Nora Roberts - Koniec i poczatek



J

ak donosz¹ dobrze poinformowane Ÿród³a w Bia³ym Domu, zwolnienie ze stanowiska sekretarza stanu George’a Larkina jest ju¿ tylko kwesti¹ czasu. George Larkin w ubieg³ym tygodniu przeszed³ powa¿n¹ operacjê serca i obecnie przebywa na rekonwalescencji w Bethesda Naval Hospital. Stan zdrowia podaje siê jako przyczynê jego spodziewanej dymisji”. Liv, obserwuj¹c obraz na monitorze, zwróci³a siê do Briana, który wraz z ni¹ przedstawia³ aktualny serwis informacyjny. – To mo¿e byæ najwiêksze wydarzenie od czasu pamiêtnego skandalu Malloya w paŸdzierniku. Na fotel Larkina musi byæ wielu chêtnych. Wyœcig z pewnoœci¹ siê ju¿ zacz¹³. Brian Jones pospiesznie przegl¹da³ notatki, sprawdzaj¹c czas kolejnych wejœæ na antenê. By³ to nienagannie ubrany, trzydziestopiêcioletni ciemnoskóry mê¿czyzna z dziesiêcioletnim sta¿em telewizyjnym. Mimo ¿e pochodzi³ z Queens, zawsze uwa¿a³ siê za rodowitego mieszkañca Waszyngtonu. – Nie ma nic bardziej ekscytuj¹cego jak dobry wyœcig – zauwa¿y³. – To prawda – przyzna³a Liv i odwróci³a siê do kamery po otrzymaniu sygna³u, ¿e wchodzi na wizjê. – Prezydent nie wypowiedzia³ siê jeszcze na temat nastêpcy sekretarza Larkina. Pewna wysoko postawiona osobistoœæ wœród najpowa¿niejszych kandydatur wymieni³a Beaumonta Della, by³ego ambasadora we 5

Francji, oraz genera³a Roberta J. Fitzhugha. Niestety, ¿aden z nich nie by³ dziœ osi¹galny i nikt nie uzyska³ ¿adnego potwierdzenia tej wypowiedzi. – Dziœ, w godzinach popo³udniowych, w jednym z mieszkañ w pó³nocno-wschodnim rejonie miasta odkryto zw³oki dwudziestopiêcioletniego mê¿czyzny. – Brian przekaza³ kolejn¹ wiadomoœæ w wieczornym bloku informacyjnym. Liv niezbyt uwa¿nie s³ucha³a kolegi. W myœlach rozwa¿a³a powsta³¹ sytuacjê. Jej zdecydowanym faworytem by³ Beaumont Dell. Niestety, nie uda³o siê jej dziœ z nim porozmawiaæ. Jego wspó³pracownicy, stosuj¹c klasyczne w tym zawodzie uniki, skutecznie jej to uniemo¿liwili. Jednak Liv nie mia³a zamiaru ust¹piæ. Jutro od rana bêdzie warowa³a pod drzwiami jego domu. Wybiegi rozmówców, wieczne na nich oczekiwanie oraz czêste zatrzaskiwanie drzwi przed nosem to chleb powszedni ka¿dego dziennikarza. Nic, absolutnie nic – obieca³a sobie – nie przeszkodzi jej w zdobyciu wywiadu z Dellem. S³ysz¹c sygna³, ¿e wchodzi na wizjê, Liv odwróci³a siê i zaczê³a czytaæ tekst. Siedz¹cy przed odbiornikami telewidzowie dostrzegali jedynie g³owê i ramiona eleganckiej ciemnow³osej spikerki. Jej g³os by³ stanowczy, a ruchy spokojne i zrównowa¿one. Po tamtej stronie ekranu nikt nie mia³ pojêcia, ile pracy kosztowa³o kilkadziesi¹t sekund emisji. Widzieli tylko prostotê i urodê, które w oczach telewidzów maj¹ ogromne znaczenie. Krótko obciête w³osy stanowi³y znakomit¹ oprawê twarzy o idealnych rysach i wyrazistych koœciach policzkowych, a spojrzenie b³êkitnych oczu uderza³o powag¹ i szczeroœci¹. Wszystko to sprawia³o, ¿e ka¿dy z ogl¹daj¹cych jej programy telewidzów czu³ siê tak, jakby Liv mówi³a wy³¹cznie do niego. Telewizyjne audytorium uwa¿a³o, ¿e jest niezwykle szykowna, nieco zagadkowa i bardzo wiarygodna. Powszechne uznanie dla tego, co robi³a w TV, niew¹tpliwie sprawia³o satysfakcjê, chocia¿ dziennikarskie aspiracje Liv siêga³y znacznie dalej. Ktoœ ze wspó³pracowników powiedzia³ kiedyœ o niej, ¿e wygl¹da na osobê, która pochodzi z Connecticut. W rzeczywistoœci mia³a zamo¿n¹ rodzinê w Nowej Anglii, a studia dziennikarskie ukoñczy³a na Harvardzie. Mimo to ciê¿ko pracowa³a, aby pokonaæ kolejne szczeble dziennikarskiej kariery. Zaczê³a w maleñkiej, lokalnej rozg³oœni w New Jersey od prognoz pogody i spotów reklamowych. Nastêpnie, jak w dzieciêcej grze w klasy, przechodzi³a z rozg³oœni do rozg³oœni, z miasta do miasta, zarabiaj¹c co6

raz wiêcej pieniêdzy i uzyskuj¹c coraz wiêcej czasu na antenie. W koñcu wyl¹dowa³a w filii CNC w Austin, gdzie po dwóch latach otrzyma³a stanowisko spikerki. Kiedy jednak zaproponowano jej pracê w serwisie informacyjnym w WWBW, filii CNC w Waszyngtonie, Liv nie waha³a siê ani chwili, zw³aszcza ¿e w owym czasie nie czu³a siê zwi¹zana ani z Austin, ani z jakimkolwiek innym miejscem na ziemi. Marzy³a, aby wyrobiæ sobie nazwisko w dziennikarstwie telewizyjnym, i czu³a, ¿e Waszyngton jest wprost idealnym w tym celu miejscem. Nie obawia³a siê ciê¿kiej pracy, chocia¿ jej delikatne, w¹skie d³onie wygl¹da³y tak, jakby nigdy siê z ni¹ nie zetknê³a. Pod alabastrow¹ skór¹ i rysami arystokratki skrywa³a dociekliwy, bystry umys³. Uwielbia³a dynamiczne, barwne ¿ycie i lubi³a byæ w centrum wydarzeñ, chocia¿ na zewn¹trz wydawa³a siê ch³odna i niedostêpna. Przez ostatnie piêæ lat Liv ciê¿ko pracowa³a, aby przekonaæ sam¹ siebie, ¿e ten wizerunek sta³ siê faktem. W wieku dwudziestu oœmiu lat powiedzia³a sobie, ¿e dramaty osobiste ma ju¿ za sob¹ i ¿e odt¹d liczyæ siê bêdzie dla niej jedynie kariera zawodowa. Przyjaciele, których pozna³a w czasie pó³torarocznej pracy w Waszyngtonie, niewiele wiedzieli o jej przesz³oœci. Liv swoje ¿ycie prywatne zamknê³a na klucz. – Tu Olivia Carmichael – powiedzia³a do kamery. – I Brian Jones. Ogl¹dajcie z nami „CNC World News”. Po chwili rozleg³y siê dŸwiêki muzyki, po czym czerwone œwiate³ko kamery zgas³o. Liv wy³¹czy³a mikrofon i energicznie odsunê³a siê od pó³kolistego pulpitu ze stanowiskami dla spikerów. – Dobra robota – us³ysza³a, przechodz¹c obok kamerzysty. W górze powoli gas³y œwiat³a ogromnych reflektorów. Liv, oderwana od swoich myœli, spojrza³a na kolegê i uœmiechnê³a siê. Ten uœmiech zupe³nie zmieni³ jej twarz. Ch³odna, pos¹gowa uroda gdzieœ znik³a. – Dziêki, Ed. Co u twojej dziewczyny? – Wkuwa do egzaminów. – Wzruszy³ ramionami i œci¹gn¹³ z g³owy s³uchawki. – Nie ma dla mnie zbyt wiele czasu. – Ale póŸniej, kiedy ju¿ przez to przejdzie, bêdziesz z niej dumny. – Taaak. Aha, Liv! – Liv zatrzyma³a siê, unosz¹c do góry brwi. – Prosi³a, abym ciê zapyta³... – By³ wyraŸnie zak³opotany. – O co? – Kto ciê czesze? – wyrzuci³ z siebie, po czym krêc¹c z dezaprobat¹ g³ow¹, zacz¹³ manipulowaæ przy kamerze. – Oto co interesuje kobiety. Liv, œmiej¹c siê, poklepa³a go po ramieniu. 7

– Armond’s przy Wisconsin. Powiedz jej, niech siê na mnie powo³a. Pospiesznie opuœci³a studio, wesz³a schodami na górê, po czym krêtymi korytarzami dotar³a do pokoju redakcyjnego, gdzie ha³as i gwar rozmów panowa³y od rana do póŸnego wieczora. Przy stolikach siedzieli reporterzy. Jedni pili kawê, inni szybko pisali na maszynach, chc¹c zd¹¿yæ z materia³em przed ostatnim wydaniem wiadomoœci. W powietrzu unosi³ siê zapach tytoniu, potu i mocnej kawy. Na jednej ze œcian rzêdami tkwi³y ekrany telewizyjne, na których mo¿na by³o obserwowaæ nieme obrazy programów wszystkich dzia³aj¹cych w metropolii stacji. Na jednym z nich pojawi³a siê w³aœnie zapowiedŸ „CNC World News”. Liv skierowa³a siê prosto do przeszklonego biura szefa wiadomoœci. – Carl? – wetknê³a g³owê w drzwi. – Masz woln¹ chwilê? Carl Pearson, pochylony nad biurkiem ze skrzy¿owanymi ramionami, wpatrywa³ siê w ekran telewizyjny. Niedopa³ek papierosa wci¹¿ tli³ siê miêdzy jego palcami, a spod sterty papierów, na których z trudem utrzymywa³a równowagê fili¿anka zimnej kawy, wygl¹da³y okulary. Mê¿czyzna mrukn¹³ coœ pod nosem i Liv, uznaj¹c to za przyzwolenie, wœliznê³a siê do œrodka. – Dobry program – powiedzia³, nie spuszczaj¹c oczu z dwunastocalowego ekranu. Liv usiad³a, czekaj¹c na przerwê na reklamê. Z odbiornika dociera³ do niej twardy, rzeczowy g³os Harrisa McDowella, nowojorskiego spikera „CNC World News”. Zwracanie siê do Carla, gdy na scenie pojawia siê taka indywidualnoœæ jak Harris McDowell, zupe³nie nie mia³o sensu. Liv wiedzia³a, ¿e McDowell i Carl pracowali kiedyœ jako reporterzy w tej samej stacji w Kansas City w Missouri. Ale to McDowell by³ tym, kogo wyznaczono do obs³ugi prezydenckiej kawalkady w Dallas w tysi¹c dziewiêæset szeœædziesi¹tym roku roku. Zabójstwo prezydenta i reporta¿ „na ¿ywo” z miejsca zbrodni wynios³y McDowella na szczyty œwiata mediów. Tymczasem Carl Pearson sta³ siê grub¹ ryb¹ w morzu p³otek w Missouri i kilku innych stanach, aby w koñcu zamieniæ notes reportera na biurko w Waszyngtonie. By³ twardym i wymagaj¹cym szefem programów informacyjnych. I nawet jeœli tkwi³a w nim jakaœ kropla goryczy, ¿e jego kariera nie przebiega³a a¿ tak b³yskotliwie, to robi³ wszystko, aby tego po sobie nie pokazaæ. Liv zawsze darzy³a go ogromnym szacunkiem, a od czasu gdy zaczê³a pracowaæ dla WWBW, ten szacunek wzrós³ jeszcze bardziej. Doskonale go rozumia³a. Ona równie¿ dozna³a w ¿yciu wielu rozczarowañ. 8

– A wiêc? – odezwa³ siê Carl, wykorzystuj¹c przerwê na reklamê. – Chcê dotrzeæ do Beaumonta Della – zaczê³a Liv. – Wiele ju¿ w tym kierunku zrobi³am, a teraz, kiedy Dell ma zostaæ sekretarzem stanu, chcê pierwsza powiadomiæ o tym naszych telewidzów. Carl odchyli³ siê do ty³u i opar³ rêce na wydatnym brzuchu. Za te co najmniej piêtnaœcie funtów ekstra, które nosi³ przed sob¹, obwinia³ w³aœnie ci¹g³e siedzenie za biurkiem. Patrzy³ na Liv z tak¹ sam¹ szczeroœci¹ i krytycyzmem, jak przed chwil¹ na ekran telewizyjny. – Pi³ka jest jeszcze w grze. – Jego g³os straci³ barwê na skutek d³ugoletniego na³ogowego palenia papierosów. Liv obserwowa³a, jak przypala kolejnego, chocia¿ poprzedni wci¹¿ tli³ siê na wype³nionej niedopa³kami popielniczce. – A co z Fitzhughem? Davisem czy te¿ Alberstonem? Wszystko siê przecie¿ mo¿e zdarzyæ. Oficjalnie Larkin jeszcze nie ust¹pi³. – To tylko kwestia dni, mo¿e nawet godzin. S³ysza³eœ komunikat lekarski. Pe³ni¹cy obowi¹zki sekretarza nie wchodzi w grê; Boswell nie ma poparcia prezydenta. To musi byæ Dell. Jestem tego pewna. Carl potar³ rêk¹ czubek nosa. Ceni³ instynkt Carmichael, jej inteligencjê, zdrowy rozs¹dek i upór. Ale prawda by³a taka, ¿e mia³ za ma³o ludzi i bardzo ograniczony bud¿et i nie móg³ sobie pozwoliæ na wys³anie w teren jednego z najlepszych reporterów tylko dlatego, ¿e ten reporter mia³ przeczucie. Chocia¿... Waha³ siê chwilê, po czym znowu pochyli³ nad biurkiem. – Byæ mo¿e warto – mrukn¹³. – Pos³uchajmy, co powie Thorpe. Zaraz bêdzie na wizji. Liv ju¿ mia³a zaprotestowaæ, ale po chwili zrezygnowa³a. Urazi³o jej ambicjê, ¿e Carl chcia³ uzale¿niæ swoj¹ zgodê od tego, co mia³ do powiedzenia Thorpe. Jednak ura¿ona ambicja to nie by³ sposób na Carla. Wsta³a wiêc tylko, aby przysi¹œæ na skraju jego biurka, i czeka³a. Program emitowano ze studia, które znajdowa³o siê piêtro wy¿ej. Jego wnêtrze by³o nowoczeœniejsze i bardziej eleganckie od tego, w którym pracowa³a Liv. Istnia³a jednak ró¿nica miêdzy wiadomoœciami lokalnymi a krajowymi, podobnie jak miêdzy ich funduszami. Po zaprezentowanym przez spikera skrócie wiadomoœci na ekranie pojawi³ siê stoj¹cy przed Bia³ym Domem T.C. Thorpe. Liv, zmarszczywszy brwi, obserwowa³a go w milczeniu. Mimo ¿e na zewn¹trz temperatura nie przekracza³a zera i wia³ przenikliwy, ch³odny wiatr, Thorpe sta³ w rozpiêtym p³aszczu i bez nakrycia g³owy. To by³o dla niego typowe. 9

Jego twarz o ostrych rysach, osmalona przez wiatr, kojarzy³a siê Liv z górsk¹ wspinaczk¹, a sylwetka z bieganiem na d³ugich dystansach. Zarówno jedno, jak i drugie wymaga³o ogromnej wytrzyma³oœci. Zawód reportera równie¿. T.C. Thorpe by³ reporterem. Jego ciemne, g³êboko osadzone oczy mia³y w sobie coœ magnetycznego – przyci¹ga³y i zniewala³y. Powiewaj¹ce dooko³a twarzy czarne w³osy dodawa³y sylwetce dynamizmu, jakby j¹ do czegoœ ponagla³y. Tylko g³os by³, jak zawsze, spokojny i zrównowa¿ony. Ten kontrast dawa³ lepszy efekt, ni¿ stosowane przez innych dziennikarzy, najbardziej nawet wymyœlne sztuczki. Liv zdawa³a sobie sprawê z wielkiego uroku Thorpe’a, uroku, który w równej mierze oddzia³ywa³ na kobiety, jak i na mê¿czyzn. Jego oczy budzi³y zaufanie, tak samo jak g³êboki, przyjemnie brzmi¹cy g³os. By³ poza tym ogromnie przekonywaj¹cy. Telewidzowie traktowali go jak kogoœ bardzo bliskiego i godnego zaufania. Panowa³o przekonanie, ¿e gdyby jutro œwiatu zagrozi³a katastrofa, Thorpe zrelacjonowa³by j¹ w najdrobniejszych szczególach. W ci¹gu piêciu lat pracy w Waszyngtonie Thorpe sta³ siê w œwiecie mediów niekwestionowanym autorytetem. Posiada³ dwa niezbêdne reporterowi atuty: wiarygodnoœæ i niezawodne Ÿród³a informacji. Jeœli T.C. Thorpe coœ powiedzia³, bezwzglêdnie w to wierzono. Jeœli T.C. Thorpe potrzebowa³ informacji, po prostu wiedzia³, do kogo zadzwoniæ. Liv czu³a do niego instynktown¹ niechêæ. Specjalizowa³a siê w programach politycznych, przygotowywanych dla lokalnej stacji. Thorpe by³ jej prawdziwym przekleñstwem. Strzeg³ swego terytorium z zajad³oœci¹ psa, który broni swego podwórka przed intruzami. Mia³ nad ni¹ przewagê. Od dawna zapuœci³ tu korzenie, podczas gdy ona wci¹¿ czu³a siê obca. Nie pozostawia³ jej nawet skrawka wolnej przestrzeni. Jeœli gdzieœ dzia³o siê coœ wa¿nego, mog³a byæ pewna, ¿e on zjawi siê tam pierwszy. Bardzo d³ugo stara³a siê znaleŸæ w nim coœ, co mog³aby skrytykowaæ. Thorpe jednak nie by³ efekciarzem. Ubiera³ siê tak, aby widzowie mogli siê skupiæ wy³¹cznie na tym, co mia³ im do powiedzenia, a nie na jego osobie. Cechowa³a go prostota i komunikatywnoœæ, jego reporta¿e by³y ostre i bezkompromisowe, podczas gdy on sam zawsze potrafi³ zachowaæ obiektywizm. Jedyne, czego Liv nie mog³a w nim zaakceptowaæ, to arogancja. Obserwowa³a go teraz, jak stoi na tle sylwetki Bia³ego Domu. Mówi³ o Larkinie. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e rozmawia³ z nim osobiœcie. Liv, mimo ¿e naciska³a wszystkie sprê¿yny, ta sztuka siê nie uda³a. Ju¿ sam 10

ten fakt by³ irytuj¹cy. Thorpe wymienia³ potencjalnych kandydatów na miejsce Larkina, zaczynaj¹c od Beaumonta Della. Siedz¹cy z ty³u Carl w milczeniu skin¹³ g³ow¹. Teraz zaczyna³ wierzyæ w przeczucia Liv. – Mówi³ T.C. Thorpe ze stanowiska przy Bia³ym Domu. – Powiedz w recepcji, ¿e masz moj¹ zgodꠖ nieoczekiwanie oznajmi³ Carl i mocno zaci¹gn¹³ siê niedopa³kiem papierosa. Liv odwróci³a siê do niego gwa³townie, ale oczy szefa wpatrzone ju¿ by³y w ekran. – WeŸ dwóch ludzi. – Doskonale. – Prze³knê³a gorycz, ¿e s³owa Thorpe’a, bardziej ni¿ jej w³asne, trafi³y Carlowi do przekonania. – Zaraz wszystkim siê zajmê. – Zdob¹dŸ coœ przed po³udniowym serwisem – zawo³a³ za ni¹ nie odrywaj¹c oczu od ekranu. Liv, stoj¹c w drzwiach, rzuci³a przez ramiê: – Masz to jak w banku. By³a godzina ósma rano, gdy Liv wraz z dwuosobow¹ ekip¹ zatrzyma³a siê przed bram¹ wjazdow¹ domu Beaumonta Della w Aleksandrii w Wirginii. Wsta³a o pi¹tej, aby przygotowaæ siê do wywiadu. Poprzedniego wieczoru wykona³a co najmniej pó³ tuzina telefonów, zanim w biurze Della uzyska³a zapewnienie, ¿e jeœli zjawi siê nastêpnego dnia rano, mo¿e liczyæ na dziesiêciominutow¹ rozmowê. Dobry reporter w dziesiêæ minut mo¿e uzyskaæ bardzo wiele. Liv wysiad³a z samochodu i podesz³a do stoj¹cego przy bramie wartownika. – Jestem Olivia Carmichael z WWBW – pokaza³a legitymacjê prasow¹. – Pan Dell oczekuje mnie. Wartownik obejrza³ legitymacjê, sprawdzi³ coœ w swoim wykazie, po czym skin¹³ g³ow¹ i nacisn¹wszy guzik otworzy³ bramê. Niez³y pocz¹tek, pomyœla³a sadowi¹c siê w samochodzie. – W porz¹dku, ch³opcy. B¹dŸcie gotowi, mamy ma³o czasu. – Siêgnê³a po notatki, aby je jeszcze raz przejrzeæ, podczas gdy samochód zbli¿a³ siê do podjazdu rezydencji. – Bob, chcê mieæ ujêcie domu i bramy wjazdowej w drodze powrotnej. – Bramê wjazdow¹ ju¿ mamy – uœmiechn¹³ siê od ucha do ucha – i twoje nogi równie¿. Masz wspania³e nogi, Liv. – Tak myœlisz? – spojrza³a na siebie krytycznie. – Chyba masz racjê. 11

Bawi³ j¹ ten niewinny flirt. Bob by³ nieszkodliwym, ¿onatym mê¿czyzn¹, z dwójk¹ dorastaj¹cych dzieci. Flirt w innym wydaniu natychmiast by j¹ zmrozi³. Dzieli³a mê¿czyzn na dwie kategorie: bezpiecznych i niebezpiecznych. Bob nale¿a³ do tych pierwszych. Mog³a siê czuæ przy nim zupe³nie swobodnie. – No dobra – powiedzia³a, kiedy samochód zatrzyma³ siê przed wejœciem do trzypiêtrowego murowanego domu. – Postarajcie siê zachowywaæ jak przysta³o na przedstawicieli powa¿nych mediów. Bob uœmiechn¹³ siê szeroko i mamrocz¹c coœ pod nosem, wygramoli³ z ty³u samochodu. Przed drzwiami wejœciowymi Liv znowu by³a opanowan¹, ch³odn¹ reporterk¹. Nikomu by teraz nawet nie przysz³o do g³owy robiæ jakieœ uwagi na temat jej nóg. A ju¿ z pewnoœci¹ nikt nie oœmieli³by siê powiedzieæ tego g³oœno. Energicznie zapuka³a, daj¹c jednoczeœnie ekipie znak, aby przygotowa³a sprzêt. – Olivia Carmichael – oznajmi³a pokojówce, która ukaza³a siê w drzwiach. – Do pana Della. S³u¿¹ca z wyraŸn¹ dezaprobat¹ patrzy³a na ubranych w d¿insy mê¿czyzn, taszcz¹cych po schodach aparaturê. – Tak, proszê za mn¹, panno Carmichael. Pan Dell zaraz do pani wyjdzie. Liv zauwa¿y³a niechêæ pokojówki, ale nie by³a ni¹ zaskoczona. Rodzina i wielu przyjació³ z dzieciñstwa mia³o podobny stosunek do jej profesji. Obszerny, elegancki hol stanowi³ wizytówkê ka¿dego zamo¿nego domu. Kiedy Liv dorasta³a, identyczne wnêtrza mia³a okazjê widzieæ w dziesi¹tkach podobnych rezydencji. Organizowano w nich setki przyjêæ i ró¿nych imprez, które tak œmiertelnie zawsze j¹ nudzi³y. Zamyœlona, nie zwróci³a uwagi na wisz¹cego po lewej stronie Matisse’a. W pewnej chwili us³ysza³a, jak pod¹¿aj¹cy za ni¹ Bob, nie mog¹c siê opanowaæ, cicho zagwizda³ przez zêby. – Ale chata! – wymamrota³, gdy jego stopy w sportowym obuwiu cicho przesuwa³y siê po posadzce. Zajêta swymi myœlami, Liv bezwiednie mu przytaknê³a. Wychowywa³a siê w domu niewiele ró¿ni¹cym siê od tego. Jej matka wola³a wprawdzie Chippendale’a od Ludwika XIV, ale poza tym wszystko wydawa³o siê takie same. Nawet zapach by³ taki sam – olejek cytrynowy i œwie¿e kwiaty. To wywo³ywa³o wspomnienia. Kiedy Liv ruszy³a za pokojówk¹, nagle dobieg³ j¹ g³oœny mêski œmiech. 12

– T.C., jesteœ niekwestionowanym mistrzem w opowiadaniu kawa³ów. Zanim jednak zdecydujê siê powtórzyæ ten, który przed chwil¹ od ciebie us³ysza³em, bêdê siê musia³ upewniæ, czy nie ma w pobli¿u pierwszej damy. Dell powoli schodzi³ po schodach. By³ to elegancki, przystojny mê¿czyzna oko³o szeœædziesi¹tki. Towarzyszy³ mu Thorpe. Liv poczu³a ucisk w ¿o³¹dku. Chocia¿ o jeden krok, ale zawsze przede mn¹, pomyœla³a ze z³oœci¹. Cholera! Nieoczekiwanie ich oczy siê spotka³y. Thorpe uœmiechn¹³ siê, ale to nie by³ taki sam uœmiech, z jakim przed chwil¹ zwraca³ siê do Della. – Panna Carmichael. – Dell, spostrzeg³szy Liv, podszed³ do niej z wyci¹gniêt¹ rêk¹. Jego g³os by³ tak samo aksamitny jak jego d³oñ, a oczy wyj¹tkowo przenikliwe. – Co do minuty. Mam nadziejê, ¿e nie czeka³a pani na mnie. – Nie, panie Dell. Ja równie¿ ceniê sobie czas. Spojrza³a na Thorpe’a. – Panie Thorpe. – Panno Carmichael. – Wiem, ¿e jest pan niezwykle zajêtym cz³owiekiem. – Liv z uœmiechem zwróci³a siê do Della. – Ale nie zabiorê panu du¿o czasu. – Dyskretnie w³¹czy³a mikrofon. – Czy zechcia³by pan porozmawiaæ ze mn¹ tutaj? – zapyta³a, chc¹c umo¿liwiæ technikowi dostrojenie dŸwiêku. – Nie mam nic przeciwko temu. – Wykona³ zapraszaj¹cy gest i uœmiechn¹³ siê wylewnie. Uœmiech by³ jedn¹ z najwa¿niejszych umiejêtnoœci rasowego dyplomaty. K¹tem oka Liv widzia³a, jak Thorpe przesuwa siê poza zasiêg kamery i staje przy drzwiach. Wci¹¿ czu³a jego wzrok na sobie, co nie wp³ywa³o zbyt dobrze na jej samopoczucie. Nic jednak nie mog³a na to poradziæ. Odwróci³a siê wiêc do swego rozmówcy i zaczê³a wywiad. Dell wci¹¿ by³ ¿yczliwy i chêtny do wspó³pracy. Liv czu³a siê jak dentysta usi³uj¹cy wyrwaæ z¹b komuœ, kto uœmiecha siê, maj¹c mocno zaciœniête usta. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, i¿ Dell zdaje sobie sprawê, ¿e jego osobê wi¹¿e siê ze stanowiskiem Larkina i oczywiœcie to, ¿e media poœwiêca³y temu tyle uwagi, bardzo mu pochlebia³o. Liv zauwa¿y³a, ¿e jej rozmówca robi wszystko, aby w czasie wywiadu nie pad³o nazwisko prezydenta. Wiedzia³a, ¿e ma do czynienia z zawodowcem. Dell by³ uprzejmy, ale przez ca³y czas lawirowa³, mówi¹c tak, aby nic nie powiedzieæ. Jednak 13

Liv z uporem wraca³a do tematu. Jeœli ju¿ nie mog³a uzyskaæ od niego ¿adnej konkretnej odpowiedzi, przynajmniej z tonu jego g³osu stara³a siê coœ wyczytaæ. – Panie Dell, czy prezydent rozmawia³ z panem o wyborze nowego sekretarza stanu? – Wiedzia³a, ¿e nie mo¿e oczekiwaæ prostej odpowiedzi „tak” lub „nie”. – Nie dyskutowa³em o tym z prezydentem. – Ale spotka³ siê pan z nim? – nalega³a. – Od czasu do czasu widujê siê z prezydentem. – Da³ dyskretny znak i po chwili zjawi³a siê tu¿ przy nim s³u¿¹ca podaj¹c mu kapelusz i p³aszcz. – Bardzo mi przykro, panno Carmichael, ale nie mogê poœwiêciæ pani wiêcej czasu. – W³o¿y³ p³aszcz. Liv wiedzia³a, ¿e to ju¿ koniec wywiadu, mimo to ruszy³a wraz z nim w stronê drzwi. – Panie Dell, czy zobaczy siê pan jeszcze dziœ z prezydentem? – Pytanie zabrzmia³o dosyæ obcesowo, ale odpowiedŸ Della nie by³a taka, jakiej siê Liv spodziewa³a, a b³ysk w jego oczach i chwila wahania da³y jej wiele do myœlenia. – Byæ mo¿e. – Dell wyci¹gn¹³ rêkê. – To prawdziwa przyjemnoœæ rozmawiaæ z pani¹, panno Carmichael. Niestety, czas mnie ju¿ goni. Ruch o tej porze dnia jest taki uci¹¿liwy. Liv da³a znak, aby Bob zatrzyma³ taœmê. – Dziêkujê panu, panie ambasadorze, ¿e zechcia³ siê pan ze mn¹ widzieæ. – Odda³a mikrofon koledze z ekipy i pod¹¿y³a za Dellem i Thorpe’em do wyjœcia. – Zawsze do us³ug – pog³aska³ j¹ po rêku i uœmiechn¹³ siê czaruj¹co, jak przysta³o na wywodz¹cego siê ze starej szko³y po³udniowca. – Zadzwoñ do Anny, T.C. – odwróci³ siê do Thorpe’a i poklepa³ go po plecach. – Czeka na wiadomoœæ od ciebie. – Zadzwoniê. Dell zszed³ po schodach do czarnej limuzyny, gdzie czeka³ ju¿ na niego kierowca. – NieŸle, Carmichael – odezwa³ siê Thorpe, kiedy limuzyna odjecha³a. – W koñcu zrobi³aœ ten wywiad. Oczywiœcie... – ci¹gn¹³ z uœmiechem – Dell to twardy przecsiwnik. Liv spojrza³a na niego ch³odno. – Co tu w³aœciwie robisz, Thorpe? – Jad³em œniadanie – odrzek³. – Jestem starym przyjacielem rodziny. 14

Powinna go by³a uderzyæ, aby zetrzeæ ten g³upi uœmiech z jego twarzy. Zamiast tego jednak zaczê³a starannie naci¹gaæ na palce rêkawiczki. – Dell otrzyma to stanowisko. Thorpe uniós³ do góry brwi. – Czy to stwierdzenie, Olivio, czy raczej pytanie? – Nie zapyta³abym ciê nawet o godzinê, Thorpe – odciê³a siê. – A ty, nawet gdybym siê na to zdecydowa³a, i tak byœ mi nie odpowiedzia³. – Zawsze twierdzi³em, ¿e masz ostry jêzyk. Dobry Bo¿e, jaka¿ ona piêkna, pomyœla³. Kiedy j¹ zobaczy³ po raz pierwszy w studiu, ju¿ wtedy zrobi³a na nim du¿e wra¿enie; co prawda w makija¿u, w œwietle jupiterów i rozstawionych kamer wcale o to nie trudno. Teraz, stoj¹c z ni¹ twarz¹ w twarz, w ostrym œwietle poranka, nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e to najpiêkniejsza kobieta, jak¹ kiedykolwiek widzia³. Wspania³a budowa cia³a, nieskazitelna cera. Tylko oczy zdradza³y z³oœæ, nad któr¹ za wszelk¹ cenê stara³a siê zapanowaæ. Thorpe znowu siê uœmiechn¹³. Uwielbia³ obserwowaæ, jak pêka lód. – Czy to dla ciebie problem, Thorpe? – z³oœliwie zauwa¿y³a Liv, odwracaj¹c siê, aby zwolniæ ekipê. – Czy¿byœ nie lubi³ reporterów, którzy, tak siê sk³ada, akurat s¹ kobietami? Rozeœmia³ siê i pokrêci³ g³ow¹. – Doskonale wiesz, ¿e p³eæ nie ma tu nic do rzeczy. W jego jeszcze przed chwil¹ tak powa¿nych oczach pojawi³y siê iskierki rozbawienia. Wcale jej siê to nie spodoba³o. – Dlaczego nie chcesz ze mn¹ wspó³pracowaæ? Wiatr rozwiewa³ mu w³osy zupe³nie tak jak podczas wczorajszego reporta¿u. Zdawa³o siê, ¿e jest zupe³nie niewra¿liwy na ch³ód, podczas gdy Liv, otulona p³aszczem, dr¿a³a z zimna. – Wykonujemy przecie¿ ten sam zawód, pracujemy dla tych samych ludzi. – To moje podwórko, Liv – spokojnie odrzek³. – Jeœli chcesz siê tu dostaæ, musisz o to walczyæ. Osi¹gniêcie tego, co mam, zajê³o mi wiele lat. Nie spodziewaj siê, ¿e tobie wystarczy parê miesiêcy, aby tego dokonaæ. Lepiej bêdzie, jeœli wejdziesz do samochodu – doda³, widz¹c ¿e dr¿y z zimna. – Zamierzam walczyæ, Thorpe. – Zabrzmia³o to w po³owie jak groŸba, w po³owie jak ostrze¿enie. – Jeœli chcesz walki, bêdziesz j¹ mia³. Thorpe sk³oni³ g³owê z uznaniem. – Liczê na to. 15

Nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e Liv nie wsi¹dzie do samochodu, dopóki on sam tego nie zrobi. Bêdzie tak sta³a, kostniej¹c z zimna, przez zwyk³y upór. Bez s³owa zszed³ wiêc po schodach i otworzy³ drzwiczki swego samochodu. Liv sta³a jeszcze przez chwilê, czekaj¹c, a¿ Thorpe odjedzie. Œwiadomoœæ, ¿e teraz, kiedy znikn¹³ jej z oczu, mo¿e wreszcie swobodnie odetchn¹æ, zirytowa³a j¹ jeszcze bardziej. Thorpe mia³ bardzo siln¹ osobowoœæ. Zachowanie w stosunku do niego obojêtnoœci wydawa³o siê prawie niemo¿liwe. Zawsze wywo³ywa³ silne emocje. Jej by³y zdecydowanie negatywne. On nie mia³ zamiaru stawaæ jej na drodze. Ona nie mia³a zamiaru siê tym zadowoliæ. Zesz³a po schodach i powoli skierowa³a do samochodu. Anna, nagle pomyœla³a, przypomniawszy sobie imiê, które Dell wymieni³ w rozmowie z Thorpe’em. Anna Dell Monroe, córka Della i oficjalna pani domu od œmierci swojej matki. Anna Dell Monroe. Jeœli coœ mia³o siê wydarzyæ w ¿yciu jej ojca, ona z pewnoœci¹ musia³a o tym wiedzieæ. Liv nagle przyspieszy³a kroku i wsiad³a do czekaj¹cego na ni¹ samochodu. – Podrzucimy taœmê do studia, a póŸniej pojedziemy do Georgetown.

16

L

iv zawziêcsie stuka³a na maszynie. Da³a Carlowi wywiad z Dellem, aby go wykorzysta³ w po³udniowym serwisie informacyjnym. Ale w zanadrzu mia³a wiêcej, znacznie wiêcej i musia³a z tym zd¹¿yæ przed wieczornym dziennikiem. Jej przeczucie co do Anny Monroe w pe³ni siê potwierdzi³o. Córka Della rzeczywiœcie zna³a ka¿dy szczegó³ z ¿ycia ojca i chocia¿ w czasie wywiadu stara³a siê wypowiadaæ bardzo ostro¿nie, nie by³a jednak takim dyplomat¹ jak jej ojciec. Podczas pó³godzinnego wywiadu w jej salonie w Georgetown Liv zebra³a dostatecznie du¿o materia³u, aby zaprezentowaæ telewidzom ciekaw¹ historiê. Taœma by³a dobra. Liv mia³a ju¿ okazjê zerkn¹æ na ni¹ w czasie przygotowywania programu do emisji. Bob znakomicie uchwyci³ zarówno stylow¹ elegancjê wnêtrza, jak i uprzejmoœæ i nienaganne maniery gospodyni domu. Bêdzie to dobrze kontrastowa³o z przebieg³oœci¹ rasowego polityka, do jakich zalicza³ siê jej ojciec. Uderza³ ogromny respekt Anny dla ojca, jak równie¿ jej wyj¹tkowe zami³owanie do piêknych rzeczy. Liv uda³o siê pokazaæ zarówno jedno, jak i drugie. To by³ naprawdê dobry reporta¿, pozwalaj¹cy zwyk³emu obywatelowi chocia¿ na chwilê zajrzeæ za kulisy wielkiej polityki. Liv pospiesznie redagowala tekst. – Liv, jesteœ nam potrzebna – zawo³a³ Brian. Spojrza³a na niego przeci¹gle. Brian westchn¹³ z rezygnacj¹ i odsun¹wszy siê od biurka, wyci¹gn¹³ rêce w obronnym geœcie. 17

– Ju¿ w porz¹dku, w porz¹dku, sam to zrobiê. Ale bêdziesz mi coœ winna. – Jesteœ cudowny, Brian. – Wróci³a do pisania. Dziesiêæ minut póŸniej wyci¹ga³a ostatni¹ kartkê z maszyny. – Carl! – zawo³a³a, widz¹c, ¿e szef kieruje siê do swego gabinetu. – Mój komentarz do programu. – Przynieœ. Liv spojrza³a na zegarek. Mia³a godzinê do wieczornego serwisu. Kiedy wesz³a do pokoju Carla, odbiornik telewizyjny by³ w³¹czony, ale g³os wyciszony. Carl, siedz¹c przy biurku, przegl¹da³ materia³y. – Czy widzia³eœ ju¿ taœmê? – Liv poda³a mu maszynopis. – Jest naprawdê dobra. – Przypali³ papierosa od niedopa³ka poprzedniego i zaniós³ siê suchym kaszlem. – Zaczniemy od porannej rozmowy z Dellem, po czym przejdziemy do wywiadu z jego córk¹. Wzi¹³ do rêki podane mu przez Liv kartki i w skupieniu zacz¹³ czytaæ. To by³ znakomicie przygotowany materia³, przedstawiaj¹cy krótkie biografie wszystkich g³ównych rywali do ministerialnego stanowiska, ze szczególnym zwróceniem uwagi na Beaumonta Della. To wprowadzenie dawa³o widzom pe³ny obraz sytuacji, zanim, dziêki kamerze, przekrocz¹ próg domu bohatera reporta¿u. Liv obserwowa³a p³yn¹ce do sufitu spirale papierosowego dymu i czeka³a. – Poka¿emy zdjêcia pozosta³ych kandydatów, podczas gdy ty bêdziesz czyta³a ich biografie. – Pospiesznie nanosi³ uwagi na marginesie maszynopisu. – Powinniœmy je mieæ w naszym archiwum. Jeœli nie mamy, weŸmiemy je z góry. – „Gór¹” przyjê³o siê nazywaæ waszyngtoñskie biuro CNC. – Wygl¹da na to, ¿e zamierzasz zaj¹æ trzy minuty. – Trzy i pó³. – Czeka³a, a¿ Carl podniesie g³owê. – Nieczêsto wymieniamy sekretarzy stanu, Carl. Nasza kolejna wa¿na informacja to mo¿liwoœæ czêœciowego zamkniêcia stacji filtrów na Potomacu. Ta moja zas³uguje chyba na trzy i pó³. – Przekonaj redaktora wydania – rzek³, po czym, kiedy Liv chcia³a coœ powiedzieæ, nagle uniós³ do góry rêkê. Natychmiast siê zorientowa³a, co przyci¹gnê³o jego uwagê. Na ekranie pojawi³a siê zapowiedŸ specjalnego wydania wiadomoœci. Liv szybko podkrêci³a g³os i w tej samej chwili z ekranu spojrza³y na ni¹ oczy Thorpe’a. By³a tym kompletnie zaskoczona. Jego wzrok mia³ dziwn¹ moc. Czu³a, jak przenika j¹ dreszcz. Coœ 18

takiego prze¿y³a po raz pierwszy od piêciu lat. Wpatrzona w ekran przeoczy³a pierwsze s³owa komunikatu. „...przyj¹³ spodziewan¹ rezygnacjê ze stanowiska sekretarza stanu Larkina. Sekretarz Larkin zrezygnowa³ ze stanowiska ze wzglêdu na stan zdrowia. Po poddaniu siê w ubieg³ym tygodniu powa¿nej operacji serca Larkin wci¹¿ przebywa na rekonwalescencji w Bethesda Naval Hospital. Wraz z przyjêciem rezygnacji, na wakuj¹ce stanowisko prezydent zaproponowa³ Beaumonta Della. Przed godzin¹, na spotkaniu w Gabinecie Owalnym, Dell przyj¹³ tê propozycjê. Sekretarz prasowy Donaldson wyznaczy³ konferencjê na jutro na godzinê dziewi¹t¹ rano”. Liv nagle poczu³a, ¿e ziemia usuwa siê jej spod nóg. S³ysza³a, jak Thorpe powtarza komunikat, zamknê³a oczy i ciê¿ko oddycha³a. Carl kl¹³, nie przebieraj¹c w s³owach. Jej program by³ martwy. Wyrwano mu serce. I on doskonale o tym wiedzia³. Liv powoli dochodzi³a do siebie, podczas gdy na ekranie ponownie pokaza³ siê program z rozk³adówki. On wiedzia³ o tym ju¿ o ósmej rano. – Przerób to – rzuci³ Carl, chwytaj¹c za s³uchawkê telefonu. – I wyœlij kogoœ na górê po komunikat Thorpe’a. Musimy go puœciæ. Wywiad z córk¹ Della jest nieaktualny. Liv zgarnê³a swoje materia³y z biurka Carla i skierowa³a siê do drzwi. – Nie zapomnij o makija¿u, nied³ugo wchodzisz na wizjê. Nie zareagowa³a spiesz¹c do wyjœcia. Po chwili nerwowo kr¹¿y³a po korytarzu, nie mog¹c sie doczekaæ na windê. To nie mo¿e mu ujœæ na sucho, powtarza³a w myœlach. Jad¹c na czwarte piêtro, kontynuowa³a w windzie niespokojny spacer. Od lat nikt jej a¿ tak nie wyprowadzi³ z równowagi. Zupe³nie nie mog³a siê opanowaæ. A wszystko przez tego typa. – Thorpe! – zawo³a³a z furi¹, wtargn¹wszy do pokoju redakcyjnego na czwartym piêtrze. Jakiœ reporter uniós³ g³owê i zas³oniwszy rêk¹ telefoniczn¹ s³uchawkê, spokojnie powiedzia³: – W swoim biurze. Tym razem Liv nie czeka³a ju¿ na windê, tylko pobieg³a schodami, gubi¹c po drodze tak typowy dla niej ch³ód i opanowanie. – Panno Carmichael – siedz¹ca przed wejœciem do biura na pi¹tym piêtrze recepcjonistka podnios³a siê na widok mijaj¹cej j¹ w biegu Liv. – Panno Carmichael! – zawo³a³a, chc¹c j¹ zatrzymaæ. – Z kim chce siê pani widzieæ? Panno Carmichael! 19

Liv wpad³a do biura Thorpe’a bez pukania. – Ty gnido! Thorpe przerwa³ pisanie na maszynie i odwróci³ siê do drzwi. Jego twarz wyra¿a³a raczej zaciekawienie ni¿ irytacjê z powodu nieoczekiwanego wtargniêcia intruza. – Olivia! – Przechyli³ siê do ty³u, ale nie podniós³ z miejsca. – Có¿ za mi³a niespodzianka! – Lekkim skinieniem g³owy odprawi³ recepcjonistkê, która wyraŸnie zaniepokojona pojawi³a siê w drzwiach. – Usi¹dŸ – uprzejmym ruchem rêki wskaza³ jej miejsce. – Nie mogê wprost uwierzyæ, ¿e po przesz³o roku zechcia³aœ zaszczyciæ wreszcie swoj¹ obecnoœci¹ moje biuro. – Zniszczy³eœ mój program! – Liv, wci¹¿ trzymaj¹c maszynopis w rêku, pochyli³a siê nad jego biurkiem. Zauwa¿y³ rumieñce na jej bladej twarzy i wœciek³oœæ w zazwyczaj ch³odnych oczach. Jej w³osy, od nieprzytomnego biegu po schodach, by³y w nie³adzie, a oddech przyspieszony. Thorpe patrzy³ na ni¹ zafascynowany. Zastanawia³ siê, jak daleko mo¿e siê posun¹æ, aby zupe³nie straci³a nad sob¹ panowanie. Postanowi³ sprawdziæ. – Jaki program? – Wiesz, do cholery! – Opar³a rêce na biurku i pochyli³a siê w jego stronê. – Zrobi³eœ to specjalnie. – Wiele rzeczy robiê specjalnie – przyzna³. – Jeœli masz na myœli tê historiê z Dellem – ci¹gn¹³, patrz¹c jej w oczy – to wcale nie by³a twoja historia, Liv. By³a moja. Jest moja. – Puœci³eœ to na czterdzieœci piêæ minut przed moim programem. – By³a wœciek³a i nie potrafi³a tego ukryæ. Thorpe nigdy jej takiej nie widzia³. Olivia nigdy nie mówi³a podniesionym tonem. Jej gniew mia³ zazwyczaj wiêcej wspólnego z lodem ni¿ z ogniem. – A wiêc? – opar³ brodê na splecionych d³oniach. – Masz do mnie pretensjê o ten komunikat. – Nie zostawi³eœ mi nic. – Wyci¹gnê³a kartki maszynopisu, zmiê³a je i wypuœci³a z r¹k. – Pracowa³am nad tym dwa tygodnie, od chwili gdy Larkin dosta³ ataku serca, a ty mi to zniszczy³eœ w dwie minuty. – Nie czujê siê za to odpowiedzialny, Carmichael. To twoja sprawa. Nastêpnym razem mo¿e bêdziesz mia³a wiêcej szczêœcia. – Coœ takiego! – Rozwœcieczona Liv uderzy³a piêœciami w mahoniowy blat biurka. – Jesteœ pod³y. Ten program kosztowa³ mnie wiele godzin pracy, setki telefonów i dziesi¹tki mil w nogach. Od pocz¹tku 20

robisz mi œwiñstwa. – Jej oczy nagle zwêzi³y siê. – Czy¿byœ siê mnie obawia³, Thorpe? Czy¿byœ czu³, ¿e twoja wysoka pozycja w mediach jest zagro¿ona? – Zagro¿ona? – uniós³ siê, pochylaj¹c jednoczeœnie nad biurkiem, a¿ jego twarz znalaz³a siê na wprost jej twarzy. – Nawet przez chwilê o tym nie pomyœla³em. Nie interesuj¹ mnie pocz¹tkuj¹cy dziennikarze, którzy wspinaj¹ siê do góry przeskakuj¹c po trzy szczeble naraz. Wróæ, kiedy wyrównasz swoje rachunki. – Nie mów mi o wyrównywaniu rachunków, Thorpe – syknê³a Liv. – Zaczê³am to robiæ ju¿ osiem lat temu. – Osiem lat temu by³em w Libanie i lawirowa³em miêdzy kulami, podczas gdy ty by³aœ w Harvardzie i lawirowa³aœ miêdzy przystojnymi graczami w pi³kê no¿n¹. – Nigdy tego nie robi³am! – z furi¹ zawo³a³a Liv. – I w ogóle, co to ma do rzeczy. Wiedzia³eœ o tym rano. Wiedzia³eœ, co siê œwiêci. – A jeœli nawet? – Wiedzia³eœ, jak bardzo siê w tê historiê zaanga¿owa³am. Czy nie poczuwasz siê do ¿adnej lojalnoœci wobec lokalnej stacji. – Nie. Ta niew¹tpliwie szczera odpowiedŸ dos³ownie j¹ zamurowa³a. – Przecie¿ tu startowa³eœ. – Dlaczego wiêc nie zadzwonisz do WTRL w Jersey i nie zapewnisz im wy³¹cznoœci tylko dlatego, ¿e kiedyœ czyta³aœ tam prognozy pogody? – odrzek³. – Porzuæ ten mentorski ton, Liv. To naprawdê nie ma sensu. – Jesteœ nikczemny – niemal krzycza³a. – Przecie¿ wystarczy³oby, abyœ mnie uprzedzi³, ¿e masz zamiar og³osiæ ten cholerny komunikat. – A ty czeka³abyœ z za³o¿onymi rêkami, a¿ to zrobiê? Prêdzej poder¿nê³abyœ mi gard³o, aby tylko zd¹¿yæ og³osiæ to przede mn¹. – Z radoœci¹. Rozeœmia³ siê. – Jesteœ szczera, kiedy siê wœciekasz, Liv i... cudowna. – Wzi¹³ kilka kartek z biurka i poda³ jej. – Bêdziesz potrzebowa³a moich materia³ów, aby przerobiæ swój komentarz. Do emisji pozosta³o ci zaledwie trzydzieœci minut. – Nie musisz mi o tym przypominaæ. – Zignorowa³a wyci¹gniêt¹ w jej stronê rêkê. Mia³a ogromn¹ ochotê cisn¹æ czymœ w okienn¹ szybê za jego plecami. – Wrócimy do tego, Thorpe. Jeœli nie teraz, to z pewnoœci¹ wkrót21

ce. Jestem tym wszystkim naprawdê zmêczona. – Chwyci³a kartki, wœciek³a, ¿e musi cokolwiek od niego przyj¹æ. – Doskonale. – Obserwowa³, jak podnosi pomiêty maszynopis. – Umów siê dziœ ze mn¹ na drinka. – Nigdy w ¿yciu! – Skierowa³a siê do drzwi. – Boisz siê? Wiedzia³, jak j¹ zatrzymaæ. Odwróci³a siê i rzuci³a mu piorunuj¹ce spojrzenie. – O’Riley’s, o ósmej. – Zgoda. – Uœmiechn¹³ siê szeroko, kiedy Liv zniknê³a za drzwiami. A wiêc, pomyœla³, ponownie siadaj¹c za biurkiem, w ¿y³ach tej dziewczyny jednak p³ynie gor¹ca krew. A ju¿ zaczyna³ mieæ w¹tpliwoœci. Cierpliwoœæ to jedna z najwa¿niejszych zalet, jak¹ powinien posiadaæ dobry reporter. Thorpe czeka³ ju¿ od ponad roku. Dok³adnie od szesnastu miesiêcy. Od pierwszego wieczoru, kiedy obejrza³ jej program. Nie zapomnia³ tego niskiego, spokojnego g³osu, ch³odnej, klasycznej urody. Nie potrafi³ siê oprzeæ temu nieprawdopodobnemu urokowi, zapragn¹³ jej od chwili, gdy tylko poczu³ na sobie jej spojrzenie. Ale instynkt podpowiada³ mu, ¿e powinien trzymaæ siê od niej na razie z daleka, ¿e w tym wypadku ta metoda da lepsze rezultaty. Móg³ dok³adnie zbadaæ jej przesz³oœæ. By³ bystry i ustosunkowany. Jednak coœ go od tego powstrzymywa³o. Wybra³ to, co uwa¿a³ za najskuteczniejsze – wytrwa³oœæ. Jako reporter opanowa³ tê sztukê po mistrzowsku. Rozpar³ siê w fotelu i zapali³ papierosa. Wygl¹da³o na to, ¿e przyjêta przez niego taktyka zaczê³a przynosiæ efekty. Dochodzi³a ósma, gdy Liv wjecha³a na parking tu¿ obok O’Riley’s. Opar³a czo³o na kierownicy. Jak na zwolnionym filmie ujrza³a siebie wpadaj¹c¹ do pokoju redakcyjnego, a w chwilê potem do biura Thorpe’a. Prawie s³ysza³a, jak na niego krzyczy. By³a z³a, ¿e straci³a nad sob¹ panowanie, tym bardziej i¿ sta³o siê to w obecnoœci Thorpe’a. Od chwili gdy po raz pierwszy stanê³a z nim twarz¹ w twarz, nie mia³a w¹tpliwoœci, ¿e powinna trzymaæ siê od niego z daleka. By³ zbyt siln¹ osobowoœci¹. Wpisa³a go na listê „niebezpiecznych”, i to na pierwszym miejscu. Chcia³a, aby ich wzajemne kontakty pozbawione by³y jakiegokolwiek w¹tku osobistego; musia³a wiêc zachowaæ w stosunku do niego 22

dystans. Parê godzin wczeœniej mia³a okazjê siê przekonaæ, jakie to trudne zadanie. Choæbym nie wiem jak siê stara³a, nie jestem z kamienia. I Thorpe doskonale o tym wie. Westchnê³a. W dzieciñstwie sprawia³a same k³opoty. W przywi¹zuj¹cej ogromn¹ wagê do dobrych manier statecznej rodzinie zadawa³a zbyt wiele pytañ, wylewa³a zbyt wiele ³ez i zbyt g³oœno siê œmia³a. W przeciwieñstwie do siostry nie zale¿a³o jej na wst¹¿kach i balowych sukniach. Chcia³a mieæ psa, aby z nim biegaæ, a nie ma³ego pudelka, którego trzyma³a jej matka. Chcia³a mieszkaæ w drewnianym domku, a nie w okaza³ej rezydencji, któr¹ na zlecenie jej ojca zaprojektowa³ specjalnie wynajêty architekt. Chcia³a biegaæ, podczas gdy bez przerwy kazano jej spacerowaæ. W koñcu uda³o jej siê uciec od surowych regu³ i oczekiwañ, jakich nie powinna zawieœæ osoba nosz¹ca nazwisko Carmichael. W college’u znalaz³a wolnoœæ i to wszystko, o czym przez d³ugie lata marzy³a. PóŸniej przyszed³ dzieñ, kiedy nie zosta³o jej nic. Ostatnie szeœæ lat to zupe³nie nowy etap w jej ¿yciu: postanowi³a myœleæ tylko o sobie i swojej karierze. W dalszym ci¹gu ceni³a wolnoœæ, ale nauczy³a siê byæ ostro¿na. Liv wyprostowa³a siê i potrz¹snê³a g³ow¹. To nie by³ odpowiedni czas, aby myœleæ o przesz³oœci. Liczy³a siê tylko teraŸniejszoœæ i przysz³oœæ. Nigdy ju¿ nie stracê panowania nad sob¹, pomyœla³a wysiadaj¹c z samochodu. Nie sprawiê mu tej satysfakcji. Wesz³a do O’Riley’s, gdzie mia³a siê spotkaæ z Thorpe’em. Czeka³ ju¿ na ni¹. Zauwa¿y³, ¿e znowu przywdzia³a zwyk³¹ maskê. Jej twarz by³a opanowana, oczy pogodne. Rozgl¹da³a siê po sali, szukaj¹c go. W gwarze rozmów i k³êbach dymu wygl¹da³a jak pos¹g z marmuru: ch³odna, nieskazitelna i doskona³a. Thorpe nagle poczu³ nieodpart¹ chêæ, aby dotkn¹æ, poczuæ jej skórê, ujrzeæ ogieñ w oczach. Z³oœæ to nie by³o jedyne uczucie, które chcia³ w niej obudziæ. T³umione od miesiêcy po¿¹danie znowu powróci³o. Zastanawia³ siê, kiedy pêknie ostatnia warstwa skorupy, któr¹ ta dziewczyna siê otoczy³a. Postanowi³ siê nie spieszyæ. Lubi³ wyzwania, poniewa¿ to on zawsze zwyciê¿a³. Czeka³, a¿ Liv go zauwa¿y. Uœmiechn¹³ siê i w milczeniu skin¹³ g³ow¹. Obserwowa³, jak idzie w jego stronê. Podoba³ mu siê jej sposób poruszania, pe³en gracji i taki zmys³owy. – Czeœæ, Olivio. – Thorpe. – Liv zajê³a miejsce naprzeciw niego. – Co pani podaæ? 23

– Wino. – Z uœmiechem spojrza³a na kelnera, który w³aœnie zjawi³ siê przy stoliku. – Bia³e wino, Lou. – Oczywiœcie, panno Carmichael. A dla pana, panie Thorpe? – Na razie dziêkujê. – Podniós³ do góry szkock¹. Zauwa¿y³, ¿e kiedy Liv zwraca³a siê do kelnera, na jej twarzy pojawi³ siê uœmiech. Jej rysy wyraŸnie z³agodnia³y, ale gdy po chwili z powrotem spojrza³a na Thorpe’a, znowu przybra³a surowy wyraz twarzy. – A wiêc, Thorpe, jeœli mamy uzdrowiæ panuj¹c¹ miêdzy nami atmosferê, proponujê, abyœmy sobie pewne rzeczy wyjaœnili od razu. – Czy ty zawsze musisz byæ taka rzeczowa, Liv? – zapali³ papierosa, patrz¹c na ni¹ uwa¿nie. Jednym z jego najwiêkszych atutów by³a umiejêtnoœæ d³ugiego i bardzo wnikliwego przygl¹dania siê rozmówcy. Niejeden znany polityk wi³ siê ju¿ pod tym spojrzeniem. – Spotkaliœmy siê tu, aby porozmawiaæ o... – Liv równie¿ poczu³a siê nieswojo. – Czy¿byœ nigdy nie s³ysza³a o czymœ takim jak mi³a towarzyska rozmowa? – gwa³townie zaprotestowa³. – Jak siê czujesz? £adn¹ pogodê mamy dzisiaj? – Nie obchodzi mnie, jak ty siê czujesz. A pogoda jest okropna. – Taki mi³y g³os, a taki brzydki jêzyk. – Zauwa¿y³ nag³y b³ysk w jej oczach. – Masz najbardziej doskona³e rysy twarzy, jakie kiedykolwiek widzia³em. Liv zesztywnia³a. Thorpe widzia³ jej reakcjê i podniós³ do ust szklaneczkê ze szkock¹. – Nie przysz³am tu, aby dyskutowaæ o moim wygl¹dzie. – Rzeczywiœcie. Ale wygl¹d jest przecie¿ czêœci¹ naszej pracy, nie s¹dzisz? Kelner postawi³ przed ni¹ wino. Liv wziê³a do rêki kieliszek, jednak nie podnios³a go do ust. – Telewidzowie lubi¹ patrzeæ na atrakcyjnych prezenterów. To sprawia, ¿e podawane informacje s¹ dla nich bardziej strawne. Ty, dodaj¹c do tego odrobinê klasy, jeszcze ten efekt wzmacniasz. – Mój wygl¹d nie ma nic wspólnego z jakoœci¹ mojej pracy. – Jej g³os by³ ch³odny i zupe³nie pozbawiony emocji, ale w oczach pojawi³y siê niebezpieczne b³yski. – Tak, ale dziêki niemu twoje programy zyskuj¹ ci jeszcze wiêcej wielbicieli. – Odchyli³ siê do ty³u, wci¹¿ uwa¿nie j¹ obserwuj¹c. – Jesteœ cholernie dobrym spikerem, Liv, i coraz lepszym reporterem. 24

Zmarszczy³a brwi. Te komplementy wyda³y siê jej podejrzane. – I... – zawiesi³ g³os – niezwykle ostro¿n¹ kobiet¹. – O czym ty mówisz? – Gdybym zaprosi³ ciê na kolacjê, co byœ powiedzia³a? – Oczywiœcie odmówi³abym. Uœmiechn¹³ siê rozbrajaj¹co. – Dlaczego? Powoli podnios³a kieliszek do ust i upi³a ³yk wina. – Poniewa¿ mi siê nie podobasz. Nie jadam kolacji z mê¿czyznami, którzy mi siê nie podobaj¹. – Co oznacza, ¿e z tymi, którzy ci siê podobaj¹, jadasz. – Jeszcze raz mocno zaci¹gn¹³ siê papierosem, po czym zgniót³ niedopa³ek na popielniczce. – Ale ty przecie¿ z nikim nie wychodzisz, czy¿ nie mam racji? – To nie twoja sprawa! – Rozwœcieczona, ju¿ mia³a zamiar siê podnieœæ, ale rêce Thorpe’a j¹ od tego powstrzyma³y. – Ratujesz siê, gdy ktoœ zbyt mocno naciœnie. Zastanawiasz mnie, Olivio. – Mówi³ cicho, chocia¿ dooko³a s³ychaæ by³o œmiech i podniesione g³osy. – Nie ¿yczê sobie, abyœ siê mn¹ interesowa³. Nie podobasz mi siꠖ powtórzy³a, opanowuj¹c chêæ, aby mu siê wyrwaæ. Jego d³onie by³y silne i bardzo zdecydowane. Ogarnê³o j¹ dziwne uczucie. – Nie cierpiê ani twojej z trudem skrywanej mêskiej pró¿noœci, ani przesadnej arogancji. – Z trudem skrywanej mêskiej pró¿noœci? – œmia³ siê, wyraŸnie tym okreœleniem ubawiony. – Myœlê, ¿e to raczej komplement. Jego œmiech by³ nawet sympatyczny, ale Liv wcale siê nie podoba³. Jeszcze bardziej utwierdzi³a siê w przekonaniu, ¿e Thorpe rzeczywiœcie nale¿y do bardzo niebezpiecznych mê¿czyzn. – Podoba mi siê twój styl, Liv, i twoja twarz. Lodowaty seks – ci¹gn¹³, ale nagle zauwa¿y³, i¿ zupe³nie nieœwiadomie dotkn¹³ jakiegoœ bolesnego miejsca. Jej palce konwulsyjnie siê zacisnê³y, a oczy, jeszcze przed chwil¹ takie zagniewane, teraz wygl¹da³y tak, jakby ich w³aœcicielkê ktoœ bardzo g³êboko dotkn¹³. – Puœæ moje rêce. Chcia³ jej dokuczyæ, nawet zirytowaæ, ale nie zraniæ. – Wybacz mi, proszê. Skrucha by³a taka widoczna i szczera, i taka nieoczekiwana, ¿e z³oœæ Liv zniknê³a bez œladu. Kiedy Thorpe puœci³ jej d³onie, Liv znowu siêgnê³a po kieliszek z winem. 25

– Je¿eli ju¿ skoñczyliœmy tê rozmowê o niczym, Thorpe, mo¿e byœmy przeszli do spraw bardziej konkretnych. – Doskonale, Liv. Twój ruch. Odstawi³a kieliszek. – Chcia³abym, abyœ wreszcie przesta³ mnie blokowaæ. – A konkretnie? – WWBW jest zrzeszona z CNC. Nale¿a³oby oczekiwaæ, i¿ w wielu przypadkach powinniœmy ze sob¹ wspó³pracowaæ. Program lokalny jest przecie¿ równie wa¿ny jak ogólnokrajowy. – Tak? Thorpe bywa³ czasem irytuj¹co ma³omówny. Liv odsunê³a kieliszek z winem i pochyli³a nad stolikiem. – Nie proszê ciê o pomoc. Nie potrzebujê jej. Ale jestem ju¿ zmêczona tym, ¿e wci¹¿ sabotujesz moj¹ pracê. – Sabotujê? – podniós³ do ust szklaneczkê ze szkock¹. Liv wyraŸnie siê o¿ywi³a, zapominaj¹c o obojêtnoœci i dystansie. Podoba³y mu siê delikatne rumieñce, które zaró¿owi³y jej alabastrow¹ skórê. – Wiedzia³eœ, ¿e pracowa³am nad spraw¹ Della. Zna³eœ ka¿dy mój krok. Przestañ udawaæ niewini¹tko, Thorpe. Doskonale wiem, ¿e masz swoje wtyczki w WBW. Chcia³eœ zrobiæ ze mnie idiotkê. Rozeœmia³ siê, ubawiony jej s³owami. – Rzeczywiœcie, wiedzia³em, co robisz – przyzna³, wzruszaj¹c ramionami. – Ale to twój problem, a nie mój. Dosta³aœ ode mnie mój tekst, to normalna procedura. Lokalny zawsze dostaje materia³ z góry. – Nie potrzebowa³abym twojego tekstu, gdybyœ mi nie przystawi³ no¿a do gard³a. – Nie interesowa³a jej wspania³omyœlnoœæ „góry”. – Maj¹c w³aœciwe informacje, inaczej poprowadzi³abym wywiad z Ann¹ Monroe i teraz nie musia³abym z niego rezygnowaæ. To by³ kawa³ dobrej roboty i wszystko na nic. – Efekt tunelowy – stwierdzi³ krótko i dokoñczy³ whisky. – B³¹d w przeprowadzeniu wywiadu. Gdybyœ – ci¹gn¹³, zapalaj¹c papierosa – przewidzia³a, co mo¿e siê wydarzyæ, zada³abyœ Annie parê innych pytañ i trochê wiêcej od niej wyci¹gnê³a. Teraz mog³abyœ tê rozmowê trochê przeredagowaæ i wtedy z pewnoœci¹ nadawa³aby siê do emisji. Widzia³em taœmꠖ doda³. – To by³ naprawdê kawa³ dobrej roboty; po prostu nie nacisnê³aœ w³aœciwych guzików. – Nie mów mi, jak mam wykonywaæ swoj¹ pracê. 26

– A ty mi nie mów, jak wykonywaæ moj¹. – Teraz on równie¿ pochyli³ siê nad stolikiem. – Grzebiê siê w tej cholernej polityce od piêciu lat. Nie podam ci Kapitolu na z³otym talerzu, Carmichael. Jeœli masz zastrze¿enia do mojej pracy, zwróæ siê z tym do Morrisona. – Wymieni³ nazwisko szefa waszyngtoñskiego biura CNC. – Jesteœ taki z siebie zadowolony – Liv chêtnie by go teraz udusi³a – taki pewny siebie, jakbyœ trzyma³ w rêku œwiêtego Graala. – W tym mieœcie, Carmichael, gdy mowa o polityce, nikt nie mo¿e byæ pewny siebie – ci¹gn¹³ Thorpe. – Jestem tutaj, poniewa¿ wiem, jak siê tu gra. Mo¿e potrzebujesz kilku lekcji. – Nie od ciebie. – Mog³abyœ trafiæ gorzej. – Umilk³ na chwilê, po czym doda³: – Pos³uchaj, w imiê zawodowej solidarnoœci powiem ci tyle: potrzeba wiêcej ni¿ roku, aby w tym œrodowisku zapuœciæ korzenie. Ludzie nie czuj¹ siê tu bezpiecznie, ich interesy zale¿¹ od tak wielu spraw. Polityka to niezbyt przyjemnie pachn¹ce s³owo, szczególnie od s³ynnej afery Watergate. Wyci¹ganie takich spraw to oczywiœcie nasz obowi¹zek. Nie mog¹ nas ignorowaæ, a wiêc próbuj¹ traktowaæ nas tak, jak my traktujemy ich. – Nie mówisz czegoœ, o czym sama bym nie wiedzia³a. – Mo¿e i tak – przyzna³. – Ale masz pewien atut, którego zupe³nie nie doceniasz: urodê i klasê. – Nie rozumiem, co to ma... – Nie b¹dŸ idiotk¹ – przerwa³ jej niecierpliwym ruchem rêki. – Reporter musi umieæ korzystaæ ze wszystkiego. Twoja twarz nie ma nic wspólnego z twoim intelektem, ale ma wiele wspólnego z tym, jak ludzie ciê postrzegaj¹. To zupe³nie normalne. Zastanawia³a siê nad tym, co Thorpe przed chwil¹ powiedzia³, i musia³a przyznaæ, ¿e by³o w tym du¿o racji. Urok osobisty pracowa³ dla jednych, obcesowoœæ i szorstkoœæ dla innych, a klasa, jak utrzymywa³ Thorpe, mo¿e pracowaæ dla niej. – W sobotê jest przyjêcie w jednej z ambasad. Zabiorê ciê ze sob¹. Spojrza³a na niego ze zdumieniem. – Mówisz, ¿e... – Jeœli chcesz otworzyæ drzwi, wybierz te, które s¹ w zasiêgu twojej rêki. – Niedowierzanie w jej oczach ogromnie go rozbawi³o. – Po paru lampkach szampana mo¿na w damskiej toalecie us³yszeæ wiele ciekawych rzeczy. 27

– Zdajesz siê wiele o tym wiedzie栖 z ironi¹ zauwa¿y³a Liv. – By³abyœ z pewnoœci¹ zaskoczona. – Nie rozumiem tylko, dlaczego mia³byœ to zrobiæ. Postawi³ przed ni¹ jej kieliszek z winem. – Istnieje powiedzenie o darowanym koniu. – Istnieje tak¿e o koniu trojañskim. Rozeœmia³ siê. – Dobry reporter otworzy³by drzwi i mia³by prawdziw¹ bombê. Oczywiœcie mia³ racjê, ale Liv wcale siê to nie podoba³o. Zdawa³a sobie sprawê, ¿e gdyby to by³ ktoœ inny, a nie Thorpe, nie waha³aby siê ani chwili. To jeszcze bardziej go mo¿e oœmieliæ, powiedzia³a sobie i wziê³a do rêki torebkê. – Zgoda. Jaka ambasada? – Kanadyjska. – Bawi³o go, jak walczy³a ze sob¹, aby podj¹æ tê decyzjê. – O której godzinie siê spotkamy? – Przyjadê po ciebie. Ju¿ mia³a wstaæ od stolika, ale teraz nagle siê zatrzyma³a. – Nie. – Moje party, moje warunki. Przyjmij je albo odrzuæ. Nie by³a tym zachwycona. Mia³a w¹tpliwoœci, czy z Thorpe’em jakakolwiek kobieta mo¿e siê czuæ bezpieczna. Zapêdzi³ j¹ do naro¿nika. Jeœli mu teraz odmówi, wyjdzie na idiotkê. – W porz¹dku. – Liv siêgnê³a po notes. – Zapiszê ci adres. – Znam twój adres. Spojrza³a na niego podejrzliwie. Thorpe uœmiechn¹³ siê. – Jestem reporterem, Liv. Zbieranie informacji to moja specjalnoœæ. – Wsta³ od stolika. – Wyjdê z tob¹. Wzi¹³ j¹ pod rêkê i poprowadzi³ do drzwi. Liv milcza³a. Nie by³a pewna, czy zrobi³a krok do przodu czy raczej dwa do ty³u. W ka¿dym razie lepsze to ni¿ stanie w miejscu. – Nie powinieneœ wychodzi栖 odezwa³a siê, gdy prowadzi³ j¹ w stronê parkingu. – Nie zabra³eœ p³aszcza. – Martwisz siê o mnie? – Ani trochê. – Poirytowana siêgnê³a po kluczyki. – Czy na dzisiaj koniec z interesami? – zapyta³, kiedy otwiera³a drzwi samochodu. – Tak. – Ca³kowicie? 28

– Ca³kowicie. – Doskonale. Odwróci³ j¹ do siebie, chwyci³ za ramiona i poca³owa³. By³a zbyt oszo³omiona, by protestowaæ. Nie spodziewa³a siê tego po Thorpie. Nie przypuszcza³a, ¿e te twarde, nieustêpliwe wargi mog¹ byæ takie miêkkie i delikatne. Przyci¹gna³ j¹ do siebie, chocia¿ usi³owa³a siê broniæ. Jego cia³o by³o dobrze zbudowane, jêdrne i wyraŸnie pobudzone. Liv czu³a, jak krew zaczyna szybciej kr¹¿yæ w jej ¿y³ach. Wyci¹gnê³a przed siebie rêce, niepewna, czy chce go przyci¹gn¹æ, czy raczej odepchn¹æ. W koñcu bezradnie wpi³a palce w jego koszulê. Thorpe nie uczyni³ nic, aby pog³êbiæ poca³unek. Wyczu³ jej walkê z sam¹ sob¹ i wiedzia³, ¿e musi po prostu zaczekaæ. Przesta³ myœleæ o sobie i skoncentrowa³ siê jedynie na tym, czego ona pragnê³a. Powoli jej wargi stawa³y siê coraz bardziej miêkkie i uleg³e. Jej oczy zmêtnia³y. To by³o tak, jakby w kamerze ktoœ zmieni³ obiektyw i nie zd¹¿y³ nastawiæ ostroœci. – Nie – mówi³a niewyraŸnie, chc¹c siê od niego uwolniæ. – Nie. Kiedy j¹ puœci³, Liv opar³a siê o samochód. Uczucia, o których myœla³a, ¿e dawno umar³y, zbudzi³y siê na nowo. Nie chcia³a tego, nie chcia³a, aby Thorpe by³ tym, kto je o¿ywi. Patrzy³ na jej twarz, na której malowa³o siê wszystko, co prze¿ywa³a. I wtedy zorientowa³ siê, ¿e to, co do niej czu³, by³o czymœ wiêcej ni¿ tylko po¿¹daniem. – To... – Liv prze³knê³a œlinê i spróbowa³a znowu: – To by³o... – Bardzo przyjemne, Olivio, dla nas obojga. – Stara³ siê mówiæ lekko. – Chocia¿ mo¿na by pomyœleæ, ¿e wysz³aœ nieco z wprawy. Jej oczy zalœni³y, mg³a znik³a. – Jesteœ nieznoœny. – B¹dŸ gotowa w sobotê o ósmej, Liv – powiedzia³ i odwróciwszy siê, powróci³ do O’Riley’s.

29

!

W

ybra³a prost¹ czarn¹ sukienkê, œciœle przylegaj¹c¹ do cia³a. Na tle g³êbokiej czerni jej skóra lœni³a jak alabaster. Liv d³ugo zastanawia³a siê nad bi¿uteri¹. W koñcu zdecydowa³a siê na per³owe kolczyki, które dosta³a na dwudzieste pierwsze urodziny. Przez chwilê trzyma³a je w rêku. Tyle wi¹za³o siê z nimi wspomnieñ, s³odko-gorzkich wspomnieñ. Dwadzieœcia jeden lat. Myœla³a wtedy, ¿e nic nie jest w stanie zniszczyæ jej szczêœcia. Zaledwie rok póŸniej jej œwiat run¹³. Maj¹c dwadzieœcia trzy lata ju¿ nawet nie pamiêta³a, co znaczy byæ szczêœliw¹. Usi³owa³a sobie przypomnieæ, co Doug powiedzia³, kiedy jej dawa³ te per³y. Przymknê³a oczy. Chyba coœ takiego, ¿e s¹ jak jej skóra – olœniewaj¹co bia³e i g³adkie. Doug, zaduma³a siê. Mój m¹¿. Spojrza³a na rêkê bez obr¹czki. Eks-m¹¿. Wtedy tak bardzo siê kochaliœmy. Przez cztery lata byliœmy razem. Zanim... Czuj¹c, jak powraca tamten ból, znowu zamknê³a oczy. Nie mog³a myœleæ o tym, co straci³a. To by³o zbyt straszne. Nawet czas nie zaleczy³ tej rany. Minê³o siedem lat od czasu, kiedy da³ jej te kolczyki. By³a wtedy zupe³nie inn¹ kobiet¹, w zupe³nie innym ¿yciu. Przyszed³ czas, aby za³o¿yæ je znowu. Wpiê³a kolczyki do uszu i posz³a po pantofle. Dochodzi³a ósma. Czu³a niepokój, ale stara³a siê przekonaæ sam¹ siebie, ¿e nie ma ku temu powodu. Od lat nie umówi³a siê z nikim na randkê. Ale to przecie¿

30

nie jest randka, przywo³a³a siê do porz¹dku. To po prostu biznes. Zawodowa grzecznoœæ. Ale dlaczego Thorpe mia³by jej œwiadczyæ jak¹kolwiek grzecznoœæ? Usiad³a z jednym pantoflem na nodze, drugi trzymaj¹c w rêku. Thorpe nie by³ mê¿czyzn¹, któremu mo¿na by zaufaæ w ¿yciu osobistym ani w zawodowym. W pracy by³ surowy i nieprzystêpny. Liv od pocz¹tku o tym wiedzia³a. A teraz... Sposób, w jaki j¹ poca³owa³. Jakby nigdy nic. Jakby mia³ do tego prawo. Zagryz³a wargê i w zamyœleniu patrzy³a przed siebie. Chyba tego nie planowa³. Gdyby tak by³o, potrafi³aby siê obroniæ. Doskonale wiedzia³a, jak to siê zaczyna: te znacz¹ce uœmiechy i czu³e s³ówka. W zachowaniu Thorpe’a nic takiego nie zauwa¿y³a. To by³ po prostu impuls, zdecydowa³a. Ale po chwili w¹tpliwoœci wróci³y. W jego poca³unku nie mog³a siê dopatrzyæ nawet cienia spontanicznoœci czy te¿ szczególnego uczucia. A wiêc czy nie myœli o tym zbyt wiele... Chcia³a go ca³owaæ. Chcia³a byæ blisko niego, czuæ siê potrzebna, po¿¹dana. Dlaczego? Nic przecie¿ dla niej nie znaczy, powtarza³a sobie. – Czego chcesz? – szepta³a do siebie. – I dlaczego nie znasz na to pytanie odpowiedzi? Byæ najlepsz¹, pomyœla³a. Zwyciê¿aæ. Byæ Olivi¹ Carmichael, tak¹ jak kiedyœ, promienn¹ i pe³n¹ ¿ycia. Odezwa³ siê dzwonek u drzwi. Biznes, przypomnia³a sobie. Mam zamiar zostaæ najlepszym reporterem w Waszyngtonie. Jeœli w tym celu muszê siê zaprzyjaŸniæ z T.C. Thorpe’em, zrobiê to. Spojrza³a na flakonik perfum, ale po chwili siê rozmyœli³a. Nie chcia³a, aby Thorpe zbyt wiele sobie wyobra¿a³. I tak mia³ dosyæ ku temu powodów. Nie spiesz¹c siê, ruszy³a w kierunku drzwi. Sprawia³o jej satysfakcjê, ¿e ka¿e mu tam czekaæ. Kiedy wreszcie otworzy³a je, Thorpe wcale nie wygl¹da³ na zniecierpliwionego. W jego oczach ujrza³a aprobatê i mêski zachwyt dla kobiecej urody. – Wygl¹dasz œlicznie. – Thorpe wrêczy³ jej p¹czek ró¿y. Ró¿a mia³a d³ug¹ ³odygê i by³a œnie¿nobia³a. – Pasuje do ciebie – rzek³, kiedy przyjê³a j¹ bez s³owa. – Czerwona by³aby zbyt zobowi¹zuj¹ca, w kolorze ró¿u zbyt cukierkowa. Liv, patrz¹c na ten kwiat, zapomnia³a o wszystkim, o czym przed chwil¹ myœla³a. Nie s¹dzi³a, ¿e Thorpe potrafi j¹ tak szybko poruszyæ. – Dziêkujꠖ powiedzia³a, spogl¹daj¹c na niego powa¿nie. Thorpe uœmiechn¹³ siê, ale ton jego g³osu by³ równie powa¿ny jak jej. 31

– Drobiazg. Czy mogê wejœæ? Bezpieczniej by³oby siê nie zgodziæ, przysz³o jej nagle na myœl. Mimo to odsunê³a siê, aby go przepuœciæ. – Wstawiê to do wazonu – powiedzia³a. Kiedy wysz³a z pokoju, Thorpe rozejrza³ siê dooko³a. Salonik by³ sympatyczny, gustownie urz¹dzony. Bez pomocy dekoratora, pomyœla³. Zauwa¿y³ brak jakichkolwiek zdjêæ czy innych pami¹tek. Liv zawsze strzeg³a swojej prywatnoœci, staraj¹c siê niczego z niej nie ujawniaæ. Atmosfera tajemniczoœci poruszy³a w nim instynkt reportera. To mo¿e byæ odpowiedni moment, aby spróbowaæ delikatnie siê czegoœ dowiedzieæ. Skierowa³ siê do kuchni i opar³szy siê o drzwi, obserwowa³, jak Liv nalewa wodê do kryszta³owego wazonu. – £adne miejsce – odezwa³ siê. – Masz st¹d piêkny widok na miasto. – Tak. – Z Waszyngtonu daleko do Connecticut. Z jakiego rejonu pochodzisz? Liv podnios³a na niego oczy. Znowu by³y ch³odne i nieufne. – Z Westport. Westport – Carmichael. Thorpe bez trudu powi¹za³ fakty. – Tyler Carmichael to twój ojciec? Liv wyjê³a wazon ze zlewu i odwróci³a siê do Thorpe’a. – Tak. Tyler Carmichael – w³aœciciel ziemski, zagorza³y konserwatysta, którego przodkowie przybyli do Nowej Anglii z pierwszymi osadnikami brytyjskimi na pok³adzie s³ynnego galeonu „Mayflower”. By³y tam dwie córki, nagle przypomnia³ sobie Thorpe. Zapomnia³ o tym, poniewa¿ jedna zniknê³a z pola widzenia jakieœ dziesiêæ lat temu, podczas gdy druga ostro ruszy³a w debiutancki objazd. Suknie po piêæ tysiêcy dolarów i ró¿owy rolls. Ukochana córeczka tatusia. Kiedy ukoñczy³a studia i z³apa³a pierwszego mê¿a, znanego dramaturga, Carmichael w prezencie œlubnym podarowa³ jej piêtnastoakrow¹ posiad³oœæ. Melinda Carmichael Howard Le Clare obecnie mia³a ju¿ drugiego mê¿a. By³a nerwow¹, zepsut¹ kobiet¹ o szokuj¹cej urodzie i ogromnie rozrzutnym stylu ¿ycia. – Pozna³em twoj¹ siostrꠖ ci¹gn¹³ Thorpe, nie spuszczaj¹c wzroku z twarzy Liv. – Jesteœ zupe³nie do niej niepodobna. – To prawda – przyzna³a i min¹wszy go, wesz³a do salonu. Postawi³a wazon na maleñkim, szklanym stoliku. – Wezmê p³aszcz. 32

Dobry reporter nie unika najtrudniejszych nawet tematów. Dobrze wie, jak bez mrugniêcia okiem odpowiedzieæ „tak” lub „nie” na ka¿de pytanie. Olivia Carmichael by³a dobrym reporterem. On równie¿. – Nie utrzymujesz kontaktów ze swoj¹ rodzin¹? – Tego nie powiedzia³am. – Liv wyjê³a z szafy kurtkê z lisów. – Nie musia³aœ. – Thorpe delikatnie wzi¹³ futro z jej r¹k i pomóg³ jej siê ubraæ. Nie wyczu³ zapachu perfum, a jedynie delikatny aromat œrodków do k¹pieli i cytrynowego szamponu do w³osów. Musia³ przyznaæ, i¿ to, ¿e nie u¿y³a ¿adnego sztucznego zapachu, podzia³a³o na niego niezwykle podniecaj¹co. – W³aœciwie dlaczego nie utrzymujesz z nimi kontaktu? Liv ciê¿ko westchnê³a. – Pos³uchaj, Thorpe... – Czy nie mog³abyœ zwracaæ siê do mnie po imieniu? Unios³a do góry brwi i chwilê milcza³a. – Terrance? Uœmiech od ucha do ucha pojawi³ siê na jego twarzy. – Nikt, kto by siê odwa¿y³ mnie tak nazwaæ, nie prze¿y³by, aby to komukolwiek powtórzyæ. Liv rozeœmia³a siê. Thorpe nagle uœwiadomi³ sobie, ¿e po raz pierwszy s³yszy jej œmiech, i du¿o to dla niego znaczy³o. Schyli³a siê po torebkê. – Nigdy nie odpowiadasz na moje pytania – ci¹gn¹³ Thorpe i kiedy Liv siê do niego odwróci³a, nieoczekiwanie wzi¹³ j¹ za rêkê. – I nie mam zamiaru. ¯adnych osobistych pytañ, Thorpe, do mikrofonu czy te¿ bez niego. – Jestem bardzo upartym cz³owiekiem, Liv. – Nie przechwalaj siê, Thorpe, to wcale mnie nie bawi. Splót³ swoje palce z jej, po czym uniós³ do góry po³¹czone d³onie i przez chwilê przygl¹da³ siê im w skupieniu. – Pasuj¹ do siebie – powiedzia³ z uœmiechem. – Mia³em na myœli, ¿e mog³yby. Liv nigdy siê z czymœ takim nie spotka³a. To nie by³o uwodzenie, a jednak czu³a siê dziwnie podniecona. To nie by³o wyzwanie, a jednak czu³a potrzebê walki. To nie by³a nawet sugestia, z któr¹ mo¿na by polemizowaæ, a jedynie proste stwierdzenie faktu. – Czy nie powinniœmy ju¿ wyjœæ? – z niecierpliwoœci¹ powiedzia³a Liv. To niesamowite, ¿e chocia¿ przez ca³y czas patrzy³ jej w oczy, czu³a, 33

jak jego wzrok przenika przez jej okrycie, przez jej sukniê, jak przebiega po ca³ym jej ciele. Mog³aby przysi¹c, ¿e zna ka¿dy jej zakamarek, nie wy³¹czaj¹c maleñkiego znamienia pod lew¹ piersi¹. – Thorpe – zaczê³a wpadaæ w panikê. – Przestañ. Ura¿ona. Widzia³ to. Czu³ to. By³a ura¿ona. Przypomnia³ sobie o swoim postanowieniu, ¿e bêdzie dzia³a³ ostro¿nie. Trzymaj¹c jej rêkê w swojej d³oni, skierowa³ siê w stronê drzwi. Œwiat³a. Muzyka. Szyk. Liv zastanawia³a siê, ile podobnych przyjêæ mia³a ju¿ za sob¹. Co ró¿ni³o to od setek innych? Politycy. To by³ niespokojny, dobrze siê znaj¹cy nawzajem, ma³y œwiatek. Bez wzglêdu na to, czy zosta³eœ wybrany czy mianowany, zawsze stanowisz obiekt zainteresowania przedstawicieli prasy z powodu roli, jak¹ polityk pe³ni w ¿yciu publicznym. Jedni drugim bezustannie zarzucaj¹ inscenizowanie sensacji. I czasem nawet tak siê zdarza. Bez wzglêdu na to, czy to impreza towarzyska czy oficjalna, zawsze mo¿e znaleŸæ siê ktoœ, kogo poniesie fantazja. Liv doskonale to rozumia³a. Senator, zajêty degustowaniem pasztetu by³ znanym libera³em. Po ch³opiêcemu ostrzy¿one w³osy otacza³y jego szczer¹, prostolinijn¹ twarz. Jednak Liv wiedzia³a, ¿e by³ to pozbawiony skrupu³ów i chorobliwie ambitny cz³owiek. Jakiœ starszy kongresman skoñczy³ opowiadaæ niezbyt ciekaw¹ historiê o po³owach marlina i rozpocz¹³ energiczn¹ agitacjê przeciwko proponowanym stawkom podatkowym. Liv zwróci³a uwagê na pewnego dziennikarza z wp³ywowej waszyngtoñskiej gazety, który bez przerwy pi³. Wla³ w siebie ju¿ chyba z piêæ bourbonów i wcale nie zanosi³o siê, aby mia³ na tym poprzestaæ. Jego palce obejmowa³y kieliszek, jakby to by³o ko³o ratunkowe, a on mia³ za chwilê uton¹æ. Liv rozpozna³a symptomy i poczu³a litoœæ. Jeœli jeszcze nie by³ pijany, to wkrótce z pewnoœci¹ bêdzie. – Ka¿dy cz³owiek inaczej reaguje na stres – skomentowa³ Thorpe, widz¹c na kim Liv koncentruje swoj¹ uwagê. – To prawda. Mia³am kole¿ankê w gazecie w Austin – powiedzia³a, przyj¹wszy od Thorpe’a kieliszek wina. – I ta kole¿anka czêsto powtarza³a, ¿e gazeta podaje informacje dla ludzi myœl¹cych, podczas gdy TV robi z tego show. Zapali³ papierosa. – Co jej odpowiedzia³aœ? 34

– Zauwa¿y³am po prostu, ¿e og³oszenia w „New York Timesie” niczym siê nie ró¿ni¹ od reklamówek w TV. – Uœmiechnê³a siê do wspomnieñ. – Powiedzia³am, ¿e telewizja jest bardziej komunikatywna, ona zaœ, ¿e prasa jest bardziej refleksyjna; ja: ¿e telewizja pozwala odbiorcom widzieæ, ona: ¿e prasa pozwala czytelnikom myœleæ. – Wzruszywszy ramionami, upi³a ³yk ch³odnego wina. – Myœlê, i¿ obie mia³yœmy racjê. – Kiedy chodzi³em do college’u, napisa³em dla prasy kilka artyku³ów. – Thorpe widzia³, jak Liv rozgl¹da siê dooko³a, jak j¹ wszystko interesuje. Teraz, jakby zaskoczona tym, co powiedzia³, spojrza³a na niego z zaciekawieniem. – Dlaczego wiêc trafi³eœ do TV? – Podoba mi siê ta praca. Lubiê byæ bli¿ej ludzi. Skinê³a g³ow¹ na znak, ¿e doskonale to rozumie. Thorpe trzyma³ w rêku kieliszek szkockiej, ale w przeciwieñstwie do dziennikarza, którego Liv obserwowa³a, pi³ bardzo umiarkowanie... chocia¿ pali³ stanowczo za du¿o. Przypomnia³a sobie Carla wiecznie otoczonego k³êbami dymu. – A jak ty sobie radzisz ze stresem? Rozeœmia³ siê od ucha do ucha, po czym nieoczekiwanie wyci¹gn¹³ rêkê i dotkn¹³ per³y w jej uchu. – Wios³ujê. – Co robisz? – Jego dotyk wytr¹ci³ j¹ z równowagi. Teraz powoli dochodzi³a do siebie. – Wios³ujꠖ powtórzy³. – P³ywam ³ódk¹ po rzece, a kiedy jest za zimno, gram w pi³kê rêczn¹. – Wios³owanie. – Liv zamyœli³a siê. To by t³umaczy³o, sk¹d siê wziê³y te odciski na jego d³oniach. – Tak, no wiesz: ,,Naprzód, Yale!’’ Uœmiechnê³a siê i w jej oczach nagle pokaza³y siê weso³e iskierki. – Pierwszy raz uœmiechnê³aœ siê specjalnie dla mnie – rzek³. – Naprawdê uœmiechnê³aœ. Chyba jestem zakochany. – Jesteœ na to za twardy, Thorpe. – Twardy jak prawoœlaz lekarski, rosn¹cy na moczarach – rzek³, podnosz¹c jej rêkê do ust. Powoli wycofa³a d³oñ. Jej palce dr¿a³y. – To nie prawoœlaz ujawni³ w listopadzie sprzeniewierzenie funduszy w Departamencie Spraw Wewnêtrznych. – To nasza praca. – Zrobi³ krok w jej stronê, tak ¿e ich cia³a siê dotyka³y. – Mê¿czyzna jest nieprawdopodobnym romantykiem. Miêknie jak 35

wosk w œwietle œwiec i wzrusza siê, s³uchaj¹c preludium Szopena. Kobieta mo¿e mnie mieæ za cenê p³on¹cego kominka i butelki dobrego wina. Liv znowu podnios³a kieliszek do ust. To chyba wino j¹ tak poruszy³o. – I pewnie wiele mia³o. – Dopiero co mówi³aœ, abym siê nie chwali³. – Rozeœmia³ siê. Liv zaczyna³a mieæ k³opoty z utrzymaniem dystansu. Pokrêci³a g³ow¹ i ciê¿ko westchnê³a. – Nie chcê ciê polubiæ, Thorpe. Naprawdê, nie chcê. – Nie czyñ niczego zbyt pochopnie – poradzi³ jej wspania³omyœlnie. – T.C! – d¿entelmen z Wirginii klepn¹³ Thorpe’a po ramieniu. – Wiedzia³em, ¿e znajdê ciê w towarzystwie atrakcyjnej kobiety. – Obrzuci³ Liv badawczym spojrzeniem. Senator Wyatt mia³ kilka funtów nadwagi i zaró¿owion¹, jowialn¹ twarz. Liv wiedzia³a, ¿e prowadzi ostr¹ kampaniê przeciwko propozycjom obciêcia wydatków na oœwiatê i ubezpieczenia spo³eczne. – Senatorze – Thorpe ze spokojem przyj¹³ jego niezbyt taktown¹ uwagꠖ Olivia Carmichael. D³oñ Liv utonê³a w jowialnym senatorskim uœcisku. – Nigdy nie zapominam twarzy. Sk¹dœ ciebie znam, chocia¿ móg³bym przysi¹c, ¿e nie nale¿ysz do sta³ych dziewczyn T.C. Thorpe’a. DŸwiêk, który wydoby³ siê z ust Thorpe’a, by³ czymœ poœrednim miêdzy chrz¹kniêciem a westchnieniem. Liv spojrza³a na niego z ukosa. – Jestem z WWBW, senatorze Wyatt. Pan Thorpe i ja jesteœmy... kolegami. – Tak, tak, oczywiœcie. Teraz sobie przypominam. T.C. lubi dziewczyny w zupe³nie innym typie. – Nachyli³ siê do Liv i mrugn¹³ porozumiewawczo. – D³ugie nogi, krótki rozum. – Czy to prawda? – Liv spojrza³a na Thorpe’a spod oka. – Masz wspania³e nogi, Liv – odrzek³ z powag¹ Thorpe. – Tak mówi¹. – Liv zwróci³a siê do Wyatta. – Chêtnie bym z panem porozmawia³a, senatorze, i dowiedzia³a siê, co s¹dzi pan o ciêciach w wydatkach na edukacjê. Mo¿e mog³by pan zaproponowaæ jak¹œ bardziej odpowiedni¹ ku temu chwilê? Wyatt po chwili wahania skin¹³ g³ow¹. – Zadzwoñ do mnie do biura w poniedzia³ek rano. Teraz wy dwoje powinniœcie ze sob¹ zatañczy栖 zadecydowa³, doprowadzaj¹c do porz¹dku swoj¹ wizytow¹ marynarkê. – Ja zobaczê, czy maj¹ tam coœ konkret36

nego do jedzenia. Jakiœ kawior albo gêsie w¹tróbki. – Krzywi¹c zabawnie usta, oddali³ siê w kierunku bufetu. Thorpe wzi¹³ Liv za rêkê. Kiedy podnios³a na niego wzrok, uœmiechn¹³ siê. – Po prostu stosujê siê do senatora rady – wyjaœni³. Na parkiecie obj¹³ j¹ i przytuli³ do siebie. Ju¿ po raz drugi znalaz³a siê tak blisko niego. I po raz drugi jej cia³o zareagowa³o na przekór niej samej. Liv zesztywnia³a. – Nie lubisz tañczyæ, Olivio? – wymrucza³ wprost do jej ucha. – Lubiê. – Stara³a siê, aby jej g³os zabrzmia³ znowu ch³odno i beznamiêtnie. – A wiêc odprê¿ siê. – Jego rêka obejmowa³a j¹ w talii, a usta by³y tu¿ przy jej uchu. Dziwny pr¹d przebieg³ jej cia³o. – Kiedy bêdziemy siê kochaæ, to z dala od tych waszyngtoñskich szych, którzy mogliby nas podgl¹daæ. Lubiê intymnoœæ. Poniewa¿ ju¿ pierwsza czêœæ jego wypowiedzi wywo³a³a w niej szok, trochê wiêc trwa³o, zanim mog³a zareagowaæ na drug¹. – Co upowa¿nia ciê, ¿e mo¿esz myœleæ... – Nie myœleæ, wiedzie栖 poprawi³ j¹. – Twoje serce bije tak jak wtedy, gdy ciê poca³owa³em przy O’Riley’s. – To nieprawda – zaprotestowa³a. – Nie by³o tak wtedy i nie jest tak teraz, Thorpe. Nie lubiê ciê. – Jeszcze tak niedawno powiedzia³aœ, ¿e nie chcesz mnie lubiæ, a to zupe³nie co innego. – By³a taka delikatna. Mia³ ochotê przytuliæ j¹ mocniej do siebie, a¿ stan¹ siê jednym cia³em. – Móg³bym siê ³atwo przekonaæ, co czujesz, gdybym ciê teraz poca³owa³. Dobrze poinformowane federalne Ÿród³a a¿ hucza³yby jutro od sensacyjnych wiadomoœci, jak to Thorpe i Carmichael dogadywali siê na neutralnym gruncie. – A najwa¿niejsz¹ by³aby informacja o z³amanej szczêce Thorpe’a, gdy Carmichael zdecydowa³a siê zerwaæ dyplomatyczne stosunki. – Nie masz rêki, która mog³aby zadaæ taki cios – zauwa¿y³. – Tak czy owak, wolê relacjonowaæ zdarzenia, ni¿ w nich uczestniczyæ. Kiedy muzyka umilk³a, Liv oznajmi³a: – Idê do toalety, sprawdziæ, jak dzia³a twoja teoria w praktyce. – Jej serce mocno bi³o. Nie cierpia³a Thorpe’a, poniewa¿ to on mia³ racjê. D³ugo odprowadza³ j¹ wzrokiem. Nagle zapragn¹³, aby to przeklête party wreszcie siê skoñczy³o i ¿eby móg³ zostaæ z ni¹ sam na sam, choæby 37

na parê minut. Wci¹¿ czu³ mrowi¹cy dotyk jej cia³a. Jeszcze nigdy ¿adnej kobiety nie pragn¹³ a¿ tak bardzo. Nigdy te¿ nie by³ a¿ tak sfrustrowany, wiedz¹c, ¿e ta d³ugotrwa³a batalia, na któr¹ siê zdecydowa³, dopiero co siê zaczê³a. Wyj¹³ zapalniczkê, przypali³ papierosa i g³êboko zaci¹gn¹³ siê dymem. By³ przyzwyczajony do stresów w pracy. Prawdê mówi¹c, nawet mu one odpowiada³y. Przez wiele dni móg³ ma³o sypiaæ, a mimo to zawsze tryska³ energi¹. Nie potrzebowa³ ¿adnych witamin, wystarcza³a mu jego praca. Ale to by³ zupe³nie inny rodzaj stresu: pragn¹æ czegoœ, o czym siê wie, ¿e na razie jest nierealne. Ale ju¿ nied³ugo, obieca³ sobie i znowu zaci¹gn¹³ siê papierosem. Jeœli bêdzie musia³ przyst¹piæ do oblê¿enia, zrobi to bez wahania. Olivia Carmichael nie mo¿e mu siê wymkn¹æ. – T.C., ty draniu. Jak siê masz? Thorpe odwróci³ siê i serdecznie przywita³ z sekretarzem prasowym ambasadora Kanady. Wymieniaj¹c pozdrowienia pomyœla³, ¿e musi siê koniecznie zrelaksowaæ. Zwyciêskie oblê¿enie wymaga czasu. Liv poprawia³a makija¿, który tak naprawdê wcale tego nie wymaga³. Pudruj¹c nos, usi³owa³a znaleŸæ jakieœ logiczne wyjaœnienie swego zachowania. Czy¿by uwa¿a³a, ¿e Thorpe ma w sobie jak¹œ si³ê przyci¹gania? Jest nawet atrakcyjny, przyzna³a niechêtnie, oczywiœcie jedynie w sensie fizycznym. Ale to nie ma nic wspólnego z jego wyj¹tkowo denerwuj¹cym sposobem bycia. – Oczywiœcie to nadêty stary osio³, ale chyba go lubiê. Liv zerknê³a w lustro i zobaczy³a odbicie dwóch wchodz¹cych do œrodka kobiet. Jedn¹ z nich by³a cz³onkini Kongresu, Amelia Thaxter, szczup³a, wiecznie zabiegana kobieta, znana z nierealnych pomys³ów i niezbyt gustownych strojów. Mimo to elektorat uwielbia³ j¹, udowadniaj¹c to poprzez ponowny jej wybór do Kongresu. Jej towarzyszka, wypowiadaj¹ca w³aœnie tê opiniê, mia³a równie¿ oko³o piêædziesiêciu lat, ale by³a trochê od tamtej pulchniejsza i ubrana w eleganck¹ sukniê z szarego jedwabiu. Liv nie mog³a siê oprzeæ wra¿eniu, i¿ jest w niej coœ dziwnie znajomego. Ponownie wyci¹gnê³a puderniczkê, chc¹c przys³uchaæ siê ich rozmowie. – Jesteœ bardziej ode mnie tolerancyjna, Myro. – Amelia usiad³a przed lustrem i wyci¹gnê³a grzebieñ. 38

– Rod nie jest wcale taki z³y, Amelio. – Myra zdjê³a srebrn¹ oprawkê z jasnoczerwonej pomadki do ust. – Gdybyœ tylko by³a trochê bardziej mi³a dla niego, móg³by ci pomóc, a nie przeszkadzaæ. – On nie ma nic wspólnego z ekologicznymi problemami Dakoty Po³udniowej – stwierdzi³a Amelia. Zrezygnowa³a z grzebienia, poprawiaj¹c fryzurê d³oni¹. – Zupe³nie nie ma znaczenia, co ty czy ja powiemy mu dzisiaj. Kiedy w poniedzia³ek wyst¹piê w parlamencie z moim projektem, on i tak mnie nie poprze. – Zobaczymy – powiedzia³a Myra, chowaj¹c pomadkê. Rod, zastanawia³a siê Liv, wyci¹gaj¹c z kosmetyczki maleñki pêdzelek, to pewnie Roderick Matte, jeden z najbardziej wp³ywowych cz³onków Kongresu. Jeœli siê zdarza³o, ¿e wynik g³osowania by³ niepewny, on jeden tylko potrafi³ wszystko zmieniæ. Nadêty, stary osio³, pomyœla³a Liv i z trudem st³umi³a œmiech. Tak, taki w³aœnie by³. Taki sam jak i jego partia licz¹ca na najwy¿sze stanowisko w Waszyngtonie w nastêpnych wyborach. Przynajmniej takie kr¹¿y³y plotki. Cz³onkini Kongresu, mrucz¹c coœ pod nosem, schowa³a grzebieñ do torebki. – To fanatyk, wyj¹tkowo ograniczony typ... – Moja droga – Myra, przerywaj¹c wywód przyjació³ki, z czaruj¹cym uœmiechem zwróci³a siê do Liv – to doprawdy niezwykle piêkna suknia. – Dziêkujê. – Czy¿ to nie ciebie widzia³am z T.C.? – Myra wyjê³a ma³y flakonik drogich perfum i hojnie skorzysta³a z jego zawartoœci. – Tak, przyszliœmy razem. – Liv mia³a w¹tpliwoœci, czy powinna siê przedstawiæ, czy raczej zachowaæ incognito. W koñcu zdecydowa³a, ¿e lepiej bêdzie, a z pewnoœci¹ bardziej fair, jeœli ujawni swoje nazwisko. – Jestem Olivia Carmichael z WWBW. Z ust Amelii wydoby³ siê jakiœ bli¿ej nieokreœlony dŸwiêk, natomiast Myra spokojnie powiedzia³a: – To interesuj¹ce. Nie ogl¹dam, niestety, lokalnych wiadomoœci lub raczej ¿adnych wiadomoœci, poza reporta¿ami Thorpe’a. Wiadomoœci wywo³uj¹ u Herberta niestrawnoœæ. Sêdzia Herbert Ditmyer. Liv w koñcu umiejscowi³a tê twarz. ¯ona sêdziego Herberta Ditmyera, Myra, kobieta o wystarczaj¹cych wp³ywach i odwadze, aby nazwaæ kongresmana Matte nadêtym, starym os³em. 39

– Nadajemy o pi¹tej trzydzieœci, pani Ditmyer – powiedzia³a Olivia. – Byæ mo¿e, pani ma³¿onek, ogl¹daj¹c nas, nie nabawi siê niestrawnoœci. Myra rozeœmia³a siê, ale przez ca³y czas uwa¿nie obserwowa³a Liv. – Znam pewn¹ rodzinê o nazwisku Carmichael. Connecticut. Chyba nie jesteœ m³odsz¹ córk¹ Tylera. – Owszem, jestem – ograniczy³a siê do suchego stwierdzenia Liv. Twarz Myry rozp³ynê³a siê w uœmiechu. – Coœ takiego! Kiedy ostatnio ciê widzia³am, mia³aœ siedem czy osiem lat. Twoja matka zaprosi³a kilka osób na herbatê i w pewnej chwili ty wesz³aœ do salonu: jedno wielkie nieszczêœcie z ogromn¹ dziur¹ w spódniczce i urwan¹ sprz¹czk¹ przy pantoflu. Chyba dosta³aœ wtedy straszn¹ burê. – Zawsze dostawa³am – przyzna³a Liv. Nie pamiêta³a tego akurat incydentu, ale wszystkie jej wyst¹pienia publiczne by³y przecie¿ takie do siebie podobne. – Pomyœla³am wtedy, ¿e z pewnoœci¹ bawi³aœ siê tego popo³udnia znacznie lepiej ni¿ my. – Spojrza³a na Liv z uœmiechem. – Przyjêcia twojej matki by³y zawsze takie nudne. – Myra, doprawdy – szybko przerwa³a jej Amelia. – Nic nie szkodzi, pani Thaxter – spokojnie powiedzia³a Liv. – Myœlê, ¿e wci¹¿ takie s¹. – Muszê przyznaæ, i¿ nigdy bym ciê nie pozna³a. – Myra podnios³a siê i poprawi³a sukniê. – Co za elegancka m³oda dama. Mê¿atka? – Nie. – Czy ty i T.C....? – zawiesi³a g³os. – Nie – energicznie zaprzeczy³a Liv. – Grywasz w bryd¿a? Liv unios³a brwi. – Niestety. Nigdy mnie to nie poci¹ga³o. – Moja droga, to okropna gra, ale bardzo u¿yteczna. – Wyjê³a z torebki wizytówkê i wrêczy³a j¹ Liv. – W przysz³ym tygodniu organizujê u siebie ma³e bryd¿owe przyjêcie. Zadzwoñ do mnie w poniedzia³ek. Moja sekretarka poda ci wszystkie szczegó³y. Mam bardzo sympatycznego siostrzeñca. – Pani Ditmyer... – Nie zanudzi ciê, a przynajmniej nie zanadto – ci¹gnê³a Myra. – Chyba zaczynam ciê lubiæ. Mój m¹¿ tak¿e bêdzie – doda³a, sprytnie zarzucaj¹c przynêtê. – Z przyjemnoœci¹ ciê pozna. – ChodŸmy ju¿, Myra – odezwa³a siê Amelia – zanim posuniesz siê do przekupstwa. Do widzenia, panno Carmichael. 40

– Do widzenia, pani Thaxter. Liv chwilê przygl¹da³a siê eleganckiej, maleñkiej wizytówce, po czym wrzuci³a j¹ do kosmetyczki. Nie rezygnuje siê z zaproszenia od Myry Ditmyer, nawet jeœli wi¹¿e siê ono z bryd¿em i siostrzeñcem. Liv zamknê³a torebkê i wróci³a do salonu. – Ju¿ myœla³em, ¿e zorganizowa³aœ tam konferencjê prasow¹ – zauwa¿y³ Thorpe, podaj¹c jej nowy kieliszek wina. – Prawie. – Uœmiechnê³a siê zagadkowo.  – Zdradzisz coœ wiêcej? – Czy to, i¿ przyjê³am twoje zaproszenie, oznacza, ¿e powinnam siê teraz odwdziêczyæ? – upi³a du¿y ³yk wina. Czu³a siê wspaniale. Trzy niespodziewane kontakty w czasie jednego wieczoru to zaskakuj¹co dobry wynik. – Wygl¹da na to, ¿e czeka mnie randka z kimœ nieznajomym na bryd¿owym party. – Randka? – Thorpe zmarszczy³ brwi. Zauwa¿y³ kobiety, które opuœci³y toaletê tu¿ przed Liv. – Tak, randka. No wiesz, mê¿czyzna i kobieta dochodz¹ do wniosku, ¿e s¹ zainteresowani spêdzeniem ze sob¹ kilku godzin. – Interesuj¹ce. Nie masz ju¿ czasem dosyæ tego party? – Szczerze mówi¹c, tak. – Liv opró¿ni³a kieliszek i poda³a go Thorpe’owi. – ChodŸmy po twoje futro. – Uj¹³ j¹ pod ramiê i poprowadzi³ przez salon. – Jestem ci wdziêczna, ¿e poœwiêci³eœ mi tyle czasu, Thorpe. – Wychodzili w³aœnie z windy i Liv siêgnê³a po klucze od mieszkania. – Poœwiêci³eœ mi tyle czasu – powtórzy³. – Oczywiœcie, wed³ug ciebie nie mo¿na tego nazwaæ randk¹? – To nie by³a randka. – Jak dot¹d. – Thorpe wyj¹³ jej klucze z rêki i wsun¹³ jeden z nich w drzwi. – Dobre wychowanie nakazywa³oby zaprosiæ mnie na fili¿ankê kawy. – Za piêædziesi¹t centów otrzymasz j¹ w ka¿dym barze. – Liv – spojrza³ na ni¹ z takim zgorszeniem, ¿e nie mog³a siê nie uœmiechn¹æ. – No dobrze, niech bêdzie. Zas³u¿y³eœ na kawê. – Jesteœ nadzwyczaj ³askawa – powiedzia³, otwieraj¹c drzwi. Liv wesz³a do kuchni i rzuci³a futro na krzes³o. Thorpe uœmiechn¹³ siê nieznacznie. Znowu zapomnia³a o swoim tak pieczo³owicie budowa41

nym wizerunku. Olivia Carmichael nigdy by tak okrycia nie rzuci³a. By³a na to zbyt porz¹dna, zbyt zorganizowana. Teraz, bardziej ni¿ kiedykolwiek, Thorpe pragn¹³ poznaæ prawdziwe wnêtrze tej kobiety, ukrywaj¹cej siê za sztucznym, stworzonym przez siebie wizerunkiem. By³o tam ciep³o, uczucie i namiêtnoœæ, wszystko schowane pod pancerzem zbudowanym z jakiegoœ nieznanego mu powodu. Prêdzej czy póŸniej mia³ zamiar rozwi¹zaæ i tê zagadkê. Lubi kolory, pomyœla³. Zauwa¿y³ to ju¿ wczeœniej po tym, jak siê ubiera³a. Teraz tylko siê w tym utwierdzi³, patrz¹c na aran¿acjê jej mieszkania, na rzucone niedbale kolorowe drobiazgi: jakieœ poduszki, barwne bibeloty – ma³e ogniste akcenty zdradzaj¹ce temperament, do którego ich w³aœcicielka wci¹¿ nie chcia³a siê przyznaæ. – Jak¹ pijasz kawê? – zapyta³a, gdy Thorpe zjawi³ siê w kuchni. – Czarn¹. Podszed³ do stereo i zacz¹³ przegl¹daæ p³yty. – Od Van Cliburna do Billy’ego Joela – skomentowa³, kiedy Liv wróci³a do pokoju. – Bardzo eklektyczne. – Lubiê ró¿norodnoœæ – odpowiedzia³a, stawiaj¹c tacê z dwiema fili¿ankami na podrêcznym stoliku. – Naprawdê? Uœmiechn¹³ siê trochê tak, jakby us³ysza³ dobry dowcip i Liv zaczê³a ¿a³owaæ, ¿e zgodzi³a siê na tê kawê. – Co robisz w wolnych chwilach? – Thorpe zaj¹³ miejsce na sofie. Liv, po chwili wahania, usiad³a obok niego. – Co robiê w wolnych chwilach? – powtórzy³a, bior¹c do rêki fili¿ankê. – W³aœnie. – Zauwa¿y³ jej wahanie. To, ¿e nie potrafi³a byæ w stosunku do niego obojêtna, sprawia³o mu satysfakcjê. Jeœli wprawia³ j¹ w zak³opotanie, oznacza³o, ¿e wybra³ w³aœciw¹ drogê. – No wiesz, krêgle, zbieranie znaczków. – Ostatnio nie mam czasu na ¿adne hobby – zauwa¿y³a, podnosz¹c do ust fili¿ankê. Zastanawia³a siê, dlaczego jeszcze przed chwil¹ by³a taka swobodna i nagle nie zosta³o po tym nawet œladu. Thorpe zapali³ papierosa i obserwowa³ j¹ spod oka. Widzia³, jak walczy, aby siê nie zerwaæ i nie uciec od niego. – Co ciê tak absorbuje? – Praca – powiedzia³a i wzruszy³a ramionami. Dlaczego zwyczajna fili¿anka kawy i rozmowa sprawiaj¹, ¿e serce mocniej bije? – Na nic innego nie mam czasu. 42

– W niedzielne popo³udnia? – Co? – Podnios³a g³owê i kiedy spotka³a jego wzrok, zrozumia³a swój b³¹d. Jego oczy by³y ciemne, przenikliwe i znajdowa³y siê bli¿ej, ni¿ mog³a przypuszczaæ. – W niedzielne popo³udnia – powtórzy³. Nie dotkn¹³ jej. Jego wzrok powoli przesuwa³ siê w kierunku jej ust, po czym znowu wraca³. – Co robisz w niedzielne popo³udnia? Coœ w niej p³onê³o, coœ wa¿nego i niezwykle silnego. Od lat nie wiedzia³a, co to nag³y przyp³yw po¿¹dania. Ale on przecie¿ wcale jej nie dotyka³, nie zaleca³ siê do niej. Po prostu pili kawê i rozmawiali. Widocznie wypi³am za du¿o wina, powiedzia³a sobie i znowu podnios³a fili¿ankê kawy do ust. – Staram siê nadrobiæ zaleg³oœci w czytaniu. – Patrzy³a na przep³ywaj¹cy obok pióropusz dymu. – Tajemnicze morderstwa, sensacje. – Ich oczy znowu siê spotka³y, kiedy odbiera³ z jej r¹k fili¿ankê. – Zawsze lubi³em rozwi¹zywaæ zagadki – powiedzia³ œciszonym g³osem – szukaæ tego, co jest ukryte pod spodem. Masz bardzo cienk¹ skórê, Liv. – Delikatnie wodzi³ palcem po jej policzku. – Ale nie wiem, co kryjesz pod ni¹. Jeszcze nie wiem. Usi³owa³a siê odsun¹æ. – Nie ¿yczê sobie, abyœ zagl¹da³ do mojej duszy. – A wiêc od³o¿ymy to na póŸniej. – Mówi¹c to, nagle j¹ obj¹³. – Tak bardzo pragn¹³em trzymaæ ciê w ramionach. Kiedy tañczyliœmy razem, przyrzek³em sobie, ¿e zrobiê to, kiedy wreszcie bêdziemy sami. Nie chcê, aby mnie obejmowa³, powtarza³a sobie. Ale nie powiedzia³a mu tego i nie protestowa³a, kiedy j¹ do siebie przyci¹gn¹³. Jego oczy zatrzyma³y siê na jej ustach. – Od tylu dni marzy³em, aby znowu poczuæ ich smak. – Delikatnie musn¹³ wargami jej usta. – Zbyt d³ugo – wymamrota³. Nie chcê, aby mnie ca³owa³, powtarza³a sobie. Ale mu tego nie powiedzia³a i nie protestowa³a, kiedy wpija³ siê wargami w jej usta. Thorpe nie by³ tym razem powœci¹gliwy. Nie potrafi³ opanowaæ po¿¹dania, które nieoczekiwanie wsybuch³o z ogromn¹ si³¹. Liv znalaz³a siê w pu³apce jego i w³asnej namiêtnoœci. Rozs¹dek nie mia³ tu ju¿ nic do powiedzenia. Jej ramiona bezwiednie go objê³y, a usta same siê rozchyli³y. Obydwoje zdawali siê zaskoczeni tym, co siê sta³o, ale nic nie mogli na to poradziæ. Ona nie mog³a ju¿ powstrzymaæ ani jego ani siebie; on nie móg³ ju¿ powróciæ do taktyki, któr¹ sam niedawno opracowa³. Oboje byli 43

zdesperowani. Ogarnê³a ich ¿¹dza, szaleñcza ¿¹dza, aby poczuæ smak, dotykaæ i nale¿eæ do siebie. Jego usta p³onê³y. Chcia³ zerwaæ z niej sukniê i zobaczyæ j¹ nag¹. To by³o prawdziwe szaleñstwo. Straci³ nad sob¹ kontrolê, i to stanowczo zbyt szybko. Z ust Liv wydoby³ siê jêk, gdy jego usta dotar³y do jej szyi. Chcia³a, aby jej dotyka³, i s³ysza³a, jak mu o tysm mówi. Po chwili, czuj¹c na piersiach ciep³o jego r¹k, mocno do niego przywar³a. Teraz sama ju¿ szuka³a jego ust. By³a spragniona i bra³a od niego to, czego od dawna sobie odmawia³a. Upaja³a siê smakiem i dotykiem jego warg i r¹k pieszcz¹cych jej cia³o. Czu³a jego moc i po¿¹danie. Ona równie¿ go pragnê³a i si³a tego uczucia j¹ przera¿a³a. Nie mog³a pozwoliæ, aby ktokolwiek znowu mia³ nad ni¹ w³adzê. Zbyt wiele ryzykowa³a. – Nie. – Liv odepchnê³a go w nag³ej panice. – Nie – powtórzy³a, staraj¹c siê od niego uwolniæ. Ale jego rêce wci¹¿ mocno j¹ trzyma³y. Widzia³a p³omieñ po¿¹dania w jego oczach i zdawa³a sobie sprawê, ¿e on w jej w³asnych móg³ obejrzeæ to samo. – Co nie? – W jego ochryp³ym g³osie s³ychaæ by³o zaskoczenie i gniew. Nie spodziewa³ siê takiej fali namiêtnoœci, jaka go zala³a. – Musisz st¹d wyjœæ. – Liv gwa³townie wsta³a, uwolniwszy siê z jego objêæ. Musia³a siê od niego odsun¹æ, aby wyzwoliæ spod jego wp³ywu. Thorpe podnosi³ siê znacznie wolniej. – Pragnê ciꠖ powiedzia³, usi³uj¹c zebraæ myœli. – Ty równie¿ mnie pragniesz. Nie by³o sensu zaprzeczaæ. Liv wziê³a g³êboki oddech. – To prawda, ale ja nie chcê ciê pragn¹æ. Naprawdê nie chcê. Thorpe czu³, jak narasta w nim z³oœæ. Chwyci³ j¹ za ramiona i przyci¹gn¹³ do siebie. Widzia³, jak jej oczy ogromniej¹. – Diabelnie nie chcesz – spokojnie powiedzia³ i puœci³ j¹ tak nagle, ¿e z trudem tylko utrzyma³a równowagê. Wsun¹³ rêce do kieszeni, aby jej nie dotkn¹æ. – To jeszcze nie koniec, Carmichael – rzuci³ ostrzegawczo, zanim skierowa³ siê do wyjœcia. – To dopiero pocz¹tek. Pchniête z ca³ych si³ drzwi zatrzasnê³y siê za nim, kiedy szed³ w stronê windy. Musia³ siê czegoœ napiæ.

44

"

T

aœma ze spotkania w³adz oœwiatowych jest wci¹¿ w obróbce. – Liv szybko spojrza³a na zegarek, po czym usiad³a, ¿eby przejrzeæ tekst dla spikera do wieczornego wydania wiadomoœci. Mia³abym wiêcej czasu, gdybym nie musia³a sama tego wszystkiego robiæ, pomyœla³a. – Wiesz, ile wiadomoœci msusimy dziœ zmieœciæ? – Brian odwin¹³ z opakowania tabliczkê czekolady i przysiad³ na biurku Liv. – Hmm? – Osiemnaœcie. – Odgryz³ du¿y kawa³ek. – Bêd¹ z tym k³opoty. Szef siê wœcieka. S³ysza³em, ¿e chce zmieniæ sposób prezentowania prognoz pogody. Podobno szuka czegoœ zabawnego. Mo¿e zatrudni komediopisarza. – Albo brzuchomówcê i magika – mruknê³a. U¿ywanie trików irytowa³o j¹. Nie przerywaj¹c rozmowy z Brianem, sprawdza³a kolejnoœæ swych wejœæ na antenê. – W najbli¿szym czasie grozi nam, ¿e pogodê prezentowaæ bêdzie facet w przebraniu klowna, stoj¹c na jednej nodze i ¿ongluj¹c talerzami. – Mo¿e tego nam w³aœnie trzeba. – Brian zgniót³ papier po czekoladzie i cisn¹³ do stoj¹cego przy biurku Liv kosza na œmieci. – Wiadomoœci¹ dnia jest gwa³t na parkingu przy supermarkecie. – Tak, wiem. – Jednym okiem patrzy³a na maszynopis, drugim na wskazówki zegara, zwracaj¹c jednoczeœnie uwagê na to, co czyta³a, i to, 45

czego s³ucha³a. Tê umiejêtnoœæ wiêkszoœæ reporterów zwykle zdobywa najwczeœniej. – Marilee zrobi³a z tego krótki reporta¿. – Prze³kn¹³ ostatni kawa³ek czekolady. – Moja ¿ona jeŸdzi tam czêsto na zakupy. Cholera! – Dzisiaj wszystko jest okropne. – Liv spojrza³a na niego, pocieraj¹c rêk¹ kark. – Ceny hurtowe posz³y w górê o szeœæ procent, bezrobocie równie¿. Dwa rozboje w pó³nocno-wschodniej czêœci miasta i do kompletu podpalenie i gwa³t. Wspaniale! – No widzisz, mo¿e rzeczywiœcie potrzebny jest nam jakiœ komiczny akcent. – Chcia³abym zobaczyæ ¿onkile – nagle powiedzia³a. Opanowa³o j¹ znu¿enie. Czy¿by to wp³yw tych wszystkich rewelacji? Przecie¿ dotychczas by³a na nie odporna. A mo¿e to coœ zupe³nie innego? Od kilku dni przenika³ j¹ dziwny niepokój, uczucie, którego nie potrafi³a sprecyzowaæ. W³aœnie to przez d³ugi czas po wyjœciu Thorpe’a poprzedniej nocy nie pozwala³o jej zasn¹æ. Brian chwilê patrzy³ na ni¹ w milczeniu. Dziœ rano zauwa¿y³ g³êbokie cienie pod jej oczami. W tej chwili by³o ju¿ po pi¹tej i cienie jeszcze bardziej siê pog³êbi³y. – Czy jest coœ, o czym chcia³abyœ pogadaæ? Liv otworzy³a usta zaskoczona pytaniem, ale milcza³a. Nie mia³a nic do powiedzenia. – Wiem, ¿e od pewnego czasu czymœ siê gryziesz. – Pochyli³ siê nad ni¹, aby nikt ich nie s³ysza³. – Dlaczego nie mia³abyœ przyjœæ do nas dziœ wieczorem? Zadzwoniê do Kathy i powiem jej, ¿eby dola³a trochê wody do zupy. Czasem kilka godzin z przyjació³mi potrafi zdzia³aæ cuda. Liv uœmiechnê³a siê i œcisnê³a go za rêkê. – To najmilsze zaproszenie, jakie us³ysza³am po raz pierwszy od lat. – A wiêc nie odmawiaj. – Niestety, muszê. Jestem ju¿ na dziœ umówiona. – Propozycja Briana dobrze na ni¹ podzia³a³a. Nie czu³a siê ju¿ taka samotna. – Ale trzymam ciê za s³owo. – Oczywiœcie. – Wsta³, lecz Liv go zatrzyma³a. – Brian, dziêki – zacisnê³a palce na jego d³oni. – Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. – Drobiazg. – Zmusi³ j¹, aby wsta³a. – Nied³ugo zaczynamy. Lepiej przejdŸ do charakteryzatorek i powiedz, ¿eby usunê³y ci te siñce spod oczu. Liv automatycznie podnios³a rêce do twarzy. 46

– A¿ tak Ÿle? – Wystarczaj¹co Ÿle. Kln¹c pod nosem, Liv posz³a za rad¹ Briana. Ostatnia rzecz, jakiej by teraz pragnê³a, to pokazaæ siê na wizji w z³ej formie. A szczytem szczêœcia by³oby, ¿eby Thorpe w³aœnie dziœ obejrza³ jej program i domyœli³ siê, ¿e tej nocy w ogóle nie spa³a. A wiêc nie spa³am zbyt dobrze, pomyœla³a Liv siadaj¹c za pulpitem. Ale to nie mia³o nic wspólnego z Thorpe’em. W dodatku dziœ rano ju¿ od ósmej czeka³a przy po³udniowo-zachodniej bramie Bia³ego Domu, by uzyskaæ parê s³ów komentarza od któregoœ z oficjeli. Jestem trochê zmêczona. To nie ma nic wspólnego ani z przyjêciem w ambasadzie... ani z tym, co sta³o siê potem. W³¹czy³a mikrofon, po czym jeszcze raz przejrza³a le¿¹cy przed ni¹ tekst. Kiedy serwis by³ taki prze³adowany, pomy³ka w ka¿dej chwili mog³a siê zdarzyæ. Za ciê¿ko pracowa³a. Ostatnie dni nale¿a³y do wyj¹tkowo zwariowanych – i to wszystko. Nie mia³a czasu myœleæ o T.C. Thorpie. By³o tyle zamieszania po nominacji Della, a póŸniej przy obs³udze posiedzenia lokalnych w³adz oœwiatowych. Zmarszczy³a brwi, patrz¹c na maszynopis. Wmawia³a w siebie, ¿e nie myœla³a o ostatnim spotkaniu z Thorpe’em, ¿e o nim w ogóle nie myœla³a. Ale prawda by³a taka, i¿ wraca³a do tamtego wieczoru nie jeden raz, a tysi¹c razy. Zaklê³a cicho, us³yszawszy sygna³, ¿e wchodzi za trzydzieœci sekund. Wyprostowa³a siê i spojrza³a przed siebie. I wtedy ujrza³a Thorpe’a. Oparty o drzwi sta³ po przeciwnej stronie studia i nie spuszcza³ z niej wzroku. Piêtnaœcie sekund. Co on tu robi? Liv poczu³a nag³¹ suchoœæ w gardle. To absurdalne, powiedzia³a sobie i skierowa³a wzrok w stronê kamery. Dziesi¹t sekund. Na monitorze pokaza³a siê panorama miasta. Piêæ sekund. Cztery, trzy, dwie, jedna. Wejœcie. – Dobry wieczór, tu Olivia Carmichael. – Jej g³os brzmia³ ch³odno i bardzo rzeczowo. Zadziwiaj¹ce jednak by³o to, ¿e mia³a wilgotne d³onie. Przeczyta³a wiadomoœæ dnia, po czym, nawet wtedy, gdy ³¹czono siê z reporterami w terenie, ani razu nie odwróci³a g³owy w stronê drzwi. 47

Kamery p³ynnie kr¹¿y³y miêdzy Liv a Brianem. Liv bez problemów przekaza³a relacjê z posiedzenia lokalnych w³adz oœwiatowych, chocia¿ przez ca³y czas czu³a na sobie parali¿uj¹cy wzrok Thorpe’a. Poda³a dosyæ deprymuj¹c¹ informacjê o zwy¿ce cen hurtowych. Z tego, co wiedzia³a, Thorpe nie mia³ zwyczaju przychodziæ do studia ani przed emisj¹, ani w jej czasie. Dlaczego nie siedzia³ u siebie, na górze i nie zajmowa³ siê udoskonalaniem w³asnego wizerunku najlepszego reportera? Czu³a u nasady karku napiêcie, które wzros³o jeszcze bardziej, gdy nast¹pi³a przerwa na reklamê. Wiedzia³a bez podnoszenia wzroku, ¿e Thorpe idzie w jej kierunku. – Dobry styl, Liv – skomentowa³ Thorpe. – Ch³odny, jasny i rzeczowy. – Dziêkujê ci. Komentator sportowy zaj¹³ swoje miejsce przy koñcu pulpitu. – Wybierasz siê dziœ wieczorem na bryd¿a do Ditmayerów? Nic nie mog³o siê przed nim ukryæ, pomyœla³a i opar³a rêce na le¿¹cym przed ni¹ tekœcie. – Tak. – PodwieŸæ ciê? Spojrza³a mu prosto w oczy. – Czy¿byœ te¿ siê wybiera³? – Przyjadê po ciebie o siódmej trzydzieœci. Przegryziemy coœ przedtem. – Nie ma mowy. Nachyli³ siê nad ni¹. – Mogê siê postaraæ, abyœ by³a moj¹ partnerk¹ dziœ w nocy. – Nie uda ci siꠖ odpowiedzia³a. Nigdy nie przypuszcza³a, ¿e reklama mo¿e trwaæ tak d³ugo. – Mylisz siꠖ poprawi³ j¹ z uœmiechem. – Mnie siê zawsze udaje. – Poca³owa³ j¹ szybko, zanim zdo³a³a temu zapobiec, i odszed³. Trzydzieœci sekund. Z nachmurzon¹ min¹ obserwowa³a, jak Thorpe znika za drzwiami. Czu³a na sobie spojrzenia kolegów. Wiedzia³a, ¿e nie obejdzie siê bez komentarzy. Lawina plotek i domys³ów ruszy³a. I jeœli Thorpe do tego w³aœnie zmierza³, to nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e odniós³ sukces. Dziesiêæ sekund. Wœciek³a, przysiêg³a sobie, ¿e zap³aci jej za to.

48

Liv zjawi³a siê u Ditmayerów punktualnie o ósmej. Sam bryd¿ nie budzi³ w niej entuzjazmu. Doskonale pamiêta³a te organizowane przez matkê nieprawdopodobnie nudne przyjêcia, na których równie¿ grywano w karty. Przypomnia³a sobie toaletê w ambasadzie, jasnoczerwon¹ pomadkê i pewn¹ wyg³oszon¹ przez Myrê z³oœliwostkê. Nacisnê³a na dzwonek u drzwi i uœmiechnê³a siê. Nie wyobra¿a³a sobie, aby Myra Ditmyer mog³a wydaæ nudne przyjêcie. Ale có¿ na ten temat mo¿e powiedzieæ reporter. Nieczêsto siê przecie¿ zdarza, aby przedstawiciele œrodków przekazu byli zapraszani do domu sêdziego S¹du Najwy¿szego. Chyba ¿e ten reporter nazywa siê T.C. Thorpe. Liv zmarszczy³a brwi, jednak kiedy drzwi siê otworzy³y, jej twarz natychmiast siê wypogodzi³a. Do œrodka wprowadzi³a j¹ s³u¿¹ca, ale w parê sekund póŸniej w holu zjawi³a siê Myra. To oczywiste, pomyœla³a Liv, uœmiechaj¹c siê do siebie, ¿e Myra nale¿y do kobiet, o których siê mówi, i¿ nic nie ujdzie ich uwagi. – Olivia! – Myra serdecznie j¹ uœcisnê³a. – Tak siê cieszê, ¿e przysz³aœ. Lubiê mieæ dooko³a siebie piêkne kobiety. Kiedyœ te¿ do nich nale¿a³am – mówi¹c to, poci¹gnê³a Liv za sob¹. – Ogl¹da³am dziœ twój program. Jesteœ naprawdê dobra. – Dziêkujê, pani Ditmyer. Myra wprowadzi³a Liv do ogromnego salonu. – Musisz poznaæ Herberta – ci¹gnê³a. – Rozmawia³am z nim o tej herbatce u twoich rodziców i twojej podartej sukience, ale nic nie pamiêta³. Jego umys³ zaprz¹taj¹ wa¿niejsze sprawy. Czêsto myl¹ mu siê szczegó³y. Ale tobie z pewnoœci¹ siê nie myl¹, pomyœla³a Liv, usi³uj¹c nad¹¿yæ za Myr¹, która szybkim krokiem przemierza³a salon. Pokój by³ ogromny z licznymi barwnymi akcentami w postaci ró¿nych ozdób, obiæ i kwiecistych tapet i zdawa³ siê znakomicie pasowaæ do pani domu. – Herbert – Myra bez chwili wahania przerwa³a mê¿owi rozmowê. – Musisz poznaæ czaruj¹c¹ pannê Carmichael. Jest spikerk¹ w... jak siê nazywa ta stacja, kochanie? – WWBW. – Liv wyci¹gnê³a rêkê do sêdziego Ditmyera. – Jesteœmy fili¹ CNC. – Ach, te symbole – z westchnieniem skomentowa³a Myra. – By³oby znacznie proœciej, gdyby mia³y jak¹œ konkretn¹ nazwê. Czy¿ ona nie jest œliczna, Herbercie? – Rzeczywiœcie – przyzna³ sêdzia, œciskaj¹c rêkê Liv. – To prawdziwa przyjemnoœæ móc pani¹ poznaæ, panno Carmichael. 49

Herbert Ditmyer by³ to niewysoki mê¿czyzna, bez sêdziowskiej togi zaskakuj¹co niepozorny. Twarz mia³ szczup³¹ i pooran¹ zmarszczkami. Wygl¹da³ raczej na dobrodusznego dziadka ni¿ na jednego z najwiêkszych autorytetów prawniczych w kraju. Skóra na jego rêkach, jak to zwykle bywa u ludzi starszych, by³a delikatna i blada. Nie mia³ imponuj¹cej witalnoœci swojej ¿ony, ale promieniowa³ za to wyj¹tkowym spokojem i pewnoœci¹ siebie. – Myra wspomnia³a mi, ¿e parê lat temu spotkaliœmy siê w dosyæ zabawnych okolicznoœciach. – To by³o o wiele dawniej ni¿ parê lat temu, panie sêdzio – przyzna³a Liv. – Jak siê zdaje, nie zachowa³am siê wtedy najlepiej. Tak wiêc chyba obydwojgu nam mo¿na wybaczyæ ten brak pamiêci. – Trzeba przyznaæ, moja droga, i¿ w niczym nie przypominasz tamtej dzikuski, która wówczas wbieg³a do salonu – powiedzia³a Myra, z ¿yczliwoœci¹ spogl¹daj¹c na swego goœcia. – A co twoja matka s¹dzi o twojej karierze w TV? – Z pewnoœci¹ wola³aby, abym wybra³a zawód, który nie wymaga ci¹g³ych wyst¹pieñ publicznych. Liv by³a zdumiona swoj¹ szczeroœci¹. Nie mia³a zwyczaju otwieraæ siê przed kimœ obcym. Pomyœla³a, i¿ Myra Ditmyer by³aby doskona³¹ dziennikark¹. – No có¿, z rodzicami czasem ciê¿ko siê dogadaæ, nie s¹dzisz? – zauwa¿y³a Myra, g³aszcz¹c Liv po rêku. – Moje dzieci uwa¿aj¹, ¿e jestem okropna, czy¿ nie tak, Herbercie? – Rzeczywiœcie, tak mówi¹. – Na szczêœcie maj¹ ju¿ w³asne rodziny – ci¹gnê³a, pomijaj¹c milczeniem lakoniczn¹ odpowiedŸ ma³¿onka – mogê wiêc bez przeszkód zaj¹æ siê moim siostrzeñcem. Sympatyczny ch³opak, prawnik. Mieszka w Chicago. Chyba ci ju¿ o nim wspomina³am? – Owszem, mówi³a pani o nim – Liv, s³ysz¹c westchnienie sêdziego, mia³a ochotê pójœæ za jego przyk³adem. – Przyjecha³ tu na piêæ dni w interesach. Bardzo bym chcia³a, ¿ebyœcie siê poznali. – Myra szybko rozejrza³a siê po pokoju i nagle jej oczy rozb³ys³y. – O, jest tam. Greg! – da³a mu znak rêk¹. – Greg, przyjdŸ tu na chwilê. Chcia³abym, abyœ pozna³ pewn¹ urocz¹ dziewczynê. – To ponad jej si³y – powiedzia³ sêdzia Ditmyer do Liv. – Wci¹¿ to samo, niepoprawne wœcibstwo. – Chcia³eœ powiedzieæ romantyzm – poprawi³a go Myra. – Greg, musisz poznaæ Oliviê. Jest spikerk¹. 50

Liv odwróci³a siê i z wra¿enia zaniemówi³a. W jednej chwili runê³a na ni¹ lawina wspomnieñ. Ale w g³owie czu³a dziwn¹ pustkê. Nie by³a w stanie powiedzieæ s³owa. Greg równie¿ patrzy³ na ni¹ w os³upieniu. – Livvy? – wyci¹gn¹³ rêkê, ¿eby jej dotkn¹æ, jakby siê chcia³ upewniæ, ¿e nie œni. – To naprawdê ty? Nie by³a pewna, co czuje. Zaskoczenie, na pewno tak. Jednoczeœnie nie potrafi³a wyzbyæ siê lêku. Przesz³oœæ, jak siê wydawa³o pogrzebana, znowu powróci³a. – Greg! – Mia³a nadziejê, ¿e jej twarz nie zdradza³a tego, co siê z ni¹ dzia³o. – To nie do wiary! – Greg uœmiechn¹³ siê i przyci¹gn¹³ j¹ do siebie w uœcisku. – Absolutnie nie do wiary. Ile to lat minê³o? Piêæ? – Wygl¹da na to, ¿e ju¿ siê znacie – ze zdumieniem zawo³a³a Myra. – Livvy i ja chodziliœmy do tego samego college’u. – Greg odsun¹³ j¹ nieco od siebie, aby siê lepiej jej przyjrzeæ. – Na Boga, jesteœ piêkniejsza ni¿ kiedykolwiek przedtem, chocia¿ wydawa³o siê to niemo¿liwe. – Wyci¹gn¹³ rêkê w poufa³ym geœcie, na który mo¿e sobie pozwoliæ stary przyjaciel, i dotkn¹³ jej w³osów. – Obciê³aœ je. – Spojrza³ na ciotkê. – Siêga³y jej do pasa. Wszystkie dziewczyny w Harvardzie zazdroœci³y Liv w³osów. – Odwróci³ siê do niej. – Ale w krótkich w³osach wygl¹dasz bardzo szykownie. Dziesi¹tki pytañ k³êbi³o siê w jej g³owie, ale nie mog³a siê przemóc, aby je zadaæ. Greg wygl¹da³ prawie tak samo jak kiedyœ, choæ trochê starzej, a z imponuj¹cego zarostu, z którego w college’u by³ taki dumny, pozosta³y mu jedynie w¹sy. Pasowa³y do niego. By³y rudoblond jak jego w³osy i dodawa³y niemal ch³opiêcej twarzy nieco wiêcej powagi. Oczy patrzy³y tak samo przyjaŸnie, a w uœmiechu by³o tyle samo co dawniej entuzjazmu. Piêæ lat nagle przesta³o istnieæ. – Och, Greg, jak to dobrze znowu ciê widzieæ. – Tym razem to Liv go objê³a. I to, ¿e college zdawa³ siê odleg³y o miliony lat, nie mia³o dla niej ¿adnego znaczenia. Liczy³o siê tylko to, ¿e mog³a siê do niego przytuliæ i ¿e by³ kimœ, kogo zna³a w szczêœliwszych czasach. I w smutniejszych równie¿. – Mam zamiar ci j¹ ukraœæ na parê minut, ciociu. – Greg szybko poca³owa³ j¹ w policzek i wzi¹³ Liv za rêkê. – Musimy trochê pogadaæ. – No, no. – Myra promienia³a, obserwuj¹c, jak odchodz¹. – Wysz³o nawet lepiej, ni¿ planowa³am. – Rozejrza³a siê dooko³a i unios³a brwi. – 51

Oto i mamy naszego T.C – uœmiechnê³a siê do swoich myœli. – Muszê z nim porozmawiaæ. – Proszê ciê, Myro. – Sêdzia Ditmyer chwyci³ ¿onê za ramiê. – Nie wpakuj siê w jak¹œ kaba³ê. – Herb – pog³adzi³a go po rêku i delikatnie uwolni³a siê z uchwytu. – Nie psuj mi zabawy. Tymczasem Greg, min¹wszy kilka korytarzy, wprowadzi³ Liv do solarium.  – Wci¹¿ nie mogê uwierzyæ, Liv. Có¿ za spotkanie! To fantastyczne. – Kiedy uczêszczaliœmy do college’u, nie wiedzia³am, ¿e masz takich s³awnych krewnych. – Nie wytrzyma³bym z nimi porównañ – odrzek³ ¿artobliwie. Œwiat³o ksiê¿yca by³o przymglone i chc¹c siê lepiej Liv przyjrzeæ, Greg zapali³ lampkê. – Spe³nianie oczekiwañ rodziny potrafi byæ ogromnie stresuj¹ce. – Doskonale ciê rozumiem. Liv podesz³a do jednego z licznych w tym pomieszczeniu okien. To by³ interesuj¹cy, pó³okr¹g³y pokój z wyœcie³anymi ³aweczkami i powietrzem przesyconym delikatnym zapachem kwiatów. Liv nie usiad³a. To niespodziewane spotkanie wytr¹ci³o j¹ z równowagi i potrzebowa³a ruchu, aby siê uspokoiæ. – Od jak dawna jesteœ w Waszyngtonie, Livvy? By³a szczuplejsza ni¿ dawniej i bardziej opanowana. Piêæ lat. Dobry Bo¿e, pomyœla³, a wydaje siê, jakby to by³o zaledwie wczoraj. – Prawie od pó³tora roku. Usi³owa³a sobie przypomnieæ, kiedy ostatnio nazwano j¹ Livvy. To chyba równie¿ zdarza³o siê w jakimœ innym ¿yciu. – Ciotka wspomnia³a, ¿e jesteœ spikerk¹. – Tak. – Odwróci³a siê do niego. W przyæmionym œwietle wyda³a mu siê nieziemsko piêkna. Coœ takiego przydarzy³o mu siê po raz pierwszy w ¿yciu. – W wieczornym serwisie w WWBW. – Zawsze o tym marzy³aœ. A wiêc koniec z zapowiadaniem pogody? Uœmiechnê³a siê. – Koniec. Nie zauwa¿y³ na jej rêku obr¹czki. Podszed³ do niej. Jej zapach zafascynowa³ go, by³ jakiœ inny, mniej naturalny, bardziej wyrafinowany. – Jesteœ szczêœliwa? Po chwili wahania odpowiedzia³a: 52

– Tak s¹dzê. – Kiedyœ by³aœ bardziej konkretna. – Kiedyœ by³am m³odsza. – Powoli ruszy³a przed siebie. Chcia³a zmieniæ temat rozmowy. – A wiêc, jak powiedzia³a mi twoja ciotka, jesteœ sam. – Ca³a ona. – Greg rozeœmia³ siê i pokrêci³ g³ow¹. – Postanowi³a mnie wyswataæ, ilekroæ przyje¿d¿am, zawsze ma dla mnie jak¹œ niespodziankê. Tym razem jednak po raz pierwszy w pe³ni akceptujê jej wybór. – Nigdy siê nie o¿eni³eœ, Greg? Zawsze uwa¿a³am, ¿e powinieneœ to zrobiæ. – Nie chcia³aœ mnie. Znowu siê do niego odwróci³a i uœmiechnê³a z zak³opotaniem. – Nigdy nie by³eœ powa¿ny. – Rzeczywiœcie, nie by³em naprawdê powa¿ny. I to by³ mój b³¹d. – Uj¹³ jej d³oñ w swoje d³onie. Wci¹¿ by³a taka krucha i delikatna, ale w jej oczach malowa³a siê si³a i zdecydowanie. – Za bardzo wtedy szala³aœ za Dougiem, aby myœleæ o mnie. – Widzia³, co prze¿ywa, chocia¿ stara³a siê odwróciæ twarz. – Livvy. – Zatrzyma³ j¹. – Doug i ja prowadzimy wspólne interesy w Chicago. Chwilê milcza³a. Musia³a pokonaæ ból, ¿eby w miarê spokojnie odpowiedzieæ: – Zawsze o tym marzyliœcie. Cieszê siê ze wzglêdu na ciebie. – Te pierwsze miesi¹ce po tym... – zatrzyma³ siê, jakby szuka³ w³aœciwych s³ów – kiedy go opuœci³aœ, nie by³y dla niego ³atwe. – Te wczeœniejsze równie¿. – Nagle poczu³a ch³ód. – To by³ trudny okres. Najtrudniejszy dla was obojga. Liv nabra³a tchu. Nieczêsto pozwala³a sobie na wspomnienia. – By³eœ dla nas wspania³ym przyjacielem, Greg. Nie s¹dzê, abym ci kiedykolwiek powiedzia³a do jakiego stopnia wspania³ym. By³o mi wtedy tak ciê¿ko. Dziêki tobie jakoœ przez to przesz³am. – Œcisnê³a mu rêkê. – Tak naprawdê dopiero teraz zda³am sobie z tego sprawê. – Nie mog³em spokojnie patrzeæ, jak cierpisz, Livvy. – Kiedy siê odwróci³a, chwyci³ j¹ za ramiona i wtuli³ twarz w jej w³osy. – Nie mo¿e byæ nic gorszego ni¿ obserwowanie cierpienia drogich nam osób. To wszystko wydawa³o siê wtedy takie niesprawiedliwe. Wci¹¿ siê zreszt¹ takie wydaje. Liv przechyli³a do ty³u g³owê. Pamiêta³a, jak Greg stara³ siê j¹ wtedy podtrzymaæ na duchu. Ale teraz mia³a to ju¿ za sob¹. – Doug i ja nie potrafiliœmy chyba przez to przejœæ, nie s¹dzisz, Greg? 53

– Nie wiem. – Chwilê siê waha³, czy powinien jej o tym powiedzieæ. Mo¿e jednak lepiej, aby pozna³a ca³¹ prawdê. – Livvy, Doug ponownie siê o¿eni³. Milcza³a. Podœwiadomie czu³a, ¿e tak w³aœnie jest. Czy ma to jednak jakieœ znaczenie? Kiedyœ go kocha³a, ale to by³o skoñczone. Umar³o. Mi³oœæ dawno umar³a. Poczu³a, jak ogarnia j¹ ¿al za tym, co mieli i co stracili. Z jej ust wyrwa³o siê jej bolesne westchnienie. – Czy jest szczêœliwy? – Tak, myœlê ¿e tak. Chyba siê w koñcu jakoœ pozbiera³. – Odwróci³ j¹ do siebie, aby spojrzeæ jej w oczy. – A ty? – Tak. – Wtuli³a siê w jego ramiona pewna, ¿e j¹ zrozumie. – Tak, raczej tak. Moja praca jest wa¿na. Ona nadaje memu ¿yciu sens. Zamknê³am te wszystkie minione lata do maleñkiego pude³ka i nie otwieram go zbyt czêsto. W miarê jak siê od nich oddalam, coraz rzadziej. – Zamknê³a oczy. By³ w nich smutek, nieco tylko przyt³umiony przez czas. – Nie mów mu, ¿e mnie widzia³eœ. – Podnios³a do góry twarz. Ich oczy siê spotka³y. – On równie¿ nie powinien go otwieraæ. – Ty zawsze by³aœ silna, Livvy, silniejsza ni¿ Doug. Myœlê, i¿ nie potrafi³ siê z tym pogodziæ. – Ja równie¿. – Znowu westchnê³a i opar³a g³owê na jego ramieniu. – Zbyt wiele od Douga ¿¹da³am, a on zbyt ma³o ode mnie. – Nagle rozpaczliwie do niego przywar³a. – Kiedy jedyne, co nas ³¹czy³o, odesz³o, nasz zwi¹zek siê rozpad³. Pozbieraæ siê po czymœ takim to zadanie piekielnie trudne, Greg. Jeœli w ogóle mo¿liwe. – Tobie z pewnoœci¹ siê uda, Livvy. Czu³a, jak ca³uje jej w³osy, i uœmiechnê³a siê, podnosz¹c ku niemu twarz. – Tak siê cieszê, ¿e tym razem wybór twojej ciotki pad³ w³aœnie na mnie. Têskni³am za tob¹, Greg. Mia³ ochotê j¹ poca³owaæ, tak jak mê¿czyzna ca³uje kobietê, która zajmuje w jego sercu szczególne miejsce. Ale zbyt dobrze j¹ zna³. Delikatnie dotkn¹³ ustami jej warg. – Przepraszam. Oczy Liv pobieg³y ku drzwiom. Mimo panuj¹cego w pokoju pó³mroku bez trudu pozna³a sylwetkê Thorpe’a. Delikatnie wysunê³a siê z ramion Grega, niezadowolona, ¿e Thorpe widzia³ j¹ w chwili s³aboœci. – Myra chce skompletowaæ stolik. – Bryd¿ – skrzywi³ siê Greg i wzi¹³ Liv pod rêkê. – Bêdziesz mnie musia³a, Livvy, jakoœ znieœæ w roli swego partnera, przynajmniej ze wzglêdu na stare czasy. 54

– Nie mog³eœ trafiæ gorzej. – Wiedzia³a, ¿e Thorpe nie spuszcza z niej oczu i nagle, z jakiegoœ irracjonalnego powodu, poczu³a siê winna. Aby to sobie zrekompensowaæ, uœmiechnê³a siê do Grega. – Jeœli postarasz siê dla mnie o drinka, spróbujê nie przebijaæ twojego asa atutem. Thorpe odsun¹³ siê nieco, kiedy mijali go w drzwiach. Sta³ tam jeszcze przez jakiœ czas, obserwuj¹c, jak odchodz¹. Zazdroœæ by³a dla niego zupe³nie nieznanym uczuciem. Widzia³ Oliviê Carmichael w ramionach innego mê¿czyzny i da³by wiele, aby te ramiona by³y jego. – Dwa trefle – rozpoczê³a licytacjê Liv. Ona i Greg mieli za przeciwników szefa oddzia³u torakochirurgii w szpitalu w Baltimore oraz jego ¿onê. Nie sz³o im najlepiej. Po kolejnej przegranej partii Greg ¿artobliwie zaproponowa³ rewan¿ w tenisa. Doskonale pamiêta³, jak Liv znakomicie sobie kiedyœ radzi³a na korcie. Chirurg, œmiej¹c siê od ucha do ucha, skrupulatnie uzupe³ni³ zapis. Przy trzech innych stolikach grali dwaj senatorowie, jakiœ piêciogwiazdkowy genera³ i wdowa po by³ym ministrze skarbu. Liv nadstawia³a ucha, chc¹c coœ wy³owiæ z gwaru toczonych dooko³a rozmów na tematy polityczne i z upodobaniem powtarzanych plotek. Oczywiœcie nie liczy³a na ¿adne sensacyjne wiadomoœci wagi pañstwowej, ale dziennikarz nie powinien nigdy ignorowaæ najb³ahszej nawet informacji. Nie wiadomo przecie¿, czy wkrótce nie stanie siê ona prawdziw¹ bomb¹. Za ironiê losu uwa¿a³a fakt, ¿e podarta sukienka i zniszczone buty doprowadzi³y j¹ do salonu sêdziego S¹du Najwy¿szego. – Piêæ pików. – Greg zamkn¹³ licytacjê i Liv wy³o¿ywszy swoje karty, wsta³a od sto³u. – Przepraszam, powiedzia³a, widz¹c zawiedzion¹ minê partnera. – Tenis – wymamrota³ Greg i zagra³ pierwszego asa. – Pójdê zaczerpn¹æ trochê powietrza. – Tchórz – rzuci³ w jej kierunku, wykrzywiaj¹c siê komicznie. Liv, œmiej¹c siê, wysz³a na taras. Wci¹¿ by³o ch³odno. Wiosna z ogromnym trudem przebija³a siê do Waszyngtonu. Opuœciwszy duszny salon, Liv z przyjemnoœci¹ wci¹gnê³a do p³uc rzeœkie powietrze. Przep³ywaj¹ce po niebie chmury przes³oni³y tarczê ksiê¿yca i dooko³a zapanowa³ mrok. By³o cicho. Nie dochodzi³ tu ¿aden ha³as, poniewa¿ ty³ domu zosta³ skutecznie odgrodzo55

ny od ruchu ulicznego i gwaru miasta. W pewnej chwili do uszu Liv dobieg³ jedynie g³oœny œmiech Myry, kiedy uda³o jej siê zdobyæ kolejne punkty. Jaki¿ to dziwny zbieg okolicznoœci, pomyœla³a, ¿e spotka³a Grega i powróci³a do s³odko-gorzkich wspomnieñ sprzed lat. Moje ¿ycie, pomyœla³a, by³o miotaniem siê od skrajnoœci do skrajnoœci. Nieprawdopodobne szczêœcie, a potem czarna rozpacz. Lepiej ju¿ tak jak teraz, bez tych wszystkich emocjonalnych wzlotów i upadków. Bezpieczniej. Bez ryzyka i niepowodzeñ. M¹drzej. Skuliwszy siê z zimna, przesz³a a¿ do koñca tarasu. Bezpieczniej i m¹drzej. Nikt ciê nie zrani, jeœli nie dasz ku temu okazji. – Nie masz okrycia, Liv? Zdumiona odwróci³a siê. Nie s³ysza³a ani odg³osu otwieranych drzwi, ani kroków Thorpe’a po kamiennej pod³odze tarasu. Œwiat³o ksiê¿yca pada³o teraz wprost na jej twarz, podczas gdy ca³a sylwetka Thorpe’a tonê³a w mroku. To dawa³o mu nad ni¹ przewagê. – Nie jest mi potrzebne – zauwa¿y³a ch³odno. Nie mog³a mu wybaczyæ tamtej, tak k³opotliwej dla niej sytuacji w studio. Thorpe podszed³ do niej i po³o¿y³ rêce na jej ramionach. – Zmarz³aœ. Nikt nie lubi s³uchaæ g³osu zakatarzonej spikerki. – Zdj¹³ marynarkê i narzuci³ jej na plecy. – Nie potrzebujê... Nagle Thorpe, chwyciwszy za klapy marynarki, przyci¹gn¹³ Liv do siebie i zamkn¹³ jej usta poca³unkiem. Jej ramiona zosta³y skutecznie uwiêzione miêdzy jego a jej cia³em, a usta pokonane z w³aœciw¹ mu wpraw¹. Nieoczekiwanie coœ w niej eksplodowa³o, aby po chwili sp³yn¹æ w dó³ i zamieniæ w niezrozumia³e brzêczenie, które zdawa³o siê rozsadzaæ jej skronie. Czu³a, jak powoli ogarnia j¹ fala po¿¹dania, i wtedy nieoczekiwanie jego usta oderwa³y siê od jej ust. – Byæ mo¿e ty tego nie potrzebujesz. – Wci¹¿ trzyma³ za klapy marynarki, uniemo¿liwiaj¹c jej jakikolwiek ruch. – Ale ja tak. – Ty chyba jesteœ szalony. – S³owa brzmia³y ostro i zjadliwie, ale g³os wibrowa³ od obudzonej namiêtnoœci. – Chyba jestem – nieoczekiwanie przyzna³. – W przeciwnym wypadku nie wyszed³bym od ciebie tamtej nocy. Liv pominê³a jego uwagê milczeniem. Œwiadomoœæ tego, jak reaguje na Thorpe’a, sprawia³a, ¿e czu³a siê nieswojo. – Nie mia³eœ prawa zrobiæ dziœ w studio takiego przedstawienia. 56

– Ca³uj¹c ciê? – rozeœmia³ siê szeroko. – Mam zamiar robiæ to czêœciej. Masz wspania³e usta, Liv. – Pos³uchaj, Thorpe... – Dowiedzia³em siê, ¿e ty i siostrzeniec Myry jesteœcie starymi przyjació³mi – przerwa³ jej. Liv westchnê³a. – Nie rozumiem, co to ma wspólnego z tob¹. – Po prostu chcê wyeliminowaæ konkurencjꠖ rzek³ beztrosko. Lubi³, kiedy by³a tak blisko niego i kiedy móg³ obserwowaæ, jak jej cia³o powoli topnieje w jego ramionach. – Konkurencjê? – Liv chcia³a go odepchn¹æ, ale uwiêz³a w potrzasku marynarki. – O czym ty mówisz? – Muszê wiedzieæ wszystko o innych mê¿czyznach, którym pozwalasz trzymaæ siê w ramionach, aby ich wyeliminowaæ. – Przyci¹gn¹³ j¹ jeszcze bli¿ej. Bij¹cy z jego cia³a ¿ar zdawa³ siê przenikaæ przez jej skórê. Jego oczy zatonê³y w jej oczach. – Chcê, abyœ zosta³a moj¹ ¿on¹. Liv zaniemówi³a. Nie przypuszcza³a, i¿ Thorpe potrafi j¹ znowu zaszokowaæ. Wprawdzie wiedzia³a, ¿e staæ go na wiele, ale coœ takiego... To by³a ch³odnym tonem wyg³oszona deklaracja. Równie dobrze móg³ powiedzieæ, ¿e chce, aby zosta³a jego partnerk¹ w nastêpnej rundzie bryd¿owej. Ale kiedy przyjrza³a mu siê dok³adniej, ze zdumieniem stwierdzi³a, i¿ wcale nie ¿artuje. – Ty jednak naprawdê jesteœ szalony. Teraz nie mam ju¿ co do tego ¿adnych w¹tpliwoœci – wyszepta³a. – Kompletny wariat. Wygl¹da³o na to, ¿e zgadza siê z jej opini¹, mimo to dalej ci¹gn¹³ rzeczowym tonem. Taki w³aœnie ton zawsze najbardziej zbija³ j¹ z tropu. – Dajê ci szeœæ miesiêcy do namys³u. Jestem bardzo cierpliwy. Staæ mnie na to. Nie mam zwyczaju przegrywaæ. – Thorpe, doprawdy Ÿle z tob¹. Powinieneœ poprosiæ o urlop. Intensywna praca najwyraŸniej rzuci³a ci siê na g³owê. – Chyba lepiej, jeœli jestem wobec ciebie szczery? – œmia³ siê ubawiony jej reakcj¹, bo w jej oczach dostrzeg³ teraz prawdziw¹ furiê. – Szeœæ miesiêcy to du¿o czasu, aby siê z t¹ myœl¹ oswoiæ. – Thorpe – sil¹c siê na spokój, powiedzia³a Liv. – Nie mam zamiaru wychodziæ za m¹¿ za kogokolwiek. A ju¿ z pewnoœci¹ nie za ciebie. Teraz uwa¿am, ¿e powinieneœ... Znowu zamkn¹³ jej usta poca³unkiem. Usi³owa³a protestowaæ, ale nieustêpliwe wargi Thorpe’a skutecznie jej to uniemo¿liwia³y, a uwiêzione 57

rêce by³y równie bezradne. Thorpe czu³, jak z ka¿d¹ chwil¹ jej opór maleje i jak z ka¿d¹ chwil¹ jego po¿¹danie narasta. Jej usta przesta³y byæ d³u¿ej bierne, wrêcz przeciwnie, oczekiwa³y czegoœ wiêcej. Rozum jakby przesta³ funkcjonowaæ, liczy³y siê tylko emocje. Czu³a, jak miêkkie i silne s¹ jego usta i jak powoli i zdecydowanie wsuwa jêzyk. Gdyby mia³a wolne rêce, objê³aby go i mocno do niego przywar³a, a tak jedynie poca³unkiem i przytuleniems dawa³a wyraz swemu pragnieniu. Jego cia³o mówi³o to samo. Nieoczekiwanie okaza³o siê, ¿e jest istot¹ z krwi i koœci. Bardziej ni¿ czegokolwiek na œwiecie pragnê³a dotyku jego r¹k. Jej skóra p³onê³a, a cia³o skrêca³o siê z po¿¹dania. Mówi³a coœ niewyraŸnie. Thorpe widzia³, co siê z ni¹ dzieje. Rozpaczliwie jej pragn¹³. Pomyœla³, i¿ mia³a racjê nazywaj¹c go szalonym. Ale to ona doprowadza³a go do szaleñstwa. Gdyby tylko byli sami... Gdyby byli sami... Powoli opanowywa³ siê. Bêd¹ jeszcze inne okazje. T³umi¹c po¿¹danie, oderwa³ usta od jej ust. – Co chcia³aœ mi powiedzieæ? – wymamrota³. Ciê¿ko oddycha³a. Usi³owa³a sobie przypomnieæ, kim ona jest, kim jest ten, kto trzyma j¹ w ramionach i co do niej mówi. Kiedy siê do niej uœmiechn¹³, œwiadomoœæ zwolna zaczê³a jej powracaæ. – IdŸ do lekarza – wyszepta³a. Jej cia³em wstrz¹sa³ dreszcz. – I to szybko, zanim bêdzie za póŸno. – Ju¿ jest za póŸno. – Przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i jeszcze raz gor¹co poca³owa³. Oszo³omiona jego reakcj¹, gwa³townie wyrwa³a siê z objêæ. Przesunê³a rêk¹ po w³osach. – To szaleñstwo. – Trzyma³a d³oñ w górze, gestykuluj¹c ni¹ jakby dla podkreœlenia swoich s³ów. – To prawdziwe szaleñstwo. – Gwa³townie wci¹gnê³a powietrze w p³uca. – Teraz przyznajê, ¿e czujê do ciebie sympatiê. Ale na tym koniec. Chcê o wszystkim zapomnieæ. – Zsunê³a z ramion jego marynarkê i szybko mu j¹ poda³a. – I tobie radzê zrobiæ to samo. Nie wiem, ile wypi³eœ, ale chyba jednak za du¿o. Wci¹¿ siê do niej uœmiecha³. – Przestañ szczerzyæ zêby, Thorpe – powiedzia³a. – I trzymaj siê ode mnie z daleka. – Z furi¹ ruszy³a w stronê wyjœcia. W pewnej chwili zatrzyma³a siê i odwróci³a, aby spojrzeæ na niego jeszcze raz. – Jesteœ szalony – powtórzy³a z naciskiem i zniknê³a za drzwiami. 58

#

R

ano na biurku Liv w porcelanowym wazonie sta³a bia³a ró¿a, a w³aœciwie p¹k bia³ej ró¿y o ca³kowicie zamkniêtych p³atkach. Oczywiœcie wiedzia³a, kto j¹ przys³a³. Zbita z tropu usiad³a przy biurku i w milczeniu patrzy³a na kwiat. Kiedy poprzedniego wieczoru wróci³a do salonu, solennie sobie obieca³a, ¿e zapomni o rozmowie z Thorpe’em. Normalny cz³owiek nie zastanawia siê nad s³owami szaleñca. Mimo to d³ugo le¿a³a w ³ó¿ku, nie mog¹c zasn¹æ. Ka¿de s³owo, które pad³o wtedy na tarasie, wraca³o do niej dziesi¹tki razy. A teraz on przesy³a jej kwiaty. Najrozs¹dniej by³oby wazon, tak jak i ca³¹ resztê, wyrzuciæ do kosza i o wszystkim zapomnieæ. Ostro¿nie wodzi³a palcami po bia³ych p³atkach. Nie mo¿e tego zrobiæ. To przecie¿ tylko kwiat, powtarza³a sobie. Niewinny kwiat. Muszê po prostu przestaæ myœleæ o tym, kto j¹ przys³a³. Szybko po³o¿y³a przed sob¹ maszynopis. Za piêtnaœcie minut mia³a prezentowaæ najnowsze wydanie wiadomoœci. – Liv, dziêki Bogu, jesteœ! – szef dzia³u informacyjnego ciê¿ko dysz¹c przysiad³ na jej biurku. Podnios³a do góry g³owê. – Co siê sta³o, Chester? By³ to niezmiernie ruchliwy, wiecznie czymœ podekscytowany mê¿czyzna, który móg³ normalnie funkcjonowaæ jedynie dziêki ogromnym 59

iloœciom kawy i œrodkom neutralizuj¹cym kwasy. Liv zd¹¿y³a siê ju¿ przyzwyczaiæ do tego typu powitañ. – WeŸ dwóch ludzi i jedŸ natychmiast do po³udniowo-wschodniego rejonu Livingston. Jakiœ samolot uderzy³ w szeœciopiêtrowy budynek mieszkalny. Zerwa³a siê, chwytaj¹c w locie torbê i ¿akiet. – Jakieœ szczegó³y? – Musisz je zdobyæ. W ka¿dej chwili bêdziemy gotowi do relacji na ¿ywo. Dostaniesz technika. Wszyscy jakby siê nagle uparli chorowaæ na grypê. – Ton jego g³osu œwiadczy³ niezbicie, ¿e nie uwa¿a grypy za dostateczny powód do niewykonywania swoich obowi¹zków. – Biegnij, wszyscy s¹ ju¿ w samochodzie. – W³o¿y³ do ust maleñk¹, miêtow¹ pastylkê. By³o gorzej, o wiele gorzej, ni¿ mog³a sobie kiedykolwiek wyobraziæ. Tylna czêœæ samolotu wystawa³a ze œciany budynku, jak grot strza³y, która trafi³a do celu. Mo¿na by³o odnieœæ wra¿enie, ¿e to dobrze wyre¿yserowana scena z filmu. Ogromne k³êby gryz¹cego dymu i ognia dope³nia³y grozy. Powietrze falowa³o od wysokiej temperatury, a ostry sw¹d spalenizny parali¿owa³ oddech. Budynek ze wszystkich stron otacza³y ogromne pompy stra¿ackie i policyjne samochody i wci¹¿ nadje¿d¿a³y nowe. Stra¿acy pracowali na najwy¿szych obrotach, to wbiegaj¹c, to wybiegaj¹c z p³on¹cego domu lub polewaj¹c go wod¹ z ogromnych wê¿y. Dolne piêtra zaczêto ewakuowaæ. Zewsz¹d s³ychaæ by³o p³acze i krzyki, wyj¹ce syreny i trzaskaj¹ce p³omienie. Tu¿ za utworzonymi przez s³u¿by porz¹dkowe zaporami pracowa³a niestrudzenie prasa. Œci¹gniêto kamery, wysiêgniki, reporterów, fotografów i techników. Wszyscy, ogromnie zaaferowani, biegali tam i z powrotem, pozornie tylko bez celu. – W miarê mo¿liwoœci bêdziemy siê przemieszcza栖 powiedzia³a Liv do Boba, kiedy ten umieœci³ kamerê na ramieniu. – Zrób z tego miejsca ujêcie p³on¹cego budynku, tych wszystkich pojazdów i karetek. – Nigdy czegoœ podobnego nie widzia³em – mrukn¹³, patrz¹c na rozgrywaj¹c¹ siê przed nimi tragediê. – Czy mo¿esz sobie wyobraziæ, co dzieje siê w œrodku? Liv pokrêci³a g³ow¹. Nie chcia³a o tym myœleæ. Przecie¿ tam byli ludzie. Si³¹ powstrzymywa³a ogarniaj¹ce j¹ md³oœci. Musia³a zrobiæ reporta¿. 60

– Jest tu Reeder. – Liv spojrza³a we wskazanym przez Boba kierunku. – To zastêpca szefa akcji. – No dobra. Przekonajmy siê, co ten Reeder mo¿e nam powiedzieæ. Liv zaczê³a przeciskaæ siê przez t³um. Potr¹cana i popychana par³a do przodu. By³a do tego przyzwyczajona, wiedzia³a, jak pokonuje siê tego typu przeszkody. Poza tym tu¿ za ni¹ pod¹¿a³a jej ekipa. Dotar³szy do zapory, zabezpieczy³a sobie miejsce do pracy i wziê³a do rêki mikrofon. – Panie Reeder, tu Olivia Carmichael z WWBW. – Zapar³a siê stopami, po czym maksymalnie pochylaj¹c nad zapor¹, wyci¹gnê³a do niego mikrofon. – Czy mo¿e nam pan powiedzieæ, co siê sta³o i czy uda³o siê zlokalizowaæ ogieñ? Niespokojnie popatrzy³ na mikrofon, póŸniej na Liv. – To by³ samolot czarterowy z linii krajowych. – Mia³ niski, szorstki g³os, tak samo niespokojny jak oczy. – Jeszcze nie znamy przyczyny katastrofy. Cztery piêtra budynku s¹ zagro¿one. Z szeœciu piêter trzy zosta³y ju¿ ewakuowane. – Czy mo¿e mi pan powiedzieæ, ilu pasa¿erów znajdowa³o siê na pok³adzie samolotu? – Piêædziesiêciu dwóch ³¹cznie z za³og¹. – Odwróci³ siê, aby wydaæ podw³adnym rozkazy. – Czy nawi¹zano z nimi jakiœ kontakt? – nalega³a Liv. Reeder popatrzy³ na ni¹ przeci¹gle. – Moi ludzie bez przerwy nad tym pracuj¹. – Ile osób przebywa jeszcze w budynku? – Proszê porozmawiaæ z w³aœcicielem, jestem zajêty. Kiedy odszed³, Liv da³a znak, aby Bob zatrzyma³ taœmê. – Spróbujê siê dowiedzieæ, ile jeszcze osób jest w œrodku – zwróci³a siê do technika od dŸwiêku: – Wracaj do samochodu i sprawdŸ, czy centrala zna ju¿ numer lotu, miejsce przeznaczenia i czy s¹ jakieœ hipotezy na temat przyczyny katastrofy. Robimy program na ¿ywo. – Spojrza³a na zegarek. – Za piêæ minut w tym samym miejscu. Odwróci³a siê, chc¹c znowu przecisn¹æ przez t³um, i wtedy zobaczy³a kobietê w zniszczonej sukience, siedz¹c¹ na ziemi przy krawê¿niku, która przyciska³a do piersi album ze zdjêciami. Liv zrezygnowa³a z poszukiwania w³aœciciela p³on¹cego domu i podesz³a do kobiety. – Proszê pani... Kobieta podnios³a g³owê. Jej twarz by³a blada, bez ³ez. 61

Liv usiad³a tu¿ przy niej. Zorientowa³a siê, ¿e nieznajoma jest w szoku. – Nie powinna pani tu siedzieæ na tym zimnie – ³agodnie powiedzia³a Liv. – Czy ma pani dok¹d pójœæ? – Nie pozwolili mi zabraæ niczego wiêcej – odpowiedzia³a, jeszcze mocniej przyciskaj¹c do siebie album. – Tylko te zdjêcia. Czy s³ysza³aœ wycie? Myœla³am, ¿e to koniec œwiata. Robi³am w³aœnie herbatꠖ ci¹gnê³a piskliwym g³osem. – Ca³a porcelana zniszczona. Nale¿a³a jeszcze do mojej mamy. – Tak mi przykro – ale ¿adne s³owa nie wydawa³y siê w³aœciwe. Liv dotknê³a ramienia kobiety. – Dlaczego nie mia³aby pani pójœæ ze mn¹? Zaprowadzê pani¹ do punktu medycznego, tam siê pani¹ zajm¹. – Zostawi³am w tym domu przyjació³. – Oczy kobiety pobieg³y w kierunku p³on¹cego budynku. – Pani¹ McGiver spod 607 i Dawsonów spod 610. Maj¹ dwoje dzieci. Czy ju¿ ich wyprowadzono? W powietrzu rozleg³a siê eksplozja. To pêka³y kolejne okna pod wp³ywem ¿aru. – Nie wiem. Spróbujê siê dowiedzieæ. – Ch³opczyk mia³ grypê i musia³ zostaæ w domu. – Szok powoli przechodzi³ w smutek. Liv widzia³a, jak zmieniaj¹ siê oczy kobiety, s³ysza³a, jak zmienia siê jej g³os. – Mam tu jego zdjêcie. Nagle zaczê³a szlochaæ i serce Liv œcisnê³o siê z bólu. Objê³a ramionami nieznajom¹. Straszliwie siê ba³a, ¿e jedyn¹ rzecz¹, która pozosta³a po synku Dawsonów, bêdzie tylko to zdjêcie. Mocniej przytuli³a do siebie zalan¹ ³zami kobietê i sama zaczê³a p³akaæ. W pewnej chwili poczu³a dotyk czyjejœ d³oni. Podnios³a g³owê i ujrza³a stoj¹cego tu¿ obok Thorpe’a. – Thorpe – wyszepta³a i spojrza³a na niego wymownie. Thorpe ostro¿nie pomóg³ podnieœæ siê z ziemi staruszce, wci¹¿ przyciskaj¹cej do piersi album. Otoczy³ j¹ ramieniem i szepcz¹c coœ do ucha, poprowadzi³ w stronê sanitarnych s³u¿b pomocniczych. Liv opar³a g³owê na kolanach. Musia³a siê pozbieraæ, jeœli mia³a zrobiæ to, co do niej nale¿a³o. Reporter nie mo¿e ulegaæ emocjom. Tymczasem niesiony wiatrem gryz¹cy dym coraz natrêtniej przenika³ do p³uc, uniemo¿liwiaj¹c oddychanie. – Liv – Thorpe wzi¹³ j¹ za rêkê i zmusi³ do wstania. – Nic mi nie jest – zapewnia³a go. Do jej uszu dotar³a kolejna eksplozja. Ktoœ przeraŸliwie krzycza³. – O Bo¿e! – Odwróci³a siê w stronê budynku. – Ilu ludzi mo¿e byæ tam wci¹¿ uwiêzionych? 62

– Ekipom ratunkowym nie uda³o siê jeszcze dotrzeæ do szóstego piêtra. Ale jeœli nawet ktoœ tam jest, to z pewnoœci¹ i tak ju¿ nie ¿yje. Skinê³a g³ow¹. Jego g³os brzmia³ spokojnie i by³ zupe³nie pozbawiony emocji, ale tego w³aœnie w tej chwili najbardziej potrzebowa³a. – Tak, wiem o tym. – Nabra³a powietrza w p³uca. – Muszê siê przygotowaæ do wejœcia na wizjê. – Znowu na niego spojrza³a. – Co ty tu robisz? – Jecha³em do studia. – Na jego policzku widnia³a rozmazana plama z popio³u i sadzy. – Nie jestem tu s³u¿bowo, Liv – doda³ po chwili tym samym beznamiêtnym g³osem. Wzrok Liv pobieg³ w stronê, gdzie sanitariusze gor¹czkowo uwijali siê przy poparzonych ofiarach. – Zazdroszczê ci – mruknê³a. Z lewej strony dobieg³ do nich rozpaczliwy krzyk wo³aj¹cego matkê dziecka. – Nienawidzê tego, ¿e musimy siê grzebaæ w cudzym bólu. – To trudny zawód, Liv. – Tak bardzo pragn¹³ j¹ teraz przytuliæ, ale wiedzia³, ¿e nie to by³o jej w tej chwili potrzebne. Widzia³a, jak jej ekipa przeciska siê do niej. Podesz³a do technika i wziê³a od niego kartkê z kilkoma pospiesznie skreœlonymi s³owami i skinê³a g³ow¹. – Okej, zaczniemy krêciæ z tego miejsca, maj¹c za sob¹ p³on¹cy budynek. – Zwróci³a siê w stronê kamery: – Kiedy wejdê na wizjê, zrobisz zbli¿enie na budynek. Wziê³a do rêki mikrofon i czeka³a na po³¹czenie ze studiem. – Nastêpnie, zanim znowu wrócisz do mnie, poka¿esz uwiêziony samolot. – W jej s³uchawkach rozleg³o siê odliczanie poprzedzaj¹ce wejœcie na wizjê. – Tu Olivia Carmichael. Znajdujemy siê na zewn¹trz bloku mieszkalnego w Livingstone, gdzie tego ranka o dziewi¹tej trzydzieœci samolot czarterowy numer lotu 527 uderzy³ w szóste piêtro budynku. – Bob skierowa³ kamerê na p³on¹cy dom, podczas gdy Liv mówi³a dalej: – Przyczyna katastrofy wci¹¿ jeszcze nie jest znana. Stra¿acy ewakuuj¹ mieszkañców budynku, usi³uj¹c jednoczeœnie dotrzeæ do szóstego piêtra i wnêtrza uwiêzionego samolotu. Na jego pok³adzie, w drodze do Miami, ³¹cznie z za³og¹ znajdowa³y siê piêædziesi¹t dwie osoby. – Kamera znowu pokaza³a Liv. – Dotychczas nie podano liczby ofiar. Wiele osób uleg³o poparzeniu b¹dŸ zaczadzeniu. Wszystkim poszkodowanym przed odwiezieniem do szpitala udzielaj¹ pierwszej pomocy przyby³e na miejsce katastrofy liczne ekipy sanitarne. 63

Thorpe stan¹³ z boku i obserwowa³, jak Liv kontynuuje swoj¹ relacjê. Gdyby nie oczy, w których malowa³a siê groza, jej twarz mog³aby wydawaæ siê spokojna. Ogrom zniszczeñ i bezmiar ludzkiego cierpienia zrobi³y swoje. Na policzku mia³a œlady sadzy, na których tle jej skóra sprawia³a wra¿enie œmiertelnie bladej. W tej chwili by³a po prostu zwyczajn¹ kobiet¹, a nie tylko znakomitym reporterem staraj¹cym siê nie ujawniaæ swoich emocji. Tym razem jednak Liv nie przychodzi³o to ³atwo. I walka, jak¹ musia³a ze sob¹ stoczyæ, sprawi³a, ¿e sta³a siê jeszcze bardziej bliska patrz¹cym na ni¹ widzom. – Mówi³a Olivia Carmichael dla WWBW. – Zaczeka³a, a¿ otrzyma sygna³ zejœcia z wizji, i œci¹gnê³a s³uchawki. – Okej, zróbcie teraz trochê ujêæ z sanitariuszami, a ja spróbujê siê dowiedzieæ, czy ratownikom uda³o siê dotrzeæ do szóstego piêtra. Wyœlijcie z materia³em kuriera. Musimy zd¹¿yæ przed po³udniowym serwisem. Liv czu³a, ¿e znowu jest sob¹. Taka chwila s³aboœci nie mo¿e siê powtórzyæ. – Dobra robota – skomentowa³ Thorpe. Liv spojrza³a na niego. By³ uosobieniem spokoju i si³y. Denerwowa³o j¹, ¿e ujawni³a przed nim swoj¹ s³aboœæ, ¿e by³a taka chwila, kiedy go potrzebowa³a, kiedy ju¿ sama œwiadomoœæ, ¿e mo¿e siê na nim oprzeæ, tyle dla niej znaczy³a. To luksus, na który nie powinna by³a sobie pozwoliæ. – Doœwiadczenie robi swoje – odrzek³a Liv. – Przynajmniej w tym siê zgadzamy. Uœmiechn¹³ siê i odgarn¹³ kosmyk w³osów z jej czo³a. – Chcesz, abym zosta³? Nie wiedzia³a, co odpowiedzieæ. Wprawi³ j¹ w zak³opotanie. Dlaczego mu to tak ³atwo przychodzi³o? – Nie staraj siê byæ dla mnie mi³y, Thorpe – mruknê³a. – Proszê, nie staraj siê byæ dla mnie mi³y. Wolê ju¿, kiedy jesteœ zwyczajn¹ gnid¹. Pochyli³ siê i musn¹³ wargami jej usta. – Zadzwoniê do ciebie wieczorem. – Nie trudŸ siꠖ odpowiedzia³a, ale Thorpe ju¿ znikn¹³. Liv szybko siê odwróci³a, mrucz¹c coœ pod nosem. Nie mia³a czasu myœleæ o Thorpie. Musia³a zdobyæ informacje i dokoñczyæ reporta¿. Liv o jedenastej ogl¹da³a serwis informacyjny. Teraz czu³a siê zupe³nie inaczej ni¿ wtedy, gdy przygotowywa³a reporta¿ z miejsca katastrofy. Kiedy siê siedzi za pulpitem i obserwuje obraz na monitorze, znacznie 64

³atwiej oddzieliæ emocje od obowi¹zków zawodowych. Patrzy³a na ekran jak tysi¹ce innych telewidzów i prze¿ywa³a na nowo tragediê tego, co siê sta³o. Szeœædziesi¹t dwie osoby zginê³y, piêtnaœcie, wliczaj¹c w tê liczbê stra¿aków, przebywa³o na leczeniu w szpitalu. Nie og³oszono jeszcze oficjalnego komunikatu, ale wszystko wskazywa³o na to, ¿e przyczyn¹ katastrofy by³ b³¹d pilota. Liv przypomnia³a sobie o kobiecie, któr¹ tak niedawno stara³a siê pocieszyæ, album ze zdjêciami, który ta kobieta do siebie przyciska³a, bezgraniczny smutek, a póŸniej straszliw¹ ¿a³obê. Na szóstym piêtrze p³on¹cego budynku nikt nie prze¿y³. Pora dnia, kiedy dosz³o do katastrofy, okaza³a siê prawdziwym b³ogos³awieñstwem. Wiêkszoœæ mieszkañ w tym czasie by³a ju¿ pusta, dzieci przebywa³y w szkole, doroœli w pracy. Ale ma³y synek Dawsonów mia³ grypê. Liv podnios³a siê i wy³¹czy³a odbiornik. Nie mog³a d³u¿ej o tym myœleæ. Œcisnê³a palcami skronie. Najwy¿szy czas, aby wzi¹æ aspirynê i pójœæ do ³ó¿ka. Nikt nie cofnie tego, co siê sta³o, musi wiêc staraæ siê o tym zapomnieæ. Dopiero kiedy znalaz³a siê w ³ó¿ku, uœwiadomi³a sobie, ¿e zupe³nie zapomnia³a o obiedzie. To g³ód by³ w czêœci odpowiedzialny za dokuczliwy ból g³owy, ale czu³a siê zbyt zmêczona, aby siêgn¹æ po coœ wiêcej ni¿ aspirynê. Zamkn¹wszy oczy, le¿a³a w ciemnoœci. Mia³a w koñcu to, czego od ¿ycia oczekiwa³a: zdoby³a spokój i sama odciê³a siê od œwiata. Nie by³o nikogo, od kogo by zale¿a³a i przed kim musia³aby siê t³umaczyæ. Wszystko, co mia³a, zawdziêcza³a sobie, ³¹cznie z b³êdami, których nie uda³o jej siê unikn¹æ. I tak jest dobrze. Otworzy³a oczy i spojrza³a w sufit, zastanawiaj¹c siê, czy jest w stosunku do siebie szczera. I wtedy nieoczekiwanie odezwa³ siê telefon. Liv usiad³a i zapali³a nocn¹ lampkê, nastêpnie wziê³a do rêki o³ówek i podnios³a s³uchawkê. To z pewnoœci¹ by³ telefon ze studia. Nikt inny nie dzwoni³by o pó³nocy. – S³ucham. – Halo, Liv. – Thorpe? – Liv rzuci³a o³ówek i opad³a na poduszkê. On by³ niesamowity. – Czy¿bym ciê obudzi³? – Tak – sk³ama³a. – Czego chcesz? 65

– Chcia³em ci powiedzieæ dobranoc. Westchnê³a, szczêœliwa, ¿e Thorpe nie mo¿e zobaczyæ jej uœmiechu. Nie chcia³a, aby potraktowa³ to jako swego rodzaju zachêtê. – Obudzi³eœ mnie tylko po to, ¿eby mi powiedzieæ dobranoc? – Przed chwil¹ wróci³em do domu. Chcesz wiedzieæ, gdzie by³em? – Nie – pospiesznie rzuci³a Liv i w tej samej chwili us³ysza³a jego zduszony œmiech. Cholera, pomyœla³a, poprawiaj¹c za sob¹ poduszkê. Bardzo chcia³a wiedzieæ. – No dobrze, a wiêc gdzie by³eœ? – Na spotkaniu z Levowitzem. – Z Levowitzem? – Liv nie kry³a zdumienia. – Z szefem biura? – Z tym samym. – Thorpe zrzuci³ buty. – Nie wiedzia³am, ¿e on jest w Waszyngtonie. – To dziwne, pomyœla³a. Levowitz nie przyjecha³by tu bez wa¿nego powodu. – Czego chcia³? – Harris McDowell odchodzi pod koniec roku na emeryturê. Levowitz zaproponowa³ mi jego stanowisko. Nie tyle zdumia³a j¹ sama wiadomoœæ, ile beztroski ton g³osu Thorpe’a. Takiej oferty siê nie lekcewa¿y, poniewa¿ wi¹za³y siê z ni¹ nie tylko awans, s³awa i pieni¹dze, ale by³a ona swego rodzaju nobilitacj¹. Liv zastanawia³a siê nad doborem w³aœciwych s³ów, aby w koñcu po prostu powiedzieæ: – Moje gratulacje. – Nie przyj¹³em jej. Tego siê zupe³nie nie spodziewa³a. – Co takiego? – Nie przyj¹³em jej. – Thorpe œciagn¹³ skarpetki i rzuci³ je w stronê kosza na bieliznê. – Jesteœ wolna w ten weekend? – nieoczekiwanie doda³. – Chwileczkê. – Liv gwa³townie usiad³a. – Chcesz powiedzieæ, ¿e odrzuci³eœ najbardziej presti¿owe stanowisko, nie tylko w CNC, ale równie¿ w jakiejkolwiek innej stacji w kraju? – Mo¿esz to tak uj¹æ, jeœli chcesz. – Siêgn¹³ po papierosa. – Ale dlaczego? Wypuœci³ ob³oczek dymu. – Lubiê pracê w terenie. Nie chcê byæ redaktorem, a przynajmniej nie w Nowym Jorku. A wracaj¹c do weekendu, Olivio? – Jesteœ dziwnym cz³owiekiem, Thorpe. – Poprawi³a pod plecami poduszkê. Nie mog³a go rozgryŸæ. – Bardzo dziwnym. Wiêkszoœæ reporterów odda³aby wszystko za tak¹ propozycjê. 66

– Ja nie jestem wiêkszoœæ. – Rzeczywiœcie – przyzna³a. – Nie jesteœ. By³byœ znakomitym redaktorem. – No, no! – Uœmiechn¹³ siê, odpinaj¹c koszulê. – W twoich ustach to komplement. Potrzebujesz towarzystwa? – Thorpe, jestem w ³ó¿ku. – Jeœli to zaproszenie, w pe³ni je akceptujê. Rozeœmia³a siê. – Nie, to nie jest zaproszenie. Od dawna nie prowadzi³am takiej konwersacji. – Moglibyœmy siê spotkaæ i spêdziæ mi³o czas w moim samochodzie. – Nie, dziêki, Thorpe. – Nieoczekiwanie poczu³a siê dziwnie odprê¿ona. Opad³a na poduszki. Zastanawia³a siê, kiedy ostatnio prowadzi³a o pó³nocy tak¹ niem¹dr¹ rozmowê. – Jeœli zadzwoni³eœ tylko po to, aby mi powiedzieæ dobranoc... – W³aœciwie chodzi³o mi o jutrzejsze popo³udnie. – A o co konkretnie? – Liv ziewnê³a i zamknê³a oczy. – Mam dwa bilety na otwarcie sezonu. – Œci¹gn¹³ koszulê i rzuci³ j¹ tam, dok¹d uprzednio powêdrowa³y skarpetki. – Otwarcie sezonu czego? – Wielki Bo¿e, Liv, oczywiœcie baseballu. Orioles contra Red Socks. By³ tak zdumiony jej ignorancj¹, ¿e nie mog³a siê nie uœmiechn¹æ. – Sportem zajmuje siê Dick Andrews. – Najwy¿szy czas poszerzyæ horyzonty – zdecydowa³. – Wpadnê po ciebie wpó³ do pierwszej. – Thorpe – zaprotestowa³a. – Nie mam zamiaru nigdzie z tob¹ wychodziæ. – Liv, mogê ci obiecaæ, ¿e nie bêdzie ¿adnego uwodzenia, na to przyjdzie jeszcze czas. Teraz chodzi jedynie o grê w pi³kê. Bêd¹ hot dogi i piwo. To amerykañska tradycja. Liv zgasi³a œwiat³o i otuli³a siê ko³dr¹. – Nie jestem pewna, czy jasno siê wyra¿am – wymrucza³a. – Pomyœl wiêc o tym jutro. Bêdzie gra³ Palmer. – To z pewnoœci¹ ekscytuj¹ce, ale... – O dwunastej trzydzieœci – powtórzy³. – Musimy byæ wczeœniej, aby zdobyæ miejsce do parkowania. Ponownie ziewnê³a, czuj¹c, ¿e odp³ywa. Mo¿e lepiej siê zgodziæ. To przecie¿ nic z³ego. Ostatecznie nigdy nie by³a na takim meczu. 67

– Chyba nie bêdziesz mia³ na g³owie jednego z tych kapeluszy? Rozeœmia³ siê. – Nie obawiaj siê. Zostawiê to zawodnikom. – A wiêc o wpó³ do pierwszej. Dobranoc, Thorpe. – Dobranoc, Carmichael. Uœmiechnê³a siê, odk³adaj¹c s³uchawkê. Zapadaj¹c w sen, nagle uœwiadomi³a sobie, ¿e ból g³owy znikn¹³ bez œladu.

68

$

M

emorial Stadion by³ prawie pe³en. Liv dopiero teraz siê przekona³a, jak bardzo Baltimore kocha³o swoich Orioles. Na trybunach oprócz mê¿czyzn, trzymaj¹cych w rêkach puszki z piwem i ubranych w klubowe czapeczki, zjawi³y siê równie licznie kobiety, dzieci, m³ode dziewczyny, studenci z college’ów, robotnicy i inteligenci. Musi w tym byæ jakaœ magia, pomyœla³a, skoro tylu ludzi tu przysz³o. – Boks dla zawodników przy trzeciej bazie – powiedzia³ Thorpe, wskazuj¹c rêk¹ na prowadz¹ce w dó³ betonowe stopnie. – Co takiego? – Siedzimy tu¿ za boksem dla zawodników – wyjaœni³. – ChodŸ. – Wzi¹³ j¹ za rêkê i poprowadzi³ w kierunku trzeciej bazy. Liv zmarszczywszy brwi wpatrywa³a siê w boisko, usi³uj¹c sobie przypomnieæ, co wiedzia³a o tym sporcie. – Masz jakieœ pojêcie o baseballu? – zapyta³ Thorpe. Liv zastanawia³a siê przez chwilê, po czym z uœmiechem spojrza³a na Thorpe’a. – Trzy kolejne b³êdy i wylatujesz. Rozeœmia³ siê. – Dziœ przejdziesz b³yskawiczne szkolenie. Masz ochotê na piwo? – Czy to bêdzie bardzo nie po amerykañsku, jeœli poproszê o cocacolê? – Podczas gdy Thorpe sygnalizowa³ roznosicielowi, ¿e chce z³o¿yæ 69

zamówienie, Liv, opar³szy siê o balustradê, skupiona nie spuszcza³a oczu z boiska. – To nie wydaje siê zbyt skomplikowane – zauwa¿y³a. – Jeœli tu jest trzecia baza, to tam jest pierwsza i druga – wskaza³a wyci¹gniêt¹ przed siebie rêk¹. – Rzucaj¹ pi³kê, inny gracz j¹ odbija, po czym biegnie dooko³a baz, dopóki ktoœ jej nie z³apie. – To wcale nie jest takie proste. Wbrew pozorom to gra dla myœl¹cych zawodników – odpar³ Thorpe, podaj¹c jej coca-colê. – A o czym tu myœleæ? – zapyta³a, podnosz¹c do ust puszkê z napojem. – O wielu rzeczach: o strefach strajku, skutecznoœci na pa³ce, wymuszonych autach, autach podwójnych, oburêcznych uderzeniach, liczbie zdobytych baz, kolejnoœci uderzeñ na pa³ce... – No dobrze – Liv przerwa³a mu wyliczanie. – Byæ mo¿e rzeczywiœcie potrzebujê b³yskawicznego przeszkolenia. – Czy widzia³aœ ju¿ kiedyœ grê w baseball? – Thorpe odchyli³ siê do ty³u, trzymaj¹c w rêku puszkê piwa. – Fragmenty w TV podczas sportowych relacji. – Ponownie rozejrza³a siê doko³a. S³oñce dosyæ ju¿ mocno przygrzewa³o, ale powietrze by³o jeszcze rzeœkie i dosyæ ch³odne. Liv czu³a zapach piwa, hot dogów i pra¿onych orzeszków ziemnych. Gdzieœ z ty³u jakiœ mê¿czyzna i kobieta k³ócili siê o mecz, chocia¿ gra siê jeszcze nie zaczê³a. Niepowtarzalna atmosfera stadionu zrobi³a swoje. Liv zrozumia³a, co traci³a, ogl¹daj¹c mecze na ekranie telewizyjnym. – To jednak nie to samo – doda³a, z uwag¹ przygl¹daj¹c siê tablicy wyników. Znajduj¹ce siê na niej inicja³y i numery niewiele jej mówi³y. – Kiedy siê zacznie? – odwróci³a siê do Thorpe’a, który przez ca³y czas badawczo siê jej przygl¹da³. – O co chodzi? – Liv nagle poczu³a siê nieswojo. Dystans, który tak starannie zaplanowa³a, najwyraŸniej nie zdawa³ egzaminu. Zaczê³a siê zastanawiaæ, czy zawarcie zwyczajnej przyjaŸni nie przynios³aby lepszego efektu. – Powiedzia³em ci. Masz wspania³¹ twarz – odrzek³ po prostu. – To nie na moj¹ twarz patrzy³eœ. Patrzy³eœ w g³¹b mojej duszy. Uœmiechn¹³ siê i przesun¹³ palcem po jej w³osach. – Mê¿czyzna powinien znaæ kobietê, któr¹ zamierza poœlubiæ. Zmarszczy³a brwi. – Thorpe... – ale reprymendê, któr¹ ju¿ mia³a zamiar wyg³osiæ, przerwa³ nag³y ryk t³umu i ha³as tysiêcy piszcza³ek. 70

– Ceremonia otwarcia – oznajmi³ Thorpe i po³o¿y³ rêkê na oparciu jej krzes³a. Liv wyprostowa³a siê. Po prostu nie zwracaj na niego uwagi, powtarza³a sobie. Nieraz jeszcze zmieni zdanie. Usiad³a wygodniej i zajê³a siê ogl¹daniem programu poprzedzaj¹cego mecz. Pod koniec pierwszej zmiany Liv by³a ju¿ kompletnie poch³oniêta gr¹. – Nikt nie zdoby³ punktu – narzeka³a, bior¹c do ust odrobinê lodów. Thorpe zapali³ papierosa. – Najlepszy mecz, jaki kiedykolwiek ogl¹da³em, odby³ siê w Los Angeles. Dodgers contra Reds, dwanaœcie zmian, 1:0 dla Dodgersów. – 1:0 w dwunastu zmianach? – Liv unios³a brwi, kiedy kolejny pa³karz wypad³ z gry. To musia³a byæ jakaœ lewa dru¿yna. Thorpe patrzy³ na ni¹ przez chwilê, a kiedy siê przekona³, ¿e wcale nie ¿artowa³a, wybuchn¹³ œmiechem. – Kupiê ci hot doga, Carmichael. Jeden z pa³karzy odbi³ pi³kê w kierunku lewego zapola. Liv chwyci³a Thorpe’a za ramiê. – Coœ takiego! On w ni¹ trafi³. – To nie ta dru¿yna, Liv – sil¹c siê na uœmiech powiedzia³ Thorpe. – Kibicujemy tym drugim. Liv wziê³a hot doga i oderwa³a róg opakowania musztardy. – Dlaczego? – Dlaczego? – powtórzy³, patrz¹c jak ostro¿nie wyciska zawartoœæ opakowania. – Orioles s¹ z Baltimore. Red Sox natomiast z Bostonu. – Lubiê Boston. – Liv odgryz³a spory kês hot doga, podczas gdy Palmer pos³a³ krêcon¹ pi³kê tu¿ obok nastêpnego pa³karza. – Czy nie powinien do niego odbiæ? – Nie mów w tym sektorze zbyt g³oœno o swojej sympatii do Bostonu – zwróci³ jej uwagê Thorpe. T³um rykn¹³, gdy pa³karz odbi³ pi³kê na podwójny aut. – Dlaczego ten zawodnik na pierwszej mecie po prostu siê nie zatrzyma³? – nerwowo pyta³a Liv, machaj¹c trzymanym w rêku hot dogiem. Thorpe nieoczekiwanie j¹ poca³owa³. – Myœlê, ¿e najwy¿szy czas zacz¹æ szkolenie. Pod koniec pi¹tej zmiany Liv opanowa³a ju¿ podstawowe regu³y gry. Obserwowa³a mecz przechylona przez balustradê, jakby w ten sposób chcia³a byæ bli¿ej zawodników. Na tablicy od pewnego czasu wci¹¿ widnia³ wynik 3:3. Gra tak j¹ zafascynowa³a, ¿e na nic wicej nie zwraca³a 71

uwagi. Zapomnia³a nawet o tym, ¿e uwa¿a³a Thorpe’a za szaleñca. Pancerz, za którego pomoc¹ odgrodzi³a siê od œwiata, nagle przesta³ odgrywaæ swoj¹ rolê. – A wiêc, jeœli zawodnik z³apie pi³kê poza boiskiem, zanim dotknie ona ziemi, to wci¹¿ bêdzie aut. – Szybko ³apiesz. – Nie b¹dŸ taki zarozumia³y, Thorpe. Dlaczego wymieniaj¹ miotacza? – Poniewa¿ w czasie tej zmiany odda³ ju¿ dwa punkty i wyraŸnie zgubi³ gdzieœ swoje atuty. Opar³a brodê o porêcz, przygl¹daj¹c siê rozgrzewce rezerwowego zawodnika. – Jakie atuty? – Szybkoœæ i p³ynnoœæ – odpowiedzia³, z przyjemnoœci¹ obserwuj¹c, z jakim zaanga¿owaniem przygl¹da siê temu, co dzieje siê na boisku. Spojrza³a na niego z ukosa. – Czy chcesz, abym mia³a kompleksy? – Nigdy w ¿yciu. – Od jak dawna chodzisz na mecze? – Na pierwszy zabra³a mnie moja matka, kiedy mia³em piêæ lat. Waszyngton mia³ wtedy swoich Senatorów. – Waszyngton wci¹¿ ma wielu senatorów. – To by³a dru¿yna pi³karska. – Ach tak. – Znowu opar³a brodê na porêczy. Uœmiechn¹³ siê, patrz¹c na jej profil. – A wiêc na pierwszy mecz zabra³a ciê twoja matka? A mnie baseball zawsze kojarzy³ siê z uk³adem ojciec–syn. – Mojego ojca nigdy nie by³o. Nie lubi³ ani dzieci, ani odpowiedzialnoœci. – Przepraszam. – Odwróci³a g³owê, chc¹c na niego spojrzeæ. – Nie chcia³am ciê dotkn¹æ. – Nic nie szkodzi. – Wzruszy³ ramionami. – Wcale z tego powodu nie cierpia³em. Moja matka by³a wspania³¹, wyj¹tkow¹ kobiet¹. Liv znowu spojrza³a na boisko. To dziwne, nigdy nie myœla³a o Thorpie, ¿e by³ kiedyœ dzieckiem i ¿e mia³ rodzinê. Usi³owa³a to sobie wyobraziæ, ale zatrzymywa³a siê na obrazie twardego, bezkompromisowego reportera, znanego z ostrych wyst¹pieñ telewizyjnych. Jego dzieciñstwo, bez w¹tpienia trudne, psu³o ten obraz. Ale prawda, jak zwykle, okaza³a siê bardziej skomplikowana. Liv nie chcia³a o tym myœleæ. 72

Jednak... ciekawe, jakim by³ ch³opcem? W jakim stopniu dzieciñstwo wp³ynê³o na jego osobowoœæ? Zauwa¿y³a, ¿e nie by³ pozbawiony wra¿liwoœci. Ró¿a... ta przeklêta ró¿a. Liv westchnê³a. Utrudnia³a jej utrzymanie dystansu. I ten jego seksualizm. Wiedzia³, jak rozbudziæ kobietê, nawet tak oporn¹ jak ona. By³ arogancki, to prawda, ale manifestowa³ to w taki sposób, ¿e nawet ta jego cecha potrafi³a zniewalaæ. Nie mo¿na by³o te¿ nic zarzuciæ jego dzia³alnoœci zawodowej. Nie goni³ za s³aw¹ ani za pieniêdzmi, przekona³a siê o tym zw³aszcza teraz, kiedy odrzuci³ stanowisko, za które wiêkszoœæ reporterów zaprzeda³aby duszê diab³u. Muszê byæ ostro¿na, postanowi³a. Jestem na najlepszej drodze, aby go polubiæ. Thorpe obserwowa³ j¹ z profilu. Widzia³, jak bardzo zmienia³a siê jej twarz. Kiedy zapomina³a o masce, stawa³a siê tak czytelna, jakby by³a ze szk³a. – O czym myœlisz? – cicho zapyta³ i po³o¿y³ d³oñ na jej karku. – W³aœciwie o niczym – odrzek³a, ale nie potrafi³a siê zmusiæ, aby zaprotestowaæ przeciw tej poufa³oœci. – Spójrz, znowu zaczynaj¹ grê. W pewnej chwili Ÿle odbita pi³ka poszybowa³a prosto w kierunku trybuny, tam gdzie siedzia³a Liv. Odruchowo unios³a do góry rêce, ¿eby os³oniæ twarz, i nagle oszo³omiona stwierdzi³a, ¿e trzyma w d³oniach pi³kê. – Wspania³y chwyt – pogratulowa³ jej Thorpe, œmiej¹c siê na widok jej zdumionej twarzy. – Z³apa³am j¹ – powiedzia³a, uœwiadomiwszy sobie w koñcu, co siê sta³o. Przycisnê³a do siebie pi³kê. – Czy muszê j¹ oddaæ? – Jest twoja, Carmichael. Obraca³a j¹ w rêkach, wci¹¿ nie wierz¹c w³asnym oczom. – Czy to mo¿liwe – powtarza³a. Nagle zachichota³a jak ma³a dziewczynka. Thorpe po raz pierwszy s³ysza³ wydobywaj¹cy siê gdzieœ z g³êbi jej gard³a zniewalaj¹cy, beztroski œmiech. Zdawa³o mu siê, ¿e ma przed sob¹ promieniej¹c¹ szczêœciem nastolatkê. Tak bardzo pragn¹³ wzi¹æ j¹ teraz w ramiona... Jeszcze nigdy nie wyda³a mu siê tak poci¹gaj¹ca jak w tej w³aœnie chwili; z promieniami s³oñca na twarzy i pi³k¹ baseballow¹ w d³oniach. Przepe³niaj¹ca jego serce mi³oœæ nieoczekiwanie sprawi³a mu ból. Boisko na chwilê zniknê³o mu z oczu; twarz Liv przes³oni³a wszystko. Jej oczy nagle sta³y siê ogromne, kiedy wraz z reszt¹ stadionu ze73

rwa³a siê z miejsca. Po chwili chwyci³a Thorpe’a za ramiê i poci¹gnê³a za sob¹. – To home run, Thorpe! – Taaa. – Obserwowa³, jak pi³ka leci ponad zielon¹ barykad¹. – To rzeczywiœcie home run. Po raz pierwszy w tym sezonie. – To by³o cudowne. – Sta³a urzeczona kakofoni¹ dŸwiêków rozlegaj¹cych siê z trybun i rykiem tysiêcy garde³. Nagle odwróci³a siê i w odruchu radoœci, nie zastanawiaj¹c siê nad tym co robi, serdecznie Thorpe’a uca³owa³a. Ale zanim zd¹¿y³a siê wycofaæ, Thorpe przytrzyma³ j¹, oddaj¹c poca³unek. Rozlegaj¹ce siê dooko³a g³oœne okrzyki radoœci zag³usza³o mocne bicie jej serca. – A teraz – wymamrota³, odrywaj¹c od niej usta – powinna byæ ca³a seria d³ugich pi³ek. Liv, z trudem ³api¹c oddech, uwolni³a siê z jego ramion. – Myœlê, ¿e ta jedna zupe³nie wystarczy – odrzek³a, po czym czuj¹c siê tak, jakby nie sta³a na w³asnych nogach, szybko usiad³a. Okaza³o siê, i¿ niebezpieczeñstwo by³o wiêksze, ni¿ pocz¹tkowo s¹dzi³a. Najwy¿szy czas zrobiæ kilka kroków do ty³u. – Czy mogê ciê prosiæ o jeszcze jednego hot doga? – zwróci³a siê do Thorpe’a z uœmiechem, nie zwracaj¹c uwagi na dziwne mrowienie, które odczuwa³a na skórze. – Jestem g³odna. Reszta meczu by³a ju¿ tylko taktyczn¹ gr¹ obronn¹. Liv trudno siê by³o skoncentrowaæ. Przeszkadza³a jej obecnoœæ Thorpe’a, po¿¹danie, które w niej obudzi³, i œwiadomoœæ, ¿e przysz³o mu to tak ³atwo. Patrzy³a na jego rêce, przypominaj¹c sobie, jakie szorstkie w dotyku s¹ jego d³onie. Patrzy³a na jego ramiona, przypominaj¹c sobie, jakie s¹ silne i jak bardzo siê w nich czu³a bezpieczna, ale zarazem bezradna. A Liv nie chcia³a siê czuæ bezradna. Zbyt wiele mog³o j¹ to kosztowaæ. Nie chcia³a byæ znowu od kogokolwiek zale¿na. To zawsze przynosi³o tyle bólu. Patrzy³a na jego usta œwiadoma, jakie potrafi¹ byæ uwodzicielskie; ale wiedzia³a, ¿e ulec im, to znaczy³o okazaæ s³aboœæ i staæ siê podatn¹ na zranienie. Jego oczy, inteligentne i przenikliwe, zdawa³y siê dostrzegaæ tak wiele. Im wiêcej jednak dostrzega³y, tym wiêksze by³o ryzyko, ¿e Thorpe zaw³adnie ni¹ psychicznie i emocjonalnie. Nie wiedzia³a, jak to siê sta³o, ¿e tak siê w to zapl¹ta³a. A przecie¿ wci¹¿ leczy³a siê z ran. Od lat ¿y³a w przeœwiadczeniu, ¿e zamkniêcie siê w sobie to jedyna droga do odzyskania spokoju. Teraz nagle zda³a sobie sprawê, i¿ Thorpe móg³ to wszystko zmieniæ. Po raz pierwszy zrozumia74

³a, ¿e odczuwa przed nim strach, po prostu siê boi, i¿ wkrótce mo¿e zbyt wiele dla niej znaczyæ. PrzyjaŸñ, nagle uœwiadomi³a sobie. Tylko to powinno wchodziæ w grê. Zwyczajna przyjaŸñ. A¿ do koñca meczu powtarza³a sobie, ¿e to zupe³nie mo¿liwe. – A wiêc wygraliœmy. – Liv skomentowa³a widniej¹cy na tablicy wynik – Piêæ do trzech. – Pog³adzi³a trzyman¹ w rêkach pi³kê. – Powiedzia³aœ „my”? – Thorpe rozeœmia³ siê od ucha do ucha i poci¹gn¹³ Liv za w³osy. – Myœla³em, ¿e wolisz Boston. Liv odchyli³a siê do ty³u i opar³a stopy o porêcz, podczas gdy t³um kibiców wylewa³ siê z sektorów. – Tak by³o, zanim zrozumia³am zawi³oœci gry. Wiesz, to niesamowite, do jakiego stopnia zwodnicza potrafi byæ telewizja. Tak naprawdê wszystko dzieje siê znacznie szybciej i o wiele ciekawiej, ni¿ myœla³am. Czy czêsto tu przychodzisz? Obserwowa³, jak przerzuca pi³kê z rêki do rêki, zwrócona twarz¹ w stronê boiska. – £owisz ryby? – Niezwykle trafne pytanie, Thorpe – powiedzia³a ura¿onym tonem. – Kiedy tylko pozwala mi na to czas – odrzek³, nie przestaj¹c siê uœmiechaæ. – Nastêpnym razem zabiorê ciê na mecz wieczorem. To zupe³nie inne uczucie. – Nie powiedzia³am... – T.C.! Spojrzeli w górê. W ich stronê przeciska³ siê jakiœ mê¿czyzna. By³ niski i krêpy, mia³ siwe w³osy, energiczn¹, pokryt¹ sieci¹ zmarszczek twarz, wydatn¹ szczêkê i haczykowaty nos. Thorpe wsta³, poddaj¹c siê niedŸwiedziemu uœciskowi mê¿czyzny. – Boss, jak siê masz? – Nie mogê narzekaæ, nie, nie mogê narzekaæ. – Cofn¹³ siê nieco i z uwag¹ patrzy³ na Thorpe’a. – Dobry Bo¿e, wygl¹dasz znakomicie, ch³opcze. – Ogromn¹, miêsist¹ d³oni¹ poklepa³ Thorpe’a po plecach. – Codziennie ogl¹dam ciê w TV, jak dok³adasz politykom. Zawsze zreszt¹ przypomina³eœ szczerz¹cego zêby szczeniaka. Liv z rozbawieniem przys³uchiwa³a siê, jak nieznajomy nazywa Thorpe’a ch³opcem i szczerz¹cym zêby szczeniakiem. – Ktoœ musi to robiæ, mam racjê, Boss? 75

– Mo¿esz byæ pewien, ¿e twoja... – Boss nagle umilk³ i zerkn¹³ na Liv. Odkaszln¹³. – Czy przedstawisz mnie swojej damie, czy mam pomyœleæ, ¿e boisz siê, abym ci jej nie poderwa³? – Liv, ten stary intrygant to Boss Kawaoski, najlepszy na œwiecie ³apacz. Boss, Olivia Carmichael. – Oczywiœcie! – Rêka Liv utonê³a w szerokiej d³oni Bossa. – Nasza specjalistka od wiadomoœci. Tak naprawdê jest pani jeszcze piêkniejsza ni¿ na ekranie. – Dziêkujê. Prawie nie odrywa³ od niej rozpromienionego wzroku. – Uwa¿aj, Liv. – Thorpe otoczy³ j¹ ramieniem. – Boss ma opiniê wytrawnego podrywacza. Boss znowu odkaszln¹³ i Liv z trudem powstrzyma³a œmiech. – Szkoda, ¿e nie s³yszy tego moja pani. Co s¹dzisz o meczu, T.C.? – Palmer jak zwykle niezawodny. – Wyci¹gn¹³ papierosa i zapali³ go. – Wygl¹da na to, ¿e ch³opaki maj¹ w tym roku dobr¹ dru¿ynê. – Du¿o œwie¿ej krwi – doda³ Boss, spogl¹daj¹c têsknym wzrokiem na boisko. – Ten m³ody lewy zapolowy jest dobry na pa³ce. – Ty te¿ by³eœ dobry. – Thorpe odwróci³ siê do Liv. – WyobraŸ sobie, i¿ u Bossa, w roku odejœcia na emeryturê, stosunek dobrych odbiæ do wejœcia na pa³kê wynosi³ 324. Liv, niezbyt pewna czy w³aœciwie go zrozumia³a, spróbowa³a zmieniæ temat. – Czy gra³ pan w Orioles, panie Kawaoski? – Po prostu Boss, proszê pani. Gra³em w dru¿ynie Senatorów. To by³o dwadzieœcia lat temu. – Pokrêci³ g³ow¹ nad up³ywem czasu. – Ten tu – œmiej¹c siê wskaza³ palcem na Thorpe’a – naprzykrza³ siê wszystkim w klubie, bez przerwy powtarzaj¹c, ¿e chce byæ naszym trzeciometowym. – To prawda? – Liv ze zdumieniem spojrza³a na Thorpe’a. Jakoœ nigdy nie przysz³o jej do g³owy, ¿e Thorpe kiedyœ móg³ marzyæ, aby zostaæ kimœ zupe³nie innym. – W ataku nie by³ najlepszy, za to w obronie jego rêce by³y niezawodne. – I wci¹¿ takie s¹ – z udan¹ powag¹ rzek³ Thorpe, posy³aj¹c w kierunku Liv znacz¹cy uœmiech, który ona zupe³nie zlekcewa¿y³a. – Jak sobie radzisz w sklepie, Boss? – W porz¹dku. Moja ¿ona mnie dziœ zastêpuje. Nie chcia³a, abym opuœci³ pocz¹tek sezonu. – Potar³ rêk¹ podbródek. – Bêdzie ¿a³owa³a, ¿e 76

nie zobaczy³a siê z tob¹. Alice ci¹gle jeszcze w ka¿d¹ niedzielê zapala w twojej intencji œwiecê. – Pozdrów j¹ ode mnie. – Thorpe zgniót³ pod butem papierosa. – To pierwszy mecz Liv. Boss z zainteresowaniem spojrza³ na pi³kê, któr¹ Liv wci¹¿ trzyma³a w rêkach. – Szczêœcie nowicjusza – powiedzia³a i wyci¹gnê³a pi³kê w jego stronê. – Czy móg³by pan z³o¿yæ na niej podpis? Nigdy jeszcze nie spotka³am prawdziwego zawodnika. Boss powoli obraca³ w rêku pi³kê. – Up³ynê³o du¿o czasu, kiedy ostatnio to robi³em. – Wzi¹³ od Liv pióro. – Bardzo du¿o czasu – cicho powtórzy³. Z³o¿y³ staranny podpis na pi³ce. – Dziêkujê, Boss. – Liv odebra³a od niego pi³kê. – Ja równie¿ dziêkujê. Przypomnia³em sobie stare czasy. Powiem Alice, ¿e spotka³em ciebie. – Uderzy³ Thorpe’a po plecach. – I œliczn¹ pani¹ redaktor od wiadomoœci. – OdwiedŸ nas w sklepie. – Przy pierwszej okazji, Boss. – Thorpe obserwowa³ go, jak przeciska siê w t³umie i jak pokonuje wiod¹ce pod górê schody. – To by³ niezwykle mi³y gest z twojej strony – cicho powiedzia³ do Liv. – Jesteœ wra¿liw¹ i bardzo spostrzegawcz¹ kobiet¹. Liv spojrza³a na widniej¹cy na pi³ce podpis. – To musi byæ bardzo trudne rozstawaæ siê z karier¹, z niezwyk³ym stylem ¿ycia trzydzieœci lat wczeœniej, ni¿ czyni to wiêkszoœæ ludzi. Czy rzeczywiœcie by³ taki dobry? – Lepszy od wielu innych. – Thorpe wzruszy³ ramionami. – Ale nie to mia³o tak naprawdê znaczenie. Najwa¿niejsze, ¿e kocha³ baseball i uwielbia³ graæ w dru¿ynie. – Grupy sprz¹taczy przystêpowa³y ju¿ do pracy, uwijaj¹c siê miêdzy sektorami, i Thorpe wzi¹wszy Liv za rêkê, poprowadzi³ j¹ w stronê wyjœcia. – Wszystkie dzieciaki go uwielbia³y – ci¹gn¹³. – Nigdy mu nie przeszkadza³o, ¿e by³ przez nie wiecznie œcigany i oblegany. – Dlaczego jego ¿ona w ka¿d¹ niedzielê zapala dla ciebie œwiecê? Obieca³a sobie, ¿e nie zapyta. Tak siê jednak sta³o, i¿ s³owa same pop³ynê³y, zanim zdo³a³a je powstrzymaæ. – Jest katoliczk¹. W milczeniu szli w stronê parkingu. – Nie chcesz odpowiedzieæ? – nie ustêpowa³a Liv. Chwilê bawi³ siê kluczykami od samochodu, po czym wyci¹gn¹³ je z kieszeni. 77

– Prowadzili niewielki sklep ze sprzêtem sportowym w Northeast. Parê lat temu wpadli w k³opoty. Inflacja, podatki, remont lokalu. Otworzy³ drzwi samochodu, ale Liv nie wsiad³a do œrodka. Sta³a na zewn¹trz i patrzy³a na niego w milczeniu. – I? – Dwadzieœcia lat temu zawodnicy nie zarabiali zbyt wiele. Boss nie mia³ wiêc prawie ¿adnych oszczêdnoœci. – Rozumiem. – Liv wsunê³a siê do œrodka, podczas gdy Thorpe podszed³ do drzwi od strony kierowcy. Przechyliwszy siê w ich stronê, odblokowa³a klamkê. – Tak wiêc po¿yczy³eœ mu pieni¹dze. – Powiedzmy zainwestowa³em pewn¹ kwotꠖ poprawi³ j¹ Thorpe, zatrzaskuj¹c za sob¹ drzwi. – To nie by³a po¿yczka. Liv obserwowa³a go, jak uruchamia zap³on. Zauwa¿y³a, i¿ jej zainteresowanie tym w³aœnie epizodem w jego ¿yciu nie bardzo go zachwyci³o. Mimo to nie mia³a zamiaru ust¹piæ. Powtarza³a sobie, ¿e dr¹¿enie tematu to zwyk³a reporterska ciekawoœæ. – Poniewa¿ wiedzia³eœ, ¿e po¿yczki nie przyjmie. Poza tym nie chcia³eœ, ¿eby ucierpia³a na tym jego duma. Thorpe zmniejszy³ obroty silnika i odwróci³ siê do niej. – To tylko twoje oparte na w¹t³ych przes³ankach przypuszczenie. – Powiedzia³eœ, ¿e jestem spostrzegawcza – zauwa¿y³a. – O co chodzi, Thorpe? – na jej ustach pojawi³ siê uœmiech. – Czy¿byœ nie chcia³, aby ktoœ doszed³ do wniosku, ¿e potrafisz byæ ca³kiem sympatycznym facetem? – A wiêc oczekuje siê ode mnie, abym by³ sympatyczny – rzek³. – Do tego nie jestem przyzwyczajony. – O tak. – Wci¹¿ siê uœmiecha³a. – Twój image. Nieustêpliwy, twardy, bez sentymentów, pragmatyczny. Poca³owa³ j¹ mocno, niecierpliwie. Jej zdumienie nagle ust¹pi³o przed po¿¹daniem. Czu³a dotyk jego palców i ju¿ nie chcia³a siê broniæ. Jeœli to nawet by³ b³¹d, musia³a go pope³niæ. Jeœli to by³o szaleñstwo, oprzytomnieje póŸniej. W tej chwili chcia³a tylko jednego, znowu poczuæ rozkosz, któr¹ on móg³ jej daæ. Jego wargi mog³y zaspokoiæ jej wci¹¿ rosn¹cy g³ód. To nie by³ w³aœciwy czas na zastanawianie siê, dlaczego w³aœnie on mia³ byæ tym, kto rozerwie zas³onê, za któr¹ schroni³a siê przed œwiatem. Chcia³a tylko znowu czuæ, znowu prze¿ywaæ. Jego serce bi³o tu¿ obok jej serca, mocno i szybko, jakby chcia³o jej daæ do zrozumienia, ¿e on czuje tak samo jak ona, tak samo jak ona – 78

po¿¹da. Zastanawia³a siê, jak by to by³o kochaæ siê z nim? Czuæ dotyk jego skóry, jego r¹k? Ale nie, nie powinna folgowaæ wyobraŸni. Ale jak siê przed ni¹ broniæ? Muska³ wargami jej policzki i skronie. – Chcia³bym znaleŸæ siê z tob¹ w bardziej odosobnionym miejscu – szepta³. – Pragnê ciê pieœciæ, Liv. – Jego usta znowu wróci³y do jej ust, gor¹ce i zach³anne. – Ca³¹ ciebie. Niepotrzebna nam widownia. – Oderwa³ siê od niej na chwilê, aby spojrzeæ w oczy. Ujrza³ w nich po¿¹danie, które rozpali³o go jeszcze bardziej. – JedŸ ze mn¹ do mojego domu. Serce mocno bi³o jej w piersiach, skronie nieprzytomnie pulsowa³y. Po raz pierwszy od wielu lat sta³o siê takie proste powiedzenie „tak”. Pragnê³a tego mê¿czyzny. Jak to mo¿liwe, ¿e sta³o siê to tak szybko? Gdyby jeszcze miesi¹c temu ktoœ jej powiedzia³, ¿e bêdzie gotowa siê z nim kochaæ, wyœmia³aby go. Teraz wcale nie wydawa³o siê to niedorzeczne. To by³o wrêcz naturalne. Ogarnê³o j¹ przera¿enie. Wysunê³a siê z jego ramion i nerwowym ruchem poprawi³a w³osy. Potrzebowa³a trochê wolnej przestrzeni, trochê czasu. – Nie. Nie, nie jestem jeszcze gotowa. – G³êboko odetchnê³a. – Thorpe, sprawiasz, ¿e zaczynam siê w tym wszystkim gubiæ. – Doskonale. –- Pokona³ narastaj¹c¹ wci¹¿ falê namiêtnoœci i opad³ ciê¿ko na siedzenie. – Nie chcia³bym ci siê narzucaæ. Rozeœmia³a siê nerwowo. – Wcale mi siê nie narzucasz. – Po prostu nie bardzo wiem, co w³aœciwie do ciebie czujê. Nie wiem nawet, czy nale¿y ciê traktowaæ powa¿nie. Ta... ta dziwna uwaga, któr¹ rzuci³eœ na temat ma³¿eñstwa... – Przypomnê ci tê rozmowê w nasz¹ pierwsz¹ rocznicê. Uruchomi³ samochód, aby nie mieæ wiêcej pokus. Przekona³ siê, i¿ wcale nie by³ taki cierpliwy, jak mu siê zdawa³o. – Thorpe, to absurdalne. – Lepiej pomyœl, co zrobiæ, aby wygraæ. Zastanawia³a siê, jak to mo¿liwe, aby w jednej chwili z mi³ego, sympatycznego mê¿czyzny mo¿na by³o siê zmieniæ w rozwœcieczonego osobnika. Nie wiedzia³a czy ma siê œmiaæ, czy raczej p³akaæ. – Okej, Thorpe – zaczê³a z godn¹ podziwu cierpliwoœci¹, kiedy w³¹czyli siê w ruch uliczny. – Postaram siê postawiæ sprawê jasno. Nie mam zamiaru wyjœæ za ciebie. Nigdy. – Chcesz siê za³o¿yæ? – zapyta³ z niezm¹conym spokojem. Po chwili uœmiechn¹³ siê od ucha do ucha. – Postawiê piêædziesi¹t, ¿e zmienisz zdanie. 79

– Czy ty naprawdê uwa¿asz, i¿ mogê siê za³o¿yæ o coœ takiego? – Nie masz za grosz sportowej ¿y³ki. – Pokrêci³ g³ow¹ z dezaprobat¹. – Jestem doprawdy rozczarowany, Carmichael. Liv spojrza³a na niego spod oka. – Podnieœ do stówy. Stawiam dwa do jednego. Znowu siê rozeœmia³ i przejecha³ przy ¿ó³tym œwietle. – Zgoda.

80

%

Œ

mieræ premiera Summerfielda by³a dla wszystkich ogromnym zaskoczeniem. Nag³y wylew krwi do mózgu, który by³ bezpoœredni¹ przyczyn¹ zgonu, pogr¹¿y³ kraj w g³êbokim smutku. Œwiatowe media prze¿ywa³y gor¹ce chwile. Nadawano specjalne programy poœwiêcone ¿yciu zmar³ego i jego czterdziestoletniej karierze w brytyjskim rz¹dzie oraz pierwsze reakcje przywódców innych pañstw. Zastanawiano siê, czy œmieræ jednego cz³owieka mo¿e wp³yn¹æ na równowagê si³ w œwiecie. Prezydent Stanów Zjednoczonych w drugim dniu po oficjalnym og³oszeniu zgonu brytyjskiego premiera przemierza³ Atlantyk na pok³adzie Air Force One, ¿eby wzi¹æ udzia³ w pogrzebie. Thorpe znalaz³ siê w gronie towarzysz¹cych mu osób. Do jego reporterskich obowi¹zków nale¿a³o tkwiæ przy prezydencie tak blisko jak tylko to by³o mo¿liwe, nastêpnie dzieliæ siê uzyskanymi informacjami z pozosta³ymi przedstawicielami mediów, którzy odbywali tê sam¹ podró¿ na pok³adzie samolotu przeznaczonego dla prasy. Mia³ do swojej dyspozycji specjaln¹ ekipê w ka¿dej chwili gotow¹ do filmowania wszystkich wa¿nych wydarzeñ w czasie lotu. Kamerzystê i techników od œwiat³a i dŸwiêku, wraz z ca³ym ekwipunkiem, umieszczono w tylnej czêœci samolotu. Ich koledzy i wspó³pracuj¹cy z nimi personel pomsocniczy lecieli samolotem dla prasy. Na przodzie Air Force One znajdowa³y siê pomieszczenia dla prezydenta, jego ma³¿onki i najbli¿szego otoczenia: 81

sekretarzy, obstawy i doradców. Wszêdzie panowa³ spokój i atmosfera powagi. Tu¿ za Thorpe’em cz³onkowie jego ekipy rozgrywali po cichu partiê pokera. Nawet przekleñstwa by³y wypowiadane pó³g³osem. Gdyby to chodzi³o o inn¹ podró¿, Thorpe do³¹czy³by pewnie do nich, skracaj¹c sobie czas kilkoma partyjkami... ale tym razem mia³ tyle na g³owie. Obowi¹zki zawodowe wype³nia³y mu czas bez reszty. Musia³ zebraæ wszystkie informacje i komentarze, przeanalizowaæ je i naszkicowaæ scenariusz dnia pogrzebu. PóŸniej, w Londynie bêdzie musia³ liczyæ na siebie, ¿eby znaleŸæ siê jak najbli¿ej prezydenta, obserwowaæ zachowanie wa¿nych osobistoœci i ich wypowiedzi. Zawsze mu odpowiada³a praca w terenie, realizowanie w³asnych programów i dlatego w³aœnie odrzuci³ propozycjê objêcia stanowiska redaktora w Nowym Jorku. Przez ca³y czas podró¿y Thorpe bêdzie usi³owa³ wydobyæ jak najwiêcej interesuj¹cych wiadomoœci od sekretarza prasowego nie tylko dla w³asnego u¿ytku, ale równie¿, aby przygotowaæ materia³y dla kolegów. I chocia¿ wyznaczenie go do tej pracy by³o z pewnoœci¹ wyró¿nieniem, Thorpe prawie ¿a³owa³, ¿e ten zaszczyt nie spotka³ Carlyle’a czy Dicksona, znanych korespondentów z konkurencyjnych stacji. Tymczasem to on by³ na pok³adzie Air Force One, podczas gdy Liv, wraz z pozosta³ymi dziennikarzami, na pok³adzie samolotu prasowego. Od kilku dni Liv wyraŸnie go unika³a i Thorpe nie wchodzi³ jej w drogê. Zreszt¹ najnowsze wydarzenie wcale temu nie sprzyja³o. Teraz to samo wydarzenie mia³o ich znowu zbli¿yæ. Za ka¿dym razem, kiedy wpadali na siebie przy wejœciu do Bia³ego Domu, na Kapitolu czy w brytyjskiej ambasadzie, Liv zachowywa³a siê w stosunku do niego z ogromn¹ rezerw¹. W niczym nie przypomina³a tamtej kobiety, która na stadionie jad³a hot doga i szala³a z radoœci, kiedy zawodnicy zdobywali bramkê. To, ¿e tak szybko i bez wysi³ku siê od niego odsunê³a, bardzo go dotknê³o, bardziej ni¿ mia³ ochotê siê przyznaæ. Nawet przed sob¹. Doskonale jednak wiedzia³, ¿e niecierpliwoœæ mog³a mu tylko zaszkodziæ, ale panowanie nad sob¹ przychodzi³o mu coraz trudniej. Nie by³ jej obojêtny, pomyœla³, patrz¹c w zadumie przez okno. I, bez wzglêdu na to, co mówi³a czy te¿ jak siê zachowywa³a, nie mog³a ukryæ swoich emocji. W jej oczach by³o po¿¹danie i chocia¿ bardzo z nim walczy³a, po¿¹danie zwyciê¿a³o, ilekroæ bra³ j¹ w ramiona. Thorpe musia³ siê tym zadowoliæ. Na razie. 82

– Trzy króle! – us³ysza³ za sob¹. – Hej, T.C., przy³¹cz siê do nas, zanim ten typ nas do reszty oskubie. Kiedy Thorpe ju¿ mia³ zamiar siê zgodziæ, nagle ujrza³, jak prezydent wchodzi wraz ze swoim sekretarzem do przeznaczonego na biuro pomieszczenia. – PóŸniej – rzuci³ w stronê kolegów i szybko wsta³. Kiedy ostatnio lecia³am do Anglii? – zastanawia³a siê Liv. Przypomnia³a sobie lato, gdy mia³a szesnaœcie lat. Podró¿owa³a z rodzicami i siostr¹ pierwsz¹ klas¹. Pozwolono jej wtedy spróbowaæ kawioru, a Melindzie szampana. Podró¿ by³a prezentem dla siostry z okazji jej osiemnastych urodzin. Melinda z upodobaniem rozprawia³a o przyjêciach, licznych balach, herbatkach i teatralnych spektaklach, w których mia³a zamiar uczestniczyæ. Stroje by³y równie¿ tematem nie koñcz¹cych siê rozmów, dopóki znudzony tym ojciec nie zag³êbi³ siê w koñcu w lekturze „Wall Street Journal”. Liv, zbyt m³oda, aby uczestniczyæ w balach, i zupe³nie nie zainteresowana mod¹, œmiertelnie siê nudzi³a. Kawior, odrobina szampana z kieliszka siostry i nêkaj¹ce samolot turbulencje da³y w efekcie piorunuj¹c¹ mieszankê. Liv, ku obrzydzeniu siostry, zaskoczeniu matki i niezadowoleniu ojca, ciê¿ko to odchorowa³a i ju¿ do koñca podró¿y pozostawa³a pod opiek¹ stewarda. Dwanaœcie lat temu, z westchnieniem pomyœla³a Liv. Teraz wszystko siê zmieni³o. Nie by³o ani szampana, ani kawioru. Na pok³adzie samolotu wioz¹cego przedstawicieli prasy, w przeciwieñstwie do Air Force One, by³o t³oczno i gwarno. Graj¹cy w karty zachowywali siê zdecydowanie mniej powœci¹gliwie. Reporterzy i personel pomocniczy z waszyngtoñskich stacji bez przerwy kr¹¿yli tam i z powrotem, zajmowali siê grami hazardowymi, sprzeczali albo spali, skracaj¹c sobie w ten sposób d³ugie godziny lotu. Jednak w powietrzu czu³o siê olbrzymie napiêcie, oczekiwanie na coœ, co mia³o byæ wielkim wydarzeniem. Liv zajê³a siê robieniem notatek, podczas gdy dwaj korespondenci, siedz¹cy po przeciwnej stronie przejœcia, zawziêcie dyskutowali o politycznych konsekwencjach œmierci Summerfielda. Zmar³ego premiera, d³ugoletniego cz³onka brytyjskiej Partii Konserwatywnej, powszechnie znano z umiarkowanych pogl¹dów. Liv wiedzia³a jednak, ¿e w chwilach próby ten spokojny cz³owiek potrafi³ pokazaæ 83

si³ê i ¿elazn¹ konsekwencjê. Z pewnoœci¹ nie by³ cz³owiekiem, którego mo¿na by przekupiæ czy zastraszyæ stosuj¹c pokrêtne, dyplomatyczne zabiegi. W ci¹gu ostatnich dwóch dni Liv ciê¿ko pracowa³a, zdobywaj¹c niezbêdn¹ wiedzê o brytyjskim parlamencie i samym Summerfieldzie. Potrzebowa³a silnych argumentów, aby sk³oniæ Carla do wys³ania jej do Londynu w roli korespondenta stacji. Jego argumentacja, ¿e tu, w Waszyngtonie, by³a równie potrzebna, okaza³a siê nie najwa¿niejsz¹ przeszkod¹. Thorpe, jak zwykle, stanowi³ wiêksz¹. Liv ze z³oœci¹ nacisnê³a o³ówek, ³ami¹c go. Thorpe lecia³ do Anglii. Thorpe zosta³ sprawozdawc¹ prasowym prezydenta. Thorpe bêdzie podró¿owa³ na pok³adzie Air Force One wraz z prezydenckim otoczeniem i w³asn¹ ekip¹ reprezentuj¹c¹ ró¿ne stacje. WWBW mog³a skorzystaæ z materia³ów nadsy³anych przez Thorpe’a bez ponoszenia kosztów w przypadku wys³ania w³asnego korespondenta. Aby Carlo zmieni³ nastawienie, Liv musia³a przez godzinê ch³odno, rzeczowo argumentowaæ, a nastêpnie ¿arliwie go przekonywaæ o swoich racjach. A mimo to radoœæ z odniesionego zwyciêstwa nie by³a pe³na. Przyczyn¹ jej frustracji zawsze by³ Thorpe. Cokolwiek robi³a, dok¹dkolwiek zmierza³a, on zawsze tam by³, w dwójnasób utrudniaj¹c jej ka¿de zadanie. I wcale nie chodzi³o tu o sprawy merytoryczne. Po prostu nie potrafi³a o nim nie myœleæ. W ci¹gu dnia, wype³nionego rozlicznymi zawodowymi obowi¹zkami, w ka¿dej chwili móg³ pojawiæ siê przed ni¹ osobiœcie lub tylko jako nazwisko. I wtedy wspomina³a, jak tañczyli w ambasadzie, jak obejmowa³ j¹ na tarasie i jak beztrosko œmiali siê podczas niedawnego meczu na stadionie. W nocy, kiedy by³a sama, z ³atwoœci¹ wœlizgiwa³ siê do jej serca i myœli. I bez wzglêdu na to, jak bardzo siê broni³a, on zawsze okazywa³ siê silniejszy. S³ysza³a, jak siê œmieje, widzia³a, jak ironicznie unosi brwi, czu³a uœcisk jego silnych r¹k, a nawet czasami czu³a smak jego poca³unków i ogarniaj¹ce jej cia³o po¿¹danie. I nigdy nie wiedzia³a, czy powinno j¹ to gniewaæ czy raczej przera¿aæ. Nie mia³ prawa tak jej drêczyæ, gniewnie pomyœla³a, szukaj¹c w aktówce zapasowego o³ówka. Nie mia³ prawa zmieniaæ ustalonego porz¹dku w jej ¿yciu. A do tego jeszcze ten zak³ad. Przymknê³a oczy. Jak to siê sta³o, ¿e mu uleg³a, godz¹c siê na coœ a¿ tak absurdalnego? Ma³¿eñstwo! Czy¿by by³ do tego stopnia szalony, aby uwa¿aæ, ¿e ona mo¿e powa¿nie myœleæ o ma³¿eñstwie? Z nim? Jaki¿ mê¿czyzna zabiega84

³by o kobietê, o której wie, ¿e z trudem go toleruje, i jednoczeœnie oœwiadcza³, ¿e ma zamiar siê z ni¹ o¿eniæ? Tylko g³upiec, zdecydowa³a, wzruszaj¹c ramionami. Albo wyj¹tkowy szaleniec. Po chwili z niezadowoleniem dosz³a do wniosku, ¿e T.C. Thorpe nale¿a³ do tej drugiej grupy. Oczywiœcie to, jak bardzo by³ szalony, nie mia³o w tym wypadku ¿adnego znaczenia. Thorpe nie móg³ jej do ma³¿eñstwa zmusiæ, a ona z pewnoœci¹ nie zmieni zdania. Mo¿e wiêc byæ spokojna. Po chwili, spojrzawszy na notatki, nieoczekiwanie pomyœla³a, ¿e wcale nie jest tego taka pewna. – Mike – Thorpe opad³ na siedzenie, tu¿ obok sekretarza prasowego, Donaldsona. – T.C. – Donaldson zamkn¹³ skoroszyt i spojrza³ na Thorpe’a z nieco wymuszonym uœmiechem. Mia³ wygl¹d dobrodusznego wujaszka: zaczyna³ tyæ i mia³ pierwsze œlady ³ysiny na g³owie. Jednak jego umys³ wci¹¿ by³ niezwykle ch³onny i twórczy. – Co masz dla mnie? – zapyta³ Thorpe, sadowi¹c siê wygodnie. Donaldson uniós³ brwi. – A co mia³bym mieæ? – zdziwi³ siê. – Uroczysty pogrzeb, kondolencje, oœwiadczenia, trochê pompy i normalnego w tych okolicznoœciach ceremonia³u. Bêdzie wielu wysokiej rangi urzêdników, dawnych i obecnych, oraz koronowane g³owy. Dobry scenariusz, T.C. – Siêgn¹³ do kieszeni po fajkê, po czym zaj¹³ siê starannym jej nabijaniem. – W ci¹gu najbli¿szych dni nie bêdziesz narzeka³ na brak roboty. Otrzymasz dok³adny harmonogram zajêæ prezydenta. Thorpe obserwowa³, jak Donaldson kciukiem upycha tytoñ w fajce. – Wygl¹da na to, ¿e bêdzie bardzo zajêty. – Nie przybywa do Londynu, aby go zwiedza栖 z powag¹ odrzek³ Donaldson. – To dotyczy ka¿dego z nas, Mike – zauwa¿y³ Thorpe. – Wszyscy mamy obowi¹zki. Nie chcia³bym dojœæ do wniosku, ¿e coœ przede mn¹ ukrywasz. – No wiesz! – Donaldson rozeœmia³ siê nerwowo. – Nawet gdyby tak by³o i tak byœ to wygrzeba³. – Zauwa¿y³em, ¿e tym razem na pok³adzie jest o dwóch agentów ochrony wiêcej – rzuci³ od niechcenia Thorpe. Donaldson ponownie zaj¹³ siê starannym nabijaniem fajki. 85

– Ma³¿onka prezydenta jest tu równie¿. – Wzi¹³em to pod uwagê. – Thorpe zastanawia³ siê chwilê, po czym doda³: – Pogrzeb cz³owieka takiego jak Summerfield œci¹ga dyplomatów z ca³ego niemal œwiata. – Przerwa³, przyjmuj¹c od stewarda fili¿ankê kawy, podczas gdy Donaldson obserwowa³ go zza p³omienia zapalonej zapa³ki. – Przedstawicieli wszystkich krajów: cz³onków ONZ i wielu innych. Wygl¹da na to, ¿e bêd¹ wielkie t³umy. – Przykry obowi¹zek, pogrzeb – skomentowa³ Donaldson. – Rzeczywiœcie, przykry – przyzna³ Thorpe. – Ale chyba i niebezpieczny. – Okej, T.C., znamy siê jak ³yse konie. Co wietrzysz? – K³opoty – odrzek³ Thorpe z ch³odnym uœmiechem. – Czy¿ nie ma ku temu podstaw, Donaldson? Czy nie ma wystarczaj¹cych powodów, dla których prezydent czy którakolwiek z tych wysoko postawionych osobistoœci powinna podczas pogrzebu zachowaæ wyj¹tkowe œrodki ostro¿noœci? – Dlaczego tak myœlisz? – zapyta³ Donaldson. – Mam przeczucie – spokojnie powiedzia³ Thorpe. – Daj spokój, T.C. – odezwa³ siê Donaldson. – Naprawdê nic dla ciebie nie mam. Thorpe, jakby siê nad czymœ zastanawiaj¹c, pi³ spokojnie kawê. – Summerfield nie by³ zbyt popularny w IRA. Z ust Donaldsona wyrwa³ siê zduszony œmiech. – Albo w PLO czy w kilkudziesiêciu innych radykalnych organizacjach. I to ma byæ biuletyn informacyjny, T.C.? – Jedynie mój komentarz. Czy mogê liczyæ na wypowiedŸ prezydenta? – Odnoœnie do czego? – Jego pogl¹du na politykê Summerfielda w stosunku do Irlandzkiej Armii Republikañskiej i sugestii na temat nowego premiera. – Pogl¹dy prezydenta w sprawie IRA by³y ju¿ publikowane. – Donaldson zaci¹gn¹³ siê fajk¹. – Natomiast zanim zajmiemy siê nowym premierem, wypada najpierw pogrzebaæ Summerfielda. – Spojrza³ uwa¿nie na Thorpe’a. – By³oby niezbyt rozs¹dnie opowiadaæ o twoich podejrzeniach, T.C. Nie ma sensu dawaæ ludziom zbyt wiele do myœlenia, nie uwa¿asz? – Przekazujê ludziom wy³¹cznie fakty – spokojnie zauwa¿y³ Thorpe i wsta³. – Chcia³bym, aby mój kamerzysta zrobi³ trochê ujêæ. Donaldson zastanawia³ siê chwilê. – Zgoda, ale nie rób wokó³ tego ha³asu. W koñcu udajemy siê na pogrzeb. Nie zapominaj o tym. 86

– Nie ma obawy. Zawiadomisz mnie, jeœli bêd¹ jakieœ zmiany? – Nie czekaj¹c na odpowiedŸ, Thorpe wróci³ do gry w karty. – Bêdzie dla was robota, kiedy tylko Donaldson wszystko przygotuje – zwróci³ siê do pozosta³ych cz³onków ekipy. Zerkaj¹c na karty, zauwa¿y³, ¿e kamerzysta ma w rêku dwie pary. – Spokojnie – powiedzia³ do technika od dŸwiêku. – Mo¿esz siê odprê¿yæ. Sfilmujesz pierwsz¹ damê przy robótce rêcznej. – Rozeœmia³ siê od ucha do ucha, kiedy kamerzysta podniós³ stawkê. – Chcesz mieæ jakiœ sympatyczny akcent, T.C.? – No w³aœnie. – Thorpe nachyli³ siê nad nim, zni¿aj¹c g³os. – Zorientuj siê, czy bêdziesz móg³ sfilmowaæ obstawê? Kamerzysta podniós³ g³owê, aby bacznie na niego spojrzeæ. Oczy Thorpe’a patrzy³y na niego ch³odno. – Okej. – Licytuj. – Technik od dŸwiêku rzuci³ ¿etony. – Co tam œciskasz, ¿e jesteœ taki pewny siebie? – Dwie ósemki – odrzek³ kamerzysta z wymuszonym uœmiechem. – I dwie damy. – Full. – Technik od œwiat³a wy³o¿y³ karty. Thorpe wróci³ na swoje miejsce. Towarzyszy³y mu ciche z³orzeczenia kolegów. Thorpe zawsze mia³ ogromn¹ intuicjê. Kilka chwil spêdzonych na rozmowie z sekretarzem prasowym jeszcze tê intuicjê wyostrzy³y. Zwiêkszona liczba agentów ochrony da³a mu du¿o do myœlenia. Terroryzm to s³owo powszechnie znane we wspó³czesnym œwiecie. Nie trzeba d³ugo myœleæ, aby dojœæ do wniosku, i¿ zebranie w jednym miejscu g³ów pañstw z ca³ego niemal œwiata zawsze stwarza niebezpieczeñstwo u¿ycia przemocy dla celów politycznych. Czy¿by w grê wchodzi³ zamach bombowy? Zabójstwo? Porwanie? Thorpe z uwag¹ przygl¹da³ siê agentom ochrony starannie ubranym w trzyczêœciowe garnitury. Byli czujni. On równie¿. Mieli przed sob¹ kilka niezwykle trudnych dni. A noce? – zastanawia³ siê Thorpe. Kiedy prezydent uda siê ju¿ na zas³u¿ony wypoczynek? On i Liv bêd¹ zakwaterowani w tym samym hotelu. Przy odrobinie szczêœcia i w³aœciwej taktyce, móg³by j¹ mieæ blisko siebie przez wiêksz¹ czêœæ podró¿y. Marzy³ o tej chwili. W jego oczach by³a determinacja.

87

Liv od³o¿y³a na bok notatki. Nie by³a w stanie siê skupiæ. Nie mog³a przestaæ myœleæ o Thorpie. Œwiadomoœæ, ¿e czêsto bêd¹ musieli siê ze sob¹ spotykaæ, wcale jej w tym nie pomaga³a. W Waszyngtonie by³o przynajmniej wiele interesuj¹cych spraw dla reportera. Tym razem w grê wchodzi³a tylko jedna. I Thorpe mia³ nad ni¹ przewagê. Jeœli bêdzie chcia³a zrobiæ dobry reporta¿, musi zwróciæ siê do niego po materia³y, spotkaæ siê z nim i przedstawiæ swoj¹ koncepcjê. Oczywiœcie musia³a przyznaæ, ¿e by³ profesjonalist¹. I nie robi³a mu z tego powodu zarzutu. Informacje bêd¹ z pewnoœci¹ œcis³e i interesuj¹ce. Gdyby tylko nie pochodzi³y od niego. Opuœci³a oparcie fotela i zamknê³a oczy. Dlaczego los by³ dla niej taki z³oœliwy? Dlaczego to w³aœnie Thorpe zosta³ korespondentem prasowym? Gdyby los by³ dla niej bardziej ³askawy, wkrótce znalaz³aby siê trzy tysi¹ce mil od niego. Chocia¿ nie chcia³a siê do tego przyznaæ, bardzo tego potrzebowa³a. Jest chyba jakiœ sposób, aby siê od niego uwolniæ. Przez nastêpne dwa dni bêdzie musia³a nieŸle siê uwijaæ, ¿eby przygotowaæ na czas korespondencjê dla swojej macierzystej stacji. On równie¿ bêdzie zajêty. To powinno rozwi¹zaæ problem. W wolnych chwilach zrobi wszystko, aby móc siê wymykaæ z hotelu. Thorpe mimo gruboskórnoœci musi pogodziæ siê z jej odmow¹ i okazywanym mu ch³odem. Jeœli to nie zrobi na nim wra¿enia, nastêpnym krokiem bêdzie unikanie go na ka¿dym kroku. Jaka szkoda, ¿e zostan¹ zakwaterowani w tym samym hotelu. Nie mia³a jednak na to wp³ywu. Chocia¿... mo¿e w swoim pokoju spêdzaæ ma³o czasu i jak najwiêcej przebywaæ w towarzystwie kolegów. Wtopienie siê w t³um korespondentów, œci¹gaj¹cych ze wszystkich stron do Londynu, zdawa³o siê dobrym rozwi¹zaniem. Z uczuciem niesmaku wyprostowa³a siê w fotelu. Nie znosi³a zabawy w chowanego. Ale to nie by³a zabawa, powtarza³a sobie. To wiêcej ni¿ wojna, wojna, o której zapomina³a, kiedy Thorpe bra³ j¹ w ramiona. Nagle w wyobraŸni ujrza³a jego twarz. I jego uœmiech, urzekaj¹cy, pewny siebie uœmiech. Wiedzia³a, ¿e dla w³asnego dobra musi tego cz³owieka unikaæ. L¹dowanie przebieg³o ³agodnie. Thorpe jeszcze przez kolejne dwie godziny towarzyszy³ prezydentowi, zanim mog³ wreszcie udaæ siê do hotelu. Mia³ materia³ filmowy, du¿o materia³u, który wraz z w³asnym ko88

mentarzem powinien wys³aæ do Stanów. Kiedy spojrza³ na zegarek i uwzglêdni³ ró¿nicê czasu, doszed³ do wniosku, ¿e CNC bêdzie móg³ wykorzystaæ jego reporta¿ w wieczornym bloku informacyjnym. Jad¹c do hotelu, obserwowa³ Londyn z okna samochodu. Szeœæ lat? – zastanawia³ siê. Nie, siedem. Mimo to nie mia³ w¹tpliwoœci, i¿ wci¹¿ bez trudu móg³by odszukaæ pewien pub w Soho, gdzie swego czasu przeprowadza³ wywiad z attaché ambasady amerykañskiej. Na West Endzie by³a maleñka galeria, gdzie spotka³ m³odziutk¹ artystkê o rubensowskich kszta³tach i uroczym g³osie. Przypomnia³ sobie dwie niezapomniane noce, które wówczas spêdzili ze sob¹. Siedem lat temu, pomyœla³, zanim przeniós³ siê do Waszyngtonu. Zanim pozna³ Liv. Tym razem wszystko mia³o byæ inaczej. Thorpe’a zupe³nie nie interesowa³y niezapomniane noce z jak¹œ nieznajom¹. Pragn¹³ ca³ego ¿ycia. I jednej tylko kobiety. Liv. Wysiadaj¹c z taksówki, sam zaj¹³ siê swoim baga¿em. Od lat przyzwyczai³ siê zabieraæ ze sob¹ niewiele rzeczy. W powietrzu wyczuwa³o siê wilgotny ch³ód – rezultat kapuœniaczka, który dopiero co przesta³ padaæ. Otuleni w p³aszcze przechodnie szybko przemykali ulicami. Kiedy Thorpe wszed³ do holu, ujrza³ czekaj¹cy na niego t³um reporterów. Nadzieja na szybki prysznic, jeszcze przed krótkim spotkaniem informacyjnym, okaza³a siê nierealna. – Thorpe. Przesun¹³ torbê i uœmiechn¹³ siê do Liv. Skinê³a mu g³ow¹. – Co nam przygotowali? – zapyta³. – Salê konferencyjn¹ na drugim piêtrze – us³ysza³ w odpowiedzi. – A wiêc chodŸmy, postaram siê przekazaæ wam najnowsze informacje. – I zanim Liv zd¹¿y³a siê wmieszaæ w t³um, chwyci³ j¹ za rêkê. – Jak min¹³ lot? – Spokojnie – odpowiedzia³a wymijaj¹co, wiedz¹c, ¿e nie zdo³a siê od niego uwolniæ. – A tobie? – Ogromnie mi siê d³u¿y³. – Rozeœmia³ siê szeroko, wchodz¹c do windy. – Têskni³em za tob¹. – Przestañ, Thorpe – rzuci³a szorstko. – Mam przestaæ têskniæ za tob¹? Chêtnie, jeœli tylko ty przestaniesz mnie unikaæ. – Wcale ciebie nie unikam. Po prostu jestem zajêta. T³ok w windzie uniemo¿liwia³ jej odsuniêcie siê od niego. Thorpe prze³o¿y³ torbê do drugiej rêki i obj¹³ j¹ ramieniem. 89

– Strasznie tu ciasno – zauwa¿y³, kiedy spojrza³a na niego spod oka. W powietrzu przesyconym tytoniem, potem i tani¹ wod¹ koloñsk¹, jej zapach – silny i niezwykle zmsys³owy, dzia³a³ na niego odurzaj¹co. Si³¹ powstrzymywa³ siê, aby nie zanurzyæ twarzy w jej w³osach i zapomnieæ o bo¿ym œwiecie. – Chcesz zrobiæ z siebie widowisko, tak? – cicho powiedzia³a. – Jeœli ty tego chcesz – odpar³. – Marzê o tym, aby ciê poca³owaæ, Liv – wyszepta³ jej wprost do ucha. – W³aœnie teraz. – Nie wa¿ siê! Chcia³a siê od niego odsun¹æ, ale w kabinie nie by³o skrawka wolnego miejsca. Utkwi³a wiêc w nim tylko pe³ne wœciek³oœci spojrzenie. I to by³ jej pierwszy b³¹d. Jego usta znajdowa³y siê o centymetry od jej ust. Jego oczy, wyraŸnie rozbawione, wcale nie unika³y jej wzroku. Widzia³a w nich po¿¹danie, niszczycielsk¹, magnetyczn¹ si³ê. Poczu³a w g³owie pustkê. Kiedy drzwi windy siê otworzy³y, z jej wnêtrza wysypa³ siê t³um ludzi. Liv sta³a bez ruchu, ale to nie ramiona Thorpe’a j¹ zatrzymywa³y, lecz spojrzenie jego spokojnych, pewnych siebie oczu. – No, T.C., zróbmy to wreszcie. Thorpe nie odpowiedzia³. Uœmiechn¹³ siê tylko i poprowadzi³ j¹ w stronê korytarza. – Musimy to od³o¿yæ na póŸniej – rzek³. Odurzenie minê³o i Liv wydosta³a spod w³adzy Thorpe’a. – Nie bêdzie ¿adnego „póŸniej” – rzuci³a z furi¹, po czym, kln¹c pod nosem, zajê³a miejsce w sali konferencyjnej. Spotkanie trwa³o oko³o trzydziestu minut i kiedy Thorpe dotar³ wreszcie do swego pokoju, dwudziestogodzinny ciê¿ki dzieñ pracy zdawa³ siê dobiegaæ koñca. Id¹c pod prysznic, ju¿ po drodze zrzuca³ z siebie ubranie. Liv wesz³a do pokoju i poleci³a s³u¿bie hotelowej przynieœæ swój baga¿. Czeka³a, a¿ boy ods³oni story i sprawdzi, czy s¹ czyste rêczniki w ³azience. Marzy³a o ³ó¿ku i fili¿ance dobrej herbaty. Ta podró¿ by³a taka mêcz¹ca, pomyœla³a, wsuwaj¹c w rêkê s³u¿¹cego jednofuntowy banknot. Dlaczego jej siostrze nigdy to nie przeszkadza³o, a przecie¿ tak czêsto przenosi³a siê z miejsca na miejsce, z jednego kraju do drugiego, z przyjêcia na przyjêcie? Gdyby by³a Melind¹, nigdy by nie siedzia³a w pokoju z fili¿ank¹ herbaty w rêku. Szybko by siê przebra³a i wyruszy³a na miasto poznawaæ jego nocne ¿ycie. 90

Ale ja nie jestem Melind¹, powiedzia³a do siebie, zrzucaj¹c marynarkê. Nawet na to, co robi³a, doba mia³a za ma³o godzin. Zdejmuj¹c obuwie pomyœla³a, ¿e jutro w ogóle nie bêdzie czasu na odpoczynek. Zerkn¹wszy w lustro, dostrzeg³a cienie pod oczami. Nie mo¿e pozwoliæ sobie na to, ¿eby jutro pokaza³a to kamera. Wypije fili¿ankê herbaty, rzuci okiem na notatki i natychmiast po³o¿y siê do ³ó¿ka. Ju¿ chcia³a podnieœæ s³uchawkê, aby z³o¿yæ zamówienie, kiedy nagle us³ysza³a pukanie do drzwi ³¹cz¹cych jej pokój z s¹siednim. Zmarszczy³a brwi. Jeœli to któryœ z reporterów szuka towarzystwa albo chce porozmawiaæ o Summerfieldzie, to wcale jej to nie interesuje. – Kto tam? – Kolega z ekipy prasowej, Carmichael. – Thorpe! – zawo³a³a z oburzeniem. Bez namys³u odblokowa³a zamek i otworzy³a drzwi. Thorpe sta³ oparty o framugê, ubrany jedynie we frotowy szlafrok. Musia³ niedawno wyjœæ spod prysznica, poniewa¿ jego w³osy wci¹¿ by³y wilgotne, a skóra pachnia³a myd³em i p³ynem po goleniu. – Co ty tu robisz? – Przygotowujê korespondencjꠖ oznajmi³ ze œmierteln¹ powag¹. – To mój zawód. – Doskonale wiesz, co mam na myœli – zagryz³a wargi. – Sk¹d siê wzi¹³eœ w tym pokoju? – Mia³em szczêœcie. – Ile da³eœ w recepcji, ¿eby to sobie za³atwiæ? Rozeœmia³ siê szeroko. – Nie muszê odpowiadaæ na tak postawione pytanie. Spróbuj jeszcze raz. – Wci¹¿ œmiej¹c siê, spojrza³ na jej nogi, z których nie zd¹¿y³a jeszcze œci¹gn¹æ rajstop. – Wychodzisz gdzieœ? – Nie, nie wychodzê. – Skrzy¿owa³a ramiona, gotowa do ostrej wymiany zdañ. – Wspaniale. Lubiê mi³y wieczór w domu. Zrobi³ ruch, jakby mia³ zamiar wejœæ do jej pokoju, ale rêka Liv gwa³townie wyl¹dowa³a na jego piersi. – Wiesz co, Thorpe? – D³oñ dotknê³a jego nagiej piersi w miejscu, gdzie po³y szlafroka zachodzi³y na siebie. Nag³y ruch spowodowa³ rozchylenie siê materia³u, ukazuj¹c ciemny, sprê¿ysty zarost pokrywaj¹cy klatkê piersiow¹ a¿ do pasa. Thorpe, zupe³nie tym nie zmieszany, nie przestawa³ siê uœmiechaæ. Liv cofnê³a rêkê. – Jesteœ nie do zniesienia. 91

– Robiê, co mogê. – Podniós³ do góry rêkê i owin¹³ sobie kosmyk jej w³osów dooko³a palca. – Gdybyœ jednak mia³a ochotê wyjœæ… – zacz¹³. – Nie mam zamiaru wychodzi栖 powtórzy³a z furi¹. – I nie ma mowy o ¿adnym mi³ym wieczorze. Chcê, abyœ w koñcu zrozumia³... – Czy¿byœ nie s³ysza³a, ¿e koledzy w obcym miejscu powinni trzymaæ siê razem? – Uœmiechn¹³ siê filuternie i Liv trudno by³o utrzymaæ powagê. – Zrobiê dla ciebie wyj¹tek, Thorpe – rzuci³a z rozdra¿nieniem. – Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? – Liv, to nie nale¿y do dobrego tonu, aby mê¿czyzna zostawia³ narzeczon¹ sam¹. Mówi³ to z takim przekonaniem, ¿e zaskoczona Liv nie od razu potrafi³a siê zdobyæ na w³aœciw¹ ripostê. – Narzeczon¹? Nie jestem twoj¹ narzeczon¹ – krzycza³a. – Nie mam zamiaru za ciebie wychodziæ. – Mo¿e dorzucisz do naszego zak³adu jeszcze jedn¹ stówê. – Nie! – wbi³a palce w jego tors. – Teraz dobrze mnie pos³uchaj, Thorpe. Takie fantazjowanie to twoja sprawa, mnie jednak do tego nie mieszaj. Nie interesuje mnie to. – Ale mo¿e ciê to zainteresuje – spokojnie zauwa¿y³. – Niektóre z moich fantazji s¹ doprawdy fascynuj¹ce. – Nie mam zamiaru spaæ drzwi w drzwi z szaleñcem. Poproszê o inny pokój. – Podj¹wszy decyzjê, gwa³townie siê odwróci³a. – Boisz siê? – zapyta³, widz¹c jak w poœpiechu ³apie za baga¿. – Bojê siê? – Liv od³o¿y³a baga¿ na miejsce. – Dzieñ, w którym zacznê siê baæ ciebie... – Mia³em na myœli twój lêk przed sam¹ sob¹. – Nachyli³ siê ku niej i z uwag¹ patrzy³ w jej rozwœcieczon¹ twarz. – Byæ mo¿e nie jesteœ pewna, czy potrafisz siê powstrzymaæ przed zapukaniem do moich drzwi. Patrzy³a na niego, jakby nie rozumia³a, co powiedzia³. – Przed jakim pukaniem? – w koñcu wykrztusi³a. – Myœlisz... ty myœlisz, ¿e ja uwa¿am ciê za tak interesuj¹cego, tak... tak... – Poci¹gaj¹cego – pospieszy³ jej z pomoc¹. Liv zacisnê³a piêœci. – Bez trudu potrafiê ci siê oprzeæ, Thorpe. – Czy¿by? 92

Zanim zdo³a³a wykonaæ jakikolwiek ruch, ju¿ by³a w jego ramionach. Zanim zdo³a³a pomyœleæ o proteœcie, jego usta ju¿ by³y na jej ustach. Przyci¹gaj¹c j¹ coraz mocniej do siebie, zdawa³ siê ³amaæ jej opór wbrew jej woli. Jego poca³unki by³y tym razem bardziej zdecydowane. Panowa³ nad sytuacj¹, chocia¿ nie przychodzi³o mu to ³atwo. Zanurzywszy palce we w³osy, odchyla³ g³owê Liv do ty³u, wci¹¿ nie przestaj¹c jej ca³owaæ. – ¯adnych k³opotów, Liv – wymamrota³. Z trudem ³apa³a oddech. Pokrêci³a przecz¹co g³ow¹, chc¹c coœ powiedzieæ, ale Thorpe nie da³ jej ¿adnych szans. Znowu j¹ zacz¹³ ca³owaæ, gor¹co i namiêtnie. Jêk rozkoszy wydoby³ siê z jej ust. Wplot³a palce w jego wilgotne w³osy, aby przyci¹gn¹æ go bli¿ej siebie. Czu³a, jak ogarnia j¹ p³omieñ po¿¹dania. Thorpe zdawa³ siê to dostrzegaæ. Jego rêce pieœci³y jej cia³o, koniuszkami palców delikatnie muskaj¹c jej krêgos³up, biodra i uda. Palce Liv dotyka³y jego twarzy, jakby j¹ mia³y zamiar wyrzeŸbiæ. To jeszcze bardziej wzmaga³o jego po¿¹danie. Przyciska³ j¹ do siebie tak mocno, jakby chcia³, aby stali siê jednym cia³em. Poddawa³a siê mu jak bezwolna marionetka, a¿ w koñcu przesta³a ju¿ byæ pani¹ siebie. Piersi nabrzmiewa³y, kiedy ich dotyka³. Delikatnie pieœci³ stercz¹ce brodawki, a¿ oddech Liv sta³ siê krótki i przyspieszony. Nie myœla³a ju¿ o oporze. Chcia³a p³on¹æ od ognia jego ust i dotyku r¹k. Kiedy jego wargi zawêdrowa³y na jej szyjê, odchyli³a do ty³u g³owê, aby poddaæ mu siê jeszcze bardziej. Wilgotny ¿ar jêzyka przesuwaj¹cego siê po jej skórze sprawia³, ¿e dr¿a³a z rozkoszy. Nagim torsem dotyka³ jej piersi. Trzyma³ j¹ mocno w ramionach, uniemo¿liwiaj¹c jakikolwiek ruch. Ca³owa³ jej kark, pulsuj¹ce têtno na szyi, zarys brody, a kiedy po chwili znowu wróci³ do jej ust, Liv zdawa³o siê, ¿e wszystkie jej pragnienia skoncentrowa³y siê w tym jednym dotyku warg. Fala namiêtnoœci zala³a jej cia³o. Liv mia³a wra¿enie, jakby nagle eksplodowa³a w niej b³yskawica, zupe³nie pozbawiaj¹c j¹ si³. Zduszony okrzyk wyrwa³ siê z jej ust i bezwolna osunê³a siê w jego ramionach. Thorpe spojrza³ na ni¹ z niepokojem. W jej oczach dostrzeg³ œlady namiêtnoœci, strachu i zawstydzenia. Jej wzrok by³ bardziej wymowny ni¿ porywcze s³owa czy p³omienne zaprzeczenia. Zdobycie Liv teraz by³oby proste, ale posiadanie jej w sensie fizycznym by³oby jedynie cz¹stk¹ tego, na czym mu zale¿a³o. Kiedy w koñcu bêd¹ siê kochaæ, a co do tego nie mia³ ¿adnych w¹tpliwoœci, sama do niego przyjdzie, i to bez ¿adnych obaw. Postanowi³ czekaæ. 93

Uœmiechaj¹c siê, musn¹³ ustami jej usta. Znowu chcia³ ujrzeæ, jak wybucha gniewem. – Na wypadek gdybyœ zmieni³a zdanie, Carmichael, nie bêdê zamyka³ drzwi. Nawet nie bêdziesz musia³a pukaæ. Wycofa³ siê z pokoju, ostro¿nie przymykaj¹c za sob¹ drzwi. Po kilku sekundach dobieg³ go g³uchy odg³os rzuconego w jego kierunku buta. Thorpe, œmiej¹c siê od ucha do ucha, w³¹czy³ telewizjê, aby obejrzeæ brytyjski serwis informacyjny.

94

&

C

ichy, monotonny dŸwiêk budzika wyrwa³ Liv ze snu o szóstej rano. Automatycznie siêgnê³a do przycisku, po czym chwilê jeszcze le¿a³a w ³ó¿ku, rozgl¹daj¹c siê po hotelowym wnêtrzu, zanim dotar³o do niej, gdzie siê znajduje. Jestem w Londynie, pomyœla³a i przetar³a rêk¹ oczy. Nie spa³a dobrze. Usiad³a i podci¹gn¹wszy kolana, opar³a na nich czo³o. Przeklêty Thorpe! Pó³ nocy przewraca³a siê z boku na bok, drêczona w¹tpliwoœciami i pragnieniami, o których istnieniu, zanim pozna³a Thorpe’a, nawet nie mia³a pojêcia. Jej pobyt w Londynie mia³ charakter wy³¹cznie zawodowy. Nawet gdyby dysponowa³a wolnym czasem, nie mia³aby ochoty na cokolwiek innego. Po prostu nie chcia³a siê anga¿owaæ w ¿aden zwi¹zek z tym cz³owiekiem. Dlaczego on nie mo¿e tego zrozumieæ? Poniewa¿, pomyœla³a, mówiæ coœ, a postêpowaæ zgodnie z tym, co siê mówi, to dwie zupe³nie ró¿ne rzeczy. Jak mia³a go przekonaæ, ¿e nie chce siê anga¿owaæ, jeœli jej cia³o za ka¿dym razem, kiedy jest blisko niego, zupe³nie temu przeczy? Tak, pragnê³a go. Gdy trzyma³ j¹ w ramionach, gdy j¹ ca³owa³, by³a gotowa mu siê oddaæ. To, czego chcia³a, odpowiada³o temu, czego on chcia³. I to j¹ w³aœnie przera¿a³o. Ten problem musi najpierw rozwi¹zaæ sama ze sob¹. Przede wszystkim musi znaleŸæ inne t³umaczenie, nie mo¿e mówiæ, ¿e nie chce siê anga¿owaæ, ale ¿e tego nie akceptuje. 95

Wsta³a z ³ó¿ka, ¿eby wzi¹æ prysznic i przygotowaæ siê do wyjœcia. Czeka³o j¹ tyle pracy, nie powinna wiêc siedzieæ i rozmyœlaæ o osobistych problemach. W ogóle zbyt wiele o Thorpie myœla³a. Wyobra¿a³a sobie, jak¹ satysfakcjê by mu sprawi³o, gdyby o tym wiedzia³. W³o¿y³a elegancki, ciemny kostium w kolorze grafitu. Zapi¹wszy ostatni guzik, zerknê³a w lustro. Mo¿e byæ. Odrobina korektora skutecznie zatuszowa³a g³êbokie cienie pod oczami. Znowu ten Thorpe, pomyœla³a ze z³oœci¹. Cienka aktówka zmieœci jej notatki, dodatkowy blok papieru i zapasowe o³ówki. Przerzuci³a p³aszcz przez ramiê i ju¿ zamierza³a wyjœæ, kiedy pod drzwiami ³¹cz¹cymi jej pokój z pokojem Thorpe’a zauwa¿y³a coœ bia³ego. Chwilê patrzy³a w tym kierunku. To „coœ” wygl¹da³o na liœcik. Najlepiej zrobi, jeœli to zignoruje. Skierowa³a siê w stronê wyjœcia, po czym nagle zawróci³a i, schyliwszy siê, podnios³a kartkê papieru. „Dzieñ dobry” – przeczyta³a. To wszystko. Rozeœmia³a siê. On jest szalony, ponownie pomyœla³a. Absolutnie szalony. Pod wp³ywem nag³ego impulsu wyrwa³a kartkê z notesu i szybko skreœli³a identyczne s³owa. Po wsuniêciu kartki pod drzwi wysz³a z pokoju. Tak jak to by³o wczeœniej uzgodnione, spotka³a siê z kolegami z ekipy w hotelowym barku. – Hej, Liv – zawo³a³ Bob. – Masz na coœ ochotê? – Tylko na kawê. – Wziê³a do rêki dzbanek i nape³ni³a fili¿ankê. – Na morze kawy. – Czeka nas ciê¿ki dzieñ – zauwa¿y³ Bob i zacz¹³ poch³aniaæ stoj¹c¹ przed nim jajecznicê. – Zaraz zaczynamy – powiedzia³a Liv. – Skinê³a na kelnera. – Chcê mieæ stanowisko przed Opactwem Westminsterskim, zanim dotr¹ tam t³umy, i drugie przy Downing Street 10. Jeœli dopisze nam szczêœcie, zrobimy parê ujêæ wdowie po Summerfieldzie. S¹dzê, i¿ ulice zostan¹ zamkniête mniej wiêcej na godzinê przed wyruszeniem konduktu. Jeden z cz³onków ekipy wyci¹gn¹³ w jej stronê grzankê, ale Liv pokrêci³a przecz¹co g³ow¹. – Bêdziemy potrzebowali paru ujêæ t³umu do póŸniejszego pod³o¿enia dŸwiêku. – Muszê kupiæ parê drobiazgów dla mojej ¿ony i dzieci. – Bob rozeœmia³ siê. – Dosyæ siê ju¿ nas³ucha³em, ¿e wyje¿d¿am do Londynu bez nich. Jeœli nie przywiozê prezentów, bêdê musia³ spaæ na sofie. 96

– Myœlê, ¿e mimo wszystko znajdziesz trochê czasu na zakupy – odrzek³a Liv, rozgl¹daj¹c siê po wnêtrzu baru. – Szukasz kogoœ? – zapyta³ Bob, wbijaj¹c widelec w parówkê. – Co mówisz? – spojrza³a na niego z roztargnieniem. – Ca³y czas rozgl¹dasz siê dooko³a. Umówi³aœ siê z kimœ? – Nie – odpowiedzia³a, niezadowolona, i¿ nieœwiadomie szuka³a Thorpe’a. – Lepiej siê pospieszcie. Mamy bardzo napiêty plan. Przez nastêpne dziesiêæ minut pi³a kawê, odwrócona ty³em do baru. Nik³e promienie s³oñca dawa³y niewiele ciep³a. Liv sta³a naprzeciwko Opactwa Westminsterskiego. Przegl¹da³a notatki, czekaj¹c, a¿ jej ekipa przygotuje stanowisko i zamontuje aparaturê. Ocenia³a, ¿e telewizyjna reklama zajmie oko³o czterdziestu piêciu sekund. Londyn by³ szary pod ciê¿kimi od deszczu chmurami. Wie¿e Opactwa wznosi³y siê ku mrocznemu niebu. Ale Liv nie zwraca³a na to uwagi. Myœla³a jedynie o tym czekaj¹cym ich czterdziestopiêciosekundowym nagraniu. – Skup siê na mnie – poleci³a kamerzyœcie. – Po kilku s³owach wprowadzenia odwrócê siê i wska¿ê rêk¹ na Opactwo. Zrobisz zbli¿enie na œwi¹tyniê, po czym znowu wrócisz do mnie. Bob zaczeka³, a¿ technik od œwiat³a sprawdzi licznik. – Okej? Liv wziê³a do rêki mikrofon, po czym skinê³a g³ow¹. Po chwili, niezadowolona z nagrania, zdecydowa³a siê na powtórkê. Lekki wietrzyk rozwiewa³ jej w³osy, kiedy mówi³a o zbli¿aj¹cych siê uroczystoœciach. Nastêpnie, jakby zupe³nie zapominaj¹c o limicie czasu, zapozna³a widzów z histori¹ opactwa. Kiedy kamera znowu do niej wróci³a, spojrza³a w obiektyw szczerymi, pe³nymi powagi oczami. – Mówi³a Olivia Carmichael sprzed Opactwa Westminsterskiego w Londynie. – No i jak? – Bob opar³ kamerê na biodrze. Liv spojrza³a na zegarek. – W porz¹dku. Przenosimy siê na Downing Street. Za dwie godziny pocz¹tek uroczystoœci. To dosyæ du¿o czasu, aby zd¹¿yæ zorganizowaæ stanowisko i nakrêciæ parê migawek z ulicy. Za¿¹damy jeszcze jednego spotkania z Thorpe’em, zanim wyœlemy nasz materia³ do Stanów.

97

Thorpe, czekaj¹c na prezydenta, mia³ czas na wypicie trzech fili¿anek kawy. Jego spotkanie z Donaldsonem wyjaœni³o jedynie, ¿e prezydent spokojnie spêdzi³ wieczór i ¿e wsta³ bardzo wczeœnie. Ale Thorpe nie by³ usatysfakcjonowany. Na zewn¹trz czeka³a limuzyna z agentami ochrony dyskretnie czuwaj¹cymi z ty³u samochodu. Thorpe siêgn¹³ po papierosa. Nie mia³ na sobie p³aszcza, chocia¿ ch³ód wiosennego poranka dawa³ siê mocno we znaki. Jego kamerzysta pogwizdywa³ coœ wyj¹tkowo niemelodyjnego, podczas gdy reszta ekipy prowadzi³a œciszon¹ rozmowê. Thorpe nie zwraca³ na nich uwagi. Obserwowa³ agentów ochrony. Wszystko wskazywa³o na to, i¿ tajniacy byli postawieni w stan pogotowia. Kiedy prezydent ukaza³ siê w drzwiach, wszystko nagle nabra³o ¿ycia. Thorpe us³ysza³ charakterystyczny dŸwiêk uruchamianej kamery. Wzi¹³ do rêki mikrofon. Niemal bezwiednie odnotowa³, jak by³a ubrana ¿ona prezydenta. Od reportera wymaga siê szczegó³owej relacji. – Panie prezydencie! Prezydent zatrzyma³ siê przy drzwiach limuzyny i odwróci³ do Thorpe’a. – T.C. – powiedzia³. – To smutny dzieñ nie tylko dla Anglii, ale i ca³ego œwiata. – Tak, panie prezydencie. Jak pan s¹dzi, czy œmieræ premiera Summerfielda wp³ynie w jakimœ stopniu na pañsk¹ politykê zagraniczn¹? – Œmieræ Erica Summerfielda boleœnie odczuj¹ wszyscy ludzie ceni¹cy pokój. Okrê¿na droga nie zda³a siê na nic, pomyœla³ bez ¿alu Thorpe. To po prostu gra. Zna³ równie¿ protokó³. W dniu pogrzebu nie wolno zadawaæ zbyt dociekliwych pytañ. – Panie prezydencie – doda³ zmieniaj¹c taktykꠖ czy ma pan jakieœ osobiste wspomnienia dotycz¹ce zmar³ego premiera? Prezydent, jakby zaskoczony zmian¹ tematu, powiedzia³ w zamyœleniu: – Móg³ spacerowaæ godzinami. – Uœmiechn¹³ siê. – Przekona³em siê o tym w Camp David. Summerfieldowi najlepiej siê myœla³o, kiedy spacerowa³. – Mówi¹c te s³owa, prezydent zaj¹³ miejsce w limuzynie tu¿ obok ma³¿onki. Thorpe, wci¹¿ nieusatysfakcjonowany, czeka³ na samochód prasowy. Jego komentarz i film z uroczystoœci pogrzebowych zostanie przekazany do kraju za poœrednictwem satelity. Ekipa, ustawiona w pobli¿u Opactwa 98

Westminsterskiego, gdzie mia³o byæ odprawione nabo¿eñstwo, by³a ju¿ w pogotowiu. Thorpe zauwa¿y³ pojawienie siê limuzyny rodziny królewskiej, póŸniej innych osobistoœci odgrywaj¹cych niegdyœ du¿¹ rolê w karierze politycznej Summerfielda oraz w jego ¿yciu osobistym. Na ulicach gromadzi³y siê t³umy widzów, ale nie by³y one zbyt ha³aœliwe. Ludzie rozmawiali ze sob¹ szeptem, jakby siê znajdowali we wnêtrzu œwi¹tyni. Thorpe raz rzuci³ okiem na Liv, ale to nie by³a w³aœciwa pora na za³atwianie prywatnych spraw. Kiedy mówi³ do mikrofonu, widzia³ j¹ k¹tem oka. Jego nerwy by³y napiête, jakby przeczuwa³, ¿e coœ siê stanie. W pewnej chwili jakiœ samochód prze³ama³ policyjn¹ zaporê, zamierzaj¹c z du¿¹ szybkoœci¹ uderzyæ w czo³o kolumny pogrzebowej. Rozleg³y siê strza³y. Stoj¹cy wzd³u¿ ulic ludzie w panice rzucili siê do ucieczki. Kamerzyœci wspó³zawodniczyli ze sob¹ o jak najlepsze miejsce do filmowania. Liv, trzymaj¹c mikrofon, bieg³a przed siebie, przekazuj¹c relacjê na ¿ywo. Thorpe widzia³, jak siê zbli¿a³a. Kondukt zatrzyma³ siê. Pociski przedziurawi³y opony pêdz¹cego auta. Samochód zarzuci³o i kierowca straci³ nad nim panowanie. Przednia szyba potrzaska³a siê na tysi¹ce kawa³ków, kiedy auto skrêci³o w bok i uderzywszy w krawê¿nik, zatrzyma³o siê. Z wnêtrza rozbitego pojazdu wyskoczy³o czterech uzbrojonych mê¿czyzn, którzy natychmiast otworzyli ogieñ w kierunku uczestników ceremonii. Zszokowani ludzie krzyczeli, biegli, przewracali siê i znowu biegli szukaj¹c ratunku. Liv par³a do przodu, pod¹¿aj¹c za swoim kamerzyst¹. Popychana i potr¹cana co chwila, zanurza³a siê w t³umie, walcz¹c z napieraj¹c¹ fal¹ spanikowanych ludzi, którzy pêdzili w przeciwnym ni¿ ona kierunku. Odg³os strza³ów miesza³ siê z dobiegaj¹cymi ze wszystkich stron krzykami strachu i przera¿enia. W pewnej chwili Liv otrzyma³a silne uderzenie w ramiê, kiedy ktoœ potr¹ci³ j¹ w biegu. Mimo to wci¹¿ sz³a do przodu, nie przerywaj¹c relacji. Tym, kto j¹ w koñcu zatrzyma³, by³ Thorpe. Kiedy go mija³a, chwyci³ j¹ za rêkê, odci¹gn¹³ na bok i zas³oni³ sob¹. W tej samej niemal chwili jakiœ zab³¹kany pocisk uderzy³ w nawierzchniê ulicy niespe³na metr od nich. – Nie b¹dŸ kretynk¹ – warkn¹³, po czym podniós³ do ust mikrofon. – Czterej mê¿czyŸni – ci¹gn¹³ nie odrywaj¹c oczu od ulicy – zamaskowani i uzbrojeni w wysokiej klasy karabiny... 99

Liv szarpnê³a siê, chc¹c siê od niego uwolniæ. Poniewa¿ jednak przejœcie mia³a zablokowane, musia³a prowadziæ relacjê z tego miejsca, w którym siê znajdowa³a. Patrz¹c przez ramiê Thorpe’a, widzia³a rozbity samochód i uzbrojonych bandytów. Bob nie potrzebowa³ ¿adnych instrukcji. Przyklêkn¹wszy na jedno kolano, filmowa³ wydarzenia z takim spokojem, jakby to by³o przyjêcie na œwie¿ym powietrzu, a nie terrorystyczny zamach. Z ka¿dego miejsca, gdzie mo¿na by³o znaleŸæ jak¹kolwiek os³onê, przedstawiciele œwiatowej prasy starali siê wykonywaæ swój zawód. S³owo „zamach” p³ynê³o na falach radiowych we wszystkich mo¿liwych jêzykach. Nagle znowu wybuch³a gwa³towna strzelanina, po czym zapad³a z³owieszcza cisza. Thorpe nie przerywa³ relacji nawet wtedy, gdy czterej bandyci le¿eli ju¿ na ulicy i kontynuowa³ j¹ spokojnym i wywa¿onym g³osem. Mia³ obowi¹zek przekazywaæ fakty tak, jak je widzia³. W³aœnie dlatego zdecydowa³ siê pracowaæ w telewizyjnym serwisie informacyjnym. To wielkie wyzwanie dla reportera – relacjonowaæ wydarzenia natychmiast, na ¿ywo, bez notatek, bez przygotowania, kiedy adrenalina pracuje na najwy¿szych obrotach, a instynkt dzia³a jak u wytrawnego myœliwego. Przez nastêpne piêtnaœcie minut Thorpe mówi³ nieprzerwanie, a¿ t³um siê uspokoi³ i kondukt ruszy³ do Opactwa, gdzie mia³y siê rozpocz¹æ uroczystoœci pogrzebowe. Wewn¹trz œwi¹tyni przyst¹piæ do pracy bêdzie móg³ londyñski korespondent CNC, a tymczasem Thorpe postara siê zebraæ jak najwiêcej informacji na temat zamachu. Da³ sygna³, ¿e koñczy sprawozdanie, i skin¹³ na kamerzystê. – Nie mia³eœ prawa – napad³a na niego Liv. – Zamknij siê, Olivio. – Dopiero teraz zda³ sobie sprawê, jak bardzo by³ wkurzony. Kiedy przekazywa³ mikrofon technikom, jego rêka lekko dr¿a³a. Liv mog³a zgin¹æ, pomyœla³ z przera¿eniem. Stoj¹c tu¿ obok niego, mog³a zgin¹æ. Doprowadzona do wœciek³oœci Liv krzycza³a: – Za kogo ty siê uwa¿asz... – urwa³a nagle, czuj¹c, jak Thorpe chwyta j¹ za ramiê. – Ktoœ musia³ ciê zatrzymaæ, zanim znajdziesz siê w krzy¿owym ogniu. To, co zrobi³aœ, to wyj¹tkowy kretynizm. – Chwyci³ j¹ za ramiona i potrz¹sn¹³ ni¹. – Kto by przekaza³ tê twoj¹ wspania³¹ relacjê, skoro ty z takim zapa³em laz³aœ pod kule? Liv odepchnê³a go. 100

– Wcale nie mia³am zamiaru leŸæ pod kule. Wiedzia³am, co robiꠖ powiedzia³a lodowatym tonem. – Nie myœla³aœ o niczym innym, jak tylko o tym, aby siê znaleŸæ w samym œrodku zdarzeñ. – Teraz ju¿ krzycza³, nie zwracaj¹c uwagi, ¿e staje siê obiektem zainteresowania zaciekawionych kolegów. –Czy¿byœ mia³a zamiar poprosiæ ich grzecznie, aby przestali strzelaæ i udzielili ci wywiadu? Liv patrzy³a na niego ze zdumieniem. – Nie mam pojêcia, o czym mówisz – spokojnie powiedzia³a. –Nie robi³am niczego, czego nie robiliby inni reporterzy. – Szybkim ruchem rêki odgarnê³a do ty³u w³osy. – Ty przecie¿ robi³eœ to samo. Nie mia³eœ prawa przeszkadzaæ mi w pracy. – Przeszkadzaæ ci w pracy? – powtórzy³ z niedowierzaniem. – Przecie¿ tam by³o czterech uzbrojonych po zêby bandytów. – Cholera, doskonale o tym wiem! – Wyprowadzona z równowagi macha³a mu przed nosem mikrofonem. – To dziennikarska relacja. Co siê z tob¹ dzieje? Thorpe wiedzia³, ¿e przesadzi³. Ale z³oœæ wcale nie mija³a, mia³ ochotê znowu ni¹ potrz¹sn¹æ. Aby siê przed tym powstrzymaæ, w³o¿y³ rêce do kieszeni. Nie potrafi³ znieœæ myœli, ¿e mog³aby znaleŸæ siê w niebezpieczeñstwie... i ¿e on nic nie móg³by na to poradziæ. – Muszê dokoñczyæ reporta¿ – powiedzia³ sucho i odszed³. Liv, opar³szy na biodrach zaciœniête w piêœci d³onie, rzuci³a za nim pe³ne wœciek³oœci spojrzenie. Po chwili, nabrawszy g³êboko w p³uca powietrza, podesz³a do Boba. – Zbierz resztê ekipy. Musimy dokoñczyæ relacjê. Liv przeprowadzi³a kolejne wywiady z osobami urzêdowymi, naocznymi œwiadkami i policj¹. Rozmawia³a ze œmiertelnie blad¹, zszokowan¹ kobiet¹, któr¹ zrani³a w ramiê jakaœ zab³¹kana kula. Chcia³a zasiêgn¹æ jakichœ bli¿szych informacji, wypytuj¹c w t³umie, ale nikt nic nie wiedzia³, prócz tego, ¿e czterej nie zidentyfikowani mê¿czyŸni dokonali czegoœ, czego nie da³oby siê okreœliæ inaczej jak samobójczy akt. Dwadzieœcia cztery osoby odnios³y rany, raczej z powodu paniki ni¿ strzelaniny, szeœæ osób znalaz³o siê w szpitalu, z czego dwie z powa¿nymi obra¿eniami. Liv, przedzieraj¹c siê przez t³um, szybko przebiega³a wzrokiem listê nazwisk osób poszkodowanych. Uroczystoœci ¿a³obne wewn¹trz œwi¹tyni odbywa³y siê zgodnie z planem, podczas gdy prasa i policja zajê³y stanowiska na zewn¹trz. Ambulanse kr¹¿y³y tam i z powrotem. Rozbity samochód zosta³ odholowany. 101

Na d³ugo przed zakoñczeniem ¿a³obnego nabo¿eñstwa, na ulicach po niedawnych wydarzeniach nie pozosta³o nawet œladu. Zaj¹wszy dogodne miejsce do obserwacji, Liv widzia³a, jak cz³onkowie rodziny królewskiej opuszczaj¹ œwi¹tyniê. Jeœli zdecydowano siê na wzmocnienie ochrony, zrobiono to bardzo dyskretnie. Poczeka³a, a¿ odjedzie ostatnia limuzyna. Rozcieraj¹c bol¹ce ramiê, przygl¹da³a siê kamerzystom, którzy sk³adali swój ekwipunek. Sta³a tu ju¿ od tylu godzin. – Co teraz? – zapyta³ Bob, chowaj¹c kamerê do futera³u. – Scotland Yard – odpowiedzia³a znu¿onym g³osem. – Coœ mi siê zdaje, ¿e spêdzimy tam du¿o czasu, zanim siê czegoœ dowiemy. I wszystko na to wskazywa³o. Liv d³ugo czeka³a w t³umie innych reporterów, zanim Scotland Yard og³osi³ oficjalny komunikat. Ograniczy³ siê w nim jednak do kilku bardzo enigmatycznych informacji. Do szóstej wieczorem Liv nie uzyska³a nic nowego, czym mog³aby uzupe³niæ swoj¹ korespondencjê, musia³a wiêc poprzestaæ na rekapitulacji porannych zdarzeñ i stwierdzeniu, ¿e, jak dot¹d, terrorystów nie uda³o siê zidentyfikowaæ. Ostatnie ujêcie zrobi³a sprzed Scotland Yardu, po czym uda³a siê do hotelu. Wyczerpana, le¿a³a przynajmniej godzinê w wannie, czekaj¹c, a¿ minie zmêczenie. Kiedy jednak wysz³a z k¹pieli, wnêtrze hotelowego pokoju nagle wyda³o siê jej zbyt spokojne i puste po prze¿yciach minionego dnia. Zaczyna³a ¿a³owaæ, ¿e odrzuci³a zaproszenie kolegów, aby zjeœæ z nimi kolacjê. Wci¹¿ jeszcze jest wczeœnie, pomyœla³a. Za wczeœnie. Nie chcia³a spêdziæ kolejnego wieczoru siedz¹c sama w pokoju hotelowym. Jeœli siê tylko zdecyduje, nie bêdzie mia³a problemu, aby znaleŸæ chêtnego do pójœcia na drinka czy kolacjê. Ale Liv nie mia³a ochoty spêdziæ wieczoru na roztrz¹saniu tego, co sta³o siê w ci¹gu dzisiejszego dnia. Mia³a ochotê zobaczyæ Londyn. Zapomniawszy o zmêczeniu, zaczê³a siê ubieraæ. Na zewn¹trz by³o ch³odno. W powietrzu czu³o siê zapach deszczu, który oci¹ga³ siê przez ca³y dzieñ i jakoœ wci¹¿ siê nie móg³ zdecydowaæ. Liv mia³a jedynie lekki p³aszcz, który narzuci³a na spodnie i sweter. Nie zastanawiaj¹c siê nad tym, dok¹d chce pójœæ, ruszy³a po prostu przed siebie. Na ulicach wci¹¿ panowa³ o¿ywiony ruch i spaliny z przeje¿d¿aj¹cych samochodów dra¿ni³y jej nozdrza. S³ysza³a, jak Big Ben wybija ósm¹. Jeœli ma zamiar coœ zjeœæ, musi znaleŸæ jak¹œ restauracjê. Ale spacer by³ taki przyjemny. Znowu wróci³a myœlami do tamtej podró¿y sprzed dziesiêciu lat. Ogl¹da³a Londyn z okien rollsa. A póŸniej by³o przyjêcie w pa³acu Buckin102

gham. Melinda w jasnoró¿owej sukni z organdyny i wspania³ym kapeluszu sk³ada³a uk³on przed królow¹. Liv bardzo chcia³a zobaczyæ Tower, ale jej matka uwa¿a³a, ¿e National Gallery bêdzie bardziej odpowiednie. Z obowi¹zku ogl¹da³a wspania³e obrazy, ale przez ca³y czas myœla³a, jak cudownie by³oby pójœæ do jakiegoœ pubu. Kiedyœ, parê lat temu, Doug wspomnia³ o podró¿y do Londynu. To by³o w college’u, kiedy jeszcze ¿yli marzeniami. Nigdy jednak nie mieli tyle pieniêdzy, aby zaoszczêdziæ na bilety lotnicze. A póŸniej nie by³o ju¿ mi³oœci, która mog³aby uratowaæ ich marzenia. Liv otrz¹snê³a siê ze wspomnieñ. By³a znowu w Londynie, mog³a obejrzeæ Tower, wejœæ do pubu czy przejechaæ siê metrem. Ale nie by³o nikogo, kto móg³by jej towarzyszyæ. Nikogo, z kim... – Liv! Zdumiona odwróci³a siê i wpad³a na Thorpe’a. Po³o¿y³ jej rêkê na ramieniu. Przez chwilê patrzy³a na niego tak, jakby nie wierzy³a w³asnym oczom. – Samotna? – zapyta³, ale na jego twarzy nie by³o uœmiechu. – Tak. Ja... – zastanawia³a siê, co powiedzieæ. – Tak. Postanowi³am trochê siê przejœæ. – Mia³em wra¿enie, ¿e jesteœ gdzieœ daleko. – Puœci³ jej ramiê i w³o¿y³ rêkê do kieszeni. – Zamyœli³am siê. – Ruszy³a przed siebie i Thorpe szed³ obok niej. – Czy by³aœ ju¿ kiedyœ w Londynie? – Raz, bardzo dawno temu. A ty? – Jako bardzo m³ody ch³opak. – Jakiœ czas szli w milczeniu. By³a zaskoczona jego ma³omównoœci¹, ale nie skomentowa³a tego. – Jeœli chodzi o terrorystów, to nie ma nic nowego – doda³ po chwili. – Tak. Wiem o tym. Ca³e popo³udnie spêdzi³am pod siedzib¹ Scotland Yardu. Podejrzewam, ¿e to mog³a to byæ niezale¿na grupa. Thorpe wzruszy³ ramionami. – Dysponowali bardzo nowoczesnym i jednoczeœnie bardzo kosztownym sprzêtem, ale jak siê zdaje, nie do koñca widzieli, jak siê nim pos³u¿yæ. To musieli byæ szaleñcy. – Kompletny idiotyzm – mruknê³a Liv, myœl¹c o czterech mê¿czyznach, którzy, jak aktorzy, przez chwilê znaleŸli siê w œwietle reflektorów, graj¹c nie do koñca zrozumia³¹ rolê. – G³upia, bezsensowna œmieræ. Szli dalej w milczeniu w ch³odzie londyñskiego wieczoru, oœwietlani migotliwym blaskiem ulicznych lamp. W pewnej chwili Thorpe obj¹³ Liv ramieniem. 103

– Liv, dooko³a lata³o tyle pocisków. – Tak? – To cud, ¿e nikt wtedy nie zgin¹³. – Tak. Nie mia³a zamiaru mu tego u³atwiæ. W koñcu Thorpe wyrzuci³ z siebie: – Trochê wtedy przesadzi³em, bo na chwilê zapomnia³em, ¿e ty tak¿e jesteœ reporterem. Myœla³em tylko o tym, ¿e jesteœ kobiet¹ i ¿e nie chcê, aby ci siê coœ sta³o. Patrzy³a na niego w milczeniu. – Czy to przeprosiny? – zapyta³a w koñcu. – Nie, to tylko wyjaœnienie. Liv chwilê siê nad czymœ zastanawia³a. – W porz¹dku. – Co w porz¹dku? – Uzna³am, ¿e to ca³kiem sensowne wyjaœnienie. – Uœmiechnê³a siê. – Ale nastêpnym razem, jeœli w czasie nagrania wejdziesz mi w drogê, musisz siê liczyæ z zupe³nie niekobiecym dŸgniêciem ³okciem pod ¿ebro. Zrozumiano? Skin¹³ g³ow¹ i uœmiechn¹³ siê równie¿. – Zrozumiano. – Czy jad³eœ ju¿ kolacjê, Thorpe? – zapyta³a, kiedy znowu ruszyli przed siebie. – Nie. Mia³em spotkanie z Donaldsonem. – Jesteœ g³odny? Spojrza³ na ni¹, unosz¹c do góry brwi. – Czy to zaproszenie, Olivio? – Nie, to pytanie. Odpowiedz tak lub nie. Jesteœ g³odny? – Tak. – Ktoœ kiedyœ mi powiedzia³, ¿e koledzy na obcym terenie powinni trzymaæ siê razem – zauwa¿y³a. – Co o tym myœlisz? – Jestem sk³onny przyznaæ mu racjê. Liv wziê³a go za rêkê. – ChodŸ, Thorpe. Ja stawiam.

104

'

Z

naleŸli ha³aœliw¹, tani¹ jad³odajniê, i przecisn¹wszy siê w t³umie, zajêli stoj¹cy w k¹cie stolik. Thorpe rozejrza³ siê dooko³a. Wiêkszoœæ goœci t³oczy³a siê przy kontuarze. W powietrzu unosi³ siê zapach oleju i pieczonego miêsa, a ponad g³owami miga³y efektowne, fluorescencyjne œwiate³ka. – Bardzo romantycznie – zauwa¿y³ Thorpe. – Uwielbiam taki nastrój na randce. – To nie jest ¿adna randka – zwróci³a mu uwagê Liv, zdejmuj¹c p³aszcz. – Sprawdzam pewn¹ teoriê. Powinieneœ uwa¿aæ, ¿eby jej nie zniszczyæ. – Zniszczyæ? – spojrza³ na niewinnie. – Jak? Spojrza³a na niego spod oka. Kiedy z³o¿yli zamówienie, Liv, usadowiwszy siê wygodnie, chciwie ch³onê³a atmosferê wnêtrza. Przy kontuarze jacyœ dwaj mê¿czyŸni gor¹co dyskutowali o wyœcigach konnych. Syk i skwierczenie pieczonego miêsa miesza³y siê z bezustannym gwarem rozmów. To by³o dok³adnie takie miejsce, jakie kiedyœ, po raz pierwszy bêd¹c jako nastolatka w Londynie, tak bardzo chcia³a zobaczyæ. Thorpe w milczeniu j¹ obserwowa³. Widzia³, z jakim zainteresowaniem i fascynacj¹ rozgl¹da siê dooko³a. W jej oczach nie by³o ju¿ smutku, który jeszcze tak niedawno j¹ przyt³acza³. O czym myœla³a? – zastanawia³ siê. Lub mo¿e raczej o kim? Tak niewiele o niej wiedzia³. 105

– No i co widzisz? – zapyta³. – Londyn – odpowiedzia³a z uœmiechem. – Znacznie wiêcej Londynu, ni¿ mo¿na zobaczyæ ogl¹daj¹c jego muzea i zabytki. – NajwyraŸniej podoba ci siê to, co widzisz? – Chcia³abym, abyœmy nie musieli st¹d jutro wyje¿d¿aæ. Przyda³by mi siê chocia¿ jeszcze jeden dzieñ. – I co byœ wtedy robi³a? Liv wzruszy³a ramionami. – Wiele rzeczy. Przejecha³abym siê piêtrowym autobusem. Jad³abym rybê i chipsy zawiniête w skrawek gazety. – Posz³abyœ do Covent Garden? Pokrêci³a przecz¹co g³ow¹. – By³am ju¿ w Covent Garden. Wola³abym raczej wybraæ siê do doków. Thorpe rozeœmia³ siê, podnosz¹c szklankê z piwem. – Czy kiedykolwiek widzia³aœ londyñskie doki, Olivio? – Nie. Dlaczego? – Nie radzi³bym ci siê tam wybieraæ. A przynajmniej nie samotnie. – Znowu zapominasz, ¿e jestem reporterem – zwróci³a mu uwagê Liv. – Dokerzy równie¿ mogliby o tym zapomnie栖 powiedzia³ z powa¿n¹ min¹ Thorpe. – No có¿, tak czy inaczej, jutro wracamy. – Co bêdziesz robi³a po powrocie? – Po zameldowaniu siê w studiu, przeœpiê resztê weekendu. – Kiedy ostatnio widzia³aœ Waszyngton? – zapyta³, kiedy postawiono przed nimi imponuj¹ce porcje pieczonej wieprzowiny. – O czym ty mówisz? Przecie¿ ogl¹dam Waszyngton codziennie. – Mam na myœli w³óczenie siê po mieœcie dla przyjemnoœci. – Wzi¹³ do rêki widelec. – Czy kiedykolwiek czu³aœ siê tam jak turystka? Liv zmarszczy³a czo³o, podnosz¹c do ust kawa³ek miêsa. – Có¿, s¹dzê... – Czy kiedykolwiek by³aœ w zoo? – Naturalnie, robi³am nawet kiedyœ reporta¿ o... – przerwa³a nagle i podnios³a na niego wzrok. Œmia³ siê serdecznie, czymœ wyraŸnie ubawiony. – No dobrze, do czego zmierzasz? – Uwa¿am, ¿e za ma³o czasu poœwiêcasz na relaks. Liv unios³a brwi. – A czy to, co w tej chwili robiê, to nie jest relaks? 106

– Nie mam czasu, ¿eby pokazaæ ci prawdziwy Londyn – rzek³ – dlaczego wiêc nie mia³abyœ siê zgodziæ, abym pokaza³ ci Waszyngton? W g³owie Liv odezwa³y siê ostrzegawcze dzwonki. Grzebi¹c widelcem w talerzu, zastanawia³a siê nad bezpieczn¹ odpowiedzi¹. – To nie ma sensu – odpowiedzia³a. Thorpe uœmiechn¹³ siê i zabra³ do jedzenia. – Dlaczego? – Nie chcê, abyœ doszed³ do b³êdnych wniosków, Thorpe. – Jakich b³êdnych wniosków? – Jego g³os brzmia³ ciep³o i przyjaŸnie. Patrz¹c na jej rêce, przypomnia³ sobie, jak wodzi³a palcami po jego twarzy, kiedy j¹ ca³owa³. – Pos³uchaj. – Liv umilk³a, szukaj¹c w³aœciwych s³ów. – Nie mam nic przeciwko twojemu towarzystwu, ale... – Carmichael, twoje komplementy maj¹ smak trucizny. – Ale – ci¹gnê³a – nie mam zamiaru siê anga¿owaæ i nie chcê, abyœ robi³ sobie jakieœ nadzieje. – Po chwili, czuj¹c, i¿ nie zabrzmia³o to zbyt uprzejmie, doda³a nieco innym tonem: – Mo¿emy przecie¿ byæ przyjació³mi... w pewnym sensie, oczywiœcie. – W jakim sensie? – Thorpe! – nie kry³a zniecierpliwienia. – Przestañ! – Nie zapominaj, ¿e jestem reporterem i potrzebujê konkretnej informacji – obrzuci³ j¹ niewinnym spojrzeniem i podniós³ do ust piwo. – Jako reporter powinieneœ byæ na tyle bystry, ¿eby zrozumieæ, co mam na myœli. Nachyli³ siê ku niej i uœmiechn¹³ szeroko. – Szalejê za tob¹ Carmichael. – Ty w ogóle jesteœ szalony – poprawi³a go, usi³uj¹c zignorowaæ nag³e przyspieszenie bicia serca. – Ale staram siê tego nie dostrzegaæ, tak aby mo¿liwy by³ miêdzy nami jakiœ kompromis. Jeœli wiêc zgodzisz siê utrzymywaæ nasze stosunki na bazie przyjacielskiej... – ci¹gnê³a – Co ty rozumiesz pod s³owem „przyjacielskiej”? – zapyta³. – Thorpe, jesteœ niemo¿liwy! – Liv, ja po prostu staram siê zrozumieæ, na czym polega problem. Jeœli nie wszystko jest dla mnie jasne, jak mogê formu³owaæ jakieœ sensowne wnioski? Ustalmy wiêc fakty. Na razie, jak s³yszꠖ wzi¹³ j¹ za rêkꠖ jesteœ sk³onna przyznaæ, ¿e tolerujesz moje towarzystwo. Zgadza siê? Liv wyrwa³a mu rêkê. – Na razie – przyzna³a niepewnie. 107

– I jesteœ gotowa zrobiæ drugi krok, proponuj¹c, abyœmy byli przyjació³mi. – W pewnym sensie. Chocia¿ wiedzia³a, ¿e wci¹ga j¹ w pu³apkê, nie potrafi³a, jak dot¹d, zorientowaæ siê, na czym polega podstêp. – A wiêc przyjaciele – zgodzi³ siê. Podniós³ do góry szklankê z piwem i wzniós³ toast za jej zdrowie. – Do czasu, zanim siê zdecydujesz na trzeci krok. – Jaki trzeci krok? – dopytywa³a siê Liv, ale on uœmiechn¹³ siê tylko do niej znad brzegu szklanki. – Thorpe... – Twoja kolacja stygnie – zauwa¿y³, po czym spojrza³ ³akomie na jej porcjê miêsa. – Czy masz zamiar zjeœæ to wszystko? Zbita z tropu, Liv spojrza³a na talerz. – Dlaczego? – Zapomnia³em o obiedzie. Liv rozeœmia³a siê i odkroi³a kolejny kawa³ek miêsa. – Ja równie¿ – odpowiedzia³a. Zjad³a wszystko. Kiedy wyszli z baru, pada³ rzêsisty deszcz. Liv podnios³a do góry twarz. Cieszy³a siê, ¿e spotka³a Thorpe’a, cieszy³a siê, ¿e zjedli razem kolacjê. Jeœli nawet nie mia³o to sensu, nie przejmowa³a siê tym. Jeœli to by³o niebezpieczne, nie dba³a o to. Odczuwa³a potrzebê spêdzenia wieczoru z kimœ, kto potrafi³ sprawiæ, ¿e siê œmia³a, myœla³a i czu³a. Nawet jeœli to by³ Thorpe. Dlaczego – nie mia³a chêci siê nad tym zastanawiaæ. Kilka tych kradzionych godzin by³o wszystkim, czego pragnê³a. Kilka godzin, aby zapomnieæ o obietnicach, które kiedyœ sobie sk³ada³a. Dziœ wieczorem czu³a siê wolna, wolna od przesz³oœci i od przysz³oœci. – O czym myœlisz? – Przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. – ¯e lubiê, kiedy pada deszcz. – Wci¹¿ œmiej¹c siê, odrzuci³a do ty³u w³osy. Nagle jego wargi poczu³a na swoich i zarzuci³a mu ramiona na szyjê, zapominaj¹c o ca³ym œwiecie. Nie mia³ zamiaru jej ca³owaæ. Bo¿e, naprawdê nie mia³ zamiaru. Ale kiedy siê rozeœmia³a i podnios³a ku niemu twarz, nie móg³ siê opanowaæ. Krople deszczu lœni³y na jej w³osach i policzkach. Czu³ ich smak na jej wargach. Jeszcze nigdy nie wyczuwa³ w niej takiej uleg³oœci. To rozpali³o jego po¿¹danie do granic wytrzyma³oœci. Czy¿ to mo¿liwe, aby nie wiedzia³a, 108

jak bardzo by³ w niej zakochany, jak bardzo jej po¿¹da³? Czy¿ nie wzbudza³ w niej przynajmniej litoœci? Na Boga, pomyœla³, ca³uj¹c nieprzytomnie jej usta. By³ do tego stopnia zdesperowany, ¿e przyj¹³by od niej nawet litoœæ, gdyby nie mog³a mu nic wiêcej ofiarowaæ. Przytuli³ j¹ mocniej do siebie i ukry³ twarz w zag³êbieniu jej szyi. Liv cofnê³a siê, po czym, wysun¹wszy siê z jego ramion, opar³a o s³up ulicznej latarni. Jej serce bi³o jak szalone. Gwa³townoœæ i si³a namiêtnoœci j¹ przera¿a³y. Czu³a w Thorpie coœ, czego nie mog³a zaakceptowa栖 szaleñcz¹ desperacjê. – Thorpe, ja... – Z trudem prze³ykaj¹c œlinê, niezdolna do zaakceptowania tego, co siê z ni¹ dzieje, pokrêci³a g³ow¹. – Ja... tego nie chcia³am... To siê po prostu sta³o – powiedzia³a bezradnie. Wci¹¿ dr¿¹c z namiêtnoœci, Thorpe podszed³ do niej. – Liv – szepn¹³, podnosz¹c rêkê do jej policzka. – Nie, proszê. – Zamknê³a oczy. Dwie si³y toczy³y w niej zaciek³y bój: jedna, która j¹ ku niemu popycha³a, i druga, która nakazywa³a coœ wrêcz przeciwnego. Byæ mo¿e, gdyby mog³a zapomnieæ, wymazaæ z pamiêci wszystko, a¿ do tej chwili, mo¿e wtedy... Ale nie, to wci¹¿ w niej tkwi³o. Nie by³a jeszcze gotowa. – Nie mogꠖ wyszepta³a otwieraj¹c oczy. – Po prostu nie mogê. Zamiast cofn¹æ d³oñ, odwróci³ j¹ tylko, wodz¹c kostkami palców po jej twarzy. Wydawa³o siê niemo¿liwe, aby móg³ jej pragn¹æ bardziej ni¿ w tej chwili. – Nie mo¿esz – zapyta³ – czy nie chcesz? – Nie wiem – wymamrota³a. – Czego ty w³aœciwie chcesz, Liv? – Dziœ wieczorem... – wyci¹gnê³a do niego rêkꠖ b¹dŸ po prostu moim przyjacielem, Thorpe. W jej oczach by³a niema proœba, której nie móg³ zignorowaæ. – Dziœ wieczorem, Liv. – Chwyci³ j¹ za ramiona. – Przyjaciele dziœ wieczorem, ale nie mogê ci obiecaæ, co bêdzie jutro. – Zgoda. – Odetchnê³a g³êboko i uœmiechnê³a siê do niego. – Postawisz mi drinka? Czeka³am dwanaœcie lat, ¿eby zobaczyæ od œrodka londyñski pub. Jego uœcisk powoli ³agodnia³. Widzia³a, ile wysi³ku go kosztuje, aby wypuœciæ j¹ z ramion. – Znam pewne miejsce w Soho, jeœli tam jeszcze jest. – A wiêc przekonajmy siꠖ powiedzia³a Liv, bior¹c go pod ramiê. 109

Knajpka by³a w tym samym miejscu, mo¿e tylko wygl¹da³a na nieco bardziej zaniedban¹ ni¿ siedem lat temu. Wchodz¹c do œrodka, Thorpe zastanawia³ siê, czy w powietrzu unosi siê wci¹¿ ten sam zapach tytoniu i zwietrza³ego piwa. – Cudownie! – zawo³a³a Liv, usi³uj¹c coœ dojrzeæ przez œcianê dymu. – Poszukajmy stolika. ZnaleŸli wolne miejsca w k¹ciku pubu. Liv usiad³a plecami do œciany, ciekawie rozgl¹daj¹c siê dooko³a. Goœcie siedzieli ciasno jeden przy drugim przy barze. Po ich zachowaniu Liv zorientowa³a siê, i¿ w wiêkszoœci byli to starzy bywalcy. Ktoœ gra³ na stoj¹cym z boku pianinie z wiêkszym zaciêciem ni¿ zdolnoœciami, a kilkanaœcie g³osów usi³owa³o wtórowaæ mu œpiewem. Pozostali goœcie prowadzili miêdzy sob¹ o¿ywion¹ rozmowê. Najczêstym tematem by³ terrorystyczny atak na kondukt pogrzebowy. – Co podaæ? – Barmanka, która pojawi³a siê przy stoliku, spojrza³a na nich nieufnie. – Bia³e wino dla pani – powiedzia³ Thorpe – a dla mnie piwo. – Jesteœcie Amerykanami. – Wydawa³a siê zadowolona ze swego odkrycia. – Poznajecie miasto? – Zgadza siꠖ odrzek³ Thorpe. Barmanka uœmiechnê³a siê i wróci³a do baru. – Mamy tu dwoje Amerykanów, Jake – powiedzia³a do kelnera. – Trzeba ich obs³u¿yæ. Liv rozeœmia³a siê cichutko. – Sk¹d znasz to miejsce, Thorpe? – Mia³em zadanie do wykonania – przypali³ papierosa od ognia zapalniczki. – Pewien Amerykanin zatrudniony w naszej ambasadzie w Londynie utrzymywa³, ¿e jest szpiegiem. To on wyznaczy³ mi to miejsce na spotkanie. – Jak w sensacyjnym filmie. – Liv pochyli³a siê do przodu, opieraj¹c ³okcie na blacie sto³u. – I co z tego wysz³o? – Nic. – Nie ¿artuj, Thorpe. – Liv nie kry³a rozczarowania. – Musia³o coœ wyjœæ. – A jeœli powiem, ¿e bez niczyjej pomocy uda³o mi siê rozpracowaæ miêdzynarodow¹ siatkê szpiegowsk¹ i puœciæ tê informacjê w bloku informacyjnym o szóstej? – To ju¿ lepiej – przyzna³a. – Oto wasze zamówienie, go³¹bki. – Barmanka postawi³a przed nimi drinki. – Wystarczy zagwizdaæ, kiedy bêdziecie chcieli to powtórzyæ. 110

– Wiesz – ci¹gnê³a Liv, kiedy znowu zostali sami – prawie pasujesz do image’u. – Jakiego image’u? – Twardego, nieustêpliwego reportera. – Upi³a ³yk i g³oœno siê rozeœmia³a. – No wiesz, obszerny trencz, zmêczona ¿yciem twarz. Stoisz przed gmachem rz¹dowym i przekazujesz informacje w si¹pi¹cej z nieba m¿awce. Koniecznie musi byæ m¿awka. – Nie mam trencza – zauwa¿y³. – Nie psuj wizerunku. – Nawet dla ciebie nie zamierzam robiæ reporta¿y w trenczu – doda³, œmiej¹c siê. – Jestem zdruzgotana. – Jestem zafascynowany. – Zafascynowany? Czym? – Twoj¹ wizj¹ reportera. – Tak go sobie wyobra¿a³am, zanim sama nim zosta³am – przyzna³a. – Widzia³am siebie, jak robiê wywiady z ró¿nymi typami w podejrzanych spelunkach i jak przekazujê wstrz¹saj¹ce historie, zanim ludzie zd¹¿¹ usi¹œæ do œniadania. Jedna historia goni drug¹. Przygoda, emocja, intryga. – ¯adnej papierkowej roboty, ¿adnej redakcyjnej pracy. Obserwowa³ j¹, pij¹c piwo. Jak to mo¿liwe, ¿eby pozostaæ tak nieskazitelnie piêkn¹ po ciê¿kim dniu, który mia³a za sob¹? Jej uœmiech by³ urzekaj¹cy. – W college’u wszystko wygl¹da inaczej. Ale ja nie zapomnia³am o swoich wyobra¿eniach, do czasu kiedy po raz pierwszy robi³am reporta¿ o zabójstwie. – Pokrêci³a g³ow¹ i wziê³a do rêki kieliszek z winem. – Czy w ogóle mo¿na siê do tego przyzwyczaiæ, Thorpe? – Nie mo¿na – odrzek³. – Ale ktoœ jednak musi to robiæ. Skinê³a g³ow¹. Pianista zacz¹³ graæ jak¹œ sentymentaln¹ balladê. – Czy to prawda, ¿e piszesz powieœæ? – Liv zmieni³a temat. – A tak mówi³em? Uœmiechnê³a siê znad brzegu kieliszka. – Mówi³eœ. O czym bêdzie? – O korupcji w œwiecie polityki. A co z twoimi planami literackimi? – Nic nie piszê. – Spojrza³a na niego przekornie. Poczu³ têpy ból w ¿o³¹dku. – Na razie – zaczê³a mówiæ œciszonym g³osem, po czym jakby siê zawaha³a. – Czy tobie mo¿na ufaæ, Thorpe? – Nie mo¿na. 111

Z jej ust wyrwa³ siê przyt³umiony œmiech. – Oczywiœcie ¿e nie mo¿na. A jednak ci powiem. Lecz nie bêdziesz nagrywa³ – doda³a. – Nie bêdꠖ potwierdzi³. – Kiedy by³am w college’u i mia³am k³opoty z pieniêdzmi, dorabia³am pisaniem. – Taak? – zastanawia³ siê, jak to mo¿liwe, aby pochodz¹c z takiej rodziny, mog³a mieæ k³opoty finansowe. Jednak nie zdecydowa³ siê zadaæ tego pytania. – Jakiego rodzaju pisaniem? – Napisa³am kilka opowiadañ dla „My True Story”. Spojrza³ na ni¹ ze zdumieniem. – Chyba ¿artujesz! Do takiego magazynu? – Nie kpij, Thorpe! Potrzebowa³am pieniêdzy. Poza tym – doda³a z odrobin¹ dumy – to by³y zupe³nie niez³e opowiadania. – Naprawdê? – uœmiechn¹³ siê tajemniczo. – Beletrystyka – wyjaœni³a. – Chcia³bym je przeczytaæ... dla celów edukacyjnych. – Nie ma mowy. – Spojrza³a w stronê baru, sk¹d dochodzi³y coraz g³oœniejsze dŸwiêki rozmów. – Co robi³eœ jako m³ody ch³opak? – Zaczyna³em karierê w gazecie. – Rzuci³ k¹tem oka na dwóch mê¿czyzn k³óc¹cych siê przy grze w strza³ki. – Wieczny dziennikarz. – I wielbiciel dziewcz¹t. – O tym nie trzeba nawet mówiæ. – Liv obserwowa³a, jak konflikt miêdzy graczami coraz bardziej narasta. Klienci baru przy³¹czyli siê do sporu, dziel¹c siê na dwa obozy. Thorpe siêgn¹³ po portfel. – Chyba nie wychodzimy? – zapyta³a widz¹c, ¿e reguluje rachunek. – Ju¿ za chwilê mo¿e tu wybuchn¹æ awantura. – Wiem. – Rozeœmia³a siê. – Chcê to zobaczyæ. Na kogo stawiasz? Na tego faceta w kapeluszu, czy na tego z w¹sami? – Liv – Thorpe nie ustêpowa³. – Kiedy ostatnio by³aœ œwiadkiem burdy w knajpie? – Nie nudŸ, Thorpe. Stawiam na tego typa w kapeluszu. Jest co prawda ni¿szy, ale za to lepiej zbudowany. W tej w³aœnie chwili mê¿czyzna z w¹sami zada³ pierwszy cios. Thorpe westchn¹³ z rezygnacj¹. Martwi³ siê o Liv. Ale w tej sytuacji miejsce w k¹cie wydawa³o siê bezpieczniejsze. 112

Mê¿czyŸni przy barze odwrócili siê, aby mieæ lepsze pole do obserwacji. Trzymali w rêkach swoje drinki i g³oœno dopingowali walcz¹cych, zak³adaj¹c siê, kto zwyciê¿y. Barman spokojnie kontynuowa³ wycieranie szklanek. Tymczasem dwaj mê¿czyŸni zwarli siê w morderczym uœcisku, po czym upadli na pod³ogê, ok³adaj¹c siê piêœciami. Thorpe w milczeniu obserwowa³, jak tocz¹ siê po pod³odze. Potr¹cone krzes³o przewróci³o siê i jakiœ mê¿czyzna, trzymaj¹cy w rêku szklankê piwa w rêku, postawi³ je z powrotem, po czym odsun¹wszy siê nieco, usiad³ na nim, dopinguj¹c swego faworyta. Wszystko wskazywa³o na to, ¿e Liv mia³a nosa. Facet w kapeluszu by³ zrêczny i œliski jak piskorz. W pewnej chwili chwyci³ g³owê swego przeciwnika, tak ¿e ten nie móg³ wykonaæ ¿adnego ruchu i musia³ siê poddaæ. Walka by³a skoñczona. – Chcesz jeszcze drinka? – zapyta³ Thorpe, gdy na sali znowu zapanowa³ spokój. – Hmm? – Liv spojrza³a na niego z uwag¹, po czym rozeœmia³a siê, widz¹c jego minê. – Thorpe, nie uwa¿asz, ¿e to móg³by byæ wspania³y materia³ na reporta¿? – Oczywiœcie, jeœli ty zdecydowa³abyœ siê wyst¹piæ w roli komentatora zawodowego meczu bokserskiego – doda³ z uœmiechem. –Zdumiewasz mnie, Olivio. – Dlaczego? Czy dlatego, ¿e nie krzycza³am i nie zas³ania³am oczu? – œmiej¹c siê, skinê³a na kelnera. – Thorpe, poza kilkoma siniakami i paroma przekleñstwami, nic takiego tu siê nie sta³o. W pokoju redakcyjnym ka¿dego dnia przed podawaniem wiadomoœci jest znacznie wiêkszy harmider. – Ale ty jesteœ dam¹, Carmichael – zauwa¿y³, wznosz¹c szklankê do góry. Liv z uœmiechem uczyni³a to samo. – Mimo wszystko, dziêkujê. By³o ju¿ bardzo póŸno, kiedy wyszli z pubu. Liv s³ysza³a, jak zegar bije pierwsz¹. Z nieba wci¹¿ si¹pi³ deszcz. Œwiat³a latarni odbija³y siê w ka³u¿ach wody i tworzy³y w powietrzu œwietlist¹ mgie³kê. Mimo ch³odu Liv czu³a siê znakomicie. Wino zrobi³o swoje. – Wiesz – powiedzia³a, kiedy szli wolno przez Soho – gdy po raz pierwszy by³am w Londynie, zwiedza³am zabytki i muzea, chodzi³am do opery i na przyjêcia. Ale teraz czujê, ¿e dziœ wieczorem zobaczy³am wiêcej ni¿ wówczas w ci¹gu tygodnia. – Ten spacer z nim w deszczu jeszcze 113

przed œwitem nagle wyda³ siê jej czymœ zupe³nie naturalnym. – Kiedy wychodzi³am wieczorem z hotelu, czu³am siê ogromnie znu¿ona i przygnêbiona. – Wzruszy³a ramionami. – No có¿, bardzo siê cieszê, ¿e siê spotkaliœmy. – Chcia³em byæ z tob¹ – powiedzia³ po prostu. Liv szybko zmieni³a temat. – Jestem zadowolona, ¿e weekend spêdzimy ju¿ w domu. Obs³uga takich uroczystoœci jest bardzo stresuj¹ca. Szczególnie gdy obfituje w takie niespodzianki jak dziœ. – To wcale nie by³a taka niespodzianka – zauwa¿y³ Thorpe. Liv spojrza³a na niego ze zdumieniem. – Chcesz powiedzieæ, i¿ spodziewa³eœ siê, ¿e coœ takiego mo¿e siê wydarzyæ? – Powiedzmy, ¿e mia³em przeczucie. – No có¿, mog³eœ siê z nami nim podzieli栖 w jej g³osie da³o siê s³yszeæ irytacjê. – Ostatecznie jesteœ dziennikarzem. – I w³aœnie dlatego mam obowi¹zek przekazywaæ informacje i fakty, a nie przeczucia. – Rozeœmia³ siê widz¹c, jak marszczy brwi. – Powinnaœ umieæ sama wyci¹gaæ wnioski, Carmichael. Masz krople deszczu na rzêsach. – Nie zmieniaj tematu. – Zaraz sp³ynie ca³y twój makija¿. – Thorpe... – Twoje w³osy ju¿ s¹ mokre. Liv z westchnieniem podda³a siê. – Zmêczona? – zapyta³, kiedy dotarli do hotelu. – Nie. – Rozeœmia³a siê. – Chocia¿ wiem, ¿e powinnam. – Mo¿e masz ochotê na szklaneczkê czegoœ mocnego przed snem? – Nie, jeœli jutro mam mieæ trzeŸwy umys³ – odpowiedzia³a, kieruj¹c siê w stronê windy. – Przed odlotem muszê siê jeszcze zjawiæ w Scotland Yardzie. Czy masz tam jakieœ chody? Œmiej¹c siê, nacisn¹³ guzik z numerem ich piêtra. – Bêdziesz musia³a sama pokopaæ. – S¹dzi³am, ¿e to twoja specjalnoœæ. – Tak, to prawda, ale tylko wtedy, kiedy jestem w Waszyngtonie. – Myœlê, ¿e jednak masz kontakty – upiera³a siê Liv. – Tego nie powiedzia³em. W ka¿dym razie mo¿emy jeszcze liczyæ na naszego londyñskiego korespondenta. 114

Czuj¹c, ¿e zabrnê³a w œlep¹ uliczkê, Liv w³o¿y³a klucz do zamka. – To niestety prawda. Nienawidzê, kiedy nie jestem w stanie sobie z czymœ poradziæ. – Odwróci³a siê do Thorpe’a i doda³a z uœmiechem: – Dziêkujê za towarzystwo. Bez s³owa podniós³ jej rêkê do ust. Czuj¹c mrowienie w czubkach palców, chcia³a siê cofn¹æ, ale Thorpe, odwróciwszy jej d³oñ, z³o¿y³ na niej d³ugi poca³unek. – Thorpe. – Liv cofnê³a siê, ale jej rêka wci¹¿ tkwi³a w uœcisku jego d³oni. – Przecie¿ ustaliliœmy, ¿e bêdziemy przyjació³mi. Jego oczy zatonê³y w jej oczach. Ochryp³y g³os podnieci³ go jeszcze bardziej. – Jest ju¿ jutro, Liv – wyszepta³. – Jeœli chodzi o jutro, niczego ci nie obiecywa³em. Po³o¿y³ rêce na jej ramionach, odwróci³ j¹ w stronê drzwi i delikatnie wepchn¹³ do pokoju. Po czym odszed³ na chwilê tylko po to, aby zamkn¹æ od œrodka drzwi. Znowu znalaz³a siê w jego ramionach. Czubki jego palców muska³y jej szyjê. Wci¹¿ patrz¹c jej w oczy, dotyka³ jej uszu, policzków i ust. Jej wargi rozchyli³y siê, jakby chcia³a coœ powiedzieæ, ale ¿aden dŸwiêk siê z nich nie wydoby³. Z tak¹ sam¹ delikatnoœci¹, w œlad za palcami pod¹¿y³y jego usta. Lekkie jak motyle poca³unki pokry³y jej szyjê, twarz i wargi. Nie musia³ na nic nalegaæ ani niczego wymuszaæ. Jej po¿¹danie sta³o siê jego najlepszym sprzymierzeñcem. Kiedy wsun¹³ rêce pod jej sweter, nie uczyni³a nic, aby go powstrzymaæ. Delikatnie wodzi³ palcami wzd³u¿ jej boków. Czu³, ¿e dr¿y pod jego dotykiem. Jego poca³unek stawa³ siê coraz intensywniejszy. Jego jêzyk pokona³ jej wargi, wnikaj¹c coraz dalej w g³¹b ust. Liv nie protestowa³a. Wygl¹da³o to tak, jakby ta walka, która siê w niej toczy³a miêdzy chêci¹ zbli¿enia do niego a ostro¿noœci¹ nakazuj¹c¹ go odrzuciæ, ju¿ j¹ znu¿y³a. Jej piersi, nabrzmia³e z namiêtnoœci, dr¿a³y w jego d³oniach. Z jej ust wydoby³ siê jêk rozkoszy. Instynkt podpowiada³ mu, ¿e powinien traktowaæ j¹ tak, jakby nigdy nie by³a z mê¿czyzn¹, z du¿ym taktem i cierpliwoœci¹. A jednak przez ca³y ten czas jego po¿¹danie wci¹¿ ros³o. To, ¿e dr¿a³a w jego ramionach, podnieca³o go, ale pragn¹³ czegoœ wiêcej. Chcia³, aby go dotyka³a, aby go po¿¹da³a. By³a w niej namiêtnoœæ, wiedzia³ ju¿ o tym. I teraz chcia³, aby znowu tak by³o. Jego usta wtopi³y siê w jej wargi, gor¹ce i nieustêpliwe. Widzia³, ¿e ona walczy bardziej ze sob¹ ni¿ z nim. Ciê¿ko oddycha³a, 115

a jej cia³o jakby zaczê³o odp³ywaæ. Mimo to wci¹¿ istnia³a jakaœ cienka œciana, której on nie by³ w stanie pokonaæ. Powoli rozsun¹³ jej spodnie i wsun¹³ do œrodka palce. Cudowna, nieprawdopodobna miêkkoœæ jej cia³a sprawi³a, ¿e zacz¹³ traciæ nad sob¹ panowanie. Przywar³a do niego konwulsyjnie. Jej cia³o nagle o¿y³o. Usta sta³y siê zach³anne i ¿¹daj¹ce. Jednak po chwili, zupe³nie nieoczekiwanie, odepchnê³a go i opar³szy siê o drzwi, krêc¹c przecz¹co g³ow¹ w panice powtarza³a: – Nie. Nie rób tego.. – Liv. – Doprowadzony do ostatecznoœci Thorpe chwyci³ j¹ w ramiona. – Nie chcê zrobiæ ci krzywdy. Czego siê boisz? Zbyt daleko zabrnê³a. Stanowczo zbyt daleko. Krzycza³a: – Niczego siê nie bojê! Chcê, abyœ sobie poszed³. Chcê, abyœ zostawi³ mnie sam¹. Zacisn¹³ palce na jej ramionach. – Nie wierzê ci! Z furi¹ zacz¹³ j¹ znowu ca³owaæ. Nawet jeœli chcia³a protestowaæ, usta wbrew jej woli odpowiada³y na poca³unki. – Teraz spójrz mi w oczy – zawo³a³, odsuwaj¹c j¹ nieco od siebie. – Spójrz mi w oczy i powtórz, ¿e nie pragniesz mnie. Otwiera³a usta, aby mu odpowiedzieæ, ale nie mog³a siê zdobyæ na k³amstwo. Sta³a wiêc tylko i patrzy³a na niego bez s³owa. Zniknê³a ca³a jej odwaga. By³a zupe³nie bezbronna. – A niech ciê diabli, Liv – rzuci³ Thorpe przez zaciœniête zêby, i odsun¹wszy j¹ na bok, z furi¹ wypad³ z pokoju.

116



K

iedy w poniedzia³ek rano Liv zjawi³a siê w WWBW, na jej twarzy malowa³ siê spokój. Resztê weekendu spêdzi³a na analizowaniu swoich stosunków z Thorpe’em. S³owo „stosunki” nie bardzo jej odpowiada³o, poniewa¿ sugerowa³o coœ osobistego. „Sytuacja” by³o z pewnoœci¹ lepszym okreœleniem. Postanowi³a nie dopuœciæ do dalszych komplikacji. To prawda, ¿e ku swojemu zdumieniu odkry³a, i¿ Thorpe by³ mi³y i poci¹gaj¹cy, o wiele bardziej ni¿ kiedykolwiek mog³a przypuszczaæ. By³ nawet dowcipny i towarzyski, o co go zupe³nie nie pos¹dza³a, okaza³ siê jednak doskona³ym kompanem, by³a w nim równie¿ g³êboko skrywana dobroæ i ¿yczliwoœæ w stosunku do innych ludzi. Odkrycie to sprawi³o, ¿e wyda³ jej siê bardzo sympatyczny. Liv nale¿a³a do ostro¿nych kobiet, okolicznoœci j¹ do tego zmusi³y. Jednak przed sob¹ nie musia³a udawaæ. Ta ch³odna, zawsze siê kontroluj¹ca Olivia Carmichael, która codziennie o pi¹tej trzydzieœci przekazywa³a wiadomoœci, nie by³a prawdziw¹ Olivi¹. Znaczna jej czêœæ tkwi³a gdzieœ g³êboko schowana przed ludŸmi. Dla swego dobra. To prawda, ¿e Thorpe zaczyna³ docieraæ do tego, co ukryte, ale minione lata nauczy³y Liv byæ tward¹. Jeœli zechce pozostaæ w ukryciu, pozostanie. To by³o takie proste. Albo te¿ chcia³a sobie wmówiæ, ¿e by³o proste. Poci¹g fizyczny wcale nie musi oznaczaæ powa¿niejszego zaanga¿owania. Liv nie mia³a zamiaru wi¹zaæ siê z Thorpe’em. Oczywiœcie bêd¹ 117

ich ³¹czy³y sprawy zawodowe. Nie wyklucza³a nawet, ¿e od czasu do czasu bêd¹ siê spotykaæ na gruncie towarzyskim. Byæ mo¿e nadszed³ czas, aby zacz¹æ uk³adaæ jakoœ swoje sprawy osobiste i wyjœæ z izolacji. Naturalnie musi siê mieæ na bacznoœci. Thorpe nie nale¿y do mê¿czyzn, których mo¿na lekcewa¿yæ. Pope³ni³a b³¹d, gdy z pobudek wy³¹cznie ambicjonalnych da³a siê wci¹gn¹æ w ten idiotyczny zak³ad. Taki cz³owiek jak Thorpe zrobi wszystko, ¿eby osi¹gn¹æ swój cel. Powinna by³a zignorowaæ tê jego dziwaczn¹ zapowiedŸ ma³¿eñstwa. Wspomnienie jego pewnego siebie uœmiechu, kiedy zgodzi³a siê na zak³ad, wci¹¿ j¹ przeœladowa³o. Za bardzo wtedy przypomina³ kota, który wie, jak dostaæ siê do klatki z ptaszkiem. Ale ja nie jestem kanarkiem, powiedzia³a sobie, wchodz¹c o pokoju redakcyjnego. I wcale nie bojê siê kotów. W pokoju redakcyjnym jak zwykle panowa³ ha³as. Telefony dzwoni³y bez przerwy. Tylko z telewizyjnych monitorów, którymi zawieszona by³a ca³a œciana, nie wydobywa³ siê ¿aden dŸwiêk. Odbywaj¹cy praktykê studenci z college’ów biegali tam i z powrotem, wykonuj¹c ró¿ne polecenia. Asystent dyrektora spiera³ siê z jakimœ terenowym korespondentem o d³ugoœæ nagrania. Cz³onkowie jednej z ekip szykowali siê do wyjœcia, zbieraj¹c sprzêt i dopijaj¹c w biegu kawê z trzymanych w rêku fili¿anek. – Ile koci¹t? – wo³a³ jeden z reporterów do s³uchawki. – Gdzie je urodzi³a? – Liv – redaktor programu pozdrowi³ j¹ podniesion¹ do góry rêk¹. – Burmistrz na drug¹ zwo³uje konferencjê prasow¹. – Przechodz¹c obok, poda³ jej kartkê papieru. – Kto chce kociaka? – us³ysza³a b³agalny g³os. – Nasza kotka urodzi³a w³aœnie dziesiêcioro i moja ¿ona odchodzi od zmys³ów. – Hej, Liv! – Brian chwyci³ j¹ za ramiê, kiedy mija³a jego biurko. – By³y do ciebie dwa telefony. – Naprawdê? – spojrza³a krytycznym wzrokiem na jego marynarkê. – Nowa? – Taaak – Delikatnie obci¹gn¹³ per³owoszare klapy. – Co myœlisz? – Rzuca na kolana – odpar³a, wiedz¹c, jak bardzo Brian dba o swój telewizyjny image. W³aœciwy dobór krawata to dla niego sprawa ¿ycia i œmierci. – A wracaj¹c do tych telefonów? – Trochê siê ba³em, czy dobrze le¿y w ramionach. – Uniós³ nieco rêce do góry. – Pierwszy by³ od sekretarki pani Ditmyer. Zdaje siê, ¿e 118

chodzi³o o zaproszenie na lunch. Drugi by³ od kogoœ o nazwisku Dutch Siedel. Powiedzia³, ¿e ma dla ciebie wiadomoœæ. – Doprawdy? – zamyœli³a siê. – Dutch by³ jej jedynym pewnym Ÿród³em informacji na Kapitolu. Wiele mo¿na siê by³o od niego dowiedzieæ. – Kto to jest Dutch? – To mój bukmacher – rzuci³a z uœmiechem, kieruj¹c siê w stronê swojego biurka. – Same niespodzianki, nie uwa¿asz? – skomentowa³ Brian. – Kim jest ten goguœ, co ciê tak obsypuje kwiatami? Liv zatrzyma³a siê. – Co powiedzia³eœ? Brian, uœmiechaj¹c siê pod nosem, z uwag¹ ogl¹da³ swoje paznokcie. – Na twoim biurku stoi bia³a ró¿a, taka sama jak tydzieñ temu. Ta ma³a praktykantka o kêdzierzawych w³osach powiedzia³a, ¿e przyniesiono j¹ z góry. – Spojrza³ na ni¹ badawczo. – Du¿o siê mówi o ostatniej wizycie Thorpe’a w naszym studiu. Pracujecie razem nad jakimœ reporta¿em? – Nad niczym razem nie pracujemy. – Liv odwróci³a siê na piêcie i podesz³a do swego biurka. Sta³a tam – bia³a i nietkniêta ze stulonymi niewinnie p³atkami. Liv si³¹ siê powstrzymywa³a, aby jej nie chwyciæ i nie zgnieœæ w rêku. – Nikt nigdy nie przys³a³ mi kwiatów. Liv odwróci³a siê i z furi¹ spojrza³a na kobietê, która siedzia³a przy s¹siednim biurku i pisa³a na maszynie. – Musia³aœ poderwaæ jakiegoœ romantyka. – Westchnê³a maszynistka. – Szczêœciara. – Tak, jestem szczêœciara – mruknê³a pod nosem Liv. Co ten cz³owiek zamierza³? – Nagle wyda³o siê jej, ¿e w pokoju zapad³a podejrzana cisza. K¹tem oka zauwa¿y³a ukradkiem rzucane porozumiewawcze spojrzenia i uœmiechy. Z furi¹ chwyci³a wazon wraz z ca³¹ zawartoœci¹ i z hukiem postawi³a go na s¹siednim biurku. – Proszꠖ powiedzia³a. – Mo¿esz j¹ sobie wzi¹æ. Wzburzona wypad³a z pokoju, s³ysz¹c za sob¹ œmiech kolegów. Najwy¿szy czas, postanowi³a, aby pewne sprawy postawiæ jasno. Kiedy tylko winda zatrzyma³a siê na piêtrze Thorpe’a, Liv, wci¹¿ kipi¹c ze z³oœci, ruszy³a w stronê jego pokoju. – Czy on jest? – zawo³a³a do recepcjonistki. – Kto? 119

– Thorpe. – Tak, panno Carmichael, ale za dwadzieœcia minut ma spotkanie z szefem kadr. Liv, nie zwracaj¹c uwagi na protest dziewczyny, z furi¹ wpad³a do gabinetu Thorpe’a. – Pos³uchaj mnie dobrze – zaczê³a, zanim zatrzasnê³y siê za ni¹ drzwi. – To musi siê skoñczyæ. Thorpe uniós³ do góry brwi i od³o¿y³ na bok trzymane w rêku pióro. – W porz¹dku. Jego spokój jeszcze bardziej wytr¹ci³ j¹ z równowagi. – Dobrze wiesz, o co mi chodzi. – Nie mam pojêcia. – Wskaza³ rêk¹ na krzes³o. – Ale jestem pewien, ¿e mi wyjaœnisz. Usi¹dŸ, proszê. – Chodzi o ten cyrk z kwiatami – ci¹gnê³a, podchodz¹c do jego biurka. – To mnie krêpuje, Thorpe. Robisz to celowo. – Ró¿e ciê krêpuj¹? – Uœmiechn¹³ siê rozbrajaj¹co. – Co powiesz o kolorze? – Mo¿esz przestaæ! – wpi³a d³onie w blat jego biurka z jeszcze wiêksz¹ furi¹ ni¿ wtedy, gdy wtargnê³a tu za pierwszym razem. – Twój fa³szywy uœmiech i wygl¹d œwiêtoszka nie wyprowadz¹ mnie w pole. Doskonale wiesz, co robisz. Doprowadzasz mnie do sza³u! – Przerwa³a na chwilê, aby z³apaæ trochê tchu. Thorpe, odchyliwszy siê do ty³u, patrzy³ na ni¹ z zainteresowaniem. – Zanim wybije dwunasta, wszyscy moi koledzy bêd¹ przekonani, ¿e coœ mnie z tob¹ ³¹czy. – A có¿ w tym z³ego? – Nic mnie z tob¹ nie ³¹czy. Nic nie ³¹czy³o i nic nigdy nie bêdzie ³¹czy³o. I nie ¿yczê sobie, aby moi koledzy myœleli inaczej. Thorpe wzi¹³ do rêki pióro i zacz¹³ nim stukaæ w blat biurka. – Czy¿byœ siê obawia³a, ¿e zwi¹zek ze mn¹ podwa¿y w jakiœ sposób twoj¹ wiarygodnoœæ? – To nie ma z tym nic wspólnego. – Wyrwa³a mu z rêki pióro i cisnê³a przed siebie. – Nic mnie z tob¹ nie ³¹czy. – Czy¿by? – spokojnie powiedzia³. – ObudŸ siê, Liv. – Pos³uchaj... – Nie, to ty pos³uchaj. – Wsta³ i obszed³ dooko³a biurko. Liv wyprostowa³a siê, aby stan¹æ z nim twarz¹ w twarz. – Ca³owa³aœ siê ze mn¹ dwa dni temu. – To nie ma nic... 120

– Przestañ – powiedzia³ ³agodnie. – Wiem, co naprawdê czujesz, i jesteœ g³upia, jeœli s¹dzisz, i¿ zdo³asz stworzyæ pozory, ¿e jest inaczej. – Ja niczego nie stwarzam. – Czy¿by? – uniós³ nieco ramiona, jakby siê zastanawia³ nad tym, co powiedzia³a. – W ka¿dym razie nie uwa¿am, aby wys³anie ró¿y mog³o w jakimkolwiek stopniu naruszyæ twoje poczucie godnoœci. Jeœli chcesz mieæ jakiœ bardziej konkretny powód do obrazy, zobowi¹zujê siê dostarczyæ ci go. Przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. Po raz pierwszy ujrza³a b³ysk gniewu w jego oczach. Nie chcia³a siê z nim szarpaæ, nie mia³a zreszt¹ szans, poniewa¿ by³ od niej silniejszy. Podnios³a wiêc tylko do góry g³owê i spojrza³a na niego wyzywaj¹co. – Nie s¹dzi³am, Thorpe, ¿e bêdziesz musia³ w³o¿yæ tyle wysi³ku, aby przejœæ do ofensywy. – Wcale nie potrzebowa³em. Raczej dzia³a³em pod presj¹ czasu, a mo¿e chcia³em po prostu coœ udowodniæ. Bêdziemy mogli jeszcze o tym porozmawiaæ podczas dzisiejszej kolacji. – Nie zamierzam jeœæ dzisiaj z tob¹ kolacji. – Przyjadê po ciebie o siódmej trzydzieœci – oznajmi³, wypuszczaj¹c j¹ z objêæ i siêgaj¹c po marynarkê. – Nie. – Naprawdê nie uda mi siê wczeœniej ni¿ kwadrans przed siódm¹ – poca³owa³ j¹ szybko. – Je¿eli mamy sobie coœ wyjaœniæ, to chyba lepiej, abyœmy wybrali do tego bardziej odpowiednie miejsce, nie uwa¿asz? Nie mog³a nie przyznaæ mu racji, a jej wargi wci¹¿ dr¿a³y od jego poca³unku. – Wys³uchasz tego, co mam ci do powiedzenia? – zapyta³a podejrzliwie. – Oczywiœcie. – Uœmiechn¹³ siê i jeszcze raz delikatnie musn¹³ ustami jej wargi. Cofnê³a siê. – I bêdziesz siê zachowywa³ przyzwoicie? – Oczywiœcie. – W³o¿y³ marynarkê. Liv zaniepokoi³a ³atwoœæ, z jak¹ Thorpe na wszystko siê zgadza³. – Muszê ju¿ wyjœæ – powiedzia³. – Odprowadzê ciê do windy. – Doskonale. Id¹c obok niego, Liv zastanawia³a siê, czy zdoby³a czy te¿ straci³a punkty. W najlepszym przypadku remis, zdecydowa³a po chwili i uœmiechnê³a siê. 121

Pod domem Liv Thorpe’a ogarnê³y w¹tpliwoœci. W³aœciwie nie wiedzia³, dlaczego to robi. Nie by³ przyzwyczajony do odmowy, zw³aszcza gdy spotyka³a go ze strony kobiety. Zawsze odnosi³ sukcesy, i to zarówno w ¿yciu zawodowym, jak i osobistym; te ostatnie przychodzi³y mu wyj¹tkowo ³atwo. Nie musia³ godzinami zabiegaæ o wzglêdy kobiety, aby j¹ w koñcu wzi¹æ w ramiona i zaci¹gn¹æ do ³o¿ka Maj¹c niewiele wiêcej ni¿ dwadzieœcia lat i znajduj¹c siê dopiero u progu zawodowej kariery, zaliczy³ wiele atrakcyjnych panienek. PóŸniej, gdy na osiemnaœcie miesiêcy wyjecha³ jako korespondent na Œrodkowy Wschód, kobiet w jego ¿yciu równie¿ nie brakowa³o. A poniewa¿ z biegiem lat jego nazwisko i twarz stawa³y siê coraz bardziej znane, panie z najlepszego towarzystwa same wchodzi³y mu w rêce. Wiedzia³, i¿ wystarczy mu podnieœæ s³uchawkê i wybraæ numer, aby zapewniæ sobie towarzystwo na ca³y wieczór. Zna³ mnóstwo kobiet – interesuj¹cych, piêknych i s³awnych. Przeby³ d³ug¹ drogê, zanim krêc¹cy siê niegdyœ przy klubie „Senatorów” m³ody ch³opiec sta³ siê znanym w ca³ym kraju reporterem. Jednak dwie rzeczy pozosta³y w nim niezmienne. W tym, co robi³, zawsze musia³ byæ najlepszy, a jeœli czegoœ naprawdê chcia³, zawsze to osi¹ga³. Thorpe wsun¹³ rêce do kieszeni i, zatrzymawszy siê pod drzwiami Liv, chwilê sta³ niezdecydowany. Co w³aœciwie go tu ci¹gnê³o? – zastanawia³ siê. Jednak odpowiedŸ wcale nie by³a prosta. Nawet teraz, kiedy tak sta³ pod jej drzwiami, mia³ przed sob¹ jej twarz, s³ysza³ jej g³os, czu³ jej zapach. Jeszcze ¿adna kobieta tak na niego nie dzia³a³a. Za ¿adn¹ tak nie têskni³ i z powodu ¿adnej nigdy tak nie cierpia³. Liv by³a dla niego wyzwaniem, to prawda, ale on uwielbia³ wyzwania. Jednak nie dlatego tu by³. Kocha³ j¹. Pragn¹³ jej i by³ zdecydowany j¹ zdobyæ. Nacisn¹³ dzwonek i czeka³. Kiedy Liv otworzy³a drzwi, mia³a ju¿ narzucony na ramiona ¿akiet. Nie zamierza³a wpuszczaæ go do œrodka. Jeœli ju¿ siê z nim umówi³a, wola³a, aby wybrali siê do restauracji, gdzie nie grozi³o jej niebezpieczeñstwo, ¿e pope³ni b³¹d, który pope³ni³a ju¿ tyle razy. – Jestem gotowa – powiedzia³a urzêdowym tonem. – Widzê. Nie ruszy³ siê z miejsca, kiedy zatrzasnê³a za sob¹ drzwi. Mia³a do wyboru – albo odepchn¹æ go, albo czekaæ, a¿ sam siê odsunie. Wybra³a to drugie wyjœcie. Musia³ przyjœæ prosto z nagrania, chocia¿ Liv nie mia122

³a zamiaru siê przyznaæ, ¿e ogl¹da³a jego program. Wygl¹da³o na to, i¿ by³ w takim samym stopniu pewny siebie i rozluŸniony, jak ona by³a spiêta. – Wci¹¿ jesteœ z³a. – Uœmiechn¹³ siê, wiedz¹c, ¿e j¹ prowokuje, ale nie móg³ siê przed tym powstrzymaæ. Nie by³ pewien, kiedy jej oczy bardziej go fascynowa³y: czy wtedy gdy z powag¹ spogl¹da³y z ekranu, czy wtedy gdy patrzy³y na niego z trudem powstrzymywan¹ irytacj¹. Liv nie by³a z³a, mia³a jedynie pretensje do siebie, ¿e tak ³atwo mu uleg³a. Nawet teraz czu³a, jak miêknie pod wp³ywem jego uœmiechu. – Myœla³am, ¿e porozmawiamy o tym podczas kolacji, a nie w holu mojego domu. – Jesteœ g³odna? Nie chcia³a siê uœmiechn¹æ, ale jej usta j¹ zdradzi³y. – Tak. – Lubisz w³osk¹ kuchniê? – zapyta³, bior¹c j¹ za rêkê, kiedy szli w stronê windy. – Prawdê mówi¹c, lubiê. – Chcia³a uwolniæ rêkê, ale Thorpe zdawa³ siê nie zwracaæ na to uwagi. – Doskonale. Znam niewielki lokalik, gdzie podaj¹ wspania³e spaghetti. – Œwietnie. Dwadzieœcia minut póŸniej dotarli na miejsce. Liv zmarszczy³a brwi na widok wysokiego, bia³ego budynku. – Po co tu przyjechaliœmy? – Aby zjeœæ kolacjê. Thorpe zaparkowa³ samochód, po czym przechyli³ siê i odblokowa³ klamkê. Liv wysiad³a i czeka³a na niego. – W Watergate chyba nie maj¹ w³oskiej restauracji. – Nie maj¹. – Thorpe znowu wzi¹³ j¹ za rêkê i poprowadzi³ w stronê frontowych drzwi. Liv rozejrza³a siê z niepokojem. – Powiedzia³eœ, ¿e idziemy do w³oskiej restauracji. – Nie, powiedzia³em, ¿e bêdziemy jedli spaghetti. Przeszli przez hol i Thorpe nacisn¹³ przycisk windy. Liv spojrza³a na niego z ukosa. – Gdzie? Wprowadzi³ j¹ do windy. – W moim mieszkaniu. – O nie! – wpad³a w panikê, ale kabina ju¿ ruszy³a. – Zgodzi³am siê zjeœæ z tob¹ kolacjê, ¿ebyœmy mogli spokojnie porozmawiaæ, ale ja... 123

– Trudno spokojnie rozmawiaæ w ha³aœliwej restauracji, nie uwa¿asz? – zauwa¿y³ lekko, kiedy winda zatrzyma³a siê na piêtrze. – A coœ mi siê zdaje, ¿e masz mi du¿o do powiedzenia. – Otworzywszy drzwi do mieszkania, zaprosi³ j¹ do œrodka. – Tak, to prawda, ale... – do jej nozdrzy dotar³ zapach aromatycznego, pikantnego sosu. – Kto przygotowa³ spaghetti? – Ja. Thorpe zsun¹³ z jej ramion okrycie, po czym zdj¹³ swoje. – To nieprawda. – Patrzy³a na niego z niedowierzaniem. Czy¿ to mo¿liwe, ¿eby ten cz³owiek o szorstkich d³oniach, inteligentnych oczach, przem¹drza³y i pewny siebie, potrafi³ przyrz¹dziæ spaghetti? – Szowinistka – powiedzia³ i poca³owa³ j¹, zanim zd¹¿y³a siê przed tym obroniæ. – Tego siê nie spodziewa³am. – Liv by³a oszo³omiona nie tylko poca³unkiem, ale i dochodz¹cym z kuchni kusz¹cym zapachem. – Znam wielu gotuj¹cych mê¿czyzn, ale nie... – Ale nie s¹dzi³aœ, ¿e ja potrafiꠖ dokoñczy³ za ni¹ Thorpe. Œmia³ siê, wci¹¿ trzymaj¹c d³onie na jej ramionach. Jej skóra by³a taka delikatna, zbyt delikatna, aby móg³ siê temu oprzeæ. – Lubiê jeœæ i mam dosyæ restauracji. Poza tym, nauczy³em siê gotowaæ, kiedy jeszcze by³em dzieckiem. Moja matka pracowa³a. Ja przygotowywa³em posi³ki. Jego rêce delikatnie g³adzi³y jej ramiona, a¿ poczu³a, ¿e ca³a pulsuje. Thorpe widzia³, co siê z ni¹ dzieje, i pragn¹³ jej coraz bardziej. – Nie rób tego – wyszepta³a, boj¹c siê, ¿e za chwilê z w³asnej woli znajdzie siê w jego ramionach. – Nie rób czego, Liv? Dostrzegaj¹c w jej oczach t³umione po¿¹danie, czu³, jak narasta jego w³asne. – Nie dotykaj mnie w ten sposób. Thorpe na chwilê znieruchomia³, po czym, jakby nic siê nie sta³o, cofn¹³ rêce. – Czy umiesz gotowaæ? Liv wyda³o siê, jakby stanê³a na nieco twardszym gruncie. – Niespecjalnie. – Czy potrafisz przygotowaæ sa³atkê? Dlaczego to by³o takie proste i ³atwe dla niego? – zastanawia³a siê. Œmia³ siê tak beztrosko i naturalnie, podczas gdy pod ni¹ nogi wci¹¿ jeszcze siê ugina³y. 124

– Chyba tak, jeœli zrobiê to pod twoim kierunkiem. – Zaraz ci wszystko powiem. – Wzi¹³ j¹ za rêkê i poprowadzi³ w stronê kuchni. – Czy czêsto zapraszasz kobiety na kolacjê, po czym zaganiasz je do pracy? – Stara³a siê dostosowaæ do jego nastroju i zapomnieæ o chwili s³aboœci. – Zawsze. Kuchnia robi³a niesamowite wra¿enie. Pod oknem w specjalnych koszykach z plecionego drutu u³o¿one by³y cebula, czosnek i ziemniaki, a wysoko na hakach wisia³y miedziane rondle. Poza tym pe³no tu by³o ró¿nych naczyñ i przyborów, których nigdy jeszcze nie widzia³a, a wszystko umieszczone tak, aby znajdowa³o siê w zasiêgu rêki. Na pó³kach sta³y szklane pojemniki z kolorow¹ fasol¹ i innymi ziarnami oraz makaronem ró¿nej d³ugoœci i kszta³tu. Jej w³asna kuchnia, w porównaniu z t¹, wyda³a siê Liv szara i uboga. To by³o królestwo nie tylko kogoœ, kto umie gotowaæ, ale kto robi to z sercem. – Ty naprawdê gotujesz – z podziwem powtarza³a Liv. – To mnie odprê¿a, podobnie jak wios³owanie. I jedno, i drugie wymaga wysi³ku i koncentracji. Thorpe otworzy³ butelkê burgunda i zostawi³ j¹, aby siê trochê odsta³a, po czym zaci¹gn¹³ Liv do stoj¹cego na ma³ym ogniu garnka. – Kiedy zd¹¿y³eœ to wszystko zrobiæ? Podniós³ pokrywkê. – Nastawi³em rano, zanim wyszed³em do pracy. Spojrza³a na niego spod oka. -Jesteœ bardzo pewny siebie. – Zdumiewaj¹ce, ile razy, w tak krótkim czasie, zdo³a³ j¹ wyprowadziæ z równowagi. – Proszꠖ rzek³ z rozbrajaj¹cym uœmiechem i zanurzy³ drewnian¹ ³y¿kê w garnku. – Spróbuj. Duma ust¹pi³a przed nag³ym uczuciem g³odu i Liv ulegaj¹c namowom otworzy³a usta. – Och! – Liv zamknê³a oczy rozkoszuj¹c siê wybornym smakiem potrawy. – To prawdziwa rozpusta. – Rozpust¹ jest korzystanie z tego co najlepsze. – Thorpe ponownie przykry³ garnek. – Przygotujê chleb i makaron. – Nape³ni³ garnek wod¹. Liv waha³a siê chwilê. Wci¹¿ czu³a w ustach cudowny smak sosu. W koñcu postanowi³a, ¿e nic jej nie powstrzyma przed konsumowaniem tego wspania³ego spaghetti. 125

– Wszystko, co trzeba, znajdziesz w lodówce. Ujê³a warzywa i zanios³a do zlewu, aby je umyæ. – Potrzebna mi salaterka. – Druga szafka nad twoj¹ g³ow¹. – Zapali³ gaz i wsypa³ trochê soli do wody, po czym wzi¹³ siê do krojenia chleba. Obserwowa³, jak Liv wspina siê na palce, aby zdj¹æ z góry salaterkê. Sukienka wêdrowa³a to w górê to na dó³, ods³aniaj¹c nogi. Kiedy my³a pod wod¹ zielony pieprz, jej palce zrêcznie przeœlizgiwa³y siê po zielonej ³upinie. Paznokcie, pokryte bezbarwnym lakierem, mia³y piêkny kszta³t i by³y bardzo zadbane, a makija¿ delikatny i stonowany, tak jak i jej ubranie. Thorpe zastanawia³ siê, czy mia³o to byæ celowym przeciwstawieniem krzykliwego stylu jej siostry, czy te¿ by³ to œwiadomy wybór. Liv po³o¿y³a warzywa na ladzie. Podnios³a g³owê, kiedy Thorpe poda³ jej kieliszek wina. – Ciê¿ka praca zas³uguje na nagrodê. Zanim zd¹¿y³a wytrzeæ rêce i wzi¹æ od niego kieliszek, Thorpe ju¿ podniós³ go do jej ust. Wzrok mia³ przez ca³y czas utkwiony w jej oczach. – Dziêki. – Mia³a taki zamêt w g³owie, ¿e nawet dawa³o siê to odczuæ w sposobie mówienia. Szybko odwróci³a twarz. – Smakuje ci? Zwykle pijesz bia³e. – Thorpe podnió s³ do ust swój kieliszek i upi³ z niego trochê. – Jest w porz¹dku. – Liv ca³¹ uwagê skupi³a na wybraniu w³aœciwego no¿a. Thorpe wyci¹gn¹³ jeden ze stojaka i poda³ jej. – Jest bardzo ostry – ostrzeg³. – B¹dŸ ostro¿na. – Staram siê by栖 mruknê³a i wziê³a siê do pracy. S³ysza³a, jak Thorpe krz¹ta siê po kuchni, jak sypie makaron na wrz¹tek i umieszcza kromki chleba w tosterze. Jego obecnoœæ dzia³a³a na ni¹ parali¿uj¹co. Zanim skoñczy³a przyrz¹dzaæ sa³atkê, jej nerwy by³y napiête do granic wytrzyma³oœci. Siêgnê³a po stoj¹cy na ladzie kieliszek i wypi³a prawie ca³¹ jego zawartoœæ. Odstaw, powiedzia³a do siebie, jeœli nie chcesz zapomnieæ, po co tu przysz³aœ. – Gotowe? – Po³o¿y³ rêce na jej ramionach i Liv z trudem opanowa³a dr¿enie. – Tak, wszystko zrobione. – Doskonale. A wiêc zaczynajmy. Pod oknem, sk¹d roztacza³ siê rozleg³y widok na panoramê miasta, na otoczonym balustrad¹ podwy¿szeniu, do którego prowadzi³y trzy schod126

ki, sta³ niewielki stó³ z blatem z dymnego szk³a. To by³ niezwykle sympatyczny, przytulny k¹cik, którego atmosferê podkreœla³y jeszcze ustawione w ró¿nych miejscach p³on¹ce œwiece. Angielska porcelana dope³nia³a reszty. Thorpe zaj¹³ siê nak³adaniem sa³atki na talerze. Liv stara³a siê nie ulegaæ nostrojowi; zastanawia³a siê, jak zacz¹æ dra¿liwy temat. Byæ mo¿e, pomyœla³a, lepiej do niego dojœæ nieco okrê¿n¹ drog¹. – Masz piêkny apartament – zauwa¿y³a. – Od jak dawna tu mieszkasz? – Od trzech lat. – A jak d³ugo przebywa³eœ na Œrodkowym Wschodzie? – Za d³ugo. – Spojrza³a na niego ze zdumieniem. – Godziny nudy i chwile panicznego strachu. Nie najlepszy sposób na ¿ycie. Dopiero wojna uœwiadamia nam, mo¿e za bardzo, do czego tak naprawdê zdolny jest cz³owiek. – To musi byæ bardzo trudne – powiedzia³a cicho, staraj¹c to sobie wyobraziæ. – Robiæ reporta¿e o wojnie, o takiej wojnie, w obcym kraju. – To tylko kolejne doœwiadczenie – wzruszy³ ramionami. – Problem w tym, i¿ robi¹c reporta¿e czêsto zapominamy, ¿e równie¿ jesteœmy ludŸmi. Uwa¿amy, ¿e nic z³ego nie mo¿e nas spotkaæ. To jest zwyczajne oszukiwanie siebie. Wystarczy jedna zab³¹kana kula, która nie bêdzie nas oszczêdzaæ. Doskonale wiedzia³a, co mia³ na myœli. Sama to kiedyœ odczu³a na w³asnej skórze, kiedy wesz³a do budynku rz¹dowego w œlad za antyterrorystyczn¹ grup¹, która mia³a rozbroiæ bombê. Wówczas myœla³a jedynie o reporta¿u. Dopiero póŸniej uœwiadomi³a sobie, jakie mog³y byæ tego konsekwencje. – To niesamowite, nie uwa¿asz? – powiedzia³a w zadumie. – I to dotyczy nie tylko reporterów. Z kamerzystami jest chyba jeszcze gorzej. Jak myœlisz, dlaczego to robimy? – Niektórzy u¿ywaj¹ górnolotnych s³ów o szczególnej misji, któr¹ mamy do wype³nienia, czy te¿ szlachetnym obowi¹zku informowania opinii publicznej. Ja nazywam to inaczej. Po prostu uwa¿am, i¿ robimy to dlatego, ¿e taki jest nasz zawód. – W tym nie ma nic z romantyzmu – doda³a Liv. Thorpe uœmiechn¹³ siê, obserwuj¹c, jak œwiat³o œwiec dr¿y na jej twarzy. – Szukasz w pracy romantyzmu, Liv? – Ale sk¹d¿e! – To chyba dobry moment, pomyœla³a. – I w³aœnie dlatego zgodzi³am siê zjeœæ dzisiaj z tob¹ kolacjê. 127

– Aby oddzieliæ romantyzm od pracy. Zmarszczy³a brwi. Dlaczego w jego ustach zabrzmia³o to zupe³nie inaczej? – Tak... Nie – sprostowa³a. – Pójdê po spaghetti, a ty siê w tym czasie zdecyduj. Wœciek³a na siebie rozerwa³a w rêkach kromkê czosnkowego chleba. Dlaczego, ilekroæ on jest przy niej, wszystko uk³ada siê inaczej, ni¿ sobie zaplanuje? I dlaczego on zawsze musi byæ gór¹? Wyprostowa³a siê nagle i siêgnê³a po wino. Musi po prostu spróbowaæ jeszcze raz. – Proszê. Thorpe postawi³ na stole pó³misek cienkiego makaronu, obficie polanego gêstym sosem. – Thorpe – zaczê³a Liv, nak³adaj¹c sobie na talerz spor¹ porcjê spaghetti. – S¹dzi³am, ¿e zrozumia³eœ to, co powiedzia³am poprzedniego dnia. – Zrozumia³em doskonale. Nie pozostawi³aœ mi ¿adnych w¹tpliwoœci, Olivio. – Wzi¹³ od niej pó³misek. – Wobec tego chyba rozumiesz, jak bardzo mi komplikujesz ¿ycie. – Posy³aj¹c ci kwiaty – ironicznie doda³ – No w³aœnie. – W jego ustach zabrzmia³o to tak niepowa¿nie. –To bardzo mi³e, ale... – Marszcz¹c brwi nabra³a na widelec spaghetti. – Nie ¿yczê sobie, ¿ebyœ ty lub kto inny wyobra¿a³ sobie, i¿ to cokolwiek znaczy. – Rozumiem. – Obserwowa³, jak bierze zawartoœæ widelca do ust. – No jak? – Wspania³e. Absolutnie wspania³e. – Liv rozkoszowa³a siê smakiem potrawy. – Nigdy nie jad³am czegoœ tak pysznego. – Nawinê³a znowu na widelec makaron. – W ka¿dym razie, to nie powinno siê zdarzaæ miêdzy kolegami w pracy. – Kolejna porcja by³a tak samo smakowita jak pierwsza. – Co nie powinno siê zdarzaæ? – Z ogromn¹ satysfakcj¹ obserwowa³, jak szybko spaghetti znika z jej talerza. – Przesy³anie sobie nawzajem kwiatów – wyjaœni³a. – Szczególnie wtedy gdy w grê wchodzi rywalizacja. Lokalne i krajowe wiadomoœci s¹ jak rodzeñstwo. Wiem coœ o rywalizacji wœród rodzeñstwa. – Chodzi o twoj¹ siostrꠖ skomentowa³. – W jej oczach, w których odbija³o siê œwiat³o œwiec, lœni³y maleñkie z³ote punkciki. Thorpe prawie móg³ je policzyæ. – Hmm. Przy takiej siostrze jak Melinda zawsze siê czu³am jak Kopciuszek. Nigdy siê zreszt¹ tym nie przejmowa³am. Spryt i pomys³owoœæ by³y moimi atutami. Tak samo jest w lokalnych wiadomoœciach. 128

– Czy naprawdê tak na to patrzysz? – zapyta³ ze zdumieniem. Podniós³ do góry jej rêkê i z zainteresowaniem przygl¹da³ siê jej skromnie pomalowanym paznokciom. – Te¿ czujesz siê jak Kopciuszek? – Macie ogromny bud¿et – zauwa¿y³a. – Wielkie uznanie i rozg³os. To wcale nie znaczy, ¿e nie mo¿emy byæ równie dobrzy na mniejsz¹ skalê. – Mia³ odcisk na kciuku. Czu³a to pod palcami. Nieoczekiwanie przeszy³ j¹ dreszcz. Ostro¿nie wycofa³a d³oñ i siêgnê³a po wino. – Ale nie w tym rzecz. – A w czym? – Thorpe uœmiechn¹³ siê do niej w sposób, który zawsze pozbawia³ j¹ rozs¹dku. Robi³a wszystko, aby siê opanowaæ. – Dobrze wiesz, jak w pokoju redakcyjnym szybko rozchodz¹ siê plotki. Tam niczego nie da siê utrzymaæ w tajemnicy. A mnie bardzo zale¿y na prywatnoœci. – Tak, wiem. Od czasu, gdy by³aœ nastolatk¹, w œrodkach masowego przekazu nie znalaz³a siê o tobie ¿adna, najmniejsza nawet wzmianka. A przecie¿ Carmichaelowie zawsze byli wdziêcznym tematem dla dziennikarzy. – Nigdy nie pasowa³am do szablonów. – Nie mia³a zamiaru tego powiedzieæ i by³a zdumiona, ¿e jakoœ samo to wysz³o. – Chcia³am tylko – ci¹gnê³a – abyœ zda³ sobie sprawê, ¿e jeœli ktoœ, ty czy ja, kichniemy albo coœ nam wpadnie do g³owy, ju¿ po minucie wszyscy siê o tym dowiedz¹ i skomentuj¹. Chyba wiesz, jak po kilkakrotnym powtórzeniu zwyczajne spotkanie przy kawie potrafi siê zmieniæ w mi³osn¹ przygodê w porze lunchu. – Czy ma to dla ciebie a¿ tak wielkie znaczenie? Liv westchnê³a. – Byæ mo¿e nie dla ciebie, ale dla mnie ma. Muszê siê liczyæ tym, ¿e wci¹¿ jestem tu obca, a do tego jeszcze kobieta. To ci¹gle siê bierze pod uwagê, Thorpe. Ka¿dy mój krok bêdzie od dziœ szczególnie wnikliwie analizowany. Czy Carmichael dlatego siê spotyka z Thorpe’em, ¿e chce przeskoczyæ do zespo³u krajówki? Przez jakiœ czas obserwowa³ j¹ uwa¿nie. – Nie bardzo wierzysz w siebie? – Jestem dobrym reporterem – szybko doda³a. – Mówiê o tobie jako o kobiecie. – To nie powinno ciê interesowaæ. – Czy¿ nie o tym w³aœnie rozmawiamy? – zaprotestowa³. – Pos³a³em ró¿ê kobiecie, a nie reporterowi. 129

– Jestem reporterem. – To twój zawód, ale nie p³eæ. – Podniós³ kieliszek z winem, staraj¹c siê ukryæ irytacjê. Wiedzia³, ¿e nie doprowadzi go to do niczego. – W tym biznesie nie mo¿na mieæ zbyt cienkiej skóry, Liv. Jeœli plotki w pracy a¿ tak bardzo ciê denerwuj¹, bêdziesz mia³a niebawem zmarszczki. Spójrz w lustro. Ludzie lubi¹ mówiæ o kobietach tak piêknych jak ty. Taka jest po prostu ludzka natura. – To nie chodzi wy³¹cznie o to. – Liv wydawa³a siê ju¿ trochê spokojniejsza. Musia³a z nim porozmawiaæ. Z³oœæ na pewno jej tego nie u³atwi. – Nie chcê siê wi¹zaæ ani z tob¹, ani z nikim innym. Thorpe patrzy³ na ni¹ w milczeniu znad brzegu kieliszka. – Czy¿by twoja rana by³a a¿ tak g³êboka? Nie spodziewa³a siê ani takiego pytania, ani zawartego w nim wspó³czucia. Wiele wysi³ku j¹ kosztowa³o, aby zachowaæ spokój. – Tak. Poprzesta³ na tym. To, ¿e siê przyzna³a, zamiast rzuciæ coœ zdawkowego, na razie mu wystarcza³o. Na resztê móg³ poczekaæ. – Dlaczego przenios³aœ siê do Waszyngtonu? Chwilê patrzy³a na niego w milczeniu. Spodziewa³a siê, ¿e bêdzie j¹ dalej wypytywa³, ale nie tego, ¿e tak radykalnie zmieni temat. Odprê¿y³a siê nieco. – Zawsze interesowa³am siê polityk¹. Tym w³aœnie zajmowa³am siê w Austin, chocia¿ przewa¿nie ogranicza³o siê to do czytania wiadomoœci w rozg³oœni. Kiedy WWBW z³o¿y³o mi ofertê, bez namys³u j¹ przyjê³am. – Znowu zajê³a siê jedzeniem. – Waszyngton to niezwykle ekscytuj¹ce miasto, szczególnie dla reportera. Potrzebowa³am podniety. I s¹dzê, ¿e potrzebowa³am równie¿ tego napiêcia, które w WWBW towarzyszy mi ka¿dego dnia. – Nie myœla³aœ o pracy w krajówce? Wzruszy³a ramionami. – Oczywiœcie, myœla³am, ale na razie jestem zadowolona z tego, co robiê. Poza tym Carl to najlepszy szef pod s³oñcem. Thorpe rozeœmia³ siê szeroko. – Zbyt ³atwo ulega emocjom. Liv unios³a brwi, nabieraj¹c na widelec ostatni¹ porcjê spaghetti. – Szczególnie wtedy, gdy ktoœ z góry kradnie nam temat. Po dzisiejszej konferencji prasowej u burmistrza musia³am objechaæ jednego z waszych wspó³pracowników. 130

– Naprawdê? Którego? – Thompsona. Tego z du¿ymi uszami i koszmarnymi krawatami. – Nie ma co, pochlebny opis. – Ale sprawiedliwy – doda³a Liv i na jej ustach pojawi³ siê cieñ uœmiechu. – W ka¿dym razie musia³am w³o¿yæ wiele wysi³ku, aby po zakoñczeniu konferencji namówiæ burmistrza na wywiad. A ten typ od was chcia³ to wykorzystaæ. – Jestem pewien, i¿ skutecznie mu to wyperswadowa³aœ. Liv uœmiechnê³a siê na wspomnienie, jak za³atwi³a bezczelnego Thompsona. – Prawdê mówi¹c, tak by³o. Powiedzia³am mu, aby ruszy³ swój ty³ek, jeœli nie chce zawisn¹æ na w³asnym krawacie na frontonie Rayburn Building. – Po chwili doda³a: – Myœlê, ¿e mi uwierzy³. Thorpe zajrza³ w ch³odne, b³êkitne oczy. – Ja te¿ bym uwierzy³. Dlaczego nie napuœci³aœ na niego swojego kamerzysty? Liv rozeœmia³a siê od ucha do ucha i wziê³a do ust resztê spaghetti. – Nie mog³am, w obecnoœci burmistrza, dopuœciæ do awantury. – Chcesz jeszcze trochê? – wymownym ruchem wskaza³ na jej pusty talerz. – Chyba ¿artujesz. – A co z deserem? Jej oczy sta³y siê ogromne ze zdumienia. – Chcesz powiedzieæ, ¿e zrobi³eœ równie¿ deser? Thorpe nape³ni³ jej kieliszek burgundem. – Zajmij siê winem – zaproponowa³. – A ja za chwilê wrócê. Zebra³ ze sto³u talerze i wyszed³. Liv zastanawia³a siê, czy nie powinna mu pomóc, ale by³o jej zbyt dobrze, aby siê ruszyæ. Musia³a przyznaæ, ¿e doskonale siê czu³a w jego towarzystwie. Lubi³a wspólne rozmowy, spieranie siê. Thorpe sprawia³, ¿e by³a pe³na ¿ycia i wigoru. Oczywiœcie nie czu³a siê z nim bezpieczna, ale nawet to by³o takie podniecaj¹ce. Podnios³a g³owê, s³ysz¹c jego kroki. Na widok talerza z truskawkami i bit¹ œmietan¹, który Thorpe trzyma³ w rêku, z jej ust wydoby³ siê okrzyk zachwytu. – Wygl¹daj¹ imponuj¹co! Jak ci siê uda³o zdobyæ takie okazy o tej porze roku? – Reporter nigdy nie zdradza swoich Ÿróde³. Liv westchnê³a, gdy Thorpe postawi³ talerz na stole. 131

– Wygl¹daj¹ cudownie, Thorpe, ale chyba nie dam rady. – Spróbuj chocia¿ jednej – nalega³, zanurzaj¹c truskawkê w bitej œmietanie. – Tylko jedna – zgodzi³a siê i otworzy³a usta, kiedy Thorpe wyci¹gn¹³ do niej rêkê z pachn¹cym owocem. Czu³a, jak rozmazuje na jej policzku krem. – Thorpe! – zawo³a³a ze œmiechem i siêgnê³a po chusteczkê. – Przepraszam. – Po³o¿y³ rêkê na jej d³oni. – Sam to zrobiê. –Podtrzymuj¹c jej brodê drug¹ rêk¹, zacz¹³ powoli usuwaæ jêzykiem krem z jej policzka. Œmiech Liv nagle zamar³. Nie wykona³a ¿adnego ruchu i nie protestowa³a. Jej umys³ i cia³o by³y jak sparali¿owane pod wp³ywem doznañ, jakich doœwiadcza³a. Jedynie jej skóra zdawa³a siê o¿ywaæ, kiedy przesuwa³ siê po niej jego jêzyk. – Dobre? – mrucza³, dotykaj¹c ustami jej ust. Liv wpatrywa³a siê w niego bez s³owa. Jej oczy by³y utkwione w jego oczach. Thorpe dostrzeg³ narastaj¹ce w jej oczach po¿¹danie. Powoli zanurzy³ drug¹ truskawkê w kremie i poda³ jej. – Jeszcze jedna? Liv pokrêci³a przecz¹co g³ow¹, prze³ykaj¹c œlinê, gdy jego zêby zatonê³y w pachn¹cym mi¹¿szu owocu. Po chwili wsta³a i zesz³a po schodkach do salonu. Musi przywo³aæ siê do porz¹dku, powtarza³a w myœlach. Za chwilê poczuje siê normalnie, ust¹pi¹ dreszcze i fala gor¹ca, która obla³a jej cia³o, ostygnie. Nagle wszystko znowu wróci³o, gdy Thorpe, zbli¿ywszy siê do niej, nieoczekiwanie wzi¹³ j¹ w ramiona. – Myœla³em, ¿e masz ochotê zatañczyæ? – szepn¹³. – Zatañczyæ? – topnia³a w jego ramionach. – Tu przecie¿ nie ma ¿adnej muzyki. – Ale zaczê³a siê rytmicznie poruszaæ, sk³adaj¹c g³owê na jego ramieniu. – Czy¿byœ jej nie s³ysza³a? Jej zapach odurza³ go. Jej piersi falowa³y pod naporem jego cia³a. Westchnê³a i zamknê³a oczy. Plomieñ œwiecy dr¿a³ na jej powiekach. Poczu³a jak¹œ dziwn¹ ociê¿a³oœæ. Usi³owa³a sobie wmawiaæ, ¿e zbyt wiele wypi³a, wiedzia³a jednak, ¿e to nieprawda. Kiedy jego wargi delikatnie musnê³y jej ucho, ponownie zadr¿a³a i nie mog³a powstrzymaæ westchnienia. Muszê wyjœæ, powtarza³a sobie. Muszê wyjœæ teraz, natychmiast. Palcami g³adzi³a jego w³osy. Szaleñstwem bêdzie, jeœli zostanie. Powoli ro132

s³o w niej pragnienie, podczas gdy jego cia³o coraz silniej do niej przywiera³o. Jego rêka przesuwa³a siê wzd³u¿ jej krêgos³upa, po czym znowu wraca³a do talii. Zadr¿a³a z rozkoszy, czuj¹c na szyi dotyk warg. – Nie mogê zosta栖 cicho powtarza³a, ale nie uczyni³a nic, aby wyswobodziæ siê z jego objêæ. – Nie mo¿esz – przyzna³. Jednoczeœnie jego usta powoli zmierza³y do jej ust. – Powinnam iœæ. – Jej usta szuka³y jego ust. – Tak. – Jêzyk wœlizn¹³ siê do wnêtrza jej ust i dotkn¹³ jej jêzyka. Liv zakrêci³o siê w g³owie. – Muszê iœæ. – Uhm. – Ostro¿nie rozsun¹³ suwak z ty³u jej sukni. Cicho westchnê³a, czuj¹c przez cienk¹ koszulê dotyk jego r¹k. – Nie zamierzam siê z tob¹ wi¹zaæ, Thorpe. Jej usta by³y wilgotne i gor¹ce. – Wiem, mówi³aœ mi o tym. Jej suknia zsunê³a siê na pod³ogê. Mocno do niego przywar³a, pozwalaj¹c, aby jego usta znowu znalaz³y drogê do jej ust. Mia³a wra¿enie, ¿e tonie, ale woda by³a taka ciep³a i przyjemna. Uœpione zmys³y budzi³y siê, kiedy dotyka³ jej cia³a. By³a wiêŸniem jego dotyku, dotyku, który sprawia³ rozkosz. Nie protestowa³a, kiedy wzi¹³ j¹ na rêce. Œwiat³o ksiê¿yca przenika³o do sypialni, zalewaj¹c jej wnêtrze srebrzyst¹ poœwiat¹. – Thorpe... Znowu j¹ poca³owa³. Objê³a go mocno, kiedy pochyliwszy siê, ostro¿nie k³ad³ j¹ na ³ó¿ku. Rozbiera³ j¹ wolno, ca³y czas obsypuj¹c j¹ poca³unkami i pieszczotami. Szepta³ s³owa, które koi³y jej nerwy i rozbudza³y cia³o. Liv wodzi³a palcami po jego nagich plecach. By³a w nich si³a. Chcia³a, aby by³ silny. Oczekiwa³a, ¿e bêdzie. Zsun¹³ z jej ramion cienk¹ jak mg³a bieliznê. Jego usta pod¹¿a³y za dotykiem jego r¹k. Uœpiona namiêtnoœæ wybuch³a z nag³¹ si³¹, kiedy zacz¹³ ca³owaæ jej piersi. Jej ruchy pod nim nie by³y ju¿ ani tak ociê¿a³e, ani bojaŸliwe. Wygiê³a siê w ³uk, aby mu pomóc œci¹gn¹æ bieliznê. Jego rêce przesuwa³y siê teraz po wewnêtrznej czêœci jej ud. Poczu³a, jakby nagle obla³a j¹ fala gor¹ca. Palce wniknê³y teraz do wnêtrza jej cia³a, wci¹¿ g³aszcz¹c je i pieszcz¹c. 133

Wbi³a paznokcie w jego ramiona. Jeszcze nikt nigdy nie sprawi³, aby czu³a siê tak jak teraz. Pragnê³a, ¿eby j¹ wzi¹³ natychmiast, ale on mia³ jej jeszcze tyle do dania… Jego jêzyk przesuwa³ siê teraz w dó³, po chwili min¹³ zag³êbienie w talii i dotar³ do ³uku bioder, po czym dalej kontynuowa³ wêdrówkê, doprowadzaj¹c j¹ do szaleñstwa. Reakcja Liv sprawi³a, i¿ zapomnia³ o w³asnych potrzebach. Pragn¹³ tylko, aby zazna³a najwiêkszej rozkoszy, jak¹ tylko by³ w stanie jej daæ. Odpowiada³a na ka¿dy jego dotyk, ka¿dy gest. I chocia¿ w œwietle ksiê¿yca wygl¹da³a jak pos¹g z marmuru, czu³a, jak ca³a p³onie ¿ywym ogniem. Zdawa³o siê, ¿ jego zmys³y s¹ pobudzone do granic wytrzyma³oœci. Jego usta ca³owa³y j¹ nieprzytomnie i Liv odpowiada³a mu równie ¿arliwymi poca³unkami. Wszystkie zahamowania zniknê³y, wszystkie bariery runê³y. Liv czu³a jedynie desperack¹ ¿¹dzê spe³nienia, które móg³ jej zapewniæ tylko jeden mê¿czyzna. Otworzy³a siê przed nim i wprowadzi³a go w g³¹b swego cia³a. Napór jego cia³a sprawia³, ¿e nie mog³a oddychaæ. Czu³a napiêcie i falowanie miêœni, kiedy unosi³ j¹ daleko od wspomnieñ i marzeñ. Ca³kowicie siê podda³a i pod¹¿y³a za nim. Thorpe le¿a³ wtulony w ni¹, rozkoszuj¹c siê jej ciep³em. Dla niego ca³ym œwiatem by³o to ³ó¿ko i ta kobieta. Nawet w ciemnoœciach móg³ dostrzec ka¿dy fragment jej cia³a, szczegó³y rysów twarzy. Jeszcze nigdy z nikim nie czu³ siê tak zwi¹zany, tak ca³kowicie i bez reszty zjednoczony. Skóra Liv by³a tak nieprawdopodobnie delikatna, a brodawki wci¹¿ naprê¿one, gdy jej piersi go dotyka³y. Powoli zaczê³a spokojniej oddychaæ. Thorpe wiedzia³, i¿ pod pozornym ch³odem kry³a siê prawdziwa namiêtnoœæ, nie przypuszcza³ jednak, ¿e ta namiêtnoœæ mo¿e byæ a¿ tak ogromna i ¿e tak bardzo na niego podzia³a. Liv czu³a znu¿enie. Nigdy jeszcze nie prze¿y³a takiej burzy zmys³ów. Czy¿by na to czeka³a przez ca³e ¿ycie? Prawie siê ba³a odpowiedzi i tego, co mo¿e ona dla niej znaczyæ. Jedno nie ulega³o w¹tpliwoœci – Thorpe sprawi³, ¿e znowu poczu³a siê kobiet¹, stuprocentow¹ kobiet¹. Wci¹¿ czu³a na ustach jego smak. Chcia³a go zatrzymaæ na d³ugo. Pamiêtaæ, jak bezpiecznie siê czu³a w jego ramionach. Ale kim jest Thorpe? – zastanawia³a siê. Kim jest ten, któremu uda³o siê wzi¹æ od niej to, czego nie by³a w stanie, czy te¿ nie chcia³a daæ ¿adnemu mê¿czyŸnie od ponad piêciu lat? 134

– Przyrzek³am sobie, ¿e to siê nigdy nie zdarzy – mruknê³a i ukry³a na jego ramieniu twarz. Jej s³owa wyrwa³y Thorpe’a z pó³snu. – ¯a³ujesz? – zapyta³, czekaj¹c z niepokojem na odpowiedŸ. – Nie. – Liv odetchnê³a g³êboko. – Wcale nie ¿a³ujê. – Nigdy siê nie spodziewa³am, ¿e znajdê siê tu z tob¹ w takiej sytuacji. Ale nie ¿a³ujê tego. Mocno j¹ do siebie przytuli³. Te ciche, powa¿ne s³owa g³êboko go poruszy³y. – Olivio, jesteœ ogromnie skomplikowan¹ kobiet¹. – Tak s¹dzisz? – uœmiechnê³a siê i zamknê³a oczy. – Nigdy tak o sobie nie myœla³am. Zbyt szczera, byæ mo¿e, i maj¹ca specyficzny punkt widzenia na œwiat, dobroduszna, ale nie skomplikowana. – Od ponad pó³tora roku staram siê ciebie rozszyfrowa栖 rzek³. – To jednak bardzo trudne zadanie. – I nie próbuj. – Pog³adzi³a go po ramieniu. Lubi³a dotykaæ jego miêœni, maj¹c w pamiêci, jaki doskona³y z nich robi u¿ytek. – Thorpe, du¿o mia³eœ kochanek? Rozeœmia³ siê. – To zbyt delikatne pytanie, Carmichael, aby je zadawaæ w³aœnie teraz. – Nie pytam przecie¿ ani o ich liczbê, ani o nazwiska – doda³a. Westchnê³a, kiedy jego rêka przesunê³a siê w dó³ jej pleców. – Ja nie mia³am kochanków. I nie jestem w tym zbyt dobra. – Dobra w czym? – zapyta³ ze zdumieniem. Nagle poczu³a za¿enowanie i gor¹czkowo zaczê³a szukaæ w³aœciwych s³ów. – W... no wiesz... w zadowalaniu partnera. Jego rêka znieruchomia³a. Stara³ siê dostrzec wyraz jej twarzy w ciemnoœci. – Chyba ¿artujesz? – Nie ¿artujê. – Znowu by³a zak³opotana. J¹ka³a siê, nie wiedz¹c, jak wybrn¹æ z tej sytuacji. – Wiem, ¿e nie jestem zbyt... podniecaj¹ca w ³ó¿ku, ale... – Kto, do diab³a, wbi³ ci coœ takiego do g³owy? Jego gwa³towna reakcja zaskoczy³a j¹. „Mój m¹¿” mia³a zamiar powiedzieæ. – Po prostu sama o tym wiem... Przerwa³ jej gwa³townie. – Czy¿byœ uwa¿a³a, ¿e udawa³em? 135

– Nie. – By³a wci¹¿ za¿enowana i niepewna siebie. – A nie udawa³eœ? By³ wœciek³y. Przekrêci³ siê do niej, przygniataj¹c j¹ ciê¿arem swego cia³a. – Pragn¹³em ciê od pierwszej chwili, gdy tylko ujrza³em twoj¹ twarz. Wiedzia³aœ o tym? Skinê³a g³ow¹, nie mog¹c wykrztusiæ s³owa. Ogarnê³a j¹ nowa fala po¿¹dania. – Jesteœ zawsze taka ch³odna i opanowana. Ja jednak mia³em okazjê siê przekonaæ, ile naprawdê jest w tobie ¿aru. Pragn¹³em ciê takiej jak teraz, nagiej, le¿¹cej w moich ramionach. Jego usta znowu zaczê³y j¹ ca³owaæ, nieprzytomnie i zach³annie. Odpowiada³a na jego poca³unki z takim samym ogniem i namiêtnoœci¹. – Marzy³em, aby ciê rozbiera栖 szepta³. Pod dotykiem jego r¹k cia³o Liv wi³o siê i skrêca³o. – Chcia³em siê z tob¹ kochaæ. Rozpuœciæ ca³y ten lód. – Wsun¹³ rêkê miêdzy jej uda, a¿ wygiê³a siê w ³uk, jakby pod¹¿a³a mu na spotkanie. – Ale tam nie by³o ¿adnego lodu. Jeœli nie potrafi³aœ zadowoliæ jakiegoœ mê¿czyzny, to tylko jego wina. Jego strata. Pamiêtaj o tym. P³onê³a. Jej rêce b³¹dzi³y wzd³u¿ jego cia³a, podczas gdy usta ca³owa³y mu kark i ramiona. Czu³a, jak jego skóra pulsuje pod dotykiem jej jêzyka. Przyci¹gnê³a go do siebie. Pragnê³a znowu poczuæ smak jego ust, jego smak. W pewnej chwili jego poca³unek sta³ siê niemal brutalny. Nie mia³a o to pretensji. Ca³kowicie zatraci³ siê w niej i w tym, co robili. Czu³a to, zachwyca³a siê tym, kiedy wkracza³a w œwiat, do którego rozs¹dek nie mia³ dostêpu. By³a kompletnie wyczerpana i z trudem ³apa³a oddech. Przygniata³ j¹ ca³ym ciê¿arem cia³a. Czu³a pod palcami wilgoæ jego pleców. Nie mia³a pojêcia, jak d³ugo tak le¿eli, nasyceni sob¹. – Chyba jednak masz racjê. – Jego g³os brzmia³ posêpnie. – To nie by³o zbyt ekscytuj¹ce. Liv nie przypuszcza³a, ¿e mimo zmêczenia potrafi siê jeszcze tak œmiaæ. Zdumiewa³o j¹, ¿e Thorpe w ka¿dej sytuacji potrafi znaleŸæ w³aœciwe s³owa. To by³o niesamowite i zarazem cudowne uczucie zanosiæ siê od œmiechu w ³ó¿ku. Podniós³ g³owê i œmia³ siê równie serdecznie jak ona. – Idiotka – powiedzia³ miêkko i poca³owa³ j¹. Po czym przesun¹³ siê i przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. Po chwili znu¿ona zasnê³a, bezpieczna w jego ramionach.

136



O

budzi³ j¹ przenikliwy dŸwiêk budzika. Automatycznie wyci¹gnê³a rêkê, aby go uciszyæ i narafi³a na Thorpe’a. Gwa³townie otworzy³a oczy. Zdezorientowana, na wpó³ przytomna, gapi³a siê na niego, podczas gdy budzik wci¹¿ dzwoni³. Jak¹œ cz¹stk¹ œwiadomoœci rejestrowa³a œlady zarostu na jego twarzy i senn¹ ociê¿a³oœæ w oczach. Spa³am z nim, przypomnia³a sobie, kocha³am siê z nim i przespa³am ca³¹ noc w jego ³ó¿ku. Powoli dochodzi³a do siebie. By³a zaskoczona, ale z pewnoœci¹ niczego nie ¿a³owa³a. Obdarowa³ j¹ namiêtnoœcia, czu³oœci¹ i da³ jej poczucie bezpieczeñstwa. Jak mo¿na w tej sytuacji myœleæ o ¿alu? Thorpe siêgn¹³ za siebie i wy³¹czy³ terkocz¹cy budzik. Nagle zapanowa³a cisza. Bez s³owa przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. Zauwa¿y³, jak powoli wyraz jej twarzy siê zmienia³. Pocz¹tkowo zdumiona, zaczyna³a rozumieæ, gdzie siê znajduje, i uwa¿aæ to za zupe³nie naturalne. Wyda³o mu siê to zabawne, ale zarazem dziwnie urzekaj¹ce. To nie by³a kobieta, dla której budzenie siê w ³ó¿ku mê¿czyzny bywa zwyczajn¹ spraw¹. Spokojne, poranne przytulenie by³o dla Liv zupe³nie nowym i przyjemnym doznaniem. Zaskakuj¹ca intymnoœæ. Przytulona do Thorpe’a zastanawia³a siê nad tym, co zasz³o. Co w³aœciwie czu³a? Zadowolenie? Szczêœcie? Czy te¿ mo¿e zwyczajn¹ radoœæ, ¿e mo¿e pieœciæ i byæ pieszczon¹? Coœ siê zmieni³o. Drzwi zosta³y otworzone. Nie by³a pewna, kto je otworzy³: ona czy Thorpe, ale wa¿ne, ¿e tak siê sta³o. Czu³a jego oddech 137

na policzku i dotyk jego ramion. Nie by³a ju¿ sama. Czy tego w³aœnie pragnê³a? Czu³a ciep³o jego cia³a. Jeszcze wczoraj nie mia³a w¹tpliwoœci, ¿e samotnoœæ jest jej sposobem na ¿ycie. A dziœ... Kocha³a siê z nim. Da³a mu siebie, tak jak on odda³ siê jej. Liv nigdy nie traktowa³a tych spraw lekko. Fizyczny kontakt mia³ dla niej znaczenie. Oznacza³ swego rodzaju zobowi¹zanie, wspólny spacer przez ¿ycie. Ona jednak przyrzek³a sobie ju¿ nigdy siê z nikim nie wi¹zaæ, zbyt bolesne mia³a wspomnienia z przesz³oœci. Thorpe zacz¹³ zajmowaæ wa¿ne miejsce w jej ¿yciu, a ona coraz bardziej siê od niego uzale¿nia³a. Jeœli tak dalej pójdzie, mo¿e siê naraziæ na szybkie rozczarowanie. Wyprostowa³a siê nagle, postanawiaj¹c zerwaæ wiêzy, zanim stan¹ siê zbyt silne. – Muszê wstaæ. Muszê byæ w pracy o wpó³ do dziesi¹tej. W milczeniu przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i zamkn¹³ usta poca³unkiem. By³y takie ³agodne i ciep³e. A jej zapach wci¹¿ tak bardzo na niego dzia³a³. D³ugo czeka³, zbyt d³ugo, ¿eby móc wreszcie obudziæ siê przy jej boku. Teraz chcia³ cieszyæ siê t¹ chwil¹. Chcia³ widzieæ, jak wygl¹da rankiem, tu¿ po obudzeniu, kiedy oczy s¹ takie ciê¿kie od snu. Spa³ obok niej, obudzi³ siê obok niej. I nie chcia³, aby kiedykolwiek by³o inaczej. Liv chwilê jeszcze le¿a³a, ulegaj¹c porannemu lenistwu. Chcia³a zapomnieæ, ¿e istnieje zewnêtrzny œwiat, w którym tkwi, i przesz³oœæ, o której wola³aby nie pamiêtaæ. S¹ tylko oni dwoje. Wyobra¿a³a sobie, ¿e wci¹¿ jest noc i ¿e maj¹ przed sob¹ jeszcze wiele wspólnych godzin. Ale czas by³ nieub³agany. Blado¿ó³te s³oneczne œwiat³o coraz intensywniej przenika³o przez zas³ony w oknach. – Musimy wstawa栖 wymrucza³a, podœwiadomie pragn¹c, aby jej zaprzeczy³. – Mmm. – Uniós³ g³owê i spojrza³ na zegarek. – Chyba tak – niechetnie przyzna³ i ostatni raz wtuli³ twarz w ciep³e zag³êbienie jej szyi. – Nie s¹dzê, ¿eby twoje poczucie obowi¹zku pozwoli³o ci zas³oniæ siê zapaleniem gard³a czy te¿ wysok¹ temperatur¹. – A twoje pozwoli³oby? – odrzek³a. Rozeœmia³ siê i delikatnie j¹ poca³owa³. – W tej chwili nie mia³bym ¿adnych wyrzutów sumienia. – Chcia³abym móc powiedzieæ to samo. – Uwolniwszy siê z jego ramion, usiad³a, odruchowo zas³aniaj¹c siê przeœcierad³em. – Przyda³by mi siê jakiœ szlafrok. 138

– Szkoda. – Z westchnieniem odsun¹³ siê od niej i wsta³. – Postaram siê o ten szlafrok. O œniadanie równie¿ – doda³, kieruj¹c siê w stronê szafy. – Jeœli ty zajmiesz siê kaw¹. Nieco oszo³omiona patrzy³a, jak stoi nago przed szaf¹ z ubraniem. Ale po chwili powiedzia³a sobie, ¿e nie powinna zachowywaæ siê jak idiotka. Dopiero co spêdzi³a z nim noc. Jego cia³o nie mia³o ju¿ dla niej tajemnic. Obserwowa³a, jak wyci¹ga szlafrok i narzuca go na siebie. By³ wspaniale zbudowany – szczup³y, dobrze umiêœniony, z szerok¹ klatk¹ piersiow¹ i muskularnymi ramionami. W ubraniu nie wygl¹da³ a¿ tak imponuj¹co. Dopiero teraz Liv mog³a siê przekonaæ, jaki by³ naprawdê przystojny. – Zgadzasz siê? – wyci¹gn¹³ krótkie niebieskie kimono z aksamitu i odwróci³ siê do niej. Spojrza³a na niego ze zdumieniem. – Przepraszam, o czym mówisz? – Pyta³em, czy mo¿esz zrobiæ kawê. – Rozeœmia³ siê, podaj¹c jej szlafrok. – A masz s³oik i ³y¿kê? Wygl¹da³ na szczerze zmartwionego. – Chyba ¿artujesz? – Tego siê obawia³am. Ale mimo to spróbujꠖ odrzek³a niepewnym g³osem i narzuci³a na siebie kimono. – Ekspres do kawy na ladzie, kawa na drugiej pó³ce nad kuchenk¹ – zawo³a³, znikaj¹c w ³azience. – Zobacz, co siê da z tym zrobiæ. Poczeka³a, a¿ zamknie drzwi, i wyskoczy³a z ³ó¿ka. Znalaz³a w kuchni wszystko dok³adnie w tym miejscu, które wskaza³ Thorpe. Nala³a wody i odmierzy³a kawê. Z ³azienki dochodzi³y odg³osy k¹pieli. Dziwnie siê czu³a, krz¹taj¹c siê po kuchni, okryta jedynie szlafrokiem. Mam najprawdziwszy pod s³oñcem romans, pomyœla³a. Zdjê³a pokrywkê z ekspresu i trzyma³a j¹ przez chwilê w rêku. Kocha³a siê z Thorpe’em, spêdzi³a noc w jego ³ó¿ku, a teraz przygotowywa³a kawê w jego kuchni. W jego szlafroku, uzmys³owi³a sobie, kiedy przesunê³a rêk¹ wzd³u¿ wy³ogów. Potrz¹snê³a ze z³oœci¹ g³ow¹ i z powrotem przykry³a ekspres. Na Boga! Mam dwadzieœcia osiem lat. By³am mê¿atk¹. Od kilku lat jestem rozwódk¹ i osob¹ w pe³ni niezale¿n¹. Dlaczego nie mia³abym pozwoliæ sobie na romans? Ludzie robi¹ to codziennie. Takie jest ¿ycie. To bardzo 139

proste, wrêcz banalne. G³upot¹ by³oby uwa¿aæ, ¿e to coœ wiêcej. Jesteœmy dwojgiem doros³ych ludzi, którzy po prostu spêdzili ze sob¹ noc. To wszystko. W tej samej chwili, gdy o tym pomyœla³a, w kuchni zjawi³ siê Thorpe. Liv odwróci³a siê, chc¹c powiedzieæ coœ z³oœliwego na temat kawy, ale zupe³nie nieoczekiwanie dla siebie znalaz³a siê w jego ramionach. Ca³owa³ j¹ z pocz¹tku delikatnie, ale póŸniej zaczê³o narastaæ w nim po¿¹danie i namiêtnoœæ. Liv podnios³a rêce, aby go do siebie przyci¹gn¹æ. Wszystko, co sobie przed chwil¹ powiedzia³a, ulotni³o siê gdzieœ bez œladu. Dotyka³a palcami wci¹¿ jeszcze wilgotnych w³osów. Z luboœci¹ wci¹ga³a w nozdrza zapach myd³a i kremu do golenia. To wszystko wydawa³o siê takie œwie¿e i nowe, zupe³nie jak pierwszy romans. Nie przestaj¹c jej ca³owaæ, przesun¹³ d³onie w dó³ i zatrzyma³ na jej biodrach. Ten poca³unek by³ echem nocy, któr¹ dopiero co spêdzili ze sob¹. W pewnej chwili Thorpe, odsun¹wszy siê nieco, popatrzy³ na ni¹ uwa¿nie. – Lubiê ciê tak¹ – wyszepta³. – Z bosymi stopami, w szlafroku o kilka rozmiarów za du¿ym i w³osami w nie³adzie. – Wyci¹gn¹³ rêkê i potarga³ je jeszcze bardziej. – Bêdê mia³ ten obraz w pamiêci, patrz¹c na ch³odn¹ pannê Carmichael przekazuj¹c¹ wiadomoœci z ma³ego ekranu. – Na szczêœcie, widzowie tego nie zobacz¹. – Ich strata. – Nie ka¿dy lubi byæ taki rozczochrany, jakby dopiero co wyszed³ z ³ó¿ka. – S³ysz¹c, jak kawa bulgoce w ekspresie, wysunê³a siê z objêæ Thorpe’a. Nad szafk¹ wisia³y ogromne kubki. Liv zdjê³a dwa i nape³ni³a je kaw¹. – Ale z drugiej strony wysoko ceniê ch³ód, elegancjê i zadbanie – doda³, podaj¹c jej ma³e opakowanie œmietanki. – Prawda jest taka, ¿e na razie nie znalaz³em jeszcze niczego, co by mnie w tobie nie poci¹ga³o. Liv rozeœmia³a siê. – Czy rano, zanim wypijesz kawê, zawsze jesteœ taki sympatyczny? – wrêczy³a mu kubek. – Wezmê prysznic, podczas gdy ty bêdziesz to pi³. Bojê siê, ¿e mo¿e ci popsuæ nastrój. – Ju¿ mia³ podnieœæ kubek do ust, ale Liv po³o¿y³a mu rêkê na ramieniu. – Pamiêtaj, obieca³eœ zrobiæ mi œniadanie. – Opuœci³a go, zabieraj¹c ze sob¹ swoj¹ kawê. Thorpe uwa¿nie przyjrza³ siê zawartoœci kubka, po czym ostro¿nie wzi¹³ do ust pierwszy ³yk. Wcale nie by³a taka z³a, jak zapowiada³a Liv. Kiedy jednak wypi³ kolejny ³yk, zmieni³ zdanie. NajwyraŸniej kuchnia nie by³a jej mocn¹ stron¹, pomyœla³ podchodz¹c do lodówki. S³ysza³, jak 140

bierze prysznic. Cieszy³a go jej obecnoœæ. Odkroi³ plaster bekonu i w³¹czy³ gaz pod patelni¹. Thorpe nie nale¿a³ do ludzi, którzy oszukuj¹ samych siebie. Oboje kochali siê i mog¹ znowu siê kochaæ. Jednak uczuæ Liv nie by³ tak pewny jak swoich. Œwiadomoœæ, i¿ kocha siê kogoœ, kto nie odwzajemnia naszej mi³oœci w takim samym stopniu, z pewnoœci¹ mog³a byæ powodem stresów. Liv walczy³a z tym uczuciem i broni³a siê przed nim. Ale Thorpe mia³ zbyt dobre mniemanie o sobie, aby dopuœciæ myœl, ¿e mo¿e w tej walce przegraæ. Nawet teraz, w jasnych promieniach s³oñca, przypomina³ sobie, jak mu siê ostatniej nocy oddawa³a – pocz¹tkowo siê waha³a, a potem stopniowo dawa³a siê unieœæ niepohamowanej namiêtnoœci. Bez wzglêdu na to, co mówi³a, by³a osob¹ bardzo skomplikowan¹, pe³n¹ g³êboko skrywanych tajemnic i zaskakuj¹cych sprzecznoœci. Tak czy inaczej Olivia Carmichael by³a kobiet¹ stworzon¹ dla niego, a on by³ mê¿czyzn¹ stworzonym dla niej. Musi byæ cierpliwy, a¿ j¹ do siebie przekona, a ¿e tak siê stanie, nie mia³ co do tego w¹tpliwoœci. Uœmiechn¹³ siê, wbijaj¹c jajka na patelniê. Podobnie jak poprzedniego wieczoru, zapach dochodz¹cy z kuchni by³ niezwykle nêc¹cy. Stoj¹c w drzwiach, Liv gapi³a siê na talerz, na który Thorpe nak³ada³ kawa³ki bekonu, z³ociste jajka i lekko przyrumienione tosty. – Thorpe – powiedzia³a, wci¹gaj¹c g³êboko aromatyczny zapach. – Jesteœ nadzwyczajny. – Dopiero teraz zauwa¿y³aœ? – odpar³ z przekornym uœmiechem. – Wyjmij dwa talerze – wskaza³ g³ow¹ w³aœciw¹ szafkê. – Bierzmy siê do jedzenia, zanim ostygnie. Liv zrobi³a tak, jak poleci³. – Muszê przyzna栖 powiedzia³a, przysuwaj¹c krzes³o do sto³u – ¿e ogromnie siê bojê, jeœli ktoœ mówi, ¿e przygotuje posi³ek, po czym natychmiast ma wszystko gotowe. – Co jadasz w domu? – Bardzo rzadko jadam w domu, a jeœli mi siê to zdarza, to zwykle kupujê gotowe produkty. – Zaczê³a nak³adaæ sobie na talerz. – Na ogó³ korzystam z tych ma³ych pojemników z napisem „Posi³ek pe³nowartoœciowy”. Czasami rzeczywiœcie tak jest. – Liv, czy masz pojêcie, co oni k³ad¹ do tych pojemników? 141

– Proszê, Thorpe – podnios³a widelec do ust. – Tylko nie przy jedzeniu. Rozeœmia³ siê i pokrêci³ g³ow¹. – Nigdy nie uczy³aœ siê gotowaæ? Wzruszy³a ramionami. Pomyœla³a o posi³kach, które przygotowywa³a, gdy by³a mê¿atk¹. Zawsze siê wtedy z mê¿em spieszyli. Liv robi³a na ogó³ coœ szybkiego przed wyjœciem do rozg³oœni na wieczorne nagranie. Gotowa³a nieŸle, zdarza³o siê, ¿e nawet dobrze. Ale czasu by³o tak niewiele, a tak du¿o obowi¹zków. – Kiedy dorasta³am – powiedzia³a, oderwawszy siê od wspomnieñ – moja matka nie uwa¿a³a, ¿eby to by³o mi potrzebne. Prawdê mówi¹c – doda³a, uporawszy siê z kawa³kiem bekonu – nawet s³yszeæ nie chcia³a, abyœmy po cokolwiek wchodzi³y do kuchni. To nie by³o miejsce dla nas. Thorpe posmarowa³ mas³em kawa³ek tostu i pomyœla³, jak diametralnie ró¿na by³a ich przesz³oœæ. On i jego matka zawsze byli sobie bardzo bliscy, zawsze bardzo siê kochali. Liv i jej matkê dzieli³ ogromny dystans, prawdopodobnie dlatego, ¿e brak by³o wzajemnego zrozumienia. – Czêsto odwiedzasz Connecticut? – Niezbyt czêsto. W tej krótkiej odpowiedzi da³o siê s³yszeæ ostrze¿enie: Nie naciskaj zbyt mocno. Thorpe odczyta³ ten sygna³ w³aœciwie i zmieni³ temat. – Jaki masz dzisiaj program? – Bardzo napiêty. O jedenastej uroczyste otwarcie przez ma³¿onkê prezydenta dzieciêcego centrum. Przyjazd Della na lotnisko o pierwszej, chocia¿ w¹tpiê, abyœmy znaleŸli siê w jego pobli¿u. No i jeszcze po po³udniu obs³uga posiedzenia inspektoratu szkolnego. – Skoñczy³a resztê jajecznicy. – Muszê zrobiæ jakiœ nowy program. Dyrektor stacji obawia siê o nasze miejsce w rankingu. – Nie tylko on. – Rzuci³ okiem na jej pusty talerz. – Wygl¹da na to, ¿e nabra³aœ si³. – Czy to twój subtelny sposób stwierdzenia, ¿e siê objad³am. – Postaram siê o tym nie pamiêtaæ. – Liv podnios³a siê i zaczê³a zbieraæ talerze. – Poniewa¿ ty przygotowa³eœ œniadanie, ja pozmywam naczynia. Ubierz siê w tym czasie. – Bardzo demokratycznie. Nie spuszcza³a wzroku z góry talerzy i pó³misków. – Muszê wpaœæ na chwilê do domu, aby siê przebraæ. Wezmê taksówkê. – Nie b¹dŸ œmieszna. Ostro¿nie podnios³a stertê naczyñ. 142

– To bez sensu, ¿ebyœ jecha³ przez pó³ miasta, tym bardziej ¿e nie bardzo ci po drodze. Lepiej bêdzie, jeœli... Zatrzyma³ j¹, zabieraj¹c jej z r¹k talerze i stawiaj¹c je z powrotem na stole. Po chwili po³o¿y³ rêce na ramionach i spojrza³ wymownie w oczy. – Liv, ostatnia noc coœ dla mnie znaczy³a, to, ¿e jestem z tob¹, coœ dla mnie znaczy. – Zauwa¿y³ wzruszenie w jej oczach. – ¯adnej taksówki. – ¯adnej taksówki – potwierdzi³a, po czym, zarzuciwszy mu rêce na szyjê, mocno siê do niego przytuli³a. Ten gest zaskoczy³ go, a nawet wzruszy³. Liv zamknê³a oczy. Rozs¹dek nakazywa³ jej postawiæ sprawê jasno i nie bawiæ siê w ¿adne wykrêty. Wzi¹æ taksówkê i „do widzenia”. Ale jej serce domaga³o siê czegoœ wiêcej i zaczyna³o mieæ coraz wiêcej do powiedzenia. – Zaczekasz dziœ na mnie wieczorem? – wyszepta³, zanurzywszy twarz w jej w³osach. – A¿ skoñczê nagranie? Przytuli³a do niego twarz. – Tak. A kiedy jego usta dotknê³y jej ust, pomyœla³a, ¿e wkracza na niebezpieczny grunt. Nigdy siê jednak nie czu³a taka szczêœliwa jak w tej chwili. By³a pi¹ta trzydzieœci dwie, gdy Thorpe zjawi³ siê w pokoju kontrolnym. Obserwowa³ Liv przez szybê. Nie interesowa³a go jednak ani informacja o napadzie na biuro lokalnej sieci handlowej, ani to, co siê dzia³o dooko³a niego. Przez ca³y dzieñ myœla³ o Liv i nagle zapragn¹³ j¹ znowu zobaczyæ, zanim stanie przed kamer¹. – Kamera jeden, zbli¿enie – poleci³ Carl, siedz¹c na swoim stanowisku pod œcian¹ monitorów. Ona te¿ tam by³a, na oœmiu czarno-bia³ych ekranach i jednym w kolorze. Jej g³os w stereo dobiega³ z kilku g³oœników. Po jego prawej stronie przy konsolecie pracowa³ specjalista od dŸwiêku. – Kamera dwa. Teraz na monitorze pokaza³a siê twarz Briana. Na polecenie Carla w tle zmieniono grafikê. – Trzydzieœci sekund do reklamy. Brian spokojnie kontynuowa³ swoj¹ kwestiê w oczekiwaniu na przerwê. Carl zaci¹gn¹³ siê papierosem i zerkn¹³ przez ramiê na Thorpe’a. – Teraz bywasz tu czêœciej ni¿ wtedy, gdy tu pracowa³eœ – zauwa¿y³. – Teraz mam wiêcej ku temu powodów – odrzek³ Thorpe, uœmiechaj¹c siê lekko. 143

Carl przyjrza³ siê twarzy Liv na monitorze i chrz¹kn¹³ z aprobat¹. Jeœli chodzi o Thorpe’a, to zawsze darzy³ go ogromn¹ sympati¹ i ceni³ jako reportera. Bardzo chcia³ go mieæ w swoim zespole. Westchn¹³ i zgniót³ niedopa³ek papierosa. W¹tpi³, aby uda³o mu siê zatrzymaæ Carmichael u siebie d³u¿ej ni¿ parê lat. Zbyt wiele lat przepracowa³ w tym biznesie, ¿eby robiæ sobie jakieœ z³udzenia. – Trzydzieœci sekund. Thorpe znowu spojrza³ przez szybê. Liv rozmawia³a z Brianem. Œmia³a siê z czegoœ i krêci³a g³ow¹. Czy mu siê tylko wydawa³o, czy rzeczywiœcie sprawia³a wra¿enie wyj¹tkowo rozluŸnionej i zrelaksowanej? Musi czekaæ jeszcze godzinê, ¿eby móc j¹ do siebie przytuliæ. Kamera numer jeden da³a na ni¹ zbli¿enie i Liv zaczê³a czytaæ nastêpny odcinek wiadomoœci. Thorpe opuœci³ pokój kontrolny, wci¹¿ maj¹c w uszach jej g³os. Po zakoñczeniu programu Liv wróci³a do pokoju redakcyjnego. Nie mog³a siê zdecydowaæ, czy powinna iœæ na górê do Thorpe’a. W koñcu postanowi³a jednak, i¿ lepiej bêdzie, jeœli poczeka na niego tutaj, zapobiegaj¹c w ten sposób ró¿nym domys³om i plotkom. Nie chcia³a wystawiaæ na pokaz swoich prywatnych spraw. Têskni³a za nim. Ogromnie j¹ to zaskoczy³o, jednak nie mog³a temu zaprzeczyæ. Mia³a za sob¹ szalony dzieñ, ale mimo to przez ca³y czas, podœwiadomie, myœla³a o nim. Usiad³a za biurkiem i zaczê³a przegl¹daæ plan zajêæ na nastêpny dzieñ. Wci¹¿ jednak spogl¹da³a na wskazówki zegarka. Dlaczego teraz, gdy dzieñ zbli¿a³ siê do koñca, ta jedna godzina ci¹gnê³a siê w nieskoñczonoœæ? – Zdaje siê, ¿e koniecznie potrzebujesz fili¿anki kawy. Podniós³szy do góry g³owê, uœmiechnê³a siê do Boba i wyci¹gnê³a rêkê. – Zawsze wiedzia³am, ¿e przed tob¹ nic siê nie ukryje. Nie masz sobie równych. – To raczej mój seksualizm nie ma sobie równych – zauwa¿y³ siadaj¹c na brzegu jej biurka. – Naturalnie, ¿e nie ma – uœmiechnê³a siê znad plastikowej fili¿anki. – Nieustannie muszê siê przed nim broniæ! – Taak? – wyszczerzy³ zêby w uœmiechu. – Czy mogê powiedzieæ o tym ¿onie? – Pozostawiam to twojej dyskrecji. – Pracowa³em dzisiaj z Prye’em – ciê¿ko westchn¹³. – Wiesz, chodzi o ten trzydziestosekundowy reporta¿, który krêci³ przed Kennedy Center. 144

– Uhmm. – Liv wiedzia³a, co teraz nast¹pi, i usadowi³a siê wygodnie w fotelu. – Czternaœcie ujêæ. Nie masz pojêcia, ile razy on to powtarza³. Wœciek³ siê, kiedy go zapyta³em, czy nie ma ju¿ tego dosyæ. Powinniœmy mieæ wiêcej respektu dla talentu. – Parskn¹³ ze z³oœci¹ i upi³ spory ³yk kawy. – On nie rozpozna³by talentu, nawet gdyby go mia³ w zasiêgu rêki. Liv postanowi³a byæ dyplomatk¹. Dobrze wiedzia³a, ¿e Prye toczy³ z ekipami bezustanne wojny. – W koñcu ten reporta¿ okaza³ siê ca³kiem dobry. – Na jego szczêœcie to nie sz³o na ¿ywo. Gdybym móg³ wybiera栖 rzek³ patrz¹c na ni¹ spod oka – nigdy bym nie pracowa³ z kimœ, kto nie ma takich wspania³ych nóg. Wiesz – spojrza³ na ni¹ uwa¿nie – wygl¹dasz jakoœ inaczej. Unios³a brwi. Czy¿by ta noc mi³oœci i wyzwolenia pozostawi³a po sobie jakieœ widoczne œlady? – Jeœli chcesz siê uwolniæ od Prye’a jutro – rzuci³a od niechcenia – to wspomina³am ju¿ w biurze, ¿e chcia³abym, abyœ pracowa³ ze mn¹. Znowu wyszczerzy³ zêby w uœmiechu. – Dziêki, ale wolê weekend w Acapulco. – Acapulco – powtórzy³a, jakby siê nad czymœ zastanawia³a. – Moglibyœmy wykorzystaæ twój fundusz reprezentacyjny. – Liv ma ju¿ ten weekend zajêty – uprzejmym tonem oznajmi³ Thorpe. Bob i Liv jednoczeœnie odwrócili g³owy. Thorpe spojrza³ znacz¹co najpierw na Liv, potem na kamerzystê. – Wybiera siê na przeja¿d¿kê ³odzi¹. – ¯artujesz! – Na twarzy Boba pojawi³ siê uœmiech od ucha do ucha. – Widzê, ¿e skazany jestem na obiad w krêgu rodzinnym. – Podniós³ siê i posy³aj¹c Liv po¿egnalny poca³unek, opuœci³ pokój. – Thorpe. Nie robi³am ¿adnych planów na weekend. – Ale ja tak – odpar³ z uœmiechem. – I jesteœ w nich uwzglêdniona. – Mam ten dziwny zwyczaj – zauwa¿y³a, kiedy wyszli na zewn¹trz – ¿e, gdy chodzi o moje plany, to lubiê mieæ coœ do powiedzenia. – Nie bêdê siê upiera³. – Otworzy³ drzwi samochodu i opar³szy siê o nie, doda³ z uœmiechem. – Jeœli wolisz Acapulco, mogê to zorganizowaæ. Trudno siê by³o na niego z³oœciæ, kiedy siê tak uœmiecha³. Liv rozchmurzy³a siê. – Mogê siê zgodziæ na tê ³ódkê. Oczywiœcie pod warunkiem, ¿e to ty bêdziesz wios³owa³. 145



L

iv by³a zdumiona, ile siê mo¿e zmieniæ w ci¹gu tygodnia. Prawie zapomnia³a, co to jest samotnoœæ. Jej noce nie by³y ju¿ ani ciche, ani spokojne. Nie pamiêta³a, jak to jest, kiedy zale¿y siê wy³¹cznie od siebie. W jej ¿yciu znowu by³ ktoœ. I nieistotne dla niej by³o, sk¹d siê tu wzi¹³. Coraz bardziej przyzwyczaja³a siê do towarzystawa Thorpe’a i coraz wiêksz¹ radoœæ czerpa³a z ³¹cz¹cej ich za¿y³oœci. Coraz czêœciej te¿ uœwiadamia³a sobie, ¿e nie mo¿e siê po prostu bez niego obejœæ. Z niecierpliwoœci¹ czeka³a na ka¿de z nim spotkanie. Nawet k³ótnie i spory sprawia³y jej radoœæ. Thorpe inspirowa³ j¹, zmusza³ do szybszego myœlenia, ilekroæ nie chcia³a ust¹piæ. Pod wzglêdem intelektualnym idealnie siê uzupe³niali. Zdarza³o siê, ¿e ostrzy³ na niej swój dowcip, ale równie czêsto ona te¿ to robi³a. Jego si³a charakteru imponowa³a jej. By³o w nim coœ solidnego, coœ, co sk³ania³o j¹ do myœlenia, ¿e mo¿e w nim znaleŸæ oparcie. Ju¿ kiedyœ szuka³a w kimœ oparcia i bardzo siê wtedy rozczarowa³a. Oczywiœcie nie szuka³a opieki. Zbyt wiele prze¿y³a, aby nie uwierzyæ, ¿e jest w stanie sama sobie poradziæ, i to bez wzglêdu na to, co los jej przyniesie. Je¿eli spotka ciê coœ strasznego i ty to prze¿yjesz, nic ju¿ nie bêdzie mog³o zraniæ ciê w podobny sposób. Jeœli jednak wybierasz partnera, towarzysza, kochanka, musi to byæ ktoœ niezawodny.

146

Wci¹¿ by³a ostro¿na. Wci¹¿ stara³a siê panowaæ nad emocjami. Ale zdarza³o siê to coraz rzadziej. Zgodnie z obietnic¹, Thorpe zabra³ j¹ na wieczorny mecz. – Mówiê ci, on powinien znaleŸæ sobie inne zajêcie – oœwiadczy³a, wk³adaj¹c klucz do drzwi. Zrzucaj¹c marynarkê, wci¹¿ myœla³a o b³êdach g³ównego sêdziego. – Czy oni nie musz¹ skoñczyæ jakiejœ specjalnej szko³y lub czegoœ w tym rodzaju, zanim zostan¹ sêdziami? – Lub czegoœ w tym rodzaju – zgodzi³ siê Thorpe, nawet nie staraj¹c siê ukryæ uœmiechu. Liv, w drodze powrotnej do domu, bez przerwy komentowa³a decyzje sêdziego. – No c󿠖 w koñcu podsumowa³a. – On musi mieæ coœ na sumieniu. Nie zdziwi³abym siê, gdyby siê okaza³o, ¿e jest to jakiœ straszny typ, który znêca siê nad swoim psem. – To opinia, któr¹ z pewnoœci¹ podziela wielu zawodników. –Thorpe równie¿ zdj¹³ marynarkê i rzuci³ j¹ tam, gdzie ju¿ le¿a³a marynarka Liv. – Mo¿e najwy¿szy czas, abyœ to ty zajê³a siê relacjami sportowymi. Spojrza³a na niego z ukosa. – Z pewnoœci¹ bym mog³a – odpar³a. – Jeszcze kilka meczów i by³abym w tym równie dobra jak w sprawozdaniach parlamentarnych. Czy napijesz siê brandy? – Z przyjemnoœci¹. – Uœmiechn¹³ siê do niej, obserwuj¹c, jak przygotowuje drinki. – A odchodz¹c na chwilê od sportu i przechodz¹c do polityki, co myœlisz o szansach Donahue? – Myœlê, ¿e s¹ kiepskie – odpowiedzia³a i odwróci³a siê, trzymaj¹c w rêku dwa kieliszki. – Rozmawia³em z nim dzisiaj. – Thorpe wzi¹³ od niej brandy i poci¹gn¹³ j¹ do siebie na kanapê. – Tu¿ przed jego wejœciem na mównicê. Zjad³ chyba z piêæ kanapek z szynk¹ i z pó³ tuzina p¹czków. Liv rozeœmia³a siê. – Przynajmniej bêdzie mia³ si³ê, aby d³ugo przemawiaæ, jeœli oczywiœcie nie wysi¹dzie mu g³os. – Jest zdeterminowany – doda³ Thorpe. – Oœwiadczy³ mi, ¿e przetrzyma wszystkich swoich oponentów. Jeœli kondycja fizyczna i si³a woli do tego wystarcz¹, to on z pewnoœci¹ tego dokona. Liv opar³a siê na ramieniu Thorpe’a. 147

– Galeria by³a zape³niona prawie przez ca³y dzieñ. – Sprawiliœmy, ¿e t³um by³ na ulicach – sennym g³osem odezwa³a siê Liv. – Wiêkszoœæ ludzi tkwi³a na tych galeriach ze zwyk³ej ciekawoœci, a nie dlatego, ¿e interesuje ich temat. Ale pe³na galeria i obstrukcyjne przemowy to temat dla prasy. To mo¿e sprawiæ, ¿e Donahue zechce przeci¹gaæ sprawê jeszcze o kilka dni. – Za³atwi to w ci¹gu piêciu dni. – Chcia³abym, aby mu siê uda³o. – Westchnê³a. Jak to mo¿liwe, ¿e mog³a kiedykolwiek czuæ siê szczêœliwa, nie bêd¹c w jego ramionach? – Wiem, ¿e to nierealne i ¿e projekt ustawy mo¿e przepaœæ, ale jednak... S³ucha³ jej rozs¹dnego, spokojnego g³osu. Pomyœla³, ¿e istnia³o podobieñstwo pomiêdzy Donahue a nim. Prowadzi³ swoj¹ ma³¹ wojnê z Liv i podobnie jak senator, by³ zdecydowany odnieœæ pe³ne zwyciêstwo. Nie wystarcza³o mu trzymanie jej w objêciach. Chcia³, marzy³, aby spêdziæ z ni¹ ca³e ¿ycie. Jak d³ugo bêdzie musia³ czekaæ? Czasami koniecznoœæ zachowania cierpliwoœci doprowadza³a go do szaleñstwa. Odstawi³ swój kieliszek, nastêpnie to samo zrobi³ z jej kieliszkiem. Liv nadstawi³a twarz do poca³unku, ale reakcja Thorpe’a zupe³nie j¹ zaskoczy³a. Tym razem jego usta by³y dzikie i nieustêpliwe. Przewróci³ j¹ na poduszki kanapy, przyciskaj¹c ca³ym ciê¿arem swego cia³a. Z niecierpliwoœci¹ zacz¹³ œci¹gaæ z niej ubranie. To by³o coœ zupe³nie nowego. Dotychczas, kiedy siê kochali, zawsze zdawa³ siê kontrolowaæ swoje zachowanie, jakby delikatnoœci¹ i taktem chcia³ zatrzeæ istniej¹c¹ miêdzy nimi ró¿nicê fizyczn¹. Teraz prawie rozrywa³ na niej ubranie, aby jak najszybciej po ni¹ siêgn¹æ. Wci¹¿ j¹ ca³owa³ tak, ¿e prawie nie mog³a oddychaæ, i jednoczeœnie œci¹ga³ z niej d¿insy. Liv walczy³a z jego swetrem, ale splecione w uœcisku cia³a krêpowa³y ruchy. W koñcu Thorpe, z³oszcz¹c siê i cicho kln¹c, œci¹gn¹³ go jakoœ przez g³owê i rzuci³ na pod³ogê. Jego usta nagle by³y wszêdzie, pieszcz¹c j¹ i rozpalaj¹c. Giê³a siê i roztapia³a pod jego dotykiem. P³ynê³a z nim wszêdzie, dok¹dkolwiek j¹ prowadzi³. By³a w nim jakaœ nieprawdopodobna dzikoœæ, o jak¹ go nawet nie pos¹dza³a. Wzi¹³ j¹ na kanapie tak, jakby siê nie kochali od lat. W koñcu wydawa³o siê jej, ¿e nie ma ju¿ nic, czego mogliby od siebie chcieæ czy te¿ sobie nawzajem daæ. Wtedy œci¹gn¹³ j¹ na pod³ogê, rozpalaj¹c jej cia³o na nowo. Wyszepta³a jego imiê na wpó³ w proteœcie, na wpó³ z niedowierzaniem, kiedy namiêtnoœæ prowadzi³a j¹ znowu na szczyty. 148

– Jeszcze – zdo³a³a powiedzieæ, zanim ponownie zamkn¹³ jej usta poca³unkiem. Jego rêce by³y tak samo niecierpliwe jak wtedy, gdy dotyka³ jej po raz pierwszy, a jej cia³o tak samo podatne. Zala³a j¹ fala po¿¹dania. Chcia³a posiadaæ i byæ posiadan¹. Jej rêce same go szuka³y i same znajdowa³y, podczas gdy usta, gor¹ce i nieprzytomne, przywiera³y do jego ust. Dygota³a, nie zdaj¹c sobie nawet z tego sprawy. Spleciona z nim w mi³osnym uœcisku s³ysza³a jedynie przyspieszony oddech. ¯¹dza spe³nienia i samo spe³nienie zdawa³y siê z ogromn¹ si³¹ wybuchaæ w tej samej niemal chwili. Wreszcie, ogromnie wyczerpana, znieruchomia³a. Thorpe, ciê¿ko dysz¹c le¿a³ obok niej. Ale nawet teraz nie móg³ siê powstrzymaæ, aby jej nie dotykaæ. Jej skóra, zag³êbienie w talii, kr¹g³oœæ bioder wci¹¿ go urzeka³y. Rêce g³adzi³y jej cia³o, podczas gdy usta ca³owa³y szyjê i delikatn¹ liniê brody. Liv westchnê³a leciutko i mocniej siê do niego przytuli³a. Patrzy³ na ni¹ z tkliwoœci¹. Uœwiadomi³ sobie, jak bardzo j¹ kocha, i ta myœl nagle sprawi³a mu ból. – Kocham ciꠖ nieoczekiwanie rzek³. – Kocham ciꠖ powtórzy³, podnosz¹c ku sobie jej twarz. Nie mia³ zamiaru powiedzieæ jej tego w ten sposób, ale nie móg³ ju¿ tego cofn¹æ. Wci¹¿ patrzy³ jej w oczy. Chcia³, aby zrozumia³a, ¿e to, co powiedzia³, jest prawd¹. S³ysza³a s³owa i to samo widzia³a w jego oczach. Walczy³a ze sob¹. To by³o tak, jakby coœ j¹ ku niemu pcha³o, a jednoczeœnie odci¹ga³o. – Nie. – Pokrêci³a przecz¹co g³ow¹, ale g³os zabrzmia³ dziwnie s³abo. – Nie, nie kochasz. Nie chcê, abyœ mnie kocha³. – Nie masz wyboru. – Jego pozorny spokój nie oddawa³ tego, co siê naprawdê z nim dzia³o. Jej odpowiedŸ i wyraz oczu przerazi³y go. – I jak mi siê zdaje, ja równie¿. – Nie. – Odepchn¹wszy go, zerwa³a siê nagle i objê³a g³owê rêkami. Dawne w¹tpliwoœci, dawne lêki i dawne postanowienia znowu wróci³y. – Nie mogê... Ty te¿ nie mo¿esz. Mi³oœæ – to niebezpieczne, bardzo niebezpieczne s³owo, które sprawia, ¿e stajesz siê bezbronna, odkryta i pozbawiona rozs¹dku. Przyjêcie jej to ryzyko, dawanie – katastrofa. Jak mog³a znowu daæ siê z³apaæ w tak¹ pu³apkê? Thorpe chwyci³ j¹ za ramiona i odwróci³ do siebie. Jej odpowiedŸ boleœnie go zrani³a. Blada twarz i pe³ne udrêki spojrzenie jeszcze bardziej nim wstrz¹snê³y. 149

– Ale ja naprawdê ciebie kocham – powiedzia³ szorstko. – To, ¿e tego nie chcesz, niczego nie zmieni. Kocham ciê. Ju¿ od dawna. Gdybyœ zada³a sobie trochê trudu, z pewnoœci¹ byœ to zauwa¿y³a. – Thorpe, proszê... – krêci³a bezradnie g³ow¹. Jak ma to mu wyt³umaczyæ? Ale co w³aœciwie chce wyt³umaczyæ? Chcia³a, aby trzyma³ j¹ w ramionach, zanim znowu dojdzie do siebie. Mi³oœæ. Jakie to uczucie, kiedy siê wie, ¿e ktoœ nas kocha? Gdyby mog³a mieæ trochê czasu. Gdyby tylko jej serce przesta³o tak nieprzytomnie biæ. – Nie zale¿y mi wy³¹cznie na tym, aby posiadaæ twoje cia³o, Olivio. W jego g³osie s³ychaæ by³o gniew i frustracjê. Zesztywnia³a. Nie. Nikt nie bêdzie wywiera³ na ni¹ nacisku. Nikt nie bêdzie ni¹ manipulowa³. Wci¹¿ jest pani¹ samej siebie. Odczu³ zmianê w jej zachowaniu. Zacisn¹³ palce na jej ramionach z bezsilnej z³oœci. – Czego ty w³aœciwie chcesz? – Znacznie wiêcej, ni¿ mo¿esz mi da栖 odpowiedzia³a z powag¹. – Myœlê, i¿ zaufanie by³oby dobrym pocz¹tkiem. – Nie mogê daæ ci wiêcej, ni¿ mam. Chcia³o siê jej krzyczeæ, p³akaæ, przytuliæ do niego. Spojrza³a mu prosto w twarz. – Nie kocham ciebie. I nie chcê, ¿ebyœ ty mnie kocha³. Nawet nie zdawali sobie sprawy, jak bardzo siê nawzajem ranili. Jedynie b³ysk w jego oczach uœwiadamia³ jej, ile wysi³ku go kosztowa³o, ¿eby nad sob¹ zapanowaæ. Gdyby nie to, z pewnoœci¹ by j¹ uderzy³. Prawie chcia³a, aby tak siê sta³o. W tej chwili z radoœci¹ zamieni³aby udrêkê psychiczn¹ na fizyczny ból. Powoli wypuœci³ j¹ z ramion. Nigdy siê nie spodziewa³, ¿e ktoœ mo¿e go a¿ tak bardzo zraniæ. Ubiera³ siê w milczeniu. Wiedzia³, ¿e musi jak najszybciej st¹d wyjœæ. Nie chcia³ uczyniæ czegoœ, czego móg³by póŸniej ¿a³owaæ. Ona go do tego nie doprowadzi. Nie przez odrzucenie, przeklêty ch³ód czy cokolwiek innego. Opuœci j¹ dla niej samej, poniewa¿ to ona tego chce. Im szybciej zniknie mu z oczu, tym szybciej bêdzie móg³ o niej zapomnieæ. Wychodz¹c, przeklina³ sam siebie za to, ¿e okaza³ siê takim g³upcem. Odg³os zamykanych drzwi gwa³townie j¹ otrzeŸwi³. W os³upieniu patrzy³a przed siebie. W pokoju nagle zapanowa³a œmiertelna cisza. Zwin¹wszy siê w k³êbek, po³o¿y³a siê na dywanie i zaczê³a p³akaæ.

150

Normalny dzieñ nieoczekiwanie sta³ siê podobny do toru przeszkód. Wstawanie, ubieranie siê, jazda przez zat³oczone miasto. Dla Liv to wszystko by³o o wiele trudniejsze i bardziej skomplikowane ni¿ kiedykolwiek przedtem. Napiêty plan zajêæ wymaga³ od niej rozwagi i koncentracji. Prawda jednak by³a taka, i¿ zupe³nie nie potrafi³a skupiæ siê na ¿adnej sprawie, poniewa¿ Thorpe zawsze tkwi³ w jej podœwiadomoœci. Po latach przerwy znowu zaczyna³a odczuwaæ smak szczêœcia, i oto teraz... Wszystko tak szybko siê sta³o. Liv nigdy nie przypuszcza³a, ¿e Thorpe j¹ kocha. Za dobrze go zna³a, aby wiedzieæ, ¿e nie jest to mê¿czyzna, który ³atwo siê zakochuje. Ale jeœli ju¿ tak siê zdarzy, to wtedy kocha bezgranicznie. Byæ mo¿e w³aœnie to j¹ tak przerazi³o. Jednak to, co czu³a teraz, po zakoñczeniu wywiadu, nie mia³o nic wspólnego ze strachem – to by³o wra¿enie pró¿ni. Zanim Thorpe sta³ siê czêœci¹ jej ¿ycia, akceptowa³a tê pró¿niê. Zape³nia³a j¹, na miarê swoich mo¿liwoœci, prac¹ i wysokimi aspiracjami. Ale teraz to ju¿ nie wystarcza³o. W ci¹gu jednego dnia zdarzy³o siê tyle rzeczy, którymi chcia³aby siê z nim podzieliæ. Czeka³a na to od tak dawna. I oto teraz odepchnê³a go. Co powinna teraz zrobiæ? Jak mu wyt³umaczyæ, ¿e podczas gdy jakaœ cz¹stka jej samej chcia³a go kochaæ, inna czu³a siê jak mucha, która wpad³a w sieæ paj¹ka. Sparali¿owana i przera¿ona. Jak mo¿e oczekiwaæ, ¿e Thorpe j¹ zrozumie? – zadawa³a sobie pytanie, pokonuj¹c popo³udniowy uliczny ruch. W³aœciwie sama ju¿ nie by³a pewna, czy dobrze siebie rozumie. Wy³¹cz siê na jakiœ czas, powiedzia³a sobie. Zjedz lunch z pani¹ Ditmyer, rozluŸnij siê, a potem przemyœl wszystko jeszcze raz. Maj¹c nadziejê, ¿e bêdzie w stanie zastosowaæ siê do w³asnych rad, Liv wjecha³a na parking tu¿ obok restauracji. To najlepszy sposób, aby przestaæ o nim myœleæ. Trochê biznesu, trochê rozrywki. Zerkn¹wszy na zegarek stwierdzi³a, i¿ spóŸni³a siê zaledwie piêæ minut. Nic wielkiego. Pani Ditmyer nie czeka³a zbyt d³ugo. Lubiê j¹, pomyœla³a wchodz¹c do restauracji. Ona jest taka... ¿ywio³owa. Szczêœciarz z Grega, ¿e ma tak¹ ciotkê, nawet mimo jej sk³onnoœci do swatania. Mog³aby tylko sobie ¿yczyæ, aby mieæ tak¹ krewn¹. W sytuacji gdy ziemia usuwa ci siê spod stóp, by³aby twarda jak opoka. Myra Ditmyer zajmowa³a równie¿ siln¹ pozycjê w politycznych i towarzyskich krêgach Waszyngtonu. Znajomoœæ z ni¹ mog³a dla Liv wiele znaczyæ. – Stolik pani Ditmyer – oznajmi³a szefowi sali. 151

– Panna Carmichael? – uœmiechn¹³ siê, kiedy skinê³a g³ow¹. – Têdy, proszê. Liv pod¹¿y³a za nim. Sytuacja wyda³a siê jej nieco zabawna. Jako Carmichael zosta³a znacznie lepiej potraktowana, ni¿ gdyby wystêpowa³a jako przedstawicielka mediów. – Olivia! – Myra przywita³a j¹ jak najlepsz¹ przyjació³kê. – Wygl¹dasz czaruj¹co. Cudownie jest czuæ na sobie spojrzenia tylu mê¿czyzn. Nawet jeœli tylko zastanawiaj¹ siê, czy jestem twoj¹ matk¹ czy niezamê¿n¹ ciotk¹ z Albuquerque. Liv rozeœmia³a siê, podczas gdy maitre d’hôtel pomaga³ jej zaj¹æ miejsce. – Pani Ditmyer, wiedzia³am, ¿e lunch z pani¹ to bêdzie najprzyjemniejsza czêœæ dnia. – To mi³e, co powiedzia³aœ – odrzek³a z czaruj¹cym uœmiechem. – Paul, przynieœ sherry dla panny Carmichael. – Oczywiœcie, proszê pani. – Maitre d’hôtel, zgi¹wszy siê wpó³, odszed³ od stolika. – A wiêc. – Myra skrzy¿owa³a ramiona w geœcie oczekiwania. – Opowiadaj, jakimi to ciekawymi sprawami siê ostatnio zajmujesz. Jestem przekonana, ¿e robienie programów o korupcji wœród polityków i wydarzeniach wstrz¹saj¹cych œwiatem musi byæ niezmiernie ekscytuj¹ce. Liv rozeœmia³a siê. W towarzystwie Myry trudno siê by³o nudziæ. – Przykro mi, ¿e muszê pani¹ rozczarowaæ. Ale wiêkszoœæ czasu spêdzam czekaj¹c na lotnisku albo przed wejœciem do Bia³ego Domu. Albo – doda³a z przepraszaj¹cym uœmiechem – przy telefonie, ¿eby siê dowiedzieæ, gdzie mam czekaæ za chwilê. – Och, moja droga, nie wolno ci mówiæ takich rzeczy. – Myra upi³a trochê sherry. – Z pewnoœci¹ wszystko, co robisz, jest niezwykle pasjonuj¹ce. I mów do mnie: Myra. Myœlê, ¿e powinnyœmy siê zaprzyjaŸniæ. – Wiesz, wierzy³am, ¿e tak bêdzie. Przykro mi, ale nie wszyscy mog¹ byæ Woodwordami czy Bernsteinami. Jednak s¹dzê, ka¿dy z nas trafia od czasu do czasu na jakiœ smaczny k¹sek. Aktualnym hitem jest wyst¹pienie senatora Donahue. – Ach, Michael. – Myra uœmiechnê³a siê, po czym skinê³a g³ow¹ na znak aprobaty, kiedy kelner postawi³ przed Liv kieliszek sherry. – Stary diabe³. Zawsze go lubi³am. Nikt tak nie tañczy rumby jak Michael Donahue. Niewiele brakowa³o, a Liv zakrztusi³aby siê sherry. 152

– To prawda? – Zapoznam ciê z nim w nastêpnym miesi¹cu, kiedy wydam mój Wiosenny Bal. Tañczysz, oczywiœcie, rumbê, moja droga? – Nauczê siê. Myra rozeœmia³a siê i skinê³a na kelnera. – Niestety, bêdê siê musia³a zadowoliæ owocow¹ sa³atk¹. Moja krawcowa westchnê³a ostatnio na mój widok. – Rzuci³a na Liv pe³ne smutku spojrzenie, w którym wiêcej by³o melancholii ni¿ zazdroœci. – Wiesz, maj¹ tu wspania³e krewetki. – Sa³atka z owoców to dobry pomys³ – zauwa¿y³a Liv. – Ju¿ samo siedzenie podczas lunchu jest dla mnie ogromn¹ rzadkoœci¹. Nie wiem, jak mam ci dziêkowaæ za to zaproszenie – ci¹gnê³a Liv po odejœciu kelnera. – Nieczêsto mam okazjê spêdziæ tak urocz¹ godzinê w œrodku dnia. – Mo¿esz przecie¿ uwa¿aæ, ¿e spotka³yœmy siê równie¿ w sprawach zawodowych – rozeœmia³a siê, widz¹c minê Liv. – Och nie, moja droga, to wcale mnie nie ura¿a. W koñcu taka by³a równie¿ i moja intencja. A teraz... – Pochyli³a siê nieco do przodu, jak genera³ przygotowuj¹cy plan ataku. – Musisz mi opowiedzieæ, jaki¿ to nadzwyczajny pomys³ przyszed³ ci ostatnio do g³owy. Wiem, ¿e tak jest. To po prostu le¿y w twoim charakterze. Liv wyprostowa³a siê. Wci¹¿ trzyma³a w rêku kieliszek, ale nie podnosi³a go do ust. Za bardzo fascynowa³a j¹ siedz¹ca naprzeciw kobieta. – Myra, jestem przekonana, ¿e mog³abyœ zostaæ znakomitym reporterem. Myra rozpromieni³a siê. – Tak uwa¿asz? Jakie¿ to mi³e. Rzeczywiœcie, lubiê o wszystkim wiedzieæ. – To prawda – zgodzi³a siê Liv. – A wiêc. – Myra roz³o¿y³a rêce w wymownym geœcie. – Opowiadaj, na jaki wpad³aœ pomys³. Liv pokrêci³a g³ow¹ i uœmiechnê³a siê. – No dobrze. Przysz³o mi do g³owy, ¿e mo¿na by przygotowaæ program o kobietach w polityce. Nie chodzi mi jedynie o kobiety, które s¹ zawodowymi politykami. Ten program by³by równie¿ o kobietach, które wysz³y za m¹¿ za polityków. To interesuj¹ce, jak sobie radz¹ w tej specyficznej sytuacji z rodzin¹, funkcjonowaniem w ¿yciu publicznym, podró¿ami. S¹dzê, i¿ w ten sposób uda³oby mi siê pokazaæ obydwie strony medalu. Kobiety uwik³ane w politykê z wielu, bardzo ró¿nych powodów. 153

– Tak... – Myra zamyœli³a siê. – To mog³oby byæ interesuj¹ce. Nawet nie wiesz, jak trudno to wszystko pogodziæ. Te kampanie wyborcze, oficjalne spotkania, bankiety, ca³y ten protokó³. D³ugotrwa³e rozstania, ¿ycie w nieustannym napiêciu. To jest droga, któr¹ ja sobie wybra³am. Wci¹¿ ten sam, nigdy nie koñcz¹cy siê wyœcig. A kobiety... – Znowu siê uœmiechnê³a, obracaj¹c w rêku kieliszek. – Taak, to naprawdê mog³oby byæ interesuj¹ce. – Wspomina³am ju¿ o tym Carlowi przed paroma miêsi¹cami. To szef od programów informacyjnych – wyjaœni³a Liv. – Myœlê, ¿e zgodzi siê, jeœli przedstawiê mu plan i parê znacz¹cych nazwisk. S¹dzê, i¿ Amelia Thaxter to dobry pomys³ na pocz¹tek. – To rzeczywiœcie wyj¹tkowa kobieta – przyzna³a Myra. Uœmiechnê³a siê nieco smêtnie, kiedy kelner postawi³ przed ni¹ owocow¹ sa³atkê. Nie nale¿a³a do kobiet, które lubi¹ ograniczenia, nawet jeœli dotycz¹ sztuki kulinarnej. – Ca³kowicie oddana pracy. Naprawdê oddana. Dokona³a wyboru miêdzy ma³¿eñstwem a karier¹, i to dawno temu. Niektóre kobiety nie potrafi¹ tych rzeczy po³¹czyæ. – Uœmiechnê³a siê do Liv i wbi³a widelec w kawa³ek ananasa. – Och, nie zdradzam tu przecie¿ ¿adnych sekretów. Jeœli j¹ zapytasz, sama ci pewnie o tym powie. Myœlê, ze zaakceptuje twój pomys³. Tak, i poza tym Margerite Lewellyn: nic nie sprawia jej wiêkszej przyjemnoœci ni¿ mówienie o sobie. Nastêpnie Barbara Carp... Nie tkn¹wszy nawet swojego lunchu, Liv s³ucha³a, jak Myra wymienia ca³¹ listê nazwisk kobiet polityków oraz ¿on waszyngtoñskich grubych ryb. To by³o znacznie wiêcej, ni¿ mog³a siê spodziewaæ. A Myra, w miarê jak mówi³a, coraz bardziej zapala³a siê do pomys³u. – Wspaniale – podsumowa³a. – Jestem pewna, ¿e to bêdzie prawdziwa bomba. Jak tylko wrócê do domu, muszê do paru osób zatelefonowaæ. – Jestem ci bardzo wdziêczna – zaczê³a Liv, gwa³townie szukaj¹c w³aœciwych s³ów. – Naprawdê, ja... – Och, to g³upstwo. – Myra przerwa³a jej ruchem rêki uzbrojonej w widelec. – To zapowiada siê bardziej interesuj¹co ni¿ planowanie kolejnego party. Poza tym – uœmiechnê³a siê czaruj¹co – spodziewam siê, ¿e ze mn¹ równie¿ przeprowadzisz wywiad. – Z takiej okazji nie zrezygnowa³abym za skarby œwiata – z powag¹ odrzek³a Liv. – Myra – doda³a po chwili, zabieraj¹c siê do swojej sa³atki – jesteœ niesamowita. 154

– Staram siê. Teraz mamy ju¿ chyba sprawy zawodowe za sob¹. – Westchnê³a z satysfakcj¹. Lubi³a tê dziewczynê. O tak, bardzo j¹ lubi³a. A kiedy Myra Ditmyer wyrobi³a sobie o kimœ opiniê, to by³a to ocena nieodwo³alna, tak jak werdykty sêdziowskie jej mê¿a. – Muszê powiedzieæ, ¿e kiedy przygotowywa³am tego bryd¿a, nie mia³am zielonego pojêcia, i¿ ty i Greg od dawna siê znacie. Lubiê niespodzianki. – By³ moim dobrym przyjacielem. – Liv pochyli³a siê nad sa³atk¹. – Bardzo siê ucieszy³am z tego spotkania. Myra spojrza³a na ni¹ uwa¿nie. – Powiedzia³am, ¿e by³am zaskoczona. Ale póŸniej... – Liv podnios³a g³owê i ich oczy siê spotka³y. – Pewne rzeczy zaczê³y mi siê uk³adaæ w logiczny ci¹g. Kiedy Greg by³ w college’u, czêsto mi pisa³ o jakiejœ Livvy. Myœla³am wtedy, ¿e to jakaœ romantyczna przygoda. On by³ bardzo ni¹ oczarowany. – Myra, ja... – Nie, nie, pozwól mi dokoñczyæ. Greg pisa³ mi, ¿e jego Livvy zarêczy³a siê z jego, mieszkaj¹cym w tym samym pokoju, koleg¹. – To by³o tak dawno. – Moja droga – Myra po³o¿y³a rêkê na jej d³oni. – Przepraszam, ale du¿o o tym wiem. Greg pisa³ mi o wszystkim. Myœlê, i¿ musia³ siê po prostu przed kimœ wygadaæ. By³ nieprzytomnie w tobie zakochany, a jednoczeœnie Doug by³ jego najserdeczniejszym przyjacielem. To, ¿e znalaz³ siê pomiêdzy wami, bardzo go drêczy³o i pewnie dlatego tyle o tym pisa³ w swoich listach. Wiedzia³am o wszystkim. Spojrzenie, uœcisk rêki, by³y niezbitym dowodem, ¿e Myra mówi prawdê. Liv patrzy³a na ni¹ bezradnie. – Teraz, moja droga, napij siê wina. Nie mia³am zamiaru wytr¹ciæ ciê z równowagi. Wszyscy musimy siê uczy栖 ci¹gnê³a lekkim ju¿ tonem, kiedy Liv podnios³a kieliszek do ust – jak ¿yæ z cierpieniem, bólem i zawiedzionymi nadziejami. To musia³o byæ dla ciebie straszne. Pewnie myœla³aœ, ¿e nie zdo³asz przez to przejœæ. – Nie – wymamrota³a Liv. – Nie, ja by³am tego pewna. – Ale przesz³aœ. – Myra pog³aska³a j¹ po rêku, przechyli³a do ty³u g³owê i czeka³a. Tym milczeniem osi¹gnê³a wiêcej, ni¿ gdyby zada³a jej dziesi¹tki podchwytliwych pytañ. – By³y chwile, kiedy myœla³am, ¿e lepiej umrzeæ, ni¿ ¿yæ z takim bólem. Wydawa³o siê, i¿ nie mam nikogo... Moja rodzina – nabra³a g³ê155

boko powietrza. – Myœlê, ¿e siê starali. Na swój sposób byli nawet sympatyczni, ale... – Westchnienie, które wyrwa³o siê jej z ust, bardzo Myrê wzruszy³o. – Chcia³am krzyczeæ. Chcia³am coœ rozerwaæ. Cokolwiek. Ale oni tego nigdy nie rozumieli. Czyjeœ zmartwienie, czyjaœ osobista tragedia powinny pozostaæ jego prywatn¹ spraw¹ i byæ znoszone z godnoœci¹. – Bzdury – rzuci³a ze z³oœci¹ Myra. – Kiedy ktoœ ciê zrani, p³acz i do diab³a z ka¿dym, kto nie lubi patrzeæ na ³zy. Liv rozeœmia³a siê. – Myœlê, ¿e masz racjê, ale mnie wtedy nie by³o na to staæ. – Tak ci siê tylko wydaje – powiedzia³a stanowczo. – Powinnaœ by³a bardziej sobie zaufaæ. Ale, jak ju¿ zauwa¿y³am, przesz³aœ przez to i teraz jesteœ taka, jaka jesteœ. Opowiedz mi o sobie i T.C. – Och – Liv utkwi³a wzrok w stoj¹cej przed ni¹ sa³atce. O czym mia³a mówiæ? Znowu wszystko popsu³a. – Roi³am sobie, ¿e ty i Greg byæ mo¿e siê pobierzecie. Ale poniewa¿ T.C. jest moim ulubieñcem, jakoœ bêdê musia³a siê z tym pogodziæ. – Nie mam zamiaru ponownie wychodziæ za m¹¿. – No wiesz, có¿ to znowu za g³upstwa! – zaprotestowa³a Myra. – Spotykasz siê z T.C. doœæ czêsto, czy¿ nie mam racji? – Tak, ale... – Liv zmarszczy³a brwi. Myra rzeczywiœcie zdawa³a siê niczego nie dostrzegaæ. – To zbyt inteligentny mê¿czyzna, aby pozwoliæ ci umkn¹æ. Za³o¿ê siê, ¿e ju¿ ciê poprosi³ o rêkê. – Otó¿, nie poprosi³. To jest oœwiadczy³ mi, ¿e wyjdê za niego, ale... – To takie do niego podobne – zawo³a³a Myra. – I oczywiœcie otrzyma³ twoj¹ zgodê. – On jest tak nieznoœnie pewny siebie – w zamyœleniu odpar³a Liv. – I nieprzytomnie ciê kocha. Liv w milczeniu patrzy³a przed siebie. – Olivio, nawet œlepiec zauwa¿y³by to tamtego wieczoru, kiedy byliœcie u mnie na bryd¿u. A ja jestem bardzo spostrzegawcza. Co masz zamiar z tym zrobiæ? – Ja... – Liv nagle poczu³a siê jak pêkniêty balon. – Ja to zniszczy³am. Ostatniej nocy. Myra chwilê patrzy³a na ni¹ w milczeniu. Rzeczywiœcie, pomyœla³a, to dziecko jest chyba takie rozkojarzone. Znowu pog³aska³a j¹ po rêku. ¯al ogarnia, gdy widzi siê ludzi, którzy zbyt du¿o myœl¹, a za ma³o dzia³aj¹. 156

– Wiesz, Olivio, myœlê, i¿ w przeciwieñstwie do tego, co g³osi pewna sentencja, ¿ycie wcale nie jest takie krótkie, jest raczej potwornie d³ugie. – Uœmiechnê³a siê, widz¹c zaskoczenie w oczach Liv. – Co nie znaczy, aby by³o wystarczaj¹co d³ugie. Wysz³am za m¹¿ za Herberta trzydzieœci piêæ lat temu. Gdybym by³a pos³ucha³a moich rodziców, niech spoczywaj¹ w pokoju, oraz mojego rozs¹dku, nigdy bym nie poœlubi³a mê¿czyzny, który mia³ nieco przestarza³e pogl¹dy i którego zanadto poch³ania³a praca. Pomyœl o wszystkim, co prawdopodobnie ja straci³am. W ¿yciu – powiedzia³a stanowczo – warto ryzykowaæ. Aby to udowodni栖 doda³a po chwili – wezmê trochê tego cytrynowego musu... Nawet po paru godzinach, przygotowuj¹c siê do nagrania, Liv nie mog³a zapomnieæ s³ów Myry. Najwy¿szy czas, aby siê na coœ zdecydowaæ, pomyœla³a w czasie sportowej relacji. Najwy¿szy czas, aby przestaæ siê ci¹gle nad wszystkim zastanawiaæ. Jeœli chcia³a byæ z Thorpe’em, powinna mu to w koñcu powiedzieæ. Po zakoñczeniu programu Liv posz³a na górê. Na jej widok z ust recepcjonistki wyrwa³o siê wymowne westchnienie. – Nie ma go tu – oœwiadczy³a, sprz¹taj¹c biurko. – Przygotowuje reporta¿ poza studiem. – Poczekam w jego biurze. – Liv minê³a dziewczynê, zanim ta zd¹¿y³a zareagowaæ. Co ja mu powiem? – pyta³a sam¹ siebie, zamykaj¹c drzwi. Co zdo³am powiedzieæ? Kr¹¿¹c niespokojnie po pokoju, szuka³a w³aœciwych s³ów. Wydawa³o siê dziwne, ¿e choæ nie by³o tu Thorpe’a, na ka¿dym kroku czu³a jego obecnoœæ. Na jednej ze œcian wisia³o mnóstwo jego zdjêæ z ró¿nymi politykami i mê¿ami stanu. Wygl¹da³ na nich jak zawsze uœmiechniêty i zupe³nie zrelaksowany. Po prostu Thorpe, pomyœla³a. Na jego biurku le¿a³y w nie³adzie zabazgrane kartki papieru i spory stos dokumentów pod biurowym przyciskiem. Podesz³a do okna i przez chwilê patrzy³a na miasto. Widoczna st¹d kopu³a Kapitolu, ró¿owa w promieniach zachodz¹cego s³oñca, wygl¹da³a bajkowo. Na ulicach panowa³ du¿y ruch, ale masywne szyby skutecznie izolowa³y wnêtrze pokoju od ha³asu. Liv podziwia³a mistern¹ sieæ ulic, stare, majestatyczne budowle i ton¹ce w kwiatach drzewa i krzewy. Pomyœla³a, ¿e waszyngtoñski ruch nie móg³ siê nawet równaæ z szaleñstwem Nowego Jorku, ale te¿ mia³ swój urok. Poch³oniêta myœlami, nie s³ysza³a, jak do pokoju wszed³ Thorpe. Widok Liv bardzo go zaskoczy³. Chwilê siê waha³, trzymaj¹c rêkê na klamce, po czym powoli zamkn¹³ za sob¹ drzwi. 157

– Liv? Odwróci³a siê. Na jej twarzy kolejno malowa³y siê zaskoczenie, radoœæ, a¿ w koñcu z trudem skrywany niepokój. Nigdy niczego tak nie pragn¹³, jak wzi¹æ j¹ w ramiona i zapomnieæ o tamtej, nieszczêsnej nocy. – Thorpe. – Na jego widok wszystkie uprzednio u³o¿one przemówienia, ulotni³y siê bez œladu. Nie mog³a siê ruszyæ siê z miejsca, jakby nogi wros³y jej w ziemiê. – Mam nadziejê, i¿ nie s¹dzisz, ¿e przysz³am tu bez powodu. Uniós³ do góry brwi. Na jego twarzy pokaza³ siê cieñ rozbawienia. – Nie, oczywiœcie ¿e nie. Napijesz siê kawy? By³ taki obojêtny, kiedy bez poœpiechu nalewa³ wody do dzbanka. Liv zaczê³a siê ju¿ nawet zastanawiaæ, czy to siê jej czasem nie œni³o, ¿e nie dalej jak dwadzieœcia cztery godziny temu powiedzia³, ¿e j¹ kocha. – Nie, ja... chcia³am zapytaæ, czy nie przyszed³byœ na kolacjꠖ wyrzuci³a z siebie. Spodziewa³a siê odmowy i pragnê³a mieæ to jak najszybciej za sob¹. – Oczywiœcie, nie mogê ci obiecaæ, ¿e przygotujê coœ tak smacznego jak ty, ale z pewnoœci¹ ciê nie otrujê. Thorpe zrezygnowa³ z robienia kawy i odwróci³ siê do niej. – Liv, nie s¹dzê, ¿eby to by³ dobry pomys³ – powiedzia³ cicho. – Thorpe... – odwróci³a twarz, aby ukryæ zdenerwowanie. Mia³a ochotê siê rozp³akaæ, i to w jego ramionach. Ale to w niczym by im nie pomog³o. Znowu siê odwróci³a i spojrza³a mu w oczy. – O wielu rzeczach nie wiesz i wielu nie rozumiesz. Ale chcê, ¿ebyœ wiedzia³ i zrozumia³, ¿e siê po prostu bojê. Bardzo siê bojê. Mo¿e bardziej, ni¿ jestem w stanie znieœæ. – S³ysza³, jak jej g³os dr¿y. – Wiem, ¿e proszê o zbyt wiele, ale gdybyœ mi móg³ daæ trochê czasu… Te s³owa du¿o j¹ kosztowa³y, pomyœla³. Za dobrze j¹ zna³, aby nie rozumieæ, co dla niej znaczy³o, przyjœæ do niego w tej sytuacji. Czy¿ sam sobie nie powtarza³, ¿e powinien byæ cierpliwy? – Muszê najpierw za³atwiæ parê spraw – rzek³. – Czy mogê przyjœæ, powiedzmy, za godzinê? S³ysza³, jak odetchnê³a z ulg¹. – Dobrze. Godzinê póŸniej Liv nie mog³a opanowaæ zdenerwowania. Stara³a siê skupiæ na przygotowywaniu posi³ku, ale jej oczy wci¹¿ spogl¹da³y na zegar. Mo¿e powinnam siê przebraæ, pomyœla³a, krytycznie spogl¹daj¹c na swój szary kostium. Ale w chwili gdy wychodzi³a z kuchni, odezwa³ siê 158

dzwonek. Liv drgê³a. Och, nie b¹dŸ œmieszna, zbeszta³a siê w myœlach. Ale kiedy otworzy³a drzwi, serce wali³o jej jak m³otem. – Witaj! – powiedzia³a z nieco wymuszonym uœmiechem. – Jesteœ bardzo punktualny. Za chwilê bêd¹ gotowe steki. – Zamknê³a za sob¹ drzwi i stanê³a zmieszana, zastanawiaj¹c siê, co zrobiæ z rêkami. – Steki to najbezpieczniejsze danie. Niewiele w nich mo¿na zepsuæ. Masz ochotê na drinka? Co ja plotê? – pomyœla³a. Dobry Bo¿e. A on patrzy³ na ni¹ znowu ch³odno i z powag¹. Skierowa³a siê do barku, nie czekaj¹c na odpowiedŸ. – Szkock¹? – zapyta³a, nalewaj¹c najpierw sobie nieco wermutu z karafki. Nagle poczu³a jego rêce na ramionach. Nie protestowa³a, kiedy j¹ do siebie odwróci³; nie spuœci³a wzroku, kiedy patrzy³ jej prosto w oczy. Po chwili przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i mocno obj¹³. Przytuli³a siê do niego, a z jej ust wydoby³o siê ciche westchnienie. – Och, Thorpe, omal nie oszala³am bez ciebie. Bardzo mi ciebie brak. – Przytuli³a do niego twarz. – Nie odchodŸ – wyszepta³a. – Nie odchodŸ dziœ wieczorem. Przywar³a ustami do jego ust. Œwiat ponownie z ni¹ zawirowa³. – Kochaj siê ze mn¹ – wyszepta³a. – Teraz, Thorpe. Natychmiast. Nie przerywaj¹c poca³unku, po³o¿y³ j¹ na kanapie. Delikatnie pieœci³ jej cia³o, czuj¹c, jak reaguje na jego dotyk. Dr¿a³a w jego ramionach. Z ogromn¹ delikatnoœci¹ wci¹¿ j¹ ca³owa³, a¿ przesta³a byæ pani¹ swego cia³a, rozumu i duszy. Nie czu³a ju¿ ¿adnego lêku, a jedynie radoœæ z poddania siê temu, którego kocha³a. Powoli j¹ rozbiera³, wodz¹c czubkami palców po ostro zarysowanych piersiach i ³agodnym ³uku bioder. Westchnê³a, oddaj¹c siê ca³kowicie w jego w³adanie. Mia³ prawo wzi¹æ j¹ tam, gdzie chcia³. Jego dotyk by³ ³agodny. Nawet wtedy gdy rêka przesuwa³a siê w kierunku wewnêtrznej czêœci ud, jego ruchy by³y jak na zwolnionym filmie. Zaczê³a dr¿eæ i wyginaæ siê pod nim, ale jego palce zatrzyma³y siê tylko na chwilê przy wilgotnym ³onie, po czym powêdrowa³y dalej. Dra¿ni³ jêzykiem jej sutki, po chwili zatrzyma³ siê i przesun¹³ usta w dó³ w œlad za palcami r¹k, a¿ jej cia³o zaczê³o p³on¹æ i dr¿eæ. Wo³a³a go g³osem wibruj¹cym od po¿¹dania. Jej cia³o nie by³o ju¿ d³u¿ej bierne. Wzywa³o go. Wzi¹³ j¹ powoli, podczas gdy ona przywar³a do niego nieprzytomnie. Nagle jego usta znowu znalaz³y drogê do jej ust i wspólnie pop³ynêli w kosmiczn¹ przestrzeñ.

159

!

H

ej! – Thorpe potar³ nosem zag³êbienie szyi Liv, chc¹c j¹ obudziæ. – Masz zamiar spaæ ca³y dzieñ? Przytuli³a siê do niego. – Uhmm. Oczy wci¹¿ mia³a zamkniête. W tej chwili pragnê³a tylko czuæ ciep³o jego cia³a. I niewa¿ne jaka by³a pora dnia. Nie mia³o to dla niej ¿adnego znaczenia. – Ju¿ po dziewi¹tej. – Przesun¹³ rêk¹ w dó³ po jej plecach i us³ysza³ jej ciche, pe³ne zadowolenia westchnienie. – Mieliœmy spêdziæ dzieñ na ³odzi, pamiêtasz? Otworzy³a leciutko oczy. Jest ju¿ rano, stwierdzi³a. Sobota rano. I on by³ razem z ni¹. Uœmiechaj¹c siê sennie, przytuli³a twarz do jego twarzy. – Spêdzimy go lepiej w ³ó¿ku. – Ta kobieta jest straszliwie leniwa – oznajmi³. I piêkna, pomyœla³, odgarniaj¹c pukiel w³osów z jej policzka. Tak nieprawdopodobnie piêkna. – Leniwa? – Liv zmarszczy³a brwi. – Mam mnóstwo nie wykorzystanej energii. – Ponownie zamknê³a oczy. – Mnóstwo – powtórzy³a i g³oœno ziewnê³a. – O tak. Nawet to widaæ. Nie powinniœmy najpierw pobiegaæ? Znowu otworzy³a oczy.

160

– Och, mam lepszy pomys³. Nie spodziewa³ siê, ¿e jej poca³unek bêdzie taki p³omienny, a ruch cia³a taki szybki. Le¿a³a na jego klatce piersiowej z ustami na jego ustach. W ci¹gu kilku sekund jego têtno b³yskawicznie wzros³o, jakby uczestniczy³ w jakimœ szalonym biegu, a krew zdawa³a siê p³on¹æ. Jej rêce sta³y siê natarczywe, wrêcz agresywne, a usta jak nigdy spragnione. Tym razem to ona by³a stron¹ aktywn¹. Wodzi³a ustami po ca³ym jego ciele. Ca³owa³a jego kark, szyjê i ramiona. Przesuwa³a jêzyk po jego klatce piersiowej, zatrzymuj¹c siê d³u¿ej przy brodawkach, aby po chwili ruszyæ dalej. Kiedy nabra³a tyle si³y? – zastanawia³ siê. A mo¿e to on nagle os³ab³? Chcia³ j¹ znowu mieæ. Teraz. Czu³ szalone pulsowanie w skroniach, w g³owie, w lêdŸwiach, w czubkach palców. Po¿¹danie przerodzi³o siê w szarpi¹cy ¿o³¹dek ból. Ale kiedy spróbowa³ odwróciæ role, nie pozwoli³a mu na to, siadaj¹c na nim okrakiem i przyciskaj¹c usta do jego ust. Ogranicza³a jego ruchy, ale mimo to przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. Wnika³a w niego g³êboko, by³ ni¹ przesi¹kniêty. Widok poruszaj¹cego siê nad nim nagiego cia³a doprowadza³ go do szaleñstwa. Nagle znalaz³ siê wewn¹trz niej. Rozs¹dek przesta³ istnieæ. Œwiat eksplodowa³. Odg³os tej eksplozji wci¹¿ s³ysza³ w swojej g³owie i zdawa³o mu siê, i¿ nigdy ju¿ wiêcej niczego nie us³yszy. Po chwili jej oddech sta³ siê p³ytki i wyraŸnie przyspieszony. Zdawa³a siê nad nim rozp³ywaæ. Jego cia³em wstrz¹sn¹³ dreszcz, po czym konwulsyjnym ruchem przyci¹gn¹³ do siebie jej g³owê. Moja kobieta, pomyœla³, kiedy odpoczywa³a na nim, wci¹¿ jeszcze dr¿¹c z rozkoszy. Le¿a³ spokojnie, czekaj¹c, a¿ dojd¹ do siebie. – Coœ mi siê zdaje, ¿e czekasz na przeprosiny. – Hmm? – NajwyraŸniej czu³a siê zbita z tropu. – Za to, ¿e nazwa³em ciê leniw¹. Liv rozeœmia³a siê i przytuli³a do niego. – Chyba mi siê nale¿¹ – skwapliwie przyzna³a mu racjê. – Mo¿esz to zrobiæ, kiedy siê obudzê. – O nie! – zerwawszy siê z ³ó¿ka, chwyci³ j¹ za rêkê i bez zbêdnych ceregieli œci¹gn¹³ na pod³ogê. – Wios³owanie – powiedzia³, kiedy usi³owa³a protestowaæ. – Jesteœ opêtany. 161

– Jestem. – Uœmiechn¹³ siê, po czym poca³owa³ czubek jej nosa. – Pozwolê ci pierwszej wzi¹æ prysznic. – Dziêki. Zdawa³o siê, ¿e jej wdziêcznoœæ by³a zaprawiona odrobin¹ zjadliwoœci, mimo to Thorpe uœmiechn¹³ siê do niej niewinnie, gdy zamyka³a za sob¹ drzwi do ³azienki. Kiedy zosta³ w pokoju sam, wci¹gn¹³ na siebie spodnie i ju¿ mia³ zamiar zaj¹æ siê parzeniem kawy, gdy nagle siêgn¹³ po le¿¹c¹ na stoliku paczkê papierosów. Z ³azienki dobiega³ go szum lej¹cej siê z prysznica wody. Wzi¹wszy do rêki zapalniczkê, usi³owa³ przypaliæ papierosa, ale zapalniczka nie dzia³a³a. Zniecierpliwiony rozejrza³ siê w poszukiwaniu zapa³ek, po czym wysun¹³ szufladê stolika w nadziei, ¿e je tam znajdzie. Le¿¹ca na wierzchu fotografia natychmiast rzuci³a mu siê w oczy. Zwróci³ na ni¹ uwagê, po pierwsze dlatego, ¿e w mieszkaniu Liv nie by³o ¿adnych fotografii ani osobistych pami¹tek, a po drugie dlatego, ¿e uœmiechaj¹ce siê ze zdjêcia dziecko by³o wyj¹tkowo œliczne. Wyj¹³ fotografiê z szuflady i zacz¹³ siê jej przygl¹daæ. To by³o maleñkie zdjêcie oprawione w srebrn¹ ramkê. Ch³opczyk mia³ nie wiêcej ni¿ roczek. Gêste, czarne w³oski otacza³y uœmiechniêt¹, pyzat¹ buziê. W jego ciemnoniebieskich, prawie kobaltowych oczkach figlarnoœæ miesza³a siê z zachwytem. To by³o dziecko, na którego widok ka¿dy przechodzieñ uœmiechn¹³by siê na ulicy i które z pewnoœci¹ psu³yby wszystkie jego ciotki i wujowie. Prawie mo¿na by³o s³yszeæ radosny œmiech wydobywaj¹cy siê z szeroko otwartej buzi. Wci¹¿ trzymaj¹c zdjêcie w rêku, Thorpe usiad³ na ³ó¿ku. – Mam nadziejê, ¿e zu¿y³am ca³y zapas ciep³ej wody – zawo³a³a Liv zza drzwi. – To bêdzie mój rewan¿ za wyci¹gniêcie mnie z ³ó¿ka o œwicie. – Otworzy³a drzwi, po czym zatrzyma³a siê na chwilê, aby przewi¹zaæ szlafrok paskiem. – Nie czujê zapachu kawy. Przynajmniej to mog³eœ zrobiæ, kiedy... Jej g³os nagle zamar³, kiedy zorientowa³a siê, co Thorpe trzyma³ w rêku. Jej twarz gwa³townie poblad³a. – Liv. – Chcia³ wyt³umaczyæ, ¿e szuka³ zapa³ek, ale zrezygnowa³. To nie mia³o w tej chwili znaczenia. – Co to za zdjêcie? Minê³o parê sekund, zanim spojrza³a na niego. Widzia³, jak walczy ze sob¹, ¿eby siê nie rozp³akaæ. Jej dolna warga zaczê³a dr¿eæ, ale kiedy siê odezwa³a, jej g³os by³ spokojny i silny. 162

– To mój syn. Wiedzia³ o tym ju¿ w chwili, gdy zobaczy³ zdjêcie. Podobieñstwo by³o wyraŸne. Mimo to odpowiedŸ Liv go zaszokowa³a. Nie odrywaj¹c od niej oczu, cicho zapyta³: – Gdzie on jest? Jej twarz by³a teraz œmiertelnie blada. Thorpe jeszcze nigdy nie widzia³ takich smutnych oczu, pe³nych cierpienia, g³êboko skrywanych tajemnic i dotkliwego bólu. – Nie ¿yje. Odwróci³a siê szybko i zaczê³a wyci¹gaæ z szafy ubranie. Thorpe widzia³ jedynie migaj¹c¹ w powietrzu barwn¹ plamê. Wybiera³a na chybi³ trafi³, rêkami, które by³y zbyt odrêtwia³e, aby dr¿eæ. Nawet wtedy, gdy po³o¿y³ rêce na jej ramionach, nie przerwa³a automatycznego wyci¹gania wieszaków i przek³adania rzeczy. – Liv. – Opiera³a siê, gdy chcia³ j¹ przytuliæ. – Muszê siê ubraæ, skoro mamy wyjœæ. – Pokrêci³a g³ow¹, staraj¹c siê jednoczeœnie uwolniæ od jego uœcisku, jakby to mia³o j¹ ustrzec od dalszych pytañ. – Przestañ – powiedzia³ szorstko. – Nie rób tego nigdy wiêcej. Nie ze mn¹. – Nastêpnie, zanim mog³a jakoœ zareagowaæ, przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i mocno obj¹³. Mog³aby próbowaæ mu siê przeciwstawiæ, ale w jego ramionach by³o tak bezpiecznie. Przytuli³a siê wiêc do niego i ju¿ nie myœla³a o obronie. – Usi¹dŸ – zaproponowa³ – i opowiedz mi wszystko. Objêta jego ramieniem, usiad³a na ³ó¿ku. Zdjêcie le¿a³o obok niej. Wziê³a je do rêki i po³o¿y³a na kolanach. Nie naciska³ wiêcej, czuj¹c, ¿e potrzebuje trochê czasu, aby zacz¹æ mówiæ. – Mia³am dziewiêtnaœcie lat, kiedy pozna³am Douga. – Telewidzowie z pewnoœci¹ nie rozpoznaliby teraz jej g³osu. By³ cichy, niepewny i dr¿¹cy ze wzruszenia. – Studiowa³ prawo. Mia³ stypendium. By³ wspania³ym, m³odym cz³owiekiem o bardzo ¿ywym umyœle, maj¹cym wiele planów na przysz³oœæ. Chcia³ byæ najlepszym obroñc¹ s¹dowym w kraju. Zmiana systemu od œrodka, walka z wiatrakami, zabijanie smoków. To ca³y Doug. Thorpe milcza³ i Liv, odetchn¹wszy g³êboko, ci¹gnê³a dalej ju¿ spokojniejszym g³osem. – Od razu poczuliœmy do siebie sympatiê. Byæ mo¿e czêœciowo dlatego, ¿e nasza przesz³oœæ by³a tak diametralnie ró¿na, a nasze idea³y takie 163

wznios³e. Coœ nas do siebie przyci¹ga³o. Poza tym byliœmy tacy m³odzi. – Westchnê³a do wspomnieñ. – Szybko siê pobraliœmy, po niespe³na trzymiesiêcznej znajomoœci. Moja rodzina... – Rozeœmia³a siê z gorycz¹. – Powiedzmy, ¿e byli zaskoczeni. Chocia¿ broniê siê przed tym, czasem przychodzi mi do g³owy, i¿ to mo¿e miêdzy wp³ynê³o na maj¹ decyzjê. – Patrzy³a przed siebie w milczeniu, zatopiona we wspomnieniach. Po chwili znowu mówi³a dalej. – Nie by³o nam ³atwo. ¯yliœmy w ci¹g³ym napiêciu. College. Doug ci¹gle wkuwa³ do egzaminów. Ja odbywa³am praktykê w lokalnej stacji i ka¿d¹ woln¹ chwilê poœwiêca³am na naukê. Pieni¹dze nigdy nie mia³y dla nas znaczenia. Na szczêœcie, poniewa¿ nie mieliœmy ich w nadmiarze. Przez jakiœ czas byliœmy bardzo szczêœliwi. Jednak Doug... – Wci¹gnê³a g³êboko powietrze w p³uca, jakby szuka³a w³aœciwych s³ów. – Doug mia³ s³aboœæ do kobiet. Kocha³ mnie, naprawdê w to wierzê, oczywiœcie na swój sposób, ale czasami mia³ problemy z wiernoœci¹. Wiem, ¿e te przygody nic dla niego nie znaczy³y, a ja, jeœli chodzi o seks, nie mia³am zbyt du¿ego doœwiadczenia. Thorpe z trudem powstrzyma³ cisn¹ce mu siê na usta s³owa. Nie chcia³ jej przerywaæ teraz, kiedy wreszcie zdecydowa³a siê mówiæ, ale wiele go kosztowa³o, aby tego cz³owieka, którego ona poœlubi³a, nie obrzuciæ najgorszymi wyrazami. Przypomnia³ sobie, jak mu powiedzia³a, kiedy siê po raz pierwszy kochali, ¿e nigdy nie by³a zbyt dobr¹ partnerk¹ w mi³oœci. Teraz nareszcie zrozumia³, sk¹d siê to wziê³o. W milczeniu s³ucha³ dalej. – Joshua przyszed³ na œwiat po roku, zaledwie po roku od naszego pierwszego kontaktu. Moja rodzina uwa¿a³a, ¿e jesteœmy szaleni, decyduj¹c siê na dziecko tak szybko, maj¹c w dodatku dochody o wiele ni¿sze, ni¿ oni uwa¿ali za niezbêdne do ¿ycia. My jednak bardzo pragnêliœmy dziecka. Pragnêliœmy Josha. Bardzo go kochaliœmy. By³ taki nadzwyczajny. – Spojrza³a na le¿¹ce na jej kolanach zdjêcie. – Zdajê sobie sprawê, i¿ wszystkie matki tak myœl¹ o swoich dzieciach. Ale on by³ taki uroczy, taki pogodny. Prawie nigdy nie p³aka³. Widz¹c, ¿e ³za spad³a na ramkê zdjêcia, mocno zacisnê³a powieki. – Uwielbialiœmy go oboje i nie wyobra¿aliœmy sobie, aby mog³o byæ inaczej. W naszym domu zapanowa³o szczêœcie. Doug by³ nadzwyczajnym ojcem, ogromnie emocjonowa³ siê wszystkim, co dotyczy³o Josha. Pamiêtam, jak kiedyœ mnie obudzi³ z dum¹, komunikuj¹c, ¿e Joshowi wyr¿n¹³ siê z¹bek. 164

Liv d³u¿sz¹ chwilê milcza³a. Thorpe milcza³ równie¿. Rozumia³, co prze¿ywa³a. Otoczywszy j¹ ramionami, spokojnie czeka³. – Kiedy uzyska³am dyplom, przenieœliœmy siê do New Jersey. Doug zwi¹za³ siê z niewielk¹ prawnicz¹ firm¹, a ja dosta³am pracê w WTRL. Na pocz¹tku robi³am wieczorny serwis. Nie by³o nam ³atwo. Obydwoje zaczynaliœmy startowaæ na drodze do zawodowej kariery. Pracowaliœmy w najprzeró¿niejszych godzinach, sprawiedliwie dziel¹c siê obowi¹zkami domowymi. Nie s¹dzê, aby Joshowi dzia³a siê jakaœ krzywda. Nic na to zreszt¹ nie wskazywa³o. Josh by³ taki pogodny. Ja zajmowa³am siê nim w ci¹gu dnia; Doug wraca³ do domu wieczorem i k³ad³ Josha spaæ. A póŸniej zdarzy³ siê pewien incydent z m³od¹ prawniczk¹, która wpad³a Dougowi w oko. Ma³a przygoda… od roku nie mia³ ¿adnej. Wybaczy³am mu to. – Wzruszy³a ramionami. – Stara³am siê wybaczy栖 poprawi³a siê. – Doug, w ka¿dym razie, ogromnie to sobie wyrzuca³. Staraliœmy siê ratowaæ nasz zwi¹zek. Mieliœmy przecie¿ dziecko. Dla ka¿dego z nas nic nie liczy³o siê bardziej ni¿ Josh. W koñcu uda³o mi siê zmieniæ godziny pracy na wczeœniejsze. Zaczê³am czytaæ prognozy pogody i robiæ niewielkie reporta¿e. D³ugo szukaliœmy opiekunki do dziecka, która by nas oboje satysfakcjonowa³a. Ale nawet wówczas mieliœmy ró¿ne zdanie. Doug uwa¿a³, ¿e powinnam rzuciæ pracê i zaj¹æ siê Joshem. Nie chcia³am siê na to zgodziæ. – Przez chwilê przyciska³a palcami powieki, po czym znowu opuœci³a rêce na kolana. – Josh by³ naprawdê szczêœliwy. Kocha³am go bardziej ni¿ kogokolwiek czy cokolwiek na œwiecie, ale nie uwa¿a³am za konieczne czy te¿ nawet m¹dre, aby przestaæ pracowaæ, zrezygnowaæ z kariery i spêdzaæ z nim ka¿d¹ minutê. Nie bez znaczenia by³y równie¿ wzglêdy finansowe i moje w³asne aspiracje. Poza tym nie chcia³am go rozpuœciæ. Jej g³os znowu zacz¹³ siê ³amaæ. – To by³o takie nêc¹ce, po prostu zostaæ z nim, przytulaæ go i pieœciæ. Doug mia³ zwyczaj powtarzaæ, ¿e jeœli postawiê na swoim, stracê dziecko na zawsze. Czasem mi siê zdawa³o, ¿e nie mo¿e siê doczekaæ, aby synek dorós³. Kiedy Josh mia³ osiemnaœcie miesiêcy, kupi³ mu pi³kê no¿n¹ i myœla³ ju¿ o dwuko³owym rowerku. I to by³o urocze. Ale póŸniej, na drugie urodziny, kupi³ ogromn¹ huœtawkê. Przera¿a³y mnie te wszystkie poprzeczki i porêcze. Posprzeczaliœmy siê wtedy trochê, oczywiœcie nie by³o to nic powa¿nego. Doug rozeœmia³ siê i powiedzia³, ¿e jestem przewra¿liwiona. Wtedy ja siê rozeœmia³am, poniewa¿ to Doug przez trzy tygodnie wybiera³ fotelik do samochodu, zanim wreszcie siê 165

na któryœ zdecydowa³. Gdybym... gdybym uwierzy³a w moje przeczucia, wszystko mog³oby wygl¹daæ inaczej. Liv patrzy³a przez chwilê na zdjêcie, po czym przycisnê³a je do piersi. – Pewnego dnia opiekunka zadzwoni³a do mnie do pracy, aby mnie zawiadomiæ, ¿e Josh spad³ z huœtawki. Powiedzia³a, ¿e ma jedynie guz na g³owie, ale ja rzuci³am wszystko, zawiadomi³am Douga i natychmiast pojecha³am do domu. Doug dotar³ na miejsce przede mn¹ i chocia¿ Josh nie wygl¹da³ Ÿle, my byliœmy przera¿eni. Natychmiast zawieŸliœmy synka do szpitala. Pamiêtam, jak siedzieliœmy, czekaj¹c na wynik przeœwietlenia. Ta ogromna poczekalnia z mnóstwem czarnych, plastikowych krzese³ek, metalowych popielniczek i œwiate³ pod sufitem. P³ytki pod³ogowe by³y w czarnym kolorze i mia³y bia³e cêtki. Bez przerwy je liczy³am, a Doug kr¹¿y³ niespokojnie tam i z powrotem. W koñcu doktor poprosi³ nas do swego gabinetu. Mia³ ³agodny, cichy g³os. To mnie przerazi³o. Zanim zd¹¿y³ nam cokolwiek powiedzieæ, wszystko odczyta³am z jego oczu, ale nie chcia³am wierzyæ. To nie mog³o byæ prawd¹. – Przycisnê³a rêkê do ust, jakby chcia³a powstrzymaæ ³kanie. Wspomnienia znowu wróci³y, a wraz z nimi ból. – Nie wierzy³am nawet wtedy, kiedy powiedzia³, ¿e to by³ zator w mózgu. Josha ju¿ z nami nie by³o. Po prostu odszed³. Liv mocniej przycisnê³a do siebie zdjêcie i zaczê³a szlochaæ. – Nawet nie wiem, co dzia³o siê potem. Wpad³am w histeriê, uspokajali mnie. Nie pamiêtam, jak dotar³am do domu. Doug by³ za³amany. Nie potrafiliœmy okazaæ sobie nawet odrobiny serca. Raniliœmy siebie nawzajem. Mówiliœmy straszne rzeczy. Doug oskar¿a³ mnie, ¿e nie chcia³am zostaæ w domu i zajmowaæ siê naszym synkiem. Gdybym tam by³a, to mo¿e... Ja rewan¿owa³am mu siê tym samym. Kupi³ przecie¿ tê huœtawkê. Tê przeklêt¹ huœtawkê, która zabi³a moje dziecko. – Liv. – Tak bardzo pragn¹³ usun¹æ z jej serca to wszystko: ból, smutek, nawet wspomnienia. Przyciska³a do piersi zdjêcie tak, jakby biciem w³asnego serca chcia³a je o¿ywiæ. Jak móg³ j¹ pocieszyæ? S³owami? – Nie by³o takich. Móg³ tylko j¹ przytuliæ. Nie potrafi³a powstrzymaæ ³ez, które teraz strumieniem ju¿ p³ynê³y po jej twarzy. – Przyszed³ Greg. By³ ojcem chrzestnym Josha i naszym najlepszym przyjacielem. Bardzo go wtedy potrzebowaliœmy; nasz œwiat nagle przesta³ istnieæ. Greg powstrzymywa³ nas przed zadawaniem sobie ran. Ale ta, najwiêksza, nigdy ju¿ nie mia³a siê zabliŸniæ. Josh od nas odszed³. Na zawsze. 166

£kanie wstrz¹sa³o jej cia³em. – On umar³ i nic nie mog³o tego zmieniæ. Nikt nie by³ temu winien. Wypadek. Po prostu wypadek. D³ugo milcza³a. Czu³, ¿e zbiera si³y, aby mówiæ dalej. Tak bardzo chcia³, ¿eby ból i cierpienie, jakich dozna³a, na zawsze odesz³y w przesz³oœæ. – Greg zaj¹³ siê przygotowaniami... do pogrzebu – mówi³a dalej Liv. – Ja zupe³nie siê do tego nie nadawa³am. Ca³y czas ¿y³am jak we œnie. Przez pierwsze tygodnie snuliœmy siê po domu jak zombie. Przyjecha³a moja rodzina, ale nie potrafili mi w niczym pomóc. Nie znali Josha, tak jak ja go zna³am. Ka¿dego dnia wydawa³o mi siê, ¿e wystarczy wejœæ do jego pokoju, aby zobaczyæ, jak siê bawi. Wróci³am do pracy, poniewa¿ nie mog³am ju¿ tego znieœæ. £zy ci¹gle p³ynê³y jej po twarzy, a w g³osie s³ychaæ by³o rozpacz i ból. Thorpe wiedzia³, ¿e Liv ukrywa jak¹œ tajemnicê, ale tego zupe³nie siê nie spodziewa³. Patrzy³a przed siebie nie widz¹cymi oczami, nieœwiadoma jego obecnoœci ani ramienia, które j¹ obejmowa³o. – Ma³¿eñstwo praktycznie przesta³o istnieæ. Obydwoje zdawaliœmy sobie z tego sprawê, ale ¿adne z nas nie chcia³o tego powiedzieæ. Wygl¹da³o to tak, jakbyœmy wierzyli, ¿e wystarczy byæ razem, aby on wróci³. Byliœmy dla siebie uprzejmi, ale omijaliœmy siê z daleka. Potrzebowa³am kogoœ, na kim mog³abym siê oprzeæ, kogoœ, kto by mi powiedzia³... w³aœciwie nie wiem, na jakie s³owa czeka³am, ale on i tak ich dla mnie nie mia³. Ja zreszt¹ ich dla niego tak¿e nie mia³am. Spaliœmy w tym samym ³ó¿ku, ale byliœmy sobie obcy. I tak min¹³ miesi¹c. Pewnego dnia... pewnego dnia poprosi³am go, aby poszed³ ze mn¹ do pokoju Josha i pomóg³ mi... pomóg³ mi zrobiæ porz¹dek z jego rzeczami. Nie mog³am zrobiæ tego sama, a dalsze odwlekanie nie mia³o sensu. Doug wyszed³ wtedy z domu i wróci³ dopiero nad ranem. Nie potrafi³ stan¹æ z tym twarz¹ w twarz, a ja nie umia³am daæ sobie rady z tym sama. Musi³am siê zwróciæ do Grega i my... – Przycisnê³a rêk¹ czo³o. – Doug i ja nigdy ju¿ o tym nie rozmawialiœmy. PóŸniej zjawi³a siê moja siostra, Melinda. Lubi³a Josha. Mia³a zwyczaj przysy³aæ mu bardzo kosztowne zabawki, których przeznaczenia trudno siê by³o domyœliæ. Jej obecnoœæ, przez jakiœ czas, zdawa³a siê dla nas prawdziwym b³ogos³awieñstwem, poniewa¿ pozwala³a, choæ na chwilê, zapomnieæ o nieszczêœciu. Melinda mobilizowa³a nas do wychodzenia z domu, zmusza³a do zajmowania siê ni¹ i stara³a siê, abyœmy zapomnieli o... wszystkim. Myœlê, ¿e to mi w³aœnie pomog³o. Zda³am sobie w koñcu 167

sprawê, i¿ ranimy siê nawzajem, podtrzymuj¹c pozory ma³¿eñstwa, którym ju¿ od dawna nie byliœmy. Powinniœmy z tym skoñczyæ. Zdecydowa³am siê zaproponowaæ rozwód, zanim któreœ z nas zrobi coœ niewybaczalnego. To nie by³o ³atwe. Zastanawia³am siê nad tym kilka dni. Pewnego dnia wróci³am do domu wczesnym popo³udniem, poniewa¿ chcia³am mieæ trochê czasu, aby w spokoju siê zastanowiæ, co powinnam powiedzieæ. Zdecydowa³am siê porozmawiaæ z Dougiem wieczorem. Przed wejœciem zauwa¿y³am jego samochód. Pomyœla³am, ¿e pewnie Ÿle siê czuje i dlatego wróci³ do domu. Kiedy wesz³am na górê, zasta³am go w ³ó¿ku z moj¹ siostr¹. Ostro¿nie po³o¿y³a zdjêcie na kolanach. – To by³ ostateczny cios. Moja siostra, mój dom, moje ³ó¿ko. Wysz³am, zanim któreœ z nich zdo³a³o siê odezwaæ. Nie chcia³am niczego s³uchaæ. Nie chcia³am powiedzieæ tych wszystkich strasznych rzeczy, które z pewnoœci¹ bym powiedzia³a, gdybym zosta³a chocia¿ chwilê d³u¿ej. Przenios³am siê do motelu. Wtedy zrozumia³am, ¿e moi rodzice od pocz¹tku mieli racjê. Jeœli ¿yjesz spokojnie, bez emocjonalnych wstrz¹sów, nie mo¿esz byæ zraniony. Tak w³aœnie postanowi³am ¿yæ. Od tej chwili. Nikt ani nic nie doprowadzi ju¿ mnie do takiego stanu. Dosyæ siê ju¿ nacierpia³am. Natychmiast podjê³am kroki rozwodowe. Doug poprosi³ Grega, aby siê tym zaj¹³. Od tej pory rozmawia³am z nim jedynie za poœrednictwem Grega. Zorientowa³am siê, ¿e Doug podj¹³ decyzjê o rozwodzie jeszcze przede mn¹. U¿y³ Melindy do zakoñczenia czegoœ, co obydwoje dawno ju¿ zabiliœmy. Dlatego ³atwiej mi by³o mu wybaczyæ. Mieliœmy obydwoje coœ wyj¹tkowego i obydwoje to straciliœmy. Zaczê³a rozpaczliwie szlochaæ. Kiedy odwróci³a siê do Thorpe’a, przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i trzyma³ w ramionach tak d³ugo, a¿ ³kanie ucich³o i obesch³y ³zy.

168

"

L

ekki wietrzyk marszczy³ powierzchniê wody w Potomacu i rozwiewa³ w³osy Liv. Thorpe by³ szczêœliwy, ¿e uda³o mu siê j¹ namówiæ na tê wyprawê. S³oñce i ruch z pewnoœci¹ dobrze jej zrobi¹, pomyœla³. Inna kobieta musia³aby taki stres odespaæ. Ale nie Liv. Jej twarz wci¹¿ by³a blada, a oczy zapuchniête od p³aczu. Ale mimo to emanowa³a z niej jakaœ dziwna si³a. Thorpe kocha³ j¹ za to i podziwia³. Teraz wreszcie zrozumia³, dlaczego czasem sprawia³a wra¿enie, jakby by³a z lodu. Widzia³ twarz ch³opca na zdjêciu, twarz pe³n¹ ¿ycia i radoœci. Bardzo jej wspó³czu³ z powodu tego, co utraci³a. Nie móg³ sobie wyobraziæ, ¿e Liv by³a kiedyœ mê¿atk¹, ¿e mia³a syna i ¿e próbowa³a u³o¿yæ sobie ¿ycie z innym mê¿czyzn¹. Ma³y domek na przedmieœciu, ogrodzony trawnik, zabawki pod kanap¹ – to wszystko zdawa³o siê nale¿eæ do jakiegoœ innego, bardzo odleg³ego œwiata. Thorpe pragn¹³, aby ten œwiat znowu sta³ siê realny, tym razem dla nich obojga. Teraz, bardziej ni¿ kiedykolwiek, Thorpe zda³ sobie sprawê, jak ostro¿nie musi z ni¹ postêpowaæ. Liv by³a silna, to prawda, ale rany, jakie jej zadano, mimo up³ywu lat, wci¹¿ jeszcze by³y œwie¿e. Doug – Thorpe pomyœla³ o nim i nagle poczu³ z³oœæ. On by mu tak szybko jak Liv nie wybaczy³. Ten mê¿czyzna mia³ na sumieniu znacznie wiêcej ni¿ to, ¿e na skutek w³asnej s³aboœci straci³ ¿onê. On j¹ straszliwie zrani³. Teraz Thorpe mia³ sprawiæ, aby uwierzy³a, ¿e chce byæ przy niej. Zawsze. 169

Z miejsca gdzie Liv siedzia³a, mo¿na by³o swobodnie obserwowaæ, jak Thorpe wios³uje. Wygl¹da³o to tak, jakby kierowa³ ³odzi¹ bez ¿adnego wysi³ku. Nie nale¿a³ do mê¿czyzn, którzy musz¹ napinaæ miêœnie, aby w ten sposób udowodniæ sw¹ si³ê czy te¿ mêskoœæ. Doskonale zna³ swoj¹ wartoœæ, i to by³o Ÿród³em pewnoœci siebie. A wiêc powiedzia³a mu. Minê³y lata od czasu, gdy ostatnio tak siê przed kimœ otworzy³a. Teraz nie by³o ju¿ nic, czego by o niej nie wiedzia³. Dlaczego to zrobi³a? Mo¿e dlatego, zastanawia³a siê, bo wierzy³a, lub raczej chcia³a wierzyæ, ¿e kiedy skoñczy mówiæ, on wci¹¿ tu bêdzie. I nie zawiod³a siê. O nic nie pyta³, nie udziela³ ¿adnych rad. Po prostu by³. Doskonale wiedzia³, czego jej trzeba. Kiedy w³aœciwie zrozumia³a, jakim niezwyk³ym jest cz³owiekiem? I dlaczego tak d³ugo to trwa³o? Czu³a siê swobodna, bezpieczna i spokojniejsza ni¿ kiedykolwiek przedtem. £zy i ta spowiedŸ uœmierzy³y ból. Przymknê³a na chwilê oczy, pozwalaj¹c cia³u cieszyæ siê z oczyszczenia duszy. – Jeszcze ci nie podziêkowa³am – cicho wyszepta³a. – Za co? – pos³uszne silnym ramionom Thorpe’a wios³a g³êboko zanurzy³y siê w wodzie. – ¯e by³eœ tam i nie powiedzia³eœ tych wszystkich m¹droœci, które zwykle siê mówi, gdy kogoœ spotka nieszczêœcie. – Cierpia³aœ – spojrza³ jej g³êboko w oczy. – Nic, co bym wówczas powiedzia³, nie zmieni³oby tego, co siê sta³o ani nie uczyni³oby tego ³atwiejszym. Ale teraz jestem przy tobie. – Wiem. – Liv westchnê³a i odchyli³a siê do ty³u. – Wiem. Przez jakiœ czas p³ynêli w milczeniu. Na rzece znajdowa³y siê inne ³odzie, ale ¿adna z nich nie by³a na tyle blisko, aby mo¿na by³o pomachaæ rêk¹ czy wymieniæ pozdrowienia. To móg³ byæ ich prywatny strumieñ w ich prywatnym œwiecie. – To jeszcze wczesna wiosna – odezwa³ siê Thorpe – i dlatego na rzece nie ma t³oku. Lubiê tu byæ latem o zachodzie s³oñca, kiedy niebo czerwienieje od jego ostatnich promieni. Zupe³nie inaczej wszystko wygl¹da, kiedy s³oñce wschodzi. To zdumiewaj¹ce, jak spokojne i ciche s¹ wtedy te wszystkie budowle wzd³u¿ brzegów Potomacu. O tej porze nie ma wtedy jeszcze t³umów turystów krêc¹cych siê wokó³ pomników i wchodz¹cych do Smithsonian. Natomiast kiedy s³oñce zachodzi, trudno myœleæ o tym, co dzieje siê w Pentagonie czy na Kapitolu. To po prostu budowle, oczywiœcie niezwyk³e, czasem nawet piêkne, ale przecie¿ tylko budowle. W sobotê czy w niedzielê, kiedy nie muszê robiæ programu, 170

ca³kowicie oddajê siê wios³owaniu, zapominaj¹c o niezliczonych wêdrówkach po schodach, jazdach wind¹ i otwieraniu setek drzwi. – Zabawne – powiedzia³a Liv. – Parê miesiêcy temu do g³owy by mi nie przysz³o, ¿e mo¿esz mówiæ takie rzeczy. Wyobra¿a³am sobie ciebie jako cz³owieka poch³oniêtego wy³¹cznie swoj¹ prac¹. Nigdy nie s¹dzi³am, ¿e potrzebujesz ucieczki od tego wszystkiego. Uœmiechn¹³ siê, nie przerywaj¹c wios³owania. – A teraz? – A teraz znam ciebie. – Wyprostowa³a siê, z przyjemnoœci¹ wystawiaj¹c twarz na dzia³anie wiatru. – Kiedy odkry³eœ, ¿e wios³owanie jest alternatyw¹ dla pigu³ek? Rozeœmia³ siê. – Chyba rzeczywiœcie mnie znasz. Kiedy wróci³em ze Œrodkowego Wschodu. Ciê¿ko by³o tam, ale nie ³atwiej te¿ po powrocie. Myœlê, i¿ wiêkszoœæ ¿o³nierzy czu³a siê podobnie. Powrót do normalnoœci zawsze jest trudny. Zacz¹³em wiêc roz³adowywaæ moj¹ frustracjê w ten w³aœnie sposób i nawet nie wiem, kiedy wesz³o mi to w nawyk. – Pasuje do ciebie – stwierdzi³a Liv. – Pozwala ukryæ wysi³ek. – Rozeœmia³a siê szeroko, widz¹c jak unosi w zdumieniu brwi. – Nie przypuszczam, aby to by³o takie proste, jak usi³ujesz to pokazaæ. – Chcesz siê przekonaæ? Uœmiechnê³a siê i usadowi³a wygodniej. – Wolê byæ tylko widzem. – To nie wymaga nadzwyczajnych umiejêtnoœci – doda³. Jej oczy, które ju¿ zaczê³y siê zamykaæ, otworzy³y siê nagle. – Ka¿dy dzieciak po tygodniowym letnim obozie da sobie z tym radê. – Specjalnie j¹ podpuszcza³. Chcia³ zobaczyæ w jej oczach b³ysk podra¿nionej ambicji. – Jestem pewna, ¿e doskonale sobie z tym poradzê. – A wiêc, na co czekasz? – zaprosi³ j¹ gestem d³oni i zablokowa³ wios³a. – Spróbuj. Nie by³a wcale pewna, czy tego chce, ale nie mog³a siê oprzeæ wyzwaniu. – Naprawdê uwa¿asz, ¿e powinniœmy zawróciæ? Nie chcia³abym wywrotki na samym œrodku Potomacu. – £ódŸ jest doskonale wywa¿ona – spokojnie wyjaœni³. – Mam nadziejê, ¿e to samo mo¿esz powiedzieæ sobie. S³ysz¹c to, podnios³a siê, chocia¿ widaæ by³o, ¿e robi to bez specjalnego przekonania. 171

– No dobra, Thorpe, odsuñ siê. Zamienili siê miejscami. Thorpe usiad³ z ty³u i przygl¹da³ siê, jak Liv chwyta za wios³a. – Nie rób niczego zbyt nerwowo – powiedzia³ widz¹c, jak siê szarpie usi³uj¹c odblokowaæ wios³a. – Spróbuj jeszcze raz, ale tak miêkko i ³agodnie, jak tylko potrafisz. – By³am na letnim obozie – odpowiedzia³a s³odko, po czym trochê jej mina zrzed³a, gdy nie potrafi³a skoordynowaæ ruchu ramion. – Ale tam p³ywaliœmy tylko na kajakach. Wtedy wios³owanie nie sprawia³o mi ¿adnych k³opotów. – Uda³o siê jej wykonaæ jeszcze niezbyt pewny, ale dosyæ sensowny ruch. – Zaraz z³apiê w³aœciwy rytm. Przestañ siê g³upio uœmiechaæ, Thorpe – doda³a, przekonana, ¿e musi siê jej udaæ. Czu³a ból miêœni, których nie u¿ywa³a od lat, ale by³o to przyjemne, bardzo relaksuj¹ce uczucie. Czu³a, jak jej ramiona pochylaj¹ siê i prostuj¹ i jak rytmicznie zanurzaj¹ce siê w wodzie wios³a ocieraj¹ siê o jej d³onie. O tak, pomyœla³a, teraz rozumiem, dlaczego on to robi. £ódŸ porusza³a siê, wprawdzie nie tak p³ynnie jak przedtem, ale porusza³a siê, i to dziêki niej. Nie by³o tu ani silnika, ani ¿agla, jedynie jej w³asna si³a. Jej miêœnie, jej wola i wios³a. Tak, doskonale rozumia³a, co Thorpe mia³ na myœli. Podœwiadomie czu³a, ¿e mog³aby jeszcze d³ugo tak wios³owaæ. – Okej, Carmichael, czas na zmianê. – Chyba ¿artujesz? Dopiero co zaczê³am. – Uœmiechnê³a siê od ucha do ucha i wios³owa³a dalej. – Dziesiêæ minut, jak na pocz¹tek, zupe³nie wystarczy. Poza tym – pochyli³ siê w jej kierunku, kiedy siê na chwilê zatrzyma³a – nie chcê, abyœ zniszczy³a sobie rêce. Podobaj¹ mi siê takie, jakie s¹. – A mnie podobaj¹ siê twoje. – Podnios³a do góry jego d³oñ i przycisnê³a j¹ do policzka. – Liv. – Wydawa³o siê niemo¿liwe, aby móg³ j¹ kochaæ bardziej, ni¿ kocha³ chwilê przedtem. A jednak tak by³o. Unieruchomiwszy wios³a, bez s³owa przyci¹gn¹³ j¹ do siebie. By³o ju¿ póŸne popo³udnie, kiedy wchodzili do domu, w którym mieszka³a Liv. Ka¿de z nich dŸwiga³o papierow¹ torbê z zakupami. – Wiem, jak siê piecze kurczaka – oznajmi³a Liv, naciskaj¹c guzik windy. – Wsadza siê go po prostu do piekarnika i piecze parê godzin. To nic trudnego. 172

– Proszê ciê, Liv – spojrza³ na ni¹ ze zgorszeniem. – Móg³by ciê us³yszeæ. – Przytuli³ do siebie torbê z kurczakiem. – To prawdziwa sztuka. Natarcie przyprawami, le¿akowanie, przyrz¹dzenie. Jeœli ju¿ kurczak zgadza siê oddaæ dla ciebie ¿ycie, powinnaœ go przynajmniej traktowaæ z respektem. – Nie s¹dzê, aby odpowiada³ mi ton tej konwersacji. – Spojrza³a niepewnie na jego torbê z zakupami. – Nie rozumiem, dlaczego po prostu nie zamówimy pizzy? – Mam zamiar pokazaæ ci, co prawdziwy mistrz potrafi zrobiæ z kilogramowego kurczaka. – Thorpe odczeka³, a¿ wysiedli z windy. –A póŸniej mam zamiar siê z tob¹ kochaæ a¿ do rana. – Och! – Liv zawaha³a siê, po czym z uœmiechem doda³a: – Tylko do rana? – A¿ do bardzo póŸnego rana – doda³, przestaj¹c na chwilê j¹ ca³owaæ, kiedy usi³owa³a w³o¿yæ klucz do zamka. – Byæ mo¿e – wymamrota³ z ustami przy jej ustach – a¿ do wczesnego niedzielnego popo³udnia. – Zaczynam siê ju¿ trochê przekonywaæ do tej lekcji gotowania. Jego usta powêdrowa³y do jej ucha. – A ja zaczynam siê przekonywaæ do pomys³u zamówienia pizzy. PóŸniej. – Jego usta znowu wróci³y do jej ust. – Du¿o, du¿o póŸniej. – WejdŸmy do œrodka i poddajmy to pod g³osowanie. – Mmm. Pochwalam twój sposób rozumowania. – To wp³yw Waszyngtonu – odpowiedzia³a, wsuwaj¹c klucz do zamka. – Tu niczego nie mo¿na rozstrzygn¹æ bez g³osowania. – Powiedz to senatorom, którzy czekaj¹, a¿ Donahue skoñczy te swoje obstrukcyjne przemówienie. Rozeœmia³a siê i nacisnê³a klamkê. – Powiem ci coœ, Thorpe – odezwa³a siê, zamkn¹wszy za sob¹ drzwi. – Nie chcê myœleæ ani o senatorach, ani o ich przemówieniach. – Podnios³a do góry torbê i przytuli³a siê do niego. – Nie chcê myœleæ nawet o tym kurczaku, do którego czujesz takie nabo¿eñstwo. – Nie? – obj¹³ j¹ woln¹ rêk¹. – Dlaczego mi zatem nie powiesz, o czym chcesz myœleæ? Zaczê³a z uœmiechem rozpinaæ guziki przy jego koszuli. – Dlaczego, zamiast mówiæ, nie mia³abym ci raczej tego pokazaæ? Dobry telewizyjny reporter doskonale wie, ¿e dzia³anie warte jest wiêcej ni¿ tysi¹ce s³ów. 173

Czu³, jak jej ch³odne, d³ugie palce przesuwaj¹ siê w dó³ wzd³u¿ jego klatki piersiowej. Postawi³ na pod³odze swoj¹ torbê, po czym tê, któr¹ trzyma³a Liv, opar³ o zamkniête drzwi. – Zawsze mówi³em, Carmichael, ¿e jesteœ cholernie dobrym reporterem. Jej œmiech coraz bardziej zamiera³ pod naporem jego ust. By³o póŸne niedzielne popo³udnie. Liv siedzia³a na sofie obok Thorpe’a. Weekend, pomyœla³a, min¹³ jak sen. Panowa³a miêdzy nimi taka bliskoœæ, o jakiej nawet nie marzy³a, aby mog³a istnieæ miêdzy ni¹ a kimkolwiek. Przed nikim te¿ nie otwarzy³a siê tak ca³kowicie, bo Thorpe zacz¹³ dla niej znaczyæ wiêcej, ni¿ mia³a zamiar komuœ znowu na to pozwoliæ. Wczoraj wieczorem œmiali siê ca³y czas, kiedy przygotowywali i jedli kolacjê. Tak ³atwo by³o siê œmiaæ wraz z nim. Tak ³atwo, kiedy by³ przy niej, zapomnieæ o wszystkich solennych przyrzeczeniach, które sobie sk³ada³a. On j¹ kocha³. Œwiadomoœæ tego wci¹¿ przyprawia³a j¹ o zawrót g³owy. Ten silny, twardy mê¿czyzna kocha³ j¹. Okaza³ jej delikatnoœæ i zrozumienie – to, czego tak bardzo potrzebowa³a, a czego nigdy nie spodziewa³a siê w nim znaleŸæ. Jak¿e inaczej u³o¿y³oby siê jej ¿ycie, gdyby go spotka³a parê lat wczeœniej. Ale nie... Liv zamknê³a oczy. To jakby ¿yczy³a sobie, ¿eby Joshua nie istnia³. Za ¿adne skarby nie chcia³a wymazaæ z pamiêci tamtych lat. By³ dla niej wszystkim. Jej syn. Mo¿e dlatego, ¿e ich wspólne ¿ycie zamknê³o siê zaledwie w dwóch krótkich latach, pamiêta³a ka¿dy, najmniejszy nawet szczegó³. Taka mi³oœæ to najwiêkszy cud, jaki siê mo¿e zdarzyæ kobiecie. I najwiêkszy dramat. Przyrzek³a sobie nigdy wiêcej czegoœ podobnego nie doœwiadczyæ. Teraz zjawi³ siê Thorpe. Jakie j¹ czeka z nim ¿ycie? Ale jakie j¹ czeka bez niego? Zarówno pytania, jak i odpowiedzi niepokoi³y j¹ w równym stopniu. To, ¿e by³ jej tak bliski, pomyœla³a, opieraj¹c g³owê na jego ramieniu, ju¿ dostatecznie j¹ przera¿a³o. Nie jestem pewna, czy powinnam brn¹æ w tym dalej. Gdyby wszystko mog³o byæ tak jak dotychczas... Ale sprawy potocz¹ siê szybko, jeœli bêdzie musia³a zrobsiæ ruch w tê czy te¿ w tamt¹ stronê. On wie, czego chce, pomyœla³a. Nie ma ¿adnych w¹tpliwoœci. Chcia³abym móc to samo powiedzieæ o sobie. – Jesteœ taka milcz¹ca – zauwa¿y³. 174

– Wiem. – Wczorajszy dzieñ wiele ciê kosztowa³. – Chcia³ j¹ przytuliæ, sprawiæ, aby zapomnia³a. Jednak niepamiêæ niczego miêdzy nimi nie za³atwia. – To nie by³o dla ciebie ³atwe, mówiæ o tym wszystkim, prze¿ywaæ to wszystko na nowo. – Masz racjê, to rzeczywiœcie nie by³o ³atwe. – Podnios³a g³owê, aby spojrzeæ mu w oczy. Jej twarz tonê³a w mroku. – Ale cieszê siê, ¿e mam to ju¿ za sob¹. Cieszê siê, ¿e znasz prawdê, Thorpe... – Westchnê³a. – Tu¿ po œmierci Josha ja równie¿ chcia³am umrzeæ. Nie chcia³am ¿yæ bez niego. Nie by³am dostatecznie silna, aby to zrobiæ, ale gdybym mog³a umrzeæ, po prostu zamkn¹æ oczy i umrzeæ, uczyni³abym to z radoœci¹. – Liv. – Podniós³ rêkê do jej policzka. – Nie jestem nawet w stanie wyobraziæ sobie, co znaczy straciæ dziecko. To mo¿e zrozumieæ tylko ten, kto przez to przeszed³. – Nie umar³am – ci¹gnê³a. – Jad³am, spa³am, funkcjonowa³am. Jak¹œ jednak czêœæ siebie pogrzeba³am razem z Joshem. To, co zosta³o, ukry³am przed innymi, po rozwodzie z Dougiem. Wydawa³o siê, ¿e to jedyna droga, aby prze¿yæ. Mija³y lata, a ja nie chcia³am niczego zmieniæ. – Jednak nie umar³aœ Liv. – Ostro¿nie podniós³ do góry jej brodê. Jego oczy znalaz³y siê na wprost jej oczu. – A zmiany s¹ przecie¿ nieuniknione w naszym ¿yciu. – Czy kiedykolwiek kogoœ naprawdê kocha³eœ? – Tylko ciebie – powiedzia³ po prostu. – Och, Thorpe. – Liv wtuli³a twarz w jego ramiona. Serce przepe³nia³a jej radoœæ. – Tak bardzo ciê potrzebujê. I to mnie w³aœnie przera¿a. – Znowu podnios³a ku niemu twarz. Jej oczy by³y bardziej wymowne ni¿ s³owa. – Dobrze wiem, co znaczy kogoœ straciæ. Nie jestem pewna, czy mog³abym prze¿yæ to jeszcze raz. By³ tak blisko, tak blisko, gotów, aby znowu siê z ni¹ kochaæ. WyraŸnie to czu³. Gdyby wzi¹³ j¹ w ramiona, gdyby j¹ teraz poca³owa³, z pewnoœci¹ us³ysza³by s³owa, na które czeka³. Mówi³y o tym jej oczy. Opanowa³ siê jednak. Nie dziœ, powiedzia³ sobie. Jak na jeden weekend w zupe³noœci wystarczy. – To, ¿e kogoœ potrzebujesz – wolno powiedzia³ – wcale nie znaczy, ¿e musisz go straciæ. – Staram siê w to wierzyæ. – Wziê³a g³êboki oddech. – Po raz pierwszy od piêciu lat chcê w to wierzyæ. To bardzo mi pomaga, kiedy myœlê, ¿e to siê ju¿ nigdy nie powtórzy. 175

W pewnej chwili podniós³ do góry jej d³oñ i z³o¿y³ na niej poca³unek. – Ile czasu ci potrzeba? £zy pop³ynê³y jej po twarzy. Nie musia³a o nic prosiæ. On wiedzia³. Da³ jej to, czego potrzebowa³a, o nic nie pytaj¹c, niczego nie ¿¹daj¹c. – Nie zas³ugujê na ciebie. – Pokrêci³a g³ow¹. – Naprawdê nie zas³ugujê. – To ju¿ moje ryzyko, nie uwa¿asz? – uœmiechn¹³ siê. – Ja natomiast zas³ugujê na ciebie w pe³ni. W ten sposób osi¹gnêliœmy równowagê. – Muszê pewne sprawy przemyœleæ. – Poca³owa³a go i po chwili doda³a: – Chcê byæ sama, poniewa¿ twoja obecnoœæ mnie rozprasza. – Czy¿by? – Teraz on j¹ poca³owa³. – W porz¹dku – powiedzia³, podnosz¹c siê z krzes³a. – Ale nie ka¿ mi zbyt d³ugo czekaæ. – Do jutra. – Przytuli³a siê do niego. – Tylko do jutra. – Ramiona, które j¹ obejmowa³y, by³y takie silne. Ich w³aœciciel mia³ tyle do ofiarowania. – O Bo¿e, Thorpe, czy ja nie jestem czasem wariatk¹? – Oczywiœcie, ¿e jesteœ. – Przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i uj¹³ w d³onie jej twarz. – Ale zd¹¿y³em siê ju¿ do tego przyzwyczaiæ, Carmichael, zapamiêtaj to sobie. – Zapamiêtam – wymamrota³a, kiedy Thorpe szed³ w stronê drzwi. – A wiêc do jutra – odezwa³ siê, trzymaj¹c rêkê na klamce. – Do jutra – powtórzy³a, gdy zosta³a sama.

176

#

N

ic nie by³o takie proste, jak chcia³aby Liv. Ju¿ raz zdawa³o siê jej, ¿e jest zakochana i pomyli³a siê. To, co czu³a do Douga, okaza³o siê jedynie nieziszczalnym marzeniem m³odoœci. Teraz by³a starsza i bardziej ostro¿na. Byæ mo¿e nawet zbyt ostro¿na, pomyœla³a, siadaj¹c za biurkiem. A jednak, kiedy powtarza³a Thorpe’owi, ¿e go kocha, chcia³a, aby w tych s³owach nie by³o nawet cienia w¹tpliwoœci. On na to zas³ugiwa³. Nie chcia³a go straciæ, to równie¿ nie ulega³o w¹tpliwoœci. Sta³ siê w jej ¿yciu kimœ najwa¿niejszym, i to w niezmiernie krótkim czasie. Uzale¿nienie. Tak, musia³a przyznaæ, ¿e by³a od niego uzale¿niona. Ale czy to mo¿na nazwaæ mi³oœci¹? Czy to mi³oœæ, jeœli mê¿czyzna jest bez przerwy obecny w twoich myœlach? Jeœli wszystko, co robisz, zaczyna ci siê kojarzyæ z jego osob¹? Jeœli ka¿dym drobiazgiem chcesz siê z nim dzieliæ? Liv mia³a w pamiêci poranne budzenie siê przy jego boku, spokój, ciep³o i zwyczajn¹ bliskoœæ. Przypomina³a sobie, jak wyraz oczu ukochanego wzbudza³ w niej po¿¹danie, nawet wtedy, gdy dooko³a by³o pe³no ludzi. Czy by³a w nim zakochana? Dlaczego wiêc z uporem szuka innej nazwy dla tego, co czuje? Przecie¿ prawda od pewnego czasu tkwi³a w niej. Najwy¿szy czas, aby j¹ zaakceptowaæ. Jeœli chce, aby Thorpe podj¹³ ryzyko, takie samo musi podj¹æ i ona. Mi³oœæ zawsze wi¹¿e siê z ryzykiem. 177

Thorpe mo¿e j¹ zraniæ, bez w¹tpienia tak bêdzie siê zdarzaæ od czasu do czasu. Zas³ona ju¿ nie istnia³a. Ju¿ nigdy nie bêdzie mog³a siê za ni¹ ukryæ. Nieoczekiwanie uœwiadomi³a sobie, i¿ wcale tego nie chcia³a. To, czego chcia³a naprawdê, zawiera³o siê w jednym tylko s³owie: Thorpe. – Liv! Odwróci³a siê do szefa programowego z czaruj¹cym uœmiechem. – Tak, Chester. – Zanosi³o siê na piêkny dzieñ. – WeŸ ekipê. Natychmiast! Nowy budynek senatu. Jakiœ facet przetrzymuje tam trzech zak³adników, w tej liczbie senatora Wyatta. – Bo¿e œwiêty! – Zerwa³a siê, pospiesznie chwytaj¹c torbê i notes. – Czy ktoœ jest ranny? – Jeszcze nie. Z tego, co nam wiadomo – doda³, kieruj¹c siê do pokoju Carla. – Ale by³a tam jakaœ strzelanina. Uwa¿aj na siebie. Czekamy na szybk¹ wiadomoœæ. – Za dwadzieœcia minut – rzuci³a zza drzwi. Kiedy Liv przyby³a na miejsce, policja otoczy³a ju¿ ze wszystkich stron budynek. Rozejrza³a siê dooko³a, chc¹c siê zorientowaæ, czy byli wœród nich agenci FBI i Secret Service. Wiedz¹c, czego siê szuka, nie sposób by³o ich nie dostrzec. Na dachach s¹siednich budynków Liv zauwa¿y³a zajmuj¹cych dogodne pozycje wyborowych strzelców. Uzbrojeni w groŸnie wygl¹daj¹c¹ broñ mê¿czyŸni obstawiali budynek senatu ze wszystkich stron. Przeznaczony dla prasy teren oddzielony prowizoryczn¹ barier¹ wype³niony by³ t³umem reporterów i techników. Wszyscy mówili jednoczeœnie, ¿¹dali wyjaœnieñ, usi³owali przedostaæ siê przez utworzon¹ przez s³u¿by porz¹dkowe barykadê, aby zapewniæ sobie lepsze stanowisko. Liv przepchnê³a siê przez t³um i wyci¹gnê³a mikrofon w stronê stoj¹cego w pobli¿u funkcjonariusza. – Olivia Carmichael, WWBW. Czy móg³by nam pan powiedzieæ, co siê tu w³aœciwie zdarzy³o? Czy znane jest nazwisko mê¿czyzny, który przetrzymuje senatora Wyatta? Jakie s¹ jego ¿¹dania? – Ten cz³owiek to by³y asystent senatora, i to wszystko, co mogê pani powiedzieæ. – To wszystko, co chcesz mi powiedzieæ, pomyœla³a Liv, obserwuj¹c wyraz jego oczu. – Jak dotychczas nie zg³osi³ ¿adnych ¿¹dañ. – Jak¹ broni¹ dysponuje? Jak dosta³ siê do budynku? – Nie wiemy. Pewne jest tylko, ¿e ma rewolwer. Jeszcze siê z nami nie skontaktowa³. 178

Liv niewiele uzyska³a wyjaœnieñ, pozosta³a wiêc w t³umie niecierpliwie czekaj¹cych na informacje reporterów. Musia³a znaleŸæ kogoœ bardziej skorego do rozmowy. Mog³a wprawdzie przygotowaæ krótk¹ wiadomoœæ dla stacji, ale zamierza³a jeszcze trochê powêszyæ, aby przekazaæ coœ bardziej konkretnego. Senator Wyatt. Liv doskonale go pamiêta³a z niedawnego przyjêcia w ambasadzie. Jowialny, o zaró¿owionych policzkach senator Wyatt, który ¿artowa³ z ni¹ i powiedzia³ jej, aby zatañczy³a z Thorpe’em. Przebieg³a wzrokiem po oknach budynku po przeciwnej stronie ulicy. Wydawa³o siê nieprawdopodobne, i¿ w którymœ z tych pokoi przebywa³ senator, maj¹c pistolet przystawiony do g³owy. Liv zauwa¿y³a w t³umie znajom¹ twarz. To by³a recepcjonistka, która kilka dni temu kaza³a jej dwie godziny na siebie czekaæ w biurze znajduj¹cym siê dwa piêtra pod biurem senatora Wyatta. – Panno Bingham – Liv teraz b³ogos³awi³a te dwie godziny i niezliczone fili¿anki kawy, które wówczas wypi³a. – Jestem Olivia Carmichael z WWBW. – Och, panno Carmichael, czy¿ to nie straszne! – Patrzy³a w okna pe³nymi przera¿enia oczami. – Kazali wszystkim opuœciæ budynek. Wci¹¿ nie mogê w to uwierzyæ! Biedny senator Wyatt. – Czy pani wie, kto go przetrzymuje? – To Ed. Ed Morrow. Kto by pomyœla³? Dlaczego to robi? JeŸdzi³am z nim wind¹ dziesi¹tki razy. – Podnios³a do góry rêkê, jakby chcia³a siê obroniæ przed niewidzialnym napastnikiem. – S³ysza³am, ¿e senator musia³ go zwolniæ w ubieg³ym tygodniu, ale... – Dlaczego? – Liv trzyma³a mikrofon pod pach¹ i pospiesznie robi³a notatki. Ale jej rozmówczyni zdawa³a siê tego nie zauwa¿aæ. – Nie jestem pewna. Mówi siê, ¿e Ed wpl¹ta³ siê w jakieœ ciemne interesy. By³ zawsze taki uprzejmy. Kto by pomyœla³? – A wiêc senator go zwolni³? – W³aœnie w ubieg³ym tygodniu. – Pospiesznie skinê³a g³ow¹, a w jej oczach wci¹¿ widaæ by³o przera¿enie. – Powinien by³ dziœ opró¿niæ biurko. Musia³ straciæ rozum. Sally powiedzia³a, ¿e strzeli³ dwa razy w korytarzu. – Sally? – Sekretarka senatora. W³aœnie przechodzi³a przez hol. Gdyby by³a w biurze... – Z trudem prze³knê³a œlinê i ponownie spojrza³a na budynek. – Ju¿ dwa razy strzela³ przez okno, odk¹d tu jestem. Jak pani s¹dzi, czy senatorowi nic siê nie stanie? 179

– Jestem pewna, ¿e wszystko bêdzie dobrze. W tej samej chwili dobieg³ odg³os wystrza³u. – O Bo¿e! – Recepcjonistka chwyci³a Liv za ramiê. – Czy on ich zabi³? Pewnie ich zabi³! – Nie, nie! – Liv czu³a, jak ogarnia j¹ strach. – On znowu strzeli³ przez okno. Wszystko bêdzie dobrze. – Musia³a sprawdziæ podane przez kobietê informacje o bandycie, zanim puœci je na antenê. Na tym polega³a jej praca. Nie mog³a myœleæ, co dzieje siê z tymi ludŸmi wewn¹trz domu. Nie teraz. – Czy sekretarka senatora jest jeszcze tutaj? – Zabra³a j¹ policja. Gdzieœ tam musi byæ. – W porz¹dku, dziêkujê. – Liv znowu zaczê³a przeciskaæ siê przez t³um. Spostrzeg³szy Dutcha, skierowa³a siê w jego stronê. Jeœli ktoœ móg³ jej podaæ szczegó³y, to t¹ osob¹ z pewnoœci¹ by³ on. Minê³o ju¿ prawie pó³ godziny, a nie dwadzieœcia minut, jak obieca³a Liv. Ale za to przeka¿e bezpoœredni¹, obfituj¹c¹ w szczegó³y relacjê, z policj¹ i t³umem w tle. W budynku po przeciwnej stronie ulicy by³o spokojnie, podejrzanie spokojnie. Wola³a ju¿ strzelaninê. Strach, nagle pomyœla³a, jest zawsze cisz¹. – Kiedy on, do diab³a, na coœ siê zdecyduje? – mrukn¹³ id¹cy obok niej Bob. Napiêcie udzieli³o siê wszystkim: policji, gapiom i prasie. Wszyscy czekali na kolejny ruch. – Zbli¿a siê ten najwa¿niejszy – doda³. – T.C. w ca³ej okaza³oœci. – Za chwilê wrócꠖ szybko powiedzia³a Liv. – Upewnij siê, czy technik jest gotowy w ka¿dej chwili po³¹czyæ nas ze stacj¹. – Spad³a na Thorpe’a jak go³¹b, który po d³ugim locie odnalaz³ wreszcie drogê do go³êbnika. – Thorpe! – Liv! – musn¹³ ustami jej policzek. – By³em pewien, ¿e ciê tu znajdê. – Coœ nowego? – zapyta³a. Tym razem nie chodzi³o jedynie o reporta¿. Obydwoje znali tego cz³owieka. – Nawi¹zali ³¹cznoœæ z Morrowem. Wyatt nie jest ranny; podobnie jak nikt z zak³adników. Jak dotychczas. Nie wydaje siê, aby Morrow dzia³a³ racjonalnie. W jednej chwili ¿¹da pó³ miliona gotówk¹ i samolotu, a zaraz potem z³ota i samochodu pancernego. Za ka¿dym razem mówi co innego. – Jak, do diab³a, dosta³ siê tam z broni¹ – zapyta³a. Thorpe rozeœmia³ siê nerwowo. Przez ca³y czas nie spuszcza³ oczu ze znajduj¹cego siê na wprost nich budynku. – To nie problem dla kogoœ, kogo stra¿nicy codziennie widuj¹, jak wchodzi do œrodka. Przypuszczam, i¿ musia³ j¹ mieæ w kieszeni mary180

narki, albo ju¿ od dawna trzyma³ w swoim biurku. Poruszy³ siê niespokojnie. – Czu³bym siê znacznie lepiej, gdyby to by³ profesjonalista. W takim stanie, w jakim siê obecnie znajduje, ³atwo mo¿e pope³niæ b³¹d, który mo¿e zbyt drogo kosztowaæ zarówno jego, jak i zak³adników. – Liv us³ysza³a, jak klnie pod nosem, co mu siê rzadko zdarza³o. – Chce mieæ wszystkie media do dyspozycji. – Chyba nie s¹dzisz, ¿e robi to wszystko, aby zapewniæ sobie publicznoœæ? – Ta myœl j¹ przerazi³a. Thorpe pokrêci³ przecz¹co g³ow¹. – Kontaktowa³em siê z nim kilkakrotnie, kiedy uzgadnia³em wywiady. – Wyci¹gn¹³ papierosa. – To ¿a³osny, ma³y cz³owieczek. Dosyæ inteligentny, ale niezbyt zrównowa¿ony. – Podobno wpl¹ta³ siê w jakieœ podejrzane sprawy. – Tak mówi¹. – Thorpe zaci¹gn¹³ siê papierosem i wypuœci³ chmurê dymu. – Za spokojnie – wymamrota³. – Cholera, za spokojnie! Napiêcie by³o ogromne i w miarê up³ywu czasu wci¹¿ ros³o. Jak d³ugo, zastanawia³a siê Liv, ten ¿a³osny, ma³y cz³owieczek, którego tak w³aœnie opisa³ Thorpe, wytrzyma tê niesamowit¹ presjê? Zdecydowa³ siê na krok, od którego nie by³o odwrotu. Jak daleko jest gotów siê posun¹æ? Czeka³a wraz z innymi na odpowiedŸ. – Thorpe! – Liv rozpozna³a agenta Secret Service i nachmurzy³a siê, kiedy ten, ignoruj¹c j¹, zwróci³ siê tylko do Thorpe’a. – Daniels ciê potrzebuje. – Okej! – Thorpe zgniót³ papierosa pod butem. – Ona pójdzie równie¿ – doda³, wskazuj¹c palcem na Liv. – Jesteœmy z tej samej dru¿yny. Liv uœmiechnê³a siê lekko. To by³a dosyæ zaskakuj¹ca zmiana. Bez s³owa ruszy³a za nimi. Samochód policyjny sta³ w dosyæ du¿ej odleg³oœci od strefy przeznaczonej dla prasy. Liv rzuci³a okiem na wyposa¿enie i mê¿czyzn w koszulach z krótkimi rêkawami, obs³uguj¹cych skomplikowan¹ aparaturê. Czego oni mogli chcieæ od Thorpe’a? – zastanawia³a siê. To z pewnoœci¹ nie mia³o nic wspólnego z pras¹. Szef akcji Daniels wzi¹³ do rêki okulary. Mia³ wyraŸnie zmêczon¹ twarz. – T.C., Morrow chce rozmawiaæ z tob¹ bezpoœrednio. Zgadzasz siê? – Tak. – Magnetofon przez ca³y czas bêdzie nagrywa³. Uwa¿aj na to, co powiesz. Jeœli bêdzie stawia³ jakieœ ¿¹dania, niczego nie przyrzekaj, nie 181

prowadŸ ¿adnych pertraktacji. – Mówi³ szybko, nie zmieniaj¹c tonu, ale Liv potrafi³a czytaæ miêdzy wierszami. Nie by³ zadowolony z rozwoju wydarzeñ. – Nie jesteœ w stanie zapewniæ mu niczego. Jest dostatecznie inteligentny, aby to zrozumieæ. Jeœli czegokolwiek za¿¹da, odpowiesz po prostu, ¿e porozumiesz siê i dasz mu odpowiedŸ póŸniej. Zrozumia³eœ? – Zrozumia³em. Policjant, zerkn¹wszy na Liv, zauwa¿y³ odznakê prasow¹. – Ona jest ze mn¹ – uspokoi³ go Thorpe. – Nic z tego, o czym tu mówimy, nie mo¿e pójœæ w eter, dopóki nie wyra¿ê na to zgody. – Jego oczy patrzy³y twardo, prawie wrogo. – Nie mamy zamiaru robiæ mu bezp³atnej reklamy. – Rozumiem – spokojnie powiedzia³a Liv, obserwuj¹c, jak Thorpe bierze do rêki s³uchawkê. – Po³¹czmy siê z nim – zwróci³ siê Daniels do jednego ze swoich ludzi. – Pozwól mu mówiæ tak d³ugo, jak tylko to mo¿liwe, Thorpe. Jeœli sprawy zaczn¹ siê wymykaæ spod kontroli, wtedy siê w³¹czymy. Thorpe skin¹³ g³ow¹ i po chwili, po pierwszym sygnale, Morrow podniós³ s³uchawkê. – T.C.? – Taaak. Jak ci leci, Ed? Morrow rozeœmia³ siê nerwowo. – Wspaniale. Zgadzasz siê zrobiæ ze mn¹ wywiad? – No w³aœnie. Chcesz mi podobno powiedzieæ, dlaczego tam jesteœ i czego chcesz? – Pamiêtasz, jak siedzieliœmy w moim biurze i rozmawialiœmy o „The Birds”, kiedy Wyatt by³ na spotkaniu? – Jasne. – Thorpe k¹tem oka zauwa¿y³, jak Daniels z ponur¹ min¹ zak³ada s³uchawi. – Koniec ubieg³ego lata. „The Orioles” walczyli o pierwsze miejsce. – Wyci¹gn¹³ nastêpnego papierosa i przypali³ go. – Ogl¹da³eœ jakieœ mecze w tym roku? – Opuœci³em ju¿ dwadzieœcia piêæ wa¿nych spotkañ. – To okropne! Potrzebujesz pieniêdzy? – Oczy Thorpe’a utkwione by³y teraz w twarzy Danielsa. – Czy w³aœnie tego ¿¹dasz za uwolnienie Wyatta? – Opowiem ci wszystko, T.C., ale tylko tobie. Przyjdziesz tu i zrobisz ze mn¹ wywiad. Dajê ci wy³¹cznoœæ. Do Liv dociera³y jedynie fragmenty rozmowy, ale ich sens j¹ przerazi³. W panice chwyci³a Thorpe’a za ramiê. Jednak Thorpe, jakby tego nie dostrzegaj¹c, nie spuszcza³ oczu z Danielsa. 182

– Zbyt wielu zak³adników – pó³g³osem powiedzia³ Daniels. – Bêdziesz mia³ o jednego zak³adnika wiêcej, Ed. – Zauwa¿y³ Thorpe. – To chyba nie najlepszy interes. – Nie, nie, oczywiœcie. Rozumiem twój punkt widzenia – g³os Morrowa dr¿a³ ze zdenerwowania. – Mo¿e wypuszczê dwóch sekretarzy w zamian za ciebie. Ty przecie¿ dotrzymujesz s³owa, prawda, T.C.? – Dwóch za jednego – zastanawia³ siê Thorpe, ca³y czas patrz¹c na Danielsa, podczas gdy Liv œciska³a jego ramiê i krêci³a przecz¹co g³ow¹. – Ale czy nie uwa¿asz, ¿e tych dwóch asystentów to trochê za ma³o? Zapad³a cisza. Liv czu³a, jak stru¿ki potu sp³ywaj¹ jej po plecach. – Przyjdziesz tu sam, bez obstawy, a ja wypuszczê Wyatta. Co ty na to? Z³o¿y³em ci sensacyjn¹ ofertê, T.C. Chyba nie zmarnujesz takiej okazji. – Muszê siê skontaktowaæ z szefami CNC, Ed. Daj mi dziesiêæ minut. Wkrótce siê odezwê. – Dziesiêæ minut – zgodzi³ siê Morrow i od³o¿y³ s³uchawkê. Liv chwyci³a Thorpe’a za klapy marynarki, chc¹c go zmusiæ, aby spojrza³ jej w twarz. – Nie. – Gwa³townie krêci³a g³ow¹, a w jej oczach czai³ siê paniczny strach. – Nie mo¿esz. Nie mo¿esz myœleæ o tym powa¿nie. Thorpe, nie mo¿esz. – Poczekaj chwilê. – Jego g³os by³ ch³odny i opanowany, kiedy odsuwa³ j¹ na bok. – No wiêc? – zwróci³ siê do Danielsa. – Po pierwsze, nie mo¿emy prosiæ ciê o wspó³pracê. – Przyjmijmy wiêc, i¿ nie prosicie – rzek³ Thorpe. – Co dalej? – Zanim podejmiemy decyzjê o tej wymianie, muszê najpierw porozmawiaæ z gór¹. – Daniels w zak³opotaniu potar³ rêk¹ nos. Wcale mu siê to nie podoba³o. Ale w grê wchodzi³ los senatora. Delikatna sprawa, pomyœla³. Bardzo delikatna. – A wiêc zacznij rozmawia栖 beznamiêtnym tonem powiedzia³ Thorpe. Daniels spojrza³ na niego przeci¹gle. – Lepiej jeszcze raz to przemyœl. Tu nie chodzi o zwyczajny wywiad. – Thorpe! – z rozpacz¹ zawo³a³a Liv. Wyraz jego oczu nie pozostawia³ jej z³udzeñ. – Nie! Thorpe po³o¿y³ rêce na jej ramionach. – Liv – zacz¹³. 183

– Nie, nie, pos³uchaj mnie, proszꠖ ponownie chwyci³a go za klapy marynarki. – To szaleñstwo. Nie mo¿esz tak po prostu tam iœæ. Nie masz do tego odpowiedniego przygotowania. A sk¹d pewnoœæ, ¿e on uwolni Wyatta, kiedy ju¿ to zrobisz? On bêdzie... on bêdzie mia³ wtedy wiêcej atutów. Chyba zdajesz sobie z tego sprawê? – On chce rozmawia栖 spokojnie powtórzy³ Thorpe i delikatnie odsun¹³ j¹ na bok. – Wyatt nie mo¿e mu zapewniæ krajowego rozg³osu. Ja mogê. – O Chryste, Thorpe, on nie jest normalny. – £ka³a, nie zdaj¹c sobie z tego sprawy. – On ciê zabije i senatora równie¿. Przecie¿ nie musisz tego robiæ. Oni nie mog¹ ciê zmusiæ. – Nikt mnie nie zmusza. – Pó³g³osem zwróci³ siê do jednego z cz³onków swojej ekipy. – Po³¹cz siê ze stacj¹. Powiedz im, ¿e mam zamiar przeprowadziæ wywiad z Morrowem, jeœli wypuœci wszystkich zak³adników. Za dziesiêæ minut skieruj kamerê na budynek. W drzwiach powinien siê wtedy pokazaæ któryœ z nich. Potrzebny mi magnetofon. – Nie! – krzyk Liv wydawa³ siê jeszcze bardziej przenikliwy w porównaniu ze spokojem w g³osie Thorpe’a. Rozpaczliwie do niego przywar³a, jakby w ten sposób chcia³a go powstrzymaæ przed tym, co w³aœnie mia³ zamiar zrobiæ. – Nie mo¿esz. Proszê, pos³uchaj mnie. – Liv. – Odgarn¹³ w³osy z jej twarzy. – Ty zrobi³abyœ to samo. To czêœæ naszej pracy. – Twoje ¿ycie jest wiêcej warte ni¿ nagroda Pulitzera. Uniós³ brwi. – Niektórzy mogliby siê z tob¹ nie zgodziæ. – Do diab³a z tym, Thorpe. – Musia³a szybko coœ wymyœliæ, musia³a znaleŸæ jakiœ argument, bo w przeciwnym wypadku przegra. – To prawdopodobnie zwyczajny wybieg. On mo¿e uwolniæ jedynie sekretarzy, a zatrzymaæ Wyatta i wtedy razem z tob¹ bêdzie mia³ dwóch znacz¹cych zak³adników. Z pewnoœci¹ liczy na to, ¿e sieæ zrobi wszystko, aby was uwolniæ. Tego siê w³aœnie spodziewa. – Mo¿e tak, a mo¿e nie. – Przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i poca³owa³, chc¹c j¹ uspokoiæ. – Och, proszê, nie rób tego. – Przywar³a do niego œwiadoma przegranej, mimo to wci¹¿ nie mog³a siê z tym pogodziæ. – Kocham ciê. – Powoli po³o¿y³ rêce na jej ramionach i odsun¹³ od siebie na tyle, aby widzieæ jej twarz. By³a zalana ³zami i zdesperowana. – Kocham ciê, powtórzy³a. – To ju¿ „jutro”, Thorpe. Zostañ ze mn¹. 184

– Bo¿e! – Opar³ jej na ramieniu g³owê, jakby chcia³ przed³u¿yæ tê chwilê, po czym znowu przyci¹gn¹³ j¹ do siebie tak blisko, jak tylko to by³o mo¿liwe. – Twoje wyczucie czasu, Carmichael, zawsze mnie zdumiewa³o. – Kiedy znowu j¹ poca³owa³, poczu³, jak jej usta dr¿¹. – Pomówimy jeszcze o tym póŸniej. Bêdziemy mieli na to du¿o czasu. –Odsun¹³ j¹ od siebie i uœmiechn¹³ siê. – Lepiej przeka¿ swojej stacji najnowsze sensacyjne wiadomoœci i wyprzedŸ wszystkich w tej grze. – Dlaczego nie chcesz mnie pos³uchaæ? – W jej g³osie by³o tyle samo gniewu co desperacji. Nawet jej mi³oœæ nie zdo³a³a go powstrzymaæ. – Nie mo¿esz tam pójœæ. Potrzebujê ciebie. – Nie dba³a o to, ¿e te s³owa zabrzmia³y trochê jak szanta¿, je¿eli tylko istnia³a szansa, ¿e mog³yby go powstrzymaæ od przejœcia na drug¹ stronê ulicy. – Ja równie¿ ciebie potrzebujê, Liv. Ale to nie ma nic wspólnego ani z moj¹, ani z twoj¹ prac¹. Jednak Liv nie chcia³a myœleæ logicznie. Jedyne, czego naprawdê pragnê³a, to byæ z nim razem. Przywar³a do niego ca³ym cia³em. – Chcê byæ twoj¹ ¿on¹. Znowu siê uœmiechn¹³ i poca³owa³ czubek jej nosa. – Dawno ju¿ o tym wiedzia³em. Ty myœlisz trochê wolniej ode mnie. – Podniós³ do góry g³owê i zauwa¿y³, ¿e oko kamery skierowane jest prosto na nich. – A teraz wiedz¹ o tym równie¿ setki tysiêcy ludzi. – Nie zale¿y mi na tym. – Jej dawna dba³oœæ o zachowanie prywatnoœci wyda³a siê nagle absurdalna. – Thorpe, nie mo¿esz wymagaæ ode mnie, abym spokojnie patrzy³a, jak ciê tracê. – Znowu chwyci³a go za klapy marynarki. Jej rêce by³y mokre od panicznego strachu. – Niech ciê diabli wezm¹! Nie zniosê tego. Nie zniosê tego znowu! Nie zgadzam siê. Jego uœcisk sta³ siê nagle silniejszy ni¿ kiedykolwiek, a wzrok bardziej ni¿ kiedykolwiek wymowny.  – Pos³uchaj mnie. Kocham ciê! Kocham bardziej ni¿ cokolwiek na œwiecie. Nie zapominaj o tym. Ka¿dego dnia ryzykujemy. Gdyby tak nie by³o, nasz zawód nie mia³by sensu. Wszystko ma swoj¹ cenê, Liv. Jej twarz by³a teraz przeraŸliwie blada. – Nigdy ci nie wybaczê, jeœli to zrobisz. Nie chcia³am siê w tobie zakochaæ; a teraz, kiedy to siê ju¿ sta³o, wymagasz ode mnie, abym sta³a z boku i przygl¹da³a siê, jak ciê tracê. Nigdy ci tego nie zapomnê. Patrzy³ na ni¹ z powag¹. W jej oczach widzia³ ból i przera¿enie. Nie chcia³ jej zraniæ. Zrobi³by wszystko, co w jego mocy, aby nie mia³a ta185

kich smutnych oczu, ale nie móg³ zmieniæ tego, kim by³, czy te¿ raczej tego, czym by³. – Mo¿e powinnaœ siê zastanowiæ, w kim siê zakocha³aœ, Olivio. Ja przecie¿ wcale siê nie zmieni³em. Jestem dok³adnie taki, jaki by³em i dok³adnie taki, jaki bêdê jutro. Teraz otrzyma³am zadanie do wykonania. Ty równie¿. – Thorpe... – WeŸ siê w garœæ, Liv. – Oderwa³ j¹ od siebie i delikatnie odsun¹³ na bok. – Daniels powinien ju¿ skoñczyæ rozmowê ze swoimi luŸmi. Liv sta³a nieruchomo, bezradnie obserwuj¹c, jak Thorpe, Daniels i Morrow ustalaj¹ warunki wymiany. Nic ju¿ nie mog³a powiedzieæ ani zrobiæ, co odmieni³oby bieg zdarzeñ. Thorpe przekonywa³ j¹, i¿ na jego miejscu zrobi³aby to samo. Doskonale go rozumia³a, ale jakie to mia³o teraz znaczenie. By³ jej mi³oœci¹, jej ¿yciem. Wszystko, na czym jej zale¿a³o, nosi³o imiê Thorpe. To niesprawiedliwe, pomyœla³a z gorycz¹. Otrzyma³a od losu drug¹ szansê. I oto teraz musia³a staæ z boku i bezradnie patrzeæ, jak j¹ traci. Przypomnia³a sobie s³owa Myry: ¿ycie wcale nie jest krótkie, ale i nie tak d³ugie, jak byœmy chcieli. Thorpe! Wszystko krzycza³o w niej z rozpaczy, podczas gdy zêby zagryza³y usta, aby za wszelk¹ cenê zachowaæ spokój. Nie odchodŸ! Mamy sobie tyle do powiedzenia, tyle czasu do nadrobienia. Chcia³a mu wyznaæ, ile dla niej znaczy i jak wiele mu zawdziêcza. Thorpe sprawdza³ magnetofon, s³uchaj¹c jednoczeœnie instrukcji Danielsa. Liv obserwowa³a ich oczami pe³nymi ³ez. Och, Thorpe, pomyœla³a. Nie zniosê ponownej pustki. Nie teraz, kiedy wiem, co znaczy byæ z tob¹. Chcê mieæ pewnoœæ, ¿e wystarczy wyci¹gn¹æ d³oñ, aby ciê dotkn¹æ. Chcê znowu kochaæ, trzymaæ twoje dziecko w ramionach. Och proszê, nie pozbawiaj mnie ¿ycia, w³aœnie teraz, kiedy dopiero co nauczy³am siê czuæ. G³êboko wci¹gnê³a powietrze w p³uca i przycisnê³a palcami oczy. Ponownie spojrza³a na niego – na imponuj¹c¹, atletyczn¹ sylwetkê i twarz o wymownym, g³êbokim spojrzeniu. Czy odczuwa³ lêk? O czym myœla³? Czy pamiêta³ o tym, i¿ nikt nie jest niezniszczalny? Ale ty musisz nim byæ, Thorpe. Dla mnie. Dla nas. Czego on tak naprawdê teraz ode mnie potrzebuje? Przecie¿ n i e t e g o – nagle uzmys³owi³a sobie. On potrzebuje wsparcia, nie rozhisteryzowanej baby, która wiesza siê na nim, ¿¹daj¹c, aby o niej myœla³. On 186

musi teraz wytê¿yæ ca³y swój intelekt... Gdybym tylko mog³a z nim pójœæ. Ale nie mogê. Nie mogê pójœæ z nim, ale mogê coœ mu daæ. Zauwa¿y³a, jak budynek pospiesznie opuszcza dwóch asystentów senatora i jak nikn¹ z pola widzenia. A wiêc Morrow dotrzyma³ pierwszej czêœci umowy. Teraz pozosta³ ju¿ tylko Wyatt. Thorpe w zamian za Wyatta. Mobilizuj¹c wszystkie si³y, Liv podesz³a do niego. – Thorpe! Odwróci³ siê Na jej policzkach wci¹¿ by³o widaæ œlady ³ez, ale twarz zdawa³a siê dziwnie pogodna. – Ty zawsze stawa³eœ na g³owie, aby mnie wyprzedziæ w podaniu sensacyjnej wiadomoœci – spokojnie powiedzia³a. – Mam nadziejê, ¿e ta bêdzie równie sensacyjna. Spisz siê dobrze. Potrzebujê kopii dla mojej stacji. Uœmiechn¹³ siê serdecznie i poca³owa³ j¹. – Tylko nie zapuszczaj siê zbyt daleko na mój teren, Carmichael. Liv przywar³a do niego jeszcze raz. – Mam nadziejê, ¿e zd¹¿ysz na mój serwis o pi¹tej trzydzieœci. – Zawsze ciê lubi³em, T.C. – zauwa¿y³ Daniels. – I jak siê zdaje, ta dama równie¿ – obrzuci³ Thorpe’a badawczym spojrzeniem. –Mo¿esz siê jeszcze wycofaæ. – Thorpe mia³by zrezygnowaæ z wy³¹cznoœci? – Liv cofnê³a siê nieco, staraj¹c siê opanowaæ dr¿enie. – Chyba jednak niezbyt dobrze go pan zna. – Liv. – Thorpe przyci¹gn¹³ j¹ jeszcze raz do siebie. – Pomyœl, gdzie chcia³abyœ spêdziæ miodowy miesi¹c. Mnie odpowiada³by Pary¿. – Ostrzega³eœ mnie, ¿e jesteœ romantykiem. – Po chwili Thorpe odwróci³ si¹, chc¹c przejœæ przez ulicê. – Thorpe! – Liv nie mog³a siê powstrzymaæ, aby go nie zawo³aæ. Kiedy siê odwróci³, ukrywszy prawdziwy powód, powiedzia³a: – Jeœli pozwolisz siê zabiæ, bêdzie to kiepski interes. Rozeœmia³ siê od ucha do ucha. – Dziœ wieczorem zamówimy pizzê. Ja wrócê. Szybko przeszed³ przez ulicê i znikn¹³ wewn¹trz budynku. Rozpocz¹³ siê najtrudniejszy okres oczekiwania. Thorpe mia³ prawie gotowy plan dzia³ania. Jad¹c wind¹ w towarzystwie uzbrojonego wartownika, porz¹dkowa³ w g³owie pytania. Podstêp mia³ polegaæ na tym, aby spacyfikowaæ go, prowadz¹c spokojn¹ rozmo187

wê; sprawiæ, aby siê otworzy³. Thorpe by³ przekonany, ¿e wyjdzie z tego obronn¹ rêk¹. Liban wiele go nauczy³. Korzysta³ z tej windy wiele razy. To, co mia³ zrobiæ, by³o jedynie czêœci¹ rutynowo wykonywanych czynnoœci. Czy¿ Alex Haley nie przeprowadza³ wywiadu z Rockwellem, podczas gdy lider amerykañskich nazistów przez ca³y czas bawi³ siê broni¹? I to by³ niesamowity wywiad. Reporterzy nie zawsze mog¹ siê kierowaæ rozs¹dkiem. Winda otworzy³a siê i po chwili Thorpe min¹³ hol. Podœwiadomie czu³, i¿ by³o tu znacznie wiêcej uzbrojonych osób, ni¿by na pierwszy rzut oka siê zdawa³o. Nie zwraca³ jednak na to uwagi i po chwili puka³ ju¿ do drzwi biura Wyatta. – T.C.? – us³ysza³ niespokojny g³os Morrowa. – Tak. Jestem sam. – WchodŸ powoli. Mam doskona³y widok na drzwi. Thorpe zrobi³ to, co mu polecono. Morrow sta³ przy wejœciu do gabinetu Wyatta, trzymaj¹c w rêku pistolet wycelowany w g³owê senatora. – T.C. – Twarz Wyatta, zazwyczaj purpurowa, tym razem by³a szara jak popió³. – Ty chyba zwariowa³eœ. – Jak siê pan ma, senatorze? – Nic mu nie jest – warkn¹³ Morrow, jego oczy uwa¿nie lustrowa³y przestrzeñ za Thorpe’em. – Zamknij drzwi i odsuñ siê od nich. – Kiedy Thorpe wype³ni³ jego polecenie, ruchem g³owy poleci³ mu, aby siê zbli¿y³. Zauwa¿y³ magnetofon. – Postaw go na pod³odze i zdejmij marynarkê. – Nie mam broni, Ed – uspokaja³ go Thorpe, œci¹gaj¹c jednoczeœnie marynarkê. – To tylko magnetofon. Umówiliœmy siê przecie¿. – Uœmiechn¹³ siê przepraszaj¹co do Wyatta. – Musisz nam wybaczyæ senatorze, Ed i ja mamy prywatnie porozmawiaæ. – Taaak. – Morrow chwilê patrzy³ na Thorpe’a w milczeniu, po czym opuœci³ wycelowan¹ w Wyatta broñ. – Taaak. Mo¿esz iœæ. – T.C.... – Powiedzia³em, ¿e mo¿esz iœæ. – Morrow podniós³ g³os. – Tym razem on tu jest dla mnie. – Przykro mi, senatorze – g³os Thorpe’a by³ ch³odny i opanowany. Poczu³ mrowienie w czubkach palców, kiedy zobaczy³, ¿e rêka trzymaj¹ca broñ wyraŸnie dr¿y. – Ed i ja mamy sobie wiele do powiedzenia. Wyatt skin¹³ g³ow¹ i chcia³ siê odwróciæ. – Nie! – zatrzyma³ go Morrow. Obliza³ wargi, po czym otar³ je wierzchem d³oni. – Nie odwracaj siê. IdŸ ty³em ca³y czas, a¿ do drzwi. 188

Thorpe zaczeka³, a¿ Wyatt wype³ni polecenie Morrowa. W pokoju wisia³ strach. Mia³o siê wra¿enie, ¿e jest czymœ realnym, ¿e mo¿na go dotkn¹æ. Nie znikn¹³ nawet wtedy, gdy Wyatt wyszed³. Morrow chwilê sta³ bez ruchu, gapi¹c siê na drzwi. Thorpe nie chcia³ dopuœciæ, aby Morrow nabra³ jakichœ podejrzeñ i sta³ siê zbyt ostro¿ny. – W porz¹dku – powiedzia³, zaj¹wszy miejsce. – Zaczynajmy. – W³¹czy³ magnetofon. Na zewn¹trz Liv bezustannie obserwowa³a budynek. Wszystko w niej by³o jakby sparali¿owane, jedynie umys³ zdawa³ siê funkcjonowaæ normalnie. Nie czu³a ani r¹k, ani stóp. Dooko³a niej – w samochodzie policyjnym i w strefie przeznaczonej dla prasy – trwa³a gor¹czkowa praca. Ale myœli Liv bieg³y ku jednej tylko osobie. T¹ osob¹ by³ Thorpe. Thorpe przygotowa³ ca³¹ seriê pytañ. Chcia³, aby by³y jak najbardziej rzeczowe i pozbawione jakichkolwiek emocji. – Ed, czy nie uwa¿asz, ¿e by³oby lepiej, gdybyœ... – Wykona³ rêk¹ wymowny gest, wskazuj¹c na broñ. Morrow, po chwili wahania, odsun¹³ pistolet od piersi Thorpe’a. – Dziêki. Rozumiem, ¿e wybra³eœ biuro Wyatta, poniewa¿ tu w³aœnie pracowa³eœ – ci¹gn¹³. – Czy s¹dzisz, ¿e senator, zwalniaj¹c ciebie, post¹pi³ bezprawnie? – Jest czysty, niestety – odrzek³ Morrow. – Nie mogê go o nic oskar¿yæ. Bóg jeden wie, jak bardzo potrzebowa³em pieniêdzy. Myœla³em o zdobyciu pewnych œrodków, ale mia³em za ma³o czasu. Wyatt dowiedzia³ siê o moim hazardzie, o ludziach, z którymi ³¹czy³y mnie interesy. Nie przypadli senatorowi do gustu. – Zachichota³ nerwowo i znowu i przesun¹³ broñ. Teraz ponownie by³a skierowana w Thorpe’a, ale Morrow zdawa³ siê tego nie dostrzegaæ. – Liczy³em na pieni¹dze, bior¹c Wyatta na zak³adnika. Jednak wiem, ¿e nic z tego nie bêdzie, prawda? – W jego oczach czai³ siê strach. – By³bym martwy, zanim zd¹¿y³bym wyci¹gn¹æ po nie rêce. Thorpe zmieni³ sposób zadawania pytañ. Wiedzia³, ¿e cz³owiek, który nie ma nic do stracenia, zawsze nale¿y do najniebezpieczniejszych. – Ile jesteœ winien? – Siedemdziesi¹t piêæ tysiêcy. – Zadzwoni³ telefon i Morrow wykona³ gwa³towny ruch. Teraz pistolet wymierzony by³ w g³owê Thorpe’a. 189

– Piêtnaœcie minut, Ed – przypomnia³ mu ch³odno Thorpe. – Uzgodniliœmy, ¿e bêdê siê meldowa³ co piêtnaœcie minut, pamiêtasz? Ktoœ wcisn¹³ w rêce Liv fili¿ankê kawy. Nie zd¹¿y³a jej jednak nawet spróbowaæ. Nieoczekiwanie dobieg³ j¹ g³os Thorpe’a – spokojny i ch³odny, gdzieœ z wnêtrza policyjnego auta. Wypuœci³a z r¹k fili¿ankê. Gor¹ca kawa obla³a jej palce. Nie mo¿esz tu staæ tak bezczynnie, powiedzia³a do siebie. Rób to, co nale¿y do twoich obowi¹zków. Odwróci³a siê i podesz³a do swojej ekipy, aby przekazaæ kolejny reporta¿ „na ¿ywo”. Trzydzieœci minut uros³o do szeœædziesiêciu. W pokoju dos³ownie nie by³o czym oddychaæ. Thorpe wiedzia³, i¿ dawno powinien ten wywiad zakoñczyæ. Wszystko ju¿ zosta³o powiedziane. Jednak instynkt podpowiada³ mu, ¿e Morrow nie by³ jeszcze gotowy. Siedzia³ zgarbiony w fotelu, a jego oczy sprawia³y wra¿enie przymglonych. Nad górn¹ warg¹ pojawi³y siê kropelki potu, a miêsieñ lewego policzka od czasu do czasu nerwowo drga³. Jednak pistolet wci¹¿ tkwi³ w jego rêku. – Nie jesteœ ¿onaty, mam racjê, T.C.? – Nie jestem. – Thorpe ostro¿nie wyci¹gn¹³ papierosy i poczêstowa³ Morrowa. Morrow pokiwa³ g³ow¹. – Masz jak¹œ kobietê? – Taaa... – Thorpe zaci¹gn¹³ siê papierosem i pomyœla³ o Liv. Ch³odne rêce, ch³odny g³os. – Taaa, mam kobietê. – Ja mia³em ¿onê... i dwoje dzieci. – W jego oczach pokaza³y siê ³zy. – Wyprowadzi³a siê tydzieñ temu. Dziesiêæ lat. Oœwiadczy³a, ¿e to dostatecznie d³ugo, abym wreszcie dotrzyma³ z³o¿onej jej obietnicy. Przyrzek³em jej kiedyœ, ¿e nigdy ju¿ nie ulegnê hazardowi. – £zy pop³ynê³y mu po policzkach, mieszaj¹c siê z potem. – Ale ja nie mog³em bez tego ¿yæ. – Zadr¿a³. – S¹ ludzie, którzy mog¹ ci pomóc, Ed. WyjdŸmy st¹d. Ja znam takich. – Pomóc? – Morrow westchn¹³. Thorpe poczu³ niepokój. – Dla mnie ju¿ nie ma ratunku, T.C. Przekroczy³em liniê. – Spojrza³ Thorpe’owi 190

w oczy. – Mê¿czyzna powinien wiedzieæ, co siê stanie, kiedy j¹ przekroczy. – Znowu podniós³ do góry broñ i Thorpe nagle poczu³ w sercu lodowaty ch³ód. – Dotrzyma³eœ s³owa. – Morrow za³ka³. – Mia³em swój antenowy czas. – I zanim Thorpe zd¹¿y³ wykonaæ jakikolwiek ruch, skierowa³ broñ w swoj¹ stronê. Pad³ strza³. Jeden. Tylko jeden. Liv poczu³a, ¿e nie ma w³adzy w nogach i ¿e granitowa fasada budynku jakby nagle siê rozp³ynê³a. Ktoœ chwyci³ j¹ pod ramiê, widz¹c, ¿e siê chwieje. – Liv, trzymaj siê. Mo¿e lepiej bêdzie, jeœli usi¹dziesz. – G³os Boba brzmia³ tu¿ przy jej uchu, a jego rêka spoczywa³a na jej ramieniu. – Nie! – odepchnê³a go. Nie mia³a zamiaru mdleæ. Nie mia³a zamiaru siê poddawaæ. Nagle zaczê³a torowaæ sobie drogê wœród otaczaj¹cego j¹ t³umu. Chcia³a tam byæ, kiedy uka¿e siê w drzwiach. Kiedy przez nie przejdzie, ona tam bêdzie, dla niego. Bo¿e, nie pozwól, aby mu siê coœ sta³o. Bo¿e, nie pozwól, aby... Strach parali¿owa³ jej krtañ. Tylko bez histerii, powtarza³a sobie, odsuwaj¹c na bok jakiegoœ reportera i dwóch kamerzystów. Wkrótce przejdzie przez ulicê. Bêdziemy mieli przed sob¹ ca³e ¿ycie. Ryzyko? Bêdziemy je podejmowaæ setki razy. Wspólnie, niech ciê diabli, Thorpe. Wspólnie. Nie mia³a ju¿ co do tego ¿adnych w¹tpliwoœci. Nagle go ujrza³a. ¯ywy i ca³y szed³ w jej kierunku. A ona bieg³a, przedzieraj¹c siê przez t³um i policyjn¹ barykadê. Niech ciê szlag trafi, Thorpe. A niech ciê szlag! £kaj¹c, przytuli³a siê do niego. Nieopisane szczêœcie malowa³o siê na jej zalanej ³zami twarzy. Nagle wybuchnê³a œmiechem. To by³, mimo wszystko, piêkny dzieñ. Chwyci³a go za w³osy i odci¹gnê³a do ty³u jego g³owê, aby zobaczyæ jego twarz. – Ty, sukinsynu, chcia³eœ mnie t¹ histori¹ znokautowaæ, nieprawda¿? Och, Thorpe! – Przywar³a ustami do jego ust i mocno siê do niego przytuli³a. ¯adne z nich nie zwraca³o uwagi na pracuj¹ce dooko³a kamery. Odsun¹³ j¹ od siebie i szeroki uœmiech pojawi³ siê na jego twarzy, chocia¿ œlady tego, co siê nie tak dawno wydarzy³o, wci¹¿ by³y widoczne w jego oczach. – Czy ty mnie kochasz? – zapyta³. – Tak, do cholery. Tak! 191

Kiedy chcia³a siê znowu do niego przytuliæ, zatrzyma³ j¹, unosz¹c do góry brwi. – Wyjdziesz za mnie? – Natychmiast. Nie bêdziemy wiêcej traciæ czasu. I wtedy przyci¹gn¹³ j¹ do siebie i poca³owa³. Po chwili, uj¹wszy siê pod rêce, ruszyli przed siebie. – A propos, Carmichael – powiedzia³, kiedy oddalili siê od budynku – jesteœ mi winna dwieœcie dolców.

192