Nora Roberts Celebryci I Smierc

NORA ROBERTS pisząca jako J.D.Robb

Celebryci i śmierć Tytuł oryginału: CELEBRITY IN DEATH

Od sławy do niesławy wiedzie szeroka droga. THOMAS FULLER Żądza władzy, dominacji nad innymi rozpala serce bardziej niż inne namiętności. TACYT Rozdział 1 Z frustracją i pewnym żalem przyglądała się zamordowanemu mężczyźnie. Leżał na kanapie koloru dobrego merlota, krew utworzyła plamę na jasnoszarej koszuli poniżej serca, w którym tkwił srebrny skalpel. Beznamiętnie i z ponurą miną spoglądała na trupa, pokój, a także tacę z artystycznie ułożonymi owocami i serem, ustawioną na niskim stoliku. – Znowu z bliskiej odległości. – Jej głos, podobnie jak wzrok, był wyprany z wszelkich emocji. Wyprostowała się. – Wyłączył androida, zaprogramował domowy system zabezpieczeń na „Nie przeszkadzać”. A potem się położył, nie przejmując się, że ktoś może tu wejść, pochylić się nad nim. Może zażył środki uspokajające. Zlecimy badanie toksykologiczne, ale nie sądzę, żeby wyniki coś wykazały. Znał ją. Nie obawiał się o życie, kiedy weszła do tego poko-

ju. Skierowała się do drzwi. Na korytarzu ładna blondynka siedziała na podłodze, głowę wsparła na rękach; obok niej stała, uśmiechając się z wyższością, świeżo upieczona pani detektyw, mocno zbudowana młoda kobieta o krótkich włosach. Zatrzymała się na progu, tyłem do zamordowanego. – Cięcie! Kapitalnie zagrane. Na znak reżysera w makiecie gabinetu nieżyjącego Wilforda B. Icove’a juniora zapanował zgiełk i harmider. Porucznik Eve Dallas, która kiedyś stała w prawdziwym gabinecie Icove’a nad trupem – lecz wtedy denat nie usiadł i nie podrapał się po tyłku, jak teraz ten mężczyzna – otrząsnęła się z dziwnego uczucia déjà vu. – Ale super, no nie? – Peabody wykonała obok niej krótki, powściągliwy taniec, unosząc i opuszczając obcasy różowych, kowbojskich butów. – Naprawdę jesteśmy na planie zdjęciowym i oglądamy siebie. I całkiem dobrze się prezentujemy. – To upiorne. A jeszcze bardziej upiorne, pomyślała Eve, było widzieć siebie – albo kogoś bardzo do siebie podobnego – zmierzającego ku niej z szerokim, zadowolonym uśmiechem na twarzy. Chyba się tak nie uśmiecha, co? To naprawdę upiorne. – Porucznik Dallas, świetnie, że udało się pani wpaść na plan. Marzyłam o poznaniu pani. – Aktorka wyciągnęła

rękę. Eve nie pierwszy raz widziała Marlo Durn, ale poprzednio ta kobieta była lekko opaloną blondynką o ciemnozielonych oczach. Patrząc teraz na jej krótkie, zmierzwione, brązowe włosy, brązowe oczy, a nawet płytki dołeczek w brodzie, taki sam jak jej, poczuła się odrobinę nieswojo. – I detektyw Peabody. – Marlo oddała garderobianej długi, skórzany płaszcz, w którym przed chwilą grała – kopię płaszcza podarowanego Eve przez męża, kiedy prowadziła śledztwo w sprawie Icove’ów. – Jestem pani zagorzałą fanką, pani Durn. Widziałam wszystkie filmy z pani udziałem. – Marlo – poprawiła aktorka Peabody. – Ostatecznie jesteśmy partnerkami. A więc co panie o tym myślą? – Wskazała dekoracje, a na jej palcu błysnęła obrączka ślubna, identyczna z tą, którą nosiła Eve. – Bliskie to rzeczywistości? – Tak – przyznała Eve. Zupełnie jak prawdziwe miejsce zbrodni z kręcącymi się wokół ludźmi. – Roundtreemu, to znaczy reżyserowi, zależy na maksymalnym autentyzmie. – Marlo skinęła głową w kierunku przysadzistego mężczyzny, pochylonego nad monitorem. – I zawsze udaje mu się dopiąć swego. Między innymi dlatego uparł się, żeby wszystko kręcić w Nowym Jorku. Mam nadzieję, że udało się paniom tu rozejrzeć, zorientować się, jak wygląda nasza praca. Jak tylko się dowiedziałam o zamiarze nakręcenia tego filmu, bardzo chciałam dostać tę rolę. Nawet jeszcze przed przeczyta-

niem książki Nadine Furst. A pani, obie panie, to przeżyły naprawdę. Och, plotę trzy po trzy. Roześmiała się krótko, swobodnie. – Skoro już mowa o wielkich fankach... Od miesięcy staram się wczuć w postać Eve Dallas. Nawet parę razy towarzyszyłam parze detektywów, kiedy Roundtreemu nie udało się nakłonić pani ani pani komendanta, byście się zgodzili, żebym razem z K. T. z bliska przyjrzała się waszej pracy. I – ciągnęła, nie dając dojść Eve do słowa – dopiero wtedy w pełni zrozumiałam, dlaczego nie wyraziliście zgody. – Cieszę się. – Znów mówię od rzeczy. K. T.! Chodź tu i poznaj prawdziwą detektyw Peabody. Pochłonięta dyskusją z Roundtreem aktorka spojrzała w ich stronę. Eve dostrzegła na jej twarzy irytację, którą dopiero po chwili zastąpiła mina, przybierana – zdaniem Eve – na użytek publiczności. – Cóż za zaszczyt. – K. T. uścisnęła im ręce, zmierzyła Peabody wzrokiem od stóp do głów. – Zapuszczasz włosy. – Tak jakby. Dopiero co widziałam cię w filmie „Łza”. Byłaś absolutnie rewelacyjna. – Porwę Dallas na kilka minut. – Marlo wzięła Eve pod rękę. – Napijmy się kawy – zaproponowała, odciągając Eve z planu zdjęciowego i prowadząc przez makietę drugiego piętra domu Icove’ów. – Producenci załatwili dla mnie gatunek kawy, którą pani pije, no i się od niej uzależ-

niłam. Poprosiłam swoją asystentkę, żeby przygotowała dla nas wszystko w mojej przyczepie. – Nie musi pani wrócić na plan, Marlo? – Moja praca w dużej mierze składa się z czekania. Przypuszczam, że podobnie, jak praca policjantów. – Maszerując szybkim krokiem w wysokich butach, spodniach z szorstkiej tkaniny, z bronią w kaburze – Eve przypuszczała, że to rekwizyt – Marlo poprowadziła ją przez studio filmowe. Mijały plany zdjęciowe, sprzęt, grupki ludzi. Eve przystanęła na widok makiety sali ogólnej wydziału. Biurka pełne papierzysk, tablica, której widok sprawił, że cofnęła się w czasie do poprzedniej jesieni, boksy, porysowana podłoga. Brakowało jedynie gliniarzy... I zapachu rafinowanego cukru, kiepskiej kawy oraz potu. – Wszystko jak trzeba? – Tak... Chociaż chyba jest trochę większa niż w rzeczywistości. – Na ekranie nie będzie wyglądała na taką dużą. Tuż obok odtworzyli również pani gabinet, więc mogą mnie czy innych kręcić, jak tędy przechodzimy. Chce pani rzucić okiem? Minęły atrapę ściany, jakieś puste pomieszczenie, które– jak przypuszczała Eve – też nie będzie widoczne na ekranie, i znalazły się w niemal idealnej makiecie jej gabinetu w komendzie. Odtworzono nawet wąskie okno, ale wychodziło na studio, nie na Nowy Jork. – Komputerowo wygenerują widok, budynki, ruch powietrzny – powiedziała Marlo, kiedy Eve podeszła do

okna, żeby przez nie wyjrzeć. – Już kręciliśmy tu kilka scen, podobnie jak scenę w sali konferencyjnej, gdy przedstawiła pani spisek... Icove, Unilab, Brookhollow Academy. Dialog bez żadnych poprawek wzięto z książki. Podobno moje kwestie niewiele się różnią od tego, co naprawdę pani wtedy mówiła. Nadine świetnie udało się wpleść wydarzenia autentyczne we wciągającą fabułę. Chociaż przypuszczam, że rzeczywistość była równie emocjonująca. Ogromnie panią podziwiam. Zaskoczona i lekko speszona, Eve się odwróciła. – To, czym się pani zajmuje na co dzień – ciągnęła Marlo ~jest niezwykle ważne. Jestem dobra w tym, co robię. Jestem cholernie dobra w tym, co robię, i uważam, że moja praca jest ważna. Może nie tak ważna, jak rozpracowanie szajki o światowym zasięgu, zajmującej się klonowaniem ludzi, ale bez sztuki, opowieści i tych, którzy w nich występują, świat byłby smutniejszy. – Z całą pewnością. – Kiedy zaczęłam się przygotowywać do tej roli, uświadomiłam sobie, że nigdy nie grałam postaci, której tak bardzo chciałam oddać sprawiedliwość. Nie tylko z uwagi na to, że może mi ona przynieść Oscara – chociaż ta złota błyszcząca statuetka pięknie by się prezentowała na kominku – ale ponieważ to ważna rola. Wiem, że przyglądała się pani kręceniu tylko jednej sceny, ale mam nadzieję, że gdyby dostrzegła pani jakiś fałsz, coś, co by pani nie pasowało, powiedziałaby mi pani o tym. – Wszystko mi pasowało. – Eve wzruszyła ramionami.

– Tyle tylko, że to dziwne i według mnie trochę niesamowite patrzeć, jak ktoś, udający mnie, robi to, co ja robiłam, mówi to, co powiedziałam. Skoro więc czułam się dziwnie, musiało być wszystko jak należy. Marlo uśmiechnęła się szeroko. Nie, pomyślała Eve, z całą pewnością ja tak się nie uśmiecham. – Świetnie. – A tutaj... – Eve obróciła się wśród dekoracji, udających jej gabinet. – Odczuwam nieprzepartą ochotę, by usiąść za biurkiem i zabrać się do pracy papierkowej. – Carmandy byłaby zachwycona, gdyby to usłyszała. Jest głównym scenografem. Napijmy się tej kawy. Wkrótce znów będę potrzebna na planie. Kiedy wyszły na październikowe słońce, Marlo powiedziała, wskazując ręką: – Jeśli pójdziemy tędy, zobaczy pani makiety niektórych pomieszczeń z domu Roarke’a i Dallas. Są olśniewające. Czy Preston, asystent reżysera, powiedział pani, że chcą zrobić kilka zdjęć pani i Peabody podczas waszej wizyty w studiu? Wykorzystają je później w kampanii promocyjnej. Zajmuje się nią Valerie Xaviar, rzeczniczka prasowa wytwórni. Ona tym wszystkim dyryguje. – Coś mi się obiło o uszy. Marlo znów się uśmiechnęła i krótko, lekko uścisnęła ramię Eve. – Wiem, że niespecjalnie się pani do tego pali, ale to będzie ogromna reklama dla filmu... Wszyscy aktorzy i

cała ekipa realizatorska bardzo się ucieszą. Mam nadzieję, że dziś wieczorem pojawi się pani na kolacji razem z Roarkiem. – Mamy taki zamiar. – Nie uda się od tego wymigać, pomyślała Eve. Marlo spojrzała na nią i wybuchnęła śmiechem. – Żałuje pani, że nie ma pani jakiejś pilnej sprawy, by móc się wykręcić od tej kolacji. – Chyba rzeczywiście jest pani dobra w tym, co robi, Marlo. – Będzie fajniej, niż pani przypuszcza. Co nie takie trudne, bo uważa pani, że to będą katusze. – Czy założyliście podsłuch w moim gabinecie? – Nie, ale lubię sobie wyobrażać, że wiem, co się dzieje w pani głowie. – Marlo dotknęła skroni. – Dlatego wiem, że będzie się pani bawiła znacznie lepiej, niż pani przypuszcza. I pokocha pani Juliana. Doskonale naśladuje Roarke’a – jego akcent, mowę ciała, to nieuchwytne poczucie władzy i zmysłowość. A poza tym jest przystojny, zabawny, czarujący. Bardzo lubię z nim pracować. Czy prowadzi pani teraz jakieś śledztwo? – Właśnie zakończyliśmy jedno kilka dni temu. – Sprawę Ośrodka Whitwood? Tak przynajmniej określają ją w mediach. Jak już powiedziałam, jestem na bieżąco. Ale nawet jeśli sama nie prowadzi pani śledztwa, nadzoruje pani inne dochodzenia, zeznaje w sądzie, konsultuje się z pracownikami swojego wydziału. Ma pani mnóstwo spraw na głowie. Zajmowanie się...

Marlo urwała, bo nagle zabrzęczał komunikator Eve. – Dallas. – Dyspozytor do porucznik Eve Dallas. Proszę natychmiast udać się na Zachodnią Trzecią numer dwanaście. Podejrzenie zabójstwa. – Potwierdzam. Już tam jadę razem z detektyw Delią Peabody. – Rozłączyła się i zatelefonowała do Peabody. – Mamy pilne wezwanie. Spotkamy się koło mojego wozu. Wcisnęła komunikator do kieszeni i spojrzała na Marlo. – Przykro mi. – Ależ rozumiem. Dostała pani nową sprawę, akurat kiedy się tu zatrzymałyśmy. To prawdopodobnie głupie pytanie, ale jakie to uczucie, kiedy otrzymuje się wiadomość, że ktoś nie żyje? – Że pora zabrać się do pracy. Dziękuję za oprowadzenie mnie po studiu. – Pokazałam pani jedynie drobny jego fragment. Wytwórnia Big Bang Productions właściwie odtworzyła świat Dallas tu, w Chelsea Piers. Będziemy tu kręcić jeszcze przynajmniej przez dwa tygodnie, może trzy. Może jeszcze się uda pani tu zajrzeć. – Może. Muszę już iść. Zobaczymy się wieczorem, jeśli obowiązki zawodowe mi pozwolą. – Powodzenia. Eve wróciła na parking dla VIP–ów, gdzie zostawi-

ła swój wóz. Nie cieszyła się, że ktoś zginął, ale skoro ludzie i tak umierają, nie była nieszczęśliwa, że dzięki nowej sprawie uniknie tej głupiej sesji zdjęciowej. Pomyślała, że Marlo Dum jest ujmująca, może trochę afektowana, ale ujmująca, inteligentna i niemęcząca. Lecz musiała przyznać, że było trochę denerwujące patrzeć na kogoś tak podobnego do siebie. W dodatku w pomieszczeniu tak przypominającym to, gdzie ona zwykle przebywa. Świat Eve Dallas. Hm. – Wiadomo było, że dostaniemy nową sprawę. – Pojawiła się zdyszana Peabody. – Ale tu fajnie! I Preston... Preston Stykes, asystent reżysera, powiedział, że mogę zagrać epizod! W przyszły weekend będą kręcili sceny plenerowe, mogę być przechodniem... Pokażą mnie z bliska, może nawet dostanę jakąś kwestię. Założę się, że wyskoczy mi jakiś pryszcz. – Dotknęła ręką twarzy, jakby sprawdzała. – Zawsze człowiekowi wyskakują pryszcze, kiedy pokazują go w zbliżeniu. – To dla mnie nie pierwszyzna... Zbliżenia, nie pryszcze. Nie interesują mnie twoje pryszcze. – To będzie mój pierwszy występ w filmie. – Delia usadowiła się na miejscu dla pasażera, a Eve usiadła za kierownicą. – A dziś wieczorem będziemy się zadawać z wielkimi tego świata na przyjęciu. Zjem kolację z gwiazdami filmu, z celebrytami, w eleganckiej rezydencji przy Park

Avenue, należącej do jednego z najbardziej rozrywanych reżyserów z Hollywood, poznam najpotężniejszego i najbardziej szanowanego producenta, założyciela wytwórni Big Bang Productions. – Przestała sprawdzać, czy wyskoczyły jej jakieś pryszcze, i przycisnęła dłoń do żołądka. – Trochę mnie mdli. – Będziesz mogła się wyrzygać w eleganckim kibelku w domu jednego z najbardziej rozrywanych reżyserów z Hollywood. – Roundtree ciebie szukał. Już chciał wysłać gońca, żeby cię odnalazł. – Doświadczałam surrealistycznego przeżycia, będąc oprowadzaną przez swojego sobowtóra po swoim własnym wydziale. – Och! Moje biurko! Mogłam usiąść przy swoim biurku. Mogłam usiąść za twoim biurkiem. – Nie. – Przecież to tylko plan zdjęciowy. – Itak nie. – Jesteś wredna. Druga ty jest miła. Pozwoliła mi zwracać się do niej po imieniu. A druga ja wydaje się trochę jędzowata. – No proszę. Znaleźli odpowiednie aktorki do obsadzenia w roli ciebie i mnie. – Bardzo śmieszne, cha, cha, cha. Rozmawiała ze mną może przez trzydzieści sekund, a potem zaczęła mnie olewać. I wiesz, co powiedziała? – Skąd mam wiedzieć, skoro mnie przy tym nie było?

– To ci powiem. – Peabody, z nachmurzoną miną wyglądając przez okno, włożyła swoje okulary przeciwsłoneczne ze szkłami we wszystkich kolorach tęczy. – Powiedziała, że jeśli Nadine przedstawiła w swojej książce mój wierny portret, to proponuje mi kurs asertywności. W przeciwnym razie wiecznie pozostanę podwładną albo w najlepszym razie pomagierką. Bo ze swoją uległą postawą nigdy nie awansuję. Eve ogarnęła irytacja. Jej partnerka była wystarczająco asertywna, by spowodować wszczęcie śledztwa i położyć kres działalności nieuczciwych gliniarzy. – Nie wydaje się trochę jędzowata, tylko jest stuprocentową jędzą. A ty nie jesteś podwładną. – Racja. Jestem twoją partnerką. Zgoda, jesteś panią porucznik, ale to nie znaczy, że jestem podlizującą się podwładną, we wszystkim uległą. – Wykonywanie rozkazów to nie przejaw służalczości, tylko cecha dobrego gliniarza. Poza tym często się mądrzysz. – Wielkie dzięki. Bardzo się sobie nie podobałam. – Mnie dużo się w tobie nie podoba. Mojej drugiej mnie też. – Teraz już nic z tego nie rozumiem. – Marlo i K. T. niezbyt się nawzajem lubią. Widać to, gdy nie pokazuje ich kamera. Kiedy reżyser zawołał „cięcie”, każda poszła w swoją stronę, nie rozmawiały ze sobą ani na siebie nie patrzyły, póki Marlo nie zawołała K. T., żeby przywitała się z nami. – Chyba mam klapki na oczach, bo tego nie zauwa-

żyłam. Ale masz rację. Chyba trudno tak blisko z kimś współpracować, udawać wzajemną sympatię i szacunek, kiedy naprawdę czuje się coś innego. – Dlatego nazywa się to grą. – Mimo wszystko. Och, i myślę, że ta druga ja ma większy tytek ode mnie. – Z całą pewnością. – Naprawdę? – Peabody, właściwie nie przyglądałam się jej tyłkowi i rzadko mam okazję oglądać twój. Ale chętnie przyznam, że ma większy tyłek od ciebie, jeśli sprawi ci to przyjemność i będziemy mogły przestać rozmawiać o ludziach Hollywood. – Dobra, tylko jeszcze jedno. Druga ja jest również kłamczuchą. Powiedziała, że musi się przygotować do następnej sceny, ale kiedy mijałam przyczepy w drodze na parking dla VIP–ów, zobaczyłam ją... I usłyszałam. Waliła w drzwi jednej z przyczep, wydzierając się na całe gardło: „Wiem, że tam jesteś, ty łobuzie, otwórz te cholerne drzwi”. I tym podobne rzeczy. – Czyja to była przyczepa? – Nie wiem, ale K. T. była maksymalnie wkurzona i w ogóle się nie przejmowała tym, że ktoś ją usłyszy, a kręciło się tam mnóstwo osób. – Zawsze mówiłam, że jesteś jędzą, masz okropny charakter i brak ci klasy. Peabody westchnęła i się uśmiechnęła. – Ale nie jestem podwładną.

– Skoro to uzgodniłyśmy – powiedziała Eve, zatrzymując się za radiowozem – może zajmiemy się tym trupem. – Wizyta na planie zdjęciowym, trup i kolacja z celebrytami. To naprawdę dobry dzień. *** Ale nie dla Cecila Silcocka. On zakończył już swój dzień na kafelkach w lamparci wzór we własnej wyrafinowanej kuchni. Krew z rany na głowie utworzyła kałużę na złotych płytkach w czarne cętki. Zdaniem Eve w efekcie podłoga trochę przypominała śmiertelnie ranne zwierzę. Rana Cecila z całą pewnością była śmiertelna. Krew wsiąkła również w cieniutki, biały, kaszmirowy szlafrok, który miał na sobie, zanim jego głowa weszła w kontakt z tępym przedmiotem o solidnym ciężarze, a następnie z kafelkami. Sądząc po ranie ciętej na czole, Eve się domyśliła, że Cecil uderzył głową również w kant czarnej wyspy kuchennej ze złotym blatem. Poza tym w kuchni, aneksie jadalnym, salonie, sypialni, pokoju gościnnym i łazience panował idealny porządek, wszystkie pomieszczenia przypominały wzorcowe ekskluzywne pokazowe mieszkanie. – Brak śladów włamania – poinformował Eve funkcjonariusz, stojący w drzwiach. – Małżonek ofiary jest w sypialni. Mówi, że wyjechał z miasta na dwa dni, wrócił do domu wcześniej – był spodziewany dopiero po południu – i znalazł zwłoki. – Gdzie jego walizka?

– W sypialni. – Zapoznajmy się z zapisami kamer monitorujących. – Małżonek mówi, że kiedy się pojawił, alarm był wyłączony. Twierdzi, że ofiara często zapominała aktywować alarm. – I tak sprawdzimy zapisy kamer. – Eve wrzuciła z powrotem do torby puszkę z substancją zabezpieczającą i ukucnęła obok zwłok. – Peabody, potwierdź tożsamość, określ godzinę zgonu. Uderzono go czymś z całych sił w lewą część głowy, skroń, oczodół. Czymś szerokim, ciężkim i płaskim. – Potwierdzam, że ofiara to Cecil Silcock, lat pięćdziesiąt sześć, zameldowany pod tym adresem. Od czterech lat w związku małżeńskim z Paulem Havertoem. Jest właścicielem i dyrektorem zarządzającym firmy „Dobre czasy”, organizującej przyjęcia. – Dla niego to już koniec dobrych czasów. – Eve przysiadła na piętach i rozejrzała się wokoło. – Brak śladów włamania. A mieszkanie wygląda, jakby je posprzątały i wychuchały dobre duszki. Ma na palcu obrączkę – założę się, że platynową – z wielkim brylantem. Raczej można wykluczyć kradzież jako motyw. Z uwagi na biżuterię i sporo sprzętu elektronicznego najwyższej klasy, który można łatwo wynieść. – Zgon nastąpił o dziesiątej trzydzieści sześć. Skoro jest tak ubrany i brak śladów włamania, to znaczy, że musiał znać zabójcę. Wpuścił go, przyszedł tutaj, może aby

zaparzyć kawę albo coś w tym rodzaju. Buch! – i po Cecilu. – Być może. Albo, skoro jest tak ubrany, Cecil miał towarzystwo pod nieobecność swego małżonka, którą to nieobecność w mieście potwierdzimy. Przyszedł tu, żeby przygotować śniadanie, a osoba, dotrzymująca mu towarzystwa, walnęła go z całych sił. Albo małżonek wrócił, stwierdził, że Cecil jest niegrzecznym chłopcem, i rąbnął go w głowę. Wrócił mundurowy. – Alarm był wyłączony przez ostatnich dwadzieścia osiem godzin, pani porucznik. Nie ma nic z ostatniej nocy ani dzisiejszego ranka. – Rozumiem. Zacznijcie wypytywać sąsiadów. Może ktoś coś widział. Eve włożyła mikrogogle i uważnie obejrzała zwłoki. – Cecil jest równie czyściutki, jak mieszkanie. Pachnie cytrynami. – Przybliżyła twarz do twarzy denata, wciągnęła powietrze nosem. – Ale czuję również kawę. Wziął prysznic i napił się kawy, zanim oberwał w głowę. Nie widać obrażeń, świadczących, że się bronił, ani innych ran. Otrzymał cios, upadł, uderzył głową o kant wyspy, a drugą skronią o kafelki. Dziwne, prawda? – Dlaczego? – Wszystko jest takie czyste, takie wysprzątane. – Denat był człowiekiem schludnym. – Być może. Prawdopodobnie tak. – Eve zdjęła gogle, wyprostowała się. – Brak autokucharza. Co to za dom?

– Zajrzała do lodówki. – Wszystko bardzo świeże i też lśni czystością. – Zaczęła otwierać szafki, szuflady. – Dużo garnków, rondli, gadżetów, naczyń, kieliszków i te pe. – Wyciągnęła wielką, ciężką patelnię. Szeroką, o płaskim dnie. – Waży swoje. – Och, moja babcia ma taką. Żeliwna. Przysięga, że dostała ją od swojej babki. Eve przyjrzała się patelni, znów przykucnęła, włożyła gogle, by jeszcze raz zbadać ranę z boku głowy Cecila. Wyciągnęła z torby jeszcze jeden przyrząd, dokonała pomiaru. Skinęła głową. – Pasuje. Umieść w torbie na dowody i podpisz. Niech technicy sprawdzą, czy są na niej jakieś ślady. Czyli Cecil miał towarzystwo, przyszli tu razem, stanęli koło wyspy kuchennej. Ale brak śladów, że coś gotowali, a ponieważ nie ma tu autokucharza, jak w każdej normalnej kuchni w znanym, cywilizowanym świecie, musiał korzystać z naczyń. A co z kawą? – Stoi tutaj urządzenie przypominające ekspres. Wsypuje się całe ziarna kawy, wlewa wodę, urządzenie samo miele ziarna i parzy kawę. – Ale jest czyste i puste. – Może nie zdążył przygotować kawy, nim oberwał w głowę. – Czuć od niego kawę. Nie przyszedł tu z zabójcą, który walnął go ciężkim przedmiotem. Założę się, że to żeliwne naczynie okaże się narzędziem zbrodni. Jeśli je wyjął, gdzie jest cała reszta, to, co zamierzał ugotować? Jeśli

kłóci się z kimś, czy myśli o szykowaniu śniadania? Dlaczego zabójca nie zostawił narzędzia zbrodni na wierzchu albo nie zabrał go z sobą? Zamiast tego umył je i odstawił na miejsce. – Jeśli szykujesz śniadanie, co robisz w pierwszej kolejności? – Kawę. – Wszyscy tak robią i Cecil zdradził mi, że postąpił identycznie. Ale nie ma kawy, nie ma kubka ani filiżanki. Peabody zacisnęła usta, zmrużyła oczy i próbowała zobaczyć to, co widziała Eve. – Może już zjadł czy zjedli, posprzątali. A potem doszło do sprzeczki. – Możliwe, ale jeśli tak, czy ta patelnia nadal była na widoku, by ktoś mógł nią walnąć Cecila? Wszystko odłożono na miejsce, a ona została pod ręką? Bo to... – Uniosła zabezpieczoną patelnię. – To narzędzie, które nawinęło się pod rękę. Ktoś się wkurzył, złapał ją, walnął. Nie otworzył szuflady, by ją wyjąć, wybrać akurat tę, a potem zadać cios. Peabody połączyła kropki. – Uważasz, że to sprawka małżonka, który szybko wszystko posprzątał, a potem dopiero wezwał policję. – Ciekawa jestem, jak Havertoe dostał się do mieszkania. Pora na pogawędkę z nim. Eve zwolniła mundurowego, siedzącego z Havertoem, zlecając mu pójść do kolegi, który przepytywał sąsiadów. Tak jak kuchnia, główna sypialnia mogła wystąpić w reklamie Modnego Miejskiego Domu. Od smukłych srebr-

nych słupków i narzuty w biało–czarne pasy, na której starannie rozmieszczono białe i czarne poduszki, przez błyszczące, lustrzane komody i dzieła sztuki o osobliwie wygiętych liniach, po falisty wazon z jednym spiczastym, czerwonym kwiatem, który według Eve mógł ukrywać pod płatkami ostre, cienkie jak igły ząbki. Przed szerokimi drzwiami na taras siedział skulony na kanapie o srebrnym oparciu i czerwonych poduchach Paul Havertoe, międląc w ręku mokrą chusteczkę. Eve oceniła, że jest jakieś dwadzieścia lat młodszy od martwego małżonka. Gładka, przystojna twarz była opalona na jasnozłoto, co stanowiło przyjemny kontrast z karmelową, bujną czupryną. Miał na sobie eleganckie, uprasowane w kant dżinsy i nieskazitelnie białą koszulę. Eve przypuszczała, że ich właściciel sporo czasu spędza w siłowni. Kiedy spojrzał na Eve, zobaczyła, że oczy miał koloru śliwkowego, w tej chwili spuchnięte od płaczu. – Jestem porucznik Dallas, a to detektyw Peabody. Bardzo mi przykro w związku z poniesioną przez pana stratą, panie Havertoe. – Cecil nie żyje. Eve wyczuła poprzez łzy odrobinę melasy i magnolii. – Wiem, że to trudne chwile, ale musimy zadać panu kilka pytań. – Bo Cecil nie żyje. – Tak. Dla pana bezpieczeństwa nagramy tę rozmowę, panie Havertoe.

I przeczytam panu przysługujące panu prawa, żeby miał pan pełną jasność w tej kwestii. Dobrze? – Czy to konieczne? – Tak będzie lepiej. Postaramy się, żeby trwało to jak najkrócej. Czy chciałby pan, żeby się z kimś skontaktować w pana imieniu, z przyjacielem, członkiem rodziny, zanim zaczniemy? – Nie... Nie mogę myśleć. – Jeśli uzna pan, że chciałby, by ktoś panu towarzyszył, proszę nam powiedzieć. – Usiadła naprzeciwko niego, odczytała przysługujące mu prawa. – Czy rozumie pan swoje prawa i obowiązki? ~Tak. – Dobrze. Wyjechał pan z miasta? – Byłem w Chicago u klienta. Przygotowujemy imprezy. Wróciłem dziś rano i... – Wrócił pan dziś rano z Chicago. O której godzinie? – Wydaje mi się, że koło jedenastej. Planowałem, że wrócę nie wcześniej niż o czwartej, ale udało mi się szybciej wszystko załatwić. Chciałem zrobić Cecilowi niespodziankę. – Czyli przebukował pan bilet na wcześniejszy lot? – Tak, właśnie to zrobiłem. Udało mi się przylecieć wcześniejszym wahadłowcem, załatwić transport z lotniska, żeby zrobić Cecilowi niespodziankę. – Dusząc szloch, przycisnął mokrą chusteczkę do twarzy. – Wiem, że doznał pan okropnego wstrząsu. Z usług jakiej firmy przewozowej pan skorzystał, panie Ha-

vertoe? Dla porządku. – Zawsze korzystamy z usług Delux. – Rozumiem. I kiedy znalazł się pan w domu – ciągnęła Eve, gdy Peabody cicho wyszła z pokoju – co pan zobaczył? – Wszedłem, wniosłem tu torbę, ale Cecila nie było w sypialni. – Czy zwykle przebywał w domu o tej porze dnia? – Dziś miał pracować w domu. Po południu umówił się z klientem. Powinienem do niego zadzwonić. – Beznamiętnie rozejrzał się po pokoju zapłakanymi oczami. – Powinienem... – Pomożemy panu. Co zrobił pan potem? – Zawołałem go... Jak to się zwykle robi. Pomyślałem, że musi być w gabinecie. Gabinet sąsiaduje z kuchnią, okno wychodzi na podwórze, bo kiedy Cecil pracuje, lubi spoglądać na nasz mały ogródek. I zobaczyłem go na podłodze. Nie żył. – Czy czegoś pan dotykał w kuchni? – Dotknąłem Cecila. Wziąłem go za rękę. Nie żył. – Zna pan kogoś, kto pragnąłby śmierci Cecila? – Nie. Nie. Wszyscy kochają Cecila. – Nieco teatralnym gestem przycisnął mokrą chusteczkę do serca. – Kocham Cecila. – Jak pan przypuszcza, kogo wpuścił do środka, będąc tylko w szlafroku? – Myślę... – Havertoe z trudem próbował opanować drżenie ust. – Myślę, że Cecil miał romans. Myślę, że spo-

tykał się z kimś. – Dlaczego tak pan myśli? – Kilka razy późno wrócił do domu i... Świadczyły o tym różne rzeczy. – Czy rozmawiał pan z nim o tym? – Wszystkiemu zaprzeczył. – Kłóciliście się? – Wszystkie pary się kłócą. Byliśmy szczęśliwi. Uszczęśliwialiśmy się nawzajem. – Ale miał romans. – Przelotny. – Havertoe otarł oczy. – Nie trwałby długo. Ten, z kim się spotykał, musiał go zabić. – A z kim według pana się spotykał? – Nie wiem. Z jakimś klientem? Z kimś, kogo poznał na jednej z naszym imprez? Spotykamy masę ludzi. Jest wieczna pokusa zboczenia z drogi. – Macie imponujące mieszkanie, panie Havertoe. – Jesteśmy z niego bardzo dumni. Często przyjmujemy gości. Tego zresztą wymaga nasza praca. I to dobra reklama dla nas. – Przypuszczam, że dlatego posprzątał pan kuchnię – rzuciła od niechcenia Eve, kiedy wróciła Peabody. – Nie chciał pan, żeby ludzie zobaczyli bałagan. – Słucham? – Czy Cecil przygotowywał śniadanie, kiedy pan wrócił wcześniej, niż się pana spodziewał? Czy już zjadł? Czy coś świadczyło, że nie był sam? Że zdradzał pana pod pańską nieobecność? Był bardzo niegrzecznym chłopcem. – Nie żyje. Nie powinno się tak o nim mówić.

– O której godzinie wrócił pan do domu? – Jak już powiedziałem, chyba koło jedenastej. – To dziwne, panie Havertoe – odezwała się Peabody. – Bo pański wahadłowiec wylądował o ósmej czterdzieści pięć. – Miałem kilka spraw do załatwienia... – A kierowca z Delux przywiózł pana pod dom o dziewiątej dziesięć. – Poszedłem na spacer. – Z bagażem? – Eve przechyliła głowę. – Nieprawda. Wszedł pan do domu o dziewiątej dziesięć i zaczęliście się kłócić z Cecilem, kiedy jeden z was lub obaj parzyliście kawę, szykowaliście śniadanie. Chciał pan wiedzieć, z kim był Cecil, kiedy pan bawił w Chicago. Chciał pan, żeby Cecil przestał pana zdradzać. Pokłóciliście się, złapał pan żeliwną patelnię, zamachnął się nią. Był pan wściekły. Tyle pan dla niego zrobił, a on nie potrafił dochować wierności. Któż mógłby mieć panu za złe, że poniosły pana nerwy? Nie chciał go pan zabić, prawda, Paul? Tylko w gniewie zamachnął się pan patelnią. – Nie zrobiłem tego. Wszystko panie źle zrozumiały. – Nieprawda. Wrócił pan do domu wcześniej. Przypuszcza! pan, że przyłapie go pan z kimś? – Nie, nie, to nie tak. Chciałem mu sprawić niespodziankę. Chciałem, żeby wszystko było po staremu. Przy-

rządziłem dla niego jego ulubione śniadanie! Koktajl Mimoza z sokiem z mandarynki, kawę orzechową, jajka Benedict, francuską grzankę malinową. – Zadał sobie pan wiele trudu. – Wszystko przyrządziłem własnoręcznie, zastawiłem stół jego ulubioną porcelaną. – A on tego nie docenił. Poświęcił pan tyle czasu i trudu, żeby przyrządzić dla niego coś wyjątkowego, a on tego nie docenił. – Potem... Potem poszedłem na spacer. Poszedłem na spacer, a kiedy wróciłem, nie żył. – Nie, Paul. Pokłóciliście się, uderzył go pan. To był odruch. Był pan taki zły, że złapał pan patelnię i zamachnął się nią. A potem było już za późno. Więc sprzątnął pan kuchnię, odłożył wszystko na miejsce. – Kiedy martwy Cecil leżał na podłodze, pomyślała Eve. – Wyszorował pan żeliwną patelnię. – Ze śladami krwi na dnie. – Wszystko pan wysprzątał, tak, jak lubił Cecil. – Nie chciałem tego zrobić! To był wypadek. – Rozumiem. – Oświadczył, że chce rozwodu. Robiłem dla niego wszystko, opiekowałem się nim. Powiedział, że go przytłaczam, że ma dosyć tego, że grzebię w jego rzeczach, sprawdzam jego rozkład dnia, ciągle do niego wydzwaniam. Miał tego dosyć. Miał dosyć mnie. Przygotowałem dla niego śniadanie, a on zażądał rozwodu. – Przykre – zauważyła Eve.

Rozdział 2 Po aresztowaniu Havertoego i przedstawieniu mu zarzutów, po sporządzeniu raportu i zamknięciu sprawy Eve nie miała żadnej wymówki, by wykręcić się od kolacji z typkami z Hollywood. Chociaż bardzo się starała. Zapoznała się z dochodzeniami prowadzonymi przez swoich podwładnych, mając nadzieję, że trafi na coś, co będzie wymagało jej natychmiastowego i osobistego zaangażowania. Kiedy te próby się nie powiodły, rozważała powtórne zajęcie się jakimiś starymi sprawami. Ale nikt nie uwierzyłby, że to coś pilnego, szczególnie że Peabody nie odstępowała jej ani na krok. – Co włożysz na dzisiejszy wieczór? – zapytała teraz. – Nie wiem. Cokolwiek, byle nie być nago. – Długą czy krótką? – Co długie czy krótkie? – Kreację. Krótką, żeby pokazać nogi. Masz zgrabne nogi, więc możesz. Czy długą i obcisłą, bo jesteś chuda i też możesz. Eve siedziała nad raportem, sporządzonym przez detektywa Baxtera. Przeczytała go trzy razy, żeby niczego nie przeoczyć. – Spędzasz za dużo czasu, myśląc o moim wyglądzie. – Myśli o twoim wyglądzie prześladują mnie w dzień i w nocy. Ale przyznaj się, Dallas, ubierzesz się sek-

sownie czy skromnie, elegancko czy ekstrawagancko? – Może skromnie, acz seksownie, elegancko, a zarazem ekstrawagancko? Jakie to, u diabła, ma znaczenie? – Skończyła studiować raport Baxtera. ~I czemu tak cię interesuje, co włożę? – Bo ja mam do wyboru dwie opcje. Jak będę wiedziała, w czym ty wystąpisz, łatwiej mi będzie podjąć decyzję. Jedna kreacja jest seksowna, ale jeśli ty włożysz coś skromnego, uważam, że nie powinnam jej wkładać. Więc... Szczerze zbita z tropu Eve obróciła się na swoim fotelu. – Naprawdę myślisz, że pomogę ci zadecydować, czy powinnaś podczas kolacji paradować z cyckami na wierzchu? – Nie, to nie. Poradzę się Mavis. – Bardzo dobrze. A teraz powiedz mi, czemu siedzisz w moim gabinecie? – Bo jest prawie koniec zmiany, a ty się ociągasz, szukając pretekstu, by móc się wykręcić od udziału w kolacji. – Racja. Peabody otworzyła usta, a potem się roześmiała. – Daj spokój, Dallas, będzie fajnie. Przyjdą Nadine i Mavis, i Mira. Jak często mamy okazję jeść kolację z celebrytami? – Mam nadzieję, że to będzie ostatni raz. A teraz zabieraj się stąd i zmykaj do domu. – Serio? Do końca zmiany zostało dziesięć minut.

A szanse, że w ciągu tych dziesięciu minut trafi się jakaś pilna sprawa, były nikłe. – Kto tu jest szefem? – spytała ją Eve. – Ty. Dzięki! Do zobaczenia wieczorem. Nie mając po wyjściu Peabody specjalnego wyboru, Eve wzięła się do lektury kolejnego raportu. Ponieważ usilne wpatrywanie się w łącze nie sprawiło, że otrzymała wiadomość o jakimś psycholu, który wykończył wszystkich turystów na Piątej Alei, poddała się i uznała, że ten dzień pracy dobiegł końca. To tylko jeden wieczór, powtarzała sobie, zjeżdżając do garażu. Jedzenie będzie prawdopodobnie smaczne, i Peabody miała rację, spotka tam wiele znanych sobie osób. Nie będzie zmuszona przez cały czas prowadzić rozmów o niczym z ludźmi całkowicie sobie obcymi. Ale przypomniała sobie Icove’ów, ojca i syna, szanowanych lekarzy, którzy bawili się w Boga w swoim podziemnym laboratorium. Tworząc ludzkie klony, pomyślała, likwidując te, które nie były idealne, powielając inne. Kształcąc je, szkoląc, czyniąc z nich niewolników. Póki obaj nie zginęli z ręki tych, których sami wykreowali. Po tej kolacji, przypomniała sobie, będzie miała spokój. Tylko już ją uprzedzono, że musi wziąć udział w nowojorskiej premierze. Ale potem będzie mogła zapomnieć o wszystkich tych celebrytach. I na dobre zakończy sprawę Icove’ów. Ciekawa była, ile ich jeszcze żyje... Klonów, stwo-

rzonych przez Icove’ów? Przypomniała sobie małą dziewczynkę i niemowlę, które puściła wolno – a raczej które Roarke puścił wolno – i Avril Icove, a ściślej trzy Avril Icove, wszystkie poślubione młodszemu Icove’owi. Czy przeczytały książkę Nadine? Gdziekolwiek się udały, czy nadal śledzą intrygującą ludzi historię, skąd się wzięły? Przypomniała sobie też, co razem z Roarkiem zostawili w probówkach i zamrażarkach – nie mając wyboru, bo całe podziemne laboratorium i tak skazane było na zniszczenie. Dekoracje, krzykliwa reklama, aktorka w długim, czarnym, skórzanym płaszczu, która uratowała życie tym sztucznie stworzonym i przerwała je tym pozostawionym w tamtym laboratorium jak z najgorszego koszmaru. Wspomnienia te wciąż nie dawały jej spokoju. Tak, chciała definitywnie zamknąć sprawę Icove’ów. Przejechała przez bramę, poruszyła ramionami. Jeden wieczór, powtórzyła sobie, kiedy ujrzała swój wspaniały dom. Jeśli znów będzie miała wolny wieczór i gdy nadal będzie ładna pogoda, razem z Roarkiem zje kolację na jednym z tarasów. Z winem, przy świecach. Może potem przejdą się w świetle gwiazd po ogrodzie. Zanim poznała Roarke’a, nigdy nie myślała o spacerze nocą pod gwiazdami, nigdy o niczym takim nie marzyła. Ale teraz miała Roarke’a i ten dom. I pragnęła się tym rozkoszować, kiedy tylko mogła. Zaparkowała przed domem, rozległym i pełnym

fantazyjnych wieżyczek. Może przyjęcie nie będzie trwało zbyt długo. Wrócą do domu i przespacerują się w świetle gwiazd. Wysiadając z samochodu, machinalnie potarła ramię. Obrażenia, których doznała w Dallas, zagoiły się prawie zupełnie. Ale wspomnienie o nich... Tak, pragnęła rozkoszować się wszystkim, kiedy tylko mogła. Tak, jak się tego spodziewała, chudy Summerset i gruby kocur czekali na nią w holu. – Widzę, że nie udało się pani znaleźć żadnej wymówki, by wykręcić się od dzisiejszej uroczystości. Eve nie przejmowała się, że upierdliwy kamerdyner Roarke’a tak dobrze ją zna. – Zawsze jest dość czasu na morderstwo. Może do niego dojść nawet tu i teraz. – Trina zostawiła dla pani wiadomość na automatycznej sekretarce. Eve znieruchomiała. Był to naturalny efekt tego, że krew ścięła się jej w żyłach. – Jeśli wpuścisz ją do domu, dojdzie do morderstwa. Podwójnego, bo oboje was zatłukę na śmierć. – Jest zajęta w centrum, pomaga Mavis i Peabody, więc nie uda jej się dotrzeć tutaj, by panią uczesać i umalować przed imprezą. Jednak – ciągnął, kiedy miejsce paniki zajęła ulga – zostawiła dla pani szczegółowe instrukcje. – Wiem, jak się wyszykować na jakąś głupią kolację – mruknęła Eve, wchodząc po schodach. – Nie potrzebuję szczegółowych instrukcji. W sypialni zdjęła marynarkę, odłożyła broń. I z

gniewną miną spojrzała na telefon. – Myślisz, że nie wiem, jak wziąć prysznic i nałożyć na twarz jakieś mazidła? – spytała kota, który podążył za nią na górę. – Nie będę tego robiła pierwszy raz. W ciągu ostatnich dwóch lat uzbierałoby się tego więcej niż w ciągu wszystkich poprzednich lat razem wziętych. Ale mimo wszystko. Kocur utkwił w niej swoje oczy, każde innego koloru. Eve syknęła, podeszła do telefonu, odsłuchała wiadomość. – „Zrób to, co ci powiem, a będzie dobrze. Zorientuję się, jak coś schrzanisz, więc lepiej się postaraj. No więc na początek długi, gorący prysznic i peeling z owoców granatu. ” Eve usiadła na skraju łóżka, słuchając głosu Triny, która wyliczała tysiące rzeczy do zrobienia tysiące zabiegów. Nikt przy zdrowych zmysłach nie poddawał się tym wszystkim zabiegom przed jakimś głupim przyjęciem. A kto się zorientuje, czy zastosowała peeling z owoców granatu czy nie? Trina może tak, pomyślała Eve. Tak czy owak, nie miała nic przeciwko długiemu, gorącemu prysznicowi. Nim skończyła prysznic, zrobiła peeling, wysmarowała się balsamem do ciała, nałożyła na twarz fluid rozjaśniający, a na włosy coś bardzo glutowatego, znów zaczęła rozważać popełnienie morderstwa. Nałożyła cień na powieki i róż na policzki, pomalowała usta pomadką i przeklęła tego, kto wymyślił kosmety-

ki upiększające. Dosyć tego dobrego, pomyślała, i weszła do sypialni jednocześnie z Roarkiem. Jak to możliwe, że nie potrzebuje wszystkich tych zabiegów i mazideł, a i tak wygląda tak cholernie dobrze? – zadała sobie pytanie. Nawet Trina nie wymyśliłaby nic, by dodać urody jego twarzy, wyrzeźbionej przez łaskawe anioły, tym niesamowicie niebieskim oczom, idealnie wyciętym ustom, które uśmiechnęły się na jej widok. – Tu jesteś. – Skąd wiesz, że to ja? Mam na twarzy tyle mazideł, że może się pod tym ukrywać każdy. – Przekonajmy się. – Podszedł do niej, pocałował ją prosto w usta. – To ty – znów powiedział z lekkim, irlandzkim akcentem. – Moja Eve. – Nie czuję się jak twoja Eve ani jak swoja Eve zresztą też. Dlaczego nie mogę się pokazać ze swoją zwykłą twarzą? – Najdroższa, to nadal twoja twarz. Tylko lekko podretuszowana. Bardziej zmysłowa. I pachniesz bardziej zmysłowo. – To zasługa owoców granatu i innych kosmetyków, których kazała mi użyć Trina. Dlaczego pozwalam jej tak sobą rządzić? – Nie wiem. Jak było w studiu filmowym? – Dziwnie, ale Durn jest w porządku. Nie zostałyśmy tam do końca, bo wezwano nas do zabójstwa. – Och? – Sprawca pod kluczem, śledztwo zamknięte.

Uśmiechnął się do niej czule. – Czuję, że powinienem powiedzieć, że szkoda, że tak gładko poszło. Może podzielisz się ze mną wrażeniami o Marlo Durn i innych, kiedy będę brał prysznic? – Prawdopodobnie niektórych znasz. Kolegowałeś się z ludźmi z Hollywood. Może nie poprzestałeś na tym. – Hmmm – mruknął zamiast odpowiedzi, rozbierając się. – Tak czy owak nie miałem okazji poznać Marlo Durn, co powinno ucieszyć wszystkich po tym, jak widziałem kilka relacji o niej. Może uchodzić za twoją siostrę. – Chyba tak. Bardzo to dziwne. – Z rękami w kieszeniach szlafroka oparła się o drzwi i patrzyła na jego zgrabne pośladki, kiedy skierował się do łazienki, żeby wziąć prysznic. – Aktorka, która gra Peabody, jest okropną jędzą. – Krążą takie słuchy – powiedział, przekrzykując szum wody. ~I że ona i Durn serdecznie się nienawidzą. Zapowiada się ciekawy wieczór. – Może się pobiją. – Eve wyraźnie się ożywiła na tę myśl. – Byłoby zabawnie. – Możemy jedynie mieć nadzieję. – Oglądanie planu zdjęciowego wywołuje ciarki – ciągnęła. – Jedyne, czego brakowało w makiecie sali ogólnej wydziału, to okruchów na biurku Jenkinsona. I charakterystycznych zapachów. Ale potrzeba lat, żeby powstał taki zapach.

Kiedy wyszedł spod prysznica w ręczniku owiniętym wokół pasa, zmarszczyła brwi. – To wszystko? Tylko tyle musisz zrobić? To niesprawiedliwe. – Nie zapominaj, że ty nie musisz golić zarostu. – To i tak niesprawiedliwe. Podeszła do szafy, otworzyła ją. I znów zrobiła chmurną minę. – Co mam na siebie włożyć? Za dużo tu tego wszystkiego. Jeśli ma się tylko jedną kieckę, nie trzeba się zastanawiać. Człowiek ją wkłada i już. To zbyt skomplikowane. Peabody wierciła mi dziurę w brzuchu, aż miałam ochotę wyrwać jej język i owinąć go wokół jej szyi. Ona i Trina doprowadzą mnie kiedyś do ostateczności. Rozbawiony Roarke podszedł do szafy. – To. – Zdjął sukienkę z wieszaka. Była krótka, z układanym dołem, spięta w pasie kwiatem z tej samej tkaniny, co sukienka. Koloru ni to niebieskiego, ni zielonego, lekko połyskująca. Przyjrzała się uważnie prostemu przodowi, ramiączkom na szerokość palca. – Skąd wiesz, że akurat ta będzie dobra? – Mała czarna to klasyczne rozwiązanie, ale zbyt oklepane, szczególnie w Nowym Jorku. Dlatego lepsze jest coś kolorowego, z lekkim połyskiem. To eleganckie, a nie ekstrawaganckie, seksowne, a zarazem skromne. Wzięła sukienkę, obróciła na wieszaku i uniosła brwi na widok głębokiego wcięcia na plecach. – Seksowne, a zarazem skromne?

– Tak jest. Masz pantofle, które do niej pasują. – Naprawdę? – Tak. I brylanty. Podkreślą kolor sukienki. – Które brylanty? Wiesz, ile mi ich dałeś? Dlaczego to robisz? Nuta niezadowolenia w głosie Eve sprawiła mu niemal taką samą przyjemność, jak dawanie jej brylantów. – To choroba. Przyniosę ci je, jak się ubierzesz. Nic nie powiedziała, tylko stała i patrzyła, jak wybiera ciemny garnitur z niezliczonej liczby, jaką posiadał, ciemnopopielatą koszulę i szary krawat. – A czemu ty nie włożysz nic kolorowego? – By stanowić lepsze tło dla swojej ślicznej żony. Zmrużyła oczy. – Przygotowałeś sobie tę odpowiedź wcześniej. – Prawdziwe stwierdzenia są zawsze pod ręką. Dźgnęła go palcem. – Tę też. – Ale z ciebie cyniczka. – Mijając Eve, klepnął ją w pupę. Mogła zrobić jeszcze kilka cynicznych uwag, ale dała sobie spokój. Nim się ubrała, z góry przeprosiła swoje nogi za pantofle na cieniutkich szpilkach, a potem wcisnęła broń, odznakę i komunikator do jednej z niepraktycznych torebek, jakie kobiety muszą zabierać na wieczorne przyjęcia. Roarke wybrał dla niej brylanty. – Mam je wszystkie włożyć? – Tak, wszystkie – powiedział z mocą, kończąc wiązać krawat. – Można za nie kupić cały stan New Jersey.

– Wolę patrzeć, jak je nosi moja żona, niż kupić za nie stan New Jersey. – Będę widoczna z kosmosu – mruknęła Eve, wkładając lśniące kolczyki, bransoletkę i wymyślny zegarek. – Nie, nie tak – powiedział, kiedy walczyła z zapięciem potrójnego naszyjnika. – W taki sposób. – Ułożył sznury naszyjnika tak, że brylanty zwisały z przodu i z tyłu. Już chciała rzucić jakąś uwagę na temat specjalnej biżuterii do ozdoby pleców, ale kiedy się przejrzała, musiała przyznać, że wyglądało to cholernie elegancko. – Wieczory są już chłodne. – Podał jej krótki płaszczyk z prześwitującej tkaniny. Na sukience wyglądał jak cieniutka zasłona z gwiazd. – Naprawdę miałam coś takiego? – Teraz masz. Spojrzała na jego odbicie w lustrze. Już chciała rzucić przemądrzałą uwagę, ale kiedy się do niej uśmiechnął, pomyślała: A co mi tam. – Całkiem nieźle się prezentujemy. Położył dłonie na ramionach Eve i przycisnął policzek do jej twarzy. – Zgadzam się. – Chodźmy się zabawić. *** Rzeczywiście przypominało to plan zdjęciowy: dekoracje, kostiumy, światła. Mason Roundtree miał swoją główną rezydencję w New L. A., ale nie pożałował pieniędzy na urządzenie swojej nowojorskiej siedziby.

Jego miejski dom przy Park Avenue wznosił się na wysokość trzech kondygnacji i miał na dachu taras z krytym basenem i ogrodem. Reżyser zdecydował się na minimalistyczny, współczesny styl, z mnóstwem szkła, chromu, jasnego drewna i otwartej przestrzeni. Tu i ówdzie punktowe reflektorki oświetlały jakąś rzeźbę o falistych liniach lub kulę w kolorach klejnotów. Między plamami kolorów albo czarno– ~białymi fotografiami rozmieszczono dzieła sztuki. Z holu, oświetlonego pojedynczą, srebrną listwą, przechodziło się do wysokiego salonu. Na srebrnym kominku płonął ogień. – W końcu. – Wyjątkowo przysadzisty w czarnym garniturze, Roundtree wyciągnął rękę i uścisnął dłoń Eve. Miał ognistorudą, trójkątną kozią bródkę i szopę kręconych włosów. Pomyślała, że wyglądałby bardziej na miejscu, ścinając siekierą drzewo w jakimś lesie w górach niż w eleganckim, nowoczesnym, nowojorskim salonie. – Trudno panią złapać, porucznik Dallas. – Chyba tak. – Nie spotkałem pani dziś na planie. Chciałem spędzić z panią trochę czasu. – Byłam potrzebna na miejscu zabójstwa. – Słyszałem. – Uważnie jej się przyjrzał swoimi niebieskimi oczami. – Bardzo nie w porę. Mam nadzieję, że znajdzie pan trochę czasu, by przyjść do studia – zwrócił się do Roarke’a, mocno ściskając mu rękę i uśmiechając się szeroko.

– Zobaczę, czy mi się uda. – Prawie kończymy zdjęcia. Nie chcę zapeszyć, ale jak do tej pory realizacja filmu przebiega wyjątkowo gładko. – Znów utkwił swoje niebieskie oczy w Eve, jedną ręką szarpiąc bródkę. – Pani jest jedyną skazą na tym obrazie. Nie zgodziła się pani zostać konsultantką, spotykać się z ekipą, zjeść ze mną obiadu, udzielać wywiadów. – Dla mnie to nadal morderstwo. – Ha! – Mój drogi, zawłaszczyłeś sobie główną bohaterkę wieczoru. – Podeszła do nich krągła brunetka z umalowanymi na czerwono ustami, obwieszona połyskującymi szafirami. – Connie Burkette, żona Masona. Witamy. – Jestem pani wielbicielem – powiedział jej Roarke. – Nie można usłyszeć nic piękniejszego od przystojnego mężczyzny – odparła miękkim głosem. – Pozwólcie, że odwdzięczę się wam komplementem – zwróciła się do Eve. – Mason już prawie od roku zajmuje się tym przedsięwzięciem. A kiedy on się czemuś poświęca bez reszty, i mnie wciąga w to bez reszty. Czuję się, jakbym już was znała. No więc szampan, wino czy coś mocniejszego? Dyskretnie dała znak i podszedł do nich kelner ze smukłymi kieliszkami z szampanem. – W sam raz. Dziękuję. – Eve wzięła kieliszek.

– Cudowna sukienka. Nosi pani Leonardo, prawda? – Jest dla mnie trochę za duży. Connie się roześmiała. Niewymuszony, gardłowy śmiech pasował do jej lekko zaspanych, brązowych oczu. – A oto i on. Ogromnie się cieszę ze spotkania z nim i Mavis. To wyjątkowa kobieta. A ich córeczka jest prześliczna. Proszę ze mną, przywita się pani ze starymi i nowymi znajomymi. – Dallas! – Marło, szczupła w obcisłej sukni koloru brązu, skierowała się w jej stronę. – Tak się cieszę, że udało się pani przyjść. Peabody powiedziała, że już zamknęłyście sprawę. Czyż to nie niesamowite? – zwróciła się do Connie. – Ujęły sprawcę w ciągu kilku godzin. – To nic trudnego, kiedy zabójca jest półgłówkiem – zauważyła Eve. – Czyż obie nie jesteście wyjątkowe? – Connie złapała jedną ręką Eve, a drugą – Marlo. Eve zaczęła się zastanawiać, czy wszyscy w Hollywood odczuwają nieodpartą potrzebę dotykania ludzi. – Znam Marlo od lat – ciągnęła Connie. – Ale widzieć was razem to surrealistyczne uczucie. Naturalnie są między wami różnice. – Connie przechyliła głowę i zmierzyła je obie od stóp do głów. – Marlo jest odrobinę niższa, a pani ma bardziej wydłużone oczy. I bez charakteryzacji Marlo nie ma tego dołeczka w brodzie, ale na pierwszy rzut oka... – To trochę upiorne – dokończyła Eve. – Tak jest. – Joel, producent, chciał, żebym pozwoliła chirur-

gowi plastycznemu zrobić sobie ten dołeczek – wtrąciła Marlo. – Żartujesz. – Wcale nie. Joel ma skłonności do przesady. Ale właśnie dzięki temu jest najlepszy. – Zgoliłam dla niego włosy do filmu „Niedorzeczna wątpliwość” – powiedziała Connie. – Ale w tamtym przypadku on i Mason mieli rację. Czego dowodem jest Oscar. – Dostałaś Oscara nie dzięki ogolonej głowie, tylko talentowi. – Rozumiecie teraz, dlaczego trzymam tę młodą piękność na podorędziu? – spytała Connie. – Och, to musi być Charlotte Mira. Eve się obejrzała. – Tak. To doktor Mira ze swoim mężem, Denisem. – Boże, wyglądał uroczo, pomyślała Eve, w pierwszorzędnym garniturze i skarpetkach od pary. Sam jego widok działał na nią uspokajająco. – Muszę się przedstawić. Zajmij się naszą gwiazdą, Marlo. – Wiesz, że możesz na mnie polegać. Jest cudowna – powiedziała Marlo, kiedy Connie podeszła do państwa Mira. – Nie znam aktorki ani kobiety, która miałaby większą klasę od niej. Ona i Roundtree są małżeństwem od ponad dwudziestu pięciu lat. To dobry wynik dla każdej pary, a w naszej branży prawdziwy ewenement, szczególnie, kiedy

obydwoje w niej pracują. Spojrzała nad ramieniem Eve i zamrugała powiekami. – O, rany. – Witam panie. – Roarke – przedstawiła go Eve. – Z całą pewnością. Nie wyszło im z oczami. Przynajmniej nie do końca. Przykro mi. Pracujemy z Julianem od wielu miesięcy i przyzwyczaiłam się do myśli, że on jest panem. A oto teraz poznałam oryginał. – Bardzo mi miło. Podziwiam pani pracę. – Tutaj jesteście. – Podbiegła do nich Peabody z biustem dumnie sterczącym nad gorsetem sukienki z granatowej tkaniny w gwiazdy. – Oprowadzają nas po bardzo eleganckim domu. – Witaj, Peabody. – Roarke wziął z tacy smukły kieliszek i podał go Delii. – Wyglądasz bardzo apetycznie. – O, mój Boże – mruknęła pod nosem Marlo, kiedy Peabody zarumieniła się i rozpromieniła. – Dziękuję. Jestem taka przejęta. Świetnie się bawimy. Stojący obok niej Ian McNab o pociągłej, przystojnej twarzy, uśmiechnął się szeroko. W jego opinii właściwym strojem na elegancką kolację były koszula koloru dyni, żółtozielony garnitur i wysokie adidasy koloru koszuli. Jasne włosy związał w długi kucyk, w uchu połyskiwały w świetle złote kółka. Eve zaczęła coś mówić, kiedy obok Peabody stanął jakiś mężczyzna.

Jasne włosy miał zebrane w długi kucyk, twarz pociągłą, przystojną. Garnitur i koszula z krawatem w kolorze zielonym leżały idealnie na jego szczupłej sylwetce. – McNab, tak byś wyglądał... Prawie... Gdybyś się ubierał jak normalny człowiek. – Nieźle, co? – powiedział McNab i ugryzł tartinkę, którą porwał z tacy. – Matthew Zank w roli detektywa Iana McNaba. – Wyciągnął rękę do Eve. – Pani porucznik. Jego szarmanckie maniery wywołały uśmiech na jej ustach. – Wystarczy Dallas. – Hej, wszyscy! Kiedy Eve się odwróciła, słysząc znajomy głos, Mavis pstryknęła zdjęcie. – Megafajnie! Wszyscy uznają, że jestem de do kwadratu, ale koniecznie chcę mieć zdjęcia. – Nie ma tu małej – przypomniała jej Eve. – Nie musisz się kamuflować. – Przyzwyczaiłam się. Dupa, dupa, gówno, pieprzyć. Boże, ale fajnie. Tak czy owak, Leonardo naradza się z Andi w kwestii kreacji dla niej na premierę. Czy już poznałaś Andreę?– Idąc za przykładem McNaba, Mavis wzięła z tacy tartinkę. – Andreę Smythe, czyli doktor Mirę. Dziś wieczorem nie przypomina tak bardzo Miry, bo nigdy nie widziałam Miry w czarnym, obcisłym kombinezonie ani nie słyszałam, żeby klęła jak szewc.

– Andi ma niewyparzoną gębę – potwierdziła Marlo. – Ale to tylko dodaje jej uroku. Wszyscy ubóstwiają Andi. – Sprawiła, że Leonardo się zaczerwienił. To było takie słodkie. – Mavis wsadziła tartinkę do ust. – To Leonarda, prawda? Eve zrobiła skonsternowaną minę, słysząc pytanie Marlo. – Tak – odpowiedział za nią Roarke. – Cudowna. Wiem, że nie przepada pani za strojami, więc pod tym względem się różnimy. Ja je kocham. Ciuchy, torebki, buty, buty i jeszcze raz buty. Nigdy nie mam ich dość. – Nigdy nie zostaniemy przyjaciółkami – powiedziała z powagą Eve, czym rozśmieszyła Marlo. – Chociaż nie mam aż takiego bzika na ich punkcie, jak Julian. – Czyli to jeszcze jedno, co on i Roarke mają ze sobą wspólnego. – Eve się rozejrzała. – Nie ma go tutaj? Nie wydaje mi się, żebym go nie zauważyła. – Zawsze się spóźnia. Przyjdzie z Nadine. – Naprawdę? – Kto wie? – powiedziała Marlo, wzruszając ramionami. – K. T. też jeszcze nie ma, więc... – Obie nasze gwiazdy, Valerie, pozują do zdjęcia. Joel Steinburger. – Wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o stalowych włosach i czarnych, przenikliwych oczach

mocno potrząsną! dłonią Eve, a potem się odwrócił, złapał ją za ramię i wyszczerzył zęby do kobiety z aparatem fotograficznym. – To prawdziwa przyjemność, prawdziwa przyjemność. – Znów pokazując zęby w uśmiechu, objął wolną ręką Marlo w pasie i przyciągnął ją do siebie. – Jak się pani podobała dzisiejsza wizyta na planie zdjęciowym? Lepiej późno niż wcale! Preston mówi, że detektyw Peabody zagra w epizodzie. Wspaniale. Pani też powinna wystąpić przed kamerą. – Nie – powiedziała Eve. – Będzie niezła zabawa. Zadbamy, by potraktowano panią jak należy. Kto nie chciałby przez jeden dzień być gwiazdą filmową? – Ja. – Jeszcze porozmawiamy. – Puścił do Eve oko, ale nadal patrzył na nią świdrującym wzrokiem. – Valerie odpowiada za kontakty z mediami. Musicie się umówić na obiad, przedyskutować kwestie kampanii promocyjnej. – Nie – powtórzyła Eve i spojrzała na ładną kobietę o cerze koloru mlecznej czekolady i tygrysich oczach. – Przykro mi, ale nie chodzę na służbowe obiady ani nie zajmuję się sprawami promocji. – Valerie wszystkim się zajmie, pani o nic nie będzie musiała się martwić. Podobno nie ma pani agenta ani asystenta. Brak pośredników oznacza oszczędność czasu.

Będzie nam pani potrzebna przez dwa dni do nakręcenia dodatkowych materiałów, które dołączymy do płyt DVD. Ale jako porucznik Dallas. Publiczność chce oglądać prawdziwą panią. – Czy rozumie pan, co oznacza słowo „nie”? – No, no, złotko, nie musi pani udawać takiej skromnisi. Valerie pani pomoże przez to przejść. I przełoży na inny dzień tę sesję zdjęciową, której nie udało nam się dzisiaj zrealizować. Możliwie jak najszybciej. – Joelu. – Uśmiechając się swobodnie, Roarke położył dłoń na ramieniu Steinburgera. – Może znajdziemy sobie jakieś ustronne miejsce, żeby porozmawiać? – Roarke. Naturalnie. Bardzo mi przyjemnie. Biznesmen – powiedział, znów puszczając oko do Eve. – Mąż. Prawa ręka. – Myślisz, że wie, że Roarke uratował mu życie? – spytała Peabody. – Czy naprawdę nazwał mnie „złotko”? Myślałam, że się przesłyszałam. – Przepraszam, pani porucznik. – Valerie rzuciła jej profesjonalny uśmiech. – Pan Steinburger zaangażował się w to przedsięwzięcie na sto dziesięć procent. Oczekuje tego samego od wszystkich zainteresowanych. – Skąd wziął dodatkowe dziesięć procent? Uśmiech Valerie stał się wymuszony. – Promocja ma ogromne znaczenie. Jeśli znajdzie pani wolną chwilkę, proszę się ze mną skontaktować. Obiecuję, że postaram się nie zmarnować ani minuty pani cennego czasu.

– Ciekawa jestem, czy zwracała się do niego „panie Steinburger”, kiedy ją posuwał jak młot hydrauliczny w swoim hollywoodzkim gabinecie – mruknęła Marlo, gdy Valerie się oddaliła. – Nie, nazywała go Bogiem – powiedział Matthew. – „O, Boże, o, Boże, o, Boże, tak! ”. Sam słyszałem. Niestety, od przyjazdu do Nowego Jorku w jego gabinecie jest cicho. – Och, skończyli z tym wiele miesięcy temu, zanim opuściliśmy Zachodnie Wybrzeże. – Wypiął się na szefową reklamy przedsięwzięcia? Przepraszam. – Matthew znów rzucił Eve ten swój czarujący uśmiech. – Jesteśmy płytcy, mamy obsesję na punkcie tego, kto z kim kręci. – Jak w szkole średniej – zauważyła Eve. Roześmiał się. – Obawiam się, że tak. Poza tym plotki skracają czas oczekiwania między kręceniem poszczególnych scen. – Najdroższa Eve! Irlandzki akcent w jego głosie był zbyt wyraźny, a oczy nie tak olśniewająco niebieskie. Ale Julian Cross poruszał się identycznie jak Roarke i był równie przystojny. Prawdę mówiąc, podszedł prosto do Eve i pocałował ją krótko, namiętnie w same usta. – Wolnego! – Nie mogłem się powstrzymać. – Spojrzał na nią swoimi niewystarczająco niebieskimi oczami. – Czuję się, jakbyśmy byli bardzo sobie bliscy. – Jak jeszcze raz ci się to przytrafi, będą musieli

uwzględnić, że w następnej scenie wystąpisz z podbitym okiem. – Dostrzegła w drugim końcu salonu Roarke’a, który patrzył na nich spod zmrużonych powiek.– I może ze złamaną szczęką. – Julianie, zachowuj się. – Nadine Furst wzniosła oczy do góry i ujęła go mocno pod ramię. – Czy przyszliśmy ostatni? – K. T. jeszcze się nie pojawiła – powiedziała jej Marlo i nadstawiła policzek, kiedy Julian się nachylił, żeby ją pocałować. – Julianie, przedstawiam ci detektyw Peabody i McNaba. – Peabody! – Wyciągnął ręce i porwał ją w objęcia. Z jej ust wydobyło się coś jakby „oooo”, nim ją pocałował. Potem mruknęła „Hm”. – Zuch dziewczyna – pochwalił ją McNab. – McNab! – Julian nie porwał McNaba w objęcia, ale też go pocałował prosto w usta. Eve była ciekawa, czy również z języczkiem. – Hollywood. – Matthew się roześmiał i uniósł ręce w górę. – Jesteśmy zgrają dupków. – Większych i mniejszych – mruknęła Marlo, kiedy weszła K. T. i spojrzała chmurnie na obecnych. Rozdział 3 Okazało się, że kolacja nie była taka oficjalna, jak Eve się obawiała, panował większy luz. Uznała, że to zasługa Connie, która zadbała o obfite menu, rozmaitość win, zgrabnie prowadzone rozmowy przy stole.

Ponieważ znalazła się między Roundtreem i Julianem, Eve domyśliła się, jaki zastosowano klucz przy rozsadzaniu gości; poszczególnym osobom przydzielono miejsce między ich prawdziwymi i filmowymi partnerami albo naprzeciwko nich. Peabody między Matthew a McNabem, Dennis między Mirą a Andreą Smythe – która śmiała się często, do tego wyjątkowo diabolicznie. Roundtree, człowiek najwyraźniej potrafiący korzystać z życia i uważający za coś oczywistego, że zajmuje honorowe miejsce, sypał anegdotkami jak z rękawa. Znała ze słyszenia większość osób, o których mówił, ale zastanawiała się, czy nie powinna przeczytać przewodnika o tym, kto jest kim w Hollywood, nim przyjęła zaproszenie na ten wieczór. – Czytałem, że poznaliście się z Roarkiem, kiedy był podejrzewany o morderstwo. – Julian uśmiechnął się do niej w sposób, który – jak przypuszczała – sprawiał, że kobieta czuje się podziwiana i w centrum uwagi. Może nawet było to szczere. – Interesowałam się jego osobą. – Jakie to romantyczne. – Większość ludzi nie uważa za romantyczne bycia obiektem zainteresowania policji podczas śledztwa w sprawie morderstwa. – Mężczyzna tak, jeśli prowadząca śledztwo jest piękną kobietą. Szczęściarz z niego. – Miał szczęście, że nie popełnił tego morderstwa – odparła Eve, czym rozśmieszyła Juliana.

– Uważam, że oboje jesteście szczęściarzami. – Racja. – Poczuła do niego większą sympatię za te słowa. – Jak to się stało, że została pani policjantką? – Ukończyłam Akademię Policyjną. – Ale dlaczego? – Zwrócił się w jej stronę, trzymając w ręku prawie nietknięty kieliszek z winem. – Do tego gliniarzem od morderstw... Tak to się mówi, prawda? Czy zawsze pani marzyła o takiej pracy? Rzeczywiście wydawał się szczerze tym zainteresowany, więc Eve zrezygnowała z sarkastycznego tonu. – Odkąd pamiętam. – Właśnie tak uznała Marlo i w tym duchu przedstawia pani postać. Jest tam pasja i zapał, ta postawa gliniarza do szpiku kości. Próbuję w podobny sposób zagrać Roarke’a – jako człowieka posiadającego władzę, pieniądze, a jednocześnie tajemniczego. Razem z Marlo na samym początku zgodziliśmy się, że wasza dwójka to główni bohaterowie tej opowieści. Wszystko się kręci wokół was. – Uważam, że wokół Icove’ów. – Traktuję ich bardziej jako uosobienie zła. Jak powiedziała Marlo, rak, toczący trzewia. Takie jest moje zdanie. – Wzruszył ramionami. – A historia waszej miłości jest tu najważniejsza. – Naszej... – Przerażenie i zakłopotanie sprawiło, że odebrało jej mowę.

– To nie powinno pani wprawiać w zakłopotanie. – Julian położył rękę na jej dłoni. – Prawdziwa miłość jest czymś pięknym. I... Ulotnym, prawda? – Julian ma romantyczną duszę. – Marlo, siedząca między Roundtreem i Roarkiem po drugiej stronie stołu, posłała uśmiech swojemu partnerowi. – Ale ma rację. Julian odpowiedział jej uśmiechem, w jednej chwili skupiając na niej całą uwagę, jakby była jego światem. – Miłość sprawia, że wszystko wydaje się słodsze. – A ty masz wielką słabość do słodyczy – zauważyła Marlo. – Tak. Zawsze najbardziej lubię grać w scenach miłosnych. – O, Boże! – To jedyne, na co zdobyła się Eve. – Między nimi istnieje chemia – wtrącił Roundtree. – Ich uczucie rozpali widzów do białości. – O, Boże! – powtórzyła Eve i tym razem Roarke się roześmiał. – Spokojnie, moja pani porucznik. – Słyszycie, jak to powiedział? – Najwyraźniej zachwycony, Julian ścisnął dłoń Eve, a potem się nachylił nad stołem i utkwił spojrzenie w Roarke’u. – Moja pani porucznik – powiedział, naśladując ton głosu Roarke’a. – Jest w tym miłość, pożądanie i przywiązanie. – To mój stopień służbowy – mruknęła Eve. – Szanuje pani stopień służbowy. Szanuje pan jej stopień – zwrócił się do Roarke’a, wyraźnie nakręcony – nie mniej, niż ją pan kocha. – Niezupełnie – poprawił go Roarke.

– Racja, ale to się czuje. I lubicie się nawzajem. Darzycie się zaufaniem. Kiedy razem poszliście do tego tajnego laboratorium, narażając życie... – Och, na rany Chrystusa, Julianie, przestań tak się podlizywać. – K. T. pociągnęła łyk wina i głośno odstawiła kieliszek na stół. Pstryknęła palcami na jednego z kelnerów, żeby dolał jej trunku. – Nawet tobie powinno się już znudzić to wazeliniarstwo. – Rozmawiamy... – zaczął Julian. – Tak to nazywasz? Zachowujesz się, jakbyście wyłącznie ty z Marlo grali w tym cholernym filmie, a dwie osoby, które próbujecie tak usilnie naśladować, są jedynymi, które się liczą. To obraźliwe. Więc może dasz sobie z tym spokój, do ciężkiej cholery, umówisz się z Marlo i Dallas w swoim wolnym czasie? Niektórzy z nas próbują jeść. Zapadła grobowa cisza. Eve przyjrzała się uważnie K. T. przez całą długość stołu. – Peabody? – Tak jest – odrzekła jej partnerka, kuląc się odruchowo. – Wiesz, że czasami się odgrażam, że skopię ci tyłek? – Powiedziałabym, że raczej regularnie, ale zgadza się, pani porucznik. – Może będziesz miała okazję patrzeć, jak skopię tyłek kobiecie, która cię udaje, sama mogąc wygodnie siedzieć na swoich czterech literach. Taka szansa nie trafia się

co dzień. – Nie boję się ciebie. – K. T. uśmiechnęła się do niej wyniośle. – A może powinnaś. Każdy, kto pokazuje publicznie swój wielki tyłek, prosi się, żeby go skopać. Ale może lepiej niech sobie świeci, wielki i różowiutki, kiedy dorośli rozmawiają. – Celna riposta – powiedział Roarke, kiedy Eve usiadła prosto i wzięła swój widelec. Julian złapał kieliszek z winem i pociągnął z niego długi łyk, a zebrani przy stole wrócili do przerwanych rozmów. – Przepraszam. – Gdy tylko kelner ponownie napełnił jego kieliszek, znów się napił. – Przepraszam – powtórzył. – Wcale nie... – W porządku, stary. – Eve spróbowała homara, którego miała na talerzu. – Gdyby tak było, Roarke już by ci skopał tyłek. – Uśmiechnęła się szeroko do męża, siedzącego naprzeciwko. – Prawdziwa miłość jest piękna, ulotna i podstępna jak wąż. – Porozmawiam z K. T. – oświadczył Roundtree chłodnym, beznamiętnym tonem, świadczącym, że naprawdę zamierza to zrobić. – Nie ma sprawy. Prawdę mówiąc, teraz czuję się mniej dziwnie. – Czy mogę panią o coś prosić? – Marlo nachyliła się do Eve, zniżając głos. – Jasne.

– Jeśli jednak postanowi pani skopać jej tyłek, czy też będę mogła się temu przyglądać? – Im więcej świadków, tym weselej. *** Po kolacji były desery, brandy, likiery, kawa, wszystko w formie bufetu w sali projekcyjnej na parterze domu. – Nieźle to wygląda – zauważyła Eve. – Owszem. Obserwowała, jak Roarke patrzy na ogromny ekran, sposób rozstawienia głębokich, skórzanych foteli, wygodnych kanap, oświetlenie, bar. – Widzę, że coś kombinujesz. – Rozważałem urządzenie czegoś takiego, ale jeszcze nie wiem, jak i gdzie. – Po prostu lubisz naprawdę duży ekran. To typowe dla mężczyzn. Przedłużenie penisa. – Być może. Lubię dogadzać swojemu penisowi. – Jakbym nie wiedziała. – Eve rozejrzała się obojętnie wkoło. – A więc gdzie, twoim zdaniem, Connie zaciągnęła K. T. i jak czerwony będzie jej różowy, błyszczący tyłek, kiedy nasza gospodyni z nią skończy? – Myślę, że w jakieś bardzo ustronne miejsce. Chociaż niewątpliwie Julian cię podrywał. – To u niego odruch. Podrywa wszystkie kobiety. – Zgadzam się. I tylko dlatego wciąż żyje. Nadine, w małej czarnej i z kilkoma sznurami pereł, podeszła do Eve i stuknęła koniakówką w filiżankę z

kawą, którą trzymała Eve. – Roundtree obiecuje nam niebawem ciekawy pokaz filmowy, ale nie jestem pewna, czy przyćmi to tę małą scenę przy kolacji. – Aktorka, grająca Peabody, jest głupia i arogancka. Nie przeszkadza mi arogancja jako taka, ale połączenie jej z głupotą sprawia, że mam ochotę sprać K. T. po pysku. – Nie jesteś pierwsza, ostatnia ani jedyna, która ma na to ochotę. Roundtree angażuje ją, bo chociaż cieszy się opinią konfliktowej, jest dobrą aktorką. Widziałam kilka scen z jej udziałem. Doskonale udaje Peabody. – Jak długo sypiała z Julianem? – Zauważyłaś to, prawda? Byli ze sobą bardzo krótko i już jakiś czas temu. Julian jest przystojny, ma miły charakter i wrodzony urok. To doskonały aktor, tylko pieprzy się ze wszystkimi wszędzie i o każdej porze. Jest dziwkarzem, ale bardzo sympatycznym. – Mówisz tak na podstawie osobistego doświadczenia? – Nie i mało prawdopodobne, by między nami kiedykolwiek do czegoś doszło. Nie powiem, to kuszące, wiadomo jednak, jak się skończy. Był zaskoczony, ale się nie obraził za „nie, dziękuję”. Nadine rozejrzała się po sali pełnej grupek rozmawiających ze sobą osób. – Joel chce wykorzystać romans Durn i Crossa w kampanii promocyjnej. To klasyczne posunięcie, nigdy nie zaszkodziło żadnemu filmowi. Julian, będąc Julianem, z

chęcią na to przystał. Poza tym wydaje mi się, że wmówił sobie, że jest w niej zakochany. To stanowi część jego pracy nad rolą. I naprawdę dobrze wychodzi na ekranie. – Czy to film o miłości, czy o morderstwie? – zapytała Eve. – Jedno i drugie napędza tę machinę – uznał Roarke. – Wygląda na to, że nasza gospodyni skończyła besztać źle wychowanego gościa. – Winowajczyni nie ma skruszonej miny – zauważyła Dallas, kiedy obie kobiety weszły do sali projekcyjnej. – Wygląda raczej na wkurzoną. I zamierza dolać oliwy do ognia – dodała, kiedy K. T. skierowała się prosto do baru. Eve wzruszyła ramionami i się odwróciła, uznawszy, że dość uwagi poświęciła tej kobiecie. Jeszcze przez pół godziny prowadzono rozmowy o niczym, raczono się deserami i drinkami, goście krążyli po sali, wchodzili, wychodzili. Eve doszła do wniosku, że jest u kresu wytrzymałości, kiedy Roundtree przemówił: – Niech wszyscy zajmą miejsca. Dallas i Roarke, proszę tutaj, z przodu. Zmontowałem krótki zwiastun „Planu Icove’ów”, który chciałbym pokazać dziś wieczorem zaproszonym tu osobom. Mam nadzieję, że wszystkim się spodoba, szczególnie naszym gościom specjalnym. – Zobaczmy, jak wypadliśmy – powiedział Roarke, ujmując Eve za rękę, kiedy Roundtree zaprowadził ich do pierwszego rzędu. Eve nachyliła się do niego, kiedy obecni zajmowali miejsca za nimi w fotelach i na kanapach.

– Czy powinniśmy udawać, że nam się podoba, nawet jeśli będzie inaczej? – Jak możesz cokolwiek widzieć przez te różowe okulary? Uścisnął jej dłoń, kiedy przygasło światło i rozległa się muzyka. Eve doszła do wniosku, że akceptuje muzykę. Ostra, rytmiczna, a zarazem wpadająca w ucho. W chwili, kiedy się odprężyła, twarz Marlo – tak podobna do jej twarzy – wypełniła wielki ekran. – Włączone nagrywanie. Mówi porucznik Eve Dallas. Kamera przeszła od zbliżenia do planu ogólnego, pokazując Marlo i mężczyznę w fotelu z wysokim oparciem. – Ustalono, że ofiara to William B. Icove. Kiedy się pochyliła, denat głośno kichnął. – Na zdrowie – odruchowo powiedziała Marlo. Spojrzała, kiedy ludzie zza kadru wybuchnęli śmiechem. – Widocznie denat ma alergię na śmierć. To głupawe, pomyślała Eve, ale dzięki temu znów się odprężyła. Na ekranie pojawiały się gagi, kiksy, ważne sceny przeplatały się z wpadkami na planie. Andi, grająca Mirę, sypnęła się i śmiejąc się głośno, puściła wiązankę sprośnych i pomysłowych przekleństw. Marlo i aktorka, grająca Nadine, w środku dialogu objęły się i namiętnie pocałowały. Ta scena została nagrodzona oklaskami przez widownię.

Matthew spadł z krzesła, kiedy komputer, na którym pracował jako McNab, się zawiesił. Julian spartaczył kwestię, wypowiadając ją z brooklyńskim akcentem. Widownia reagowała śmiechem, brawami, gwizdami. – Jak udaje im się cokolwiek zrobić, skoro mają tyle wpadek? – dziwiła się Eve. – Dlatego kręcą tyle dubli – wyjaśnił jej Roarke. Według Eve było ich naprawdę mnóstwo, i to powtarzanych trzy, cztery, a nawet więcej razy. Ale wyglądało na to, że wszyscy świetnie się bawią, kolejny raz z rzędu grając tę samą scenę. Na samym końcu kamera znów pokazała Marlo, tym razem w długim, czarnym płaszczu, z wyciągniętą bronią, wiatr rozwiewał jej krótko ostrzyżone włosy. „Jestem policjantką” – powiedziała, spoglądając przenikliwie. A kiedy rozchyliła płaszcz, żeby schować broń, nie trafiła do kabury i paralizator upadł na ziemię u jej stóp. – O, kurde. Nie znowu. Roundtree polecił włączyć światło i stał, uśmiechnięty od ucha do ucha, gładząc się po bródce, kiedy rozległy się brawa. – Wybór nie był łatwy przy tej ilości kiksów, jaką dysponowałem. – Opadł na fotel obok Eve, skupiając na sobie jej uwagę. – Z pewnością dobrze się pani bawiła. – Śmiem twierdzić, że pan też. – Dorzucę więcej. Będzie to dodatkowy materiał na płyty DVD. Ludzie ubóstwiają oglądać, jak aktorzy się mylą,

sypią, zaliczają wpadki. – Muszę przyznać, że ja też. – Nakręcimy również rozmowy z odtwórcami głównych ról. Nie zamierzam pani naciskać – zostawię to Joelowi – ale chciałbym dorzucić swoje trzy grosze. Gdyby zgodziła się pani na wywiad, wpłynęłoby to bardzo dobrze na sprzedaż DVD. A jeszcze lepiej, gdybyście państwo oboje zgodzili się na rozmowę przed kamerą. Jestem gotów zostać w Nowym Jorku po zakończeniu zdjęć, jeśli zajdzie taka potrzeba, albo przylecę tu specjalnie, kiedy będzie pani miała czas. Proszę się nad tym zastanowić. Przeżyła pani to wszystko naprawdę. Obiecuję pani, że oddamy sprawiedliwość temu wydarzeniu, a dotrzymuję obietnic. Ale pani przeżyła to naprawdę. Każdy, kto zobaczy ten film, będzie chciał usłyszeć, co ma pani do powiedzenia. – Dla mnie to zamknięta sprawa. – Nieprawda. – Pokręcił głową i utkwił swoje jasnoniebieskie oczy w Eve. – Wystarczająco dobrze panią poznałem. Icove’owie byli głównymi winowajcami, a te wszystkie Avril i inne – ofiarami. Ale mimo wszystko ofiara zamordowała winowajcę i musiała pani przeprowadzić śledztwo. Ofiary, które przeżyły, nadal są wśród nas. Dzięki temu, co pani zrobiła, ich liczba nie wzrośnie, co jest bardzo ważne. Ogromnie ważne. Ale chociaż zakończyła pani tę sprawę, nie zamknęła jej pani. Więc... – Poklepał ją po dłoni. – Proszę to przemyśleć. – Jest dobry – mruknęła Eve, kiedy wstał i prze-

niósł się na fotel obok Andi. – I ma rację, że ta sprawa nie jest zamknięta. – Kiedy się zgodziłam współpracować z Nadine – w rozsądnych granicach – przy powstawaniu książki, wiedziałam, że na tym się nie skończy. Z jednej strony chciałam definitywnie zamknąć tę sprawę, ale nie mogłam. Bo jednocześnie wiem, że dobrze, jeśli ludzie się dowiedzą, kim naprawdę były... Są ofiary w tym przypadku. Jak mam o tym rozmawiać? Nie do mnie należy rozstrzyganie kwestii, kto jest winny, a kto nie. – Z punktu widzenia prawa nie. Ale twoja praca wymaga, żebyś to wiedziała. I wiesz to. Eve prychnęła i odwróciła głowę, żeby spojrzeć Roarke’owi w oczy. – Czyli uważasz, że powinnam to zrobić? – Uważam, że jeśli się na to zdecydujesz, będziesz miała kontrolę nad tym, co i jak powiesz, a to może ci pomóc zamknąć tę sprawę. Bo nie tylko rozgłos, jaki zyskało to śledztwo dzięki książce, nie pozwala ci o nim zapomnieć, Eve. Myślisz o tym... O nich. Ja też. – Niech to diabli. Zastanowię się nad tym. Czy możemy już sobie stąd pójść? – Uważam, że możemy zacząć się do tego przymierzać. Miał rację. Zegnanie się oznaczało kolejne rozmowy. Z zazdrością patrzyła, jak Mavis i Leonardo się ulotnili, wykorzystując jako pretekst małe dziecko, kiedy ją i Roarke’a znów ktoś dorwał.

Eve obliczyła sobie, że minie jeszcze dwadzieścia minut, nim w końcu dotrą do holu, gdzie pijany jak bela Julian spał na jednej z kanap. – Obawiałam się tego. – Connie westchnęła. – Pod koniec kolacji zbytnio sobie pofolgował. – Rzeczywiście nie szczędził sobie wina – potwierdziła Eve. – Zrobiło mu się wstyd za scenę, którą urządziła K. T. podczas kolacji. Julian ma skłonności do picia, kiedy mu wstyd albo jest zdenerwowany. Jeszcze raz przepraszam za jej zachowanie, ale cóż, jest, jaka jest. – Nie ma sprawy – zapewniła Eve panią domu. – Możemy przypilnować, żeby bezpiecznie dotarł do domu – zaproponował Roarke. – Dziękuję. – Connie rzuciła śpiącemu Julianowi spojrzenie pełne macierzyńskiej pobłażliwości. – Ale chyba zostawimy go tu, żeby mógł się wyspać. Nie ma sensu ciągnąć go do hotelu. Przyniosę ten pani cudowny płaszcz. – Widzę coraz więcej różnic między wami – odezwała się cicho Eve. – Ty masz mocniejszą głowę i jeszcze cię nie widziałam, jak leżysz zwinięty w kłębek, tuląc poduszkę, jakby to był miś. – I mam nadzieję, że nigdy tego nie zobaczysz. – Jest zachwycający – powiedziała Connie, wróciwszy z płaszczem Eve. Akurat, kiedy Eve zobaczyła światełko w tunelu, z windy wypadł ociekający wodą Matthew Zank. Marlo, bla-

da jak ściana, wyszła za nim, potykając się. – Na dachu... Na dachu... K. T... Jest na dachu. – Chyba nie żyje. – Marlo usiadła na podłodze i utkwiła wzrok w Eve. – Nie żyje. Jest tam na górze martwa. Musi pani tam pójść. – Proszę zostać tutaj – zwróciła się Eve do Connie. – Nikomu nie wolno stąd wyjść, póki tego nie sprawdzę. – To... To musi być jakaś pomyłka... – zaczęła Connie. – Być może. Niech wszyscy tu zostaną. Razem z Roarkiem wsiadła do windy. – Czy to jakiś żart? – spytała. – Na dach – polecił Roarke. – Może usnęła, pijana, jak Julian. – Miejmy taką nadzieję, bo byłabym maksymalnie wkurzona, gdybym musiała prowadzić śledztwo w sprawie zabójstwa popełnionego podczas kolacji, na której byłam gościem. – Nieczęsto się to zdarza. – Nawet raz to za dużo. Wysiedli z windy i znaleźli się w salonie – w kominku płonął ogień, na niskich kanapach leżały poduszki, w przeszklonym barku stała otwarta butelka wina. Szklane drzwi na taras rozsunęły się bezszelestnie, kiedy się do nich zbliżyli. Gdy wyszli na taras, poczuli zapach nocy i kwiatów, wpadający przez drugie automatyczne drzwi na kryty basen sportowy. Poczuła lekki wiaterek i spojrzała w górę.

– Dach jest lekko rozchylony – zauważyła. Ciekawa była, czy przez cały wieczór pozostawał otwarty. K. T. w mokrym ubraniu leżała na wznak obok basenu z kryształowobłękitną wodą. Eve poczuła się nieswojo na widok szeroko otwartych, brązowych oczu Peabody. Przykucnęła, żeby sprawdzić puls kobiety. – Kurde. Nie tylko martwa, do tego już zimna. Wyciągnął ją z wody. Albo wepchnął do basenu, utopił, a potem wyciągnął. Tak czy owak, dotykał trupa. Kurde! – W tej chwili bardzo przypomina naszą Peabody. – Ale to nie ona. Lepiej ściągnij ją tutaj. I przynieś zestaw podręczny, jeśli go zabrałeś. – Jest w limuzynie. – To dobrze. Powiedz McNabowi, żeby zabezpieczył dom... Nikt nie może wyjść. I niech sprawdzi, czy są tu zainstalowane kamery. Nie pozwól tu przyjść nikomu poza Peabody. – Dobrze. – Przez chwilę przyglądał się zwłokom. – Źle zakończył się ten wieczór. – Dla niej z całą pewnością tak. Kiedy Roarke zjechał na dół, Eve wyciągnęła komunikator z beznadziejnej, małej torebki i zameldowała o przypadku podejrzanego zgonu. A potem przyczepiła rekorder do wąskiego ramiączka sukienki. – Porucznik Eve Dallas... – zaczęła mówić. Zobaczyła stłuczony kieliszek i kałużę czerwonego wina, prawdopodobnie z otwartej butelki stojącej w barku. – Na podstawie wyglądu zewnętrznego można

przypuszczać, że ofiarą jest K. T. Harris. Podała szczegóły: miejsce, powód obecności tutaj ofiary, nazwiska – łącznie ze swoim i Roarke’a – innych obecnych osób. – Jest tu stłuczony kieliszek i rozlane wino. Na barku zauważyłam otwartą butelkę wina. – Cofnęła się i zobaczyła popielniczkę. – W popielniczce niedopałki sześciu papierosów ziołowych. Torebka ofiary leży otwarta na stole. Przykucnęła, pilnując się, żeby niczego nie dotknąć, póki nie zabezpieczy dłoni. – Widzę pomadkę do ust, małą, czarną kasetkę, pewną sumę gotówki i kartę–klucz. Ofiara ma na sobie sukienkę, w której była przez cały wieczór, a także biżuterię i zegarek. Na lewej nodze ma pantofel. Prawy znajduje się na dnie basenu. Odwróciła się, specjalnie zasłaniając trupa, kiedy usłyszała kroki Peabody. – Muszę wiedzieć, czy dasz radę zająć się tą sprawą. Jeśli nie, zrozumiem to. – Nie wypiłam dużo, byłam zbyt przejęta i zdenerwowana. Ale na wszelki wypadek łyknęłam środek na wytrzeźwienie. – Nie to miałam na myśli. Peabody oblizała usta, a jej obnażony biust lekko zafalował. – Dam radę. Eve odsunęła się bez słowa. – Och... – Oczy Delii zrobiły się wielkie. – W po-

rządku. Może potrzebna mi minutka. – Nie ma pośpiechu. Wróć do salonu, zabezpiecz butelkę wina. Roarke zaraz przyniesie zestaw. Musimy zabezpieczyć ręce, nim przystąpimy do pracy. Już zgłosiłam przypadek zgonu. Przyślą kilku mundurowych do pilnowania miejsca. – Rozumiem. – Peabody wróciła do salonu. Możliwych jest kilka scenariuszy, pomyślała Eve, przyglądając się miejscu, zwłokom: Harris wjechała na górę, żeby zapalić papierosa, napić się, pozłościć w samotności. Była podpita, poślizgnęła się, i mając na nogach wysokie szpilki, wpadła do basenu i utonęła. Zwyczajny, głupi wypadek. Fajnie by było, no nie? – Mógł to być wypadek – powiedziała, kiedy znów pojawiła się Peabody. – Za dużo alkoholu, szpilki, ups. Basen ma tylko metr głębokości. Wpadła, uderzyła się w głowę. – Podczas kolacji nie żałowała sobie wina. – Czyli może nieszczęśliwy wypadek. Rozejrzyj się na tarasie, sprawdź, czy znajdziesz coś, co by świadczyło, że nie była tu sama. – W porządku, ale już dobrze się czuję. – Świetnie. – Skinęła głową, kiedy wszedł Roarke z walizką. – Zabezpiecz ręce i buty, rozejrzyj się tu. – Otworzyła zestaw. – Jak przedstawia się sytuacja na dole? – spytała męża. – McNab ma wszystko pod kontrolą. Zebrał obec-

nych, łącznie z obsługą, w salonie. Powiedział, że o ile nie zgłosisz zastrzeżeń, odeśle personel do kuchni, jak tylko pojawią się mundurowi. – To najlepsze rozwiązanie. Potwierdzono, że ofiarą jest K. T. Harris – powiedziała do mikrofonu, kiedy przycisnęła kciuk kobiety do urządzenia, odczytującego odciski palców. – Kobieta rasy białej, wiek dwadzieścia siedem lat... Parę lat starsza od Peabody. – Szukasz różnic. Eve wzruszyła ramionami. – Największa różnica, to ta, że nie żyje. Przybliżona godzina zgonu – dwudziesta trzecia zero zero. – Spojrzała na zegarek. – Czyli chyba wkrótce po tym, jak zaczął się pokaz filmu. Wcześniej i później ludzie się kręcili, wchodzili, wychodzili. Zaraz potem chwilę rozmawialiśmy z Roundtreem, ale nie zwracałam uwagi, która godzina. Na chwilę zamknęła oczy, cofnęła się myślami w czasie. – Posadził nas z przodu. Nie pamiętam, żebym ją widziała, kiedy zajęliśmy miejsca. – Była z tyłu. Wiem to, bo postanowiłem jej unikać i dopilnować, żebyś ty też się na nią nie napatoczyła. – Siedzieliśmy plecami do sali. Mogła wyjść, wjechać tutaj, kiedy zaczęła się projekcja. Nie widać krwi. – Pomacała zabezpieczonymi dłońmi głowę K. T. – Wyczuwam tu jakby guza, niewielką ranę szarpaną. Kiedy sięgała do torby po mikrogogle, pojawił się McNab.

– Zameldowało się czterech mundurowych, pani porucznik. Kazałem im... Urwał i cała krew odpłynęła mu z twarzy, kiedy jego wzrok padł na trupa. – Jezu. Jezu. – Jest starsza – powiedziała Eve rzeczowym tonem. – Górną wargę ma cieńszą, oczy bardziej okrągłe. Stopy dłuższe, węższe. – Słucham? – Ofiara to K. T. Harris, lat dwadzieścia siedem, aktorka. – Znalazłam kilka kieliszków i serwetek na stoliku w ogrodzie... – zaczęła Peabody, kiedy wróciła. – Zabezpieczyłam je do analizy przez techników. – Dee. – McNab złapał ją za rękę. Peabody wydała cichy okrzyk, Eve przypuszczała, że o mało jej nie zgniótł ręki. Przyciągnął Delię do siebie, wtulił twarz w jej włosy. – Co u... Och. Wiem. Ja też doznałam wstrząsu. Nic mi nie jest. Sam się przekonaj. – Złapała go za pośladki. Eve postanowiła to zignorować z uwagi na okoliczności. – McNab, raportuj. – Eve się wyprostowała i znów tak stanęła, żeby zasłonić sobą zwłoki. – Detektywie McNab, proszę zdać raport. – Tak jest. – W nastrojowym, niebieskim świetle jego także można było wziąć za trupa. – Patrz na mnie – warknęła Eve. – Patrz na mnie, kiedy mówię do ciebie. Raport! – Personel – osoby zatrudnione na stałe i kelnerzy –

jest w kuchni. Pozostali w salonie. Każdej grupy pilnuje dwóch mundurowych. Zadają masę pytań. Z wyjątkiem Crossa. Nadal śpi, więc pomyślałem, że lepiej go nie budzić, chyba, że zadecydujesz inaczej. – Może być. Wracaj na dół i przyślij tutaj jednego z mundurowych, pilnujących personelu. Zastąpisz go. Zacznij sporządzać listę nazwisk, danych kontaktowych, spisz ich oświadczenia. Ile jest osób personelu? – Troje z zatrudnionych na stale, którzy pracują dziś na nocną zmianę, dziesięciu kelnerów. – W porządku. Peabody, pomóż mu. Co wiemy o kamerach tu na górze? – Spytałem Roundtreego. Nie mają tutaj kamer. Są kamery w wejściach, ale w środku ani na tarasie – nie. – Bardzo niedobrze. Trzeba będzie przejrzeć zapisy monitoringu, wyeliminować ewentualność, że zrobił to ktoś z zewnątrz. Wykorzystamy jadalnię do przesłuchania właścicieli domu i gości. Idź i każ tam przyjść Matthew Zankowi. Samemu. Wkrótce się tam pojawię. Eve zaczekała, aż wyszli, trzymając się za ręce. – Obawiam się, że nie będzie to takie proste. – Nie? – Mógłby to być wypadek, gdyby nie to, że tył obcasa pantofla, który K. T. wciąż ma na nodze, jest zdarty. I widzę niewielki siniak na prawym policzku ofiary. – Przypuszczasz, że ktoś ją tu zaciągnął? – Uważam, że całkiem możliwe, że ktoś ją tu zaciągnął, a potem wrzucił do basenu. Albo mogła sama znisz-

czyć obcas, a siniak na twarzy to efekt upadku. – Ale w to nie wierzysz – zauważył Roarke. – Nie, wygląda to na ślady powstałe w wyniku ciągnięcia. Jakby uderzyła twarzą w obramowanie basenu, kiedy ją wrzucano do wody. Lecz nawet jeśli to był wypadek, mamy trupa, który bardzo przypomina jedną z osób, prowadzących dochodzenie, dom pełen gwiazd Hollywood oraz dziennikarkę, a do tego media, które się na to rzucą jak na rozpływającą się w ustach czekoladkę. – A kierująca śledztwem jest gwiazdą wieczoru. Eve pokręciła głową, znów spojrzała na zwłoki. – Śmiem twierdzić, że w tej chwili ona jest gwiazdą numer jeden. Na dole poprosiła Roarke’a, żeby szybko przejrzał zapisy kamer monitoringu, po czym weszła do salonu. Natychmiast wszyscy zaczęli mówić jeden przez drugiego. – Cisza! Proszę usiąść. W tej chwili nie mogę odpowiedzieć na żadne pytania, więc nie zdzierajcie sobie gardeł. Mogę tylko potwierdzić, że K. T. Harris nie żyje. – O, Boże. – Connie ukryła twarz w dłoniach. – Póki lekarz nie zbada zwłok, nie mogę nic więcej powiedzieć. Porozmawiam z każdym z państwa osobno. Andrea trzymała w ręku niską szklankę. Wychyliła jej zawartość i utkwiła wzrok w Eve. – Jesteśmy podejrzanymi. – Porozmawiam z wami – powtórzyła Eve. – Doktor Miro, czy mogę prosić na słówko?

– Naturalnie. Mira wstała z kanapy i wyszła za Eve z pokoju. – Co zaobserwowałaś? Przedstaw krótko i zwięźle reakcje. – Zabójstwo? – Nie mogę tego powiedzieć. Naprawdę. Nosi to wszelkie znamiona wypadku, ale... Więc póki tego nie ustalimy, będziemy postępować tak, jakbyśmy mieli do czynienia z zabójstwem. Co zaobserwowałaś? – Każdy osobno i wszyscy razem są zdenerwowani. Connie udało się nie wyjść z roli gospodyni. Roundtree niemal zdołał przekonać ją i wszystkich pozostałych, że Harris spiła się do nieprzytomności, jak Julian. Producent i szefowa od promocji jakiś czas się naradzali. Steinburger nie wyglądał na zadowolonego – zresztą nie on jeden – kiedy McNab zabrał wszystkim telefony. Ale nikt nie sprawiał kłopotów. Matthew i Marlo są najbardziej wstrząśnięci, jednak można było się tego spodziewać, bo to oni ją znaleźli. – Może mogłabyś być obecna podczas rozmów z nimi, przynajmniej przez jakiś czas? – Jeśli to ci pomoże. – To dziwaczna, popieprzona sytuacja. Jesteś psychologiem. Specjalizujesz się w dziwacznych i popieprzonych sytuacjach, prawda? Mira się roześmiała i zniknęło napięcie, malujące się na jej twarzy. – Chyba tak.

Rozdział 4 Usiadła z Matthew przy stole, przy którym wszyscy wcześniej zjedli kolację. Zamiast potraw i nakryć stała teraz na nim niska aranżacja z białych lilii i krótkie świeczki. Matthew nie był w garniturze, tylko w szarej, bawełnianej koszulce i spodniach od dresu. – Dostałem to od Connie. Mają własną siłownię, trzyma tam stroje gimnastyczne dla gości. McNab powiedział, że mogę się przebrać. Mój garnitur był mokry. Su-

kienka Marlo też. Również włożyła coś suchego. – Nie ma sprawy. Chcę nagrać naszą rozmowę i żeby formalnościom stało się zadość, odczytam przysługujące panu prawa. – Przypomniały mi się dawne czasy. – Słucham? – Kiedy miałem siedemnaście lat, aresztowano mnie za pijaństwo i agresywne zachowanie. Korzystając z tego, że rodzice kolegi wyjechali, urządziliśmy u niego imprezę. Zachowywaliśmy się zbyt głośno, wygłupialiśmy się, napyskowałem gliniarzowi. Ukarano mnie grzywną w wysokości tysiąca dolarów, skierowano na prelekcje na temat szkodliwości spożywania alkoholu i musiałem przez trzy miesiące pracować społecznie. A potem przez trzy miesiące miałem szlaban. Przepraszam – dodał i przesunął dłońmi po twarzy. – To nie ma nic do rzeczy, prawda? Nigdy wcześniej nie widziałem trupa. Byłem martwy, zabijałem ludzi, trzymałem w ramionach umierającą siostrę – oczywiście na ekranie. Więc człowiekowi się wydaje, że wie, jak to jest, ale się myli. Bez względu na to, jak dobra jest charakteryzacja, oświetlenie, ujęcia, to nie to samo. Wyraźnie miał trudności z oddychaniem. – Była taka biała. A jej oczy... – Chciałby się pan napić wody, Matthew? Albo herbaty? Z wdzięcznością spojrzał na Mirę. – Mogę dostać herbaty? Eve skinęła głową i Mira wstała.

– Zajmę się tym. – Nie mogę się rozgrzać. Przypuszczam, że woda była zimna. I... Przepraszam – znów powiedział do Eve. – Czy ma pan za co przepraszać? – Niezbyt dobrze sobie radzę z tą sytuacją. Myślałem, że potrafię się zachować w obliczu kryzysu, ale to mnie przerosło. – Nie jest tak źle. – Włączyła rekorder, odczytała przysługujące przesłuchiwanemu prawa. – Zrozumiał pan wszystko, Matthew? Zrozumiał pan swoje prawa i obowiązki? – Jasne. – Co robił pan z Marlo na dachu? – Pojechaliśmy na górę, żeby zaczerpnąć nieco świeżego powietrza, odetchnąć. – I co się stało? – Marlo bolały nogi. Powiedziała, że nie czuje nóg, więc zaproponowałem jej, żeby zdjęła buty i zanurzyła stopy w wodzie. Zamierzaliśmy przez chwilę posiedzieć na skraju basenu. Śmialiśmy się, podchodząc do wody i wspominaliśmy montaż kiksów z planu. W pierwszej chwili nawet jej nie zauważyliśmy. Minęło chyba kilka sekund, nim... Wróciła Mira z tacą, pękatym imbrykiem, kilkoma filiżankami. – Kawy? – spytała Mira Eve. – Dziękuję. Co się wydarzyło potem? – Marlo krzyknęła. Chyba pierwsza ją zobaczyła i

krzyknęła. Nie zastanawiałem się ani chwili, tylko wskoczyłem do wody. Leżała twarzą do dołu... Wyciągnęliśmy ją. – Marlo też weszła do basenu? – Nie. Nie. – Napił się herbaty. – Przyciągnąłem K. T. do krawędzi basenu i Marlo pomogła mi ją wydostać. Wydawała się bardzo ciężka. Zrobiłem jej sztuczne oddychanie. Byłem ratownikiem w szkole średniej i na uczelni, więc wiem, jak postępować w takim wypadku, ale okazało się za późno. Nie żyła. Marlo płakała i mi pomagała, jednak nie udało nam się odratować Harris. Zjechaliśmy na dół po panią. Powinniśmy byli zadzwonić z dachu pod dziewięćset jedenaście, ale zjechaliśmy po panią. – Czy widzieliście kogoś na górze albo kiedy się tam udawaliście bądź zjeżdżaliście na dół? – Nie. Widzieliśmy Juliana, śpiącego na kanapie, i Andi, jak wychodziła z łazienki, do której drzwi są w holu. Pojechaliśmy windą prosto na górę. – Czy zna pan kogoś, kto życzyłby K. T. śmierci? – Jezu. – Mocno zacisnął powieki, znów pociągnął łyk herbaty. – Czasami trudno z nią wytrzymać, a kiedy za dużo wypije, staje się jeszcze bardziej nieznośna. Jeśli dochodzi do jakichś tarć na planie, zwykle to ona jest powodem, bo reszta ekipy nie stwarza żadnych problemów. Ale nie, nikt z nas nie zrobiłby jej czegoś takiego. Nakręcono już większość scen z udziałem K. T., więc wkrótce i tak byśmy się od niej uwolnili. A potem musielibyśmy z nią wytrzymać tylko podczas spotkań z dziennikarzami.

– Czy miał pan jakieś prywatne zatargi z nią? Utkwił wzrok w herbacie. – Nie wiem, jak się do pani zwracać. – Może być „Dallas”. – Dallas. – Wziął głęboki oddech. – Kilka razy się umówiliśmy. To było wiele miesięcy temu, zanim przystąpiliśmy do kręcenia filmu, nim dostałem tę rolę. I nie piła, kiedy się spotykaliśmy. Nie piła również, kiedy dostała rolę, a Roundtree wziął jej stronę w rozmowach z ludźmi od pieniędzy. Musiała się zgłosić na zdjęcia próbne, nie poszło jej najlepiej, ale celnie oddała graną postać... I wstawiła się za mną, pomogła mi zdobyć rolę McNaba. Upatrzyli sobie kogoś innego, lecz postarała się o zaproszenie dla mnie na zdjęcia próbne i okazałem się lepszy. To dla mnie ważna rola. Potem przestaliśmy się spotykać. – Bo dostał pan rolę? – Wiem, że może to tak wyglądać. I lubiła tak myśleć. Lubiła myśleć, że wykorzystałem ją, żeby się ustawić. – W takim razie co było powodem waszego rozstania? – No więc... – Potarł dłońmi uda, potem położył ręce na stole. – Początkowo doskonale się bawiliśmy. Chodziliśmy ze sobą tylko przez jakieś trzy tygodnie i było nam dobrze. Razem przygotowywaliśmy się do zdjęć próbnych, co pomogło nam obojgu. Byliśmy dobrzy. Potem, kiedy dostała rolę, zaczęła pić. Dużo pić. Stała się zaborcza i nieobliczalna. – To znaczy?

– Chciała wiedzieć, gdzie spędzam każdą sekundę. Gdzie I z kim byłem, co robiłem. Albo nie dzwoniła do mnie ani nie przysyłała mi SMS– ów, tylko pojawiała się tam, gdzie akurat byłem. Kiedy jedliśmy kolację i uśmiechnąłem się do kelnerki, to według niej dlatego, że chciałem się z nią przespać albo już z nią spałem. Sama pani widziała, co było podczas kolacji. K. T. tak samo się zachowywała w miejscach publicznych. Wziął filiżankę z herbatą i obrócił ją w dłoniach. – To było żenujące, irytujące. Zarzucała mi, że ją zdradzam, okłamuję, wykorzystuję, kiedy nie okazywałem jej dość zainteresowania. Spotykaliśmy się tylko przez kilka tygodni, jak już powiedziałem, i ani ja, ani ona nie traktowaliśmy tego poważnie. Dopiero potem coś jej się odmieniło. Przychodziła do mnie w środku nocy, żeby sprawdzić, czy z nikim nie śpię. Kilka razy dopuściła się przemocy fizycznej wobec mnie – popychała mnie, policzkowała, rzucała we mnie różnymi przedmiotami. Oświadczyłem jej, że z nami koniec. Jeszcze się nie rozpoczęły zdjęcia, kiedy próbowała sprawić, żeby mi odebrano rolę. Musiałem pójść do Roundtreego i wszystko mu wyjaśnić. Stanął po mojej stronie, powiedział, że K. T. nie pierwszy raz tak się zachowuje. – Praca z nią musiała być niełatwa. – Nazywamy to „grą” – powiedział, uśmiechając się słabo. – Gdyby to było łatwe, każdy by to robił. Tak czy

owak, przez jakiś czas zachowywała się normalnie, jakby nigdy nic nas nie łączyło. Odpowiadało mi to i wszystko szło gładko. Znaczy się, dobrze nam się grało. Wszyscy widzieli, że bardzo się staramy. Dopiero niedawno znów się zaczęło. Może dlatego, że prawie ukończyliśmy zdjęcia. W zeszłym tygodniu zdemolowała moją przyczepę. Wiem, że to jej sprawka. Poniszczyła mi rzeczy, podarła ubrania. Musiałem zacząć zamykać przyczepę na klucz, kiedy szedłem na plan. Skończyły się wspólne sceny – dodał i się skrzywił. – Chciałem powiedzieć, że skończyliśmy kręcić wspólne sceny, nim to się stało. Urwał na chwilę i utkwił wzrok w pustej filiżance. – Dobrze zagraliśmy. Mimo tych problemów świetnie zagraliśmy. – W porządku, Matthew. To na razie tyle. Czy może pan poprosić Marlo, żeby tu przyszła? Pan jest już wolny. – Czyli mogę wrócić do domu? – Na razie tak. – Wolałbym zaczekać, aż... Mogę tu zostać trochę dłużej? – Tak, jeśli sobie pan życzy. I proszę powiedzieć Marlo, że tu na nią czekam. Wstał, spojrzał na Mirę, potem na Eve, znów na Mirę. – Dziękuję za herbatę. Eve wyłączyła nagrywanie. – Co sądzisz? – spytała Mirę.

– Wygląda młodziej niż podczas kolacji. Wciąż jest w szoku. Rozmowny. Według mnie nieco poczuwa się do winy. Nie ma pewności, czy ją wykorzystał czy nie, żeby dostać tę rolę, ale wie, że Harris tak uważała, więc czuje się winny. Moim zdaniem postanowił jak najmniej zaprzątać sobie nią głowę, a teraz nie ma wyboru, tylko musi o niej myśleć. Eve znów włączyła rekorder, kiedy weszła Marlo. Miała na sobie czarne spodnie do jogi i koszulkę bez rękawów, była nieumalowana. – Chyba jestem następna. – Muszę nagrać naszą rozmowę – zaczęła Eve i powtórzyła wszystko, co zrobiła w przypadku Matthew. Marlo siedziała, patrzyła na nią wielkimi oczami, ręce zaciśnięte w pięści położyła na kolanach. – Dlaczego wyszliście z Matthew na taras? Powiedziała prawie to samo, co on. – Była taka piękna noc. Chociaż trochę chłodna. Na basenie było nieco cieplej, ale też chłodno. A kiedy Matthew wyciągnął K. T. z wody, zrobiło się zimno. Myślałam, że ona zacznie oddychać. Zakrztusi się, wypluje wodę... Ale nie. Robił jej sztuczne oddychanie, lecz na próżno. To był wypadek, prawda? Widziałam stłuczony kieliszek. Musiała się poślizgnąć i wpaść do wody. Uderzyła się w głowę? Przez cały wieczór piła. – Jeszcze nie wiemy, czy to był wypadek. – Z całą pewnością to wypadek. Nikt z nas nie... Nie jesteśmy mordercami. – Jej oczy, tego samego koloru,

co oczy Eve, ożywiły się, pojawiła się w nich pasja. – Była pani obecna podczas sceny, którą urządziła w czasie kolacji, więc nie ma sensu udawać, że się przyjaźniłyśmy. Ona nie miała przyjaciół. Miała rywali, niektóre osoby traktowała jak swoją własność, ale przyjaciół nie miała. Lecz nikt by jej nie zabił. Lubimy dramatyczne wydarzenia, kłamiemy, kiedy twierdzimy inaczej. Są nam niezbędne do życia, ale nie posunęlibyśmy się do czegoś takiego. – Czy miała pani jakieś osobiste zatargi z K. T.? – Och, niech policzę. – Przesunęła ręką po włosach w dziwnie znajomy Eve sposób. Robiła to samo, kiedy była zniecierpliwiona. – Nienawidziła mnie. – Z jakiegoś konkretnego powodu? – Proszę pozwolić, że policzę. Nominowano mnie do Oscara. Nie dostałam statuetki, ale jestem aktorką nominowaną przez Akademię Filmową. Strasznie ją to wkurzyło. Dała mi do zrozumienia, że wie, jak zdobyłam tę rolę: sypiając, z kim trzeba. Spotykałam się ze scenarzystą, zanim napisał scenariusz do tego filmu, zanim wybrano obsadę, zanim cokolwiek się zaczęło. Spotykaliśmy się i nadal jesteśmy przyjaciółmi. Uznała, że puszczałam się, by dostać nominację do Oscara. Twierdziła, że podczas zdjęć do tego filmu chciałam być cały czas na ekranie, nakłaniałam Roundtreego, żeby pomniejszył jej rolę i tak dalej, i tak dalej. Dziś wieczorem dopadła mnie tuż przed projekcją. Chciała wiedzieć, jak się będę czuła, kiedy media się dowiedzą, że sypiam z Roundtreem, Matthew i Julianem. Oświadczyła,

że Connie wie o wszystkim, a Nadine wyemituje materiały w najbliższym wydaniu programu „Teraz” o tym, jak zdobywałam role, sypiając z kim trzeba. – Jak pani na to zareagowała? – Odparłam, żeby dała mi spokój. To ostatnie, co jej powiedziałam. „Pieprz się, K. T., bo nikt nie chce cię pieprzyć”. – Zacisnęła powieki. – Boże. – Gdyby ktoś mi powiedział coś takiego, miałabym ochotę mu przyłożyć... A może nie poprzestałabym na tym. – Gdybym zachowywała się, jak postać, którą odtwarzam, może bym jej przywaliła. – Marlo westchnęła i żałośnie spojrzała na Eve. – Ale wtedy chyba czułabym się jeszcze gorzej, niż teraz się czuję. – W porządku, to mi na razie wystarczy. Może pani jechać do domu. Tylko najpierw proszę powiedzieć Connie, żeby tu przyszła. – To wszystko? – Na razie tak. – Powie nam pani, co się stało, kiedy to pani ustali? – Tak. Będę w kontakcie. Marlo wstała i ruszyła w stronę drzwi. – Jesteśmy podejrzanymi, prawda? – spytała Marlo Eve. – Przygotowywała się pani do roli. Jak pani myśli? – Że pani zdaniem K. T. została zamordowana i zrobił to ktoś z nas. – Marlo się wzdrygnęła. – Czekam, aż ktoś zawoła: „cięcie”.

– Nie podoba jej się, że ostatnie słowa, które skierowała do denatki, były takie obraźliwe – zauważyła Mira. – Nie lubiła jej, ale zarazem uważała się za kogoś lepszego od ofiary. Uważała, że K. T. jest nieokrzesana, żałosna i tak paskudna, jak jej ostatnie słowa do niej. – I stanowiła potencjalne zagrożenie dla jej dobrego imienia. – Nie wierzysz, że Marlo ma romans z Roundtreem, Julianem i Matthew? – Z Julianem i Roundtreem nie, ale z Matthew owszem. Mira wyprostowała się zaskoczona. – Dlaczego tak uważasz? Nie dostrzegłam u żadnego z nich niczego, co by o tym świadczyło. – Nie. Są dobrzy. I to będzie stanowiło trudność w tej sprawie. Mamy do czynienia z dobrymi aktorami. Nie afiszują się swoim romansem. Ale dwoje ludzi nie opuszcza przyjęcia, na którym są w centrum zainteresowania, mogą się napić i pośmiać, żeby moczyć nogi w basenie na dachu. Chyba, że chcą pobyć trochę sam na sam. I on na nią zaczekał, chociaż mógł uciec stąd, gdzie pieprz rośnie. Zabębniła palcami w stół. – Mogę się mylić. Ale mówił o tym, jak mu pomagała, jak płakała. A ona opowiadała, jak usilnie reanimował ofiarę. – Bo są w sobie zakochani – powiedziała Mira. ~I widzą w sobie nawzajem bohaterów. – Być może. – Kiedy weszła Connie, Eve znów sięgnęła po rekorder. – Zanim zaczniemy, czy przynieść paniom coś?

– Nie, dziękujemy – odrzekła Eve. – Czy mogę poprosić, żeby podano więcej kawy i coś do jedzenia pozostałym? To czekanie jest okropne. – Jasne. – Może ja się tym zajmę? – Mira wstała, dotknęła ramienia Connie, nim gospodyni zdołała zaprotestować. – Usiądź, Connie. – Nie wiem, co robić – zwróciła się Connie do Eve. – Zadam pani kilka pytań, postaram się zabrać pani jak najmniej czasu. Nagrywam rozmowy i każdemu odczytuję przysługujące mu prawa, żeby wszystko przebiegło zgodnie z przepisami. Widać było, że Connie jest spięta, kiedy przytakująco kiwała głową, splatała i rozplatała palce. – Może mi pani powie, co zaszło między panią i K. T., kiedy zabrała ją pani od stołu? – Powiedziałam jej jasno i wyraźnie, żeby w moim domu liczyła się ze słowami i zachowywała, jak należy. Jeśli jeszcze raz odezwie się w taki sposób do któregoś z moich gości, każę ją wyprowadzić i już nigdy jej nie zaproszę. Connie odwróciła wzrok, zacisnęła usta. – Ale to nie wystarczyło. – Co było dalej? – Nie chciała przeprosić pani ani pozostałych, a tego było już dla mnie za wiele. Więc dorzuciłam, bo byłam bardzo rozgniewana i zażenowana, że dopilnuję, by nigdy więcej nie pracowała z moim mężem ani z kimkolwiek, kto się liczy z moim słowem. Powinna pamię-

tać, że mam spore wpływy w naszej branży. Wzdrygnęła się lekko i otarła łzę. – I zrobiłabym to. Zamierzałam to zrobić. – Jak to przyjęła? – Początkowo nie najlepiej. Oświadczyła, że ma dość słuchania, co jej wolno robić, co jej wolno mówić. Ma dużo do powiedzenia i nikt nie może jej w tym przeszkodzić. A potem oświadczyła, że Marlo robi Masonowi loda między poszczególnymi scenami. – Uwierzyła jej pani? – K. T. jest utalentowaną aktorką, pijana czy trzeźwa – zaczęła Connie. – Trzeźwa jest do wytrzymania, czasem nawet zabawna. Kiedy się upije, jest podła, niedorzeczna, czasami gwałtowna. Rozmaici agenci, menedżerowie, dziennikarze, producenci ukrywają to, więc ludzie nie mają pełnego obrazu, że się tak wyrażę. – Czy to pani odpowiedź na moje pytanie? – Pierwsza część odpowiedzi. Nie uwierzyłam w jej oszczerstwa, rzucane po pijanemu, bo mój mąż mnie nie zdradza ani nie jest mężczyzną, który domaga się, żeby grająca u niego aktorka robiła mu loda na planie. Poza tym Marlo zbyt się ceni, żeby zniżyć się do czegoś takiego. Szanuje mnie i Masona. Przejdę do drugiej części odpowiedzi. Od wielu lat jesteśmy z Masonem małżeństwem. I zawarliśmy układ. Jeśli któreś z nas się odkocha, nie będziemy tego ukrywać. Jeśli któreś z nas będzie potrzebowało chwili wytchnienia od drugiego, nie ma sprawy. Jeśli któreś z nas zdradzi – koniec. Nie będzie drugiej

szansy. – Brzmi to bardzo rozsądnie. – I doskonale się sprawdza w naszym przypadku. – Jaki problem miała K. T. z Marlo, bo to oczywiste, że coś takiego było. – To aż nadto oczywiste po tej niewybrednej uwadze podczas kolacji. Konkluzja? – powiedziała Connie. – K. T. zazdrościła Marlo, nie lubiła jej z wielu powodów. Z uwagi na urodę, talent, urok, popularność nie tylko wśród fanów, lecz również wśród osób z branży. Wydaje mi się, że K. T. zaatakowała panią, bo Marlo wcieliła się w pani postać w tym filmie. Więc to, co czuje do Marlo, czuje... Czuła również do pani. Nie wiem, w jakim czasie o niej mówić. Urwała i przycisnęła rękę do ust. – Przeszłość, teraźniejszość, wszystko się poplątało. Nie wiem, jak z tego wybrnąć. – Świetnie sobie pani radzi. – Eve akurat wypytywała ją, co robiła podczas tego wieczoru, kiedy wróciła Mira. – Boże. Dziękuję – powiedziała Connie, kiedy Mira postawiła przed nią filiżankę kawy. – Pani mąż dodał odrobinę brandy. – Zna mnie. – Pamięta pani, czy podczas filmu K. T. wychodziła z sali projekcyjnej? – spytała Eve. – A może ktoś inny wychodził podczas projekcji? – Widziałam już ten materiał, więc wymknęłam się

podczas napisów początkowych, poszłam porozmawiać z kelnerami. Jakiś czas spędziłam w kuchni. – Pijąc kawę, Connie zmarszczyła czoło. – Wróciłam pod koniec, podeszłam do bufetu, żeby sprawdzić, czy jest dość jedzenia, kiedy skończy się pokaz. Nie widziałam, żeby ktoś wychodził albo wchodził. – A kiedy zapaliło się światło? Czy byli wszyscy? – Nie było Harris. Wiem, bo miałam ją na oku. Za dużo piła, a nie chciałam kolejnej sceny. Zamierzałam ją wyprowadzić i wsadzić do samochodu, ale nie było jej w sali. – Czy brakowało jeszcze kogoś? – Nie jestem pewna. Skupiłam uwagę na niej ze względu na to, co się wydarzyło wcześniej, i jak się dalej nakręcała. Nie chciałam ryzykować kolejnej sceny. Zamierzałam wyjść, sprawdzić, czy pojechała do siebie, czy nadal jest w domu, ale zatrzymała mnie Valerie. Chciała listę deserów do materiału, który zamierzała wysmażyć na temat przyjęcia. Potem pojawiła się Nadine, zaczęłyśmy rozmawiać i zapomniałam o K. T. Eve zobaczyła Roarke’a, dała mu więc dyskretnie znak, żeby wszedł. – Przepraszam, że przeszkadzam. – Nie szkodzi. Na razie to tyle, Connie. Za chwilę poproszę następną osobę. – Przyjechali technicy i ekipa z kostnicy – powiedział, kiedy zostali sami z Mirą. – Udali się na dach. – Zwiększymy tempo. Powiedz Peabody, że chcę, by porozmawiała z Roundtreem, Denisem Mirą i rzecz-

niczką prasową w takiej kolejności, jak chce, w jakimś innym pomieszczeniu. Czyli mnie zostanie Andrea Smythe, ten dupek producent i Nadine. Julianem zajmiemy się razem na samym końcu. Kiedy będziemy kończyć z innymi – zwróciła się do Miry – podaj mu coś na wytrzeźwienie. Szkoda czasu na rozmowę z pijanym. *** – Była cipą. – Andrea, spoglądając czujnie, napiła się kawy. – Określam tak osoby bez względu na płeć, które są szczególnie niemile, a ona była cipą do kwadratu. Nie lubiłam jej w tej roli, bo postać Peabody jest taka przejmująca. Dla K. T. woda nigdy nie jest wystarczająco mokra. Urwała na chwilę i uśmiechnęła się niepewnie. – Bardzo niezręcznie się wyraziłam, uwzględniając okoliczności. – Odrzuciła głowę do tyłu. – Nic a nic mi nie przeszkadza, że nie żyje. Dla mnie to tylko oznacza, że jest martwą cipą. – Mocno powiedziane. – Zasłużyła sobie na to. Nie dalej jak wczoraj zagroziłam jej, że wsadzę jej kij w cipę i podpalę. Może przedwczoraj. Straciłam rachubę, bo rzadko zdarzał się dzień, kiedy nie miałam ochoty udusić tej kobiety gołymi rękami, najpierw przywaliwszy jej w łeb zardzewiałą łopatą. Wypiła kolejny łyk kawy i znów się uśmiechnęła. – Starała się nie wchodzić mi w drogę. – Nie dziwię się. – Nie przeszkadza mi, że jestem podejrzaną, kiedy ofiarą jest popaprana suka bez krztyny rozumu, ale gdy-

bym ja ją zabiła, byłoby dużo krwi i hałasu. I zbyt wielką by mi to sprawiło frajdę, żeby zachować coś takiego tylko dla siebie. Przynajmniej teraz Eve jej uwierzyła. I pozwoliła jej wyjść. Joel Steinburger starał się przejąć kontrolę, jak tylko wmaszerował do jadalni. – Musimy jasno postawić kilka kwestii. – Naprawdę? – Nic nie może trafić do mediów, o ile ja, Valerie albo jeden z moich ludzi się z tym nie zapoznamy. Trzeba to starannie rozegrać. Potrzebny mi telefon. W takiej chwili nie mogę być pozbawiony możliwości kontaktowania się ze swoimi ludźmi. Poza tym wszyscy tu obecni – łącznie z personelem, policją, gośćmi – muszą podpisać zobowiązanie o zachowaniu dyskrecji. Nie możemy dopuścić, żeby któryś z kelnerów pobiegł do redakcji bulwarówki i sprzedał jakąś pokrętną wersję tego, co się wydarzyło dzisiejszego wieczoru, albo jakiś kiepsko wynagradzany gliniarz próbował wynieść w kieszeni nakręcony telefonem komórkowym film, przedstawiający martwą Harris. Powiedziano mi, że chce pani, by przewieziono zwłoki K. T. do kostnicy. Nie możemy się na to zgodzić. – Nie możemy? – Mogę załatwić prywatne prosektorium, zaufanego lekarza sądowego. Jezu Chryste, wie pani, ile zapłaciłaby jedna z tych internetowych hien za zdjęcie nagiej K. T. na stole prosektoryjnym w jakiejś kostnicy?

– Jeszcze coś? – Tak. Muszę... – Musi pan zaczekać, bo ma pan prawo zachować milczenie. I proponuję, żeby pan to zrobił, póki nie odczytam praw, jakie panu przysługują. – O czym pani mówi? – Był naprawdę zaszokowany. – O czym ona mówi? – zwrócił się do Miry. – Joelu – zaczęła Mira, kiedy Eve kontynuowała wyliczanie przysługujących mu praw. – Usiądź i odetchnij głęboko. Porucznik Dallas zrobi to, co do niej należy. – Ja też! Każdy, zaangażowany w produkcję tego filmu, żąda ode mnie, bym całą uwagę skupił na tym wydarzeniu i dopilnował, żeby właściwie je przedstawiono. – Czy rozumie pan swoje prawa i obowiązki? – spytała go Eve. – Nie będzie mnie pani traktowała jak kryminalisty. – Splótł ręce na piersi. – Domagam się obecności moich adwokatów. – Świetnie. Proszę się z nimi skontaktować. Pojedziemy do komendy i zaczekamy tam na prawników. Nie ma sprawy. – Nie może pani... – Owszem, mogę. – Eve rzuciła na stół swoją odznakę. – Ja tutaj decyduję. Daje mi takie prawo ta odznaka i martwa kobieta na dachu. Może pan złożyć oświadczenie tutaj albo pojedziemy do komendy i zaczekamy na pańskich adwokatów. Wybór należy do pana. – Proszę uważać, jakim tonem pani się do mnie

zwraca, albo skontaktuję się z pani przełożonymi. – Proszę bardzo. Moim przełożonym jest komendant Jack Whitney. Steinburger odetchnął głęboko. Wypieki na jego twarzy trochę zbladły. – Chcę, żeby pani zrozumiała, że to moje przedsięwzięcie, moi ludzie. I jedynie próbuję ich chronić. – A ja próbuję ustalić, jak doszło do tego, że kobieta, z którą kilka godzin temu wszyscy razem jedliśmy kolację, znalazła się na dnie basenu. Ja wygrałam. Tu czy tam, Joelu? Proszę wybierać. – Dobrze już, dobrze. Czego pani chce? Nikt z nas nic nie zrobił Harris. To oczywiste, że doszło do wypadku. Nie chcę, żeby media rozgłaszały, że się upiła. Nie chcę, żeby Roundtree i Connie ucierpieli, bo upiła się w ich domu i była nieostrożna. – Był pan dziś wieczorem na dachu? – Nie. – Miał pan jakieś kłopoty ze zmarłą? – Nie. – Cóż, to nie może być prawda. Jest pan jedyną osobą w tym domu, która nie miała żadnych zatargów z ofiarą? Uniósł ręce w górę, westchnął przeciągle. – Nie twierdzę, że nie była osobą trudną w kontaktach. To artystka. Aktorzy pod pewnym względem są jak dzieci, często pod kilkoma względami. K. T. można porównać do

trudnego dziecka. Bardzo dobrze daję sobie radę z ludźmi, z osobami kreatywnymi i z dziećmi z problemami, w przeciwnym razie nie byłoby mnie dziś tutaj. – Słyszałam, że jak się upiła, stawała się szczególnie złośliwa. Producent znów westchnął. – To jedna z tych plotek, którym chciałbym zapobiec. Nie umiała pić i miała temperament. Nie była kobietą szczęśliwą, ale dobra była z niej aktorka. Nie chcę, żeby ją oczerniano. – Czy między panem a nią doszło do jakichś sprzeczek? – Nie nazwałbym tego sprzeczkami. Nie była szczęśliwa, jak już powiedziałem, miała szereg uwag do scenariusza, reżysera, innych gwiazd. Przyzwyczaiłem się do tego, że aktorzy przychodzą do mnie na skargę. – Jak pan postępował w takich wypadkach? – Łagodziłem sytuację, kiedy to było możliwe, byłem stanowczy, kiedy to było konieczne. K. T. rozumiała, że jeśli nie będzie współpracowała, źle się to odbije na jej karierze. Była dobra, bardzo dobra, ale nie niezastąpiona. Rozumiem, że dziś wieczorem trochę ją poniosło. Było to wysoce niewłaściwe. Nie na miejscu. Uniósł ręce w geście, mającym wyrażać: cóż można na to poradzić. – Zamierzałem porozmawiać z nią o tym jutro, nakłonić ją, by zgłosiła się na odwyk, odbyła kilka sesji poświęconych radzeniu sobie z gniewem.

W przeciwnym razie... – W przeciwnym razie? Zimne wyrachowanie zastąpiły wzruszenie ramionami i pobłażliwy uśmiech. – Jest masa głodnych aktorów, tylko czekających na okazję. Otrzymałem zielone światło na kręcenie kolejnego filmu, a K. T. chciała w nim zagrać. Ja też tego chciałem. Ale, jak powiedziałem, nie była niezastąpiona i jasno dałbym jej to do zrozumienia. Eve podziękowała mu, a gdy wyszedł, spojrzała na Mirę. – Ma władzę i wpływy – powiedziała konsultantka. – Wykorzystuje je i sprawia mu to przyjemność. Traktował ją jak towar i bez skrupułów zastąpiłby ją kimś innym albo zagroziłby, że to zrobi, gdyby wartość tego towaru spadła. – Tak. Poza tym jest arogancki i łatwo się irytuje. Ciekawe, co zrobiłaby każda z tych osób, gdyby ofiara miała coś, co zagroziłoby ich karierze – co mogłoby zranić ich miłość własną i niekorzystnie odbiłoby się na stanie konta bankowego... Lub przekreśliło szanse udziału w kolejnym filmie. Nie ma wątpliwości, że nikt jej nie lubił i nikt nawet nie próbował tego ukrywać. – Była wyjątkowo niesympatyczna. – Bezsprzecznie. Ale bycie niesympatycznym to za mało, żeby zasłużyć sobie na stół prosektoryjny w kostnicy. – Miała jakąś rodzinę? – Jeszcze nie sprawdziłam. Zrobimy to, poinformu-

jemy najbliższych krewnych. – To zawsze niełatwe. Chcesz, żebym zaczęła odtruwać Juliana? Eve uśmiechnęła się, słysząc to. – Tak. Kiedy będzie trzeźwiał, porozmawiam z Nadine. Dziękuję ci za pomoc. Przypuszczam, że ty i twój mąż chętnie byście się stąd zmyli. – Prawdę mówiąc, Denis uważa, że to bardzo ciekawe. Ja też. – Ma skarpetki od pary. – Słucham? – Pan Mira ma skarpetki od pary. – Kurczę. – Mira roześmiała się, wyraźnie zawstydzona. – Wiem, że nie przywiązuje do tego wagi, ale umknęło mi to. – To... – Eve szukała właściwego słowa. – Słodkie. – To najlepsze, co jej przyszło do głowy. Mira się uśmiechnęła. – Zawsze myśli o czymś innym. Chodziłby w złachanym swetrze i miał dziury w kieszeniach spodni. Nigdy nie może znaleźć portfela ani czegokolwiek w lodówce. A kiedy człowiekowi się wydaje, że nie zwraca uwagi na to, co mówisz czy robisz, podsuwa właściwą odpowiedź czy rozwiązanie. – Mira wstała. – Ludzie, oczekujący doskonałości od swych towarzyszy życia, dużo tracą. No cóż, zajmę się Julianem. Czy mam poprosić Nadine, żeby tu przyszła? – Tak. Dziękuję.

Eve pomyślała o Roarke’u. Przypuszczała, że wiele osób uważa go za chodzący ideał. Ona wiedziała, że tak nie jest, i uznała, że dzięki temu jej życie jest bardzo zabawne i słodkie. Kiedy o tym myślała, wszedł z wielkim kubasem kawy. – Skąd go wziąłeś? Przynieśli mi te małe, dziewczyńskie filiżanki. – I dlatego poprosiłem gospodynię o coś większego. Kiedy postawił przed nią kawę, Eve skinęła na niego palcem, więc się nachylił. Pocałowała go. – Nie jesteś ideałem – powiedziała. – Przekonaj się, czy znów ci przyniosę wielki kubas kawy. – Nie jesteś ideałem i dzięki temu jesteś w sam raz. – Bycie w sam raz to lepsze niż bycie ideałem. – No pewnie. – Wzięła kubek i pociągnęła długi łyk kawy. – Chcesz być obecny podczas mojej rozmowy z Nadine? – Tak, o ile podzielisz się ze mną kawą. Jeśli chcesz wiedzieć, co nowego, Peabody i McNab właśnie skończyli przesłuchiwać przydzielone im osoby. Peabody nie chciała ci przeszkadzać i poprosiła, bym ci powtórzył, że jadą na dach sprawdzić, co ustalili technicy. Zwłoki już zostały zabrane. – Tak, dostałam SMS od ludzi z kostnicy. Nieznana przyczyna śmierci. Muszą ją przewieźć do prosektorium, by móc roz-

strzygnąć, czy to był wypadek, czy zabójstwo. Śmiem twierdzić, że samobójstwo jest wykluczone, ale trzeba uwzględnić również taką ewentualność. Nadine przyszła ze swoją kawą i talerzem ciasteczek. Postawiła talerz na stole. – No więc słuchaj... – Nie, to ty siadaj i słuchaj. – Eve wzięła herbatnika, na wypadek gdyby Nadine się wkurzyła i je zabrała. – Jesteś świadkiem przypadku podejrzanej śmierci. Muszę cię przesłuchać i spisać twoje wyjaśnienia. – Dostaniesz moje oświadczenie – powiedziała ponuro Nadine. – Chcę żeby mi oddano telefon i palmtop. Nie masz prawa... – Och, daj spokój. – Eve ugryzła ciastko – było niezłe. – Nie dostaniesz ich bez mojego pozwolenia, bo nie chcę, żebyś się skontaktowała z producentem czy redaktorem czy z kimś innym z twojego programu, by Kanał 75 mógł nadać specjalną wiadomość o tym, że K. T. Harris znaleziono na dnie basenu w domu Roundtreego, szczegóły podamy wkrótce. – Jestem dziennikarką, moja praca polega na tym, co właśnie powiedziałaś. Jestem na miejscu wydarzenia. Jadłam kolację z denatką. Nadine odrzuciła włosy do tyłu, zmrużyła swoje kocie oczy. – Jeśli pomyślałaś sobie choćby przez minutę, że pozwolę, by mnie wyrolował inny reporter, inny kanał, inne cokolwiek lub ktokolwiek, to radzę ci, żebyś przemy-

ślała to jeszcze raz. Z czego się śmiejesz? – warknęła do Roarke’a. – Jestem mężczyzną, siedzę sobie tutaj, piję kawę i jem ciasteczka, a dwie piękne kobiety warczą na siebie. Będąc mężczyzną, mam prawo przypuszczać... Może wyobrażać sobie... Że wkrótce dojdzie do rękoczynów. Może porwiecie sobie nawzajem ubrania. Dlaczego mam się nie uśmiechać? – Z całą pewnością nie jesteś ideałem – mruknęła Eve. – Zamknij się na pięć sekund – poleciła Nadine – nim zacznie sobie wyobrażać nas nagie, wysmarowane oliwą, jak tarzamy się po podłodze. – Jeszcze szerzej się uśmiecham. – Zakomunikujesz o tym światu – powiedziała Eve do Nadine. – Nikt cię nie ubiegnie i masz zapewnioną moją współpracę. – To znaczy? – To, co usłyszałaś. Ale jadłaś kolację z denatką, a gdzie trup, policjantka przebija dziennikarkę. – Chcę przeprowadzić z tobą wywiad, jak tylko tu skończymy. – Powiem ci to, co ci będę mogła powiedzieć, kiedy tu skończymy. Nie posłużysz się swoją kamerą, przynajmniej nie teraz. Im dłużej będziesz się kłóciła albo próbowała coś wytargować, tym większe prawdopodobieństwo, że ktoś z personelu opowie wszystko jednej z twoich konkurencyjnych stacji. Jesteś mi potrzebna, Nadine. Oto, co wiem. K.

T. Harris nie żyje. Trzy osoby, znajdujące się w tym pokoju, nie zabiły jej ani nie przyczyniły się do jej śmierci. Państwo Mira też nie. Peabody i McNab również nie. Mavis i Leonardo podobnie. Poza wymienionymi mógł to zrobić każdy. Dlatego potrzebne mi twoje spostrzeżenia, twój przenikliwy wzrok i twoje kocie uszy do słuchania plotek, insynuacji i wszelkich komentarzy. A teraz zaczynajmy.

Rozdział 5 Nadine rzuciła torebkę na stół, otworzyła ją i wyjęła kilka papierowych serwetek. – Zobacz, do czego mnie zmusiłaś. Do bazgrania piórem na papierowych serwetkach. Powiedziałam McNabowi, że nie wykorzystam palmtopa do skontaktowania się z kimkolwiek. – Gdyby ci uległ, dopilnowałabym, żeby trafił do drogówki. Najpierw powiedz mi – a pytam teraz oficjalnie i twoja odpowiedź zostanie nagrana – czy ty i Julian Cross się bzykacie? – Co za język. Nie. Jak ci już powiedziałam, jest cudowny, czarujący, zabawny, do tego bogaty i sławny.

Lecz odpuściliśmy sobie seks. Bo jest też trochę tępawy. To nawet słodkie, ale wolę inteligentnych mężczyzn. Poza tym bzyka się ze wszystkimi zawsze i wszędzie. A preferuję bardziej wybrednych mężczyzn. Nie nalega na Bara– bara, nie obraził się, kiedy grzecznie się wykręciłam. Lubię go, ale nie chcę z nim spać. Niestety. Na dodatek – ciągnęła – machina reklamowa trąbi, że między Marlo i Julianem coś zaiskrzyło na planie i poza nim. To klasyczna metoda promocji. I dość dobrze się sprawdza, pomimo że w rzeczywistości poza planem łączy ich tylko przyjaźń. – I ponieważ poza planem coś zaiskrzyło między Marlo i Matthew. – Co? Nie. Naprawdę? – Nadine przesunęła ręką po włosach, utkwiwszy wzrok w Eve. – Skąd wiesz? Niczego nie zauważyłam. – To tylko moje przypuszczenia. – Eve wzruszyła ramionami. – Będziesz musiała z nimi o tym porozmawiać. – Kurde. Kurde. – Nadine wyjęła pióro z torebki, by coś zapisać na jednej z serwetek. – Ostatnio – ciągnęła Eve – spędzałaś dużo czasu na planie. Powiedz mi, kto pragnął śmierci K. T.? – Czy stwierdzono, że to zabójstwo? – Nie, ale... – Dobra, odpowiem tak: kto tego nie pragnął? Sama miałam ochotę walnąć ją czymś w głowę i utopić. Bo tak się stało? – Pozostawię to bez komentarza. Dlaczego? – Nie ma sprawy. Bo jest jędzą. Do szpiku kości, jeśli chcesz znać moje zdanie. Jest samolubna, marudna,

źle wychowana. Dąsa się, wybucha, warczy, narzeka. Uważała siebie za najlepszą aktorkę w obsadzie tego filmu i przy każdej okazji to podkreślała. Nieraz zwracała się do mnie w kwestii postaci Peabody, domagała się zmian, więcej czasu na ekranie. Chciała, żebym dopisała scenę miłosną z Matthew i bardzo naciskała, żeby grana przez nią bohaterka postawiła się Dallas podczas śledztwa. Nic z tego, czego żądała, nie miało sensu, ale Roundtree, Valerie, Steinburger, Preston czy jakiś nieszczęsny asystent niemal codziennie musieli z nią negocjować. Przez nią praca przy filmie się ślimaczyła, co wywoływało u wszystkich niezadowolenie. – Czy widziałaś coś konkretnego? Czy byłaś świadkiem, jak się do kogoś przyczepiła? – Dallas, ona czepiała się wszystkich. Potem przez kilka dni zachowywała się jak należy, nim znów znalazła sobie nową ofiarę. – No dobrze, skupmy się na dzisiejszym wieczorze. Poza tą sceną, którą urządziła podczas kolacji, czy widziałaś, żeby się z kimś pokłóciła? – Pokłóciła się ze mną. – Nadine przyjrzała się herbatnikom, z namysłem wybrała jeden i ugryzła kawałek. – O co? – zapytała Eve. – Zostały jej tylko dwie krótkie sceny. Chciała, żeby obie rozbudować. Upierała się, że powinnam usiąść z Roundtreem i omówić zmiany, jakie proponuje. Oświadczyłam jej, zresztą nie pierwszy raz, że wszelkie zmiany są wykluczone. Odparła, jak to robiła wcześniej, że nie rozumiem branży

ani wolności twórczej. Powiedziałam, żeby sama napisała książkę i scenariusz na jej podstawie, a mnie dała spokój. Tylko nie tak grzecznie. – Byłaś dziś wieczorem na dachu? Nadine uśmiechnęła się znacząco. – Nie, dziś wieczorem nie. – Czy pokłóciła się jeszcze z kimś? – Przypuszczam, że ona i Connie się posprzeczały, kiedy po kolacji Connie wyszła z nią z jadalni. I zamieniła kilka słów z Andi. K. T. nie była taka wyszczekana, jak Andi, i o tym wiedziała, więc starała się, żeby ich potyczki słowne były krótkie. Zauważyłam, że przed kolacją przyparła do muru Prestona. Nie miał zbyt zadowolonej miny. Poza tym przyznaję, że nie zwracałam na nią specjalnej uwagi. – A podczas pokazu? Widziałaś, jak opuściła salę projekcyjną? – Nie. Siedziała z tyłu, o ile dobrze pamiętam, a ja obok Andi, bo zawsze ma coś ciekawego do powiedzenia. Poza tym Julian zdążył już się nieźle upić i był nabzdyczony, więc nie chciałam z nim siedzieć. Kilka minut po tym, jak zaczęła się projekcja, zadzwoniła moja komórka. Przygotowujemy pokaz plenerowy w Dallas, wywiady z bliźniaczkami Jones. Musiałam odebrać, poszłam więc do małego saloniku obok. Rozmawiałam z producentem i reżyserem mniej więcej przez dziesięć minut. Kiedy wróciłam, usiadłam z tyłu i... K. T. nie było w sali – powiedziała Nadine, mrużąc oczy, jakby próbowała sobie przypomnieć.

– Rozejrzałam się, zanim usiadłam, żeby się upewnić, czy nie znajdę się zbyt blisko niej, lecz jej nie zobaczyłam. Uznałam, że się przesiadła, ale chyba nie. Musiała wyjść. Mogła wyjść przede mną. Nie widziałam tego. Przykro mi. – Zauważyłaś, czy jeszcze kogoś brakowało? – Nie, ale wyszłam do łazienki w chwili, kiedy zapaliło się światło. Kiedy wróciłam parę minut później, miałam wrażenie, że są wszyscy z wyjątkiem K. T., a zauważyłam, że jej nie ma, bo chciałam uniknąć kolejnej rozmowy. – No dobrze. Jaka panowała atmosfera, kiedy wszyscy czekali na rozmowę ze mną albo z Peabody? – Wszyscy byli wstrząśnięci, zdenerwowani. Każdy się denerwuje, kiedy w domu jest trup i policja, Dallas. Roundtree chodził tam i z powrotem z ponurą miną, Connie starała się wszystkich uspokoić, Julian spał pijany, Matthew i Marlo siedzieli przytuleni. Uznałam, iż to dlatego, że razem znaleźli ciało. Nie wyglądali najlepiej. Andi zabawiała Dennisa Mirę albo prosiła Connie, żeby usiadła i się odprężyła. Steinburger szeptał coś z Valerie – co jest normalne – albo przeklinał McNaba, że zabrał mu sprzęt elektroniczny, co doskonale rozumiałam. Preston rozmawiał z Roundtreem, ze mną lub ze Steinburgerem albo siedział ze wzrokiem utkwionym w piwie. Atmosfera była napięta, niezręczna, nerwowa i trudna do wytrzymania. Wszyscy wierzą albo chcą wierzyć, że to był tragiczny wypadek, lecz nikt nie jest tego pewien.

Weszła Peabody, ale się zatrzymała, zobaczywszy Nadine. – Ach. Czy mogę prosić o minutkę, pani porucznik? – To na razie wszystko, Nadine. Możesz zaczekać w salonie. Niebawem oddamy wam sprzęt elektroniczny. – Daj spokój, Dallas. Obiecałaś, że mi powiesz, co ustaliłaś. – I powiem. Ale teraz muszę porozmawiać ze swoją partnerką. – Świetnie. Zabieram ciasteczka. Peabody ze smutną miną patrzyła, jak Nadine wychodzi z talerzem. – Apetycznie wyglądają. – I są smaczne. Melduj. – Mamy oświadczenia wszystkich. McNab zrobi! kopię dla ciebie i do akt. – Podała Eve płytkę. – Nie ma tam nic, co by świadczyło, że ktoś jest winny. Jedyną osobą, która sprawiała wrażenie szczerze zasmuconej, jest Roundtree. Nie sądzę, by ją lubił, ale nie czuł do niej tak wielkiej antypatii, jak pozostali. Technicy kończą pracę. Znaleźli krew. Eve uniosła wzrok znad notatek. – Gdzie? – Koło basenu. Niewielką ilość na samej krawędzi. Mogła zostać wytarta albo zmyta przez wodę, kiedy wyciągano ciało, ale ponieważ w kominku na górze znaleźli również coś, co wygląda jak zwęglone resztki jakiejś tkaniny,

skłaniam się ku temu, że ktoś próbował usunąć krew. – Ja też. – Ekipa z kostnicy potwierdziła stłuczenie i ranę ciętą z tylu głowy ofiary, i że trochę krwawiła. Na butelce, którą znalazłyśmy w barku na górze, i na korkociągu są odciski palców denatki. Laboratorium potwierdzi zawartość butelki. Sprawdzają też DNA znalezione na niedopałkach papierosów, ale to ten sam gatunek, jaki miała Harris w papierośnicy w torebce. Mieści się w niej tuzin, zostały dwie sztuki. Na kieliszkach na tarasie są odciski palców Marlo i Matthew. – Dobra. Weźmy się do Juliana. Daj mi chwilkę na przekazanie części tych informacji Nadine i wyprowadź ją stąd. Odwróciła się do Roarke’a. – Chcesz tu zostać na ostatnią rozmowę? – Najdroższa, za nic w świecie nie przepuściłbym okazji, żeby posłuchać, jak przesłuchujesz moje alter ego. – Ha. Peabody, przyprowadź go tu. Odczytaj mu przysługujące mu prawa, niech się wygodnie usadowi. Zaraz wracam. Skinęła na Nadine, która rozmawiała z Roundtreem i Connie, podczas gdy Peabody zaprowadziła stosunkowo trzeźwego Juliana do jadalni. – Wygląda na to, że uderzyła głową o skraj basenu i albo wleciała do niego albo ktoś jej w tym pomógł. Mogła wpaść. Albo próbowała wstać, pijana i nieco oszołomiona upadkiem, i wpadła do wody. Będę wiedziała więcej, kiedy obejrzy ją lekarz sądowy.

– Tylko tyle? – Na razie tylko tyle. Jeśli ktoś jej pomógł, mam zeznania, wrażenia i chronologię wydarzeń. Jeśli to wypadek, mam to samo i możemy zamknąć sprawę. Ale na razie nie mamy potwierdzenia przyczyny śmierci. Tak czy owak, chcę, żebyś odczekała trzydzieści minut, nim zadzwonisz i wprawisz machinę w ruch. Nim zacznie się wrzawa, chcę mieć nagrane oświadczenie Juliana, a jego samego w jego własnym łóżku. – Co za różnica, jeśli... – Nadine, gdybym ci nie ufała, że odczekasz te trzydzieści minut, bo cię o to poprosiłam, przetrzymałabym cię tutaj przez pół godziny bez twoich elektronicznych zabawek. Ale wierzę, że poczekasz pół godziny. – Zrozumiałam. – Nadine ciężko westchnęła. ~I dziękuję. Gdybym nie wierzyła, że nie robisz tego dlatego, że musisz, znalazłabym sposób, żeby dostać się do telefonu i już bym przekazała tę wiadomość światu. – Też rozumiem i dziękuję. – Jest jeszcze jeden powód, że nie zdecydowałam się na romans z Julianem. – Jaki? – Nie jest taki, jak Roarke, ale kiedy jest w nastroju, sprawia wrażenie, jakby był do niego bardzo podobny. Więc romans z nim wydał mi się czymś nielojalnym... I zwyczajnie ohydnym. Eve chciała to zbyć śmiechem, ale dotarło do niej, że Nadine mówi bardzo poważnie. – Naprawdę?

– Naprawdę. – W porządku. Nie do końca to rozumiem, ale i tak ci dziękuję. – Słyszałam, że posuwa jak młot hydrauliczny. – Zdawało mi się, że powiedziałaś, że nie jest taki jak Roarke. – Och, to było okrutne. Może jednak dam mu szansę. – Nadine poprawiła włosy. – Zamierzam się pożegnać z Roundtreem i Connie. Mam samochód służbowy, więc jeśli skończyłaś z państwem Mira, mogę ich podrzucić do ich domu. – I wypytać Charlotte o wrażenia. – Naturalnie. – Nadine zakręciła jednym ze sznurów pereł, które miała na szyi. – Ale podrzuciłabym ich do domu. – Tak, wiem. Mogą stąd wyjść, kiedy tylko zechcą. Gdy wróciła do pokoju stołowego, Julian siedział blady i wyraźnie nieszczęśliwy nad filiżanką kawy. – Odczytano przysługujące panu prawa? – Tak. Powiedziała, że to dla mojego dobra. – Zgadza się. – Eve zajęła miejsce naprzeciwko niego. – Wie pan, co się stało? – Co? – Wie pan, że Marlo i Matthew znaleźli na tarasie zwłoki K. T.? – Tak. – Pokręcił głową, jakby się budził ze snu. – Boże. Boże! To straszne. Nie wiem, co robić.

– Robi pan to, co trzeba, rozmawiając z nami. Czy dziś wieczorem był pan na tarasie, Julianie? – Nie... Znaczy się, tak. – Rzucił Eve żałosne spojrzenie. – Mam mętlik w głowie. Za dużo wypiłem. Nie powinienem, ale zdenerwowałem się po tej scenie przy kolacji. Chcę, żeby pani wiedziała, że wcale nie... Nigdy bym nawet nie próbował pani podrywać, szczególnie w pana obecności – powiedział, zwracając się do Roarke’a. – Ale za moimi plecami byś to zrobił? Julian jeszcze bardziej zbladł. – Nie to miałem na myśli. – Tylko cię podpuszczam, stary – powiedział Roarke, uśmiechając się chłodno. – Och. W porządku. Nie chcę, żeby pan sobie pomyślał, że podrywałem pańską żonę. Jest fascynującą kobietą... Znaczy się, jestem nią zafascynowany i gdy odtwarzałem pana postać, czasem mnie ponosiło z Marlo. Ale między mną i Marlo do niczego nie doszło. Zachowujemy się tak tylko na pokaz. To stanowi część kontraktu. Znaczy się, obie są pięknymi kobietami, ale... – Czy taki jest warunek? – spytała go Eve. – Bycie piękną? – Wszystkie kobiety są piękne – powiedział i uśmiechnął się pierwszy raz, odkąd tu wszedł. – Łącznie z K. T.? – Jasne. Czemu nie. – Czy między wami do czegoś doszło? – Ostatnio nie.

– A kiedy? – Ze dwa lata temu. Trochę się zabawiliśmy. I parę miesięcy temu. Była w dołku, więc nieco ją podniosłem na duchu. – Chciała, żeby pan znów ją podniósł na duchu? Poprawił się na krześle i utkwił wzrok w kawie. – Rzecz w tym, że właściwie wcale tego nie chciała. Miała ochotę ponarzekać na Marlo, albo skłonić mnie, żebym poskarżył się na nią... Znaczy się, na Marlo... Roundtreemu. Spojrzał na Eve mętnymi, przekrwionymi, niebieskimi oczami. – Nie zamierzałem tego zrobić. Bardzo jej na tym zależało, właściwie zażądała tego ode mnie. W końcu poszedłem do Joela i poprosiłem, niech coś zrobi, żeby mi dała spokój. Nie chciałem na nią narzekać, ale naprawdę mnie dekoncentrowała, przeszkadzała mi pracować. Przypuszczam, że przez to jeszcze bardziej się zacietrzewiła. Nie wiem, dlaczego tak się zachowywała. Znów odwrócił wzrok i pokręcił głową. – Nie rozumiem, dlaczego ludzie nie mogą być dla siebie mili i dobrze się bawić. – Po co poszedł pan dziś wieczorem na taras? Znów spuścił wzrok. – Jest stamtąd cudowny widok. – Czy sam podziwiał pan ten cudowny widok? Przez dłuższą chwilę milczał. Peabody wyciągnęła rękę, dotknęła jego ramienia i powiedziała łagodnie: – Julianie?

Spojrzał na nią. – Bez charakteryzacji wcale nie była do pani podobna. Ma pani ładniejsze usta i oczy. Podobają mi się pani oczy. – Dziękuję. Eve dostrzegła, że jej partnerka wprawdzie się zarumieniła, ale szybko się opanowała. – Kto był dziś wieczorem z panem na tarasie? – spytała go Peabody. – Kiedy udałem się na górę, ona... K. T. tam była. Nie chciałem z nią rozmawiać, przynajmniej nie wtedy, kiedy była w takim nastroju. Oboje piliśmy. Nie chciałem z nią rozmawiać. – Ale rozmawiał pan? – Trochę. Spytałem ją, dlaczego tak się zachowała podczas kolacji. Connie zadała sobie tyle trudu. Naszym obowiązkiem było grzeczne odnoszenie się do obecnych, zadbanie o to, żebyście wszyscy miło spędzili czas. Wtedy zaczęła wygadywać na Marlo, na panią, na Matthew, na wszystkich. Nie chciałem tego słuchać, więc wróciłem na dół. – Pokłóciliście się – powiedziała Eve. – Nie lubię się kłócić. – A ona lubi. – Po prostu nie potrafi być szczęśliwa. Nie rozumiem tego, bo jest tyle powodów do radości. Na przykład to, jak zarabiamy na życie. Owszem, czasami bywa ciężko, ale na ogół to świetna zabawa. I płacą nam za to masę pieniędzy. Wszystko jest łatwiejsze, kiedy człowiek jest

szczęśliwy. Ale ona nie potrafiła cieszyć się życiem. Czy ma pani tabletki przeciwbólowe? – Potarł kark. – Po środkach trzeźwiących zawsze boli mnie głowa, mam kaca i jestem przymulony. Nie mam takich objawów, jak dobrze się wyśpię po pijaństwie. Dlatego zawsze staram się wyspać, jak się upiję. Roarke wyjął z kieszeni małe pudełeczko i podał Julianowi małą, niebieską pigułkę. – Dziękuję. – Aktor uśmiechnął się do niego. – Okropnie się czuję. – Kiedy był pan na tarasie z K. T.? – spytała go Eve. – Dziś wieczorem. Eve pomyślała, że Nadine trafnie go oceniła, mówiąc, że jest tępawy. – O której godzinie? – Och. Nie wiem. Piłem i... Po kolacji. Wiem, że po kolacji. – Czy oglądał pan projekcję? Utkwił wzrok gdzieś przed sobą, zmarszczył brwi. – Tak jakby. Chcę to jeszcze raz obejrzeć, kiedy będę się mógł skupić. Bo byłem rozkojarzony. Przed projekcją chyba poszedłem na taras, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza, ale i tak nie mogłem się skupić. Morzył mnie sen, więc wyszedłem i położyłem się na kanapie. – Kiedy wrócił pan na dół, K. T. została na tarasie? – Tak. – Widział pan, jak jeszcze ktoś pojechał na górę?

– Nie widziałem, by ktokolwiek wjechał na górę. Miałem ochotę się położyć, ale Roundtree chciał, żebyśmy wszyscy przeszli do sali projekcyjnej. – Znów spojrzał na Eve. – Jest pani pewna, że K. T. nie żyje? – Tak, absolutnie pewna. – Mam wrażenie, że to się nie dzieje naprawdę. Powiedziała mi pani, jak umarła? Nie pamiętam. Mam mętlik w głowie. – Wygląda na to, że się utopiła. – Utopiła się? – Julian ukrył twarz w dłoniach. – Utopiła się. – Wstrząsnął nim dreszcz. – K. T. się utopiła! Upiła się i wpadła do basenu? – Nie mogę panu tego powiedzieć. – Upita się – powtórzył. – Wpadła do basenu i się utopiła. Boże. To straszne. Uniósł głowę, kiedy wróciła Peabody ze szklanką wody. – Dziękuję. – Położył rękę na jej dłoni. – Żałuję, że to się stało. Żałuję, że poszła na taras. Nie pozwalała sobie być szczęśliwą. Teraz już nigdy nie będzie szczęśliwa. Eve kazała Peabody go wyprowadzić. Posiedziała przez chwilę, porządkując myśli. Roarke wstał i usiadł naprzeciwko niej. Dziwne, pomyślała, naprawdę dziwne, że usiadł na tym samym krześle, na którym siedział Julian. Dziwne, jak wyraźnie widziała różnice między nimi. Mowa ciała, klarowność spojrzenia, to, że siedział bez ruchu bez najmniejszej trudności. – Jest trochę porypany, prawda?

– Nie wiem. Co to znaczy „porypany”? – Nierozgarnięty. Nie sądzę, że tylko dlatego, że się upił czy dostał coś na wytrzeźwienie. – Nie do końca. Porypany. – Pokiwała głową. – Nawet porypani zabijają. – Wydaje się niegroźny. – Nawet tacy zabijają. Ale do tej pory tylko on się przyznał, że był z nią na górze. Może dlatego, że jest porypany albo niegroźny. Lub zwyczajnie niewinny i uczciwy. Wyszedł na taras, pomyślał: „Kurde, nie chcę znów z nią dyskutować” i wrócił na dół. Ktoś inny wjechał na górę i ją załatwił. Albo potknęła się w tych wysokich szpilkach i sama się załatwiła. – Roundtree w końcu nakłonił Connie, żeby wzięła coś na uspokojenie i położyła się do łóżka – powiedziała Peabody, kiedy wróciła. – Prawdopodobnie dobrze zrobił – uznała Eve. – Nie będą mi już potrzebni – ani ona, ani on. – A czego potrzebujesz? – spytał ją Roarke. – Chyba muszę wrócić do domu i przespać się z tym. Rzadko kiedy za jednym zamachem przesłuchuje się tylu świadków czy podejrzanych. My też jesteśmy świadkami, ale w tej chwili bardzo kiepski ze mnie świadek. – Bo nie możesz zidentyfikować zabójcy – jeśli w ogóle taki istnieje – zanim jeszcze zwłoki trafiły do kostnicy? – Byliśmy tutaj. – W kółko to odtwarzam. – Peabody westchnęła głośno.

– Zadaję sobie pytanie, czy widziałam, czy czułam, jak ktoś się wyślizguje, wraca. Ale tak mnie pochłonął ten film... Był zabawny i w ogóle super. Pamiętam różne osoby, wykrzykujące uwagi, ale nie potrafię umiejscowić tego w czasie. Przeważnie wszyscy się śmiali albo jęczeli. Poza tym nie wiem nic. – Rozgryziemy to. – Eve wstała i zachwiała się lekko. – Zapomniałam, że mam na nogach te przeklęte buty. – Gniewnie spojrzała na swoje szpilki. – Pójdę przypilnować, by technicy zablokowali dostęp na dach. – Zrobili to – zapewniła ją Peabody. – Już sprawdziłam. – W takim razie chodźmy stąd. – Pojedźcie z nami – zaproponował Roarke. – Szofer zawiezie was do centrum, kiedy odstawi nas do domu. – O, rany, dzięki. Przejażdżka limuzyną! Wiecie co, jeśli pominąć fragment z trupem i dwie godziny przesłuchań, to był cudowny wieczór. *** Eve zrzuciła buty, jak tylko przekroczyła próg domu. I się skrzywiła. – Dlaczego bardziej mnie bolą stopy po zdjęciu butów, niż kiedy je miałam na nogach? Ta Harris prawdopodobnie z premedytacją wskoczyła do basenu, bo nie mogła dłużej znieść bólu palców. Roarke wziął ją na ręce. – Zasługujesz, żeby cię zanieść na górę. – Niech będzie – powiedziała, bo już wchodził po

schodach, trzymając ją w ramionach. – Wiesz, że równie prawdopodobne jest morderstwo, co nieszczęśliwy wypadek. – Masz rację. – Ale to nie był wypadek. – Ponieważ? – Prosiła się o lanie i zbyt wiele obecnych tam osób miało powód, żeby spuścić jej manto. Krew na krawędzi basenu, co, przyznaję, może świadczyć, że upadła, wstała, znów upadła i już się nie podniosła, ale taka wersja zdarzeń jakoś mnie nie przekonuje. Porysowane obcasy – ten w basenie też był pokiereszowany – urwany paseczek. Teoretycznie buty mogły się zniszczyć podczas upadku. I resztki spalonej szmaty w kominku. Ofiara wszystkich wkurzyła, urządziła scenę podczas kolacji w obecności ludzi spoza branży, że się tak wyrażę, czyli nas. – Miło mi, że dla odmiany nie jestem jedyną osobą spoza branży – zauważył Roarke i zaniósł ją prosto na podwyższenie, na którym stało wielgachne łóżko. – Potem udaje się na taras i tonie w basenie, co wszystkim jest na rękę. – To rzecz względna. – Uniósł jej nogi i położył je sobie na kolanach. – Utopienie kogoś w obecności najlepszej policjantki od zabójstw to nie najrozsądniejsze posunięcie ze strony zabójcy. – Wprost przeciwnie. To... – Umilkła, a z jej ust wydobył się cichy jęk zadowolenia, kiedy Roarke zaczął

masować jej stopę. – O, jak przyjemnie. Wprost bosko. – Niemal zamruczała, kiedy nacisnął kostkami u rąk jej podbicie. – To takie podniecające. – Zawsze mi o to chodzi. Uznaj to za grę wstępną. – Kto by nie uznał? Tak czy owak, ta najlepsza policjantka od zabójstw patrzy na wszystkich w tym samym miejscu, w tym samym czasie, a ci, którzy są niewinni, starają się myśleć na tyle trzeźwo, żeby sobie przypomnieć, gdzie byli, co i kiedy robili. Bo wszyscy poza zabójcą i ofiarą siedzieli w ciemnej sali projekcyjnej przez dobrych czterdzieści minut. – Z uwagą obserwując siebie na ekranie. – No właśnie. Ktoś zadzwonił do Nadine, ale wyszła z komórką z sali i była zbyt rozkojarzona, żeby zauważyć, czy ktoś inny wchodził bądź wychodził. Nikt nie wspomniał, by ją widział, jak wychodziła, nawet Andrea, a Nadine siedziała obok niej. My byliśmy z przodu, więc nie widzieliśmy, co się działo za nami. – I jest wielce prawdopodobne, że żadne z nich nie wierzy, by ktokolwiek z nich był zdolny do czegoś takiego. Ci, którzy jej nie zabili, wierzą albo chcą wierzyć, że to wypadek. – Dodaj do tego, że wszystkich ich łączy antypatia do niej i zaangażowanie w produkcję filmu. Zawsze lepiej zabić w tłumie, kiedy można się wtopić w otoczenie. Kiedy zaczął masować jej drugą stopę, Eve westchnęła. – Wiesz, że dla takiej chwili niemal... Powtarzam:

niemal warto było chodzić na tych szczudłach. – Uważam, że jestem ci to winny, bo miałem przyjemność podziwiania twoich nóg i pupy, kiedy nosiłaś te szpilki. – Mam pytanie do biznesmena. – Zamieniam się w słuch. – Kiedy śmierć K. T. wyjdzie na jaw, a Nadine już się postara, żeby stało się to wkrótce, jak ta sprawa wpłynie na całe przedsięwzięcie? To ciekawe, pomyślał; rozmawiał o morderstwie ze swoją policjantką, która leżała na łóżku taka wystrojona. Ich życie naprawdę było fascynujące. – Jeśli przedstawić rzecz właściwie – a tak się stanie – jeszcze zwiększy to zainteresowanie filmem. Producenci zyskali ogromną, darmową reklamę. Morderstwo podczas kręcenia filmu o morderstwie? A policjantka, będąca główną bohaterką filmu, prowadzi śledztwo! Nie można było marzyć o czymś lepszym. – Właśnie tak myślałam. – Widzę, że znalazłaś motyw, moja pani porucznik, ale wydaje mi się zbytnią przesadą popełnienie morderstwa dla szumu w mediach, szczególnie, że w mediach już głośno o tym filmie. – Ale to miła korzyść dodatkowa. Zastanowię się nad tym. Teraz uważam, że powinieneś mnie uwolnić od tej sukienki. – Właśnie rozważałem, jak to zrobić. – Chyba najlepiej po prostu rozpiąć suwak. Uśmiechnął się i kilka razy ucisnął łydki Eve, aż jej

mięśnie zaśpiewały. – W takim razie odwróć się. Położyła się na brzuchu. – Roundtree wiedział, ile potrwa projekcja, na jak długo może wyjść z sali. Wydaje mi się jednak, że zauważyłabym, gdyby wyszedł. Był z przodu. Connie też wiedziała, jak długo potrwa projekcja, i sama się przyznała, że wyszła z sali. Założę się, że Preston nie tylko widział wcześniej ten materiał, ale prawdopodobnie pomagał przy jego montażu. Jeśli to zaplanowano... – Na chwilę straciła wątek, kiedy Roarke dotknął ustami jej łydek, i poczuła się jeszcze lepiej. – To czołowi kandydaci. Steinburger i Valerie też mogli wiedzieć, jak długo potrwa projekcja, a obydwoje znają wartość morderstwa i jego nagłośnienia. Poczuła na swoich udach jego ciepłe usta i wilgotny język. – I każdy z aktorów mógł się wymknąć – mruknęła świadoma, że coraz trudniej jej ciągnąć te rozważania. – Skąd by wiedzieli, że K. T. jest na tarasie? – Zabójca mógł się tam z nią umówić. Albo... Wolniutko rozpinał suwak, nie przestając pieścić jej ustami. – Albo ona tam się z nim umówiła, co może świadczyć o zabójstwie w afekcie czy też pod wpływem chwili. Albo... Nie mogę myśleć, kiedy to robisz. – W takim razie musisz przestać myśleć, bo nie zamierzam przestać. – Ściągnął jej z bioder figi, a potem, całując ją w kark, wsunął w nią palce.

Eve zacisnęła ręce na pościeli. – Wciąż mam na sobie sukienkę. – Ale nie zakrywa tego, co najważniejsze. Jesteś gorąca i wilgotna. Miękka i gładka. Orgazm wstrząsnął całym jej ciałem i sprawił, że ogarnęła ją błogość. Roarke z zachwytem patrzył na jej szczupłe plecy, błyszczące brylanty, mięśnie ramion, ręce. A potem znów zaczął ją pieścić, aż z jej ust wydobył się krzyk, gdy ponownie ją rozpalił. Odwrócił ją na wznak i zdjął z niej sukienkę. – Wciąż jesteś w garniturze. Nachylił się, dotknął językiem jej sutka. – Pomóż mi uwolnić się od krawata, dobrze? – Doprowadzasz mnie do szaleństwa – udało jej się powiedzieć, kiedy zmagała się z krawatem. – I nie mam zamiaru przestać. – Ściągnął marynarkę, leniwie napawając się widokiem piersi Eve. – Wyglądasz jak starożytna pogańska królowa–wojowniczka. – Przesunął zębami po jej szyi. – Naga, zaróżowiona, odziana jedynie w sznury brylantów. – Chcę cię poczuć w sobie. – Ugryzła go w ucho. – Gorącego i twardego. – Mam w tej chwili zajęte ręce. – Objął nimi jej piersi. – Potrzebna mi pomoc, by pozbyć się koszuli. Eve złapała ją i szarpnęła, aż guziki poleciały we wszystkie strony.

– Cóż, można i tak. – Tak się to robi, kiedy jest się pogańską królową– wojowniczką. Posiądź mnie. – Złapała go za włosy i przyciągnęła jego usta do swoich. – Chcę, żebyś mnie wziął tak, jakbyś niczego bardziej nie pragnął. – Bo tak jest. Jesteś tylko ty. Zawsze ty. Ale odsunął się, żeby się rozebrać do końca, pieszcząc ją wzrokiem równie skutecznie, jak wcześniej dłońmi i ustami. – Wszystko we mnie się skręca, kiedy tak na mnie patrzysz. – Jesteś moja. ~I ogarnęło go coś więcej niż podniecenie, coś głębszego niż namiętność. – Jesteś moja – powtórzył. A kiedy Eve wyciągnęła ręce, przycisnęła go do siebie i nie puszczała, posiadł ją tak, jakby niczego bardziej nie pragnął w życiu.

Rozdział 6 Peabody, ziewając tak szeroko, że mało sobie nie zwichnęła szczęki, zastanawiała się, co zjeść na śniadanie. Żeby odpowiednio rozpocząć dzień, zdrowo i mądrze, nie powinna wybrać bajgla z serkiem. Należało się zdecydować na jogurt owocowy. A już z całą pewnością nie powinna zjeść bajgla z serkiem i jogurtu owocowego. I nie wolno jej nawet myśleć o kupieniu ciastka z

wiśniami w drodze do komendy. Dlaczego rano zawsze chodzi za nią to przeklęte ciastko z wiśniami? Nie była pewna, czy od samego myślenia o nim nie przybywa jej pół kilograma. – Zjem tylko jogurt owocowy. Siedząc przy ich malutkim kuchennym stole, McNab bez słowa wskazał swoją miskę z płatkami śniadaniowymi. Peabody najpierw nalała sobie kawy, ubolewając, że głupi słodzik niskokaloryczny nie smakuje tak dobrze, jak cudowny słodzik wysokokaloryczny. Ale uznała, że słusznie postępuje, ograniczając się do zdrowego jogurtu i niskokalorycznej kawy. Żałowała, że nie może pochłaniać misek płatków śniadaniowych z oceanami mleka sojowego, jak McNab, którego chudy tyłek i tak pozostawał chudy. Z całą pewnością nie ma sprawiedliwości na tym świecie, kiedy ma się przemianę materii o szybkości kulawego żółwia. Napiła się kawy i poczuła, jak jej umysł się budzi. Lubiła, kiedy słońce wpadało rano przez okno kuchenne, prześwitując przez jaskrawożółte zasłonki, które sama uszyła – cieszyła się, że nie zapomniała swoich umiejętności członkini kręgu Wolnego Wieku. Uszycie zasłonek sprawiło jej przyjemność – wybór tkaniny, obmyślenie wzoru, siedzenie przy małej maszynie do szycia i tworzenie czegoś ładnego i funkcjonalnego. No i McNab był pod ogromnym wrażeniem.

Kiedy skończy tkać dywan do ich dużego pokoju, to dopiero mu zaimponuje. Tak się zachwycał, że Peabody potrafi robić różne rzeczy, a ich tworzenie sprawiało jej wielką przyjemność i dawało satysfakcję. Dobrze, że w ich mieszkanku mieli różne swoje rzeczy: jej talerze i jego kufle, jej krzesło, jego stół. Teraz po prostu ich. I miło, naprawdę miło, siedzieć z nim rankiem, kiedy akurat pracują na tę samą zmianę, jeść razem i rozmawiać. Jeszcze napiła się kawy i uświadomiła sobie, że McNab przestał jeść i nic nie mówi. – Rozmoczą ci się płatki – ostrzegła go. – Co? Ach. – Wzruszył ramionami, odsunął miskę. – Właściwie to nie jestem głodny. – Nie rozumiem ludzi, którzy rano nie są głodni. – Na samą myśl o tym straciła dobry humor. – Budzę się głodna jak wilk, a potem muszę pilnować samej siebie, by nie zjeść wszystkiego, co jest w zasięgu wzroku, żeby mój tyłek nie zrobił się wielki jak balon reklamowy. Kiedy nie odpowiedział – a zawsze miał jakąś słodką uwagę na temat jej tyłka – zmarszczyła czoło. Pomyślała, że McNab jest dziwnie blady. Ma cienie pod oczami i smętną minę. – Dobrze się czujesz? – Wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego dłoni. – Nie wyglądasz najlepiej. – Źle spałem. – Jesteś chory? – Zaniepokojona Delia przechyliła się, żeby położyć mu rękę na czole. – Chyba nie masz go-

rączki. Może zaparzę ci herbaty? Mam specjalną mieszankę od swojej babci. – Nie, dziękuję. – Uniósł swoje ładne, zielone oczy, spojrzał jej prosto w twarz. – Peabody... Delio. Oho, pomyślała. Zwracał się do niej po imieniu tylko wtedy, kiedy był zdenerwowany, wkurzony albo bardzo, bardzo napalony. A nie wyglądał na napalonego. – Co się stało? O co chodzi? – Tak sobie pomyślałem... Kocham cię. – Och, ja też cię kocham. Właśnie sobie myślałam, jak bardzo lubię siedzieć tutaj z tobą rano w naszej kuchni. Wspólnie rozpoczynać dzień. I... – Chcesz wyjść za mąż? Gdyby akurat piła kawę, obryzgałaby mu nią całą twarz. Ale głośno przełknęła ślinę. – Och. Hm. Ha. – Dlaczego nagle język jej skołowaciał? – Jasne. Kiedyś. – Znaczy się, za mnie. – Jasne, że za ciebie, ty głuptasie. Za kogóż by innego? – Lekko trzepnęła go w ramię, ale się nie uśmiechnął, a jej ścisnął się żołądek. – Czy nie powiedziałam dopiero co, że cię kocham? Czy zrobiłam coś, że sobie pomyślałeś, że cię nie kocham? lanie... – Tak jak jej imię, jego też było zarezerwowane na specjalne okazje. – Może jestem głupia w kwestii... – Nie, nie, Dee. Nie chciałabyś teraz wyjść za mąż? – No cóż... – Poczuła motyle w brzuchu. – A ty? – Spytałem pierwszy.

– Może powinieneś mi wyjaśnić, co cię do tego skłoniło. – Nie mogłem spać. Wciąż widziałem K. T. Harris, leżącą obok basenu tam, na tarasie. I o tym, że za sprawą oświetlenia była tak podobna do ciebie. I jak przez minutę wydawało mi się, że to ty. Aż mi się zacisnęło gardło i nie mogłem oddychać. Zaniepokojona Delia, czując ulgę i miłość, wstała, usiadła mu na kolanach i przytuliła się do niego, kiedy ukrył twarz w jej ramieniu. – W porządku. Nic mi nie jest, nam nic nie jest. – Pocałowała jego włosy, takiego samego koloru jak zasłonka. – Wszystko w porządku. – Uświadomiłem sobie, jak wiele dla mnie znaczysz, i zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem nie tracę... Czy nie tracimy czasu. Może powinniśmy się pobrać. Chciałem zapytać, czy chcesz, żebym cię zapytał. Musisz wiedzieć, że jesteś tą jedną jedyną. Jesteś dla mnie tą jedną jedyną, Peabody. Odsunęła się i ujęła jego twarz w dłonie. – A ty jesteś dla mnie tym jednym jedynym, Ianie McNab. Nigdy nie czułam do nikogo tego, co czuję do ciebie. Jestem szczęśliwa. Wszystko to – moje talerze, twoje kufle, nasze mieszkanko – sprawia, że jestem szczęśliwa. – Ja też. – Nie musimy teraz brać ślubu. Małżeństwo jest dla ludzi dojrzałych. Powiedziała to z uśmiechem, a w jego ładnych, zie-

lonych oczach też pojawił się uśmiech. – Ale kiedyś? – O, tak. To będzie wielki, szalony ślub. Cudowny ślub. Ślub, a potem dzieci. Teraz on się uśmiechnął i poklepał ją po brzuchu. – Małe peabodziądka. – Kiedy dojrzejemy. – Pocałowała go, a słońce wpadało przez zasłonki. – Najważniejsze teraz jest to, że zapytałeś, czy chcę, żebyś zapytał. Kocham cię za to. – Znów go objęła. – Naprawdę cię za to kocham. Spytaj mnie znów któregoś dnia. – Ty możesz spytać mnie. – Nie. – Żartobliwie dziabnęła go palcem w brzuch. – Ty. Połaskotał ją pod żebrami. – Dlaczego nie ty? – Bo ty zacząłeś. – Pocałowała go, chichocząc. – Kurde – mruknęła, kiedy zadzwonił jej komunikator. Odsunęła się, sięgnęła po komunikator, leżący na stole. – SMS od Dallas. Pisze, żeby spotkać się z nią w kostnicy. – Spojrzała na zegarek, uśmiechnęła się. – Mamy całe piętnaście minut. Zeskoczyła mu z kolan i pociągnęła go do sypialni. Piętnaście minut z facetem, który kochał ją wystarczająco mocno, żeby zapytać, czy chciałaby, żeby ją zapytał. To jeszcze lepsze od ciastka z wiśniami. ***

Eve szła białym tunelem do kostnicy. Już dawno temu przyzwyczaiła się do zapachu śmierci, zmieszanego ze środkiem czyszczącym o aromacie cytrynowym. Przestała myśleć o tym,że pracownicy stojący koło automatów albo zmierzający do biura dopiero co wyjmowali narządy wewnętrzne z nieboszczyka albo zrobią to, gdy tylko wypiją kolejną kawę. Już się nie zastanawiała, ile trupów spoczywa w stalowych szufladach albo ile litrów krwi codziennie ścierano ze stołów do sekcji. Kiedy jednak przeszła przez drzwi do prosektorium i ujrzała ciało Harris na metalowym stole, podobieństwo K. T. do Peabody sprawiło, że Eve aż drgnęła. Główny lekarz sądowy Morris odwrócił się od monitora komputerowego. Miał na sobie granatowy garnitur w cieniutkie, srebrne prążki. Kruczoczarne włosy splótł w cienkie warkoczyki z tyłu głowy. W pomieszczeniu słychać było jakąś rytmiczną muzykę, kawa z automatu stygła w kubeczku na stalowej tacy, na którą ją odstawił. Spojrzał na Eve swoimi egzotycznymi oczami. – Miałem nadzieję, że Peabody będzie z tobą. – Już tu jedzie. – To... Sam nie wiem, jak to nazwać. – Podszedł do nagich zwłok na stole; nacięcie w kształcie litery Y zostało już starannie zaszyte. – Naprawdę podobieństwo jest tylko powierzchowne, a jednak... – Wiem. – Przyznaję, że się cieszyłem, że ostatniej nocy

Carter miał dyżur i to on przeprowadził sekcję. – Stuknął palcem w monitor, żeby go włączyć. – Czułbym się bardzo nieswojo, gdybym musiał to zrobić. Ale nie poprosiłaś, żebym to był ja. Eve wzruszyła ramionami i wcisnęła ręce do kieszeni. – Było późno. – Nie. – Teraz jego ciemne oczy nieco złagodniały, kiedy na nią spojrzał. – Pomyślałaś sobie, że ponieważ straciłem Amaryllis, że musieliśmy ją tu przywieźć, nawet to powierzchowne podobieństwo do przyjaciółki sprawi mi ból. – Ściąganie cię nie miałoby żadnego sensu. – Ma sens podziękowanie ci, że o tym pomyślałaś. Brakuje mi jej. – Uniósł dłoń do serca. – Wydaje mi się, że zawsze będzie mi brakowało tego, co wspólnie moglibyśmy przeżyć. Ale jest lepiej, niż było. – To dobrze. – Kiedy przyszedłem tu dziś rano i na nią spojrzałem, zrobiło mi się niewypowiedzianie smutno. Ludzie, którzy zajmują się tym, co my, którzy dzień w dzień mają do czynienia ze śmiercią, mimo to są zdolni do odczuwania niewysłowionego smutku. Uważam, że jest ważne, byśmy od czasu do czasu to odczuwali. – Dopiero co ją poznałam i nie czułam do niej sympatii. Specjalnie wyszukiwałam różnice w wyglądzie zewnętrznym między nią i Peabody. A jednak to mną wstrząsnęło. – Sądzę, że dobrze, że po tylu latach pracy, ze-

tknąwszy się z tyloma przypadkami śmierci, zachowaliśmy pewną wrażliwość. Kawy? – Masz na myśli to? – Spojrzała na parujący kubeczek i poczuła gorycz nawet z miejsca, gdzie stała. – Wolę nie. – Jest podła – przyznał nieco rozbawiony. – Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, że się do niej przyzwyczaiłem. – Mogłabym sprawić, żebyś się przyzwyczaił do dobrej kawy. – Gdybym miał dobrą kawę, waliłyby tu tłumy. Nawet zmarli mogliby zmartwychwstać niczym zombi. Pozostanę przy kiepskiej, oszczędzę sobie horroru. – Nie sądzę, by nawet prawdziwa kawa sprawiła, że Harris wstałaby i przegryzła ci gardło. – Mózg – poprawił ją Morris. – Zombi żywią się mózgami. – Mniejsza o szczegóły. – Cóż, ostatecznie są zombi. Tak czy owak... – powiedział, kiedy przestali żartować i spojrzał na ekran, na suche fakty. – Po początkowym smutku poczułem ulgę. Tym razem to nie ja ani nie ty straciliśmy kogoś nam drogiego. Uważam, że od czasu do czasu powinniśmy być za to wdzięczni. – Wczoraj wieczorem miałam ochotę pocałować Peabody prosto w usta. Powstrzymałam się, ale miałam ogromną ochotę. Morris się uśmiechnął.

– Mięczaki z nas, policjantka od zabójstw i lekarz od umarlaków. No cóż, dziś rano kto inny będzie odczuwał smutek. – Niespecjalny – powiedziała mu Eve. – Była z niej prawdziwa jędza. Nie lubiła jej ani jedna osoba, z którą rozmawiałam, z wyjątkiem jej matki. I nie wiem, czy to był smutek, czy też szok i żal z powodu utraty dziecka. – W takim razie jeszcze mniej przypomina naszą Peabody. Szkoda każdego człowieka, którego dotknęła śmierć, chociaż wątpię, czy ofiara bardzo cierpiała, jeśli uwzględnić wyniki badania toksykologicznego, zleconego przez Cartera. Właśnie się zapoznawałem z jego wynikami. Była bardzo pijana. Poziom alkoholu we krwi trzy i dwie dziesiąte promila, a oprócz tego znacząca ilość zonera. – Piła przez cały wieczór. Miała w torebce papierosy, na dachu znalazłam sześć niedopałków. Są w laboratorium. Możliwe, że raczyła się też zonerem. – Wygląda na kogoś, kto niezbyt się przejmuje rzeczywistością, w której żyje. – Przyczyna śmierci? – Utonięcie. Stwierdzono obecność wody w płucach. Żyła, kiedy znalazła się w basenie. Uderzenie w głowę... – Wyświetlił obraz na monitorze razem z powiększonym fragmentem obudowy basenu. – Było wystarczająco silne, żeby pozbawić ją przytomności, ale nie spowodowało śmierci. Gdyby nie wpadła do wody, skończyłoby się na lekkim wstrząśnieniu mózgu, kilku szwach i tabletkach od bólu głowy. Carter przypuszcza, a ja się z

nim zgadzam, że się przewróciła. Morris pokazał na monitorze komputerową rekonstrukcję wydarzenia. – Upadła do tyłu albo ktoś ją pchnął, uderzyła głową w posadzkę, wyłożoną kamykami. Upadek sprawił, że – jak już powiedziałem – na kilka minut straciła przytomność. Albo na dłużej, jeśli uwzględnić poziom alkoholu we krwi i zoner. – Sądząc po tym, jak i gdzie upadła, nie mogła się przewrócić, uderzyć w głowę, przekręcić i wpaść do basenu. Ktoś jej pomógł. – Zgadza się. – Czy mogła odzyskać przytomność, próbować wstać, a wtedy wpadła do wody? Bo straciła równowagę? – Gdyby tak było, stwierdziłbym jeszcze jakieś obrażenia, gdyż basen jest płytki. Ta drobna rana szarpana na skroni powstała w wyniku zepchnięcia do wody, co widać na monitorze. Poza tym, jak sama stwierdziłaś na miejscu wydarzenia, obcasy butów miała porysowane. A tutaj... – Znów odwrócił się w stronę denatki i wskazał jej prawe biodro. – Kolejne drobne stłuczenie. Powstało podczas pierwszego upadku i zgadza się z raportem techników, opisujących miejsce znalezienia śladów krwi. – Krwi, którą wytarto. Nie zmyła jej woda, nawet gdyby się rozbryzgnęła w chwili, kiedy Harris wpadła do basenu. Nie wystarczyłoby tej wody. No i za duża odległość. – Nie pasuje to do rekonstrukcji wydarzenia, spo-

rządzonej przez Cartera. Eve wyraźnie to zobaczyła. – Czyli przewróciła się sama lub z czyjąś pomocą. Straciła przytomność. I taką nieprzytomną ktoś przeciągnął pół metra nad skraj basenu, zepchnął do wody i sprawił, że utonęła. – Do takiego doszliśmy wniosku. To nie jest śmierć w wyniku nieszczęśliwego wypadku, tylko zabójstwo. – Tyle mi wystarczy. – Odwróciła się, kiedy do sali wbiegła Peabody. – Och. Wciąż trochę to dziwne – powiedziała Delia, gapiąc się na denatkę. – Wydaje mi się, że ma dłuższe nogi ode mnie. Dlaczego nie mam dłuższych nóg? Morris okrążył stół, podszedł do niej, ujął ją za ramiona i pocałował w usta. – Och. – Peabody kilka razy zamrugała powiekami. – Dziękuję. To miłe. – Bardzo się cieszę, że cię widzę – powiedział i się cofnął. Spojrzał na Eve roześmianymi oczami. – Na razie to najlepszy poranek w moim życiu – dodała Peabody. – No cóż, myśl tak dalej – poradziła jej Eve. – Mamy zabójstwo, cyrk z mediami i długą listę podejrzanych. Zabierajmy się do pracy. Dziękuję, Morris. – Zawsze do usług. I wiesz co, Peabody? Podobają mi się twoje nogi takie, jakie są. – Ten dzień staje się coraz lepszy. – Oszołomiona Peabody skierowała się razem z Eve do tunelu. – Powiem ci coś. Spóźniłaś się. I cholernie dobrze

widzę po twoim sprężystym kroku, że się spóźniłaś przez seks, a teraz będę ci musiała powtórzyć, co ustalił lekarz sądowy, więc nie mogę powiedzieć, że dla mnie to dobry dzień. – Nic nie mogłam na to poradzić. McNab poprosił, żebym za niego wyszła za mąż. Eve doznała drugiego silnego wstrząsu tego ranka i aż się zatrzymała w pół kroku. – Co? Jezu. Co? – Jem sobie jogurt owocowy zamiast bajgla z serkiem, na który miałam ochotę, a McNab siedzi naprzeciwko mnie z miską płatków śniadaniowych. I nagle ni stąd, ni zowąd pyta, czy chcę wyjść za niego za mąż. – Aż podskoczyła z przejęcia w swoich różowych kowbojkach. – Naprawdę zapytał, czy chciałam, żeby mnie zapytał, co jest jeszcze lepsze, więc musiałam z nim pójść do łóżka. – W porządku. – Eve ciekawa była, ile jeszcze niespodzianek ją dziś czeka. – Więc... – Więc się pobierzemy. Kiedyś. Nie teraz. Nie chcemy brać ślubu teraz. – Nie rozumiem. – Myślę, że chciał, bym wiedziała, że pewnego dnia chce się ze mną ożenić. A ja chcę, by wiedział, że pewnego dnia chcę za niego wyjść. I tyle. – Peabody objęła się za ramiona. – Naprawdę. Doznał szoku, kiedy zobaczył kogoś tak podobnego do mnie, kogoś, kto był mną, martwego. – Tak to zrozumiałam. – I chciał, żebym wiedziała, i sam chciał wiedzieć,

więc spytał mnie, czy powinien zapytać, no i... Szaleję za nim, Dallas. Nie, to coś więcej. Kocham każdy centymetr kwadratowy jego kościstej postaci. – Domyślam się. – Eve milczała przez minutę. – Może już nigdy tego nie powiem, ale pasujecie do siebie. I oboje jesteście rozsądni, że chcecie zaczekać trochę, nim zdecydujecie się na kolejny krok. – Ty tego nie zrobiłaś – przypomniała jej Peabody. – My z Roarkiem nie zachowywaliśmy się rozsądnie. Kiedy się bliżej przyjrzeć, nie powinno nam się udać. – Mylisz się. Im lepiej się przyglądać, tym jest bardziej oczywiste, dlaczego się wam udało. Dlaczego wam się udaje. – Być może. Ale jeśli jeszcze raz się spóźnisz z powodu seksu, skopię ci tyłek. – Zrozumiałam. – W drodze do komendy wstąpimy do Mavis i Leonardo. Wyszli, nim znaleziono zwłoki, ale byli tam przez cały wieczór i podczas projekcji, więc potrzebne nam ich zeznania. Poza tym Mavis grała samą siebie, więc pracowała z aktorami i ekipą. Może dowiemy się od niej czegoś ciekawego. *** Nadal trochę dziwnie się czuła, kiedy wchodziła do budynku i mieszkania, które kiedyś należało do niej. Teraz mieszkali tutaj Mavis i Leonardo z dzieckiem. Gdy tylko się wprowadzili, wyburzyli ściany do sąsiedniego lokalu i zaadaptowali całość na potrzeby rodziny i pracy, jaką wy-

konywali. Pod pewnym względem jeszcze dziwniejsze było, że Peabody i McNab mieszkali w tym samym budynku. Wiele zmian, pomyślała Eve, w tak krótkim czasie. – Jeszcze wcześnie – powiedziała, kiedy zaczęły iść po schodach, po których kiedyś codziennie wbiegała. – Ale chcę to mieć za sobą, nawet jeśli trzeba będzie ich obudzić. – Dallas, oni mają niespełna roczne dziecko. Wierz mi, że nie śpią. – Skoro tak mówisz. – Zapukała do drzwi. Jej uwadze nie umknął fakt, że były solidnie zabezpieczone i ktoś je ostatnio pomalował na cukierkowy róż. Leonardo, z nieco zaspanymi oczami, z opadającymi pasmami włosów koloru miedzi, otworzył im drzwi i uśmiechnął się szeroko. – Dzień dobry. Co za miła niespodzianka. Miał na sobie długą, kremową tunikę, wyszywaną wokół mankietów, i luźne, czekoladowobrązowe spodnie. Eve się domyśliła, że to jego domowy strój. Chociaż widzieli się zaledwie kilka godzin temu, powitał je obie niedźwiedzim uściskiem. – Mavis właśnie kończy ubierać Bellę. Dziś rano całą rodziną udajemy się na zajęcia jogi, a potem Mavis jedzie na nagrania do studia, a ja mam spotkania w sprawie wiosennej kolekcji. – Zajęcia jogi? Mała ćwiczy jogę? – To dobre zajęcie dla całej rodziny. – Rozumiem. A co z tą wiosenną kolekcją? Dopiero zaczęła się jesień.

– Projektanci mody żyją przyszłymi sezonami. Kawy? Mam trochę od Roarke’a. Zdemoralizował mnie. – Przyniosę. – Peabody przeszła do zaprojektowanej od nowa kuchni. Eve rozejrzała się po pomieszczeniu dziennym. Wszystko tu było kolorowe: ściany, dzieła sztuki, tkaniny wiszące tu i tam, jakby przypadkiem. Oddzielili kuchnię od pomieszczenia dziennego ścianką z czegoś w rodzaju fakturowanego szkła. Za każdym razem, kiedy tu przychodziła, mieszkanie coraz mniej przypominało tamto dawne. – Pasuje do ciebie – doszła do wniosku. – Do was wszystkich. – Jesteśmy tu szczęśliwi. – Tak, czuje się tu szczęście. Słuchaj, Leonardo, przepraszam, że przyszłam z samego rana bez uprzedzenia, ale... Nim dokończyła, wpadła Mavis z włosami zebranymi na czubku głowy, w kolorowym, obcisłym topie i spodniach do kolan. Na biodrze trzymała Bellę w podobnych spodniach, co jej, w takim samym, różowym kolorze, jak drzwi wejściowe, i w białej koszulce z wyhaftowanym błyszczącymi strasami słowem „Namaste”. Bella zapiszczała. – Das! – Tak nazywała Eve. Potem zaczęła paplać coś niezrozumiale. – Wydawało mi się, że kogoś słyszę. I Peabody! – Mavis wykonała krótki taniec, machając nogami w błyszczących, czerwonych butach. – Przyszłyście w samą porę.

Zaczekajcie, to coś zobaczycie. No, Bellissima, idź, przywitaj się z Dallas! – Das! – zawołała Bella, kiedy Mavis ostrożnie postawiła ją na podłodze. Dziewczynka kurczowo uchwyciła się palców matki. – Potrafisz to zrobić, moja malutka. Potrafisz. Niebieskooka Bella niepewnie zrobiła krok w swoich różowych bucikach. Potem drugi, machając rączkami jak skrzydełkami, kiedy puściła rękę Mavis. – Co ona robi? Jak ona może to robić? – Eve musiała zapanować nad sobą, żeby się nie cofnąć, kiedy Bella z zapałem szła w jej stronę, wymachując rączkami, patrząc niebieskimi oczkami, błyszczącymi z przejęcia. – Chodzi! – Peabody zostawiła kawę i wychyliła się z kuchni. – Zrobiła pierwszy krok. Dziewczynka zatrzymała się przy nogach Eve i uchwyciła się jej spodni jak liny rzuconej ze skały. – Dziś rano... – Mavis pociągnęła nosem. – Leonardo zostawił ją na podłodze, żeby się pobawiła, kiedy jedliśmy śniadanie. Złapała się krzesła, wstała i podeszła do niego. Przyszła do tatusia. Nadal mnie to wzrusza do łez – wykrztusiła i otarła oczy. Stojący za nią Leonardo też pociągnął nosem. A Bella, odchyliwszy główkę do tyłu i nie puszczając spodni Eve, powiedziała, patrząc na nią: – Das. – Czego chce? – Żebyś ją wzięła na ręce – wyjaśniła Mavis. – Dlaczego? Przecież umie chodzić.

– Das – znów powiedziała Bella i udało jej się w tym krótkim słowie zawrzeć ogrom miłości. – Dobrze już, dobrze. – Lekko przerażona Eve pochyliła się i podniosła małą. Bella z zachwytu zawierzgała nóżkami w powietrzu, krzyknęła „Cmok! ” i przycisnęła zawsze mokre usteczka do policzka Eve. – Cześć! Cześć! – Cześć. Bella klepała Eve po twarzy, coś mówiła, a potem wyciągnęła rączki. – Peebo! – To ja – powiedziała Peabody i podeszła, żeby wziąć dziecko od Eve. – Taka jesteś śliczna. I mądra. – Podrzuciła Bellę w powietrzu, a Eve aż zabrakło tchu. – Oszalałaś? – Ubóstwia to. – Znów podrzuciła dziewczynkę i Bella roześmiała się jak szalona. – Właściwie przyszłyśmy tu służbowo – zaczęła Eve, gdy zobaczyła, że Mavis nie ma nic przeciwko temu, iż Peabody rzuca jej córeczką jak piłką. – Ostatniej nocy zamordowano K. T. Harris. – Zamordowano? – Mavis aż otworzyła usta. – Daj spokój, wszyscy tam byliśmy. Nic jej nie było. – Utonęła w basenie na dachu. Ktoś jej w tym pomógł. – To straszne. To... – Leonardo przesunął dłonią po swojej szerokiej twarzy. – Nie wiem, co powiedzieć.

– Wyszliście, nim znaleziono zwłoki, ale musimy z wami porozmawiać. – Słuchajcie, może pójdę się pobawić z Bellą? – zaproponowała Peabody. – Wtedy będzie wam łatwiej i szybciej skończycie. – Byłabyś tak dobra? Nie chcę, żeby tu została, kiedy rozmawiamy o morderstwie – powiedziała Mavis. – To na pewno źle wpływa na dziecko. Bella oparła się o ramię Peabody, kiedy skierowały się do wyjścia, i pomachała rączką, posyłając im całusy. – Pa, pa. Pa, pa. – Przyniosę kawę. – Leonardo przesunął dłonią po ramieniu Mavis, idąc do kuchni. – To niesamowite. Byliśmy tam, rozmawialiśmy z nią, można tak powiedzieć. I ta scena, którą urządziła podczas kolacji... Wiesz, kto jest sprawcą? – spytała Mavis. – Masz już głównego podejrzanego? To wszystko aktorzy i ludzie filmu. Jak ktoś z nich mógł ją zabić? Kręcą ważny film. – Usiądź, kochanie. – Leonardo wrócił z parującymi filiżankami na tacy. – Zaparzyłem dla ciebie herbatę jaśminową. – Kawa pachnie znacznie lepiej. Wciąż karmię – dodała Mavis – więc mam szlaban na kawę. Wiesz, że nakręciłam z Harris kilka scen? Kiedy miała dobry humor, niczego jej nie można było zarzucić... Bardzo przypominała Peabody. Lubiłam ją, jak była w dobrym humorze. – Czy miała z kimś zatargi? – Ze wszystkimi. Kiedy wpadła w zły nastrój, była

z niej prawdziwa suka i nic a nic nie przypominała Peabody. Zawsze szukała pretekstu do awantury z Marlo, nie pominęła żadnej okazji, żeby dopiec Matthew. Mavis usiadła z podwiniętymi nogami i pociągnęła łyk herbaty. – Pewnego razu, kiedy szłam do swojej przyczepy, słyszałam, jak darła się na Juliana w jego przyczepie. I traktowała Prestona, który jest nieskończenie słodki, jak g... Nie zadzierała zbytnio jedynie z Andi. Myślę, że wiedziała, że Andi by ją rozniosła w pył. Poza tym Andi potrafi tak mówić, żeby poszło człowiekowi w pięty. Kilka razy naskoczyła na Roundtreego, ale o ile się zorientowałam, potrafi sobie z nią poradzić. – A ostatniego wieczoru? – Żałuję, że nie zwracałam na nią większej uwagi. Misiaczku? – zwróciła się do Leonardo. – Była napięta atmosfera. Nie lubię napiętej atmosfery, szczególnie tego rodzaju. Przerwała mi rozmowę z Andi na temat sukienki na premierę, nalegała, żebym dla niej też zaprojektował kreację. Była pijana i niewłaściwie się zachowywała, Andi powiedziała jej... – Zaczerwienił się. – To była propozycja fizycznie niewykonalna, że się tak wyrażę. Trochę się starły. K. T. powiedziała, że ma większą, ważniejszą rolę, że powinna pojawić się pierwsza. Andi znów złożyła jej propozycję. Czułem się bardzo nieswojo. Wreszcie K. T. nas zostawiła, a Andi jak gdyby nigdy nic wróciła do rozmowy o sukience. – Dobrze wiedzieć. Andrea Smythe nie wspomniała o tym ani słówkiem, kiedy z nią rozmawiałam.

– Och, widziałam też, jak K. T. dopadła Matthew – dodała Mavis. – Nic nie słyszałam, ale wyglądało na to, że się sprzeczają. Na koniec zrobiła tak... – Pokazała środkowy palec. ~I odmaszerowała. Był wkurzony. – Kiedy to było? – Hm. – Zamknęła oczy. – Tuż przed kolacją. Tak, kilka minut przed tym, nim usiedliśmy do stołu. A tuż przed projekcją rozmawiała z Julianem. Nie sprawiał wrażenia rozzłoszczonego, raczej znudzonego i poirytowanego. Ale ona była wściekła. Oboje mieli już nieźle w czubie. Jestem prawie pewna, że usiadła sama z tyłu. Nie zwracałam na nią zbytniej uwagi, bo chciałam obejrzeć film. Był zabawny. – Zauważyłaś, czy ktoś jeszcze wychodził podczas projekcji? – Nie. – Mavis spojrzała na Leonardo, który pokręcił głową. – Siedzieliśmy przytuleni do siebie, ja i mój misiaczek. I prawie zaraz po pokazie wyszliśmy. Trina jest wspaniałą opiekunką do dzieci, ale nie chcieliśmy na zbyt długo rozstawać się z Bellą. Pożegnaliśmy się z Roundtreem i Connie, a potem wyszliśmy po angielsku. Och! Widzieliśmy Juliana. Spał na kanapie. – No dobrze. Gdybyście sobie jeszcze coś przypomnieli, skontaktujcie się ze mną albo z Peabody. – K. T. nie żyje. – Mavis pokręciła głową, jakby wciąż w to nie wierzyła. – Co teraz będzie? – Ustalimy, kto się przyczynił do jej śmierci. Eve zreferowała wszystko Peabody po drodze na

komendę. – Żadna z osób, o których mówili Mavis czy Leonardo, nie wspomniała podczas przesłuchania, że rozmawiała z Harris – zauważyła Peabody. – Przekonajmy się, dlaczego. – Czy mam ich wezwać? Eve się zastanowiła. – Tak. Przedstawimy to jako rutynowe dodatkowe przesłuchanie, ale niech się zgłoszą do komendy. Skontaktuj się ze wszystkimi i umów. Chcę spisać nowe informacje, umieścić wszystko na tablicy, założyć teczkę sprawy. Potem spotkamy się z nimi. Z każdym osobno. Odświeżymy im pamięć. Ale w sympatyczny sposób, pomyślała. Na razie.

Rozdział 7 Sprawdź dokładniej przeszłość ofiary – poleciła Eve, kiedy razem z Peabody jechały windą. – Przekonajmy się, czy znajdziemy jeszcze coś, co ją łączyło z gośćmi Roundtreego, zaproszonymi na wczorajszy wieczór, oraz z ludźmi od cateringu i służbą. – Tak jest. Kiedy wysiadły z windy, Eve zobaczyła dwoje swoich detektywów obok automatu przed salą ogólną wydziału. Carmichael, z włosami upiętymi z tyłu głowy czymś w rodzaju klamry, odwróciła się. – Dzień dobry, pani porucznik. – Dzień dobry. – Sanchez krytykuje napoje chłodzące, będące w ofercie. – Tylko powiedziałem, że w sprzedawanej tu lemoniadzie cytrynowej nie ma cytryn. Jeśli ktoś chciałby skosztować prawdziwej lemoniady cytrynowej, powinien iść do delikatesów za rogiem. Przyrządzają ją na poczekaniu. – Według mnie nasze organizmy i tak są pełne związków chemicznych. Co za różnica, jeśli dorzucimy jeszcze trochę? – Fascynujące.

– Cóż, chcemy sobie kupić coś do picia, zanim przyprowadzimy tu grupę typów spod ciemnej gwiazdy – powiedziała jej Carmichael. – Zgarnęliśmy ich ostatniej nocy. Dwójka gangsterów zginęła w tym kramie z niedozwolonymi substancjami, udającym boisko do kosza przy Avenue B. Jeden poniósł śmierć na miejscu, podziurawiony jak sito. Drugi jeszcze oddychał, chociaż też był podziurawiony. Poza tym oberwał kilka razy w głowę starą, żelazną sztachetą. Były na niej jego krew i naskórek, ale żadnych odcisków palców. – Ciekawsze niż skład lemoniady cytrynowej – doszła do wniosku Eve. – Ponieważ ten, który oberwał sztachetą, dziś rano walnął w kalendarz, mamy podwójne zabójstwo, które na pierwszy rzut oka wygląda, jakby nawzajem się wykończyli. – Ale ponieważ ten podziurawiony jak sito, co zginął na miejscu, nie miał rękawiczek ani zabezpieczonych dłoni – dodał Sanchez – trudno uwierzyć, że nim wyzionął ducha, usunął z żelaznej sztachety własne odciski palców. Poza tym lekarz sądowy nie znalazł w żołądku trupa żadnej szmaty czy koszuli, jeśli założyć, że wytarł odciski palców i zjadł szmatę, a nie znaleźliśmy nic, co mogłoby posłużyć do ich usunięcia na miejscu wydarzenia. Więc doszliśmy do wniosku, że ktoś inny zdzielił go sztachetą i wytarł ślady. Sanchez stosunkowo niedawno dołączył do jej zespołu, ale Eve odpowiadał jego styl pracy.

– W tej chwili też skłaniam się ku tej hipotezie. – Więc chcemy przyprowadzić grupę gangsterów, o których wiadomo, że zadawali się z obiema ofiarami, a to oznacza, że czeka nas długi, pracowity dzień. – I stąd ta chęć kupienia jakichś napojów, zanim przystąpimy do dzieła – dokończył Sanchez. – Rozumiem. Czy żelazna sztacheta znajdowała się na miejscu wydarzenia? – Kilka takich prętów poniewierało się w pobliżu – potwierdziła Carmichael. – Kiedyś było tam ogrodzenie. – Szukajcie nowicjusza, młodego zabijaki albo dziewczyny, która nie jest pełnoprawnym członkiem grupy. Inny gangster prawdopodobnie posłużyłby się nożem. Sztacheta to narzędzie, które nawinęło się pod rękę, a każdy szanujący się gangster woli kroić, niż walić na odlew. – Słuszna uwaga. – Carmichael skinęła głową. ~I krojenie nie wymaga tyle siły, co walenie na odlew. – I tak nie zamierzam pić napoju pseudocytrynowego. – Przy Avenue B są delikatesy, gdzie nadal przyrządzają prawdziwy koktajl mleczno–czekoladowy – powiedziała im Eve. – Kosztuje dychę, ale wart jest swojej ceny. – Znam to miejsce. – Carmichael wcelowała palec w Sancheza. – Wiem, gdzie jest. – Dobrze. Ty stawiasz. Ruszyli w kierunku ruchomych schodów, kłócąc się, kto powinien fundować. Według Eve w krótkim czasie stali się dobrymi partnerami.

– Ale mam ochotę na koktajl mleczno–czekoladowy – westchnęła Peabody. – Nie zjadłam śniadania przez to pytanie, czy chciałam zostać zapytana, i późniejsze bara–bara. – Musisz się zadowolić napojem pseudocytrynowym, bo nie udasz się na Avenue B. Zbierz więcej informacji o ofierze, umów wszystkich na dodatkowe przesłuchanie. Ja rozmieszczę to, co mamy, na tablicy i założę teczkę sprawy. Przeszła przez salę ogólną wydziału, pełną znajomych odgłosów i zapachów – namiastek cukru, tłuszczu, kawy, jak najbardziej prawdziwego potu, rozmów, dzwoniących telefonów, szumiących komputerów – i skierowała się do swojego gabinetu. Dioda, informująca o tym, że zostawiono wiadomości na automatycznej sekretarce, migotała jak neon na Vegas II. Spojrzała na nią gniewnie, zaprogramowała kawę w autoku–charzu, potem poleciła wyświetlić listę dzwoniących, którzy nie zostawili wiadomości. Reporterzy, pomyślała z lekką irytacją, patrząc na nazwiska. I więcej reporterów. Wśród nich naturalnie Nadine – dwa razy. Będzie musiała się z nimi spotkać, i to już wkrótce. Ale muszą zaczekać, aż rozstawi tablicę, sporządzi notatki. Kiedy przystąpiła do pracy, też poczuła chętkę na koktajl mleczno– czekoladowy i przypomniała sobie czekoladę i batonik, które udało jej się ukryć przed chciwym, nikczemnym złodziejem słodyczy.

Spojrzała na rozklekotany fotel dla gości, pod którego siedzeniem starannie ukryła batonik. Doszła do wniosku, że batonik też będzie musiał zaczekać. Przypięła do tablicy zdjęcia ofiary z miejsca wydarzenia i z archiwum, zdjęcia wszystkich obecnych na przyjęciu, zdjęcia przedmiotów, znalezionych na miejscu wydarzenia – torebki, niedopałków papierosów, wzmocnionych zonerem, zbitego kieliszka. Obok umieściła wstępny raport techników, raport i wynik sekcji zwłok, sporządzone przez lekarza sądowego Cartera. Siedziała za biurkiem, popijała kawę i przyglądała się tablicy. Przystąpiła do robienia notatek i akurat była zajęta ustalaniem chronologii wydarzeń, kiedy usłyszała czyjeś kroki. Nie Peabody, pomyślała machinalnie. Peabody stukała butami w charakterystyczny sposób. Ten ktoś szedł mocnym, zdecydowanym krokiem. Whitney, pomyślała, siadając prosto za biurkiem na sekundę przed tym, nim wszedł jej komendant. – Dallas! – Dzień dobry, panie komendancie. – Wstała, nieco skrępowana. Komendant Whitney rzadko ją odwiedzał. A jeszcze rzadziej przychodził do jej gabinetu i zamykał za sobą drzwi, jak to zrobił teraz. – K. T. Harris – powiedział. – Tak jest. Lekarz sądowy ustalił, że poniosła

śmierć w wyniku zabójstwa. Ponieważ byłam na miejscu w chwili jej śmierci, przesłuchałam razem z detektywami Peabody i McNabem wszystkie obecne osoby. – Siebie też? – Też spiszę swoje oświadczenie, panie komendancie. Niebawem będę miała dla pana pełny raport. – Proszę usiąść, pani porucznik. Spojrzał na jej fotel dla gości i zmarszczył czoło. – Dlaczego, na litość boską, nie poprosi pani o nowy fotel? Siedzi się na nim jak na cegłach. Eve poczuła się dziwnie, wiedząc, że jeszcze chwila, a komendant usiądzie na jej batoniku. – Ponieważ nikt nie potrafi długo wysiedzieć na cegłach. Proszę zająć miejsce za moim biurkiem, panie komendancie. Machnął ręką, przysiadł na chwilę i przyjrzał się tablicy. Miał szeroką, ciemną twarz, pokrytą zmarszczkami, spowodowanymi wiekiem i brzemieniem dowodzenia. Włosy, obcięte niemal przy samej skórze, coraz szybciej zmieniały kolor na siwy. – To trochę skomplikowana sprawa. – Wskazał głową migającą diodę w aparacie telefonicznym. – Dziennikarze? – Tak, panie komendancie. Zajmę się nimi. – Owszem. To jedna komplikacja. Druga to wasz związek z ofiarą. – Nic mnie nie łączy z ofiarą. – Dallas, zjadłaś kolację z ofiarą na krótko przed tym, nim została zamordowana. – Jadłam kolację z kilkoma osobami. Tylko raz roz-

mawiałam z ofiarą. Nic mnie z nią nie łączy, pani komendancie. – Przemówiłyście się. Eve nie dała tego po sobie poznać, ale ogarnęła ją lekka irytacja. – Jeśli chodzi o ścisłość, panie komendancie, to ona mówiła. Ofiara nie wylewała za kołnierz, zgodnie z opinią wszystkich obecnych była pijana, a poza tym należała do osób konfliktowych. Podczas kolacji pozwoliła sobie na obraźliwy komentarz, choć nieskierowany bezpośrednio do mnie. Uważam, że moja odpowiedź była zwięzła i jak najbardziej na miejscu. I na tym się skończyło. – Odtwarzała również postać pani partnerki w ważnym filmie. – Wskazał tablicę. – Wśród podejrzanych są aktorzy, grający panią, pani męża, innych członków tego wydziału, inne osoby, prywatnie z panią związane. – Tak jest, panie komendancie. – Media rzucą się na to jak sępy. – Położył na udach swoje szerokie dłonie. – Musimy stawić temu czoło. W tej chwili przekazanie tego śledztwa komu innemu niewiele by pomogło i... – ciągnął, nie dając jej dojść do głosu –... mogłoby przedłużyć dochodzenie. Ale nie możemy tego ignorować – dodał, wskazując jej telefon. – Potrzebne są jasne oświadczenia pani i Peabody. Dziś po południu zwołamy konferencję prasową. Razem z rzecznikiem prasowym przygotuje pani oświadczenie i wystąpi na konferencji. – Panie komendancie... – zaczęła protestować Eve.

Wolałaby tłuc kamienie na drodze, niż wziąć udział w konferencji prasowej. – Oboje wolimy, żebyście obie całą uwagę i energię poświęciły temu śledztwu, ale to konieczne. Media już donoszą, że między panią i ofiarą panowały złe stosunki, niektórzy podkreślają fakt, że kieruje pani śledztwem w sprawie śmierci kobiety, która w filmie grała pani partnerkę. Wszyscy w kółko powtarzają, że byliście tam z Roarkiem na kolacji, że byliście na miejscu, gdy umarła K. T. Harris. Zajmiemy się tym i będziemy się tym zajmować, póki – w co nie wątpię – nie zamknie pani sprawy. – Wstał. – Sala konferencyjna numer jeden. Teraz. Razem z Peabody. – Tak jest. Niech to szlag, pomyślała, kiedy wyszła razem z komendantem do sali ogólnej wydziału. Udał się do siebie, a ona skinęła na Peabody. – Ze mną. Te głupoty już spowalniają im pracę. – Co się stało? – spytała Peabody. – Przeklęci dziennikarze – powiedziała cicho Eve. – Przeklęty rzecznik prasowy, przeklęta konferencja prasowa, przeklęte oświadczenia dla mediów. – Och! – Peabody głośno westchnęła. – Chyba należało się spodziewać, że tego nie unikniemy. – Tak, ale miałam nadzieję, że najpierw uda mi się dokończyć wstępny raport, pogonić laboratorium. Już ktoś rozpowiada, że „przemówiłam się” z ofiarą. – Przecież to nieprawda. To ona się zbłaźniła.

– Zapamiętaj to. Weszły do sali konferencyjnej. Tutaj też stała tablica. Eve z miejsca wkurzył widok jej zdjęcia obok zdjęcia Marlo, Roarke’a – obok Juliana i tak dalej. Wysoki mężczyzna, który umieścił zdjęcia na tablicy, stał obok. Był wysoki, miał na sobie elegancki, stalowoszary garnitur. Błyszczące, czarne włosy kręciły mu się na karku. Spinki do mankietów połyskiwały srebrzyście. Odwrócił się w jej stronę. Nie znała go. Przystojna śniada twarz świadczyła, że wśród jego przodków byli przedstawiciele różnych ras: miał cerę koloru kawy z mlekiem, ciemne, lekko skośne oczy i gęste rzęsy. Kiedy się uśmiechnął, w lewym kąciku ust zrobił mu się płytki dołeczek. – Porucznik Dallas, witam. – Głos miał głęboki, aksamitny. – Witam, detektyw Peabody. – To Kyung Beaverton – przedstawił go Whitney. – Pracuje dla Tibble’a, który go przydzielił do nas na czas trwania tego śledztwa. – Proszę mi mówić po imieniu. – Wyciągnął rękę do Eve, a potem do Peabody. – Miło mi, że będę pomagał pokonać ten tor przeszkód, jaki przygotowali dla nas dziennikarze. Może usiądziemy? Eve udała, że nie usłyszała. – Może zaczniemy od tego, dlaczego umieściłeś nas tutaj razem z podejrzanymi. – Bo dziennikarze już to zrobili i będą robili nadal. To irytujące, ale rzeczywistość często taka jest. Pani nie jest nią, ona nie jest panią, ale media do znudzenia będą to

komentowały. Więc zajmiemy się tym. Rozłożył dłonie o długich palcach. – Chociaż szanuje pani aktorkę, która panią gra, ona odtwarza tylko wyobrażenie pani, w dodatku w sprawie, która już została zamknięta. Marlo Durn będzie się wcielała w inne postaci, fikcyjne i prawdziwe, a pani dalej będzie prowadziła śledztwa w sprawie morderstw. W tej chwili najważniejsze jest dla pani śledztwo w sprawie tragicznej śmierci... – Lekarz sądowy stwierdził, że została zamordowana – wtrącił Whitney. – Ach. W sprawie morderstwa K. T. Harris. Sprawdzi pani wszystkie tropy w tej sprawie, ale nie ujawni pani żadnych szczegółów toczącego się śledztwa. – Dobrze. – Eve nieco się odprężyła. Nie był aż takim palantem, jak rzecznicy, z którymi wcześniej miała do czynienia. – Podobno pokłóciła się pani z ofiarą przed jej śmiercią. – To nieścisła informacja. – Dobrze. – Uniósł w górę palec, wskazał nim ją, jak nauczyciel wskazuje wyjątkowego ucznia. – Właściwie doskonale. Proszę usiąść. Udało mi się... Zdobyć kawę, którą pani lubi. Napijemy się kawy i powie mi pani – ze szczegółami – co zaszło między panią i ofiarą. Detektyw Peabody, proszę się nie krępować i dorzucać własne przemyślenia albo powtórzyć wszystko, co pani podsłuchała przy stole podczas tego incydentu. – Incydentu. – Eve popatrzyła na Kyunga, który

programował kawę dla wszystkich. – Trafne określenie. – Trafne określenia... I przekonujące argumenty to coś, co należy do moich obowiązków. Znam się na swojej pracy, pani porucznik, wiem, że pani i pani partnerka też są profesjonalistkami. Uśmiechnął się ujmująco. – Nie podoba się pani to wszystko. Nie dziwię się. Nie musi pani lubić dziennikarzy, dlatego słusznie pani zrobi, pozwalając, abym to ja przejął pałeczkę. – Znów się uśmiechnął, stawiając na stole dzbanek z kawą. – Ja to lubię. Lepiej nam idzie praca, kiedy lubimy to, co robimy, prawda? Nie, nie palant, tylko manipulant. Bardzo sprytny. To budziło jej szacunek. – No dobra, Kyung, a więc tak to wyglądało. Opisała mu przebieg „incydentu” ze wszelkimi detalami. – Właściwa odpowiedź na komentarz nie na miejscu – pochwalił ją Kyung. – Czy powiedziała coś jeszcze? – Nie w mojej obecności. Zorientowałam się, że ma pretensje do innych aktorów, grających w tym filmie, a alkohol jeszcze je spotęgował. Ponieważ nie wiedziałam, że straci życie, nie zwracałam na nią zbytniej uwagi. – Nazwała cię suką. – Peabody się zgarbiła, gdy wszyscy na nią spojrzeli. – Kiedy potem ludzie znów zaczęli rozmawiać, bąknęła pod nosem „suka”. McNab powtórzył mi to później. Siedział obok niej. Wkurzyło go to, ale powiedział, że dał sobie spo-

kój, bo zorientował się, że nie chcesz przeciągać tego „incydentu”. – I miał rację. Poza tym, jeśli ktoś przynajmniej raz dziennie nie nazwie mnie „suką”, uważam, że źle pracuję. Kyung uśmiechnął się, słysząc te słowa. – Uważam, że doskonale poradzi sobie pani z dziennikarzami, prezentując taką postawę i mówiąc takim tonem. Eve spojrzała na niego zdumiona. – Rzecznicy prasowi zwykle nakłaniają mnie, żebym była miła, układna. I umalowała usta. – Inne okoliczności, inne style pracy. – Wzruszył ramionami. – Uważam, że powinna się pani zachowywać naturalnie, jedynie przygotować odpowiedzi na pytania, które według nas padną. A kiedy ktoś panią zapyta o ten incydent przy kolacji – w co nie wątpię – proszę powiedzieć to, co powiedziała pani mnie. Kłótnia to nieścisłe określenie. Pani Harris zrobiła niewłaściwą uwagę, na którą zareagowała pani w odpowiedni sposób. I w ciągu całego wieczoru tylko ten jeden raz rozmawiała pani z panią Harris. Jeśli powie to pani rzeczowym tonem, jasno i wyraźnie, a potem przejdzie do kolejnego pytania, powinno wystarczyć. Uniósł ręce do góry, aż błysnęły spinki przy mankietach. – Gdyby dziennikarze dalej nalegali, proszę powtórzyć to, co wcześniej, dodając jedynie, że spotkała się pani z panią Harris tylko dwa razy, przelotnie, i nie znają się pa-

nie. Obecnie jest pani skupiona na szukaniu osoby, która przyczyniła się do jej śmierci. Słyszałem, że w oświadczeniach, dotyczących innych zabójstw, mówiła pani, iż ofiara należy teraz do pani. Proszę to powiedzieć, jeśli uzna to pani za stosowne. – To prawda. Należy teraz do mnie. – Tak, proszę się starać skierować rozmowę na śledztwo, ujawniając tylko tyle, ile jest możliwe na tym etapie. Będą często pytali, co pani czuje, prowadząc śledztwo w sprawie zamordowania kobiety, która grała pani partnerkę i była tak podobna do pani partnerki. – Ale K. T. Harris nie była moją partnerką, tylko aktorką, wykonującą swój zawód. Do moich obowiązków należy ustalenie, kto odebrał jej życie. Znów się uśmiechnął. – Czuję się zbędny. Czy Marlo Durn jest podejrzaną? – Przesłuchałam panią Durn, jak wszystkich obecnych podczas zabójstwa. Udzieliła bardzo szczegółowych wyjaśnień. Jeszcze za wcześnie, by wskazać podejrzanych. – Jak się pani czuła, przesłuchując kobietę, która gra panią w „Planie Icove’a”? – Ona to nie ja, choć przyznaję, że trochę to niezwykłe. Lecz podczas większości dochodzeń w sprawie zabójstw zdarzają się niezwykłe sytuacje. – Nie obawia się pani, że ta szczególna sytuacja może sprawić, że będzie pani stronnicza albo w inny sposób wpłynie to na przebieg śledztwa? – Dlaczego miałoby tak się stać?

– Pomogę pani. – Złączył razem dłonie jak do modlitwy. – Proszę odpowiedzieć na to całkiem naturalne pytanie ze spokojem – że gdyby uważała pani, iż na obecne śledztwo w jakikolwiek sposób mógłby wpłynąć fakt, że aktorzy w „Planie Icove’a” grają panią i pani współpracowników, nie kierowałaby pani tym dochodzeniem. – Bo teraz reprezentuję K. T. Harris – dokończyła Eve. ~I ustalenie, kto przyczynił się do jej śmierci, postawienie tej osoby przed wymiarem sprawiedliwości to mój obowiązek jako funkcjonariuszki nowojorskiej policji. Kropka. A teraz odczepcie się, żebym mogła wykonywać swoje obowiązki. – Idealnie. Idealnie. Może tylko lepiej, jeśli to ostatnie zdanie powie pani sobie w duchu, a nie na głos. – Uśmiechnął się szeroko, pokazując białe zęby. – Trudno mi zrozumieć, dlaczego moi koledzy uważają panią za taką trudną we współpracy. – Bo większość z nich to dupki. Na razie ty jesteś inny. – Mam nadzieję, że to się nie zmieni. A teraz, detektyw Peabody, przygotujmy odpowiedzi na pytania skierowane do pani. – Będę musiała odpowiadać na pytania dziennikarzy? – zapytała niemal piskliwym głosem. – Ofiara grała panią, a pani była na kolacji i później, kiedy zabito Harris. Bierze pani udział w śledztwie. Najlepiej odpowiedzieć na wszystkie pytania dziennikarzy na tej konferencji prasowej. Eve przyglądała mu się, jak instruował Peabody.

Wydawał się zadowolony z jej odpowiedzi, tu i tam wprowadzał poprawki, pomagał Delii, by jej komentarze były krótkie i rzeczowe. – Poradzą sobie panie – oświadczył potem. – Powiem tylko, że dziennikarze będą próbowali wycisnąć wszystko z tej historii. Pani porucznik, rozumiem, że pani mąż ma swoją ekipę dziennikarzy, i że ktoś taki, jak on, wie, jak postępować z mediami. Ale w tym wypadku chciałbym się porozumieć z jego ludźmi. – Decyzja należy do niego. – Tak, ale jeśli od razu powiem pani o swoich zamiarach, nie wyjdę na dupka. Eve się roześmiała. – Wspomnę mu, że nie jesteś dupkiem. – Bardzo dziękuję. Będę z paniami przed konferencją i w czasie jej trwania. Jeśli byłbym potrzebny wcześniej, jestem do dyspozycji. – Kyung wstał. – Panie komendancie, wezmę się do pracy. – Dziękuję za poświęcony nam czas. – Whitney posiedział jeszcze chwilkę po tym, kiedy Kyung już wyszedł. – Panie komendancie, w pierwszej kolejności przesłucham Andreę Smythe, Juliana Crossa, Matthew Zanka – poinformowała szefa Eve. Skinął głową. – Zachowajmy maksimum dyskrecji. Niech tu wjadą przez strzeżony garaż. Załatwię formalności. I niech ktoś, kto nie traci głowy na widok gwiazd, przyprowadzi ich do sali przesłuchań. – Tak jest, panie komendancie.

– Skłania się pani ku temu, że to jeden z nich? – Na razie nie. – Wiedząc, że szef oczekuje przynajmniej zwięzłego raportu ustnego, miała ochotę wstać. Ale dziwnie by to wyglądało. – Chcemy sprawdzić, czy istniały jakiekolwiek powiązania między ofiarą a służbą i pracownikami firmy cateringowej. Ale nikt z aktorów obecnych na kolacji nie darzył zamordowanej sympatią, a wprost przeciwnie. Często to wystarczający motyw do zabójstwa. Szczególnie, gdy wszystko świadczy, że śmierć była wynikiem awantury lub konfrontacji, jak w tym przypadku. Mocne pchnięcie, upadek, zaciągnięcie ofiary na skraj basenu i wrzucenie jej do wody. Alkohol też mógł mieć jakieś znaczenie. Wypiła go bardzo dużo. Denatka była opryskliwa, konfliktowa. Powodowała opóźnienia i tarcia na planie, wysuwała żądania. Eve skinęła głową w stronę tablicy. – W przeszłości była blisko związana z Zankiem i Crossem, obaj przyznali się do tego. Zank oświadczył również, że ofiara nadal go nękała po tym, jak zakończył z nią znajomość, była obsesyjnie zazdrosna i nieobliczalna. – A to Zank twierdzi, że ją znalazł i wyciągnął z wody. – Tak, panie komendancie, razem z Marlo Durn. Według mnie Zank i Durn są teraz parą. Jeśli Harris o tym wiedziała, z pewnością stanowiło to powód dodatkowych tarć. W chwili śmierci ofiary goście byli w sali projekcyjnej w domu Roundtreego, oglądali montaż wpadek z planu. Wiemy, że Harris wyszła podczas pokazu, bo

śmierć nastąpiła w czasie trwania projekcji. W tej chwili nie wiemy, kto jeszcze opuścił salę i spotkał się z ofiarą na dachu. Wiemy, że było dość czasu, żeby się wymknąć, udać na taras, zabić Harris i wrócić przed końcem pokazu. Umilkła na moment. – Pokopiemy, sprawdzimy, na jakim tle dochodziło wcześniej do konfliktów, dotrzemy do przypadków gwałtownego zachowania. Pierwsze pchnięcie i spowodowany nim upadek wygląda na efekt wzburzenia. Ale wrzucenie nieprzytomnej kobiety do basenu to działanie z premedytacją, podobnie jak zostawienie jej w wodzie, kiedy tonęła. Mogło to być wykalkulowane lub nie, panie komendancie, ale dokonano tego na zimno. – A prawdopodobieństwo, że ktoś z obsługi był z nią związany i posunął się do zabójstwa? – Bardzo niewielkie. To z pewnością ktoś z obsady lub ekipy filmowej, jedna z osób, które z nią pracowały, ktoś, kogo znieważała, komu groziła. Na kogo wywierała presję. – I ten ktoś zareagował. – Komendant wstał. – Morderstwa celebrytów – mruknął. – Prawdopodobnie nakręcą kolejny film na ten temat. – Widząc lekko przerażoną minę Eve, uśmiechnął się. – Może pani napisać o tym książkę – powiedział. – Informujcie mnie na bieżąco. I nie spóźnijcie się na konferencję prasową. – Kurde – powiedziała Eve, kiedy wyszedł. – Kurde. Może ma rację. – Kto mnie w nim zagra? Chciałam powiedzieć, że to naprawdę niesamowite, prawda? Ktoś grający mnie, jak

prowadzę śledztwo w sprawie zamordowania kogoś, kto mnie grał. No i jeszcze... – Przestań. Przez ciebie zaraz rozboli mnie głowa. Weź się do pracy. – Eve pomasowała kark. Skierowały się z powrotem do sali ogólnej wydziału. Zatrzymała się, rozejrzała, zastanowiła. – Carmichael. Kiedy uniósł głowę, skinęła na niego ręką. – Do mojego gabinetu. Poszła do siebie, wysyłając Roarke’owi SMS–a, żeby spodziewał się telefonu od Kyunga, który nie jest dupkiem. – Pani porucznik? – powiedziała Carmichael, stając na progu. – Jesteś miłośnikiem kina, Carmichael? Lubisz oglądać filmy, słuchać ploteczek z Hollywood, czytać o celebrytach? – Kiedy mam czas, wolę oglądać sport. Tam naprawdę coś się dzieje. – Świetnie. Nadasz się. – Poinformowała ją, że przyprowadzi aktorów na przesłuchanie, poinstruowała, że ma zachować dyskrecję, i odprawiła. Z radością przesłała wszystkie wiadomości od dziennikarzy Kyungowi i wróciła do pracy. Dokończyła raport wstępny, dołączyła do niego własne oświadczenie i wzięła się do szczegółowego sprawdzania Harris, kiedy telefon zakomunikował, że przyszedł SMS od Roarke’a. „Nie jest dupkiem. W twoich ustach to największa pochwała. Zajmę się tym”.

Zadowolona, usiadła wygodnie i przyjrzała się danym Harris. Rodzice się rozwiedli, kiedy K. T. miała trzynaście lat. Jeden brat, dwa lata od niej starszy. Do czasu rozwodu rodziców dorastała w Nebrasce. Matce, która oskarżyła męża o przemoc domową, przyznano pełną opiekę nad dziećmi. Wyprowadziła się z nimi do Iowa. Eve nie widziała zasadniczej różnicy między Nebrascą a Iowa. Według niej były to rozległe stany, gdzie jest dużo pól, stodół i krów. Pokopała trochę głębiej, przejrzała kilka raportów policyjnych, dokumentów sądowych, dotyczących przemocy domowej, z ponurą miną przyglądała się zdjęciom Piper Van Horn – matki – po tym, jak jej mąż, Wendall Harris, ją pobił. Dowiedziała się z akt, że wówczas piętnastoletni Brice Harris, obecnie Van Horn, bo po rozwodzie rodziców przyjął nazwisko panieńskie matki, doznał złamania ręki, miał podbite oko i lekkie wstrząśnienie mózgu. Wendall odsiedział wyrok w zakładzie karnym w Omaha, uczestniczył w sesjach, poświęconych radzeniu sobie z gniewem i walce z nadużywaniem substancji odurzających. Kiedy Brice miał dwadzieścia lat, a K. T. osiemnaście, ich ojciec zmarł w wyniku obrażeń odniesionych podczas bójki w barze, jak dowiedziała się Eve, gdy pokopała trochę głębiej. Ciekawe, pomyślała, że córka pozostała przy nazwisku ojca. Ciekawe, że najwyraźniej odziedziczyła jego skłonność do wpadania w gniew, szczególnie pod wpły-

wem alkoholu. Przejrzała jej świadectwa szkolne. Przeciętna uczennica, mająca pewne kłopoty z dyscypliną. Nie chodziła na żadne zajęcia dodatkowe do ukończenia czternastu lat, kiedy to zapisała się do szkolnego kółka teatralnego. – Proszę, proszę – mruknęła Eve. Nim ukończyła dwadzieścia dwa lata, kilka razy ukarano ją za jazdę po pijanemu, a wreszcie Harris odebrano prawo jazdy. Tak jak ojciec, córka brała udział w programie dla osób nadużywających alkoholu. Osiemnastoletnia Harris wyjechała z Iowa do New LA. Oprócz mandatów za jazdę po pijanemu dwa razy oskarżono ją o napaść, ale odstąpiono od wymierzenia kary. I kolejny raz odpowiadała za zakłócanie porządku po pijanemu – zapłaciła grzywnę, ukończyła program resocjalizacji. Nie wyciągnęła z niego wniosków, pomyślała Eve. Przypomniała sobie twarz, głos i rozpacz Piper Van Horn, kiedy skontaktowała się z tą kobietą, żeby poinformować ją o śmierci córki. Matka rozpaczała, pomyślała. Większość z nich rozpacza. Nie wszystkie, ale większość. Jej własna matka nawet przez chwilę nie pomyślała o dziecku, które urodziła, wykorzystywała i zostawiła z potworem. Nawet jej nie poznała, kiedy po latach znalazły się twarzą w twarz. To nie ma nic do rzeczy, upomniała siebie. Myśl o ofierze. Im lepiej zrozumiesz ofiarę, tym lepiej zrozumiesz zabójcę. Miała do czynienia z kobietą, która dorastała w at-

mosferze przemocy i gniewu, która od nich uciekła lub której sprawiało przyjemność udawanie, że to zrobiła, ale do samej śmierci nie uwolniła się od złości i przemocy. Dlaczego? – zastanowiła się Eve. I czy naprawdę ma znaczenie, dlaczego? Odwróciła się w stronę tablicy. Czy ofiara wiedziała coś o kimś z aktorów lub z ekipy filmowej? Coś, czym szantażowała zabójcę, coś, czego ujawnienie mogło zaszkodzić jego karierze? Czy zwyczajnie zbyt długo i zbyt mocno kogoś dręczyła? Znów się odwróciła, żeby przeczytać raport z laboratorium. – Dallas? – Na progu stanęła Peabody. – Zoner zmieszany z ziołami niemal pół na pół. – Jezu, to i wino wystarczyło, żeby stracić przytomność, nie musiał jej nikt walnąć w głowę. – Można się założyć, że kiedy upadła, już nie wstała. Na fragmentach spalonej szmaty znaleziono ślady krwi. Krwi ofiary. Tylko DNA ofiary na niedopałkach, zebranych z miejsca wydarzenia. Rysy na obcasach pasują do materiału, z którego wykonano obudowę basenu. – Szybko się uwinęli. – Dla odmiany. Na razie nie mówmy nic o zonerze, przekonajmy się, czy ktoś wspomni, że miała zwyczaj go brać. – Tak jest. Carmichael eskortuje na górę Andreę. – Dobrze. – Eve wciąż wpatrywała się w dane. – Dajmy jej kilka minut na oswojenie się z komendą.

Przesłuchają każdego z osobna, powiedziała sobie. Zeskrobią nieco tej hollywoodzkiej ogłady i przekonają się, co się pod nią kryje. Im więcej wiedziała o Harris, tym mniej ją lubiła. Ale to nie miało znaczenia. Jej obowiązkiem jest oddanie sprawiedliwości ofierze.

Rozdział 8 Ubrana na jaskrawoczerwono, z włosami przypominającymi złote fale, a nie subtelną czerń fryzury Miry, Andrea Smythe siedziała za zniszczonym stołem w sali przesłuchań. W uszach miała odważne, czarne koła, a błyszczące, czarne kamienie tworzyły podłużne serce w zagłębieniu tuż poniżej szyi. Uśmiechnęła się i przechyliła głowę, kiedy weszły Eve i Peabody. – Dobrze wiedzieć, że nasz scenograf tak wiernie odtworzył rzeczywistość. Bardzo to przypomina plan zdjęciowy. – Scenograf nie miał zbyt wielkiego pola do popisu – zauważyła Eve. – Włączyć nagrywanie. Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody przystępują do przesłuchania Andrei Smythe w związku ze sprawą numer H–58091, dotyczącą śmierci K. T. Harris. – Zabrzmiało to strasznie oficjalnie. – Nie jesteśmy przesadnymi formalistami, ale dość poważnie traktujemy tu zabójstwa. Dziękujemy, że się pani do nas pofatygowała. – Uwzględniając okoliczności, to jedyne rozsądne zachowanie. – Już została pani poinformowana o swoich prawach i obowiązkach. Czy chce pani, żeby ponownie je pani odczytano? – Nie. Mam doskonałą pamięć.

– To powinno okazać się pomocne. – Eve i Peabody zajęły miejsca. – Czy chciałaby pani coś dodać do tego, co oświadczyła nam pani ostatniej nocy? Wprowadzić jakieś poprawki? – Nie. – Czy ma pani jakieś życzenia, zanim zaczniemy? – spytała Peabody. – Ma pani ochotę na kawę lub coś zimnego do picia? Andrea znów się uśmiechnęła. – Pani chce, żebym się odprężyła, a zadaniem pani porucznik będzie trzymanie mnie w napięciu. To dobra metoda. Wydaje mi się, że Marlo i K. T. właściwie to oddały. Nie idealnie, ale bardzo dobrze. Nie mam żadnych życzeń, lecz dziękuję, że zaproponowała mi pani coś do picia. – Nie jesteśmy na planie zdjęciowym – przypomniała jej Eve. – Nie gramy zgodnie ze scenariuszem. Trup jest jak najbardziej prawdziwy. – Zdaję sobie z tego sprawę. Czy powinnam wcielić się w rolę osoby wstrząśniętej? – Andrea wzruszyła ramionami. – Ubrać się na czarno, zrobić poważną minę? Mogę uronić jedną czy dwie łzy, ale w czarnym mi nie do twarzy i nie jest tajemnicą, że ja i K. T. nie byłyśmy przyjaciółkami. Przykro mi, że nie żyje. Przykro mi w wymiarze filozoficznym, bo śmierć stanowi część życia i uważam, że zabójstwo to przejaw tchórzostwa. Popełniają je tchórze z powodów egoistycznych i dla własnych celów. Poza tym jej śmierć bardzo niewiele

dla mnie znaczy. – Ale jest niewygodna, prawda? W sytuacji, kiedy nie ukończono zdjęć do filmu? Andrea znów wzruszyła ramionami i założyła nogę na nogę. – Nakręcono prawie wszystkie sceny z jej udziałem, Roundtree znajdzie jakiś sposób, żeby sobie bez niej poradzić. To zdolny i pomysłowy reżyser. – Poza tym zainteresowanie mediów ma swoje dobre strony. – To prawda. Taka jest natura rzeczy. Machina w o wiele większym stopniu wykorzysta śmierć K. T., niż gdyby K. T. nadal żyła. To ironia losu, prawda? W końcu skupiła na sobie całą uwagę, na czym zawsze tak bardzo jej zależało. Niestety, musiała dać się zamordować, żeby to osiągnąć. To przesadne wyrachowanie – dodała Andrea, wzdychając. – Nawet jak na nią. Przepraszam, że to powiedziałam. – Dała pani jasno do zrozumienia, że nie lubiła pani Harris, że uważała ją pani za osobę... Konfliktową to pierwsze określenie, które się nasuwa na myśl. Zarówno jako kobietę, jak i aktorkę. Czy to trafne spostrzeżenie? – Trudno byłoby o trafniejsze. – Czy od czasu do czasu dochodziło między paniami do scysji? – Od czasu do czasu tak. Wątpię, czy wśród osób pracujących przy filmie o Icove’ach, znalazłaby się chociaż jedna, która uniknęła scysji z K. T. Cóż, taka już natura rzeczy.

– Nie ukrywa pani, jakie stosunki panowały między panią i ofiarą ani co pani do niej czuła. Dlatego trudno mi zrozumieć, dlaczego zataiła pani, że ostatniego wieczoru pokłóciłyście się niedługo przed tym, nim została zamordowana. – Czy ostatniego wieczoru się pokłóciłyśmy? – Andrea z uśmiechem rozłożyła ręce. – Nie mogę tak tego określić. Tak często wymieniałyśmy między sobą kąśliwe uwagi, że wszystkie zlały się w jedno. – Nie sądzę. Nie, jeśli ktoś się chwali doskonałą pamięcią. Uważam, że powinna pani zapamiętać kłótnię z Harris tego wieczoru, kiedy ją zamordowano. – Podczas kolacji zachowała się skandalicznie, zdenerwowała Connie. Oświadczyłam jej, że jest cholerną jędzą i zasłużyła, żeby ją wyrzucić na zbity pysk. Była na tyle pijana, żeby mi powiedzieć, bym się odwaliła od niej. I tyle. Nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. – Nie wydaje mi się. Gdyby to była prawda, przyznałaby się pani do tego. Według mnie chodziło o coś istotniejszego, bardziej osobistego. Mówi się, że Harris na ogół unikała pani, ale wczoraj wieczorem widziano, jak doszło między wami do gorącej wymiany zdań, o czym nie wspomniała pani ani słówkiem w oświadczeniu. A teraz pani kłamie, mówiąc o niej. Co takiego miała na panią, Andi? Co takiego wygarnęła pani prosto w oczy? Andrea z obojętną miną spojrzała na Eve. – Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. – To jedynie jeszcze bardziej skłania mnie do snu-

cia domysłów. Co się dzieje, kiedy zaczynam snuć domysły, Peabody? – Kiedy zaczyna pani snuć domysły, postanawia pani kopać. Kiedy postanowi pani kopać, zwykle znajduje pani coś, co ludzie próbują ukryć. I to nie jedną rzecz, a wiele – dodała Peabody. – Czasami nie mają one nic wspólnego ze śledztwem, lecz kiedy wychodzą na jaw, trzeba je wziąć pod lupę. – Taak, a gdy zaczynają wychodzić na jaw różne rzeczy, trzeba zadawać więcej pytań, zwracać się do szerszego grona osób. I media nastawiają ucha. Nawiasem mówiąc, dziś po południu biorę udział w konferencji prasowej. Kto wie, jakie padną pytania? – Kto tu kogo straszy? – zapytała Andrea. – To nie groźba. To stwierdzenie faktu. Im bardziej próbuje pani coś ukryć, tym usilniej będę kopać. W końcu znajdę coś, co okaże się bardzo niewygodne. Eve odchyliła się razem z krzesłem. Andrea zaczęła nerwowo poruszać nogą w czerwonych rajstopach i czarnym czółenku na smukłym obcasie. – A potem zacznę się zastanawiać, czy nie postanowiła pani kontynuować tej wymiany zdań na tarasie, bez świadków. Może K. T. stała się bardziej gwałtowna, może doszło do rękoczynów. Pchnęła ją pani, Harris uderzyła się w głowę, straciła przytomność. Była pani taka zirytowana. Ta suka nie chciała odpuścić. Doprowadziła do scysji. Miała pani tego dość. Co szkodzi pchnąć ją jeszcze raz, tak, żeby znalazła się w basenie? Zasłużyła sobie na to. Sama się o to prosiła.

– Nikt nie zasługuje na to, żeby odebrać mu życie. Jest pani naiwna, jeśli sądzi pani, że się załamię, gdy zacznie pani ostro pogrywać. Nie zabiłam jej. Ostatniej nocy nie byłam na tarasie. I nie mam nic więcej do powiedzenia. – Ma pani takie prawo. Pokopiemy i coś znajdziemy, bo teraz wiem, że to, co zaszło ostatniej nocy między panią i ofiarą, miało znaczenie. Przestraszyła się pani. – Nie bałam się jej. – Może tak, a może nie. – Eve nachyliła się ku Andrei. – Myśli pani, że ponieważ jest pani osobą publiczną, media już rozgłosiły wszystko, co pani dotyczy. Jest pani w błędzie. Jeśli w wieku sześciu lat ukradła pani loda na patyku, dowiem się o tym. Jeśli jeden z pani mężów zataił dochody przed urzędem podatkowym, dowiem się o tym. Jeśli jedno z pani dzieci ściągało na klasówce w szkole podstawowej, będę to wiedziała. Teraz z kolei Andrea się nachyliła i znów spojrzała Eve prosto w oczy. Ale tym razem malowała się w nich wściekłość. – Proszę nie mieszać do tego moich dzieci. Aha, pomyślała Eve. Słaby punkt. – Ma pani syna mniej więcej w wieku ofiary. – Spojrzała na Peabody. – Cyrus Drew Pilling, lat dwadzieścia sześć. Jedyne dziecko z drugiego małżeństwa. Pobraliście się z Marshallem Pillingiem w październiku dwa tysiące trzydziestego czwartego roku, rozwiedliście w styczniu trzydziestego

szóstego. Nie miała pani dzieci z pierwszym mężem, Beau Sampsonem, z którym wzięła pani ślub w czerwcu trzydziestego roku, a rozwiodła się pani w kwietniu trzydziestego drugiego roku. Ma pani osiemnastoletnie bliźniaczki z trzecim i aktualnym mężem. Poślubiła pani Jonaha P. Kettlebrew we wrześniu dwa tysiące czterdziestego roku. – Moja rodzina nie ma z tym nic wspólnego. Nie podobają mi się te insynuacje. – Założę się, że rodzina odwiedziła panią na planie. Może Harris próbowała poderwać pani syna... Lub męża. Może nawet próbowała jakichś sztuczek z córkami. Może jedno z nich albo wszyscy złapali piłkę i z nią uciekli. To by dopiero panią wkurzyło. – To oburzające mówić coś takiego o uczciwych ludziach. Ludziach, których nawet pani nie zna. Eve wstała, oparła dłonie o stół i nachyliła się ku niej. – Poznam ich. Sama mnie pani do tego zmusza. To była sprawa osobista między panią i Harris, prawda? Nie dotyczyło to pracy ani tego, że była z niej jędza. To sprawa osobista. Ma pani to wypisane na twarzy. – Dołożyłam wszelkich starań, by chronić swoje dzieci, trzymać je z dala od dziennikarzy. Nie zamierzam pozwolić, aby pani wystawiła je na widok publiczny, bo coś sobie pani ubzdurała. – Praca policji w dużej części polega na strzelaniu na oślep. Czy Harris przyczepiła się do pani rodziny, Andi? – To nie miało żadnego związku z moją rodziną. Moją najbliższą rodziną. – Przesunęła dłonią po czole, a

potem po włosach, przyglądając się najpierw Eve, a potem Peabody. – Czyżbyśmy się mylili co do pań? Czy mam nadal wierzyć temu, co o paniach napisano? Że jesteście kobietami prawymi? – Ona otrzymała za to medal – powiedziała Eve, wskazując Peabody. – Ale przypuszczam, że to loteria. Andrea zmusiła się do śmiechu. – Chodziło o mojego chrześniaka. Traktuję go jak własnego syna. Jest dwa lata starszy od Cy, przyjaźnią się od dziecka. Chodziłam z matką Doriana do podstawówki. Jesteśmy jak rodzina. Eve znów usiadła. – Proszę mówić dalej. – To dobry chłopak. Ale kilka lat temu wpakował się w kłopoty. Przyjechał do Kalifornii, by od nich uciec, jak to czyni wiele osób. Przez jakiś czas mieszkał z nami, udało mi się załatwić mu pracę. Ale... Był młody. – No dobrze – ponagliła ją Eve. – Co to za kłopoty? – Za dużo imprezował, poznał zbyt wiele osób, chętnych do zaopatrywania go w substancje zakazane. Nic nie mogliśmy zrobić, nic nie mogła poradzić jego matka. Przez rok, a nawet prawie półtora staczał się. Zapłaciliśmy za niego kaucję, by go wypuścili z aresztu. Kilka razy poszedł na terapię, a potem znów zaczęło się bywanie w klubach, na imprezach, wystawanie na rogach ulic. Rzucił pracę. – Bardzo trudno patrzeć – powiedziała łagodnie Pe-

abody – jak ktoś, kogo kochamy, sam robi sobie krzywdę, a my jesteśmy bezsilni. – Tak. – Andrea zapanowała nad wzruszeniem. – To okropne. Kradł albo się prostytuował, żeby zdobyć środki na kolejną działkę. Kłamał, intrygował i... Poczuwałam się do odpowiedzialności. Pojawił się u mnie taki promienny, taki młody. Ledwo go poznałam, tak go zniszczyły narkotyki. Stał się kłamczuchem, złodziejem, oszustem. Agresywnym, młodym człowiekiem. Pewnego razu zemściło się to na nim. Diler, którego okradł, skatował go niemal na śmierć. Prawie... – Urwała i pokręciła głową. – Tak czy owak, policja skontaktowała się z moim synem. Dorian miał przy sobie numer telefonu Cy. Powiedzieli, że sięgnął dna, i mieli rację. Kiedy znów mógł chodzić, zgodził się na kurację odwykową. Wiedziałam o klinice, cieszącej się wyjątkowo dobrą opinią. Dyskretne miejsce na północy Kalifornii. Wyprowadzili go na prostą, pomogli mu stać się dawnym Dorianem. – Jak Harris się o tym dowiedziała? – Była tam. Los potrafi być wredny i złośliwy – powiedziała z goryczą Andrea. – K. T. była tam akurat w tym samym czasie. Kilka razy brali udział w tych samych zajęciach grupowych, podczas tych sesji Dorian niczego nie ukrywał. Jak już powiedziałam, wyprowadzili go na prostą. Mieszka w Londynie, jest adwokatem. Zaręczy! się z cudowną dziewczyną. Mniej więcej tydzień temu przyjechali do Nowego Jorku z wizytą... I naturalnie przyszli na plan zdjęciowy. Rozpoznała go. I widząc, że coś nas łączy,

uznała, że byłoby zabawnie się przekonać, co by się stało, gdyby media poznały całą tę historię, dowiedziały się o jego dawnych kłopotach. – Czy szantażowała panią? – Nie. Podpuszczała mnie. Zorientowała się, że wyprowadza mnie to z równowagi, denerwuje jak mało co z tego, co mówiła czy robiła. Dorian odpokutował za wszystko, co robił w tamtym okresie swego życia. Dlaczego chciała publicznie zniesławić jego, jego rodzinę, narzeczoną? Naturalnie, żeby uderzyć we mnie. – Czy pojechała pani z nią na taras? Czy K. T. tak długo naciskała na panią, Andi, aż w końcu jej pani oddała? – Nie. Nie – powtórzyła. – Podczas tej kłótni, o której pani mówi, oświadczyłam jej, że może zrobić, co chce, że postaram się, by media się dowiedziały, od kogo pochodzą te rewelacje, i że to ona będzie się musiała gęsto tłumaczyć, bo całe odium spadnie na nią. Tamtego ranka odbyłam rozmowę z Dorianem i opowiedziałam mu, co się dzieje. Do oczu napłynęły jej łzy, ale się nie rozpłakała. – Mówił, żebym się nie martwiła. Żebym nie pozwoliła jej się szantażować i wykorzystywać go w roli straszaka. Wyznał wszystko swojej dziewczynie na długo przed tym, nim poprosił ją o rękę. Podczas rozmowy kwalifikacyjnej wyjawił swoim wspólnikom z firmy całą swoją przeszłość. Powiedział, że będzie mu przykro, jeśli K. T. spełni swoją groźbę, a ja poczuję się zażenowana.

Tym razem nie udało jej się powstrzymać łez. – Ale tu nie chodzi o wstyd. – Chciała go pani chronić – bąknęła Peabody. – Wcześniej zupełnie mi to nie wyszło. Ale nie potrzebował mojej ochrony. Więc kiedy ostatniego wieczoru znów wróciła do tego tematu podczas rozmowy ze mną, powiedziałam wszystko, co chciałam powiedzieć. W wielkim skrócie: odpieprz się ode mnie, ty dziwko. To były ostatnie słowa, jakie do niej wykrzyczałam, i nie jest mi wcale przykro z tego powodu. Nic a nic. Kiedy zakończyły przesłuchanie i kazały odprowadzić Andreę, Eve nie od razu wstała. – Wierzysz w to? – Tak. Łatwo można wszystko sprawdzić. Pobyt w klinice odwykowej, czy jednocześnie do niej trafili i tak dalej. Głupotą byłoby kłamać w tej sprawie. Eve skinęła głową. – Ale i tak sprawdźmy to. – Nie wierzysz jej? – Powiem, że jest duże prawdopodobieństwo, że jej chrześniak trafił do tej samej kliniki odwykowej, co K. T., że obydwoje brali udział w tych samych zajęciach grupowych. Że K. T. go rozpoznała, kiedy pojawił się z wizytą na planie. – Czyli przeniesiemy ją na koniec naszej listy podejrzanych. – Nie. Wierzę, że „odpieprz się, ty dziwko” to prawdopodobnie ostatnie słowa, jakie Andi powiedziała do K. T. Harris. Ale równie dobrze mogła je wypowiedzieć na

tarasie, zaraz po tym, jak zepchnęła ją nieprzytomną do basenu. – O, rety. – Rodzina to jej słaby punkt, a Harris bezbłędnie to wyczuła i w niego uderzyła. Więc owszem, może Smythe jej oddała. „Proszę bardzo, rozgłoś to, suko, ale sama najbardziej na tym ucierpisz”. Harris była pijana i zachowywała się agresywnie, pojechały na taras. Smythe nie chciała się kłócić przy świadkach. Awantura stała się jeszcze bardziej zaciekła. Może Harris pierwsza posunęła się do rękoczynów, ale kiedy Harris się przewróciła, wściekła Smythe nie zapanowała nad sobą. Wepchnęła tamtą do basenu, wytarła krew i wróciła na dół, żeby się napić. I, jej zdaniem, na świecie jest o jedną dziwkę mniej. – Naprawdę sądzisz, że jest zdolna do czegoś takiego? – Tak, uważam, że miałaby dość jaj, by to zrobić. Nie wiem, czy jest wystarczająco wyrachowana. Ale nadal znajduje się na początku naszej listy podejrzanych. *** Następnie wzięły w obroty Matthew. Ubrał się dziś na sportowo, miał na sobie ciemnozieloną koszulę, bawełniany T~shirt, dżinsy i adidasy. Z ochotą skorzystał z propozycji Peabody, kiedy spytała, czego się napije. Wybrał orzeźwiający napój cytrusowy. Przyjrzał się weneckiemu lustru i nieco się poprawił na krześle. – Zawsze byłem ciekaw, jakie to uczucie znaleźć się w jednym z tych pomieszczeń. Jestem podenerwowany. Jakby powietrze było tu zbyt rozrzedzone.

– Czy ma pan powody, żeby się denerwować? – spytała Eve. – Kiedy glina chce przesłuchać człowieka w takim pokoju, nie obejdzie się bez nerwów. To element całego procesu, prawda? Przesłuchiwany od samego początku jest w niekorzystnej sytuacji. Pociągnął łyk napoju. – Skoro już tu jestem, czy będę mógł zajrzeć do Wydziału Przestępstw Elektronicznych? Rozmawiałem o tym wstępnie z McNabem przed... Przed tym. – Zapytam kapitana Feeneya. – Swobodny strój i postawa, pomyślała Eve. Wykorzysta to. – Jak leci, Matthew? – W porządku. Właściwie nie. Nie żyła, kiedy wyciągnąłem ją z wody. Wiem, że to prawdopodobnie głupie, ale dotarło to do mnie później. Nie żyła, kiedy ją wyciągnąłem, kiedy ją próbowałem reanimować, stosowałem sztuczne oddychanie metodą „usta–usta”. Już nie żyła. Ciągle w myślach do tego wracam. Nie do tego, że próbowałem ją ratować, tylko że już wtedy nie żyła. – A kiedyś byliście ze sobą bardzo blisko. – Taak. Znałem jej figurę, fakturę jej skóry, usta. Wczoraj wieczorem trzymałem ją w ramionach, dotknąłem ustami jej ust. Nie żyła, ale... Nic się nie zmieniła. Nie mogę o tym zapomnieć. – Wczoraj wieczorem powiedział pan, że kilka miesięcy wcześniej przestaliście być parą.

– Zgadza się. – Ale ona nadal pragnęła być z panem. – Według mnie pragnęła tego, co nierealne. Niektórzy ludzie już tacy są. Być może. – Znalazł się pan w niezręcznej sytuacji, szczególnie, że graliście role kochanków. – Nie powiem, żeby mi to ułatwiała, ale była bardzo ambitna. Nie zagrałaby źle, by mi zrobić na złość. – Powiedział pan, że zdemolowała pańską przyczepę. – Tak. – Pociągnął kolejny łyk. – To musiała być ona. Nawet mnie nie chciała ani jej na mnie nie zależało w taki sposób. Nie naprawdę. Tylko... – Wzruszył ramionami. – Powinienem pozwolić, żeby to ona zerwała ze mną. Oceniając to z perspektywy czasu żałuję, że nie wytrzymałem, póki sama mnie nie rzuciła. Wtedy nie byłaby taka wściekła. – Z tego, co pan powiedział wczoraj w nocy, można by wywnioskować, że miała jakąś obsesję. Prawdę mówiąc, wydaje mi się, że użył pan właśnie tego określenia. – Nie wiem. – Znów spojrzał swoimi zielonymi oczami na weneckie lustro. – Chyba coś w tym rodzaju. Uważam, że nie lubiła, kiedy to nie ona sama zrywała znajomość. Jak się nad tym zastanawiam – ciągnął – uważam, że w kwestiach zawodowych miała więcej do powiedzenia ode mnie. Mogła doprowadzić do tego, żeby kogoś innego zaangażowano do roli McNaba. Może przypuszczała, że podczas zdjęć znów się zejdziemy i potem będzie mnie mogła rzucić. Nie wiem.

Nawet nie wiem, dlaczego o tym myślę. Ona już nie żyje. – Nie mogła dobrze przyjąć tego, że pan i Marlo sypiacie ze sobą. Na jego twarzy pojawiło się osłupienie. Odstawił napój. – Nie wiem, o czym pani mówi. – Nie wie pan, że sypia pan z Marlo Durn, czy nie wie pan, co to znaczy? – Proszę posłuchać, nie wiem, skąd pani ma tę informację, ale... – Zaprzecza pan? – spytała Eve obojętnie. – Bo okłamywanie funkcjonariusza policji podczas przesłuchania nie jest dobrze widziane. Stajemy się jeszcze bardziej podejrzliwi i jeszcze mocniej przyciskamy delikwenta. Matthew zawahał się i poprawił na krześle. – Moja znajomość z Marlo nie ma nic wspólnego z K. T... Ani z kimkolwiek. To sprawa osobista. – To, że pan i Marlo baraszkujecie w pościeli, nie ma nic wspólnego z kobietą, która, zgodnie z pańskimi słowami, miała obsesję na pana punkcie? Prześladowała pana? Zdemolowała pańską przyczepę? Rozumiesz to, Peabody? – Nic a nic. – Z tonu Peabody, z jej twarzy biło współczucie. – Przykro mi, Matthew. To trudne i krępujące rozmawiać o swoim prywatnym życiu, ale kiedy próbuje się tego unikać, wykręcać od odpowiedzi, cała rzecz wygląda jeszcze gorzej. Według mnie pan i Marlo oboje jesteście dorośli i możecie cieszyć się swoim towarzystwem, że

się tak wyrażę. – Akurat – mruknął. – To nie ma nic wspólnego z K. T. – upierał się. – Zerwaliśmy ze sobą, rozstaliśmy się na długo przed tym, nim poznałem Marlo. – Ale K. T. nie chciała, żeby to był zamknięty rozdział w waszym życiu – nie ustępowała Eve. – To już jej problem – odparł hardo. – Postarała się, żeby to był również pański problem. – Była upierdliwa, przyznaję. Bardzo upierdliwa jeszcze zanim się dowiedziała o mnie i Marlo. Potem stała się jeszcze gorsza. – To znaczy kiedy? – Chyba ze dwa tygodnie temu. Poszła do Marlo i powiedziała jej to prosto w twarz, naopowiadała bzdur o mnie, że tylko ją wykorzystuję, i że my... Znaczy się K. T. i ja... Wciąż jesteśmy razem. To nieprawda. Pozowaliśmy do kilku sesji zdjęciowych jako bohaterowie filmu. To należy do naszych obowiązków, ale nie spotykaliśmy się prywatnie. Właściwie doszło do tego, że z trudem udawało mi się z nią grać. – Czy ta scysja doprowadziła do jakichś tarć między panem i Marlo? – Nie. Marlo nie uwierzyła w bzdury, wygłaszane przez Harris. – Ale pana to zdenerwowało – nie dawała za wygraną Eve. – Tak. No więc dobrze. Kiedy Marlo mi o tym powiedziała, wkurzyłem się. I przyznaję, że wygarnąłem K.

T. prosto w oczy, co o tym sądzę. Nie powinienem był tego robić. Powinienem posłuchać Marlo i po prostu machnąć ręką, ale nie zrobiłem tego. Powiedziałem K. T., żeby się ode mnie odczepiła i nie bruździła w moim życiu osobistym. Żeby poza planem trzymała się z daleka od Marlo. Próbowała mnie podpuszczać, mówiąc, że Julian i Marlo sypiają ze sobą. Że sam mogę go zapytać, to potwierdzi. Na jego twarzy, w głosie, w całej jego postawie dało się teraz wyczuć wzburzenie. – Powiedziałem jej, że jest żałosna. I miałem wrażenie, że znów przeżywam to samo: krzyki, płacz, groźby, że zniszczy mi życie i karierę. Tylko pogorszyłem sytuację. – Zdecydowanie. – Marlo i ja zamieszkaliśmy u mojego kumpla spoza branży, który wyjechał na parę miesięcy. Byliśmy bardzo ostrożni, staraliśmy się, żeby nikt nie widział, jak tam jedziemy, byliśmy dyskretni. – Z powodu Harris? – Nie. Przynajmniej nie tylko. Ale machina promocyjna bardzo chciała wykorzystać wątek Eve/Roarke/Marlo/Julian. – Zmusił się do słabego uśmiechu. – Pokrzyżowalibyśmy im szyki, gdyby wyszło na jaw, że Eve i McNab coś ze sobą kręcą. – Budzi pan we mnie wstręt, Matthew. Uśmiechnął się szeroko. – Sama pani widzi. Marlo i ja umiemy pracować zespołowo. I nie ulega wątpliwości, że ten film to dla mnie

wielka szansa. Dlatego postanowiliśmy trzymać naszą znajomość w tajemnicy. Z tego powodu i tak w ogóle. Łatwo jest wpaść w tryby tej machiny, potem się czyta lub słyszy, że jest się takim czy owakim albo co takiego wyczynia nasza partnerka. Chcieliśmy się przekonać, dokąd nas to zaprowadzi bez całego tego rozgłosu i cyrku. Wiem, że masa ludzi uważa, że takie jest Hollywood, że aktorzy tylko urządzają orgie, nie zależy im na prawdziwej miłości. Ale ze mną i Marlo jest inaczej. Kiedy zobaczyłem ją pierwszy raz... Nigdy do nikogo nie czułem nic takiego. Po prostu chcieliśmy mieć szansę. Dlatego trzymaliśmy wszystko w tajemnicy. Z uwagi na siebie i na dobro filmu. – K. T. dowiedziała się o waszym gniazdku miłości. – Chyba staliśmy się nieostrożni. Wiem, że wydaje się głupie, kiedy ktoś wkłada perukę albo przebiera się, żeby wrócić do domu. To prawda. Ale początkowo było to również zabawne. Lecz chyba gdzieś popełniliśmy błąd. Film był na ukończeniu, uznaliśmy, że nic nam nie grozi. Musiała mnie śledzić. Tylko takie znaleźliśmy wytłumaczenie, bo dowiedziała się, gdzie mieszkamy. I powiedziała, że... Zaczerwienił się, uniósł butelkę do ust i wypił łyk napoju. – Powiedziała, że ma zdjęcia. Że nakręciła film. Jak jesteśmy razem w łóżku. – W mieszkaniu pańskiego kolegi? – Powiedziała, że znalazła klucz i kod, kiedy się

włamała do mojej przyczepy. Że kazała zrobić duplikat. Wynajęła prywatnego detektywa, żeby zamontował kamerę w sypialni nad garderobą. Może blefowała, może nie. Ale dużo wiedziała o mieszkaniu: jak jest urządzone, jak pomalowane. A kiedy sprawdziliśmy dyski wideomonitoringu, okazało się, że dwa razy, w różne dni, brak było obrazu. – Musieliście się bardzo zaniepokoić. – Tak. Można to tak określić. – Zacisnął dłoń w pięść, potem ją rozprostował i znów sięgnął po napój. – Przyznaję, że miałem ochotę skopać jej tyłek. Nigdy w życiu nie uderzyłem kobiety, lecz miałem ochotę coś jej zrobić. Ale nic jej nie zrobiłem. Wie pani, co mi oświadczyła? – Zamieniam się w słuch – odpowiedziała Eve. – Że muszę rzucić Marlo... I to nie patyczkując się. I że musimy znów się zejść, ale teraz to ona będzie o wszystkim decydowała. Chciała rozgłosić wszem wobec, że zakochaliśmy się w sobie nawzajem na planie filmowym. Kto tak robi? – spytał. – Kto pragnie kogoś, kto go nie chce? – A gdyby pan odmówił? – Zamierzała umieścić film w sieci. I podobno miała już facetów, którzy zgodzili się opowiedzieć, jak Marlo się z nimi kochała – na wszelkie wyuzdane sposoby. Złość mu minęła i dodał spokojnie: – Chyba jej odbiło. Przysięgam na Boga, że według mnie zwyczajnie jej odbiło. – Kiedy postawiła panu ultimatum?

– Boże. – Potarł twarz. – Rankiem tego dnia, w którym ją zabito. Oświadczyłem, że jej nie wierzę. Odparła, że zrobiłem z niej idiotkę, że zakpiłem sobie z niej, a coś takiego nikomu nie ujdzie na sucho. Powiedziała, że wieczorem pokaże mi fragment nagrania, żebym sam się przekonał, że nie blefuje. – Czy poprosiła pana, by spotkał się pan z nią na tarasie, Matthew? – Oświadczyła, że będzie lepiej, jeśli tam przyjdę. Opowiedziałem o wszystkim Marlo. Nie zamierzałem tego robić, chciałem sam wszystko załatwić, ale obiecaliśmy sobie między innymi, że nie będziemy mieli przed sobą żadnych tajemnic. Nie będziemy nic udawać, nie będziemy się uciekać do żadnych sztuczek. Dlatego powiedziałem jej. Postanowiliśmy machnąć na to ręką. To nasze życie, prawda? I jak pani słusznie zauważyła, mamy prawo być ze sobą. Praca zespołowa nie oznacza zgody na to, by jakaś szalona suka decydowała za nas. Zresztą gdyby upubliczniła film, wytoczylibyśmy jej proces. Westchnął i odstawił napój. – Marlo była za tym całym sercem, może dlatego, że na kilka ostatnich miesięcy wcieliła się w postać policjantki. Ale oświadczyła, że jeśli K. T. zapłaciła komuś, by się włamał do mieszkania, jeśli wszystko ukartowała i zamierzała to wykorzystać w taki sposób, to postaramy się, by trafiła za kratki. A jeśli producentowi, Roundtreemu, publiczności, mediom to się nie spodoba, to cóż... Mamy to w nosie.

– Ale oboje udaliście się na taras – przypomniała mu Eve. – Zgadza się. Poszliśmy tam wcześniej, jeszcze przed kolacją, żeby się rozejrzeć, usiąść i wszystko omówić. Ustaliliśmy, że wjedziemy tam razem, spotkamy się z K. T., poczekamy, aż znów zacznie nam grozić, powie o prywatnym detektywie, kamerze i tak dalej. Marlo miała w torebce nagrywarkę. Potem powiedzielibyśmy K. T., że jeśli zrealizuje groźbę, zaniesiemy nagranie na policję. Może ludzie będą mieli uciechę, oglądając nas w łóżku, ale będą mieli jeszcze większy ubaw, kiedy K. T. trafi do więzienia za szantaż i podżeganie do... Nie wiem. Marlo przygotowała całą listę zarzutów. – No i jak się to potoczyło? – Nijak, ponieważ kiedy wjechaliśmy na górę, K. T. nie żyła. Pokłóciłem się z nią wczoraj wieczorem. Prosiłem ją, żeby zapomniała o wszystkim, pomyślała rozsądnie i wycofała się, nim sprawy posuną się za daleko, by nad nimi zapanować. A ona chwyciła mnie za krocze. Przechylił głowę do tyłu i utkwił wzrok w suficie. – Jezu. Złapała mnie za krocze i powiedziała: „Trzymam cię za jaja, kotku, i lepiej o tym pamiętaj”. Wziął głęboki oddech, a potem spojrzał na Eve. – Powinniśmy byli powiedzieć pani o tym. Powinniśmy byli od razu wszystko wyznać, ale wydawało się to takie... Straszne. I nie mieliśmy żadnych dowodów. Kiedy sobie uświadomiliśmy, że K. T. nie żyje, kiedy reanimacja nie dala rezultatów, Marlo zajrzała do torebki K. T. –

Skrzywił się. – Wiem, że wydaje się to bezdusznością, ale Harris nie żyła, a my chcieliśmy... Jakby się pani czuła? – zapytał. – Jakby się panie czuły, gdyby obcy ludzie siedzieli i przyglądali się pani i Roarke’owi w łóżku, porucznik Dallas, albo pani i McNabowi, detektyw Peabody? – Prawdopodobnie chciałabym jakoś się zemścić na osobie za to odpowiedzialnej. – I właśnie taki mieliśmy zamiar. Ale w torebce K. T. nie znaleźliśmy żadnego nagrania ani nawet jego fragmentu. Musiała od samego początku kłamać. Nie rozumiem tego. Przysięgam na Boga, że nie wiem, dlaczego skłamała. Może sobie pomyślała, że się ugnę, a kiedy tego nie zrobiłem, chciała ratować twarz. Nie wiem. – Albo może miał pan tego dość. Wściekł się pan i ją popchnął. Kto by miał panu to za złe? A potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Odruch i wściekłość. Może nie zamierzał jej pan zabić, nie chciał pan, żeby utonęła. Chciał pan tylko odzyskać nagranie, chcieliście się bronić, chronić swoją prywatność, odzyskać film. Ale potem nie wyciągnęliście jej na czas. – Nie. Nie. Nie. Była w basenie twarzą do dołu, kiedy tam dotarliśmy. Nawet nie pomyśleliśmy o nagraniu, póki... Próbowałem. Obydwoje próbowaliśmy. Było dokładnie tak, jak to pani przedstawiliśmy. Pominęliśmy szantaż, groźby, ale poza tym wszystko było dokładnie tak, jak powiedzieliśmy. Przysięgam. – Łącznie z tym, że Marlo pojechała z panem, ma-

jąc w torebce nagrywarkę? – Tak. Jak już powiedziałem, zamierzaliśmy... – Nagle doznał olśnienia. – Jezu Chryste, ale z nas idioci. Byliśmy tacy... Przecież mamy to nagranie. Marlo włączyła nagrywarkę, kiedy jechaliśmy na górę. Postanowiliśmy najpierw wypróbować rekorder. Mamy nagranie. Rozdział 9 Eve postanowiła wstrzymać się z oceną, czy ci dwoje rzeczywiście są głupi, niewinni czy wyrachowani. Na razie pozwoliła Matthew ochłonąć w jednej z sal przesłuchań, a Peabody w tym czasie skontaktowała się z Marlo i poprosiła ją o stawienie się w komendzie. – Czekając na nią, przesłuchamy Juliana – powiedziała Eve swojej partnerce. – Kiedy się pojawi, zobaczymy, co zobaczymy... Albo i nie. I przekonamy się, czy aktor, grający Roarke 'a, miał jakieś małe tajemnice, które odkryła aktorka grająca Peabody. – Już nie chcę o niej myśleć jako o osobie, która wcieliła się w Peabody. Im więcej się o niej dowiadujemy, tym bardziej wydaje mi się szalona i wredna. To że aktorka, grająca Peabody, została zamordowana, było wystarczająco nieprzyjemne. A teraz jeszcze na dodatek okazuje się, że była wyrachowaną szantażystką. To przygnębiające. – Tak, naprawdę musi ci być bardzo ciężko. – I jest na swój sposób. Jak mam się teraz cieszyć z filmu, kiedy będę myślała, że między scenami próbowałam szantażem zaciągnąć McNaba do łóżka, a on przez cały ten czas jest w tobie zakochany? I być może istnieje nagranie

was obojga w łóżku, nagich i napalonych, i... – Przestań natychmiast, bo się porzygam. – Ej! Może istnieje nagranie, jak aktorzy, grający Peabody i Roarke’a, są w łóżku, nadzy i napaleni. To zdecydowanie wszystko by mi zrekompensowało. Może uda mi się zdobyć kopię. – Uważaj, bo powstanie nagranie, jak drę z ciebie pasy, a potem tapetuję nimi swój gabinet. Zrobię kopie dla wszystkich. Każ Marlo tu przyjechać. Ja wezmę w obroty Juliana. Eve skierowała się do sali przesłuchań. Julian siedział z twarzą ukrytą w dłoniach. Kiedy podniósł głowę, zobaczyła, że jest blady, nieogolony i ma podkrążone oczy. – Nie czuję się dobrze – zaczął. – I nie wygląda pan najlepiej. Włączyć nagrywanie. Porucznik Eve Dallas przystępuje do przesłuchania Juliana Crossa. – Podała wymagane szczegóły i usiadła. – Poszczę – zakomunikował jej. – Naprawdę? Czy to z żalu po śmierci Harris? – Nie. Za dużo wypiłem. Potem środek trzeźwiący, tabletka od bólu głowy, a kiedy wróciłem do hotelu, połknąłem proszek na sen. Za dużo tego dla mojego organizmu. Dziś tylko piję, by wypłukać toksyny. – To jeden ze sposobów. – Czy tym razem potrzebny mi adwokat? – Życzy sobie pan obecności prawnika? – Chcę iść do domu, by położyć się do łóżka. Chcę się obudzić wczoraj, zanim to wszystko się wydarzyło. To jak sen, naprawdę zły sen.

– Kłócił się pan z Harris. – Podczas kolacji. – Po kolacji, przed pokazem wpadek z planu. – Naprawdę? – Spojrzał na nią przekrwionymi, mętnymi oczami. – O to, co wygadywała podczas kolacji? Byłem zdenerwowany, zażenowany. Już to pani powiedziałem? – Co nieco. A jak to było, kiedy wczoraj przyszła i zaczęła walić w drzwi pańskiej przyczepy? Czego wtedy chciała? – Nie... Nie pamiętam. – Nieprawda, Julianie. Nie był pan wtedy pijany. Mam świadka, który widział, jak Harris łomotała w pańskie drzwi. I była zła, zawzięta. – Pora się zgadza, pomyślała Eve, przypuszczając, że Peabody słyszała, jak Harris wrzeszczy przed przyczepą Juliana. – Zawsze o coś się wściekała – odparł, wzruszając ramionami. – Chciała, by pan utrzymywał, że macie romans z Marlo. – To wytwórnia wymyśliła taki chwyt reklamowy. To... – Nie, Julianie. Chciała, by powiedział pan Matthew, że za jego plecami sypia pan z Marlo. Matthew i Marlo się spotykają, a zamordowanej się to nie podobało. Chciała, żeby pomógł jej pan sprawić, by ze sobą zerwali. – Nie wiedziałem, że Matthew i Marlo się spotykają. – Do kiedy?

– Do wczoraj, kiedy K. T. zaczęła na ten temat trąbić. Naprawdę udało im się utrzymać wszystko w tajemnicy. Dopiero wczoraj się o tym dowiedziałem. Wcześniej sądziłem, że są tylko przyjaciółmi. Może sypiali ze sobą... Takie rzeczy się zdarzają... Ale nie wiedziałem, że to coś poważnego. – Dlaczego oczekiwała, że zrobi pan to, czego od pana żądała? Że powie pan Matthew, iż Marlo zdradza go z panem? – Nie mam bladego pojęcia. I nie zrobiłbym tego. Lubię Marlo. I lubię Matthew. – W jego głosie brzmiała szczerość. – Nie zamierzałem zrobić nic, by im zaszkodzić w taki sposób. – Nie przejmował się pan tym, że Marlo woli Matthew od pana? – Właściwie to dobrze wiedzieć, z jakiego powodu dała mi kosza. – Nie jest pan przyzwyczajony, by kobiety dawały panu kosza, prawda? – Nie – oświadczył bez cienia dumy czy zażenowania. – Prowadzę bujne życie erotyczne. Lubię seks. To świetna zabawa, a później naprawdę jestem odprężony. Nie cierpię z tego powodu, że Marlo woli być z Matthew. Znajdzie się taka, która będzie wolała mnie, prawda? Trudno o tym dyskutować, pomyślała Eve, z kimś, kto zdawał się uważać, że seks to coś tak prostego i łatwo osiągalnego, jak napój gazowany w czynnym całą dobę

sklepie na rogu. Może w jego wypadku tak było. Kiedy weszła Peabody, Julian wyraźnie się skrzywił, a potem utkwił wzrok w stole. – Detektyw Delia Peabody stawiła się w sali przesłuchań. Dziękuję, że pan przyszedł, Julianie – ciągnęła Peabody. – Życzy pan sobie czegoś do picia? Pokręcił głową, a potem spojrzał na Delię. – Właściwie to chętnie napiję się wody. Chcę nawodnić organizm. – Nie ma sprawy. – Peabody poinformowała, że wychodzi. – Wczoraj nie chciał pan wpuścić Harris do swojej przyczepy – kontynuowała Eve. – Dlaczego? – Wrzeszczała. Wolałem uniknąć awantury. – Co takiego wiedziała, że dążyła do awantury? – Nie wiem. Nie wiem. – Znów ukrył twarz w dłoniach. – Z nią zawsze były kłopoty. Peabody wróciła i postawiła na stole butelkę z wodą. – Czym pana szantażowała, Julianie? Bo między innymi dlatego zawsze z nią były kłopoty. Powiedziała, że co zrobi, jeśli odmówi pan poświadczenia nieprawdy w sprawie Marlo? – Wolałbym o tym nie mówić. Eve spojrzała na Peabody i nieznacznie skinęła głową. – Julianie. – Peabody wyciągnęła rękę, ale kiedy

dotknęła dłoń Juliana, ten cofnął swoją. – Przepraszam. – Uniósł wzrok, znów go spuścił. – Pani... Przypomniałem sobie. – Ale ja nie jestem Harris. Nie będę na pana krzyczała ani panu groziła, ani mówiła cokolwiek, co mogłoby pana zdenerwować. Ona to robiła. Panu i innym. – Nie wiem, dlaczego niektórzy nie potrafią być mili. Nie potrafią się cieszyć. – Była nieszczęśliwa i niemiła. I zawsze szukała we wszystkim zła. Każdy ma jakieś wady albo zrobił coś i nie chce, żeby inni dowiedzieli się o tym. Lubiła odkrywać takie rzeczy, a potem wykorzystywała swoją wiedzę, żeby sprawiać ludziom ból albo na nich naciskać, by zrobili coś, na co nie mieli ochoty. Czego dowiedziała się o panu? – To stara historia. – Rozumiem. – I to nie była moja wina. – Wierzę panu. – Lubiliśmy spędzać wieczory w klubach. Właśnie dostałem główną rolę w filmie „Przebaczenie”. To był mega hit, szansa na wielką karierę, więc postanowiliśmy to uczcić. Przez całą noc imprezowaliśmy. Piliśmy, zażywaliśmy narkotyki. Już ich nie biorę, ale wtedy to robiłem. Zawsze znalazło się pod ręką trochę zonera lub Hype, jakby to były drobne upominki. Kobiety też. Na wyciągnięcie ręki. – „Przebaczenie” weszło na ekrany jakieś dziesięć

lat temu. Naprawdę był pan młody – powiedziała Peabody tym samym tonem, pełnym zrozumienia. – Ledwie skończył pan dwadzieścia lat. – Miałem dwadzieścia trzy lata. To był przełom w mojej karierze, zarobiłem masę forsy. Byliśmy nakręceni tym świętowaniem w klubie tylko dla dorosłych. Wchodziliśmy do gabinetów na godziny i z nich wychodziliśmy. Wie pani, jak to jest. – Wzruszył ramionami i wypił trochę wody. – Jasne – potwierdziła Peabody, chociaż nie miała zielonego pojęcia. – Potem poszliśmy do mnie, towarzyszyło nam kilka kobiet, żebyśmy mogli dalej się bawić. Dwie z nich poszły razem ze mną do mojej sypialni. Kiedy rano się obudziłem, były w moim łóżku. Po prostu wszystkim nam urwał się film. A pod drzwiami jakiś facet się wydzierał, że mnie zabije. Okazało się, że jedna z tych dziewcząt to jego córka. Miała szesnaście lat. Obie były szesnastoletnimi siksami. Na chwilę ukrył twarz w dłoniach. – Skąd miałem to wiedzieć? Nie powinno ich w ogóle być w tym klubie. Legitymowały się podrobionymi dokumentami tożsamości, utrzymywały, że skończyły dwadzieścia jeden lat. Nie kazałem im uprawiać ze mną seksu. Do niczego ich nie zmuszałem. Ale kupiłem im drinki, dałem narkotyki, przespałem się z obiema. Gdybym wiedział, że mają po szesnaście lat, nie zrobiłbym tego, przysięgam. Nie wyglądały na szesnastolatki ani nie zacho-

wywały się jak szesnastolatki. Były w klubie dla dorosłych i nie mogłem się od nich opędzić. Oświadczył, że zadzwoni na policję, każe mnie aresztować za gwałt. Wszyscy krzyczeli, spoliczkował swoją córkę. Naprawdę mocno ją uderzył i naskoczy! na mnie, kiedy próbowałem go powstrzymać przed dalszym biciem tej dziewczyny. Moi kumple go odciągnęli. Tamte smarkule wpadły w histerię. Jeden z moich kolegów był prawnikiem, zaczął się wymądrzać, że dziewczyny trafią do poprawczaka, a faceta można oskarżyć o napaść. Sytuacja stawała się coraz poważniejsza. – Co się wydarzyło potem? – spytała Peabody, kiedy umilkł. – Zapłaciłem. Dałem im masę pieniędzy za milczenie. To było dawno temu. Nie myślałem wtedy, że robię coś złego. Ale gdybym im nie zapłacił, byłbym skończony. Gdyby oskarżono mnie o gwałt, nie miałbym co marzyć o dalszej karierze. Nawet teraz mogłoby mi to zaszkodzić. – K. T. się o tym dowiedziała. – Właśnie tym się zajmuje – powiedział z goryczą. – Węszy. A potem, kiedy jej to pasuje, szantażuje ludzi. Nigdy nic jej nie zrobiłem, ale zagroziła, że poinformuje media, co się wtedy stało. Znała nawet nazwisko tego faceta i jego córki. Oświadczyła, że trafię za kratki, żadna wytwórnia już nigdy mnie nie zaangażuje. To się wydarzyło prawie dziesięć lat temu, ale powiedziała, że pójdę do więzienia. – Chyba, że zgodzi się pan skłamać, że sypia pan z Marlo?

– Tak. Oświadczyła, że muszę powiedzieć Matthew, że kręcimy ze sobą na boku, podać mu szczegóły. – Co jej pan odpowiedział? – Powiedziałem „nie”. Nie zamierzałem zrobić czegoś takiego przyjaciołom. Odparła, że nie są moimi przyjaciółmi. Spytała, czy wierzę, że któreś z nich poszłoby zamiast mnie do więzienia? Przestraszyłem się. Pociągnął długi łyk wody. – I co pan zrobił? – Skontaktowałem się z moim przyjacielem–prawnikiem, powtórzyłem mu, co mi powiedziała Harris. Poradził, żebym trochę ją pozwodził, a on się dowie, gdzie przebywa teraz tamta dziewczyna, co porabia. Zapewnił mnie, że nie pójdę do więzienia, bo nastąpiło przedawnienie, więc przynajmniej tym mogę się nie przejmować. Ale nie chciałem, żeby sprawa trafiła do mediów. Mój przyjaciel oświadczył, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziewczyna i jej ojciec też by sobie tego nie życzyli, więc byłoby tylko słowo K. T. przeciwko mojemu. Lecz powinienem wziąć ją trochę na przeczekanie, wyjaśnić jej, że muszę się nad tym zastanowić, a on się zorientuje w sytuacji. – Czy wczoraj wieczorem rozmawiał pan z nią o tym? – zapytała go Eve. – Starałem się jej unikać. Potem urządziła tę scenę podczas kolacji. Co gorsza, wiedziałem, co chce, żebym powiedział, zrobił. Dlatego piłem, żeby o tym nie myśleć. Dopadła mnie i znów wróciła do tematu. Powiedziałem, żeby mi dała święty spokój. Nie zamierzałem z nią o tym

rozmawiać, kiedy wokół kręciło się tyle łudzi. Chyba się wygłupiłem i oświadczyłem, że mój adwokat zajął się tą sprawą. – Przesunął ręką po włosach. – Albo tylko tak sobie pomyślałem, nie powiedziałem tego na głos. Nie wiem. Wszystko jest zamazane. Za dużo wypiłem. – Znów ukrył twarz w dłoniach. – Connie ma rację. – W jakiej kwestii? – spytała Eve. – Picie nie sprawia, że problemy znikają. To, że się o nich nie pamięta, wcale nie znaczy, że przestały istnieć. *** Eve zrezygnowała z przerwy i od razu przystąpiła do przesłuchania Marlo. Zastanawiała się, czy powinna jej powiedzieć, że jak na policjantkę okazuje zbyt wielkie zdenerwowanie. Ale tylko odczytała do mikrofonu podstawowe informacje i usiadła za stołem. – Szybko tu pani dotarła. – Byłam... W centrum. – Czekała pani na Matthew. Oszczędźmy sobie nieco czasu. Wiemy, że panią i Matthew coś łączy, że chcieliście utrzymać to w tajemnicy. Wiemy, że K. T. się zorientowała, znalazła mieszkanie, z którego korzystaliście, próbowała was szantażować nagraniem was obojga w intymnej sytuacji. – Całkiem sporo wiecie. Mam nadzieję, że wiecie także, iż Matthew nic jej nie zrobił. Nie zamierzaliśmy jej pozwolić dłużej nas szantażować, prześladować, ale jej nie zabiliśmy. – Powiedziała wam, że wynajęła prywatnego detektywa, żeby się włamał do waszego mieszkania, zainstalo-

wał kamerę, a później ponownie się włamał i ją zabrał. Ale nie zgłosiliście tego na policję. – Nie. To była nasza sprawa osobista. Wie pani, jak cenna jest prywatność, kiedy ma się jej tak mało? Poza tym nie wiedzieliśmy, kogo wynajęła. Gdybyśmy poszli na policję i wszystko powiedzieli, zwyczajnie by zaprzeczyła. Jak mogliśmy czegokolwiek dowieść? Uznaliśmy, że sami sobie poradzimy z całą tą brzydką sprawą. Zdobędziemy dowody. – W jaki sposób? – Matthew zgodził się z nią spotkać na tarasie, ale zamierzaliśmy się tam udać obydwoje. Ja miałam w torebce nagrywarkę. Chcieliśmy nakłonić Harris do powtórzenia wszystkiego o włamaniu, do ponownego zaszantażowania nas. Potem powiedzielibyśmy jej, żeby się od nas odczepiła. Mielibyśmy kartę przetargową, rozumie pani? Gdyby upubliczniła to, co ma, my nie tylko upublicznilibyśmy to, co nam powiedziała, ale jeszcze pozwalibyśmy ją do sądu. Skinęła głową, przekonana, że racja jest po jej stronie. – Bezprawne wkroczenie do prywatnego mieszkania, wymuszenie, molestowanie seksualne. Ale kiedy weszliśmy na taras, była w basenie. Już nie żyła. Matthew nie zawahał się ani chwili. Wskoczył do wody. Pomimo tego, co zrobiła, pomimo jej gróźb, próbował ją ratować. Bardzo usilnie próbował. W jej oczach pojawiły się łzy.

– Uratowałby jej życie, gdyby to było możliwe. Ale pojawiliśmy się za późno. A nie powiedzieliśmy pani o tym wszystkim, bo chcieliśmy uniknąć podejrzeń, przeprawy z mediami, skutków ubocznych. Nie zasłużyliśmy sobie na to. Nie zrobiliśmy nic złego, tylko się w sobie zakochaliśmy. – Bardzo ładnie, ale również utrudnialiście pracę policji, zatajając istotne informacje. – Świetnie. – Rozsiadła się, wzruszyła ramionami. – Aresztujcie mnie. Nie zrobiliśmy nic złego. – Gdzie jest nagranie, które zleciła zrobić K. T.? – Nie wiem. – Marlo niemal prychnęła. – Może to wszystko było kłamstwo. Blef. Powiedziała, że pokaże Matthew fragment, więc gdyby nie blefowała, powinna mieć nagranie przy sobie. Ale... – Szukała go pani. – Tak, przyznaję. Może to było zimne i egoistyczne, ale Harris nie żyła i nic nie mogliśmy na to poradzić. A gdyby znalazła pani nagranie, kogo by pani podejrzewała o jej zamordowanie? No i nie wątpię, że nagranie trafiłoby do mediów. Więc zajrzałam do jej torebki, ale nic nie znalazłam. Nie miała nagrania przy sobie ani w torebce, nie znaleźliśmy go też nigdzie na tarasie. Więc przypuszczam, że może pani dopisać do listy moich grzechów próbę kradzieży i zacierania śladów na miejscu przestępstwa. – To nieodpowiednia chwila na taką postawę, Marlo – odezwała się łagodnie Eve. – Gdzie nagranie?

– Przecież powiedziałam, że nie miała żadnego nagrania. – Nie jej. Pani. – Moje... – Znieruchomiała. Opuściła rękę, którą chciała poprawić włosy. – Moja nagrywarka była włączona. Boże, przez cały czas była włączona. Byłam tak skupiona na K. T., że o tym zapomniałam. Jest w torebce. Nadal jest w mojej wieczorowej torebce. Wszystko było takie szalone i skomplikowane, i straszne. Nadal jest w mojej torebce w mieszkaniu. Pojadę po nią. – Wstała. – Pojadę po nią i na własne uszy pani usłyszy, co się stało. Przekona się pani, że jej nie zabiliśmy. – Każę dwóm funkcjonariuszom pojechać z panią do mieszkania. Przywiozą tu nagranie. A propos, Marlo, mamy tutaj świetny Wydział Przestępstw Elektronicznych. Będziemy wiedzieli, jeśli coś majstrowaliście przy nagraniu. – Świetnie. – Zacisnęła zęby i wyprostowała się. – Bo nic przy nim nie majstrowaliśmy, więc o tym też pani będzie wiedziała. Nienawidziłam jej. Była chorą, zgorzkniałą suką. Manipulatorką, która z radością zniszczyłaby mi życie. Ale nie pragnęłam jej śmierci. Chciałam, by żyła ze świadomością, że jestem od niej sprytniejsza, silniejsza i zwyczajnie lepsza. Chciałam, by wiedziała, że po zakończeniu prac przy filmie pokażę nagranie Roundtreemu i producentowi, i że to jej życie będzie zrujnowane. Będzie miała szczęście, jeśli dostanie rolę pani domu w jakiejś reklamie. Tylko tego chciałam. – Wierzę jej – powiedziała Peabody, kiedy Eve od-

delegowała dwóch funkcjonariuszy, by pojechali razem z Marlo do mieszkania. – Wszystko pasuje. Wszystko jest logiczne. – Jest aktorką. Aktorzy sprawiają, że fikcja wydaje się prawdą. Ale owszem, skłaniam się ku temu samemu wnioskowi. Więc gdzie jest nagranie, którym K. T. chciała ich szantażować? – Może to był blef. – Nie wydaje mi się. Ciekawi mnie, dlaczego zabójca je zabrał. Żeby samemu spróbować szantażu czy dla ochrony własnej osoby? Kiedy będziemy miały za sobą tę przeklętą konferencję prasową, musimy pojechać do pokoju hotelowego ofiary. Nawet jeśli miała przy sobie fragment nagrania, cała reszta musi być gdzie indziej. – Mogę się zająć poszukiwaniami, kiedy ty stawisz czoło dziennikarzom. – Cwana jesteś, Peabody. – Eve spojrzała na zegarek. – Miejmy to już za sobą, żebyśmy mogły zająć się tym, za co nam płacą. Chcę poznać tego prywatnego detektywa, o ile istnieje – dodała, kiedy szły do centrum prasowego w komendzie. – Jeśli istnieje, dostał pieniądze. Jeśli dostał pieniądze, możemy do niego trafić, sprawdzając finanse ofiary. – Może zapłaciła mu gotówką. Prywatny detektyw, który się włamuje do czyjegoś mieszkania, nie lubi zostawiać śladów. – Może zapłaciła mu gotówką, ale musiało to być niedawno, a kwota za włamanie do mieszkania musiała być

znaczna. Musiała znaleźć kogoś, kto przyjął takie zlecenie. My też go znajdziemy. – Z pewnością przejrzał nagranie, żeby się upewnić, że ma coś, co warto wręczyć klientce. – Taak. I są duże szanse, że na wszelki wypadek zostawił sobie kopię. Prywatny detektyw, który przyjmuje takie plugawe zlecenia, prawdopodobnie się w tym specjalizuje. I właśnie kogoś takiego szukała. Kiedy się dowie o śmierci klientki, ma dwa wyjścia: może zniszczyć dowody, usunąć wszystko, co jego zdaniem łączy ją z denatką, albo spróbować sprzedać nagranie. Myślę, że z tym, czym dysponujemy, możemy spróbować uzyskać zezwolenie na podsłuchiwanie rozmów telefonicznych Marlo i Matthew. – Uważasz, że nie przyjdą do nas, kiedy znów ktoś spróbuje ich szantażować? – Nie zrobili tego za pierwszym razem, co nam pomoże w uzyskaniu nakazu założenia podsłuchu. A w tym czasie dokładnie przeszukamy pokój hotelowy K. T., jej przyczepę, wszystkie skrytki, jakie wynajęła na swoje nazwisko... Albo na twoje. – Na moje? Dlaczego... Och. – Peabody wydęła policzki. – Na wypadek, gdyby chciała zachować anonimowość. – Założę się, że policjanci z filmu mają swoje dowody tożsamości. Odznaki, którymi mogą machać na planie zdjęciowym. Łatwo się czymś takim posłużyć, by wynająć skrytkę

bankową. Ja bym tak zrobiła. Sprawdzimy banki w pobliżu hotelu. Musiała mieć łatwy dostęp do nagrania, jeśli je gdzieś ukryła. Weszły do pomieszczenia roboczego, sąsiadującego z centrum prasowym. Kyung już na nie czekał. – Cóż za punktualność – pochwalił je. – Czy mają panie jakieś życzenia, nim rozpocznie się konferencja? – Chcemy, żeby była krótka – powiedziała Eve. – Pojawiło się kilka nowych wątków w śledztwie, więc chcemy je jak najszybciej sprawdzić. – Czy macie coś, czym chciałybyście się podzielić z dziennikarzami? – Nie. – W takim razie w porządku, ograniczymy się do tego, co już wcześniej omówiliśmy. Na stole jest woda. Będziecie... – Nie usiądę za stołem – przerwała mu Eve. – W porządku – powiedział bez zmrużenia oka. – Przygotujemy duże podium. Poinformuję dziennikarzy o zasadach, przedstawię panie. Będziecie przez piętnaście minut odpowiadały na pytania. Po upływie tego czasu zakończę konferencję i będą panie wolne, by móc podążyć nowymi tropami. Znał się na rzeczy, doszła do wniosku Eve. Natychmiast w sali pojawiło się podium. Kyung stanął za nim, by rozpocząć konferencję. Zrobił to gładko, sympatycznie, a zarazem z należytą powagą. Kiedy się cofnął, Eve wystąpiła do przodu, a tuż za nią Peabody.

Natychmiast rozległy się pytania, dziennikarze przekrzykiwali się nawzajem i zagłuszali jeden drugiego. Eve stała w milczeniu, przyglądając się tłumowi. Pełna sala, pomyślała. Większość obecnych wstała z miejsc i podniosła ręce. Kamery wycelowane były w nią i Peabody jak laserowe strzelby. Rozpoznała operatora kamery, współpracującego z Nadine, ale sama gwiazda Kanału 75 była nieobecna. Bardzo sprytnie, doszła do wniosku Eve. Nie można wypytywać o wydarzenia, w których samemu się uczestniczyło. Przypuszczała, że Nadine poprosiła Kyunga, by pozwolił jej obserwować konferencję z jednej z salek przylegających do centrum prasowego. – Wczoraj około godziny dwudziestej trzeciej zamordowano K. T. Harris. Eve nie próbowała przekrzyczeć dziennikarzy, zignorowała też kilka okrzyków, żeby mówiła głośniej. – Śmierć nastąpiła w domu Masona Roundtreego i Connie Burkette – kontynuowała tym samym tonem – podczas kolacji, wydanej dla kilku osób związanych z realizacją filmowej adaptacji książki Nadine Furst, opisującej śledztwo w sprawie śmierci Icove’ów. Umilkła na chwilę. – Detektyw Peabody i ja będziemy odpowiadały na pytania na temat tej sprawy, o ile zadający pytania nie będą się zachowywali jak rozpuszczone bachory na szkolnej wycieczce. Słucham pana – zwróciła się do jednego z reporterów, który usiadł i podniósł rękę do góry.

– Gralin Peters, UNN. Ponieważ była pani obecna na miejscu w chwili popełnienia morderstwa, czy przesłuchała pani wszystkich obecnych i czy ma już pani jakichś podejrzanych? – Natychmiast po odkryciu zwłok zostały przesłuchane wszystkie osoby znajdujące się w domu w chwili śmierci pani Harris. Złożyły także stosowne oświadczenia. Obecnie analizujemy zapisy przesłuchań i treść oświadczeń, zwróciliśmy się też o dodatkowe wyjaśnienia i prowadzimy intensywne śledztwo. W tej chwili nie możemy wskazać żadnego podejrzanego. – Detektyw Peabody, jakie to uczucie stwierdzić, że K. T. Harris, która wcieliła się w panią w tym filmie, została zamordowana, kiedy pani znajdowała się na dole? Bibi Minacour, Grupa Medialna Foxhall. – Takie samo, jak wtedy, kiedy się dowiem, że gdziekolwiek w Nowym Jorku kogoś zamordowano. Wiem, że muszę ustalić tożsamość zabójcy, zebrać przeciwko niemu czy niej dowody i dokonać aresztowania. – Detektyw Peabody! Detektyw Peabody! Jasper Penn, New York Eye. Czy trudno pani prowadzić śledztwo w sprawie morderstwa kobiety, która grała panią w tym filmie i tak bardzo przypomina panią z wyglądu? – To niecodzienna sytuacja, ale nie, nie jest mi trudniej niż podczas każdego innego śledztwa. – Dlaczego obie panie nie zostały uznane za podejrzane? Loo Strickland, „Need to Know”. – Mamy alibi – powiedziała Eve, co wywołało sal-

wę śmiechu. – Ale pani i ofiara pokłóciłyście się przy świadkach na krótko przed tym, nim doszło do morderstwa. – To nie jest ścisła informacja. Ofiara pozwoliła sobie podczas kolacji na niefortunną uwagę. Skomentowałam jej wypowiedź. Spotkałam K. T. Harris tylko raz, wczoraj na planie filmowym, i to przelotnie. Ponieważ spóźniła się na wieczorne przyjęcie, a podczas posiłku została usadzona w drugim końcu stołu, nie miałyśmy okazji rozmawiać i prawdę mówiąc, ta krótka wymiana zdań to był jedyny raz, kiedy nawiązałyśmy kontakt, chociaż nie bezpośredni. Zaczęła odpowiadać na kolejne pytanie, kiedy Strickland znów zawołał: – Jaka to była uwaga i jak brzmiała pani odpowiedź? Początkowo zamierzała go zignorować, ale potem pomyślała, że zaraz ktoś inny zada to samo pytanie. – Nie musi pan tego wiedzieć, bo nie ma to żadnego znaczenia dla śledztwa. Powtarzam, że nie rozmawiałyśmy bezpośrednio, padło wiele uwag, odpowiedzi i komentarzy przed posiłkiem, w jego trakcie i po jego zakończeniu. Ostatecznie było to spotkanie towarzyskie. – Pani porucznik! Czy utrzymywanie stosunków towarzyskich nie tylko z ofiarą, ale również z innymi aktorami oraz członkami ekipy filmowej, nie wyłączając Marlo Durn, która odgrywa panią, nie oznacza w tym przypadku konfliktu interesów? – Po pierwsze, poznałam panią Harris, panią Dum i

pozostałych aktorów oraz członków ekipy wczoraj rano. Wieczorne przyjęcie było pierwszym naszym spotkaniem na gruncie towarzyskim, trudno tu więc mówić o utrzymywaniu stosunków. Gdybyśmy ja albo moja partnerka uznały, że ten fakt w jakikolwiek sposób wpłynie na śledztwo albo je utrudni, nie prowadziłybyśmy tego dochodzenia. K. T. Harris jest teraz dla nas najważniejsza. Reprezentujemy ją. – Ktoś odebrał jej życie – powiedziała Peabody. – Nieważne, kim była, w jaki sposób zarabiała na życie, czy była kimś obcym czy naszą przyjaciółką. Ktoś odebrał jej życie i razem z porucznik Dallas dołożymy wszelkich starań, by zidentyfikować zabójcę i postawić go przed sądem. Ci, którzy jedynie szukają sensacji, niepotrzebnie marnują nasz czas. Czas, jaki powinnyśmy poświęcić na wykonywanie naszych obowiązków. – Ale okoliczności są szczególne, jak przyznała sama porucznik Dallas – zawołał ktoś z sali. – Prowadzicie śledztwo w sprawie zamordowania aktorki, która miała grać detektyw Peabody. Podczas śledztwa będziecie przesłuchiwać aktorów, którzy wcielili się w postacie porucznik Dallas, Roarke’a, detektywa McNaba, komendanta Whitneya i tak dalej. – Okoliczności każdego morderstwa są szczególne – odparła Eve. I założę się, że dla ofiary, jej przyjaciół i rodziny ta sytuacja zawsze jest wyjątkowa. Aktorzy – ciągnęła – odgrywają różne role. Ofiara to nie detektyw Peabody. Marlo Durn to nie ja. Spodziewam się, że pani Durn nadal będzie się wcielała w różne postaci, zarówno prawdziwe,

jak i fikcyjne, tak jak ja zamierzam nadal prowadzić śledztwa w sprawie zabójstw. W tej chwili ja i moja partnerka zajmujemy się sprawą K. T. Harris. Moja partnerka bardzo dobrze to wyjaśniła. A jeśli chodzi o fakt, że ma to związek z Hollywood? – dodała. – Proszę go wykorzystać, jeśli was to rajcuje, jeśli dzięki temu wzrośnie sprzedaż gazet. Przypuszczam, że na tym polega wasza praca. Więc róbcie, co do was należy. A ja wrócę do swoich obowiązków. Peabody! Eve zeszła z podwyższenia i odwróciła się, żeby wyjść. Za plecami słyszała kolejne pytania. – Niezupełnie tak, jak ustaliliśmy – powiedział cicho Kyung – ale bardzo dobrze. Sława napędza ten pociąg – dodał. – Jej, pani, pozostałych obecnych na kolacji. – Nie jestem sławna. – Jest pani i musi sobie pani z tym jakoś radzić. Jest pani sławna jako porucznik Dallas, jako żona bogatego i wpływowego człowieka, jako główna bohaterka bestsellerowej książki... I jej adaptacji filmowej. Prawdę mówiąc, dzięki tej sławie może zyska pani więcej luzu i swobody podczas śledztwa. Wielu dziennikarzy skupi uwagę na gwiazdach. Gdyby ofiara była zwykłą kobietą, która utonęła podczas przyjęcia, nikogo by to specjalnie nie zainteresowało. Na razie zainteresowanie skupi się na niej, na pani, na innych gwiazdach, a nie na samym dochodzeniu, na jego szczegółach. – Właśnie o to chodzi. Chcemy teraz do niego wrócić. – Życzę powodzenia. Detektyw Peabody? Dobrze

sobie pani poradziła. Właściwie bardzo dobrze. – Dziękuję – odrzekła wychodząc z Eve. – Nawet nie wiedziałam, że coś powiem, póki nie usłyszałam swojego głosu. Miałam wrażenie, jakby nikt się nie przejmował tym, że Harris nie żyje, że ją zamordowano. Liczy się tylko, że zamordowano ją w trakcie zdjęć do filmu, w którym grała mnie, podczas naszej obecności. Właściwie wcale nie chodziło o nią. – Masz rację. I Kyung dobrze powiedział. Niech się o tym rozpisują, a my zajmiemy się śledztwem. – Nawet pomimo tego, że była z niej suka. – Nawet. Skontaktuj się z McNabem, niech zacznie sprawdzać jej finanse, może natrafi na coś, co nas doprowadzi do prywatnego detektywa. Po przesłuchaniu nagrania sporządzonego przez Marlo wybierzemy się do hotelu, w którym mieszkała ofiara. – Wiesz, co by się stało, gdyby jedno z nagrań lub oba przeciekły do prasy? – Tak, dlatego postarajmy się do tego nie dopuścić. Rozdział 10 Eve wyjęła nagranie, które funkcjonariusze umieścili w zalakowanej, opisanej i wciągniętej do ewidencji torbie. – Zamknij drzwi, Peabody. Chcąc obejrzeć materiał na większym ekranie, Eve wetknęła nośnik do swojego komputera, uruchomiła funkcję odtwarzania. I postanowiła trzymać kciuki za to, by jej

sprzęt był łaskaw działać poprawnie. Komputer parę razy czknął, monitor zamigotał, a potem wypełniła go twarz Marlo. – Marlo Durn i Matthew Zank. – Ej, jak sobie załatwiłaś główną rolę? Eve roześmiała się, a potem przesunęła kamerę tak, by pokazał ich oboje. Rozpoznała kolczyki, które Marlo miała poprzedniego wieczoru. – Durn i Zank, w kolejności alfabetycznej. Upewnijmy się, że to działa. Na chwilę obraz zniknął z ekranu, a potem znów się pojawił. – No więc – powiedziała Marlo nieco ciszej. Widać było, że znajduje się w jednej z wind. – Oboje wiemy, jak to rozegramy. Na samym początku będzie wkurzona, że jestem z tobą. – Mam to w nosie. Może będzie wściekła, ale nie tak, jak ja. Mam ochotę przywalić jej pięścią. – Matthew! – No dobrze, to ty jej przywal. Bardziej podniecające jest oglądanie, jak kobitki okładają się pięściami. – Jezu – mruknęła Eve. – Co takiego podnieca facetów w widoku bijących się kobitek? – Poza tym – ciągnął Matthew – jesteś w doskonałej formie... Nie przesadzam... Bo sumiennie przygotowałaś się do roli Dallas. – I chętnie wypróbuję swoje umiejętności. – Kamera pokazała napięty damski biceps. – No i bardzo dobrze, że będzie wkurzona. Zacznie mówić, co zrobiła, powtórzy

swoje groźby o upublicznieniu tych nagrań z sypialni. – Suka. Chociaż... Chętnie bym je obejrzał. Może urządzimy specjalny seans tylko dla nas dwojga? Marlo znów się roześmiała, kamera się przesunęła, pokazując tułów Matthew, a później jego rozbawioną minę. – Przyniosę prażoną kukurydzę. Ale najpierw musimy zdobyć nagranie. Jeśli nasz plan się powiedzie, K. T. odda nam film. Nie zaryzykuje dla niego swojej kariery. Prawda? – Wszystko będzie dobrze, kotku. Uda nam się. Przekona się, że nie wolno zadzierać z Zankiem i Durn. Odwrócona kolejność alfabetyczna. – Naprawdę cię kocham. – Obraz się poruszył, kiedy wysiedli z windy. – Jak już będzie po wszystkim, wyjedźmy gdzieś. Znajdź jakąś wyspę albo schronisko w górach. Pojedźmy gdzieś, żeby jeszcze przez jakiś czas utrzymać nasz związek w tajemnicy. – Wszystko, czego chcesz. Wszędzie, gdzie chcesz. – Obraz stał się zamazany. Najwyraźniej, pomyślała Eve, zrobiony przez Marlo otwór w torebce zasłoniła jakaś część ciała Matthew, kiedy się objęli. – Nie wygląda to na planowanie zabójstwa – zauważyła Peabody. – Przynajmniej na razie. – No dobra. – Marlo się odsunęła i wzięła głęboki oddech. – Do dzieła! – Scena w plenerze, nocą – mruknął Matthew, kie-

dy wyszli na taras na dachu. – Boże, jak tu cudownie. Chociaż bardziej mi się podobało, jak byliśmy tu poprzednio, żeby posiedzieć na świeżym powietrzu. – Znów tu przyjdziemy, jak załatwimy tę sprawę. – Umowa stoi, Dobra. K. T.! – zawołał. – Chciałaś się ze mną spotkać. No więc jestem. – Nie widzę jej. Może jeszcze nie przyszła. – Nie było jej w sali projekcyjnej. Do jasnej cholery, K. T., przestań się wygłupiać. Szli dalej. Znaleźli się pod rozsuwanym dachem, od wody w basenie odbiło się światło. – Może jest... – O, Boże! – Marlo, co... O, Jezu! Obraz się przekrzywił, kamera uchwyciła Matthew, który pobiegł w stronę basenu i wskoczył w ubraniu do wody. Gdy odwrócił unoszące się w wodzie ciało, ukazała się twarz Harris. Marlo wydała z siebie zduszony okrzyk, a obraz znów stał się niewyraźny, kiedy upuściła torebkę. Eve zobaczyła nogi aktorki, patrzyła, jak Durn pada na kolana, wyciąga ręce, żeby pomóc Matthew wydobyć K. T. z wody. Słychać było ich głosy, kiedy mówili jedno przez drugie. – Co się stało? – Pomóż mi ją wyciągnąć. – Nie żyje? O, Boże, nie żyje? – Zrób mi miejsce. Nie oddycha.

Eve patrzyła, jak Matthew stara się reanimować K. T., stosuje sztuczne oddychanie metodą usta–usta, a Marlo rozciera jej dłoń, jakby próbowała ją rozgrzać. – Oddychaj, oddychaj! No dalej! – Jest zimna. Jest taka zimna. Czy poszukać koca? – Ona nie żyje, Marlo. Nie żyje. Usiadł na piętach, blady, ociekający wodą. Oddychał nierówno, z trudem. Marlo klęczała, dygocząc. – Powinniśmy wezwać pogotowie. Gdzie mój telefon? Ale Matthew ujął jej dłoń. – Ona nie żyje. Nie żyje, Marlo. – Ale... To niemożliwe. Na pewno coś się da zrobić. – Już nikt jej nie pomoże. Nie żyje. Jest... Zimna. – Och, Matthew. – Nie zważając na ciało, leżące między nimi, nachylili się do siebie, niemal przypadli do siebie. – Co teraz zrobimy? Co powinniśmy zrobić? Dallas i Peabody. Musimy zjechać na dół, powiedzieć im. – Tak. Jezu, cały się trzęsę. Ale ze mnie bohater. Potrzebna mi chwila. – W porządku. – Objęła go, a potem gwałtownie się odsunęła. – Nagranie. Musimy je zabrać. – Niezgrabnie wstała z klęczek. – Marlo, niczego nie dotykaj. – Tylko zabiorę nagranie. Musi je mieć w torebce, poszukam. Jeśli policja je znajdzie, może pomyśleć... Mat-

thew, mogą sobie pomyśleć, że to my ją zabiliśmy, albo się z nią szarpaliśmy, albo... Nie ma go tutaj. Nic tu nie ma. Może schowała je przy sobie, w kieszeni? – Marlo, przestań. Przestań. Niczego nie ma w kieszeni. Widocznie mnie okłamała. Zwyczajnie mnie okłamała, a teraz nie żyje. – Głos miał zachrypnięty. – Nie żyje, a my nic nie możemy zrobić. – Zrobiłeś wszystko, co w ludzkiej mocy. – Marlo znów uklęknęła obok Matthew, pogładziła go po mokrych włosach. – Musiała się uderzyć w głowę i wpadła do basenu. Była pijana, wpadła do wody i utonęła. Patrz, tu jest jej kieliszek, rozbity kieliszek i trochę rozlanego wina. To był nieszczęśliwy wypadek. Boże, Connie będzie załamana, jak się o tym dowie. Wracajmy na dół, sprowadźmy pomoc. – Tak. Tak. Co im powiemy, Marlo? – Prawdę. Wjechaliśmy na górę i znaleźliśmy K. T. w basenie. Wyciągnąłeś ją, ale nie mogłeś jej uratować. Nie musimy nikomu mówić o nagraniu. To dotyczy tylko nas. – Masz rację. Miałem ochotę ją stłuc. Chciałem patrzeć, jak wije się z bólu. Nie wiem, co teraz czuję. – Wziął jeden głęboki oddech, potem drugi, wstał. – Co czułaś, kiedy ci powiedziałem, że K. T. nie żyje? – Co czułam? Zdumienie. Strach. Mdłości. – Dobrze. To powiesz, kiedy wrócimy na dół. Nie mamy czasu, żeby ochłonąć albo się nad tym zastanawiać. Znaleźliśmy ją, wyciągnęliśmy z wody, próbowaliśmy reanimować, a potem wróciliśmy na dół po pomoc.

Reszta nie ma wpływu na to, co się wydarzyło, prawda? – Prawda. – Marlo wzięła swoją torebkę. – Gotowy? – Tak. Chodźmy. Nie rozmawiali, kiedy biegli do windy. Kamera utrwaliła moment, gdy zdawali relację Eve z tego, co się stało. W pewnym momencie Marlo odłożyła torebkę. Słychać było urywki rozmów, widać było, jak ktoś idzie. Potem zabrzmiał komunikat, że skończył się czas nagrania. – Wszystko jest tak, jak powiedzieli, że było – stwierdziła Peabody. – Taak. Oboje są dość dobrymi aktorami, więc... Upewnimy się, czy to oryginalne nagranie. Chcę, żeby Feeney przeprowadził wszystkie testy. I zrobimy kopię do akt. Poleciła skopiowanie nagrania i zaczęła bębnić palcami w biurko. – Nie wszystko było najlepiej widać, ale jest to, co najważniejsze. Nie widać żadnej krwi. Czyli została wytarta przed nagraniem. Nie widziałam torebki ofiary. Nie wiem, czy była otwarta, czy zamknięta, kiedy Marlo ją wzięła. Wypytamy ją o szczegóły. – Jeśli to autentyczne nagranie, zabójca wytarł krew, zabrał tamten film... Czyli wiedział o nim. – Zakładając, że tamto nagranie istniało. Zakładając, że istniało, spróbujemy je odszukać. ***

Z jej polecenia zamknięto na klucz i zaplombowano zarówno przyczepę K. T. Harris, jak i apartament hotelowy, w którym zamieszkała. Kierowniczka hotelu nie była tym zachwycona. – Policyjna plomba denerwuje gości – oświadczyła, prowadząc Eve i Peabody do apartamentu aktorki. Koniecznie chciała im towarzyszyć podczas jego oględzin. – Założę się, że plomba policyjna prawdopodobnie działa też przygnębiająco na waszego byłego gościa, obecnie martwego. Kierowniczka zacisnęła usta, zamaszystym krokiem wysiadając z windy. Miała na nogach wysokie, cienkie szpilki. – Wszystkim nam w hotelu Winslow jest bardzo przykro z powodu śmierci pani Harris. Ale mamy obowiązki wobec naszych gości. Przecież pani Harris nie zamordowano tutaj. Apartament nie jest miejscem zbrodni. – Jest pani policjantką? – Nie, jestem szefową tego hotelu. – W porządku, proponuję układ. Ja nie będę pani mówiła, jak kierować hotelem, a pani powstrzyma się przed radzeniem mi, jak prowadzić śledztwo w sprawie zabójstwa. Eve usunęła z drzwi policyjną plombę. – Chcę mieć dane z karty–klucza do tego apartamentu z przedwczoraj, wczoraj i dziś. – Nikt tu nie wchodził, odkąd wczoraj wieczorem dwóch funkcjonariuszy policji zaplombowało apartament. – W takim razie dane na karcie to potwierdzą,

prawda? – Jeśli nie wierzy pani mnie ani ochronie hotelowej... – Na razie nie mam do tego podstaw – przerwała jej Eve, jej cierpliwość była na wyczerpaniu. – Wykonuję swoje obowiązki. Proszę teraz otworzyć drzwi kartą uniwersalną, którą ma pani przy sobie, albo ja posłużę się swoją. I wrócić do wykonywania swoich obowiązków. Kierowniczka gniewnie przesunęła kartę w czytniku. – Kiedy zostanie usunięta plomba z drzwi do apartamentu, a rzeczy pani Harris będą zabrane? – Rzeczy pani Harris jeszcze dziś zabierzemy jako dowody rzeczowe. A plomba zostanie zdjęta, jak zyskam pewność, że w rzeczonym pokoju nie ma już nic istotnego dla prowadzonego przeze mnie śledztwa. Zostanie pani o tym poinformowana. A do tego czasu... – Eve otworzyła drzwi, zaczekała, aż Peabody wejdzie, a potem się odwróciła i zatrzasnęła je tuż przed nosem kierowniczki. – Chyba cię nie polubiła. – Och, daj spokój. Naprawdę potraktowałam ją bardzo uprzejmie. Podparła się pod boki i rozejrzała wkoło. Znajdowały się w salonie – przestronnym, pełnym kolorów, urządzonym z fantazją. Pluszowa kanapa obita grubą, złotą, wytłaczaną tkaniną stała pod ścianą obwieszoną lustrami różnej wielkości i kształtów. Po obu jej końcach umieszczono stoliki z

wysokimi lampami w kształcie pawi. Naprzeciwko kanapy były ustawione fotele pawiego koloru, a na podłodze leżał dywan w śmiałe wzory. Pod oknem, z którego rozciągał się widok centrum miasta, znajdował się stół z krzesłami. Na jego środku pyszniła się misa z owocami. Pod drugą ścianą stała lakierowana szafa, też w pawim kolorze. Zaintrygowana Eve otworzyła jej drzwi i ujrzała ekran, w pełni zaopatrzony barek oraz pokaźną kolekcję filmów i audiobooków. – Ładnie tu – powiedziała Peabody. – Jest tu też mały aneks kuchenny. Autokucharz, duża lodówka, zmywarka, szkło i naczynia. Wszystko czyste, błyszczące, na swoim miejscu. – Pokój został sprzątnięty, nim policja go zaplombowała. W ubikacji papier toaletowy złożony w róg – widomy znak, że nikt nie korzystał z kibelka po tym, jak go posprzątano. – Lubię, jak tak robią. Moja ciocia też tak robiła, kiedy zatrzymywałam się u niej. A na poduszce kładła cukierek domowej roboty. Eve weszła do sypialni. – Może była tu twoja ciocia. – Spojrzała na czekoladkę w sreberku, na starannie złożoną narzutę. Na łóżku stał koszyk z kapciami, obok leżał szlafrok z hotelowym emblematem i kartonik z wydrukowanymi życzeniami przyjemnych snów. Eve czasami się zastanawiała, czy umarli mogą śnić tam, dokąd się udają, tam, gdzie czekają. Ale wątpiła, by

zamordowani mieli przyjemne sny. – Co widzisz, Peabody? – Masę poduszek, dobrą pościel, wszystko świadczy o dobrej obsłudze. To idealne miejsce, żeby sobie poczytać przed snem albo pooglądać telewizję. I jest cicho. Dobra izolacja akustyczna. Prawie nie słychać Nowego Jorku. – A czego nie widzisz? – Bałaganu. Żadnych ubrań czy butów, żadnych osobistych drobiazgów. W ogóle nie ma tu jej przedmiotów osobistych – uświadomiła sobie Peabody. – Żadnych zdjęć ani pamiątek. A przecież mieszkała tu od tygodni. Właściwie od miesięcy. A nie widać tu żadnych jej rzeczy. Ani w salonie. – No właśnie. Nic, co by sprawiło, żeby się poczuć jak w domu. Musiała lubić mieszkać w hotelach. Dobra obsługa, bezosobowe wnętrze. Wygoda, przestrzeń, przemyślana aranżacja pomieszczeń, anonimowość. Eve otworzyła garderobę. – Masa ubrań. Modne, markowe, nawet te przeznaczone do noszenia na co dzień. Kosz na brudną bieliznę pusty. Z pewnością korzystała z hotelowej pralni. Sprawdzimy, kiedy zabrano jej brudne rzeczy i co to było. Odbierzemy je. – Tak jest. Eve weszła do łazienki. Ogromna wanna jacuzzi, kabina prysznicowa z licznymi dyszami, suszarka i całe

stosy grubych, białych ręczników dla tych, którzy je wolą. Długi, złoty blat z dwiema umywalkami, hotelowe kosmetyki w dużych opakowaniach. – Trzymała mazidła do twarzy i włosów w szufladach – powiedziała Eve, zajrzawszy do kilku. ~I wszystkie podstawowe drobiazgi toaletowe, pastę do zębów, dezodorant, tabletki przeciwbólowe, łagodny środek uspokajający na receptę. Większość osób zostawia niektóre rzeczy na wierzchu, prawda? Grzebień, szczoteczkę do zębów, cokolwiek. A ona miała wszystko zamknięte w szufladach. Nie patrz na moje rzeczy. To moje, moje, moje. – Może po prostu była bardzo schludna i zorganizowana. – Nie ułożyła ich w szufladach schludnie i w sposób zorganizowany. Wrzucała je do szuflady i ją zamykała. To też przejaw anonimowości. Zacznij od szuflad – poleciła Eve. – Ja wezmę się do szafy. Dokładnie wszystko przeszukamy. Obsługa hotelowa działa bez zarzutu, pomyślała Eve. Wszystko wisiało równiutko, posegregowane według rodzajów i kolorów. Buty, a było ich sporo, stały na półkach, biegnących wzdłuż bocznej ściany. Torebki leżały w pojemnikach, jedna wisiała na wieszaku. Ta, którą brała danego dnia, doszła do wniosku Eve, a sądząc po jej ciężarze, ofiara lubiła nosić przy sobie połowę swego życia. Eve wzięła torbę, wysypała jej zawartość na łóżko.

– Jezu, komu potrzeba tyle tego wszystkiego? A to zawsze miała przy sobie poza tym, co włożyła wczoraj do wieczorowej torebki. – Niektórzy lubią być przygotowani na każdą okoliczność. – Na przykład klęskę głodu, pomór, inwazję kosmitów? – Wszystko może się zdarzyć. – Czyli wypchana torebka to dowód paranoi. Dobrze wiedzieć. Eve zaczęła grzebać wśród sprzętu elektronicznego, przegryzek, miętówek, kosmetyków. W pojemniczku na lekarstwa były środki przeciwbólowe i dwa proszki uspokajające. Powąchała zawartość kubka podróżnego. – Wódka – poinformowała. – Jestem niemal pewna. Trzeba to będzie sprawdzić. Wygląda na to, że chciała być też przygotowana na suszę i ponowne wprowadzenie prohibicji. – Jedno i drugie nie jest wykluczone. Rozbawiona Eve pokręciła głową. – Nie widzę odtwarzacza. Brak również pieniędzy i kart kredytowych, a nie miała ich zbyt wiele przy sobie w chwili śmierci. Czyli musi korzystać z sejfu. – Do tej pory nic nie znalazłam poza naprawdę śliczną bielizną. Pokojówka jest bez zarzutu. A propos, to seksowna bielizna, może trochę wulgarna. Ciekawe, pomyślała Eve, i skontaktowała się z kie-

rownictwem hotelu, by podano jej hotelowy kod dostępu do sejfu. Może żeby się zemścić za to, że zatrzaśnięto jej drzwi przed samym nosem, kierowniczka odmówiła podania kodu. Zamiast tego poinformowała, że pośle na górę jednego z ochroniarzy. Czekając na niego, Eve kontynuowała przeszukiwanie pokoju. – Chciała mieć pewność, czy nikt nie zaglądał do sejfu – zawołała do Peabody. – Do dolnego rogu przyczepiła włos! – Była paranoiczką – zdecydowała jej partnerka. – Pod bielizną trzymała oprawione w ramkę zdjęcie Matthew. To nawet smutne na swój sposób. – Wyjmij je z ramki. Żetony i monety, stwierdziła Eve, sprawdzając kieszenie. I preparat likwidujący nieświeży zapach z ust. Piersiówka. Z wódką, oceniła, powąchawszy zawartość. – Skąd wiedziałaś! – Peabody wbiegła do garderoby, wymachując kluczem. – Bo była paranoiczką, która wszystko chowa. I cierpiała na obsesje. Matthew to aktualny obiekt jej obsesji. Klucz do sejfu? – Na to wygląda. – Włóż do torby na dowody i szukaj dalej – poleciła Eve, kiedy rozległ się ostry dźwięk dzwonka u drzwi. – Przyszedł ktoś z ochrony hotelowej. Ochroniarz okazał się dużym, krzepkim mężczyzną

o mocnych dłoniach. Nie był zbytnio rozmowny. Szybko otworzył sejf, skinął im głową i wyszedł. – Sejf jest pełen – poinformowała Peabody. – Gotówka, karty kredytowe, biżuteria, notebook. No, no. To wygląda na prawie pełną torebkę zonera. Koperta ze zdjęciami... Prawdopodobnie zrobionymi przez prywatnego detektywa. Matthew, Matthew i Marlo. Na niektórych są przebrani. Matthew i Julian, Matthew i Roundtree i tak dalej. I mała kasetka. Sejf w sejfie. Paranoja. – W biurku są listy dialogowe, uwagi do scenariusza, harmonogram pracy na planie zdjęciowym. Eve wyjęła kasetkę i przyjrzała jej się uważnie. Roarke otworzyłby ją w ciągu dwóch sekund – może szybciej – prawdopodobnie samą siłą swego umysłu. – A tam, do diabła. – Wyciągnęła z kieszeni scyzoryk. – Z usług jakiego banku korzystała w Nowym Jorku? – Liberty Mutual koło Chelsea Piers. McNab zajął się jej finansami. – Nie zawierzyła bankowi tego, co ukryła w tej kasetce. Należała do osób, które trzymają kurczaki w wielu kojcach. – Masz na myśli jajka i koszyki. – Kurczaki, jajka, co za różnica. – Eve usunęła mechanizm kodujący i spróbowała dostać się do środka kasetki, podważając wieczko. Była bardzo zaskoczona, kiedy udało jej się ją

otworzyć. – To nie takie trudne – mruknęła. – Kolejny notebook, wizytówka A. A. Asnera, prywatnego detektywa i ochroniarza. Urzęduje przy Stone Street. I nagranie. Założę się, że to kopia. Jeśli ma oryginał, jest w sejfie. Eve wzięła notebook i spróbowała go uruchomić. – Zabezpieczony hasłem. – Pomyślała przez chwilę, a potem wstukała na klawiaturze MATTHEW. Ekran rozbłysnął. – Paranoiczka, ale niezbyt pomysłowa. – Zaczęła przeglądać wpisy od najświeższych. – Zapisała sobie tu wieczorne przyjęcie – dzień i godzinę, kilka zwięzłych uwag. Należy się spodziewać po Nadgorliwej Connie, że dołoży wszelkich starań, by zaimponować Chudej Suce i Lizusce– Peabody. – Lizusce–Peabody! Co za bezczelność. – Nazwała mnie Chudą Suką, a ledwo mnie znała. Mam dość tej Pindi. Ale po dzisiejszym przyjęciu zamknie jadaczkę. I pora, żeby doprowadzić Debiliana do porządku. Raszplo jest skończona, a Matthew wróci tam, gdzie jego miejsce, i jeszcze będzie zadowolony. Dziś wieczorem nastąpi przełom. – I chyba rzeczywiście tak było – powiedziała

Eve. – Tylko niezupełnie tak się to wszystko potoczyło, jak sobie zaplanowała. Zajrzała do dawniejszych zapisków. – Mam tu informację o zapłacie w gotówce stu patyków Potrójnemu A. Chodzi o prywatnego detektywa. Dwie wpłaty w ratach. Pierwsza tydzień przed ostatnim wpisem, druga I ostatnia trzy dni temu. I jest jakiś kod: 45128. I 1337. – Kod do zamka i numer skrytki? – Chyba tak – uznała Eve. – Sprawdźmy banki. Zaczniemy od Lower West, przekonamy się, czy wynajęła skrytkę pod swoim nazwiskiem. Albo twoim. – Znowu moim? – To paranoiczka – przypomniała jej Eve. – No i gra ciebie. Więc to oczywiste. Dokończymy tutaj, znajdziemy bank i skrytkę, złożymy wizytę Potrójnemu A. Po kolejnej godzinie przeszukiwania pokoju tylko się upewniły, że już wcześniej natrafiły na żyłę złota. Kiedy Peabody zajęła się ustalaniem adresu banku, Eve zadzwoniła po techników i ludzi z Wydziału Przestępstw Elektronicznych. Chciała, żeby zabezpieczono wszelkie ślady, sprawdzono telefony i zapisy monitoringu, a wszystkie rzeczy osobiste ofiary umieszczono w torbach na dowody, zabezpieczono i wciągnięto do ewidencji. – Jeszcze nie skończyłam – poinformowała ją Peabody. – Wybierzemy się do biura Asnera. Pracuj dalej. Paranoiczka ze skłonnościami do obsesji, mająca problemy z używkami. Czemu zawracać sobie głowę mor-

dowaniem kogoś takiego, pomyślała Eve, skoro prawdopodobnie i tak już wkrótce sama doprowadziłaby się do samozagłady? Mogła ukrywać piersiówki i narkotyki, ale nigdy nikomu nie udaje się takich rzeczy ukryć wystarczająco dobrze. Jej koledzy musieli wiedzieć, że ma problemy z alkoholem i narkotykami. Gdyby chcieli, mogli to wykorzystać, żeby zaszantażować Harris i wytrącić jej z ręki wszelkie argumenty. Pomyślała o Matthew i Marlo. Mogli ją zabić, a potem wrócić i nagrać moment odnalezienia zwłok. Wymyślne, pełne dramatyzmu, ale ostatecznie tym się zajmują na co dzień, prawda? Do pewnego stopnia leżało to w ich naturze. Motyw wydał jej się mało przekonujący. Jasne, że nie byłoby to miłe, gdyby wszyscy obejrzeli film, na którym baraszkują w pościeli, ale nie robili nic złego. Ludzie by się gapili, rechotali... I im współczuli. Ale z drugiej strony popchnięcie ofiary i jej wywrócenie się mogły świadczyć o nieszczęśliwym wypadku albo działaniu pod wpływem impulsu. Można by to nawet podciągnąć pod obronę własną. Rzuciła się na mnie, więc ją odepchnąłem. Poślizgnęła się. A potem mogła dojść do głosu panika. Nie, to nie wyglądało na działanie pod wpływem paniki. Raczej na zimną kalkulację. Eve wyobraziła sobie rozumowanie sprawcy: Posunąłem się tak daleko, skończę z tym raz na zawsze. Dlaczego ktoś zabrał nagranie? Czemu wytarto

krew? Bo nagranie miało swoją wartość. Bo sprawca był nowicjuszem, założył, że śmierć K. T. zostanie uznana za utopienie się w wyniku wpadnięcia do basenu. Powrót do punktu wyjścia. Mógł to zrobić każdy z nich. – Mam! New York Financial. Rzeczywiście posłużyła się moim nazwiskiem. – Peabody się zgarbiła. – To trochę przygnębiające. – Ale do przewidzenia. Jaki adres? Kiedy Peabody go dyktowała, Eve wpisała nazwę ulicy do systemu nawigacyjnego. – Tylko jedna przecznica od biura prywatnego detektywa. Najpierw złożymy mu wizytę, a w tym czasie postaramy się o nakaz rewizji skrytki. Peabody złożyła wniosek, a potem usiadła wygodnie. – Wszystko to z powodu faceta? W dodatku takiego, który ją rzucił i związał się z inną? – Nie. On to... Jak to mówią... Pretekst. Liczyła się ona. Mogła wykorzystać Matthew albo kogokolwiek lub cokolwiek. Tu chodzi o ambicję i chciwość. Walkę o władzę i ogólnie wkurzający charakter. – Nie mogę uwierzyć, że tak się ucieszyłam, kiedy usłyszałam, że mnie zagra. Lizuska–Peabody – mruknęła Delia. – Nie darzyła mnie szacunkiem. Żałuję, że nie wiedziałam, jaka była żałosna, nim poniosła śmierć. Pokazałabym jej, jaka jestem naprawdę.

– Jak długo według ciebie będziesz się tym zamartwiać? – Jeszcze trochę. Nigdy nie zajmowałam się śledztwem w sprawie ofiary, której miałam ochotę przyłożyć, nim ktoś ją zabił. Doskonalę technikę walki wręcz. – Naprawdę? – Naprawdę. Uważam, że robię postępy. Poza tym zrzuciłam kilogram. A dokładnie siedemdziesiąt siedem deko. – Siedemdziesiąt siedem deko. – Eve spojrzała na nią z ukosa. – Serio? Ważysz się z dokładnością do dekagramów? – Łatwo ci mówić, Chuda Szczapo. – Ej, nie zapominaj się. Dla ciebie jestem porucznik Chuda Szczapa, detektyw Lizusko–Peabody. Słysząc to, jej partnerka rozciągnęła usta w wymuszonym uśmiechu. – Doskonalę umiejętność walki wręcz, staram się nie zdradzać swego następnego ruchu i tak dalej. Z łatwością bym ją rozłożyła na łopatki. – Zgadzam się. Wytarłabyś nią podłogę, gdyby nie dała się wcześniej zabić. Samolubna jędza. Mogła przynajmniej pożyć wystarczająco długo, byś mogła z niej zrobić krwawą miazgę. – Nie obchodzi mnie, jak to zabrzmi. – Peabody skrzyżowała ramiona i zadarła brodę. – Masz rację. – Może kiedy przyskrzynimy zabójcę, będziesz miała okazję powalczyć z nim wręcz. Jak mu przyłożysz, powinnaś poczuć pewną satysfakcję.

– Zgadzam się. Taak, już mi lepiej. Dzięki. – Nie ma za co. – Eve doszła do wniosku, że los ją wynagrodzi! za udobruchanie Peabody, kiedy kawałek dalej udało jej się zaparkować. – Może uda ci się zrzucić kilka dekagramów, idąc do biura Asnera i wracając do wozu.

Rozdział 11

Biuro detektywa mieściło się nad pierogarnią w dziobatym, murowanym budynku, wciśniętym między obskurnym salonem tatuażu a wyjątkowo podejrzaną knajpą. Musiały się tam jeszcze wdrapać po schodach. – Pierogi. Samo ich wąchanie może spowodować tycie. Medycyna nie potrafi wyjaśnić tego fenomenu. – Wstrzymaj oddech – poradziła jej Eve, gdy zaczęły iść po schodach. Tak, jak budynek stał wciśnięty między knajpą i salonem tatuażu, tak biuro Asnera wcisnęło się między kancelarię adwokacką, która według Eve specjalizowała się w reprezentowaniu kanalii, a poręczyciela. Wszyscy tutaj niewątpliwie obsługiwali tych samych klientów. Eve otworzyła drzwi do wywołującej klaustrofobię recepcji, w której ledwo mieściło się biurko. Siedziała za nim znudzona, piersiasta blondyna, zajęta malowaniem paznokci jaskrawoczerwonym lakierem. Źródłem banałów, doszła do wniosku Eve, jest otaczająca nas rzeczywistość. – Dzień dobry – piskliwie powiedziała z brooklyńskim akcentem blondynka, siadając prosto za biurkiem. – Czym możemy służyć? Eve wyciągnęła odznakę. – Musimy porozmawiać z panem Asnerem. – Przykro mi, ale pana Asnera nie ma chwilowo w biurze. – A gdzie jest? – Przykro mi, ale nie mogę udzielać takich informa-

cji. – Widziała to pani? – Eve stuknęła swoją odznakę. – Aha. – Blondynka skinęła głową i zrobiła okrągłe oczy. – Jeśli powie mi pani, jakiej natury to sprawa, mogę powtórzyć panu Asnerowi, jak wróci. – A kiedy wróci? – Przykro mi, nie wolno mi udzielać takich informacji. – Posłuchaj, siostro. Jesteśmy z policji, rozumiesz? I przyszłyśmy tu służbowo. Chcemy wiedzieć, gdzie jest teraz pan Asner. – Przykro mi... – Nie powtarzaj w kółko tego samego. – Ale to prawda. – Blondynka zamachała w powietrzu dłonią z pomalowanymi na czerwono paznokciami. – Nie mogę paniom powiedzieć, bo sama nie wiem. Oświadczył, że ma coś do załatwienia na mieście, i kazał mi czuwać na posterunku. – Może się pani z nim skontaktować? – Już próbowałam, bo wpadł Bobbie i zaproponował, żebyśmy wyskoczyli się czegoś napić, ale nie mogłam z nim pójść, skoro mam czuwać na posterunku. Więc próbowałam się dodzwonić do pana Asnera, żeby go zapytać, kiedy mogę przestać czuwać, ale od razu przełączyło mnie na pocztę głosową. – Czy zwykle tak się dzieje? – Cóż... To zależy. Czasami pan Asner zagląda do bukmachera, jak wychodzi na miasto. Wtedy zdarza się, że

nie odbiera telefonu. – Wie pani, u którego bukmachera robi zakłady? – Och, u różnych. – Rozumiem. Jakoś się pani nazywa? – Aha. Eve odczekała chwilę. – Jak się pani nazywa? – Barbella Maxine Dubrowsky. Ale wszyscy wołają na mnie Barbie. – Naprawdę? No więc, Barbie, posłuchaj. Czy macie klientkę podobną do mojej partnerki? Barbie przygryzła wargi. Eve przypuszczała, że to pomagało się skoncentrować blondynie. – Nie. Nie wydaje mi się. – Nazwiskiem K. T. Harris? Zatrzepotała rzęsami, wyraźnie zaniepokojona. – Czy powinnam pani odpowiedzieć? – Owszem. – Dobrze. Nie, a przynajmniej nie pamiętam takiej klientki. Ale jest aktorka o tym nazwisku. Chodziła kiedyś z Matthew Zankiem. Jest bardzo słodki. Widziałam ją w filmie o korporacjach i przestępstwach czy coś w tym rodzaju, nie zrozumiałam wszystkiego. Ale dobrze wyglądała, poza tym grał tam też Declan O’Malley, a on jest... – Bardzo słodki – dokończyła za nią Eve. – Aha. – A czy macie klientkę nazwiskiem Delia Peabody? – Jasne. Przyszła, żeby zobaczyć się z panem Asnerem, jakiś tydzień temu. Mniej więcej. Długo siedziała,

może z godzinę. Kiedy wyszła, był bardzo przejęty. Ale... – Obejrzała się przez ramię i zniżyła swój szczebiot do szeptu. – Uznałam, że jest trochę jędzowata. – Naprawdę? – Rozkazywała mi. Robiła tak... – Barbie pstryknęła palcami, a potem spojrzała na swoje paznokcie, zmarszczywszy czoło. – Cholera. Zarysowałam lakier. Jestem uprzejma wobec klientów, lecz miałam ochotę jej powiedzieć: słuchaj no, to, że jesteś bogata, nie znaczy, że możesz pstrykać na mnie palcami i patrzyć tak, jakbym była śmieciem. – Dlaczego uznała ją pani za bogatą klientkę? – Miała na sobie te odjazdowe buty. Widziałam je w „Styling”, kosztują majątek. I elegancką sukienkę. Jeśli tu przychodzi jakaś ruda w eleganckiej sukience i odjazdowych butach, wiem, że musi być bogata. Ale to nie znaczy, że może mi rozkazywać, kazać sobie przynieść przyzwoitą kawę ze śmietanką, bez cukru, za którą nawet mi nie oddala pieniędzy. Nie mam tu funduszu reprezentacyjnego, a za tę kawę zapłaciłam dychę. Pan Asner dwa dni temu zwrócił mi pieniądze. Ale nie powinna była tak się zachować, prawda? – Prawda. – Wie pani, z jaką sprawą zwróciła się do pana Asnera? – Prowadzę dokumentację. Ale nie wiem, czy wolno mi pani powiedzieć. To poufne. – Jestem z policji – przypomniała jej Eve. – No tak. No więc sporządziłam umowę, dotyczącą

obserwacji mieszkania. Mamy dużo takich zleceń, bo ludzie się oszukują, a to nieładnie. Pan Asner polecił, żeby zostawić rubrykę z wynagrodzeniem pustą. – Czy zawsze tak robi? – Nie. Ale ja tu tylko pracuję. Poprosił, żebym zostawiła rubrykę pustą, a potem nie dał mi kopii umowy do akt. Powiedział, żebym się tym nie przejmowała, chociaż wystawiam rachunki i prowadzę księgowość. Matematyka nie sprawia mi kłopotów. Umiem liczyć i znam się na ludziach. – Uśmiechnęła się, dumnie wysuwając pokaźny biust. – To moje mocne strony. – Czy jeszcze się tu pojawiła? – Nie, była tu tylko jeden raz. I bardzo dobrze. Nie lubię ludzi, którzy traktują mnie z góry. Ale pan Asner od tamtej pory jest w naprawdę dobrym humorze. Z wyjątkiem dzisiejszego ranka. Przyszedł, burknął „dzień dobry” i zamknął się na klucz w gabinecie. Jednak kiedy wychodził, był już w lepszym nastroju. Puścił do mnie oko. To nic takiego, proszę mnie nie zrozumieć źle, nie robię tych rzeczy z szefem. Nie należy takich spraw mieszać z pracą, prawda? Bo wtedy szef człowieka nie szanuje. – Jest pani bardzo mądra, Barbie. – Tak czy owak, nie widziałam panny Przemądrzałej poza tamtym jednym razem. Czy wpakowała się w jakieś kłopoty? Właściwie jest mi to obojętne, pytam tylko przez wzgląd na pana Asnera. – Można powiedzieć, że tak. Kiedy pan Asner wró-

ci albo kiedy uda się pani z nim skontaktować, będę wdzięczna, jak mu pani powtórzy, że muszę z nim porozmawiać. – Eve sięgnęła po wizytówkę. – Na pewno mu powtórzę. Chyba nie będę czuwała na posterunku zbyt długo. Zresztą i tak nie mamy umówionych żadnych klientów. Ale zostawię mu wiadomość, jeśli wyjdę, zanim wróci. – Dziękuję. Bardzo nam pani pomogła. Barbie się rozpromieniła. – Cieszę się. Lubię pomagać ludziom. Kiedy już opuściły biuro, Peabody wcisnęła ręce do kieszeni. – Te przezwiska mnie wkurzają. – Przecież to nie ty jesteś panną Przemądrzałą, tylko Harris. – Ale przedstawiła się moim nazwiskiem, do jasnej cholery. Chce mi się siusiu. Zupełnie, jakby mój pęcherz chciał coś udowodnić. – Zrobisz siusiu w banku. Potraktuj to jak depozyt. *** W skrytce bankowej znalazły jeszcze jedno nagranie, więcej gotówki i dwa pokwitowania, opatrzone datą i podpisem A. A. Asnera, każde na pięćdziesiąt tysięcy. Umieściły wszystko w torbach, opisały i zabrały do komendy. – Zarejestruj gotówkę i przekaż do depozytu – poleciła Eve swojej partnerce. – Ja zaniosę nagrania do Feeneya, do szybkiej analizy. Sporządź notatkę ze spotkania. Kiedy skończę z nagraniami, w drodze do domu zajrzę do

studia, obejrzę przyczepę ofiary. – Nie chcesz, żebym ci towarzyszyła? – Jest zbyt wielką paranoiczką, żeby trzymać dużo rzeczy w przyczepie. Ale musimy rzucić na nią okiem, więc zajmę się tym. Sporządź raport, prześlij kopię Whitneyowi. I przekaż akta Mirze, umów mnie z nią na jutro. – Dobrze. Dallas, rozmyślałam o tej sprawie. Brak narzędzia zbrodni, jest za to mnóstwo motywów i mnóstwo okazji. Bo jak się zastanowić, to bardzo zżyta grupka ludzi. Od miesięcy spędzają ze sobą codziennie wiele godzin. I wszyscy działają w tej samej branży, obracają się w tym samym świecie. – Nie ulega wątpliwości. – Nie wiem, czy ktokolwiek by nam coś powiedział, gdyby widział, jak jedno z nich wymyka się z sali projekcyjnej. Nie wiem, czy ktokolwiek by nam coś powiedział, gdyby wiedział, które z nich zabiło Harris. – Prawdopodobnie nie. Przynajmniej na razie. – Nie wiem, jak znajdziemy sprawcę albo mu cokolwiek udowodnimy, o ile zabójca nie zdecyduje się przyznać do winy. – Może coś takiego zaaranżujemy. A na razie prowadzimy śledztwo zgodnie z obowiązującą procedurą. I nie pisz w raporcie, że uważasz, iż zawaliłyśmy sprawę. Ale Peabody miała rację, pomyślała Eve, kierując się do Wydziału Przestępstw Elektronicznych. Miały ofiarę, której nikt nie lubił, która groziła wszystkim obecnym na miejscu zbrodni, manipulowała nimi albo ich wkurzyła. W tym czasie w domu przebywało troje gliniarzy,

pomyślała z rozdrażnieniem, psycholog policyjny, oraz dawny kryminalista, obecnie konsultant–rzeczoznawca, a nie udało im się zawęzić listy podejrzanych. Było to równie zawstydzające, co irytujące. Wkroczyła w świat kolorów i dźwięków. I w ciągłym ruchu, pomyślała, kiedy dostrzegła McNaba, chodzącego tanecznym krokiem po sali wydziału. Zgrabnie omijał swoich kolegów– ~maniaków komputerowych, kiedy któryś z nich mu się napatoczył pod nogi, albo schodził im z drogi. Jakby patrzyła na jakiś dziwny, niezborny taniec, pomyślała Eve. Bo nawet ci, którzy siedzieli na krzesłach, podrygiwali, kiwali się lub przytupywali do taktu jakiejś muzyki, tylko przez nich słyszanej. Zatrzymała się przed McNabem i trąciła go, żeby zwrócić na siebie jego uwagę. – Cześć. – Wyjął z ucha słuchawkę. – Mam te informacje o finansach. – W ciągu ostatnich dziesięciu dni podjęła z konta dwa razy po pięćdziesiąt patyków. – Och, zepsuła pani całą zabawę. – Znalazłyśmy jej prywatnego detektywa. Masz jeszcze coś ciekawego? – Właściwie tak. Zapraszam do siebie. Zaprowadził ją do swojego boksu. Eve zobaczyła, że ostatnio ozdobił go plakatem małpy w spódniczce baletnicy, jadącej na desce powietrznej, z komputerem w jednej łapie, z kanapką w drugiej, z błyskającą na zielono słuchawką w uchu. W plecaku siedziała mniejsza małpka.

Napis głosił: WIELOZADANIOWA MAMA. – Uznałem, że trafiłem na żyłę złota, kiedy natknąłem się na te wypłaty po pięćdziesiąt tysięcy, ale i tak sprawdziłem resztę. Ma zlecenia stałe w swoim banku w New LA, typowe wypłaty na typowe wydatki na dom, prowizje dla agenta, dla menedżera. Nie wydaje dużo, jeśli uwzględnić jej zarobki. Na ogół przeznacza pieniądze na zabiegi kosmetyczne na twarz i ciało oraz na ciuchy. Przewinął to, co, jak się domyśliła Eve, uważał za zwykłe wydatki na głupstwa. – Potem natknąłem się na tę okrągłą sumkę, wypłaconą „I Spy”. Pokopałem głębiej i okazało się, że to sklep tutaj, przy Times Square. Parę tygodni temu kupiła tam dwie kamery szpiegowskie. Miniaturowe, nagrywające dźwięk i obraz, uruchamiane głosem, zdalnie kierowane, wyposażone w zegar. Dotarłem do sprzedawcy, który obsługiwał Harris. Zapamiętał ją. Ale opisał ją jako rudowłosą... „Arogancka, ruda jędza”, cytując jego słowa. – Pasuje. Jako rudowłosa zatrudniła prywatnego detektywa i wynajęła skrytkę w banku w śródmieściu. Widocznie upodobała sobie rudą perukę. Dwie kamery. Ciekawe. Dobra robota, McNab. – Przyjmuję wszelkie formy pochwały. Jeszcze jedno, wpłaciła również pokaźną zaliczkę za wynajęcie na dwa tygodnie drogiej, ekskluzywnej willi od dwudziestego trzeciego grudnia. Na Olympusie. Zarezerwowała prywatny wahadłowiec dla dwojga

pasażerów. Musiała podać ich nazwiska. Podała swoje i Matthew Zanka. – Też ciekawe. Prześlij te informacje na mój domowy komputer. Później rzucę na nie okiem. Feeney u siebie? – Był tam, kiedy ostatni raz go widziałem. Skierowała się do jego gabinetu. Szef tego domu wariatów, hałaśliwego i pełnego kłujących w oczy kolorów, siedział zgarbiony za swoim biurkiem. Nosił wygniecioną koszulę, w jego rudej czuprynie widać było siwe pasma. Twarz miał obwisłą jak stary, wygodny hamak i równie zmiętą jak koszula. Pracował na komputerze. Co jakiś czas sięgał po kandyzowane migdały, które trzymał w nieforemnej miseczce, stojącej na biurku. Eve zastukała w otwarte drzwi. – Masz chwilkę? – Przygotowuję zestawienie wydatków. Chętnie ci poświęcę nawet godzinę. – Ja już się ze swoim uporałam. – Nie przechwalaj się. Uśmiechnęła się i zamknęła drzwi. Oczy Feeneya pod obwisłymi powiekami stały się ostre jak brzytwa. – Masz pączki? Nie czuję zapachu pączków. – Bo nie mam żadnych pączków. – W takim razie czemu zamknęłaś drzwi? – Chcę, żebyś coś przeanalizował. – Już sprawdziłem nagranie z torebki. Nie ma się do czego przyczepić.

Nakręcone jak leci, niczego nie wycięto ani nie wklejono. – Dobrze. Ale mam inne nagrania. Poufne. – Poczęstowała się orzechami i przyjrzała się krzywej pomarańczowo– zielono–niebieskiej miseczce. – To dzieło pani Feeney? – Nie. Potrafi już robić lepsze rzeczy. Na ogół. Tę zrobiła dla mnie wnuczka. Teraz chce na Gwiazdkę koło garncarskie i piec do wypalania. Kto tak wcześnie myśli o prezentach na Gwiazdkę? Widocznie Harris myślała. – Czy kiedykolwiek wyjeżdżasz na urlop na Boże Narodzenie? – spytała go Eve. – Dlaczego miałbym to robić? Przecież to Boże Narodzenie. – No tak. A więc ofiara wynajęła prywatnego detektywa, żeby zainstalował kamerę w mieszkaniu swojego byłego kochasia i jego aktualnej partnerki. Mam dwa nagrania, jedno trzymała w zamkniętej na klucz kasetce w sejfie w hotelowym apartamencie, drugie w skrytce bankowej. – Na czym ich przyłapała? Jak pieprzyli dobermany? Planowali atak terrorystyczny? – Nie wiem, bo jeszcze nie oglądałam tych filmów, ale przypuszczam, że przyłapała ich na robieniu tego, co ludzie zwykle robią w sypialni. – To musi być coś więcej, skoro ukryła kopie w dwóch różnych miejscach. – Cóż, jak je obejrzę, to się przekonam. I chcę wie-

dzieć, czy któreś z nagrań to oryginał. Potrafisz to ustalić? – Jasne. – Odwrócił się do komputera, wyszukał jakieś oprogramowanie i przez chwilę przy nim majstrował. – Daj mi je. Eve wyjęła nagrania, zapisała godzinę, miejsce, nazwisko swoje i Feeneya. Wsunął płytki do komputera. – Odtworzę je jednocześnie na ekranie. Program wychwyci wszelkie różnice i określi pochodzenie nagrania. Uruchomił program. Na podzielonym ekranie pojawiła się sypialnia i Marlo. – To ta aktorka, tak? Słyszałem, że wygląda identycznie jak ty. Nie dostrzegam podobieństwa. – Jest, kiedy ją ucharakteryzują. Zza kadru rozległ się głos Matthew. Pytał, czy Marlo ma ochotę na wino. – Nie odmówię. – Podeszła do długiej komody, otworzyła jedną z szuflad. Rzuciła na łóżko coś, co wyglądało jak bawełniana koszulka i ściągane na tasiemkę spodnie, a potem zdjęła przez głowę sweter, który miała na sobie. Przez chwilę stała z zamkniętymi oczami w samym staniku i workowatych spodniach, poruszając ramionami. Wszedł Matthew z dwoma kieliszkami wina i się uśmiechnął. – Podoba mi się twój ubiór. Odpowiedziała mu uśmiechem. – W dzisiejszej scenie bójki trochę oberwałam. – Byłaś świetna.

– I czuję to w całym ciele. – Wzięła kieliszek, napiła się i z zadowoleniem westchnęła. – To dopiero początek. Zamierzam się wygodnie ułożyć, a potem coś zrobić z tymi obolałymi mięśniami. – Mogę ci pomóc. – Odstawił swój kieliszek, położył dłonie na jej ramionach. Aż jęknęła, kiedy zaczął ją masować. – Masz siniaki. – Nie mów. Nie wyobrażam sobie, ile ich miała Dallas, kiedy naprawdę się z nią tłukła. Powinniśmy ukończyć tę scenę jutro, jeśli dam radę chodzić. Słyszałeś, że K. T. znów się przyczepiła do Nadine i Roundtreego? Chciała, żeby Peabody wystąpiła w tej scenie. – Coś niecoś obiło mi się o uszy. Nie zaprzątaj sobie nią głowy. Robisz się spięta od samego myślenia o niej. Nie jest tego warta. – Wiem, wiem. Nie przejmuje się filmem. Zależy jej tylko na tym, żeby jak najwięcej czasu być na ekranie. Dziś nakrzyczała na Prestona. Słychać ją było w całej garderobie. Zagroziła, że każe go wyrzucić z roboty, bo nie podobały jej się ujęcia w scenach, które reżyserował. – Och, na rany Chrystusa. – I Lindy z firmy kateringowej popłakała się dziś przez nią. Chodziło o makaron. Z każdym dniem staje się bardziej złośliwa i nieobliczalna, słowo daję. – Jeszcze tylko kilka tygodni. Skończymy kręcić film i zniknie z naszego życia. – Do czasu akcji reklamowo–promocyjnych, roz-

mów z dziennikarzami, premiery. Na samą myśl o tym... Nie, dosyć tego. Dlaczego myślę o tej wariatce, kiedy mój facet masuje mi ramiona? Pochylił się i pocałował ją między łopatkami. – Odpręż się. – Dobrze. – Odwróciła się, postawiła swój kieliszek obok jego kieliszka. – Jestem taka obolała, że przydałby mi się porządny masaż całego ciała. – Moje biedactwo. Roześmiała się i złapała Matthew za ręce, żeby pociągnąć go do łóżka. Potem lekko go pchnęła, by upadł na wznak. – Naprawdę uważam, że jedynym wyjściem jest masaż nago – ciągnęła, rozpinając stanik. – Możesz na mnie liczyć. – Chodzi mi po głowie kilka pomysłów. – Odrzuciła stanik, rozpięła spodnie. Kiedy naga położyła się na nim, Eve poczuła, jak robi jej się gorąco. Z trudem opanowała pokusę przestąpienia z nogi na nogę. Co sobie myślała, przynosząc to nagranie Feeneyowi? Oglądając je razem z nim? Może to głupie, ale doskonale wiedziała, że kapitan czuje się równie skrępowany i nieszczęśliwy, jak ona. Gdyby oglądali krwawe morderstwo – rąbanie siekierą, fontanny krwi, dziury wypalane w ciele laserami, żadnemu z nich nawet by nie drgnęła powieka. Ale naga kobieta, na pół nagi mężczyzna... No dobrze, cholera, teraz już zupełnie nagi... Uprawiający seks?

Tortura. – Dobra. – Feeney chrząknął. – Zakończyć projekcję – polecił. – Tyle mi wystarczy do oceny. Brak śladów montażu. – Nie patrzył na nią, gdy to mówił, za co była mu niezmiernie wdzięczna. ~I oba nagrania to kopie. – Żadne z nich nie jest oryginalne? – Właśnie to ci powiedziałem. – Bardzo starannie umieścił oba filmy z powrotem w torbach na dowody. – Asner. – Uczucie zażenowania minęło, kiedy zaczęła rozważać różne ewentualności. – Prywatny detektyw. Zatrzymał oryginał, być może, żeby samemu spróbować coś na nim zarobić. Albo zwyczajnie lubi oglądać takie nagrania. – Mógłby oglądać kopie. – Racja. Zatrzymał oryginał, bo jeśli go sprzeda, może nieźle na nim zarobić. ~I tak musiała przeszukać przyczepę K. T., ale skłaniała się ku temu, że oryginał jest w rękach prywatnego detektywa. – Może sprzedać film jakiejś plotkarskiej telewizji albo dorobić sobie na boku, szantażując wykonawców. Muszę porozmawiać z A. A. Asnerem. – Wzięła nagrania. – Dziękuję, Feeney. – Nie ma za co. – Wciąż zaczerwieniony, znów pochylił się nad biurkiem. Idąc do swojego gabinetu, żeby wziąć to, co chciała zabrać do domu, wyciągnęła telefon, by zadzwonić do biura Asnera. Piskliwy głos Barbie poinformował ją, że biuro jest nieczynne, podał godziny pracy i zachęcił do pozostawienia wiadomości.

– Mówi porucznik Eve Dallas z komendy głównej policji nowojorskiej. Muszę jak najszybciej porozmawiać z panem Asnerem. Mam kilka rutynowych pytań związanych z prowadzonym aktualnie śledztwem. Poprzestała na tym. Asner dostał przynajmniej sto tysięcy i mógł zechcieć się ulotnić, gdyby stała się zbyt natarczywa. Uwzględniwszy porę dnia, to, ile jej zajmie jazda do studia oraz przeszukanie przyczepy – szczególnie teraz, kiedy postanowiła przeszukać również przyczepę Matthew – spróbowała złapać Roarke’a. – Witaj, moja pani porucznik. – Na wyświetlaczu pojawiła się jego twarz. – Idealne wyczucie czasu. Właśnie skończyłem spotkanie. – Miałeś spotkanie. Cóż za niespodzianka. – Zmarszczyła czoło, słysząc jakieś hałasy. Zobaczyła zamazane tło, na którym pojawiła się jego przystojna twarz. – Jesteś w bazie transportowej? Musisz gdzieś jechać? – Nie. Musiałem skądś wrócić. A konkretnie z Cleveland. – Rozumiem. Słuchaj, muszę jeszcze raz pofatygować się do studia, przeszukać przyczepę ofiary i załatwić jeszcze kilka spraw. Będę w domu późno. – Będziesz w domu późno? Cóż za niespodzianka! – Powinnam przewidzieć twoją reakcję. – Przyjadę do ciebie. Mam coś do załatwienia w śródmieściu. Spotkamy się w studiu... W przyczepie Harris. A potem zjemy kolację w restauracji z widokiem na rzekę. – Czemu nie. Tylko bez żadnych ekstrawagancji,

dobrze? – Może być pizza i piwo? – Próbujesz mnie uwieść? Roarke się roześmiał. – Zawsze. Do zobaczenia wkrótce. Zabrała to, co jej było potrzebne i wróciła do sali ogólnej wydziału. – Oba nagrania to kopie – poinformowała swoją partnerkę. – Asner nadal jest nieosiągalny, o ile mi wiadomo. Jutro z samego rana spróbujemy dorwać go w domu. Jeżeli nie otrzymasz innych dyspozycji, spotkamy się tam. – Pani porucznik! – zawołał Sanchez, kiedy się odwróciła, żeby wyjść. – To była przyjaciółka obu martwych gangsterów. – Rozumiem. – Były chłopak, który nie chciał być byłym, rzucił się z nożem na aktualnego chłopaka i nieźle go pokiereszował, zanim ten aktualny zdołał wyciągnąć swój nóż. Aktualny chłopak stracił dużo krwi, kiedy były go dziurawił, i nie miał sił, żeby podziurawić byłego. Dziewczyna złapała sztachetę i przyłożyła nią byłemu. Mówi, że próbowała go powstrzymać przed zabiciem aktualnego przyjaciela. Jej interwencja okazała się spóźniona, ale to tłumaczenie jest całkiem logiczne. Może zbyt długo i zbyt mocno okładała go sztachetą, niż było to konieczne, ale aktualny chłopak leżał obok martwy łub umierający. – Chcesz wnieść przeciwko niej oskarżenie?

– Rzecz w tym, że rozmawialiśmy z kilkoma osobami. Potwierdzają, że były ich prześladował, groził im, wszczynał bójki. Na nią też często podnosił rękę i dlatego z nim zerwała. Może uda nam się przedstawić to jako zabójstwo w afekcie. Prokurator trochę się opiera, ale raczej dla formy. Carmichael i ja nie mamy specjalnie ochoty na sporządzenie wniosku oskarżenia. – Sprawdź, czy Carmichael uda się nakłonić tę dziewczynę do udziału w jednym z programów dla ofiar, a potem puścić ją wolno, jeśli prokuratura nie będzie miała nic przeciwko temu. – Dziękuję, pani porucznik. Właśnie tak chcieliśmy to załatwić. Czasami, pomyślała Eve, biegnąc, by złapać windę, jadącą do garażu, wszystko układa się tak, jak człowiek sobie tego życzy. *** W studiu pokazała ochroniarzom odznakę, żeby móc wejść do środka, a potem powiedziała im, żeby nie robili trudności jej konsultantowi– rzeczoznawcy, kiedy się pojawi. Ruszyła prosto tam, gdzie stały przyczepy, tworzące całe miasteczko. Zauważyła, że stoją blisko siebie, jedna obok drugiej. Niezbyt wiele prywatności. Z zewnątrz wyglądają identycznie, stwierdziła; na drzwiach miały tabliczki z nazwiskami. Ruszyła zgodnie ze wskazówkami strażnika, aż

znalazła się przed zaplombowanymi drzwiami do przyczepy Harris. Między przyczepą aktorki, grającej Nadine, i aktora, odtwarzającego postać Feeneya. A nie, jak zauważyła Eve, obok przyczepy Matthew, Marlo czy Juliana. Była gotowa się założyć, że był to dla Harris kolejny powód do narzekań. Zdjęła plombę i weszła do środka. Pomieszczenie dzienne, pomyślała, z kolorowymi kanapami, wielgachnym, obrotowym skórzanym fotelem. Na stoliku misa z owocami, które już zdążyły nieco stracić świeżość. Lodówka w małym aneksie kuchennym była pełna – woda, wino, napoje chłodzące, kilka gatunków serów, jagody w przezroczystym zamkniętym pojemniku. Butelka wódki w zamrażalniku. Żeby lepiej się wczuć w atmosferę tego miejsca, Eve przeszła do pomieszczenia sypialnego, zajrzała do łazienki. Kwiaty, trochę zwiędnięte, na blacie, płytki pojemnik na mydło, szampon, balsam. Sypialnia nie była zbyt wielka, ale zmieściło się w niej łóżko, starannie zasłane, a także fantazyjny fotel oraz ekran ścienny. W garderobie były szuflady i drążki na ubrania. Zaczęła od garderoby. W szufladzie znalazła jeszcze jedną butelkę wódki – otwartą i do połowy opróżnioną – a obok małe opakowanie zonera. Prawie skończyła przeszukiwać sypialnię, kiedy usłyszała, jak otwierają się drzwi do przyczepy. Położyła dłoń na broni, wyjrzała z sypialni i zobaczyła Roarke’a, wchodzącego do środka.

Jezu, czy kiedykolwiek przywyknie do tego, jaki jest przystojny? Uśmiechnął się – co tylko spotęgowało jego urok – i podszedł bliżej, żeby ją pocałować. – Cześć – powiedziała. – Jak było w Cleveland? – Wietrznie. Czego szukamy w przyczepie zmarłej i bynajmniej nie opłakiwanej K. T. Harris? – Przypuszczam, że nic tu nie znajdziemy, ale muszę to zrobić. Prawie skończyłam przeszukiwać pomieszczenia w głębi. Powiem ci, co ustaliłam. Przesunął palcem po dołeczku w jej brodzie. – Jedno z moich ulubionych zajęć. – Jesteś w dobrym nastroju – zauważyła, kiedy przeszli do sypialni. – Tak. To był owocny dzień. – Nie kupiłeś Cleveland, prawda? – Tylko mały jego kawałek. – Uniósł brwi na widok butelki wódki, opakowania zonera i pudelka papierosów ziołowych, które według Eve były wzmocnione zabronionymi substancjami. – Urządzamy przyjęcie? – Wygląda na to, że zmarła i bynajmniej nie opłakiwana K. T. Harris przez sporą część dnia była przynajmniej częściowo pijana albo naćpana. A przez ostatnie dwa tygodnie była bardzo zajęta. Kończąc przeszukiwanie sypialni, Eve opowiedziała mu, jak się przedstawia stan rzeczy. Przeszła do łazienki, znalazła środki uspokajające – też na receptę, ale wystawioną przez innego lekarza. – Wygląda na to, że była żałosną kobietą, która ła-

twiej robiła sobie wrogów, niż zjednywała przyjaciół. – I z tego powodu mam pełen dom podejrzanych, których zraziła do siebie, denerwowała, wkurzała albo którym groziła. – Niechętnie o to pytam, bo sprawia wrażenie sympatycznego, ale skoro zabukowała przelot i wakacje dla nich dwojga, czy Matthew mógł być z nią w zmowie, żeby jakoś okantować Marlo? Zbliżył się do niej i zaaranżował ten szantaż, by wyciągnąć forsę? – Też to rozważałam. – Eve pokręciła głową. – Ale niezbyt mi to pasuje. Dlaczego wynajmować prywatnego detektywa i mu płacić? Wystarczyłoby, gdyby przekonali Marlo, że jakiś prywatny detektyw włamał się do mieszkania, by zainstalować kamerę. Matthew mógł sam to zrobić i oszczędzić im kłopotu. – Racja. – Ale i tak zapoznam się z jego finansami, żeby się upewnić, czy nie ma tam nic podejrzanego. Zadzwoniłam do niego z pytaniem, czy zgadza się, żebym przeszukała jego przyczepę. Dał mi wolną rękę. – Wzruszyła ramionami. – Nic tu nie ma. – Przygładziła włosy. – Wolała nie ryzykować. Narkotyki, alkohol i leki są tutaj tylko dlatego, że bez nich nie mogła się obyć. Roarke wyszedł razem z nią i zaczekał, aż zaplombuje drzwi. – Według mnie zainstalowała kamery, które kupiła przy Times Square, w przyczepie Matthew, a potem ją zde-

molowała, kiedy coś usłyszała albo zobaczyła, że coś jest między nim a Marlo. – Na to wygląda. Zgodnie ze starym powiedzeniem: „nikt nie jest tak niebezpieczny, jak porzucona kobieta”. – Albo coś w tym rodzaju – potwierdził Roarke. – Więc dostałam jego zgodę i mogę przeszukać przyczepę. Jeśli mam rację i znajdziemy kamery, przekonamy się, co zarejestrowały. Ruszyła przodem między przyczepami, skręciła i weszła do należącej do Matthew. Rozkład pomieszczeń był identyczny, jak w przyczepie K. T., ale panowała tu zupełnie inna atmosfera. Swobodna, widać było lekki nieład. Zamiast miski z owocami na stole leżały czekoladki, urządzenie do odtwarzania muzyki, koszyk batonów energetycznych i guma do żucia. W lodówce stała butelka wina, ale przeważały napoje gazowane i bezalkoholowe. W zamrażalniku były trzy mrożone batony. W ciągu niespełna dwóch minut Roarke znalazł pierwszą kamerę, przyczepioną do górnej framugi okna. – Druga będzie w sypialni – powiedziała mu Eve. – Możesz po nią iść, a ja skończę rozglądać się tutaj. Szkoda byłoby nie pogrzebać w jego rzeczach, skoro wyraził na to zgodę. Wyszli razem z przyczepy po niespełna półgodzinie. – Żadnych narkotyków, żadnych prochów z wyjątkiem tabletek przeciwbólowych, jedna butelka wina, żad-

nych zabawek dla dorosłych, dość batoników dla całej klasy podstawówki. Eve znów się rozejrzała. – Matthew i Marlo nie odważyliby się tu zakraść, żeby odbyć jeden szybki numerek. Zbyt wiele ludzi kręciło się wkoło, zbyt ściśnięte przyczepy. Może myślała, że się na to odważą, a może po prostu chciała go szpiegować i skończyło się na tym, że zobaczyła, jak się całują albo gruchają jak gołąbki. – Zadziwia mnie twój dobór słów – zauważył Roarke i objął ją ramieniem. – Pogruchajmy jak dwa gołąbki. – Musiałabym się najpierw upić. – Racja. – Jakby nie oceniać tych kamer, to chore. K. T. była chora i żałosna. – Budzi w tobie gniew i współczucie. – Objął ją teraz w pasie i pocałował w skroń. – Chodźmy na tę pizzę i piwo, oderwijmy się na chwilę od tego wszystkiego. – Taak. – Eve też go objęła w pasie. – Zróbmy to. Rozdział 12 Ładowanie akumulatorów było dla niej dość nowym pojęciem. Zanim poznała Roarke’a, odprężała się, pijąc piwo w barze dla gliniarzy, otoczona policjantami, którzy rozmawiali o pracy. Czasami, jeśli Mavis udało się ją wyciągnąć, spędzała z nią wieczór w nocnym klubie. Ale na ogół odpoczywała samotnie w mieszkaniu, teraz pełnym kolorów, odkąd wprowadziła się tam Mavis z rodziną.

Nigdy specjalnie nie szukała kogoś, z kim mogłaby spędzić wieczór, ale robienie tego z Roarkiem – czy kiedy z nim pracowała, czy jak teraz, gdy pozwalała sobie na krótkie wytchnienie od spraw zawodowych – stało się zwyczajem. I wołała to. Podobała jej się zatłoczona pizzeria, w której panował gwar, podobał jej się widok na przystań z łodziami, bujającymi się na wodzie. Miała przed sobą zimne piwo i gorącą pizzę, a obok ukochanego mężczyznę, z którym mogła je dzielić. Taak, bardzo jej to odpowiadało. – Dlaczego nie masz łodzi? – spytała Roarke’a. – Zdaje mi się, że mam jedną czy dwie. – Nie chodzi mi o ogromne frachtowce, którymi transportujesz swoje łupy z miejsca na miejsce. – Łupy? To słowo o negatywnym zabarwieniu. Odkąd poślubiłem policjantkę, staram się prowadzić uczciwe życie. – Uniósł brew i wziął szklankę z piwem. – Pomyśleć tylko, jakie byłoby to żenujące dla obu zainteresowanych stron, gdyby własna żona musiała mnie aresztować. – Zapłaciłabym kaucję. Prawdopodobnie. – Dobrze wiedzieć. – Intryguje mnie, dlaczego nie masz jednej z takich zrywnych i zwrotnych motorówek lub żaglówki? – Ugryzła kawałek pizzy, a wolną ręką pokazała okno i rozciągający się za nim widok. – Takiej lodzi, jakie mają ludzie, którzy uważają, że

ślizganie się po wodzie to dobry sposób spędzania wolnego czasu. – Wcale nie chciałabyś mieć czegoś takiego. – Masz rację. Miło patrzeć na wodę. Miło też pływać w wodzie – w basenie czy w jakimś innym miejscu. Po co sunąć po wodzie, co może się zakończyć w głębinach, gdzie żyją te wszystkie stwory, które gotowe są cię pożreć? – Sporo pływałem i oprócz stworzeń, które żyją w głębinach i gotowe są człowieka pożreć, sam ocean potrafi być wyjątkowo bezlitosny. – Biorąc przykład z Eve, wyjrzał przez okno. – Przez całe swoje życie mieszkałem na takiej czy innej wyspie – przypomniał jej. – Muszę lubić morza i oceany. – Ale łodzi nie lubisz. – Nie mam nic przeciwko nim. – Zsunął na jej talerz kolejny kawałek pizzy. – Miło wspominam czasy, kiedy na nich pływałem w interesach czy dla przyjemności. W latach, kiedy zajmowałem się zdobywaniem łupów, spędzałem na łodziach wiele czasu. – Jako przemytnik. Uśmiechnął się szelmowsko. – Można i tak na to spojrzeć. A można to uznać za przejaw nieskrępowanej przedsiębiorczości. Ale nieskrępowana przedsiębiorczość na szerokich wodach to nie tylko policjanci i przemytnicy. – A co na przykład? – No cóż. – Znów spojrzał na łodzie, a potem na Eve.

– Kiedyś na północnym Atlantyku, gdzieś między Irlandią a Grenlandią złapał nas sztorm. Tak wyobrażam sobie piekło. Kompletne ciemności, oślepiające zygzaki błyskawic, a w ich świetle fale, wyższe niż domy, szersze niż świat, wyglądały jeszcze bardziej przerażająco. Wycie wiatru, ryk wody, krzyki ludzi, zimno, od którego drętwieje twarz i palce, które przenika do szpiku kości. Pociągnął łyk piwa i pokręcił głową. – Jest co wspominać. Rzadko dzielił się z nią wspomnieniami, a ona rzadko go wypytywała o przeszłość. – Co się stało? – Cóż, walczyliśmy przez całą noc i część dnia, żeby utrzymać się na wodzie. Miotały nami fale, czuliśmy się jak kostka do gry w kubku, którym ktoś potrząsa. Woda zalewała pokład. Mam wrażenie, że człowiek nigdy nie czuje się taki samotny jak podczas sztormu na morzu. Nie wszystkim udało się przeżyć. Dla tych, których porwały fale, nie było ratunku. W chwili, kiedy znaleźli się w wodzie, ich los był przesądzony. Eve widziała, że przeniósł się do tamtych chwil, że na nowo je przeżywa, więc milczała, kiedy się zamyślił. – Pamiętam, jak mną miotało, gdy znalazłem się obok barierki, za którą już czyhało morze, by pochłonąć kolejną ofiarę. Wpadłem na coś, nawet dziś nie wiem, co to było takiego, ale dzięki temu nie pochłonęła mnie woda. Kiedy udało mi się zebrać siły, złapałem kogoś za rękę, gdy te przeklęte fale znów nas zalały. Chwyciłem za rękę

kogoś, kto akurat znalazł się obok mnie. Zobaczyłem jego twarz, kiedy rozbłysła błyskawica. Wołaliśmy na niego „mały Jim”, bo był szczupły i drobny. Ale nie dawał sobie w kaszę dmuchać. W wieczór, poprzedzający sztorm, wygrałem z nim pięć dych w pokera. Przebiłem jego fulla kolorem. Mam go, pomyślałem, mam go, ale znów zalała nas fala, wyślizgnął mi się i wypadł za burtę. Roarke umilkł, uniósł szklankę i napił się, jakby wznosił toast. – W taki oto sposób zakończył życie mały Jim z Liverpoolu. – Ile miałeś lat? – Osiemnaście. Może trochę mniej, może trochę więcej. Tamtej nocy straciliśmy pięciu ludzi z załogi. Podejrzewam, że nie nazwałabyś ich porządnymi, niemniej jednak to straszne zginąć w taki sposób. Ale uratowaliśmy ładunek. Więc... – Wzruszył ramionami i ugryzł pizzę. – Nie tęsknię za morskimi wyprawami. Lecz gdybyś miała ochotę, mogę cię zabrać na przejażdżkę łodzią. – Wydaje mi się, że nam to nie grozi. – Położyła dłoń na jego ręku. – Czy warto było? – spytała. – Czy opłacało się całe to ryzyko? – Jestem, gdzie jestem, a ty jesteś ze mną. Więc owszem, chociażby z tego względu warto było. – Odwrócił dłoń i splótł palce z palcami Eve. – Dla tego. *** Myślała o tym, kiedy wracali do domu. Rzadko wypytywała męża o szczegóły jego życia z czasów, zanim się

poznali. Wiedziała o jego wypełnionym cierpieniem dzieciństwie, o biedzie, głodzie, ojcu, który się nad nim znęcał. Żadne z nich nie miało radosnych, wesołych wspomnień o Bożym Narodzeniu z lat, kiedy zdaniem psychologów kształtuje się charakter człowieka. Wiedziała, że był ulicznikiem w Dublinie, złodziejem, kieszonkowcem, spekulantem, że wykorzystał nabyte na ulicy umiejętności, by stworzyć podwaliny czegoś, co było właściwie imperium biznesowym. Rozumiała, że kiedy się poznali, rezygnował już z różnych nielegalnych interesów, ale nadal maczał palce w kilku podejrzanych przedsięwzięciach – bardziej dla zabawy niż z potrzeby. Lecz wycofał się z tego wszystkiego przez wzgląd na nią. Zrobił to dla nich. Wiedziała to i owo o jego dawnym życiu, ale było wiele rzeczy, jak ten sztorm na morzu, o których nie miała bladego pojęcia. Kiedy nad tym rozmyślała – a gliniarze zawsze rozmyślają – zwykle przechodziła nad tymi rzeczami do porządku dziennego. Bo miał rację. Cokolwiek robił, gdziekolwiek był, wszystko to doprowadziło go do niej. Lecz czasami się zastanawiała, dlaczego i jak. – Jak myślisz, co łączy ludzi? Poza seksem. Bo seks łączy ze sobą ludzi, którzy poza tym wcale do siebie nie pasują. – Pomijając chemię? Wydaje mi się, że ważną rolę odgrywają podobieństwa. Eve wzniosła oczy do góry.

– Głupie irlandzkie bajanie. – Głupie? – No wiesz. – Zamachała rękami w powietrzu. – Wiem, że początkowo coś łączyło Matthew z K. T. Harris. Ta sama branża, to samo miasto, oboje atrakcyjni. Do pewnego stopnia rozumiem nawet, dlaczego, kiedy ją rzucił, nie dawała mu spokoju. Może tu chodzić o dumę, upór albo zwykłą nieustępliwość. Ale tam jest... Było coś więcej. Raczej obsesja, niż duma i upór. Chodziła za nim, śledziła go, wynajęła prywatnego detektywa, słono mu płacąc, zlecając zadania zabronione przez prawo, w nadziei, że zaszantażuje Matthew tym, co ustali. Była tak zaślepiona, że nawet zaplanowała ich wspólne wakacje. Nie miało dla niej znaczenia, że jej nie chciał, że nawet gdyby się ugiął i do niej wrócił, zrobiłby to pod przymusem. To swego rodzaju gwałt. Czyli właśnie odpowiedziałam na swoje pytanie. – Władza, kontrola i przemoc. Z tego, co mi powiedziałaś o K. T., wynika, że pragnęła mieć władzę nad ludźmi, by móc kształtować swój wizerunek, kierować swoją karierą. – Wiesz więcej niż ktokolwiek, kogo znam, o zdobywaniu władzy i jej utrzymywaniu. Kiedy czegoś chcesz, znajdziesz sposób, żeby to osiągnąć. Chciałeś zdobyć mnie. Wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. – I cię zdobyłem, prawda? – Bo ja chciałam ciebie. Weźmy chociażby samą kawę. Byłabym głupia, gdybym powiedziała „nie”.

– A nie jesteś głupia. – Ale gdybym była głupia, gdybym powiedziała „nie”... – Na początku to zrobiłaś. – Taak, a ty odszedłeś. Powodowany dumą. Lecz tkwił w tym również element strategii. Odciąłeś mnie od kawy, a ponieważ byłam w tobie bez reszty zakochana, wróciłam do ciebie. – Opamiętałaś się. – Nie mogłam się obyć bez kawy. Ale gdybym jej nie potrzebowała, gdybym znalazła inny sposób zaspokojenia swojego głodu kawy, co byś zrobił? – Zrobiłbym wszystko, co w mojej mocy, żeby cię przekonać, że bez mojej kawy nigdy nie będziesz szczęśliwa. Łącznie z płaszczeniem się, pomyślał. Ale po co o tym wspominać? – Nie wszystko – poprawiła go Eve. – Chodzi jednak o to, że mężczyzna o takiej pozycji, jak ty, mógłby zrobić wszystko. Mogłeś mnie przekonywać, grozić mi, szantażować mnie. Mogłeś się uciec do przemocy. Ale nie zrobiłeś tego. – Kocham cię. – Roarke spojrzał jej prosto w oczy. I ujrzała w nich ogrom tej miłości. – Skrzywdzenie cię nie było moim celem... Ani nie wchodziło w grę. – No właśnie. Dla K. T. krzywdzenie ludzi stanowiło środek wiodący do celu, którym było posiadanie. Prawdę mówiąc, wydaje mi się, że krzywdzenie uważała za dodatkową korzyść. Tej kobiety nic by nie powstrzymało.

– O czym to świadczy? – Zabicie jej stanowiło sposób jej powstrzymania. Nie było w tym niczego osobistego, chodziło raczej o zamknięcie na klucz drzwi do pokoju, w którym jest coś niebezpiecznego albo bardzo nieprzyjemnego. Świadczy o tym brak śladów przemocy. Przewróciła się... Albo ktoś ją pchnął. Zabójca jej nie pobił, nie próbował udusić, tylko zaciągnął ją do basenu, wrzucił do wody, posprzątał z grubsza bałagan. No, teraz będzie spokój. – Wyeliminowałaś Matthew. – Nagranie świadczy o jego niewinności. No i Marlo. Chociaż nie można wykluczyć, że wszystko to odegrali. Ostatecznie są aktorami. Ale dodałeś brak fizycznej odpłaty. K. T. zamierzała go zmusić do współżycia, na co nie miał ochoty. To sprawa bardzo osobista, w przeciwieństwie do sposobu popełnienia morderstwa. Więc tak, Matthew jest na samym końcu mojej listy. Natomiast Marlo... – Serio? – Trochę wyżej. Przypuszczam, że uderzyłaby ofiarę, spoliczkowała ją, podrapała lub coś w tym rodzaju. Ale potrafię sobie ich wyobrazić, jak postanawiają spotkać się z szantażystką tak, jak mi opowiedzieli. Potrafię też sobie wyobrazić, jak Marlo wcześniej się z nią spotyka, popycha ją, a potem albo wpada w panikę, albo jest naprawdę wkurzona i kończy dzieło, spychając ją do wody. Matthew zapewniłby jej alibi. Kocha ją. Nie do końca jestem do tego przekonana, ale nie mogę wykluczyć takiego przebiegu zdarzeń. Umilkła, kiedy Roarke skręcił w długi, kręty pod-

jazd, prowadzący do domu. W świetle zachodzącego słońca mury stały się pomarańczowe, a liczne okna połyskiwały na czerwono. Liście, chociaż wciąż zielone, zapowiadały nadchodzącą jesień. Kiedy wysiadła z samochodu, stwierdziła, że powietrze też pachnie jesienią – było raczej rześkie niż chłodne. – Lato minęło – zauważyła. – Cóż, było długie i gorące. Jest wystarczająco chłodno, żeby dziś wieczorem rozpalić w kominku w naszej sypialni. Ten pomysł tak się spodobał Eve, że wciąż się uśmiechała, kiedy weszła do środka i zobaczyła w holu Summerseta. – Do Halloween zostało jeszcze kilka tygodni, ale widzę, że już włożyłeś swój kostium. Dobrze być przygotowanym. Tylko uniósł brwi. – Mam pudło z pani ubraniami, które trafiły tu razem z panią, a nie zostały jeszcze wykorzystane na szmaty. Nadadzą się w sam raz, gdyby chciała pani pukać do drzwi sąsiadów, udając bezdomną. – Przewidywalny dom – wtrącił Roarke, ujmując Eve pod ramię, żeby ją zabrać na górę – to rozkosz dla mężczyzny. – Mówił serio? – zapytała, kiedy kot ruszył za nimi. – Czy też mnie podpuszczał? – Nie mam pojęcia. Rzuciła za siebie ponure spojrzenie.

– Moje ubrania nie były takie złe. – Pozostawię to bez komentarza – powiedział Roarke, kiedy przeniosła spojrzenie na niego. – Absolutnie bez żadnego komentarza. – On i tak zawsze ubiera się na czarno jak właściciel zakładu pogrzebowego. Cóż może wiedzieć o strojach? Ej – zaprotestowała, gdy skierował się z nią do sypialni. – Muszę popracować. – Tak, a ja chętnie ci pomogę. Ale najpierw chcę ci coś pokazać. – W sypialni? – Zmrużyła oczy i zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów. – Widziałam to już wcześniej. Niczego sobie. Prawdopodobnie znajdę później czas, żeby się tym pobawić. – Jesteś dla mnie zbyt łaskawa. Zaciągnął ją do sypialni. Na łóżku stało pudło przewiązane złotą wstążką. – O, rany. Kupiłeś coś dla mnie w Cleveland! – Odruchowo wsunęła ręce do kieszeni. – Powinieneś z tym zaczekać do Gwiazdki. – Dopiero październik, a przyda ci się to wcześniej niż na Gwiazdkę. I nie przywiozłem tego z Cleveland. – Mam już wszystko. Ciągle kupujesz mi coś nowego. – Tego nie masz, jak sama byś się przekonała, gdybyś otworzyła to cholerne pudło. – Lekko puknął ją w głowę. – Dobrze już, dobrze. Za duże na biżuterię, więc prawdopodobnie tego nie zgubię. To coś z ubrania, bo

wszystko, co dawnej nosiłam, nadaje się wyłącznie na szmaty. Z pewnością coś ładnego. – Pociągnęła za kokardę. – Więc prawdopodobnie zniszczę to w pracy i Summerset znowu groźnie na mnie spojrzy. I właśnie to jeden z powodów, dla których wolałabym, żebyś nie... Och... – zawołała tak, jak mogłaby zawołać kobieta jedząca miękką, kremową czekoladę. – Ładne. Miała słabość do skórzanej odzieży i intensywnych kolorów, o czym doskonale wiedział. Kiedy wyciągnęła z kartonu kurtkę, stwierdził, że głęboki, błyszczący brąz pasuje do urody Eve tak, jak się tego spodziewał. Będzie jej sięgała do połowy uda. Głębokie kieszenie – wzmocnione – pomieszczą wszystko, co musiała nosić przy sobie. Guziki z przodu i na patce z tyłu były w kształcie policyjnej odznaki. – Jest wspaniała. – Wtuliła w nią twarz, wdychając zapach skóry. – Naprawdę wspaniała. Bardzo lubię płaszcz, który mi dałeś w zeszłym roku. – Nawet mówiąc to, dotknęła policzkiem miękko wyprawionej skóry. – Naprawdę nie potrzebuję... – Potraktuj ją jako okrycie przejściowe. Płaszcz jest długi i na chłodniejszą pogodę. To możesz nosić już teraz. Przymierz. Spojrzała na metkę. – To dzieło Leonarda, więc będzie leżało... Och... Jakby było szyte na miarę. Spójrz na guziki! – Przypuszczaliśmy, że ci się spodobają. Tak, pomyślał, leżała jak ulał i idealnie pasowała –

kolorem, krojem, delikatnymi ozdobami. Kiedy Eve zwróciła się w jego stronę, dół kurtki zawirował wokół jej ud. – I jest bardzo wygodna. Nie za ciasna w ramionach, chociaż mam pod nią broń. – Wsunęła rękę do środka, bez trudu wyjęła broń, następnie równie łatwo ją schowała. – Nie krępuje ruchów. – W podszewce jest pochwa na nóż. Z prawej strony, bo wolisz go wyciągać lewą ręką, w prawej trzymasz główną broń. – Serio? – Rozchyliła kurtkę, by sprawdzić. Udała, że jednocześnie wyjmuje pistolet i nieistniejący nóż. – Wygodnie. Cholernie wygodnie. Co to za tkanina? Jest bardzo ścisła. Nie ciężka, ale nie przypomina podszewki płaszcza. – Nasz dział badawczy pracował nad tym przez jakiś czas. – Podszedł do Eve i przesunął palcami po podszewce kurtki. – Ma właściwości kamizelki kuloodpornej. – Daj spokój. – Zmarszczyła czoło, przyglądając się uważnie tkaninie. – Jest za cienka i zbyt lekka. Poza tym za miękka. – Uwierz mi, że została wszechstronnie przetestowana. Leonardowi udało się skroić z niej podszewkę. Wytrzyma nawet paralizator, ustawiony na pełną moc, chociaż poczujesz szarpnięcie. Ochroni cię przed klasterem, chociaż sama kurtka ucierpi. I nie przebije jej nóż, chociaż niestety sama kurtka też ucierpi. – Poważnie? – Znów wyciągnęła broń i podała mu ją.

– Niech się przekonam. Musiał się roześmiać, chociaż pomyślał: typowe. Bardzo dla niej typowe. – Nie zrobię tego. – Niezbyt ufasz ludziom ze swojego działu badawczo– ~rozwojowego. – Nie posłużę się paralizatorem przeciwko swojej własnej żonie w naszej sypialni. – Możemy zejść na dół, do ogrodu. – Eve. – Pokręcił głową i zmusił żonę, by schowała broń do kabury. – Zaufaj mi. To przeszło wszystkie próby. Masz prototyp, któremu nadano bardzo elegancki i modny wygląd. Wkrótce uruchomimy produkcję seryjną, prowadzimy negocjacje z nowojorską policją, by ona pierwsza została tak wyposażona... Oczywiście nie tak modnie. – Jest wyjątkowa. I rzeczywiście elastyczna. – Wypróbowała kurtkę, robiąc przysiad, obracając się, wyrzucając nogę w bok. – Nie krępuje ruchów ani... – Dopiero wtedy coś do niej dotarło. – Powiedziałeś, że pracowaliście nad tym od jakiegoś czasu. – Stworzenie czegoś nowego, spełniającego określone wymagania, wymaga czasu. – Ile? Uśmiechnął się lekko. – Och, chyba ze dwa i pól roku. Odkąd zakochałem się w policjantce. – Zrobiłeś to dla mnie! – I dla siebie. Nie chcę cię stracić. – Kiedy wycią-

gnęła rękę, by dotknąć jego policzka, Roarke ujął jej dłoń i pocałował. – Byliśmy blisko sukcesu, ale przez ostatnich kilka tygodni wywarłem lekką presję, by zintensyfikowano prace. – Od powrotu z Dallas. – Zrobił ci krzywdę. Uświadomiłem sobie, że nie miałaś na sobie kamizelki kuloodpornej, kiedy McOueen napadł na ciebie w naszym pokoju hotelowym, ale mimo wszystko. Zrobił ci krzywdę, a mnie nie było przy tobie. – Pojawiłeś się, kiedy byłeś potrzebny. Znów go pokonałam, ale prawie się zapomniałam. – Opamiętałabyś się w porę. – Wiem jedynie, że byłeś przy mnie, kiedy cię potrzebowałam. Nie wiem, czy bez ciebie dałabym sobie radę z tym wszystkim. Już nigdy nie chcę tam wracać. – Na chwilę zamknęła oczy. – Ale jeśli będę musiała, wiem, że ze mną pojedziesz. – Nigdy nie wrócisz tam sama, Eve. – Od naszego powrotu jesteś bardzo troskliwy. Robisz to dyskretnie, ale wiem o tym. Nie musisz taki być. – Mogę powiedzieć to samo o tobie. – Przypuszczam, że oboje nieźle oberwaliśmy w życiu, więc wolimy dmuchać na zimne. Bo wystarczy chwila nieuwagi albo coś nas wkurzy, żeby wszystko popsuć. Ale jest dobrze. – Od tamtej pory nie dręczą cię koszmarny nocne. Myślałem, że będzie inaczej, martwiłem się, że... Eve – powiedział beznamiętnie, kiedy odsunęła się od niego.

– Nie mam koszmarów sennych. Przynajmniej nie są takie, jak dawnej. Ale... – Wzruszyła ramionami, a potem zdjęła kurtkę i ostrożnie położyła ją na łóżku. – To sny. Jedynie sny. Czasami śni mi się tylko ona... Stella... Czasami z McQueenem albo z moim ojcem. Czasami cała trójka. Ale potrafię się obudzić, zanim sny przemienią się w coś gorszego. W coś naprawdę złego. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Może dlatego, że nawzajem się o siebie troszczymy. Nie wiem, Roarke. To sny. Wiem, że to sny, nawet kiedy je mam. Nie przypominają tych, które śniły mi się w Dallas. I potrafię się obudzić, nim przemienią się w koszmary. Potrafię się obudzić. Muszę to robić. – Ale nie musisz tego robić sama. – Nie robię. – Znów dotknęła jego twarzy. – Jesteś tuż obok. Gdybym cię potrzebowała, jesteś tuż obok. – Rozmawiałaś z Mirą? – Jeszcze nie. Ale porozmawiam – obiecała. – Wiem, że muszę to zrobić. Lecz jeszcze nie jestem gotowa. Czuję się... Dobrze. Jestem silna. Wiem, że muszę z nią porozmawiać, przejść przez to wszystko i że podczas tego procesu nie będę się czuła dobrze, nie będę silna, nie będę się czuła normalnie. Jeszcze nie jestem na to gotowa. – W porządku. Znów się uśmiechnęła. – Nadal jesteś bardzo uważający. – Być może, ale wierzę, że będziesz wiedziała, kie-

dy jesteś gotowa. I że ja będę wiedział. Nie jesteś gotowa. – Musnął ustami jej czoło. – Ale będziesz. Przytuliła się do niego, położyła mu głowę na ramieniu. – Dziękuję za cudowną kurtkę. – Nie ma za co. Objęła Roarke’a, żeby go pocałować. A potem westchnęła. – Dobra, będziemy musieli to zrobić teraz. – Co zrobić? Cofnęła się. – Jak zwykle masz na sobie zbyt wiele warstw ubrań. Zacznij od tego. Zdjęła z łóżka kurtkę i karton. – Chcesz mnie uwieść? – spytał Roarke. – Cały aż drżę. – No więc posłuchaj. – Położyła pudełko i kurtkę na kanapie, odpięła kaburę. – Muszę między innymi obejrzeć, jak Matthew i Marlo uprawiają seks... Tym razem do samego końca, bo nie zamierzam oglądać tego z Feeneyem. Oboje czulibyśmy się cholernie skrępowani. Ale głupio będę się czuła, kochając się z tobą po obejrzeniu nagrania. Dlatego pokochamy się teraz. – Może nie jestem w nastroju. Eve prychnęła. – Akurat ci uwierzę. – Usiadła, żeby zdjąć buty. Spojrzała na niego. – Najpierw zafundowałabym ci kolację, ale już jedliśmy. – Nie było deseru.

Posłała mu figlarny uśmiech. – Właśnie o tym mówię. Roarke roześmiał się, a potem usiadł na łóżku i zdjął buty. – Cóż, skoro nalegasz. – Och. – Wstała, zdjęła koszulę i spodnie. – Potrafię zaakceptować odmowę. – Kto powiedział, że się nie zgadzam? Podeszła do niego, wysoka i szczupła, usiadła mu na kolanach. Złapała go za włosy i zaczęła całować mocno, namiętnie w usta. Zsunęła dłoń i dotknęła jego członka. – Tak, chyba już jesteś w odpowiednim nastroju. Wstała, wyciągnęła się na łóżku, a potem się odwróciła i spojrzała na niego pytająco. – Co z tymi ciuchami? Pozbycie się ubrania zajęło mu dziesięć sekund. – O jakich ciuchach mówisz? – spytał, kładąc się obok niej. Roześmiała się, kiedy razem się obrócili na łóżku. Kot, który przypuszczał, że to pora drzemki, zeskoczył na podłogę i odmaszerował, wyraźnie zniesmaczony. Potrzebna jej chwila beztroski, pomyślał Roarke, żeby zatrzeć niemiłe wrażenie, pozostawione przez przykre wspomnienia i krótką rozmowę o złych snach. Połaskotał ją w żebra, aż zaczęła się wyrywać, a z jej ust wydobyło się coś jakby chichot. – To nie fair! – Złapała go za pośladki i mocno ścisnęła. – Co? To? – Znów ją połaskotał, a wtedy zaczęła

machać nogami, dusząc się od śmiechu. – Rób tak dalej, a nici z seksu. – Och, jestem o to spokojny, bo będziesz zbyt osłabiona, żeby stawić mi opór. – Wsunął jej pod żebra palec, a kiedy Eve zapiszczała – co zdarzało się bardzo rzadko – wybuchnął śmiechem. – Mam cię – mruknął, szczypiąc ją lekko w ramię. – Trochę łaskotek i przemieniasz się w dziewczynę. – Szukasz guza. – O, tak, a ponieważ ty leżysz naga pode mną i piszczysz jak dziewczyna, chyba go znajdę. – Zobaczymy, kto tu piszczy, kolego. – Chwyciła go zębami za ucho, bynajmniej nie delikatnie. – To był skowyt – oświadczył Roarke. – Bardzo męski. Uniosła się, a on to wykorzystał, żeby obrócić się razem z nią raz i drugi, aż znaleźli się w tej samej pozycji, ale w poprzek łóżka. – Jestem od ciebie cięższy, pani porucznik. I silniejszy. – Złapał ją za ręce i przytrzymał je nad jej głową. – Więc mogę na tym poprzestać. Zbliżył usta do jej ust, a z jej gardła wydobył się jęk zadowolenia. Nagle stała się uległa, przesunęła stopą wzdłuż jego nogi. W następnej chwili Roarke stwierdził, że leży na wznak, kolana Eve uciskają mu jądra, a łokieć – szyję. Spojrzała na niego błyszczącymi oczami.

– Waga i siła na niewiele się zdadzą wobec zwinności. – Jesteś podstępna. – Masz rację, więc równie dobrze możesz się poddać. – Teraz ona przybliżyła wargi do jego ust, ale go nie pocałowała, tylko się odsunęła, a potem ugryzła go lekko, i jeszcze raz, zanim w końcu go pocałowała. – Kto jest dziewczyną? – Jesteś moja. – Przesunął dłońmi po plecach Eve, a potem objął jej piersi. – Jesteś moją dziewczyną. – Dureń – powiedziała z lekkim westchnieniem i znów go pocałowała. Nigdy nie była niczyją dziewczyną i nie chciała nią być. Zawsze uważała, że za tym określeniem kryje się słabość, uległość i bezbronność. Ale przy nim to było słodkie, głupie i właściwe. Bardziej z miłością niż pożądaniem – na pożądanie jeszcze przyjdzie czas – obsypała jego twarz pocałunkami. Och, jak kochała tę jego twarz, gładką skórę, ostre kości policzkowe, linię podbródka. Poczuła przypływ miłości, zwyczajnej miłości, kiedy ją objął. Przez chwilę milczeli, wtuleni w siebie. Kiedy położyła głowę na jego ramieniu, pomyślała, że to najcudowniejsze, co można sobie wyobrazić. Jego dziewczyna, pomyślał, kiedy pieszczoty zaczęły rozpalać pierwsze iskierki pożądania. Jego silna, skomplikowana i twarda dziewczyna. Kochał każdy zaką-

tek jej umysłu, jej serce, nawet kiedy doprowadzała go do szewskiej pasji. Nie było nic, czego by bardziej pragnął lub co sobie bardziej cenił, nic, czego by bardziej pożądał albo o czym marzył w mrocznych, często tragicznych czasach swojej młodości, co było równie wspaniałe czy potężne jak to, co mu ofiarowała. Wierzył w miłość, chociaż jej nie zaznał w pierwszych latach swego życia, a może właśnie dlatego. Ale musiał spotkać Eve, żeby zrozumieć, co znaczy miłość, co nam daje, ile nas kosztuje, z jakimi związana jest niebezpieczeństwami. Ich oddechy stały się szybsze, kiedy ogień przemienił się w pożogę. Poruszała się na nim, miękka jak jedwab, a potem pod nim, kiedy się obrócili. Kiedy w nią wniknął. Znów ujął jej ręce, znów spotkały się ich spojrzenia, a potem usta. Zespoleni, pozwolili, by zawładnął nimi ogień. *** Eve rozstawiła w gabinecie tablicę, włączyła komputer i usiadła za biurkiem, żeby przyglądać się twarzom, faktom, dowodom, ustalać chronologię wydarzeń. Ale czuła się, jakby patrzyła na goły mur. – Nie rozumiem ich. Może dlatego tak trudno mi to ogarnąć. Granie, reżyserowanie, filmowanie i wszystko, co z tym związane, to cała gałąź przemysłu, ale oparta na udawaniu. – Stawiasz znak równości między udawaniem a pozorowaniem – zauważył Roarke. – To nie to samo. Wy-

obraźnia jest nieodzowna dla zdrowia psychicznego człowieka, dla rozwoju, dla sztuki, a nawet dla pracy policji. Już miała zaprotestować, powiedzieć, by nie mieszał do tego pracy policji, ale się zastanowiła. Musiała umieć sobie wyobrazić, do pewnego stopnia, ofiarę, zabójcę, wydarzenia, by ustalić, co naprawdę zaszło. A jednak... – Ci ludzie... Aktorzy... Muszą się wcielać w kogoś innego. Muszą chcieć wcielać się w kogoś innego. Komedianctwo, czy nie tak się to nazywa? Udawanie stanowi źródło ich utrzymania. Więc mają tych swoich agentów i menedżerów, reżyserów, producentów... – Okrążyła tablicę. – Reżyser musi widzieć całość, prawda? Nawet, jeśli dzieli to na części, na sceny. On dyktuje warunki, ale uzależniony jest od aktorów, słuchających jego wskazówek, i ich umiejętności... – Zagrania roli – dokończył za nią Roarke. – Jak powiedziałaś. – Tak. Producent traktuje to jak inwestycję i ma władzę. To on mówi: zgoda, możesz to mieć, albo nie, nie dostaniesz tego. On też musi widzieć całość, ale przez pryzmat pieniędzy. Więc potrzebuje czegoś więcej niż to, co gwarantują aktorzy i reżyser podczas kręcenia filmu. Musi sprawić, żeby tworzyli pożądany wizerunek i przykuwali uwagę mediów, by widzowie mogli sobie wyobrazić prawdziwe życie – jego blichtr, skandale i romanse – aktorów, którzy zarabiają udawaniem kogoś innego. Znów okrążyła tablicę.

– Czyli konkretnie mamy Steinburgera, czyli producenta i przypuszczam, że całe szefostwo, opowiadające się po jego stronie, bo dyrektorzy zawsze są solidarni, wszyscy oni pilnują, by świat widział Juliana i Marlo jako parę. Ponieważ uważają, że publiczność składa się głównie z idiotów – z czym skłonna jestem się zgodzić – którzy uwierzą w każdą bzdurę. Więcej, która chce karmić się ułudą i będzie gotowa sięgnąć do kieszeni, by kupić więcej biletów, więcej płyt. A każdy chce zarobić na swojej inwestycji. – O czym to świadczy? – Po pierwsze, Julian, Marlo i wszyscy w to zaangażowani zgodzili się na tę maskaradę. Udzielają wywiadów, żartują, kokietują, ale nie potwierdzają ani nie zaprzeczają. Kiedy ktoś ich pyta, czy mają romans, mówią, że „są tylko dobrymi przyjaciółmi”, ale żartobliwie wspominają o chemii i pożądaniu. To samo dotyczy Matthew i Harris. Przestała spacerować i zatrzymała się przed tablicą. – Ci jednak zachowują się bardziej powściągliwie, bo inwestycja w ich romans nie jest taka ważna. K. T. mocniej to podkreślała, znów mówiąc o chemii, o tym, jak lubi sceny z Matthew. On więcej mówi o samym filmie albo o całej obsadzie jako o zespole. Pilnuje się, nawet podczas wywiadów, by nie kojarzono go tak mocno z Harris. Nie chce, żeby ta fantazja utrwaliła się w świadomości zbiorowej. Traktuje to wyłącznie jak pracę na planie. Jest ostrożny – zakończyła. – O czym to świadczy?

– Że właściwie nie była dla niego nikim ważnym. Ludzie zabijają tych, których uważają za nieważnych, ale w tym przypadku nie chodziło o to. On i Marlo byli zdenerwowani, wkurzeni, ale nie mieli zbrodniczych zamiarów. Gdyby się pokłócili i doszło do rękoczynów, wtedy co innego. Ale Harris żyła, kiedy znalazła się w wodzie. Nie była dla żadnego z nich wystarczająco ważna, by ją zabić, bo chociaż pogwałciła ich prywatność, mogli się przez to znaleźć w niezręcznej sytuacji, poradziliby sobie, a jeszcze nawet zyskali powszechną sympatię, bo wszyscy lubią zakochanych. – Są szczęśliwi – dodał Roarke. – Bycie szczęśliwym to wyjątkowy rodzaj zemsty. Gdyby zrealizowała swój zamiar, sama by się ośmieszyła, nie oni. Zgadzam się, że nie pasują na sprawców. – Następna jest Andrea. K. T. groziła jej chrześniakowi, jego stabilizacji, której osiągnięcie dużo go kosztowało, jego dobremu imieniu. Matki zabijają, by chronić swoje młode. Kiedy ją przesłuchiwałam, nic mi nie zadzwoniło, ale jest wytrawną i utalentowaną aktorką. Więc nie mogę jej skreślić. No i Julian. Gdyby romans Marlo i Matthew wyszedł na jaw – teraz, przed ukończeniem kręcenia filmu, zanim miałby okazję zdystansować się od tej kokieterii i chemii, ktoś mógłby wyciągnąć wniosek, że Marlo woli mniejszą gwiazdę, można powiedzieć pomagiera, od szychy. Wtedy Julian wyszedłby na głupka albo jego image faceta, któremu nie oprze się żadna kobieta, doznałby

szwanku. Poza tym wprawiła go w zakłopotanie podczas kolacji. W dodatku był pijany. Scysja, przepychanki, porywcze usposobienie, miłość własna, duma i alkohol to niebezpieczna mieszanka. – Wydaje mi się, że sprawia ci przyjemność traktowanie mnie – a przynajmniej aktora, który się we mnie wcielił – jak głównego podejrzanego. – Tkwi w tym trochę przewrotnej ironii. Ale przede wszystkim Julian nie jest wystarczająco bystry, a to, że potem usnął na kanapie, pijany jak bela, można odczytać jako próbę schowania głowy w piasek. – Eve skinęła głową, wyobrażając to sobie. – Teoretycznie mógł ją zabić, ale raczej niechcący, a potem chciał zatuszować przestępstwo, a na koniec uciec od rzeczywistości. Przysiadła na skraju biurka. – Muszę jeszcze raz porozmawiać ze Steinburgerem. Zagrażała jego zyskom, nieskazitelnej opinii o filmie. Były z nią same kłopoty. I ponieważ miała jakiegoś haka na kilka osób, mogła równie dobrze mieć coś w zanadrzu na niego. Identyczny scenariusz. Awantura, upadek, zatuszowanie sprawy. Groziła Prestonowi. Analogiczna sytuacja. Ten film to dla niego wielka szansa: pracuje z Roundtreem i gwiazdami pierwszej wielkości przy wysokobudżetowej produkcji, a K. T. próbuje mu zaszkodzić, bo nie spełnia wszystkich jej żądań. Nawet nie ma takich możliwości, by je spełnić, ale ona ma to w nosie. – A więc na razie wyeliminowałaś jedynie Marlo i Matthew – zauważył Roarke. – I Roundtreego. Zwyczajnie nie mógł wyjść z sali,

wjechać na taras, zabić Harris i wrócić w założonych ramach czasowych. Był niemal cały czas w centrum uwagi. W przeciwieństwie do Connie, która sama przyznała, że wyszła z sali projekcyjnej. Zezłościła się na Harris, a ponieważ odniosłam wrażenie, że Roundtree mówi jej o swojej pracy, o sukcesach i kłopotach, prawdopodobnie już wcześniej była na nią nieźle wkurzona. Też nic mi nie dzwoniło, ale ona również jest profesjonalistką. No i K. T. mogła mieć coś na nią albo na Roundtreego. I jeszcze Valerie. Siedzi cicho, robi swoje, wykonuje polecenia. To ona odpowiada za promocję, a K. T. grozi, że popsuje jej szyki. – Pokrzyżuje. Ale mniejsza o to. – Mogła się spotkać z K. T., nakazać jej, by się nie wyłamywała, a dalej według poprzedniego scenariusza. – No dobrze, pani porucznik, przedstawiłaś swoje racje. Na kogo stawiasz? – Mam tylko przeczucia, przypuszczenia i wyobraźnię. W kolejności od najbardziej prawdopodobnego sprawcy: Julian, Steinburger, Valerie, Andrea, Connie, Preston. Co oznacza, że ponownie z nimi porozmawiam, zacznę wszystko od początku i spróbuję nimi potrząsnąć. Ale dopiero po rozmowie z prywatnym detektywem. Może dowiem się od niego czegoś, co zmieni kolejność nazwisk. Wstała, okrążyła biurko i za nim usiadła. – Ale to któreś z nich. I ktokolwiek to jest, denerwuje się, martwi i poci. Pierwsze zabójstwo tak wpływa na sprawcę.

Rozdział 13 Eve otworzyła oczy i stwierdziła, że już świta. Kilka razy głęboko nabrała powietrza w płuca, by się upewnić, że nie obudziła się z jednego snu i znalazła w drugim. Czuła suchość w gardle, ale jeszcze przez chwilę leżała bez ruchu z zamkniętymi oczami, czekając, aż serce przestanie jej walić jak oszalałe. Roarke objął ją ramieniem i przygarnął do siebie. – Jestem tutaj. – To nic takiego. Muszę wstać, wziąć się do pracy. – Ciiii... Znów zamknęła oczy. Nienawidziła tego uczucia bezbronności tuż po przebudzeniu, tego lęku, że coś jej się stanie, jeśli za szybko się poruszy. Wiedziała, że to chwilowe, że wkrótce minie, ale i tak tego nienawidziła. Nie podobało jej się również, że Roarke zrezygnował ze swojego zwyczaju wstawania, ubierania się i osiągania Bóg wie czego w świecie interesów, zanim się obudziła. – Powiedz mi, co się stało. – To nic takiego – powtórzyła, ale musnął wargami jej włosy, czym skłonił ją do mówienia. – Przyśniła mi się Stella w sypialni domu, który wynajęła w Dallas. Tej, którą przeszukiwaliśmy. Ale zarazem była to sypialnia z czasów, kiedy byłam dzieckiem. Nie wiem, gdzie. Nie ma to znaczenia. Siedziała przy małym stoliku,

były na nim te wszystkie szminki do ust, kremy i cała reszta. Czułam ją, czułam te zbyt słodkie perfumy. Aż mnie od nich mdliło. Siedziała tyłem do mnie, ale z nienawiścią i pogardą patrzyła na moje odbicie w lustrze. To też czułam. Bardzo wyraźnie. Muszę się napić wody. – Przyniosę ci. Nie sprzeciwiła się, bo nie miało to sensu. Tak czy owak poczuła się trochę lepiej. To tylko sen, powtórzyła sobie. Wiedziała o tym, nawet kiedy jeszcze trwał. To najważniejsze. Wzięła szklankę, którą przyniósł jej Roarke i zmusiła się, żeby powoli wypić wodę. – Dziękuję. Nic nie powiedział, tylko odstawił pustą szklankę i ujął dłoń Eve. – Widziałam jej szyję – ciągnęła, dotykając palcami własnej szyi. – Krew wypływała z podciętego gardła na różową sukienkę, którą miała na sobie, kiedy ją aresztowałam, kiedy staranowałam jej furgonetkę. Była bardzo zła. Powiedziała, że to moja wina. „Spójrz na sukienkę. Zniszczyłaś ją. Zniszczyłaś wszystko”. Potem zobaczyłam w lustrze jego. Stał za mną. McQueen albo mój ojciec, sama nie wiem. Sięgnęłam po broń, ale się okazało, że nie mam jej przy sobie. Nie miałam broni! A Stella się uśmiechała. Uśmiechała się do lustra i to było przerażające. Musiałam się stamtąd wyrwać, musiałam się obudzić. Więc się obudziłam.

– Zawsze śni ci się to samo? – Niezupełnie. Nie boję się jej. Chcę ją spytać, dlaczego tak bardzo mnie nienawidziła, ale wiem, że nie ma odpowiedzi na to pytanie. Nie boję się do chwili, kiedy sięgam po broń i stwierdzam, że jej nie mam. Wtedy ogarnia mnie strach. I muszę się obudzić. – Żadne z nich już nigdy cię nie tknie. – Wiem. Kiedy się budzę, jestem tutaj. I widzę, że wszystko w porządku. Nic mi nie jest, bo jestem tutaj. Nie chcę, żebyś się o mnie martwił, bo wtedy mam wyrzuty sumienia. – Postaram się martwić tylko trochę, żebyś miała tylko małe wyrzuty sumienia. – Chyba muszę to zaakceptować. – Obróciła się tak, że znaleźli się przodem do siebie. – Nie zmieniaj rozkładu dnia z tego powodu, bo wtedy się denerwuję i martwię. Poza tym, jeśli przestaniesz przed świtem dążyć do dominacji w świecie finansów, skąd weźmiesz pieniądze na kawę dla mnie? Jeśli zwolnisz tempo, będę musiała sobie znaleźć innego irlandzkiego multicentyliardera, który ma dostęp do plantacji kawy. – Wykluczone. Będę kontynuował swoje dążenia do zdobycia dominacji w świecie finansów, jeśli obiecasz, że powiesz mi, gdy znów zaczną cię dręczyć koszmary senne. – Delikatnie pogładził ją po włosach. – Nie ukrywaj ich przede mną, Eve. – Dobrze. – A ponieważ wygląda na to, że moje szczęście

uzależnione jest od twojego pociągu do kawy, przyniosę ci ją. – Nie odmówię, ale i tak muszę wstać. Umówiłam się z Peabody przed domem Asnera. Chcę go dopaść z samego rana, zanim wyjdzie do pracy. – Asner? – zapytał Roarke, wstając, i podszedł do auto– kucharza. – Prywatny detektyw. – Ach, tak. Czyli lekkie śniadanie. – Kot otarł się o jego nogi. – Przynajmniej dla niektórych z nas. Eve wstała wiedząc, że mąż spróbuje ją nakłonić do wypicia kawy – i zjedzenia lekkiego śniadania – w łóżku. Wzięła od niego kubek, napiła się kawy. – Idę pod prysznic – powiedziała mu. – A ty lepiej zacznij umacniać swoją dominującą pozycję w świecie. – Zrobię to, jak tylko nakarmię kota. Dał kotu jeść, kiedy poszła wziąć prysznic. Potem stanął koło okna i napił się kawy. Obchodzą się z sobą jak z jajkiem, powiedziała. Tak, właśnie tak się teraz do siebie nawzajem odnoszą. I zdaje się, że jeszcze przez jakiś czas będą musieli tak się traktować. *** Kiedy jechała do centrum, znów czuła się sobą – a może nawet trochę lepiej z uwagi na cudowną kurtkę. Opuściła szyby w wozie, żeby rześkie powietrze chłodziło jej policzki, zadowolona, że balony reklamowe jeszcze nie suną po niebie, a hałaśliwemu i wkurzającemu nowojorskiemu ruchowi ulicznemu nie towarzyszy jazgot z góry.

Za wcześnie na reklamy, za wcześnie na turystów. Nowy Jork niemal w całości należał do nowojorczyków. Wózki z jedzeniem już działały w najlepsze, oferując kawę sojową i kanapki z jajkiem. Maksibusy, dymiąc i szarpiąc, wiozły swoich pasażerów na pierwszą zmianę albo na służbowe śniadania, a piesi potrącali się lub maszerowali chodnikami jak zdyscyplinowane mrówki. Pierwszym punktem jej planu działania było przyparcie do muru A. A. Asnera. Na początek oskarżenie o kradzież z włamaniem, bezprawne wtargnięcie do cudzego mieszkania, zainstalowanie kamery, pomoc przy szantażu, a potem groźba odebrania licencji i możliwości zarabiania na życie powinny sprawić, że będzie śpiewał jak z nut. Odstąpi od postawienia mu kilku zarzutów w zamian za oryginalne nagranie oraz wszystkie kopie, a także ujawnienie wszelkich informacji, jakie ma o K. T. Harris, jej zamiarach i posunięciach oraz z kim się spotykała. Eve była gotowa zjeść swoją nową, cudowną kurtkę, gdyby się okazało, że nie zebrał informacji o Harris, że jej nie śledził. I żeby się zabezpieczyć, poprosiła o nakaz rewizji zarówno mieszkania detektywa, jak i jego biura, podając za powód interesy, jakie prowadził z ofiarą. I spodziewała się je uzyskać. Wypatrzyła wolne miejsce na drugim poziomie półtora kwartału od budynku, w którym mieszkał Asner. Porządna dzielnica, zauważyła. Lepsza od tej, gdzie się mieściło jego biuro. Na chodnikach widać było dużo dzie-

ciaków, przypuszczała, że idą do szkoły, niektóre prowadzili rodzice lub opiekunki. W powietrzu rozbrzmiewał ich trajkot; większość miała na nogach coś, co stanowiło ostatni krzyk mody wśród dzieci – botki do pół łydki na podeszwach grubych jak kloc drewna. Ci, którzy nie szurali nogami, stukali butami. Kobieta w fartuchu rozstawiała rożen na placyku. Rzuciła Eve uśmiech. Przyjemniejsza pogoda, pomyślała Eve, przyjemniejsi ludzie. Spacer sprawił jej frajdę, obiecała sobie, że wieczorem solidnie poćwiczy, bo wizyta przed pracą u Asnera zmusiła ją do zrezygnowania z porannej gimnastyki. Dostrzegła swoją partnerkę, maszerującą szybko z przeciwka. Przy każdym kroku kowbojskie buty, które Roarke postanowił jej przywieźć z Dallas, raziły oczy wściekłym różem. Peabody zatrzymała się i ze zdumienia otworzyła usta. Eve odruchowo położyła rękę na broni, obejrzała się za siebie, ale Peabody już tańczyła – tylko tak można było to nazwać – na chodniku. Jęknęła „ooooooch” i wyciągnęła rękę. – Ej, łapy przy sobie! – Proszę. Proszę, proszę, jest taaaaka śliczna. Pozwól mi ją tylko raz dotknąć. – Peabody, czy nie dość, że znów włożyłaś różowe kowbojki? Chcesz mnie wprowadzić w jeszcze większe zażenowanie, śliniąc się na widok mojej kurtki? – Ubóstwiam swoje różowe kowbojki. Sądzę, że

staną się moim znakiem rozpoznawczym. – Ukradkiem przesunęła dłonią po rękawie kurtki Eve. – Ooooooch, ale super – powiedziała. – Jak masło. – Gdyby była jak masło, rozpuściłaby się na mnie. – Na swój sposób to robi. Jest taka odjazdowa, miękka i szykowna. Kiedy szłaś, szeleściła. Jest równie cudowna, jak twój płaszcz. – Skoro omówiłyśmy, co dziś mamy na sobie, może wejdziemy do Asnera i zrobimy mu pobudkę. Skoro i tak już tu jesteśmy. Peabody znów podniosła rękę, ale Eve pogroziła palcem. – Już raz dotknęłaś. – Kiedy odwróciła się w stronę wejścia do budynku, z ust Peabody trzeci raz tego ranka wydobyło się: „oooch”. – Ta patka z tyłu podkreśla twoją pupę. – Co? – Zaskoczona Eve próbowała wykręcić szyję, żeby to zobaczyć. – Chryste! – Nie, nie, w dobrym znaczeniu tego słowa. – Znów ukradkiem dotknęła kurtki. – Czy to prezent bez okazji? Najbardziej lubię prezenty bez okazji. W zeszłym miesiącu McNab dał mi bez okazji śliczne kolczyki – serduszka, połączone łańcuszkiem. Dziewczyna wie, że facet ma poważne zamiary, jeżeli daje jej w prezencie biżuterię. – Rozumiem. – Jeśli wierzyć tym słowom, Roarke zamierzał zostać z nią do końca świata. Eve zatrzymała się przed drzwiami, wyciągnęła swój klucz uniwersalny.

– Podszewka pełni rolę kamizelki kuloodpornej. – Słucham? Eve rozchyliła kurtkę. – Podszewka jest uszyta z nowej tkaniny, opracowanej przez wydział badawczo–rozwojowy Roarke’a. Nie przetnie jej ostrze noża, nie przebije paralizator ani blaster. – Poważnie? – Tym razem Eve nie zgłosiła sprzeciwu, kiedy Peabody pomacała podszewkę. Jako policjantka miała do tego prawo. – Jest taka cienka i lekka... I elastyczna. Ochroni przed laserem? – Tak twierdzi Roarke, a chyba wie, co mówi. Pomyślałam sobie, że później mogłabyś wypalić do mnie z lasera, żebyśmy mogły się przekonać, czy to prawda. – A niech mnie. Wiesz co, ta kurtka jest jak samochód. – To jakiś kalambur? – Nie – odrzekła Peabody, kiedy Eve przesunęła kartę w czytniku. – To zwykła kurtka, a zarazem niezwykła. Samochód też wygląda całkiem przeciętnie. Ale i jedno, i drugie kryje w sobie coś szczególnego. Szczególnego dla gliniarzy. Roarke świetnie cię rozumie. To jeszcze lepsze niż prezenty bez okazji. – Masz rację. Rozumie mnie. I to cudowny prezent. – Kiedy weszły do środka, Eve przystanęła na moment. – Martwi się o mnie. – Wyjazd... Pobyt w Dallas musiał być trudny dla was obojga – zauważyła delikatnie Peabody.

– Nie próbuj brać mnie na spytki. – Czytałam twoje sprawozdanie i domyślam się, że pominęłaś w nim wiele elementów osobistych. Ja też ciebie znam. Partnerzy znają się nawzajem, prawda? – Taak. – Może kiedyś pójdziemy na drinka i opowiesz mi to, co pominęłaś w sprawozdaniu. – Na pewno. – Eve uświadomiła sobie, że to całkiem możliwe, ponieważ Peabody rzeczywiście ją zna. I nie naciska. – Wszystko ci opowiem. Mieszkanie Asnera jest na drugim piętrze. Kiedy zaczęły wchodzić na górę, Eve usłyszała zwykłe odgłosy porannej krzątaniny w starym, niewyciszonym budynku dla klasy pracującej. Poranne programy telewizyjne, muzyka, trzask zamykanych drzwi, szum windy, głosy dzieciaków, które jeszcze nie szły do szkoły, szurając nogami bądź stukając butami. Zauważyła, że na drzwiach nie ma skanerów dłoni, tylko dużo solidnych zamków i judasze. Przyjrzała się skanerowi na drzwiach do mieszkania Asnera i doszła do wniosku, że jest na pokaz, że raczej ma odstraszać, niż naprawdę zabezpieczać. Uderzyła trzy razy pięścią w drzwi. Niemal natychmiast otworzyły się drzwi naprzeciwko. Wyszedł przez nie mężczyzna w spodniach od dresu, ocieplanej kurtce i butach do biegania. Na ramieniu miał torbę sportową. Uśmiechnął się do nich uprzejmie, wkładając na głowę bejsbolówkę.

– Obawiam się, że Asnera nie ma w domu. – Och? – zdziwiła się Eve. – Dzwoniłem do niego kilka minut temu. Razem ćwiczymy i rano na ogół wspólnie wychodzimy. Nie odebrał, więc... – Wzruszył ramionami. – Widział go pan wczoraj? Przestał się uśmiechać i zrobił podejrzliwą minę. – Tak. A czemu pani pyta? Eve wyciągnęła odznakę. – Musimy porozmawiać z panem Asnerem. O której godzinie wczoraj go pan widział? – Mniej więcej o tej porze, co teraz. Razem poszliśmy na siłownię. A o co chodzi? – Musimy z nim porozmawiać w związku z prowadzonym śledztwem. – To proszę spróbować go złapać w biurze. – Podał im adres, który już znały. – Jest jeszcze wcześnie, ale jeśli pracuje nad czymś tak intensywnie, że nie wrócił do domu na noc, może przespał się w biurze. – Nie wrócił do domu na noc? Mężczyzna przestąpił z nogi na nogę, wyraźnie zmieszany. – Tak przypuszczam. Umówiliśmy się, wprawdzie niezobowiązująco, że wczoraj wieczorem razem z jeszcze kilkoma kumplami obejrzymy u mnie mecz. Nie pojawił się, a zawsze ogląda mecz, szczególnie kiedy się założy o jego wynik. Więc pomyślałem sobie, że coś go zatrzymało w pracy. Powinny panie tam pojechać. Nie lubię rozmawiać

z policją o kumplu. Dziwnie się czuję. – Rozumiemy. Dziękujemy za poświęcony nam czas. – Eve wyjęła wizytówkę. – Gdyby przypadkiem spotkał go pan na siłowni, proszę mu powiedzieć, żeby się ze mną skontaktował. – Jasne. To mogę zrobić. – Wsunął wizytówkę do torby i odprężony, znów się uśmiechnął. – Jeśli pierwsze spotkają panie Asnera, proszę mu powiedzieć, że jest mi winien dwie dychy. – Dobrze. Eve zaczekała, aż sąsiad detektywa zbiegnie po schodach. – Możemy równie dobrze zajrzeć do jego biura. To niedaleko stąd, a mógł się tam ukryć, szczególnie jeśli spędził cały dzień, robiąc zakłady, i przegrał. W samochodzie podzieliła się z partnerką swoimi przypuszczeniami, wnioskami i teoriami, do jakich doszła ostatniego wieczoru. – Zgadzam się, jeśli chodzi o Matthew i Marlo – powiedziała Peabody. – Są szczęśliwie zakochani. Nie twierdzę, że zakochani nie zabijają na przykład niewygodnego małżonka albo bogatej, starej baby, która nie chce umrzeć, czyli ciotecznej babki Edny. Ale Harris się nie kwalifikuje. Żadne z nich nie ma małżonka, sytuacja finansowa obojga jest więcej niż dobra. Czy nagranie zawiera coś, o czym powinnam wiedzieć?

– Kochali się, a potem czule rozmawiali. Zrobili wspólnie kilka ćwiczeń jogi, zamówili jedzenie do domu u Chińczyka, zjedli, powtarzając tekst roli w przyszłych scenach. Pomógł jej przy układzie sceny bójki. Nie dyskutowali o pracy, a głównie o tym, dokąd wyjechać. Wahali się między Korfu a Fidżi. Obejrzeli jakiś film w łóżku, znów się kochali, a potem położyli się spać. – Bez żadnych ekstrawagancji – zauważyła Peabody. – Szczęśliwie zakochani. – Rano też było bez niespodzianek. Gimnastyka, seks pod prysznicem... Tak przynajmniej przypuszczam, bo zostawili otwarte drzwi do łazienki i nagrały się odgłosy bara–bara. Owoce i jogurt na śniadanie, znów rozmowy o pracy i wyjeździe. Dużo się śmiali. Ubrali się i wyszli. – Żadnego śladu Harris czy prywatnego detektywa, zabierającego kamerę? – Jeśli miał trochę oleju w głowie, usunął to. Ponieważ nagranie kończy się na ich wyjściu z domu, należy wnioskować, że facet ma nieco oleju w głowie. Ani śladu Harris, obie szpiegowane osoby bardzo mało mówiły na jej temat. Co prawdopodobnie dodatkowo ją wkurzyło. Eve zaparkowała. Kiedy wysiadła, spojrzała w okno biura Asnera. Zachmurzone niebo sprawiało, że dzień był nieco ponury, ale w gabinecie detektywa nie paliło się światło. – Albo go jeszcze nie ma, albo wciąż śpi. Kiedy weszły do budynku i zaczęły iść po schodach, zadała sobie pytanie, dlaczego, skoro nie jest głupi,

unika policji. Musiał wiedzieć, że go dopadną, a im dłużej ich unika, tym mniej sympatycznie przebiegnie rozmowa. Może przygotowuje swoją wersję wydarzeń, czy też konsultuje się z adwokatem. A może wziął pokaźną zapłatę i zniknął. Eve niezbyt się podobał ten pomysł, a drugi, który przemknął jej przez głowę, podobał jej się jeszcze mniej. Podeszła do drzwi do biura Asnera i zapukała w szybę. – Nie są zamknięte. Druga ewentualność na dobre zagościła w jej głowie. Wyciągnęła broń, Peabody również. – Mógł zapomnieć je zamknąć – powiedziała cicho Delia. – Straciłby dobry zamek. – Eve skinęła głową, odliczyła, razem wpadły przez drzwi. Od razu zauważyły bałagan w recepcji. Na biurku stał monitor, komputer zniknął. Szuflady były wyciągnięte, ich zawartość wysypano na podłogę. Na znak Eve Peabody skierowała się do gabinetu. Otworzyła drzwi, przesunęła bronią po prawej stronie, zostawiając Eve lewą. Tutaj też panował bałagan. I królowała śmierć. A. A. Asner leżał na podłodze twarzą do dołu. Tyl czaszki miał roztrzaskany, prawdopodobnie zakrwawioną statuetką jakiegoś ptaka, leżącą w pobliżu. Nie zapłaci dwóch dych kumplowi z siłowni, pomyślała Eve, i nikt go nie zmusi do powiedzenia czegokolwiek o swojej klientce, równie martwej, jak on.

Schowała broń. – Idź po zestaw, a ja zgłoszę morderstwo. – Został uderzony od tyłu – powiedziała Peabody. – Z całej siły i kilka razy. Nie można tego nazwać nieszczęśliwym wypadkiem. Wyszła pospiesznie, a Eve zadzwoniła do dyżurnego, zgłosiła znalezienie denata, poprosiła o przysłanie mundurowych do zabezpieczenia miejsca zbrodni oraz oddziału techników i ekipy z kostnicy. Wyjęła nagrywarkę, włączyła ją. – Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody weszły do biura prywatnego detektywa A. A. Asnera. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Detektyw Peabody udała się do samochodu po zestaw podręczny. Powiadomiono dyżurnego, poproszono o przysłanie właściwych ekip. Ofiara, której tożsamość trzeba jeszcze potwierdzić, otrzymała liczne uderzenia w tył głowy. Narzędziem najwyraźniej była statuetka czarnego ptaka ze złożonymi skrzydłami i ostrym dziobem... Sokoła maltańskiego – mruknęła. – Zdzielono go repliką... Pamiątką... Czy jak to nazwać – z filmu. I książki – przypomniała sobie. Jedno i drugie należało do ulubionych filmów i książek Roarke’a. – Bohaterem zarówno filmu, jak i książki jest cyniczny prywatny detektyw, działający na początku dwudziestego wieku. Przypuszczam, że chodziło o ironiczny wydźwięk.

Wyszła i przyjrzała się drzwiom wejściowym. – Nie widać śladów włamania. Wpuścił zabójcę do środka albo przyszedł tu razem z nim. Albo go znał, albo niczego się nie obawiał z jego strony, bo cios zadano mu od tyłu. Uważając, żeby niczego nie dotknąć, wróciła do gabinetu. – Szedł w stronę biurka, zwrócony plecami do zabójcy. Sprawca znalazł się tuż obok małego stolika, stojącego na lewo od drzwi do gabinetu. Złapał statuetkę i zamachnął się nią. Asner upadł. Omijając kałuże skrzepniętej krwi na podłodze, podeszła do zwłok. – Kolejne uderzenie, kiedy upadał. Może trzecie i czwarte, na wszelki wypadek, kiedy już leżał na podłodze. Straszny tu bałagan. Gabinet i recepcję zdemolowano. Brakuje komputerów, przeszukano szuflady. Ofiara nie ma zegarka, może mu go ukradziono. Ale to drobiazg. Zbieg okoliczności. Ten, kto zabił Asnera, zabił też Harris. I chciał mieć nagranie, chciał informacji, chciał... Milczenia. Obejrzała się za siebie, kiedy weszła Peabody, lekko zadyszana, z zestawem podręcznym. – Jakie jest prawdopodobieństwo, że to zbieg okoliczności, że prywatnego detektywa, wynajętego przez Harris, zatłuczono na śmierć dwadzieścia cztery godziny po tym, jak jego klientka utonęła? – Bardzo niewielkie – odpowiedziała Peabody i podała Eve substancję zabezpieczającą. – Powiedziałabym, że nawet znikome. Potwierdź-

my jego tożsamość, określmy czas zgonu. – Zdejmij kurtkę. – Słucham? – Jest nowiutka, Dallas, i wyjątkowa. Czemu ryzykować poplamienie jej krwią? Zabezpieczyłam swoje buty trzema warstwami, żeby ich nie uświnić. Ma rację, pomyślała Eve, zdejmując kurtkę. I właśnie dlatego, jej zdaniem, gliniarze nie powinni nosić porządnych ciuchów, żeby się nie przejmować tym, że mogliby je uświnić. Położywszy kurtkę w bezpiecznym miejscu, przykucnęła obok zwłok. – Potwierdzono, że ofiarą jest Abner Andrew Asner – powiedziała Peabody po sprawdzeniu odcisków palców. – Wiek czterdzieści sześć lat, licencjonowany prywatny detektyw, właściciel i pracownik agencji mieszczącej się pod tym adresem. Eve włączyła mierniki i skinęła głową. – Przybliżona godzina zgonu – dwudziesta trzecia dwadzieścia. Czyli późne spotkanie. – Sprawdziła kieszenie. – Brak portfela w tylnych kieszeniach, w przedniej kieszeni spodni od mojej strony brak drobnych, nie ma w niej w ogóle nic. A z twojej strony? – Nic – potwierdziła Peabody. – Nie ma też zegarka. Ani komórki czy notesu, brak broni. – Tam na podłodze, pod wieszakiem, leży jego kurtka. Przeszukaj ją, a potem biurko. Sprawca próbował to upozorować na kradzież – ciągnęła Eve – podobnie jak

próbował upozorować zabójstwo Harris na przypadkowe utonięcie. Wiarygodne, ale nieprzekonujące, jeśli się wie cokolwiek o policji. – Bo nie jesteśmy idiotami – potwierdziła Peabody. – Nic w marynarce. Na podłodze kilka miętówek w papierkach, może wypadły mu z kieszeni. – Podeszła do biurka, a Eve przysiadła na piętach. – Ofiara dostała sto tysięcy, ale zatrzymała oryginalne nagranie. Nie mógł się oprzeć. Pomyślał sobie, że może jeszcze coś się da z tego wycisnąć. Od kogo? Asner musiał się domyślić, że Harris zamierzała szantażować Marlo i Matthew. Czy próbował pogrywać z nimi? Czy też znalazł inną zainteresowaną osobę? – Chyba musimy ustalić, co robiły wszystkie zainteresowane osoby wczoraj wieczorem koło jedenastej trzydzieści. – Z całą pewnością. – Prawdopodobnie wszyscy są w studiu. Preston skontaktował się ze mną wczoraj wieczorem, żeby mnie poinformować, że zaplanowali kręcenie sceny z moim udziałem na sobotę. Jeśli mam czas, mogę dziś wpaść, rzucić okiem na kostiumy. – Nadal chcesz to zrobić? – No cóż... – Peabody na chwilę przestała przeglądać to, co leżało na biurku i wokół niego. – Uważasz, że nie powinnam? – Czemu nie. Jeśli do tej pory nie odnajdziemy zabójcy, to cóż... Policjanci wiecznie bawią się z zabójcami w kotka i

myszkę. – Nie myślałam o tym. McNab pojedzie ze mną. Może znajdą jakąś rolę również dla niego. I mogę się zmierzyć z jakimś hollywoodzkim zabijaką atakującym od tyłu. W ramach doskonalenia umiejętności walki wręcz. – Napięła prawy biceps. – Kiedy będziesz wybierała kostium, poszukaj czegoś, w czym mogłabyś ukryć broń. – Dobry pomysł. Nie ma notesu ani terminarza, nie ma komórki, nie ma nagrania. – Szukaj dalej. Ja rozejrzę się po recepcji. Ledwo przystąpiła do pracy, kiedy pojawili się mundurowi. Kazała im wypytać ludzi w budynku i w promieniu dwóch kwartałów. Zabójca wyniósł komputery, co świadczyło o tym, że miał jakiś środek transportu albo wspólnika ze środkiem transportu. Czyli musiał gdzieś zaparkować i odbyć przynajmniej dwa kursy tam i z powrotem. Trzeba sprawdzić, jak długo otwarta jest restauracja na dole i salon tatuażu. Eve nie miała wątpliwości, że knajpa była czynna, kiedy popełniono morderstwo. Znów uniosła głowę, kiedy usłyszała w korytarzu stukot obcasów, chichot oraz przyciszony śmiech mężczyzny. Eve podeszła do drzwi, wyszła przez nie i zobaczyła Barbie w czerwonej spódniczce nie większej niż serwetka. Dziewczyna odrzuciła włosy i zatrzepotała rzęsami na użytek tyczkowatego faceta z zapadniętymi policzkami, w zmiętym garniturze. Bobbie, domyśliła się Eve. Zdaje się, że nie poprze-

stali na jednym drinku. Wciąż chichocząc, Barbie odwróciła głowę i tym razem zatrzepotała rzęsami ze zdumienia. – Och. Wróciła pani! – Tak. – Asner panią wpuścił? Nie spodziewałam się go tak rano. Sama przyszłam wcześnie, bo miałam lekkie wyrzuty sumienia, że wczoraj urwałam się przed końcem pracy. – Czy rozmawiała pani z panem Asnerem po tym, jak ja i moja partnerka opuściłyśmy biuro? – Nie. Nie oddzwonił, więc tylko zostawiłam mu wiadomość na poczcie głosowej, że wychodzę. – Zagryzła wargę. – Jest wściekły? Myślałam, że niezbyt się tym przejmie, bo... – Nie, nie jest wściekły. Z przykrością muszę panią poinformować, że ostatniej nocy zamordowano pana Asnera. – Co? Co? – Drugie „co” zabrzmiało piskliwie. – Szef nie dałby się zamordować. Jest fachowcem. – Wygląda na to, że wczoraj wieczorem przyszedł z kimś do biura albo kogoś wpuścił. Uderzono go w tył głowy statuetką czarnego ptaka. – Czarnego ptaka! Nie. Jest pani pewna? Bo Asner potrafił zadbać o swoje bezpieczeństwo. Nie powinien zginąć. – Bardzo mi przykro. – Ale... Ale... – Łzy wytrysnęły jak potoki lawy,

potoczyły się po jej policzkach, kiedy Barbie odwróciła się, by wtulić twarz w pierś towarzysza. – Bobbie. – Robert Willoughby. Jestem adwokatem. Tu mieści się moja kancelaria – wyjaśnił mężczyzna, wskazując sąsiednie drzwi. – Wiem, że musi pani o to zapytać, więc oszczędzę pani czasu. Razem z Barbie opuściliśmy budynek koło czwartej trzydzieści i poszliśmy się napić do Niebieskiej Wiewiórki, zamówiliśmy dwie kolejki. Wyszliśmy chyba koło siódmej, zjedliśmy kolację w Padua, to mała, włoska knajpka przy Mott. Postanowiliśmy się zabawić i wybraliśmy się na tańce do Adalaide’s. Chyba zostaliśmy tam do północy, a potem... – Potem poszliśmy do mnie. – Pociągnęła nosem. – Mamy do tego prawo. Jesteśmy wolni, nie mamy wobec nikogo żadnych zobowiązań. Bobbie, ktoś zabił Asnera. – Wiem. Może idź do mojego gabinetu, skarbie, i usiądź. – Mogę? – spytała Barbie Eve. – Naprawdę źle się czuję. – Oczywiście. Bobby przekręcił klucz w zamku, wprowadził ją do środka, a po chwili wyszedł sam. – Nie skrzywdziłaby muchy. Dosłownie. – Nie mam powodu przypuszczać, że miała coś wspólnego ze śmiercią pana Asnera. – Powiedziała pani, że wpuścił kogoś do środka

albo przyszedł tu z kimś. Czyli to nie było włamanie. – Nie ma śladów włamania, ale na tym etapie śledztwa nie możemy tego wykluczyć. – To nie było włamanie. Eve spojrzała na niego. – Może powinniśmy porozmawiać, Bobby. – Tak, powinniśmy. Chciałbym zadzwonić do swojej asystentki. Ona i Barbie kolegują się. Lepiej, żeby Barbie nie była teraz sama. Proszę mi pozwolić na ten telefon, nim zaczniemy rozmowę. To nie potrwa długo. Sunny mieszka zaledwie dwie przecznice stąd. – Dobrze. Spojrzał w stronę swojej kancelarii. – Ostatniej nocy pierwszy raz... – Wziął głęboki oddech. – Co za ranek. Rozdział 14 Ponieważ Peabody lepiej sobie radziła z płaczkami – potrafiła wyciągać informacje między spazmami – Eve zleciła swojej partnerce rozmowę z Barbie, a sobie zostawiła Bobbiego. Rozkład kancelarii adwokackiej był identyczny z rozkładem biura Asnera, znajdowały się tam tylko podstawowe sprzęty. Eve kazała pozostać Peabody, Sunny i zapłakanej Barbie w recepcji, a sama usiadła z Bobbiem w jego gabinecie. – Co pan wie, Bobbie? – Może to nic ważnego. Wiem, że przez ostatnie dwa dni Asner miał dobrą passę. Dostał duże honorarium

od klienta. Nie znam szczegółów i nie jestem pewien, czy bym je pani ujawnił, gdybym je znał. – Nie ma sprawy. Już prawie wszystko wiem na ten temat. – No więc... – Wzruszył ramionami. – Aster lubił hazard i był przy forsie. Wiem, że wczoraj zamierzał grać, bo wstąpił do mnie, namawiał, żeby z nim pójść, że mną pokieruje. Nie interesuję się hazardem. Nie stać mnie na to. A przede wszystkim nie gram na pieniądze, których i tak nie mam. Więc mu podziękowałem. Zresztą i tak byłem zajęty. – Rozumiem. – Może za bardzo się wciągnął w grę, stracił więcej, niż zamierzał, albo musiał wziąć więcej gotówki z biura. – Trzymał w biurze pieniądze? – Nie wiem. Być może. – Spojrzał na drzwi, kiedy Barbie znów się rozszlochała. – Moja partnerka umie sobie poradzić z rozpaczającymi osobami – uspokoiła go Eve. – No tak. – Bobbie przycisnął palce do oczu i wziął kilka głębokich oddechów. – No więc... – Położył ręce na biurku. – Tak czy owak, może przegrał, a ktoś, komu był winien forsę, lub ten, kto przyszedł po należność, zabił go. Ale... – Wtedy już nigdy nie odzyskałby pieniędzy – dokończyła za niego Eve. – Musimy jednak sprawdzić wszystkie tropy. Czy wie pan, gdzie wczoraj grał Asner?

– Zmieniają miejsca. Zdaje się, że wspomniał, iż wybiera się do chińskiej dzielnicy. Rzecz w tym, pani porucznik... – Tak? – Rzecz w tym, że Asner lubił grać, ale nie był głupi. Poszedłem z nim parę razy i nigdy nie widziałem, żeby grał o więcej, niż miał, nigdy nie oszukiwał, nigdy nie grał o wysokie stawki. Zwyczajnie lubił sobie pograć, sprawiało mu to przyjemność. Więc nie wydaje mi się, żeby chodziło o to. – Podejrzewa pan coś innego. – Być może. Napije się pani kawy? – Nie, dziękuję. – A ja owszem. – Wstał i podszedł do stojącego na krótkim blacie autokucharza wielkości pudełka na buty. Machina zazgrzytała złowrogo, a potem zaczęły się z niej wydobywać jakieś stukoty. – Muszę wymienić tego grata. Gdy wyjął kubek, w powietrzu uniósł się gorszy zapach, niż woń kawy Morrisa w prosektorium. – Nie wiem, czy to istotne, ale... – Ale? Bobbie usiadł i się skrzywił. – Boże, co za świństwo. Asner zadał mi kilka teoretycznych pytań natury prawnej. Postawił piwo, żeby wyglądało to na zwykłą rozmowę. Ale ja też nie jestem głupi. – Czy pana zatrudnił? – Nie, w przeciwnym razie nie rozmawiałbym teraz z panią. I tak nie czuję się najlepiej, ale on nie żyje. To mało powiedziane. Ktoś go zamordował. Lubiłem go, i to

bardzo. Wszyscy lubili Asnera. – Cóż to były za teoretyczne pytania? – Ciekaw był, czy jeśli ktoś wszedłby w posiadanie jakiejś rzeczy i zażądał pieniędzy za tę rzecz od zainteresowanej osoby, jak duże kłopoty natury prawnej by to oznaczało. Zapytałem wprost, czy chodzi o przedmiot skradziony, a wtedy zaprzeczył. Rodzaj pamiątki. Właściwie nic nielegalnego. – Właściwie – powtórzyła Eve i Bobbie zmusił się do lekkiego uśmiechu, pijąc kolejny łyk kawy. – Tak, też zwróciłem na to uwagę. Powiedziałem mu, że nie mogę udzielić dokładnej odpowiedzi, bo nie znam szczegółów, ale jeśli w sposób zgodny z prawem wszedł w posiadanie owej rzeczy, domaganie się zapłaty jest czymś jak najbardziej przyjętym. Lecz jeśli ten przedmiot w świetle prawa stanowi własność zainteresowanej strony albo został uzyskany nielegalnymi metodami, to stąpa po bardzo grząskim gruncie. Wspomniał coś o znaleźnym, własności w dziewięćdziesięciu procentach legalnej. Przez cały dzień wysłuchuję bzdur i wiem, kiedy ktoś próbuje coś usprawiedliwiać. Wiem również, że czasami Asner w pracy przekraczał granice prawa. Wiem też, że chciał odejść na emeryturę. – I kiedy wszystko to pan połączył... – powiedziała Eve. – Tak, kiedy to wszystko połączyłem, poradziłem mu, by lepiej przemyślał tę sprawę, chociaż nie to chciał ode mnie usłyszeć. Przebąkiwał o wyprowadzce na wyspy, otwarciu małego klubu lub kasyna z barem.

Czułem, że to dla niego ważna rzecz, coś, co by go ustawiło do końca życia. Dlatego pomyślałem, że wczoraj był przy forsie. Spytałem go, czy oddał pamiątkę w zamian za pieniądze. Odparł, że pracuje nad tym. A potem... Potarł oczy. – Przepraszam, wciąż jeszcze w pełni to do mnie nie dotarło. Wczoraj, kiedy wstąpił do mnie i zaproponował, żebym poszedł z nim pograć, trochę go podpytałem. Nie dawało mi to spokoju. Powiedział, że aktualne wydarzenia rzuciły – sam użył takiego określenia – rzuciły na wszystko inne światło. Przemyślał sobie całą sprawę i może po prostu odda pamiątkę zainteresowanej stronie, zabierze swojego sokoła i się wycofa. Obiecał, że jutro... Znaczy się dziś... Pójdziemy na kawę i opowie mi, jak to przebiegło. Bobbie utkwił wzrok w dłoniach. – Obawiam się, że przebiegło całkiem nie po jego myśli. Obawiam się, że nie wyraziłem się wystarczająco jasno i kategorycznie, odpowiadając na jego pytanie. – Teoretycznie? – Eve zaczekała, aż Bobbie uniósł wzrok i spojrzał jej prosto w oczy. – Śmiem twierdzić, że wszystko już zostało wprawione w ruch i prawdopodobnie nie powstrzymałby pan biegu wydarzeń bez względu na to, co by pan powiedział. Przykro mi, że stracił pan przyjaciela. – Powiadomi mnie pani, kiedy będzie można odebrać jego ciało z kostnicy? Ma dwie byłe żony, żadnych dzieci. Nie wydaje mi się, żeby jego eks zainteresowały się

organizacją pogrzebu. Miał wielu przyjaciół, chyba się zrzucimy na jego pochówek. – Dam panu znać. – Skierowała się do drzwi, ale przystanęła. – Co pan robi w takim miejscu, Bobbie? – Okropna nora, co? – powiedział, rozglądając się. – Ale należy do mnie. Przez dwa lata pracowałem jako obrońca publiczny. To potrzebny zawód, lecz człowiek nie ma wyboru. Może ta kancelaria to nic nadzwyczajnego, ale mogę sobie wybierać klientów. O ile ich mam. – Powodzenia. Będę w kontakcie. Kiedy wyszły na ulicę, Peabody zaczerpnęła głęboko powietrza. – Naprawdę była załamana. Mam wrażenie, że traktowała go jak przyszywanego wujka. Nic nie wie, Dallas. Nic, czego nie powiedziała nam już wczoraj. – Ale Bobbie być może tak. – Jadąc do studia, Eve zreferowała Peabody, czego się dowiedziała. – To w znacznym stopniu potwierdza, hipotetycznie, że próbował sprzedać nagranie. A może jak się dowiedział, że jego klientka nie żyje, zwyczajnie je oddał. – A zainteresowanej stronie łatwiej przyszło zabić drugi raz. Głupota i chciwość. Wygląda na to, że się zorientował, iż może liczyć na kolejny duży nieoczekiwany przypływ gotówki i to za tę samą pracę. Chciał powiększyć sobie emeryturę. Teraz odszedł na emeryturę na wieki wieków. – Zabójca musi mieć nagranie. Jeśli Asner zabrał go czy też ją do swojego biura, musiał mieć nagranie w biurze.

– Przeszukamy jego mieszkanie. Może w biurze chciał kontynuować negocjacje, sondować sytuację. Każę mundurowym zaplombować jego mieszkanie. Musimy przesłuchać pracowników nocnej zmiany z restauracji i baru. – Niewielkie szanse, pomyślała Eve, ale wzruszyła ramionami. – Może się nam poszczęści. – Tu nie chodzi o nagranie dwojga aktorów stanu wolnego, uprawiających seks, bo nie złamali prawa ani nie postąpili niezgodnie z kodeksem moralnym. – Masz rację. To bardzo brzydka walka o władzę. Tu chodzi o chciwość, obsesję i chęć kontrolowania innych. O wyeliminowanie przeszkód czy problemów. – Czyli mógł to być niemal każdy z nich. Jeśli zabójca chciał zdobyć to nagranie – nieistotne, z jakiego powodu – Asner zaś posiadał je w chwili, gdy został zabity, sprawca miał dość czasu, żeby je zniszczyć, ukryć albo sporządzić milion kopii. Też bez względu na powód. – Tak... – powiedziała Eve i zaczęła się nad tym zastanawiać. *** Asystentka czyjegoś asystenta czekała na nie przy bramce. Poprowadziła je przez labirynt korytarzy do studia, gdzie odtworzono salę konferencyjną w jej domu. Tam rok temu przesłuchano trzy klony, znane jako Avril Icove. W pomieszczeniu do obserwacji Marlo i Andi przedstawiły wzruszającą scenę między Eve i Mirą. Roundtree zawołał: „cięcie”, kazał odegrać scenę jeszcze raz, a potem znów zawołał: „cięcie”. Pod koniec ujęcia Marlo

podeszła do weneckiego lustra i spojrzała przez nie z poważną miną. Eve nic za nim nie widziała. Przypuszczała, że obraz zostanie wmontowany później. Pojawił się Julian, podszedł do niej i obydwoje spojrzeli przez szybę. – Cięcie! Idealnie. Przygotujmy się do kolejnej sceny. Eve wystąpiła do przodu. – Musi pan zrobić krótką przerwę. Odwrócił się i spojrzał na nią chmurnie z miną człowieka bez reszty oddanego pracy i niezamierzającego się od niej odrywać. – Pięć minut podczas zmiany dekoracji. Preston... – To za mało. – Jeśli musi pani zadawać pytania, proszę pytać tych, którzy są akurat wolni. Straciliśmy jedną aktorkę z obsady, dziennikarze, paparazzi i cholerna policja siedzą nam na karku. Dokończę tę scenę, zanim... – Jeszcze przez jakiś czas dziennikarze, paparazzi i cholerna policja – szczególnie ja – będą siedzieli wam na karku. Popełniono kolejne morderstwo. Wściekłość na twarzy Roundtreego przemieniła się w strach; reszta obecnych zareagowała niedowierzaniem, przekleństwami, pomrukami. – Kto tym razem? – zapytał, rozglądając się szybko, jak ojciec liczący swoje potomstwo. – Kto tym razem padł ofiarą? – A. A. Asner, prywatny detektyw. Pomieszana z irytacją ulga pojawiła się na jego

twarzy, dała się słyszeć w głosie. Reżyser ze zniecierpliwieniem machnął ręką. – Co, u diabła, ma to wspólnego z nami? – Ma, i to sporo. No więc, czy będę mogła razem ze swoją partnerką przesłuchać osoby, których według nas to dotyczy, tak żeby zabrało to jak najmniej czasu i spowodowało jak najmniej komplikacji przy kręceniu filmu, czy też mamy wstrzymać zdjęcia na okres, jaki uznamy za konieczny? Nie była do końca pewna, czy może zrealizować tę groźbę, ale zabrzmiało to złowieszczo. Twarz Roundtreego przybrała kolor rozgotowanych buraków. – Preston! Zadzwoń do prawnika, tego dupka Farnswortha, którego narzuciła nam wytwórnia. Mam tego dosyć. Serdecznie dosyć. – Masonie! – Nim Eve zdążyła odpowiedzieć, wbiegła na plan Connie. – Co tu się dzieje? Odetchnij głęboko. – Wyciągnęła ku niemu palec. – Mówię poważnie. Odetchnij głęboko. Roundtree wyglądał, jakby za chwilę miał eksplodować, ale nabrał powietrza w płuca raz, a potem drugi, czując na sobie palec Connie. Przestał być taki purpurowoczerwony. – Porucznik Dallas chce zawiesić zdjęcia, bo zamordowano jakiegoś prywatnego detektywa. Nie zgodzę się na takie nękanie przez policję. – Zamordowano prywatnego detektywa? – Coś w tonie głosu Connie sprawiło, że Eve na nią spojrzała.

– Niejakiego A. A. Asnera. Nie wydaje mi się, by to nazwisko było pani obce. Nie każę wstrzymać produkcji, jeśli będę mogła liczyć na zrozumienie. Ja też mam swoją pracę – zwróciła się do reżysera, który zaczął szarpać rudą bródkę. – Oboje możemy robić to, co do nas należy, ale moja praca jest ważniejsza. To nie podlega dyskusji. – Daję pani godzinę – oświadczył. – Na początek wystarczy tyle. Muszę porozmawiać ze wszystkimi obecnymi na kolacji. Z każdym z osobna. – Nie ma tu Steinburgera i Valerie. Zajmują się tym pieprzonym bałaganem. Nadine prawdopodobnie zaszyła się gdzieś i pisze kolejną książkę o tym pieprzonym bałaganie. Matthew dziś nie gra. – Proszę ich tu ściągnąć. Im szybciej to zrobimy, tym szybciej przestaniemy wam siedzieć na karku. Wykrzywił usta w czymś, co można było uznać za uśmiech, ale szybko spoważniał. – Preston. – Zajmę się tym. – Godzina przerwy! – zagrzmiał Roundtree. – Za godzinę chcę tu widzieć wszystkich z powrotem, gotowych do pracy. – Nikomu nie wolno opuścić terenu studia – dodała Eve. – Porozmawiamy z aktorami w ich przyczepach. Proszę do nich pójść – poleciła, – Chwileczkę. Potrzebne mi miejsce na rozmowy z nie–aktorami – zwróciła się do Roundtreego.

– Mam tu gabinet. Może pani z niego skorzystać. – Świetnie. Na początek poproszę panią – powiedziała do Connie. – Dobrze. Zaprowadzę panią do gabinetu. – Potem poproszę pana – zwróciła się do Roundtreego. – Następnie Prestona. Proszę mnie powiadomić, kiedy pozostali dotrą do studia. – Zajmę się tym – zapewnił ją Preston i gdzieś pobiegł. – Peabody, idź z Prestonem, upewnij się, że wszyscy udali się tam, gdzie trzeba. I żeby oszczędzić nieco czasu, sama skontaktuj się z Nadine. Dowiedz się, gdzie jest. – Tak jest. – Proszę tędy. – Connie ruszyła przodem. Była w spodniach i wygodnych pantoflach na płaskim obcasie. – Dlaczego pani dziś tu przyszła? – spytała Eve, kiedy wyszły ze studia nagrań. – Jestem potrzebna. Wszyscy są podenerwowani, jak należało się tego spodziewać. Aktorzy i członkowie ekipy mogą chcieć ze mną porozmawiać. Jestem idealną osobą, by wypłakiwać mi się na ramieniu. – I umie pani sprawić, by pani mąż nie wybuchnął. Connie z westchnieniem skręciła w boczny korytarz. – Wczorajszy dzień był wyczerpujący. W naszej branży przyzwyczajeni jesteśmy do tego, że dziennikarze

biorą nas na cel. Ale wczorajszy dzień był wyczerpujący mimo podjętych środków zapobiegawczych. Nie wiem, ilu osobom odpowiedziałam na pytania, ilu się wykręciłam, ile odesłałam do Valerie. I nie byli to tylko reporterzy, blogerzy czy też gospodarze stron poświęconych filmom, ale również ludzie z branży – aktorzy, reżyserzy, producenci, pracownicy techniczni – którzy albo znali K. T., albo chcieli się dowiedzieć, co się dzieje. Przekręciła klucz w zamku i weszły do gabinetu, w którym była olbrzymia, głęboka kanapa, trzy przepastne fotele, błyszczący aneks kuchenny, prywatna łazienka. – Muszę się napić kawy. Ma pani ochotę na kawę? Już za dużo jej dziś wypiłam, ale cóż, jeszcze za wcześnie na coś mocniejszego, prawda? – Chętnie napiję się kawy. Czarnej. – Mason czuje się odpowiedzialny – zaczęła Connie, programując autokucharza. – Nie chce się do tego przyznać, ale znam go. To my urządziliśmy tamto przyjęcie, K. T. poniosła śmierć w naszym domu. Denerwowała nas, wyprowadzała z równowagi, Mason żałuje, że zaangażował ją do tego filmu. Oboje wiedzieliśmy, że jest osobą trudną, ale początkowo zachowywała się wzorowo. Connie pokręciła głową i przesunęła dłonią po włosach, które ściągnęła w koński ogon. – Była pełna entuzjazmu, starała się... Na początku. Ale przez ostatnie dwa, trzy miesiące tylko się kłóciła, wysuwała kolejne żądania, wciąż okazywała niezadowolenie, powodowała opóźnienia.

– W takich warunkach niełatwo pracować. Roundtreemu trudno było nad tym zapanować. – Owszem. Nie należy do ludzi, którzy ukrywają, co czują lub myślą, jak z pewnością pani zauważyła. Więc otwarcie mówił, co sądzi o jej zachowaniu. Przysięgał, że już nigdy więcej nie będzie z nią pracował. No i rzeczywiście nie będzie. Więc czuje się odpowiedzialny. – Nie ma powodu, chyba, że to on ją utopił. – Nie mógł tego zrobić. – Connie z wdziękiem i nie zdradzając najmniejszych oznak zdenerwowania podeszła do kanapy i postawiła obie filiżanki na stoliku obok. Usiadła i założyła ręce na piersiach. – Chcę, żeby mnie pani wysłuchała. Mason złorzeczy, krzyczy, tupie i warczy. Zniszczyłby karierę Harris, a było to w zasięgu jego możliwości. Ale nigdy na nikogo nie podniósł ręki. Eve usiadła. – A pani? – Tak, ja jestem do tego zdolna. Zastanawiałam się nad tym. Uważam, że większość z nas w sprzyjających okolicznościach byłaby zdolna zabić. Ja owszem. Tak mi się przynajmniej wydaje. Wiem, że z radością bym jej wtedy przywaliła, a potem wykonała taniec zwycięstwa. Taka byłam na nią zła tego wieczoru, kiedy wydaliśmy przyjęcie. Mogę tylko panią zapewnić, że nie zrobiłam tego. Chcę, żeby znalazła pani sprawcę, chociaż nie chciałabym, żeby to był ktoś, na kim mi zależy. Trudno się z czymś takim pogodzić. – Proszę mi powiedzieć o Asnerze. O prywatnym detektywie.

– Wie pani o Marlo i Matthew. – Najwidoczniej pani też. – Wczoraj mi się zwierzyła. Opowiedziała mi wszystko: że się pokochali, że zatrzymali się w mieszkaniu w SoHo, że K. T. się o tym dowiedziała, wynajęła detektywa. Wiem o nagraniu. Jak już wspomniałam, pozwalam, żeby ludzie wypłakiwali mi się na ramieniu. To musiał być ten sam detektyw, którego zamordowano, w przeciwnym razie nie przyszłaby pani tutaj, żeby nas przesłuchać. Chociaż nie rozumiem tego. – Miał oryginał nagrania i z tego, co udało nam się ustalić, zamierzał go sprzedać zainteresowanej osobie. – Mediom. – Nie wydaje mi się. – To komu? Marlo albo Matthew? – Wyraźnie zirytowana Connie wyrzuciła ręce w górę. – Mam nadzieję, że mają więcej oleju w głowie albo że wczoraj udało mi się przemówić im do rozumu. Kto się tym przejmuje? – Machnęła ręką. – Tak, owszem, media miałyby używanie, na blogach by się o tym rozpisywano. Ten filmik obejrzałyby miliony. To z całą pewnością niesprawiedliwe. I oznacza bezwzględne pogwałcenie ich prawa do prywatności. Ale jeśli ktoś szuka sprawiedliwego traktowania i chce zachować anonimowość, niech sobie poszuka innego zajęcia. – To pragmatyzm? – To walka o przetrwanie – oświadczyła beznamiętnie Connie. – Byłam na nich wściekła, zniesmaczona postępkiem K. T., chociaż nie żyje. To było wstrętne, nieprzemyślane, egoistyczne z jej

strony. Ale to dwoje młodych, wspaniałych, szczęśliwych, utalentowanych ludzi. A nagranie to drobiazg, którym nie warto sobie zaprzątać głowy. Jeśli zostanie ujawnione, to trudno. Wtedy trzeba będzie coś z tym fantem zrobić. Valerie wszystkim się zajmie i przemieni to w atut. – Nawet jeśli to wycieknie przed ukończeniem prac przy filmie, w czasie kiedy Julian i Marlo mają udawać parę zakochanych? – Przecież to i tak wielce naciągane, prawda? Może ten chwyt się przyczyni do wzrostu zysków, ale rzecz jest od początku do końca zmyślona. Zyski, na jakie liczą inwestorzy w związku z tą bajeczką, częściowo zależą od tego, że między Marlo i Julianem rzeczywiście istnieje chemia, a częściowo od tego, że wcielili się w prawdziwe postacie dwojga ludzi, będących ulubieńcami mediów i publiczności, która jest nimi zafascynowana. Uśmiechnęła się, widząc minę Eve. – Jeśli chciała pani pozostać anonimowa, powinna sobie pani znaleźć innego męża i nie być taka dobra w tym, co pani robi. Trudno zaprzeczyć, uznała Eve, gdy ktoś podaje takie trafne argumenty. – Czy pani mąż podziela pani zdanie, że ten rzekomy romans Marlo i Juliana to naciągana historia? – Spodobał mu się pomysł, by Marlo i Julian udawali, że coś ich wiąże poza planem zdjęciowym. Uważał, że dzięki temu łatwiej im będzie wejść w rolę. Ale nie wiedział o Matthew. Chyba nikt o tym nie wiedział. – Gdzie pani była między dwudziestą drugą a pół-

nocą? – W domu. Wczorajszy dzień okazał się wyczerpujący, to nieodpowiednia pora na spotkania towarzyskie. – Czy Roundtree był z panią? – Naturalnie. Wczoraj z oczywistych powodów odwołano zdjęcia. I dla zwiększenia poczucia bezpieczeństwa. Do tego doszła kwestia nakręcenia kilku scen, w których miała zagrać Harris. Mason, Nadine i scenarzysta odbyli w ciągu dnia szereg holokonferencji, żeby jakoś to rozwiązać. Po kolacji Mason przejrzał nakręcony materiał, przemontował niektóre sceny, żeby łatwiej było wprowadzić niezbędne zmiany. Położył się spać nie wcześniej niż o drugiej, a w studiu chciał być o szóstej rano, by zjeść śniadanie z Joelem i dwójką dyrektorów wytwórni, którzy przylecieli z Kalifornii. – A co pani robiła, kiedy on był zajęty pracą? – Kazałam androidowi odbierać telefony, zaprogramowałam go tak, żeby mnie powiadamiał, tylko jeśli to coś naprawdę pilnego. Miałam dość wszystkiego. W łóżku przeczytałam scenariusz, przynajmniej miałam taki zamiar. Usnęłam chyba przed dziewiątą. – Czyli pani i mąż właściwie nie przebywaliście razem w tym samym pomieszczeniu domu w czasie, który mnie interesuje? Connie przez chwilę siedziała w milczeniu. – Nie. Jeśli pyta pani, czy mamy alibi, muszę przyznać, że ja go nie mam. Nie odbierałam telefonów, nie rozmawiałam z nikim od około wpół do dziewiątej do czasu, kiedy Mason około drugiej nad ranem wyjął z moich rąk

skrypt, który czytałam, i położył się spać. – Rozumiem. Dziękuję za poświęcony mi czas. – To wszystko? – Na razie tak. Gdyby mogła pani tu poprosić Roundtreego, szybciej to skończymy i będzie mógł wrócić do swojej pracy. Czekając, Eve sporządziła notatki, a potem przez chwilę rozejrzała się po gabinecie. Na ścianach wisiały liczne zdjęcia, oprawione w ramki. Przedstawiały reżysera z różnymi aktorami – niektórych rozpoznała, innych nie. Roundtree podczas jakichś zdjęć plenerowych, wysoko w koszu wysięgnika, w bejsbolówce założonej daszkiem do tyłu, spoglądający z ponurą miną na monitor. Jeden z jego Oscarów dla najlepszego reżysera stał na półce razem z innymi nagrodami. Dostrzegła też nagrodę dla najlepszego zawodnika szkolnej drużyny piłki nożnej z Sacramento. Obliczyła sobie, że dostał ją podczas ostatniego roku nauki. Zdjęcia rodziny stały na biurku, zwrócone przodem do fotela. Wszedł ociężale jak niedźwiedź w złym humorze. – Powinienem przeprosić, ale mam to w nosie. Nie lubię, jak ktoś pojawia się na planie zdjęciowym i mówi mi, co mam robić. – Taak, zorientowałam się. – I jeśli spróbuje pani zawiesić produkcję, nie poddamy się bez walki. – W takim razie proszę się przestać tak nadymać i usiąść, żebyśmy mogli porozmawiać i mieć to z głowy.

Zacisnął zęby, a potem uśmiechnął się do niej od ucha do ucha. – Do diabła. Lubię panią. Wkurza mnie pani, ale od ponad sześciu miesięcy mam z panią na co dzień do czynienia. Jest pani bezwzględną, twardą, ciężko pracującą suką. Podoba mi się to. – Jasne. Gdzie pan był między dwudziestą drugą a północą? – Pracowałem. Jestem bezwzględnym, twardym, ciężko pracującym skurczysynem. – W domu. Sam. – Nie lubię, jak ktoś mi stoi nad głową. Mamy problem. Musimy się z nim jakoś uporać. Aktorzy i pracownicy techniczni są spięci i podenerwowani. Connie... – Opadł na fotel i po raz pierwszy zdradził swoje zmęczenie. – Kochała ten przeklęty basen. Siedział z ponurą miną, szarpiąc brodę. – Dwa lata temu zrobiłem jej niespodziankę, każąc go zainstalować. Musiałem to załatwić, zanim wróciliśmy na wschodnie wybrzeże. Ubóstwia pływać, korzystała z niego codziennie podczas pobytu w Nowym Jorku. Każdego ranka, nawet jeśli pracowała i musiała się stawić na planie o szóstej. Utkwił w Eve spojrzenie swoich przenikliwych, niebieskich oczu. Wyraźnie zobaczyła w nich złość i gorycz. – Myśli pani, że nadal będzie mogła z niego korzystać? Udać się na górę, popływać z samego rana? Czuje się

odpowiedzialna za to, co spotkało Harris. Eve przechyliła głowę, przypomniawszy sobie, że Connie powiedziała to samo o nim. – Dlaczego? – Po kolacji objechała ją mocno. Przyjęcie to był pomysł Connie, zaplanowała całość z najdrobniejszymi szczegółami. Teraz ma wyrzuty sumienia i próbuje podtrzymywać wszystkich na duchu. Taka już jest. – Wzruszył ramionami. – No więc co to za sprawa z jakimś pieprzonym prywatnym detektywem i jaki to ma związek z kimś z nas? – Harris wynajęła Asnera, żeby zainstalował kamerę w mieszkaniu w SoHo, do którego wprowadzili się Marlo i Matthew. Zmarszczył brwi. – Co? O czym pani mówi, do diaska? Eve wszystko mu wyjaśniła, a raczej tyle, ile chciała. I przyglądała się, jak to do niego dociera, jak Roundtree to przetrawia, aż w końcu zerwał się na nogi i zaczął krążyć po gabinecie. – Idioci. Banda idiotów! Co mnie obchodzi, że Marlo i Matthew chcą się pieprzyć jak para studentów podczas przerwy semestralnej? Na rany Chrystusa! I przysięgam na Boga, że gdyby ta głupia, samolubna, zwariowana suka nie była martwa, sam bym ją udusił. Kopnął biurko. Eve doskonale rozumiała jego zachowanie, bo sama miała skłonności do takiego reagowania. – Dlaczego, do diabła, nie aresztowaliście tego dup-

ka Asnera? – Zrobiłabym to, ale trudno aresztować trupa. – Cholera. – Znów opadł na fotel. – Ale się porobiło. – Gdyby nagranie wyciekło, jak bardzo by to zaszkodziło filmowi? – Skąd mam wiedzieć? Publiczność jest nieprzewidywalna. Człowiek stara się dobrze pracować, próbuje skompletować dobrą ekipę, zdobyć dobry scenariusz. Reszta to loteria. Cala ta historia byłaby niemiła dla Marlo i Matthew, a także dla Juliana, ale wszyscy szybko by o niej zapomnieli. Wytwórnia by się ośmieszyła, przynajmniej w oczach tych, którzy wiedzą, jak się fabrykuje tego rodzaju chwyty promocyjne. Poza tym to loteria. Kiedy Eve pozwoliła wyjść Roundtreemu, Peabody wsunęła głowę do gabinetu. – Chcesz wiedzieć, co nowego? Eve dała jej znak ręką. – Nadine wciąż jest trochę wkurzona, że wcześniej od ciebie nie pokapowała się, że coś łączy Marlo i Matthew. Chce mieć wyłączność na całą historię. Wczoraj skontaktowała się telefonicznie ze wszystkimi, których przesłuchujemy, nawet udało jej się wejść do pokoju hotelowego Juliana. Uzyskała jego zgodę na rozmowę w cztery oczy po południu. Nie miała dużo do dodania, ale ryje jak terier. – To dobrze. – Preston ma alibi. Sprawdziłam je. Razem z Car-

mandy byli w jej pokoju do północy, a nawet dłużej. Możemy sprawdzić zapisy hotelowego monitoringu, ale nie wydaje mi się, by kłamali. – W porządku. – Matthew jest w studiu, prawdę mówiąc, siedział w swojej przyczepie. Przyszedł dziś rano razem z Marlo. Steinburger i Valerie też tu są. Byli w jego gabinecie, ustalali, jak to wszystko zaprezentować mediom. – Może porozmawiasz z naszymi gołąbkami. Z każdym osobno. A potem z Andreą. Ja najpierw wezmę w obroty Valerie, potem Steinburgera. Juliana zostawię sobie na deser. – Może być. Każę Valerie tu przyjść. Eve znów porobiła notatki. Łączyła nazwiska, kiedy usłyszała stukot obcasów Valerie. W uchu miała słuchawkę telefoniczną, a do czegoś, co według przypuszczeń Eve było modnym paskiem, przyczepiła komórkę i palmtopa. Trzymała dwa kubki podróżne. – Koktajl z mango – powiedziała, stawiając jeden na stole. – Pomyślałam sobie, że może będzie pani miała ochotę się napić. No więc... – Usiadła, zakładając nogę na nogę. – Jak mogę pani pomóc? – Na początek może mi pani powiedzieć, co pani robiła wczoraj wieczorem między dwudziestą drugą a północą. Valerie podniosła rękę i odpięła palmtop. – Sprawdzę w terminarzu. Oczywiście jest połączony z moim notebookiem. Zostawiłam go w torbie w gabi-

necie Joela. Do dziesiątej miałam holokonferencję z reporterami z Zachodniego Wybrzeża. Przypuszczam, że w notebooku będzie odnotowane, że konferencja skończyła się dziesięć po, bo trochę się przedłużyła. Na wpół do jedenastej byłam umówiona na spotkanie z Joelem. Przeprowadziliśmy burzę mózgów i omawialiśmy szereg kwestii chyba do pierwszej w nocy. – A gdzie pani była podczas konferencji, gdzie się pani spotkała z Joelem na burzę mózgów? – W pied~à~terre Joela. Ostatnią noc spędziłam u niego w pokoju gościnnym, bo w zaistniałej sytuacji było tak wygodniej. – W zaistniałej sytuacji? Valerie wcale się nie speszyła, nadal siedziała z lekko zarozumiałą miną. – W związku z zamordowaniem K. T. Harris. – No tak. Czy sypia pani z Joelem Steinburgerem? – Nie. Obraża mnie pani. – Czuje się pani obrażona, bo już pani z nim nie sypia? Ponieważ zgodnie z oświadczeniami dwóch osób, sypiała pani z nim wcześniej. – Nie powinno to nikogo obchodzić i nie ma to nic do rzeczy. Pan Steinburger i ja nie jesteśmy związani w sposób, który pani sugeruje. – Ale byliście? – Bardzo krótko kilka miesięcy temu. Zakończyliśmy ten etap naszej znajomości przyjaźnie i teraz razem pracujemy. Nic poza tym. – Aha. I wczoraj wieczorem pani i pan Steinburger

pracowaliście razem w jego pied~à~terre od wpół do jedenastej do pierwszej. – Zgadza się. O ile sobie przypominam, naradzałam się ze swoją asystentką. Wszyscy poświęciliśmy tej sprawie sporo czasu. – Tej sprawie. – Tak. – A jak sobie radzicie z faktem, że Marlo i Matthew są kochankami? – Słucham? – Proszę mi powiedzieć, ile czasu poświęcała pani K. T. Harris, kiedy jeszcze żyła? – Nie rozumiem, o co pani chodzi. – Mam na myśli to, jak ukrywaliście, tuszowaliście jej uzależnienie, jej groźby, powszechną antypatię do niej całej ekipy? – K. T. była utalentowaną aktorką, której osiągnięcia doceniano i szanowano. Jak to często bywa w przypadku artystów, ludzie z zewnątrz często źle rozumieli jej temperament. – Czy naprawdę ktoś wierzy w te bzdury? Zdumiewające. W odpowiedzi Valerie tylko skrzyżowała ręce. – Proszę mi przysłać listę uczestników holokonferencji i kopię notatek z burzy mózgów. Porozmawiam teraz ze Steinburgerem. – Byłoby dobrze, gdyby mogła pani porozmawiać z Joelem w jego gabinecie. Dziś rano jesteśmy ogromnie zajęci.

– Jasne. Proszę mnie do niego zaprowadzić. Gabinety znajdowały się w tym samym skrzydle, niespełna trzydzieści sekund marszu od siebie. Demonstracja siły, doszła do wniosku Eve, kiedy weszła do środka po tym, jak Valerie zapukała, a Steinburger powiedział „proszę”. Siedział za biurkiem jak ktoś bardzo zajęty. Jedną ścianę jego gabinetu zajmowały ekrany, kilka z nich ustawionych było na kanały informacyjne, ale dźwięk został wyłączony. Na drogim biurku stały komputer, telefon, leżały dyski, przypominajki. U niego też była kanapa, fotele, nagrody, zdjęcia... I mały stół konferencyjny, zasiany papierzyskami ze spotkań. – Tak, tak, proszę usiąść. Zaraz się panią zajmę. Valerie, nie wiem, gdzie się podziała Shelby. Przynieś dla porucznik Dallas kawę. – Dziękuję za kawę. Może pani zostawić nas samych – zwróciła się Eve do Valerie. – Potrzebna mi Valerie, żeby... – To będzie musiało zaczekać – przerwała mu. – To nie spotkanie w interesach, tylko śledztwo. Ma pan prawo do domagania się obecności swojego adwokata albo może pan wyznaczyć Valerie na pełnomecnika prawnego. Jednak nie będzie zobowiązana do zachowania w tajemnicy tego, co zostanie powiedziane w tym pokoju. – To nie potrwa długo, Valerie. Wrócimy do sprawy za... – Spojrzał na zegarek. – Dwadzieścia minut. Zrób sobie przerwę.

– Będę w pobliżu. – Valerie wyszła i zamknęła za sobą drzwi. – Przepraszam, że jestem taki szorstki – zaczął Stein– burger – ale mamy szereg problemów różnego kalibru. Powiedziano mi, że przyszła tu pani w związku ze śmiercią jakiegoś prywatnego detektywa i uważa pani, że łączy się to z zabójstwem Harris. – Zgadza się. Proszę mi powiedzieć, co pan robił wczoraj wieczorem od dwudziestej drugiej do północy. – Zobaczmy. – Zajrzał do swojego notebooka. Oczy miał podkrążone. – Oglądałem konferencję z dziennikarzami z Zachodniego Wybrzeża, którą wczoraj zorganizowała Valerie, wykorzystując technikę holograficzną. Zaplanowana była od dziewiątej do dziesiątej. Omówiliśmy przebieg, a potem spędziliśmy sporo czasu na rozważaniach, jak się zachować w zaistniałej sytuacji. – Znowu to określenie. – Słucham? – Proszę mówić dalej. – Rozważaliśmy zorganizowanie uroczystości ku pamięci Harris tutaj, w studiu, i drugiej, na wybrzeżu. – Rozsiadł się w fotelu i obrócił na nim. – Udało nam się dużo ustalić: jak zareagować, które konkretne wywiady zaakceptować czy zlecić. To był bardzo pracowity dzień, bo wcześniej omawiałem z Roundtreem i kilkoma wspólnikami, jakie trzeba wprowadzić poprawki w scenariuszu i już nakręconym materiale. Wydaje mi się, że pracowaliśmy z Valerie do około pierwszej nad ranem. W tej chwili przy

życiu trzymają mnie kawa i wspomagacze. – Valerie skorzystała z pokojów gościnnych w pańskim nowojorskim mieszkaniu. – Pracowaliśmy do późna, chciałem wczesnym rankiem kontynuować. – Kiedy pracowaliście do późna, ustaliliście, jak przedstawić mediom związek Marlo i Matthew? – Chciała pani powiedzieć: Marlo i Juliana. – Nie. – Eve wstała. – Dziękuję za poświęcony mi czas. – Kierując się do drzwi, przystanęła. – Mam jeszcze jedno pytanie. Czy dysponuje pan samochodem, jakimś środkiem transportu w mieście? – Tak, mam samochód, ale częściej korzystam z wozu służbowego z kierowcą, żeby móc pracować podczas jazdy. A czemu pani pyta? – Z czystej ciekawości. Wyszła. Roundtree i Connie mieli samochód, Steinburger też. Łatwo sprawdzić, czy pozostali wynajęli jakieś pojazdy. Odszukała Peabody. – Teraz ruszmy do mieszkania Asnera. Co udało ci się ustalić? – Andi i Julian nie mają alibi. Oboje utrzymują, że nie wychodzili, woleli się nie pokazywać, żeby się nie natknąć na czyhających dziennikarzy. Andi rozmawiała ze swoim mężem, ale około dzie-

wiątej wieczorem. Dziś przyjeżdża do Nowego Jorku, więc nie będzie sama. Julian przyznał się, że wypił butelkę wina i wziął środek nasenny. Pamięta, że wieczorem dzwonił do kilku przyjaciół, ale nie pamięta, do kogo i kiedy, z uwagi na wino i środek nasenny. I że upuścił telefon, który się zepsuł, więc wyrzucił go do recyklera. – Bardzo wygodne. – No właśnie. A czego nowego ty się dowiedziałaś? – Connie okazuje niezwykłe opanowanie i wiele współczucia, co wydaje się prawdziwe, ale... Roundtree był wkurzony, lecz również wyraźnie szczerze zaskoczony naszą parą zakochanych gołąbków, o których Connie wiedziała. Marło wczoraj ze wszystkiego jej się zwierzyła. Państwo Roundtree mają w Nowym Jorku dwa samochody, przebywali w różnych pomieszczeniach domu w interesującym nas przedziale czasowym. – Nie mają alibi. – Nie. Valerie i Steinburger oświadczyli, że do pierwszej pracowali razem. Ich wyjaśnienia są spójne. Aż za bardzo. – Oho. – Dla wygody przespała się u niego w pokoju gościnnym. – Kolejne „oho”. – On też ma samochód w Nowym Jorku. Ale dla mnie najciekawsze było odkrycie, że obydwoje powinni zajmować się swoimi obowiązkami, a nie próbować grać. Bo są bardzo kiepskimi aktorami. Valerie jest oprzyrządowana na wszelkie sposoby, a udawała, że nic nie wie o na-

szych zakochanych gołąbkach. Może bym jej uwierzyła, gdyby nie okłamywała mnie tak nieudolnie. A jeśli ona wiedziała, to Steinburger też. I na odwrót. Ale on też zdecydował się na kłamstwo, a potem nawet nie zapytał o szczegóły. Zwyczajnie przeszedł nad tym do porządku dziennego. – Trzecie „oho” może być jak amulet na szczęście. – Może. Przekonajmy się, czy mieszkanie Asnera zdradzi nam jakieś tajemnice.

Rozdział 15 Tak, jak wczesnym rankiem w budynku Asnera pulsowało życie, w środku dnia panowała w nim cisza. Wszyscy wyszli, pomyślała Eve – do szkoły, do pracy albo do sklepów, załatwiać sprawunki. W chwili, kiedy odpieczętowała drzwi do mieszkania Asnera i je otworzyła, pomyślała, że tu też już ktoś uwinął się z tym, co miał do zrobienia. – No cóż, albo Asner był naprawdę okropnym bałaganiarzem, albo ktoś nas ubiegł. – Peabody stała, zasznurowawszy usta, i obie przyglądały się rozgardiaszowi w małym pomieszczeniu dziennym. Zawartość szuflad leżała na podłodze razem z tym,

co wyrzucono z szaf i komód. Szare kłaczki wypełnienia wylewały się jak wyprute wnętrzności z poduch spłowiałej kanapy i fotela. – Nic tu nie znajdziemy, ale i tak się rozejrzyjmy. – Eve wyciągnęła broń, kierując się do malutkiej sypialni. Nie miało znaczenia, gdyby przyszły tu wcześniej, pomyślała, chowając broń. Ale to było irytujące. – Zabójca chciał się upewnić, że ma wszystkie kopie nagrania. Albo Asner nie trzymał oryginału w biurze. Tak czy owak, ktoś odwalił kawał solidnej roboty. I zachował ostrożność – zauważyła, idąc przez pokój – nawet robiąc taki bałagan. Niczego nie poprzewracał – narobiłby zbyt dużo hałasu, ktoś mógłby się poskarżyć na zakłócanie ciszy nocnej. – Zabił Asnera, przeszukał jego biuro. Wziął portfel Asnera, nie znaleźliśmy przy ofierze również żadnego klucza. Czyli... – Taak. I coś przeoczyłam. Samochód. Zabójca nie musiał mieć swojego środka transportu. Żaden prywatny detektyw nie może się obejść bez własnego pojazdu. Mógł skorzystać z wozu Asnera. Wyobraziła sobie, jak to było. – Załadował wszystko, przyjechał tutaj, wywrócił mieszkanie do góry nogami, potem porzucił gdzieś samochód, pozbył się sprzętu elektronicznego albo go zniszczył. Zrobił to z głową. Miał sporo czasu, żeby sobie wszystko zaplanować. – Ale to głupota, Dallas. – Peabody dotknęła czub-

kiem buta stertę rzeczy wyrzuconych z szuflady. – To tylko nagranie pary hollywoodzkich gwiazd, baraszkujących w łóżku. To... Rzecz jest zbyt błaha, żeby zadać sobie tyle trudu. – Taak, wydaje się to głupotą. Wygląda na przesadę. Czyli musi chodzić o coś więcej. Może Harris zleciła Asnerowi jeszcze coś i ten znalazł jakieś kompromitujące fakty o zabójcy. Może kręcimy się w kółko, uczepiwszy się tego nagrania. Może to jedynie temat zastępczy albo tylko część historii. – Jego wynagrodzenie było dość sowite. – Więc może po pięćdziesiąt tysięcy za każde zlecenie. Kurde. – Eve podparła się pod boki. – Kręcimy się w kółko. Szkoda naszego czasu. Ściągnijmy tu ekipę techników. I trzeba potwierdzić, czy Asner miał samochód. Jeśli tak, zlecimy jego poszukiwanie. Chcę, żeby technicy przywieźli ze sobą czujniki. Asner mógł mieć skrytkę, której zabójca nie szukał albo nie znalazł. Nie widzę tu komputera ani telefonów, czyli sprawca je zabrał. To masa dźwigania. Popytajmy, może się okaże, że ktoś widział, jak ostatniej nocy jakiś nieznajomy taszczył tego typu rzeczy. Straciły sporo czasu, żeby ostatecznie ustalić, że ani tu, ani w budynku, gdzie mieściło się biuro Asnera, nikt niczego nie widział, niczego nie słyszał, o niczym nie wie. Zaproponowano im zrobienie tatuażu z dziesięcioprocentowym rabatem. Eve wróciła do samochodu. – Czasem się nad tym zastanawiam. – Nad czym?

– Nad zrobieniem sobie tatuażu – powiedziała Peabody. – Małego. Coś zabawnego, albo wymownego, albo... – Dlaczego miałabyś komuś płacić za zrobienie sobie rysunku na ciele? – Cóż, skoro przedstawiasz to w taki sposób... – Poprzestań na zmywalnych. – Eve wyciągnęła dzwoniący komunikator. – Dallas. Taak – powiedziała po chwili. – Odholujcie auto. Trzeba je będzie sprawdzić. Znaleźli samochód Asnera, zaparkowany w Bartery Park Marina. – Przystań, woda, wysypisko śmieci. – Taak. Chyba powinnyśmy sprawdzić, który z naszych przyjaciół ma łódź. Czy jest lepszy sposób pozbycia się elektroniki niż utopienie jej? – Wrzucenie do rzeki. – Może tym razem nasz zabójca nieco ruszył mózgownicą. Wracajmy do komendy. – Chciała usiąść, położyć nogi na biurku i też trochę pogłówkować. Kiedy weszła do gabinetu, zobaczyła na biurku raport lekarza sądowego. Żałowała, że nie znalazła czasu, by osobiście porozmawiać z Morrisem. Raport potwierdzał to, co stwierdziła na miejscu zbrodni. Liczne uderzenia, zadane od tyłu statuetką sokoła. Z rekonstrukcji wydarzeń wynikało, że dwa silne uderzenia nastąpiły, kiedy ofiara już leżała, chociaż dwa pierwsze z ogółem czterech były wystarczająco mocne, by zabić Asnera.

Analiza toksykologiczna wykazała, że detektyw w chwili śmierci miał w organizmie kilkaset gramów burbona. Brak było innych śladów użycia przemocy czy stawiania oporu przez ofiarę. Eve umieściła na tablicy opinię lekarza sądowego, zdjęcie Asnera, miejsca zabójstwa i mieszkania ofiary. Potem zaparzyła dużą kawę, usiadła i położyła nogi na biurku. Popijając kawę, przyglądała się tablicy. Najrozmaitsze powiązania, pomyślała. Różne przejawy wybujałego ego. Do tego seks, pieniądze, sława. Postanowiła zacząć od seksu. Łączył Harris z Julianem i Matthew. Pośrednio z Prestonem, bo zagroziła, że zgłosi próbę molestowania seksualnego. Na razie Eve pominęła w swoich rozważaniach alibi poszczególnych osób. W zżytych grupach ludzie kłamią, żeby się nawzajem kryć. Nie można wykluczyć, że seks łączył Harris z innymi osobami na liście, pomyślała. Łączy Matthew z Marlo, a pośrednio, w związku z szumem w mediach, z Julianem. No i pośrednio seks łączył Harris i Marlo, i to za sprawą dwóch mężczyzn. Łączy Roundtreego i Connie. Niewykluczone, że jedno z nich lub obydwoje kiedyś dopuścili się zdrady. Harris utrzymywała, że miała romans z Roundtreem, czego nie można już udowodnić. Twierdziła, że Marlo spała z reżyserem, czego też nie sposób sprawdzić. Seks łączył Steinburgera i Valerie w przeszłości, być może nadal łączy. Harris miała wyjątkowe zdolności

do odkrywania wstydliwych tajemnic. Bardzo możliwe, że o tym wiedziała, zagroziła, że jakoś wykorzysta tę informację. Brak dostrzegalnego powiązania przez seks z Andreą. Pieniądze. Nie wydawało jej się, by chodziło tu o forsę. Ci ludzie mieli pieniądze, chociaż tych nigdy nie jest za dużo. No i oglądalność, co w tym przypadku przekłada się na pieniądze, była powodem szumu w mediach, związanego z romansem Juliana i Marlo. Poza tym pozostawała sprawa wiecznego tuszowania wybryków Harris. Czyli pieniądze. Musi się dowiedzieć czegoś więcej o sprawach finansowych wszystkich zamieszanych w to osób. Sława. To jak seks, prawda? Gorączka, potrzeba, szczególnie w odniesieniu do tego typu ludzi, czyli celebrytów. Chęć zdobycia sławy, konieczność jej utrzymania albo pragnienie coraz większej sławy. I podobnie jak seks i pieniądze sława zapewnia władzę. Można ją wykorzystywać do dzierżenia władzy i sprawowania kontroli nad innymi. Ciepło, ciepło, pomyślała. A jednak... Seks, pieniądze, sława, władza. Wszystko to było wymieszane, ci ludzie pracowali i żyli, zanurzeni w tych rzeczach. I wszystko to mogło stanowić broń albo słaby punkt. Mogło być zagrożone, uszczuplone, bezpowrotnie stracone. Motyw. Za wszelką cenę zachować władzę.

Pierwsze morderstwo. Utrata panowania nad sobą, a może nawet niezdarność ofiary. A potem działanie pod wpływem impulsu lub z wyrachowaniem. Szybko, oportunistycznie, bez planu, bez głębszego zastanowienia. Ale drugie, gdy zadano kilka uderzeń? To świadczy o gniewie, pomyślała, z lekką domieszką desperacji. Od tylu, czyli to nic osobistego. Znów oportunizm, zabójca złapał ciężką statuetkę. Ale nie stanął twarzą w twarz z ofiarą. I dokładne, skrupulatne wykończenie akcji podczas drugiego morderstwa. Nawet mozolne: wyniesienie sprzętu elektronicznego, załadowanie aparatury do samochodu detektywa, potem to samo w mieszkaniu ofiary. Sprawca był napompowany adrenaliną, miał konkretne zadanie do wykonania, przygotował plan działania. Musiało chodzić o coś więcej niż zdobycie nagrania ukazującego dwie osoby, które odbyły stosunek płciowy, do czego miały pełne prawo. Do seksu, pieniędzy, sławy, władzy należy dodać szantaż. – Dallas? Rozkojarzona Eve spojrzała przez ramię i zobaczyła Peabody. Zmarszczyła czoło. – Pracuję. – Wiem, ale przyszedł brat K. T. Harris. Spytał, czy może z tobą porozmawiać. Był w kostnicy. Jutro mają mu wydać zwłoki. Pomyślałam, że może zechcesz z nim porozmawiać, ale podejrzewam, że nie tutaj.

Eve spojrzała na tablicę, na zdjęcia miejsca zbrodni i zwłok Harris. – Niech ktoś go zaprowadzi do poczekalni. Zaraz tam przyjdę. Siedziała przez chwilę, przeglądając informacje o rodzinie Harris, żeby mieć pewność, że wszystko dobrze zapamiętała. Wstając, zdziwiła się, że za oknem pada deszcz. Była zbyt zamyślona, żeby zauważyć, kiedy zaczęło padać. Gdy weszła do poczekalni, pełnej automatów z napojami oraz stołów i krzeseł na cienkich nogach, od razu rozpoznała Brice’a Van Horna. Nie wyglądał jak gliniarz, mimo że był postawnym barczystym mężczyzną, i miał krótko obcięte, ciemne włosy. Siedział z ponurą miną nad puszką piwa imbirowego. Był wychudzony, spalony słońcem – w oczach Eve karmiony kukurydzą farmer. Miał na sobie dżinsy i kraciastą koszulę, buty z cholewami; buty, w których przemierzył wiele kilometrów. Kiedy Eve podeszła do stolika, uniósł głowę. Zobaczyła, że miał oczy tak jasnoniebieskie, jak jego spłowiałe dżinsy, a wokół nich kurze łapki, powstałe od mrużenia powiek przed słońcem. – Panie Van Horn, jestem porucznik Dallas. – Witam panią. – Wstał i odsunął sąsiednie krzesło. Eve dopiero po chwili się zorientowała, że odsunął je dla niej. Usiadła, żeby on też usiadł. – Bardzo mi przykro z powodu poniesionej przez pana straty – zaczęła.

– Straciliśmy Katie już dawno temu, ale dziękuję. – Chrząknął i złożył swoje duże, pokryte nagniotkami dłonie. – Czułem, że powinienem tu przyjść. Nie chciałem, żeby moja ma... Przypuszczam, że nie ma znaczenia, co dziecko robi łub czego nie robi, matka i tak zawsze będzie je kochać. Nie chciałem, żeby tu przyjechała, więc poprosiłem, żeby została w domu z moją żoną i dziećmi. Powiedziałem jej, że musi pomóc w gospodarstwie, kiedy pojadę po Katie. Znów spojrzał na piwo imbirowe, ale się nie napił. – Byłem tam, gdzie trzymają jej ciało. Lekarz... – Doktor Morris. – Taak, doktor Morris jest bardzo miłym człowiekiem. Wszyscy byli mili. Nigdy przedtem nie byłem w Nowym Jorku, nie przypuszczałem, że tutejsi ludzie są tacy mili. Nie powinno się uprzedzać do miejsc, których się nie zna, do ludzi, których się nigdy nie spotkało, ale... – To szmat drogi z Iowa. – O, tak. – Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu, lecz po chwili zniknął. – Wiem, że pani się nią zajmuje. Nie uszło jej uwagi to sformułowanie. – Zgadza się. – Chciałem pani za to podziękować. Katie była trudną kobietą, ale to moja siostra. Minęło ponad pięć lat, odkąd ostatni raz ją widziałem. Nic nie mogę na to poradzić. Nie mogę nic zrobić, że czułem do niej złość przez te pięć lat, że źle o niej myślałem. Ale nie zasłużyła sobie, by tak zginąć. Czy pani wie, kto ją zabił? – Prowadzimy intensywne śledztwo... – Jest taki

smutny, pomyślała, taki duży, tak tu nie pasuje. Taki zagubiony. – Wydaje mi się, że wiem, kto to zrobił, ale jeszcze nie mogę tego udowodnić. Pracuję nad tym. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby ustalić jej zabójcę, żeby oddać sprawiedliwość pańskiej siostrze. – Nie można zrobić nic więcej. Nawet po tym wszystkim, co Katie zrobiła, moja mama śledziła jej poczynania. Mama ogląda wszystkie te hollywoodzkie programy. Powiedziała mi, że Katie występowała w obrazie o pani. To niemodne słowo pasuje do niego, pomyślała Eve. – Nie o mnie, tylko o śledztwie, które prowadziłam. – Powiedzieli, że była tam pani wtedy, kiedy ją zabili. – Owszem. Skinął głową i odwrócił wzrok. – Mama chce ją pochować u nas. Katie nienawidziła Iowa i wszystkiego, co się z tym stanem wiązało, ale mama chce, więc... Znała pani Katie? – Właściwie nie. – My chyba też jej nie znaliśmy. Znaczy się, takiej, jaka była teraz. Znamy tylko ją dawną. – Napił się i odstawił puszkę. – Mój ojciec był trudnym człowiekiem. Miał ciężkie życie i nielekką śmierć. Katie go kochała. Chociaż nie wiem, czy to miłość. Katie była do niego podobna i chyba dlatego była taka, jaka była. Eve nic nie powiedziała. Jeśli musiał się wygadać,

może przy okazji czegoś się dowie. – Dokuczał mojej mamie, bił ją. Był duży, jak ja. Znaczy się, jak ja teraz. Mama nie. Prosiła mnie, żebym opiekował się Katie, bo Katie była młodsza. Kiedy ojciec wracał do domu pijany i w złym humorze, mówiła mi, żebym zabrał Katie i trzymał ją z daleka od ojca. Byłem jeszcze dzieckiem. Nie mogłem zrobić nic, żeby pomóc mamie. Nie wtedy. A Katie? Chciała być z nim. Zacisnął na chwilę usta i pokręcił głową. – W oczach Katie nic, co zrobił, nie było złe. Nawet kiedy bil naszą mamę do krwi, nie widziała w tym jego winy. Kiedy trochę podrosła, mówiła mu różne rzeczy: że mama za długo rozmawiała z którąś z przyjaciółek albo nie zrobiła czegoś w domu. Czasami nawet wymyślała sobie różne historie, żeby coś zrobi! mamie, szczególnie, jak czegoś jej zabroniła albo nie chciała się zgodzić na coś, co chciała Katie. Wcześnie się nauczyła, pomyślała Eve, trzymać z tymi, którzy mają władzę, walczyć o władzę. – Nazywał ją swoją księżniczką, mówił jej, że jest lepsza od wszystkich, że musi domagać się tego, czego chce, a w razie potrzeby samej to brać. Uwierzyła mu. Była jeszcze dzieckiem, więc może to nie wyłącznie jej wina. A on jej kupował różne rzeczy i w ten sposób ją nagradzał, kiedy coś mu nagadała na mamę. Doszło do tego, że mama pozwalała Katie prawie na wszystko. Nie można mieć o to do niej pretensji. Ale Katie wciąż chciała więcej, ciągle jej było mało. – Musiało być panu ciężko – zauważyła Eve. –

Znajdował się pan w samym środku tego, a nie miał możliwości powstrzymania ojca. – Pewnego dnia pomyślałem, że jestem wystarczająco duży, żeby go powstrzymać. Myliłem się. Tak mnie skatował, że sikałem krwią przez... Przepraszam panią. Eve tylko machnęła ręką. – Czy wtedy pańska matka odeszła od niego? – Przypuszczam, że coś niecoś pani o tym wie. Pozwoliła, by ją bił, ale kiedy podniósł rękę na mnie, zaczekała, aż pijany uśnie, a potem zabrała mnie do szpitala i wezwała policję. Katie zaczęła krzyczeć, że mama kłamie, że tata nigdy jej nie tknął. Ludzie z sąsiedztwa znali mojego ojca wystarczająco dobrze, zresztą skórę na dłoniach miał obtartą od bicia mnie. A potem powiedziała... – Urwał i pociągnął łyk piwa. – Powiedziała, że stanął w jej obronie, bo próbowałem się do niej dobrać. Tak to przedstawiła. Spuścił wzrok i pokręcił głową. – Moja własna siostra. Nie uwierzyli jej, a ona co chwila podawała nową wersję wydarzeń. Przesłuchali nas, przeprowadzili badania i tak dalej. Tak czy owak, ostatecznie go zamknęli. – A matka zabrała was do Iowa. – Tak, spakowała manatki i się wyniosła. Jedna kobieta rozmawiała z nią o tym, co mama może zrobić i dała jej adres ośrodka, w którym mogliśmy mieszkać przez jakiś czas, zanim się urządzimy. Zatrzymali mnie w szpitalu prawie na tydzień, ale jak tylko mogłem podróżować, wy-

jechaliśmy. Katie znienawidziła mamę za to. Mam wrażenie, że znienawidziła nas oboje, bo na wszelkie sposoby uprzykrzała nam życie. Lecz musiała z nami zostać, chodzić do szkoły i na terapię, bo tak zadecydował sędzia. Poza tym, kiedy ojciec wyszedł z więzienia, nie chciał mieć z nami nic wspólnego, nawet z Katie. O to też obwiniała mamę. Znów uniósł wzrok. – Coś pani powiem. Kiedy wyjechaliśmy, po raz pierwszy, odkąd sięgam pamięcią, moja mama nie chodziła posiniaczona. Jak można mieć do kogoś pretensje o to, że nie chce być bity przynajmniej raz w tygodniu? – Nie wiem. Przypuszczam, że dla niektórych osób przemoc staje się częścią życia. Traktowana jest jak coś naturalnego. – Chyba tak. Tak czy owak, kiedy go wypuścili, wpakował się w nowe kłopoty. Przypuszczam, że zadarł z kimś gorszym od siebie i tak to się skończyło. Katie obwiniała za to nas oboje. Przypuszczam, że przyzwyczaiła się do obwiniania innych. Miała kłopoty w szkole, kradła, upijała się, jak tylko nadarzyła się okazja, zaczęła palić zonera i wszystko, co udało jej się zdobyć. I kiedy tylko mogła, wyjechała do Kalifornii. Mama na drodze urzędowej zmieniła nam nazwisko, ale Katie wróciła do nazwiska ojca. To o czymś świadczy. Nie wiem, dlaczego mówię pani to wszystko. – Będzie mi łatwiej, gdy lepiej ją poznam. Jaka była, co robiła. To bardzo pomocne. Bo im lepiej ją po-

znam, tym łatwiej będzie mi ująć człowieka, który ją zamordował. Do oczu napłynęły mu łzy, przez chwilę milczał, starając się opanować. – Nie wiem, co powinienem czuć. Mama ją opłakuje, ale ja nie potrafię. Nie potrafię opłakiwać własnej siostry. – Przyjechał pan tutaj, taki szmat drogi, żeby zabrać swoją siostrę do domu. To o czymś świadczy. – Zrobiłem to dla mamy. – Po policzku spłynęła mu łza. – Nie dla Katie. – To nie ma znaczenia. Przyjechał pan i zabierze ją pan do domu. Zamknął oczy i westchnął. – Kiedy moja żona była w ciąży z naszym pierworodnym, bardzo się bałem. Bałem się, że będę taki, jak mój ojciec, że będę robił to, co on. Że mam to w genach, we krwi, jak Katie. Potem urodził nam się syn. – Odwrócił ręce wnętrzem dłoni do góry, jakby kołysał niemowlę. – I nie umiałem zrozumieć, jak ojciec mógł... Prędzej uciąłbym sobie rękę. Przysięgam na Boga. Ale Katie zachowywała się tak, jakby nie potrafiła inaczej. Teraz ktoś ją zabił, tak jak ktoś zabił jego. Czy od samego początku było jej to pisane? – Nie. Nie wierzę w takie rzeczy. Nikt nie miał prawa odebrać jej życia. Dokonywała złych wyborów i trudno się panu z tym pogodzić.

Morderstwo to też jakiś wybór. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby osoba, która dokonała takiego wyboru, zapłaciła za to. – Chyba to musiałem usłyszeć. Chyba dlatego przyszedłem się z panią spotkać. Mogę to powtórzyć mamie i chyba to w jakiś sposób ją pocieszy. – Mam taką nadzieję. Znów westchnął. – Lepiej będzie, jak się zastanowię, co ze sobą zrobić do jutra, zanim wyjadę. – Ma pan dwoje dzieci, prawda? – Tak, parkę, teraz spodziewamy się trzeciego. Wyciągnęła wizytówkę – ostatnią – zapisała sobie w myślach, żeby zamówić nowe. – Mieszka tu chłopak, Tiko – powiedziała, pisząc coś na odwrocie wizytówki. – Sprzedaje szaliki i różne drobiazgi na skrzyżowaniu w centrum miasta. Zapisałam panu adres. To dobry dzieciak. Proszę kupić od niego szaliki dla żony i matki. Proszę powiedzieć Tiko, że ja pana do niego przysłałam, to dostanie pan rabat. I proszę go spytać, gdzie może pan kupić dla dzieci jakieś pamiątki z Nowego Jorku po dobrej cenie. Będzie wiedział. – Dziękuję. Zrobię tak. – Może się pan ze mną skontaktować, jeśli poczuje pan potrzebę. Wszystkie dane są na wizytówce. – Ludzie nie powinni mówić, że nowojorczycy są zimni i niemili. Pani jest bardzo dobra i sympatyczna. – Proszę tego nie rozpowiadać. My, nowojorczycy,

musimy podtrzymać złą opinię o sobie. Kiedy Eve pojawiła się w sali wydziału, Peabody wstała zza biurka i wyszła jej na spotkanie. – No i jak było? – Ciężko mu. Czuje się winny, bo nie opłakuje siostry, ale opłakuje ją. Krańcowo różni się od Harris, przypomina duże, mocne drzewo, a ona uprzykrzone pnącze, które je oplata. Podzielił się ze mną kilkoma spostrzeżeniami o siostrze. – À propos spostrzeżeń, Mira jest w twoim gabinecie. – Cholera. Zapomniałam, że się z nią umówiłam. – Przyszła kilka minut temu. Powiedziała, że miała spotkanie z kimś w tej części budynku, więc wpadła. – W porządku. Pilnuj techników kryminalistyki. Może zabójca był nieuważny, kiedy korzystał z samochodu Asnera. I chcę, żeby ekipa, przeszukująca mieszkanie Asnera, poinformowała mnie, jeśli znajdzie cokolwiek, choćby kroplę wysuszonej śliny, nienależącej do ofiary. – Dobrze. Sprawdziłam, jak się przedstawia sprawa z łodziami. Żadne z nich nie ma łodzi w Nowym Jorku. – Kurde. – Ale i Roundtree, i Steinburger mają je w Nowym LA, a Julian i Matthew są doświadczonymi żeglarzami, podobnie jak Andrea Smythe. Wraz z mężem mają sportowy jacht w Hamptons. Więc pomyślałam sobie, że może ktoś z nich ma znajomego z łodzią i ją pożyczył albo ukradł, żeby pozbyć się sprzętu elektronicznego.

– I słusznie pomyślałaś. Sprawdź to. – Czy mogę zwrócić się o pomoc do McNaba? – Powiedziałam ci, że nie chcę nic słyszeć o waszym życiu intymnym. – Cha, cha. To będzie wymagało sporo szperania i sprawdzania. Jest niezły. Oj, zapomniałam, żeby nie mówić o swoim życiu intymnym. – Cha, cha. Zwróć się do Feeneya, jeśli pomoc McNaba będzie ci potrzebna przed końcem zmiany. Z chwilą, kiedy oboje opuścicie komendę, możecie robić, co chcecie. To koniec aluzji do waszego życia intymnego. Weszła do swojego gabinetu i zobaczyła Mirę, stojącą koło malutkiego okienka. – Paskudny deszcz – zauważyła Mira. – Powrót do domu będzie prawdziwym koszmarem. – To dla zrównoważenia łatwej, bezstresowej jazdy dziś rano. Przepraszam za spóźnienie. Przyszłabym do ciebie. – I tak byłam w pobliżu. Peabody mi powiedziała, że rozmawiasz z bratem K. T. Harris. – Odwróciła się. Ślicznie wyglądała w różowym kostiumie i swoich ulubionych perełkach. – Coś takiego rzadko jest łatwe i bezstresowe. – Jest bardzo przyzwoitym facetem i zadręcza się teraz, że jego siostra nie była przyzwoitą kobietą. Ich ojciec regularnie bił matkę. Harris nie tylko stała po jego stronie, ale również donosiła na matkę – często zmyślając – żeby miał powód, by sprawiać kobiecie lanie i wynagrodzić córkę za jej lojalność. W końcu syn dorósł na tyle,

żeby spróbować go powstrzymać, ale trafił do szpitala. Wtedy matka zgłosiła to na policję i postarała się, żeby zamknęli łobuza. Harris nie była z tego zadowolona, twierdziła, że nic się nie stało, chociaż jej brat przez tydzień sikał krwią. Potem utrzymywała, że chłopak próbował ją molestować, a ojciec stanął w jej obronie. – Kłamstwo, obwinianie innych. Kłamstwo, żeby zrzucić winę na kogoś innego i chronić swoją pozycję. – Za wszelką cenę. Nie była również zadowolona, kiedy matka zabrała oboje do Iowa. Zdaje się, że postawiła sobie za cel w życiu pójść w ślady tatusia. – Oficjalny powrót do jego nazwiska jest wielce wymowny – zgodziła się Mira. – Postrzegała swoją matkę jako osobę słabą, a ojca jako tego, który ma władzę. Opowiedziała się po stronie władzy i lubiła być nagradzana. Kiedy matka położyła temu kres, odebrała to nie tylko jak karę, ale również jak pozbawienie jej władzy. – I spędziła resztę życia, szukając sposobów zdobywania i utrzymywania władzy. Kłamstwami, szantażem, groźbami. Wszyscy mówią, że miała talent, musiała lubić swoją pracę. Ale miało to drugorzędne znaczenie wobec możliwości zdobywania kontroli nad otaczającymi ją ludźmi. I myślę, że lubiła też, jak inni czuli przed nią strach. Strach i szacunek to dla niej jedno i to samo. – Zgadzam się. Kompensowała sobie to narkotykami i alkoholem, dzięki temu prawdopodobnie uważała, że ma większą władzę. Czy brat wspomniał coś, że między córką a ojcem była jakaś erotyczna fascynacja? – Nie. Ale śmiem twierdzić, że ojciec był jej pierw-

szą obsesją. – Małe dziewczynki często snują fantazje o poślubieniu własnych ojców. Niegroźne fantazje, bez podłoża seksualnego, z których zwykle się wyrasta. Może fantazja Harris nie była taka niewinna. Czerpała poczucie siły od niego, od więzi, opartej na przemocy i zdradzie. Mężczyźni, z którymi później się wiązała ~jak Matthew – też stawali się obiektami obsesji, ale nie substytutami. Pragnęła czerpać więcej poczucia siły od mężczyzn, z którymi się wiązała, chciała przejąć rolę swego ojca i mieć kontrolę. Jej matka zniszczyła władzę ojca, odchodząc od niego. Harris nie mogła dopuścić do tego, żeby ją coś takiego spotkało. Nie potrafiłaby czegoś takiego zaakceptować. Eve odwróciła się w stronę tablicy, by spojrzeć na twarz kobiety, która, o dziwo, przestała u niej wywoływać jakiekolwiek skojarzenia z Peabody. – Im lepiej ją poznajemy, tym bardziej sama bardziej wygląda na zabójcę niż na ofiarę. – Gdyby żyła, mogłoby do tego dojść. Twój zabójca przy drugiej ofierze stał się bardziej brutalny. Podczas pierwszego morderstwa był bierny. Za drugim razem, zadając wiele uderzeń, ukazał wściekłość, której nie czuł wcześniej, a może do której istnienia nie chciał się przyznać. Są też cechy wspólne – zabranie telefonu Harris i sprzętu elektronicznego Asnera. Próba upozorowania jej zabójstwa na tragiczny wypadek, a w przypadku detektywa – na włamanie. – W obu wypadkach bardzo kiepsko to wypadło. – To też ich cecha wspólna. Zabójca wierzy, że jest

sprytny i ostrożny, jest przekonany, że udało mu się wywieść policję w pole. Po zabiciu Asnera nie szczędził czasu ani trudu. Jest inteligentny, zorganizowany, skupiony na tym, co chce zdobyć. Oba zabójstwa oznaczały osiągnięcie jakiegoś celu, dlatego ten motyw z nagraniem wydaje się taki naciągany. – O, tak, całkowicie się z tym zgadzam. – W przypadku zabójstwa Harris może by to jeszcze przeszło, gdyby założyć, że było to działanie impulsywne, w chwili gniewu, a potem sprawca próbował zatuszować zbrodnię. Ale zabójstwo Asnera rzuca zupełnie inne światło na całą sprawę. – Uważam, że Harris zleciła Asnerowi przynajmniej jeszcze jedno zadanie, a on znalazł coś znacznie bardziej kompromitującego niż parę hollywoodzkich aktorów, baraszkujących w łóżku. Może Marlo i Matthew wykorzystali to nagranie jako wybieg – dali mi je, żebym nie szukała głębiej. Albo też, jeśli oni nie mają nic wspólnego z tymi morderstwami, Asner znalazł coś, co zaszkodziłoby zabójcy. Coś takiego, dla czego bogaci i sławni gotowi są posunąć się do zabójstwa. – Może masz rację. Wiemy, że pasuje to do sylwetki Harris. Już ustaliłaś, że groziła kilku osobom. – I jak w przypadku Marlo i Matthew, nie było w tym nic, dla czego warto byłoby ryzykować zabójstwo Asnera, bo zainteresowane osoby przyznały się podczas przesłuchania, że im grożono. Facet przyniósł jej coś więcej albo zabójca się bał, że to zrobi. Coś, co nie wyszło na jaw podczas przesłuchań. – Spojrzała na tablicę. – Muszę

jeszcze raz się temu przyjrzeć. Powiedziałam bratu Harris, że nie zasłużyła sobie, by ktoś ją zabił. – Wierzysz w to? – Uważam, że należało ją powstrzymać. Ty byś powiedziała, że potrzebowała pomocy, terapii, wsparcia psychologa. Ja skłaniam się ku stwierdzeniu, że należało ją ukarać. Nie, nie skłaniam się – uświadomiła sobie Eve. – Jestem pewna. Tyrani powinni zapłacić za to, co robią, ale nie własnym życiem. Więc mając pewność, że należało ją ukarać, i tak będę jej broniła. – Uważam, że potrzebna jej była pomoc i kara. Jej dzieciństwo obfitowało w przemoc. Wiem, że nie widzisz tego w taki sposób – ciągnęła Mira, kiedy Eve odruchowo wzruszyła ramionami. – Ale to fakt. – Być może, lecz znalazła sposób, by to wykorzystać. Ciekawa jestem... – Tak? – Czasami się zastanawiam, w jakiej rodzinie albo w jakich warunkach dorastała Stella. Czy urodziła się zła, samolubna, skłonna do przemocy, pozbawiona serca? Czy też coś ją ukształtowało w taki sposób? Nie usprawiedliwiam tego, co zrobiła czy kim była. Bo jeśli się wpadnie w zaklęty krąg, trzeba się z niego wydostać. – Jestem pewna, że wiesz, że Roarke mógłby się tego dowiedzieć. – Ale nie jestem pewna, czy naprawdę chcę wiedzieć. Być może kiedyś. Niepokoi się o mnie. Wiem, że chce, bym z tobą porozmawiała.

– Czy ma powody do niepokoju? – Nie chcę, żeby się niepokoił. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Eve westchnęła. Uznała, że nie ma ochoty na kawę, i postawiła dla każdej z nich butelkę wody. – Śni mi się Stella. Nie są to koszmary, przynajmniej nie takie, jak dawniej, tylko dziwne sny. Obwinia mnie, co pasuje do jej sposobu myślenia, do tego, jaka była. – A ty siebie obwiniasz? Eve zastanowiła się chwilę, nim odpowiedziała. – Brat K. T. Harris z jednej strony czuje się winny, bo nie potrafił kochać swojej siostry, ale zarazem ją opłakuje. Nie wiem, czy to, co czuję, to poczucie winy, czy zwykłe pogodzenie się z rzeczywistością. Nie czuję żalu. Powiedziałam ci o tym już wcześniej i nic się nie zmieniło. Wiem, że nie ponoszę odpowiedzialności za to, co ją spotkało. To ona jest odpowiedzialna. I McQueen. Nawet mój ojciec w większym stopniu ponosi za to winę niż ja. Ale zapoczątkowałam ciąg wydarzeń, kiedy ją zatrzymałam w Dallas, nawet nie wiedząc jeszcze, kim jest. Eve wpatrywała się w butelkę. Znów przypomniała sobie tamtą scenę. Tamtą chwilę, kiedy odwróciła podejrzaną i spojrzała prosto w twarz swojej matki. – Zapoczątkowałam ów ciąg wydarzeń, naciskając, by wydała McQueena. I to on przerwał ten ciąg wydarzeń, kiedy poderżnął jej gardło. Nie mogę i nie chcę myśleć, że było inaczej. Wyko-

nywałam swoje obowiązki. Zostało zagrożone życie niewinnych ludzi. Ale fakt, że robiłam to, co do mnie należy, przyczynił się do jej śmierci. – Dzięki temu, że robiłaś to, co do ciebie należy, uratowałaś życie tym niewinnym ludziom. Wybory, jakich ona dokonała, sprawiły, że straciła życie. – Wiem to. Wierzę w to. Ale przyczyniłam się do śmierci obojga rodziców. W przypadku mojego ojca bezpośrednio, bo trzymałam w ręku nóż. Tak, byłam dzieckiem, działałam w obronie własnej, wszystko to prawda, ale... – Zacisnęła dłoń w pięść, jakby trzymała rękojeść. – Ja miałam w dłoni nóż. W jej przypadku natomiast zapoczątkowałam ciąg wydarzeń. Ciężko jest żyć z taką świadomością, bez względu na wszystko, co mi zrobili, bez względu na to, co on dalej by mi robił. Ciężko jest żyć ze świadomością, że spowodowałam śmierć albo przyczyniłam się do śmierci dwojga ludzi, którzy mnie stworzyli. – Nie stworzyli cię. Przyczynili się do twojego poczęcia, a zrobili to z myślą o zysku, traktując to jak inwestycję. Nie byli twoimi rodzicami, tylko matką i ojcem jedynie w czysto biologicznym sensie. – Wiem. – Naprawdę? Mówisz na nią „Stella”, żeby się od niej zdystansować. Ale jego wciąż nazywasz „ojcem”. Dlaczego? Eve się zawahała. – Nie wiem. – Należałoby się nad tym zastanowić. Powinnyśmy

o tym kiedyś porozmawiać. – Mira wstała z fotela dla gości i na chwilę położyła dłoń na ramieniu Eve. – Powiedz Roarke’owi, że rozmawiałyśmy. Może tak bardzo nie będzie się niepokoił. – Dobrze. Kiedy Eve została sama, zmarszczyła czoło i spojrzała na swoją tablicę. Matka i ojciec jedynie w ściśle biologicznym znaczeniu tego słowa. Stosując tę samą logikę, K. T. Harris była córką i siostrą również tylko w ściśle biologicznym sensie tego słowa. Na własne życzenie, doszła do wniosku Eve, ta kobieta zginęła jako dziecko niczyje.

Rozdział 16 W drodze do domu Eve postanowiła ponownie wstąpić pod wszystkie trzy adresy, mające związek z oboma zabójstwami. I jeszcze raz od początku wszystko przeanalizować. Będąc w budynku, gdzie mieszkał Asner, znów po-

rozmawiała z sąsiadem–kumplem od siłowni. Wstrząśnięty, ale skory do pomocy mężczyzna nie doda! jednak nic istotnego do tego, co powiedział wcześniej. Zastukała do drzwi kilku innych mieszkańców. Wszyscy lubili detektywa, nikt nie widział, jak ktoś wchodził do jego mieszkania bądź stamtąd wychodził albo kręcił się w pobliżu budynku poprzedniej nocy. Obeszła mieszkanie denata, mając na świeżo w głowie raport ekipy techników. Nie znaleźli ani jednej zawieruszonej płyty z danymi. Odciski palców owszem. Ofiary, kumpla od siłowni, jeszcze jednego sąsiada, który się z nim kolegował, i licencjonowanej damy do towarzystwa, Delii McGrue. Eve postanowiła porozmawiać z Delią. Wyobraziła sobie mieszkanie, zanim przewrócono w nim wszystko do góry nogami. Skromne, pomyślała. Niedrogie meble, z wyjątkiem olbrzymiego ekranu ściennego. Męska rzecz, pomyślała. Jedyną dekoracją pokoju były dwie grafiki, niczym się niewyróżniające krajobrazy. Dwa komplety pościeli, jeden – jak przypuszczała – zabójca ściągnął z łóżka, żeby sprawdzić, czy niczego nie ukryto pod materacem. Skromne i zwyczajne ubrania w szafie, garderobie i szufladach. Dwa garnitury – jeden czarny, jeden brązowy, pól tuzina koszul, skarpetki, bokserki. Trzy pary butów... Cztery, jeśli liczyć tę, którą miał na nogach, kiedy oberwał w głowę: jedna para czarnych, wyjściowych, jedna na co dzień, buty sportowe. Bluzy, szorty, koszulki, dwa krawaty. To samo, jeśli chodzi o kosmetyki, żadnych ekstra-

wagancji. Nic nadzwyczajnego również w kategorii „zabawek”, doszła do wniosku. Wspomagacz wydolności seksualnej w postaci pigułek, pudełko prezerwatyw – trzech brakowało. Usiadła na skraju łóżka. Normalny facet, który lubił hazard, rano chodził na siłownię, wieczorami pił piwo, oglądając coś na swoim megawielkim ekranie. Od czasu do czasu umawiał się z licencjonowaną prostytutką. Prywatny detektyw, który nie wahał się przekroczyć w pracy granic prawa. Pomyślała, że lubił te nieco mroczne strefy. Marzył o własnym małym kasynie gdzieś w tropikach. Sympatyczny gość, którego śmierć wywołała smutek sąsiadów, prawdziwe łzy u pracownicy. A. A. Asner. Czy Harris wybrała właśnie jego, bo jego nazwisko figurowało pierwsze w książce telefonicznej? Eve przypuszczała, że wielu klientów zawdzięczał właśnie temu. – Powinien zrezygnować z tej klientki – mruknęła. Ponieważ Della McGrue mieszkała zaledwie trzy przecznice dalej, Eve postanowiła złożyć jej wizytę. Oba budynki wzniesiono w tym samym stylu, ale kiedy Della z podpuchniętymi oczami wpuściła ją do środka, Eve zobaczyła, że mieszkanie kobiety krańcowo się różni od mieszkania Asnera. Było kolorowe i zagracone. Na dodatek głośne, bo mały, kudłaty piesek, którego Della tuliła do bujnego biustu, szczekał jazgotliwie. Na czerwonej kanapie piętrzyły się liczne poduchy jak w jakimś haremie, na stołach stały

grube świece, ozdobne misy, szklane figurki zwierząt. Della miała lekko falujące blond włosy, zadarty nos, usta jak u lalki, niebieskie oczy, teraz czerwone od płaczu. Pieszczotliwie przemawiała do psa, żeby go uspokoić. – Oboje jesteśmy tacy wstrząśnięci – powiedziała do Eve. – Frisky kochała Asnera. Czy możemy usiąść? Nie czuję się najlepiej, odkąd się o nim dowiedziałam. Wezmę coś na uspokojenie. Napije się pani czegoś? – Nie, dziękuję. Czy pani znajomość z panem Asnerem była czysto zawodowa? – Nie do końca. – Della, trzymając na jednym ręku pieska, który przestał szczekać, ale cały się trząsł, wypiła różowy napój tonizujący z wysokiej szklanki. – Kiedy uprawialiśmy seks, brałam za to od niego pieniądze. Muszę zarabiać na życie, Asner o tym wiedział. Ale zawsze udzielałam mu rabatu. A czasami chodziliśmy na kolację albo do kina jak dobrzy przyjaciele. Bardzo go lubiłam. – Przykro mi, że straciła pani przyjaciela. – Chyba miał ryzykowne zajęcie. Na ogół prowadził sprawy związane z polisami albo rozwodami. Ale praca detektywa jest niebezpieczna. Nigdy jednak nie przypuszczałam, że ktoś... – Kiedy ostatni raz pani się z nim widziała albo rozmawiała? – Zaledwie wczoraj. Otrzymał sporą zapłatę od klientki, zamierzał pograć. Najpierw chciał odbyć ze mną numerek. Na szczęście. Nie pracuję o tak wczesnej porze

dnia, chyba, że chodzi o przyjaciela lub stałego klienta. – Czy powiedział pani coś o tej klientce? – Właściwie nie. Przyznał się jedynie, że jej nie lubi. Podobno miała wstrętny charakter, ale dobrze płaciła. Och, i nie była osobą, za którą się podawała. Czy to ona go zabiła? – Nie, ale wszelkie informacje o niej mogą mi pomóc ustalić, kto to zrobił. – Nie mówił dużo. Był w takim dobrym nastroju. Przyniósł Frisky jej ulubione psie przysmaki, a mnie kupił czekoladki. Był bardzo słodki. – Czy powiedział pani, skąd ten dobry humor? – Właściwie nie. Wyznał mi jedynie, że podjął kilka decyzji i że czasami jakaś tragedia sprawia, że człowiek się otrząsa, postanawia grać uczciwie, nawet jeśli w ten sposób ściąga sobie na głowę kłopoty. – Czy powiedział pani coś więcej na ten temat, podał jakieś szczegóły? – Nie. Jedynie, że jest zadowolony z siebie. Och, i że zamierza przejść na emeryturę. Często to mówił, ale tym razem zabrzmiało to tak, jakby naprawdę się zdecydował. W przyszłym tygodniu wybierał się na wyspy, rozejrzeć się za jakąś nieruchomością. Spytał, czy nie pojechałabym z nim. Może bym to zrobiła. Fajnie się z nim czułam. Potem poszliśmy do łóżka. Później zrobiłam mu kanapkę i... Och, zapomniałabym. Ktoś do niego zadzwonił. Z tonu jego głosu wywnioskowałam, że klient.

– Czy słyszała pani, o czym rozmawiali? – Właściwie nie. Przeszedł do sypialni. Słyszałam, że umówił się na spotkanie o dziesiątej. Chyba o dziesiątej. Kiedy wyszedł z sypialni, był... Zamyślony. Tak bym to określiła. Pocałował mnie, pogłaskał Frisky i wyszedł. I już nigdy go nie zobaczę. Eve próbowała ją jeszcze podpytywać, ale zorientowała się, że już niczego więcej się nie dowie. Asner nie zdradzał przyjaciołom nazwisk swoich klientów ani szczegółów zleceń. Lecz zyskała nowy materiał do przemyśleń. Zdaje się, że to zabójca skontaktował się z Asnerem, a nie na odwrót. Kiedy pojawiła się w domu Roundtreego, android– służąca poinformowała ją, że pan Roundtree jest nadal na planie zdjęciowym, a pani Burkette nie ma. Może to i lepiej, pomyślała Eve. – Muszę jeszcze raz obejrzeć salę projekcyjną i taras na dachu. – Czy mam się skontaktować z panią Burkette? – Po co? – Zwykle nie pozwalam nikomu kręcić się po domu po nieobecność pana Roundtreego czy pani Burkette. – Nie jestem osobą z ulicy, tylko policjantką, która kieruj śledztwem w sprawie zabójstwa, dokonanego w tym domu – Wszyscy jesteśmy bardzo zdenerwowani. – Nie wątpię. Prawdopodobnie uspokoicie się, kiedy z: dentyfikujemy, aresztujemy i oskarżymy osobę, która zamordowała panią Harris. I dlatego chciałabym obejrzeć

tamto pomieszczenia. – Naturalnie. Zaprowadzę panią do sali projekcyjnej. – Sama tam trafię. – Eve wyjęła palmtop i wyświetlił zdjęcie Asnera. – Czy zna go pani? – Nie. – Android umilkł na chwilę, skanując zdjęcie – Nie. Nie znam. – Nigdy go pani nie widziała w pobliżu domu? – Nie mam nic zapisane w pamięci. Czy czegoś sobie pani życzy, kiedy będzie pani... Oglądała pomieszczenia? – Nie, dziękuję. Kiedy skończę, sama wyjdę. Eve poszła prosto do sali projekcyjnej. Stała przez kilka minut, odtwarzając w myślach jej wygląd tamtego wieczoru Goście się kręcili, brali sobie coś do picia lub częstowali się deserami, rozmawiali w małych grupkach albo odpoczywali w fotelach. Duże grono szczęśliwych ludzi, pomyślała. Z wyjątkiem Harris. Była nadąsana i milcząca, trzymała się na uboczu. Pijąc i przyglądając się wszystkim, pomyślała teraz Eve zła na siebie, że zwracała na kobietę tak mało uwagi. Naturalnie nikt z nich nie wiedział, że za niespełna godzinę Harris będzie martwa. Przygasiła światło, usiadła w tym samym fotelu, co tamtego wieczoru, i znów spróbowała wszystko odtworzyć w myślach Uwagę miała skupioną na ekranie, ale Roundtree cały czas był gdzieś w pobliżu. Siedział blisko podczas projekcji Goście się śmiali lub komentowali głośno to, co

widzieli na ekranie. Zamknęła oczy, usłyszała szalony chichot Mavis, Andreę, rzucającą jakąś uwagę. Ale kiedy? Kiedy? Nie była pewna. Dużo śmiechów – zduszonych, głośnych, rechotliwych. Roarke coś jej powiedział na ucho, kiedy Marlo niezgrabnie wyjęła broń–rekwizyt podczas ujęcia. Dobrze, mniejsza o to, co wtedy słyszała, za dużo tego było. Czego nie słyszała? Żadnych komentarzy z ust Harris, przynajmniej żadne nie dotarły do pierwszych rzędów w sali projekcyjnej. Żadnych uwag ze strony Valerie, Prestona, Steinburgera. Przynajmniej żadne nie dotarły do jej uszu. Ani słowa z ust Connie, wyjąwszy kilka pierwszych minut projekcji. Julian? Coś powiedział głosem niewyraźnym od nadmiaru wypitego wina. Chyba na samym początku, pomyślała. Znów włączyła światło i przyjrzała się sali. Dość duże pomieszczenie, dzięki nachyleniu podłogi ekran był dobrze widoczny z każdego miejsca. Jedno wyjście z boku, główne z tyłu. Łatwo można było wejść i wyjść, a goście nie siedzieli blisko siebie. Rozproszyli się, a kiedy Roundtree zaprowadził ją i Roarke’a do pierwszego rzędu i ich tam usadził, nie widziała dokładnie, gdzie kto wybrał sobie miejsce. Wyciągnęła notatki i na podstawie zeznań z grubsza ustaliła, gdzie kto siedział. Znów przygasiła światło i po kolei siadała na tych miejscach, żeby sprawdzić, co z

nich widać. Ciekawe, doszła do wniosku, ale nie rozstrzygające. Opuściła salę projekcyjną z zamiarem pójścia na taras. Postanowiła skorzystać z windy. Zabójca tak zrobił, pomyślała. Tak było najszybciej, no i najmniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś z gości lub personelu coś zauważy. Bezpośrednio na taras na dachu. Jazda windą trwała dwie minuty, może mniej. Potem Eve skierowała się w stronę basenu. Czy Harris krążyła tam i z powrotem? Paliła swoje wzmocnione papierosy, piła. Kłótliwa, rzucająca groźby, jędzowata kobieta. Czy zabójca posprzeczał się z nią? Niemożliwością było to stwierdzić, a nawet jeśli tak, czy kłótnia była krótka czy długa? Upadek, decyzja. Zaciągnąć ją do basenu, przeszukać wieczorową torebkę. Wziąć ścierkę z baru, wykorzystać wodę z basenu, żeby zmyć krew, wrzucić szmatę do ognia. Zjechać windą na dół. Dosłownie minuty. Mogło to trwać zaledwie kilka minut. Niewiele więcej niż wyjście do kibelka. Dlaczego ktokolwiek miałby coś zauważyć? Eve spojrzała w górę. Dach był częściowo otwarty. Ładny, październikowy wieczór, ale... Zaintrygowana zeszła na dół, odszukała androida– służącą. – Mam pytanie. Czy o tej porze roku dach jest na ogół otwarty czy zamknięty?

– Och, zamknięty. Pani Burkette codziennie korzysta z basenu... A raczej korzystała. Wprawdzie mamy ładną jesień, ale lubi, jak woda w basenie jest bardzo ciepła, a pomieszczenie ogrzane. Trzeba wezwać serwisanta. – Dlaczego? – Dach nie zamyka się do końca. Zacina się. Wtedy trzeba wyłączyć mechanizm i ponownie go włączyć. Zamierzała wezwać kogoś, żeby to naprawił, ale od przyjęcia nie wychodziła na taras. Nikomu nie wolno tam przebywać. – Czy ktoś jeszcze wiedział, co trzeba zrobić, żeby dach zamknął się do końca? – Pan Roundtree, naturalnie, większość pracowników służby, konserwatorzy basenu. – Nikt poza tym? – O ile mi wiadomo, nikt. – Dziękuję. Czyli zabójca otworzył dach, myślała Eve, jadąc do domu. Jeśli Harris go otworzyła, po co go zamykać? Albo spróbować to zrobić? Ta informacja sprawiła, że Connie spadła o kilka pozycji na liście podejrzanych. Gdyby chciała zamknąć dach, wiedziałaby, jak to zrobić. W przeciwieństwie do zabójcy. Może nie zauważył, że dach nie zasunął się do końca. Nacisnął guzik i wyszedł. Ale po co w ogóle otwierać dach? Żeby pozbyć się dymu z papierosów, wzmocnionych zonerem. Dobry powód, doszła do wniosku. Może zabójca nie lubił zapachu dymu, był na niego uczulony albo zwyczajnie chciał zaczerpnąć nieco świeżego powietrza.

Rozmyślając nad tym, co to może znaczyć, przejechała przez bramę do domu. Deszcz zmoczył ją, kiedy biegła do drzwi. Hol był pusty. Tym razem okazałam się szybsza od ciebie, strachu na wróble, pomyślała, a potem specjalnie zdjęła kurtkę i rzuciła ją na słupek schodów. Wiedziała, że Summerseta to irytuje, i brakowało jej tego podczas ciepłych dni. Zadowolona z siebie weszła po schodach i skierowała się do sypialni, żeby się przebrać w strój gimnastyczny. Godzina w siłowni, a potem kilka okrążeń basenu pomoże jej się odprężyć fizycznie i psychicznie. Żeby uniknąć spotkania z Summersetem, zjechała windą i zatrzymała się gwałtownie na widok spoconego Roarke’a, wyciskającego na leżąco. – Milo cię tu spotkać. – Nie wiedziałam, że jesteś w domu. – Podeszła do niego i obrzuciła go wzrokiem. – Czy już kupiłeś wszystko, co było do kupienia? – Wszystko, co warto mieć... Dziś. Czy złapałaś wszystkich złoczyńców? – Wykonałam normę. Pomyślałam sobie, że ćwicząc, przemyślę kilka teorii, hipotez, ewentualności, a potem wezmę prysznic, nim zgarnę kolejną grupę złoczyńców. – Dobry plan. Miło cię widzieć. – Umieścił sztangę na drążku, usiadł i sięgnął po butelkę z wodą.

– Masz ochotę pobiegać? – Na początek. – Ja też. Dokąd? – Jeszcze nie zdecydowałam. – Mogę ci zaproponować coś nowego dla dwóch osób. Zmrużyła oczy. – Nie mam ochoty na seks. Odrzucił butelkę z wodą i spojrzał rozbawiony na Eve. Włosy miał związane z tyłu, skóra mu błyszczała od potu. Pomyślała sobie, że prawdopodobnie udałoby mu się ją nakłonić do zmiany zdania. – Nie uważasz, że to dziwne, jak często myślisz o seksie? – Może dzieje się tak dlatego, bo wiecznie mnie nagabujesz. – Być może. Ale teraz proponuję... – Wstał z ławeczki i wszedł do pomieszczenia z urządzeniem do odtwarzania programów z wirtualną rzeczywistością. – Coś więcej niż bieg. Są różne przeszkody, można wybierać trasę, co ma swoje konsekwencje albo zapewnia nagrodę. Są do wyboru różne scenariusze i pejzaże: miejski, wiejski, podmiejski, pozornie niezamieszkany, w tysiącach odmian. Nocą, w dzień lub o różnych porach dnia. Właściwie wszystko, czego tylko dusza zapragnie. – To gra czy trening? – Jedno i drugie. Może się zabawimy? Dokąd chciałabyś się wybrać?

Już miała się zdecydować na miejski pejzaż, bo ten dobrze znała. Ale jeśli to również gra, czemu nie wybrać czegoś, co będzie stanowiło większe wyzwanie? – Niech będzie wieś. – Zadziwiasz mnie. – Oboje będziemy na obcym sobie terenie. I trochę w dzień, trochę w nocy. Podał jej okulary i zaczął programować grę. – Celem jest dotarcie do miejsca przeznaczenia, które będzie pokazane na mapie na dole ekranu. Jeśli nie uda ci się pokonać przeszkody albo doznasz obrażeń, tracisz punkty i odległość rośnie. Kiedy pokonasz przeszkodę, zyskujesz punkty. Jeżeli pokonasz określoną ich liczbę, dostaniesz w nagrodę coś użytecznego. – Ile razy w to grałeś? – Kilka, ale nie według scenariusza, który wybrałem teraz. Czyli mamy równe szanse. Pół godziny wystarczy? – Powinno wystarczyć. – Eve włożyła okulary, przyjrzała się otaczającemu ją krajobrazowi, zerknęła na mapę, zobaczyła wijące się, krzyżujące ścieżki, przeszkody i migające światełko, oznaczające cel. Gęsty las, półmrok, nierówna droga, dużo zarośli. Miejsce, gdzie włóczą się dziwne zwierzęta z wielkimi zębiskami. Lepiej by się czuła, biegnąc przez ciemny magazyn, pełen niebezpiecznych dla otoczenia ćpunów. I właśnie dlatego wybrała zupełnie coś innego. Żeby było trudniej.

– Zwracaj uwagę na migające światełka na mapie. Oznaczają przeszkody albo jakieś kłopoty. Gotowa? – Tak jest. Rozległo się wycie wiatru, drzewa zaczęły się kołysać, wszystko wokół ożyło. Eve usłyszała trzask łamanych gałęzi i coś jakby szum spadającej z wysoka wody. Może w pobliżu jest wodospad? Nie miała zielonego pojęcia. Eve ruszyła truchtem. W miejscu, gdzie droga się rozwidlała, skręciła w lewo. Kolejny, głośniejszy trzask i drzewo zwaliło się zaledwie kilka kroków przed nią, na ścieżkę. Zgrabnie przez nie przeskoczyła, zdobyła kilka punktów. Zwiększyła tempo biegu. Skręciła w prawo, ale usłyszała pomruki, groźne warknięcia i postanowiła zawrócić. Wolała nieco nadłożyć drogi, niż znaleźć się oko w oko z jakąś dziką bestią. Biegła teraz najszybciej, jak mogła, odnalazła własny rytm, czuła, jak rozgrzewają jej się mięśnie. Zobaczyła przed sobą wąski, chybotliwy most – z lin i desek, między którymi były przerwy – przerzucony nad głębokim jarem. W dole, szumiała, płynąc bystro, rzeka, woda miała brunatny kolor. Eve wbiegła na most, przeskakiwała z deszczułki na deszczułkę, kilka razy niemal spadła, kiedy pękały pod jej nogami. Potem cały most rozchwiał się na dobre. Pomyślała: O, cholera, kiedy liny zaczęły puszczać, a deski z pluskiem wpadały do rwącej rzeki. Skoczyła, uchwyciła się zisającej liny i zrobiła wyrzut całym ciałem do przodu. Ryk wiatru i pęd powietrza

wydały jej się równie podniecające, co przerażające. Kiedy wylądowała na wąskiej, skalnej półce, poczuła szarpnięcie od kostek do kolan. Z prawej strony półka się rozszerzała i prowadziła do nierównych, kamiennych stopni, na których stała wataha ujadających wilków. Kiedy Eve zastanawiała się, co robić, ruszyły ostrożnie w jej stronę. Zatrzymała się, pomyślała i postanowiła się wspiąć po zboczu w górę. Kiedy dotarła na szczyt, była spocona i zasapana. „Nagroda”, pojawił się napis na ekranie. „Masz teraz nóż”. Poklepała się po biodrze, czując pochwę noża. Ale super. Trochę zziajana, pobiegła w lewo, jak najdalej od wilków. Kiedy znów odzyskała swoje tempo, poczuła, jak coś jej się owija wokół kostki u nogi. I nim się zorientowała, już wisiała głową w dół na linie, przerzuconej przez gałąź drzewa. Skądś dobiegło ją walenie w bębny. Prawdopodobnie ludożercy, pomyślała. Bo któż inny? Nim zdołała się podciągnąć – och, ale ją bolały mięśnie brzucha – przeciąć linę i wylądować na ziemi, odgłosy bębnów znacznie przybrały na sile. Odzyskała oddech, spojrzała na mapę, żeby sprawdzić, w którą stronę ma się teraz skierować. Strzała utkwiła w pniu drzewa parę centymetrów od jej dłoni.

Rzuciła się do ucieczki. Wspięła się na stos kamieni, wpadła do trzęsawiska, wskoczyła do rzeki, wyślizgując się z łap naprawdę dużego niedźwiedzia. I otrzymała kolejną nagrodę – latarkę. W samą porę, bo zapadły ciemności, spowijając wszystko wkoło. Przemoczona, zasapana, chwilami nie wiedząc, gdzie jest, zdziwiła się, gdy na ekranie pojawił się napis: „Czas minął”. Zdjęła okulary, odwróciła się do Roarke’a i z zadowoleniem stwierdziła, że jest równie zmęczony, jak ona. Poza tym zdobyła trzy punkty więcej od niego. – Chyba złamałem rękę – powiedział. – Kosztowało mnie to utratę punktów. – Ja omal nie zostałam pożarta przez niedźwiedzia i zgubiłam nóż, kiedy wpadłam w trzęsawisko. Fajna zabawa. Uśmiechnął się szeroko. – Masz rację. Jeszcze pół godzinki? Przypomniała sobie, że zamierzała ćwiczyć przez godzinę. Więc czemu nie? – Niech będzie. Potem chcę trochę popływać, zanim wezmę się do pracy. Mam mnóstwo pytań. Może jeśli niektóre przedstawię tobie, uda ci się znaleźć na nie odpowiedź. – W porządku. Ten, kto przegra, szykuje kolację. Po czymś takim mam ochotę na czerwone mięso. – Proszę bardzo. – Od początku czy tam, gdzie skończyliśmy? – Tam, gdzie skończyliśmy.

*** Po kolejnych trzydziestu minutach Eve, kompletnie wyczerpana, osunęła się na podłogę. – Zaatakowała mnie Świnia. – Dzik – poprawił ją Roarke. – Zmutowana Świnia. Zawsze wiedziałam, że w lesie żyją zmutowane świnie z naprawdę bardzo ostrymi zębiskami. Dlaczego ludzie lubią się włóczyć po lesie? I była jeszcze polana. Bardzo ładna. Wyglądała na bezpieczną. Okazało się, że pełno tam węży. Powinnam była to przewidzieć. – Miałem maczetę. Bardzo się przydała. – Usiadł obok niej i porównał punktację. – Kochanie, poproszę o krwisty befsztyk. – Kurde. Dobrze mi szło do spotkania ze świnią. Przez nią przegrałam. Ale żadne z nas nie dotarło do celu. – Może następnym razem. – Wstał i wyciągnął do niej rękę. – Wciąż masz ochotę popływać? – spytał, pomagając jej wstać. – Już popływałam w rzece pełnej ostrych skał. Może były też w niej aligatory. – Poruszyła ramionami. – Doskonała gimnastyka. Zamiast popływać, wzięła prysznic. I zgodnie z umową przygotowała kolację. W swoim gabinecie. Ale nie oponowała, kiedy Roarke otworzył butelkę wina. Zasłużyli sobie na nie. – A więc... – Pociągnęła długi łyk wina. – Czy możesz mi powiedzieć, kogo słyszałeś albo może kogo nie

słyszałeś, kiedy oglądaliśmy w sali projekcyjnej montaż wpadek z planu zdjęciowego? – Nie. Nie ze stuprocentową pewnością. Nie zwracałem na to uwagi. – Ja też nie. Nie mogę z czystym sumieniem odhaczyć tego punktu na liście spraw do załatwienia. Rozmawiałam z licencjonowaną prostytutką, z którą Asner się umawiał i przyjaźnił. – Nie ma nic przyjemniejszego od seksu z przyjacielem. – Miała seks z przyjacielem tego popołudnia, kiedy Asnera zamordowano. Potem zrobiła mu kanapkę. – To się nazywa prawdziwa przyjaźń. – Mówi facet, pałaszujący befsztyk. – A gdzie seks? – Bez trudu go znajdziesz. – Uśmiechnęła się do niego. – No więc Asner oświadczył szykującej mu kanapkę licencjonowanej prostytutce, że postanowił być uczciwy, chociaż może go to drogo kosztować. – Ciekawe. Myślisz, że postanowił oddać nagranie? – Być może. Odtwarzając stan jego umysłu na podstawie tego, co powiedziała jego sekretarka, jego rozmów z przyjacielem~prawnikiem oraz zeznań licencjonowanej prostytutki, skłaniam się ku temu, że dowiedział się o zamordowaniu swojej klientki, a założę się, że już wiedział, że jest nią Harris. To skłoniło go do przemyślenia kwestii dodatkowych korzyści, jakie mógłby osiągnąć dzięki nagraniu. Postanowił postąpić uczciwie, oddać je, przejść na

emeryturę i wyprowadzić się na wyspy. – A zamiast tego skończył jako trup. – Taak. Jego przyj ściółka–prostytutka powiedziała, że ktoś do niego zadzwonił, tuż zanim od niej wyszedł. Nie słyszała rozmowy, wie jedynie, że zgodził się spotkać z tą osobą w swoim biurze o dziesiątej wieczorem. – Co świadczy, że zabójca skontaktował się z nim. – No właśnie. Co świadczy, że zabójca wiedział o wynajętym detektywie i jak się z nim skontaktować. – Znalazł te informacje w telefonie Harris? Dobrze jest mieć kogoś, kto potrafi łączyć kropki. – Tak przypuszczam. Umawia się na spotkanie, zabija Asnera, wynosi dyski z danymi oraz sprzęt elektroniczny, żeby się zabezpieczyć. Ludzie mordują z różnych dziwnych powodów, ale nie wierzę, że zrobił to z powodu nagrania. – Uważasz, że Asner dowiedział się od Harris – albo ona od niego – czegoś kompromitującego o zabójcy. – Czegoś, co zamierzał zwrócić razem z nagraniem naszej zakochanej pary. Ale zabójca nie dowierzał Asnerowi. Szukanie haków to była metoda postępowania Harris. Jej brat przyszedł dziś się ze mną zobaczyć. Kiedy jedli, streściła Roarke’owi rozmowę z Van Hornem. – To smutna konstatacja na temat życia, prawda? – zauważył. – Nie tylko zwróciła się przeciwko tym, którzy ją kochali, ale jeszcze ich wykorzystywała dla własnych zysków. Bardziej jej zależało na tych zyskach, na sprawowaniu władzy, niż na prawdziwym uczuciu, prawdziwej

przyjaźni. – Czy sama postanowiła być taka, jak jej ojciec, czy po prostu już była taka jak on? Roarke położył rękę na dłoni Eve. – Jesteś żywym dowodem znaczenia dokonywanych wyborów. – Na ogół uważam, że tak właśnie jest. To człowiek decyduje. Jak podczas naszej gry w sali ćwiczeń. Skręca w prawo, skręca w lewo, idzie przed siebie albo się cofa i musi sobie poradzić z konsekwencjami tego. Więc tak, uważam, że dokonywała wyborów. Uważam, że wierzyła, że to jej odpowiada. Ale nie była szczęśliwa. Widać, że nie była szczęśliwa z dokonywanych wyborów. – Lecz nie przestała wybierać tak samo. – Aż ktoś postanowił ją zabić. To nie byli Roundtree ani Connie. Uważam też – przynajmniej wiedząc to, co wiem teraz – że to nie byli Marlo ani Matthew. I to nie Preston. – Znacznie zawęziłaś grono podejrzanych. – Zabójca otworzył dach nad basenem. – Skąd to wiesz? – Bo później próbował go zamknąć. Gdyby dach otworzyła Harris, zabójca nie miałby powodu, żeby go z powrotem zasunąć. Przynajmniej ja ich nie dostrzegam. Dach był częściowo otwarty, kiedy znaleziono zwłoki. – Tak, pamiętam. – Mechanizm jest zepsuty, nie zasuwa dachu do końca, o ile się nie wyłączy urządzenia, by potem ponow-

nie je włączyć. Zabójca o tym nie wiedział. Connie to wie, bo codziennie korzystała z basenu. – Myślisz, że ktoś wszedł górą? Eve znieruchomiała, niosąc do ust kawałek mięsa. – Górą czego? – Dachu, kochanie. – Kurde. Kurde. Nie pomyślałam o tym. Jak by się tam dostał? – Jest mnóstwo sposobów – odparł z uśmiechem. – Czasami najlepszym sposobem dostania się do środka jest spuścić się z góry. Otworzyć dach pilotem. Przypuszczam, że to słaby punkt, jeśli chodzi o solidność zabezpieczenia. – Rozumujesz jak włamywacz. – Już nie. Albo tylko wtedy, gdy służę radą swojej żonie. – Ha. Będę musiała sprawdzić prawdopodobieństwa, skoro poddałeś mi tę myśl, ale nie sądzę, by ktoś wszedł górą albo w inny sposób dostał się do domu. Uważam, że zabójca otworzył dach od środka. Harris paliła papierosy wzmocnione zonerem. Dym z sześciu wystarczy, żeby w małym, zamkniętym pomieszczeniu nie było czym oddychać. Może nie przebywała tam długo, ale znaleźliśmy sześć niedopałków. – Zamknięty dach, dym. Tak, widzę to. Chciał wpuścić trochę świeżego powietrza. Albo chciała. Zdaje się, że masz po dwoje podejrzanych każdej płci, Juliana i Steinburgera, Andreę i Valerie. – Mogli też działać wspólnie. Może ktoś kogoś kry-

je. Skłaniam się ku Steinburgerowi i Valerie, bo, o ile mi wiadomo, tylko tych dwoje mnie okłamuje. Raczej to ona kryje jego niż on ją. – Chyba, że wie o nim zbyt wiele rzeczy, a on wolałby, żeby nie wyszły na jaw. Wtedy zgodziłby się ją kryć. – Taak. Kiedyś się pieprzyli, a ludzie po stosunku mają skłonności do paplania. – Będę się pilnował, co mówię. – Twój język jest zwykle zmęczony, bo bardzo go eksploatujesz wcześniej – zauważyła, czym go rozśmieszyła. – To prawda. – Jeśli to Steinburger, to czegoś nie rozumiem. Dlaczego miałby zabić Harris? Chciałam powiedzieć, że jest mnóstwo powodów, ale czemu właśnie teraz? Dlaczego nie wziąć na przeczekanie, zapłacić jej, zgodzić się na to, czego się domaga, do czasu ukończenia prac przy filmie? Ściągnąłby sobie na głowę masę kłopotów, likwidując jedną z gwiazd. – Dzik albo rzeka – powiedział Roarke. – Ani jedno, ani drugie nie jest zbyt pociągające, ale trzeba się na coś zdecydować. Czasami pod presją. – Mądrze gadasz. – Eve skierowała ku niemu palec. – Bardzo mądrze. Z jednej strony zmutowana Świnia z dużymi, ostrymi zębiskami, która chce ci odgryźć nogę. Z drugiej zaś rzeka, najeżona skałami, co ci grozi, że zostanie z ciebie krwawa miazga. Albo i to nie. – Większość ludzi decyduje się skoczyć do rzeki.

– Bo zagrożenie ze strony zmutowanej świni jest większe. Lepiej zaryzykować skok do wody, bo a nuż uda się uniknąć skał? Ale najlepiej zabić zmutowaną świnię i iść dalej po suchym lądzie. – Zaczynam żałować, że nie zaproponowałem wieprzowiny zamiast wołowiny. Kiedy Eve wybuchnęła śmiechem, dolał jej wina. – Nie przesadzaj z alkoholem – powiedziała. – Przerzucę się na kawę. Muszę dowiedzieć się czegoś więcej o Steinburgerze i Valerie. Jeśli mam rację i to ich sprawka, z pewnością coś znajdę. Skoro prywatnemu detektywowi udało się do tego dotrzeć, to mnie z pewnością też się uda. – Wierzę w ciebie i w to, że nie zaszkodzi ci półtora kieliszka bardzo przyzwoitego caberneta. Powiedz mi, dlaczego skupiłaś się na Steinburgerze. Bo nie tylko dlatego, że kłamał. – Jeśli ktoś okłamuje gliniarza, to musi mieć jakiś powód. Często ten powód jest głupi, ale jest. Co więcej, podczas pierwszego przesłuchania zachowywał się napastliwie. – A najlepszą obroną jest atak. – No właśnie. To nie wszystko. W całej tej sprawie chodziło o władzę i kontrolę. Z tego, co się zorientowałam, chciała mieć władzę i kontrolę nad całym tym pieprzonym światem. Kto ma największą władzę i kontrolę, jeśli chodzi o to przedsięwzięcie, spośród ludzi, których mamy? – Ten, co ma pieniądze. Prawie zawsze tak bywa. – Taak, jako bogaty łobuz, najlepiej to wiesz.

– Naturalnie. – Steinburger ma pieniądze. Jest właścicielem wytwórni, do tego dłużej niż inni. Uważa się go za jednego z najbardziej wpływowych ludzi w Hollywood. – Czytałaś branżową prasę. – Trzeba znać teren – odparła Eve. – Lubi być w centrum uwagi, zabiega o rozgłos, szum w mediach. I kłamie, przyjął pozycję obronną, to on decyduje o pieniądzach. Ma również do pomocy młodą, atrakcyjną kłamczuchę w osobie Valerie. To mi wystarczy, żeby podążyć tym tropem. – Znów się uśmiechnęła. – Nawet jeśli wpadnę w bagno.

Rozdział 17 Roarke, nie spiesząc się, pił wino, a Eve uaktualniała swoją tablicę. Sprawiała wrażenie odprężonej i – chociaż nad ranem spała niespokojnie – po raz pierwszy od ich powrotu z Dallas bardziej wypoczętej.

Obrażenia, jakich doznała podczas bójki, już się zagoiły. Przypuszczał – miał nadzieję – że niewidoczne rany też zaczęły się zabliźniać. – Nawet stąd czuję, jak się o mnie niepokoisz – powiedziała mu. – Prawdę mówiąc rozkoszowałem się widokiem żony, uważając, że dobrze wygląda. – Po raz pierwszy porządnie ćwiczyłam od... Od jakiegoś czasu. Było mi to potrzebne. – Kontynuowała uaktualnianie tablicy. – Miałam krótką rozmowę z Mirą. – Naprawdę? – Podsunęła mi kilka tematów do przemyślenia i zrobię to. Uporam się z tym, Roarke. Wstał, podszedł do niej i ją objął. – Ja też. – Pocałował ją w czubek głowy, a potem odsunął się nieco. – Gdybym nie sądził, że chociaż częściowo się z tym uporałaś, pozwoliłbym ci pokonać mnie w grze. – Akurat. Roześmiał się i znów ją objął, tym razem mocniej. – Masz rację. Ale to tylko świadczy, że nigdy ci nie daję forów. Za bardzo cię szanuję. – Przypuśćmy. Twoja wybujała miłość własna nie pozwala ci przegrywać. – Moja miłość własna i mój szacunek rzucają długie cienie. – Jaki kształt ma cień szacunku? – Słucham? – Bo cień miłości własnej ma kształt penisa. Dlate-

go ciekawa jestem, jaki kształt ma ten drugi. Obrócił nią, przesunął palcem po dołeczku w jej brodzie, a Eve obdarzyła go szerokim, promiennym uśmiechem. – Chyba zabiorę cień swojego penisa do swojego gabinetu. Czy masz coś konkretnego, czym mógłbym się zająć? – Seks i pieniądze. – Myślałem, że skończyliśmy rozmowę o mojej miłości własnej. – Mądrala. Chodzi mi o seks i pieniądze w odniesieniu do Steinburgera i/lub Valerie. Bo coś tam jest. Dziś rano była zbyt zadowolona z siebie. Jakby właśnie ktoś ją przeleciał albo dostała wysoką premię. Coś mi tu śmierdzi. – Przekonam się, czy uda mi się coś znaleźć. – Zastanawiam się nad jeszcze jednym. Gdyby zabójca umówił się na spotkanie z Asnerem, zamierzając go zabić, wziąłby ze sobą jakąś broń. Ale posłużył się statuetką... Sokoła maltańskiego. – Naprawdę? Zabił współczesnego Sama Spade’a figurką sokoła? Cóż za ironia. – Nie wydaje mi się, żeby Asner podzielał twoją opinię, ale owszem. Chodzi o to, że są dwie ewentualności: albo zabójca zdecydował się na ironię i wygodę, albo nie przyniósł broni. Jeśli nie wziął broni, to znaczy, że umawiając się na spotkanie, nie miał zamiaru zabić Asnera. Po prostu tak wyszło.

– Kolejne rozwidlenie dróg, kolejny wybór. – Roarke skinął głową. – Może podczas spotkania prowadzono negocjacje i zabójcy nie spodobały się warunki. – Więc chrzanię to. Rozwalę ci łeb. Wielu ludziom drugie zabójstwo przychodzi znacznie łatwiej. Skoro ktoś zaczyna to traktować jak sposób rozwiązywania problemów, czemu nie miałby skorzystać ponownie z tego wyjścia? Przyjrzała się zdjęciom z miejsc zbrodni. – Nie wydaje mi się, by te morderstwa sobie zaplanowano, raczej podjęto decyzję ad hoc. Powrót do gry. Kiedy się raz skręci, trzeba znów skręcić albo się wycofać. Nie można przywrócić życia temu, kogo się zabiło, więc znów trzeba skręcić. – I zwykle na tym się nie kończy. Jeśli to sprawka Steinburgera, a wykorzystał Valerie, żeby go kryła, nadal jest groźny. Może znów skręcić, żeby się pozbyć kolejnego problemu. – Być może. Gdyby zrobił to teraz, byłoby to bardzo ryzykowne, ale kawałek dalej, przy następnym rozwidleniu dróg, czemu nie? Może to traktować jak kolejny opłacalny wybór. Muszę ustalić dlaczego. Mogę spróbować wywrzeć nań presję, żeby się tego dowiedzieć. W przeciwnym razie będę miała tylko przypuszczenia. Z rękami w kieszeniach zaczęła się bujać na piętach, myśląc o zakrętach drogi, wyborach, konsekwencjach. – Jak na amatora dobrze po sobie sprząta. Jak do tej pory.

– Może zrobił to nie pierwszy raz – powiedział Roarke. – Zdecydował się na tę, a nie inną drogę, dokonał takiego, a nie innego wyboru. Znieruchomiała, odwróciła się. – Robił to już wcześniej? To bardzo ciekawa teoria. Czy właśnie to stanowi odpowiedź na pytanie, dlaczego? Seks i pieniądze – powiedziała do Roarke’a, idąc do swojego biurka. – Dokładniej się przyjrzę jego przeszłości, sprawdzę, kto jeszcze nie żyje z jego otoczenia. – Wspaniale, prawda? Ja jestem od seksu i pieniędzy, a ty od trupów. Cóż z nas za zespół. – Najlepiej wykorzystywać swoje mocne strony. Co, jeśli już wcześniej to zrobił? – zastanowiła się. Przypadkowo, rozmyślnie, pod wpływem impulsu. I uszło mu to na sucho. A co, jeśli – snuła dalsze rozważania – Harris albo o tym wiedziała, albo się czegoś domyślała i kazała Asnerowi pokopać głębiej. Przez chwilę siedziała bez ruchu. I kto teraz podąża taką, a nie inną drogą? Jeśli się myli, oznacza to stratę czasu, podążanie ślepą uliczką. Ale przy braku dowodów, jaki miała inny wybór niż tylko kroczyć po omacku? – Komputer, wyszukaj informacje o Joelu Steinburgerze. Powiąż z przypadkami śmierci osób z nim związanych. Potwierdzam. Przystępuję do pracy... – Drugie zadanie. Wyszukaj wszelkie przypadki nierozwiązanych morderstw, kiedy nasz podejrzany został

zatrzymany lub przesłuchiwany. Albo wtedy, gdy coś go łączyło z ofiarą. Kolejne zadanie: znajdź przypadki samobójstw czy przypadkowej śmierci osób związanych z podejrzanym albo wytwórnią Big Bang Productions. Wstała, kiedy komputer potwierdził przystąpienie do pracy. Poszła do kuchni, zaprogramowała kawę i wróciła z filiżanką przed tablicę. Fakty, pomyślała. Harris groziła Marlo, Matthew, Julianowi, Prestonowi, Andrei, Connie. Harris rozmawiała albo pokłóciła się z Matthew, Julianem, Andreą i Connie tego wieczoru, kiedy poniosła śmierć. Harris spędziła jakiś czas na tarasie, paląc zonera i ziołowe papierosy. Harris odniosła obrażenia głowy, kiedy się przewróciła. Śmierć w wyniku utonięcia. To wyłącznie przypuszczenie, że miała w torebce telefon, a także fragment nagrania. Uzasadnione przypuszczenie, rzecz wielce prawdopodobna, ale nie fakt. Nie do końca zasunięty dach. Krew zmyta wodą z basenu, starta ścierką z barku. Jeszcze raz to rozważając, Eve inaczej rozmieściła informacje na tablicy. Harris zleciła Asnerowi umieszczenie kamery w mieszkaniu zajmowanym przez Marlo i Matthew. Asner wywiązał się z tego zadania, potem zabrał

kamerę i dostarczył swojej zleceniodawczyni kopię filmu. I znowu to tylko przypuszczenie, że zatrzymał sobie oryginał. Wprawdzie brak konkretnego dowodu, ale jedna z przesłuchanych osób oświadczyła, że ktoś zadzwonił do Asnera i umówił się z nim na spotkanie. Asner spotkał się ze swoim zabójcą u siebie w biurze. To był fakt. Asner zginął w wyniku licznych uderzeń w głowę statuetką z brązu. Zabójca, bo któż by inny, zabrał całą aparaturę z danymi i sprzęt elektroniczny, wykorzystując do ich przewiezienia samochód Asnera. Samochód Asnera znaleziono w pobliżu przystani. Zadanie pierwsze wykonane... – Dobrze, przekonajmy się, co my tu mamy. Wyświetlić informacje na ekranie. Lista była długa, ale Eve spodziewała się tego. Specjalnie nie zawęziła pierwszego szukania. Troje z czworga dziadków, ojciec, macocha, różni kuzyni, ciotki, wujkowie, jedna była żona. Poleciła przenieść członków rodziny do osobnego pliku. Lista osób niespokrewnionych była dłuższa. Współlokator z czasów studiów, kilku aktorów, inni ludzie, związani z branżą, ogrodnik, wieloletni lekarz rodziny, wspólnik w interesach, dawna nauczycielka dykcji obecnej żony (na emeryturze w chwili śmierci). Eve poleciła wydzielenie kolejnych podzbiorów: osób, z którymi związany był zawodowo, i łudzi spoza

branży. Następnie poleciła komputerowi, by porównał wszystkie podzbiory i wyodrębnił kolejny. Kiedy czytała listę, komputer ją poinformował, że nie znaleziono żadnej nierozwiązanej sprawy morderstwa, gdzie ofiara miałaby coś wspólnego z obecnym podejrzanym, poza dwoma obecnymi śledztwami. – Bardzo niedobrze – mruknęła Eve. Jeśli chodzi o samobójstwa czy przypadkową śmierć, sytuacja przedstawiała się zupełnie inaczej. Było mnóstwo takich przypadków. Eve nalała sobie jeszcze kawy i przystąpiła do analizy danych. Kiedy to robiła, Roarke przesłał jej potwierdzenie przekazania poprzedniego wieczoru pięćdziesięciu tysięcy dolarów z konta Steinburgera na rachunek Valerie. Zapisała to sobie w swoich plikach, a potem rozstawiła drugą tablicę. Uważała, że zbieg okoliczności jest czymś równie rzadko spotykanym w przyrodzie, jak uczciwy złodziej. I jeśli wystarczająco długo i dokładnie sprawdzać, każdy zbieg okoliczności ujawni jakiś schemat postępowania. I właśnie teraz to zobaczyła, kiedy cofnęła się krok od drugiej tablicy. – Sukinsyn. – Podeszła do otwartych drzwi od gabinetu Roarke’a. – Czy możesz przyjść i rzucić na to okiem? Potrzebuję czyjegoś świeżego spojrzenia. – Chętnie ci służę swoim spojrzeniem. Trochę pogrzebałem w ich finansach – powiedział, wstając.

– Czyli możesz jeszcze coś znaleźć. – Bardzo lubię, jak w sposób jak najbardziej legalny mogę wsadzać nos w cudze prywatne sprawy. Dzięki temu sam pozostaję uczciwy. – Mniej więcej. – Widzę, że nie traciłaś czasu – zauważył na widok drugiej tablicy. W samym jej środku Eve umieściła zdjęcie Steinburgera, a wokół niego fotografie pozostałych osób. Pod każdym ze zdjęć była data. – Co ci ludzie mają wspólnego ze Steinburgerem i twoim obecnym śledztwem? – Wszyscy nie żyją. Przedstawię ci ich w porządku chronologicznym. Bryson Kane, współlokator z czasów studiów. Wraz z jeszcze dwoma studentami wspólnie wynajmowali mieszkanie poza campusem. Kane zmarł w wyniku obrażeń odniesionych po upadku ze schodów. Jego śmierć uznano za nieszczęśliwy wypadek, istotne znaczenie miała duża zawartość alkoholu we krwi. Z uwagi na podobną zawartość alkoholu we krwi pozostałych lokatorów mieszkania, łącznie ze Steinburgerem, żaden z nich nic nie słyszał, bo spał. Ciało znalazł jeden z nich rano. Kane miał dwadzieścia lat. – Młody. – Druga ofiara nie była taka młoda. Marlin Dressler, lat osiemdziesiąt siedem, pradziadek ówczesnej narzeczonej, obecnie byłej żony Steinburgera. Poza tym gruba ryba w Horizon Studios, gdzie Steinburger pracował właśnie jako asystent sekretarza Dres-

slera. Dressler miał drugi dom w północnej Kalifornii. Spadł z urwiska. – Naprawdę? – Był zagorzałym piechurem, botanikiem–amatorem. Podobno wybrał się do kanionu, żeby zbierać próbki roślin. Stracił równowagę, złamał nogę, parę żeber, doznał wewnętrznego krwotoku. Lekarz sądowy oceniał, że konał przez dwanaście godzin. Po śmierci Dresslera Steinburger awansował o kilka szczebli. – Dobrze się dla niego złożyło. – Taak, prawda? Dressler zmarł sześć lat po Kanie. Trzy lata później, a trzeba dodać, że Steinburger poślubił narzeczoną i znów awansował w Horizon, Angelica Caulfield, aktorka... – Widziałem ją w kilku filmach. – Słynąca w równym stopniu ze swoich ekscesów, co ról filmowych. Nikt się specjalnie nie zdziwił, kiedy zmarła z przedawkowania. Natomiast niespodziankę stanowiło, że w chwili śmierci była w piątym tygodniu ciąży. Nie wiadomo, z kim. Chociaż krążyły słuchy, że Steinburger mógł mieć z nią romans, czemu żarliwie zaprzeczał. Pogłoski te nigdy nie się nie potwierdziły, co więcej, równie liczne były plotki o innych kochankach Caulfield. Steinburger był jednym z producentów ostatniego filmu, w którym zagrała, i usilnie namawiał wytwórnię, żeby obsadzono właśnie Angelicę. W chwili śmierci Caulfield żona Steinburgera też się spodziewała ich pierwszego dziecka. Chociaż oficjalnie uznano śmierć Caulfield za nie-

szczęśliwy wypadek, mówiło się – i nadal się mówi – że było to samobójstwo. – Ale nie morderstwo. – Jeszcze nie. Cztery lata później Jacoby Miles, paparazzi, który prześladował Steinburgera razem z całą hordą innych fotografów, został we własnym domu zatłuczony na śmierć pięciokilogramowymi hantlami. Sprawca zabrał wszystkie kamery i sprzęt elektroniczny. Policja uznała, że Miles zaskoczył w domu włamywaczy. Prawdę mówiąc, kilka tygodni później aresztowano włamywacza, działającego w tej okolicy. Chociaż nie przyznał się do winy, odsiedział dwadzieścia pięć lat. Miesiąc po tym morderstwie Steinburger i jego żona przeprowadzili separację i złożyli wniosek o rozwód. Dwa dni po orzeczeniu rozwodu Steinburger poślubił swoją drugą żonę, Sherri Wendall – powiedziała Eve, stukając w kolejną fotografię. – Znaną aktorkę komediową, a przy tym impulsywną kobietę. Ich małżeństwo przetrwało cztery lata, opisywano je jako burzliwe. Trzy lata po rozwodzie Wendall poniosła śmierć w wyniku, jak to ustalono, przypadkowego utonięcia, gdy wpadła po pijanemu do wody. Jej tragiczna śmierć wywołała skandal na festiwalu filmowym w Cannes. Steinburger był na tym festiwalu jako jeden z właścicieli nowo powstałej wytwórni Big Bang Productions. – Była naprawdę świetna. Widziałaś kilka filmów z jej udziałem. – Tak. Bardzo zabawna. Pięć lat po tym, gdy Sherri utonęła na południu Francji, Buster Pearlman, jeden ze wspólników Steinburgera, wypił zabójczy koktajl, składa-

jący się z barbituranów i whisky. Zapewne było to samobójstwo, przemawiały za tym spekulacje o dopuszczeniu się defraudacji i – co Steinburger z żalem potwierdził – zapowiedź wewnętrznego audytu. – Tak – mruknął Roarke. – Będę musiał bardziej wnikliwie prześwietlić jego finanse. – Minęło siedem lat. Sporo, więc może w tym czasie zginął jeszcze ktoś. Allys Baker, lat dwadzieścia dwa. Stażystka w wytwórni, znaleziona martwa w mieszkaniu. Podobno poślizgnęła się, biorąc prysznic, i doznała pęknięcia czaszki. Zatrzymano i przesłuchano jej ekschłopaka, ale nie było podstaw, żeby o cokolwiek go oskarżyć. W swoich zeznaniach twierdził, że według niego Allys spotykała się z jakimś starszym żonatym mężczyzną. Te podejrzenia potwierdziła przyjaciółka zmarłej, która oświadczyła, że Baker była przekonana, że mężczyzna, z którym się związała, zamierza rozstać się z żoną i poślubić ją. Steinburger był wtedy dwa lata po ślubie ze swoją przedostatnią małżonką. I tak dotarliśmy do chwili obecnej. A więc mając w pamięci to, co ci powiedziałam, co widzisz na tej tablicy? – Schemat postępowania. Uważasz, że zabija od... Chryste... Czterdziestu lat? Ani razu nie powinęła mu się noga, nikt go nigdy o nic nie podejrzewał? – Zaczęłam tak uważać mniej więcej dwadzieścia lat po nieszczęśliwej śmierci Kane’a. Wiem, że Steinburger w taki sposób rozwiązuje problemy. Zajmie trochę czasu ustalenie, jaki był powód w każdym konkretnym przypadku. Niektóre są oczywiste –

ciągnęła, wskazując na tablicę, gdy chodziła przed nią tam i z powrotem. – Romans, kobieta zaszła w ciążę i odmówiła jej usunięcia. Kłopoty finansowe wytwórni, w które sprytnie wrobił wspólnika, sprzeniewierzającego pieniądze razem z nim, a może po prostu Pearlman to odkrył. Wścibski fotograf, który albo coś zobaczył, albo zrobił zdjęcie czegoś, co by zaszkodziło Steinburgerowi. Młoda, głupia dziewczyna, nalegająca na ślub, prawdopodobnie grożąc, że powie o ich romansie żonie. – Seks i pieniądze, jak powiedziałaś. – Większość przypadków to gwałtowne, swego rodzaju impulsywne działania. Pchnięcie, pobicie. I zatuszowanie wszystkiego. Może nawet sam uważał te zbrodnie za nieszczęśliwe wypadki. Albo wynaturzoną obronę własną. Roarke położył dłoń na ramieniu stojącej obok niego Eve. – Dziewięć osób. – Bardzo prawdopodobne, że zabójstw było więcej, ale na początek dobre i to. Jest seryjnym mordercą, który nie pasuje do profilu seryjnych morderców. Nie przesadza, nie obiera sobie na ofiary ludzi określonego typu, stosuje różne metody. Jego powiązania z każdą z ofiar widać, kiedy je przedstawić, ale na pierwszy rzut oka to nieszczęśliwe wypadki bądź samobójstwa, do których doszło w przeciągu czterdziestu lat. Kto by powiązał niemal dziewięćdziesięcioletniego piechura, który poślizgnął się na ścieżce w kanionie, z pijanym dwudziestoletnim studentem, który sześć lat wcześniej spadł ze schodów? – Ty.

Pokręciła głową. – Nie jestem tego taka pewna. Traktowałam Harris jak pierwszą ofiarę sprawcy jej śmierci. Patrzyłam na listę podejrzanych i myślałam, że doszło do kłótni, a potem było to działanie pod wpływem impulsu. Koniec, kropka. Panika, chęć zatuszowania tego, co się naprawdę wydarzyło. Mira uważała tak samo, chociaż wspomniała o dwóch różnych stylach – impulsywnym i wykalkulowanym. Widziałam to, ale nie do końca. Potem ty powiedziałeś, że może robił to już wcześniej. Nigdy tego nie rozważałam. – A co widzisz teraz, kiedy patrzysz na taki schemat postępowania? – Ambicję, chciwość, dogadzanie sobie, obsesyjną chęć zachowania pozycji i dobrego imienia. Skłonności socjopatyczne i potrzebę sprawowania całkowitej kontroli. Wolał zaryzykować kolejną zbrodnię i zabić Asnera, niż mu zapłacić. Ale było to wykalkulowane. Miał alibi i chociaż Asnera można by powiązać z Harris, to dałoby się również powiązać z wieloma podejrzanymi typkami, jeśli uwzględnić to, jak zarabiał na życie. Steinburger zapłacił Valerie za alibi. Nie może sobie teraz pozwolić na trzecie zabójstwo. Ale kiedyś przytrafi jej się nieszczęśliwy wypadek. Do tego czasu Steinburger się postara, żeby dostawała pieniądze i była nagradzana, a potem jej się pozbędzie. – Zabił Harris, bo go rozszyfrowała. Eve skinęła głową. – Albo trafiła na choćby jeden element i zatrudniła Asnera, żeby pokopał głębiej. Może on dostrzegł więcej.

Prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy, jak dużo wiedzieli Asner i Harris. Eve przysiadła na skraju biurka, podniosła pustą filiżankę i spojrzała na nią ponuro. – Niczego nie mogę udowodnić. – Na razie. – Dobrze mieć kogoś, kto wierzy, że potrafię zdziałać cuda. – Robisz to codziennie. Wielce prawdopodobne, że innym też płacił. Mogę poszukać w okolicach dat śmierci każdej z tych osób. Mogę sprawdzić, jak to było z tą defraudacją. I mogę się zainteresować jego osiągnięciami na studiach. – A ja mogę porozmawiać z dwiema byłymi żonami, jeszcze raz przejrzę akta policyjne, podpytam śledczych. Nie istnieje coś takiego, jak zbrodnia doskonała. Popełniono jakieś błędy, przeoczono powiązania. Może uchodziło mu to na sucho dłużej, niż żyję, ale przyszła kryska na matyska. Skończyła się jego dobra passa – mruknęła. ~I zapłaci za wszystkich, których zdjęcia są na tej tablicy. Muszę się napić kawy. A potem wezmę się do czynienia cudów. Dawne sprawy mają swój własny ton, dynamikę, trzeba inaczej do nich podchodzić. Wspomnienia się zacierają lub są nieprzekonujące. Dowody rzeczowe giną. Ludzie umierają. Chociaż raz mogła wykorzystać różnicę czasu. W Kalifornii było jeszcze wystarczająco wcześnie, by móc

zacząć dzwonić, zadawać pytania, prosić o dodatkowe informacje. Poszczęściło się jej z detektywem McHone’em – obecnie detektywem sierżantem, który zajmował się sprawą samobójstwa Bustera Pearlmana. – Jasne, że pamiętam. Pearlman zażył taką dawkę barbituranów, która wystarczyłaby na spowodowanie śmierci dwóch osób. Szkoda dobrej szkockiej, tak przynajmniej powiedział mój ówczesny partner. On kierował śledztwem. Już jest na emeryturze, mieszka w Helena w Montanie. Całe dni łowi ryby. – Z danych, którymi dysponuję, wynika, że podobno Pearlman zdefraudował pieniądze, należące do wytwórni filmowej. – Właśnie tamtego ranka przelał pięćdziesiąt patyków na zagraniczny rachunek, otwarty na nazwisko panieńskie żony. Przysięgała, że nie ukradłby ani grosza. Nie żyli ponad stan. A dysponowali całkiem pokaźnymi przychodami. Zdefraudowano dziesięć razy więcej, niż udało nam się znaleźć. Nigdy nie dotarliśmy do pozostałej kwoty. – Co skłoniło was do uznania, że chodziło o defraudację? – Żona. Na kilka dni wyjechała z dziećmi z wizytą do swoich rodziców. Znalazła go po powrocie do domu. Powiedziała, że to nie mogło być samobójstwo. Nigdy nie odebrałby sobie życia, nie zostawiłby jej i dzieci. Pokopaliśmy. Niewiele czasu było potrzeba, żeby znaleźć pieniądze i zorientować się, że wytwórnia ma problemy. W następ-

nym tygodniu czekał ich zaplanowany audyt. – Proszę mi coś powiedzieć o Steinburgerze. – Czy jest na liście podejrzanych o zamordowanie K. T. Harris? – Był przy tym, więc znalazł się na liście. – Pamiętam, że stanowczo utrzymywał, iż Pearlman jest niewinny. Że to musiał być nieszczęśliwy wypadek. Był wkurzony, że szargamy dobre imię porządnego człowieka, denerwujemy jego rodzinę. Poszedł z tym do mediów. Podziwiano go za to, że stanął w obronie przyjaciela i wspólnika, wspierał wdowę po nim i dzieci. – Czy kiedykolwiek rozważaliście ewentualność, że ktoś mógł wrobić Pearlmana? – Sprawa wyglądała na oczywistą. Zagadką było, co się stało z resztą pieniędzy, ale z tego, co zdołali ustalić biegli księgowi, wynikało, że od paru lat udawało mu się uszczknąć dla siebie trochę to tu, to tam. Mógł wyprać pieniądze na kilkanaście różnych sposobów. – Żadnych rejestrów? – podpytywała go Eve. – Brak drugiego kompletu ksiąg? – Wyczyścił dyski swoich komputerów. I wprowadził wirusa. Wtedy nie mieliśmy takich możliwości, jak teraz. – Nadal macie te komputery? – Jezu, od tamtej pory minęło sporo czasu... Jakieś piętnaście lat. Nie wiem, czy jeszcze u nas są. – Byłabym bardzo wdzięczna, gdyby pan mógł to sprawdzić, detektywie sierżancie McHone. Bo przy naszych obecnych możliwościach, jeśli ten sprzęt elektro-

niczny nadal jest w magazynie dowodów rzeczowych, może uda się znaleźć na dyskach coś istotnego. – Nie myślałem o tej sprawie Bóg jeden wie od jak dawna. Mogę sprawdzić. Skłania się pani ku temu, że Steinburger załatwił Harris? – Owszem. I jeśli zabił moją ofiarę, założę się, że zabił również waszą. – Sukinsyn. – Też tak uważam. Porozmawiała jeszcze z kilkoma gliniarzami, porobiła więcej notatek, wypiła morze kawy. Wszedł Roarke, spojrzał na imbryk z kawą na biurku. Poszedł do kuchni i wrócił z butelką wody. – Proponuję przerzucić się na to. – Co, jesteś z policji kawowej? – Gdyby tak było, odsiadywałabyś dożywocie bez możliwości przedterminowego zwolnienia. Mam parę interesujących transakcji. Jedna z nich to przelew z konta, które Steinburger otworzył na B. B. Joela. – Big Bang Joel? Naprawdę? – Niezbyt pomysłowe, ale B. B. sumiennie płaci podatki. W dniu śmierci Angeliki Caulfield przekazał dwadzieścia tysięcy na dopiero co otwarte konto Violet Holmes. – W dniu śmierci? – Tak. Zwłoki odnaleziono dopiero następnego dnia. – Nie można wykluczyć działania z premedytacją. Przygotował sobie zawczasu alibi. Zaczekaj chwilkę. – Eve

odwróciła się do komputera i zaczęła otwierać kolejne pliki, słuchając Roarke’a. – Holmes była w owym czasie wschodzącą gwiazdką, młodą, świeżą – szykowała się do pierwszej ważnej roli w karierze. Dzięki Steinburgerowi i Big Bang stała się prawdziwą gwiazdą. Steinburger i Holmes kilkakrotnie byli parą, kiedy akurat obydwoje nie pozostawali w związkach małżeńskich. – Ona ma łódź, zacumowaną w przystani, gdzie znaleziono samochód Asnera. Peabody i McNab znaleźli powiązania między czterema osobami, które trzymają tutaj łodzie, a Steinburgerem i innymi podejrzanymi z listy – poinformowała go. – Holmes i Steinburger kiedyś mieszkali razem przez kilka miesięcy – powiedział jej Roarke. – Widocznie pozostali przyjaciółmi. – A przynajmniej przyjaźnią się na tyle, że Steinburger wie, gdzie ta kobieta trzyma łódź i jak ją uruchomić. – Wcale bym się nie zdziwił. Nazajutrz po tym, jak utonęła jego była żona, z rachunku B. B. Joela podjęto dziesięć tysięcy. Nie dokonano przelewu, bo niektórzy wolą gotówkę. – Grymaśnicy. Skąd się biorą pieniądze na tym koncie? – Pracuję nad tym. Podczas pierwszych miesięcy po otwarciu rachunku wpływały na niego małe kwoty, poniżej pięciu tysięcy. Czyli jakieś dwadzieścia miesięcy przed rzekomym samobójstwem wspólnika. Potem wzro-

sły, ale nie przekraczały dziesięciu tysięcy. Regularnie korzysta ze środków na koncie. Może traktuje je jak swego rodzaju podręczną kasę. Sięga do niej, kiedy chce za coś zapłacić w tajemnicy przed księgowym. – W oczach ogółu uchodzi za człowieka sukcesu – ma władzę, prestiż, atrakcyjnych przyjaciół, odbywa ciekawe podróże. I wiedzie uczciwe życie. Jednak w rzeczywistości B. B. Joel raczej nie jest taki kryształowo czysty. – Eve spojrzała na tablice. – Pora powiązać wszystko tak, by stało się to wystarczająco przekonujące dla Whitneya i zastępcy prokuratora. – Eve – powiedział, kiedy wzięła słuchawkę. – Jest po północy. Kogo chcesz obudzić? – Peabody. Rano potrzebna nam sala konferencyjna. Chcę zaprosić Whitneya, Reo, jeśli mi się uda, Mirę... – Urwała i popatrzyła zamyślona na Roarke’a. – Na rano zaplanowałem sobie kilka spotkań, żeby przybliżyć się do zdobycia dominującej pozycji w świecie finansów, ale... – Jak mogłabym ci w tym przeszkodzić? Czy mógłbyś wszystko przesłać Feeneyowi? Wciągnę go w to śledztwo razem z jego ulubionym pracownikiem. – Tak jest. W słuchawce rozległ się zachrypnięty głos. – Peabody. – Wyświetlacz był zablokowany. – Ustal miejsce pobytu Violet Holmes – poleciła Eve. – Co? Kogo? Och. Pani porucznik?

Eve udała, że nie słyszy szelestu pościeli, niewyraźnego pomrukiwania mężczyzny, cichego westchnienia. – Holmes, tej od łodzi. Chcę wiedzieć, gdzie przebywa. Zamów salę konferencyjną na ósmą zero zero. Bądź tam razem z McNabem. – Dobrze. Co... Przepraszam, właśnie... – Nie chcę wiedzieć, co właśnie robiliście. Prawdę mówiąc, zawieszę cię na trzydzieści dni, jeśli napomkniesz choćby słówkiem, co właśnie robiliście. Holmes, sala konferencyjna. Zamelduj się w moim gabinecie trzydzieści minut wcześniej. – Tak jest. – Dobra robota z tymi łodziami. – Dziękuję. – Wracaj do tego, co właśnie robiłaś – powiedziała Eve i się rozłączyła. Do pozostałych osób, z którymi chciała się spotkać rano w sali konferencyjnej, wysłała tylko wiadomości tekstowe. – Na wypadek, gdyby akurat...? – zapytał Roarke. – Wolę sobie tego nie wyobrażać. Muszę jeszcze wszystko uporządkować. Jestem już blisko, ale chcę dopracować szczegóły. – Ja zrobię to samo, żeby Feeney bez trudu przejął pałeczkę. – Dziękuję. Chyba jestem twoją dłużniczką. Roześmiał się, nachylił i pocałował ją w głowę. – Odbiorę dług przy innej okazji. A na razie zrezygnuj z kawy.

Zaczekała, aż poszedł do swojego gabinetu, nim wzniosła oczy do góry. Ale sięgnęła po wodę. Rozdział 18 Roarke poczuł, jak Eve się poruszyła, przytulił j, i pogłaskał po plecach. – Ciii... – powiedział. – Nic nie mów. Przytul się do mnie i śpij. Wzdrygnęła się lekko i przysunęła się jeszcze bliżej do niego. Zanim położyli się spać, rozpalił w kominku. Teraz, kilka godzin później, ogień nadal się tlił, wypełniając pokój złotoczerwoną poświatą. Cicho, ciepło, bezpiecznie. Właśnie tego chciał dla niej, kiedy spała. Przylgnęła do niego, wtuliła się, uciekając przed dręczącymi snami. Pocałował ją w głowę, pragnąc, żeby Eve nie była taka spięta, chcąc wymazać te obrazy i emocje, które nie dawały jej spokoju. Leżąc z zamkniętymi oczami, gładził ją po plecach delikatnie, miarowo, żeby ją uśpić. W ciemnościach, kiedy zwinęła się w kłębek obok niego, wydawała się taka krucha. Wiedział, że to tylko złudzenie. Jego Eve była silna, twarda i sprawna fizycznie. Widział ją, jak obrywała – i to nieraz – i jak sama wymierzała razy. On kiedyś też od niej oberwał, więc mógł zaświadczyć, że miała mocny cios. Opatrywał jej rany, tak jak ona opatrywała jego; wiedział, że dobrze i szybko się goją. Jego twarda, trzeźwo

myśląca policjantka. Ale ta silna, twarda policjantka miała też słabości i może nigdy się ich nie pozbędzie. I te jej słabości sprawiały, że pragnął ją chronić, pocieszać, robić wszystko, co w jego mocy, żeby oszczędzić jej siniaków czy razów. Jej bezbronność rozbrajała go tak, jak jej siła była dla niego powodem do dumy. A wszystko razem sprawiało, że bezgranicznie ją kochał. Wielu rzeczy pragnął w życiu, o posiadaniu wielu marzył, wiele zdobył uczciwymi lub nieuczciwymi metodami. Ale nigdy nawet mu przez myśl nie przeszło, że ktoś taki jak ona zgodzi się z nim być. Nigdy sobie nie wyobrażał, że dzięki niej stanie się takim człowiekiem, jakim był teraz. Poczuł, że zaczęła się powoli odprężać. Miał nadzieję, że przeniesie się gdzieś, gdzie jest cicho i ciepło, gdzie nikt jej nie skrzywdzi. I pozwolił sobie towarzyszyć jej tam, osłaniając ją niczym tarcza. Więc kiedy zwróciła twarz w jego stronę po tym, jak ją pocałował, był to też swego rodzaju sen, równie miły i przyjemny jak światło kominka, padające na ściany. Serce przepełniła mu miłość, szeptał coś do niej po irlandzku, gdy tuliła się do niego. Znała niektóre słowa; już wcześniej je mówił. Ale teraz padły nowe. Zawsze miał jej coś więcej do podarowania. Teraz dał jej czułość, chociaż nie wiedziała, że właśnie tego jej potrzeba. Dał jej siebie, kiedy doskwierała jej samotność. Pieścił ją wolno, delikatnie, jakby cierpliwość i mi-

łość były czymś nierozłącznym. Niepokoje, które dręczyły ją we śnie, pierzchły gdzieś i zniknęły; czuła tylko ciepło, bijące od niego, leniwe pieszczoty, jego smak na swoim języku. Dała się porwać temu łagodnemu nurtowi, leniwie przyspieszającemu, z wdziękiem zwalniającemu. Wdychała jego zapach i pieściła go tak, jak on pieścił ją. Jakby nic na świecie nie było ważniejsze od tej chwili. I w tym momencie nie istniało nic poza nimi. Kiedy się otworzyła, wniknął w nią. Kiedy w nią wniknął, oplotła go udami. Gdy razem się poruszali w blasku pełgających po ścianach płomieni ognia z kominka, ze wzruszenia aż napłynęły jej łzy do oczu, zabrakło jej tchu. – Kocham cię. – Przycisnął twarz do jej ramienia . –A ghra. A ghra mochroi. – Mój najdroższy – westchnęła, wznosząc się na szczyt, lekka jak piórko. – Mój najdroższy – powtórzyła, leżąc rozgrzana obok niego. Dotknęła dłonią jego policzka. Roarke zacisnął rękę na jej nadgarstku. Usnęła w ciszy i cieple. A Roarke usnął razem z nią. *** Kiedy się obudziła, było widno. Ucieszyła się, widząc, że kot ułożył się Roarke’owi na kolanach. Roarke siedział i popijał kawę, przeglądał doniesienia finansowe, przesuwające się na ekranie. Miał na sobie jeden z tych swoich garniturów boga świata interesów. Świadczyło to, że wstał godzinę temu, może wcze-

śniej, i zajmował się własnymi sprawami. Czyli już tak się o nią nie martwił. Spojrzała na zegarek, jęknęła, a potem wstała z łóżka, żeby wziąć prysznic. Potem weszła do kabiny suszącej i zamknęła oczy, rozkoszując się ciepłym powietrzem, które ją owiewało. Pora przystąpić do gry, nakazała sobie. Ale kto jest w stanie cokolwiek zrobić, nie napiwszy się kawy? Złapała szlafrok, wiszący na drzwiach, włożyła go, wróciła do sypialni i skierowała się prosto do autokucharza. Wychyliła pół filiżanki kawy, tak jakby od tego zależało jej życie, a potem się odwróciła i znów przyjrzała się Roarke’owi. – Dzień dobry. – Ona mówi. – I będzie musiała dziś nieźle gadać. Podeszła do szafy, sięgnęła po pierwszą rzecz z brzegu. – Nie dziś – powiedział Roarke, stanąwszy za nią. – Co? Wystąpię dziś nago? – Och, bardzo bym chciał. Dziś musisz wyjątkowo dobrze przemyśleć, co włożyć. – Zawsze o tym myślę. Dzięki temu nikt mnie nie aresztuje za paradowanie nago w miejscu publicznym. I jeśli w ciągu dnia mam do czynienia z jakimś dupkiem, dzięki ubraniu nie bierze mnie za demona seksu. – Doskonałe powody, żeby się ubierać. Jeszcze jeden to odpowiednie zaprezentowanie się. Dziś zaprezentu-

jesz siebie i swoją sprawę komendantowi i innym. – Na tym polega moja praca. – Mogła stać na bosaka, ale w tej kwestii postanowiła nie popuścić. – Nie zamierzam się stroić do pracy. – Pani porucznik, jest spore pole manewru między paradowaniem nago w miejscu publicznym i udawaniem demona seksu a strojeniem się. Na przykład... Wybrał dopasowane spodnie w kolorze czekolady z tkaniny o fakturze supełkowej, a do nich ciemnoniebieski żakiet zapinany na trzy guziki. Znalazł koszulę w paski w obu tych kolorach. – Prosty strój dla kogoś, kto jest pewny siebie, kieruje śledztwem i nie boi się stojących przed nim wyzwań. – Aż tyle? – Włóż swoje nowe buty. Będą stanowiły idealne uzupełnienie tego stroju oraz kurtki. – Jakie znów nowe buty? – Uniosła brwi, kiedy zdjął je z półki. ~I skąd się one tu wzięły? – Przypuszczam, że przyniosły je jakieś duszki. – Duszki będą wkurzone, kiedy przez tydzień zdążę je zedrzeć i uświnić. – Och, myślę, że są tolerancyjne. – Jeśli te duszki będą dalej tak aktywne, potrzebna mi będzie większa szafa. Ale włożyła to, co dla niej wybrał, a potem usiadła, żeby wciągnąć buty, a Roarke w tym czasie zaprogramował śniadanie dla dwóch osób. Leżały jak – słowami Peabody – druga skóra. – Dobra. – Wstała i zrobiła kilka kroków. – Są

świetne. Solidne. Z pewnością mogłabym nimi wybić komuś zęby. – Duszki przede wszystkim to miały na względzie. – Aha. – Zrobiła przysiad, wyprostowała się, poruszyła palcami w butach. – Nie są sztywne ani ciężkie, więc nadają się do pościgu. – Kolejna ważna cecha. Poinformuję duszki, że jesteś zadowolona. – Postawił na stole dwa talerze z goframi, rzucił Galahadowi ostrzegawcze spojrzenie, a potem zmierzył Eve wzrokiem od stóp do głów. – Wyglądasz jak osoba pewna siebie i zdolna do wybicia komuś zębów tymi butami. – Najbardziej mi się podoba to drugie. – To tylko jeden z miliona powodów, dla których cię kocham. Usiadła, a kiedy Roarke do niej dołączył, położyła rękę na jego dłoni. – Czuję się pewna siebie. Obudziłam się taka, bo byłeś ze mną ostatniej nocy, ponieważ mnie kochasz. I ponieważ siedziałeś dziś rano, robiąc to, co zwykle, zamiast martwić się o mnie. – Czy to znaczy, że przestaniesz się martwić moim martwieniem się o ciebie? – Wszystko ku temu zmierza. Prawdopodobnie musimy jedynie porządnie się o coś pokłócić, żeby ostatecznie położyć temu kres. Porządna awantura czasami działa jak dobry orgazm, oczyszcza atmosferę. – No cóż, w takim razie już się nie mogę doczekać porządnej awantury. Musimy ją zaplanować.

– Chyba lepiej, jeśli są bardziej... Spontaniczne. – Spontaniczny orgazm podczas awantury. – Roześmiał się, podając jej syrop; wiedział, że bez umiaru poleje nim gofry. – Już się nie mogę doczekać. – Zapamiętaj to sobie, kiedy cię wkurzę następnym razem. Eve utopiła gofry w syropie. *** Pół godziny później, pokrzepiona goframi, wzięła swój telefon. – Wszyscy potwierdzili obecność na odprawie. Chcę być wcześniej, upewnić się, że wszystko zostało przygotowane tak, jak tego chcę. – Powodzenia. Dziś po południu powinienem mieć trochę czasu. Mogę go albo poświęcić na tę awanturę, albo na pomoc Feeneyowi. – Może uda nam się zrealizować jedno i drugie. – Cmoknęła go krótko, zanim skierowała się do drzwi. – Pilnuj mojej policjantki! – zawołał za nią. – Tylko spróbuj wylizać talerz – usłyszała, jak Roarke zwrócił się do kota – a zobaczysz, co się stanie. Uśmiechnięta zbiegła po schodach. Nie miała tyle szczęścia, co wczoraj, jeśli chodzi o ruch samochodowy, ale wykorzystała czas, kiedy posuwała się w żółwim tempie wśród innych pojazdów, na dopracowanie swojej prezentacji. Chciała uzyskać nakaz rewizji w rezydencji Steinburgera, w jego biurze i samochodzie – oraz pozwolenie na zarekwirowanie całego sprzętu elektronicznego, żeby Fe-

eney i jego ludzie mogli do niego zajrzeć. Wiedziała jednak, że ma niewielkie szanse na zdobycie obu nakazów. Mogła – i, do cholery, zrobi to – przekonać wszystkich podczas odprawy, że Steinburger od czterdziestu lat zabija ludzi, którzy go drażnią, wchodzą mu w drogę albo są z takich czy innych powodów niewygodni. Ale kwestia motywów jego działania pozostawała otwarta. Lecz i tak będzie nalegała na wydanie nakazów rewizji, a jeśli – a raczej kiedy – je otrzyma, poprosi o jeszcze coś: o pozwolenie na podsłuchiwanie jego rozmów telefonicznych. I chciała to uzyskać przed spotkaniem z jego byłymi żonami – tymi, które wciąż żyły – z jego przyjaciółką z jachtem, dawnymi współlokatorami z czasów studiów, z wdową po Busterze Pearlmanie. Nim rozpocznie kolejną rundę zmagań z gangiem z Hollywoodu. Zanim skończy, wiele osób poczuje na swoich karkach obcas jej nowych butów. Zaparkowała na swoim miejscu w podziemnym garażu w komendzie. Weszła do windy, która zatrzymywała się na każdym piętrze, bo jedni gliniarze wsiadali, drudzy wysiadali. Pożałowała, że nie skorzystała z ruchomych schodów, kiedy wsiadł detektyw, pracujący pod przykrywką, ciągnąc jakiegoś kurdupla. Kurdupel miał ogoloną głowę, pokrytą tatuażami, a kiedy złośliwie warknął, okazało się, że jest szczerbaty.

Ogoloną głową sięgał McGreedy’emu ledwo do pasa, ale był wredny jak ratlerek. Obaj wyraźnie cuchnęli. – Jezu, McGreedy! – Jeden z gliniarzy odsunął się najdalej, jak tylko na to pozwalała kabina windy. – Spałeś w rynsztoku? – Goniłem tego pojebańca rynsztokiem. I złapałem cię, prawda, ty cholerny, mały pojebańcu? Drań ugryzł mnie w nogę. Mam na niej ślady zębów tego kurdupla. Kiedy to mówił, eskortowany przez niego kurdupel z całych sił kopnął go tam, gdzie go wcześniej ugryzł, a potem jeszcze w łydkę. Następnie z okrzykiem bojowym skoczył szybko i zwinnie niczym pająk na plecy mundurowemu, który stał przed nim w windzie. Eve obserwowała, co się dzieje, wdychając nieprawdopodobny smród. Dwóch gliniarzy próbowało poskromić szaleńca, który ciągnął ich za włosy, kopał i gryzł. Postanowiła się włączyć. Wyciągnęła broń, a potem, zachowując bezpieczną odległość, pochyliła się i przytknęła lufę do głowy szaleńca. – Chcesz tego posmakować? Odwrócił się gwałtownie i wyszczerzył połamane zęby. Domyśliła się, że zamierza wykorzystać mundurowego jak trampolinę, by rzucić się na nią. – Padniesz jak podcięty – ostrzegła go. – A potem osobiście skopię ci dupę i wsadzę za kratki. – Mam go, pani porucznik. – Sapiąc, dysząc i postękując, spocony McGreedy uwolnił mundurowego od na-

pastnika, a następnie przydusił więźnia twarzą do podłogi w windzie. – Pojebaniec. – Funkcjonariuszu? – Kurde, kurde. Bingly, pani porucznik. – Bingly, i tak już musicie wziąć prysznic i zmienić mundur, więc pomóżcie detektywowi McGreedy’emu skuć tego śmierdziela i zaciągnąć go do dezynfekcji. – Tak jest. Kurde. – Nie pachnie różami – zgodził się McGreedy. – Przytrzymaj go z łaski swojej – zwróciła się do niego Eve i wysiadła z windy. Ani chwili nudy, pomyślała, na wszelki wypadek obwąchując swoje ubranie. Nie wstąpiła do swojego gabinetu, tylko udała się prosto do sali konferencyjnej, gdzie odtworzyła tablice i wczytała pliki do komputera. Spodziewała się, że nim skończy, pojawi się Peabody. Doszła do wniosku, że przed odprawą musi wypić jeszcze jedną przyzwoitą kawę. Zamknęła salę konferencyjną na klucz i ruszyła do swojego gabinetu. Wtedy zobaczyła na ruchomych schodach Marlo. Rozpoznała ją, chociaż aktorka miała perukę i duże okulary przeciwsłoneczne na nosie. – Dallas. – Nie pracuje pani dziś? – Mam się stawić w charakteryzatorni o dziewiątej, więc pomyślałam sobie, że zaryzykuję i spróbuję zamienić

z panią kilka słów. – Jak widać, spotkała mnie pani i mogę pani poświęcić kilka minut. – Eve skinęła głową Peabody i McNabowi, którzy wjechali ruchomymi schodami. – Chwileczkę – zwróciła się do aktorki. – To Marlo? – spytała Peabody. – Tak, chcę z nią porozmawiać. A wy możecie iść prosto do sali konferencyjnej. Już rozstawiłam tam tablice. Zapoznajcie się z tym, co na nich jest, zastanówcie się nad tym, przygotujcie do dyskusji. Co jest w tym pudełku? – Pączki. – McNab uśmiechnął się do niej szeroko. – Pomyśleliśmy sobie, że to niezbędny składnik śniadania gliniarzy podczas odprawy. – Nie zaszkodzi. Zaraz do was przyjdę. Przypomniała sobie, że w jej gabinecie stoi druga tablica,ale doszedłszy do wniosku, że może to i dobrze, zaprowadziła Marlo do siebie. – Dziękuję za... – Marlo urwała, utkwiwszy wzrok w tablicy. – Boże, wszystko jak na dłoni. Naprawdę czuję się okropnie, widząc tam swoją twarz i twarze tych wszystkich ludzi, których znam i na których mi zależy. Mogę usiąść? – Jasne. – Eve przycupnęła na skraju biurka. I, niestety, umysł spłatał jej figla i zaczął liczyć, ile osób siedziało na jej batonie w ciągu dwóch ostatnich dni. – Myślałam, że stałam się twarda, przygotowując się do tej roli. Zawsze staram się być sprawna, ale Chryste, do tej dodatkowo ćwiczyłam.

Mam na myśli przygotowanie fizyczne. A także psychiczne. Szybko się jednak zorientowałam, że nie jestem nawet w połowie taka twarda, jak mi się wydawało. Potrafię grać. Potrafię się wcielić w postać, ale jak tylko przestaję udawać panią i staję się sobą, jestem tylko Marlo Durn i zaczynam się bać. – Czego? – Nie ulega kwestii, że ktoś z nas... – Znów spojrzała na tablicę. – Ktoś z nas zabił Harris. To nie ulega wątpliwości. I wiem, że jest pani przekonana, iż ten, kto to zrobił, zabił również tego mężczyznę, któremu K. T. zleciła śledzenie Matthew i mnie. Dlatego boję się, bo pracuję z kimś, kto mógł to zrobić. – Czy Asner zwrócił się do pani, Marlo albo do Matthew w sprawie zapłaty za oryginał nagrania? – Nie. – Utkwiła wzrok w jego zdjęciu na tablicy. – Nigdy wcześniej go nie widziałam. Był w naszej sypialni, a teraz nie żyje. – A czy ktokolwiek zwracał się do was w tej sprawie? – Nie. Powiedziałabym pani, gdyby tak było. Tu chodzi o coś więcej niż naruszenie prywatności, próbę skompromitowania czy zrobienia nam na złość. Chciałam tu przyjść, zobaczyć się z panią, spytać, czy jest pani bliżej znalezienia sprawcy. Wiem, że prawdopodobnie nie może mi pani niczego powiedzieć, ale okropnie źle się z tym wszystkim czuję. Okropnie źle się czuję, bojąc się, zadając sobie pytania, kto spośród osób, na których mi zależy, mógł to zrobić. Źle się czuję, zamykając na klucz drzwi

przyczepy, nawet jak jestem w środku. – Czy boi się pani kogoś w szczególności? Marlo pokręciła głową. – Matthew lepiej sobie radzi, Andi też. Julian jest w jeszcze gorszym stanie ode mnie. To wrak człowieka. Connie miała lecieć do Paryża, żeby nakręcić kilka zwiastunów. Zamierzała się spotkać z córką, spędzić z nią parę dni. Ale zmieniła plany, bo nie chce zostawiać Roundtreego samego. Wiem, że nie jest to najważniejsze w tej sytuacji, ale... – Trudno znów zacząć normalnie żyć. Trudno dopuścić do siebie myśl, że ktoś, kogo się zna, wcale nie jest taki, za jakiego go uważamy. – Tak. – Marlo zamknęła oczy. – Tak. Może mi pani coś powiedzieć? Cokolwiek? – Dziś rano zarządziłam odprawę w sprawie śledztwa, omówimy kilka nowych wątków. – To dobrze. – Westchnęła. – To dobrze. Eve pomyślała, że ta informacja dotrze do pozostałych. Ciekawa była, co sobie pomyśli Steinburger, kiedy o tym usłyszy. – Jest jeden drobny szczegół, który chciałam sprawdzić – ciągnęła Eve. – Pani prawdopodobnie to wie, może mi oszczędzić nieco czasu. – O co chodzi? – Czy poza Harris ktoś pali? Papierosy ziołowe

albo coś innego? – Och. – Aktorka lekko się zgarbiła. – Ja palę. Trochę. Od czasu do czasu. Nie jakieś tam zielsko, tylko prawdziwy tytoń. I wiem, wiem, wiem, to szkodliwe, okropnie drogie i trzeba się ukrywać jak złodziej. Z tego powodu prawie zupełnie rzuciłam palenie. Poza tym, uczciwie się przyznam, Matthew bardzo tego nie lubi. Twierdzi, że taki sam efekt można osiągnąć, stosując odpowiednie techniki oddychania, co tylko świadczy o tym, że nigdy niczego nie palił. – Więc zgłasza zastrzeżenia? – Nie aprobuje tego. Martwi się. Próbowałam się przerzucić na papierosy ziołowe, bo nie jest takim zaciekłym ich przeciwnikiem, ale to nie to samo. – Czy jeszcze ktoś pali albo jest zagorzałym przeciwnikiem palenia? – Andi od czasu do czasu lubi sobie zapalić. Pożycza papierosa ode mnie albo pali ziołowe. Wielu pracowników technicznych wymyka się podczas przerw na dymka. Roundtree wyznaczył dla nich palarnię, chociaż oficjalnie wytwórnia tego nie akceptuje. A Joel szaleje. Eve uśmiechnęła się w duchu. – Naprawdę? – Zaciekle zwalcza palaczy. – Usiadła prosto i dramatycznie wzniosła oczy do góry. – Przysięgam, że z odległości kilometra potrafi wyczuć, czy ktoś palił godzinę wcześniej. – Zaczęła pociągać nosem, ściągnęła brwi, zrobiła groźną minę i przemówiła tubalnym głosem, naśladując

Steinburgera. – Kto tu palił? Nie będę wdychał dymu! Preston! Valerie! Natychmiast przewietrzcie to pomieszczenie! – Zaczęła kaszleć, zasłoniła usta ręką. – Niech ktoś mi poda pastylkę i trochę wody źródlanej! Potem się roześmiała, usiadła swobodnie. – Przysięgam, że oczy zaczynają mu łzawić, jak tylko ktoś pomyśli o paleniu. On i K. T. wiecznie się żarli z tego powodu. Skakali sobie do gardeł... Och, nie to miałam na myśli. Nie, żeby chciał kogoś zabić z powodu papierosów. Po prostu nie może tego znieść, a oczy naprawdę robią mu się czerwone. – Rozumiem. – Eve się uśmiechnęła. – Wiemy, że Harris paliła na tarasie ziołowe papierosy, świadczy o tym DNA na niedopałkach. Z tego, co pani powiedziała, mało prawdopodobne, by ktoś z obecnych na przyjęciu ją poczęstował. – Proszę mi wierzyć, że nikogo by nie poprosiła o papierosa. Ani z nikim by się nie podzieliła. – Czyli wszystko już wiem. Jak powiedziałam, to tylko drobny szczegół. Muszę już iść na odprawę, Marlo. – Rozumiem. Dziękuję. Naprawdę. – Wstała i ujęła dłoń Eve. – To głupie, ale sama rozmowa z panią sprawiła, że czuję się lepiej. – Cieszę się, że mogłam pani pomóc. Odprowadzę panią. – Z pewnością uważa pani, że to głupie – powiedziała aktorka, wskazując swoją perukę. – Peruki, ciemne okulary, obszerne ubranie. – Myślę, że byłabym nieszczęśliwa, gdybym nie

mogła wyjść na ulicę, kupić sojdoga, wybrać się na spacer, nie czując na sobie ciekawskich spojrzeń, nie widząc wcelowanych w siebie obiektywów aparatów fotograficznych. – Taka jest cena bycia aktorką. – Każdy płaci jakąś cenę ze wykonywanie swojego zawodu. Ale to nie znaczy, że musi się nam to podobać. – Razem z Matthew rozważamy ujawnienie naszego związku. To, czego sobie życzy wytwórnia, przestało być teraz ważne. Dwie osoby nie żyją. To jest ważne, więc... I wie pani co? – Ściągnęła perukę i wsunęła ją do torby. – Boże! Czuję się znacznie lepiej. Do diabła, jestem Marlo Durn. Rzuciła Eve uśmiech megagwiazdy i skierowała się do ruchomych schodów. Zaopatrzona w dodatkowe informacje, Eve weszła do sali konferencyjnej. McNab akurat kończył jeść pączka. Peabody odwróciła się od tablicy i spojrzała na Eve okrągłymi oczami. – A niech to, Dallas! – Przekonałam cię? – Żartujesz sobie? Wszystko tu widać jak na dłoni. Zabija ludzi. – Ale nie tyle z przyzwyczajenia – wtrącił McNab – ile traktując to jak hobby. Może są też inne ofiary, ludzie, którzy nie byli z nim związani. W przerwach zabija osoby zupełnie mu obce. – Całkiem możliwe. Ale według mnie raczej traktuje zabijanie całkiem pragmatycznie. Kiedy się jest biznesmenem, bywa, że się kogoś zwalnia, niekiedy rozwiązuje

się spółkę. A czasami się zabija. – To jeszcze bardziej chore, jeśli tak na to spojrzeć. – Peabody znów rzuciła okiem na tablicę. – Gdyby pasował do schematu typowego seryjnego mordercy, moglibyśmy przynajmniej odkryć, co go skłania do zabijania. Ale trudno mówić o kompulsywnym zabijaniu, jeśli mijają lata między jednym a drugim zabójstwem. To... – Wygodne rozwiązanie. – Jeszcze bardziej chore. I pomyśleć, że byłam taka przejęta, kiedy mi zaproponował wystąpienie w epizodzie. – Dorwiemy go, Peabody. – Mam ochotę na pączka. – Proszę, specjalnie dla ciebie z kremem, lukrowany z wierzchu. – McNab wyjął go z pudełka. Akurat, kiedy go ugryzła, wszedł Whitney. – Panie komendancie – zwróciła się do niego Eve. – Dziękuję, że znalazł pan czas. – Z wiadomości od pani wynikało, że to ważne. Czy to pączki? Peabody skinęła głową, nie mogąc odpowiedzieć, bo miała pełne usta kremu. – Detektywi Peabody i McNab uznali, że dziś są nieodzowne – wyjaśniła Eve. – A kiedy nie są? – Whitney wybrał sobie pączek z galaretką i kolorową posypką na wierzchu. Ale nim go spróbował, jego uwagę przyciągnęła tablica. W milczeniu studiował przedstawione na niej informacje. – Dziewięć osób? – Tak, panie komendancie. Możliwe, że jest ich

więcej, ale te dane, daty i okoliczności mogę potwierdzić. Spodziewam się obecności doktor Miry, kapitana Feeneya, zastępczyni prokuratora Reo. Chciałabym przedstawić zebrane informacje i swoje wnioski, kiedy wszyscy przyjdą. – Rozumiem. Kyung przyjdzie do nas o dziewiątej zero zero. Mogę zmienić godzinę, jeśli potrzebuje pani więcej czasu. – Mam nadzieję, że nie będzie to potrzebne. Whitney pokręcił głową. – Ale szambo. Eve w myślach przyznała mu rację. Stała z boku, kiedy wszedł Feeney, entuzjastycznie zareagował na pączki, a potem jedząc jednego studiował tablicę. Mira i Reo pojawiły się jednocześnie, Eve usłyszała koniec ich rozmowy o wyprzedaży butów. Zaczekała, aż obie spojrzą na tablicę. Mira podziękowała za herbatę, którą podała jej Peabody. Usiadła i zaczęła pić, studiując informacje. Eve odczekała jeszcze chwilę, a potem podeszła do tablicy, odwróciła się przodem do obecnych. – Informacje, moja intuicja i prawdopodobieństwo rzędu siedemdziesiąt trzy przecinek osiem procent przemawiają za tym, że Joel Steinburger zabił dziewięć osób, których zdjęcia umieściłam na tej tablicy. Motywy jego postępowania są na razie niejasne. Opowiem teraz o wszystkich po kolei, zaczynając od Brysona Kane’a. W chwili śmierci miał dwadzieścia lat, a jego zabójca – dwadzieścia dwa. Podejrzanego uprzedzono, że grozi mu zawieszenie w prawach studenta z uwagi na

opuszczanie zajęć i słabe wyniki w nauce. Chociaż z posiadanych danych nie wynika, by podejrzany znacząco poprawił swoją obecność na zajęciach, w ciągu czterech tygodni od niemal zawieszenia w prawach studenta doszedł do wyróżnienia za postępy w nauce. – Uważasz, że oszukiwał – skomentował Feeney. – Tak. Przypuszczam, że zapłacił ofierze, wyróżniającemu się studentowi, żeby pisał za niego prace, pozwalał mu ściągać podczas sprawdzianów i egzaminów. Uważam, że ofiara albo chciała z tym skończyć, albo zażądała więcej pieniędzy. Pokłócili się, a podejrzany zepchnął Kane’a ze schodów. Po śmierci współlokatora oceny podejrzanego przez trzy tygodnie znacznie się pogorszyły. W owym czasie przypisano to wstrząsowi emocjonalnemu, jakiego doznał młody człowiek. Uważam, że to bzdura. Jego oceny się pogorszyły, bo zabił tego, dzięki któremu dostawał dobre stopnie. Musiał sobie znaleźć kogoś nowego na jego miejsce. – Jak to udowodnisz? – zapytała ją Reo. – Analizując informacje finansowe z tego okresu. Przesłuchując pozostałych współlokatorów, wykładowców, studentów. Druga ofiara – ciągnęła. – Bogaty, wpływowy pradziadek narzeczonej podejrzanego i jego szef. Po jego śmierci jego prawnuczka, która później poślubiła podejrzanego, odziedziczyła pokaźny spadek. A z zebranych informacji wynika, że podejrzany ma słabość do kobiet. – Krętacz zawsze pozostanie krętaczem – zauważył Feeney. – Zdradzał narzeczoną, pradziadek się dowiedział i

kazał mu do wszystkiego się przyznać. – Podoba mi się to – powiedziała Eve. – Podejrzany zyskał bogatą żonę, zdobył mocną pozycję w wytwórni, a także perspektywę zostania prawowitym spadkobiercą. Ofiara numer trzy – kontynuowała Eve. Żonglowała informacjami i teoriami, odpowiadała na pytania, przedstawiała chronologię. – Biorąc pod uwagę, ile upłynęło czasu – zaczęła Reo – dotarcie do wszystkich informacji, dotyczących finansów, podróży, do zeznań świadków będzie graniczyło z cudem. Nie wspominając już o ustaleniu miejsca pobytu i przesłuchaniu interesujących nas osób. Potem będziemy musieli wierzyć, że ich wspomnienia są ścisłe. – Udało mu się uniknąć kary za te zabójstwa, ponieważ zmieniał metody działania, jego ofiarami padali różni ludzie. Nie żyje dziewięć osób, może więcej, bo Joel Steinburger chciał, żeby straciły życie. Bo pragnął pieniędzy, seksu, sławy czy dobrego imienia, na które nigdy sobie nie zasłużył. Nie żyją, bo chciał w łatwy sposób znaleźć się na czerwonym dywanie, w centrum zainteresowania mediów, zdobyć władzę w branży. I pragnął wszelkich związanych z tym korzyści. Znów pieniędzy, seksu, zazdrości otoczenia. – Nie mówię, że nie masz racji, Dallas. Przedstawiłaś schemat postępowania podejrzanego... Logiczny, przekonujący. Ale brakuje ci dowodów. – Zdobędziemy je. – Jak blisko jesteś udowodnienia mu zabójstwa K. T. Harris i Asnera?

– Bliżej niż byłam. Jeszcze bliżej, jeśli zestawić dwie ostatnie ofiary z wcześniejszymi. Wtedy wszystko staje się oczywiste. Zdobądź dla mnie nakaz rewizji jego domu, biura, samochodu. Załatw mi nakaz konfiskaty jego sprzętu elektronicznego, by nasi komputerowcy się nim zajęli. – Może chcesz jeszcze kucyka? – Południowy akcent w głosie Cher Reo ustąpił miejsca stalowej nucie. – Gdzie powód? Sędzia i każdy średnio zdolny prawnik, a uwierz mi, że Steinburger zatrudni ich całą armię, zwrócą uwagę, że wielu sześćdziesięciokilkulatków na przestrzeni ich życia można powiązać ze śmiercią znajomych dziewięciu osób. Że tylko w jednym przypadku uznano, że chodzi o zabójstwo, i wydano prawomocny wyrok. Mogę znaleźć sędziego, który na to spojrzy, zobaczy to, co ty widzisz, i co ja też doskonale widzę, a i tak nie dostaniemy nakazów rewizji. – A więc to tak? – rozzłościła się Eve. – Nawet nie spróbujesz? – Naturalnie, że spróbuję, do jasnej cholery. Chciałabym, żeby ten odrażający typ do końca życia gnił w więzieniu. Mówię ci tylko, że nikt nie podpisze nakazu rewizji. Eve zrobiła kilka kroków. – Porozmawiam z twoim szefem – zwrócił się Whitney do Reo – i z tyloma sędziami, z iloma będzie trzeba. Doktor Miro, czy może pani przedstawić portret zabójcy? Proszę się podzielić z nami swoimi przemyśleniami. – Owszem. – To było pierwsze słowo, jakie wypo-

wiedziała, odkąd weszła do sali. – Mam kilka przemyśleń. – Zanim się nimi podzielisz, by mnie wesprzeć... – Eve odwróciła się ku zebranym. – Jakie są szanse na zgodę na podsłuchiwanie jego rozmów telefonicznych? Wydział Przestępstw Elektronicznych może zlecić komuś monitorowanie jego połączeń telefonicznych i poczty. Jest głównym podejrzanym w dwóch obecnie prowadzonych śledztwach. Mogę wyeliminować pozostałych obecnych w chwili śmierci K. T. Harris. Częściowo otwarty dach, fakt, że ofiara paliła papierosy ziołowe, wzmocnione zonerem. I oświadczenie, które może być i będzie zweryfikowane, że podejrzany miał silną awersję do palaczy. Dach był zamknięty, mechanizm się zacinał. Podejrzany o tym nie wiedział. Rozsunął dach, żeby wypuścić dym, a potem, po zabiciu Harris, nie udało mu się zamknąć całości. – To coś konkretnego – powiedziała Cher Reo. – To jakiś trop. I zajmę się z prokuratorem sprawą samobójstwa Pearlmana. Jeśli funkcjonariusz, z którym się skontaktowałaś, odnajdzie dowody, pliki, może uda nam się udowodnić istnienie tego drugiego konta. Ale jeśli w krótkim czasie nie zdołasz znaleźć czegoś konkretnego, potem będzie nam jeszcze trudniej, kiedy sprawca i cała reszta wyjadą z Nowego Jorku. – Popatrzyła na tablicę. – Chcę wierzyć, że zdołamy to udowodnić, ale oceńmy sytuację realistycznie, to może zająć całe lata. – Znów kogoś zabije – odezwała się Mira. – Tym razem nie będzie czekał kilka lat. Zabił dwa razy w ciągu dwóch dni. To nowy rodzaj władzy.

Zamordował Asnera w sposób wyjątkowo brutalny, z tego, co tu widać, wcześniej postąpił tak tylko raz. Ale tutaj też można się dopatrzyć pewnego wzorca. Została naruszona jego prywatność. Zareagował więc gwałtownie, a potem zabrał i przypuszczalnie zniszczył wszystko, co dotyczyło jego osoby. Ale tym razem na As– nerze się nie skończy. Jeśli zapłacił Valerie za zapewnienie mu alibi, teraz to ona stanowi dla niego nowe zagrożenie. Będzie ją musiał zlikwidować i nie wydaje mi się, by długo zwlekał. Nie będą to lata ani miesiące, raczej tygodnie. Musi to zakończyć, by znów poczuć, że ma nad wszystkim pełną kontrolę. Spojrzała na Eve. – Teraz, kiedy nie ma kontroli, jest bardziej niebezpieczny. Jest dobrze zorganizowany, więc wszystko sobie zaplanuje. Jest wyrachowany i w razie potrzeby potrafi usprawiedliwić wszystkie swoje poczynania. I jest bezwzględny. Usuwa wszystko, co mu stoi na drodze do wygodnego życia, sukcesu, zaspokojenia ambicji. Przez czterdzieści lat zabijał, kiedy uznał za stosowne. Stał się człowiekiem wpływowym, szanowanym, sławnym i bogatym. Z jednej strony zabijanie jest dla niego tym samym, co dla płatnego zabójcy. – Czystym interesem. – Tak. A z drugiej strony czymś osobistym. Przyjaciele, kochanki, byle żony. Przez jakiś czas utrzymywał zażyłe stosunki z K. T. Harris. Tylko dwa razy jego ofiary nie należały do kręgu najbliższych mu osób. – I te zabił z wyjątkowym okrucieństwem.

– Mógł dać upust swojej gwałtownej naturze, pozbawiając je życia. Jestem przekonana, że kiedy przesłuchasz jego byłe żony i dawne czy aktualne kochanki, powiedzą ci ~jeśli będą szczere – że lubi ostry seks, bardzo przypominający gwałt. Tak się przejawia jego porywczość. Pozbawianie innych życia sprawia, że ten człowiek czuje, iż ma kontrolę nad sytuacją, a jednocześnie nie potrafi się powstrzymać przed zabijaniem tych, przez których czuje się zagrożony. – Będzie naprawdę nieszczęśliwy, kiedy odbierzemy mu kontrolę i wsadzimy go do betonowej klatki. Zdobądź dla mnie te nakazy – zwróciła się Eve do Reo. – Jakie tylko uda ci się uzyskać. Rozległo się pukanie do drzwi i wszedł Kyung. – Czy mam zaczekać? – Nie. – Eve przechyliła głowę. – Jesteś w samą porę. Proszę wszystkich o pozostanie jeszcze kilka minut. Myślę, że znalazłam sposób, by raczej wcześniej, niż później ludzie z Wydziału Przestępstw Elektronicznych dostarczyli nam to, czego nam potrzeba. Wskazała palcem pudełko, stojące na stole konferencyjnym. – Proszę, poczęstuj się pączkiem – zwróciła się do Kyunga. Rozdział 19 Trzeba zorganizować kolejną konferencję prasową – powiedziała Eve. – Obawiam się, że tak. – Po krótkim przyjrzeniu się

zawartości pudełka, Kyung wybrał tradycyjny, z lukrem. Zgrabnie przełamał pączek na pół. – To konieczne. – Zgoda, ale trzeba z tym zaczekać, aż zastępca prokuratora Reo załatwi nakaz, a komputerowcy zainstalują podsłuch. – Cóż... – Kyung ze zdumieniem rozłożył ręce. – Czyta pani w moich myślach. – Mam nadzieję, że to samo będę mogła powiedzieć o tobie. Ogłosimy, że nastąpił przełom w sprawie, i czuję, że wkrótce aresztuję sprawcę. – Wspaniała wiadomość. – Kyung dalej przyglądał się jej uważnie. – O ile jest prawdziwa. – Jest prawdą, że nastąpił przełom w śledztwie. Według mnie. Aresztowanie będzie zależało od tego, jak zabójca zareaguje na tę wiadomość. – Eve popatrzyła na Whitneya. – Naturalnie z pańskim pozwoleniem, panie komendancie. – Rozumiem – odrzekł jej szef. – Spodziewacie się, że podejrzany z kimś się skontaktuje po usłyszeniu tej rewelacji. Że skłoni go do tego panika albo ciekawość. – Będzie chciał wiedzieć, co mamy, i czy rzuca to na niego jakiś cień. Jego alibi w sprawie zabójstwa Asnera stanowi oświadczenie innej osoby, którą, moim zdaniem, przekupił. Cena teraz zapewne pójdzie w górę. Osoba, która mu zapewniła alibi, może się z nim skontaktować, by renegocjować warunki.

– Chyba, że załatwią to podczas bezpośredniej rozmowy. – Feeney wzruszył ramionami. – Nie muszą korzystać z telefonu ani komputera, by się dogadać. – Racja. Ale mam jeszcze kogoś, kto spotka się z podejrzanym twarzą w twarz. Nadine potrafi skłonić ludzi do mówienia tego, czego wcale nie zamierzają powiedzieć. Pogrąży go każdy, nawet najmniejszy błąd. Chcę ją w to wciągnąć, panie komendancie. Nie tylko ma w tym swój osobisty interes, ale wiem, że nie ujawni niczego z tego, co ode mnie usłyszy, póki jej nie dam zielonego światła. Szczególnie jeśli w zamian za jej pomoc i dyskrecję zgodzę się – niechętnie i okazując pewną irytację – udzielić jej wyłączności w programie „Teraz” na poinformowanie widzów o tej sprawie. – Manipuluje ludźmi – zauważyła Mira. – Nikt nie może żyć tak, jak on żyje, robić to, co on robił przez cztery dziesięciolecia, nie opanowawszy do perfekcji sztuki manipulowania ludźmi. Nadine również jest w tym mistrzynią. Podobnie jak ty – zwróciła się do Eve. – Wiesz, że ją okłamie. – Tak. Ale ważne jest, kogo będzie dotyczyło to kłamstwo. Bo w sytuacji, kiedy uwierzy, że jesteśmy bliscy aresztowania sprawcy, musi wskazać kogoś. Liczba podejrzanych jest ograniczona. Będzie musiał poświęcić jednego ze swoich, by poczuć się bezpiecznie. Będzie musiał kłamać albo jakoś inaczej przedstawić fakty. Im więcej powie, tym większe szanse, że popełni jakiś błąd. – Może zabić jednego ze swoich ludzi – przypomniała jej Mira. ~1 tak, jak to zrobił w przypadku swojego

wspólnika, upozorować zbrodnię na samobójstwo popełnione z powodu poczucia winy. – Dlatego trzeba będzie przedsięwziąć jakieś kroki, żeby temu zapobiec. Pracuję nad tym. – Przepraszam. – Kyung podniósł rękę w górę. – Nie jestem detektywem, ale czy widzę to, co mi się wydaje, że widzę? Eve spojrzała na tablicę, którą wskazał ręką. – Te informacje nie mogą wyjść poza tę salę. – Rozumiem. Naturalnie. Ale... Czy naprawdę powiązała pani dziewięć zabójstw z Joelem Steinburgerem? Jednym z najbardziej szanowanych, odnoszących sukcesy i znanych producentów filmowych? – To, że robi dobre filmy, nie znaczy, że nie jest zatwardziałym przestępcą. I chyba przerwę jego pasmo sukcesów i zniszczę status celebryty. – To będzie wielka sensacja. Dziennikarze rzucą się na to jak hieny, a policja nowojorska i pani, pani porucznik, znajdą się w samym centrum ich zainteresowania. – Wyraźnie jesteś z tego zadowolony. Kyung się uśmiechnął i ugryzł kawałek pączka. – Wszyscy jedynie wykonujemy swoje obowiązki. – Masz rację. Z sali konferencyjnej Eve udała się prosto do swojego gabinetu, żeby zadzwonić do Nadine. – Właścicielka łodzi – rzuciła do Peabody. – Mieszka w Tribeca razem ze swoim partnerem. – Skontaktuj się z nią. Chcę się z nią spotkać na pokładzie.

– Na pokładzie lodzi? – I to jak najszybciej, Peabody. Nadine – powitała dziennikarkę, jak tylko jej twarz pojawiła się na wyświetlaczu – musimy porozmawiać. – Jestem wolna dziś po południu około... – Teraz. – Dallas, akurat... – Uwierz mi, to, co akurat robisz, nie jest takie ważne. – Naprawdę? Co może być ważniejsze od finalizowania umowy na wywiad na wyłączność z Isaakiem McQueenem, czekającym na przewiezienie do nowego miejsca pobytu... Poza Ziemią, w zakładzie karnym o najbardziej zaostrzonym rygorze? Połączenie tego z rozmowami z bliźniaczkami Jones, a także z młodą dziewczyną, którą McQueen wraz ze swoją wspólniczką porwał w centrum handlowym w Dallas, oraz ze wszystkimi ofiarami porwań McQueena, uwolnionymi przez pewną świeżo upieczoną policjantkę, kiedy ta ponad dwanaście lat temu zatrzymała w Nowym Jorku McQueena? Zrobimy sześciogodzinne specjalne wydanie, emitowane w trzech częściach. To będzie prawdziwy przebój. – Cieszę się. Chcesz jeszcze jeden supertemat? Może oznaczać kolejną książkę i z całą pewnością sprawi, że wszyscy producenci z Hollywood zastukają do twoich drzwi. – Kiedy i gdzie?

– Przystań The Land Edge, Battery Park. Chwileczkę. – Uniosła wzrok, bo właśnie wróciła Peabody, podniosła palec i powiedziała bezgłośnie: „Za godzinę”. – Za dwie godziny. Nie spóźnij się. – Rozłączyła się. – Ale super – powiedziała Peabody. – Nie mam na myśli książek i filmów, tylko pracę gliniarzy. Kiedy zostałam policjantką, nie liczyłam, że będę prowadziła takie sprawy. Chciałam powiedzieć, że trudno sobie nawet wyobrazić, że ktoś mógł zrobić to, co on robił przez czterdzieści lat. Odczuwam... – Przygnębienie – dokończyła za nią Eve. – Bo ktoś powinien go powstrzymać już dawno temu. Gdyby jeden gliniarz spojrzał w prawo, zamiast w lewo, w górę zamiast w dół, zadał jedno pytanie więcej, może udałoby się powstrzymać Steinburgera. – Taak. Wiem, że niektórzy sprawcy nigdy nie zostają schwytani, a innym udaje się uniknąć kary, bo policja nie zdołała zamknąć śledztwa. Ale to jest... To trwa dziesiątki lat, Dallas. Patrzyłam na tę tablicę, na tego studenta, młodszego ode mnie. Nigdy nie dorósł, nigdy nie skończył studiów ani się nie zakochał. Teraz mógłby już mieć wnuki, ale on zawsze będzie miał dwadzieścia lat. – Dobrze go sobie zapamiętaj, Peabody. Zapamiętaj jego twarz i nazwisko, zapamiętaj, że nie było mu dane mieć więcej, niż dwadzieścia lat, ponieważ Joel Steinburger do tego nie dopuścił. I uszło mu to na sucho. Więc to samo zrobił innym. – A my się postaramy, żeby już nigdy więcej tego

nie zrobił. Zadzwonił jej telefon. – Dallas. – McHone. Miałem fart. Znalazłem karton z dowodami, książkę sprawy, sprzęt elektroniczny. Po rozmowie z panią nie mogłem przestać o tym myśleć, więc zacząłem kopać. – Jestem pana dłużniczką. Proszę posłuchać, mamy tu urwanie głowy. Gdybym mogła dostać to, co znaleźliście, zleciłabym naszemu najlepszemu specowi z Wydziału Przestępstw Elektronicznych i rzeczoznawcy o wybitnych umiejętnościach w tym zakresie, żeby pogrzebali w sprzęcie. Chętnie zapoznam się z książką sprawy i pozostałymi materiałami. – Jeśli odkryje pani coś, co mi pozwoli powiedzieć wdowie po Pearlmanie, że jej mąż nie był tchórzem ani złodziejem, będziemy kwita. Będę musiał wypełnić kilka wniosków, by móc to wszystko pani wysłać, a potem zorganizować bezpieczny transport do Nowego Jorku. – Mogę w tym pomóc. Poproszę swojego komendanta, żeby załatwił sprawy formalne, i załatwię transport. Jeśli kiedykolwiek będzie pan czegoś ode mnie potrzebował, sierżancie detektywie McHone, proszę dzwonić. – Dziękuję. – Poproś Whitneya, żeby się w to włączył – powiedziała do Peabody. – Ja zajmę się organizacją transportu.

Już zamierzała zadzwonić do Roarke’a, ale się skrzywiła, syknęła i podeszła do okna. Wiedziała, że nie powinna zawracać mu głowy za każdym razem, kiedy potrzebuje czegoś, co mógł jej dostarczyć. Przemogła się i zamiast do męża, zadzwoniła do Summerseta. – Tak, pani porucznik? – Potrzebny mi szybki, pewny wahadłowiec do przewiezienia dwóch funkcjonariuszy policji nowojorskiej do Kalifornii, a potem z powrotem do Nowego Jorku razem z ważnymi dowodami rzeczowymi. – Rozumiem. Muszę wiedzieć, gdzie dokładnie mają lecieć i z jakiego lotniska w Nowym Jorku chcą wystartować. – Tylko tyle? – Rozumiem, że sprawa jest pilna, więc owszem, wystarczy miejsce wylotu i lotnisko docelowe. – Dobrze. – Powiedziała mu, ale nie wyzbyła się podejrzeń. – Bardzo dobrze. Niech pani ludzie za trzydzieści minut stawią się na lotnisku. Naturalnie muszą mieć ważne dokumenty tożsamości i podpisane upoważnienia. – Podpisane przez kogo? – Przez panią, pani porucznik. Ponieważ wahadłowce są zawsze do pani dyspozycji, funkcjonariusze muszą mieć jedynie pani upoważnienie. Chyba że zamierza pani im towarzyszyć. Wtedy nie będą potrzebne żadne upoważnienia. – Nie, nie polecę z nimi. Będą na lotnisku za pół

godziny. – Przemogła się i dodała: – Dziękuję. – Nie ma za co. Ze zmarszczonym czołem popatrzyła na ciemny wyświetlacz. Skąd miała wiedzieć, że to takie proste? Gdyby wiedziała, że to takie proste, sama skontaktowałaby się z centrum lotów. Chociaż prawdopodobnie Summersetowi i tak uda się to załatwić szybciej. – Dallas. – Co? – Rozkojarzona Eve uniosła wzrok, i zobaczyła w drzwiach Reo. – Tak? – Mam zgodę na założenie podsłuchu. Poinformuję o tym Feeneya. – Dobrze. Przystępujemy do gry. – Wiem, że nie chcesz tego słuchać, ale będziesz musiała mieć naprawdę ogromne szczęście, żeby powiedział choć słowo na temat tych zabójstw; coś co będziesz mogła wykorzystać w sądzie. – Może powie coś, co będzie prowadziło do czegoś innego. To cały proces, Reo. – Który może trwać lata, nim uda nam się – jeśli w ogóle – oskarżyć go o dawne morderstwa. Czy nie powinnaś się skupić na dwóch ostatnich? – Potrafię jednocześnie skupić się na więcej niż na jednym celu. Student, kobieta w ciąży, mąż i ojciec, starzec, kobieta na tyle inteligentna, żeby się z nim rozwieść, jakiś facet, wykonujący swój zawód. O kim twoim zdaniem mogę zapomnieć? – Chcę, żebyś pamiętała o nich wszystkich. Ale na-

wet jeśli się ograniczysz do sprawy Harris i Asnera, i tak gwarantuję, że dostanie dożywocie. Ma tylko jedno życie, Dallas, i jeśli dobrze to rozegramy, spędzi to, co mu z niego pozostało, za kratkami. – Świetnie, gdyby chodziło tylko o niego. Ale chodzi również o siedem osób i życie, którego nigdy nie dane im było przeżyć. Widziałaś ich zdjęcia? – spytała Eve. – Tak. Wiem. Wiem, Dallas. Chcę, żeby odpowiedział za śmierć ich wszystkich. Chciałabym go oskarżyć o ich zamordowanie i uzyskać wyrok skazujący, co jest jednak nierealne. Oczywiście jeśli kiedykolwiek uda nam się zebrać dość dowodów, by oskarżyć go o te wszystkie zabójstwa, mój szef w pełni się w to zaangażuje, a ja będę miała murowany awans w kieszeni. Ale na razie pragnę zdobyć solidne podstawy, by móc go oskarżyć o jedno zabójstwo, skazać i mieć nadzieję, że z czasem uda nam się udowodnić mu pozostałe. – Mnie to nie satysfakcjonuje. Kiedy będziemy mieli dość dowodów, żeby go zamknąć za zamordowanie Harris i Asnera lub choćby za jedno, z tych morderstw, rozerwę go na strzępy za pozostałe. Za wszystko. I potem podam ci te strzępy na tacy. – A ja się nimi dalej zajmę. Mira się niepokoi. Widziałaś to? Boi się, że Steinburger znajdzie jakiś sposób, by odwrócić uwagę od swojej osoby i sprawić, byśmy się skupili na kimś innym. Albo zrobi coś gorszego. Nie chcemy, by miał na swoim koncie kolejną ofiarę. – Wiem, jak teraz rozumuje. I będę zawsze krok przed nim.

– Informuj mnie na bieżąco. A jeśli dostarczysz mi więcej okruchów, postaram się o nakazy rewizji. – Możesz zacząć się starać od zaraz. Reo tylko pokręciła głową. – Jeśli teraz spróbuję, nic nie wskóram. A kiedy raz mi odmówią, później trudniej mi będzie je uzyskać. Eve dostrzegła w tym racjonalne myślenie, nawet jeśli taka logika jej się nie podobała. – Wiesz, że kiedy razem z Peabody poszłyśmy na plan zdjęciowy, gdy Harris jeszcze żyła, akurat kręcili scenę, w której młoda, zadziorna zastępczyni prokuratora towarzyszy dwóm gliniarzom z wydziału zabójstw do domu Icove’ów? I kiedy znajdują trupa, zastępczyni prokuratora mdleje. – Kurde. Kurde. Umieścili tę scenę? – Na twarzy Reo pojawiło się zawstydzenie i złość. – Kurde. Pierwszy raz zobaczyłam trupa. Każdemu mogłoby się coś takiego przytrafić. – Ale przytrafiło się tobie. Aktorka naprawdę z wielkim wdziękiem osunęła się na ziemię. – Podobało ci się to. – Cher Reo zmrużyła oczy i wycelowała w nią palec. – Z satysfakcją patrzyłaś na moje upokorzenie. – Gwiżdżę na to. I o ile mnie pamięć nie zawodzi, zrehabilitowałaś się. Dołożyłaś wszelkich starań, by uzyskać nakazy. Reo westchnęła. – Daj mi coś więcej. Daj mi coś więcej, a znów wyjdę ze skóry, żeby uzyskać nakazy. – Przygotuj się do tego. – Eve złapała kurtkę.

– O, mój Boże! – Reo jęknęła niemal tak, jakby doznała zmysłowej przyjemności. – Naprawdę? – Zachowując pewną odległość, Eve włożyła kurtkę. – Rzeczywiście doznałaś zmysłowej przyjemności na widok kurtki? – Jest... Cudowna. – Nie dotykaj jej. No dobrze, raz – zgodziła się Eve, doskonale wiedząc, że nie uda jej się ominąć Reo. – Możesz jej dotknąć, ale tylko raz. – Mmmm. Jest odlotowa. – Co to za słowo? – mruknęła, wychodząc. W sali wydziału zawołała: – Peabody, ze mną. Dostaniesz swój okruch – zwróciła się do Reo. *** Wiatr wiał od wody, niosąc jej zapach na ląd. Był całkiem przyjemny dzień i turyści skorzystali z okazji, by spacerować po parku, jeździć promami na Wyspę Wolności. Ogrody nadal były w pełnym rozkwicie, chociaż przeważały kolory jesieni – rudości i brązy. Sprzedawcy rozstawili swoje stragany, by doić turystów, oferując im sojdogi, pamiątki, przewodniki, jednorazowe telefony i aparaty fotograficzne tym, którzy zgubili swoje lub zapomnieli je wziąć. Eve stała, przyglądając się przystani, smukłym łodziom, kołyszącym się na wodzie. Część, gdzie cumowały prywatne jachty, odgrodzono, żeby zniechęcić ciekawskich, wandali i złodziei. Ale pokonanie bramy nie sprawiłoby większych trudności.

Chociaż przypuszczała, że ci, których było stać na trzymanie czy cumowanie swoich, jak to się mówi, wypasionych lodzi w tej przystani, zadbali również o odpowiednie ich zabezpieczenie. – To Violet Holmes. – Peabody wskazała brodą kobietę, idącą w stronę bramy. Tamta miała na sobie elegancką, czerwoną marynarkę, dżinsy, ozdobione przy kieszeniach cienką, złotą lamówką oraz czerwoną koszulę w paski. Owinięty wokół szyi szal w kwiaty, unosił się za nią na wietrze. Krótkie, siwe włosy schowała pod marynarską czapką, włożoną na bakier. – Detektyw Peabody. A pani jest z pewnością porucznik Dallas. – Violet mocno uścisnęła im dłonie. – Przeczytałam książkę o Icove’ach i śledziłam wiadomości na temat K. T., czuję się więc teraz, jakbym panie znała. – Znała pani K. T.? – spytała Eve. – Trochę. Uważam już Nowy Jork za swoje miasto i tylko od czasu do czasu wyjeżdżam na zachodnie wybrzeże. Milo mi się z paniami spotkać, ale nie rozumiem waszego zainteresowania Simone. – Łodzią – wyjaśniła Peabody Eve. – Nazwałam ją imieniem postaci, którą kiedyś zagrałam. Obie jesteście za młode, żeby to pamiętać, ale rola Simone zapoczątkowała moją karierę. Łódź ma teraz dziesięć lat i pływanie nią należy do moich ulubionych sposobów spędzania wolnego czasu. – Skoro już pani wspomniała o początkach swojej kariery zawodowej, proszę mi powiedzieć, czy to normal-

ne, by Joel Steinburger zapłacił początkującej aktorce dwadzieścia tysięcy dolarów? – Słucham? – To jeden z tych osobliwych szczegółów, jakie czasami napotykamy podczas rutynowego śledztwa. Dwadzieścia tysięcy, przekazano na pani konto – dopiero co otwarte – osiemnastego lipca dwa tysiące dwudziestego dziewiątego roku. Czy to przyjęta praktyka? – Nie, wprost przeciwnie. I dlatego Joel jest tak niezwykłym i wyjątkowym człowiekiem. Doskonale to pamiętam, bo też ma to związek z Simone. Bardzo chciałam dostać tę rolę, próby czytane wypadły dobrze. Wiele dni się do nich przygotowywałam. Roześmiała się do wspomnień. – Jadłam, spałam, oddychałam Simone. Ale chociaż Joel chciał, żebym wystąpiła w tej roli, reszta kierownictwa wytwórni była temu przeciwna. Nie byłam wystarczająco piękna, wystarczająco wyrafinowana. Nie byłam wystarczająco zmysłowa, seksowna. I tak dalej. – Rozumiem. Dwadzieścia tysięcy dolarów to zmieniło? – Zdziwi się pani, ale Joel wypłaci! mi te pieniądze z własnej kieszeni. Zaryzykował. Kazał mi zatrudnić jednego z czołowych w owym czasie konsultantów od mody, fryzur, makijażu, zachowania. – Znów się roześmiała. – Boże, to było takie emocjonujące. Całkowicie odmieniona zewnętrznie oraz wewnętrznie przyszłam na kolejną próbę czytaną. I dostałam tę rolę. Zawdzięczam to Joelowi. Zresztą nie tyl-

ko to. – Czy byliście kochankami? – Wtedy nie. Później przez jakiś czas owszem. To dziwne pytania. – Wiem, że mogą się pani wydawać dziwne. Mam kolejne. Ponieważ tak dobrze pamięta pani to wydarzenie, powinna pani również pamiętać, o co w zamian za to poprosił panią Joel. – Żebym zdobyła tę rolę. – Chodzi mi o małą przysługę, o coś, o co wtedy poprosił. – Nadal nie rozumiem, co to ma wspólnego z moją łodzią. – Jest szereg szczegółów, które musimy wyjaśnić. – Tak się składa, że pamiętam, bo był to wyjątkowo ekscytujący okres w moim życiu. To było coś zwyczajnego i słodkiego. Nigdy nie traktowałam tego jako przysługi, jak się pani wyraziła. A już z pewnością nie przysługi za pieniądze. – Co pani pamięta? – Joel planował niespodziankę dla żony. Dopiero co się okazało, że spodziewa się ich pierwszego dziecka. Chciał na krótko wyskoczyć do ich willi w Meksyku, sprawdzić, czy przygotowania przebiegają jak należy. Poprosił mnie, żebym powiedziała, gdyby ktoś mnie zapytał, że tamtego wieczoru był ze mną i konsultantem na naszym pierwszym spotkaniu. I przez pierwsze dwie godziny rzeczywiście brał w nim udział. Potem nas pożegnał, żeby zdążyć na samolot. Czy o to pani chodziło?

– Tak, dziękuję. Mam teraz pełną jasność. Domyślam się, że kiedy policja panią zapytała, powiedziała pani to, co uzgodniła pani z Joelem. – Och. – Violet położyła rękę na sercu. – Śmierć Angeliki Caulfield z powodu przedawkowania. Tak, teraz rozumiem zainteresowanie policji. Co za tragedia. Była taka młoda i utalentowana. – Policja przesłuchiwała panią? – Rozmawiali z Joelem. Krążyły plotki, że miał romans z Angelicą. Szczerze mówiąc, jeśli wierzyć plotkom, nie potrafię zliczyć, ile miałam romansów z mężczyznami, których nigdy nawet nie widziałam na oczy. Ale to część zawodu aktorki. – Kiedy rozmawiali z panią, powiedziała im pani, że był z panią i z konsultantem. – Tak, powiedziałam im, że był z nami. Germaine, konsultant, był przy tym, kiedy policja zadawała mi pytania. To było rutynowe postępowanie. I odruchowo potwierdził, że Joel był z nami. Więc ja też tak powiedziałam. Tak wydawało mi się prościej. Umilkła na chwilę i wypuściła powietrze z płuc. – Od wielu lat o tym nie myślałam, ale chyba byłoby lepiej, gdybyśmy wtedy powiedzieli prawdę. Przecież Joel z pewnością miał bilety lotnicze. Ale dziennikarze zaczęliby się rozpisywać o jego wyjeździe do Meksyku i zepsuliby całą niespodziankę. A Lana była naprawdę szczerze zaskoczona, kiedy urządził niesamowite przyjęcie dla niej w ich willi. To było moje

pierwsze prawdziwe przyjęcie – dodała z uśmiechem. – Teraz, kiedy tamta niespodzianka nie odgrywa już żadnej roli, czy byłaby pani łaskawa sprostować swoje dawne zeznania? – spytała Eve. – Och. Tak, naturalnie. Jeśli to naprawdę konieczne. – Tak będzie uczciwie – rzuciła od niechcenia Eve. – Później się tym zajmiemy. Czy pozwoli pani, że się rozejrzymy na Simone? – Oczywiście. – Violet przeciągnęła kartę w czytniku i wprowadziła kod. – Jest zacumowana na szóstym stanowisku. To moja szczęśliwa liczba. – Czy ostatnio pływała pani swoją łodzią? – spytała Eve. – W ciągu dwóch ostatnich tygodni nie. Byłam w Baltimore, gdzie kręcone są plenery do nowego serialu. Wróciłam do Nowego Jorku wczoraj po południu. – Czy ktoś oprócz pani ma dostęp do łodzi? – Phillip, Phillip Decater. Od paru lat mieszkamy razem. Ale on nigdzie nie wypływał. Był ze mną w Baltimore. Poza tym kiepski z niego żeglarz. To jego jedyna wada – dodała z uśmiechem, wskazując ładną, białą łódź z błyszczącymi, mosiężnymi okuciami. – Wyobrażam sobie, że pływa pani z przyjaciółmi. – Tak, z przyjaciółmi, z rodziną. Jak tylko uda nam się to zorganizować. Dlaczego pani pyta? – Może to nic ważnego. Czy zorientowałaby się pani, gdyby ktoś korzystał z lodzi podczas pani nieobecności?

– Jeśli przypuszcza pani, że ktoś mógłby wziąć łódź, by nią popływać, niezbyt to sobie wyobrażam. Po pierwsze, musiałby otworzyć bramę, potem wejść do sterówki, gdzie jest zainstalowany alarm, następnie wprowadzić kod uruchamiający silnik. Jeśli komuś udałoby się pokonać te wszystkie zabezpieczenia, czemu nie miałby popłynąć do Nowej Scotii i nie sprzedać tam lodzi? – Słuszna uwaga. Ale jeśli ktoś korzystał z łodzi, zorientowałaby się pani? – Mogę sprawdzić w cyfrowym dzienniku pokładowym. Jest tam zapisane, kiedy ostatni raz korzystano z łodzi, współrzędne miejsca, do którego dotarto, ile czasu to trwało. – Naprawdę? – Najnowszy gadżet – przyznała Violet, uśmiechając się szeroko. – Dostałam go od Phillipa na urodziny w zeszłym miesiącu. Właściwie coś takiego niezbyt mi jest potrzebne na lodzi, którą pływam dla przyjemności, ale Phillip wie, że kocham Simone i lubię wszelkie nowinki. – Czy możemy sprawdzić ten pani gadżet? – Czemu nie? Zapraszam na pokład. Kambuz jest zawsze dobrze zaopatrzony – powiedziała Violet, zgrabnie wchodząc na pokład łodzi. – Czy życzą sobie panie czegoś? – Nie, dziękujemy. – Rety, jest śliczna. – Peabody przesunęła palcami po barierce. – Właściwie niewiele wiem o łodziach, ale znam się na drewnie. To jest naprawdę pierwszorzędne. – Drewno tekowe z odzysku. Latem często mamy

gości. Może się tutaj przespać osiem osób, jeśli postanowimy spędzić weekend z przyjaciółmi. Weszła po wąskich schodkach i wprowadziła kolejny kod, by otworzyć przeszkolone drzwi. Chociaż pomieszczenie wyglądało jak nowoczesne centrum dowodzenia, było w nim staroświeckie koło – ster, jak się domyśliła Eve. Z przeszklonej sterówki rozciągał się widok na port. Eve starała się nie zwracać uwagi na delikatnie kołyszącą się podłogę pod nogami. – No więc... – Violet przeszła na prawą stronę – tu są różne gadżety. Sonar, dzięki któremu można wyśledzić ławice ryb albo wieloryby, jeśli wypłynie się wystarczająco daleko od brzegu. Różne przyrządy meteorologiczne. A to jest cyfrowy dziennik pokładowy. – Otworzyła monitor w pulpicie, przedstawiła się swoim imieniem, podała nazwę łodzi. – Phillip dla zabawy zaprogramował go tak, by uruchamiał się na dźwięk głosu. Wyświetlić cały dziennik pokładowy – poleciła. – Zobaczy pani – zwróciła się do Eve – że niezbyt często wypływaliśmy łodzią przez ostatnie... A co to takiego? Eve wcale się nie zdziwiła. – Czy dobrze to odczytuję? Wczoraj wypłynięto łodzią o pierwszej szesnaście i zacumowano ją z powrotem po godzinie, o drugiej dwadzieścia dwie. Zrobiono dwie i sześć dziesiątych mili. Czy to średnia prędkość? – Tak, w węzłach. – Violet zdjęła czapkę, przesunę-

ła dłonią po włosach. – To bardzo dziwne. – A te liczby to współrzędne miejsca, gdzie popłynięto łodzią? – Tak, tak. Cholera. Porozmawiam o tym z ochroną przystani. Jeśli ktoś z personelu uznał, że może sobie używać Simone, to czeka go przykra niespodzianka. – Proszę się rozejrzeć po łodzi – powiedziała Peabody – i sprawdzić, czy czegoś nie zepsuto albo nie ukradziono. – Boże. Tak, naturalnie. Cholera! – Wychodząc, wyciągnęła telefon. Eve słyszała, jak mówiła: – Phillipie, ktoś był na Simone. Nie, nie, wszystko w porządku. Jestem tu z policjantkami. – Nie miał pojęcia o tym gadżecie – powiedziała Eve. – To coś nowego. Założę się, że wiedział, że Violet jest w Baltimore, a łódź stoi tu zacumowana. Wiedział, jak się przedostać przez bramę, wejść do sterówki, uruchomić motor. – Kiedyś byli kochankami – szepnęła Peabody. – Już raz dla niego skłamała, kiedy ją oficjalnie przesłuchiwano. – Ponieważ według mnie była młoda, naiwna, wdzięczna mu za pomoc. I nieważne, czy świadomie, czy nie, czuła się zobowiązana, bo dał jej pieniądze na konsultanta, wspierał jej starania o rolę, na której jej zależało. Powiedziała nam o tym, nic nie kręcąc. – Taak. – Peabody spojrzała w stronę drzwi do sterówki.

– Nie miał powodu, żeby ją uprzedzić. Nie przypuszczała, że po tylu latach znów ją poprosi o przysługę. Wyglądała na zaskoczoną, ale nie przestraszoną. – Prawdopodobnie zmieniła system zabezpieczeń po tym, jak się rozstali. Od dwóch lat mieszka z tym Phillipem. Ale Steinburger z pewnością był częstym gościem na pokładzie łodzi. Są przyjaciółmi, ma swoją własną łódź. Usłyszawszy jakieś hałasy pod pokładem, Eve zeszła na dół. – Wszystko wygląda tak, jak powinno. – Violet stała w kambuzie, mieszając drinka. – Muszę się napić krwawej mary. Jestem wściekła! Phillip już tu jedzie. Zawsze można na niego liczyć. – Powiedziała pani, że tylko wy macie dostęp do łodzi. Ale czy w razie jakiejś nagiej sytuacji mogą tu wejść pracownicy ochrony przystani? – Tak, tak. Nie pomyślałam o tym. Mają dostęp, w razie gdyby coś się stało. – Powiedziała pani, że często zapraszacie gości na łódź. Może niektórzy przyjaciele lub członkowie rodziny znają kody. – Być może, być może. – Wypiła łyk krwawej mary. – Ale to przyjaciele, rodzina. Gdyby ktoś z nich chciał gdzieś popłynąć łodzią, zapytałby mnie. Nie zakradałby się w środku nocy, bo wystarczyłoby, żeby do mnie zadzwonił, a dałabym mu zgodę. – Czy zaprosiła pani na łódź aktorów bądź inne osoby, pracujące przy filmie o Icove’ach? Violet opuściła rękę ze szklanką.

– Myśli pani, że ma to jakiś związek z morderstwem? To... Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza. Minęła je obie i wyszła na pokład. Eve odczekała minutę, a potem ruszyła za właścicielką łodzi. – Czy wydala pani przyjęcie na pokładzie dla osób, pracujących przy filmie? – Przyjaźnię się z Connie. Ubóstwiam Roundtreego. Zaprzyjaźniłam się też z Andi, odkąd przestałyśmy regularnie konkurować o te same role. Usiadła i znów się napiła. – Już wcześniej poznałam Juliana, uważam, że jest czarujący. A z Joelem, jak panie wiedzą, kiedyś byłam blisko związana. Pozostaliśmy przyjaciółmi. Pod koniec sierpnia razem z Phillipem zorganizowaliśmy przyjęcie na pokładzie Simone. Byli wszyscy, których już wymieniłam, poza tym K. T., Marlo Durn, Matthew Zank i jeszcze kilka osób. Część z nich została na noc. Connie i Roundtree, Joel, Andi... Widzi pani, wszyscy mamy lodzie. Jesteśmy żeglarzami. Nie rozumiem, jaki to ma związek z morderstwem. – To szczegół, który musimy sprawdzić. Czy po tamtym przyjęciu ktoś z nich był na lodzi? – Ach. – Potarła czoło. – Rzadko jest czas na przyjęcia, kiedy się akurat kręci film. Zdaje się, że w zeszłym miesiącu razem z Connie zjadłyśmy obiad. Nie wypływałyśmy z portu. Po prostu urządziłyśmy sobie obiad tylko dla pań tutaj, w przystani. I, och, kilka tygodni temu pożyczyłam łódź Joelowi. Chciał zaprosić kilku inwestorów,

rozważał wynajęcie jakiegoś jachtu. Powiedziałam mu wtedy, żeby się nie wygłupiał, że może ich zaprosić na Simone. – Musiała mu pani dać kody. – Tak, chyba to zrobiłam. Zamierzałam je zmienić, na wszelki wypadek. Ale jestem zajęta przy nowym serialu i zapomniałam o tym. Zresztą, jak już powiedziałam, ani Joel, ani nikt z nich nie miałby powodu, żeby się tu zakradać w środku nocy, by dokądś wypłynąć. – To tylko drobny szczegół – rzuciła od niechcenia Eve. – Dziękujemy za poświęcenie nam czasu i za informacje. Zanim się rozstaniemy, chciałabym zrobić kopię pani cyfrowego dziennika pokładowego. – Bardzo proszę. Czy nie należałoby poszukać odcisków palców? Eve się uśmiechnęła. – Myślę, że kopia dziennika pokładowego wystarczy. Skoro już tu jesteśmy, może oficjalnie sprostuje pani swoje dawne zeznania? – To było trzydzieści lat temu – zaczęła Violet. – Czy to naprawdę konieczne? – Tak dla porządku. Peabody, idź zrób kopię, a ja spiszę sprostowanie zeznań. Załatwiły wszystko i zostawiły Violet, dumającą nad krwawą mary. – Peabody. – Wiem, mam przekazać dane z dziennika pokładowego policji rzecznej, żeby ustalić, gdzie został wyrzucony

sprzęt, a potem skierować tam nurków. – Powiedz im, że to bardzo pilne – dodała Eve. – Mamy pierwszy okruszek, pierwszy spory okruszek, bo Violet stare zeznanie odwołała i Steinburger stracił alibi na noc, kiedy zginęła Caulfield. – Wszystko sobie wcześniej zaplanował. Wszystko przygotował, poświęcając mnóstwo uwagi, dając pieniądze na konsultanta, którego odszukam, i kusząc dużą rolą młodą, niedojadającą aktorkę. – Która prawdopodobnie się w nim podkochiwała – dodała Eve. – Reo to się spodoba. A znalezienie wyrzuconego sprzętu elektronicznego będzie dla niej naprawdę silnym dodatkowym bodźcem. Załatwi nam ten nakaz rewizji. – Co za szczęście, że pani Holmes zainstalowała ten cyfrowy dziennik pokładowy. – Steinburgerowi już zbyt długo dopisuje szczęście. Jak nie dziennik pokładowy, znalazłoby się coś innego. Zużycie paliwa albo... Sama nie wiem. Chcę, żeby dwóch gliniarzy popytało w przystani, czy ktoś nie widział Steinburgera bądź czegoś, co wydało się czymś niecodziennym. I chcę, żeby ludzie z Wydziału Przestępstw Elektronicznych sprawdzili zabezpieczenie bramy. Żeby wejść z nami na teren przystani, Violet musiała posłużyć się kartą. Przekonajmy się, jak on sobie z tym poradził. – Zajmę się tym. A oto i Nadine. – Widzę ją. – Lepiej niech to będzie coś ważnego. – Nadine podeszła do nich, stukając obcasami. – Coś bardzo ważnego.

Jestem zarobiona po łokcie przy tym specjalnym wydaniu programu. Ostatniej nocy spałam nie dłużej niż trzy godziny, a na śniadanie zjadłam dwie słodkie bułeczki, bo tylko to miałam w domu. A teraz jestem tutaj, kiedy powinnam przygotowywać pytania dla tego popaprańca McQueena. – Przypuszczam, że przyda ci się spacer po parku. Peabody, zajmij się tym, o czym rozmawiałyśmy, dobrze? Potem możesz do nas przyjść. – Nie mam czasu na spacery po parku... – zaczęła Nadine, ale Eve ruszyła przed siebie. – Och, gdybym nie wiedziała, że może mi skopać tyłek, chętnie skopałabym jej – mruknęła dziennikarka. – Uwierz mi – powiedziała jej Peabody – nie będziesz żałowała tego spaceru. Rozdział 20 Eve uważała, że jeśli już koniecznie trzeba się udać na łono natury, to miejski park w cywilizowany sposób zaspokaja tę potrzebę. Fauna ograniczała się do wiewiórek, gołębi, ulicznych bandytów i z bardziej skołtunionego od wiewiórek osobnika wieszczącego koniec takiego świata, jaki znamy. Właściwie nawet lubiła kwiaty. Ktoś je posadził, a nie wyłaniały się same z ziemi, kiedy nikt nie patrzy. A przez osobliwe ćwierkanie ptaków czy brzęczenie jakichś owadów, pijących krew, dolatywał uspokajający szum ruchu ulicznego. – Nie zamierzam przemierzyć całego Battery Park w tych szpilkach. Eve spojrzała na błyszczące rdzawozłote czółenka

na wysokim obcasie. – Czemu je wkładasz, skoro nie możesz w nich chodzić? – Mogę w nich chodzić. Tylko nie zamierzam w nich odbywać pieszych wędrówek. – Nadine klapnęła na ławce, założyła nogę na nogę, skrzyżowała ręce na piersiach. – Co to za sprawa i dlaczego, do jasnej cholery, nie mogłyśmy o niej porozmawiać przez telefon? Cały mój plan dnia diabli wzięli. – Jak się dowiesz, będziesz mnie chciała całować po rękach. Dziennikarka tylko spojrzała na nią zimno. – Masz pojęcie, ile pracy wymaga przygotowanie takiego kilkuodcinkowego programu specjalnego? Trzeba sporządzić harmonogram, zaplanować wyjazdy, napisać scenariusz, wymyślić formułę, zadbać o garderobę. Na dodatek to ja przeprowadzam wywiady, układam pytania, piszę komentarz. I jestem producentką. Więc... – Skoro już mowa o producentach – powiedziała słodko Eve, przysiadłszy na ławce. – Chcę, żebyś nakłoniła Stein– burgera do udzielenia ci wywiadu. Możesz go wypytać o jego przemyślenia, dotyczące zabójstwa Harris, jakie to uczucie być podejrzanym, jak on i pozostali radzą sobie z jej śmiercią, musząc kontynuować kręcenie filmu. I takie tam. – Teraz jeszcze mówisz mi, jak mam wykonywać swoją pracę? – Stres ustąpił miejsca złości. – Przysięgam na Boga, że chyba jednak spróbuję ci skopać tyłek. – W tych butach? – Eve prychnęła. – Połamiesz so-

bie nogi! – Słuchaj, Dallas, w mediach już pełno materiałów na ten temat, a Steinburger, jak cała reszta, mówi to, co nie zaszkodzi wytwórni. Wszyscy są wstrząśnięci, zdenerwowani, pogrążeni w żalu, ale życie musi się toczyć dalej. Już rozmawiałam ze wszystkimi. Jeśli masz jakiś nowy trop, którym mogę podążyć, dobrze. W przeciwnym razie będzie to powtarzanie tych samych rzeczy, o ile nie ujawnisz jakichś nowych informacji. Na przykład powiesz mi, że to Steinburger udał się na taras i zabił Harris. – Nieoficjalnie. Nadine zmrużyła oczy. – Och, pozwól, że cię zacytuję, Dallas, ugryź mnie. Zaciągnęłaś mnie tutaj, żeby się ze mną droczyć, mówiąc, że podejrzewasz jednego z najbardziej lubianych, szanowanych i odnoszących sukcesy producentów z branży o zabicie swojej najbardziej kasowej aktorki, skądinąd kobiety o trudnym charakterze? I jeszcze oczekujesz, że nikomu o tym nie powiem? – Tak, albo pójdziemy na spacer, ty w swoich szpilkach, a ja w nowych, wygodnych butach. – Boże! Potrafisz mnie wkurzyć. – Nadine zerknęła na buty Eve i zrobiła nadąsaną minę. – Ładne. Eve wyciągnęła nogi przed siebie i też przyjrzała się swoim butom. – Chyba dobrze pasują do kurtki. – Nawet nie zamierzam rozpoczynać rozmowy o kurtce, bo powinna należeć do mnie. Znacznie lepiej od ciebie potrafię docenić miękką skórę i doskonały krój.

– Podoba mi się. – Eve odczekała chwilę. – No więc chcesz siedzieć tutaj i paplać o ciuchach, czy możemy porozmawiać nieoficjalnie? – Cholera. Powinnam... – Zaczekaj chwilkę. – Eve wstała, zrobiła kilka kroków i złapała za ramię chudzielca w luźnej kurtce i spodniach moro. – Słuchaj no, oboje wiemy, że ta kobieta to idiotka, jeśli w taki sposób trzyma torebkę. – O co pani chodzi? – Pchnął ją, próbując się wyrwać. Ale Eve tylko mocniej zacisnęła palce na jego ramieniu. – Jest idiotką i jej towarzyszka również. Ale prawdopodobnie są z Wisconsin albo innego odległego stanu. Więc wyrywanie im torebek w parku to dla miasta zła reklama. Uśmiechnął się szyderczo, wolną rękę zwinął w pięść. – Odwal się ode mnie, paniusiu, albo wezwę policję. – Czyli ty też jesteś idiotą. Jestem z policji, głupku. Siedziałam na ławce i widziałam, jak oceniałeś swoje szanse na kradzież na wyrwę. To oburzające. – Nie wiem, o czym pani mówi. – Ale opuścił zaciśniętą pięść, a jego głos stał się piskliwy. – Tylko sobie spaceruję. Nic więcej. – Zrób przysługę nam obojgu, idź sobie pospacerować gdzie indziej. I to już! Kiedy go puściła, nie odszedł wolnym krokiem, tylko czmychnął jak zając jak najdalej od dwóch kobiet, być

może z Wisconsin, które spacerowały, niedbale wymachując torebkami. Eve wróciła na ławkę. – Przepraszam. No więc o czym to mówiłyśmy? – Skąd wiedziałaś, że to złodziej torebek? – Szedł za tymi kobietami od kilku minut, zachowując dystans, i nie spuszczał wzroku z torebek. Próbował ocenić, czy uda mu się zabrać obie, czy ma się zadowolić jedną. Chyba zamierzał wyrwać obie. Mniejsza o to. Jeśli chcesz wiedzieć to, co ja, powiedz magiczne zaklęcie. – Jasna cholera. – Nie tak brzmi magiczne zaklęcie. – Zgoda, ale lepiej niech to będzie coś naprawdę dobrego. Coś rewelacyjnego. Rozmawiamy nieoficjalnie. – Steinburger nie tylko zabił Harris i A. A. Asnera, ale przynajmniej jeszcze siedem innych osób. Uważam, że ma na sumieniu więcej ofiar, w tej chwili jednak poprzestaniemy na dziewiątce. Zabija od czterdziestu lat. Nadine zamrugała powiekami. – Joel Steinburger, zdobywca nagród Akademii i Kennedy Center, założyciel Big Bang Productions, od czterdziestu lat zabija ludzi? – Zaczął od zamordowania jednego ze swoich współlokatorów podczas studiów, a skończył na Asnerze, o ile uda mi się go powstrzymać. – Pieprz mnie. – Dzięki, nie jesteś w moim typie. – Jesteś pewna? – Jestem pewna, że lubię to robić z mężczyznami,

ale gdyby pociągały mnie kobiety, chętnie bym cię przeleciała. Nadine szturchnęła ją łokciem. – Mam na myśli Steinburgera. Jasne, że jesteś, w przeciwnym razie byś mi o tym nie powiedziała. Jezu. Jezu. Muszę się przejść. – Zaczęła spacerować tam i z powrotem w swoich zwariowanych, błyszczących szpilkach. – To niesamowite. Wprost nieprawdopodobne. Ale sensacja! I książka, o, tak, kolejny bestseller, a ponieważ sprawa dotyczy skandalu w Hollywood, z pewnością powstanie film na jej podstawie. – Wystarczyło, że zginęło mniej więcej dziewięć osób. – Daj mi minutkę, dobrze? Powstrzymuję się od odtańczenia mamby, a wymaga to trochę wysiłku z mojej strony. „Joel Steinburger: Producent– zabójca”. – Może najpierw go zamkniemy, wtedy wymyślisz tytuł. Nadine znów usiadła. – Dobrze, skończyłam z okrzykami radości. Prawdopodobnie nie cieszyłabym się tak, gdybym go chociaż trochę lubiła. Starałam się, próbowałam. Ostatecznie jest producentem filmu na podstawie mojej książki. Podziwiam jego pracę i to nawet bardzo. Ale stwierdziłam, że jest arogancki i drażliwy, do tego trochę apodyktyczny. Poza tym lubi klepać kobiety po pupie – dodała Nadine. – Stara się, żeby wyglądało to niewinnie, ale ja się na to nie dam nabrać, więc trzymam pupę z dala od niego.

– Seks i pieniądze odgrywają dużą rolę w jego wizerunku. Oraz potrzeba sprawowania władzy. Poklepywanie kobiet po pupie to sposób pokazania, że on tu rządzi. – Powiązałaś go ze śmiercią jego współlokatora z czasów studiów? – Według wstępnej hipotezy współlokator pisał za niego prace zaliczeniowe albo mu je sprzedawał... Bądź wyniuchał, że Steinburger kupuje oceny, żeby go nie wywalili z uczelni. Steinburger zepchnął go ze schodów w mieszkaniu poza kampusem, które wynajmowali. Nie można też wykluczyć, że był to nieszczęśliwy wypadek. Ale jak pokopać głębiej, w ciągu ostatnich czterdziestu lat wielu osobom, które w jakiś sposób były związane ze Steinburgerem, przytrafiły się nieszczęśliwe wypadki, zakończone śmiercią. Zbyt wielu. Poza tym dopiero co uzyskałam oficjalne sprostowanie zeznań osoby, która zapewniła mu alibi na wieczór, kiedy zginęła Angelica Caulfield. – Angelica Caulfield? Caulfield, mój Boże! To się nie mieści w głowie. Podejrzewasz, że mógł zabić Angelicę Caulfield? – Wiem, że to zrobił. Muszę to tylko udowodnić. To jeszcze nie wszystko. Raz–dwa podzieliła się z nią tym, co ustaliła. Pojawiła się Peabody z olbrzymim rożkiem prażonej kukurydzy. Machinalnie rzuciła trochę wiewiórce. Natychmiast do pierwszej dołączyła chmara jej kumpelek. – Jezu, Peabody! – Eve cofnęła nogi.

– Wyglądała na głodną. – Teraz masz całą armię głodnych wiewiórek. I jeszcze nadciągają siły powietrzne. Nadleciały gołębie. Wiewiórki i ptaki spojrzały na siebie świdrującym wzrokiem, starając się zająć jak najlepsze pozycje. – Wynoś się stąd – poleciła Eve – zanim przystąpią do ataku. Wydaje mi się, że te ptaki są uzbrojone. Z niezadowoloną miną i trochę przestraszona, Peabody utorowała sobie drogę między wiewiórkami i gołębiami, zabierając prażoną kukurydzę. – Czasami dochodzą u niej do głosu odruchy członkini Nowego Wieku – mruknęła Eve. – Przez lata dyskutowano o śmierci Caulfield i o tym, kto był ojcem jej nienarodzonego dziecka. A przez cały ten czas... Nie możesz nic udowodnić. Na razie. Inaczej nie rozmawiałabyś ze mną. – Peabody skontaktowała się z policją rzeczną, zanim postanowiła zostać karmicielką dzikich zwierząt. Wysłali nurków na poszukiwania. Znajdziemy sprzęt elektroniczny, a przynajmniej jego część. Powiążemy Steinburgera z łodzią i jej właścicielką, która odwołała swoje zeznania, zapewniające mu alibi na czas, kiedy zamordowano Caulfield. Szczegółowo nam wyjaśniła, dlaczego wtedy skłamała. Przedstawię liczne poszlaki. Jest jeszcze nie do końca zasunięty dach i awersja Steinburgera do dymu. – Mogę to potwierdzić. Pewnego dnia razem z Marlo wypaliłyśmy parę papierosów ziołowych w jej przycze-

pie, kiedy omawiałyśmy jakąś scenę. Godzinę później przyszedł Joel. Sądząc po jego reakcji, można by pomyśleć, że paliłyśmy groźne dla otoczenia odpady przemysłowe. – Dotrzemy do świadków wszystkich morderstw. Nim wrócę do komendy, powinny tam dotrzeć akta i sprzęt elektroniczny, skonfiskowany podczas śledztwa w sprawie samobójstwa Bustera Pearlmana. Dziś po południu zwołamy konferencję prasową, na której oznajmię, że sprawdzamy nowe tropy, gromadzimy nowe dowody i według mnie wkrótce aresztujemy sprawcę. – Spróbujesz go wykurzyć? – Zaniepokoi się, spróbuje odtworzyć wszystkie własne poczynania, przypomnieć sobie, czy mógł popełnić jakąś pomyłkę. Kiedy będzie podenerwowany, istnieje większe prawdopodobieństwo, że zrobi jakiś błąd. Mira się niepokoi, według mnie nie bezpodstawnie, że Steinburger może się zdecydować na zlikwidowanie kogoś, by odsunąć podejrzenia od siebie. Tak, jak to robił wcześniej. – Czyli chcesz, żebym też wywarła na niego nacisk, nalegając na wywiad. – Jeśli ci się to uda, będziesz miała przy sobie urządzenia podsłuchowe. – Chwileczkę... – Dla twojego własnego bezpieczeństwa, Nadine. Steinburger może spróbować cię wyeliminować. – Bzdura. Dlaczego miałby sobie wybrać właśnie mnie? Ledwo się znamy. Byłam na planie tylko kilka razy i

kilka razy na próbach czytanych czy spotkaniach. – Harris cię naciskała, żebyś rozbudowała jej rolę, zmieniła kilka scen, nagięła fakty, by zaspokoić jej pragnienie błyszczenia na ekranie dłużej. – Nie powiedziałabym, że naciskała, ale... – Dążyła do tego, poszła do Roundtreego i do Steinburgera, a ten prawdopodobnie z największą radością ze wszelkimi szczegółami przedstawi spór między wami, którego był rozjemcą... Kiedy ty też będziesz martwa, nie będziesz mogła powiedzieć, że do niczego takiego nie doszło albo że inaczej to wyglądało. Twierdziła, że twój scenariusz jest niedobry, bo jesteś tylko dziennikarką. Nie pracujesz w Hollywood, nie rozumiesz, jak należy adaptować książkę do potrzeb filmu. – Nigdy... Nie w taki sposób. Zresztą i tak nic by nie wskórała. – Ale naskoczyła na ciebie tego wieczoru, kiedy Connie wydala kolację. Była pijana, niemiła, obrażała cię. Może cię nawet pchnęła. Ty jej oddałaś. Nie zamierzałaś jej zabić, ale wszystko wymknęło się spod kontroli. – Ejże! – Teraz gnębi cię poczucie winy. Próbujesz sobie z tym poradzić, rzuciłaś się w wir pracy nad nowym przedsięwzięciem. Ale nie daje ci to spokoju. I chociaż jesteśmy przyjaciółkami, wywęszyłam coś i sumiennie wykonam to, co do mnie należy. Nie dasz rady stawić czoła skandalowi, perspektywie więzienia. Więc pójdziesz na łatwiznę i odbierzesz sobie życie. – Doskonale wiesz, że nigdy nie odebrałabym sobie

życia. Przysięgnij, że gdybym zginęła, pomścisz moją śmierć, walcząc ze łzami nad moim ślicznym trupem. – Nie posunęłabym się tak daleko. Chodzi o to, że Stein– burger żadnej z nas nie zna wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nigdy bym nie uwierzyła w to, że popełniłaś samobójstwo. W jego oczach możesz być bardzo poręcznym, bardzo ślicznym trupem. – Rozumiem. Lecz i tak uważam, że są bardziej poręczne. – Ja też. Ale ponieważ nie chcę tracić czasu na mszczenie twojej śmierci i powstrzymywanie łez, dlaczego ryzykować? Będziesz miała założony podsłuch. – Postaram się przeprowadzić wywiad i zgodzę się, żeby mi założono mikrofon, pod warunkiem, że udzielisz mi wywiadu na wyłączność i wystąpisz w godzinnym programie „Teraz”. Eve dla formy zrobiła niezadowoloną minę. – Nie chodzi o to, by media miały używanie, a wskaźniki oglądalności wzrosły, Nadine. Chodzi o powstrzymanie zabójcy, który nie tylko przez czterdzieści lat unikał kary, ale też czerpał korzyści z zabijania ludzi. – Gdyby media nie były ważne, nie rozmawiałabyś teraz ze mną i nie prosiłabyś mnie o pomoc. W tym śledztwie potrzebne ci media. Jestem ci potrzebna i zrobię to, o co mnie poprosiłaś. Tylko potem musisz zrobić to, o co ja cię poproszę. – Może powinnam pozwolić mu cię zlikwidować. – Za bardzo mnie lubisz. Poza tym jest cała ta dewiza „chronić i służyć”. – Wyciągnęła z torebki notes i coś

w nim szybko zapisała. – Będzie mi też potrzebna twoja pomoc, kiedy przystąpię do pisania książki o tej sprawie. Wykorzystam swoje znaczne możliwości docierania do materiałów źródłowych i podzielę się tym, co zdobędę. Schowała notes do torebki, zamknęła ją i rzuciła Eve chytry uśmiech. – Obie wiemy, że ta sprawa będzie wymagała zebrania materiałów, dotarcia do źródeł, by zgromadzić dowody, które pozwolą sformułować akt oskarżenia. A do tego wszystkiego potrzebni są ludzie. Eve utkwiła wzrok w czubkach swoich butów, jakby się wahała. – W porządku, umowa stoi. Ale musisz przeprowadzić z nim wywiad dziś, zaraz po konferencji prasowej. – Zgoda. Od samego początku wiedziałyśmy, że zaakceptujemy swoje warunki, ale miło było posiedzieć w parku. – Nadine wstała. – Będę na konferencji prasowej i dam ci znać, jak tylko umówię się na wywiad ze Steinburgerem. Eve patrzyła, jak tamta szła w swoich niepraktycznych butach, a potem się rozejrzała, żeby odszukać Peabody i upewnić się, że nie zjadły jej wiewiórki. *** Po powrocie do komendy Eve poleciła, by dwaj mundurowi pojechali do studia po Valerie, bo chciała jej zadać jeszcze kilka pytań. – Jeśli nie zechce przyjść – powiedziała do Peabody – pojedziemy do niej, ale wolałabym spotkać się z nią

tutaj. Tak będzie bardziej oficjalnie, co wywoła lekkie zdenerwowanie. Do tego przed konferencją prasową. Napomkniemy, że wkrótce wydamy oświadczenie dla prasy. – A ona rozpowie o tym w studiu. – Chciałabym, by dotarło to do uszu Steinburgera. Chcę, żeby ktoś go miał na oku. Nie możemy go śledzić w studiu, ale kiedy je opuści, niech ktoś za nim pojedzie. Musimy wiedzieć, czy chce się z kimś spotkać. Nie damy mu szansy powiększenia liczby ofiar, jakie ma na swoim koncie. – Baxter i Trueheart? – Tak, jeśli nie zajmują się akurat czymś ważnym. Po cywilnemu. Zapoznaj ich ze sprawą. Zawiadomię Feeneya I jego wydział, że trzeba założyć mikrofon Nadine. I zdam raport komendantowi. – Spojrzała na zegarek. – Bądźmy w kontakcie z policją rzeczną i nurkami. Czekając na Valerie, jeszcze raz wszystko sprawdziła, skontaktowała się z Kyuangiem, zapytała, jak przebiegają przygotowania do konferencji, a potem zaczęła przeglądać akta przysłane z Kalifornii. Uśmiechnęła się, czytając wiadomość od Peabody o Valerie. Specjalistka od reklamy była w komendzie. Kilka rekwizytów nigdy nie zaszkodzi, doszła do wniosku Eve, i wziąwszy parę teczek, wsunęła je pod pachę. Wyszła do sali ogólnej wydziału. – Dokąd ją zaprowadzili? – Do pokoju przesłuchań A – odrzekła Peabody. – Miejmy to już za sobą. Zróbmy to szybko i bądź-

my oficjalne – dodała, kiedy skierowały się do sali przesłuchań. – Chodzi nam o wyjaśnienie pewnych szczegółów. Zaraz mamy konferencję prasową, chcemy się upewnić, że dysponujemy prawdziwymi informacjami. A kiedy będę wobec niej ostra, możesz na jej użytek zrobić przygnębioną minę. – To będzie dobre ćwiczenie praktyczne przed moim zagraniem w epizodzie. Właśnie dostałam wiadomość od Prestona. Mam do wypowiedzenia kwestię: „To policja”. Mogę to powiedzieć w taki sposób, jakbym stwierdzała fakt. Albo jakbym była zaniepokojona: „To policja! ”. A może pytająco: „To policja? ”. – Tak, masz twardy orzech do zgryzienia. – Cóż, chcę dobrze wypaść. Więc może z lekkim wahaniem: „To... Policja! ” Moi bliscy są bardzo tym przejęci. Zagram razem z McNabem. Niby stoimy razem i mówię to jemu. Będziemy grać parę. – Czego? Eve otworzyła drzwi do sali przesłuchań. – Witam, pani Xaviar. – Skinęła głową do Valerie, poleciła włączyć nagrywanie, a potem podyktowała do mikrofonu podstawowe informacje. – Dziękuję, że pani przyszła – zaczęła, nie dając tamtej dojść do głosu. – Już pani odczytano, jakie przysługują pani prawa. Czy życzy sobie pani, bym je powtórzyła?

– Nie, chociaż nie jestem pewna, dlaczego poprosiła mnie pani o stawienie się tutaj. Eve usiadła i położyła akta na stole. – Inaczej niż w filmie, w rzeczywistości śledztwo w sprawie morderstwa jest postępowaniem bardzo sformalizowanym i oznacza wielokrotne sprawdzanie tego samego. Chcę potwierdzić kilka szczegółów, zawartych w pani wcześniejszych oświadczeniach, i upewnić się, że mamy dokładny zapis pani wersji przebiegu wydarzeń. – Mojej wersji? – Pięć osób widziało to samo wydarzenie. Każda z nich przedstawiła je nieco odmiennie. Nikt nie widzi tego samego tak samo, prawda? – Więc wszystkich poprosi pani o powtórne przyjście? Eve nic nie powiedziała, tylko spuściła wzrok i otworzyła akta. – Czy chciałaby pani czegoś się napić, zanim przystąpimy do przesłuchania, Valerie? – spytała Peabody z uśmiechem, co ostro kontrastowało z zimnym, oficjalnym tonem jej partnerki. – Nie. Nie. Chcę to już mieć za sobą. Mamy teraz mnóstwo pracy. – My też. – Ton Eve mógł sprawić, że zgasłyby ognie piekielne. – Prowadzimy dochodzenie w sprawie dwóch zabójstw, na dodatek mamy na głowie dziennikarzy, których pani i cała reszta was tak lubicie. – Na dziś zwołaliśmy kolejną konferencję prasową – powiedziała Peabody, nie kryjąc przejęcia. – Chcemy po-

wiadomić media, że dysponujemy nowymi informacjami i spodziewamy się, że wkrótce aresztujemy sprawcę. – Peabody. – Przepraszam, pani porucznik. Ale Valerie w swojej pracy ma do czynienia z mediami, więc zna ten mechanizm. Porucznik Dallas nie lubi rozmawiać z dziennikarzami – Peabody zwróciła się do Valerie – ale kierownictwo chce, żeby było o tym głośno. – Rozumiem. Czy aresztujecie kogoś? Wiecie, kto zabił K. T.? – Zamierzamy... – Peabody! – warknęła Eve. – Nie spotkałyśmy się tutaj, żeby rozmawiać o poufnych i oficjalnych szczegółach śledztwa, ani nie przekażemy tych szczegółów mediom. Bez względu na to, czego sobie życzy szefostwo. – Mogłabym pomóc. Na co dzień mam z tym do czynienia i... – Dziękujemy, damy sobie radę. – Eve wyjęła z teczki cienki tablet i włączyła go. – Oświadczyła pani, że podczas projekcji w domu Roundtreego tego wieczoru, kiedy zamordowano K. T. Harris, siedziała pani tutaj. Zgadza się? – Ach... – Valerie nachyliła się i spojrzała na sporządzony przez Eve schemat rozsadzenia widzów. – Tak. Chyba tak. Siedziałam z tyłu po prawej stronie. – Czy według pani ten schemat jest poprawny? – Niezbyt zwracałam uwagę na to, gdzie kto usiadł, ale pamiętam, że Marlo i Matthew przenieśli się do tego kąta, gdzie ich pani umieściła, a Roundtree siedział z przo-

du, obok pani i pani męża. Joel był za mną. Podobnie jak Julian. Więc wydaje mi się, że wszystko się zgadza. – I oświadczyła pani, że tego wieczoru, kiedy zamordowano Harris, nie zauważyła, by ktoś wychodził z sali projekcyjnej podczas pokazu. – Zgadza się. – Siedziała pani z tyłu po prawej stronie. W holu paliło się światło. I kiedy ktoś otwierał drzwi – a wiadomo, że było tak kilkakrotnie podczas projekcji, bo ofiara, zabójca, Nadine Furst i Connie Burkette wychodzili z sali – światło padało akurat tam, gdzie pani siedziała. Drzwi otwierały się kilka razy i nie zauważyła pani tego? – Jak już wcześniej powiedziałam, pracowałam, dlatego usiadłam właśnie tam. Może nie akurat w tym fotelu, tylko obok. Nie pamiętam dokładnie. – To znaczy gdzie? Tu? – Eve dotknęła ekranu. – Czy tu? A może tu? – Nie jestem pewna. – Teraz nie jest pani pewna. – Eve pokiwała głową. – Ale nie miała pani wątpliwości, kiedy przesłuchiwałam panią pierwszy raz. – Nie wiedziałam, że to takie ważne, gdzie kto dokładnie siedział. – Nie wiedziała pani, że to, gdzie pani siedziała, to, czy widziała pani, jak ktoś wychodził i czy sama pani wychodziła, będzie miało znaczenie dla śledztwa w sprawie zabójstwa? – Ani na chwilę nie opuściłam sali projekcyjnej. –

W jej głosie dało się słyszeć lekką panikę. – Julian albo Joel widzieliby to. Siedzieli za mną. – Jest pani tego pewna? – Tak. – Ale nie tego, gdzie pani siedziała. Wie pani, gdzie siedziały dwie inne osoby, poprzednio zeznała pani, gdzie siedziała ofiara, ale nie pamięta pani, gdzie sama się znajdowała. – Siedziałam tutaj. – Valerie, wzburzona, dotknęła palcem ekranu. – Teraz jest pani pewna? – Tak. – Siedziała pani tutaj, ale nie zauważyła pani światła, wpadającego do środka, kiedy otwierano drzwi? – Nie zauważyłam. – Zabawne, bo usiadłam na tym miejscu – tu, gdzie jest pani pewna, że pani siedziała – i zauważyłam snop światła wpadający przez otwarte drzwi. – Widocznie jest pani bardziej spostrzegawcza ode mnie albo bardziej wrażliwa na zmianę oświetlenia. – Widocznie tak. Albo być może pani kłamie. Valerie próbowała udać oburzenie, jednak niezbyt jej się to udało, bo znów do głosu doszła panika. – Nie mam powodu, żeby kłamać. – Założę się, że kariera zawodowa jest dla pani ważna. Oświadczyła pani, że była w nowojorskim mieszkaniu Joela Steinburgera wtedy, kiedy zamordowano A. A. Asnera. Jest pani tego pewna? – Naturalnie.

– Tylko sprawdzam. Ani pani, ani pan Steinburger nigdzie nie wychodziliście tamtego wieczoru ani tamtej nocy do samego rana? – Nie. – Jest pani tego pewna, bo cały ten czas spędziliście państwo razem. – Pracowaliśmy do późna, skończyliśmy po północy... Prawie o pierwszej, bo staraliśmy się przygotować do kampanii promocyjnej. Skończyliśmy tak późno, że udałam się do pokoju gościnnego, tym bardziej że postanowiliśmy trochę popracować również z samego rana. – Ile pani płacą za tego rodzaju pracę po godzinach? – Słucham? – Ciekawa jestem, jak dużo pani dostaje za pracę po godzinach. – Moje stanowisko wymaga pełnej dyspozycyjności. Często muszę pracować do późna lub o dziwnych porach. Nie rozumiem, jakie to ma znaczenie dla śledztwa. – Gliniarze są wścibscy, więc jestem ciekawa, czy pięćdziesiąt tysięcy dolarów, które pan Steinburger przekazał na pani konto wczoraj rano, można uznać za wynagrodzenie za nadgodziny. Ożywienie ustąpiło miejsce szokowi, według Eve dość dobrze zamaskowanemu wybuchem oburzenia. – Sprawdzaliście moje prywatne finanse? Jakim prawem...? – Mamy wszelkie prawa. To śledztwo w sprawie

morderstwa. Co pani zrobiła za pięćdziesiąt kawałków, Valerie? – Wykonuję swoje obowiązki. Joel docenia wyjątkowo sumienną pracę, a ja staram się wykonywać swoje obowiązki jak najlepiej. Załagodzenie skutków ubocznych śmierci K. T. wymagało wiele dodatkowego czasu i pewnej pomysłowości. Dal mi premię. – Przecież powiedziała pani, że pani stanowisko wymaga dyspozycyjności i często siedzi pani po godzinach. – Owszem. – A jak często dostaje pani premię w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów za wykonywanie swoich obowiązków? Bo jeśli nie otrzymywała pani takich kwot w gotówce, nikogo o tym nie informując, co oznacza, że nie zapłaciła pani podatku od tych pieniędzy, nie stwierdziłam podobnych wpłat w ciągu ostatnich dwóch lat. – Mogę tylko przypuszczać, że Joel uznał, iż okoliczności i sposób, w jaki sobie z nimi poradziłam, zasługują na wypłatę premii. – Odwróciła wzrok i chrząknęła. – Będzie pani musiała zapytać jego. – I tak zrobię. Czy znowu pani z nim sypia, Valerie? – Nie! Nie muszę sypiać z szefem, żeby awansować. – Ale wcześniej spala z nim pani. – To nie miało żadnego związku z moją karierą zawodową. Po prostu była to chwilowa słabość ze strony nas

obojga. Wszystko zaczęło się i skończyło przed naszym przyjazdem do Nowego Jorku. – I bardzo dobrze. A skoro już mówimy o awansach, postąpiłam niekonwencjonalnie i zadzwoniłam do hotelu, w którym się pani zatrzymała. Przeniosła się pani do apartamentu dla VIP–ów. Znacznie się różni od zwykłego pokoju. – Potrzebowałam dodatkowego pokoju z uwagi na pracę. – A także... Jak to się nazywa... Usług konsjerża, własnej siłowni i prywatnej windy? – Potrzebowałam dodatkowego pokoju z uwagi na pracę – z uporem powtórzyła Valerie. – Apartament mi to zapewnia. – Peabody, wiesz, jakie wyciągam wnioski z takich kaprysów i stosu banknotów? – No cóż... – Że mamy do czynienia z łapówką. Gliniarze są nie tylko wścibscy, ale również podejrzliwi i cyniczni. – Ja tylko wykonuję swoje obowiązki. Przyszłam tu z własnej woli, ale nie muszę siedzieć i wysłuchiwać insynuacji. – Ciekawa jestem, jak to jest prowadzić rozmowy z dziennikarzami w imieniu osób, które zarabiają... Ile? Dziesięć razy więcej od pani, a nawet więcej. Ci ludzie mają wszelkiego rodzaju dodatkowe profity, uważając to za coś naturalnego, skupiają na sobie uwagę ogółu, podczas gdy pani haruje za kulisami, starając się pokazać ich w jak najlepszym świetle. A pani musi tuszować ich wpad-

ki, głupotę, słabości. Ich grzeszki, ich przestępstwa. – Robię to, co robię, i jestem w tym dobra. Pracuję w jednej z najlepszych wytwórni filmowych, odnoszącej sukcesy i cieszącej się dobrą marką. Podlega mi sześciu pracowników, moim bezpośrednim przełożonym jest jedna z czołowych postaci w naszej branży. – Czy ta czołowa postać poprosiła panią, żeby pani dla niej skłamała, Valerie? Albo dla kogoś innego? – Złożyłam oświadczenie. Nie mam nic do dodania. – Czy to swego rodzaju „bez komentarza”? Jest pani wolna, ale mam wrażenie, że to nie ostatnia nasza rozmowa. Niebawem znów się spotkamy. W tej chwili muszę się przygotować do konferencji prasowej. Ma pani jakąś radę dla mnie? – Sarkazm i wredność nie wypadają najlepiej w obiektywach kamer. Eve uśmiechnęła się do siebie, kiedy Valerie wyszła z sali przesłuchań. – Koniec przesłuchania. Jestem sarkastyczną suką. – Bez komentarza – powiedziała Peabody. – Peabody, ona kłamie i się boi. Nie wie, jak się zachować. Bardzo szybko powtórzy wszystko Steinburgerowi. Prawdę mówiąc jestem gotowa się założyć, że ludzie z Wydziału Przestępstw Elektronicznych usłyszą coś, zanim jeszcze Valerie opuści budynek komendy. – Może wydaliśmy na nią wyrok śmierci, Dallas. – Jeśli ją zabije, pieniądze, które jej zapłacił, będą wyglądały jeszcze bardziej podejrzanie. Przyciśniemy go, grożąc mu oskarżeniem o współudział, przedstawiając

przelew jako łapówkę albo zapłatę. Będzie z jego strony rozsądniejsze zachować ją przy życiu, podtrzymać jej wersję, że wypłacił jej premię, oraz potwierdzić, że potrzebowała dodatkowego pokoju z uwagi na pracę. Ale będziemy ją mieli na oku. – Jak to zrobimy? Eve wyciągnęła swoją komórkę. – Dallas – przedstawiła się, kiedy odebrała Connie. – Mam do pani prośbę. – O co chodzi? – Czy mogłaby pani zadzwonić do Valerie i poprosić ją o spotkanie? Obojętne mi, gdzie, ale chciałabym, żeby znalazła pani dla niej zajęcie do końca dnia. I niech cały czas będzie z panią albo z pani mężem. – Dobrze. Czy mogę zapytać, dlaczego? – Może pani zapytać, ale nie otrzyma pani odpowiedzi. – No cóż, zaniepokoiła mnie pani. Ale właściwie dziś po południu przyda mi się czyjaś pomoc. Kierownictwo studia zadecydowało, że powinnam przemówić na uroczystości dla uczczenia pamięci K. T., a Mason ma wygłosić mowę pogrzebową. Więc przyda mi się pomoc. Kiedy mam ją tu ściągnąć? – Teraz. – Teraz? – Teraz. I proszę nikomu nie mówić o naszej rozmowie. Skontaktuję się później. – Ale...

Eve się rozłączyła, żeby uniknąć dalszych pytań. – Valerie nie może odmówić Connie, gwieździe filmowej, żonie reżysera. Dobrze się złożyło z tą uroczystością pogrzebową. – Ufasz jej? Znaczy się, Connie? – Zaufanie to poważna sprawa – odpowiedziała Eve. – Ale ponieważ nie zamordowała żadnej z naszych ofiar, niech będzie, że jej ufam. – Znów spojrzała na zegarek. – Chodźmy zdetonować bombę na oczach niczego niespodziewającej się publiczności. Wyciągnęła komunikator, który w tym momencie zabrzęczał. – Dallas. – Steinburger właśnie odebrał telefon od Valerie Xaviar – powiedział jej Feeney. – Była wyraźnie nie w sosie. – Naprawdę? – I wyrażała się mało pochlebnie o tobie. – Zraniła mnie do głębi. – Prześlę ci kopię nagrania do akt. – Dzięki. A na razie zreferuj mi z grubsza treść rozmowy. – Chcesz usłyszeć, że byłaś niegrzeczna i napastliwa? Czy że jesteś tyranem i masz okropną fryzurę? – Wolałabym to, jak mówi Steinburgerowi, że zainteresowałam się jej dodatkowymi korzyściami z pracy. – Och, o to ci chodzi. Miałaś czelność zajrzeć do jej

osobistych danych finansowych i kwestionować rodzaj pokoju, jaki sobie wybrała w hotelu. I próbowałaś ją zastraszyć. Moje zdanie? Nie próbowałaś, tylko ci się udało. Steinburger dokładnie ją o to wypytywał. Żądał szczegółów, co ci daruję, bo je znasz. Zapewnił Xaviar, że nie ma się czego obawiać. Próbował ją udobruchać, powiedział, że słusznie postąpiła, i że wytwórnia – oraz on osobiście – są jej wdzięczni za dyskrecję i lojalność. Znów zaczął ją wypytywać, kiedy powiedziała mu, że zamierzasz złożyć nowe oświadczenie dla mediów na temat zebranych informacji i aresztowania, którego wkrótce dokonasz. Potem poprosił, żeby zaczekała chwilę, bo ma drugi telefon. Co było nieprawdą. – Potrzebował trochę czasu na zebranie myśli. – Też tak uważam. Kazał jej czekać przez siedemdziesiąt trzy sekundy. Kiedy ponownie się z nią połączył, był opanowany i spokojny. Powtórzył jej, żeby się nie martwiła. Że oboje zrobili to, co najlepsze dla filmu i wytwórni. I kiedy wszystko się uspokoi, przekona się, jaki jest jej wdzięczny. – Uwierzyła mu? – Podziękowała i powiedziała, że jedzie do hotelu popracować. Że obejrzy transmisję konferencji prasowej u siebie i przygotuje oficjalne stanowisko wytwórni. – Przez kilka najbliższych godzin będzie zajęta i poza jego zasięgiem. Informuj mnie, jak będziesz miał coś nowego. Za kilka minut wystąpię na konferencji prasowej. – Cieszę się, że ominął mnie ten zaszczyt – odparł

Feeney i się rozłączył. Eve obejrzała się za siebie, zobaczyła, że Peabody przystanęła, trzymając w ręku komunikator. Kiedy go chowała, na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Nurkowie znaleźli sprzęt elektroniczny w miejscu, które im wskazałyśmy. Sprawdzą numery seryjne, kiedy go wydobędą. Ale jeden z nich powiedział, że miał szczęście i wyciągnął aparat telefoniczny – czerwony aparat telefoniczny z wygrawerowanymi inicjałami K. T. H. – Mamy go, Peabody! Skontaktuj się z Reo, powiedz jej o tym. Powiedz, że ma swój cholerny okruch, więc niech załatwi dla nas nakazy rewizji. Rozdział 21 Na konferencji prasowej Eve trzymała się ściśle regulaminu. Nie było jej trudno przybrać lekko niezadowoloną minę czy okazać zniecierpliwienie. Czuła coś więcej niż lekkie zniecierpliwienie, powtarzając w kółko to samo: „W tej chwili nie możemy ujawnić szczegółów śledztwa”. Chciała porozmawiać z policją rzeczną, z Reo, otrzymać nakazy rewizji i do końca zepsuć Steinburgerowi ten dzień. Oraz całe jego żałosne życie. Mogła jedynie mieć nadzieję, że jej oświadczenie wywoła u niego przynajmniej atak niestrawności. – Powtórzę jeszcze raz, że chociaż nie mogę podać szczegółów, śledztwo posuwa się do przodu. I po otrzymaniu nowych informacji jesteśmy pewni, że już niebawem

aresztujemy sprawcę. Ale „niebawem” to za mało, więc ponieważ już powiedziałam wszystko, co mogłam powiedzieć, razem z partnerką wracam teraz do swoich obowiązków. Zeszła z podwyższenia i zerknęła w kierunku Nadine. Kiedy inni dziennikarze nadal wykrzykiwali pytania – jak przypuszczała Eve, nie tracąc nadziei – dziennikarka wstała i bardzo dyskretnie skinęła głową. Potem, kierując się do wyjścia, wyciągnęła telefon komórkowy. – Zadzwoni teraz do Steinburgera – powiedziała Eve do Peabody. – Musimy się dowiedzieć, gdzie się z nim umówi na spotkanie. Jak tylko otrzymamy nakazy rewizji, niezwłocznie przystąpimy do pracy. Nie ma sensu uprzedzać go o naszych zamiarach, chyba że okaże się to absolutnie konieczne. – Może odmówić Nadine udzielenia wywiadu albo próbować ją zwodzić. – Nadine nie przyjmie odmowy. Nie da się zbyć, jest jak pijawka. A on nie będzie miał Valerie do pomocy – dodała Eve. – Okazałby się słaby i głupi, gdyby spróbował wyciągnąć ją od Connie. A nie może sobie na to pozwolić. – Uważam, że jest i słaby, i głupi. A oto ktoś, kto nigdy taki nie jest i nie będzie. Eve zobaczyła, jak w ich stronę idzie Roarke. – Czasami bywa głupi. Peabody, bądź w kontakcie z policją rzeczną. Może kolejny okruch sprawi, że Reo ruszy tyłek i

załatwi te nakazy. – Pani porucznik, pani detektyw, witam. Obie macie ponure i oficjalne miny na użytek mediów. Ładne buty, Peabody. – Nie zaczynaj. Mówiłam, że różowy kolor to błąd. – Wprost przeciwnie. Wyglądają uroczo. Nie mogąc się powstrzymać, Delia obróciła się jak modelka. – Ubóstwiam je. – Peabody, wykorzystaj swoje różowe buty do chodzenia. Policja rzeczna! – Ubóstwiam je – powtórzyła i rzuciła Roarke’owi szeroki uśmiech, a potem pobiegła, by wykonać polecenie. – Urocze – mruknęła Eve. – To, co urocze, nie przystoi policjantce, a oświadczyła, że będzie je nosić codziennie. I w tym tygodniu rzeczywiście codziennie ma je na nogach. – Miło wiedzieć, że spodobał jej się nasz prezent. Wygospodarowałem trochę czasu, bo czuję się osobiście zainteresowany tym śledztwem. – Stara wymówka. Roarke się śmiechnął. – Pomyślałem sobie, że może Feeney znajdzie mi coś ciekawego do roboty. – Założył podsłuch na telefony Steinburgera, Nadine też będzie miała pluskwę podczas rozmowy z nim, do której, mam nadzieję, zdoła go nakłonić. Ale jeszcze bardziej się cieszę z tego, że dotarł już do nas sprzęt elektroniczny Pearlmana. Jestem niemal pewna, że komputerowcy

zdołają, dzięki zakamuflowanemu kontu, które znalazłeś, powiązać defraudację ze Steinburgerem. – Widzisz? Wystarczy zabawy dla wszystkich. Chciałbym dokończyć rozpracowywanie finansów. A co ty zamierzasz? – Czekam, aż dostanę od Reo nakazy rewizji. Potem przewrócę do góry nogami mieszkanie, samochód i biuro tego łobuza, aż znajdę coś, co mi pozwoli wsadzić go za kratki do końca jego życia. – Jeszcze zabawniejsze. Lubię szperać w cudzych rzeczach osobistych. – Masz ogromne doświadczenie. – Eve zastanowiła się chwilkę. – Mógłbyś się przydać. – To moja życiowa misja. – Jeśli mój osobisty maniak komputerowy zajmie się sprzętem elektronicznym Steinburgera, Feeney nie będzie musiał zlecać tego swoim ludziom. Zresztą to twoje ulubione zajęcie. – Doskonale mnie znasz. – Kiedy się z tym uporasz, możesz się wziąć do sprawdzania komputera Pearlmana. – Z pewnością ma w nim dane o koncie B. B. Joela. Ostatecznie człowiek musi pilnować swoich pieniędzy. – Chyba tak. Opowiedziała Roarke’owi, co robiła przed południem, prowadząc go do sali konferencyjnej, a nie do swojego gabinetu. A potem w milczeniu stała z nim, przyglądając się tablicy. – Bardzo sprawne i niepokojące.

– Wymaga uaktualnienia. Znaleźliśmy łódź, którą się posłużył. Aktualizując tablicę, przekazała Roarke’owi, co nowego ustaliła. – Ale to wciąż za mało, żeby go aresztować – zauważył. – Nie mogę dowieść, że wziął tę łódź. Mogę tylko wykazać, że mógł to zrobić, bo znał kody. Nie mam dowodów, że przekupił Valerie. Mogę tylko pokazać palcem pieniądze. – Lecz wszystko to układa się w logiczną całość. Zdradza schemat postępowania. – Stopniowo. – Eve wsunęła ręce do kieszeni. – Jeśli chodzi o Valerie, mogę ją złamać. Jeszcze parę prób i pęknie. W tej chwili chroni siebie, zastanawiając się, co będzie dla niej najkorzystniejsze. Jak zbiorę trochę więcej na niego, powiem jej o tym, zagrożę, że oskarżę ją o pomoc przy zabójstwie. I zacznie na niego gadać jak licencjonowana prostytutka na frajera. – Sądzisz, że Steinburger zamierza ją zlikwidować? – O, tak. Ale nie teraz. Gdyby teraz jej się pozbył, zaczęto by mu zadawać zbyt wiele pytań. Ale za jakiś czas mógłby jej się przytrafić nieszczęśliwy wypadek albo popełniłaby samobójstwo, w zależności od tego, co by mu było bardziej na rękę. Nie może spróbować wplątać jej w to, bo rzuciłaby się na niego jak wściekły pies. Więc przypuszczam, że jest w miarę bezpieczna, ale Connie stanowi dobry bufor, w razie gdyby wpadł w panikę. – Kogo w to wmiesza? Albo do kogo będzie robił

aluzje? – Zastanawiam się nad tym. Connie świetnie się nadaje. Ta scena podczas kolacji, a później ich rozmowa w cztery oczy. No i przyznała się, że wyszła z sali projekcyjnej, czyli miała okazję. Steinburger nie wie o zacinającym się dachu, niestety, trzeba przyznać, że ta poszlaka niezbyt przekonująco zabrzmi w sądzie, jeśli nie poprzemy jej innymi faktami. Lecz to szczegóły. Wykombinuje sobie, że możemy oskarżyć Connie o zamordowanie Asnera, bo Harris go wynajęła, a on znalazł coś na nią lub na Roundtreego. No i Connie zna właścicielkę łodzi. Czyli się nadaje – dokończyła Eve. – Podobnie przedstawia się sprawa z Andreą. Wiemy o jej chrześniaku. Steinburger też o tym wie. Marlo i Matthew... Bardzo wątpliwe, bo musiałby wplątać ich oboje, a to może być trudne i ryzykowne. Ale Julian nadaje się jak najbardziej. – Ciekaw byłem, czy go wymienisz. – Upił się, scena przy kolacji wprawiła go w zażenowanie, do tego ta dawna sprawa gwałtu nieletniej. Dowiedział się, że Asner też coś wyniuchał, wkurzył się, zabił Harris, a potem detektywa. Ale rzecz w tym, że ten facet nie ma zabijania we krwi. A już z całą pewnością nie zabiłby nikogo w taki sposób, w jaki zamordowano Asnera: bestialsko, z premedytacją. Poza tym zwyczajnie jest za głupi, żeby w ciągu dwóch dni zamordować dwie osoby. – Czuję się urażony. – Coś by schrzanił, wyrzuty sumienia nie dawałyby

mu spokoju, no i bałby się. – Rozbawiona, rzuciła mężowi spojrzenie z ukosa. – On to nie ty, asie. – Mimo to czuję się lekko urażony. – Położył dłoń na ramieniu Eve i ją pogładził. – Musisz go aresztować z uwagi na nich wszystkich. Możesz go aresztować za to, co już na niego masz, i niech się poci. Możesz złamać Valerie, żeby jeszcze bardziej się pocił. Masz dobre podstawy, by oskarżyć go o zamordowanie Harris i Asnera. – W miarę dobre. – Zastanowiła się nad tym. – Tak, w miarę dobre. Inaczej przedstawia się sprawa z siedmioma pozostałymi ofiarami. W tej chwili mam tylko poszlaki, zbiegi okoliczności, spekulacje. Nawet sprostowane zeznanie Holmes nie daje nam dowodu, może jedynie zwiększyć podejrzenia. Byłoby dobrze, gdyby udało się wykazać, że trzydzieści lat temu nie poleciał tamtej nocy do Meksyku. – Już moja w tym głowa, żeby się tego dowiedzieć – obiecał jej Roarke. – Ale to też nie będzie dowód, że zabił Caulfield. – Jednak bardziej go obciąży. Jeśli wywrzeć dostateczny nacisk, stawy i mięśnie zaczynają się uginać pod ciężarem. Chociaż może mi się nie udać udowodnić mu zabójstw wszystkich tych osób. Szanse na to są nikle. – Musisz spróbować. – Nie mogę się od nich odwrócić. – Spojrzała na twarze łudzi młodych, starych, sławnych, zwyczajnych. – Może jedynie uda mi się osiągnąć to, że będzie wiedział, że wiem. Że będzie wiedział, że nie przestanę drążyć sprawy, póki go nie pogrążę. Zanim to jednak nastąpi, muszę

spróbować zdobyć wielkiego szlema. Wyciągnęła telefon, który właśnie zaczął dzwonić. – Dallas. – Nakazy rewizji są w drodze – powiedziała jej Reo. ~I uwierz mi, nawet z twoimi okruchami było to niełatwe zadanie. Skąd mogłam wiedzieć, że sędzia, do którego się zwróciłam, jest wielkim wielbicielem kina i darzy szczególnym podziwem Joela Steinburgera? Jezu. – Może zza kratek nakręci więcej filmów. Zadzwonię do ciebie, jak coś znajdziemy. Rozłączyła się i rzuciła Roarke’owi triumfujący uśmiech. – Kolej na nasz ruch. *** Nadine usadowiła się w fotelu w gabinecie Steinburgera, posłała producentowi swój najbardziej promienny uśmiech i założyła nogę na nogę. Pomyślała, że jej rozmówca nie jest zachwycony, ale dobrze się maskuje. Zajął miejsce naprzeciwko niej, dzielił ich mały stolik z ładnymi kwiatami, a w głębi stał jeden z Oscarów Steinburgera. Rozsiadł się wygodnie, położył ręce na szerokich oparciach fotela. Uosobienie człowieka u steru w trudnych okolicznościach. – Dziękuję, Joelu. Wiem, jaki jesteś zajęty, szczególnie teraz. Ale właśnie dlatego to takie ważne – jestem pewna, że się ze mną zgadzasz – by porozmawiać o tym,

co się dzieje, jak się czujesz, jak sobie radzisz. Ponieważ jesteś dyrektorem wytwórni, więc wszyscy patrzą na ciebie. Uniósł rękę w geście wyrażającym: „co można zrobić”. – Nie możemy się odgrodzić od publiczności. – No właśnie. Jesteś gotów? – Tak. – Świetnie. – Spojrzała na kamerzystę, a potem skinęła mu głową. – Kręcimy. – Mówi Nadine Furst. Jestem z uznanym producentem, Joelem Steinburgerem, w jego gabinecie w Big Bang Studios w Nowym Jorku. Joelu, bardzo ci dziękuję, że zgodziłeś się dziś ze mną porozmawiać. – To zawsze przyjemność, Nadine, nawet w takich okolicznościach. – Wiem, że zabójstwo K. T. Harris do głębi wstrząsnęło całą branżą, aktorami i ekipą techniczną, pracującymi przy filmie, który okazał się ostatni w jej karierze. Joelu, jesteś dobrze znany z tego, że bezpośrednio angażujesz się w takie przedsięwzięcia, jak „Plan Icove’ów”. Wiem, że ty i K. T. blisko współpracowaliście przy jej roli. Jak się trzymasz? – To świeża rana, Nadine, świeża rana. Trudno się pogodzić z myślą, że ta utalentowana aktorka, ta fascynująca kobieta o bogatym wnętrzu, moja dobra przyjaciółka odeszła w tak tragicznych okolicznościach. To się nie mie-

ści w głowie. Nachyli! się; oczy miał lekko wilgotne, ale spoglądał nimi z mocą. Nadine zadała sobie w duchu pytanie, dlaczego nigdy nie spróbował stanąć po drugiej stronie kamery. – K. T. włożyła wiele wysiłku w tę rolę, próbując oddać złożony charakter swojej bohaterki. Pracowała niezmordowanie, żeby jej gra była perfekcyjna, dopingowała pozostałych aktorów, by dali z siebie wszystko. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak bardzo będzie nam jej brakowało. – Prace przy filmie są kontynuowane. – Naturalnie. K. T. by tego chciała. Była profesjonalistką w każdym calu. – Ale cieszyła się opinią osoby o trudnym charakterze. Producent uśmiechnął się teraz, nieco melancholijnie. – Wiele najwybitniejszych gwiazd ma taką opinię, ponieważ według mnie są perfekcjonistkami. Owszem, może to prowadzić do pewnych spięć na planie, ale właśnie to światło, ta energia znamionują ludzi utalentowanych. – Czy mógłbyś się z nami podzielić jednym ze swoich wspomnień o niej? Pozwoliła mu mówić, szczerze przekonana, że na poczekaniu zmyślił tę zabawną historyjkę. Ale miała w tym swój cel: chciała, żeby się odprężył, poczuł swobodnie. Pragnęła uśpić jego czujność.

– Twoja opowieść o niej – ciągnęła Nadine, kiedy skończył mówić – wystawia jej znakomite świadectwo jako aktorce i kobiecie. – Z mojego punktu widzenia ważne jest, żeby dobrze rozumieć ludzi, z którymi się pracuje. Stajemy się na pewien czas rodziną, a to oznacza bliskość, konflikty, żarty, frustracje. Uważam siebie za ojca, który nadaje ton, wytycza kierunek. Muszę przewidywać i rozumieć potrzeby swojej rodziny, żeby wydobyć z niej to, co najlepsze. Teraz straciliśmy jednego członka naszej rodziny, nagle i tragicznie. Wszyscy bardzo to przeżywamy. – Już wcześniej traciłeś bliskich sobie ludzi i sobie z tym poradziłeś. Pełniąc funkcję ojca tej rodziny, z pewnością dokładasz wszelkich starań, aby tobie, i innym było łatwiej. Weźmy na przykład tragiczną śmierć Sherri Wendall. Kiedy byliście małżeństwem, stanowiliście pierwszą parę Hollywood, oboje musieliście sobie poradzić z zainteresowaniem mediów podczas waszego rozwodu. W chwili jej śmierci nie byliście już razem, ale i tak musiało to być dla ciebie ogromne przeżycie. – Sherri była jedną z najbardziej intrygujących kobiet, jakie kiedykolwiek znałem... I kochałem. Miała też wybitny talent. – Pokręcił głową. – Kto wie, co by osiągnęła, gdyby żyła. – Byłeś w Cannes... Oboje tam byliście, kiedy utonęła. Czy przed jej śmiercią pogodziliście się? Poprawił się nieco w fotelu, przez ułamek sekundy wyraźnie zdeprymowany.

– Och, wydaje mi się, że tak. Wielka miłość często idzie w parze z wielkim konfliktem. W naszej sytuacji tak właśnie było. – Wypadek, również głupi, tragiczny. Poślizgnięcie się, upadek, utonięcie. Do pewnego stopnia przypomina to śmierć K. T. Harris. Musiało to wywołać przykre wspomnienia. – Cóż... Tamto to był wypadek, nie morderstwo. Ale tak, w obu przypadkach zbyt wcześnie odeszły wybitne aktorki. – Kolejna zdolna aktorka, którą straciłeś... Którą wszyscy straciliśmy, ale dla ciebie była to również strata osobista. Angelica Caulfield. Byliście bliskimi przyjaciółmi. Niektórzy twierdzą, że kimś więcej niż przyjaciółmi. – Angelica była moją drogą przyjaciółką. Kobietą, przeżywającą rozterki. Obawiam się, że była zbyt wrażliwa, by sprostać temu zawodowi, jego wymaganiom, a także apetytom publiczności. – Do tej pory trwają spekulacje, czy jej śmierć to samobójstwo czy wypadek. No i oczywiście kto był ojcem dziecka, które nosiła w chwili śmierci. Jak powiedziałeś, byliście z sobą blisko. Czy zdawałeś sobie sprawę ze stanu jej umysłu? Czy zwierzyła ci się, że jest w ciąży? – Nie. – Powiedział to ostro, zbyt ostro, i zaraz zmienił ton. – Obawiam się, że zbyt mnie pochłaniało własne życie. Moja żona spodziewała się naszego pierwszego dziecka. Zawsze się zastanawiam, czy gdybym był mniej... Zaabsorbowany swoimi sprawami, coś bym zauważył albo wyczuł... Żałuję, że mi się nie zwierzyła, nie zwróciła się

do mnie jak do przyjaciela. Gdyby to zrobiła... – Ale przecież zgodnie z tym, co donosiły wówczas media, spotkała się z tobą w wytwórni na kilka dni przed swoją śmiercią. – Tak. Tak. Racja. Z perspektywy czasu... Muszę zadać sobie pytanie i zadaję je sobie, czy coś ją trapiło? Czy powinienem był zauważyć jej desperację? Wiem tylko, że tego nie dostrzegłem. Dobrze zamaskowała swoje uczucia. Była aktorką do samego końca. – Czyli wierzysz, że to samobójstwo. – Jak już powiedziałem, była kruchą, wrażliwą kobietą. – Pytam tylko dlatego, bo – jak informowały wówczas media i zgodnie z twoim oświadczeniem – stanowczo twierdziłeś, że jej śmierć była wynikiem przypadkowego przedawkowania narkotyków. Zaczął się pocić. Lekko, ale wyraźnie. – Uważam, że z czasem człowiek wszystko widzi wyraźniej. Ale mogę jedynie powiedzieć, że jej śmierć oznaczała dla nas wielką stratę. A teraz, Nadine... – Gdybym mogła to podsumować. Trzy utalentowane, sławne kobiety, wszystkie w jakiś sposób z tobą związane, odeszły w wyniku nieszczęśliwego wypadku, samobójstwa i morderstwa. Twój wspólnik i wieloletni przyjaciel, Buster Pearlman, też zginął śmiercią samobójczą. Słysząc to, wyraźnie się zdenerwował. Nadine nie spuszczała wzroku z jego twarzy. – Joelu, aż nadto często stykałeś się w swoim życiu z tragediami i osobistymi stratami. Wspomnę chociażby o

śmierci w wyniku nieszczęśliwego wypadku przyjaciela i współlokatora z czasów studiów. No i oczywiście tragiczny wypadek, w którym stracił życie twój mistrz, wielki Marlin Dressler. Czy trudno ci się z tym pogodzić? Milczał sekundę, dwie. – Trzeba jakoś żyć dalej. Uważam się za szczęściarza, że ich znałem, że dzięki pracy, którą kocham, mogłem poznać tylu utalentowanych ludzi. Przypuszczam, że kiedy ponad połowę swojego życia człowiek pracuje w branży, w której aż się roi od osób utalentowanych, a także konfliktowych, wrażliwych, narażonych na stres, takie straty są nieuniknione. – Straty owszem. Ale zabójstwo? Miejmy nadzieję, że zabójstwo nie jest czymś nieuniknionym. – Z całą pewnością nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało, ale to jest niestety coś, z czym często się stykamy w naszym społeczeństwie... W naszym świecie. – I pożywka dla taniej rozrywki, ponieważ rola K. T. jako funkcjonariuszki Delii Peabody w ekranizacji niechlubnej sprawy Icove’ów sprowadziła właśnie teraz ją i ciebie do Nowego Jorku. Porucznik Dallas razem z detektyw Peabody i innymi funkcjonariuszami policji nowojorskiej rozwiązała tę sprawę. Eve Dallas kieruje również śledztwem w sprawie zabójstwa K. T. Harris. Dziś poinformowała nas, że dotarła do nowych faktów. Twierdzi, że już niebawem aresztuje sprawcę. Co o tym myślisz? – Mam nadzieję, że to nie czcze przechwałki. – Czcze przechwałki? – Rozumiem olbrzymią presję ze strony przełożo-

nych i mediów. Mam nadzieję, że policja rzeczywiście jest bliska ustalenia, kto zabił Harris. Nie wynagrodzi to straty, jaką ponieśliśmy, ale wszyscy będziemy mogli uznać tę sprawę za zamkniętą. – I poczuć ulgę? – powiedziała Nadine, uśmiechając się leciutko. – Jako jeden z gości, przebywających tamtej nocy w domu Roundtreego i Burkette, znalazłeś się na liście podejrzanych. – Podobnie jak ty – odciął się. – Nie przyznaję się do winy – powiedziała Nadine, podnosząc w górę prawą rękę. – Wiem, że poczuję ulgę, kiedy Eve Dallas aresztuje sprawcę. To nieprzyjemne, prawda, Joelu, być podejrzanym, do tego wiedzieć, że na tej samej liście są nazwiska przyjaciół i kolegów. – Nigdy nie uwierzę, że ktokolwiek z nas zabił K. T., naszą siostrę, naszą córkę, naszą przyjaciółkę. Podejrzewam, że te nowe fakty dotyczą kogoś z zewnątrz. – Kogoś z zewnątrz? – Kogoś, kto dostał się do domu, udając pracownika firmy cateringowej albo służącego, albo kogoś innego. Może chodzi o niezrównoważonego wielbiciela. Więc tak, poczuję ulgę, kiedy ta sprawa się wyjaśni i poznamy odpowiedzi na dręczące nas pytania, a nasze życie znów zacznie się toczyć normalnie. Rozumiem, że porucznik Dallas robi to, co do niej należy, ale dlaczego skupiła uwagę wyłącznie na nas? To jakiś absurd. Ostatecznie wszyscy przebywaliśmy razem w jednym miejscu, w czasie kiedy zginęła Harris. Też tam byłaś.

Uważam, że ktoś inny udał się za nią na taras, a potem doszło do tej tragedii. Jeśli... Ale mogę to powiedzieć tylko prywatnie. Nadine rozsiadła się, skinęła głową kamerzyście. Ale nic nie powiedziała, świadoma, że ukryty mikrofon, który ma przy sobie, wszystko zarejestruje. – Nie zamierzam publicznie rzucać podejrzeń ani oszczerstw na swoich przyjaciół i kolegów. – Rozumiem. – To źle wpływa na interesy – powiedział beznamiętnie. – Oficjalnie trzymam się wersji, że sprawcą był ktoś z zewnątrz. Ale boję się, bardzo się boję, że tamtego wieczoru mogło do czegoś dojść między K. T. i... Kimś z nas. – Podejrzewasz kogoś? – Nadine zrobiła wielkie oczy. – Joelu! – Nie zamierzam o tym rozmawiać nawet prywatnie. To prawdopodobnie efekt zdenerwowania zaistniałą sytuacją. Ale pozostaje faktem, że gdyby nie wymknęła się na górę, żeby zaspokoić brzydki nałóg palenia, być może nadal by żyła. – Podobno nawet papierosy ziołowe szkodzą zdrowiu. – A co dopiero, kiedy się pali jednego za drugim, wzmocnione narkotykiem, stępiającym zmysły takim jak zoner. – Zamachał dłońmi przed twarzą. – Taka mieszan-

ka cuchnie jak zaraza. Przepraszam, jestem zdenerwowany. I zmęczony. Nie chcę źle mówić o zmarłych, podobnie jak ty. Poza tym to niekorzystnie wpływa na interesy. – Joelu, ja też tam byłam. – Żeby podkreślić swoje słowa, Nadine pochyliła się i położyła dłoń na jego ręku w geście solidarności. – Jestem częścią tego. Jeśli masz jakiś powód, by wierzyć... Jeśli sądzisz, że wiesz, kto ją zabił, powiedz. Nie powtórzę tego nikomu. – Nie wiem, czy powinienem. Daj mi dzień albo dwa. – Poklepał jej dłoń i uścisnął. – Muszę to przemyśleć. Prawdopodobnie zbytnio się tym wszystkim przejmuję. A teraz, Nadine, naprawdę proszę, żebyś kończyła. To był bardzo długi dzień. – Naturalnie. – Rozsiadła się i znów dała znak kamerzyście. Rzuciła kilka łatwych pytań, by przywrócić poprzedni ton rozmowy, by Steinburger się odprężył. I doszła do wniosku, że bez względu na to, czy to zwykły wywiad, czy też praca pod przykrywką, całość bardzo dobrze wypadnie. – Jeszcze raz bardzo dziękuję za rozmowę. Wiem, że dla wszystkich to wyjątkowo trudny okres. – Życie... I praca... Muszą się toczyć dalej. Odprowadzę cię. – Nie musisz się fatygować. – Ja też już wychodzę. Jak powiedziałem, to był długi dzień. Kiedy otworzył drzwi, Julian przestał spacerować tam i z powrotem i pospiesznie podbiegł do Steinburgera.

– Joelu... Przepraszam, Nadine, muszę porozmawiać z Joelem. – Nie ma sprawy. Julianie... – Dotknęła dłonią jego policzka. – Wyglądasz na bardzo zmęczonego. – To wszystko fatalnie się na mnie odbija. Nie mogę tak pracować. Nie mogę sobie z tym dać rady. Joelu... – Wejdź do mojego gabinetu. Usiądziemy, porozmawiamy. Dobranoc, Nadine. – Kiedy się odwrócił, popatrzył za siebie i spojrzał na nią przeciągłe, smutno. – Co to, u diabła, miało znaczyć? – mruknęła, kiedy Julian zamknął drzwi do gabinetu. – Co, u diabla? W gabinecie Julian znów zaczął chodzić tam i z powrotem. – Na rany Chrystusa, usiądź, Julianie. Nie mogę tego znieść. – Nie mogę siedzieć. Nie mogę pracować. Nie mogę myśleć ani spać. Jestem kłębkiem nerwów, Joelu. Widziałeś Dallas, słyszałeś, co powiedziała? Aresztuje kogoś. Co mam zrobić? Powinienem porozmawiać z nią, porozmawiać i wyjaśnić.... – Nie zrobisz tego. Weź się w garść! Powiedziałem ci, że się wszystkim zajmę, prawda? To był wypadek i nie ma powodu, żebyś płacił za wypadek. Czy dzięki temu ją odzyskamy? – Nie, ale... – Chcesz ryzykować, że trafisz za kratki, Julianie? – Nie, na Boga, nie, ale...

– Przekreślić swoją karierę, zrezygnować ze wszystkiego, co masz i jeszcze możesz osiągnąć? Po co? – Nie wiem! – Julian złapał się za głowę i przycisnął dłonie do skroni, nie przestając krążyć po pokoju. – To wszystko takie skomplikowane. Ciągle sobie to odtwarzam w myślach, ale nie dostrzegam w tym żadnego sensu. – Byłeś pijany, Joelu. Trudno oczekiwać, żebyś wyraźnie wszystko pamiętał. Byłeś pijany, a potem w szoku. Mój chłopcze – powiedział Steinburger z takim współczuciem, że Julian przystanął, westchnął głęboko – posłuchaj mnie. To nie twoja wina. Obiecałeś, że zrobisz tak, jak ci powiedziałem. Zapewniłeś, że mi ufasz. – Tak, ufam ci. Nie wiem, co bym zrobił bez twojej pomocy, twego wsparcia. – W takim razie zrób, co ci powiem. Wracaj do hotelu. Nalej sobie kieliszek czy dwa tego doskonałego wina, które piliśmy wczoraj wieczorem. – Powiedziałeś, żebym więcej nie pił. – To dotyczyło wczorajszego wieczoru. – Joel poklepał Juliana po plecach, żeby go podnieść na duchu. – Jutro nie grasz. Zrób to, co lubisz robić. Nalej sobie wina, poleż w wannie. Wiem, w jakim żyjesz napięciu. Na chwilę zapomnij o tym wszystkim. – To wszystko takie zagmatwane, Joelu. – Wiem. Posłuchaj mojej rady. Wino i jacuzzi. – Wino i jacuzzi. – Julian westchnął, a potem powtórzył zalecenie i skinął głową, kiedy Steinburger utkwił w nim wzrok. – Tak zrobię. Wino i jacuzzi.

– Przekonasz się, że ci to pomoże. Jutro ujrzysz wszystko w innym świetle. Znów wszystko będzie dobrze. – Nie wydaje mi się, by kiedykolwiek jeszcze miało być normalnie. – W oczach Juliana malowały się przygnębienie, poczucie winy, żal. – Joelu, nigdy nikogo nie skrzywdziłem. Nigdy... – Sama była sobie winna – powiedział beznamiętnie Steinburger. – Zapamiętaj to sobie. Wiesz co? Podrzucę cię do hotelu. Mój szofer już na mnie czeka. Podrzucę cię do twojego hotelu. – Dobrze. Może wejdziesz na chwilę na górę? Nie znoszę być sam. – Ustaliliśmy, co będzie dla ciebie najlepsze, prawda? Dziś wieczorem zastosuj się do zaleceń doktora Joela. Jutro zjemy razem kolację i wszystko jeszcze raz obgadamy. Jeśli wciąż nie będziesz czuł się sobą, rozważymy inne możliwości. – Dobrze. Tak. Inne możliwości. Dziękuję, Joelu. – Od czego się ma przyjaciół? *** Eve stała w sypialni mieszkania Steinburgera. Słuchała Feeneya, który referował jej przebieg rozmowy Nadine z producentem. Roarke przeszukiwał garderobę. Razem z ekipą sprawdzili już pokój dzienny, jadalnię, gabinet, kuchnię, nawet taras. Większe nadzieje wiązała z drugim piętrem, bo na razie absolutnie nic nie znaleźli. – Dobra. Informuj mnie na bieżąco – poprosiła Feeneya i schowała komunikator do kieszeni.

– Powiedział Nadine, że jedzie do domu, bo jest zmęczony po długim dniu, ale zadzwonił do przyjaciela, jakiegoś innego producenta, umówił się z nim na drinka i kolację na mieście. – Czyli mamy więcej czasu, nim się tu pojawi i zacznie się oburzać. – Taak. Może był spragniony towarzystwa. A może potrzebne mu alibi. Zgodnie ze słowami Feeneya, Nadine wykręciła mu niezły numer. Wspomniała o byłej żonie, ciężarnej kochance... Nawet o wspólniku, kumplu z uczelni i pradziadku pierwszej żony. Nieźle się napocił. Roarke spojrzał na nią, kiedy weszła. – Co z przyjemnością sobie obejrzysz, ale nie to wywołało ten błysk w twoim oku. – Oświadczył, że powie jej coś w zaufaniu. Jest inteligentna, kazała wyłączyć kamerę, lecz nie obiecała, że tego nie nagra. Prawnicy mogą zgłosić zastrzeżenia, uzyskaliśmy jednak zgodę na podsłuch. Tak czy owak, próbował ją podpuszczać, że niby coś wie, że obawia się, że coś wie, ale nie może nic powiedzieć. Nie będzie rzucał kamieniem w swoich przyjaciół i tak dalej. – Uważasz, że wybrał sobie kozła ofiarnego. – Uważam, że bardzo szybko musi coś zrobić. Wstrząsnęła nim wiadomość, że niebawem aresztujemy sprawcę, potem Nadine dodała swoje. Ale najlepsze jest to, że przy okazji popełnił błąd. Próbując kryć swojego rzekomego przyjaciela, powiedział, że Harris wciąż by żyła, gdyby nie poszła na taras zapalić.

Roarke wzruszył ramionami. – To prawda i wszyscy o tym wiedzą. – Ale nie o zonerze. A on o tym wspomniał. O tym, że papierosy ziołowe, wzmocnione zonerem, cuchną jak zaraza – to jego własne określenie. – Dobrze, że jego wstręt do tego nałogu sprawił, iż coś mu się wymsknęło. Ale nie przypuszczam, że stąd ten błysk w twoim oku, skoro powszechnie wiadomo, że dodawała do papierosów narkotyki. – Wszystko się liczy. Powiedział też, że paliła jednego papierosa za drugim. Jeśli nie był na górze, skąd wie, że wypaliła kilka, w dodatku wzmocnionych narkotykiem? Trochę się też plątał, kiedy Nadine wspomniała o ciężarnej kochance. Małe potknięcia, które doprowadzą go do upadku. Eve odwróciła się i z powrotem przeszła do sypialni. – Jest zorganizowany. W taki sposób myśli, żyje, pracuje. A także zabija. I ostrożny. Lecz zdradzają go drobiazgi. Na przykład za dużo zabawek dla dorosłych i wspomagaczy. – Czy może być tego za dużo? – Z tego, co mówi, nigdy nie spotkał kobiety, która by mu się nie podobała. Seks to władza. Umieścił swoje nagrody i oznaki prestiżu w każdym pomieszczeniu. Musi je widzieć za każdym razem, kiedy tam wchodzi. Trzyma segregatory z kopiami artykułów, notek reklamowych, wzmianek, gdzie pada jego nazwisko, i zdjęć, na których widać jego twarz, wszystkich, jakie się ukazały od począt-

ku jego kariery zawodowej. Tak jak przypuszczałeś, w swoim komputerze ma dane o koncie B. B. Joela. – Co powinno pomóc powiązać go z defraudacją pieniędzy, kiedy znów się tym zajmę. Do tego czasu to tylko drugie konto, że środków na nim skrupulatnie rozlicza się z fiskusem. Wszelkimi sposobami starał się, żeby zniknął ów błysk w jej oku. Ale mu się to nie uda. – A ten znaleziony przez ciebie plik, zawierający szczegółowe biografie wszystkich osób zatrudnionych przy kręceniu ostatniego filmu, łącznie z gońcami? To też przejaw władzy. – Prawo tego nie zabrania. – Racja. – Natomiast tu może być coś zabronionego przez prawo. – Co masz? – Podbiegła do niego i niemal go przewróciła, kiedy się odwracał. – Spokojnie, kochanie. Podwójne dno w komodzie, a pod nim mała szufladka. Którą zgrabnie otworzyłem. A w środku... – Kody. Kody dostępu, karty dostępu, klucze... Wszystko starannie opisane. Tutaj jest kod do bramy na przystani, do sterówki na łodzi. O, rany. Kody do domu Roundtreego, jego gabinetu w wytwórni, samochodu! – Może znalazłaś swojego kozła ofiarnego! – Nie może rzucić podejrzeń na Roundtreego, ale na jego żonę jak najbardziej. Lub na kogoś innego. To kod

dostępu do domu jego kumpla, do którego zadzwonił dziś wieczorem. – Pokazała. – I karta dostępu do szafki w country clubie, którego jest członkiem. Kody do wszystkich przyczep, o ile się nie mylę, z których korzystają aktorzy, grający w tym filmie. – Wścibski łobuz, co? – Musi nad wszystkim mieć kontrolę. Nie pozwoli, by go pominięto. Musi mieć dostęp do wszystkiego, bo to mu daje poczucie władzy. Poza tym przydaje się, jeśli zechce kogoś wrobić. – Zdaje się, że Joel Steinburger będzie nam musiał wiele wyjaśnić. – O, tak. To dowód, że miał dostęp do łodzi. I widzisz to? – Nie jest opisane. – 3APDM2C. Trzy A – A. A. Asner, prywatny detektyw, mieszkanie 2–C. Założę się, że to kod do samochodu Asnera. Może wrzucił to tutaj na wszelki wypadek albo żeby pamiętać, co zrobił. Ale z tego też będzie się musiał wytłumaczyć. Eve wróciła do sypialni po torbę na dowody. – Przedstawię mu to wszystko, dołożę zoner, listę zamordowanych osób, łódź. Złamię go. Zapieczętowała torbę z dowodami, opisała ją. – Pozwolę ekipie zająć się jego samochodem. Po drodze wstąpimy do gabinetu Steinburgera w wytwórni. A potem udamy się do Ce Soir. Pomyślał, że Eve wygląda

jak wojowniczka, przygotowująca się do bitwy. – Mogę dla nas załatwić dobry stolik. Tak się akurat składa, że znam właściciela. – Tak się składa, że jesteś właścicielem, ale nie będziemy tam jeść. Przeszkodzimy podejrzanemu w spożywaniu posiłku i zepsujemy mu wieczór. – Zapowiada się obiecująco. – Możemy coś kupić w automatach, kiedy będzie się pocił w sali przesłuchań. – Zapowiada się odrażająco. – Nie będzie tak źle. Zaczekaj. – Wyjęła swoją komórkę. – Dallas. – Słuchaj, Dallas... – Nadine, chociaż już ustaliłyśmy, że nie jesteś w moim typie, może cię jednak przelecę. Co za wywiad. – Jestem bardzo przejęta. Już widziałaś? – Nie, ale Feeney wszystko mi opowiedział. Mogę go też namówić, żeby cię przeleciał. – Och, jesteś dla mnie za dobra. A co z Roarkiem? – Nie. – Jednak nie wystarczająco dobra. Słuchaj, Dallas, byłam już prawie w gmachu telewizji, ale wysiadłam z furgonetki, złapałam taksówkę i jadę z powrotem do centrum. Do hotelu, w którym mieszka Julian. Mam złe przeczucia. – W związku z czym? – Czy Feeney ci powtórzył, jak Steinburger robił aluzje – prywatnie – że boi się, że mogło do czegoś dojść

między kimś z obsady i K. T., że się niepokoi? – Tak. Przypuszczasz, że miał na myśli Juliana? – Julian czekał pod gabinetem. Wyglądał okropnie, co nie jest łatwe, jeśli ktoś jest takim przystojniakiem. Zmęczony, zdenerwowany, spięty. I teraz, kiedy zaczęłam się nad tym zastanawiać, uważam, że był przerażony. Chyba bardzo się czegoś boi. Joel poprosił go do swojego gabinetu, ale robiąc to, spojrzał na mnie jakoś dziwnie. Nie daje mi to spokoju. Myślę, że spróbuje go wrobić, Dallas. Rzucił mi wymowne spojrzenie: o niego się martwię, jego próbuję chronić. I jeśli mam rację... – To przygotowuje wszystko do tego, żeby Julian miał jakiś wypadek albo skończył ze sobą z powodu wyrzutów sumienia. Sprawdzimy to. – Gdzie jesteś? – W mieszkaniu Steinburgera, znaleźliśmy kilka interesujących przedmiotów. – Dłużej ci zajmie droga do centrum niż mnie. Ale przy– jedziesz? Nawet jeśli się mylę, wydaje mi się, że Julian coś wie, a według mnie jest zbyt wrażliwy, żeby to ujawnić. – Już wychodzę. Proszę, zrób coś dla mnie. Poproś, żeby ktoś z ochrony hotelowej ci towarzyszył. Wymyśl coś, ale nie idź do jego pokoju sama. – Julian nic mi nie zrobi... Ani nikomu innemu. Ale dobrze. – Ufam jej instynktowi – powiedział Roarke, kiedy Eve zmarszczyła czoło, patrząc na ciemny wyświetlacz. – Ja też. Na razie darujemy sobie jego gabinet, ru-

szamy prosto do pokoju hotelowego Juliana. Poinformuję Peabody, co nowego. Łącząc się ze swoją partnerką, Eve zachodziła w głowę, jak, u diabła, Steinburger może kogoś zabić – albo skłonić do samobójstwa – w czasie, kiedy sam spożywa wykwintną kolację z przyjacielem na drugim końcu miasta. Rozdział 22 Jadąc taksówką, Nadine znów spróbowała się dodzwonić do Juliana. Wiedziała, że to głupota, bo ponownie zostanie przekierowana do poczty głosowej – jak już trzy razy wcześniej, kiedy wybrała jego numer. A telefon w pokoju hotelowym wyłączył. Dlaczego wcześniej nie pomyślała, żeby do niego pojechać? ~wyrzucała sobie. Dlaczego nie posłuchała instynktu i od razu nie wróciła do gabinetu Steinburgera albo przynajmniej wcześniej nie złapała taksówki, by pojechać do hotelu? Bo chciała jak najszybciej znaleźć się w studiu telewizyjnym, obejrzeć materiał z wywiadu. Oblizać usta. Odtańczyć taniec zwycięstwa. – Kurde, kurde – mruczała pod nosem, kiedy wyrzuty sumienia sprawiły, że przeczucie przemieniło się w strach. Jeśli dalej będą się poruszać w takim żółwim tempie, Steinburger zdąży zabić Juliana, napić się, zaplanować uroczystość pogrzebową i napisać mowę pożegnalną, zanim ona, Nadine, dotrze na miejsce.

To głupota, znów pomyślała. Prawdopodobnie nic się nie dzieje. To tylko nerwy, dlatego z profesjonalnej dziennikarki przemieniła się w histeryczkę ze spoconymi dłońmi. – Nie może pan jechać szybciej? – zapytała. Taksówkarz dalej stukał palcami w kierownicę w rytm okropnej muzyki, dobiegającej z głośników. – Jasne, proszę pani. Niech tylko uaktywnię wiązkę, wypalimy tunel i pojedziemy. – Kurde – znów powiedziała i przeciągnęła kartę płatniczą w czytniku. – Dalej pójdę pieszo. Wyskoczyła z taksówki, przecisnęła się między samochodami i weszła na chodnik, którym sunęła ciżba pieszych. Lawirowała między, przechodniami, przeklinała cudowne pantofle, w których bieg w każdej chwili groził wywróceniem się i które niewątpliwie zniszczy. Przeklinała nowojorski ruch uliczny, przeklinała turystów, którzy nie potrafili zejść z drogi, przeklinała swoją wybujałą wyobraźnię. Ale nie przestawała biec. *** W pokoju hotelowym Julian nie zwracał uwagi na aparat komórkowy, który rzucił na stół. Nie miał siły, żeby wstać i go wyłączyć. Przypuszczał, że zabraknie mu energii również na jacuzzi, bo było mu bardzo dobrze siedzieć tak w fotelu i popijać wino, by zapomnieć o wszystkim. Po prostu zapomnieć.

Joel naturalnie miał rację. Zawsze można na niego liczyć. Liczył teraz na Joela bardziej niż kiedykolwiek. Na kogoś mądrego, opanowanego, dobrego w sytuacjach kryzysowych. Na kogoś, kto mu powie, co robić. Przestało to wyglądać tak okropnie po wychyleniu dwóch kieliszków wina, w trakcie picia trzeciego. Chociaż może powinien porozmawiać z Eve. Po prostu wyjaśnić jej wszystko... No, może nie wszystko, bo było to takie zagmatwane, że nie potrafił wytłumaczyć tego nawet sam sobie. Ale zwyczajnie porozmawiać z nią, powiedzieć jej, co się stało, a przynajmniej to, co pamiętał. Zrozumie go. Wiedział o tym. Znała go. Była sprawiedliwa, odważna i uczciwa... Do tego seksowna. Joel źle ją ocenił, pomyślał Julian, sącząc wino i czując, jak oczy, nie tak niebieskie jak Roarke’a, mu się zamykają. Nie wsadziłaby go do więzienia. Bo nie chodziło jej wyłącznie o aresztowanie, o... Jak to się mówi? Ujęcie sprawcy. Nie, dla Eve nie to jest najważniejsze, pomyślał, i wszystko mu się zamazało przed oczami. Chodzi o sprawiedliwość. Ale Joel był mądry. Jeśli ma rację... Nie mógł teraz o tym myśleć. Jego umysł był taki zmęczony. I musi przygotować kąpiel w jacuzzi. Czy nie obiecał tego Joelowi? Tak czy nie? Zabawne, ale nie pamiętał dokładnie.

Za dużo wypił. Musi przestać tyle pić. Jednak tak się denerwował, był taki nieszczęśliwy i trochę się bał. Wystarczy tego wina, powiedział sobie. Teraz gorąca, odprężająca kąpiel przy dźwiękach muzyki. Potem może zadzwoni do Andi albo do Marlo, może do Connie. Nie lubił być sam. Chciał porozmawiać z jakąś kobietą. Kobiety są takimi cierpliwymi słuchaczkami. Próbował się podnieść, zamierzał odstawić wino i przygotować kąpiel. Upił się, pomyślał, czując obrzydzenie do samego siebie. Ale się zawziął, wstał, udało mu się zrobić jeden chwiejny krok. Kieliszek wypadł mu z ręki i rozbił się o stół, kiedy Julian runął jak długi. *** Zasapana, niemal pewna, że nogi ma obtarte do krwi, Nadine skierowała się prosto do recepcji. – Nadine Furst. Poproszę z szefem ochrony. Recepcjonistka uśmiechnęła się uprzejmie. – Dobry wieczór, pani Furst. Cieszę się, że znów panią widzę. Czy mogę zapytać, po co pani szef ochrony? – Proszę posłuchać. Wie pani, że wolno mi wchodzić do apartamentu pana... Birminghama. – Posłużyła się nazwiskiem, którego używał Julian, żeby chronić swoją prywatność. – Tak, pani Fürst, jest pani na liście osób, które mogą odwiedzać pana Birminghama. – Potrzebny mi ochroniarz, który razem ze mną

pójdzie do jego pokoju. – Czy coś się stało? – Stanie się, jeśli natychmiast nie wezwie tu pani szefa ochrony. – Jedną chwileczkę, pani Furst. Poproszę kierowniczkę. – Niepotrzebna mi kierowniczka. Do diabła. Albo poprosi pani, żeby ochroniarz udał się ze mną na górę, albo ty... Marree – powiedziała, czytając plakietkę – i ten hotel staną się przedmiotem ostrej krytyki w programie „Teraz”. Nadine odwróciła się i pobiegła do wind. Prawdopodobnie był u siebie i przymilał się do swojej femme du pur, pomyślała, wsiadając do windy. A ona zaraz zrobi z siebie idiotkę. Będzie rozbawiony, doszła do wniosku, i najprawdopodobniej poprosi, żeby przyłączyła się do nich... I wcale nie będzie żartował. Będą się z tego śmiali. Proszę. Zamknęła oczy, starając się odzyskać swoje zwykłe opanowanie. Proszę, niech będzie z jakąś kobietą, niech się z tego uśmieją, niech ten okropny strach i panika będą tylko efektem zbyt długiego zajmowania się morderstwami w pracy dziennikarskiej, przez co ona, Nadine, wszędzie widzi zabójców. Wypadła z windy i pobiegła do końca korytarza. Na szczęście stopy miała zupełnie zdrętwiałe, więc nic nie czuła. Lekceważąc napis „Nie przeszkadzać”, nacisnęła guzik dzwonka, potem kilka razy mocno kopnęła w drzwi. – Julianie! Otwórz. To ważne. To ja, Nadine. Naturalnie nie usłyszy jej, póki nie włączy intercomu, ale nie przestawała wołać, dzwoniąc i waląc w drzwi.

Z każdą sekundą czuła coraz większą panikę i strach. – Pani Furst! – Kierowniczka pojawiła się w korytarzu, obok niej szedł jakiś wielki mężczyzna w ciemnym garniturze. – Proszę. Niepokoi pani naszych gości. – Poczują się o wiele bardziej zaniepokojeni, jeśli nie otworzy pani tych drzwi. – Pani Furst, pan Birmingham prosił, żeby nikt mu nie przeszkadzał. Jeśli chce pani zostawić wiadomość, chętnie... – Proszę otworzyć te cholerne drzwi. – Będę musiała kazać panią stąd wyprowadzić. Jeśli pani i pan Birmingham posprzeczaliście się, to nie sposób na... Nadine zebrała się w sobie i zmrużyła oczy. – Proszę spróbować kazać mnie stąd wyprowadzić, a nie uda się pani znaleźć posady kierowniczki nawet psiej budy. Julian ma kłopoty, może jest już za późno. Policja właśnie tu jedzie. Proszę otworzyć te cholerne drzwi. Jeśli się okaże, że wszystko w porządku, może mnie pani kazać aresztować. Jeśli mam rację i coś mu się stanie, ponieważ nie chce pani otworzyć drzwi, zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby przekonać porucznik Dallas, by panią aresztowała za pomoc przy zabójstwie. Albo to albo samo nazwisko „Dallas” sprawiło, że kierowniczka zesztywniała. – Nie lubię, jak mi się grozi. I może być pani pewna, że wniesiemy oskarżenie. – Skinęła głową ochroniarzo-

wi. – Otwórz drzwi. Jestem pewna, że pan Birmingham też zechce wnieść oskarżenie. – Proszę się pospieszyć. – Muszę panią poprosić o cofnięcie się. – Szef ochrony przesunął swoją kartą uniwersalną w czytniku, lekko uchylił drzwi. – Ochrona! – zawołał. Nadine przeszła pod jego ramieniem. – Julianie! – Przebiegła przez pokój i padła na kolana obok leżącego aktora. – Wezwijcie karetkę! – Przewróciła go z boku na wznak: ochroniarz ukucnął obok niej. Ale gdy spróbował wyczuć puls, Birmingham się poruszył. – Julianie! Ocknij się. Powiedz coś do mnie, Julianie! – Zmęczony – wybełkotał. – Zbyt zmęczony. – Julianie, co wziąłeś? – Zobaczyła butelkę z winem, stłuczony kieliszek. – Co dodałeś do wina? – Wino. Spać. – Nie. Nie zasypiaj. – Posadźmy go. Nadine pokręciła głową, cofnęła się i uderzyła aktora dłonią w twarz. – Nie zasypiaj! – Znów go spoliczkowała. – Odejdź. Jestem zmęczony. Chory. Nie chciałem tego zrobić. – Proszę tego nie dotykać – warknęła Nadine na kierowniczkę, kiedy kobieta podeszła do potłuczonego kieliszka. – Proszę niczego nie dotykać. To miejsce przestęp-

stwa. – To moja kwestia. – Do pokoju weszła Eve. Położyła dłoń na ramieniu Nadine, sprawdzającej puls Julianowi. Uniosła mu powiekę, żeby obejrzeć źrenicę. – To ding. Każ mu mówić, postaw go na nogi, zmuś do chodzenia. Roarke, zacznij szukać narkotyków. Są w takim miejscu, by bez trudu można je było znaleźć. Będzie miał większe szanse, jeśli powiemy lekarzom, co wziął. Miałeś rację, biorąc zestaw. Dzięki temu oszczędzimy trochę czasu. Pani... – wskazała bladą kierowniczkę – niech zjedzie na dół i jak najszybciej sprowadzi tu ratowników medycznych... I proszę tu nie wracać. Wypchnęła kobietę za drzwi. – Tabletki nasenne... Obok butelek z winem. Na receptę dla K. T. Harris. – Roarke obejrzał się, kiedy Eve umieszczała w torbie na dowody butelkę wina. – O niczym nie zapomniał. Podeszła do niego z następną torbą na dowody. – Zabezpiecz ręce, jeśli zamierzasz czegoś dotykać. – Bardzo z nim źle? – spytał cicho Roarke, kiedy Nadine i ochroniarz ciągnęli niemal nieprzytomnego Juliana, zmuszając go do chodzenia po pokoju. – Puls słaby, ledwo wyczuwalny, a źrenice wielkości Plutona. Jest w dość kiepskim stanie, ale byłoby już po nim, gdyby nie Nadine. Gdzie, do diabła, są ratownicy? Podeszła do Juliana i zbliżyła twarz do jego twarzy. – Chodź, do jasnej cholery. Nie odważ mi się tu

umrzeć. Skąd wziąłeś pigułki? Skąd wziąłeś wino? Głowa opadła mu na piersi; Eve odchyliła ją do tyłu. – Nie zasypiaj – poleciła Julianowi, kiedy Roarke podszedł, żeby zastąpić Nadine i go podtrzymać. – Tabletki nasenne. – Spojrzała na męża. – Somnipoton. – Zastanowiła się i zdecydowała posłuchać tego, co jej podpowiadał instynkt. Uderzyła Juliana pięścią w brzuch. – Dallas! – Nie wsadzę mu palców do gardła, chyba że będę musiała. Aktor zakaszlał, zakrztusił się i osunął na podłogę. Znów go walnęła w brzuch. I szybko się cofnęła, żeby ratować swoje nowe buty, kiedy zgiął się w pół i dostał gwałtownych torsji. – Ślicznie – mruknął Roarke. – To jeden ze sposobów opróżnienia żołądka. Niech chodzi. Jęknął, zachwiał się lekko. Eve pobrała próbkę wymiocin jako dowód rzeczowy. – Ratownicy medyczni zaraz tu będą! – zawołała Nadine. – Najwyższa pora. Zaprowadźcie go do sypialni. Roarke, zostań z nim. Mogą się nim zająć tam, z dala od miejsca przestępstwa. Wyciągnęła komunikator, żeby wezwać ekipę. Kiedy wbiegli ratownicy medyczni, wskazała im drzwi do sypialni. Pokręciła głową, patrząc na Nadine.

– Lepiej tam nie idź. To nie będzie przyjemny widok. I nie chcę, żeby teraz z tobą rozmawiał, jeśli postanowi mówić. Roarke, zostań z nim. – Myślisz, że się wykaraska? Byłam pewna, że nie żyje, kiedy w końcu udało mi się zmusić tę upartą sukę, żeby otworzyła drzwi. – Uważam, że się wykaraska. Ale gdybyś dotarła tu pół godziny później, już by nie żył. Uratowałaś mu życie. Nadine otarła wilgotne oczy. – Nie wywołałam u niego wymiotów. – To ja tak działam na ludzi. Nadine, pociągając nosem, usiadła i zdjęła zniszczone buty. – Myślisz, że mogę się napić... Czegoś mocniejszego? Zamówię coś do pokoju. – Nie mam nic przeciwko temu. Tylko nie pij niczego, co jest tutaj. Dziennikarka, utykając, podeszła do telefonu. – Poproszę wódkę z martini i trzema oliwkami. Jak najszybciej. – Znów usiadła. – Jak Steinburger nakłonił go do połknięcia tabletek nasennych? – Miejmy nadzieję, że Julian nam to powie. Zrobiły ci się pęcherze na nogach – zauważyła Eve. Nadine się skrzywiła, nie przestając masować stóp. – Zamknij się. – Ponieważ zrobiły ci się podczas wykonywania obowiązków służbowych, sprawdźmy, czy ratownicy medyczni coś na nie mają. – Eve jeszcze nie skończyła mówić, kiedy jeden z ratowników wyszedł z sypialni.

– W jakim jest stanie? – Dokładnie przepłukaliśmy mu żołądek. Jest przytomny, czuje się fatalnie, ale jego stan się stabilizuje. Podłączyliśmy kroplówkę, żeby nawodnić organizm. Nie zgadza się na przewiezienie do szpitala. Dallas odwróciła się, kiedy weszła Peabody z dwójką mundurowych. Eve wskazała jej Nadine, a potem znów spojrzała na ratownika medycznego. – Czy powinien trafić do szpitala? – Jeśli facet zażyje garść środków nasennych, popijając je cabernetem czy innym alkoholem, potrzebna mu pomoc. Poza tym trzeba go zbadać i wziąć na dwadzieścia cztery godziny na obserwację na oddział psychiatryczny. – To nie była próba samobójcza. – Pokazała swoją odznakę. – To próba zabójstwa. Ratownik medyczny zrobił powątpiewającą minę, ale wzruszył ramionami. – Skoro tak pani twierdzi. – Tak twierdzę. Czy jego stan fizyczny na tyle się poprawił, że może tu zostać? – Gdyby nie zwymiotował większości tego, co zażył, zanim tu dotarliśmy, nie zadałaby pani tego pytania. Cały czas ktoś musi przy nim być i nie spuszczać go z oka, lecz jego stan jest w miarę stabilny. Nie najlepszy, ale stabilny. – Ktoś z nim będzie przez cały czas, wezwę lekarza, żeby go zbadał. Ratownik medyczny rozejrzał się wkoło i zerknął

na Peabody, która nagrywała oficjalne zeznanie Nadine. – To chyba wszystko. – Dziękuję za pomoc. – Eve weszła do sypialni. Roarke siedział na brzegu łóżka, na którym leżał Julian, wsparty na poduszkach. Jego twarz była niemal tak biała, jak pościel. Rozmawiali ściszonymi głosami. – Możesz jej powiedzieć – zapewnił go Roarke. – Pomoże ci. – Wstał. – Ratownik medyczny pozwolił mu pić wodę. Coś dla niego zamówię. – Dobrze. – Eve podeszła do łóżka. – Nagrywarka włączona. Czy mam panu jeszcze raz odczytać przysługujące panu prawa, Julianie? – Nie – wychrypiał i skrzywił się, przełykając ślinę. – Mam podrażnione gardło. – Wyobrażam sobie. Skąd pan wziął tabletki nasenne? – Przysięgam na Boga, że nie brałem żadnych tabletek. Wypiłem tylko parę kieliszków wina. – Skąd miał pan to wino? – Joel je przyniósł wczoraj wieczorem. Wiedział, że jestem... Zdenerwowany. Napiliśmy się tylko po kieliszku. Za dużo piję od... Wie pani. Chyba za dużo piję, kiedy jestem podenerwowany. – Czyli Joel przyniósł panu butelkę wina, ale nie opróżnił jej pan wczoraj wieczorem. – Wypiliśmy tylko po kieliszku. I czułem się dobrze. Nic mi nie było.

Nie wiem, dlaczego dziś wieczorem tak się pochorowałem. Może złapałem jakiegoś wirusa lub coś w tym rodzaju. – Niemal pan umarł. Wino zawierało dużo somnipotonu. – Tabletek nasennych? Nie, nie brałem żadnych tabletek. I tak powiedziałem ratownikom. Nie brałem żadnych leków. – Poruszony Julian próbował usiąść prosto. – Mam trochę swoich tabletek nasennych, Delorix, ale ich nie zażyłem. Tak przynajmniej sądzę. Pomasował gardło ręką i zamknął podkrążone oczy. – Nie sądzę, bym je wziął – powtórzył. – Nie pamiętam, żebym to robił. Wszystko mi się plącze, kiedy za dużo piję. – To były tabletki nasenne, przepisane na receptę dla K. T. Harris. Puste opakowanie po nich było między butelkami z winem. Zmarszczył czoło ze zdumienia i bólu. – To nie ma sensu. Nie wziąłem jej tabletek... Dlaczego to się dzieje? – Dziś wieczorem, przed powrotom do hotelu, spotkał się pan z Joelem. O czym rozmawialiście? Odwrócił wzrok. – Byłem podenerwowany. Byłem podenerwowany, a nie mogę myśleć jasno, kiedy jestem podenerwowany. Powiedział, że powinienem wrócić do hotelu, napić się wina, które mi dał, wziąć kąpiel. Odprężyć się. – Dokładnie tak powiedział? Żeby napił się pan

wina, które panu dał? – Tak. To dobre wino. Obiecałem mu, że wypiję parę kieliszków. I miałem się napić wina, leżąc w wannie, ale nie miałem siły na kąpiel, więc... – Gdyby napił się pan wina w wannie, utopiłby się pan, tak jak Harris. – Nic z tego nie rozumiem. Chyba to kara dla mnie. Powiedziałem Roarke’owi. – Co pan powiedział Roarke’owi? – Że zabiłem Harris. – Julianie, przyznaje się pan do zamordowania K. T. Harris? – Nie zamordowałem jej. Nie zamordowałem jej, ale... – Znów wypuścił powietrze z płuc, lecz tym razem z ulgą. – Zabiłem ją. – Jak? Spojrzał na Eve zmętniałymi oczami z czerwonymi obwódkami, jego twarz miała szary kolor. – Nie jestem pewien. – Nie jest pan pewien? To skąd pan wie, że ją pan zabił? – Bo ją pchnąłem tak, że upadła. Nie chciałem, ale mnie pchnęła, więc też ją pchnąłem. Niezbyt mocno, lecz nie powinienem tego robić. Nigdy nie tknąłem palcem żadnej kobiety. Nigdy. Nigdy. Umilkł, na chwilę zacisnął powieki, starając się uspokoić.

– Nic mnie nie usprawiedliwia, wiem o tym. Picie to nie usprawiedliwienie, zdenerwowanie też nie. Ale wydzierała się na mnie i mnie popchnęła, więc odruchowo też ją pchnąłem. Poślizgnęła się, upadła i uderzyła się w głowę. – Nie tak szybko, dobrze? Poszedł pan na taras z K. T. Harris tego wieczoru, kiedy poniosła śmierć? – Tak. Powinienem był pani o tym powiedzieć, ale Joel... – Joel Steinburger poradził panu, żeby nic pan nie mówił policji. Powiedział mu pan, co się stało, a on panu poradził, żeby okłamał pan policję. – Tylko próbował mi pomóc. Chroni! mnie. To był wypadek. Upiłem się... Po kolacji. To, co powiedziała, było takie podłe. A później poprosiła mnie na stronę. Mówiłem pani o tych dwóch dziewczynach z klubu. Nie wiedziałem, że są niepełnoletnie. Zagroziła, że ujawni tę historię, jeśli... – Jeśli? – Powiedziała, żebym się z nią spotkał na tarasie, to mi powie, co mam zrobić. Nie powinienem był tam iść. Żałuję, że się zgodziłem, ale miałem dosyć tych jej gróźb. Więc poszedłem. – Czy dach nad basenem był zamknięty czy otwarty? – Słucham? Zamknięty, pamiętam. Zapamiętałem to, bo dużo paliła... I było bardzo ciepło. Muszę się przyznać, że rozważałem, czy się nie sztachnąć. Ale wystarczy-

ło, że tam stałem i wdychałem dym. – Dlaczego nie rozsunął pan dachu, żeby wpuścić trochę świeżego powietrza? – Nie... Nie pomyślałem o tym. Zresztą i tak nie wiem, jak to się robi. Byłem taki wkurzony. Chciała, żebym zwabił Marlo do swojej przyczepy. Miałem dać jej coś do picia. W napoju byłby Rabbit, żeby chciała ze mną uprawiać seks. Odmówiłem. Nigdy nie zrobiłbym czegoś takiego Marlo... Ani nikomu. Marlo mi ufa, jesteśmy przyjaciółmi. Jezu, Jezu. Przesunął drżącą ręką po twarzy. – Nigdy nie dałem żadnej kobiecie Rabbitu, a co dopiero przyjaciółce. Wściekłem się, kiedy oświadczyła, że muszę to zrobić. Jak mogła żądać od kogokolwiek, by coś takiego zrobił? – Powiedział jej pan „nie”. – Powiedziałem jej, żeby się wyniosła do diabła. Chyba. Wszystko jest takie zagmatwane, ale wiem, że krzyczeliśmy na siebie. Chyba powiedziałem jej kilka przykrych słów, spoliczkowała mnie, a potem pchnęła. Też ją pchnąłem i upadła. Chyba zerwał jej się pasek u pantofla i upadła. Nie mogłem jej ocucić, wszędzie była krew. Przeraziłem się. Zamierzałem zbiec na dół, wezwać pomoc, zadzwonić na pogotowie. – I zrobił pan to?

– Chciałem, ale Joel powiedział... – Potarł twarz, tym razem mocno, jakby chciał przywołać wspomnienia. – Wszystko jest takie zagmatwane. Powiedział, żebym się tym nie martwił. Że wszystko będzie dobrze. Ale potem powiedział, że widocznie wstała albo przynajmniej próbowała wstać i wpadła do basenu. Utopiła się. Tłumaczył, że to nie była moja wina, ale pani się z tym nie zgodzi, bo aresztowanie celebryty za zabicie celebryty sprawiłoby, że sama stałaby się pani celebrytką. I że pójdę do więzienia, chociaż to był wypadek. Wszystko stracę i do końca życia będę gnił w kiciu. – Proszę mnie posłuchać. Proszę na mnie spojrzeć. Spojrzał jej prosto w oczy, zacisnął usta. – Czy jestem aresztowany? – Mogłabym pana aresztować za utrudnianie pracy policji. K. T. nie wstała i nie wpadła do basenu. Została do niego zaciągnięta, kiedy była nieprzytomna. – Nie zrobiłem tego. – Jego oddechy stały się nierówne, urywane. – Nie. Nie zrobiłem tego. Nie mógłbym. Wiem, że bytem wściekły i pijany, ale... Nie mógłbym zrobić czegoś takiego. Nie pamiętam. Chciałem sprowadzić pomoc. – I zwrócił się pan do Joela. – Nie wiem. Zrobiłem tak? Dlatego to jest takie zagmatwane, bo nie poszedłem po niego. Był tam i obiecał, że wszystkim się zajmie. A potem oznajmiła nam pani, że K. T. nie żyje. Nie utopiłem jej. Nie mógłbym jej tego zrobić. Nigdy nie skrzywdziłem kobiety. Nie powinienem był jej popchnąć. Nigdy bym jej nie popchnął, gdybym tyle nie

wypił, gdyby nie mówiła takich rzeczy o Marlo. Ale nie wrzuciłem jej do wody. To był wypadek. – Nie, to było morderstwo. Ale nie pan ją zabił, Julianie, tylko Joel. – To szaleństwo. To musiał być wypadek. – To było morderstwo. I gdyby Nadine się tu nie pojawiła, dziś wieczorem zabiłby pana, wrabiając pana w zamordowanie Harris. – Nie Joel. Myli się pani. – Mam rację. Proszę mi powiedzieć, czy poprzedniego wieczoru został sam w tym pokoju? Czy poprosił pana, żeby mu pan coś przyniósł z innego pomieszczenia apartamentu? Po tym, jak wypiliście po kieliszku wina. – Chciał zobaczyć scenopis sceny, którą dziś kręciliśmy. Trzymam go w sypialni. Tuż przed zaśnięciem zawsze jeszcze raz czytam tekst roli. – Dzięki temu miał okazję, żeby dodać tabletki nasenne do wina, podrzucić puste opakowanie, nawet odstawił butelkę, żeby pana nie korciło, by się więcej napić, póki nie załatwi sobie niezbitego alibi. – Wczoraj wieczorem kazał mi obiecać, że nie będę więcej pił. Ale... Nie. Lecz zobaczyła, że zaczyna to do niego docierać. – Wszystko jest takie zagmatwane. To, co wydaje mi się, że się wydarzyło, to, co zapamiętałem, to, co powiedział, że się stało. Nie pasowało mi to, ale twierdził... Był tam, kiedy wybiegłem z basenu na taras. Powiedziałem mu, co się stało. A on odparł, że...

Się tym zajmie. Żebym nic nikomu nie mówił. Żebym nie psuł wieczoru pozostałym. Zabił ją i zamierzał zabić mnie. Dlaczego? Dlaczego? – To coś w rodzaju jego hobby. – Eve odwróciła się, kiedy Nadine otworzyła drzwi. – Może dasz mu nieco wytchnąć? Może by coś zjadł? – Proszę bardzo. Na razie nie mam do niego więcej pytań. – Joel – powiedział cicho Julian, utkwiwszy wzrok w swoich dłoniach. – Joel. Jest niemal jak tata. Pozwolił mi uwierzyć, że zabiłem Harris. Pozwolił mi uwierzyć, że to zrobiłem. Niemal oszalałem, myśląc, że to zrobiłem. Czy zostanę aresztowany? – Nie. Ale proszę nigdy więcej mnie nie okłamywać. – Podeszła do Nadine. – Po pierwsze, skontaktuj się z lekarzem hotelowym. Albo, jeśli chcesz poprosić kogoś o przysługę, zadzwoń do Louise. Powinien go obejrzeć lekarz. – Już do niej zadzwoniłam. – Dobrze. Po drugie, porozmawia z tobą, a ty zdobędziesz materiał do tej książki, którą zamierzasz napisać. Na razie zachowaj wszystko w tajemnicy, kiedy ja pojadę dopaść tego łobuza. Ale powiedzmy za trzydzieści minut możesz ujawnić, że aresztowano Joela Steinburgera. Wyszła. – Peabody, ze mną. Ty też – powiedziała do Roarke’a.

– Jeśli chcesz. – Zawsze. – Założę się, że w tej chwili Steinburger pije brandy i je deser. Zepsujemy mu końcówkę posiłku. ********* Ponieważ Roarke był właścicielem lokalu o ścianach z surowej cegły, wykończonej boazerią z ciemnego drewna, z meblami obitymi ciemnoczerwoną skórą, Eve wiedziała, że nie musi pokazywać odznaki, żeby wejść do środka. Ale chciała to zrobić. Chciała urządzić swego rodzaju spektakl, żeby zwrócić uwagę wszystkich obecnych, a także na użytek mediów. Spojrzała na zegarek. Nadine będzie miała pięć minut przewagi nad innymi. Zasłużyła sobie na to. – Dobry wieczór panu. – Na widok Roarke’a kierownik sali wyprężył się na baczność. – Za chwilę stolik dla państwa będzie gotów. – Joel Steinburger. – Eve pokazała swoją odznakę. – Naturalnie. Pan Steinburger i pan Delacora właśnie jedzą deser. Zaprowadzę państwa do ich stolika. Eve już go wypatrzyła – w kącie, w głębi, siedział przodem do sali. Żeby widzieć i być widzianym, pomyślała. Obracał kieliszkiem z brandy i z ważną, zadowoloną miną rozmawiał ze swoim żylastym towarzyszem z grzywą włosów. – Widzę go. – Ignorując kierownika, ruszyła przez

salę. Na widok Eve wyraz twarzy producenta się zmienił. Steinburger zmarszczył czoło, zaniepokojony i niezadowolony. A potem na jego twarzy pojawiła się rezygnacja; odstawił kieliszek i zaczął wstawać. – Pani porucznik. Nick, to ona we własnej osobie. Porucznik Eve Dallas, Nicholas Delacora. – Bardzo mi miło – odezwał się Delacora. – Obawiam się, że nie. Przepraszam, że przeszkodziłam. – Czy aresztowała pani kogoś? – spytał Steinburger. – Zabawne, że pan pyta. Joelu Steinburger, aresztuję pana za zamordowanie K. T. Harris, A. A. Asnera... – powiedziała, odwracając go, a kiedy zaczął protestować, wykręciła mu ręce do tyłu.– I za próbę zabójstwa Juliana Crossa. Żyje – dodała. Rozległ się brzęk zastawy, cichy gwar rozmów przeszedł w głośny szmer. – Oszalała pani. – Och, to jeszcze nie wszystko. – Skuła go wprawnie. – Mamy znacznie więcej. Mam nadzieję, że spożył pan suty posiłek, Joelu, bo już do końca swego życia nie będzie pan jadł tak wykwintnie. Ma pan prawo zachować milczenie – dodała i wyrecytowała cały tekst o jego prawach i obowiązkach, kiedy goście gapili się na nich. – Funkcjonariusze! Mundurowi, których wezwała, ujęli Steinburgera

pod ręce. – Dopełnij reszty formalności, Peabody. To jeszcze nie koniec zarzutów. – Zrobię to z największą przyjemnością, pani porucznik. – Wkrótce będę w komendzie. Z ogromną satysfakcją spoglądała, jak gliniarze wyprowadzają Steinburgera. – Przykro mi, że zepsułam wam deser – zwróciła się do Delacory. – Wygląda apetycznie. – Czy to jakiś żart? – zapytał. – Nie. Naprawdę nie wygląda to dobrze. – Zmarszczyła czoło, kiedy zobaczyła Roarke’a, rozmawiającego z kierownikiem sali. Podeszła do niego. – Słuchaj, przykro mi, jeśli aresztowanie mordercy odebrało ludziom ochotę na dokończenie kolacji, ale... – Wprost przeciwnie, myślę, że zaostrzyło im apetyty. Mój też. Jestem głodny i nie zamierzam ryzykować zatrucia pokarmowego, kupując coś w automatach w komendzie. – Nie mam czasu, żeby usiąść do wymyślnej kolacji. – Dostarczą ją nam. – Och. – Przechyliła głowę. – Dobry pomysł. Rozdział 23 Naturalnie zamówił tyle jedzenia, że wystarczyło dla wszystkich, ale Eve nie narzekała, zajadając się kurczakiem z rozmarynem, kiedy stała w pokoju do obserwacji. – Dziwię się, że jeszcze nie zażądał obecności ad-

wokata. – Peabody wsadziła do ust pieczonego ziemniaka. – Jest zbyt wściekły, żeby myśleć o adwokacie... Na razie. I musi pokazać, że on tu rządzi. Kurde, przecież jest Joelem Steinburgerem. I założę się, że nadal kombinuje, jakby się tu wyłgać. Przesłuchamy najpierw Valerie, a on niech się trochę dłużej podusi we własnym sosie. – Jest przerażona – poinformowała ją Peabody. – Mundurowi powiedzieli, że trzęsła się przez całą drogę tutaj, kiedy ją aresztowali pod zarzutem współudziału w zabójstwie. I płakała podczas dopełniania formalności. – Czyli jest gotowa. W chwili, kiedy Eve i Peabody weszły do sali przesłuchań, po policzkach Valerie zaczęły płynąć łzy. – Popełniłyście wielki błąd. To może zniszczyć moją karierę. – Rety, założę się, że K. T. czuła to samo, kiedy pani i Stein– burger odbieraliście jej życie. – O czym pani mówi! Niczego takiego nie zrobiłam. Domagam się adwokata. – W porządku. – Eve wzruszyła ramionami i wstała. – Uwzględniając porę, zajmie to kilka godzin. Peabody, odprowadź zatrzymaną z powrotem do celi. – Nie! Nie! – Valerie uczepiła się stolika. – Nie chcę tam wracać. – Tam zaczeka pani na swojego adwokata. A my w tym czasie porozmawiamy ze Steinburgerem. Jestem pewna, że powie nam o pani bardzo ciekawe rzeczy.

– To jakieś szaleństwo! Niczego nie zrobiłam. – Przepraszam, ale ponieważ zażądała pani obecności adwokata, nie możemy z panią rozmawiać, póki się tu nie pojawi. Peabody! – Nie! Nie wrócę do celi. Zgadzam się na rozmowę. – Czyli rezygnuje pani z obecności adwokata? – Tak. Tak. Tylko wyjaśnijmy to wszystko. – Kto opuszczał salę projekcyjną tego wieczoru, kiedy K. T. Harris poniosła śmierć? – K. T. – Valerie się zgarbiła i objęła ramionami. – Widziałam ją, jak wychodziła, gdy tylko przygaszono światło. Julian wyślizgnął się kilka minut później. Nie jestem pewna, kiedy dokładnie, ale po kilku minutach. A potem, znów po upływie kilku minut, wyszedł Joel. – Jeszcze ktoś? – Tak. Connie wysunęła się bocznymi drzwiami. Zauważyłam to tylko dlatego, że zamierzałam usiąść obok niej, zadać jej kilka pytań na temat zimnego bufetu. Ale wymknęła się jeszcze przed Harris. Wyszła też Nadine Furst, ostatnia. – Teraz spróbujemy odtworzyć, kto kiedy wrócił. – Connie, ale pod sam koniec projekcji. I Nadine. Nie wydaje mi się, żeby długo jej nie było. Dziesięć, może piętnaście minut. Nie zwracałam uwagi. – Proszę mówić dalej. – K. T. i Julian nie wrócili, natomiast Joel tak. Nie było go bardzo krótko. Kwadrans lub niewiele dłużej. Ale nie jestem pewna. Naprawdę próbowałam pracować. Słowo honoru.

– Dlaczego wcześniej nam pani o tym nie powiedziała? – Na prośbę Joela. Powiedział, że Julian i K. T. się pokłócili i ona uległa nieszczęśliwemu wypadkowi. – Kiedy to pani powiedział? – Tamtego wieczoru, kiedy to się wydarzyło. Przygotowywaliśmy oświadczenie dla mediów, wspomniałam coś o tym, że widziałam, jak różne osoby wychodziły i wracały. Zapytałam, czy rozmawiał z Julianem i jak zamierza postąpić, jeśli wyjdzie na jaw, że Julian usnął, pijany w sztok. Byłam zdenerwowana – każdy by był – i zastanawiałam się, czy policja przyciśnie Juliana, bo wyszedł i nie wrócił do sali. Dlatego chciałam wiedzieć, czy Joel z nim był. – A co Joel na to? – Powiedział, że teraz musimy wszyscy robić to, co najlepsze dla nas i dla filmu. Musimy się nawzajem chronić. Potem wyjaśnił, co się stało. Że to był wypadek, który sama na siebie ściągnęła, ale Julian za to zapłaci, jeśli policja się dowie, że wyszedł z sali. Obiecał, że wszystkim się zajmie, a ja mam jedynie powiedzieć, że nie widziałam, by ktokolwiek wychodził. – Czyli kryla pani mordercę. – Twierdził, że to był wypadek. Utrzymywał, że zrobi pani z tego zabójstwo, bo więcej pani na tym skorzysta, a ponieważ wmieszanych jest w to tyle gwiazd, przez wiele miesięcy będzie o pani głośno w mediach. Zresztą K. T. była nędzną namiastką istoty ludzkiej,

prawda? Musiałam nieźle główkować, żeby do mediów nie dotarły jej najgorsze wyczyny, a ona nigdy nie powiedziała do mnie albo o mnie jednego dobrego słowa. Julian jest taki słodki. Więc kiedy Joel Steinburger poprosił mnie, żebym siedziała cicho, by ratować skórę Juliana, nic nie powiedziałam. – Zapłacił pani. Zacisnęła usta. – Zaproponował mi premię. Tak, zorientowałam się, że to łapówka. Zrobiłabym to, o co mnie poprosił, i bez pieniędzy, ale skoro chciał mi zapłacić, czemu miałam nie przyjąć pieniędzy? – Następnego dnia też skłamała pani dla niego. – Byłam w jego mieszkaniu. Pracowałam, ale... Wyszedł, przynajmniej na jakiś czas. Powiedział, że umówił się na randkę i poprosił mnie o dyskrecję. On i jego żona są w separacji, ale nadal pozostają małżeństwem. To zrozumiałe, że nie chciał, by ktokolwiek się dowiedział, że się z kimś spotyka. Ma prawo do prywatności. – O której godzinie wrócił? – Nie wiem. Przysięgam. – Ukryła twarz w dłoniach. – Boże, jak to się stało, że zrobił się taki bałagan. – Z powodu kłamstw i krycia sprawcy. – Tylko próbowałam robić to, co do mnie należy. Tamtego wieczoru położyłam się koło północy. Zanim poszłam spać, sprawdziłam, czy w holu wciąż się pali światło. Paliło się. Nazajutrz, przed rozmową z panią o

detektywie, Joel wezwał mnie do swojego gabinetu. Oznajmił, że byłoby lepiej, gdybyśmy oboje mieli alibi na ostatnią noc. Tak się złożyło, że żadne z nas nie miało alibi, a to oznaczało, że będziemy podejrzani o spowodowanie śmierci człowieka, którego żadne z nas nie znało. Oświadczył, że wie, że może na mnie liczyć, i obiecał, że załatwi dla mnie apartament dla VIP~ów, bo mam tyle pracy... I że moja kreatywność i lojalność zostaną nagrodzone. Pomaga ludziom zrobić karierę i łamie ludziom karierę. Mnie pomagał ją zrobić. – I przez pani kłamstwa Julian Cross o mało dziś nie stracił życia. Wyraźnie wstrząśnięta i ogarnięta paniką Valerie, spytała piskliwym głosem: – O czym pani mówi? Co się stało? Nic mu nie jest? – Proszę o tym pomyśleć. Proszę się zastanowić, życie ilu ludzi warta jest pani kariera. – Eve wyszła, zostawiając ją płaczącą. – Czy oskarżymy ją o współudział? – spytała Peabody. – Zostawimy decyzję Reo i jej szefowi. Gotowa do rozmowy z głównym bohaterem? – O, tak. Mam tu crème brûlée. Schowałam trochę, żeby wszystkiego nie zjedli. Liczę, że podczas tego przesłuchania stracę dość kalorii, żeby później trochę sobie pofolgować. – W takim razie ty zaczniesz. – Rety! Mam być złą policjantką?

– Nie, Peabody. – Kurczę. – Delii zrzedła mina. – Chcesz, bym go zmiękczyła, żebyś mogła mu zadać decydujący cios. – Pozostańmy przy tym, w czym każda z nas jest najlepsza, i załatwmy tego drania. – A potem crème brûlée. – A potem crème brûlée. *** Peabody weszła pierwsza, sama. Starała się przybrać lekko onieśmieloną minę, kiedy mówiła do mikrofonu. – Porucznik Dallas przyjdzie za kilka minut. Czy życzy sobie pan czegoś do picia, panie Steinburger? – Chcę jedynie wyjaśnienia tego oburzającego postępowania. Porozmawiam nie tylko z waszym komendantem, ale również z szefem policji i burmistrzem. – Rozumiem, proszę pana. Powinnam pana poinformować, że w pańskich oświadczeniach są pewne nieścisłości. Zdaję sobie sprawę z tego, że pani porucznik mogła... Zdaję sobie sprawę z tego, że może to wyglądać na pochopne działanie, no, ale są te nieścisłości. – O czym pani mówi? – Uderzył ręką w stół. – Proszę konkretnie. – No więc rozmawialiśmy z Valerie Xaviar. Twierdzi teraz, że widziała, jak Julian i pan opuścili na jakiś czas salę projekcyjną, po tym jak wyszła z niej ofiara... Poza tym przyznała, że powiedział jej pan, że K. T. uległa wypadkowi, zanim znaleziono zwłoki. Czy-

li... – I bardziej wierzycie jej niż mnie? – Bardzo mi przykro, proszę pana, ale mówiła całkiem przekonująco. No i jeszcze te pięćdziesiąt tysięcy, które przekazał pan na jej konto. I że ma pan rachunek pod przybranym nazwiskiem... – Peabody zajrzała do akt, jakby szukając tej informacji. – B. B. Joel. – Robię to z powodów osobistych, a Valerie zasłużyła na premię. Chociaż teraz zaczynam mieć wątpliwości. – Rozumiem, proszę pana. Wspomniała również, że wyszedł pan z domu tamtej nocy, kiedy zabito A. A. Asnera. – Myli się. – Niechętnie udzieliła nam tej informacji. Pani porucznik jej wierzy. Szczególnie w świetle incydentu, który spotkał dziś wieczorem Juliana Crossa. – Jakiego znów incydentu? Proszę o konkrety. – Tym razem rąbnął pięścią w stół. – Dziś wieczorem, o czym doskonale pani wie, jadłem kolację z przyjacielem. Nie widziałem Juliana, od czasu gdy wyszedłem ze studia późnym popołudniem. – Ale odwiedził go pan wczoraj wieczorem. – Kiedy Stein– burger się zawahał, Peabody delikatnie go docisnęła. – Zarejestrowały to hotelowe kamery. Przyniósł mu pan butelkę wina. – Nie miał ochoty na samotne spędzenie wieczoru.

Więc wziąłem butelkę wina i pojechałem do niego. Ale pozwoliłem mu wypić tylko kieliszek, bo pije więcej, niż powinien. Nie... Nie jest sobą. Próbuje mnie rozegrać, pomyślała Peabody, i poczuła, jak wzrosło spalanie kalorii. – Dziś wieczorem wypił dwa albo więcej kieliszków tego samego wina razem z nieznaną jeszcze ilością somnipotanu. – O, mój Boże. Czy nic mu nie jest? Trafił do szpitala? Powinienem był wiedzieć, powinienem był się domyślić, że może... – Bał się pan, że może targnąć się na swoje życie? Steinburger pokręcił głową i odwrócił wzrok. Roarke, siedzący w pokoju obserwacji, napił się wina. – Tutaj nie wolno pić alkoholu – zwróciła mu uwagę Eve. – Aresztuj mnie. Ale najpierw pozwól mi dopić to wino. Nie idziesz tam? – Peabody rozgrywa go tak, jak chce. Steinburger myśli, że to on nią manipuluje, że to on dyryguje tym spektaklem. Przedstawia wszystko tak, żeby zrzucić całą winę na Juliana – żywego czy martwego. Ale to ona poddaje melodię. Świetnie sobie radzi. – Wina? – spytał Roarke, unosząc w górę butelkę. – Nie. Jezu. – Ale wzięła od niego kieliszek i napiła się odrobinę. – Całkiem niczego sobie. Pozwolę jej trochę dłużej się z nim pobawić. Chcesz otworzyć drugą butelką, kiedy wrócimy do domu, a potem kochać się po pijanemu?

– O niczym innym nie marzę, kiedy nie śpię. Objął ją ramieniem i oboje przyglądali się pracy Delii. – Proszę pana – przemówiła Peabody, z jej oczu biła uczciwość. – Muszę być z panem szczera. Ma pan kłopoty. Sprzeczne zeznania, pieniądze i... No cóż. Chciałam powiedzieć, że jeśli coś pan wie, najwyższy czas, żeby nam pan to wyznał. A raczej mnie. Pani porucznik łatwo wpada w złość. – W takim razie powinna się opanować! Spodziewa się pani, że wydam przyjaciela? Kogoś, kto liczy na moje wsparcie? – Może temu przyjacielowi potrzebna jest pomoc. Może przyda mu się pomoc, jeśli... Jeśli się z tego wyliże, panie Steinburger. Sytuacja nie wygląda dobrze. Julian jest w śpiączce, lekarze przebąkują, że może się nie obudzić. – Boże. O, Boże. – Proszę mi pozwolić zrobić to, co w mojej mocy. Póki jeszcze mogę. – Julian. – Zasłonił usta dłonią. – Biedny Julian. Nie powinienem był dziś wieczorem zostawić go samego. Powiedział, że nic mu nie będzie, że chce trochę odpocząć. Czuł się taki... Czuł się taki rozdarty, jeśli chodzi o Harris. To nie jego wina, detektyw Peabody. Musi pani zrozumieć, że to był wypadek. – To znaczy? – Proszę mi pozwolić, że wszystko wyjaśnię. – Wziął głęboki oddech. – Proszę mi pozwolić wytłumaczyć, co się stało.

Kiedy Julian nie wracał do sali projekcyjnej, zaniepokoiłem się. Wiedziałem, że on i K. T. się posprzeczali, a oboje pili. Udałem się na taras. – Dlaczego akurat tam? – Bo tam K. T. poszła wypalić te swoje przeklęte papierosy ziołowe, od których jest uzależniona. Kiedy dotarłem... Było już za późno. – Wyciągnął rękę przez stół. – Unosiła się w basenie, twarzą do dołu, a Julian był w szoku. Zmywał krew z obrzeża basenu, ledwo był w stanie mówić. – Unosiła się w wodzie twarzą do dołu, kiedy pan dotarł na dach? – Tak. Tak. – I nie próbował pan jej wyciągnąć? – Było za późno. Nie żyła. – Skąd pan wiedział? – Od Juliana. Powiedział, że się przewróciła. Doszło między nimi do kłótni, zaczęli się szamotać i upadła. Kiedy próbował ją podnieść, zemdlał. Myślał, że stracił przytomność, a kiedy się ocknął, unosiła się martwa w basenie. Obawiam się, że kiedy był w szoku, pod wpływem alkoholu... Zaciągnął ją do basenu. Próbował to zatuszować. Widzi pani, nie pamiętał dokładnie, co się stało. – Co potem pan zrobił? – Zabrałem go na dół. Nie był w stanie z nikim rozmawiać. Usnął na kanapie, pijany jak bela. – Nie wezwał pan pomocy. – Potrzebna mu była moja pomoc, pani detektyw.

Chciałem chronić Juliana. Dla K. T. było już za późno na pomoc. To był wypadek, detektyw Peabody. – Proszę pozwolić, że powtórzę to wszystko, co usłyszałam, żebyśmy mogli to przedstawić Dallas. Udał się pan za Julianem na taras, gdzie wcześniej Julian spotkał się z K. T. na krytym basenie. Zgadza się? – Tak. Tak. – Dach był zasunięty. – Oczywiście. Mamy październik. Cuchnęło papierosami Harris. Aż dostałem mdłości. – Przypuszczam, że nie pomyślał pan, by rozsunąć dach? – Connie woli, jak jesienią i zimą jest zamknięty. Pływa każdego ranka. – Widzi pan, to kolejna nieścisłość. Dach był otwarty, a potem zasunięty ponownie. Wie pan, mechanizm jest uszkodzony, nie zamyka dachu do końca. Dach nie był kompletnie zasunięty, kiedy znaleziono zwłoki. I nie czuło się zapachu dymu. Ktoś przewietrzył pomieszczenie. – Może to ja rozsunąłem dach. Proszę zrozumieć, że też byłem w szoku. – Naturalnie. Czyli rozsunął pan dach? – Teraz, kiedy się nad tym zastanawiam, tak, zrobiłem to. Smród był okropny. Musiałem odetchnąć świeżym powietrzem. – Kiedy otworzył pan dach? Zanim zaciągnął pan nieprzytomną K. T. Harris do basenu czy potem?

– Aha. – Eve uderzyła się pięścią w dłoń. – To znak dla mnie. Skierowała się do sali. – Porucznik Eve Dallas przystępuje do przesłuchania. Powinien pan raczej wdychać dym, Joelu, i wziąć Harris na ręce, a nie ciągnąć ją po płytkach. Nie powinien pan mówić, że K. T. unosiła się na wodzie twarzą do dołu, kiedy pan się tam pojawił. Postawiła karton na stole, spojrzała na Steinburgera. – Po pierwsze, naprawdę bardzo źle to wygląda, że nie próbował jej pan wyciągnąć ani reanimować. Po drugie, nie zgadza się czas. Gdyby pan się tam pojawił po tym, jak Julian rzekomo zaciągnął ją do wody, poszedł po ścierkę, wrócił i zaczął wycierać krew, jak pan powiedział, nie unosiłaby się na wodzie. Jej ciało już by opadło na dno, bo woda dostałaby się do płuc. Są jak gąbka. I potrzeba nieco więcej czasu, żeby się wytworzyły gazy sprawiające, że zwłoki znów wypływają na powierzchnię. Poza tym – powiedziała, rzucając nagranie na stół – powinien pan to zniszczyć, zamiast schować w swoim sejfie. Zabrał pan to z torebki ofiary po zabójstwie. Przypuszczam, że nie chciał pan, żeby film trafił do publicznej wiadomości, ale sam chciał pan to oglądać. Zboczeniec. Rzuciła na stół telefon Harris. – Zabrał pan również jej aparat, a później wrzucił pan do rzeki razem ze sprzętem elektronicznym z mieszkania i biura Asnera, który wyniósł pan po tym, jak go pan

zabił. Wiemy, czyją łódź pan „pożyczył”, znamy czas, współrzędne. Nurkowie spodziewają się, że jutro wyłowią więcej przedmiotów. Przez pana policja rzeczna ma mnóstwo roboty. – Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. Proszę mi wierzyć, że widzę, do czego pani zmierza. Z desperacją ciska pani wszystko, co tylko przyjdzie pani na myśl, o ścianę, mając nadzieję, że coś do niej przylgnie. – Och, dużo przylgnęło, Joelu. Podwędził pan również receptę Harris na tabletki nasenne, posługując się jedną z kart–kluczy, których ma pan całą kolekcję. Zatrzymał pan kod do samochodu, który pan zabrał martwemu Asnerowi. Mamy pana, Joelu. Nie wytłumaczy się pan z tego. Wysypała na stół całą torbę kodów i kart dostępu. – A wczoraj wieczorem pozbył się pan na chwilę Juliana z pokoju, dodał pan tabletki nasenne do wina, które mu pan przyniósł. Potem zakorkował pan butelkę i ją odstawił. Żeby dziś wieczorem posłuchał pana polecenia, jak grzeczny chłopczyk, i wypił parę kieliszków wina w wannie. Gdyby utonął, dobrze wypadłoby to w mediach. I byłoby panu na rękę. Wyglądałoby to tak, że Julian odebrał sobie życie, bo gnębiły go wyrzuty sumienia po zabójstwie K. T. Steinburger gapił się na stos kodów i kart. Poczerwieniał na twarzy. – Szperała pani w moim domu. – Tak. W domu, w biurze, w samochodzie... A gliniarze w Kalifornii robią to samo na swoim terenie. Miał

pan dostęp do łodzi, przyczep, domów i biur. – Naturalnie, że mam dostęp. Mam prawo wejść tam, gdzie chcę. Nie wie pani, kim jestem? – Doskonale wiem. Jest pan mordercą. Ach, dziś wieczorem nie może sobie pan dopisać kolejnej ofiary. Julian czuje się znacznie lepiej, niż to powiedziała Peabody. – Trochę przesadziłam, mówiąc, że jego stan jest poważny. – Wszystko nam wyznał. Valerie też. – Julian powie wszystko, żeby ukryć to, co zrobił, a Valerie kłamie przez wzgląd na niego. Kocha się w nim. – Nie sądzę. Nie, Valerie kłamała dla pana, bo jest ambitna i trochę chciwa. Julian zrobił tak, jak mu pan poradził, bo ufa panu jak ojcu. A jeśli chodzi o pana, Joelu, zabijanie to pańska druga natura. Julian byłby pana ostatnią ofiarą w długim ich szeregu, na którego początku jest Bryson Kane, pański współlokator z czasów studenckich. Stanęła za nim i nachyliła się do jego ucha. – I pociągniemy pana do odpowiedzialności za każdą osobę, którą pan zabił. Przysięgam na Boga. – Nic mi nie udowodnicie. – Kane miał dość tego, że kupuje pan sobie prace i egzaminy na uczelni. A ponieważ miał dość, nie chciał dłużej panu pomagać, spadł więc ze schodów i skręcił sobie kark. Wyciągnęła zdjęcie martwego Kane’a i rzuciła je na stół. – Stary, bogaty Martin Dressier, nie chciał umrzeć, stał panu na drodze do pieniędzy i władzy, które pragnął

pan zdobyć... I może nie okazywał takiego entuzjazmu, jak powinien, że poślubi pan jego prawnuczkę. Rzuciła na stół zdjęcie Dresslera. – Upadek z urwiska był panu bardzo na rękę. Angelica Caulfield spodziewała się dziecka; zagroziła, że powie o wszystkim pańskiej bogatej, również ciężarnej żonie. Eve dorzuciła do stosu zdjęć fotografię Caulfield. – Postąpił pan z nią tak, jak z Julianem Crossem, tylko z lepszym skutkiem. Mogę wymieniać dalej. Media pana ukrzyżują. A ja dostarczę im młotek i gwoździe. Razem ze swoją partnerką dopilnujemy, żeby zgnił pan w więzieniu za tych wszystkich łudzi, którym odebrał pan życie. – Jak uważacie, komu uwierzą? Jestem najpotężniejszym człowiekiem w branży. A pani jest jedynie policjantką, która poślubiła bogacza. – Ma pan rację. Jestem tylko policjantką. – Próbowałam panu pomóc – powiedziała Peabody, wyraźnie zasmucona. – Mamy świadka, który widział, jak wchodził pan do biura Asnera tego wieczoru, kiedy go zamordowano. – To kłamstwo. Nikt mnie nie widział. Peabody pokiwała głową. – Czasami ludzie pracują do późna. – Jeśli wam się wydaje, że ktoś uwierzy jakiemuś adwokacinie albo podejrzanemu poręczycielowi, a nie mnie, to się mylicie. – Skąd pan wie, kto jeszcze ma biuro na tym samym piętrze, co Asner?

– spytała go Eve. – Oj! Był pan tam, Joelu. Skontaktował się pan z Asnerem i umówił się z nim w jego biurze. Tak się złożyło, że nie był sam, kiedy pan do niego zadzwonił. Mam oświadczenie tej osoby. Skontaktował się pan z nim, umówił na spotkanie, a potem go zabił. – To jakiś absurd... Poszedłem z nim porozmawiać, bo K. T. powiedziała, że go zatrudniła. Poszedłem jedynie porozmawiać, odkupić wszelkie informacje, jakie mógł zebrać. – Czy on też już nie żył? – Nie. Tak. Tak. – Nie? Tak? Trudno się myśli pod presją, prawda? Trudno się myśli, kiedy wszystko się wali. Zwykle ma pan więcej czasu, więcej swobody. Lepiej, jak można sobie wszystko zaplanować. Ale nie wytarł pan figurki sokoła tak dokładnie, jak się to panu wydawało. Jedno kłamstwo, pomyślała Eve, zasługuje na drugie. Czemu nie dodać nieistniejących odcisków palców do nieistniejącego świadka Peabody? – Zaatakował mnie. Działałem w obronie własnej. Tylko się broniłem, kiedy mnie zaatakował. – Waląc go po głowie, jak już upadł? Nie wydaje mi się. Ława przysięgłych też w to nie uwierzy. Zatłukł go pan na śmierć – powiedziała Eve, nachylając się. – Potem zabrał pan jego akta, sprzęt elektroniczny, telefon... W którym została zarejestrowana pańska rozmowa z nim. Zdumiewające, czego potrafią dokonać informatycy. Potem

ukradł pan łódź swojej przyjaciółki, wypłynął i wrzucił wszystko do wody. Pańska przyjaciółka, Violet, oficjalnie odwołała swoje zeznanie, które zapewniało panu alibi na wieczór, kiedy zginęła Caulfield... I przyznała się, że zrobiła to na pana prośbę. – To śmieszne. Vi jest zwyczajnie zła na mnie, odkąd udaje jej się grać tylko w serialach telewizyjnych. Ale nie mogę zapewnić kariery każdej aktorce, którą znam. – Nie sprawiała wrażenia, jakby była zła, prawda, Peabody? – Wprost przeciwnie. Naprawdę bardzo pana lubi, panie Steinburger. Nadal jest panu wdzięczna, że dawno temu ułatwił jej pan start, dając pieniądze na zatrudnienie konsultanta– cudotwórcy. Naprawdę uważała, że to bardzo słodkie z pana strony, że chciał pan sprawić niespodziankę żonie, wydając wielkie przyjęcie. Mam na myśli to, iż naprawdę uwierzyła, że właśnie dlatego poprosił ją pan, by zapewniła panu alibi. Dlatego ochoczo skłamała, że był pan z nią i z konsultantem tego wieczoru, kiedy zabił pan Angelicę Caulfield. Traci pan jedno alibi po drugim, Joelu. Za sprawą Violet, Valerie. Do tego ta łapówka w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Z rzeki wyławiamy kolejne urządzenia elektroniczne. Och, i otrzymaliśmy je z Zachodniego Wybrzeża. Do naszego wydziału dotarły komputery Pearlmana. Technika poszła naprzód, odkąd go pan wrobił, upozorował jego samobójstwo. Ustaliliśmy, że to na pańskie prywatne konto wpływały zdefraudowane pieniądze.

– Angelica była znerwicowaną, nieszczęśliwą kobietą, która nie stroniła od narkotyków i alkoholu. Pearlman był człowiekiem słabym i chciwym. – Możliwe, ale żadne z nich nie popełniło samobójstwa. Pozbył się pan ich, tak jak pozbył się pan wścibskiego paparazzi i młodej asystentki, która stała się zbyt przylepna, a także byłej żony, która być może nacisnęła niewłaściwy guzik. Ma pan na sumieniu dziewięć ofiar, Joelu, i poszukam kolejnych. Jeśli są, odnajdę je. – Niczego pani nie znajdzie. – Podniósł rękę, lekko poluzował krawat. – Bo nie ma czego szukać. – Może tak, a może nie. Ale jest pan skończony. – Pracuję w tej branży dłużej, niż pani liczy sobie lat! Mam większą władzę, większe wpływy, niż sobie pani potrafi wyobrazić. Zniszczę panią. – Jest pan skończony – powtórzyła Eve, patrząc, jak jego twarz znów staje się purpurowa. – Już po panu. Świadkowie, o których pan nie wiedział, niestaranne wytarcie narzędzia zbrodni, dzisiejsza nieudana próba zamordowania Juliana, który przeżył i wszystko nam powiedział. Roześmiała się krótko, przysiadła na brzegu stołu, każdym swoim ruchem okazując brak szacunku i lekką pogardę. – I musiał pan narzekać przed Nadine na smród, jaki powstał, kiedy Harris paliła papierosy ziołowe z dodatkiem zonera? Tak przy okazji, miała zainstalowany mikrofon. A to był jeden z tych drobnych szczegółów, których nie ujawniliśmy. Stał się pan zbyt pewny siebie. Tak długo

uchodziły panu na sucho kolejne morderstwa, że stał się pan zbyt pewny siebie. Dwa morderstwa dzień po dniu, a potem trzecie? Cóż, trudno oczekiwać, żeby udało się to jakiemuś sprytnemu typkowi z Hollywood. – Nigdy pani tego nie udowodni. – Udowodnię wszystko. – Podniosła torbę z kodami dostępu. – Trzymanie tego to dowód głupoty. Jesteśmy bardziej cwani od pana, Joelu. Nie wiedziałam, o ile bardziej, póki tego nie znalazłam. Zerwał się z krzesła i chciał się na nią rzucić. Eve w mgnieniu oka wstała. – Proszę – powiedziała zachęcająco. – Nie żałuj sobie. Dodamy jeszcze napaść na funkcjonariusza policji. Nie mam nic przeciwko temu. – Wylansowałbym panią. – Cały się trząsł, nie ze strachu, tylko z wściekłości. – Wylansowałbym panią dzięki temu filmowi. Byłaby pani jedną z najsłynniejszych kobiet na Ziemi I poza nią. Najbardziej podziwianą policjantką w dziejach policji. – Wielkie dzięki. Ale w zupełności mi wystarcza, że jestem tylko zwykłą policjantką. Sprawiło panu przyjemność zabicie Asnera, prawda? Niezbyt często ma pan okazję na takie fizyczne wyżywanie się, prawda? Wymierzanie ciosów, oglądanie krwi, wyładowanie się. Poczucie władzy, jaką to daje. – Miał czelność mi się sprzeciwić. – Uniósł rękę w górę, zacisnął ją w pięść i walnął nią w stół. – Powiedzia-

łem mu, żeby dal mi wszystko, co zebrał o Marlo i Matthew, o mnie. Odmówił. Nagle obudziło się w nim sumienie, postanowił pójść z tym wszystkim na policję! Raz za razem walił pięścią w stół. – Myślał, że z kim ma do czynienia? Przypuszczał, że uda mu się mnie zaszantażować, by wyciągnąć ode mnie więcej pieniędzy? Odebrało mu rozum? Tak. Odebrało mu rozum. – Więc zatłukł go pan na śmierć. – Chroniłem siebie. Swoje dobre imię. To to samo, co bronić własnego życia. – K. T. musiała zginąć z tego samego powodu. – Ja ją wylansowałem. Okazało się, że jest nielojalna, niewdzięczna, nie umie okazać szacunku. Zrobiłem to, co trzeba było zrobić i tyle. – Nieprawda. Wrobił pan w to Juliana. – Jest głupcem. Ma talent, ale jest głupi. I słaby. W końcu zgłosiłby się do pani. Nie potrafi być silny. Zniszczyłby siebie I mnie. Lepiej, by stracił życie. – Czyli wyświadczył mu pan przysługę. W jego głosie dało się słyszeć pogardę. – Musiałem mu nawet powiedzieć, jak ma skończyć ze sobą. Chroniłem siebie, swoje inwestycje, dobre imię, na które pracowałem przez ponad połowę życia. Miałem do tego prawo. – Nieprawda. – Władza wiąże się z odpowiedzialnością i daje przywileje. Poślubiła pani człowieka, który to wie.

– Poślubiłam człowieka, który wie więcej o prawdziwej władzy, niż pan kiedykolwiek będzie wiedział. – Nie mam pani nic więcej do powiedzenia. Od tej pory moi adwokaci będą z panią rozmawiali. – Nie mam nic przeciwko temu. – Eve zaczęła z powrotem chować torby z dowodami rzeczowymi do kartonu, który przyniosła. – Proszę nie zapomnieć poinformować swoich adwokatów, że zarzuca się panu popełnienie wielu zabójstw z premedytacją, i przygotować się na to, że media pana zniszczą. – Uśmiechnęła się z satysfakcją. – Od tej pory stanie się pan celebrytą nowego rodzaju... Takim, który nie jest zapraszany do poczekalni dla VIP–ów. Peabody, dopilnuj, żeby pan Steinburger mógł się skontaktować ze swoimi adwokatami, a potem umieść go na noc w celi i idź zjeść swój crème brûlée. – Z największą ochotą, pani porucznik. Eve wyszła i oddała karton czekającemu policjantowi, żeby go odniósł do magazynu dowodów rzeczowych. Uśmiechnęła się, widząc, jak Roarke wolno idzie w jej stronę. – Nie przypuszczałem, że się przyzna. – Nie mógł się powstrzymać. Wszystkie te nazwiska, informacje, dowody spadły na niego zbyt szybko. Przestraszył się, a nie może sobie pozwolić na strach. Poza tym zrobiłam z niego człowieka głupiego i słabego, a tego też nie mógł zaakceptować. Jako zabójca znów czuje się ważny. A musi czuć się ważny. – Śmiem twierdzić, że wkrótce go pozbawisz tego poczucia bycia ważnym.

– O, tak. Wiesz co? – Weszli do jej gabinetu, gdzie zostawiła kurtkę. – Zamknęliśmy śledztwa w sprawie dwóch zabójstw i jednej próby zabójstwa, jesteśmy na dobrej drodze, by zamknąć sprawy siedmiu innych zabójstw. A nikt nie próbował mnie pobić, dźgnąć nożem ani wysadzić w powietrze. Uważam, że to rekord. – Przez chwilę w sali przesłuchań sytuacja wyglądała niepewnie. Kiedy wychodzili, prychnęła. – Nie miał szans. Poza tym przez cały dzień nie zdarzyło się, żeby ktoś obrzygał mi buty albo zabrudził je krwią. – Musimy to uczcić. – Kiedy szli, Roarke przesunął dłonią po jej plecach. – Seks po pijanemu? – Czemu nie. W drodze do domu Eve zadzwoniła do Nadine, żeby przekazać jej najświeższe wiadomości. Uznała, że jest jej to winna. KONIEC \|/ (o o) +–––––––––––oOO-{_}-OOo–––––––––—+ Zapraszam na TnTTorrent. Najlepsza darmowa strona !!! Zarejestruj się poprzez ten link : http://tnttorrent.info/register.php?refferal=1036847