Neymar Alessandra - Mirame y Dispara PL

Tłumaczenie: Dulce2201 Korekta: wandzia_12 Strona 1 z 389

OPIS Kathia Carusso to młoda nastolatka arystokratycznego włoskiego pochodzenia. Po wielu latach przebywania na stażu wraca do Rzymu, nie rozumiejąc właściwie, dlaczego rodzina pragnie jej powrotu. Tam spotyka Cristianna Gabbanę, znajomego rodziny, z którym nigdy nie utrzymywała dobrych relacji. Cristianno jest niezwykle atrakcyjny, impulsywny i wydaje się, że nie ma innych zmartwień jak bójki oraz flirtowanie z dziewczynami o długich nogach. Wraz z początkiem szkoły, Kathia i Cristianno zauważają, że dzielą nie tylko tę samą klasę, ale również krąg przyjaciół. To, co zacznie się od nienawiści, przemieni się w coraz silniejsze napięcie pełne bezczelnych prowokacji i ekstremalnych wydarzeń. A kiedy ostatecznie oboje zdobędą się na odwagę, by zaakceptować swoje prawdziwe uczucia, będą musieli pokonać przeszkody, jakich nigdy sobie nie wyobrażali…

Strona 2 z 389

PROLOG Kathia Samochód ruszył. Zostawiłam Cristianna zwiniętego na ziemi, próbującego sprzeczać się z kuzynem. Chciał iść razem ze mną, ale mu na to nie pozwolili. Tym lepiej. Wspomnienia mnie przytłaczały i pozbawiały oddechu. Byłam świadoma tego, jak moje życie będzie niewiele warte, gdy jego nie będzie przy moim boku. Wszystko, co miało dla mnie znaczenie, nosiło jego imię. To imię, które huczało w mojej głowie z taką intensywnością jak nigdy przedtem. Cristianno, Cristianno, Cristianno... Spojrzałam na niego po raz ostatni. Na ciele wciąż czułam smak jego ust, ciepły dotyk na mojej skórze, szeptane w moją szyję słowa... A teraz widziałam jego oddalającą się sylwetkę. Zmusili mnie do rozstania się z nim, nie zdając sobie sprawy, że przez to skazali mnie na śmierć. Ale nie sądzę, aby cokolwiek ich to obchodziło po tym, jak tyle razy narażali mnie na niebezpieczeństwo. Moje serce pozostało tam, z nim, podczas gdy jego obraz zacierał się wraz z zachodzącymi moje oczy łzami.

Strona 3 z 389

Strona 4 z 389

ROZDZIAŁ 1 Kathia Zdarzają się w życiu takie sytuacje, kiedy nie zdajesz sobie sprawy, w którym momencie przekraczasz granicę między urojonym strachem a prawdziwym niebezpieczeństwem – i to był właśnie taki rodzaj sytuacji, w jakiej się znalazłam. Siedząc w najdalszym zakątku śmierdzącego i wilgotnego więzienia, czekałam aż przyjdzie po mnie Enrico. Spotkanie z chłopakiem, najbardziej nieokrzesaną i agresywną osobą, jaką było mi dane poznać, zaciągnęło mnie do tego odrażającego miejsca, znajdującego się na drugim krańcu od środowiska, w którym przywykłam się poruszać. Moje białe spodnie Armaniego stały się szare, skórzana czarna kurtka od Prady miała ogromne obtarcie na łokciu, a mnie złamał się paznokieć. I jakby tego było mało, dzieliłam celę z kimś w rodzaju Yeti, które nie spuszczało ze mnie wzroku. Ohydna kobieta, pokryta tatuażami i piercingiem, z wykałaczką w buzi, wyglądała jakby chciała mnie zjeść. Prawie mogłam zobaczyć, jak się śliniła. Cudownie. Twoja pierwsza noc w Rzymie, a ty spędzasz ją w więzieniu. Zamierzam zabić tego kretyna, jak tylko stąd wyjdę – myślałam. Właśnie to chciałam zrobić. W głębi, głosy dwóch strażników mieszały się z transmisją meczu piłki nożnej. Wołałam ich niezliczoną ilość razy, ale jedyne co udało mi się uzyskać jako odpowiedź, to pojękiwania i uderzenia w stół. Bez wątpienia byli mną zmęczeni tak samo jak i ja nimi oraz tym miejscem. Instynktownie próbowałam wytrzepać spodnie, jakby dzięki temu z powrotem miał pojawić się ich biały kolor. Gdy wpadłam do kałuży, byłam świadoma tego, że wydałam trzysta euro w ścieki. Moje myśli o zawartości

Strona 5 z 389

szafy zostały przerwane, kiedy moja towarzyszka z celi wstała, aby wypluć dużą ilość nagromadzonej śliny. Mocno chwyciłam się swojego siedzenia, gdy zobaczyłam, że szła w moją stronę. To nie wróżyło nic dobrego i nie mogąc tego uniknąć, zaczęłam rozmyślać o sytuacji, która do tego wszystkiego doprowadziła.

*** Kiedy otworzyłam drzwi balkonu, powitała mnie lodowata nocna bryza. W czasie zimowej pory roku cały Wiedeń pokryty był już śniegiem, a powietrze stało się wilgotne i chłodne. Gałęzie drzew pieściły mój niewielki balkonik i pozwalały, aby przy gwałtownym podmuchu wiatru, zasypał go biały puch. Staw znajdujący się na dziedzińcu zdążył zamarznąć; wkrótce będzie używany jako lodowisko. Chociaż w tym roku nie będę miała okazji, żeby je wypróbować. Byłam o krok od wyjazdu. Internat Saint Patrick obejmował antyczny zamek z XVII wieku i, pod względem architektonicznym, zachwycał mnie. Lecz jedną rzeczą było podziwianie jego budowy, a zupełnie inną mieszkanie tam. Nienawidziłam tego. Całkowita izolacja od chłopaków – oni mieszkali w internacie, który znajdował się kilka kilometrów w dół wzgórza. Nie mogłaś uwolnić się od swojego uniformu – gdyby jeszcze był ładny, to nie miałabym nic przeciwko noszeniu go. I dyscyplina była wystarczająco ostra – wszystko było mierzone czasem, włącznie z godziną pójścia do łazienki. Albo nauczyłaś się żyć z zasadami tej instytucji, albo byłaś stracona. Takie nudne było moje życie, dzień za dniem. Dopóki nie zjawił się mój ojciec. Włamał się do szkoły pełnej ochroniarzy (nie ukrywając nawet samouwielbienia ani arogancji, odstawił przedstawienie ukazując swój porywczy temperament) i kazał mi się spakować. Rozmawiał już z dyrektorem i miał przygotowane wszystko, co było niezbędne do mojego powrotu.

Strona 6 z 389

Po dziewięciu latach wracałam do Rzymu. Nie miałam pojęcia, co skłoniło moich rodziców do podjęcia takiej decyzji, ale cieszyłam się... aż za bardzo. Tylko szesnaście godzin później znajdowałam się naprzeciwko wielkiej garderoby, zastanawiając się, którą kurtkę założyć. To oczywiste, że musiałam zadowalać się tym, co miałam, aż do czasu, gdy mogłam iść na zakupy. Wśród tysiąca ubrań, które zaoferowała mi moja siostra Marzia, niewiele z nich mi się podobało, jej styl był jak dla mnie zbyt pretensjonalny. Pozostałam przy ubraniach bardziej obcisłych: kurtka w metalicznej czerni, białe spodnie i czarne buty na wysokim obcasie, stylizujące moje nogi. Obróciłam się i przypatrywałam się swojemu odbiciu w lustrze, podczas gdy w moim cyfrowym odtwarzaczu muzyki rozbrzmiewały Pussycat Dolls. Naprawdę wyglądałam jak jedna z nich. Napuszyłam swoje długie włosy i ułożyłam je po jednej stronie ramienia. Wyszłam z garderoby i zabrałam swoją białą torebkę Gucciego, wiedząc, że już niedługo wywalczę ogromną sumę pieniędzy. Rzuciłam wzrokiem na mój imponujący pokój, wyłączyłam odtwarzacz, po czym wyszłam stamtąd pewnym i głośnym krokiem. Po roku niewidzenia się ze sobą, szłam na spotkanie z moją najlepszą przyjaciółką. Erika byłam moją towarzyszką w internacie, odkąd się tam znalazłam. Była jak moja siostra, część mnie, ale musiała opuścić szkołę, kiedy jej matka zmarła w wypadku samochodowym. Chciała wrócić do Rzymu, aby wspierać swojego ojca, więc od tej pory mogłyśmy rozmawiać tylko w soboty i to zaledwie przez pięć minut. Ile rzeczy zdążylibyście powiedzieć w tak krótkim czasie? Niewiele, bardzo niewiele, ale sam dźwięk jej głosu dodawał mi otuchy. Zeszłam po schodach i spojrzałam do tyłu. Byłam wdzięczna, że mój pokój znajdował się w głównym korytarzu. Gdyby nie to, musiałabym mieć mapę, żeby móc wyjść z labiryntu drzwi i zakrętów. Była to olbrzymia rezydencja. Nawet w internacie nie było tylu pomieszczeń co w moim domu, a zamieszkiwało go dwanaście dziewczyn. Kiedy dotarłam do holu, musiałam pogrzebać w pamięci, aby przypomnieć sobie, że gabinet mojego ojca był blisko jadalni. Skierowałam się w tamtą stronę.

Strona 7 z 389

Giancarlo, majordomus, otworzył mi drzwi. Był wysoki oraz szczupły, jego czarne oczy niezwykle wyróżniały się z powodu braku włosów. Mimo to, wyglądał bardzo atrakcyjnie. Uśmiechnął się do mnie i rozłożył dłoń, wskazując bym weszłam. Zbliżyłam się do niego, lekko podskoczyłam i dałam mu buziaka w policzek. Później zdałam sobie sprawę, że w gabinecie, oprócz mojego ojca, byli mój wujek Carlo, Adriano Bianchi i jego najmłodszy syn Valentino. Mój uśmiech zamarł, jak tylko ujrzałam tego ostatniego obserwującego mnie od góry do dołu i mającego spojrzenie tak bardzo... perwersyjne. Zawsze lubiłam, kiedy ludzie na mnie patrzyli, ale nie w taki sposób. Zacisnęłam usta i wyzywająco się w niego wpatrywałam. Wiedziałam, że moje oczy mogły uchodzić za niszczący huragan i właśnie tak się działo w większości przypadków. - Moja mała prowokatorka. – Uśmiechnął się mój ojciec, mówiąc fałszywym tonem. – Powinnaś zachować te swoje spojrzenia dla kogoś, kto na nie zasługuje. – Nie obchodziło go, że kompromituje mnie przed gośćmi. Westchnęłam. – Życzysz sobie czegoś, kochana? - Tak, bo widzisz, umówiłam się z Eriką i... - I potrzebujesz pieniędzy – przerwał mi, chowając jednocześnie rękę do szuflady i wyjmując z niej czarny skórzany portfel. Chwycił kartę i rzucił ją na skraj biurka. – Trzymaj – powiedział dumny z tego gestu. - Dajesz mi kartę kredytową? – zapytałam, unosząc brew. Tylko on i Bóg mogli wiedzieć, ile pieniędzy zawierał ten kawałek plastiku. Moje oczy rozbłysły. Oczekiwałam znacznie mniej. - Nie powinienem ci ufać? – spytał wyniośle. - Nie powiedziałam tego – szepnęłam. – Ale gdybym była tobą, miałabym wątpliwości. To niebezpieczne dawać takie coś nastolatce. Oparł się na siedzeniu i skrzyżował palce, nie przestając na mnie patrzeć. Później zwrócił swój wzrok na Valentina, który był oparty o mini bar, próbując stworzyć dzięki temu bardzo męską pozę. Wydał mi się zarazem imponujący, jak i prowokujący.

Strona 8 z 389

Valentino był wysoki, mierzył jakieś metr dziewięćdziesiąt i mógł chwalić się wyraźnym oraz krzepkim ciałem. Jego włosy o intensywnym blond kolorze podkreślały zieleń jego oczu, jakiej nigdy przedtem nie widziałam, jakby szmaragdy ozdobione przez twarz z porcelany. Był przystojny, ale jego piękno było z rodzaju tego niepokojącego, które nie odzwierciedla twojej prawdziwej osobowości. Nie był szczery i oboje o tym wiedzieliśmy. - Twoja matka potrafi być bardziej niebezpieczna, a nie jest już nastolatką. Poza tym, podejrzewam, że niełatwo będzie ci wydać całą sumę z tej karty w ciągu kilku godzin. – Wszyscy roześmiali się z pyszałkowatego komentarza mojego ojca. - Lepiej mnie nie kuś. – Wzięłam kartę, patrząc z ukosa na Valentina, który z zaciśniętymi ustami przyglądał się wcięciu w mojej talii. – Może przyjść mi na myśl milion pomysłów na co wydać całą tę kasę, tato. – Ja również wiedziałam jak uzyskać przewagę. Mój wujek Carlo uśmiechnął się. – Mogę potrzebować, no nie wiem... samochodu? Tak, Audi R8 byłby w porządku. Czerwony, jeśli to możliwe. Przejechałam palcem po wargach, rozmyślając o tym. Nie byłoby to takim złym pomysłem pojawienie się w wielkim ogrodzie mojego domu z samochodem. - Dobry gust, Kathio – wymruczał Adriano. - Dziękuję. - Wróć o dwunastej – burknął mój ojciec. – I uważaj, co kupujesz. Nie chcę, żebyś była taka... – Zmarszczył brew, szukając odpowiedniego przymiotnika. – Prowokująca. - Przeszkadza ci prowokacja? – zapytałam go zirytowanym tonem. - Przeszkadza mi, że ty lubisz prowokować. - Mnie się to podoba – zainterweniował Valentino, puszczając do mnie oczko. Podarowałam mu wymuszony uśmiech. Chyba go docenił i się roześmiał.

Strona 9 z 389

- Postaram się być grzeczna, ale niczego nie obiecuję. Wiesz, że nie za dobrze mi to wychodzi. Ciao. Wyszłam stamtąd, zanim ojciec zdążyłby mi zrobić jakieś wymówki i wiedząc, że Valentino przypatrywał mi się z pożądaniem. Zerknęłam na kartę i przycisnęłam ją do piersi, uśmiechając się przy tym. Nieograniczone pieniądze, genialnie. Byłam tak rozentuzjazmowana, że idąc do drzwi, nie zauważyłam pojawiającej się na mojej drodze osoby. Z rozmachem wpadłyśmy na siebie w holu. Kiedy się od siebie oddaliłyśmy, zobaczyłam, że moja siostra ponuro na mnie spoglądała. Klon mojej matki miał już przygotowane usta, aby wyrzucić z siebie jakąś obelgę, podczas gdy ja powstrzymywałam wszystkie swoje odruchy chęci uniknięcia jej oddechu, który nasycony był wódką i mógł pozbawić mnie zapachu moich perfum od Paco Rabanne. - Co ty, do kurwy, wyprawiasz, kretynko? Czyżby w internacie nie nauczyli cię, żeby patrzeć przed siebie podczas chodzenia? – Jej średniej długości kasztanowa grzywka zatrzęsła się ze złości. Zdawałam sobie sprawę z tego, że wypiła więcej niż tylko jeden kieliszek, bo po trzecim zaczynała pluć jadem. - Cześć, Marzio – powiedziałam z pogardą. - Zadałam ci pytanie. - Nie sądzę, by odpowiedź była istotna. Doskonale wiesz, że potrafię chodzić. Powinnaś spytać samej siebie, czy ty jesteś w stanie to robić. Cisnęła swoimi rękami w moją klatkę piersiową, popychając mnie na jedną ze schodowych kolumn. Szybko odepchnęłam jej dłonie. - O co ci chodzi? Potrzebujesz się na kimś wyżyć, bo nie masz już nic do picia? - Jesteś suką! Przy każdej kłótni korzystałyśmy z okazji do wyzywania się. To było jasne, że nic nie mogło zrodzić w nas trochę empatii do siebie nawzajem.

Strona 10 z 389

- Podejrzewam, że właśnie to mówi ci Marcello, kiedy jesteście w łóżku – wystrzeliłam bez namysłu. Jej blada twarz stężała, gdy usłyszała imię swojego kochanka, który, co ciekawe, był naszym kuzynem. Mocno zacisnęła usta i uniosła dłoń z chęcią oddania ciosu. - Zamierzasz mnie uderzyć? – spytałam oczekująco. - Myślę, że ktoś musi spuścić ci lanie, smarkulo. Czemu nie zostałaś w Wiedniu? – powiedziała Marzia, próbując sprawić mi ból. Nie miała pojęcia, że było mi zupełnie obojętne, co o mnie myślała. - Zapytaj taty. – Wzruszyłam ramionami, rozstrzygając konflikt. - Wrócisz tam. Już ja się o to postaram – dodała, nie wiedząc, że za nią stał Enrico, jej mąż i niewątpliwie najcudowniejsza osoba w tym domu. - Marzio! Nie zachowuj się, jakbyś była dzieckiem, okay? – Zacisnął usta, chowając dłonie do kieszeni spodni. - Idź do diabła, kochanie. – I zniknęła. - Jak zawsze, słońce – mruknął Enrico. Odwrócił się do mnie, starając się, bym nie dostrzegła jego nagłego złego samopoczucia. Uścisnęłam go i podarowałam mu uśmiech. Nie mogłam znieść tego, że był smutny z winy mojej siostry, tym bardziej mając świadomość, jak wspaniale ją traktował. Kiedy byłam mała, marzyłam o tym, aby spotkać takiego mężczyznę jak on... i nadal tego pragnęłam. - Zawsze pojawiasz się we właściwym momencie, szwagierku. – Uśmiechnęłam się, myśląc, że jeśli zawiezie mnie do Pizzerii Navona, to choć na chwilę zapomni o tej gównianej relacji, którą miał z Marzią. - Czego chciałabyś tym razem? – zapytał zrezygnowany, lecz uśmiechnięty. – Zacznę podejrzewać, że lubisz mnie tylko wtedy, gdy czegoś potrzebujesz – zażartował, widząc jak podniosłam brew. - Cóż, wciąż jestem za młoda i nie mogę pożyczyć twojego samochodu, mimo że umiem prowadzić. – Nie mogłam mu o tym powiedzieć, ale nauczyłam Strona 11 z 389

się tego pewnej nocy, kiedy uciekliśmy z internatu, by dotrzeć do stolicy. Tego samego dnia po raz pierwszy pocałowałam chłopaka. – Ukaraliby cię grzywną, a ja poszłabym do ośrodka dla nieletnich za bycie nastoletnią przestępczynią... – Udałam przejęcie i obserwowałam jego nieufne oblicze. - I przesadzającą bezwstydnicą. – Poczochrał mnie. - Ej! Dopiero co się czesałam – zaprotestowałam. - Dokąd się wybierasz? - No więc, umówiłam się z przyjaciółką. Pamiętasz Erikę? – Nie zdawałam sobie sprawy, że już otwieraliśmy drzwi. Enrico przepuścił mnie jako pierwszą. - Erika Bruni? Córka Emiliana? - Tak, ta sama! – Klasnęłam w dłonie. Emiliano Bruni był właścicielem jednej z najważniejszych linii lotniczych w kraju. - Bardzo chcę ją zobaczyć. Wiesz, pogadamy o ubraniach, chłopakach i o tym, jakie jest San Angelo. Ona też idzie do tej szkoły, więc nie będę musiała się martwić o zaaklimatyzowanie się tam. - Brzmi super. Chociaż, naprawdę uważasz, że mogłabyś się martwić o przystosowanie się do jakiegoś miejsca? – zapytał, wsiadając do samochodu. - Nie. – Uśmiechnęłam się, zapinając pas bezpieczeństwa. – Kiedy kupiłeś ten samochód? To cudo. Był to czarny Bentley Continental GT-S, który tak jak zewnątrz był spektakularny, tak wewnątrz był niewiarygodny. Aż chciało się w nim zostać i zamieszkać. - Jakieś dwa miesiące temu – odpowiedział dumnie. - Nie wiedziałam, że tak dużo zarabiasz będąc głównym inspektorem policji kryminalnej. - Bo... być może nie jestem tylko kryminalistykiem. – Jego spojrzenie przybrało dziwny odcień. Strona 12 z 389

Zawsze sądziłam, że między Enrikiem a mną nie było żadnych sekretów. On był moim powiernikiem, a ja jego, ale w tamtej chwili wydawało mi się, że coś przede mną zataił. Byłam paranoiczką, czy też za tym niebieskim spojrzeniem coś się kryło? Coś, co może wprawiało go w zakłopotanie? Westchnął, ścisnął kierownicę tak mocno, że pobielały mu kostki, i ruszył. Otoczył mnie dźwięk silnika. To, jak i włoska bryza, wślizgująca się między moje włosy, wystarczyło, by zatracić się w euforii, która zawładnęła mną na myśl o spotkaniu z Eriką.

Cristianno Zauważyłem szczupłe i śniade nogi Míi oparte na jednej z kolumn, które znajdowały się obok wejścia do mojego budynku, kiedy ja i mój kuzyn wychodziliśmy z garażu. Mauro rzucił mi znaczące, żartobliwe spojrzenie. Minuty wcześniej kłóciliśmy się, jakie było prawdopodobieństwo, że spotkam się z Míą. Mauro rozważał dwie opcje: pierwszą było, że pojawi się zupełnie przypadkiem, lub przynajmniej chciałaby, żebym tak myślał; a drugą, że zjawi się w moim domu bez zapowiedzi z nieszczęśliwą minką, gotowa na wszystko. Ja nie oczekiwałem żadnej z nich, ale Mauro obstawał przy drugiej możliwości. Miał rację. Oto stała tam Mía, z biodrami prowokująco wystającymi znad jej krótkiej niebieskiej spódniczki. Wpatrywała się we mnie, oczekując mojej reakcji, która nie była inną, jak mierzenie jej wzrokiem z góry na dół. Musiałem przyznać, iż była niewiarygodna, a te nogi nie były odpowiednie dla kogoś, kto cierpiał na chorobę serca. Wiedziałem jednak, że wszystkie te lubieżne rzeczy rozwiewały się w momencie, w którym Mía tylko otwierała buzię. Mówiłem jej już z milion razy, że jej nie kochałem, że nasza relacja polegała wyłącznie na seksie, a ona uszczęśliwiona wydawała się to akceptować. Twierdziła, że tylko tego ode mnie oczekiwała, a to było wszystkim, co mogłem jej zaoferować.

Strona 13 z 389

Przerzucałem klucze od motocykla między palcami, ukradkiem obserwując reakcję mojego kuzyna, który zbliżył się do czerwonej Hondy CBR, odpalił i lekko podskoczył na siedzeniu. Jego szyderczy uśmiech mnie wkurzał. - Czekam na ciebie przy Placu Marina. Przejeżdżając obok mnie, umyślnie dodał gazu chcąc mnie przestraszyć. Nie ruszyłem się nawet o milimetr, ale skorzystałem z okazji, by posłać mu zuchwały uśmiech. Znaliśmy się wystarczająco dobrze, więc bez problemu potrafiliśmy odczytać każdą wiadomość, jaką miały przekazać nasze gesty. Był moim kuzynem, ale traktowałem go jak brata. - Trzymaj się, Cristiannie – zażartował, zanim wyjechał z garażu. – A ty nie bądź zbyt upierdliwa, Mío. Zniknął wśród ludzi tłoczących się przy Fontannie di Trevi. W takich momentach piękny barokowy widok podkreślało pomarańczowe światło, które odbijało się na placu. Mía uwiesiła się na mnie, oplatając moją szyję i popychając mnie na ścianę. Doskonale wiedziała co robić, aby utrzymać mnie przy sobie i wstrzymać moje próby oddalenia się od niej. - Czemu nie odpowiadasz na moje telefony? – zapytała, całując mnie w szyję. - Nie wiedziałem, że miałem to zrobić – powiedziałem szorstko, podczas gdy ona włożyła ręce pod mój sweter i gładziła mój brzuch. – Mío, muszę iść. Czekają na mnie. - Teraz jesteś ze mną – szepnęła, jednocześnie pieszcząc językiem moje ucho. Jeszcze mocniej chwyciła się mojej szyi i nie mogłem uniknąć przyciągnięcia jej w swoje ramiona. Zdawała sobie sprawę, że z łatwością pozbawiała mnie kontroli i wykorzystywała sytuację, żebym od niej nie uciekł. Zahaczając o każdy zakątek, przebiegliśmy przez garaż, aż w końcu z holu dotarliśmy do budynku Gabbanów. Znała to miejsce na wskroś i bez problemu orientowała się, gdzie ma mnie zaprowadzić. Na szczęście zdążyłem zauważyć, Strona 14 z 389

że jej intencją było wejście na górę do mojego pokoju, więc przeszkodziłem jej w tym, wchodząc do pomieszczenia na pierwszym piętrze. Posadziłem ją na stole i zdjąłem swój sweter bez przerywania całowania jej. Pieściłem jej uda, kiedy jej oddech przebiegał przez moją szyję. Mía wbijała paznokcie w moje plecy, jeszcze bardziej przybliżając mnie do siebie. Moje pocałunki oddalały się od jej ust, pojawiając się na szyi, obojczyku... i na brzuchu, nim znowu zaczęły wspinać się do góry; wiedziałem, że doprowadzało ją to do szaleństwa. Jakby na potwierdzenie moich słów, wypuściła z siebie cichy jęk, a ja uśmiechnąłem się lekko, ukrywając się za jej rudymi, falowanymi włosami. - Czemu mi to robisz? – spytała, szukając moich warg. - Czy nie tego właśnie pragniesz? Ten delikatny oraz intrygujący szept podniecił ją. Zdjęła bluzkę i chwyciła moje ręce, aby przenieść je na swoje piersi. Powróciłem do całowania jej, a ona zdarła z siebie spódnicę. Nie kochałem jej, ani nie lubiłem. Nie czułem nic, co prowadziłoby do jakiegoś poważnego związku z nią – tak naprawdę, z nikim nie chciałem mieć żadnych poważnych relacji – ale to nie przeszkadzało mi w czerpaniu przyjemności z tej chwili. Nagle dzwonek komórki (Amazing, Kanye West) zaczął rozbrzmiewać w kieszeni moich spodni. Zatrzymałem się i próbowałem odepchnąć Míę, żeby go wyjąć, lecz z furią przyciągnęła mnie z powrotem do siebie. - To nie jest najlepszy moment, Cristiannie – wymruczała, starając się powstrzymać mnie nogami. Kątem oka zerknąłem na ekran telefonu, gdy przestał już dzwonić. To był mój kuzyn. - Teraz lepiej. – Pocałunek zmieszał się z dźwiękiem kolejnego przychodzącego połączenia.

Strona 15 z 389

Mauro nalegał, co oznaczało, że miał problemy. Mój kuzyn nie był typową osobą, która lubiła przeszkadzać... w specjalnych momentach, że tak to nazwę. Skoro dzwonił, to niewątpliwie wpadł w tarapaty. - Kurwa! – krzyknęła Mía, popychając mnie. W innych okolicznościach nazwałbym się kretynem, ale w tamtej chwili gówno mnie obchodziło, co sobie myślała lub czuła. Bardziej przejmowałem się tym, jaka wiadomość czekała na mnie za tym telefonem. - Co się dzieje? – zapytałem po odebraniu. - Franco ma ochotę na bójkę. Te słowa wystarczyły. Skoro ten dureń, koleżka Valentina Bianchi wraz ze swoją grupą dzieciaków chciał się bić, to wybrał osoby wręcz do tego stworzone. Szybko się ubrałem i wziąłem klucze od swojego samochodu, nie zwracając uwagi na ostry i wkurzony głos Míi. Miałem gdzieś, że była na mnie wściekła; kilka sekund przedtem wydawało się być zupełnie odwrotnie. Dotarłem do garażu i usadowiłem się na motocyklu, praktycznie w tym samym czasie, co odpaliłem silnik. Mía zadała mi śmieszny cios w ramię, gdy zauważyła, że jej nie słuchałem. - Sprawdźmy, czy rozumiesz, Mío. Nie jesteś dla mnie nikim ważnym, byś miała prawo mnie kontrolować. Nie należę do ciebie i nie chcę, żebyś ty należała do mnie. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Tylko seks, już o tym rozmawialiśmy. Nie ma uczuć, które by mnie z tobą wiązały, między nami nic nie ma. Więc przestań mnie przeklinać, okay? – Pochyliłem się i lekkim ruchem głowy wskazałem jej drzwi. - Jesteś chujem – warknęła, odchodząc. - Wiem – szepnąłem, jakbym mówił sam do siebie. Niestety Mía odebrała to jako próbę wyrażenia skruchy, ponieważ odwróciła się i spojrzała na mnie z uśmiechem. Znowu się pomyliła. – Ale nie przejmuję się, że mówi mi to ktoś taki jak ty.

Strona 16 z 389

Gdy tylko wjechałem na Via del Tritone i mogłem dodać gazu, w twarz uderzył mnie uszczypliwy chłód. Był on denerwujący i musiałem wytężać wzrok, żeby widzieć drogę, ale mimo to nie zmniejszyłem prędkości. Wręcz przeciwnie, zacisnąłem szczękę i przyspieszyłem jeszcze bardziej. Gdybym miał problemy z policją, to później rozwiązałby je mój ojciec lub Enrico. Byli szefami rzymskiej policji i nikt nie kwestionowałby decyzji Silvana Gabbany, generalnego dyrektora. Światła ulicznych latarni formowały prostą, błyszczącą linię, którą podążałem z najszybszą prędkością. Miałem jednak wystarczającą kontrolę, by w lusterkach zobaczyć ciekawskie spojrzenia przechodniów spacerujących po chodniku. Nigdy nie pozostawałem obojętny na gapiów i gdybym się wtedy nie spieszył, to rzuciłbym w ich stronę jakiś komentarz lub obsceniczny gest. Światło niespodziewanie zaczęło się zniekształcać, tworząc jedynie małe błyski. Dogoniłem spokojnie jadącą karawanę samochodów i byłem zmuszony do zwolnienia tempa, aby je ominąć. Wyprzedziłem kilka pojazdów, a kiedy głowy kierowców wychylały się przez okna, żeby mnie skarcić, ich głosy zostawały przerywane wraz z rozpoznaniem mnie. Sygnalizacja świetlna zmieniła swój kolor z zielonego na bursztynowy, a potem na czerwony. Znajdująca się naprzeciwko mnie ulica zapełniła się już pędzącymi samochodami, ale nie obchodziło mnie to. Przyspieszyłem, zostawiając za sobą wrzawę gwizdów oraz obelg.

Kathia Westchnęłam i jedną ręką poprawiłam makijaż oczu, podczas gdy Enrico parkował auto. Spojrzał na mnie uśmiechnięty. - Przestań się poprawiać, wyglądasz ślicznie. Uwierz mi, wyglądając jeszcze lepiej popełniłabyś przestępstwo. Zerknęłam na niego, sapiąc. Takich komplementów nie mogła prawić mi osoba z cechami Enrica. Bo skończyłabym, będąc w nim zakochaną.

Strona 17 z 389

- Czemu nie zostawisz mojej siostry i nie zostaniesz ze mną? – błagałam. Zaśmiał się, odrzucając głowę do tyłu. To niesamowite jak bardzo przypominał Leonarda DiCaprio. Jedynymi różnicami było to, że Enrico był bardziej męski i miał krótsze włosy. - Już o tym myślałem, naprawdę. Ale różnica wiekowa... - Masz tylko dwadzieścia siedem lat, Enricu – przerwałam mu, uśmiechając się. - W porządku, w takim razie ucieknijmy. Natychmiast. – Pochylił się i pocałował mnie w policzek. – Baw się dobrze i zachowuj się porządnie wobec chłopaków. - Nie wiem, czy to możliwe. – Wyszłam z samochodu w tym samym czasie, kiedy ujrzałam wlepione w mnie trzy wymowne spojrzenia. Chłopacy byli w moim wieku i wyglądali na typową grupę hipisów, którzy wieczór spędzali na paleniu marychy i piciu herbaty z dodatkiem czegoś ekstra. Zdecydowałam się trochę zabawić. Zamknęłam drzwi samochodu i oparłam na nim łokcie, demonstrując swoje nogi. Enrico pokręcił głową. - Nie bądź okrutna. – Uśmiechnął się. Wybuchłam śmiechem, potrząsając włosami. Mój wizerunek stał się jeszcze bardziej imponujący dzięki lekkiemu porywowi wiatru. - Lepiej już sobie pójdę. - Tak. Gdybyś czegoś potrzebowała, dzwoń do mnie – powiedział Enrico. - Okay. Kocham cię. - Ja ciebie też. Enrico odjechał, kiedy zaczął dzwonić mój telefon. Pospiesznie otworzyłam torebkę i ujrzałam widniejące na ekranie imię Eriki. Odebrałam połączenie.

Strona 18 z 389

- Jeśli powiedziałabym ci, że jesteś najseksowniejszą laską w Rzymie i umieram z zazdrości o twoje ciało, uwierzyłabyś mi? – Jej głos brzmiał pogodnie jak zawsze. - Wiesz, że tak – odpowiedziałam, używając wystarczająco narcystycznego tonu. - Super! Nadal jesteś tak zarozumiała jak kiedyś! – Usłyszałam za sobą. Nie dała mi czasu na reakcję, bo już miałam ją mocno przyciśniętą do swojego ciała. Zaczęła krzyczeć moje imię i podskakiwać. Kilka osób rzuciło nam zaskoczone spojrzenia, ale nic dziwnego, w końcu zachowywałyśmy się jak dwie bezwstydne histeryczki. - Kathia! – powtórzyła, uczepiając się mojej szyi. - Erika! – Objęłam ją i poczułam świeży cytrynowo-jaśminowy zapach. - Cholera, czekanie wydawało się dla mnie wiecznością. Masz pojęcie, co ja przez ciebie przeżyłam? - Nie musisz nic mówić. Nie mogłam doczekać się godziny, w której cię zobaczę. Dostrzegłam małą, dziwną zmianę w jej wyglądzie. Włosy miała tej samej długości, lecz wyrównane i z lekko miedzianymi kosmykami na kasztanowym kolorze. Również jej grzywka była zmodyfikowana – obcięła ją na wysokość brwi, co wyostrzyło rysy twarzy oraz karmelową barwę jej oczu. - Co zrobiłaś z włosami? – spytałam po dokonaniu na niej analizy. Zaniosła się śmiechem, odchylając głowę do tyłu. - Nie podoba ci się? - Pasuje do ciebie. - Chciałam zmienić swój wizerunek, więc Luca z Danielą doradzili mi co zrobić. - Wyglądasz prześlicznie. Tak przy okazji, Luca i Daniela?

Strona 19 z 389

- Tak, czekają na nas w Giordana’s. Bardzo chcę cię z nimi zapoznać. Nie zdałam sobie sprawy, że zaczęłyśmy iść i właśnie przechodziłyśmy przez Plac Navona. W kilka minut, które zajęło nam dojście do kawiarni, zdążyła wytłumaczyć mi mnóstwo rzeczy. Nie przestawała paplać o swoich przyjaciołach, o chłopakach, których zdobyła, o problemach ze swoim ojcem, o jego nowej narzeczonej... Chociaż próbowała jak najwięcej unikać tego tematu. - Dobra, to jest Giordana’s. Jestem pewna, że spodoba ci się ten lokal – zapewniała mnie, gdy stałyśmy w drzwiach. Atmosfera była jak za czasów lat osiemdziesiątych. Podłoga w czarno-białą kratę; biała, podświetlana lada z zaokrąglonymi krawędziami, czerwone ściany i skórzane krzesła. To wszystko dawało wrażenie znajdowania się w filmie Powrót do przyszłości. Byłam zafascynowana. Z radia rozbrzmiewało Edge of seventeen, Steviego Nicksa, i nie mogłam oprzeć się pokusie śpiewania tego pod nosem. Erika spojrzała na mnie zaskoczona i uśmiechnęła się. - Lubię tę piosenkę. – Zabrzmiało to prawie jak usprawiedliwienie, ale też się uśmiechnęłam. - Czemu nie zaczniesz się kołysać podczas chodu? - Wiesz, że z przyjemnością bym to zrobiła. Mimo że w lokalu byli ludzie, to nie widziałam problemu w poruszaniu się w rytm muzyki. Z końcowego stolika wstał pewien szczupły chłopak i tanecznym krokiem wyszedł mi na spotkanie. Erika się zaśmiała, więc domyśliłam się, że musiał to być Luca. Był nieźle wystrojony. Na jedną stronę twarzy spadała mu grzywka, a reszta jego czarnych włosów była zaczesana do tyłu. Uszy zdobiły mu dwa kółka, a usta świeciły się w niezwykły sposób, zapewne za sprawą błyszczyka. - Kathia! – wykrzyknął chłopak piskliwym głosem. – Wow, dziewczyno! Jesteś jeszcze piękniejsza niż na zdjęciach! A uwierz mi, jest to naprawdę trudne – dodał, gładząc każde zakrzywienie mojej twarzy, jakby był niewidomym, który rozpoznaje człowieka po dotyku. – Bardzo trudne. Myślałaś kiedyś o pracowaniu jako modelka? Strona 20 z 389

- Dziękuję, ale nie. Nie lubię takich rzeczy. - Ona jest ponad tym – oznajmiła Erika, uśmiechając się. – Konkretnie mówiąc, bardziej naukowa. Chce studiować biochemię kliniczną. - No proszę, z niezliczonej ilości nauk medycznych, wybierasz tę najłatwiejszą – ironicznie stwierdziła brunetka. To musiała być Daniela. - Boże, co za strata! Mógłbym stworzyć z tobą wielką kampanię – kontynuował Luca. Zauważyłam, że ten chłopak nie przestawał mówić. – I co za oczy! To soczewki? - Nie... – Uśmiechnęłam się, kiedy Luca analizował moje oczy. - W życiu nie widziałem tak olśniewająco szarej barwy... Są zniewalające! - Niewielu ludzi ma taki kolor... – wtrąciła Erika. Ta scena nie mogła być już bardziej absurdalna: dziewczyna, która zdawała się być Danielą, i ja, obserwowałyśmy jak Luca dyskutował z Eriką o moich oczach. - Bardzo niewielu – utrzymywał Luca. - Chociaż znam kogoś... - Kogo? - Cristianna – odpowiedziała Erika. - Jakiego Cristianna? - Naszego Cristianna. Cristianna Gabbanę. Tylko że on ma niebieskie. To było dla mnie niespodzianką. Nie sądziłam, że synalek Silvana Gabbany pojawi się w naszej rozmowie; właściwie, to w ich rozmowie. - Och, tak! Cristianno Gabbana. On jest taki... – Luca uniósł oczy do sufitu, wyglądając przy tym jakby marzył o kimś wartym fantazjowania. - Dobra, już wystarczy... – przerwała Daniela, mrugając. – Jestem Daniela, i jeśli chcesz wiedzieć, czy Luca zawsze tak się zachowuje, szczerze

Strona 21 z 389

powiedziawszy, tak, zawsze – oznajmiła, całując mnie w policzek. – Cieszę się, że w końcu mogę cię poznać. - Uważaj, Kathio. Daniela wywodzi się z rasy rottweilerów – powiedział Luca, żartując z niej. - Zamknij się! – Zadała mu cios. Daniela miała kruczoczarne włosy, przycięte nad ramionami. Jej długa grzywka przysłaniała turkusowe oczy, które mnie zachwycały. Podobał mi się jej styl. Ubierała się w sposób miejski, ale jednocześnie zmysłowy i kobiecy. Dostrzegłam jej silny i zdecydowany charakter, była pewna siebie... bez wątpienia całkowicie odmienna od typowych nastolatków. Jej ton głosu, taki ciepły, uspokajał mnie. - Okay, Kathio, próbowałaś już lodów z Giordana’s? – zapytała Daniela, chwytając swój jasnoróżowy wełniany szal. - Miałam nadzieję zrobić to teraz.

Cristianno Kiedy wziąłem ostatni zakręt, zobaczyłem Plac Marina. Bójka już się rozpoczęła... ze znacznie większą liczbą osób, niż się spodziewałem. Paczce Franca i ich laleczkom towarzyszyło wielu fanów. Było ich dwa razy więcej niż nas. Przechodząca tamtędy starszyzna krytykowała spektakl walki. Zajęło mi trochę czasu, nim zobaczyłem, że jedna z tych osób postanowiła zatelefonować; niedługo powinni odwiedzić nas policjanci. Zatrzymałem swojego czarnego Yamaha YZF R1, trochę zbyt agresywnie wjeżdżając przednim kołem na asfalt. Wraz z jazgotem rozprzestrzenił się obłok białego dymu. Nie przeszkodził mi on jednak w dojrzeniu, jak jeden z bliźniaków Carusso, Stefano, trzymał Maura za ramiona, podczas gdy Franco uderzał go w brzuch. Mój przyjaciel Alex mocno ściskał głowę Claudia między

Strona 22 z 389

swoją ręką a żebrami i nie przestawał wymierzać mu ciosów. Inny chłopak naskoczył na niego, ale Alex natychmiast się od niego uwolnił, strzepując go z ramion. Nikt nie chciał bić się z Alexem. Był silnym i potężnym kolesiem o wzroście metr dziewięćdziesiąt. Trudno było uwierzyć, że miał osiemnaście lat. Francesco, drugi z bliźniaków, i dwójka jakichś dzieciaków próbowali powstrzymać Erica. On natomiast naśmiewał się z nich, gdy udawało mu się ich wykiwać. Eric był mały i zwinny, tak więc jedyne co mogłeś robić w czasie bójki, to biec za nim. Zacisnąłem szczękę, kiedy schodziłem z motocykla, rzucając go na bok. Miałem go dopiero od kilku miesięcy, ale to nie pierwszy raz, gdy coś zepsułem. Co za różnica, skoro i tak mogłem kupić sobie następny. Skoczyłem na chłopaka, który nie zauważył mojego przybycia. Wyrwałem mu telefon i walnąłem go nim w twarz. Urządzenie rozpadło się na kawałki między moimi palcami. Chłopak błyskawicznie osunął się na ziemię; o jednego mniej. Kolejnym moim celem był Franco i szedłem po niego zdecydowanym krokiem. Uniosłem nogę i przycisnąłem ją do jego klatki piersiowej z taką siłą, że aż się przewrócił. Kiedy upadał, dało się usłyszeć cichy jęk. Nie pozwoliłem, by wstał; skakałem po nim i uderzałem go, trafiając w podbródek. Jego głowa odbijała się od podłoża, a warga i nos zaczęły krwawić. Nawet w takim stanie, użył ostatków swoich sił, żeby stawić mi czoło i mnie uderzyć. Runąłem jak kłoda, więc wykorzystał to i usadowił się na mnie. Mauro powstrzymał cios, który ten zamierzał mi zadać kopniakiem. Ten ruch pozwolił mi na ponowne przejście do ataku. Tego, czego się nie spodziewałem, to że Claudio uwolni się z uścisku Alexa i ugodzi mnie w brew. Wyczułem jak krew spływała po mojej twarzy, lecz to nie zawadzało mi w rzuceniu się na niego. Uderzyłem go w brzuch i zacząłem oddawać ciosy w twarz, gdy krzyczał. Nagle usłyszeliśmy zbliżający się dźwięk syren. Pieprzone wezwanie staruszka dawało efekty. To był moment na zebranie swoich manatków, ale nie mogłem tego zrobić, ponieważ policja zmierzała w kierunku mojego motocykla. Mauro podciągnął mnie i postawił na nogi. Strona 23 z 389

- No dalej, musimy iść, Cristiannie! – krzyknął Alex, biegnąc. Eric podążał za nimi, tak samo jak bliźniacy oraz krwawiący chłopak od telefonu. - Cristianno! – darł się Mauro. Oddalony już Franco obserwował mnie i posłał mi zwycięski uśmiech, a także pytające spojrzenie. Wiedziałem, że to nie koniec tej sprawy. Miał czelność dotknąć mojego kuzyna i moich przyjaciół, a tego nie mogłem znieść. Zająłbym się nim, gdyby tylko pojawił się na mojej drodze. - Jesteś martwy, skurwysynie! – wykrzyczałem, zanim poczułem, jak Mauro zmuszał mnie do ucieczki. Wóz policyjny ukazał się akurat wtedy, gdy mieliśmy przebiec przez ulicę, i przeciął nam drogę. Naskoczyłem na niego i ześlizgnąłem się z maski. Przyspieszyłem, zostawiając za sobą wysiadających z auta policjantów. Mauro zawrócił i schował się między drzewami. Na szczęście ich uwaga nie była skierowana na niego... tylko na mnie.

Strona 24 z 389

ROZDZIAŁ 2 Kathia - Proszę na Viale delle Magnolie, jak najszybciej to możliwe – powiedziałam, wiedząc, że dotrę do domu z opóźnieniem. Do dwunastej brakowało już tylko dziesięciu minut. Załatwienie sobie taksówki z Corso del Renascimento trwało około piętnastu minut. Po tym czasie w końcu natknęłam się na samochód, który wydawał się spaść mi z nieba. Zajmując miejsce, wbiłam w siedzenie swoje pomarańczowoczerwonego koloru paznokcie. W radiu rozbrzmiewał głos piosenkarki, która miała problemy z gardłem. Minęło kilka sekund, nim zorientowałam się, że była to muzyka arabska. W całym wnętrzu unosił się smród przestarzałego kebaba. - Boże, będę musiała wziąć prysznic od razu po przyjeździe – mruknęłam, odkrywając, że byłam cała brudna od tłuszczu. – Proszę mi powiedzieć, myślał pan o wyczyszczeniu tego grata? Mężczyzna uśmiechnął się i nagle przyspieszył, powodując, że jeszcze głębiej zapadłam się w siedzeniu. Zrobił to celowo, ale nie miałam mu tego za złe. Co więcej, nawet się uśmiechnęłam. - Panienko, robi się wszystko, co się da. - Skoro tak pan twierdzi. Jak na dochodzącą już północ, ruch uliczny był nieznośny. W dziesięć minut, które były moim limitem, zdołaliśmy przejechać tylko trzy ulice. A teraz znajdowaliśmy się w kolejnym korku na Via del Corso. - Jest pan pewien, że ta droga jest najkrótsza? - W Rzymie nie ma skrótów, panienko. Powinna panienka o tym wiedzieć. Strona 25 z 389

- Tak, jasne. Szuka pan napiwków – odpowiedziałam, podczas gdy mężczyzna się uśmiechał. - Oczywiście. Przecież muszę utrzymać z czegoś swoje trzy żony. Spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami. - Nie mówi pan chyba serio? Mój komentarz jeszcze bardziej go rozbawił. - Tylko żartowałem. – Machnął ręką. - Ewentualnie, jeśli przyjmie pan zapłatę kartą, to może dojdziemy do porozumienia. Lecz koniecznie musimy zdążyć przed dwunastą piętnaście. W przeciwnym razie, będzie musiał zadowolić się pan zwykłymi ochłapami – oznajmiłam tak dramatycznie, jak tylko mogłam. - Gdzie panienka dokładnie mieszka? - W rezydencji Carusso. Taksówkarz otworzył lekko usta. Następnie obserwował mnie we wstecznym lusterku. Bez wątpienia nie przypuszczał, że to właśnie tam mieszkałam. - To co panienka robi w taksówce? – zapytał, posuwając się kilka metrów do przodu i zatrzymując. Na szczęście znajdowaliśmy się już na Placu Popolo. - Pragnę się usamodzielnić... Niespodziewanie otworzyły się jego drzwi i jakiś chłopak jednym pociągnięciem wydostał taksówkarza z pojazdu. Pisnęłam na widok przewracającego się go na ziemię i przeklinającego. Chłopak wsiadł do samochodu, zamknął drzwi i zaczął manewrować w sposób zarówno doświadczony, jak i gwałtowny. Nie miałam czasu, by dojrzeć jego twarz, ponieważ wpadłam między siedzenia, gdy wziął ostry zakręt. Czułam jednak, jak wyprzedzaliśmy inne samochody. Wyprostowałam się, nie przestając krzyczeć. Strona 26 z 389

Oby to nie było porwanie. Oby to nie było porwanie – mówiłam sama do siebie, żeby się uspokoić. Szybko zawrócił, aby znowu wjechać na Plac Popolo, bez jakiegokolwiek strachu przed potrąceniem pieszego. Boże, zaraz umrę, na pewno. Popatrzyłam na niego. Był młody, mniej więcej w moim wieku. - Kurwa mać! Jak, do cholery, gasi się tego rupiecia?! – krzyknął rozzłoszczony, próbując wyłączyć radio. Co za kutas. Puścił kierownicę, po czym pięścią i nogą zaczął walić w odtwarzacz, jakby było w nim życie. To jakiś wariat! Dziewczyna mająca problemy z gardłem przestała śpiewać, lecz muzyka została zastąpiona wyciem syren. Jechali za nami. - Pierdolony samochód. Dlaczego, kurwa, nie wybrałem Fiata? – wykrzyczał, gdy wreszcie spostrzegł, że ma za sobą towarzystwo. – Kurwa! Wykorzystałam sytuację, żeby ruszyć do ataku. Rzuciłam się na niego, zadając mu ciosy. - Nie porywaj mnie, durniu! Pozwól mi wysiąść! – wydarłam się, podczas gdy on unikał moich uderzeń. - Zechcesz się przymknąć?! Pieprzysz bzdury! Samochód nagle zmienił kierunek i uderzyliśmy w mur. Poleciałam do przodu, uderzyłam głową i ramionami o deskę rozdzielczą. Zaczęły sypać się kawałki szkła i zauważyłam, jak chłopak mnie przed nimi okrywał. Cudem nigdzie się nie zraniłam. Odepchnęłam go od siebie i obolałym ciałem natarłam na drzwi. Rzuciłam się na ziemię i wpadłam w kałużę chwilę przed tym, jak jakiś inny chłopak potknął się o moje nogi. Skąd on się tam wziął? - Przychodzisz po więcej, Franco? – powiedział mój domniemany porywacz.

Strona 27 z 389

- Nie doceniasz mnie. Niejaki Franco sięgnął do tamtego chłopaka i praktycznie nade mną wszczęli bójkę. Chciałam uciec, lecz upadli na grunt i Franco zadał mi cios w ramię. - Wynoś się stąd, kurwa – wypalił. Uderzyłam go w tym samym momencie, co policja chwyciła mnie za plecy i zabrała stamtąd. Na twarzy czułam jeszcze gorąco chodnika, a moje nadgarstki zostały unieruchomione przez kajdanki. Byłam zatrzymana.

Cristianno Francowi udało się uciec, gdy zatrzymywali dziewczynę. Chciałem iść za nim, ale zdążyli mnie już złapać. Popchnęli mnie na ścianę i założyli mi kajdanki. - Cristiannie, kiedy ty się wreszcie nauczysz? – zakpił policjant. - Nigdy nie doczekasz się tego dnia, ponieważ niedługo będziesz tylko zwykłym ochroniarzem centrum handlowego. Już ja się o to postaram. - Żartowniś. – Skrzywił się i wepchnął mnie do samochodu. – No dalej, dzisiejszej nocy prześpisz się w pierdlu. Dziewczyna nie przestawała krzyczeć i opierała się przed wejściem do auta. Była cała ubrudzona, ale nawet w takim stanie wyeksponowane było jej niesamowite ciało... i wystarczająco zwinne. Nałożyła nogę na drzwi i odepchnęła się do tyłu, doprowadzając do tego, że musiało trzymać ją dwóch policjantów. Ostatecznie wsiadła i zaczęła uderzać o siedzenie. Uśmiechnąłem się.

Strona 28 z 389

- Proszę się uspokoić albo będzie miała panienka problemy. - Już je mam! Przysięgam, że tego pożałujecie! – krzyczała do nich, podczas gdy sam o tym myślałem. – Ja tylko wracałam do domu, kiedy ten kretyn – powiedziała, wskazując na mnie głową. Uniosłem brew, nie dowierzając. – wyrzucił taksówkarza z samochodu i zaczął prowadzić jak wariat. - To wszystko opowie panienka na komisariacie. - Co?! O mój Boże! – Przestała mówić i zapadła się w siedzeniu. Nareszcie mogłem ją obserwować, gdy zachowywała spokój. Była niewiarygodnie ładna; blada i gładka skóra, duże usta, idealny nos i błyszczące szare oczy. Prawie rozświetlały półcień znajdujący się w wozie. Miała bardzo długie i proste włosy o kasztanowym odcieniu, bardziej jasnym niż ciemnym. Nie mogłem za wiele dojrzeć jej ciała, ale udało mi się dostrzec jego skrawki. - Na co się, do cholery, gapisz, głupku? – zapytała, zwracając na mnie wzrok. Nigdy przedtem nie widziałem takiej piękności. - Ech, spokojnie! Powinnaś się uśmiechnąć... zobacz, tak to się robi. – Powoli poruszyłem ustami. - Będziesz... – Rzuciła się na mnie. Niewiele mogłem zdziałać z unieruchomionymi dłońmi, ale ugryzienie zadałoby ból. - Giorgio, ta dziewczyna chce mnie zabić – zwróciłem się do jednego z policjantów żartobliwym tonem. - Byłbym wdzięczny, gdyby jej się to udało. - Ha! Bardzo zabawne. – Uderzyłem ją ramieniem. – Na jaki komisariat jedziemy? Giorgio zerknął na mnie niezbyt przyjaźnie, podczas gdy dziewczyna posyłała w moją stronę mordercze spojrzenia. - Dobrze wiesz.

Strona 29 z 389

- Nie, już nie pamiętam – to była moja kolej, aby drwić. Doskonale wiedziałem, dokąd się kierowaliśmy. - Do Trevi, a teraz się zamknij – odburknął policjant. Trevi, świetnie. W jedną godzinę znajdę się na ulicy.

Kathia Moja towarzyszka z celi usiadła obok mnie i przypatrywała mi się z... pożądaniem? Modliłam się, żeby Enrico przyjechał jak najprędzej. Zadzwoniłam do niego i powiedziałam, aby się pospieszył. Tak naprawdę brzmiał na całkiem spokojnego, jakby już wiedział, co zaszło. Tego zarozumiałego bachora wsadzili do innej celi, więc nie wiedziałam, czy wykonał należący mu się telefon. Miałam nadzieję, że nie i że zgnije w tym więzieniu. Ta odpychająca kobieta zaczęła naruszać moją przestrzeń osobistą, przybliżając się do mnie. - Może porozmawiamy chwilę? Ty i ja mogłybyśmy się zaprzyjaźnić. Nie, nigdy nie staniemy się przyjaciółkami. Jej usta rozciągnęły się w czymś podobnym do uśmiechu. Nagle, zbliżyła swój nos do mojego policzka i gwałtownie zaczęła wdychać mój zapach. Siedziałam bez ruchu i z szeroko otwartymi oczami, nie mając pojęcia co robić. - Kathia Carusso di Castro – akurat w tym momencie wywołał mnie policjant o imieniu Giorgio. Natychmiast wstałam i rzuciłam się do krat, zza których widziałam sylwetkę Enrica. - Dzięki Bogu! – krzyknęłam, zanim otworzono drzwi. – Przesuń się. – Odepchnęłam policjanta, który mnie wypuścił, i ramionami objęłam szyję Enrica.

Strona 30 z 389

Delikatnie przyciągnął mnie do swojego ciała. Jego ciepło mnie uspokoiło... ale tylko na kilka sekund. Kiedy to wszystko do mnie powróciło, odsunęłam się od niego i rozpoczęłam tyradę. - To moja pierwsza noc w Rzymie, a ja skończyłam tutaj z winy jakiegoś idioty, który jest szalony. Uwierz mi, Enricu, bałam się o swoje życie. Powinni zamknąć go w wariatkowie. Bił się z jakimś innym typkiem i mnie przygnietli. A minuty wcześniej uderzyliśmy w mur. Spójrz na moje ubranie! Co dziwne, Enrico wydawał się być tym rozbawiony. Złapał mnie za ramiona i zmusił, bym na niego spojrzała. - Uspokój się, Kathio, kochanie. Nie ma się czym przejmować. - Jak to nie ma się czym przejmować? Ojciec mnie zabije! - Angelo sądzi, że śpisz w domu Eriki. Wszystko jest już gotowe, ona czeka na ciebie. Ponownie go przytuliłam. - Jesteś moim aniołem. W tej samej chwili, więźniarka sięgnęła przez kraty i wzięła kosmyk moich włosów, po czym zaczęła go wąchać. Giorgio odsunął ją ode mnie, a Enrico uśmiechnął się, widząc malujące się na mojej twarzy przerażenie. - Uspokój się, Rosa – powiedział policjant. - Zabierz mnie stąd natychmiast – poprosiłam zduszonym głosem. - Muszę zostać. Na zewnątrz czeka na ciebie samochód, który zabierze cię do domu De Rossi. Pocałował mnie w czoło i pospiesznie oddaliłam się od niego, czując, jak jego dłoń wypadła z mojej, gdy nasze ramiona już dłużej się nie dotykały.

Strona 31 z 389

ROZDZIAŁ 3 Cristianno Kiedy wsiadałem do Bentleya Enrica, rozbrzmiewał w nim Usher z piosenką Trading Places. Wiedziałem już, że Mauro, Alex i Eric byli bezpieczni w moim domu, a ojciec czekał na mój przyjazd. Byłem przygotowany na niezłą awanturę. W ciągu roku odwiedziłem już komisariat Trevi czterokrotnie. A minęło dopiero osiem dni od czasu Sylwestra. - Wiesz kogo razem z tobą aresztowali? – spytał Enrico, udając powagę i ukrywając uśmiech. Enrico znał powód mojego zatrzymania i twierdził, że powinienem być ostrzejszy wobec Franca. - Z jakąś laleczką, która była zajebista. – Przypomniałem sobie jej długie nogi. – Serio, Enricu, gdybyś ją zobaczył, sam byś osłupiał. Wybuchnął śmiechem. - Rozumiem. Rzeczywiście, była śliczna. - Widziałeś ją? – zapytałem zdziwiony. - Wyciągnąłem ją z więzienia, Cristiannie. - Jak to? – Byłem kompletnie zagubiony. Zatrzymał samochód przed garażem budynku Gabbanów. Wyjął mały pilocik, wystawił przez okno i nacisnął guzik. Drzwi zaczęły się podnosić, więc Enrico wykorzystał tę chwilę, by na mnie spojrzeć. - Ta zajebista laleczka, to Kathia Carusso.

Strona 32 z 389

Jeśli zamierzał mnie zaskoczyć, to mu się udało. Popatrzyłem na niego z rozdziawionymi ustami i wyskakującymi z orbit oczami. Kurwa, jeżeli Angelo dowie się, że jego mała córeczka trafiła do pudła z mojej winy, zabije mnie. Ze wszystkich samochodów znajdujących się na Via del Corso, musiałem wybrać taksówkę, w której jechała Kathia Carusso – myślałem. - Angelo o tym wie? – spytałem bojaźliwie. - Nie, ale za to Silvano tak.

*** - To niewiarygodne, Cristianno! Dobrze wiesz, że nie możesz ot tak bić się z koleżkami Franca. Jesteś na ustach wszystkich, a to sprowadzi na nas kłopoty – powiedział mój ojciec rozdrażniony, lecz powstrzymujący się od krzyku, żeby nie obudzić mamy ani moich starszych braci. – Na dodatek wplątałeś w to Kathię Carusso. Wiesz co się stanie, gdy dowie się o tym prasa? Jezu! Siedząc w fotelu, obserwowałem jak mój ojciec chodził w tę i z powrotem, nie przestając palić. - Przykro mi, wujku Silvano. To się więcej nie powtórzy – oznajmił Mauro, nakładając na twarz maskę osoby, która nigdy w życiu nie skrzywdziłaby nawet muchy. - Zamknij się, już my cię za dobrze znamy – powiedział jego ojciec, mój wujek Alessio. – A wy? – Zwrócił wzrok na Alexa i Erica. – Dokopaliście mu? – Puścił do nich oczko. Wszyscy spojrzeliśmy na siebie lekko zdezorientowani, po czym zaczęliśmy się śmiać. Przez około godzinę komentowaliśmy naszą bójkę. Włącznie z tym, jak Eric zaprezentował ją na środku salonu. To, co zaczęło się od nagany, zakończyło się jako koleżeńskie spotkanie, podczas którego dzieliliśmy się własnymi historyjkami.

Strona 33 z 389

Jednak przez cały ten czas, moje myśli nie wirowały wokół tego salonu, lecz wokół dziewczyny z błyszczącymi szarymi oczami.

Kathia W poniedziałek o pierwszej godzinie spotkałam się z Eriką, Danielą i Lucą przed wejściem do San Angelo. W tej szkole trzeba było przez ostatni rok uczęszczać do liceum, by móc pójść na uniwersytet. Zdziwiłam się, że budynek był tak ogromny. Miał nawet parking. Enrico tak dobrze wszystko zaplanował, że mój ojciec nie dowiedział się o tym, co wydarzyło się w sobotę. Dzięki temu, resztę weekendu mogłam spędzić w towarzystwie Eriki oraz jej przyjaciół, zwiedzając miasto i wydając pieniądze kartą. Oczywiście, wszędzie chodziliśmy pieszo. Nie mogłam ryzykować kolejną wpadką. Byłam pewna, że zajmie mi trochę czasu, nim znowu wsiądę do taksówki. Kiedy opowiedziałam o tym moim przyjaciołom, zaczęli się śmiać. Nie rozumiałam czym ich tak rozbawiłam. Weszłam do sekretariatu. Dekoracja robiła wrażenie, jakbyś był u prywatnego lekarza, aby zasięgnąć u niego porady: ciemne fotele, a obok szklany stolik z ładnym wazonem i czerwonymi kwiatami. Nie byłabym zaskoczona, gdyby okazało się, że te kolory zostały użyte z myślą o dopasowaniu ich do naszych mundurków. Ściana zapełniona była zdjęciami uczniów i artykułami z gazet. San Angelo było najlepszą szkołą w Rzymie, a jego stypendium miało bardzo wysoką stawkę. Istniała lista osób oczekujących od prawie dwóch lat, aby móc się tam dostać. Niektórzy, tak jak mój ociec, przeskakiwali ją, używając swoich wpływów. Przyjrzałam się swojemu uniformowi w lustrze znajdującym się na przeciwnej ścianie. Plisowana czerwona spódniczka w typową żółto-czarną kratkę odkrywała moje kolana – coś, co w moim starym mundurku było nie do

Strona 34 z 389

pomyślenia. Właściwie, to cały komplet był zupełnie inny niż ten z internatu. Był prowokacyjny, powiedziałabym nawet, że seksowny, i bardzo czerwony. Biała bluzka opinała sylwetkę, podkreślając figurę. Czerwony pulower był obszerny i klasyczny, z imieniem oraz herbem instytucji wyhaftowanymi złocistą nicią, jak jakiś królewski obraz. Noszenie swetra nie było wymagane, lecz moja mama twierdziła, że nie powinnam go pomijać (zdjęłam go od razu po wyjściu z domu). Najrozsądniejszy był krawat i rajstopy, które zakrywały część moich kolan i prawie łączyły się ze spódnicą. Były również buty na obcasie o ustalonej wysokości. Oczywiście, ja założyłam trochę wyższe. Zbliżyłam się do biurka, gdzie sekretarka gryzła długopis między jednym a drugim łykiem kawy. - Dzień dobry, jestem Kathia Carusso di Castro. Sekretarka wstała z uśmiechem na twarzy i zaczęła przeszukiwać listę studentów w alfabetycznie ułożonych aktach, które się za nią znajdowały. Wyciągnęła moją teczkę, otworzyła ją i wzięła kartkę, nie kłopocząc się przypieczętowaniem bądź też jej podpisaniem. - Dobrze, jesteś na naukach ścisłych, prawda? – powiedziała, wyjmując z ust długopis. - Tak jest. - Twoja sala, to pokój D. Tutaj masz rozkład zajęć. Chcesz, żebym ci towarzyszyła? - Nie, proszę się nie trudzić. Mam przyjaciół, którzy są w tej samej klasie. – Zwróciłam wzrok na drzwi. Skandalicznie mnie zza nich pozdrowili. - Świetnie. Towarzyska dziewczyna, cieszę się – dodała, wręczając mi plan. – W porządku, udanego dnia, Kathio. - Bardzo dziękuję. - Jeśli będziesz czegoś potrzebować, to będę tutaj. Tak przy okazji, mam na imię Antonieta.

Strona 35 z 389

- Miło mi, Antonieto. Do widzenia. – Opuściłam sekretariat, wpatrując się w rozkład zajęć. Dzieliłam klasę z Danielą. - Okay, jaką masz salę? – zapytał pełen oczekiwań Luca, gdy otworzyłam szklane drzwi. - Pokój D. Erika sapnęła lekko rozczarowana. - No cóż, zobaczymy się za godzinę na przerwie. Moja klasa jest na drugim końcu korytarza. Jestem w grupie z twoją ukochaną kuzynką. - I ze mną! Nie zapominaj – wtrącił Luca. - Kto jest twoją kuzynką? – spytała zaciekawiona Daniela. - Giovanna Carusso. - Kurwa! W tej samej chwili, Erika spojrzała znad mojego ramienia. Jej twarz wyrażała coś pomiędzy fascynacją a zamroczeniem. Nigdy jej takiej nie widziałam. Podszedł do nas niebieskooki brunet i chłodno się z nią przywitał. Co dziwne, przypominał mi tego szaleńca z taksówki. Musiałam mieć obsesję. - Cześć, Mauro. Nie zadzwoniłeś do mnie przez cały weekend – oznajmiła Erika, dając mu buziaka w usta. Niewątpliwie, ten chłopak musiał być tym, o którym bez przerwy mi opowiadała. Nie byli parą, ale ona bardzo by tego chciała. Chyba o wiele bardziej niż on; wyglądał na znudzonego. Mauro zerknął na mnie i uśmiechnął się, nie zamierzając udzielać Erice odpowiedzi. - Witaj, Kathio – powiedział, przedłużając moje imię. Zabrzmiało to całkiem seksownie.

Strona 36 z 389

- A ty jesteś...? – spytałam nieufnie. Skąd mnie znał? Erika posłała mu mordercze spojrzenie. Była zła, zauważyłam to. Mauro zbliżył się do mnie i dał mi dwa całusy. - Mauro Gabbana. Jeśli przeszukasz swoje wspomnienia, to sobie mnie przypomnisz. – Uśmiechnął się. – Ja i mój kuzyn zakopaliśmy cię w piasku, kiedy spędzaliśmy lato w Sardynii. Stare czasy... Jasne, że pamiętałam. Pewnego razu byłam ukryta pod piaskiem przez cały dzień. Na szczęście strzegli mnie Enrico i Fabio Gabbana. Bardzo się zmienił, ale nadal był przystojny. Musiał być to skutek genu Gabbanów; absolutnie wszyscy członkowie tej rodziny byli urodziwi. Aczkolwiek w niektórych przypadkach naturalne piękno jednego z nich przewyższało drugiego. Przypomniałam sobie Cristianna Gabbanę. Ostatnim razem, gdy go widziałam był ośmiolatkiem. Mimo to, już wtedy był najładniejszy ze wszystkich... I najbardziej psotny. - Popatrz, ile czasu już minęło! Prawie zapomniałam, przepraszam – wyjaśniłam, uśmiechając się i obejmując go. Tak naprawdę, bardzo cieszyłam się z jego widoku. - Wybaczam ci. Kiedy wróciłaś? - W sobotę. - Jesteś szczęściarą, Kathio. W niecałą godzinę poznasz całą szkołę – stwierdziła Daniela z uśmiechem. – Co jest, Mauro? Nie przywitasz się ze mną? Mauro podszedł do niej, gdy Luca szturchnął go łokciem, symulując rozzłoszczenie. - Do ciebie też przyjdę, laleczko. - Nie mów tak do mnie. – Luca udawał obrażonego. – Mogę być gejem, ale lubię swoje imię.

Strona 37 z 389

Dzwonek przerwał naszą rozmowę, co sprawiło, że skupiłam swój wzrok na Erice, która stała od nas nieco oddalona i obserwująca nas z założonymi na piersiach rękami. Teraz tak, była porządnie wkurzona. Zastanawiałam się, czy mnie o to obwiniała. Pożegnała się ze mną, mrucząc coś o pójściu na drugie piętro, i odeszła w pośpiechu, nie czekając na krzyczącego za nią Lucę. Zdezorientowana spojrzałam na Danielę. - To przez Maura. On nie interesuje się nią za bardzo – wytłumaczyła, zanim wzięła mnie pod ramię i zaczęła iść. – Ale nie przejmuj się. Zobaczysz, kiedyś da ci z tym spokój. Wskazywała mi różne osoby, które mijałyśmy na korytarzu; mówiła ich imiona i opowiadała jakie były. W tamtym momencie, przy naszym boku pojawiła się moja kuzynka. - Ciągnie swój do swego – powiedziała, ukrywając się za moim ramieniem. Daniela chciała się odezwać, ale jej nie pozwoliłam. - To dlatego jesteśmy kuzynkami, Giovanno? – zapytałam, obracając się i krzyżując ręce. Zmierzyła mnie wzrokiem od góry do dołu i odeszła szybkim pędem. - Sądzę, że odnalazłam swoją bratnią duszę. Z tą różnicą, że ty jesteś naturalnie seksowna, a ja muszę się o to starać. – Daniela pokręciła głową. - Nie załamuj się. - Spróbuję. – Wybuchłyśmy śmiechem, po czym kontynuowała swoją przemowę. – To jest Nikki Gilardino, a ten patyk to Mía Fiorentini. Są zwolenniczkami twojej kuzyneczki. Uwierz mi, takie same z nich suki. - Nie przypuszczałam, że ktoś byłby w stanie jej dorównać – oznajmiłam. Daniela się zaśmiała. Nikki była niska i elegancka, ale tą dominującą (jeśli można tak to nazwać) była Mía, rudowłosa szkapa, przypominająca mi lamę. Strona 38 z 389

- A ta opierająca się o ścianę to Laura. – Daniela zbliżyła się do mnie, mówiąc szeptem: – Nie ufaj jej, to plotkara. Jest też odpowiedzialna za szkolną gazetkę. Była całkiem atrakcyjną blondynką. Z daleka można było ją pomylić z Barbie z limitowanej edycji... nie ze względu na jej czar, lecz na to jak miało się jej już dość. Wskazującym palcem zwijała kosmyk swoich włosów, podczas gdy kokietowała jakiegoś chłopaka o perfekcyjnym ciele. Musiałam nacieszyć się jego widokiem. Nikt nie nosił mundurka w taki sposób jak on: swobodny, ale zarówno elegancki. Był wyprostowany i wysoki, o szerokich oraz wyraźnie zarysowanych plecach. Sama wizja jego ramion namawiała do fantazjowania. W dół sylwetki..., odwróciłam wzrok. Chyba zwariowałam. Wyobrażałam sobie, co bym zrobiła, gdybym była na miejscu Laury; zaczynając od tego, że nie weszłabym do klasy. Chłopak opierał się ramieniem o drzwi mojej sali i zmysłowo szeptał coś do Laury, dotykając ustami jej policzka. Daniela rozwodziła się tylko na temat dziewczyn, więc zdecydowałam wypytać ją o męski sektor tej uczelni. Lecz kiedy zamierzałam to zrobić, już przy wejściu do klasy, spotkałam się z nim twarzą w twarz. Chłopak flirtujący z Laurą, to ten szaleniec z taksówki! Tak bardzo się przestraszyłam, że aż wpadłam na drzwi. Spojrzał na mnie znad ramienia, uśmiechając się w taki sposób, że przez moment stałam zauroczona, przyglądając się jego ustom. Chwilę później odzyskałam nad sobą kontrolę i starałam się przybrać wyraz obrzydzenia. Jego uśmiech tylko się powiększył. - Ty! – wyszeptałam oskarżająco. - Cześć, Kathio. – Ton jego głosu przypominał mi Maura. – Muszę przyznać, że ten uniform leży na tobie wręcz skandalicznie. - Zamknij się – przerwała Daniela, zakrywając mu usta. Uśmiechała się, gdy to robiła. Weszłam z nią do klasy i nie zdając sobie z tego sprawy, skierowałam się do ostatniej ławki. Strona 39 z 389

- Dobrze się czujesz? – spytała Daniela. - Tamten typek jest kolesiem, który ukradł taksówkę! – powiedziałam podekscytowana, wskazując na niego. Szedł w moją stronę, gdy siadałam na miejsce. - Cristianno Gabbana? Wiedziałam! – Daniela pstryknęła palcami. - Cristianno Gabbana?!

Cristianno - Wołałaś mnie? – Zająłem miejsce obok niej, zatrzymując wzrok na jej rozpiętym guziku od bluzki. Mogłem zobaczyć kawałek górnej części jej piersi. Zza szklanych drzwi widziałem idącą przez korytarz i pokazującą mi środkowy palec Laurę. Ciao, piękna – pomyślałem, zbliżając się do Kathii. - Wyjdź stąd – wymamrotała swoimi pełnymi ustami. - To moja klasa. - Wynoś się z tej ławki. - To moje miejsce. Kathia pytająco spojrzała na Danielę. W tym samym czasie pojawił się Mauro. - To prawda, to jego miejsce – oznajmiła Daniela, wzruszając ramionami. - Mauro, nie masz nic przeciwko siedzeniu z Dani? – Nawet na niego nie zerknąłem. Patrzyłem tylko na Kathię, chcąc ją w ten sposób zastraszyć. Zaczynałem się świetnie bawić. - Nie! Ja z nią usiądę. – Odsunęła się ode mnie. Strona 40 z 389

Miała zamiar wstać, lecz uniemożliwiło jej to przybycie pani Sbaraglii, nauczycielki biologii. Spojrzałem w stronę Kathii i puściłem jej oczko; czekałem na jakieś sapnięcie lub jakąkolwiek reakcję wyrażającą desperację, ale nic takiego nie zrobiła. Jedynie obserwowała mnie z zaciśniętą szczęką. Rzuciła mi wyzwanie, więc sprawiłem jej tą przyjemność i z uśmiechem je zaakceptowałem. - Jestem Cristianno Gabbana. – Przysunąłem się do niej. – Cieszę się, że cię widzę. - Kathia Carusso – oświadczyła, patrząc mi prosto w oczy. – I nie mogę powiedzieć tego samego. - Pani Sbaraglio, z przyjemnością chciałbym poinformować – oznajmiłem sarkastycznie, rozkładając się na krześle – że mamy nową uczennicę. Kathia ściągnęła usta, zanim posłała profesorce uśmiech. - Och, tak! – Uśmiechnęła się Sbaraglia, zerkając na swoją listę. – To prawda. - Proponuję, żeby się przedstawiła. Co pani o tym sądzi? – Spojrzałem na swoją koleżankę z ławki w sposób przechwalający się i po jej geście wywnioskowałem, że już mnie nienawidziła. Cudownie! Nowy rekord. - Oczywiście! – zgodziła się nauczycielka.

Strona 41 z 389

ROZDZIAŁ 4 Kathia Zajęłam miejsce w kawiarni, trzymając w dłoniach kawę. Spotkałam się z moimi przyjaciółmi i miałam nadzieję, że trzydzieści minut przerwy wystarczy mi na uspokojenie się. Cristianno dręczył mnie przez trzy pierwsze godziny i martwiłam się, że będzie to robił przez jeszcze trzy kolejne. Wyjęłam swoje notatki z chemii i zaczęłam uzupełniać wzory. - Wydaje mi się to niesamowite. Cristianno nigdy nie siada z kimś, kto nie jest Maurem – powiedziała uśmiechnięta Daniela. Jak widać, reszta jego kumpli chodziła do innej klasy. Próbowałam nie rozpraszać się rozmową... ale nie udało mi się to. - Okay, Kathio, co pomyślałaś, gdy rozpoznałaś, że to on jest szaleńcem z taksówki? – dodał Luca, powodując śmiech moich przyjaciółek. Sapnęłam, wywracając oczami, po czym natychmiast skamieniałam. Znad ramienia Eriki zobaczyłam jak Cristianno i jego znajomi zbliżali się do nas zdecydowanym krokiem. Pomyślałam, że może przejdą dalej, ale Cristianno zabrał krzesło od sąsiedniego stolika i ustawił je przy moim boku. Usiadł na nim w cholernie najseksowniejszy sposób jaki kiedykolwiek widziałam. Oparł łokcie na kolanach i poczęstował mnie skrzywioną miną. Wszystko w nim mnie drażniło i byłam pewna, że gdybym tylko za długo go obserwowała, groziłoby mi ryzyko stracenia głowy. Przywitał się z dwoma dziewczynami, posyłając im swój najlepszy uśmiech, który zniknął z jego ust, gdy tylko na mnie spojrzał. Jego kuzyn, Mauro, praktycznie został zmuszony do siedzenia obok Eriki, lecz ona udawała, że nie zwracała na niego uwagi; była obrażona. Jakiś wysoki chłopak pieścił skórę Danieli, wywołując u niej drżenie i przymykanie oczu. Kiedy usiadł, Strona 42 z 389

patrzyli na siebie: mówili sobie milion rzeczy, których nikt inny nie był w stanie usłyszeć. Podejrzewałam, że między nimi było coś znacznie większego niż przyjaźń. Szczupły raper był dla mnie najlepszym punktem do obserwowania. Wydawał się być bardzo wesoły i nie potrafiłam uniknąć zastanawiania się, jak taka osoba mogła przyjaźnić się z kimś takim jak Cristianno. Zbliżył się do mnie. - Kathia! – wykrzyczał, całując mnie w policzek. Byłam oniemiała. - Jestem Eric. Nie pamiętasz? Kiedyś narysowałem dla ciebie Sailor Moon * – oznajmił, wywołując śmiech Cristianna. Odwróciłam na chwilę wzrok od Erica, żeby rzucić Cristiannowi mordercze spojrzenie. Podniósł ręce do góry i pokręcił głową; jakby się mnie bał i musiał się bronić. Robił sobie ze mnie jaja. Powróciłam do Erica. Przypomniałam go sobie. Był najmłodszym z Albori, z rodziny, która również spędzała z nami wakacje. On i ja zawsze rysowaliśmy... kiedy tylko Mauro i ten cholerny drań Cristianno nam nie dokuczali. - Cześć, Eric – powiedziałam, ściskając go. Rozpoznałam też dobrze zbudowanego chłopaka. Był to średniak De Rossi i miał na imię Alex. Wyciągnął rękę i lekko dotknął nią mojego policzka. - Jestem Alex. – Pocałował mnie. – Cieszę się z twojego powrotu. - Dziękuję. To miłe być tak powitanym po niezbyt przyjemnym dniu. – Kątem oka zerknęłam na Cristianna. Westchnął, a jego kolano otarło się o moje. Próbowałam ukryć przed nim swoje drgnięcie.

Sailor Moon – Czarodziejka z Księżyca  seria stworzona przez japońską mangakę Naoko Takeuchi. *

Strona 43 z 389

- Nie bądź taka dramatyczna – stwierdził, opierając się o stół. – Wiedzieliście, że ta oto nasza nowa koleżanka ma wyróżnienie i bardzo dobre zachowanie? To zadziwiające! – Przybrał udawany wyraz zdumienia. Alex, Eric i Luca obserwowali mnie z zaciekawieniem. Erika doskonale o tym wiedziała, a Dani i Mauro dowiedzieli się w ten sam sposób co Cristianno: w klasie. Pani profesor Sbaraglia, wykorzystując moje wymuszone przedstawienie się, wspomniała jaką byłam dobrą uczennicą, czemu towarzyszyło coś w rodzaju "bierzcie z niej przykład". - Poważnie? No proszę, maleńka, powinnaś była powiedzieć – oznajmił Luca, dotykając moich dłoni. Spojrzałam na Cristianna. Przez moment, nie widziałam, ani nie słyszałam nic innego. Jakby w całej kawiarni nie było nikogo prócz nas. Przeniósł wzrok na moje usta i zwęził oczy, zaciskając przy tym szczękę. Nie miałam pojęcia, co mogło chodzić mu po głowie. Potrafiłam rozszyfrowywać ludzi, ale z Cristiannem nie dawałam sobie rady. Przyglądał mi się z taką intensywnością, że aż brakowało mi powietrza. Odzyskałam nad sobą kontrolę i spróbowałam zrobić to samo. Powoli mierzyłam wzrokiem jego ciało, tak jak on robił to przez cały dzień. Jego postura namawiała do wszystkiego, co nie miało nic wspólnego ze zdrowym rozsądkiem, a twarz... jego twarz była tą, którą każda kobieta widzi w snach. Był niezwykle przystojny. Właściwie, tak samo jak wtedy, kiedy byliśmy dziećmi, był najbardziej urodziwy ze wszystkich Gabbanów... Jego włosy były czarne, a kilka kosmyków opadało mu na oczy, lecz nie zasłaniało ich całkowicie, sprawiając je tylko jeszcze bardziej przenikliwymi. Szafirowo niebieskie spojrzenie błyszczało i oczarowywało cię w taki sposób, że zapominałaś o całym świecie. To, co najbardziej mnie wkurzało, to że potrafił to wykorzystywać. Tak jak potrafił wykorzystywać swoje usta, znajdujące się na bladej skórze bez jakichkolwiek wad. Byłam zafascynowana jego pięknem i przez chwilę (tylko przez chwilę) moja nienawiść do niego zniknęła. Zwilżył wargi i ponownie zaczął mówić. Magiczny moment się ulotnił.

Strona 44 z 389

- Jest kujonką. – Dotykał moich notatek. Nie przestałam go obserwować. – Kto by pomyślał. – Przysunął się bliżej w celu onieśmielenia mnie. Osiągnął to, lecz nie dałam po sobie tego poznać. – Tak naprawdę, wyglądasz jak te zimne i zarozumiałe modelki, które są bezkonkurencyjne fizycznie, ale mają rybi móżdżek. Chciał mnie obrazić i wystawić na pośmiewisko. Nie rozumiałam dlaczego. Dlaczego tak bardzo mnie nienawidził? Ja miałam ku temu powody: w sobotę prawie mnie zabił w tej pieprzonej taksówce i z jego winy siedziałam w więzieniu przez prawie dwie godziny, ale on... Jakie były jego motywy? Byłam zirytowana. - Uroda nie wyklucza inteligencji. Ja mam to szczęście mieć je obie – powiedziałam, prawie stykając się z nim twarzą. Przegryzłam wargę, wiedząc, że wpatrywał się w moje usta. Wreszcie zauważyłam u niego jakieś uczucia: bezsilność i pożądanie. Uśmiechnęłam się, odsuwając się trochę. – Porozmawiajmy lepiej o tobie. W twoim przypadku przyznana ci została uroda... – Wstałam od stołu, biorąc swoje notatki oraz kawę, i dodałam: – Lecz intelekt błyszczy pustką. Rozbrzmiał dzwonek. Cristianno gwałtownie się podniósł i wylał na mnie kawę. Moja koszula była przemoczona. - Co ty sobie myślisz?! Miałeś wystarczająco dużo miejsca, żeby mnie ominąć, dupku! – krzyknęłam. Z furią rzuciłam na podłogę papierowy kubek. Pozostały płyn skapał na nasze buty. Zaczął się oddalać, jak gdyby nigdy nic. Nawet nie raczył przeprosić. Stawiałam długie kroki i pociągnęłam go za ramię, zmuszając do odwrócenia się. Obrócił się z arogancką pozą, tym razem marszcząc brwi i usta. Był rozdrażniony. Wyrwał się z mojego uścisku i pozostawił moją dłoń w powietrzu. Po raz pierwszy w życiu owładnęło mną poczucie niższości. Połowa ludzi z kawiarni obserwowała nas w wyczekiwaniu.

Strona 45 z 389

- Nie zamierzasz nawet poprosić o wybaczenie? – zapytałam, wynajdując w sobie pewność siebie, która nie istniała. Westchnął i powoli zaczął przeczyć głową. - Wątpię, byś na to zasługiwała – odpowiedział niskim głosem. Mrugnęłam kilka razy, zanim przetworzyłam to, co usłyszałam. Ten koleś przestawał być durniem i przemieniał się w największego skurwysyna jakiego kiedykolwiek spotkałam. - Nie tylko brakuje ci inteligencji, ale też wstydu – wyplułam, zdając sobie sprawę, że zaraz puszczą mu nerwy. Zacisnął szczękę i zmniejszył dzielącą nas od siebie odległość w jednym stanowczym kroku. - Gdybyś nie wlazła mi w drogę, nie stałabyś teraz tutaj, czekając na przeprosiny – zirytowany wyszeptał obok mojego policzka. – Uwierz mi, nie mam zamiaru ci ich dawać. – Jego nos otarł się o moją szczękę. - Sądzisz, że zastraszysz mnie fasadą tego twardego, zuchwałego i bezczelnego typa? Cóż, mylisz się – oznajmiłam. - Jedyne co wiem, to że jesteś pierdoloną migreną. Czy on właśnie nazwał mnie migreną? Gnojek. Do cholery... - Słucham? – Przypominało to jęk. - Powiem to inaczej. Wywołujesz u mnie ból głowy – powiedział, jakbym była trzyletnim dzieckiem. - Nie miałbyś go, gdybyś tam przy stole nie wtrącał się w nie swoje sprawy – podniosłam głos. Daniela złapała mnie za ramię i pociągnęła. - Przestań, Cristianno – powiedziała. Westchnął, uśmiechnął się i puścił jej oczko. Nie miałam pojęcia, jakim cudem Daniela tak dobrze się z nim dogadywała.

Strona 46 z 389

Wróciłam do klasy.

*** Kiedy usłyszałam ostatni dzwonek tego dnia, pospiesznie wzięłam swoje rzeczy i wyszłam z sali wykładowej. Nie chciałam znowu rozmawiać z Cristiannem, więc lepiej było uniknąć takiej okazji. Daniela podążała za mną, chwytając na wpół zamkniętą teczkę. - Zaczekaj! – wołała, doganiając mnie. – Dziewczyno, nie tak szybko! - Nie mam ochoty na ponowne spotkanie z Cristiannem. - Hej, spokojnie, Cristianno nie jest takim idiotą za jakiego go masz. Przewróciłam oczami. - Wobec ciebie zachowuje się zupełnie inaczej. A gdy tylko mnie widzi, za każdym razem stara się mi dokuczyć, przez co czuję się niezręcznie, wiesz? Bardzo trudno jest być w jego pobliżu. Już nie mówiąc o tym, kiedy obok ciebie siada. Daniela zamyśliła się, gdy schodziłyśmy po schodach. Nie widziałam ani Eriki, ani Lucki; zapewne byli już na dole. - Najdziwniejsze z tego wszystkiego jest to, że on nigdy wcześniej nie zachowywał się tak w stosunku do jakiejś dziewczyny – skomentowała Daniela, jakby prowadziła rozmowę z samą sobą. – On nie owija w bawełnę. Jeśli ktoś mu się podoba, mówi to, a później... cóż, później... - Później idzie z nią do łóżka, prawda? – skończyłam za nią. – Przypuszczam, że nie ma nawet pierwszej randki. - Z Cristiannem sprawy się tak nie mają. On jest inny. Niczego nie obiecuje. Nigdy nie miał dziewczyny i nie chce jej mieć. Wiedzą o tym wszystkie laski ze szkoły. Patrzyłam na nią, nie dowierzając. Szczerze mówiąc, nie zrozumiałam jej.

Strona 47 z 389

- Okay, co chcesz mi przez to powiedzieć? - To dziwne, że Cristianno ci dokucza. On nie robi takich rzeczy. – Daniela zmarszczyła brew. Co miała na myśli? Dlaczego Cristianno traktował mnie inaczej? - Sądzisz, że on coś knuje? – zapytałam. - Jest zdolny do wszystkiego, więc nie zdziwiłoby mnie to. – Zmrużyła oczy. – To jasne, że jesteś inna, Kathio. - Inna? – Uniosłam brew, nim podeszła do mnie z szelmowskim uśmieszkiem. - Tak... – Spojrzała na mnie w zamyśleniu i zaczęła mówić: – Posłuchaj, Kathio, znam Cristianna lepiej niż swojego brata. Wiem o jego pieprzeniu się, o jego bójkach, o jego problemach... Wiem o nim wszystko, tak jak i o jego przyjaciołach, ponieważ od dłuższego już czasu są także moimi przyjaciółmi. Są moimi najlepszymi przyjaciółmi, on jest moim najlepszym przyjacielem, ale nie mam zielonego pojęcia z jakiej przyczyny tak z tobą postępuje. Rzuciłam jej niezdecydowane spojrzenie. Nie znałam Danieli, ale miałam wrażenie, że była na mnie zła, a tego nie chciałam. Pragnęłam tylko dowiedzieć się, czemu Cristianno zachowywał się w taki sposób. - Przepraszam, Dani. Nie chciałam ci się naprzykrzać. - Ale co ty mówisz? Nie mam ci tego za złe. Boże, wybacz mi, jeśli tak pomyślałaś, to nie było moim zamiarem. – Złapała mnie za ramię i pocałowała. – Próbowałam tylko powiedzieć, że nie wiem dlaczego Cristianno tak się na ciebie uwziął. - Uspokoiłaś mnie. - Chyba że... - Co? Figlarny uśmiech Danieli przestraszył mnie. Wyjaśniła mi wiele rzeczy, lecz żadna z nich nie została dokładnie sprecyzowana.

Strona 48 z 389

- Powiem ci coś i mam nadzieję, że się za to nie pogniewasz. – Zwilżyła usta. – Jesteś taka sama jak on, tylko że w żeńskiej wersji i nie tak bardzo zarozumiałej. Tacy sami? A niech to, jeszcze tego mi brakowało, żeby być porównaną do tego durnia – pomyślałam. - Chodź już! – powiedziałam. Daniela wybuchła śmiechem. Nie zauważyłam nawet, że dotarłyśmy już do szkolnego wejścia. Zeszłam ze schodów i wyszłam na dziedziniec, gdzie pożegnałam się ze swoimi przyjaciółkami. Erika nadal była poważna, ale wolałam zaczekać, żeby później do niej zadzwonić i wtedy porozmawiać z nią na spokojnie. Puściłam jej oczko, zanim zobaczyłam Valentina opierającego się o swojego nieskazitelnego ciemnozielonego Astona Martina. Ubrany był w jeansy i białe polo, które opinało każdy mięsień jego ciała. Zamrugałam zaskoczona widokiem pojawiającej się przy moim boku kuzynki. - Jakie to urocze! Valentino przyjechał cię odebrać – stwierdziła, przybierając głupi głos małolaty. – Co za szkoda, że nie potrafisz mu dogodzić. Spojrzałam na nią i posłałam jej wymuszony uśmiech. - Wielka szkoda! Woli mnie od ciebie. Co oznacza, że chyba jednak musiałam sprawić mu w czymś przyjemność, nie uważasz? Odeszłam pewnym krokiem. Giovanna była zakochana w Valentinie od kilku lat, ale z tego co mi wiadomo, między nimi nigdy do niczego nie doszło. Mój komentarz miał zadać jej ból. Dobrze ci tak – pomyślałam. Podczas gdy zbliżałam się do Valentina, dostrzegłam na końcu ogrodu Cristianna. Rozmawiał z Maurem i Erickiem (Alex odjechał z Danielą na motocyklu). Nagle popatrzył na mnie, nie przestając mówić. Był daleko, lecz nie na tyle, bym nie mogła zauważyć jego intensywnego i oskarżającego spojrzenia. Westchnął i z jawną wściekłością zdjął z siebie marynarkę od uniformu. Dla niego to typowy gest, ale dla mnie był on najbardziej ekscytującym ruchem. Spodnie przylegały do jego bioder i podkreślały nogi.

Strona 49 z 389

Dlaczego, do diabła, był takim ciachem? Podeszłam do Astona Martina, gdzie Valentino czekał na mnie z olśniewającym uśmiechem. - Cześć! Co ty tutaj robisz? – zapytałam, kiedy załapał mnie w pasie i dał mi uścisk bardziej typowy dla pary niż dla przyjaciół. Tak poza tym, byliśmy tylko zwykłymi znajomymi. Nie chodziliśmy ze sobą, a Valentino pozwalał sobie na zbyt wiele. Kątem oka widziałam jak Cristianno gryzł wargę. Znajdował się teraz trochę bliżej i coś mi mówiło, że nie był uradowany faktem, iż stałam w objęciach Valentina, więc postanowiłam cieszyć się tą chwilą. Upuściłam teczkę na chodnik i ramionami otoczyłam szyję Valentina. Zamknęłam oczy, gdy pocałował mnie w szyję. Otwierając je z powrotem, uśmiechnęłam się. - Chciałem ci zrobić niespodziankę. Pójdziemy razem coś zjeść? – zaproponował, zwlekając z puszczeniem mnie. Cristianno zniknął z mojego pola widzenia. Było już za późno, aby się wycofać, więc nie pozostawało mi nic innego jak tylko przyjąć zaproszenie. Nie miałam ochoty spoufalać się z Valentinem, lecz po wykorzystaniu go, czułam się zobowiązana do zgodzenia się. Usadowiłam się w samochodzie i otworzyłam okno. Valentino uruchomił silnik. Muzyka rozbrzmiała z jego odtwarzacza przed tym jak auto ruszyło. Była to jedna z nowych piosenek Shakiry: Rabiosa*. Uniosłam brwi w niedowierzaniu. - Lubisz Shakirę? - Nie bardziej niż ciebie. Świetnie. Musiałam odwrócić twarz, żeby nie zorientował się, że nie spodobało mi się to wyznanie. *

Rabiosa  wściekła, rozwścieczona Strona 50 z 389

Zanim opuściliśmy ulicę, usłyszałam hałas wyraźnego silnika: Bugatti Veyron. Nie mam pojęcia skąd to wiedziałam, ale byłam pewna, że za kierownicą tego cudeńka znajdował się Cristianno. Miałam rację. Podjechał do mojego boku, po raz kolejny rzucając mi to spojrzenie zarówno tak ładne, jak i zagadkowe. Jedną rękę trzymał na kierownicy, a drugą na oknie. Z jego ust wystawał papieros. - Wściekła! – wykrzyczał, gdy odrzucił głowę do tyłu i zaczął poruszać ramionami z boku na bok. Nawet kpina nie odejmowała mu zmysłowości podczas jego ruchów perfekcyjnie pasujących do rytmu melodii. – Powiedz mi, Kathio, ugryzłabyś mnie w usta?* Przez moje ciało przebiegło jakieś dziwne uczucie pomiędzy nienawiścią a podnieceniem. Spojrzałam na niego z gniewem w oczach. - Sam będziesz musiał się o tym przekonać. Boże! Skoro go nienawidziłam, to dlaczego nie mogłam przestać wyobrażać sobie tej sytuacji? Ugryzłabym go w usta, oj tak.... i w wiele innych rzeczy. Jesteś nienormalna. To się nie wydarzy. Poślij go do diabła. To kretyn – mówiłam sama do siebie, próbując wbić do głowy trochę rozumu. Mauro zaczął wyć i podniósł pięść z uniesionym do góry kciukiem. Siedział obok Cristianna i przedstawiał tą samą chełpliwość co jego kuzyn. - Valentino, powinieneś mieć w zwyczaju witanie się, nie sądzisz? – powiedział Cristianno. Valentino dalej prowadził i rzucił mu rozzłoszczone spojrzenie. Cristianno drwił sobie z niego. Obiło mi się o uszy, że się nie znosili, ale nie podejrzewałam, iż ich uraza dotknie również mnie. - Myślę, że nadeszła już pora, byś się do tego przyzwyczaił, Cristianno.

Ugryzłabyś mnie w usta?  Jest to odniesienie do piosenki: „Come down a little closer and bite me en la boca” – „Podejdź trochę bliżej i ugryź mnie w usta”. *

Strona 51 z 389

Cristianno wcisnął pedał gazu, wyzywając Valentina na wyścig. A przynajmniej tak to wyglądało. Valentino zrobił to samo. Spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczami. Śmiech Maura postawił sprawę jasno. Najwidoczniej wiedział kto wygra: wierzył w swojego kuzyna, jak i w jego samochód. - Nawet się nie waż, Valentino – powiedziałam bojaźliwie. Były to bardzo potężne samochody, a ulica dosyć wąska. - Wyświadcz nam przysługę i się zamknij! – krzyknął, zwiększając prędkość. Nie zajęło mi dużo czasu, by wkurzyć się za ten komentarz. Zapadłam się głębiej w siedzeniu chwilę przed tym, jak Cristianno po mistrzowsku nas wyminął i pognał do przodu. Valentino musiał zahamować i raz za razem zaczął przeklinać, podczas gdy czarne Bugatti zniknęło z charakterystycznym dla siebie dźwiękiem. Uśmiechnęłam się do siebie w duchu. Nie wiedząc za bardzo dlaczego, byłam zadowolona, że Cristianno wygrywał w tej dziwnej konkurencji.

Strona 52 z 389

ROZDZIAŁ 5 Cristianno Postanowiłem zostawić Kathię w spokoju i przez kilka dni udało mi się przestrzegać tej decyzji. Lecz gdy idąc w czwartek szkolnym korytarzem, zobaczyłem ją opartą o ścianę i rozmawiającą z Giuliem, miałem ochotę... Zbliżyłem się do nich wolnym krokiem, skupiając się na jej nogach. Tym razem, rajstopy zakrywały jej kolana i sprawiały górną część jej ud jeszcze bardziej spektakularną. Szkoda, że ta cholerna spódnica zasłaniała to, co najciekawsze. Westchnąłem. Ta małolata postanowiła zatruć mi życie nosząc mundurek w taki sposób. Wygładziła wysoki kucyk i spojrzała na mnie wymownie. Oparłem się obok niej, ramię przy ramieniu. - Powiadają, że jesteś tu dopiero od tygodnia, a już zaczynasz kokietować. – Uśmiechnąłem się, zerkając na jej piersi. Wydąłem usta, oczekując odpowiedzi. Jeśli było coś, co wiedziałem o Kathii – oprócz tego, że stawałem się przez nią napalony – to że miała niezastąpioną gadkę. - Co próbujesz mi powiedzieć? – wysyczała przez zaciśnięte zęby, odwracając się w moją stronę tak, że nasze czoła prawie się ze sobą zderzyły. Boże, staliśmy bardzo blisko siebie. Uśmiechnąłem się. Cokolwiek bym nie powiedział, zdołałem już przyciągnąć jej uwagę i odsunąć od niej Giulia. - Że mogą pomylić cię z... łatwą dziewczyną. Ale co tam, jeżeli nią jesteś, to nie masz się czym przejmować.

Strona 53 z 389

- Jesteś takim dupkiem! – krzyknęła, zanim rzuciła się na mnie, chcąc złapać mnie za szyję. Ominąłem ją, chwytając jej ramiona i obracając ją. Jej plecy z siłą uderzyły o moją klatkę piersiową i oboje przylegliśmy do ściany. - Puszczaj mnie! – wykrzyczała, podczas gdy wokół nas zbierał się tłum innych uczniów. - Trochę za bardzo histeryzujesz – szepnąłem jej do ucha. Puściłem ją na widok idącego pana Petrucci, profesora od matematyki. - Co tu się dzieje? - Ten głupek znieważył mnie przy wszystkich. Nazwał mnie puszczalską! – powiedziała nie mogąc ukryć zaskoczenia. To nie był odpowiedni moment na wyjaśnienie dlaczego to zrobiłem. Być może kiedyś nadarzy się do tego okazja, ale najważniejsze, że Giulio już nigdy więcej się do niej nie zbliży. - Wy dwoje, do gabinetu. Natychmiast. - Przecież ja nic nie zrobiłam! – zaprotestowała. - Powiedziałem natychmiast, panno Carusso! – powtórzył profesor Petrucci. – W ciszy. Pozostali mają udać się do klasy.

Kathia Rozwścieczona szybko szłam korytarzem, kierując się do gabinetu dyrektora. Wiedziałam, że Cristianno też siedział w tym bagnie, ale gdyby chcieli mnie wyrzucić, zabiłabym go. Czemu wyprawiał takie rzeczy? Daniela mówiła mi, że on nie zachowuje się tak w stosunku do dziewczyn. Więc co było we mnie takiego nadzwyczajnego? Jeśli mnie nie znosił, to mógł mnie po prostu unikać, tak samo

Strona 54 z 389

jak ja próbowałam czynić to w jego przypadku. Poza tym, właśnie to robił w poprzednich dniach. Pewnie, spędzaliśmy razem przerwy (moi przyjaciele należeli również do jego grupy znajomych), ale tylko na siebie patrzyliśmy. Powrócił do siedzenia z Maurem (chociaż i tak miałam go dokładnie za swoimi plecami), lecz nawet ze sobą nie rozmawialiśmy. Nic. Zero. To były spokojne dni. Dogonił mnie i znalazł się przy moim boku. Trzymał ręce w kieszeniach i obserwował mnie kątem oka; na szczęście bez cienia uśmiechu. Spieprzył już zdecydowanie za wiele jak na jeden dzień. Starałam się utrzymać nad sobą kontrolę zaciskając pięści, ale nic z tego. Skoczyłam w jego stronę, nim zdążyliśmy zejść po schodach. Uderzyłam go, jednak mój cios niestety nie zwalił go z nóg. Z powagą na twarzy odwrócił się do mnie. Przez kilka sekund wpatrywał się we mnie, po czym złapał moje nadgarstki, popychając mnie na ścianę. Jego nos ocierał się o mój. Najdziwniejszy z tego wszystkiego był jego oddech. Przerywane tchnienia opuszczały jego usta, spotykając się z moimi wargami. Odnosiło się wrażenie bliskie pocałunkowi. Zanotowałam, jak moje ciało traciło siły, gdy jego dłonie zaczęły sunąć wzdłuż moich ramion. Jego palce pieściły moją talię. Mogłam się wycofać, uciec, a mimo to zostałam. Czułam przyciągającą elektryczność. Pragnęłam, aby mnie dotykał, aby mnie pocałował. Na szczęście, błyskawicznie zareagowałam i odepchnęłam go od siebie. Wznowiłam marsz do gabinetu, zdając sobie sprawę z jego penetrującego mnie spojrzenia. Dyrektor dał nam dwie możliwości. Pierwsza: wydalenie. Druga: tydzień bez przerwy, wykonując pracę zawierającą pięćdziesiąt kartek na lekcję fizyki. Ostateczny wynik: opcja numer dwa. Musiałam odbywać karę aż do następnego czwartku.

Strona 55 z 389

Cristianno wydawał się nieprzejęty i jakby z chęcią mógł wybrać pierwszą alternatywę – zapewne z przyzwyczajenia do bycia wyrzucanym – lecz zgodził się na pracę z fizyki.

Cristianno - Zamierzasz mi, kurwa, w końcu powiedzieć co ci chodzi po głowie? – zapytał Mauro, biorąc kawę, którą podawała mu kelnerka. Znajdowaliśmy się w szkolnej kawiarni. Kathia patrzyła na mnie, jakby oczekiwała, że wyjaśnię jej z jakiego powodu została ukarana. Nie miałem w planach podawać jej tego przyczyny. To samo robiła podczas zajęć. Był to wystarczający argument, żebym nie chciał jej widzieć, ale również, bym miał ochotę podejść do niej i stanąć naprzeciwko jej ładnej buźki oraz powiedzieć, aby przestała się na mnie gapić, jakby wyobrażała sobie moje morderstwo, bo i tak nic na tym nie zyska. Miałem dosyć tego, że uważała, iż może mi się przeciwstawiać. Dlaczego, do diabła, wpatrywała się we mnie w taki sposób? Nie zorientowała się, że czułem się przez to nieswojo? Zapewne tak. I dlatego to robiła. - Nic mi nie jest. Muszę iść do biblioteki, żeby zrobić pierdoloną pracę z fizyki – usprawiedliwiłem się, próbując uniknąć reszty pytań. Biblioteka. Praca. My dwoje. To było więcej, niż byłem w stanie wytrzymać. - Gówno cię obchodzi to zadanie. – Mauro zaszedł mi drogę i odstawił swoją kawę. Kathia śledziła każdy mój ruch. Spojrzałem na nią krzywiąc się, a kiedy Mauro podążył za moim wzrokiem, wiedziałem, że popełniłem błąd. – O co z nią chodzi? Co się z tobą dzieje, Cristianno? Jeżeli był ktoś, kto potrafił wyczytać z mojej twarzy prawdę (czego nienawidziłem), był to właśnie Mauro. - Nie wiem.

Strona 56 z 389

Byłem szczery. Nie miałem pojęcia, co się ze mną działo. Ta smarkula doprowadzała mnie do szaleństwa. Nie musiała nic mówić czy nawet na mnie patrzeć, abym czuł się przez nią przyciągany, jakby była jakimś magnesem. Absorbowała mnie i miała nade mną władzę, a to doznanie ani trochę mi się nie podobało. - Opiera ci się... i to bardzo – dodał szyderczym tonem. - Skoro tak twierdzisz – powiedziałem, krzywiąc się. W gruncie rzeczy, wiedziałem, że miał rację. Byłem z wieloma dziewczynami. Brunetkami, blondynkami, wysokimi, niskimi, szczupłymi, nie aż tak szczupłymi... Nie było rodzaju dziewczyny, który nie przeszedłby przez moje łóżko. Jednak żadna nie przyczyniła się do tego, bym stracił nad sobą panowanie, tak jak zdołała dokonać tego Kathia (tym bardziej bez dotykania mnie). Żadna się z nią nie równała. Jej sposób chodzenia, jej tendencja oblizywania warg zanim zaczynała mówić, to jak odrzucała do tyłu swoje włosy, spojrzenie jej dużych oczu, jej zwyczajowy styl noszenia uniformu... Uprawiałem seks milion razy, na milion sposobów, we wszystkich możliwych miejscach. Ale pomimo to, miałem świadomość, że to nie wystarczało, że od niej pragnąłem czegoś więcej. Znacznie więcej. Nienawidziłem faktu, że tak pilnie jej potrzebowałem. Co było ze mną nie tak? Przeklęta dziewucha. Powinna była zostać w Wiedniu – mówiłem do siebie. - Muszę spadać. – Wziąłem łyk kawy; aczkolwiek lepszym rozwiązaniem byłoby siedzenie przy kieliszku wódki lub rumu.

Kathia Cristianno wyszedł z kawiarni nie oglądając się za siebie. Samo myślenie o spędzeniu z nim pół godziny było przyczyną zawiązania się w moim gardle supła.

Strona 57 z 389

Profesor Petrucci spojrzał na mnie i dawał mi znaki ze środka biblioteki. Westchnęłam. - Dobra, ludzie, muszę już iść – oznajmiłam przed wzięciem ostatniego łyka kawy. - To okropne – poskarżył się Luca. Mnie to mówisz? – pomyślałam. - Wiem. Winę ponosi ten nieczuły palant, którego tak bardzo uwielbiacie – powiedziałam, mając na myśli Cristianna. To była prawda, moi przyjaciele go kochali. Oczywiście Luca miał na jego punkcie bzika, ale mimo to utrzymywali ze sobą bardzo dobre relacje. Zaskakiwało mnie to, że taki chłopak jak Cristianno chronił i w tak delikatny sposób odnosił się do Lucki. Kiedy widziałam ich razem, podejrzewałam (w głębi duszy), że Cristianno miał jednak coś na wzór serca, tylko przy mnie go nie używał. Daniela wybuchła śmiechem, słysząc ton mojego głosu. To był już czwarty raz, w ciągu pięciu minut, gdy o nim wspominałam. Zaczynałam się tym martwić. - Poczekaj, dam ci coś, co ci pomoże – poinformowała Daniela, nie zaprzestając ssania cukierka, którego miała w buzi. Otworzyła swoją torbę i grzebała w książkach. Wyjęła pomarańczowy notes, w którym na okładce było naklejone zdjęcie ich wszystkich razem. Obejmowali się, wylegując się na trawie w jakimś parku. Erika całowała Maura w policzek; Luca siedział na kolanach Cristianna, a jedną ręką opierał się o ramię Erica, który uśmiechał się do obiektywu ze skrzyżowanymi nogami; natomiast dłonie Alexa były owinięte wokół sylwetki Danieli. Wyglądali na szczęśliwych. Tępo przyglądałam się zdjęciu. - To miało miejsce podczas urodzin Cristianna, w zeszłym roku – oznajmiła Erika. – Brakuje tu tylko ciebie, więc pewnego dnia będę musiała wziąć aparat i zmusić cię, żebyś koło niego stanęła. Strona 58 z 389

Chyba sobie żartowała. - I, co najtrudniejsze, będziesz musiała się uśmiechnąć – dodał Luca. - Nie sądzę, aby udało wam się to osiągnąć – powiedziałam z uśmiechem. - Cóż, urodziny Cristianna są dopiero trzynastego lipca. Zostało jeszcze kilka miesięcy, żebyś zdążyła zmienić o nim zdanie – przekonywała Daniela, wyskakując z dniem jego urodzin, jak gdyby nigdy nic. – Okay, tutaj są wszystkie notatki z fizyki, które mogą ci się przydać. - Wielkie dzięki, Dani. – Pocałowałam ją, zanim schowałam notes do teczki. Pożegnałam się ze wszystkimi i ruszyłam do biblioteki. Wchodząc tam, spotkałam tylko bibliotekarkę, która nawet nie raczyła się ze mną przywitać. Wzrokiem wskazała mi, bym usiadła. Położyłam książki oraz kawę na stoliku i podeszłam do niej. Nigdzie nie było widać Cristianna, ale wiedziałam, że niedługo się zjawi. - Gdzie znajdują się książki z fizyki? – szepnęłam, mimo że nie było nikogo, komu mogłabym przeszkadzać. - Koniec korytarza, po prawej – odpowiedziała w niezwykle głupi sposób. - Co za uprzejmość – stwierdziłam ironicznie przed tym, jak wyszczerzyła się do mnie. Dotarłam do końca korytarza i weszłam między półki. Zaczęłam się rozglądać, nie mając pojęcia, czego szukałam. Tak naprawdę, potrzebowałam być przez chwilę sama, mieć możliwość oczyszczenia swojego umysłu. To były dla mnie bardzo ciężkie dni, wciąż próbowałam się zaaklimatyzować i odpocząć po podróży. To życie bardzo różniło się od tego, jakie wiodłam w internacie; gdyby nie moi przyjaciele i Enrico, pragnęłabym wrócić do Wiednia. Chociaż Cristianno... Cały czas siedział w mojej głowie. Mogłam go unikać, jednak niemożliwym było pozbycie się go z myśli. Byłam tak zaabsorbowana swoimi myślami, że nawet nie usłyszałam dźwięku otwieranych drzwi. Kilka sekund później, przez mój kręgosłup Strona 59 z 389

przebiegł dreszcz. Nie chciałam się odwracać. Stałam tam, czekając na kolejny tok wydarzeń. Pragnąc, aby to był... on. Poczułam dłoń, dotykającą lekko moją talię. Mój oddech na moment się zatrzymał, a gdy ponownie zaczął funkcjonować, był przerywany i przyspieszony. Cristianno odgarnął moje włosy, muskając moją szyję i jeszcze bardziej się do mnie przysuwając. - To ty ponosisz winę za moje zachowanie – obwieścił, pozwalając, by jego szept rozprzestrzenił się po mojej szyi. Zdecydowałam się odwrócić i zderzyłam się z jego klatką piersiową. Jego oczy dokładnie mnie analizowały. Wydawał się być poważny, znacznie bardziej, niż widziałam go w poprzednich sytuacjach. Bardziej, niż mogłabym się spodziewać. - Dlaczego? – spytałam tym samym tonem głosu. Bojaźliwie zbliżył się do mojego policzka. Dziwnym było widzieć go w takim stanie, tak niepewnego samego siebie, zupełnie innego niż zazwyczaj. Przestał pieścić moją skórę ustami. Trwało to tylko chwilę. Cristianno czuł to samo co ja. - Nawet ja tego nie wiem – powiedział. Oddalił się, pozostawiając mnie z palącym w piersi pożądaniem.

Strona 60 z 389

ROZDZIAŁ 6 Cristianno Przemierzyłem parking, słysząc za sobą głos Erica tłumaczący coś o pierwszej dziewczynie. Nie podobała mu się aż tak bardzo, jednak wystarczająco, by spróbować z nią czegoś więcej niż... pocałunków. Za to Lucki zdecydowanie nie bawił jego entuzjazm. Entuzjazm, który szczerze mówiąc był zbyt przesadzony, by mógł być prawdziwy. Mnie tym nie nabrał, doskonale wiedziałem, że Eric także czuł coś do Lucki. Alex dał mu kilka rad, jak powinien się nią zająć, i namawiał go do zostania z nią. Eric jako jedyny z naszej czwórki był prawiczkiem. Był również jedynym, który nie powtarzał ostatniego roku. Dotarłem do motocykla i umieściłem na siodełku plecak. Mżyło i zapowiadało się na niezłą burzę. Pomyślałem, że lepiej było wziąć Bugatti Veyrona. Odwracając się, zauważyłem zbliżającego się Maura; kłócił się z Eriką. Za nimi szła Daniela, nucąc sobie jakąś piosenkę. Alex zesztywniał, gdy ta spojrzała na niego spod swojej czarnej grzywki. Ukrywali swoje uczucia już od ponad roku i wszyscy czekaliśmy na dzień, w którym je w końcu ujawnią. To chyba nigdy nie miało nadejść. Westchnąłem i uśmiechnąłem się, zanim zdałem sobie sprawę, że nie było z nimi Kathii. Teraz to ja byłem tym, który się spiął, ale nikt tego nie dostrzegł. Oparłem się o motocykl i skrzyżowałem ramiona. - Zdaje się, że zapomnieliście o Migrenie – zażartowałem, kiedy Luca pojawił się przy moim boku. Poczułem nagłą potrzebę dowiedzenia się gdzie przebywała. - Nie nazywaj jej tak. – Daniela dała mi kuksańca w ramię.

Strona 61 z 389

To było niesamowite jak Dani świetnie dogadywała się z Kathią. Erika była w naszej paczce od roku, a mimo to, wciąż nie potrafiła się do nas dopasować. Zawsze sądziłem, że to Luca utrzymywał tę relację. Lecz w przypadku Kathii tak nie było. - Poszła z Valentinem – powiedziała Daniela, po czym zorientowała się, że nie spodobała mi się ta odpowiedź. Chciałem wybadać coś więcej. Wziąłem ją więc za rękę i odciągnąłem na bok; wydała z siebie cichy krzyk. Objąłem ją ramionami i przytuliłem do siebie, słuchając jej śmiechu. Uwielbiałem tą dziewczynę. Była dla mnie jak siostra, której nigdy nie miałem, a ona wiedziała o tym odkąd byliśmy dziećmi. Była jedyną dziewczyną w naszej grupie, dopóki nie odkryliśmy, że Luca był taki sam jak ona. - Kiedy poszła? – zapytałem, nie wypuszczając jej z uścisku. Nikt tego nie zauważył. - Jakieś kilka minut temu. – Spojrzała na mnie ze zmarszczonymi brwiami. – Tego wieczoru będzie uczyć się w bibliotece. Około szóstej lub siódmej. – Odsunęła się ode mnie o parę centymetrów, jednak mnie nie puściła. – O co ci z nią chodzi? - Obiecuję, że gdy tylko się tego dowiem, powiadomię cię. Podszedł do nas Luca. - O czym tak trajkoczecie? - O niczym. Radziłam Cristiannowi, żeby brał przykład z Kathii. – Jej spojrzenie padło na Lucę, ale chwilę później znowu powróciło do mnie. – Ty też zostałeś ukarany. - Wiem, ale czy kiedykolwiek mnie to obchodziło? – zadałem pytanie, zbliżając się do motocykla i wsiadając na niego. – Spadam, zobaczymy się potem – pożegnałem się z przyjaciółmi, odpalając silnik.

Strona 62 z 389

*** Była już prawie ósma, a ja nadal zastanawiałem się czy iść, czy nie iść do szkoły. Tak naprawdę nie miałem powodu, by się tam zjawić, lecz umierałem z ochoty, by to zrobić. Zbiegłem ze schodów na dół. Wziąłem swój motocykl i wyjechałem z Fontanny di Trevi, czując krople deszczu oraz tętniące w mojej piersi jej imię. Czemu, do diabła, zajmowała wszystkie moje myśli? Nawet się nie zorientowałem, że właśnie wjeżdżałem na ulicę uniwersytetu. Zatrzymałem się. Koła zaskrzypiały na asfalcie. Zsiadłem z motocykla, decydując się na wejście do San Angelo tylnymi drzwiami. W szkole prawie nikogo już nie było, ale nie chciałem, żeby ktokolwiek mnie zauważył. Nie mogłem pozwolić, by ktoś zobaczył mnie szukającego dziewczyny, kiedy nigdy przedtem tego nie robiłem. Potrzebowałem po prostu... jej widoku. Kurwa, zachowywałem się gorzej, niż przypuszczałem. Przeskoczyłem ogrodzenie szybkim, zwinnym ruchem i przebiegłem przez boisko. Minąłem dziedziniec i wszedłem do sali gimnastycznej. Światła były pogaszone, a na zewnątrz panowała już noc, więc nie pozostawało mi nic innego jak tylko przemierzyć ogromne pomieszczenie. W przykrytym basenie słyszałem szum płynącej wody. Wychodząc, przeszedłem przez korytarz i pospiesznie wspiąłem się po schodach, zanim mógłbym wpaść na którąś ze sprzątaczek. Dotarłem do biblioteki. Dyskretnie się zbliżyłem i wsadziłem głowę przez drzwi. Spostrzegłem ją siedzącą. Skupiała swoją uwagę na książce i szybko coś zapisywała. Jej włosy rozsypane były na plecach, a kilka kosmyków spoczywało na stoliku. Zwilżyła wargi. Starałem się nie narobić hałasu. Powoli podszedłem do stolika, przy którym siedziała. Skrzyżowałem nogi i to samo zrobiłem z ramionami,

Strona 63 z 389

umieszczając je na klatce piersiowej. Stałem tak, dopóki Kathia nie zdała sobie sprawy z mojej obecności. Zmarszczyła brew i z góry na dół zmierzyła mnie wzrokiem. Jej spojrzenie przesuwało się po mnie bez pośpiechu. Zdecydowanie za wolno. Pociągało mnie to. Było to spojrzenie, które sam wykorzystywałem i, aż do tamtego momentu, nie spotkałem nikogo, kto również używałby go w ten sposób. Zacisnąłem szczękę, a ona skrzywiła się; powróciła do obserwowania mnie. Moje ciało ją pociągało. - Podoba ci się to, co widzisz? – spytałem, chociaż byłem pewien, że tak właśnie było. Ponownie zwilżyła usta. Każdy jej ruch wydawał mi się prowokujący. Nazbyt prowokujący jak dla kogoś takiego jak ja. Z trudem odsunąłem od siebie nieprzyzwoite fantazje. - Chciałbyś, aby tak było? Pewnie – pomyślałem. Jeśli uważała się za bezczelną, to miała rację. Ten komentarz za bardzo przypominał mi siebie samego. - Co tu robisz? - Spaceruję – odpowiedziałem, przypatrując się jej ciału. Długopisem uderzyła o ławkę. Nie czuła się komfortowo z tym, jak na nią patrzyłem, ale nie mogła się o to złościć, ponieważ sama zaczęła. - Zrobiłbyś mi wielką przysługę, gdybyś stąd wyszedł. - Nie zamierzam ci pomagać. Mam na myśli, że nigdzie się nie wybieram. - Zrozumiałam – lekko podniosła głos – ale mam w nosie co zamierzasz robić, a czego nie. Wynoś się stąd. - To także moja szkoła.

Strona 64 z 389

Zamknęła oczy i westchnęła. Kontrolowała się, a tego nie chciałem. Zaczynało mnie dziwić, iż nie wykorzystywała swojej przewagi. - Kto po ciebie przyjeżdża? – zapytałem. - A co cię to obchodzi? – Po tonie jej głosu rozpoznałem, że miała dosyć tej sytuacji. Moje towarzystwo krępowało ją tak samo jak mnie jej. - Nie obchodzi mnie, tyle że zmokniesz – oznajmiłem. Interesowałbym się tym, gdyby to Valentino miał po nią przyjechać. Jednak to, co najbardziej mi przeszkadzało, to że dręczyła mnie świadomość, iż Kathia mogła z kimś romansować. Wyjrzała przez okno i przeklęła tak, że tylko ona była w stanie to zrozumieć. Zapewne mówiła po niemiecku, lecz nie zamierzałem tego chwalić. Westchnęła i odwróciła się do mnie. - Nie miałam pojęcia, że woda gryzie. – Zwęziła oczy i posłała mi insynuujący uśmieszek. Ja pierdolę. Dlaczego musiała to powiedzieć? Kathia nie wiedziała do czego w każdej chwili mogło doprowadzić słowo gryźć. Przegryzłem wargę. – Poza tym, mogę zadzwonić po taksówkę. - Wspaniale! Życzę mile spędzonego czasu z fizyką. – Rozpocząłem marsz w stronę wyjścia. - Cristianno, przypominam ci, że ta praca jest za karę i ty także ją dostałeś. Wzruszyłem ramionami i postanowiłem odejść akurat w momencie, kiedy usłyszałem dźwięk zamykanych od zewnątrz drzwi. Jedna ze sprzątaczek uwięziła nas w bibliotece. Być może miała założone słuchawki lub była dosyć niska, ale problemem był fakt, iż nie zorientowała się, że w środku zostali ludzie. Kathia uniosła wzrok i wyczekująco mnie obserwowała. - Mam nadzieję, że nie stało się to, o czym myślę – powiedziała z nutką zmartwienia w głosie, gdy wstała i ruszyła w moim kierunku.

Strona 65 z 389

- Boję się, że chyba tak. - Co? Nie! – Zaczęła walić. Złapałem ją w pasie i odciągnąłem od drzwi. - Spokojnie. Nie słyszą cię. - Skąd wiesz? – spytała zdenerwowana. - Bo inaczej już by ci otworzyli. Kathia fuknęła i odgarnęła włosy z twarzy. - Cholera, o dziewiątej muszę być w domu, bez spóźnienia. Ja też musiałem być w jej domu, o dziesiątej. Angelo zaprosił nas na kolację w celu przedyskutowania imprezy Adriana Bianchi i pomówienia o... interesach. Lecz jak widać, Kathia nie była o tym poinformowana. Zatrzymała się, by na mnie spojrzeć. Wyglądała na zirytowaną. - Czemu zawsze, kiedy jesteś w pobliżu, pakuję się w kłopoty? - Ech, przecież ja teraz w niczym nie zawiniłem! Zdesperowana rozejrzała się wokół siebie. Doskonale wiedziałem, co by się wydarzyło, gdyby nie pojawiła się w domu na czas. Znałem Angela tak dobrze jak własnego ojca, więc byłem świadomy jego złych humorków. Zresztą, zawsze odnosiłem wrażenie, że Kathię darzył mniejszym szacunkiem niż Marzię. Uwielbiał swoją starszą córkę, a Kathię... To dziwne, ledwo co o niej wspominał, a kiedy już to robił, nie wkładał w to zbyt wiele uczucia. - Muszę się stąd wydostać w jakikolwiek możliwy sposób. – Dotknęła swoich włosów. Zagryzłem wargę i gapiłem się na jej ciało, chociaż to nie był najlepszy moment, by zastanawiać się nad tym jaką była zajebistą laską. Zbliżyłem się do stolika i zacząłem zbierać jej książki. Kathia patrzyła na mnie ze zdziwieniem. Zamknąłem torbę i schowałem ją między półkami. - Co robisz? – spytała, odpychając mnie i próbując wziąć swoje rzeczy. Strona 66 z 389

Cofnąłem jej dłonie. - Zależy ci na tym, aby stąd wyjść, nie? Więc nie możemy zostawić po sobie śladów, jeśli nie chcesz, żeby cię wyrzucili. - Oni wiedzą, że tu jestem. - Najwidoczniej, jednak nie. – Zerknąłem przez okno. Coraz bardziej padało. - Na czym polega twój plan, geniuszu? - Wyskoczymy przez okno. Skierowałem się do okna i otworzyłem je na oścież. To było tylko kilka metrów, więc wspomożenie się znajdującym się poniżej parapetem nie powinno stanowić dla nas problemu. - Co?! Jesteś szalony! Podszedłem do niej i wziąłem ją za ramię. Pociągnąłem ją w stronę okna. - Posłuchaj mnie, oprę się o tamtą półkę. – Wskazałem jej parapet, który był na wysokości jedynie półtora metra. – Później nadejdzie twoja kolej, pomogę ci. Chodźmy. - Nie ma mowy. Mam spódnicę, wiesz? Zaśmiałem się i odwróciłem, żeby spojrzeć na jej ubiór. - Widywałem już majteczki – stwierdziłem ironicznie. – Nie wystraszę się. - Ale nigdy nie widziałeś moich. Niczego innego nie pragnę. Bez problemu zszedłem na dół, podczas gdy Kathia się przypatrywała. Podniosłem na nią wzrok i ofiarowałem jej dłoń. - Obiecuję, że nie będę podglądać. - Kłamca. – Przełknęła ślinę.

Strona 67 z 389

- Zaufaj mi, Kathio – powiedziałem. Mój głos brzmiał słodko i zrelaksowanie. Zerknęła na mnie ze zwątpieniem, ale ostatecznie złapała moją dłoń, by pomóc sobie w dołączeniu do mnie. Przyciągnąłem ją do swojej piersi, kiedy tylko do mnie dotarła. - Okay, teraz skoczę, a potem ty wpadniesz w moje ramiona. Złapię cię – poinstruowałem. W tamtej chwili odkryłem, że sprzątaczki opuszczały już budynek, co oznaczało, że za niedługo uaktywni się alarm. Dokładnie rzecz ujmując, gdy ochroniarz zamknie główną bramę. - Nie mamy czasu, alarm może włączyć się w każdym momencie. Tak też się stało. Alarm zaczął wyć w wyniku trzaśnięcia okna. Straciliśmy równowagę i Kathia poślizgnęła się. Udało mi się chwycić jej rękę i przytrzymać się framugi. Zaczęła piszczeć i miotać się. - Nie puszczaj mnie, Cristianno! – krzyknęła. - Nie zrobię tego, Kathio, ale jeżeli będziesz się tak wiercić, to nie dam rady cię utrzymać! – powiedziałem zdenerwowany, ponieważ mogła spaść. Nasze dłonie były śliskie i powoli się rozdzielały. Byłem zmuszony do błyskawicznego działania. I nim zdałem sobie z tego sprawę, bez podpierania się trzymałem ją w ramionach. Z siłą chwyciła moją kurtkę, sapiąc. - Musimy się stąd wydostać – stwierdziłem.

Strona 68 z 389

Kathia Wiedziałam, że Cristianno miał idealny widok na moje nogi, lecz w tamtym momencie mnie to nie obchodziło. Alarm nie przestawał wyć i gdybyśmy się nie pospieszyli, wpadlibyśmy w ogromne kłopoty. Cristianno trzymał mnie w pasie i skoczyliśmy na ziemię. Zaczęliśmy biec, pokonując odcinek boiska. Musiałam wspiąć się na ogrodzenie, jednak tym razem się nie zawahałam. Najważniejsze, że nie mierzyło ono trzech metrów. Zdecydowanie skoczyłam, wierząc, iż zrobiłam to szybko, ale nie zauważyłam, że Cristianno odpalał już motocykl. - Ruszajmy! Zajęłam miejsce kilka sekund przed tym, jak osiągnęliśmy najszybszą prędkość.

*** Po tym jak Cristianno odwiózł mnie do domu, poszłam do pokoju i wzięłam prysznic. Pragnęłam się odprężyć i choćby na chwilę o nim zapomnieć. Nie było to jednak proste, ponieważ spotykając w holu Enrica, dowiedziałam się od niego, że Gabbanowie mieli przyjść do nas na kolację. Westchnęłam i pozwoliłam, aby gorąca woda spływała po moim ciele. Nie mogłam pozbyć się z głowy myśli o dłoniach Cristianna otaczających moją sylwetkę oraz trzymających mnie przy sobie, po tym jak mnie uratował. Nie rozmawialiśmy podczas jazdy ani po przyjeździe do domu. Nawet na mnie nie spojrzał. Poczekał, dopóki nie zsiadłam z motocykla, i zmartwiony odjechał w głąb deszczu i ciemności. Czego oczekiwałam? Że mnie obejmie? Że mnie... pocałuje? Zakręciłam kurek i wyszłam spod prysznica. W niczym mi nie pomógł. Szczęściem było posiadanie łazienki w sypialni. Mogłam wchodzić i wychodzić naga, gdy zastanawiałam się co założyć. Wybrałam czarne spodnie i Strona 69 z 389

czerwoną bluzkę na ramiączkach. Lekko się podmalowałam i napuszyłam włosy. Zeszłam do salonu tylnymi schodami, lecz gdy dotarłam do galerii z dużymi oknami wychodzącymi na ogród, ujrzałam czyjąś postać. Dyskretnie się do niej zbliżyłam.

Strona 70 z 389

ROZDZIAŁ 7 Cristianno Obserwowałem oświetlenie ogrodu należącego do rezydencji Carusso, trzymając dłonie w kieszeniach spodni. Wymknąłem się w celu oczyszczenia swoich myśli, ale tak naprawdę na nic się to nie zdało. Byłem zdezorientowany, całkowicie zagubiony. Nie przestawałem rozmyślać o Kathii i nie miałem pojęcia jaki był tego powód. Nie przepadałem za nią, lecz potrzebowałem mieć ją blisko siebie. Nie potrafiłem utrzymać jej przy sobie i nienawidziłem myśli, że była daleko. Teraz, gdy znajdowałem się w jej domu, ostatnią rzeczą jakiej pragnąłem było natknięcie się na nią, mimo że zdawałem sobie sprawę, iż będę mieć ją naprzeciwko podczas całej kolacji, co niezmiernie mnie przytłaczało. Wyczułem czyjeś kroki i odwróciłem się. W półcieniu galerii pojawiła się Kathia. Wydawała się być zaskoczona moim widokiem. Założyła włosy za ucho i rozejrzała się wokoło, zastanawiając się jak stamtąd wyjść. Przełknąłem ślinę; nie miałem ochoty z nią rozmawiać, jednak traciłem zmysły, oczekując usłyszenia jej głosu. Wpatrywałem się w nią, tym razem w zupełnie inny sposób. Była tak piękna, że przypominała sen. Podeszła kilka kroków bliżej. - Co tutaj robisz? – zapytała prawie szepcząc. - Próbowałem... myśleć. Uśmiechnęła się słabo, jakby zamierzała ze mnie kpić, lecz jej się to nie udało, przez co nie byłem pewien jak interpretować ten gest. - Chciałam... przedtem... – Nie wiedziała jak mi to powiedzieć. – Chciałam ci podziękować za... pomoc wtedy w szkole. Strona 71 z 389

Tym razem to ja się uśmiechnąłem. Zwróciłem wzrok na ogród. - Umiem robić znacznie więcej rzeczy, niż tylko sprawiać, że ludzie mnie nienawidzą. – Planowałem powiedzieć to z sarkazmem, ale mi nie wyszło. Co więcej, brzmiałem na smutnego... i jak frajer. Kathia zesztywniała. Zauważyła, że starałem się ją ignorować. - Nie mam pojęcia, co jeszcze potrafisz robić, ale zasłużyłeś na gratulacje za uratowanie mnie przed wielkim upadkiem oraz za sprawienie, że cię nienawidzę. Zbierała się do wyjścia, lecz powstrzymał ją przed tym mój głos. - Nienawidzisz mnie? – spytałem lodowatym tonem. W rzeczywistości, i będąc odrażająco szczerym, to ostatnia rzecz, którą chciałbym usłyszeć. Jeśli odpowiedziałaby potwierdzająco... zabolałoby mnie to? Przeklęty kretyn. Przestań się przez nią ślinić i spieprzaj stąd – pomyślałem. - To jest właśnie to, co sam chciałeś osiągnąć. Nie dziw się teraz – wyszeptała, podkreślając każde słowo.

Kathia Pragnęłam odejść, ale nie mogąc tego uniknąć, zaczekałam. Wierzyłam, że do mnie podejdzie, wiedząc jednocześnie, że tego nie zrobi. Cristianno był zbyt dumny na to, by poniżyć się w taki sposób. Ten fakt nie przeszkadzał mi jednak w czekaniu na jego ruch. Wtedy Cristianno zbliżył się, a jego palce zaczęły wędrować wzdłuż moich ramion. Zapoznawał się z moją skórą i przesunął dłoń na talię, pozwalając, by nieśmiało spoczęła na moim biodrze. Wzdrygnęłam się i zamknęłam oczy, czując na karku jego oddech. Przybliżył swoje usta do mojego ucha. Strona 72 z 389

- Nie nienawidź mnie – szepnął bardzo niskim tonem, muskając wargami moją skórę. Obróciłam się, aby stać z nim twarzą w twarz. Sądziłam, że mnie puści lub oddali się ode mnie. Wręcz przeciwnie. Przyciągnął mnie do siebie, pozwalając mi zobaczyć swoje oczy bliżej, niż kiedykolwiek wcześniej miałam okazję. Podniósł rękę, po czym opuszkami palców delikatnie i powoli dotykał moich ust. Ponownie zamknęłam oczy, delektując się tym uczuciem. Cristianno wypuścił urywane westchnienie i odkryłam, iż jego usta znajdowały się o wiele bliżej, niż przypuszczałam. Zamierzał mnie pocałować. - Odsuń się od niej! – wykrzyczał głos, który spowodował, że odskoczyłam. Spostrzegłam wściekłego Valentina. Spojrzeniem wyzywał Cristianna na pojedynek, lecz ten nawet się nie ruszył.

Cristianno Nie byłem w stanie wyjaśnić przyczyny mojego zachowania, ale byłem o krok od pocałowania jej, gdy Valentino przerwał mój najbardziej nerwowy moment w życiu. Miałem Kathię tylko kilka centymetrów od swoich warg i niemożliwość doprowadzenia tej sytuacji do końca z winy tego pierdolonego skurwiela napełniła mnie złością. Oddaliłem się od Kathii, żeby do niego podejść. Jeżeli pragnął bójki, to ją dostanie. - Czyżby była twoja? – zapytałem. Chciałem, by wpadł w moją pułapkę. W ten sposób, mógłbym dać mu w mordę. Tego, czego się nie spodziewałem, to że odezwie się Kathia. - Nie jestem niczyją własnością – stwierdziła dumnie. - A ty się zamknij – rozkazał Valentino, wskazując na nią. Strona 73 z 389

Odepchnąłem jego rękę. - Dżentelmen nie zwraca się tak do damy, nie sądzisz? – Puściłem mu oczko i schowałem dłonie do kieszeni. Nie będę ich potrzebować; Valentino wiedział tak doskonale jak ja, że mimo swojej potężnej budowy, nie poradziłby sobie ze mną. Odwróciłem się i spojrzałem na Kathię. – Spokojnie, nie mam żadnego interesu w tym, żebyś była moja. Wydajesz mi się być zbyt łatwa do zdobycia – skłamałem. Kurwa, czemu musiałem to powiedzieć? Kathia zacisnęła szczękę i zaskoczona szeroko otworzyła oczy. Szybko do mnie podeszła i mocno spoliczkowała. - Jesteś zwykłym sukinsynem i zasługujesz na to, by być samemu – wymamrotała przy mojej twarzy i odeszła. Valentino podążył za nią. Zamknąłem oczy i stałem z tymi słowami huczącymi w mojej piersi. Tak, byłem nim, ale to, co ona myślała... Nie, nie mogłem pozwolić, by mnie zdominowała. Skończyło się.

Kathia Próbowałam wejść po schodach z pojawiającymi się w moich oczach łzami, lecz zatrzymały mnie ramiona Valentina. Brutalnie przycisnął mnie do ściany, gdy wpatrywał się we mnie przekrwionymi oczami. - Nie chcę, byś znowu się do niego zbliżała. Nie chcę, byś z nim rozmawiała, czy nawet na niego patrzyła. Zrozumiano? – zażądał rozzłoszczony. – Jeżeli będę musiał to powtórzyć, zrobię to w inny sposób. – Uderzył w ścianę, tuż przy mojej głowie. Puścił mnie i zostawił samą, otępioną i całkowicie oszołomioną. Nigdy nie widziałam, żeby Valentino tak się zachowywał. Zdawałam sobie sprawę, że nie Strona 74 z 389

był świętoszkiem, lecz nie podejrzewałam, że był zdolny do takich czynów. Był o krok od uderzenia mnie; ponadto, pragnął tego, zauważyłam to w jego spojrzeniu. Jednak to nie było tym, co tak naprawdę mnie bolało. Nienawidziłam Cristianna i chciałam, żeby cierpiał na każdy możliwy sposób. Teraz odkrywałam prawdziwą Kathię; tą, która nie pozwoli mu nawet spokojnie oddychać, dopóki nie zobaczy jego upadku w najgłębszą otchłań.

Strona 75 z 389

ROZDZIAŁ 8 Kathia Wysiadłam z czarnego Rolls Royce’a szofera Eriki. W piątek, podczas przerwy, umówiliśmy się na pójście na dyskotekę. To był najlepszy dzień tygodnia, ponieważ ani razu nie widziałam Cristianna. Spotkałyśmy się z Lucą i ekstrawagancką Danielą – miała na sobie krótkie spodenki oraz niepozostawiający zbyt wiele dla wyobraźni top – przy drzwiach lokalu. Eternia była jedną z najbardziej elitarnych placówek w Rzymie. Pojawiali się tam sami sławni i bogaci ludzie, a kolejka przed wejściem mogła ciągnąć się bez końca przez całą noc. Byłeś szczęściarzem, jeśli udało ci się ją ominąć. My wchodziliśmy bez czekania; najważniejsze były znajomości. Daniela wzięła mnie pod rękę i po tym jak przywitała się z bramkarzem – kimś o imieniu Nicole – szepnęła mi do ucha: - Nie, żebym chciała zepsuć ci noc, ale powinnaś wiedzieć, że ta dyskoteka należy do Gabbanów. - Wiem, i co z tego? – Zaczęliśmy schodzić po szklanych schodach. Ściana była z białej tkaniny, na której można było zobaczyć cienie tancerek poruszających się w rytm muzyki. - No więc nie zdziw się, jeżeli spotkasz... – Spojrzała na mnie. Westchnęłam. Daniela była jedyną osobą, która wiedziała o tym, co wydarzyło się między mną a Cristiannem w ogrodzie mojego domu. Co zdumiewające, wolałam nic nie mówić Erice; nie wydawała się być zadowolona z faktu, że tak szybko zaaklimatyzowałam się w mieście, ani nie była zbytnio

Strona 76 z 389

rozmowna. Już nie plotkowałyśmy tak jak kiedyś. Za to Daniela wyciągnęła to ze mnie na zajęciach z chemii. Podeszliśmy do miejsca dla VIP-ów i Luca stanął przede mną, zagradzając mi drogę. - Z niecierpliwością czekam na zobaczenie tego stroju, który zapewne... – Zbliżył się do mojego czarnego płaszcza i zaczął go wąchać. – Czy to jest Dolce & Gabbana? Oniemiałam. To niewiarygodne, że posiadał taką ogromną wiedzę na temat mody. Po raz kolejny mnie zaskoczył. - Skąd wiedziałeś? – wykrzyknęłam, oddając swój płaszcz. - Wielkie nieba! Jesteś niesamowicie seksowna – stwierdził, przegryzając wargę.

Cristianno - Nie rozumiem dlaczego musieliśmy tu przychodzić – fuknąłem, podczas gdy jedna z tancerek klubu go-go dotykała mojego podbródka. Złapałem jej rękę i zbliżyłem ją do ust. Nie odwracając od niej wzroku, powoli całowałem jej palce. Jej strój czarnego anioła sprawił, że odbiegłem od tematu. - Będziesz dla mnie niegrzeczna tej nocy? – szepnąłem, kiedy wsadzała swojego palca do mojej buzi. Dziewczyna się uśmiechnęła. - Bardzo – odpowiedziała, zanim powróciła do tańczenia. Obserwowałem ją z uśmiechem na twarzy, dopóki nie odciągnął mnie od niej Mauro. - Żadnej nie zamierzasz zostawić dla kogoś innego? Strona 77 z 389

- Co powiesz o Erice? – Wiedziałem, że to go wkurzy. Mauro zacisnął szczękę i uderzył mnie w ramię. - A ty, co powiesz o Kathii? Stałem nieruchomo, znosząc cios poniżej pasa. Na moje nieszczęście, zdawałem sobie sprawę, że ona również się tam zjawi. Alex zmusił nas do przyjścia, bo chciał pobyć z Danielą. Wszyscy pragnęliśmy, by w końcu się z nią związał, więc zgodziliśmy się na bycie piątymi kołami u wozu. Skoro mogłem kogoś zaliczyć i przy okazji podenerwować Kathię, to ta noc była dla mnie korzystna. Nagle, Mauro zatrzymał się, przez co zderzyłem się z jego plecami. Spojrzałem na niego z przygotowanym wulgarnym komentarzem, lecz musiałem go połknąć, kiedy zobaczyłem, że Eric i Alex byli tak samo oczarowani jak mój kuzyn. Mauro walnął mnie w pierś, żebym rzucił okiem na miejsce, w które się wpatrywali. Była tam. Miała na sobie (bardzo krótką) jasnoniebieską sukienkę. Rękawy zakrywały całe jej ramiona, a plecy okryte były jedynie jej włosami. Na swoje zabójcze nogi założyła pasujące do ubioru buty na przesadnie wysokim obcasie. Zebrała włosy i ułożyła je na jedną stronę. Jej plecy zostały odsłonięte, jakby brała udział w jakimś teledysku. Zmysłowa, prowokująca... Niemożliwym było powstrzymanie myśli o... Przełknąłem ślinę. Miałem totalnie przejebane i wiedziałem, że moi przyjaciele będą torturować mnie przez całą noc. - To wszystko jest jej? – spytał Alex. - Obawiam się, że tak – oznajmił Eric. - Boże! Ona jest... – Mauro nie potrafił nawet dokończyć. - Cholera... – sapnąłem przed tym, jak Laura rzuciła się na mnie i zaprowadziła na parkiet.

Strona 78 z 389

Nie przeszkodziłem jej w tym, ponieważ nie byłem w pełni sił. Je wszystkie zabrała ode mnie Kathia wraz ze swoją pieprzoną sukienką. Laura przycisnęła mnie do ściany i zaczęła tańczyć do nowej piosenki, którą puścił mój DJ Joni; było to Quiero Contigo Cristiana Deluxe’a, świetnie brzmiącego Hiszpana. Widziałem jak Kathia szła do baru, lecz zatrzymała się, gdy także mnie dostrzegła. W tym spojrzeniu mogłem dojrzeć wiele rzeczy, jednak najbardziej ewidentną z nich była: nienawiść.

Kathia Patrzyłam na niego, gdy Laura tańczyła, będąc do niego przyklejoną. Ocierała się o jego klatkę piersiową i – co niechętnie musiałam przyznać – przeszkadzało mi, że znajdowali się tak blisko siebie. Dym zaczął rozprzestrzeniać się z urządzeń na suficie i wydawał się błyszczeć dzięki reflektorom i krystalicznym kulom. Obraz Cristianna stał się wyblakły, lecz wciąż widoczny. Przypatrywaliśmy się sobie z taką intensywnością, jakbyśmy walczyli i oczekiwali dalszego rozwoju sytuacji. Wtedy muzyka została podgłośniona, a on przybliżył się do Laury. Położył dłonie na biodrach dziewczyny i poruszał się w takt piosenki. Przepełniony był zmysłowością, tańczył tak, jak każda kobieta marzy, by tańczył jej mężczyzna, w idealnym rytmie. Ich biodra ocierały się o siebie, a kolana przeplatały ze sobą, aż doszło do najgorszej części. Pocałował ją, nie spuszczając ze mnie wzroku. Obserwował mnie pełen rozbawienia, ciesząc się, że byłam tego świadkiem. Na szczęście udało mi się kontrolować falę gniewu, która wyła w mojej klatce piersiowej, i zdecydowałam się wrócić do stolika. Przestałam na niego patrzeć dopiero wtedy, kiedy przeszkodzili mi w tym ludzie. Mogłam się na nim zemścić, byłam tego pewna.

Strona 79 z 389

Gdy dotarłam do stolika, Eric podszedł do mnie, dając mi całusa i ściskając mnie. Mauro z uśmiechem zmierzył mnie wzrokiem z góry na dół, a Alex puścił mi oczko. - Jesteś najlepszą rzeczą, jaka znajduje się na tej dyskotece, maleńka! – krzyknął Eric. Uderzyłam go, zawstydzona. - Wygląda na to, że nigdy przedtem nie widziałeś żadnej dziewczyny w sukience. – Usiadłam obok Maura. Ten pocałował mnie w policzek. - Robisz imponujące wrażenie. – Zaskoczył mnie jego sposób zwracania się do mnie. Przysunął się jeszcze bliżej. – Nie przejmuj się niczym, co nagadał ci Cristianno – szepnął mi do ucha, ponownie kierując swoją uwagę na Erikę, która wydawała się być sfrustrowana, ponieważ byłam w centrum zainteresowania. Co chciał przez to powiedzieć? Żebym wymazała z pamięci jego słowa z poprzedniej nocy? Nie ma mowy. Nie, a przynajmniej, dopóki się nie zrewanżuję. Teraz leciała piosenka Rihanny Rude boy. Eric wziął dłonie Lucki i zaczął poruszać nimi z boku na bok. Uśmiechnęłam się. - Uwielbiam fragment Dziś w nocy pozwolę ci być kapitanem – zaśpiewał zadowolony Luca, zerkając na Erica. – Właściwie, to uwielbiam Rihannę. - Mnie się podoba to, jak Rihanna opowiada o seksie w taki swobodny sposób. – Rozpoznałam ten głos; znajdował się zbyt blisko. Cristianno zajął miejsce obok mnie, podczas gdy jego przyjaciele posyłali sobie porozumiewawcze spojrzenia. – Brzmi tak... – Przybliżył się do mnie z myślą, że się odsunę. – Zachęcająco. Poza tym, chyba lubi robić to na ulicy. A ty, co o tym sądzisz, Kathio? Ani na chwilę nie odwróciłam od niego wzroku, oblizując przy tym swoje wargi. Zahipnotyzowałam go.

Strona 80 z 389

- O Rihannie czy seksie na ulicy? – mówiłam cicho, chcąc wykorzystać moc swoich ust i oczu. Nie wiedział, gdzie ma patrzeć. Dopóki nie poruszyłam nogami. - Wolałbym, abyś odpowiedziała na to ostatnie. – Uśmiechnął się zarozumiale. - Uważam, że kiedy chodzi o zrobienie tego, to miejsce jest nieistotne i ty doskonale o tym wiesz, prawda Cristiannie? Wybuchnął śmiechem. Poruszyłam się na swoim miejscu, świadoma jego bliskiego zapachu. - Dobra, może trochę potańczymy? – oznajmiła Daniela, przerywając wzrastające napięcie. Puściła mi oczko. - Zgadzam się – stwierdził Cristianno, wstając. – Powiedz mi, Kathio, umiesz tańczyć? Zaczynało mnie wkurzać, że tak natarczywie próbował mnie rozdrażnić. Ale nie zmierzałam się poddawać. - Zależy od stylu. - Na przykład ragga*. Wiesz co to takiego? Luca zaczął entuzjastycznie klaskać, a Mauro sapnął, kręcąc głową. Wiedział co nadciągało, ja nie. - Kocham ten styl. Obym kiedyś nauczył się go tańczyć – powiedział Luca lekko nostalgicznym tonem. Erika poruszyła się na swoim siedzeniu i w końcu dołączyła do rozmowy. Chociaż zrobiła to w sposób, jakiego nigdy bym się po niej nie spodziewała. - Ona nie potrafi tańczyć, a tym bardziej raggi. To zbyt skomplikowane. – Oparła się o kanapę i skrzyżowała ramiona, wytrzymując spojrzenia, które rzucałyśmy jej z Dani, zaskoczone. Chciała mnie upokorzyć? Ragga  styl w muzyce jamajskiej wywodzący się z gatunków reggae i dancehall, którego podstawą są elektroniczne brzmienia. (W tańcu jest sporo ruszania tyłkiem – Cristianno wiedział co wybrać :D) *

Strona 81 z 389

- Ach, bzdura – rozstrzygnął Cristianno. Podniósł się z sofy i zniknął w tłumie ludzi. Wierzyłam, że nareszcie będę mogła od niego odpocząć, gdy muzyka niespodziewanie ucichła i cały lokal usłyszał jego głos. Wszyscy oszaleli i wznieśli aplauz, jakby chodziło o ich wielkiego idola. - Okay, chcę, żebyście stanęli na parkiecie w kole i żeby Kathia wyszła ze swojego ukrycia oraz pokazała nam swoją twarz. – Słysząc swoje imię, prawie zwymiotowałam. – No dalej, Kathio, gdzie jesteś? Tam, proszę, tam nakierujcie! – krzyczał, aż odnalazły mnie reflektory. Daniela pragnęła umrzeć, a reszta wybuchnęła śmiechem. Erika zachowywała się tak, jakby jej tam w ogóle nie było. - Przypuszczam, że zna się na tym wspaniałym stylu tańca, co nie? – chciałam wiedzieć. Nikt nie odpowiedział. Przynajmniej, nie słowami. Wszyscy przytaknęli. - Och, dawaj, Kathio! Joni, puść Sean Paula na cały regulator! – Zszedł ze sceny i podbiegł do mnie. Definitywnie, moje żyły przestały transportować krew; cała skupiła się na twarzy. - Press it Sean Paula przygotowane! – poinformował DJ, jeszcze bardziej pobudzając publiczność. Cristianno złapał mnie za rękę i poprowadził na parkiet. Gapiło się na nas co najmniej sto osób. - Zobaczmy, jak sobie z tym poradzisz, skarbie – wyszeptał, zanim odepchnięciem uwolniłam się z jego ramion. - Zamierzam cię zabić, kiedy tylko z tym skończymy. - Już nie mogę się doczekać. Zaczął poruszać miednicą, gdy głos Seana rozbrzmiał we wszystkich zakamarkach dyskoteki. Rzeczywiście, był ekspertem od takiego rodzaju

Strona 82 z 389

muzyki. Poruszał się wolno, spokojnie, seksownie. Podniecał każdą. Chciwie go obserwowałam i czekałam na swój moment, podchodząc do niego. - Nie masz pojęcia z kim zadzierasz, Cristianno – mruknęłam, zanim zaczęłam tańczyć w stylu, który wychodził mi najlepiej ze wszystkich. Ostatecznie, przyznałam Danieli rację; tak naprawdę, byliśmy tacy sami.

Cristianno Ze wszystkich rzeczy jakich mogłem się spodziewać, ta była nie do pomyślenia. Nie tylko tańczyła jak profesjonalistka, lecz także przekazywała mi wiadomość: pobij to. Ale jeśli próbowała mnie rozzłościć, to jej się to nie udało. Co więcej, osiągnęła przeciwny skutek. Prowokowała mnie. Tak więc skrzyżowałem ramiona i obserwowałem (tak samo jak reszta otaczających nas ludzi) jej przedstawienie. Schyliła się i zaczęła poruszać biodrami, podczas gdy zbliżała się do mnie. Spojrzała na mnie z dołu i powoli się prostowała, biodrami robiąc kółka i ocierając się o moje nogi. Nie przeszkadzał jej fakt, że mogłem zobaczyć jej bieliznę. Zamierzała mi jedynie dokuczyć i mnie sprowokować. Biodrami uderzyła o moją miednicę i okręciła głowę, pozwalając, by jej włosy opadły na moją twarz. Odwróciła się w moim kierunku, a jej oczy pozostawały tylko kilka centymetrów ode mnie. Między naszymi ciałami nie istniała żadna przestrzeń; byliśmy ze sobą całkowicie połączeni. Utrzymując rytm, powiedziała: - Powinieneś się rozluźnić – oznajmiła, marszcząc usta. Spuściłem wzrok na dół i uniosłem brwi, przecząc głową, gdy mlaskała językiem. Ponownie na nią spojrzałem. - To niemożliwe, kiedy jesteś blisko, skarbie. – Złapałem ją za biodra i przyciągnąłem jeszcze bliżej do siebie.

Strona 83 z 389

Zaczęliśmy tańczyć; miednica przy miednicy, kolano przy kolanie. Nie trwało to jednak zbyt długo. Odepchnęła mnie i odeszła, sprawiając, że ludzie przerwali okrąg, krzycząc oraz klaszcząc. Westchnąłem i uśmiechnąłem się, po czym przegryzłem wargę. Zapewne dla niej to było proste, ale mi zajęło kilka minut – żeby nie powiedzieć godzin – aby powrócić do swojego normalnego stanu.

Kathia Opuściliśmy dyskotekę o drugiej w nocy. Cristianno zniknął zaraz po tym, jak zostawiłam go na parkiecie. Erika udawała, że źle się czuła i, w przeciągu mrugnięcia okiem, wyszła bez jakiegokolwiek pożegnania. Tej nocy miałam spać w jej domu, jednak dała mi jasno do zrozumienia, że powinnam wrócić do siebie, bo chciała odpocząć i nie zniosłaby słuchania gadki o Cristiannie. Tyle że ja nigdy o nim nie rozmawiałam. A przynajmniej, nie z nią. Na szczęście, Daniela pozwoliła mi spać u siebie, dzięki czemu uniknęłam konfrontacji ze swoimi rodzicami. Dani zagwizdała, żeby zwrócić uwagę przejeżdżającej taksówki. Samochód zatrzymał się, a ona spojrzała na mnie. - Przykro mi, ale musimy jechać taksówką. Patrzyłyśmy na siebie przez kilka sekund, w czasie których wspominałam zdarzenia z zeszłej soboty, aż obie parsknęłyśmy śmiechem. Wzięła mnie pod ramię i zbierałyśmy się do przejścia przez ulicę, kiedy Bugatti Cristianna zatrzymało się centymetry przed moimi nogami. Daniela krzyknęła, próbując mnie odciągnąć, ale wysunęłam się z jej uścisku i wpatrywałam się w zadowoloną minę Cristianna. Skrzywił się, po czym wysłał mi całusa. Uśmiechnęłam się i głęboko westchnęłam, gdy w mojej głowie pojawił się pewien pomysł. Z ogromnym bólem serca (oczywiście z powodu samochodu)

Strona 84 z 389

wbiłam w przednie światło obcas buta. Pękło ono na tysiąc kawałeczków, co znokautowało Cristianna. Wysiadł z wozu pełen furii, podszedł do mnie, złapał za ramiona i przycisnął mnie do maski. Moje nagie plecy odczuwały ciepło, które pochodziło od metalu i przeklinałam się za to, że nie założyłam na siebie płaszcza; teraz zapewne był na ziemi. Cristianno pochylił się nad moim ciałem po tym, jak rozsunął moje kolana. Przybliżył się, powoli i groźnie zginając ramiona. - Jeżeli szukałaś okazji, by dotknąć moich jaj, to ci się udało – wysyczał, nie tracąc przy tym wspaniałego blasku swoich oczu. Nie był tak zły na jakiego chciał wyglądać. - To już drugi raz, gdy "poczułam" je tej nocy. – Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Jednak przestałam to robić, kiedy jego ciało zaczęło przyciskać się do mnie z coraz to większą siłą, leniwie, bez pośpiechu. Cristianno spojrzeniem rzucał mi wyzwanie. Oczekiwał, że go odepchnę, lecz ja zrobiłam coś przeciwnego. Lekko rozstawiłam nogi. - Możemy stać tak przez całą noc, jeśli tego pragniesz. - To byłoby dla ciebie zbyt wiele – mruknął. Wygrałam. Oddalił się, dotykając uprzednio dłońmi moich bioder. Delikatnie pociągnął za moją sukienkę, pomagając mi, by nie widział nic więcej, niż musiał. Dumnie się wyprostowałam i wzięłam swój płaszcz. - Zamierzasz za to zapłacić? – zapytał. - Tylko w twoich snach. – Zerknęłam na światła, zanim ponownie przeniosłam wzrok na niego. – Widzimy się jutro na imprezie, skarbie – przeciągnęłam ostatnie słowo, wymawiając je tuż obok jego policzka. - Liczę godziny – powiedział, krzywiąc się. Wrócił do Bugatti i ruszył z piskiem opon.

Strona 85 z 389

ROZDZIAŁ 9 Cristianno Wierciłem się na łóżku, wiedząc, że ciemność w mojej sypialni mnie wykończy. Cisza o świcie ogarnęła cały świat i pozwoliła moim myślom iść własną drogą. Jej imię huczało w mojej głowie, tak jakby ktoś raz za razem szeptał mi je do ucha. Zdesperowany zamknąłem oczy, przez co zobaczyłem jej obraz. Wydawała się być ukształtowana z mgły. Tak delikatna i atrakcyjna. Tak blada i uwodzicielska. Pragnąłem mieć ją przed sobą. Zabroniłbym się jej odzywać, poprosiłbym jedynie, aby pozwoliła mi się obserwować do czasu, aż nie zapadłbym w sen. A kiedy bym się obudził... O czym ty myślisz?! Jesteś głupi czy co? To zwykła smarkula. Nie znosisz jej – skarciłem się. Nie mogłem dopuścić do swojego upadku, nie z nią. Nie mogłem się... zakochać. Westchnąłem pokonywany przez sen. Stawałem się coraz mniej świadomy rzeczywistości. Niedługo mój umysł będzie moim panem i wtedy nie będę miał już nic do gadania. Odpłynąłem przekonany, że w głównej roli moich snów pojawi się Kathia.

*** Mój ojciec bębnił palcami o kolano. Cała limuzyna nasiąknęła aromatem jego hawańskiego cygara i moja mama robiła wszystko co w jej mocy, by

Strona 86 z 389

pokazać jak bardzo jej to przeszkadzało. W końcu ojciec zauważył, że jego żona marszczyła nos. Otworzył popielniczkę i zdecydowanie zgasił cygaro, przepędzając obłok dymu, który pojawił się wokół jego głowy. - Cornelio, mógłbyś otworzyć okno? – zapytał szofera. - Oczywiście, proszę pana. Okno powoli zaczęło się uchylać i do środka wleciało kilka kropel deszczu w towarzystwie chłodnego wiatru. Nie było ulewy, ale to wystarczyło, aby zepsuć wielkie wejście, które planował Adriano. Adriano Bianchi odwołał wszystkie media w mieście, usprawiedliwiając się, że była to uroczystość dobroczynna. Przybyła cała arystokracja, tak samo jak ważni politycy kraju. Zakładano, że datki zostaną przeznaczone na tą mniej lubianą społeczność: na ośrodki dla uchodźców, schroniska, szpitale, bezrobotne rodziny... Ale tak naprawdę, to był tylko i wyłącznie kamuflaż. Nie chodziło o żadną akcję charytatywną, to stanowiło wymówkę w celu zdobycia stanowiska w jego kampanii politycznej i uniezależnienie się od Umberta Petrucci, jego odwiecznego rywala w walce o urząd burmistrza Rzymu. Proste sztuczki polityczne, żeby zdobyć poparcie wśród mieszkańców. A nawet jeśliby nie wygrał, zawsze mógł kupić sobie głosy. - Tak jest dobrze? – spytał Cornelio. - Idealnie, dziękuję – odpowiedział mój ojciec, po czym wziął dłoń swojej żony i dodał: – Przepraszam, kochanie, zapomniałem jak bardzo nie lubisz woni cygara. Ona uśmiechnęła się i przysunęła do niego, by pocałować go w policzek. Odwróciłem wzrok na ulicę i to samo zrobili moi bracia. - Nie szkodzi, skarbie – stwierdziła mama. Po ponad dwudziestu pięciu latach razem, nadal byli niezmiennie zakochani. Zastanawiałem się, czy ja również mógłbym kiedyś czegoś takiego doświadczyć. Zapewne nie, ale byłem dumny, iż moi rodzice wciąż cieszyli się swoją miłością. Strona 87 z 389

- Myślisz, że prasa się o tym dowie? – zapytał Diego, kontrolując drżenie nogi. Był najstarszy z naszej trójki, a zaraz za nim Valerio. - Uspokój się, synu. Mamy więcej niż sto osób czuwających nad bezpieczeństwem naszej "akcji charytatywnej". Pozwól, by zajęli się swoją robotą – uciął mój ojciec, tak ironicznym i pewnym tonem głosu. - Jestem spokojny, tato. Ale nie sądzę, że oni tak łatwo w to uwierzą. Proszę cię! Gdyby tak było, bez problemu mogłyby pojawić się tu media. Jednak ich nie będzie, bo inaczej zaczęłyby coś podejrzewać – zauważył. Diego miał rację; jeżeli ktoś odkryje, że Adriano Bianchi organizował wydarzenie, które w rzeczywistości nie miało miejsca, mielibyśmy problemy i cały projekt poszedłby w diabły. To, co najmniej nam odpowiadało, to żeby Umberto Petrucci był burmistrzem. - Diego, czy ty niczego się nie nauczyłeś, chłopcze? – przerwał mu ojciec, a ja skrzyżowałem nogi i gryzłem kłykcie. – Uważasz, że pozwolilibyśmy, by nas zdemaskowali? Mam trzy komisariaty policyjne obserwujące ten obszar i naszych ochroniarzy pilnujących hotelu. Potrzebujemy tych głosów bez względu na wszystko i ty o tym wiesz – nieznacznie podniósł głos. – Więc przestań się już naprzykrzać z tymi swoimi nieracjonalnymi obawami tchórza, dobra? - Nie jestem tchórzem, tato. Po prostu... jestem jakiś zdenerwowany. To zbyt dużo milionów, abyśmy mogli je stracić. Pragnę tylko, żeby wszystko się udało. - To zacznij się odprężać, Diego – powiedział Valerio, dotykając jego ramienia. – Wszystko pójdzie tak, jak planowaliśmy w czwartek w rezydencji Carusso. Samochód zatrzymał się przed hotelem Belluci. Ten ogromny pięciogwiazdkowy budynek należał do moich dziadków od strony matki. Tak więc całkowicie polegaliśmy na ochronie Belluci, czuwającej nad ponad dwudziestoma pięcioma klanami rodzinnymi, które miały zwyczaj odbywać tam spotkania. To wydawało się być wystarczającym argumentem. - Jesteśmy na miejscu, panie Gabbana. Strona 88 z 389

Przed wejściem przepychali się dziennikarze zaopatrzeni w kamery i plastikowe płaszcze przeciwdeszczowe, żeby uniknąć przemoknięcia ich ubrań oraz sprzętu. Osobista ochrona mojego taty ustawiła się przy jego drzwiach, aby nie pozwolić fotografom do niego dotrzeć. - W porządku, chodźmy tam. – Przybrał swój najlepszy uśmiech i delikatnie uderzył w szklane drzwi Maybacha. Emilio, kierownik personelu, przyłożył do ust nadgarstek i wyszeptał coś do urządzenia, które miał przy sobie. Otworzył drzwi i pochylił się. - Wszystko pod kontrolą, Silvano. Kiedy tylko pan zechce, możemy wejść do środka. - Wszyscy są już obecni? – zapytał mój ojciec, kładąc jedną stopę poza auto. - Tak, brakuje jedynie Valentina Bianchi, który ma przybyć w towarzystwie Kathii Carusso. Słysząc jej imię, poczułem przechodzący przeze mnie dreszcz. Zapomniałem, że Kathia także miała się tam pojawić przychodząc z Valentinem. Żołądek podszedł mi gardła, gdy wyobraziłem ich sobie razem. Jak ona mogła z nim być? – zastanawiałem się. Valentino nie był wystarczająco męski, by iść obok Kathii. Był debilem, uważającym się za inteligentnego. Czy właśnie tego pragnęła? Potrząsnąłem głową, próbując pozbyć się z niej swoich myśli. Nie chciałem, żeby zajmowała je Kathia, nie chciałem, żeby do nich należała. Marzyłem jedynie, aby zniknęło to palące pieczenie, które uformowało się w moim wnętrzu. Jakaś rozpieszczona małolata nie miała prawa władać moim umysłem, ale jak do tej pory robiła to. Mój ojciec wysiadł z samochodu, emanując charakterystyczną dla siebie charyzmą. Za nim kroczyła moja matka i bracia. Kiedy prasa podążała za nimi do hotelu (nie pozwalając im nawet iść), ja siedziałem w aucie, czekając na moment, by wyjść niezauważonym.

Strona 89 z 389

Założyłem swoją marynarkę Gucciego i ukryłem głowę między ramionami, kierując się w stronę drzew, które otaczały fasadę hotelu; wszedłem tylnym wejściem.

Kathia Jego dłoń wślizgnęła się w moją i podniósł ją do ust, by złożyć na niej delikatny pocałunek. Przeszkadzało mi czucie go tak blisko siebie, mimo słodkiej pieszczoty. Nie dałam mu pozwolenia na okazywanie takiej zażyłości. Poza tym, nie miałam nawet ochoty towarzyszyć mu podczas tej imprezy. Przez jego czułe zachowanie wszyscy odnosili wrażenie, że Valentino i ja byliśmy parą, a to było dalekie od prawdy. Nie byłam jego narzeczoną ani nie chciałam nią być, nieważne jak bardzo podobał się ten pomysł moim rodzicom. On nigdy mnie nie zdobędzie. Valentino wziął swój kieliszek szampana, a ja zacisnęłam szczękę, starając się powstrzymać mój nagły przypływ gniewu. Zostało nam już tylko kilka ulic, żeby dojechać do hotelu. Dla mnie była to jak niekończąca się odległość. Skupiłam swoją uwagę na deszczu. W tamtej chwili padał z coraz to większą siłą, tworząc wściekły podmuch wiatru, wstrząsający wszystkim, co napotkał na swojej drodze. Czułam się, jakbyśmy mieli listopad a nie styczeń. - Moja matka bardzo chce cię poznać – oznajmił. Spojrzałam na niego, prawie zwężając oczy, i zmusiłam się do uśmiechu. – Bez przerwy rozmawia o tobie ze wszystkimi swoimi przyjaciółkami... Annalisa miała okazję zobaczyć mnie jedynie raz w ciągu tego tygodnia, w czasie czwartkowego wieczoru, gdy rodziny Bianchi i Gabbana były obecne na kolacji w moim domu. Najwidoczniej, takie nocne spotkania towarzyskie odbywały się u nas regularnie. - Skoro o mnie mówi, to znaczy, że ktoś musiał dać jej taki temat do konwersacji, nie sądzisz? – powiedziałam rozdrażniona.

Strona 90 z 389

- No dobrze, muszę przyznać, że trochę jej o tobie opowiadałem i moja mama jest zafascynowana twoją osobą. - Mogę wiedzieć dlaczego? - To oczywiste, czyż nie? – Po tym jak odstawił kieliszek, ponownie złapał moją dłoń. Odwróciłam twarz od okna, kontrolując się. – Kathio, uważam, iż jesteś już gotowa na to, by dowiedzieć się, że jestem tobą zauroczony. I wnioskując z reakcji twojej skóry na mój dotyk, ty czujesz do mnie to samo. – Zabrałam od niego swoją rękę. - Myślę, że to... zbyt szybko... aby rozmawiać o takich rzeczach, Valentino. – Próbowałam okazać mu szacunek, równocześnie jąkając się; robiłam to, gdy byłam wściekła. - Zbyt szybko? Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał zdziwiony. - Ledwo co się znamy – stwierdziłam kategorycznie. Samochód się zatrzymał. Wnet oświetlił nas pomarańczowy blask hotelu Belluci. - Nie muszę cię poznawać, Kathio. Wiem czego pragnę i to mi wystarcza. Nie jestem dobry w byciu tylko przyjacielem – kontynuował cynicznie. - Widzę, że nie lubisz czekać – powtórzyłam, szepcząc. Przeklęty, odrażający gnojek – pomyślałam. Rzucał we mnie tymi bzdurami, jak gdyby nigdy nic... To brzmiało tak, jakby przygotowywał mnie na coś, co czekało wewnątrz. - Po prostu są ludzie, którzy mają to szczęście nie spotkać się z tym słowem. Nie wydaje ci się, że ono ma zły oddźwięk? Nie, czekanie z pewnością nie jest przeznaczone dla takich osób jak my, Kathio – rozstrzygnął. Moje drzwi się otworzyły i szofer ofiarował mi swoją dłoń, podczas gdy w drugiej trzymał parasol. W tamtej chwili, krople deszczu wpadły do limuzyny i zderzyły się z moimi rajstopami. Westchnęłam i podałam mu dłoń. Stało się to wtedy, kiedy spostrzegłam stojących przed wejściem fotografów. Byłam tak zaabsorbowana słowami Valentina, że całkowicie zapomniałam o prasie. W Strona 91 z 389

mgnieniu oka, pojawili się tuż przy mnie. Napadli na mnie z fleszami i pytaniami, nie przestając w kółko powtarzać mojego imienia, gdy szofer brał mnie pod ramię. - Panienko Carusso, radzę nie odzywać się podczas uroczystości – ostrzegł mnie szofer. - Ricardo, to nie pana sprawa, nie uważa pan? – wysyczał Valentino, otoczony swoimi dwoma ochroniarzami. - Proszę wybaczyć – przeprosił. Co nie było jego sprawą? Co próbował ukryć przede mną Valentino? Co było nie tak z tą imprezą? - Proszę, dajcie przejść. – Profil twarzy Valentina pokazywał mediom jego przyjazny wizerunek. - Panie Bianchi, przybył pan w towarzystwie swojej narzeczonej? Kathia Carusso jest pańską wybranką? Od kiedy jesteście razem? – wszyscy na raz zaczęli zadawać pytania, prawie krzycząc. Nie mogłam się nadziwić, że Valentino niczemu nie zaprzeczał. Uśmiechał się jedynie pomiędzy kolejnymi wybuchami śmiechu, gdy ciągnął mnie do hotelu. Miałam ochotę go zabić. Wchodząc, westchnęłam, starając się dojść do siebie po tym, co się wydarzyło. Nie byłam przyzwyczajona do tego typu rzeczy. To był pierwszy raz, kiedy miałam styczność z prasą. Teraz będą pisać o mnie we wszystkich gazetach w mieście, ponieważ Valentino nie raczył zdementować plotek (które on sam utworzył) o nas. Był bardzo znany. Pochodził z ważnej rodziny, która słynęła na świecie z polityki. Nie po raz pierwszy jakiś Bianchi zostawał burmistrzem Rzymu. Poczułam go za sobą. - Zdajesz sobie sprawę, że jesteś niesamowita? – szepnął, pieszcząc krzywiznę mojej szyi, zanim zdjął mój płaszcz. Odsunęłam się rozzłoszczona i odwróciłam twarz w jego stronę. - Nie jesteśmy parą – wycedziłam.

Strona 92 z 389

- Nie prosili o twoje zdanie – stwierdził, mówiąc o dziennikarzach. - Ale powinieneś odpowiedzieć im zgodnie z prawdą. - Możliwe, że to właśnie była prawidłowa odpowiedź, Kathio. Nie podejmuj decyzji zbyt pochopnie. – Dotknął mojego podbródka. Cofnęłam się, zirytowana jego zachowaniem. Co chciał przez to osiągnąć? Jeśli chodziło jedynie o kaprys bogatego bachora, to nie było to zabawne. - Mam zasady, Valentino, oraz potrafię podejmować swoje własne decyzje. – Uniosłam palec, by pojął wagę moich słów. – I uwierz mi, wiem, kiedy są definitywne. Miałam zamiar odejść, ale mocno złapał mnie za ramię. Zerknął do tyłu i zauważył recepcjonistę próbującego zachować spokój. Zacisnął zęby i powoli puścił moją rękę. Pragnął zrekompensować swój wybuch furii, pozorując słodkie i delikatne zachowanie. - To ja decyduję, czy coś jest ostateczne, czy nie. Jasne? – powiedział z fałszywym uśmiechem. - Nie! - Nie krzycz na mnie – zagroził. - A ty nie traktuj mnie, jakbym była idiotką. Opuściłam korytarz i zostawiłam go z tyłu. Lecz gdy wchodziłam do wielkiego salonu, Valentino wziął moją dłoń i złączył swoje palce z moimi. Kilka osób zobaczyło ten ruch, a on się uśmiechnął. Wiedziałam, że nie mogłam zrobić sceny, aby wszyscy byli świadkami naszej awantury. Połknęłam swoją dumę i próbowałam przekazać mu całą swoją złość.

Strona 93 z 389

Cristianno Obserwowałem ją rozmawiającą z Annalisą Costa, Olimpią – swoją matką – i Marzią, podczas gdy Valentino gładził jej plecy; tym razem miała je zakryte koktajlową sukienką o kolorze kości słoniowej. Jednak nieistotne było co na siebie założyła, zawsze wywoływała we mnie te same uczucia, ten sam ogień. Wyglądała na skrępowaną. Z niewielkim entuzjazmem słuchała paplaniny Annalisy, lecz wydawało się, że nikt tego nie dostrzegł. Ja tak. Zaczynałem ją coraz lepiej poznawać, co było trochę niepokojące, ponieważ oznaczało, że za często się jej przyglądałem. Enrico dotknął mojego ramienia, wyrywając mnie z zadumy. Stanął przede mną z niedowierzającym uśmieszkiem na twarzy. Jakby czytał mi w myślach. - To zadziwiające widzieć cię samego na tego typu imprezie. Zawsze masz zwyczaj być w towarzystwie jakiejś kobiety. Co się zmieniło? – Wziął kieliszek wódki z tacy i oparł się o bar, czekając na moją odpowiedź. Peszyło mnie, że Enrico obserwował mnie w taki sposób. Tym bardziej, że robił to zdecydowanie za długo. Wiedziałem, że mógł odkryć to, co zajmowało moje myśli. Znał mnie tak samo dobrze jak Mauro. Westchnąłem i upiłem łyk rumu, kiedy zwróciłem wzrok w stronę Kathii. Nie potrafiłem uniknąć impulsu, by to zrobić. - Cóż, nie ma potrzeby, żebyś odpowiadał. Zdradziło cię twoje niebieskie spojrzenie. – Zbliżył się do mnie. – Znowu. - Enrico, nie drążmy tego tematu. – Skrzywiłem się. Spojrzał na dziewczynę. Zdawałem sobie sprawę, że kochał ją jak swoją siostrę. - To wspaniałe dziecko. - Z dzieckiem to ona nie ma za wiele wspólnego, uwierz mi – oznajmiłem, nie mogąc się powstrzymać.

Strona 94 z 389

Wybuchnął śmiechem i wykorzystałem to, aby ponownie na nią zerknąć. - Dlaczego nie powiesz mi po prostu o co ci z nią chodzi? Bo to oczywiste, że coś jest na rzeczy. Dobrze cię znam, Cristianno. I Kathię również znam bardzo dobrze. – Spoważniał. – I jest dla mnie jasne, że coś się między wami dzieje. - Nie wiem, Enrico. O to samo pytał mnie Mauro i takiej samej udzieliłem mu odpowiedzi. – Parsknąłem, odkrywając nowe ciepło w swoim ciele. – Jedyne, czego jestem pewien, to że nie chcę mieć jej blisko siebie. Sprawia, że czuję się... nie wiem, jakby zagubiony. Enrico zmarszczył brwi. - Miłość? – powiedział. Zesztywniałem i spojrzałem na niego twardym wzrokiem, tworząc ze swoich ust prostą linię. Zaprzeczyłem ruchem głowy. - Nie – odpowiedziałem stanowczo. – Nie wymawiaj tego słowa. Wiesz, czym jest dla mnie miłość: niczym. - To nie znaczy, że nigdy jej nie poczujesz. - Jak ty? – zaatakowałem. Natychmiast pożałowałem tego komentarza. Miałem świadomość, że Enrico był żonaty z Marzią, ale jej nie kochał. - Nie mogę się zakochać. Nie, jeśli zostanę właścicielem imperium Gabbanów. – Zaskoczył mnie żal, który był słyszalny w moim głosie. – Mężczyźni tacy jak my się nie zakochują. - A twoi rodzice? Powiedz mi. Twoi dziadkowie? Twoi wujkowie? – wymieniał. – Na Boga, Cristianno, to bzdury. Możesz być mężczyzną interesów i równocześnie darzyć uczuciem swoją żonę. – Wskazał na mnie palcem. – Twoim problemem jest to, iż boisz się przyznać, że szalejesz na punkcie Kathii. Nie bądź dziecinny, nie masz już trzynastu lat. Odszedł w pośpiechu. Gdybym go nie znał, pomyślałbym, że był zły; zapewne tylko próbował dać mi lekcję. Strona 95 z 389

Kathia Annalisa nie przestawała trajkotać, kiedy starała się poruszać w cynamonowej sukience, która była o trzy rozmiary za mała. Była to silna kobieta, uwielbiająca biżuterię oraz plotki. Znała ruchy wszystkich ludzi znajdujących się w tym hotelu. Była typową pięćdziesięcioletnią tlenioną blondynką, wypchaną silikonem, rozrzutną i niezdającą sobie sprawy z problemów własnego domu, lecz śledzącą każdą najmniejszą niepomyślność innych. Oczywiście, była bliską przyjaciółką mojej mamy. Tak bardzo bliską, że aż razem założyły klub sportowy (używając swoich nazwisk): Costa Di Castro, znany także jako: Klub harpii. Czego można było oczekiwać po takich osobach? Popijały herbatkę, grały w golfa i krytykowały swoich mężów, nie myśląc o tym, że wszystko im zawdzięczały. Żałosne. - Muszę przyznać, że jesteś idealną partią dla mojego syna – powiedziała Annalisa, nie zdając sobie sprawy, że gotowała się we mnie krew. - My nie jesteśmy... – chciałam ją poprawić. - Masz rację, mamo. Mówiłem jej przed wejściem, że wygląda wspaniale – przerwał Valentino. Zbliżało się do nas więcej przyjaciółek-harpii mojej matki. Wnętrzności zaczęły podchodzić mi do gardła. W tamtym momencie, mój uśmiech wyglądał jedynie jak reklama pasty do zębów. Valentino mocniej chwycił mnie w pasie, a ludzie obserwowali mnie z podziwem w oczach. Brakowało mi tylko nad głową świecącego szyldu, obwieszczającego: wróciła córka Angela Carusso. Odrażające. Tortura spowodowana znajdowaniem się w tamtym miejscu osiągnęła wyższy poziom, gdy moja siostra postanowiła zachowywać się jak gówniara. Zawsze zwracała na siebie uwagę w najbardziej godny pożałowania sposób. Tak naprawdę, nie musiała szczędzić sobie alkoholu, kiedy znajdowała się w pobliżu mojej matki; tworzyły perfekcyjny duet. - Muszę powiedzieć, Marzio, że wyglądasz fantastycznie dzisiejszej nocy.

Strona 96 z 389

- Tak sądzisz? – zapytała, robiąc zamieszanie. Zmierzyłam ją wzrokiem z góry na dół. Miała na sobie jasnoróżową sukienkę, której dolna część ozdobiona była jakimiś piórami. Koszmar. - Wyglądasz idealnie, kochanie – schlebiała jej moja matka. Co za fałsz, kłamczucha – krzyczał mój głos wewnętrzny. - Marzia jest niesamowita, ale muszę przyznać, że Olimpia wygląda dziś naprawdę olśniewająco – dodał Valentino, biorąc dłoń mojej matki i podnosząc ją do ust. - Valentino! Zawsze jesteś taki uroczy – odpowiedziała mama, uśmiechając się jak nastolatka. Miałam ochotę zwymiotować. - Gdzie jest... – Chciałam zapytać o mojego szwagra, Enrica, kiedy poczułam jego palce ocierające się o moje ramię. - Szukałaś mnie? – zapytał, puszczając mi oczko. - Enrico! – Objęłam go ramionami. – Ratuj mnie, błagam – szepnęłam do jego ucha. - Wytrzymaj jeszcze trochę. – Uśmiechnął się i lekko ode mnie odsunął. - No proszę, Enrico. Nie wiedziałam, że potrafisz być taki czuły – przerwała Marzia, urządzając scenę zazdrości. Jakbym mogła ukraść jej męża. Na Boga, on był moim szwagrem; traktowałam go jak brata. Zawsze byliśmy w bliskich stosunkach, a ona o tym wiedziała, to nie było nic nowego. Nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo zdziwiło ją nasze okazywanie sobie uczuć. Enrico zrobił krok w jej stronę i schował rękę do kieszeni. Wyglądał tak przystojnie, że aż z trudem można było oderwać od niego wzrok. Westchnął i złapał kosmyk blond włosów Marzii, żeby umieścić go za jej uchem. Zesztywniała, czując go tak blisko siebie. Byli małżeństwem już od prawie pięciu lat, a ona nadal nie przyzwyczaiła się do delikatnego dotyku swojego męża. - Mój brak czułości względem ciebie wynika z twojego zachowania, Marzio. Nie ignoruj mnie jak zazwyczaj to robisz, a dostaniesz to, czego Strona 97 z 389

pragniesz – szepnął, ale i tak wszyscy, którzy stali wokół, byli w stanie to usłyszeć. - Czego pragnę? – zapytała rozbawiona. - Tak, czego pragniesz. - Prawdę mówiąc, wątpię, abyś był zdolny do dania mi tego, czego chcę, Enrico. - Masz rację, nie potrafię dać ci tego, czego chcesz, ponieważ nienawidzę smrodu alkoholu, którym nasiąknięte są twoje ubrania – mruknął, powodując, że jej ciało się napięło. – Być może Marcello znosi to lepiej niż ja. Kathio, skarbie, będę w pobliżu – poinformował mnie, po czym opuścił pozostałych obecnych bez słowa. Dręczyło mnie, że Enrico miał świadomość tego, że kochankiem jego żony był mój kuzyn. I nie tylko to, lecz również, że był w stanie go akceptować. Czemu to robił? Ja już dawno bym uciekła. Ponad godzinę później, po przyjęciu komplementów od wszystkich kobiet (i niektórych ich mężów), z cieniem Valentina depczącego mi po piętach, natknęłam się na Silvana i Fabia. Ze wszystkich osób na tej sali, oni najbardziej przypominali mi Enrica. Cieszyłam się, że mogłam z nimi porozmawiać. - Kathia, piękna jak zawsze. Nie masz pojęcia, jak wielką przyjemność sprawia mi twój widok tutaj. Poprzedniej nocy nie miałem sposobności, by ci powiedzieć, że mam nadzieję, iż zostaniesz na dłużej – oznajmił Silvano, całując mnie w policzek. Sama jego obecność budziła taki respekt, że Valentino przestał się odzywać. Nie wtrącił się nawet słówkiem. Byłam wdzięczna za chwilowe niesłyszenie jego głosu. - Wróciłam, żeby zostać tu na stałe, Silvano. Już nie wyjadę do internatu. Poza tym, za niecały rok osiągnę pełnoletność i będę mogła podejmować swoje własne decyzje – stwierdziłam z przekonaniem. Oczekiwałam jakiejś reakcji Valentina, jednak on tylko patrzył na mnie z wyzwaniem w oczach, nie odważając mi się przeciwstawić.

Strona 98 z 389

- Zaraz wrócę – powiedział Valentino, gdy zauważył mojego ojca. Uśmiechnęłam się, spoglądając na Gabbanów. - Nareszcie! Sądziłam, że nigdy nie odejdzie. To niewiarygodne jak bardzo potrafi być upierdliwy. Obydwoje się uśmiechnęli, ale miałam wrażenie, jakby Fabio nie był zbytnio zadowolony z mojej obecności. Uważnie mnie obserwował i to mi nie pomagało. To spojrzenie przywiodło mi na myśl Cristianna. Widocznym było, że mieli te same więzy krwi. - Nie powinnaś mu ufać – ostrzegł mnie Fabio władczym, lecz troskliwym tonem głosu. – Nie jest dla ciebie odpowiedni. - Wiem, ale moja mama go uwielbia, a sami wiecie, co to oznacza. Fabio wymruczał coś, zanim odstawił kieliszek na tacę, którą niósł akurat kelner. - Olimpia nie wie co robi. – Wygładził rękawy swojej marynarki i zbliżył się do mnie, by wziąć moją dłoń. – Miło mi się z tobą rozmawiało, Kathio. Odszedł lekkim krokiem, zostawiając mnie całkowicie otępiałą. Dlaczego tak się zachowywał? Czy to ja w czymś zawiniłam? - Przykro mi, jeśli powiedziałam coś... - Nie, nie. Spokojnie. Jest po prostu trochę zdenerwowany i zmęczony – powiedział Silvano, ściskając mnie. Udałam, że się odprężyłam, ale w środku wrzałam ze zmartwienia. Valentino wyciągnął mnie na parkiet. Tańczyliśmy walca, zdecydowanie bardziej przyklejeni do siebie, niż było to konieczne. Wciąż nie widziałam Cristianna i musiałam wyznać, że byłam tym rozczarowana. Nie wiedziałam z jakiego powodu, lecz chciałam go zobaczyć. Tęskniłam za jego zastraszającym mnie spojrzeniem. Tak, to było niepokojące. Zaczynałam mieć masochistyczne symptomy.

Strona 99 z 389

Piosenka się skończyła i wszyscy ludzie wznieśli aplauz. Kiedy chciałam zrobić to samo, Valentino pocałował mnie w usta, przyciągając mnie do swojego ciała i chwytając moją talię. Odsunęłam się od niego i rzuciłam mu wściekłe spojrzenie. - Nigdy więcej nie waż się tego robić. Następnym razem rozerwę ci usta – wysyczałam i zniknęłam. Potrzebowałam chwili samotności i nie wymyśliłam lepszego miejsca od łazienki. Przynajmniej tak mi się wydawało. Zatrzymałam się w połowie otwierania drzwi, gdy usłyszałam znajome głosy: mojej babci i mamy. Prowadziły zagorzałą dyskusję. - Mogłabyś ściszyć głos? – zażądała moja babcia szeptem. – Drażnisz mnie, kiedy zachowujesz się w taki sposób. Zmuszając ją, niczego nie osiągniesz – warknęła. - Jeśli będzie trzeba, to tak zrobię. Chcę, aby jej związek został sformalizowany jak najszybciej. Nie po to czekałam tyle czasu, żeby teraz kaprysy tej smarkuli nie pozwoliły dotrzeć mi do swojego celu. Kathia uszanuje moje pragnienia. Jak to? Zmarszczyłam brwi, dowiadując się, że to ja byłam obiektem tej konwersacji. - Powinnaś uzbroić się w cierpliwość. Jesteś tą, która ma asa w rękawie. Nie marnuj go przez swoją żądzę i chęć zemsty, Olimpio. Wszystko nadejdzie, ale w odpowiednim momencie. - Ten moment nadszedł, gdy ona powróciła do Rzymu.

Strona 100 z 389

ROZDZIAŁ 10 Kathia W oszołomieniu opuściłam korytarz. Nie wiedziałam co myśleć po usłyszeniu tej rozmowy. Znałam swoją matkę, miałam świadomość tego, jaka była. Olimpia di Castro, żona sławnego sędziego Angela Carusso. Kobieta zimna, okrutna i nieczuła, która nie pojawiła się nawet na pogrzebie własnego ojca, ponieważ nie mogła założyć swoich czarnych butów Versace: miała spuchnięte nogi po czuwaniu nad zmarłym. Jednak nigdy nie przypuszczałam, że mogłabym usłyszeć, jak mówi o mnie w tak nikczemny sposób. Poczułam nagłą ochotę, by się rozpłakać, brakowało mi powietrza. Musiałam się stamtąd wydostać.

Cristianno Podążałem za nią, wiedząc, że nie miała pojęcia o mojej obecności. Krążyła wokół ludzi, próbując ukryć swoją twarz. Czyżby płakała? Nie byłem pewien, lecz byłem gotów, by to sprawdzić. Wspięła się na mały stopień i weszła do altanki otoczonej kutym żelazem oraz pnączami egzotycznych roślin. Kilka kropel przedostało się przez dach z winorośli i drewna, który podkreślał piękno tego zakątka. Wiatr poruszył jej włosami, pozwalając zobaczyć mi krzywiznę jej pleców; była doskonale zarysowana na jej zachwycających biodrach. Nagle pochyliła głowę do tyłu i wypuściła wstrzymywany oddech. Krople spadły na jej bladą twarz i spłynęły po smukłej szyi. Ten widok przepełniony był poezją. Zapragnąłem ją przytulić i zabrać od niej lęk, który wyrażały jej oczy. Nie myliłem się, płakała. Strona 101 z 389

Zwilżyłem usta, powstrzymując głupie myśli, i wszedłem do altanki, odczuwając powiew wiatru. - Wszystko w porządku? – spytałem. To był pierwszy raz, kiedy martwiłem się o kogoś, kto nie należał do mojej rodziny lub mojego najbliższego otoczenia. Podskoczyła, gdy mnie usłyszała i natychmiast otarła łzy z twarzy. - Jakby cię to w ogóle obchodziło – szepnęła. - No proszę, kiedy chociaż raz staram się być miły... – Zbliżyłem się do niej. - Przepraszam, po prostu nie mam dziś najlepszego dnia – powiedziała skruszona. - Wczoraj chyba też go nie miałaś, co? – Uśmiechnąłem się, przypominając sobie, jak rozbiła światło mojego Bugatti. Spojrzała na mnie, trochę zła, trochę zawiedziona. - To jest twój sposób na bycie miłym? – Westchnęła głęboko i stanęła naprzeciw mnie. – Wystarczy, Cristianno. Zostaw mnie w spokoju raz na zawsze. Jestem już zmęczona tą bezsensowną i bezpodstawną grą. I wiem, że ciebie również nudzi ta sytuacja. Tak więc skończmy z tym. Lepiej, jeśli będziemy unikać naszych rozmów – rzekła cichym, lecz pełnym zdecydowania tonem. Kathia położyła kres temu, co ja próbowałem zakończyć od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzałem ją w San Angelo. Tak swoją drogą, nie podobało mi się, że ta wymiana zdań miała taki efekt końcowy.

Kathia Nie zamierzałam mu tego mówić; zrobiła to za mnie moja frustracja. Były dwie przyczyny mojego zachowania. Pierwszą z nich było to, że miałam dosyć

Strona 102 z 389

bycia w tamtym miejscu; a drugą, że nie miałam siły, by walczyć z nim po tym, co usłyszałam. Wyszłam stamtąd, opanowując chęci do wrócenia się i pójścia do niego. Potrzebowałam, aby mnie objął. Widziałam go przez szklane drzwi; był zmartwiony i zamyślony. Przez moment, nie przypominał zuchwałego, ani rozpieszczonego Cristianna. Wyglądał na zagubionego i zasmuconego. Niespodziewanie, z głównej sali dobiegł nas ogłuszający dźwięk. Stałam w miejscu jak sparaliżowana, kiedy ciszę przecięły jakieś krzyki. Zdawało się, że ktoś strzelał.

Cristianno Rzuciłem się w stronę Kathii, chwyciłem jej ramię i pociągnąłem ją za siebie. Drżenie jej ciała ujawniło mi jak bardzo była przerażona. W tamtej chwili, usłyszeliśmy przenikliwy głos. Jakiś mężczyzna krzyczał imię mojego ojca i Angela. Znajdował się w centrum pomieszczenia, celując bronią. Wnioskując po jego sposobie mówienia, był pijany. Nie zdołałem go zobaczyć, ponieważ goście zasłaniali mi jego postać, ale zauważyłem jak ochroniarze przygotowywali się, by go schwytać. Ponownie wystrzelił obok mojego ojca. Zacisnąłem szczękę i zrobiłem krok do przodu, sięgając ręką za plecy. Z siłą trzymałem uchwyt mojego pistoletu. Nieważne jak daleko mógł znajdować się ten mężczyzna, moje celowanie było perfekcyjne. Nie spudłowałbym. Jednak w tamtej chwili, Kathia złączyła swoje palce z moimi i ścisnęła moje ramię. Zwróciłem uwagę na jej przerywany oddech. Dopóki była ze mną, nic złego by się jej nie przydarzyło. Przysunąłem swoje wargi do jej ucha. - Jestem tutaj – wyszeptałem. Kathia zamknęła oczy, odczuwając mój głos blisko szyi. Nie wiem jak potoczyłoby się to wszystko w innych okolicznościach. Z wielkim

Strona 103 z 389

prawdopodobieństwem pocałowałbym ją, wykorzystując te kilka sekund, na które opuściłoby mnie moje ego. Ochroniarze złapali intruza i zabrali go ze sobą. Za nimi poszli mój ojciec, Angelo, moi wujkowie Fabio i Alessio, Enrico, a także Valentino. Ruszyłem naprzód. Musiałem iść, ale nie mogłem jej powiedzieć dokąd. Jej dłoń opierała się, lecz ostatecznie mnie uwolniła. Spojrzałem na nią po raz ostatni, po czym zmieszałem się z tłumem szepczących i zdezorientowanych ludzi.

*** Zamknąłem drzwi pod spojrzeniem mojego ojca, który uśmiechnął się, gdy tylko mnie zobaczył. - No proszę, Cristianno, sądziłem, że mnie opuściłeś – stwierdził ironicznie, zapalając w tym samym czasie jedno ze swoich cygar. Nie było nikogo, komu mógłby przeszkadzać jego dym. - Wiesz, że nigdy do tego nie dojdzie, tato – powiedziałem, przyglądając się jak przywiązywali mężczyznę do krzesła. Natychmiast go rozpoznałem. Był to Luigi Scarone. – Gdzie są Diego i Valerio? - Wolałem, żeby w tym nie uczestniczyli. Razem z Adriano zajmą się uspokajaniem gości. – Oparłem się o drzwi, napierając na klamkę. Stanął przy mnie Fabio, kiedy zauważyłem, że Valentino wpatrywał się we mnie z obrzydzeniem. Luigi zaczął wierzgać nogami, gdy Angelo zajmował miejsce; sędzia preferował obserwowanie akcji z boku. Za to Enrico... położył ręce na ramionach zatrzymanego. Dwóch ochroniarzy pozbawiło go jego pistoletów. - Zjawiasz się na uroczystości z bronią i jesteś o krok od zranienia kogoś... O co ten cały przypływ wściekłości, Scarone? Nie byliśmy dla ciebie wystarczająco dobrzy? – zapytał Enrico, okrążając go.

Strona 104 z 389

Fabio zaproponował mi cygaro, po tym jak zapalił swojego. Przyjąłem je, podczas gdy Alessio usuwał taśmę, którą Luigi miał przyklejoną do ust. Mężczyzna jęknął, czując ciepło na swoich policzkach. - Moja żona nie ma z tym nic wspólnego, a wasi ludzie ją zaatakowali – wymamrotał. - Jak to? Zaatakowali Carlę? – Zaskoczyło mnie, że mój ojciec nie włożył w te słowa sarkazmu. Cygarem wskazał na ochroniarzy. – Boże, jesteście tacy bezlitośni. – Wszyscy zaczęli się śmiać. - Jeśli znowu ją tkniecie, przysięgam, że... – zagroził. - Mamy umowę, Luigi – powiedział ojciec, podchodząc do niego ze zdecydowaniem. – 60% twoich zysków jest nasze, a my w zamian przymykamy oko na resztę, pamiętasz? – Dotknął jednego z jego policzków i lekko go ścisnął. – Poza tym, spoliczkowałeś mnie. Byłem dla ciebie łaskawy, a tobie nie przyszło do głowy nic innego, jak przerwanie mojej imprezy i grożenie mi. Jesteś złą osobą, Luigi, a twoja żona to oszustka. - Nie mieszaj jej w to. - Powinieneś pomyśleć o tym wcześniej. Tak właściwie, to był jej pomysł, prawda? – skomentowałem, nie ruszając się z miejsca. Luigi spuścił wzrok na podłogę, zdając sobie sprawę z tego, co go czekało. Mój ojciec rzucił mi spojrzenie pełne dumy. Fabio klepnął mnie w ramię na znak gratulacji. - Sprowokowałeś mnie. A najgorsze jest to, że zapomniałeś, iż to ja jestem panem Rzymu – kontynuował ojciec. Gestem przywołał Emilia, szefa ochrony. Ten schował dłoń do kieszeni i wyjął tłumik z broni. Alessio ponownie nakleił kawałek taśmy na usta Luigiego, kiedy on się wiercił. - Niech zajmą się nim twoi ludzie, gdy Emilio już skończy – rozkazał Valentinowi mój ojciec. Chłopak w odpowiedzi zacisnął usta. Emilio ustawił się naprzeciwko Luigiego i bez wahania strzelił. Valentino wpisał numer na swoim telefonie, po czym powiadomił ochroniarzy, aby

Strona 105 z 389

przyszli. Ojciec położył dłoń na moim ramieniu, zanim otworzyłem drzwi, żeby wyjść. - Będę chodził wśród was naznaczony wstydem – oznajmił ironicznie, odnosząc się do tego, jak Luigi Scarone ośmieszył ochronę hotelu. - Nie powinieneś być taki dramatyczny, tato – zażartowałem, gdy puścił mnie i zrobił krok naprzód. Niespodziewanie, Valentino popchnął mnie, sprawiając, że uderzyłem w poręcz schodów. Wpadłem w złość, kiedy ujrzałem jego uśmieszek. - Nie powinieneś był przychodzić. Do niczego się tutaj nie przydałeś – powiedział pogardliwie. W mgnieniu oka rzuciłem się na niego, złapałem go za szyję i przyszpiliłem do ściany, jednocześnie wyciągając swój pistolet. Przyłożyłem lufę do jego głowy. - Nie zrobisz tego. – Uśmiechnął się, podczas gdy inni próbowali nas rozdzielić. – Nie jest nawet nabity. Załadowałem broń, z siłą przyciskając ją do boku jego głowy. Nie przestawał się uśmiechać. - Teraz już tak. - Wystarczy, chłopcy! – krzyknął mój wujek Alessio, odciągając nas od siebie. Valentino nie spuszczał ze mnie wzroku, kiedy odchodził. Pewnego dnia z nim skończę. - Musisz być ostrożny. Zdajesz sobie sprawę, że są interesy, przez które... – zaczął Enrico tonem, który nie brzmiał oskarżająco. - Wiem, Enrico – powiedziałem. Fabio złapał mnie za ramię i trzymał tak, dopóki reszta nie oddaliła się korytarzem.

Strona 106 z 389

- Chcę widzieć cię w swoim gabinecie o świcie. Mamy do obgadania pewną sprawę, która cię zainteresuje. – Odszedł lekkim krokiem. Jego głos brzmiał dziwnie łobuzersko i nie potrafiłem uniknąć swojego uśmiechu. Skoro mój wujek Fabio chciał ze mną porozmawiać, to zapewne było warto.

Strona 107 z 389

ROZDZIAŁ 11 Cristianno - Świt jest najlepszym sojusznikiem, gdy chcesz zachować coś w sekrecie – powiedziałem zagadkowym tonem, zaraz po tym jak wszedłem do gabinetu mojego wujka. Było po trzeciej. Zauważyłem Enrica siedzącego naprzeciwko Fabia. Spojrzał na mnie rozbawionym oraz insynuującym wzrokiem. To było jasne, że coś ukrywali. Fabio powierzał swoje sekrety tylko i wyłącznie Enricowi. - Co sprawia, iż myślisz, że to o to chodzi? – zapytał Enrico, naśladując mój głos. - Jeśli nie chodzi o tajemnicę, to znaczy, że wyrzucili cię z domu. – Zamknąłem drzwi i zbliżyłem się do nich chwiejnym krokiem. - Zawsze taki sarkastyczny. – Enrico wziął łyka swojego napoju. Moje myśli wciąż zajmowała Kathia. Nie widziałem jej od incydentu z Luigim i mój umysł prosił, bym poszedł jej szukać. Lecz teraz nie mogłem mieszać tych dwóch różnych rzeczy. Powinienem się skoncentrować. - Dobrze, czemu nie usiądziesz, Cristianno? Musimy poważnie porozmawiać – oznajmił Fabio, nalewając mi tego samego, co pili oni. Nie byłem pewien, czy konwersacja, którą prowadzili przed moim przyjściem była tą samą, która miała być właśnie rozpoczęta. – Opowiadałem Enricowi jak moglibyśmy sprowadzić do Europy podróbkę La belle ferronière, wycenionej na 130 milionów euro – powiedział zuchwale, wiedząc, że mnie to nie zgorszy. Jego półuśmieszek był niepokojąco wyzywający. Prawdziwy Gabbana. Oparłem stopę o kolano i ugryzłem swój kłykieć, zanim odpowiedziałem:

Strona 108 z 389

- Obraz nie jest istotny. Liczy się jego zawartość, a ona nie zostanie odkryta. Mam rację? – spytałem. Fabio kilka razy klasnął w dłonie, dumny z mojej spostrzegawczości. Wystawili mnie na próbę i zdałem ją z wyróżnieniem. Fabio uśmiechnął się i wlał więcej wódki do swojego kieliszka. - O ile nie będzie przechodzić przez radioaktywny test, który jest bardzo dokładny – dodał Enrico, marszcząc brwi. - To się nie zdarzy – szepnąłem, zanim przejechałem językiem po krawędzi kieliszka. - Widzę, że jesteś gotowy – powiedział mój wujek zarozumiale. Dla Fabia i dla mojego ojca byłem idealnym mafioso. Najlepszym strategiem. Te cechy wywodziły się z naszej rodziny. W moich żyłach płynęła zarówno krew Gabbanów, jak i Belluci, bez wątpienia królów chimery *. Jednym spojrzeniem mogli przyporządkować sobie każdą z nich, nieważne jak bardzo byłaby uparta. Ja także w pełni potrafiłem władać taką mocą. Strategia i dominacja. Mistrzostwo i perswazja. Perfekcyjna mieszanka dla perfekcyjnego mafioso. - Miałem niezastąpionych nauczycieli. – Odstawiłem kieliszek na stół i przełknąłem ostatnią kroplę wódki. – Skąd pochodzi? – zapytałem, nie mogąc przestać wyobrażać sobie Kathii całującej moją szyję. Zamrugałem. - Z Hong Kongu – odpowiedział Enrico, uważnie mnie obserwując. Pewnie wiedział o kim myślałem. - Kiedy? – zadałem kolejne pytanie. - Jadę tam w przyszłym tygodniu. Sam przywiozę obraz. Muszę go sprawdzić – oznajmił wujek.

Chimera  ziejący ogniem potwór, pochodzący z mitologii greckiej, mający głowę lwa, ciało kozy i ogon węża. *

Strona 109 z 389

- Dlaczego nie w ten poniedziałek? Nie ma powodu, aby czekać – zaproponowałem. - Też tak uważam – poparł mnie Enrico. – Nie podoba mi się, że Wang Xiang będzie miał ten obraz przez tyle czasu, kiedy jest już skończony i wiadomo co w sobie zawiera. - Nie sądzę, żeby Wang chciał stracić swoje miliony. Jeśli ja pójdę na dno, on pójdzie na dno razem ze mną. W tej akcji jest po naszej stronie. Od tego zależą jego interesy. Jak zawsze, mój wujek skrzywił się, gdy wymsknęło mu się słowo interesy. - Nadal twierdzę, że nie powinniśmy pozwolić, by minęło aż tyle dni – nalegał Enrico. - Skąd ten pośpiech? – zapytał wujek. - Nie chodzi o pośpiech, lecz o problemy, które mogą pojawić się w wyniku czekania – powiedziałem, myśląc o tym, aby jak najszybciej wyjechać z Rzymu. – Fabio, nie ma potrzeby czekać. Im szybciej to zakończymy, tym szybciej zobaczymy efekty. Jeden zwykły dzień może zmienić przebieg całej akcji. Jest zbyt wiele rzeczy do stracenia. – Enrico oparł się o stół. Gdy mówiłem, zdałem sobie z czegoś sprawę. Skoro mój ojciec nie był poinformowany o tym tajnym spotkaniu wujka i Enrica, z pewnością Carusso też o tym nie wiedzieli. A Adriano Bianchi? Oczywiście, że nie. - Jedną z rzeczy, które są niezwykle istotne w tej grze, to aby nie dowiedzieli się o tym Carusso. Bianchi nie stanowią przeszkody, jest ich tylko trzech – stwierdziłem. Uważnie się we mnie wpatrywali; widziałem w ich oczach, iż oczekiwali ode mnie tego komentarza. Wiedzieli, że to było zbyt ryzykowne, gdyby coś poszło niezgodnie z planem. – Oni nie mają z tym nic wspólnego, prawda? – Pochyliłem się do przodu, emanując taką samą perswazją, jaką wykorzystywał mój ojciec. Mogła być ona zastraszająca. - Za dużo korzyści przy niewielkim wysiłku. Carusso i Bianchi uzyskują wysokie odsetki i pozwalałem na to już zbyt długo. Czas na pokazanie siły krwi Gabbanów, która naprawdę dominuje w Rzymie. – Fabio naśladował mój gest. –

Strona 110 z 389

Czas na pokazanie kto tu rządzi. To ja jestem szefem tej operacji. Dla nikogo nie pracuję – przekonywał z powagą. Ponad dwadzieścia lat, Fabio musiał znosić jak Angelo i Carlo Carusso napełniali swoje kieszenie dzięki jego pracy. Wiele z tego, co mają Carusso, zawdzięczają mojej rodzinie. Byli też Bianchi; Adriano stał się burmistrzem wskutek starań Silvana i mojego wuja, Branka Belluci. - Dlatego jesteście jedynymi, którzy o tym wiedzą – powiedział Fabio. Enrico nie do końca był Gabbaną, tylko Materazzi; z daleko spokrewnionego z nami klanu. Balducci, pewna mediolańska rodzina, wymordowała ich wszystkich, gdy Enrico liczył około dwóch lat. Mój ojciec, tak jakby go zaadoptował i od tamtej pory stał się prawdziwym Gabbaną. Wszyscy go akceptowaliśmy. - I nikt inny nie może się o tym dowiedzieć. Nie chcę, aby mieszali się w to moi bracia – kontynuował. Zmarszczyłem brwi, zauważając, że Fabio odwrócił od nas swój srebrzysto niebieski wzrok. Wyczułem jego napięcie oraz że to zdanie zawierało w sobie znacznie więcej, niż wydawałoby się na pierwszy rzut oka. Pragnąłem usunąć powstały dyskomfort. Skoro mój wujek nic nie mówił, to oznaczało, że prawdopodobnie próbował nas chronić. Sam musiał wybrać odpowiedni moment; wiedział co dla wszystkich było najlepszym rozwiązaniem. - W porządku, wybiorę się tam razem z tobą, wujku Fabio. - Cieszę się, że to słyszę. Imperium Gabbana z niecierpliwością czeka na twój okres panowania. – Ujawnił swój teatralny charakter. - Mówisz jak mój ojciec. – Uśmiechnąłem się. - Jest moim starszym bratem. Wziąłem od niego kilka dobrych lekcji – oznajmił, biorąc swój palmtop* (o ekskluzywnym wyglądzie), i wybrał numer telefonu. Ponownie na mnie spojrzał i dodał: – Okay, wyjedziemy we wtorek o świcie. Tak więc lepiej, żebyś wykorzystał dzień na spanie najbardziej jak to *

Palmtop  bardzo mały, przenośny komputer osobisty. Strona 111 z 389

możliwe. Zmęczenie spowodowane siedmiogodzinną różnicą czasu jest nie do wytrzymania. Polecimy prywatnym odrzutowcem. - O której dotrzemy do Hong Kongu? – spytałem. - Około dziesiątej w nocy. W Rzymie będzie to trzecia po południu.

Strona 112 z 389

ROZDZIAŁ 12 Cristianno Nigdy nie lubiłem uczęszczać na zajęcia – mimo że byłem pilnym uczniem – jednak ten dzień stał się jeszcze trudniejszy do zniesienia niż jakikolwiek inny. Torturował mnie widok delikatnego oblicza Kathii, a jej ukradkowe spojrzenia znad grzywki wydawały na mnie wyrok. Zerkała w moją stronę, czekając aż do niej zagadam lub powiem coś, co dałoby jej możliwość wypytania mnie o to, co wydarzyło się w sobotę na imprezie Adriana. Po zostawieniu jej w salonie i zniknięciu, nie widziałem jej ponownie. I najwidoczniej, nikt jej niczego nie wyjaśnił. Postanowiłem jej unikać. W klasie utrzymywałem dystans, nawet na nią nie spoglądałem, a przynajmniej nie wtedy, gdy mogła mnie na tym przyłapać. Najgorsze jest to, że cała ta obojętność pójdzie na nic, kiedy nadejdzie pora cholernej przerwy. Musieliśmy odbyć swoją karę, tak więc przez pół godziny będę zmuszony siedzieć obok Kathii.

Kathia Cristianno wymknął się, gdy tylko rozbrzmiał dzwonek. Wystrzelił jak z procy i zbiegł po schodach z takim pośpiechem jak nigdy przedtem; nie zaczekał nawet na swojego kuzyna. Mauro spojrzał na mnie nieśmiało, tak jak robił to przez cały ranek... dokładnie tak samo jak Cristianno. Miałam wrażenie, że próbowali mnie unikać. Ledwo co wypowiedzieli do mnie słowo i nie patrzyli w moim kierunku dłużej niż przez sekundę. To było dziwne, tym bardziej że oni zawsze brali udział we

Strona 113 z 389

wszystkich dyskusjach, a Cristianno nigdy nie marnował szansy, by mnie wkurzyć odkąd pojawiłam się w San Angelo. Chociaż jeszcze bardziej zaskakujące było to, co miało miejsce na imprezie Angela. Strzał, rozmowa mojej matki i babci... pocałunek Valentina. Oby go nie widział – pomyślałam, nie wiedząc dlaczego mnie to obchodziło, ale prawda była taka, że nie mogłam znieść myśli o Cristiannie widzącym mnie, jak otrzymałam pocałunek od Valentina. Otworzyłam drzwi biblioteki i ujrzałam go siedzącego przy stoliku. Pisał coś w swoim zeszycie. Boże! Był tak niewyobrażalnie przystojny, że nie potrafiłam przestać się na niego gapić. Nic dziwnego, że zaczęłam się ślinić. Wyglądał tak perfekcyjnie, że aż prawie bolały mnie oczy od patrzenia na niego. Weszłam do pomieszczenia i słychać było skrzypnięcie zamykających się za mną drzwi. Cristianno nawet nie podniósł wzroku znad swojego zeszytu. Kontynuował zajęcie, jakbym w ogóle nie istniała. Może zrobiłam mu coś złego? Ruszyłam w jego kierunku i rzuciłam książki na stół. Gdyby była obecna tam bibliotekarka, posłałaby mi mordercze spojrzenie, lecz byliśmy sami. To był idealny moment, aby wyjaśnił mi przyczynę swojego zachowania. Nie przychodził mi na myśl żaden powód takiego postępowania; co więcej, w sobotę wydawało się, że wszystko było w porządku. Czule chronił mnie podczas kłótni w salonie. Głęboko westchnęłam i zajęłam swoje miejsce, patrząc na niego oskarżycielsko. Nic to nie dało. Nadal pisał, nie zwracając na mnie uwagi, mimo iż wiedział, że mu się przyglądałam.

Cristianno Otoczył mnie zapach jej perfum. Z furią zacisnąłem szczękę, przyznając przed samym sobą, że bardzo mi się on podobał.

Strona 114 z 389

Odchrząknęła i otworzyła swoją książkę, bez okazywania jakiegokolwiek zainteresowania nią. W tamtej chwili, to mną była zaabsorbowana i miałem świadomość tego, że już dłużej nie zamierzała zwlekać z rozmową. - No proszę! To prezent od bogów, że Cristianno Gabbana jest dzisiejszego poranka taki małomówny – stwierdziła sarkastycznie. Wspaniale. Wywnioskowałem po jej głosie, że nie planowała mi odpuścić. Nie spojrzałem na nią. Nie chciałem uczestniczyć w jej grze. - Nie będziesz mówić? Choćby troszeczkę? – brnęła. Chyba nie podobało jej się, że ją ignorowałem; zachowywałem się, jakby była zjawą, której nie mogłem dostrzec. Powoli wyciągnęła rękę i zabrała mój notes, odkładając go na bok. Wygrała. Bez pośpiechu uniosłem wzrok, kiedy ona rozkładała się na krześle i wkładała ołówek do ust z charakterystyczną dla siebie zmysłowością. Skrzyżowała nogi, ukazując mi część swoich ud. Po raz kolejny zacisnąłem szczękę, tym razem z bardziej zapalczywych powodów. - Nie podejrzewałam, że spojrzenie na mówiące do ciebie osoby jest takie trudne. – Uśmiechnęła się. – Cristianno, pochodzisz z porządnej rodziny. Okaż trochę więcej wychowania, skarbie. Jej ton głosu stawał się coraz bardziej zarozumiały. Była tak głupia i egocentryczna, że... że doprowadzała mnie do szaleństwa. - Co się dzieje? Nie udało ci się nikogo przelecieć w ten weekend? – próbowała mnie upokorzyć. – Wstrzemięźliwość przemienia cię w niemego? Wstałem z krzesła, sprawiając, że podskoczyła. Pochyliłem się nad nią i przypatrywałem się jej. Wydawała się jakby mniejsza. - Czego oczekujesz, Kathio? Że mnie podniecisz? Chcesz się zabawić? Ponieważ mam wrażenie, że to jedyne, czego pragniesz. Nie rozumiałem czemu to powiedziałem, po czym przypomniałem sobie pocałunek Valentina. Obserwowałem to zza baru i w tamtym momencie ujrzałem to ponownie. Czyżbym był zazdrosny?

Strona 115 z 389

Podszedłem do półek znajdujących się na końcu biblioteki. Mogłem odejść, ale nie zrobiłem tego i wciąż nie mam pojęcia dlaczego. Być może miałem nadzieję, że za mną podąży. I tak też się właśnie stało. Co spodziewałem się od niej usłyszeć? Kurwa, na co ja liczyłem w związku z Kathią?

Kathia Poszłam za nim całkowicie wkurzona. Przyznaję, że nie byłam w porządku, mówiąc do niego w taki sposób i jeśli chciałam z nim porozmawiać, to powinnam była wybrać inną metodę, lecz to nie dawało mu powodu, aby mnie obrażać. - Co próbujesz mi powiedzieć? – zapytałam, ciągnąc go za ramię, żeby na mnie spojrzał. - Myślę, że doskonale to zrozumiałaś. - Powtórz to, jeżeli masz jaja. Tak naprawdę, nie oczekiwałam, że to zrobi. Jednak on się nie wycofał. - A co, może nie jesteś taka jak przypuszczam? – Otaksował mnie wzrokiem z góry na dół. – Jak do tej pory, właśnie to sobą reprezentujesz. Zmarszczyłam brwi i uśmiechnęłam się. Miałam wrażenie, jakby był... zazdrosny? - Jesteś sfrustrowany, ponieważ nie latam za tobą jak te twoje zdziry. Czyż nie mam racji? – To była moja kolej, by pokazać swoje obrzydzenie nim. – Jaka szkoda, tym razem musisz pogodzić się z przegraną. - Jesteś w błędzie. Moje zdziry, jak je nazywasz, pozostawiają mnie niezwykle usatysfakcjonowanego. Wątpię, byś potrafiła ogrzać mi tak łóżko. - Jesteś taki... Zaśmiał się i ponownie wbił we mnie wzrok.

Strona 116 z 389

- Nie dąsaj się, mogę zrobić jeden wyjątek. – Zbliżył się do mnie ze spojrzeniem, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Pragnął mnie zranić, lecz wiele go to kosztowało. – Jeśli Valentino nie umie cię zaspokoić – Stałam oniemiała. To mówił on, czy może przemawiała za niego... jego zazdrość? – to możemy znaleźć dla ciebie wolny termin. Ty przez to nie ucierpisz, ale oczywiście, musisz mi powiedzieć czy dojdziesz. Powiedz mi, Kathio... będziesz w stanie dojść? Moja dłoń uderzyła w jego porcelanową twarz. Chciałam zobaczyć jak krwawił. To był drugi raz, gdy go spoliczkowałam i drugi raz, gdy nie byłam z tego dumna; wręcz przeciwnie. Pragnęłam go skrzywdzić, lecz moja siła nie była wystarczająca dla osoby, która wydawała się być przyzwyczajoną do dawania oraz otrzymywania ciosów. Cristianno z furią odwrócił twarz, po czym gniewnie na mnie spojrzał. W mgnieniu oka rzucił się na mnie. Nigdy nie pomyślałam, że mogłabym ujrzeć go tak rozwścieczonego jak był w tamtej chwili. Złapał moje nadgarstki i bez wahania z siłą popchnął mnie na ścianę. Moje plecy wydały odgłos skrzypnięcia na ten kontakt i poczułam w boku uszczypliwy ból. Ułożył moje ręce nad głową, nie osłabiając ucisku na skórę. Chciałam go kopnąć, lecz znajdował się tak blisko, że nie mogłam się ruszyć. - Nie masz pojęcia jak bardzo cię nienawidzę – wymruczał, muskając moje usta swoimi. - To uczucie jest odwzajemnione – szepnęłam z wysiłkiem. – A teraz mnie puść. - Nikt nie będzie mi rozkazywać, Kathio. Robię to, na co mam ochotę, kiedy mam ochotę i... z kim mam ochotę. – To ostatnie wyszeptał w moją szyję. Przesunął dłonie wzdłuż moich ramion, okrążył piersi, aż dotarł do mojej talii. Brutalnie przycisnął mnie do siebie. - Co ty wyprawiasz? – spytałam przestraszona. Zignorował mnie i kontynuował dotykanie mojego ciała. Co chciał przez to osiągnąć? Myślał, że padnę mu do stóp? Co mu się stało? Już zaczynałam wierzyć, że prawdziwy Cristianno nie zachowywał się w taki sposób. Strona 117 z 389

- Cristianno, proszę, zostaw mnie. Spróbowałam go odepchnąć, jednak mocno przytrzymywał mnie ramionami. - Nie. Nie zrobię tego – powiedział lekko zduszonym głosem. Pieścił moją szyję swoimi wargami. Zauważyłam jak nierównomiernie biło jego serce, a oddech był urywany. Jego dłonie ześlizgnęły się na moje biodra, otaczając uda. Ponownie zaczął przesuwać je w górę, ale udało mi się je z siebie strząsnąć. - Cristianno, nie, nie, proszę! – szlochałam. – Uspokój się. - Czemu powinienem to zrobić? – zapytał, znowu mnie całując. – Czy nie to robił ci Valentino? O to chodziło. Jego głos drżał ze złości, gdy wspomniał imię Valentina, a jego ręce zacisnęły się na mojej skórze z jeszcze większą siłą, zadając mi ból. To była zazdrość, byłam tego pewna, ale nie rozumiałam dlaczego tak się zachowywał. Nie zdawał sobie sprawy, że pragnęłam go poczuć, lecz nie w ten sposób? - Odsuń się ode mnie, nie chcę, żebyś mnie dotykał! – krzyknęłam, zanim go odepchnęłam.

Cristianno To było potwierdzenie, które tak bardzo potrzebowałem usłyszeć. Nie chciała, bym ją całował, bym się z nią kochał. Nie chciała, abym się do niej zbliżał. Nie była taka jak inne... Poczułem się najbrudniejszym mężczyzną na świecie. Kathia mnie popchnęła i zakryła twarz dłońmi. Płakała, a jej klatka piersiowa unosiła się i ponownie opadała, gdy łapała niekontrolowany oddech. Zraniłem ją i czułem się przez to fatalnie.

Strona 118 z 389

Co za potwór mógł zrobić coś takiego kobiecie? Ja. Chciałem do niej podejść, ale zatrzymała mnie gestem dłoni. - Nie dotykaj mnie! Obserwowała mnie rozzłoszczona. W jej oczach widziałem także rozczarowanie. Zacząłem iść i oddaliłem się przed tym, jak osunęła się na podłogę i wybuchnęła niepohamowanym płaczem. Nie mogłem znieść bycia powodem jej cierpienia. Nigdy nie pozwalałem, żeby jakieś uczucie sprawowało nade mną władzę, ale to, co wywołała we mnie Kathia, niewątpliwie mnie zdominowało. Żadna dziewczyna nie reagowała tak na moje pieszczoty. Wszystkie pragnęły więcej i przypuszczałem, że tak samo będzie z Kathią. Pomyliłem się. Paradoksalnie, byłem dumny, że zachowała się w taki sposób. W głębi duszy chciałem, żeby mnie odepchnęła, żeby na mnie krzyczała. W głębi duszy chciałem, aby była tą jedyną.

Strona 119 z 389

Strona 120 z 389

ROZDZIAŁ 13 Cristianno Kilkudniowy wyjazd do Hong Kongu wydawał mi się genialnym pomysłem. Będę mógł uporządkować swoje myśli i zastanowić się co zrobić po powrocie do Rzymu. Chociaż tak naprawdę nie wiedziałem, czy chciałem wracać. Już niczego nie byłem pewien. Około drugiej w nocy, razem z Fabiem wzięliśmy z lotniska prywatny odrzutowiec. Nocna podróż była najlepszym wyjściem, bo dzięki temu nie zwracaliśmy niczyjej uwagi. Moi rodzice sądzili, że wyjechałem z wujkiem do Londynu na jakieś spotkanie naukowe. A Mauro... Mauro nie uwierzył w ani jedno słowo, ale kiedy opowiedziałem mu o zdarzeniu z Kathią, stwierdził, że lepiej będzie jeśli wyjadę i oczyszczę umysł. Cristianno Gabbana niecodziennie zachowywał się jak kutas. Byłem sam na dolnym piętrze. Przestrzenny i luksusowy salon przypominał mi małą, lepiącą się od brudu dziurę. Lecieliśmy już od dwóch godzin i kilku kieliszków wódki. Fabio spał na górze, okryty swoim jedwabnym, białym prześcieradłem, być może śniąc o interesach. On potrafił kontrolować swoje sny, ja nie. Byłem zdezorientowany, a moja głowa pulsowała od pragnienia drzemki. Skoncentrowałem się więc na oknie i obserwowałem niebo, nie mogąc powstrzymać swoich przeklętych myśli, które ostatecznie zaprowadziły mnie do niej. Sięgałem gwiazd. Gdyby była tam Kathia, siedziałaby między moimi nogami, a ja szeptałbym jej imię każdej z nich. Obejmowałbym ją, dopóki nie zasnęłaby na mojej piersi, i słuchałbym jej oddechu – najcudowniejszej muzyki na świecie. Później sam zapadłbym w odrętwienie, wiedząc, że ona by tam była... ze mną, i że nie brakowałoby jej snu.

Strona 121 z 389

Moje uczucia nigdy nie zaszły tak daleko. Nigdy nie dałem im na to szansy. Przez wiele lat żyłem niepohamowanymi przygodami i byłem z tego zadowolony. Odczuwałem dumę z wybranej formy miłości, ponieważ w rzeczywistości, to nie była miłość. I właśnie to uwielbiałem. Nie byłem pod presją, nie musiałem się tłumaczyć, nie potrzebowałem bycia zobowiązanym wobec kogoś. Jednak w takich momentach zaczynałem powątpiewać. Od razu po przebudzeniu nie myślałem o niczym innym, tylko o niej. - Nie może pan spać? – spytała cichutko hostessa Giselle. - Podejrzewam, że dopadła mnie zmiana czasu – wyszeptałem, patrząc na jej uśmiech. - Przynieść coś panu? Zmierzyłem ją wzrokiem z góry na dół. Była piękna, miała długie blond włosy oraz karmelowe oczy, słodkie i spokojne. Jej ciało było smukłe, poruszała się w kokieteryjny sposób. Wskazałem jej fotel znajdujący się naprzeciwko; zaledwie metr ode mnie. Giselle przytaknęła i zajęła miejsce, krzyżując nogi. Całkiem niedawno widziałem taki sam ruch, ale wykonany przez bardziej pociągającą osobę. Zwilżyłem usta i wpatrywałem się w jej nogi. Odrzutowiec pogrążył się w całkowitej ciszy, sprzymierzonej z ciemnością; jedynym oświetleniem pomieszczenia był zielonkawy blask kabiny. Miałem wystarczająco prywatności, aby rozpocząć grę wstępną. Pochyliłem się do przodu i dotknąłem jej kolana. Zamknęła oczy i odrzuciła głowę do tyłu. Przesunąłem rękę w górę, lecz Giselle przytrzymała ją i zbliżyła się do mnie. Pocałowała mnie, delikatnie, erotycznie i wolno. Podobało mi się to, jednak moje ciało nie zaakceptowało tego tak jak powinno. Moje chujowe myśli znajdowały się w Rzymie... z nią. Marzyłem, by Giselle była Kathią. Nagle ogarnęło mnie duszące gorąco i napełniło złością. Nie chciałem, żeby Kathia miała wpływ na tę chwilę, lecz wolałem, aby to ona mnie całowała.

Strona 122 z 389

Furia doprowadziła do tego, że chwyciłem Giselle za ramiona i przycisnąłem ją do siebie. Usiadła na moich kolanach, napierając swoim ciałem na moje. Rozpiąłem guziki jej marynarki, a następnie koszuli. Giselle nie protestowała na moje działania, tak jak to zrobiła Kathia. Pozwalała, bym robił to, na co miałem ochotę. To był idealny moment na wyładowanie emocji i Giselle doskonale się do tego nadawała. Westchnęła, gdy wziąłem ją w ramiona i zaniosłem do pokoju.

*** Schody skończyły się wysuwać i Giselle otworzyła drzwi samolotu. Poprawiłem krawat i przejechałem dłonią po włosach. Wyglądały perfekcyjnie, znacznie lepiej niż przy innych okazjach. Były bardzo ciemnego koloru i podkreślały moją jasną cerę. Zbliżyłem się do drzwi i spojrzałem na hostessę. Przypatrywała się mojemu strojowi i zatrzymała wzrok na zapięciu mojego paska. Było to szybkie zerknięcie, ale wystarczyło, żeby upewnić mnie, że chciałaby mieć mnie w sobie ponownie. - Okay, nacieszmy się kolacją, a jutro pogadamy o interesach. Co o tym sądzisz, Cristianno? – zapytał Fabio, zanim minął pierwszy stopień. W Hong Kongu było już po dziesiątej w nocy. - Świetnie – mruknąłem, podchodząc do Giselle. Fabio zaczął schodzić, śmiejąc się; minuty wcześniej rozmawialiśmy o hostessie. Giselle oparła się o ścianę, wyczuwając moją bliskość. Odgarnąłem jej włosy z szyi i pocałowałem ją. Odszedłem, pozostawiając ją z pragnieniem odwzajemnienia pocałunku. Taki był prawdziwy Cristianno, zdobywający każdą kobietę; nie ten, który wzdychał do jednej z nich. Na stacji oczekiwał nas Wang Xiang otoczony przez swoich ludzi, swoją prywatną eskortę. Przypominało to pogrzeb. Były dwa czarne samochody i limuzyna, nasz wóz. W takich sprawach Wang był niezwykle skrupulatny. Był

Strona 123 z 389

właścicielem największego przemysłu farmaceutycznego w Azji i, jak na dobrego przedsiębiorcę przystało, zawsze ostrzył pazury na więcej. Handlarz (według niego) znał pozycję narkotyków na wyspie Hong Kongu. Potem tworzył z nich różnorodne kombinacje i wypróbowywał je na osobach oskarżonych lub zamieszkujących opuszczone wioski Tajlandii i Filipin. W ten sposób zyskiwał pewność, iż nikt nie będzie się o nich domagać i wszystko odejdzie w zapomnienie. Resztę towaru przekazywał doświadczonym dilerom, lecz nie bez uprzedniego przywłaszczenia sobie niezłego procentu. Jednak nigdy nie otrzymałby tak wielkiego zarobku, jak dzięki interesowi, który on i Fabio mieli w rękach. Wang rozwarł ramiona w chwili, gdy mój wujek stanął na azjatyckiej ziemi. Fabio schylił się o kilka centymetrów (w celu dorównania wzrostowi Wanga) i połączyli się w uścisku pełnym klepnięć w plecy. - Kochany Wangu, pozwól, że przedstawię ci mojego bratanka Cristianna. To mały mistrz – oznajmił, kiedy się do nich zbliżałem. - Panie Wangu, to dla mnie przyjemność. – Ścisnęliśmy sobie dłonie. - Z mojej strony również. Fabio dużo mi o tobie opowiadał. Bardzo cię podziwia. – Miał trudności z mówieniem w naszym języku, lecz byłem w stanie go zrozumieć. - Wie pan, jaki jest mój wujek. Lubi trochę przesadzać. – Fabio zarzucił mi rękę na szyję. - Dobrze, mam zarezerwowaną restaurację El Manantial, do której dotrzemy z godzinnym opóźnieniem – ponaglił nas Wang, zanim wsiadł do limuzyny. Z tego co powiedział mi Fabio, El Manantial było restauracją odwiedzaną przez multimilionerów, gdzie jadano przy stolikach zrobionych ze skały, otoczonych strumykiem uchodzącym do czegoś w rodzaju jeziorka. Mogłeś wykąpać się w nim w towarzystwie którejś z kobiet; do wyboru były Azjatki, Europejki lub dziewczyny pochodzące z dowolnej części globusa. Prawie wszystkie były modelkami albo aktorkami, dopiero zaczynającymi poznawanie świata.

Strona 124 z 389

Takie miejsca budziły odrazę zarówno we mnie, jak i w Fabiu; jeżeli potrzebowaliśmy ciepła kobiety, mieliśmy w sobie tyle uroku, aby uzyskać je bez konieczności zapłaty. Lecz byliśmy zmuszeni, by utrzymywać z nimi dobre stosunki, dlatego musieliśmy znosić jak poniżali te biedne istoty, robiąc im złudne nadzieje, które w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach zostawały później rozwiewane. Po raz kolejny pojawił się w mojej głowie moment, gdy dotykałem Kathii. Boże, jak bardzo tego żałowałem. Wsiadłem do limuzyny zaraz za moim wujkiem i ujrzałem cztery dziewczyny. Nie były Azjatkami i nosiły krótkie, obcisłe sukienki. Usiadłem na miejscu obok jednej z nich, która na moje nieszczęście miała szare oczy. Fabio przypuszczał, że z nią zostanę i faktycznie, dziewczyna nie oddaliła się ode mnie nawet wtedy, kiedy dojechaliśmy do restauracji. Lokal ozdobiony był świeczkami i pachniał drewnem sandałowym, a także herbatą. Znajdowały się w nim kute ze srebra imbryki, usytuowane w żaroodpornym naczyniu i stojące na każdym stoliku. Jedliśmy obok obszernej fontanny zrobionej z kamienia. - Jak wam się podoba nasza niespodzianka? – zadał pytanie Wang, wskazując na kobiety. – Uznałem, że będziecie zmęczeni podróżą i przyda wam się relaks . – Wyjął serwetkę (pełną okruszków jedzenia) zza kołnierzyka koszuli i dotknął uda jednej z dziewczyn. Ona uśmiechnęła się, a ja odwróciłem wzrok. Tak naprawdę, nie wiedziałem, gdzie patrzeć; lokal był plagą mężczyzn robiących to samo co Wang. Kolejną zbieżnością było to, że one były atrakcyjne, natomiast oni obrzydliwi. Spojrzałem na kobietę przy moim boku. Wyglądała na skrępowaną, za bardzo zamkniętą w sobie w porównaniu do innych. Podobieństwo do Kathii było ogromne, tyle że jej piękno było słodsze; nie było tak uderzające i agresywne. - Jak masz na imię? – otwarcie spytał Fabio dziewczyny, która siedziała obok niego.

Strona 125 z 389

Była młodą brunetką o krótkich włosach. Oszacowałem, iż była w moim wieku. Chciała udzielić odpowiedzi, ale przeszkodził jej w tym Wang. - Ja nazywam je nazwami ich państw. To jest Rosja, a to Białoruś. – Sam śmiał się ze swojego żartu, prezentując skupiające się wokół niego kobiety. Nie widziałem w tym nic zabawnego. – Ta ma na imię Francja, a ona Grecja. – Oznajmił pogardliwie. Ta o szarych oczach była Grecją; najmłodsza – Francją. Grecja zdusiła w sobie westchnienie. Bez wątpienia czuła się tak samo urażona tym komentarzem co ja i mój wujek. Chociaż Fabio umiał udawać. Przysunąłem się do jej ucha. - Jak masz na imię? – spytałem tak, aby nikt nie zdał sobie sprawy z naszego zbliżenia. - Mayla. – Posłała mi wymuszony uśmiech, lekko zdenerwowana moją bliskością. Zmarszczyłem brwi, podejrzewając, że kłamała. - Twoje prawdziwe imię – rozkazałem. Rozmyślała kilka sekund, nim odpowiedziała: - Sarah. - W porządku, nadeszła pora na odpoczynek. Rosja i Białoruś zaczynają doprowadzać mnie do szaleństwa – poinformował Wang. Oprócz restauracją, El Manantial był również jednym z najbardziej luksusowych hoteli w Hong Kongu. Fabio wręczył mi klucze do mojego pokoju – apartamentu o numerze 3113. Miałem do dyspozycji sto trzydzieści metrów kwadratowych. Wielkie pomieszczenie, które z pewnością się pomniejszy, gdy tylko o niej pomyślę.

Strona 126 z 389

Doszliśmy do korytarza i Fabio podszedł do mnie. Francja nie odstępowała go na krok. - Mogłaby być moją córką. Ma jedynie osiemnaście lat – szepnął. Odniosłem wrażenie, że naprawdę czuł się w taki sposób. Fabio nie miał dzieci – być może dlatego traktował moich kuzynów, moich braci i mnie, jakbyśmy nimi byli – ale czasami zachowywał się tak, jakby myślał o nieobecnym synu, którego nikt nie znał. Chyba zwariowałem. Zaczynałem już bredzić. Brak wypoczynku sprawiał, że byłem jak na haju. Sapnąłem i kątem oka zerknąłem na nastolatkę. Trzymała ręce złożone na kolanach. Poczułem wobec niej litość. - Skończmy z tym, wujku. Zabierz ją stąd, jeśli tego chcesz. - Pewnie. Pożegnałem się z nim i obserwowałem jak oddalał się w zamyśleniu, a dziewczyna posłusznie za nim podążała. Dotarłem do mojego piętra i ruszyłem korytarzem w kierunku swojego pokoju. Przed otworzeniem drzwi, odwróciłem wzrok i dostrzegłem Sarah. Spoglądała na mnie nieśmiało, opierając się o framugę. Zauważyłem, że bolały ją nogi. - Co ty tutaj robisz? – spytałem, uchylając drzwi i przyglądając się jej niesamowitemu ciału. - Muszę tu być – powiedziała cichutko, wysilając się, by zabrzmieć na zadowoloną z tego faktu. - Musisz? – Skrzywiłem się, zanim oboje weszliśmy do apartamentu. Pokój został już oświetlony tak, jak lubił Wang; bardzo słabym światłem. Przypominaliśmy cienie. Zamknęła drzwi i wsparła się na nich, krzyżując nogi. Zrobiłem to samo, tyle że wybrałem ścianę. Przycisnąłem plecy do gładkiego muru, znajdującego się kilka metrów od dziewczyny. Przez kilka minut lustrowaliśmy się nawzajem, bez odzywania się do siebie. Strona 127 z 389

Była blada, miała ciemne oraz długie włosy. Jej ciało było smukłe i zmysłowe. Czemu mi to robisz, Kathio? Jesteś tysiące kilometrów ode mnie, a mimo to czuję cię tak blisko. – Zacisnąłem szczękę i walczyłem ze swoimi myślami. - Umiesz włoski? – Chciałem wiedzieć, czy będzie w stanie komunikować się ze mną w moim języku. Westchnęła i przeszła do salonu. - Tak... ale czasami mam z tym spore trudności. Instynktownie ponownie zacisnąłem usta. Wyglądała na inteligentną dziewczynę i przeszkadzało mi, że była tam w celu robienia takich rzeczy. – Co robisz w Hong Kongu? – kontynuowałem, idąc w stronę mini baru. - Pracuję... – Szła za mną. Spojrzałem na nią. Jej oczy wyjawiły mi, że kłamała. Nie pracowała, raczej była do tego zobligowana. - Jesteś Greczynką? Skrzywiła się; nie chciała rozmawiać o sobie, lecz ostatecznie odpowiedziała: - Tak... jestem z... Aten. - A twoja rodzina, gdzie mieszka? - Myślę, że... nie jestem tutaj po to, aby mówić o sobie. Upiłem łyk z mojego kieliszka, odnotowując jej zakłopotanie. - Cóż, jestem twoim klientem i powinnaś robić to, co ci każę, nie? W końcu za to ci się płaci. Sarah zacisnęła szczękę i spuściła wzrok na dywan. - Opowiedz mi o swojej rodzinie – poprosiłem. Założyła torebkę na ramię i popatrzyła na mnie sfrustrowana.

Strona 128 z 389

- Moje usługi polegają na rozmawianiu o czymkolwiek, byle było to powiązane z moim klientem. W tym przypadku z tobą. Zjeść kolację, wypić i skończyć w łóżku, jeśli pozwoli nam na to nasze pijaństwo. Jeżeli nie zamierzasz zrobić żadnej z tych rzeczy, zapłać należne mi honorarium, a ja wyjdę, ponieważ nie będę mieszać w to mojej rodziny, czy to jasne? – Była rozzłoszczona, lecz wyjaśniła mi to, co chciałem usłyszeć. – Tak przy okazji, są to trzy tysiące dolarów. Przyjmuję też napiwki. Uśmiechnąłem się, odstawiając kieliszek na stół, i włożyłem ręce do kieszeni spodni. Sarah wystawiła dłoń w oczekiwaniu aż jej zapłacę. - Wolisz gotówką czy kartą? – spytałem, pozwalając sobie na żartobliwy ton. - Robisz sobie ze mnie jaja? Usatysfakcjonowany pokręciłem głową, po czym poszedłem po telefon. Wbiłem numer recepcji i czekałem, dopóki nikt nie odebrał. - Co ty wyprawiasz? – zapytała zdezorientowana. Gestem dłoni pokazałem jej, by była cicho, gdy ktoś podniósł słuchawkę. - Tak, jestem gościem z pokoju 3113 i potrzebuję pojazdu w mniej niż dziesięć minut. Czy jest to możliwe? Mężczyzna wymienił mi dostępne modele samochodów. - Niech będzie Ferrari, dziękuję. Proszę połączyć mnie teraz z obsługą. Zdjąłem marynarkę i rzuciłem ją na jej ramiona. Wzięła ją, nie przestając się we mnie wpatrywać spod przymkniętych powiek. Nakazałem jej ją założyć, lecz ona oponowała. Zmarszczyłem brwi. Sarah fuknęła i wykonała polecenie. - Powiedziałaś Ateny, prawda? – chciałem się upewnić. Przytaknęła i skrzyżowała ramiona, wyczekując jakiegoś wytłumaczenia co się działo. Strona 129 z 389

- Dzień dobry, chciałbym skontaktować się z lotniskiem. Potrzebny jest mi pilny lot do Grecji. Sarah pobladła, szeroko otworzyła oczy oraz usta i przyglądała mi się z niedowierzaniem. Jej twarz wyrażała strach, zdziwienie, radość, rozczarowanie... Jej mimika przedstawiała tyle uczuć, że musiałem się uśmiechnąć. Operatorka połączyła mnie z inną kobietą, która zarezerwowała lot do Grecji na piątą rano w pierwszej klasie. Odłożyłem telefon i skierowałem się do drzwi. - Zamierzasz sprawić przyjemność swojemu klientowi czy mam cię do tego zmusić? – Puściłem jej oczko, gdy się do mnie uśmiechnęła. Wychodząc z sypialni, zorientowałem się, iż miała łzy w oczach, ale próbowała je ukryć. Złapałem jej rękę i otoczyłem ją swoją dłonią. - Czemu to robisz? Nawet mnie nie znasz. - Bo to nie jest twoje miejsce. W rzeczywistości powód był inny. Powinienem był powiedzieć, że pragnąłem naprawić krzywdę, którą wyrządziłem Kathii. Byłem świadomy, że to nie miało ze sobą nic wspólnego i że przez to nie poprawiałem naszej sytuacji, lecz to dodawało mi otuchy. Musiałem czuć, że mogłem kogoś uszczęśliwić.

Strona 130 z 389

ROZDZIAŁ 14 Kathia Spojrzałam na swój talerz i niechętnie wyjadłam marchewki pokrywające befsztyk. Znajdowałam się w mieszkaniu Valentina; na luksusowym poddaszu przy ulicy Conciliazione. Zrobił wszystko co w jego mocy, aby ta kolacja była romantyczna i niezwykle przesłodzona; kwiaty, najlepsza obsługa w mieście oraz przyciemnione światła, dostosowane do aromatycznych zasłon, rozciągających się po całej długości pomieszczenia. Nie poszłam tam z własnej woli i kiedy przypominałam sobie jego formę zaproszenia, byłam zirytowana. Valentino postarał się, żeby mój ojciec znieważył mnie na oczach wszystkich, gdy początkowo odmówiłam. Enrico próbował mnie chronić, jednak nic tym nie zyskał. Tak więc byłam tam, siedziałam i obserwowałam metr stołu (przesadnie przystrojonego), który nas od siebie rozdzielał. Valentino uśmiechał się, opowiadając jak mu minął dzień. Chyba zaliczył jakiś niezapowiedziany egzamin z matematyki – studiował ekonomię. Lecz ja go nie słuchałam. Mogłam myśleć tylko i wyłącznie o... o nim. Nie przyszedł na zajęcia i miał być nieobecny do końca tygodnia. To jedyne, co udało mi się dowiedzieć od Maura, kiedy przed wejściem do sali chemicznej złapałam go za ramię i odciągnęłam od grupy. Mauro wiedział o tym, co się wydarzyło i patrzył na mnie pełen szacunku, jakby prosił o wybaczenie w imieniu Cristianna. Uświadomiłam mu, iż to nie on był temu winny. Po zapytaniu go gdzie przebywał Cristianno, odmówił udzielenia mi odpowiedzi. Twierdził, że nie znał żadnych szczegółów, oprócz tego, że miał on być poza miastem jeszcze przez kilka dni. To była najgorsza wiadomość, jaką

Strona 131 z 389

mogłam usłyszeć. Nie miałam pewności, czy będę w stanie tak długo bez niego wytrzymać. - Nie jesz? – zapytał Valentino, dotykając mojej dłoni. - Nie jestem głodna. – Wstałam z krzesła i podeszłam do okien. Boże, czułam się winna sprowokowania tamtej sytuacji z Cristiannem... Może gdybym nie mówiła w taki sposób, on również zachowałby się inaczej. Może wtedy nie czułabym tej udręki ciążącej w mojej piersi. Nigdy przedtem nie doświadczyłam takich doznań. Nienawidziłam sposobu, w jaki go pragnęłam. To mnie zabijało, a także doprowadzało do szaleństwa, ponieważ zawsze sama byłam panią swoich uczuć. Nigdy nie żałowałam swoich czynów. Nie obchodziło mnie, czy zadawałam komuś ból czy nie. Lecz z Cristiannem było wręcz przeciwnie. Całe moje życie zmieniło się wraz z chwilą, w której ujrzałam go po raz pierwszy. Ja się zmieniłam. Czułam się niekomfortowo. Nie byłam osobą, która zamieszkiwała moje ciało. Bomba emocji wybuchła w mojej klatce piersiowej i wprawiła mnie w drżenie, przez które nie potrafiłam nad sobą panować. Nie mogłam odgadnąć, co to było za uczucie, ale wiedziałam, że już na zawsze zostałam nim naznaczona. Valentino objął mnie w pasie i zmusił, bym na niego spojrzała. Uległam mu, nie zdając sobie sprawy, że ponownie zamierzał mnie pocałować. Tym razem zdążył się odsunąć, zanim go uderzyłam. Spokojnie obserwował mnie z pożądaniem w oczach i powtórzył swoje działanie z większą gwałtownością. Niełatwo było mi uciec. Valentino nie pojmował, że moje ciało go odtrącało; cała ja go odtrącałam. Nie chciałam być blisko niego, lecz dzięki jego wstrętnym pieszczotom coś sobie uzmysłowiłam. Pragnęłam czułości Cristianna. Napięłam się i go spoliczkowałam. Wycofał się, a ja wskazałam na niego palcem, nim zaczęłam mówić: - Wyraziłam się jasno, żebyś mnie nie dotykał – powiedziałam, podkreślając wagę swoich słów. Zabrałam marynarkę.

Strona 132 z 389

- Nie... – Skrzywił się, próbując posłać mi uśmiech i powoli się do mnie zbliżając. – To ty nie rozumiesz, że mogę rozporządzać tobą tak, jak mi się podoba. Ruszyłam w kierunku drzwi. Wiedziałam, że pozwoli mi odejść. - Prędzej czy później, będziesz moja, Kathio. - To się jeszcze okaże. Trzasnęłam drzwiami.

*** Nie chciałam martwić Enrica, więc postanowiłam pójść do domu Danieli. Była jedyną osobą, która mogła zrozumieć jak się czułam. Być może najlogiczniejszym rozwiązaniem byłoby poszukać Eriki, lecz ona bardzo się zmieniła. Już nie była słodką, wesołą, ani sympatyczną dziewczyną, którą znałam. Już nie była najlepszą przyjaciółką, którą miałam w internacie. Nie cieszyła się z mojego powrotu i zdążyłyśmy pokłócić się dwa razy. Podczas jednej z tych awantur, wypomniała mi, że nie byłam nikim innym jak tylko zwykłą rozpieszczoną smarkulą, potrzebującą zwracać na siebie uwagę i wywołującą zamieszanie, gdy tego nie otrzymywałam. Ponadto, zainsynuowała, iż próbowałam ukraść jej Maura. Mogła mieć rację z moim zarozumialstwem, ale nigdy w życiu bym jej nie skrzywdziła. Nigdy nie dałam jej jakichkolwiek powodów, by tak myślała. Zadzwoniłam dzwonkiem do Danieli i kilka sekund później otworzyła drzwi. Miała na sobie piżamę, a jej włosy były rozpuszczone. Najwidoczniej musiałam ją obudzić, lecz nie wydawało się, żeby jej to przeszkadzało. Uśmiechnęła się do mnie i zmarszczyła brwi. - Przepraszam, że przychodzę o tej porze – oznajmiłam przed tym, jak wciągnęła mnie do środka. - Nie przejmuj się. Co się dzieje? Coś ci się stało? – zapytała nieco przestraszona i wpatrująca się we mnie z wahaniem.

Strona 133 z 389

- Nie, nie... tylko po prostu nie wiedziałam dokąd iść. - Och, maleńka, chodź tutaj! – zawołała, zanim wzięła mnie w objęcia. Daniela była tak czuła, że jednym uściskiem przywracała twoje siły na cały tydzień. - Dani, kto to, skarbie? – spytał męski głos, który przypominał mi... Alex pojawił się w korytarzu z miską frytek w dłoni. Najwyraźniej ich wzajemna relacja kwitła. Stanął sparaliżowany, kiedy mnie ujrzał, jednak po chwili rzucił się w moim kierunku i rozpoczął przesłuchanie. - Wszystko z tobą w porządku? Co ci się stało? – Oddał miskę Dani i potrząsnął mną. - Nic, jest okay. – Zdecydowałam się powiedzieć im prawdę. – Tylko że... jadłam kolację z Valentinem i... przekroczył pewne granice, to wszystko. - Co?! – wykrzyknęli na raz. - Boże, jeśli on się o tym dowie... – mruknął Alex tak cicho, że prawie go nie usłyszałam. - Jak kto się dowie? Daniela i ja czekałyśmy na jego odpowiedź. - Dziewczyny, czemu nie przejdziemy do salonu i nie zaczniemy naszego seansu filmowego? – zasugerował, lokując się za nami i popychając nas lekko do przodu. - Naprawdę nie chciałam wam przeszkadzać. Mogę zadzwonić do... - Do kogo? Do Eriki? – zakpiła Daniela, po czym skrzyżowała ramiona, zajmując swoje miejsce. – Przestań, nie gadaj bzdur. Wciąż nie rozumiem, jak zdołałaś wytrzymać z nią przez te wszystkie lata. Zostaniesz tutaj. Poza tym, nie możesz stracić okazji do zobaczenia jak torturuję Alexa sagą Harrego Pottera. – Zaczęła jeść frytki. – No dalej, włącz Zakon Feniksa, a potem Księcia Półkrwi. Razem z Alexem spojrzeliśmy na nią ze zmarszczonymi brwiami. On fuknął, a ja wybuchłam śmiechem, kiedy zaczynał się film. Daniela wyjaśniła Strona 134 z 389

mi, że całe popołudnie spędzili na oglądaniu każdej części sagi, jednej po drugiej i że biedny Alex bardzo dobrze to znosił. - Mam nadzieję, że przynajmniej zdobędę trochę punktów. – Uśmiechnął się Alex, biorąc kosmyk włosów Dani. - Oglądając Harrego Pottera, hę? Więcej byś ich uzyskał... no nie wiem... może dzięki Zmierzchowi? – powiedziałam. - Mamy to zaplanowane na przyszły tydzień. – Dotknęła mojego ramienia. – Spokojnie, dla każdego znajdzie się coś odpowiedniego. - Taa, jasne – ironicznie stwierdził Alex. - Ej, ciągnęliśmy losy, nie? Władca pierścieni przegrał, przykro mi. - Tak, ale nie sądziłem, że to zawierało również głupotę wampirków zakochanych w jakichś psychicznych laskach. Władca pierścieni to mistrzowskie dzieło sztuki – bronił się Alex. - Dokładnie tak samo jak Cristianno – wymamrotała Daniela. Jego imię ugrzęzło w mojej piersi w formie tysiąca kryształków. Starałam się to ukryć, lecz Alex i tak zdążył zauważyć. Wziął mnie za rękę i puścił mi oczko, zanim ponownie skupił się na Danieli, która była już zaabsorbowana filmem. Usiadłam na sofie i głęboko westchnęłam, pragnąc dowiedzieć się, gdzie on przebywał.

Strona 135 z 389

ROZDZIAŁ 15 Cristianno Słońce zaczęło już wschodzić. Fabio wypatrywał portu przez okno samochodu. Spojrzałem na zegarek; wskazówka pokazywała dwunastą w nocy. Taki czas był w Rzymie. W Hong Kongu była prawie siódma. Sarah wracała do Aten. Zanim wsiadła do samolotu, dałem jej trochę gotówki i mój numer telefonu, w razie gdyby kiedyś czegoś potrzebowała. Odleciała, nie wiedząc dlaczego jej w ogóle pomagałem, ale tak naprawdę sam nie potrafiłem wytłumaczyć swojego zachowania. Opuszczając lotnisko, spotkałem Fabia opartego o Ferrari. Uśmiechnął się na mój widok. - Natalie miała swój lot do Marselli o czwartej – powiedział. Zaśmiałem się. Zareagowaliśmy w taki sam sposób. - Sarah wyleciała do Aten o piątej. Razem wróciliśmy do hotelu, po czym spotkaliśmy się z ludźmi Wanga. Fabio sapnął, widząc stan tamtej części portu. Lepiące się od brudu, szarawe statki unosiły się na wodzie. Wszędzie znajdowały się potłuczone kawałki szkła, resztki ryb i zgniłe owoce. Wolałem nie wyobrażać sobie smrodu otaczającego tamto miejsce. Gdzieniegdzie spali tam przykryci kocami włóczędzy. Przy niektórych z nich zauważyłem leżące strzykawki. Limuzyna zatrzymała się przy statku, który wyglądał tak samo jak poprzednie. Perfekcyjne miejsce do załatwiania tego typu interesów, tak aby nikt się o nich nie dowiedział.

Strona 136 z 389

Otworzyłem drzwi i moje czarne, skórzane buty od Prady wdepnęły w kałużę zanieczyszczonej, żółtawej wody. Przełknąłem ślinę i miałem ochotę wreszcie to zakończyć. Musiałem wrócić. Pragnąłem wrócić. Zbliżyłbym się do niej i powiedział, jak bardzo żałowałem, że ją poznałem. Jak bardzo żałowałem, że była królową moich snów. Nałożyłem na siebie płaszcz przeciwdeszczowy i wyciągnąłem szyję, żeby się okryć. Fabio zrobił to samo, tyle że dodatkowo się uśmiechnął. Wang już na nas czekał i, co nas zaskoczyło, była z nim również Rosja; miała na sobie tę samą sukienkę. - Jak minęła wam noc, moi kochani Gabbanowie? – spytał Wang odrażającym tonem głosu. Zabijałem go spojrzeniem, jednak nikt tego nie dostrzegł. - Dobrze, nie mogę narzekać. Dziewczyna doskonale zna się na swojej pracy – mruknął mój wujek. Kłamał. To nie tak, że był wierny swojej żonie, Virginii – od czasu do czasu, kobiety wpadały w sieci tego wspaniałego zdobywcy – ale nigdy nie lubił takich sytuacji. - A ty, Cristianno? Powiedz, że Grecja cię nie rozczarowała. W przeciwnym razie będę musiał ją ukarać. Pierdolona szuja. Grecja leci w tej chwili nad naszymi głowami – chciałem odpowiedzieć. Zacisnąłem szczękę oraz pięści ukryte w moich kieszeniach. - Byłem z nią aż do tej pory – oznajmiłem zadowolony. Fabio zerknął na mnie z ukosa. – Uwierz mi, wie jak zaspokoić klienta. Wang chyba nie wyczuł mojego sarkastycznego tonu. - Cudownie, po przyjemnościach nadchodzą interesy. Wejdźmy, panowie. Mamy umowę do podpisania. - Pewnie, powinniśmy zdążyć na samolot przed dziewiątą – pospieszyłem się z wypowiedzią.

Strona 137 z 389

Nikt nie zdał sobie sprawy, jak bardzo nagląco zabrzmiały te słowa. Miałem szalone chęci powrotu i byłem pewien, że Fabio także. Weszliśmy na pokład. Był jeszcze bardziej obskurny, niż przypuszczałem; w centrum znajdował się tylko jeden stół, oświetlony przez lampkę kontrolną. Byłem świadomy, że takie światło używane było do sprawdzania narkotyków. Na stole leżało wąskie pudło, przykryte zielonkawym prześcieradłem. Obok, srebrzysty laptop podłączony był do małego urządzenia, który zapobiegał wykrywalności. Po naszej lewej stronie ujrzałem uporządkowane torby kokainy. Gotowe do oddania. Spojrzałem na Rosję, zanim odstawiłem na stół swoją aktówkę. Wyglądała na zafascynowaną tym, co działo się w środku. Ona urodziła się dla takiego świata, mówiły mi to jej oczy i... jej usta; nie przestawała oblizywać warg, gdy na mnie patrzyła. Kiedy jeden z zaufanych ludzi Wanga wprowadzał do komputera hasło, ona zbliżyła się do mnie. Pogładziła mój pasek. - Nie masz pojęcia, jak wielką mam ochotę, aby cię spróbować. Mogę być lepsza od Grecji – szepnęła, a Wang z zadowoleniem przyglądał się tej scenie. Ukryłem swój uśmiech poprzez przeciągnięcie językiem po dolnej wardze i dotykałem równocześnie jej uda. Podszedłem do niej i wypuściła westchnienie bardzo podobne do jęku. Sprawiała wrażenie, jakby oczekiwała, że popchnę ją na stół i będę się z nią pieprzył na oczach wszystkich. - Nie wiesz, ile kobiet mówi mi to samo. – Musnąłem jej usta swoimi. – Lecz żadna taka jak ty, jeszcze mnie nie zdobyła. Tak więc trzymaj ręce przy sobie. Choćbyś była nie wiadomo jak bardzo zmysłowa w dotykaniu mnie, nic tym nie zyskasz – wyjaśniłem przed tym, jak oddaliła się ode mnie rozwścieczona. - Nie zdajesz sobie sprawy co tracisz – odrzekła obrażona. - Tak twierdzi każda, której nie udało się zaciągnąć mnie do łóżka – odpowiedziałem ironicznie. - Wspaniale! Bez wątpienia jesteś autentycznym Gabbaną – oznajmił Wang pomiędzy wybuchami śmiechu. Strona 138 z 389

Otworzyłem swoją aktówkę i wyciągnąłem laptopa. Byłem odpowiedzialny za dokonanie przelewu. Żeby być precyzyjnym – sześćdziesięciu milionów euro. Drugą połowę pieniędzy Fabio przesłał dwa tygodnie temu. Wpisałem hasło i wszedłem w szwajcarskie konto bankowe mojego wujka. W tym podatkowym raju ukrywaliśmy prawie całą naszą olbrzymią fortunę. Jeden z ochroniarzy zabrał prześcieradło, gdy tylko Wang wydał mu polecenie poprzez uniesienie brwi. Spojrzałem na wujka. Czekał z krzyżowanymi na piersi rękami i ze skrzywioną miną (demonstrując w ten sposób swojego niezmiennie niezniszczalnego oraz stanowczego ducha). Był najinteligentniejszą i najbardziej przebiegłą osobą, jaką było mi dane poznać. Zapewne nauczył się tego od brata. Wang wiedział o tym i dlatego go chronił, a także we wszystkim sprawiał mu przyjemność. Mógł być panem Hong Kongu, jednym z najważniejszych handlarzy Chin lub królem jakiegokolwiek istniejącego brudnego interesu (od handlowania prostytutkami aż po przemyt narkotyków), lecz my, Gabbanowie, mieliśmy wystarczająco dużo władzy, by móc go zniszczyć i on był tego w pełni świadomy. Po zwykłym pstryknięciu palcami z Włoch, Wang mógł skończyć na dnie Pacyfiku z trzydziestoma kilogramami litego kamienia, przywiązanego do kostek. I z uprzednim przejściem przez tortury. Zdawał sobie sprawę z tego, że nic dla nas nie znaczył, ale był jedynym, który dostarczał nam towaru, więc wypadało być uprzejmym. Chociaż tyle. Jakby nie patrzeć, kto nie bał się mafii? Uśmiechnąłem się lekko i wpisałem liczbę milionów, które miały zostać przelane. Za pomocą noża rozerwali pudło i wyjęli plastikowe opakowanie, chroniące perfekcyjną replikę obrazu La belle ferronière, fantastycznego dzieła Leonarda da Vinci. Mój wujek skinął głową, podziwiając nienaganność plagiatu. Dotknął go, po czym włożył dłoń do kieszeni marynarki. - Proszę... – rozkazał ochroniarzowi, by wyciągnął go z pudła. - Już się robi. Na ekranie ukazała się ikonka z napisem Akceptuj. Musiałem ją jedynie kliknąć, żeby dokonać przelewu, ale nie zamierzałem tego robić, dopóki nie otrzymałem pozwolenia wujka.

Strona 139 z 389

Wziął małe czarne urządzenie, rozmiarem przypominające aparat cyfrowy, aczkolwiek znacznie cieńsze. Wyglądało prawie jak lustro i miało dwa przyciski oraz wejście służące do podłączenia kabla. To był jego wynalazek dla własnego użytku, tak więc nie było możliwe znalezienie go na rynku, a Fabio nie chciał go opatentować. Wang zdziwił się na widok tego przyrządu, lecz natychmiast spuścił wzrok, gdy zauważył, że obserwowałem go w sposób wnikliwy, a także władczy. Mój wujek nacisnął jeden z guzików i rozprowadził urządzenie po całym obrazie. To, co wyglądało jak lustro, rozpoznawało prawdziwą zawartość tego dzieła. Uśmiechnął się, kiedy okazało się, że to, czego szukał, leżało między włóknami płótna. - Malowidło nie jest toksyczne. Nie uszkodzi kompozytu i jest niewykrywalne. Robota została wykonana bez zarzutu – powiedział Wang, chcąc dotknąć obrazu. - Gdzie jest to, o czym rozmawialiśmy? – spytał Fabio, odsuwając jednocześnie rękę Wanga. - Są złączone, Fabio. – Pokazał Wang. Nie zdołałem dojrzeć, jaką rzecz mieli na myśli. Nie miałem pojęcia o żadnych innych negocjacjach. Fabio zerknął na mnie i przytaknął mrugnięciem oka. Wcisnąłem Akceptuj i pojawiła się zielona linia, która załadowała się w ciągu kilku sekund. - Sześćdziesiąt milionów euro. Nasza umowa dobiegła końca – stwierdził Fabio, wskazując naszemu ochroniarzowi, by zabrał obraz. - To była dla mnie przyjemność, Fabio. Mam nadzieję, że będę miał jeszcze okazję prowadzić z tobą interesy. – Wang uścisnął jego dłoń. Zapaliłem papierosa oraz schowałem laptopa. Zamknąłem aktówkę i podałem ją naszej eskorcie. - Pewnie, czemu by nie? – odpowiedział Fabio z pogardą.

Strona 140 z 389

Nie miał nic więcej do dodania. Pragnął, prawie tak samo jak ja, opuścić tamto miejsce. Nie rozmawialiśmy w czasie podróży, ale zauważyłem jego dziwne zachowanie. Był bardziej drobiazgowy w swoich gestach i ruchach. Wydawał mi się sztywny i jakby powstrzymujący się przed czymś; chociaż nie wyglądał na skrępowanego. Spojrzał na zegarek, odgarnął włosy z czoła i wrócił do wpatrywania się w niego. Dotykał go niezliczoną ilość razy. - To Patek Philippe’s Platinum World, wyceniony na jakieś cztery miliony dolarów. Jest ekskluzywny i idealny dla mnie – wyjaśnił, bez podnoszenia na mnie wzroku. Nie wiedziałem z jakiego powodu mi o tym opowiadał. Fabio nie chełpił się tym, co miał, ani na jakie kaprysy wydawał pieniądze. Kontynuował: – Nigdy nie wątp w korzyści, jakie on przynosi. Być może pewnego dnia zaskoczy cię jego przydatność. Nie wskazuje tylko godzin. Samolot zaczął się unosić, jednak ledwo zwróciłem uwagę na zwiększoną prędkość podczas startu. Byłem za bardzo ogłuszony tym, czego dowiedziałem się od wujka. Natomiast on zajął swoje miejsce i ze spokojem zamknął oczy. Powiedział już wszystko, co według niego było konieczne. Taki właśnie był, nigdy go nie rozumiałeś, dopóki nie nadchodził na to odpowiedni moment. - Już jesteś wykapanym Gabbaną. Będziesz najlepszy, synu – szepnął przed zaśnięciem i pozostawił mnie w jeszcze gorszym stanie niż poprzednio.

Strona 141 z 389

ROZDZIAŁ 16 Kathia - Chciałbym wiedzieć, o czym myśli kobieta, która wpatruje się w nicość w taki sposób jak ty – powiedział Mauro, siadając na krawężniku chodnika. Kiedy skończyliśmy przygotowania na imprezę urodzinową Lucki, poszliśmy do Giordana’s, żeby się czegoś napić. Nie byłam jednak w stanie skupić się na niczym innym, co nie było Cristiannem. Wyszłam z lokalu i usiadłam na chodniku. Pozwoliłam ponieść się myślom, mimo przebiegającego mnie zimnego, wilgotnego powietrza. Niepokoiło mnie przyznanie, że potrzebowałam mieć go blisko siebie. Pragnęłam go zobaczyć i nie potrafiłam uniknąć czekania, aż zjawi się na ulicy i podejdzie do mnie ze swoją dumą rozpieszczonego bachora. Boże, jak bardzo go... nienawidziłam. Gdzie jesteś Cristianno? Skierowałam wzrok na Maura palącego papierosa i uśmiechnęłam się; poczułam się dziwnie pokrzepiona dzięki jego towarzystwu. Spojrzałam na dym wydostający się z jego ust, a on gestem zaproponował mi cygaro. Przyjęłam je i mocno się zaciągnęłam. Nie paliłam zbyt często, lecz musiałam wyznać (niestety), że byłam palaczką od piętnastego roku życia. - O co chodzi, Kathio? – zapytał po raz kolejny; tym razem z większą delikatnością niż wcześniej. Pokręciłam głową i ogarnęłam go wzrokiem. - Sama chciałabym się tego dowiedzieć. – Wypuściłam dym.

Strona 142 z 389

Patrzyliśmy sobie w oczy. Mauro był nader inteligentny, by mogło mu coś umknąć. Zdawałam sobie sprawę, że był w stanie odkryć, nawet szybciej ode mnie, co się ze mną w rzeczywistości działo. - To wszystko jest takie zagmatwane. - Nie rozumiesz pewnego uczucia – stwierdził, czule odgarniając mi włosy. – Posłuchaj, Kathio. Nie zawsze jesteśmy zdolni do kontrolowania swoich uczuć. Nieważne jak bardzo próbujecie zaprzeczać i tak zdążyliście wpaść po uszy. – Zabrał papierosa z moich dłoni. – Teraz wystarczy, byście to sobie uświadomili. Zmarszczyłam brwi, słysząc jak używał liczby mnogiej, podczas gdy rozmawiał tylko ze mną. Czyżby przeprowadzał już taką konwersację z Cristiannem? Westchnęłam i zwróciłam wzrok na ulicę. Zastanawiałam się, czy przechodzący tamtędy ludzie przeżywali sytuację podobną do mojej. Ech, bzdura. - Mówisz, jakbyś wiedział, co mi chodzi po głowie. – Starałam się być poważna. - Wiem, co ci chodzi po głowie. – Żartobliwie mnie popchnął. – Ma imię własne. - Jasne – powiedziałam nieufnie. Mauro zbliżył się do mojego ucha i musnął go swoimi ustami, zanim się odezwał: - On się opiera, bo jesteś pierwszą. Dlaczego ty się opierasz? Zaskoczył mnie. Nie wiedziałam co robić. Trzęsłam się. Dreszcz przebiegł mi po plecach w momencie, w którym udzieliłam mu odpowiedzi. Obróciłam twarz w stronę Maura. Dzieliły nas jedynie centymetry. Na jego ustach błąkał się lekki uśmieszek, a oczy ukazywały zainteresowanie. - Ponieważ on również jest pierwszym.

Strona 143 z 389

*** Samochód wziął ostatni zakręt i pojawił się przed nami ogromny dom, który ojciec Lucki miał na plaży. Przekonanie go, by wyprawić w nim przyjęcie, zajęło nam około miesiąca. Nie potrafiłam pojąć, czemu jego ojciec był tak uprzedzony do tego pomysłu... dopóki na własne oczy nie zobaczyłam rezydencji. Była to nowoczesna budowla, otoczona szklanymi oknami. Metalowa balustrada, czarna podłoga z błyszczących kafelków, basen i mini SPA... To wszystko umiejscowione było kilka metrów od plaży (a konkretnie – dwadzieścia). W pobliżu jednego z ganków znajdował się przylądek, urwisko skalne, które było połączone mostem z głównym pokojem na drugim piętrze. Eric zaczął krzyczeć, wystawiając głowę przez okno dachu limuzyny. Postanowił iść z nami. Alex, Mauro i Erika byli już na imprezie razem z Lucą i innymi stu dwudziestoma zaproszonymi gośćmi. Poprosił swojego szofera, żeby nas zawiózł i byłam mu za to niezmiernie wdzięczna. Dzięki temu nie musiałam się martwić, że będzie mi towarzyszyć Valentino i zostanie ze mną, by mieć mnie na oku. Wyszłam z domu od razu po posiłku, po tym jak musiałam znosić kazanie mojej matki na temat powinnaś być milsza dla Valentina. Problem polegał na tym, że ja nie spostrzegałam już tych rad jako kaprys matki dotyczący chłopaka, tylko jako chytry plan. Odkąd usłyszałam jej rozmowę z babcią, próbowałam trzymać się od niej z daleka. Wiedziałam, że coś knuła i że nadciągały kłopoty. Zobowiązanie, które moja rodzina miała wobec najmłodszego z Bianchi, było wynikiem czegoś, co zapewne niedługo miałam odkryć. Eric przykucnął i pochylił się na siedzeniu, podczas gdy brał z tacy lukrecję. Włożył ją do ust, zanim przemówił: - Kurwa, na zewnątrz jest zimno jak w kostnicy. Daniela spojrzała na niego kpiąco. - Czego oczekiwałeś? Przez około godzinę zachowywałeś się jak kutas, wychylając głowę przez to okno.

Strona 144 z 389

Wybuchłam śmiechem, a chwilę później zawtórował mi Eric. Zaczynałam przyzwyczajać się do uszczypliwego humoru Dani i podobało mi się to. Była wyjątkowa. Westchnęła i wygładziła dół czerwonej sukienki, którą jej dałam. Była to nieużywana Versace za pięć milionów euro. Zachwycona nią, kupiłam ją we wtorek po południu. Daniela nie ubierała się w taki sposób, lecz wyznała mi – po zmuszeniu jej do mówienia, ponieważ nie lubiła się z tego spowiadać – kogo chciała oczarować. Nadszedł czas, aby zrobić ten duży krok z Alexem. Chciała z nim być i nie widziała potrzeby dłuższego czekania. To miała być ta noc. Tak więc zawlokłam ją do mojej wielkiej szafy i przemieniłam ją w jeszcze bardziej imponującą niż była. Eric chwycił butelkę szampana i zaserwował po czwartym kieliszku od dwudziestu pięciu minut, które zajęła nam jazda. - Ech! Kiedy zobaczę... – Eric uniósł brwi. Zerknęłyśmy na niego zdziwione. – Kiedy zobaczę... Lucille. – Uśmiechnął się w celu zamaskowania nerwów. – Tak, kiedy zobaczę Lucille, przestanie mi być zimno. Byłam pewna, że Daniela tak samo jak ja odniosła wrażenie, iż to nie Lucille była panią jego myśli. To nie była nawet dziewczyna. - Czemu tak na mnie patrzycie? – spytał, ukrywając się za kieliszkiem. - Bo jesteś kutasem. Znowu się zaśmiałam. Zwyczaj obrażania Danieli był bardzo impulsywny oraz miażdżący. - Już mi to mówiłaś. - Więc powtórzę to jeszcze raz. – Rozmyślała nad kontynuacją swojej przemowy. – Wiesz kim jest DJ przyjęcia? Powiem ci. Joni. Ten przypakowany brunet, pracujący w Eterni i podrywający Lucę zawsze, gdy nadarza się ku temu okazja. Przyszedł na jego imprezę za darmo tylko po to... by być blisko niego. – To ostatnie wypowiedziała z czystą pogardą. Insynuacja była oczywista. Faktycznie, Eric oszalał na punkcie Lucki! I najwidoczniej, nienawidził Joniego. Strona 145 z 389

- Okay... W porządku. - Co ma znaczyć to w porządku? - Po prostu, w porządku. Eric wyglądał jakby się wściekał, ale tak naprawdę nie był zły. Bał się. Daniela rzuciła się na niego i zaczęła go łaskotać. Ja też się dołączyłam i po kilku minutach tarzania się w limuzynie, wyprostowaliśmy się i spojrzeliśmy na siebie. - Myślicie, że on... że on czuje to samo? – zapytał niezdecydowany i całkowicie przestraszony. Nie mogłam powstrzymać myśli o rozmowie z Maurem. Nie wiedziałam, czy Cristianno coś do mnie czuł, ale aluzja jego kuzyna była wystarczająca, abym w minionych dniach stała się wrażliwsza. Daniela uśmiechnęła się i zerknęła na mnie. To niesamowite, że Eric był taki szczery mimo mojej obecności, więc chciałam go wesprzeć. Nie miałam stuprocentowej pewności, iż Luca darzył go uczuciem, ponieważ ledwo co go znałam, jednak uważałam go za dobrego faceta, a spojrzenia, które rzucał w stronę Erica oznaczały o wiele więcej niż tylko przyjaźń. - Musisz się tego dowiedzieć. Daj się ponieść emocjom – poradziłam, dotykając jego policzka. - Boże, co powiedzą na to chłopacy? - Oni cię kochają i to nic nie zmieni. Nie wierzę, że nie zdajesz sobie z tego sprawy. Nie pamiętasz dnia, w którym Luca oznajmił nam, że jest gejem? – dodała Daniela. - Jak mógłbym zapomnieć. Cristianno siedział zszokowany przez ponad godzinę. Cristianno. Nie miałam pojęcia, czy będzie na imprezie, ale wszystko wskazywało na to, że tak. Mój żołądek był workiem nerwów. Nie wiedziałam jak zareaguję na

Strona 146 z 389

jego widok, ale nie mogłam doczekać się tej chwili. Potrzebowałam ujrzeć te oczy wpatrujące się we mnie, jakby na świecie nie istniało nic innego. Westchnęłam, a limuzyna zatrzymała się przed głównym wejściem. Zanim wysiadłam, przyjrzałam się tłumowi ludzi. Luca pozbył się domu, przemieniając go w coś na wzór luksusowego klubu, typu Nikki Beach. Małe namioty, tancerki go-go, barmani, podium dla DJ-a... wszystko było wręcz bajeczne. Pierwszym, którego zauważyłam, był Alex spieszący w stronę naszego samochodu. Miał na sobie białe spodnie i czarną koszulę, podkreślającą jego wydatne muskuły. Był niezwykle przystojny, lecz Daniela nie była świadoma jego obecności i wyszła z limuzyny, jak gdyby nigdy nic. Wygładziła sukienkę i ułożyła włosy, marszcząc usta. Alex znieruchomiał ogłupiały. - No proszę... Dani... wyglądasz... – Nie wiedział co powiedzieć. Eric popchnął ją, kiedy wysiadał. Ona odwróciła się i spojrzała na niego zawstydzona. - Wyglądasz... – Ponownie zaczął Alex. - Tak, tak... to wina Kathii. – Osłaniała się swoją ironią. – Musiałam ulec, ponieważ bałam się o swoje życie. Potrafi być nieugięta. - Pozostań taka, Kathio. – Alex puścił mi oczko, po czym ją przytulił. Luca pojawił się wtedy, gdy opuściłam auto. - Dziewczyno! Dlaczego, do diabła, wysiadasz z samochodu w takim ubraniu? – wykrzyczał. Zorientowałam się, że wszyscy na mnie patrzyli, niektórzy nawet z otwartymi ustami; jak Mauro, który dopiero co do nas przyszedł. Założyłam bardzo obcisłe spodnie o metaliczno czarnym kolorze, które do kolan zakryte były butami na wysokim obcasie. Na górę ubrałam gorset (również czarnego koloru) opinający moją sylwetkę i pozostawiający nagie ramiona. Zdecydowałam się na rozpuszczone włosy; ten strój był zbyt prowokujący, aby psuć go uczesaniem.

Strona 147 z 389

- Gdybym był heteroseksualny, natychmiast bym to z tobą zrobił, uwierz mi – zażartował Luca. Wszyscy wybuchli śmiechem. Eric uniósł brwi, stale go obserwując. - Wolałabym, żebyś zaniósł mnie chociaż do łóżka. – Uśmiechnęłam się i zalotnie przegryzłam wargę. - To już jest gotowe, ale musisz poczekać na drugie życie. Przekonamy się, czy będziesz miała szczęście – dodał, nim spojrzał na Erica. Mauro zbliżył się do mnie z rękami schowanymi w kieszeniach. Gdyby tylko nie przypominał mi swojego kuzyna, nie denerwowałabym się tak bardzo. Dał mi buziaka w policzek, po czym dokonał analizy mojego wyglądu i uśmiechnął się, kiwając głową. Zwilżył wargi. - Znam jednego, który chętnie by się na ciebie rzucił, i jest on heteroseksualny – zażartował. Cristianno. Zesztywniałam i przełknęłam ślinę. - Jest tutaj? – spytałam szeptem. Mauro zmarszczył usta, wzdychając, i przytaknął. Po kilku sekundach przetrawiania wiadomości (Cristianno znajdował się między tymi stu dwudziestoma osobami i prawdopodobnie już mnie obserwował bez mojej wiedzy), poprawiłam gorset i przeniosłam wzrok na namiot ustawiony obok salonu. - Okay, bawcie się dobrze. Zostawiłam Maura z uśmieszkiem na twarzy i ruszyłam stanowczym krokiem. Zdziwiłam się, widząc przy sobie Danielę. - Sądzisz, że mu się podobało? - Dziewczyno! Ale co ty mówisz? - Nie wiem, nie jestem przyzwyczajona do... do takiego stylu. Strona 148 z 389

Obróciłam się i złapałam ją za ramiona. Musiałam się trochę pochylić, ponieważ Dani była ode mnie niższa. - Wyglądasz fantastycznie, więc zapomnij teraz o wszystkim i rób to, na co masz ochotę. Nie kalkuluj wszystkiego. Skrzywiła się, posyłając mi pytający uśmiech. - Ty też zamierzasz tak postąpić? Przyganiał kocioł garnkowi. Dyrektorka wiedeńskiego internatu ostrzegała: Nie próbujcie dawać rad, do których sami nie jesteście w stanie się dostosować.

Strona 149 z 389

ROZDZIAŁ 17 Cristianno Jakaś małolata w białej miniówce nie przestawała za mną łazić. Próbowałem ją zgubić, wciskając się w każdy możliwy korytarz tego domu, ale gdy się odwracałem, ona zawsze tam była. W końcu zatrzymałem się, spojrzałem na nią i przywołałem ją do siebie kiwnięciem palca. Nie musiałem jej błagać – przyszła w podskokach. - Potrzebujesz czegoś? – spytałem ponuro, ścierając z jej twarzy uśmiech. - Nie... – powiedziała zdenerwowana. - Świetnie, więc mogłabyś przestać mnie śledzić? Nie czekałem na jej odpowiedź, zawróciłem i odszedłem. W innym wypadku pieprzyłbym się z nią i podejrzewam, że właśnie tego oczekiwała. Była idealnym typem dziewczyny, z którą mógłbym się zabawić na takiej imprezie. Jednak tak byłoby przed pojawieniem się Kathii w moim życiu; teraz żadna kobieta nie wydawała mi się wystarczająca. Były pozbawione czegoś, co oczywiście posiadała Kathia. Kurwa. Jeżeli to nie było niepokojące, to co takie było? Wychodząc z salonu, wpadłem na Erikę. To dziwne, że podeszła do mnie w taki sposób. Przygwoździła mnie do ściany. W ciągu miesięcy, podczas których należała do naszej grupy, jeszcze nigdy jej takiej nie widziałem. Była pijana. Musiałem przytrzymać ją w pasie, żebyśmy się nie przewrócili. - No proszę, Erika! Dobrze się czujesz? – przywitałem się z nią.

Strona 150 z 389

- Możesz odpowiedzieć mi na jedno... pytanie? – Ledwo co dawała radę mówić. - Mam nadzieję. - Dlaczego jesteście takimi tyranami? Przypuszczałem, że miała na myśli Maura. Sapnąłem, kręcąc głową. - Szczerze, nie mam pojęcia. - To przez... fabrykę. - Można tak powiedzieć. – Złapałem ją za ramiona. – Eriko, będzie lepiej... – Chciałem zaciągnąć ją do pokoju, żeby mogła zdrzemnąć się po przepiciu, ale mnie odepchnęła. - Mówił ci ktoś kiedyś, że pozory mylą? – Wskazała na mnie palcem. - Eriko, o czym ty mówisz? – Ponownie spróbowałem ją przyciągnąć. - Puść mnie i odpowiedz! - Co mam ci odpowiedzieć? Nie wiem, co próbujesz mi uzmysłowić. - Skoro ty jesteś w stanie oszukiwać cały świat w taki sposób, to ja też mogę. – Zbliżyła się, wyszeptując to w moje usta. - Cieszę się, Eriko. Naprawdę wspaniale. Z siłą przesunęła dłońmi po mojej klatce piersiowej i ustami pieściła moją szyję. Co ona wyprawiała? - Kathia wie, kim jesteś? Wie, czym się zajmujesz? Znieruchomiałem i zacisnąłem szczękę. A co Kathia miała z tym wspólnego? Niech nawet nie waży się z nią pogrywać. Rozejrzałem się wokoło, aby sprawdzić, czy nikt nas nie słyszał. Następnie odsunąłem od siebie Erikę. - W co ty, do diabła, grasz? – mruknąłem wściekły. - Ona nie dorasta ci do pięt. Nie jest dla ciebie odpowiednia. Strona 151 z 389

- Pozwól, że ja o tym zdecyduję. – Skończyłem, popychając ją i wychodząc stamtąd. Miałem ochotę opuścić tamto miejsce.

Kathia Tańczyłam z Erickiem do piosenki Enrique Iglesiasa Tonight, kiedy słuchałam jak krytykował Joniego tańczącego z Lucą. DJ zrobił sobie przerwę, pozwalając, by leciała jedna z jego fantastycznych list odtwarzania, za którą wszyscy szaleli. - Spójrz na niego – mówił – na te jego nażelowane włosy i obcisłe spodnie. Tak go uciskają, że nie wiem jak daje radę oddychać. To kretyn. - Dobrze, ważne, abyś pozbył się całej złości. Duszenie jej w sobie może spowodować traumę. Nie żartowałam sobie z niego, ale bawiła mnie jego zazdrość. Nie zauważał, że Luca nie spuszczał z niego wzroku i chciał, by do niego podszedł. - Co się robi w takich sytuacjach, Kathio? Bo ja nie rozumiem facetów. Wybuchłam śmiechem. - Nie śmiej się ze mnie, otwieram przed tobą swoje serce i dopiero co ujawniłem swoją orientację seksualną – fuknął, nie potrafiąc się nie uśmiechać. – Robię z siebie błazna, prawda? Złapałam go za ramiona i obróciłam. - Idźże tam wreszcie i przestań zachowywać się jak krytyk. Ja zajmę się Jonim. Popchnęłam go i podążyłam za nim tanecznym krokiem. Luca rzucił mi entuzjastyczne spojrzenie i puściłam mu oczko. Na szczęście, nie musiałam interweniować; Joni wrócił do kabiny i Eric bez problemu mógł uderzać do

Strona 152 z 389

Lucki. Postanowiłam wyjść, żeby moje nogi trochę odpoczęły. Zagłębiłam się w salonie (który był tak samo przepełniony jak namiot) i zaczęłam wymijać ludzi. Joni zdecydował się na przerwę i puścił coś wolniejszego w celu zharmonizowania imprezy. Tego, czego się nie spodziewałam, to że wybierze jedną z moich ulubionych piosenek: Cops up, Lyfe Jennings. Zwolniłam, wczuwając się w rytm melodii, gdy raptem ktoś się ze mną zderzył. Błyskawicznie się odwróciłam, żeby sprawdzić o kogo chodziło i napotkałam jego. Spojrzałam na niego zaskoczona i zmieszana. Wiedziałam, że tam był, że prędzej czy później wpadłabym na niego, lecz nie spodziewałam się, iż to stanie się tak... szybko. Nie byłam na to przygotowana i zdradzał to mój wyraz twarzy. Zadziwiający był fakt, że Cristianno okazywał takie samo zakłopotanie; na dodatek wyglądał na zdenerwowanego. Mimowolnie zmierzyłam go wzrokiem z góry na dół. Miał na sobie ciemne, szerokie jeansy, szaro-perłowy sweter i czarną kurtkę, opinającą jego silne ramiona. Zatrzymałam się na pasku, który spoczywał na jego biodrach w niezwykle insynuujący sposób. Uśmiechnął się, widząc jak przełykałam ślinę. Był tak egocentryczny jak zawsze, ale oszalałam na jego widok. Jego oczy wyrażały to samo, gdy tylko nasze spojrzenia krzyżowały się ze sobą. Nie mogąc kontrolować swoich ruchów, moje palce powoli zaczęły poruszać się w jego stronę. Nie przestałam na niego patrzeć, a mój rozum walczył, aby zapobiec... dotknięciu go. Musnęłam jego kciuka i poczułam drżenie jego ręki. Zacisnął szczękę i pospiesznie odsunął dłoń. Nie wiem czemu zrobiłam taką głupotę. Bardzo tego żałowałam. Wyszłam stamtąd wkurzona.

Strona 153 z 389

Cristianno Poczucie pieszczoty Kathii (nieistotne jak bardzo słabej) było nieoczekiwane; zwłaszcza po tym wszystkim, co zdarzyło się w poniedziałek. Byłem tak oszołomiony, że nie wiedziałem jak zareagować. Nie spodziewałem się czuć tak wiele za sprawą takiej błahostki. Obserwowałem ją, kiedy się oddalała. Pośród tylu osób, ona była jedyną, która się wyróżniała. Jej zwyczaj chodzenia, jej zwyczaj poprawiania włosów... Wszystko w niej było bezustanną prowokacją. Boże, jak ja jej nienawidzę.

Kathia Znalazłam się przy barze i zawołałam kelnera. Koniecznie potrzebowałam drinka. Byłam za bardzo roztrzęsiona. Zignorował mnie i zrobił to nie po raz pierwszy. Wtedy pojawił się Alex, który zwinnie wskoczył za bar. Daniela pokręciła głową, wybuchając śmiechem. - Prawo Gabbanów, dziewczyny. Cristianno mówi, żebyś nie zostawiał na jutro tego, co możesz zrobić dzisiaj. – Uśmiechnęliśmy się. Tym razem musiałam się wysilać i Alex to zauważył. – Okay, co chcecie? – zapytał. Wciąż nie miałam drinka, kiedy dłonie Giulia objęły mnie w talii. Tańczył, obściskując mnie. Leciał Bruno Mars. Oparł głowę na moim ramieniu i szepnął: - Ja chcę ciebie... Twarz Alexa stężała, podczas gdy ja się skuliłam. Giulio był pijany i jego zapach alkoholu przyćmiewał moje perfumy Caroliny Herrera. - ... ale w moim łóżku. Strona 154 z 389

Alex przeskoczył przez bar i odepchnął mnie od niego. Moje plecy gwałtownie uderzyły o drewno. Daniela złapała mnie, bym nie upadła na podłogę. Płytki były zbyt śliskie. - Nie zbliżaj się do niej, ty ohydna pchło. Nie chcę, żebyś zbliżał się do którejkolwiek z moich dziewczyn, czy to jasne? – zagroził Alex, chwytając go za szyję. Czułam się dumna, że zaliczał mnie do grona swoich przyjaciół oraz że bronił ich do samego końca. To również było prawo Gabbanów. Lecz nie rozumiałam dlaczego tak zareagował. Cristianno także ostrzegał mnie przed Giuliem; pamiętam, że wściekłam się na niego, gdy użył pretekstu, że byłam łatwa. Spojrzałam na Danielę. Wyglądała na podenerwowaną. - Co tu robisz? Nikt cię nie zapraszał. – Sprawa zaczynała być poważna, więc podeszłam bliżej. - Alex... – Położył dłoń na jego muskularnym ramieniu. – Spokojnie. – Giulio zerknął na mnie proszącym wzrokiem. - Chciałeś czegoś, Giulio? – spytałam cierpliwie. - Tylko jednego drinka. – Zachwiał się, odpowiadając. – No i jeszcze jeden taniec z tobą. Zaczął poruszać się bez rytmu. - Wypierdalaj stąd! – krzyknął Alex, nim zdążyłam się wtrącić. - W porządku, ale później sobie pójdziesz, okay? – powiedziałam, po czym Alex wziął mnie za ramię i pociągnął kilka metrów dalej. - Zwariowałaś? Wiesz co on zrobił Danieli? - O czym ty mówisz? – zapytałam zaskoczona, spoglądając na nich. Byłam totalnie zdezorientowana.

Strona 155 z 389

- Próbował ją zgwałcić, wiesz? Ten sukinsyn ją napastował. Całe szczęście, że Cristianno zjawił się na czas. Dlatego nie rozumiem, co on tu robi. Nie był na liście gości. To o to chodziło? Dlatego Cristianno zachował się w taki sposób? Mój Boże, ale narobiłam bałaganu. A najgorsze było to, że nie istniał inny sposób pozbycia się tego kolesia. Spojrzałam na niego. Tak, był zdolny do zrobienia czegoś takiego. Kipiałam z gniewu na myśl, że Daniela musiała przez to przejść. - Czemu mi nie powiedziałaś? Skrzywdził cię? – spytałam zmartwiona. Daniela przełknęła ślinę, ale zmusiła się do uśmiechu, żeby mnie nie niepokoić. - Problem został rozwiązany, Kathio, ale ten typek nie jest godny zaufania. Giulio przerwał nam rozmowę, ponownie łapiąc mnie w pasie. - Chodźmy, ślicznotko... – Przysunął się do moich ust. Odepchnęłam go i chwyciłam za marynarkę z siłą, o której posiadaniu nawet nie miałam pojęcia. - Punkt pierwszy, nie zbliżasz się do mnie na mniej niż metr. Punkt drugi, nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Punkt trzeci, i najważniejszy, wyniesiesz się stąd, gdy tylko skończy się ta cholerna piosenka. Zrozumiałeś? – oznajmiłam stanowczo. - Pewnie... – Podniósł ręce. - Nie ma mowy – stwierdził Alex, napierając na niego. Zmusił go do cofnięcia się. - To będzie tylko jeden taniec, Alex. Dzięki temu uda nam się go spławić. - Jeśli Cristianno się o tym dowie... – urwał, unikając mojego wzroku.

Strona 156 z 389

Zmarszczyłam brwi, odkrywając, że Alex wiedział więcej, niż chciał przyznać. To normalne. Mauro, Alex i Eric byli najlepszymi przyjaciółmi Cristianna, więc nic dziwnego, że wiedzieli... coś... o... o czym? - Będę cię pilnować. Przytaknęłam i poczułam jak Giulio ciągnął mnie na parkiet. Towarzystwo nie było ani trochę przyjemne; poza tym, muzyka była za wolna, aby tańczyć do niej – tak jak Bóg przykazał – z Giuliem jako partnerem. - Czego się napijesz? – zapytał mnie Giulio. - Rumu z cytryną. I uważaj na to, co robisz, Giulio. Mam dobrego nosa. Giulio zaczął prowadzić mnie w kierunku baru w namiocie. Byłam pewna, że chciał wyjść, żeby Alex nie mógł nas obserwować. Podążałam za nim, próbując ukryć strach, który odczuwałam po dowiedzeniu się do czego był zdolny. W czasie tej krótkiej drogi, mój umysł wymyślał różne plany bezproblemowej ucieczki.

Cristianno Szedłem przez ganek, dopóki nie ujrzałem morza. Było burzliwe, mimo że dostrzegałem jedynie jego brzeg. Nie było wystarczająco dużo światła, bym zdołał zobaczyć horyzont. Nagle, po mojej prawej stronie rozbrzmiały dźwięki kroków. Bez pośpiechu zwróciłem tam wzrok i zauważyłem Kathię, lecz ona na mnie nie patrzyła. Chowała się za swoimi długimi włosami. Spojrzałem na jej towarzysza i instynktownie zacisnąłem pięści, wkurwiony. To był Giulio mocno trzymający rękę Kathii. Puścił ją, ale tylko po to, aby brutalnie złapać ją w pasie. Ona zmarszczyła brwi, wydawała się być zmęczona jego bliskością. Potarłem szczękę w celu powstrzymania chęci uderzenia go.

Strona 157 z 389

- No proszę, spójrz kogo my tu mamy! – wykrzyczał sarkastycznie Giulio. Przegryzłem wargę, widząc jak Kathia ze zmartwieniem przełykała ślinę. Postanowiła zwrócić na mnie wzrok i posłała mi błagające spojrzenie. Zrozumiałem czym się przejmowała. Nie chciała, żebym skonfrontował się z Giuliem. Podszedłem do niej i zbliżyłem wargi do jej ucha. Nie zesztywniała. Wręcz przeciwnie, przysunęła swój policzek i delikatnie otarła go o mój, gdy przymknęła oczy. - Proszę, nie oddalaj się za bardzo – powiedziałem. Stałem tam przez kilka sekund, czując jak jej włosy pieściły moją twarz i klatkę piersiową. Nie chciałem odchodzić. Ale mimowolnie to zrobiłem. Zniknąłem na tyle, by nie mogli mnie zobaczyć, lecz bym sam mógł mieć ich na oku. Zacisnąłem pięści i uderzyłem w ogrodzenie. Później oparłem się o nie, kręcąc głową. Nie nienawidziłem jej, po prostu nienawidziłem siebie samego za niewiedzę z jakiego powodu jej potrzebowałem. A raczej za niechęć wobec rozpoznania tego uczucia.

Strona 158 z 389

ROZDZIAŁ 18 Kathia Po raz kolejny zerknęłam znad ramienia Giulia w stronę ganku. Był tam, spięty rozmawiał ze swoim kuzynem, Alexem i Danielą. Ci ostatni stali do siebie przytuleni (ledwo postrzegalnie), podczas gdy słuchali Maura, który akurat coś mówił. Ani śladu Eriki; unikała mnie przez całą noc. Giulio pogładził mnie po nagich ramionach. Moja skóra najeżyła się, było zimno, a ja zapomniałam wziąć ze sobą marynarki. Szczerze powiedziawszy, nie zorientowałam się nawet kiedy dotarliśmy na najwyższy szczyt cyplu. Byłam zbyt przejęta i pogrążona w myślach przez bliskość, którą mieliśmy razem z Cristiannem kilka minut wcześniej. Bryza wstrząsnęła moimi włosami i wzdrygnęłam się, czując je na ramionach. - Zimno ci? – szepnął Giulio, całując mnie w czoło. Natychmiast się odsunęłam. - Nie martw się. Ze mną wszystko w porządku. W tamtym miejscu było jeszcze chłodniej, lecz nie chciałam, żeby Giulio się do mnie zbliżał. Położył dłonie na mojej sylwetce i ogarnął mnie smród alkoholu, którego tak bardzo nie znosiłam. - Wyglądasz spektakularnie tej nocy. Nie masz pojęcia, jak wiele rzeczy bym z tobą zrobił – wyszeptał, a jego ręce zniżyły się na moje podbrzusze. Z siłą je odepchnęłam. - Giulio, nie jestem tutaj, bo mi się podobasz, tylko dlatego, że chcę, abyś jak najszybciej stąd wyszedł. Tak więc skończmy z tym, dobra?

Strona 159 z 389

Gdyby znowu mnie dotknął, uderzyłabym go. Rozlał swojego drinka na skałę, ochlapując przy tym nasze stopy i spojrzał na mnie. Następnie rzucił swój kieliszek. Szkło rozbiło się na kawałki i nie mogłam powstrzymać dreszczy. Zrobił krok w moim kierunku. Ja zrobiłam krok do tyłu. Za niedługo nie będę miała gdzie się ruszyć. Byłam za blisko krawędzi klifu. - Chcesz z tym skończyć? – spytał, przebiegając językiem po wargach. - Właśnie to powiedziałam – wyzwałam go, umieszczając ręce na biodrach. - Dobrze, w takim razie zacznijmy wreszcie, Kathio. Nagle, intuicyjnie spojrzałam na Cristianna. Nie był daleko, jednak zajęłoby mu trochę czasu dobiegnięcie do mnie. Byłam gotowa krzyczeć, żeby go zawiadomić. - Wiesz co? – powiedział Giulio, skracając dystans. Nie miałam możliwości cofnięcia się. Gdybym to zrobiła, spadłabym w przepaść. – Zaczyna mi przeszkadzać ten gorsecik. – Dotknął krzywizny moich piersi. Spojrzałam za siebie, zastanawiając się jak uciec. – Przeszkadzają mi też te spodnie. – Przyciągnął mnie za biodra i pocałował. Próbowałam mu się wyrwać, lecz użył wobec mnie całej swojej siły. Odsunęłam od niego swoje usta, ale jego język kontynuował podróż wzdłuż mojej szyi. Zapobiegłam jego zsunięciu się, uginając kolana i starając się od niego oddalić. Ponownie poniosłam porażkę. Podciągnął mnie do góry i wrócił do całowania. Skoncentrowałam się na unikaniu go. Uniemożliwił mi krzyczenie. - Nie opieraj się, Kathio. To w niczym nie pomoże – mruczał, rozwiązując węzeł mojego gorsetu. - Puszczaj mnie! – wrzasnęłam, nie mogąc dokończyć słowa. Węzeł był rozsznurowany, brakowało jedynie, aby wyciągnąć szwy. Nie zrobił tego. Dotykał moich piersi. Tym razem agresywniej.

Strona 160 z 389

Ugryzłam go w wargę i kilka kropel krwi zmieszało się w naszych ustach w czasie pocałunku. Sądziłam, że jeśli poczuje ból, to się odsunie, ale nie miałam racji. Uśmiechał się, wciąż mnie całując i odgarniając moje włosy. Co jeszcze mogłam zrobić? Próbowałam już wszystkiego, lecz Giulio był dla mnie za potężny. Zakrywała mnie sama jego pierś. Jedna łza spłynęła po moim policzku, gdy równocześnie wydałam z siebie cichy, zduszony jęk. Alex miał rację... Cristianno również. - Tak, maleńka. – Uśmiechnął się, jakbym była zadowolona z tej sytuacji. Przełknęłam ślinę i kopnęłam go w krocze. Zaczął jęczeć z bólu, kiedy przenosił dłonie na dokuczające mu części ciała. Wstałam, pragnąc się stamtąd wymknąć, ale złapał mnie za nadgarstek i popchnął na brzeg urwiska. - Przeklęta suka! – krzyknął, po czym mnie uderzył. Spadłam. Wiatr przybrał na sile i otoczył mnie, sprawiając, że poczułam niesioną przez niego zaborczość. Nic nie widziałam, włosy zakryły mi oczy. Nie mogłam też krzyczeć. W tamtym momencie, moje gardło nie współpracowało ze mną. Czułam tylko jak spadałam i spadałam. Nie przeżyję. Nie ochronię się przed spiczastymi skałami, które wystawały z wody. Zacisnęłam szczękę i zamknęłam oczy. Widziałam tylko jeden obraz. Cristianno – szepnął mój wewnętrzny głos. Z szelestem jego imienia w umyśle, wpadłam do wody. Uszczypliwy i śmiercionośny ból rozprzestrzenił się na moich plecach. Ale to była woda, nie czułam nic innego oprócz wody pochłaniającej oraz ciągnącej mnie w zimną i ciemną głębię. Wypuściłam trochę powietrza, które mi zostało, i nakazałam sobie się unosić. Nakazałam sobie walczyć o zdobycie haustu powietrza. Jednak moje ręce nie były w stanie mi pomóc. Nieustannie się topiłam. Dopóki nie zderzyłam się ze skałą. Moja głowa uderzyła w nią. Cały świat zniknął.

Strona 161 z 389

Cristianno Widziałem jak spadała i w tamtej chwili zdałem sobie sprawę, że byłem w niej zakochany. Ruszyłem do przodu i przeskoczyłem ogrodzenie. Biegłem, biegłem tak, jak nawet nie wiedziałem, że byłem w stanie biec. Moje stopy zanurzały się w piasku, lecz wciąż biegłem coraz to szybciej. Zajęło mi kilka sekund, nim poczułem jak woda zaczęła otaczać moje spodnie. Agonia wwiercała się w moją pierś. Gdyby Kathii coś się stało, nie zniósłbym tego. Potrzebowałem jej w swoim życiu. Płynąłem bez celu. Nie miałem pojęcia gdzie się znajdowała, nie byłem pewien gdzie dokładnie wpadła. Być może było już za późno, jednak się nie poddałem. Złapałem oddech i zagłębiłem się w morze. Nie mogłem niczego dostrzec, wszystko było zbyt ciemne. Wypłynąłem na wierzch i ponownie zaczerpnąłem powietrza. Moje strapienie sprawiało, że co chwilę brakowało mi tlenu. Nie odnajdę Kathii, wytrzymując pod wodą nie więcej niż trzydzieści sekund. Westchnąłem, przymykając oczy i próbując uspokoić się przed kolejnym zanurkowaniem. Ominąłem liczne skały i za jedną z nich dojrzałem jej włosy. Przykrywały jej twarz, lecz udało mi się zobaczyć, że miała zamknięte oczy. Była nieprzytomna, uwięziona między ogromnymi kamieniami. Zauważyłem, że jej gorset był rozwiązany. Nadal osłaniał jej ciało, ale zirytował mnie fakt, iż Giulio starał się ją posiąść. Chwyciłem jej ramię i z siłą ją do siebie przyciągnąłem. Wydostaliśmy się na powierzchnię i odetchnąłem z desperacją, podczas gdy jej głowa odchyliła się do tyłu, pozostawiając na mojej szyi mały ślad krwi. - Kathio! Kathio! Ocknij się! – krzyczałem zrozpaczony, zanim zalała nas fala. Oddaliła się ode mnie, lecz zdołałem złapać jej dłoń na czas. Wypchnąłem ją do góry i mocno trzymałem, płynąc do brzegu.

Strona 162 z 389

- Kathio, proszę, spójrz na mnie! Obudź się! Mój głos brzmiał żałośnie. Kiedy tylko ją uratuję, zabiję Giulia. Woda znowu próbowała nas zakryć, ale jej się to nie udało. Napiąłem mięśnie i stanowczo ją obejmowałem. Moje stopy zaczęły dotykać podłoża. Wziąłem Kathię w ramiona i szedłem, dopóki nie opuściłem wody. Mauro rzucił się w moim kierunku, a zaraz za nim podążał Alex. Daniela stała sparaliżowana. Ułożyłem Kathię na piasku i zrobiłem jej sztuczne oddychanie, aż zaczęła kaszleć i wypluwać wodę. - Zanieś ją do środka, Mauro – rozkazałem kuzynowi, wstając. – Uderzyła się w głowę. Alex, będzie lepiej, jeśli się trochę rozejrzymy – dodałem, szukając Giulia. Dostrzegłem go biegnącego do swojej Vespy. Zrobiłem kilka kroków, nie spuszczając wzroku z parkingu. Ten tchórz uciekał. Nawet nie powiadomił nikogo o tym, co zaszło. Gdybym nie widział jej upadku, Kathia mogłaby umrzeć. A on odchodził i nic go to nie obchodziło! Nie, nie ucieknie przed poradzeniem sobie ze mną. Daniela próbowała przeszkodzić mi w podejściu do niego, ale nawet na nią nie spojrzałem. - Cristianno, nie... – Starała się mnie zatrzymać, lecz uniosłem ramię, które chciała złapać, i ją ominąłem. – Cristianno, posłuchaj mnie! – krzyknęła. Pobiegłem przepełniony wściekłością. Dostałem się na parking, gdy zapalał silnik motocykla, wywołując obłok dymu. Pojazd się rozpędził i zderzył z samochodem. - Pierdolony gnojek! Odchodzisz, jak gdyby nigdy nic? – Szarpnąłem Giulia za ramiona i rzuciłem nim o ziemię. – Zmierz się ze mną, jeśli masz jaja. – Zadałem mu cios. Kolejny i kolejny. W twarz, w żebra, w nogi, w klatkę piersiową... Usiadłem na nim i uderzałem go do czasu, aż ujrzałem jak krew zaczynała pokrywać jego twarz. – Co ci powiedziała? Odpowiedz! – zapytałem, potrząsając nim. Strona 163 z 389

- Pierdol się, Cristianno! – mruknął, plując krwią. W tamtym momencie zjawił się Alex. – Kathia jest dziwką. Sprowokowała mnie, a potem się wycofała. Nie jest nikim innym jak tylko zwykłą... – Ponownie go zaatakowałem. - Zabiję cię! – krzyknąłem, gdy Alex chwycił mnie za ramiona. – Puść mnie! Nie spocznę, dopóki nie zobaczę cię pod ziemią! – W dalszym ciągu mogłem zadać mu cios w mordę. Jego rysy twarzy zanikały zastąpione krwią, jednak dla mnie to wciąż nie wystarczało. Rozejrzałem się wokoło. Ludzie zebrali się i obserwowali tę skandaliczną scenę. - Na co się gapicie? Zjeżdżajcie stąd! – wydarł się Alex, bez przerwy mnie powstrzymując. Próbowałem się wyrwać, ale bezskutecznie. Alex był ode mnie znacznie większy i silniejszy, a jego ramiona mocno mnie trzymały. Tłum zaczął się rozchodzić. W oddali słyszałem Erica i Lucę krzyczących, aby wynieśli się z powodu pożaru. Wszyscy w przerażeniu opuszczali dom. Przyjaciele Giulia podnieśli go z ziemi. Nie potrafił utrzymać się na nogach, a jego ubranie było mieszaniną krwi oraz piasku. Po takim laniu minie trochę czasu, nim znowu pokaże się w San Angelo. Miałem ochotę wrócić, by mu dokopać, ale tym razem Daniela przytrzymała moją twarz i zmusiła mnie, żebym na nią spojrzał. - Wystarczy! Już wystarczy, Cristianno. Dałeś mu nauczkę – oznajmiła z przekonaniem, chcąc mnie poskromić. Nigdy nie widzieli mnie tak wkurwionego. Nawet Alex był zdziwiony. Nie spuszczałem wzroku z Danieli marszczącej brwi. - To nie jest wystarczające. Nie jestem usatysfakcjonowany. – Obróciłem się, patrząc na Giulia. - Powinieneś być. Kathia ma się dobrze, jest cała i zdrowa, spokojnie. Proszę, uspokój się. – Pocałowała mnie w czoło. – Proszę, zrób to dla nas. Proszę. – Daniela osiągnęła zamierzony cel i Alex zaczął się rozluźniać.

Strona 164 z 389

Wziąłem głęboki wdech i poczułem się uwolniony. Mój przyjaciel nadal pozostawał w gotowości, ale wiedział, że już nie będę wszczynał bójki. Obiecałem to, a ja zawsze dotrzymywałem obietnic. Mogłem zrobić każdą rzecz, lecz byłem człowiekiem słownym. Zmartwiony zrobiłem kilka kroków do przodu. Podniosłem wzrok i spojrzałem na Giulia, zaciskając zęby. Jego kumple się spięli. - To... to drugi raz, kiedy atakujesz kogoś, na kim mi zależy – powiedziałem, podczas gdy Daniela i Alex spoglądali na siebie, rozumiejąc znaczenie tego zdania. – Następnym razem... zabiję cię i uwierz mi, to nie będzie szybka śmierć. – Tych kilka pozostałych osób zdawało sobie sprawę, że ta groźba była poważna. Za dobrze mnie znali, aby wiedzieć, że te słowa nie były puszczone na wiatr. Zabiłbym Giulia, gdyby zbliżył się do kogoś, kogo kochałem. Wszedłem do domu i zacząłem jej szukać.

*** Było już po czwartej nad ranem. Kathia spała, podczas gdy ja próbowałem zasnąć na kanapie znajdującej się naprzeciwko jej łóżka. Nie przestawałem myśleć o tym, że prawie bym ją stracił, a także o tym, jaki byłem głupi, nie wiedząc dlaczego jej potrzebowałem. Zakochałem się w niej i podobało mi się to uczucie. Podobała mi się świadomość, że ją... kochałem. Wszystkim pragnąłem się z nią dzielić. Westchnąłem, przypatrując się jej zakrytemu kołdrą ciału. Mauro powiedział mi, że była przytomna przez kilka minut, kiedy Daniela i Luca zmieniali jej ubranie i opatrywali ranę (nie była bardzo głęboka, zwykłe zadraśnięcie na karku). Erika nawet nie brała w tym udziału, to tyle, jeśli chodziło o jej najlepszą przyjaciółkę; minuty później zamówiła taksówkę i odjechała (nie bez kłótni z Maurem). Według mojego kuzyna, pierwszym wypowiedzianym przez Kathię słowem, było moje imię. Następnie zapadła w sen. Strona 165 z 389

Wstałem z sofy i podszedłem do niej. Obserwowałem ją, gdy spała; była niesamowicie piękna. Pogłaskałem ją po włosach i zbliżyłem się do jej policzka, żeby dać jej całusa. Zerknąłem na jej usta. Pocałowałbym ją, ale tego nie zrobiłem. Nie zrobię tego, dopóki sama mi na to nie pozwoli.

Strona 166 z 389

ROZDZIAŁ 19 Kathia Poczułam silne ukłucie na powiekach i miałam zawroty głowy. Wyglądało na to, że znowu spadałam ze skały. Wysiliłam się, żeby otworzyć oczy, i poruszyłam się niespokojnie, aż w końcu ujrzałam słabe błyski światła, wpadające przez kraciaste żaluzje. Zaczynało świtać. Zamrugałam i milion wielokolorowych punkcików zasłoniło mi widok. Chwilę później stały się one białe i rozprzestrzeniły się, pokrywając wszystko białym kocem oślepiającego blasku. Punkciki naciskały na moje skronie i musiałam zamknąć oczy, aby pozbyć się bólu. Bezużytecznie, tylko się wzmógł. Wzięłam oddech i ponownie otworzyłam powieki. Kolorowe punkciki przestały być tak bardzo jaskrawe. Połyskiwały jeszcze przez kilka sekund, po czym zniknęły, pozostawiając po sobie ciemny ślad przypominający dym. Jakby wybuchły. Uniosłam dłoń do czoła, opierając łokieć na materacu, i przesunęłam się do przodu. Chciałam dalej iść spać, lecz nie pozwalał mi na to ten okropny ból głowy. Pieprzone Dzień dobry. Dosięgnęłam budzika stojącego na szafce nocnej. Gdy trzymałam go w ręce, opadłam policzkiem na poduszkę. Zwilżyłam wargi i przełknęłam ślinę, zanim zaczęłam ziewać. 06:09 – pokazywały niebieskawe cyfry. - Jezu... – jęknęłam, odstawiając go na stolik. Przekręciłam się na łóżku i rozejrzałam wokoło, podczas gdy podpierałam głowę. To jasne, że był to pokój Lucki.

Strona 167 z 389

Powoli wstałam i zbliżyłam się do balkonu. Odsłoniłam zasłonę i otworzyłam okno, wpuszczając chłodny powiew wiatru. Zadrżałam, ale nie byłam pewna czy z powodu zimna, czy dostrzeżenia Cristianna siedzącego na piasku i wpatrującego się w morze. Oddaliłam się od balkonu i ukryłam za kotarą. Moje serce przyspieszyło. Wiedziałam, że to mógł być dobry moment, żeby z nim porozmawiać, lecz przez samo myślenie o tym czułam się obłąkana. Odetchnęłam głęboko (co i tak nie ukoiło moich nerwów) i postanowiłam, że najlepszym rozwiązaniem będzie zejście na dół oraz wyjaśnienie naszych spraw. Wszyscy jeszcze spali, więc mogliśmy być sami. Podeszłam do szafy, wyjęłam jeansy i jasnoniebieski sweter Lucki. Jego ubranie było na mnie trochę za szerokie, ale nie przeszkadzało mi to. Uczesałam włosy i wyszłam z sypialni, próbując nie narobić hałasu. Kiedy schodziłam po schodach, zauważyłam Lucę śpiącego na klatce piersiowej Erica i Erica leżącego na nogach Maura. Mogłabym zrobić im idealne zdjęcie do śmiechu, ale musiałam zostawić to na inną okazję, skoro nie chciałam ich obudzić. Wyszłam na ganek, przemierzając kuchnię, i z krzyżowanymi na piersi rękami ruszyłam w kierunku Cristianna. Wiało mocniej niż się spodziewałam. Nie zdał sobie sprawy z mojej obecności, dopóki obok niego nie usiadłam. Spojrzał na mnie zaskoczony i poważny, jednak udało mi się dojrzeć w jego oczach, iż był zadowolony z mojego towarzystwa. - Cześć – szepnęłam. - Cześć – powiedział, nie przestając patrzeć przed siebie. – Powinnaś spać, wciąż jest wcześnie. Unikał mnie, obserwując morze. - Jak długo tutaj jesteś? Wnioskując po twoich oczach, chyba od wielu godzin. – Uśmiechnęłam się lekko. - Nie mogłem spać.

Strona 168 z 389

- Mnie obudził ból głowy. – Oparłam głowę na kolanach i poczułam palce Cristianna dotykające mojego karku. Wzdrygnęłam się. Nie chciałam, żeby je zabrał. Nie zrobił tego. - Boli cię? - Trochę. Przełknął ślinę i przesunął dłoń na moją szyję, po czym ją wycofał. Westchnął i zacisnął szczękę. Jakoś dziwnie się zachowywał, jakby był przygnębiony. - Dziękuję za... uratowanie mnie... po raz kolejny. – Nie wiedziałam jak to ująć w słowa. Przypomniałam sobie ten dzień w szkole, kiedy byłam bliska upadku z trzeciego piętra, a on temu zapobiegł, łapiąc mnie. - Ostrzegałem, żebyś się do niego nie zbliżała. Zobacz, czego mogłaś uniknąć. Zmarszczyłam brwi, czując przebiegające przez moje ciało ciepło frustracji. Starałam się być wobec niego miła, a on był wyniosły. Nawet w takim momencie nie okazywał mi szacunku. - Nie spodziewałam się przeżycia takiej samej sytuacji dwukrotnie – mruknęłam, spoglądając na niego wymownie. Cristianno doskonale wiedział, co miałam na myśli. Kilka dni temu próbował zrobić to samo co Giulio, czyż nie? Wstał, wytrzepał spodnie i przygotowywał się do odejścia, ale stanęłam mu na drodze. Położyłam dłoń na jego torsie – nie ucieszył się zbytnio z tego gestu – i wściekle mu się przypatrywałam. - Dosyć często uciekasz – stwierdziłam. - Nie uciekam. – Odsunął moją dłoń i przyciągnął mnie do siebie.

Strona 169 z 389

- Dlaczego więc wyjechałeś? - To nie twoja sprawa. Puścił mnie i odwrócił się do mnie plecami. Czekałam na jego reakcję. Mieliśmy sporo rzeczy do omówienia. Cristianno wyglądał na przygotowanego na to. Obrócił się, chwycił mnie za rękę i zmusił do podążenia za nim. Pozwoliłam, aby zaprowadził mnie nad brzeg, blisko skały. Zaborczo ustawił mnie naprzeciwko siebie. - Przepraszam, okay? – powiedział, patrząc na mnie. – Nie postąpiłem w porządku i tego żałuję. Normalnie nie zachowuję się w taki sposób. Byłam w szoku. Cristianno Gabbana nigdy nie prosił o wybaczenie, a mimo to, stał tam i właśnie to robił. W tamtej chwili był taki bezsilny, taki zagubiony, że aż moje oczy zaczęły spoglądać na niego z czułością. Poczułam się uprzywilejowana, ponieważ mogłam poznać tą ukrywaną dotąd część jego. Przełknęłam ślinę, chcąc się odezwać, lecz przeszkodził mi w tym Cristianno. - Jeśli cię skrzywdziłem, przykro mi. Jeśli zachowałem się jak kretyn, przykro mi. I nie, nie chcę, byś przestała ze mną rozmawiać. - Czemu to mówisz? – spytałam zdziwiona. - Na przyjęciu Adriana powiedziałaś, że będzie lepiej, jeżeli przestaniemy ze sobą rozmawiać, a ja nie chcę, żeby do tego doszło. - Tak się nie stanie. Byłam wtedy trochę... pogmatwana. - Chyba zawsze taka jesteś – zażartował. - Taa, pewnie. – Popchnęłam go żartobliwie, ale złapał mnie za ramiona i zbliżył się do mnie. Wpatrywałam się w niego oczarowana. W tamtym momencie pragnęłam tylu rzeczy, że nie wiedziałam co zrobić. I nagle wpadło mi do głowy pytanie. Musiałam usłyszeć na nie odpowiedź. - Cristianno... Strona 170 z 389

- Tak? - Dlaczego... dlaczego to zrobiłeś? – wyszeptałam i zauważyłam jak wzruszył ramionami. Zwilżył wargi, przełknął ślinę i znowu zwilżył wargi. Nie wiedział co powiedzieć, lecz po paru sekundach ciszy zaprzeczył głową. - Nie mam pojęcia. Byłem na skraju załamania nerwowego i... nie potrafiłem utrzymać przy sobie rąk. - Przepraszam za swoje zachowanie. Powiedziałam rzeczy, których nie powinnam... - Miałaś do tego prawo – oznajmił, przerywając mi. Zrobił krok bliżej. – Ale zapewniam cię... - O czym? – Zerknęłam na niego ogłuszona, chcąc, aby zrobił cokolwiek. - To się nie powtórzy. Nie dotknę cię... – Zamknął oczy i zaczerpnął powietrza, jeszcze bardziej się do mnie przysuwając. – Do czasu, gdy sama mnie o to nie poprosisz. Proszę cię o to, Cristianno. Jego usta musnęły moje i przymknęłam powieki, czując jak moje serce przepełnione było ogromem emocji. - Nawet jeśli umrę z pragnienia – szepnął w moje usta, po czym się odsunął. Delikatnie trącił moje ramię i zostawił mnie z moim pożądaniem. Nigdy przedtem nie pragnęłam tak bardzo, aby ktoś mnie pocałował. Stałam pogrążona w myślach, przyglądając się falom. Cristianno przekazał mi tysiąc rzeczy za pomocą tego jednego gestu. Był gotowy zaczekać, aż nie wybiorę odpowiedniej chwili. Złożył to w moje ręce, nie zdając sobie sprawy, że ja byłam w jego rękach. Zdecydowałam się wrócić do domu, kiedy usłyszałam dźwięk silnika. Ruszyłam biegiem.

Strona 171 z 389

Cristianno Wrzuciłem jedynkę, gdy dostrzegłem Kathię pojawiającą się z urywanym oddechem. Siedząc na motocyklu, widziałem jak powoli do mnie podchodziła. - Odchodzisz? – zapytała wstrząśnięta. Niebo zaczęło się błyskać i usłyszeliśmy grzmot. Spojrzałem na niebo i ponownie na nią. - Tak. - Dlaczego? – zadała pytanie, prawie nie dając mi dokończyć odpowiedzi. Zrobiła krok w moją stronę i wyczekująco mnie obserwowała. - Cóż... zaraz będzie padać i... W rzeczywistości, odchodziłem, ponieważ nie chciałem mieć jej blisko siebie. Nie byłem pewien, czy zdołałbym wytrzymać bez pocałowania jej. Miałem ochotę położyć ją na piasku i całować się z nią przez godziny, lecz dałem jej słowo i zamierzałem go dotrzymać. Zaczekam, dopóki nie pozwoli mi go złamać. Kathia zmarszczyła czoło. To było oczywiste, że nie chciała, abym odjeżdżał, i ten fakt doprowadzał mnie do szaleństwa. Marzyła, by być ze mną tak samo jak ja z nią. Tak więc podałem jej dłoń. Spojrzała na nią, nie rozumiejąc. - Pojedź ze mną – powiedziałem, chyląc się ku niej. Przez ułamek sekundy sądziłem, że się oddali, że zesztywnieje przez taką bliskość, lecz jej to nie wzruszyło. Wyglądała jakby chciała, żebym się na nią rzucił. Uśmiechnęła się, przekładając nogę i zajmując miejsce na moim motocyklu. - Nie ma kasku, prawda? – zapytała, zauważając, że miałem tylko jeden.

Strona 172 z 389

Zsiadłem z pojazdu i wszedłem do domu. Bez zastanowienia wziąłem kask Maura. Mógł wrócić z innymi. Wręczyłem go Kathii i ulokowałem się. Poczułem jej wagę, kiedy się podniosła. Nagle, otoczyła mnie w pasie swoimi ramionami. Jej dłonie celowo dotykały mojego biodra. Jej klatka piersiowa dopasowała się do moich pleców i przysunęła się do mojego ucha. - Jeśli będziemy mieć wypadek – oznajmiła ze swoją dolną wargą, bawiącą się płatkiem mojego ucha, nim zdążyłem założyć kask – przysięgam, że będę zadręczać cię na tamtym świecie. Uśmiechnąłem się, obracając się na bok. Nasze wargi znowu się spotkały. - Ty już mnie zadręczasz, piękna. Zsunąłem daszek w kasku i zapaliłem silnik.

Kathia Ruszył, gdy chwyciłam się jego bioder. Ten czyn wystarczył, aby wywołać jego uśmiech. Już nic nie pozostało z Cristianna, którego poznałam kilka minut temu na plaży. Nie było w nim nawet odrobiny niepewności i, chociaż nie byłam o tym stuprocentowo przekonana, odnosiłam wrażenie, jakby po raz pierwszy zabierał dziewczynę do jakiegoś miejsca, tylko po to, aby spędzić z nią trochę czasu. Puścił jedną z dłoni i nakrył nią swoje gardło, zapinając guzik kurtki. Zrobił to bez pośpiechu i nie zmniejszając prędkości; manewrował motocyklem przy tej samej szybkości tak samo jedną ręką, jak i obiema. - Mógłbyś skupić się na drodze? – powiedziałam na tyle głośno, by usłyszał mnie pomimo silnego wiatru i kasku. - Boisz się, Carusso? – zapytał sarkastycznie i całkowicie puścił kierownicę.

Strona 173 z 389

Rozpostarł dłonie i podniósł je do góry. Jeszcze bardziej do niego przylgnęłam. - Jesteś jak kamikaze, Gabbana – zażartowałam, czując każdy mięsień jego brzucha. Westchnęłam. Umieścił dłonie tam, gdzie było ich miejsce, i wybuchnął śmiechem. - Nie zrobisz tego więcej, co nie? – Klepnęłam go w plecy. - Spokojnie... – odpowiedział wciąż uśmiechnięty. Spojrzał w dół i przypatrywał się moim dłoniom. Przed nami ukazała się samotna dróżka. – Jest ci zimno? - Nie masz pojęcia jak bardzo... Miałam na sobie jedynie sweter i nic pod spodem. Niespodziewanie, poczułam jego palce na mojej ręce. Powoli, jakby analizując moją reakcję, przykrywał ją swoją. Jakiej reakcji się spodziewał? Jego dotyk był przyjemny. Delikatnie ją pocierał, po czym to samo zrobił z drugą dłonią. Złączył je razem i trzymał. - Lepiej? – spytał, krzyżując swoje palce z moimi. - Tak... o wiele lepiej. – Przełknęłam ślinę, kiedy stykałam się z jego paskiem. Przesunął się na siedzeniu, żeby być bliżej mnie. Wzruszył ramionami i ostrożnie wziął moje kolano, pchając je lekko do przodu. Wszystkie jego pieszczoty przypominały mi wersy poezji. Wiedział gdzie dotknąć i dlaczego. Wiedział jak sprawić, bym traciła kontrolę przez zwykłe otarcie się, choćby przez najgrubszą tkaninę. Byłam na nim położona i moje włosy oplotły jego szyję, a następnie wróciły do tyłu. - Nic się nie stanie, jeżeli jeszcze trochę się przybliżysz... obiecuję. – Ponownie chwycił moje kolano. Uśmiechnęłam się za jego ramionami.

Strona 174 z 389

Wzięłam jedną ze swoich rąk i powolutku podsunęłam ją do swojego kolana. Zakryłam nią jego dłoń i zaczęłam obrysowywać jego palce. Uśmiechnął się, nim przegryzł wargę. Każdy ruch, który wykonywał, wydawał mi się niezwykle zmysłowy. Nie zajęło dużo czasu, gdy połączył ze sobą nasze palce. Uniósł nasze ręce do swojej piersi i zmniejszył prędkość. Zatrzymał motocykl na parkingu stacji benzynowej. Polecił mi, abym zsiadła, i ustawił pojazd, po czym również z niego zszedł. Zdjął kask i rozpiął kurtkę. Spojrzałam na niego pytająco. - Co my tu robimy? – zapytałam zaskoczona. - Jemy śniadanie. Jestem głodny. Zaczął iść ze świadomością, że za nim podążę. - Nie martw się, ja zapraszam. – Posłał mi olśniewający uśmiech, otworzył drzwi kawiarni i przepuścił jako pierwszą.

Cristianno Kawiarnia mojej cioci Patrizii (matki Maura) nie była już najgorszą, w jakiej przyszło mi przesiadywać. Tamtej było do niej daleko. Wszystko smakowało tam rdzą i z pewnością wyplułbym to, gdybym tylko nie miał przy sobie tak wspaniałego towarzystwa. Kathia brała niewielkie łyczki, zerkając na mnie z ukosa. - Co wolicie, jajecznicę czy może danie specjalne? – spytała kelnerka niezbyt zachęcająco. - Nic! – odpowiedzieliśmy razem. – Dziękujemy. Kiedy odeszła, zaczęliśmy się śmiać.

Strona 175 z 389

- Nie chcę sobie nawet wyobrażać jakie byłoby to danie specjalne – powiedziała Kathia. Spojrzała za okno, westchnęła i odgarnęła włosy z twarzy. Nie miałem dosyć patrzenia na jej oczy. Były zbyt perfekcyjne, aby mogły być prawdziwe. - O czym myślisz? – chciałem wiedzieć. Zwróciła na mnie wzrok i lekko się uśmiechnęła. - Któregoś dnia, twój kuzyn też zadał mi to pytanie. - I co odpowiedziałaś? – Zbliżyłem się do niej. Przełknęła ślinę i wywnioskowałem, że byłem głównym tematem jej rozmowy z moim kuzynem. Była zdenerwowana, nie przypuszczała, że ją o to spytam. Wstałem, wyciągając portfel. Potrzebowałem jak najszybciej opuścić tamto miejsce, aby znowu poczuć na sobie dotyk Kathii; nawet jeśli robiła to tylko po to, żeby nie spaść z motocykla. Jednak ona odpowiedziała w najbardziej nieprzewidywalny sposób. - Powiedziałam mu, że chciałabym wiedzieć, gdzie się podziewałeś. – Nie zawahała się, nie była skrępowana, po prostu wyznała prawdę i byłem tym oszołomiony. Wyszliśmy z kawiarni, kiedy deszcz zaczął przybierać na sile. Bez problemów mogliśmy wrócić do Rzymu, lecz z pewnością cali przemoczeni. Zdjąłem kurtkę i od tyłu podszedłem do Kathii. Zgarnąłem jej włosy, nie unikając muśnięcia przy tym skóry, i założyłem jej kurtkę, zbliżając się do niej tak bardzo jak tylko mogłem. - A o czym rozmyślałaś tam w środku? – zapytałem szeptem. Zamknęła oczy. - Że jeśli jeszcze raz wyjedziesz, to cię zabiję. – Kokieteryjnie uniosła brwi, po czym oddaliła się ode mnie. Jakby tego było mało, odwróciła się i z uśmiechem spojrzała na mnie znad ramienia. Strona 176 z 389

ROZDZIAŁ 20 Kathia Z siłą objęłam go w talii, jakbym dzięki temu mogła wydłużyć minuty, które pozostały mi do końca bycia z nim. Wjeżdżaliśmy już na moją ulicę. Cristianno odpowiedział na tę pieszczotę drżeniem. Zapewne, gdyby nie prowadził, odwzajemniłby ten gest. Zatrzymał się przed bramą mojego domu i sapnął, gdy zdejmowaliśmy nasze kaski. - Zobaczę cię... jutro... w szkole? – spytałam wątpliwie. - Pewnie... – Uśmiechnął się. Nagle spoważniał i intensywnie mi się przyglądał. Zrewanżowałam się tym samym, lecz nie potrafiłam uniknąć podniesienia ręki i dotknięcia jego włosów. Były mokre, tak jak nasze ciała. Podobało mi się to uczucie. Wziął moją dłoń i przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej. Mocno mnie przytulił. - Mam nadzieję, że teraz przez to nie będziesz o mnie fantazjować – zażartował, nie uwalniając mnie z uścisku. - Idiota. - Też cię kocham. - Do jutra. – Przytaknęłam, po czym się odwróciłam. Odeszłam uśmiechnięta. Jego uśmiech był ostatnią rzeczą, jaką widziałam przed przejściem przez bramę i wejściem do ogrodu. Dźwięk motocykla zaczął się rozpraszać, a ja

Strona 177 z 389

oparłam się o drzwi, pragnąc, aby czas mijał szybciej, żebym ponownie mogła go ujrzeć. Skierowałam się do swojej sypialni, kiedy moja matka pojawiła się znikąd i kurczowo złapała mnie za ramię. Obracając się, otrzymałam cios w twarz. Instynktownie, popchnęłam ją. - O co ci, do cholery, chodzi? – krzyknęłam, przykrywając dłonią policzek. - Jeśli znowu zobaczę cię z tym Gabbaną, obiecuję, że postaram się o uwięzienie cię. Co?! Czy ona zwariowała? Co jej odbiło? Nie zrobiłam nic złego. - Dlaczego tak mówisz? - Twoim obowiązkiem jest bycie z Valentinem, nie z Cristiannem. - Jesteśmy tylko przyjaciółmi! – wrzasnęłam przed uzyskaniem kolejnego uderzenia. Tym razem potknęłam się o stopień i upadłam na podłogę. - To ostrzeżenie. Nie będziesz pieprzyć się z Gabbaną. - A co cię to obchodzi, czy się z nim pieprzę, czy nie? - Twoim narzeczonym jest Valentino, to do niego należysz! - Na Boga, przestań gadać bzdury! Do nikogo nie należę, nie zamierzam się z nim umawiać. Chwyciła mnie za ramię i zbliżyła się do mnie. Poczułam mdłości, wciąż nie wyzdrowiałam po upadku z urwiska i taki stres wywoływał u mnie zamęt. Moja matka ściszyła głos, ale tak, bym dokładnie zrozumiała jej słowa. - Uprzedzam cię, Kathio. Jeżeli jeszcze raz zobaczę cię w pobliżu Cristianna, dopilnuję, żebyś miała problemy. Zmarszczyłam brew. Nie rozumiałam przyczyny jej przypływu wściekłości. O co w tym wszystkim chodziło? Czemu tak się zachowywała?

Strona 178 z 389

- Co jest, mamo? – Postanowiłam stawić jej czoło. – Nie zdobyłaś żadnego z Gabbanów i wkurza cię, że mnie może się to udać? Czerwona ze złości, odepchnęła mnie. Oddaliła się, nie spuszczając ze mnie wzroku. Trafiłam w samo sedno. - Zostałaś upomniana. Liczę, że nie będę musiała się powtarzać, Kathio. Zniknęła, zostawiając mnie zdumioną. Czy to, co się przed chwilą zdarzyło, miało coś wspólnego z rozmową, którą usłyszałam na przyjęciu Adriana? Dlaczego tak się uparła, abym była z Valentinem? Działo się tu coś dziwnego i musiałam odkryć, co to było. Tak czy siak, nie przestanę widywać się z Cristiannem.

Cristianno Siedziałem na tarasie mojego pokoju, gdy nagle otworzyły się drzwi i wszedł Mauro, teatralnie krzycząc moje imię. Spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się, widząc jego histeryczne popisy, których zawsze używał, by mnie rozśmieszyć. Pojawił się w drzwiach tarasu i położył ręce na biodrach, naśladując Lucę. - Kochany, nieźle cię wzięło. Już wstałeś i w ogóle – zażartował, podchodząc do mnie. – Nawet jesteś już ubrany, niesamowite! Klepnął mnie plecy. - Uspokój się, Mauro. Nic mi nie jest, po prostu nie mogłem spać. Zajął miejsce, unosząc brew. Zdawałem sobie sprawę, iż mógł się domyśleć, że to Kathia była przyczyną mojej bezsenności. - Taa, jasne. – Zapalił cygaro i kilka razy się zaciągnął, zanim mi je wręczył. – Gdzie byliście?

Strona 179 z 389

- Cóż, rozmawialiśmy i... zaprosiłem ją na śniadanie. Potem odwiozłem ją do domu. - Zaprosiłeś ją na śniadanie? – spytał osłupiały. Wiedział, że nigdy przedtem tego nie robiłem, lecz z Kathią wszystko przeżywałem po raz pierwszy. - Właśnie tak – odpowiedziałem, unikając jego wzroku. - I nic się nie wydarzyło? Nie było nawet pocałunku? Żadnego dotykania? Zawsze chciał, żebym robił mu dokładne sprawozdania, co działo się podczas moich randek. - Koleś, co ty gadasz? – Podałem mu papierosa i zgiąłem nogę, opierając się o nią. - Dziwi mnie, że do niczego z nią nie doszło. Że tak zwyczajnie odwiozłeś ją do domu i na tym koniec. Przyznaj, Cristianno, nigdy nie robiłeś czegoś podobnego. Nie pozwalasz nawet, aby wsiadały na twój motocykl. To prawda. W większości przypadków (żeby nie powiedzieć, że we wszystkich), laski kończyły w moim łóżku bez zbędnych ceregieli. Żadnych kolacyjek, ani pożegnań o północy w drzwiach jej domu, ani buziaczków następnego dnia. Ogólnie rzecz biorąc, nic zobowiązującego. - Nic nie zrobię, dopóki sama mnie o to nie poprosi – wyznałem. – Nie chcę znowu jej skrzywdzić. - Oo, kurwa! Zakochałeś się, koleś! Co za emocje, człowieku! – wykrzyczał tak samo oszołomiony jak ja, że te słowa zostały do mnie przypisane. Cholera, wiedziałem. Wiedziałem, że zwariuję przez tą małą. Mauro zaczął chodzić tam i z powrotem, jakby obmyślał jakiś plan. Był zdenerwowany, spięty.

Strona 180 z 389

- Dobrze, uspokójmy się. – Zerknąłem na niego rozbawiony. To on powinien się wyluzować, nie ja. – Kathia o tym wie? – zapytał, gwałtownie stając. - Nie pierdol! – wrzasnąłem z niedowarzaniem. Podniosłem się. Robiło się coraz później i powinniśmy zejść na śniadanie. – Skąd miałaby wiedzieć? Jeśli jej powiem, stanie się jeszcze bardziej arogancka i zarozumiała. - A ty dalej swoje, hę? – Potrząsnął głową, idąc za mną. - Jest nieznośną idiotką. – Wszedłem do sypialni i wziąłem marynarkę od mundurka. - Skoro tak mówisz, ale zakochałeś się w nieznośnej idiotce i to jest najbardziej zaskakujące z tego wszystkiego. Kto by pomyślał? - Czemu nie przerwiesz choć na chwilę, co? Zaczynasz mnie męczyć. - Wiesz? Chyba już znam odpowiedź, dlaczego podoba ci się Kathia. Stanął w drzwiach, żebym nie mógł przejść i musiał słuchać jego głupot, które zamierzał mi powiedzieć. - Dlaczego? – Zmarszczyłem usta. - Ponieważ jest identyczna jak ty. Wiedziałem, że miał rację. W rzeczywistości, Kathia i ja niczym się od siebie nie różniliśmy. Tyle że ona nie miała pojęcia o naszym świecie. Jak by to przyjęła? Co by o mnie pomyślała, gdyby dowiedziała się, że byłem częścią mafii? Że nasze rodziny dominowały w Rzymie, bo były mafiosami? Że zabijaliśmy ludzi, aby osiągnąć nasze cele? I co najgorsze, że ja również nie wahałem się przed zrobieniem tego. Przełknąłem ślinę na myśl o tym i Mauro odkrył, co chodziło mi po głowie. Położył dłoń na moim ramieniu i poszukał mojego wzroku. - Spokojnie, możemy to przed nią zataić – oznajmił prawie szepcząc. - Należy do tego świata tak samo jak my. To tylko kwestia czasu, kiedy się o tym dowie.

Strona 181 z 389

Przypomniałem sobie o Valentinie. Przeczuwałem, iż za jego obsesją na punkcie Kathii kryło się coś więcej niż zwykłe przyciąganie. Nie wiedziałem, jaki był plan, ale zamierzałem go wykryć i uniknąć jego zrealizowania. - Nie zapominaj, że jej ojcem jest Angelo Carusso... – Znad ramienia Maura zauważyłem niebieskie oczy mojej matki. Moja babcia mówiła mi, że miałem jej spojrzenie, lecz spryt odziedziczyłem po ojcu. Uśmiechnąłem się, widząc, jak moja matka obserwowała papierosa Maura. - Mauro! – krzyknęła, kładąc ręce na biodrach. Ze strachu, mojemu kuzynowi spadło cygaro na podłogę. Zgniótł je, po czym stanął za mną. - Ciocia Graciella...! Jesteś wyjątkowo śliczna tego ranka – próbował jej schlebiać, podczas gdy mama marszczyła usta. Mój kuzyn miał w zwyczaju wykorzystywanie swojego uroku, aby udobruchać swoją ciocię. Jednak ona miała charakter Belluci i nie dawała sobą manipulować. Nawet mojemu ojcu. To ona rządziła w domu. - Mauro, wiesz, że nie lubię, kiedy palisz w pokojach... – zaczęła mówić, gdy poczuła, jak Mauro obejmował ją w talii. Poprawiłem swój krawat i uniosłem kołnierz koszuli, śmiejąc się z rozmowy, którą prowadziła moja matka z kuzynem. - Przepraszam, masz rację. Gdybym był na twoim miejscu, przywaliłbym sobie, wiesz? - Nie sądź, że o tym nie pomyślałam. Mauro uśmiechnął się nerwowo, a ja wybuchnąłem śmiechem, gdy tylko mama odeszła. - Chodź już, Mauro. – Złapałem go za szyję. – No dalej, rozchmurz się – powiedziałem, wychodząc z pokoju i zakładając plecak na ramię.

Strona 182 z 389

*** Dotarłem do garażu i spojrzałem na światła mojego Bugatti. Ojciec powiedział, że były już gotowe i że najlepsze w byciu Gabbaną było to, że zdobywaliśmy rzeczy bez konieczności czekania. - Jeżeli bierzesz samochód, to jadę z tobą – poinformował mnie Mauro, zbliżając się do drzwi pasażera. - Tak podejrzewałem – przytaknąłem. Mauro uwielbiał ten samochód i wykorzystywał każdą okazję, by się nim ze mną przejechać. Chociaż jego Audi R8 nie było wcale takie złe. Zajął miejsce, nim zdążyłem się zorientować. Poszedłem za jego przykładem i zapiąłem pas. Mauro przyglądał mi się zdziwiony. - Co? – spytałem, włączając silnik. Ten zarówno delikatny, jak i agresywny dźwięk sprawiał mi przyjemność. Wywołałem wspomnienie nóg Kathii na masce. - Od kiedy zapinasz pas? – Zrobił to samo. - Od kiedy zamierzam doprowadzić to cudeńko do ponad dwusetki, Mauro. - Kurwa... – Zsunął się na siedzeniu obitym białą skórą. To nie był pierwszy, gdy to robiłem. Nie minęło dużo czasu od otrzymania dowodu tożsamości, lecz jeździłem już od kilku lat i miałem w tym ogromne doświadczenie. – W porządku. Założę się z tobą o pięćset euro, że nie dojedziesz do San Angelo w ciągu pięciu minut – rzucił mi wyzwanie. - Pięć minut? – Zmarszczyłem usta. Wygładziłem materiał spodni i wygodnie usadowiłem się na siedzeniu. Strzeliłem palcami. - Tak, włącznie z pokonaniem korku. - Zrobię to w trzy – powiedziałem pyszałkowato.

Strona 183 z 389

- Chłopie, jeśli zrobisz to w trzy, dam ci osiemset. – Nie wierzył w moje zdolności. - Masz je przy sobie? - Mam, żeby zapłacić dwa razy więcej, a ty? - Niech będzie tysiąc. Wcisnąłem pedał gazu i wyjechałem z garażu, nim drzwi skończyły się otwierać. Przekroczyłem prędkość, docierając do zakrętu.

Strona 184 z 389

ROZDZIAŁ 21 Cristianno Trzy minuty. Odpiąłem pas bezpieczeństwa i wyciągnąłem dłoń. - No dawaj, wiem, że w kieszeni masz drobne pieniążki, kuzynku. Uśmiechnąłem się, gdy wziął swój portfel i wyjął dwa zaróżowione banknoty o wartości pięciuset euro. Nadal zostały mu jeszcze takie trzy wewnątrz czarnej skóry Armaniego. - Jak ty to, do licha, robisz? – gderał, wręczając mi gotówkę. Takie papierki były nam obojętne, ale Maura trafiał szlag, że przegrał ze mną zakład. Wciąż nie mogłem zrozumieć, dlaczego mnie wyzywał; zawsze ponosił porażkę. - Tylko jedno słowo: zręczność, chłopczyku – powiedziałem, będąc o krok od opuszczenia auta. I wtedy jej nogi przyćmiły moje otoczenie. Przeklęta spódniczka od uniformu rozbudziła wszystkie moje fantazje. Chwyciłbym ją w pasie i zaciągnął na maskę samochodu. Położyłbym się na niej i powoli, zmysłowo kochałbym się z nią, tak aby mogła poznać każdy skrawek mojego ciała. Bredzisz, Cristianno. Zachowujesz się wręcz dziwacznie. Kathia posłała mi uśmiech i kontynuowała chód w sposób, który doprowadzał mnie do szaleństwa. Wyglądała na świadomą tego, co krążyło w mojej głowie, kiedy tak szła i zaburzała moje myśli. Była tak cholernie prowokująca, że patrzenie na nią przemieniało się w torturę.

Strona 185 z 389

Odpowiedziałem jej na to erotycznym gestem, zwilżając swoje wargi. Otworzyłem drzwi i powoli wysiadłem, wiedząc, że nie spuszczała ze mnie wzroku. Poprawiłem marynarkę. Nikt nie zdawał sobie sprawy z naszej zuchwałej gry, co tym bardziej mnie zachwycało.

Kathia Gdy weszłam do klasy i zajęłam swoje miejsce, Daniela rzuciła się na mnie. - Powiedz, że spędziłaś czas tak samo dobrze jak ja – oznajmiła podekscytowana, kiedy akurat wchodził Cristianno rozmawiający z Maurem. - Cóż, to zależy od tego, co robiłaś z Alexem. – Zaśmiałyśmy się. Cristianno schylił się i bezwstydnie pocałował Danielę w policzek. Mocno chwyciła się jego szyi, nie podnosząc się z krzesła, i zaczęła się śmiać. - Łaskoczesz mnie! - Na pewno nie tak bardzo jak Alex – zażartował Mauro, ciągnąc za kosmyk moich włosów na powitanie. Spojrzałam na niego, udając złe samopoczucie. Cristianno wciąż się ze mną nie przywitał; jedynie figlarnie mi się przyglądał. - A niech to...! Powiedział wam? – Daniela oblała się rumieńcem. - Nie, sama się z tym ujawniłaś. – Oboje wybuchli śmiechem, puszczając sobie oczko. - Jak tam weekend, Carusso? – Nareszcie Cristianno zwrócił się do mnie, chociaż na mnie nie patrzył. - Nie tak dobrze, jakbym mogła się spodziewać, Gabbana – stwierdziłam, nie odwracając się. Mauro i Dani zerknęli na siebie uśmiechnięci. Zmieniłam pozycję i znacząco na niego spojrzałam. – A jak tam u ciebie?

Strona 186 z 389

Oparł się o swoją ławkę i zbliżył do mnie. - Mogło być lepiej. – Puścił mi oczko.

*** Opuściłam San Angelo z okropnym bólem głowy. Daniela i Luca nie przestawali rozmawiać o imprezie i opowiedzieli mi, co wydarzyło się między nimi i ich partnerami (Alexem i Erickiem), więcej niż dziesięć razy. Śmiałam się za każdym razem. Jedyną niezadowoloną wydawała się być Erika. Podeszłam do niej. - Eriko, możemy porozmawiać? Nasza relacja zmieniała się ze złej w coraz gorszą, lecz pragnęłam to zmienić. Za bardzo kochałam Erikę. - Nie, spieszę się. Mój ojciec chce, żebyśmy wyjechali na kilka tygodni do Turcji. Twierdzi, że dzięki temu będę mogła lepiej poznać jego narzeczoną. Rozważają wzięcie ślubu – wyjaśniła, okazując bardzo dziwne jak na nią zachowanie. - Wyjeżdżasz? W połowie roku? - To będzie jedynie kilka tygodni. - Ale... - Przepraszam, Kathio, porozmawiamy, gdy wrócę, okay? Zostawiła mnie z niewypowiedzianymi słowami. Wyjeżdżała i nawet się ze mną nie pożegnała. Nie zamierzała ze mną rozmawiać i nie wyjawiła mi dlaczego. Musiałyśmy to rozwiązać. Całe życie spędziłyśmy razem, więc widzenie jak się od siebie oddalałyśmy bardzo mnie raniło. Poczułam, jak ktoś złapał mnie za dłoń. To był charakterystyczny dotyk. Cristianno. - Wszystko w porządku? – zapytał.

Strona 187 z 389

- Erika nie chce ze mną rozmawiać. – Spojrzałam na niego. – Mimo że się staram, nie rozumiem tego. Nie wiem, co jej zrobiłam. Udaje się na kilka tygodni do Turcji ze swoim ojcem i nie miała nawet odwagi, aby pożegnać się tak, jak Bóg przykazał. – W moim gardle pojawiła się gula. – Ale jakie to ma znaczenie? – Uciekł mi jęk, lecz powstrzymałam łzy. Cristianno słuchał mnie pełen szacunku. – To wszystko jest do dupy. Nie powinnam była wracać, bez przerwy coś mi źle wychodzi, a teraz na dodatek tracę swoją najlepszą przyjaciółkę. Chciałam odejść, ale przeszkodził mi w tym Cristianno, łapiąc mnie za rękę. - Nie mów tak. – Jego ton głosu był szorstki i zarazem słodki. – Nigdy więcej tego nie powtarzaj, ostrzegam cię. Skoro tracisz swoją najlepszą przyjaciółkę, to znaczy, że może wcale nie jest taka dobra. Stałam w bezruchu, obserwując go. Wypowiedział idealne słowa dla oczyszczenia mojego umysłu. Miał rację. Być może nie była taką dobrą przyjaciółką; Daniela obdarowała mnie większą ilością czułości w ciągu trzech tygodni niż ona podczas czternastu lat. Byłam pogrążona w oczach Cristianna, kiedy zauważyłam za nim zieloną plamę. Valentino przyjechał, żeby mnie odebrać. Moja matka uświadomiła mu, że przyjaźniłam się z Cristiannem i nie był tym zbytnio zadowolony. Uprzedzał mnie, bym się do niego nie zbliżała, a ja byłam nieposłuszna. - Chodź ze mną... – powiedział Cristianno, muskając moje palce. W moim brzuchu zawiązał się supeł. Gdyby nie przyjechał Valentino, poszłabym z nim, nie wahając się nawet przez sekundę. Westchnęłam i posłałam mu stęsknione spojrzenie. Cristianno nie zdawał sobie sprawy z obecności Valentina. - Dokąd? – To nie była odpowiedź, którą planowałam mu dać (powinnam powiedzieć, że nie mogłam), lecz moje usta nie słuchały się głowy. Cristianno wzruszył ramionami. - Dokądkolwiek.

Strona 188 z 389

Dokądkolwiek – zawtórowała moja dusza. Zabrałam dłoń i zaczęłam się oddalać. - Nie mogę – powiedziałam bardzo cichutko. – Widzimy się jutro. Stał tam zdziwiony. Odeszłam, modląc się, aby nie pomyślał, że się nie zgodziłam, ponieważ mu nie ufałam. Nic bardziej mylnego! Pragnęłam tylko uniknąć konfrontacji. Wtedy Cristianno dostrzegł Valentina i ujrzałam napięcie na jego twarzy, gdy wsiadałam do samochodu. - Gdzie byłaś? – spytał na powitanie, uruchomiając auto. Byłam w złym humorze i miałam ogromną ochotę w coś uderzyć, ale nie zamierzałam dawać mu przyjemności z kłótni; byłam zbyt zaabsorbowana myśleniem o Cristiannie. - Ociągałam się ze zbieraniem swoich rzeczy. - Taa, pewnie. Resztę drogi przebyliśmy w ciszy. Od czasu do czasu, Valentino wzdychał lub mocniej ściskał kierownicę. Przejechał przez kilka czerwonych świateł i prawie potrącił jakąś staruszkę, kiedy wjechał w moją ulicę. Pożegnałam się z nim, jednak na nic się to nie zdało, bo podążył za mną. Niewykluczone, że miał zostać na obiad. Giancarlo otworzył nam drzwi, po czym zniknął. Valentino już wcześniej wydał mu takie polecenie. Szykowałam się, żeby iść do swojego pokoju, lecz Valentino zagrodził mi przejście. Spokojnie na mnie spojrzał, zastanawiając się co zrobić, aż w końcu mnie spoliczkował. Ogłuszona, szeroko otworzyłam oczy. - Będą odwozić cię do szkoły, a ja odbierać. Wieczorami będziesz siedzieć w domu, a w weekendy zapomnij o jakichkolwiek wyjściach. Będziesz mogła to robić tylko w moim towarzystwie bądź kogoś z rodziny – zadecydował. Powiedział to w sposób, jakby to była lista zakupów.

Strona 189 z 389

- A to niby dlaczego? – Podeszłam krok bliżej, otrząsając się ze swojej dezorientacji. Nie obchodziło mnie, czy ponownie zadałby mi cios. - Ponieważ nie potrafisz się odpowiednio zachowywać. Ostrzegano cię, byś nie nawiązywała kontaktów z Cristiannem, a ty dalej robisz swoje. Sądzisz, że cię nie widziałem? Nie dopuszczę do tego, żebyś stała się jedną z jego dziwek. Tym razem, to ja byłam tą, która uderzyła. - Nikt nie będzie mi rozkazywać, a zwłaszcza taki obrzydliwy robal jak ty. Pozwól, że sama podejmę decyzję, czy chcę być jego dziwką, czy nie. Wyniosłam się stamtąd, pozostawiając go zmieszanego. Nie miałam pojęcia, czemu tak bardzo się uparli, aby zatruć mi życie. Musiał być jakiś powód, tylko jaki? Co się działo, o czym nie wiedziałam?

Strona 190 z 389

ROZDZIAŁ 22 Kathia Jeśli myślałam, że Valentino nie dotrzyma swojego słowa, to całkowicie się myliłam. To był drugi dzień od czasu wyroku, który stał się moją torturą. Ledwo co mogłam porozmawiać z Cristiannem; ledwo co mogłam przebywać z moimi przyjaciółmi. Pozwalałam, aby dni mijały, czekając na... na co? Czego oczekiwałam? To było jasne, że nie odpuszczą mi tej kary, a Enrico nie był w stanie ochraniać mnie przez cały czas, ponieważ musiał zajmować się komisariatem i pracą. Mimo to, on był moim jedynym oparciem w domu. Tamtej nocy miałam problemy z zaśnięciem. Nie było jeszcze pierwszej, kiedy przygotowywałam się do spędzenia jej bez zmrużenia powiek. Głęboko westchnęłam, przykryłam się i zamknęłam oczy, próbując zapaść w sen. Lecz zamiast tego, przyszła mi do głowy pewna myśl: był czwartek i zbliżał się przerażający weekend. W sobotę było zaplanowane otwarcie galerii sztuki mojej siostry. To zapowiadało poranne zakupy z mamą i jej przyjaciółkami harpiami oraz czterogodzinne zabiegi kosmetyczne. W niedzielę miałyśmy iść na mszę (na prośbę mojej matki, która chciała oczyścić swoje obłudne sumienie), a później do Latiny, miasteczka, gdzie mieszkała moja nudna ciotka Mariella (siostra mamy) i jej niezdarny (za to nadziany) mąż Danilo Pirlo. Byli oni rodzicami Marcella, kochanka mojej siostry. To miał być tak irytujący weekend, że aż wszystko mnie swędziało. Nagle dźwięk mojego telefonu spowodował, że podskoczyłam i prawie spadłam z łóżka. Chwyciłam go i zobaczyłam na ekranie nieznany numer. To mogła być Erika, może w końcu zechciała ze mną pogadać.

Strona 191 z 389

- Tak? – zapytałam. - Noc jest chłodna, ale przyjemna. Bezchmurne niebo i niepokojąca bezsenność. Głos Cristianna brzmiał żartobliwie i ekscytująco. Powstrzymałam okrzyk radości i nerwów. Uśmiechnęłam się, podnosząc dłoń do piersi w celu utrzymania serca na swoim miejscu. Istniało ryzyko zawału. - Skąd wiesz, że nie mogę spać? - Cóż, odebranie zajęło ci tylko trzy sekundy. - Jak zdobyłeś mój numer telefonu? - Daniela. Powinnam była się domyśleć. - Jak tam twoja kara? – Spoważniał. Westchnęłam. Powiedziałam im, że nie mogłam wychodzić, ponieważ moi rodzice ukarali mnie za sprzeciwianie się im. Cristianno zdawał sobie sprawę, iż kłamałam; właściwie, to cała grupa była świadoma mojego kłamstwa, oprócz Erica i Lucki, którzy sprawiali wrażenie uprowadzonych. - Jakoś daję radę. - Kłamczucha. - Dobra... Czuję się jak kupa gówna, ale co ci do tego. Z niepokojem przymknęłam oczy, czekając na jego odpowiedź. - Obchodzi mnie to, wiesz? Źle to znoszę. – Wiedziałam, że przesadzał. Zaczęłam rozpoznawać ten ton, który przybierał, gdy sobie żartował. – Kogo będę teraz zadręczać? - Idiota. - Tak? W takim razie, cześć.

Strona 192 z 389

Rozłączył się, zostawiając mnie z otwartymi ustami. Wypuściłam nerwowy chichot, nie mogłam uwierzyć, że zakończył połączenie, bo nazwałam go idiotą. Powinien się już do tego przyzwyczaić, często tak do niego mówiłam. Przełknęłam ślinę i poprawiłam włosy przed tym, jak ponownie zadzwonił telefon. To był ten sam numer. Wzięłam komórkę, gotowa do obrażenia go i odłożenia słuchawki, zanim zdążyłby się wytłumaczyć. Jednak nie miałam szansy się odezwać. - Uciekłabyś? - Co? Uciec z nim! No proszę, nieźle go trafiło, a nawet się nie całowaliśmy, co więcej, dopiero od kilku dni rozmawialiśmy ze sobą jak cywilizowani ludzie. - Wyszłabyś ze mną w tej chwili? - Najpierw się rozłączasz, a teraz mnie prosisz, żebym z tobą uciekła? - To był zwykły żart. – Wybuchnął śmiechem, lecz wyczułam u niego podenerwowanie. – Wrócisz, nim się obudzą, obiecuję. Nie było potrzeby, aby mnie przekonywał, zgodziłabym się od pierwszego momentu. - W porządku, dokąd się wybierzemy? - Tego ci nie zdradzę. Będziesz musiała mi zaufać. Rozejrzałam się wokoło, wstałam z łóżka i chwyciłam jeansy, utrzymując równowagę z telefonem między ramieniem a policzkiem. - Okay, gdzie się spotkamy? - Jestem w twoim domu, przy tylnych drzwiach. Masz maksymalnie pięć minut, żeby uciec niezauważoną przez ochroniarzy. Rozłączyłam się i zaczęłam się ubierać. Nie miałam nawet czasu na obawy, ponieważ Cristianno przyszedł do mojego domu, żeby być ze mną. Chciałam jedynie jak najszybciej go zobaczyć.

Strona 193 z 389

Cristianno Zbliżyła się do płotu i umieściła na nim stopę, zanim zaczęła się na niego wspinać. Założyła przylegające jeansy, koszulkę i białą marynarkę, zakrywającą jej szyję. Złapałem ją w talii i pomogłem jej skoczyć. Aczkolwiek nie potrzebowała mojej pomocy, była niezwykle zwinna. Pobiegliśmy w stronę Bugatti i schyliliśmy się, dopóki ochroniarze nie przeszli dalej. Nie mogłem odpalić silnika, odkryliby nas. Kathia uśmiechnęła się ze zmieszaniem i zaraziła mnie tym. Przykryłem jej usta, żeby się nie roześmiała, a ona mnie ugryzła. - Będziesz... Tym razem to ona zasłoniła mi usta. Znowu się uśmiechnęła z włosami lecącymi na twarz; była prześliczna. Ochroniarze się oddalili, więc pospiesznie uruchomiłem auto. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że znajdowałem się z nią w swoim samochodzie. Przybyłem do jej domu i pomogłem jej uciec. Nigdy wcześniej nie robiłem czegoś takiego; byłem podekscytowany. Dokąd jechaliśmy? Pragnąłem zabrać ją do miejsca, którego nikt nie znał. To była moja kryjówka, schronienie, ale nie wiedząc czemu, chciałem się nim z nią podzielić. Musiałem zajarać. Zapaliłem papierosa, kątem oka obserwując drogę. Kathia rozłożyła się na siedzeniu i oparła kolano o okno. Podziwiała krajobraz. Dobrze, Cristianno, skup się na jeździe. Osiągnąłeś już to, co chciałeś; siedzi obok ciebie. W chwili, w której wsadziłem fajkę do ust, ona poruszyła się na swoim siedzeniu i na mnie spojrzała. Posłała mi uśmiech, po czym przybliżyła się, by ukraść papierosa. - Nie masz nic przeciwko? – powiedziała, zaciągając się. Strona 194 z 389

Pokręciłem głową, marszcząc brwi. Nie wiedziałem, że paliła. Analizowała mnie; patrzyła na moje nogi, obserwowała ramiona, obrysowywała moją klatkę piersiową i zaprzestała na twarzy... jakby mnie dotykała. Droga, Cristianno. Tylko droga. - Zamierzasz mi go oddać? – spytałem uśmiechnięty. Włożyła mi papierosa do ust, lecz zatrzymała się, gdy to robiła. Musnąłem wargami jeden z jej palców. Odsunęła się, ale wciąż utrzymywała swoje zalotne spojrzenie. Była o krok od powiedzenia mi czegoś. - Czyli doprowadzam cię do szaleństwa, hę? – stwierdziła, przegryzając wargę. Nie masz pojęcia jak bardzo. - Chyba też w to nie wierzysz, Kathio. - Właśnie takiej odpowiedzi oczekiwałam. – Zaśmiała się w momencie, w którym dotarliśmy na miejsce. Zatrzymałem samochód i wygodnie usadowiłem się na siedzeniu, nie przestając się jej przyglądać. Położyłem ramię na jej oparciu. Spojrzała na mnie ze zdziwieniem, jednak nadal z psotnym wyrazem oczu. - Przyznanie, że przez ciebie wariuję, nie sprawia mi trudności – oznajmiłem sarkastycznie. – Teraz pytanie, dlaczego ty tego nie wyznasz? – Uniosłem brwi, pozwalając, by się do mnie zbliżyła. - Nie sądzę, byś potrzebował odpowiedzi. Już to wiesz. – Otworzyła drzwi i bez wysiadania z pojazdu, ujrzała rezydencję znajdującą się za opuszczonymi ulicami. To nie było zjawiskowe miejsce (nie mogło nim być z tak okropnym wyglądem), ale dla mnie wiele znaczyło. Te ściany zostały milion razy pokryte moimi frustracjami. Stały się również moimi doradcami. To było miejsce, w którym Kathia mogła odkryć prawdziwego mnie. Zarówno chłopaka agresywnego, zarozumiałego, rozpieszczonego, bezczelnego oraz

Strona 195 z 389

awanturniczego, jak i tego o skrywanych cechach, które ona potrafiła wydostać na światło dzienne. Opuściłem samochód i okrążyłem go, aż doszedłem do jej drzwi. Pomogłem jej wysiąść. Musieliśmy przejść przez deski zapełnione gwoździami i przez rowy otoczone kawałkami szkła. Przyjęła moją dłoń i wyszła z Bugatti, rozglądając się po otoczeniu. Nic nie mówiła, jedynie z zafascynowaniem oglądała zrujnowaną rezydencję. Splotłem nasze palce. Kathia była zaskoczona, widząc mnie robiącego taki gest, nie zdając sobie sprawy, że ja także byłem tym zdumiony. To był pierwszy raz, kiedy brałem rękę dziewczyny w taki sposób. Otworzyłem drewniane drzwi i przepuściłem ją pierwszą. Hol był pełen pajęczyn i kurzu. Wszędzie walało się drewno i szkło. Lampa (która kiedyś wytwornie wyglądała na wyrzeźbionym suficie) utrzymywała się na maleńkim kablu. Pewnego dnia spadnie i roztrzaska swoje kryształowe kule o podłogę. Kathia zwróciła wzrok na schody i zaczęła iść między deskami. Praktycznie nic nie było widać, tylko cienie, więc podszedłem do szafki i chwyciłem stary świecznik. Wciąż miał resztki świecy. Przez chwilę wytrzyma. - Zdaje się, że mamy przeciek, skarbie. – Uśmiechnęła się, kładąc ręce na biodrach i obserwując sufit. Racja, zrobił się przeciek, lecz nie zwróciłem na niego uwagi. Wypowiedziane przez nią ostatnie słowo pomieszało mi głowie. Zmarszczyłem brew, zatracając się w jej czułym uśmiechu. Boże, była taka piękna wśród szarawych cieni i złocistych płomieni świec... - Możemy to naprawić – stwierdziłem, zbliżając się do niej. - Ile dziewczyn tu przyprowadziłeś? - Słucham? – Zerknęła na mnie znad ramienia. - Chcę wiedzieć, na której jestem pozycji... – dodała ironicznym tonem, ale nie pozwoliłem, by za bardzo się nim nacieszyła.

Strona 196 z 389

- Pierwsza... – powiedziałem kategorycznie i tak szczerze, że Kathia nie potrafiła wytrzymać mojego spojrzenia. – Jesteś pierwsza – powtórzyłem, pragnąc uświadomić jej, że była pierwszą dziewczyną w moim życiu na każdy możliwy sposób. Nie byłem pewien, czy ona to zrozumiała, lecz moje serce tak. - Co za zaszczyt. – Chroniła się swoim sarkazmem. - Taka jest prawda, uwierz mi. – Zacząłem przemieszczać się po korytarzu. Poprawiła włosy i czubkiem stopy kopnęła drewnianą listwę, leżącą na podłodze. - Dobrze, a... skąd znasz to miejsce? – zapytała, patrząc na mnie wątpliwie. - Znalazłem je, gdy miałem tylko sześć lat. Jest moim azylem – wyznałem. - Przed czym musi się chować Cristianno Gabbana? Jak się domyśliła, że się tam chowałem? Kathia zawsze pokonywała moją fasadę i po raz kolejny mnie onieśmieliła. Nikomu nigdy nie udało się tego osiągnąć. Jej wyraz twarzy się zmienił; spoważniała, a jej głos był intensywniejszy. - Przypuszczam... – Trudno było mi to przyznać, ale chciałem, aby to usłyszała. – Przypuszczam, że przed samym sobą. Przez kilka sekund (wiecznych i cudownych) nieruchomo się w siebie wpatrywaliśmy, dopóki nie zdecydowała się przerwać ciszy. Zaczęła chodzić, zagłębiając się w pomieszczenie, które niegdyś było salą muzyczną. Później zostało już tam jedynie przestarzałe pianino, trochę mebli i podziurawiona sofa z czerwonego aksamitu. Nie wydawało się, żeby przeszkadzał jej stan pokoju. Chłonęła go wzrokiem, jakby to było najładniejsze miejsce na świecie. To było wspaniałe patrzeć na nią, gdy z uwagą badała każdy szczegół. - Ty nie masz żadnej kryjówki? – spytałem zaciekawiony, podchodząc do pianina, znajdującego się w centrum sali.

Strona 197 z 389

Spojrzała na mnie i przymknęła oczy, jakby rozmyślając. - Mogłabym mieć tą. – Uśmiechnęła się nieśmiało. – Jeśli chcesz, oczywiście. - Jest tu wystarczająco dużo przestrzeni dla dwojga. Kathia zaśmiała się, podczas gdy ja delikatnie uderzałem w klawisze. Minęło sporo czasu, odkąd ostatnio grałem, ale muzyka z łatwością wypływała spod moich palców. Zagrałem pierwszą melodię, która przyszła mi na myśl, nie spodziewając się, że ona ją rozpozna. Stanęła naprzeciwko mnie (zostawiając instrument między nami) i bezustannie mnie obserwowała. - To Zack Hemsey? – Bardziej to potwierdziła, niż zapytała. - Tak jest. – Uśmiechnąłem się łagodnie. – A dokładnie melodia Changeling. Znasz? - Uwielbiam ją... Jej harmonijny głos wprawił mnie w zakłopotanie. Przełknąłem ślinę i przestałem grać. Usiadłem na ławce. - Umiesz grać na pianinie? – zadała pytanie. - Cóż... można powiedzieć, że tak. - Nie bądź taki skromny, Gabbana. – Oparła łokcie na instrumencie i rękoma przytrzymała swoją twarz. - Zakończyłem swoją karierę muzyczną w wieku piętnastu lat. To była prawda. Jako ośmiolatek byłem już artystą i grałem lepiej niż wiele osób z ostatniego roku. Kathia z wrażenia szeroko otworzyła oczy. Nie wydawało się jednak, by wzięła to za żart, raczej była tym zainteresowana. - Uzdolnione dziecko. - Widzisz. Nie tylko ty jesteś inteligenta. Strona 198 z 389

Kathia udawała obrażoną, lecz potem się uśmiechnęła. Okrążyła pianino i powoli zbliżyła się do mnie. - Zagraj coś – szepnęła. - Nawet o tym nie marz. Z pośpiechem podeszła do sofy i zapadła się w niej, bez zważania na to, że mogła być brudna. Gdy na nią spoglądałem, sprawiała wrażenie, że siedziała na najlepszym miejscu na świecie. - No dawaj, zrób to! Westchnąłem, układając palce na klawiszach. Nie wiedziałem, czy byłem na to gotowy. Część mnie chciała zagrać (zagrać dla niej), lecz inna część uważała to za głupotę. Nigdy nie grałem dla kogoś, kto nie był moją matką albo ciocią Patrizią. One szalały za tym. Zamknąłem oczy i zacisnąłem szczękę. Będę tego żałować. - Jakieś preferencje? – spytałem zrezygnowany. Kathię rozbawił mój ton. Rozłożyła się z nogami na kanapie i wyczekująco lustrowała mnie wzrokiem. - Zaskocz mnie. - Zabiję cię, gdy skończę – oznajmiłem żartobliwie. - Zobaczymy. Nie przedłużając, rozpocząłem odtwarzać to, co jako pierwsze nasunęło mi się na myśl. Kathia pozwoliła mi dokonać wyboru, ale wolna wola nie była moim sprzymierzeńcem. Zagrałem Passion, Utady Hikaru. Nie wiem dlaczego, ale dostrzegłem w tej piosence jakieś ukryte przesłanie. Coś w rodzaju przeznaczonej dla nas wiadomości. Bzdury – pomyślałem – lecz to uczucie było niezwykle realne. Grałem ten kawałek wiele razy, ponieważ Mauro od małego był wielbicielem wideogier Kingdom Hearts i zmuszał mnie do tego. Jednak nigdy nie odczuwałem namiętności uwięzionej w tych nutach, aż do czasu, gdy nie zagrałem ich dla niej. Od tamtej pory to miała być jej piosenka. Byłem tego pewien. Strona 199 z 389

ROZDZIAŁ 23 Kathia To będzie moja piosenka. Nasza piosenka. Gdy ją usłyszę, będę wiedzieć, że Cristianno jest w pobliżu i że gra ją tylko dla mnie. Przy niskich i wysokich dźwiękach podniósł wzrok znad klawiszy i spojrzał na mnie. Obserwowałam go zaczarowana. Nigdy czegoś takiego nie słyszałam. Przekazywał tym tyle rzeczy, że wytrzymywanie jego wzroku wiele mnie kosztowało. Uśmiechnął się i zamknął oczy, pozwalając, aby spod jego palców wypływały wysokie nuty piosenki. Przez chwilę sądziłam, że cierpiał – z tak ogromną grał pasją. Cristianno tworzył najwspanialszy moment w moim życiu. Wciąż nie przyznałam przed samą sobą, że byłam w nim zakochana. Ale byłam i to bardzo. Wnioskując po jego sposobie grania, mogłam się domyśleć, że on również był we mnie zakochany. Przestał grać i zerknął w moją stronę. Czekał, aż coś powiem. I powiedziałam, lecz nic związanego z jego mistrzowską grą. - Chodź tutaj... – oznajmiłam prawie szeptem, robiąc mu miejsce na sofie. Zmarszczył brew, zaakceptowanie mojej prośby wydawało mu się podejrzane, ale ostatecznie wstał ze stołka. Lekko potrząsnął spodniami i westchnął przed zrobieniem pierwszego kroku. Wyglądał na onieśmielonego, tak spiętego, że prawie wybuchłam śmiechem. Kto by powiedział, że ujrzę idącego do mnie, skrępowanego szaleńca z taksówki.

Strona 200 z 389

Przełknął ślinę i usiadł na końcu przy moich kolanach. Wyciągnęłam do niego swoją rękę i popchnęłam go, skłaniając, żeby ułożył się przy moim boku. Potrzebowałam mieć go blisko siebie. Położył się prawie ze strachem i urywanym oddechem. Sprawiał wrażenie tak bezbronnego... lecz zaraz odzyskał swoją pewność. Pieścił mój policzek, układając swoją głowę na kanapie. Jego oddech zderzał się z moimi ustami, podczas gdy jego palce obrysowywały mój podbródek. Pragnęłam go pocałować, pragnęłam go objąć i prosić, by nie puszczał mnie przez całą noc, jednak powstrzymałam ten impuls. Rozkoszowałam się obserwowaniem jego perfekcyjnej twarzy z bliska. Odtworzyłam jego ruch i dotknęłam jego nosa. Zjechałam w dół do ust i zatrzymałam się na szyi. Cristianno ani na moment nie odwrócił ode mnie wzroku, lecz ja nie byłam w stanie utrzymać swoich oczu na jego. Być może mój szary był oślepiający, ale jego niebieski posiadał moc, która powodowała, że stawałam się uległa. - Jakie to wszystko jest dziwne... – Westchnęłam, zanim poczułam, jak jego dłoń osiadła na mojej talii. Otoczył ją i pochylił się, jeszcze bardziej się przybliżając. Następnie przyciągnął moją nogę, zmuszając, aby się na nim ulokowała. Zrobiłam się nerwowa, mając jego ciało przywierające do mnie, jednak podobało mi się to. Bardzo mi się podobało. - Dlaczego? – Odgarnął kosmyk z mojej skóry i pocałował mnie w policzek. Zrobił to powoli, delikatnie, ciesząc się każdą sekundą. - Kilka tygodni temu bym cię zabiła, a teraz... Spuściłam wzrok, nie miałam odwagi, by dokończyć. Świetnie. Jesteś tchórzem – pomyślałam. - A teraz co? – chciał wiedzieć.

Strona 201 z 389

Głęboko odetchnęłam, po czym go przytuliłam. Nie sądziłam, że odwzajemni ten gest, ale zrobił to, na dodatek w bardzo zagorzały sposób. Nie byłam przyzwyczajona do tego typu pieszczot, bo w internacie ledwo co wychodziliśmy, a kiedy to robiliśmy, nie mieliśmy czasu na klasyczne randkowanie, wypełnione objęciami i pięknymi zdaniami. Nic z tych rzeczy; od razu przechodziło się do akcji. Coś jak: Cześć, co tam, podobasz mi się, ty mi też i bum... pocałunek. Potem, oczywiście, nadchodziło typowe: Zobaczymy się w przyszłym tygodniu i Paa. Flirtowałam z wieloma chłopakami, lecz nigdy nie doświadczyłam takiego doznania, które w tamtej chwili przebiegało przez moją skórę, mrożąc krew. Czucie Cristianna leżącego pod moim ciałem i otulającego mnie swoimi ramionami, było moim najlepszym przeżyciem. - Teraz... Teraz uwielbiam być z tobą – wymruczałam, opierając się o jego klatkę piersiową. Cristianno ponownie mnie pocałował, tym razem w czoło i poczułam jak jego serce przyspieszyło. Boże, byłam taka zadowolona, że on również się denerwował. Zsunął swoją dłoń na moje plecy i poszukał moich oczu. - Nie masz pojęcia, jak bardzo pragnąłem to usłyszeć. Zasnęłam z zapachem jego skóry dotykającej moich warg.

Cristianno Nagle obudziłem się, gdy potrząsnęła mną Kathia. Śniłem o niej: namiętnie ją całowałem kiedy się kochaliśmy (niezwykle logiczny sen biorąc pod uwagę, że dosłownie na mnie spała). - Która jest godzina? – spytała nerwowo, siadając na sofie i poprawiając włosy. Była piękna. Miała lekko spuchnięte oczy i bledszą niż zazwyczaj skórę.

Strona 202 z 389

Potarłem czoło i wyprostowałem się, nie zdając sobie sprawy, że za bardzo się do niej zbliżałem. Kathia miała idealny widok na moją pierś i obserwowała mnie w taki sam sposób, w jaki robiła to w moim śnie jeszcze kilka minut przed tym, jak ściągaliśmy z siebie ubrania. Przełknąłem ślinę. Oddałbym swoje nerki za to, aby w tamtym momencie sen stał się rzeczywistością. Boże, rozmyślanie od razu po przebudzeniu było złym pomysłem. Zaczynałem mieć migrenę. Spojrzałem na zegarek i podskoczyłem. - Kurwa! Musimy iść! – wydarłem się, biorąc ją za rękę i zmuszając do biegu. Zabiją ją z mojej winy; było już po szóstej. Opuściliśmy dom i potknęła się o jedną z drewnianych desek. - Uważaj! Zabijesz mnie! – krzyknęła, próbując zwolnić moje szybkie tempo. Czułem to, lecz nie zamierzałem się zatrzymać. Chciałem mieć ją żywą. Tak żywą jak w moim śnie... - Oni są tymi, którzy cię zabiją. Za niedługo będzie siódma... – Dotarliśmy do samochodu. - Powiem im, że mnie porwałeś. – Puściła moją dłoń. Zmarszczyłem usta i elektronicznym kluczem otworzyłem auto. Odwróciłem się i złapałem ją w pasie, przypierając do drzwi pojazdu. Figlarnie się uśmiechnęła. Bez wątpienia podobało jej się, że stałem tak blisko. - Ach, tak? I kto ci uwierzy? – szepnąłem, podczas gdy muskałem jej policzek ustami. - Wszyscy... To, co zdarzyło się później było przyczyną mojego oszołomienia. Nie miałem nawet czasu na reakcję.

Strona 203 z 389

Kathia przybliżyła swoją twarz do mojej i powoli przesunęła językiem po mojej dolnej wardze. W tamtej chwili zrobiła zdjęcie swoim iPhonem. Naprawdę była prowokatorką, zarozumiałą i bezczelną. Jak i również arogancką, powinna wiedzieć, że bardzo źle znosiłem to, co wyprawiała. Zwłaszcza, kiedy mnie odepchnęła i uśmiechnęła się, pokazując mi zdjęcie. Fuknąłem, napalony jak nigdy przedtem, i wpatrywałem się w fotografię. Egocentrycznie spoglądała w aparat, a moja twarz była żywym obrazem zauroczonego kutasa. - Tylko tego brakowało... – stwierdziłem, pocierając twarz dłońmi. – Jesteś taka... taka... - Wiem, ale nie złość się. To zwykła, nic nieznacząca pieszczota, poza tym zdjęcie jest genialne. – Wsiadła do samochodu. – Powiedz, jak myślisz, co bardziej wzbudzi w nich wstręt, zdjęcie czy fakt, że mnie porwałeś? - Obie rzeczy. – Zerknąłem na nią, zanim ruszyłem. – Gdy zrobisz to następnym razem, przysięgam, że skończysz... – Przerwałem, a ona przytakiwała z uśmiechem i wyczekiwaniem. Odpaliłem samochód i wyjechałem stamtąd z największą prędkością. - Co byś zrobił? - Nie chcesz wiedzieć. - Daj spokój! Powiedz. - Musisz mnie dobrze traktować... Jestem z krwi i kości, więc mam... swoje potrzeby, wiesz? Moje dramatyczne wyjaśnienie sprawiło, że wybuchnęła śmiechem. Śmiałem się razem z nią. W czasie tej krótkiej drogi, Kathia nuciła piosenkę Justina Timberlake’a, która rozbrzmiewała z mojego odtwarzacza, i poruszała nogą w rytm muzyki. Potem spojrzała na mnie, poważna, świadoma, że już dojechaliśmy. Powinna się pospieszyć, jeśli nie chciała, by ją nakryli, ale po jej spokoju wywnioskowałem, iż byłem jedynym zmartwionym.

Strona 204 z 389

Wysiedliśmy z samochodu i przyczajeni podeszliśmy do bramy. Kathia zawahała się. - To była... najlepsza noc... w moim życiu – szepnęła, wbijając we mnie wzrok. Mocno ją objąłem. Odgarnąłem jej włosy z ucha. - Nie idź dzisiaj na zajęcia. Zaczekaj na mnie przy toaletach na korytarzu. A teraz wskakuj. Sądziłem, że zacznie robić mi wyrzuty, ale nie zrobiła tego. Wspięła się i odeszła zadowolona, zerkając na mnie kątem oka. Za godzinę, która będzie wiecznością, znowu się z nią zobaczę.

Strona 205 z 389

ROZDZIAŁ 24 Kathia - Silnik Bugatti jest nie do przeoczenia – oznajmił Enrico, zaskakując mnie w korytarzu, który prowadził do kuchni. Postanowiłam wejść tylnymi schodami, żeby nikt mnie nie zauważył, ale i tak niewiele tym zyskałam. Enrico opierał się o ścianę ze swoją seksowną i imponującą postawą, oczekując mojej wymówki. Nie odzywałam się, więc już się uśmiechał. - Bugatti? Cóż, znajdujemy się w Rzymie. Jest sporo osób z takim samochodem. - Pewnie, jedną z nich jest Cristianno Gabbana. – Wybuchnął śmiechem. - Nie śmiej się, Enrico. Zaczynasz mnie przerażać, serio. Zmrużył oczy. - Nieważne. Nie mówiłaś, że go nienawidzisz? Zmarszczyłam usta, nie wiedząc co powiedzieć. Enrico znał mnie tak dobrze, że nie sposób było go okłamać. Nie było sensu ukrywać przed nim, że spędziłam noc z Cristiannem. - I nadal go nienawidzę, uwierz mi – fuknęłam, zbliżając się do niego. - Dlatego z nim uciekasz... Jesteście katastrofą. Z pewnością to był jego pomysł – stwierdził Enrico, umieszczając rękę na moim ramieniu. - Wiadomo.

Strona 206 z 389

*** Daniela podeszła do mnie, podczas gdy Mauro przebiegle mi się przyglądał. Zapewne Cristianno opowiedział mu cały przebieg wydarzeń. Byłam zmuszona dać jej wyczerpujący opis tego, co zaszło między Cristiannem a mną tej nocy. Wyznałam to już Enricowi, który nie potrafił przestać się śmiać, gdy mnie słuchał. Tak więc nic dziwnego, że Daniela zareagowała w taki sam sposób. Oczywiście, przed szwagrem ukryłam momenty, którymi mogłam podzielić się z przyjaciółką. Nie chciałam, aby Enrico dowiedział się o bibliotece, dlatego musiałam upiększyć tę część z plażą. - Pocałował cię? – zapytała Daniela, będąc na skraju ataku serca. Wydawało jej się to niesamowite, że Cristianno zachowywał się tak przez całą noc. I, szczerze mówiąc, mnie również. - Nie. - Ty go pocałowałaś? - Nie. - No to co robiliście? Patrzyliście sobie w oczy? - Mniej więcej. - Ja pierdolę. Bez wątpienia musisz mu się cholernie podobać, bo w innym wypadku już dawno byście się ze sobą przespali, uwierz mi. Spojrzałam na Cristianna znad ramienia Danieli. Udawał, że bił się z Alexem. - Myślisz, że jest...? – Nie byłam w stanie dokończyć tego zdania, a mina Dani wcale mi w tym nie pomagała. – No wiesz... - Zakochany? - Ciii! Mów ciszej. – Pociągnęłam ją za ramię. – Nie chcę, żeby nas usłyszał, idzie tutaj. Daniela zerknęła i widząc, że był już niedaleko, ściszyła głos. Strona 207 z 389

- Posłuchaj, nie mam pojęcia. Nie wiem, jak się zachowuje, kiedy jest zakochany, ponieważ nigdy nie był, lecz mogę powiedzieć, że przedtem go takiego nie widziałam. Zatem... tak, uważam, że jest zakochany. – Jak zawsze, Daniela zwlekała z wyjawieniem swojego punktu widzenia, ale była tak jednoznaczna i przekonywująca, że pozostawiała cię bez słów. Cristianno zbliżył się, złapał mnie za ramię i zawlókł w stronę toalety. Miałam iść z nim, a później wrócić na czas, gdy odbierał mnie Valentino. - Zabieram ci ją, Ferro – oznajmił Danieli, nie zrywając ze mną kontaktu wzrokowego. Ona, Mauro i reszta naszych przyjaciół miała kryć nas przed profesorami. - Bądź grzeczny, Gabbana. - Spróbujemy, co nie? – odpowiedział Cristianno, lecz bardziej do mnie niż do Danieli. - Pewnie. – Chociaż tak jak powiedziała Daniela, z Cristiannem to było wręcz niemożliwe.

*** - Miałaś kiedyś chłopaka? – spytał, prowadząc. Zaskoczył mnie tym pytaniem i moja mina go rozbawiła. Zerknęłam na niego, marszcząc brwi. - Cóż... nie wiem, czy można tak to nazwać. - Miałaś chłopaka i nie wiesz, czy nim był? – Skrzywił się. - Widywaliśmy się tylko raz w tygodniu i prawie nigdy nie rozmawialiśmy. Jedynie się całowaliśmy i takie tam. Zesztywniał i przestał się uśmiechać, gdy usłyszał mój komentarz. - I takie tam? Co jeszcze robiłaś z tym kolesiem? – zapytał z odrazą.

Strona 208 z 389

- Rzeczy... Takie same jak ty z Míą albo Laurą albo... - Okay, okay, wystarczy. – Machnął dłonią. Musiałam się zaśmiać, widząc go zazdrosnego. Nie wiedziałam dokąd się kierowaliśmy, ale było mi wszystko jedno, dopóki byłam z nim. - Jak miał na imię? – kontynuował z tą swoją twarzyczką pełną złości, którą tak bardzo uwielbiałam. - Który z nich? – Drażniłam się z nim. Aczkolwiek, to była prawda. O którego z nich mnie pytał? - Ilu ich miałaś?! – powiedział zdekoncentrowany. - Wystarczająco, aby rozmawiać o nich przez, nie wiem... może dwie godziny? Nie, możliwe, że więcej. - Czego oni was uczyli w tym internacie? Był tak oburzony, że zaczął krzyczeć, gdy wjeżdżaliśmy na autostradę. - Zazdrosny? - Nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo. Złożę skargę, wiesz? – Skończył uśmiechnięty. – Który z nich najbardziej ci się... podobał? - Jeśli chcesz wiedzieć, czy w którymś z nich byłam zakochana, wyznam ci, że nie. Ostatni miał na imię Edgar i zerwaliśmy ze sobą tego lata. - On był twoim pierwszym, tak? Chodziło mu o seks. Nie, nie był pierwszym, ponieważ nadal nie istniał pierwszy raz. Odnosiłam wrażenie, że miał lekką obsesję na punkcie tego tematu. Nie chciałam, żeby się tym zadręczał. Zamierzałam cieszyć się porankiem, bo nie zobaczę go przez cały weekend. - Byliśmy blisko zrobienia tego kroku, lecz w ostatniej chwili się wycofałam. – Zauważyłam, jak całe jego ciało się rozluźniło, westchnął, a na jego ustach uformował się łagodny uśmiech. – Możemy przestać rozmawiać o Strona 209 z 389

moich byłych chłopakach? Myślę, że nie powinieneś gniewać się na mnie z powodu moich relacji seksualnych z inną osobą. Nie muszę ci się tłumaczyć, czy muszę? – Pytająco uniosłam brwi. Milczał, a przez tą ciszę w mojej głowie pojawiło się mnóstwo pytań i wątpliwości, o których nigdy nie rozmawiałam z chłopakiem. Teraz miałam ochotę zrobić to z kimś, w kim się zakochałam. Boże! Umarłabym ze wstydu, ale jak zwykle nie byłam w stanie sprawować kontroli nad swoimi ustami. - Jak to jest...? Mam na myśli... co się czuje, kiedy...? – Już, wypowiedziałam to. Nie dokończyłam zdania, ale on od razu domyślił się, do czego zmierzałam. Nie poruszył się, skoncentrowany na drodze. Chłopak i dziewczyna nie rozmawiają ot tak o seksie, chyba że tym chłopakiem byłby Luca. Gdy go o to zapytałam, byłam ciekawa jak on to przeżywał. Co czuł i czy był kiedyś zakochany. To jasne, że miał w tym wystarczające doświadczenie. Cristianno odetchnął i zmarszczył usta, jakby szukając odpowiedzi na to pytanie. - Chyba jestem najmniej odpowiednią osobą, aby mówić ci o przyjemności z seksu. W końcu ja miałem tylko seks. Nigdy nie odczuwałem nic, co nie było szaloną nocą lub przerwą między jednymi a drugimi zajęciami. – Pocieszył mnie informacją, że nie był zakochany. – Nie wiem, co się czuje, kiedy ma się pod swoim ciałem osobę, którą naprawdę darzy się miłością. Nie doświadczyłem tego... jeszcze – dodał szeptem. Następnie rzucił mi przelotne spojrzenie. Wciąż się w niego wpatrywałam, gdy dojechaliśmy na miejsce. Byliśmy na torze wyścigowym, znajdującym się poza obrzeżami miasta. Poczułam zastrzyk adrenaliny. Jeśli domagałby się, bym to ja prowadziła, zrobiłabym to z ogromną chęcią. Wysiedliśmy z samochodu.

Strona 210 z 389

Cristianno - Dobra, jesteś gotowa? – zapytałem, delektując się jej pięknym widokiem za kierownicą Lamborghini Murciélago. - Zawsze. Sposób, w jaki poruszyła ustami, by to powiedzieć, sprawił, że poczułem się zazdrosny (po raz kolejny) o tego przeklętego Edgara. On miał szczęście ich spróbować, ja nie. Ruszyła po mistrzowsku i wystrzeliliśmy z linii startowej, zanim napotkaliśmy pierwszy zakręt. Pokonała go w wielkim stylu, wkładając w praktykę to, czego ją nauczyłem. Wciąż musiała popracować nad zrelaksowaniem się, lecz całkiem nieźle jej szło, biorąc pod uwagę niezbyt duże doświadczenie. - To jest nieziemskie! – krzyknęła, po czym zatrzymała Lamborghini. – Następnym razem zrobię to z Bugatti. - Nie ma mowy. Ten samochód jest wart ponad milion euro. - Kupię ci nowy, jeśli coś mu się stanie. - Nie, nie. Tego darzę szczególnym uczuciem. Kathia zaśmiała się, wysiadając z auta. Poprawiła spódnicę i szła w moją stronę, podczas gdy Roberto, właściciel toru wyścigowego, chował jej żółtą biżuterię. Trzy razy dawałem mu zapłatę, aby przez jeden dzień był dostępny tylko dla nas. Oczywiście to mu nie wystarczyło. Kto inny zapłaciłby mu trzydzieści tysięcy euro? Zabrałem ją tam dla czystej przyjemności. Wiedziałem, że jej się to spodoba i pragnąłem dzielić się z nią swoją pasją. Kiedyś mógłbym zagrać z nią w nogę, chociaż wątpię, by była tym zachwycona. Ustawiłem się za nią, żeby objąć ją w talii, gdy szliśmy. - Co chcesz teraz robić? – spytałem, całując jej szyję. Strona 211 z 389

- Musimy już wracać. Jest prawie trzecia i możemy nie zdążyć na czas. Jęknąłem, zaprzeczając. Nie chciałem żegnać się z jej zapachem, nie chciałem patrzeć jak oddalała się z Valentinem. - Nie chcę wracać – mruknąłem, a ona odchyliła głowę do tyłu. - Ja też nie. Ale wróciliśmy. Uczniowie opuszczali budynek, jednak, na szczęście, Valentino jeszcze nie przybył. Miałem do dyspozycji kilka minut więcej, by pobyć w jej towarzystwie. Zaparkowałem samochód w najmniej widocznym miejscu i odwróciłem się do niej. Ujrzałem w jej oczach, iż odkryła moje myśli.

Kathia - Chcesz mnie pocałować? – spytałam bojaźliwie. Cristianno poruszył ustami, tworząc prawie niewidoczny uśmiech. - Dlaczego mnie o to pytasz? - Po prostu odpowiedz, proszę – powiedziałam cicho, nie spuszczając wzroku z jego oczu. Błyszczały bardziej niż kiedykolwiek przedtem. - Tak... – szepnął. - Więc czemu tego nie robisz? – Zbliżyłam się. - Bo mnie o to nie poprosiłaś. – Spojrzał na moje wargi. Wydawało się, jakby do nich przemawiał. - Inne... cię prosiły?

Strona 212 z 389

Wymsknęło mi się. Nie wiem, czy dobrze zrobiłam, zadając to pytanie, lecz niepewność zniknęła, kiedy usłyszałam słowa Cristianna. - Inne mnie nie interesowały. Nie było potrzeby pytać je o zgodę. – Jeżeli jego uczucia do mnie nadal były dla mnie niejasne, to dlatego że byłam idiotką. Przełknęłam ślinę i zamknęłam oczy. Nie minęło dużo czasu, gdy poczułam jego palce przebiegające przez mój policzek. Był tam i zamierzał mnie pocałować. Jednak cholerna piosenka mojego telefonu przerwała nam tę magiczną chwilę. Oboje byliśmy świadomi tego, kto dzwonił.

Strona 213 z 389

ROZDZIAŁ 25 Kathia Ani czarna minisukienka Alexandra McQueena, ani obcisła rubinowa Louisa Vuittona. Według mojej matki, były zbyt prowokujące i przyciągające uwagę. A to, tłumacząc na nasz język, oznaczało, że wyglądałam w nich olśniewająco i przeze mnie Marzia nie byłaby w centrum zainteresowania, jak tylko pojawiłaby się w galerii sztuki. Ona oczywiście nie miała pojęcia, że ubranie się w taki sposób nie miało na celu wzbudzenia ciekawości wszystkich ludzi, lecz konkretnej osoby: Cristianna. Annalisa i moja matka wybrały mi ładny komplet, składający się z czarnej spódniczki i kremowej koszuli Óscara de la Renta. Przynajmniej pozwoliły mi dobrać sobie buty: najbardziej spektakularne ze wszystkich Bulgari. Po męczących, ciężkich i wypełnionych plotkami zabiegach kosmetycznych poszłyśmy (na moje nieszczęście) na obiad do restauracji. Szampan, krytykowanie i jeszcze więcej szampana. Z góry świętowały sukces, który Marzia miała osiągnąć tej nocy. Moja siostra wykorzystywała każdą okazję, by upokorzyć mnie przed wszystkimi harpiami z klubu sportowego Costa di Castro. Znoszenie czternastu kobiet, między trzydziestym piątym a sześćdziesiątym rokiem życia (nie wliczając mojej siostry i mnie), było wyczerpujące. Westchnęłam nad swoim cappuccino, podczas gdy zerkałam na zegarek. Ta sobota przemieniała się w najdłuższą ze wszystkich, jakie przeżyłam. 16:40. Za pięć godzin spotkam się z Cristiannem. Zeszłej nocy nie mogliśmy uciec i nie byłam w stanie przez to zasnąć, rozmyślając o tym, jak dobrze było mi w jego ramionach na podziurawionej sofie. Mogłabym spędzić resztę życia na wspominaniu tamtej chwili. Strona 214 z 389

Moją zadumę przerwał dźwięk iPhone’a. Po melodii Florence + The machine, od razu poznałam, że był to SMS. Wzięłam go i kliknęłam Akceptuj, zakrywając ekran, tak aby Marzia nie zdołała nic przeczytać. Domyśliłam się kto pisał, pewien kretyn używający innego numeru telefonu, żebym nie potrafiła go rozpoznać. Tęsknisz za mną? Ależ co ja mówię, jestem pewien, że tak. Chcę cię zobaczyć. Nie udało mi się powstrzymać uśmiechu, kiedy w moim żołądku zawiązywał się supeł. Trzęsłam się jak galareta. Chciał mnie zobaczyć... Cholera! Mogłabym być z nim już w tamtym momencie, zamiast tracić czas z tymi wszystkimi...

*** Carmina zapukała do drzwi, po czym weszła. Czesałam włosy i perfumowałam się, gdy przeszkodził mi w tym ogromny bukiet kwiatów. - Co to do diabła jest, Mino? – Czule skracałam jej imię, ponieważ wydawało mi się bardziej przyjazne, a jej dodawało to otuchy. Enrico i ja byliśmy jedynymi osobami w tym domu, którzy darzyli ją szacunkiem. - Na dole czeka Valentino i prosił, abym to przekazała. – Podała mi bukiet, a ja niegrzecznie postawiłam go na toaletce, nie przejmując się, że kilka płatków spadło na podłogę. Za przezroczystą folią, którą owinięte były kwiaty, ujrzałam karteczkę. Wiedziałam, że jego wiadomość zirytuje mnie jeszcze bardziej, niż już byłam.

Wiem, że pewnego dnia będziesz moja Taka jest prawda Kocham Cię Valentino. Strona 215 z 389

Słowa tak wymagające i egoistyczne jak on sam. Byłam wściekła! Nie zdawał sobie sprawy, że go nie znosiłam? Zamknęłam oczy i rzuciłam notkę na podłogę. - Panienko... - Kathia, Mino – poprawiłam ją, nim zdążyła kontynuować. - Kathio... – Uśmiechnęła się. Nie była przyzwyczajona, by mówić do mnie na "ty". – Dał mi również to. – Wręczyła mi prostokątne, podłużne pudełko w ciemnoczerwonym kolorze. Niechętnie je otworzyłam i uniosłam brwi, znajdując w nim złotą bransoletkę z diamentami. Zbyt ciężka. Poza tym, nienawidziłam żółtego złota. Miałam ochotę zwymiotować, gdy zorientowałam się, że próbował przekupić mnie złotem i kwiatami. Jak mógł sądzić, że zdobędzie mnie w taki sposób! - O mój Boże! – krzyknęła Marzia, wpadając do mojej sypialni. Popchnęła Carminę, żeby móc przejść i ruszyła w stronę bukietu róż. Zaczęła z nim tańczyć, jakby był to jej partner. Nie minęło dużo czasu kiedy pochyliła się do bransoletki. - Spójrz jaka cudowna! Dwudziestoczterokaratowe złoto i dwanaście malutkich diamencików... Uciecha dla każdej kobiety – szepnęła, dotykając biżuterii. - Dla mnie pozbawiona jest jakiejkolwiek wartości... – Oddałam ją jej. - Bransoletka za prawie sześćset tysięcy euro nie ma dla ciebie żadnej wartości? Głupia! Wyszłam stamtąd, zanim uległabym pokusie rzucenia się na jej szyję.

*** Galeria Marzia Carusso musiała wzbudzać wśród ludzi wielkie zainteresowanie, skoro przybyło tyle ważnych osobistości. Wszyscy, oprócz Cristianna. Strona 216 z 389

Odstawiłam kieliszek szampana na tacę jakiegoś kelnera i wycofałam się, zatracając się między obrazami sztuki. Było to ogromne pomieszczenie, rozciągające się po różnych salach, złączonych gipsowymi łukami, które przypominały kolumny antycznego Rzymu. Prawie wszystkie miały duże okna, ukazujące widok ulicy. Z sali współczesnej sztuki można było zobaczyć rzekę Tyber, a za nią zamek San Angelo. Biorąc pod uwagę fakt, że tuż obok znajdował się Watykan, była to strefa uprzywilejowana. Ruszyłam w kierunku najbardziej oddalonej auli, która nie została nawet udekorowana, więc było mało prawdopodobne, by ktoś tamtędy przechodził. No chyba że w tym samym celu co ja, ukrycia się. Oparłam plecy o ścianę i westchnęłam zamyślona. Gdzie był? Obiecał, że pojawi się na otwarciu, ponieważ przyszła również jego rodzina. Powiedział mi także, że miał powody, aby zostać od początku do końca. Potem pocałował mnie w szyję i policzek. Co robił? Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, że tam był. Że miałam przy swoim boku... I wtedy poczułam jego wargi na swoim obojczyku, wspinające się po szyi, żeby ostatecznie zatrzymać się w kąciku moich ust. Moja klatkę piersiową opanowało takie poruszenie, że nie potrafiłam stłumić cichego jęku. - Już tu jestem – oznajmił szeptem, pozostawiając na mojej skórze ślad swojego głosu. Ocierał się o mnie nosem, otaczając moją talię swoimi cudownymi rękami. - Gdzie byłeś? – spytałam, mocno chwytając się jego ramion. Nigdy więcej nie chciałam być z dala od jego ciała. Byłam pewna, że właśnie tego potrzebowałam. - Szukałem cię... – Spojrzał na mnie i w półcieniu pomieszczenia jego oczy błyszczały tak samo jak poprzedniej nocy. – Co by się stało, gdybym cię teraz tutaj pocałował? – powiedział delikatnie, nadal szepcząc.

Strona 217 z 389

- Zrób to, Cristianno. – Podniosłam podbródek, szukając jego ust. - Powtórz to. - Pocałuj mnie. Nic nie poczułam. Cristianno mnie nie pocałował, ponieważ w tamtym momencie ohydny głos Annalisy Costa, mojej rzekomej teściowej, wtargnął do sali obok, przerywając to, co miało być najlepszym pocałunkiem w moim życiu. - Kathio! – zawołała zza ściany. Jeśli nakryje mnie z Cristiannem, będę mieć problemy. Popchnęłam go i ujawniłam się, zanim zdążyłaby wejść do pomieszczenia. Annalisa zaciągnęła mnie do okręgu składającego się z rodziny Valentina. Oczywiście, znajdowała się tam również moja matka. On natychmiast złapał moją dłoń. - Och, kochana! Nie masz pojęcia, jak bardzo jestem szczęśliwa, że zostaniesz żoną mojego bratanka. Witaj w rodzinie Bianchi. Co?! O mój Boże! O czym mówiła ta wariatka? Rzuciłam spojrzenie w stronę Valentina, który się uśmiechał. Cieszył się tamtą chwilą. A moja matka wydawała się być najszczęśliwszą kobietą na świecie. - Jak to dobrze brzmi: Kathia Carusso, żona Valentina Bianchi. Cristianno zjawił się za kolumną. Pragnęłam, aby ziemia utworzyła dziurę i mnie połknęła. Usłyszał gratulacje, a jego spojrzenie sprawiało, że nie mogłam oddychać. W moją klatkę piersiową wkradł się niepokój. Widziałam, jak przyspieszał kroku, podążając do drzwi, i ponownie straciłam go z pola widzenia. Miałam ochotę za nim pobiec, lecz uniemożliwił mi to Valentino, całując mnie. Odsunęłam się, wymuszając na sobie uśmiech. Umierałam z bólu. - Kiedy ogłosicie to oficjalnie? – zapytał wujek Valentina. - Gdy tylko mój ojciec wygra wybory.

Strona 218 z 389

Valentino spojrzał na mnie, przypominając mi, że należałam do niego i do nikogo innego. Jak to możliwe, że był takim obrzydliwym szczurem? - Jeśli pozwolicie... Muszę iść do łazienki. – Ukryłam swoje drżenie, zaciskając szczękę i przełykając ślinę. - Pospiesz się, skarbie. – Puścił mi oczko, podczas gdy dotykał mojego policzka. Cristianno, nie odchodź. Zaczekaj na mnie, pójdę z tobą.

Strona 219 z 389

ROZDZIAŁ 26 Cristianno Ruszyłem w kierunku wyjścia, powstrzymując się przed zniszczeniem wszystkiego, co stanęło na mojej drodze. Czułem w piersi tak ogromny nacisk, iż sądziłem, że sobie z nim nie poradzę. Pragnąłem krzyczeć, że jej nienawidziłem, że nie znosiłem jej bliskości, że spotkanie jej było moim największym życiowym błędem. Lecz nie potrafiłem. Przeklęta godzina, w której się w tobie zakochałem, Kathio. Obym był w stanie cię znienawidzić. Oddalała się ode mnie i zupełnie nic nie mogłem z tym zrobić. Ktoś pociągnął mnie za ramię i przycisnął do ściany, zanim zdążyłem wyjść. To był Enrico. Pełen gniewu próbowałem go wyminąć, ale zawlókł mnie na korytarz, tak aby nikt nas nie zauważył. Zdałem sobie sprawę, że wiedział i był jedynie zaskoczony, podczas gdy ja byłem zdruzgotany. Kathia była zaręczona. - Uspokój się i mnie wysłuchaj! – rozkazał, popychając mnie. Stawiłem mu czoło. - Wiedziałeś! – oskarżyłem go ze złością. Na kilka sekund zamknął oczy i parsknął, przecząc głową. – Wiedziałeś o tym wszystkim i nic mi nie powiedziałeś! Pozwoliłeś, żebym ją pokochał! – wydarłem się. - Dowiedziałem się kilka minut wcześniej od ciebie. Nie miałem czasu, by cię ostrzec, Cristianno. – Ton jego głosu się uspokoił, puścił mnie i klepnął parę razy w ramię, obserwując jak po raz pierwszy w życiu staczałem się na dno. Dzielił ze mną każdą część cierpienia. Wsparłem się o jego ramię, a on mnie objął. Strona 220 z 389

- Gdybym tylko był świadomy, że to będzie tak bardzo boleć... - Wciąż kochałbyś ją tak samo – przerwał mi, opierając podbródek na mojej głowie. - Wychodzi za mąż, Enrico. – Mój głos brzmiał żałośnie, byłem o krok od płaczu. – Wychodzi za mąż za tego bękarta i nikt nie zamierza temu przeszkodzić. – Odsunąłem się od niego. – To dlatego sprowadzili ją z Wiednia – dokończyłem szeptem. - Wiesz do jakiego należymy świata. To było jasne, że skoro Kathia wróciła, to musiał być jakiś powód tej decyzji. Nie powinieneś być zaskoczony. – Starał się wyjaśnić to ze spokojem, lecz on również był rozdrażniony zaistniałą sytuacją. - Ona nie bierze w tym udziału – narzekałem. - Jest córką Angela, więc oczywiście, że bierze w tym udział! To są interesy, Cristianno. Jak wszystko w naszych rodzinach. - Kathia nie jest interesem! Ma jedynie siedemnaście lat, kurwa! – Chciałem opuścić tamto miejsce, ale Enrico ponownie mnie zatrzymał. - Uważasz, że mnie to nie obchodzi? – spytał, marszcząc brwi. – Kocham ją, jakby była moją młodszą siostrą. Myślisz, że mnie to nie boli, że on się z nią ożeni? Proszę cię, Cristianno. Nawet twoja miłość nie będzie w stanie temu zapobiec. Spojrzałem na niego, zaciskając szczękę i czując jak moje plecy kołysały się lekko, próbując utrzymać moje ciało w pionie. Jeśli go zabiję, nie będzie musiała wychodzić za mąż. – To była pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy. - Kiedy? – zapytałem, obawiając się odpowiedzi. - Gdy skończy osiemnaście lat – wyznał zmartwiony. - Nie. Nie dopuszczę do tego. Zabiorę ją stąd, zanim nadejdzie ten dzień, Enrico.

Strona 221 z 389

- Kathia do ciebie nie należy, Cristianno. Doskonale wiesz, że nic nie możesz z tym zrobić. Pokręciłem głową i wycofałem się trochę, żeby poszukać jej w tłumie ludzi. Nie znalazłem jej. Co ona o tym myślała? Potrzebowała mnie? - Nie pozwolę, aby wyszła za Valentina. Nie ona, Enrico. - Nie zdołasz tego uniknąć, Cristianno. To już jest zamknięty interes między Angelem a Adrianem. Nie wiem, o co dokładnie chodzi, ale obiecuję ci, że się tego dowiem. Naprawdę. - Czyli rodzina Carusso też ma przed nami tajemnice, tak? – Skrzywiłem się, szukając wzroku mojego przybranego brata. Zorientował się, co miałem na myśli. Po tym wszystkim, nie tylko Fabio okazał się zdrajcą. – W takim razie, do diabła z interesami, Enrico. Nie zamierzam być tego świadkiem. – Odwróciłem się, kładąc dłonie na biodrach i zabierając swoją kurtkę. - Cristianno... – Po raz kolejny złapał mnie za ramię. Wiedział, co planowałem powiedzieć. - Nie proś mnie o to. Nie proś mnie, bym zachował się jak Gabbana, bo i tak tego nie zrobię. Nie mogę, kiedy ona jest monetą przetargową. - Twierdziłeś, że miłość jest dla słabych. Masz szansę to udowodnić. – Enrico wbił mi nóż prosto w plecy. To prawda, wypowiedziałem kiedyś te słowa i teraz ich żałowałem. - Zabiję go, jeśli jej dotknie – kontynuowałem, wskazując palcem. – Wiesz, że jestem do tego zdolny. - Wiem, ale wtedy rozpoczniesz wojnę – dodał, ostrzegając. - Więc będę pierwszym chętnym do jej stoczenia. Tym razem pozwolił, żebym odszedł. - Jesteś w niej zakochany... – potwierdził, mimo że już wcześniej usłyszał to z moich ust.

Strona 222 z 389

- I obwiniam się za to każdej nocy. Próbowałem się przed tym ustrzec, lecz mi się to nie udało. Więcej nie mam zamiaru próbować. Podoba... podoba mi się kochanie jej. - Masz pojęcie, co to oznacza? Jeżeli to zostanie odkryte, będzie trudniej to rozwiązać. Rozwiązanie równało się śmierci, a śmierć – przegranej. Byłem gotów umrzeć w walce o nią. - Tak... i biorę na siebie wszelkie konsekwencje. Kathia zjawiła się w korytarzu, niespokojna. Ból rozdzierał moją klatkę piersiową, gdy tylko na nią patrzyłem. Zatrzymała się na mój widok. Błagająco się we mnie wpatrywała. W tamtym momencie byłem pewien, że ona również mnie kochała, jednak nie mogłem się do niej zbliżyć i wyjawić jej, że czułem to samo. Musiałem odejść. - Dopóki nie dojdzie do tego dnia, proszę, nie daj się nakryć – oznajmił Enrico, obserwując nasze spojrzenia. Wyszedłem przez drzwi po tym, jak ujrzałem spływające po policzku Kathii łzy.

Kathia Skierowałam się w stronę wyjścia w celu odnalezienia go, lecz Valentino z furią chwycił mnie za ramię. Zderzyłam się z jego piersią i zaczęłam mu się wyrywać. To było bezsensowne. Cristianno odszedł. - Gdzie do licha sądzisz, że idziesz? – spytał agresywnie. Przez chwilę poczułam strach, ale przełknęłam go i zmierzyłam się z nim. Musiałam jak najszybciej wydostać się z tamtego miejsca. - Nie chcę cię widzieć. Upadłeś zbyt nisko, kłamiąc swojej rodzinie – mruknęłam.

Strona 223 z 389

- Co sprawia, iż myślisz, że kłamałem? To, że o niczym nie miałaś pojęcia, nie znaczy, że jest to kłamstwo – szepnął przy moim policzku. – Wszystko jest już gotowe, byś została moją żoną. Gdy tylko skończysz osiemnaście lat. Poruszyłam się i w końcu zdołałam się odsunąć. Valentino skrzywił się ironicznie. - Po moim trupie! – Mój ton głosu powinien mu kogoś przypominać: Cristianna. – Nie poślubię cię, ponieważ cię nie kocham. Nie jesteś dla mnie wystarczająco dobry. Uniósł rękę, żeby mnie uderzyć, lecz kiedy chciał to zrobić, powstrzymał go Fabio. Przycisnął go do ściany i przyłożył dłoń do gardła Valentina. Enrico złapał moje ramię i mnie ochraniał. - Jeśli jeszcze raz zobaczę, jak jej grozisz albo dowiem się, że podnosisz na nią rękę, poznasz prawdziwe wyobrażenie cierpienia – burknął Fabio Gabbana, zanim go puścił. – Wynocha! Valentino poprawił garnitur i przyglądał mi się z napiętym uśmiechem. Jak mógł się uśmiechać, skoro dopiero co został nastraszony przez Fabia? Bydlak. Fabio obserwował, gdy ten się oddalał, a potem spojrzał na mnie. Nie zrobił nic więcej, jedynie nieznacznie skinął głową Enricowi, głęboko westchnął i zniknął ze swoim jak zawsze eleganckim krokiem. - Idź, zajmę się wszystkim – szepnął Enrico, popychając mnie w stronę wyjścia. Przebiegłam przez ulicę tak szybko jak pozwalały mi na to moje ubrania i obcasy, chociaż byłam świadoma, że nie dałabym rady dogonić Cristianna, jeśli przyjechał samochodem. Zatrzymałam się w połowie ulicy. Ogarnęło mnie bezgraniczne uczucie rezygnacji. To nie była przyszłość, jaką sobie wymarzyłam. Ale cóż mogłam zrobić? Zamknęłam oczy.

Strona 224 z 389

Cristianno Kathia dzwoniła do mnie wiele razy. Nie odebrałem żadnego z tych połączeń. Nie mogłem z nią rozmawiać, bo zdawałem sobie sprawę, że po usłyszeniu jej głosu, spadłbym w otchłań. Gdyby ktoś mnie ostrzegł, że miłość była tak bolesna, przestrzegałbym się przed jej pokochaniem. Lecz kogo pragnąłem oszukać? To było kłamstwo. Nadal kochałbym ją równie mocno. Mój telefon ponownie zaczął dzwonić, ale tym razem to nie była Kathia, tylko Fabio. Zmarszczyłem brew. Telefon mojego wujka mógł oznaczać problemy. Odebrałem. - Co cię łączy z Kathią Carusso? – zadał pytanie, nim zdążyłem się odezwać. Jego głos brzmiał poważnie i wydawał się być zasmucony. Takie zachowanie było dla Fabia dosyć nietypowe. - Nic. W rzeczywistości, nic mnie z nią nie łączyło. Między nami do niczego nie doszło. - Cristianno... – Westchnął, chcąc powiedzieć, że nie był głupi. - Nic się nie wydarzyło, wujku. Po prostu... Nie było potrzeby, bym kończył to zdanie. - Mój Boże...! Nie mogę w to uwierzyć. Ja też nie. - Co powinienem zrobić? Co się robi w takich sytuacjach? - Jezu! Znalazłeś niewłaściwego doradcę do tego tematu. – Znowu westchnął i przez kilka sekund nic nie mówił, rozmyślając. – Jedź do niej, tylko się już rozłącz, nim zacznę żałować tego, co właśnie powiedziałem. Strona 225 z 389

Nie dałem mu nawet dokończyć. Uruchomiłem samochód i udałem się na jej poszukiwanie.

Kathia Weszłam do swojego pokoju i kopnięciem zamknęłam za sobą drzwi. Przez około godzinę szukałam Cristianna, bez skutku. Dzwoniłam do niego, lecz nie odbierał. Kochałam go do szaleństwa, a on mnie zostawił. Powstrzymałam chęci do płaczu i poszłam się przebrać. Założyłam krótkie spodenki i pierwszą lepszą koszulkę. Nie kłopotałam się nawet włączeniem światła. Po co? Ono zostało już zgaszone, gdy ujrzałam, jak odchodził. Zdjęłam ozdobne poduszki, zrzuciłam pierzynę i wspięłam się do łóżka, chowając twarz w zagłówek. Boże! Zmuszali mnie do ślubu z Valentinem i straciłam Cristianna. A to wszystko zdarzyło się w ciągu jednej nocy! Gdybym chociaż miała możliwość porozmawiania z nim po raz ostatni i wyznania mu jak bardzo go kochałam oraz potrzebowałam... W moim dużym oknie zatrzęsła się szyba. Zerknęłam tam, lecz nic nie dojrzałam. Jedynie białe, jedwabne zasłony i rośliny, które znajdowały się na tarasie. Wstałam z łóżka i wolno podeszłam do drzwi. Wciąż nic nie widziałam, dopóki szyba ponownie nie zaczęła wibrować od uderzenia. Wtedy go zauważyłam. Cristianno wdrapywał się na mój taras. Miał wyjętą ze spodni koszulę, a węzeł jego krawatu luźno zwisał na środku klatki piersiowej. Wyglądał jeszcze przystojniej niż w dobrze ułożonym garniturze. Na jego widok wypuściłam z siebie jęk ulgi, podczas gdy podnosiłam ręce do głowy. Rzuciłam się do drzwi i otworzyłam je ze zniecierpliwieniem. Otoczyła mnie chłodna poranna bryza, lecz nie zwracałam na to uwagi. Miałam go naprzeciwko siebie. Dzięki temu było wystarczająco ciepło, by napełnić mnie nadmierną radością.

Strona 226 z 389

Cristianno przyglądał się moim nogom i powoli się wspinał. Należałam do niego, i był o tym przekonany tak samo jak ja. - Nie powinieneś był odchodzić beze mnie – oznajmiłam cicho, starając się kontrolować swoje podenerwowanie. Cristianno próbował opanować swoje odruchy. Spostrzegłam to przez sposób, w jaki zaciskał szczękę. Pragnął mnie dotknąć, tak samo jak ja jego. Zrobił krok do przodu. - Nie powinnaś była mnie szukać. – Skrzywił się z charakterystycznym dla siebie erotyzmem, który towarzyszył mu przy każdym jego geście. - Dlaczego? – Delikatnie chwyciłam go za krawat i wciągnęłam do środka. Zamknął drzwi, po czym oparł swoje czoło o moje. - Nie możemy dłużej tego kontynuować. Już nie – szepnął przerwanie, podczas gdy pieściłam jego klatkę piersiową. Stłumił westchnienie. – Nie rób tego, Kathio. Wiesz, że nie będę potrafił się zatrzymać – mruknął w moje wargi, a jego dłonie bez pośpiechu sunęły w górę moich bioder. Bardzo wolniutko. - Wisisz mi pocałunek – wymamrotałam. Złożyłam pocałunek na jego policzku chwilę przed tym, jak jego ręce oplotły moją talię pod szeroką koszulą. Pocałował mnie, przygarniając do siebie moje ciało. Poczułam potrzebę złączenia naszych ust. Dotykał moich pleców, zmuszając mnie jednocześnie do cofania się. Nie wiedziałam dokąd chciał mnie zabrać, lecz byłam gotowa iść dokądkolwiek. Nie zamierzałam się zatrzymać, nie chciałam, aby on się zatrzymał. Jego język spotkał się z moim. Całował znacznie lepiej niż w moich snach. Zdawał sobie z tego sprawę i rozkoszował się moimi ustami. Westchnęłam, a następnie zaczerpnęłam powietrza, gdy jego wargi mknęły w dół szyi. Wzięłam jego twarz w dłonie i wróciłam do całowania go. Zdjęłam jego kurtkę i zaczęłam rozpinać tę irytującą koszulę. Domagałam się, żeby mieć go bliżej siebie. Westchnął, czując moje palce obrysowujące jego skórę na brzuchu. Jego kolana lekko rozchyliły moje nogi i zsunął swoje dłonie po moim ciele, aż udało Strona 227 z 389

mu się unieść mnie z podłogi. Usadowił mnie na toaletce, co spowodowało, że spadł bukiet róż, które Valentino podarował mi tamtego wieczoru. Rozproszył się po podłodze, czyli tam, gdzie było jego miejsce. Otoczyłam go swoimi nogami, a on jeszcze bardziej się do mnie przysunął. Do połowy ściągnęłam jego koszulę, obejmując jego nagie ramiona. Cristianno ścisnął moją talię i próbował uwolnić mnie z bluzki. Jęknęłam, kiedy się powstrzymał i pocałował czubek mojego nosa. - Czy to jest to, czego pragniesz? – szepnął podniecony, muskając językiem moje usta. - Powinieneś już to wiedzieć. – Odwzorowałam jego gest, chwytając się jego sylwetki. Przebiegłam palcami po jego muskularnych plecach i zaczęłam zjeżdżać dłońmi w dół. Zastygliśmy w bezruchu, słysząc jak ktoś zbliżał się w korytarzu. Spojrzałam w kierunku drzwi, podczas gdy on ukrył twarz w zagięciu mojej szyi, wypuszczając sfrustrowane westchnienie. - Jak myślisz, kto to może być? – spytał pomiędzy obdarowywaniem mnie pocałunkami od ramienia aż do policzka. - Nie mam pojęcia. Wszyscy powinni być na uroczystości. – Odepchnęłam go, przeklinając osobę, która przerwała taki moment. Cristianno z rezygnacją odsunął się od moich nóg. – Lepiej będzie, jeśli się ukryjesz. Wbiłam wzrok w jego oczy i zatraciłam się w perfekcji jego torsu. On powrócił do wpatrywania się w moje biodra, przegryzając równocześnie wargę. - Mam się ukryć? – zapytał zdziwiony. - Nie chcę, żebyś sobie poszedł. Rzuciłam mu jego kurtkę, zanim zorientowałam się, jak ktoś zatrzymał się przed drzwiami do mojej sypialni. Spojrzeliśmy się na siebie, wstrzymując oddech. Zmarszczyłam brew. Cristianno wydawał się być rozbawiony panującym napięciem. Popchnęłam go na łóżko i okryłam go, kładąc się przy jego boku. Wydał z siebie zduszony chichot.

Strona 228 z 389

- No proszę, wyobrażałem sobie bycie z tobą w łóżku, ale nie w twoim pokoju – zażartował i dotknął mojego brzucha. Przysunął się, pozwalając, aby moja ręka poznała ciepło jego nagiej klatki piersiowej. - Zamknij się! – krzyknęłam cicho. Drzwi się otworzyły i pojawiła się w nich postać Sibili, młodej służącej. - Panienko – szepnęła. – Panienko. Udawałam, że spałam, więc musiałam trochę poczekać z odpowiedzią. - Humm... – mruknęłam, gdy Cristianno dosięgał krawędzi moich spodenek. - Panienko, proszę mi wybaczyć, że przeszkadzam, ale panienki mama prosiła, bym panienkę poinformowała, że jutro o dziewiątej rano wyjeżdżacie w podróż. – Biedaczka brzmiała na zawstydzoną. - W porządku, Sibilo... – Upozorowałam ziewnięcie. – Spokojnie, nie przejmuj się. - Bardzo mi przykro. - Niepotrzebnie, kochana. Idź odpocząć. - Oczywiście. Dobranoc, Kathio. - Dobranoc, Sibilo. Urocza dziewczyna uśmiechnęła się i opuściła pokój, zamykając drzwi. Cristianno odkrył prześcieradło i wyprostował się, klęcząc. Patrzył na moje kostki i zaczął je pieścić, powoli sunąc ku górze. Dotykał moich kolan, lecz zaprzestał swoich działań, gdy dotarł do ud. Wziął moje nogi i rozłożył je, po czym pochylił się nade mną. Ustami opadł na moją szyję, muskając skórę swoim językiem. W tamtej chwili, nie byłam w stanie się już kontrolować. Kontynuował obniżanie się, aż do czasu, gdy dobrnął do brzucha. Przeczesałam jego włosy i poruszyłam się pod jego ciałem, wyginając się w jego stronę. Pocałowałam go, a on usadzał mnie na swoich kolanach, chwytając mnie w pasie. Pozbyłam się jego koszuli i Strona 229 z 389

skłoniłam go do położenia się. Cristianno uśmiechnął się, widząc mnie na sobie. Złapał moje biodra, opierając się chęci ściągnięcia moich szortów. Wiedziałam, że to nie był odpowiedni moment, by doprowadzić tę sytuację do końca (po domu krążyła moja mama). - Planujesz trwać w takiej pozycji przez całą noc? – powiedział. Wymsknął się mi cichy jęk i przybliżyłam się do jego ucha. Sprowokowałam urywany oddech, podgryzając jego płatek. - Bądź silny, Cristianno. Jesteś zdolny znieść wszystko – zażartowałam, mocniej naciskając na niego biodrami. - Nie, maleńka. Z twoim ciałem nade mną, nie potrafię być silny. – Zaprzeczył, posyłając mi uśmiech. Zdecydowałam odsunąć się od niego i dać mu trochę przestrzeni, żeby doszedł do siebie. – Ale to nie znaczy, że musisz się ode mnie oddalać – stwierdził i mnie pocałował. - Zostań i śpij ze mną. - Mam spać z tobą przy moim boku? To będzie niemożliwe. - No dawaj... będziesz mógł iść, jak zacznie świtać. - Nie musisz błagać. I tak miałem zamiar zostać. – Ułożył się koło mnie i rozpostarł ramiona, abym mogła ulokować się na jego piersi. - Wcale nie błagałam. Poza tym, wiedziałam, że cię przekonam. – Poczułam bicie jego serca przed tym, jak otulił mnie swoim ramieniem. - Niestety masz rację. Jesteś jedyną, której udaje się sprawować nade mną władzę. - Przeszkadza ci to? – Wodziłam palcem po jego brzuchu. - Nie masz nawet pojęcia jak bardzo – szepnął w moje włosy, składając na nich pocałunek. - Chcesz, żebym przestała to robić?

Strona 230 z 389

Poszukałam jego spojrzenia. Było ciemne, lecz mogłam dostrzec cudowny blask jego niebieskich oczu. Przechylił swoją głowę w moją stronę i obserwował mnie ze zmarszczonymi brwiami. - Gdybym chciał, żebyś przestała to robić, nie byłoby mnie tutaj, Kathio. Położyłam się na jego torsie i zaczęłam dotykać każdego zakątka jego twarzy. Cristianno przymknął oczy, jakby udręczony, i zacisnął szczękę. - O czym rozmyślasz, Cristianno? – Pragnęłam dowiedzieć się, co go przytłaczało. - To nie jest dobre czuć się w taki sposób. - Dlaczego? - Ponieważ nie jesteś moja.

Strona 231 z 389

ROZDZIAŁ 27 Kathia Moje serce znieruchomiało przez oburzenie, które poczułam na myśl, że Cristianno wierzył, iż byłam poza jego zasięgiem. - Nie jestem twoja? – powiedziałam rozdrażniona, prostując się na łóżku. Przyciągnęłam do siebie kolana i chwyciłam się prześcieradła. Cristianno zrobił to samo i przygnębiony usadowił się za mną. Nie był w stanie dojrzeć mojej twarzy okrytej przez włosy, lecz mógł zauważyć moją złość. - Nie należałam do nikogo do jakichś dziesięciu minut temu, Cristianno – dodałam, wyczuwając, jak wypuścił w moją szyję zduszony oddech. - Przepraszam – szepnął. – Po prostu rozmyślanie o tym, że będziesz musiała... Położyłam palec na jego ustach, żeby go uciszyć. - Jestem tutaj i nie zamierzam cię opuszczać. Jego wzrok był tak intensywny, że aż mnie przeszywał. - To jest to, czego naprawdę pragniesz, Kathio? - A czego ty pragniesz, Cristianno? Powiedz mi. - Pragnę ciebie. Przy sobie. - Więc tak właśnie będzie. Objął mnie z siłą, jaką mogły zawierać tyko jego ramiona. Zasnęłam z dotykiem jego palców głaszczących moje włosy. Pomiędzy snami, czułam jego całujące mnie wargi.

Strona 232 z 389

Cristianno Wstałem z łóżka, aby wziąć swój telefon. Przyszedł do mnie SMS. Na szczęście Kathia się nie obudziła, jedynie poruszyła się w pościeli. To był mój ojciec. Mitin Umberto Petrucci gubernatorem. Godzina 10:00, niedziela. Marcello snajperem. Potwierdź. Niech tak będzie. Po usunięciu wiadomości wróciłem do łóżka. Obserwowałem Kathię i jakoś dziwnie się poczułem. Powiedziała, że ze mną będzie, że była moja, ale nie byłem pewien, czy nie zmieni zdania, gdy dowie się jakim byłem facetem. Miałem osiemnaście lat, tak, lecz byłem najlepszy w wykonywaniu swojej roboty. Wciągnąłem zapach jej włosów. Zalała mnie lekka truskawkowa woń i zamknąłem oczy przed tym, jak pocałowałem ją w czoło. Zmieniła pozycję, uwalniając cichy jęk. Pochyliłem głowę do przodu i wpatrywałem się w jej rozchylone usta. Pocałowałem ją. Był to pocałunek ciepły, delikatny, lecz wypełniony pożądaniem. Odpowiedziała mi, pieszcząc mój policzek. Chciałem się pożegnać. - Obudź się, moja maleńka – szepnąłem w jej wargi. Otworzyła oczy i zerknęła w stronę okna. - Jeszcze nie świta. Wciąż jest noc – mruknęła, łapiąc moją szyję. Miała rację, jeszcze nie świtało, ale nie mogłem odejść bez pożegnania. - Muszę już iść. - Nieee... – zaprzeczyła, nadal śpiąca. - W końcu się mną znudzisz. – Uśmiechnąłem się. Strona 233 z 389

- Wątpię, by tak się stało. – Nareszcie ukazała mi swoje srebrne oczy. Pocałowałem ją, podczas gdy moje myśli krążyły wokół tego, co miałem zrobić za kilka godzin. Zabiję Umberta Petrucci. - Zobaczę cię rano? – spytała, głaszcząc moje włosy. - Wiesz, że tak. Wyprostowała się, chcąc mnie przytulić. Zgarnąłem ją w ramiona i usadowiłem na swoich kolanach. Była taka delikatna, taka drobna... Obejmowanie jej sprawiało mi tak wiele przyjemności, że nie wyobrażałem sobie, bym mógł przestać to robić. Zaczęliśmy się całować, tak samo jak przed położeniem się spać. Tyle że tym razem, musiałem się powstrzymać. Umieściła dłoń na mojej klatce piersiowej i pieściła ją, opierając swoje czoło o moje. - Muszę już iść – oznajmiłem ponownie. - Dlaczego? – zadała pytanie, obrysowując zarys mojego nosa. - Mam coś ważnego do załatwienia. – Dotknąłem jej nóg. - Coś ważniejszego ode mnie? – Prowokująco uniosła brwi. Jeśli sądziła, że zignoruję to pytanie, to się myliła. Nie okłamałbym jej w tej sprawie. - Nie ma nic ważniejszego od ciebie. - Więc nie odchodź. – Przytuliła mnie, zmuszając, żebym się na niej położył. – Będę symulować, że źle się czuję i zostanę tu z tobą. Cały dzień spędzimy razem w łóżku, całując się i kochając... – skończyła, uśmiechając się między moim ramieniem a szczęką. To był najlepszy plan, jaki mógłbym usłyszeć i oddałbym dosłownie wszystko, byle tylko ją uszczęśliwić, lecz nic nie mogłem uczynić. - W poniedziałek będziesz miała mnie tylko i wyłącznie dla siebie. Obiecuję ci to, kochanie – zakończyłem szeptem.

Strona 234 z 389

W dalszym ciągu nie potrafiłem uwierzyć, że byłem zdolny do takiego wyrażania emocji. W dalszym ciągu nie potrafiłem uwierzyć, że kochałem kogoś w taki sposób. - To mi nie wystarcza... - Nie wystarcza ci? – Uśmiechnąłem się, szukając jej wzroku. - Musisz polepszyć swoją ofertę. – Udawała bycie obrażoną. - Co powiesz na bycie ze mną w poniedziałek, wtorek, środę...? - Też nie... W porządku, istniała jeszcze jedna propozycja. - A we wszystkie dni mojego życia? – spytałem, patrząc jej prosto w oczy. Otworzyła usta, całkowicie zaskoczona. Moja klatka piersiowa zanotowała jej rozszalałe bicie serca. Nawet ja nie byłem świadomy tego, co właśnie powiedziałem. Te słowa tak po prostu, bez jakiegokolwiek uprzedzenia opuściły moje usta. Nie żałowałem ich. - Od razu lepiej – oznajmiła zarumieniona. - Załatwione... – Musnąłem jej wargi. – Są twoje. – Ująłem ją w ramiona, głaszcząc jej długie włosy.

*** - Okłamuję ją – mruknąłem, gdy skończyłem myć twarz. W lustrze obserwowałem wizerunek oszusta, mafiosa, który dążył do czegoś więcej niż tylko wyrządzania krzywdy. Potrząsnąłem głową, próbując o tym nie myśleć. Miałem do załatwienia sprawy zawodowe i nie mogłem mieszać ze sobą tych dwóch rzeczy. W tamtym momencie najistotniejszym było bycie tam, żeby dać Marcello znak do wykonania strzału w Umberta Petrucci. Potem pobiegnę do niej i będę obejmować ją tak długo, aż zniknę w jej ramionach. Dzięki temu mógłbym zapomnieć, jakim stałem się typem osoby.

Strona 235 z 389

Chociaż w rzeczywistości, byłem zadowolony ze swojej "pracy". Spędziłem godziny na obwinianiu się za kochanie jej; Kathia zasługiwała na kogoś lepszego ode mnie, lecz nie byłem w stanie się od niej oddalić.

*** Przebiegłem korytarz prowadzący do pomieszczenia, gdzie kandydat na burmistrza Rzymu kreował złudne nadzieje obecnych tam osób. Jego słowa były tak przekonywujące, że przez moment sam w nie uwierzyłem. Stałem w drzwiach, oparty o framugę, nieufnie przyglądając się prowizorycznej scenie. Mogłem wmieszać się w tłum ludzi, lecz nie chciałem udawać przychylności lewicy, ani musieć powstrzymywać swoich odruchów spowodowanych tą fanatyczną gadką. Umberto przedstawiał swoje idee w nazbyt gorliwy sposób. Gestykulował dłońmi, podnosił głos, tak aby wszyscy dobrze go słyszeli, oraz wyrafinowanie atakował Adriana. To skutkowało tym, że gdy tylko kończył zdanie, był oklaskiwany przez publiczność. Ograniczał się w uśmiechaniu. Zapewniał, że słowa nie były puszczane na wiatr, że jego polityka nie była zwykłymi obietnicami. Pieprzony krętacz. Nie miał już za wiele do dodania, aby przekonać wszystkich, że byłby odpowiednim burmistrzem. Szkoda, że nie mógł nim być, ani nawet dokończyć swojej przemowy. Uniosłem nadgarstek i przybliżyłem go do ust z pretekstem poprawienia mojej grafitowej marynarki od Armaniego. Otaczała go gumowa bransoletka. Było to urządzenie służące do komunikowania się między sobą. Marcello znajdował się już na swoim miejscu i miał Umberta na celowniku. Enrico czekał razem z Carlem (średniakiem Carusso) w samochodzie na końcu ulicy. To było dla mnie nie do pojęcia, że Enrico był w stanie pracować z kochankiem swojej żony, Marcellem. Aczkolwiek to wskazywało na to, że nie darzył Marzii zbyt wielkim uczuciem.

Strona 236 z 389

- Jestem już zmęczony tą paplaniną – mruknąłem ochrypłym głosem, nie przestając dyskretnie obserwować otoczenia. Tę misję mógł wykonać mój brat, Diego lub Valerio, ale mój ojciec twierdził, że Diego był za bardzo porywczy i że nie wytrzymałby słuchania Umberta. A Valerio... cóż, Valerio był znowuż za spokojny. On urodził się, by siedzieć za biurkiem i wydawać polecenia. - Sądziłem, że nigdy tego nie powiesz, Cristianno. – Głos Marcella Pirlo rozbrzmiał w małej i prawie niewidocznej słuchawce, którą miałem wsadzoną w lewym uchu. – Jeśli chcesz, mogę tam zejść i zaszyć mu usta. Bardziej przypadłoby mi do gustu, gdyby trzymał gębę na kłódkę. - Uspokój się, kochany – tym razem odezwał się Carlo. Miał bardzo podobny głos do swojego brata, Angela. – Tylko jeden strzał. - Między oczy, Marcello – wróciłem do konwersacji, wyobrażając sobie ich uśmiechy. Przeciągnąłem się i dotknąłem włosów. Taki był znak. Umberto przestał mówić, a z jego czoła zaczęła wyciekać nieznaczna strużka krwi. Ciecz spływała mu z nosa. To było perfekcyjne trafienie między oczy, tak jak prosiłem. Umberto sztywno runął na podłogę. Upadek był na tyle silny, że mogłem usłyszeć, jak jego głowa uderzyła o drewno. Towarzyszyły temu również jęki. Ludzie zaczęli głośno krzyczeć, podczas gdy próbowali znaleźć wyjście. Ochroniarze Petrucciego rzucili się na scenę. Niektórzy z nich, z pistoletami w dłoniach, szukali w zgromadzeniu śladu mordercy. Nie znajdą go, nie był obecny wśród zebranych osób. Nie mogli nawet zaczekać na dowiedzenie się czegoś dzięki sekcji zwłok. Pocisk był całkowicie czysty. Przygotowywał je sam Marcello z niezniszczalnego składnika, którego dostarczał mu Fabio. Niemożliwe było znalezienie winowajcy. Zbrodnia doskonała. Witajcie w mafii.

Strona 237 z 389

ROZDZIAŁ 28 Kathia Kierowałam się w stronę sekretariatu, aby wręczyć Antoniecie usprawiedliwienie za moją piątkową nieobecność. Daniela zadzwoniła do mnie, żeby uprzedzić jakie wymyśliła kłamstwo, gdy mnie kryła; powiedziała profesorom, że źle się czułam. Wyjaśniłam to Enricowi, a on spełnił moją prośbę i podpisał usprawiedliwienie. Nie było Antoniety, a zajęcia zdążyły się już rozpocząć. Nie wiedziałam co robić, zostać i zaczekać, czy wejść do klasy. Nagle drzwi się otworzyły, więc odwróciłam się, sądząc, że była to Antonieta, lecz nie miałam racji. Cristianno rzucił się na mnie i mocno pocałował. Nie widzieliśmy się ze sobą dłużej niż jeden dzień i ten pocałunek smakował niebiańsko. Przytuliłam go, podczas gdy on popychał mnie w stronę gabinetu dyrektora. - Co ty robisz? – mruknęłam między pocałunkami. Uśmiechnęłam się, czując potrzebę jego ust. Uwielbiałam sposób, w jaki mnie całował. - Będę się z tobą kochać na biurku dyrektora – wymamrotał, sunąc dłońmi pod moją spódnicą. Dotknął bielizny, po czym nogą zamknął drzwi pomieszczenia. - Jesteś nienormalny – uśmiechnęłam się, ale byłam gotowa zaryzykować. Posadził mnie na biurku i pochylił się nade mną, jednak mnie nie pocałował. Obserwował mnie z uśmiechem na twarzy, nie przestając gładzić moich ud. Sapnęłam, zamykając oczy. Stawałam się uzależniona od tych pieszczot, potrzebowałam ich, by móc oddychać. Cristianno cieszył się, widząc mnie taką poddaną.

Strona 238 z 389

- Jesteś prześliczna... – stwierdził, nie spuszczając wzroku z moich oczu. Jego głos brzmiał spokojnie oraz absolutnie szczerze i słysząc go, nie potrafiłam powstrzymać rumieńców. Jego intensywne spojrzenie mówiło mi, że byłam tą jedyną. Objęłam go. - Nie przestawaj mi tego powtarzać. Pocałowałam go, pocierając jego plecy. Lecz natychmiast się zatrzymałam, kiedy usłyszałam zbliżające się głosy. Jeśli nas przyłapią, będzie awantura. Wydalenie ze szkoły murowane. Popchnęłam Cristianna na ścianę i zmusiłam go do schowania się za regałem. On złapał mnie za rękę, próbując przekonać, żebym ukryła się razem z nim, ale mu się wyrwałam. - Zostań tam, a ja się nimi zajmę. - Zwariowałaś? Nie było czasu na nic więcej. Dyrektor schwytał mnie na gorącym uczynku. Udawałam, że oglądałam jego książki. Cristianno zesztywniał kilka centymetrów obok mnie. Jeśli go nie dostrzeże, to będzie cud. - Panienka Carusso – powiedział, unosząc brew. – Co tu panienka robi? Nie wydawał się być rozzłoszczony. - Przyszłam dostarczyć usprawiedliwienie za moją nieobecność. - W takim razie skorzystam z okazji i dam panience papiery, które musi podpisać panienki tata. Sekretarka stała przy nim i szeroko otworzyła oczy. Zauważyła Cristianna. Bałam się, że zacznie mówić, lecz milczała, wpatrując się we mnie. - Jakie papiery? - Nic ważnego, proszę się nie przejmować. Są potrzebne do ukończenia rejestracji. Zapomniałem o wysłaniu ich w tygodniu, w którym panienka rozpoczęła zajęcia. Podał mi małą brązową teczkę.

Strona 239 z 389

- Oto one. Jeśli to możliwe, proszę mi je przynieść jeszcze tego popołudnia. - Oczywiście. – Przełknęłam ślinę. Musiałam iść, ale nie mogłam zostawić tam Cristianna. – Panie Espósito, byłby pan tak uprzejmy, by towarzyszyć mi w drodze na lekcję? Pańska obecność ułatwi mi wyjaśnienie spóźnienia. Jezu, co za bujda, ale zabrzmiało to całkiem dobrze. Dyrektor przytaknął i ruszył do drzwi. - Nie ma problemu, proszę się nie martwić. Antonieta spojrzała na mnie i puściła mi oczko, dając do zrozumienia, że pomoże Cristiannowi się stamtąd wydostać. Posłałam jej uśmiech.

*** Ricardo zatrzymał wóz naprzeciwko laboratoriów Borelli. Nie spotkałam ojca, gdy przybyłam do domu ze szkoły, więc spytałam Sibilę, gdzie mógł się znajdować. Byłam zdziwiona, kiedy oznajmiła, bym poszła do laboratoriów. Pospiesznie zjadłam i wyszłam. Pragnęłam jak najszybciej zwrócić papiery do San Angelo i zobaczyć się z Cristiannem. Spojrzałam w górę i obserwowałam siedem pięter budynku. Była to ogromna szklana wieża o delikatnym wyglądzie, wzniesiona w centrum miasta. Te laboratoria należały do rodziny Gabbanów; a dokładnie do babci Cristianna, Delii Borelli. Dotarłam do korytarza, pozostawiając za sobą cichy dźwięk zamykających się drzwi. Przystanęłam, aby przyjrzeć się niesamowitemu pomieszczeniu. Przypominało ono recepcję w hotelu, lecz z bardziej szarawym światłem. Recepcjonistka zerknęła na mnie znad swoich okularów i zmarszczyła brwi. Nagle uśmiechnęła się i wstała z czarnego fotela. Okrążyła szklany stolik (w kształcie półkola) i podbiegła do mnie na swoich butach na obcasach.

Strona 240 z 389

- Kathio, o matko, ile to już minęło czasu! – zawołała kobieta, biorąc mnie w ramiona i dając mi dwa buziaki. Uśmiechnęłam się, próbując odszukać w pamięci kim była. – Gdy widziałam cię po raz ostatni, miałaś jedynie pięć lat. Jesteś taka piękna. Wtedy przypomniałam sobie jej nazwisko: Liviana Marchetti. - Cześć, Liviano! – krzyknęłam uśmiechnięta. - Przyszłaś zobaczyć się ze swoim tatą? – zapytała, kierując się w stronę krzesła. - Tak. Wnioskując z tak naturalnego tonu, którego użyła Liviana, domyśliłam się, że mój ojciec był częstym bywalcem tego miejsca. - Cóż, nie zostanę tu długo. Dzisiaj wychodzę przed czasem, to urodziny Claudia, mojego małego synka. Kończy dziewięć lat, niezły z niego diabełek. – Starałam się stworzyć pozory, że interesowało mnie to, o czym opowiadała. Chyba mi się udało, ponieważ nie przestawała mówić o swoich sprawach. - Dobrze, już cię nie zatrzymuję. Angelo jest na ostatnim piętrze. Na wszelki wypadek, gdybyś zdecydowała się wyjść wcześniej, to za drukarką zostawię ci klucze od drzwi, okay? – Pokazała mi, jak chowała klucze za urządzeniem i ponownie się uśmiechnęła. – Nie radzę ci na nich czekać, spotkanie z nimi może zająć kilka godzin. Pokręciłam głową. Spotkanie? Nie przestawała mnie zaskakiwać. To wszystko było dla mnie takie niezrozumiałe i nie czułam się zbyt komfortowo. Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mi, że działo się tam coś dziwnego. Chociaż, jakby nie patrzeć, odkąd wróciłam do Rzymu cały czas zdarzały mi się dziwne rzeczy. Czyżby były ze sobą w jakiś sposób powiązane? Nie wiedziałam z jakiego powodu moje ciało wypełnił niepokój. - Nie, uwierz mi, nie zamierzam na nich czekać. – Zrobiłam kilka kroków w stronę windy.

Strona 241 z 389

- Super. W porządku, Kathio, cieszę się, że cię spotkałam. Wpadnij tu któregoś dnia, to wypijemy razem kawę, kochana. I przy okazji pogadamy o naszych sprawach. – Założyła torebkę na ramię. - Pewnie. Do zobaczenia niedługo, obiecuję. Wątpiłam, by miała jeszcze cokolwiek do powiedzenia po naszej przeprowadzonej rozmowie. Cóż, właściwie to po jej monologu, który mi wygłosiła. Winda zatrzymała się z szarpnięciem. Drzwi się otworzyły i wyszłam w tej samej sekundzie, w której rozbrzmiał odgłos strzału. Znieruchomiałam całkowicie sparaliżowana. Moje dłonie i wargi zaczęły drżeć. Nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam. Oczy zaszły mi łzami. Zamknęłam je, mocno zaciskając. Chciałam zniknąć. Przełknęłam ślinę i ponownie je otworzyłam. Umierałam ze strachu. Moje zaczerwienione źrenice poruszyły się w kierunku, z którego dobywał się hałas. Ujrzałam, jak zakrwawiony na piersi Fabio osuwał się na podłogę. Nogi miałam jak z waty i byłam bliska upadku, kiedy dostrzegłam mojego uśmiechniętego ojca. Jeden z jego ludzi z zimną krwią zabił Fabia Gabbanę, a on śmiał się z tego przepełniony dumą. Przeklęty. Kim ty jesteś, tato? Nie potrafiłam w to uwierzyć. Cofnęłam się o kilka kroków, aż wpadłam na drzwi windy. Był to łagodny i ledwo słyszalny dźwięk, ale mężczyzna trzymający w ręku broń spojrzał się w tamtą stronę, zwężając oczy. Ten szmaragdowy kolor był ostatnią rzeczą, jaką pochwyciłam wzrokiem przed kucnięciem. To Valentino, to on strzelał. On zabił Fabia na oczach wszystkich. - Nie bój się, synu. To tylko winda – oznajmił Adriano. Jego ojciec również się tam znajdował. Co to był za rodzaj spotkania? Boże, zabierz mnie stąd. Błagam cię.

Strona 242 z 389

Zakryłam usta, byłam zbyt zdenerwowana i przerażona, miałam ochotę krzyczeć. - Lepiej się wynośmy. Przyślę kilku mężczyzn, żeby czym prędzej zajęli się zwłokami. Jeśli Gabbanowie odkryją, kto to zrobił, będziemy straceni – powiedział mój ojciec, wychodząc z laboratorium. Jeśli Gabbanowie ich nakryją? Kurwa! Co tam się działo? O co w tym wszystkim chodziło? Zachowywali się jak... mafiosi! Po raz kolejny przełknęłam ślinę, zamrugałam i starałam się normalnie oddychać. Lecz nie byłam w stanie. Łzy zasłaniały mi widok. Schyliłam się i zaczęłam iść na czworakach, dopóki nie ukryłam się pod stolikiem. Nie mogli mnie przyłapać. Nie teraz. Wysoki mężczyzna przywołał windę. Natychmiast się otworzyła. - Widzisz, Valentino? To była winda – stwierdził Jago, jego starszy brat. Sześciu mężczyzn weszło do dźwigu. Wszyscy nosili rękawiczki; rozpoznałam niektórych z nich: to byli ochroniarze mojego ojca. Gdy tylko winda ruszyła i zjechali na dół, rzuciłam się do Fabia. Musiałam mu pomóc. Mimo że mój ojciec wyznał, iż był martwy. Spostrzegłam dziurę od pocisku, który skończył z jego życiem. Na kolanach przysunęłam się do jego boku, zaciskając usta i czując jak z moich oczu niepohamowanie wylewały się łzy, spływając po moich policzkach. Nie umarłby, gdybym przyszła wcześniej. Moja obecność zwróciłaby ich uwagę i do niczego by nie doszło. Cholerna Liviana. Dlaczego zatrzymałaś mnie tymi swoimi plotkami? – mówiłam do siebie, nie mogąc się skoncentrować. Instynktownie przycisnęłam ranę na jego klatce piersiowej, by zatamować krwawienie. Wzięłam chusteczkę i umieściłam ją na górze. Zbliżyłam się do jego nosa i zanotowałam, że wciąż oddychał. Potrząsnęłam nim, żeby się obudził. Słony smak łzy zmoczył moje wargi, kiedy zobaczyłam jego wolno uchylające się powieki. Jęknęłam, po czym go przytuliłam.

Strona 243 z 389

- O mój Boże, Fabio! Z jego ust sączyła się krew, gdy próbował przemówić. Szybko ją wytarłam, zakazując mu odzywania się. - Nic nie mów, wyciągnę cię stąd – poinformowałam między łzami i pojękiwaniami. Ostatkami sił, które mu pozostały, Fabio chwycił mnie za ramię i pokręcił głową. - U-umieram, Kathio – wymruczał, wywołując u mnie jeszcze bardziej intensywny płacz. - Nie, po prostu wytrzymaj. Uratuję cię, Fabio. Boże, umrę z bólu. Jak miałam go stamtąd zabrać, skoro nie potrafiłam nawet przestać płakać? - S-spójrz na mnie... – Fabio dotykał mojej twarzy, a ja złapałam jego dłoń. – Weź... to. – Drugą ręką wręczył mi małe urządzenie, czarne USB. – Weź je... i odejdź. - Nie, nie zostawię cię. Już ci powiedziałam. Jego spojrzenie było takie... takie ojcowskie... Mój tata nigdy tak na mnie nie patrzył. Nigdy też nie uśmiechnął się do mnie w taki sposób. Fabio zrobił to pomimo braku sił na zaczerpnięcie oddechu. - Jesteś... taka piękna... – Uchodziło z niego życie. – Nie żyw do mnie... urazy. Obiecasz mi to? Z jakiego powodu miałabym żywić do niego urazę? Przytaknęłam jedynie po to, by się uspokoił i przestał mówić. Tracił wszystkie siły, których potrzebował, żebyśmy mogli stamtąd wyjść. - Tak, Fabio, obiecuję. A teraz chodźmy. Chwyciłam go za ramiona i podniosłam z podłogi, nadal płacząc. Jęknął z bólu. - Nie, zo-zostaw. Chodź... chodź tutaj. Przy-przytul mnie. Strona 244 z 389

Rzuciłam się w jego ramiona, zanim jeszcze usłyszałam ostatnie słowa. - Opiekuj się... Cristiannem. Ko-kocham... cię. Umarł tam, w moich objęciach, i nie potrafiłam zrobić nic innego, jak tylko bliżej się do niego przysunąć i płakać. Rozpacz rozdzierała mnie od środka, czułam, jak jakaś część mnie umarła razem z nim. Wyjęłam z kieszonki spodni swojego iPhone’a i wbiłam numer Cristianna. Dotykowy ekran pokrył się krwią. Cristianno odebrał przed końcem pierwszego sygnału. - Gdzie jesteś, skarbie? – spytał wesoło. Zaczęłam niekontrolowanie płakać. - Cristianno... – wybełkotałam między kolejnymi szlochami. - Kathio, co się dzieje? Gdzie jesteś? – Zdenerwował się. Nie byłam w stanie udzielić mu odpowiedzi. Nie wiedziałam nawet co powiedzieć. Na swoich kolanach trzymałam ciało jego wujka, to było niemożliwe, by przemówić w takiej sytuacji. – Kathio, na Boga, powiedz mi gdzie jesteś! Co się dzieje? – krzyknął. Za nim słyszałam głos jego kuzyna. Również brzmiał na zmartwionego. - Jestem... – Pociągnęłam nosem i wierzchem dłoni wytarłam łzy. Pobrudziłam twarz krwią. – Jestem w laboratoriach Borelli... Oni... oni zabili... Fabia. Wciągnął powietrze. Wtedy otworzyły się drzwi windy. Spojrzałam w tamtą stronę i ujrzałam Valentina spieszącego w moim kierunku. Schyliłam się i pocałowałam Fabia, po czym ukryłam się za regałem. Oparłam plecy o ścianę i skurczyłam nogi, zaciskając szczękę. Nie mogłam płakać, musiałam odzyskać nad sobą kontrolę. Zerknęłam między półkami. Zasłaniało mnie wiele ciemnych, szklanych słoików oraz stos papierów. Valentino gorączkowo sprawdzał pomieszczenie. Podszedł do zwłok Fabia, przeszukał jego kieszenie i się pochylił. Spojrzał na niego z góry z cynizmem. Nie zorientował się, że go ruszałam. Strona 245 z 389

Skurwysyn. To ty powinieneś być na jego miejscu. Zmarszczyłam brwi. Wściekłość dodała mi sił. Bałam się, nie mogłam temu zaprzeczyć, to był pierwszy raz, gdy widziałam, jak ktoś popełnił morderstwo; co więcej, to był pierwszy raz, gdy byłam świadkiem śmierci kogoś, kogo kochałam, lecz nie czułam się tchórzem. W moich żyłach krążyła adrenalina i nienawiść. Uderzył go w żebra, robiąc przy tym pyszałkowatą minę. Odwróciłam twarz, nie chcąc na to patrzeć. Pastwił się nad zmarłym mężczyzną; nad wielkim mężczyzną. Powinnam uciec, nim mnie zobaczy, tylko dokąd? Rozejrzałam się wokół i dostrzegłam wyjście awaryjne. Valentino postanowił odejść. Nie znalazł tego, czego szukał, ponieważ zapewne musiało to być to, co trzymałam w rękach. Mocno to chwyciłam, zaciskając szczękę. Kiedy wyszedł z laboratorium, rzuciłam się do drzwi. Spadł mi telefon na podłogę i krok Valentina zatrzymał się naprzeciwko windy. Znieruchomiałam, obserwując, jak sięgał po pistolet. Zrobił krok do przodu, przełknęłam ślinę. Zrobił kolejny i załadował broń; moje uszy wypełnił hałas. Tamta kula była przeznaczona dla mnie. Wynoś się stąd, Kathio! Natychmiast! Wzięłam komórkę i ślizgając się, ruszyłam do drzwi. Uciekałam, dopóki nie zderzyłam się z poręczą schodów. Otoczyła mnie ciemność. Nic nie widziałam, oprócz świecących znaków, informujących mnie, na którym znajdowałam się piętrze. Przerażona zaczęłam zbiegać na dół. Dotarłam do szóstego piętra i popchnęłam następne drzwi, żeby zejść niżej. Valentino przeskakiwał po trzy stopnie na raz, próbując we mnie wycelować, lecz byłam jedynie cieniem chronionym przez półmrok. Otworzyłam drzwi czwartego piętra dokładnie w momencie, w którym kula trafiła w balustradę. Pod dłonią poczułam wibrację. Strzelał do mnie! Wpadłam na drzwi parteru. Za nimi był korytarz. Za drukarką był klucz. Za wyjściowymi drzwiami był mój ratunek. Ale te cholerne drzwi były zamknięte, a Valentino schodził już na drugie piętro.

Strona 246 z 389

- No dalej! Jakie wyjście awaryjne ma zamknięte drzwi? Kurwa! – krzyknęłam szeptem, kopiąc w nie. Ponownie wbiegłam na pierwsze piętro i ruszyłam do drzwi. Tam znajdowała się moja ostatnia deska ratunku. Weszłam do salonu, zanim Valentino zdołał mnie dojrzeć. Znowu strzelał, a ja potknęłam się i upadłam na sofę. Wstałam i zaczęłam biec, nie wiedząc jaki wybrać kierunek. Winda nie przyjeżdżała, a nie było już innych schodów. Przekroczyłam próg gabinetu, który był blisko dźwigu, i zamknęłam go, starając się nie narobić hałasu, po czym schowałam się za biurkiem. Musiałam dobrze przemyśleć co dalej zrobić. Byłam w pułapce i każdy fałszywy ruch mógł mnie zdradzić. Wtedy zauważyłam kanał wentylacyjny. Szybko się podniosłam i mocno się wysilając, odsunęłam kratę. Przysunęłam sobie krzesło i wcisnęłam się do dziury. Czołgałam się na czworakach, gdy usłyszałam kolejny strzał. Pospiesznie skręciłam, wybierając jakikolwiek kierunek. Nie miałam pojęcia, dokąd mnie to prowadziło, lecz musiałam tam wytrzymać. Nagle blacha zaczęła się trząść. Zatrzymałam się, umieszczając dłonie na ścianie, ale podstawa się zawaliła i spadłam. Moje plecy zderzyły się ze szklanym stolikiem na korytarzu, który się rozbił. Upadłam na podłogę okryta milionem kawałków szkła.

Strona 247 z 389

ROZDZIAŁ 29 Cristianno Gwałtownie zahamowałem i ujrzałem Kathię spadającą na stolik. Po podłodze rozprzestrzeniły się kawałki szkła. Pędem ruszyłem w stronę drzwi budynku. Gdybym tylko wiedział, kto chciał skrzywdzić Kathię, poćwiartowałbym go. Osłoniłem głowę i czemu musiałem stawić Kathii, jeśli nie było to dostrzec, ukryłem się za osobnik.

rzuciłem się na szklane drzwi. Nie miałem pojęcia, czoło, a nie chciałem wyjmować broni w obecności konieczne. Winda się otworzyła i zanim mógł mnie ladą. Natomiast sam zdołałem zobaczyć, kim był ten

Kathia stanęła za kontuarem z bolącym kolanem. Wszędzie miała no sobie krew, lecz widziałem, że nie była jej... to była krew mojego wujka Fabia. Objąłem ją ramieniem i przyciągnąłem do siebie. - Nic ci nie jest? – szepnąłem przed strzałem Valentina. Kathia zaczęła niekontrolowanie płakać. Była przestraszona i chwyciła się mojej kurtki. Zmarszczyłem usta pełen wściekłości i złapałem jej twarz w dłonie. – Spójrz na mnie, Kathio. Spójrz na mnie! – Uczyniła to, nie przestając łkać. – Chcę, żebyś zrobiła to, co ci powiem, okay? Jestem tutaj, nie martw się. – Przytaknęła, przełykając ślinę. Sięgnąłem ręką za plecy, wyciągnąłem pistolet i załadowałem go. Kathia obserwowała mnie z rozszerzonymi źrenicami, próbowała zrozumieć skąd posiadałem broń, lecz jej się to nie udało. Dopiero co straciłem osobę, którą kochałem, nie byłem pewien, czy wytrzymałbym stracenie jeszcze jednej. Westchnąłem. – Biegnij do drzwi kiedy powiem. Zrozumiałaś? - A ty? Nigdzie bez ciebie nie pójdę. – Jej głos brzmiał kategorycznie, mimo że po policzku wciąż spływały łzy. Dotknęła mojej dłoni. Wreszcie na nią spojrzałem. Strona 248 z 389

- Będę tuż za tobą, obiecuję. Kathia wiedziała, że zawsze dotrzymywałem danego słowa. Jej oblicze się rozluźniło i kiwnęła głową, pozwalając, by zdominowała ją fala emocji. Powoli wychyliłem głowę i zauważyłem Valentina chowającego się w korytarzu z awaryjnymi schodami. Strzelił, a Kathia pociągnęła mnie, żeby mnie ochronić. - Nic się nie dzieje, Kathio – szepnąłem uspokajająco. Zmarszczyła brwi. - To nie jest pierwszy raz, gdy strzelasz, prawda? – stwierdziła ciepłym tonem. Ulżyło mi, jej twarz wyrażała zaufanie do mnie. Moje milczenie dało jej odpowiedź. Wtedy zobaczyłem szyld informujący o kolejności pięter. Był zawieszony na dwóch drutach. Jeślibym w niego trafił, spadłby na Valentina, a to zapewniłoby nam kilka dodatkowych minut, których potrzebowaliśmy. Zwilżyłem wargi, celując ze świadomością wbitego we mnie oczarowanego wzroku Kathii. Byłem odpowiedzialny za to, że odkrywała, iż nie byłem zwykłym chłopakiem, jak zapewne sądziła. Dowiadywała się, co kryło się za moją fasadą. Wystrzeliłem i płyta zleciała. Spadła na plecy Valentina, co spowodowało jego upadek. - Teraz, biegnij! – krzyknąłem, wskazując wyjście, kiedy wstawaliśmy z podłogi. Jedyne, czego chciałem, to by jej nie zobaczył. Gdyby Valentino ją rozpoznał, jej życiu zagrażałoby niebezpieczeństwo. Pobiegła do drzwi, omijając kawałki szkła. Podążałem za nią, nie przestając celować w Valentina, który poruszał się pod szyldem; zajmie mu kilka minut, nim uda mu się wstać. Kathia wsiadła do Bugatti, podczas gdy ja chowałem pistolet za plecy. Uruchomiłem auto z wciąż otwartymi drzwiami. - Schyl się! – wykrzyczałem, z maksymalną prędkością wyprzedzając ciężarówkę. Znajdowaliśmy się poza polem widzenia Valentina, lecz wolałem nie ryzykować. Strona 249 z 389

Kiedy upewniłem się, że Kathia była bezpieczna, załamałem się. To wszystko doprowadziło do morderstwa Fabia. Mój wujek był martwy. Zawładnęła mną melancholia.

Kathia Weszłam do salonu mieszkania Cristianna, mocno trzymając jego dłoń. Graciella, jego mama, była pierwszą, która nas dostrzegła. - Oh, mój Boże! – krzyknęła, rzucając się w moim kierunku. – Co się stało? Szybko zaczęła mnie oglądać, z przyspieszonym oddechem i drżącymi rękami. Silvano wstał ze swojego siedzenia, a za nim kroczyli jego synowie, Valerio i Diego. Ujrzałam też Enrica, który natychmiast do mnie podbiegł. - Nie jest jej... – bezsilnie szepnął Cristianno. Wiedziałam, co przeżywał, ponieważ w mojej piersi również nie mieściło się już więcej bólu. Moje oczy ponownie się zaszkliły, ale udało mi się powstrzymać płacz. Przełknęłam ślinę, gdy zobaczyłam, jak Silvano wpatrywał się w swojego syna. Wszyscy mężczyźni obecni w tym pomieszczeniu, rozmawiali ze sobą tak, by nikt nie zdołał ich usłyszeć. - Czyja jest? – zapytał Alessio ze wzrokiem skoncentrowanym na krwi, która pokrywała moje ciało. Cristianno zwiesił głowę i tym samym udzielił mu odpowiedzi. - Cristianno! O kurwa, człowieku! Nic wam nie jest? – zawołał Mauro, wchodząc do salonu. Mocno mnie objął, po czym rozejrzał się wokoło. Byli tam także Alex i Eric.

Strona 250 z 389

- Gdzie jest mój brat? – zadał pytanie Silvano, czekając, aż jego syn na niego spojrzy. Nie zrobił tego, dopóki ten nie krzyknął: – Odpowiedz! Cristianno przegryzł wargi, a potem je zwilżył. Był całkowicie przygnębiony, udręczony. Zabili jego wujka, którego tak bardzo uwielbiał. Jego oczy wyrażały tak wielki żal, że wyglądał, jakby pragnął zemsty. Tym razem nie dałam rady zatrzymać łez i mocniej chwyciłam się ramion Maura. Enrico zerknął na mnie, marszcząc brwi. - Byłaś tam? – szepnął tak dyskretnie, abym tylko ja mogła go usłyszeć. Przytaknęłam, kiedy Cristianno przeczesał ręką włosy i oparł się o ścianę. - Przybyłam za późno... mogłam go uratować, ale nie przyszłam na czas – powiedziałam głośno, oddalając się od Maura. Podeszłam do Silvana i posłałam mu spojrzenie błagające o wybaczenie. - Tak bardzo mi przykro! Nie byłam w stanie go uratować! – krzyknęłam, stojąc jedynie metr od niego. Osłoniłam swoją twarz dłońmi, nim poczułam, że wziął mnie ramiona. Dostrzegłam, jak Alessio opadł na kanapę. - Gdzie? – burknął Diego. - W laboratoriach... – westchnął Cristianno. Graciella złapała dłoń swojego syna. - Kto tam był, Kathio? – spytał Valerio. Odsunęłam się od Silvana i obserwowałam go, trzęsąc się. Powinnam mu wyznać, że znajdował się tam mój ojciec i z pewnością to on wydał rozkaz. - Adriano i jego dwaj synowie. Był tam również mój... ojciec... – Powstrzymałam szloch wydobywający się z mojego gardła. – Powiedzieli, że później przyjdą ich ludzie, by zabrać ciało Fabia. Cristianno stale mi się przyglądał. Pieścił mnie wzrokiem i wszyscy zdali sobie sprawę. Cała rodzina wiedziała, że byliśmy parą.

Strona 251 z 389

- Valerio, Diego, zadzwońcie do moich inspektorów. Niech wezmą zwłoki. Nie chcę, żeby dotykali mojego brata. Stałam tam wbita w ziemię, na środku pomieszczenia, patrząca się w nicość, podczas gdy wokół mnie panował ruch. Jak bardzo zmieniło się moje życie w ciągu tych kilku minut. Cristianno chwycił mnie za rękę i delikatnie pociągnął w stronę schodów. Zaprowadził mnie do swojego pokoju.

Strona 252 z 389

ROZDZIAŁ 30 Cristianno W mojej piersi huczało imię Fabia. Straciłem go, straciłem swojego wujka i byłem o krok od stracenia także Kathii. Boże! Byłem tak zdołowany, że nawet oddychanie kosztowało mnie wiele wysiłku. Jak mogło do tego dojść? Już nigdy więcej nie zobaczę Fabia. Już nigdy więcej nie usłyszę jego śmiechu. Był martwy. Zżerało mnie pragnienie zemsty, paliło mi skórę. Zabiłbym ich wszystkich, to nie ulegało wątpliwości. Zabijałbym ich powoli i boleśnie. Usiadłem na łóżku, powstrzymując chęci do płaczu (wolałem, żeby Kathia mnie takiego nie widziała) i spojrzałem w stronę łazienki. Mogłem dojrzeć sylwetkę jej nagiego ciała, znajdującego się w moim prysznicu. Jej włosy rozsypane były na plecach, lecz miałem przyjemność podziwiać jej skórę, gdy zebrała je na jedną stronę, by pozbyć się mydła. Szkło przysłaniało widok, ale nie musiałem widzieć nic więcej, żeby wiedzieć, jak perfekcyjne były jej krzywizny. To był pierwszy raz, kiedy dziewczyna weszła do mojej sypialni. Wyszła z prysznica i zaczęła ubierać się w rzeczy, które pożyczyła jej moja mama. Była przygnębiona, smutna i załamana przez to, co przeżyła. Zdawała sobie sprawę, tak dobrze jak ja, że wszystko się zmieniło. Że to, co miało być pięknym początkiem nowego etapu, niezwykle szybko przemieniło się w koniec. Powinniśmy być na to przygotowani. Ze zmartwieniem przypatrywała się sobie w lustrze, ukrywając coś w dłoniach. Kathia zerknęła na mnie i powoli do mnie podeszła. Teraz miała nadejść ta najgorsza część. Musiałem wyjaśnić jej, dlaczego miałem przy sobie pistolet, dlaczego potrafiłem strzelać... Wszystko.

Strona 253 z 389

Zamknęła oczy i westchnęła. Jeśli postanowiłaby mnie znienawidzić, miałaby do tego prawo. Oszukałem ją i to nie było mało znaczące kłamstwo. Mordowaliśmy ludzi, stosowaliśmy przemoc, handlowaliśmy, robiliśmy wszystko, co można sobie wyobrazić jako zakazane. Włączając w to narażanie życia całego społeczeństwa kraju, a nawet kontynentu. Byliśmy panami Rzymu i to najbogatszymi we Włoszech, jednakże nie przez nasze oficjalne interesy. I tak, jej rodzina również wzbogaciła się dzięki temu, i to nam byli za to wdzięczni. Pozwoliłbym jej odejść, gdyby mnie o to poprosiła, lecz na zawsze zabrałaby ze sobą moje serce. Bez Kathii moje życie nie byłoby już takie samo. - Jestem transakcją, dlatego mój ojciec pragnie, bym wyszła za mąż za Valentina. Dlatego moja matka kłóciła się z babcią. To jest tylko biznes, a ty znajdujesz się w jego środku. – Ukryła swoją twarz. – Nie mogę w to uwierzyć. Nie potrafiłem podnieść na nią wzroku, nie potrafiłem zmierzyć się z lodowatym spojrzeniem jej oczu. - Kathio... – Spróbowałem się do niej zbliżyć, ale pokręciła głową, unosząc dłoń. - Nie teraz, Cristiannie. Powinieneś był mówić wcześniej. Zamknąłem oczy, słysząc to odrzucenie. Rozejrzała się wokół i skierowała do drzwi. - Wychodzisz? – spytałem szeptem. Kathia nie odpowiedziała, jedynie kiwnęła głową i wyszła. Nie oznajmiła mi tego słowami, ale między nami był koniec.

Kathia Wkroczyłam do windy, podczas gdy Enrico oczekująco się we mnie wpatrywał. Nie był w stanie nic odkryć, moja twarz wyrażała obojętność, nie Strona 254 z 389

ujawniała żadnych emocji. Za to moje serce mocno biło i krzyczało, abym wróciła do Cristianna. Drzwi windy się zamknęły. Zacisnęłam zęby i głęboko westchnęłam, opuszczając wzrok na podłogę. - Wy wszyscy bierzecie w tym udział, mam rację? – mruknęłam. - Wszyscy... i wszyscy wiedzieli... oprócz ciebie, aż do tej pory – powiedział nieśmiało. Był świadomy tego, że w tamtej chwili nienawidziłam go tak bardzo jak Cristianna. - Czemu mi nie powiedziałeś, Enrico? – zapytałam z oskarżającym spojrzeniem. - Ponieważ tego się nie mówi... każdy dowiaduje się o tym w odpowiednim czasie. Ciebie tu nie było, byś mogła poznać prawdę wcześniej. - W takim razie wszystko, o czym myślę, jest prawdą? – Przez moją głowę przeszły wizje morderstw, handlu narkotykami, bronią... Co jeszcze mogło być gorszego? Enrico pochylił głowę, nie chciał udzielić mi odpowiedzi. - Wyduś to z siebie, Enrico – rozkazałam. - Wszystko, o czym myślisz, jest tutaj możliwe, Kathio. - Chcę, abyś wypowiedział słowo, które to opisze, Enrico. Chcę, abyś wyjawił to na głos. – Potrzebowałam to usłyszeć. Potrzebowałam potwierdzić to, co wykrzykiwał mój rozum. Enrico spojrzał na mnie zmartwiony i odczekał kilka sekund. Winda się zatrzymała. - Mafia... – szepnął, opuszczając ją. Mafia... – powiedziałam sama do siebie. To słowo napawało strachem. A najgorsze z tego wszystkiego było to, iż zakochałam się w... mafiosie.

Strona 255 z 389

ROZDZIAŁ 31 Kathia Położyłam się do łóżka i zaczęłam płakać. Wciąż nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam i co odkryłam. Moja rodzina, jego rodzina... byli mafiosami! Wszyscy brali w tym udział, włącznie z Enrickiem. Teraz zrozumiałam wiele rzeczy. Nie potrafiłam znieść myśli, że ktoś mógłby zabić Cristianno, że on był w to wszystko zamieszany. Nawet nie wysilił się, żeby zaprzeczyć... nie był w stanie wyprzeć się prawdy. Okłamał mnie, spoglądał mi w twarz mając świadomość, że byłam kartą przetargową. Że byłam towarem. Mój ślub z Valentinem nie był niczym innym jak tylko przedsięwzięciem. Połączeniem rodzin w celu zwiększenia klanów. Klany. Mafia. Czemu wcześniej nie przyszło mi to do głowy? Wtuliłam się w poduszkę. Nie zauważałam tego wcześniej, ponieważ nie chciałam patrzeć. Przeklęta kretynka! Wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam do łazienki. Zamknęłam drzwi i w ubraniu weszłam pod prysznic, żeby woda zmyła moje łzy. Nadal byłam przesiąknięta zapachem krwi Fabia, ale najgorsze było to, że mieszał się on z wonią Cristianna. Cristianno. Z siłą zaczęłam trzeć swoje ciało. Potrzebowałam pozbyć się z siebie jego śladu. Chciałam o nim zapomnieć. Tarłam i tarłam, aż w końcu zniszczyłam materiał. Nie przestawałam płakać. Kogo próbowałam oszukać? Kochałam go. Ukucnęłam w brodziku, obejmując swoje kolana. Żałowałam, że nie mogłam odpłynąć razem z wodą. Pragnęłam zniknąć.

Strona 256 z 389

Wtedy, małe urządzenie, które wręczył mi Fabio, wypadło z moich spodni. Wpatrywałam się w nie przez kilka sekund, nim wreszcie zareagowałam i po nie sięgnęłam. Wyszłam z prysznica i pospiesznie zaczęłam je suszyć. Powinnam była oddać je Cristiannowi lub Enricowi, ale zupełnie o tym zapomniałam. Stałam tam, patrząc na nie, dopóki nie usłyszałam kilku uderzeń w drzwi. Zza drewna dobiegł mnie głos Sibili. - Panienko, dobrze się panienka czuje? – spytała strachliwie. Sibila miała dwadzieścia sześć lat, a pracowała dla mojej rodziny od około dwóch. Od czasu mojego powrotu bardzo dobrze mnie traktowała. Otworzyłam drzwi i zastała mnie przemoczoną oraz zdruzgotaną. - Panienko! Zachoruje panienka na zapalenie płuc. – Rzuciła się w kierunku ręcznika i owinęła mnie nim, zaprowadzając równocześnie do łóżka. - Co za różnica. Oparłam się o jej ramię i ponownie się rozpłakałam. Tyle że tym razem czułam, jak mnie przytulała. Milczała, lecz byłam pewna, że znała powód mojego załamania. Chwilę później moje przypuszczenie się potwierdziło. - Proszę nic nie mówić o swoim pobycie w laboratoriach. Spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami. Wiedziała, co się wydarzyło. Gładziła moje włosy, podczas gdy wciąż przyglądałam się jej z niedowierzaniem. - Powiedziałam panienki ojcu, że się panienka uczyła i dała mi te papiery. – Pokazała mi teczkę, którą otrzymałam od dyrektora. Upuściłam ją w pobliżu Fabia i zapomniałam po nią wrócić. – Są już podpisane. Drżąc, wzięłam teczkę i nie spuszczałam wzroku z Sibili. Łzy paliły moje oczy. - Jak ją zdobyłaś? – jąkałam się.

Strona 257 z 389

- Znalazł ją Enrico i zobaczył na niej nazwisko panienki ojca. Wszyscy są bardzo nerwowi, starając się odkryć, kto śledził Valentina, więc nie może się panienka wygadać. Carmina już im powiedziała, że całe popołudnie siedziała panienka zamknięta w swoim pokoju. Tylko my trzy znamy prawdę i lepiej, żeby tak pozostało, zrozumiano? – wyjaśniła z czułością. Chroniła mnie. Nadal nie byłam świadoma z czym miałam do czynienia. Mimo iż byłam przerażona, odnosiłam wrażenie, że powinnam bać się jeszcze bardziej. Jeśli nie, to dlaczego służąca broniła mnie z takim zapałem? - W porządku... – zmusiłam się, by odpowiedzieć. Przełknęłam ślinę, koncentrując się na Sibili odchodzącej w stronę drzwi. Odwróciła się i obserwowała mnie z miłością. Cierpiała tak samo jak ja. - Powinna panienka zmienić te ubrania. Jeżeli je zobaczą, będą wiedzieć, że są Gracielli. Sibila odkryła również, że byłam w budynku Gabbanów i że matka Cristianna pożyczyła mi swoje ubranie. Przytaknęłam i skierowałam się do szafy. Niedługo będę musiała zejść na kolację i powinnam przygotować się na udawanie, skoro nie chciałam, aby mnie podejrzewali. Opuściłam pokój zaraz po tym, jak dobrze ukryłam USB. Może mi być później potrzebny. Nagle do mojej głowy powróciły słowa Fabia, które wypowiedział, gdy mi go oddawał. Czemu prosił, żebym nie żywiła do niego urazy? Zeszłam po schodach, wspominając dzień, w którym trzymał mnie w ramionach i kołysał, dopóki nie zasnęłam. Znajdowaliśmy się w Sardynii; przez całe tamte wakacje Fabio nie przestawał się ze mną bawić.

Strona 258 z 389

Cristianno Wraz z Fabiem pogrzebałem swój związek z Kathią. Ból, który czułem, pojawił się ze zdwojoną siłą, lecz ona właśnie tego pragnęła. Alessio, mój ojciec i moi bracia nieśli na ramionach trumnę, w której leżało ciało wujka. Ja nie miałem odwagi, by to zrobić, dlatego pełen żalu szedłem za nimi. Niektórzy odebrali to jako haniebny czyn z mojej strony. Ci, na których naprawdę mi zależało, uznali to za reakcję spowodowaną cierpieniem. Enrico również był obecny. Rodzina Carusso sądziła, że stał po ich stronie, więc wysłali go, aby zaobserwował każdy dziwny ruch, wykorzystując fakt, że utrzymywaliśmy z nim dobre relacje. O czym nie mieli pojęcia, to że w rzeczywistości Enrico był przeciwko nim. Ojciec Matteo otworzył drzwi do krypty Gabbanów. Tam, z imionami wyrytymi na kamiennych płytach, spoczywały ciała naszych przodków. Zapewne wielu z nich smażyło się w piekle za popełnione zbrodnie. Miejsce oświetlone było blaskiem świec. Malowidła na suficie tworzyły niebo z aniołami i bogami oraz złotymi bramami, prowadzącymi do raju. Rozciągało się ono wokół ciemno kryształowego sklepienia, które pozwalało dostrzec światło prawdziwego nieba. Westchnąłem i zdusiłem w sobie jęk w momencie, w którym dało się usłyszeć grzmot. Zaraz zacznie padać. Włożyli trumnę do kamiennego grobu, znajdującego się na środku cmentarza. Po mszy, która miała odbyć się za miesiąc, zabiorą go stamtąd i przeniosą do reszty zmarłych. Powstrzymałem łzy. Fabio twierdził, że Gabbana nie mógł okazywać słabości, jednak nigdy mi nie powiedział, co się robi w takich sytuacjach. Poczułem ciepło ramion mojej matki, dotykającej moich pleców. Zerknąłem na nią kątem oka i zamknąłem oczy, próbując nie płakać. Ona wiedziała co przeżywałem. Wiedziała także, że byłem tym, który najwięcej stracił. Kathia. Strona 259 z 389

Minęły dwa dni odkąd jej nie widziałem, odkąd nie miałem pojęcia co u niej. Udało mi się wyciągnąć jedynie kilka informacji od Enrica. W tym czasie ledwo co opuszczała swój pokój. Nie chodziła nawet na zajęcia; udawała, że źle się czuła. Daniela i Luca (również obecni ze swoimi rodzinami: Ferro i Calvani) martwili się, ponieważ nie mogli z nią porozmawiać. Kathia prawdopodobnie przetrawiała wszystko, co odkryła: że jej przyjaciele też należeli do mojego świata. - Muszę stąd wyjść... – szepnąłem mamie z zaszklonymi oczami. Przytaknęła i dotknęła mojej twarzy, wskazując wyjście. To były ciężkie dni, a obserwowanie rodziny w takim stanie (krzycząca babcia oparta na dziadku; ojciec wpatrujący się w niebo i próbujący obmyślić zemstę; Alessio mocno trzymający Patrizię) to było dla mnie zbyt wiele. Wszyscy, dosłownie wszyscy byliśmy zdezorientowani. Nikt nie był w stanie uwierzyć, że między nami nie było już Fabia. Co ciekawe, najmniej załamaną wydawała się być Virginia Liotti; wdowa po moim wujku. Nie miała spuchniętych oczu, nie płakała, nie wyglądała chociażby na wstrząśniętą. Była jedynie... smutna. Rodzina Liotti znana była z oziębłości i srogości, ale było to dla mnie niezrozumiałe, że potrafili utrzymać tę fasadę nawet na pogrzebie męża. Wyjrzałem na zewnątrz. Znajdowały się tam tylko drzewa i krypty otoczone zimowym krajobrazem. Cisza przyprawiała mnie o dreszcze. Głos ojca Matteo pozostał za drzwiami, gdy je zamknąłem. Kolejny grzmot przerwał spokój, co sprawiło, że spojrzałem w górę. Przypatrywałem się chmurom, kiedy nagle coś usłyszałem. Podskoczyłem i położyłem dłoń na pistolecie. Bałem się, że to była pułapka. Lecz za pniem drzewa pojawiły się jej srebrne oczy, jeszcze bardziej przenikliwe niż kiedykolwiek przedtem. Jęknąłem, gdy ją dostrzegłem. Była bardzo blada i miała cienie pod oczami. Oczywiste było, iż płakała i nie spała za wiele. Kiedy tylko zobaczyła, że ruszyłem w jej kierunku, nerwowo przełknęła ślinę.

Strona 260 z 389

- Co tu robisz? – spytałem szeptem, nie ośmielając się jej dotknąć. Kathia westchnęła i spuściła wzrok na ziemię. - Mauro powiedział mi, że dzisiaj jest pogrzeb – wyjaśniła bez patrzenia na mnie. – Poprosiłam go, żeby nic ci nie mówił. Boże! Jeśli ją zobaczą, będzie miała poważne problemy. - Myślałem, że już cię więcej nie ujrzę. Przełknęła ślinę i w końcu na mnie spojrzała. - Możliwe, że to jest nasze pożegnanie. Przygnębiona zacisnęła szczękę. Zbliżyłem się do niej; w razie konieczności byłem gotowy ją błagać, żeby mnie nie zostawiała. Oparłem swoje czoło o jej i wziąłem jej twarz w dłonie. Chciała się odsunąć, ale jej się to nie udało. - Nie rób mi tego, Kathio – wymruczałem w jej policzki. – Już na to za późno. Pragnąłem jej wyznać, że za bardzo się zaangażowałem, że za bardzo jej potrzebowałem, aby teraz ode mnie odeszła. - To prawda, jest już za późno. – Odsunęła się. – Przykro mi, że Fabio nie żyje. Po prostu chciałam powiedzieć ci to osobiście. Oddaliła się, zostawiając mnie pośród drzew. Wbiłem wzrok w ziemię. Być może pod nią byłoby mi lepiej. Być może będąc martwym, nie czułbym takiej pustki w duszy.

*** Domenico – mój dziadek i ojciec Fabia – ustawił się w centrum salonu i łyżką uderzył kilka razy o kieliszek. Szmery w pomieszczeniu natychmiast ucichły na rzecz obserwowania wielkiego szefa. Westchnął i spojrzał na swoich

Strona 261 z 389

synów, Alessia oraz Silvana, mojego tatę. Ani razu nie widziałem ich tak udręczonych jak tamtego dnia. - Ojciec nigdy... nigdy nie powinien grzebać swojego syna. To nie w porządku – zniżył ton głosu, podczas gdy moja babcia, Ofelia, ukryła głowę i ponownie się rozpłakała. – Jest to ból nie do zniesienia. Jednakże powinienem być oziębły... Wszyscy powinniśmy być nieubłagani, jesteśmy atakowani przez tych, których uważaliśmy za braci. Śmierć mojego Fabia nie jest niczym innym jak początkiem wojny. Nie pozwolę, by znowu mi kogoś odebrali. Spuściłem wzrok, gdy zobaczyłem, jak dziadek zniknął pośród ludzi. Mój ojciec chciał go wspierać, więc poszedł razem z nim, zostawiając Alessia jako przedstawiciela rodziny. Głęboko wciągnąłem powietrze i rozejrzałem się po zebranych. Nie było śladu po Virginii, do czasu, kiedy zlokalizowałem ją siedzącą przy stoliku i pijącą alkohol. Wciąż kontynuowała bycie niewzruszoną.

Strona 262 z 389

ROZDZIAŁ 32 Kathia Nuciłam wśród prześcieradeł, starając się zapaść w sen. Nawet dotyk aksamitnego materiału nie był w stanie mi pomóc. Poczułam ukłucie w sercu na wspomnienie twarzy Cristianna po tym, jak zostawiłam go na cmentarzu. Musiałam to zrobić, musiałam go zostawić, jego i cały jego świat. Nie wyjdę za mąż za Valentina, ucieknę, gdy tylko wszystko się uspokoi i dadzą mi normalnie oddychać. Ostatnio bez przerwy mieli mnie na oku, a nie mogłam pozwolić, by moja ucieczka się nie powiodła. Pozostawienie Cristianna było słuszne, tak. Musiałam to w kółko powtarzać, bo wcale nie byłam tego taka pewna. Wtuliłam się w poduszkę, wyobrażając sobie, że to było jego ciało. Nagle ktoś wszedł do pokoju. Przestraszona spojrzałam w stronę drzwi. Czyjś cień pospiesznie ruszył w moim kierunku i nie potrafiłam uniknąć myśli, że coś się stało. Że coś przydarzyło się Cristiannowi. Usiadłam na łóżku, zanim usłyszałam głos Enrica. Pochylił się i odgarnął mi włosy. - Musisz ze mną pójść – mruknął zaniepokojony. Co się stało? Dlaczego chciał, żebym wyszła? Boże! A jeśli Cristianno był m...? - O co chodzi? – spytałam podenerwowana. – Co z Cristiannem? Enrico chwycił moją twarz, nim zdążyłam się rozpłakać. - Nic, nic się nie dzieje, ale to ważne, żebyś poszła. Chodźmy, ubierz się. Załóż na siebie cokolwiek – powiedział, po czym podszedł do okna, jakby interesował go deszcz.

Strona 263 z 389

Zbliżyłam się do szafy, włożyłam jeansy i sweter, który był na wyciągnięcie ręki. Nie włączyłam nawet światła, żeby się ubrać. Wzięłam sportowe buty i opuściłam sypialnię, układając włosy. - Nie odzywaj się i uważaj, żeby nie narobić hałasu – szepnął przed tym, jak wyszliśmy, prawie biegnąc przez korytarz. Na palcach zeszliśmy po schodach i szybko pokonaliśmy hol. Sięgnął po swoją kurtkę i rzucił mi moją. Błyskawicznie ją na siebie wsunęłam, zanim poczułam poranną bryzę. Enrico po mistrzowsku otworzył drzwi. Wsiedliśmy do rodzinnego samochodu i wciągnęłam powietrze, chcąc mówić, lecz Enrico uniósł rękę, nakazując mi milczenie. Spojrzałam na niego ze zmieszaniem. Wciąż miał na sobie garnitur z pogrzebu Fabia. Zniknął żel do włosów i kilka kosmyków opadało na jego czoło. Przemierzyliśmy rzekę i pojawił się zarys zamku San Angelo. Zatrzymał się tuż za nim, pozwalając, aby padały na nas światła Watykanu. Głęboko westchnęłam i czekałam na jego reakcję. Jednak on trwał w bezruchu, siedział bezczynnie, obserwując ulicę. Bez wątpienia wyczekiwał kogoś. Tylko kogo? Byłam przerażona. On nie zachowywał się w taki sposób. Wtedy obok nas przystanął drugi samochód. Enrico lekko uchylił okno i dał znak ruchem ręki. Pochyliłam się do przodu, żeby zobaczyć o kogo chodziło, ale niczego nie udało mi się dostrzec. Jedynie tylne siedzenie ogromnego auta. Wróciłam do poprzedniej pozycji, nie spuszczając wzroku z bagażnika tamtego samochodu. Przypominał mi wóz Silvana. Enrico obrócił się w moją stronę. - Przesiądź się do tyłu – rozkazał ze spokojem. Westchnęłam i spojrzałam za siebie. Nie rozumiałam, co się działo, lecz posłuchałam szwagra; opadłam na skórzanym siedzeniu. Kiedy się oparłam, drzwi się otworzyły i pojawiła się sylwetka ubranego na czarno mężczyzny. Zamierzał wsiąść, a ja zmarszczyłam brwi, napinając całe ciało. Czyżby Enrico chciał, aby mnie skrzywdzili? Mój Boże, to wszystko było takie zagmatwane. W moim oku zaczęła tworzyć się łza. Za bardzo się bałam, by ją powstrzymać. Nieznajomy schylił się i wsiadł do auta. Strona 264 z 389

Przez chwilę zapomniałam o wszystkim. Zapomniałam, jak bardzo go nienawidziłam za to, że mnie okłamał. Zamknęłam oczy, dziękując, że nic mu się nie stało. Był tam, naprzeciwko mnie, patrzący błagalnym wzrokiem. Cristianno podniósł dłoń, by zetrzeć moją łzę, ale uczyniłam słaby ruch, który mu w tym przeszkodził. Pragnęłam, żeby to zrobił, lecz byłam zbyt zdenerwowana. Już nie widziałam w nim rozpieszczonego, zarozumiałego czy popularnego chłopaka. Nie był już tym Cristiannem, który ukradł taksówkę, ani tym, który pokazał mi swoją kryjówkę. Teraz postrzegałam go zupełnie inaczej. Miałam przed sobą mężczyznę, cholernie niebezpiecznego mafiosa. Potrafiłam zrozumieć, dlaczego wszyscy darzyli go szacunkiem. - Z jakiego powodu tutaj jestem? – spytałam bojaźliwie, oddalając się od niego. Nie obawiałam się go, jednakże nie chciałam znajdować się w jego pobliżu. Byłam świadoma swojej słabości, że w każdej chwili mogłam rzucić mu się w ramiona. Nie mogłam sobie pozwolić na okazanie takiej bezsilności. - Nie bój się mnie, Kathio – szepnął z tak ogromnym smutkiem, że aż to mną wstrząsnęło. - Nie boję się ciebie. Nie potrafiłabym, mimo tych wszystkich zbrodni, jakie popełniłeś – odpowiedziałam stanowczo. – Wiem, że nigdy nie wyrządziłbyś mi krzywdy. - W takim razie czemu się odsuwasz? Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Nie chciałam wyjawiać mu prawdy. - Nie chcę... abyśmy nadal... się widywali. – Kłamstwo. Zacisnął szczękę i oparł łokcie na nogach. Potem schował głowę między dłonie. Był tak niewiarygodnie przystojny, że musiałam napiąć mięśnie, by powstrzymać się przed objęciem go i pocieszeniem. - Pragnę, byś wiedziała... – Zaczerpnął powietrza, ale kontynuował, będąc w tej samej pozycji, nie spoglądając w moją stronę. – że nigdy się tobą nie bawiłem. Jesteś dla mnie zbyt ważna.

Strona 265 z 389

- Gdybym była dla ciebie taka ważna, to byś mnie nie oszukał. Uniósł głowę i spojrzał na mnie. Zbliżył się, aż jego usta znalazły się bardzo blisko moich. - Nie mogłem ci nic powiedzieć. Nie oczekuję, że teraz to zrozumiesz, ale wkrótce zdasz sobie sprawę z pomyłki, którą popełniasz – wymamrotał, jakby spięty. Być może już zdałam sobie z tego sprawę. Być może byłam tylko zagubiona i próbowałam to wszystko jakoś sobie przyswoić: że mężczyzna, którego kochałam, był... Zareagowałam gniewem. - O co chodzi? Nie jesteś przyzwyczajony, że ktoś cię porzuca? Jestem idiotką. Co ja mówiłam? Zdziwiony przymknął oczy, lecz chwilę później natychmiast je otworzył i widziałam, jak w jego spojrzeniu płonęła wściekłość. - Bawisz się mną, bo wiesz, że masz mnie w swoich rękach. Jesteś za bardzo wyniosła – warknął rozdrażniony, nie przestając mnie obserwować. Skrzywiłam się. - Powinnam sądzić, że grozi mi niebezpieczeństwo? Chwycił mnie za ramiona i zirytowany przyciągnął do swojej piersi. Mogłam usłyszeć, jak kipiał złością. Zadawał mi ból, ale nie zawracałam na to uwagi. Zasugerowałam, że stwarzał dla mnie zagrożenie. Wiedziałam, że to było kłamstwo i że sprawiło mu ono przykrość. - Nigdy w życiu bym cię nie skrzywdził! Rozumiesz? – Potrząsnął mną. Jego oczy błyszczały bardziej niż zwykle. Ostatnią rzeczą, jaką chciałabym zobaczyć, był płaczący Cristianno. – Nie waż się tego więcej powtarzać! On nie płakał, ale ja właśnie zaczęłam. - Czego chcesz, Cristiannie? - Ciebie – odpowiedział pospiesznie. – Jesteś jedynym, co mnie obchodzi. Nie udowodniłem ci tego?

Strona 266 z 389

Zamknęłam oczy, odchylając głowę do tyłu. Nie byłam w stanie dalej tego ciągnąć, to było dla mnie za wiele. W ciągu ostatnich dni tyle się wydarzyło, że już nie starczało mi sił. A wyrzucenie Cristianna ze swojego życia było najgorsze ze wszystkiego. Pragnęłam mieć go przy sobie, ale nie mogłam mówić. Nie mogłam mu tego oznajmić. - Jeśli zdecydujesz się mnie zostawić, pogodzę się z tym. Chociaż... chociaż umrę w środku. Pozwolę ci odejść, obiecuję. W tamtym momencie to on był tym, który odwrócił wzrok. Był załamany, znowu stał się chłopakiem sprzed kilku dniu. Miał te same płynne ruchy i przenikliwe spojrzenie. Nic się w nim nie zmieniło. Marzyłam, żeby być z nim i mogłam tego dokonać, ponieważ on również nie pragnął niczego innego. Tylko to się liczyło. Nieistotne było, co o nim wiedziałam, nieważne czym się zajmował. I tak dzieliłam jego styl życia, mimo że nie odkryłam tego wcześniej. Ja także należałam do mafii. - Nie pozwól mi odejść, Cristiannie. Nie pozwól, bym się od ciebie oddaliła. – Rzuciłam się w jego ramiona i otoczył mnie zapach, który tak bardzo uwielbiałam. Cristianno czule mnie do siebie przytulił. Zatraciłam się w jego uścisku. To było to, czego chciałam, czego potrzebowałam i z czego nie byłam w stanie zrezygnować. Wciąż nie rozumiałam całej tej sytuacji, ani tym bardziej jej nie pochwalałam, ale wierzyłam, że on mi w tym pomoże. Cristianno zawsze przy mnie będzie. - Nie pozwolę, dopóki sama mnie o to nie poprosisz – szepnął, zanim mnie pocałował. Wzięłam jego twarz w dłonie i z pożądaniem oddałam pocałunek, przybliżając się do niego. Nigdy więcej bym go nie opuściła. Nie, nie zrobiłabym tego. Nie mogłam odejść, bo go kochałam. - Przepraszam – wypowiedziałam w jego usta. – Przepraszam. - Nie, to ty musisz mi wybaczyć. - Już ci wybaczyłam.

Strona 267 z 389

Gdy nadeszła pora pożegnania, opierałam się puszczeniu go. Cristianno uśmiechnął się i po raz kolejny mnie pocałował. - Nigdy więcej nie mów mi żegnaj – szepnął tak cicho, że prawie go nie usłyszałam. Enrico uprzedził nas, że powinniśmy już wracać. Jego twarz wyrażała tyle radości, co i zmartwienia. Jednak to on zmusił mnie do przyjścia, więc nie powinien oczekiwać, że tak szybko przestanę całować Cristianna. - Obiecuję. Widziałam, jak jego samochód się oddalał.

*** Wyszłam z łazienki, żeby położyć się do łóżka, lecz natychmiast zostałam przyciśnięta do ściany. Nie byłam świadoma, z kim miałam do czynienia, dopóki nie zakrył mi ust dłonią, abym nie mogła krzyczeć. Valentino uderzył mnie w brzuch, co wywołało jęk wydobywający się spomiędzy jego palców. Zadał mi ból. - Pierdolona dziwka. Powiedz, podobało ci się, gdy miałaś go między swoimi nogami? – szepnął, zsuwając jedną ze swoich dłoni na moją pierś. Dotknął ud i przeniósł rękę do góry... - Widziałem, jak go całowałaś. Myślałaś, że nie słyszałem twojego wyjścia? Ten, który ci towarzyszył, zapłacił za to, co zrobił. Ricardo skończył na wysypisku. Zabił Ricarda, sądząc, że to on zabrał mnie do Cristianna! Strach mieszał się w mojej klatce piersiowej z ulgą, jaką czułam na myśl, że nie podejrzewał Enrica. Skomlałam między łzami, gdy popychał mnie w kierunku łóżka. Straciłam równowagę i twarzą upadłam na podłogę. Valentino szydził ze mnie i wymierzył mi policzek, potem ponownie zadał cios w brzuch, po czym pociągnął mnie za Strona 268 z 389

włosy i zawlekł do komody, uderzając moją głowę o drewno. Wyplułam krew, która ciekła z moich ust. - Raz cię uprzedziłem. Następnym razem go zabiję. Tak samo jak Ricarda, krojąc go na kawałki. Wręczę ci jego oczy, żebyś mogła opłakiwać jego śmierć – powiedział zadowolony z siebie. Puścił mnie i zostawił na podłodze. - Ostrzegam cię. – Ruszył do drzwi. – Ach! Prawie bym zapomniał! Nie próbuj udawać jutro, że źle się czujesz. Chcę, abyś poszła na zajęcia. To było największe upokorzenie, jakie mogło mnie spotkać. Modliłam się, żeby nie było Cristianna i by nie zobaczył mnie w takim stanie. Skulona leżałam na podłodze. Moje łzy wymieszały się z krwią.

Strona 269 z 389

ROZDZIAŁ 33 Kathia - Cześć – powitała mnie Daniela, siadając obok. Była jakaś inna, jej zachowanie świadczyło o nieśmiałości, podejrzliwości wobec mojej reakcji, gdy znałam już prawdę. Zastanawiała się, jak miałam zamiar z nią postąpić. – Jak się masz? Kiwnęłam głową. Nie chciałam na nią patrzeć, żeby nie ujrzała mojej twarzy. Założyłam okulary przeciwsłoneczne i zawiązałam na szyi chustę. Do tego tony makijażu, którego użyłam do zakrycia ran. W niczym to nie pomogło. Nieważne jak bardzo chowałam się za włosami, siniaki i tak były widoczne. Na szczęście byłam zmuszona symulować jedynie przed Dani, reszta grupy nie przyszła na zajęcia. Daniela odgarnęła moje włosy, przez co gwałtownie się odwróciłam. Z cichym jękiem wstrzymała oddech, wstała i skierowała się drzwi klasy. Poszłam jej śladem. - Dokąd idziesz? – zapytałam głośniej, niż bym tego chciała. - Również chciałabym to wiedzieć – oznajmiła profesorka. – Dokąd panienka Ferro się wybiera? Ja wiedziałam. Planowała zawiadomić Cristianna. Nie odpowiedziała, odeszła nie zważając na groźby panienki Sbaraglii. Zrobiłam to samo. Pobiegłam za nią. Udało mi się ją złapać na schodach. Daniela mnie odepchnęła i spojrzała pełna gniewu. Nigdy przedtem nie widziałam jej tak załamanej. - Powiedz, kto to zrobił.

Strona 270 z 389

- Valentino... – Zerknęłam w stronę okna. Z nieba spadały płatki śniegu, które dotykając ziemi, przekształcały się w wodę. Był to nadzwyczajnie chłodny dzień, temperatura nie przekraczała trzech stopni. Miałam świetną wymówkę, żeby wziąć czapkę, rękawiczki i szal. - Nie pierdol – fuknęła. – Dlaczego? - Nakrył mnie z Cristiannem. Zabił Ricarda, sądząc, że to on mi towarzyszył. Nie zauważył Enrica. Daniela ruszyła w dół schodów. - Gdzie idziesz, Dani? Nie możesz mu tego powiedzieć! – krzyknęłam. - Oczywiście, że mogę! Nie proś mnie, bym tego nie robiła, ten koleś prawie cię zabił. - Nie, proszę. Na nic się to nie zdało. Daniela zaczęła biec, podczas gdy ja zostałam na schodach. Przypomniałam sobie słowa Valentina. Zabije go, jeśli odważę się do niego zbliżyć.

*** Zaraz po lekcjach opuściłam aulę. Daniela nie pojawiła się przez cały dzień, a ja nie miałam pojęcia, co czekało mnie na zewnątrz. Nie skończyłam schodzić, kiedy dostrzegłam samochód Cristianna. Przyjechał na spotkanie z Valentinem. Nie czekając na niego, pobiegłam z powrotem na górę. Na szczęście udało mi się go ominąć, używając schodów znajdujących się w siłowni, dzięki którym mogłam wyjść z innej strony i wsiąść do samochodu Valentina, zanim oboje wdaliby się w bójkę. Nie wydawało mi się, żeby za mną podążał, lecz nie zaprzestałam biegu. Dopóki nie dotarłam do holu i nie stanął na mojej drodze. Wpatrywał się we mnie, marszcząc brwi i przymykając oczy. Spuściłam głowę, aby ukryć swoją

Strona 271 z 389

twarz. Za nim zobaczyłam samochód Valentina. Cristianno zrobił krok naprzód, trzymając ręce w kieszeniach. - Unikasz mnie – oświadczył tonem głosu, który nie podobał się żadnemu z nas. Westchnęłam, a on zacisnął szczękę. - Po prostu... spieszę się, czekają na mnie – powiedziałam, nadal ukrywając twarz. Ruszyłam do drzwi, nie potrafiąc na niego spojrzeć. Cristianno chwycił mnie za ramię i odwrócił w swoją stronę. Był za blisko mnie, bym mogła się dobrze osłaniać. - Co się dzieje, Kathio? – spytał prawie szeptem. - Nic, naprawdę. Muszę już iść. Próbowałam się uwolnić, ale zmusił mnie do zostania. Ścisnął moje ramię, żebym się od niego nie oddaliła. - Kathio... - Puść mnie. Robisz mi krzywdę, Cristiannie – mruknęłam, nalegając. Po kilku sekundach walki wyswobodziłam się, jednak Cristianno zdążył zobaczyć to, co przed nim kryłam. Jego twarz wyrażała furię i zacisnął pięści, gdy ponownie chciałam się zasłonić. Zdawał sobie sprawę z tego, kto był winny. Daniela wyznała mu prawdę. - To nic takiego, Cristiannie. – Zbliżyłam się do jego policzka. Odsunął się, odpychając mnie lekko od siebie. Spojrzałam na niego zdziwiona, kiedy szedł do wyjścia. Kierował się ku Valentinowi, pełen nienawiści oraz złości. To, co przewidziałam wcześniej, właśnie miało się wydarzyć. Rzuciłam się w jego stronę, nim zauważyłam Maura, Alexa i Erica pojawiających się jakby znikąd. Przyszli razem z Cristiannem. Valentino także przyprowadził swoich kumpli. Teraz rozumiałam, dlaczego kazał mi się zjawić na zajęciach. Pragnął tylko sprowokować Cristianna. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej.

Strona 272 z 389

- Cristiannie, proszę. Wysłuchaj mnie. – Ponownie mnie odepchnął, tym razem z większą siłą. Wpadłam w ramiona jego kuzyna, który złapał mnie na czas. - Zabierz ją, Mauro, i wracaj szybko – krzyknął. Spojrzałam na Maura, przecząc głową. Wszyscy byli gotowi na... bójkę. - Tak będzie lepiej, Kathio – oznajmił Mauro, mocno trzymając moje ręce. - Pieprzyć to! – wyrwałam się. – Cristianno! – wrzasnęłam. Valentino odwrócił się z zuchwałym uśmieszkiem na twarzy. Cristianno zatrzymał się naprzeciwko niego, i zanim Valentino zareagował, złapał go za szyję, popychając do tyłu i podstawiając mu nogę. Plecy Valentina gwałtownie zderzyły się z asfaltem. Zatrzymałam się, dusząc w sobie krzyk. Stałam z otwartymi ustami, widząc, jak Cristianno usiadł na nim i zaczął zadawać mu ciosy w twarz, nie puszczając jego szyi. Jeden z przyjaciół Valentina zrzucił go na ziemię. Wtedy Alex i Eric włączyli się do walki. Mauro szedł do Valentina, gdy ten starał się podnieść. Nic nie mogłam zrobić, byłam sparaliżowana. Nagle ktoś zaatakował Cristianna. Natychmiast się otrząsnęłam i bez zastanowienia pobiegłam w stronę tamtego chłopaka. Uderzyłam go z całych swoich sił. - Zostaw go! – krzyknęłam, kiedy napastnik stracił równowagę i upadł. Cristianno spojrzał na mnie zaskoczony, a ja uniosłam dłoń do piersi, krzywiąc się. Sprawiło mi to ból. Niespodziewanie ktoś mnie pociągnął w kierunku samochodu. Cristianno odseparował mnie od niego i powrócił do bicia. Tym razem to Valentino trzymał go za szyję. Podeszłam bliżej i chwyciłam go za ramię, żeby Cristianno zdołał się uwolnić. Valentino odepchnął mnie, przez co przewróciłam się na ziemię. Gdy podniosłam wzrok, mierzyli do siebie z broni. Cristianno celował swoją, nie przestając obserwować zielonych oczu. W tamtej chwili zaniechano bójki. Wszyscy im się przypatrywali. Leżałam na ziemi między nimi.

Strona 273 z 389

- Zamierzasz strzelić? – spytał Valentino pewnym siebie głosem. Cały czas się uśmiechał, mimo że jego twarz była zakrwawiona. Nie zwracał na to uwagi. - Wiesz, że jestem zdolny to zrobić – szepnął Cristianno z obojętnością. - Ona jest moja, Cristiannie. Należy do mnie, dlatego się z nią ożenię. - Wątpię. – Skrzywił się, wymuszając na sobie uśmiech. – Nie jesteś wybrańcem. - A może ty jesteś? - Czyżbyś nie przekonał się o tym wczorajszej nocy? – powiedział Cristianno, wytrzymując jego spojrzenie. Valentino załadował pistolet i zbliżył się do Cristianna. - W porządku, to proste. Może przeżyć tylko jeden z nas. Strzelaj – zażądał Valentino. Błyskawicznie wstałam z ziemi. - Nie! – krzyknęłam, stając między obiema broniami. Cristianno bezzwłocznie ją opuścił, nie mógł znieść celowania do mnie. Jednakże Valentino tak łatwo nie zrezygnował. – Opuść broń, Valentinie – powiedziałam ze spokojem – proszę. Wycofał ją, jeszcze bardziej uśmiechnięty, chwycił mnie za ramię i popchnął do samochodu. Uchyliłam się od jego uścisku i odwróciłam, żeby iść do Cristianna. Nie udało mi się, po raz kolejny zdołał mnie złapać.

*** Kiedy dotarliśmy do mojego domu, wywlókł mnie z auta. Walczyłam z nim, lecz nic tym nie osiągnęłam, Valentino był zbyt agresywny. Drzwi otworzyły się po kilkukrotnym dzwonieniu. Weszliśmy do holu i zaciągnął mnie do gabinetu mojego taty. Tam znajdował się zarówno jego ojciec, jak i mój, którzy aż podskoczyli na nasze nagłe wtargnięcie. - Cristianno jest jej kochankiem, Angelo – mruknął Valentino, popychając mnie na biurko. Strona 274 z 389

Mój ojciec gwałtownie wstał zza stołu. Patrzył na mnie, jakbym była najbardziej odrażającą rzeczą na świecie. Jego spojrzenie pełne było nienawiści i po raz pierwszy ujrzałam w jego oczach strach. - Skąd wiesz? – zadał pytanie. - Spotykają się po kryjomu. Widziałem ich wczoraj. Pomagał im Ricardo, więc go zabiłem. - Tylko nie Gabbana! Byłam zdezorientowana. Gabbanowie już od dawna byli ich wspólnikami. Poza tym jego ton był sarkastyczny. Jednakże czego mogłam się spodziewać po osobach, które zamordowały Fabia. - I to na dodatek ten konkretnie Gabbana – powiedział Valentino z obrzydzeniem. Odruchowo na niego spojrzałam i splunęłam mu na stopy. - Powinieneś umyć usta, żeby móc o nich mówić. - Wow, wojowniczka nam z niej wyrosła, Angelo! – zadrwił Adriano, bijąc brawo. Jego syn nie wydawał się być aż tak rozbawiony. Mój ojciec uśmiechnął się i przejechał palcami po krawędzi stołu, po czym ponownie usiadł. Nigdy wcześniej nie odczuwałam tak ogromnego przerażenia. Znajdowanie się wokół tych ludzi ściskało mi serce. - Jeśli jeszcze raz to zrobisz, zaszyję ci usta żyłką wędkarską. Powiadają, że jest odporniejsza – zagroził mi ojciec. – Dobrze, co my z tobą zrobimy? - Najpierw odpowiesz mi na moje pytania – powiedziałam stanowczo. Chciałam wiedzieć, dlaczego ściągnęli mnie z powrotem do Rzymu, dlaczego za kilka miesięcy zamierzali wydać mnie za Valentina i z jakiego powodu okłamywali mnie w tak brutalny i bezmyślny sposób. - Nie masz prawa niczego od nikogo żądać, Kathio. Nie możesz podejmować decyzji, tylko być im posłuszna.

Strona 275 z 389

- Nie będę nikomu posłuszna. Nie poślubię Valentina i nie wytrzymam siedzenia tu w zamknięciu przez dłuższy czas. Innymi słowy, będę widywać się z Cristiannem, gdy tylko najdzie mnie na to ochota. - Wyszczekana – stwierdził Adriano. Mój ojciec skrzywił się, nie zaprzestając się we mnie wpatrywać. - Innymi słowy, jesteś wyłącznie kawałkiem mięsa, który ostatecznie i tak skończy na talerzu w restauracji. Jesteś pierwszej świeżości, a znana restauracja Valentina składa na ciebie skargę. Kawałek mięsa nie narzeka, a wiesz czemu? – Cynizm mojego ojca przyprawił mnie o dreszcze. Odwróciłam od niego wzrok. Porównanie do filetu ukazywało miłość, jaką mnie darzył: żadną. – Wiesz czemu? – powtórzył głośniej. - Nie – odpowiedziałam, unosząc podbródek i nie dopuszczając, by dostrzegli moją panikę. - Bo mięso nie mówi! – krzyknął. – Nie będziesz spotykać się z Cristiannem, czy ci się to podoba czy nie. - Kto mi w tym przeszkodzi? - Twój ojciec! – znowu krzyknął, tym razem uderzając o stół i podnosząc się ze swojego miejsca. Jego wrzask mnie sparaliżował. Aczkolwiek większym strachem napawał mnie jego widok, kierującego się w moją stronę. Szedł powoli, jakby nogi zbytnio mu ciążyły, lecz tak nie było; robił to tylko po to, abym jeszcze bardziej się go zlękła. Valentino uśmiechnął się, a ten gest dodał mi odwagi, która gdzieś mi uciekała. - Obyś nim nie był! – burknęłam, wprawiając wszystkich w zdumienie. Tym razem to ja zrobiłam kilka kroków do przodu. – Obym była jedną z Gabbanów, przynajmniej oni mają honor. Mój policzek zaczął płonąć, gdy zetknęły się z nim palce ojca. Uderzył mnie tak, że moja twarz obróciła się w druga stronę. Ból przeszył mnie wzdłuż szyi.

Strona 276 z 389

Moje spojrzenie natrafiło na Adriana. Śmiał się, ubawiony tą sceną. W tamtej chwili zdałam sobie sprawę, skąd się wzięła bezwzględność jego syna Valentina. - Śmiejesz się? – spytałam Adriana, który przyglądał mi się z zaskoczeniem. - Bawi mnie fakt, że oddajesz cześć Gabbanom – wyznał. Zaczynałam odzyskiwać panowanie nad sobą. Wiedziałam, że jeśli nie ustąpię, nic nie zdziałam. Musiałam pozwolić im uwierzyć, iż spełnię ich oczekiwania. Naprawiłam swój błąd i zwróciłam wzrok na ojca. W mojej głowie krążyła dziwna myśl. Powinnam wyjść stamtąd jak najszybciej. Coś mnie nagliło do sprawdzenia USB, który Fabio wręczył mi przed śmiercią. - Co mam zrobić, ojcze? – spytałam ulegle. - Na początek, idź do swojego pokoju. – Uśmiechnął się. – Potem pomyślę, co z tobą zrobić. Teraz mam za dużo pracy. Przytaknęłam i wyszłam. Nie bez uprzedniego posłania Valentinowi dumnego spojrzenia. Gdy znalazłam się już w swojej sypialni, zaryglowałam drzwi i rzuciłam się do laptopa. Pod materacem schowany był USB. Chociaż mając świadomość z kim mieszkałam, nie była to najlepsza kryjówka. Podłączyłam go i na ekranie pojawiła się mozaika folderów; wszystkie nazwane datami. Nie wiedziałam od czego zacząć, było tam ponad sto plików, tak więc postanowiłam uruchomić pierwszy z nich. Trafiłam na medyczną informację o porodzie i równocześnie zgonie tego samego dziecka. Nie przeżyło nawet pięciu minut. Datą i godziną narodzin był wtorek 13-ego kwietnia 1993 o 3:49 w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Dziecko zmarło kilka minut później z przyczyn... nieznanych.

Strona 277 z 389

Zdziwiona zmarszczyłam brew. Po co Fabiowi była ta informacja? Czyżby był ojcem? Według raportu, wydano zezwolenie na sekcję zwłok, lecz uniemożliwiło to zaginięcie ciała o godzinie 4:14. Matka – którą sądziłam, że była Virginia – także zniknęła, jednakże ze swoich własnych powodów. Opuściła szpital w środku nocy, pozostawiając na korytarzach ślady krwi. Nazywała się Hannah Thomas Andersen i pochodziła z Londynu. Fabio miał kochankę, która urodziła mu dziecko! I jak widać, trzymał to przed wszystkimi w tajemnicy. Byłam zszokowana. Kontynuowałam, nic z tego nie rozumiejąc. Zamknęłam plik i otworzyłam następny. Co?! Moje oczy wychodziły z orbit, a szczęka sięgała podłogi. Patrzyłam na zdjęcia Virginii całującej i obejmującej Jaga, starszego brata Valentina. Żona Fabia również miała kochanka, i to nie byle kogo, a jednego z morderców swojego męża. Pospiesznie zamknęłam i sprawdziłam kolejny folder. Nosił nazwę projekt Zeus; znajdowały się tam eksperymenty, pandemie, symptomy, które wywoływały wirus... Pokręciłam głową, nie byłam w stanie przyswoić tak wiele informacji. Wyszłam z folderu, zaniepokojona oraz przerażona zdjęciami osób, które zmarły na skutek eksperymentów. Byli królikami doświadczalnymi. O matko, o matko! Co to wszystko miało oznaczać? Wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju, z jednego miejsca do drugiego, trzymając się za głowę. Nie mogłam jasno myśleć. Wciąż z otwartymi ustami wróciłam do laptopa. Tym razem wybrałam folder z imieniem własnym: Helena. Kliknęłam na niego, lecz od razu pojawiło się okienko służące do wpisania hasła. Wiedziałam, że istniały jedynie trzy szanse, a jeślibym nie zgadła, zniknęłyby wszystkie zawarte tam informacje, tak więc nacisnęłam krzyżyk i spróbowałam z innym dokumentem. Nic, to samo. Prawie całe USB było zabezpieczone hasłem. A dokładniej mówiąc, ponad dwieście plików. Energicznie potarłam czoło. Czułam się bezsilna. Na dodatek się pociłam. Musiałam porozmawiać z Cristiannem, żeby mu o tym wszystkim opowiedzieć.

Strona 278 z 389

Już nie mogłam liczyć na pomoc Enrica. Nie chciałam sprawiać mu więcej kłopotów, ani ryzykować jego życia. Ricardo nie żył. Nadal dysponowałam Internetem. Wysłałam Cristiannowi wiadomość, mając nadzieję, że odczyta ją przed północą.

Strona 279 z 389

ROZDZIAŁ 34 Cristianno Ze mną wszystko w porządku, nie martw się o mnie. Muszę cię zobaczyć, ale jestem pilnowana. Możesz przyjść? Po północy. Nie mów nikomu. Skierowałem się do jej domu. Odkąd przeczytałem wieczorem wiadomość, nie potrafiłem spokojnie usiedzieć. Wiedziałem, że nic jej nie było, sama mnie o tym przekonywała. Lecz Kathia mogła mnie okłamać, byle bym tylko się nie denerwował. A taka tajemniczość nie leżała w jej naturze. Musiało chodzić o jakiś drażliwy temat. Zatrzymałem się naprzeciwko hotelu Plaza. Skrzyżowanie było puste, ale nie chciałem przejeżdżać na czerwonym świetle. Za bardzo zwróciłbym na siebie uwagę. Wciągnąłem powietrze i gwałtownie je wypuściłem, niecierpliwiąc się, by dotrzeć do Kathii i ją przytulić. Jakiś samochód stanął przed drzwiami hotelu, a z niego wysiadła Virginia. Z początku sądziłem, że się pomyliłem, jednak te jej rude włosy i arogancki sposób chodzenia nie mogły należeć do kogoś innego. To była ona i byłem w stanie to potwierdzić, gdy rozejrzała się wokoło. Wręczyła szoferowi kopertę, a on kiwnął głową i został w aucie, kiedy wchodziła do budynku. Co ona tam robiła? Nawet nie nosiła żałoby. Wziąłem swój telefon i zadzwoniłem do Valeria. Był jedynym, który mógł mi cokolwiek wyjaśnić. - Mów, Cristiannie – odpowiedział. - Potrzebuję, żebyś wszedł w bazę danych hotelu Plaza – oznajmiłem, nie owijając w bawełnę.

Strona 280 z 389

Valerio był hakerem komputerowym. Dla niego włamanie się do sieci było dziecinnie proste, więc za kilka minut powinienem mieć numer pokoju Virginii i informację, czy miała się tam z kimś spotkać. - Czego konkretnie szukasz? – spytał, gdy opuszczałem ulicę. - Sam się zorientujesz. A teraz, proszę, załatw bazę danych. Trwaliśmy w ciszy ponad dziesięć minut, słychać było wyłącznie dźwięk uderzanej przez mojego brata klawiatury. - Okay, kogo szukasz? – zapytał. Udało się. - Virginii Liotti. - Co?! – krzyknął zdziwiony. - Ty tylko szukaj. Obiecuję, że później ci wszystko wytłumaczę. - Trzymam cię za słowo. – Ponownie zamilkł na parę sekund. – Nic. Nie jest tam zameldowana. Jak to możliwe? Widziałem, jak wchodziła tam najzwyczajniej w świecie i przebywała przez co najmniej piętnaście minut. - Możesz zerknąć na nazwiska osób zakwaterowanych w apartamentach? - To może zająć mi kilka minut. - Więc zacznij czym prędzej. Było już po północy i Kathia zapewne zaczynała się martwić. Mimo to, nie mogłem odejść bez informacji dlaczego moja ciotka mieszkała w tamtym hotelu lub z kim była umówiona. - Kurwa! – przeklął mój brat. – Jedyne nazwisko, które można powiązać z Virginią to... Nie uwierzysz. - Mówże wreszcie! - Jago Bianchi. - Jesteś pewien?

Strona 281 z 389

- Porównałem jego personalia z policyjnymi danymi, Cristiannie. To on, nie ma wątpliwości. Wciągnąłem powietrze, zaciskając szczękę. W co, do cholery, pogrywała Virginia? - Okay, pogadamy później. - Mam nadzieję, wisisz mi wyjaśnienie. - Dostaniesz je. Rozłączyłem się i wyszedłem z samochodu, chwytając swój pistolet. Skierowałem się do auta, z którego wysiadła. Szofer spokojnie czytał gazetę, lecz byłem pewien, że używał jej tylko po to, by ukryć inne, ciekawsze lektury. Rozpoznałem jego twarz. Pracował dla nas. Jorge. Zastukałem do jego drzwi, a on podskoczył, natychmiast chowając czasopismo. Wyglądał na wystraszonego, że ktoś mógłby przyłapać go na oglądaniu magazynów z nagimi kobietami. Jednak bardziej zaskoczył go widok człowieka domagającego się jego uwagi. - Wysiadaj – nakazałem. Konsternacja na jego twarzy przemieniła się w bojaźń. Z trzęsącymi się dłońmi powoli opuścił samochód. Złapałem go za ramię i zaciągnąłem w pobliską uliczkę. - Nie zabijaj mnie, Cristiannie – błagał, gdy przyszpiliłem go do muru. - Co Virginia robi z Jagiem Bianchi cztery dni po śmierci swojego męża? – spytałem, ignorując go. - Nie wiem. Płaci mi za milczenie. Nie wiem, przysięgam – jąkał się. Teraz stał przyparty do ściany z uniesionymi do góry rękami, niepewnie mnie obserwując. Drżał każdy cal jego ciała. - Kłamiesz! – podniosłem głos, zbliżając się do niego, tak że ledwo mógł oddychać. – Zabiję cię, Jorge, jeśli nie mówisz mi prawdy. Strona 282 z 389

- Jedyne co wiem, to że Jago jest kochankiem Virginii! – krzyknął z zamkniętymi oczami. – Groziła mi, nie miałem wyboru, Cristiannie. Przysięgam. Taka jest prawda. Zacisnąłem zęby. Możliwość, że mnie okłamywał, nie wchodziła w grę. Jorge spędził z nami wiele lat i zawsze był skuteczny oraz godny zaufania. - Groziła ci? – zapytałem. Musiałem się dowiedzieć, co spowodowało, że to przed nami ukrywał, i żywiłem nadzieję, że miał naprawdę dobry ku temu powód. Bo jeśli nie, Jorge będzie miał problemy. - Tak. - Czym? Czego może się obawiać skrytobójca? – Drżenie jego ramion zaczynało doprowadzać mnie do szału. – Odpowiedz i racz się uspokoić. Przełknął ślinę i spróbował się odprężyć. - Strach, że ktoś taki jak on mógłby skończyć z rodziną. Zmarszczyłem brew. - Twoją rodziną? - Tak jest – dodał z obawą. Westchnąłem. Virginia posunęła się z tym wszystkim zdecydowanie za daleko, a nazwisko Gabbana bardzo jej to ułatwiło. Jedna z nich może przestraszyć człowieka czymkolwiek tylko zechce. Zresztą, skoro była zdolna do wyeliminowania mojego wujka bez brudzenia sobie rąk, z Jorge i jego rodziną skończyłaby w ciągu sekundy. - Dobrze. – Nabrałem powietrza, zanim kontynuowałem. Musiałem jak najszybciej to zakończyć i spotkać się z Kathią. – Tylko to wiesz o Virginii? Przytaknął, ściągając usta. - Chcę, żebyś się stąd wyniósł. Zabierz ze sobą rodzinę i wyjedź z Rzymu. - Co mówisz?

Strona 283 z 389

- Wynoś się stąd! – krzyknąłem. – Ktoś wstąpi do twojego domu i da ci pieniądze. Przyjmij je i opuść to miejsce. I wyświadcz mi przysługę, zrób to, zanim zacznę żałować. Nie podobało mi się myślenie o tym jak o ułaskawieniu, lecz twarz Jorge wyglądała, jakby właśnie tym to było. Wepchnąłem go do samochodu i odszedłem, zostawiając go całkowicie oniemiałego. Wyjąłem komórkę i zadzwoniłem do Emilia. Zajmie się, by Jorge niezauważalnie wyjechał z Rzymu i rozpoczął nowe życie z dala od nas. - O co chodzi, Cristiannie? – spytał Emilio. - Potrzebuję, abyś pomógł Jorge wydostać się z miasta...

Kathia Było już po pierwszej. Wszyscy spali, nieświadomi faktu, że snułam się po pokoju w tę i z powrotem, niecierpliwa przyjazdu Cristianna. Musiał wykiwać ochronę rezydencji, ale nie powinno to być dla niego skomplikowane. Martwiłam się jego spóźnieniem. Nie byłam pewna, kto przeczytał wiadomość, a nie mogłam się z nim skontaktować, ponieważ zabrali mi telefon i odcięli dostęp do Internetu. Wtedy usłyszałam kroki. Pospiesznie skierowałam się do drzwi tarasu i ujrzałam go przeskakującego przez balustradę. Otworzyłam i pociągnęłam go za koszulę, wciągając do środka. Całował mnie, równocześnie zamykając drzwi. Odsunęłam się i niepewnie na niego spojrzałam. Miałam miliony pytań i nie wiedziałam, czy był w stanie mi na wszystkie odpowiedzieć. - Co to jest projekt Zeus? – powiedziałam bez zastanowienia. Jego twarz wyrażała osłupienie, zbladł, przyglądając mi się i połykając ślinę. Zachowałam się wobec niego niezwykle szorstko, ale potrzebowałam reakcji, która zapewniłaby mnie, że był w to zamieszany. I oczywiście tak było.

Strona 284 z 389

- Gdzie to znalazłaś? – zadał pytanie, przeczesując dłonią włosy. - Fabio mi to dał – oznajmiłam, wskazując na USB i podchodząc do laptopa – przed... śmiercią. – Zwiesiłam głowę, po czym ponownie na niego zerknęłam. – Musisz mi wszystko wyjaśnić, Cristiannie. Też w tym siedzę, a nawet nie mam pojęcia, z czym mam do czynienia. - Przeglądałaś to? – spytał, siadając przy moim boku. Przytaknęłam, gdy na ekranie znowu pojawiła się mozaika folderów. - Fabio zablokował większość dokumentów, ale niektóre nie mają haseł. Analizowałam je, lecz nadal nic z nich nie rozumiem. Otworzyłam pierwszy folder i pokazałam mu informacje o sekretnym dziecku.

Cristianno Kathia opowiedziała mi o wszystkim, co odkryła na USB. Niejaka Hannah od lat była kochanką mojego wujka, a obecne miejsce jej pobytu było nieznane. A przynajmniej tak wynikało z plików, jednak byłem pewien, że Fabio znał jej miejsce zamieszkania. Miał z nią dziecko, które zmarło kilka minut po porodzie. Najwidoczniej, pragnął dokonać sekcji zwłok, lecz ciało zniknęło bez śladu. To wszystko było bardzo dziwne, a Kathia nie przestawała mnie prosić, bym wytłumaczył jej coś, o czym nie miałem zielonego pojęcia. Natomiast znałem każde posunięcie projektu Zeus. - Fabio używa imiona Zeus i Helena jako kodów. To ostatnie zawsze odnosi się do spraw mających dla niego uczuciowe znaczenie... Boże, jestem taka zagubiona. – Z wahaniem nabrała powietrza, zanim ciągnęła dalej: – Coś, co ci teraz pokażę, jest dezorientujące. – Kliknęła i moim oczom ukazały się zdjęcia Virginii i Jaga. – Jak widać, Jago i Virginia spotykali się ze sobą od 2007 roku.

Strona 285 z 389

Westchnąłem, przetrawiając tę informację, i wbiłem wzrok w Kathię. - Wiem. Właśnie widziałem Virginię wchodzącą do hotelu Plaza. Umówiła się tam z Jagiem. Ale nie zdawałem sobie sprawy, że byli ze sobą aż tyle czasu – dopowiedziałem. - Cristiannie, on tam był. – Miałem świadomość, że chodziło jej o śmierć mojego wujka. – Był w momencie, w którym jego brat strzelił. Uśmiechał się. Nie potrafię powstrzymać myśli, że... – Nie skończyła ze względu na mnie, lecz chciałem, by kontynuowała. - Mów dalej, Kathio. - Sądzę, że Virginia stoi za śmiercią Fabia. Miłosny trójkącik, więcej władzy, więcej pieniędzy... Nie znam powodu, jednak coś mi mówi, że maczała w tym wszystkim palce. Zgodziłem się z nią i chwyciłem jej dłoń. - Też tak uważam. Zawiadomię rodzinę, żeby to zbadali – stwierdziłem, gdy zauważyłem foldery nagromadzone na końcu listy. – Sprawdzałaś te archiwa? – zapytałem. - Nie, wszystkie są zahasłowane i pewnie zaszyfrowane. Nie wiem jak to odblokować. - Ale Valerio tak. Mógłby je otworzyć i dowiedzieć się, co zawierają, lecz zajmie to kilka dni. Kathia odłączyła USB i mi je podała. Splotła swoje palce z moimi, posyłając mi solidarne spojrzenie. - W porządku... pragnę, żebyś mnie w to wszystko wtajemniczył, okay? - Okay. Nie spuszczała ze mnie wzroku. Nadchodził moment rozmowy o projekcie Zeus.

Strona 286 z 389

- Chcę, abyś wytłumaczył mi sprawę projektu. – Odwróciłem twarz, lecz zmusiła mnie, bym na nią spojrzał. – Wiesz, o czym mówię, i musisz mi o tym opowiedzieć. Cristiannie, jestem z tobą. Proszę... Wyznanie jej tego wszystkiego oznaczało wykonanie trudnego i ciężkiego kroku, niewątpliwie ostatniego, po którym wszystko mogło ulec zmianie. Jednakże musiałem go zrobić. Byłem pewien, że przy mnie zostanie, więc nie powinienem obawiać się jej utraty. Obiecała, że nie odejdzie. - Nazywamy go projektem Zeus. Fabio wymyślił stworzenie wirusa, żeby rozprzestrzenić go w kraju i wywołać zarazę. Nie było istotne, czy upadłyby też inne państwa. Był gotów upowszechnić go w całej Europie. Oblicze Kathii nawet nie drgnęło. Nie zaniepokoiła się. Nie była zdenerwowana, nie odczuwała strachu. Skrzyżowała ramiona i uważnie się we mnie wpatrywała. - Jako że byliśmy wspólnikami od ponad trzech pokoleń, mój ojciec zebrał wszystkie rodziny i zaznajomił je z projektem. Było to znacznie większe przedsięwzięcie, niż byliśmy przyzwyczajeni. Szantaże, handel broniami, narkotykami... To było zupełnie nowe. Chodziło o nowy rodzaj... mafii. Fabiowi nie podobało się, że twoja rodzina... - Rodzina Carusso – przerwała, żeby mnie poprawić. - Nie podobało mu się, że rodzina Carusso i Bianchi też mieli brać w tym udział, ponieważ nic by tam nie wnieśli. Laboratoria Borelli należą do moich dziadków ze strony matki, a cały pomysł wyszedł od Fabia. Po raz kolejny mieli napełnić swoje kieszenie dzięki czemuś, do czego w żaden sposób by się nie przyczynili. - Również czułabym się oburzona. – Ta odpowiedź wprawiła mnie w osłupienie. Zerknąłem na nią z fascynacją. Wciąż nie wyjawiłem jej czegoś, co mogłaby uznać za zdradę Fabia, a ona już była po jego stronie. Przysunąłem się do niej, krzywiąc się, i zacząłem szeptać. - Stworzyliśmy wirusa. Toksynę zdolną wyeliminować cokolwiek w niecałe dwa tygodnie. Zarażała powietrze, krew, ślinę, podczas stosunków płciowych... Cały świat byłby zagrożony. Jedna zwykła pieszczota stałaby się Strona 287 z 389

zgubą. – Dotknąłem jej policzka, rozmyślając, jakie byłoby to bolesne nie móc już więcej tego robić. Zamknęła oczy, doceniając ten kontakt, i natychmiast przejąłem kontrolę nad swoimi emocjami. – Nigdy przedtem nie istniał tak śmiertelny wirus jak ten. Kathia przełknęła ślinę, ale nie przez to, co jej oznajmiłem, tylko przez dotyk, który poruszył jej wnętrze. - Jak rozwija się w organizmie? Mam na myśli, jakie są objawy? – powiedziała. Uśmiechnąłem się do niej. Nikt, oprócz Enrica, Maura i mnie, o to nie zapytał. Bez wątpienia Kathia była wyjątkową dziewczyną. - Są dwie fazy. Pierwsza: wysoka gorączka lub hipotermia, wymioty, zawroty głowy, dreszcze. W pierwszym tygodniu pozornie przypomina zapalenie płuc. W następnych dniach zauważalna jest zmiana. Zaczynają pojawiać się miejscowe zaczerwienienia skóry, ból gardła, krtani i przełyku, martwica. Martwica to... - Obumarcie komórek organizmu; poprzedza proces gnilny tkanek, wiem – wtrąciła się, a ja spojrzałem na nią pełen dumy. - W drugiej fazie wszystko przybiera odmienną formę. - Skąd wiadomo, że jest się w drugiej fazie? – Przymrużyła oczy. W tamtej chwili wiedziałem, że Kathia byłaby genialnym mafioso. Słuchała z uwagą, analizując to, co jej mówiłem, i nie okazywała przerażenia. To normalne, iż na początku zareagowała w taki sposób, w jaki zareagowała, lecz teraz miałem przed sobą zupełnie inną Kathię. Ona także zdała sobie z tego sprawę. - Ponieważ zaczynasz tracić siły i pozostaje kwestią czasu, kiedy wystąpi niedotlenienie mózgu – kontynuowałem. - Mówisz poważnie? – zapytała zaskoczona, lecz zawzięcie snułem wątek. - Tak... Postępująca utrata wzroku, trudność w komunikowaniu się i utrzymywaniu równowagi. Utrata pamięci. Ryzyko padaczki albo zatrzymania akcji serca. Niedotlenienie i śpiączka. Gdy znajdziesz się w stanie śpiączki,

Strona 288 z 389

wszystko jest stracone. W rzeczywistości, praca serca i ciśnienie tętnicze mogłyby się zatrzymać, ale wtedy byłoby się już całkowicie martwym. - Śmierć mózgu – szepnęła Kathia, patrząc niewyraźnym wzrokiem. – Drugi etap jest nieodwracalny... - Niekoniecznie... W pierwszej fazie możliwość śmierci wynosi trzydzieści procent; w drugiej osiemdziesiąt siedem procent, ale nadal zostaje trzynaście procent szans na przeżycie. Lecz wyłącznie przed zapadnięciem w śpiączkę – położyłem nacisk na ostatnie słowa. - Dlaczego Zeus? Dlaczego akurat tak zdecydowaliście się go nazwać? - Bo Zeus jest bogiem bogów. Ten wirus również. Góruje nad wszystkimi. Kathia odgarnęła włosy z twarzy insynuującym ruchem i się uśmiechnęła. Za tym spojrzeniem czekało kolejne pytanie. - Podejrzewam, że Fabio będąc twórcą pandemii, zajął się opracowaniem antywirusa, co nie? - Masz rację. - O to wszystko się rozchodzi... – Kathia przymknęła oczy, rozumiejąc. – Laboratoria Borelli byłyby wybawcami i pływałyby w milionach. A żaden z Carusso ani Bianchi nawet by się nie zamoczył. Teraz muszą tylko czekać z otwartymi ramionami, aż pieniądze same im nie wpadną. - W tym też masz rację, jednak nic z tego jeszcze się nie zdarzyło. Nadal nie odnieśli korzyści – dodałem. - W takim razie dlaczego Fabio zmarł? Czemu... go zabili? – Zadanie tego pytania kosztowało ją sporo wysiłku. - Aby stworzyć antywirusa potrzebowaliśmy specyficznego składnika, który anulowałby truciznę, ale można go było zdobyć tylko w Chinach. A konkretnie w Hong Kongu... - Byłeś tam. – Spojrzała na mnie.

Strona 289 z 389

To nie było pytanie, nie musiałem odpowiadać, ale i tak postanowiłem to uczynić. - Wyjechałem, ponieważ nie byłem w stanie spojrzeć ci w oczy. Nie chciałem cię widzieć, nie chciałem nic o tobie słyszeć, lecz ten wyjazd sprawił, że uświadomiłem sobie wiele rzeczy i jedną z nich jest ta, że pragnę być z tobą. – Westchnąłem głęboko, podczas gdy ona obserwowała mnie oczarowana. Nie powiedziałem Kocham cię, ale zrozumiała, że to wszystko znaczyło więcej niż to wyrażenie. – Wyruszyłem z wujkiem w podróż, o której nikt nie miał pojęcia. Wiedział jedynie Enrico, ale on nie mógł jechać, zwróciłoby to za dużą uwagę. Doszliśmy do porozumienia z Wang Xiangiem, właścicielem farmaceutyki dominującej w kraju. W zamian za składnik zapłaciliśmy mu podwójną kwotę. - Ile? – spytała Kathia. Zawahałem się na kilka sekund, po czym odpowiedziałem. - Sześćdziesiąt milionów przed i sześćdziesiąt milionów po uzyskaniu towaru. Potem otrzymywałby dziewięć procent od każdego sprzedanego leku. Z Carusso dostawałby tylko dwa procenty. - Sto dwadzieścia milionów euro – powiedziała sama do siebie. - Zgodził się i wręczył nam składnik. - A jak to odkryli Carusso? Jak dowiedziała się o tym Virginia? Nikt nie był w to zaangażowany, nie rozumiem. – Kathia zmrużyła oczy i zaczęła machać palcem w powietrzu, jakby dopasowywała w swojej głowie części układanki i brakowało jej już ostatniej. – Wybory na burmistrza również mają z tym coś wspólnego, prawda? Adriano chce nim zostać, ale... to wszystko ze względu na wirusa, mylę się? Nie. Oczywiście, że nie. Jak na to wpadła? Jeszcze do tego nie doszedłem. Kathia nie wiedziała, jakim byłaby świetnym mafioso. Fabio by ją uwielbiał. Uśmiechnąłem się i znowu się do niej zbliżyłem.

Strona 290 z 389

- Posłuchaj mnie, Kathio. Wszystko było zaplanowane od samego początku. Twoja rodzi... Carusso myśleli, że jeśli Adriano obejmie stanowisko burmistrza, to rozprzestrzenienie wirusa będzie tańsze, a cała społeczność z niecierpliwością będzie oczekiwać rozwiązania sytuacji ze strony przywódców państwa. Adriano, posiadając taką władzę w Rzymie, zaprezentowałby swoje antidotum i moglibyśmy zajść o wiele dalej. Adorowałby nas cały kraj, mimo że naszym przedstawicielem byłby Adriano. Nie zajęłoby nam dużo czasu przejęcie Włoch. Wtedy zdominowalibyśmy wszystkie tereny. Ale skąpy dwa razy traci, jak mawiał mój wujek. Nie chciał patrzeć, jak inni wzbogacali się i zdobywali nieograniczoną władzę dzięki wylanemu potowi jego rodziny. Razem z Enrickiem sporządzili plan i mnie w niego wdrożyli. To nie był przypadek, Fabio od zawsze mnie do tego przygotowywał. Wiedział, że prędzej czy później zostanę panem imperium Gabbanów i dlatego pragnął, bym poznał plan B. - Chcesz nim być? – niespodziewanie zapytała Kathia. - Jestem do tego stworzony. Pytanie tylko... – Coś, co było bez znaczenia, lecz dla mnie stanowiło ogromną wartość, zaświtało w mojej głowie. Musiałem się dowiedzieć, co ona o tym myślała, ale nie było to dokładnie te pytanie, które opuściło moje usta: – czy ty również chcesz w tym uczestniczyć? Czy chciała być częścią tego imperium? - Jestem do tego stworzona... – szepnęła, posyłając mi szelmowski uśmieszek. Zmusiłem się do kontynuowania, przełykając ślinę. Zachowanie zimnej krwi przy Kathii było niemożliwe do wykonania. - Musieliśmy udawać i tak też robiliśmy. Ciągnęliśmy tę farsę, podczas gdy Fabio pracował nad antywirusem. - Poczekaj chwilę. Virginia była żoną Fabia. Żyli ze sobą, miała najlepszą dogodność, aby go szpiegować. To potwierdza jej udział. Jest zdrajczynią, a Jago... - A Jago stoi po stronie Carusso. Dlatego widziałaś go w laboratoriach – wyszeptałem. – Wang przygotował dwie kopie. – Kurwa, wszystko zaczynało do siebie pasować. – Umieścił wirusa w replice La belle ferronière Leonarda da

Strona 291 z 389

Vinci, ulubionym obrazie Fabia, i coś, czego nigdy nie ujawnili. Z tego powodu nie pozwolił mi zajrzeć do pudła. - O czym ty mówisz, Cristiannie? Kathia wyglądała na zmieszaną, ale wysilała się, żeby za mną nadążać. - Składnik, o którym ci wspominałem, ulokowaliśmy w Europie, chowając go pomiędzy włóknami obrazu... - Tak, domyśliłam się tego, ale po co są dwie kopie? - Fabio zdawał sobie sprawę, że był obserwowany. Wiedział, że Virginia coś knuła i dlatego zlecił zrobienie dwóch kopii. Jedna wolna, a druga zawierająca komponent. Virginia zawiadomiła o tym Carusso, a oni postanowili... – Wciągnąłem powietrze, wciąż nie mogłem uwierzyć, że wujek już nie żył. – zabić Fabia. - Sądzisz, że ukradli obraz? - Nie ten autentyczny. Fabio na pewno gdzieś go ukrył. Tylko gdzie? Zacząłem rozmyślać. Mój wujek był perfekcjonistą i nie pozostawiał żadnych niedokończonych spraw. Tak więc zastanawianie się nad miejscem znajdowania się obrazu było stratą czasu. Nagle wstałem z krzesła. Przypomniałem sobie poranek, kiedy wszedłem do gabinetu wujka. Za półkami zasłonięty był sejf. I nikt, z wyjątkiem mnie, nie znał hasła. Zmieniał je dwa razy w tygodniu, co ukazywało, jak niewielkim zaufaniem darzył swoją małżonkę. - Możliwe, że znajdziemy coś w sejfie. Kathia również się podniosła, pełna oczekiwań. - Dobrze, masz jakieś hasło albo klucz, którym go otworzymy? Już o tym myślałem i nie podobał mi się pomysł, który chodził mi po głowie, ale mógł to być jedyny sposób, aby wygrać tę bitwę. - Tak, jest potrzebny kod, jednak hasło na nic się nie przyda, jeżeli nie przejdzie się badania wzroku, skanera tęczówki mojego wujka. Strona 292 z 389

Kathia spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. Zorientowała się, co planowałem. - Próbujesz mi powiedzieć... że... O mój Boże! To szaleństwo. - Tak, szaleństwo, lecz musimy tego dokonać. Trzeba ekshumować zwłoki. Przejechałem ręką po włosach, zastanawiając się, czy wujek by tego pragnął. Nie widziałem innego rozwiązania, jeśli chciałem bronić swoich bliskich i uratować Kathię. Za kilka miesięcy miała wyjść za Valentina i za wszelką cenę zamierzałem do tego nie dopuścić. - W porządku, kiedy? – spytała. - Kiedy, co? – Zmrużyłem oczy. Sugerowała coś, co mi nie odpowiadało. - Kiedy idziemy na cmentarz? – powiedziała zdecydowanie. - Nie ma mowy, ty nigdzie nie idziesz! – krzyknąłem cicho. Zamrugała i położyła dłonie na biodrach, podchodząc do mnie. Pójdzie, czy tego chcę czy nie. - Oczywiście, że tak! Pójdę. – Zacisnąłem szczękę, gdy chwyciła się mnie, całując moje usta. Nawet się nie poruszyłem. Stałem spokojnie, marząc o oddaniu pocałunku. Nie mogłem wpaść w jej sidła. – Jedynym, co przeszkadza ci w przeciwstawieniu się mojej decyzji jest fakt, że sam byś nie odpuścił. Zrezygnowałbyś z pójścia? – Pieściła swoim językiem moją dolną wargę pod pretekstem nabrania powietrza. Nie potrafiłem uniknąć wypuszczenia jęku. – Nie, prawda? Ja też nie. Skoro ty idziesz, to ja idę razem z tobą. Nieważne co się stanie. Zamknąłem oczy, słysząc tę frazę. Wziąłem ją w ramiona i zaniosłem na łóżko, kładąc się na niej. Kathia wpatrywała się we mnie ze słabym uśmiechem na twarzy. - Będę na ciebie czekać przy końcu twojej ulicy o następnym świcie, około drugiej – oznajmiłem, zanim ją pocałowałem.

Strona 293 z 389

Nie chciałem, żeby tam szła, lecz gdybym jej ze sobą nie zabrał, Kathia sama mogłaby się tam zjawić. Przytuliłem ją, czując ciepło jej ciała. I pomyśleć, że byłem o krok od stracenia tego.

Strona 294 z 389

ROZDZIAŁ 35 Kathia 113071. Wbiłam numery w panel znajdujący się za drzwiami i wyszłam z rezydencji. Alarmy się nie włączyły. Strażnicy patrolowali akurat tyły domu. Miałam jedynie osiemdziesiąt sekund na przebiegnięcie ogrodu, zanim pojawiłby się któryś z ochroniarzy, i trzydzieści sekund, aby przeskoczyć bramę przed uaktywnieniem się alarmów i złapaniem przez czujniki ruchu. Biegłam po kamiennej ścieżce. Czterdzieści sekund. Dotarłam do fontanny. Dwadzieścia sekund. Okrążyłam ją i zeszłam z siedmiu schodków zrobionych z brunatnego marmuru. Dziesięć sekund. Znalazłam się przy ogrodzeniu. Pięć sekund. Ukryłam się za drzewem i zerknęłam na stanowisko strażników. Nikogo tam nie było. Dwie sekundy. Zatrzymałam stoper wcześniej, niż się spodziewałam, i spojrzałam za siebie. Zza rogu wychyliła się ochrona; tak jak było przewidziane. Enrico wyjawił mi jej synchronizację, po czym dał mi kod. Nie zgadzał się, bym poszła na cmentarz, lecz ostatecznie ustąpił, gdy zapewniłam go, że i tak ucieknę. Zanim ponownie włączyłam stoper, spojrzałam na czerwone światełka czterech kamer zamontowanych w bramie. Migały, a to oznaczało, że nie istniał zapis oraz zmniejszył się sygnał. Wykonałam świetną robotę. Umieściłam stopę w luce między żelazem i zaczęłam się wspinać, jakbym była w tym profesjonalistką. Tym razem ubrałam się adekwatnie do okazji. Strona 295 z 389

Założyłam czarne dresy Adidasa i sportowe buty. Włosy związałam w wysoki kucyk. Skoczyłam, wciąż mając metr pod sobą, i zwinnie opadłam na asfalt. Zostało tylko pięć sekund, żeby kamery wznowiły swoją pracę, tak więc ruszyłam sprintem. Zobaczyłam Cristianna siedzącego w Mercedesie CLS Coupé; całkowicie czarnym, włączając w to nawet felgi. Przypominał cień, widmo zabłąkane w środku nocy. Był to efektowny samochód, jednakże zupełnie inny od tych, których Cristianno zwykł używać. Pochylił się w stronę drzwi pasażera, żeby mi je otworzyć. Siadając, zauważyłam z tyłu Alexa, Maura i Erica. Z charakterystycznym dla siebie spokojem, Cristianno zlustrował mnie z góry na dół; zmysłowo, prawie że erotycznie i z pożądaniem. Zdziwił się, widząc mnie w dresie. Aczkolwiek również byłam zaskoczona, że ubrał się tak samo jak ja, tyle że on miał Dolce & Gabbana; jakby chciał oddać honor swojemu nazwisku. Jedną rękę oparł na kierownicy, a drugą złapał moją dłoń i przyciągnął ją do siebie. Złożył na niej pocałunek, nie przejmując się, że na nas patrzeli. Wyjechaliśmy z ulicy. - Gdzie jest twoje Bugatti? – spytałam zaciekawiona. - Musiałem zostawić je w domu. Wzbudzilibyśmy zbyt duże podejrzenia, gdyby ktoś ujrzał samochód. – Ulice były puste, tak więc mógł osiągnąć maksymalną prędkość. – Widzieli cię? - Nie. Zdobyłam ogólny kod alarmów. Tak że bezproblemowo udało mi się wyjść. – Spojrzałam do tyłu, czując ręce Erica na moim ramieniu. – Cześć, chłopaki. Wybaczcie, że się z wami nie przywitałam. - Przemieniasz się w prawdziwego mafioso, dziewczyno. – Uśmiechnął się Eric przed tym, jak Cristianno zaprzeczył głową, powstrzymując uśmiech. - Cześć, Kathio – powiedział Alex, uchylając okno i zapalając papierosa. - To niedobrze, że też jedziesz – stwierdził Mauro. – Może być niebezpiecznie. – Cristianno zacisnął szczękę, w pełni zgadzał się z jego zdaniem.

Strona 296 z 389

- To niesamowite jak bardzo jesteś podobny do swojego kuzyna, nawet w kwestii uporu. – Uśmiechnęłam się, przyjmując od Alexa cygaro. Dojechanie na cmentarz zajęło nam kilka minut. Cristianno okrążył miejsce i w tylnej części zatrzymał samochód. Odsunął się od kierownicy i gorączkowo zaciskał dłonie. Byłam świadoma, że jeśli się denerwował, to nie przez to, co zamierzał zrobić, lecz z powodu mojej obecności. To było niebezpieczne, owszem, ale pragnęłam w tym uczestniczyć. Czułam, jak w moim ciele krążyła adrenalina. Ta sytuacja nie wydawała mi się dziwna, jakbym po to się urodziła. Boże... byłam stworzona do... Niewiarygodne, że mój umysł zaczął to akceptować. Chciałam być mafioso? Nie popierałam pomysłu dotyczącego zarazy, nie planowałam również nikogo szantażować. Za to zabiłabym każdego, kto próbowałby skrzywdzić Cristianna. - Alexie, ty wejdziesz razem ze mną. Mauro, przygotuj się, żeby w razie kłopotów jak najszybciej odjechać, okay? – Bez wątpienia, Cristianno idealnie nadawał się do wydawania poleceń. To jasne, że stanie się panem imperium Gabbanów, tak jak mówił Fabio. Podobało mi się oglądanie go w akcji. Chociaż pragnęłam zobaczyć go już wewnątrz cmentarza. - Dobra, będę miał włączony silnik – odpowiedział Mauro, pochylając się do przodu. - Ericu, zajmij się obserwacją terenu... – Otworzył drzwi auta, aby wysiąść, nie dając mi żadnych wskazówek. Najwidoczniej zdecydował, żebym z nimi przyjechała, lecz w nic się nie wtrącała. Starał się mnie chronić. Podążyłam za nim, nie odzywając się. Mauro przesiadł się na przednie miejsce i uruchomił samochód, nie puszczając hamulca ręcznego. Zostawiłam otwarte drzwi, tak samo jak to zrobił Eric. Alex zamknął swoje. Gdybyśmy musieli stamtąd wybiec, moglibyśmy nie mieć czasu na otwieranie lub ich zamykanie. Po prostu byśmy wsiedli. Eric wyjął z kieszeni latarkę i zaczął sprawdzać teren, tak jak rozkazał mu Cristianno, podczas gdy ten wraz z Alexem przygotowywali się do skoku przez płot. Nikt mi nie powiedział, co miałam robić.

Strona 297 z 389

Cristianno Rzuciłem się w kierunku stóp Kathii, żeby ją odwrócić i zatrzymać. Jednak nie dała mi na to czasu. Zwinnie przeskoczyła i już znajdowała się na wilgotnej ziemi po drugiej stronie. Wyprostowała się i zerknęła na mnie znad ramienia. Definitywnie, była zdumiewającą kobietą... i była w niesamowitej formie. Nie chodziło o jej wspaniałe ciało (mimo że mogła być jedną z modelek Victorii Secret’s), a o jej sposób poruszania się. Była zwinna, szybka i precyzyjna... Zachwycająco precyzyjna. Potrafiła biegać, jakby posiadała duszę diabła, albo skakać przez ogrodzenie mające kilka metrów, nie martwiąc się upadkiem. Uderzyłem w płot, przeklinając. - Zwariowałaś?! Wychodź stamtąd w tej chwili! - Nie zostanę, jeżeli ty wejdziesz. Pójdę z tobą, to moje ostatnie słowo. - Kurwa! Ponownie uderzyłem w płot, tym razem z większą złością. Przed skokiem spojrzałem na Alexa. Był zafascynowany Kathią, zresztą nie tylko on. Mauro przypatrywał jej się zahipnotyzowany, ściskając kierownicę, a Eric uśmiechał się pełen dumy. Nie raz rozmawialiśmy o kobietach w mafii. Żadna z nich nie mieszała się w nasze rodzinne sprawy; trzymały się na uboczu i ponad wszystko szanowały zdanie mężczyzn. My nie chcieliśmy, by brały w tym udział, a one nie chciały w tym uczestniczyć. Lecz z Kathią taki układ mógł iść do diabła. Przeskoczyłem i podszedłem do niej, patrząc, jak przenosiła ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Wyraz jej twarzy pozostał niezmienny pomimo gniewu na moim obliczu i w sposobie chodzenia. Nie obawiała się mnie, a to... mnie podniecało. - Będziesz zadowolona – mruknąłem, trącając ją lekko w ramię i zostawiając za sobą. Uśmiechnęła się i zaczęła iść. Dogoniła mnie.

Strona 298 z 389

- Nie masz pojęcia jak bardzo, kochanie – szepnęła mi do ucha, wyprzedzając mnie. Chwyciłem ją za rękę i przyciągnąłem do swojej piersi. - Żebyś miała jasność, Kathio. To, że tu jesteś, nie oznacza, że uczestniczysz. Nie siedzisz w tym, nie dopuszczę, byś do tego należała. - Sądzę, że jest już za późno, byś mi to mówił. – Zbliżyła się do moich ust. – Jestem twoją dziewczyną i jedyne, co pozostaje mi do odkrycia w tobie, to twoje nagie ciało, leżące nade mną. – Osłupiałem; nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy, ale samo wyobrażenie sobie tego momentu zbiło mnie trochę z tropu. – Tak więc nie zniechęcaj mnie i nie twierdź, że w tym nie siedzę, ponieważ już ci wyjaśniłam, że jeśli ty w tym jesteś, to ja także. Wznowiła chód i ustawiła się za Alexem, który miał w swoich dłoniach pistolet i latarkę. Nie zamierzałem się poddawać. Nie mogłem narażać Kathii na takie niebezpieczeństwo. Sprawiłbym jej przyjemność we wszystkim, czego by sobie zażyczyła, tylko nie w tym. To było zbyt ryzykowne. - Nie ma, kurwa, mowy, Kathio. – Rzuciłem się do niej. – To oczywiste, że moje nagie ciało, leżące nad tobą, będziesz mogła poznać, kiedy najdzie cię ochota. I że wiesz o mnie praktycznie wszystko. Jednak nadal nie widziałaś, jakim zajmuję się gównem, i nie pozwolę, byś to zobaczyła. - Prędzej czy później i tak to ujrzę. Będę zmuszona do stawienia temu czoła, przeżycia tego. Czemuż by nie tej nocy? - Dobra, ludzie – przerwał Alex, świecąc latarką i oślepiając nas nią przez parę sekund. – moglibyście zostawić tę dyskusję na później? Jesteśmy na miejscu. Gdy tylko Alex skierował światło na kamień, naszym oczom ukazała się krypta Gabbanów. W nocy budziła jeszcze większy respekt. Kathia podziwiała każdy zakątek mauzoleum. Zacisnąłem usta, przyglądając się miejscu; nie zdawałem sobie nawet sprawy, jak udało mi się tam dotrzeć. Noc pogrążała je w złowieszczej ciemności, lecz nie odbierała mu jego okazałego wyglądu. Głęboko wciągnąłem powietrze, czując muskający moją twarz podmuch Strona 299 z 389

lodowatego wiatru; wkrótce miało padać. Moje włosy zaczęły się poruszać i poczułem przebiegający mnie dreszcz; to, co planowałem zrobić, miało przyprawić mnie o kolejne miliony dreszczy. Kathia wsunęła swoją dłoń między moje place i ścisnęła je, by mnie wesprzeć. Alex ruszył do drzwi, wyciągnął w moją stronę latarkę, żebym ją wziął i nią poświecił, po czym wyjął ze swojej kieszeni zestaw wytrychów. Był ekspertem w otwieraniu zamków, a taki rodzaj igieł pozwalał mu wykonać każdą robotę. Włożył dwie z nich i rygiel błyskawicznie ustąpił, a drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem, powstrzymanym przez dłoń Alexa. Oddałem mu latarkę i ustawiłem przed sobą Kathię, aby ją chronić. Powitał nas wilgotny odór, zmieszany z kadzidłem i ziemią. Zakryłem nos, nie byłem w stanie oddychać w takim smrodzie. Kathia uczyniła to samo, ale nie puściła mojej dłoni. Podszedłem do kamiennego grobu. Wyryte było na nim jego imię, a pod spodem znajdowała się trumna. Położyłem dłonie na kamieniu i westchnąłem. Mogłem to zrobić. Czy na pewno? Zacząłem pchać. W moim słowniku nie istniało słowo wątpliwość i wiedziałem, że mój wujek nie miałby do mnie żalu o to, co postanowiłem uczynić. Alex i Kathia przyszli mi z pomocą. Przesunęliśmy ciężki kamień i wsadziłem dłonie, aby unieść wieko trumny. Było wystarczająco dużo przestrzeni, żeby otworzyć sarkofag. Cuchnąca woń tak bardzo się nasiliła, że aż byliśmy zmuszeni się odsunąć. Był martwy od dopiero czterech dni, ale ciało zaczęło się już rozkładać. Włożyłem dłoń do kieszeni kurtki i wyciągnąłem scyzoryk. Musiałem zrobić to jak najprędzej, musiałem wyjąć mu oko. Wsparłem się na kamieniu i obserwowałem profil jego twarzy okryty gładką, czerwoną płachtą. Odłożyłem nożyk i odsłoniłem przykrycie. Jego twarz została już naznaczona śladami gnicia. Skóra stała się naprężona oraz blada, a okolice oczu zmieniły kolor na fioletowy. Jego usta były niebieskawe i obrzmiałe.

Strona 300 z 389

Nagle moje spojrzenie napotkało zegarek. Ten sam, który miał ze sobą w podróży do Hong Kongu. Nigdy nie wątp w korzyści, jakie on przynosi. Być może pewnego dnia zaskoczy cię jego przydatność. Nie wskazuje tylko godzin. Przypomniałem sobie słowa wujka i zdecydowałem się go wziąć. Po południu byłem w gabinecie Fabia, aby sprawdzić, jakiego potrzebowaliśmy kodu. Po dokładnej analizie systemu doszedłem do wniosku, że nie było żadnego kodu, jedynie badanie wzroku, które nie aktywowałoby się bez wprowadzenia karty. Rozmiar otworu przywoływał mi na myśl kartę pamięci telefonu. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby zegarek takową zawierał. Westchnąłem i delikatnie odpiąłem go z nadgarstka mojego wujka. Wcisnąłem wyróżniający się ze wszystkich przycisk i, klik, otworzył się. W niewielkim urządzeniu znajdował się plastik; maleńki i intrygujący, dokładnie w stylu Fabia. Zamknąłem zegarek i schowałem go do kieszeni, sięgając dłonią po scyzoryk. Powinienem z tym skończyć. Niespodziewanie usłyszeliśmy hałas. Był to trzask gałęzi, być może została złamana przez zbierający się wiatr. Działaliśmy błyskawicznie. Pociągnąłem za siebie Kathię i chwyciłem nóż. Alex dał mi znak ręką, że pójdzie przeszukać teren. Przytaknąłem i patrzyłem, jak powoli i ostrożnie stąpał. Kathia wypuściła wstrzymywane powietrze i zerknęła na mnie. Zmarszczyłem usta, wracając do grobu. Zaczął padać deszcz, uderzając o szklane sklepienie, wiszące nad naszymi głowami. Wziąłem przezroczystą torebkę i wręczyłem ją Kathii. Spojrzałem na wujka. Tak nieruchomego, tak zimnego, tak bezwładnego. Widział mnie z miejsca, w którym przebywał? Co o mnie myślał? Czy po tym wszystkim nadal by mnie kochał? Wciągnąłem powietrze i przysunąłem ostre narzędzie do oka Fabia. Nacisnąłem i po jego policzku spłynęła strużka krwi. Oko zadrżało od naporu. Wróciłem do pchania i złapałem w dłonie jego niebieską soczewkę. Kathia odwróciła wzrok, lecz nie straciła opanowania. Podała mi torebkę, więc wsadziłem tam oko, po czym ukryłem je w wewnętrznej kieszonce mojej kurtki.

Strona 301 z 389

Wtedy Kathia rozszerzyła oczy. Ujrzałem w nich panikę chwilę przed tym, jak poczułem przy skroni pistolet. Kathia przełknęła ślinę, a ja spróbowałem przekazać jej spokój. Ostatecznie, spełniał się mój najgorszy koszmar. Pojawiły się problemy, a ona była przy nich obecna. Lecz nie był to odpowiedni moment na robienie wyrzutów, musiałem jak najszybciej ją stamtąd wyciągnąć. - Daj mi oko. – Za moimi plecami rozbrzmiał głos Valentina, przeszywający i podekscytowany. – No proszę, Kathio, nie spodziewałem się po tobie takiej odwagi – powiedział, wzdychając. Widziałem, jak patrzyła na niego z przerażeniem w oczach, i wbiłem w nią wzrok, pragnąc, aby zmieniła swój wyraz twarzy. Nie chciałem, żeby okazywała strach, gdy byłem przy niej. Nic jej nie groziło. – Powiedz mi, Cristiannie, czy w łóżku też jest taka nieposkromiona? – Kathia zacisnęła szczękę. - Hum... Nawet nie masz pojęcia jak bardzo – mruknąłem, uśmiechając się. - Kathio, powinnaś się od niego odsunąć, jeśli nie chcesz, aby poplamiła cię jego krew. - Co sprawia, iż myślisz, że uda ci się tego dokonać? – oznajmiłem z łobuzerskim uśmieszkiem. - No cóż, to ja jestem tym, który mierzy do ciebie z broni. - Sądzisz, że z tego powodu powinien się ciebie bać? – Puściłem oczko do Kathii. - Nie masz szczęścia, Cristiannie. – Zbliżył się do mojego ucha. – Możliwe, że kula trafi dwa ciała. Moja twarz się napięła. Poczułem przepływającą przez całe ciało falę strachu. Valentino bawił się życiem Kathii, a na to nie mogłem mu pozwolić. - Przemyślałeś już sprawę? – spytał ironicznie. – Daj mi oko, Cristiannie. Powstrzymałem chęci odpowiedzenia i włożyłem rękę do kurtki w celu oddania mu torebki zawierającej oko mojego wujka. Kathia wpatrywała się we mnie i zaprzeczała spojrzeniem, lecz co innego mogłem zrobić? Gdybym był

Strona 302 z 389

sam, odwróciłbym się, zabrałbym mu jego pistolet i bym go zastrzelił. Był zwykłym zbirem, nawet w połowie nie był tak dobry jak ja. Jednak była tam Kathia, a on igrał z jej życiem, moim życiem.

Strona 303 z 389

ROZDZIAŁ 36 Kathia Wyciągnął rękę z zamiarem wzięcia torebki. Valentino dumnie się uśmiechnął, jakby sądził, że już zwyciężył, lecz tak nie było. Cristianno lekko się skrzywił i puścił mi oczko, po czym spojrzał w kierunku drzwi. Nakazywał mi, bym uciekała, gdy da mi znak. Mimo że nie podobała mi się myśl zostawienia go samego, zrobiłabym to, o co mnie prosił. Był silny, zwinny i doskonale wiedział, jak zachować się w takiej sytuacji. Przeklinałam się za to, że weszłam na cmentarz. To jedynie pogorszyło sprawy, ponieważ nie tylko ja znajdowałam się w niebezpieczeństwie, ale również on i cały plan. Chociaż z drugiej strony czułam przytłaczającą siłę w moim wnętrzu; być może rzeczywiście w głębi mnie kryła się osobowość prawdziwego mafiosa... Lubiłam uczucie, które mną zawładnęło. Zauważając opóźnienie Cristianna, Valentino się przesunął. Ta nieostrożność była idealnym momentem na atak. Cristianno uderzył go w nos i obrócił się, by chwycić go za szyję. Broń upadła na ziemię i pomyślałam, żeby ją zabrać, ale nie miałam pojęcia, jak jej używać. Poczułam się bezużyteczna, gdy patrzyłam na niezwykle błyskawicznego Cristianna. - Biegnij, Kathio! Już! – krzyknął, zerkając kątem oka. To była jedyna forma pomocy, jaką mogłam mu zaoferować. Nie potrafiłam walczyć ani strzelać; wyłącznie szybko biegać. Cofnęłam się, nie przestając obserwować, jak Valentino zwijał się z bólu. Cristianno blokował jego ramiona za plecami i mocno go trzymał. Usłyszałam nawet dźwięk łamanych kości. - Kurwa, Kathio! Uciekaj!

Strona 304 z 389

Ruszyłam pędem, jakby ktoś mnie popchnął. Otworzyłam drzwi i na moją twarz spadło multum kropel; była ulewa. Wtedy w mojej piersi rozprzestrzenił się intensywny ból. Gwałtownie upadłam. Zderzyłam się z ziemią i cicho jęcząc, rozpoznałam krzyk Cristianna. Mój wzrok stał się zamazany, lecz mogłam dostrzec Valentina zadającego ciosy Cristiannowi, który początkowo przewrócił się na kamienny grób, a potem na ziemię. Valentino złapał go za szyję i zaczął dusić. Poruszyłam się, próbując się wyprostować, gdy ktoś mi w tym pomógł. Ogromny mężczyzna, ubrany na czarno i mokry od deszczu, chwycił mnie i postawił na nogi. Musiałam się go przytrzymać, aby nie upaść. To on był tym, który powalił mnie pniem. - Zaprowadź ją do samochodu i zwiąż! – wydarł się Valentino, a Cristianno zaczął kaszleć. Mój Boże, wszystko było skończone. To kwestia czasu, kiedy Cristianno przestanie oddychać. Nie mogłam do tego dopuścić. Powoli odzyskiwałam zdolność widzenia, jednak nieznośny ból nie pozwalał mi wstać. Udałam, że nie byłam w stanie chodzić i uklękłam na podłożu. Mężczyzna ponownie mnie podniósł, więc wykorzystałam okazję, by z całych sił walnąć go w krocze. Pochylił się, kładąc dłonie na dokuczliwej części. Nawet w takiej pozycji był prawie mojego wzrostu. Rozwścieczona zacisnęłam szczękę i uniosłam nogę, tym razem na wysokość jego twarzy. Mężczyzna upadł na ziemię. Załatwiłam olbrzyma zaledwie dwoma ciosami. Zabrałam pień i pobiegłam do krypty Gabbanów. Ból przemijał wraz z rosnącą prędkością. Możliwe, iż to dlatego że to, co działo się tam w środku bolało mnie znacznie bardziej. Kiedy weszłam, Cristianno był czerwony na twarzy, wyglądał, jakby w każdej chwili mógł wybuchnąć. Bez zastanowienia rzuciłam się na Valentina i z tą samą siłą, której użyłam przy kopnięciu, roztrzaskałam na jego plecach pień. Runął, a ja ukucnęłam, by udzielić Cristiannowi pomocy. - Dobrze się czujesz? – powiedziałam, sapiąc. Valentino wykonał ruch, więc uderzyłam go w buzię. – Przeklęty szczur!

Strona 305 z 389

Cristianno wyprostował się, opierając się o mnie, i pochylił do przodu z intencją wstania. - Uciekaj... – mruknął, zanim wrócił do bicia Valentina. Nie chciałam tego robić, ale gdybym odeszła, mogłabym przywołać pomoc. Wybiegłam, lecz natychmiast się zatrzymałam, słysząc zbliżające się głosy. Jeśli by tam weszli, Cristianno byłby pokonany. Tak więc zaczęłam wrzeszczeć jak obłąkana, żeby za mną podążyli. W ten sposób Cristianno zyskałby jeszcze kilka minut. Nie wiedziałam, gdzie był Alex, ani co się wydarzyło. Starałam się nie myśleć, że mógł być martwy. Wtedy go ujrzałam. Znajdował się jakieś dwadzieścia metrów przede mną i przez mgłę zauważyłam, jak pozbawił jednego ze zbirów szyi. Później odwrócił się i strzelił do innego. Cmentarz stał się plagą mężczyzn. Pojawiali się z każdej strony. Musiałam opuścić tamto miejsce, powinnam jak najszybciej odnaleźć Maura oraz Erica, żeby wezwali wsparcie. Zaczęłam biec. Początkowo nie zorientowałam się, że mnie śledzili. Utrzymywali świetną prędkość, lecz i tak byłam szybsza. Tak szybka, że nawet nie spostrzegłam biegnącego wśród nich Cristianna. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, zatrzymałam się i stanowczo na nich spojrzałam. Nie zwolnili, trzymając swoje bronie i szykując się do strzału. Cristianno przystanął, wycelował i bez wahania strzelił (nie kłopocząc się przygotowywaniem) do trzech ścigających mnie mężczyzn. Nie zdążyłam nawet mrugnąć. Powinnam przestraszyć się na widok Cristianna działającego w taki sposób. Mimo że już widziałam go z pistoletem w dłoni, nie widziałam, jak zabijał. Po jego zręczności i dokładności można było wywnioskować, że był do tego przyzwyczajony. Podszedł do jednego z napastników, który wciąż się ruszał. Wpatrywał się w niego z widoczną odrazą i z zimną krwią ponownie oddał strzał. Bez pośpiechu podniósł wzrok z ziemi i poważnie mi się przyglądał. Miałam przed sobą prawdziwego Cristianna Gabbanę. Posłałam mu pewne siebie spojrzenie. Nigdy przedtem nie czułam w sobie takiej odwagi. Determinacja i opanowanie rozwijały się we mnie jak pajęczyna.

Strona 306 z 389

Zrobił krok w moją stronę, szukając czegoś w swojej kurtce. Gdy się zbliżył, wysunął dłoń z czymś pomiędzy palcami i przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej. Dostrzegłam kilka małych ran na jego pięknym obliczu. Patrzył na mnie współczująco, lecz wyraz jego twarzy od razu się zmienił, kiedy nie ujrzał w moich oczach żadnych pretensji. - Chcę, abyś wróciła do ogrodzenia, przeskoczyła je i powiedziała Maurowi oraz Ericowi, żeby cię stąd zabrali, jasne? – Jego głos zmieszał się z dźwiękiem grzmotu. Pokręciłam głową i jeszcze bardziej się do niego przybliżyłam. Musnęłam jego usta. - Nie odejdę bez uprzedniego przekonania się, że z tobą wszystko w porządku i że przybyły posiłki. – Moja odmowa raczej mu się nie spodobała. - Kathio, proszę. Pomoc jest już w drodze. - Skąd wiesz? - Jestem Gabbaną, zaufaj mi. - Ufam, lecz to nie sprowadzi pomocy, Cristiannie. - Moja rodzina na pewno wchodzi w tej chwili na cmentarz, więc pozwól mi się odprowadzić i wyjdź stąd. - Nie! Nie zamierzam cię zostawić, nie wiedząc, jak to się wszystko zakończy! - Nic tu nie możesz zrobić! Jedynie narazisz swoje życie na niebezpieczeństwo! - A twoje? Czy ono się nie liczy? - To właśnie robię, ratuję swoje życie. – Spojrzałam na niego z miłością, którą do niego czułam. Byłam jego życiem. Zwiesiłam głowę i oparłam się o jego tors, pragnąc go pocałować. Gładził moje włosy, kładąc na moim czubku swój podbródek.

Strona 307 z 389

- Proszę... Zgodziłam się, zerkając na niego. - Będę cię krył aż do drzew. Później idź prosto, tam znajdziesz płot. Spuściłam wzrok na dłoń i zobaczyłam zegarek. - Schowaj go, dobrze? – Składał w moje ręce pomyślność całego projektu Zeus i nawet się przy tym nie zawahał. Bez karty, oko nic nie znaczyło. Kiwnęłam głową przed tym, jak zamierzał mnie pocałować. Jednak w naszym kierunku poleciało mnóstwo kul i Cristianno popchnął mnie do przodu. Ukryliśmy się za kryptą, ale to nie wydawało się dla niego wystarczające. Położył mnie na ziemi i stanął nade mną niczym tarcza, by mnie chronić. - Musisz uciekać! – krzyknął w którymś momencie. Chwycił mnie za ramię i podniósł. Strzały nie ustawały, lecz nie były już skierowane w naszą stronę. – Biegnij! Będę cię osłaniać. Zaczął strzelać i widziałam, że trafił w mężczyznę ukrytego za drzewami. Nagle jedna z kul drasnęła ramię Cristianna. Gdy zobaczyłam upadającego go na ziemię, wrzasnęłam i zastygłam w bezruchu. Zmniejszyłam dzielący nas dystans, czując, jakbym to ja została postrzelona. Dałam upust wściekłości zmieszanej z przerażeniem o życie Cristianna. W tamtym momencie uświadomiłam sobie, że nie było we mnie już nic ze starej Kathii Carusso, zupełnie nic. Wyłącznie wygląd zewnętrzny. Zranili osobę, którą kochałam najbardziej na świecie, więc rosnące cierpienie i gniew wszystko zmieniły. Byłam o krok od niego, kiedy ktoś złapał mnie za stopę i wywrócił. Obróciłam się, gdy Valentino ciągnął za moje włosy, aby mnie podnieść. Cristianno starał się wyprostować, lecz wciąż pozostawał na ziemi, obserwując tę scenę z przekrwionymi oczami.

Strona 308 z 389

Cristianno Widziałem, jak Valentino oddalał się z Kathią, dopóki nie zniknęli w mroku. Zabrał ją ze sobą i samo myślenie o tym, co mogło się jej przydarzyć, rozdzierało mi serce. Ból w ramieniu był niczym w porównaniu do tego, co czułem w żołądku. Próbowałem wstać i jej poszukać, lecz uniemożliwiła mi to seria strzałów. Nie zamierzali przestać, aż do czasu zamordowania mnie. - Cristianno, ja pierdolę! – krzyknął Alex na widok mojej krwi. Wysyłając pociski, uklęknął przy moim boku. - Nie martw się, to zwykłe zadraśnięcie. Zabrali Kathię. Karmelowe oczy Alexa stały się czarne jak węgiel przez kumulującą się w nich furię. - Kto? - Valentino. Muszę ją odnaleźć, oni ją skrzywdzą. – Chciałem się wyprostować. - Najpierw musimy stąd wyjść, i to szybko. Chwycił mnie za ramiona i podniósł z ziemi, ustawiając się tuż za mną. Zaczął strzelać w celu zabezpieczenia nas. - Dasz radę biec? – krzyknął, kiedy byliśmy niedaleko drzew. - Tak... ruszajmy, Alexie. – Odzyskałem kontrolę nad swoim ciałem; to nie pierwszy raz, gdy byłem ranny. Musiałem wydobrzeć i znaleźć Valentina. Za wszelką cenę musiałem uratować Kathię. Jak tylko dotarliśmy do płotu, Mauro nas zobaczył i chciał wysiąść z samochodu. Widząc, że krwawiłem, Eric postanowił schować broń i przyjść mi z pomocą. Jednak na dali mu na to czasu, nasi prześladowcy ponownie otworzyli ogień. Tam, gdzie się znajdowali, nie mieli żadnej osłony, a z powodu hałasu spowodowanego burzą nie zdali sobie sprawy, że wystąpiły komplikacje. Strona 309 z 389

- Co się, do diabła, stało? – spytał Mauro, opuszczając samochód. - Nie wysiadaj, dodaj gazu! – wydarłem się, po czym skoczyłem na asfalt. Eric ujął moje ramię, aby obejrzeć ranę. – Wszystko ze mną w porządku, naprawdę. Nawet mnie nie boli. - Gdzie Kathia? – zapytał, gdy zajmowaliśmy miejsca w aucie. - Jest z Valentinem. Uciekli przez drzwi główne. Nie sądzę, żeby udało im się wyjść... – Nie mogli, ponieważ wejście było już zapewne otoczone przez Gabbanów. Kathia znalazła się w centrum krzyżowego ognia. Mauro zrozumiał moje spojrzenie i bez spuszczania ze mnie wzroku ruszył, doprowadzając do pisku opon. Niektóre strzały odbiły się od kuloodpornych szyb. Skręcił i jeszcze bardziej przyspieszył. Naszym oczom ukazało się wejście do cmentarza. Miałem rację, było otoczone, ale nie przez naszych. Ujrzeliśmy walczącą Kathię. Starała się uniknąć wejścia do samochodu, kładąc stopy na drzwiach i mocno na nie naciskając. Skąd znajdowała w sobie tyle odwagi? Valentino się wściekł i odwrócił ją, opierając o karoserię. Z siłą ją uderzył. Był zmuszony ją znieważyć, by przełamać jej upór. - Skurwy... – szepnąłem rozzłoszczony. Valentino uruchomił swój samochód. – Jedź za nim! Mój kuzyn zrobił to, o co go poprosiłem. Wewnątrz auta widoczna była nieustannie wojująca sylwetka Kathii. Dosięgnęła kierownicy i skręciła nią, sprawiając, że samochód zboczył z obranej drogi. Valentino po raz kolejny ją spoliczkował. Chwyciłem broń i wyciągnąłem z tylnej kieszeni spodni ładunek. Załadowałem rewolwer i uchyliłem okno. - Podjedź do jego boku. Zamierzam strzelić. – Mauro pokręcił głową. - Cristiannie, jeżeli strzelisz, pojazd skręci i spowodujesz wypadek. - Kurwa! – Uderzyłem w deskę rozdzielczą.

Strona 310 z 389

- Gdybym strzelił w tylne okno, mógłbym dostać się do samochodu – oznajmił Eric, otwierając swoje okno i przygotowując pistolet. - Strzelę do Valentina, kiedy przejmiesz kierownicę. Eric wychylił połowę swojego ciała przez okno i oddał strzał, lecz kula trafiła w koło. Wydobył się pisk opon, a samochód zmienił kierunek. Valentino błyskawicznie odzyskał nad nim kontrolę i jechał prosto na nas, gwałtownie hamując. Mauro uczynił to samo jedną dziesiątą sekundy później. Valentino złapał Kathię za włosy i wyciągnął z samochodu. Ustawił się między dwoma wozami i wskazał na dziewczynę. Trzymała się za głowę, próbując zmniejszyć bolesny ucisk. Tak mocno zacisnąłem szczękę, że aż myślałem, iż się złamie. Ten tchórz wykorzystywał ją jako tarczę, abyśmy nie mogli do niego strzelać. Wycelował w jej głowę. Nie wydawała się być przestraszona, jedynie wpatrywała się we mnie, szukając mojej rany. Poruszyłem się na siedzeniu i odblokowałem drzwi, wysiadając pełen gniewu. Eric wyskoczył przez okno, a Alex razem z Maurem załadowali bronie i otworzyli swoje drzwi. Stanąłem naprzeciwko nich, jakieś dwa metry dalej, i opuściłem pistolet przy jego stopach. Uniosłem ręce i się skrzywiłem. Jeśli chciał mnie, to mnie miał. Nie pozwoliłbym, żeby tknął Kathię. Przełknęła ślinę i posłała mi błagające spojrzenie. Pragnęła, bym wrócił do samochodu, ale moje beznamiętne zachowanie dało jej negatywną odpowiedź. - Jeżeli nie przestaniesz za mną jechać, zabiję ją. – Mocniej przycisnął spluwę do głowy Kathii. Traktował ją, jakby była jego kukiełką. - Nie, nie zrobisz tego – zaprotestowałem stanowczo – ponieważ wtedy nie zdobędziesz tego, czego pożądasz. Valentino się zawahał, a jego oczy wypełniła nienawiść. - Oddaj mi oko, to ją wypuszczę! – Zmusił Kathię, by uklęknęła. Opadła na kolana i jęknęła z bólu. – Przysięgam, Cristiannie, że ją zabiję, jeśli będziesz przez to cierpiał. - Jesteś takim tchórzem. Dlaczego to mnie nie zabijesz? Strona 311 z 389

Kathia szeroko otworzyła oczy i wściekle mnie obserwowała. - Bo chcę widzieć twoją rozpacz. No dalej, dam ci to, czego chcesz, a ty dasz mi to, czego ja potrzebuję. To interesy... Taka jest mafia, Cristiannie. Znasz się na tym lepiej niż ktokolwiek inny, właśnie to robisz każdego dnia. Powiedział to, wierząc, że Kathia nie miała o niczym pojęcia, że te słowa ją zaskoczą. Lecz tak się nie stało. O wszystkim już wiedziała i bez względu na to, nadal marzyła o byciu ze mną. - Możesz mnie zastrzelić, Valentinie, ale na nic się to nie przyda – mruknęła Kathia, zmuszając się do uśmiechu. - Zamknij się – wypluł Valentino, ciągnąc ją za włosy. - Doskonale zdajesz sobie sprawę, że jesteście zbyt słabi. Nie wygracie tej bitwy – kontynuowała. - Zamknij się! – zawył Valentino. - Zawsze będziecie krok za Gabbanami, ponieważ urodziliście się, aby być drugimi! - Kathio, proszę cię! – krzyknąłem. Przyłączyły się do nas dwa samochody i jakiś mężczyzna wystawił głowę zza okna, wrzeszcząc: - Gabbanowie! Już tu są, musimy uciekać! Spojrzałem na Kathię, zamierzając zabrać ją ze sobą, ale ona upierała się, że wpadłbym w pułapkę Valentina. Nie byłoby żadnej wymiany. Wziąłby ze sobą zarówno Kathię, jak i oko, a ja wszystko bym stracił. Zaprzeczyła głową, patrząc na mnie uspokajająco. - Jaka jest twoja decyzja? Nie odezwałem się, nie wydobyłem z siebie słowa, gdyż Kathia błagała mnie o to swoimi posrebrzanymi oczami. Nie miałem wątpliwości, że jej nie zabiją, ponieważ nic by nie osiągnęli jej śmiercią. Jednak nie wszystko, czego

Strona 312 z 389

chcieli, miałem przy sobie. Zanim zdążyłem wręczyć mu torebkę, Valentino podniósł Kathię z ziemi i z powrotem zaciągnął ją do samochodu. Moja rodzina pojawiała się już na ulicy, lecz Valentino wyjechał z piskiem opon, i nie udało im się go powstrzymać. Porwali Kathię, a ja stałem na deszczu, przyglądając się jak to, co kochałem najbardziej w swoim życiu, oddalało się w tamtym samochodzie. Kilka aut z poślizgiem zatrzymało się przy moim boku. Nawet nie drgnąłem, trwałem tam w bezruchu, obserwując nicość. Odwróciłem wzrok na widok mojego ojca otwierającego drzwi i gwałtownie wychodzącego z pojazdu. Przyjechali wszyscy Gabbanowie, dosłownie wszyscy. Ojciec wpatrywał się we mnie z przymrużonymi oczami. - Za późno... – wyszeptałem, idąc w jego kierunku. - Co się stało? – spytał gniewnie. Najwidoczniej wiedział, że byliśmy w krypcie. Sięgnąłem do torebki i bezceremonialnie przysunąłem ją do jego piersi. - Ale co...? – Nie wiedział, co powiedzieć. Był zbyt ogłuszony, patrząc na ciemnoniebieskie oko swojego brata. - To jedyny klucz, który otworzy sejf Fabia. W jego środku jest to, czego szukają Carusso. – Wznowiłem marsz. - Co ma wspólnego projekt Zeus z tym, co się przed chwilą wydarzyło? Żądam wyjaśnienia, Cristiannie. – Zatrzymałem się. - Tato, Valentino zabrał Kathię i nie chcę nawet myśleć, co z nią zrobi, bo wszystko, co sobie wyobrażam, jest gorsze od śmierci. - Co ma do tego Kathia? - Zaraz wam... wytłumaczę. Wsiadłem do Maybacha mojego ojca i zaczekałem na niego, zwinięty na ciepłym, skórzanym siedzeniu.

Strona 313 z 389

ROZDZIAŁ 37 Cristianno Mój ojciec gasił papierosa, podczas gdy zapalał następnego. Nie przestawał chodzić z jednego kąta do drugiego; był całkowicie przygnębiony przez to, co leżało na stole: oko Fabia. Alessio zbladł i nie był w stanie wypowiedzieć nawet słowa. Obserwował jedynie okna pomieszczenia, w którym zorganizowaliśmy spotkanie. - Czemu nic mi nie powiedziałeś? Jesteś moim synem – stwierdził ojciec, patrząc na mnie z wyrzutem. Opierałem się o ścianę. Nie potrafiłem się zbliżyć. Mój umysł był daleko, z Kathią. Fakt, że wśród nas znajdował się Enrico, nie pomagał mi się uspokoić, ponieważ Kathia nie miała nikogo, kto mógłby ją obronić. - Nie złość się, tato. Jedna z najważniejszych osób w moim życiu jest teraz pod nadzorem Carusso. Tylko Bóg wie, co z nią zrobią, więc nie głoś mi kazania, bo nie dam rady poświęcić ci uwagi, na którą niewątpliwie zasługujesz – oznajmiłem przybity. Ojciec westchnął, a Alessio wstał z krzesła, pocierając czoło. - Sądzisz, że mnie to nie obchodzi? Wszystko, co jest dla ciebie ważne, jest ważne również dla mnie. Co więcej, odczuwam takie samo pragnienie zemsty co ty, ale powinniście byli wdrożyć mnie w całą tę sprawę. Gdybyście to zrobili, Fabio nie byłby martwy – powiedział mój ojciec. Te słowa wbiły się w moją pierś jak noże. Nie obwiniał mnie, lecz jego przekonanie sprawiło, że poczułem się za to odpowiedzialny. Przez chwilę miałem wrażenie, jakbym to ja zabił wujka.

Strona 314 z 389

- Gdybyśmy coś wam powiedzieli, wielu z tej sali chciałoby mu towarzyszyć. Ja z pewnością jako pierwszy – przerwał Enrico, zanim Alessio odwrócił się pełen gniewu. - Wystarczy! Zamierzam iść do rezydencji Carusso i ich wszystkich pozabijać! – krzyknął, uderzając w stół. - Zgadzam się z tym. Jeśli pojawimy się teraz, weźmiemy ich z zaskoczenia i wyeliminujemy – poparł mój brat Diego. Mój drugi brat, Valerio, sceptycznie pokręcił głową. Nie lubił załatwiać spraw bez dokładnego przygotowania. Preferował spokój i czekanie na odpowiedni moment. - Prawdopodobnie nie będzie ich w rezydencji – szepnął Enrico, zerkając na mnie. Zamknął oczy i zacisnął szczękę. Jakby odczuwał taki sam ból co ja. - Dlaczego, do diabła, ośmielają się rzucać nam wyzwanie? Nie widzą, że wszystko, co posiadają, zdobyli dzięki nam? Możemy im to odebrać, kiedy tylko najdzie nas ochota – powiedział Mauro. - Masz rację, ale władza powoduje, że pragniesz mieć jej jeszcze więcej. To dla nich nie wystarcza. Wiemy, jakie są ich intencje. Nie chcą tylko Rzymu, ale także Włoch. I jeżeli będą musieli nas usunąć, to tak zrobią – chłodno oznajmił mój dziadek Domenico. - Nie, jeśli będziemy od nich szybsi – dodał Diego. – Rzym już ma swojego pana, nie pokonają nas tak łatwo. Valerio nie przestawał się we mnie wpatrywać. Pamiętałem, że obiecałem mu wyjaśnienia odnośnie bazy danych hotelu Plaza. - To nie ulega wątpliwości, jednakże musimy obmyślić niezawodny plan. Przypominam wam, że jutro są wybory i Adriano obejmie rządy – szepnął ojciec, prawie że do samego siebie. - Uważam, że przed jakimkolwiek sporządzeniem planu, Cristianno powinien powiedzieć nam wszystko, co wie. Nieprawdaż, Cristiannie? – stwierdził Valerio, oskarżając mnie spojrzeniem. – Wczorajszej nocy zadzwonił do mnie, bym wszedł w bazę danych Plaza. Strona 315 z 389

Spuściłem wzrok i westchnąłem. Byłem zmuszony, aby przekazać im kolejną wiadomość, która im się nie spodoba. - Hotelu? – spytał dziadek. - Tak. Najwidoczniej, nasza kochana Virginia sypia z Jagiem – dokończył Valerio. Wszyscy szeroko otworzyli buzie, nie wliczając w to mojego kuzyna i przyjaciół; wyznałem im to przed pójściem na cmentarz. Domenico powoli podniósł się z miejsca. Jakby w ten sposób pragnął się opanować. Wszyscy zaniemówili. - Mój syn zmarł przez tę kobietę? – Cisza stała się jeszcze bardziej ogłuszająca na dźwięk zranionego głosu mojego dziadka. – Chcę z tym skończyć. Chcę patrzeć, jak ta kobieta wymiotuje swoje własne wnętrzności. Chcę, aby błagała mnie, żebym ją zabił, a potem smażyła się w piekle. Dziadek zamilkł, posyłając mi spojrzenie i dając pozwolenie, bym wszystko wytłumaczył. - Fabio, w czasie swojej walki ze śmiercią, wręczył Kathii USB. – Wciągnąłem powietrze, gdy każdy uważnie mi się przyglądał. Mój dziadek zaczynał się uspokajać. Rozpoznałem to dzięki sposobowi, w jaki na mnie patrzył. Był zadowolony, że przejąłem kontrolę. – W nim jest wszystko, od tego, co już wiemy, aż po to, o czym nie mamy pojęcia. Alessio zmarszczył brew. - O czym nie wiemy? – spytał wujek. Enrico opowiedział im o części związanej z Hong Kongiem i układem z Wang Xiangiem, lecz mnie pozostawił to, co było najgorsze do wyznania. - Fabio miał dziecko z niejaką Hannah Thomas Andersen. Narodziło się i zmarło tego samego dnia, 13-ego kwietnia 1993 roku. – Ojciec odwrócił wzrok i podszedł do okna. Reszta obecnych starała się nie otworzyć jeszcze szerzej oczu i utrzymywać zimną krew. Nie wierzyli mi; Fabio nie miał dzieci. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że spłodził jedno w związku pozamałżeńskim.

Strona 316 z 389

Kontynuowałem: – Najdziwniejsze jest to, że ciało zniknęło, a Fabio nie mógł wykonać autopsji. Według informacji, przyczyny śmierci były nieznane. Przez kilka sekund, które zdawały się być wiecznością, trwaliśmy w ciszy. Nikt nie wychylał się ze swojego cienia. Fabio miał dziecko z kobietą, której nie znaliśmy, i nawet nikogo o tym nie zawiadomił? Zwróciłem się ku ojcu, zauważył to, ale nie odważył się spojrzeć mi w twarz. Czyżby już wcześniej słyszał o Hannah?

Kathia - Chciałbym wiedzieć, co ty w nim widzisz – ze wstrętem oznajmił Valentino, nie spuszczając wzroku z jezdni. Przez sosnowy zapach odświeżacza powietrza miałam ochotę zwymiotować i bolała mnie głowa. Moje ciało było całe potłuczone i odkryłam obrzęk na policzku. Zamierzałam otworzyć okno, ale przeszkodził mi w tym ten kretyn. - No dalej, możesz mi powiedzieć. – Starał się brzmieć na bardziej wyluzowanego. Oczekiwał, że mu odpowiem. - Jest bardziej męski od ciebie. Valentino posłał mi ironiczny uśmieszek i zatrzymał samochód naprzeciwko mojego domu. Kilka godzin wcześniej, na końcu ulicy czekał na mnie Cristianno, a teraz nie miałam pojęcia, co będzie, jeśli mnie od niego odseparują. Nie wiedziałam, jak się czuł, ani co z jego raną. Kiedy wysiadł z samochodu, nie wydawało się, jakby go bolała, lecz byłam pewna, że udawał, aby mnie nie martwić. Cristianno potrafił świetnie kłamać. - Tego nie wiesz... Mnie nie próbowałaś... jeszcze. – Puścił oczko, próbując dotknąć mojego uda. Odepchnęłam jego dłoń.

Strona 317 z 389

- Pieprz się. Nagle chwycił mnie za ramiona i przyciągnął do swojego torsu. - Trafiłaś w sedno, Kathio – powiedział, obserwując mnie szmaragdowym spojrzeniem, którego tak bardzo nienawidziłam. Sprawił, że znienawidziłam nawet zielony kolor. – Będę się pieprzyć, ale ty razem ze mną. A właśnie, twoja ucieczka była niesamowita. Sądziłaś, że byśmy cię nie zauważyli? Jesteśmy przygotowani na wszystko, kochanie. Podejrzewaliśmy, że coś knułaś, i nie pomyliliśmy się. - Kłamiesz... W moim umyśle krążyła pewna próżniacka myśl. Valentino był królem podstępów, więc nic dziwnego, że chciał uzyskać prawdę poprzez kłamstwo. Być może z innymi to funkcjonowało, ale nie ze mną. - Chip znajdujący się w twoim zegarku także kłamie? – Roześmiał się. – Masz zły zwyczaj ściągania go przed spaniem. Nigdy nie wiadomo, co ktoś może z nim zrobić. Spojrzałam na nadgarstek, jednak nie przez wzgląd na zegarek, tylko przez kartę Fabia, którą dał mi Cristianno. Mój Boże, musiałam to chronić na wszelkie sposoby. - Zaprowadziłaś nas prosto na cmentarz. Bardzo dziękuję – dodał, wyszeptując w moje usta. – Poza tym, Virginia już nas powiadomiła o sejfie w gabinecie Fabia. Spieprzyłam. Po raz kolejny Cristianno miał rację. To nie był dobry pomysł, żebym im towarzyszyła. Wtedy by go nie zranili, a moi przyjaciele nie stanęliby w obliczu zagrożenia. - Hej, kochanie, nie złość się na mnie. Obiecuję, że cię pocieszę, nawet nie spostrzeżesz jego nieobecności. Zapomnisz o nim w mgnieniu oka... – Ponownie zaczął mnie dotykać. Przysunął się do mnie i miał zamiar mnie pocałować. Opierałam się, ale nie zwracał na to uwagi. Chwyciłam jego wargę w zęby i ugryzłam, aż poczułam smak krwi. Było to dokładnie to samo, co zrobiłam Giuliowi, jednakże tym Strona 318 z 389

razem włożyłam w to jeszcze więcej nienawiści. Splunęłam przed tym, jak mnie spoliczkował. Opuścił samochód, dotykając grzbietem dłoni ust, i skierował się do białej furgonetki, zaparkowanej przed domem. Przestało padać, więc na zewnątrz czekali na niego mężczyźni. Na widok Valentina stali się poważni (jakby byli żołnierzami salutującymi generałowi) i uważnie słuchali, co do nich mówił. Zaskoczył mnie szacunek, jaki okazywali najmłodszemu z Bianchi. Ci mężczyźni wyglądali na dwa razy od niego starszych. Skorzystałam z okazji i postanowiłam ukryć zegarek Fabia. Nie spuszczając ich z oka, wyjęłam go z kieszonki i wcisnęłam wskazówkę, tak jak uczynił to Cristianno na cmentarzu. Tarcza gwałtownie się otworzyła; w środku była karta. Wyciągnęłam ją ukradkiem i zastanawiałam się, gdzie mogłabym ją schować. Nie miałam do tego zbyt wielu dostępnych miejsc, więc wsunęłam ją do mojej skarpetki. Wyprostowałam się i rzuciłam zegarek w stronę krzewów rosnących na tarasie domu. Nieważne, czy ktoś go znajdzie, nic w nim już nie było. W tamtym momencie, przyszli do mnie obaj mężczyźni. Jeden z nich trzymał w dłoni czarną torebkę. Drugi tak się ociągał, że nie zdołałam zobaczyć, co niósł. Valentino skrzyżował ręce na piersi i z uśmiechem na twarzy przypatrywał się tej scenie. Otworzyli drzwi oraz chwycili mnie za dłonie. Przez chwilę myślałam, że zobaczyli, co zrobiłam z zegarkiem, lecz tak nie było. Okazało się, że drugi mężczyzna miał przy sobie taśmę izolacyjną. Związali mi ręce, a następnie wyciągnęli mnie z auta. - Co wy robicie? Dokąd mnie zabieracie? – krzyknęłam, zanim zakleili mi usta taśmą. Później nakryli mi głowę workiem.

Strona 319 z 389

Cristianno - Jakie inne informacje są na tym USB? – spytał Enrico. - Nie wiem. Cała reszta jest zabezpieczona hasłem. - Mogę się tym zająć – stwierdził Valerio, przetrawiając wszystko, co usłyszał. – Masz go przy sobie? - Tak. Skończyłem wyjaśniać im to, czego dowiedziała się Kathia z odblokowanych folderów. Zdjęcia Virginii z Jagiem, podejrzenia wobec jej udziału w śmierci Fabia... wszystko. - W porządku, ale co jest tak istotnego w tym sejfie, że musiałeś wykopywać grób twojego wujka? – zadał pytanie Alessio, wciąż nie rozumiejąc. Westchnąłem, rozciągając ramiona. Nie byłem w stanie przestać myśleć o Kathii. - Nie mam pojęcia, lecz jestem pewien, że musi być tam coś ważnego. Bo jeśli nie, to dlaczego Carusso również wtargnęli na cmentarz? Skoro go zabili, to musieli mieć jakiś powód. Możliwe, że w sejfie znajdziemy odpowiedź. - W takim razie, otwórzmy go i rozwiejmy wątpliwości – powiedział dziadek, zanim wstał z siedzenia i położył dłoń na moim ramieniu. Zaprzeczyłem głową i zamknąłem oczy. Znowu westchnąłem. - Można to zrobić tylko za pomocą karty i skanera tęczówki. – Spojrzałem na oko. – Nie dojdzie do badania bez uprzedniego włożenia karty, w której posiadaniu jest Kathia. - Czyli ty masz oko, a ona klucz – wycedził mój ojciec. - Tak jest – mruknąłem. Wtedy Enrico wyprostował się i oparł łokcie na drewnie.

Strona 320 z 389

- Ale oni o tym nie wiedzą. Znam Kathię i jestem przekonany, że wolałaby umrzeć, niż się wygadać. Za bardzo kocha Cristianna, a mówienie sprowadziłoby na niego niebezpieczeństwo – powiedział, prowokując ukłucie w moim sercu. Za bardzo mnie kocha... Gdybyś tylko wiedziała, że też cię kocham, Kathio... - Więc najmłodsza z Carusso jest po naszej stronie – szepnął Domenico, naciskając na skronie. - Niewątpliwie... – przyznał Mauro. Spojrzeliśmy na siebie i odgadliśmy swoje myśli. Pragnął ją uratować tak samo jak ja. - Musimy jej poszukać – energicznie powiedział Eric. - Może być gdziekolwiek, Ericu. Jeżeli Carusso tego nie chcą, to jej odnalezienie stanie się niemożliwe do wykonania – zauważył Alex. - Nie, to nie jest niemożliwe – wymamrotałem, podczas gdy w moim umyśle zaczął kształtować się pomysł. Zostały jedynie dwadzieścia cztery godziny do wyborów oraz zwycięstwa Adriana. Potem, na porcie, odbędzie się uroczystość na cześć burmistrza; a konkretnie na jachcie Annalisy Costy, żony Adriana. Do życia zaczynali budzić się giganci, królowie Rzymu. - Wszyscy mamy świadomość, że Adriano wygra jutro wybory i wiemy, jak to zostanie uczczone. W ciągu kilku sekund posyłali mi ciekawskie spojrzenia, ale dostrzegając przebiegły wyraz mojej twarzy, zaczynali rozumieć. Enrico załapał jako pierwszy; skrzywił się i uśmiechnął, przejeżdżając po dolnej wardze językiem. - Jacht... – mruknął. - Właśnie. – Wygiąłem brew, przytakując. – Chcecie zemsty?

Strona 321 z 389

Mój ojciec zbliżył się do stołu i uderzył w drewno. Uśmiechnął się i włożył do ust cygaro, które wraz z popielniczką, przyjął od Alessia. - Jaki jest plan? – spytał, wypuszczając dym. - Po pierwsze trzeba złapać Virginię. - Nie sądzę, żeby wróciła. Zapewne podejrzewa już, że wiemy, iż jest szczurem – powiedział Valerio, krzywiąc się. - Nie, nie wydaje mi się. Nie widziałem w domu Carusso nic dziwnego i według mnie, wezwą ją, aby nadal nas śledziła. To ona informuje ich o naszych posunięciach – wytłumaczył Enrico. - I co zmierzacie zrobić na jachcie? – Diegowi zaczęła pulsować żyła. Zdawał sobie sprawę, że plan opierał się na rozlewie krwi, więc już z niecierpliwością zacierał ręce na myśl o zobaczeniu tych wszystkich skurwieli krzyczących z bólu. - Będziemy patrzeć, jak wymiotują swoje wnętrzności, i wyślemy ich do piekła. – Kąciki moich ust ułożyły się w nikczemny uśmiech, kiedy powtórzyłem słowa mojego dziadka. – Nitrogliceryna – powiedziałem, spoglądając na Valeria. – Myślisz, że Paulo przygotuje ciecz w dwa dni? - Będzie gotowa za kilka godzin – z wesołym spojrzeniem odpowiedział mój brat. Paulo, mój kuzyn i syn Branka, był ekspertem w wybuchowych substancjach. - Świetnie. Potraktujmy to jako ofiarę. Rodzaj fajerwerków z kończynami naszych przyjaciół – stwierdziłem. - Podoba mi się to. Wreszcie się ich pozbędziemy – powiedział podekscytowany Diego. Pomyślałem o zaproszonych. Wśród nich pojawiła się Kathia... Zmuszą ją do pójścia, na pewno. - Jest tylko jeden problem.

Strona 322 z 389

- Jaki? – zapytali prawie wszyscy na raz. Z zamkniętymi oczami uszczypnąłem się między brwi, przypominając sobie pierwszy dzień, w którym ją ujrzałem. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że w tak głupiej sytuacji poznałem kobietę swojego życia. Kathia była jedyną, której udało się mnie zdobyć, i to na zawsze. - Bez wątpienia będzie tam Kathia. Mogę się założyć, o co tylko chcecie, że Valentino wykorzysta triumf Adriana, aby publicznie ogłosić ich zaręczyny. Będzie na statku i... Podszedł do mnie ojciec, kręcąc głową. Nie dał mi dokończyć i byłem mu za to wdzięczny. Położył dłoń na mojej szyi i lekko mną potrząsnął, żebym na niego spojrzał. - Wyciągniemy ją przed wybuchem. Nie pozwolę, by coś jej się stało, synu. Zaufaj mi. Ufałem mu, nie było potrzeby, aby mnie o to prosił. Enrico zerknął na mnie. - Ja ją wyciągnę. Ty zaczekaj na nas przy zatoce. Tam będziesz mógł się z nią spotkać.

Strona 323 z 389

ROZDZIAŁ 38 Kathia Gdy tylko furgonetka się zatrzymała, uderzyłam w żelazną masę. Kilka sekund później potykałam się, ciągnięta przez kogoś, kto sprawiał, że się ślizgałam i upadałam na kolana. Śmiali się, zanim popchnęli mnie na metalowe schody. Mocno ściskali mi ramiona i nie mogłam zobaczyć, kim byli. Z winy drapiącego mnie w twarz materiału, wszystko było spowite całkowitą ciemnością. Wreszcie stanęłam na solidnym gruncie. Weszłam na cement i poczułam luźne ziarnka piasku; zapewne byliśmy w fabryce znajdującej się poza Rzymem. Posadzili mnie na krześle i zdjęli z głowy worek. Powitał mnie oślepiający blask. Mimo że wiedziałam, iż były tam obecne więcej niż dwie osoby, nie byłam w stanie ich dojrzeć, dopóki nie minęło parę minut. Była to piwnica jakiegoś magazynu. Wszystko pokryte było kurzem, a na środku pomieszczenia stały żelazne półki ze zgromadzonymi na nich przedmiotami, przykrytymi pożółkłymi od brudu prześcieradłami. Jedynym światłem było to skierowane wprost na mnie, jakby chodziło o przesłuchanie w kryminalnym filmie. Coś poruszyło się za mną i kiedy się obróciłam, dostrzegłam szczury grzebiące w ścianie. Wtedy jeden z nich eksplodował od strzału pistoletu i wszędzie rozprzestrzeniły się jego resztki. Pozostałe gryzonie zaczęły uciekać, żeby znaleźć kryjówkę. Przerażenie kazało mi spojrzeć na mężczyznę, który strzelił. Był gruby i wysoki (ogromny), o siwych włosach. Wyróżniał się przez czarny garnitur, ozdobiony czerwoną chusteczką, zwisającą z kieszonki marynarki.

Strona 324 z 389

To była mafia. Nie sen, nie książka, ani nie film. Byłam tam, zakneblowana i otoczona mafijnymi mordercami. A mój ojciec? Nawet nie drgnął. Bezczelnie mi się przyglądał z ironicznym wyrazem twarzy. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby w którymś momencie wybuchnął śmiechem. Obserwował mnie tymi niebieskimi oczami, tak bardzo przypominającymi mi Marzię. On również nosił czerwoną chustkę. Wstał z krzesła ustawionego naprzeciwko stołu i powoli zaczął się do mnie zbliżać. Valentino spokojnie palił ze swoją sarkastyczną miną, zrelaksowany już po wydarzeniach z cmentarza. Jego ojciec siedział tuż obok niego na drewnianej skrzyni; pił coś. Byli tam również wujek Carlo oraz Danilo Pirlo, mąż mojej matki chrzestnej, Marielli. Boże! Przyszła prawie cała rodzina i nikt nie zamierzał mi pomóc? Miałam ochotę zamknąć oczy, żeby nie uczestniczyć w tej scenie, lecz uderzyło mnie coś, czego się nie spodziewałam. Nie byłam jedynie otoczona przez tych, którzy uważali się za moją rodzinę, ale także przez dziesięciu mężczyzn, którzy pilnowali każdego rogu magazynu oraz schodów. I złośliwie uśmiechająca się Virginia. Miała irytująco buntownicze, miodowe oczy. Założyła czarną sukienkę do kolan i czarne rajstopy. Bez wątpienia po to, aby podkreślić swoje czerwone włosy i buty. Nie miała chustki, lecz zastępowało ją jej obuwie. Siedziała na kolanach Jaga; obejmował ją w pasie. Nie rozumiałam, jak mogła wymienić Fabia na tego obrzydliwego łysola i słabeusza. Fabio był przystojny, miał imponujące ciało jak na prawie pięćdziesięciolatka i był zdecydowanie bardziej męski niż Jago. Nie tylko przewyższał go inteligencją, ale i elegancją oraz charyzmą. Jeśli Virginii zależało na władzy, to powinna była z nim zostać. Zwiesiłam głowę, gdy podszedł do mnie jeden ze skrytobójców i oderwał przyklejoną do moich ust taśmę. Jęknęłam z bólu, a Virginia się uśmiechnęła. Spojrzałam na nią tak, jak wyłącznie ja potrafiłam, kiedy byłam szalenie rozdrażniona. Mój wzrok ją powstrzymał i zerknęła na mojego ojca. Strona 325 z 389

- No proszę, cóż za charakterek. Sądzę, że odwaga na nic ci się teraz nie przyda, kochanie – powiedziała, a nikt na sali nie zaprzeczył. Z jakiegoś powodu pragnęli, by Virginia była obecna. Ojciec zapalił cygaro i wypuścił dym, który rozprowadził się jak ognisko, tworząc na ścianie cień. Zdałam sobie sprawę, że było tylko jedno okno. Niewielkie i zamontowane na suficie. - Co za niespodzianka... Spodziewałem się po tobie wszystkiego, moja córko, lecz nie tego, że posuniesz się tak daleko, uciekając z najmłodszym Gabbaną. – Rozejrzał się po swoich towarzyszach. – To niesamowite jaka jesteś naiwna! Nie wiesz, że Cristianno chce od ciebie jedynie seksu? Kiedy osiągnie swój cel, porzuci cię, tak jak to robi z innymi. A ty będziesz zdrajczynią. Nikogo nie zdradziłam. To oni wbili mi nóż w plecy, sprzedając mnie jak najlepszy towar, nie pytając mnie nawet o zgodę. - Jeżeli kochanie Cristianna jest zdradą, to jestem największą zdrajczynią, lecz nie zamierzam przepraszać. – Nie mogłam stchórzyć, musiałam brnąć dalej. Dla niego. – Poza tym, ona także nią jest – stwierdziłam, wskazując głową na Virginię – jest Gabbaną. Więc jaka jest między nami różnica? Nie potrafiłam się kontrolować. Wiedziałam, że najlepszym rozwiązaniem byłoby zamknięcie się, żeby nie ryzykować swojego życia, ale w tamtej chwili było mi wszystko jedno. - Ogromna... – szepnął Valentino. - Nie ma żadnej – przerwałam mu. – Ja nawet nie jestem zaręczona, a ona była zamężna – kontynuowałam, zanim mój ojciec zbliżył się do mnie z rozwścieczonym spojrzeniem. - Masz pojęcie, do czego doprowadziłaś, Kathio? – spytał wujek Carlo. Otrzymał moją ciszę. Nie miałam w planach udzielenia mu odpowiedzi. - Twój wujek zadał ci pytanie, kochana Kathio, tak więc powinnaś odpowiedzieć – z udawaną delikatnością zainterweniował Adriano, ukazując fałszywy spokój i bezkonfliktowość. Co za hipokryta! Oni wszyscy byli cynikami. Nawet za tysiąc lat nie sięgną poziomu Gabbanów. Strona 326 z 389

Wysoko uniosłam podbródek i przypatrywałam się im, jakby to zrobił Silvano. Tak, czułam się bardziej Gabbaną niż Carusso. - Wiem tylko jedno, a pana syn upewnił się, żeby było to dla mnie jasne – odpowiedziałam ironicznie. - Ach, tak? Co to takiego? – z ciekawością zapytał mój ojciec. - To, że po uszy siedzimy w gównie. Nie wiedziałam, jakie gówno tak naprawdę mnie otacza, dopóki tu nie przyjechałam i nie znalazłam was wszystkich razem. Ojciec rzucił się do mnie i chwycił za brodę. Nigdy nie widziałam go tak agresywnego, nawet w stosunku do mojej matki. Odkrywałam nowe twarze rodziny. - Jak możesz być tak bezczelna i drwić sobie w obecności tylu uzbrojonych mężczyzn? Czyżbyś była odporna na strach? Nie, nie byłam. Byłam przerażona, a w moim ciele coraz szybciej rozprzestrzeniała się panika, gdy słyszałam, jak mężczyźni ładowali swoje bronie i przykładali je do piersi, czekając na jakiś znak. Rozstrzelają mnie. Ojciec zawrócił i poszedł do Valentina. Ten schylił głowę, aby wysłuchać, co miał mu do powiedzenia. - Postaraj się jej nie uderzyć – usłyszałam, podczas gdy Valentino przytakiwał na coś, co wydawało się być dla niego cudownym rozkazem, na który liczył. Pstryknął palcami i dwóch mężczyzn pojawiło się z wiadrem wody. Postawili je przy stopach Valentina, a inny ze zbirów przyniósł białe ręczniki, idealnie złożone na jego ramionach. Uśmiech Virginii diametralnie się powiększył. Wiedziała lepiej niż ktokolwiek, co się stanie. Świetnie się bawiła. Moja warga zaczęła się trząść, ale nie chciałam, żeby to zauważyli. Zacisnęłam szczękę i niedowierzając, obserwowałam, jak moczyli ręczniki. Zdenerwowanie zawładnęło moimi nogami. Boże! Jeśli mnie nie zabiją, umrę na zawał. Przełknęłam ślinę, domyślając się ich intencji.

Strona 327 z 389

Jak to możliwe, że pozwalał na to mój własny ojciec? Valentino wziął koniec jednego ręcznika i zaczął go wyciskać, podczas gdy jakiś typ robił to samo z drugim końcem. Woda spłynęła do wiadra, a Valentino zwijał materiał, aż powstał z niego splot. Posłał mi spojrzenie unosząc brwi, i ruszył w moją stronę. Nie miałam nawet czasu na reakcję, kiedy spadłam z krzesła. Przewróciłam się na podłogę, czując przeszywający ból w nerkach. Podszedł do mnie i zadał cios w brzuch. Nie mogłam uwierzyć, że to uczynił, a nikt nie ruszył palcem, by go powstrzymać. Uderzenia ręcznikami wykańczały mnie, lecz nie zostawiały po sobie żadnych śladów na skórze. Valentino chwycił mnie za włosy i podniósł, nie przejmując się, że wyrządzał mi krzywdę. Patrzenie na moje cierpienie było wszystkim, czego pragnął. Morderstwo nie byłoby już takie zabawne. - Gdzie jest Enrico? Jest specjalistą w przesłuchaniach – przyznał ojciec. Nie byłam w stanie utrzymać wzroku. Moje oczy zamgliły się od bólu. - Wysłałem go do budynku Gabbanów. Wyjawi nam ich następne kroki – odpowiedział Carlo. - Szkoda. Oszaleje, kiedy się dowie, że jego ukochana szwagierka nas zdradziła. No dobrze, Kathio, co masz dla nas? Nic nie powiem. Mogą robić ze mną, co im się podoba, a i tak nie sprzedam Cristianna ani jego rodziny. Byłam gotowa bronić go za cenę swojego życia. - Nic – szepnęłam łamiącym się głosem. - Nie masz mi nic do powiedzenia? – podtrzymywał, pochylając się do mojego ucha. - Nie. - Cóż, będziemy musieli użyć przemocy.

Strona 328 z 389

Uzyskałam kolejne smagnięcie wilgotnym ręcznikiem, kolejne, i kolejne, w kostki, w nogi, w uda, w ramiona. Potem Valentino szarpnął moją głowę do tyłu, abym spojrzała w twarz ojca. Żadnej oznaki krwi, brak jakiegokolwiek urazu, jedynie mój wewnętrzny ból i niekontrolowany oddech. - Zdaje się, że aby otworzyć sejf, potrzebujemy oka Fabia, a także małej karty, mam rację, Virginio? – oznajmił mój ojciec, trzymając w ustach cygaro. - Właśnie tak... – Uśmiechnął się rudzielec. - Oko posiada Cristianno. Gdzie znajduje się karta? - Nie wiem, o czym mówisz – sapnęłam. Prawie mnie nie usłyszał. Skrzywił się. - Kathio, nie możesz ich chronić. Wygraliśmy, brakuje nam wyłącznie tych przeklętych informacji o... - Wystarczy! – krzyknął ojciec, przerywając wujkowi Carlo. Spoliczkował mnie; tym razem, tak, krwawiłam. Chwycił mnie za ramiona i mną potrząsnął. – Wiesz, gdzie to jest, powiedz mi. Pokręciłam głową. - Jeszcze ci za mało? – spytał Valentino, pochylając się, żeby być mojego wzrostu. - Tak, zdecydowanie tak. – Uśmiechnęłam się. Ślina smakowała krwią. Nie miałam nawet siły poruszać ustami. - Nie zmierzasz mówić, prawda? – brnął Valentino. Lekko podniosłam głowę, by spojrzeć mu prosto w oczy. - Nie zamierzam mówić, skarbie – mruknęłam z pogardą. Ostatnim, co pamiętam przed utratą przytomności, był rozdzierający i pełen frustracji krzyk Valentina.

Strona 329 z 389

ROZDZIAŁ 39 Kathia Jęknęłam, kiedy wracałam do siebie. Starałam się poruszyć, czując, jak ból budził się razem ze mną. Nie miałam pojęcia, ile czasu byłam nieprzytomna. Przypuszczałam, że nikt się tym nie przejmował. Nie raczyli mnie nawet przykryć, gdy rzucili mnie na łóżko, jakbym była psem. Nie byłam dla nich niczym więcej jak tylko zepsutą zabawką. Wpadające przez okno, poranne światło było bardzo słabe. Myślałam, że mogło świtać, lecz gdy zerknęłam na zegarek, okazało się, że byłam w błędzie. Słońce zachodziło po kolejnym zakończonym cyklu. Spróbowałam się podnieść, ale poczułam silne ukłucie w plecach, jakby przez cały dzień przygniatał mnie wielki kamień. Nogi również nie zamierzały ze mną współpracować i zaczęły się trząść. Przez chwilę sądziłam, że nie będę w stanie chodzić, jednak walczyłam, aby usiąść na łóżku i położyć stopy na ziemi. Ten kontakt wywołał we mnie przyjemny dreszcz. Ostrożnie się pochyliłam i wstałam. Natychmiast straciłam równowagę, po czym upadłam na łóżko. Dokonałam analizy swojego ciała: nie było ani jednej blizny, żadnego najmniejszego siniaka, zupełnie nic. Tak bardzo cierpiałam, że obecność jakiegokolwiek znaku byłaby dla mnie pocieszająca. Znowu podjęłam próbę wstania, cicho przeklinając. Utrzymałam równowagę, wspomagając się barierkami przy łóżku, i doszłam do tarasu. Potrzebowałam poczuć na twarzy podmuch wiatru. Nagle przypomniałam sobie o czymś niezwykle ważnym. Szybko spojrzałam w lustro, przeszukując swoje ubranie. Miałam na sobie te same dresy co na cmentarzu. Były poplamione błotem oraz obdarte na kolanach. Zdjęłam Strona 330 z 389

obuwie i wpatrywałam się w skarpetkę. Schylenie się sprawiło, że musiałam zdusić w sobie krzyk bólu. Coś zakłuło mnie w brzuchu, ale nie mogłam narzekać. Zapewne dokonali na mnie rewizji, gdy zemdlałam. Proszę, proszę, oby mi jej nie zabrali... Była tam karta, nienaruszona. Niespodziewanie otworzyły się drzwi, nim zdążyłam ją schować. Moim oczom ukazał się Enrico z zaniepokojoną miną. Wyglądał na wyczerpanego, a przede wszystkim na zmartwionego. Wysiliłam się, żeby wstać z podłogi i podejść do niego, lecz kiedy stałam już na nogach, zachwiałam się. Wpadłam w jego silne ramiona, a on zaniósł mnie na łóżko. Jego oddech, zawsze taki umiarkowany i spokojny, był zauważalnie przyspieszony. Dotknął moich policzków i mocno mnie objął. Później się odsunął i palcami zaczął badać moje nogi. - Zdejmij kurtkę. Rozpięłam zamek i z wysiłkiem zsunęłam z siebie ubranie. Uniósł moją bluzkę, po czym sprawdził mój brzuch i kostki, jakby był lekarzem. - Au!... – poskarżyłam się tak dyskretnie, jak tylko mogłam. - Boli cię tutaj? – spytał, naciskając na bok. - Trochę. - Kłamczucha... Musisz zdjąć bluzkę. Chcę zobaczyć twoje plecy. Nie obchodziło go, że miałam na sobie jedynie stanik, zamierzał po prostu obejrzeć obrażenia. Wiedział, że mnie bili; a raczej, że sprawili mi takie lanie, którego nigdy się nie zapomina i które przez ponad tydzień zatrzymuje cię w łóżku. Poczułam jego ucisk na plecach i się skurczyłam. Nie potrafiłam dłużej udawać. Ból był nie do wytrzymania. Piekło mnie całe ciało i nie dawałam już rady symulować, ponieważ Enrico dotykał właśnie tego najbardziej dającego się we znaki miejsca. - Doszło do stanu zapalnego, jednakże nie ma żadnego śladu. Czego użyli? Strona 331 z 389

Zamknęłam oczy i próbowałam ukryć swoją twarz. - Ręczników... – szepnęłam, wracając pamięcią do zdarzenia. Nie zapomnę obojętnego wyrazu twarzy mojego ojca, gdy Valentino zadawał mi ciosy. Enrico zacisnął szczękę i pełen furii pokręcił głową. - Przepraszam. Przepraszam, że mnie tam nie było. To nie była jego wina, poza tym i tak by nic nie zdziałał. - Nie przepraszaj. Cristianno potrzebował cię znacznie bardziej niż ja. Nic byś nie wskórał będąc przy mnie, Enricu. Wiesz o tym. - Tak, wiem, ale przynajmniej bym cię chronił. - Przed czym? Nakryliby cię i wszystko poszłoby na marne. Nie czuj się winny. Mam się dobrze, jestem trochę... obolała, ale to przejdzie. Tak myślę. Włożył dłoń do kieszeni spodni i wyjął jakąś fiolkę. Wstrząsnął nią, a zawarty w niej płyn zblaknął. Otworzył ją i mi podał. - Weź to, złagodzi ból na kilka godzin – mruknął. - Co to jest? – zapytałam prawie w tym samym czasie, co wlał mi to do ust. Substancja miała gorzki smak jak cytryna i trochę szczypała. Skrzywiłam się, połykając. - To formuła, którą wymyślił Fabio, żeby usunąć wewnętrzny ból i uniknąć także możliwych krwotoków lub większych szkód. – Zaczęłam mrugać. – Zaśniesz, a podczas drzemki dolegliwości ustaną. To mocny środek usypiający. - Ale... o tyle rzeczy muszę cię zapytać... – Mówienie sprawiało mi wiele trudności; powieki opadały jak płyty. - Nie mamy na to czasu, Kathio. Udało mi się przemknąć, bo wysłałem ich na kolację. Przy drzwiach stoi dwóch ochroniarzy. Pod sobą mamy co najmniej dwunastu mężczyzn pilnujących twojego balkonu. Nie mogą mnie tu zobaczyć.

Strona 332 z 389

- Muszę... wiedzieć... – Zaczynała kiwać mi się głowa. – Chcę wiedzieć... co... z Cristiannem. - Spokojnie, ma się dobrze. Martwi się o ciebie, ale z nim wszystko jest w porządku. Opatrzyliśmy go i nic już nie widać. Jedynie zadraśnięcie, kula nie osadziła się głęboko. – Pochyliłam się w stronę Enrica, nie będąc w stanie kontrolować swoich ruchów. Położył mnie i okrył pierzyną. – Kathio, dasz radę jeszcze mnie wysłuchać? Kiwnęłam głową, nie mogąc utrzymać otwartych oczu. - Okay, chcę, abyś się skupiła, zgoda? – Ponownie przytaknęłam, gdy narkotyk zaczynał mnie już ogłuszać. – Adriano wygrał wybory i jutro będzie świętować swój triumf na jachcie. Pamiętasz? - Tak... - Wszystko jest pułapką. Nie możesz oddalić się ode mnie nawet na sekundę. - Czemu teraz mi o tym mówisz? - Ponieważ nie zdołamy porozmawiać o tym kiedy indziej. - Mogłeś... powiedzieć to, zanim... mi to... dałeś. - Wiem, ale nie spodziewałem się, że tak szybko przyniesie efekty. Kathio, proszę, musisz mnie posłuchać, rozumiesz? Gabbanowie sprowokują wybuch statku, kiedy wszyscy będą znajdować się w jego środku. Ty i ja musimy uciec, zanim to się wydarzy. Nie możesz się ode mnie oddalić, zrozumiałaś? - Tak... – Ostatkami sił otworzyłam wnętrze dłoni, żeby oddać Enricowi kartę. – Trzymaj, to jest... karta. W sejfie... są... informacje... Zapadłam w głęboki sen, w którym Cristianno wyłaniał się z gęstej mgły.

Strona 333 z 389

Cristianno - Co jej zrobili? – spytałem Enrica, gdy tylko pojawił się w salonie mojego domu. Opuścił głowę, a Mauro pochylił się na krześle i wyczekująco go obserwował. Wszyscy byliśmy zniecierpliwieni, żeby dowiedzieć się, jak się czuła Kathia. Włączając w to moją babcię, która nie mogła zasnąć i siedziała z nami w salonie. Mama potarła dłonie. - Mówże wreszcie, młodzieńcze – oznajmiła zdenerwowana. - Pobili ją... – Enrico chwycił zębami dolną wargę, czekając na moją gwałtowną reakcję. Zamknąłem oczy, gryząc zaciśniętą pięść. - Skurwysyny. Kto to zrobił? – zadał pytanie Mauro. - Wszyscy. Bili ją ręcznikami, aby nie zostawić śladów. - Żeby przepięknie błyszczała jutrzejszej nocy. Dranie – babcia wzięła moją dłoń i zbliżyła się do mojego ucha. – Spokojnie, mój maleńki, wyciągniemy ją stamtąd, wiesz o tym. Już wkrótce z nią będziesz. Mimo że słowa babci dodały mi otuchy i wiedziałem, że były prawdziwe, nie potrafiłem usiedzieć na kanapie. - Wmawiam to sobie od dwóch dni. Dwóch dni, babciu! I nie przynosi mi to ukojenia – wybuchnąłem. Wyszedłem ze świadomością, że pozostawiałem swoją rodzinę jeszcze bardziej zaniepokojoną, niż już była. Dzielili ze mną każdą minutę, by nieobecność Kathii nie wydawała mi się taka uciążliwa. Łykałem środki nasenne, lecz nie skutkowały. Jedynie bez przerwy objawiały mi w snach jej oblicze. Moja dusza znajdowała się w jednym z pokojów rezydencji Carusso.

Strona 334 z 389

Dotarłem do swojej sypialni i zamierzałem zamknąć drzwi, ale uniemożliwił mi to Enrico. Wpatrywał się we mnie, a po kilku sekundach ciszy złapał za ramiona i przyciągnął do siebie. Objął mnie, więc zatraciłem się w jego uścisku, szukając pocieszenia, którego nie udało mi się odnaleźć. - Tylko kilka godzin, Cristiannie. Później z nią odejdziesz, po prostu wytrzymaj. Niespiesznie się odsunąłem. - Wiem, jednak to czekanie mnie zabija. Enrico kiwnął głową i zamknął drzwi. - Dobrze, czego brakuje? – spytał. - Niczego. Wszystko jest już gotowe. - A podróż? - Zorganizowanie jej było pierwszą rzeczą, jaką się zająłem. Zabiorę Kathię do Londynu. To było jedno z niewielu miejsc, w którym Carusso nie zarzucili swoich sieci. Prawie we wszystkich krajach mieli kogoś zaufanego, nie tylko z rodziny Carusso lub Bianchi, ale również z ich partnerskich klanów. Bez względu na zdradę, oni i tak nadal byli wobec nich lojalni. Nerwowo przeczesałem włosy. Obawiałem się, że coś nie pójdzie po naszej myśli. - A jeśli się mylimy? Wiadomo jaka jest Virginia. Udowodniła nam, do czego jest zdolna. Nie narażę po raz kolejny życia Kathii. - Wszystko się powiedzie. Londyn nie jest przez nich zajęty. To idealne miasto. - Tak, masz rację. Enrico przemierzał pokój, rozmyślając. Pragnął zadać mi pytanie, ale nie mógł się zdecydować, od czego zacząć.

Strona 335 z 389

- Co zrobicie, kiedy stanie się pełnoletnia? – zapytał w końcu. Spojrzałem na niego tak, jak mógłby to zrobić jedynie zakochany mężczyzna. Tylko jedna myśl chodziła mi po głowie i Enrico od razu się domyślił. Pozostali członkowie rodziny zostali już poinformowani. Znali moje plany i byli pewni, że Kathia się zgodzi. Tak pewni jak ja. Enrico uśmiechnął się i w tym samym czasie wypuścił westchnienie. - To poważna decyzja, zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? - Tak, lecz jestem bardziej niż gotowy. - Zawiadom mnie. Chciałbym uczestniczyć w tej chwili. - Oczywiście, że to zrobię.

Strona 336 z 389

ROZDZIAŁ 40 Cristianno Emilio zjawił się, prowadząc za ramię Virginię. Wydawała się być spokojna i nie stawiała oporu. Pozwoliła sobie nawet na nikczemny uśmieszek. Nie chciałem na nią patrzeć, lecz ujrzałem jej odbicie w oknie. Po tym wszystkim co zrobiła, miała czelność okazywać swoją zuchwałość. Bez pośpiechu wstałem z krzesła, decydując się na nią spojrzeć. Nie pomyliłem się myśląc o jej uśmiechu. Odepchnąłem Emilia i spoliczkowałem Virginię, zanim złapałem ją za szyję. Zaciągnąłem ją do stołu i ułożyłem jej głowę na drewnie, sięgając dłonią po rewolwer. Zabiję ją. Po co czekać? Dlaczego powinienem być dla niej litościwy, skoro ona nie była taka ani dla Fabia, ani dla Kathii? Przyłożyłem lufę do jej miedzianych loków i mocno ją przycisnąłem. - Co masz teraz do powiedzenia, Virginio? Nie ma tu Jaga, który mógłby cię uratować – mruknąłem wściekle, zdejmując zabezpieczenie broni; byłem gotowy strzelić, jednak przeszkodzili mi w tym moi bracia. Naprężyłem się. - Synu, pamiętaj, że mamy przygotowany dla niej znacznie lepszy koniec – powiedział ojciec, podczas gdy przejmował ją ode mnie Emilio. – Posadźcie ją – rozkazał, po czym się zmarszczył. – Jeśli nie przestaniesz się uśmiechać, następnym razem nie powstrzymam swojego syna. Virginia zmieniła wyraz twarzy, ale spojrzeniem nadal sprzeciwiała się memu ojcu. Branko, wujek od strony matki, stanął za swoim szwagrem. - Wiesz, co sądzę o tym, że taka zdrajczyni jak ty nosi moje nazwisko? Nie, nie wiesz, ponieważ jesteś jedynie śmierdzącym szczurem. Bawiłaś się moim Strona 337 z 389

nazwiskiem, bawiłaś się moją rodziną. Zabiłaś mojego małego brata. Jak mogłaś? – oznajmił ojciec, utrzymując na wodzy te same chęci pozbawienia jej życia, które miałem przedtem. Domenico stukał długopisem. Ze złości złamał nawet jego końcówkę. Miał przed sobą morderczynię swojego najmłodszego syna, więc nic dziwnego, że nie potrafił się uspokoić. - Co ci zaoferowali? – spytał Alessio. - Nic. - Jaga – odpowiedziałem, kiedy uwalniali mnie bracia. - Jego w to nie mieszaj – szepnęła gniewnie Virginia. Rzuciłem się w jej kierunku, uderzając o stół. - Kurwa! Ty wmieszałaś w to Kathię! - Samiutka się o to prosiła. - Domyślasz się, co zamierzam zrobić? Zabiję Jaga, tak jak ty zabiłaś mojego wujka. Virginia wybuchła śmiechem. - Nie, nie zrobisz tego, bo oni mają Kathię. - Jak śmiesz mi się przeciwstawiać? – warknął ojciec. - Tak bardzo zależy ci na tej smarkuli, Silvanie? Nie jest nikim więcej jak tylko... Alessio uderzył ją zewnętrzną stroną dłoni i zbliżył się do jej ucha. - Zadzieranie z Kathią oznacza zadzieranie z nami, szwagierko – stwierdził. - Fabio ukradł Carusso coś, co do nich należało! – wykrzyknął rudzielec. Domenico gwałtownie wstał od stołu. Wszyscy go obserwowaliśmy. Virginia się przestraszyła i przymknęła oczy, naśladując ruchy mojego dziadka,

Strona 338 z 389

który pochylił się, zatrzymując swoją podstarzałą twarz kilka centymetrów od niej. - Kłamiesz, było wręcz odwrotnie i dobrze o tym wiesz. Nie próbuj z nami pogrywać, Virginio – powiedział dziadek. Domenico rzucił spojrzenie w kierunku drzwi właśnie wtedy, gdy się otworzyły. Zza nich, w asyście ochroniarza, wyłoniła się moja babcia, Ofelia, niosąca ze sobą białe pudełko. Wręczyła je eskorcie i zerknęła na swojego męża. Domenico kiwnął głową, kiedy do niego podchodziła. Zaskoczył mnie widok babci. Zawsze trzymała się na uboczu, mimo że podsuwała dziadkowi pomysły i wspierała naszą rodzinę. Jednak w tamtym momencie nie chodziło o zwykły interes. Jej syn został zabity i chciała patrzeć w twarz osoby winnej za tę tragedię. Babcia spojrzała na Emilia, wskazując na niego podbródkiem. On chwycił Virginię za ramię i ją podniósł. Przez kilka sekund Ofelia wpatrywała się w nią ze spokojem oraz chłodem, które napawały strachem. Potem wciągnęła powietrze i pokręciła głową, a Domenico położył na jej plecach dłoń. Pragnął dzielić ból razem ze swoją żoną. Bez wcześniejszego uprzedzenia, babcia wymierzyła jej policzek, który zatrząsł każdym zakątkiem gabinetu. Myślę, że była to najgorsza kara ze wszystkich, ponieważ Virginia nie odważyła się nawet unieść twarzy. Ukryła się za grzywką, utrzymując spuszczony wzrok. Następnie Ofelia splunęła jej pod nogi. Virginia nadal na nią nie spojrzała i jeszcze bardziej się skurczyła. - Nie można nawet przyrównać cię do tej śliny. Jesteś zwykłą pomyją. – Moja babcia rzuciła okiem na członka obstawy, z którym przyszła, i kiwnęła głową. Ochroniarz otworzył paczkę i rozdarł jedwabny papier, okrywający wnętrze. – Lecz po tym wszystkim, coś ci ofiaruję. Proszę, Leandrze, daj prezent naszej ukochanej Virginii. Leandro uśmiechnął się przez zęby i wyjął czerwoną sukienkę, greckiego kroju. Przez chwilę wyobrażałem sobie w niej Kathię. Uwielbiała czerwony znacznie bardziej niż jakikolwiek inny kolor.

Strona 339 z 389

Virginia w końcu zerknęła w górę i zmarszczyła brwi. Zdawała sobie sprawę, że coś musiało kryć się za tym gestem, a ja uśmiechnąłem się na widok jej wątpliwego oraz przerażonego oblicza. - Mam nadzieję, że ci się spodoba. Została zaprojektowana przez Roberta Cavalli. Wspominałam wam, iż kocham tego projektanta? – Babcia się skrzywiła. – Nie lubię gorsetu w takim rodzaju sukienek, ale specjalnie dla ciebie pozwoliłam sobie na zrobienie wyjątku. Chcesz wiedzieć dlaczego? – Posłała mi porozumiewawcze spojrzenie. Był to znak, bym kontynuował przemówienie. - Gorset zawiera kilka włókien węglowych, wypełnionych nitrogliceryną. Łączą się w małe urządzenie, znajdujące się we wcięciu; twój mąż to wymyślił. Dzięki temu, nie wybuchnie przed czasem – oznajmiłem z przekąsem, dotykając skraju stołu. Wiedziałem, że nie odrywała ode mnie wzroku. Podszedłem do pudełka, aby wyciągnąć z niego mały pilocik. Był srebrny i miał parę ponumerowanych przycisków z jeszcze trzema na maleńkim ekranie. – W sekundzie, w której wciśnie się guzik – powiedziałem, wskazując na ten czerwonego koloru – nitrogliceryna eksploduje na obwód pięciuset metrów. Liczę, że zaczynasz rozumieć, co próbuję ci przekazać. Virginia szeroko otworzyła oczy, tak że drgały jej źrenice. Nie dysponowała już siłami, żeby kpić. Była spanikowana. Doskonale rozumiała. Miała być tykającą bombą. Zwilżyła usta i podjęła próbę wywinięcia się z tej sytuacji. - Kathia będzie na statku. Ją również planujesz wysadzić w powietrze? – spytała, przybierając skrzywioną minę. Uśmiechnąłem się, naśladując jej wyraz twarzy. Mój chłód zaskoczył zebranych, którzy wiedzieli, że traciłem nad sobą kontrolę, gdy ktoś poruszał temat Kathii. - Kiedy twoje kończyny zmieszają się z pozostałymi gośćmi, Kathia będzie już ze mną bezpieczna. Virginia zacisnęła zęby, zanim pokazała je, jak robią to wściekłe psy.

Strona 340 z 389

- Pójdziesz na imprezę i będziesz udawać; dobrze na tym wyjdziesz, nie sądzisz? Jeśli spróbujesz zdjąć suknię, umrzesz. A jeśli przyjdzie ci na myśl coś głupiego, także umrzesz – ciągnąłem, wyjaśniając przy uśmiechach dziadków i wujków. - A jeżeli ich zawiadomię? – prowokowała mnie. Zbliżyłem się do niej. Stanąłem za nią, delikatnie odgarnąłem jej włosy i pogładziłem po karku. Ogarnęła ją gęsia skórka, a ciałem wstrząsnął dreszcz. To zwiększyło moją pewność siebie. Schyliłem się do jej ucha i musnąłem je wargami. - Jutro umarłabyś w jakikolwiek sposób. Ale powinnaś być zadowolona, Jago dotrzymałby ci towarzystwa.

Kathia Luksusowa czarna limuzyna zatrzymała się przed czerwonym dywanem, prowadzącym na statek. Fotografowie i reporterzy zbiegali się z obu stron taśm strzeżonych przez ochronę. Wrzeszczeli, histerycznie potrząsali mikrofonami i kamerami, starając się porozmawiać z nowym burmistrzem Rzymu. Bardziej przypominało to światową premierę jakiejś filmowej superprodukcji z Hollywood niż polityczną uroczystość. Gdyby wiedzieli, jak miała zakończyć się ta noc, z pewnością doprowadziliby swoje laptopy do dymienia, byle tylko napisać artykuł o masakrze. Nikt, kto wejdzie na ten statek, nie przeżyje. Oprócz mnie i Enrica. Być może powinnam źle się czuć z powodu tego, co było zaplanowane. Być może powinnam ostrzec swoją rodzinę. Jednak nie darzyłam ich już nawet odrobiną szacunku, nienawidziłam ich. Marzyłam, aby smażyli się w piekle. Przybyli arystokraci...

już

prawie

wszyscy

zaproszeni;

ministrowie,

magnaci,

Valentino zlustrował moje nogi i wziął łyk szampana. Potem zerknął na fotografów.

Strona 341 z 389

- Nie powinnaś była zakładać krótkiej sukienki. Chodzi o ważną uroczystość, a nie spotkanie towarzyskie, czy coś w tym rodzaju. Czyżby nie nauczyli cię zasad protokołu, dziecko? Tak naprawdę irytował go fakt, że marką mojego ubrania było Dolce & Gabbana. Ha! Co za ironia! - Nie będę takim dzieckiem, kiedy stanę się twoją żoną – wyznałam pogardliwie. Zamierzał mi odpowiedzieć, lecz zapobiegł temu nowy szofer. - Proszę dać znać, gdy będzie pan gotowy, panie Bianchi. - Już jestem – oznajmił z arogancją. Stanowczo na niego spojrzałam i się uśmiechnęłam. Moja noga zawisła w powietrzu, kiedy zaczęłam wysiadać z auta. Sukienka była obcisła z głębokim dekoltem; jej spódnica miała wycięcie od kolana aż po udo, tak więc chciałam to wykorzystać. Wydawało mi się zabawne, że fotografowie walczyli o uchwycenie ujęcia mojej wpół nagiej nogi. Odczuwałam potrzebę prowokacji. Odgarnęłam włosy i zwróciłam wzrok na Valentina. - W dzisiejszych czasach każdego nazywają panem lub dżentelmenem. Cóż za niedopatrzenie, nie uważasz? – Opuściłam samochód z poczuciem wyższości. Arogancka i kalkulująca Kathia, w którą zmienili mnie w ciągu kilku dni, sprawiała, że byłam potężna. Jednak Valentino nie stał z założonymi rękami. Chwycił mnie w pasie i zaczekał, aż wszystkie flesze skierowały się na nas, po czym mnie pocałował. Nie był to byle jaki całus, tylko pocałunek godny uwiecznienia. Połowa Rzymu powiesiłaby mnie na wieść, iż uznawałam usta Valentina za obrzydliwe. Wszyscy szaleli na punkcie tego dwudziestoletniego chłopaka. Co więcej, wszyscy go podziwiali. Chociaż w rzeczywistości mówili o nim przez wzgląd na to, że nie mogli opowiadać o najmłodszym z Gabbanów. Zakazano im tego, więc byli zmuszeni zadowolić się resztkami, czyli Valentinem. - Co ty wyprawiasz? – spytałam oburzona, odsuwając się od jego ust.

Strona 342 z 389

- Całuję swoją przyszłą żonę. - Przestań w końcu to powtarzać. Mam mdłości za każdym razem, gdy to słyszę. Popchnął mnie w kierunku dziennikarzy, żeby zaczęli zadawać pytania. Nie byłam gotowa na ich przesłuchanie, ale nie mogłam tego uniknąć. Musiałam wytrzymać, a spojrzenia Enrica ze statku, tylko mnie w tym utwierdziły. - Dlaczego bierzecie ślub w tak młodym wieku? - Też się nad tym zastanawiam – zainterweniowałam, wyczekująco patrząc na Valentina. Posłał mi gniewne spojrzenie, ale natychmiast zastąpił je fałszywym opanowaniem. - Za bardzo się kochamy, więc głupotą byłoby czekanie, prawda, skarbie? Gdyby spojrzenia miały morderczą moc, Valentino już padłby martwy. Wpatrywałam się w niego z pokerową twarzą, dopóki nie przestał mówić i nie pożegnał się z reporterami. - Jesteś skurwy... - Powiedz mi jedną rzecz, Kathio – przerwał. – Czemu się opierasz? Przez Cristianna? – Zacisnęłam szczękę, słysząc jego imię. – Uważaj na schodek. Jak na wielkiego dżentelmena przystało, Valentino przeszedł jako pierwszy i rozpoczął rozmowę z gośćmi, zebranymi na dziobie statku. Nie mogąc się powstrzymać, rzuciłam okiem na port. Zdawałam sobie sprawę, że i tak nie zdołałabym ich dojrzeć, lecz podobała mi się myśl, że byli gdzieś tam schowani. Przez chwilę wierzyłam, że miałam ich przy swoim boku i to dodało mi siły. Na dziobie zdjęłam kurtkę. Nie było gorąco, ale pragnęłam szczycić się cudowną sukienką, dzięki której otrzymałam sporo ciekawskich spojrzeń, pochodzących od kelnerów. Kelnerzy! Oni nie byli niczemu winni, a ich życia... Wtedy poczułam na ramieniu znajomy dotyk.

Strona 343 z 389

- Wyglądasz prześlicznie – szepnął mi do ucha Enrico, zanim mnie obrócił, bym na niego spojrzała. – Wszystko dobrze? - Tak dobrze, jak to możliwe w takiej sytuacji. – Wymusiłam na sobie uśmiech. – Chcę, żeby to się już skończyło. - Jeszcze tylko kilka godzin. Pamiętasz, co ci mówiłem? - Doskonale. - Proszę, Kathio, nie trać mnie z oczu. Wyjdziemy ze statku piętnaście minut przed eksplozją. Ponownie przyjrzałam się kelnerom, orkiestrze. Wszyscy zginą. I moja rodzina... również. - Tutaj nie ma niewinnych ludzi, Kathio. Wszyscy są w to zaangażowani. – Enrico zastopował moje myśli. – Od pierwszego kelnera aż po ostatniego wiolinistę. Wszyscy wiedzą, co tu się kroi. Zerknęłam na nich i próbowałam znaleźć jakieś oznaki w ich oczach. Prawdopodobnie była to prawda, a mój niedoświadczony wzrok po prostu tego nie dostrzegał. Tylu rzeczy powinnam się nauczyć. - Nie rozpaczaj, bo nie ma nad czym ubolewać. - Piętnaście minut przed dwunastą – mruknęłam, spoglądając w podłogę. - Piętnaście minut. - Proszę o uwagę, to potrwa tylko chwilę – oznajmił Valentino, wspinając się na podest. Spojrzałam na niego zaniepokojona, przeczuwając, co miał zamiar zrobić. - Pragnę skorzystać z tego małego spotkania, aby publicznie ogłosić coś bardzo dla mnie ważnego. Małe spotkanie, dureń. - Kathio, kochanie, czemu nie podejdziesz?

Strona 344 z 389

Zarumieniłam się, zauważając spojrzenia wszystkich obecnych osób. Cofnęłam się, ale przeszkodził mi w tym Enrico. - Ani myślę tam iść – szepnęłam, odmawiając. - Piętnaście minut przed dwunastą, pamiętasz? – zachęcił Enrico, nakazując wzrokiem, bym poszła do Valentina. Cristiannie, już niedługo będę przy tobie – pomyślałam, zmuszając się do uśmiechu. Weszłam na podest, a Valentino złapał mnie za rękę. - Wiecie, że ta noc jest niezwykle istotna. Jednakże nie tylko z przyczyny świętowania wygranych wyborów przez mojego ojca, chociaż... czy ktoś w to wątpił? – Wszyscy zaśmiali się na ten niezbyt zabawny żarcik. – Ale również dlatego, że chcę wam wyznać, iż jestem zakochany. – Słychać było jednogłośne Oh! Odrażające. – I chcę, żebyście byli świadkami tej chwili. – Valentino spojrzał na mnie i się zbliżył. – Kathio, wyjdziesz za mnie? Moje serce przestało bić, a goście wstrzymali oddechy, aby usłyszeć odpowiedź. Wyglądali na szalenie szczęśliwych. Enrico nerwowo przeczesał włosy, a ojciec oczami dawał mi znaki, bym nareszcie powiedziała cholerne Tak. Ujrzałam Virginię opartą o bar, która obserwowała mnie znad swojego kieliszka, podczas gdy Jago całował jej szyję. Nie wyjdę za Valentina, musiałam tylko udawać, że to zrobię. Spojrzałam na niego i się uśmiechnęłam. - Tak, oczywiście, że tak. – Jedynie Enrico wyłapał sarkazm w moich słowach. Sala pękała od braw, a ja musiałam znosić pocałunki Valentina. Mocno mnie objął. - Byłaś wspaniała – mruknął. - Wiem. A teraz wybacz, muszę iść do łazienki. Mam ochotę zwymiotować.

Strona 345 z 389

Pospiesznie się oddaliłam, unikając ludzi, którzy zaczęli się tłoczyć, by złożyć nam gratulacje. Zeszłam po schodkach i znalazłam się w małym pomieszczeniu. Przeszłam przez korytarz, aż dotarłam do łazienek. Weszłam, mocno pchając drzwi. Potrzebowałam samotności, chociażby na pięć minut. Przemyłam twarz i przyglądałam się sobie w lustrz, kiedy klamka zaczęła się przekręcać. Osoba, której najmniej się spodziewałam, zjawiła się z ogromnym uśmiechem. - Proszę, proszę, kogóż my tu mamy. Pani Bianchi – powiedziała Virginia, zamykając drzwi i opierając się o nie. Zakręciłam kurek od zlewu i się odwróciłam. Zmierzyłam ją wzrokiem i posłałam uśmiech. - Wiesz, Virginio, zastanawiam się, czy ci wygodnie w tej sukience. Szczerze mówiąc, nie masz odpowiednio smukłej talii, żeby nosić gorset. – Skrzywiłam się, kiedy stwardniały jej rysy. Miodowe oczy przemieniły się w węgiel. – Ach! Przepraszam, to nie gorset! Zapomniałam, wybacz mi.

Cristianno Zesztywniałem na dźwięk głosu Kathii we włożonej do ucha słuchawce. Wpatrywała się we mnie cała moja rodzina. Mauro położył dłoń na moim ramieniu i lekko je ścisnął, żeby mnie uspokoić. Tamtej nocy usłyszałem już za wiele rzeczy (jedną z nich były zaręczyny Valentina z Kathią) i jedynym, czego pragnąłem, był widok płonącego statku wraz z tymi wszystkimi szczurami. Wsparłem się o maskę samochodu i skrzyżowałem ramiona. – Jesteś taką samą zdrajczynią jak ja – wyniosłym tonem stwierdziła Virginia. – Nie udawaj głupiej, wiesz, co mam na myśli. Najwidoczniej, Kathia patrzyła na nią z niedowierzaniem. - Przynajmniej ja nikogo nie zabiłam – szepnęła.

Strona 346 z 389

- Zrobiłabyś to – odpowiedziała Virginia. - Owszem, ale nie w taki sposób jak ty. Jeśli go nie kochałaś, wystarczyło od niego odejść. Lecz wolałaś go zdradzić i pozwolić, by go zamordowali. Kątem oka zerknąłem na pozostałych. Wszyscy uważnie się przysłuchiwali. Mauro, Eric i Alex wydawali się być dumni z Kathii, że mówiła z taką pewnością siebie. - Nie masz o tym zielonego pojęcia – wybełkotała Virginia. - Wszystko widziałam. Byłam tam i widziałam, jak upadał. Jak się wykrwawiał. Twoja miłość do innego wpędziła go do grobu. A ty nie wylałaś nawet jednej łzy. Jesteś zwykłą kurwą. Słysząc udręczenie w głosie Kathii, mój ojciec się napiął. Była świadkiem śmierci Fabia i nas wszystkich bardzo to bolało. Rozpoznałem dźwięk uderzenia i pochyliłem się, żeby mieć w zasięgu wzroku każdy zakątek jachtu. Z takiej odległości nie dało się wiele dostrzec, widoczna była wyłącznie duża ilość świateł i orkiestra mieszająca się z wiatrem oraz szumem fal. - O czym myślisz, kiedy z nim sypiasz? – zapytała Virginia, a Kathia sapnęła. Próbowała się uwolnić. - A o czym powinnam myśleć? – jęknęła Kathia. - Dosyć tego! – krzyknąłem, biorąc pistolet i go naładowując. Zanim zdołałem się ruszyć, zatrzymał mnie kuzyn. – Zamierzam ją rozstrzelić! - Cristiannie, nie wydaje się, żeby potrzebowała pomocy – dodał Alessio, spokojnie palący i opierający się o swoje auto. - Walka kocic – żartobliwie powiedział Valerio, a ja posłałem mu groźne spojrzenie. - Nie, Valeriu, nawet nie waż się z tego żartować. – Wycelowałem w niego wskazującym palcem.

Strona 347 z 389

- Jeżeli chodzi o zdradę, to nie jesteś mniejszą suką ode mnie – kontynuowała Virginia. Zacisnąłem szczękę i zrobiłem krok ku memu ojcu. Dłonie miał schowane w kieszeniach płaszcza, gdy przypatrywał się statkowi. - Jeśli znowu ją obrazi, przysięgam, że... – Nie dał mi dokończyć. - Będziesz tu spokojnie stał – szepnął. - Ja nie udaję, że kocham obu. Kocham jedynie Cristianna i to, co z nim mam, uważam za wystarczające. Natomiast tobie jeden nie wystarczył. Musiałaś sypiać z dwoma. Usłyszenie z ust Kathii, że mnie kochała, było jak balsam dla mej duszy. Mój oddech zamarł pod znaczącym uśmiechem ojca. - Powinnam była zabić Cristianna. Z pewnością jeszcze zdążę zawiadomić Valentina – odparła Virginia. Oddech Kathii stał się przyspieszony. - Jeśli spadnie mu z głowy choćby jeden włos, będziesz pierwszą na mojej liście trupów. - Moja dziewczyna! – krzyknął Alex, kopiąc powietrze. – Silvanie, sądzę, że twój syn wreszcie znalazł swoją wymarzoną połówkę – skończył uśmiechnięty jak my wszyscy. Każdy z nich uwielbiał Kathię. - Nie jesteś na tyle odważna – wymruczał rudzielec. - Nie wspominaj jego imienia. Nie zbliżaj się do niego. Jeśli będzie trzeba, zabiję cię nawet milion razy – odpowiedziała Kathia tonem, jakiego nigdy u niej nie słyszałem. Brzmiała na wściekłą. – Nie doceniasz mnie. Pod tą sukienką znajduje się kobieta lepsza od ciebie. A teraz, jeśli pozwolisz, powinnam już wracać. Czekają na mnie. - Jakby cię to obchodziło – szepnęła Virginia.

Strona 348 z 389

- Nie, masz rację, gówno mnie obchodzi, kto jest tam na górze, ponieważ ten, którego naprawdę kocham, nie jest obecny na statku. Oddałabym wszystko, by nosić nazwisko, które ty zbezcześciłaś. Nie byłaś dobrą Gabbaną. – Kathia wyszła. Moja rodzina nie posiadała się z radości, mając przywilej słyszenia tego, co właśnie wypowiedziała Kathia. Już wkrótce będziesz Gabbaną, przyrzekam – powiedziałem sam do siebie. - Cóż – westchnęła Virginia. – Czuj się dumny, Cristiannie. To był ostatni raz, kiedy ją słyszałeś. Spojrzałem na ojca, słysząc, jak Virginia popychała Kathię. Chwyciłem lornetkę, którą trzymał Emilio i skierowałem ją na statek, mając nadzieję, że ją zobaczę, lecz nadal były na dole. - Ja pierdolę! – wrzasnąłem, ponownie patrząc na ojca. - Myślisz, że jestem taki głupi, by zignorować możliwość, że znowu mogłabyś nas zdradzić? – odezwał się do Virginii. Zatrzymałem się naprzeciwko niego. - Silvanie, mam Kathię. Powinieneś się poddać. Skończ z tym raz na zawsze. Wygraliśmy – powiedziała Virginia. Załadowałem broń, gdy Alex rzucał mi naboje i tłumik. - Nie, moja kochana Virginio, to się skończy wtedy, gdy ja tak zdecyduję. – Ojciec wyłączył mikrofon, żeby rudzielec nie mógł usłyszeć tego, co miał do powiedzenia, ale tak, byśmy sami byli w stanie jej słuchać. Kathia jęknęła przez uderzenie, gdy tata zerknął na zegarek. – Masz dziesięć minut na wyciągnięcie jej stamtąd, nie więcej. Za trzynaście minut statek wybuchnie – wyjaśnił mi, a ja zamknąłem oczy na dźwięk jęku Kathii. Kiwnąłem głową i bez namysłu zdjąłem płaszcz, żeby nie zawadzał mi w czasie pływania. Oddaliłem się od nich, z pośpiechem przykręcając tłumik do pistoletu.

Strona 349 z 389

ROZDZIAŁ 41 Kathia Wyszłam z łazienki i przemierzyłam korytarz, kiedy Virginia z siłą popchnęła mnie na ziemię. W tamtym momencie dostrzegłam w jej uchu słuchawkę. Gabbanowie musieli słyszeć naszą rozmowę, więc nie chciałam, aby usłyszeli moje pojękiwania z bólu. Lecz ten prosty i słaby cios obudził wewnętrzne obrażenia, pozostawiając mnie przez chwilę ogłuszoną. - Silvanie, mam Kathię. Powinieneś się poddać. Skończ z tym raz na zawsze. Wygraliśmy – powiedziała zadowolona Virginia, nie trafiając uderzeniem w moje plecy. Nie wygraliście. Nie dopuszczę do tego, byście wygrali. Przed wstaniem, kopnęłam ją w nogę. Dzięki rozcięciu w sukience, bez problemu mogłam się poruszać. Nie byłam przyzwyczajona do bicia się, a już tym bardziej z osobą, która wydawała się mieć w tym jakieś doświadczenie, jednak nie stchórzyłam. Virginia mnie spoliczkowała, a ja odpłaciłam jej dźgnięciem w klatkę piersiową. Jęknęła, zderzając się z rzeźbą i upadając. Rzuciłam się na nią, wykorzystując, że leżała na podłodze, i zadałam jej kilka ciosów w twarz. Mimo to, złapała mnie za włosy i ciągnęła za nie, dopóki nie rozluźniłam uścisku. Podniosła mnie, nie puszczając moich długich włosów, i zbliżyła się do stołu stojącego w pomieszczeniu. Chwyciła nóż do kopert i przyłożyła go do mojej szyi. - Nie rób głupstw, zrozumiano? Kierowałyśmy się na pokład. Nie stawiałam oporu, czekając na najmniejszy fałszywy krok, żeby zaatakować.

Strona 350 z 389

Po wejściu po schodach jako pierwszego ujrzałam swojego szwagra. Chyba został już o wszystkim powiadomiony i gdy mnie zobaczył, ze strapieniem przymknął oczy. Wiedział, że sytuacja się skomplikowała. Goście piszczeli z zaskoczenia i rozchodzili się tworząc grupy, tak aby Virginia mogła przejść między nimi. Nie przestawała przyciskać do mojej szyi ostrego narzędzia. - Angelu, mamy problem – krzyknęła naprzeciw kamiennej twarzy mojego ojca. Bez wątpienia nie żałowałabym, gdyby zginął na tym statku, ponieważ było jasne, że moje życie również go nie interesowało. Nawet nie drgnął, a matka... ona też nie. Enrico nie tracił zimnej krwi. Zdemaskowanie się oznaczało zarówno moją śmierć, jak i jego. - Niech wszyscy opuszczą statek. - Dlaczego? – zapytał Valentino z głębi pokładu. Przerwaliśmy mu rozmowę z gorącą brunetką o wzroście metr osiemdziesiąt. - Gabbanowie śledzą nas z jakiejś części portu, a suknia, którą mam na sobie naładowana jest nitrogliceryną. Zamierzają wysadzić nas w powietrze, ale wątpię, by tego dokonali, gdy naszym zabezpieczeniem jest te oto życie – odparła, patrząc na mnie z pogardą. Większość zaproszonych z przerażeniem zaczęła uciekać ze statku. Znajdowaliśmy się w odległości wielu metrów od brzegu, jednak ludzie nie wahali się, żeby skakać przez burtę. W całym tym zgiełku straciłam Enrica z pola widzenia. W ciągu kilku sekund zrobił się jeden wielki chaos. Wszyscy krzyczeli i biegali w tę i z powrotem, podczas gdy ja wciąż byłam uwięziona przez ramiona Virginii. - Co teraz o tym sądzisz, Silvanie? Jeśli doprowadzisz do wybuchu, Kathia umrze razem ze mną. Tak więc powiedz swojemu synalkowi, aby odłączył bombę, jeżeli nie chce zbierać kawałków swojej narzeczonej. Strona 351 z 389

- Nie! – krzyknęłam, zanim uderzyłam ją w nos. Nóż drasnął moją szyję, lecz spadł na ziemię. Skorzystałam z okazji i pobiegłam na poszukiwanie Enrica, równocześnie oczyszczając się z krwi.

Cristianno Złapałem linę i zacząłem się wspinać. Musiałem przepłynąć zatokę, ale byłem już na miejscu. Przytrzymałem się poręczy i najciszej jak mogłem, wszedłem na rufę. Zdawało mi się, że usłyszałem głos Virginii. Schyliłem się i chwyciłem broń. Rozejrzałem się wokoło, po czym dyskretnie ruszyłem w kierunku głównego pokładu. Ukryłem się za kolumną, chcąc się dowiedzieć, gdzie była Kathia, lecz nic nie widziałem. Nagle ktoś zaszedł mnie od tyłu i ścisnął za gardło. Zwinnie wymknąłem się z silnych ramion. Uderzyłem go, a on odpowiedział w ten sam sposób. Nie zawahałem się, by użyć pistoletu. Strzał został zduszony przez tłumik. Przygniotło mnie martwe ciało zbira z wciąż otwartymi oczami. Zaciągnąłem je do burty i wyrzuciłem do morza. Gwałtowny chaos powstały na statku całkowicie zagłuszył plusk wody. Ludzie biegali, nie mając pojęcia co robić. Krzyczeli z przerażenia na wieść, że Virginia miała na sobie bombę. Zmysły zaalarmowały mnie o czyjejś obecności za moimi plecami. Skoncentrowałem się i zaczekałem, aż byli blisko. Wtedy rzuciłem się na jednego z nich, zadając mu cios w żołądek. Zauważyłem drugiego i strzeliłem w jego głowę. Pierwszy poruszył się na ziemi, próbując uciec. Pociągnąłem za spust. Była tam Virginia. Trzymała Kathię i groziła jej ostrym narzędziem. Kurwa! Rozgrywał się przede mną najgorszy z moich koszmarów. Jeśli odkryje moje przybycie, nie uda mi się uratować Kathii.

Strona 352 z 389

- Co się dzieje, Cristiannie? – zapytał ojciec. - Powiedz mi, ile mamy czasu – szepnąłem, obserwując rozwścieczone oczy Kathii. Znajdowałem się kilka metrów od nich, jednak dostrzegałem blask jej szarych tęczówek. - Osiem minut do wybuchu. - Nie! – wrzasnęła Kathia, kalecząc nos rudzielca. Virginia upadła na podłogę, a Kathia zaczęła omijać gości z prawej strony burty, biegnąc do rufy okrętu. - Wydostaniemy się stąd za pięć – poinformowałem. Wyruszyłem jej na spotkanie, tyle że z lewej strony. Kiedy zdecydowałem się skręcić, ktoś do mnie strzelił. Poślizgnąłem się i schowałem. Musiałem poczekać na ujawnienie się tego, który strzelał, bym niespodziewanie mógł podjąć atak. Tak też się stało. Pojawił się krzepki zabójca, a ja zdzieliłem go rewolwerem, przez co padł na kolana. Przycisnąłem jego głowę do swojego brzucha i zręcznym, szybkim ruchem skręciłem mu kark. Z dziobu biegło ku mnie kilku mężczyzn. Przyczaiłem się za półką stojącą przy wejściu do dolnej części jachtu. Strzelałem raz za razem. Wymieniłem naboje. - Minuty – powiedziałem ojcu, ładując broń. - Cztery. Uniosłem pistolet, idąc w stronę tyłu statku. Dotarłem do niego w tym samym czasie co Kathia. Na mój widok się zatrzymała. Wycelowałem w jej stronę. Nasze oczy skrzyżowały się ze sobą w stanowczym spojrzeniu. Domyślała się, co planowałem uczynić. Przesunąłem palec na spust i precyzyjnie wystrzeliłem.

Strona 353 z 389

Kathia Cristianno celował w moim kierunku. Jego twarz nie wyrażała zupełnie żadnych emocji, nawet nie mrugał. Jedynie zdecydowanie mi się przyglądał; jakby coś obliczał. Posłałam mu takie same pewne siebie spojrzenie. Pragnęłam, aby miał świadomość, że niczego się nie bałam, gdy był przy mnie. Jego oczy lekko się poruszyły i wychwyciłam w tym geście wiadomość. Zamrugałam, żeby wiedział, iż zrozumiałam. Uformowałam na ustach delikatny uśmiech, zanim się odsunęłam. Dostrzegłam prędkość kuli, gdy musnęła moje włosy, lecz mnie nie dotknęła. Cristianno strzelił z bezkonkurencyjną dokładnością. Mężczyzna upadł na ziemię, nim zdążyłam odejść. Jego postrzelone ramię zderzyło się z moimi stopami, lecz nawet nie rzuciłam na nie okiem. Musieliśmy jak najszybciej opuścić tamto miejsce. Cristianno schował broń za plecami i mocno mnie przytulił. Chwycił mnie w pasie, ciężko oddychając, niemal dysząc. Nie potrafiłam zrobić nic innego jak zacząć szlochać. Z moich oczu nie spadła ani jedna łza, ale byłam bliska załamania. Cristianno jeszcze mocniej mnie objął i na wargach poczułam dotyk skóry jego szyi. Oddalił się trochę i złapał w dłonie moją twarz. Zachłannie mnie pocałował. - Powiedz mi, że wszystko z tobą w porządku. Powiedz! – krzyknął kilka centymetrów przed moimi ustami. - Tak, mam się dobrze. Mam się dobrze. Przyjrzał się mojej szyi i wytarł ze swoich palców krew. Ucałował maleńką ranę, a potem powrócił do ust. - Minuty – wypowiedział jakby do powietrza. Wywnioskowałam, że miał mikrofon. – Musimy iść. - Ale Enrico...

Strona 354 z 389

Uciszył mnie, żeby skupić się na tym, co do niego mówili. - Enrico jest na zewnątrz. Wie, że nic ci nie jest. Tym razem to ja go pocałowałam. - Wzruszające. To urocze móc zobaczyć tak bardzo zakochaną w sobie parę – stwierdził Valentino za moimi plecami. Cristianno odepchnął mnie i wpadłam na balustradę statku. Kiedy spojrzałam, oni już walczyli. Valentino rzucił się na niego i uderzył w żebra. Cristianno się zachwiał, lecz po chwili roztrzaskał mu nos. Valentino instynktownie podniósł dłoń do twarzy. Ujrzał krew i natarł na Cristianna. Przewrócił go na ziemię i zaczął dusić. Bez namysłu uczepiłam się szyi Valentina. Poruszył się, zadając mi cios. Upadłam na podłogę jak nic nieznaczące piórko. Zirytował mnie fakt, że byłam taka słaba. Wyprostowałam się, obserwując jak Cristianno obijał Valentinowi twarz, dopóki ten nie stracił przytomności. Następnie zbliżył się i odgarnął moje włosy, zanim pomógł mi wstać. Zaczęliśmy biec do dziobu jachtu, omijając trupy i kałuże krwi. Zdawałam sobie sprawę, że to Cristianno ich wszystkich zamordował. Gdy zamierzaliśmy wejść na pomost, natknęliśmy się na uśmiechniętą Virginię, szczęśliwą z powodu naszego spotkania. Była rozczochrana i bosa. Na jej stopach zauważyłam ślady krwi. Potrząsnęła włosami, zamykając oczy; Cristianno wykorzystał ten ruch, by chwycić broń, nie wypuszczając przy tym mojej dłoni. Wtedy usłyszeliśmy dezaprobujące kilkakrotne mlaśnięcie językiem. Wstrzymałam oddech i ścisnęłam rękę Cristianna. Ktoś przykładał do mojej głowy pistolet. Virginia wybuchła śmiechem. Nawet zaklaskała. Była uratowana. - Zostaw tę broń, Cristiannie – zadrwił. Cristianno wykonał polecenie i kątem oka zerknął na osobę, która we mnie celowała. To był Jago, również uśmiechnięty.

Strona 355 z 389

- Zgodnie z plotką pozostały mniej niż dwie minuty do eksplozji statku, czyż nie mam racji, Silvanie? – oznajmiła Virginia, patrząc na zegarek. Po raz kolejny ścisnęłam dłoń Cristianna i zamknęłam oczy. Otworzyłam je, wysyłając mu zdeterminowane spojrzenie. Odpowiedział mi dokładnie tym samym. - Zdaje się, że wszyscy wyruszymy w podróż do piekła – dodał rudzielec, podchodząc do nas. Poczułam jeszcze mocniejszy nacisk rewolweru Jaga, nakazujący mi się pochylić. Lecz trwałam w takiej pozycji tylko przez chwilę, ponieważ później to ja pchałam w przeciwnym kierunku. Cristianno zmarszczył usta, rozumiejąc moje intencje. Nie byłam pewna, czy to się uda, lecz przekonało mnie w tym zaufanie widoczne w oczach Cristianna. Musiałam tylko podążać za jego ruchami i szybko skoczyć. - Czterdzieści sekund – powiedziała Virginia, spoglądając na swojego kochanka. - Wasze ostatnie słowa – ironizował Jago. Wyglądało na to, że było mu wszystko jedno, czy umrze. A może wierzył, iż Virginia nie wybuchnie, skoro mieli ze sobą tylu zakładników? - Tak... – Cristianno się skrzywił, ukazując swoje najbardziej złowieszcze spojrzenie. - Pospiesz się. Zostało ci trzydzieści pięć sekund. – Virginia dumnie kroczyła po drewnie, gdy z uśmiechem zbliżała się do swojego ukochanego. Cristianno sugestywnie się we mnie wpatrywał. - Musisz mocno trzymać broń i być stanowcza w tym, co będziesz robić – wyjaśnił, podczas gdy kochankowie obsypywali się pocałunkami z wręcz ohydną gorliwością. Cristianno dawał mi instrukcje. Jago przymrużył oczy, nie przestając całować Virginii. W niczym się nie zorientował, ale coś mu nie pasowało. Uniosłam podbródek i zwilżyłam wargi. Strona 356 z 389

- Dwadzieścia sekund – zanuciła Virginia, przejeżdżając językiem po ustach Jaga. - Gdzie mam strzelić? – spytałam gotowa na działanie Cristianna. - W głowę – odparł, marszcząc usta i przytakując. Tym razem to ja się skrzywiłam. - Kiedy tylko chcesz, kochanie – powiedziałam, a Cristianno zagryzł wargę. Dziesięć sekund. Cristianno uderzył Jaga w ramię, sprawiając, że pistolet spadł na ziemię. Virginia odskoczyła, a ja rzuciłam się w stronę broni. W końcu zrozumiała naszą rozmowę i podniosła dłonie do głowy, nie dowierzając. Przez moment wszystko wydawało dziać się w zwolnionym tempie. Chwyciłam rewolwer i wstałam z podłogi. Mocno i pewnie trzymać. Celować w głowę – powtórzyłam w myślach, zanim strzeliłam do Jaga. Runął, podczas gdy z jego czoła spływała strużka krwi. Trafiłam w głowę, tak jak mówił Cristianno. Nic nie czułam, jedynie lekkie drżenie nóg i rąk. Virginia krzyknęła, próbując ratować Jaga, kiedy upuszczałam broń. Cristianno wziął mnie za ramię i zaprowadził do poręczy. Prawie równocześnie umieściliśmy na niej nasze stopy, gdy zostały trzy sekundy, być może mniej. - Skacz! – wrzasnął Cristianno, chociaż znajdowaliśmy się już w powietrzu. Woda otoczyła moje ciało, gdy doszło do wybuchu okrętu. Ogromna siła popchnęła nas w głębiny, tak że rozdzieliły się nasze dłonie. Morze wchłonęło mnie pod jęzor ognia. Wszystko żarzyło się pomarańczowym światłem. Poczułam duszności oraz ciepło, dużo ciepła. Byłam pod wodą, a mimo to paliła mnie skóra.

Strona 357 z 389

ROZDZIAŁ 42 Kathia Zaczęłam wypływać na powierzchnię, ale pochłaniająca mnie siła była zbyt przytłaczająca. Nieustępliwie poruszałam rękami i stopami, żeby zdołać się wynurzyć. Nie mogłam się poddać, musiałam wiedzieć, czy z Cristiannem wszystko było w porządku. Nareszcie moje place wydostały się z wody, a zaraz po nich ramiona. Wyjęłam głowę, rozpaczliwie wciągając powietrze i wypluwając gorącą wodę. Wokół mnie unosiły się kawałki spalonego drewna i jachtu, tworząc zdewastowany krajobraz. Rozejrzałam się, lecz po Cristiannie nie było ani śladu. - Cristianno! Cristianno! – krzyknęłam wśród nieustającego szmeru płomieni. Nie pojawiał się, przez co niepokój ogarnął mnie aż do tego stopnia, że już nie dawałam rady utrzymywać się na powierzchni. - Cristianno! – spróbowałam ponownie, zanim zanurkowałam, by poszukać go pod wodą. Nie wytrzymałam za wiele czasu, byłam za bardzo przerażona, aby wystarczająco długo wstrzymywać oddech. Po raz kolejny wypłynęłam, odgarniając włosy i desperacko sapiąc. A jeśli zatopiła go siła wybuchu? A jeśli w coś uderzył? A jeśli... był martwy? Och, mój Boże! Teraz poznawałam definicję słowa strach. Gdybym go straciła, wszystko byłoby dla mnie skończone.

Strona 358 z 389

Sama, pomiędzy gruzami i płomieniami, zamknęłam oczy. Woda stawała się lodowata i poczułam opanowujący mnie chłód. Ponoć hipotermia zapewniała słodką śmierć. Być może nie cierpiałabym, kiedy opuszczałabym swoje ciało. Wtedy ktoś pociągnął mnie za ramię. Cristianno objął mnie, nim zdążyłam zareagować. Złapałam go za szyję, wykrzykując jego imię i czując przy tym, jak moje burzliwe serce powracało do życia. - Och, dziękuję, dziękuję! Nic ci nie jest? – spytałam pospiesznie, całując go. - Siła eksplozji pociągnęła mnie na dno. To wszystko, kochanie. Nie przejmuj się. – Pieścił mój policzek, wpatrując się w moje zaczerwienione oczy. – Musisz płynąć, okay? I to bardzo szybko. Musimy znaleźć się na brzegu – krzyknął Cristianno, chwytając mnie, bym nie zwlekała. Odległość nie była duża, ale problem w posuwaniu się naprzód stanowiła zimna woda i moja sukienka. No dalej, płyń. Jeszcze tylko kilka metrów – pospieszałam się. Tak też uczyniłam. Skoncentrowałam się na jak najszybszym dotarciu do celu. W miarę jak się zbliżaliśmy, rozpoznawałam czekające osoby, gotowe na wyciągnięcie nas z wody. Wysiliłam się i mocno poruszałam ramionami. - Dalej, kochanie, zostało parę metrów – zachęcił Cristianno, wypluwając z ust wodę. - Przypomnij mi... żebyśmy nigdy nie wypływali... w rejs – oznajmiłam z trudem. Brakowało mi powietrza, lecz chciałam odprężyć Cristianna. Udało mi się to, ponieważ patrzył na mnie, śmiejąc się. Cristianno dosięgnął tamy i wyciągnął rękę, by mnie do siebie przyciągnąć. Zderzyłam się z jego ciałem, a on ujął mnie w talii. Wielu mężczyzn podało dłonie, żebym mogła się ich złapać i wspiąć. Nie było żadnych schodów, dlatego byli zmuszeni wydobyć mnie z wody własnymi siłami. Dłonie Cristianna wypchnęły moje ciało do góry, tak że zdołałam chwycić się ramion jakiegoś mężczyzny. Z łatwością mnie podniósł i postawił na ziemi. Potem pomogli wyjść Cristiannowi. Strona 359 z 389

Zdrętwiałam z zimna. Uszczypliwy chłód był jedynym, co czułam, i nie mogłam powstrzymać przebiegających przeze mnie dreszczy. Między konwulsjami dostrzegłam Silvana, który wyłaniał się spośród swoich pracowników, pospiesznie idąc w moim kierunku. Zdjął płaszcz i nałożył go na moje ramiona, pomagając mi umieścić w nim ręce. Zalało mnie ciepło i poczułam jego troskliwość. Wziął w dłonie moją zsiniałą twarz, obserwując mnie z dumą w oczach oraz składając na moim czole pocałunek. - Opiekuj się moim synem, Kathio – szepnął, opierając swoje czoło o moje. Przytaknęłam z sykiem. Znałam te słowa. Wcześniej wypowiedział je Fabio.

Cristianno Valerio podszedł do mnie z kopertą włożoną między palcami, kiedy Emilio z Leandrem wnosili mnie na port. Z mojego ciała kapała woda, sprawiając, że wszyscy wokół byli przemoczeni. Uniosłem wzrok w chwili, w której ojciec odsunął się od Kathii, a ona zatraciła się w ramionach mojego kuzyna. Alex i Eric również dołączyli do tego uścisku, dopóki nie nadszedł Alessio. Przyglądał się jej przez kilka sekund, po czym wziął jej twarz w dłonie i pocałował. - Cristiannie – zaczął Valerio, zwracając na siebie moją uwagę – w tej kopercie znajduje się wszystko, czego potrzebujecie, by dostać się do Londynu. Musicie jednak zatrzymać się w Zurychu i zabezpieczyć zawartość sejfu Fabia w banku. Timmo otworzył nowe konto, gdzie będzie to strzeżone – poinformował mój brat. Kiwnąłem głową i rozerwałem kopertę. Nie przyjrzałem się im zbyt długo, lecz zdawałem sobie sprawę, że tamte dokumenty były bardzo ważne. - Gdzie jest reszta zawartości sejfu? Nie było nic więcej? – spytałem zaskoczony. Strona 360 z 389

Nie uczestniczyłem w momencie otwierania skrytki, tak że nie miałem pojęcia, co zawierała. - To tylko niektóre papiery, o których jest mowa we współrzędnych. Nadal nie zlokalizowałem miejsca na mapie, tak jakby było wymyślone. W każdym razie, zawiadomię cię o jakichkolwiek nowościach – powiedział Valerio, biorąc kopertę i zamykając ją, gdy skończyłem już czytać. - W porządku. Nie znaleźliście tam żadnego dziennika, czy czegoś w tym rodzaju? - Niestety nie, przykro mi. Diego przerwał nam rozmowę, potrząsając moimi włosami. Wiedziałem, co oznaczał ten gest pochodzący od kogoś, kto nikomu nie okazywał uczucia. - Powinniście iść, Cristiannie – wyznał z równie sugestywnym spojrzeniem. Pożegnałem się z pozostałymi członkami rodziny, zanim zbliżyłem się do ojca. Jego zostawiłem na sam koniec, ponieważ najtrudniej było mi go opuścić. - Zadzwonię do ciebie, kiedy dotrzemy na miejsce, obiecuję – oznajmiłem, myśląc o matce. – Dbaj o mamę i powiedz jej, że ją kocham. Babci też, dobrze? Opuściłem wzrok, nie chciałem, by zauważył moją słabość. Położył dłonie na moich ramionach i oparł swoją głowę o moją. - Trzymajcie się, a gdy to wszystko przeminie, wrócisz do domu, do Rzymu, z nią pod ręką. - Wiem, tato. - Więc ciesz się, postaraj się ją chronić i uszczęśliwić. – Obejmował mnie przez kilka sekund, kiedy szeptał mi do ucha: – Fabio byłby z ciebie dumny. A teraz, wynocha. Uśmiechnięty ruszyłem w kierunku Maserati Gran Turismo, którego podarował mi ojciec. Bugatti musiało zaczekać aż do mojego powrotu.

Strona 361 z 389

Wsiadłem do samochodu, zostawiając rodzinę w odbiciu wstecznego lusterka. Kathia obserwowała mnie w harmonijnej ciszy wnętrza samochodu. Słychać było wyłącznie łagodny dźwięk silnika. Po pewnym czasie wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła mojego policzka. Zamknąłem oczy, zastanawiając się, jak udało mi się przeżyć bez niej tak wiele lat. Złapałem jej dłoń i złożyłem pocałunek na jej palcach.

*** Dotarliśmy do Rzymu, ale uniknąłem jazdy przez miasto. Carusso zapewne kipieli ze złości, a ich ludzie byli przygotowani, aby zapobiec każdemu podejrzanemu ruchowi. Kathia opierała głowę o szybę i palcami lekko naciskała na skronie. Wydawało się, że spała, lecz w rzeczywistości była przytomna. Objechałem Foro Itálico i skierowałem się do domu moich dziadków. Usytuowany był między obszarem leśnym a granicą miasta. Była to dosyć skromna posiadłość – jeśliby ją porównać z resztą rezydencji należących do Gabbanów – jednakże niezwykle urocza. Ofelia i mama przygotowały wszystko, żebyśmy mogli spędzić tam noc bez narażania się na niebezpieczeństwo. Zatrzymałem auto przed bramą i wysiadłem, by ją otworzyć. Kathia przyglądała mi się ze środka z przymrużonymi oczami; sprawiała wrażenie bardzo zmęczonej. Wróciłem do samochodu, przemierzając wjazd do posesji. Dom miał obszerny ogród, pełen drzew otaczających drewnianą fasadę mieszkania. Zaparkowałem naprzeciwko drzwi głównych, dokładnie na wprost piętrowego ganku. Jedyną zewnętrzną dekorację stanowiły żarówki z obu stron wejścia. Wewnątrz, pomieszczenia rozdzielone były na dwa piętra. Na tym górnym znajdowały się trzy pokoje i dwie łazienki. Natomiast na dolnym, jedna sypialnia i toaleta, przestrzenny salon w wiejskim stylu (tak jak i cały dom), amerykańska kuchnia oraz izba, której dziadek używał do czytania; było w niej

Strona 362 z 389

mnóstwo książek, wiele z nich było drogocennymi pierwszymi wydaniami, trudnymi do zdobycia. Kathia powoli oglądała dom z dworu. Ze sposobu, w jaki na niego spoglądała, wywnioskowałem, że spodobała jej się ta pozorna prostota. Uśmiechnąłem się, chwytając pistolet. Załadowałem go i gestem wskazałem Kathii, by poszła w moje ślady. Podążyła za mną aż do drzwi i odczekałem kilka sekund. Wiedziałem, że nikogo tam nie było, ale w takich sytuacjach wszelka ostrożność i tak nie była wystarczająca. Kopniakiem otworzyłem drzwi i wszedłem przed Kathią, przeszukując każdy zakątek salonu. Towarzyszyłem jej aż do pokoju na końcu korytarza i dłonią nakazałem, żeby zaczekała. Zamierzałem sprawdzić pozostałą część budynku. Zerknąłem za drzwiami, w łazienkach, wyjrzałem przez okna... Nikogo nie było. Mogliśmy spokojnie odpocząć przed wyruszeniem o świcie do Zurychu. Zszedłem po schodach i ruszyłem wzdłuż korytarza do pokoju. Zastałem Kathię wpatrującą się w ogród. Woda w basenie lekko się burzyła, prowokując niewielkie fale, odbijające się od sufitu pomieszczenia i tworzące na nim ledwie widoczne, srebrzyste światło, pochodzące z głębi zbiornika; reszta pogrążona była w ciemności. Zostawiłem broń, kopertę i mój nowy telefon na stole. Nie włączyłem światła, żeby nie psuć nastroju. Kathia spojrzała na mnie znad ramienia, układając włosy na jedną stronę. Niespiesznie się odwróciła, nie spuszczając ze mnie wzroku. Uniosła dłoń do pleców i zaczęła odpinać zamek swojej obcisłej sukienki. Przełknąłem ślinę, patrząc na nią zahipnotyzowany, kiedy jej dłonie zsuwały po skórze materiał. Zrobiła to powoli, z błąkającym się na ustach uśmiechem. Zdjęła obuwie, gdy sukienka opadła jej do stóp. Stała w samej bieliźnie, lecz nie wyglądała na zawstydzoną. Wręcz przeciwnie, zbliżała się do mnie z tą swoją beztroską i zmysłowością co zawsze. Ani odrobiny strachu. Tylko cichutki dźwięk jej stóp uderzających o podłogę i mój przyspieszający oddech.

Strona 363 z 389

Pocałowała mnie, ale nie byłem w stanie na to odpowiedzieć jak za poprzednimi razami. Sprawowała nade mną kontrolę i całkowicie zdawała sobie z tego sprawę. Odsunęła się od moich ust i pozbyła się mojej wilgotnej kurtki, zanim wróciła do całowania. Jej palce zaczęły rozpinać guziki koszuli. Kiedy skończyła, żarliwie dotykała mojego torsu, po czym ściągnęła tkaninę. Więcej już nie mogłem znieść, objąłem ją, czując jej klatkę piersiową przyciśniętą do mojej, podniosłem ją z podłogi i zaniosłem do łóżka. Po raz pierwszy w życiu, w takiej sytuacji, poczułem dziwną duszność, której nie potrafiłem konkretnie opisać; była bolesna i nie do wytrzymania, lecz równocześnie przyjemna i łagodna. Kathia westchnęła, gdy całowałem jej szyję, ramię... Rozebraliśmy się do naga. Pocałunkami przemierzyłem każdy cal jej ciała, doprowadzając ją do szaleństwa. Kochałem się z nią delikatnie i czule, będąc świadomym wszelakich pieszczot, jak nigdy wcześniej nie byłem. To był pierwszy raz, gdy moje ciało reagowało w taki sposób. Byłem zakochany w Kathii i samo słyszenie jej jęków, kiedy mocno się mnie trzymała, dawało mi do zrozumienia, że na świecie nie istniało nic innego, czego mógłbym pragnąć.

Strona 364 z 389

ROZDZIAŁ 43 Kathia Oparłam głowę o jego klatkę piersiową, kiedy obejmował mnie ramieniem. Złożyłam pocałunek na jego skórze, palcem rysując kółka na brzuchu. Trwaliśmy w ciszy, aby móc nacieszyć się dotykiem naszych złączonych, nagich ciał. Czucie Cristianna w taki sposób było niesamowite; jego urywany oddech przy moim uchu, jego usta całujące całe moje ciało, on przyciśnięty do mnie... Pragnęłam go bardziej niż czegokolwiek lub kogokolwiek innego na świecie. Wiedziałam, że potrzebowałam czuć się tak każdej nocy mojego życia. Towarzyszył nam jedynie dźwięk szumiącej wody w basenie i otaczający nas mrok. Nie marzyłam o niczym innym. Najchętniej zostałabym tam na zawsze, przytulona do niego, muskająca jego ciepłą skórę i pozwalająca, żeby minuty mijały w żółwim tempie. Bez komplikacji. Tylko my dwoje. Cristianno westchnął i zorientowałam się, że rytm jego serca stał się przyspieszony. Kilka sekund później usłyszałam cichy i nieśmiały głos: - Wyjdź za mnie – szepnął, unosząc głowę, by na mnie spojrzeć. – Wyjedźmy gdzieś daleko stąd i się pobierzmy. Zaczniemy wszystko od nowa. Znieruchomiałam, tracąc oddech. Prosił mnie, żebym za niego wyszła! To było znacznie więcej, niż się spodziewałam. Tej samej nocy odbyły się moje oficjalne zaręczyny z Valentinem. Ten kretyn zapytał mnie przed wszystkimi, czy zechcę go poślubić. Za to Cristianno nawet nie zadał pytania, i właśnie to najbardziej mi się w nim podobało. - Nie ukończyłam jeszcze osiemnastu lat – zmusiłam się, aby o tym wspomnieć, mimo że tak naprawdę chciałam powiedzieć coś zupełnie innego. Cristianno chyba się nie przejął, ponieważ lekko się uśmiechnął i przysunął do mnie. Strona 365 z 389

- Nie przeszkadza mi, że musiałbym zaczekać. Mamy luty, a twoje urodziny są w czerwcu. Brakuje czterech miesięcy. Warto poczekać, jeśli później staniesz się moją żoną – zakończył figlarnie, tak jak to miał w zwyczaju. – Więc, co mi powiesz? Nie wyglądał już na takiego niepewnego, a mnie nareszcie udało się zapanować nad swoimi nerwami. - Chcę wziąć ślub w Japonii; na jakiejś wiosce, pod gwiazdami i przy świetle księżyca. Czekałbyś na mnie na moście pokrytym płatkami kwiatów i otoczonym blaskiem świec, przy rzece delikatnie falującej wokół naszych stóp. – Zamknęłam oczy, wyobrażając sobie ten moment. Byłby cudowny. – Chcę mieć na sobie jedwabną białą suknię, prostą, bez dodatków, które mogłyby przysłonić jej czystość, i koronę z małymi, białymi kwiatkami. - Które będą wplątane w twoje piękne włosy – mruknął, dotykając ich. Pocałował mnie w czoło. - Hum... Potem weźmiesz mnie w ramiona i będziemy kochać się aż do świtu. - Brzmi idealnie. - To jest idealne. - Więc tak będzie. – Pochylił się do przodu, żeby znajdować się naprzeciwko mnie. Oparł łokieć na poduszce i intensywnie się we mnie wpatrywał. – Powiedz tylko kiedy. Teraz! – krzyknął mój wewnętrzny głos. Ale nie mogło do tego dojść. Nie mogłam tego uczynić bez pozwolenia rodziny aż do czasu, gdy nie będę pełnoletnia. - W dniu moich urodzin – odpowiedziałam. - 11 czerwca. Uśmiechnęłam się. Nie mówiłam mu, jaka była data mojego narodzenia, a on już ją znał.

Strona 366 z 389

- Tak... Ponownie zamilkliśmy i Cristianno zaczął się denerwować, przełykał ślinę i spoglądał na mnie niezdecydowanym wzrokiem. Nagle otworzył usta. - Kocham cię – szepnął, kładąc się nade mną. Jego pocałunek i ciemność ukryły mój rumieniec. Poczułam ukłucie w klatce piersiowej i byłam lekko oszołomiona. Nigdy nie przypuszczałam, że Cristianno mógłby wypowiedzieć te słowa, a tym bardziej, zanim nie wyznałabym ich jako pierwsza. Właściwie, sama również miałam zamiar ujawnić swoje uczucia. - Kochasz... mnie? – spytałam onieśmielona. - Kocham cię, kocham cię, kocham cię – wyszeptał, całując mnie. Powstrzymałam go i odepchnęłam jego pierś, by móc spojrzeć mu w oczy. Pragnęłam zrobić to w ten sam sposób co on. Poważnie na niego popatrzyłam i wzięłam oddech. - Kocham... cię... – Te urywane zdanie wywołało u Cristianna wzruszenie. Tak mocno mnie przytulił, iż pomyślałam, że nic nie będzie w stanie nas rozdzielić. - I nigdy nie przestawaj – mruknął między moim ramieniem a szyją. - Nigdy... – Znowu na niego spojrzałam i dotknęłam jego twarzy, obserwując, jak przymykał oczy. Zbliżyłam się do jego ust. – Kochaj się ze mną. Cristianno chwycił mnie w pasie i ułożył nad sobą. Cichy szept szybko przemienił się w jęki.

*** Obudziłam się przez błądzące na moich plecach pocałunki Cristianna. Uśmiechnęłam się i powoli odwróciłam, aby napotkać jego niebieskie oczy.

Strona 367 z 389

Odgarnął moje włosy i delikatnie pocałował. Wciąż nie świtało, lecz pochodząca z basenu srebrna barwa zaczęła zanikać. - Musimy iść. Odrzutowiec wylatuje za niecałą godzinę – szepnął. Wyprostowałam się i spostrzegłam, że był już prawie ubrany. Miał na sobie rozpięte jeansy i koszulkę. Oddalił się od łóżka i założył białą bluzę. Podszedł do drzwi, po czym wziął małą, brązową walizkę. Ułożył ją na łóżku oraz otworzył. - Moja mama zostawiła nam ubrania. Zapewne będą na ciebie trochę za szerokie, ale gdy tylko znajdziemy czas, kupimy nowe. - To nieistotne. – Przeciągnęłam się, ziewając. Cristianno zaczął mnie łaskotać i ziewanie przerodziło się w śmiech. Odsunęłam się od niego z uśmiechem na twarzy. - Która godzina? – spytałam, wracając do ziewania. - Po szóstej. – Zapiął guziki od spodni i przez chwilę stał zachwycony moim ciałem. Wstałam i – w dalszym ciągu naga – chwyciłam sweter. – Pójdę do kuchni, zanim się ubierzesz – rzekł, przełykając ślinę i uciekając wzrokiem. Uśmiechnęłam się, zauważając, że zbladł i zrobił się niespokojny. - Widziałeś mnie już nagą. Nie masz powodu do bycia zdenerwowanym. – Uwodzicielsko ruszyłam w jego kierunku, zakładając ogromny sweter, którego równie dobrze mogłabym używać jako sukienki. - Szybko się przyzwyczaję, ale postaraj się nie chodzić przede mną nago, kiedy będę dopiero co po przebudzeniu. Uwierz mi, to zbyt niebezpieczne. – W końcu się uśmiechnął i mnie pocałował. – Spakuję parę rzeczy. Nie spóźnij się. - Okay. Skończyłam się ubierać i rozczesałam włosy grzebieniem, który znalazłam w łazience. Gdy wyszłam, natknęłam się na Cristianna chowającego do niewielkiego, czarnego plecaka jakąś kopertę, i przeżuwającego coś.

Strona 368 z 389

Oparłam się o amerykański bar kuchenny i przypatrywałam się, jak przystojnie wyglądał w tych ubraniach. Jak, do diabła, udawało mu się być tak cholernie seksownym? - Co ukrywasz? – zapytałam, z rozbawieniem unosząc brwi. Posłał mi żartobliwe spojrzenie. Boże, nie było potrzeby, aby nastawał świt, skoro istniały takie oczy jak jego. - Nasze paszporty. – Uśmiechnął się, zamykając plecak. - Będziemy używać jakichś fałszywych nazwisk, czy Utrzymywałam swoją postawę i uśmiech, kiedy do mnie podchodził.

coś?

–

Oparł się o bar i zmrużył oczy. - Jakie imię byś wybrała? - Alessandra... – odparłam, przedłużając literę ‘s’ – lub Helena. Tak, to imię także byłoby w porządku. - Bardziej podoba mi się Kathia. – Pocałował mnie, nim zdążyłam zareagować. – Trzymaj, zjedz coś – powiedział, podając mi torebeczkę ze słodką bułką w środku. Jadłam ją, wychodząc z domu. Cristianno schował broń za plecami i zamknął drzwi, przed tym jak dotarł do Maserati. Nacisnął przycisk cyfrowego klucza, a ja wsiadłam do samochodu, kończąc posiłek. - A ty, jakie wybrałabyś imię? - Zobaczmy, daj mi pomyśleć... – Milczał przez kilka sekund, wpatrując się w nicość. Wiedziałam, że nie zawracał sobie głowy myśleniem. Ostatecznie wyznał: – Cristianno. To imię jest fantastyczne. Poza tym, bardzo do mnie pasuje, nie uważasz? - Zdecydowanie. Pokręciłam głową, gdy Cristianno włączał silnik i zapalał cygaro. Zabrałam mu je z ust. Uśmiechnął się i wziął sobie drugie.

Strona 369 z 389

Cristianno Zatrzymaliśmy się na skrzyżowaniu. Na horyzoncie pojawiał się ledwo widoczny blask światła. Zaczynało świtać. Kathia głęboko wciągnęła powietrze i zerknęła na mnie kątem oka. Nie miałem żadnych wątpliwości co do tego, czego pragnęła, lecz mimo wszystko czułem potrzebę, by ją o to spytać. - Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Głupota. Kathia zgodziła się za mnie wyjść, zamierzała rozpocząć ze mną nowe życie, a ja wciąż wracałem do tego samego tematu. - Dlaczego mnie o to pytasz? – rzekła zdziwiona. Ujrzałem w jej oczach, iż poczuła się urażona. - Ponieważ jeszcze o tym nie rozmawialiśmy. - Nie wydaje mi się, aby było to konieczne. Jest to bardziej niż oczywiste – odpowiedziała raptownie. Westchnęła. – Sądzę raczej, że powinniśmy porozmawiać o tym, co będziemy robić. Uśmiechnąłem się na widok jej pewności siebie. - Najpierw musimy pojechać do Zurychu, żeby zabezpieczyć zawartość sejfu Fabia. - Co się w nim znajdowało? - Tak naprawdę, nic. Jedynie współrzędne i hasła na wejście do wskazanego miejsca. Najprawdopodobniej stanowi ono twierdzę, której jeszcze nie odnaleźliśmy. - Własność Fabia. – Uśmiechnęła się. – A co z USB? Valerio zdołał odblokować kilka folderów, ale nie stanowiły one nawet pięćdziesięciu procent całości. Bardzo mało, jednak wystarczająco, by odkryć, iż Fabio był pewien, że umrze wcześniej niż później.

Strona 370 z 389

- Dowiedzieliśmy się tylko paru rzeczy. Valerio nie rozszyfrował wszystkich plików. - Jakie to są rzeczy? Przełknąłem ślinę i odetchnąłem, po czym rzuciłem na nią okiem. Rozmawianie z nią o tym było dla mnie dosyć trudne, zwłaszcza że była w to uwikłana jej rodzina. Lecz musiałem to zrobić. Kathia siedziała w tym tak samo, a może nawet bardziej niż ja. - Carusso mieli już układy z Wang Xiangiem, zanim jeszcze Fabio zdecydował się pracować na swój rachunek. Jak widać, mój wujek postanowił ich zdradzić, bo zorientował się, że planowali nas oszukać. - Czyli to Carusso dali temu wszystkiemu początek? Kathia zdawała się być zaskoczona. W ostatnich dniach odkryła fakty o swojej rodzinie, w które ciężko jej było uwierzyć, bez względu na to, jak bardzo się starała. Jednakże świadomość, że to Carusso zaczęli tę wojnę, a nie Fabio, wprawiała ją w zakłopotanie. - Dokładnie. - Ale... nie rozumiem. Fabio był naukowcem, umiał stworzyć wirus. Bez niego byli straceni. - Tak, tyle że wirus był gotowy przed tym, jak podjęli tę decyzję. Sam pomysł pochodził chyba od Virginii i Jaga. Angelo wyraził na niego zgodę i czekał, aż Fabio opracuje Helenę. Potem go zabił. - Zaczekaj, Helena? Zeus i Helena? – zapytała, szukając mojego wzroku. Kiedy kilka dni temu pokazała mi w swoim pokoju USB, pytała o projekt Zeus. Kathia już wtedy okazywała zdumienie wobec użytych imion. Znaczenie Zeusa byłem w stanie jej wyjaśnić, lecz tego drugiego... nie. - Helena jest antywirusem. Anuluje Zeusa. Fabio stworzył jedną dawkę. Wyłącznie dla jednej osoby. Właśnie tego szukają Carusso, żeby móc wyprodukować ich znacznie więcej.

Strona 371 z 389

Kathia nie przestawała znacząco się we mnie wpatrywać, tak jakby za coś mnie ganiła. - Czemu nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? - Nie chciałem narażać cię na niebezpieczeństwo. - W porządku – stwierdziła sucho. – A z jakiej przyczyny Fabio traktował Helenę, jakby chodziło o jego własną córkę? Zaprzeczyłem głową. Nie wiedziałem, jak na to odpowiedzieć. Być może wujek włożył wiele uczucia w jej zaprojektowanie... Bzdura! Na pewno jest na to jakieś wytłumaczenie. Kathia zmieniła temat, ale wybrała akurat ten, który w szczególności doprowadzał mnie do białej gorączki. - W takim razie, Wang Xiang nas zdradził? Złapałem kierownicę w obie dłonie, zanim udzieliłem odpowiedzi. - Możliwe. - Możliwe? - Nie wiem, Kathio. Wang jest mężczyzną, który nie ma żony, tak więc nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby ich również zdradził. – Wziąłem oddech. – Zniknął. Nikt nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. - A jego rodzina? - Ma tylko dziewiętnastoletnią córkę, Ying, która studiuje muzykę w Pradze. Nadal tam jest. Co oznacza, że ten tchórz sam się ukrył, nie bacząc na zagrożenie, jakie grozi Ying. - Przecież ona nie ma z tym nic wspólnego. - Ty też nie. - Cristiannie, musimy ją odnaleźć. Pokręciłem głową.

Strona 372 z 389

- Jest w niebezpieczeństwie! – krzyknęła. - Ty także w nim jesteś! - Dobrze, dokąd mnie zabierasz? – odburknęła. Zatrzymałem samochód na poboczu i chwyciłem jej dłonie, zmuszając ją, by się do mnie przysunęła. - Do Londynu. To jedyne miejsce, w którym nas nie znajdą, a przynajmniej przez jakiś czas. Kiedy cię uratuję, zastanowimy się, jak zlokalizować Ying. – Oparłem swoje czoło o jej. - Obiecujesz? - Obiecuję.

Strona 373 z 389

ROZDZIAŁ 44 Kathia Prywatne lotnisko Gabbanów było całkowicie ogrodzone (przypominało więzienie). Znajdowała się na nim mała wieża kontroli lotów, która stała opuszczona. Uznałam, że nie było potrzeby, aby siedział w niej kontroler, ponieważ piloci mogli kierować się instrukcjami portu lotniczego. Zapewne otrzymali już pozwolenie, żeby lecieć. Cristianno zmarszczył brew, zdumiony faktem, że na warcie nikogo nie było. - Dziwne. Ochrona strzeże tego miejsca dwadzieścia cztery godziny na dobę. - Może poszli odpocząć – powiedziałam z nadzieją, że musi być na to jakieś wyjaśnienie. Westchnął i wysiadł z samochodu, by samemu otworzyć bramę. Metaliczne drzwi zaczęły się rozsuwać, więc Cristianno wrócił do auta. Ruszył i znaleźliśmy się na lotnisku. Uważnie rozglądał się wokoło. Przestraszyłam się. Co go tak bardzo zmartwiło? Bez wątpienia chodziło o coś ważnego, ponieważ nigdy nie czuł się taki niepewny, gdy nie miał ku temu powodów. Spojrzałam na odrzutowiec. Schody zostały już wysunięte, abyśmy mogli się po nich wspiąć, a drzwi otwarte na oścież. Mieli nam towarzyszyć Enzo i Maximiliano – piloci – oraz Giselle, stewardessa. Na moment się zrelaksowałam i uśmiechnęłam do siebie; pomysł życia z Cristiannem wydawał mi się cudowny i mimo że nie przepadałam za samolotami, to nie mogłam się doczekać, żeby usadowić się na pokładzie i

Strona 374 z 389

polecieć do Londynu. Miałam ochotę poznać miasto, być anonimową w Zjednoczonym Królestwie. Fascynowała mnie idea zobaczenia nowych miejsc... Powróciłam do rzeczywistości, przypominając sobie o zmartwieniu dotyczącym Ying. Nie wiadomo, czy wszystko było z nią w porządku. Nie znałam tej dziewczyny, ale nie chciałam, by cierpiała przez swojego ojca. Kątem oka zauważyłam zdenerwowanie Cristianna. Rysy jego twarzy ani trochę nie uległy zmianie. Wręcz przeciwnie, wyglądały na jeszcze bardziej spięte. Podążyłam za nim aż do schodów, dopóki nie wyciągnął ręki, żeby powstrzymać mnie od przejścia. Początkowo go nie zrozumiałam, lecz później wychyliłam się nad jego ramieniem. W wejściu znajdowała się czerwona kałuża, a ściany i drzwi były całe zakrwawione. Przywarłam do Cristianna, gdy ten chwytał za pistolet. Dotarło do mnie, dlaczego nikogo nie było na straży. Być może zabili ochroniarza i ukryli jego ciało. Zrobił krok do przodu, pokonując ostatni stopień i złapał moją dłoń. Ustawił mnie za sobą, pokazując gestem, bym nie hałasowała. Przytaknęłam i zacisnęłam usta, żeby się nie zorientował, że zaczynały drżeć. Weszliśmy do środka, omijając ślady krwi, i Cristianno rozejrzał się w obie strony. Drzwi kabiny były przymknięte, tak że nie dało się dostrzec jej wnętrza. Chyba była pusta; wszędzie panowała niczym niezmącona cisza. Ujrzeliśmy na wykładzinie pozostałości po walce, jak i również zadrapania na krawędzi drzwi łazienki. Głęboko odetchnęłam i spróbowałam wziąć się w garść. Nie mogłam dopuścić, by zdominował mnie strach. Byłam potrzebna Cristiannowi. Wzrokiem śledziłam szlak krwi. Cristianno uczynił to samo i oboje spojrzeliśmy na siebie, zdając sobie sprawę, że w kabinie mogliśmy zastać przerażający widok, a przynajmniej dla mnie. W niewielkiej przestrzeni między kokpitem a miejscami dla pasażerów znajdował się przygotowany na podróż catering. Zbliżyłam się do niego i chwyciłam nóż o szerokim ostrzu. Cristianno mnie obserwował, lecz nie

Strona 375 z 389

protestował. Przyczaił się i napiął ramiona. Patrzyłam na każdy jego ruch, prędzej czy później powinnam nauczyć się działać, żebym potrafiła się bronić. Chociaż osiągnięcie poziomu Cristianna było niemożliwe. Jego styl był tak perfekcyjny i rozważny, że trudno było uwierzyć, iż należał do osiemnastolatka. Popchnął drzwi, mierząc z broni. Przed nami pojawił się obraz, jakiego się spodziewaliśmy, i tak jak sądziłam, Cristianno nawet nie drgnął. Wciąż celował, spojrzeniem lustrując pomieszczenie. Znajdowali się w nim dwaj martwi piloci. Szyby były całkowicie poplamione ich krwią, a jeden z nich leżał na podłodze. Najprawdopodobniej został tam zaciągnięty. Walczył i starał się uciec. Otrzymał dwa strzały, w nogę oraz w klatkę piersiową. Uniosłam dłonie do ust, kręcąc głową na widok tej druzgocącej scenerii. Cristianno złapał mnie za ramię i nakazał, bym stamtąd nie wychodziła. Zamierzał sprawdzić resztę odrzutowca. Ponownie przytaknęłam, zaniepokojona przebywaniem wśród trupów. Dotknął mojego policzka, posyłając mi zmęczone, lecz uparte spojrzenie. Pocałowałam wnętrze jego dłoni, po czym dyskretnie wyszedł. Postanowiłam nie patrzeć, ale kiedy zwiesiłam głowę, spostrzegłam ostrze trzymanego przeze mnie noża; odbijała się w nim zakrwawiona twarz pilota. Odwróciłam się, żeby mu się przyjrzeć. Miał na sobie nieformalny strój, a na palcu obrączkę. Ten mężczyzna miał żonę i być może dzieci; rodzinę do wyżywienia. Możliwe, że wiedział dla jakich ludzi pracował, jednak możliwe także, iż nie miał z tym światem nic wspólnego. Zapewne tylko wykonywał ich rozkazy, aby zarobić pieniądze i przetrwać do końca miesiąca. Poczułam zimny dreszcz i ponownie zerknęłam na narzędzie. Ostrożnie zbliżały się do mnie zgrabne, okryte czarnymi rajstopami nogi. Szła boso, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Lekko uniosłam nóż, by zobaczyć, kto to był, mimo że już się tego domyślałam. Giselle założyła uniform stewardessy i związała włosy w kok. Jej broda i dłonie ubrudzone były krwią. Najwidoczniej Cristianno się na nią nie natknął.

Strona 376 z 389

Obróciłam się i wycelowałam w nią ostrzem, podczas gdy ona zrobiła to samo ze swoją bronią. Skrzywiła się i uśmiechnęła, ukazując nieskazitelne i budzące strach uzębienie. - A więc tu jesteś, Kathio – bardzo cicho mruknęła. Zmarszczyłam usta. - A ty musisz być morderczynią tych mężczyzn, nie mylę się? – Posłałam jej stanowcze spojrzenie. - No proszę, jesteś dokładnie taka, jaką opisywał cię Valentino – oznajmiła Giselle ze skrzywioną miną. - Ach, tak? Czyli jaka jestem? - Bezczelna, uszczypliwa i arogancka. Tak naprawdę mówił znacznie więcej rzeczy, ale wolę oszczędzić sobie tę drugą część. - Jestem bezczelna dla tego, dla kogo powinnam być. – Zadarłam podbródek i przedstawiłam jej swój pewny siebie i podniesiony ton głosu. Cristianno musiał nas usłyszeć. - Na przykład? - Dla ciebie. - Dziewczyno, mierzę do ciebie z pistoletu. Nie zabiłam tych pilotów, ale nie wahałabym się nawet przez sekundę, by zabić ciebie. Jej groźba nie zrobiła na mnie większego wrażenia. - Czemu w tym uczestniczysz? - Cóż, powiedzmy, że każdy ma jakieś zainteresowania, a moje zainteresowania kluczą wokół Cristianna. Kiedy cię poznał, myślałam, że będziesz co najwyżej jego kolejną przygodą. Jednak nie miałam racji. Nie podoba mi się to wszystko, co on dla ciebie robi. Tak więc wzięłam sprawy w swoje ręce i zadzwoniłam do twojego ojca oraz Valentina. Mam nadzieję, że się nie gniewasz. To nie ma z tobą nic wspólnego, po prostu chcę cię od niego

Strona 377 z 389

odsunąć. Więc przestań celować we mnie tym nożem, jeśli nie chcesz, abym zmieniła zdanie i cię zastrzeliła. Właśnie tego pragnęła. Zdradziła nas, ponieważ pragnęła Cristianna. Musiała być jedną z jego porzuconych kochanek i płonęła z zazdrości. - Nie możesz go zmusić, żeby cię wybrał. - Nie przeszkadza mi fakt, że byłby ze mną z przymusu, Kathio. Nie jestem taka jak ty. Przypuszczałam, że chodziło jej o moją relację z Valentinem. Rzuciłam wzrokiem na zegarek. Była już siódma. - Zaoferowali ci pieniądze? Giselle zmarszczyła brew. Zamierzałam ją zagadywać, dopóki Cristianno nie wróciłby z pokładu. - O matko, dziewczyno, wywołujesz u mnie ból głowy. Uniosłam brwi, zaskoczona wspomnieniem, gdy to samo powiedział mi Cristianno, aby mi dokuczyć. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu na myśl, jak wiele się zmieniło. Teraz on należał do mnie, a ja należałam do niego. I bez względu na to, jak bardzo będą się wtrącać, nadal tak pozostanie. - To samo wyznał mi Cristianno, zanim mnie pocałował. – Pozwoliłam sobie na niewielkie odstępstwo od faktów. - Zamknij się – syknęła. - Co cię bardziej wkurza? To, że Cristianno będzie z inną, czy że nie chce być z tobą? - Powiedziałam, żebyś się zamknęła. Lepiej byłoby zmienić temat. - Ile ci zaproponowali? - Niech sami udzielą odpowiedzi na to pytanie.

Strona 378 z 389

Takiego obrotu spraw się nie spodziewałam. Giselle zmrużyła oczy, przygotowując się do ataku.

Cristianno - Witaj, Gabbana – żartobliwie zasalutował Angelo, spokojnie pijąc i siedząc ze skrzyżowanymi nogami na sofie mojego wujka. Naprzeciw niego stał Valentino ze znacznie poważniejszym wyrazem twarzy. Obaj musieli uciec przed eksplozją i wyjść bez żadnych obrażeń. Nie pilnowałem Angela poprzedniej nocy, lecz Valentina pozostawiłem nieprzytomnego minutę przed tym, jak doszło do wybuchu statku. A mimo to, był tam, cały i zdrowy. - To, co zrobiliście zeszłego wieczoru, było bardzo nie w porządku. Biedna Virginia i Jago. Jeśli mieliście ochotę przyjść na imprezę, wystarczyło powiedzieć. Zachowaliście się bezlitośnie. - Wy również, gdy zamordowaliście Fabia – mruknąłem, obserwując wiercącego się Valentina. - Okazał się wobec nas nielojalny... - Stało się to dopiero po tym, jak sami dopuściliście się zdrady – wściekle mu przerwałem. - Zabiliście mojego brata, a to ma swoją cenę – kontynuował Valentino, prostując się. Zaprzeczyłem głową. - Już została zapłacona. Jedna śmierć za drugą. Jesteśmy kwita. Tak funkcjonowała mafia i dobrze o tym wiedzieli. - Nie jestem usatysfakcjonowany. - Po raz pierwszy się z tobą zgadzam – przytaknąłem.

Strona 379 z 389

Angelo wstał z kanapy i wygładził swoje krótkie włosy, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Powiedz mi, Cristiannie. Jak można mieć tyle odwagi? Mam na myśli, że przejęliśmy odrzutowiec. Być może w tej chwili mierzą do ciebie z broni... Ile, Valentinie? – Spojrzał na tego, którego uważał za swego zięcia. - Stąd widzę sześć czerwonych punktów. Zerknąłem na swój biały sweter i ujrzałem sześć migających, czerwonych kropek. Wyglądały, jakby się ze sobą bawiły. - No proszę, sześciu snajperów. A ty nadal zachowujesz zimną krew. Całe szczęście, że masz gen Gabbany, bo ja na twoim miejscu byłbym przerażony – stwierdził Angelo, krzywiąc się i wyglądając przez okno. To była prawda, odrzutowiec został przejęty przez mężczyzn Carusso i Bianchi. - Myślę, że da się to naprawić – zainterweniował Valentino, obserwując mnie dumnie. Zabroniłem sobie tracić ducha walki, kiedy modliłem się, aby Kathia nie wychodziła z kabiny pilotów. - Wątpię – powiedziałem, kręcąc głową i posyłając sarkastyczny uśmiech, typowy dla mojego ojca. - Zmienisz zdanie w ciągu kilku sekund. Giselle! – krzyknął, zanim stewardessa pojawiła się z Kathią. Przykładała jej do głowy lufę. – Jak ci się to podoba? – uśmiechnął się Valentino. Giselle, ta sama dziewczyna, która towarzyszyła nam w Hong Kongu. Ta sama dziewczyna, która wypełniła tak wiele moich pustych nocy, była tam i groziła kobiecie mojego życia. Byłem zdezorientowany. Zmarszczyłem brwi, próbując powstrzymać swój strach. - Mam jedno pytanie, Angelu. – Przełknąłem ślinę i zwilżyłem wargi. Kathia wydawała się być niewzruszona, nie zauważyłem w jej oczach żadnej obawy. – Nic nie czujesz na widok córki w takiej sytuacji? Strona 380 z 389

- Decyzje, które podjęła, nie są odpowiednie, więc jeżeli mam ją zmusić do ich zmiany w taki sposób, zrobię to. Cristiannie, wiesz lepiej niż ktokolwiek inny, jak to wszystko działa. Nieważne, ile żyć trzeba poświęcić. Interes to interes. Kathia nie jest interesem. Kathia spojrzała na niego z obrzydzeniem. Definitywnie, była gotowa zerwać wszelkie kontakty z rodziną, co bardzo mnie cieszyło. Nie zasługiwali na czułość osoby tak wspaniałej jak ona. - Jest twoją córką – zarzuciłem mu. - Kto tak twierdzi? – spokojnie oznajmił Angelo, krzywiąc się. Zaskoczył nas. Co on insynuował? Kathia patrzyła na ojca z otwartymi ustami. - Co chcesz przez to powiedzieć? – spytałem, wyprzedzając Kathię, która wciąż była zmieszana. - Pomyśl, jesteś Gabbaną. Najinteligentniejszym, tak więc nie sądzę, byś nie zrozumiał moich słów. Mój mózg przetwarzał jedynie możliwość, że Kathia nie była autentyczną Carusso. Ponownie spojrzałem w stronę okien. Za wszelką cenę musieliśmy się stamtąd wydostać. Wtedy moim oczom ukazały się samochody. Rozpoznałem Maybacha. Moja rodzina przybyła z pomocą. Uśmiechnąłem się w momencie, kiedy na ich torsach także uformowały się czerwone punkciki. Nawet Giselle miała kilka na głowie. Zapewne uprzedził ich Enrico. - A gdybym ci powiedział, że teraz to wy macie sześciu, nie... dziewięciu snajperów przyglądających się waszym ruchom? – Wpatrywałem się w Angela. – Emocjonujące, prawda?

Strona 381 z 389

Kathia dobrze się trzymała. Znacząco na mnie patrzyła, podczas gdy Angelo i Valentino obserwowali się z niedowierzaniem. - Jak do diabła... – szepnął zdumiony. - Sam to przyznałeś, Carusso. Jesteśmy inteligentni, bardzo inteligentni. – Zerknąłem na swoją klatkę piersiową. Czerwone kropki zaczynały znikać. – A nasi skrytobójcy są lepsi niż wasi. Jak widać, mam dwa... hmm, nie, jeden punkt zamiast sześciu, jak jeszcze minuty wcześniej. Co na to powiesz? Kontynuujemy grę? – rzuciłem wyzwanie. - Wiesz, że ta gra dopiero co się rozpoczęła. - Być może, lecz rozgrywka już ci nie sprzyja. Spojrzałem na Kathię i wzrokiem wskazałem jej róg między sofą a ścianą. Mogłaby ukryć się tam na kilka sekund, nim zdołałbym ją wyciągnąć i z nią uciec. Zgodziła się, mrugając powiekami, a ja wciągnąłem powietrze, nie przestając się uśmiechać. Strzeliłem w czoło Giselle, między brwi. Kiedy zacząłem opróżniać magazynek amunicji, Kathia rzuciła się w kierunku ustalonego rogu. Angelo, wykorzystując chaos, schował się w pokoju, a Valentino przeskoczył przez kontuar baru. Podszedłem do Kathii i schyliłem się, by chwycić ją w ramiona. Usłyszeliśmy strzały. Wyjście nie będzie łatwe, ponieważ po raz kolejny znaleźliśmy się w ogniu krzyżowym. Wyjrzałem przez okno, zostawiając Kathię na podłodze. Moglibyśmy udać się do auta mojego ojca; stał najbliżej samolotu. Valentino zaczął oddawać strzały. Przylgnąłem do ściany i wziąłem w dłonie twarz Kathii. - Posłuchaj, samochód ojca jest bardzo blisko. Musisz jedynie do niego pobiec i nie oglądać się za siebie, rozumiesz? – Kathia kiwnęła głową, podczas gdy wyciągałem komórkę i wbijałem numer do Diega. Jeśli istniał ktoś z szybkim refleksem, kto potrafiłby nas ochraniać, to był to mój brat. – Diego, Kathia zaraz wyjdzie.

Strona 382 z 389

- W porządku, będę ją krył, ale niech zejdzie w pochylonej pozycji – odrzekł. – A ty? - Będę tuż za nią. Wsiądziemy do Maybacha, więc otwórz drzwi. - Okay. – Rozłączył się. - Jesteś gotowa? - Tak... Na pewno pójdziesz za mną? Odpowiedziałem na strzały Valentina. Najwidoczniej, Angelo również się dołączył. - Obiecuję, skarbie. – Pocałowałem ją. – Chodźmy. Wychodząc, zobaczyliśmy plagę strzelających do siebie mężczyzn. To starcie było jeszcze większe niż na cmentarzu i nie wprawiała mnie w zachwyt myśl, że Kathia musiała w nim uczestniczyć. Byłem skoncentrowany tylko na niej i nie zdziwiłbym się, gdybym został przez kogoś zraniony. - Przygotuj się do wyjścia. Pochyl się, a kiedy zejdziesz, poczekaj na znak od Diega. - Dobrze, później pobiegnę do samochodu. - Właśnie. – Zerknąłem na samochód i dostrzegłem, że drzwi były już otwarte. Złożyłem na jej ustach pocałunek. Miała zamiar się schylić, lecz wtedy Valentino mocno mnie odepchnął. Zderzyłem się z Kathią i wpadliśmy na ścianę kabiny pilotów. Nie zdążyłem się jeszcze pozbierać, gdy dałem mu w pysk i się odwróciłem. - Biegnij! – krzyknąłem. - Nie! – zaprotestował Valentino, chwytając Kathię za ramię. Spróbowałem ponownie go zaatakować, ale zrobił unik. Nie zdołał jednak zapobiec ciosowi w brzuch, który zadała mu Kathia. Valentino spojrzał na nią pełen furii i popchnął ją, zanim udało mi się zareagować.

Strona 383 z 389

Kathia stoczyła się po schodach i spadła na ziemię. Leżała nieprzytomna. Diego chciał po nią iść, lecz w jego kierunku wystrzeliły pociski i nie miał szans na wyjście. Moja ukochana znajdowała się w centrum ognia krzyżowego, gdzie najłatwiej było otrzymać kulę. Rzuciłem się na Valentina, wgniatając go w drzwi od łazienki. Ścisnąłem go za szyję i przyłożyłem lufę. Kiedy zamierzałem strzelić, Angelo pociągnął mnie za rękę, przez co trafiłem w ramię Valentina. Wykorzystałem zamieszanie, by opuścić samolot i zamknąć drzwi. Zdawałem sobie sprawę, że z zewnątrz nie można było wszystkiego pozamykać, lecz zyskałbym na tym chociaż kilka minut. Pospiesznie zszedłem ze schodów, nie zwracając uwagi na hałas padających wokół strzałów. Moi bracia i kuzynowie starali się mnie ochraniać, gdy zbliżałem się do Kathii. Uklęknąłem przed nią i wziąłem ją w swe ramiona. Straciła przytomność, a z jej czoła sączyła się krew. Zacząłem biec, okrywając jej głowę. Ułożyłem ją w samochodzie i wyprostowałem jej nogi, po czym usłyszałem dźwięk wybuchu przedniej szyby. Zasłoniłem ją swoim ciałem, aby nie zranił jej żaden kawałek szkła. Sięgnąłem po pistolet, który trzymałem pod tylnym siedzeniem.

Strona 384 z 389

ROZDZIAŁ 45 Kathia Ocknęłam się wśród ogłuszającego dźwięku strzałów. Natychmiast dał o sobie znać nieznośny ból głowy. Przyłożyłam dłonie do czoła. Wyczułam coś lepkiego i spojrzałam na swoje palce. Była to krew powstała podczas upadku ze schodów. Stopniowo zaczęłam się prostować, lecz po chwili znowu się pochyliłam. Tylna szyba rozpadła się na tysiąc kawałków w wyniku kontaktu z kulą. Cholera! Ten strzał był przeznaczony dla mnie. Strząsnęłam z siebie szkiełka i rozejrzałam się ze zmartwieniem. Nie widziałam Cristianna, ale za to dostrzegłam Maura celującego ze znakomitą precyzją. - Nie wychodź z samochodu, Kathio! – krzyknął kilka metrów dalej ode mnie. – Schyl się! Posłuchałam go, ale nie na długo. Musiałam się dowiedzieć, gdzie był Cristianno. Wtedy zauważyłam go stojącego blisko ojca, obok schodów samolotu. Ładował swoją broń, chowając głowę między ramionami. Nie był ranny, miał się dobrze. Kiedy to się wszystko skończy? Nie mogłam wytrzymać nic nierobienia. Osobom, które kochałam najbardziej na świecie, groziło niebezpieczeństwo; oczywiście żadna z nich nie nosiła nazwiska Carusso. Nagle otworzyły się drzwi i ujrzałam Marcella mierzącego do mnie z rewolweru. Nie myśląc, uderzyłam go, a broń spadła na ziemię. Rzuciłam się po nią. Byłam gotowa strzelić, tak jak to zrobiłam z Jagiem.

Strona 385 z 389

Jednakże gdy już ją trzymałam, Marcello chwycił mnie za włosy i siłą próbował wyciągnąć z pojazdu. Uczepiłam się siedzeń, wierzgając nogami, ale nie dałam rady się uwolnić. Wrzasnęłam do Maura, lecz kiedy ten chciał oddać strzał, Marcello ulokował mnie przed sobą. Gdyby Mauro strzelił, to ja zostałabym trafiona. - Wycofajcie się! – zażądał Marcello, idąc. – Gabbana, zabieram tę pasażerkę! Jeśli nie chcecie zobaczyć jej martwej, przestańcie strzelać! Taki rozkaz odniósł natychmiastowy skutek. Strzały jednocześnie ucichły. Wzrokiem odszukałam Cristianna i uchwyciłam jego bezsilne spojrzenie. Jego klatka piersiowa niekontrolowanie się unosiła i opadała, podczas gdy wszyscy mnie obserwowali. Moje oczy skoncentrowały się na Cristiannie, ignorując pozostałych. Co powinnam uczynić? Co mogła zrobić dziewczyna, która nigdy przedtem nie przeżyła takiej sytuacji? Westchnęłam i zamknęłam oczy. Przypomniałam sobie pocałunek Cristianna, zanim się odwróciłam i mocno uderzyłam Marcella. Nie zamierzałam tracić czasu na zastanawianie się, jak zdołałam go pokonać, i skoczyłam po pistolet, którym groził mi jeszcze sekundy wcześniej, po czym wystrzeliłam. Opróżniłam magazynek na piersi własnego kuzyna, kochanka mojej siostry. - Wystarczy! – krzyknął ojciec. Przestałam strzelać, obróciłam się i wycelowałam w jego stronę. Cały klan Gabbanów również mierzył do Angela. Natomiast jego broń skierowana była na skroń Cristianna, znajdującego się na dole schodków odrzutowca. - Puść go – mruknęłam, zbliżając się do niego i nie opuszczając pistoletu. – Przysięgam, że cię zabiję, jeżeli go nie puścisz, tato. - Byłabyś gotowa zabić swojego ojca dla jakiegoś Gabbany? – Skrzywił się, demonstrując udawany żal. - Tak. Nawet tysiąc razy, gdyby zaszła taka potrzeba. A teraz, puść go.

Strona 386 z 389

Silvano posunął się naprzód, lecz większość z obecnych stanowili ludzie Carusso, którzy zagrodzili mu drogę. - Nie waż się tknąć mojego syna, Angelu! – krzyknął ojciec Cristianna parę kroków od nich. Zwróciłam uwagę na drżenie Maura, na wątpiące spojrzenia jego braci, na bezradne oblicze Silvana. Musiałam coś z tym zrobić. Jeśli zabiłabym ojca, wszyscy Gabbanowie byliby straceni. Zostaliby zamordowani zaraz po nim, ponieważ byli otoczeni. - W porządku – powiedziałam, patrząc na Cristianna. – Wymienię się za niego. To właśnie tego pragniesz, prawda? Tak więc to dostaniesz. Opuść broń i przestań w niego celować. Cristianno zaprzeczył głową. - Nie, nie pozwolę, abyś to zrobiła – szepnął, robiąc krok w moją stronę. Brakowało tylko kilku centymetrów, żebyśmy się dotknęli. Mój ojciec szedł za nim, wciąż do niego mierząc. - Ty podejmujesz decyzję, tato. Ale jeżeli go zabijesz, ja zabiję ciebie. Wybieraj! Boże! Nie miałam pojęcia, ile jeszcze czasu byłam w stanie znieść to napięcie, w każdym momencie mogłam zemdleć. I bez wątpienia tak by się stało, gdyby ojciec skrzywdził Cristianna. - Załatwione. – Uśmiechnięty odsunął pistolet i popchnął Cristianna w moje ramiona. Pocałowałam go, zanim ktoś chwycił mnie w pasie. Cristianno opierał się przed puszczeniem mnie i widziałam, jak Mauro chciał do nas podejść, lecz do tego nie dopuścili. - Zostawcie ją! – krzyknął Cristianno. Odepchnęli go, przez co upadł na ziemię, kiedy zabierali mnie do auta Valentina.

Strona 387 z 389

- Zawieź ją tam, gdzie ustaliliśmy, Valentinie – rzekł mój ojciec. Najmłodszy z Bianchi siedział już za kierownicą, gotowy do odjazdu. Samochód ruszył. Zostawiłam Cristianna zwiniętego na ziemi, próbującego sprzeczać się z kuzynem. Chciał iść razem ze mną, ale mu na to nie pozwolili. Tym lepiej. Wspomnienia mnie przytłaczały i pozbawiały oddechu. Byłam świadoma tego, jak moje życie będzie niewiele warte, gdy jego nie będzie przy moim boku. Wszystko, co miało dla mnie znaczenie, nosiło jego imię. To imię, które huczało w mojej głowie z taką intensywnością jak nigdy przedtem. Cristianno, Cristianno, Cristianno... Spojrzałam na niego po raz ostatni. Na ciele wciąż czułam smak jego ust, ciepły dotyk na mojej skórze, szeptane w moją szyję słowa... A teraz widziałam jego oddalającą się sylwetkę. Zmusili mnie do rozstania się z nim, nie zdając sobie sprawy, że przez to skazali mnie na śmierć. Ale nie sądzę, aby cokolwiek ich to obchodziło po tym, jak tyle razy narażali mnie na niebezpieczeństwo. Moje serce pozostało tam, z nim, podczas gdy jego obraz zacierał się wraz z zachodzącymi moje oczy łzami.

Strona 388 z 389

Już wkrótce na MoreThanBooks... Co byłbyś w stanie zrobić dla osoby, którą kochasz? Cristianno nie zaprzestaje swoich starań w odnalezieniu Kathii. Wie, że jest ona na łasce Valentina i grozi jej wielkie niebezpieczeństwo. Torturuje się, dręczy i popada w rozpacz, próbując znaleźć jakikolwiek poszlak, który mógłby go do niej zaprowadzić. W tej męczącej podróży towarzyszą mu jego wierni przyjaciele: Mauro, Alex i Eric.

Kto jest zdrajcą? Kto kłamie? Kathia, będąc w niewoli, liczy godziny spędzone z dala od Cristianna. Nie ma pojęcia, co może się wydarzyć, ani czy jeszcze kiedykolwiek go ujrzy. Lecz odległość nie sprawia, że jej miłość do niego maleje. Za to z dnia na dzień wzrasta jej nienawiść do Valentina.

Co stracisz po drodze? Wszystko się zmienia, gdy Adriano Bianchi organizuje przyjęcie z okazji inauguracji burmistrza. Kathia i Cristianno ponownie się spotykają, nie zdając sobie sprawy, że w konsekwencji tego będą postawieni w trudnej do przejścia sytuacji. Ich miłość była niemożliwa od samego początku, ale nie wiedzieli o tym aż do tego momentu. Więcej namiętności, więcej intryg, więcej zdrady...

Strona 389 z 389