pragnąc wyglądać na miłego. - Błagaj Pana o zbawienie od twojej nikczemności – dodał, patrząc na Griseldę. - A może ci wybaczy. - Tak proszę pana – wyszeptała, łzy były słyszalne w jej głosie, kiedy wyszła i stanęła na podjeździe obok Holdena. Nie płacz, Gris. Proszę nie płacz. - Będziecie żyli w ciemności do czasu, aż pozbędziemy się jej niegodziwego zachowania! Aż będziecie warci światła. Holden gapił się na niego, obserwując, jak letnie niebo zmienia się w szare z powodu chmur burzowych. - Będziecie pracowali swoimi palcami, żeby szatan wiedział, że nie ma tu placu zabaw dla jego przyjemności. Dłoń Griseldy dotknęła Holdena, a on owinął palce wokół jej, kiedy mężczyzna gapił się w niebo. - Nie może być rozpadliny w waszej skrusze! Słyszycie? Szczeniaczek w jego ramionach skomlał, ale mężczyzna wydawał się nie zauważać, jak mocno trzymał to małe zwierzątko.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Zapłatą za grzechy jest śmierć! Dźwięk uderzającej o ziemię wody sprawił, że Holden spojrzał w dół i zobaczył kałużę pomiędzy zakurzonymi trampkami Griseldy, gdzie się zsikała. W tym samym czasie zaczęły padać grube krople wody, jakby gniewna tyrada mężczyzny posiadała moc do ukrycia słońca. Nagle mężczyzna spojrzał na nich, jego oczy rozszerzyły się na widok ich złączonych dłoni. Wściekłość na jego twarzy była natychmiastowa i przerażająca. Rzucił szczeniaczka na ziemię i oderwał ich ręce od siebie, sprawiając im ból, patrząc w niebo i mówiąc żałośnie: - Pozbądź się niegodziwego! Jego palce ścisnęły boleśnie ich skórę, kiedy ciągnął ich za sobą, na tył domu. Puścił na chwilę rękę Holdena, kiedy otwierał burzowe drzwi do piwnicy, Holden spojrzał dziko na lasy otaczające z każdej strony nieruchomość, zastanawiając się czy powinien próbować uciec. Ale jedno spojrzenie na Griselde, której łzy ściekały po twarzy, zamknęło drzwi do wolności. Nie uciekł. Chwilę później, Caleb Foster ponownie chwycił jego rękę i zaciągnął ich w ciemność, ich pierwszej nocy w piekle.
***
- Jak długo spałam? – zapytała go Griselda, zaczynając się budzić i zobaczyła, że ciężarówka się zatrzymała. - Niedługo – powiedział Holden, rzucając jej szybkie spojrzenie, a potem ponownie wyjrzał przez przednią szybę. Wziął głęboki, drżący oddech, a potem westchnął, kręcąc lekko głową, jakby się z czegoś otrząsał. – Trzydzieści minut, czy coś koło tego. Potarła dłońmi twarz, a potem rozciągnęła ręce, zanim skrzyżowała je na piersi. Stali przed Targetem9. - Gdzie jesteśmy? - W Martinsburghu. Pomyślałem… cóż, bez problemu możesz używać mojej szczoteczki do zębów, ale jesteś taka chuda, że nie sądzę, aby moje dżinsy na ciebie pasowały. Jej usta wygięły się w górę. - Aw! Pożyczyłbyś mi swoje dżinsy?
9
Target – amerykańska sieć sklepów.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Co moje, to twoje – powiedział. - Ciągle to powtarzasz. - Ciągle mam to na myśli – powiedział, nie patrząc na nią. - Nie mam pieniędzy – powiedziała. Skoro była ostrożna ze swoimi pieniędzmi i samowystarczalna przez kilka lat, przyznanie się do tego było niekomfortowe. Poczuła na sobie jego oczy. - Co moje, to… - Łapię – powiedziała, patrząc w górę i przewracając na niego oczami – ale pewnego dnia cię spłacę. Pokręcił głową, szczerząc się do niej. - Ciągle uparta, jak jasna cholera. - Nie jestem darmozjadem, panie Croft. - Ok, panno Griseldo. Dobra. Skoro nalegasz, możesz spłacić mnie za kilka par dżinsów i kilka koszulek. - Panna Griselda, huh? - Cóż, nie będę nazywał cię Z-zelda – powiedział, papugując jej słowa z wczoraj. Otworzyła drzwi, wysiadła z ciężarówki i ponownie się rozciągnęła. Czuła powracającą do ich relacji zażyłość i kochała to. Nie to, żeby kiedykolwiek miała dom, który kochała, ale jeśliby miała, to wyobrażała sobie, że takie właśnie uczucie towarzyszyłoby powrotowi do niego. Obszedł maskę samochodu, wyciągając do niej dłoń, a ona ją wzięła, pozwalając mu spleść ich palce, kiedy szli przez parking. - Jednakże, tak długo jak mówimy o Zeldzie – powiedział cierpko, a jej serce pominęło uderzenie, kiedy delikatnie ścisnął jej palce – dlaczego nie powiesz mi czegoś o niej, czego, uch, nie wiem? - Myślałam, że nienawidzisz tego imienia – powiedziała. - Może bardziej je polubię, kiedy lepiej ją poznam. Griselda czuła zarówno ulgę jak i zawód, kiedy puścił jej dłoń i podał jej czerwony, plastikowy koszyk na zakupy. Ulgę, dlatego, że ich fizyczne połączenie – ich naturalna chemia – była zażarta i nieustająca, a zawód, ponieważ jej nieostrożna, impulsywna strona chciała to pobudzać, zgłębiać, testować i rozkoszować się tym. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Westchnęła, jej umysł i ciało były w stanie wojny, kiedy weszła do klimatyzowanego sklepu. - Więc? – zapytał. - Racja. Zelda. – Um… Zelda chciała wskoczyć na twoje ciało jak małpka i trzymać się z całych sił, podczas gdy ty… - Ona kocha dzieci. Holden był cicho, więc spojrzała w górę i zobaczyła, że szczerzy się do niej z tak słodkim wyrazem twarzy, że jej żołądek fiknął koziołka. - Żadna niespodzianka – powiedział. – Zawsze uważałem, że będziesz niesamowitą mamą. Jego słowa z odległej przeszłości – Będziemy n-najlepszymi r-rodzicami kiedykolwiek, Gris – rozeszły się po jej umyśle, sprawiając, że poczuła ciepło. Jego wolna ręka otarła się o jej i nie odsunęła się, więc stało się to jeszcze raz, za każdym razem wysyłając w dół jej ręki rozkoszne, małe dreszcze. - Co jeszcze? - Kocham moją pracę. - Opowiedz mi o niej – powiedział, jego palce otarły się o jej, jak prowokacja. - Pracuję od poniedziałku do piątku, od 8:00 do 18:00. Dom znajduje się w Georgetown i jest tak piękny, Holden – jest taki, jak widzi się w filmach. W łazience mają małe mydełka w kształcie ptaków, które pachną jak… cóż, jak czyste, świeże powietrze i róże. Wszystko jest idealne. Wszystko jest urocze. Sabrina – ona jest moją szefową – w większość dni wychodzi i zostaję tylko ja i Pru. Robię dla niej lunch, zabieram do parku, robię jej pranie. Czasami… - Udajesz, że to twój dom, a ona jest twoja. Griselda wyszczerzyła się, przytakując na jego spostrzeżenie. - To nieszkodliwe, prawda? - Zawsze kochałaś snuć fantazje, Gris. - Ona jest taką małą, szczęśliwą dziewczynką, to nie jest tylko fantazja, Holden. Naprawdę są dzieci, które dorastają w bezpiecznych, szczęśliwych miejscach i kocham to. Kocham obserwować to, co dla małej dziewczynki wygląda jak tak piękne dzieciństwo. – Nie powiedziała tego, użalając się nad sobą, ale martwiła się, że tak to zabrzmiało. – Nie to, że ja… chodzi mi o to, że moje mogłoby być gorsze, tak sądzę. Dostajesz to co dostajesz…
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- … i nie smuć się – zakończył Holden, zaskakując ją tym, że pamiętał ulubione powiedzonko pani Fillman. Jakby czytał jej w myślach, dodał: - N-nie bardzo lubiłem panią Fillman. Griselda skręciła w stronę działu z kobiecymi ubraniami, skanując półki z wyprzedażą, w poszukiwaniu spodenek w rozmiarze cztery. Nie patrzyła na Holdena, kiedy zapytała: - Jak myślisz, co działo się pomiędzy nią i Billy’m? Znalazła trzy pary dżinsowych, krótkich spodenek, ściągnęła je z półki i włożyła do koszyka, a potem spojrzała na Holdena. Wyraz jego twarzy pociemniał, a szczęka była napięta. Jego oczy przeszukiwały oczy Griseldy, zanim odpowiedział: - Ona-ona go molestowała. Griselda wzdrygnęła się. Oczywiście, podejrzewała to, ale usłyszenie potwierdzenia było straszne. - Skąd wiesz to na pewno? - Udawałem, że śpię, kiedy to się działo. Skrzywiła się, sięgając, aby dotknąć jego ręki, a on podszedł do niej bliżej. - Boże, Holden. Jej dłoń zsunęła się w dół jego ręki, ściskając jego własną. - Zdarzyło się to tylko raz kiedy tam byłem – powiedział. – A-ale byłem tam tylko przez trzy noce. Jego palce splotły się z jej, a ona się cofnęła, pociągając go za sobą pomiędzy dwa rzędy wieszaków z koszulkami, zapewniając im trochę więcej prywatności. - Przykro mi. - N-nie żałuj mnie. Żałuj Billy’ego. Bycie ulubieńcem wiele kosztuje. - Był wredny. Billy. Był taki wredny – powiedziała Griselda, wracając pamięcią do adorujących spojrzeń, które pani Fillman rzucała Billy’emu we wstecznym lusterku kombi i poczuła nudności. - To co było w tym najgorsze, Gris? Cieszyłem się. Byłem tak kurewsko szczęśliwy, że to on, a nie ja. Jak bardzo to jest pojebane? - Nie – powiedziała, ściskając jego dłoń i podchodząc bliżej. – Nie, to nie fair. Byłeś małym dzieckiem. Nie życzyłeś Billy’emu niczego złego. Po prostu chciałeś, żeby dano ci spokój. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden opuścił oczy, patrząc na podłogę. - Wszystkie te lata razem, a ty nigdy mi nie powiedziałeś – powiedziała cicho. - W-wiedziałem, że bałaś się Caleba – powiedział. – No wiesz, że będzie nam to robił. Nie chciałem dawać ci więcej powodów do bycia, uch, zmartwioną. Chronił ją przed tym. Tak, jak wielokrotnie chronił ją swoim ciałem, przyjmując baty, które były przeznaczone dla niej. Przytłoczona wdzięcznością, pozwoliła, żeby koszyk wypadł z jej palców i owinęła ręce wokół jego szyi, przyciągając go do siebie. Jego silne i ciepłe ramiona z łatwością owinęły się wokół niej, przyciskając ją delikatnie do piersi i zakopując twarz w jej włosach. Czuła jego walące przy jej sercu i nie mogła być pewna, czy był to skutek okropnych wspomnień, czy pęd wywołany trzymaniem się nawzajem. Ale uścisk, którego pierwotnym motywem było pocieszenie, dla Griseldy szybko się zmienił, kiedy jej ciało oparło się o jego, natychmiast czujne i podniecone. Jej oddech był płytki, złączyła palce na gorącej skórze jego szyi, końcówki jego ciemnoblond włosów skręcały się na jej dłoniach. Wygięła trochę plecy, przyciskając ciało bliżej jego, i położyła policzek na jego ramieniu, jej ciepły oddech owiewał jego szyję. - Nikt nigdy nie opiekował się mną w taki sposób – wyszeptała blisko jego ucha.
***
Holden zadrżał, jej słowa wysłały z jego mózgu kosmyki przyjemności, rozprzestrzeniając po jego ciele ciepło. Jego serce waliło przy jej klatce piersiowej i zacisnął oczy, walcząc przeciwko falom paraliżujących emocji i nierozważnego pożądania. Przerażało go to, że czuł tak wiele, po tak długim czasie nie odczuwania niczego. Przerażało go to, że tak bardzo jej pragnął, kiedy nie miał pojęcia czy byłaby otwarta na taki krok do przodu. Pragnął ją kochać. Pragnął ją pocałować. Ani jedno, ani drugie nie było bezpiecznym wyborem, ponieważ kiepsko wybrany moment na każdą z tych rzeczy może doprowadzić to utraty jej. Spróbował wziąć głęboki oddech, ale w jego uszach brzmiał chwiejnie i nierówno. Jej włosy pachniały jak promienie słoneczne i mydło, a słodkie krągłości był jak niebo. Zanim wyszeptała, wygięła plecy, jej piersi przycisnęły się do jego klatki piersiowej i jego nadwrażliwe, bardziej niż podniecone ciało, było prawie na granicy wytrzymałości. Otworzył oczy i odsunął się od niej, wiedząc, że jego skóra była zarumieniona, a oczy prawdopodobnie prawie czarne. Jego ręce opadły po bokach, a pierś unosiła się w górę i w dół.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ja, uch, pójdę po jakieś bandaże czy coś – wydyszał. – S-spotkamy się przy kasie? Wzdrygnęła się prawie niezauważalnie, wysunęła język, żeby zwilżyć wargi, a jej szeroko otwarte, niebieskie oczy przeszukiwały jego twarz. Idealnie czytał wyraz jej twarzy; była zdezorientowana przez jego nagłe wycofanie się i wstrząśnięta przez to, co się pomiędzy nimi działo. Jego skóra była gorąca i gotowa na jej dotyk, ale podliczające znaki na jego ręce swędziały jak przypomnienie i opuścił wzrok, robiąc krok w tył. - Zobaczymy się niedługo. - Taa. Pewnie – powiedziała, brzmiąc na skonsternowaną. Spojrzał w górę i przyłapał ją na tym, jak wciąga do ust dolną wargę, jako bezwiedna prowokacja. Zanim zmienił zdanie, przyciągnął ją do siebie, jak jaskiniowiec i wziął dokładnie na środku Targetu, odwrócił się i odszedł. Rzeczywistość była taka, że Holden nie używał wiele samokontroli jeśli chodziło o kobiety. Jeśli podobało mu się to, jak kobieta wyglądała, a jej podobało się to, jak wyglądał on, to pieprzył ją. Mocno, szybko, powoli, łatwo. W męskiej toalecie. Przy ścianie. W obcym mieszkaniu. Z tyłu jego ciężarówki. Jego technika różniła się w oparciu o nastrój, ale jego cierpliwość nie. Nie miał jej za wiele. Nie potrzebował jej wiele. Był dobrze zbudowany i przystojny i bardziej niż cokolwiek innego, miał po prostu gdzieś którąkolwiek z tych kobiet, co najwyraźniej było największą podnietą ze wszystkich. Trzymanie Griseldy na odległość wyciągniętej ręki, było dla Holdena testem silnej woli. Zmuszało go to do rozwinięcia umiejętności, której nigdy nie miał; cierpliwości, żeby poczekać na kobietę, na której naprawdę mu zależy. Cholera, na kobietę, którą praktycznie wielbił. Rzucił spojrzenie ze siebie, w stronę kobiecych ubrań, szczęśliwy, że nie patrzyła za nim, wyglądając na zranioną, obszedł dział z artykułami biurowymi, żeby dostać się do działu medycznego. Nagle coś przykuło jego uwagę; słowa „Dziennik Pisarza” napisane czarno białymi literami na czerwonym tle. Ściągnął notatnik z półki i przekartkował go, patrząc na puste, szeleszczące strony, zastanawiając się, czy kiedykolwiek spisała swoje bajki. Wepchnął go pod ramię i przeglądnął długopisy, znajdując kilka, które wyglądały na ładniejsze i wymyślniejsze niż inne i były trochę droższe. Trzymając notatnik i długopisy, odwrócił się do artykułów pierwszej pomocy, jego biodro i klatka piersiowa zabolały po raz pierwszy od godziny. Chodzenie po sklepie prawdopodobnie przebrało miarkę. Właśnie kiedy dotarł do alejki z opatrunkami, zabrzęczał jego telefon, który był w tylnej kieszeni. Wyciągnął go wolną ręką, spojrzał na wyświetlacz i skrzywił się. Telefon musiał właśnie odzyskać dobry zasięg, bo przychodziła na niego seria wiadomości od Gemmy, jedna po drugiej i nie były one przepełnione szczęściem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
PIERDOLONY SUKINSYNU! Seth, wyjechałeś z miasta bez powiedzenia mi o tym? Z twoją pieprzoną siostrą z rodziny zastępczej? Lepiej zadzwoń do mnie, kurwa, w tej chwili i wyjaśnij co się do cholery dzieje. MUSIMY porozmawiać. Nie udaję.
Holden westchnął, jeszcze raz spoglądając na telefon, zanim go wyłączył i ponownie włożył do kieszeni. Nie chciał się przejmować, ale bycie w pobliżu Griseldy już go zmieniało i musiał przyznać, że czuł się trochę źle. Tchórzostwem było wyjechanie z Charles Town bez rozmawiania z Gemmą. Powinien był zatrzymać się w DQ i zerwać, dać jej znać, że pomiędzy nimi wszystko skończone. Szczerze mówiąc, nie miał pojęcia dlaczego pozwolił Gemmie tak długo się przy nim kręcić. Nie kochał jej. Tak naprawdę nawet nie bardzo ją lubił. W liceum przez rok, czy dwa była dziewczyną Clintona, ale nie wyszło im i po ukończeniu szkoły przeprowadziła się. Kiedy kilka miesięcy temu wróciła do domu, w okolicy świąt, wzięła sobie Holdena na celownik. Na początku, z szacunku do przyjaciela trzymał dystans, ale Clinton przysiągł, że to co ich łączyło było zamierzchłą przeszłością i nie obchodziło go to, czy Holden spędzał z nią czas. Dodatkowo, była nieugięta. I sprytna. Szybko zrozumiała, że jeśli się umyła i była cicho podczas seksu, miała dziesięć razy większą możliwość dojścia. Ale Holden i Gemma nie byli dopasowani – nie mieli ze sobą prawie nic wspólnego. Oboje lubili upijać się w piątkową noc i spać do późna w sobotni ranek. Mieli wspólnych przyjaciół, jak Clinton i kilka innych osób z liceum i oboje żyli na tym samym marginesie; gówniana praca, banalne życie. Ale Gemma nie wiedziała, że głęboko w środku Holden bardziej preferował szkicowanie i czytanie, niż traktory i walki. Nie wiedziała, że zadowalała go cisza i nie potrzebował głośnej muzyki country, żeby za każdym razem ją wypełniać. Nie wiedziała, że gardził nieustającym trajkotaniem w reality show. I nie wiedziała, że gówno go obchodziły jej włosy, paznokcie, czy ubrania. Szczerze mówiąc, właściwie ona w ogóle gówno go obchodziła. Jeśli zadzwoni do niego – w tej chwili – i powie mu, że zainteresowała się kimś nowym? Wszystko co Holden poczuje, to ulga. A w minucie, w której z nią zerwie, zobaczy to wszystko w jego oczach, będzie zraniona, zrobi scenę. Przez kilka kolejnych miesięcy, będzie pojawiała się w Poke i Duck, mówiąc wszystkim, którzy będę chcieli słuchać, jakim samolubnym skurwysynem okazał się być Seth West. I, cóż? Jaki mężczyzna chętnie wszedłby w to gówniane widowisko? Był
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
tchórzem jeśli chodziło o wściekłość Gemmy Hendricks? Całkowicie. Póki co, będzie jej unikał. Chyba, że Gris go chciała. Chyba, że Gris chciała go tylko dla siebie. Wtedy powiedziałby Gemmie wszystko, co musiał powiedzieć i niech cholera weźmie to, co ona powie, albo pomyśli przez resztę jego życia. Gdyby Gris do niego należała, reszta świata mogłaby pójść do diabła, a on nawet by tego nie zauważył. Wziął Advil, bandaże, taśmę, maść antyseptyczną i małe nożyczki, balansował tym wszystkim na notatniku i skierował się w stronę kas, szukając Griseldy. Nie zajęło mu wiele czasu, żeby ją zauważyć. To było tak, jakby jego serce, ciało i dusza były tak precyzyjnie na nią skierowane, że jeśli byłaby w promieniu stu sześćdziesięciu kilometrów, to wiedziałby o tym. Po prostu wiedziałby i wszystko w nim skłaniałoby się ku najmniejszej jej cząstce. Rzuciła mu ostrożny uśmiech, co sprawiło, że poczuł się trochę źle i przypomniał sobie, że nawet jeśli nigdy nie będzie mógł jej dotknąć, pocałować, czy kochać się z nią, to samo bycie w jej pobliżu było lepsze, niż którakolwiek z tamtych rzeczy z jakąkolwiek inną kobietą. I to była prawda. Jasna cholera, pomyślał, jego uśmiech odpowiedział jej, to była pieprzona prawda. - Myślę, że mam wszystko – powiedziała, huśtając koszykiem i jego wzrok przesunął się w dół, a oczy rozszerzyły się, kiedy zdał sobie sprawę, że na koszulkach i spodenkach leżała tęcza kolorowych staników. Gorący z różowej satyny, z czarnej koronki, błękitny i biały. Biały z małą różową kokardką na środku i – kurwa – pasujące majtki. Zacisnął szczękę i spojrzał w górę, uśmiechając się do niej uprzejmie, kiedy jego fiut spuchł w dżinsach. - Co wziąłeś? – zapytała, stając do kolejki, nieświadoma reakcji chemicznych, jakie zawładnęły jego ciałem. Holden spojrzał w dół, na medyczne produkty, ukrywając notatnik. Nagle poczuł się trochę zawstydzony z powodu prezentu, jak dwunastolatek zadurzony w ładnej dziewczynie. A to natychmiast przypomniało mu, że dawno, dawno temu był dwunastolatkiem zadurzonym w ładnej dziewczynie. W tej dziewczynie. - Niewiele. Kilka rzeczy. - Tajemniczo – powiedziała, jej oczy migotały. – Pamiętaj, spłacę cię. Nie, nie zrobisz tego, pomyślał, ale nie chcąc się z nią nie zgadzać, po prostu przytaknął. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Podała mu swój koszyk. - Masz coś przeciwko jeśli naprawdę szybko skorzystam z toalety? - Śmiało. Wziął koszyk, a ona uśmiechnęła się zanim podeszła do pracownika, żeby zapytać gdzie była toaleta. Jej biodra kołysały się delikatnie, kiedy zmieniła kierunek, kierując się w stronę małej, sklepowej kawiarni. Obserwował ją do czasu, aż nie mógł jej już zobaczyć, w ustach mu zaschło, a puls walił w gardle. Jak cholera nienawidził tego, że pozwolił jej zniknąć ze swojego pola widzenia. - Proszę pana? Proszę pana, jest pan gotowy? – zapytał dzieciak w luźnej czerwonej koszulce, pracujący na kasie Spoglądając w górę, Holden zdał sobie sprawę, że nadeszła jego kolej i położył swoje rzeczy na taśmie, a potem skierował uwagę na jej koszyk. Wyciągnął jej nową bieliznę, próbując nie czuć się dziwnie z powodu trzymania tego w ręku, ale nie był w stanie powstrzymać obrazów w których ta bielizna była przyciśnięta do jej świętych, ukrytych miejsc. Błękit przy jej sutkach, mała różowa kokardka ulokowana pod jej pępkiem, biała bawełna całująca jej… - Gotówka czy karta? - Huh? Och. Gotówka. - Osiemdziesiąt sześć, pięćdziesiąt. Holden wyciągnął z kieszeni portfel, wyjął pięć dwudziestek i podał kasjerowi, który kończył pakować ich rzeczy. - Pańska żona jest naprawdę ładna – powiedział dzieciak, wyciągając resztę i wskazując brodą na Griseldę, która wracała w stronę Holdena. - Moja…? – zapytał Holden, patrząc zdenerwowany od Griseldy ponownie do kasjera. - Pańska żona. Jest gorąca. Dobra robota. Holden zachichotał cicho, zaskoczonym dźwiękiem, wyciągając dłoń, a dzieciak położył na niej rachunek i resztę. Pańska żona. Pańska żona. Pańska żona.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Te słowa odbiły się rykoszetem w jego głowie i szczerząc się, patrzył oniemiały na kasjera, kiedy Griselda wślizgnęła się obok niego, szturchając jego biodro swoim. - Wszystko załatwione? – zaświergotała, uśmiechając się do rozpromienionego dzieciaka i zabierając dwie plastikowe torby, które jej podał. Holden odwrócił się do niej, jego serce zaliczyło glebę i potykało się samo o siebie. - Taa. Wszystko świetnie.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 18
- Jak długo jeszcze, zanim tam dotrzemy? – zapytała Griselda, zapinając pas w czerwonej ciężarówce. - Plus minus czterdzieści minut – powiedział, wzdrygając się, kiedy siadał. - Boli cię. - Wezmę kolejny Advil. Mogę odpocząć, kiedy dotrzemy. - Chcesz, żebym prowadziła? – zapytała, wyławiając Advil z torby z Targetu i otwierając buteleczkę. Pokręcił głową, biorąc z jej dłoni dwie, brązowe tabletki i przełknął je bez wody. - Nie. Ze mną będzie ok. - Ok. Spojrzał na swój pas, a potem ponownie na przednią szybę, zaciskając szczękę i sięgnął do przodu, żeby przekręcić kluczyk. - Nie jesteś zapięty – powiedziała i przyszło jej do głowy, że przekręcenie tułowia, żeby chwycić pas prawdopodobnie powoduje ból w jego boku. - Ze mną w porządku – powiedział. - Nie, nie jest. Pozwól, że ci pomogę – powiedziała, odpinając własny pas, przesuwając się na siedzeniu, aż jej biodro było przyciśnięte do jego. Kiedy spojrzała w dół, na ich okryte dżinsem uda, które były przy sobie, usłyszała jego prawie bezdźwięczne sapnięcie i to sprawiło, że jej serce przyspieszyło i biło tak szybko, jak to możliwe. Przesunęła oczami od jego klatki piersiowej do twarzy, która była twarda jak skała, a on patrzył prosto przed siebie, jego postawa była sztywna, a mięśnie napięte. Palce miał mocno owinięte wokół kierownicy, biały kolor jego pokrytych strupami knykci był surowy i napięty, jakby na coś się przygotowywał. Albo na kogoś. Mój Boże, zastanawiała się. Ja mu to robię? - Holden? – wyszeptała. Nie odwrócił się do niej. Przełknął powoli, jego nozdrza lekko falowały.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Sięgnęła dłonią przez jego klatkę piersiową, odwracając się w jego stronę, jej piersi otarły się o jego koszulkę, jej ucho znajdowało się blisko jego ust, kiedy nachylała się wokół jego ciała. Była wystarczająco blisko, żeby słyszeć chropowaty oddech, który wciągnął i przytrzymał, kiedy się nad nim pochylała. Wystarczająco blisko, żeby kątem oka wyłapać trzepotanie jego powiek, kiedy jej lewy sutek otarł się o jego klatkę piersiową i stwardniał. Przeciągnęła wokół niego pas, odchylając się, żeby go zapiąć. Echo głośnego kliknięcia osłabło, ale pozostała nieruchomo w miejscu. Cała przestrzeń wydawała się być naładowana – elektryzująca i gorąca – jakby ich t-shirty były jedynymi rzeczami zapobiegającymi spaleniu i jeśli ich skóra dotknęłaby się, to oboje stanęliby w płomieniach. - Gris – powiedział, niskim głosem, twarz miał napiętą. – Jeśli się nie przesuniesz… - Och – wyszeptała, pozbawiona tchu z powodu pragnienia. W końcu zgiął szyję i spojrzał na nią, jego ciemne i wzburzone oczy były blisko, tak blisko, że zderzyły się bezpośrednio z jej własnymi. - Proszę – błagał ją. Wysunęła język, żeby zwilżyć suche wargi i jego oczy opadły do jej ust. Zamknął oczy, przełykając mocno. - P-proszę Gris – wyszeptał. – Jestem tak kurewsko słaby. Desperacja w jego głosie skłoniła ją do ruchu i szybko przesunęła się na siedzeniu, sięgając po pas i prędko go zapinając, patrzyła prosto przed siebie, kiedy uruchomił ciężarówkę i wycofał z parkingu, nie mówiąc nic więcej. Z napiętą i ponurą ciszą pomiędzy nimi Griselda opuściła okno, żeby odwrócić swoją uwagę i oparła o nie łokieć, kiedy pozostawiali za sobą Martinsburg. Tego ranka, kiedy pocałowała go w szyję, poczuła na dżinsach jego naprężoną erekcję, ale nie wykonał żadnego ruchu, aby ją pocałować, pomimo tego, że ona wykonała ruch w jego stronę. Zażenowana tym, że była zbyt pewna siebie, obiecała sobie więcej go nie całować, a on uprzejmie zbył sytuację śmiechem. Ale wydawało się, że nie mogła przestać do niego sięgać – kiedy byli w Targecie, ponownie owinęła wokół niego ręce, wyginając się w jego stronę. Mogła stwierdzić, że pociągała go fizycznie, ale ponownie, nie wykorzystał sytuacji. W zasadzie, odepchnął ją i zostawił samą, żeby zrobiła zakupy. A teraz, jeszcze raz, mogła stwierdzić, że jego ciało odpowiedziało na jej bliskość, ale znowu ją odepchnął, praktycznie błagając, żeby przestała go dotykać. Chociaż mocno czuła, że mu na niej zależało, i że chciał spędzić z nią trochę czasu, widziała, że się wstrzymywał, prawie boleśnie, od dotykania jej. Pewnie, spali obok siebie, ale to było prawdopodobnie bardziej dlatego, żeby uczcić ich ponowne spotkanie – powrót do przeszłości, do tego, kiedy byli razem jako dzieci. Z całą pewnością nie wykonał w jej stronę ruchu, a cholera, była przecież w jego łóżku. Mógł to zrobić. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Westchnęła, myśląc o stokrotce na stole w jego kuchni i twarz Gemmy błysnęła w jej głowie. Woła twoje imię przez sen… Jego dziewczyna… Byłam z nim od sześciu miesięcy… To musi być to, pomyślała. Pociągam go, jak prawdopodobnie pociąga go dziewięć na dziesięć kobiet, ale jest oddany swojej dziewczynie. W takim razie dlaczego jedzie do odległej chatki, żeby spędzić kilka tygodni tylko ze mną?, domagało się jej pełne nadziei serce. Ponieważ jesteście przyjaciółmi z dzieciństwa, którzy znosili razem bolesne doświadczenia, motywowała jej głowa. Ponieważ potrzebuje zakończenia, tak bardzo jak ty, Przyjaźń. Zakończenie. Desperacko powróciła pamięcią do dwóch ostatnich dni, ale pomimo ich pociągu do siebie nawzajem nie zrobił, ani nie powiedział nic, sygnalizując, że przekroczy linię od ukochanej przyjaźni do… czegoś więcej. Chciał wiedzieć, co jej się przydarzyło, chciał, żeby ona wiedziała co przytrafiło się jemu, chciał wiedzieć, czy miała szczęśliwe życie. Ale nie ważne, jak bardzo pragnęła dodać do jego słów podtekst, w rzeczywistości prawdopodobnie nie było żadnego. Bez trudu trzymał jej dłoń… jak zawsze to robił. Bez trudu leżał obok niej… jak zawsze to robił. Ale, podczas gdy głęboko w sercu żywiła głupią nadzieję, że mógłby ją dostrzec i pokochać jak kobietę, rzeczywistość była taka, że widział ją i kochał tylko jako zmartwychwstałą siostrę z rodziny zastępczej, jego drogą przyjaciółkę z dzieciństwa. Zacisnęła oczy, wzdrygając się z zażenowania i rozczarowania. Pomimo Gemmy, pociągasz go, powiedział diabeł, siedzący na jej lewym ramieniu. Mogłabyś nacisnąć. Ponad osiemdziesiąt podliczających znaków mówi, że w końcu się ugnie. Ale nie będzie do ciebie należał, zaprotestował anioł na prawym ramieniu. Poza tym, jeśli ci na nim zależy, to nie zrobisz mu tego. Ma dziewczynę. Jasne jest, że próbuje być jej oddany. Jeśli naprawdę ci na nim zależy, to będziesz go w tym wspierała. Zrobisz wszystko co możesz, żeby pomóc mu być dobrym. Spojrzała na jego piękną twarz, patrząc poprzez czarne i niebieskie kolory, które na niej widniały, żeby w mężczyźnie, który siedział obok znaleźć chłopaka, którego kochała. Możliwe jest, że nie może być jej mężczyzną, ale chciał być jej przyjacielem i jeśli to wszystko, co mógł jej zaoferować, wtedy to jest wszystko co ona przyjmie.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
*** Holden skręcił na drogę dojazdową, szukając świateł odblaskowych, które wskazywałyby ukryty podjazd Quinta. Czując ulgę, że ta niekomfortowa jazda po wyboistej, nieutwardzonej drodze gruntowej była chwilowa, zatrzymał się przed chatką z bali, usytuowaną pośrodku rozległego i spokojnego, wykarczowanego pola, obsypanego polnymi kwiatami i zgasił silnik. Sama chatka była mała, zrobiona z jasnych, drewnianych bali i wykończona zielonymi okiennicami. Był tam zadaszony ganek, gdzie w popołudniowej bryzie, po obu stronach pomalowanych na zielono drzwi, kołysały się leniwie dwa bujane krzesła. Holden był tutaj wcześniej kilka razy, dołączając do Quinta i Clintona na weekendy polowań i wiedział, że w środku był ogólnodostępny pokój z małą kuchnią, stołem jadalnym, żelaznym piecykiem na drewno, futonem i dwoma krzesłami. Na tyłach chatki była mała sypialnia z pełnowymiarowym łóżkiem i uproszczona, praktyczna łazienka. Rustykalna drabina prowadziła z pokoju, na poddasze, gdzie znajdowały się dwa, cienkie materace, na wypadek dodatkowego towarzystwa. Chociaż cała przestrzeń miała prawdopodobnie tylko siedemdziesiąt pięć metrów kwadratowych, Quint okazjonalnie wynajmuje ją dla góra sześciu osób, ale Holden nie był pewien, jak sześć osób mogło poruszać się w tak niewielkiej przestrzeni. Nie było tu przewodów elektrycznych – piecyk i lodówka działają na propan, a generator podłączony na stałe do małego mieszkania, zapewniał wystarczająco dużo zasilania dla mikrofalówki, dla niewielu świateł i kilku gniazdek elektrycznych. Nie było to wymyślne miejsce, ale Quint i Clinton utrzymują je w dobrym stanie. Zastanawiając się co Griselda o tym myślała, odwrócił się, żeby spojrzeć na nią po raz pierwszy, odkąd zapięła jego pas. Patrzyła na chatkę przez okno. - To jak domek dla lalek… albo zaczarowana chatka. Prawie oczekiwałam, że będzie zrobiona ze słodyczy. Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu, ponieważ Griselda, oczywiście wyidealizowała starą chatkę myśliwską w coś uroczego i dziwacznego, jak zaczarowany domek dla lalek. Wyglądając przez okno, zobaczył to jej oczami; mały i uroczy, jak coś wyjętego z bajki. - Tak sądzę – powiedział. - Podoba mi się – powiedziała zwyczajnie. Odpięła pas, ale nie ruszyła się z miejsca.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Odkąd pochyliła się nad nim, żeby zapiąć pas, a on ostrzegł ją, że był na krawędzi pocałowania jej, trzymała dystans. Sposób, w jaki przesunęła się do tyłu na siedzeniu, jakby palił jej się tyłek, też mu coś powiedział; miał rację odnośnie tego, że ona nie chce z nim nic zaczynać i miał rację odnoście ćwiczenia cierpliwości i samokontroli, żeby jej nie odstraszyć. A jednak nie można całkowicie zaprzeczyć strzępkowi nadziei. Dziś rano pocałowała go w szyję, prawda? Tak. A w Targecie owinęła ręce wokół jego szyi, przyciskając do niego swoje ciało. Pociągał ją – tego był pewien. Ale powiedziała mu również, że była zmieszana. A on nie chciał dodawać jej więcej dezorientacji. Chciał, żeby czuła się z nim komfortowo. Czas i cierpliwość, przypomniał sobie, sięgając w dół, żeby również odpiąć pas. Odwrócił się w jej stronę. - Cóż, sądzę, że powinniśmy… - Yep. Wezmę torby i zakupy. Dlaczego po prostu nie pójdziesz i nie odpoczniesz chwilę? - Mogę pomóc… - Nope. Nalegam. Idź odpocznij. Idź się zdrzemnąć. Za godzinę obudzę cię na hot dogi – powiedziała, oferując mu mały uśmiech. - Jesteś pewna? Czuję się nieco źle, zostawiając cię, żebyś zrobiła wszystko. - Wyglądam, jakbym miała coś przeciwko? – drażniła się. Wyglądasz pięknie. Wyglądasz niesamowicie. Wyglądasz jak dziewczyna moich marzeń. - Nope – powiedział. – Wyglądasz na tak silną, jak ta mała dziewczynka, która w jakiś sposób przeszła na drugą stronę Shenandoah. Wzdrygnęła się, zasysając głęboki oddech z głębi gardła. Jej oczy rozszerzyły się, były porażone, a usta rozchyliły się w sapnięciu. - Holden… Natychmiast zdał sobie sprawę ze swojego błędu. Jeszcze nie rozmawiali o jej ucieczce i widział, że bezmiar winy zmienił jej twarz, kiedy tak bezceremonialnie o tym wspomniał. - Nie miałem tego na myśli w żaden zły sposób, Gris. To po prostu ostatnia sytuacja w jakiej cię pamiętam. Jej usta drżały.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Powinnam była… powinnam była zostać. Powinnam była zawrócić – powiedziała, a w jej oczach wezbrały łzy. – Przepraszam Holden. Tak cholernie przepraszam. Nie powinnam była uciec. - N-nie – powiedział, sięgając po jej ramiona, lekkim szarpnięciem sprawiając, że na niego spojrzała. – N-nigdy mi tego nie mów. Nigdy więcej. Wydostałaś się. Masz jakiekolwiek pojęcie, jak wdzięczny jestem, że uciekłaś? Zamierzam dziękować Bogu codziennie, przez resztę życia za to, że uciekłaś, żyłaś i ponownie mnie znalazłaś. – Łzy spłynęły po jej twarzy i poczuł, że jego własne oczy pieką we wspólnocie z jej, a palce zwinęły się na jej ramionach. – Powiedziałem ci, żebyś uciekła i zrobiłaś to. Uciekłaś i ccieszę się, Gris. Jestem szczęśliwy, że ci się udało. N-n-nie ż-ż-żałuję i n-n-nie… - Oddychaj – powiedziała, przechylając głowę na bok, aż jej policzek spoczywał na wierzchu jego lewej dłoni. Zamknęła i wypuściła oddech, których wstrzymywała. Holden ją obserwował, rozkoszując się dotykiem jej miękkiego policzka na jego skórze. Trzeba było każdej rezerwy jego siły, żeby nie przesunąć dłońmi w dół jej rąk i nie przyciągnąć jej do piersi. Ale nie zrobił tego. Zaczeka na nią. Będzie czekał wieczność, jeśli tego trzeba, żeby zachęcić ją do jego dotyku, żeby tego pragnęła. W końcu otworzyła oczy, biorąc głęboki wdech i uśmiechnęła się do niego. Ulga i szczęśliwy śmiech sprawiły, że jej ramiona lekko drżały, kiedy wpatrywała się w niego jakby właśnie wydarzyło się coś magicznego i Holden mógł przysiąc, że od teraz, aż do końca życia, nigdy nie zobaczy nic piękniejszego niż uśmiechająca się do niego w tym momencie Griselda. - Dziękuję – wyszeptała, jej łzy nadal płynęły. – Tak bardzo ci dziękuję Holden. Dziękuję. - Za co? - Za to, że mi wybaczasz. Pokręcił głową. - Nie ma nic do wybaczania. - Jest – wyszeptała, odwracając tylko trochę twarz, żeby przycisnąć usta do wierzchu jego dłoni. - Gris – powiedział przez zaciśnięte zęby, ten dźwięk był zbolały i pełen błagania. Spojrzała w górę, skinęła, jakby sobie przypomniała, a potem wyprostowała głowę, kiedy szybko zsunął dłonie z jej ramion. Biorąc głęboki, chropowaty oddech, użyła dłoni, żeby otrzeć twarz i odwróciła się do niego.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Domek dla lalek? - Taa – powiedział, wyławiając z dżinsów klucze i podał jej. – Wejdź do środka. Przytaknęła i wyszła z ciężarówki. A Holden obserwował jak odchodziła, błagając Boga i każdego anioła w niebie o więcej, niż tylko miesiąc z nią.
***
Holden leżał w sypialni, więc Griselda nie spieszyła się, układając ich ubrania w pustych szafkach, w bieliźniarce pomiędzy sypialnią i łazienką, i wypakowywała zakupy spożywcze. Quint nabył dla nich kilka luksusów – oprócz mleka, makaronu z serem i bochenka chleba, uwzględnił dwanaście sztuk jajek, świeże jagody, opakowanie nóżek z kurczaka i pudełko mrożonych hamburgerów. Plądrując kuchenne szafki, Griselda znalazła również kilka podstawowych produktów, takich jak mąka, cukier, olej i przyprawy. Wyszczerzyła się, myśląc o tym, że mogłaby zanurzyć nóżki z kurczaka w roztrzepanym jajku i opanierować w mące, a potem usmażyć. To nie będzie najbardziej wymyślna uczta, ale lepsze to, niż hot dogi i o ile pamięć jej nie myli, Holden kochał smażonego kurczaka. Wyciągnęła pojemnik z mąką, postawiła go na blacie i grzebała w szafce obok piecyka na propan, w poszukiwaniu patelni. Kiedy znalazła, odstawiła ją zwycięsko na piecyku. Czuła się, jakby mogła śpiewać, tańczyć, jakby była pełna życia. Życia. Wyjrzała przez okno nad zlewem, na łąkę słodkich polnych kwiatów i zatrzymała się, oddychając głęboko, dziękując za to, że Holden dopiero co ochoczo i z miłością uniósł z jej ramion brutalny i ogromny ciężar. Przez większość życia czuła się winna z powodu dwóch okropnych rzeczy, które zrobiła; weszła do ciężarówki Caleba Fostera i uciekła przez rzekę Shenandoah bez Holdena. A teraz, w przeciągu kilku minut, uwolnił ją od części tego brzemienia. Zostawiając na chwilę patelnię, mąkę i kurczaka, przeszła przez mały salon i wyszła przez drzwi frontowe na małe pole. Nie mogła sobie przypomnieć ostatniego razu, kiedy czuła się tak beztrosko, że mogłaby czerpać przyjemność z czegoś trywialnego czy pięknego, więc łzy wypłynęły z jej oczu, kiedy schyliła się, żeby zerwać houstonie błękitne, jaskry, czarnookie Zuzanny i białe astry, układając z nich dziki i kolorowy bukiet. Przysunęła do nosa ciepłe kwiaty i wciągnęła głęboki oddech, a potem rozejrzała się po polu kwiatów, spojrzała na drzewa w oddali, a jasne słońce świeciło na jej gładką, skierowaną ku górze twarz. - Dziękuję – wyszeptała, patrząc, jak sunące chmury przełamują bujnymi obłoczkami wesołej bieli jasny błękit letniego nieba.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Odwracając się z bukietem w stronę domu, pragnęła znaleźć możliwość, żeby kochać Holdena w taki sposób, w jaki chce być kochany, zamiast tego w jaki ona go kocha. Ale prawdą, którą została zmuszona przyjąć było to, że nigdy nie postrzegała Holdena jako brata i zawsze był kimś więcej niż przyjacielem. Kochała go w sposób, który był niezbędny, a nie luksusowy. Kochała go tak, jak fale kochają piasek – uwięzieni razem, jedno zagubione bez drugiego, przyciąganie i odpychanie, ale nigdy nie rozerwani. Kochała go w głęboki i szczególny sposób, prawie jakby Bóg utworzył w niebie jedno serce, a potem podzielił je między ciało Holdena i jej, skazując ją na nigdy niekończące się pragnienie bycia z nim, albo niekompletne życie bez niego. Usiadła na bujanym krześle, na małym ganku, opierając stopę o balustradę i zastanawiała się, czy czuł coś takiego do niej, czy do Gemmy, albo w ogóle do kogoś. I czy był zdolny, aby kochać kogoś w taki sposób? Został z potworem, jak Caleb Foster do ukończenia siedemnastu lat, potem powrócił do Zachodniej Wirginii, do miejsca ich uprowadzenia i niewoli. W pewnym momencie zaczął pracę, na której widać było, że za bardzo mu nie zależało, żył w mieszkaniu, które było tylko o krok wyżej od rudery i bił innych facetów dla pieniędzy. I te podliczające znaki na jego ręce. Wzdrygnęła się, myśląc o nich, o całkowitej i bezwzględnej samotności, która sprawiała, że tak desperacko szukał kogoś, kto by ją zagłuszył. Przełykając gulę w gardle, zamknęła oczy i pozwoliła ciepłej, popołudniowej bryzie, owiewać jej policzki, a zapach polnych kwiatów koił jej bolące serce. Dzisiaj ofiarował jej najbardziej niesamowity dar, łagodząc jej straszny żal. Zdesperowana, żeby odwzajemnić tę życzliwość, przyrzekła – ponownie – nie wchodzić pomiędzy Gemmę i Holdena. Jeśli Gemma wypełniła pustkę w Holdenie, to Griselda była jej wdzięczna i nie zrobi nic, żeby zagrozić, czy narazić na szwank jego szczęście.
***
Holden obudził się, poczuł zapach smażonego kurczaka i usłyszał śpiew, ale trzymał mocno zamknięte oczy, przekonany, że nadal śni, ponieważ nie miał nikogo, kto zrobiłby dla niego smażonego kurczaka, a śpiewający głos brzmiał dziwnie tak, jak Griseldy. - Żyję w rodzaju snu na jawie… jestem szczęśliwa jak królowa. Ktoś śpiewał „The very thought of you”10, starą piosenkę, którą babcia Griseldy kochała bardziej niż jakąkolwiek inną. - I może wydawać się, że to głupie… Dla mnie? To jest wszystkim.
10
Swoją drogą to piękna piosenka, warta posłuchania https://www.youtube.com/watch?v=qaYLWSo4fYM
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Czasami, kiedy Caleb Foster jechał do Rosie i leżeli obok siebie w ciemności, śpiewała mu to i nadal pamiętał każde słowo. - Właśnie ta myśl o tobie… - Tęsknota za tobą – wyszeptał Holden, mrugając oczami, żeby je otworzyć i w dezorientacji rozejrzał się po małej sypialni, zanim szybko powróciły do niego wydarzenia ostatnich dwóch dni. Był w chatce Quinta. Griselda musi robić smażonego kurczaka. I Griselda śpiewała. - Nigdy się nie dowiesz, jak wolno mijają chwile, dopóki nie ma mnie obok ciebie… Wpatrywał się w sufit, a w jego oczach zebrały się łzy i uśmiechnął się. To była sytuacja ze snów; jego niebieskooka dziewczyna z bursztynowymi włosami powróciła z martwych i wypędziła z jego życia każdy strzępek dewastującej samotności przez swoje ciepło, opowieści i niezgodny z tonacją głos, śpiewający poezję podczas smażenia kurczaka w małej kuchni, w odległej chatce myśliwskiej. Zbyt fantastyczne, żeby było prawdziwe. Zbyt rozdzierające serce, żeby było rzeczywistością. Usiadł ostrożnie i poczuł ulgę, kiedy odkrył, że drzemka odgoniła sporą część bólu z jego biodra i klatki piersiowej, i nawet jego twarz już tak bardzo nie pulsowała. Jego serce to zupełnie inna historia. Teraz, kiedy byli tu razem, całkiem sami, pośrodku niczego, będzie ciężej niż kiedykolwiek, żeby powstrzymać się przed wykorzystanie z nią sytuacji. Spojrzał w dół na dłoń, która spoczywała na jego udzie, poczuł wrażenie jej ust przyciśniętych do jego skóry i jęknął cicho. Następnym razem, kiedy zrobi coś takiego, zamierza ujawnić się i powiedzieć „jeśli nie chcesz na swoim ciele moich dłoni, to musisz przestać to robić.” Wtedy będzie mogła zwinnie się odsunąć, ale przynajmniej zostanie należycie ostrzeżona przed jego intencjami. - Widzę twoją twarz w każdym kwiecie, twoje oczy w gwiazdach na niebie… Ta dziewczyna. Wszystko w tej dziewczynie sprawia, że chce, sprawia że tęskni, sprawia, że bardzo pragnie zmienić swoje życie, zacząć swoje życie, w końcu żyć swoim życiem po dekadzie zachowywania pozorów. Chciał zdobyć lepszą pracę, żeby się o nią zatroszczyć. Chciał przestać walczyć, ponieważ ona tego nie pochwalała. Chciał mieć wystarczająco dużo pieniędzy, żeby usunąć laserowo z ręki każdy podliczający znak. Chciał jakiegoś rodzaju gwarancji, że nigdy, przenigdy więcej go nie opuści. I chciał tego wszystkiego teraz. Wczoraj. Dziesięć lat temu i każdego dnia od tamtej pory.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Powoli wstał i pozwolił, żeby jego ciało przyzwyczaiło się do stojącej pozycji, zanim nie spiesząc się, przeszedł drogę do łazienki, a potem skierował się do ogólnodostępnego pokoju. Stała przy piecyku, plecami do niego, miała bose stopy, włosy związane w kucyk, a apetyczny zapach smażonego kurczaka wypełnił dobrociami całą chatkę. Holden oparł się o ścianę, ręce skrzyżował na piersi, a szeroki uśmiech objął jego twarz, kiedy ją obserwował. - To tylko myśl o tobie – każda myśl o tobie, mój kochany – śpiewała, używając widelca, żeby przełożyć złotą nóżkę kurczaka na papierowy ręcznik – który zakrywał talerz. Kiedy sięgnęła do przodu, żeby wyłączyć piecyk, trochę pozostałego tłuszczu z patelni prysnęło na nią i oparzyło nadgarstek. - Ow! – krzyknęła. – Cholera! Z nagłym pędem adrenaliny, Holden przeszedł przez kuchnię w dwóch krokach. Odkręcił kran, chwycił jej rękę i pchnął jej nadgarstek pod zimny strumień. Trzymał ją tam, wzdrygając się na widok czerwonej plamy, rozrastającej się na jej białej skórze. Kiedy uniósł do niej oczy, patrzyła na niego z zaskoczonym, zmieszanym wyrazem twarzy. - To tylko małe oparzenie. Wzruszył ramionami, nadal trzymając jej rękę i wpatrywał się w oparzenie. - Spałeś – powiedziała. - Śpiewałaś. - Za głośno? - Nie. - Pamiętasz tę piosenkę? - Pamiętam. Przesunął dłonią w dół jej ręki, żeby chwycić jej nadgarstek od dołu. - Piecyk ciągle jest włączony – powiedziała. Bez puszczenia jej ręki, zrobił krok w jej stronę, sięgnął wolną dłonią wokół jej pasa i wyłączył palnik. - Zrobiłam smażonego kurczaka – powiedziała cicho, jej policzki zarumieniły się. - Czuję. - Lubisz smażonego kurczaka. Mam na myśli… wspomniałeś mi o tym ze sto razy kiedy byliśmy… Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- To ciągle moje ulubione danie. Oboje byli cicho przez kilka sekund i Holden wiedział, że powinien puścić jej dłoń i odsunąć się, ale nie mógł. Zraniła się, robiąc dla niego coś miłego i to prawie poszatkowało jego serce. Po prostu kolejna chwila, powiedział sobie. Jeszcze kilka sekund dotykania jej, a potem się odsunę. - Przepraszam za śpiewanie – wyszeptała, ale nie poruszyła się, jej oddech całował jego gardło. Szarpnął szyją, żeby na nią spojrzeć, palce zwinął na jej dłoni, a jego oczy przeszukiwały jej, w poszukiwaniu łaski. - Pokochałem to – wyszeptał. Podeszła do przodu, zamykając przestrzeń pomiędzy nimi, jej usta były rozchylone, piersi muskały jego klatkę piersiową przez t-shirt, a ona wpatrywała się w niego. - Holden, ja… Każdy oddech, który brała, wydawał się przyciągać go bliżej niej, tak jakby wdychała jego, a nie powietrze. Nachylił się do przodu, do niej, a wolną dłonią sięgnął po jej. - G-gris… Jej oczy, ciemne, niebieskie i wzburzone, przeskoczyły do jego ust i utrzymały się tam, a potem prześlizgnęły się w górę jego twarzy i wzięły w posiadanie jego własne. Jego samokontrola pękła. Mimo wszystko był tylko człowiekiem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 19
Przechylił głowę i jego usta wylądowały na jej, a palce wsunęły się pomiędzy jej, splatając, wiążąc razem ich dłonie. Wyciągnęła dłoń spod wody i owinęła rękę wokół jego szyi, wsuwając mokre palce w jego włosy. Otoczył ją w pasie wolną dłonią, przygniatając ją do piersi, a jego język śledził złączenie jej ust. Otworzyła je dla niego, dotykając językiem jego i przełykając jego jęk, kiedy ścisnął jej palce i pchnął ją swoim ciałem na szafkę Puścił jej dłoń i uniósł ją na blat obok zlewu, sięgając szybko do tyłu, żeby zakręcić wodę. Rozchyliła kolana, żeby mógł stanąć pomiędzy nimi i jego dłonie wylądowały na jej biodrach, palcami ugniatając skórę przez materiał dżinsów. Owinęła wokół jego szyi drugą dłoń i splotła palce, kiedy przesuwała językiem po aksamitnym cieple jego własnego. Pociągnął ją ostro na krawędź blatu, umieszczając miękkość jej miednicy przy jego twardości. Uniosła nogi i złączyła kostki za jego plecami, jęcząc cicho, kiedy ssał jej język. Jego twarda klatka piersiowa napierała na jej, każdy głęboki i dyszący oddech miażdżył jej piersi, kiedy rozplotła palce i wplątała je gorączkowo w jego włosy, próbując przyciągnąć go bliżej, bliżej, tak blisko, jak to możliwe. Holden wsunął palce pod jej koszulkę, prześlizgując się w górę jej pleców, żeby odpiąć stanik, a jego język szaleńczo pocierał o jej. Rozszerzyła palce w jego jedwabistych włosach i przechyliła głowę na bok, prowadząc jego usta do swojej szczęki i pozwalając szyi opaść w tył, kiedy wycałowywał ścieżkę od jej ust do gardła. Jego dłonie owinęły się wokół jej żeber i opuszką kciuka głaskał jej pierś, odnajdując sutek i masując go, aż stał się naprężonym, bolesnym punktem. Druga dłoń podążyła za pierwszą, chwytając jej pierś i rolując drugi sutek między kciukiem i palcem wskazującym. - Holden – jęknęła, wyginając plecy i uderzając biodrami w jego, skomląc, kiedy zwiększył nacisk palców na jej nadmiernie pobudzonej skórze. Pchnął jej koszulkę i stanik ponad piersi, obnażając je, a Griselda uniosła ręce, żeby mógł przeciągnąć je przez jej głowę. Dysząc z pragnienia, opuściła dłonie do rąbka jego t-shirtu, pchając go w górę, przez grzbiety mięśni, aż chwycił ja na karku, zdarł przez głowę i rzucił na ziemię. Przez chwilę, będąc ze sobą półnadzy, po raz pierwszy w życiu, nie ruszali się, jego naga klatka piersiowa znajdowała się milimetry od jej, z każdym oddechem muskając jej wrażliwe, naprężone sutki. Z dłońmi po bokach ciała, Holden wstrzymał oddech i wpatrywał się w jej oczy, przeszukując je i czekając na coś. I wtedy wiedziała – w jakiś sposób wiedziała. Czekał na nią. Na pozwolenie. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak – sapnęła, jej dłonie wylądowały na jego policzkach, kiedy szarpnęła jego twarz w swoją stronę, ich zęby uderzały o siebie, kiedy jego język splątał się z jej własnym, jego ciepła klatka piersiowa uderzyła w jej. Nagle jego dłonie znalazły się pod jej tyłkiem i bez wysiłku uniósł ją w ramionach, całując głęboko, szalenie, na oślep, jakby świat miał się skończyć, gdyby przestał, a ona wplątała dłonie w jego włosy, przeszłość i teraźniejszość zderzyły się w moment, o którym marzyła będąc dzieckiem. Trzymała mocno zaciśnięte wokół jego pasa nogi, a on wyniósł ją z kuchni, do tylnej sypialni i położył na łóżku, podążając za nią i nakrywając jej ciało swoim. Jej dłonie zsunęły się w dół jego ciała, śledząc kąty obojczyków, głębokie wyżłobienie kręgosłupa, napięte pasmo mięśni jego talii, które napinały się pod jej dotykiem. Czuła fakturę setek blizn przecinających jego ciało, dowód wściekłości Caleba Fostera i gotowości Holdena na chronienie jej raz za razem. Łzy zamazały jej wzrok, kiedy zsunęła dłoń do paska jego odpiętych dżinsów i pod gumkę bokserek i wylądowała na twardej, gorącej skórze jego tyłka. Zgięła palce na naprężonej skórze, a on sapnął, kradnąc powietrze z jej płuc i wywołując swój cichy śmiech. - Gris – powiedział, odchylając się, jego łokcie spoczywały po obu stronach jej głowy, dłońmi delikatnie obejmował jej policzki. Jego twarz była mieszanką emocji; czułości, zaskoczenia, podniecenia… i niepokoju. Jego uśmiech zblakł, a brwi zmarszczyły się w zmartwieniu. - Jesteś tego pewna? Och B-boże, Gris, p-pragnę… pragnę cię tak bardzo, ale nie chcę cię zranić. Znała prawdziwość jego słów, ponieważ w całym swoim życiu, jedyną osobą która nigdy nie chciała jej skrzywdzić, zawieźć jej, był Holden. A jednak, ona ciągle go raniła. I teraz tu była, leżąc pod nim, kusząc go, żeby zdradził swoją dziewczynę, kiedy tak bardzo starał się być dobry. Wyciągnęła dłoń z jego spodni, trzymając ją przez chwilę niezręcznie zawieszoną w powietrzu, zanim pozwoliła jej niezobowiązująco wylądować na jego plecach. Łzy, które miała w oczach zaczęły ściekać po jej policzkach, kiedy obróciła głowę na bok, z dala od jego ufających, badawczych oczu. - G-girs? Co się dzieje? Gris? Otarł delikatnie palcami jej wilgotne policzki, a ona wciągnęła między zęby dolną wargę, mocno zaciskając oczy. - Nie chcę cię zranić – powiedziała. - Boisz się, że to zrobisz? Odwróciła się do niego i otworzyła oczy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ja również cię pragnę Holden. Bardzo cię pragnę. Czuję, jakby pragnęła cię od zawsze. Jego usta wygięły się lekko w górę, a zmartwione oczy złagodniały. - W takim razie… - Ale masz życie. Masz dziewczynę, którą kochasz. Przez moment wyglądał na zmieszanego, a potem zmrużył oczy. - Gemma? Przełknęła ślinę i przytaknęła żałośnie. - Gemma. Wpatrywał się w jej brodę, zanim ponownie pochwycił jej oczy. - Myślisz, że ją kocham? Zwilżyła wargi, chcąc przestać płakać, ponieważ nie chciała jeszcze bardziej mu tego utrudniać. - Byłeś z nią przez sześć miesięcy. Śpi w twoim łóżku. Ma klucze do twojego mieszkania. Jesteście… razem. Nie chcę tego rujnować. Już i tak zrobiłam wiele rzeczy, które cię zraniły. Nie mogłabym tego znieść, jeśli… Holden zamknął powoli oczy i opuścił dłonie z jej twarzy, staczając się z jej piersi, żeby położyć się obok. Wypuścił głośne, niskie, ledwie kontrolowane westchnienie. Griselda nie mogła już dłużej powstrzymywać łez, ponieważ była tak rozpaczliwie emocjonalna względem niego i jego odrzucenie – pomimo tego, że je zasugerowała i zachęcała – było bardziej bolesne niż oczekiwała. Łzy spływały po jej policzkach, kiedy wpatrywała się w szorstki, drewniany sufit, czując się nieszczęśliwie. Wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewała, poczuła, że jego palce dotykają jej, sięgają po nie, z łatwością splatając się z nimi, jego dłoń dostosowywała się i poprawiała, aż była przyciśnięta do jej własnej i obie leżały złączone pomiędzy nimi. - Griselda – powiedział. – Nie kocham Gemmy. Nawet za bardzo jej nie lubię. Jej ulga była tak ekspresywna, że tama ciepła w jej żołądku pękła, zalewając jej wnętrzności niebiańskim uwolnieniem. Westchnęła, biorąc powolny, głęboki oddech, pozwalając swoim napiętym mięśniom zrelaksować się. - Nie kochasz jej – wyszeptała, wypuszczając powietrze z małym dźwiękiem przyjemności.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie. - Ale byliście razem od miesięcy. - Pieprzyliśmy się od miesięcy. To wszystko. - Ach – westchnęła, jej ulga zmieniła się od ciepłego i kojącego uczucia wyswobodzenia, do skupienia, jak ziarnko oczekiwania, które gwałtownie wyrosło, sprawiając że jej serce przyspieszyło, a płeć bolała, pulsując, aby zostać nim wypełniona. - Ja nie… - Przerwał, jego ciało zesztywniało obok niej. – G-gris, nie jestem pewien czy wiem jak kogoś kochać. Czasami czuję, że ta część mnie jest… z-złamana. - Nie jest – powiedziała pewnie, przewracając się na bok, opierając policzek na ręce i wpatrując się w profil jego twarzy. Jej potrzeba, aby go dotknąć, żeby kontynuować to, co przerwali chwilę wcześniej, sprawiała, że na jej skórze wybuchły dreszcze pragnienia, zmieniając jej oddech i jeszcze bardziej przyspieszając jej galopujące serce. - Skąd wiesz? – zapytał, nadzieja łamała jego głos. - Ponieważ wiem. Ponieważ znam cię. Ponieważ znam twoje serce. Ponieważ ta część ciebie może być ukryta, ale nie zniknęła. To była jego kolej, aby się wzdrygnąć, zanim potarł dłonią czoło. - A co z tobą? Ty też z kimś jesteś. Jonah. Mieszkasz z nim. - Ja też go nie lubię – powiedziała bez zastanowienia, oblizując wargi, kiedy skupiła się całkowicie na Holdenie. - Oboje jesteśmy z ludźmi, których nawet nie lubimy – powiedział Holden, odczytując jej myśli. – Masz jakiekolwiek pojęcie jak pojebane to jest? Tak. Ale możemy to zmienić. Zaczynając od teraz. - Nie jestem już z Jonah – powiedziała, jej głos był cichy i równy. – I nigdy nie będę z nim ponownie. - Dlaczego nie? – zapytał Holden, jego głos był niski, a oczy zażarte, kiedy przewrócił się na bok, twarzą w jej stronę. - Ponieważ przez resztę życia – powiedziała, opuszczając oczy, żeby zebrać odwagę zanim uniosła brodę i przeszywała go spojrzeniem – chcę być tylko z tobą.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jej słowa pozbawiły go tchu i zrobił gwałtowny wdech, wpatrując się w nią w szoku i zdając sobie sprawę, że miała rację; nadal był zdolny do kochania kogoś. Jakaś jego głęboka i ukryta część rozpoznała, że to była prawda, ponieważ uczucie które w nim wezbrało, było o wiele większe niż miłość, o wiele bardziej szerokie i silniejsze i wypełnione tak wielką wdzięcznością, intensywnym zdumieniem, że nie było innego słowa aby to opisać. Kiedy kilka minut temu pocałował ją po raz pierwszy, dotykał jej piersi i przesuwał dłońmi po ciepłej miękkości jej skóry, czuł się wspaniale, ale czuł również, jakby coś kradł. Był tak podniecony, że trudno było w to uwierzyć, ale czuł się również winny – jakby brał coś, czego nie oferowała. A teraz, była tu, dziewczyna jego marzeń, mówiąc mu, że do niego należała. Mówiąc mu, że to co brał już było jego. Mówiąc mu, że chciała tylko jego. Na zawsze. - Och, Boże Gris. J-ja też – powiedział. – Jak tylko wrócimy do Charles Town zerwę z Gemmą. To koniec. To był koniec w sekundzie, w której powróciłaś do mojego życia. - Jestem zrujnowana dla każdego poza tobą, Holden. Zawsze byłam. Pomyślał o śladach na swoich plecach i o tych na ręce, o niezliczonych nocach, które spędził na szukaniu antidotum na żelazny uścisk, w którym nawet zza grobu, Griselda miała jego serce. – J-ja też. Jestem zrujnowany dla każdego poza tobą. - Więc spróbujemy tego? – zapytała, jej oczy przeszukiwały jego z rozdzierającą serce, pełną nadziei niepewnością, która sprawiła, że był zdesperowany, żeby zapewnić ją, aby dać jej znać, jak głęboko i nieodwołalnie będzie ją kochał przez resztę życia, jeśli tylko da mu szansę – zaszczyt – na bycie z nią. – Bycia razem? - Zawsze byliśmy razem – wyszeptał podniosłym tonem, sięgając po nią, jego palce wylądowały na gołej skórze jej talii i przyciągnął ją bliżej. Była miękka, tak miękka i ciepła, i jego serce waliło z oczekiwania, aby w końcu ją mieć. – Nawet kiedy byliśmy z dala od siebie, ciągle byliśmy razem. Nawet kiedy myślałem, że odeszłaś, nadal żyłaś w moim sercu. - Nigdy nie porzuciłam nadziei, że cię odnajdę – powiedziała, kładąc dłoń na jego sercu, które dziko dla niej biło. – Były chwile… - Wzdrygnęła się, przełykając boleśnie. – Były chwile, kiedy to była jedyna rzecz, która trzymała mnie przy życiu. Jej wyznanie zmiażdżyło go, ponieważ rozpacz nie była mu obca i wypuścił oddech, który wstrzymywał, nachylając się do przodu, żeby oprzeć czoło o jej, trącając jej nos swoim, kiedy jego usta czule otarły się o jej własne. - Czy to jest prawdziwe? – wyszeptał, jego oczy były szkliste i piekące. – Czy to w końcu jest prawdziwe? - To jest prawdziwe – powiedziała, sięgając do jego policzków, żeby przyciągnąć go bliżej i pocałować głębiej.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Przewróciła się na plecy, a on podążył za nią, przyciskając ją do materaca i przełykając jej jęk, kiedy przesunął ich złączone dłonie nad jej głowę. Wsunął język w jej usta i pocierał jej własny z rosnącą nagłą potrzebą, a ona wygięła do niego ciało, jej piersi rozpłaszczyły się pod mięśniami jego klatki piersiowej, kiedy poruszał się na niej, wciskając erekcję w miękkość pomiędzy jej udami. Wolną dłoń przesunął w dół jej boku, żeby nakryć pierś, a ona sapnęła. Zsunął się w dół jej ciała, żeby wziąć do ust twardy punkcik, wirował językiem wokół jej sutka, a potem zassał go do ust. - Holden – jęknęła, zakopując szorstko w jego włosach dłoń, ciągnąc za kosmyki, zwijając palce przy jego skalpie, żeby utrzymać go w miejscu. Skubał zębami jej wrażliwą skórę, krzyknęła, a on puścił jej dłoń, nakrywając jej śliską pierś, kiedy jego usta sunęły przez doliny jej ciepłej skóry, żeby odnaleźć jej bliźniaczkę. Kiedy drażnił ją językiem, Gris ponownie jęknęła, jej małe dźwięki przyjemności, sprawiały, że było mu bardziej gorąco i był twardszy, jego fiut pulsował z potrzeby, żeby zakopać się w jej wnętrzu. - Jesteś mokra, Gris? – mruknął, dmuchając w jej sutek i obserwując jak na jej różowej, zarumienionej skórze pojawia się gęsia skórka. – Jesteś dla mnie mokra? Jęknęła, kiedy przesunął dłonią po miękkiej skórze jej brzucha, szybkim ruchem palców odpinając guzik przy rozporku i wsunął dłoń pod gumkę jej majtek. Jego palce przesunęły się po przyciętych, kręconych włoskach, był niezdolny, żeby powstrzymać się od oczekiwania na sposób, w jaki będą go nęcić i łechtać, kiedy będzie wsuwał się i wysuwał z jej ciała. Zaciskając szczękę wsunął środkowy palec pomiędzy śliskie fałdki jej cipki, znajdując twardą bryłkę gorącego ciała i kochając sposób w jaki jej biodra uniosły się z łóżka, żeby spotkać się z jego dotykiem. - Jezu – wyszeptał, naciskał kciukiem na jej kłębek nerwów, jak na przycisk i wsunął do jej śliskiej płci dwa palce. Była przemoczona i gotowa na niego, a oni dopiero zaczęli. Nie chciał się z nią spieszyć – chciał rozkoszować się każdą chwilą – ale sposób w jaki wiła się pod nim i to, jak jego fiut pulsował z każdym ruchem sprawił, że jeszcze raz przemyślał swój plan. Potrzebowała go, a on potrzebował jej. Romantyzm mógł poczekać. W tej chwili, musiał się w niej znaleźć. - Gris, pragnę cię – powiedział, pocierając ją intymnie i spojrzał w górę, żeby zobaczyć na jej pięknej twarzy grę przyjemności i emocji. Była tak kurewsko idealna, mięśnie jego brzucha zacisnęły się, a klatka piersiowa bolała, bolała, z powodu tego jak wiele do niej czuł. Jego palce nadal znajdowały się w jej wnętrzu, a ona uniosła się, sięgając do jego dżinsów i pchnęła je w dół jego bioder. Jego fiut – długi, gruby i twardy jak skała – był uwięziony w bokserkach, więc wysunął z niej palce, aby sięgnąć w dół i uwolnić się z ubrań.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Sapnęła, albo z powodu straty jego placów, które ją zadowalały, albo dlatego, że w końcu był przed nią nagi. Uniósł do niej oczy, widząc, że otworzyła usta, wpatrując się w niego. - Holden. Och mój Boże… Był duży. Wiedział to nie dlatego, że widział wielu nagich mężczyzn, z którymi się porównywał, ale dlatego, że jej reakcja była mu dobrze znana. Dalsze emocje rozciągały się od zachwytu po strach, ale początkową reakcją zawsze było zaskoczenie, powodujące opadnięcie szczęki. Obserwował jej twarz, kiedy wpatrywała się w niego i próbował odczytać jej reakcję, jego serce waliło z nadzieją, a potem spuchło z ulgi, kiedy spojrzała na niego ciemnymi, niebieskimi oczami. Oblizała wargi i zażądała: - Ściągnij moje dżinsy. Teraz. Położyła się, a on sięgnął do rozporka, pociągnął go w dół. Wsunął palce za pasek jej dżinsów i majtek, szarpnięciem ściągnął je w dół jej nóg i rzucił na podłogę. Ułożył się na jej ciele, byli razem nadzy po raz pierwszy w ich życiu, umieścił swoje serce na jej i zsunął dłonie w dół prześcieradła, aby odnaleźć i złączyć ich palce. Spojrzał jej głęboko w oczy, a ona rozsunęła nogi, żeby mógł się pomiędzy nimi ułożyć. - Badałem się sześć miesięcy temu – powiedział, nienawidząc tego, że musiał o tym wspomnieć, ale pragnął, aby wiedziała że był ostrożny. - Gemma? – zapytała Gris. - Używamy kondomów. Ale ja… - Przerwał, czując się trochę jak samolubny fiut, nie znając jej sytuacji z antykoncepcją. – Nie chcę używać go z tobą. M-możemy… ale, ja po prostu… - Ja też tego nie chcę. Mam spiralę domaciczną – powiedziała, unosząc kolana i łącząc kostki na jego tyłku. – Chcę cię czuć. - Jesteś pewna, Gris? Tak kurewsko cię p-pragnę w tej chwili, bardziej niż kiedykolwiek pragnąłem czegokolwiek w moim życiu. Ale jeśli nie jesteś pewna… - Nie wiem co się po tym wydarzy – powiedziała, jej ciemne oczy pełne były czułości i niepewności. – Co się po tym stanie? - Sprawię, że dojdziesz. Będę cię trzymał, kiedy będziesz spała. Zmienię się dla ciebie. Będę dla ciebie żył. Nigdy nie pozwolę ci odejść – obiecał, chwytając jej górną wargę pomiędzy swoje i całując ją. Kiedy się odsunął, jej oczy błyszczały od łez i ścisnęła jego dłoń.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Obiecujesz? - O-obiecuję Gris. - Oddychaj – powiedziała, wyginając w jego stronę miednicę, dając mu znać, że była gotowa. Podparł się nad nią, ustawiając się przy śliskim, pulsującym wejściu do jej płci, a potem zatrzymał się, przytrzymując spojrzeniem jej oczu. - Gris, zapytaj mnie czy jestem kompletny, czy złamany. Sapnęła, kiedy pchnął powoli, centymetr po centymetrze w niebo, którym była jej gorąca, mokra płeć. Dyszała cicho. - Holden, jesteś… kompletny… czy złamany? Mocno zacisnął oczy, a jego ręce drżały, kiedy próbował się kontrolować. Uczucie tego, jak zasysała go głębiej, było kurewsko niewiarygodne, ale poruszał się tak powoli, jak mógł, rozkoszując się każdą chwilą ich połączenia, chwilą, kiedy stał się tym, który był z Griseldą w każdy możliwy sposób. I w końcu koniuszek jego erekcji nie mógł posunąć się już dalej. Był całkowicie w niej zanurzony. Był tym, który był z jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochał, mógłby kiedykolwiek kochać i będzie kiedykolwiek kochał. Jego fiut pulsował, serce waliło i otworzył oczy, znajdując jej ciemne, niebieskie, wpatrujące się w niego z takim zaufaniem i czułością, że wzdrygnął się i prawie rozpłakał. - Jestem kompletny – wyszeptał. – Ty sprawiasz, że jestem kompletny. Jej oczy wypełniły łzy, wyciekając z kącików i wpadając we włosy, kiedy chwyciła w dłonie jego policzki, gorączkowo przyciągając jego twarz do swojej. Wyszedł z niej, a potem ponownie się zanurzył, poruszając się powoli i delikatnie, zatroskany, żeby jej nie zranić, rozkoszując się wrażliwymi zakończeniami nerwowymi ich ciał, pocierając i całując, kiedy jego usta pożerały jej. Jej dłonie przesunęły się po jego chropowatych plecach i poczuł jak zwija palce na jego skórze, jej paznokcie sprawiły, że się wzdrygnął, kiedy powoli się wysunął, a potem z jękiem przyjemności ponownie, ostrożnie w nią pchnął, błysk potu pojawił się na jego brwiach. - Jest ok – wydyszała, uwalniając jego usta i odgięła szyję tak, że jej głowa zanurzyła się w poduszce. Jej ciemne oczy posiadały go. – Nie złamię się. Pragnę cię, Holden. Potrzebuję cię. Zabierz mnie do domu. Schylił głowę, jego wilgotne czoło wylądowało na jej ramieniu, kiedy poruszał się szybciej, tarcie jego ruchów i gorące, pieprzone dźwięki z głębi jej gardła sprawiły, że spuchł w jej wnętrzu. Złączyła nogi wokół jego pasa i jej wygięte w łuk ciało z każdym pchnięciem brało go głębiej i ciaśniej. Poczuł napięcie pod mięśniami brzucha, przez sposób w jaki każdy Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
jego mięsień naprężał się i zaciskał, jak jego fiut zaczął w niej pulsować, a potem wykrzyknęła jego imię, a ścianki jej płci drżały wokół niego, jak pierdolone niebo. Wpatrując się w jej ukochaną twarz ,krzyknął w ekstazie, poczuł to – małżeństwo przeszłości i teraźniejszości, spacer wiejską drogą, bajki opowiadane na ciasnym łóżku polowym, jej oczy w promieniach słońca, jej rozchylone usta, uparte serce, delikatna dusza. Zatrzymał się przed przepaścią tylko na chwilę, zanim zrobił krok naprzód, w wieczność, odpuszczając, otwierając serce i uwalniając ciało, kiedy jej imię wydobyło się z jego ust i poddał się nieuchronności, którą była jego głęboka i wieczna miłość do Griseldy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 20
- Wiesz co oznacza „Griselda” ? – zapytał, odsuwając z jej czoła włosy, kiedy leżeli razem splątani. - Nie – powiedziała, przesuwając dłonią po jego klatce piersiowej i oddychając głęboko. Mały pokój pachniał jak seks i chciała zapamiętać zapach swojego ciała należącego do niego. - Ma dwa znaczenia. Jedno to „ciemna bitwa”, a drugie „szara, bojowa panna.” Całując ciepłą skórę pomiędzy jego mięśniami piersiowymi, położyła usta na maleńkiej stopie anioła, który był tam wytatuowany. - Jesteś tym i tym – kontynuował, jego palce powoli sunęły od jej skroni do koniuszka włosów i z powrotem. – Wygrałaś ciemną bitwę, bo jesteś wojownikiem. Griselda wzięła głęboki oddech i pomyślała o jego słowach. - Nie czuję się za bardzo wojownikiem. - Dlaczego nie? Jesteś najsilniejszą kobietą jaką kiedykolwiek poznałem, Gris. Kiedykolwiek. Oparła ręce na jego klatce piersiowej, policzek na przedramieniu i patrzyła na niego. - Moje życie… nie wygląda tak dobrze. - Hej – powiedział ze zmarszczonymi brwiami, kiedy wsunął dłonie pod jej ręce i pociągnął ją w górę swojego ciała. – N-nie mów tak. Uśmiechnęła się do niego delikatnie. - Przyznaję, w ciągu ostatnich kilku dni bardzo się poprawiło, ale… - Ale co? Przechyliła głowę na bok, a jej uśmiech zbladł. - Miałam gówniany związek z okropną osobą. Nie mam ambicji, przyszłości, edukacji, perspektyw. Mam jedną, prawdziwą przyjaciółkę, a ona nawet nie wie… - … co nam się przytrafiło? Griselda pokręciła głową.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ludzie wiedzą to, co przeczytali. „Dziewczyna uciekła swojemu porywaczowi po trzyletniej niewoli. Chłopak z którym była nadal jest zaginiony.” Po tym jak uciekłam zabrali mnie z powrotem do Waszyngtonu, ale poza podaniem im przybliżonej lokalizacji farmy Caleba Fostera, nie powiedziałam im za wiele na temat czasu, który razem tam spędziliśmy. Wysłali mnie do terapeuty, ale ja po prostu… nie chciałam o tym rozmawiać. Nie chciałam przeżywać tego na nowo. A potem, kiedy przyszli i powiedzieli mi, że zniknąłeś bez śladu? Nigdy więcej nie otworzyłam ust na ten temat. Do nikogo. - Dlaczego nie? To mogło być dla ciebie dobre, żeby o tym porozmawiać. - Zostawiłam cię, Holden. Zostawiłam cię tam. Zostawiłam cię z potworem i uciekłam. - Powiedziałem ci, żebyś uciekła. Cieszę się, że uciekłaś, Gris. – Zamilkł na chwilę. – Strzelił do ciebie, prawda? Oczy Griseldy wypełniły się łzami, kiedy sobie przypomniała. - Powiedziałam mu, że pójdzie do piekła. On powiedział „ty pierwsza, Ruth.” Krzyczałam na niego, że nie byłeś Sethem, a ja nie byłam Ruth, ale uniósł broń i wypalił… a ja uciekłam. - Nie uciekłaś wtedy, kiedy powiedziałem ci, żebyś uciekła? Pokręciła głową. - Nie. Nie od razu. - J-jezu, Gris! M-mógł… - Myślałam o tym milion razy, Holden. Nie wiem na pewno, ale nie sądzę, że chciał mnie zabić. Nie powinien był chybić tego strzału który oddał, ale to zrobił. Myślę, że miał po prostu tę szaloną myśl, że mógł cię przede mną ochronić i chciał usunąć mnie z drogi. Holden wziął głęboki oddech i westchnął. - Rozgryzłem to wszystko, wiesz? - Setha i Ruth? Przytaknął. - Taa. Poskładałem to do kupy. Dużo o tym gadał, ale nie było to tak szalone jak wtedy, kiedy byliśmy u niego. Nie tak bardzo w stylu Księgi Kapłańskiej – powiedział, śmiejąc się cicho i z goryczą. – To były bardziej… jego wspomnienia. Jednak wszystko było zakręcone, myślał, że naprawdę byłem Sethem. - Oni byli jego siostrą i bratem, prawda?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak – powiedział Holden. – Kilka lat młodszymi od niego. Bliźniaki. Kiedy wyjechaliśmy zabrał ze sobą stare pudełko ze zdjęciami. Często je przeglądałem, składając to wszystko razem. Zdjęcia były kwadratowe, w stonowanych kolorach i stare. Były oznaczone datami od lat siedemdziesiątych. Starszy brat stał pomiędzy dwójką młodszego rodzeństwa, no wiesz, w czasie drogi do kościoła na Wielkanoc, czy coś w tym stylu. Ich trójka w ogrodzie. Na tarasie domu. Caleb był najstarszy i najwyższy, a Seth i Ruth stali obok niego, zawsze trzymając się za ręce. Zauważyłem coś, Gris. Na każdym zdjęciu, przedstawiającym ich trójkę był mały odstęp pomiędzy bliźniakami a nim, jak granica. I na każdym zdjęciu, Seth stał w środku, obok Caleba, nigdy Ruth. Było tam kilka zdjęć, na którym Seth i Caleb byli razem i na tych zdjęciach Caleb wyglądał jak całkowicie inna osoba… na przykład opierał łokieć na głowie młodszego brata, albo obejmował ręką jego chudą szyję, uśmiechając się do niego z dumą i miłością. I wiesz, Seth też wyglądał na szczęśliwego. Nie był uradowany i może trochę czujny, ale wyglądał ok. Ale Gris, na tych zdjęciach przedstawiających Setha i Ruth? Seth jaśniał ze szczęścia, kiedy stał obok Ruth, jego oczy były łagodne i pełne tajemnic, czy uwielbienia, czy coś w tym stylu. Ich dłonie zawsze były połączone i w dziewięciu przypadkach na dziesięć, Seth uśmiechał się do Ruth, a ona uśmiechała się do obiektywu. Była naprawdę śliczna. Jak ty. Pełna życia i nadziei, i miała duże, bystre oczy. On… szalał na jej punkcie. Holden zamilkł, a Griselda przyswajała te informacje. - Myślisz, że oni… - Taa – wyszeptał Holden. – Myślę, że byli w sobie zakochani. Jestem tego pewien. Griselda wzdrygnęła się, przetrawiając to. Brat i siostra zakochani w sobie? To było sprzeczne z naturą. Złe. Jak do tego doszło? Czy była to zagadka, której nigdy nie rozwiążą? - C-caleb ich przyłapał. - Co? – sapnęła, a jej usta otworzyły się, kiedy przeniosła spojrzenie na Holdena. Przytaknął. - Przyłapał ich, kiedy uprawiali seks. Nie wiem ile mieli lat… sądzę, że byli nastolatkami. Mieli piętnaście, może szesnaście lat. Byli bardzo bigoteryjną rodziną, bardzo pobożną i mieli bardzo surowych rodziców. Z tego co zrozumiałem, jestem całkiem pewny, że dla Setha, Caleb trzymał to w sekrecie. I sądzę, że to zniszczyło w nim coś. Widząc ich razem. Wiedząc o nich. - I zabił ich. - Nie wiem. – Holden wzruszył ramionami. – Pudełko ze zdjęciami było stare. Stodoła w której puszkowaliśmy warzywa? Została odbudowana po tym, jak stara spłonęła. W zgliszczach znaleźli bransoletkę Ruth. „Spłonęli w ognistych czeluściach piekła.”
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Griselda zadrżała, kiedy oczy Holdena przez kilka sekund patrzyły w dal, zanim ponownie zeszły na ziemię i skupiły się na niej. - Holden… zabrzmiałeś jak on. - Mówił to cały czas – powiedział lekceważąco Holden. - On ich zabił – powiedziała. – Wiem, że to zrobił. – Oparła policzek na jego klatce piersiowej, zaraz pod szyją i owinęła rękę wokół jego piersi. – Byliśmy następni. - Może. Prawdopodobnie. I dlatego tak bardzo się cieszę, że uciekłaś Gris. – Nachylił się, przyciskając usta do jej głowy. – Jestem tak kurewsko w-wdzięczny, że się wydostałaś. Griselda wzięła głęboki, drżący oddech i zamknęła oczy. - Zabił ich. Zabił własnego brata i siostrę, i zabiłby również nas.
***
Kiedy ułożyła się z powrotem na jego klatce piersiowej, Holden powrócił do głaskania jej włosów i wkrótce jej oddech zrobił się głęboki i równy, i wiedział, że zasnęła. Ciepło jej przyciśniętej do niego skóry sprawiało, że znów jej pragnął, ale nie chciał jej budzić. Potrzebowała snu, a on musiał jej na to pozwolić, ponieważ miał zamiar brać ją w kółko od nowa do czasu, aż będzie tak głęboko pod jej skórą, że nie będzie w stanie odejść od niego pod koniec miesiąca. Taki był przynajmniej jego plan. Kochanie się z nią wstrząsnęło jego światem, przesunęło jego oś i sprawiło, że jego życie bez niej uschnie jak zaniedbany ogród. Była jego światłem i wodą – jego oparciem i nadzieją, i pragnął zapomnieć o latach, które nadeszły po wydarzeniach nad Shenandoah i trwały do wczoraj. Cierpiał z powodu tego, że stracił tak dużo czasu, kiedy powinien był z nią być. Spojrzał na swoją rękę i wzdrygnął się, wyobrażając sobie, że podliczające znaki w magiczny sposób unoszą się z jego skóry i rozpraszają się na wietrze, jak kurz, do czasu, aż pozostanie tylko jeden – jedyny, który kiedykolwiek się liczył. Nienawidził tego, że przed Griseldą dzielił to doświadczenie z tak dużą ilością kobiet, a jednak, w dziwny i pokręcony sposób, zawsze dzielił to z nią. Ponieważ ona była tą, której pragnął, o której śnił, za którą tęsknił. Śnił o niej zawsze w chwili, kiedy się rozpadał. A teraz, sen stał się rzeczywistością. To jej gorąca słodycz otaczała go, jej usta poruszały się pod jego, jej miękkie piersi były przygniatane jego klatką piersiową. Była prawdziwa i była jego.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jęknęła przez sen i jego dłoń, która leżała nieruchomo, poruszyła się szybko do czubka jej głowy, głaszcząc z miłością jej bursztynowe włosy, a ona wtuliła się w niego jeszcze bardziej, jej kolana były zgięte przy jego biodrze, a oddech owiewał jego pierś. Kochał ją. Boże w niebie, jak on ją kochał. To nie tak, że nie wiedział jak kogoś kochać, tak jak się tego bał. Chodziło o to, że nie miał nikogo do kochania, do czasu, aż Gris na nowo pojawiła się w jego życiu. I teraz, kiedy to zrobiła, jego jedynym życzeniem było to, aby nigdy nie zostać z nią rozdzielony. Wzdychając głęboko myślał o ich rozmowie, skupiając się na jej słowach – „Zabił ich, wiem że to zrobił” – i nienawidził tego, że jego umysł tak bardzo nie zgadzał się z jej wnioskiem. Dezorientowało go to, że natychmiast nie założył tego samego. Caleb zasłużył na oskarżenie i nienawiść – jego zachowanie w stosunku do nich dowiodło, że był zdolny do okrucieństwa – a jednak Holden nie był tak właściwie pewien tego, że Caleb zabił rodzeństwo, czy, że ich przypadkowa śmierć pchnęła go w szaleństwo, w którym wierzył, że dostali to na co zasłużyli, za popełnienie kazirodztwa. Podłożył ogień? A może bliźniaki spały w szopie i zginęły w wypadku, kiedy przewróciła się lampa? Czy Caleb zamordował ich umyślnie? Czy był dręczony winą za utrzymywanie sekretu, który ich zabił? Holden nie był pewien. Nigdy nie był. Myślał o tym, żeby podzielić się tym z Griseldą, ale ona nigdy nie zrozumie, że jego uczucia do Caleba były mniej bezdyskusyjne niż jej. Oczywiście, nienawidził go, ale czuł również głęboko niechciany instynkt opiekuńczy względem Caleba, którego się wstydził – który sprawiał, że czuł się wypaczony, popieprzony i słaby. Później, poczuł do Caleba współczucie, którego również nie mógł całkowicie porzucić. To było głęboko zakorzenione, irytujące, ale stałe. Czuł się winny, dlatego, że nie nienawidził Caleba tak bardzo jak powinien. Było mu niedobrze przez samego siebie, ponieważ czuł współczucie względem kogoś, kto, co było bardzo prawdopodobne, był mordercą i zdecydowanie porywaczem. Czuł niesmak, że jakakolwiek jego część czuła się opiekuńczo w stosunku do człowieka, który twierdził, że zabił Griseldę. Ale Caleb utrzymał go również przy życiu. I kiedy opuścili Zachodnią Wirginię – kiedy Caleb uświadomił sobie, że Holden był „bezpieczny” – nie był już w stosunku do niego okrutny. Tak, Caleb był potworem, ale był na swój sposób pryncypialnym potworem, co sprawiało, że trudno było Holdenowi nienawidzić go ze ślepą furią, tak jak Gris. Żałował, że nie mógł, ponieważ ona w końcu wyczuje w nim ten konflikt. Już i tak była zmartwiona jego wyznaniem, że został z Calebem aż do jego śmierci. To nie było nawet najgorsze, ponieważ prawdopodobnie zdecydowała, że był do tego w jakiś sposób przymuszony. Ale nie był. Został, ponieważ nie miał dokąd pójść i ponieważ jego życie z Calebem nie było takie złe, jak mogło być. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden opuścił dłoń na serce. Musiał wymyślić sposób, żeby pomóc jej zrozumieć, ponieważ jeśli nie będzie potrafił tego zrobić, to z pewnością ją straci. Oddychając głęboko, zamknął oczy, koncentrując się na ciepłej i ukochanej kobiecie, leżącej na jego piersi i modlił się, żeby, kiedy nadejdzie czas, był w stanie pomóc jej zrozumieć.
***
- Seth, zamierzasz do mnie zadzwonić? Skończył zapinać dżinsy i spojrzał na nią, próbując przypomnieć sobie jej imię. Kurwa. Jego fiut nadal był śliski, a on nie miał, kurwa, pojęcia jak brzmiało jej imię. - Uch, pewnie. Podciągnęła w górę majtki i wyprostowała sukienkę, czołgając się na krawędź ciężarówki i wyciągając ręce, jakby chciała, aby pomógł jej zejść na ziemię. Odwrócił się od niej i po minucie sama zeszła na dół. - Bal jest w przyszłym tygodniu. Zabierasz kogoś? - zapytała. Kurwa, nie. - J-ja, uch, z-zabiorę cię do domu – odpowiedział, ignorując jej pytanie. Kiedy dwadzieścia minut temu wstąpił na stację benzynową Super-7Gas’n’ Sip po paczkę Cameli, uśmiechnęła się do niego ponad paczką Cheetosów. Wszystko czego było trzeba to uniesienie brwi w zaproszeniu i dołączyła do niego w ciężarówce, gdzie podjadali Cheetosy, a ona opowiedziała mu historię swego życia, zanim bezsensownie wypieprzył ją na pace. - Może nie chcę jeszcze jechać do domu – biadoliła. – A tak w ogóle to skąd jesteś? Dotarł do siedzenia kierowcy, otworzył paczkę papierosów i wyciągnął jednego. Trzymał go pomiędzy wargami i potrzebował dwóch, gównianych zapałek z małego sklepiku, żeby go zapalić i usiadł, dając jej kilka minut na zdecydowanie czy chce jechać, czy nie. Zabrał ciężarówkę z parkingu przed „U Grady’ego”, baru, który wybrał Caleb i miał zamiar odstawić ją tam do 23:00, kiedy Caleb zazwyczaj rusza w stronę domu. Może dzisiaj zabije się na moście, kiedy będzie wracał do podwójnej przyczepy kempingowej, którą dzielą i która stoi poza miastem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Dziewczyna „jakiekolwiek-było-jej-imię” zdecydowała się jechać i kiedy otworzyła drzwi pasażera, Seth odwrócił wzrok, mocno zaciągając się papierosem. Bez względu na to, jak wiele dziewczyn spędzało z nim czas w tej ciężarówce, tylko jedna z nich kiedykolwiek się liczyła; pierwsza dziewczyna, która kiedyś siedziała obok niego na przednim siedzeniu. Niebieskie oczy błysnęły mu przed twarzą i Seth wzdrygnął się, zagrzebując je - Zamierzasz później odebrać swojego brata od Grady’ego? – Kiedy nie odpowiedział, zdecydowała się być wredna. – Mój tatuś mówi, że on jest naprawdę dziwny. Holden przekręcił zapłon. Pierdolić ją. I pierdolić Caleba. - Nie mówisz za wiele – westchnęła, kiedy wyjechali z parkingu za Super-7. – Tutaj skręć w lewo. Ale pieprzysz sie naprawdę porządnie. Seth jechał w ciszy przez kilka minut, mając nadzieję, że dziewczyna zamknie się na resztę drogi. Czuł się brudny i zniesmaczony, a dziura w jego wnętrzu była większa niż kiedykolwiek. - Z-z-znowu w l-lewo? - zapytał, zatrzymując się na znaku stopu i czekając, aż powie mu jak dotrzeć do jej domu. - Chcesz kiedyś znowu się ze mną pieprzyć? – zapytała, przesuwając palcem w dół jego ręki. Szczerze? Nie mogłoby go to mniej obchodzić. To będzie ona, lub ktoś inny i kimkolwiek ona będzie, nie będzie miała znaczenia. Wzruszył ramionami. - W lewo – powiedziała, w jej głos wdarł się wkurzony ton. – Wiesz, staram się po prostu być przyjazna. Pojawiłeś się tu znikąd, w środku pierwszego roku, zachowując się bardzo cicho i lekko, jakbyś był upośledzony i mieszkasz z bratem, który wygląda jak twój dziadek. Mógłbyś spróbować być trochę milszy. Tak tylko mówię. – Fuknęła cicho, kiedy nie odpowiedział i skrzyżowała ręce na piersi. – Tam. Drugi dom po prawej. Seth zatrzymał się przed gównianym, małym domem, przed którym stały trzy samochody i świąteczny renifer na porośniętym krzakami trawniku, pomimo tego, że był maj. Jego mama zawsze zdejmowała dekoracje do Nowego Roku, przypomniał sobie, zacisnął szczękę i wypchnął z umysłu obraz jej ładnej, piegowatej twarzy. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę ze zmrużonymi oczami. - Wiesz co? Cofam to. Nie pieprzysz się porządnie. Pieprzysz się zbyt mocno, a twój fiut jest za duży. Dziwak. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Potem gwałtownie wysiadła i zatrzasnęła drzwi. A Seth, który nie miał wiele więcej niż dużego fiuta, który działał na jego korzyść, wycofał z podjazdu, nienawidząc jej, nienawidząc Caleba, nienawidząc siebie, nienawidząc tego obrzydliwego, popierdolonego żartu, którym było jego życie. Nacisnął na gaz, przejeżdżając szybciej przez ulice, które były bardzo małe i kręte w tej okolicy. Przeleciał przez znak stopu i wjechał na główną drogę, naciskając jeszcze mocniej na gaz i patrząc, jak prędkościomierz przesuwa się na 120 kilometrów… 130…135… Nigdy w życiu nie jechał tak szybko i uśmiech wygiął kąciki jego ust. Drzewa przemykały obok niego po obu stronach i opuścił szybę, pozwalając wilgotnemu, chłodnemu powietrzu Oregonu dostać się do środka i wziął sztacha papierosa, zanim wyrzucił go przez okno. Wskazówka prędkościomierza nadal się poruszała… 145… 150…160…. Kątem oka zobaczył ogromne drzewa. Drzewa, które były tam od tysięcy lat. Drzewa, które na skutek uderzenia mogłyby zamienić ciężarówkę we wrak, jeśli jechałaby 160 kilometrów na godzinę, i zabić jakąkolwiek żałosną istotę, która oddychała wewnątrz niej. Skierował każdą odrobinę siły, którą posiadał w swoim szesnastoletnim ciele i tak mocno nacisnął na pedał gazu, że zabolała go stopa. Wskazówka podniosła się do 175 kilometrów. Zabrał dłonie z kierownicy i zamknął oczy, naszło go rozmarzone, ulotne uczucie. Jechał do domu. Za minutę znowu z nią będzie. Z nią i z jego mamą i z tatą, i babcią. Znowu będzie z nimi wszystkimi. Mógł zobaczyć jej twarz tak wyraźnie jak słońce, poczuć jej palce, splecione z jego własnymi, usłyszeć w uchu jej głos… „Holden, jesteś kompletny, czy złamany?” „Kamień po kamieniu. Ja skaczę, ty skaczesz.” „Trzymaj palce na literach.” Głośny ryk klaksonu ciężarówki zbudził go z zamroczenia. Otworzył oczy i zamrugał na nadjeżdżające światła reflektorów, naciskając na hamulec. Samochodem zarzucało i szarpało, kiedy zwalniał, bez kontroli ślizgając się po wilgotnej drodze, aż do ostatniej sekundy, kiedy Holden szarpnął kierownicą i zdołał zjechać z drogi nadjeżdżającego szesnasto-kołowego tira. Był przemoczony od potu i płakał jak dziecko, kiedy zjechał na pobocze. Po godzinie bezcelowego szlochania, zawrócił ciężarówkę do Grandy’ego i wstąpił do salonu tatuażu, który był obok. I tej nocy, po raz pierwszy od lat, ponownie zasnął z palcami na literach.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Powoli otworzył oczy, a potem sapnął, ponieważ, och mój Boże, jego fiut otoczony był wilgocią i ciepłem, i jasna cholera, nic nigdy nie dawało tak dobrego uczucia. Spoglądając w dół, zobaczył włosy Griseldy, rozrzucone na jego brzuchu, złote i błyszczące w popołudniowym słońcu, sączącym się przez okno. Jej usta przytrzymywały go ciasno, a język pracował nad główką i zacisnął oczy, ciskając głowę z powrotem na poduszkę. - Gris – jęknął. Jej usta zatrzymały się i kiedy spojrzał w dół, przesunęła włosy na bok i szczerzyła się do niego, jego gruby fiut nadal znajdował się w jej ustach. - Zrelaksuj się – powiedziała, zanim celowo go possała, trzymając w miejscu dłonią jego trzon. Próbował. Naprawdę próbował. Ponieważ zwykle, obciąganie od pięknej kobiety było czymś, czym cieszył się, leżąc, ale tak bardzo, jak dobre było to uczucie, to czego naprawdę pragnął, to ponownie się w niej znaleźć. - Czekaj – wydyszał. – Czekaj… możemy…? Wysunęła go z ust, jej twarz wyrażała lekkie zmieszanie, kiedy złapała spojrzeniem jego oczy. Przesunęła wierzchem dłoni po lśniących ustach. - Nie chcesz, żebym to robiła? - Chcę – powiedział szybko. – Zdecydowanie. Ale tęsknię za tobą. Chcę cię czuć. Chcę cię trzymać. Klęczała pomiędzy jego nogami, ale teraz przesunęła się w górę, siadając na nim okrakiem z kolanami po bokach jego bioder. Jej pełne piersi zakołysały się nieco przy tym ruchu, a on gapił się na nie, do ust napłynęła mu ślinka, chcąc znowu ich posmakować. - Chcesz mnie… tutaj? – drażniła się, nadal trzymając jego twardego fiuta u podstawy, jej dłoń poruszała się bardzo nieznacznie, pompując i doprowadzając do szaleństwa. - Chcę być w tobie – powiedział jej, trzymając otwarte oczy, chociaż groziły tym, że przewrócą się na tył głowy. Uniosła się z pośladków, ustawiając pod sobą jego erekcję, a potem opadła w dół, całkowicie się na niego nabijając i wypuszczając połączenie westchnienia i jęku, które wzrosło w głębi jej gardła. - Zrobię dla ciebie wszystko – przyrzekł, mrugając oczami i sięgając po jej biodra.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Griselda pochyliła się do przodu i pocałowała go, jej piersi rozpłaszczyły się na jego klatce piersiowej, kiedy wsunął język do jej ust. Trzymał ją przy sobie kurczowo, unosząc biodra i pompując w nią, kiedy ich języki plątały się ze sobą, smakując się nawzajem i przełykając wzajemne westchnienia. Kiedy się odchyliła, Holden sięgnął do przodu i chwycił w dłonie jej piersi, obserwując jak jej powieki zatrzepotały i zamknęły się, kiedy uszczypnął jej sutki, uderzając w nią szybciej i szybciej, kochając sposób, w jaki jej oddech rwał się i był zdyszany, kiedy wydobywał się szybciej z jej płuc i był bardziej zszargany. Czując napięcie budujące się głęboko w dolnej części ciała, szybko przekręcił ich na bok, owijając wokół niej ręce, a ona złączyła kostki wokół jego pasa. Pochylając się w dół, wziął w usta jej sutek i ssał wystarczająco mocno, że wykrzyczała jego imię, jej płeć ociekała wilgocią i drgała wokół niego, pociągając go wyżej, zasysając głębiej. Wykrzyczał jej imię w słodką, wilgotną skórę jej szyi, trzymając ją mocno kiedy dochodził, w pulsujących falach, całkowicie się w niej wypróżniając. - Gris… Gris… Gris… - wymruczał, całując jej szyję, a jej bezwładne ciało osłabło przy nim. – Nie wiedziałem, że będzie w ten sposób. - Ja wiedziałam – powiedziała, opierając się o niego, nadgarstki skrzyżowała z tyłu jego szyi. Oparł czoło o jej klatkę piersiową, jego ręce były jak żelazne opaski wokół jej ciała. - Kocham cię – powiedział, słowa wyszły z jego ust jak błogosławieństwo, jak modlitwa dziękczynna. - Wiem – wyszeptała, łamiącym się głosem. – Ja też cię kocham. Zacisnął oczy, owładnięty prostą słodyczą jej słów, prawdą, która w nich była, pocieszeniem, które niosły, słusznością, z jaką brzmiały w jego uszach, wiecznym „tak”, które w sobie kryły. Przekręcając ich ostrożnie z powrotem na plecy, bez zrywania połączenia, został głęboko w niej zanurzony, kiedy odsunął włosy z jej twarzy. - Zawsze cię kochałem, Gris. - Ja również – powiedziała cicho, ale pewnie, mały uśmiech dotykał jej oczu. – Zawsze. - Nie zostawisz mnie? – zapytał. - Nigdy. - Zostaniemy razem – powiedział. - Tak.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- I weźmiemy ślub. Przytaknęła. - I będziemy mieli dzieci. Łza spłynęła w dół jej policzka, kiedy ponownie przytaknęła. - Chcesz dzieci? - zapytała, chichocząc i płacząc w tym samym czasie. - Chcę twoich. Chcę, żeby nasze dzieci były bezpieczne. Nie chcę, żeby ktoś kiedykolwiek je zranił. Będę miał je na oku, Gris. Upewnię się, że będą miały dokąd pójść, jeśli coś kiedykolwiek nam się przydarzy. Będę je kochał tak mocno, jak kocham ciebie. Zaopiekuję się nimi. O-obiecuję. - Wierzę ci – powiedziała. – Holden? - Hmmm? - zapytał, zadowolenie i ochrona, których nigdy nie zaznał ogrzały go i sprawiły, że był senny. - Jestem głodna. - Jestem całkiem pewny, że moja kobieta zrobiła wcześniej smażonego kurczaka – powiedział, całując czule jej usta. - Tak, zrobiła. Odsunęła się od niego, a on natychmiast zatęsknił za jej ciepłem, Griselda przetoczyła się na krawędź łóżka i usiadła plecami do niego. Nagle poczuł jej niepewność i chciał ją zapewnić. - Będzie z nami ok, Gris. Znowu jesteśmy razem, tak, jak zawsze powinniśmy byli być. B-będzie z nami ok. Patrząc na niego przez ramię, uśmiechnęła się smutno. - Mam nadzieję, Holden. Potem wstała, chwyciła z podłogi dżinsy i wyszła z pokoju.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 21 Griselda nałożyła jedzenie na talerze i zjedli przy stole w kuchni – uczta z zimnego kurczaka i plasterków jabłka, popita lodowatą wodą ze studni – a wszystko to, kiedy wymieniali nieśmiałe, szczęśliwe, znaczące spojrzenia, wpatrując się w siebie nawzajem, a potem odwracając wzrok, kręcąc głowami z niskim, speszonym śmiechem, oboje po cichu uszczęśliwieni i oboje trochę poruszeni tym, co się pomiędzy nimi wydarzyło, przez słowa które wypowiedzieli i obietnice, które złożyli. Holden nie miał na sobie nic poza odpiętymi dżinsami, a ona gapiła się na jego klatkę piersiową – jego silną, piękną, wyrzeźbioną klatkę piersiową, która upamiętniała jej stratę – tak dużo jak chciała, przygryzając wargę, kiedy ją przyłapał, a potem chichotała, kiedy zagroził, że jeśli nie przestanie, to weźmie ją na kuchennej podłodze. Jego oczy były łagodne z miłości, ale pełne życia z zadumy i z każdą chwilą, którą z nim spędzała, wyglądał bardziej i bardziej jak chłopak, którego tak dobrze znała i którego bardzo kochała. Z radością mogłaby obserwować go przez wieczność. Cholera, pomyślała, kiedy wstała i zaczęła zmywać, taki był plan, prawda? Kiedy stała przy zlewie, robiąc porządki, Holden wyszedł na zewnątrz, do ciężarówki. Kiedy wrócił kilka minut później, Griselda odkładała czyste talerze na suszarkę przy zlewie i odwróciła się, żeby spojrzeć na jego słodki uśmiech i zauważyła, że obie ręce miał schowane za plecami. - Co masz za plecami, Holdenie Croft? – zapytała, jej oczy były żartobliwe. Jego policzki lekko się zaróżowiły, kiedy pokazał jej notatnik i trzy długopisy, wyciągając je w jej stronę. Jej oczy przeskoczyły pytająco od przedmiotów w jego dłoniach, z powrotem do jego twarzy. - To prezent. Może g-głupi prezent, ale pomyślałem… cóż, pomyślałem, że kiedy tu jesteśmy, mogłabyś zapisać niektóre z twoich opowiadań. Natychmiast w jej gardle uformowała się wielka gula i opuściła oczy, próbując przełknąć ślinę, ale sprawiło to, że oczy zapiekły ją od łez. Zrobił jej prezent. Drżącymi dłońmi sięgnęła po notatnik i długopisy, wpatrując się w nie, kiedy jedna, gruba łza stoczyła się na czubek jej nosa i rozprysła się na okładce notatnika. - Gris? – powiedział, sięgając, żeby unieść w górę jej brodę. – Wszystko ok?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Kocham to – wyszeptała, przyciskając przedmioty do piersi i próbując się kontrolować. – Nikt… chodzi mi o to, że nie dostałam prezentu od… Wzdrygnął się, pochylając się do przodu, żeby pocałować ją czule, zanim wciągnął ją w ramiona, notatnik i długopisy uwięzione były pomiędzy ich sercami. Poczuła się głupio z powodu płaczu. To był taki miły, troskliwy gest, a ona rujnowała go użalaniem się nad sobą. Ale poza ręcznie robioną kartką na urodziny, którą w tym roku zrobiła dla niej Prudence i dodatkowymi pięćdziesięcioma dolarami do wypłaty na święta i na urodziny, Griselda nie otrzymywała prezentów. Ani teraz. Ani nigdy. Ani od mamy, ani od babci, od żadnego z rodziców zastępczych, ani od Mayi i z pewnością nie od Jonah. Nie licząc dodatkowych pieniędzy od McClellan’ów nie otrzymała prezentu od… cóż, od kiedy Holden dał jej na trzynaste urodziny bukiet jaskrów, a to było prawie dziesięć lat temu. - Przywyknij do tego, Gris – powiedział przy jej włosach, nadal mocno ją trzymając. – Zamierzam dawać ci prezenty kiedykolwiek będę chciał. K-kiedykolwiek poczuję, żeby to zrobić. Zamierzam dać ci tak dużo prezentów, że ledwie będziesz pamiętała, jak to było nie mieć żadnego. Poczuła jak zaciska szczękę przy jego skroni, znak, że jej łzy sprawiły, że również stał się emocjonalny. - Tata cały czas dawał prezenty mojej mamie – kontynuował. – Przychodził z pracy do domu z bukietem, lub z batonikiem. Czasami chodził do domu towarowego i zbierał darmowe próbki perfum. Nie mieli wiele, ale troszczyli się o siebie nawzajem. I właśnie to zamierzam robić. Zamierzam się o ciebie troszczyć. Z każdym biciem serca, Griselda chciała mu wierzyć, chciała zaufać, że po całym życiu w strachu, samotności i porzuceniu, jest możliwe, żeby w końcu być szczęśliwym. Ale tak jak wcześniej, kiedy powiedział „będzie z nami ok”, coś w jej wnętrzu było sceptyczne. Część jej wątpiła w to, że zasługiwała na szczęście. Kolejna część upierała się, że tak bardzo jak tego chciała, to wydarzy się coś złego, ponieważ zawsze dzieje się coś złego. W przeciwieństwie do Holdena, Griselda nigdy nie miała dobrego przykładu kochającego się związku. Wszystko co kiedykolwiek znała, to zawirowania, i tak bardzo jak pragnęła z Holdenem czegoś bezpiecznego i solidnego, nie była całkowicie pewna, jak to osiągnąć. - Więc, co myślisz? – zapytał ją, odchylając się, żeby spojrzeć jej w oczy i ocierając z jej policzka ostatnią łzę. – Chcesz zapisać kilka historii? - Przypominasz mi panią McClellan – powiedziała, pociągając nosem i robiąc głęboki wdech, a potem się do niego wyszczerzyła. - Jak to? Jest tak przystojna jak ja? - Masz takie duże mniemanie o sobie.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Najpiękniejsza dziewczyna na świecie była w moim łóżku, przez całe popołudnie. Mogę być zarozumiały. Przewróciła na niego oczami, wskazując brodą w stronę tarasu i sięgając po jego dłoń. - Chcesz posiedzieć trochę na zewnątrz? Pozwolił jej wyprowadzić się na zewnątrz. Przysunął bujak blisko jej i oboje się oparli, pozwalając, żeby niskie słońce ogrzewało ich twarze, kiedy położyli obok siebie bose stopy na topornej barierce. Griselda zamknęła oczy, wdychając zapach polnych kwiatów i świeżego powietrza. - Pani McClellan chce, żebym poszła do college’u. - College? - zapytał zaskoczony. – College. Wow. To byłoby coś, Gris. - Nie stać mnie na to. - Wymyślimy coś – powiedział cicho, a ona zdziwiła się na jego słowa, nie będąc w stanie powstrzymać przerażającego wybuchu nadziei w sercu, które śpiewało, „nie jestem sama. Nie jestem już sama.” - Mam trochę pieniędzy – powiedziała, zdając sobie sprawę, że jej fundusz na Holdena był teraz dostępny i można było go wydać. – Nie wystarczająco na college… ale zaoszczędziłam prawie trzynaście tysięcy. Przez długą chwilę był cicho, więc otworzyła oczy i odwróciła się do niego. Gapił się na nią z podziwem. - Jesteś bogata – powiedział. - To wszystko było dla ciebie. Żeby cię odnaleźć. Oszczędzałam na tych prywatnych detektywów z Nowego Jorku. Podobno są najlepsi. - Dla mnie? – zapytał. Sięgnął palcami po jej i ścisnął. – N-nie poddałaś się. - Nigdy. - Cóż, sądzę, że powinnaś pójść do college’u, Gris. Wzruszyła ramionami, patrząc w dół, na notes. - Nie wiem. Niektóre college’e mają kursy pisarskie, wiesz? Dla ludzi, którzy lubią pisać historie. A pani McCllelan wiele mówiła na temat stypendiów. Ale nie wiem. Nie znam nikogo, kto kiedykolwiek poszedł do college’u, poza nią. - Podzieliłaś się z nią twoimi historiami? – zapytał Holden. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Wymyślałam je dla Pru. Zgaduję, że podsłuchała. Holden wyszczerzył się, ponownie ściskając jej dłoń. - Kocham to. I Pru też. Odsuwając od niego dłoń, otworzyła na kolanach notatnik i ściągnęła zatyczkę z jednego z długopisów, przewracając okładkę i pisząc starannie na środku pierwszej strony:
Bajki Griselda Schroeder
Wpatrywała się w swoje imię, zastanawiając się, jakby to było naprawdę widzieć swoje historie w książce, wydrukowane, wiedząc, że są czytane dzieciom na dobranoc, zapewniając im słodkie sny. Jedna z jej zastępczych matek, Kendra, powiedziała jej, że dobrze radziła sobie z dziećmi, a pani McClellan uważała, że miała talent. Oczywiście, że Holden, który zawsze kochał jej historie, będzie ją zachęcał. Maya również się zaangażuje. Ale czy naprawdę było możliwe, żeby ot tak zmienić całe swoje życie? Żeby sprawić, aby ziściły się twoje marzenia? Jej żołądek zacisnął się i zamknęła notatnik, patrząc na kwiaty. Tego wszystkiego było zwyczajnie za dużo na raz. Nie ufała temu. Pragnęła zaufać, ale tak nie było. Dziewczyny takie jak Griselda nie otrzymują nowych początków i szczęśliwego zakończenia – bezpieczniej było oczekiwać katastrofy, niż przyjąć szczęście. A jednak… Odwróciła się nieco, żeby spojrzeć na Holdena, którego głowa ponownie opierała się o krzesło i miał zamknięte oczy. Siniaki na policzku i wokół oczu pomniejszyły się od wczoraj. Przebarwienie na powiekach zniknęło i pomimo tego, że czerwonawo-czarna plama pod jego okiem nadal była widoczna, teraz zmieniała się w żółtą. Policzek nadal miał spuchnięty, ale tak jak oko, odbarwienie już się polepszyło. Jego usta – usta, które z miłością dotykały jej własnych przez całe popołudnie – były miękkie i idealne, a jego nos i policzki nakrapiane były piegami. Nad lewą stroną jego ust, blisko Griseldy, był większy, ciemniejszy pieg i nagle zapragnęła go pocałować, żeby posiąść tę małą jego część, na wypadek, gdyby kiedykolwiek straciła resztę. - Holden? – zapytała cicho, nadal wpatrując się w jego twarz. – Dlaczego tak długo zostałeś z Calebem Fosterem?
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Był wdzięczny, że jego oczy były zamknięte, więc nie mogła ich odczytać, kiedy opadł jego żołądek. Oczywiście, wiedział, że to pytanie nadchodziło, ale bał się tego, że musi na nie odpowiedzieć. Ledwo sam mógł się połapać w tych sprzecznych uczuciach, które żywił do Caleba. Nie wiedział jak wytłumaczyć to Gris. Wziął głęboki oddech, odwracając się do niej i powoli otworzył oczy. Jej twarz, tak piękna w złotym słońcu, sprawiła, że jego płuca zamarły ze strachu i pragnienia, i wstrzymał oddech, a potem z syknięciem go wypuścił. - Spróbuję wyjaśnić – powiedział. – S-spróbujesz zrozumieć? Przytaknęła powoli, jej ciało odwróciło się w bujaku w jego stronę. Jego oczy opadły przelotnie do jej piersi, potem prześlizgnęły się do ust, modląc się, żeby po tej rozmowie, te części jej ciała nie zostały na zawsze poza jego zasięgiem. - P-pocałujesz mnie najpierw? – zapytał, uczucie paniki prawie go udusiło. - Najpierw mi powiedz – odpowiedziała, siadając prosto, odwracając od niego wzrok i patrząc na łąkę. Więc tak zrobił. Powiedział jej, jak obudził się na tarasie Caleba Fostera, w ogródku na przodzie wykopany był świeży grób, a na koszulce Caleba znajdowała się krew. - Powiedział mi, że nie ż-żyjesz. Zmienił nasze imiona. P-płakałem za tobą, więc znowu pozbawił mnie nieprzytomności – powiedział, instynktownie dotykając dłonią skroni. – Kiedy się obudziłem była n-noc, a ja siedziałem w jego c-ciężarówce. Nie wiem gdzie byliśmy. Gdzieś w zachodniej części Zachodniej Wirginii, tak sądzę. Może w K-kentucky. Pierwsze kilka t-tygodni… nie p-pamiętam ich tak d-dobrze. W c-ciągu dnia jechaliśmy. Cczasami spaliśmy w ciężarówce. C-czasami wynajmowaliśmy pokój w motelu. Kiedy sspaliśmy w ciężarówce, przykuwał mnie do kierownicy. Kiedy s-spaliśmy w motelu, przykuwał mnie do łóżka. Mówił, że musiałem być przywiązany, dopóki R-ruth nie straci nade mną swojej mocy. - Holden – powiedziała cicho i odwrócił się do niej, widząc spływające po jej twarzy łzy. - Dużo pił. G-głównie nocami. Gdziekolwiek byliśmy. Najpierw mnie p-przykuwał, żebym nie mógł uciec. – Spojrzał na Griseldę, czując się ogłuszony przez siłę wspomnień, uczucie bycia martwym, z którym żył tak długo powróciło do niego, kiedy na nowo odtwarzał tamte dni. – N-nie to, że bym uciekł. - Dlaczego nie? – zapytała, jej twarz wykrzywiała dezorientacja, kiedy otarła łzy. Chciał jej dotknąć, chciał ją trzymać, ale nie ośmielił się po nią sięgnąć. Ciężko było nadal mówić, ale zrobił co mógł, żeby to wytłumaczyć.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- P-ponieważ w środku… byłem m-martwy. – Przełknął. – O-odeszłaś. Moi r-rodzice i babcia dawno nie ż-żyli. Nie miało z-znaczenia co mi r-robił. Nie o-obchodziło mnie to. - Co… co on ci robił? – zapytała przerażonym szeptem. - Karmił mnie – powiedział Holden, patrząc na kwiaty. – Dał mi miejsce do s-spania. – Przełknął gulę w gardle. – Nigdy nie d-dotknął mnie w niewłaściwy sposób. - Ale nadal cię bił? Holden pokręcił głową, zaciskając szczękę. - Tylko k-kiedy o tobie wspominałem. Była cicho, kiedy to przyswajała. - Tak po prostu… przestał? - Taa – powiedział Holden, przytakując. – Powiedział, że w-wyciął z naszego życia r-raka i że byłem b-bezpieczny. - Ponieważ nie żyłam. Holden w końcu się do niej odwrócił i wyszeptał: - Tak. Jej czoło przecięły bruzdy, kiedy zmarszczyła brwi w zmieszaniu. - Cz ty… Boże, Holden, czy ty… lubiłeś go? - K-krótka odpowiedź? Nienawidziłem go. - Długa odpowiedź? – zapytała. - To s-s-skomplikowane – powiedział, jego serce pędziło szybciej, kiedy próbował wymyślić jak, kurwa, wyjaśnić jego rzeczywiste uczucia. - Muszę to usłyszeć – powiedziała, jej głos był niski i mocny, a jej łzy nadal opadały. – Chcę zrozumieć. Holden przełknął boleśnie i zanim przytaknął, zacisnął szczękę. - W swoim u-umyśle… myślał, żeby byłem Sethem. Szczerze w to w-wierzył. Szczerze w-wierzył, że zabicie Ruth ocali Setha. – Wzdrygnął się, kiedy na nią spojrzał. – Wiem, że brzmi to s-szalenie, ale na swój własny sposób, c-chronił mnie… uch, Setha. Kiedy chodziliśmy na obiad, zamawiał dla siebie jedzenie, potem odwracał się do mnie i pytał „co bbędzie młodszy b-bracie?” cały z-zadowolony i d-dumny, że z-z nim byłem. A kelnerki patrzyły pomiędzy nami tam i z powrotem, widząc różnicę wieku i c-czasami p-podśmiewały
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
się, a ja c-czułem… - Poczuł, że wzrasta w nim stara złość - … złość. P-ponieważ on tylko ppróbował… no wiesz… W połowie jego wspomnień opuściła spojrzenie na kolana, ale teraz popatrzyła na niego, jej twarz była biała i rozbita. - Nie był – przerwała, biorąc głęboki oddech: - twoim bratem. Porwał nas. Torturował nas. - M-myślisz, że tego nie wiem? Byłem t-tam, Gris. – Nagle przesunął się w bujaku, pokazując jej siatkę poszarpanej tkanki bliznowatej na plecach. – M-myślisz, że n-nie pamiętam? Pamiętam! Odwrócił się z powrotem w jej stronę i znalazł jej czerwoną twarz i wściekłość. - Tak? „Będziecie żyli w ciemności dopóki wasze nikczemne zachowanie nie zostanie oczyszczone! Dopóki będziecie warci światła.” Pamiętasz to? „Nie będzie rozpadliny w waszej skrusze! Zapłatą za grzech jest śmierć!” Śmierć! Moja śmierć! – wygłosiła tyradę, a łzy spływały jej po twarzy. - Z-znam te p-pierdolone słowa tak samo dobrze jak ty! - W takim razie jak? Jak mogłeś czuć… do niego sympatię? - To n-nie była p-p-pierdolona sympatia! - W takim razie co to było? Kiedy te kelnerki się podśmiewały? Co to było? Co to było, kiedy myślałeś o tym, jak strzelił mi w plecy? - Nienawiść! – krzyknął Holden. – K-kurewska nienawiść! Ptaki, które grzały się na dachu na słońcu, odleciały, ich skrzydła uderzały o ciepłe, letnie powietrze, szukając azylu. - Cóż. Z cholerną pewnością nie nienawidziłeś go wystarczająco, żeby odejść. - Byłem t-trzynastolatkiem, p-przykutym do łóżka, albo do kierownicy, każdej nocy mojego p-pierdolonego życia przez dwa lata. Nawet jeśli m-mógłbym uciec, gdzie do kkurwy miałbym pójść? - Z powrotem do Waszyngtonu? – zasugerowała w złości. - Z p-powrotem do systemu, żeby ktoś taki jak p-pani Fillman mógł m-mmolestować mnie w czasie snu? - Nie wszyscy rodzice zastępczy są pedofilami – powiedziała Griselda, jej głos stracił trochę przekonania.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Wystarczająco wielu jest – odpowiedział Holden. – Albo p-pijakami. Albo cię bbiją. Albo z-zapominają cię n-nakarmić. - Dobra. System nie jest rajem. Ale musiał być lepszy niż zostanie z porywaczem dzieci! Osobą, która się znęca! Szalonym, pierdolonym wariatem! - Byłem m-m-martwy w środku. Wszyscy – wszyscy – których kiedykolwiek kochałem, u-umarli – powiedział, jego głos się łamał, a oczy piekły. – Nie b-bił mnie. Kkarmił mnie. Miałem ciepłe miejsce do spania. Do czasu kiedy skończyłem piętnaście lat osiedliśmy się w Oregonie i poszedłem do liceum. - Jako Seth West – powiedziała. Holden przytaknął. - Przyjąłeś jego imię. - Po d-dwóch latach z nim? Jakie to, k-kurwa, miało znaczenie? - Miało znaczenie, ponieważ twoje imię brzmi Holden. Może bym cię odnalazła, gdybyś nadal był Holdenem. - Nie mogłaś mnie o-o-odnaleźć, Gris, bo byłaś, k-k-kurwa, m-m-martwa! – krzyknął. Wziął głęboki oddech, kiedy się w niego wpatrywała. Ich spojrzenia znalazły się w impasie. Wstała, opuszczając notatnik na bujak, jej twarz wyrażała niesmak, smutek i wściekłość. - Idę się przejść. Nie idź za mną. - K-kurwa, n-nie odchodź. Gris, rozmawiaj ze mną! - Nie mogę – powiedziała, przekładając nogę przez balustradę, a potem to samo robiąc z drugą, a jego serce zacisnęło się, ponieważ podejrzewał, że zrobiła to dlatego, żeby nie ryzykować dotknięcia go, kiedy mijałaby jego bujak. - Proszę – powiedział cicho do jej wycofującej się postaci, ale nie odwróciła się.
***
Griselda celowo przeszła przez łąkę, odmawiając spojrzenia na niego, pomimo jego cichej prośby, która groziła rozerwaniem na pół jej pieprzonego serca.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Nie tylko został z tym mężczyzną, ale rozwinął jakiś rodzaj – czego? Holden odmówił nazwania tego sympatią, ale z całą, cholerną pewnością tak to właśnie wyglądało! – delikatność względem Caleba Fosrtera. Prawie tak, jakby część Holdena wierzyła, że był Sethem Westem, zaakceptowała opiekę Caleba i nawet kiedy złośliwe kelnerki chichotały z nich, odwzajemniał tę ochronę. To był człowiek, który ich porwał, torturował i przerażał, któremu Holden uwierzył, że zabił Griseldę, zamordował z zimną krwią i zakopał. Była martwa tylko dwa lata, a Holden żył z Calebem, jadł jego jedzenie, spał w miejscach, które zapewniał, chodził do liceum, jakby cholerne piekło w Zachodniej Wirginii nigdy się nie wydarzyło. To nie fair, wyszeptało cicho jej serce, przeszkadzając w jej wewnętrznej tyradzie. Wyszła z łąki i weszła do lasu, nie tak bardzo odległy dźwięk strumyka pociągnął ją w lewo. On również został porwany - przez ciebie!, przypomniało jej serce – i znosił o wiele za dużo bicia. Był odważny, ale wiedziała, że był tak samo przerażony jak ona. Próbował uciec i nie udało mu się, podczas gdy ona odniosła sukces. Zasadniczo znowu został porwany, tym razem sam, bez nikogo kto mógłby go pocieszyć, a jego najdroższa przyjaciółka była martwa. Powiedział, że czuł się martwy w środku i Griselda w to uwierzyła, jej łzy zaczęły szybciej płynąć, kiedy wyobraziła sobie jego chudy nadgarstek przykuty do kierownicy, do łóżka w motelu, wolność była blisko, ale nigdy nie była możliwa. Przypomniał jej, że miał tylko trzynaście lat, nadal był dzieckiem, stracił wszystko i wszystkich, którzy byli dla niego ważni. I tak, mógł uciec i wrócić do systemu, jak sugerowała, ale miał rację. Wzdrygnęła się, przypominając sobie dłoń pani Fillman na udzie Billy’ego, kiedy byli w parku. Holden, ze swoimi blond włosami i typowo amerykańską, piegowatą twarzą byłby łatwym celem. Caleb Foster go karmił, oferował mu ciepłe miejsce do spania, nie bił go i ostatecznie pozwolił mu pójść do szkoły, jak normalnemu dziecku. Nie mogła sobie wyobrazić, że to było dobre życie, ale wiedziała, tak jak on, że mogło być gorzej. Dźwięk wolno płynącej wody był teraz głośniejszy i podeszła do strumyka, którego szukała – nie był zbyt szeroki, może na cztery i pół metra i nie był też zbyt głęboki, ale był czysty i przejrzysty, a na brzegu znajdowało się kilka skał, na których można usiąść. Usiadła na jednej, zdjęła sandały i wsunęła stopy do wody. Sprawię, że dojdziesz. Będę cię trzymał podczas snu. Zmienię się dla ciebie. Będę dla ciebie żył. Nigdy nie pozwolę ci odejść. Uwierzyła mu? Jestem kompletny. Ty sprawiasz, że jestem kompletny. Mogła mu ufać po tych rewelacjach na temat Caleba Fostera? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Zawsze cię kochałem, Gris. Zaszlochała, a jej ciało ożyło, kiedy pomyślała o pełnym czci sposobie, w jaki jej dotykał, patrzył na nią, kochał się z nią. Nie opuścisz mnie?, zapytał. A ona odpowiedziała, nigdy. I miała to na myśli. Czekała zbyt długo, mając nadzieję że go znajdzie, i odnalezienie go było zbyt cudowne, zbyt właściwe, zbyt dobre, żeby się poddać, ponieważ uległ jakiejś popierdolonej wersji syndromu sztokholmskiego. Mogła pozwolić mu mieć jakiś rodzaj wdzięczności dla Caleba Fostera, za to, że utrzymał go przy życiu. I wtedy przyszło jej to do głowy. Pomimo tego wszystkiego, co zrobił im Caleb Foster, musiała przyznać, że również odczuwała trochę wdzięczności. Była wdzięczna, że Caleb nie postrzelił i nie zabił Holdena tamtego dnia. Była wdzięczna, że zajął się Holdenem, więc nie uciekł i nie skończył w jakiejś popierdolonej rodzinie zastępczej, która mogłaby złamać jego ducha. Była nawet wdzięczna, że Caleb tak dobrze zajmował się ciężarówką, że Holden mógł wrócić do Zachodniej Wirginii. Przez długi czas wierzyła, że Caleb był niereformowalnym potworem i był nim, ale nie mogła również zaprzeczyć, że Holdenowi mogło przydarzyć się coś gorszego. Mógł zostać zabity. Mógł być jeszcze bardziej nękany. Mógł umrzeć z głodu, albo zostać przehandlowany, albo mogło mu się przydarzyć wiele innych, nieprawdopodobnych strasznych rzeczy. Zamiast tego, jak zauważył Holden, był karmiony, miał miejsce do spania, nie był już bity, nie był molestowany. Przetrwał. Jej usta drgnęły w sprzeciwie, ponieważ gardziła Calebem i nie chciała go humanizować, ale kiedy okienko pociągu z tymi myślami zostało otwarte, to nie mogła go zamknąć. Holden, który kochał się z nią dzisiaj był, w pewnej części, wytworem opieki, którą otrzymywał od Caleba w czasie tych lat, kiedy byli osobno i za to powinna być wdzięczna. - Nadal jesteś wkurzona? Przestraszona spojrzała w górę i zobaczyła stojącego obok niej Holdena. - Powiedziałam, żebyś za mną nie szedł – powiedziała, odwracając się z powrotem w stronę rzeki. - Zgaduję, że nie jestem zbyt dobry w słuchaniu instrukcji. - Najwyraźniej – powiedziała, zakładając sandały i wstając, żeby na niego spojrzeć. Narzucił na siebie koszulę flanelową z długim rękawem i zapiął dwa guziki, ale jego stopy nadal były bose, a dżinsy rozpięte. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Spojrzał na rzekę i zmrużył oczy. - Co jeśli natknęłabyś się tu na kogoś? Na jakiegoś zboczonego myśliwego, który chciałby cię skrzywdzić? Spojrzała na niego z ukosa. - Możesz czuć się lepiej, ale nadal masz dwa posiniaczone żebra. Nie jesteś w formie, żeby być moim obrońcą. Jesteś słaby. - Jak cholera – powiedział, jego oczy płonęły. Fuknęła. Nie chciała być dla niego wredna, ale zajmie jej trochę czasu, żeby zrozumieć co mu się stało i jak to wpłynęło na to, jakim facetem jest teraz. - Nienawidzę tego, że z nim zostałeś – powiedziała. - Wiem. Ja czasami też. - Ale mogę to również zrozumieć. To co pani Fillman robiła Billy’emu… cieszę się, że to nie przydarzyło się tobie. - Nie lubiłem go, Gris – powiedział cicho, sięgając do niej. Owinął ręce wokół jej talii i przyciągnął ją do piersi, a ona się nie opierała. – Byłem złamanym dzieciakiem. I tak, on był zły, ale dla mojego umysłu był najmniejszą z możliwych złych rzeczy. – Westchnął przy jej włosach, przyciskając ją mocniej. – Więc zostałem. - Nie chcę cię z tego powodu osądzać. - W takim razie nie rób tego – powiedział. Stali przez jakiś czas w ciszy, zanim się odezwał: - Nie jestem słaby. Chcę się tobą zaopiekować, Gris. - Sama mogę się sobą zaopiekować – powiedziała cicho, niechętna, żeby całkowicie się poddać. - Jestem silny – wyszeptał jej do ucha. – Pozwól mi to zrobić. Pozwoliła, żeby jej mięśnie zrelaksowały się przy jego ciepłej klatce piersiowej, ceniąc sobie solidne pocieszenie, które od niego płynęło, ucząc się na pamięć uczucia, jakie wywołuje to, że trzyma ją z taką czułością. Położyła policzek na jego ramieniu i spojrzała na rzekę. - To strasznie dużo do przetrawienia, Holden. Tak wiele na raz się zmieniło. - Więc nie spiesz się – powiedział, pocierając dłonią jej plecy. – W końcu mamy czas, Gris, a ja nigdzie się nie wybieram.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 22
Minuty zmieniły się w godziny, godziny w dni, i w końcówkę ich drugiego, wspólnego tygodnia, który odnalazł swoją własną, kruchą tożsamość, swój własny niepewny rytm. W ciągu dnia Griselda siadała na bujaku na małym tarasie, wypełniając notes historiami, które każdego wieczora opowiadała Holdenowi. W ciągu wielu nocy rozpalali ogień w kominku i siadali obok siebie na futonie, i kiedy czytała, on owijał rękę wokół jej ramion i całował czubek jej głowy, kiedykolwiek poczuł na to ochotę. Codziennie chodzili po lesie, wymieniając się historiami o ich życiu, kiedy byli oddzielnie i okazjonalnie dzielili się ze sobą szczęśliwymi wspomnieniami, z czasu, kiedy byli razem; chwile, kiedy widzieli dzikie zwierzęta na terenie Caleba Fostera, ich urodziny, które świętowali razem po cichu w ciemnej piwnicy i te kilka razy, kiedy Caleb potykał się o ich łańcuchy, tracąc przytomność na kilka godzin. Trzymali się za ręce. Całowali się. Obejmowali się i śmiali. Obejmowali się i płakali. Wiele razy chodzili nad mały strumyk, maczając stopy w chłodnej wodzie, robiąc piknik na skałach i kąpali się nago. Więcej niż raz, Griselda kradła ubrania Holdena i biegiem wracała przez las do chatki, wskakując na łóżko, bez tchu i spocona, chichocząca i naga kiedy ją tam doganiał. Jego rany szybko się leczyły i do początku drugiego tygodnia jego twarz wyglądała prawie normalnie z wyjątkiem kilku małych, żółtych miejsc i chociaż jego żebra potrzebowały jeszcze kilku tygodni, żeby wyzdrowieć, to już nie bolały. Lekarz powiadomił Holdena, że jego szwy rozpuszczą się w ciągu około sześciu dni i z pewnością tak się stało. Nie był jeszcze w stu procentach sobą, ale z pewnością do tego zmierzał. Nie zaczął ponownie ćwiczyć – Griselda mu tego zakazała – ale znalazł w domku siekierę i rwał się na zewnątrz, żeby porąbać jakieś drewno, użyć mięśni, poczuć się znowu silny i kompletny. Szczególnie dlatego, że w końcu posłuchał widomości na telefonie, którą zostawił pierdolony, dupkowaty były chłopak Gris. Sprawdzał wiadomości, usuwał smsy od Gemmy nie czytając ich i odpisywał Clintonowi, który pytał jak się ma. Przypomniał sobie prośbę Griseldy, żeby nie odsłuchiwał wiadomości od Jonah, zanim je skasuje, ale jego ciekawość zwyciężyła i tak czy siak ich posłuchał. Część jego żałowała, że to zrobił. Nienawistny głos Jonah nazywający Gris suką, cipą i pierdolonym śmieciem, sprawił, że dłonie Holdena zwinęły się w pięści z wściekłości, kiedy słuchał w Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
niedowierzaniu i powstrzymywał mordercze instynkty, żeby wsiąść do ciężarówki, pojechać do Maryland, znaleźć tego ciula i bić go, dopóki jego usta i palce nie będę już, kurwa, działały. Zastanawiał się, na jakie inne sposoby Jonah okazywał swoją agresję w stosunku do Griseldy. Uderzył ją? Bił ją? Jeśli Holden kiedykolwiek dowie się, że położył na niej ręce w złości, to lepiej żeby zaczął oglądać się przez ramię, bo Holden po niego przyjdzie. Po tym jak odsłuchał widomości wysłał na numer Jonah sms: Skończyła z tobą. Zbliż się do niej jeszcze kiedykolwiek, a skończę z tobą, ty ciągnący druta pojebie. Seth. Od tego czasu Jonah pisał do Holdena kilka razy dziennie, wysyłając ciągłą lawinę pełnych przekleństw wiadomości, głównie w nocy, nazywając Griseldę i Setha każdą obrzydliwą nazwą, która istniała w słowniku. Holden już ich nie czytał, ale zadowalało go, że mógł powiedzieć, że jego stopa była zdrowa i gotowa, żeby odnaleźć w tyłku Jonah dom, jeśli kiedykolwiek będą mieli pecha i spotkają się osobiście. Nie umknęło Holdenowi to, jak pojebane było ich życie seksualne – on, spał z każdą, która otwierała przed nim nogi, starając się wypędzić ze swojego życia Griseldę, a ona żyła na kocią łapę z totalnym dupkiem, który wydaje się zupełnie jej nie szanować i ma zerowe pojęcie na temat tego, że miał wystarczające szczęście trzymać w ramionach tak niesamowitą kobietę. Ogromnie go dręczyło, że Griselda zaprosiła do swojego życia taką osobę – i tak, do swojego łóżka – ponieważ Holden czuł, że zasługiwała na o wiele więcej. Z pewnością na coś lepszego niż Jonah. Nawet lepszego niż on sam, niż podrzędny pracownik fabryki, gwóźdź programu klubu walki jakim był. Wkurzało go to, że nie miał jej czegoś więcej do zaoferowania, ale im więcej czasu z nią spędzał, tym bardziej chciał to naprawić. Chciał być dla niej wszystkim; najlepszym przyjacielem, powiernikiem, wsparciem, partnerem, kochankiem. Jej kochankiem. Od chwili kiedy powróciła do jego życia, Holden jej pragnął, pragnął z nią spać, złączyć ich ciała w możliwie najbardziej intymny sposób, w jakiś sposób związać ich razem. I w pewnym sensie udało się. Uczenie się tego w jaki sposób lubiła być dotykana, poruszanie się w niej, obserwowanie jej twarzy, kiedy dochodziła – ponieważ ze względu na głębokość jego uczuć do niej, to było jak coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczył. I kiedy spała naga, zwinięta przy nim, ciężar jej głowy na jego piersi, jej włosy miękkie i złote na jego skórze, Holden czuł spokój, którego nigdy nie zaznał. A jednak czuł jej opór przed przyznaniem tego, co działo się pomiędzy nimi i co to mogło oznaczać dla życia ich obojga. Kiedy próbował rozmawiać na temat tego, co się wydarzy na koniec tego wspólnego miesiąca, ona sugerowała, żeby cieszyli się czasem, który mieli. Kiedy wspominał o college’u, uśmiechała się, ale nie podejmowała rozmowy. Kiedy zapytał o jej życie w Maryland i w Waszyngtonie, prześlizgiwała się po temacie
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
McClellan’ów i Mayi, zawsze zmieniając kierunek rozmowy na niego, jakby jej prawdziwe życie było zakazanym tematem. Wiedział, że byli znowu razem tylko kilka tygodni, ale pragnął – i tak, może było to niedorzeczne – wiedzieć, czy kupiła pomysł wspólnej przyszłości. I frustrowało go to, że pomimo iż jej uczucia do niego wydawały się szczere, to zdawało się, że nie ufała mu, kiedy mówił jej że ją kocha, mając na myśli na zawsze. Miał jeszcze dwa tygodnie, żeby przekonać ją, że to nie była tylko przerwa w ich miernych życiach, zanim powrócą do rzeczywistości. Holden szczerze wierzył, że ten miesiąc, ponowne spotkanie, spędzanie razem czasu, uczenie się o sobie nawzajem, kochanie się, było tylko początkiem reszty ich życia. Zrobi wszystko co trzeba, żeby przekonać o tym również ją. - Już się obudziłeś? – zapytała, jej głos nadal był niewyraźny od snu. - Obudziło mnie słońce – odpowiedział, głaszcząc jej włosy. - Mmm. To miłe. - Co powinniśmy dziś robić? - Mmm – wymamrotała, nadal na pół śpiąc. – Więcej tego. Zachichotał niskim, usatysfakcjonowanym dźwiękiem. Poruszyła się trochę przy nim i jego fiut obudził się do życia, rosnąc i pulsując z każdym uderzeniem jego serca. - Może pojedziemy do miasta? – zapytała, pocierając piersiami o jego klatkę piersiową. - Pewnie. Jeśli chcesz. - Chcę – wymruczała, opuszczając usta na jego klatkę piersiową i zasysając do ust sutek. - Ach – sapnął, jego erekcja naciskała nagląco na jej biodro. – Gris, jeśli nie chcesz mnie w sobie to lepiej przestań. Przerwała, patrząc na niego, jej niebieskie oczy były zaspane, ale czułe. - Oczywiście, że chcę cię w sobie. Gdybym mogła pozwoliłabym ci tam zamieszkać. Więc nigdy nie byłbyś dalej ode mnie niż… ja sama. To była rzadka aluzja odnośnie przyszłości, więc wziął ją i zachował, czując nadzieję. Przewracając ją na plecy, podparł ciężar swojego ciała na łokciach i spojrzał na nią. - Jak się odnaleźliśmy? - Ty walczyłeś na polu. A ja się pojawiłam. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- To była szansa jedna na milion. Chłonęła oczami jego twarz, spojrzała w jego oczy, a potem na policzek. - Nienawidzę tego, że walczysz. - Przestanę. - A co z pieniędzmi? Kilkaset dolarów, które zarobił na walce finansowało ich mały wypad i oboje o tym wiedzieli. - Wymyślę coś innego. Przytaknęła, oferując mu słaby uśmiech, a potem z przygnębieniem spojrzała na jego usta. Z łatwością odczytał wyraz jej twarzy: niepewność, poczucie zagubienia, zwątpienie. - Zrobię to Gris. Dla ciebie, dla nas. Wymyślę coś. - Wiem, że to zrobisz – powiedziała, ale mógł stwierdzić, że nie była przekonana. - Będziesz musiała mi zaufać. - To nie jest moja mocna strona – powiedziała, wyginając nieco plecy, więc jej piersi przycisnęły się do jego klatki piersiowej, rozpraszając go i wiedział, że taka była jej intencja. - Popracujemy nad tym – zasugerował, kręcąc biodrami, a potem wycofał się, żeby ustawić fiuta tam, gdzie go chciała. - Ok – powiedziała, oblizując wargi, jej źrenice rozszerzyły się z oczekiwania. Powoli się w nią wsunął, patrząc głęboko w jej oczy, obserwując jak się wzdrygnęły, zmrużyły, zatrzepotały i w końcu zamknęły, jej głowa wcisnęła się w poduszkę, a usta rozchyliły się w sapnięciu, gonionym przez westchnienie. On również to poczuł – wszystko – śliskie ciepło, które oznaczało, że była gotowa, subtelne pulsowanie ścianek jej płci, które go masowały, wspaniałość ich połączonych ciał, komfort bycia tak blisko, jak to możliwe, podekscytowanie posiadaniem jej dla siebie, przez tak długi czas jak go pożądała. - Kocham cię – powiedział przez zdyszane oddechy, pragnąc, żeby otworzyła oczy. – Tak długo jak jesteśmy razem możemy coś wymyślić. Ja… zrobiłbym dla ciebie wszystko. Oblizała wargi, wciskając głowę w poduszkę, kiedy wysunął się z niej tak bardzo jak to możliwe, a potem ponownie się w niej zatopił. Jęcząc, przesunęła palcami po nierównej tkance bliznowatej na jego plecach, zakopując je w jego włosach i nachyliła się do przodu, przyciskając usta do jego. Holden przyspieszył tempo, wsunął język do jej ust, a jego płeć niepowstrzymanie łączyła się z jej.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego mięśnie zaczęły napinać się, kiedy jęki z głębi jej gardła, zaczęły robić się głośniejsze i zażądał: - Powiedz mi Gris. Powiedz to. - Ja… - wydyszała, sapiąc i jęcząc, kiedy jej wewnętrzne ścianki zacisnęły się na jego fiucie, zasysając go głębiej przez swoje pulsujące kurczenie się. – Och Boże, kocham cię! Jej słowa sprawiły, że zapiekły go oczy i pchnął głęboko ostatni raz, krzycząc jej imię, kiedy poddał się niebu.
***
- Naprawdę chcesz pojechać do miasta? – zapytał kilka minut później. Griselda przesunęła się na krawędź łóżka i przerzuciła nogi przez brzeg. - Mhm. Potrzebujemy trochę jedzenia i wierz lub nie, potrzebuję kolejnego notatnika. Zapisywanie historii przez ostatnie dwa tygodnie stało się prawie tak samo uzależniające jak Holden, dawało jej cel, którym nigdy wcześniej tak bardzo się nie cieszyła. Oprócz różnych postaci, które stworzyła dla Holdena i Prudence – Księżniczka Sunshine i Księżniczka Moonlight, Książę Twilight, Księżniczka Stormcloud, Lady Starlight i Król Sun – stworzyła bajkowy świat, gdzie te postaci żyły ze słonecznymi, księżycowymi i gwiezdnymi wróżkami i gdzie zła Królowa Glacier 11 i jej pachołki Mrozy i Grady groziły wykradzeniem każdej jasnej, ciepłej i pięknej rzeczy z Królestwa Słońca. Każdego dnia patrzyła na polne kwiaty, z Holdenem przeglądającym jedną z wielu książek Quinta o polowaniu na ptaki, kiedy siedział obok niej na bujaku, i uciekała w świat, gdzie jej postaci walczyły o życie i miłość, żeby przetrwać i być razem. Kochała to. Kocham tę chatkę i polne kwiaty. Kocham każdą minutę w ramionach Holdena i każdą sekundę zapisywania moich historii. To są najlepsze i najszczęśliwsze chwile całego mojego życia i będę wdzięczna tak długo, jak będę mogła je mieć. 11
Glacier - lodowiec
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Ale ukryta melancholia nie zostawiała jej w spokoju. Była niekochana przez własną matkę i nigdy nie była wystarczająco blisko z babcią, żeby żywić jakiekolwiek prawdziwe uczucia. Nieświadomie zorganizowała porwanie Holdena i porzuciła go, zostawiając z Calebem Fosterem, kiedy uciekła przez Shenandoah. Prędzej czy później Holden przemyśli wszystko jeszcze raz. Niedługo seks nie będzie już niczym nowym. Całkowicie nadrobią informacje o swoich życiach. Minie zaskoczenie i cud ich ponownego spotkania, i kiedy to się stanie, Holden zdecyduje, że już jej nie kocha, że nie była warta jego miłości. Pomimo tego, że wiedziała iż to nadchodzi, to kiedy Holden odejdzie, złamie ją to na pół, więc próbowała nie oddać całego swojego serca. Próbowała chronić małą część, żeby była w stanie znieść to, kiedy w końcu odwróci się do niej plecami. To nie może trwać. To nie może trwać. Taki rodzaj szczęścia nie może być twój. Nie poczuj się zbyt komfortowo. - Zapełniłaś cały notatnik, huh? Cóż, w ogóle nie jestem zaskoczony. Królowa Glacier z pewnością nie ułatwia niczego Królowi Sun. – Wyszczerzył się do niej Holden. – Więc, chcesz najpierw wziąć prysznic? Potem pojedziemy do miasta? Przytaknęła, ześlizgując się z łóżka i rozciągnęła swoje nagie ciało w mocnym, jasnym strumieniu porannego słońca. - Rób tak dalej, a przez kolejną godzinę nie pójdziesz pod prysznic – powiedział i pomimo tego, że jego głos był lekki, kiedy spojrzała w jego ciemne oczy, wiedziała, że to nie był całkowity żart. Mrugnęła do niego i udała się pod malutki prysznic. Odwróciła się tylko na chwilę i zobaczyła, że zabiera telefon ze stojącego obok łóżka stolika i mruży oczy, patrząc na wyświetlacz. I to była kolejna rzecz. Tak bardzo, jak mówił, że zerwie z Gemmą, kiedy wrócą do Charles Town wiedziała, że nadal czytał jej wiadomości. Widziała jak jego oczy zachodzą złością i frustracją, kiedy pisze na telefonie myśląc, że Griselda nie patrzy. To sprawiało, że była podenerwowana. Sprawiało to, że się zastanawiała. Czasami myślała o jego podliczających znakach – był z tak wieloma kobietami – i chociaż zapewniał ją, że była miłością jego życia, musiała przyznać, że te znaki ją martwiły. W większości wierzyła, że teraz ją kochał, a z pewnością nie żadną z tych kobiet przedstawionych na jego ręce, wliczając Gemmę, która znała Holdena w ten sam sposób co ona, ale to było w cholerę dużo podliczających znaków. Spłukała toaletę i sięgnęła do małego prysznica wielkości kampera, żeby odkręcić ciepłą wodę, pozwalając, żeby sie zagrzała. Nie wierzyła, że była dla Holdena podbojem, czy kolejnym znakiem, ale wzdrygała się wewnętrznie, kiedy mówił o przyszłości, albo robił aluzje odnośnie tego, że zostaną razem poza tym czasem, który spędzają w chatce. I bała się, Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
że jego uczucia do Gemmy nie były tak oczywiste, jak utrzymywał. Był z nią przez sześć miesięcy. To musiało coś znaczyć, prawda? Griselda doceniała to, że powiedział, iż zerwie z Gemmą, ale do czasu kiedy to zrobi, musiała się przygotować na to, że możliwe było to, iż do niej wróci, prawda? Byłaby głupia i naiwna gdyby tego nie zrobiła. Zwinęła włosy w kok i weszła pod prysznic, namydlając ciało i miejsce pomiędzy nogami, wrażliwe od tak duże ilości kochania się. Nigdy nie uprawiała takiego seksu, jak z Holdenem. To był rodzaj seksu, o którym pisze się w tandetnych nowelach, które ona i Maya wykradały z szafki nocnej Kendry; czuły, ostry, mocny, delikatny, szybki, wolny… niebo. Wszystko w niej żyło, a część jej umarła w ramionach Holdena, jej serce puchło z rodzaju miłości, o której ledwie myślała, że była możliwa, a jej dusza więdła na myśl, że te dni były ograniczone. Ale musiała stawić czoła temu, że możliwość życia w domu dla lalek i pisanie bajek, było tylko piękną fantazją, wakacjami od prawdziwego życia, które zacznie się na nowo w momencie, kiedy wrócą do domu. Ich życia nie znikną tylko dlatego, że się odnaleźli. Gemma i Jonah, prace i szefowie, Clinton i Maya – oni wszyscy nadal tam byli, czekając. A Griselda zwyczajnie nie wiedziała, jak pogodzić te dwa życia. Tutaj, pośród drzew, w każdej chwili trzymając się siebie, byli Holdenem i Griseldą, którzy mieli wyjątkową historię i głębokie, emocjonalne przywiązanie. Ale tam? W prawdziwym świecie? Byli Zeldą i Sethem. Jezu, reszta świata nawet nie znała ich prawdziwych imion. Żyli dwoma, zupełnie różnymi życiami, gdzie bajki, college i szarookie, słodko uśmiechające się dzieci były możliwe. - Gris? Skończyłaś? - Prawie – powiedziała, odwracając się, żeby spłukać z ciała mydło. – Jeszcze jedna sekunda. Jedna sekunda. Jedna minuta. Jedna godzina. Jeden tydzień… z tobą. Wzięła głęboki oddech i wypchnęła na razie te obawy ze swojego umysłu. Nie chciała rujnować czasu, który nadal mieli, przez pozwolenie swojemu umysłowi choćby rozważać przyszłość. Może być tak, że kiedy nadejdzie czas, aby opuścić chatkę, pójdą osobnymi ścieżkami. To nawet prawdopodobne. Ale na razie, Gris należała do Holdena, a Holden należał do niej i jeśli musiała, to będzie żyła tymi dniami do końca życia.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 23
Holden chwycił jej dłoń, kiedy zmierzali do Food Lion w Berkeley Springs. Po prysznicu była cicha, jakby coś ją martwiło, ale kiedy zapytał, powiedziała, że było z nią świetnie. Chociaż jej nie uwierzył, zdecydował się nie naciskać. Wiedział na temat kobiet wystarczająco dużo, żeby zdawać sobie sprawę, że kiedy któraś mówi, że z nią „świetnie”, to prawdopodobnie tak nie było, ale nie zamierzała powiedzieć ci co nie było ”świetnie”, dopóki nie było z nią dobrze i nie była gotowa. Więc niech tak będzie. Kiedy przeszli przez przesuwane drzwi, zabrzęczał mu w kieszeni telefon. Jeden raz. Drugi. Niech to cholera, miał zostawić go w chatce. Pierdolony Jonah dostał dzisiaj szału. Griselda puściła jego dłoń i spojrzała na niego szerokimi, nierozbawionymi oczami. - Nie powinieneś odebrać? To może być ważne opryskliwie, sięgając po koszyk i wpadając do sklepu bez niego.
powiedziała całkowicie
Świetnie. Hmm. Dogonił ją w dziale warzywno-owocowym. - Coś nie tak? - Twój telefon fascynował cię przez cały ranek – powiedziała, wpatrując się w banany, jakby nigdy wcześniej żadnego nie widziała. - Nie stać nas na banany – powiedział delikatnie. Podniosła jednego i przytrzymała go pomiędzy uchem i ustami, jak słuchawkę telefonu. - Halo? Och, Gemma! Co za nieoczekiwana niespodzianka. Twój chłopak? Oczywiście. Jest tutaj. – Podała mu banana ze zgorzkniałym spojrzeniem, a potem odwróciła się na pięcie i skierowała do jabłek. Holden stał bez ruchu, gapiąc się na banana. Jasna cholera. Była zazdrosna? Griselda Schroeder była zazdrosna. Zmusił się, żeby się nie uśmiechnąć, kiedy poszedł za nią do koszy z jabłkami. - Co powiesz na zielone jabłka? – zasugerował. – Jak kolor twojej skóry. - I gorzkie – odcięła – jak usposobienie twojej dziewczyny.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Cóż – powiedział przeciągle – skoro moja dziewczyna wrzeszczy na mnie na środku cholernego Food Lion, sądzę, że masz rację. Jej twarz nie złagodniała, kiedy szybko się odwróciła, żeby na niego spojrzeć, jedną dłoń oparła na biodrze i była wściekła jak cholera. - Dlaczego ona ciągle do ciebie pisze? - Dużo zakładasz. - Och… - powiedziała, krzyżując ręce na swoich idealnych piersiach i unosząc brwi w wyzwaniu. – To nie Gemma ciągle do ciebie pisze? - Między innymi – przyznał, nie zdolny, żeby ją okłamać, ale nie szczególnie pragnąc powiedzieć jej, że prowadzi z Jonah kilkudniową wymianę zniewag. Jej oczy szeroko się otworzyły i opadły do oznaczeń na jego ręce, a potem ponownie do jego oczu. - Cóż, nie pozwól mi, żebym trzymała cię z dala od… innych! - K-kurwa – wymamrotał, kiedy szybko od niego odeszła, zdając sobie sprawę, że źle zinterpretowała jego słowa. Miał na myśli Jonah i Clintona, nie inne kobiety, na litość boską. Miał wystarczająco pełne ręce roboty z nią. Podążył jej śladem, dając jej kilka minut na samotne zakupy, mając nadzieję, że się uspokoi. Kiedy dotarła do alejki z mrożonym jedzeniem, przysunął się do niej niepostrzeżenie, trącając ją biodrem. Nie odwróciła się. - Nie miałem na myśli innych kobiet – powiedział do jej pleców. Fuknęła, otwierając pomiędzy nimi drzwi zamrażarki i pochylając się do środka. - Gris, nie rozmawiam z żadnymi innymi kobietami, ale nic nie mogę poradzić na to, że Gemma do mnie pisze. - Mogłeś z nią zerwać. Skrzywił się. Taa, mógł. - Cóż, nie zrobiłem tego. Nie spędziliśmy wtedy jeszcze razem dwudziestu czterech godzin. M-my nawet jeszcze nie… Wycofała się, zatrzaskując drzwi zamrażarki i wskazując na niego paczką mrożonej, zielonej fasoli. - Co? My nawet jeszcze nie co? - C-cóż, cholera, nie wiedziałem jak potoczy się pomiędzy nami sytuacja. Byłem przygotowany na bycie przyjaciółmi jeśli to było to czego chciałaś.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- I w takim przypadku byłbyś szczęśliwy, że zatrzymałeś Gemme? Jako plan awaryjny? Dla twoich… potrzeb? - Nie. Cholera. – Gapił się na nią kręcąc powoli głową. – Nie mogę dzisiaj wygrać. Dostałaś okres, czy coś? Jeśli myślał, że wcześniej jej oczy były wściekłe, to teraz szybko zmieniły się w lodowate. - Ponieważ jedynym wyjaśnieniem tego, że jestem wkurzona z powodu tego, że twoja dziewczyna węszy dookoła są moje hormony? - Gemma nie jest moją dziewczyną. – Holden przełknął ślinę. – G-gris… - Uhm. Lepiej jej to powiedz, nie mi! Bez przeszkód przyznajesz, że Gemma nadal do ciebie pisze, smsowałeś cały, choleryn ranek, a śpisz ze mną. Więc wybacz, jeśli mi się to nie podoba. Dlaczego nie pójdziesz i nie poczekasz w ciężarówce i zostawisz mnie samą? Wrzuciła fasolę do koszyka i znowu zaczęła iść w dół alejki, a Holden odszedł w przeciwnym kierunku. Dwadzieścia minut później dołączyła do niego w ciężarówce. Tak szybko jak usiadła, odwrócił się do niej. - Źle odbierasz fakty. Nie odpisuję jej. Usuwałem jej wiadomości! Zapięła pas z głośnym kliknięciem. - Więc… kto? - C-co kto? – fuknął, wkurzony, że w ogóle prowadzą tę głupią sprzeczkę o nic, kiedy wycofywał z parkingu. - Do kogo piszesz? - To nie ma znaczenia. Przewróciła oczami i skrzyżowała ręce. - Osiemdziesiąt kilka podliczających znaków mówi, że ma. - One nic nie znaczą, Gris! - Dla mnie tak! – krzyknęła. - P-pierdolony Jonah! Jonah, ok? Zamarła, całe jej ciało było nieruchomo.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Co? – powiedziała, jakby pozbawił jej całego powietrza ciosem znienacka. – Dla…? Jonah? Jak? Dlaczego? - Odsłuchałem te p-pierdolone wiadomości. Wiem, że powiedziałem, że tego nie zrobię. Ale byłem ciekawy. On ma o-obrzydliwe, k-kurewskie usta, Gris. Spojrzał na nią, a ona, zszokowana, gapiła się na niego szeroko otwartymi oczami. - Więc napisałem mu, że jeśli jeszcze kiedykolwiek się do ciebie zbliży, to coś z tym z-zrobię. Kątem oka zobaczył, że jej ramiona się relaksują, a z ciała uchodzi powietrze. - Wymieniałeś wiadomości z … Jonah? Holden spojrzał na nią, a potem opuścił oczy. Wpatrywał się przez przednią szybę na czerwone światło i przytaknął. Był zaskoczony, kiedy poczuł na policzku miękki, ciepły dotyk jej dłoni. - Spójrz na mnie – powiedziała. Zrobił to. Zrobił to i tym razem powietrze zostało wyssane z jego płuc, ponieważ ta dziewczyna robiła różne rzeczy jego sercu i ciału swoimi oczami, samym spojrzeniem. - Czy ty kiedykolwiek przestaniesz mnie chronić? - Nie. - Cholera. Jonah. – Jej usta wygięły się lekko w górę i zaśmiała się tak chicho, że było to prawie jak westchnienie. – Domyślam się, że wymienialiście obelgi. - On jest dupkiem, Gris. Przytaknęła, ale nie wydawało się, żeby chciała rozmawiać o Jonah. - Przepraszam, że dałam ci popalić. - Przepraszam, że sprawiłem, że pomyślałaś, iż piszę z Gemmą… albo z inną dziewczyną. - Przepraszam, że na ciebie wrzeszczałam. - Przepraszam, że odsłuchałem te wiadomości, kiedy prosiłaś, żebym tego nie robił. - Przepraszam, że ci nie ufałam – wyszeptała. Samochód za nimi zatrąbił i Holden odwrócił się, żeby spojrzeć na drogę, a ona opuściła dłoń z jego twarzy. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Gris, za dwie minuty będziemy w chatce i mam kilka rzeczy do powiedzenia. A ty mnie wysłuchasz, słyszysz? - Ok – powiedziała, składając dłonie na kolanach. Skręcił w nieutwardzoną drogę prowadzącą do chatki i chwilę później zgasił silnik, parkując na żwirze koło tarasu. - Chodź. - Dokąd idziemy? - Chodź – powiedział znowu. Wysiadł z auta i przeszedł na jej stronę, wyciągając dłoń, żeby pomóc jej wysiąść. Wzięła ją, a on przyciągnął ją w swoje ramiona. - Słuchasz mnie? – zapytał, jego usta były blisko jej ucha. - Mhm – wymamrotała, nachylając się do niego. - Potrzebuję, żebyś d-dobrze mnie posłuchała, teraz. - Słucham. Obiecuję. - Nie chcesz żebym walczył? Nie będę. Chcesz, żebym zerwał z Gemmą? Nie ma jej. Chcesz, żebym rzucił moją gównianą pracę, porzucił mieszkanie w Charles Town i przeprowadził się do Maryland? Zrobione. Chcesz pójść do college’u? Sprawię, że tak będzie. Przez dziesięć lat byłem na pół m-martwy, Gris, ale potem ponownie weszłaś do mojego życia i znowu stałem się żywy. Sprawiasz, że chcę żyć. Sprawiasz, że chcę być lepszym facetem. Kocham cię, i kiedy to mówię, mam na myśli to, że jesteś moim powodem do oddychania, do jedzenia, do picia, do spania, do życia. Nigdy cię nie zranię. Nigdy cię nie zostawię. Zawsze będę cię chronił. Nie ma nikogo, kto byłby dla mnie tak ważny jak ty, i tak długo jak żyję, nigdy nikogo nie b-będzie. Kiedy skończył, jej ramiona drżały. Owinęła ręce wokół jego szyi, przyciągając bliżej jego twarz i przyciskając wargi do jego, jej słone łzy mieszały się z jego smakiem. Ten pocałunek był inny od tych, które dzielili – tak, był smutny, ale nie był niepewny. Na swój własny, cudowny sposób, był jak pocałunek poddania się, tego, że Griselda w końcu uwierzyła, że on należy do niej i tylko do niej, i że mogła zacząć ufać uczuciom, które do niego żywiła i ich oddaniu sobie nawzajem. Oparła policzek na jego ramieniu. Odwróciła twarz w stronę jego szyi, a jej usta znalazły się blisko jego skóry. Zajęło mu sekundę, żeby zdać sobie sprawę, że mówiła coś cichym głosem. - Co, Aniele? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Pierwsza weszłam do tej ciężarówki. – Szlochała tak żałośnie, że było to prawie, jak przerażający szept dziecka. – Sprawiłam, że zostałeś porwany, a potem, trzy lata później zostawiłam cię tam, podczas gdy ja uciekłam. - Nie, kochanie… - Zasługuję na każdą złą i brudną rzecz, którą otrzymuję. Zrujnowałam twoje życie. Ja ci to zrobiłam, Holden i pewnego dnia, kiedy minie szok tego, że żyję, spojrzysz na mnie i znienawidzisz mnie za to. Przyciągnął ją bliżej, mocniej, aż mógł poczuć jej bijące przy jego serce, krótkie pełne szlochu oddechy owiewały jego szyję, kiedy łkała. Usłyszał w głowie, tak jasne jak słońce, własne słowa, wypowiedziane tak dawno temu: N-nigdy więcej nie będę cię nienawidził. O-obiecuję, G-gris. - Nie mogę cię nienawidzić. Już ci to obiecałem. Zaszlochała mocniej, biorąc nierówny oddech, który sprawił, że zacisnął szczękę, walcząc o znalezienie sposobu, żeby sprawić, aby zobaczyła, że cokolwiek złego się stało, w rezultacie dostania się dawno temu do ciężarówki Caleba Fostera, nie miało znaczenia. Dobro w Griseldzie, w nich będących razem, przeważyło milion razy to, co złe. - Gris, słuchaj – powiedział, odchylając się, żeby na nią spojrzeć. Trzymała opuszczone oczy, łzy wstydu i smutku spływały po jej twarzy. – Musisz posłuchać moich ssłów. - Ja tylko… tak bardzo przepraszam, Holden… - Posłuchaj mnie, ponieważ to jest prawda, Gris. - Uniósł palcami jej brodę, łapiąc jej oczy i upewniając się, że była na nim skupiona. – Uratowałaś mi życie. - Nie… - Uratowałaś moje życie – powiedział stanowczo. – Już cztery razy uratowałaś mi życie. - To nawet nie ma sensu. - Ma. Pokręciła głową w porażce, więc kontynuował: - Uratowałaś moje życie u Fillman’ów, ponieważ po raz pierwszy odkąd umarła moja b-babcia, poczułem z kimś połączenie. Z tobą. A przyciśnięcie ręki do twojej, w tym głupim kombi sprawiło, że poczułem się… - Pokręcił głową, szukając właściwego słowa. – Żywy. - To nie… Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Przerwał jej: - Nie przetrwałbym w tej piwnicy bez ciebie. - Nie byłoby cię w tej piwnice beze mnie. - Było, mogło, powinno. – Wzruszył ramionami. – To nie ma znaczenia. To co ma znaczenie to to, że byłem w tej piwnicy, a ty byłaś tam ze mną i to, że cię tam miałem uutrzymało mnie przy życiu. - Holden, przekręcasz… - Nie, nie robię tego. Mówię ci o moich prawdach, o prawdach mojego życia, tak jak je widzę. Trzeci raz? Kiedy uciekłaś, oboje przetrwaliśmy. Gris, pomyśl o tym. Wróć pamięcią do tego dnia w ogrodzie, zaraz przed naszą ucieczką. Byliśmy pewni, że szykował się, żeby nas z-zabić. I jeślibyś nie uciekła, jeślibyś z nami wróciła, to prawdopodobnie zrobiłby to, ponieważ mógł zobaczyć ile dla siebie znaczyliśmy i nienawidził nas przez to. Zamiast tego uciekłaś… wydostałaś się i uwierzył, że byłem bezpieczny. Gdybyś nie uciekła, były spore szanse, że oboje bylibyśmy już dawno martwi. Uciekłaś i to uratowało życie nas oobojga. Z pewnością uratowało moje. Nadal kręciła głową, więc chwycił w dłonie jej mokre policzki, uśmiechając się czule w jej twarz, kiedy w jego własnych oczach wezbrały emocje. - Przestań kręcić głową, Griseldo Schroeder, ponieważ taka jest moja prawda i dzielę się nią z tobą, a ty musisz to uszanować. Spojrzała na niego szeroko otwartymi, szklistymi oczami. - Cztery razy. Fillman’owie. Piwnica. Rzeka. I ponownie uratowałaś moje życie w sobotnią noc, kiedy pojawiłaś się na walce. Uratowałaś je, kiedy weszłaś do mojego mieszkania w niedzielę popołudniu. Uratowałaś je, kiedy zgodziłaś się zostać ze mną przez miesiąc… ponieważ moje życie było martwe, Gris, a ty sprawiłaś, że znowu zapragnąłem żyć. Wróciłaś z martwych i ściągnęłaś moje martwe życie razem z tobą. I kurewsko mnie z-zabija, że kiedykolwiek pomyślałaś, że zasłużyłaś na to, aby w twoim życiu pojawił się taki pojeb jak Jonah, ponieważ zasługujesz na to co najlepsze, Gris. I to jest dokładnie to, czym chcę dla ciebie być; tym co najlepsze. To jest dokładnie to, co ci się przydarzyło. - Holden. – Szlochała, nachylając się, żeby go pocałować. Trzymał w dłoniach jej twarz, odsuwając się, więc jej usta nie dotknęły jego. Tak bardzo jak pragnął jej nagiej i tego, aby zatopić się w słodkości jej ciała, musiał najpierw zobaczyć to w jej oczach – że mu uwierzyła, że pozwoli sobie go kochać i rozważać z nim przyszłość.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie, słodka dziewczyno. Jeszcze n-nie. – Uśmiechnął się do jej mokrej od łez twarzy, pozwalając, żeby jego kciuki otarły część wilgoci. – Najpierw muszę wiedzieć, czy mnie usłyszałaś. Przeszukiwała jego oczy, jej jasne, niebieskie były zaczerwienione od łez, duże i błyszczące. - Masz to na myśli? - Każde słowo. Oblizała wargi, zacisnęła szczękę i pociągnęła nosem, biorąc głęboki, drżący oddech, który sprawił, że jej piersi przycisnęły się do jego klatki piersiowej. - Myślisz, że cię uratowałam? - Wiem o tym. Jesteś moim wybawcą. Moim aniołem. Jej oczy piekły, kiedy się w niego wpatrywała, jakby szukała wglądu w jego duszę, żeby zweryfikować, że jego słowa były prawdziwe. Prawie niezauważalne skinienie jej głowy, było jego pierwszą oznaką, że ją znalazła. - Jestem twoim aniołem? - Mam na skórze skrzydła, żeby to udowodnić. - Zamierzasz mnie poślubić, Holdenie Croft? - Tak szybko jak powiesz tak. - Zamierzasz pomóc mi dostać się do college’u? - Zamierzam na to nalegać. - Zamierzasz być ojcem moich dzieci? - Tak, proszę pani – powiedział, ten pomysł sprawił, że szybko zrobił się tak twardy, że czuł się oszołomiony od pożądania jej. – Cholera, tak. - W takim razie myślę, że powinniśmy trochę poćwiczyć – powiedziała, w końcu uśmiechając się do niego całą twarzą, pyskata i pewna siebie, w końcu – w końcu – wierząc w to, co Holden wiedział od pierwszej chwili, w której położył na niej oczy; należeli do siebie i zawsze będę należeli, aż do końca.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Griselda odsunęła się od niego i chwyciła za dłoń, prowadząc go do chatki, celowo przechodząc przez mały, ogólnodostępny pokój do malutkiej, tylnej sypialni, która była jasna i słoneczna. Stojąc w środku, nie wiedziała czy to ciepło ciała Holdena, który był za nią, czy ciepło słońca późnego poranka sprawiało, że jej skóra była tak gorąca. Jej serce waliło z oczekiwania i pragnienia. Jej oczy zamknęły się powoli, kiedy poczuła jak dłonie Holdena lądują na jej ramionach. Odsunął jej włosy z karku i opuścił usta na jej skórę, trącając nosem i ssąc delikatnie, kiedy jedną dłoń owinął wokół jej pasa i położył ją płasko na jej brzuchu, zaraz pod piersiami. Odchyliła się do tyłu, oparła o niego i przechyliła szyję na bok, dając mu lepszy dostęp do gardła, do pulsu, który szalał i walił. Przyciągnął ją bliżej, jego erekcja trącała jej pośladki, kiedy jego dłoń przesunęła się niżej przez brzuch, do szortów i w majtki, a jego najdłuższy palec wylądował bez wysiłku na jej obolałej łechtaczce. Pozwoliła, żeby głowa odpadła jej do tyłu, na jego ramię, a opuszek palca pocierał i okrążał, wyciągając z głębi jej gardła chropowate skomlenie i naglące jęki, kiedy naciskała bezwstydnie na jego palec. Kolejne dwa zanurzyły się niżej, wsuwając się w jej przemoczoną płeć, sprawiając, że sapnęła z nagłego uczucia pełności, a jego kciuk kontynuował naciskanie i pocieranie łechtaczki. Druga dłoń puściła jej włosy, prześlizgując się przez ramię i klatkę piersiową, wsuwając się w stanik, chwytając pierś i uwalniając ją, żeby delikatnie uszczypnąć sutek, aż stał się naprężonym, obolałym punkcikiem. - Holden – wysapała, każda cześć jej ciała była naelektryzowana, płonęła, była świadoma każdego jego dotyku, na zewnątrz, wewnątrz, pocieranie, głaskanie, szczypanie. - Co Aniele? Powiedz mi – wyszeptał, jego usta były jak dotyk piórka pod jej uchem. - Pragnę… - powiedziała, jej oddech był szybszy i bardziej nierówny, tak, jak jej ciało, jego igraszki wzmagały się, łącząc ich ciała w oczekiwaniu na rychłe uwolnienie. - Czego pragniesz? – zapytał, biorąc w zęby delikatny płatek jej ucha i przygryzając go. Rozpadła się na stojąco, podpierana przez jego ręce, jej płeć drgała pulsując i falując, jej głowa ciążyła na jego ramieniu, kiedy jej kolana ugięły się pod nią. Nagle znalazła się w jego ramionach, a on kładł ją na środku łóżka, odpinając spodenki i zsuwając z nóg. Uniósł jej ręce nad głowę i chwilę później jej stanik i koszulka dołączyły do spodenek na ziemi i była całkowicie naga, skąpana w ciepłym słońcu, wpatrując się w miłość jej życia, kiedy szybko pozbył się dżinsów i rzucił t-shirt na podłogę. Sięgnął po jej nogi, rozchylając je powoli, zanim ukląkł na łóżku pomiędzy nimi, materac lekko się obniżył od solidnej masy jego ciała, kiedy do niej dołączył. Sięgając do przodu, przesunął palcami od łechtaczki do jej wejścia, pozwalając, żeby śliskość jej niedawnego orgazmu pokryła jego skórę. Przytrzymując spojrzeniem jej oczy, dotknął się,
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
okrążając główkę penisa, aż była lśniąca od jej soków, i kurwa, to była najbardziej erotyczna rzecz, jaką Griselda widziała w całym swoim życiu. - Czego pragniesz? – zapytał ponownie. - Pragnę ciebie – wysapała, jej ciało zaciskało się z podniecenia, zdesperowane, żeby poczuć, jak porusza się w jej wnętrzu. - Kogo kochasz? - Kocham ciebie. - Kogo wybierasz? - Ciebie – powiedziała, uwalniając się z ciasnoty wewnątrz niej, która sprawiała, że była tak ostrożna w kwestii patrzenia dalej, niż na kolejny dzień. - Na zawsze, Gris – powiedział, kładąc dłonie na jej biodrach i przyciągając ją do siebie, unosząc jej miednicę z łóżka na kilkanaście centymetrów, umieszczając jej pośladki na swoich kolanach i naprowadzając jej płeć na swoją. - Na zawsze, Holden. Pociągając ją do przodu jednym, błyskawicznym szarpnięciem, zakopał się w niej całkowicie. Sapnęła z zaskoczenia, ale jej oczy przytrzymywały jego własne z czułością, z intensywnością, która go ukorzyła, ponieważ mógł czytać w nich tak wyraźnie i wiedział, że w końcu wszystko mu poświęciła. Już się nie powstrzymywała. Jej serce, jej życie, jej przyszłość – to wszystko należało do niego. - Pragnę cię – powiedział, odpychając jej biodra, a potem ponownie je przyciągając, aż byli idealnie połączeni. - Kocham cię – powiedział, przesuwając ją tam i z powrotem po swoim twardym, spuchniętym, pulsującym fiucie. - Wybieram ciebie – powiedział, umieszczając dłonie pod jej plecami i unosząc ją w górę na swoich kolanach, do pozycji siedzącej, nadal będąc głęboko zakopany w jej ciele. Jej piersi były mocno przyciśnięte do jego klatki piersiowej i pchał w nią powoli, nie spiesząc się, patrząc jak jej oczy przekręcają się na tył głowy, zanim pochylił się do przodu i pochwycił jej usta swoimi. Jego język krążył wokół jej i poczuł, jak blokuje kostki na jego plecach, jej nogi coraz ciaśniej napinały się wokół jego pasa, a ścianki płci zaciskały się wokół jego penisa, który z każdym pchnięciem poruszał się szybciej. - Czekaj na mnie – wyszeptał, czując napięcie, ciepło, kotłowanie w brzuchu, gwiazdy pod powiekami, które mówiły mu, że budował się jego orgazm i był prawie gotowy do wybuchu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie mogę Holden… ja… Jego dłonie prześlizgnęły się po wilgotnej skórze jej pleców, chwytając od tyłu jej głowę i zmuszając ją, żeby na niego patrzyła. - Ja skaczę, ty skaczesz – powiedział, słowa z łatwością opadły z jego języka, pomimo tego, że oryginalnie należały do niej. Przeszukiwał jej ciemne oczy z opadającymi powiekami. – Czekaj na mnie, Gris. - Dojdź ze mną, Holden – sapnęła, jej wewnętrzne mięśnie były tak napięte, że ich ciała naprawdę stanowiły jedność. - Dochodzę – wychrypiał. – Teraz! Owijając ręce wokół jej ciała i pchając jeszcze raz, razem rozpadli się na kawałki, trzymając się kurczowo i wykrzykując swoje imiona, kiedy ich ciała przeszły do pierwotnego rytmu miłości, poddania się i przyjemności. - Na zawsze, Aniele – wyszeptał przy jej ramieniu, kładąc ją delikatnie na łóżku, a potem wysunął się z niej i przetoczył za nią. Przyciągnął ją w ramiona, w najwyższym stopniu wdzięczny i głęboko zakochany. Był kompletny, szczęśliwy, żywy, z powrotem w niewoli, jego serce i dusza były w jej posiadaniu. Wtedy, teraz i… - Na zawsze – odpowiedziała, zwijając przy nim ciało i zasypiając w jego ramionach.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 24
- Holden? - Taa? - Myślisz kiedykolwiek o umieraniu? Tylko cały czas. Byli już z mężczyzną od sześciu miesięcy, a bicie nigdy nie ustało na dzień lub dwa, zanim zrobili coś złego, co powodowało, że znowu się zaczynało. Co było na liście zakazanego zachowania? 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9.
Patrzenie na siebie. Rozmawianie za sobą na jakikolwiek inny temat, niż praca. Szeptanie do siebie. Dotykanie, nawet przypadkowe. Zwracanie się do siebie jako Holden i Griselda. Odgadywanie. Płakanie, rozmawianie, czy poruszanie się kiedy czytał Biblię. Płakanie w ogóle. Zwracanie się do niego inaczej niż „proszę pana.”
Bez wątpienia było tego więcej, ale ta lista była już wystarczająco trudna, żeby jej przestrzegać. Jednak nie patrzenie na siebie było z tego najgorsze, pomyślał Holden, zmuszając się, żeby nie spojrzeć w górę. Gris mieszała wielki zbiornik z kolbami kukurydzy, a potem przenosiła je do masywnej beczki pełnej lodu i śniegu zebranego na zewnątrz. Do Holdena należało, żeby brać chłodne kłosy i odcinać z kolby ziarna, za pomocą skrobaczki do kukurydzy, żeby potem mógł umieścić je w słojach. Kiedy miał tego wystarczająco dużo, dodawał szczyptę soli, pakował ziarna, zostawiając kilka centymetrów przestrzeni pod wieczkiem. Kiedy miał sześć słoi, mężczyzna wkładał je do garnka pod ciśnieniem, który był poza stodołą. To właśnie tam teraz był. To dlatego Gris zaryzykowała rozmowę.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- N-n-nie – powiedział, spoglądając nerwowo w górę, aby zobaczyć czy mężczyzna do nich wraca, poluzowując sprzączkę paska, żeby wychłostać ich plecy. – I ty również nie powinnaś. - Nic nie mogę na to poradzić – powiedziała, podnosząc obcęgi i przenosząc zblanoszowane kolby jedną po drugiej. Oparzyła się już dwa razy tego ranka, a Holden nie zniósłby gdyby zdarzyło się to jeszcze raz. - S-s-skoncentruj się na tym, co r-robisz. Holden odmierzył łyżkę soli do kolejnego słoika. Sięgnął po garść ziaren i wsypał je do środka. Jedno po drugim, pakując je, nie zgniatając ich za bardzo, inaczej mężczyzna rzuciłbym słoikiem o ścianę stodoły i powiedział, żeby Holden zrobił to jeszcze raz. Jego oczy przeskoczyły nerwowo do ściany, gdzie październikowy mus jabłkowy pokrył skorupą zwietrzałe drewno, jak cement. Jego skroń pulsowała na to wspomnienie. Gris wróciła do gotującego się kotła, łańcuch na jej kostce zadzwonił. Jak świąteczne dzwoneczki, pomyślał przez chwilę Holden, myśląc, że muszą być blisko Świąt. Nie, żeby miał kogokolwiek, kto będzie za nim tęsknił w te Święta. Jego babcia umarła w zeszłym roku. Zaryzykował szybkie spojrzenie na Gris, myśląc, że jeśli miał z kimś spędzić Święta, to był szczęśliwy, że to była ona, bez względu na to gdzie byli. - Zbliżają się Ś-ś-święta. N-n-nie myśl o u-umieraniu. Myśl o Ś-świętach – wyszeptał, nie patrząc w górę. - Święta – wyszeptała tęsknie. – Nigdy nie miałam takich Świąt, jak widzi się w telewizji. Holden spojrzał w górę, ale mężczyzna nadal był przy garnku, poza zasięgiem wzroku. - Są magiczne. Pewnego dnia, kiedy będę t-t-tatą, m-moje dzieci będą miały nnajlepsze Ś-święta kiedykolwiek. Ty również, Gris. - Będziesz dobrym tatą, Holden. Najlepszym. Najlepszym, pomyślał, sięgając po kolejną garść ziaren. Bez względu na wszystko, będę najlepszy. - Tak, będę, Gris. Gwarantuję ci t-to.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery ***
Na początku Holden myślał, że pukanie było przedłużeniem jego snu o konserwowaniu w stodole Caleba w czasie pierwszej, mroźnej zimy. Zadrżał i przyciągnął Griseldę bliżej, kiedy jego umysł próbował pogodzić sen z rzeczywistością. Konserwowanie = sen. Chatka myśliwska = rzeczywistość. Griselda martwiąca się umieraniem = sen. Gris w moich ramionach = rzeczywistość. Pukanie trwało nadal. Pukanie = rzeczywistość. Zamrugał, mrużąc oczy i zdał sobie sprawę, że był ledwie ranek. W najlepszym wypadku świt, 4:00 albo 5:00 rano. I tak, ktoś pukał do drzwi chatki. Zerwał się do góry, każda komórka jego ciała była postawiona w najwyższy stan gotowości, kiedy chwycił z ziemi dżinsy i naciągnął je na siebie, zapinając i zasuwając zamek, zanim podniósł z podłogi koszulkę i przeciągnął przez głowę. Co jeśli pierdolony Jonah dowiedział się gdzie byli? Usatysfakcjonowany, że Griselda spokojnie spała i zdeterminowany, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo, zamknął cicho drzwi i przeszedł boso przez pokój ogólny. Ktokolwiek to był, lepiej żeby nie przynosił kłopotów, ponieważ Holden był gotowy. Strzelił kostkami, stojąc obok drzwi wejściowych. - Kto tam? – warknął, jego głos był niski i groźny. - Seth? To ty? Jego ramiona zrelaksowały się. To Clinton. Holden odblokował drzwi i otworzył je. - Prawie przyprawiłeś mnie o atak serca. - Sorki – powiedział Clinton, stojąc na tarasie i oferując mu kubek gorącej kawy Dunkin’ Donuts. – Wiem, że jest wcześnie. - Wcześnie? Nadal jest noc. - Nie – powiedział Clinton, robiąc krok w tył. – Jest prawie 5:00. Muszę być w pracy o 7:00, więc pomyślałem, że złapię cię wcześniej, a potem wrócę. - Co jest? – zapytał Holden. - Z twoim tatą ok? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Z tatą świetnie. Twoja, uch, twoja przyjaciółka wstała? Holden pokręcił głową, otwierając wieczko kubka z kawą. - Śpi. - Wyjdziesz tu i usiądziesz ze mną na chwilę? – Clinton rozsiadł się na bujaku, na którym zawsze siadała Gris, kiedy pisała swoje historie. - Uch, pewnie. – Holden zamknął za sobą drzwi, zastanawiając się co było takie ważne, że Clinton opuścił Charles Town o 4:00 rano, żeby złożyć mu wizytę. – Coś cię gryzie? - Nic w tym stylu. Holden usiadł, opierając stopę o poręcz. Było chłodno, wczesno-poranne powietrze spowijało mgiełką dzikie kwiaty. Przez sekundę rozważał obudzenie Gris, ponieważ to wyglądało jak coś wyjętego z jej bajek. Odwrócił się do Clintona. - Więc? Clinton wziął długi łyk kawy, a potem nachylił się do przodu, opierając łokcie o uda. - Musisz wrócić, Seth. Holden zjeżył się, będąc nazwanym Seth, ale nie poprawił przyjaciela. - Twój tata wynajął domek? Clinton pokręcił głową, na jego twarzy pojawił się grymas, a potem wziął kolejny łyk kawy. - Nie wiem jak to… aw, cholera, Seth. Gemma jest w ciąży. Z jego płuc uciekło powietrze. Przycisnął dłoń do swojego pędzącego serca, gapiąc się na ponurą twarz Clintona. - C-co?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Próbowała się z tobą skontaktować. Mówi, że cały czas ją olewasz, nie odpowiadasz na jej smsy. Cały czas źle się czuje. W końcu się złamała i powiedziała mi dlaczego. - To kłamstwo – powiedział Holden, czując zawroty głowy. Zamrugał, próbując oczyścić głowę. – U-używaliśmy zabezpieczenia. - Wspomniała o tym. Powiedziała, że kilka nocy, po tym jak za dużo wypiliście, może nie byliście aż tak ostrożni. Może zabezpieczenie było… wadliwe. - N-nie jest moje. Clinton zacisnął szczękę, jego oczy płonęły. - Nie jest idealna, ale nie jest dziwką. I nie jest kłamczuchą. Gemma nie powiedziałaby tego, gdyby tak nie było. Stopa Holdena opadła z poręczy i postawił kawę na ziemi obok fotela, przeczesując dłońmi włosy. Gemma była w ciąży? Z jego dzieckiem? Zamknął oczy, słuchając serca, które biło w jego głowie. - J-jak d-daleko…? - Jak daleko jest? – Clinton wzruszył ramionami. – Mówi, że dwunasty tydzień. Dopiero co, kilka dni temu, była u lekarza z powodu tego całego wymiotowania. Myślała, że ma okropnego wirusa pokarmowego. Okazało się, że jest w ciąży. Z twoim dzieckiem. Jego bobas. Jego dziecko. Nie mógł nic poradzić na to, że na tę myśl jego klatka piersiowa zacisnęła się z czymś bolesnym i niesamowitym. Będzie ojcem. A potem się wzdrygnął. Ale nie dziecka Griseldy. Dziecka Gemmy. - Jezu – wychrypiał Holden, zerkając na drzwi chatki, a potem znowu na Clintona. - Musisz wrócić i zaopiekować się nią, stary. - Jak chuj, muszę. - To twoje dziecko – wycedził przez zęby Clinton, jego kubek z kawą zamarł w powietrzu, w drodze do ust.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- I zajmę się nim. Jest moje, chcę go i będę tam dla niego – mam na myśli dla niego… albo dla niej. – Przerwał. – Ale Gemma jest d-dorosłą kobietą i… - Pierdol się Seth. - Clinton odstawił kubek na ziemię i wstał, opierając dłonie na poręczy. – Jest matką twojego pieprzonego dziecka. Potrzebuje cię. Musisz wrócić do domu. Ostatniej nocy była w Poke i Duck… - Ch-chwila, co? – Holden podskoczył z miejsca, gapiąc się na przyjaciela. – Była w Poke i Duck, p-pijąc z moim d-dzieckiem w jej… - Twoim dzieckiem? – zadrwił Clinton, odwracając się do Holdena. – Właśnie ci powiedziałem, że musisz wrócić i zaopiekować się nią, a ty praktycznie mi powiedziałeś, żebym spierdalał. - Lepiej, żeby nie t-truła mojego d-dziecka z… - Piła piwo imbirowe. Wiem, ponieważ je dla niej kupowałem. Jezu, Seth, miej w nią trochę wiary. Holden lekko się odsunął, krzyżując ręce na piersi i opierając się o poręcz. Jego bobas. Jego dziecko. Jego dzieciak. Ojciec. Będę ojcem, Gris. Zamierzam być najlepszym tatą na świecie. - Oni są teraz transakcją wiązaną – powiedział Clinton. – Ona i dziecko. I oboje cię potrzebują. - Brzmi, jakbyś świetnie się wpasował. Słuchając jej żali i kupując jej wodę. Clinton rzucił mu ukośne spojrzenie. - Ona nie jest moją dziewczyną. Słowo „już” zawisło ciężko pomiędzy nimi i pomimo faktu, że Clinton pozornie aprobował związek Holdena i Gemmy, to Holden musiał się zastanowić czy to była całkowita prawda. - Moją również nie jest… kiedy już wrócę. Chcę być z Gris. Zrywam z Gemmą, Clinton. Głowa Clintona szarpnęła się, żeby spojrzeć na przyjaciela, jego twarz poczerwieniała. - Jak chuj zrywasz! Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- To moje życie, Clinton. - Wiesz, jesteś zimnym sukinsynem, Seth. Doceniam to, że pomogłeś mi wyjść na prostą. Wyciągnąłeś mnie z narkotyków. Pomogłeś mi zdobyć przyzwoitą pracę, którą lubię. Ale zamiast serca masz bryłę lodu. – Pokręcił głową, zaciskając usta, jego oczy były złe i zmrużone. – Ona jest matką twojego dziecka. I potrzebuje cię. Nie wiem co zamierzasz kontynuować z, uch, Gris. Ale musisz wrócić i uczciwie załatwić sprawy z Gemmą. I pozwól, że powiem ci coś jeszcze; Jest piątek rano. Nie wrócisz do jutra wieczorem? Powiem jej gdzie jesteś. I będzie mogła tu przyjechać i sama sobie z tobą poradzić. Jestem jej to winny. Kurwa, ty jesteś jej to winny. Holden gapił się na przyjaciela, który pokręcił głową z niesmakiem, a potem przepchnął się obok niego i mozolnie poszedł do ciężarówki. - I lepiej naprostuj swoje priorytety, człowieku! To twoje dziecko! Pieprzone dziecko, do cholery! Chwilę potem ciężarówka Clintona ruszyła z piskiem z podjazdu, wyrzucając w górę kurz i żwir, kiedy przyspieszył, pokazując Holdenowi środkowy palec.
***
Griselda poczuła, że łóżko lekko się obniża, kiedy dołączył do niej i przyciągnął do piersi, jego oddech był ciepły na jej szyi. Było wcześnie. Wcześniej niż zazwyczaj, kiedy wstają. Mogła to stwierdzić, ponieważ pokój nie był skąpany w jasnym słońcu. Było ciemno i szarawo-niebiesko. I to nie była jedyna rzecz, która wydawała się dziwna; gorąca, aksamitnietwarda jak stal erekcja Holdena nie przyciskała się do jej gołych pośladków, rozgrzewając jej ciało pragnieniem i oczekiwaniem. W zasadzie, czuła szorstki materiał jego dżinsów, przyciśnięty do jej nagiej skóry. Był już ubrany. Odwróciła się w jego ramionach, zaskoczona, że był całkowicie obudzony, jego twarz była maską zmartwienia. Patrzył na nią z takim smutkiem – takim okropnym, przerażającym smutkiem – że jej oddech zamarł, a serce zaczęło pędzić. - Holden? - G-gris – powiedział cicho, wzdrygając się, kiedy jego oczy przeszukiwały jej twarz z tak wielką rozpaczą, że patrzenie na niego bolało. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Co się stało? Co jest nie tak? - G-gris – powiedział jeszcze raz, wyszeptanym szlochem. Opuścił spojrzenie z jej oczu i wpatrywał się w prześcieradła pomiędzy nimi. - Przerażasz mnie – powiedziała, jej palce mrowiły, kiedy panika obmywała jej ciało. – Powiedz mi co się dzieje. - Clinton przyjechał, żeby się ze mną zobaczyć. - Dziś rano? Czy ktoś…? Jego ojciec? Holden pokręcił głową i przełknął ślinę. - Nie. Gemma. - Boże, jest…? Holden, czy z nią ok? Czy coś jej się stało? Jego oczy, tak głęboko pełne żalu, pochwyciły jej. - Jest w ci-ciąży. W ciąży. W ciąży. Słyszała to słowo w głowie, wpatrując się w usta Holdena, kiedy odbijało się echem w pokoju. Jego dziewczyna była w ciąży. Gemma była w ciąży z dzieckiem Holdena. - Och – wysapała, jej wzrok zamazał się, kiedy oczy wypełniły się łzami. Inna kobieta była w ciąży z dzieckiem Holdena. Gemma, a nie Griselda Schroeder będzie matką dziecka Holdena Crofta. Dziwną rzeczą jest poczuć jak twoje serce pęka. Kreskówki sprawiają, że wierzysz, iż jest to jak złamanie krakersa. Pęka na pół, a czerwone okruszki opadają na ziemię, zostawiając dwie postrzępione połówki umieszczone obok siebie. Wszystko co musisz zrobić, to złożyć je razem i znowu wyglądają jak jedno. To nie w taki sposób pęka prawdziwe serce. To nie jest czyste. Nie pęka na pół. Kiedy serce pęka, w jakiś sposób pozostaje całe. Nadal bije. Nadal pompuje. Jedynie osoba, która je posiada wie, że zostało roztrzaskane.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Położyła dłoń na jego koszulce i odepchnęła się od niego, siadając, zakrywając piersi prześcieradłem i opuszczając wzrok. Nagle była Ewą w Rajskim Ogrodzie z nagim ciałem, złamanym sercem i pustym, bolesnym łonem. - G-gris – powiedział cicho, nie sięgając po nią. – To niczego nie zmienia. Zacisnęła oczy, aby zahamować łzy, ponieważ doskonale wiedziała, że to kłamstwo. Za minutę powie jej, że jest winien Gemmie to, aby do niej wrócić i podczas gdy dobrze bawili się w chatce, nadszedł czas, aby sie pożegnać. - N-nadal możemy być razem. Mogę być z tobą i być ojcem dla mojego dziecka. Nie chcę być z Gemmą. To niczego nie zmienia. Spojrzała w górę. Zrównała z nim spojrzenie. - To zmienia wszystko. Pokręcił głową. - Nie zmienia. Nadal chcę być z tobą. Nadal cię kocham. Nadal cię wybieram. Użyła krawędzi prześcieradła, aby otrzeć łzy. - Ona urodzi twoje dziecko, Holden. - Tak. Ale ja jestem zakochany w tobie. Odwróciła od niego wzrok, próbując ogarnąć jego słowa. Czy to co mówił było możliwe? Mogliby nadal być razem? Zmieni zdanie, prawda? Będzie chciał spróbować zbudować z Gemmą rodzinę? - Ona jest matką twojego dziecka. Nie chcesz… - Zachowam się wobec niej właściwie – powiedział. Sięgnął po jej dłoń, ale wyszarpnęła ją. – Ale kocham cię. Chcę być z tobą. - Teraz jest dziecko, o którym trzeba myśleć. - I zajmę się nim, albo nią… a ty będziesz najbardziej niesamowitą macochą. Macochą. Boże.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Jest dla ciebie miejsce w tym wszystkim, Gris. Chcę, aby mój syn lub córka znali cię tak dobrze, jak mnie czy Gemmę. Od dnia, kiedy dziecko się urodzi chcę, żeby on lub ona znali cię i kochali. Chodzi mi o to, że pewnego dnia to dziecko będzie siostrą lub bratem naszych dzieci – powiedział. – Wszystko co robiłem przez godzinę, to myślałem. I oto co wiem; jest w tym miejsce dla nas wszystkich. Jak dziecko może otrzymać zbyt wiele miłości? Jej rzęsy były przemoczone od łez, kiedy ponownie się do niego przysunęła. Nie tylko o niej myślał, zaplanował jej udział w jego życiu i w życiu jego dziecka. Jej serce było tak nabrzmiałe miłością do niego, że nie wiedziała jak wiele większe mogłoby się stać. Ostatniej nocy, kiedy powiedział jej, że cztery razy uratowała jego życie, jej mury w końcu runęły i pozwoliła sobie rzucić okiem na przyszłość z nim. I tak bardzo, jak nie spodziewała się, że ta przyszłość będzie zawierała dziecko z inną kobietą, to fakt, że nie zawahał się rozważając jej miejsce w tym wszystkim, ukorzyło ją i udowodniło jego miłość bardziej, niż cokolwiek innego mogło to zrobić. - Kocham cię – powiedziała. – Zrobię wszystko co mogę, aby pomóc. - Przepraszam, że to nie twoje dziecko – powiedział, sięgając, aby chwycić w dłoń jej policzek. - Jest ok. Nasz czas nadejdzie. – Przekręciła głowę i pocałowała jego dłoń. – Będziesz tatą, Holden. - Najlepszym tatą jaki kiedykolwiek istniał – powiedział, w jego oczach tańczyły szczęśliwe łzy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 25
Tak bardzo, jak Holden próbował przekonać ją, że wszystko można rozwiązać tak, aby każdego zadowolić, to podróż powrotna do Charles Town była cicha i trochę ponura. Ich wspólny miesiąc został obcięty o połowę, a wieści Clintona, chociaż na początku szczęśliwe, później stały się niepokojące. Tak wiele jeszcze trzeba rozstrzygnąć. Tak wiele przeszkód trzeba pokonać. Griselda, której wiara w Holdeną i w nią jako parę była nadal krucha, czuła, że się od niego odsuwa. Oddała mu serce, ciało i duszę, i część jej żałowała, że tak się stało. Część jej chciała się teraz chronić, a jedynym sposobem w jaki wiedziała jak to zrobić była ucieczka… tylko że tym razem nie powiedział jej, żeby uciekała. Liczył na to, że zostanie. Z tego co wiedziała Gemma, ona i „Seth” nadal byli razem – nie zerwał z nią. Holden nalegał, że pierwszą kwestią do załatwienia z matką jego dziecka będzie zerwanie, ale tak bardzo, jak Griselda nie lubiła swojej rywalki, to nie podobał jej się ten plan. Nienawidziła myśli o denerwowaniu kobiety w ciąży, i tak bardzo, jak Holden uparcie twierdził, że jego związek z Gemmą był swobodny, Griselda nie mogła sobie wyobrazić, że tamta przyjmie ze spokojem wieści o zerwaniu. Ale Holden był całkowicie zdeterminowany w swojej myśli, że szczerość była najlepszą opcją i był zdecydowany, że mogli racjonalnie wszystko rozwiązać. Nie rezygnował z dziecka i nie rezygnował z Griseldy. Problem? Z ograniczonej wiedzy, którą Griselda miała na temat kobiet w ciąży, wiedziała, że nie były one racjonalne, a odrzucona dziewczyna/kobieta w ciąży? Była najmniej racjonalną kobietą ze wszystkich. Holden nie miał pojęcia w co się pakuje. Griselda wiedziała. A jej serce bolało z powodu przyszłości, którą sobie wyobrazili. Przyszłości, która wydawała się bardziej odległa i mniej prawdopodobna z każdym kilometrem, który przybliżał ich do Charles Town. - Holden – powiedziała – chcę cię dla siebie. Wiesz o tym, prawda? - Taa. - Ale myślę sobie… myślę, że zerwanie z Gemmą zaraz na początku sprawi, że, cóż, zdenerwuje ją. Myślę, że ciężko jej będzie… no wiesz, być rozsądną. - Nie zamierzam zachowywać się, jakbyśmy nie byli razem, Gris. Ona zasługuje na prawdę. A ja obiecałem ci, że zakończę to tak szybko, jak wrócimy do Charles Town. - Tak, zasługuje i tak, obiecałeś. Ale może mógłbyś, no wiesz, przekazać jej to etapami. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Etapami. - Taa. Na przykład, najpierw dowiedzieć się, czy dobrze się czuje. Zapytać o jej zdrowie. O dziecko. Dać temu dzień lub dwa. A potem może porozmawiać o oddaleniu się od siebie czy coś. Nie wiem. Myślę po prostu, że to się szybko źle skończy. Dlaczego na początek nie porozmawiasz z nią sam na sam? Mogę poczekać w samochodzie. Holden pokręcił głową. - Nie. Wchodzisz ze mną. Od początku będziemy to robili we właściwy sposób. Przyswajała jego kamienny wyraz twarzy, a serce jej ciążyło. Chciała wierzyć, że jeśli wiedziałaby o stanie Gemmy, to nie pozwoliłaby, żeby rzeczy z Holdenem zaszły tak daleko, jak to się stało. Ale to nie była prawda. Przy nim była bezsilna, przyciągana do niego z siłą, która wydawała się nie z tego świata. Wciągnęła do ust dolną wargę i zagryzała ją zębami, kiedy śmignęli obok znaku który głosił „Witamy w Charles Town.” Holden zwolnił trochę, kiedy jechali w dół ulicy Main i Griselda zdała sobie sprawę, że było to ładne, małe, typowo amerykańskie miasteczko. Nawet sielskie, i idealne, żeby zbudować tu rodzinę. Mogłabym być tutaj szczęśliwa, pomyślała tęsknie. Ale teraz… - Sprawdź mój telefon, Gris, mogłabyś? Clinton powiedział, że dziś popołudniu może być u niego. Znajdźmy ją i miejmy to z głowy. Griselda podniosła z siedzenia jego telefon i przesunęła palcem po wyświetlaczu, sprawdzając nowe wiadomości. Była tylko jedna, od Clintona. Jest tutaj. Kiedy przyjedziesz? Odpisała: Jestem w drodze. Potem odłożyła telefon, wyświetlaczem w dół, na siedzeniu obok Holdena, jej dłonie drżały. - Jest u Clintona. - Dobrze – powiedział, stukając palcami o kierownicę z nerwową energią, kiedy zatrzymali się na czerwonym świetle. – Miejmy to za sobą. Nie martw się, ok Gris? Rozwiążemy to, a potem wrócimy do mnie i porozmawiamy. Nadal zostały ci dwa tygodnie zanim będziesz musiała wrócić do pracy. Nadal możemy je w pełni wykorzystać. Przytaknęła, ponownie wyglądając przez okno. Wydawało się, jakby całkowicie unikał myśli o Gemmie, jako matce jego dziecka – jej uczuć, jej pragnień, jej potrzeb. Był tak zaślepiony przez Griseldę i swoje pragnienie, aby niezmiennie była w jego życiu, że martwiła Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
się, iż popełnia wielki błąd radząc sobie z tą sytuacją w taki sposób. Jej żołądek przewrócił się z powodu złego przeczucia. Zna ją lepiej, niż ty, motywowała jedna jej część. Może wie co robi. Spróbuj mieć w niego trochę wiary. - Czuję, że się ode mnie odsuwasz, Griselda. - Po prostu zobaczmy co się wydarzy – wyszeptała. - Rozwiążemy to – powiedział jeszcze raz, jakby to była jego mantra, jego ślepa nadzieja. Skrzyżowała nogi i odwróciła się w stronę okna, obserwując jak wyjeżdżają z miasta, kierując się w okolicę małych, jednopiętrowych domów, ze schludnymi skrawkami trawy z przodu. Holden zatrzymał się na podjeździe i wyłączył silnik. Odwrócił się do niej i uniósł jedną z jej złożonych dłoni, które leżały na nogach, jego oczy były czułe. - Będzie ok. Musi zrozumieć, że chociaż nie mogę z nią być, to i tak odegram swoją część. Griselda skinęła głową, ściskając jego dłoń, zanim odsunęła swoją. - Mogę tu poczekać… dopóki… - Nie – nalegał, jego głos był napięty i niski. – Jesteś częścią mojego życia. Tak właśnie będzie. Najlepiej jeśli teraz to zrozumie. Otworzył drzwi, wysiadł z ciężarówki i przeszedł na jej stronę, aby pomóc jej wyjść. Wziął jej dłoń i splótł palce. - Nie martw się – wyszeptał. Nie kłopotał się z zapukaniem do drzwi. Podążyła za nim wokół garażu przeznaczonego na jeden samochód, do małego, tylnego ogródka, otoczonego płotem z drucianej siatki. Uniosła oczy do nieco podwyższonego tarasu, znajdując Quinta, Clintona, Gemmę i starszą kobietę, która, jak założyła była żoną Quinta, którzy siedzieli przy stole piknikowym zrobionym z sekwoi i grali w karty. Holden pociągnął Griseldę w górę schodów, ciągnąc jej dłoń, a oni zatrzymali grę, żeby na nich spojrzeć. - Cóż – powiedziała starsza kobieta, uśmiechając się do Holdena – spójrzcie kogo diabli przygnali! Wstała, manewrując przez ławkę i otwierając swoje pulchne ramiona dla Holdena, który puścił dłoń Griseldy i przytulił ją. - Maudie, to jest Griselda. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Maudie odchyliła się, przenosząc przenikliwe spojrzenie na Griseldę i zaoferowała jej mały uśmiech, który mieścił się gdzieś pomiędzy zatroskanym, a życzliwym. - Quint mi o tobie mówił. Przykro mi z powodu gehenny, którą przeżyłaś w dzieciństwie, skarbie. Pulchna kobieta miała na sobie radosną, błękitno-biała koszulkę w paski i parę zbyt obcisłych, niebieskich, poliestrowych szortów, ale mówiła z takim akcentem jak Caleb Foster i przez chwilę zmroziło to Griseldzie krew w żyłach i zadrżała. - Dziękuję – powiedziała, przesuwając spojrzenie na stolik. Gemma spojrzeniem ciskała w nią sztylety, jej ciemne oczy zmrużyły się, a dłoń spoczęła na praktycznie płaskim brzuchu. Obok niej siedział Clinton, jego oczy były przygnębione. A naprzeciwko niego był Quint, który przechylił głowę na bok, dając Griseldzie „nie mogę z nimi wygrać” wzruszenie ramion i uśmiech, smutny uśmiech. - Podejrzewam, że Seth i Gemma mają parę spraw do przedyskutowania – powiedziała Maudie, wykręcając dłonie. – Może Clinton i, uch, Griselda, mogę wejść do środka i coś przekąsić. Policzki Griseldy nabrały kolorów, kiedy Gemma kontynuowała gapienie się na nią z wyrazem tak niepohamowanej nienawiści, że rozważyła ucieczkę, z powrotem do względnie bezpiecznej, starej ciężarówki Caleba Fostera. - Griselda zostaje ze mną – powiedział stanowczo Holden, a Clinton, który był w trakcie wstawania, usiadł ponownie obok Gemmy. Holden, który bez wątpienia wyczuł dyskomfort Griseldy, położył rękę na jej ramiona, a ona patrzyła jak oczy Gemmy zapłonęły. - Dobrze się czujesz, Gem? – zapytał Holden. Powoli, bardzo powoli, Gemma przesunęła spojrzenie z Griseldy na Holdena, umieszczając na nim swoje mordercze oczy. - Wróciłeś. - Tak. - Cóż, nie będę z tobą gadała, kiedy jest tutaj ta twoja dziwka – powiedziała. Holden pokręcił głową, jego ręka zacieśniła się wokół ramion Griseldy. - Nie będziesz tak do niej mówiła. - Nie? Ponieważ uważam, że słowo dziwka idealnie pasuje. Jasne jak słońce, że się pieprzyliście.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Maudie sapnęła, zasłaniając usta i szepcząc „Panie Jezu”, kiedy Quint podskoczył z miejsca i wprowadził ją do domu, zostawiając czwórkę młodych ludzi samych. - Jesteś kawałkiem gówna, który pieprzył ją, kiedy twoje dziecko jest w moim brzuchu, Seth. - Nie miałem pojęcia, że jesteś w ciąży. - Cóż, jestem. - A ja odegram swoją rolę. - Którą jest? Holden wzruszył ramionami. - Płacenie za to czego będzie trzeba. Bycie ojcem. Gemma sapnęła, jakby coś ją zraniło, czy zszokowało, a Griselda zdała sobie sprawę, z pewną ilością szczerego współczucia, że aż do tej chwili Gemma była przygotowana, aby wybaczyć Holdenowi. Tak zła i zraniona jak była, jeśli przeprosiłby za to, że był z Griseldą, to Gemma pozwoliłaby mu wrócić do jej życia. W zasadzie, jeśli Griselda właściwie odczytywała twarz rywalki, to Gemma miała na to nadzieję. A jego słowa właśnie wysłały tę nadzieję do diabła. - Jak chuj, będziesz – warknęła Gemma, zbierając się w sobie. – Nie, kiedy ona będzie w pobliżu. - Co t-to znaczy? – fuknął Holden, jego ciało zesztywniało obok Griseldy. - Opuściłeś miasto z tym tanim kawałkiem cipki z opieki zastępczej, pieprzyłeś ją przez dwa tygodnie, kiedy rzygałam dalej niż widziałam, a potem wracasz tu trzymając ją za rękę? Mówiąc mi, że odegrasz swoją rolę, ale również dając do zrozumienia, że jesteśmy historią? – Oczy Gemmy, które przypominały lasery, były zmrużone, zranione i wredne. - Nie kocham cię, Gem. Kocham Griseldę. Chcę z nią być. Oczy Gemmy zwilgotniały i mrugnęła dwa razy, zanim zacisnęła szczękę, jej twarz przyjęła wyraz przerażającej furii. - Czy to prawda? Holden przytaknął. - Pierdol się – warknęła Gemma. Głos Holdena był delikatny, ale Griselda potrafiła stwierdzić, że było to wymuszone. Przez złość Gemmy tracił cierpliwość.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Gem, możemy to r-rozwiązać. Chcę być z Gris, ale zajmę się szpitalnymi wydatkami. Będę pomagał kiedykolwiek będziesz ch-chciała, czegokolwiek będziesz potrzebowała. Będę dobrym ojcem. A Gris będzie świetną macochą. - Zamknij. Swoją. Gębę! – wrzasnęła Gemma, uderzając dłońmi o stół. – Twoja dziwka nie będzie wychowywała mojego dziecka! - Gemma, porozmawiajmy – powiedział, próbując być rozsądny. – Rozstrzygnijmy to. B-będziemy rodzicami. P-powinniśmy… - Nie! Masz do podjęcia jedną decyzję, Seth. Jedną. Albo ja i dziecko, albo ona. Ty decydujesz. Możesz mieć swoją pierdoloną dziwkę, siostrę zastępczą, albo twoje dziecko. Ale nie będziesz miał obojga, ty chciwy gnoju. - Kocham ją – powiedział, odwracając się, aby spojrzeć na Griseldę zdesperowanym wzrokiem. - Świetnie – fuknęła Gemma. – W takim razie nie mamy już o czym gadać. Wynocha. - Ale nadal mogę być ojcem dla mojego dziecka. To moje d-dziecko – powiedział Holden, podnosząc głos i unosząc rękę z ramion Griseldy, żeby wskazać na brzuch Gemmy. - Jak chuj jest. Jest moje. Zrobię z nim co będę chciała. – Jej zmrużone oczy przesuwały się przez chwilę tam i z powrotem pomiędzy Griseldą a Holdenem, zanim przeniosła spojrzenie na Clintona. – Jesteś gotowy? - Gem… - Moja wizyta jest za pół godziny – powiedziała, wstając. - Gem, porozmawiajmy jeszcze trochę – prosił Clinton. - Pierdolę gadanie. Słyszałeś go. Wybrał swoją dziwkę ponad dziecko. Nie chcę jego bękarta. Jesteś gotowy, żeby zawieźć mnie do kliniki, czy co?
***
Holden z przerażeniem wpatrywał się w Gemmę, jego mózg odmawiał uwierzenia w to, co mówiła. Nie zrobiłaby tego. Mój Boże, nie zrobiłaby. Serce mu waliło, a oddech był szybszy i bardziej płytki, kiedy przytrzymał spojrzeniem jej oczy i nie zobaczył w nich żadnej litości. - Gem – sapnął. – C-co ty r-robisz? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Co ja r-robię? – powiedziała, przedrzeźniając go. – Nie chcę, kurwa, w sobie twojego dziecka, Seth. Usunę je. – Odwróciła się z powrotem do Clintona. – Zawozisz mnie czy co? - Nie wstawaj z p-pierdolonego miejsca, Clinton – warknął Holden, podchodząc do przodu i próbując złapać oddech. Żółć podeszła mu do gardła, grożąc udławieniem go. – To moje dziecko. Nie zabijesz mojego d-dziecka. - Twoje dziecko! Pierdol się, Seth – powiedziała Gemma, kładąc dłonie na biodrach. – To moja decyzja co robię z moim ciałem. Nie masz nic do powiedzenia. To nie było właściwe, że nie miał nic do powiedzenia, a jednak wiedział, że to prawda; nie miał. Mogła pojechać do jakiejkolwiek kliniki i wyjść piętnaście minut później, zostawiając jego dziecko w koszu na śmieci. Jego serce zacisnęło się i zwymiotował w usta na tę okropny, mentalny obraz. - Gemma – powiedział, niezdolny, żeby pozbyć się z głosu strachu. – B-błagam cię, żebyś tego nie robiła. - Możesz mnie błagać ile chcesz – powiedziała. – Ale nie pozwolę żadnej dziwce wychowywać moje dziecko. Wolę… - Pójdę! Głos Griseldy sprawił, że się wzdrygnął. Stała obok niego, ręce trzymała kurczowo przed sobą, jej pierś falowała, a oczy błyszczały. - Pójdę – powiedziała jeszcze raz, cicho, jej głos się łamał. – Odejdę. - N-nie – powiedział, sięgając po nią. Odsunęła się, trzymając dłonie w górze, żeby go odeprzeć. - Holden – powiedziała, jej oczy były tak osamotnione, że czuł, jak jego serce umiera od samego patrzenia na nią. – Mój wyjazd jest właściwą decyzją. - Nie stracę cię. Nie m-mogę. - Ale straciłbyś swoje dziecko? – Pokręciła głową, kiedy łzy zaczęły spływać po jej twarzy. – Nie. Nie mogę na to pozwolić. – Przesunęła oczy na Gemmę, prostując kręgosłup. – Wyjadę jutro. Tak szybko, jak zorganizuję podwózkę. - Dzisiaj – powiedział Gemma. - Jutro! – wrzasnął Holden, frustracja i wściekłość zniekształcały jego głos, sprawiając, że był prawie nie do rozpoznania. – Ty s-samolubna c-cipo! - Nie rzucaj we mnie obelgami, Sethcie West. Nadal mam wizytę…
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden zacisnął szczękę, wściekłość sprawiała, że jego ciało było tak napięte, że żałował, iż nie miał nikogo, kogo mógł walnąć, kogoś do zranienia, kogoś, kto zraniłby go tak mocno, że straciłby przytomność i obudził się, żeby dowiedzieć się, że to wszystko było tylko strasznym koszmarem. - Wystarczy, Gem – powiedział Clinton. Wstał i odszedł od stołu piknikowego, żeby wejść do środka. Spojrzał na nią przez ramię, zanim pozwolił, żeby moskitiera zatrzasnęła się za nim. – Nigdzie cię nie zawiozę. - Dobra – powiedziała, krzyżując ręce na swojej pełnej klatce piersiowej i odwróciła się, żeby spojrzeć na Holdena. – Jutro. I tak lepiej mi to pasuje, skoro muszę spakować rzeczy. Wprowadzam się do ciebie, Seth. Mam dość mieszkania w domu matki i rzucam pracę w DQ. Będziesz musiał się teraz mną zająć. - Nie przeginaj, Gem. Wzruszyła ramionami, dając Griseldzie ostatnie, zwycięskie spojrzenie, zanim ruszyła za Clintonem do domu. Holden złapał dłoń Griseldy, ciągnąc ją w dół schodów tarasowych i wokół garażu, do jego ciężarówki. Kiedy już siedzieli, odwrócił się do niej, jego serce łomotało z cierpienia, jego życie stało się nagle nową wersją piekła, gdzie kobieta którą kochał odchodziła od niego. - Nigdzie nie jedziesz, Gris. M-musimy porozmawiać.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 26
Griselda zaznała więcej cierpienia, niż na to zasłużyła. Niekochana i porzucona przez matkę, ojciec którego nigdy nie poznała, była przekazywana od jednej rodziny zastępczej do drugiej, ledwie będąc w stanie nawiązać jakieś połączenie, zanim znowu została przesiedlona. Została porwana, przetrzymywana i bita. Uciekła z piekła, tylko po to, aby znowu zostać umieszczona w systemie. Jako dorosła, pozwalała, aby jej ciało było wykorzystywane bez uczucia i maltretowane bez protestu. Cierpienie. Nie było jej to obce. Znała to lepiej niż większość ludzi. Ale nigdy nie czuła niczego takiego, jak ból z powodu wiedzy, że sama stanęła pomiędzy Holdenem i jego dzieckiem. Życie jego dziecka zależało od jej odejścia, a jej decyzja była szybka i ostateczna, ponieważ kochała Holdena i co bardziej, już kochała to dziecko, tak bardzo jak on. Lepiej niż ktokolwiek na świecie znała głębokie i dozgonne pragnienie Holdena, aby być ojcem. I wiedziała, że nigdy nie wybaczyłby jej, gdyby skończył wybierając ją ponad dzieckiem. Słowa „pójdę!” zostały wyrwane z jej pękniętego serca tym samym nożem, którego lekarz w klinice użyłby na brzuchu Gemmy. Życie za życie. Szczęście Griseldy w zamian za życie dziecka Holdena. To była sprawiedliwa wymiana. Och, ale to bolało do najgłębszych czeluści jej duszy. Jechali do jego mieszkania w ciężkiej ciszy, ich kroki odbijały się echem o stopnie, jak marsz śmierci. Przez dwa tygodnie, w których Griselda była z Holdenem jej łzy swobodnie płynęły – jako znak miłości, zaufania, wiary, nadziei – ale teraz nie zostały jej żadne łzy. Dawno temu nauczyła się, jak je powstrzymywać, aby uniknąć kary. Nauczyła się, jak je połykać, sól niszczyła jej wnętrzności, aż cierpiała z powodu pieczenia. Jak teraz. Jak w tej chwili. Holden zamknął za nimi drzwi mieszkania i wciągnął Griseldę w swoje ramiona. Trzymał ją przez długi czas, a ona pozwoliła sobie na bycie trzymaną, chociaż jej ręce wisiały bezładnie po bokach. W końcu wyszeptała: - Muszę użyć twojego telefonu. - Do czego? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Muszę zadzwonić do Mayi i poprosić, żeby po mnie przyjechała. - Nie! – krzyknął. – P-proszę, nie – wysapał. – G-gris… Kiedy się od niego odsunęła poczuła chłód i niewytłumaczalny spokój. - Tak – powiedziała cicho. - Zostawiasz mnie. - Tak. - M-możemy to rozwiązać. - Nie teraz, nie możemy. Nie kiedy ona nadal może skrzywdzić twoje dziecko. Griselda wyciągnęła dłoń, czekając na jego telefon. Holden nagle opadł na kolana i chwycił jej dłoń w swoje, jego oczy były zaczerwienione i szkliste, kiedy patrzył na nią z desperacją i udręką. - B-błagam cię, żebyś nie jechała. Wszystkie te łzy, które właśnie połknęła, teraz nie chciały już być wstrzymywane i wybuchły lawiną cierpienia. - Holden, proszę. Proszę, nie utrudniaj mi tego. - N-nie odchodź – prosił, patrząc na nią, kiedy łzy spływały po jego policzkach. – Ona zmieni zdanie. - Nie wiesz tego. – Opadła na kolana przed Holdenem i dotknęła dłonią jego policzka. – Moja obecność tutaj tylko pogorszy sytuację. Myślę, że powinnam jechać, a ty musisz to z nią rozpracować, a ty i ja musimy… poczekać. - Czekałem na ciebie dziesięć, kurewskich lat! – wrzasnął, opuszczając głowę na jej ramię. – P-proszę Gris. - Nie mogę. Nie wejdę pomiędzy ciebie i twoje dziecko. Jeśli ona je skrzywdzi, żeby zrobić ci na złość, znienawidzisz mnie, Holden. To by nas zrujnowało. Teraz mamy wybór, żeby zrobić to co jest właściwe dla dziecka. Muszę jechać. Przynajmniej na razie. Nachylił się, sięgając, aby chwycić w dłonie jej twarz. - Jestem w tobie zakochany. Kocham cię w-wszystkim czym jestem. Bez ciebie n-nie ma dla mnie przyszłości. N-nie ma rodziny. N-nie ma miłości. N-nie ma życia. Znów będę martwy. Będę m-martwy bez twojego serca b-bijącego w mojej piersi, G-gris. N-nie r-rób tego. D-daj jej d-dzień lub d-dwa, żeby s-się u-uspokoiła!
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- To nie jest warte ryzyka. – Szlochała, jej głos się łamał. – Daj mi telefon. Zostanie nam trochę wspólnego czasu zanim wyjadę. Opuścił z jej twarzy dłonie, wyciągnął telefon z tylnej kieszeni i rzucił na podłogę pomiędzy nimi. Wstając, spojrzał na nią ze złością i smutkiem. - Nie mogę tego z-znieść. - W takim razie wyjdź na trochę – powiedziała. – Idź na spacer. Wróć, kiedy będziesz gotowy. Przytaknął, odwrócił się na pięcie i wyszedł przez drzwi, pozwalając, żeby się za nim zatrzasnęły. Drżącymi palcami podniosła telefon i wybrała numer Mayi. - M-maya? – wyszlochała tak szybko, jak jej przyjaciółka powiedziała „halo.” – Tu… Zelda.
***
Holden szedł w dół ulicy Main w późno popołudniowym słońcu, mijał rzędy przedsiębiorstw i mały park obok City Hall. Usiadł na ławce, zgarbił ramiona i pozwolił, żeby głowa opadła mu do przodu w nieszczęściu. Wyjeżdżała. Jego Gris, jego miłość, jego dziewczyna wyjeżdżała. Do jutra już jej nie będzie, a on znów będzie sam. Tylko że tym razem nie będzie sam ze wspomnieniem o zmarłej dziewczynie. Będzie sam z wiedzą, że jedyna kobieta – jedyna osoba – którą kiedykolwiek kochał żyje i oddycha dwie godziny drogi stąd. A jemu nie wolno z nią być. Jego myśli wirowały w niekończącej się pętli, groza sugestii Gemmy, że przerwie ciążę balansowała naprzeciwko boleści z powodu Griseldy oferującej, że wyjedzie. Jedynymi słowami w jakich odnalazł jakiekolwiek pocieszenie były: Muszę jechać. Przynajmniej na razie. Na razie. Miała na myśli to, że na niego zaczeka? Że ostatecznie wróci? Kiedy? Kiedy Gemma minie moment, w którym będzie mogła przeprowadzić aborcję? Po tym jak urodzi się dziecko? Jak długo będzie musiał czekać, żeby znowu z nią być? Nagle odpowiedzi na te pytania były jedyną rzeczą, która miała znaczenie, jedyną rzeczą, która pozwoli mu przejść przez udrękę ich rozłąki. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Wstał i w mgnieniu oka skierował się do mieszkania, pragnąc z nią porozmawiać, obmyślić plan. Przeskakiwał w górę schodów do mieszkania i wpadł przez drzwi, przechodząc zamaszystym krokiem przez salon, w stronę sypialni, gdzie znalazł Gris oddzielającą jej niewielki dobytek od jego. Schludnie go składała i wkładała do jednej z dwóch pustych toreb po zakupach, z którymi dwa tygodnie temu pojawił się Quint. - Hej – powiedziała, patrząc na niego czerwonymi oczami. – Wróciłeś. - Taa. Co miałaś na myśli, kiedy powiedziałaś „przynajmniej na razie”? - Co? - Powiedziałaś „muszę jechać. Przynajmniej na razie.” C-co to znaczyło? Usiadła na łóżku, trzymając w dłoni biały stanik z małą kokardką. - To znaczy, że nie chcę pogarszać sytuacji przez to, że teraz tu jestem. - C-czy to znaczy, że wrócisz? – wyszeptał. Rozchyliła usta, patrząc na niego i mrugając. - Um… - Jeśli obiecasz, że wrócisz, to mogę to znieść - powiedział, kucając przed nią. Zabrał z jej dłoni stanik i odłożył na łóżko, a potem wziął jej dłonie w swoje. – Nie będę z nią spał. Nie dotknę jej. Będę spał na kanapie. Jestem twój. Ja… z-zaczekam na ciebie. Jej usta zadrżały i uśmiechnęła się przelotnie, a potem na sekundę wciągnęła do ust dolną wargę. Nie mógł się powstrzymać i gapił się, nowe wspomnienia ich wspólnego czasu – jej smak, sposób w jaki czuł jej usta, poruszające się pod jego, dźwięki jakie wydawała, kiedy ją całował – wypełniły jego mózg pocieszeniem i pragnieniem. - Ja również – powiedziała z drżeniem w głosie. – Poczekam na ciebie. Powiem ci gdzie mnie znaleźć, gdyby Gemma zmieniła zdanie. - Przyjadę po ciebie. W sekundzie, w której dziecko będzie bezpieczne. – Przytaknęła, a on rozplótł palce spomiędzy jej i otarł z jej policzka łzę. – To tak kurewsko niesprawiedliwe. - Czekaliśmy dziesięć lat – wyszeptała, przyciskając czoło do jego. – Wiemy jak to robić. - Czekaliśmy dziesięć lat – zripostował. – Z-zabija mnie to, że musimy czekać jeszcze dłużej. - Żyję – powiedziała, pozwalając, aby jej nos trącił jego. – Kocham cię – wyszeptała, zamykając oczy. – Zaczekam na ciebie. – Otarła ustami o jego. – Na zawsze.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Na zawsze, Aniele – powiedział. Położył dłonie na jej biodrach i pociągnął ją w dół, na swoje kolana. Pocałował ja gwałtownie, jego dłonie nagląco zsunęły z jej piersi koszulkę i stanik. Mocowała się z jego t-shirtem, więc zszarpnął go z siebie i rzucił na podłogę, zginając wokół niej ręce i mocno przyciskając do siebie jej nagą klatkę piersiową. Poczuł nieszczęsną końcówkę ich ostatnich wspólnych godzin i jego pierś zabolała wiedząc, że będzie musiał patrzeć jak jutro go opuszcza. - Kiedy przyjeżdża Maya? - Za dwie lub trzy godziny – powiedziała, kiedy jego usta całowały i ssały ścieżkę od gardła do ucha. - N-nie! – zaprotestował, odrywając się od niej i wpatrując się w jej oczy spojrzeniem, które odzwierciedlało dziką desperację, którą czuł. – To z-zbyt szybko! - Tak jest lepiej – powiedziała, układając dłonie na jego policzkach i ponownie przyciągając go do swoich ust. – Gemma powiedziała dzisiaj. A szybkie pożegnanie jest lepsze. - P-p-pragnąłem dzisiejszego wieczoru, Gris – lamentował. – P-pragnąłem wieczności. - Mamy teraz – powiedziała, nachylając się, aby pochwycić jego dolną wargę swoimi, jej łzy były słone. – I chcę cię w sobie poczuć ostatni raz. Jego oczy zapłonęły i pocałował ją, plącząc język z jej własnym, próbując nauczyć się na pamięć uczucia jej małego ciała w jego ramionach. Nie chciał zapomnieć sposobu w jaki jej miękkość dopasowywała się do niego, tego że pachniała jak mydło i świeże powietrze, sposobu w jaki jej bursztynowe włosy łapały światło i wyglądały jak złoto Rumpelstilskina. Jego serce, nabrzmiałe i pulsujące z miłości do niej, protestowało przeciwko jej wyjazdowi i przycisnął ją do siebie bardziej, jego usta pustoszyły jej do momentu, aż stało się to karą. Dlaczego zgodziła się go opuścić? Dlaczego? - Holden – sapnęła. – Krzywdzisz mnie. Bądź delikatny. - K-kurwa! – ryknął, puszczając ją i opuszczając głowę. – N-nie o-odchodź! Z czołem opartym o jej ramię, zacisnął oczy, chętny, żeby jakaś wyższa siła, która nigdy nie dała mu ani jednej, pieprzonej chwili przerwy w jego żałosnym, dwudziesto trzy letnim życiu, aby zainterweniowała, pomogła, uratowała go od kompletnie bezsensownego życia bez Gris. Otrzymał jedynie ciszę.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Poczuł jak jej małe dłonie prześlizgują się w górę jego pleców, przez wychłostane miejsca, przez wgłębienia i blizny, aż zakopała dłonie w jego włosach, przytulając go do jej ciepłego, miękkiego ciała, jak matka, którą stracił dawno temu. - Holden – powiedziała, jej usta były blisko jego ucha. – Zapytaj mnie czy jestem kompletna czy złamana. Zamilkł na chwilę, przypominając sobie te wszystkie razy, kiedy pytał ją o to samo. W ciągu tego całego czasu kiedy się znają, to był pierwszy raz, kiedy to ona go o to zapytała. - Griselda – powiedział, odchylając się, aby spojrzeć w jej ukochaną twarz. – Jesteś kompletna czy z-złamana? - Jestem kompletna – powiedziała z małym, pewnym uśmiechem, jej palce były delikatne przy jego skalpie. – Jestem kompletna, ponieważ znowu cię odnalazłam. Kiedy ostro wciągnął powietrze, jej twarz zamazała się przed nim do czasu aż ledwie mógł dostrzec jej rysy. – Bez ciebie b-będę zagubiony. - Nie. – Nie był pewien jak to zrobiła – chociaż Griselda zawsze była najsilniejszą dziewczyną jaką znał – ale w jakiś sposób udało jej się uśmiechnąć. Kręciła na niego głową, a jej łzy nadal opadały, kiedy zapewniała go: - Nie. Nie, będzie z tobą dobrze. Będziesz miał dziecko, Holden. Będziesz tatą. I będziesz w tym świetny. - Nie m-mogę się z tobą pożegnać. - W takim razie nie rób tego. Po prostu zapamiętaj McClellan’ów w Georgetown. Pewnego dnia, kiedy będziesz mógł przyjedź i mnie odnajdź. Będę czekała. - Zaczekasz na mnie? - Tak. - Nigdy nie pozwól mi odejść, Gris. - Nie zrobię tego. Sięgając po jej policzki, przyciągnął jej twarz do swojej i zamknął oczy, kiedy jego usta odnalazły jej. Wsadził dłonie pod jej ręce i pociągnął ją na nogi, odpinając palcami jej spodenki, kiedy sięgnęła do jego i zrobiła to samo. Ciągle go całując, położyła się na łóżku, pociągając go ze sobą, aby nakrył jej nagie ciało swoim. Kochali się powoli, rozkoszując się sobą, na zmianę zdesperowani i czuli, deklarując swoją miłość, kiedy ich ciała szczytowały razem. I kiedy popołudniowe słońce opadło niżej, Griselda leżała zwinięta w ramionach Holdena, we wspólnocie idealnego smutku i idealnego
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
zrozumienia. W tej chwili, odkryli na nowo synchroniczność, którą znali jako dzieci, kiedy żadne słowa nie były możliwe. Tylko, że tym razem, żadne słowa nie były potrzebne. Kiedy telefon Holdena zawibrował przez wiadomość od Mayi, mówiącą że jest na dole, pocałował głowę Griseldy przez długą chwilę, jego usta utrzymywały się na tym samym czubku głowy, który, tak wiele lat temu głaskał ze swojego miejsca na ohydnym, pasiastym łóżku polowym. Wstała w ciszy z łóżka i ubrała się, stojąc do niego plecami. Kiedy się odwróciła, patrzyła na niego przez kilka nieprzerwanych minut i prawie mógł usłyszeć w głowie jej głos, którym powiedziała tak dawno temu: Nie patrz za siebie, bez względu na wszystko. Kamień po kamieniu. Ty skaczesz, ja skaczę. - Biegnij – wyszeptał, mocno zaciskając oczy. Kiedy ponownie je otworzył, już jej nie było.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 27
Griselda na zawsze będzie wdzięczna Mayi za to, że tylko spojrzała na jej twarz i nic nie powiedziała. Stojąc przy samochodzie długo ją przytulała, a potem wyjęła z dłoni przyjaciółki żałosną, brązową, papierową torbę i umieściła ją na tylnym siedzeniu. Jechały w ciszy przez dobre pół godziny, Griselda wpatrywała się przez otwarte okno, czując się tak przytłoczona, że pozwalała, aby dźwięk wiatru wypełniał jej uszy i próbowała nie myśleć, nie czuć, nie pamiętać. A Maya zachowywała błogą ciszę. Opuszczenie Holdena było najtrudniejszą, najbardziej bolesną rzeczą, jaką Griselda kiedykolwiek musiała zrobić. Pod pewnymi względami było to gorsze, niż zostawienie go nad Shenandoah, ponieważ zasmakowała tego, jakby to było z nim żyć, jak to jest być w nim zakochanym, być wolnym… szczęśliwym. I właśnie kiedy pozwoliła sobie na to, aby w to uwierzyć, zostało jej to wyrwane. Ponieważ ludzie tacy jak Griselda Schroeder nie otrzymują szczęśliwego zakończenia i na przyszłość będzie dla niej najlepiej, jeśli to zapamięta. - Dzięki, że przyjechałaś, Maya – powiedziała, odwracając zmęczoną głowę, aby spojrzeć na przyjaciółkę. W ciągu ostatnich kilku tygodni Maya zmieniła fryzurę. Jej włosy były bardzo krótko obcięte, na chłopaka, tak jak u Halle Berry i dopełniały okrągłą twarz i wysokie kości policzkowe Mayi. – Dobrze wyglądasz. - Cóż, ty wyglądasz jak gówno. - Dzięki. - Kiedy będziesz gotowa, to o wszystkim mi opowiesz, Zelda – powiedziała. Patrząc na drogę, zdołała wyciągnąć ze schowka przy drzwiach samochodu paczkę podłużnych, czerwonych żelek Twizzlers i podała je Griseldzie. – I dziewczyno, mam na myśli wszystko. Griselda rozerwała opakowanie, w jej oczach wezbrały łzy. - Nie mogę. - Musisz. Jeśli tego nie zrobisz, to całkowicie cię to zje. - Maya wzięła żelka i odgryzła kawałek. – To on, prawda? W końcu go znalazłaś? Ona i Maya nie rozmawiały o Holdenie. Nigdy. Po tym jak Griselda uciekła, została umieszczona w rodzinie zastępczej i została wysłana do obowiązkowego terapeuty, do którego zadziornie chodziła. Jej opiekun społeczny i terapeuta wiedzieli, że została porwana wraz z chłopcem i wiedzieli również, że ona uciekła, a chłopak nie. Ale Griselda odmówiła Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
rozmowy o gehennie, którą przeżyła z Calebem Fosterem. Piwnica, długie godziny prac w ogródku w lecie, i konserwowanie w zimie, zimna owsianka, godziny czytania Biblii i towarzyszące temu tyrady, bicie. Nigdy nie rozmawiała z nikim na ten temat. Do czasu, kiedy została przeniesiona do domu, w którym była Maya, miała czternaście i pół roku, i jej porwanie oraz ucieczka były już przestarzałymi nowinami. Niewiele z tej historii ciągnęło się za nią, poza bardzo ogólnymi faktami. Na samym początku Maya próbowała przekonać Griseldę do rozmowy o tym, ale zamknęła się bardziej niż zamek z zagubionym kluczem i Maya w końcu przestała pytać. - Chłopak z którym zostałaś porwana, Zel. Znalazłaś go. – Maya wzięła kolejny kęs słodkości. – To dla niego oszczędzałaś, prawda? Przez te wszystkie lata? I w jakiś sposób go odnalazłaś. Usta Griseldy drżały z cierpienia, oczy piekły, chociaż była chora i zmęczona płakaniem. - Znalazłam go. Maya przytaknęła, trzymając oczy skierowane na drogę. - Jak on się ma? - Zmienił się. Jest taki sam. Dorósł. - Kochasz go? Griselda pociągnęła nosem, biorąc mały kęs słodyczy, które zaciskała w pięści. - Tak. - A on kocha ciebie? - Tak – wyszeptała, próbując przeżuwać, ale jej zęby przestały działać, a całe ciało stało się wiotkie. On kocha mnie, a ja jego, ale nie możemy być razem. - Więc, co się stało? - Jego dziewczyna jest w ciąży. - Jezu – westchnęła Maya. – Daj mi kolejną. Griselda wzięła głęboki oddech i znowu zaczęła żuć, przełykając powoli pełne usta lukrecji i podając Mayi kolejny kawałek. - Opowiedz mi o tym. - O znalezieniu go? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Maya pokręciła głową. - Nie. O wszystkim. Od początku. Gwałtowną reakcją Griseldy było „nie.” Przez tak długi czas trzymała swoją historię w sekrecie, który dzieliła tylko z Holdenem. Nawet kiedy nie byli razem, w jakiś sposób wiązało ich to, że byli jedynymi osobami na świecie, które wiedziały co się wydarzyło, którzy żyli w ten sposób, którzy to przetrwali. - Musisz zacząć o tym mówić, Zel. Jeśli nie? Ostatecznie cię to zabije. - Dlaczego? - Ponieważ nie możesz trzymać w sobie tak wiele smutku. Chcę go z tobą dźwigać. Kocham cię jak siostrę, nawet jeśli trzymasz mnie na dystans. Wiesz wszystko o mojej mamie, o ojcu nierobie, o zamordowanej siostrze i handlujących narkotykami braciach. Wiesz, jak ciężko walczyłam, aby się stamtąd wydostać. I pomagałaś mi za każdym razem, kiedy o tym z tobą rozmawiałam. Wkręciłaś mnie do agencji dla niań pani McClellan, mówiąc o mnie dobre rzeczy, kiedy tylko mogłaś. Teraz mam dobrą pracę. Robię szkołę nocną. Będę pierwszą osobą z mojej rodziny, która skończy college i może nawet będę pierwszą, która legalnie weźmie ślub. I częściowo znalazłam się w tym miejscu dlatego, że mnie słuchałaś. Stałaś przy mnie. Pomogłaś mi. I Zelda, teraz moja kolej, żeby zrobić to samo dla ciebie. Musisz o tym rozmawiać, albo utkniesz tam na zawsze. Łzy spływały po zmęczonej twarzy Griseldy, kiedy słuchała słów Mayi, i czuła w nich prawdę i kruchą nadzieję. I odkryła, że donośne, pocieszające, znajome „nie” wycofało się tak szybko, jak rozbłysło. Ponowne odnalezienie Holdena otworzyło coś w jej wnętrzu. Wiedza, że przetrwał Caleba Fostera uwolniła ją od czegoś, a jego wybaczenie za to, że wsiadła do tej ciężarówki, a potem go zostawiła, uwolniło ją od ciężkiego brzemienia winy. Mogłaby o tym wszystkim rozmawiać? Mogłaby powiedzieć wszystko Mayi? Nagle jej usta zaczęły się poruszać, mówiąc Mayi o pierwszym razie, kiedy zobaczyła Holdena, kiedy stała naprzeciwko jego pokoju, w korytarzu Fillman’ów. Powiedziała jej o tym, jak po raz pierwszy zobaczyli Shenandoah i jak poszli do sklepu zamiast Marisol. Wyjaśniła nieporozumienie, kiedy Caleb Foster uparcie twierdził, że ich zastępczy rodzice wysłali go, aby ich podwiózł. Kiedy mówiła o piwnicy, łańcuchach przy kostkach, o biciu i Księdze Kapłańskiej zdała sobie sprawę z czegoś ważnego; chociaż ona i Holden podzielili się swoimi uczuciami odnośnie bycia więźniami Caleba Fostera, minęło bardzo wiele czasu odkąd patrzyła na tę historię obiektywnie, jako narrator, a nie jak na wspomnienia. I w jakiś sposób, przedstawienie tego jako serię wydarzeń, zamiast jako piekielną rzeczywistość i cierpienie, zabrało jakąś część mocy, którą to nad nią miało. Pod pewnymi względami poczuła nawet obojętność, jakby opowiadała jedną ze swoich wymyślonych historii. Tak, to była jej historia, ale opowiadana z perspektywy narrator, w jakiś sposób nie była tak przerażająca. To co najbardziej ją zszokowało, po tym, jak trzymała to w sekrecie przez taki długi czas, było to, jak kurewsko dobrym uczuciem było Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
powiedzenie o tym komuś. Usłyszenie, jak Maya sapie z szoku i kręci głową niedowierzając, było pocieszające, i mała dziewczynka wewnątrz Griseldy otworzyła oczy i spojrzała tęsknie na przyjaciółkę, kochając i potrzebując współczucia, sympatii, komfortu tego, że ktoś słucha jej historii. Może myliła się, przeszkadzając terapeucie, którego polecili jej dawno temu. Może było możliwe, aby ciągle znaleźć takiego, który jej pomoże. - No więc jest tam, walcząc z tym innym kolesiem, a ty wiedziałaś że to on? Od pierwszego wejrzenia? Pokręciła głową. - Nie, nie miałam pojęcia. To znaczy, zauważyłam, że posługuje się imieniem Seth… - Co jest pod każdym względem pojebane, dziewczyno. - … ponieważ to imię… cóż, to dla mnie trudne imię. Ale nie wyglądał jak Holden. Wyglądał na starszego i bardziej złośliwego, a jego twarz była nie do rozpoznania. - Dlaczego używa imienia Seth? - Nie używa… już nie – powiedziała Griselda. – I Maya? Moje prawdziwe imię to Griselda. Maya wykazała się spóźnionym refleksem, patrząc na przyjaciółkę dwa razy, zanim ponownie skupiła się na autostradzie. - Gris… Co? Griselda przytaknęła. - Kiedy wróciłam z Zachodniej Wirginii kazali mi zmienić imię. Bali się, że Caleb Foster będzie próbował mnie znaleźć, więc powiedzieli mi, że muszę zmienić imię. Pamiętasz Sandy? Tę naprawdę starą pracownicę opieki społecznej z piszczącymi butami i lawendowymi włosami? Ona zasugerowała „Zeldę.” Powiedziała, że łatwiej będzie mi się przyzwyczaić. - A Shroder? - Moje rodowe nazwisko literuje się tak, S-C-H-R-O-E-D-E-R. - Boże, Zel… Grisel… jak do cholery mam cię nazywać? Po raz pierwszy odkąd wsiadła do tego samochodu zachichotała lekko. - Zelda, głupolu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Chcę usłyszeć o tym co wydarzyło się po walce, ale zastanawiam się… co przydarzyło się prawdziwemu Sethowi i Ruth? Wiesz? Griselda wzruszyła ramionami. - Stodoła na ich rodzinnej farmie zapaliła się, kiedy byli nastolatkami. Doszczętnie spłonęła, a w popiołach znaleźli przedmioty należące do bliźniaków. - Zapaliła się? Czy została podpalona? - Szczerze mówiąc nie wiem. Dwa tygodnie temu powiedziałabym „podpalona”, ale Caleb Foster… - Pokręciła głową i westchnęła. – To… bardziej skomplikowane. Skończyło się na tym, że przez te wszystkie lata traktował Holdena lepiej. Jak młodszego brata. Nie bił go. Nie molestował go. Karmił go i ubierał. Ostatecznie, Holden poszedł do liceum, jak każdy inny dzieciak. - Każdy inny dzieciak porwany i trzymany jako zakładnik przez psychola? - To wszystko jest pokręcone, Maya. Chcesz, aby rzeczy były czarno-białe, ale takie nie są. Jest tak wiele odcieni szarości. Nienawidziłam Caleba Fostera, ale tak właściwie mogę dostrzec to, że nie był całkowicie zły. Czy to szalone? - Taa – powiedziała Maya. - Mógł zabić Holdena. Torturować go. Sprzedać go. Molestować. Cokolwiek. Ale nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Holden przetrwał częściowo dlatego, że Caleb to zagwarantował. - Przestań go bronić, Z. Sprawiasz, że chcę cię walnąć. - Nie rozumiesz tego – westchnęła Griselda. - Rozumiem – powiedziała po kilku minutach Maya. – Ale to jest do dupy, ponieważ przez kilka lat dzieliłyśmy pokój i widziałam twoje plecy, dziewczyno. Wiem co on ci robił. Blizny na jej plecach nagle zaswędziały i Griselda przesunęła się na siedzeniu. - Więc opowiedz mi resztę. Zobaczyłaś Setha… e, Holdena… na walce, a potem co? Griselda opowiedziała Mayi o wizycie Quinta następnego popołudnia i o tym, że zostawiła w domku torebkę i telefon kiedy poszła do Holdena. Opowiedziała jej o tym, jak zobaczyła go po raz pierwszy, na nowo opatrzyła jego rany i zasnęła na ziemi obok sofy, kiedy jej dłoń była mocno złączona z jego. Powiedziała Mayi o tym, jak Gemma pojawiła się znikąd i o miłej ofercie Quinta, który na czas zdrowienia Holdena pozwolił im zająć jego myśliwską chatkę. Kiedy powiedziała Mayi, że pani McClellan dała jej miesiąc wolnego, tamta wymamrotała coś o tym, że Griselda ma najlepszą szefową, a kiedy powiedziała, że oparzyła dłoń i wylądowała w łóżku z Holdenem, Maya westchnęła.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Było… dobrze? - Tak – powiedziała Griselda, jej oczy zwilgotniały, kiedy przypomniała sobie jego słowa „Nawet kiedy byliśmy oddzielnie, nadal byliśmy razem. Nawet kiedy myślałem, że nie żyjesz, nadal żyłaś w moim sercu… Jestem kompletny. Ty sprawiasz, że jestem kompletny.” - Więc jego sprzęt…? - Nie skarżę się – powiedziała szybko Griselda, jej policzki zalało ciepło i prawdopodobnie kolor. - Co z Jonah? - Co z nim? - Jak on się w to wszystko wpasowuje? - Nie wpasowuje się – powiedziała Griselda. – Kiedy wrócę do domu zrywam z nim. Maya spojrzała na nią, w jej brązowych oczach wyraźne było zmartwienie. - To nie pójdzie dobrze, Z. - Nie mogę z nim być. - Ale on jest wredny. Griselda nie poświęcała Jonah wiele myśli, odkąd godzinę temu opuściła Holdena. Teraz jej serce zaczęło walić z obawy. - Może otrzymam sądowy zakaz zbliżania. Jeśli będzie mnie dręczył. - Może powinnaś kupić psa – zasugerowała Maya. – Albo hej, czemu nie zatrzymasz się u mnie i Terrence’a? - Mam wtargnąć do miłosnego gniazdka? – zapytała Griselda ze znaczącym spojrzeniem. – Nie sądzę. - Jeśli chcesz, kanapa jest cała twoja. - Dzięki, ale chcę wrócić do domu. I wcześniej czy później muszę poradzić sobie z Jonah. Jestem twardsza niż na to wyglądam, Maya. - Skoro tak mówisz – powiedziała nieprzekonana Maya. – Więc uciekliście do chatki, robiliście sprośne rzeczy… a potem co? Niebo. czytał
- My tylko… obijaliśmy się przez kilka tygodni. Spisywałam moje historie. On książki. Chodziliśmy pływać, siedzieliśmy na słońcu, jedliśmy, piliśmy,
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
przypominaliśmy sobie, jak to było być razem. – Nadal mogła poczuć ten ogień, który wieczorem wywołał Holden, nadal czuła wielkie pocieszenie, które niosły jego ręce owinięte wokół jej ramion. Otarła łzę i wzięła głęboki oddech. – Kochaliśmy się. - Potem dowiedzieliście się, że dziewczyna jest w ciąży? Griselda przytaknęła. - A on nalegał, że przekona ją i wszystko będzie ok. - Jedna, wielka, szczęśliwa rodzinka. Niezupełnie. - Zagroziła, że jeśli Holden ze mną zostanie, to ona podda się aborcji. - Cholera, dziewczyno! Co do kurwy? Serce Griseldy zacisnęło się, kiedy odtwarzała błaganie w głosie Holdena, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co Gemma była gotowa zrobić. - On chce dzieci – wyszeptała. – Zawsze ich chciał. Maya wygłaszała tyradę i krzyczała o tym, że pewne kobiety powinny być sterylizowane, ale Griselda nie słyszała już przyjaciółki. Wyłączyła się, patrząc przez okno na lekki deszcz, który zaczął padać, kiedy były coraz bliżej i bliżej Laurel w Maryland. Czy Jonah będzie w domu? Przygotowała się. Będzie wściekły i wyładuje to na niej. Jeszcze raz pomyślała o ofercie Mayi, ale coś w jej wnętrzu buntowało się przeciwko ukrywaniu się. To było jej mieszkanie. Jej miejsce. Jonah będzie musiał wynieść stamtąd swój tyłek, a jeśli nie odejdzie, to Griselda wezwie policję. Usatysfakcjonowana swoim planem odwróciła się w stronę tyrady Mayi. - Więc zmusiła cię, żebyś wyjechała? Zelda? Griselda przytaknęła. - Taa. Ja, albo dziecko. - A on wybrał dziecko. - Nie – powiedziała, przypominając sobie jego słowa „Nie stracę cię. Nie mogę.” – To była moja decyzja. Ja zdecydowałam się odejść. Błagał mnie, abym została, ale nie mogłam ryzykować. Ona była szalona, Maya. Gotowa udać się do kliniki i zająć się wszystkim. Nie chciałam być… Nie mogłabym znieść gdybym była… Wydarzenia ostatnich dwóch tygodni, i dzisiejszego dnia – i cholera, tak, jej całego życia – nagle ją ogarnęły i jej ciałem wstrząsnął szloch. Opuściła głowę do przodu i płakała głośno i długo, za siebie, za Holdena, za to dziecko, którego mama rozważała zabicie go. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Płakała za drugie szanse i stracone szanse, za odkrycie tego, czego się pragnie, i za stracenie tego, co się kocha. Płakała za niesprawiedliwość tego, frustracje z tego powodu i cierpienie z tym związane. Za jego piękne słowa i piękne ciało i za sposób, w jaki nazywał ją „Aniołem” i jak mówił, że będzie ją kochał do końca. Płakała. I płakała. Aż w końcu w jej ciele nie zostało więcej łez. Nie wiedziała jak długo siedziały przed jej mieszkaniem, ale silnik był wyłączony, a Maya siedziała cicho obok niej, pełna współczucia, w ciemnym, ciepłym samochodzie. - Lepiej? - Nie – powiedziała Griselda. – Jeszcze nie. - Więc to koniec? – zapytała Maya. - Nie. Tak. – Szlochała, kręcąc głową, wypompowana, wykończona i zmieszana. – Nie wiem. Może. Maya wzięła głęboki oddech i potarła rękę przyjaciółki. - Jest późno. Zabierzmy cię do środka, zrobię ci filiżankę herbaty i upewnię się, że Jonah nie będzie cię niepokoił. Powiem mu, że ja i Terrence wpadniemy później, żeby sprawdzić co u ciebie. Nie będzie zadzierał z Terrem. Griselda przytaknęła, dając Mayi mały uśmiech. - Co ja bym bez ciebie zrobiła? - Jesteśmy siostrami, Griseldo Schroeder – powiedziała, po raz pierwszy próbując pełne imię i nazwisko Griseldy. – Nigdy się tego nie dowiesz. Maya zdjęła z breloczka na klucze zapasowy klucz Griseldy, podała go jej i podeszły powoli do drzwi mieszkania. Okna w mieszkaniu na parterze były ciemne, a miejsce sprawiało wrażenie cichego i niezamieszkanego, co po ponad dwóch tygodniach nieobecności wytrąciło Griseldę z równowagi. Przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi, ale zatrzymały się na czymś i nie otworzyły się całkowicie. Włączyła światło po prawej, spojrzała za drzwi i zdała sobie sprawę, że pod otworem na pocztę utworzył się stosik listów z dwóch tygodni. Czasopisma, katalogi i rachunki. Dużo rachunków, na większości z nich widniał stempel „ zaległe.” - Nie zapłacił ani jednego rachunku – powiedziała Griselda, kipiąc ze złości. - Jesteś zaskoczona? – zapytała Maya, kucając, aby wziąć pocztę i zanieść ją na blat kuchenny. Griselda poszła za nią, znajdując w zlewie brudne naczynia, pokryte skorupą jedzenia i latające wokół muchy. Pachniało zgnilizną i zdała sobie sprawę, że od tygodni nikt Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
nie wynosił śmieci. Wchodząc do salonu, natychmiast odkryła, że jej telewizor, odtwarzacz dvd i stolik zniknęły. Lampa. Krzesło. Futon stał ponuro pod podwójnym oknem, które wychodziło na parking. Na jednym końcu stołu, który się zachował, stała w połowie pełna butelka do której pluł przeżutym tytoniem, a rodzina much zachłannie wokół niej krążyła. Jej żołądek szarpnął się. Dotarła na czas do łazienki, żeby zwymiotować do toalety, która pachniała jak latryna. Była używana i niespłukana. Spłukała, kiedy wymiotowała, zapach sprawił, że jej żołądek przewrócił się jeszcze raz. - Pieprzcie mnie! – wykrzyknęła Maya, zerkając do łazienki i zasłaniając dłonią nos. – Czy on jest cholernym zwierzęciem z obory? Griselda wstała, uważając, aby mieć zatkane nozdrza, kiedy robiła wdech i otarła usta wierzchem dłoni. - Bardzo blisko. Bała się zajrzeć do sypialni, ale to był najmniej zdemolowany pokój w całym, małym mieszkaniu. Pościel była pokryta jakimś rodzajem jedzenia czy wymiocin, i pachniało jak stare skarpetki, ale mały telewizor nadal stał na komodzie, a szybkie sprawdzenie szafy pokazało, że zniknęły jedynie rzeczy Jonah. - Może się wyprowadził? – zapytała Maya. - Trochę tak to wygląda. - Pójdę posprzątać kuchnię i salon. Ty zajmij się łazienką, ok? - Dzięki, Maya. Jej przyjaciółka skierowała się do kuchni, mamrocząc o „łajdackich dupkach”, a Griselda ściągnęła pościel z łóżka, zwijając w kulkę brudne poszewki i umieszczając je w koszu na pranie. Otworzyła okno w łazience i wracając do pokoju zabrała świeżą pościel spod umywalki. Pościeliła łóżko, zebrała trzy, puste butelki po piwie – jedną ze śladami czerwonej szminki – i pozbierała śmieci, które zawierały między innymi dwie, zużyte prezerwatywy. Przywitała te rewelacje z zerowymi emocjami, poza nieznaczną ilością współczucia dla kogokolwiek, kto teraz utknął z Jonah, będąc wdzięczną, że to nie ona. Do czasu kiedy Griselda skończyła szorować wybielaczem łazienkę, umywalkę, toaletę i prysznic, Maya skończyła zmywać – i co było niesamowitym wyczynem – wyszorowała blaty w kuchni i sprawiła, że salon sprawiał pozory uporządkowanego. Populacja much zmniejszała się za każdym razem, kiedy otwierały frontowe drzwi i wynosiły do kontenera plastikowe torby. I w końcu, dwie godziny po tym jak przyjechały, jej mieszkanie w większości wróciło do normy. - Zabrał twój telewizor – powiedziała Maya. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Może go mieć – powiedziała cicho Griselda, przypominając sobie, że ona i Holden przeżyli bez telewizora dwa tygodnie i podobała jej się ta cisza i samotność. – Mam ten mały. Maya przytaknęła. - Wyglądasz na wykończoną. - Jestem wyczerpana. - Mogę zrobić ci herbatę? Griselda pokręciła głową. - Zamierzam wziąć gorący prysznic i pójść do łóżka. - Brzmi jak plan – powiedziała Maya, rozchylając ręce. – Jesteś taka dzielna, Zelda. Tak kurewsko dzielna. Dziękuję, że podzieliłaś się ze mną całą tą historią. Łzy spływały Griseldzie po twarzy, kiedy przytulała przyjaciółkę. - Jestem wdzięczna, że cię mam, Maya. - A ja jestem wdzięczna za ciebie. – Maya pocałowała ją w policzek, zanim się odsunęła. – Zamknij okna i załóż łańcuch na drzwi. Tak na wszelki wypadek? - Obiecuję – powiedziała Griselda, zdobywając się na mały uśmiech. - Widzę się z tobą i z Pru jutro w parku? - Albo tak szybko jak wrócę do pracy. - I zadzwonisz jeśli będziesz mnie potrzebowała? - Zawsze. Maya przytaknęła i wyszła, a Griselda sumiennie zamknęła drzwi i założyła łańcuch, zanim zdjęła ubrania i wzięła gorący prysznic. Poniewczasie zdała sobie sprawę, że zostawiła w samochodzie Mayi ubrania, które kupił jej Holden, ale mogła odebrać je jutro. Póki co, chciała tylko spać. Szlochała pod prysznicem, atakowana przez smutne i szczęśliwe wspomnienia, jej ciało bolało, pragnąc wokół siebie ramion Holdena i dotyku jego delikatnych ust na całym jej ciele. Tęskniła za nim z gwałtownością, która wydawała się zarówno nowa, jak i znajoma, i pomimo tego, że próbowała czerpać pocieszenie z pewności, że ją kocha, to jej samotność była prawie nie do zniesienia. Zakręciła wodę i skierowała się do łóżka, wślizgując się pomiędzy czystą pościel, bez wytarcia się czy ubrania, i myśląc o szarych oczach Holdena i o jego piegach, ukołysała się płaczem do snu. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 28
Drzwi piwnicy zaskrzypiały i otworzyły się, a pasmo jasnego światła stawało się jaśniejsze i dłuższe, kiedy buty ze stalowymi końcówkami zaskrzypiały u góry schodów, przygotowując się do zejścia. Cutter skomlał, ale nie wolno mu było zejść na dół. Sześć miesięcy temu był słodkim szczeniaczkiem, siedzącym na kolanach Griseldy w dniu, kiedy zostali porwani. Dziś był równie wredny jak jego pan, a jego zęby były okropnie ostre. Bez wydania dźwięku, Griselda stoczyła się z łóżka Holdena na ziemię, podczołgała się do ściany z desek, bez zerkania za siebie odsunęła na bok tę poluzowaną i wróciła do swojego pokoju. Usiadła przy ścianie, trzymając kolana ciasno przy klatce piersiowej, modląc się, aby tym razem Holden mówił bez jąkania. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. Powtarzała te słowa w głowie w kółko i w kółko wymawiając „dzię” i bezbłędnie prześlizgując się do „kuję” jakby przez koncentrowanie się na tych słowach, Holden miał wymówić je płynnie, bez zająknięcia. Usłyszała stłumione głosy, ale dźwięk blaszanej miski, stukającej o podłogę, po którym nadszedł krzyk Holdena, powiedział jej, że modlitwy poszły na marne. Schyliła głowę na kolana i zakryła ją rękami, ale stłumiony dźwięk dłoni, uderzającej dziecko nadal odnajdywał drogę do jej uszu, osadzając się w mózgu. Przestań, pomyślała. Och Boże, proszę, spraw, żeby przestał! Usłyszała krzyk mężczyzny: - I właśnie dlatego ona też nic nie dostanie! Módl się za wasze dusze! Módl się cały dzień, żeby On, w swojej łasce, usunął z waszych serc niegodziwość! Kiedy uniosła głowę z kolan, usłyszała skrzypiące o podłogę buty, kiedy w końcu mężczyzna ciężko i niespiesznie wspinał się po schodach i błogosławioną muzykę, którą było kliknięcie zamka i zasuwy. Griselda policzyła do dziesięciu, a potem prześlizgnęła się z powrotem przez deskę. Holden leżał na ziemi, jego nos i warga krwawiły, jego oczy były nieskupione, kiedy wpatrywał się w sufit. - Holden? - B-b-boli.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Wiem – powiedziała, gramoląc się do niego. Usiadła obok ze skrzyżowanymi nogami, wciągając jego głowę na swoje kolana. – Naprawdę się wścieka kiedy się jąkasz… um, zacinasz… Holden. Musisz spróbować tego nie robić. Łzy spływały po policzkach Holdena, kiedy na nią spojrzał, próbując bez sukcesu odgonić je mruganiem. - N-n-nikt po nas nie p-przyjdzie, Gris. N-n-nikomu nie z-zależy. Odsunęła mu z czoła brudne włosy. Zanim mężczyzna wyjeżdżał w niedzielne poranki do kościoła, oboje dostawali miednicę zimnej wody i kostkę mydła. Nie dało się tak zmyć całego brudu, ale do dnia dzisiejszego – soboty – oboje pachnieli bardzo źle i szalenie swędziała ich skóra. Ale zapach nie przeszkadzał Griseldzie. W zasadzie, ledwo go już zauważała. Był Holdenem. A to oznaczało, że pachniał bardziej słodko niż ktokolwiek inny na świecie, ponieważ był jej całym światem. - Mi zależy – powiedziała. – Zależy mi na tobie, a tobie zależy na mnie. I bez względu na wszystko, będzie to trwało wiecznie. - W-wieczność jest f-fantazją – wyszeptał Holden. - Nie, nie jest. Wieczność jest czymś dobrym – powiedziała, przebiegając palcami po gładkich kosmykach jego przetłuszczonych włosów, jak widziała, że robią matki w filmach i w telewizji. Chwyciła rąbek brudnej, żółtej sukienki i dotknęła jego ust. – I nie wiesz na pewno. Może ktoś nas znajdzie. Pewnego dnia. - N-nie mamy nikogo kto by nas sz-szukał, Gris. – Odczołgał się z jej kolan, w stronę swojego łóżka polowego i usiadł na paskudnym materacu. – N-nie można być oodnalezionym, jeśli nikt nie szuka. Przesunęła się po podłodze w jego stronę, siadając na ziemi obok jego nóg i przechyliła głowę na bok, żeby oprzeć ją o jego udo. Czuła się bezpieczniej, kiedy się dotykali. - W takim razie ja ciągle będę cię szukała – powiedziała, przekręcając głowę, aby złapać spojrzeniem jego oczy. – Więc nie będziesz się czuł taki zagubiony. Przesunął dłonią przez jej włosy, a ona ułożyła się na jego udzie, pozwalając, żeby jej oczy się zamknęły. Będę cię szukała. Zawsze będę cię szukała. I nigdy nie będziesz się czuł zagubiony. Ponieważ nie będziesz zagubiony. I na zawsze będziemy razem. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Na zawsze, Holden. Łomot. Łomot butów. Głośniej. Bliżej. - Obudź się, Gris – powiedział Holden, jego głos był pełen paniki. Potrząsał dłońmi za jej ramiona i szeptał głośniej niż powinien. – Musisz się obudzić! - Gris! – krzyknął. – Obudź się!
***
Griselda szarpnęła się do góry, zdezorientowana, łomotanie z jej snu było głośniejsze, a nie delikatniejsze i otworzyła oczy. Serce jej pędziło, kiedy zdała sobie sprawę, że była naga, wstała na drżących nogach, podeszła do szafki z szufladami i wyciągnęła dres i koszulkę. Łomotanie było prawdziwe, ale nie był to tupot butów, ani pięści walące w drzwi. Było to łomotanie, jakby drzwi zamknięte na łańcuch były forsowane w kółko i w kółko od nowa. Odblokował zamek, ale odkrył, że był jeszcze założony łańcuch i było tylko kwestią czasu, aż pęknie. Jonah, pomyślała ze strachem. Jonah tu jest. Chwytając pustą przestrzeń na stoliku nocnym, zadała sobie sprawę, że nie miała tam ładującego się telefonu, tak jak zwykle. Jedynym telefonem który miała był stacjonarny, wiszący na ścianie w kuchni, obok drzwi wejściowych. Patrząc desperacko na trzy, wąskie okna w sypialni, rozważała czy uda jej się przecisnąć przez któreś i zdecydowała, że prawdopodobnie nie. Ale nadal warto było spróbować. Podeszła do drzwi sypialni i cicho je zamknęła, przekręcając zamek, a potem popędziła do okien, otworzyła jedno i pchnęła siatkę, kiedy dźwięk łomotania stawał się szybszy i bardziej intensywny. Łańcuch nie wytrzyma wiele dłużej. - Zellllda! – wrzasnął, bełkocząc jej imię, jego głos był mocny od groźby. – Jesteś tam? Przerzuciła jedną nogę przez okno, zginając ją w kolanie i siadając okrakiem na parapecie. Jej noga prześlizgnęła się przez otwór do uda, ale bez względu na to jak przesunęła biodra, to nie mogła ich przepchnąć. Okno nie było wystarczająco szerokie. - Otwórz drzwi, Zelda! Jeszcze jeden łomot i usłyszała, że drzwi otwierają się z trzaskiem, uderzając w pozostały stolik obok sofy, a Griselda zeszła z okna, rozglądając się po pokoju za czymkolwiek, czego mogłaby użyć jako broni. Jej oczy wzięły na celownik nożyczki, leżące na biurku i podniosła je, stając po drugiej stronie łóżka, jej oczy skupione były na drzwiach. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Gałka w drzwiach do jej pokoju zagrzechotała, a ona próbowała uspokoić oddech, ale to był tak szalony Jonah jakiego znała i jej jedyną nadzieją było to, że któryś z sąsiadów usłyszał zamieszanie i wezwał policję. Uderzył ramieniem o drzwi, które zadrżały, ale pozostały zamknięte, a Griselda żywiła powściągliwą nadzieję, że były mocniejsze niż sądziła, do czasu aż usłyszała jego biegnące kroki i nagle drzwi stanęły otworem, a Jonah zatoczył się do pokoju. Całe ciało Griseldy przygotowało się, jej mięśnie były naprężone i spięte. Jej jedyną opcją było zwabienie go do środka i minięcie go w jakiś sposób, dostanie się na korytarz, przez salon i wydostanie się przez wyłamane drzwi. Jeśli tego nie zrobi, będzie uwięziona. - Więc… suko – powiedział, przeciągając samogłoski, jego oczy były ciężkie od picia, ciemne od wściekłości, kiedy położył dłonie na biodrach. – Wróciłaś. - Nie chcę żadnych problemów – powiedziała, poprawiając spocone palce na nożyczkach, które trzymała przy boku. Jego oczy opadły do nich i uśmiechnął się ironicznie, zanim ponownie na nią spojrzał. - A jednak trzymasz pierdoloną broń. - Proszę Jonah – powiedziała, próbując zachować spokój. – Po prostu idź. Po prostu… - Nie zamierzam, kurwa, iść, Zelda – powiedział, robiąc krok w jej stronę. – To mój pierdolony dom, a ty jesteś moją pierdoloną dziewczyną. Pytanie brzmi… - Zachichotał bez humoru. – Kogo dokładnie pieprzyłaś? - To nie jest twój dom. Nie twoje nazwisko znajduje się na umowie najmu. To moje mieszkanie. Ty… wtargnąłeś tu – powiedziała, zmuszając się, aby jej głos nie drżał. - Wtargnąłem – powtórzył, śmiejąc się cicho przez kilka sekund, a potem nagle przestał. Kolor i ekspresja odpłynęły z jego twarzy, a jego oczy wwiercały się w jej własne. – Ty pierdolona cipo. Przesunęła oczy do drzwi, ale Jonah ustawił się dokładnie przed nimi. Jedynym sposobem, żeby go ominąć było przeskoczenie przez łóżko, ale straciłaby za dużo czasu i złapałby ją. Powinna krzyczeć? Powinna po prostu zacząć krzyczeć jak obłąkana i mieć nadzieję, że sąsiedzi zadzwonią po policję? Nasłuchiwała ostrożnie dźwięku syren, ale nic nie usłyszała. Poza harmidrem, który wywołał wyłamując jej drzwi, nie wyglądało na to, aby ktokolwiek wezwał policję. - Jonah, zostałam porwana kiedy byłam małą dziewczynką – powiedziała szybko, patrząc na niego. – Zostałam porwana i przetrzymywana przez trzy lata. A… ten wojownik? Seth? Jego prawdziwe imię brzmi Holden. Był przetrzymywany razem ze mną. I… Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Zamknij się, kurwa – powiedział Jonah, mrużąc oczy i kręcąc głową. Zamarł kiedy nic nie powiedziała i gapił się w jej twarz. – O czym ty, kurwa, mówisz? - To prawda. Wyjmij swój telefon – powiedziała, nadal próbując normalnie oddychać, chociaż jej oczy paliły od łez, a serce pędziło ze strachu. – Mam to na myśli. Wyciągnij telefon i wpisz „Hansel i Gretel, porwanie w Zachodniej Wirginii, 2001 rok”, albo możesz wpisać „Griselda i Holden, uprowadzenie w Charles Town, 2001 rok.” Pojawią się wyniki. Obiecuję. Wyciągnął z kieszeni telefon, nadal patrząc na nią z groźbą. - Nie próbuj, kurwa, niczego. Pisanie zajęło mu sporo czasu, ponieważ jego palce były duże i nieskoordynowane przez ilość alkoholu, którą wypił. W końcu przesunął kciukiem po wyświetlaczu, skanując artykuł, i po kilku minutach spojrzał na nią. - Kurwa. – Gapił się na telefon i Griselda znała zdjęcie, które tam widział. To było to samo, które zostało umieszczone na plakacie „Porwanie” w całej Wirginii. To samo, które znajdowało się na ręce Holdena. – To ty. - Taa. – Przełknęła. - Zostałaś porwana. - Z nim. Musiałam z nim porozmawiać. - Z twoim bratem z rodziny zastępczej. Przytaknęła i poczuła lekką ulgę, kiedy postawa Jonah zrelaksowała się. Może teraz wyjdzie. Jonah spojrzał na telefon, a potem na nią, zanim wcisnął telefon do kieszeni. - Ok. Dobra. Więc nadrabiałaś czas ze starym bratem z rodziny zastępczej. Teraz jesteś, kurwa, w domu. Wybaczam ci. Ruszmy, kurwa, naprzód. Jestem napalony. - Nie – wyszeptała. Przesunął palce do sprzączki paska, a jej żołądek przewrócił się, kiedy odpiął guzik dżinsów. - Klękaj na pieprzone kolana i pokaż mi jak bardzo tęskniłaś. - Nie. - Co? – zapytał, jego dłonie z powrotem były na biodrach, oczy zmrużone. - Nie. Ja nie… To koniec, Jonah. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Co to, kurwa, znaczy? Nie powiedziałem, że to gówno się skończyło. - Nie chcę już z tobą być. - Czemu, kurwa, nie? Przełknęła ślinę i jakoś, w jakiś sposób, jej strach ustąpił. Odpłynął, i wszystko co pozostało to złość. Ta sama, rozgrzana do białości, kipiąca złość, która zmusiła ją do walnięcia go głową w Zachodniej Wirginii. - Dlaczego, kurwa, nie? – domagał się odpowiedzi. - Ponieważ bijesz mnie, atakujesz i traktujesz podle. Ponieważ gówno cię obchodzi to kim jestem, czego chcę, czy dokąd zmierzam. Ponieważ nie muszę już znosić twojego gówna, Jonah. Przetrwałam trzy lata w piwnicy i dziesięć lat bez Holdena. Przetrwałam odejście. Znowu! I przetrwam ciebie, ty chory, samolubny pojebie! - Pożałujesz, że to powiedziałaś – powiedział Jonah, obracając na palcu sygnet z liceum, więc kamień, który w nim był, skierowany był w stronę wnętrza jego dłoni, a potem, kiedy przemyślał to jeszcze raz przekręcił go ponownie na zewnątrz. – Powiedz, że przepraszasz. - Nie przepraszam. Pierdol. Się. Uniosła nożyczki i pobiegła na niego, krzycząc tak głośno, jak potrafiła. Nożyczki zatopiły się w mięsistym kawałku skóry pod obojczykiem i kiedy był zszokowany i wył z bólu, odepchnęła go z drogi, wybiegając z pokoju na korytarz. U-u-ucieeeeekajjj! Usłyszała w głowie tak wyraźnie i tak głośno, jakby stał koło niej trzynastoletni Holden. Ale tym razem nie uciekła. Tym razem potwór ją dogonił. Jonah chwycił w dłoń jej włosy i szarpnął jej szyję do tyłu, kiedy dotarła do salonu. Krzyknęła jeszcze raz, kiedy podciął jej nogi i upadła na brzuch, a powietrze uciekło z jej płuc. Niezdolna aby się poruszyć, czy oddychać poczuła, że jego roboczy but ze stalową końcówką uderza w jej bok, raz, drugi. Za trzecim razem usłyszała trzaskający dźwięk pękających żeber i kiedy próbowała wziąć oddech i podnieść się na kolana, ostry, przeszywający, nieprawdopodobny ból sprawił, że natychmiast zamarła. Jęknęła z głębi gardła, próbując wziąć kolejny oddech, ale powstrzymał ją potworny ból w klatce piersiowej.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Podoba ci się to, ty pierdolona suko? – wrzasnął Jonah, jego twarz była maską wściekłości. Sięgnął w dół i chwycił w garść jej włosy, odciągnął pięść i uderzył ją w twarz. Twarz Holdena znajdowała się kilka centymetrów dalej, otoczona aureolą ciepłego światła, patrząc na nią, leżącą na dywanie w salonie. Sięgnął w dół i przesunął palcami po jej włosach, a jego usta dotknęły jej, jak piórko ze skrzydła anioła. - Znajdź mnie – wymamrotała, chociaż słowa były niewyraźne i zniekształcone, jakby mówiła pod wodą. Będę cię szukał. Więc nie będziesz się czuła taka zagubiona. Próbowała powiedzieć „kocham cię”, ale bolało za bardzo, żeby oddychać. Jego usta uniosły się w słodkim uśmiechu. Ja też cię kocham. Jego twarz blaknęła, jego głos był marzycielski i odległy. Na zawsze, Aniele. Ponownie została szarpnięta za włosy i jej twarz uniosła się z podłogi. Sekundę później jej czaszka eksplodowała większą ilością bólu, niż mogła znieść. Ciemność.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 29
Holden był do niczego. Odkąd Griselda wyjechała, cztery dni temu, spędzał prawie cały swój czas w pracy, lub w swojej ciężarówce, mówiąc niewiele, niezdolny do czerpania przyjemności z czegokolwiek, wracając do domu pijany tak późno, jak to możliwe i padał na kanapę. Wstając i wychodząc o brzasku był w stanie prawie całkowicie unikać Gemmy, aż do niedzielnego popołudnia, kiedy pojawiła się w samochodzie pełnym różnych rzecz. Przypominając sobie prawie nieustannie o jej stanie, niechętnie pomógł jej się wprowadzić, nienawidząc każdej sekundy tego. Przejęła jego sypialnię i łazienkę, silny zapach jej papierosów utrzymywał się w powietrzu, kiedy w końcu zatoczył się do domu. Rzuciła pracę w DQ, a Holden co rano zostawiał na stole w kuchni dziesięć dolarów. Każdego wieczora już ich nie było. Nie wiedział co robiła z pieniędzmi, ale zostawiła już w tym miejscu paragon po witaminach dla kobiet w ciąży i założył, że to dlatego, aby zapewnić go, że pieniądze są dobrze pożytkowane i powinien utrzymywać ich napływ. Były dwie rzeczy, które Holden szybko zrozumiał. Pierwszą było to, że posiadanie dziecka jest kosztowne. Oprócz trzystu dolarów miesięcznie, które planował dawać Gemmie na jej wydatki na życie i ciążę, to kiedy dziecko się urodzi pojawi się masywny rachunek za szpital i do tego dochodzą wszystkie meble, których będzie potrzebowało maleństwo. Quint i Maudie byli wystarczająco mili i zaoferowali stare łóżeczko i przewijak Clintona, pod warunkiem, że wrócą w dobrym stanie. Holden nie miał nic przeciwko pożyczaniu rzeczy od dobrych przyjaciół, ale mógł stwierdzić, że Gemma nie była szczęśliwa z powodu używanych ubranek. Podczas tych kilku razy, kiedy złapała go w domu, rzucała mu nie tak subtelne aluzje na temat tego, żeby podjął kilka walk. Ale obiecał Griseldzie, że nie będzie więcej walczył, i pracował w fabryce szkła, a nie w banku, co zostawiało ograniczony napływ pieniędzy, podczas gdy kiedyś miał luźną gotówkę. Griselda. Drugą rzeczą, z której Holden zdał sobie sprawę było to, że bez niej ledwie było warto żyć. Chociaż się z nią zgodził, przynajmniej zasadniczo, że nie mógł ryzykować przerwania ciąży Gemmy, to utrata Gris była następną rzeczą nie do zniesienia. Nadal czuł pod palcami jej gładką, ciepłą skórę, jej małe ciało wygięte przy jego. Nadal słyszał jak krzyczy jego imię, spocona i dysząca, kiedy dochodziła, jak szepcze jego imię z bolesną czułością, kiedy mówiła mu, że go kocha.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jej strata była wszędzie i była bolesna. Kiedy nie spał, nie było chwili, aby o niej nie myślał, ani żeby nocą o niej nie śnił, poplątane sny o dziewczynce z warkoczami i pięknej kobiecie. Powiedział jej „jestem zrujnowany dla kogokolwiek oprócz ciebie” i bardziej prawdziwe słowa nigdy nie zostały wypowiedziane. Kiedy godziny zmieniły się w dni, przyszłość, która tydzień temu wyglądała tak obiecująco, teraz wydawała się bardziej ponura i pusta. Jeśli miał wspierać Gemmę i dziecko, to nigdy nie zrobi wystarczająco, żeby wspierać również Gris. Nie w sposób, w jaki pragnął. Będą żyli na jakimś zadupiu blisko Gemmy, żeby mógł widywać swoje dziecko, jego pieniądze będą na nie szły i nie będzie w stanie pomóc Grisledzie z college’m, oboje będą harowali jak woły na mierne życie. Czasami te myśli były tak desperackie i ciemne, że zastanawiał się, czy nie lepiej dla Gris byłoby gdyby ruszyła naprzód i znalazła kogoś innego. Chociaż każda komórka w jego ciele wyła i wrzała w sprzeciwie na myśl, że ktoś inny jej dotyka, kocha ją, zajmuje się nią, to był samolubnym skurczybykiem skoro nie pozwolił jej odejść. Dwa razy siadał i pisał do niej list. Rusz naprzód, Gris. Zapomnij o mniej. Idź do college’u i ułóż sobie życie. Ale za każdym razem, w smutku i wściekłości zwijał papier w kulkę i nalewał sobie kolejnego drinka. Nie mógł pozwolić jej odejść. Jeszcze nie. Och Boże, jeszcze nie. Nie miał po co żyć, z wyjątkiem wspomnień o Gris i myśli o swoim nienarodzonym dziecku. Ale pomimo pragnienia, aby być dobrym ojcem, dziecko było prawie niewystarczające. Był w potrzasku, a życie wydawało się beznadziejne. Głupio chwytając się nadziei, że światło słoneczne przedrze się przez ciemność – jakoś, w jakiś sposób – każdy dzień był bardziej samotny i bardziej miażdżący duszę niż poprzedni. Budząc się na supełkowej, brązowej kanapie, usiadł, potarł kark i zamrugał. Pachniało jak kawa i jedzenie, i zmrużył podejrzliwie oczy, kiedy zauważył Gemmę w koszuli nocnej, stojącą przy piekarniku. Odwróciła się i spojrzała na niego ze szpatułką w dłoni. - Dobry – powiedziała, oferując mu bardzo mały, ostrożny uśmiech. - Dobry – wychrypiał, odchrząkując. Jego głowa pulsowała od wczorajszej, trzygodzinnej randki z tanią whiskey i zaburczało mu w brzuchu, przypominając o tym, że nie jadł obiadu. – Co robisz? - Robię ci śniadanie. - Dlaczego?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ponieważ jest ranek – warknęła. Skrzywiła się, a potem zmusiła twarz, żeby złagodniała. – Ponieważ zdecydowałam się wybaczyć ci to, że mnie zdradziłeś. To czas, żebyśmy ruszyli naprzód od tego… błędu. Wzdrygnął się, jego ciało napięło się ze złości, że użyła słowa „błąd.” W żadnym wszechświecie nie zakwalifikowałby czasu, który spędził z Griseldą jako przypadkowy, czy godny pożałowania. Jedyną rzeczą, której szczerze żałował było pozwolenie jej odejść. - To nie był błąd – wymamrotał. - Cóż, cokolwiek to było, teraz to koniec – powiedziała ostro Gemma, odwracając się z powrotem i zajmując się tym, cokolwiek robiła. Jak cholera, pomyślał Holden, nachylając się, żeby wziąć ze stolika telefon. To nigdy nie będzie koniec. Zmrużył oczy na mały ekran. Trzy nieodebrane połączenia od nieznanego numeru. Hmm. To było niecodzienne, ponieważ poza Clintonem i Quintem ledwie ktokolwiek do niego dzwonił. - Próbowałaś się ze mną skontaktować ostatniej nocy? – krzyknął do Gemmy, zastanawiając się czy zmieniła numer i zapomniała mu go dać. Spojrzała na niego przez ramię. - Nope. Holden ponownie spojrzał na telefon, dotykając ikony poczty głosowej i wpisując hasło. Przyłożył telefon do ucha. - Holden? Tu, um, mam na imię Maya. Maya Harper. Przyjaciółka Zeldy. W ostatni weekend zadzwoniła do mnie z tego numeru, żebym ją odebrała. I, um, och Boże, nie wiem nawet jak to powiedzieć, ale Zelda, ona jest w szpitalu. Jonah, jej były, pobił ją naprawdę mocno. On… przebił jej płuco i uderzył jej głową o podłogę, i cóż, wprowadzili ją w śpiączkę farmakologiczną. Minęły już dwa dni. I nie wiedziałam czy powinnam do ciebie dzwonić, ale zdecydowałam, że jednak tak. Więc nie wiem. Może się myliłam. Ja tylko… tak się boję. Oddzwoń, może, ok? Holden wstrzymywał oddech i w końcu jego ciało się zbuntowało, zmuszając go do wypuszczenia sapnięcia przy kolejnym wdechu. Kurwa! Kurwa, nie! Cholera, cholera, cholera. Nagle oddychał jakby właśnie przebiegł piętnaście kilometrów i spojrzał w dół, na telefon. Jeszcze dwie wiadomości. Och Boże. Nie żyła? Umarła? Och, Gris. Och mój Boże. Proszę, nie! Nacisnął start, przy drugiej wiadomości. - Cześć, Holden… to znowu Maya. Martwię się, że będzie wkurzona, że do ciebie zadzwoniłam. Siedzę właśnie koło niej i… jest nadal w śpiączce, ale jej parametry życiowe są Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
dobre. Ma różowe policzki. Mówią, że to dobrze. Może mogą wybudzić ją szybciej czy coś. Odwiedzam ją tak często jak mogę, ale muszę też chodzić do pracy. Przepraszam, że ciągle do ciebie dzwonię, ale nie mam żadnej rodziny i Zelda również, a ona jest dla mnie naprawdę ważna, więc… Och, czekaj. Lekarz idzie. Oddzwonię, jeśli dowiem się czegoś nowego. - Śniadanie gotowe! – krzyknęła Gemma. - Zamknij się – zadrwił Holden, naciskając start tak szybko jak mógł, przy ostatniej wiadomości. - Holden, tu Maya. Będzie z nią dobrze. – Maya zaczęła śmiać się i płakać, a Holden westchnął nierówno, kiedy poświęciła chwilę, żeby złapać oddech. – Oni… Och, wow. Wybudzają ją teraz ze śpiączki i będzie musiała tu zostać jeszcze przez jakiś czas, ale funkcjonalność jej fal mózgowych jest naprawdę dobra, ma złamane żebra i wewn… wewnątrzczaszkowe krwawienie? Ale sądzę, że będzie z nią dobrze. Więc ja… cóż, nie musisz oddzwaniać. Zgaduję, że przepraszam, że do ciebie dzwoniłam. Myślałam… cóż, nie ważne. Powodzenia z twoim, um, twoim dzieckiem. Na razie. - Powiedziałam, że śniadanie gotowe. Holden spojrzał na Gemmę, jej widok rozmazał się przez łzy ulgi, które wezbrały w jego oczach. Z Gris będzie ok. Dzięki Bogu. - Muszę i-iść – powiedział, wstając. Wsadził telefon do kieszeni i zabrał klucze z końca stołu. - Gdzie do cholery się wybierasz? Zrobiłam ci, kurwa, śniadanie. - W t-takim razie je, k-k-kurwa, zjedz – powiedział, podchodząc zamaszystym krokiem do drzwi i przeszedł przez nie bez oglądania się za siebie.
***
- Holden? Holden… Ciężko było formować słowa, jakby jej usta były pełne papieru ściernego i gumy do żucia, suche i spuchnięte. Czuła, że jej głowa jest rozmyta, ale również pulsowała. Gdzie ona była? Była w mieszkaniu Holdena, czy – nie, opuścili jego mieszkanie i pojechali do chatki. Była w chatce? Próbowała otworzyć oczy, ale były tak ciężkie, a dźwięki dookoła były tak zniekształcone, jakby była pod wodą.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Holden? – powiedziała jeszcze raz, ale próby mówienia były tak wyczerpujące, że przestała próbować. Ciemność.
***
Wyjeżdżając z miasta, Holden zadzwonił do Clintona. - Jadę do Waszyngtonu. - Co do kurwy, Set…? - G-griselda jest w śpiączce. - Co? O Jezu. Co się stało? - Jej p-pierdolony były chłopak ją pobił. - Cholera. Przykro mi stary. - Wybiegłem z mieszkania tak szybko, jak dostałem wiadomość. Gemma jest wkurzona. - Nie martw się o nią – powiedział szybko Clinton. – Będę cię krył. Tylko, uch… powiem, że Chick miał problem z dostawą i potrzebował, żebyś zawiózł jakieś rzeczy do Ohio. Nie będzie cię przez kilka dni. Ale lepiej do niej napisz, ok? Żeby nie ześwirowała? - Taa. Tak zrobię. Dzięki Clinton. - Kochasz tę dziewczynę. - Gris? Tak. Jest dla mnie tą jedyną. - Jaki masz plan? Co z Gemmą i dzieckiem? – Opiekuńcza ostrość zakradła się do głosu Clintona i Holdena w połowie kusiło, żeby powiedzieć przyjacielowi, aby szedł do diabła, albo jeszcze lepiej, żeby poszedł do Gemmy i przekonał ją, że ona i Clinton zasługują na drugą szansę. - Nie wiem. Ja tylko… muszę zobaczyć Gris. Muszę się upewnić, że z nią ok. - Taa. Zadzwoń do mnie jutro, ok? Nie sądzę, że mogę sprawić, aby to było przekonujące dłużej, niż dzień lub dwa. - Jestem twoim dłużnikiem, Clinton.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie, myślę, że teraz jesteśmy kwita. Ale jesteśmy kwita, Holden. Nie jestem ci winny nic więcej. Z tym, utrzymującym się pomiędzy nimi ostrzeżeniem, Holden zdecydował, że nadszedł czas, aby oczyścić atmosferę. - Nigdy nie dałeś sobie z nią spokoju, prawda? Z Gemmą. Clinton się nie zawahał. - Myślałem, że dałem. Cholera, chciałem, żeby to był koniec. Koniec z nią. Jest w ciąży z twoim dzieckiem. I to mnie kurewsko zabija. - Uczyniłbyś ją bardziej szczęśliwą niż ja – powiedział Holden. - Ona mnie nie chce. – Zachichotał w ten mało zabawny sposób, który powiedział Holdenowi, jak bardzo go to boli. – Czyż nie jesteśmy wszyscy pierdolonym bałaganem? Ty chcesz Griseldy. Gemma chce ciebie. Ja chcę Gemmy. - Taa. To bałagan. - Mam nadzieję, że z Griseldą ok. Zadzwoń jutro. - Dzięki, Clinton. Holden rozłączył się i wybrał numer Mayi, kiedy jego ciężarówka przekroczyła granicę hrabstwa, zostawiając Charles Town za sobą. - Halo? - Maya, mówi Holden C-croft. - Holden. Cześć. Ja, um, przepraszam za te wszystkie wiadomości. - Jak ona się ma? Maya głęboko westchnęła. - Cóż, obudziła się na chwilę, pytała o ciebie, ale nie otworzyła oczu. Teraz śpi. Czasami pacjentowi zajmuje chwilę zanim obudzi się po… Wzdrygnął się, wyobrażając sobie co przeszła i przeklinając fakt, że nie było go tam, żeby ją ochronić. Powinna być z nim. Powinna być bezpieczna. Nigdy, przenigdy, kurwa, nie wybaczy sobie tego, że pozwolił jej odejść. - Jak jej głowa? - Krwawienie ustało. Dzięki Bogu nie musieli operować. I opuchlizna już się zmniejsza. Ale do czasu, aż się nie obudzi nie będą wiedzieli wszystkiego. Wiesz, rozmiaru uszkodzeń. W jej mózgu. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Rozumiem. – Zacisnął szczękę, aż zabolała. – A Jonah? - Aresztowany. Został oskarżony o napaść i pobicie, i możliwe, że o usiłowanie morderstwa. - Dobrze. Holden przez chwilę pomyślał o tym, że Jonah miał szczęście, że był za kratkami. Gdyby nie był, to Holden by go wytropił i zabił gołymi rękoma. Bez wątpienia. - Ze względu na płuca była podpięta do respiratora, ale to również dzisiaj usunęli. Jej żebra będę potrzebowały jakiegoś czasu, żeby wyzdrowieć. - Żałuję, że nie zadzwoniłaś do mnie wcześniej. - W ogóle nie zamierzałam do ciebie dzwonić, ale przestraszyłam się. – Głos Mayi był zawstydzony i miękki, kiedy powiedziała ponownie: - Pytała o ciebie. - Będę wkrótce. - Och, dzięki Bogu. Nie wiedziałam czy powinnam prosić… - Jeśli chodzi o nią? Zawsze pytaj, a ja zawsze przyjadę. Gdzie jesteś? - Szpital regionalny Laurel. W Laurel, w Maryland. Na ulicy Van Dusen. Holden przytrzymał telefon pomiędzy uchem a ramieniem i wbił adres do GPS’u. - Piętnaście minut. - Świetnie – powiedziała Maya. Westchnęła ciężko. – Cieszę się. Możesz zostać na jakiś czas? - Tak długo, jak będzie mnie potrzebowała. - Ok – powiedziała, ulga była mocna w jej głosie. - Dziękuję M-maya – powiedział, gula formowała się w jego gardle, sprawiając, że jego głos brzmiał na zdławiony. - Zobaczymy się wkrótce, Holden – powiedziała, kończąc połączenie. Holden ścisnął kierownicę, nienawidząc siebie za to, że pozwolił Gemmie odstraszyć Griseldę i mocno nacisnął na gaz.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Zelda? Ktoś wołał jej imię. Mężczyzna. Mężczyzna, którego nie znała. Dlaczego w chatce był mężczyzna, którego nie znała? - Zelda? Słyszysz mnie? Jego głos był zniekształcony, stłumiony, jakby mówił w poduszkę. - Proszę spróbować Griselda – powiedział ktoś, kto brzmiał trochę jak Maya. - Griselda? Możesz otworzyć dla mnie oczy? Myślę, że mogę, pomyślała, ale o mój Boże, były takie ciężkie. Skoncentrowała się, próbując wziąć głęboki oddech, ale jasna cholera, jej klatka piersiowa bolała jak szalona za każdym razem, kiedy próbowała napełnić płuca. Chropowaty i skomlący dźwięk odbił się echem w jej mózgu i zdała sobie sprawę, że pochodził z jej własnego gardła. - Myślę, że odzyskuje przytomność – powiedział ponownie męski głos. – Otwórz te swoje oczy, Griseldo. Używając całej swojej siły, zmusiła powieki do rozdzielenia się, ale otworzyło się tylko jedno z jej oczu. Trzymała je nieznacznie otwarte, światło w pokoju było jasne i bolesne. - Pielęgniarka, proszę zaciągnąć rolety. Wpatrywał się w nią starszy mężczyzna w okularach i z siwymi włosami, nie będąc zbyt daleko od jej twarzy. Chociaż wyglądał na miłego, to nie był znajomy i nadal czuła panikę. Nie była w chatce. Gdzie był Holden? Czy ten mężczyzna powiedział „pielęgniarka”? - Będzie zdezorientowana. Proszę tutaj podejść, panno Harper, żeby panią zobaczyła. Nagle twarz mężczyzny została zasłonięta przez twarz Mayi i Griselda prawie westchnęła z ulgi. Jeśli Maya tu była, to Griselda była bezpieczna. - Hej, dziewczynko. - Mmmaya – wychrypiała, jej gardło było suche i obolałe. – Masz… wodę? - Pielęgniarka? Proszę przynieść nam trochę pokruszonego lodu. – Twarz starszego mężczyzny przesunęła się obok Mayi, ale Griselda pozostała skupiona na przyjaciółce. - Griselda, jesteś w szpitalu regionalnym Laurel – powiedział mężczyzna. Jego głos, tak jak Mayi był zniekształcony i Griselda musiała mocno się skoncentrować, żeby zrozumieć jego słowa. – Odniosłaś trochę obrażeń po sprzeczce z chłopakiem, panem… - Jonah – powiedziała Maya. – Tej nocy, kiedy przywiozłam cię do domu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Dom? Nie. Chatka. Dom? Kiedy dotarłam do domu? Powinnam nadal być w chatce. - Przywiozłam cię do domu z Zachodniej Wirginii – powiedziała Maya, jej głos był powolny i delikatny, ale nadal zmieniony. Odwróciła się do starszego mężczyzny, który, teraz zdała sobie sprawę Griselda, był lekarzem. – Ona nie pamięta? - Utrata pamięci krótkotrwałej jest powszechna. Była ostatnio w chatce? - Tak – powiedziała Maya. – Spędziła dwa tygodnie w chatce z bratem, z rodziny zastępczej. W niedzielę pojechałam po nią i przywiozłam do domu. - Więc około cztery dni temu. Ok. To dobrze. Daje nam to porządek chronologiczny. Wygląda na to, że nie pamięta ostatnich kilku dni, ale to w ogóle nie jest rzadkością. – Spojrzał ponownie na Griseldę i odezwał się powoli: - Griselda? Jest środa. Nie. Nie, nie jest. Jest piątek. Spróbowała wziąć głęboki oddech i usiąść, ale ból w jej piersi był tak ostry, że jęknęła i położyła się. Maya przysunęła się bliżej. - Nie próbuj się ruszać dziewczynko. Jonah cię skrzywdził, Zelda. Złamał ci kilka żeber, przebił płuco. Twoja głowa… - Pomóż mi Maya – zaszlochała, czując się przytłoczona i tak bezsilna jak dziecko. – Pomóż mi. Pomóż mi znaleźć Holdena. - Jedzie tu, Zelda. Obiecuję, że jedzie. Nie wiedziała dlaczego płakała, ale jej klatka piersiowa bolała, jej głowa bolała i jej twarz również bolała. Nie była w chatce, była w szpitalu, a Holdena tu z nią nie było. Najwyraźniej została poważnie pobita przez Jonah, ale nie przypominała sobie, żeby go widziała i nie mogła sobie wyobrazić, że Holden kiedykolwiek pozwoliłby, żeby to się wydarzyło. Była zmieszana, smutna i przestraszona. - Ciśnienie krwi wzrasta – powiedział lekarz. – Zamierzam podać jej coś, żeby zasnęła. Chwilę później jego głos zblakł, a jej oczy zamknęły się. Łaska.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 30
Holden zaparkował ciężarówkę na parkingu dla gości, rzucając na siebie okiem w lusterku, kiedy wyłączył silnik. Wyglądał jak bałagan. Ta sama koszulka, którą miał na sobie ostatniej nocy, dzikie włosy, zaczerwienione oczy, dwudniowy zarost urósł w złoto-brązową brodę. Skrzywił się, wyciągnął kluczyki ze stacyjki i wysunął nogi z auta. Zanim ją zobaczy znajdzie toaletę dla mężczyzn i ochlapie twarz zimną wodą. Przesunął dłońmi przez włosy, próbując je przygładzić. To było najlepsze co mógł zrobić. Maya napisała mu, że Griselda nadal była na oddziale intensywnej terapii, chociaż lekarz powiedział, że niedługo przeniosą ją do zwykłej sali. Od czasu kiedy rozmawiał z Mayą, Gris obudziła się raz i była tak zdezorientowana i zrozpaczona, że lekarz musiał wstrzyknąć jej coś do kroplówki, żeby ją uspokoić i sprawić, żeby ponownie zasnęła. Maya powiedziała, że sądziła, iż Griselda obudzi się za kilka godzin i miała nadzieję, że widok Holdena pomoże w tym, aby sytuacja poszła bardziej gładko. Najwyraźniej Gris nie pamiętała opuszczenia chatki, konfrontacji z Gemmą, ani ich okropnego, szarpiącego za serce pożegnania. Pod pewnymi względami był za to wdzięczny. Wszedł do szpitala zamaszystym krokiem i zatrzymał się przy okienku informacyjnym, aby zapytać o kierunek. Nie wiedział kiedy kończyły się godziny odwiedzin i nie pytał. Będzie walczył z każdym, kto spróbuje go od niej odciągnąć. Nie wyjdzie dopóki nie upewni się, że będzie z nią ok. Wszedł do windy i nacisnął guzik drugiego piętra, zaciskając i poluzowując pięści, kiedy hartował się przed zobaczeniem jej urazów. - Wszystko ok, synu? Zaskoczony spojrzał w górę. Kiedy wszedł do windy nie zauważył nikogo innego, ale w rogu stał żołnierz w mundurze, patrząc na Holdena z troską i współczuciem. - Tak, proszę pana. - Odwiedzasz kogoś? Holden przytaknął. - Tak, proszę pana. - Mam nadzieję, że do jutra o tej porze ta osoba będzie po właściwej stronie „ok.” - Dziękuję, proszę pana.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Drzwi się otworzyły i Holden wyszedł z windy, podążając za znakami w stronę oddziału intensywnej terapii. Kiedy dotarł do zamkniętych, metalowych, podwójnych drzwi, zadzwonił na dzwonek, ale pielęgniarka powiedziała mu przez interkom, że nie był na zatwierdzonej liście odwiedzających. Sfrustrowany, napisał do Mayi sms. Nie wpuszczą mnie. Daj mi chwilę. A potem. Sabrina już idzie. Wpuści cię. Holden ponownie wcisnął telefon do kieszeni, zakładając, że Sabrina była pielęgniarką, do czasu aż otworzyły się drzwi i stanęła w nich młoda kobieta w codziennych ubraniach, gapiąc się na niego. - Holden? Ta kobieta nie była pielęgniarką. Była oszałamiająca – super szykowna i prawdopodobnie bardzo bogata. Zajęło mu tylko chwilę, żeby zdać sobie sprawę, że Sabrina była panią McClellan. Musiała być. - Pani McClellan? - Tak. Wspominała o mnie? Holden przytaknął. - A ty jesteś bratem z rodziny zastępczej? - Byłem. Kiedyś. - A teraz? Wzruszył ramionami. Nie wiedział jak wiele Gris chciała, żeby powiedział jej szefowej. Cholera, nie wiedział nawet czy Sabrina była świadoma tego, co on i Griselda przeszli. Bez naciskania na niego po więcej informacji, dała mu ponury uśmiech i odsunęła się, żeby wszedł przed nią przez metalowe drzwi. - Ostrzegam cię, ona nie wygląda dobrze. - Widziałem to już w-wcześniej – wyszeptał, pragnąc aby to nie była prawda, ale była. Widział jej twarz i plecy porozcinane więcej razy niż mógł zliczyć, jej ramię zwichnięte,
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
nadgarstki i kostki obdarte i krwawiące. To, że Griselda była ranna nie było dla niego niczym nowym. - Byłeś z nią w systemie? – zapytała Sabrina, idąc dziarsko w dół korytarza, a potem skręcając w kolejny. Pachniało jak środki antyseptyczne i choroba, i żołądek Holdena skręcił się w proteście. Nienawidził szpitali. Zawsze tak było. Zwłaszcza tego jednego, ponieważ była w nim połamana, pobita Griselda. - Uch, taa. Przez ch-chwilę. - A potem? Zatrzymała się przed pokojem, z dłonią na gałce, patrząc na niego dociekliwie, życzliwie. - M-mogę ją zobaczyć, proszę? Sabrina przytaknęła. - Tak. A potem porozmawiamy? Holden nie odpowiedział, przekręcając gałkę. Wszedł do przyćmionego, cichego pokoju. - Holden? – wyszeptała Maya. Jego oczy przyzwyczaiły się i zobaczył, że z odległego końca pokoju podchodzi do niego mulatka. - Taa. Owinęła wokół niego ręce, zbijając go z tropu i stał niezręcznie, a potem w końcu uniósł dłoń i klepnął ją w plecy. - Dzięki, że przyjechałeś – powiedziała. - Muszę ją zobaczyć. Maya puściła go i odsunęła się. - Będę na zewnątrz z Sabriną. Przyjdź i znajdź mnie, kiedy będziesz gotowy, a ja zdam ci relacje, ok? Przeszła obok niego, po cichu wyślizgując się z pokoju i zostawiając Holdena i Griseldę samych. Podszedł do niej w dwóch krokach. Przygotował się zanim otworzył oczy. Gris. Gris. Och Boże, o Jezu.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jej prawe oko było poważnie spuchnięte i przebarwione – na czarno, niebiesko i zielono – a nad nim, na czole, znajdowała się rana, zamknięta siedmioma małymi plastrami. Jej bursztynowe włosy miały na sobie warstwę krwi, a jej ucho było spuchnięte i posiniaczone z zaschniętą krwią wewnątrz i ciemnoczerwonymi i czarnymi siniakami pod nim. Szpitalna pościel została podciągnięta pod jej brodę, ale odciągnął ją w dół. Była okryta szpitalnym fartuchem, więc nie był w stanie zobaczyć jej klatki piersiowej. Rurki kroplówki i przewody monitorujące serce wystawały spod jasnoniebieskiej tkaniny. Przykrył ją ostrożnie, żeby niczego nie zakłócić. Spoglądając na monitor nad jej łóżkiem, zobaczył, że rytm jej serca wydawał się równy, a ciśnienie krwi było w normie. Usiadł na krześle obok jej łóżka. Sięgnął pod przykrycie po jej palce i trzymał je delikatnie, ostrożnie, żeby nie naruszyć wenflonu po wewnętrznej stronie jej dłoni. - G-gris? S-słyszysz mnie? Jestem tu, Aniele. Jestem tu z tobą. Jestem tu. Wydała cichy dźwięk z głębi gardła, przesuwając odrobinę głowę, więc była zwrócona w jego stronę podczas snu. - Kocham cię tak b-bardzo – wyszlochał cicho. – I tak mi, k-kurwa, przykro, że nie było mnie tam, aby cię o-ochronić. Ponownie wydała ten dźwięk, a potem westchnęła. - Jest ok. - Zamierzam zostać z tobą przez jakiś czas, Gris. - Ja skaczę… - powiedziała, jej oczy nadal były zamknięte, a usta poruszały się powoli. - Zgadza się – powiedział, pociągając nosem. – Ja skaczę, ty skaczesz. Tak długo była cicho, że był pewien, iż znowu zasnęła, kiedy nagle zdał sobie sprawę, że próbowała powiedzieć coś jeszcze. - … kompletny czy… złamany? Mocno zacisnął oczy i opuścił czoło na łóżko obok jej nieuszkodzonego ucha, kiedy łzy spływały przez grzbiet jego nosa i opadały na prześcieradło pomiędzy nimi. - Kompletny, Aniele. Jestem z-z tobą, więc jestem k-kompletny. Ś-śpij. Jestem tu. Zostanę. Wymamrotała coś niezrozumiale i chwilę potem mógł stwierdzić, że znów zasnęła. Uniósł głowę i przez chwilę obserwował jak śpi, jego umysł nieskutecznie próbował wymyślić rozwiązanie ich rozdzielenia. Był bez niej nieszczęśliwy, co sprawiało, że jego życie w Zachodniej Wirginii było całkowicie bezwartościowe i prawie nie do zniesienia. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Nienawidził Gemmy. Cholera, był blisko nienawidzenia swojego nienarodzonego dziecka, potem się wzdrygnął, cofając tę myśl, ponieważ nie była prawdą. Wszystko czego pragnął to być z Gris, a jednak nie mógł zaoferować jej – tak samo jak swojemu dziecku – nic dobrego, nic solidnego. Jego życie było porażką, i nie miał zielonego pojęcia, jak doprowadzić je do właściwego miejsca – do miejsca, gdzie jego miłość i jego dziecko mogliby być bezpieczni, mogliby być kochani i dumni z niego. Pokonany i zrozpaczony, ponownie położył głowę obok niej, ostrożnie przeplatając jej palce między swoimi i ostatecznie zasnął.
***
- Holden? Holden, obudź się. Zamrugał, usiadł prosto i spojrzał w górę. Stały obok niego Maya i Sabrina, a pokój był o wiele jaśniejszy niż wcześniej. - N-nie wychodzę – powiedział, spanikowany na myśl, że zostanie zmuszony opuścić Griseldę. Sabrina przechyliła głowę na bok w zmieszaniu, potem wzięła oddech, przytakując, kiedy uświadomiła sobie o co chodzi. - Nie martw się. Godziny odwiedzin nie dotyczą oddziału intensywnej terapii. Nie musisz wychodzić. Możesz zostać tak długo jak chcesz. - Spałem przez jakiś czas. - Ona również – powiedziała Maya ze smutnym uśmiechem. – Najlepszy sen jaki miała od dni. Kilka razy sprawdziłam co u was i nie rzucała się, nie kręciła i nie krzyczała. Oboje spaliście jak dzieci. Ale pomyślałyśmy, że możesz potrzebować lunchu. Lekarz powiedział, że lekarstwa ustąpią za godzinę czy coś koło tego. Holden spojrzał na Griseldę, z żalem odciągając od niej palce i wstał, żeby się rozciągnąć. - Mogę ci kupić lunch? – zapytała Sabrina, wskazując na drzwi. - Sam mogę sobie kupić – powiedział Holden. Rzuciła mu uprzejmy uśmiech i przytaknęła. - Potrzebujesz czegoś, Maya?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Już jadłam, ale nie powiedziałabym nie żelkom Twizzlers – powiedziała. - Zaraz wracam – powiedział i wyszedł za Sabriną. Zamknął drzwi do pokoju i odwrócił się w jej stronę. - Dzięki, że tu jesteś. Sabrina przytaknęła. - Oczywiście. Bardzo troszczę się o Zeldę. Była z nami przez cztery lata, chociaż wstyd mi przyznać, że wcześniej nie znałam jej za dobrze. Przeszli z powrotem przez metalowe drzwi, przy których się z nim spotkała, kierując się do windy, która zabierze ich do kawiarni, dwa piętra niżej. - Jak długo była z Jonah? – zapytała Sabrina. Wypowiedziała jego imię jak brzydkie słowo, i Holden ją za to polubił. Dorastając w skromnym, ale szczęśliwym domu przed jego złamanym okresem dojrzewania, był nieufny wobec zamożnych ludzi. Nie miał z nimi doświadczenia. Byli z innej planety – pod każdym znaczącym względem, z innego wszechświata – która orbitowała daleko, daleko od niego. Ale ona wydawała się wystarczająco miła, nawet jeśli była ubrana zbyt wymyślnie jak na szpital, w spodniach z szerokimi nogawkami i w błyszczącej koszulce. Założyła złoty naszyjnik, który prawdopodobnie był prawdziwy, a jej blond włosy były spięte w gładki, skręcony kok z tyłu głowy. Wyglądała kosztownie i to sprawiło, że był zdenerwowany, ale była dobra dla Gris, będąc tutaj, dając jej pracę, zachęcając ją do myślenia o college’u. Pomimo jej odpicowanego wyglądu musiał dać jej szansę. - Jonah? Nie wiem. Rok. Coś w tym stylu. - Od czasu do czasu zauważałam siniaki. Nic nie mówiłam, ponieważ nie chciałam jej zawstydzać. Na to wyznanie oczy Holdena strzeliły do jej, ale trzymał mocno zaciśnięte usta, żeby nie wybuchnąć serią przekleństw, które zmieniłyby jej blond włosy w siwe. Z łatwością odczytała jego potępienie i jej policzki zaróżowiły się. - Powinnam była coś zrobić. - Tak. Powinnaś. - Przepraszam – powiedziała Sabrina. - Gris i tak mogłaby z nim zostać. - Gris – powiedziała cicho. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Jej pełne imię brzmi Griselda. - Griselda. Zelda. Nie miałam pojęcia – powiedziała Sabrina. Wzięła oddech i ciężko go wypuściła. – Wiesz, to bardzo powszechne w znieważających związkach. Że kobieta zostaje z prześladowcą. Holden spojrzał na nią, ale nie skomentował. - A ty byłeś jej bratem zastępczym? Winda zadzwoniła, zawiadamiając o ich piętrze. - Taa. Zanim zostaliśmy, um, uprowadzeni. Sabrina wzdrygnęła się, kiedy Holden przytrzymał dla niej drzwi, żeby wyszła z windy. Stała zmrożona, kolory odpłynęły z jej twarzy. - Upro… - Uprowadzeni. P-porwani. – Nie miał pojęcia co sprawiło, że nagle zaczął mówić o ich gehennie. Może to, że wyczuł, iż Sabrina McClellan naprawdę chciała pomóc Griseldzie, a ona potrzebowała pomocy, a Holden nie był w stanie wiele jej zaoferować. Mógł przynajmniej zrobić tyle, żeby znaleźć kogoś innego, kto poda jej rękę. Sabrina gapiła się na niego w szoku do czasu, aż winda zaczęła brzęczeć, potem opuściła oczy i szybko wyszła. Była cicho, aż dotarli do kawiarni, wtedy w końcu się do niego odwróciła, jej oczy były porażone. - Porwani. Mój Boże. Odwrócił się do niej, przeszukując jej oczy i zdecydował się zaufać jej we wszystkim. Maya była świetna, ale Holden zgadywał, że ledwo dawała sobie radę. Griselda potrzebowała po swojej stronie kogoś innego niż Maya. Potrzebowała kogoś silnego, kogoś kto mógł zaoferować jej prawdziwe wsparcie. Może Sabrina mogła być tą osobą, ale dopiero kiedy zrozumie prawdziwą głębię charakteru Griseldy… i jej potrzeb. - K-kiedy mieliśmy dziesięć lat zostaliśmy porwani z wiejskiej drogi w Zachodniej Wirginii i przez trzy lata byliśmy przetrzymywani w piwnicy mężczyzny. Regularnie b-bici. Zmuszani do pracy. - Byliście…? Mógł zobaczyć to w jej oczach – okropne pytanie, najgorsze pytanie. - Nie – powiedział, kręcąc głową. – Nie b-byliśmy molestowani. Sabrina wzięła głęboki, nierówny oddech, a potem przytaknęła, nakłaniając go, aby kontynuował.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Po kilku latach Gris uciekła. Ja nie. Powiedziano mi, że nie ż-żyje, ale to nie była prawda. Wróciła do sytemu opieki zastępczej. My… odnaleźliśmy się dwa tygodnie temu. Kocham ją. Ona kocha mnie. Kiedy wróciła do domu jej ch-chłopak, gnojek pobił ją. – Holden wypuścił oddech, który wstrzymywał, wzruszając ramionami, przepraszając za to że przeklął. – Myślę, że wszystko pani nadrobiła. - Dobry Boże – westchnęła Sabrina, jej pomalowane na różowe paznokcie drżały przy ustach. - Jest twarda – powiedział, jego usta wygięły się lekko w górę w podziwie dla swojej silnej dziewczyny. – Ona jest… - Pomyślał o niej, leżącej w łóżku na górze, poturbowanej i zdezorientowanej i jego serce zacisnęło się. Zamrugał kilka razy, odwracając się od Sabriny. Oboje wzięli tacki, wybierając lunch, Holden był ostrożny, pamiętając o słodyczach dla Mayi. - Jak mogę pomóc? – zapytała, kiedy oboje siedzieli. Oceniając jej szczerość, Holden zauważył, że wyraz jej twarzy był otwarty i zmartwiony. Obmyła go fala ulgi. - Pomóż jej dostać się do college’u. Pragnie tego. To wiele dla niej znaczy, że to zasugerowałaś. Sabrina przytaknęła stanowczo, otwierając opakowanie dresingu do sałatki. – Uznaj, że to załatwione. Roy i ja mamy znajomości. Pomożemy jej jak tylko będziemy mogli. - Dziękuję – wyszeptał, zastanawiając się jak to było mieć takie zabezpieczenie finansowe, że ktoś mógł wspomnieć o college’u a ty mogłeś machnąć magiczną różdżką i spełnić to marzenie. Sabrina otarła oczy, ale Holden ją podziwiał, ponieważ trzymała to wszystko razem i oferowała pomoc Gris, pomimo szokujących wieści, którymi właśnie się z nią podzielił. - Nawet nie wiedziałam że wzięła to na poważnie, kiedy to zasugerowałam. - Wzięła – powiedział, gryząc kanapkę. – Pomogłoby gdyby miała dokąd, uch, pójść. - Dokąd pójść? Holden przytaknął, przełykając kanapkę ponad gulą w gardle. - Gdzieś indziej… gdzie on n-nie… gdzie wspomnienia… - Och! Och, oczywiście! – Sabrina przytaknęła. – Oczywiście że nie powinna wracać tam, gdzie on… Nie. Oczywiście. Nie pomyślałam o tym, ale masz rację. - Może mogłabyś pomóc jej znaleźć inne miejsce.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak. Tak – powiedziała zdecydowanie Sabrina, sącząc dietetyczną colę. – W zasadzie mam idealne rozwiązanie. Mamy mieszkanie w piwnicy, w naszym domu w mieście, które Roy planował przeznaczyć dla swojej matki, żeby pewnego dnia się wprowadziła. Jest całkowicie przygotowane i urocze, ale póki co puste. Może zostanie z nami przez jakiś czas. - To byłoby dobre – powiedział Holden, jego pierś zacisnęła się z wdzięczności. Miała przyjaciół. Miała ludzi, którzy o nią dbali. Poczuł ulgę. - Holden? Zostaniesz? Mógłbyś… wprowadzić się z nią. To mogłoby być dla niej dobre. Wziął kolejny kęs kanapki, ale cierpienie sprawiło, że smakowała jak papier. Wzruszył ramionami. - To nie jest takie proste. - Nie? Nie, zgaduję, że nie jest. Nigdy nie jest. - Moja była dziewczyna jest w c-ciąży. - Ach – powiedziała Sabrina, patrząc w dół, na sałatkę. – A ty robisz właściwą rzecz, zostając z nią? - Coś w tym stylu – wymamrotał, zamykając się. Będzie rozmawiał o Gris tak dużo jak będzie potrzeba, aby zapewnić jej komfort i bezpieczeństwo, ale jego życie nie było tematem rozmowy. - Może pewnego dnia…? Holden spojrzał na nią, kończąc rozmowę swoimi oczami. - Może.
***
- Spróbujmy jeszcze raz – powiedział doktor, jego głos nadal był zniekształcony, ale nie tak bardzo jak wcześniej. Wcześniej? Tak, wcześniej. Rozmawiał już z nią wcześniej. Lekarz. Skąd ona go znała? - Griselda? Tu doktor Leonard. Otworzysz dla mnie oczy? Próbowała, ale jej oczy nie chciały się otworzyć i to przerażało ją prawie tak bardzo, jak zniekształcony, brzmiący jak pod wodą sposób, w jaki wszyscy mówili. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Holden? – wyjęczała. - Jestem tu, Aniele. – Jego głos był wyraźny, niski, dudniący zaraz przy jej uchu. Jej serce podskoczyło, a palce zadrżały, zmagając się pod przykryciem, szukając jego. Nagle jego palce, silne i znajome, splotły się z jej i westchnęła z ulgi. Spróbowała mocniej otworzyć oczy. Jedno odmówiło współpracy, ale przez mruganie w kółko i w kółko, w końcu była w stanie otworzyć drugie. Zajęło jej chwilę, żeby się skupić, ale kiedy to zrobiła, twarz Holdena była przed nią. - Holden – powiedziała, przechylając szyję w jego stronę. Przysunął się, jego usta były blisko jej gardła, jedną dłoń nadal miał splątaną z jej, a druga delikatnie wylądowała z tyłu jej szyi, żeby zatrzymać jej ruchy. - Jestem tu. - Trzymaj… swoje… palce… Nagle zagubiona straciła tok myślenia. Jak brzmi reszta? Co ja próbuję powiedzieć? Dlaczego nie mogę… - Na literach. - Na… literach – powtórzyła powoli, jej panika opadła. – Tak. - Czy to coś oznacza? – zapytał lekarz, stojący za Holdenem, przodem do Griseldy. - Taa. Z dawnych czasów. - Ja skaczę… - powiedziała, nie będąc pewną skąd pochodzą te słowa. Wydawały się bezładne i poza kontrolą, jakby wypływały z jej ust bez pozwolenia, z jakiejś innej wersji jej życia. - Ty skaczesz – powiedział cicho, jego ciepła dłoń głaskała tył jej szyi. Tak. Ja skaczę, ty skaczesz. Tak. Zgadza się. Holden wie. Holden rozumie. To była ulga. - Gdzie ja jestem? – zapytała, mrugając oczami i patrząc na lekarza. Obok niego stała Maya. I pani McClellan. Chwila. Pani McClellan była w Zachodniej Wirginii? - Jesteś w szpitalu, Aniele – powiedział Holden. – W M-maryland. Zostałaś ranna. - Taa – powiedziała, żałując, że nie może wziąć dobrego, głębokiego oddechu. – Boli mnie.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Wiem – powiedział, jego kojące palce nadal pocierały jej skórę, słodki zapach jego szyi był lepszy niż jakikolwiek zapach na ziemi. - Kocham cię – wyszeptała, zamykając oczy. - Ja też cię kocham. - Zostań – powiedziała, czując się bardzo, bardzo zmęczona. – On dzisiaj nie wróci. - Nope – powiedział, nadal luźno ją trzymając. – On n-nigdy nie wróci. Jesteśmy bezpieczni. - Bezpieczni – wymamrotała, poddając się ciemności.
***
Holden poczekał, aż stała się bezwładna w jego ramionach, potem ułożył ją delikatnie na poduszce i spojrzał z niepokojem na doktora. - Przeskakuje, prawda? – zapytał doktor Leonard. – Przeskakuje po wspomnieniach? - Taa. R-różne części naszego dzieciństwa. Zmieszana przeszłość i teraźniejszość. - To całkowicie normalne – powiedział lekarz, robiąc notatki na swojej podkładce do pisania. – Nawet zachęcające. Zachęcające? - Ona n-nie wie gdzie jesteśmy – powiedział Holden, jego panika wzrosła. – N-nie pamięta ostatnich dni. - Będzie pamiętała – powiedział lekarz. – W końcu. Może to być później, dzisiejszego dnia, może potrwać jakiś czas. Nie będziemy wiedzieli dopóki się ponownie nie obudzi. Potrzebuje trochę więcej odpoczynku i trochę więcej czasu. Czas. Coś, czego Holden ma niewiele. - Jesteś dla niej dobry – powiedział lekarz, patrząc w górę i oferując mu mały uśmiech, zanim wrócił do notatek. – Zmniejszasz jej frustrację spowodowaną byciem tutaj. Nie wiedziałbym o czym mówiła. - Zostanę tak długo, jak mnie pan potrzebuje – powiedział, patrząc ponownie na Griseldę, która szybko zasnęła. - Jutro rano przenoszę ją na górę. Daję jej pozwolenie na opuszczenie intensywnej terapii.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Mogę zostać z nią dziś wieczorem? Doktor Leonard spojrzał na niego ponad okularami. - Tak długo jak nadal tu jest? Pewnie. Śmiało. Mogę poprosić o łóżko polowe. Holden pokręcił głową. Nie chciał być tak daleko od niej. - Nie. Dzięki. Dobrze mi tu gdzie jestem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 31
Wymagało to trochę przekonywania, ale Maya w końcu poszła do domu o 16:00, obiecując, że wróci następnego dnia po pracy. Holden miał dla niej wiele szacunku i sympatii – zasadniczo została z Griseldą od sobotniego ranka do dzisiaj, chodząc w tym czasie do domu tylko po to, aby wziąć prysznic i przespać się kilka godzin i wykorzystała kilka dni urlopu okolicznościowego, żeby nie iść do pracy. Była niesamowitą przyjaciółką dla jego dziewczyny i Holden na zawsze będzie jej zobowiązany. Sabrina McClellan również okazała się być cudowną przyjaciółką. Wyszła po konsultacji doktora Leonarda, żeby sprawdzić co u jej córki, Prudence, obiecując wstąpić wieczorem na godzinę, więc Holden będzie mógł wyskoczyć coś zjeść, a Griselda nie zostanie sama. Kiedy myślał o opuszczeniu Griseldy pojutrze, czuł ulgę na myśl, że Sabrina będzie się nią opiekowała, zabierze ją do siebie, będzie zachęcała do pójścia do college’u. Jego życie nadal będzie gówniane, ale przynajmniej będzie wiedział, że Gris była bezpieczna i miała wsparcie. Może to sprawi, że opuszczenie jej będzie bardziej znośne. Jednak patrząc na jej siniaki i śpiącą twarz wiedział, że nic nie sprawi, aby było to bardziej znośne. Życie bez niej daje po prostu uczucie powolnego umierania. Ścisnął razem dłonie i opuścił głowę, prosząc cicho Boga z Księgi Kapłańskiej, aby miał nad nim litość, żeby pomógł mu być dobrym ojcem, żeby pomógł mu dać Griseldzie odejść. I kiedy się modlił, zobaczył siebie – ścieżkę swojego życia – bardziej wyraźnie niż kiedykolwiek wcześniej; chłopiec, który został opuszczony, potem porwany, a potem znowu opuszczony. Nastolatek, który na pierwszy rzut oka był obojętny, podczas gdy tak naprawdę był w potrzasku i zły. Mężczyzna napędzany nienawiścią i stratą. Kiedy Griselda ponownie weszła do jego życia, odnalazł chęć, aby żyć – naprawdę żyć, żeby odpuścić apatię i złość, i odnieść jakiś sukces. A jednak bez niej, tylko w ciągu czterech dni, cała ta dobra energia zniknęła. Było praktycznie tak, jakby Griselda była jego siłą witalną, a bez niej życie było nieznośne. Zdał sobie sprawę, że to była prawda, ale nie podobało mu się to. Kochał Gris i chciał ją w swoim życiu, ale nie chciał być od niej zależny. Nie chciał kraść od niej tej energii. To nie było sprawiedliwe. W bardzo realny sposób było tak, jakby jego serce przestało bić tego dnia nad Shenandoah, kiedy Gris „umarła” i dwa tygodnie temu, kiedy ponownie się odnaleźli, wskoczyło ponownie do życia. Wyjechała do Maryland, a jego serce znowu bez niej umarło. Ale nagle nie chciał, żeby ciągle umierało, za każdym razem, kiedy ona wyjdzie z pokoju. Chciał ją kochać i być z nią, ale chciał, aby jego serce było wystarczająco silne, aby bić
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
samodzielnie. Chciał być wystarczająco silny, aby ją kochać i żyć dla niej, nawet jeśli przed nim nie stała. Musiał znaleźć tę siłę. Chciał nie mieć w dupie swojego życia, ponieważ to był jedyny sposób, aby się poprawiło. Chciał samodzielnie być wystarczająco silny, żeby zaoferować jej coś dobrego; miłość, tak, ale również prawdziwą stabilizację, bezpieczeństwo i prawdziwą przyszłość – nie dlatego, że podsyciła jego ekspresywną część, która została okropnie uszkodzona w młodości, ale dlatego, że wymyślił jak ją naprawić i jej zaoferować. Jesteś kompletny czy złamany? Nie był kompletny. Bez względu na to, w co chciał wierzyć, nigdy nie będzie kompletny, ponieważ jego kompletność zawsze zależała od niej. Ale teraz wiedział – poczuł to, jak pięść wokół serca domagającą się zadośćuczynienia – chciał być kompletny, bez niczyjej pomocy… dla niej. - Holden? Odwrócił się w przyćmionym świetle pokoju, żeby zobaczyć jak wchodzi Sabrina. Teraz wyglądała bardziej zwyczajnie, w czarnych spodniach do ćwiczeń i białej koszulce. Wyglądała młodziej i bardziej przystępnie, może. Nie tak fantazyjnie. Nie tak onieśmielająco. - Hej, Sabrina. Położyła na stoliku dwa opakowania Twizzlers. - Dla Mayi. - Miło – powiedział. - Jak tam nasza dziewczyna? - Śpi. Lekarz sprawdził co u niej zanim skończyła się jego zmiana. Powiedział, że przez kilka dni będzie spała w dziwnych godzinach. Przypuszczał, że później obudzi się na kilka godzin. - W takim razie dlaczego nie prześpisz się kilka godzin, a ja z nią posiedzę? Wtedy będziesz wypoczęty kiedy się obudzi. Pokręcił głową. - Ze mną dobrze. - Cóż, z pewnością potrzebujesz obiadu. – Poklepała go po ramieniu, zachęcając aby wstał i zrobił sobie przerwę w czuwaniu. – Będę dokładnie tutaj, obok niej, dopóki nie wrócisz, ok? Wstał, robiąc jej miejsce, żeby usiadła.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Uch, taa. Ok. Był głodny. I musiał napisać do Clintona i powiedzieć mu, że będzie tutaj dzisiaj wieczorem, i jutrzejszej nocy prawdopodobnie też. Tak bardzo jak tego nienawidził, musiał do soboty wrócić do Gemmy, inaczej tylko diabeł wiedział co mogłaby zrobić. - Dzięki, Sabrina. Wyciągnęła książkę ze skórzanej torebki i wygoniła go w stronę drzwi. - Zjedz jakiś obiad. Albo zażyj świeżego powietrza. Nie spiesz się. Nigdzie się nie wybieram. Z ostatnim spojrzeniem na swoją śpiącą piękność, opuścił cicho pokój, zamykając za sobą drzwi.
***
Przenoszą ją z intensywnej terapii, napisał. Muszę zostać dzisiaj i jutro. Wrócę w sobotę. Możesz mnie kryć? Holden nacisnął „wyślij”, potem usiadł na krześle w kawiarni, mając nadzieję, że Clinton poradzi sobie z Gemmą. Przedarł się tylko przez dwa burgery, frytki i jabłko, i jego portfel wyglądał na trochę cienki. Miał niewiele pieniędzy ukrytych w mieszkaniu i był całkowicie pewny, że Gemma ich nie znajdzie, ale wydał właśnie ostatnie pieniądze z walki, która odbyła się dwa tygodnie temu. Zostało mu czternaście dolarów, a nadal potrzebował jutro jedzenia, jeśli planował zostać kolejny dzień. Dzięki Bogu, że zatankował samochód w Charles Town na podróż tam i z powrotem. Rozejrzał się po kawiarni i jego spojrzenie wylądowało na żołnierzu w mundurze, którego dziś rano widział w windzie. Ubrany był w koszulkę khaki z krótkim rękawem i granatowe spodnie z czerwonym paskiem biegnącym z boku, wyglądał stosownie, ale nadal jak twardziel. Może z powodu jego ogolonej głowy. Podał kasjerce pieniądze i czekał na resztę, a potem wziął tacę i zaczął iść przez kawiarnię, szukając właściwego miejsca. To wtedy Holden zauważył, że kuleje. Było to wyraźne i sprawiało, że żołnierz poruszał się powoli, jakby każdy krok miał potencjał, aby boleć. Rozejrzał się dookoła, jego oczy zderzyły się z oczami Holdena i skinął w rozpoznaniu. Zmieniając swój pierwotny kierunek, zrobił kilka kroków bliżej i położył tacę na stole obok Holdena. - Dobry wieczór – powiedział, wyciągając krzesło naprzeciwko Holdena i ostrożnie się na nie opuszczając.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Witam – powiedział Holden. Próbował się nie gapić, ale zastanawiał się w jaki sposób mężczyzna został ranny. - Więc… ta osoba, którą odwiedzasz – powiedział żołnierz, kładąc serwetkę na kolana. – Czy on jest już po tej stronie „ok”? - Ona – powiedział Holden. – Tak, jutro przenoszą ją z intensywnej terapii. - Cóż, oo-rah13 za to. Holden przytaknął, chichocząc cicho. - Taa, Ok. Oo-rah za to. - Ona jest twoją kobietą? Mamą? Siostrą? - Ona jest… - Holden spojrzał w dół, zaciskając szczękę. Moim sercem. Moim życiem. Moim wszystkim. - Acha. Rozumiem. Zdecydowanie twoją kobietą. - Taa – powiedział Holden. – Moją kobietą. - Cóż, jestem zadowolony, że wraca do zdrowia. – Żołnierz uniósł kubek z kawą, salutując, a potem wziął łyk. – Cholera, ale kawa w szpitalach jest najgorsza. - Nie będę się sprzeczał. - Ale w tym szpitalu? Jest najgorsza z najgorszych. - Pracuje pan tutaj? – zapytał Holden. - Nie – powiedział mężczyzna. – Cóż, nie naprawdę. Jestem w dziale rekrutacji żołnierzy. Ale przychodzę tutaj zobaczyć chłopaków. I w szpitalu Św. Jerzego. I w Walker Reed. Każdy jest jednym z tych, których rekrutowałem, poniekąd mam na nich oko, kiedy są już ponownie w Ameryce. Zwłaszcza jeśli… - Myślałem, że może pan być w armii. - Ugryź się w język, synu. – Wycisnął na hot doga opakowanie ketchupu. – Byłem trepem w Zatoce Perskiej. Straciłem nogę. Teraz rekrutuję. - Trepem14?
13
Oorah – motywacyjny okrzyk, używany przez korpusy amerykańskiej marynarki wojennej. Czasami używany również jako ogólna odpowiedź na rozkaz czy pytanie. 14 Trep – w żargonie wojskowym jest to żołnierz zawodowy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- W piechocie – powiedział. Sięgnął swoją brązową, wielką łapą przez stół i potrząsnął dłonią Holdena. – Franklin Wainwright Jones, porucznik, korpus Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Holden zacieśnił swój uścisk. - Holden Croft. - Jesteś z Maryland, Croft? - Nie, sir. Z Zachodniej Wirginii, jestem w stolicy przejazdem. Porucznik Jones wziął kolejny kęs swojego hot doga, przeżuwając w zamyśleniu. - Jesteś w dobrej formie. Co robisz, synu? - Pracuję w fabryce szkła. - Zgaduję, że to nie wszystko. - Walczę. Na boku. - Walczysz? - Na pięści. - Za pieniądze? Holden opuścił spojrzenie, czując się zawstydzony. - Tak, sir. - To pomaga związać koniec z końcem? Spotkał opanowane, rozumiejące spojrzenie porucznika Jonesa. - Tak, sir. - Myślałeś kiedykolwiek o zaciągnięciu się? - Nie, sir. Nie skończyłem liceum. - Masz GED15? - Tak, sir. Zajęło to Holdenowi nieskończoną ilość nocnej nauki i trzy podejścia do testu, ale ostatecznie, w zeszłym roku, zdobył swoje GED.
15
GED – (General Educational Development )amerykański odpowiednik dyplomu ukończenia szkoły średniej.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Wystarczająco dobre. W pierwszym roku? Zarobiłbyś około osiemnaście tysięcy. To twoja płaca podstawowa. Jest jeszcze dodatek szkodliwy, odprawa, dodatki mieszkaniowe i na jedzenie. Pokrycie kosztów medycznych. Ulgi podatkowe. Półroczny, lub roczny wzrost płac. Kariera. Przeszedłbyś również specjalny trening. Zaciągnąć się? Nigdy nie przeszło to Holdenowi przez myśl, nie pojawiło się nawet na jego radarze. Ale musiał przyznać, że coś w tym pomyśle odwoływało się do niego. Porucznik Jones zachichotał, unosząc hot doga. - Cały ja. Możesz wyciągnąć mnie z biura, ale nadal rekrutuję. - Nigdy nie myślałem o przystąpieniu do służby. Starszy mężczyzna spojrzał na Holdena w zamyśleniu. - Masz odpowiednią budowę. Może powinieneś. - Mogę zadać kilka pytań? - Strzelaj, synu. - Jak długo trwa obóz dla rekrutów, sir? - Trening dla rekrutów to dwunastotygodniowy program. - A potem? - Dziesięć dni urlopu. Potem trening w szkole dla piechoty. - Jak długo? - Sześćdziesiąt dni. - Więc to już pięć miesięcy. - Zgadza się, synu. - A potem co? - MOS16. Trening na Wojskowego Zawodowego Specjalistę. Piechota, komunikacja, artyleria polowa, konserwacja awionetek. Wiele możliwości. Określamy w czym górujesz i umieszczamy cię tam. Dajemy ci narzędzia, których potrzebujesz. Średnio trwa to od trzech do sześciu miesięcy. Jednak może to być rok, lub więcej, w zależności od dziedziny. – Przeszedł do kilku drobnych szczegółów na temat różnych specjalizacji, a Holden zadawał pytania, przyciągany do stylu życia, który opisywał porucznik – stabilizacja, wynagrodzenie, duma.
16
MOS - Military Occupational Specialty. – Wojskowy, zawodowy specjalista.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- A potem? - PDS17, synu. Stała służba w bazie. Może to być gdziekolwiek na świecie. Może być w Ameryce. - Więc rok treningu, a potem, uch, PDS? - Zgadza się. - I walczyłbym. - Cholera tak. To prawie gwarantowane. Z najlepiej wyszkolonymi wojownikami na świecie. Oo-rah! Holden wziął głęboki oddech, zaskoczony spojrzał na zegar i zdał sobie sprawę, że rozmawiali prawie godzinę, a porucznik już dawno skończył swój obiad. - Co się dzieje później? Chodzi mi o to, jak ja… - Zwolnij synu. Masz kogoś na górze, kto potrzebuje dzisiaj twojej uwagi. – Przesunął się na siedzeniu i wyciągnął z tylnej kieszeni wizytówkę. Podał ją Holdenowi. – Przemyśl to. Porozmawiaj ze swoją kobietą. Jesteś zainteresowany? Przyjedź w przyszłym tygodniu do Baltimore i znajdź mnie, a porozmawiamy trochę więcej. Holden spojrzał na wizytówkę, zanim wsunął ją do kieszeni. - Zrobię tak, sir. - Jesteś w naprawdę dobrej formie, Croft. Prawdopodobnie moglibyśmy przyspieszyć ci podstawy. - Co to znaczy? - Jest czerwiec. Zdasz egzamin wstępny? Prawdopodobnie do września mógłbym cię wysłać do Parris Island18. Te dziesięć dni wolności może nawet zbiec się ze Świętem Dziękczynienia, synu. - To wiele do przemyślenia. – Oczy Holdena ponownie przesunęły się do zegara. – Przepraszam, sir. Muszę iść. - Rozumiem. Holden wstał, oferując porucznikowi dłoń. - To było… chodzi mi o to, dziękuję, sir. Doceniam to, że poświęcił mi pan czas. Porucznik Jones wstał, chwytając dłoń Holdena. 17 18
PDS - Permanent Duty Station. Parris Island w Południowej Karolinie – centrum rekrutacji żołnierzy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Mam nadzieję, że się odezwiesz, Croft. - Dziękuję, sir – powiedział, podnosząc tacę, żeby ją opróżnić, a potem pobiegł z powrotem na górę.
***
Tym razem nie było już tak ciężko otworzyć oczu. Jedno nadal się nie otwierało i bolało jak cholera, ale drugiemu było teraz łatwiej i po kilku mrugnięciach, Griselda skupiła się na twarzy pani McClellan, która czytała książkę na krześle obok niej. - Pani McClellan? – wychrypiała. Odłożyła książkę i uśmiechnęła się promiennie. - Hej, Zelda. - Jest, uch…? - Holden poszedł zjeść obiad. Zaraz wróci. Spróbowała wziąć głęboki oddech, ale jej umysł ostrzegł ją, że to będzie bolało i tak też było. Wzdrygnęła się, jęcząc z powodu ostrego bólu. - Moja klatka piersiowa. - Wiem, skarbie. – Przytaknęła pani McClellan. – Przebite płuco. Przebite płuco. Przebite płuco. To brzmiało tak znajomo. Jonah. Przebite płuco. - Jonah. - Zgadza się – powiedziała pani McClellan, podnosząc kubek ze słomką. – Woda? Chcesz trochę? - Tak, proszę. Pani McClellan pomogła jej usiąść, wrzucając jej za plecy kilka poduszek. Kiedy Griselda sączyła wodę, miała nagłe, oślepiające wspomnienie. Lubisz to, pierdolona suko? - Nie! – zaskomlała, trochę wody kapnęło jej na brodę. - Zelda? - Uderzył… uderzył moją twarzą… w… - Oddychanie za bardzo bolało, potrzebowała powietrza, ale wydawało się że nie mogła wziąć głębokiego oddechu. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak – powiedziała pani McClellan, zabierając kubek. Otarła usta Griseldy i chwyciła jej dłoń. – Skrzywdził cię. Ale jest w więzieniu. Zamkną go na długi czas, Zelda. Długi, długi czas. Roy o to zadba. Jonah nie będzie cię więcej dręczył, słyszysz mnie? - Ja… ja… Ok – wysapała, pozwalając, aby jej ramiona się zrelaksowały. Nie chciała myśleć o Jonah. Nie chciała nigdy więcej o nim myśleć. Gapiła się na panią McClellan, ale chciała Holdena. Potrzebowała Holdena. Kochał ją. Zajmie się… Pójdę! Nagle usłyszała w głowie swój głos, krzyczący te słowa. Zdruzgotana twarz Holdena. Płakał. - Mój wyjazd jest właściwą decyzją – powiedziała, niektóre jej wspomnienia powracały, inne nadal były mgliste. - Co to było, skarbie? – zapytała pani McClellan, ściskając jej dłoń. - Wróciłam do domu – powiedziała, patrząc na szefową bez tchu i przerażona. – Co się stało? - Maya przywiozła cię do domu. Jonah włamał się do twojego mieszkania i zaatakował cię. Sąsiedzi usłyszeli hałas i zadzwonili na policję. Do czasu kiedy tam dotarli złamał ci żebra i zemdlałaś od kilku ciosów w głowę. - Czy on…? - Co? – zapytała pani McClellan, przeszukując twarz Griseldy. – Czy on co? Griselda spojrzała w dół, na uda, a potem ponownie w górę. - Nie! – Pani McClellan stanowczo pokręciła głową. – Nie, Zelda. Nie, skarbie. Nie zrobił tego. Nie… zgwałcił cię. Policja dotarła na czas. Obiecuję. - Ok – wyszeptała w szoku, łzy spływały w dół jej twarzy. Pragnęła wziąć głębszy oddech, ale zadowoliła się płytkimi sapnięciami, kiedy płakała, powtarzając: - Ok, ok. Ze mną ok. Ok. Pani McClellan trzymała jej dłoń, poklepując ją delikatnie, kiedy otworzyły się drzwi do pokoju. Holden szybko przesunął się do jej łóżka, jego szare oczy były skupione na jej i pani McClellan wstała, robiąc mu miejsce. Wyślizgnęła się z pokoju, kiedy Holden usiadł na łóżku obok Griseldy. Położył dłonie na jej ramionach i pociągnął ją delikatnie w swoje własne.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Łzy nieskończenie spływały w dół jej twarzy. Zostawiła Holdena i wróciła do domu. Jonah włamał się do jej mieszkania i pobił ją. Tylko Bóg wie, jak długo była w szpitalu. A Holden… och, Holden… - Ty nie… powinieneś… tutaj… być. – Udało jej się powiedzieć przez szloch, trzymając go kurczowo przy sobie, jej palce zwinęły się na materiale jego koszulki. - Aniele, muszę tu być. - Ale twoje dziecko! Sprawdził w windzie telefon i znalazł wiadomość od Clintona. Póki co kupuje to, ale jest wkurzona, że wybiegłeś. Nie pozwolę jej zrobić nic głupiego. Musisz zrozumieć. Była na ciebie naprawdę wściekła. Tak naprawdę nie sądzę, że jej przejdzie. Oczy Holdena zmrużyły się, a wściekłość w nim kipiała, kiedy to rozważał. Grożąc mu, Gemma wypędziła z jego życia Gris, narażając na zagrożenie, wpędzając w niebezpieczeństwo. Niech ją cholera, ale jeśli to wszystko było podstępem, żeby zyskać jego uwagę? Nigdy jej tego nie wybaczy. Nigdy. - Jest dobrze. Clinton mnie kryje. - Och. Ok. Ok – powiedziała, zakopując nos w jego szyi, mocząc jego skórę łzami. – Dziękuję… dziękuję, że przyjechałeś. - Gris, kocham cię. Ogień piekielny nie mógłby u-utrzymać mnie z dala od ciebie. Ponownie zaszlochała, a potem zaśmiała się cicho, myśląc o tym, że jego słowa wyszły niebezpiecznie blisko tyrad Caleba Fostera. - Ani moja niegodziwość? - Ani twoje bezczynne dłonie. - Ani moje pogańskie metody. - Ani twoje nikczemne, sprężyste cycki. – Odchylił się, a jego oczy były szkliste, ale udało mu się przybrać mały uśmiech. – Kurewsko kocham twoje cycki. Roześmiała się, a potem ponownie zaszlochała, niezdolna do powstrzymania kolejnego potoku łez. I chociaż wiedziała, że nie będzie to trwało wiecznie, rozkoszowała się każdą chwilą, w której został i trzymał ją. I został.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
I trzymał ją.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 32
Pierwszą rzeczą z samego rana, było przeniesienie Griseldy do pokoju na czwartym piętrze i podczas gdy nadal miała w ręce wenflon, w końcu, po raz pierwszy od kilku dni pozwolono jej jeść solidne jedzenie. Maya wstąpiła przed pracą i otworzyła słodycze, które życzliwie zostawiła dla niej Sabrina, uśmiechając się do Griseldy z końca jej łóżka. Maya dała Holdenowi klucze i adres swojego mieszkania, i nakłoniła go, żeby pojechał na trochę i wziął prysznic. Wpatrywał się z wahaniem w Griseldę, ale zachęciła go, żeby pojechał. Po tym jak obiecał, że wróci za godzinę i spędzi z nią resztę dnia, obserwowała jak wychodził, wiedząc, że nigdy się do tego nie przyzwyczai. Nigdy nie będzie ani trochę łatwiej obserwować jak odchodzi. Oczy Mayi śledziły jego wyjście, zanim ponownie przeniosły się do twarzy Griseldy, a potem usiadła na zwolnionym przez niego miejscu. - Zelda, ten facet dla ciebie przepadł. - A ja przepadłam dla niego. – Westchnęła, kończąc ostatnie jajka. - Są jakiekolwiek szanse, że przekonasz go, aby został w pobliżu? Bez wątpienia mogłaby to zrobić. Widziała jego oczy. Znała jego serce. Gdyby zapytała, nie miała wątpliwości, że zostałby. Ale życie jego nienarodzonego dziecka, nadal było zagrożone, więc nie mogła tego zrobić. Tak bardzo jak go pragnęła, tak bardzo jak go potrzebowała, nie poprosi go, aby podjął tę decyzję, albo żeby się dla niej poświęcił. - Nie – powiedziała. – Musi być gdzieś, gdzie jest potrzebny bardziej niż tutaj. - Jest dobrym człowiekiem, Z. - Najlepszym. - Nie wiem jak możesz to znieść. Pozwolić mu odejść. - Sprawisz, że się rozpłaczę, Maya. Pogadajmy o czymś innym. – O czymś, co naprawdę mogę mieć. O czymś, co nie odejdzie ponownie z mojego życia w przeciągu godzin, zabierając ze sobą moje serce. - Ok. – Maya wzięła jej dłoń i ścisnęła. – Jak się okazuje, mam z tobą coś do przedyskutowania. - Mam nadzieję, że coś dobrego.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Mhm. Tak. – Maya przechyliła głowę na bok. – Wiesz, że Sabrina McClellan była tu każdego dnia, prawda? - Była tu ostatniej nocy. Muszę przyznać, że jestem zaskoczona. Ja zawsze – nie wiem, myślałam o sobie jako o pomocy, nie jako o osobistej przyjaciółce, czy coś. Szczerze mówiąc, czuję się dziwnie za każdym razem, kiedy ty i Holden mówicie o niej Sabrina. Byłam taka ostrożna żeby, no wiesz, być stosowną, być dobrym pracownikiem. - Cóż, myślę, że ona jest niesamowita, Z. Bardzo się o ciebie troszczy. Leży jej na sercu twoje dobro. - Wierzę w to. - Poprosiła mnie, żebym o czymś z tobą pogadała. - Och? - Taa. Pomyślała, że jeśli wyjdzie to ode mnie, to będziesz bardziej otwarta na ten pomysł. - Jaki pomysł? - Wiedziałaś, że w swoim domu mają mieszkanie? McClellan’owie? - Masz na myśli mieszkanie jej teściowej z wyjściem na ogród? Na dolnym poziomie w domu w mieście? Maya przytaknęła. - Brzmi właściwie. - Byłam tam tylko raz, lub dwa, kiedy Prudence chciała pójść odwiedzić pokój babuni. Co z tym mieszkaniem? - Cóż, wydaje się, że starsza pani McClellan nie ma w najbliższym czasie planów, żeby się wprowadzić, lub wpaść z wizytą. – Ponownie ścisnęła dłoń Griseldy. – Chcą, żebyś rozważyła wykorzystanie go. - Do czego? - Do mieszkania, dziewczyno. - Masz na myśli, wprowadzenie się? Do McClellan’ów? Maya wzruszyła ramionami. - Dlaczego nie?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Cóż, po pierwsze, mam mieszkanie. – Griselda zachichotała cicho, niedowierzając. – A po drugie, pracuję dla nich Maya. Oddzielam życie osobiste od zawodowego. Nie jesteśmy… przyjaciółmi. - Po pierwsze, nie wrócisz do tego miejsca – do twojego mieszkania – po tym co tam się stało. Po drugie, wiele niań mieszka z rodzinami, u których pracują. A po trzecie, czy jakikolwiek pracodawca przyszedłby do szpitala i siedział przy twoim łóżku przez cztery dni z rzędu? Jeśli mnie spytasz, jest to działanie przyjaciela. Dobrego przyjaciela. Griselda to rozważyła. Znała przyjaciół Sabriny McClellan. Były innymi kobietami, działającymi społecznie, z idealnymi włosami i modnymi ciuchami. Piły razem wino i rozmawiały o polityce. Ona i pani McCelellan nigdy tak się nie socjalizowały. A jednak rozmawiały od czasu do czasu. Sabrina zawsze interesowała się Griseldą, próbując nakłonić ją do rozmowy o jej przeżyciach w systemie opieki zastępczej i zachęcała ją do pójścia do college’u. Zachwycała się sposobem, w jaki Griselda zajmowała się Prudence i mówiła jej, jak wielki ma talent w opowiadaniu historii. Hmm. Czy Griselda źle zinterpretowała znaki? Czy Sabrina McClellan wychodziła naprzeciw Griseldzie nie tylko jako pracodawca – ale również w kwestii przyjaźni? - Jesteś cicha – powiedziała Maya. – Czy to oznacza, że o tym myślisz? - Nie wiem. Nie wiem czy mieszkając tam będę się czuła komfortowo. Nie wiem dlaczego to zasugerowała. - Ponieważ cię lubi. Ponieważ chce ci pomóc – powiedziała Maya. Wzięła głęboki oddech i wydała dźwięk dezaprobaty, opierając się o oparcie i krzyżując ręce na biuście. – Cholera, Z. Masz ludzi, którzy chcą ci pomóc. Możesz tam mieszkać – we wspaniałym mieszkaniu – bezczynszowo i pójść do college’u. Możesz osiągnąć coś na tym świecie. Możesz być kimś. Zaserwowano ci to na srebrnej, pieprzonej tacy. Jesteś tak cholernie podejrzliwa! Dlaczego po prostu nie powiesz „tak”? Griselda gapiła się na Mayę, zaskoczona, że tak bardzo się zdenerwowała. - Jestem podejrzliwa, ponieważ życie nie podaje ci tak po prostu świetnych możliwości na srebrnych tacach, Maya. Wiesz o tym; ja o tym wiem. Tego typu rzeczy nie przytrafiają się ludziom takim jak my. Oczy Mayi błysnęły, i wyglądała na autentycznie wkurzoną, kiedy wstała i położyła dłonie na biodrach. - Pieprzenie. Dobra rzecz jak ta, przytrafia się tobie, a ty jesteś zbyt uparta, żeby to zobaczyć, albo zbyt przestraszona, żeby po prostu pozwolić, aby to się wydarzyło. – Spojrzała na chwilę w dół, jakby myślała co powiedzieć, a potem złapała spojrzeniem oczy Griseldy, mocno je przytrzymując i mówiąc poważnie: - Byłam twoją przyjaciółką przez prawie dziesięć lat, Z. Dziesięć lat, a dopiero pięć dni temu poznałam twoje prawdziwe imię. Nigdy Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
nie powiedziałaś mi o Holdenie, i o wszystkim co razem przeszliście. Nigdy mi nie powiedziałaś, że go szukałaś. Słuchaj, łapię – matka ćpunka, wczesne pojawienie się w systemie, porwanie. Miałaś złe chwile. Naprawdę złe. Najgorsze. Uwierz mi, wiem. Rozumiem. Ale jesteś całkowicie zamknięta. I uparta. I podejrzliwa. I nie robisz sobie żadnych przysług, dziewczyno. - Maya… - Nie skończyłam – powiedziała Maya, jej brązowe oczy były szerokie z powodu tej pyskówki i nastawienia. – Skończ odpychać ludzi, którzy chcą ci pomóc, którzy się o ciebie troszczą. Jestem tu dla ciebie. Sabrina jest tu dla ciebie. Więc powiem ci, co zamierzasz zrobić; wprowadzisz się do tego mieszkania i będziesz dbała o małą panienkę Pru każdego dnia tego lata, ponieważ kochasz to dziecko, a ona pomoże ze smutkiem, kiedy Holden wróci do domu. A w nocy będziesz czytała te broszury o college’u, które dała ci Sabrina i wykorzystasz pieniądze, które zaoszczędziłaś, żeby się do jakiegoś dostać. A potem, kiedy nadejdzie wrzesień i Pru każdego dnia będzie w przedszkolu? Ty również wrócisz do szkoły. Tak, proszę pani. Nie kręć na mnie głową, ponieważ to właśnie zamierzasz zrobić. Jesteś silna i mądra, Zelda, ale musisz zacząć dopuszczać do siebie ludzi. Musisz zaufać, że nie wszyscy zamierzają cię zawieźć. Ja nie zamierzam cię zawieźć. Sabrina nie zamierza cię zawieźć. Po prostu powiedz „tak.” Patrząc na przyjaciółkę, która stała przy niej, pomimo jej sekretów, pomimo jej podejrzliwej, upartej natury, pomimo jej lęków, Griselda poczuła, że łzy wzbierają w jej oczach i szeroki uśmiech obejmuje jej twarz. Może Maya miała rację. Mogła powiedzieć „tak”. Mogła wskoczyć na szansę, którą otrzymywała i trzymać się jej mocno, z nadzieją, że gdzieś tam, było coś lepszego niż życie, którym żyła. Może, było to możliwe. Może, tylko może, mogła odnaleźć siłę i odwagę, żeby ruszyć naprzód, zamiast stać w miejscu, zamrożona w czasie, przy brzegu Shenandoah, gdzie dziesięć lat temu skończyło się jej życie. Jej uśmiech opadł, ale łzy podwoiły się. Holden. Co dobrego było w tym wszystkim bez niego? Maya usiadła ponownie na brzegu jej łóżka, odchylając twarz Griseldy, z delikatną pomocą palca pod jej brodą. - I obiecuję ci dziewczyno – powiedziała – że to również w końcu rozpracujesz. - Jak? – zaszlochała Griselda. - Ponieważ ty i on jesteście przeznaczeni, aby być razem – powiedziała Maya z delikatnym, pewnym uśmiechem. – Tylko jeszcze nie teraz.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
***
Kiedy po prysznicu w mieszkaniu Mayi, Holden naciągnął ponownie dżinsy, z tylnej kieszeni wypadła wizytówka porucznika Jonesa. Podniósł ją z ziemi i usiadł na toalecie, żeby na nią spojrzeć. Ostatniej nocy wspiął się na łóżko do Gris, opierając się o zagłówek, kiedy spała z głową na jego sercu, a jej ciało było owinięte wokół jego nóg. I kiedy spała, Holden wyciągnął telefon i spędził jakiś czas w sieci, przyglądając się korpusom Marine. Słowa takie jak duma, przywództwo i wizja wyskakiwały na niego z oficjalnej strony internetowej, dając mu poczucie optymizmu, że dopiero odkrył swoje życie z Griseldą. Patrzył na różne oddziały, skupione w Kalifornii, Karolinie Południowej i na Hawajach, które wydawały się być uporządkowane według funkcji, co skłoniło go do szukania opcji treningowych. Czuł przyciąganie do oddziałów gotowości bojowej, jak artyleria czy piechota, odkąd porucznik Jones wspomniał o nich specjalnie dla niego. W pewnym momencie, wszedł na czat dla żołnierzy i musiał uciszać swój śmiech, kiedy czytał wątek, w którym nowy rekrut pytał o trening wojskowy, który nie prowadził do rozlokowania. Odpowiedzi Marines, były bardzo szczere, radząc rekrutowi, że jeśli nie chciał walczyć, to nie był materiałem na żołnierza. I Holden poczuł rosnącą w nim dumę, kiedy rozważył to, że chciałby walczyć za swój kraj, za Gris i swoje dziecko, za lepsze życie. W zasadzie, byłby to cholerny zaszczyt. Jestem materiałem na żołnierza, powiedział głos w jego głowie, wypełniony nadzieją i dumą. Zabierając telefon z umywalki Mayi, wybrał numer z wizytówki porucznika Jonesa. - Biuro rekrutacji żołnierzy Stanów Zjednoczonych, mówi Jones. - Sir, mówi Holden Croft. Poznaliśmy się… - Jak tam twoja kobieta, Croft? - Jest po lepszej stronie „ok”, sir. - Cóż, oo-rah! O czym myślisz? - Nie chcę czekać. Ostatniej nocy sporo czytałem, sir, i chcę być jednym z kilku i być dumą. Chciałbym przyjechać jutro rano i spotkać się z panem, zanim wrócę do Zachodniej Wirginii. - Jesteś tego pewny, synu? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak bardzo jak mogę, sir. - Jutro, 9:00 rano, Croft. Baza rekrutacyjna, Baltimore. Zobaczymy co możemy zrobić, żeby z wojownika na pięści stworzyć Marine. - Dziękuję, sir. - Do zobaczenia jutro, Croft. Holden się rozłączył, wsuwając telefon do kieszeni i spojrzał na siebie w lustrze. Po raz pierwszy w życiu, nie zobaczył dziecka z rodziny zastępczej, porwanego dzieciaka, czy pojebanego nastolatka, albo wkurwionego mężczyznę. Tak, nadal widział wojownika, ale zobaczył potencjał, aby być dobrym wojownikiem, zorganizowanym wojownikiem, użyteczny środek do osiągnięcia koniecznego celu. Kogoś, kto mógł użyć głębokiej studni wściekłości, aby zyskać dla świata coś pozytywnego. Holden z pierwszej ręki znał strach, ból i niesprawiedliwość, ale wiedział również, jak nie ustąpić i jak stawić opór. I zamierzał wziąć te naturalne umiejętności, instynktowne skłonności, i coś osiągnąć. Stać się kimś, z kogo można być dumnym. Kimś, z kogo Griselda mogłaby być dumna. Nie mógł się doczekać, aby jej o tym powiedzieć.
***
Jakiś czas temu Maya wyszła do pracy, zostawiając Griseldę, żeby w spokoju rozważyła ofertę McClellan’ów, bez tego nastawienia „ręce na biodrach.” Głęboko w sobie, Griselda nie była bardzo ufną osobą. Ufała Mayi – i Holdenowi – tak bardzo, jak możliwe dla niej było ufanie innym ludziom, ale to była krótka lista, i jedna z tych osób nie będzie bywalcem jej życia w dającej się przewidzieć przyszłości. Jak wytknęła jej Maya, Griselda, nawet ze swoją najlepszą przyjaciółką, była nieufna na temat swojej przyszłości i jeśli miała być szczera, na temat jej przyszłości z Holdenem. Utrzymywała się w rodzaju emocjonalnej, więziennej izolatki, która sprawiała, że ciężko było ruszyć do przodu z jej życiem. Ale może Maya miała rację; może nadszedł czas, aby Griselda przestała postrzegać się jako opuszczone dziecko, czującą winę nastolatkę, czy bezwartościową dorosłą. Holden jej wybaczył, nawet powiedział, że jej działania nieumyślnie uratowały mu życie. Może to był dla niej czas, aby zacząć widzieć siebie tak, jak widzą ją Holden i Maya – mądrą i silną. Mądrą i silną. Te słowa były takie dobre, właściwe w jej głowie, że prawie doprowadziły ją do płaczu, ponieważ jeśli miałaby wolę, aby aspirować do jakichś dwóch cech w jej życiu, to byłyby to one. Jeśli zaakceptuje ofertę McClellan’ów i będzie przez jakiś czas mieszkała bez czynszu w ich mieszkaniu, to nadal będzie mogła odpłacić się im będąc użyteczną; Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
przygotowując każdego ranka lunch dla Prudence i opiekując się nią za darmo wieczorami, w weekendy. Mogłaby zaoferować, że będzie odbierała telefony w „Nianiach z Dziewiątej ulicy” kiedy nie będzie na zajęciach, ani nie będzie się uczyła, albo może być mentorką dla nowych dziewczyn poszukujących pracy w opiece nad dziećmi. A przez bycie cały czas zajętą, nie będzie miała tak wiele czasu, aby tęsknić za Holdenem. Wzdrygnęła się, a jej serce opadło, ponieważ podczas gdy planowała ekscytujące i pełne nadziei nowe życie we wspaniałym, wolnym od czynszu mieszkaniu i z college’m, Holden zamierzał wrócić do Zachodniej Wirginii, żeby pracować w fabryce szkła, której nienawidził i dbać o matkę swojego dziecka, której nie kochał. Nie kochał… teraz, co zaprowadziło ją do okropnej myśli; Co jeśli bycie razem każdego dnia zbliży ich do siebie? Co jeśli Holden i Gemma spojrzą na to malutkie dziecko, które razem stworzyli i ponownie się zakochają? Co jeśli Holden zdecyduje, że chciałby być rodziną z Gemmą i dzieckiem, i że ostatecznie nie było dla Griseldy miejsca w jego życiu? Co jeśli nigdy nie przyjedzie jej szukać? Mądra i silna. Otarła łzę i wzięła tak głęboki oddech, jak było możliwe, wzdrygając się z powodu bólu w klatce piersiowej i w sercu. Ponieważ tak bardzo jak kochała Holdena, to nadal musiała żyć własnym życiem, zdobyć edukację, być użyteczną, pisać historie, pomagać innym. Nie, nigdy więcej się nie zakocha, ponieważ w dniu, w którym będzie brała ostatni, umierający, sapiący oddech, na jej ustach będzie imię Holdena. Ale nadal mogła mieć życie. Po wszystkim co wycierpiała, zasłużyła na to, aby mieć życie. Ta myśl sprawiła, że w jej oczach wezbrały łzy, a oddech urwał się z zaskoczenia. Zasłużyła, aby mieć życie. Przez tak wiele lat przekonywała się, że przez poprowadzenie Holdena do tamtej ciężarówki, i za zostawienie go nad Shenandoah nie zasługiwała na nic dobrego. Zasłużyła na każdą mroczną, okropną rzecz, która jej się przydarzyła. Ale teraz, uleczona przez siłę jego miłości i wybaczenia, zaczęła sobie wybaczać. I właśnie tam, właśnie teraz, dawała sobie pozwolenie na prowadzenie dobrego życia, a Sabrina McClellan, jak zauważyła Maya, oferowała jej to na srebrnej tacy. Zawsze będzie kochała Holdena. Zawsze będzie pragnęła Holdena. Ale do czasu, kiedy będzie mogła go mieć, zamierzała żyć najlepszą, możliwą wersją swego życia, i pewnego dnia – miejmy nadzieję, że pewnego dnia – ponownie odnajdą drogę do siebie. Drzwi do jej pokoju otworzyły się z piskiem i spojrzała w górę, widząc wchodzącego Holdena, jego ciemne blond włosy były gładkie i ułożone. Jego usta – jego piękne usta, które Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
w chatce kochały jej ciało z taką delikatnością i namiętnością – uniosły się w górę w pełen wyczekiwania uśmiech, kiedy podszedł bliżej, wymachując bukietem kwiatów, który miał za plecami. W większości były żółte i lawendowe, jak polne kwiaty na łące, gdzie ponownie się w nim zakochała, i po raz pierwszy, i na zawsze. I kiedy jej je podał, przesunęła oczy na jego przedramię, gdzie zobaczyła „H+G” , wyryte na jego skórze i pokolorowane na czarno, zaraz obok interpretacji jej twarzy. Jej inicjały. Jej twarz. Jej serce bijące w jego klatce piersiowej. Jego bijące w jej. Zabrała od niego kwiaty i powąchała z przyjemnością, ale jej oczy nigdy nie opuściły jego, ponieważ po dzisiejszym dniu nie wiedziała kiedy ponownie go zobaczy i odsuwając na bok przyjemność, którą odczuwała w jego towarzystwie, była tam również bolesna, nagła potrzeba, żeby zapamiętać każdą, ukradzioną sekundę, żeby mogła nimi żyć, kiedy znów zostaną rozdzieleni. Wydawało się, że przeszukiwał jej twarz, skanując ją powoli i poczuła w jego spojrzeniu gorąco i czułość, kiedy zatrzymał się na jej oczach, policzkach, na ustach. - Kocham cię – powiedział. - Ja też cię kocham. - Mam czas do jutra rana, do 8:00. - To więcej niż myślałam. Był taki duży i zachwycająco piękny. Wiedziała jak jego ciało kochało, jak poruszało się, kochając ją, jak delikatne potrafiło być pomimo swojej siły. W podartych dżinsach i koszulce, będąc twardym, silnym mężczyzną z tatuażami pokrywającymi jego ręce, wyzwaniem było zobaczenie piegowatego, chłopca z blond włosami, który tak dawno temu zgłosił się na ochotnika, aby pójść z nią do sklepu. Ja t-też p-p-pójdę. Jak daleko zaszli razem, a potem osobno. Jak o wiele dalej muszą dojść osobno, zanim będą razem. - Możesz się przesunąć? – zapytał, podchodząc do boku łóżka. Przesunęła się bardzo powoli i zdołała zrobić mu trochę miejsca. - Jak twoje żebra? - Bolą. Wsunął się na łóżko obok niej, zakładając rękę wokół niej, a jej całe ciało wtopiło się w jego. - Co dziś rano powiedział lekarz? Jak długo jeszcze tu będziesz? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Mogę wyjść pojutrze. Opuchlizna w mojej głowie bardzo się zmniejszyła, ale chcą jeszcze dwóch nocy na obserwacje i zrobią jeszcze jeden rezonans magnetyczny zanim mnie wypiszą – Spojrzała na niego. – Martwiłam się rachunkami za szpital. Jonah nie ma wiele. Musiałabym próbować zdobyć zasoby jego rodziny, żeby je opłacić, a sądzę, że są bankrutami. Ale potem dowiedziałam się, że McClellan’owie wszystkim się zajęli. - Są niesamowici – powiedział Holden. – Nigdy nie sądziłem, że bogaci ludzie mogą być tacy… dobrzy. - Zaprosili mnie, żebym zatrzymała się w tym mieszkaniu, które mają w domu. Potarł jej rękę, a ona opuściła głowę na jego pierś, ustawiając ucho na jego sercu. - To brzmi świetnie, Gris. - I myślę o pójściu tej jesieni do college’u. - Powinnaś. - Tak myślisz? - Cholera, tak. Weź te kursy pisarskie. Pokaż komuś swoje opowieści. O-obiecaj mi, że pójdziesz. Bez względu na wszystko. Przytaknęła przy jego koszulce. - Obiecuję. Poczuła, że dotknął ustami jej głowy, usłyszała cichy, cmokający odgłos, kiedy wyciskał pocałunek na jej włosach i zamknęła oczy, rozkoszując się jego czułością, próbując zapomnieć jak mało czasu im zostało. - Co z tobą? – zapytała. – Wracasz do Gemmy? I do dziecka? Westchnął. - Zabawne, że pytasz… Otworzyła oczy i poczuła, że jej brwi się złączyły. - Zabawne? Jak? - Ja również mam pewne plany. - Plany? - Uh- hm. Mogła usłyszeć to w jego głosie, nawet w tych dwóch, małych słowach. Nadzieję. Oczekiwanie. Odchyliła się trochę, aby spojrzeć w jego twarz. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Powiedz mi. Opuścił usta do jej i pocałował ją delikatnie, trzymając jej górną wargę pomiędzy swoimi, przez kilka sekund słodkości, zanim ją wypuścił. - Pewnego dnia zamierzam robić to, kiedy tylko będę chciał. - Obiecujesz? Przytaknął poważnie, jego spojrzenie nigdy nie drgnęło. - Obiecuję, Aniele. Napływ ulgi wypełnij jej serce, zmywając wcześniejsze obawy o Gemmę. - Powiedz mi o swoich nowinkach, Holden. - Byłem bezużyteczny, kiedy opuściłaś Charles Town, Gris. P-pijąc. Nienawidząc Gemmy. Ch-cholera, prawie nienawidząc mojego nienarodzonego dziecka. Nie mogłem zobaczyć wyjścia, sposobu na szczęście. I to nie tak, że zasługuję na szczęście, ale nie chcę, żeby on lub ona się mnie wstydzili. Nie chcę, żebyś ty się mnie wstydziła. - Holden, nigdy nie mogłabym… - Ciii – powiedział, kładąc palec na jej ustach. – Pozwól mi skończyć. - Ok. - Ja nie chcę się już siebie wstydzić. Chcę zrobić coś z moim życiem. A to dzięki tobie, Gris. – Przełknął, patrząc na nią z taką dużą ilością miłości, że było to prawie oślepiające, ale nie ośmieliła się odwrócić wzroku. – Sprawiłaś, że na nowo zapragnąłem żyć. Jej usta zadrżały, a łza spłynęła po policzku, ale nie przerwała mu. - Jesteś tą dziewczyną, Gris. Jesteś dla mnie tą jedyną. Zrobię to, co należy względem mojego dziecka, ale tak szybko jak będę mógł, przyjadę cię odnaleźć. I kiedy to zrobię, będę miał ci coś do zaoferowania. Coś dobrego. Dobre życie. Życie z którego będę dumny. Życie z którego ty będziesz mogła być dumna. Przeszukiwała jego oczy, jej serce przewróciło się z tej samej nadziei i oczekiwania, które usłyszała w jego głosie. - Powiedz mi. - Wczoraj poznałem mężczyznę, który rekrutuje żołnierzy. Opowiedział mi wszystko o wojsku, i ostatniej nocy, kiedy spałaś, użyłem telefonu i przeczytałem wszystko co mogłem. I Gris? To jest to, czego chcę. Chcę się uczyć, jak walczyć za mój kraj. Chcę zdobyć umiejętności. Chcę coś zmienić. Chcę sprawić, żebyś była dumna.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Jestem – zaszlochała, jej serce spuchło od uczuć do tego mężczyzny, który przeszedł tak wiele, ale znalazł odwagę i siłę, żeby zrobić ze swoim życiem coś pozytywnego. – Już jestem dumna. Nie mogłabym być bardziej, Holden. - Jutro się zaciągam, Gris. Gapiła się na niego. To był śmiały i zdecydowany plan – żeby wstąpić do sił zbrojnych – ale mogła zobaczyć na jego twarzy, jak wiele to dla niego znaczyło. Każda komórka w jej ciele chciała, żeby wiedział, jak okropnie dumna z niego była, ale jeden niewyjaśniony szczegół, który przerażał ją z jego powodu, kazał jej wyszeptać: - Gemma… Położył dłoń na jej policzku, uśmiechając się do niej czule. - Gemma nie chciała, żebym był z tobą. I nie będę. Ale z nią również nie chcę być. Nie potrafię jej uszczęśliwić, a ona nie potrafi uszczęśliwić mnie, ponieważ na świecie jest tylko jedna kobieta której pragnę, i przykro mi, ale to po prostu nie jest Gemma. Więc w czasie jej ciąży będę trzymał się od ciebie z daleka – będę na obozie dla rekrutów, a potem na treningu. W listopadzie będę miał dziesięć dni wolnego, żeby przyjechać zobaczyć się z nią i z dzieckiem, i regularnie będzie otrzymywała ode mnie pieniądze, żeby mogła zadbać o swoje wydatki. Może zatrzymać dla siebie moje mieszkanie, a ja zawsze będę wykonywał moje obowiązki względem niej i dziecka. Ale kiedy dziecko się urodzi, a ja ustalę prawa rodzicielskie? – Jego oczy wwiercały się w jej, jego wyraz twarzy był zażarty i niezachwiany. – Przybędę po ciebie, Griseldo Schroeder. Możesz postawić na to, że przybędę. Kiedy zrozumiała jego plan, łzy spłynęły po jej twarzy. Nie robił tego tylko dla niej czy dla dziecka, ale dla nich – dla nich, aby przetrwać rozstanie, i żeby mieć prawdziwy start, w prawdziwym wspólnym życiu, kiedy to się skończy. - To prawda, że jutro rano będę cię opuszczał, Aniele, ale jutrzejszy dzień nie jest końcem. Przysięgam ci wszystkim czym jestem i wszystkim czym kiedykolwiek będę; jutrzejszy dzień jest dopiero p-początkiem. To pierwszy dzień podróży, która kończy się tym, że jesteśmy razem. - Razem – wyszlochała chicho, przytrzymując jego szare oczy swoimi niebieskimi. - Na zawsze, Griselda. Kiedy będziesz moja, nigdy nie pozwolę ci odejść. - Już należę do ciebie. Opuścił głowę, a jego usta ponownie dotknęły jej, delikatnie, a potem bardziej uporczywie, kiedy rozsunął językiem jej wargi i przemknął do jej ust. Chciała odwrócić ciało w jego stronę, ale bolało za bardzo, żeby się poruszyć, więc trzymała zadartą w górę twarz, kiedy ją całował.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- A ja zawsze byłem twój – wyszeptał gwałtownie przy jej ustach. – Od pierwszego dnia, kiedy uśmiechnęłaś się do mnie w korytarzu na górze, w domu Fillman’ów, trzymając niebieską szczoteczkę do zębów i wyglądając na zmartwioną. - Będziesz do mnie pisał? – zapytała. Pocałował ją, zanim usiadł i pokierował jej głowę na swoje serce. - Bardzo bym chciał i będę to robił. Ale to po prostu jest nie fair. - Co nie jest fair? - Jesteś pisarką. Twoje listy będą dziesięć razy lepsze niż moje. - Twoje będą wspaniałe. Mów mi co robisz, jak tam jest, czego się uczysz, kogo poznałeś. Chcę wszystko wiedzieć, Holden. Nie chcę przegapić ani jednej rzeczy. - A ty rób to samo – powiedział, jego głos był pewny i silny, miłość i nadzieja natchnęły go ciepłem. – Mów mi wszystko o Sabrinie i Prudence, i zdawaj mi na bieżąco relacje na temat uzależnienia Mayi od Twizzler. Powiedz mi który college wybrałaś, i wysyłaj mi historie, Girs. Obiecaj, że wyślesz mi historie, które będę mógł czytać nocą przed snem. Książę Twilight, Księżniczka Moonlight, Lady Starling i król Sun. Skończą razem, prawda? Pokręciła głową, odmawiając ujawnienia jakichkolwiek spojlerów. - Wyślę je. Obiecuję. - A kiedy będę nocą szedł spać – powiedział, odwracając rękę, którą miał zarzuconą na jej ramiona, żeby odkryć ich inicjały – będę trzymał palce na literach. Zawsze. Każdej nocy. Ja również, pomyślała, patrząc ostrożnie na jego tatuaż i podejmując decyzję, żeby zrobić sobie własny, więc również będzie mogła chodzić co noc spać, z palcami na literach. - Uda nam się, Gris – powiedział. - Ja skacze, ty skaczesz – odpowiedziała. - Tylko, że tym razem – powiedział, przyciskając usta do jej włosów – o-oboje dostaniemy się na drugą stronę.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 33
Wprowadzenie się do mieszkania McClellan’ów okazało się łatwiejsze niż Griselda oczekiwała. Z pomocą Mayi, McClellan’owie zorganizowali to tak, że wszystkie jej rzeczy zostały spakowane do pudeł i dostarczone, podczas gdy Griselda nadal dochodziła do siebie w szpitalu. Do czasu, kiedy dotarła do McClellan’ów, wszystkie jej rzeczy były przeniesione i z miłością rozpakowane, więc mieszkanie naprawdę sprawiało wrażenie domu. Holden zostawił ją wcześnie w poniedziałkowy poranek, kierując się do Baltimore, na swoje spotkanie z porucznikiem Jonesem i później tego dnia wysłał jej wiadomość. Zdobyłem 105 punktów na ASVAB18 co oznacza, że mogę być w oddziale artyleryjskim. Zobaczymy, w sierpniu podpisuję dokumenty i będę zaprzysiężony (to się nazywa MEPS19) My również powinniśmy stworzyć sobie akronim. Co powiesz na TZTJSKCNZ? Wiedząc, że Holden martwił się o test ASVAB, który mierzy potencjał zdolności żołnierzy do konkretnej pracy i ma duży wpływ na umiejscowienie, poczuła ulgę, że dobrze mu poszło i uśmiechała się do telefonu z łóżka w szpitalu. Jestem z ciebie taka dumna, ale już to wiesz. Co oznacza TZTJSKCNZ? Chwilę potem jej telefon zabrzęczał. Tęsknię za tobą jak szalony. Kocham Cię na zawsze. W jej oczach pojawiły się łzy i szybko napisała. TZTJSKCNZ. Od tamtej pory nie odzywał się, a to było prawie tydzień temu, ale zgodzili się, że przez kilka kolejnych miesięcy nie będą się regularnie komunikowali, kiedy Holden mieszkał z Gemmą, a Griselda układała sobie nowe życie u McClellan’ów. I to była jej decyzja, którą z miłością uszanował. - Gris – powiedział, kiedy leżeli przytuleni w łóżku szpitalnym, w noc przed jego wyjazdem. – Chcę porozmawiać o kolejnych kilku miesiącach. - Ja nie – odpowiedziała, jej serce ścisnęło się na myśl o długiej rozłące, która była przed nimi. 18
ASVAB - Armed Services Vocational Aptitude Battery, test wielokrotnego wyboru przeprowadzany aby ustalić predyspozycje do zaciągnięcia sie do Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych. 19 MEPS – fizyczny test sprawdzający dla rekrutów.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Aniele, nie będę w stanie zobaczyć cię przez około pięć miesięcy. Musimy o tym porozmawiać. - Przestań – powiedziała, jej puls przyspieszył, a oczy mocno się zacisnęły. - Znosiliśmy gorsze rzeczy i przetrwaliśmy – powiedział, zacieśniając rękę na jej ramionach. – Będzie z nami ok. - Nienawidzę tego – powiedziała. – Dopiero cię odnalazłam, a teraz znowu cię tracę. - Nie tracisz mnie. Jestem twój. Na jak długo?, zastanawiała się. Miał dwa miesiące z Gemmą, w domu, w Zachodniej Wirginii. Potem zaprzysiężenie. Potem obóz dla rekrutów. Tak wiele mogło się w tym czasie wydarzyć. - Mogę cię prosić, abyś coś dla mnie zrobił? - Wszystko – powiedział. Myśl o nim z Gemmą była tym, co najbardziej dręczyło Griseldę. Była matką jego dziecka i mieszkała w jego mieszkaniu. W niezwykle bliskiej przestrzeni. Co jeśli Holden zdecyduje – po kilku tygodniach – że chciał dać jej kolejną szansę? Griselda nie mogła żałować jego dziecku szansy na posiadanie kochającej, nienaruszonej rodziny, ale nie mogłaby znieść uczucia, że się od niej odsuwa, przepraszającego tonu w tym co pisze, tego, że jego wiadomości będą przychodził coraz mniej i mniej regularnie. Wpędziłoby ją to w intensywną depresję, kiedy wszystko czego teraz pragnęła, to wprowadzenie jej życia na odpowiedni tor, przez przeprowadzkę, zajęcia w college’u i pracę w niepełnym wymiarze godzin. Poczuła przytłaczającą potrzebę, żeby trochę się odizolować, dla ochrony. Wzięła głęboki oddech. - Nie pisz do mnie do czasu, aż będziesz na obozie dla rekrutów. - C-co? Przełknęła gulę w gardle. - Jedź do domu i bądź dobry dla Gemmy. Upewnij się, że ona i dziecko są zdrowi. Przygotuj się do wojska. I kiedy tam dotrzesz, jeśli nadal będę częścią twojego planu, to daj mi znać. - Griselda, ty jesteś planem. - Ja… ja wiem – powiedziała, odchylając się, aby spojrzeć w jego ukochane, szare oczy. – Ale proszę. Nie pisz do mnie, kiedy będziesz z nią. - Cholera, Gris, nie mam zamiaru b-być z-z nią.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Nie odpowiedziała, tylko na niego patrzyła, błagając go oczami, żeby zrozumiał. - Dobra. – W końcu ustąpił, jego twarz wyglądała na zbolałą. – Dobra. Napiszę mój pierwszy list, kiedy będę w autobusie, jadąc na obóz. I jeśli dostanę ten list, pomyślała, będę wiedziała, że nasza podróż do wieczności naprawdę się rozpoczęła. Siedząc na wygodnym, pięknym łóżku w jej nowej sypialni, podniosła telefon i kliknęła w wiadomości od niego sprzed tygodnia, zastanawiając się gdzie był i co robił. Zastanawiała się, czy myślał o niej tak dużo, jak ona o nim i marzyła o dniu, w którym jej telefon ponownie zabrzęczy z wiadomością, że kierował się na obóz, i że nadal piastowała pierwsze miejsce w jego sercu. Kładąc opuszki palców na słowach, które czytała już setkę razy, usłyszała w głowie jego głos. Tęsknię za tobą jak szalony. Kocham cię na zawsze. Och, proszę Boże, pomyślała, kładąc się na łóżku, czując niewidzialne palce wielbiące jej ciało i pamiętając jego ciepły oddech, owiewający skórę na jej szyi. Proszę, pozwól, żeby tak było.
***
Holden nadal nie powiedział Gemmie o zaciągnięciu się do wojska. Cóż, uzasadniał, ciężko było powiedzieć komuś cokolwiek, kiedy ledwie widywało się tę osobę. Spędzał w mieszkaniu tak mało czasu jak to możliwe, wychodząc wcześnie do pracy i, od powrotu z Balitimore, unikając picia na rzecz treningów. Każdej nocy odwiedzał gówniana, małą siłownię na ulicy Norbert Road, odmawiając wejścia na ring i walki, ale nieustannie pracował nad swoim ciałem. Częściowo robił to dlatego, ponieważ kiedy przystąpi do MEPS – swojego fizycznego egzaminu i złoży przysięgę – w sierpniu, chciał, aby od razu wysłano go na obóz dla rekrutów i wiedział, że musiał być w pierwszorzędnej formie fizycznej, żeby Marines wypełnili tę prośbę. I również dlatego, że nieodparta chęć skontaktowania się z Griseldą była tak silna i trudna do zwalczenia, że najlepszym wyjściem było to, aby pod koniec każdego dnia był wypompowany, nie mając chwili na myślenie pomiędzy tym, jak jego głowa uderzała o poduszkę, a oczy zamykały się do snu. Minęły już cztery tygodnie odkąd całował ją czule w kółko i w kółko, zanim opuścił jej szpitalny pokój i skierował się do Baltimore, na spotkanie z porucznikiem Jonesem. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Próbowała nie płakać, kiedy mówili swoje pożegnanie, ale przegrała walkę i on również był cholernie blisko, aby ją przegrać. - Nienawidzę tego, że nie możemy być razem - wyszeptała przez łzy, obejmując rękami jego szyję. - C-czekaliśmy tak długo – powiedział jej do ucha, jego głos był chrapliwy i pełen emocji. Żegnanie się z nią nigdy nie będzie łatwiejsze. - Wydaje się, jakbyśmy na to zapracowali. Wydaje się, że zasługujemy, aby być razem. - B-będziemy. Wkrótce, Gris. B-będziemy razem. Był z nią delikatny, ostrożny, aby nie uszkodzić jej żeber, kiedy ją trzymał. Wiedział, że to było niemożliwe, ale bardzo pragnął mieć z nią ostatnią chwilę nago, miękką i chętną pod jego twardym, żądnym ciałem. Nigdy nie przestanie pragnąć jej w ten sposób. Nie teraz. Nie, kiedy posiadał wspomnienia tak prawdziwe, że na myśl o tym robił się twardy i spocony. - Ostatnia szansa, Aniele. Chcesz zmienić zdanie odnośnie nie pisania do siebie od teraz do sierpnia? – wymamrotał przy jej szyi. Myśl o niekomunikowaniu się z nią przez siedem czy osiem tygodni sprawiała, że było mu niedobrze. Rozumiał dlaczego nie chciała nic od niego słyszeć. Czy on chciałby żeby się z nim kontaktowała, gdyby była w ciąży z dzieckiem kogoś innego, mieszkając z nim w jednopokojowym mieszkaniu? Rozumiał dlaczego była zraniona, jednocześnie nienawidząc tego, że coś w jego życiu, mogło ranić kobietę, którą kochał. Jego jedynym celem było sprawienie, aby była szczęśliwa. Zmuszając się do skupienia na większym planie, który zawierał szczęśliwą wieczność z Griseldą, poczuł, jak kręci głową. - Nie, Holden. Będę tęskniła za tobą jak szalona, ale sądzę, że tak będzie najlepiej. Najlepiej? Najlepiej byłoby pozostać w kontakcie przez kolejne dwa, samotne miesiące. Cholera. Nie mogła tego dostrzec? - Nie ufasz mi? N-nie wiesz jak bardzo cię kocham? Nie ma znaczenia, że Gemma śpi w moim łóżku – będę na kanapie. Nie mam zamiaru dotykać nikogo, aż dotknę ponownie ciebie. Przeszukiwała jego oczy, błagając go aby zrozumiał, zanim odwróciła wzrok. - Ok – powiedział delikatnie, chwytając w dłonie jej policzki i czule całując ją w usta. – Wyślę ci wiadomość, kiedy będę kierował się na obóz dla rekrutów. - I zaraz potem list – dodała szybko. - Obiecuję – powiedział, całując ją bardziej pilnie, a wczesno poranne słońce zalewało jej pokój w szpitalu, mówiąc mu, że nadszedł czas, aby iść. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Nie był pewien jak zdołał odejść. I kolejnego dnia złamał obietnicę, którą jej złożył, pisząc do niej z Baltimore, ponieważ zdał sobie sprawę, że nie był jeszcze w domu z Gemmą. Ale od tamtej pory szanował jej decyzję. Holden uderzył w worek 198, 199, 200 razy, a potem opuścił pięści, wracając do ławki, na której czekała butelka z wodą. - Jak się ma Gemma? – zapytał Clinton, przesuwając się, aby usiąść na ławce obok Holdena. Często przyłączał się do niego na siłowni, kiedy kończył pracę i pomimo tego, że niekoniecznie razem trenowali, to Holden doceniał towarzystwo. Odwrócił się do przyjaciela i otarł pot z czoła. - Myślę, że wiesz to lepiej niż ja. - Co to ma niby znaczyć? – zapytał Clinton z ostrością w głosie. - Że jesteś z nią blisko. Wasza dwójka smsuje do siebie więcej, niż ona i ja rozmawiamy. - Czy to ci przeszkadza? - Ani trochę – powiedział Holden. – Byłeś w jej życiu znaczenie dłużej niż ja. - Idziesz z nią w przyszłym tygodniu na ultrasonograf? - Taa – powiedział Holden, biorąc głęboki oddech. Ostatniej nocy Gemma zostawiła mu notatkę na stole w kuchni, tam, gdzie zwykle Holden zostawiał jej pieniądze. W poniedziałek rano będzie miała swój pierwszy ultrasonograf po dwunastu tygodniach ciąży i zaprosiła go, aby do niej dołączył. Holden poczytał o tym trochę w sieci i jego serce lekko podskoczyło, kiedy odkrył, że jeśli dziecko będzie we właściwej pozycji, będą mogli dowiedzieć się czy to chłopiec, czy dziewczynka. Jego syn lub córka. Nie mógł się doczekać, żeby po raz pierwszy zobaczyć jego, lub ją. Ale najsmutniejszą rzeczą z zaproszeniem Gemmy było to, że jedyną osobą, do której pragnął zadzwonić była Griselda – żeby z nią porozmawiać, podzielić się swoimi nadziejami na to, że dziecko będzie zdrowe i pomówić o możliwych imionach. Czy zdawała sobie z tego sprawę czy nie, on i Gemma dawno minęli punkt pogodzenia się. W tej chwili byli dwoma wymuszonymi połówkami drużyny i Holden zamierzał wykonać swoją część zadania. Opłacał jej rachunki, kiedy ona nosiła w sobie jego dziecko. Uszanował jej żądanie, że póki co Griselda nie będzie częścią jego życia. Schodził jej z drogi, a od tego poranka, kiedy zrobiła mu śniadanie, a on wyszedł, ona również schodziła z jego drogi. Nie był to idealny scenariusz na sprowadzenie dziecka na świat, ale było to dziwnie znośne, zwłaszcza odkąd wiedział, że niedługo wyjedzie. - Jest podekscytowana aby dowiedzieć się, czy będzie to chłopiec czy dziewczynka – powiedział Clinton. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Dokąd ty z tym wszystkim zmierzasz? – zapytał Holden, nagle czując się trochę poirytowany, jakby Clinton próbował wzbudzić w nim poczucie winy, aby poczuł do Gemmy coś więcej niż czuje. Clinton wzruszył ramionami. - Nie wiem. Źle się z tym czuję. Czuję się źle ze względu na dziecko, ponieważ jego rodzice, kurwa, nienawidzą się. Czuję się źle przez Gem, ponieważ pragnie czegoś, czego nie może mieć. Czuję się źle przez twoją dziewczynę w Waszyngtonie, ponieważ Gem zmusiła was do rozłąki. Po prostu… czuję się źle. - Nie nienawidzę Gemmy – powiedział cicho Holden, odkrywając z zaskoczeniem, że to była prawda. – Po prostu pragnę kogoś innego. - Ale mieszkasz z nią. Jesteś ojcem jej dziecka. Nie powinienem nic mówić, ale wiem, że ona nadal ma nadzieję, że wasza dwójka… - To nigdy, przenigdy się nie wydarzy – powiedział Holden. - Może powinieneś jej to powiedzieć – powiedział cicho Clinton. - Kurewsko to zrobiłem. I ty tam byłeś. A ona powiedziała, że z-zabije nasze ppieprzone dziecko. - Była zdezorientowana. I zraniona. I zła na ciebie. - Taa, cóż. Dla mnie wydawała się całkiem poważna. - Taa, sądzę, że była. – Clinton westchnął. – Co za pierdolony bałagan. Kolejne słowa wypadły z ust Holdena bez ostrzeżenia i cholernie go zszokowały. - Wyjeżdżam, Clinton. - Co? – Clinton odwrócił się do niego ze zmrużonymi oczami. – Jest w ciąży z twoim dzieckiem, a ty ją zostawiasz? Obiecałeś… - Uspokój się, kurwa. Obiecałem, że nie będę z Gris i nie będę. Posiadanie dziecka jest kosztowne, Clinton. Zaciągam się do wojska. Clintonowi opadła szczęka. - Co? Co do kur…? Kiedy? Idziesz na służbę? Kiedy to się stało? - Kiedy byłem z Gris w szpitalu, w Maryland, poznałem żołnierza. Rozmawialiśmy, a ja po prostu… wiesz, chcę zaspokoić potrzeby mojego dziecka. Chcę żeby on – albo ona – byli ze mnie dumni. Nie chcę przez całe życie pracować w tej jebanej fabryce szkła. - Co jest nie tak z fabryką szkła? – zapytał Clinton. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nic. Mieszkasz tu całe życie. Prawdopodobnie pewnego dnia zostaniesz zastępcą dyrektora. Ja? Ja tylko przez to przechodzę. Mięśnie i brudna robota. Nie chcę tego na zawsze. Chcę więcej. - Więc zaciągasz się – powiedział Clinton. - Taa. Już przeszedłem wstępny egzamin. Poszło mi ok. Za trzy i pół tygodnia jadę do Baltimore na test fizyczny i jeśli wszystko pójdzie dobrze, zostanę wysłany na obóz dla rekrutów. - Cholera – powiedział Clinton, w jego oczach szybko rósł podziw. – Mówisz poważnie. Zaciągasz się. Będziesz cholernym Marine, Seth… e, Holden. Ponieważ Quint służył w armii, Holden wiedział, że Clinton bardzo szanuje służbę wojskową i wyszczerzył się, słysząc pełen szacunku ton w głosie przyjaciela. - Oo-rah – powiedział cicho Holden. - Cholera, Holden. Dobrze dla ciebie. To… to naprawdę świetnie. Taa. – Zamilkł. – Ale co z Gem? - Będę wysyłał jej czeki, żeby pomóc z dzieckiem. Po obozie przyjadę do domu i się z nimi zobaczę. No i daj spokój Clinton, bądźmy po prostu szczerzy. Sądzę, że oboje wiemy, że do tego czasu nie będzie sama. Nie, jeśli dobrze to rozegrasz. Policzki Clintona zaróżowiły się i odwrócił się, przytakując powoli, patrząc na podupadłą siłownię, gdzie nadal trenowało kilku kolesi. W końcu wyszeptał: - Kocham ją, Holden. - Wiem. Dlaczego, kurwa, czegoś z tym nie zrobisz? – Głowa Clintona szarpnęła się w górę i spotkał oczy Holdena, przeszukując je, wahając się gdzieś pomiędzy nadzieją, a ostrożnością. - Nie miałbyś nic przeciwko? - Cholera, nie. - To… dla ciebie ok? - Cholera, tak – powiedział Holden, robiąc łyk wody. – Spraw, żeby była szczęśliwa. Kurwa, wiadomo, że ja nie potrafię. - Ale twoje dziecko? - Zawsze będzie moim d-dzieckiem – powiedział mocno. Chwilę potem zrelaksował się, szturchając przyjaciela w bok. – Ale jeśli moje dziecko ma dorastać, mając w swoim życiu innego faceta, wiem, że chciałbym, abyś to był ty. Clinton wyszczerzył się do Holdena, a potem ponownie spojrzał na siłownię.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Jeśli będzie mnie miała, obiecuję, że będę kochał to dziecko, Holden. Obiecuję. Nie będę traktował go inaczej, nawet jeśli ja i Gem będziemy mieli ich więcej. Holden przytaknął, coś w jego wnętrzu zabolało, kiedy zdał sobie sprawę, że jego dziecko prawdopodobnie będzie dorastało znając Clintona lepiej niż jego. Ale nadal będzie jego ojcem, i ciągle będzie wiedział, że dawno, dawno temu złamał własne serce, żeby sprowadzić to dziecko na świat. Całkowicie zmienił kurs swego życia. Nigdy nie powie dziecku o groźbach, jakie rzuciła Gemma, ale zawsze będzie wiedział, że samotnie stanął pomiędzy jego życiem i śmiercią. On… i Gris. I nikt nigdy im tego nie odbierze. - Kiedy zamierzasz powiedzieć Gem? – zapytał Clinton. - Po ultrasonografie – powiedział Holden. Wziął kolejny łyk z butelki z wodą. – Będzie w-wkurzona. - To ją zrani. Ale przekona się do tego. W kieszeni jego sportowych spodenek zabrzęczał telefon. - Zbieram się – powiedział Clinton. Wstał i położył dłoń na ramieniu Holdena. – Dobrze, uch… dobrze się gadało. Holden skinął na niego brodą i obserwował jak odchodzi, zanim przesunął palcem po wyświetlaczu telefonu, jego oddech urwał się w jednoczesnym wybuchu miłości i strachu, kiedy powiadomienie pokazało, że miał nową wiadomość od Griseldy. Czy z nią ok? Czy wszystko w porządku? Kiedy jego serce przyspieszyło, dotknął ikony wiadomości. Tylko, że nie było tam nic do czytania – tylko zdjęcie, które przysłała. Na delikatnej, białej skórze jej nadgarstka wytatuowane były litery „H+G.” Gapił się na małe zdjęcie, szczęście sprawiało, że było mu ciepło, tęsknota sprawiała, że czuł ból, jego oddech się rwał, a serce waliło. Chwilę później, pod zdjęciem pojawiła się kolejna wiadomość. Trzymaj palce na literach. TZTJSKCNZ.
***
Griselda wiedziała, że nie powinna do niego pisać. Cholera, to ona była tą, która poprosiła go, aby się z nią nie kontaktował, ale coś w jej wnętrzu odrzuciło tę umowę, tylko Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
ten jeden raz. Potrzebowała aby wiedział, że pomimo długiego miesiąca, który minął od czasu kiedy się obejmowali, jej miłość do niego była tak prawdziwa, jak zawsze. Naznaczyła swoje ciało, aby udowodnić, że jej miłość do niego była nieśmiertelna. Jej serce waliło, kiedy wpatrywała się w wyświetlacz. Oczywiście, napisanie do niego było ryzykowne. Może nie odpisać od razu, ponieważ go o to prosiła. Może nie odpisać od razu, ponieważ Gemma siedziała obok niego, albo dlatego, że ona i Gemma zbliżyli się do siebie. Zerkając na telefon co pięć sekund, stała w korytarzu na górze, w domu McClellan’ów, kiedy Prudence śpiewała rymowanki podczas kąpieli. Sabrina i Roy byli dziś wieczorem na przyjęciu w ambasadzie i Griselda była przeszczęśliwa mogąc zająć się ich dzieckiem. Spoconymi dłońmi wsunęła telefon do kieszeni, właśnie kiedy zabrzęczał. Wyciągnęła go ponownie tak szybko, że prawie go upuściła. Kocham to. Kocham Cię, Aniele. TZTJSKCNZ. Westchnęła, zamknęła oczy i oparła się o ścianę w korytarzu na górze. Pozwoliła, aby cudowne uczucie z powodu kontaktu ze swoją miłością, natchnęło jej ciało. Jej najskrytsze mięśnie zacisnęły się z pragnienia, przypominając sobie uczucie, kiedy był głęboko w niej zakopany, dotyk jego ust, jego palców, jego poruszającego się przy niej ciała. Jej oddech stał się płytki i szybki, a serce waliło. Tęskniła za nim w każdej chwili, każdego dnia. Och Boże, jak ona za nim tęskniła. - Zelda? Griselda otworzyła oczy i zajrzała do łazienki na swoją namydloną podopieczną. - Cała twoja twarz jest czerwona – powiedziała Prudence. Griselda wiedziała, że jej uśmiech musiał być oślepiający, ponieważ Prudence wyglądała na zaskoczoną, a potem go odwzajemniła, jej oczy błyszczały z podekscytowania. - Wyglądasz jak najszczęśliwsza dziewczyna – powiedziała Prudence, jej bezzębny, nierówny uśmiech sprawił, że Griselda roześmiała się cicho. Czuję się jak najszczęśliwsza dziewczyna, pomyślała Griselda. Właśnie tutaj, właśnie teraz, przez jedną, małą chwilę, jestem najszczęśliwszą dziewczyną. Nadal mnie kocha. Tęskni za mną jak szalony. Kocha mnie na zawsze. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Czego potrzebujesz, Pru? - Możemy po kąpieli obejrzeć „Zaplątanych”? Zachichotała, ponieważ tego lata był to ulubiony film jej i Pru. Dla Griseldy, oznaczał on o wiele więcej niż bajka dla dzieci. Była tam nieprawdopodobna para dwóch pokrewnych dusz, która zakochuje się w sobie, która zmienia się, aby być razem, która prawie umiera, aby to drugie mogło żyć, która w końcu odzyskuje swoje „żyli długo i szczęśliwie.” Nie powinni się odnaleźć. Nie powinni skończyć razem. To wszystko nie powinno się udać, ale udało się i Griselda to kochała. - Oczywiście – powiedziała, pomagając Prudence wyjść z wanny i wycierając ją ciepłym, puchatym ręcznikiem. – Pospiesz się i zakładaj pidżamkę. Zrobię nam popcorn. Kiedy przygotowywała dwa opakowania popcornu z mikrofalówki, oczy Griseldy utrzymywały się na broszurach z UDC20, które Sabrina przyczepiła do lodówki. Griselda wyszczerzyła się, dumna, że we wrześniu tam pójdzie. Z pomocą Sabriny wypełniła aplikację i właśnie wczoraj została przyjęta do college’u Sztuki i Nauki. Żeby to uczcić, Maya zabrała ją zeszłej nocy na miasto, żeby wypić lampkę szampana i wytatuować na nadgarstku „H+G.” Żeby odciągnąć jej uwagę od igły, Maya, cóż, drażniła21 się z nią. - Dziewczyno, tak dla jasności, myślę, że ten cały kod milczenia jest szalony. - Tak bardzo za nim tęsknię, Maya – powiedziała, wzdrygając się, kiedy małe igły przebijały jej skórę. – Ale nie chcę w taki czy inny sposób na niego wpływać. Jeśli chce, żebym z nim była, to za kilka tygodni napisze ten list. Jeśli nie, będę musiała po prostu ruszyć naprzód z moim życiem. - I to będzie dla ciebie ok? - Jeśli będzie chciał dać swojemu dziecku rodzinę z matką i ojcem? – Wzięła głęboki oddech, jej serce bolało. – Nie powiem, że to nie będzie bolało. Będzie. Okropnie. Ale jeśli to jest to czego on chce, to jest to również coś, czego dla niego pragnę. - Ja bym o niego walczyła. - Daj spokój, Maya. Co byś dała, aby twoja mama i tata byli razem szczęśliwi? Nie mogę tego odebrać komuś innemu. - Masz na myśli dziecko. - Taa – powiedziała, niezdolna aby utrzymać smutek, który czuła poza swoim głosem. – Jeśli Holden i Gemma chcą dać swojemu dziecku rodzinę? Nie stanę im na drodze.
20 21
The University of the District of Columbia (UDC) – jedyny publiczny uniwersytet w stolicy USA, Waszyngtonie. gra słów, needle to po ang. igła, ale również drażnić się, dokuczać.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- I również ty byłaś tą, która nalegała na wyjazd, aby Gemma nie poddała się aborcji. – Maya pokręciła głową. – Jesteś zbyt dobra, Griseldo Schroeder. - Nie – kłóciła się. – Nie jestem taka dobra. Ale wiem jakie to uczucie nie mieć rodziny. Nie życzyłabym tego żadnemu dziecku. - Więc część ciebie ma nadzieję, że on zostanie z Gemmą? - Nie! – powiedziała. - Nie. Nie będę kłamała. Mam nadzieję, że do mnie napisze. Mam nadzieję, że wybierze mnie. Widzisz? Nie jestem taką dobrą osobą, Maya. - Taa, jesteś. Większość dziewczyn? Gówno by je obchodziło dziecko innej kobiety. I nie dałyby Holdenowi przestrzeni, żeby zrozumiał czego pragnie. Igła kłuła jak cholera, a jej skóra była tak gorąca, jak oparzenie słoneczne. A to był tylko mały tatuaż, wielkości dwudziestopięciocentówki. Griselda wzdrygnęła się, myśląc o wielkim tatuażu na klatce piersiowej Holdena, skrzydła anioła, które rozciągały się na całe jego ciało. Jak zniósł ból? Odpowiedź przyszła szybko; ponieważ to było nic, przy bólu spowodowanym jej stratą. - Po prostu chcę być pewna, że nigdy nie pożałuje bycia ze mną. – Westchnęła. – Zobaczenie się ponownie było bardzo emocjonalne i poniekąd wskoczyliśmy w … Zarumieniła się. – W intensywny związek. Myślę, że potrzebujemy trochę czasu, aby upewnić się, że to jest to, czego pragniemy. - Ty potrzebujesz czasu? – zapytała Maya, unosząc brwi. - Może trochę – przyznała Griselda. – Nienawidzę być z dala od niego, ale sądzę, że to jest dobre. Mówi mi, że to jest prawdziwe. Mówi mi, że nie chodzi tylko o impuls i o seks. To… - Wzruszyła ramionami. – To jest prawdziwe. To tego chcę. Maya wygląda jakby była pod wrażeniem. - Spójrz na siebie, taka mądra i inne gówno. Moja mała dziewczyna dorasta. - Rozłąka boli – powiedziała Griselda, śmiejąc się cicho z przyjaciółki – ale nie jest całkowicie zła. - Och nie? Przez większość dni wygląda, jakby było do dupy. - Okaż mi trochę uznania! Pozbyłam się Jonah. Przyjęto mnie do college’u. Przyjmuję od ludzi pomoc – powiedziała, dając Mayi ostre spojrzenie. – Masz rację. Ja… dorastam, tak sądzę. Ale to wszystko wydarzyło się dzięki Holdenowi. On był… iskrą. - Która wznieciła ogień – drażniła się Maya, pchając sugestywnie biodrami. Tatuażysta przerwał to co robił i gapił się na nią. – Jestem zajęta – powiedziała, rzucając mu spojrzenie. – Więc kiedy ty bawisz się w to całe dorastanie, co z Holdenem?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- On również dorasta. Zamierza zostać Marine. Nie będzie dłużej bił innych facetów na polu, ani pracował gdzieś, gdzie nienawidzi. Ma plan, cel. Kierunek. Powinnaś zobaczyć jego twarz, kiedy mi o tym mówił. I wiesz co? To wszystko wydarzyło się dzięki mnie. Rozumiesz, prawda? Jesteśmy dobrzy dla siebie nawzajem. - Rozumiem – powiedziała Maya. Tatuażysta nasmarował grubo wazeliną swoją pracę i powiedział, żeby siedziała przez kilka minut, kiedy będzie wypisywał rachunek i znajdzie instrukcje jak dbać o tatuaż. - Kiedy znowu go zobaczysz? – zapytała Maya. - Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem? W listopadzie. - Święto Dziękczynienia – powiedziała Maya, szczerząc się do przyjaciółki. Święto Dziękczynienia. Tęsknota i niecierpliwe oczekiwanie na jej przyszłość – na ich przyszłość – sprawiły, że jej serce pędziło, kiedy czekała, aż mężczyzna wróci z rachunkiem. W tym roku będzie miała tak wiele rzeczy, za które będzie wdzięczna. Jeśli wybierze ją. Jeśli wybierze ich. Prudence zbiegła szybko w dół schodów, właśnie kiedy Griselda przesypywała popcorn do dwóch misek, potem napełniła lemoniadą dwa kubki niekapki, ponieważ Sabrina nie pozwoliła Prudence używać normalnego kubka w pokoju medialnym. Kiedy zaczęła się bajka, Prudence przytuliła się do Griseldy na kanapie, a ona opuściła oczy na tatuaż na nadgarstku, myśląc: Trzymaj palce na literach, Holden. Ja również to zrobię.
***
To była dziewczynka. Będzie miał córkę. Niesamowitym widokiem było zobaczenie jej tam, na ekranie, kontury jej ciałka i bańki, które unosiły się z jej ust, kiedy poruszała się wewnątrz Gemmy. Widział jej czaszkę, kręgosłup, nogi i stopy, słyszał bicie jej maleńkiego serca, galopujące jak pędzący koń. Była żyjącym cudem i była jego. On i Gemma nie powiedzieli do siebie zbyt wiele w drodze do kliniki, ani w poczekalni, ale kiedy lekarz włączył dźwięk na monitorze, Gemma chwyciła jego dłoń, a on
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
ją ścisną, szeroko się do niej uśmiechając. Jakiekolwiek dzieliły ich różnice, to małe dziecko należało do nich obojga, i Holden już ją kochał. W ciężarówce, w drodze do domu, Gemma patrzyła na zdjęcia które dostali i odwróciła się z uśmiechem do Holdena. - Myślałam o imionach – powiedziała. – Co myślisz o Karisma? Niewiele, pomyślał Holden, nie mówiąc nic. - Albo Destiny? Albo Jasmine? Holden przełknął, zwalczając chęć, aby powiedzieć jej, że nie podobało mu się żadne z tych imion. Gemma westchnęła głośno, wyraźnie nim poirytowana. - Clintonowi podoba się Hannah. - Hannah jest dobre – powiedział Holden. - Taa? – zapytała, kładąc dłonie na brzuchu. – Co myślisz, malutka? Podoba ci się Hannah? Chcesz zostać nazwana przez twojego wujka Clintona? - Wujka Clintona? - Sam się tak nazywa. Nie mam żadnych sióstr ani braci, ty też nie, więc równie dobrze możemy przyjąć rodzinę tam, gdzie możemy ją znaleźć. - Hannah jak? - Hannah West? – zapytała Gemma. - Moje prawdziwe nazwisko brzmi C-croft. Gemma wzruszyła ramionami. - Ok. Hannah Croft. Hannah Croft. Hannah Croft. To imię było tak magiczne, tak niesamowite, że prawie miał ochotę się roześmiać. Gris, będę miał córeczkę i jej imię brzmi Hannah. Hannah Croft. - Więc, uch, może moglibyśmy spróbować trochę bardziej? Dla Hannah? – zapytała Gemma, sięgając, żeby położyć dłoń na udzie Holdena. – Moglibyśmy być prawdziwą rodziną, Seth – um, Holden. Moglibyśmy znaleźć miejsce, wychować ją razem… może nawet wziąć śl…
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Przestań – powiedział Holden, zatrzymując się z piskiem opon na parkingu miejskiego parku i delikatnie zabierając jej dłoń ze swojego uda. Odwrócił się w jej stronę, utrzymując delikatny głos. – Nie, Gem. - Dlaczego nie? – Domagała się odpowiedzi. – Kiedyś sprawiłam, że byłeś szczęśliwy. Przynajmniej trochę szczęśliwy. Pozwoliłeś mi zostać w pobliżu! - Zasługujesz na coś lepszego, niż na kogoś, kto pozwala ci zostać w pobliżu. Zasługujesz na to, aby być kochaną. - W takim razie kochaj mnie! – powiedziała ze łzami w oczach. – Przepraszam, że zrobiłam tę okropną rzecz, mówiąc, że poddam się aborcji. Nigdy bym tego nie zrobiła. Byłam na ciebie taka wściekła. Byłam zraniona i chciałam zranić ciebie. Za każdym razem, kiedy byłeś pijany mówiłeś o posiadaniu pewnego dnia dzieci i ja po prostu pomyślałam… pomyślałam… Chwila. Co? Wszystko złożyło się na raz w całość, kiedy Holden wstrzymał oddech, gapiąc się na nią w szoku. - Zrobiłaś to c-celowo? – powiedział, jego głos brzmiał w jego uszach nisko i był oszołomiony. – M-my nie zapomnieliśmy użyć prezerwatywy… Jej policzki zaczerwieniły się i wzruszyła powoli ramionami w porażce. - Chciałam, żebyś mnie kochał. Pomyślałam… - Jej słowa urwały się, a wyraz twarzy był zbolały. – Zanim ją na ciebie założyłam, zrobiłam dziurki, więc pękła. Holden przytaknął, zaskoczony, że nie był na nią zły. Czuł po prostu współczucie – okropne, straszne współczucie względem niej, że była tak samotna, chcąc kogoś kochać i żeby ktoś odwzajemnił jej miłość, że próbował złapać go w pułapkę. - Wyjeżdżam Gemma – powiedział delikatnie. Łzy, które miała w oczach, spłynęły po policzkach. - Przepraszam! Tak bardzo przepraszam! Nie musisz wyjeżdżać! Ja odejdę. Wrócę do domu mojej matki i ja… - Gem – powiedział, sięgając po jej dłoń. – Jest ok. – Trzymał jej dłoń, patrząc w dół, na czarno-białe zdjęcie jego córki. – Nie wyjeżdżam przez to co mi właśnie powiedziałaś. Zaciągam się. To dzieje się od czerwca. Sapnęła, zasysając nierówny oddech zaskoczenia. - Do wojska? - Korpus Marynarki Wojennej. - Och. – Westchnęła, pociągając nosem. – Wyjeżdżasz? Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Taa – powiedział. – Za kilka tygodni. Ale będę wysyłał do domu regularną wypłatę dla ciebie i Hannah. Mogę zaoferować jej świetne dodatki. Opiekę medyczną. Edukację. Nigdy nie będzie jej niczego brakowało. Upewnię się, żeby tak było. Tobie również. Zadbam o was obie. Ponownie pociągnęła nosem, przechylając głowę na bok. - Marynarka Wojenna. To… cóż, to dobrze, Holden. To jest coś. Dobrze dla ciebie. Hannah będzie dumna z tatusia, który służy. – Nagle usta Gemmy uniosły się w uśmiechu i sapnęła lekko. – Kopnęła! – Zaśmiała się, patrząc na Holdena. – Chcesz poczuć? Spojrzał na jej brzuch, przytakując. Poprowadziła jego dłoń do zaokrąglonego, nabrzmiałego brzucha, rozprostowując ją na żółtej koszulce, którą na sobie miała. - Poczekaj tylko – wyszeptała. Chwilę potem, jego malutka córeczka kopnęła stópką w jego dłoń. Spojrzał na Gemmę w osłupieniu. - Och, Gem! Och, wow! Ona naprawdę tam jest! Gemma odwzajemniła uśmiech, ocierając łzy wierzchem dłoni i przytakując. - Przepraszam, Holden. Przykro mi, że ci to zrobiłam. Hannah kopnęła ponownie i Holden spojrzał w załzawioną twarz jej matki. - Mi nie jest. - Pewnego dnia… myślisz, że będziemy mogli przynajmniej być przyjaciółmi? – zapytała Gemma. Holden uśmiechnął się do niej i przytaknął, odsuwając dłoń i uruchamiając ciężarówkę. - Przyjaciele. Taa. Myślę, że tak.
***
- Jesteś pewna, że z nami nie pojedziesz? – zapytała Sabrina, siadając na łóżku Pru i obserwując jak Griselda pakuje walizkę jej córki na coroczne, sierpniowe wakacje McClellan’ów w Cape Cod. - Dzięki Sabrina, ale nie w tym roku. Za tydzień zaczyna się szkoła. Myślę, że lepiej ponownie przerobię ten sylabus, kupię książki, zaopatrzenie… no wiesz. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Dziewczyna z college’u – powiedziała Sabrina, szeroko się uśmiechając. – Jestem z ciebie dumna, Zelda. Bardzo dumna. Policzki Griseldy zaróżowiły się, kiedy spojrzała na szefową, zanim skierowała się do szafy Prudence, aby znaleźć jej ulubione japonki. - Nie zrobiłabym tego bez ciebie. - Pisałaś tego lata historie? Pisała. Zainspirowana „Zaplątanymi”, była zajęta, pisząc własne historie, po trochu każdej nocy, wypełniając cztery notatniki, które miała na szafce. - Tak. Obiecałam… - Holdenowi? – zapytała Sabrina. Griselda przytaknęła, wsadzając japonki do kieszeni walizki. - Jak on się ma? Griselda wzruszyła ramionami. - Dobrze, tak sądzę. - Tak sądzisz? Griselda wciągnęła dolną wargę do ust. - Zdecydowaliśmy się nie rozmawiać dopóki nie pojedzie na obóz dla rekrutów. Sabrina uniosła brwi. - To musi być trudne. - Jest – powiedziała Griselda. A teraz było najgorzej. Każdej minuty, każdej godziny, każdego dnia miała nadzieję na wiadomość od niego – coś, cokolwiek, co da jej znać, że był w drodze na obóz i że nadal grała pierwsze skrzypce w jego sercu. Minęły tygodnie odkąd napisała do niego, wysyłając zdjęcie tatuażu. Tygodnie bez słowa. Czy on nadal był jej? Czy nadal tęsknił za nią jak szalony i kochał ją na zawsze? - Kiedy zaczyna się obóz? - Niebawem, tak przypuszczam. - Aha. Wiesz, mogę poprosić Roya, żeby dowiedział się czy on…
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie – powiedziała Griselda, patrząc w górę, żeby pochwycić oczy Sabriny. – Jesteś dla mnie taka dobra. Ale nie. Jeśli się zaciągnie i będzie chciał dać mi znać, to się skontaktuje. - Masz wiele siły. Mądra i silna. Silna i mądra. Robiła co mogła, aby być obiema tymi rzeczami, aby żyć nimi. - Jak tam Maya? Nie wpadała ostatnio. - U niej dobrze. Jest dla mnie okropnie dobrą przyjaciółką. - Jest – powiedziała Sabrina. – Bardzo ją lubię. Griselda wzięła z łóżka ulubionego króliczka Pru, Nermala, i położyła go na środku walizki, zanim ją zapięła. - Myślę, że to wszystko. Sabrina westchnęła. - Samochód powinien być tu w każdej chwili. Sądzę, że pójdę po torebkę. Griselda podniosła walizkę i zaczęła schodzić po schodach, właśnie kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, bez wątpienia był to kierowca, gotowy aby zabrać McClellan’ów na lotnisko. - Otworzę! – krzyknęła do Sabriny. Odłożyła walizkę Pru obok innych toreb stojących w przednim foyer i otworzyła drzwi. Ale nie był to kierowca limuzyny. Sapnęła, pędząc w muskularne ramiona Holdena Crofta.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 34
Kiedy Gris otworzyła drzwi, zawiodła go każda myśl, każde słowo, każdy oddech. Była taka piękna – tak całkowicie ukochana – że wszystko co Holden mógł zrobić, to gapić się na nią do czasu, aż sapnęła, a potem otworzył ramiona, tak, że mogła w nie wpaść. - Holden, Holden, Holden. – Śmiała się i płakała, jej ręce owinęły się wokół jego szyi, a słodkie usta były tak blisko jego gardła, że mógł poczuć jej sapiące oddechy i jego ciało stwardniało, pragnąc jej. Obniżył czoło do czubka jej głowy, zamykając oczy i wdychając świeży, czysty zapach jej włosów, jej skóry – jej, jego serca, jego miłości, Griseldy. Poza odczuwaniem emocji, stał tam, trzymając ją, niezdolny do poruszenia się, czy odezwania, zamarł na schodach McClellan’ów, mając ponownie w ramionach swoją kobietę, po dwóch, długich miesiącach. - Dlaczego tu jesteś? – wyszeptała w jego szyję. – Czy wszystko ok? W końcu wypróbował swój głos i odkrył, że jest schrypnięty. - Jadę do Baltimore, Gris. Nie m-mogłem się powstrzymać przed przyjazdem, żeby się z tobą zobaczyć, ale muszę tam być do 13:00. Odchyliła się, wyraz jej twarzy był plątaniną pomiędzy dumą i smutkiem. - Dziś jest ten dzień? Przytaknął, zacieśniając wokół niej uścisk. - Dzisiaj wysyłają mnie na obóz dla rekrutów. Wzięła głęboki, nierówny oddech i skanowała jego twarz, jej oczy w końcu spoczęły na jego ustach. - Mamy kilka godzin. Schylił głowę, całując ją i kradnąc jej oddech. Była miękka i uległa, wtapiając się w jego ciało, kiedy jego język wsunął się do jej ust. Wplotła palce w jego włosy, drapiąc paznokciami jego głowę, a on jęknął w jej usta. Smakowała jak herbata i miód, ciepło i dom, i każda jej część, wpasowywała się w każdą część jego, jak elementy układanki, jak brakująca połowa jego duszy. - Tęskniłem za tobą. Tęskniłem za tobą prawie tak bardzo, jak wcześniej – powiedział. – Wszystko czego pragnę… Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ehm. Głowa Holdena szarpnęła się w górę, żeby zobaczyć zaskoczoną twarz Sabriny, która ukrywała uśmiech. - Może wasza dwójka przeniesie się z tym do środka? Dajecie naszym sąsiadom niezłe przedstawienie. Poczuł jak klatka piersiowa Grieldy drży, kiedy zachichotała i Holden przyciągnął ją bliżej. - Hej Sabrina. - Dobrze cię znowu widzieć Holden. – Przechyliła głowę na bok. – Jedziesz na obóz dla rekrutów? - Tak, proszę pani. Uwaga Sabriny została pochwycona przez coś, co pojawiło się za Holdenem i odwrócił się, aby zobaczyć, że przed domem zatrzymała się limuzyna. Kierowca wszedł za Sabriną do domu i pomógł zabrać ich bagaże, a Griselda wystawiła swoją czerwoną twarz ze schronienia przy jego szyi. - McClellan’owie jadą na lotnisko. - Czyżby? – zapytał, niezdolny do powstrzymania wielkiego uśmiechu przed wybuchnięciem na jego twarzy. – To oznacza, że będziemy sami? Przytaknęła, przybierając taki sam uśmiech i nachyliła się, żeby przycisnąć usta do jego. - Kogo całuje Zelda? – zapytał z dołu głosik małej osóbki. Holden oderwał się od Griseldy i kucnął, żeby spojrzeć Prudence w oczy. - Założę się, że ty jesteś Prudence. Uśmiechnęła się do niego, jej bliźniacze, blond warkocze lśniły w porannym słońcu. - Założę się, że ty jesteś Król Sun. - Och, tak sądzisz? Mała dziewczynka przytaknęła poważnie. - Tak. Twoje włosy są tak samo złote jak moje i jesteś większy od mojego tatusia. - Hmm. Skoro ja jestem Królem Sun, to kim czyni do Zeldę? – zapytał, wyginając kciuk w stronę Griseldy, która stała obok niego na półpiętrze, uśmiechając się do nich promiennie. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Lady Starling, oczywiście. – Obniżyła głos i nachyliła się bliżej Holdena. – Bo ona jest w tobie zakochana. Holden wyszeptał: - Jesteś pewna? Ponieważ ja zdecydowanie jestem w niej zakochany. - Mogę jej powiedzieć? - Lepiej nie – powiedział Holden. – Nie chciałbym, żeby uderzyło jej to do głowy. Prudence spojrzała na Griseldę, a potem dała Holdenowi szczerbaty uśmiech. - Myślę, że ona już wie. Zachichotał, a potem wstał i położył dłoń wokół Gris. - Cóż, ona jest niesamowita. - Wiem, że jest – powiedziała Griselda z dumą w głosie. Tylko przez chwilę – przez sekundę – zastanowił się nad Hannah. Będzie miała blond włosy i szare oczy jak on? Czy ciemne włosy i niebieskie oczy jak Gemma? I czy Gemma będzie czesała jej warkocze? I czy będzie myślała, że jej tatuś był Królem Sun, w oparciu o historie swojej macochy? - Ty musisz być Holden? – zapytał dobrze ubrany mężczyzna po trzydziestce, trzymając w jednej dłoni walizkę, a drugą oferując Holdenowi. – Roy McClellan. - Tak, proszę pana. Miło pana poznać – powiedział Holden, potrząsając jego dłonią. - Ptaszki ćwierkały, że się zaciągasz? - Tak, proszę pana. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to dziś wieczorem będę zmierzał do Parris Island. - Cóż, oo-rah, Marine. Powodzenia. - Dziękuję panu. Roy skinął do Griseldy i pchnął Prudence w stronę auta. - Czas iść, fistaszku. - Pa, Królu Sun – powiedziała, a Holden do niej mrugnął. Griselda pochyliła się i dała swojej podopiecznej duży uścisk. - Będziesz dobra dla tatusia i mamusi? - Będę, Zelda. Będę za tobą tęskniła. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ja za tobą też, panienko Pru. Widzimy się za tydzień, lub dwa? - To się zrymowało22- powiedziała, chichocząc. – Przywiozę muszelki. - Idealnie. Zrobimy naszyjniki i opowiesz mi wszystko o plaży. Dziewczynka pocałowała Griseldę w policzek i popędziła za tatą. - Cóż – powiedziała Sabrina – zajmiesz się wszystkim kiedy nas nie będzie? - Wiesz, że tak – powiedziała Griselda, przytulając pracodawczynię, a potem cofnęła się, opierając o Holdena. - Dobrze razem wyglądacie. Wyglądacie… właściwie. – Sabrina przechyliła głowę na bok, dając im zuchwałe spojrzenie. – Tylko, ach, nie spalcie domu, hm? Twarz Griseldy zrobiła się tak czerwona jak pomidor, ale Holden chichotał, kiedy pomachali im na pożegnanie, zanim ponownie weszli razem do cichego, pustego domu.
***
Boże, była zdenerwowana. Czy to nie dziwny rozwój sytuacji? Nie miało to żadnego sensu, że spośród wszystkich ludzi, to przy Holdenie czuła nerwy. Ale tak było. Nie byli razem – w łóżku – od czasu w chatce, a to było prawie dwa miesiące temu. Czuła na sobie jego oczy, kiedy wszedł za nią przez wejście i do kuchni. Obeszła wyspę na środku i oparła łokcie o blat, patrząc na niego. Tłumiąc impuls, żeby jęknąć z przyjemności, przygryzła dolną wargę, czując, że jej policzki się rumienią. Był taki przystojny, że jej oddech się rwał. Po raz pierwszy od ich ponownego spotkania jego twarz nie była czarna i niebieska, poprzecinana i posiniaczona, i jej żołądek zatrzepotał, przewracając się od samego patrzenia na niego. Wysunął stołek naprzeciwko niej i położył łokcie na blacie, tak jak ona. - Cześć – powiedział. - Cześć – wyszeptała, jej serce przyspieszyło. Poczuła, że sutki stwardniały jej przy koszulce i wierciła się trochę, kiedy ścianki jej płci zacisnęły się, a potem rozluźniły.
22
w oryginale było tak “I’ll miss you too, Miss Pru. See you in a week or two?”, po angielsku się rymuje, po polsku już niestety nie
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego oczy na chwilę opadły do jej klatki piersiowej, a potem pociemniały, kiedy oblizał wargi. - Nienawidziłem bycia z dala od ciebie. Przełknęła. - Ja też. - Tęskniłem za sposobem w jaki wymawiasz moje imię – powiedział, jego oczy były intensywne, kiedy się w nią wpatrywał. – Za tym, jak czuć twoją skórę pod moimi palcami. Przesunęła biodra pod blatem, jej oddech rwał się, kiedy słuchała jego ciepłego i niskiego głosu. - Tęskniłem za sposobem w jaki twoje oczy ciemnieją, kiedy mnie pragniesz. W takim razie muszą być teraz czarne jak węgiel. - I za tymi dźwiękami, które wydajesz z głębi gardła, kiedy dochodzisz. Ześlizgnął się ze stołka i stanął, powoli okrążając kontuar. - Tęsknię za uczuciem twoich kostek wokół mojej talii. Od tygodni ponownie głęboko oddychała, ale teraz wydawało się, że nie mogła złapać wystarczająco dużo powietrza. - I za sposobem w jaki mówisz „kocham cię.” Stał obok niej przy blacie, a ona odwróciła się w jego stronę. - Kocham cię - wyszeptała. Jego usta obniżyły się na jej tak mocno i szybko, że ich zęby zderzyły się i zabolało, ale została do niego przyciśnięta. Przesunęła dłońmi w górę jego koszulki, rozpościerając je wzdłuż jego szczęki, kiedy władał jej ustami, jego gorący, aksamitny język, ciągle i ciągle prześlizgiwał się po jej. Przesunął dłonie do jej bioder i nagle była na blacie, z Holdenem pomiędzy nogami, a te kostki, o których dopiero co mówił były zablokowane na jego plecach. Był twardy przy jej klatce piersiowej, twardy pomiędzy jej nogami i twardy, kiedy okrążył ją rękami, trzymając mocno przy sobie, jakby nigdy nie miał pozwolić jej odejść. Pozwoliła, żeby jej miękkie usta zostały wzięte. Pozwoliła, żeby jej delikatne ciało było trzymane i za kilka chwil pozwoli, aby pchnął głęboko w jej miękką, mokrą płeć, która pulsuje dla niego z nagłą potrzebą, obolała, żeby ponownie zostać przez niego wypełnioną. - Na dół – wyjęczała w jego ucho, owijając ręce wokół jego szyi. - Gdzie? Jak? – zapytał, wkładając dłonie pod jej pośladki i podnosząc ją z blatu. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Drzwi za tobą. Zrobił dwa kroki, gmerając przez chwilę przy gałce, zanim się przekręciła, a potem szybko zszedł po schodach. Kiedy byli na dole, wyszeptała: - W lewo. – A on pchnął francuskie drzwi, które prowadziły do jej kawalerki, w której, przed nimi, znajdowało się wygodne, królewskich rozmiarów łóżko. Zatrzymując się przy nim, opuścił ją delikatnie. Nakrył ją swoim ciałem i ponownie pocałował. Czując zawroty głowy, przez to, że kradł jej oddech, jęknęła i wygięła się przy nim. - Potrzebuję cię. Przesunął dłonie pod jej koszulkę i stanik, spychając je do ramion, a ona się z nich wykręciła, potem wstał, ściągając szybko koszulkę, odpiął spodnie i zepchnął je w dół. Ślinka nabiegła jej do ust, kiedy patrzyła na jego nagie ciało, drżącymi palcami odpięła spodenki i zsunęła je w dół nóg. Holden sięgnął do jej majtek, przyciskając dłoń do jej płci i wydał głośny jęk. - Jezu, Gris. Jesteś przemoczona. Jego ciemne i intensywne oczy przesunęły się do jej, kiedy jej najbardziej wrażliwa skóra drżała pod jego dłonią, cierpiąc za dotykiem jego ust. Jakby czytał jej w myślach, szarpnął jej majtki w dół nóg i nachylił się do przodu, pociągając jej biodra na krawędź łóżka. - Czego potrzebujesz? - Ciebie – wyszeptała, jej twarz była gorąca, kiedy wydyszała te słowa. - W taki sposób? W jednym, gładkim ruchu opadł na kolana i umieścił jej nogi na swoich ramionach. Nachylając się do przodu, delikatnie rozchylił palcami jej wargi i obniżył usta do łechtaczki. Zwinęła palce na kołdrze i odchyliła szyję, krzycząc. Jego język lizał ją powoli, okrążając w pieszczocie, która sprawiła, że uniosła biodra z łóżka i przycisnęła je bliżej jego ust. Ssał delikatnie, zwiększając szybkość i nacisk języka, i jej ciało zaczęło drżeć. Otworzyła oczy, żeby na niego spojrzeć i zobaczyła, że patrzy na nią, a ten widok był tak erotyczny, że straciła to. Jej mięśnie skręciły się, zaciskając się i rozluźniając, pulsując bez końca, kiedy uniósł usta i ostrożnie ją przewrócił, tak, że znajdowała się twarzą do łóżka. Pociągnął jej biodra do swojego krocza i gruba główka jego penisa pchnęła powoli w jej czekającą pochwę. Ścianki jej płci nadal pulsowały po orgazmie i zassały go do przodu, aż była w pełni na niego nabita. Nachylił się do przodu, włożył rękę pod jej piesi, unosząc ją z łóżka, aż anioł na jego klatce piersiowej spotkał się ze skórą jej pleców. - Czy to jest ok? – wyjęczał bliżej jej ucha. Odsunęła szyję na bok, przesunął ustami po wilgotnej skórze, a ona westchnęła.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak. Jesteś tak… głęboko. Holden. Jesteśmy… jednością. - Śniłem o tym, aby mieć cię w ten sposób – wydyszał, pozostając bez ruchu, pozwalając jej się przyzwyczaić. - Więc miej mnie – powiedziała, pchając biodrami w jego stronę. - Kocham cię, Aniele – wyszeptał, jego usta dotykały delikatnie jej gardła, kiedy pchnął w przód. – Nigdy nie będę miał cię dość. Nakryła jego dłoń swoją, splatając ich palce pod swoimi piersiami, kiedy kontynuował pompowanie w nią od tyłu, jego sapanie przyspieszyło, kiedy głębokie jęki wzrastały z głębi jego gardła. Napięcie, które dopiero co ją pochłonęło zaczęło budować się od nowa, bardziej intensywne z każdym pchnięciem, z każdym wyszeptanym słowem miłości, aż poczuła, jak przygryza zębami płatek jej ucha i wykrzyknęła jego imię, kiedy jej ciało rozpadło się na milion kawałków przyjemności. Głos Holdena warknął: - Griselda. – Blisko jej ucha, a potem krzyknął, jego ciało opróżniło w nią swoją zawartość.
***
- Tęskniłem za tobą jak szalony. Kocham cię na zawsze – wyszeptał Holden. Opierał czoło o tył jej szyi, jego ciało było bezwładne, swobodne i całkowicie zaspokojone, chociaż jego fiut drgał przy jej tyłku, sugerując, że nie zajmie to wiele czasu, aby zacząć rundę drugą. Griselda odwróciła się w jego ramionach, jej twarz była zarumieniona i połyskująca od potu i podniecenia. Jego wzrok opadł do różowych koniuszków jej piersi, które ocierały się o jego anioła, a krew z jego ciała odpłynęła na południe. - Oczy do góry – powiedziała. Uśmiechała się szeroko, kiedy spojrzał w górę, chociaż dobrze ją znał i zobaczył w jej oczach niepewność. - Opowiedz mi o Gemmie… i twoim… - Córce – powiedział, obserwując jak różowe usta Gris rozchylają się w zaskoczeniu. – Hannah. Zdecydowaliśmy się nazwać ją Hannah. - Hannah – powiedziała, w jej oczach wezbrały łzy. – Hannah. Holden przytaknął, jego ciało uspokoiło się, kiedy mówił o swojej córce i czule przyciągnął Gris w ramiona.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Widziałem ją w zeszłym tygodniu na ultrasonografie. Była idealna, Gris. Dziesięć paluszków u rąk. Dziesięć u nóg. Beknęła raz czy dwa kiedy ją obserwowaliśmy. Małe bańki unosiły się tam razem z nią. To prawdopodobnie moje geny. Zobaczenie jej było jak cud. - Założę się. - I słyszałem bicie jej serca. Było naprawdę silne. Jak galopujący koń. Całkiem niesamowite. Powinna zjawić się na świecie w okolicy Świąt. Uśmiech Griseldy lekko zblakł, a potem, jakby zdała sobie z tego sprawę, stał się szeroki, ale bardziej wymuszony. - A… Gemma? - Naprawdę dobrze sobie radzi. Musieliśmy zawrzeć pokój, wiesz? Dla dobra Hannah. - Och – powiedziała Griselda, przeszukując jego twarz., walcząc, aby podtrzymać uśmiech. – Oczywiście. Holden zmrużył oczy. - Gris? Co się dzieje w twojej głowie? - Pokój. – Wzięła głęboki oddech, opuszczając oczy. – Więc wy jesteście… - Co? – zapytał, unosząc w górę jej brodę i wzdrygając się przez łzy, które wypełniały jej oczy. – Co, Aniele? - Wróciliście do siebie? Czy wy… zamierzacie, no wiesz, spróbować być rodziną? - C-co? – powiedział. – O czym ty mówisz? M-my właśnie… - Wiem – powiedziała szybko. – Ale ja… Jego złość szybko rosła, tak szybko, że sprawiało to, że jego serce brzęczało niekomfortowo. – Kocham ciebie! Dopiero co się kochaliśmy. Ja… G-griselda, czy ty naprawdę mnie pytasz czy wróciłem do Gemmy, a potem przyjechałem tu, żeby wwypieprzyć cię jeszcze raz zanim pojadę na obóz? Zamrugała na niego, oblizując nerwowo wargi. Sięgnął po jej twarz, biorąc w dłonie policzki i przypomniał sobie, żeby być delikatnym, pomimo jego wściekłości. - G-gris, powiedz mi, że wiesz, że jestem w tym cały. Jestem twój. Kocham cię. Nnależę do ciebie. Do nikogo innego.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Przełknęła ślinę, spoglądając na kilka sekund w dół, zanim ponownie spojrzała w górę. - Chcę w to wierzyć. Poczuł, jakby go spoliczkowała. - D-dlaczego m-miałabyś nie wierzyć? - Będziesz miał dziecko z Gemmą – powiedziała w pośpiechu. – A zawsze chciałeś rodziny i pragnąłeś być dobrym ojcem… - Będę dla Hannah dobrym ojcem, ale założę rodzinę z tobą, ch-cholera. Kontynuowała, jakby go nie usłyszała: - … i dlatego nie wiedziałam, czy ponownie rozważyłeś bycie z Gemmą, i na twojej ręce jest tak wiele podliczających znaków i… - G-griselda! – Był tak zły, że bał się, że ją skrzywdzi, więc opuścił dłonie z jej policzków i przetoczył się na plecy, kładąc miedzy nimi trochę dystansu. Jego serce skręciło się z bólu i próbował złapać oddech. Nie chciał na nią wrzeszczeć, ani jej przestraszyć, ale był wściekły i zraniony. – Ty mi n-nie ufasz. Przetoczyła się na plecy obok niego, oboje, cierpiąc, patrzyli w sufit. - Ufam ci tak bardzo, jak mogę komukolwiek zaufać – powiedziała cicho. - To nie za wiele mówi – odciął się, jego oczy płonęły. Oparła się na boku, twarzą do niego. - Holden, proszę, nie bądź na mnie zły. Kocham cię bardziej niż kogokolwiek. Chcę tego… chcę ciebie… ja po prostu… - Każdy jeden znak na mojej ręce… to ty – przyznał. - Co? Odwrócił szyję, żeby na nią spojrzeć, czując ciężar swego serca, kiedy się przed nią ujawniał – jego prawdziwe barwy, natchnięte winą, żalem i wstydem. - Każdy jeden znak, każdy z nich, n-należy do ciebie. - Co to w ogóle znaczy? Oczy zapiekły go od łez, więc odgonił je mrugając, i skupił się na jej twarzy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie miało znaczenia kto to był, z kim byłem. Nie miało znaczenia to, że byłaś mmartwa. W tamtej chwili zamykałem oczy i widziałem twoją twarz. Zawsze. Nawet z Gemmą. - Holden – powiedziała, w jej głosie słychać było niedowierzanie i ból. - Wiem, że to chore. Ostatnim razem kiedy cię widziałem miałaś tylko trzynaście lat. – Jego głos urwał się, kiedy przeszukiwał jej twarz, mając nadzieję, że zrozumie. – A-ale już wtedy byłem w tobie zakochany. Sposób w jaki leżałaś obok mnie w tym gównianym, małym, brudnym łóżku sprawiał, że czułem się… żywy. Przez całe moje życie byłaś tym, czego mi brakowało, czego pragnąłem, za czym tęskniłem. Ja… nie chciałem nikogo innego. Przez całe moje życie – całe moje życie – byłaś moim bijącym sercem, kobietą moich marzeń. – Uniósł rękę, patrząc na znaki i przesuwając palcem po niebieskich i czarnych liniach. – To ja, próbujący cię zastąpić. To ja, za każdym razem odnoszący porażkę. Jej twarz była zdruzgotana, ale coś zdesperowanego w jego wnętrzu zmusiło go do kontynuowania: - Moje ciało jest tobą naznaczone. Moje ręce. Moja klatka piersiowa. Moje oczy. Moja głowa. Moje serce. – Łzy spłynęły po jej policzkach. – Nie mogę cię wymazać. Musiałbym umrzeć, żeby się od ciebie uwolnić. N-nie widzisz tego, Gris? N-nie widzisz? Dla mnie istniejesz tylko ty. - Widzę - wyszeptała przez szloch, otwierając ręce i sięgając po niego. Przetoczył się do niej, opuszczając czoło na jej ramię, kiedy zaatakował go świeży ból – ból utraty jej nad Shenandoah, dowiedzenia się o jej śmierć, bycia zmuszonym do życia z Calebem, który ją zabił. Otwarta rana, którą przez tak długi czas była Griselda, nadal goiła się w jego wnętrzu i nagle przypomniał sobie, ze świeżym, trzewnym bólem, jak to było wierzyć, że ona nie żyje. Pójdę dla ciebie na koniec świata… żeby sprawić, abyś poczuła moją miłość. - Nie m-mogę ponownie cię stracić – powiedział, owijając wokół niej ręce, jego głos był schrypnięty, a oczy piekły od niewylanych łez. - Nie stracisz – obiecała, głaszcząc dłońmi jego włosy. – Nigdy. - Jesteś zła o inne k-kobiety? Czy świrujesz, że myślałem o tobie, kiedy byłem z…? - Nie – powiedziała delikatnie. – Nie. Teraz rozumiem. – Pogłaskała jego włosy, przytulając go do miękkiego ciepła jej ciała. – Nie jestem zła. Jestem po prostu smutna, że nie potrafiłeś znaleźć ani sekundy szczęści z nikim innym. Musiałeś być taki samotny, Holden. To rani moje serce bardziej niż cokolwiek innego. - Byłem samotny. Wewnątrz byłem cholernie blisko bycia martwym, Gris. Ale nie chcę już dłużej być martwy. Chcę być silny. Chcę zaoferować ci coś dobrego. – Zacisnął Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
oczy. – Ale nie m-mogę cię stracić. Nie teraz. Nie, kiedy cię trzymałem i kochałem, i dowiedziałem się, jak to jest ponownie poczuć w tym zasranym życiu szczęście. Zrobię wszystko co będę musiał, żeby udowodnić, że możesz mi ufać, Aniele. - Nie stracisz mnie, Holden – obiecała jeszcze raz, jej głos był stanowczy i brzmiał blisko jego ucha. – Chodzi po prostu o to, że ja również straciłam wszystkich, których kochałam; mamę, babcię, ciebie. W chatce, właśnie kiedy zaczynałam wierzyć, że moglibyśmy być razem, dowiedziałeś się o Hannah i ponownie cię straciłam. Więc jest mi trudno zaufać. Chcę tego, ale jest mi ciężko nie mieć wątpliwości. Chroniłam się przez tak długi czas… - Wiem – wyszeptał, przyciskając usta do skóry na jej ramieniu. – Wiem, Aniele. Ale nie możesz na zawsze żyć w ten sposób i musisz gdzieś zacząć. Dlaczego nie zaczniesz ze mną?
***
Jej oczy rozszerzyły się, kiedy się w niego wpatrywała, ponieważ jego słowa były echem tego co powiedziała Maya, kiedy Griselda była w szpitalu. Jesteś silna i jesteś mądra, Zelda, ale musisz zacząć dopuszczać do siebie ludzi. Musisz zaufać, że nie wszyscy zamierzają cię zawieźć. Ja nie zamierzam cię zawieźć. Sabrina też nie zamierza cię zawieźć. I w jakiś sposób musiała odnaleźć siłę, żeby uwierzyć, że Holden – którego kochała bardziej niż kogokolwiek w swoim życiu, którego ciągle traci, ale jednak w jakiś sposób odnajduje – również nie zamierzał jej zawieźć.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 35
20 sierpień. Droga Gris, Cóż, zrobiłem to. Zdałem śpiewająco mój test MEPS, złożyłem przysięgę aby wspierać i bronić Konstytucji Stanów Zjednoczonych i teraz tu jestem, w samolocie do Parris Island w Karolinie Południowej. SAMOLOT, Gris. Moja pierwsza podróż samolotem. Cholera, żałuję, że nie siedzisz tutaj obok mnie. Dzięki za notatnik, który mi pożyczyłaś. Będę używał go do pisania listów do ciebie, dopóki nie zużyję wszystkich kartek. A potem pewnie i tak go zachowam, ponieważ ty mi go dałaś. Pożegnanie z tobą dzisiaj było prawie najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek musiałem zrobić. Ale oto co wiem, cięgle się tracimy, ale również ciągle się odnajdujemy, co mniej więcej oznacza, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Pomyśl o tym, jak wiele już przeszliśmy, Gris, i wszystko to przetrwaliśmy. Ale wiem, że nadal masz wątpliwości, więc sprawa wygląda tak. Kiedy mnie nie będzie, zamierzam pisać do Ciebie listy każdego dnia. Każdego dnia, Gris. I to będzie mój dowód dla Ciebie, że już wiem; kocham Cię i wybieram Ciebie, i od teraz, aż do wieczności, tak właśnie będzie. I kiedy obóz się skończy, przyjadę po ciebie, Aniele. To obietnica. TZTJSKCNZ.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rekrut, Holden Croft.
***
21 sierpień. Drogi Holdenie, Ciągle myślę o tym, że moje głupie obawy o ciebie i Gemmę zrujnowały nasze ostatnie, wspólne chwile. Boże, mam nadzieję, że nie. Obiecuję Ci, że kiedy Cię nie będzie zamierzam pracować nad zaufaniem Ci i ufaniem we wszystko co jest między nami. Już wystarczająco długo mi to zajęło, hm? Tak dziwnie było dostać od Ciebie zeszłej nocy telefon. Wiedziałam, że czytałeś ze skryptu który Ci dali, ale byłam tak szczęśliwa, że słyszałam Twój głos, że miałam to gdzieś… Słyszałeś jak powiedziałam, że Cię kocham? Wiem, że nie mogłeś odpowiedzieć, ale musiałam Ci to powiedzieć. Dziękuję, że powiedziałeś mi, abym zadzwoniła do porucznika Janesa, prosząc o Twój adres. Od razu mi go dał i teraz mogę pisać do Ciebie, nawet jeśli Ty nie możesz jeszcze do mnie napisać. Pojechałam dzisiaj na UDC, żeby zapisać się na zajęcia i totalnie zbzikowałam przez to, że przedmiotu, na który chciałam chodzić uczy profesor Foster. Przysięgam, że jeśli to byłoby rok temu, byłoby to wystarczające, żebym uciekła gdzie pieprz rośnie, ale wzięłam głęboki oddech, pomyślałam o Twojej twarzy i zapisałam się na te zajęcia. Nazywają się Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Budowa Języka Angielskiego. Będę chodziła również na Literaturę Brytyjską, Literaturę Amerykańską i wstęp do Krytycznego Pisania. Brzmi, jak wiele czytania i pisania, hm? To, co jest całkiem spoko, to to, że wszystkie moje zajęcia odbywają się w poniedziałki, środy i piątki, więc będę w stanie pracować dwa razy w tygodniu dla Sabriny w „Nianiach z Dziewiątej Ulicy.” Nie mieliśmy szansy, żeby ponownie porozmawiać o Hannah i nie sądzę, że miałam możliwości, aby powiedzieć Ci, jak bardzo jestem szczęśliwa z Twojego powodu. Naprawdę szczęśliwa, a nie pojebanie szczęśliwa. Widziałam na Twojej twarzy zdumienie, kiedy mi o niej mówiłeś, a ja zrujnowałam Ci ten moment moimi obawami o Gemmę. Och Boże. Proszę, bądź ze mną cierpliwy. Ulżyło mi, że miałeś okazję wysłać mi sms w drodze do Parris Island. To, w co nie mogę uwierzyć to to, że napisałeś do mnie w drodze na lotnisko. Lepiej pamiętaj, żeby opowiedzieć mi jak to było lecieć samolotem. Jestem z Ciebie taka dumna, Holden. Moje serce prawie pęka z dumy. TZTJSKCNZ. Gris.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
21 sierpień. Droga Gris, Nie będę w stanie przez jakiś czas wysłać tych listów i nienawidzę tego, ale nadal je piszę. Jeden dziennie. Każdego dnia. Bez względu na wszystko. Ponieważ nic na tym świecie nie jest ważniejsze od Ciebie. Mam tylko nadzieję, że pracujesz nad tą kwestią z zaufaniem, i fakt, że nie masz ode mnie wiadomości nie spierdoli tego. Pozwól, że opowiem Ci o obozie. Nie wiem czego oczekiwałem, i nie narzekam, ale cholera! Bus odebrał nas wczoraj z lotniska, około 18:00 i zabrał nas do Parris Island. Docieramy tu, a oni wrzeszczą, wydając nam rozkazy, od razu kiedy wysiadamy z busa. Wrzeszczą jak szaleni. I jest jeszcze cała ta papierkowa robota, sikasz do pojemniczka i przysięgam, że nie poszliśmy pod prysznic aż do 2:00 nad ranem. Potem umieszczają nas w tymczasowych koszarach, ale jesteś tak nakręcona adrenaliną, że nikt nie śpi. O 4:00 rano przychodzą Cię obudzić, waląc w kosz na śmieci, wrzeszcząc „Do szeregu!” a Ty nie wiesz co się do cholery dzieje, ale wrzeszczą rozkazy i nagle wszyscy jesteśmy na ziemi, robiąc pięćdziesiąt pompek. Cały dzień maszerowaliśmy – na śniadanie, ogolić głowę, mierzyć mundury i inne rzeczy. I każą Ci liczyć wszystko co masz robić, i jesteś tak zmęczona, a ten koleś obok mnie, Jimmy, ciągle pierdoli swoje liczenie, i za każdym razem, kiedy osiągnie dziesięć brzuszków musi zaczynać od początku.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jestem dzisiaj taki zmęczony, że ledwie trzymam otwarte oczy, ale jesteś moją ostatnią myślą dnia, Aniele, i cieszę się, że tu jestem, ponieważ będziemy mieli razem dobre życie. Obiecuję Ci to. Słyszę hejnał. Oo-rah! TZTJSKCNZ. H.C.
***
22 sierpnia. Droga Gris, Jestem tak wyczerpany, że ledwie żyję. Więc dzisiejszy list będzie krótki, ale obiecałem pisać codziennie, a obietnica jest obietnicą, zwłaszcza w dni, kiedy najtrudniej jej dotrzymać. TZTJSKCNZ. H.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
23 sierpień. Droga Gris, TZTJSKCNZ. Holden.
***
25 sierpień. Drogi Holdenie, Próbuję być silna, ufać Tobie i ufać nam. Obiecuję, że codziennie nad tym pracuję, i do czasu, aż wrócisz do domu nie będę już dłużej się bała. Cóż, prawdopodobnie będę, ale nie zamierzam pozwolić, aby to powstrzymywało mnie przed tym, abyśmy byli szczęśliwi. Sporo myślę o naszym dotychczasowym życiu - w szczególności o tym, jak byliśmy u Caleba Fostera. O tej brudnej piwnicy i desce w ścianie. O ogrodzie, w którym wyhodowaliśmy tak wiele warzyw. O gotowaniu warzyw w szopie, żebyśmy mogli je konserwować. Myślę o tym dniu nad Shenendoah i o tym, że tak długo byliśmy rozdzieleni, a potem o tym, jak ponownie odnalazłam Cię w czerwcu. Myślę o chatce. Myślę o tym, jak przyjechałeś do szpitala, kiedy zostałam ranna. Myślę o tym, jak otworzyłam drzwi domu McClellan’ów i znalazłam Cię na progu ( i o wszystkim co robiliśmy w moim łóżku w ostatni
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
poniedziałek rano, zanim musiałeś jechać). Nie zmieniłam jeszcze pościeli, ponieważ nadal mogę Cię poczuć. Przeszliśmy razem długą drogę, Ty i ja. I teraz jestem tutaj, znowu za Tobą tęskniąc. Czasami czuję, jakby tak wiele mojego życia mijało na tęsknocie za Tobą, ale może patrzyłam na różne sprawy w zły sposób. Ponieważ to dziwne, ale poniekąd czuję, że nawet kiedy jesteśmy osobno, to nadal w pewnym sensie przez cały czas jesteśmy razem. Czy to ma sens? Jutro zaczyna się szkoła i boję się. Ale wtedy myślę o Tobie, o tym gdzie jesteś i o wszystkim przez co przeszliśmy… I myślę sobie, że mogę to zrobić. Dajesz mi siłę, Holden. Czuję, jakbyś przez cały czas ze mną był, pomimo tego, że jesteś daleko. Trzymaj palce na literach. TZTJSKCNZ. Gris. XO.
*** Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
26 sierpień. Drogi Holdenie, Zrobiłam to. Przeżyłam mój pierwszy dzień studiów. Jesteś zakochany w dziewczynie z college’u, żołnierzu. TZTJSKCNZ. Gris.
***
29 sierpień. Drogi Holdenie, Telefony nie dzwonią dzisiaj tak często, więc pomyślałam, że napiszę Ci kolejny list. Dostaniesz ich ode mnie sporo. Mam nadzieję, że to ok, ponieważ w większości są chaotyczne i nie takie interesujące. Przepraszam. Postaram się bardziej. Czytałam w sieci na temat obozu dla rekrutów i nie brzmi to najlepiej z tym całym wrzeszczeniem i grą na emocjach. A potem naszła mnie dziwna myśl, ale sądzę, że zrozumiesz to co mówię. Pamiętasz u Caleba Fostera? Przez cały czas na nas wrzeszczał – i Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
bił nas – a my nigdy nie wiedzieliśmy, kiedy zamierzał znowu zacząć. Jego buciory zaczynały schodzić po schodach i nie mieliśmy pojęcia czy będziemy słuchali kazania, szorowali podłogę, czy przyjmowali baty na plecy. I wtedy pomyślałam sobie, że może obóz nie jest dla Ciebie takim wielkim szokiem, jakim jest dla innych rekrutów, ponieważ w dziwaczny sposób już na nim byłeś, tylko że byłeś mały i byliśmy całkiem sami. A teraz jesteś duży i silny, a bycie tam jest wyborem, a nie więzieniem. Czy to chora myśl? Może tak. Ale wiesz co? Nie sądzę, że można mieć dzieciństwo takie jak nasze i wyjść z tego będąc całkowicie normalnym. Maya znalazła grupę wsparcia dla dzieci, które dorastały w opiece zastępczej i chodzę tam. Przeważnie jestem cicho. Zdecydowanie nie rozmawiałam o Calebie Fosterze. Nie jestem gotowa. Jednak próbuję się otworzyć, i zaufać, że mogę powiedzieć ludziom różne rzeczy nie będąc zranioną. Szef grupy zawsze mówi „to jest proces”. Nawet to lubię. Ja również jestem procesem. Słyszałam od detektywa, który pracował nad oskarżeniem Jonah, że sprawa trafiła do sądu i został skazany na osiem lat. Prawdopodobnie byłam tchórzem odmawiając zeznań, ale czułam, że zdjęcia i dowody były wystarczające, żeby uznać go za winnego. Nigdy więcej nie chcę widzieć jego twarzy. Nigdy, przenigdy. Czuję taką ulgę, że ten rozdział mojego życia nareszcie się skończył. Dostałam wczoraj Twoją pocztówkę i nawet jeśli nie zawiera nic poza Twoim adresem, to wiem, że dotykała jej Twoja dłoń, więc spałam z nią pod poduszką. Czytałam o Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
tym, że rekruci lubią dostawać zdjęcia swoich dziewczyn. Masz mój wizerunek na ręce, ale wysyłam jeszcze jedno, tak na wszelki wypadek. Uśmiecham się, ponieważ myślę o Tobie. TZTJSKCNZ. Gris.
***
2 wrzesień. Droga Gris, Jest niedziela. Oo-rah! W końcu dostałem wszystkie trzynaście listów, które wysłałaś i wygospodarowałem dzisiaj trochę wolnego czasu, żeby napisać Ci miły, długi list, zanim będę pucował buty i prasował ubrania. Wymyśliłem, że to jest mój sposób na spędzanie z Tobą czasu, Aniele, więc zamierzam się tym cieszyć. Po pierwsze, muszę Ci powiedzieć, że gapię się na Twoje zdjęcie i jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek stworzył Bóg, ale już to wiesz. Po drugie, nie masz pojęcia co Twoje listy dla mnie znaczą. Nie są nudne. Są niesamowite. Proszę, przysyłaj je nadal.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Gris, samo otrzymanie od Ciebie wiadomości sprawia, że jestem słaby, a potem silny. Wyobrażam sobie Twoją twarz i widzę, jak Twoje usta poruszają się, czytając moje słowa. Czasami tęsknie za Tobą tak bardzo, że czuję, jakbym miał oszaleć, ale na nowo czytam Twoje listy i czuję się lepiej. Przysięgam, że nauczyłem się ich na pamięć w ciągu jednego dnia od kiedy je dostałem. Wracając do Twojego pierwszego listu; niczego nie zrujnowałaś, kiedy odwiedziłem Cię w Georgetown. Tamten poranek był niebem i kochałem każdą sekundę, nawet kiedy się sprzeczaliśmy. Wiem, że masz problemy z zaufaniem, ale wiele dla mnie znaczy to, że próbujesz. Wiem, że to jest trudne, Gris. Pamiętaj, byłem tam, dokładnie tam gdzie Ty. Wiem co straciłaś. Wiem co wycierpiałaś. Nie dlatego, że mi powiedziałaś, ale dlatego, że pamiętam. I kiedy jestem zmęczony, albo sfrustrowany, tak jak powiedziałaś, przypominam sobie nasz czas u Caleba Fostera, ale nie myślę o sobie. Myślę o Tobie, o małej dziewczynce z bursztynowymi warkoczami, która sprawiała, że tamte dni były znośne, kiedy nie powinny takie być. Myślę o Tobie i posuwam się naprzód, ponieważ zasługujemy na szansę bycia szczęśliwymi, ale musimy zrobić to dla siebie. Kiedy mam tutaj spokojną chwilę, co nie jest częste, tak jak Ty, czuję, że przemierzyłem długą drogę i tym, z czym łączy się cała moja historia jesteś Ty. Nie było Cię ze mną i z moimi rodzicami kiedy dorastałem, ale marzyłem o Tobie. Pragnąłem mieć w życiu kogoś, tak jak mój ojciec miał mamę. Pragnąłem kochać kobietę, traktować ją wyjątkowo i wstępować do domu towarowego po próbki perfum, aby wywołać jej uśmiech, kiedy wieczorem wrócę do domu. I takim właśnie mężem będę pewnego dnia dla Ciebie, Gris. Takim, który będzie próbował Cię uszczęśliwić, jak tylko będzie mógł. Nie oświadczam się ani nic, więc Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
nie wariuj. Mówię tylko, że nawet wtedy kiedy Cię nie znałem, to już znałem. A teraz jesteś dziewczyną z college’u i moja kolej na bycie dumnym, Griseldo Schroeder. Ale mam jedną skargę: Gdzie są moje historie? Zapomniałaś mi jakieś wysłać? Opowiedz mi o Twoich zajęciach i co czytasz. Chcę wiedzieć wszystko. I jak tam Prudence? Powiedz jej, że głowa Króla Sun jest tak łysa jak żółta kula bilardowa. Cieszę się, że chodzisz z Mayą na spotkania grupy wsparcia. Nie przestawaj. Próbuj się otworzyć, jeśli możesz. Jesteś procesem, Gris. Wszyscy jesteśmy. Lot
był
niesamowity
i
absurdalny.
Jesteś
w
powietrzu
w
dziesięciotonowej, metalowej kapsule! Kiedyś będziemy musieli zrobić to razem. Obiecuję, że zrobimy. Wiem, że cieszysz się z mojego powodu ze względu na Hannah. Dostałem list od Clintona, że pomaga Gemmie w szkole rodzenia. Powiedziałem mu, żeby wykonał w jej stronę jakikolwiek ruch, który wydaje się właściwy i sądzę, że dla tej dwójki również jest jakaś przyszłość, ale nie mów im, że Ci o tym powiedziałem ;) ;) Przepraszam, że listy które otrzymałaś ode mnie w ciągu ostatnich kilku tygodni zawierały tylko kilka linijek, ale dostaniesz je wszystkie w tym samym czasie, i ten jeden powinien wyjaśnić dlaczego tamte są tak krótkie. Przemycam te linijki po ciemku, po hejnale. Robię to, ponieważ Cię kocham i obiecałem.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
To ciężkie miejsce, Gris. Tak ciężkie, jak nigdy sobie nawet nie wyobrażałem. Widzę niektórych facetów, którzy nie są w tak dobrej formie jak ja, i cholera, borykają się. To miejsce jest szalone, ale jeśli możesz w to uwierzyć, to naprawdę dobrze się bawię. Lubię wszystkie fizyczne zajęcia – musztry, marsze i treningi. Ale jest tu też wiele nauki. O wiele więcej niż myślałem. Nie możemy rozmawiać w dowolnej chwili i z byle powodu, i cholera, wkurza mnie to, kiedy niektórzy kolesie gadają, a potem wszyscy musimy paść na ziemię i zapłacić za to. Jeden facet uciekł – po prostu wyszedł w środku nocy – ponieważ nie mógł sobie z tym poradzić. Marzę o ukończeniu obozu. Marzę o listopadzie. Marzę o Tobie, Aniele. Trzymaj palce na literach. I wyślij mi historie. TZTJSKCNZ. Twój Holden.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
6 wrzesień. Drogi Holdenie, DOSTAŁAM DZISIAJ TWOJE LISTY! Wszystkie! Wszystkie trzynaście! Bardzo podobało mi się czytanie o Twoim locie samolotem i o Twoim pierwszym dniu na obozie. Pokochałam nawet te listy, w których było tylko „TZTJSKCNZ”, ponieważ oznaczało to, że o mnie myślałeś. Brzmi, że obóz jest naprawdę ciężki, ale jestem z Ciebie taka dumna Holden – w każdej minucie, każdego dnia. W sobotę byłam na poczcie i wszedł Marine. Był w swoim pełnym mundurze (prawdopodobnie z powodu uroczystości z okazji Święta Pracy) i wszystko o czym mogłam myśleć, to jak przystojnie będzie wyglądał w swoim Holden. Kiedy myślę o nas, szorujących brud na farmie Caleba Fostera, mogłabym po prostu umrzeć z dumy. My nie tylko przetrwaliśmy, Holden. My nie tylko przetrwaliśmy. (Dowiedziałam się tego na mojej grupie wsparcia. Niektóre dzieci przetrzymują opiekę zastępczą, niektóre odnoszą sukces i kontynuują pełne sensu życie. My nie tylko przetrwaliśmy opiekę zastępczą – przetrwaliśmy również Fostera, a teraz zamierzamy odnieść sukces.) A mówiąc o Fosterze, wczoraj wydarzyło się coś niesamowicie dziwnego i nie mogę przestać o tym myśleć. Po zajęciach, z profesorem Fosterem spotkała się kobieta, przytulił ją do siebie i nazwał Ruth. Przysięgam na Boga, że to zrobił i nie wyobraziłam sobie tego. Zapytałam asystenta nauczyciela, który siedział obok mnie, kim była ta kobieta i powiedział mi, że była żoną profesora Fostera. Tak, oczywiście, przyszło mi do głowy, że Foster to jej Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
nazwisko po mężu (a jej panieńskie to pewnie Ruth Smith czy coś) ale i tak wytrąciło mnie to z równowagi. Na wypadek gdybyś się zastanawiał, imię profesora Fostera brzmi Bill. Co oznacza, że mam obsesję bez powodu. Analizuję książkę „The Canterbury Tales” napisaną przez Geoffrey Chaucer’a i jest to ciężka lektura. Nieustannie muszę się zastanawiać o co chodzi. Ostatniej nocy przeczytałam wers „Niestety, niestety, wieczna miłość była grzechem!” i zaczęłam myśleć o Sethcie i Ruth, i o Tobie i o mnie, i o tym jak oni się w sobie zakochali, i my zakochaliśmy się w sobie, a Caleb Foster był taki pewny, że wszyscy grzeszyliśmy. A nie grzeszyliśmy i oni również nie, a jedynym grzesznikiem był on sam. Jeśli kiedykolwiek poznałabym prawdziwego Setha i Ruth to czuję, że zrozumiałabym ich, a oni zrozumieliby nas. To szalone, ponieważ dawno temu zginęli w pożarze stodoły, ale czasami marzę, żeby to nie była prawda. Nadal śni Ci się farma Fostera? Kiedy tak się dzieje, przeraża Cię to? Odkąd ponownie Cię odnalazłam, moje złe sny w większości odeszły, Holden. W większości, śnię o Tobie. O Twoich owiniętych wokół mnie rękach, o Twoim aniele, przyciśniętym do mojej klatki piersiowej i o Twoim bijącym przy mnie sercu. Bądź silny. Trzymaj palce na literach. Tęsknię Za Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Tobą Jak Szalona Kocham Cię Na Zawsze. Gris. XO
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 36
Październik będzie suką. Chociaż Holden w większości przyzwyczaił się już do obozu, tak jak każdy wokół niego, to tęsknił za domem jak cholera – dom, którego definicją, całkowicie i zwyczajnie, była Griselda – i Crucible23 nadchodziło końcem miesiąca. Nie bał się Crucible – pięćdziesiąt cztery godziny wyczerpujących ćwiczeń, które mają na celu złamać, odbudować i nauczyć – ale reprezentowało to szczytowy moment obozu, i kilka tygodni później następowało rozdanie dyplomów. Po ukończeniu szkolenia i po dziesięciu dniach wolnego będzie miał kolejne trzy tygodnie treningu w Camp Lejeune w Karolinie Północnej, przed udaniem się do Fort Sill w Oklahomie na trening wsparcia ogniowego. Po miesiącu w Sill, pojedzie do Kalifornii na kolejny miesięczny trening EWTGPAC24, po którym nastąpi jego przydział do bazy. A ponieważ wybrał artylerię, istniało dziewięćdziesiąt procent szans, że zostanie rozlokowany w Twentynine Palms, albo Camp Pendleton, oba te miejsca znajdowały się w Kalifornii. Kalifornia. Nie Georgetown, gdzie Griselda buduje sobie życie, które zawiera mieszkanie, przyjaciół, pracę i, co najważniejsze, college, ale Kalifornia, całą cholerną drogę przez kraj. Ponieważ tak dobrze sobie radziła, nie podzielił się z nią jeszcze tym, że życie, z dużą pewnością, zaprowadzi go na Zachodnie Wybrzeże. W końcu znowu zaczęła przysyłać mu historie i kochała college. Pomagała uczyć niektóre dziewczyny wysłane do „Niań z Dziewiątej ulicy” i nadal uczęszczała z Mayą do grupy wsparcia dla osób, które przeżyły opiekę zastępczą. Poprzez jej listy mógł stwierdzić, że stawała się silniejsza i bardziej pewna siebie, bardziej wierzyła w siebie i w nich, jako parę. Był zdesperowany, żeby nie popsuć tego postępu. Ale z drugiej strony, nie chciał dłużej czekać na to, aby byli razem i te dziesięć dni urlopu będzie jedynym wolnym czasem który miał, do czasu, aż zostanie przydzielony do stałej bazy wojskowej, co oznaczało, że jeśli chciał umocnić ich związek – a chciał, bardziej niż cokolwiek innego – musiał to zrobić, kiedy zobaczy ją w listopadzie. Innymi słowy, planował się oświadczyć. I jeśli powie „tak”, chciał wyjechać do Szkoły Wojskowej jako żonaty mężczyzna i w marcu spotkać się z Gris w jego przydzielonej bazie, nie jako ze swoją dziewczyną, ale jak ze swoją żoną. 23
Crucible – test sprawnościowy, który musi przejść każdy rekrut, aby zostać Marine. EWTGPAC - Expeditionary Warfare Training Group Pacific – uczy się tam techniki, taktyki I doktryn ekspedycyjnych działań wojennych. 24
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Wiedział co to oznaczało, o co miał zamiar ją prosić i to go martwiło. Poprosi ją, aby w ciągu dziesięciu dni podjęła decyzję, która wpłynie na resztę jej życia, i żeby powierzyła swoje życie jemu. Poprosi ją, żeby wykorzeniła całe swoje życie i przeprowadziła się do Kalifornii. Poprosi ją, aby opuściła swój dom, przyjaciół, pracę i studia, wybierając w zamian życie z nim. Nie to, że nie mogłaby zapisać się do college’u w Kalifornii. Mogłaby. Zrobiłaby to, gdyby Holden miał cokolwiek do powiedzenie w tej kwestii, i wspierałby ją w znalezieniu pracy, jeśli to byłoby to, czego pragnęła. I cholera, wojsko zapewniłoby im mieszkanie i inne dodatki, które wiązały się z życiem w bazie. Ale czy wybrałaby go? Zrezygnowałaby ze wszystkiego co zna i wybrałaby jego? Nie wiedział. Nie wiedział czy była wystarczająco silna, aby zostawić za sobą swoje życie, kiedy wszystko co dostałaby w zamian, to on. Ostatnio nie pozwalało mu to spać w nocy, ale nie widział innego wyjścia. Mógłby wziąć urlop na wiosnę, albo w czasie lata jeśli ubiegałby się o to i nie być jeszcze rozlokowanym na sześciomiesięczną podróż do „Piaskownicy”, znanej również jako Bliski Wschód. Ale jeśli miał być szczery – i taa, trochę samolubny – chciał, żeby była z nim tak szybko, jak to możliwe. Chciał, żeby rozpoczęła z nim tę całkowicie nową przygodę. Chciał jej tam, gdziekolwiek będzie stacjonował, każdej nocy, kiedy będzie wracał z treningu i w wewnętrznym kręgu z innymi żonami wojskowych, kiedy będzie daleko. Bez niej żył połową życia. Chciał przeżyć resztę życia z nią. - Hej, Pocztowy – powiedział jeden z facetów, Tex, który dzielił z nim pryczę, kiedy w niedzielę popołudniu Holden wszedł do ich baraku – wysyłałeś kolejny, pieprzony list do swojej dziewczyny? Z powodu dużej ilości listów, które zarówno pisał, jak i otrzymywał (oraz prawdopodobnie z powodu jego zażartych, szalonych dla oczu umiejętności walki, kiedy był „w strefie”) jego instruktor musztry zaczął nazywać go „Szeregowy Pocztowiec” i ksywka została. Nie miał nic przeciwko. Właściwie było w zasadzie idealne, ponieważ nieustannie przypominało mu o swoim oddaniu Gris i ich wspólnej przyszłości. - Nie – powiedział Holden. – Wysyłałem go twojej mamie, ponieważ widziałem jak obczajała mój tyłek kiedy cię przywiozła. - Oooo, spalony – powiedział jego przyjaciel Graham, odkładając żelazko na deskę do prasowania i przybijając Holdenowi piątkę, kiedy przechodził. - Jesteś przemądrzałym dupkiem, Croft. - Zbliża się Tydzień Zespołowy – rzucił przez ramię Holden w kierunku Texa. – Słyszałem, że chcą cię w pralni, trepie. I oczywiście Tex to łyknął. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- A to czemu? - Słyszeli, że jesteś naprawdę dobry w usuwaniu obsranych plam z twoich ciasnych gaci. - Pierdol się, Croft - powiedział Tex, pokazując mu środkowy palec zanim w pośpiechu wyszedł z baraku. - Pewnego dnia przywali ci w twarz – powiedział Graham, ostrożnie składając swoje wyprasowane spodnie. - N-nie podoba mi się, kiedy rzuca komentarze o mojej dziewczynie – powiedział Holden, kładąc się na dolnej pryczy i patrząc w górę, na zdjęcie Griseldy, wciśnięte pomiędzy metalowe rurki ramy łóżka. – Pieprzyć go. - Rozmawiałeś już z nią o tym? O ślubie? I przeprowadzce do Kalifornii? Graham, który planował poślubić swoją dziewczynę z liceum, Claire, kiedy zostanie rozlokowany do swojej pierwszej bazy, również będzie zajmował się artylerią, ale wybrał bycie członkiem załogi strzelców armatnich. Istniały przyzwoite szanse, że będą stacjonowali razem, albo przynajmniej blisko siebie. Holden pokręcił głową. - Jeszcze nie. - Claire mogłaby zostać jej przyjaciółką – powiedział Graham, opierając się o pryczę Holdena. – Pochodzi z Indiany i nie zna w Kalifornii żywej duszy. Poniekąd jadą na jednym wózku. Mam na myśli to, jeśli Griselda powie „tak,” Obie będą podejmowały ryzyko i zmierzały na zachód, żeby poślubić Marine. Holden przytaknął. - Taa. Ja… dam ci znać po tym jak z nią porozmawiam. Hej, doceniam to, stary. Obserwował jak Graham się odwrócił, kierując się na swoją pryczę, bez wątpienia po to, aby napisać do Claire kolejny list, albo pouczyć się na ich końcowy, pisemny egzamin, który odbędzie się za kilka tygodni. Holden wpatrywał się w niebieskie oczy Griseldy, a jego serce zacisnęło się, kiedy się zastanawiał, Powiesz „tak” słodka dziewczyno? Powiesz mi „tak”?
***
Griselda kochała college. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Kochała go o wiele bardziej niż wyobrażała sobie, że będzie. Kochała wyznaczone lektury, chociaż były wyzwaniem, wymianę pomysłów i nowe sposoby myślenia. Chociaż jej zajęcia z literatury brytyjskiej i amerykańskiej był zdecydowanie jej ulubionymi, doceniała również solidną wiedzę, jaką otrzymywała na lekcjach Krytycznego Pisania i Budowy Języka Angielskiego. Choć musiała przyznać, że było coś w profesorze Fosterze, co nadal ją dręczyło. Nie wyglądał szczególnie znajomo. Nie miał na imię Seth. A jednak okazjonalnie, bardzo okazjonalnie, wyłapywała lekkie, nosowe brzmienie w kulturalnym głosie profesora Fostera. Było tak nieznaczne i prawie jakby sobie to wyobraziła, ale słyszała to w sposobie, w jaki raz czy dwa wymówił słowo „twój” i była pewna, że więcej niż raz usłyszała, że inaczej wymawia słowo „ponownie”. Nieznaczny akcent brzęczał w jej mózgu i w obu przypadkach musiała uspokajać serce i przekonywać się, że nazwisko Foster tylko pieprzyło jej w głowie, i nic innego. Zagubiona w myślach o profesorze Fosterze, nie słyszała, że otworzyły się drzwi do jej pokoju, ale nagle szeroko uśmiechnięta Prudence wpatrywała się w nią z końca łóżka. - Pru! – wykrzyknęła Griselda. – Przestraszyłaś mnie! - Właśnie wróciłam ze szkoły. Mama przygotowuje mi przekąskę. Griselda usiadła prosto, odsuwając na bok książki i notatnik i poklepała łóżko. - Jak było w szkole? Prudence usiadła i wzruszyła ramionami, a kołnierzyk świeżo wyprasowanej, białej koszuli z długim rękawem musnął jej uszy. - Ok, tak sądzę. - Nie pozwoliłaś Sybil Lewis zajść ci za skórę, prawda? Sybil była trudnym dzieckiem dobrze znanego kongresmena i kluczową rywalką Pru w kosztownej, prywatnej szkole do której uczęszczała. - Nope. Ale ciężko było się nie śmiać, kiedy przewróciła się na przerwie i obdarła kolano. - Mam nadzieję, że udało ci się tego nie zrobić – powiedziała Griselda. Prudence wzruszyła ramionami. - Opowiesz mi kolejną historię po tym jak zjem?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Przepraszam kochanie – powiedziała Griselda. – Ale mam do napisania dodatkowy referat na zajęcia i do 17:00 muszę podrzucić go na biurko mojego profesora. - Co to profesor? - Nauczyciel. - Jak pani Simmons? - Poniekąd. Idź po przekąskę. Jeśli wrócę na czas, to przyjdę i opowiem ci historię na dobranoc, ok? - Ok! – Prudence wybiegła z pokoju, zamykając za sobą francuskie drzwi. Griselda przewróciła się na plecy, patrząc na oprawione zdjęcie na stoliku nocnym; Holden w mundurze, jego przystojna twarz była sroga. Uśmiechnęła się, sięgając po zdjęcie i przycisnęła usta do szkła, zanim przewróciła się na brzuch i się w nie wpatrywała. - Tęsknię za tobą jak szalona – wyszeptała, śledząc palcem jego usta. – Kocham cię na zawsze. Ciągle czekała, aż Holden porozmawia z nią o tym co będzie z nimi dalej, ale nie chciała rozpraszać go na obozie, ani wywoływać w nim presji, żeby budował z nią życie, kiedy Gemma nie urodziła jeszcze dziecka. Nie był jeszcze nawet w bazie. Nie mógł zaprosić jej, żeby gdzieś pojechała, skoro nie wiedział gdzie wyląduje. Czasami jej wątpliwości wzrastały – nie zastanawiała się już dłużej czy opuści ją dla Gemmy, ale może zdecyduje, że jego życie w armii było bardziej ekscytujące dla singla i zdecyduje się tak szybko nie ograniczać. Jeśli chodziło o nią, wszystko czego pragnęła to być z nim związaną. Na całe życie. Na wieczność. Nawet jeśli oznaczałoby to opuszczenie Georgetown, McClellan’ów i Mayę. Nawet jeśli oznaczałoby to zostawienie college’u. Nawet jeśli znaczyłoby to, że wszystko co dostanie w zamian to życie z Holdenem, ponieważ szczerze, to była jedyna rzecz jakiej kiedykolwiek naprawdę pragnęła. Ponownie pocałowała jego twarz, odłożyła zdjęcie i podniosła referat, który poprawiała kiedy Prudence przyszła z wizytą. Sprawdziła zegarek. Była 16:00. Jeśli teraz wyjdzie, to będzie miała wystarczająco dużo czasu, aby dotrzeć na czas do biura profesora Fostera. Zakładając kurtkę, wsunęła referat do szarej koperty, podniosła klucze i wyszła z domu.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Czterdzieści pięć minut później, Griselda weszła po schodach budynku Sztuki i Nauki, wchodząc do środka za kobietą w średnim wieku. Podczas jazdy autobusem, otworzyła i przeczytała ostatni list Holdena. 10 październik Droga Gris, Tęsknię za Tobą. Tęsknię za Tobą tak bardzo, że wydaje się jakbyśmy byli osobno od lat, a nie miesięcy. Wiem, że chcesz przyjechać na zakończenie szkolenia i kocham Cię za to, Aniele, ale nie wydawaj pieniędzy i nie opuszczaj zajęć. Pierwszą rzeczą, którą zrobię po ceremonii będzie wyjazd do Waszyngtonu, i napiszę do Ciebie, kiedy będę w drodze. Nie to, że nie lubię Sabriny, Roya, czy Pru, ale poniekąd poczułem ulgę, że na Święto Dziękczynienia będą w Rhode Island. Nazwij mnie samolubnym dupkiem, ale kocham myśl o posiadaniu Cię całej tylko dla siebie. Zażywaj teraz sporo snu, Gris. Obiecuję, że nie będziemy mieli go wiele kiedy wrócę do domu. Możesz
uwierzyć,
że
ostateczny
test
jest
za
trzy
tygodnie?
Przyznaję, jestem trochę zdenerwowany. Z tego co wywnioskowałem, jest to najgorsza część obozu i niektórzy Marines nawet go nie zaliczają. Trwa trzy dni i składa się z siedemdziesięciokilometrowego marszu, wojskowego toru przeszkód i ćwiczeń żołnierskich. Prawie zero snu. Musimy pracować razem. Musimy być zespołem. Módl się, żebym nie złamał żadnej kości, ponieważ nawet jeśli tak się stanie i tak przyjadę, ale będzie bolało. Poniekąd cieszę się teraz z tych wszystkich walk, które miałem. Nigdy żadnej nie opuściłem, nawet kiedy byłem obolały jak cholera. Wiem, że dam radę przez to przejść. Będę o Tobie myślał, Aniele. Wiem, w dziwny sposób, że będziesz ze mną.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Kocham Twoje ostatnie historie. Wygląda na to, że Król Sun i Lady Starling niedługo dostaną swoje „żyli długo i szczęśliwie”. A co z nami, Gris? Myślisz, że dostaniemy nasze? Wszystko czego pragnę od życia, to Ty u mojego boku. Czy to jest to, czego Ty również pragniesz? Napisz do mnie wkrótce, Aniele. Twoje listy dodają mi siły. TZTJSKCNZ. Holden.
Przeczytała ten list trzy razy w autobusie, dotykając palcami słów. Jej serce przyspieszyło, kiedy przeczytała część o nie spaniu, a jej oczy wypełniły się łzami, kiedy czytała o tym, że chce jej przy sobie do końca życia. Ale dlaczego nie omówili jeszcze solidnego planu na przyszłość? Niemożliwe, żeby wątpił w jej uczucia do niego, a ona nie wątpiła w jego. Czas, który spędzają osobno umocnił ich więź i dla Griseldy, zbudował jej ufność w przyszłość z Holdenem. Wierzyła, że ich uczucia były silne i prawdziwe, ale potrzeba było czynów, aby wprowadzić w życiu zmiany, a żadne z nich nie zainicjowało tej konkretnej rozmowy. Wzięła głęboki oddech, kiedy szła za kobietą, która pierwsza weszła do budynku i powiedziała sobie, że musi być cierpliwa. Za pięć tygodni Holden będzie w domu. Wtedy będą mieli czas, aby o wszystkim porozmawiać. Kobieta przed nią zatrzymała się przy gabinecie profesora Fostera i przekręciła gałkę. Widząc, że drzwi są zamknięte na klucz, zapukała lekko, a potem odwróciła się do Griseldy. To była Ruth, żona profesora, którą Griselda widziała raz czy dwa po zajęciach. - Witaj, moja droga. Ty również szukasz profesora Fostera? Nie mów nikomu, ale kiedy drzwi są zamknięte, to znaczy, że on drzemie. Griselda zdała sobie sprawę, że skanowała twarz kobiety, szukając podobieństwa do Caleba Fostera i nie znajdując żadnego, powiedziała: - Mam referat do oddania. - Powinnam mu go dać? Och! Jest. Drzwi się otworzyły, a profesor wystawił głowę wystarczająco, żeby zobaczyć żonę. - Jesteś wcześniej, kochanie. Wzruszyła ramionami, uśmiechając się szeroko do męża. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Byłam w okolicy, Seth. Pomyślałam, że razem pójdziemy do domu. Griselda nie poczuła, że koperta wysunęła się z jej palców, ale poczuła jak jej płuca zacisnęły się, kiedy zassała nierówny oddech i wstrzymała go. Jej całe ciało drżało, i czuła jakby świat wirował, coraz szybciej i szybciej – tak szybko, że ledwie była w stanie cokolwiek zobaczyć. Sięgnęła dłonią i dotknęła, gładkiej, pomalowanej ściany z pustaków obok drzwi do gabinetu, przysuwając się bliżej, rozpościerając płasko dłoń na zimnym kamieniu i w końcu wciągnęła sapiący oddech. - Skarbie? Skarbie, wszystko w porządku? Głos kobiety był zniekształcony i odległy. - Seth, myślę, że ona jest chora. Pomóż mi posadzić ją na krześle. Profesor chwycił jej drugą rękę i razem, Seth i Ruth, wprowadzili ją do gabinetu, zamykając za sobą drzwi.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 37
Ostrożnie pokierowali Griseldę do kanapy w gabinecie profesora, a chwilę później w jej dłoni znalazła się szklanka wody. -Jesteś chora, skarbie? Potrzebujesz lekarza? Griselda sączyła wodę, a świat w końcu przestał wirować. Ruth Foster siedziała obok niej, a profesor – Seth? William? – Foster stał przed nią. Spojrzała na niego, szukając podobieństwa do Caleba Fostera, ale w jego twarzy również żadnych nie zauważyła. Profesor był świeżo ogolony, z miłymi oczami i ze schludnymi, siwymi włosami. Na jego twarzy było niewiele zmarszczek i nadal był bardzo przystojny, a jego ciało nie było wielkie i przerażające, takie jak wydawało się małej Grieldzie, tak dawno temu, ciało jego starszego brata. Spojrzała w dół i przełknęła kolejny łyk wody, próbując ogarnąć w głowie to, co jej serce już wiedziało, co jej serce w jakiś sposób wiedziało od dnia, w którym profesor Foster powiedział po zajęciach do swoje żony „Ruth”; Seth i Ruth nie zginęli w pożarze wiele lat temu – użyli go jedynie jako drogę ucieczki. A teraz? Byli tutaj, w tym samym pomieszczeniu co Griselda. - Masz na imię Seth? – wysapała. Profesor Foster przytaknął. - To moje drugie imię. William24 Seth Foster. - Nie zginęliście w pożarze – powiedziała, biorąc głęboki oddech. Oparła się o kanapę i spojrzała przez chwilę na profesora, a potem na kobietę obok siebie, która zrobiła się blada jak duch. - Co? – zapytała Ruth, odsuwając się od Griseldy, jej oczy były szerokie, kiedy przeskoczyły na Setha. Patrzył spokojnie na żonę, a potem ponownie na Griseldę, jego twarz była ostrożnie pusta. - Co masz na myśli, panno Shroder? – zapytał, jego głos był napięty. - Moje pełne imię nie brzmi Zelda. Tylko Griselda – powiedziała powoli, patrząc w oczy Setha, szukając błysku rozpoznania. Nic w nich nie było. Odwróciła się do Ruth. Nadal nic. Nie znali jej imienia. Nie znali jej historii. – Mój zastępczy brat i ja zostaliśmy porwani w 24
Gris pisała Holdenowi w liście, że profesor nazywa się Bill, i chociaż to dziwne, to jest to jedno ze zdrobnień imienia William.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
2001 roku, przez człowieka, który nazywał się Caleb Foster i byliśmy trzymani w niewoli przez trzy lata, w jego gospodarstwie w Zachodniej Wirginii. Ruth sapnęła. Griselda uniosła lekko brodę, odwracając spojrzenie na profesora. - Wiem, że nimi jesteście. Jego bratem i siostrą. Jesteście Seth i Ruth Foster. Wciągnął dolną wargę do ust, jego nozdrza falowały. - On nie żyje – dodała cicho, zastanawiając się czy wiedzieli. – Caleb Foster zginął w Oregonie wiele lat temu. Oczy Setha zatrzepotały i zamknęły się z ulgi. Były szkliste, kiedy je otworzył i spojrzał na Ruth. - Nie żyje. Ruth przytaknęła, biorąc głęboki oddech i wzdychając nierówno. - Skąd wiedziałaś? Skąd wiedziałaś kim jesteśmy? - Caleb Foster nazywał mnie Ruth. Chłopca nazywał Seth. Ciężko zapomnieć te imiona. – Griselda spojrzała ze współczuciem na Ruth. – Przykro mi z powodu tego co przeszłaś. - Co ja przeszłam? Mój Boże, a co przytrafiło się tobie? – zapytała Ruth. - Porwał mnie i mojego przyrodniego brata, Holdena, w lipcu w 2001 roku. - Słodki Panie – sapnęła Ruth. - Szczerze, to wsiedliśmy do jego ciężarówki z własnej woli. Myśleliśmy, że był spokrewniony z naszą matką zastępczą. Nie porwał nas, ale trzymał nas w niewoli. Zmuszał do pracy. Próbował… nas zreformować. Myślał, że byliśmy wami. Profesor Foster wysunął krzesło, siadając naprzeciwko Griseldy i Ruth z dłońmi założonymi pod brodą, jego oczy były poważne. - Próbuję to pojąć. Mówisz, że nasz starszy brat, Caleb, porwał cię kiedy byłaś dzieckiem i trzymał w niewoli? - Tak – powiedziała. – Możesz to sprawdzić. – Griselda zmrużyła oczy, myśląc, że w pewnym momencie musieli czytać o porwaniu, musieli w jakiś sposób dowiedzieć się o tym. – Jak mogliście nie wiedzieć? Nigdy go nie sprawdzaliście? Przez te wszystkie lata? - Odwróciliśmy się plecami od Caleba w dniu, w którym opuściliśmy Zachodnią Wirginię. Obiecaliśmy sobie nigdy, przenigdy, nie oglądać się za siebie. Obiecaliśmy sobie nawzajem, że nigdy nie będziemy go szukać, wyszukiwać informacji o nim, ani mu pomagać.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Musieliśmy udawać, że nie żyje. Tak było… bezpieczniej – wyjaśnił Seth, jego spojrzenie spoczęło czule na Ruth. Ruth odezwała się cicho: - On był… taki szalony. - Wygłaszał na wasz temat wiele tyrad. Nieustannie. - Księga Kapłańska – wyszeptała Ruth. - Tak! – powiedziała Griselda. – Ogień piekielny i potępienie, grzechy cielesne, zło, niegodziwość. - Jak uciekłaś? – zapytał Seth, odciągając uwagę od Ruth, która nadal była blada i drżała. - My uciekliśmy – powiedziała Griselda, jej oczy zaszły łzami. – Uciekliśmy, kiedy w niedzielę rano był w kościele. Ale Holden… - Przełknęła bolesną gulę w gardle. – Holdenowi się nie udało. Tylko ja byłam w stanie uciec. Holden został z nim dopóki Caleb nie umarł. - A Caleb myślał, że Holden to ja? Seth? Griselda przytaknęła. - Czy Holden… czy on… przetrwał? – zapytała Ruth, jej oczy były pełne obawy. - Tak – powiedziała Griselda, ocierając łzy i pozwalając sobie na mały uśmiech. – Przetrwał. Byli przez chwilę cicho, zanim Seth odchrząknął: - Przykro mi, Griseldo. Tak bardzo, bardzo mi przykro z powodu tego, co przeszłaś. - Mi również – powiedziała Ruth, sięgając po jedną z dłoni Griseldy. – Czy on… - Krzywdził nas? Tak. Bił nas. Trzymał nas w piwnicy. Miał rygorystyczne zasady, które musieliśmy pojąć i przestrzegać ich. Zmuszał nas do pracy przez długie godziny. Cały czas byliśmy przerażeni, często głodni, prawie cały czas bez nadziei. - Jak przetrwaliście? – zapytał Seth, ściągając okulary i ocierając oczy. - Mieliśmy siebie – powiedziała Griselda, ściskając dłoń Ruth, zanim ją uwolniła. Ruth spojrzała na Setha, a Griselda odczytała znaczenie tego spojrzenia w oczach starszej kobiety; miłość, zrozumienie.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Jesteście bratem i siostrą – powiedziała Griselda, patrząc tam i z powrotem pomiędzy nimi, próbując utrzymać równy i nieoceniający głos. Pewna jej część zawsze się zastanawiała – albo miała nadzieję? – że nie byli. - Nie przez krew – powiedział szybko Seth, opuszczając oczy z Ruth. Oczy Griseldy rozszerzyły się. - Co? Co masz na myśli? Jesteście bliźniakami. Seth pokręcił głową. - Nie. Urodziliśmy się tego samego dnia, ale Ruth została adoptowana. Jej matka umarła podczas porodu, w tym samym szpitalu, w którym rodziła moja matka. To było takie małe, wiejskie miasteczko, a matka Ruth była młodą dziewczyną, uciekinierką. Nie wiedzieli jak wyśledzić jej rodzinę, więc zapytali moich rodziców czy mieli miejsce dla nas obojga. - Nie jesteście spokrewnieni? – wyjaśniła Griselda. - Nie – powiedziała Ruth – ale byliśmy razem wychowywani, a nasi rodzice nigdy nie powiedzieli nam prawdy. Wierzyliśmy, że byliśmy bratem i siostra. Ale Seth i ja żywiliśmy do siebie uczucia, które zaczęły się kiedy mieliśmy, ile? – Spojrzała na męża, a on przytaknął. – Dwanaście? Trzynaście lat? Wiedzieliśmy, że na pewnym poziomie to było złe, ale na innym wydawało się właściwe. Nie mogliśmy nic na to poradzić. Próbowaliśmy trzymać to w sekrecie, ale im większy stawał się sekret, tym bardziej zbliżaliśmy się do siebie. A potem Caleb nas przyłapał. Griselda przytaknęła. - Doszliśmy do tego. - I zaczął się rozpadać. Byliśmy rodziną czytającą Biblię. Bardzo rygorystyczną. - Dodatkowo, kiedy Caleb był mały, został kopnięty w głowę przez hodowlaną klacz – zaoferował Seth. – Nigdy nie był zdrowy, ale po tym jak nas przyłapał, pękł. - Jak się dowiedzieliście? Że nie byliście spokrewnieni? - Kiedy umarła nasza mama. Znalazłam w jej rzeczach mój akt urodzenia – powiedziała Ruth. – Inna matka. Ojciec nieznany. Czas naszego urodzenia różnił się o kilka godzin. - Caleb stał się bardzo niebezpieczny, zwłaszcza dla Ruth – powiedział Seth, wyciągając dłoń, którą Ruth chwyciła, splatając ich palce. – Nie uwierzył nam, nawet kiedy pokazaliśmy mu akt urodzenia Ruth. Winił ją za sprowadzenie mnie na złą drogę. Wygłaszał tyrady i majaczył, chodząc za mną i czytając wersy z Biblii. Kilka razy próbował ją Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
skrzywdzić, bijąc ją pasem i mocno uderzając w twarz. W końcu pewnej nocy dosypał nam czegoś do obiadu i obudziliśmy się zamknięci po przeciwnych stronach piwnicy. Powiedział nam, że nie wyjdziemy dopóki nie okażemy skruchy. - Jak się wydostaliście? - Był rozproszony. Upił się i pewnej nocy zapomniał zamknąć drzwi do kuchni, zanim udał się do Rosie – powiedziała Ruth. – Sethowi udało się poluzować jedną z desek w ścianie, pomiędzy naszymi pokojami i zdecydowaliśmy, że musimy uciec, ponieważ Caleb był naszym prawnym opiekunem jeszcze przez dwa lata. - Nie było mowy, że Ruth by to przeżyła – powiedział Seth. - Więc wyszliśmy z domu, ściągnęłam moją srebrną bransoletkę z szesnastych urodzin i wrzuciłam ją do stodoły, a potem Seth podłożył ogień. - To w taki sposób uciekliście. Ruth przytaknęła. - Nigdy nie obejrzeliśmy się za siebie. Miałam trochę pieniędzy, które zostawiła nam matka. Przeszliśmy po ciemku całą drogę do Charles Town, wsiedliśmy do autobusu na Florydę, i nigdy nie spojrzeliśmy za siebie. - Byliście tylko dziećmi – powiedziała Griselda, dziwiąc się ich sile. – Jak żyliście? Seth spojrzał na Ruth. - Nie było łatwo. Podejmowaliśmy się okropnych prac i mieszkaliśmy w schroniskach dla bezdomnych. Wybieraliśmy ciepłe miejsca i powiększyliśmy ilość pieniędzy po mamię tak bardzo, jak się dało. W końcu zdobyliśmy nasze GED i zaczęliśmy pracę. Ruth opłaciła mi college, dobrze radząc sobie w Denny’s25, a ja opłaciłem jej studia, kiedy zdobyłem pracę. - Udało nam się – powiedziała z dumą. - Ponieważ zostaliśmy razem – powiedział Seth. - Trzy lata temu – powiedziała Ruth, ściskając dłoń męża – Seth otrzymał propozycję aby zostać profesorem tutaj, w Waszyngtonie. Nie byliśmy pewni co do powrotu na północ, ale wynajęliśmy kogoś, aby sprawdził czy Caleb płacił podatki, albo czy nadal był właścicielem nieruchomości w Charles Town. Nie chcieliśmy żadnych innych wiadomości o nim. Tylko to. Kiedy dowiedzieliśmy się, że nie płacił podatków i nie był już właścicielem domu w Zachodniej Wirginii, założyliśmy, że nie żyje, lub wyjechał. 25
Denny's – amerykańska sieć restauracji, założona w 1953 roku, z siedzibą w Spartanburgu, w Karolinie Południowej. Restauracje sieci Denny's otwarte są przez całą dobę i serwują śniadania, lunche, dania obiadowe oraz desery.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- A Ruth zawsze tęskniła za białymi Świętami. - Więc wróciliśmy na północ. - No i jesteśmy – powiedział Seth. Przeszukiwał twarz Griseldy, jego własna była pełna smutku i wyrzutów sumienia. – Jestem… och, moja droga… Jest mi najmocniej przykro ze względu na to przez co przeszliście. Twarz Ruth była mokra od łez i pokryta smutkiem, kiedy spojrzała na Griseldę. - Nie wiem jak przetrwałaś jako ja. On tak okropnie mnie nienawidził. - Holden mnie chronił. Nauczyliśmy się co robić – a czego nie robić – aby sytuacja była znośna. Jednak myślę, że zabiłby nas. Jeśli zostalibyśmy dłużej. - Z pewnością zabiłby mnie – wyszeptała Ruth. - Nie wiem co jeszcze powiedzieć – powiedział Seth, puszczając dłoń żony i siadając prosto w krześle. Przeszukiwał oczy Griseldy. - Jest tak wiele do przyswojenia. Możemy zrobić cokolwiek, żeby ci pomóc? Mogę…? Możemy…? Potrzebujesz czegokolwiek? - Nie, ale cieszę się, że żyjecie. Cieszę się, że przetrwaliście. Cieszę się, że odnieśliście sukces. – Zachichotała, kiedy łzy spłynęły po jej policzkach. – To zabrzmiało absurdalnie. - No Szekspir to nie był – powiedział profesor Foster, unosząc brew. - Seth! Uśmiechnął się przyjaźnie do Griseldy, jego oczy były otoczone głębokim smutkiem. - Wiesz, Caleb nie zawsze taki był. Nie był zdrowy, ale zanim dowiedział się o nas, był… dla mnie miły. Myślę, że na swój własny sposób nas kochał. Griselda pomyślała o sprzecznych uczuciach Holdena w stosunku do Caleba Fostera, o tym jak go nienawidził, nawet jeśli czuł wdzięczność za to, że Caleb uratował mu życie. - Wiem, że to zabrzmi nieprawdopodobnie – powiedziała Griselda, która w dniu, kiedy ponownie spotkała Holdena weszła na pokład, aby ruszyć w podróż do uzdrowienia i pragnęła zostawić za sobą horror, który rozgrywał się w piwnicy Caleba Fostera i w końcu ruszyć w stronę przyszłości. – Ale nie sądzę, że on był całkowicie zły. Holden nazywa go pryncypialnym potworem. Jest w tym jakaś prawda. Myślę, że próbował uratować Setha. I myślę, że to pragnienie ratunku mogło być zrodzone z miłości. - Jesteś niesamowicie przebaczająca – powiedziała Ruth. Griselda przełknęła, jej twarz stwardniała. - Nie wybaczam mu. Nigdy mu nie wybaczę. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Oczywiście – powiedziała miękko Ruth. – Powiedziałam głupotę. - Nadal go znasz? Tego… Holdena? – zapytał profesor. Griselda przytaknęła. - Tak. Jest na obozie dla rekrutów. Zostanie Marine. - I kochasz go – powiedziała Ruth. - Bardziej niż cokolwiek innego. Seth wyszczerzył się do Ruth, kręcąc głową. - To cholerna ironia, czyż nie? Że Caleb próbował swoich dziwactw, aby z niewłaściwych powodów utrzymać z dala od siebie dwie pary, a skończyło się na tym, że pchnął je do siebie z tych właściwych? Ruth rzuciła Sethowi spojrzenie. - Wątpię, że Griselda jest już gotowa, żeby się z tego śmiać, skarbie. - Nie miałem zamiaru okazać braku szacunku – powiedział szybko Seth. – Chodziło mi tylko o to, że – przynajmniej dla mnie – zażarta dezaprobata Caleba sprawiła, że mocniej walczyłem o to, czego chciałem. O Ruth. Opuściliśmy tę farmę, kiedy mieliśmy szesnaście lat, ledwie wyedukowani, z kilkoma setkami dolarów. A teraz tu jesteśmy. Małżeństwem od ponad trzydziestu lat. Przywiązani do siebie nawzajem w tak gwałtowny sposób, w jaki nieprzychylność Caleba nas rozdzielała. Walczyliśmy tak mocno i tak wcześnie, że tak naprawdę nigdy więcej nie musieliśmy walczyć o siebie. - Kiedy poświęcasz się tak, jak my to zrobiliśmy – powiedziała Ruth – to reszta w jakiś sposób jest łatwa. Życie zawsze będzie rzucało podkręcone piłki. Brak pieniędzy. Utrata ciąży i dowiedzenie się, że nigdy więcej nie możesz mieć dziecka. Zwolnienie z pracy. Burza, która zrównuje z ziemią twój dom. Choroba. – Spojrzała na Setha z oczami błyszczącymi od łez. – Nasze wspólne życie nie było łatwe. Mieliśmy mnóstwo żalu, mnóstwo smutku. Ale mieliśmy również siebie. Walczyliśmy, aby mieć siebie. Reszta? Cóż, tak długo jak mieliśmy siebie, wszystko było do zniesienia. Wszystko było możliwe. Największa bitwa już została przeprowadzona i zwyciężona. Należymy do siebie. Łzy spływały Griseldzie po twarzy, kiedy Ruth skończyła swoją zgrabną przemowę, a wszystko to, kiedy patrzyła na Setha z tak głęboką miłością, że Griselda poczuła, iż powinna po cichu wyślizgnąć się stamtąd i zostawić ich ze wspomnieniami. Ale Ruth odwróciła się do niej i zapytała: - Czy to jest taki rodzaj miłości, jaką masz z Holdenem? - Tak – powiedziała Griselda, zdając sobie sprawę w sercu, w głębi duszy, że to była prawda. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Nic, nic nigdy nie stanie pomiędzy nią, a Holdenem, pomimo ich nieobecności, rozdzielenia, teraz i w przyszłości, pomimo problemów i cierpienia, dobrych i złych chwil, choroby i zdrowia, dostatku i biedy. Tak jak Seth i Ruth, stoczyli już i wygrali największą bitwę ze wszystkich. Och, zawsze będzie miała pewne problemy z zaufaniem sytuacjom i ludziom w swoim życiu, ale w tym momencie zdecydowała, raz na zawsze, wykluczyć Holdena z tej listy. Ufała mu. Ufała im. Całkowicie w tym była. A wszystko co było przed nimi, było wiecznością. Rozmawiali jeszcze przez kilka minut i Griselda oddał referat. Obiecała, że przyprowadzi Holdena, żeby ich poznał, kiedy będzie na urlopie, a oni zmusili ją, aby obiecała, że jeśli kiedykolwiek będzie czegoś potrzebowała, to zwróci się z tym do nich. Potem objęła ich oboje – tych mitycznych ludzi, Setha i Ruth, którzy w jakiś sposób okazali się prawdziwi – i kiedy wychodziła z gabinetu, spojrzała za siebie w samą porę, żeby zobaczyć jak sięgają po swoje dłonie i ciasno je razem splatają.
***
21 październik. Droga Gris, Byłem tak zszokowany tym, co napisałaś mi w ostatnim liście, że musiałem przeczytać go trzy razy. Seth i Ruth nie tylko żyją, ale są szczęśliwi, bezpieczni i kochają się? Są małżeństwem od trzydziestu lat? Nawet nie wiem co powiedzieć. Czy to dziwne, że jestem trochę wkurzony? Chodzi mi o to, że wiedzieli, że on był szalony (kurwa, zamknął ich pod kluczem, Gris, i z tego co powiedziałaś, był na drodze do zabicia Ruth), a oni nigdzie nie zadzwonili, ani nie donieśli na niego? To mogło oszczędzić nam wiele terroru i rozpaczy. Ale ponownie, jeśli zanurzyłbym się w ten tunel czasoprzestrzenny i zaczął na nowo pisać historię… to zawsze mogłoby być gorzej. Co jeśli Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
pani F skierowałaby swoje oczy na mnie i zaczęła mnie molestować? Albo co jeśli Ty, lub ja zostalibyśmy przeniesieni do innego domu, zanim się poznaliśmy? Jeśli przepisałbym jedną rzecz, to mógłbym zrujnować wszystko, całą podróż, aż do momentu, w którym pojawiłaś się na tej walce w czerwcu. Więc, zgaduję, że nie zmieniłbym tego. Nic z tego. Ponieważ nie zmieniłbym również naszego czasu w chatce. Kurewsko nienawidzę Jonah, ale nie zmieniłbym nawet czasu, który spędziliśmy razem w szpitalu, po tym, jak okazało się, że z Tobą ok. I z całą, kurwa, pewnością nie zmieniłbym tego poranka, który spędziliśmy w Twoim łóżku w Georgetown. Nie zmieniłbym tego, że jestem teraz w wojsku, a Ty w college’u. Więc, ok. Wszystko wydarzyło się w określony sposób i wiele z tego było do dupy, ale jesteśmy tutaj dzisiaj. I podoba mi się to, gdzie dziś jesteśmy. Więc ok. Dostałem wiadomość od Gemmy i mam nadzieję, że to nie wpędzi Cię w paranoję (Nie powinno. Nie kocham jej. Kocham CIEBIE.) Napisała do mnie tylko, żeby powiedzieć jak dobrze radzi sobie ona i Hannah. Mała kopie jak szalona i Gemma powiedziała, że zawsze traciła oddech wspinając się po schodach do mojego mieszkania, więc wprowadziła się do Quinta, Maudie i Clintona. Powiedziała, że Maudie nie pozwala jej kiwać palcem i zapytała, jak czuję się z tym, że Hannah dorastałaby z Clintonem jako ojczymem. Odpisałem jej i powiedziałem, że nie mógłbym wymyślić nikogo, kogo bardziej wolałbym mieć wokół mojej małej dziewczynki. Hannah doświadczy wiele miłości, Gris. Od nich wszystkich. Od Ciebie i ode mnie. Tak wiele miłości. Tylko to się liczy. Jeszcze tylko cztery tygodnie do zakończenia. Tylko dwa do pieprzonego Crucible, co sprawia, że kręci mi się w głowie. W tym tygodniu
mamy
zajęcia
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
z
podstaw
walki;
umiejętności
strzeleckie,
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
nawigacja lądowa, oraz jak manewrować pod ostrzałem wroga. Będę dobrym strzelcem, Gris. Mój instruktor musztry powiedział, że jestem uzdolniony jeśli chodzi o broń i żebym rozważył przeniesienie się do piechoty, jeśli artyleria nie jest dla mnie. Może snajper wywiadowca. Mam o czym myśleć. Byłem dumny jak cholera, kiedy to powiedział. Nie rozmawialiśmy wiele na temat tego co będzie dalej, Gris, ale mam nadzieję, że porozmawiamy w listopadzie, kiedy przyjadę się z Tobą zobaczyć. Muszę Ci powiedzieć, że wygląda na to, że moja stała baza będzie w Kalifornii. Są niewielkie szanse, że może to być w Północnej Karolinie, ale prawie pewne, że jednak Kalifornia. Wiem, że to dla Ciebie daleka droga od domu. To daleko od college’u, McClellan’ów i Mayi. Ale pogoda jest tam naprawdę niezła. A mój przyjaciel, Graham? Jego dziewczyna również się tu przeprowadza i powiedział, że może Cię spiknać z Claire. O nic Cię nie proszę. Po prostu chciałem, żebyś trochę to przetrawiła. Porozmawiamy więcej kiedy będę w domu, ok? Będę z Tobą za miesiąc od dziś. Ledwo mogę uwierzyć, że to prawda, ale tak jest. Proszę pisz nadal. Potrzebuję każdego listu. Tęsknię za Tobą jak szalony. Kocham Cię na zawsze, Aniele. Holden.
Griselda przeczytała ten list raz, potem drugi, a potem jeszcze trzeci, jak zwykle, kochając uczucie, jakby Holden był tutaj z nią, mówiąc do niej. Przesunęła palcami po jego
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
schludnym piśmie, szczerząc się i płacząc trochę, na zmianę tęskniąc za nim i będąc z niego dumną. Ale ostatecznie dwie rzeczy sprawiły, że jej usta zacisnęły się; Jego dziewczyna również się tutaj przeprowadza… O nic cię nie proszę. Ponownie przeczytała list, ale zamiast poczuć ciepłe, wspaniałe uczucie, które ma zazwyczaj kiedy czyta jeden z jego listów, jej oczy ponownie przesunęły się do tych linijek. Griselda nie grała w gierki, i niczego od Holdena nie żądała, ale w najgłębszych czeluściach serca wiedziała dwie rzeczy; nie chciała być dziewczyną Holdena i istniało bardzo konkretne pytanie, które chciała, aby jej zadał. Robił już wcześniej aluzje o małżeństwie, ale od wielu tygodniu już o tym nie wspominał, i teraz, w tym liście – jedynym, najnowszym liście, który w solidny sposób wspominał o ich przyszłości – odniósł się w jednym zdaniu do niej i do dziewczyny kogoś innego, a potem powiedział, że o nic nie prosił. Hmm. Poirytowana sobą, złożyła list i umieściła go ostrożnie pod jego zdjęciem, leżąc na plecach na łóżku i gapiąc się w sufit. Nie chciała niczego się w tym doszukiwać. Nie chciała wyciągać pochopnych wniosków, ani wkurzać się, ponieważ nie oświadczył się w liście, co, cholera, nie było czymś czego by chciała. I szczerze mówiąc, zachęcające było to, że chciał, aby rozważyła przeniesienie się z nim do Kalifornii. Było. Ponieważ bardziej niż czegokolwiek innego na świecie pragnęła z nim być. I jeśli poprosiłby ją, żeby pojechała, nie dając jej pierścionka, istniały spore szanse, że się zgodzi. Ale szczerze? Szczerze jak na spowiedzi? Ostatnio zaczęła ośmielać się marzyć o swoim życiu w taki sposób, jak chciała, aby wyglądało, a sposób w jaki chciała przeprowadzić się z Holdenem do Kalifornii zawierał pierścionek na jej palcu i nazwisko Griselda Croft.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 38
Małe mieszkanie Griselday w domu McClellan’ów nie było domem Holdena, ale tam właśnie mieszkała Griselda, więc to oznaczało, że była to najbliższa domu rzecz, jaką posiadał. Zamiast polecieć na północ samolotem, wybrał podróż autobusem, ponieważ to pomogło mu zaoszczędzić wystarczająco dużo pieniędzy, żeby wstąpić do jubilera w Beaufort i kupić pierścionek. Miał tylko dziesięć karatów, ale od razu go wybrał, ponieważ pierścionek był w srebrnym kolorze, a oprawa kamienia była miedziana, w kolorze złota i miała kształt serca, i coś w tym po prostu wydawało się idealne dla Gris. Kosztował prawie czterysta dolarów i w całym swoim życiu Holden nigdy nie zrobił tak kosztownego zakupu i dlatego cały czas, podczas piętnastogodzinnej podróży z Południowej Karoliny do Waszyngtonu, poklepywał przednią kieszeń koszuli i nie pozwolił sobie zamknąć oczu, i zasnąć. Nie mógł ryzykować tego, że ktoś mógłby go ukraść. Nigdy nie byłby w stanie zastąpić go na czas i chociaż był mały, to trzymał w swoich lśniących czeluściach los jego świata. Wsiadł do autobusu zeszłej nocy o 22:00. Teraz była 11:00 rano i prawie byli na miejscu. Potarł dłonią po szczecinie włosów, która pozostała po świeżym cięciu przed zakończeniem, które odbyło się wczoraj, i uśmiechnął się do swojego odbicia w oknie. Na zewnątrz zapowiadał się ciepły, piękny, listopadowy dzień, co było dokładnie tym, na co miał nadzieję. W czwartek, w dzień przed zakończeniem, kiedy większość jego kolegów rekrutów cieszyła się odwiedzinami rodzin, Holden spędził to popołudnie siedząc w Internecie, planując dla Griseldy wyjątkowy dzień. Sprawdził dwadzieścia pięć najbardziej romantycznych miejsc w stolicy i w Georgetown, i planował odwiedzić z nią dzisiaj pięć z nich. Zaczną od małego, często przegapianego w stolicy Pomnika Poległych, który przypominał altanę z białego marmuru i znajdował się niedaleko National Mall26, a potem, trzymając się za ręce, przejdą wzdłuż zbiornika retencyjnego. A jeśli Griseldę rozbolą stopy, to mogą zrelaksować się przez chwilę na trawniku. Kiedy nadejdzie późne popołudnie pojadą taksówką do Georgetown i przejdą piękną ścieżką wzdłuż kanału C&Q, a kiedy słońce zacznie zachodzić, chciał zakończyć przy moście Key, gdzie chwyci jej dłoń, padnie na kolano i poprosi, aby została jego żoną. Z jakiegoś powodu, w symboliczny sposób, było dla Holdena ważne, żeby oświadczyć się Gris przy rzece – może dlatego, że chciał zastąpić ich wspomnienie znad Shenandoah jakimś szczęśliwym, oficjalnym rozpoczęciem ich wspólnego życia. 26
National Mall – obszar chroniony pod opieką National Park Service położony w Waszyngtonie. Oprócz terenów zielonych, znajdują się w nim takie obiekty jak muzea Smithsonian Institution czy pomniki. Należy do najbardziej znanych miejsc tego typu na świecie.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Zrobił głęboki wdech i ponownie poklepał pierścionek. Kiedy sprawdził zegarek, jego serce przyspieszyło do galopu. Za czterdzieści minut pojawi się na dworcu głównym w Waszyngtonie, a potem to już tylko szybka, dziesięciominutowa podróż do mieszkania Griseldy, gdzie rzuci na ziemię swoje rzeczy i otworzy obolałe ręce dla swojej miłości.
***
Griselda wysuszyła suszarką swoje truskawkowe włosy, próbując nie być zdenerwowaną, ale była. Niech to cholera, ale była. Pożegnała się tego ranka z McClellan’ami, którzy tradycyjnie spędzali tydzień Święta Dziękczynienia z rodzicami Sabriny w Rhode Island. Będą w domu w kolejną niedzielę i Sabrina już zapytała Griseldą, czy ona i Holden dołączą wtedy do nich na obiedzie. Zaakceptowała pełne dobrych chęci zaproszenie szefowej, chociaż wewnątrz jęknęła. W następny poniedziałek rano, Holden wyjeżdżał do Fort Sill, w Oklahomie i ostatnią rzeczą, jaką Griselda chciała robić podczas ich ostatniej wspólnej nocy, było dzielenie się nim z innymi. Kupiła nową parę miękkich, sztruksowych spodni w kolorze złamanej bieli z Old Navy i nową parę butów, wyglądających jak zrobione z brązowej skóry, ze sklepu obuwniczego Payless. Przepuściła trochę kasy na mały, jasnobrązowy sweter z golfem, który był super miękki i kończył się dokładnie tam, gdzie spoczywały na jej biodrach spodnie. Jeśli chociaż trochę się poruszy, to Holden zobaczy skrawek jej płaskiego brzucha, a ona rozkoszowała się myślą o drażnieniu się z nim. 27
Wykonała ostrożną pracę nad makijażem, utrzymując go naturalnym, ale ładnym, uwydatniając brązowym cieniem do powiek swoje niebieskie oczy i pociemniła jasne rzęsy ciemnobrązowym tuszem. Obramowała wargi różową kredką do ust i wypełniła je różowym błyszczykiem, który smakował jak ananas, a potem odchyliła się, żeby sprawdzić swoje dzieło. I uśmiechnęła się. Nie wyglądała jak dziecko z opieki zastępczej, albo jak jakiś porwany bezdomny, który ponownie trafił do systemu. Nie wyglądała jak nękana dziewczyna, czy jak czyjaś niania. Wyglądała świeżo i młodo – jak dziewczyny z college’u, które widziała na kampusie UDC. Dzisiaj, w nowych ubraniach, mogła uchodzić za którąkolwiek z nich. Ale to było więcej niż to i Griselda to wiedziała; zmieniła się w ciągu tych miesięcy, od kiedy odnalazła Holdena. Stała się bardziej pewna siebie, mniej introwertyczna; bardziej pełna nadziei, mniej 27
Old Navy jest siecią sklepów odzieżowych należącą do firmy GAP, która również posiada marki The GAP, Banana Republic oraz Forth & Towne.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
przerażona. Zaczęła określać swoją wartość na świecie, w oparciu o siłę jego miłości do niej i odkryła, że zasługuje na więcej. Zapytaj mnie czy jestem kompletna, czy złamana, Holden. Zapytaj mnie o to dzisiaj. Powiem ci, że jestem prawie kompletna. Powiem ci to po raz pierwszy w moim życiu, jestem prawie kompletna. Wyłączyła światło w łazience i sprawdziła zegar na stoliku nocnym. Była 11:20 i chociaż powiedział jej, żeby nie czekała na niego na przystanku, to po prostu nie było na świecie innego miejsca poza jego ramionami, w którym pragnęła być. Wzięła klucze i wyszła przez drzwi.
***
Holdena od dworca dzieliło kilka minut, kiedy zadzwonił jego telefon i szeroki uśmiech rozlał się na jego twarzy, ponieważ założył, że to Gris, sprawdzająca gdzie się znajdował. Zdecydowali się nie rozmawiać przez telefon po zakończeniu obozu, budując niecierpliwe oczekiwanie na to, że w końcu się zobaczą, kiedy dotrze do jej mieszkania, ale uszczęśliwiła go myśl o tym, że nie mogła się doczekać. Prawdę powiedziawszy, on również nie mógł się doczekać. Ale kiedy spojrzał na telefon, nie przywitał go numer kierunkowy Griseldy, 202. To był numer z początkiem 304. To był Clinton. - Hej, Clinton! Jak tam… - Seth, musisz przyjechać – powiedział Clinton, jego głos był raptowny i napięty. Włoski na rękach Holdena stanęły na baczność. - C-co się dzieje? - Och Boże – wyszlochał Clinton. – Nie wiem. Gem skarżyła się wczoraj na ból głowy i czuła ból w prawym boku, ale pomyśleliśmy, no wiesz, że jest teraz postawna i czuje się niekomfortowo. Zbliża się rozwiązanie. Ale ona… Boże, dziś rano miała napad. - Napad? Jezu, Clinton. Czy z nią ok? Czy Hannah…? - Nie wiem. Spadła z krzesła przy stole w kuchni i całe jej ciało trzęsło się na ziemi, a mama zadzwoniła po karetkę. Przyjechali i zabrali Gem, a ja jestem teraz w szpitalu, ale nie jestem ojcem i nie jesteśmy małżeństwem, a jej pieprzona matka jest na popijawie, więc nie ma tutaj żadnej bliskiej rodziny. Musisz przyjechać, Seth. Holden przytaknął, kiedy autobus zatrzymał się na przystanku dworca.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Oczywiście. Oczywiście, ja… p-przyjadę od razu. Ja tylko… jestem w Waszyngtonie. M-muszę wymyślić sposób, żeby… - Jest dopiero w trzydziestym czwartym tygodniu, Seth! To kurewsko za wcześnie! - Wiem, człowieku. Wiem. Słuchaj, jestem w drodze. Będę tam tak… tak szybko jak będę mógł. Powiedz Gem, żeby się trzymała. - Nie mogę się z nią, kurwa, zobaczyć, Seth. Nie mogę jej nic powiedzieć! Ty musisz przyjechać. - Będę tam. Trzymaj się, C-clinton. J-jadę. Jego serce waliło z obawy. Tak wielkiej obawy, że kiedy wyjrzał przez szybę autobusu i zobaczył najładniejszą dziewczynę na świecie, która do niego machała po trzech miesiącach rozłąki, ledwie mógł jej odmachać.
***
Griselda natychmiast zobaczyła to na jego twarzy, odczytując jej wyraz z taką łatwością, jak zawsze była w stanie to robić. - Co się stało? – zapytała, skanując jego zmartwioną twarz, kiedy wysiadł z autobusu. - Dziś rano Gemma zaczęła rodzić. Griselda skrzywiła się. - Och nie! Ma termin za sześć tygodni. - Wiem. Clinton jest bałaganem. Coś jest nie tak. – Przestał na chwilę mówić i spojrzał w jej twarz – jej piękną twarz i miękkie włosy, jej niesamowite ciało w nowych ubraniach. Torby opadły na ziemię i gwałtownie wciągnął ją w ramiona. – Wyglądasz pięknie. Tęskniłem za tobą jak szalony. - Kocham cię na zawsze – westchnęła przy jego szyi, owijając ręce wokół jego talii, kiedy podeszła bliżej, więc jej piersi przyciskały się do jego klatki piersiowej. - Byłaś ze mną w każdej sekundzie obozu, Gris. Twoje listy. One były… - Tak jak twoje – powiedziała, odchylając się, aby spojrzeć w jego oczy. – To było jak jedna, długa rozmowa. Każdego dnia coś nowego. Tęskniłam za tobą tak bardzo, ale nie czuję, jakbym tęskniła za bardzo. Czy to ma sens?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Ma. Czuję dokładnie to samo – powiedział, nachylając się, żeby przycisnąć usta do jej. Pocałował ją delikatnie, ale istniała ciężka i natychmiastowa kwestia, która potrzebowała jego uwagi. I tak bardzo, jak była rozczarowana, że stracą część wspólnego czasu, wiedziała, że musiała pozwolić mu odejść. Odsunęła się, a on poluźnił ręce. - Cóż – powiedziała – przynajmniej mamy to. Sądzę, że zobaczę cię kiedy… - Nie ma mowy – powiedział, jego twarz została otarta z miękkości, jego twarda szczęka wyrównała się, kiedy się w nią wpatrywał. – J-jedziesz ze mną. Koniec rozłąki. Koniec. Spędzę z tobą każdą sekundę tych dziesięciu dni, Griselda. Słyszysz mnie? Miałem dla nas zaplanowany cały dzień, ale cóż, to będzie musiało poczekać… ale… - Chcesz żebym z tobą pojechała? – zapytała, sięgając w górę i chwytając w dłoń jego policzek. - Tak! Nie zamierzam stracić cię z pola widzenia. – Jego twarz zasmuciła się, a pomiędzy oczami pojawiły się głębokie linie zmartwienia. – K-kurwa, Gris, będę cię przy sobie potrzebował, jeśli dz-dz-dziecko… - Nie! – powiedziała Griselda. Pokręciła głową. – Nie, nie idź tam. Holden, doświadczyliśmy wystarczająco dużo strachu i wątpliwości na całe życie – nie musimy zapożyczać jeszcze więcej. Dopóki nie usłyszymy, że jest inaczej, to pozostaniemy pełni nadziei. Będzie z nią ok. Z Hannah będzie ok. Chwycił ją gwałtownie, ponownie przyciągając do swojego ciała i opuszczając czoło na jej ramię. Jego głos był ledwie słyszalny przy jej uchu. - Kocham cię, kocham cię, kocham cię. Kocham cię tak odpowiednio i tak mocno, że to boli. W jej oczach wezbrały łzy, ale nie będzie dzisiaj płakała. Nie. Dzisiaj znów są razem i dzisiaj urodzi się malutka i zdrowa Hannah Croft. Wiedziała to. Po prostu to wiedziała. - Ja też cię kocham. – Chwyciła tył jego głowy, głaszcząc palcami miękką szczecinkę. – Twoje włosy zniknęły. - Czy to ok? – zapytał, jego głos był szorstki i emocjonalny. - Oczywiście, że tak – powiedziała czule. – To ty. Sięgnął w górę i chwycił jej prawy nadgarstek, ciągnąc go w dół, aby na niego spojrzeć. Zacisnął szczękę, kręcąc głową, zanim przycisnął usta do małego tatuażu, który tam znalazł. - Litery. - Każdej nocy zasypiałam trzymając na nich palce.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Przełknął, przeszukując z czułością jej twarz i przechodząc do stanu, który był mieszanką frustracji i żalu. - Przykro mi, że to się dzisiaj wydarzyło. Wyczucie czasu… Usłyszała w głowie głos Ruth Foster: Nasze wspólne życie nie było łatwe. Mieliśmy mnóstwo żalu, mnóstwo smutku. Ale mieliśmy również siebie… Tak długo jak mieliśmy siebie, wszystko było do zniesienia. Wszystko było możliwe. - Takie jest życie, Holden. Nie jest przyjemne i świetne – powiedziała. - Wszystko co się liczy, to to, że znowu jesteśmy razem. Spojrzał na nią ponownie ze zdziwieniem. - Jesteś… inna. - Ufam nam – powiedziała zwyczajnie. – Jestem silna. - Zawsze byłaś silna. Tylko ty możesz to pamiętać, pomyślała. Jesteś jedyną żyjącą osobą, która pamięta jaka byłam, będąc małą dziewczynką. I tak, straciłam na chwilę kierunek. Ale odnalazłam go ponownie, kiedy odnalazłam ciebie. Nachyliła się i pocałowała go, wdzięczność sprawiła, że jej oczy zrobiły się wilgotne. - Możemy porozmawiać więcej podczas jazdy. Myślę, że lepiej jak już ruszymy.
***
Kiedy wrócili do domu McClellan’ów, Holden przebrał się w cywilne ubrania, a Griselda usiadła na łóżku i wysłała wiadomość do Sabriny, prosząc o pozwolenie na użycie ich samochodu, aby pojechać do Zachodniej Wirginii. - Wolno mi zawozić Prudence na różne wizyty i tym podobne rzeczy, ale nie czuję się dobrze biorąc samochód bez pozwolenia, żeby przekroczyć granicę stanu. Zerknął na nią z drzwi łazienki, miał na sobie dżinsy, koszulkę trzymał w dłoni i obserwował jak jej oczy rozszerzyły się i pociemniały, kiedy gapiła się na jego nagą klatę piersiową jakby był to świąteczny poranek. - Aniele, jeśli nie przestaniesz gapić się na mnie w taki sposób, to stracę rozum. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Wzięła głęboki, nierówny oddech, a jej twarz zarumieniła się, kiedy wstała. Jej głos był nieco zasapany. - Pójdę znaleźć klucze. Jestem pewna, że się zgodzi. Wiedział, że opuszczała pokój, aby odsunąć od niego pokusę swego ciała i zacisnął szczękę, a jego głowa była polem bitwy dla emocji; strach o bezpieczeństwo Gemmy i Hannah; rozczarowanie, że zaplanował dla Griseldy idealne zaręczyny, które musiały poczekać; szalona ilość miłości za jej dobroć, zrozumienie i współczucie; frustracja, którą czuł na południe od paska spodni, która od tygodni była zaniedbana, czekając na ponowne zjednoczenie z Gris. Ekstremalna frustracja. Wziął głęboki oddech i powoli go wypuścił, zmuszając swoje ciało do uspokojenia i skupienia się na telefonie Clintona. Będzie bolało jak cholera, jeśli mała Hannah z tego nie wyjdzie. I Gemma. Mimo tego, że wrobiła go w rodzicielstwo, nadal troszczył się o jej dobro. Zapiął guziki koszuli i wsunął ją w spodnie, zmawiając szybką modlitwę o ich bezpieczeństwo, ale wiedząc lepiej niż ktokolwiek, że modlitwy często pozostają niewysłuchane. Wsuwając kurtkę, sprawdził swoją torbę, aby upewnić się, że miał wszystko czego potrzebował na kolejne dwa dni i znalazł małe, czarne, aksamitne pudełko na pierścionek, wsadzone do kieszeni worka marynarskiego, gdzie ukrył je, kiedy Griselda pisała do Sabriny. Rzucając szybkie spojrzenie na schody, które prowadziły do kuchni, wyciągnął je, otworzył małe pudełko, a potem zamknął, wsadził do kieszeni kurtki i poszedł spotkać się na górze z Gris. - Powiedziała, że możemy użyć samochodu – powiedziała, zabierając z lodówki dwie dietetyczne cole. Niepokój rozbił się o niego jak fala i pomyślał o zdjęciu USG swojej malutkiej córeczki. Zamarł w kuchni McClellan’ów i przeszukiwał bardziej niż niebieskie oczy Griseldy, szukając pocieszenia. - Gris, myślisz, że będzie z nią ok? - Tak – powiedziała pewnie, trzymając dla niego otwarte drzwi, a potem zamknęła je za nimi.
***
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden opowiedział jej wszystko o Dniu Rodzinnym i o zakończeniu, odpowiadając na jej pytania odnośnie Crucible i przyjaciół, których zdobył na obozie, ale Griselda mogła stwierdzić, że nie wkładał w tę rozmowę serca. Był zaabsorbowany i zmartwiony, a im bliżej byli Zachodniej Wirginii, tym jego ciało robiło się coraz bardziej i bardziej napięte, więc uszanowała jego potrzebę ciszy, wyglądając przez okno i przypominając sobie ostatni raz, kiedy razem przekraczali granicę Zachodniej Wirginii: Mieli dziesięć lat, ich ramiona przyklejone były przez pot do winylowego siedzenia w starym kombi Fillman’ów i do siebie nawzajem. Patrząc prosto przez przednią szybę, zobaczyła duży, niebiesko-zielono-żółty znak „Witamy w Zachodniej Wirginii.” - Wiem, że o tym myślisz – powiedział. – O ostatnim razie, kiedy byliśmy razem w aucie, kierując się do Zachodniej Wirginii. - Dobrze mnie znasz. Sięgnął i położył dłoń na jej udzie, rozpościerając dłoń na miękkim sztruksie. - P-pojedź ze mną do Kalifornii, Gris. - Pojadę – odpowiedziała bez zastanowienia, tak jak wiedziała, że zrobi. - Znajdziemy ci college, więc będziesz mogła kontynuować naukę. Pracę. Czegokolwiek będziesz potrzebowała. - Po prostu potrzebuję ciebie – powiedziała cicho, jej serce lekko zabolało, ponieważ nie wspomniał o małżeństwie. Mówił o miejscu, które nazywało się Coronado, gdzie będzie kończył część treningu i o bazie, która nazywała się Pendleton, gdzie myślał, że może stacjonować. Jej umysł dryfował. Może będziemy niekonwencjonalni, pomyślała. Może będziemy jedną z tych par, które mieszkają razem całe życie i wszyscy po prostu zakładają, że są małżeństwem, ale oni tak naprawdę nigdy nie wypowiedzieli słów przysięgi, ani nie zawarli aktu prawnego. Nadal będziemy mieli dom i dzieci, a kiedy minie wystarczająca ilość lat, powiemy „jaki w tym sens?”, ponieważ kawałek papieru nie sprawiłby, że pokochamy się bardziej, niż już to robimy. Wzięła głęboki oddech i westchnęła, pragnąc, aby ta mała wewnętrzna mowa dopingująca złagodziła jej obawy. Nie złagodziła. Ale będzie udawała, dopóki tego nie osiągnie. Ważną rzeczą dla nich było to, aby byli razem. - Więc pojedziesz? Pojedziesz ze mną? Na pewno?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Oczywiście – powiedziała, jej głos był nieco płaski, ale znała Holdena. O jej brak entuzjazmu obwini ich obecne okoliczności. - Poznam cię online z dziewczyną Grahama, Claire. Wasza dwójka może kontaktować się mailowo, a potem poznasz tam kogoś jeszcze. Świetnie, pomyślała Griselda. Dziewczyna. Może będziemy mogły pojechać razem do bazy i wystawić nosy przez druciane ogrodzenie, obserwując, jak wszystkie te żony wojskowych przesuwają swoimi kartami płatniczymi w PX. 28 - Dzięki – powiedziała. Jeśli była tak silna, jak szczyciła się tym przed nim godzinę temu, to powinna po prostu znaleźć odwagę i powiedzieć mu, jak się czuła. Prawda? Prawda. Spojrzała na niego – zmarszczki niepokoju widniały na jego twarzy. Nic dzisiaj nie poszło we właściwy sposób. Nic. Powinni mieć ten wspaniały, romantyczny dzień, aby ponownie się połączyć, a zamiast tego, życie jego dziecka było zagrożone i rozmawiali o jej przeprowadzce do Kalifornii, wykorzystując to jako pocieszenie dla siebie, zamiast jako solidny plan na wspólną przyszłość. Poczuła to wszystko w sobie i nawet poczuła przymus, żeby coś powiedzieć, ale cholera, teraz nie był na to odpowiedni czas. - Możemy później więcej o tym porozmawiać, Holden, ok? - Ale p-pojedziesz? – zapytał szybko, odwracając głowę, jego ponure, szare oczy przeszywały jej niebieskie. Wpatrywała się w niego przez chwilę, zanim ponownie skupiła się na widoku rozciągającym się na autostradzie przed nimi i powiedziała jedyną rzecz, jaka miała sens. - Ty skaczesz, ja skaczę – powiedziała, kładąc dłoń na jego i ściskając ją.
28
PX (Post Exchange) - sklep z okazyjnymi cenami na terenie amerykańskich baz wojskowych.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 39
W szpitalu zostali przywitani przez białego na twarzy, pocącego się Clintona, który pospieszył Holdena do punktu informacyjnego. Kiedy Holden wyjaśnił, że był biologicznym ojcem dziecka Gemmy, został szybko zabrany, aby się z nią zobaczyć, zostawiając Griseldę i Clintona w poczekalni, razem z Quintem i Maudie. Po tym jak wymienili zaniepokojone powitanie, Griselda została poinformowana, że Gemma szybko przeszła ze stanu przedrzucawkowego do rzucawki porodowej i poza regularnymi, różnymi dolegliwościami, które przypisali ciąży, ten napad dziś rano był ich jedynym, prawdziwym znakiem ostrzegającym o niebezpieczeństwie. Z tego co wiedzieli – usłyszeli to od pielęgniarki, która pożałowała ich, widząc ich zmartwione twarze i podzieliła się tym, co mogła – z dzieckiem wydaje się być ok, ale Gemma musiała rodzić dzisiaj. Jej ciało zwyczajnie nie było w stanie dłużej nosić dziecka. - Jest taka mała – powiedział Clinton, patrząc na Griseldę zaczerwionymi oczami. Usiadła obok niego, kładąc rękę na jego ramiona. - Trzydzieści cztery tygodnie to naprawdę blisko terminu, a ten szpital wygląda na dobry. Założę się, że będzie z nimi świetnie. Z obiema. Oferując, że przyniesie kawę dla zmartwionej trójki, podeszła do automatu, który stał na korytarzu i kupiła cztery kubki, a potem usiadła z nimi i czekała. Nie trwało to długo. Holden wrócił około godzinę później. I wiedziała. Wiedziała dzięki jego oczom, że było z nią ok. Pociągnął maseczkę medyczną, którą miał na ustach, a jego uśmiech rozjaśnił cały pokój. - Z obiema będzie ok! Hannah właśnie się urodziła, a teraz zszywają Gemmę. Ona tu jest. Jest z nią ok! Clinton zawiesił głowę, osuwając się w plastikowym krześle, jego ramiona drżały z ulgi i podziękowania, a Maudie popędziła, żeby podnieść go na duchu, podczas gdy Quint wstał i zaoferował Holdenowi dłoń. - Gratulacje, tatusiu. - Dzięki, Quint.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Griselda wstrzymała się trochę, niepewna swojego miejsca, dopóki Holden porwał ją w swoje ramiona, obracając dookoła. Jego twarz była zarumieniona i podekscytowana, kiedy wyrzucił z siebie: - Z nią d-dobrze, Gris. Jest malutka, ale jest d-dobrze. Waży trochę ponad dwa kilogramy i płakała naprawdę głośno i mocno. Dostała siedem punktów w skali Apgar, a potem dziewięć. Ma c-ciemne włosy jak Gem i niebieskie oczy… poniekąd jak moje. Oczy Griseldy natychmiast zwilgotniały i chwyciła w dłonie jego policzki, całując go radośnie. - Gratulacje tatusiu – powiedziała, kradnąc kwestię Quinta. - T-tata – westchnął. – Jestem ojcem, G-gris. Ktoś jest ze mną spokrewniony. - Tak, jesteś – powiedziała, kiwając do niego głową, łzy mieszały się z jej uśmiechem. – I tak, jest z tobą spokrewniona. Holden spojrzał przez ramię i radosny wyraz jego twarzy osłabł. - Daj mi sekundę. Puścił ją, skierował się w stronę Clintona i usiadł obok przyjaciela. - Z Gemmą będzie dobrze, Clinton. Będzie z nią naprawę dobrze. Po prostu świetnie. - Słyszałem, jak to mówiłeś – powiedział Clinton, biorąc głęboki oddech i pociągając nosem. – Bardzo się cieszę słysząc to. Trochę się martwiłem. - Bardzo ją kochasz. - Kocham je obie. Kocham je obie tak bardzo, że jeśli cokolwiek by im się stało, to bym… - Przerwał, ocierając oczy. – Cóż, to chciałbym umrzeć. - Wiem – powiedział Holden, kładąc dłoń na kolanie przyjaciela. – Wiem o tym. Ddlatego akt urodzenia Hannah mówi, że imię jej ojca brzmi Clinton Davis. Szyja Clintona szarpnęła się w górę, a jego twarz wyrażała dezorientację. - Se… Holden. Co? Holden przytaknął. - Jest twoja. - Nie! Nie, Holden. Nie musisz tego robić… Ona… ona jest twoja. Holden powoli pokręcił głową.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie będzie mnie tutaj dla niej. Będę w K-kalifornii. Będę na Hawajach. Będę w Afganistanie. Zawsze będę ją kochał i będę starał się tutaj wracać, żeby się z nią zobaczyć, kiedy będę m-mógł. I kiedy to zrobię, chciałbym żeby wiedziała, że to ja dałem jej życie. Ale to ty zapewnisz jej życie. Ty jesteś tym, który kocha jej matkę. Ty jesteś tym, który będzie kochał ją. Prawda? - Już kocham. – Clinton przełknął ślinę, mrugając wściekle, kiedy opuścił zażenowane spojrzenie na kolana. – Dobrze się nią zajmę. Przysięgam na Boga, że będę kochał to dziecko, chronił je i dam jej najlepsze życie jakie mogę. A ty zawsze będziesz mile widziany, aby przyjechać i się z nią zobaczyć, Holden. Zawsze. Teraz jesteśmy rodziną. Holden również zamrugał, biorąc zszargany oddech i poklepał dwa razy kolano Clintona, zanim wstał. - Cóż tatusiu. Dlaczego nie p-pójdziesz tam i nie zobaczysz swoich dziewczyn? Clinton wstał, dając rodzicom dumny uśmiech, zanim zarzucił ręce wokół Holdena. - Dziękuję ci. Po prostu… dziękuję. Griselda obserwowała jak Holden mocno zacisnął szczękę i nie odwrócił się, kiedy Clinton ruszył do Gemmy.
***
Holden miał na obozie sporo czasu, aby myśleć o Hannah i podczas gdy zawsze będzie ją kochał, a ona zawsze będzie jego biologicznym dzieckiem, nie będzie w stanie być dla niej odpowiednim ojcem. Nie kochał jej matki. Nie będzie mieszkał w Zachodniej Wirginii. A jeżdżenie do niej z Kalifornii pomiędzy rozlokowaniami? Zwyczajnie nie mógł zagwarantować, że działoby się to regularnie. Pewnie, będzie odwiedzał ją raz, czy dwa razy w roku i będzie wysyłał jej ładne prezenty na urodziny i święta. Ale nie tym był ojciec. To nie był rodzaj ojca, jakiego chciał dla Hannah. Clinton Davis był najlepszym przyjacielem jakiego Holden kiedykolwiek miał, a Quint był najbliższą ojca osobą, zaraz po jego prawdziwym tacie. Znał rodzinę Davis’ów i ufał im. Szczerze mówiąc? Ufał im bardziej niż Gemmie. Jeśli chciał, aby Hannah miała najlepszą, możliwą rodzinę? Musiał się cholernie upewnić, że Clinton otrzyma legalne prawa do jego córki. To było najlepsze wyjście, aby zapewnić jej bezpieczeństwo i przyszłość. Bolało go wpisywanie imienia Clintona, odrzucając tym samym swoje. Ale w dniu urodzenia Hannah, nauczył się pierwszej rzeczy odnośnie bycia rodzicem. Nauczył się, że bycie rodzicem oznaczało stawianie się na drugim miejscu, a dziecka na pierwszym. I to było dokładnie to, co zrobił. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Odwrócił się do Quinta, który patrzył na niego ze zdziwieniem i dumą. - Witaj w domu, żołnierzu. Nie mógłbym być bardziej dumny, gdybyś był moim własnym synem. A skoro twoja mała dziewczynka właśnie stała się moją wnuczką, wybaczysz mi jeśli przytulę cię, jakbyś był moim synem. Wciągając Holdena w ramiona, Quint mocno go trzymał. Klatka piersiowa Holdena spuchła z powodu słuszności swojej decyzji i poczuł napływ spokoju, przebijającego się przez jego smutek. - Dzięki Quint – powiedział, w końcu się odsuwając. Ponad jego ramieniem zauważył Gris, łzy płynęły po jej twarzy szybciej, niż mogła je ocierać, a jej oczy były tak pełne miłości, że zastanawiał się, czy mógłby zostać przez to oślepiony. - Holden – powiedziała Maudie, przyciskając go do swojego masywnego biustu. – Nie musiałeś tego robić. Odchylił się. - Wiem, że wszyscy będziecie ją kochali, Maudie. Będziecie dla niej niesamowitą rodziną. L-lepszą niż cokolwiek, co ja mógłbym zaoferować. Maudie przyciągnęła go podekscytowaniem:
ponownie,
pocierając
jego
plecy i
mówiąc
z
- Tak, będziemy. I będę wysyłała ci zdjęcia i odciski stópek, i nagram jej malutki głosik, kiedy będzie mówiła „tatuś Holden”, kiedy będzie na to gotowa i zawsze będzie wiedziała, że przed Clintonem miała tatusia, który kochał ją wystarczająco, aby dać jej rodzinę, którą chciał, żeby miała. A kiedy przyjedziesz z wizytą, pozna cię Holden. Pozna cię i już będzie cię kochała. Mogę ci to obiecać, synu. A teraz powiedz mi, co ty i ta słodka dziewczyna robicie w Święto Dziękczynienia w czwartek, ponieważ ja… Maudie mówiła jak nakręcona, ale oczy Holdena złapały ponad jej ramieniem oczy Griseldy. Patrzył jak bezgłośnie wymówiła słowa „kocham cię”, zanim zassała do ust dolną wargę i umieściła nad sercem tatuaż z ich inicjałami.
***
W czasie tych mrocznych dni w piwnicy Caleba Fostera, Griselda dowiedziała się o bezinteresowności i odwadze Holdena – niezliczoną ilość razy stawiał się Calebowi, aby odciągnąć jego uwagę od Griseldy i przyjąć za nią lanie, albo te sytuacje kiedy zwyczajnie żądał, aby dostać je zamiast niej, ponieważ nie mógł znieść patrzenia, jak była krzywdzona. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego głęboko opiekuńcza natura była wyróżniającą się cechą jego charakteru i głównym powodem, dla którego służba wojskowa była dla niego tak mądrym i naturalnym wyborem. Był bezinteresowny, odważny i opiekuńczy – wartości, które we wspaniały sposób będę wykorzystane w karierze, którą wybrał. Ale aż do chwili, w której Holden przepisał swoje prawa rodzicielskie na najlepszego przyjaciela, Griselda nie zdawała sobie sprawy, że studnia dobroci Holdena była bezdenna. Ludzie często mówią rzeczy takie jak „Uważam się za wyrozumiałą osobę, ale nawet ja mam granice.” Albo „Myślę o sobie jako o dobrej osobie, ale nie mogłem pozwolić, aby to się wydarzyło.” Ludzie z natury posiadają granice swoich zalet, i tak rozczarowujący, jak był ten fakt, była to część życia, którą wszyscy pojmujemy, kiedy dojrzewamy, kiedy uczymy się, że życie nie jest czarno-białe, ale ma milion odcieni szarości. Cudowną rzeczą, z której Griselda zdała sobie sprawę odnośnie Holdena, stojąc w poczekalni szpitala, kiedy oddawał swoją córkę, było to, że w jego zaletach nie było granic. Jego bezinteresowność, odwaga i opiekuńczość nie znały granic, nie znały przeszkód, limitów, ani warunków. W skrócie, jego miłość nie znała końca. A jej niedorzeczne obawy o wyjście za mąż, lub nie wyjście, odleciały jak kurz podczas wichury, jakby nawet nigdy nie istniały. Ponieważ stał przed nią mężczyzna marzeń każdej kobiety i w głębi serca wiedziała, że po urodzeniu Holdena Crofta, Bogu zniszczyła się forma do kształtowania takich ludzi. I wiedziała coś jeszcze: Pomimo okropnych niepowodzeń w jej życiu, szale były teraz wyrównane, ponieważ Holden należał do niej. - To było niesamowite – powiedziała, kiedy jechali ze szpitala do jego mieszkania na ulicy Main. – To co zrobiłeś, Holden, było niesamowite. Wziął głęboki oddech. - To co zrobiłem, było konieczne. Chodzi mi o to, jaki dupkowaty o-ojciec zachowałby swoje prawa rodzicielskie, jeśli wiedziałby, że w przewidywalnej przyszłości, nie będzie widział swojego dziecka więcej niż raz, czy dwa razy w roku? Większość, pomyślała. Z powodu dumy. Albo egoizmu. Albo strachu. Albo mylnie rozumianej miłości. Kontynuował: - Wiem, że nie jestem święty, Gris. Poszczęściło mi się. Jestem szczęściarzem, ponieważ Gemma wybiera Clintona, a ja go znam i ufam mu. Jeśli byłby to jakiś inny facet? Nie mogę powiedzieć, że p-podjąłbym tę samą decyzję. Ale miałem szczęście, Gris. Chociaż raz w życiu miałem szczęście. Jej usta wygięły się lekko w górę, kiedy na niego spojrzała. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Chwila. Wróć – powiedział, kładąc dłoń na jej udzie i uśmiechając się do niej z miłością w głębokich, szarych oczach. – Dwa razy. Miałem szczęście dwa razy w życiu. Ppierwszy raz był wtedy, kiedy wprowadziłem się do Fillman’ów. - Fillman’owie byli okropnymi ludźmi – powiedziała Griselda, kiedy skręciła w boczną uliczkę, gdzie pamiętała, że parkował ciężarówkę. - Yep – powiedział. - A Caleb Foster? On był potworem. - Yep. - I zostaliśmy rozdzieleni na dziesięć lat – powiedziała, wyłączając silnik. - Yep. - I myślałeś, że nie żyłam. - Tak, m-myślałem. - A potem twoja dziewczyna zaszła w ciążę. - Yep. - A twoja druga dziewczyna została pobita. Wzdrygnął się. - Przepraszam za to. - Wiesz co, Holdenie Croft? – powiedziała zalotnym głosem, ignorując jego niepotrzebne przeprosiny i odpinając pas, aby nachylić się nad skórzanym, miękkim podłokietnikiem pomiędzy przednimi siedzeniami w Mercedesie Benz McClellan’ów. - Nope – powiedział, nachylając się tak blisko, że poczuła jak jego oddech całuje jej usta. - To jest najwyższy czas, abyś miał trochę więcej szczęścia. A potem to nie był jego oddech. To były jego usta. I całował ją wściekle, głęboko, jakby on był pustynią, a ona deszczem, i jakby nie było możliwe, aby nawet za milion lat ugasił swoje pragnienie jej. Sięgnął w górę i chwycił w dłonie jej policzki, jego usta przesuwały się nieustannie na jej, gorące prześlizgiwanie się ich języków doprowadzało ją do szaleństwa, a podłokietnik trzymał go zbyt daleko od niej. - Na górę – wysapała, odsuwając się od niego, jej piersi falowały. – Proszę. Przesunął dłońmi przez włosy, dysząc tak mocno jak ona. Wysiadł z samochodu, zatrzasnął drzwi i przeszedł naokoło, żeby otworzyć jej. Chwyciła jego dłoń, a on puścił się Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
biegiem bez oglądania się na nią, w dół alejki, za róg budynku i na chodnik, grzebiąc w kieszeni, szukając kluczy, a potem odblokował zamek tak szybko, jak mógł. Wciąż mocno trzymając jej dłoń w swojej, brał po dwa schody na raz, z Griseldą praktycznie frunącą za nim. Do czasu, kiedy otworzył drzwi do mieszkania i wciągnął ja do środka, brakowało jej tchu i kręciło jej się w głowie, a potem przycisnął ją do drzwi i przeciągnął jej sweter przez głowę. Była pomiędzy nimi pilność, zrodzona z intensywnej, trzymiesięcznej nieobecności i żadne z nich nie było przygotowane, żeby czekać kolejną minutę, aby być razem. - Naga. Teraz – powiedział, opuszczając usta do jej i całując ją brutalnie, kiedy odpiął na plecach zapięcie jej stanika. Griselda pozwoliła, żeby zsunął się z jej rąk, uwalniając jej piersi i sięgnęła do guzików jego koszuli. Zassała do ust jego język, kochając jego niski, gorący jęk, zepchnęła materiał z jego szerokich ramion i opadł na ziemię. Przycisnął ją do swojego ciała, napięte koniuszki jej piersi naciskały na jego twarde mięśnie, które dzięki tygodniom obozu stały się nawet jeszcze twardsze. Mogła poczuć różnicę w jego ciele, i to sprawiło, że stała się bardziej rozgrzana i bardziej mokra, kiedy myślała o leżeniu pod nim, kiedy cała ta siła i moc będzie się w nią wbijać. Prześledził palcami ścieżkę w dół jej pleców, do paska jej spodni i przesunął je do przodu. Szybko odpiął guzik i rozpiął zamek, wsuwając kciuki pod gumkę jej nowych, białych, koronkowych majtek i szarpnął je w dół. Sięgając, aby chwycić jego twarz, pocałowała go głęboko, kiedy usiłowała ściągnąć buty, a potem wyszła ze spodni, aby uwolnić nogi. Całkowicie naga, sięgnęła do jego dżinsów, odpinając i rozsuwając zamek, kiedy on przycisnął usta do jej gardła, szyi, delikatnie przygryzał płatek jej ucha, sprawiając, że drżała i jęczała. Wsunęła dłoń do jego bokserek, owijając palce wokół jego grubego, gładkiego penisa, który stał prosto i pulsował w jej dłoni. Sapnął, spychając z bioder pozostałe ubrania i skopując buty. Odsunął się o krok od Griseldy, a ona odsunęła się od niego, dysząc, kiedy oparła się o drzwi za nią. Jego klatka piersiowa, wyciosana z kamienia, ze swoimi twardymi punktami i wybrzuszeniami, falowała z każdym oddechem, kiedy śledził oczami jej ciało; jej włosy, oczy, usta, spoczywając na jej piersiach, prześlizgując się po jej płaskim brzuchu, do schludnych loczków, które skrywały jej pulsującą płeć, zanim opadły do jej długich nóg i stóp. Jej stopy, które tak długo, jak będzie żyła, będą poprzecinane ledwie widocznymi, malutkimi, białymi bliznami, przypominając im obojgu o ostrych, suchych łupinach kukurydzy, które poprzecinały jej skórę. Powoli, rozmyślnie, oczy Holdena przesunęły się ponownie w górę jej ciała, zatrzymując się u szczytu ud i przy piersiach, a jego oddech urwał się, aż w końcu ponownie spojrzał jej w oczy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Jesteś kurewsko piękna – wyszeptał, upadając przed nią na kolana i sięgając po jej biodra. Jego głowa opadła do przodu, krótko obcięte włosy na czubku jego głowy łaskotały ją w brzuch. Opuściła dłonie na jego głowę, przesuwając je do jego policzków i odchylając jego głowę do tyłu tak, że mogła na niego spojrzeć. Jego spojrzenie było oszołomione, pełne szacunku i oczekujące na jej zgodę na kontynuowanie. - Kochaj mnie – wyszeptała. - Ufasz mi, Aniele? – zapytał, jego szare oczy tliły się, kiedy na nią patrzył. - Całkowicie. Nachylił się do przodu, aby pchnąć ją na drzwi, a potem chwycił jej uda i uniósł na swoje ramiona, tak, że jego usta były na tym samym poziomie co jej płeć. Ciągle przytrzymując spojrzeniem jej oczy, jego język zanurzył się do przodu, znajdując swój cel – napięty kłąb nerwów, ukryty za miękkimi, mokrymi fałdkami. Jej przerywane kwilenie sprawiło, że jęknął i pocierał ją bardziej nagląco, jego język kreślił, a potem okrążał jej łechtaczkę, a jej pięty wbijały się w jego plecy. Spojrzał w górę, a jej udało się uśmiechnąć, zanim pozwoliła głowie opaść do tyłu, opierając ją o drzwi, jej oddech wychodził w ostrych sapnięciach. Uda napięły się. A palce zwinęły się na jego głowie. I z głębi jej gardła wybuchł dźwięk czystej przyjemności, kiedy jej ciało zesztywniało, a potem stało się wiotkie, drżąc przy nim falami, kiedy zaśmiała się nad nim cicho. - Och mój Boże – wydyszała. – To było… Położył dłoń na jej brzuchu, aby utrzymać ją w górze, kiedy uwolnił jej nogi ze swoich ramion i wstał. Właśnie kiedy ugięły się pod nią kolana, zgarnął ją w ramiona, przeszedł szybko przez salon i w dół korytarza, do swojego pokoju, gdzie umieścił ją delikatnie na łóżku. Nakrywając ją swoim ciałem, pocałował ją lśniącymi ustami, które smakowały jak jej soki, słone i słodkie, będąc przypomnieniem jego czułości; że jej przyjemność ma pierwszeństwo. Owładnięta miłością do niego, rozchyliła nogi, przesuwając kostkami po tylnej części jego łydek… ud… w końcu kładąc je lekko na jego pośladkach, kiedy ustawił się, żeby w nią wejść. - Holden – powiedziała, kiedy się nad nią pochylił, jego ręce były napięte, oczy ciemne i zdesperowane. – Miałam to na myśli. Całkowicie ci ufam. Całkowicie ufam nam.
***
Jej słowa uzdrowiły to, cokolwiek zostało z kiedyś roztrzaskanego serca Holdena, dając mu jedyną rzecz, której ciągle pomiędzy nimi pragnął; zaufanie. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Holden mocno zacisnął oczy, kiedy wślizgnął się do przodu, w ciasne, mokre ciepło jej ciała, jej drgające mięśnie wciągnęły go głębiej, aż był zakopany tak głęboko jak to możliwe, jego miednica była przyciśnięta do jej, stanowili jeden byt, nie było pomiędzy nimi miejsca na oddech. Pulsował w niej, zmuszając się, aby pozostać bez ruchu, kiedy przyjmowała jego długość i grubość, ścianki jej płci dopasowywały się do objęcia go. Sięgnął po jej twarz, okalając ją, przytulając, ceniąc ją, po tak długiej i bolesnej nieobecności. - To znaczy dla mnie wszystko – powiedział. Jej usta uniosły się w górę i odchyliła głowę, kiedy wygięła do niego biodra w niewypowiedzianym życzeniu, żeby się w niej poruszył, a on odpowiedział na jej prośbę, odnajdując rytm, który był nowy, ale znajomy, natychmiastowy, ale nieustający, dobry i właściwy, był nagrodą i darem, i kiedy stopniowo budowała się w nim fala perfekcji, wbijał się w nią szybciej i szybciej. - Kocham cię. Kocham cię… na zawsze – powiedział, jego głos był napięty i chropowaty. Otworzyła oczy, ciemne, szerokie i niebieskie, które były oknami do jedynej duszy, której kiedykolwiek pragnął, czy kiedykolwiek kochał i bez litości zamknęły się na jego oczach. - Ja skaczę, ty skaczesz – wyszeptała. - Teraz! – wykrzyknął, wsuwając ręce pod Griseldę i przycisnął ją do swojej piersi. Ich ciała eksplodowały razem, roztrzaskując się w milion różnorodnych kawałków wieczności, i dwójka ludzi, którzy zawsze byli jednością – od samego początku – w końcu była wolna. Godziny później, kiedy zaszło słońce i dźwięki amerykańskiego życia wlewały się do mieszkania z chodnika poniżej, Holden siedział, opierając się o zagłówek łóżka, śmiał się i kręcił głową, kiedy Griselda leżała obok niego nago, z głową opartą na ręce. - Przysięgam – powiedziała szczerze. - Nie wierzę ci – powiedział, dziwiąc się, że tu był, i ona tu była, i w końcu byli wolni; wolni od Fillman’ów, od Caleba Fostera, od Gemmy, od strachu, od tęsknoty, od samotności. Wolni od nieufności i wątpliwości. Wolni, aby kochać. Wolni, aby być razem. Wolni, aby odszukać swoją wieczność. Zostawił swoją kurtkę – i pierścionek – w samochodzie, ale co najmniej pięć razy przyszło mu do głowy, żeby się ubrać i pobiec na dół. Ale czy tak chciał się oświadczyć? Leżąc w łóżku, w tym okropnym mieszkaniu?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Była tak piękna, ze zanikającym słońcem podświetlającym jej blond włosy, jak aureolę i ponownie zachichotał, kiedy uniosła trzy palce w przysiędze skauta. - Obiecuję. Nie robiłam tego – ani razu – dopóki nie skończyłam prawie osiemnastu lat. Ześlizgnął się w dół, aż leżał na równo z nią, głowę oparł na ręce, odzwierciedlając jej pozę. - To niemożliwe. Jesteś olśniewająca. W jaki sposób trzymałaś chłopców z dala? Spojrzała w dół, na prześcieradło, a potem ponownie na niego, rumieniec barwił jej policzki. - Nie chciałam żadnego z nich. - Kogo chciałaś? Rzuciła mu zalotne spojrzenie spod rzęs. - Billy’ego. Wstrzymywałam się dla Billy’ego, ponieważ on…. Ach! Holden wsunął palce pod jej ręce i zaczął łaskotać, a ona przetoczyła się na plecy, chichocząc jak szalona, próbują mu uciec, ale podążył za nią, leżąc częściowo na jej klatce piersiowej. Chwycił jej nadgarstki, trzymając je nad jej głową, a potem spojrzał na nią z żartobliwym uśmiechem. - Odpowiedz mi teraz. Kogo chciałaś panno Griseldo? Wzięła głęboki oddech, jej piersi celowo nacisnęły na jego klatkę piersiową. Wiedział to przez pyskaty błysk w jej oczach. - Hmm. Ok. Przyznam się. – Westchnęła, jakby została zdemaskowana. – Pana Fillmana. Te czarne skarpetki, które ubierał na plaży… Złączył jej nadgarstki, przytrzymując je jedną dłonią, a drugą ponownie sięgnął do jej pachy. - Nie! – pisnęła. – Nie łaskocz mnie! Ciebie! Ciebie! Chciałam ciebie. Zawsze chciałam ciebie. Wpatrywał się w nią, przyswajając rumieniec na jej skórze i czerwień jej ust od dużej ilości całowania. - A ja chciałem ciebie. Chociaż naprawdę była pod nim uwięziona, uśmiechnęła się tak czule, tak pogodnie, z taką ilością zaufania i miłości, że jego serce spuchło.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- „Nie jesteś podła” – wyszeptała. – „I jesteś naprawdę ładna.” Przeszukiwał jej oczy, przypominając sobie ich niebezpieczny spacer do sklepu wielobranżowego, który odbył się tak wiele lat temu i słowa, które dobrał, żeby powiedzieć jej, jak bardzo ją lubił. - To tak bardzo prawdziwe teraz, jak było wtedy. Puścił jej nadgarstki i opuścił głowę, żeby ją pocałować, splątując swój język z jej, a jego erekcja zrobiła się gruba i twarda przy jej udzie, mówiąc jej, że znów jej pragnął. - Co będzie dalej? – zapytała. - Mam nadzieję, że ty. Wyglądała na zaskoczoną, a potem uśmiechnęła się, unosząc brwi. - I ty. - Cholera, tak – powiedział, ocierając się o nią. - A potem co? – zapytała, owijając ręce wokół jego szyi. Spojrzał na drzwi swojej sypialni. - Mógłbym wykorzystać trochę pomocy przy pakowaniu. Meble zostają, ale zabiorę ubrania i ręczniki. I Xboxa. Zabierzemy to, co moje. Zostawię czek na dwa miesiące wynajmu i klucze na stole w kuchni. - Z radością pomogę. A co po tym? - Sen? - Wątpliwe. – Oblizała usta i uniosła nieznaczenie biodra, drażniąc go. – A potem? Pokręcił głową na jej kokieteryjne metody. - Jutro rano, przed wyjazdem odwiedzimy Hannah? - Z wielką przyjemnością ją poznam. – Spojrzała na niego, łaskocząc palcami włosy na jego karku. – Zanim pojedziemy gdzie? - Do domu. - Do mojego domu? Wzruszył ramionami. - Na ten tydzień, to nasz dom, Aniele. - A kiedy tam dotrzemy? – zapytała, jej oczy były pełne wyczekiwania. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Jego umysł przeskoczył do pierścionka, czekającego w samochodzie. Czy to jest to, o co go pytała? Pytała go o ten tydzień, czy o wieczność? Znał ją tak dobrze, ale były momenty, kiedy dorosła Gris zaskakiwała go i nie był pewny. Bardziej niż cokolwiek, pragnął aby ten moment, kiedy ją zapyta, był dla niej idealny. To było dla niego ważne. Zasłużyła na to. Powiesz mi „tak”, słodki Aniele? - Sądzę, że będziesz musiała poczekać, żeby zobaczyć – powiedział, pochłaniając jej usta i zdobywając jej ciało swoim.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Rozdział 40
Po śniadaniu, Holden i Griselda wstąpili do szpitala, aby odwiedzić Hannah i serce Holdena spuchło, kiedy Gemma zachęciła Gris, aby potrzymała jego córkę. Zobaczenie jej, tak młodej i pięknej, trzymającej jego dziecko sprawiło, że w jego głowie pływały wszystkie rodzaje pomysłów, i wszystkie kończyły się tym, jak kurewsko mocno chciał ją poślubić, mieć z nią dzieci i mieć ten zaszczyt, do nazywania jej swoją żoną. Pocałował swoją malutką córeczkę w czoło, szepcząc, że ją kocha, zanim delikatnie oddał ją Clintonowi, który uśmiechnął się promiennie w twarz dziewczynki, jakby żadne dziecko nie było nigdy bardziej cenne. I ponownie, Holden wiedział, że decyzja o zrzeczeniu się praw rodzicielskich była słuszna. Odnajdzie swoje miejsce w życiu Hannah, ale od samego początku to Clinton był jej prawdziwym tatą. Po załadowaniu bagażnika McClellan’ów skromnym dobytkiem Holdena, zatrzymali się u Quinta i Maudie, żeby się pożegnać, a Maudie kazała im obiecać, że wrócą w czwartek na Święto Dziękczynienia. To Griselda, z płaczliwym podziękowaniem, zaakceptowała jej zaproszenie, zaskakując go, kiedy nagle objęła starszą kobietę i Holden zdał sobie sprawę jak bardzo Griselda potrzebowała i pragnęła tego, aby być włączoną w jego życie z Davis’ami. I kochał ją za to, ponieważ to oznaczało, że otworzyła w swoim sercu miejsce dla jego córki, jego byłej dziewczyny, jego przyjaciela, i przyszywanych rodziców. Oznaczało to, że ona również pragnęła ich w swoim życiu. Kiedy wyjeżdżali z miasta, Holden odwrócił się do niej, pierścionek nadal wypalał dziurę w jego kieszeni i zapytał: - M-masz coś przeciwko, jeśli zrobimy jeszcze jeden przystanek? Odwróciła się do niego z jasnymi oczami i wzruszyła ramionami. - Pewnie. Gdzie? - Ufasz mi? - Całym sercem. - Jest pewne miejsce, które muszę zobaczyć. Ciężko było znaleźć miejsce, gdzie tak wiele lat temu próbowali przekroczyć Shenandoah, kiedy ścigali ich Caleb Foster i Cutter, więc ostatecznie musiał wybrać przybliżoną lokalizację. Zaparkował na poboczu, tak blisko jak mógł się dostać, i odwrócił się do Griseldy.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Chcę to zobaczyć. Przesunęła się na siedzeniu, patrząc przez okno na las. - Ja nie – wyszeptała w końcu, jej oczy były smutne i ciężkie, kiedy odwróciła się w jego stronę. – Nie chcę widzieć miejsca, w którym cię zostawiłam. - Miejsca, w którym zostaliśmy rozdzieleni. - Miejsca, w którym uciekłam. - Miejsca, w którym przetrwaliśmy. – Zamilkł na moment, patrząc jej głęboko w oczy. – Chodź ze mną. Musimy razem stawić temu czoła, Gris. Będzie nas to nawiedzać, jeśli tego n-nie zrobimy. - Nie mogę – wyszlochała. - M-możesz, Aniele. Będę zaraz obok ciebie. Wciągnęła do ust dolną wargę, wyjrzała przez okno, a potem wzięła głęboki, nierówny oddech. - Ok. Wysiadł z auta i obszedł je, aby otworzyć jej drzwi. Jej palce drżały, kiedy wzięła jego dłoń, którą jej oferował. Stanęła, patrząc ostrożnym wzrokiem na las, zanim odwróciła się do niego. - To było dawno temu – powiedział, splatając ich palce. – Byliśmy tylko dziećmi, które próbowały przetrwać coś okropnego. Byliśmy dz-dzielni, Gris. Byliśmy silni. Mieliśmy nadzieję. - Dawaliśmy sobie nawzajem nadzieję – powiedziała, jej głos załamał się na słowie „nadzieja.” Pociągnął ją za dłoń, prowadząc przez żwir na poboczu autostrady i w las, gdzie pośród drzew mogli usłyszeć słaby, odległy dźwięk pędzącej Shenandoah. Griselda nie powiedziała ani słowa, miała opuszczoną głowę, idąc cicho za nim. To był długi spacer, i jego wspomnienia szybko cofnęły się – Wiem, że jesteś ranny, Holden. Ja również, ale nie zatrzymuj się! – w poszarpanych, bolesnych przebłyskach – Przez pole kukurydzy i w poprzek rzeki – oślepiając go migawkami – Bez względu na wszystko, nie oglądaj się za siebie – to sprawiło, że rozbolała go głowa – Nadal ze mną jesteś, Holden? – a serce się zacisnęło – Zostaw go w spokoju! Pozwól mu odejść! Ale nie poddał się, przez dobre pół godziny czy coś w tym stylu, ciągnąc za sobą w ciszy Griseldę. Przekraczali powalone drzewa i okrążali głazy, zbliżając się bliżej i bliżej, aż
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
spojrzał w górę i była tam; rzeka Shenandoah, biała woda obmywała skały, głośna, złowieszcza i… piękna. Była piękna. Widziana oczami kogokolwiek i oceniana jakimikolwiek kryteriami, była dowodem daru natury, Bożego panowania nad Swoją ziemią i nie była odpowiedzialna za czyny Caleba Fostera sprzed tylu lat. Była pięknym miejscem, które zostało skażone złem, ale tu i teraz Holden mógł to wyraźnie zobaczyć; była zachwycająca. Przejrzysta, rześka woda. Jasne, zielne drzewa, otaczające brzeg. Pofalowane wzgórza. Oszałamiająco błękitne niebo. Kończąc spacer przy linii brzegowej, zdał sobie sprawę, że już nie ciągnął Griseldy; sama szła obok niego, tak samo zdumiona tym wspaniałym miejscem jak on. Kiedy na nią spojrzał, wpatrywała się w zadumie w rzekę przez długi czas, a potem w końcu spojrzała na niego ze łzami w oczach. I zobaczył to tak mocno, jak sam czuł; lekkość, która przychodzi, kiedy wyrównasz rachunki z przeszłością. Shenandoah była tylko rzeką, a oni nie byli już bezsilnymi dziećmi, które tak okrutnie rozdzieliła. - Jesteśmy po drugiej stronie. Przytaknął, będąc w stanie wyłapać z odległości widok pól kukurydzy po drugiej stronie, przy dolnym brzegu rzeki. - Zgadza się. - Jesteśmy po drugiej stronie – powiedziała znowu, jej głos był cichy i zdumiony. - Razem, Gris. – Ścisnął jej dłoń, jego oczy piekły, kiedy się do niej uśmiechnął. – W końcu dotarliśmy na drugi brzeg. Nie mówił tylko o tym okropnym dniu, który wydarzył się tak dawno temu. Mówił o odnalezieniu siebie i kochaniu siebie, i – miejmy nadzieję, że wkrótce – wybraniu siebie nawzajem. Holden stanął za Griseldą i objął ją ramionami, przyciągając mocno do klatki piersiowej, kiedy słońce świeciło w ich twarze, a rzeka płynęła przed nimi. Dawno, dawno temu, wydarzyło się tu coś okropnego, ale teraz stali zwycięsko w dokładnym miejscu ich klęski, a ich „długo i szczęśliwie” było na wyciągnięcie ręki. W pewnej chwili Gris sięgnęła i nakryła dłonie Holdena swoimi, a on pomyślał sobie, Właśnie tu. Właśnie teraz. Ja trzymając ją, a ona trzymająca mnie… to jest najbliższe niebu, co człowiek może otrzymać na ziemi. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
A potem, na co ty do cholery czekasz? Nachylił się, opierając brodę na jej ramieniu. - Gris? – powiedział cicho przy jej uchu, jego ręce nadal ciasno ją obejmowały. - Mmm? - Gris, muszę cię o coś zapytać. - Cokolwiek to jest – powiedziała, jej głos był miękki, pełen zaufania i miłości. – Odpowiedź brzmi „tak.” Zaśmiał się cicho, jego klatka piersiowa wibrowała za nią, radość sprawiła, że się uśmiechnął i przycisnął usta do ciepłej skóry na jej szyi. - Nie, Aniele. Muszę cię zapytać. Jej oddech zamarł – poczuł pod dłońmi jej klatkę piersiową - i nagle jej palce zacisnęły się. - Holden… - zaczęła. Pozwolił, żeby jego ręce ześlizgnęły się z niej i stanął przed nią, opadając na kolano. Usłyszał jej zaskoczone sapnięcie, i kiedy spojrzał w górę, jej oczy były szeroko otwarte i błyszczące. - Co ty robisz? – zapytała, jej głos był zdenerwowany, bez tchu. - Doskonale wiesz co robię – powiedział, kiedy zakryła usta drżącymi palcami. Holden sięgnął po jej wolną dłoń i przytrzymał ją, omiatając spojrzeniem jej piękną twarz zanim skupił się na jej oczach. - Zakochałem się w tobie, kiedy miałem dziesięć lat, ponieważ byłaś ładna i nie byłaś wredna. I umarłbym w tym życiu tak wiele razy gdyby nie ty… mój aniele, moja przyjaciółko, moja rodzino, moja nadziejo, moja uciecho, moja miłości. Za każdym razem, kiedy na obozie wypowiadałem słowa „chronić i służyć” myślałem „chronić Gris, służyć Gris”, a potem dodałem do tego każde inne słowo, jakie mogłem wymyślić; rozmawiać z Gris, pisać do Gris, robić dzieci z Gris, zestarzeć się z Gris. Kochać Gris. Kochanie cię jest dla mnie jak oddychanie. Nie mogę bez tego żyć. I wiem, że w tym życiu b-będziemy musieli ż-żegnać się setkę razy, ale doszedłem do tego, że jesteśmy całkiem nieźli w czekaniu, prawda? I jesteśmy całkiem dobrzy w ponownym odnajdywaniu siebie nawzajem. Bez wwzględu na wszystko. Przytaknęła, jej usta drżały, kiedy ocierała łzy. Odwrócił jej dłoń i opuścił głowę, przyciskając usta do liter „H+G.”
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Odmieniłaś moje życie, Griselda. Oddałaś mi moje życie. Sprawiłeś, że znów zapragnąłem żyć… i żyć dobrze. Jesteś oddechem, który biorę i biciem mego serca, i bez względu na to gdzie jestem, zawsze jesteś przy mnie, więc nigdy więcej nie zostaniemy rozdzieleni. Ale pragnę od ciebie jeszcze jednej rzeczy. Gotowa? – zapytał, mrugając oczami z emocji, ale zdołał wykrzesać krzywy uśmiech, który nierówno oddała, przytakując. – Griseldo Schroeder, będę cię kochał, chronił cię, służył ci, szanował cię, Aniele, aż do śmierci. Ja skaczę, ty skaczesz. I już powiedziałaś „tak” kilka minut temu, ale pomyślałem, że powinienem zapytać jeszcze raz… W-wyjdziesz za mnie? Z-zostaniesz moją żoną?
***
- Tak! – wykrzyknęła, nadal trzymając wyciągniętą rękę i próbując, nieskutecznie, utrzymać ją nieruchomo. Holden nachylił się, aby przycisnąć usta do jej palców, zanim sięgnął do kieszeni, aby wyjąć małe, czarne, aksamitne pudełeczko. Otworzył je, wyciągnął pierścionek i wsunął go na jej palec. Nachyliła się, sięgając po jego policzki, trzymając je z czułością i ponaglając go, aby wstał. Kiedy to zrobił, przyciągnęła jego twarz do swojej. - Kocham cię – powiedziała. – Zawsze cię kochałam. Zawsze będę cię kochała, Holdenie Croft. Nie mogę się doczekać, aby zostać twoją żoną. - Moją żoną – wyszeptał. - Nauczyłeś mnie jak ponownie kochać, jak mieć nadzieję i jak znowu zaufać. Nie żyłam, aż do dnia, w którym ponownie wszedłeś do mojego życia, i teraz nie liczy się nic, poza tobą. Ty i ja. Razem – zakończyła, jej głos łamał się od emocji. Kiedy godzinę temu wychodziła z samochodu McClellan’ów, Griselda nigdy nie wyobrażała sobie, że poczuje tak dogłębny spokój, jaki czuła stojąc na brzegu budzącej postrach Shenandoah, z owiniętymi wokół niej ramionami Holdena. Nie, nigdy nie mogliby wrócić do tego katastroficznego dnia sprzed tylu lat, ale życie dawało im drugą szansę, aby razem przejść na drugą stronę, i tego ranka, wszystkie jej marzenia spełniły się. - Kocham cię na zawsze – wyszeptała. Jego usta natychmiast się obniżyły, ciężar jego ciała zderzył się z jej, kiedy oddawała pocałunek. Ale teraz, czuła jakby całowała Holdena tysiąc razy, pewna w przekonaniu, że ich serca, dusze i umysły były złączone na nieziemskim poziomie, a jednak ten pocałunek był nowy, ponieważ pierścionek na jej palcu łączył jej życie z jego, w ostatni, który pozostał – bardzo ziemski – sposób; przez małżeństwo. Była Griseldą Schroeder i Zeldą Shroder. Ale Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
stanie się Griseldą Croft – to nazwisko zostało wyryte w jej sercu więcej niż dekadę temu – i będzie to najdroższym, najbardziej upragnionym z marzeń, które się spełni. Holden odsunął się, uśmiechając się do niej. - Powiedziałaś tak. - Dwa razy. - Jest coś jeszcze. Obawa zakradła się do jej pełnego radości serca. - Co? - Chcę, żebyśmy wzięli ślub teraz. - Dzisiaj? - Nie. Cóż, pewnie, jeśli to jest to, czego pragniesz. Miałem na myśli teraz, zanim pojadę do Fort Sill za tydzień, licząc od poniedziałku. Kiedy będziemy małżeństwem, możemy ubiegać się o mieszkanie w bazie, w miejscu mojego stałego przydziału, którym prawie zdecydowanie będzie Camp Pendleton. Chcę żebyś za kilka tygodni spotkała się ze mną w Kalifornii i będziemy mogli wprowadzić się do naszego pierwszego domu, Gris. - Nasz pierwszy dom – powiedziała, pociągając nosem z powodu łez, jej serce zalewała miłość do niego i podekscytowanie z powodu jej życia z nim. - Ty byłaś moim pierwszym domem – odpowiedział miękko, ponownie ją całując. Objęła palcami jego głowę, kiedy wsunęła język do jego ust, przełykając jego jęk. Przesuwając dłońmi w dół jego silnych ramion, które trzymały ją jako dziecko, a teraz trzymają ją jako kobietę, uznała przemożne głębiny jej wdzięczności i niekończącą się studnię miłości do niego. - Pragnę cię, narzeczono – jęknął, jego słowa połaskotały jej ucho. - Mamy do zrobienia plany ślubne – powiedziała, wyginając plecy, aby go podrażnić – tak szybko jak wrócimy do domu. - To będzie musiało poczekać – powiedział, niskie dudnienie jego chichotu sprawiło, że podwinęła ze szczęścia palce u stóp. – Najpierw mam z tobą inne sprawy do załatwienia. - Ok Holdenie Croft, wygrałeś. – Odchyliła się, żeby na niego spojrzeć i wiedziała, że jej oczy błyszczą z większą ilością radości, niż kiedykolwiek wyobrażała sobie, że mogłaby na nią zasłużyć. – Ale lepiej żebyś za bardzo mnie nie wymęczył. Mam ślub do zaplanowania.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery ***
Holden szybko przekonał się o tym, że kiedy prosisz dziewczynę o rękę i mówisz jej, że ma dziewięć dni, żeby to przygotować, to ona nie traci ani minuty. Po telefonie do Sabriny, która nalegała, aby w niedzielę wieczorem wzięli ślub w ich domu w Georgetown – Roy zajmie się pozwoleniem i oficjantem – Griselda zadzwoniła do Mayi, aby poprosić ją, żeby była jej świadkiem, a Holden zadzwonił do Quinta, żeby został jego drużbą, skoro Clinton musiał zostać przy Gemmie i Hannah. Maudie zmusiła Quinta aby wykłócił się o kolejną obietnicę od nich, że wrócą w czwartek na Święto Dziękczynienia i kiedy tam byli, Maudie zaoferowała Griseldzie swoją suknię ślubną, która była czule zabezpieczona w pudełku z bibułkami przez dwadzieścia pięć lat i pasowała na Griseldę jak ulał. W piątek wstąpili zobaczyć się z profesorem Fosterem i jego żoną, dzieląc się dobrymi nowinami, a profesor dał im czek, nazywając go prezentem ślubnym, a Ruth poprosiła ich, aby pozostali w kontakcie. Kiedy byli na zewnątrz, otworzyli kopertę i znaleźli tam czek na pięć tysięcy dolarów, wbiegli ponownie do środka, aby go oddać. Ale Seth i Ruth, ze splecionymi dłońmi i życzliwymi oczami, nalegali, że ta suma jest właściwa i poprosili, aby zachowali pieniądze na rozpoczęcie dobrego życia, i aby zabrali trochę tego bólu, który wiązał się z nazwiskiem Foster. Sabrina zorganizowała weselną kolację i tort, Maya sama wybrała sobie suknię druhny i kwiecistą, dziewczęcą sukienkę dla Prudence, i w niedzielny wieczór, Holden stał przy kominku w salonie McClellan’ów i uśmiechał się, kiedy kobieta jego marzeń zajęła swoje miejsca obok niego i przysięgła być jego żoną. Oficjant, sędzia, który był przyjacielem Roy’a uśmiechnął się do pary i powiedział: - Zebraliśmy się tutaj razem, w obliczu Boga, i przed przyjaciółmi i ukochanymi, aby połączyć razem Holdena Crofta i Griseldę Schroeder świętym węzłem małżeńskim, ustanowionym przez Boga, od czasu kiedy pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta chodzili po ziemi. Zatem, nie dzieje się to dlatego, aby wkroczyć w małżeństwo nierozważnie, czy beztrosko, ale w nabożnym skupieniu i poważnie. W tym świętym, małżeńskim stanie, te dwie, obecne tu osoby, zostaną teraz połączone. Holden spojrzał w niebieskie oczy Griseldy, skupiając się na jej niewypowiedzianie pięknej twarzy, przypominając sobie ją jako dziecko, nastolatkę, i dorosłą kobietę, wspinającą się po schodach do jego mieszkania, jego miłość, jego życie, jego Anioł. - Czy ty, Holdenie, bierzesz sobie Griseldę za żonę, by ją mieć i zatrzymać, w chorobie i w zdrowiu, aby ją kochać, szanować i otaczać opieką, na dobre i na złe, w bogactwie i w biedzie, trwając wyłączenie przy niej, dopóki śmierć was nie rozłączy?
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Tak – powiedział, ściskając jej dłoń. - Czy ty, Griseldo, bierzesz sobie Holdena za męża, aby go mieć i zatrzymać, w chorobie i w zdrowiu, aby go kochać, szanować i otaczać opieką, na dobre i na złe, w bogactwie i w biedzie, trwając wyłączenie przy nim, dopóki śmierć was nie rozłączy? - Tak – powiedziała, jej uśmiech był olśniewający i silny. - Kto ma obrączki? – zapytał sędzia, a Quint wystąpił naprzód, mrugając do Holdena i podając każdemu z nich proste, złote obrączki. Oficjant przytaknął, a Holden wziął głęboki oddech, kiedy wsuwał obrączkę na palec Griseldy. - Daję ci tę obrączkę, jako symbol mojej miłości. Kiedy otocza twój palec, niech zawsze ci przypomina, że jesteś otoczona nieprzemijającą miłością. Daję ci tę obrączkę, jako symbol mojej wierności. Kiedy spoczywa na twoim palcu, powierzam ci moje serce i duszę. Daję ci tę obrączkę, ponieważ nie ważne gdzie jestem na tym świecie, n-należę do ciebie i tylko do ciebie, aż do d-dnia mojej śmierci.
***
Nie mogła powstrzymać łez, kiedy Holden ślubował jej swoją wieczną miłość i wierność, ale wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się do niego, próbując nie drżeć, kiedy wyciągnął dłoń, a ona wsunęła na jego palec taką samą obrączkę. - Daję ci tę obrączkę, ponieważ już oddałam ci moje serce, duszę i moje życie. Kiedy otacza twój palec, niech zawsze ci przypomina, że jesteś otoczony nieprzemijającą miłością. Daję ci tę obrączkę, jako symbol mojego zaufania. Kiedy spoczywa na twoim palcu, łączę z tobą moje życie i przeznaczenie. Daję ci tę obrączkę, ponieważ nie ważne jak daleko od siebie jesteśmy, należę do ciebie i tylko do ciebie, aż do dnia mojej śmierci. Holden skinął raz, mrugając wściekle i ponownie biorąc jej dłonie w swoje, zanim spojrzał na sędziego, który wyrecytował: - Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje. Na początku Griselda wahała się przed dodaniem do ich ceremonii zaślubin wersu z Biblii, skoro cytaty ze Starego Testamentu towarzyszyły jednemu z ich najgorszych Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
wspomnień. Ale kiedy sędzia zasugerował przeczytanie tego fragmentu z Nowego Testamentu, wydawało się to takie właściwe, tak idealnie opisywało ich miłość, że szybko się zgodziła. A teraz patrzyła na Holdena, kiedy padały słowa. Cierpliwość. Życzliwość. Ochrona. Zaufanie. Nadzieja. Wytrwałość. To było idealne. To było nimi. Skinęła do Holdena, a on wyszczerzył się w odpowiedzi. - Holdenie i Griseldo, niech błogosławieństwo życia, radość miłości, spokój prawdy, oraz mądrość i siła duszy będą waszymi ciągłymi towarzyszami, teraz i zawsze. Ogłaszam was mężem i żoną. – Odwrócił się do Holdena. – Możesz pocałować pannę młodą! Kiedy ich przyjaciele i rodzina wiwatowali, Holden umieścił dłonie na jej policzkach, a Griselda spojrzała w jego oczy, kiedy własnymi słowami cementowali swoje formalne przysięgi. - Ja skaczę – wyszeptała. - Ty skaczesz. - Nigdy nie daj mi odejść. - Obiecuję. - Kocham cię na zawsze, Holden – powiedziała. - Kocham cię na zawsze, Aniele. Szare oczy spotkały niebieskie, palce się splotły, serca były przyciśnięte do siebie, i Holden i Griselda, którzy zagubili się, a potem odnaleźli, byli osobno, a potem razem, niekochani, a potem ukochani, przycisnęli do siebie usta, i w końcu przekroczyli rzekę, kierując się ku wieczności.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Epilog
- Gris! – wykrzyknęła Claire, machając z ławki, która była zwrócona w stronę parkingu w bazie. Griselda przeszła przez tłum, szczerząc się do swojej przyjaciółki, która była w bardzo zaawansowanej ciąży. - Dziecko skończyło na czekaniu, aż jego tatuś wróci do domu, hm? - I to dosłownie ostatnia chwila – powiedziała Claire, wskazując na swój pokaźny brzuch. – To wydarzy się w każdej chwili. - Przez całe to podekscytowanie? Założę się, że kiedy pocałuje cię na powitanie, to odejdą ci wody – drażniła się Griselda, zajmując miejsce. Claire westchnęła. - Czy ta misja wydawała się być dłuższa niż sześć miesięcy? Czy to tylko ja? Zawsze wydaje się dłużej, pomyślała Griselda, przypominając sobie wiosenny dzień, pół roku temu, kiedy pocałowała Holdena na pożegnanie i patrzyła, jak wsiada do autobusu, w drodze na ich drugą misję w Afganistanie. - Och, nie wiem – powiedziała. – Przynajmniej tym razem będą w domu na Święto Dziękczynienia. - Wasza dwójka jedzie na wschód? – zapytała Claire. – Zobaczyć się z rodziną? Griselda przytaknęła. - Taki jest plan. Hannah kończy trzy lata. Możesz w to uwierzyć? Opuścili Święto Dziękczynienia i pierwsze urodziny Hannah ze względu na pierwsze rozlokowanie Holdena, ale udało im się tam być w zeszłym roku, i Griselda była niezmiernie uradowana, że będą tam znowu w tym roku. Hannah Croft Davis była rozkoszną, mądrą, kochaną, małą dziewczynką, która, według najświeższego listu Maudie, nadal uczy się, jak być miłą dla swojego nowonarodzonego, młodszego braciszka. - Jestem zaskoczona, że lekarz pozwala ci lecieć – powiedziała Claire, patrząc znacząco na brzuch Griseldy, który nie był jeszcze tak zaokrąglony, jak brzuch jej przyjaciółki. Griselda położyła ochronnie dłonie na wypukłości pod jej czerwoną, ciążową bluzką.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
- Nie jestem jeszcze nawet w siódmym miesiącu. Nie pospieszaj mnie. - Och, tak – powiedziała Claire ze zmęczonym westchnieniem. – Sądzę, że myślałam o sobie. Nie wolno mi latać do czasu, aż ona się urodzi. – Claire szturchnęła Griseldę w bok. – Holden już wie? Że będziecie mieli syna? Griselda pokręciła głową. - Nie. Ale dowie się dzisiaj. - Och! – powiedziała Claire, odwracając się na bok, żeby wyciągnąć coś z torebki. – Prawie zapomniałam! Chciałam, żebyś to podpisała, zanim dziecko przyjdzie na świat. Kupiłam to na Amazonie. Griselda spojrzała w dół, na znajomą, kolorową okładkę jej pierwszej książki z bajkami dla dzieci. - Claire! Nie musiałaś tego robić! Dałabym ci jedną za darmo. - Niee – odpowiedziała. – Jestem opłacalnym klientem! Griselda wzięła długopis, który jej podawała, podpisując się swoim imieniem i zostawiając wiadomość dla pierwszego dziecka Claire i Grahama, dla dziewczynki, którą planują nazwać Grace, a potem oddała książkę przyjaciółce. - „Droga Grace – czytała Claire. – Obyś również znalazła swojego Króla Sun. Kocham, Lady Starling.” Co to znaczy? - To znaczy, że życzę jej szczęścia – powiedziała cicho Griselda. Ich rozmowa została przerwana przez nagły gwar, który podniósł się pośród innych członków rodzin, którzy je otaczali. Matki, ojcowie, siostry, bracia, żony, jak Griselda i Claire i ich dzieci, wstali z ławek, kiedy duża, biała ciężarówka zatrzymała się na parkingu, mieszcząc w sobie bagaże powracającego plutonu. - Prawie tu są! – krzyknęła Griselda, podskakując w górę i pomagając Claire wstać. Najpierw biała ciężarówka, a potem białe, szkolne autobusy, pomyślała, jej serce podskakiwało z podekscytowania, aby ponownie zobaczyć męża. Trzymając dłoń Claire, stanęła na palcach, żeby zobaczyć czy busy wyjeżdżają już zza rogu. - W każdej chwili! – powiedziała Claire, ściskając dłoń przyjaciółki. Chwilę potem rozpoczęły się radosne okrzyki i klaskanie, i Griselda spojrzała w górę, aby zobaczyć trzy, białe autobusy, wjeżdżające na pusty parking. Zatrzymały się i zaparkowały, a ryk tłumu wzrastał. Jej oczy zaczęły wilgotnieć z niecierpliwego oczekiwania i skanowała busy, zastanawiając się w którym z nich jest Holden. - Są tutaj! Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Aparaty zaczęły pstrykać, a flagi machać. Małe dzieci ze swoimi patriotycznymi pozdrowieniami, pytały „Gdzie jest tatuś?!”, trzymając ręcznie robiony szyld powitalny, a cały tłum roześmiał się i uśmiechał, krzycząc i klaszcząc. Kiedy busy zaparkowały, tłum ruszył gwałtownie na spotkanie z bliskimi, a Griselda dała Claire ostrożny uścisk, zanim puściła jej dłoń. Kiedy Marines, w ubraniach koloru khaki, wysiedli z autobusów, zaczęli przedostawać się przez tłum, szukając swoich ukochanych, z wielkimi uśmiechami i błyszczącymi oczami. Serce Griseldy waliło jak szalone, kiedy przeszukiwała ich opalone twarze, rozpoznając niektóre, ale szukając tej jednej, którą kochała, a potem… był tam, tylko kilka metrów dalej, bez zastanawiania zsuwając czapkę z ogolonej głowy i uśmiechając się promiennie, kiedy jego oczy złapały jej. Roześmiała się, łzy spływały po jej twarzy, kiedy zmniejszył dystans pomiędzy nimi. Jego oczy, tylko na sekundę, opadły do jej brzucha, zanim ponownie prześlizgnęły się w górę, do twarzy. - Gris – powiedział, wciągając ją w ramiona i opuszczając usta do jej. Całował ją czule, ich łzy mieszały się razem, kiedy natychmiast przypomniała sobie jak to było go czuć, jak smakował, jak kochał ją bardziej i lepiej niż ktokolwiek kiedykolwiek to robił lub mógłby robić. Bez tchu, opuściła czoło na jego ramię, a on trzymał ją mocno i wyszeptał: - Tęskniłem za tobą jak szalony. – Blisko jej ucha, kiedy kołysali się razem tam i z powrotem. Odchyliła się, aby znowu go pocałować, uśmiechając się, śmiejąc i płacząc, kiedy odpowiedziała: - Kocham cię na zawsze. - Dobrze się czujesz, pani Croft? – zapytał, robiąc krok w tył i pozwalając, żeby jego oczy opadły do jej powiększonego brzucha. - Czuję się jak w ciąży – powiedziała, głaszcząc dłońmi brzuch. – I tęskniłam za tobą. – Wyszczerzyła się do niego. – Tak samo jak nasz syn. - Nasz…? – Holden zassał głęboki oddech, jego oczy rozszerzyły się. - Nasz syn. – Przytaknęła, chwytając w dłonie jego policzki i chichocząc przez łzy. – Będziemy mieli chłopca, Holden. - G-gris – wyszeptał, mrugając oczami, jego usta drżały, kiedy był ogarnięty emocjami. Ponownie przycisnął ją do siebie, opierając czoło o jej ramię, kiedy ona splotła palce na jego karku, rozkoszując się uczuciem jego silnych ramion wokół siebie. A jej serce Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
śpiewało, ponieważ to był Holden; jej najlepszy przyjaciel, jej powiernik, jej dożywotni obrońca, kustosz jej wspomnień, ojciec jej dziecka, miłość jej życia, jej początek i koniec – Holden, którego kochała, któremu ufała, który do niej należał, był przy niej ponownie. Ja skaczę, ty skaczesz, pomyślała, opierając głowę w zgięciu jego szyi, wdychając zapach jego słodko pachnącej skóry. Zrobiliśmy to. Jesteśmy po drugiej stronie, mój kochany. - Zapytaj mnie czy jestem kompletny, czy złamany, Griseldo Croft – powiedział, odchylając się i z czułością kładąc dłoń na jej brzuchu, zanim spojrzał na nią ze łzami w ukochanych, szarych oczach. - Jesteś kompletny, czy złamany, Holdenie Croft? - Jestem kompletny, Aniele – powiedział, wpatrując się w jej twarz, zanim ponownie wciągnął ją w niebo, którym były jego ramiona. – W końcu jestem w domu.
KONIEC.
List do moich czytelników. Drodzy Czytelnicy, Bardzo Wam dziękuję za przeczytanie „Never Let You Go.” Mam nadzieję, że podobała Wam się historia miłosna Holdena i Griseldy. Kiedy pisałam tę książkę, byłam mocno zainspirowana prawdziwą historią Elizabeth Smart, która w wieku czternastu lat została porwana ze swojego domu i ponownie połączona z rodziną dziewięć miesięcy później, po tym jak wycierpiała nieprawdopodobne znęcanie, wliczając w to gwałt i pranie mózgu. Z miłością i wsparciem jej kościoła i rodziny, Elizabeth zdołała „powrócić” ze swojego koszmaru i zbudować sobie niesamowite życie; poślubiła wspaniałego człowieka, opublikowała książkę, założyła fundację i każdego dnia, dzięki swojej historii, daje nadzieję ocalałym z porwań i nadużyć. Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
Never Let You Go
Katy Regnery
Zastanawiałam się, czy mogłabym napisać historię, w której bohater i bohaterka zostają porwani i znoszą nękanie, ale w jakiś sposób udaje im się przetrwać, aby ponownie się odnaleźć i zbudować dla siebie życie. „Never Let You Go” narodziło się po tym, jak straciłam ukochanego zwierzaka, imieniem Gretl i po przeczytaniu bajki „Jaś i Małgosia.” W baśni braci Grimm, Hansel i Gretel, brat i siostra, byli więzieni przez wiedźmę, ale zostawili ścieżkę z okruszków chleba, aby odnaleźć drogę do domu. Cóż, w tej historii nie ma dosłownych okruszków chleba, ale te metaforyczne są jasne. Są nimi miłość, wiara, zaufanie i siła, aby się nie poddawać, kiedy wydaje się, że zniknęła cała nadzieja. To są okruszki chleba, które liczą się w życiu nas wszystkich, i są to dokładnie te, które poprowadziły Holdena i Griseldę ponownie w swoje ramiona. Aby uhonorować inspirację, którą dała mi historia Elizabeth Samrt, przy pisaniu tej książki, z przyjemnością oddaję 25% brutto z mojego wynagrodzenia z tytułu praw autorskich, które zyskam w czerwcu i lipcu 2015 roku, na fundację Elizabeth Smart, której celem, pośród innych rzeczy, jest wspieranie akcji „Internetowe Przestępstwa Przeciwko Dzieciom”, i edukowanie dzieci na temat agresywnych i seksualnych przestępstw. Więcej informacji znajdziecie tutaj: elizabethsmartfoundation.org Kocham, Kate.
Tłumaczenie nieoficjalne: daga.b_17
korekta: Ewelka_xx
