Nowak Ewa - Tom 5 - Drugi

Ewa Nowak

Drugi

by Egmont Polska Sp. z o.o., Warszawa 2005 Projekt okładki i stron tytułowych: Dorota Nowacka Redakcja: Anna Jutta-Walenko Korekta: Agnieszka Sprycha, Agnieszka Trzeszkowska Opracowanie typograficzne, skład i łamanie: Grażyna Janecka Wydanie pierwsze, Warszawa 2005 Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z o.o. ul. Dzielna 60, 01029 Warszawa tel. (0-22) 838 41 00 www.egmont.pl/ksiazki ISBN 83-237-9999-7 Druk: COLONEL, Kraków

Rozdział 1 - Na śmierć zapomniałem, psiakość! Która godzina? Dawaj portfel! Weź to ode mnie! - Emil wyciągnął do brata talerz z resztką drugiego dania i zakładając kurtkę, śmiesznie skakał na jednej nodze, bo usiłował jednocześnie wbić stopy w mokasyny. - Lecę. - Leeeć - machnął mu Arek. - Leeeć. Odstawił talerz, zamknął za bratem drzwi i rozejrzał się po mieszkaniu. Coś kazało mu spojrzeć w stojący na biurku Emila kalendarz. Czwartek, 2 stycznia, Izydora i Makarego. To nie było ciekawe. Ani to, że na środku strony grubym różowym mazakiem brat napisał: Ula, 16.45, kino! Idą z Ulą do kina. To też nie było nic nadzwyczajnego. Bardziej niepokojący był ten dopisek na dole strony: Matma, liceum, 17.00. Pierwszy raz. I jeszcze niechlujnie na-bazgrane: Od Domańskiej. Arek wziął kalendarz do ręki i zaczął dokładniej studiować napis. Właściwie przy bliższych oględzinach można byłoby uznać, że dotyczy piątku. Tyle tylko że Emil nigdy nie brał uczniów w piątki. W piątki zajmował się podnoszeniem tężyzny fizycznej. - O kuuurczę - jęknął Arek i już z lekką paniką spojrzał na zegarek. Była za dziesięć piąta. „Przecież nie muszę tego brać na siebie. Nie muszę. To jego sprawy. Zapomniał - nie zarobi. Jego problem. Może ojciec zaraz wróci i jakoś to będzie...”. Wiedział jednak, że nie będzie. Ojciec, odkąd został sam z synami, szukał pracy, gdzie mógł. A że, niestety, był dobry, ciągle ją znajdował. Na ojca nie było co w tej sprawie liczyć. „Nic mnie to nie obchodzi, nic mnie to...”. Mógłby sobie jeszcze kilka lat tak powtarzać. I tak z góry wiedział, że nie wyjdzie z domu. Głupio jakoś... Ktoś przyjedzie, nie wiadomo, może mieszka gdzieś daleko, musi się tłuc szmat drogi, a tu drzwi zamknięte. Trzeba zostać. To była jedna strona medalu. Druga była taka: trzeba będzie temu komuś otworzyć drzwi i coś powiedzieć. A jeśli to będzie dziewczyna? Przecież to może być dziewczyna! Prawdopodobieństwo równe jedna druga. Jeśli to będzie dziewczyna, to wtedy na pewno się już nie odezwie. Co robić? Może biec po Hadriana? Niech on to jakoś weźmie na siebie. Nie, jest już za pięć piąta... Nie zdąży. Arek z kalendarzem w ręku podszedł do drzwi i stanął przed szafą wnękową z przesuwanymi

lustrzanymi drzwiami. Za plecami miał gobelin zrobiony przez mamę. - Czczczcz... Jeszcze raz czeeee... czeeeść. „Jeśli to będzie dziewczyna, nie otworzę” - postanowił. Wrócił do aneksu kuchennego, wyjął z szuflady kartkę i napisał: „Bardzo przepraszam, coś mi wypadło. Nie mogłem uprzedzić. Nie możemy się dziś spotkać. Uprzejmie proszę o telefon i, oczywiście, pierwsza lekcja gratis”. Potem wziął następną kartkę i przepisał tekst, zmieniając tylko drugą część: „Trzy lekcje gratis”. Cicho otworzył drzwi i przyczepił samoprzylepną żółtą karteczkę. Zamknął drzwi i oparł się o nie. Przetarł sobie czoło rękawem koszuli. Drrrr... Arek przyłożył obie dłonie do twarzy i zamarł w bezruchu. Drrrr... Ktoś widocznie nie chciał uwierzyć karteczce. Teraz pukanie. „Muszę otworzyć. Może to ktoś z sąsiadów, bo przecież nikt nie dzwonił domofonem”. Kiedy tylko uchylił drzwi, pojawiła się w nich głowa w białej włóczkowej czapce z wielkim zwisającym bąblem, a zaraz potem zimowe futerko w kolorze jasnego turkusu. Były to zapewne sztuczne kozy ufarbowane na ten nietypowy kolor. Dziewczyna - bo nawet w dwudziestym pierwszym wieku chłopcy nie przychodzą na korepetycje w jasnoturkusowych kozach - rozpięła suwak przy futerku. - Pan Emil, prawda? - Wyciągnęła rękę. - Dzień dobry. Ja jestem od pani Domańskiej. Iga Górka. Wolę zapłacić z góry, bo potem zapomnę i będzie wstyd. Już raz tak miałam... Gdzie mam usiąść? - Zajrzała do jadalni, gdzie wszystkie ściany zastawione były regałami na książki. - Bardzo prze... prze... przepraszam, ale mój braaat nie mógł i ja... jestem tylko ja... - Aha. - Iga wyraźnie się zmartwiła. Stanęła bezradnie koło stołu i zaczęła wyłamywać sobie palce. Nie zwróciła natomiast najmniejszej uwagi na jego jąkanie. - Ojej, to źle. I co ja teraz zrobię? -Emil, mój br... brat, musiał wyyyjść. Tak nie... nie... niespodziewanie... - Arek zrobił nieokreślony ruch ręką w kierunku wiszącego na ścianie kalendarza. Iga sięgnęła po swoje futerko i w milczeniu zaczęła je zakładać. Jej nastrój zmienił się diametralnie. - A ty, przepraszam, że tak pytam, dobry jesteś z matmy? Zobaczyła jego nieśmiałe potakiwanie

głową i zrobiła krok w jego stronę. - Ale ja się jąąąkam. - Pomożesz mi? Mam jutro klasówkę. To ostatnia z ostatnich szans. Zmieniam szkołę z powodu matmy... jestem noga... nawet dwie nogi. Dwa razy dziennie mam ochotę się zabić z powodu matmy... - ćwierkała rozpromieniona. Znów zdjęła futerko, zrzuciła z nóg kozaki. - Aaaa co to za dział? - Równania kwadratowe z parametrem, mówi ci to coś? Tak? To świetnie, bo mi nic nie mówi! - No dooobrze, tylko ja... a zresztą zapraszam. Arek początkowo, jak każdy zdenerwowany człowiek, z trudem formułował to, co chciał powiedzieć. Jednak pomógł dziewczynie. Razem rozwiązali wszystkie zadania przygotowawcze. Potem jeszcze kilka z klasówki ostatniej szansy, którą dziś pisała równoległa klasa. A potem zrobiła się siódma dziesięć. - Dziękuję ci. A ty nie udzielasz korepetycji? - zdziwiła się całkiem naturalnie Iga. Arka aż zatkało. Iga zapytała tak, jakby nie słyszała jego makabrycznego jąkania się. Ale przecież nie mogła nie słyszeć. Tego nie dało się nie zauważyć. -Ja? Ja się... jąąąkam! - poinformował ją. -I co z tego? Ale tłumaczysz wspaniale. Wiem, co mówię. Moja mama rujnuje się od lat na edukację takiego tumana jak ja... - Masz tylko zaległooości... -Jesteś bardzo uprzejmy. To ile płacę? Arek znów wpadł w panikę. Zaczęli się wykłócać. On upierał się, że zdecydowanie nie przyjmie pieniędzy, bo żaden z niego nauczyciel. A ona - że zabrała mu tyle czasu, więc musi zapłacić. Stali tak w przedpokoju i pewnie nie doszliby do żadnych wniosków, gdyby Idze nagle nie przyszedł do głowy pomysł. - A co robisz teraz? Będziesz się uczył? A może masz randkę? Arek zerknął na nią podejrzliwie. Czy ona z niego drwi? Randka z jąkałą? Wolne żarty. Arek jeszcze raz zerknął, ale Iga nie kpiła. Całkiem zwyczajnie szarpała suwak przy lewym kozaczku, usiłując go zapiąć. - Nic nie rooobię. - To świetnie. Należą ci się te pieniądze, więc pozwól, że skonsumujemy je wspólnie. Ja

zapraszam. - Mnie? Arka zatkało. Takie rzeczy się przecież nie zdarzały, a już na pewno nie jemu. - Pewnie, że ciebie. A co to wielkiego? Uczciwie zarobiłeś, bo wiem, co to znaczy tłumaczyć matmę, więc skoro tak głupio się upierasz, to... zapraszasz mnie na przykład na pizzę i stawiasz mi ją. - Wcisnęła mu w dłoń trzy wymięte banknoty. - Skoro nie chcesz wziąć, to będziesz musiał się ze mną jeszcze pomęczyć. Iga naciągnęła białą czapkę, otuliła się szalikiem, poprawiła torbę na ramieniu i poczekała, aż Arek się ubierze. Arek bardzo chciał się pochwalić, że tak blisko jego domu jest bar Nad Stawem, do którego na wyborne rybki ściągają smakosze z całej Warszawy. Teraz, zimą, bar był jednak zamknięty. Pozostawała im jedynie restauracja lub pizzeria. Zdecydowali się na pizzerię. Przeszli pieszo do Modlińskiej. Wybrali stolik przy oknie. Zamówili jedną dużą pizzę - pół z frutti di mаrе, а pół wiejskiej. Jedząc, patrzyli na światła rozpędzonych samochodów. Rozmawiali. Iga z humorem opowiadała o swoich matematycznych perypetiach, które zmusiły ją aż do zmiany szkoły. Po feriach miała zacząć naukę w liceum społecznym, ale do tego pomysłu mamy była jakoś źle nastawiona. Arek stał się nagle bardzo rozmowny. Barwnie opowiadał o swojej szkole - Władysławie IY o tym, jacy tam są matematycy i na kogo mogłaby trafić. Sportretował swoich nauczycieli, sam nie wiedząc, dlaczego przedstawia ich w jak najlepszym świetle. Iga mieszkała przy Stalowej, do Władysława miałaby więc blisko. Zapaliła się do pomysłu chodzenia do „Władka”. Szkoła, w której w klasach humanistycznych uczą liberalni, tolerancyjni matematycy, najwyraźniej bardzo jej odpowiadała. Arek zauważył, że zmrużyła oczy, jakby mówiąc do siebie: „Co mi tam! Zawsze trzeba próbować. Dlaczego mieliby mnie nie przyjąć?”. Po ósmej Arek odprowadził Igę do pętli autobusowej. Długo patrzył za odjeżdżającym autobusem. Kiedy znikł mu z oczu, wcisnął ręce do kieszeni i zaczął mamrotać: - Czyyy mo... mo... mogę do ciebie zaaa... czy mo... mogę do ciebie zadz... „No tak - już w myślach powiedział do siebie - zanimbym to wykrztusił, zrobiłaby się noc. Co powiem, jeśli faktycznie pójdzie do »Władka« i spotkam ją tam? Bo przecież na pewno ją spotkam. Będę musiał powiedzieć jej »cześć« na korytarzu, przy ludziach! Chyba zmienię szkołę. Jak to możliwe, że z tylu liceów ona musi akurat iść do mojego? Niefart. Co ja bredzę?! Co za

fart! Takich dziewczyn nie ma u nas w szkole...”. Przed sobą, na tle zaśnieżonego, nowo ułożonego chodnika, zobaczył Igę. Najpierw całą, w turkusowym futerku i białej czapce, a potem jej twarz. Z bardzo bliska. Była taka wesoła. Taka swojska. Patrzyła na niego i słuchała normalnie, a nie tylko udając, że jąkanie jej nie przeszkadza. Arek schylił się, nabrał śniegu i zaczął ugniatać kulę. „Jak ja o niej zapomnę? - zapytał, patrząc w niebo, jakby pytał nie siebie, ale kogoś innego. Rzucił kulę daleko na trawnik. - Zakochałem się... - olśniło go nagle. - Zakochałem się. Rozejrzał się wokół siebie, jakby szukając pomocy. - I co teraz?”. Poczuł pustkę w głowie i zrobiło mu się tak gorąco, że nie tylko rozpiął kurtkę, ale pochylił się, wziął garść śniegu i potarł nim policzki. - Iga - powiedział głośno. - Iga, Iga... Boże, jakie to śliczne imię. W rozpiętej kurtce i z niemal odmrożonymi policzkami dotarł do osiedla. Wszedł na klatkę schodową. Jak to w nowym bloku, ktoś jeszcze wiercił, ktoś stukał młotkiem. Hałasy słychać było w całej klatce. Wspiął się na trzecie piętro. Windy w czteropiętrowcu nie było, więc miał czas jako tako ochłonąć. Zanim otworzył swoje drzwi, chwilę oglądał kartony z kafelkami, stojące przed drzwiami sąsiada. Duże kwadraty w zgaszonym pistacjowym kolorze. - Nawet ładne - mruknął i wszedł do mieszkania. Kuchnia Szybalskich nie znalazłaby uznania u żadnego współczesnego projektanta wnętrz. W niczym nie przypominała nowoczesnej zabudowy kuchennej z idealnie dobranymi dodatkami. Była wesołą zbieraniną najdziwniejszych szafek z różnych epok i różnych domów. Stały w niej dwa stoły: jeden okrągły, drugi kwadratowy. Oba dostał ojciec na urodziny od przyjaciół. Tylko że panie złożyły się na stół okrągły, a panowie na kwadratowy. Oba stoły goście przynieśli jednocześnie - i oba zostały. Z podobnych powodów pod sufitem wisiały dwa odmienne w stylu i gabarytach żyrandole. Na terakocie leżały jeden na drugim cztery dywaniki, które troskliwi znajomi podarowali rodzinie pozbawionej kobiecej ręki. Każda odwiedzająca ten dom osoba przynosiła coś bardzo praktycznego i to coś już zostawało. Słowem - takiej kuchni, gdy się raz ją zobaczyło, nie sposób było zapomnieć. Ula szczególnie lubiła siadać na wysokim stołku koło lodówki i tam, przy świetle jarzeniówki pomieszanym ze światłem halogenu i zwykłej żarówki, szyła, pisała, jadła i wraz z Emilem snuła marzenia o ich przyszłym życiu. Gdy wszedł Arek, Ula przyszywała guzik przy koszuli Emila i jednocześnie uczyła się, od czasu

do czasu przewracając kartki podręcznika do rachunku różniczkowego i całkowego. - Cześć, Areczku! - zawołała do niego. - Czeeeść, Ula. Emil! Podszedł do brata i postukał palcem w miejsce, gdzie była na-bazgrana notatka. - Na śmierć zapomniałem! Do licha! I to od Domańskiej... Może nie przyszła? - Przyyyszła. - Co za osioł ze mnie! Psiakość! Może zostawiła telefon? Arek zebrał w sobie wszystkie siły i najpłynniej jak umiał, powiedział: - Byyyłem z n... nią na pizzy. Emil popatrzył na młodszego brata, ale nie zdążył już nic powiedzieć, bo zadzwonił dzwonek przy drzwiach i Arek poszedł otworzyć. - Cześć, chłopcy! Żyjecie? A, widzę, że i ty jeszcze jesteś... Do mieszkania najpierw wdarła się ostra woń perfum ciotki, a potem osobiście wkroczyła Ilona Chabros. Obrzuciła siostrzeńców opiekuńczym spojrzeniem, a Ulę starannie ominęła wzrokiem, jakby jej tu wcale nie było. To był piątek. Hadrian spojrzał na zegarek: dwudziesta dwie. Od kilku dni zacieśniał znajomość z Anitą, którą poznał na Gadu-gadu. Dzięki Internetowi poznał już masę dziewczyn, ale z żadną jakoś nie doszło do spotkania. A teraz Anita. Na początku Hadrian był zachwycony. Potem ona, zachęcona jego serdecznym tonem, wyznała mu bolesną historię swojej nieudanej miłości. Od tego momentu Hadrian był na Gadu-gadu niewidoczny. Nie miał zamiaru tracić czasu. Nie interesowały go żadne dziewczyny po przejściach, a na pewno nie takie, które miały już jednego chłopaka. Chorobliwie bał się być drugi. Wiedział, że to graniczy z paranoją, ale cóż z tego - miał wstręt. To było silniejsze od niego. Usłyszał dzwonek do drzwi. Wiedział, że to wuj z Emilem i z Arkiem, bo to była ich pora. Przyjdzie również dziadek, bo w piątki wszyscy tradycyjnie spotykali się u nich, na Aluzyjnej. Hadrian bez słowa uścisnął Arkowi dłoń i zaraz poszli do komputera. - Dziś mam dobry dzień, za chwilę cię zmiażdżę - oświadczył Hadrian tonem gangstera. -Ja mam leeepszy. Zaczynaj. Po chwili, wpatrzeni w ekran, w kompletnym milczeniu usiłowali zabić na ekranie jeden drugiego.

Po półgodzinie odezwał się domofon, a trzy minuty później zadźwięczała pozytywka przy drzwiach. - Cześć, dziadek! - Hadrian otworzył drzwi i pomógł dziadkowi zdjąć elegancki płaszcz. - Jak poszło z krwią? Bolało? - Nic nie bolało. - Dziadek wkroczył do jadalni i kolejno ucałował córkę, zięcia i czterech wnuków. - Wystawili mnie. Daj mi herbaty, dziecko - zwrócił się nie wiadomo do kogo i wszyscy poza Alanem, który umiał zaledwie siedzieć, ochoczo się poderwali. Zaraz jednak usiedli, bo wystarczyło podać dziadkowi filiżankę. Dzbanek na stole był pełny. - Opowiadaj wszystko od początku. Daj mi smoczek, przesuń krzesło, bo dywan się zagiął... No, dlaczego nie mówisz? - Ilona spojrzała na ojca. - Słuchajcie. Miałem oddać krew, tak? W słusznej sprawie, tak? Dobrze, mogę oddać, czemu nie? Umiem się poświęcać, wszyscy o tym wiedzą. Ale miała być telewizja, mieli to nagrywać. A tak... - Czyli nie oddałeś, dziadku? - Pewnie, że nie. Mam na pusto oddawać? Jak już muszę cierpieć, to niech mam z tego jakąś korzyść. Niech przynajmniej będzie migawka w wiadomościach, że nasz klub poselski jest jak zawsze na pierwszym froncie działań prospołecznych. A tak, to tylko się przejechałem. Spotkałem co prawda Ukrainka i umówiliśmy się na jutro na sfinalizowanie tego mojego udziału w radzie nadzorczej, mówiłem wam. O, przepraszam, to Baczyński... Dziadek wyłuskał komórkę z kieszeni marynarki i wyszedł na balkon, aby załatwić kolejne, niecierpiące zwłoki sprawy. Kiedy wrócił, Hadrian nawiązał do tematu. -1 co, dziadku? Nikt z posłów nie oddał? - Niektórzy tam oddawali. Młodzi są, niech oddają. Ciekawe, co zrobią, bo my na jutro media umówiliśmy i oddamy jak trzeba. A oni sami się nabili w butelkę, bo podobno dwa dni z rzędu oddawać krwi nie można. Dziadek szczerze się roześmiał, a Hadrian, Arek i Emil spojrzeli na siebie z niesmakiem. Kiedy Adam, ojciec Emila i Arka, zaczął jak zawsze dyskutować z teściem o polityce, ciotka Ilona (ponieważ nie dowierzała niani, że spaceruje z dzieckiem tyle, ile trzeba) wcisnęła Alanka w kombinezon i wystawiła w wózku na balkon. Dziadek zaraz po kolacji oznajmił, że ma jeszcze dziś spotkanie, i pojechał do centrum. Po godzinie wyszli też Szybalscy.

Jak zawsze, gdy tutaj był, Adam zatrzymał się na galeryjce, z której wchodziło się do mieszkania szwagierki. Oparł się o balustradę i zapatrzył się w rozległe pola, ośnieżone drzewa i wielkie, jakby większe niż za dnia niebo. Z dziewiątego piętra widok był imponujący. - Tato, tęsknisz za mamą... - odezwał się Emil. - Tęsknię. - Zawsze tu tak stajesz... - Emil położył ojcu dłoń na ramieniu. - Co cię gryzie? - Mnie? Nic. Po prostu lubię tu stać, za każdym razem upewniając się, że dobrze zrobiliśmy, nie dając się Ilonie namówić na dziewiąte piętro. Objął synów i wszyscy trzej się roześmiali. Poszli do siebie. Nie mieli daleko - obie rodziny mieszkały na nowym, strzeżonym osiedlu Dąbrówka Wiślana. To był pomysł Ilony która namówiła, a nawet sterroryzowała swojego szwagra i jego synów, aby zmuszeni do opuszczenia kwaterunku kupili mieszkanie jak najbliżej niej, bo wtedy prowadzenie drugiego domu, w zastępstwie zmarłej siostry, będzie dla niej łatwiejsze. Hadrian przeczytał SMS-a: „Hadi, może byś dzisiaj wpadł? Będziemy z Mileną. Michał z Dońką też obiecali wskoczyć, bo przyjeżdża Sylwek. Wymyśl coś i urwij się. Wit". Witek i Michał byli najbliższymi kolegami Hadriana. Sylwka poznał pół roku temu na wakacjach w Krzywem. Dońka to dziewczyna Michała... Pewnie, że chciał iść. Kto by nie chciał wyrwać się z domu? Hadrian nie lubił ich nowego mieszkania - wielkiego, ale jakiegoś takiego nieprzytulnego, chłodnego. Nawet drzwi zewnętrzne były jakby z lodu, w kolorze seledynowego szkła. Zimne nie tylko od mrozu. Hadrian stał oparty o balustradę galeryjki przed drzwiami mieszkania i sam nie wiedział, na co czeka. Okna kuchni i pokoju Hadriana wychodziły właśnie na galeryjkę. Obok doniczek coś się poruszyło. Hadrian zdrętwiał. Tam trzymał swój notatnik. Nie było w nim nic specjalnego - po prostu imiona i nazwiska dziewczyn, które z takich lub innych powodów eliminował ze swojego życia. Zafascynowany tytułowym bohaterem opery Don Giovanni Mozarta imiona wszystkich, nawet tych poznanych przelotnie, zapisywał w notesie i co jakiś czas czytał. Niestety, zawsze jeszcze bardziej warzyło mu to humor. „Jeśli to matka... - pomyślał - jeśli ona znalazła zeszyt, nie będzie dobrze. Zaraz mnie poczęstuje mową na temat odpowiedzialności...”.

Aż prychnął, bo perory matki w zderzeniu z tym, że po raz drugi zdecydowała się na dziecko bez ojca, okropnie Hadriana denerwowały. Już chciał rzucić się do drzwi, już położył dłoń na lodowatej klamce, gdy przyszło mu do głowy coś innego. Odsunął się, dając matce czas, żeby spokojnie sobie poczytała. W myślach razem z nią przebiegał kolejne strony i wyobrażał sobie, jak ona musi się wściekać, czytając tę litanię imion. Uśmiechnął się pod nosem. Zrobiło mu się nagle ciepło i miło, jakby niespodziewanie przyszło lato. Po kilku minutach wszedł. Ilona była w pokoju Alana. Na tle jasnoniebieskiej pościeli dziecka szybko migały jej ciemnofioletowe paznokcie. Nawet nie odwróciła się do Hadriana, tylko krzyknęła: - To ty?! Dobrze, że jesteś, bo ja zaraz muszę wyjść. -Ja też, mamo. - Chyba rozumiesz, że teraz musisz zdobyć się na szczególną ofiarność. - Ofiarność... - Hadrian skrzywił się na to słowo. - Czy chcesz wysłać mnie na wojnę? - Nie lubię tego tonu. - Oczy matki zwęziły się w malutkie szparki i Hadrian od razu zrozumiał, że ma ona coś na sumieniu. Wiedział co. - Oboje musimy... Zresztą, Hadrian... ja na twoje wychowanie i przygotowanie do sukcesu poświęciłam całe swoje życie. Jesteś niewdzięczny! Zwykły egoista z ciebie! - Mamo! - Co „mamo”?! Nawet z bratem nie chcesz posiedzieć. Tylko ci dziewczyny w głowie! Hadrian, zamiast zapytać, skąd matka to wie, zrobił minę pokrzywdzonego dziecka. - Dziewczyny? Mnie w ogóle nie interesują dziewczyny! Jak mogłaś tak o mnie pomyśleć?! Na dziewczyny mam jeszcze czas - zakończył z mocą. Ilona z wściekłością spojrzała na syna, a Hadrian pierwszy raz w życiu poczuł, co to znaczy satysfakcja. Nic nie powiedział o pamiętniku. Znał jej napady złości i wiedział, że wystarczy jej dać się wykrzyczeć. Taki sam był dziadek - najważniejsze to mu nie przerywać. Powrzeszczy, powrzeszczy i się uspokaja, ale jak ktoś mu przerwie, to od razu wybucha kłótnia. Hadrian patrzył na matkę, ale nie słyszał ani słowa z tego co mówiła. Myślał o Renacie Krukowskiej, którą dziś poznał. Była bardzo niska, ale z takim zachwytem się w niego wpatrywała, że nawet na przyzwyczajonym do tego Hadrianie zrobiło to spore wrażenie. „Trudno. Zostanę i może do niej napiszę” - pomyślał. Wysłał Witkowi wiadomość, że nic z tego - musi zostać z bratem. Potem natychmiast wyłączył komórkę, bo wiedział, że za chwilę przyjaciele zasypią go pretensjami, prośbami i propozycjami,

jak poradzić sobie z matką. A tylko on wiedział, że z nią nie można sobie poradzić. Przynajmniej na razie. Wieczorem, kiedy wykąpany i zadowolony Alan zasnął, zaciskając piąstkę na swojej grzechotce w kształcie krowy, Hadrian narzucił kurtkę i wyszedł na chwilę na galeryjkę. Zapatrzył się w rozświetlone domy, w pokryty śniegiem wielopoziomowy parking i w wysokie, gołe drzewa zamykające Dąbrówkę od strony Wisły. Mimo późnej pory na placu zabaw, który Hadrian widział stąd jak niewielką plamkę, było kilka matek z maluszkami. Hadrian pożałował, że sam nie wpadł na pomysł wieczornego spaceru z bratem, ale teraz było już za późno. Patrząc na granatowe niebo i zachodzące słońce, układał sobie w głowie, co wpisze do zeszytu, który odkryła matka. Okazja sama wpadła mu w ręce - matka czyta jego notatki! To wspaniale! Miał zamiar to wykorzystać! W domu wyjął notes i uśmiechnął się pod nosem. Zaczął przerzucać kolejne kartki z imionami, telefonami i notatkami o dziewczynach. Wyobrażał sobie, jak bardzo matka musiała się wściekać. W końcu pod całą tą listą napisał: Kochana mamusiu! Jak widzę, czytasz nawet moje notatniki. Nie spodziewałem się, że upadniesz tak nisko. Pozdrawiam, Hadrian. Z zadowoleniem wsunął notes za doniczki. Nastawił cicho włoski, ale po chwili założył na uszy słuchawki i zaczął słuchać radia. Nagle go olśniło. Sięgnął po notes i na ponad pięciu stronach wypisał wszystkie żale do matki - wszystkie pretensje, każdą przykrość, którą zdołał sobie przypomnieć. Na końcu złożył zamaszysty podpis. Ponownie schował zeszyt za doniczki. Otworzył okno na oścież i przez piżamę poczuł ukłucie zimna. Nie przeszkadzało mu to - w tej chwili żadne przeziębienie nie miało do niego dostępu. Matce będzie przez niego przykro - był z tego powodu szczęśliwy. - A ty co taki zadowolony? - Alicja Kłoda, koleżanka z klasy, podejrzliwie przyglądała się Hadrianowi. - Matka jest chora, że tak się cieszysz? - Niestety, zdrowa. Hadrian rozejrzał się i opowiedział, jakiego figla jej spłatał. Ala jednak się nie roześmiała.

- Bez sensu zrobiłeś, Hadrian. To jednorazowa satysfakcja. Oczywiście, szlag ją trafi i będzie jej głupio, ale tylko raz. Pomyśl... - Ala wzięła kolegę pod rękę i zaczęli przechadzać się po korytarzu, cicho rozmawiając. - To można genialnie wykorzystać. Masz kontrolę nad tym, co ona o tobie wie. Czyta i tworzy sobie taki obraz ciebie, jaki ty chcesz. Rozumiesz? - Chyba tak... - Hadrian widział, jak Ali zaczęły błyszczeć oczy, a na policzkach pojawiły się wypieki. Wyglądała na niesłychanie podnieconą swoim pomysłem. - Ale już za późno. Po moim wyjściu matka na pewno wszystko przeczytała i już wie, że ja wiem, że ona czyta. - Szkoda, że do mnie wczoraj nie zadzwoniłeś... Z Hadrianem dotychczas się nie przyjaźnili. Wręcz przeciwnie. W ostatnie wakacje przez miesiąc byli razem na Mazurach, na działce u Witka, i niemal ciągle dochodziło między nimi do konfliktów. Jednak od jakiegoś czasu rozumieli się dość dobrze. - Gdybyś miał jakieś problemy, to zawsze mi mów. - Ala przyjaźnie poklepała Hadriana po ramieniu. - Szkoda, że przepadło, ale na tym świat się nie kończy. Wymyślimy coś innego. Ala przeczesała sobie włosy palcami, potem poprawiła dżinsy i rozpinaną sukienkę. Tak lubiła się ubierać - latem pod minisukienki wkładała mikroskopijne spodenki, a teraz, zimą - dżinsy i na wierzch sukienkę. Wiedziała, że dobrze wygląda - dostrzegała to w oczach chłopców na korytarzu. Hadrian lubił Arka. Lubił też Emila - wybitnego studenta matematyki. Ale najbardziej lubił Adama. Wuj w niczym nie przypominał bowiem jego matki. Gdy Hadrian był młodszy, wiele razy pragnął, żeby cudowna moc przeniosła go do rodziny cioci Bożenki. Nawet teraz, gdy ciocia nie żyła, i tak wołałby tam mieszkać. Miałby swój kąt, gdzie nikt by nie myszkował i gdzie mógłby wszystko urządzić po swojemu, niekoniecznie tak, by pasowało do reszty mieszkania. Niestety, jedyne, co mu pozostawało, to jak najczęściej odwiedzać Szybalskich. Wujek siedział obłożony słownikami, z nosem w ekranie komputera. Na widok Hadriana machnął ręką, żeby ten dał mu kilka minut. Hadrian sięgnął po album ze zdjęciami. Ciocia Bożena podrzuca go wysoko nad głową. Jego matka chrzestna i on. „Kiedy to było?” - pomyślał, a potem po raz nie wiadomo który zaczął odwracać strony. W rodzinnym albumie Szybalskich było kilka dziwnych, wyglądających jak mozaika zdjęć. Widać było wyraźnie, że ktoś te zdjęcia podarł, a potem ktoś z powrotem złożył je i starannie wkleił do albumu. Na wszystkich była ciocia Bożena. - Nie wiem, jak ona mogła uważać, że źle tu wyszła. - Adam postukał palcami w posklejane

zdjęcie żony. - To fajne, wujku. Opowiedz mi jeszcze raz, jak to było. - Tyle razy to słyszałeś... - Adam pokręcił głową, ale zaczął: - Gdy przynosiliśmy odbitki, Bożenka pierwsza je przeglądała i nie podobała się sobie, więc darła je na kawałki, a ja z chłopakami zbieraliśmy wszystkie fragmenty i po cichu wklejaliśmy do albumu. A potem była zaskoczona. Udawała, że chce nam wyrwać album. Ganiała chłopców, ale tak, żeby ich nie złapać. Wesoło nam było... O, tu wyszła przepięknie. - Tak. - Hadrian nachylił się nad zdjęciem cioci Bożeny. - Fajny ten wasz album, trochę jak z tego filmu Amelia. Gdybym ja wkleił jakieś zdjęcie, które moja matka odrzuciła... - zaczął, ale wuj mu przerwał. - Daj spokój. Nie zadręczaj się. Co nowego u ciebie? Kręcisz? Nagrywasz? Jakieś dziewczyny? Opowiadaj. Wracając do domu, Hadrian po raz kolejny pomyślał, że szkoda, iż wuj Adam nie jest jego ojcem. Wyobrażał sobie, że Ilona jest tylko jego ciotką, nie matką. Gdyby była jego ciotką, lubiłby ją. Wtedy by mu nie przeszkadzała. „Przecież nie wymagam, żeby matka była taka jak wuj Adam. Nie musi przechowywać gazet z dnia mojego urodzenia, ale mogłaby po prostu się nie czepiać. Żebym tak wyglądał trochę gorzej, na przykład jak Bogdan, kumpel Arka... - pomyślał nie wiadomo który raz w życiu. - Dlaczego nie mogę być przynajmniej niefotogeniczny? Dlaczego?”. Na dole w markecie kupił sobie paczkę chipsów, które od razu zjadł, a zaraz potem wyżuł gumę miętową, żeby matka nie poczuła zapachu chipsów. Jednak w domu nikogo nie było. Spokojnie umył ręce. Otworzył lodówkę. Trzy pasztety sojowe na dni, kiedy Ilona usiłowała być wegetarianką. Małże w zalewie octowej, paluszki krabowe i konfitury z borówek, które rosną w Finlandii. Grzyby mun, dziki ryż w potrawce. Na górnej półce były mocno już wyschnięte sajgonki - pozostałość po ostatnim fryzjer party, które organizowała mama. W zamrażalniku pięć pudełek pizzy. Hadrian wybrał jedno, włożył pizzę do mikrofalówki i poszedł do pokoju zobaczyć, jak tam jego notes. Jeśli matka już czytała, to sprytnie wsadziła go na miejsce. Hadrian wyjął zeszyt i zobaczył wystający z niego swój jasny włos. „A jeśli nie czytała?". Matka z Alanem wrócili około dziewiątej wieczorem.

- Jak dzień? Muszę chyba wziąć nową nianię, bo nie dam rady tak dłużej. Jadłeś? Jeszcze jedno... -Wyjęła swój skórzany notes. - Zapisz sobie, że zdjęcia próbne do tego spotu koncertowego są w sobotę, nie w piątek... Mają jakieś przesunięcie w studiu. Co tak patrzysz? - Nic. Dobrze, będę pamiętał. Hadrian wziął brata na ręce i szybko wycofał się do siebie. Czekał na reakcję matki po tym, co jej napisał, ale żadnej reakcji nie było. „Nie, nie czytała. - Hadrian nabrał pewności, gdy wsadziła sobie nogę w specjalny stojak do malowania paznokci i zaczęła podśpiewywać. - Gdyby czytała, byłaby wściekła”. Alan, wykąpany i nakarmiony, zasnął natychmiast, jakby wiedząc, że nikt teraz i tak nim się nie zajmie. Hadrian zarzucił kurtkę i swoim zwyczajem wymknął się na galeryjkę. Tym razem jednak zszedł na ósme piętro i dopiero stamtąd zadzwonił do Ali, by opowiedzieć jej wszystko ze szczegółami. Po rozmowie wrócił do domu i za radą koleżanki wyrwał wszystkie strony z pretensjami do matki. Zaczął pisać w całkiem innym tonie: Jest strasznie dużo rzeczy, których nienawidzę. Jest też kilka osób. To najczęściej moi koledzy. Ci, którzy palą papierosy i piją alkohol. Pogardzam nimi, bo zapewne do niczego w życiu nie dojdą. Ja brzydzę się alkoholem. Umiem się kontrolować i do żadnych używek nikt mnie nigdy nie namówi. Moja mama mi imponuje. Jest dla mnie największym autorytetem. Umie znakomicie godzić pracę zawodową (zajmuje niezwykle odpowiedzialne stanowisko) z obowiązkami rodzinnymi. Uważam, że poświęca mi za dużo czasu, bo powinna też czasem pomyśleć o sobie. A prowadzi nie tylko nasz dom, ale też drugi - pomaga wujkowi, któremu zmarła żona, moja ciocia, a siostra mojej mamy. Hadrian spojrzał w okno, szukając natchnienia. Sięgnął po książkę Zrozumieć nastolatka, którą trzymał obłożoną w gazetę, na dnie szuflady przy komputerze. Przekartkował kilka stron, szukając jakiegoś pasującego tematu, i natrafił na rozdział dotyczący narodzin młodszego rodzeństwa. Chwilę czytał, potem zaczął pisać dalej w tym samym stylu: Wiem, że jest strasznie dużo wydatków, bo urodził mi się niezwykle uzdolniony braciszek, którego bardzo kocham, ale czuję, że zaczynam go nienawidzić. Głównie nienawidzę go za to, że przez niego nie mogę pojechać do mojej babci, do Szwecji. Moja mama nie popiera tego

wyjazdu, bo dziadek nie może się pogodzić z tym, że babcia wyemigrowała do Szwecji i wyszła za hotelarza. Ale moja mama, która wychowywała mnie samotnie, na pewno widzi, że jeśli nie pojadę do Szwecji, to przeleję nienawiść na Alanka, który jest przeszkodą w realizacji moich marzeń. A już najlepiej byłoby, gdyby Arek też ze mną pojechał. On nie ma matki. Moja mama zastępuje mu mamę i też powinien pojechać. Hadrian przeczytał ostatni akapit, by się upewnić, czy nie jest zbyt nachalny, ale uznał, że jeśli zacznie robić tylko subtelne aluzje, to matka może nie zareagować zgodnie z jego oczekiwaniami. Potem zapisał jeszcze dwie strony wspomnieniami i refleksjami z ostatniej sesji zdjęciowej, na którą bardzo liczyła jego mama, a o której on zapomniał. Ale był już na tak wielu sesjach, że bez trudu opisał wszystko bardzo szczegółowo i liczył, że brak odzewu mama zinterpretuje jako brak angażu dla syna. Jeszcze raz wziął do ręki Zrozumieć nastolatka i zobaczył, że ponad połowa książki dotyczy spraw związanych z płcią przeciwną i miłością. „Powinienem bardziej interesować się dziewczynami” - pomyślał i zerknął na kilka ostatnich stron swojego pamiętnika. O dziewczynach nie było tam ani słowa. Uznał, że to błąd. Spotkałem dziś Izę Malesę z podstawówki. Naprawdę świetnie zbudowana. Wykreślił ostatnie sformułowanie. Wolał, żeby mama nie domyślała się, że zauważa kształty koleżanek. To bardzo inteligentna dziewczyna. Od razu zauważyłem, że jest niezwykle oczytana. Jest też ładna. Może nie jakoś specjalnie, bo ma pewną asymetrię w twarzy, ale... Hadrian pisał i pisał, aż poczuł, że boli go ręka. Zamknął pamiętnik, zawinął w gazetę i wsunął za doniczki stojące na wysokim parapecie okna wychodzącego na galeryjkę. Czuł się tak podekscytowany, że chciał koniecznie komuś to opowiedzieć. Tylko komu? Witek i Michał odpadali - od razu zaczęliby go przekonywać, żeby tego zaprzestał. Arek? - Arek byłby dobry, ale teraz do niego dzwonić... Trochę późno. Hadrian bezradnie rozejrzał się dookoła. „Komputer!” - doznał olśnienia. Włączył komputer, uruchomił edytor tekstu i założył plik pod nazwą: „Historia-powtórzenie”. Zaczął pisać prawdziwy pamiętnik. Hadrian bił w klawisze, nie zważając na literówki i czerwone podkreślenia. Pisał i pisał. Gdy poczuł, że pieką go oczy, zapisał plik. Wiedział, że matka ma zwyczaj grzebać czasami w jego

komputerze i przeglądać pliki. Postanowił założyć hasło na plik. Chwilę zastanawiał się, co wybrać. W końcu wpisał pierwszy wyraz, jaki przyszedł mu do głowy: „drugi”. „To bardzo dobre hasło” - pochwalił się w myślach. Noc minęła spokojnie. Jeśli Alan płakał, to Hadrian tego nie słyszał. Obudził go budzik w komórce. Wolał go od tradycyjnego - był cichszy. Zanim wyszedł ze swojego pokoju, sprawdził pocztę. Odpowiedział Witkowi, że owszem, dziś do niego wpadnie i że też nie dał rady z tym trzecim zadaniem z chemii. - Be, be, be. - Ilona, pochylona nad Alanem, pokazywała mu wielkie drukowane „B”, które sama wykaligrafowała na kartce formatu A4. - To spółgłoska... Hadrian, zmień koszulę, bo nie pasuje do swetra. Be, be, beczka - powiedziała do niemowlaka, który z radością żuł stopę, śliniąc śpioszki. - Pamiętaj, nie jedz nic słodkiego. Zjedz dwie łyżeczki sezamu, są w tym hermetycznym pojemniku koło suszonych wodorostów, bo włosy ci się za mało błyszczą. Jutro casting... Alanku, patrz: Be, be... Hadrian nic nie powiedział, tylko pokiwał głową. - Teraz wszystko powtórzymy: A, be, ce, de. Pokaż mamusi de. No, Alanku, pokaż de... Hadrian, rusz się! Telefon! Do mnie? Chwileczkę. Ilona odłożyła plansze z literami i nad głową synka włączyła rozmówki angielskie. Nigdy nie zaniedbywała poranków. Zaraz po obudzeniu umysł dziecka jest najbardziej chłonny. Teraz Alan miał chłonąć angielski. - Hadrian... - szepnęła jeszcze i pokazała, żeby się nie garbił. Hadrian odruchowo się wyprostował. Na galeryjce minął panią Marię, obecną nianię Alana. Zbiegł z dziewiątego piętra i poszedł pod dom Arka. Jechali razem. Arek na Pragę, a Hadrian do centrum. Też chciał iść do „Władka”, ale Ilona kończyła śródmiejskie liceum i to zamknęło dyskusję. Chłopcy wsiedli do autobusu i stanęli na samym końcu. Arek opowiadał o ostatnich wyczynach jego nietuzinkowego matematyka nazywanego Całkiem. Chciał nawet powiedzieć kuzynowi o Idze Górce, ale nie zdobył się na odwagę. Chciał się przyznać, że już trzy razy przeszedł całą Stalową, bo ona tam mieszka. Dwa razy już prawie wchodził do sekretariatu pytać, czy do ich szkoły dojdzie nowa uczennica, ale oczywiście nie odważył się tego zrobić. Z długopisem, którym pisała Iga podczas ich spotkania, nie rozstawał się nigdy. Wyjmował go kilka razy

dziennie i z rozmarzeniem oglądał. Hadrian nie zauważył w Arku żadnej zmiany. Cicho zwierzył się kuzynowi z prowadzenia drugiego pamiętnika. Arek bez słowa położył mu rękę na ramieniu - rozumiał. To właśnie Hadrian tak lubił w wuju i jego obu synach - oni umieli rozumieć. Arek powinien powiedzieć o Idze, może byłoby mu lżej, jednak nie potrafił się przemóc. Hadrian by tego nie pojął. Nawet pierwszy raz widziane dziewczyny same się do niego lepiły. Nie, Hadrianowi nie ma co mówić o problemach z dziewczyną; on jest jak z innej planety. - Wiesz co? - Hadrian kątem oka zobaczył, że na rondzie Starzyńskiego wsiadła ładna dziewczyna, i od razu do niej mrugnął. - Pracuję nad wyjazdem do babci. A ty co zamierzasz w ferie? - Nic. Matka cię puuuści? - Mówię, że nad tym pracuję. Jak wszystko pójdzie dobrze, to i ty pojedziesz. Razem pojedziemy do babci. A jak scenariusz Bogdana? Wciąż walczy z pierwszą sceną? Obaj się roześmiali. Hadrian klepnął kuzyna w łopatkę. - Do! - Do! Pamiętaj, o trzeciej na Powązkach! - Pamiętam! Cmentarz na Powązkach wyglądał jak scenografia do sztuki o Królowej Śniegu. Srebrnobiałe płaszcze okrywały stare rzeźby na grobach. Smukłe i smutne anioły miały na pochylonych głowach puchowe białe czapki. W złożonych do modlitwy dłoniach trzymały zgrabne, puchate kulki śniegu. Dokładnie było widać, którędy przechodzili ludzie i gdzie się zatrzymywali. Śniegowa pokrywa ukryła jaskrawe kolory sztucznych kwiatów w wiązankach i cmentarz wyglądał szczególnie uroczyście. Tego dnia była czwarta rocznica śmierci Bożeny. Rodzina każdego roku przychodziła na Powązki i zawsze dopisywała im pogoda. Dziadek Zbyszek szedł pierwszy, z trudem pchając nowoczesny, niewygodny wózek z Alanem. Zaraz za nim szła na wysokich cieniutkich obcasach Ilona, z gołą głową, w rozwianym płaszczu. Trzymała pod ramię matkę Uli (uderzająco podobną do córki wysoką szatynkę) i klarowała jej, że koniecznie trzeba młodym wybić ślub z głowy. Za nimi Adam, Karol (przyjaciel Adama) i ojciec Uli cicho rozmawiali o tym, że młodzi zaraz po studiach chcą jechać w Bieszczady i że to niemądry pomysł. Hadrian streszczał Arkowi Nad Niemnem. Ostatnią parę tworzyła Ula i Emil. Emil, po raz nie wiadomo który, tłumaczył Uli, że nie powinna się przejmować ciotką, bo nią

nikt w rodzinie się nie przejmuje. Niech Ilona sobie robi i mówi, co chce. Najważniejsze, że on kocha Ulę, a jego ojciec jest po ich stronie. Reszta się nie liczy. - Zresztą moja mama bardzo cię lubi - zakończył i mocniej ścisnął ramię Uli. - Och, przestań! - Ula potrząsnęła głową i sięgnęła po chusteczkę higieniczną. - To komu mam się zwierzać? Dzwonić do telefonu zaufania? - Ja jestem twoim telefonem zaufania, a ty moim. Emil... Mocniej przytuliła jego ramię. Ula była wysoka, więc Emil, lekko odwracając głowę, pocałował ją w czoło. - Mój ty telefonie zaufania. - Czynny całą dobę! - Ula zaśmiała się i napięcie między nimi znikło. Zaraz po wizycie na cmentarzu mieli jechać do Szybalskich. Tam chcieli oficjalnie poinformować rodzinę o zaręczynach. Oboje zamierzali uczyć w wiejskich szkołach, wynieść się z Warszawy, przyjeżdżać tu tylko w odwiedziny. Rozumieli się doskonale... poza jednym: Ula nie chciała albo nie umiała przyjąć do wiadomości tych dziwacznych rozmów z matką. Z matką, która od czterech lat nie żyła. Teraz po raz kolejny zaproponowała, żeby pobrali się w kwietniu. - Kwiecień nie ma „r” w nazwie. - Racja. To maj. - Maj też nie ma. - Czerwiec? - W czerwcu mam najgorsze alergie, ale niech już będzie. - To może lipiec? - Nie ma „r”. Oboje bezradnie spojrzeli na siebie. Ula była wyraźnie zdenerwowana. Kilka razy złapała pełne dezaprobaty spojrzenie Ilony. Znała ciotkę Emila ponad rok, ale nadal nie wiedziała, dlaczego Ilona jej tak nie lubi. Doszli do grobu i w milczeniu pochylili głowy nad skromnym, granitowym nagrobkiem. BOŻENA ANNA SZYBALSKA Zmarła tragicznie w wieku 38 lat Pokój Jej Duszy! Ilona podała dziadkowi piękną, okazałą wiązankę róż. Dziadek uroczyście złożył ją na grobie córki. Potem wyjął z kieszeni wielką jedwabną chustkę i głośno wydmuchał nos.

Rodzice Uli też położyli kwiaty. Przez kilka minut wszyscy stali w ciszy. Mama Uli bezgłośnie poruszała ustami. - Mamo, przecież to oczywiste! - bardzo głośno powiedział Emil i wszyscy zgromadzeni poza śpiącym twardo Alanem z zainteresowaniem na niego spojrzeli. - Przepraszam, wyrwało mi się. Emil zrobił się czerwony i przepraszająco popatrzył na Ulę, która z dezaprobatą pokręciła głową. Arek i Hadrian wymienili znaczące spojrzenia i obaj jak na komendę spuścili głowy. Uroczysty obiad się udał. Terminu ślubu wprawdzie nie ustalono, ale Karol dzielnie bronił młodych przed atakami Ilony, która za wszelką cenę próbowała im wybić z głowy pomysł ślubu. Kiedy się żegnali, Emil mocno uściskał przyszywanego wujka. - Dziękuję. - Ale za co, bo nie rozumiem? - powiedział Karol i mrugnął do Emila. Poza tym, że Baczyński sześciokrotnie dzwonił na komórkę dziadka, popołudnie było bardzo udane. Ilona wróciła z pracy zła, że musi przed osiemnastą zwolnić nianię. Czuła, że mimo zdolności organizacyjnych pogodzenie opieki nad Alanem z pracą jakoś jej nie wychodzi. Wpisała do kalendarza, żeby się nad tym zastanowić. Podziękowała pani Marii i teraz, już w stroju domowym, energicznie kołysała wózek z zasypiającym Alanem. Spojrzała na swoje paznokcie i poczuła się znużona życiem. -Hadrianku... - zaczęła, a po Hadrianie przeszedł dreszcz. Nienawidził tego zdrobnienia. - Co tam, trudny okres? - Ilona zmierzwiła mu włosy. - Nie, dlaczego? - Nic, nic, tylko tak. Mama była nieswoja i Hadrian doskonale wiedział dlaczego. Usiłowała w niewymuszony sposób nawiązać do tego, co przeczytała w jego pamiętniku. Syn nie miał zamiaru jej tego utrudniać. Wręcz przeciwnie. - Mamo, ścisz tego Mozarta. Jeśli Alan ma być genialny, to i tak będzie. A ja muszę brać się do włoskiego, niestety. - Kochanie, ja widzę, że ty niespecjalnie lubisz ten włoski? - No. - To może, wiesz... w biznesie liczą się różne języki. Szwedzki. Przecież z niemieckiego byłeś bardzo dobry, a to podobne języki. Musisz mi mówić, kochanie, gdy cię coś gryzie. Jestem twoją

matką, nie zapominaj o tym. Hadrian chciał powiedzieć, że od urodzenia ani przez sekundę nie dała mu o tym zapomnieć, ale milczał, bo wiedział, do czego mama zmierza. - A wiesz, tak mi przyszło do głowy... może... no nie wiem, czybyś chciał... - Mama cedziła słowa, których Hadrian się domyślał. - Może byście z Arkiem wybrali się na ferie do babci do Kalmar? - Och, mamo! Jesteś niesamowita. Marzyłem o tym... Jak się domyśliłaś? Hadrian tak teatralnie zachwycił się „pomysłem” mamy, że aż się przestraszył dekonspiracji. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Mama z zadowoleniem zerknęła na swoje odbicie w szybie szafki kuchennej. Jeszcze raz podziękował, nachylił się nad bratem i powiedział: - No co, mały? Fajnie ci, co? Kiedy to mówił, czuł na sobie wzrok mamy i niemal jej dotyk na swoim karku. Gdy się odwrócił, zobaczył, że mama ma szkliste oczy. Poszedł do swojego pokoju. Cicho zamknął za sobą drzwi. Włączył komputer. Otworzył pamiętnik. Wpisał hasło: „drugi”. Nienawidzę. To właśnie nienawiść czuję najczęściej. Nienawidzę siebie zaraz na drugim miejscu, albo nawet ex aeąuo z moją matką. Nienawidzę swojego życia i tego, że nie wystarcza mi odwagi, żeby je zmienić. Znów wziąłem od dziadka pieniądze. Chciałbym za którymś razem powiedzieć „nie, dziękuję”, ale nie umiem. Powinienem przynajmniej zastanowić się, skąd dziadek ma taką kasę, ale tego na pewno nie chcę wiedzieć, bo wtedy musiałbym nie brać. A na to mnie nie stać. Anormalny. Obniżona dojrzałość emocjonalna. Beznadziejny typ - taki właśnie jestem. Kiedy byłem mały, ciocia Bożena zawsze mnie tak mocno przytulała. Dziadek zresztą też... I babcia Małgosia, zanim wyjechała, też... Właściwie to co pamiętam jako pierwsze? Chyba jak idę, a dziadek krzyczy: „Hadrianek chodzi, patrzcie, Hadrianek chodzi!". Chyba to... Hadrian pisał ponad godzinę. Kiedy zamknął plik, czuł się świeży jakby wziął letni prysznic. Wyłączył komputer i sięgnął po zeszyt za doniczkami. Mama zawinęła go dokładnie tak samo jak Hadrian. Otworzył notatnik i zaczął pisać: Moja matka jest niesamowitą kobietą. Cechuje ją nieprawdopodobna wprost intuicja. Sama domyśliła się, że marzę o Szwecji. Nigdy jej nawet o tym nie wspominałem, a ona wiedziała.

Jadę! Nie mogę więcej pisać, bo muszę jeszcze zabrać się do włoskiego. Ale jestem szczęściarzem, że trafiłem do takiej rodziny. Moi rówieśnicy tracą czas, a ja uczę się i przygotowuję do przyszłych zadań. No i moja mama! Nie każda mama umie tak trafić w dziesiątkę i spełnić marzenia syna. Moja to potrafi. Zazdroszczę sam sobie! Patrzę na moich kolegów, którzy angażują się w miłość, i żal mi ich - wypalają się na błahych sprawach. Postawił dużą kropkę i podparł głowę dłonią. „Emil ma fajnie, jest zakochany, a ja?". Zrobiło mu się bardzo smutno. Rozejrzał się po swoim dużym, niemal pustym pokoju, jakby chciał się przekonać, jak wielka pustka go otacza. Zamienił kropkę na wykrzyknik. Zawinął zeszyt i wsunął tam gdzie zawsze. Zapalono już latarnie. Niskie, zakończone białymi, romantycznymi kloszami, nadawały nowoczesnemu osiedlu tajemniczy wyraz. Na murkach otaczających Dąbrówkę, na stacji przekaźnikowej i na dachach niektórych samochodów lśniła srebrna warstewka. Z neonu nad spożywczym kładł się na ulicę szeroki, pomarańczowy cień. Automatyczne drzwi marketu co chwila wpuszczały lub wypuszczały klientów. Jednak tam, gdzie mieszkali Szybalscy, było zaciszniej. Przy ulicy Mikołaja Trąby w oknach wielu mieszkań świeciło się światło, ale tylko na jednym balkonie ktoś stał. Był to Adam. Zaniepokojony patrzył w stronę, z której powinien nadejść Arek. Jednak nie było go widać. Adam pomyślał, że zadzwoni do syna. Już wziął aparat do ręki, gdy przed oczami stanęła mu taka scena: Arek stoi w zatłoczonym autobusie, dzwoni jego komórka, on odbiera. „Ha-ha-halo?" - duka. Czerwieni się, ludzie na niego patrzą, a on marzy, by zapaść się pod ziemię. Adam odłożył telefon. Nie chciał tego robić swojemu synowi. „Te cholerne SMS-y! Muszę wreszcie nauczyć się je wysyłać” - pomyślał. Znów sięgnął po telefon. - Hadrian? - Głos Adama był niespokojny. -Już późno, a Arka nie ma... - Nie mówił, że gdzieś idzie? Może jest u Bogdana? - Nie wiem, a głupio mi dzwonić. Może byś wysłał mu wiadomość, co? - Znów zapomniałeś, że masz tę usługę „Gdziecko”? Zaraz u ciebie będę i sprawdzimy. Hadrian wskoczył w buty i po kilku minutach był u Szybalskich. Akurat nadszedł także Emil. Z telefonu ojca wysłali SMS-a z pytaniem o miejsce pobytu Arka.

Po kilku chwilach na wyświetlaczu telefonu ukazała się odpowiedź: „Stalowa”. - Dzięki, Hadrian - ucieszył się wuj i z uznaniem, jakby Hadrian dokonał epokowego odkrycia, uścisnął mu dłoń. - Stalowa? Co on tam robi? Fajne to „Gdziecko”. Ktoś miał genialny pomysł! Arek nie musiał nawet odbierać. A ty skąd wiedziałeś o czymś takim? To fenomenalne. Ale Arek miał pomysł, żeby to uruchomić! - Zasadniczo odnoszę wrażenie, że ta opcja została wymyślona tylko dla mojej matki, konkretnie: do śledzenia mnie. Ale cieszę się, że jest z niej jakiś pożytek. - Hadrian... - To co, wujek? Jutro wpadnę. Powiedz Arkowi, że dziś już nie dam rady. Do. - Do. Hadrian odłożył swoją komórkę i wziął aparat matki. Wysłał pytanie i telefon po chwili wyświetlił: „Aluzyjna”. - Racja - mruknął Hadrian. - Przecież tu właśnie jestem. Gdybym kiedyś poczuł się zagubiony, skorzystam z tego... Uśmiechnął się do siebie. Wsunął matce telefon do torebki. Podszedł do niej. Zakręcała sobie włosy. Dotknął jej ramienia. - Dobranoc. Cicho zamknął drzwi swojego pokoju. Włączył komputer, otworzył pamiętnik, wpisał hasło: „drugi” i zaczął pisać. Jeżeli ja - młody, przystojny, zdrowy i bogaty - jestem tak beznadziejnie samotny, to na co mają liczyć starzy, brzydcy, chorzy i biedni? Na nic? Nie mieści mi się to w głowie... Ktoś, kto wymyślił życie, zdecydowanie nie dopracował tego projektu...

Rozdział 2 Iga Górka była w nowej szkole zaledwie cztery godziny lekcyjne, a spotkało ją tyle przykrości, że można by nimi obdzielić kilka osób. Z całego serca żałowała, że nie poczekała, aż miną ferie. Przeniosła się zaraz po radzie pedagogicznej w swojej poprzedniej szkole i teraz, w ostatnim tygodniu starego semestru, zaczęła naukę we „Władku”. Dyrektorka, w obecności jej mamy, dopisała ją do klasy IB humanistycznej i uspokajająco położyła rękę na ramieniu Igi. - Uczy tam pani Gawinowa, najpoczciwsza matematyczka na świecie. Dziecko, ty nie możesz się tak denerwować. Kiedy Iga weszła do szkoły, jej nowa klasa szumiała od plotki, że wychowawczyni miała wypadek. Złamała nogę. Albo złamała dwie nogi. Albo nogę i dwie ręce... W każdym razie nie wróci do końca drugiego semestru. Przekrzykując się nawzajem, snuli domysły, kto do nich przyjdzie, kto ją zastąpi. W tych okolicznościach pojawienie się Igi nie zwróciło szczególnej uwagi. Po dzwonku do klasy weszła wicedyrektorka z jakimś mężczyzną. Iga zobaczyła, że kilka dziewczyn złapało się za ręce i szeptem jęczą: - To niemożliwe, niemożliwe. Tylko nie Całek! Może to tylko na zastępstwo? Całek, o którym Idze nic nie było wiadomo, został ich wychowawcą na cały następny semestr. W drugiej klasie może wróci pani Gawin. „Może” - tego dyrektorka nie była pewna. Powiedziała jeszcze do nich: „Przepraszam was”, po czym szybko wyszła. Kiedy zostali sami, Całek potoczył spojrzeniem po klasie. Potem zaczął bardzo wolno czytać listę. Iga była dopisana na końcu. - Nowa? - Całek skierował w jej stronę długopis reklamujący firmę ubezpieczeniową. - Lubię nowe. Zawsze lepsze nowe niż stare. - Zaśmiał się z własnego dowcipu. - No, to chodź do tablicy. Muszę was poznać, robaczki, a mogę zacząć od ciebie. Weź kredę i zapisz... Tylko skoncentruj się i nie kompromituj poprzedniego nauczyciela. Pisz... Iga kiwnęła głową. Nie widziała, gdzie jest kreda, a prawdę mówiąc, nie widziała nawet tablicy. Była odrętwiała z przerażenia. Gdzie miła, niewymagająca poczciwina, która miała gładko doholować ją do matury? Gdzie ona jest?! Całek dyktował coś, robiąc wtręty dotyczące własnej młodości i rodzinnego porodu, który ostatnio przeżył. Trzymał Igę pod tablicą prawie kwadrans.

Potem niespiesznie wstawił jej jedynkę i zaczął bujać się na obcasach. - Odnoszę wrażenie... zaraz... jakie ja właściwie odnoszę wrażenie? Już sam nie wiem. Kto następny? A ty siadaj. Siadaj i przemyśl sobie dzisiejsze doświadczenie. Iga nikogo jeszcze nie znała; nie patrzyła zresztą na twarze. Usiadła w jakiejś ławce i zaczęła wodzić palcem po linii życia na lewej ręce. Z płaczem chciała zaczekać chociaż do dzwonka. - Macie dużo szczęścia, że w programie nie ma całek, czego ja z kolei żałuję... Całek zaczął opowiadać wesołe historyjki z czasów swoich studiów. Potem przeszedł nagle do tematu lekcji. - I jak to zapisać? Proszę, Górka. Dam ci kolejną szansę. Mam dziś dzień dobroci dla robaczków. No, chcesz się zrehabilitować? Ja tylko tak przerażająco wyglądam. W istocie jestem poczciwy jak duszona baranina. Więc? „O co on pyta? Przecież przed sekundą mówił, jaki był świetny na studiach, i żeby się cieszyli, że nie ma w programie całek. A teraz?” - pomyślała Iga i lekko podniosła się z krzesła. - Wstawię ci jeszcze jedną jedyneczkę. I tobie też, bo mi cały czas przeszkadzasz. - Podszedł do blondynki, która przez całą lekcję omawiała z koleżanką jego wygląd i opadające spodnie. -Nazwisko znasz? - Swoje? - Swoje, aniołku. Swoje. O cudze bym cię nie zapytał, bo takiego pytania pewnie byś nie udźwignęła, co? - Nie wiem. - Widzisz, a ja wiem. To jak nazwisko? - Dyner. - Dyner... O, widzę tu czwórkę. Ale to już historia. Żebyśmy się od razu i bez niedomówień zrozumieli: kto gada na moich lekcjach, tego od razu pytam. Jeśli ktoś chce się zgłosić, niech tylko coś szepnie do kolegi z ławki. To będzie dla mnie znak, że chce odpowiadać. Rozumiecie, prawda? - Stanął pod tablicą i zaczął mówić nieco głośniej. - Ja uczę matematyki. To królowa nauk, a nie, za przeproszeniem, jakaś geografia... Chociaż ja w szkole miałem geografa emerytowanego majora. To był naprawdę ktoś... Na przerwie nikt do Igi nie podszedł. Nikt się do niej nie odezwał. Klasa wrzała od nowiny, że muszą - oni, klasa humanistyczna - wytrzymać z Całkiem pół roku. Byli przerażeni i Iga wcale ich nie interesowała.

Złapała więc torbę i poszła w jakimś kierunku. Miała nadzieję, że w kierunku łazienki. Arek wiedział, że Iga trafiła do równoległej klasy. Już dotarło do niego, że Całek wziął w jej klasie matematykę i wychowawstwo. Widział, jak klasa w milczeniu wychodzi z sali i jak Całek, zadowolony i promienny, zamyka za nimi drzwi. Całek był postrachem szkoły, i to nie tylko uczniów, ale też rodziców. Nie znał litości. Nie przyjmował żadnych tłumaczeń i nic nie mogło go wzruszyć. Arek, który miał z Całkiem lekcje, wiedział, jaki ma specyficzny sposób bycia. Uczył bardzo dobrze, ale płaciło się za tę naukę wysoką cenę. Współczuł Idze. Pierwsza lekcja z Całkiem to musiał być dla niej prawdziwy szok, ale co mógł na to poradzić? Zobaczył ją, gdy odważyła się wyjść z łazienki. „Podejdę do niej - postanowił, ale zaraz się zreflektował. - I co powiem? No tak, nie mam pojęcia, co jej powiedzieć. Może ona mnie zauważy? Umiem łazić po Stalowej, ale boję się nawet podejść. Ty, lepiej stój tutaj, bo zaczną ją nazywać Panią Jąkałową. Chcesz tego, pierdzigębo? Nie, nie chcę”. Iga też zobaczyła Arka. Stał oparty o parapet i udawał, że czyta. Z nikim nie rozmawiał. Do niej też nie podszedł. Igi to nawet nie zdziwiło. „Za pieniądze jakoś się przemęczył, ale z własnej woli z takim bezmózgowcem jak ja nikt nie chce gadać”. Już nieraz miała z tym do czynienia. Koleżanki lub koledzy, zmuszeni przez nauczycieli, by jej pomogli, potem w szkole udawali, że jej nigdy nie widzieli. Nikt nie kwapił się do kontaktów z dziewczyną, która nie przekształci najprostszego wzoru... „Wzoru - westchnęła Iga. - Teraz fizyka. Boże, chciałabym umrzeć! Boże, ześlij mi jakąś miłą i bezbolesną śmierć, proszę! Błagam!”. Spuściła oczy i zobaczyła, że ma ohydną tłustą plamę na lewej nogawce spodni. Ze zdziwieniem stwierdziła, że w ogóle jej to nie obchodzi. Gdy zadzwonił dzwonek, z trudem zdobyła się na wysiłek i noga za nogą, jakby miała w każdym kapciu dziesięciokilogramowy odważnik, weszła do pracowni fizycznej. Niepotrzebnie jednak się martwiła. Fizyczka, zadbana i raczej sympatyczna, odczytała listę, podyktowała temat i oznajmiła: - Chyba dacie radę sami zapoznać się z tym rozdziałem? Mam tyle prac do sprawdzenia. I wyszła.

Klasa w całkowitym milczeniu słuchała, jak stukają na korytarzu jej wysokie pantofle. Potem wszyscy zaczęli szeptać. Iga potoczyła wzrokiem po klasie. Na nią też patrzyło kilka par oczu, a jakaś dziewczyna przesiadła się na krzesło pod ścianą, najwyraźniej robiąc jej miejsce. Iga obejrzała się, czy to na pewno o nią chodzi, a przekonawszy się, że tak, chciała wstać i przesiąść się... ale nie mogła. Nie potrafiła się ruszyć. Nie była nieśmiała, to nie to... Po prostu poczuła tak wielki bezsens życia, że żaden przyjazny gest nie mógł tego zmienić. Zwróciła oczy do ściany i zaczęła studiować mapę odprysków tynku. Nie widziała już, że dziewczyna wzruszyła ramionami i zajęła się czytaniem książki. W pracy był młyn. Na dodatek ojciec dzwonił do Ilony trzy razy i musiała mu przez telefon dyktować treść jego oświadczenia dla prasy. Nie mogła odmówić, bo regularnie podsyłał jej swoich kolegów, a przede wszystkim Baczyńskiego. Teraz, kreując wizerunki członków parlamentu, dobrze zarabiała. Zmęczona wracała do domu. Młoda, zadbana sekretarka Olga chciała ją namówić na wspólne zakupy. Ilona miała ochotę pochodzić po butikach, ale zamiast się zgodzić, oznajmiła: - Niestety, nic z tego, Oleńko. Mam na głowie jeszcze drugi dom - mojej zmarłej siostry. Gdy Olga wyszła, Ilona uświadomiła sobie, że nie była w domu szwagra prawie dwa tygodnie i że czas tam zajrzeć, zanim ta okropna Ula rozpanoszy się u nich na dobre. Jedyne, co jej odpowiadało w narzeczonej Emila, było to, że zaraz po studiach wyjedzie razem z nim w nonsensowne i nudne, zdaniem Ilony Bieszczady i zniknie jej z oczu. Nie znosiła Uli. Po wejściu do swojego mieszkania od razu zobaczyła, że jest jakoś inaczej. Cisza - nie słychać żadnej muzyki. Od progu poczuła złość, że niańka się tu rządzi. - Czy pani nie przesadza, pani Mario? Ilona czuła, że robi jej się gorąco i że nienawidzi tej kobiety i tego jej oskarżycielskiego wyrazu twarzy. - To nie moja sprawa. Ja pani to mówię dla dobra tego maleństwa. Jak to może być, że dzieciak po dwanaście godzin matki nie widuje... - Bez przesady. W soboty... - Trzeba dziecko tulić, pieścić, dotykać, stać nad nim, trzymać je na rękach, mówić do niego. On pani wcale nie zna...

Pani Maria wzrokiem pełnym miłości patrzyła na Alana leżącego w pościeli w angielskie napisy. - Spał dobrze? - Ilona postanowiła zakończyć tę absurdalną rozmowę. Ze szczegółami, które nudziły Ilonę, pani Maria opowiedziała, jak spędzili dzień. Wreszcie Ilona zapłaciła jej dniówkę. Kiedy tylko niania wyszła, Ilona nastawiła angielskie piosenki dla dzieci i na oparciu łóżeczka rozstawiła plansze z literami. Emil miał akurat chwilę przerwy między zajęciami a korepetycjami. Siedzieli teraz z Ulą u dziadka Zbyszka, zajadali się bigosem z chlebem staropolskim i rozmawiali wciąż o tym samym: o ich ślubie. - Dziadek ma rację - musimy w końcu ustalić datę. Może maj? - powiedział Emil. - Miesiąc bez „r” w nazwie. Odpada. Czerwiec. - No to niech będzie czerwiec. Bardzo dobrze. -Wiesz co? Chodź do urzędu. Zobaczymy, co mają wolnego. Termin, a potem świadkowie. Masz jakąś kuzynkę, tak? Całkiem zapomniałem, Czapla na nas czeka. - O! Dobrze, że do niego idziemy. - Dlaczego? - Lubię go. - To świetnie. Świadek to połowa sukcesu. - A druga połowa? - Druga połowa ma bardzo ładne uszka. -I co jeszcze? - Zaraz ci opowiem. Zaczęli się całować. - Miałeś mi opowiadać, a nic nie słyszę. Ula śmiesznie przekrzywiła głowę i pociągnęła Emila za misternie wygoloną brodę. - Kłopoty techniczne. -Jak wy pięknie razem wyglądacie - pierwszy raz od paru chwil odezwał się dziadek. - Co, już idziecie? Poczekajcie chwileczkę, dam wam bigosu dla Adasia. Żona Ukrainka otworzyła restaurację. Dostałem pięć kilogramów na zapas. Baczyńskiemu dali dziesięć, spryciarze. Aha, i macie tu... no, bierzcie... – Wcisnął Emilowi w dłoń kilka banknotów. -Jeszcze nie zapomniałem, jak to jest być młodym i biednym. Arek poczekał do środy. Wiedząc, że będzie musiał wytrzymać bez Igi dwa tygodnie ferii, zebrał się w końcu na odwagę i powtarzając w myślach: „Spokojnie, uspokój się, od tego się nie umiera” - podszedł do Igi. „Cześć, pamiętasz mnie?” - miał przygotowaną formułkę, ale zanim

zdążył ją wypowiedzieć, Iga sama zaczęła. -Jak żyjesz? Jeśli tak samo jak ja, to serdecznie ci współczuję. - Uśmiechnęła się do niego niepewnie. - Czeee... cześć. A co się staaało? - Nic. I wszystko. Rzęsa mi się podwinęła. Z mamą się pokłóciłam. Filip ciągle gada o jakimś łucznictwie. Całek mnie uczy, pies choruje. Wszystko idzie nie tak. - Źle jest? - Bardzo źle. Całek postanowił pokazać klasie, że nie mam mózgu, i udaje mu się to, niestety. - Niemożliwe. Arek nie mógł od niej oczu oderwać. Kątem oka zauważył, że Bogdan sam wychodzi ze szkoły, nie czekając na niego. Teraz jednak liczyła się tylko Iga. Też skończyła już lekcje. Była w swoim turkusowym futerku, w białej czapeczce. „Jaka ona jest ładna” - tylko ta jedna myśl kołatała mu się po głowie. Iga się poruszyła i Arek poczuł zapach jej perfum. Musiała minąć chwila, zanim sprzed oczu znikły mu białe plamy. O mało nie zemdlał. - Może wyjdziemy? Muszę poczekać jeszcze dwadzieścia minut. Oczywiście nie czekaj ze mną, jak się śpieszysz. Arek nic nie powiedział. Błyskawicznie wskoczył w kurtkę i wyszedł z Igą przed szkołę. Chodzili w tę i z powrotem i gadali. Jedynym tematem ich rozmowy było to, jakim katem jest Całek. Arek usiłował opanować zdenerwowanie. Co kilka sekund chciał zaproponować Idze, że poniesie jej torbę, ale ciągle nie mógł się na to zdobyć. Zamiast tego nieustannie sprawdzał, czy wiadomy długopis leży w jego kieszeni na piersi. Kiedy w końcu powiedział sobie w duchu: „teraz albo nigdy”, zobaczył, że jakiś wysoki chłopak skrada się za plecami Igi i po chwili już trzymał dłonie na jej oczach. - Kto to? - powiedział głębokim, „radiowym” głosem. - To ty! No, cześć! - Iga odwróciła się, cała roześmiana. - Co tak długo? Aha, poznajcie się. To jest Alek. Opowiadałam ci o nim. - A, tak. Znawca matmy, o ile pamiętam. Cześć. Arek dyplomatycznie milczał. Nie skomentował tego „Alka”, tylko wyciągnął dłoń w stronę wysokiego chłopaka.

- A to jest Filip, mój chłopak. Iga uśmiechnęła się do Filipa tak promiennie i tak wdzięcznie mrużąc przy tym oczy, że Arek poczuł, jak z bólu skręca mu się żołądek. Koło nich z hukiem przejechał tramwaj. - Też chodzisz do tej budy? - Filip spojrzał na Arka i brodą wskazał gmach liceum. - Tak - odparł Arek i zrobiło mu się żal samego siebie. - Przepraszam was, że tak długo czekaliście, ale korki są makabryczne. Całe śródmieście stoi. To co, idziemy do centrum handlowego? Jakieś buty kupujesz? - Nie buty, tylko kombinezon na narty. Iga żartobliwie szarpnęła go za rękaw kurtki i uśmiechnęła się tak ciepło, jakby powiedział coś niezwykłego. - No, w każdym razie potrzebujesz coś z ciuchami. A o tych nartach to jeszcze musimy... - To ja już póóójdę. - Rozumiem. Mnie też by żadna siła nie zmusiła. Filip zachował się tak jak wszyscy chłopcy, których Arek znał: zrozumiał, że on się jąka, i od razu się z nim zaprzyjaźnił. Arek był dla niego niegroźny. - No wiesz! - Iga udawała, że bije Filipa po ramieniu, ale w istocie już trzymali się za ręce i kiedy tylko się pożegnali, Arek zobaczył, jak ładnie się całują. Turkusowe futerko przytuliło się do czarnej puchowej kurtki. A potem Iga dała po prostu Filipowi swoją torbę i ruszyli w kierunku Targowej. - Poszli - powiedział do siebie Arek i dotknął policzków. Był pewien, że jest chory. Sam nie wiedząc, co robi, poszedł za nimi. „Ale z ciebie kowboj... Ten olbrzymi gość nawet się nie zdenerwował, że jego własna dziewczyna z tobą stoi. To co z tego? To z tego, że nie jesteś dla niego żadnym zagrożeniem, idioto. Racja”. Dwie osobowości Arka cały czas wymyślały sobie nawzajem. Turkusowe futerko i czarna kurtka doszły do skrzyżowania i tam się na chwilę zatrzymały. Arek patrzył, jak Iga całą sobą uśmiecha się do Filipa, jak się całują. A kiedy już znikli mu z oczu, podszedł do miejsca, gdzie przystanęli, i zaczął wpatrywać się w ślady, jakie zostawili. Zdjął rękawiczkę, dotknął tych mniejszych, karbowanych w równe rządki. Zgarnął śnieg z miejsca, gdzie dreptała Iga. Zrobił z niego kulę i przyłożył sobie do rozpalonej

twarzy. Ruszył biegiem w stronę Czterech Śpiących. Chciał jak najszybciej złapać autobus i wsadzić śnieg do zamrażalnika, żeby go już nigdy nie stracić. „Roztopi ci się w autobusie - zaczął rozmowę ze sobą. - Ona mówi do ciebie »Alek«, chyba słyszałeś? Masz u niej duże szanse, szkoda gadać... Racja, to wszystko nie ma żadnego sensu. Tylko wychodzę na idiotę. No i co z tego? Mamo, co ja mam zrobić?". Włożył kulę do kieszeni kurtki. Kiedy znalazł się w domu, położył śniegową bryłę w rogu na balkonie. „A jeśli przyjdzie odwilż?". Po chwili zastanowienia zawinął śnieg w torbę foliową i wsadził do środkowej szuflady zamrażalnika. Hadrian z zadowoleniem zauważył, że od kilku dni jego życie płynie nadspodziewanie gładko. On pisze, matka czyta i z zachwytem na niego patrzy. Owszem, chodzi na różne głupie castingi, pozuje i daje sobie farbować brwi na czarno. Traci masę czasu, ale na jednym z castingów usłyszał, jak producentka omawia zalety jego wyglądu, i było mu bardzo miło. Matka strasznie go pilnuje i nie pozwala nigdzie wychodzić, ale za to złapał kontakt z nową nianią, panią Marią. Obaj z Arkiem jadą do Kalmar, do babci Małgosi. Dziadek dofinansował ich niespodziewanie dużą kwotą. Na Gadu-gadu spotkał nową dziewczynę (Oliwię) i dobrze im się gadało. Jeszcze nie ustalił, czy czasem nie miała już chłopaka, ale zamierzał zrobić to przed wyjazdem do Szwecji. Na razie wpisał ją tylko na swoją listę. Michał i Witek byli u niego ostatnio kilka razy i grali w „Maxdeada”, aż rozbolały ich kciuki. Wszystko szło gładko, a przynajmniej nie szło źle. „Świat jakby się ode mnie nareszcie odczepił” - pomyślał Hadrian. - Hadrian, popraw włosy, bo zaraz geografia. Jarek, kolega z klasy, wraz ze swoimi kumplami stanął przed Hadrianem. - O co chodzi? - Hadrian odruchowo sięgnął do włosów. - O nic. Może Chabros podejdzie do mapy? Chodź, chodź, wyznaczymy razem współrzędne geograficzne najważniejszych punktów twojego ciała. Jarek zaczął obmacywać sam siebie po całym ciele. - Spłyń! Co cię ugryzło? Złośliwiec Zadziorny - przyszedł koledze z pomocą Witek. - O co mu chodzi? Hadrian patrzył w ślad za Jarkiem, ale w tym momencie pojawiła się geograficzka i weszli do

klasy. Anna Olewińska pracowała pierwszy rok. Była młoda, a do tego ładna. Umiała się dobrze ubrać i z przyjemnością przychodziła do szkoły. Nie bez satysfakcji łowiła pełne uznania spojrzenia uczniów i kolegów z pokoju nauczycielskiego. Na początku roku obawiała się trochę tych klas, które miała przejąć po innej geograficzce. Teraz, po pierwszym semestrze pracy, nie bała się już niczego. A szczególnie lubiła lekcje w II D. Wręcz na nie czekała. Zgrabnie usiadła za biurkiem. Poprosiła o otworzenie ostatniego okna i wyjęła swój kajet. Założyła nogę na nogę, postawiła koło biurka torebkę i zaczęła sprawdzać listę. - Dzisiaj zajmiemy się skamieniałościami. Kto przypomni nam... - Hadrian, uważaj, zaraz idziesz - syknął Jarek i z niewinną miną zaczął się wpatrywać w geograficzkę. - Może... - Nauczycielka przełknęła ślinę. - Chabros nam coś opowie. Na ten temat oczywiście. Hadrian wstał. Wziął do ręki zeszyt i podszedł do tablicy. Smutno spojrzał na rozłożone na biurku eksponaty. Nie wiedział nic na ich temat. Wszystkie wydawały mu się tak samo beznadziejnymi szarymi kamieniami. Na chybił trafił wziął jakąś bryłę i zauważył, że nauczycielka wpatruje się w jego ręce ze świeżym manikiurem. Wczoraj miał sesję zdjęciową i potrzebne były zbliżenia jego dłoni. Miał manikiur męski, na szczęście bez lakieru, ale poczuł się głupio. Nabrał powietrza i patrząc na skałę, powiedział, że to piaskowiec. - Powinnam ci postawić jedynkę, ale ponieważ to nasza ostatnia lekcja przed feriami... No, siadaj. Tym razem ci daruję. - Tym razem... - Jarek odwrócił się do klasy i znacząco powtórzył bezgłośnie: - Tym razem ci daruję. - Machnął z wdziękiem dłonią, naśladując nauczycielkę. - Mościcki, dlaczego ja widzę twoje plecy? Proszę bardzo, zapraszam tu do mnie. No więc co to za skała? Jarek wziął skamielinę, którą wskazała nauczycielka. -Ta? - Tak, ta. - Może to... mika? - Sam jesteś mika. To jest mika. - Podsunęła mu pod nos przezroczyste plastry miki. - Nie wiesz. Znowu jesteś nieprzygotowany. Mam już dość waszego lekceważącego stosunku do mojego przedmiotu. Przecież większość z was będzie zdawać z geografii egzaminy na uczelnię. Siadaj,

Mościcki. Wstawiam ci jedynkę na nowy semestr. Może to cię otrzeźwi. Jarek wolno wracał na swoje miejsce. - Tym razem ci daruję - mówiły bezgłośnie jego usta, a siadając, ponownie machnął ręką w charakterystyczny dla Anny Olewińskiej sposób. - Chabros, słodki kochaneczku, pociesz panią profesor. Jarek cmoknął w powietrze i kilka osób parsknęło śmiechem. Po lekcjach Jarek podszedł do Hadriana. - List do ciebie. - Co? Od kogo? - Hadrian wyciągnął rękę. Może byśmy przeżyli razem jakieś zlodowacenie? Twoja na zawsze - Ania. - Jaka Ania? - Hadrian spojrzał na kolegę, ale Witek był już koło nich. - Idź sobie, Zadzioro Nachalna. Hadrian, nie zwracaj na niego uwagi. - Ale o co mu chodziło? Jaka znowu Ania? Jarek chciał jeszcze coś powiedzieć, ale koło nich wyrosła Ala i słodko zatrzepotała rzęsami. -Jareczku, ty masz chyba jakiś problem, prawda? Opowiedz mi o tym. - Nie mam żadnego problemu. Ciebie to nie wkurza, że ona go tak faworyzuje? Jest na innych prawach niż ja! Rzucił ją chłop, rozumiem to. Zabujała się w Chabrosie, też to rozumiem. Ale w szkole musi być sprawiedliwość! Co to za zwyczaje?! Też bym chciał, żeby mnie ktoś faworyzował! Tak nie może być! - No, dobrze. - Ala spokojnie pokiwała głową. - A teraz powiedz, o co ci chodzi tak naprawdę, co? -A dajcie wy mi wszyscy... wszyscy, rozumiesz... wszyscy... święty spokój!!! - wrzasnął Jarek do Ali, która sama jedna została na pustym już korytarzu. Znów nastała prawdziwa zima. Padał śnieg, był mróz i wiał przenikliwy, ostry wiatr. Nic na świecie nie zapowiadało nie tylko wiosny, ale w ogóle jakiejkolwiek zmiany aury. Hadrian i Arek pozwolili zaprowadzić się Ilonie na fryzjer party do jakiejś jej koleżanki. Potem, już ostrzyżeni, udawali, że dobrze się bawią w ogromnym salonie, pełnym cudzych włosów na podłodze, i że lubią gorzki tonik z limonką. W sumie było to jednak miłe popołudnie. Podszedł do nich jakiś niepozorny, prawie całkiem łysy mężczyzna (jak się okazało - reżyser), z którym zaczęli gadać o samochodach z napędem hybrydowym. Gdy wychodzili, usłyszeli, jak dwie bardzo ładne dziewczyny zachwycają się aparycją i „imażem” tego reżysera. Chłopcy spojrzeli

na siebie zdziwieni. Facet był fajny, ale brzydki jak noc, więc o co mogło chodzić tym dziewczynom? Wracając do domu, zastanawiali się nad tym. Do żadnych wniosków jednak nie doszli. - Wstawaj, trzeba zadzwonić do babci. Ilona z Alanem na ręku, ale już uczesana, elegancko ubrana i w pełnym makijażu, stanęła nad synem. - Co? Tak wcześnie? - Dzień Babci. Jak masz do niej jechać, to dzwoń. Ona lubi takie gesty. Hadrian wstał, przeciągnął się i zaraz zaczął robić przysiady. Widząc, że matka cały czas patrzy, zrobił też brzuszki i pompki. Potem przymknął drzwi i na użytek matki powtarzał: - I dwa... i trzy... i sześć. Wdech... wydech... i raz... i dwa... W tym czasie włączył komputer i sprawdził pocztę. - Mamo, chcesz też porozmawiać z babcią...? - Szybciej, bo zaraz wyjdzie do pracy. I nie pytaj, jaka u nich pogoda. Wiesz, jak ją drażni ten brak słońca. W tym na pewno nie pójdziesz. Weź tę bluzę z Mediolanu. To trzeba zamalować. Weź fluid z numerem 014, najlepiej pasuje. Jadłeś sezam? Za słabo się błyszczą, weź dodatkowe dwie łyżeczki. No, chyba nie chcesz, żeby ktoś oglądał twoje krosty? Muszę przemyśleć, co w twojej diecie jest nie w porządku, że coś tak ohydnego ci się robi. - Ilona z odrazą patrzyła na jeden jedyny ślad trądziku młodzieńczego u syna. - I włącz włoski. Tracisz czas. Rano najlepiej się przyswaja, a za rok zaczynasz trzeci język, kochanie - zakończyła, jak jej się wydawało, cieplejszym tonem. Hadrian nastawił magnetofon dość głośno. Teraz włoskie słówka z jego pokoju mieszały się z angielskimi z pokoju Alana. Wybrał numer do Szwecji. Lubił babcię. W niczym nie przypominała jego mamy. W ogóle nie pasowała ani do dziadka Zbyszka, ani do Ilony; może trochę do cioci Bożeny. Zawsze ze wszystkiego zadowolona, dla każdego miała dobre słowo i cieszyła się z sukcesów innych. Była dumna, że zna kogoś, kto dostał nagrodę, a gdy Hadrian, będąc kiedyś u niej na wakacjach, nauczył się skakać na trapezie, urządziła wielkie przyjęcie. Od lat zbierała pocztówki. Babcia jak zawsze wzruszyła się do łez, że Hadrian i Alanek o niej pamiętają, i już wyraźnie płacząc, zapewniła, że czeka na niego i na Arka, że ich pokój jest już gotowy. Hadrian zamienił też parę słów z drugim mężem babci - Swenem, właścicielem kilku przytulnych hotelików. Swen

miał troje własnych dzieci, ale polską rodzinę żony traktował zawsze z wielkimi honorami. Hadrian kupił już dla niego malutką fajeczkę, bo chociaż Swen nie palił tytoniu, to lubił trzymać w ustach pustą fajkę. Ledwo skończył rozmawiać, przyszła pani Maria i Ilona zaraz wybiegła do pracy. Hadrian ciężko usiadł przy stole. - Zrobić ci może śniadanie? Mam świeże bułeczki. Tylko przy mamie... Pani Maria mrugnęła do niego, bo Ilona uznawała wyłącznie czerstwe razowe pieczywo. - Oj, chętnie. Tylko sprawdzę, czy drzwi zamknięte. Hadrian zamknął drzwi wejściowe na dwa zamki i wyłączył oba magnetofony. Zajrzał do plecaka, czy wszystko ma, zmienił bluzę i poszedł do jadalni. Po chwili Alan leżał na podłodze, na grubym materacu, z radością gryząc bezzębnymi dziąsłami swoją stopę, a oni pili kakao i zajadali się pszennymi bułkami z masłem i miodem. - Pamiętasz, że dziś Dzień Babci? - Tak. Już dzwoniłem do Szwecji. A pani ma... dzieci? Hadrian się zawahał, czy osoba w wieku pani Marii może mieć wnuki. - Mam, nawet mam już wnuki. Co ten świat byłby wart, jakby dzieci na nim nie było? Mój najstarszy syn był taki sam jak ty. Miałam w nim wielką podporę. Hadrian aż przestał żuć i pomyślał, że chyba się przesłyszał. - No, jedz, jedz. Bo się spóźnisz. - Dziękuję. Hadrian jednym haustem dopił kakao. Umył zęby i zaczął się zbierać. Zanim wszedł na klatkę, oparł się o balustradę na galeryjce. Spojrzał w stronę Wisły. Świat wyglądał jak na starej czarno-białej fotografii - elegancki i tajemniczy. Modlińska była daleko od osiedla, więc tutaj panowała zimowa cisza. Przez kilka minut śledził wzrokiem stado gołębi, które migotały na tle jasnego nieba. Raz widział je dobrze, to znowu leciały pod takim kątem, że nie sposób było ich dostrzec. Hadrian ciężko westchnął, stuknął się w kieszeń, sprawdzając, czy ma komórkę. Idąc w dół po schodach, mruczał pod nosem nazwy kamieni. Pod wielkim pomarańczowym neonem już czekał Arek. Arek i Bogdan siedzieli w małej kafejce w centrum handlowym i rozmawiali. Najpierw, jak

zawsze, chwilę posprzeczali się, czy między ich datami urodzin jest doba i cztery godziny, czy doba, cztery godziny i minuta różnicy To był ich ukochany temat. Jakby odprawiali czary, dzięki którym uświadamiali sobie, jak dobrze mieć przyjaciela. Bogdan był starszy o tę jedną dobę i stąd, ilekroć miał okazję, zwracał się do Arka „Młokosie”. Oczywiście tylko na osobności. Gdy skończyli sprzeczkę o tę minutę różnicy, Arek opowiedział przyjacielowi o spotkaniu z reżyserem. Bogdan sączył mrożoną herbatę o smaku brzoskwiniowym i ze skupieniem łowił każde słowo. Gdy Arek skończył, nadal siedział w milczeniu. - Co się staaało? - Nic. Czyli mówisz, że facet o facjacie makabrycznej, tak? I że te laski tak o nim nawijały, tak? Arek, opowiedz mi to wszystko jeszcze raz. Arek ponownie, cały czas uważając, czy Bogdan rzeczywiście słucha, opowiedział mu o fryzjer party. Gdy skończył, Bogdan wstał. Uścisnął Arkowi rękę i szybko wyszedł, zostawiając przyjaciela samego. - O co mu chodzi? - szepnął do siebie Arek i spojrzał na sufit, jakby tam szukał odpowiedzi. Nie poszedł jednak za przyjacielem. Taki mieli układ - niczego z siebie nie wyciągali. Na wszystko zawsze przychodził czas. Nie byli papużkami nierozłączkami. Wręcz przeciwnie: czasem nawet przez dwa tygodnie prawie nie rozmawiali. Bez żadnego powodu. Ot tak, żeby złapać oddech. Gdy rozwiedli się jego rodzice, Bogdan powiedział o tym Arkowi dopiero po pół roku. I to tylko dlatego, że zmieniali mieszkanie i numer telefonu. -Jak jedziesz, idioto?! - Dziadek Zbyszek energicznie postukał się palcem w czoło. - Tato, uspokój się. -Jak się mogę uspokoić?! Debilu, mało ci... - Otwórz chociaż szybę, przecież on nic nie słyszy. - Adam z niesmakiem pokręcił głową. -Ja nie będę żadnej szyby otwierał, bo jak to jest ktoś z mafii, to może się źle skończyć. Tacy szacunku dla władzy nie mają. A co? Chciałbyś, żeby mi się coś złego przytrafiło? Jechali dalej w milczeniu. - Kretyni, powinno się połowie kierowców zabrać prawo jazdy. - A ty uważasz, tato, że dobrze jeździsz?

- Co mi tu sugerujesz? - Zbyszek podejrzliwie spojrzał na zięcia. - Ja jestem ciekaw, czy wy wszyscy w ogóle na mnie głosujecie? - Tajemnica konstytucyjna. A ty na siebie głosujesz? - No pewnie! No, patrz na tego w toyocie! No i co robisz?! Co robisz, tępaku?! Gnój przerzucać, a nie... Sami kretyni... Zaświecił długimi światłami kierowcy w samochodzie z przodu. - Może nie zna drogi. - A wiesz, co mnie to? Niech się, buc niedomyty, nauczy. Oni wszyscy drogi nie znają. Debile! Zadzwoniła komórka dziadka Zbyszka. Rozmawiał chwilę. - Ja, kiedy prowadzę, nigdy nie odbieram. Przecież wtedy jedną ręką... - zaczął Adam. - No, ile ja rozmawiałem? Ile? Minutę? Dwie? To co się może stać, jak minutę rozmawiam? Jak Baczyński dzwoni, to jak ja mogę nie odebrać? Adam ze współczuciem spojrzał na teścia. Dziadek Zbyszek wiózł zięcia do warsztatu samochodowego w Łomiankach. Mieli do przejechania zaledwie kilkanaście kilometrów prostej, dwujezdniowej drogi, a Adam czuł się tak, jakby brał udział w wyścigach Formuły 1. Marzył, żeby już być na miejscu. Ilona wracała z pracy. Zaparkowała samochód i weszła do spożywczego, żeby zrobić zakupy. Obładowana paczkami, z trudem zadzwoniła do drzwi swojego mieszkania. - Wie pani, on coś nie chce jeść. Ja myślę, że to z tęsknoty. -W progu przywitała ją pani Maria. - Pani Mario, niech pani nie zaczyna. Nie jestem jakąś wyrodną matką. Dbam o swoje dzieci. Niczego im nie brakuje. Które dziecko ma matkę, co od początku myśli, żeby rozwijać jego zdolności lingwistyczne? Ćwiczy pani z nim słówka, jak prosiłam? - Nie. Ale dużo mu śpiewam. - Po angielsku? - ucieszyła się Ilona. - Nie, zwyczajnie, po polsku. Zasypia wtedy dobrze. Proszę się nie gniewać, ale moim zdaniem tyle godzin... - A co z tym jedzeniem? Marnie jadł? Może pani mu źle odgrzewa? Pani Maria zapięła zatrzaski na ramionach śpioszków Alana. Poczekała, aż Ilona umyje ręce. - To ja już będę szła - powiedziała. - Oj, jeszcze sekundę, niech mi pani da pięć minut. Ilona wyciągnęła z torebki komórkę i zaczęła załatwiać sprawy. Widząc pełne nagany spojrzenie

niani, wyszła na balkon. Stamtąd docierały jej pojedyncze słowa. - ...na billboardach? A sprawdzałeś to? No dobrze... O jego szkołę się nie martw... na cztery dni... to nie ma sprawy... a jak zdjęcia próbne małego... nie teraz... on rośnie... czasu nie zatrzymasz... a ta... znów się pytała... trzeba ją spłacić, bo się nie odczepi... jak to... może powtórzymy... to prawie niemożliwe... Pani Mario, zaziębi pani dziecko. - Ilona energicznie zamknęła drzwi. -... niania... coraz gorsze... tak... i jakie wymagania... Pani Maria odeszła od okna i trzymając małego na ręku, sięgnęła do swojej torebki, by sprawdzić, o której ma następny autobus. W swoim pokoju Hadrian walił w klawisze, wyrzucając z siebie poranne wydarzenie z Jarkiem i Olewińską. Iga, głaszcząc po łbie Fifkę, po raz kolejny cichym, słabym głosem przekonywała mamę, że naprawdę nic jej nie jest. Szerokim łukiem omijała fakt, że Filip wystawił ją do wiatru. Zapewniała mamę, że po prostu czuje wstręt do wychodzenia na dwór. Może grypa jej się zaczyna, bo jakoś dziwnie wszystko nagle straciło sens... I świat, czego Iga nie pojmowała, był jakby brudniejszy niż wczoraj.

Rozdział 3 - Ciekawe, do kogo go przyprowadzi? - Tylko, tato, za nic się nie zgódź, żeby do nas. - Musicie sami to załatwić. On mnie zawsze zagada, a potem wyjdzie, że ja sam chciałem tego psa. Przed chwilą w programie publicystycznym poseł Zbigniew Chabros oraz jego koledzy z klubu na oczach tysięcy telewidzów brali psy ze schroniska. Dziennikarze, dzieci z kwiatami i sami posłowie byli tym bardzo przejęci. Szybalscy zobaczyli dziadka ze sporym kundlem na eleganckiej smyczy. Dziadek z powagą informował, że stosunek człowieka do zwierzęcia jest najlepszym świadectwem ludzkiego poziomu etycznego i moralności. Po kilku minutach zadzwoniła Ilona. - Może byście wpadli, jedzie do nas Zbyszek. - Tak nazywała ojca. - Podobno ma niespodziankę. No, chodźcie, chodźcie. Ojciec odłożył słuchawkę i znacząco powiedział do synów: - Ma niespodziankę. - Wiedziałem! - syknął przez zęby Emil. - Na mamie Uli zrobił bardzo dobre wrażenie. Tak przynajmniej mówiła. Tato, dzwonił wujek Karol. Ma bilety na galę boksu. - A, to świetnie! - ucieszył się ojciec. - Gotowi? Zapytał, jakby szli na wojnę, a nie dwa domy dalej. U Ilony zdążyli zjeść knedle i wypić herbatę, gdy zjawił się dziadek Zbyszek z kundlem na smyczy. Pies zachowywał się bardzo spokojnie. Nie obwąchiwał mieszkania, nikim się nie interesował, jakby czekał, aż zapadnie decyzja w jego sprawie. Ilona oczywiście tylko się roześmiała na propozycję zostawienia psa u niej. - To po co go brałeś? - Krytycznie spojrzała na ojca. - Jesteś kompletnie nieodpowiedzialny. Mówiłam ci, że autowizerunek to nie rzeczywistość. Jak skończyli, trzeba było się wykręcić. Po prostu go zostawić. Jutro będę musiała zawołać gosposię. Patrz, ile tu kłaków jest wszędzie! I co teraz z nim zrobisz? - A wy? - Dziadek spojrzał na zięcia otoczonego dla wsparcia synami. - U nas całymi dniami nikogo nie ma. Emil się żeni, Arek wyjeżdża do Szwecji... - Do Małgosi, tak? No cóż... Takie życie. Ale przecież Emil może go zabrać w te Bieszczady. - Dziadku, ty wziąłeś psa. Jak my z Ulą będziemy chcieli psa, to sami pojedziemy do schroniska.

Zresztą Ula lubi koty. Nie znosi psów. -Czekaj, jeszcze będziesz czegoś ode mnie potrzebował. - Dziadek Zbyszek pogroził Emilowi palcem. - Oj, dziadku... - Ojciec jest nieodpowiedzialny, zachowuje się jak dziecko. Ale jesteśmy rodziną, musimy sobie pomóc. Pies nie może zostać u mnie. Adam się do zwierząt nie nadaje. U nich i tak, wybacz, Adasiu, brudno jak w chlewie. - Adam pokiwał na to głową i przytrzymał Emila za rękę, żeby ten nic nie mówił. - Pies musi wrócić, skąd przyszedł, i koniec. Chyba że masz jakiegoś znajomego z ogrodem czy coś? - Nie ma sprawy - rozpromienił się dziadek. - Znalazłem dla niego miejsce. Pokazałem wam go tylko dlatego, że jest wyjątkowo mądry - powiedział. Pies został nakarmiony i napojony. Zdrzemnął się w przedpokoju, a kiedy dziadek na niego gwizdnął, wcale się nie zdziwił, że tu nie zostaje. - No dalej, Burek, wsiadaj! - powiedział dziadek do psa, a ten wskoczył na tylne siedzenie. Rozumiesz chyba, że nie mogę cię zatrzymać, co? No, też mi przykro, chłopie, ale życie jest brutalne. Zaraz będziesz u siebie. Ruszył w stronę schroniska, szybko jednak utknął w korku. - Nie zdążę! To kompletnie nie po drodze - złościł się, zerkając na zegarek. Z furią zatrąbił kilka razy, po czym zawrócił, wycofując się z korka. Pojechał w stronę Zielonki, gdzie miał się spotkać z Baczyńskim. Obiecał załatwić córce Baczyńskiego pracę w firmie Ukrainków i bardzo się cieszył, że u obu będzie miał tym sposobem dług wdzięczności. - No, chłopie, nie zdążę cię odwieźć, ale na pewno cię znajdą. A może sam trafisz? Wyskakuj. Otworzył drzwi w małej zatoczce koło lasu. - Dobry pies, dobry. Aport! Udał, że rzuca patyk, i pies wyskoczył z samochodu. - No i po problemie. Planuj, planuj - przedrzeźniał córkę. - Z każdej sytuacji jest wyjście mruknął. Pojechał do Baczyńskiego. I tak był już spóźniony. Arek siedział w bibliotece i udawał, że robi notatkę z chemii. Potrzebował jakiegoś pretekstu, żeby tu być. Bogdan siedział dwa stoliki przed nim i czytał encyklopedię filmu. Był tak zaaferowany, co chwila biegając do ksero, że zapomniał o bożym świecie.

Arek wziął podręcznik do chemii organicznej. Przecież nie powie bibliotekarce, że przyszedł sobie popatrzeć na Igę. Iga siedziała trzy stoliki przed nim, pod oknem. On zajął ostatni stolik przy ścianie. Zerkał czasem w książkę i coś tam bazgrał w zeszycie, ale głównie obserwował, co robi Iga. A ona wolno, z namysłem nakręcała sobie włosy na palec. Patrzyła w okno, rozkręcała włosy i po chwili znów zawijała je na tym samym palcu, i znów patrzyła w to samo okno. Do książki, która leżała przed nią otwarta, nie spojrzała ani razu. Nagle jakby się ocknęła. Wyprostowała plecy, przerzuciła kilka kartek. Wstała i szybkim krokiem podeszła do biurka bibliotekarki. Wróciła, trzymając w dłoni nożyczki. Usiadła i nie zwracając uwagi na otoczenie, kilka razy sprawdziła w powietrzu, jak działają. Arek zobaczył, że wycina z książki kawałek strony, znów idzie do biurka i tym razem wraca z klejem. Wycięty fragment nakleja na jakąś kartkę. Odnosi klej. Znów zastyga w jednej pozycji i zaczyna zabawę z nawijaniem włosów. „Co się z nią dzieje?!” - poważnie zaniepokoił się Arek. Była dziwnie zgarbiona i tak mocno przygryzała dolną wargę, jakby ją chciała poranić. Nie zwracając już uwagi, czy ktoś na niego patrzy, czy nie - nie spuszczał z Igi oka. Iga wzięła do ręki nożyczki, przechyliła głowę i przejechała po włosach rozcapierzonymi palcami. Uśmiechnęła się do siebie. Potem zaczęła ostrożnie ucinać sobie po kawałeczku włosów. Arek aż uniósł się na krześle. Rozejrzał się - pewny, że za chwilę ktoś to zauważy, podejdzie do Igi i zapyta, czy wszystko w porządku. Ale inni albo nieruchomo wpatrywali się w monitory, albo pochyleni nad stołami szybko coś przepisywali. A Iga metodycznie odcinała sobie malutkie kawałeczki włosów. Arek widział, jak spadają na podłogę, na plecak Igi, na jej spodnie. Maleńkie, mieniące się skrawki włosów, pod światło wyglądały jak ławice ruchliwych patyczków. W końcu wstał, szybko wrzucił swoje rzeczy do plecaka i podszedł do niej. - O, jak miło cię widzieć - powiedziała jakby nigdy nic. Przejechała dłonią po blacie, strząsając drobinki włosów na podłogę. -Ja już idę - szepnęła i uśmiechnęła się, ale tylko samymi wargami. Oczy pozostały puste i nieruchome. Jej myśli były gdzieindziej, a już na pewno nie tu, w bibliotece. - Dziękuję bardzo - oddała bibliotekarce książkę i nożyczki, a ta odwzajemniła jej uśmiech i

wpisała zwrot pozycji z czytelni. Wyszli. -Jak ferie? Wyyyjeżdzasz? - Życie nie jest takie, jak by się chciało, nie uważasz? Ferie? - prychnęła. - Po co człowiekowi ferie, skoro zaraz po feriach wszystko zaczyna się znowu? Ja bym chciała usnąć i już się nie obudzić... Taka Śpiąca Królewna. Sto lat świętego spokoju, nawet myć się nie musiała, farciara. Zazdroszczę jej. Ty też? - Nie czekając na odpowiedź Arka, ciągnęła dalej: - Czasem na kogoś liczysz, a jego w istocie nie ma. Coś obiecuje i znika... Jak bańka albo jak śnieg, albo jak... przerwała i potarła oczy. - Wiosną już nikt nie pamięta... Wiesz, kiedyś byłam trzy lata z rzędu w tym samym ośrodku zimą na nartach. Jak tam potem przyjechałyśmy z mamą latem, po tym śniegu, po tych zaspach nie było śladu. Ten śnieg tam całkiem nie pasował. To idiotyzm tak padać, żeby potem stopnieć. Nie sądzisz? Arek nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. Iga jednak nie potrzebowała jego odpowiedzi. Mówiła sama do siebie. Arek zatrzymał się w miejscu, a ona poszła dalej korytarzem do szatni, nie przestając mówić: -I po co żyjesz, po co? Wystawił cię. Wielkie rzeczy. A ty myślałaś, że co? Że tobie się to nie może zdarzyć? A niby dlaczego? - Iga, dobrze się czuuujesz? - Arek ją dogonił. -Jasne. Bardzo dobrze. Jutro mam matematykę. Ostatni dzień, ostatnia matematyka. Chciałabym, żeby to był ostatni dzień w moim życiu. Tak, to była znakomita decyzja z tym przeniesieniem. Nie bierz tego do siebie, skąd mogłeś wiedzieć? Tak. Czy ciebie ktoś upokarza? - Zrobiła nagły zwrot w stronę Arka. - Nie? Wiesz, ja dziś przed matmą przestałam widzieć. Miałam takie plamki, jakby kolorowe bańki ze światłem w środku latały mi przed oczami. Nigdzie nie jadę na ferie. Łaski bez. Nie muszę z nim jechać. W ogóle nie muszę go widzieć. On nie potrzebuje, to ja też. Nie obwiniaj się, że mnie namówiłeś. Skąd mogłeś wiedzieć? - Uśmiechnęła się do niego samymi ustami i poklepała go po ramieniu. - Cześć, Aleczku. Iga przyśpieszyła i nie oglądając się, wybiegła ze szkoły bez czapki, z turkusowym futerkiem w ręku. - Widzę, że muszę wkroczyć, Adamie, bo nie radzisz sobie z własnym synem! - Ilona była potwornie wściekła i dokładnie odbiło się to na jej twarzy. - Co to znaczy, że nie jedziesz, co?! Ilona wbiła wzrok w Arka.

- To znaczy, że zooostaję, ciociu. - Arek starał się odpowiadać jak najspokojniej. - Nie bądź bezczelny, Arek. Nie igraj ze mną. - Ciociu, przeeepraszam. Muszę zooostać. - Narozrabiałeś, co? Takie koszty! Tyle wydatków! Hadrian, wyprostuj się! Ile razy można powtarzać! Wpakowałeś się w coś, tak? Adam, może zabierzesz głos. Adam wstał, obciągnął bluzę i spojrzał na syna siedzącego między Hadrianem a Emilem. Obaj chłopcy, chociaż nie wiedzieli, skąd ta nagła zmiana decyzji, wspierali go swoją bliskością. - Taaak. W szkooole... - No, tylko tego brakowało. Z Hadrianem wieczne problemy, a teraz drugi zaczyna się stawiać. Jak sobie wszyscy chcecie! Ja nie mogę się denerwować. Otwieramy nowy profil, ale was to nic nie obchodzi. Nic! Mam zaraz spotkanie. Bardzo ważne spotkanie. Może tylko ktoś by się ruszył i oddał bilet? I do mojej matki zadzwońcie, bo ja na pewno tego nie zrobię. Hadrian, zbieraj się. wychodzimy. - Na razie - szepnął Hadrian. - Trzymaj się, chłopie. Do. - Do. Kiedy wyszli, ojciec otworzył okno. - Czy powinienem cię wypytywać, co wpłynęło na zmianę twoich planów? - Nieee, tato. - Ale jakby się coś działo, to mów. - Dooobrze, tato. - To baba - odezwał się Emil, gdy zostali z ojcem sami w pokoju. - Baba, mówię ci, tato. - Eee, Arek? - Ojciec popatrzył na niego uważnie. - A wiesz, że ty może masz rację? I bardzo dobrze! - dodał zdecydowanie. Zajrzał do Arka. - Udałeś się, bracie, jak złoto. - Położył mu rękę na ramieniu. - Obaj jesteście fajne chłopaki. Czym prędzej wyszedł, żeby syn nie widział, że zakręciły mu się łzy w oczach. Arek długo leżał na łóżku i szeptał coś w stronę sufitu. Potem sięgnął po słuchawkę, ale szybko ją odłożył, bo usłyszał głos Uli: - ...w naszym domu w Bieszczadach będzie skóra dzika. Ale nie na podłodze. Wiesz gdzie? Odczekał, aż brat skończy rozmawiać, i zadzwonił do Bogdana. - Muuuszę chwilę pogadać. Maaasz moment? Bogdan miał moment i Arek bardzo skrótowo powiedział mu o swojej decyzji. Gdy skończył,

Bogdan mruknął: - Masz moje błogosławieństwo, Młokosie - i odłożył słuchawkę. Hadrian, tak samo jak Ilona zaskoczony decyzją ciotecznego brata, ukradkiem wyjął notatnik i dokładnie opisał zawiłą historię, z której wynikało, że Arek myśli poważnie o biznesie w mediach i musi podopinać różne terminy właśnie w ferie. Dostał jakąś propozycję zarobienia wielkich pieniędzy. Hadrian starał się pisać wszystko tak, żeby nie było żadnych szczegółów, żadnych konkretów i żeby matka uwierzyła, że to może być prawda. Pisał tak, żeby jedno było jasne: Arek idzie w ślady ciotki. Wiedział, że Ilonę to na pewno wzruszy. I nie pomylił się. Iga trafiła do domu tylko dlatego, że znała drogę na pamięć. Było jej zimno i nie mogła przestać płakać. - Uspokój się, uspokój - powtarzała sobie, ale łzy nie chciały jej słuchać. - Co się stało, kochanie? - Mamo, ja już nie mogę! Ten człowiek jest straszny! - Wybuchła płaczem. - No, daj spokój, to tylko szkoła. Każdy ma jakieś kłopoty. To minie. Jest zima, masz gorszy okres, brak światła. Ale jest przecież w twoim życiu tyle dobrych rzeczy. Tyle ludzi, spraw. Nie zapominaj o tym. No, już, już. Chwilowa chandra, kochanie. Przejdzie, minie. Zjemy razem i zaraz poczujesz się lepiej. No, Paluszku, siadaj. Pogadamy sobie: Iga, najedzona i nieco uspokojona, wzięła kartkę i kolorowe mazaki. Gwizdnęła na Fifkę. Usiadła na podłodze i zaczęła pisać. Filip - napisała i kilka razy pogłaskała śpiącego koło niej psa. Fifka - dopisała i zaczęła gryźć końcówkę flamastra. „No dobrze. Więc moje życie ma jeszcze dobre strony. Fakt - jeden głupi wyskok Filipa nie skreśla przecież wszystkiego. Może faktycznie nie było miejsc? Może tylko mi się wydawało, że on nie chce, żebym z nim jechała?” - myślała. Zaczęła się zastanawiać nad dzisiejszą poranną rozmową z Filipem. Wzięła jasnozielony flamaster i dopisała jeszcze: Mama. Historia. Narty, może za rok? Przeczytała swoją listę. Mogło być gorzej.

„Mam pięć mocnych punktów oparcia w życiu. Pięć. Inni nie mają ani jednego” - podsumowała. Postanowiła wziąć się w garść i nie rozpaczać z powodu Całka sadysty ani Filipa, który przecież był kochany i jedyny, a każdy może mieć gorsze dni. Nazajutrz, ostatniego dnia przed feriami, miała jak najlepsze chęci, żeby iść do szkoły. Ale tuż przed wejściem zobaczyła Całka mówiącego coś do przerażonej, sztywno idącej koło niego Marzeny Dyner i nie mogła już zrobić kroku dalej, jakby wrosła w ziemię. Odwróciła się na pięcie i ruszyła do domu. W przejściu minął ją Arek. Nawet na niego nie spojrzała. Miała szklany wzrok i pustkę w oczach. Patrzył, jak zsuwa jej się z ramienia torba, której nie poprawia. „Jak dobrze, że nie wyjeżdżam. Mam nadzieję, że ona sobie nic nie zrobi”. Spojrzał na szkołę i też zrobił w tył zwrot. Poszedł za Igą. Kiedy znikła w swojej klatce, chwycił plecak w rękę i pędem rzucił się w kierunku Jagiellońskiej. Pierwszy był angielski. Trudno, jakoś się wytłumaczy. Ale nie było to potrzebne. Anglistka, wiedząc, że ostatniego dnia nie zmusi już młodzieży do wysiłku intelektualnego, przyniosła im płytę ze spektaklem teatru telewizji w oryginalnej wersji językowej. Nikt nie zauważył spóźnienia Arka. Ilona, głośno stukając obcasami po marmurowej posadzce na lotnisku, pchała przed sobą wózek z Alanem. Koło nich szedł Hadrian, tylko z bagażem podręcznym, bo walizkę już dał do odprawy. Mieli jeszcze chwilę. Stali więc, nie wiedząc, jak ten czas wykorzystać. - Tylko nie zmarnuj tego wyjazdu. Ach, ten Arek. Cicha woda z niego - mruknęła jakby do siebie. - Podstawowe słownictwo możesz sobie przyswoić. Szwedzki nie jest trudny. I pamiętaj, Hadrian, żadnych dziewczyn. Na dziewczyny masz jeszcze czas. - Ależ, mamo, mnie to wcale nie interesuje. - No, ja wiem swoje. - Ależ skąd! Czy ty mnie chociaż raz widziałaś z jakąś dziewczyną? - Nie widziałam, ale już ja swoje wiem - powtórzyła Ilona i odwróciła wzrok. Hadrian odchrząknął. Wczoraj napisał dwie strony o tym, jak zbudowana jest jedna koleżanka z jego klasy, i był bardzo ciekawy, jak matka to udźwignie. „Jak widać - pomyślał z satysfakcją - nie umie sobie z tym poradzić. Dobrze jej tak. Będzie miała dwa tygodnie na studiowanie wszystkiego, co jej przygotowałem”. Kilka ostrzejszych tekstów napisała Hadrianowi Ala. On tylko przepisał.

- Na dziewczyny masz jeszcze czas. Synku, wygląd... to znaczy uroda, to nie najważniejsze. Wnętrze człowieka się liczy. - Mamo, ja na urodę w ogóle nie zwracam uwagi - drażnił się z matką Hadrian. - Widzę, że kręcisz! Już mnie nie oszukasz! Co innego myślisz, a co innego mówisz! - Ależ skąd! Ja nigdy tak nie robię! Hadrian sam się zdziwił, że ma takie zdolności aktorskie. - Poświęciłam życie dla ciebie i dla stworzenia ci optymalnych możliwości, a ty chcesz to wszystko zmarnować z powodu jakichś du... dziewczyn! Z Alanem już będę mądrzejsza. On jest taki maleńki, a już widzę, że zapowiada się lepiej niż ty. Nie zdarza mu się spóźnić na zdjęcia, jak nie powiem komu. Marnujesz swoje szanse i lekceważysz moją pracę! - Mamo, a masz jeszcze żal do Arka, że nie jedzie? - nie wytrzymał Hadrian. -Wiesz, na początku byłam nieziemsko wściekła, ale teraz... To jednak myślący chłopak. On chce robić w przyszłości to co ja. - Skąd wiesz? - udał zdziwienie Hadrian. - Rozmawialiście ze sobą? - Tak. - Ilona zagryzła usta. - Kiedy? - Kiedy? No, jakiś czas temu. Co to ma za znaczenie? - Nie wiedziałem, że on ma takie plany. Ilona stanęła jak wryta. -Jak to nie wiedziałeś? Synu, musiałeś wiedzieć! - A skąd! Pierwsze słyszę - poważnie odparł Hadrian i w duchu zachichotał z radości. - Ilona?! Koło nich wyrosła kobieta równie elegancka jak Ilona. - Żaneta? No nie, coś takiego! - A co ty tutaj robisz? Wyglądasz wspaniale! - Dziękuję, ty też... No, fantastycznie. Co tu robisz? -Wyszłam po męża. A to synek? - Żaneta, którą Hadrian pierwszy raz na oczy widział, nachyliła się nad Alanem. - Jaki cudny maluszek. Oj, czoło to ma całkiem twoje. - Czoła nie było widać, bo Alan był w grubej czapce. - Wyszłaś za mąż? Jaki piękny. Synek czy córa? - Synek. Alan Emilian. - Ilona dumnie wypięła pierś. - Aha, a to mój drugi syn - machnęła w stronę Hadriana. - Ach, drugi? To masz aż dwóch synów... - Przywitała się z Hadrianem, a on elegancko

pocałował ją w rękę, co bardzo się Żanecie podobało. - O jak dobrze wychowany. Wracacie czy wylatujecie? - Hadrian leci do mojej matki do Kalmar... Hadrian, wywołują twój lot. No, zbieraj się i pamiętaj, co ci mówiłam. Pa, kochanie. Nie garb się! Jedz sezam! I nie wspominaj babci o słońcu! - Do widzenia, mamo, do widzenia pani. Hadrian poprawił torbę na ramieniu i ruszył w kierunku odprawy. Miał wrażenie, że posadzka jest grząska i musi w niej brodzić jak w szlamie, tak ciężko mu się szło. W uszach dzwoniły mu słowa matki: „A to mój drugi syn... mój drugi syn, który nie docenia niczego, drugi, marnujący moją pracę...”. „Alan jest pierwszy... O, proszę, już widać, że się lepiej zapowiada. Umie pomachać stopą i pokazać »D«, a ja jestem drugi. Drugi!”. Hadrian szedł i powtarzał słowa matki, jakby komuś niewidocznemu sam siebie przedstawiał: „To Hadrian, mój drugi syn”. Ilona i jej szkolna koleżanka usiadły w maleńkim bistro i zamówiły herbatę. Obie pachnące i eleganckie wyglądały, jakby cały poranek spędziły przed tym samym lustrem, dając sobie nawzajem rady i wskazówki. Nikt by nie pomyślał, że te niemal identyczne z wyglądu kobiety nie widziały się od dwudziestu lat. - No, opowiadaj, opowiadaj. Obie jak na komendę położyły swoje komórki na stole i każda dyskretnie spojrzała, jaki ta druga ma model. - Więc ja mam agencję reklamową. Teraz właśnie, powiem ci w zaufaniu, dodajemy nowy profil. Ilona umoczyła usta w herbacie, jednocześnie rzucając spojrzenie na dwa pierścionki z brylantami na rękach koleżanki oraz na wisior z wielką literą „T”, elegancko dyndający na tle moherowego swetra. -I co będziecie robić? -Już zaczęliśmy. Będziemy tworzyć zewnętrzne wizerunki. Ilona zrobiła tajemniczą minę i specjalnie zawiesiła głos, robiąc miejsce na pytania dawnej koleżanki. Nie zawiodła się. - Ale jakie wizerunki? To znaczy co właściwie? O co chodzi tak dokładniej? - Gdzie byliście ostatnio na urlopie? - zapytała niewinnie Ilona. - Na Cyprze. W czterogwiazdkowym hotelu, bajecznie było, ale nie widzę związku.

-I co, wróciłaś zmęczona? - No, tak. Upały. Zwiedzanie. Zawsze choruję na urlopie. - To dlaczego nie pojedziecie na działkę albo na Mazury? - Wiesz, w środowisku Tomasza... - Wymawiając to imię, Żaneta ujęła w dwa palce swój gruby wisior. - Otóż to! I tym ja się będę zajmować. Chcesz mieć dwa tygodnie świętego spokoju, ale z drugiej strony musisz udawać. Rozumiesz? Potrzebny ci wizerunek kogoś, kto był na Cyprze, albo wizerunek człowieka zamożnego lub luzaka, który ma masę czasu. I my się tym zajmujemy. - O Boże, to genialne! - Żaneta aż dostała wypieków. - Powiedz z grubsza, jak by to wyglądało! - Wybieramy miejsce w zależności od tego, co musicie reprezentować na zewnątrz. Powiedzmy, jakiś prezes zarządu nie może jechać na urlop byle gdzie, bo jego prestiż by doznał uszczerbku, a nie ma najmniejszej ochoty w ogóle wyjeżdżać. Chce w spokoju spędzić dwa tygodnie w domu i obejrzeć wszystkie odcinki ukochanego serialu. I my mu w tym pomożemy. Udamy, że był w Himalajach. - Ale przecież każdy pozna, że tam nie był. Nic o Himalajach nie wie... I opalenizna... pamiątki, zdjęcia, pocztówki... - O to chodzi. My w czterdzieści osiem godzin uczymy go, co trzeba wiedzieć. W komfortowych warunkach ogląda slajdy z zabytkami, uczy się kilku anegdotek, pisze kartki do znajomych, które my wyślemy z Nepalu. Potem solarium. Mam taką wizażystkę, że nawet mój ojciec, jak się go nie zna, wygląda w miarę normalnie. Wiesz, że jest posłem? - Niemożliwe! Och, przepraszam, wybacz... - Daj spokój. Wiem, że go dobrze pamiętasz. On właśnie mnie natchnął. Skoro ludzie dali się nabrać na mojego ojca, to znaczy, że łykną wszystko. - Boże, to genialne! - Opatentowałam to, dlatego ci mówię. Nie, żebym ci nie ufała, ale trzeba uważać, bo to będzie teraz strumień pieniędzy. Każdy kogoś gra, rozumiesz, a my mu pomożemy zagrać wszystko, co mu przyjdzie do głowy. Za odpowiednią cenę, oczywiście. - Ilona napiła się herbaty. - Chcesz być poetką? Proszę bardzo. Zamawiamy u tekściarza kilka zwrotek, w prasie lecą bardzo pochlebne recenzje. Wydajemy trzy tomiki w minimalnym nakładzie albo w maksymalnym, to już sprawa marketingowca. I kto ci podskoczy? Kto podważy wartość twoich wierszy, skoro pomachasz mu recenzjami z najlepszych pism? Oczywiście zbadamy, jakie pisma liczą się w tej

branży, bo na dziś to nie mam pojęcia. - Znów umoczyła usta. - Wiesz, kto pierwszy będzie naszym klientem? - Ilona ściszyła głos. - Baczyński. Wiesz, co chce? Żeby jego była żona i córka odniosły wrażenie, że po rozwodzie jest szczęśliwym, spełnionym człowiekiem. - Ale on podobno... - Tak, to prawda. I dlatego my musimy je obie przekonać jego zewnętrznym wizerunkiem. Rozumiesz? Zadbany ogród, a w salonie prasa i książki o pielęgnacji ogrodu. Ze trzy godziny korepetycji z sadownikiem i będzie wiedział elementarne rzeczy. Potem zabierzemy się za jego ciało i umysł: terapia odmładzająca, hipnoza, piętnaście godzin snu. Po domu rozrzucone drobiazgi świadczące o jego bogatym życiu towarzyskim. Zresztą wpadnie do niego „przypadkiem” kilka osób, rozumiesz? Ilona uśmiechnęła się i zaczęła nogą bujać wózek z Alanem. - Ile to kosztuje? Ilona wymieniła kwotę. - Ale widzę, że u ciebie też bardzo dobrze. Wyglądasz świetnie. Z Tomaszem wam się znakomicie układa, prawda? To dobrze, że wam się tak udało. Żaneta odchrząknęła. -Jak by ci tu powiedzieć? Ja też robię w tej samej branży, tylko że na użytek własny. - W tej samej branży?! Ilona wyglądała na przerażoną. Zwęziły jej się oczy i z całej siły zacisnęła dłoń na filiżance. - Nie jesteśmy z Tomaszem razem od czterech lat. Nie mam pracy od roku. A moja komórka jest nieaktywna. - Pokazała Ilonie pusty wyświetlacz. - Po prostu dbam o siebie i, jak widzę, udaje się. -Jesteś niezła. - Ilona z uznaniem spojrzała na koleżankę i rozluźniła uścisk. - Wyglądasz na kobietę sukcesu, ty spryciaro! I ten wisior... I ten gest! Plastik? Żaneta z uśmiechem kiwnęła głową. - A co robisz na lotnisku? - A co mam robić? Nic. Ale czasem kogoś spotkam, tak jak ciebie. I zawsze, wiesz, to dobrze wygląda, że spotkałyśmy się na lotnisku, a nie w pośrednictwie pracy, prawda? - Racja. - Ilona łyknęła herbaty i zamyśliła się. - Potrzebuję dokładnie kogoś takiego jak ty. Czujesz mój pomysł, prawda? - Żebyś wiedziała, jak czuję! I zaraz... Mam też dla ciebie... dla nas... następnego klienta. Moja sąsiadka ma obsesję bycia wzorową matką. Zapłaci każdą cenę, byle tylko udowodnić to swojej

teściowej. - Wspaniale! Ale gwarancje dajemy na dwa lata. Zresztą wprowadzę cię we wszystko po podpisaniu umowy. Bogata ta twoja koleżanka? - Dużo z niej wyciśniemy. - Żaneta uśmiechnęła się. - No to na co pani czeka, droga asystentko? Niech pani do niej dzwoni. - Ale dzieciak w wózku prawdziwy? - zapytała Żaneta. - Niestety, obaj prawdziwi. Ale tylko dlatego, że za późno wpadłam na swój genialny pomysł. Za interesy! - Za interesy! Stuknęły się filiżankami z resztkami herbaty. Arek wyłączył budzik - była szósta trzydzieści. Na dworze panowały kompletne ciemności. Błyskawicznie się umył. Potem zrobił sobie sześć grubych kanapek, każdą zawinął osobno w folię aluminiową, posilił się kilkoma łykami gorącego mleka i pobiegł na pętlę. Nie było tłoku. Wyciągnął telefon i odpisał na SMS Bogdana, który pojechał na narty do Zwardonia. Jadąc autobusem, Arek marzył, że Iga po prostu wyjdzie z psem. Koło ósmej albo jedenastej otworzą się drzwi klatki schodowej i zobaczy turkusowe futerko i białą czapkę. Zaczną rozmawiać. „Co tu robisz? Nic, przechodziłem. Idziesz na spacer? Tak. Do Skaryszewskiego czy do Praskiego? Do Praskiego, bo bliżej - mruczał do swoich myśli. - Gdybym nie był takim wszystkiego bojącym się idiotą, to bym teraz miał jej telefon albo nawet był z nią umówiony. Przecież ludzie się umawiają. Nawet jak ma chłopaka... Co z tego? Może mieć też kolegę. Marzenie ściętej głowy!” - odpowiedział mu zaraz ten drugi głos, za którym Arek nie przepadał. Wysiadł przy Czterech Śpiących. Wrócił do skrzyżowania, a potem szybko doszedł do uśpionej jeszcze Stalowej. O ile dobrze identyfikował okna jej mieszkania, to we wszystkich było ciemno. W piekarni kupił bułkę i wolno, co chwila zerkając na okna, jadł. Wyszedł przed sklep. Do dziesiątej chodził w tę i z powrotem. Sytuacja w oknach była bez zmian. Albo Iga spała, albo nie było jej w domu. „A jeśli wyjechała nocnym? Co za idiota ze mnie. Może jej wcale nie ma? Ale jest dopiero dziesiąta, ferie. Może jeszcze śpi... Poczekam do jedenastej”. Spojrzał na dwóch mężczyzn czekających, aż otworzą bar Pod Karpiem. Gdy tylko drzwi zostały otwarte, Arek wszedł do środka i zamówił herbatę. Było mu bardzo zimno, więc wypił ją, nie

zdejmując kurtki. Ogrzany, po zjedzeniu dwóch swoich kanapek z domu, postanowił zadzwonić domofonem i sprawdzić, czy Iga jest w domu. Kiedy był już przy drzwiach, z klatki schodowej wybiegł pies bez kagańca i bez smyczy. - Fifka! - zawołała kobieta i wzięła psa na smycz. „To Fifka. Fifka Igi. A więc wyjechała... Gdyby nie wyjechała, pewnie by wyszła sama. A może się zaziębiła?”. Przeszedł na drugą stronę ulicy i znów spojrzał w okna. Coś się poruszyło. Ktoś otworzył żaluzje. Iga wstała! Do czwartej, kiedy ktoś zamknął żaluzje, nic w oknach się nie poruszyło. O wpół do szóstej Arek zszedł ze stanowiska. W autobusie dojadł ostatnią kanapkę. - Czy coś złego się dzieje? - powitał go ojciec. - Nie, tato. Wszystko w pooorządku. - To dobrze. Ojciec jednak nie poszedł do siebie, tylko stał koło syna i patrzył, jak ten rozbiera się w przedpokoju. - Arku, chyba rozumiesz, że chciałbym wiedzieć. Mam się czym martwić? - Nie. - A ty masz się czym martwić? - Maaam. - Kobiety to ważna strona naszej męskości. - Wieeem, tato, ale nie chcę o tym móóówić. - Siadaj, musimy pogadać. Jesteś głodny? - Umiarkowaaanie. Wolę najpierw pogaaadać. - Martwiłem się o ciebie. - Ojciec opowiedział mu, jak doszło do tego, że bez jego wiedzy włączył usługę „Gdziecko”. - Bardzo cię przepraszam, że nie powiedziałem ci wcześniej, ale jakoś mi to całkiem z głowy wyleciało. - Suuuper. Mnie to nie przeeeszkadza. Ale dzięki, że mi powiedziałeś. - Przepraszam, że nie od razu. Siedzieli obok siebie, nic nie mówiąc. Dopiero ojciec przerwał ciszę. - Hadrian nienawidzi tego. - Wieeem - odparł Arek. - Ale ja bym ci powiedział, gdyby coś było nie taaak, tato. Nie czuję się

kontrolowaaany. Nie gryź się, seeerio. - Dzięki. Ojciec głęboko westchnął i odchodząc, położył synowi rękę na ramieniu. Arek napuścił sobie gorącej wody do wanny. Nie miał zamiaru się rozchorować. Może jutro Iga wyjdzie. Może była tylko lekko zaziębiona? „Szkoda, że nie znam nikogo z jej klasy. Ale przecież jej tam jeszcze też nikt nie zna. Nie ma wyjścia... A jeżeli jest poważnie chora? Może trzeba jej coś przynieść? Gdybym miał do niej telefon...”. Sprawa zdobycia numeru telefonu Igi wydała mu się nie do przeskoczenia. Następnego dnia stanowisko pod piekarnią zajął za dwadzieścia ósma. Oprócz tego, że mama Igi przed dziesiątą wyszła z psem, a potem zaraz wybrała się gdzieś na dłużej, aż do siedemnastej trzydzieści nic się nie działo. Tylko pani z baru Pod Karpiem sama zaprosiła go na herbatę. W środę Arek - teraz już z termosem - tak jak się spodziewał, koło dziesiątej zobaczył mamę Igi. Wyszła z Fifką. Wzięła psa na smycz i skierowała się w stronę parku. Jednak po chwili energicznym krokiem wróciła. Podeszła do domofonu i wystukała numer. - Iguś? Przykręć gaz pod gołąbkami, bo się przypalą. Dasz radę? Tylko przykręć. Ja poczekam. Idź i przykręć teraz. Już? To pa! Wszystko dobrze? - Mama posłuchała odpowiedzi i pobiegła z psem. Arek podszedł do drzwi i dotknął przycisków, jednak tak lekko, żeby żadnego nie uruchomić. Iga jest w domu. „Przykręć gaz, czy dasz radę? Co jej jest? Ma złamaną rękę?”. Arek poczuł niepokój. Przeszedł na drugą stronę ulicy, żeby go mama Igi nie zobaczyła, gdy będzie wracać. Tego dnia opuścił swoje stanowisko później, koło ósmej, z nadzieją, że może Iga wychodzi wieczorami. Ale Iga się nie pokazała. Bogdan przysłał mu kolejną propozycję pierwszej sceny swojego scenariusza, ale całkiem inną od poprzednich, interesującą. Arek wysłał mu SMS-a składającego się z dwóch słów: „Może być”. Ferie zleciały mu szybko. Nawet nie zauważył kiedy.

Rozdział 4 Pierwszy dzień po feriach wypadł w poniedziałek, 17 lutego. Tego dnia we wszystkich szkołach obchodzono więc spóźnione walentynki. Pogoda postanowiła uhonorować święto zakochanych obfitym śniegiem. Hadrian wysiadł przystanek wcześniej i od placu Bankowego szedł przez Ogród Saski, między otulonymi śniegiem wielkimi drzewami. Tuż przed wejściem do szkoły spotkał Alę. -Jak tam Szwedki, ładne? - Wszystkie w wielkich wełnianych czapkach, więc mało co było widać. - Nie mów mi, że się nie przyglądałeś. Co jesteś taki zmarnowany? - Nie wyspałem się. Alanowi rosną zęby. - To jedź do dziadka. Tam się wyśpij. - A wiesz, że to dobry pomysł. - Ja mam same takie. Walentynki zrobiłeś? - Co? A to dzisiaj obchodzimy? Nie. Nie mam komu. -Ty nie masz komu? Przecież tutaj wszystkie się w tobie kochają. - Ale ty nie. -Ja akurat nie, ale na mnie się świat nie kończy. Idzie Witek, patrz, jaki zadowolony. - Ala przechyliła głowę i z zainteresowaniem przyglądała się koledze. - Od przedszkola nie widziałam cię takiego zadowolonego. Co się tak szczerzysz? - Tak sobie myślę, że jestem Szczęśliwiec Nadzwyczajny. Wreszcie i ja mam komu dać walentynkę. Pół nocy nad tym siedziałem. To idiotyczny zwyczaj, ale... - Skoro idiotyczny, to po co dajesz? - przekomarzał się Hadrian. - Daję. Może jestem Bezmózgowiec Zamerykanizowany, ale daję, bo mam komu! Rozumiesz? Mam komu i dlatego daję. Na Dzień Kobiet zrobię jeszcze lepszą. Może rzeźbę, kto wie. Kolega z innej klasy nagle obrócił się na pięcie i kilka razy puknął się palcem w czoło. - Cześć! - przywitał się ze wszystkimi naraz. - Hadrian, napisz coś mojej siostrze, bo mi żyć nie daje. - Wyciągnął z plecaka czasopismo z Hadrianem reklamującym mleko w kartonie. - Tu jej coś namaż. Hadrian sięgnął po długopis. - Ma jakoś na imię? - Anka.

Hadrian wybrał kawałek wolnego miejsca i z rozmachem napisał, jak zawsze kwiecistym stylem: Mojej prześlicznej Aneczce, z wyrazami gorącego uczucia - na zawsze wierny Hadrian. Zanim ktokolwiek zdołał przeczytać, Hadrian złożył pismo i podał koledze. Nie widział już, że on po kilku krokach otworzył pismo, przeczytał wpis Hadriana i raptownie odwrócił się w jego stronę, kręcąc z niedowierzaniem głową. Następnie wyrzucił pismo do kosza. Hadrian, Ala i Witek skierowali się do szatni. - A to co? Stanęli przy szafce Hadriana, na której ktoś nabazgrał: Informacja dla pani profesor Olewińskiej: to jest szafka Chabrosa. Tu wrzucać walentynki. Ala sprawdziła palcem, czy napis da się zetrzeć. Niestety, zwykłe pocieranie nic nie dało. - Może któraś ma zmywacz? Nie martw się, Hadi, to na pewno ten głupek Jarecki. Czuję, że to jego robota. - Ale o co mu chodzi, bo nie rozumiem? Denerwuje mnie i tyle. Ala z Witkiem zerknęli na siebie, ale żadne nic nie powiedziało, bo jak mieli to Hadrianowi wytłumaczyć? Po drugiej stronie Wisły, w liceum imienia Władysława IX też panował walentynkowy nastrój. Arek, mimo iż w poniedziałki jego klasa przychodziła na trzecią lekcję, w szatni był już o wpół do ósmej. Chciał sprawdzić, czy Iga przyjdzie. Przyszła, ale wyglądała źle. Ręce i głowa wisiały jej smętnie, a ciało przypominało przekłuty balonik. Arek stanął tak, żeby go nie widziała. Obserwował Igę aż do momentu, kiedy cała jej klasa weszła do sali historycznej. Odczekał, aż korytarz opustoszeje. Wrócił do szatni, by zmienić buty, a potem wyszedł kupić jej coś na walentynki. Nie chciał tego robić wcześniej, żeby nie zapeszyć. Przy stoisku z kartkami i upominkami zobaczył koleżankę ze swojej klasy - Irminę, więc schował się za filarem i obserwował ukradkiem, jak kupuje osiem walentynkowych kartek. Złapał się za głowę. „Do kogo ona chce je wysłać?” - pomyślał. Potem spytała, czy nie ma innych rodzajów, a dowiedziawszy się, że to już wszystkie, wzięła jeszcze jedną i usiadła na ławeczce dla zmęczonych klientów, by je wypełnić. Kupienie kartki nie wchodziło w grę - Arek musiałby wrzucić ją Idze pustą, bo nie miał pojęcia, co napisać. Wiedział, że cokolwiek by napisał, mogłoby to tylko wzbudzić w niej śmiech, a on sam dostałby po głowie od Filipa.

Wybrał misia. Małego, puchatego zwierzaczka z rozstawionymi łapkami, w biało-niebieskim szaliku. Bez wyhaftowanych serc i bez napisów w stylu: „To ja, twój Walenty” - wydał się Arkowi odpowiedni. Lekcje zaczynały się za dziesięć dziesiąta, ale tak długo szukał czegoś odpowiedniego, że o mało się nie spóźnił. Nie zdążył nawet podejść do szafki Igi. Z niezawiązanymi butami i misiem w plecaku pognał na górę. Pierwszą lekcją była matematyka, a spóźnienie się do Całka nie było najlepszym pomysłem. Całek wkroczył do klasy zupełnie odmieniony. Nie tylko miał zawieszone na uchu spore pluszowe serce z krótkimi nóżkami i w butach, nie tylko miał wystylizowaną kozią bródkę, która wąskimi paseczkami łączyła się z wąsami. Cały wyglądał po prostu inaczej. Zamiast wypchniętych na kolanach spodni od garnituru miał jasnobrązowe sztruksy i świetnie dobraną kolorem koszulę w kratkę, a do tego wspaniałą górską opaleniznę. Tylko buty zostały z poprzedniego wcielenia - czarne, z kawałkiem rozprutego szwu przy palcach. Uczniowie wymienili między sobą spojrzenia pełne nadziei, że może wraz z wyglądem zmienił się również sam Całek. Ale już jego pierwsze słowa świadczyły, że jest to nadal ten sam, dobrze im znany nauczyciel. - No i po feriach. Widzieliście, jak ktoś pana profesora kocha? - Lekko trącił wiszące na uchu serce. - Pan profesor odpoczął na nartach w Alpach, sam osobiście nauczył starszą córeczkę jeździć, opalił się pięknie, jak widzicie, i teraz ma dużo siły, żeby zacząć funkcje trygonometryczne. Jeśli jeszcze raz się poruszysz, Michałowski, to możesz zmienić klasę. A ty co, Piętka? Rączkę się złamało? Na nartach? - Tak. Ale ja jestem leworęczna - szybko powiedziała Beata Piętka. - Mogę pisać normalnie. - O, to się nazywa prawidłowy stosunek do obowiązków szkolnych. Złamać - tak, ale opuszczać się w pracy - nie. Co tam jeszcze? Marchwińska też sporo była na słoneczku, jak widzę. Szybalski... - Całek wolnym krokiem podszedł do Arka. - Co ty taki blady? Chyba nie przesiedziałeś ferii w domu? - Nie, panie profesooorze. Byłem cały czas poza dooomem. - To bardzo dobrze. Przed nami drugi semestr. Mam nadzieję, że będzie równie miły jak pierwszy. Jedna córka mi ząbkuje, a druga dorasta. Jak tak patrzę po was, to zaczynam się bać, z kim ona, bidula, się zwiąże. Aha, i na wycieczkę sobie pojedziemy. Mam teraz wychowawstwo dwóch klas, to będzie akurat dwa w jednym. Zaczynamy, proszę państwa. Całek zdjął serce z ucha, wziął kredę, nabrał powietrza i zaczął wykład. Co jakiś czas podchodził

do biurka i moczył usta w kubku reklamującym rozpuszczalną kawę. Przez dwadzieścia minut mocnym, energicznym głosem wykładał na temat natury funkcji trygonometrycznych. Wszyscy w absolutnej ciszy notowali. Całek mówił jasno, kilka razy powtarzał ważniejsze zagadnienia i sypał przykładami jak z rękawa. To były te fragmenty lekcji, za którymi uczniowie przepadali. Kiedy Całek podszedł do kranu i zaczął myć ręce, napięcie w klasie wzrosło. To był sygnał, że nauczyciel zakończył etap zajmowania się nowym materiałem i teraz zajmie się nimi. - Szybalski, co się z tobą dzieje? Co się tak kręcisz? Zapraszam do mnie, o ile oczywiście z niczym ci to nie koliduje. Wezmę do tablicy najpierw ciebie, bo przynajmniej mam pewność, że nie popsujesz panu profesorowi jego dobrego, poniedziałkowego nastroju. Zapowiedziałem córce, że najpierw ja sprawdzam kandydata. Daję mu cztery, no, powiedzmy trzy zadania i jeśli sobie nie poradzi, to odpada. Usłyszawszy to, córka się popłakała. Kupię sobie chyba jakiś podręcznik dla rodziców. No, wracamy do tematu. Arek, mimo iż umiał rozwiązać zadanie, po kilku minutach był kompletnie spocony. Zaczął sobie bowiem wyobrażać, jak na lekcjach Całka czuje się Iga. Tak pochłonęły go własne myśli, że znieruchomiał z kredą w dłoni. - Czyli nie wiesz, stworzonko, tak? - Nie, panie profesooorze. - Arek zwiesił głowę. - Oj, Szybalski, bardzo pana profesora zmartwiłeś. Jeśli ty nie wiesz, to kto może wiedzieć? Oto zagadka. Pan profesor teraz musi ją rozwiązać. Całek zaczął kartkować dziennik. Arek, widząc rozpaczliwe spojrzenia klasy, w tym Bogdana szepczącego: „Błagam, skup się, Młokosie”, zaczął szybko pisać na tablicy. - No, Szybalski, nie zawiodłeś jednak pana profesora. - Panie profesorze... - wstała Marzena. - Dziś są walentynki... - Wiem! - Wskazał palcem leżące na biurku serce. – Córka przez pół ferii robiła kartki, a potem je darła. A tacie nic nie dała! Mam nadzieję, że wszyscy widzą, jak pan profesor ładnie dziś wygląda. Nie zagadywać mnie! Sam rozwiążę czwarte i piąte i uświadomię wam, jakiego macie wybitnego nauczyciela. Uwaga, zaczynam! - Szybkim ruchem złapał kredę. Około godziny jedenastej dziadek Zbyszek zadzwonił do mieszkania swojej córki. Przez zamknięte drzwi wyjaśniał długo, kim jest. Pani Maria jednak nie znała go i stanowczo

oświadczyła, że drzwi mu nie otworzy. W końcu - zirytowany, niecierpliwie chodząc po galeryjce - zadzwonił na komórkę do córki, ta zadzwoniła do pani Marii i dziadek został wpuszczony. Szybko ubrali dziecko i wyszli. Czekał na nich samochód, a w nim dwaj wynajęci przez dziadka fotografowie. Pojechali do studia. Kiedy dziadek, już po specjalnym makijażu do zdjęć, usiadł na obrotowym stołku bez oparcia na plecy (żeby się delikwent nie garbił), fotograf pochylił się nad nim. - A dlaczego dziecko tak na zielono? Pan z partii ekologicznej? - Nie. A skąd! - obruszył się dziadek, jakby to było przestępstwem. - Nie grają mi te kolory. Nie ma pani nic innego? - zwrócił się do pani Marii, która z kwaśną miną stała pod ścianą. - A co panu potrzebne? Może biały kaftanik i czerwone śpioszki, co? - uśmiechnęła się podstępnie. - Zaraz zobaczę, czy mi to zagra. - Fotograf wziął dwa kawałki materiału i przyłożył do garnituru dziadka. - Gra! O, tak musisz złapać. - Pokazał coś współpracującemu z nim koledze. - Niech pani przebiera dziecko. - W biało-czerwone ubranko, tak? - Tak - odpowiedzieli jednocześnie dziadek i fotograf. - Chyba panowie oszaleliście! Nie mam nic na zmianę. W ogóle Alan się denerwuje i jest mu tu za gorąco. Szybko kończcie, bo zaraz zabieram go na powietrze. - Zapomina pani, że to mój wnuk. - Dziadek wyprężył się przed panią Marią. - To pan zapomina, że to pański wnuk. Chodź, Alanku, już jedziemy. Nie zważając na protesty mężczyzn, pani Maria po prostu wzięła Alana i wyszła. - To co teraz zrobimy? Godzina studia to sporo kasy. A plakaty wyborcze trzeba by już szykować... - Mało to dzieci na dworze? Zaraz wszystko będzie... Panie pośle, musi pan coś wyasygnować na ten cel. Daj pan dwie stówy i zaraz znajdziemy ładnego buziaczka. Fotografowie zarzucili kurtki wybiegli. Po niespełna dziesięciu minutach wrócili z jakimś półrocznym dzieckiem i mamusią trzymającą w dłoni dziadkowe dwie setki. - Ale jakby niepodobny. - Oj, panie pośle, a czy to kto wie, jak pana wnuk wygląda? Dziecko to dziecko. Najważniejsze,

żeby było widać, że pan kocha dzieci. Kocha pan dzieci? - Kocham - zdecydowanie odparł dziadek. - To niech pan tak usiądzie... tu broda, tak... ta brew sterczy. Roksana, przyklep tu i tu, a dziecko... niech pani do niego mówi... Pokażemy mu puszeczkę. O, jak się uśmiecha! Niech pani tak tą puszką potrząsa. Roksana, dziecku usta bardziej różowe i zamaluj te potówki na lewym policzku. Prawy zostaw, tylko z lewego go zdejmę. O, tak może być, resztę komputerem doszlifujemy. Niech pani trzęsie puszką. Proszę, jak ładnie. A ja bym tu jeszcze panu posłowi okulary dał. - Ale ja nie noszę... - To trzeba do stylistki iść. Nie był pan od tamtej wizyty? No tak, ja muszę całą czarną robotę odwalać. Roksana, daj panu posłowi okulary... te po burmistrzu. Albo nie! Te, w których lubi występować Baczyński. O, teraz całkiem inny człowiek. A rączkę tu schowamy, bo, panie pośle, jak się jest na takim stanowisku, to manikiur trzeba robić. Dam panu telefon. Niech pan tylko przypomni. Ilona go kompletnie zaniedbała - mruknął do Roksany i zabrali się do pracy. Arek nie zdziwił się, że szafka Igi jest otwarta. Tego dnia nikt nie zamykał swoich szafek, żeby liczni wielbiciele mogli swobodnie wkładać kartki z wyznaniami. Jednak zrobienie tego niepostrzeżenie było niemal niewykonalne, bo cały czas do szatni ktoś wchodził, skradał się, wrzucał kartkę i uciekał. Arek podchodził kolejno do każdej szafki, otwierał drzwi i zamykał. Do szafki Igi wrzucił paczuszkę z malutkim misiem. Następnie otworzył i zamknął jeszcze dziewięć szafek w tym samym rzędzie i poszedł na górę. Usiadł w swojej ławce i wyciągnął zadania, które kazał im zrobić Całek. Zaczął je rozwiązywać, jednocześnie zerkając dookoła, co się dzieje. Mimo woli obserwował koleżanki z klasy. Nie było z tym większego problemu, bo żadna nigdy nie zwracała na niego uwagi. -Jeszcze jedna. - Marzena wyjęła z koperty czerwoną od serc walentynkową produkcję seryjną i głosem pełnym pogardy odczytała: - „Liczysz się tylko ty. Nie wiesz, że istnieję, ale ja wiem, że ty istniejesz. B.W". B.W? Wiem, który to - prychnęła pogardliwie. - Ile już masz? - Nie liczę ich. Nic mnie nie obchodzą, ale osiem. -Ja też mam osiem. - Irmina nie chciała być gorsza od koleżanki. - Boguś, dałeś komuś walentynkę?

Dziewczyny zaśmiały się zgodnym chórem, a Bogdan spojrzał na Irminę smutnym wzrokiem zbitego psa. Irmina zwróciła się do Arka. - Robisz matmę? Jak skończysz, to dasz odpisać, co? Arek kiwnął głową. - Dzień się jeszcze nie skończył - wesoło odparła Marzena. - Jest jeszcze jedna. - Marzena zamachała kartką przed nosem Irminy. - A jak u ciebie? Pusto? - No. Czytaj, od kogo - powiedziała zrezygnowana Irmina. - „Na razie jestem dla ciebie tylko tą walentynką, ale to się zmieni. A.S.”. Nie wiem, kto to, ale na pewno się ujawni. - A.S.? Może to Arek... Arek, napisałeś kartkę do Marzeny? Arek pokręcił głową i popukał się w czoło. - Tak myślałam. Taka sama jak poprzednia - zauważyła Irmina. - Kartka może być taka sama, ale uczucie na pewno jest niepowtarzalne. - Ja uważam, że walentynki to idiotyczny amerykański wymysł... - wtrąciła Ewa Klimaszewska. - A ile ty dostałaś kartek? - Irmina obrzuciła Ewę pogardliwym spojrzeniem. - Ani jednej. - Ewa wzruszyła ramionami. - To się nie odzywaj, kotku. Wiadomo, dlaczego nie lubisz walentynek. Irmina mrugnęła do Marzeny i obie parsknęły śmiechem. - Dobrze, nie będę się odzywać. W głosie Ewy zabrzmiał smutek podobny do tego, który od jakiegoś czasu Arek słyszał u Igi. Mimo że szybko się odwróciła, jej oczy - wydały mu się za bardzo błyszczące. Poczuł, że musi coś zrobić. Tylko co? Po chwili zobaczył, że jeszcze trzy inne koleżanki z klasy są wyraźnie markotne. Postawił plecak na ławce, żeby nikt go nie podejrzał. Wyrwał po dwie kartki z zeszytu do matematyki i do polskiego. Szybko wyprodukował cztery różne walentynki i w każdej napisał pełen komplementów tekst. Szturchnął w ramię Bogdana. - Chodź ze mną do szaaatni. Bogdan wpatrywał się przez chwilę w te mało profesjonalne wyroby Arka. - Jasne, Młokosie - mruknął. - Że też to może mieć dla kogoś znaczenie! Zeszli do szatni i bez żadnych problemów wsadzili cztery walentynki do odpowiednich szafek. Już po następnej lekcji Ewa, przyciskając do piersi wygniecioną kartkę, rozpromieniona weszła

do klasy i zaraz zaczęła coś szeptać swojej przyjaciółce. Potem obie, nie odrywając wzroku оd dzieła Arka, rzuciły się sobie na szyję. Bogdan nachylił się do kolegi. - To straszne, że takie, wybacz szczerość, „gie” może kogoś uszczęśliwić. - Nie masz raaacji. To wspaniałe - odpowiedział Arek i zrobił trudną do odczytania minę. - A ty co, Młokosie, ruszysz się wreszcie? Jak Iga? Arek milczał, ale oczy rozbłysły mu jak stuwatowe żarówki w ciemnym pomieszczeniu. Bogdan z ubolewaniem pokiwał nad nim głową. - Następny - mruknął. Wyjął „Cogito” i zatopił się w lekturze. W tym samym czasie po drugiej strony Wisły, w liceum przy ulicy Królewskiej, Hadrian Chabros skończył czytać „Cogito” i zaczął zbierać się do domu. - Sorry, ale to moja szafka - powiedział do jakiejś dziewczyny, która w okamgnieniu odwróciła się do niego przodem. - Cześć! To moja szafka - powtórzył i obrzucił wzrokiem znawcy twarz, a potem sylwetkę dziewczyny. Nie znał jej. Nie miał pojęcia, kto to jest, ale chodziła chyba do ich szkoły, bo była w góralskich kapciach i lekkiej bluzce, więc musiała gdzieś zostawić zimowe ubranie. - O, to ty... A... pomyliłam, zdaje się, szafki. - A czyjej szukasz? - Czyjej? No... tego... Piotrka Grudzińskiego. - Nie znam. Z jakiej klasy? - Z jakiej? E... - Z której „E”? - Hadrian przyjrzał się jej uważniej i po oczach poznał, o co chodzi. - Wiesz, co myślę? - Zawiesił głos. - Że ty szukasz jednak mojej szafki. - Skąd ci to przyszło do głowy? - Dziewczyna niezbyt dobrze udała oburzenie. - Zresztą, masz rację. Chciałam ci włożyć walentynkę. - O, to fajnie - powiedział Hadrian obojętnym tonem. - Ja już tak mam, że dziewczyny się we mnie kochają. Nie musisz się wstydzić. -Ja? - Dziewczyna zrobiła się czerwona. - Skąd! Ja? No, już trudno, powiem ci... To moja... przyjaciółka prosiła... zawróciłeś jej w głowie, jeśli chcesz wiedzieć. - Aha. To czemu sama nie da mi walentynki? Z przyjemnością ją poznam. - To Kicia. Tam stoi. Dziewczyna pokazała ręką na stojącą w głębi szatni postać, która zaraz do nich pomachała.

Dziewczyna zwinęła ręce w tubkę i krzyknęła: - Kicia, chodź! Hadrian i dziewczyna z walentynką w dłoni patrzyli, jak postać dziarsko zarzuca sobie torbę na ramię i niemal w podskokach do nich podbiega. - Cześć! - Rozpromieniona Kicia od razu wyciągnęła do Hadriana rękę. - Jestem Anka Sawicka, ale wszyscy mówią do mnie Kicia. Zresztą to nieważne. Cześć, jak miło cię poznać! Tak się cieszę! Widzę, że z Nataszą już się poznaliście. No, nie wiesz, jak się cieszę! Hadrian spojrzał na dziewczynę obok jego szafki. - Natasza? Ta kiwnęła głową. Zapadło milczenie. - To może... ja już sobie pójdę... - Nie, nie, Kiciulka! Wiesz, Hadrian akurat nadszedł, jak wkładałam walentynkę od ciebie... Natasza zakończyła bardzo cicho i Hadrian pomyślał, że Natasza boi się, co powie Kicia na to, że jej uczucia względem niego zostały ujawnione. Czy nie będzie miała do Nataszy pretensji... Ale nie. Kicia zareagowała bardzo spokojnie. - Tak? - Słuchaj, nie musisz się wstydzić. Ja już tak mam. Przyzwyczaiłem się. Dziewczyny, nie macie jakiejś reklamówki, bo jak ja to wszystko wezmę? - Bezradnie wskazał na stos kartek i nieforemnych zawiniątek w papierze w serduszka wypełniających jego szafkę. - Ja mam. Kicia szybko przykucnęła, wyciągnęła reklamówkę i podała Hadrianowi, a ten zaczął do niej wkładać walentynki. - Masz powodzenie, nie da się ukryć. Słuchaj, ile tego jest?! Wszystkie dostałeś? A ta? Mogę zobaczyć? Jaka śliczna! Zobacz, Natasza, ta jest ekstra. Ja nie mogę! A te ktoś zrobił sam, a raczej sama. Ale ludzie mają talent! Kicia, kręcąc głową, oglądała niezliczone sploty rąk i twarzy, wymalowane na czerpanym papierze. - Która jest od ciebie? - Ode mnie? - Kicia zrobiła wielkie słodkie oczy. - Och, domyśl się. Jestem pewna, że serce ci podpowie. - To my już pójdziemy. Chodź, Kiciulku. - Natasza pociągnęła koleżankę za rękaw swetra.

- Cześć, Hadrian! Miłej lektury! Miło było cię poznać! Nie szarp mnie, wariatko. - Nie ośmieszaj się. Nie wolno się tak narzucać. Widzisz, że go krępuje twoja nachalność... Natasza głośno upominała Kicię. Dziewczyny wzięły się za ręce i wymachując torbami, z tupotem wybiegły z szatni. Aż do momentu, gdy znikły za rogiem, Hadrian oceniał ich figury. Uznał, że Kicia jest bardzo zgrabna. Zrobił krok w kierunku swojej szafki. Wybrał wszystkie koperty, zmienił buty, narzucił kurtkę i zerknął na zegarek. Szeleszcząc reklamówką, szybkim krokiem poszedł w kierunku placu Zamkowego. Zaczął siąpić niemiły, zamarzający deszcz. Iga wyszła z klasy niemal ostatnia. Miała nieumytą głowę i grzywka całkiem przykleiła jej się do czoła. Plecak ciągnęła za sobą po schodach. Pac, pac, pac - słychać było, jak spada. Arek zacisnął pięści. Był pewien, że miała właśnie lekcję z Całkiem i to on tak wpłynął na jej humor. Ale mylił się. Zaraz po niej wyszła historyczka, poprawiła sobie dziennik pod pachą i zamknęła salę na klucz. „Historia? Na historii powinno być wszystko dobrze. Co się stało?”. Wolno, żeby Iga miała czas odpakować misia, ruszył do szatni. Wszystkie szafki były zamknięte. Arek rozejrzał się, potem podszedł do swojej. Nic w niej nie znalazł. „Widzisz, idioto? Nic ci nie dała. Liczyłeś na to, że coś dostaniesz, tak? Ocknij się, palancie!”. Jednak tylko w myślach umiał trzeźwo ocenić sytuację. W rzeczywistości wyrzucił z szafki wszystko, co w niej było, i starannie przejrzał, nie tracąc nadziei aż do końca. Jednak ani kartki, ani niczego walentynkowego nie było. Zmienił buty, założył kurtkę i wyszedł. Iga stała przed szkołą, rozglądając się dookoła. Kilka razy spojrzała niecierpliwie na zegarek. Arek nie miał złudzeń, na kogo czeka. Nadbiegł Filip. Oparł rękę na biało-czerwonym słupku i zgrabnym skokiem pokonał dyndający łańcuch. Przytulił Igę i długo trzymał w ramionach. Arek poczuł, że plecak zsuwa mu się z ramienia, ale nie miał siły go poprawić. Filip wziął od Igi torbę i objęli się. Jednak zaraz się zatrzymali i Iga dała coś Filipowi. Filip pocałował ją. Arek zrobił kilka kroków w ich stronę i usłyszał strzępki rozmowy. - Zapomniałem...

- Oj, przestań... Przecież wiem, że byłeś w szatni wcześniej... dostałam... - A karteczka była? - Nie. - Na pewno nie było? - Na pewno. - A, to ode mnie. W jego głosie Iga wyczuła skromność. Sięgnęła do kieszeni po misia i czule go pocałowała. - Śliczny. Przywiozłeś go z Krynicy? - Jest twój, to najważniejsze. -Jest milusiński. Nazwałam go Benio. Arek usłyszał pisk opon i o mało nie wpadł pod samochód. Miś, którego tak długo wybierał, tkwił teraz w dłoni Filipa, a ten mówił do niego: -Jak tam, stary? Znów się spotykamy, co? „O co tu chodzi?” - pomyślał Arek i zatrzymał się. Nie miał już siły iść za nimi. Poprawił plecak, który niemal wlókł się po ziemi, usiadł na łańcuchu i schował twarz w dłoniach. Iga z Filipem przeszli na drugą stronę alei Solidarności i znikli w parku Praskim. Zrobiło się nagle szaro i mroczno. Arek poczuł silny, lodowaty dotyk wiatru. Zaczął padać drobny, zamarzający deszcz. Lodowate igiełki wpadały mu za kołnierz, ale i tak najzimniej było mu w okolicach serca. Wstał ciężko i powlókł się wolno do autobusu. Ilona była bardzo zadowolona, że udało jej się tak korzystnie wynegocjować umowę dla syna. Zadzwoniła do domu, ale Hadriana jeszcze nie było. Odebrała niania i Ilona musiała wysłuchać opowieści o tym, jak to Alan dziś ślicznie się uśmiechał do gałązek bezlistnych drzew. Uznała, że pani Maria jest stanowczo zbyt natrętna, a już z tym pilnowaniem, żeby Ilona wracała jak najwcześniej, to naprawdę niedopuszczalne. Zapewniła nianię, że już wychodzi z pracy, i wyciągnęła z torebki kosmetyczkę. Poprawiła makijaż, przeczesała włosy. Podeszła do okna, żeby zobaczyć, jaka pogoda. Było tak ciemno, że musiała przyłożyć twarz do czarnej szyby, a i tak niewiele to dało. Jeszcze na chwilę usiadła w fotelu i przejrzała notes. W piątek miała ważne spotkanie. Przez chwilę zastanawiała się, w co się ubierze. Do tego, co wymyśliła, brakowało jej pantofli. Nie zważając więc na to, że niania czeka, wsiadła w samochód i pojechała do Klifa. - W końcu jej za to płacę, więc chyba łaski mi nie robi - mruknęła do siebie.

Mama Uli przesłała dziadkowi Zbyszkowi karpatkę. Dziadek specjalnie po to, by spotkać się z wnukiem i jego narzeczoną, jak sam powiedział, urwał się z głosowania. Siedzieli więc razem, pochłaniali karpatkę i rozmawiali, zerkając jednocześnie w ściszony telewizor. - To jak tam przygotowania? Macie już datę? Ja muszę wiedzieć wcześniej, bo prasę trzeba powiadomić. Mój pierworodny wnuk! - Z dumą wziął Emila w ramiona. - Może kiedyś, jak trochę się rozejrzysz po świecie, pójdziesz jeszcze w moje ślady, co? - Raczej nie. - Emil natychmiast przypomniał sobie ostatnią wypowiedź dziadka w programie informacyjnym.

Zbyszek

bezlitośnie

skrytykował

działalność

instytucji,

za

której

funkcjonowanie sam był odpowiedzialny. - Mam inny pomysł na życie, dziadku - powiedział wymijająco, bo nie miał ochoty po raz kolejny wysłuchiwać, że nie rozumie praw rządzących polityką. - Macie już ten termin? - Tak, piątego września. - Ustaliliśmy dwunastego - powiedziała Ula z wyrzutem. - A wrzesień ma „r”? - zainteresował się dziadek. - Dziadku! Ma „r”, ale to nie ma dla nas żadnego znaczenia. My nie wierzymy w te głupie przesądy! Prawda, Uleczko? - No tak - niepewnie zgodziła Ula. - Ja jednak wolałabym, tak na wszelki wypadek, żeby miał to „r”. - I zaraz zmieniła temat. -Wybraliśmy wzór zaproszenia. Zaraz dziadkowi pokażę. O, takie. - Za małe te literki... i jakieś przekrzywione. Jeszcze nie wiemy, czy na pewno będzie takie skrzywił się Emil. - Jak to? Przecież ten wzór wybraliśmy. Mówiłam ci, że mi się podoba. Wiesz co? Chyba lepiej będzie, jak ja sama... - Tak powinno być od początku. Ty załatwiasz jedne sprawy, ja drugie. Przynajmniej nie będziemy się wiecznie kłócić. -A ile was to będzie kosztować? Ja mam trochę... - zaczął dziadek. - Nie, nie, dziadku. Damy radę. - I co? Ty swoimi lekcjami chcesz na rodzinę zarobić? - Oczywiście. To jak z tym zaproszeniem? Kiedy idziemy? - Emil pogładził Ulę po ręku. - W środę. Umówiliśmy się na szesnastą. - W środę? Ja nie mogę.

-Jak to nie możesz? Sam się umówiłeś! - Bo mi się pomyliło. W środę mam trzy bloki. Ula, musimy przełożyć. - Tego nie da się przełożyć. - To idź sama. - Nie będę szła sama. - Ula zrobiła obrażoną minę. - A ja nie mogę w środę. - Emil zacisnął usta. Ilona zaparkowała samochód na wielopoziomowym parkingu i postawiła kołnierz futra, bo strasznie wiało. Pani Maria przywitała ją bardzo chłodno. - Co tam, pani Mario? Nie najlepiej się pani czuje? - zapytała Ilona, chociaż wiedziała, że niania się dąsa. Szybko spławiła panią Marię i na palcach, żeby Alan się nie obudził, zaczęła się krzątać po mieszkaniu. Zjadła na kolację jogurt z płatkami sojowymi, wykąpała się i spojrzała na zegarek. Późno. Dlaczego nie ma Hadriana? Wyciągnęła z torebki komórkę i wysłała zapytanie o miejsce pobytu Hadriana. „Aleja Solidarności” - odczytała informację. „Aha, jest w operze”. Ilona podeszła do kalendarza. Tak, przy 17 lutego była notatka: „Opera Kameralna. La Cenerentola”. Uspokojona, po cichu otworzyła drzwi pokoju syna i sięgnęła po pamiętnik. Zaczęła czytać. Arek zgasił lampę i zaczął rozmyślać. „Iga przez całe ferie nie wyszła na krok z domu. Wiem to, bo przecież dwa tygodnie spędziłem pod jej blokiem. Dziś rano szła jak zbity pies. Po lekcjach też nie była w formie, a potem na widok Filipa - poczuł ukłucie w dołku - tak się rozjaśniła. Musi go bardzo kochać. - Znowu ukłucie. - Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak się uśmiechał. Jakby zapalało jej się w środku światło. Ciekawe, czy już śpi?”. Odrzucił kołdrę i podszedł do telefonu. Bez zastanowienia wybrał numer. - Tu biuro numerów. W celu szybszego uzyskania informacji proszę podać miejscowość, nazwę lub nazwisko abonenta i adres. Renata Głowacka, miejscowość proszę? - Dobry wieeeczór, Warszawa, Stalowa dwadzieścia szeeeść. Aha, Góóórka... Aha, zastrzeżooony. To dziękuu...

Zanim Arek skończył, telefonistka odłożyła słuchawkę. „Nie mam jej numeru telefonu. Zastrzeżony. Gdybym miał, to bym na pewno zadzwonił. Nie oszukuj sam siebie, nie zadzwoniłbyś. A nawet jeśli, co byś powiedział? Cześć? - Arek wymacał leżący na biurku cienkopis i przyłożył go sobie do ucha. - Cześć, Iguś. To ja, Arek. Pamiętasz mnie? Nie śpisz? Nie, ja też nie. Jak ci minęły walentynki? To fajnie. Cieszę się razem z tobą. A jak Benio, zaprzyjaźniliście się? Zasnął już? Śpi na twojej poduszce?”. Uśmiechnął się, wyobrażając sobie, że miś, którego osobiście dotykał w sklepie, teraz może leżeć na poduszce Igi, blisko jej twarzy. Uprzytomnił sobie, że trzyma cienkopis. Spojrzał na niego, jakby był jego największym wrogiem. Chwycił w obie ręce i złamał. „Nawet gdybym miał jej numer, to ona i tak czeka tylko na telefon od tego Filipa. Mnie ledwo kojarzy. »Alek«. Nawet nie wie, jak mam na imię. Ona nie zna żadnego Arka, idioto!”. Uderzył pięścią w poduszkę, aż zwinęła się w nieforemną kulę. Zamknął oczy, ale nie mógł przestać myśleć.

Rozdział 5 - Zobacz, mamy aż trzy rzeczy, które można wykorzystać. Ilona, rozmawiając przez telefon, postukała paznokciem w kartkę. Potem zakryła mikrofon dłonią. - Pani Mario, proszę zabrać małego na spacer... Pani Maria spojrzała w stronę okna. - Ale taka wichura... - Nic mu nie będzie. Nie należy unikać świeżego powietrza. Zresztą niech pani jedzie z nim do marketu. Możecie wziąć mój samochód. - To ja się z nim pobawię. Pani Maria wyjęła małego z fotelika i wyszła do drugiego pokoju. Po chwili zza drzwi dobiegły słowa piosenki: Kto mnie tak kocha, kto o mnie dba? Tylko mamusia. Kto mi jeść daje, kto mnie dobrze zna? Tylko mamusia. Zanim Ilona wróciła do rozmowy, drukowanymi literami napisała w notesie: „POSZUKAĆ NIANI” - i podkreśliła napis trzy razy. Ala stała oparta o parapet i pokazywała przyjaciołom zdjęcia, które zrobił Sylwek. - To jest genialne. I to. -A moim zdaniem to. - Michał wskazał palcem inną fotografię. - Tak, oczywiście. Jak tylko na którymś jest chociaż kawałek Dońki, to zaraz genialne - obruszył się Hadrian i kątem oka zobaczył, że szybkim krokiem podchodzi do nich Kicia. - Cześć wszystkim. - Uśmiechnęła się wesoło. - Mogę się przedstawić? Ala z zainteresowaniem spojrzała na wesołą, znaną jej tylko z widzenia koleżankę. - To jest Kicia. - Hadrian wyciągnął rękę w jej kierunku. - A to moi przyjaciele: Ala, Michał, Witek. - Cześć! Cześć! Cześć! - Kicia kolejno ściskała każdemu rękę, a oni przypatrywali się jej ciekawie, jeszcze nie wiedząc, co o niej sądzić. - Co oglądacie? O, zdjęcia z wakacji? A gdzie byliście? To chyba Mazury? O, a tutaj ty, Hadrian! A czyje te zdjęcia? Twoje? - Kicia spojrzała na Alę. - Czy... czy... - Wzięła Alę za łokieć i odciągnęła na bok. - Czy możesz mi dać tylko to jedno zdjęcie? - powiedziała ciszej, ale chłopcy i tak usłyszeli. - Ale po co?

Ala zaczęła uważniej się Kici przyglądać, a ta odciągnęła ją jeszcze trochę dalej i chłopcy zobaczyli, że coś jej tłumaczy, żywo gestykulując, a potem składa ręce, jakby o coś błagała. Po chwili Ala dała jej zdjęcie, a Kicia rzuciła jej się na szyję. -Ja cię kręcę - parsknął Witek. - Osóbka Nietuzinkowa. Kicia, już ze zdjęciem w dłoni, podeszła do Hadriana. - Hadrian, napiszesz mi coś? - Zamrugała oczami, z natchnionym wyrazem twarzy wpatrując się w Hadriana. - Mogę napisać... tylko co? - Może... Kici - Hadrian - zaproponował Michał. - A może coś cieplejszego, rozumiesz? - Znów zajrzała Hadrianowi w oczy i delikatnie wepchnęła się między niego i Witka. - Nie pisz: „Kici”, nie lubię tego. Napisz coś... ogólnie... od serca. Tak żebym poczuła, że... że... wiesz, co żebym poczuła... - Dobrze, dobrze, zaraz ci napiszę. Z kieszeni koszuli Hadrian wyciągnął pióro, odwrócił zdjęcie, na którym siedział na leżaku przed domem w Krzywem, i napisał w takim stylu jak zawsze: Miłości mojego życia, osłodzie dni wszystkich, mojej Muzie i Władczyni - na zawsze Hadrian Chabros. - Tak dobrze? Kicia odczytała dedykację i aż pisnęła. -Hadrian! Dziękuję, dziękuję! Nie wiedziałam... Pa, bo już dzwonek. W podskokach pobiegła i zaraz znikła im z oczu w tłumie uczniów. - Co jest grane? Chodzisz z nią? - Ala zmarszczyła czoło. - Nie. Zakochała się we mnie. - A skąd ta pewność? - Sama mi powiedziała, gdy wkładała walentynkę do mojej szafki. To znaczy wysłała koleżankę i to ona mi powiedziała... Oj... dajcie spokój. - Hadrian, a ty ją... też? - Michał uważnie spojrzał na Hadriana. -Ja? No coś ty! - To po co jej tak napisałeś? - Właśnie. Nie podoba ci się dziewczyna, a nadzieję jej robisz. Nieładnie. - Ala pogroziła mu palcem. - A tak na marginesie, to ona jest całkiem do rzeczy, taka apetyczna. - Co nieładnie, co nieładnie? A mnie się ktoś pyta, co dla mnie jest ładnie? Nikogo to nie

obchodzi! - zdenerwował się Hadrian. - Hadrian, tak nie wolno! Dałeś jej nadzieję. Teraz postawi sobie to zdjęcie i będzie się do niego modlić. - Ty jej dałaś to zdjęcie! - Hadrian oskarżycielsko wskazał palcem na Alę. - To co innego. Jakbym nie dała, toby sama ci na korytarzu pstryknęła, ale tak napisać... Przecież... - Cześć! - Koło nich przeszły dwie trzymające się za ręce dziewczyny. Na widok Hadriana oblały się rumieńcem, po czym zaraz uciekły. -O, następne. Tym może też napiszesz, co? Czekaj, Hadrian. Niepotrzebnie tak się na ciebie wściekam. Może jednak ona ci się podoba? -Kto? - No, stary, po tych walentynkach widzę, że wzięło je ostro - rzucił Witek. - I co one ci tam pisały, te Kochanice Liczne? - Nie wiem. - To nie przeczytałeś tych kartek? - Nie zdążyłem. - Hadrian wzruszył ramionami. - W autobusie postawiłem sobie reklamówkę koło nóg i zapomniałem zabrać. No, co się śmiejecie? - Hadi. - Podszedł do nich Jarek. - Ania idzie. - Mrugnął znacząco. - Chyba dziś pokażesz jej jakieś skamieliny, co? - Wskazał brodą w stronę geograficzki, która uginając się pod atlasami, podeszła do okna, przy którym stali Ala, Hadrian, Michał i Witek. Pani profesor ubrana była w sposób doskonały. Jasnożółte mokasyny i matowe rajstopy w geometryczny wzór podkreślały jej zgrabne nogi; biała, opinająca biust bluzka ze sporym dekoltem; na to narzucony kusy żakiecik z modnym obszyciem przy klapach; pobrzękujące srebrne bransolety z misternie rzeźbionymi wzorami i odcinająca się od tego słonecznego ubrania szafirowa apaszka w dalmatyńczyki; włosy falami spływające na plecy... Anna Olewińska wyróżniała się nie tylko wśród nauczycielek, ale także wśród uczennic. Była zdecydowanie najlepiej ubraną osobą w tej placówce oświatowej. - Hadrian, otwórz salę. - Podała mu klucz, pobrzękując bransoletami. - Może pomóc pani profesor? - Michał wziął od nauczycielki stos atlasów, a kiedy się nad nią nachylił, poczuł zapach subtelnych, eleganckich perfum. - Hadrian, możesz zostać chwilę po lekcjach? Chciałabym porozmawiać - powiedziała cicho

nauczycielka i oblała się mocnym rumieńcem. - Dobrze, pani profesor. Hadrian spojrzał na Jarka, który za plecami nauczycielki wyginał się, jakby usiłował objąć swoje własne plecy. Czy nasze ręce splotą się? Czy nasze usta złączą się? Dzień, dwa - przekonasz się... H.Ch. Jarek poczekał na odpowiedni moment i gdy nauczycielka podeszła do tablicy wyjaśnić im zawiłości stref czasowych, kartkę z wierszem zwinął w kulkę i wrzucił do jej torebki. Emil, zaróżowiony od biegu, stał przed witryną sklepu jubilerskiego i rozglądał się na wszystkie strony. Ula powinna tu być dziesięć minut temu. Jeszcze raz zerknął na zegarek. Było piekielnie zimno, więc postanowił dać jej jeszcze dziesięć minut i dopiero wtedy zadzwonić. Wszedł do środka. Ochroniarz obrzucił go uważnym spojrzeniem. Emil wyjął ręce z kieszeni, jakby chciał pokazać, że nie zamierza nic ukraść. Chwilę chodził między gablotami, oglądając to i owo. W końcu zainteresowała się nim jedna z ekspedientek. - Prawdę mówiąc, to szukam obrączek. - Emil się zaczerwienił. Ekspedientka spojrzała na niego niemal z litością. - Proszę się nie denerwować. Pierwszy raz? - Co pierwszy raz? Ślub? Oczywiście, że tak. I ostatni. Dziewczyna nic nie powiedziała, tylko zaprosiła go w inne miejsce. Wyciągnęła stos katalogów i zaczęła pokazywać kolejne strony z obrączkami. - Przepraszam, ale ja nie widzę żadnych różnic. Czy to nie jest cały czas ta sama obrączka? - Oczywiście, że nie. -Jestem! - Emil poczuł serdeczne klepnięcie po plecach. - I co ci wpadło w oko? Emil wskazał na katalog. - Nie wiem. Dla mnie wszystkie są takie same. - No coś ty! A widziałeś te na czternastej stronie? Moim zdaniem są najfajniejsze. Ula uśmiechnęła się do ekspedientki, a ta ze zrozumieniem odwzajemniła uśmiech.

-A skąd wiesz, że na czternastej? Przecież nawet... - Oj, Emil! Byłam tu już kilka razy. - Tak. Te na czternastej mają coś w sobie, to fakt. - Ekspedientka zaczęła kartkować katalog i wreszcie z triumfem podsunęła Emilowi pod nos czternastą stronę. - O, ta obwódka - pokazała Ula. - Tylko one taką mają, prawda? - Tak. - Ekspedientka nabrała energii. - I wie pani co? Można jeszcze o tutaj, przy samym brzegu... zaraz pani pokażę... Emil z rezygnacją patrzył, jak dwie kobiety z wypiekami na twarzy rozmawiają o czymś, czego wcale nie rozumiał. W końcu dziewczyna podeszła do komputera i po chwili wydrukowała zdjęcie ich przyszłych obrączek, a pod nimi - cenę. Astronomiczną. - Ale musimy brać takie? Mydło będzie włazić. - Do mycia będzie pan zdejmował. - To zaraz zgubię. - A jakie ty byś chciał? -Ja? No, takie normalne. Dwa kółka... O, coś takiego... Emil wziął długopis i z matematyczną precyzją narysował szybko dwa koła. - To śliczne, kochanie, ale na uchwyt do kluczy. Ja chcę te. - No, jeśli tak... Ale możemy się jeszcze zastanowić? Ekspedientka z politowaniem pokiwała głową i znacząco spojrzała na Ulę. Wyszli ze sklepu i mimo że wzięli się za ręce, nie odezwali się do siebie słowem. W końcu Ula przerwała milczenie. -Zobacz, jak cudownie... Może pójdziemy do Łazienek? Będzie ciemno, nigdzie żywej duszy... tylko latarnie i my... - Mam zaraz korki. - Emil zerknął na zegarek. - Ale dobrze. Tylko nie do Łazienek. Chodźmy tutaj, do Saskiego. Naprawdę chciałaś takie obrączki? Uważaj! Zrobił kulę ze śniegu i rzucił w Ulę. Ta zgarnęła z murka wielką śniegową czapę i wrzuciła mu na głowę. - Kocham cię, wiesz? -Ja ciebie też. Ale do garnituru to musimy koniecznie kupić dla mnie rękawiczki. - Zdecydowałeś się jednak? - Ula aż się rozpromieniła, bo dotychczas Emil nie chciał słyszeć o ślubnych rękawiczkach.

- Nie. Tylko wybrałaś tak obciachowe obrączki, że trzeba je czymś zakryć. Emil zaczął biec tyłem, cały czas rzucając w Ulę śniegiem. - Podłe zwierzę! Ganiali się po białym od śniegu Ogrodzie Saskim. Potem zaczęli lepić bałwana. - Tak mi się nie chce z tobą rozstawać, ale muszę. Za moment mam korki. - Emil, patrz, Czapla! Czapla! - Ula zaczęła z całych sił krzyczeć w kierunku maleńkiej czarnej postaci przemykającej wśród drzew. - To nie może być Czapla - powiedział Emil, ale czarna figurka raptownie się odwróciła i energicznie pomachała im dłonią, a potem zaczęła biec w ich stronę. - Czołem, narzeczeni! Przed nimi stanął Marcin Żurawiński. Wysoki, w krótkiej kurtce, z gołą głową. Cmoknął Ulę w policzek, a Emilowi serdecznie uścisnął dłoń. - Z nieba mi spadłeś. Bałwan niedokończony, a ja muszę iść. Mam zaraz korki. - Leć! - Czapla wyciągnął z kieszeni rękawiczki. - Jak skończysz, to zadzwoń, a my tymczasem zajmiemy się tym panem bez głowy. Arek był już po lekcjach. Bogdan burknął, że jest zajęty, ale Arek wiedział, że ostatnio znika na wszystkich przerwach, jakby umożliwiając mu zbliżenie się do Igi. „To i tak nic nie da” - pomyślał Arek, ale w duchu podziękował przyjacielowi za wyrozumiałość. Bogdan pokazał mu już drugą scenę swojego scenariusza. Czytając ją, Arek stwierdził, że nie podejrzewał przyjaciela o tak głębokie zainteresowanie człowiekiem. Podczas przerwy rozwiązał na parapecie cztery zadania z matematyki, a potem, równo z dzwonkiem, zszedł do męskiej szatni. Błyskawicznie wsunął się do sali gimnastycznej za niećwiczącymi chłopcami i razem z nimi usiadł na drewnianej ławeczce pod ścianą. Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Dziewczyny, a wśród nich Iga, już ćwiczyły. - Górka, zwiąż włosy - usłyszał. - Jak to nie masz czym? Weź to! Nauczycielka coś jej podała. Arek nie widział co, ale chyba gumkę, bo Iga podniosła obie ręce do włosów, ściągając je w koński ogon. Potem włączyła się do rozgrzewki. - Dziewczynki, dziś zaliczamy skok przez skrzynię. - Ale z przewrotem czy taki poprzeczny? zapytała któraś z dziewcząt. Odpowiedzi nie usłyszał, bo chłopcy w innej części sali zaczęli kozłować piłkami do koszykówki

i wszystko zagłuszyli. Dziewczyny rozgrzały się, rozstawiły skrzynię i rozłożyły materace. Potem stanęły w szeregu i zaczęły próbne podejście. Nauczycielka, stojąc przy skrzyni, dawała każdej ostatnie wskazówki. Iga wzięła rozbieg, ale nie wybiła się z odskoczni, tylko wpadła z impetem na skrzynię, przesuwając ją o dobry kawałek. Nauczycielka podeszła do niej i szeroko gestykulując, coś jej tłumaczyła. Iga - zgarbiona, ze zwieszoną głową - wzięła rozbieg jeszcze raz i znów wpadła na skrzynię. Arek poczuł, że robi mu się gorąco. „Za wysoka ta skrzynia! - chciał krzyknąć. - Trzy części?! Przesadzasz, sadystko!”. W jednej sekundzie znienawidził wuefistkę. Nie widział, jak inne dziewczyny skaczą bez problemu. Widział tylko, że Iga przykucnęła i sznuruje buty. Jedno sznurowadło jej pękło, więc usiadła na podłodze i zaczęła przesznurowywać but. Potem wstała bez pomocy rąk i podeszła do kosza na śmieci. Rzuciła w jego kierunku końcówkę urwanego sznurowadła, ale nie trafiła. Arek zgarbił się, żeby go Iga nie poznała, ale nie było takiego niebezpieczeństwa - nawet nie rzuciła okiem w kierunku męskiej części sali. - Ta nowa ma zadek jak marzenie. - Chyba nie lepszy od Szymańskiej. Chłopcy koło niego zaczęli rozmowę. - A widzieliście? Misiak jest dziś bez stanika. -1 tak powinno być. Do statutu szkoły powinno się to wpisać. Jak ćwiczą bez tej zbroi, to przynajmniej coś widać. - Ty mógłbyś ćwiczyć nawet bez gaci, bo i tak nic by nie było widać. Arek przestał słuchać, bo Iga po raz kolejny wpadła na skrzynię i tym razem zaczęła płakać. Wyjęła koszulkę ze spodenek i ocierała nią łzy. Wuefistka objęła ją ramieniem i coś jej mówiła, a Iga tylko kiwała głową i płakała. Lekcja dobiegła końca. Dziewczyny wyszły pierwsze, po chwili rzuty do kosza skończyli chłopcy. - Panowie, na następny raz dresiki i idziemy na boisko. Nauczyciel chłopców krótko gwizdnął i zaraz sala zadrżała od okrzyku: - Czo-łem! Chłopcy z klasy humanistycznej pobiegli do szatni. Za nimi wolno wyszli niećwiczący. Arek wstał z ławki.

Usiadł. Wstał. Usiadł. Jeszcze raz wstał. Spokojnie, z rękami w kieszeniach, podszedł do kosza. Wyjął chusteczkę higieniczną. Udał, że wyciera nos, a potem wrzuca chusteczkę do kosza. Chociaż stał przy samym pojemniku, nie trafił. Schylił się, podniósł chusteczkę i zaraz szybkim krokiem wyszedł z sali. Serce waliło mu jak szalone. Kiedy trochę ochłonął, rozprostował palce. Na jego spoconej dłoni leżał kawałek kolorowej sznurówki. Adam spojrzał na zegarek. Za dziesięć minut jego przyjaciel Karol, który był weterynarzem, kończył dyżur. Adam złożył gazetę i rozejrzał się po poczekalni. Karol był jego kolegą z liceum. Adam lubił spotykać się z nim w lecznicy. Siadał sobie w poczekalni i udawał interesanta. Zawsze dyskretnie obserwował ludzi. Ich miłość do zwierząt było widać w każdym geście i słowie. Czule przemawiali do swoich pupili, głaskali, uspokajali i starali się łagodzić stres związany z wizytą u lekarza. Teraz też Adam z przyjemnością patrzył, jak pulchna, sympatyczna staruszka nieustannie szepcze coś do ucha trzęsącemu się ratlerkowi w moherowym zielonym kubraczku. Obok niej smutny pan z yorkiem ze zdenerwowania zagryzał wargi, a kiedy wyszedł Karol, zaraz zerwał się z miejsca. Karol bez słowa uścisnął dłoń przyjacielowi i zniknął z kolejnym zwierzakiem i jego opiekunem za drzwiami gabinetu. Pani z ratlerkiem powiedziała: - Widzisz, teraz my. Tak, tak, pańcia nie zostawi swojej Betki, swojej córeńki kochanej. Po kilku minutach drzwi poczekalni się otworzyły i do środka wślizgnęła się dziewczyna w brązowym kożuchu i z wielkim kapturem na głowie. Nie zdejmując kurtki ani nie zsuwając kaptura, ciężko usiadła na ławce. Na kolanach postawiła tekturowe pudełko z nierównymi, zrobionymi byle jak dziurkami. Adam zerknął na nią. W pudełku coś zaszurało. Betka zaszczekała, a potem zaczęła warczeć. Dziewczyna pogłaskała pudło i Adam zobaczył, że obok jednej z dziur z cichym „plum” upadło coś mokrego. Łza. Dziewczyna płakała. Wielki kaptur zakrywał jej twarz, ale i tak Adam i właścicielka Betki zorientowali się, co się dzieje. Coś w pudełku znów zaskrobało w tekturę. Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni kurtki chusteczkę higieniczną i otarła łzy.

- No, spokojnie, spokojnie, Bebcia. Tam pewnie jest kotek, tak? - Staruszka ze szczerym, przyjaznym uśmiechem zwróciła się do dziewczyny. Adam z zainteresowaniem nadstawił ucha. - Nie, szczurek - chlipnęła dziewczyna, ale tak niewyraźnie, że dopiero po chwili Adam zrozumiał sens słów. - No widzisz, Bebciasku? To szczurek. Pewnie chory? Ty, dziecko, tak nie rozpaczaj. Zwierzaki czasem chorują. -Ja ją muszę uśpić! - Dziewczyna gwałtownie podniosła głowę. Na jej drobnej twarzy oczy wyglądały jak paciorki. - Zabić ją! - Może... - zaczęła staruszka, ale dziewczyna jej przerwała. - Nie. On nie jest chory. - Łzy kapały jedna za drugą, aż tektura na górze pudła w kilku miejscach się zmarszczyła. - Mama mi nie pozwala! - krzyknęła tak dramatycznie, że Betka zerwała się i zaczęła dygotać na patyczkowatych nóżkach. Drzwi gabinetu otworzyły się. Pan z yorkiem uścisnął dłoń Karola, a pies z całych sił rzucił się do wyjścia, ciągnąc właściciela za sobą. Zapraszając do gabinetu staruszkę z ratlerkiem, Karol obrzucił dziewczynę wzrokiem. Starała się płakać bezgłośnie, ale Adam słyszał kapiące łzy i jej urywany, płytki oddech. Kiedy w drzwiach pojawiła się pani z Betką, dziewczyna wzięła pudło i szybko weszła do gabinetu. Adam został sam. Wydawało mu się, że nie myśli o niczym. Dwa razy odruchowo zerknął na zegarek, stwierdzając, że Karol powinien skończyć dziesięć minut temu. Nagle z gabinetu wybiegła dziewczyna w kapturze. Już nie ukrywając płaczu, ale wręcz zanosząc się szlochem, z całych sił szarpnęła za klamkę i wypadła na zewnątrz. Po chwili ukazał się Karol. - Nawet reszty jej nie wydałem... Już kończę - zwrócił się do przyjaciela. - Zdrowe, oswojone zwierzę, aż szkoda. Poczekaj chwilę, uśpię ją, to po... co tak patrzysz? Adaś, czy ty mnie słyszysz? - Weterynarz potrząsnął ramionami przyjaciela. - Nie, nie! Karol, czy to będzie etyczne, jeśli ja go wezmę? Tego szczura! Nie mogę tego znieść! Czuję się jakoś tym obciążony. Karol zmrużył oczy. - To biegnij za nią, może jeszcze jej powiesz! Może ją dogonimy! Obaj, tak jak stali - jeden w

fartuchu, a drugi bez kurtki - wypadli na podwórko. Po kilku minutach było jasne, że już jej nie znajdą. Wrócili. - Trudno. Dobrze, że ją weźmiesz. Wspaniały okaz. Karol sięgnął do klatki i wyjął niewielkie zwierzątko z bardzo ciemnym, niemal czarnym futrem. Zaczął głaskać łebek wąchającego wszystko gryzonia, potem kilka razy pieszczotliwie przejechał palcami po nagim różowym ogonie. - No to bierz ją. Jest twoja. - Szkoda, że nie dogoniliśmy tej dziewczyny. - Trudno. Nic na to nie poradzisz. Wsadzaj ją do pudła i idziemy kupić klatkę. Nie dam ci żadnej ze swoich, bo mam i tak za mało. Już się bałem, że znów będę musiał to zrobić. To najgorsze ze wszystkiego. Jak byliśmy w liceum, pamiętasz, chciałem zostać archeologiem. Czasem, jak o tym myślę - trzymaj ją tak, o tu, pod brzuchem. Nie bój się, nic się jej nie stanie. Ona sobie sama poradzi. Karol spojrzał na przyjaciela. Adam miał spuszczone powieki, a spod nich cieniutkim sznureczkiem biegły, jedna za drugą, łzy. Karol nic nie powiedział. Wrócił do gabinetu i zaczął sprzątać swoje miejsce pracy. Wsadzili szczurzycę do pudła i przenieśli do samochodu Adama. Na bazarku przy Światowida kupili klatkę, jedzenie, delicje dla gryzoni i dwa domki dla szczurków, bo przecież nie było wiadomo, który z nich szczurzyca polubi. Ekspedientka bez słowa podawała to, o co prosili, i pozwalała szczurowi wąchać wszystko, co obaj podsuwali mu pod nos. W końcu z politowaniem na nich popatrzyła i powiedziała: - Ale panowie to mało do czynienia ze zwierzętami mają, co nie? Adam już, już chciał sprostować, ale Karol szturchnął go i przyznał rację ekspedientce. Wyszli ze sklepu w znakomitych humorach. Adam musiał kupić jeszcze kilka rzeczy w spożywczym, ale bał się zostawić zwierzaka w samochodzie. - Ona ci nic nie zniszczy. Jest dobrze zamknięta. - Nie o to chodzi - zirytował się Adam. - A jak ktoś ją ukradnie? Karol zaoferował się, że zostanie i popilnuje tego skarbu, a Adam niech już w końcu idzie. Zrobili spaghetti z oliwą, świeżą bazylią i siekanym czosnkiem. Potem, jak zawsze, wspominali i pocieszali się nawzajem. Po wyjściu Karola Adam spokojnie czekał na synów. Gdy usłyszał piknięcie domofonu, wziął

szczurka na ręce i stanął na wprost drzwi. - To on czy ona? - Emil stanął obok ojca i wskazującym palcem pogłaskał wiercące się zwierzątko. - Ona. Emil zerknął na ojca i aż pokręcił głową. Dawno nie widział go tak uszczęśliwionego. Zaczął oglądać zwierzaka, ale poza gołym różowym ogonem i czarnym futerkiem nie umiał zobaczyć nic szczególnego. Prawdę mówiąc, widok szczura skojarzył mu się z wielkim, owłosionym zarazkiem. Ale zamiast podzielić się z ojcem swoimi myślami, położył mu dłoń na ramieniu i ciepło powiedział: - No i bardzo dobrze. Przyda nam się kobieca ręka. - Kobieca łapka. Adam chwycił drobne różowe pazurki szczurzycy i udał, że nimi macha. Obaj głośno się roześmiali. Adam ponownie zerwał się po jakiejś godzinie, gdy znów usłyszał pikanie domofonu. Stanął tak samo - na wprost drzwi. Głaszcząc szczurka i uśmiechając się na powitanie drugiego syna, czekał. Arek wszedł, rzucił krótkie „cześć”, zdjął buty i kurtkę i wszedł do łazienki, nie zamykając drzwi i nie zapalając w niej światła. Kiedy wychodził, ojciec nadal stał w tym samym miejscu. Arek kilka razy pogłaskał palcem łeb gryzonia i powłócząc nogami, poszedł do siebie. Ojciec za nim. - Tato, byłbyś bardzo zły, gdybym się zaaabił? - zapytał Arek niemal szeptem. - Bardzo - szybko odpowiedział ojciec. Wsadził szczurka do klatki. Sprawdził, czy dobrze ją zamknął, i wrócił do syna. Arek wrócił na chwilę na górę, bo na parapecie zostawił zbiór zadań. Odruchowo wyjrzał przez okno. Na dole stała Iga. Miała rozpięte turkusowe futerko. Nachylona, odgarniając włosy z twarzy, chodziła w tę i z powrotem. Arek od razu się zorientował, że Iga szuka czapki. Biała włóczkowa plamka była dobrze widoczna z okna na drugim piętrze. Tylko że Iga jej nie widziała, bo zasłaniał ją samochód. Dreptała bezskutecznie. Arek otworzył okno. Wychylił się i... Nic. Nie mógł krzyknąć. Wszystko, na co go było stać, to: „Ttttt”. Tylko to wydobywało mu się z ust.

Stał więc przy oknie i wyglądał jak ryba usiłująca złapać trochę powietrza. Przechodzący kolega z klasy spojrzał na niego jak na wariata. Bez słowa podszedł do otwartego okna. Wychylił się. Potem przyłożył do ust obie dłonie i głośno zawołał: - Tam leży! Za samochodem! Iga spojrzała w górę. Obeszła samochód. Znalazła czapkę. Otrzepała ją i założyła na głowę. Zrobiła kilka kroków w kierunku okna i krzyknęła: - Dziękuję! -A potem... - Arek długo milczał, zanim powiedział ojcu tę straszną rzecz: - Ooobcemu chłopakooowi przesłała całuuusa. To był całus dla niego, dla Arka, ale ona o tym nie wiedziała. Skąd mogła wiedzieć, skoro on nawet nie umie krzyknąć, gdzie leży jej czapka. Na Arka nie zwróciła uwagi. Dla niej jego tam wcale nie było. To było o czternastej trzydzieści pięć, ale Arek dopiero teraz wrócił do domu. Po lekcjach włóczył się, sam nie wie gdzie. Poszedł do kina. Myślał, że zapomni, ale się nie udało. Obraz Igi z ręką przy ustach towarzyszył mu aż do teraz. -I tyyyle, tato. Adam milczał. - Wiesz, taaato, jak ktoś jest kaleką, to jakby był za szklaaaną szybą. Ja się nigdy nie przebiję. Niiigdy! - Nawet tak nie myśl, Arku. Kiedy człowiek jest młody, myśli, że na wszystkie problemy jest jakaś cudowna rada. Raz-dwa ktoś ci poradzi i masz sprawę z głowy. Młodzi uważają, że sposoby są na wszystko. Jedyny problem w tym, żeby dotrzeć do kogoś, kto zna sposób. Dlatego piszą listy do psychologów, wróżbitów, szarlatanów i redakcji gazet. Zgadzasz się ze mną? - Tak. - Gdy zaczynasz rozumieć, że na wiele problemów nie ma żadnej rady - dorastasz. Gdy pogodzisz się z tym - jesteś dorosły. Całej masy spraw nie da się załatwić. Gdy jesteś niski, nie staniesz się wysoki, a jak masz wrednych starych, to oni raczej już tacy będą. - A jeśli się jąąąkasz, to już tak będzie. - Otóż to. Możesz oczywiście się zabić... - Wiem. Myślałem o tym przez dwa fiiilmy. Ale nie. Jeeednak nie.

- Problemy będą zawsze - jak nie te, to inne. Ale żyć trzeba. Wiem, że to banał, ale trzeba. Życie mija, wstaje nowy dzień, przynosi coś nowego, świat się zmienia, pojawiają się nowe problemy, ale też nowe rozwiązania. Co o tym sądzisz? - Ojciec zwrócił się do Emila, który właśnie stanął w progu pokoju. - Myślę podobnie. Po prostu czasem brak mi siły, żeby żyć. - Wiem. Mnie też czasem brak tej siły, ale mam was, a ty... - A ja? Waaas! - Na razie nas. Ale masz też ją. Miłość bez wzajemności to nie najgorsza rzecz, jaka mogła cię spotkać. - Adamowi zakręciły się łzy w oczach, ale ich nie otarł. - Wolałbyś, żeby cię kochała i... odeszła? - Nie! - natychmiast odpowiedział Arek. - Niech już bęęędzie, jak jest. Ale niech ona bęęędzie. Emil przycupnął obok brata. - Nie poddawaj się, walcz o nią. - A ty byś waaalczył, tato? - Gdy poznałem mamę, właśnie rzuciła jednego chłopaka dla drugiego. Jego rodzice za nią przepadali. Traktowali jak córkę. Dziadek Zbyszek z kolei był zachwycony tym drugim chłopakiem. Tym pierwszym chyba zresztą też. Przeze mnie mama zwichnęła nogę, bo wpadłem na nią, zjeżdżając na nartach. Skrytykowałem dekorację, którą zrobiła. Nie miałem u niej żadnych szans. - Może to rodzinne. - Emil się zaśmiał. - Ulka zaczęła od tego, żebym sobie poszukał innego obiektu. W tym momencie zadzwonił telefon. Dzwoniła Ula. Emil szybko wziął słuchawkę i zamknął się w swoim pokoju. Arek uchylił okno. Do mieszkania wpadł podmuch zimnego świeżego powietrza i dobiegł czyjś, pokrzykujący chyba na psa, głos: „Kida! Kida!".

Rozdział 6 Wiosna zbliżała się wielkimi krokami. Jasne wesołe chmury przemykały po niebie jak czyściutkie owieczki pędzone przez niecierpliwego pastuszka. Adam szedł przed siebie wydeptaną przez mieszkańców Białołęki ścieżką i zastanawiał się, co tak hałasuje. Uprzytomnił sobie, że jest o kilka kroków od rezerwatu ptaków wodnych, które - w odróżnieniu od niego - nadejściem wiosny żywo się interesują i krzyczą, ile mają sił w ptasich płucach. Rozmyślał. Obracał w myślach różne drobne wydarzenia z ich życia. Zastanawiał się, czy dobrze zareagował. Chwalił lub ganił swoje reakcje. Planował, o czym koniecznie musi porozmawiać z synami. Nagle wielki labrador wpadł na niego z impetem. -Kida! Kida! - Usłyszał czyjś zdenerwowany głos. - Wracaj! Natychmiast do mnie! Adam z sympatią spojrzał na czarny lśniący łeb. „Jeśli to właśnie jest Kida, to najwyraźniej nic sobie nie robi z pokrzykiwań swojej pani” pomyślał. -Kida! Adam najpierw zobaczył, jak pies podwija ogon i udaje skruszonego, po czym przeniósł wzrok na właścicielkę. W pierwszej chwili pomyślał, że to dziecko, bo kobieta była drobna i szczupła, a jej włosy podskakiwały na wietrze. W czerwonej pikowanej kamizelce i w dżinsach wyglądała jak młodziutka dziewczyna. Dopiero głos i twarz zdradzały, że to jednak dojrzała kobieta. „Bardzo ładna...”. - Ogromnie pana przepraszam. Kida, ty nędzna łachudro! Zapomnij o pasztecie. - Mówiąc to, czule głaskała czarny łeb. - Mam nadzieję, że pana nie pobrudziła. Nie będę cię spuszczać, niecnoto, tak to się skończy. Mieszka pan tutaj? - Wskazała brodą wysokie, pomarańczowozielone budynki Dąbrówki Wiślanej. - Ja też. Fajne mamy tu tereny. Nic dziwnego, że wszyscy tu przychodzą. Myślałam, że będę się tutaj czuła samotna, a już znam połowę osiedla. To znaczy tę połowę z psami. A pan? - Zaczęła się rozglądać. - Gdzie pana pies? - Mam szczura. -Aha. Zaraz... I puszcza go pan tak wolno? Jak go pan teraz znajdzie? Reaguje na gwizdanie? Co ja gadam... - Z rozmachem uderzyła smyczą suche, zeszłoroczne krzaki kobylaku. Adam chciał jej wytłumaczyć, że szczura ma w domu, że na spacerze jest sam, ale nie zdążył.

Kida właśnie z impetem wbiegła w ogromną, błotnistą pozostałość po kałuży i zaczęła się w niej tarzać. - Kida! - wrzasnęła właścicielka i popędziła w kierunku psa. -Do widzenia! Do zobaczenia! - Do widzenia - cicho odpowiedział Adam. Podniósł rękę i wolno pomachał plecom właścicielki psa. „Kochanie, nawet jej nie zapytałeś, w którym budynku mieszka. Taka ładna. Już nie wiem, co mam robić. Tyle się namęczyłam, żeby postawić ją na twojej drodze...” - Adam usłyszał w głowie głos. - Bożenko, proszę cię, nie zaczynaj od nowa... Aż do wejścia do domu wiódł z żoną łagodny spór. Od kilku lat wciąż spierali się o to samo. Umył ręce. Zajrzał do Joty, ale ponieważ spała, włączył komputer. Następne dwie godziny spędził w świecie wirtualnym. Razem z Karolem bez skutku szukali dziewczyny w kapturze, byłej właścicielki szczurka. Adam nieustannie pisał na wszystkie możliwe listy dyskusyjne w Internecie. Karol natomiast rozesłał wici wśród swoich znajomych weterynarzy. Jak na razie - bez skutku. Adam zamknął forum dyskusyjne dla właścicieli zwierząt. Tam też zostawił informację o zdarzeniu z Jotą i prośbę o kontakt, gdyby ta dziewczyna jakimś cudem się odnalazła. Bardzo chciał, żeby wiedziała, że jej szczurzyczka żyje i ma się dobrze. Adam rozejrzał się po mieszkaniu. Nawet źle nie wyglądało. Oczywiście przydałyby się jakieś grubsze porządki. Zanim usiadł do tłumaczenia, postanowił trochę posprzątać. Włożył naczynia do zmywarki, poprawił stos gazet, podlał wiszącą pod sufitem paproć, wyrzucił z kieszeni swojej kurtki stare bilety, paragony i inne śmieci. Potem zabrał się do prasowania. Włączył telewizor, żeby urozmaicić sobie to nudne zajęcie. Zgrabna dziennikarka rozmawiała z jego teściem. - ...tym bardziej że kultura jazdy kierowców jest na żenująco niskim poziomie. - Panie pośle, dlaczego tak żywo interesuje się pan problemami zdrowia psychicznego kierowców? Czy uważa pan, że dzięki podwyższeniu kultury jazdy można obniżyć wypadkowość? -Jak najbardziej. Nasze zachowanie za kierownicą to najlepszy probierz... Adam pokiwał głową i przełączył na inny program. Trwał mecz. Nie wiedział, kto z kim gra, ale mecze przynajmniej go nie denerwowały.

W mieście panował ożywiony popołudniowy ruch. Emil jednak nie zwracał na to uwagi. Wysiadł z autobusu i rzucił się w stronę ratusza, gdzie przed wejściem stała Ula. Robiła trzy kroczki w lewo, trzy w prawo. Z daleka było widać, że jest zła. - Przepraszam, przepraszam... - Zdyszany, z czapką w ręku, podbiegł do niej i objął ją za szyję. Spotkało mnie coś strasznego. Musiałem pracować z psem na rękach, bo podobno wszystkich nienawidzi, a mnie jednego kocha. Rodzina ucznia była mną zachwycona. Przypomniał mi się Czapla, który kiedyś... Wyglądasz tak jakoś inaczej... - Emil wziął Ulę za obie ręce i uważnie się jej przyjrzał. - Ufarbowałam włosy... - Ula zalotnie zamrugała powiekami. - Doskonale! - Dwa tygodnie temu - dodała, zmieniając ton. - Wybacz. Jakoś nie umiem zauważyć takich rzeczy. Ale wyglądasz cudownie. I wiesz... zacząłem ci opowiadać... udawałem kuzyna! Serio. - Emil, potem mi powiesz. Wchodźmy, bo już i tak jesteśmy spóźnieni. Szybko weszli do Domu Kultury dzielnicy Białołęka. Zmienili buty i włączyli się w krąg ćwiczących na kursie tańca. Szło im tak sobie, bo Emil był raczej marnym tancerzem. Za to Ula, gdy tylko mogła pokręcić się sama, zaraz nabierała energii. Po zajęciach poszli do domu. Kiedy Emil wstukiwał kod domofonu, dołączył do nich Czapla. - Jak tam kurs? - Znakomicie. Dwa razy tańczyłam z instruktorem. Ale ma facet technikę. Weszli do mieszkania. Ula umyła ręce i od razu skierowała się do Joty. Otworzyła klatkę i wzięła szczurzyczkę w dłonie. - Nie brzydzisz się? - Czapla skrzywił się okropnie. - Czego? Ty się brzydzisz? - Wiesz, ten ogon. Prawdę mówiąc, jest makabryczny. - Nie, nie! Zobacz, jaki słodziutki. No, Jotka, pokaż koledze Żurawińskiemu, jaki z ciebie cudny gryzoń. Wyciągnęła Jotę w kierunku Czapli. Ten jednak zrobił krok do tyłu, jeszcze bardziej się krzywiąc. - Niepokoi mnie, że nie boisz się tego paskudztwa. Czy ty, Emilu, nie jesteś zaniepokojony tym, że twoja narzeczona nie boi się tego, czego bać się powinna?

- Nie jestem! - odkrzyknął z kuchni Emil. - Odłóż to coś i pokaż mi, czego was tam dziś uczyli. Ula wsadziła Jotę z powrotem do klatki i wyciągnęła ręce w kierunku Czapli. - Sorry, ale najpierw umyj ręce. Przepraszam. Ula parsknęła krótkim śmiechem i szybko pobiegła do łazienki. Po chwili wróciła. Włączyli muzykę i zaczęli tańczyć. - Ulka, Czapla... O, jak wam fajnie idzie! - Emil patrzył na nich. Równo, zgrabnie i z prawdziwym wdziękiem tańczyli do znanego przeboju. - No, teraz ja, teraz ja. - Przepchnął się między nich i sam spróbował. Nie miał poczucia rytmu, ale Ula udawała, że tego nie zauważa. - Emil, nie załamuj się. Mamy jeszcze masę czasu. Do wesela będziesz mistrzem disco! - Mówisz? - Jasne. Zresztą dopracujcie tylko tego pierwszego walca a potem i tak nikt już na was nie będzie zwracał uwagi. - To jak ten walc idzie? - Emil stanął na środku pokoju, patrząc na swoje nogi. - Siadaj i podziwiaj, jak mistrz sobie radzi. Czy mogę panią porwać? - Może pan. - Ula, udając zemdloną łabędzicę, położyła rękę na ramieniu Czapli. Zaczęli tańczyć. Potem znów Emil spróbował. Czapla oparł się o parapet i skrzyżował ręce na piersi. Jego przyjaciel tańczył tak nieszczęśliwie, że aż płakać się chciało. Jednak Czapla nic nie mówił. Kiwał głową. Podnosił i opuszczał brwi, a gdy skończyli, klasnął w dłonie. - Coraz lepiej ci idzie. No, to teraz sobie odpocznij. Wziął Ulę za rękę, obrócił w szalonym piruecie i zaczęli tańczyć. Emil zostawił ich samych i poszedł przygotować coś do picia. Gdy wrócił z tacą pełną szklanek i rozmaitych bakalii, w pokoju paliła się tylko mała lampka. W mroku z trudem zobaczył sylwetki tańczących. Ilona siedziała za swoim biurkiem. Zirytowana założyła nogę na nogę i energicznie machała stopą. Po telefonie pani Marii i informacji, że mały ma gorączkę i Ilona powinna wrócić, nie mogła się jeszcze opanować. Była wytrącona z równowagi. „Ta kobieta nie rozumie, że pracuję na cały dom, na nią też. Koniec z tym! Nie po to ją zatrudniam, żeby mi w pracy zawracała głowę. I w ogóle te komentarze są poniżej pewnego

poziomu. Co ona sobie myśli?! Że nie kocham własnego dziecka?!”. Ilona odepchnęła się nogą od podłogi i fotel obrócił ją twarzą do ekranu monitora. Weszła na stronę z akcesoriami dla dzieci. Wybrała trzy kompleciki dla niemowlaków. Kupiła nowy baldachim nad łóżeczko i zestaw klocków, które grały elektroniczną melodyjkę, gdy się je dobrze połączyło. Wpisała numer swojej karty kredytowej i dwa razy głęboko nabrała powietrza. Poczuła się znacznie spokojniejsza. Wygrzebała w notesie numer agencji zrzeszającej opiekunki i przedstawiła swoją sprawę. Miła i bardzo rzeczowa (co się Ilonie szczególnie podobało) pani zapewniła, że oddzwoni jeszcze dziś. Ilona, całkiem już spokojna, zatelefonowała do domu. -I jak, byliście u lekarza? - Nadała swojemu głosowi słoneczny, beztroski ton. - Mały ma zapalenie ucha. - Wykupiła pani lekarstwa? - Oczywiście. Nie o to chodzi... - Dziękuję. Wszystko ureguluję po powrocie. - Powinna pani... - Pani Maria zawahała się chwilę i Ilona od razu to wykorzystała. -Pani Mario... niestety, natłok spraw zawodowych zatrzyma mnie nieco dłużej. Kiedy wróci Hadrian, może pani iść do domu. - Nie, nie. Zostanę do pani powrotu. - Oczywiście wszystko ureguluję. - Oczywiście - bardzo spokojnie powiedziała pani Maria i pierwsza odłożyła słuchawkę. „Źle się z nią umówiłam, bardzo źle - pomyślała Ilona. Obróciła się na fotelu twarzą do przeszklonej ściany. - Powinna wyjść, zanim ja przyjadę, bo od razu mi wypomni, o której wracam. Co za babsko się trafiło! Wydaje jej się, że kim ona jest? Babcią Alana?! - Aż prychnęła na wspomnienie siwych włosów pani Marii i jej nieśmiertelnego szarego swetra. - Koniec z tym!”. Wzięła do ręki ramkę ze zdjęciem Alana. W oczach zabłysły jej łzy. Pogłaskała palcem szkło w miejscu, gdzie była twarz synka. - Pani prezes... o, widzę, że... przepraszam... Sławek zatrzymał się niepewnie. Za oknem szalała wczesnowiosenna lub późnozimowa zawieja. Deszcz ze śniegiem usiłował dostać się do wnętrza budynku, nie ustając w próbach wdarcia się przez szklaną ścianę do gabinetu Ilony. Wirujące w powietrzu drobinki przesłaniały widok na

miasto. Sławek był w białych spodniach, wyraźnie kontrastujących z pogodą. Miał zamszowe mokasyny na bardzo grubej podeszwie i elegancki sweter narzucony na koszulę, idealnie grającą kolorystycznie z butami. Ilona przyglądała mu się z przyjemnością. - To ja przepraszam... alergia. - Rozumiem... mam to samo z wodami po goleniu. Ilona zerknęła na niego. Miał jedno- czy dwudniowy zarost. Zawsze taki nosił. Odkąd zaczął pracować, jeszcze nigdy nie widziała go świeżo ogolonego. „Jak on to robi?” - przemknęło jej przez głowę. Sławek rozłożył przed szefową projekt prezentacji i zaczęli o nim rozmawiać. - Znakomita ta woda - niespodziewanie dla samej siebie powiedziała Ilona. - A to syn pani prezes? - zmienił temat Sławek i wziął do ręki fotografię Alana. - Dobre światło. Po tym pomyśle z czapką widzę, że to pewnie Rozwadowska robiła. - Chytrze uśmiechnął się do Ilony. - O, masz oko. Tak, Rozwadowska jest dobra. - Fajny maluch. - Mam jeszcze drugiego syna. - Tak? Ile ma lat? Chyba niewiele starszy, sądząc po mamie. Ilona chwilę się zawahała. Hadrian za chwilę będzie pełnoletni, jego wiek zdradzi również jej wiek. Na wszelki wypadek dyplomatycznie odpowiedziała: - Ciut starszy. A ty nie masz dzieci, prawda? - Nie! - Sławek szczerze się roześmiał. - Pomyślę o tym około pięćdziesiątki. Ilona spojrzała na niego z uznaniem. „Mądry chłopak. Ma plany, wie, czego chce. Muszę mu się przyjrzeć”. - A ten fragment jest chyba do wyretuszowania... - Może pogadajmy o tym gdzie indziej. Zjedzmy coś... Pokażę pani, gdzie dają najlepszą kwaśnicę w mieście. - Nie namyślając się wiele, wziął Ilonę za rękę i wyprowadził zza biurka. Bez butów nie wygląda pani jak prezes, ale jak uczennica. - W takim razie skończmy już z tą panią, OK? Zjedli kwaśnicę i przenieśli się do pubu na piwo. Wieczór skończyli przy białym winie. Kiedy wychodzili z pubu, Ilona zerknęła na zegarek. Była za dwadzieścia dwunasta. W samochodzie sprawdziła SMS-em, że Hadrian jest już w domu. Uspokoiła się. Pani Maria

przecież nie będzie u nich nocować. A Hadrian... - tu poczuła lekki niepokój - ...na pewno sobie poradzi. Na pewno. - Nie poradzisz sobie, Hadrian, i nie ma o czym mówić. - Pani Maria energicznie sprzątała ze stołu. - Nic nie mów, tylko pomóż mi, póki mały śpi. Ktoś cały czas musi przy nim być. I wyłącz ten telefon albo daj, ja odbiorę. Pani Maria przez chwilę słuchała w milczeniu. Potem odwróciła się do Hadriana plecami i zaczęła rozmawiać nieco ściszonym głosem. -Tak, szukamy. Właściwie to na stałe. Proszę przedstawić... Aha, jeśli pani obiecywała, że dzisiaj, to nie wątpiłam, że... proszę dać mi do telefonu... tak, jeszcze raz dziękuję. Witam, bardzo mi miło z panią rozmawiać... przepraszam, ale... aha, rozumie pani... Wiek... wykształcenie... paląca...? własne dzieci...? Hadrian obszedł panią Marię i ze zmarszczonym czołem słuchał, co mówi, ale ona pokazała mu tylko, żeby zajrzał do Alana. Kiedy skończyła rozmowę, zapisała na kartce: Monika Jastrzębska, dobre referencje, teł... - Mama zmienia nianię, tak? - To jej prawo. - Nie pozwolę na to! - Jesteś dorosłym człowiekiem. Musisz już wiedzieć, że w życiu masz wpływ na bardzo mało rzeczy. - Ja myślałem, że mam wpływ prawie na wszystko. - Niestety, prawie na nic. I to wcale nie jest źle. Los coś ci daje, a ty musisz coś z tym zrobić. Koniec wyborów. Zapomnij o bzdurach w stylu: „Wszystko zależy ode mnie”. To współczesny bełkot. Przepraszam za to przemówienie. Możesz już iść do siebie, ja się nim zajmę. To takie dobre dziecko... jakby nie chciało robić dodatkowych kłopotów. No idź, idź. Ty też masz swoje sprawy. Ilona cicho otworzyła drzwi i weszła do mieszkania. W jadalni i u Alana paliły się małe lampki. Ilona zdjęła kozaczki, zrzuciła futro, po czym delikatnie potrząsnęła panią Marię za ramię. - Dobry wieczór. Może pani już jechać. Zaraz wezwę dla pani taksówkę. Policzymy się jutro

rano, dobrze? - A która to godzina? - Pani Maria spojrzała na zegarek. - Zaraz piąta. Nie opłaca mi się jechać do domu, skoro na siódmą mam tu być z powrotem. Niech pani się trochę ogarnie i zaraz się do niego przytuli. Ja dośpię w salonie. No, szybciutko, żeby dziecko trochę jeszcze matkę poczuło. Ilona zacisnęła usta. Biorąc prysznic, pomyślała: „Ta baba psuje mi każdy dzień. Dlaczego nie odezwali się z tej agencji?”. Miała ochotę wyciągnąć się w swoim łóżku, ale zrobiła, co kazała jej pani Maria. Poszła do Alana i przytuliła się do niego. - Mój syneniek maleńki - szepnęła. Wsunęła kciuk między maleńkie paluszki synka. Poczuła, jaką ma gorącą rączkę. Ze wzruszeniem pocałowała zaciśniętą piąstkę. Alan pachniał oliwką i dziecięcym potem. Ciężko posapywał przez sen. Gdy tylko poczuł w swojej piąstce palec matki, z całych sił zacisnął rączkę i na sekundę otworzył powieki. Jego maleńkie usta uśmiechnęły się do matki. Dziecko zasnęło, a Ilonie zaczęła drżeć broda. Byłem dziś z Arkiem nad Wisłą. Brzegi już zielone, a rzeką płynie kra. Super to wyglądało. Zdążyliśmy przed samą burzą. Arek opowiadał o Bogdanie. Znam go. Przypomina brzydki breloczek, ale to łebski facet. Pisze scenariusz. Zaczął od sceny, w której dziewczyna, przeciętna wesoła nastolatka, wraca ze szkoły, a w jej pokoju kompletny bałagan, ściany pomazane sprayem, rybki z akwarium zdychają na parkiecie, a na jej biurku zdjęcie chłopaka, którego rzuciła. Nie znam się na scenariuszach, ale ten by mi odpowiadał. Jest tam rola starego kloszarda, kulawego i śmierdzącego - w sam raz dla mnie... Hadrian zachichotał, wyobrażając sobie minę matki, gdy będzie czytać to zdanie. Trochę mi, z wyglądu oczywiście, przypomina tego reżysera, który gadał ze mną i z Arkiem na tym bardzo fajnym fryzjer party, na które zabrała nas moja mama. Jak zawsze o mnie pamięta. W szkole w porządku. Z dziewczynami ciągle posucha. Emil pytał mnie, czy wiem, dlaczego moja mama tak nie znosi Uli. Szkoda, że nie wiem. Może kiedyś mi powie. Może kiedyś powie to samej Uli. Nie jestem zadowolony, że mama załatwiła mi tę reklamę jogurtów. Reklamowanie jedzenia nie jest w moim stylu i zawsze trwa trzy razy dłużej niż innych rzeczy, bo jogurt nie rozumie, że ma

się uśmiechać albo że ma udawać gęstszy, niż jest. Mama z kolei nie rozumie, że to mnie krępuje. Wstydzę się i czuję, że moją złość przeniosę na matkę. Być może jutro zrobię coś naprawdę głupiego. Zjem całą tabliczkę czekolady albo zetnę się na jeża. O, to byłoby dobre. Jestem tak zaganiany, że zapomniałem powiedzieć mamie o... Hadrian przerwał. Przeczytał swoje zapiski i z satysfakcją zawinął zeszyt w gazetę. Wiedział, że matka będzie się skręcać, zastanawiając się, o czym to niby zapomniał Hadrian. Po cichu włożył zeszyt między doniczki. Ubrał się i poszedł do Szybalskich. Od kilku dni Arek był w dobrym humorze. Codziennie wysiadał zaraz za Żeraniem i szedł wałem aż do domu. Te spacery w towarzystwie ptaków i Wisły zabierały mu ponad godzinę, ale za to czuł się jakiś pozytywnie naładowany. Bez względu na to, jaka była pogoda, on szedł. Po kilku dniach miał już swoje szczególne miejsca. Widział, jak sroki w bezlistnych jeszcze gałęziach zaczynają naprawiać zeszłoroczne gniazda, jak kaczki zbierają się w wielkie kolonie, zawsze w tym samym miejscu. Z wolna poznawał każde drzewo i każdy kamień. Sam stawał się częścią nadwiślańskiego krajobrazu. Tego dnia również szedł i jak zwykle jego dwa głosy prowadziły dialog. Od wydarzenia z czapką i rozmowy z ojcem nie czuł się już taki nieszczęśliwy. Każdego dnia budził się ze ściśniętym sercem. Czuł uwierający pancerz braku wzajemności, ale nie poddawał się. Wymyślał drobiazgi, które trzymały go przy życiu. Na przykład wstawał rano i zadawał sobie pytanie, jak Iga będzie ubrana. Czy założy spodnie? To nakręcało go tak, że pędził do szkoły jak wariat, żeby już to wiedzieć, żeby zobaczyć, co ma na sobie. Żeby ją zobaczyć. Od kilku dni rozmyślał o tym, co by było, gdyby tak zdobył jej numer telefonu. Z rękami mocno wciśniętymi w kieszenie, z postawionym kołnierzem i naciągniętą niemal na oczy czapką, szedł i mruczał sam do siebie: -Gdybym tak zdobył dziennik jej klasy... tam przecież musi być telefon do domu. A gdybym go miał... Arek się rozmarzył. Po raz kolejny wyobraził sobie, że wybiera numer i Iga się odzywa. „Poznałaby mnie od razu. Jasne! Jąkałę zna tylko jednego - skarcił się w duchu. -I co ja bym jej powiedział? Wszystko jedno. Zapytałbym, jak się czuje. Ale ze mnie oryginalny gość - znów się skarcił. - Nie ma co, trzeba wykraść dziennik. To jedyny sposób”. Nie umiałby odpowiedzieć, na co to jedyny sposób, ale czuł że jeśli nie chce zwariować, musi

coś przedsięwziąć. „Dziennik to moja jedyna szansa” - powtórzył w myślach. Resztę drogi do domu pokonał, sam nie wiedząc kiedy. Nie widział ani psów z ich właścicielami, ani rowerzystów, ani matek z dziećmi na popołudniowych spacerach. Nie widział nic. Gdy tylko wszedł do domu, usiadł za biurkiem i zaczął znów myśleć o swoich projektach. - Co robisz, synku? - Na ramieniu ojca siedziała Jota, węsząc dookoła swoim zawsze drgającym noskiem. - Zobacz, czego ją nauczyłem. Ojciec cmoknął kilka razy i Jota jednym susem wskoczyła mu pod sweter. Podszedł do syna i zajrzał mu przez ramię. - Wszystko w porządku? Arek kiwnął głową i dyskretnie położył „Cogito” na pogniecionej kartce z planem kradzieży dziennika. - Zaraz jemy. Chodź, pokażę ci coś. Licytuję teraz książkę Alfreda Einsteina Mozart. Człowiek i dzieło. - Masz już przeeecież dwie. - Fakt, ale jak ktoś chce takie cacko za dwadzieścia złotych oddać, to nie jest wart, żeby to nadal u niego przebywało, prawda? A poza tym Hadrian prosił mnie o nią dla brata swojego kolegi. - Faaakt. Tato? -Tak? - A nie, już nic. -Jakby co, to wiesz... - Wieeem. Arek był tak przejęty jutrzejszą akcją, że zanim zabrał się do lekcji, wziął chłodny prysznic. Gdy wyszedł z łazienki, ojciec i Emil czytali gazetę z dnia urodzenia Emila. Śmiali się bardzo, jak zawsze przy tej lekturze. Na widok Arka zaraz postawili na stole obiad: pyzy z mrożonki polane tłuszczem ze stopionej słoniny i barszcz z kartonika. Na deser sernik z galaretką malinową na wierzchu - specjalność cukierni w bloku obok. Hadrian wraz z kilkoma kolegami z klasy stał w szatni. Lekcje się skończyły i w szkole pozostali już tylko tacy jak oni, którzy po prostu chcieli jeszcze pogadać, a nie mieli zamiaru robić tego na przenikliwym wietrze. - Hadrian, nie bądź Nieużytek Wytrawny i przyjdź. Wymyśl coś i przyjdź. - Witek po raz kolejny prosił o to samo.

- O czym rozmawiacie? - Ala zrobiła krok w stronę kolegów. - Gładzioszek Jasny nie może dziś wieczorem. - No, nie mogę. Idę do opery. Po włosku, rozumiecie... - Znów do opery? Przecież byłeś wczoraj! - zdziwiła się Ala. - Wytłumacz to mojej matce, dobrze? Owszem, byłem wczoraj, ale na dziś też mam bilet. - A na co? - niewinnie zapytała Ala. - Na Cyrulika sewilskiego. U barbiere di Seviglia. Nabijacie się ze mnie? - Hadrian popatrzył na przyjaciół, ale nie wyczytał w ich twarzach kpiny. - Znasz to? - Tak sobie, a co? - A matka potem cię wypytuje, jak było? - Trochę. Pyta, o czym to z grubsza jest, bo sama nie wytrzymuje pięciu minut opery, i tak ogólnie, co w bufecie dawali i czy był ktoś znany na widowni. -Ja bym zrobiła tak: skoro to znasz, powiesz w kilku słowach, że to jest o jednym cyruliku, a rzecz się dzieje w Sewilli. Na początku poznajemy tego cyrulika... - To ty to znasz? - Hadrian zrobił wielkie oczy. -Jasne, że nie. Ale jak Cyrulik sewilski... Co, Witeczku, tak patrzysz? - Czekam, dokąd was, Krętaczki Podwójne, zaprowadzi ta rozmowa. -To czekaj. Więc, Hadi, sprawa jest prosta. Powiesz jej, co chce usłyszeć, i koniec. Tylko musisz podjąć decyzję. Wolisz iść do opery czy z nami, prostakami, spędzić ten wieczór? - Ale skąd wezmę program? - Hadrian podrapał się po głowie. - Człowieku, ty w ogóle nie umiesz oszukiwać! - krzyknęła Ala, a Witek parsknął śmiechem, za co Ala zgromiła go wzrokiem. - Pojedziesz około wpół do siódmej, przedrą ci bilety, kupisz program i walisz do mnie na Gałczyńskiego. Daleko nie masz. - Tak, ale jest jeden problem... - Hadrian się zawahał. - Jaki znowu? - Matka ma tę usługę „Gdziecko”. Wyśle SMS-a i zaraz będzie wiedziała, że nie jestem w operze. - Też problem... Idziesz do kibla. Wkładasz komórkę za rezerwuar... tylko zrób na „milczy”... potem wpadasz na koniec sztuki, zabierasz i z głowy. Dobry plan? - Ala była wyraźnie z siebie zadowolona. - Alka, nie bądź taka Pokrętnica Ponura. Wpakujesz Hadriana w kłopoty. Kręcenie nie jest... Witek nie skończył, bo odezwała się komórka Hadriana. Odebrał i odszedł kilka kroków na bok.

Ala wykorzystała ten moment, żeby dopracować swój plan. - Wiciu, słonko, jak ktoś może iść sobie w życiu prostą drogą, to niech nie głosuje w temacie spraw dla niego nieznanych. My z Hadrianem musimy radzić sobie inaczej. - Róbcie, co chcecie, ale ja... - Wiem, wiem. Hadi! Chodź, powtórzymy cały plan. Był ktoś sławny na widowni? - Ala wbiła mu wskazujący palec w klatkę piersiową. - Eee... - Hadrian, skup się. Był ktoś sławny na widowni? - Stefan Żeromski - wypalił Hadrian. - A ten skąd ci przyszedł do głowy? - A, bo tu go zobaczyłem i tak jakoś... - Hadrian wskazał na zdobiące korytarz portrety czołowych twórców literatury polskiej. W pokoju nauczycielskim zostały tylko dwie osoby. Arek był tego pewien, bo liczył wszystkich wchodzących i wychodzących. Trzymał pod pachą dziennik swojej klasy. To było jego alibi. Na wypadek, gdyby ktoś go zapytał: „Co tu robisz?”, on miał dowód rzeczowy i poważne uzasadnienie: „Odnoszę dziennik”. „Odnoszę dziennik, odnoszę dziennik” - wciąż obracał w myślach te słowa. Nie odrywał wzroku od klamki. Teraz! Drzwi, które bez klucza nie otwierały się od zewnątrz, właśnie były uchylone. Teraz albo nigdy. Niemal biegiem wpadł do pokoju. Nie było nikogo. Chyba jednak źle policzył. Był tu pierwszy raz. Rozejrzał się. W pierwszej chwili nie zauważył, gdzie stoją dzienniki. Poczuł, że plecy ma mokre od potu, i wtedy zobaczył znajdującą się przy samych drzwiach szafę ze specjalnymi, wąskimi przegródkami. Za oknem coś puknęło. Arek krótko krzyknął i aż podskoczył. Serce łomotało mu ze wszystkich sił. W uszach miał głośny, grzmiący wodospad. Jakby hektolitry wody przelewały mu się przez głowę. - Odnoszę dziennik - powiedział szeptem i podszedł do szafy. Dzienniki były poustawiane w kolejności alfabetycznej, na każdym poziomie inna klasa. Odszukał dziennik klasy Igi i ledwo widząc, bo przed oczami tańczyły mu czarne plamy, złapał go i usiłując iść pewnym krokiem, wyszedł. Nikt go nie zaczepił. Nikogo nie spotkał. Kiedy

wreszcie usiadł, schowany za zakrętem schodów na najwyższym piętrze, poczuł się jak zwycięzca. Zamknął oczy i położył sobie dziennik na kolanach. -Już za chwilę. Numer telefonu Igi, o którym tyle marzył, za moment będzie jego. Nie przygotował sobie niczego do pisania. Wiedział, że zapamięta numer po jednym spojrzeniu. Otworzył na stronie z adresami. Przy jej nazwisku nie było numeru telefonu. Sprawdził jeszcze raz. I jeszcze. Nie ma. Zaczął wertować kartki, ale dalej były już tylko tematy i oceny. „Co się stało?!”. Arek zamknął dziennik i spojrzał na okładkę. Wszystko się zgadza, a jednak wychowawczyni nie zapisała telefonu. Czy to możliwe? Najwyraźniej. Chwycił dziennik w obie ręce i z całej siły trzasnął się nim w głowę. Poczuł się chory. Powłócząc nogami, poszedł do pokoju nauczycielskiego. Zapukał. Otworzyła mu wicedyrektorka. Podał jej dziennik i zaczął schodzić do szatni. „Nigdy nic mi się nie udaje. Jestem beznadziejnym jąkałą, bez żadnych szans u kogokolwiek. Nawet głupiego numeru telefonu nie umiem zdobyć. Zresztą po co mi on? I tak bym się nie odezwał. Najwyżej bym coś wyjąkał. Jąkała! Pierdzigęba! Nigdy nie spotyka mnie nic dobrego! Tacy jak ja zawsze kończą samotnie”. Tego dnia wysiadł z autobusu dopiero przy osiedlu. Nie czuł się na siłach, by pokonać swoją zwykłą trasę. Hadrian trochę się gryzł, jak to będzie. Dla poprawy nastroju przeczytał swoją listę dziewczyn, ale humor popsuł mu się jeszcze bardziej. Martwił się. Nie wierzył sobie, że podoła intrydze, nawet najprostszej. Alicja przez całe popołudnie wspierała go SMS-ami. W końcu zrobił tak, jak wymyśliła. Ubrał się elegancko, jak zawsze do opery. Kupił program, nastawił komórkę na „milczy” i schował w toalecie. Już prawie został, bo w foyer zobaczył bardzo ładną dziewczynę. Była sama. Hadrian przez chwilę się wahał, ale dziewczyna wyjęła z torebki maleńkie lusterko i palcem starła sobie ślady szminki z zębów, co Hadriana ostatecznie pchnęło do wyjścia.

Idąc w kierunku domu Ali, czuł się podniecony i zaniepokojony jednocześnie. Takiego numeru jeszcze nigdy matce nie zrobił. U Ali w domu było dziwnie. W przedpokoju, poza szafą wnękową, wszystkie ściany pokryte były zdjęciami w identycznych ramkach. Chociaż różniły się wielkością, każde przedstawiało Alę i jej ojca: gdy jedli obiad, zjeżdżali na sankach, grali w bierki, stali przy choince. Na żadnym zdjęciu nie było nikogo innego. Za to u Ali w pokoju nie było zdjęć, tylko wysoki wazon pełen pałek wodnych, jakiś obraz ułożony z ptasich piór i zatrzęsienie maskotek. - Donia zrobiła ciasto - oznajmiła Ala. - Bierzcie, póki jest. - Postawiła na biurku stos deserowych talerzyków. - Doniu, to wspaniale. Jakie? - Hadrian wyciągnął rękę po talerzyk. - Jak mi brakuje Krzywego. Jak mi tam było dobrze. - Mowa! W tym roku też jedziemy. Mam nadzieję, że wszyscy czujecie się zaproszeni. - Witek potoczył wzrokiem po kolegach. Tylko Sylwek, chłopak Ali, który mieszkał w Krzywem, nie kiwnął głową. - Mnie tam nie brakuje Krzywego - powiedział. - Brakuje mi Aluni, ale od września się tu sprowadzam. - Tak? - Wszyscy się zainteresowali, jakie zmiany zajdą w życiu Sylwka Pasemki. -Tak. Krzywe to był... cudowny pobyt - westchnęła Donia i wzięli się z Michałem za ręce. Jak na komendę to samo zrobili Sylwek z Alą i Witek z Mileną. - Tak! Wszystkim dobrze, tylko ja jestem samotny - rozżalił się Hadrian. - Na mnie nikt... - Hadrian, co ty mówisz? Czy ty wiesz, jak ja się w tobie kochałam?! - otwarcie powiedziała Donia. - Mdlałam na twój widok - Nie mogłam oczu od ciebie oderwać. Byłam zamroczona. Prawda, Michał? Michał miał usta pełne ciasta, więc tylko energicznie pokiwał głową, co ostatecznie zdenerwowało Hadriana. - Tak?! No to dlaczego otwarcie mi tego nie powiedziałaś? Takie rzeczy trzeba mówić! Wszyscy zgromadzeni skwitowali to gromkim śmiechem. - Ale już się nie kochasz? - No, teraz już nie, ale w Krzywem na początku... Ach! - Bardzo źle się stało. - Hadrian smętnie westchnął. - Bardzo dobrze się stało - powiedział Michał.

- Komu jeszcze? - Donia kroiła kolejne kawałki ciasta. - Zjadajcie szybko, bo mam jeszcze comber. Do naszej klasy przyszła nowa dziewczyna, z Zielonej Góry. Kaśka. Ale genialnie piecze! Comber to robi taki, że nie da się opowiedzieć. I migdały jej w ogóle na dno nie opadają. Mniam, mniam. Mam od niej kilka przepisów. Jak będziecie grzeczni, to wam coś zrobię. Wymieniamy się. - Ładna? - Bardzo - odpowiedziała Donia. - To poznaj mnie z nią. - Nic z tego. Ma już swojego Jacusia, więc... - Więc Hadrian na razie musi zadowolić się naszym towarzystwem i... Nysy. - Ala jedną ręką wzięła swoją kocicę i położyła Hadrianowi na kolanach. Przed dziesiątą Hadrian pożegnał się ze wszystkimi i ruszył pieszo w kierunku Warszawskiej Opery Kameralnej. Wszedł do toalety zaraz po zakończeniu spektaklu. Wyjął komórkę i poszedł do autobusu. Kiedy wrócił, matka nerwowym krokiem chodziła po mieszkaniu i kołysała krzyczącego Alana. - Nie wiem, co mu się stało. Jak opera? - Świetna. Dużo już rozumiem. - Był ktoś ciekawy? - Taki aktor, ale nie pamiętam nazwiska. Taki z teatru telewizji. - A w bufecie było coś fajnego? - Czekoladki wedlowskie. Ja wziąłem baton teatralny... - Hadrian! - Ale oddałem i wziąłem paczkę rodzynek. Mamo, to ja się jeszcze pouczę, dobrze? Ilona kiwnęła głową. Pochylona nad Alanem, nie patrząc na starszego syna, rzuciła: - Nie garb się! Hadrian poszedł do łazienki. Przyjrzał się uważnie swojej twarzy, czy widać na niej kłamstwo, ale nic nie zobaczył. Umył się, przebrał w piżamę i poszedł do siebie. Zza doniczek na oknie wyjął pamiętnik. Zobaczył, że nie ma włoska na ostatniej stronie. Przerzucił kilka kartek, zastanawiając się, co by tu napisać. Po chwili już wiedział: Mój kompleks niższości staje się coraz gorszy, a raczej coraz większy. Czuję się gorszy od wszystkich, których znam. Nie wiem, kim jestem, bo nie znam swojego ojca. Wychowuje mnie

tylko mama. Chciałbym wiedzieć, kim on jest. Męczę się okropnie z tego powodu. Zza drzwi dobiegł go rozpaczliwy płacz Alana i głos matki, która usiłowała go uspokoić. Nagle Hadrianowi zrobiło się żal, że matka nie radzi sobie z jego bratem. Pochylił się nad zeszytem i już w innym tonie dokończył: Moja mama jest wspaniałą kobietą. Zaradna, stanowcza, szczupła i bardzo elegancka, jest też dobrą mamą. Tylko mogłaby mi coś powiedzieć o ojcu, bo sam wstydzę się pytać. Zza drzwi popłynęły angielskie słówka i Hadrianowi zmienił się nastrój. Przeczytał ostatnie zdanie i uśmiechnął się do siebie. Nic go nie obchodziło, kim jest jego ojciec, ale pisał dalej. Ojciec na pewno by zrozumiał, że chodzenie do opery dwa razy w miesiącu nic mi nie da. Mama jest kobietą, ma dobre chęci, dba o mnie i planuje moją karierę... ale ojciec, mężczyzna, mój męski protoplasta, zrozumiałby, że tylko regularne chodzenie, na przykład raz na tydzień... albo nawet co drugi dzień - dałoby efekty. Sięgnął po obłożoną w gazetę książkę Zrozumieć nastolatka. Przerzucił kilka kartek. Znalazł to, czego szukał, niemal żywcem przepisał fragment: Brak ojca wpływa na moją psychikę bardzo niekorzystnie Brak autorytetu... Skreślił fragment o autorytecie. Brak kontaktu z męskimi wzorcami można jednak nadrobić dzięki organizowaniu częstych, serdecznych kontaktów z innymi autorytetami, nawet spoza rodziny. A dla mnie takim autorytetem są śpiewacy operowi. Hadrian podrapał się za uchem. „To wszystko nie trzyma się kupy. Ale w końcu pamiętnik przecież tak się pisze... Ja też mogę tak pisać. Jeśli matka złapie się na ten haczyk ze śpiewakami, zacznie częściej wysyłać mnie do opery, a wtedy będę wolny”. Nieoczekiwanie zapragnął napisać coś szczerze. Szybko więc dokończył notatki. Chciałbym spotkać się z przyjaciółmi, z którymi byłem na wakacjach. Wiem, że to z punktu widzenia mojego rozwoju strata czasu, ale i tak bym chciał. Ciekawe, czy mama się domyśli? Zamknął notes. Potem znów otworzył i do listy dziewczyn, którą i tak na pewno matka już przestudiowała, dopisał: Kasia, a potem jeszcze: Kicia. Włożył notes za doniczki. Zgasił światło i włączył komputer. Otworzył swój prawdziwy pamiętnik i zaczął pisać: Jestem mężczyzną, siedemnastolatkiem. Bogatym. Samotnym. Pozbawionym perspektyw.

Jakichkolwiek perspektyw. „Jestem młody, jestem nikim - będę nikim”1. To o mnie. Jeśli człowiek to myśląca trzcina, jak twierdził Pascal, to ja jestem okazem połamanym przez czyjeś bezmyślne ręce; niedbale rzuconym do wody gdzieś o kilka kroków od miejsca, w którym zostały moje korzenie. Nie mogę się wyzwolić od obrazu, że te ręce mają fioletowe paznokcie. Przede wszystkim jestem sam, a tak nie powinno być. Donia była we mnie zakochana. Gdy dziś to powiedziała, poczułem jakby objawienie czy coś takiego, że już nikt nigdy mnie nie pokocha, że to była ostatnia szansa. I minęła. Minęła. I to przeze mnie. Umrę samotny. Jestem o tym przekonany. Podobno samotni ludzie są bardziej twórczy. Ja nie jestem twórczy. Jestem nie-twórczy. Jestem ciężkostrawny. Dobra, kończę, bo spać mi się chce. Aha - dziś znów jechałem windą z tym psem Agatem. Fajny. Kiedyś będę miał takiego. Oszukałem dziś matkę. Dobrze się z tym czuję. I to mnie trochę martwi, bo jednak liczyłem na jakieś poczucie winy, a tu nic. Widocznie składam się tylko z przyjemnej skorupy. A w środku? Wielkie, gładkie blond nic.

1 Hadrian

przypomniał sobie fragment piosenki Syn marnotrawny do stów Jacka Kaczmarskiego.

Rozdział 7 -Ala... Hadrian odciągnął koleżankę na bok. Ala, o nic nie pytając, wrzuciła rzeczy do torby, gotowa go wysłuchać, ale Hadrian milczał. - No, co cię gryzie? Zakochałeś się? - Żeby! Niestety, proza życia. Wiesz, te bilety. Dobrze idzie z tą operą. Matka sprawdza bilety i wypytuje, a ja mam luz całymi wieczorami, ale forsy mi trochę szkoda... i... tego... Podobno melomani oddaliby kupę forsy za takie bilety, a ja je... tego... rozumiesz? Gryzie mnie to. - Aha... Czekaj, niech się zastanowię. - Ala przeczesała sobie palcami włosy. - Daj mi chwilę, bo tak z rozpędu nie wiem, jak to ugryźć. Idzie Olewińska, pogadamy za godzinę. Ala wepchnęła Hadriana do pracowni geograficznej. Pani profesor, ubrana cała na szaro i biało, z jedynym apaszkowym akcentem w kolorze dojrzałego czerwonego wina, była wyraźnie zmieszana. Usiłowała się skoncentrować, ale co chwila zerkała na Hadriana, a klasa przez całą lekcję wymieniała znaczące uśmieszki. Po dzwonku energicznie wzięła swoją torebkę i sama do niego podeszła. - Nie masz mi nic do powiedzenia? -Ja? Czy coś zrobiłem nie tak? Jeśli tak, to przepraszam, pani profesor. Zerknął ponad ramieniem nauczycielki, gdzie Jarek, udając mima, dawał mu instrukcje, jak powinien ją objąć, jak całować i gładzić jej włosy. Hadrian zmarszczył czoło, a nauczycielka odwróciła się, jakby czując obecność Jarka za plecami. -Jarku, czy możesz nas zostawić... samych? - powiedziała i zrobiła się czerwona. - Oczywiście, pani profesor, już znikam. Już mnie nie ma. Zostawiam państwa samych. Całkiem samych. Zniknął za drzwiami i bardzo starannie je zamknął. Jednak po sekundzie drzwi z impetem się otworzyły i wyjrzała zza nich głowa Jarka. -Jakby co, to ja tu cały czas stoję i nikogo nie wpuszczę... rozumiemy się? - Nie, Jarku, nie rozumiemy się. Po prostu wyjdź. - Jasne. Jarek mrugnął do nauczycielki i wyszedł. - Chabros, co mają znaczyć te karteczki, te listy do mnie? W walentynki to jeszcze potraktowałam jako żart, ale to, że włożyłeś list do dziennika, gdzie mógł wpaść w ręce osób

trzecich... - Ale o co chodzi, pani profesor? -Jak możesz... Hadrian... to... to... to jest niedopuszczalne! Musisz mi obiecać, że to się więcej nie powtórzy! Tak nie wolno się zachowywać! To dziecinada! Nad uczuciami trzeba panować. Przynajmniej w szkole. - Rozumiem, pani profesor. Ale o co chodzi? - Widzę, że jesteś zupełnie niepoważnym chłopcem... -Ja? Pani profesor, ja przepraszam. Nie chciałem. Naprawdę to się już nigdy więcej nie powtórzy - powiedział Hadrian, udając, że wie, o co chodzi. - Tak? - smętnie zapytała nauczycielka. - To wyjdź. Wyjdź już. Ale mówiąc to, sama chwyciła torebkę i, stukając obcasami, wybiegła z klasy. Hadrian wziął z biurka klucz do pracowni i też wyszedł. Jarek, który z grupką kolegów stał obok drzwi, od razu zaczął swoje. - No, Chabros, co się stało? Ania wybiegła cała w pąsach. Chyba nie zachowałeś się brzydko wobec naszej Ani, co? - Nie bądź żyła, opowiedz! - Otoczyli go koledzy z klasy. Obok Jarka stali też przyjaciele Hadriana. Witek również chciał wiedzieć, co wydarzyło się w sali geograficznej. - Co tu się dzieje? Czego chciała Jaskrawka Geograficzna? - Nie wiem. Chyba żebym czegoś nie robił. Hadrian z głupią miną stał otoczony kolegami i drapał się w czoło. - Ale czego? - No właśnie nie wiem. - I co? - I obiecałem jej, że nie będę już tego robił. - Hadrian, ale z ciebie dzieciak! - Chodźcie stąd - uciął Michał. - Na razie niczym się nie martw. Zostawili Jarka zwijającego się ze śmiechu. - Spadaj! - fuknął na niego Michał. - Nie mogę! Jeszcze nie dojrzałem - zarżał Jarek. Hadrian stał w spożywczym i wybierał mandarynki, gdy zadzwoniła Ala. - Chyba coś mam. - Co?

- Przez telefon nie będę mówiła, bo spalę wszystko. Tylko, Hadrian, jedna sprawa: Witek i Michał nie mogą o tym wiedzieć. Michał zaraz wyjedzie z honorem, a Witek z jakąś Krętaczką Pomysłową i inną Spiskownicą Uporczywą. Znasz go. - Znam. Dobrze. Dzięki, Aluś. - Podziękujesz, jak zacznie działać. Tego dnia już się nie spotkali. O osiemnastej Hadrian miał casting do teatru telewizji. Ilona specjalnie wyszła wcześniej z pracy, żeby dopilnować, by właściwie się przygotował. Nazajutrz rano już z daleka zobaczył, że Ala stoi przed szkołą. Na jego widok zaczęła energicznie machać rękami. - To dla ciebie. Podała mu dwa bilety do opery i zrobiła tajemniczą minę. Skrzyżowała ręce na piersiach i czekała na reakcję Hadriana. - Dzięki. Ile jestem winien? - Nic nie jesteś winien. - To skąd je masz? - Może kupiłam? A może nie? Nie domyślasz się? No, obejrzyj je dokładnie. Nic ci się nie rzuca w oczy? Nic a nic? -Nic. - Hadrian... - Ala wzięła go za rękaw i szepnęła mu do ucha: - Ja je sama wydrukowałam. Miałam trzy na wzór i poszło, jak widzisz, bez problemów. - To fałszerstwo? - Hadrian zaczął z ogromnym zainteresowaniem przyglądać się biletom. - Tak, gdybyś chciał skorzystać z tego „biletu”. Ale ty przecież musisz go tylko mieć. Dlatego dałam ci trzeci rząd w samym śródku. Znaj serce pana. Ala, bardzo z siebie zadowolona, przeczesała palcami włosy. - No tak! Bilety przecież sprawdzają dopiero przy wejściu na widownię... - Właśnie. Ten bilet nie jest po to, żebyś kogoś oszukiwał, tylko po to, żebyś oszukiwał matkę. A to całkiem coś innego. Kładziesz taki przedarty bilet na stole i masz alibi, rozumiesz? Teraz możesz mieć dla siebie tyle wieczorów, ile tylko chcesz. W granicach rozsądku, oczywiście. Zrobiłam szablon. Zawsze mi powiedz, na kiedy potrzebujesz, i mamy sprawę załatwioną. I nikogo nie oszukujesz... - Tylko matkę.

- No właśnie. Lecę. Cześć, Kicia! - Ala machnęła ręką do Kici, która stała kilka kroków od nich i nieprzytomnym wzrokiem wpatrywała się w Hadriana. - Cześć - niechętnie przywitał się Hadrian. - Nowa sympatia? - Zaraz pojawił się Jarek. - Cześć! - Podszedł do Kici. - Widzę, że konkurencja się wzmacnia. Masz nikłe szanse, maleńka. Wiesz, kto do niego startuje? - Maleńka? - Kicia zakryła usta, żeby nie parsknąć śmiechem. Nie wyglądała na zmieszaną. -Jaruś, zobacz, czy nie ma cię gdzie indziej. - Między Kicią a Jarkiem stanął Witek. Kicia jednak zdawała się niczego poza Hadrianem nie widzieć i nie słyszeć. Nie odrywała od niego wzroku. Dopiero gdy zadzwonił dzwonek, zamrugała powiekami, ciężko westchnęła i znikła w tłumie uczniów. - Ty masz dobrze, brachu. - Michał klepnął go po ramieniu. - Ta... ja mam bardzo dobrze... - smutno odparł Hadrian i starannie włożył bilet do portfela. - To jest bardzo dooobre. Bogdan, ja się przejąąąłem. Popłakała się w tych mieeejscach, co ci zaznaczyłem krzyżykiem. Kółkiem zaznaczaaałem tam, gdzie się śmiaaałem. Chłopcy siedzieli w barze Nad Stawem i kończyli jeść smażonego dorsza. Bogdan przerzucił kartki scenariusza. Na każdej stronie było co najmniej jedno kółko lub krzyżyk. - Strasznie mooocne ci to wyszło. Teraz móóów. - Teraz mogę. - Bogdan niedbale zrolował skoroszyt ze scenariuszem i bezceremonialnie wepchnął go do plecaka. - Nie pokażę go nikomu. Spokojnie. Tylko na razie, bo takim małolatem jak ja nikt się nie przejmie. Teraz się rozejrzę po tym światku. Widziałeś to? - Nachylił się i wyciągnął z plecaka zeszyt z nadszarpniętą okładką. - Przejrzyj sobie. Cały zeszyt wypełniały zdjęcia jakichś ludzi, najczęściej mężczyzn. Łączyło ich wszystkich to, że byli, mówiąc delikatnie, niepozorni z wyglądu. Kilka osób Arek znał. To byli sławni lub bardzo bogaci ludzie. - I co? Jaka refleksja? - Nie wieeem. - To ja ci powiem. Jestem niewydarzony fizycznie. Tylko nie zaprzeczaj! Dziewczyny wolą się zabić, niż się ze mną pokazać. Irmina kpi ze mnie jawnie, ale... to dlatego, że nie jestem sławny... albo bogaty. Wolę być sławny, więc wykombinowałem sobie tak: pójdę w kierunku, który tę

sławę zapewnia. Jestem pracowity, więc z tym nie problem. Mam też kilka pomysłów, to może coś z tego będzie. A jak już świat zacznie mnie fotografować i zamieszczać moje fotki w pismach - wszystkie baby moje. Rozumiesz teraz, Młokosie? - Dla bab to zrooobiłeś? - Arek wskazał na plecak ze scenariuszem. - Nie zrozumiesz tego, ale tak. Jak jesteś w czymś dobry, ba, znakomity to twój wygląd się nie liczy. To dla mnie jedyne wyjście - zakończył łzawo. - Nie przesaaadzaj... - Dobra, tylko bez pocieszania. Powtarzam ci: ty tego nie zrozumiesz, bo jesteś przystojny, więc się zamknij. Bogdan wstał, wrzucił swoją tackę z resztkami ryby do kosza i zniknął Arkowi z oczu. „Ja jestem przystojny? - Arek pogładził się po włosach. - Biedny Bogdan”. Dziadek Zbyszek wpadł na moment do zięcia. Wyglądał zupełnie inaczej niż zwykle. Jego szpakowate włosy były teraz kruczoczarne. Na nosie miał nowoczesne lśniące okulary. Garnitur, koszula i krawat idealnie pasowały do siebie. - Patrz! - Podciągnął nogawkę. - Nawet skarpetki mi dobrała. To jest coś! W szkole powinni tego uczyć. - Nagle znieruchomiał. - A gdyby tak raz w semestrze każdy uczeń szkoły... jakiej? podstawowej? gimnazjum? Lepiej liceum - odpowiedział sam sobie - musiał obowiązkowo spotkać się ze stylistką? To byłoby coś! Albo lepiej studenci, bo są pełnoletni i mogą na mnie głosować. Gdyby włączyć to do programu wyborczego... - Zatarł ręce. - To dam teraz łupnia opozycji! Dziadek Zbyszek zakreślił nieczytelnym pismem kilka stron w notesie i zwrócił się do zięcia: - A w ogóle jak? - Ogólnie... jakby nie ty. -I o to chodzi! Poprzez wizerunek zewnętrzny zmienia się osobowość człowieka. Baczyński miał rację. Ty też powinieneś o siebie zadbać. Takie gniazdo na głowie to dobre dla... -Ja się sobie podobam. - Adam z udawanym zadowoleniem poklepał się po policzku. - Kawy, tato? - A nie będzie kłopotu? Adam zabrał się do parzenia kawy, a dziadek mówił dalej: - Zobacz, jak mi paznokcie zrobiła. Jak miałem te zdjęcia do kampanii, to przez cały czas łapy musiałem chować, a teraz proszę! Jak malowane!

Dziadek włączył telewizor i ściszył głos. Przez kilka minut wpatrywał się w ekran. Kilku mężczyzn siedziało w półkolu i każdy udawał, że nie denerwuje go to, co mówili pozostali. Dziadek z uwagą im się przyglądał. Nagle się ocknął. -Jak się trzymasz? - znów zagaił rozmowę z zięciem. - Tato, a jak ty się trzymasz? -Mam kłopoty, synu! Żebyś wiedział jakie... Cały czas trzeba być czujnym, bo cię wygryzą, wysiudają, jak to mówią. Ale ja nie zasypiam gruszek w popiele. Program polityczny, wiesz, coś chwytliwego, na ulicy leży, tylko trzeba się umieć schylić, jak mówi Baczyński. To wspaniały człowiek. -Jasne. - A ty co? Nie chce ci się ruszyć. Wiesz, w mojej partii... - Dzięki, tato. Ja się do tego nie nadaję. - Chyba nie chcesz całego życia przesiedzieć przed tym urządzeniem? Trzeba się ocknąć. Wiesz, u mnie w organizacji potrzeba młodych, dynamicznych... - Dziękuję, tato. Ja nie mam żyłki społecznej. Nie nadaję się na działacza. - Nie wolno tylko dla siebie żyć. Trzeba dla ogółu. Idę już. Ale powiedz, dobrze? - Dziadek okrągłym ruchem wskazał na swój garnitur. - A dobrze się w tym czujesz? - No... bardzo dobrze. - To dobrze. Znakomicie wyglądasz, jak nie ty. - To świetnie! Wszystkim się podoba - tej stylistce i jeszcze innym ludziom, co tam u niej byli, i tobie. Będzie dobrze. A co teraz masz w planach? - Nic - odparł Adam, chociaż zamierzał usiąść do tłumaczenia. - Chcesz się przejechać na cmentarz? Dziadek kiwnął głową. Pojechali samochodem Adama. Emil wyjął komórkę i sprawdził adres. Przygładził włosy ręką i zadzwonił. Otworzyła pulchna, ładna brunetka z wielkim nożem w dłoni. Przeprosiła za nóż i za fartuch, po czym wprowadziła go do dużego, urządzonego na granatowo salonu. -Może pan kawy pozwoli, bo męża jeszcze nie ma? -uśmiechnęła się przyjaźnie. -Ja? Chętnie. A można herbatę z mlekiem? - Czyli bawarkę? - ucieszyła się.

Po chwili Emil dostał bawarkę w najpiękniejszej filiżance, jaką kiedykolwiek widział. Chciał zapytać o swojego ucznia, ale nie zdążył, bo zgrzytnęły zamki i wszedł pan domu. Przyjazny i rumiany podał Emilowi rękę, serdecznie przywitał się z żoną i zaprosił do swojego, od sufitu po podłogę obitego skórą, gabinetu. - Więc tak... Co do ceny, to nie ma problemu. Ile pan normalnie bierze? Emil wymienił sumę. - To dobrze. U mnie ma pan dwa razy tyle... albo dwa i pół dla równego rachunku. - Wyjął dwa banknoty o dużym nominale. -Ale wie pan, żeby to było tak: ja dzwonię, a pan tego samego dnia, a najdalej następnego, do mnie wpada. Albo najlepiej do mnie do pracy. -Ale ja nie wiem... - Choćby na chwilę, dobrze? To zróbmy tak: dołożymy jeszcze... - wygrzebał z portfela następny banknot - tylko ani słowa mojemu synowi. Rozumiemy się? Emil niepewnie spojrzał na rumianego pana w doskonale skrojonym garniturze w dyskretne prążki. - On, wie pan, ma mnie za autorytet... Ma pan dzieci? No tak, sam pan zobaczy. Dziecko to jest skarb, proszę pana, najwyższy. Zaczynajmy. On wraca z treningu po siódmej. Wtedy już nie może pana tu być. Rumiany gospodarz wyszedł na chwilę i zaraz wrócił z młodzieżowym plecakiem. Wyciągnął z niego książkę i zeszyty. -Widzi pan? - Pokazał Emilowi równanie. - Całkiem zapomniałem, jak to się przekształca. A przy okazji chciałbym wrócić do tego... - popukał w kartki wypielęgnowanym paznokciem - bo też już z pamięcią nie bardzo. To bierzmy się. Emil zerknął do zeszytu. Klasa trzecia gimnazjum. - Ale może ja bym od razu synowi... - Nie. No, gdzież?! Ja muszę sam synowi tłumaczyć. Jak by to było? Ojciec nie umie mu w matematyce pomóc? Nie po to tyle za studia zapłaciłem, żebym teraz nie umiał mu pomóc. Mnie proszę tłumaczyć. Nawet zadać mi pan może, bo ja jestem pilny. Jak się do czegoś zabieram, to mur-żelazobeton! Przez półtorej godziny Emil tłumaczył ojcu gimnazjalisty zawiłości układów równań liniowych z dwiema niewiadomymi oraz elementy analizy zadań tekstowych.

Kiedy wychodził, pomyślał, że to jeden z jego najbystrzejszych i najbardziej zainteresowanych uczniów. Schował pieniądze głęboko do kieszeni i zbiegł po schodach. Następnego dnia spotkali się u pana Wiśniewskiego w pracy. Tym razem Emil rozwiązał kilka zadań z fizyki. Kiedy przeliczył pieniądze, z zadowoleniem stwierdził, że jest już za co kupić te obrączki. Coraz trudniej było jej wstawać. Kiedy rano dzwonił budzik, nie miała sił nawet na to, żeby go wyłączyć. Przykrywała głowę poduszką i walczyła ze łzami, które nieustannie czuła pod powiekami. „Znów kolejny, beznadziejny, bezwartościowy, bezsensowny dzień. Nigdy nie spotka mnie nic dobrego. A dlaczego? Bo nie zasługuję nawet na odrobinę szczęścia. Tępaczka. Dlaczego to, co dla innych jest proste, dla mnie jest trudne? Wszyscy dają sobie radę ze wszystkim, nawet z głupim Całkiem, tylko ja jedna...”. Od kilku dni Iga zadręczała się czarnymi myślami. Czuła się coraz gorzej. Z dnia na dzień wstanie z łóżka było coraz trudniejsze. Nie widziała żadnego powodu, dla którego tak marnie czuje się fizycznie, ale kilka razy dziennie sprawdzała, czy na pewno nie ma na szyi obroży, bo wyraźnie czuła jej ucisk. Ubranie się i zadbanie, żeby wszystko było założone na prawą stronę, wydawało jej się równie trudne jak przepłynięcie wpław oceanu. Dotarta do szkoły. Na dźwięk panującego tu gwaru odrzuciło ją od wejścia, ale tłum uczniów po prostu przepchnął ją do szatni. Dzień byłby nawet niezły, gdyby nie to, że na żadnej lekcji nie udało jej się wyjąć z torby zeszytu. Skulona i pogrążona w swoich myślach, przesiedziała sześć lekcji. Nie mogła znieść ludzi wokół siebie, więc do szatni zeszła ostatnia. Zobaczyła na korytarzu, że ktoś macha do niej ręką. Odruchowo chciała odwzajemnić gest, ale okazało się to za trudne. Nawet nie skojarzyła, że to Arek. Ciężko oparła się o kratę w szatni. Zamknęła oczy i nie pierwszy już raz pomyślała: „Jak cudownie byłoby zniknąć”. Jej kurtki nigdzie nie było. Zmieniła buty i wyjrzała przez okno. Wiało, a na niebie wisiały ołowiane, niemal czarne chmury. Chciało jej się płakać. „Gdyby Filip po mnie przyszedł... - pomyślała. -Ale nie przyjdzie”. Wczoraj się z nim widziała. Połykając łzy, powiedziała mu, że panicznie boi się, sama nie wie

czego. Może tego całego Całka, ale nie tylko. Nie ma do kogo ust otworzyć w tej szkole i w ogóle najbardziej chciałaby zniknąć. Ale Filip teraz pasjonował się strzelaniem. Był po treningu, podczas którego zdystansował wszystkich kolegów, i biła od niego energia. Chciał iść do kina. Chciał, żeby Iga doceniła go, zachwyciła się tym, jak szybko robi postępy i jaki jest wspaniały. W końcu, najdelikatniej jak mógł, powiedział Idze, że on nie umie, nie wie, jak jej pomóc. On chce korzystać z życia. Nie nadaje się do pocieszania i płaczów. A ona najlepiej zrobi, jak weźmie się w garść, przestanie się mazać, bo szkoda na to życia, i pójdzie z nim do kina. Kiedy Iga ukryła twarz w dłoniach i zaczęła bezgłośnie płakać, Filip położył jej rękę na ramieniu i powiedział: -Jesteś bardzo fajna, Iga, ale... nie gniewaj się... ja... ja tak nie umiem. Jak się poznawaliśmy, to byłaś inna. Ja nie umiem... No, trzymaj się. Wszystko będzie dobrze. Myśl pozytywnie! Dopiero teraz dotarto do niej, że nie ma już chłopaka. A przynajmniej on nie chce jej z tymi wszystkimi kłopotami. Pewnie, nawet ona wolała siebie szczęśliwą i zawsze uśmiechniętą. Taką ją poznał. Tylko taką chciał mieć. „To przeze mnie wszystko zawsze się rozlatuje. Czy to moja wina, że nie potrafię znaleźć w sobie tego dawnego uśmiechu? Tak, to moja wina. Nie umiem wziąć się w garść. Niczego nie umiem”. Zaczęło lać. Ogromne krople bębniły o chodnik. Iga stanęła w drzwiach szkoły. Spojrzała w niebo i pozwoliła, żeby krople zaatakowały jej powieki, usta, nos. „Teraz jest dobry moment na płacz” - pomyślała i chciała się roześmiać, ale nie mogła zmusić warg, żeby się rozciągnęły. Nawet to okazało się zbyt trudne. W domu nie zastała mamy. Nie zdejmując butów, podeszła do kartki ze swoimi „dobrymi rzeczami w życiu”. Na końcu dopisała: „kurtka”, a potem powoli, litera po literze, skreśliła to. Gwizdnęła na Fifkę. Nie zakładając innej kurtki, poszła z psem na spacer. Nie czuła ani deszczu, ani zimna. Nie czuła nic. Arek widział ją, gdy wychodziła ze szkoły. Chciał podbiec i okryć ją swoją kurtką, ale Iga szła zapatrzona w ziemię i pomyślał, że przecież dziś w szkole dała mu jasno do zrozumienia, żeby trzymał się od niej z daleka, bo nie odmachała mu nawet. Przytulił się do drzewa przy barze Pod Karpiem i poczekał, aż na ostatnim piętrze zapalą się światła. Sam nie wiedział, czemu nie odszedł od razu, ale stał i stał. Po kilku minutach przemoczona Iga wyszła na spacer z Fifką.

Arek poczuł, że musi coś zrobić, że tak dalej nie może już być. - ...jasne, że pamiętam! Jesteś Tamara? - Natasza - odparła Natasza i leciutko się uśmiechnęła. - Chciałam w imieniu Kici... - Oj... - jęknął Hadrian. - Co? - Słuchaj, wiem, że to twoja koleżanka, ale ona tak... to mnie krępuje. -Aha, rozumiem. Hadrian, wiesz, ona po prostu... kiedy cię zobaczyła... Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? Wystarczy włączyć telewizor, a wszędzie ty. Nie jest jej łatwo. Chyba sama zacznę kupować jogurt. Lubisz naturalny? - Nie cierpię. - A jesz go z takim apetytem. - Gdyby ci zapłacili kilkanaście tysięcy, też byś jadła. Zresztą tam się tylko udaje. Ale o czym to gadaliśmy? Aha, o tej Kici. - Nie wolno deptać cudzych uczuć! - A czy ja depczę? Ja nic nie robię! - No właśnie! Ty nic nie robisz. Mam coś dobrego i nie jest to jogurt. Chcesz kawałek? Natasza wyjęła z torby kwadratowe, hermetycznie zamykane pudełko. W środku był pysznie czekoladowy kawałek ciasta. Hadrian poczuł nieoczekiwany przypływ apetytu. - To z czekoladą? - Tak. To comber. - Mogę wziąć? Ostatecznie... - Hadrian sięgnął po gruby plaster ciasta. Pożuł chwilę, po czym westchnął ciężko. - Żeby tak wszyscy się ode mnie odczepili. - Mam sobie pójść? - Natasza oblała się rumieńcem i o mało nie zakrztusiła. - Nie, nie o to chodzi. Dobre ciasto. - Chcesz jeszcze? Weź piętkę. A wracając do Kici... To wspaniała dziewczyna. Ja wiem, że to może źle wyglądać, ale ona nie umie się opanować. Musi, po prostu musi cię ciągle widzieć. Hadrian, ty nawet nie wiesz, jak jej jest ciężko. - No coś ty! - Hadrian już bez zachęty sięgnął po następny kawałek. - Te migdałki są bardzo... bardzo! Wiesz, powiem ci coś... Mój brat cioteczny strasznie się zabujał... też bez wzajemności. Gadaliśmy ostatnio o tym. On niknie w oczach, więc rozumiem tę Kicię. Okropna przypadłość. - Tak, okropna. Hadrian, jeśli twój brat czuje to samo co Kicia, to powinieneś ją zrozumieć. Czy

wiesz, jak to boli? Hadrian ze zdziwieniem spojrzał na Nataszę. „Prawdziwa przyjaciółka - przemknęło mu przez głowę. - Gdyby któryś z moich przyjaciół zakochał się bez wzajemności, czy ja bym się tym przejął? Czy poszedłbym robić z siebie wariata jak ta... ta dziewczyna? Na pewno nie. Kurczę! Czy Michał albo Witek zrobiliby coś takiego dla mnie?”. - Czy ty... nie mógłbyś się z nią spotkać? - Ale po co? -Jak to po co? Porozmawiać, gdzieś się przejść, zjeść coś dobrego razem... -Ja mam mało czasu. Szkoła, brat... mam dużo sesji... - Wiesz co? Tłumaczysz się, jakby ci wcale nie zależało... - Słuchaj, Tatiana... Natasza gwałtownie podniosła głowę, a Hadrian poczuł, że robi się czerwony. - Przepraszam, ale znowu zapomniałem, jak ci na imię. - Natasza. - Natasza... No, nie wiem, ale ta Kicia... - Hadrian się skrzywił - jest trochę beznadziejna. - Beznadziejna? No wiesz co?! Jesteś wstrętny... - Mam zaraz autobus. Idziesz w stronę Bankowego? Natasza błyskawicznie zarzuciła na ramiona długi pikowany płaszcz, szyję owinęła puchatym szalikiem i poszli razem w stronę placu Bankowego. Przez całą drogę rozmawiali o Kici i jej ogromnym pragnieniu, by spotkać się z Hadrianem. Weszli do księgarni na rogu Senatorskiej i wygłupiali się, pokazując sobie różne dziwne ilustracje w książkach. Obejrzeli też wielki album o słoniach. Po tym spacerze Hadrian znał doskonale historię życia Kici. Wiedział o jej zafascynowaniu harcerstwem, o tym, że co roku jeździ na obozy, że prowadzi drużynę, że doskonale orientuje się w terenie i ma niezawodny sposób, żeby wybrać dobre miejsce na obóz. Natasza natomiast dowiedziała się wszystkiego o stylu, w jakim jest wychowywany Alan. O sobie Hadrian nie powiedział ani słowa. Ilona Chabros miała pięć minut do następnego spotkania. Sięgnęła po komórkę i wysłała SMS-a. Wyświetlił się plac Piłsudskiego, więc Ilona pomyślała, że widocznie Hadrian musiał dłużej zostać w szkole. Zdjęła pantofle i zapatrzyła się w panoramę miasta.

Hadrian z Nataszą rzeczywiście byli w pobliżu placu Piłsudskiego. Wchodzili właśnie do Zachęty. Hadrian odwrócił się w stronę Nataszy. -To naprawdę jest przesada. No, zobacz... przychodzą do mnie takie wiadomości: „Hadi, wiesz, że duchem jestem cały czas przy tobie. Kicia”. Albo ta, chyba z soboty: „W razie problemów wiesz, że oddam dla ciebie krew. Kicia”. Mnie to krępuje. Nie mam pojęcia, co robić. - Kicia jest bardzo wrażliwa... - No, nie wiem... - Hadrian... nie każdego stać, żeby tak jawnie manifestować swoje uczucia. - To chyba dobrze, bo ja bym zwariował. Moim zdaniem najlepszy sposób to zakochać się z wzajemnością i po sprawie. - O, jaki mądrala się znalazł! Po sprawie! - Ja tam na pewno nie będę się spalać. Zresztą... - Hadrian urwał; zmarszczył czoło, jakby coś bardzo ważnego przyszło mu do głowy, i całkiem poważnym tonem zapytał: - A ta Kicia to miała już kiedyś chłopaka? - Jeśli chcesz wiedzieć, sam ją o to zapytaj. A co tak się nagle zainteresowałeś? - Mam taką zasadę: nie umawiam się... to znaczy... muszę być pierwszym chłopakiem, rozumiesz? - Nic a nic. - Natasza pokręciła głową. - Nie chcę być drugi, jasne? - Jasne. Natasza powiedziała to takim głosem, że Hadrian od razu się zorientował, że Kicia nie spełnia tego warunku. Uśmiechnął się do siebie zadowolony. Rozmowa się urwała. Oddali kurtki do szatni i weszli do muzeum. Otoczył ich specyficzny zapach kurzu i farb. Wysokie, jasne pomieszczenia zapełnione były wielkimi płachtami płócien pochlapanych smutnymi kolorami. Zdezorientowani przeszli przez kilka kolejnych sal. - Zobacz, ten pomazaniec jest świetny. - Nie ma tu jakichś ławek? Duszno... - westchnął Hadrian. - Oj, nie marudź. Musisz czasem popatrzeć na coś wyjątkowego, bo to ładuje akumulatory. - To na pewno mi nie pomoże. Od jakiegoś czasu odnoszę wrażenie, że moje akumulatory ktoś ukradł... - Hadrian, denerwuje mnie, kiedy tak narzekasz. Kicia...

- Zmiłuj się! Tylko nie mów o Kici. Może ja ci dam na piśmie, że się w niej nie zakocham i nie umówię z nią. - No, wiesz co! - Co? - Nic. Jest ławka, siadamy. Co się tak nachmurzyłeś? O co chodzi? - E... - No, powiedz, powiedz... - Nie ma o czym. Chodźmy stąd, bo to nie na moje nerwy. - Wskazał ręką na obraz uciętej dłoni, z której wnętrza wychodził komplet żył, tętnic i mięśni. - Słuchaj, muszę ci jeszcze coś od Kici przekazać... Czemu się tak zdenerwowałeś? - A ty byś się nie zdenerwowała? Gdzie tylko się ruszę - Kicia! Jadę rano do szkoły - czeka Kicia. Wychodzę - stoi. Kto? Kicia, oczywiście! Potem wiadomości. Od kogo? Od Kici! Dobrze, że listów i telegramów do mnie nie przysyła, bo dopiero matka miałaby ubaw. - Ale spotkasz się z nią? -Jeszcze czego! - Chodź do Saskiego. Kupimy chleb i nakarmimy kaczki. - Kupimy chleb i nakarmimy mnie. Głodny jestem... Wyszli z muzeum i skierowali się do spożywczego. - Czym się martwisz? Hadrian się zamyślił. Za kilka dni ma imieniny. Znów matka będzie całej rodzinie wyświetlać wszystkie reklamówki, w których zagrał, i pokazywać albumy z jego wielkimi osiągnięciami. Jednak Nataszy nic o swoich imieninach nie powiedział. Ostatnią rzeczą, której by sobie życzył, było zobaczenie Kici u siebie w domu.

Rozdział 8 - Hadrian zaprasza do siebie w sobotę na szóstą na imieniny. Pamiętacie? - Witek obejrzał się przez ramię, czy przyjaciel nie nadchodzi. - Co mu kupujecie, bo ja kompletnie nie mam pomysłu? - Ja też nie. Donia coś wymyśli - odparł Michał. - Nie wiem, co można mu kupić. Z tego, co widzę, to on najbardziej by chciał dostać nową tożsamość - powiedziała Ala. -I co zrobimy? - Chyba już mam doskonały pomysł na prezent. - Witek zatarł ręce. - Ja zamorduję jego matkę, a ty - wskazał palcem na Michała - Kicię. - Z tego faktycznie by się ucieszył. Ale mówiąc serio, nieważne, co mu kupimy. Ważne, żebyśmy przyszli. Ilona ze Sławkiem do późna siedzieli w biurze i po raz kolejny zastanawiali się, w jakiej kolejności uszeregować nagrane sceny. Rozmawiali ze sztuczną uprzejmością. Pokłócili się i oboje udawali, że nie zależy im na zgodzie. - Może wpadniemy gdzieś... - Niestety, w sobotę syn ma imieniny. Muszę mu coś kupić. - Które to urodziny? - Kolejne - wymijająco odparła Ilona. - Nie urodziny, tylko imieniny. - Ale tego Hadriana czy Alanka? - Hadriana. A co? Masz pomysł na prezent? - Tak. Mam pomysł, żebyśmy się przestali kłócić. Wolę cię inną, normalną. To co, pójdziemy do mnie? Ilona postanowiła, że prezent dla Hadriana kupi jutro. W sobotę rano Sławek stanął w gabinecie Ilony. - Słuchaj, czy te urodziny syna, to nie jest czasem dobra okazja, żebym go poznał? Ilona się przeraziła, że Sławek zobaczy jej dorosłego syna. - Nie, nie. On ma... świnkę. Nici z imienin. - Aha. To trudno, innym razem. - Oczywiście, innym razem. - Ale wiesz, ja już mam dla niego prezent. To daj mu ode mnie. I powiedz, że życzę mu, wiesz, wszystkiego...

- Dobrze. Dziękuję, że pamiętałeś. Ilona popatrzyła na prostokątne, dość ciężkie pudełko, w którym coś grzechotało. Było zapakowane w papier w złote prążki i miało kokardę w piłki futbolowe. Ilona z radością je wzięła. Uświadomiła sobie, że do wieczora nie będzie miała szansy ruszyć się z pracy, i pomyślała, że da po prostu prezent Sławka jako swój. Podeszła do niego, położyła mu ręce na ramionach i naprawdę zadowolona zaczęła mu dziękować. Z cukierni w sąsiednim bloku Hadrian przyniósł tort i wpakował go do lodówki. Potem zszedł na dół i kupił cały koszyk słodyczy, chipsów, paluszków, ciasteczek i wszystkiego, co wydawało mu się najbardziej niezdrowe. Potem spytał panią Marię, czy dzwoniła matka, a usłyszawszy, że nie, pomyślał, że na pewno szykuje mu coś wielkiego w rodzaju skórzanego, obrotowego fotela i dlatego ani słowem nie wspomniała o jego imieninach. Wziął Alana na ręce i zaczął krążyć po mieszkaniu, bo chciał przywitać ich właśnie tak - z dzieckiem na ręku. Liczył na to, że dziewczyny od progu zachwycą się Alanem. Pierwszy zjawił się Arek. Bez słowa uścisnęli sobie dłonie. Arek dał bratu grube, wełniane skarpety z góralskim wzorem. - Oby ci się przyyydały - powiedział serdecznie. - Dzięki. Po szóstej przyszli Sylwek z Alą i przynieśli mu wędkę. Sylwek wytłumaczył, jak wszystko działa, i obiecał, że w tym roku specjalnie dla niego zarybi jezioro, żeby Hadrian nie zniechęcił się do wędkarstwa. Wywijali wędziskiem na wszystkie strony, a Alan, którego Ala od razu wzięła na ręce, gruchał zadowolony i machał nóżkami, bo bardzo mu się to podobało. Donia przyniosła kruche babeczki z wybornym czekoladowym nadzieniem, a razem z Michałem dali mu Ogniem i mieczem oprawione w skórę, wydanie jeszcze sprzed II wojny światowej! Na pierwszej stronie czerwonym atramentem ktoś wpisał równym, pełnym zawijasów pismem: Naszej Helence z miłością i serdecznościami, żeby swoją nauką zawsze służyła Bogu i Ojczyźnie - kochający rodzice. Ożarów, 1936. Hadrian w pierwszej chwili nie bardzo wiedział, co o tym sądzić, ale w końcu postanowił się ucieszyć i serdecznie im podziękował. Witek z Mileną przyszli ostatni. Zadzwonili do drzwi i stali jakby skrępowani. Na propozycję, aby weszli do środka, wymienili między sobą znaczące spojrzenia. Po chwili okazało się, że są z

nimi Kicia i Natasza. - Niespodzianka! - krzyknęła Kicia i wymijając Hadriana, szybko wślizgnęła się do mieszkania. Hadrian uśmiechnął się smętnie. - No, to wejdźcie, jak już przyszłyście. Kicia od razu rzuciła się na solenizanta z uściskami i pocałunkami, a Natasza stała z boku i dopiero gdy już ze wszystkimi się przywitał, podała mu rękę. -Wybacz. Chyba sam rozumiesz, że... - Dobrze, dobrze. Tylko mam nadzieję, że nie zostaniecie zbyt długo. Natasza omal nie parsknęła śmiechem. - Zaraz idziemy. Chłopcy gadali. Dziewczyny dołączyły do nich dopiero, gdy Alan zasnął. Wtedy zjedli tort i bardzo cicho zaśpiewali Hadrianowi „sto lat”. - Zaraz, zaraz... Czy ty, Michał, kojarzysz, że to ojciec Arka zdobył dla ciebie tego Einsteina? -Jasne, że nie kojarzę. To twój stary? Podziękuj mu serdecznie od mojego brata. - Dooobrze. Gdybyś coś jeeeszcze chciał, to on zawsze chęęętnie. Około ósmej przyszła Ilona. Rozpromieniona ucałowała śpiącego Alana i wkroczyła do pokoju starszego syna. Wszyscy obecni wstali. Ilona zaczęła ich kolejno witać. - O, my się znamy. - Wyciągnęła idealnie wypielęgnowaną dłoń w kierunku Doni, a potem Sylwka. - A wy, dziewczynki, koleżanki ze szkoły? - zwróciła się do Kici i Nataszy. - Tak. - Powinnaś nosić grzywkę, to by poprawiło kształt głowy. - Ilona potargała włosy Kici. - To dla ciebie, synku. - Wyciągnęła w jego kierunku pudełko z kokardą. - Życzę ci, żebyś był mądrym i odpowiedzialnym człowiekiem, który wie, na co w każdej chwili jest właściwy czas. - Znacząco spojrzała na Kicię, która już zdążyła przysunąć się do Hadriana i wziąć go pod rękę, choć on stał sztywno, jakby kij połknął. - Żebyś zawsze umiał odróżnić ziarna od plew, wiedział, na co warto przeznaczyć czas i z kim się zadawać. Żebyś nigdy mnie nie zawiódł. Proszę, synku, to dla ciebie. W pokoju zrobiło się cicho. Hadrian spodziewał się wprawdzie skórzanego fotela, ale zadowolony, że Kicia zabrała rękę, zaczął wolno zdzierać prążkowany papier. W środku był model lokomotywy ze zdalnie sterowanym semaforem, zwrotnicą i kilkoma

doczepianymi wagonikami oraz kilku maleńkich zawiadowców, kolejarzy i mechaników. Była też mała karteczka. Hadrian odczytał ją na głos: Z najlepszymi życzeniami, rośnij duży - Stawek. Ilona aż otworzyła usta. Wszyscy zamarli w bezruchu. Zrobiło się nienaturalnie cicho. Hadrian położył komplet zabawek na biurku i z najserdeczniejszym uśmiechem, na jaki go było w tej chwili stać, podszedł do matki. - Dziękuję ci, mamo. Bardzo mi się podoba. Zawsze miałaś poczucie humoru. Zjesz z nami kawałek tortu? - Nie, nie. Dziękuję. Bawcie się sami. Pójdę do Alanka. Trzeba jak najwięcej czasu spędzać z dzieckiem. Wyszła, starannie zamykając za sobą drzwi. W pokoju ponownie zapadła grobowa cisza. Po chwili zza drzwi dobiegły pojedyncze angielskie słówka oznaczające części ciała. Ilona chciała, żeby Alan uczył się także przez sen. Hadrian jakby się ocknął. Szeroko rozłożył ramiona i przeciągnął się. - O co wam chodzi? Sławek dał mi lokomotywę. Ja nie widzę w tym nic dziwnego. Ludzie za mną przepadają. Wam dają prezenty tylko ci, których znacie, prawda? A mnie? Proszę bardzo, jakiś anonimowy Sławek... - Głos mu się załamał, a oczy zrobiły się szklane od łez. Potrząsnął głową, nabrał powietrza i dokończył już normalnym głosem: - To co? Komu lody, bo kupiłem pięć litrów? Mam też chipsy, sernik wiedeński, sernik na zimno i... tylko jogurtu wam nie zaproponuję. Koledzy udali, że się śmieją. - A ten to jest całkiem milusi - powiedziała Kicia i sięgnęła po zawiadowcę. - Mundur ma prześliczny, prawie jak mój harcerski. Nazwę go Alojzy Kolejowy. - Ten skład jest super, zawsze taki chciałem. Ala, daj tory, zaraz złożymy. Wiesz co? Dla twojego Alojzego jest jeszcze chorągiewka. Proszę. - Ja chcę być zwrotnicowym. Mam predyspozycje! Między nogami krzeseł, kwiatami, książkami, koło opartej o ścianę wędki bawili się kolejką elektryczną. - Wiesz co, Hadi? Zróbmy interes. Patrz! - Sylwek wyciągnął z kieszeni spodni rozwalający się portfel. - Oto zabytkowy, dziś już nie do kupienia, portfel wybitnego człowieka... - Ja mam coś fajniejszego. - Kicia zerwała się i pobiegła do swojej kurtki w przedpokoju. Długo

szperała po kieszeniach i wróciła z kluczem. - Znalazłam dziś na ulicy. Nie wiadomo, jakie drzwi otwiera. Może to czarodziejski klucz? Co ty na to, Hadrian? - Ja mam przedartą dychę - powiedział Michał. - Pamiętaj, że gotówka to zawsze gotówka. Na wyścigi zaczęli składać Hadrianowi propozycje, aby oddał im swój zestaw za najdziwniejsze rzeczy, które akurat mieli przy sobie. Hadrian rozłożył ręce i pochylił się nad kolejką, jakby zasłaniał ją przed kolegami. - Kocham moją lokomotywę i nie zabierzecie mi jej - powiedział piskliwie i wszyscy, poza Emilem i Ulą, którzy właśnie weszli, zaczęli niemal tarzać się ze śmiechu. Kiedy wyszli, Ala syknęła do Kici: - Musiałaś się tu wprosić? - Tak - głośno odparła Kicia. - To było silniejsze ode mnie. A ty nie wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? Zakochani są zawsze irytujący. U nas na obozach to dosłownie plaga; rozwalą każdą robotę. Biedny Hadrian... Koszmarna ta jego matka. Toksyna w czystej formie. - No właśnie! To czemu mu dokładasz kłopotów? - fuknęła na nią Ala. -Ja? Ja mu dokładam kłopotów? Tego wieczora Arek do późnej nocy siedział u Hadriana i gadali. Arek wracał do domu, myśląc o tym, jak to możliwe, że do Hadriana przyszły aż dwie dziewczyny bez zaproszenia. Nie zazdrościł kuzynowi - raczej współczuł sobie. Teraz, idąc pustą ulicą, wyobrażał sobie, że Iga przychodzi do niego. Znów jest początek roku. Emil wybiegł na randkę. Arek jest sam. Słyszy dzwonek. Otwierają się drzwi i jest ona. Ma turkusowe futerko, białą czapkę i uśmiecha się do niego tym najszerszym na świecie uśmiechem. To Iga... Hadrian zapisał w pamiętniku: Dziś miałem imieniny. Nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Chciał na tym skończyć, żeby matka zadręczała się, nie wiedząc, co Hadrian myśli o tym całym zajściu. Po chwili jednak zmienił zdanie i zaczął pisać dalej: Poza tym, że moja matka dała mi coś, co było nie dla mnie, nie od niej, wszystko było OK. Innych refleksji nie mam. Pod tekstem narysował trupią główkę i dwa skrzyżowane piszczele. Wściekły wsadził zeszyt za doniczki. Potem otworzył swój osobisty pamiętnik i napisał tam trzystronicowe szczegółowe sprawozdanie

z własnych imienin. Zakończył tak: Nawet gdyby Kicia była jedyną dziewczyną na całej planecie, nic z tego nie będzie. Nie chcę jej za żadne skarby. Przynajmniej tak myślę dziś. Jeśli kiedyś będę myślał inaczej, to najwyżej wykasuję ten fragment i wstawię tu: „Od tego dnia już wiedziałem, że Kicia jest moim przeznaczeniem...” - czy coś w tym rodzaju. Beznadziejne jest to, że... wszystko jest beznadziejne. Wyć mi się chce. Żal mi było Arka... idiota ze mnie. Przecież Arek to szczęściarz. Ma ojca i tę dziewczynę. A ja? Ja nie mam nic. Gdzie, do jasnej cholery, jest sprawiedliwość? W rozmowie telefonicznej Hadrian opowiedział Ali o tym, jak Kicia żyć mu nie daje. Dziś znalazł w swojej szafce trójwymiarową pocztówkę przedstawiającą parę z początku ubiegłego stulecia, a na drugiej stronie, niemal nieczytelnym pismem Kici, podpis: „Dlaczego mi to robisz? Dlaczego? K.”. - Hadrian, ty się z nią spotkaj. - O, nie. Zresztą kiedy? Matka znowu ustawiła mi dwa castingi. - Nie marudź. Spotkaj się i zniechęć ją do siebie. - Jak niby mam to zrobić? - Wiesz, antyfeministyczne kawałki o tym, że baby mózgu nie mają, że nadają się tylko do garów i że w klasach matematycznych dziewczyn w ogóle nie powinno być, bo... - Czekaj, muszę to sobie zapisać. - Nie żartuj! Jutro o tym pogadamy. A, Hadrian... - Muszę kończyć. - Hadrian niespodziewanie rzucił słuchawkę i pobiegł do jadalni. - Co tam słychać, Hadrianku? Rozmawiałeś z Alą? Hadrian podejrzewał, że matka podsłuchiwała jego rozmowę z przyjaciółką, a po tym „Hadrianku” miał już całkowitą pewność. Nic nie odpowiedział matce. Wrócił do siebie. Po chwili Ilona usłyszała zza drzwi włoskie słówka. Uspokojona zadzwoniła do Sławka, informując go, że wieczór jest jak najbardziej aktualny. Arek odprowadził Igę wzrokiem aż do momentu, kiedy zamknęły się za nią drzwi sali. Dopiero wtedy, skacząc po trzy stopnie, zbiegł do siebie na historię.

Iga, nieświadoma, że Arek zaczął z jej powodu nagminnie spóźniać się na lekcje, jak najciszej, żeby tylko nie zwrócić na siebie uwagi nauczyciela, zaczęła wyjmować książki z torby. Wzięła zeszyt do matematyki i zostawiła na nim mokry ślad dłoni - miała tak spocone ręce. - Dołeczku śliczny, czy ty słyszysz pana profesora? Iga siedziała, z napięciem wpatrując się w swoje paznokcie. Nic do niej nie docierało. - Halo! Czy pan profesor za cicho mówi? - Całek wstał i podszedł do Igi. - Dołeczku? Iga drgnęła, jakby obudzona ze snu. -Ja nie odrobiłam, bo... - Nie mów panu profesorowi dlaczego. Pan profesor dobrze wie dlaczego. Wy wszyscy macie zawsze te same powody. Moja córka też ma zawsze ten sam zestaw wymówek. Może po prostu powiedzieć: „Tato, wersja A” i ja już wszystko wiem. Bo są tylko dwie wersje: „Nie chciało mi się” lub: „Bardzo mi się nie chciało”. Ja zresztą też je stosowałem, więc się raczej orientuję. Pokaż zeszyt. O, pusto tu, pusto. To zapełnimy tę lukę. Podejdź no do tablicy. Ale nie tak, nie tak. Pan profesor lubi wesołych, zadowolonych z siebie uczniów. O, teraz lepiej. Zapisz temat. No widzisz, pierwszy krok już zrobiony. Byłaś pod tablicą, pisałaś i pan profesor cię nie zjadł. Możesz tym wszystkim pochwalić się w domu. No, siadaj, siadaj. Nie będę cię pytał, bo widzę, że to nie najlepszy moment, co? - Nie. Tak. - Oj, dzieci, dzieci. No, koniec żartów. Teraz pan profesor opowie wam, co to jest funkcja wielomianowa. Całek podwinął rękawy koszuli, jakby się brał do szlachtowania wołu, i zaczął mówić. Iga natychmiast się wyłączyła. Do jej świadomości nie docierał nawet najmniejszy dźwięk. Widziała tylko jedynkę w swoim zeszycie. „Nie przebrnę przez to, nie dam rady. Ten koszmar nigdy się nie skończy” - mówiła w myślach. Po kilku minutach, gdy Całek zaczął temat od początku, tym razem podkreślając, co trzeba zanotować, Iga wzięła do ręki długopis i, żeby nie zwracać na siebie uwagi, zaczęła w tę i z powrotem wodzić nim po podpisie Całka. - Więc mówisz, że ona podsłuchuje twoje rozmowy, tak? - No wiesz, nie złapałem jej ze słuchawką przy uchu, ale zawsze, gdy jest w domu, słyszę takie echo w telefonie. - Aha - powiedziała tylko Ala i zaraz odeszła. Hadrian, widząc, że z drugiego końca korytarza nadchodzi Kicia, szybko ukrył się w toalecie.

Po lekcjach Ala podśpiewywała sobie pod nosem, wyraźnie czekając, aż Witek i Michał pójdą. Gdy została sama z Hadrianem, wyłuszczyła mu swój pomysł. - Zrobimy tak: kiedy matka wróci, puścisz mi SMS-a. Ja wtedy zadzwonię. Będziemy sobie gadać o bardzo ciekawych rzeczach. - Na przykład o jakich?

,

- Na przykład, jak się całujesz w kiblu z dziewczynami. - Przecież ja... Ala uciszyła go gestem dłoni. - Chcesz ją złapać czy nie? A więc: zaczynamy gadać niestworzone rzeczy, rozumiesz, narkotyki na każdym kroku, obsceniczne zdarzenia w łazienkach, sadyzm nauczycieli, no, wszystko, o czym opowiadają w wiadomościach, a co starzy kochają słuchać, wspominając, że za ich czasów takie rzeczy były nie do pomyślenia, rozumiesz? - Nie wiem, czy coś mi przyjdzie do głowy. - Wysil się. Kiedy usłyszysz to echo, powiesz mi na przykład: „Opowiedz mi to szczegółowo”. Rozumiesz? Powiesz: „szczegółowo”. Wtedy ja zacznę opowiadać mrożące krew w żyłach historie. Zacznę od konkretnych nazwisk... - Chcesz kogoś wrobić? - Hadrian się przeraził. - Nie. Nazwiska będą konkretne, ale fikcyjne. Ja mówię, ty w tym czasie cicho idziesz i łapiesz ją na gorącym uczynku. - Jakoś tego nie widzę. - Grunt, że ja to widzę. O! - Ala sięgnęła po swoją komórkę. - Sylwek! - powiedziała ciepło i z telefonem przy uchu szybko się pożegnała. Tego dnia Ilona wróciła bardzo późno. Hadrian nie wysłał więc Ali wiadomości. Kiedy udało mu się zasnąć, miał okropne sny. Najpierw na płocie siedziały wielkie kolorowe koguty z jaskrawoczerwonymi grzebieniami. Kiedy do nich podszedł, jeden kogut sfrunął ze sztachet i z całej siły dziobnął go w pośladek, aż Hadrian obudził się z krzykiem. Sprawdził, czy nie ma znaku na pośladku, bo sen był bardzo sugestywny. Zerkając, która godzina, zobaczył, że w telefonie ma dziewięć wiadomości. Każda składała się tylko z jednego wyrazu. „Koc...”. „Czy”. „Wiesz”.

„Co”. „Powinno”. „Być”. „Dalej?”. „Twoja”. „Kicia”. Hadrian odpisał: „Jaki koc? Zimno ci? Ja już śpię. I tobie radzę”. Następnego dnia ledwo zwlókł się z łóżka. Spojrzał w lustro. Miał szare wory pod oczami, wysuszone usta i cerę, jakby nigdy nie widziała słońca. - Mamo, chyba zostanę w domu. - Nie ma mowy. Po południu masz zdjęcia. Przyjadę, żeby dograć wszystko. Szykuj się. Do przyjścia pani Marii pozostała godzina. Ilona nie mogła dopuścić do jej spotkania z panią Ksenią - opiekunką zatrudnioną po to, by pani Maria myślała, że Ilona zaczęła w końcu więcej czasu poświęcać dziecku. Odprawiła Ksenię i zaczęła pokazywać Alanowi plansze z figurami geometrycznymi. - To jest trapez, a to równoległobok. Pokaż równoległobok. Hadrian, dla odświeżenia, przemył twarz zimną wodą, ale niewiele to pomogło. - Czy to telefon zaufania? Emila zatkało, bo wyraźnie rozpoznał głos Uli. - Halo? - powiedział na wszelki wypadek. Po drugiej stronie, gdzieś jakby w kącie wielkiej pustej sali, Ula-nie-Ula głęboko westchnęła. - Czy to telefon zaufania?! Emil nie miał wątpliwości: to była jego Ula. - Uluś, czy coś się stało? - Czy to telefon zaufania?! - krzyknęła. Emil odwrócił głowę i napotkał wzrok ojca. Zakrył mikrofon dłonią i szeptem powiedział: - To Ula. Pyta, czy to telefon zaufania. - Powiedz, że tak - bez chwili wahania odparł ojciec. - Słucham, tu telefon zaufania - powiedział Emil drżącym głosem. Kątem oka zobaczył, że ojciec wychodzi, zamykając za sobą drzwi.

- Czy może mi pan poświęcić trochę czasu? Mam wielki problem. - Oczywiście, od tego jesteśmy - odparł Emil i stopą przyciągnął sobie taboret. - Słucham panią bardzo uważnie. - To po to, żebyś mnie lepiej zrozumiał. - Oczywiście - automatycznie przytaknął Emil. - Myślisz, że zwariowałam? -Ależ skąd! - powiedział trochę za szybko. - Mniejsza z tym. Proszę pana, dzwonię do waszego telefonu zaufania, bo przydarzyło mi się coś strasznego i proszę o radę. Proszę mi powiedzieć, co mam zrobić, bo nie umiem jasno myśleć. Czy jeśli jest wybór, czy będzie cierpiała jedna osoba, czy dwie, to lepiej, żeby jedna? - Zasadniczo tak, ale poproszę o konkrety. - Spotkałam na swojej drodze chłopaka. Wspaniałego! Stypendysta, matematyk... Dobry do bólu, tylko VfZ zawsze rozgotowuje. On mnie kocha. Mieliśmy się poorać... Ula zawiesiła głos, a w głowie Emila dzwonek аlаrmowy zaczął brzęczeć ze zdwojoną siłą. - Mieliśmy się pobrać... - powtórzyła bezbarwnym, matowym głosem. - W zasadzie już wszystko przygotowane. Jak Pan sądzi, czy to, że wszystko przygotowane, to wystarczający powód, żeby wychodzić za mąż? - Nie. Zdecydowanie nie. Ale niech pani powie, dlaczego nie wychodzić? Co się zmieniło? - To takie banalne, tak obrzydliwie banalne... Ula zaczęła płakać i Emil już wiedział. Nie umiał jeszcze tego sformułować, ale znał każde następne słowo w ich rozmowie. - Niech mi pan poradzi najlepiej, jak pan umie. Czy powinnam mu mówić, że jest ktoś inny? Czy też powinnam go oszukać, zacisnąć zęby i skorzystać z tej zamówionej już sukienki? Czy mam prawo... - Proszę pani... - Emil wstał i zaczął chodzić po pokoju. - Ma pani obowiązek powiedzieć narzeczonemu wszystko. Małżeństwo... miłość... Ula, jestem wstrząśnięty. Emil zobaczył czarne plamy przed oczami. Parkiet nagle zaczął wirować, więc Emil szybko usiadł, żeby nie zemdleć. - Emilku, jesteś tam? - Jestem, jestem. Po prostu daj mi chwilę. Niczego nie zauważyłem. Niczego. Mam do siebie pretensję.

- To moja wina. Tylko moja. Tak bardzo cię przepraszam. Ja też dopiero teraz zrozumiałam. Wybaczysz nam? Emil położył słuchawkę na parapecie i schował twarz w dłoniach. „Wybaczysz nam? Wybaczysz nam? Wybaczysz nam?! Nie! Nigdy wam nie wybaczę! Zdradziliście mnie oboje! Moje serce pękło i rozpadło się na miliard kawałeczków. Nigdy już nie będzie bić. Drugi raz nikogo już nie zdołam pokochać. Nienawidzę was!”. - Oczywiście. Czy... - Emil nabrał powietrza, żeby się nie rozpłakać. - Czapla jest teraz z tobą? - Wiesz, że to on? Emil zobaczył oczami wyobraźni, jak jego Ula, Ula z nową grzywką, Ula w pierścionku od niego (a może już go zdjęła?) odwraca twarz od słuchawki. Po to żeby oczami dać znać Czapli, porozumieć się z nim. Przecież do niego też tak się odwracała, gdy z kimś rozmawiała przez telefon. - Kochasz go? Po drugiej stronie zapadła cisza. - Powiedz, to dla mnie jak cierń, muszę go wyjąć. Powiedz mi to. Pomóż mi, żeby się zagoiło. „Nigdy się nie zagoi! Przez was! Żeby was nie spotkało nigdy nic dobrego! Nic!”. - Kocham. - Mogłabyś żyć bez niego? - Nie wiedział, po co torturuje sam siebie, ale czuł, że musi to robić. - Nie. - To tak jak ja bez ciebie... - Och, Emil! - Przepraszam, że to powiedziałem, nie chciałem cię zdenerwować. Dziękuję ci. Dobrze, że zadzwoniłaś... - Zastanawiałam się... - Dobrze, że przez telefon. Odezwę się, jak już będę mógł z wami rozmawiać. - Emil zaczął skubać brew i w końcu to powiedział. - Pozdrów mojego przyjaciela. Ula zaczęła płakać. Szlochała, głośno siorbiąc nosem. - Niestety, nasz telefon zaufania kończy dyżur... - Emil spojrzał na zegarek - ...o osiemnastej czterdzieści dwie. Najdelikatniej jak umiał, odłożył słuchawkę. Nie wiedział, co teraz robić. Przed chwilą skończył rozwiązywać zadania przygotowawcze na kolokwium. Nie miał już dziś nic do roboty. W

drzwiach pokoju poruszyła się klamka i wszedł ojciec z Jotą na ramieniu. Spojrzał na syna i znieruchomiał. Stali przez moment w milczeniu, Emil wzruszył ramionami i powiedział: - Ula ze mną skończyła. - No właśnie usłyszałem, że już skończyliście. - Tato, ona ze mną zerwała! - Rozmowę? Ojciec wiedział, że robi z siebie wariata, ale chciał jeszcze o kilka sekund odwlec ból, który czuł w sercu. - Nie. Ona w ogóle ze mną zerwała.

Rozdział 9 Arek i Hadrian byli już w lżejszych, wiosennych kurtkach. Za oknem autobusu jadącego wzdłuż Modlińskiej wszystkie drzewa miały jasnozielone pączki. - ...jak się do mnie przyczepiła. Brachu, gdzie tylko się ruszę, to ją widzę. Dzwoni, pisze, łazi za mną. No, odczepić się nie można. Jeszcze napuszcza na mnie swoją przyjaciółkę, która mi opowiada, jak tamta cierpi... Nie masz pojęcia, jak mnie to wkurza. - To im pooowiedz... - Żeby to było takie łatwe! Jak się taka przyssie do człowieka, to jak tasiemiec uzbrojony... Dlaczego tak patrzysz? - E, nic. Arek odwrócił głowę. Przyszło mu na myśl, że jest dla Igi kimś takim jak Kicia dla Hadriana. Powinien chyba dać sobie spokój z tym wszystkim. Potem jednak pomyślał, że to fajny pomysł na scenariusz i że musi o tym powiedzieć Bogdanowi: historia chłopaka, który cierpi od nadmiaru kobiet: dziewczyn i matki. Kiedy wysiadł koło miśków, z trudem opanował chęć pójścia na wagary. Dreptał na przystanku, nie mogąc się zmusić, by ruszyć w stronę szkoły. Zerkał w stronę parku Praskiego i Centrum Targowa. W końcu zdołał przezwyciężyć pokusę. Tego dnia pilnował się, żeby ani razu nie pójść tam, gdzie Iga ma lekcje. Udało się. Dopiero w szatni poczuł, że musi, po prostu musi natychmiast zobaczyć Igę. Zaczął szukać jej wzrokiem. Poczuł ukłucie strachu i nie wiadomo dlaczego pomyślał, ż nie zobaczy jej już nigdy. Pod wpływem nagłego impulsu podszedł do dziewczyny, z którą kiedyś widział Igę. - Czeeeść. Ja jestem znajooomym Igi. Co z nią? Dziewczyna uważnie mu się przyjrzała. - Ty jesteś Arek, matematyk? Arek kiwnął głową. -Jestem Paulina. Poznałam cię po... po... po... - Wieeem, po jąkaaaniu. Nie ma sprawy. Co z Igą? - Nic nie wiesz? Idze wczoraj pies wpadł pod samochód. Najgorzej, że to na jej oczach. Ryczy cały czas. Podobno matka wezwała do niej pogotowie, bo wydawało jej się, że Iga nie oddycha. Ty sobie wyobrażasz?! To podobno było z nerwów. Arek stał i czuł, że podłoga, ściany, sufit - wszystko gdzieś znikło. Była tylko ta dziewczyna i to,

co opowiadała. - Może byś do niej wpadł? Z matmą leży... Jakaś dziwna się zrobiła ostatnio, jakby ludzie ją parzyli czy coś... A teraz Fifka. Mas do niej telefon? To pisz. - Zapamięęętam. -Aha. Jak zapamiętasz, to zapamiętuj. Podała mu numer. Arek powtarzał w myślach numer telefonu, o którym tak marzył od trzech miesięcy. Miał go wreszcie. Tak łatwo to wszystko się stało! To było takie proste. Teraz wystarczyło jedynie zadzwonić. Tylko... tylko że teraz, gdy Iga miała kłopoty, czy wypadało? I co jej powie? Że ją kocha? A jednak trzeba zadzwonić. Trzeba. „Od dawna wiedziałem, że dzieje Się coś złego. Głupiec z mnie, że tak długo czekałem. Teraz koniec. Koniec. Dzwonię”. Z takim postanowieniem wypadł ze szkoły, ale zamiast dzwonić, pobiegł pod dom Igi. - Wiesz co, tato? Zanussi ma jednak rację. Życie to śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową. Emil parsknął śmiechem. Adam był pewien, że śmiech przejdzie w szloch, ale nic takiego nie nastąpiło. Emil usiadł po turecku i zaczął wyliczać: - Babcia zostawiła dziadka Zbyszka dla szwedzkiego hotelarza. Ten - pokazał brodą na pokój brata - rzuca się przez sen i jęczy, że aż spać nie można. Ja zostałem porzuconym narzeczonym. Hadrian jest już legendarnie samotny. Ty... - Emil urwał, ale ojciec nie podjął tematu, tylko zapytał: - Co teraz zrobisz? - Nic. Teraz będę robił nic jak Krzyś z Kubusia Puchatka. A tak w ogóle to gdzie mamy Kubusia Puchatka? Poczytam sobie. Dawno nie czytałem wartościowej książki. Emil położył się na łóżku, zamknął oczy i zaraz zasnął. Obudził się następnego dnia o wpół do siódmej. Kiedy szedł wziąć prysznic, Arek i Adam jedli śniadanie. Bez słowa na siebie popatrzyli, gdy zza drzwi łazienki usłyszeli, że Emil podśpiewuje: W działaniu trzeba poznać kolej rzeczy Drugiego dnia drugiego dnia Dzieliłem wody tak by niebo sklepić

Z jednego świata uczyniłem dwa. Przygotowując sobie bawarkę na śniadanie, Emil znów nucił ten sam fragment. - Tato, a jak to dalej leci? Adam przełknął kęs bułki z miodem i zanucił: Tak kształt materii dążył z myśli prądem Gdy z nieba w morza poszły deszczu strugi Po czym uznałem dzieło swe za mądre Na tym się skończył pracy mej dzień drugi. Potem sięgnął po antologię poezji Jacka Kaczmarskiego Ale źródło wciąż bije... Bez zaglądania w spis treści otworzył gruby tom na stronie 61 i podsunął synowi. Emil z trudem przełknął łyk bawarki. - Tato, znasz to na pamięć? - Nie - odpowiedział Adam z uśmiechem. - Ale po ostatnich wydarzeniach i mnie ten utwór przyszedł do głowy. Całek stał w milczeniu i patrzył przez okno. Nagle jakby się ocknął. -Aha, mamy się uczyć. Pan profesor zadumał się nad poprzednim dniem, ale jest znowu z wami. Czuję się zagubiony emocjonalnie. Moje starsze dziecko uważa, że dwudziesta trzecia to godzina w sam raz do wracania do domu. Dlaczego wy mi to robicie, co? Klasa odpowiedziała milczeniem. - Pan profesor miał wczoraj najgorszy dzień w swoim życiu. Zebranie. Od nie powiem kogo były trzy osoby. Najpierw babcia długo tłumaczyła mi problemy rodzinne. Potem przyszedł ojciec, nie powiem czyj, i dokładnie wypytywał mnie o każdą ocenę, o każdą niemal lekcję. Wszystko zapisywał w zeszyciku i raczył mnie opowieściami o tym, jak nietrafnie wybrał małżonkę. Myślałem, że nigdy nie pójdzie. Następną osobą do mnie była rzeczona małżonka. Przemiła pani. Opowiedziała mi pokrótce o swoim nędznym byłym mężu i zapytała, nie powiem o kogo. Na moje zapewnienie, że wszystko, co miałem do powiedzenia, powiedziałem ojcu, nie powiem czyjemu, święcie się oburzyła, bo nie rozmawia z mężem. Więc jeszcze raz od nowa wszystko pan profesor musiał zeznawać. Prawo powinno zabraniać takiego znęcania się nad nauczycielem. Ale cóż... do następnego zebrania daleko. Dziś pan profesor idzie na zebranie do swojej córy. Tam dokona rękoczynu na poloniście sadyście, który nie rozumie, że młoda dziewczyna ma

lepsze zajęcia niż ślęczenie po nocach nad wypracowaniami. Jutro pan profesor będzie w znakomitej formie. No, proszę państwa, zaczynamy. Kto jest dziś nieprzygotowany, wybrał bardzo dobry dzień, bo dziś nie będę sprawdzał prac domowych. Opowiem wam o czymś, co poprawi mi humor. Równania i nierówności trygonometryczne. Tak, to mnie odpręży. Nic nie notować. Na wszystko przyjdzie czas. Startujemy. Iga usiłowała słuchać, co Całek mówi, ale gdy za oknem usłyszała przeciągłe wycie psa, a po chwili ostry zgrzyt hamującego tramwaju, łzy same zaczęły kapać jej z oczu. - Dołeczku słodki, a ty czemu tak się smucisz? Nie martw się, znajdziemy w końcu rozwiązanie tego równania. Odnajdziemy je i uratujemy. - Nagle spoważniał. - Czy coś się stało, Igo? - Iga bez słowa pokręciła przecząco głową. - Rozumiem. Chcesz wyjść? - Iga znów pokręciła głową. Jak w takiej sytuacji powinienem się zachować? - zapytał przestrzeń przed sobą. - Jakbym widział moją córkę. - Westchnął. - To pan profesor naprawdę ma córkę? Niemożliwe! - wyrwało się komuś z pierwszych ławek. -A co wy myślicie? Jasne, że mam! Zbiór moich dzieci jest dwuelementowy, w tym obydwa elementy żeńskie. Ma jakiegoś polonistę, u którego zbiór szarych komórek jest zbiorem pustym. Belfer znęca się nad moim dzieckiem. Igo, czy mogę ci jakoś pomóc? Moja odporność na łzy dziewczęce jest mniejsza od zera. Czy gdybym szybko rozwiązał to równanie, poczułabyś się lepiej? Iga kiwnęła głową. - Dziś połowinki. Wprawdzie to uroczystość klas drugich, ale mam nadzieję, że i wy będziecie. Ja przyjdę na pewno! No, kochani, nie odrywać wzroku od tablicy. Startujemy. Zabiłbym tego, przez którego tak płaczesz. - Całek klepnął się dłonią w klatkę piersiową. „To musiałby pan profesor popełnić samobójstwo” - pomyślała Iga. Wzięła flamaster i dokładnie pomalowała sobie paznokcie lewej ręki na ciemną zieleń. Anna Olewińska zlustrowała swój wygląd w szybie wiaty przystanku autobusowego. Uznała, że wygląda dobrze, i równym, wystudiowanym krokiem weszła do szkoły. - ...podobno w tym Chabrosie - usłyszała i nadstawiła ucha. Przed nią szły dwie dziewczyny, co chwila wybuchając śmiechem. - Tak, serio... leci na niego... na każdej geografii bierze go do odpowiedzi albo każe mu zostać po lekcjach. Taką górę lodową udaje, a zabujała się we własnym uczniu!

- Skąd to wiesz? - Słuchaj! Jarek mi mówił, że napisał do niej list, wiesz, niby w imieniu tego Chabrosa. Teraz czeka, co będzie. - Który to ten Chabros? - Wiesz, ten od jogurtu. Ten blondyn, taki fajny. - A! Wiem który! Niezły. Cała szkoła za nim lata i Olewińska też! Ja nie mogę! No i co z tym listem? Anna Olewińska zwolniła. Zdejmując płaszcz, popatrzyła na swoje odbicie - była blada jak pierwsze przebiśniegi. Wyjęła pomadkę i poprawiła usta. Spojrzała na plan lekcji. Do klasy Hadriana wchodzi na trzeciej godzinie lekcyjnej. Jarek? Wzięła dziennik i zerknęła na listę. W klasie Hadriana był tylko jeden Jarek. - ...oni wszystko zauważą... - ...wyśmiali mnie! Wy sobie to wyobrażacie... - ...a najgorzej to się przed nimi odkryć. Zaszczują człowieka, jak tylko zobaczą, że ma serce... Ze wszystkich stron pokoju nauczycielskiego dobiegały ją strzępki rozmów. - Nie, nie, nie dam z siebie zrobić pośmiewiska! - powiedziała sama do siebie. - Witam was serdecznie! - Anna Olewińska stanęła przy biurku. - Zanim zaczniemy lekcję, pozwólcie, a raczej wybaczcie mi - lekko się uśmiechnęła - że załatwię osobistą sprawę. - Wyjęła z torebki zmiętą kartkę od Jarka. - Dostałam list... - Udała, że to, o czym mówi, ją krępuje. Jarek odwrócił się do klasy i zatarł ręce. - Ale jaja! - szepnął. - Bardzo miły liścik. - Nauczycielka obracała kartkę w dłoniach. - Każda z was chciałaby taki dostać. Jarku, dlaczego napisałeś do mnie list i podpisałeś się inicjałami Chabrosa? - Skąd pani wie? - wyrwało się Jarkowi, a po klasie przeszedł szmer. - Wstań i mi to wytłumacz. Jarek wstał. Stał i milczał. - Nie masz mi nic do powiedzenia? - Przepraszam. - Czy wiesz, że gdybym rzeczywiście była zainteresowana Chabrosem, jak to sugerujesz... czy wiesz, jak bardzo by mnie to zraniło? To igranie z cudzymi uczuciami. Rozumiesz, o czym mówię? - Bardzo dobrze rozumiem. - Jarek podniósł głowę i odważnie spojrzał w oczy nauczycielce. -

Bardzo dobrze rozumiem - powtórzył. Anna Olewińska wytrzymała jego spojrzenie. Przez chwil w martwej ciszy mierzyli się wzrokiem. - Chyba musimy porozmawiać - zmieniła ton. „Jeden problem mniej” - napisał na kartce Witek i rzucił ją na ławkę Hadriana. A ten po chwili odwrócił się do niego i pokiwał głową. Połowinki trwały w najlepsze. Agnieszka, córka Całka, wieczorowo ubrana, udawała, że słucha, o czym jej ojciec rozmawia z fizykiem. Całek z wypiekami na twarzy rozprawiał o sytuacji politycznej kraju. Agnieszka ziewnęła. - Nudzisz się? - przyjacielsko zapytał fizyk. - Trochę - odpowiedziała szczerze. - To idź się bawić. O! Szybalski! - Całek kiwnął ręką na przechodzącego koło nich Arka. - Chodź tu. Dostajesz pod opiekę skarb. Jakby co, to będę w pokoju nauczycielskim. - Posłał córce pokrzepiający uśmiech. Arek, który przyszedł sam, bo Bogdana nie udało mu się oderwać od wideo, od kilku minut poszukiwał wzrokiem Igi. Jednak zmusił się do tego, żeby dziewczyna nie odniosła wrażenia, że chce się jej jak najszybciej pozbyć. Agnieszka, poważna i jakaś smutna, nie była zbyt rozmowna. Zatańczyli kilka razy, a potem zjawił się koło nich Wojtek Myszak - kolega z klasy Arka. Wojtek podał Agnieszce rękę i zanim Arek się zorientował, już ze sobą tańczyli. Arek postanowił wrócić do domu. Przez chwilę zastanawiał się, czy poinformować Całka, że jego córka jest cała i zdrowa, ale zrezygnował. Wziął kurtkę i po prostu wyszedł. Kilka minut przed dwudziestą trzecią młodzież zaczęła się rozchodzić. Wojtek Myszak, mimo że od kilku godzin nie odstępował Agnieszki na krok, nadal nie wiedział, że to córka jego nauczyciela. Teraz układał sobie w głowie, jak ją zapytać, czy może ją odprowadzić. - Gdzie masz kurtkę? - spytał, wpatrując się po raz nie wiadomo który w czarne oczy Agnieszki. Nie doczekał się jednak odpowiedzi, bo obok nich stanął Całek. Wojtek nie był zachwycony, że akurat teraz musieli natknąć się na Całka, ale ponieważ ten wyraźnie stał i na coś czekał, wykrztusił wreszcie:

-Panie profesorze, pan pozwoli, że przedstawię panu... to... jest... to jest Agnieszka, moja... koleżanka. Całek splótł ręce za plecami i swoim zwyczajem zaczął się bujać na obcasach. Agnieszka stała z miną Sfinksa i bez najmniejszego zażenowania patrzyła raz na ojca, raz na Wojtka. Wojtek miał nadzieję, że Całek przynajmniej wyciągnie do Agnieszki rękę, ale nic takiego się nie stało. Milczenie się przedłużało. W końcu Całek podrapał się kciukiem po czole i mruknął: -Takie buty... Nabrał powietrza i wskazując ręką (dokładnie tak samo jak Wojtek) na swoją córkę, powiedział: - Drogi Wojtku! Pozwól, że ci przedstawię... to jest... Agnieszka... moja córka. - Aha... - Wojtek zamrugał oczami. - Aha... - powtórzył. - To prawda? - Spojrzał na Agnieszkę. -Tak. - Tak - powiedział Całek i znów zaczął się bujać na obcasach. - Tak. No, tak - powtarzał Wojtek. - Może... - zaczęła Agnieszka. - Dobrze. - Całek spojrzał na córkę. - Mam was zostawić, tak? - Na chwilę. Całek bez słowa odwrócił się na pięcie i odszedł kilka kroków, jednak po chwili znów spojrzał w ich stronę. Wojtek wyjął swoją komórkę i wpisał numer telefonu Agnieszki. Podali sobie ręce i Agnieszka z uśmiechem podeszła do ojca. Całek już trzymał jej kurtkę. - Dlaczego on? Dlaczego?! On jest beznadziejny z matematyki! - usłyszał Wojtek, zanim oboje znikli mu z oczu. Jednak wcale nie przejął się słowami nauczyciela. Oparł się o ścianę i przez kilkanaście sekund wpatrywał się w numer, który podała mu Agnieszka. Zanim dojechał do domu, znał go na pamięć. Hadrian zerknął na zegarek. Do końca przedstawienia zostało dziesięć minut. Cały wieczór spędził w empiku, czytając prasę. Przyśpieszył kroku. Poczekał, aż widzowie wysypią się do szatni, i wmieszał się w tłum. Wpadł do męskiej toalety i sięgnął za rezerwuar. Telefonu nie było. Sprawdził ponownie.

Telefon zniknął. Sprawdził jeszcze raz, ale, niestety, telefonu nie było. Portier i bileterki oświadczyli jednogłośnie, że nikt nie znalazł telefonu komórkowego. Hadrian poczuł, że zaczynają się kłopoty. Skierował się do wyjścia, usiłując gorączkowo wymyślić jakiś scenariusz, jak to mu ukradziono komórkę. - Dzień dobry, Hadrianie! - Ktoś przytrzymał go za kurtkę. -Ty też tutaj? No i jak się podobało? Przed nim stał ojciec Ali, pan Paweł Kłoda. - Dzień dobry. - Hadrian niepewnie kiwnął głową. - Bardzo. - Skąd miałeś bilet? -Ja? - Hadrian poczuł, że się poci. - Ja... normalnie, kupiłem. - W kasie? -Tak. - Wiesz, jaką mieliśmy przygodę? - Wskazał na stojącą obok niego kobietę. - Nasze bilety okazały się fałszywe. Ala chyba o nich zapomniała. Wchodzę po południu do jej pokoju, a one leżą na biurku. Ponieważ przyjechał Sylwek i wybierali się na rajd do Palmir, więc nie chciałem, żeby się zmarnowały. Wyszykowaliśmy się raz-dwa. A tu masz - okazuje się, że fałszywe. Będę musiał zgłosić to na policji. Może wiesz, od kogo Ala je kupiła? Hadrianowi świat przed oczami zawirował. Jeszcze moment, a byłby się przewrócił. - Nie, nie wiem. Na policji? - Oczywiście, to przecież fałszerstwo. Co ci się stało? Wiesz co? Podwieziemy cię, bo jakoś niewyraźnie wyglądasz. Hadrian wsunął się na tylne siedzenie i kiedy samochód ruszył, chciał wysłać Ali SMS-a, aby była przygotowana na śledztwo, gdy ojciec wróci do domu. Sprawdził kilka razy zawartość kieszeni, zanim uświadomił sobie, że przecież nie ma telefonu. Przed wejściem do mieszkania kilka razy głęboko nabrał powietrza. Niebo było czyste i pełne gwiazd. Nad Wisłą wisiał rogalik księżyca. Hadrian dokładnie obejrzał oba okna wychodzące na galeryjkę. Ani u niego, ani w kuchni nie paliło się światło. Być może matka już spała? Postanowił nic jej nie mówić o komórce. Dziś naprawdę nie miał sił... - Gdzie byłeś?! - ostrym tonem przywitała go matka. - W operze. Z pokoju Alana wyszła rozespana pani Maria, jednak widząc minę Ilony zaraz się wycofała. - Wiem, gdzie byłeś! Cały wieczór wyświetlało mi „Nadarzyn”. Co robiłeś w Nadarzynie? Bądź

tak miły i wytłumacz mi to! Co cię tam zaniosło? Nadarzyn! Pokazała mu SMS-y z informacjami, że telefon Hadriana znajduje się w Nadarzynie. Hadrian jęknął i po raz drugi tego wieczora poszukał wsparcia w ścianie. - Byłem w operze, a komórkę mi ukradli. -Tylko mi tu bajek nie opowiadaj! Koniec z wychodzeniem. Nie wolno ci się ruszyć z domu... - Mamo, ukradli mi telefon. Sprawdź teraz. No, proszę cię, sprawdź teraz. Jestem tu, stoję obok ciebie. Wybierz to swoje „Gdziecko”, dobrze? Ilona zawahała się, ale po chwili wysłała SMS-a z pytaniem. Otrzymała odpowiedź: „Błonie”. Zbita z tropu popukała fioletowymi paznokciami w wyświetlacz. - Idź spać, jutro o tym porozmawiamy. - Trzeba zablokować numer, bo ktoś nabije nam rachunek... - Idź spać! Wiem, co mam robić! Hadrian wszedł do siebie i ciężko padł na łóżko. W głowie miał mętlik. Usiłował zebrać myśli i jakoś to wszystko sobie ułożyć, poszukać wytłumaczenia dla matki, gdy nagle wpadł na genialny pomysł. Zza doniczek wyciągnął notes, odwinął go z gazety i zaczął pisać: Dziś miałem bardzo przykry dzień. Ukradli mi komórkę. Zorientowałem się przed samym wejściem do teatru i nie miałem już jak zawiadomić mamy. Bardzo się denerwowała, bo nie wiedziała, że to nie ja, tylko złodziej jest w Nadarzynie. Powinienem jednak ją powiadomić. Przykro mi, że się denerwowała. Przedstawienie było wspaniałe. Rozumiałem wszystko, kilka słówek sobie zanotowałem i potem sprawdzę. Spotkałem ojca Alicji Kłody, mojej koleżanki z klasy. Był tak miły, że odwiózł mnie do domu. Dzięki temu szybko wróciłem. Jutro klasówka z historii, ale jestem dobrze przygotowany Hadrian uznał, że tyle wystarczy. - Co za dużo, to niezdrowo - szepnął. Zawinął zeszyt i ukrył w stałym miejscu. Po cichu poszedł wziąć prysznic. Ogolił się, czując, że jutro rano matka na pewno nie da mu tego zrobić w spokoju. Wrzucił brudne rzeczy do kosza i spojrzał na swoje odbicie w lustrze. - No to, bracie, koniec z lewymi biletami. Żeby tylko wszystko się dobrze skończyło. Pomyślał o Ali. „Biega teraz po Palmirach i nawet nie przeczuwa, co ją spotka po powrocie. Biega z Sylwkiem... - Hadrian poczuł mocne ukłucie zazdrości. - Przynajmniej nie jest sama. A ja?”. Współczująco pokiwał nad sobą głową.

Usiłował usnąć, ale mu się nie udało. Nie zapalając górnego światła, włączył komputer. Uruchomił Gadu-gadu. Znalazł dziewczynę z Rzeszowa, która była chora (i dlatego wyspana). Przedstawił się jako trzynastoletnia Anita z Wyszkowa. Ponad godzinę wymieniali uwagi na temat tego, jacy wszyscy chłopcy świata są beznadziejnie głupi. - Zaczniemy od pracy domowej. - Całek, pachnący dobrą wodą po goleniu, wykręcił sobie splecione palce, aż chrupnęły mu stawy. - Zięciu ma pracę? - podszedł do Wojtka Myszaka. - Ma - odpowiedział Myszak i szeroko uśmiechnął się do Całka. Klasa zamarła. - No, pokaż. - Całek nachylił się nad jego zeszytem. - Nawet dobrze. Kiedy ty masz czas odrabiać? Odnoszę wrażenie, że całe dnie spędzasz u mnie w domu. A tu, zięciu, masz błąd. Zobacz, źle przeniosłeś. Szybalski, a tobie jak wyszło? Arek wstał i podał odpowiedź: - Jedna trzeeecia a do trzeciej pieeerwiastek z trzech razy taaangens alfa. - No widzisz, zięciu? Musisz bardziej uważać. - Nagle Całek zmienił ton. - Czy to ty namówiłeś moją córkę, żeby pojechała z nami do Zakopanego? Tylko nie kręć! - Ja, panie profesorze. - I sądzisz, że się na to zgodzę? - Sądzę, że tak. Całek zacisnął usta i zamilkł. Widać było, że układa w głowie ripostę. - I, niestety, zięciu ma rację. Już mnie urobiła. - To jedziemy na wycieczkę? Kiedy? Panie profesorze, w Tatry? - posypały się pytania. - Niech wam zięciu opowiada. Wczoraj zjadł porcję kurczaka, która była dla mnie, a ja dostałem tylko jajeczko sadzone. Rozumiecie? Człowiek ciężko pracuje, liczy na kawałek drobiu na obiad, a tu... jajeczko. Skandal! To teraz, zięciu, opowiadaj o naszych planach, bo wygadała ci wszystko, prawda? - Prawda - przyznał Wojtek. - Wspominałem wam już, że pojedziemy na wycieczkę. A teraz Wojtuś was wprowadzi. No, zięciu, wprowadzaj. Całek ciężko usiadł za biurkiem. Wojtek zaczął opowiadać klasie o wycieczkowych planach Całka. Kiedy skończył, nauczyciel

wstał zza biurka. -Jedzie z nami humanistyczna, bo tam też wychowuję. I co wy o tym wszystkim sądzicie? Myszak, zadowolony jesteś? - Bardzo - powiedział Wojtek. - Świat się kończy - westchnął Całek i wziął do ręki kredę. Arek poczuł, że ręce mu drżą. „Wycieczka! Humana też jedzie. Gdyby tak Iga pojechała... gdyby tak... O matko! Gdyby tak pojechała...”. Zacisnął pięści i poprzysiągł sobie w duchu, że musi, tym razem musi ją namówić. - ...kończymy z tym, bo o mało nie wpadłam. Taki głupi błąd. Zostawiłam na stole. Aha, wiesz, twoja matka dzwoniła do mojego ojca. Nie wiem, czego chciała, bo nawet on sam nic z tego nie zrozumiał. Hadrian powiedział Ali, co napisał w fikcyjnym pamiętniku. - Dobre! Widzisz, to działa bez zarzutu. Tylko z tymi słówkami musisz uważać, bo ojciec mi mówił, że to Die Zauberflóte czy coś takiego, w każdym razie to było po niemiecku. Po niemiecku, więc się zagalopowałeś! - O kurczę, to niedobrze. - Może matka nie skojarzy? Uważaj! Idą Michał z Witkiem. Przy nich ani mru-mru. - Jasne. We czworo wyszli przed szkołę. Był piękny wiosenny dzień. Ala, w długiej rozpinanej sukience do dżinsów, z rozwianymi włosami, nie wyglądała na kogoś, kto w nocy przeszedł lasem trzydzieści kilometrów. Żywo gestykulując, opowiadała przyjaciołom, jak niesamowity jest świat nocą i bez ludzi. Potem udawała, że się nie zgadza, by następnym razem zorganizować wyprawę większą grupą. Po kilku minutach wyrosły koło nich Kicia i Natasza. Kiedy Kicia dowiedziała się, że Ala była na nocnym rajdzie, zapaliły jej się oczy i już do końca przerwy nie odstąpiła jej na krok. Wypytała ją o wszystkie szczegóły, a na koniec zapytała, czy Ala nigdy nie myślała, żeby wstąpić do harcerstwa. Ala ze śmiechem pokręciła głową. Kiedy zadzwonił dzwonek, Ala zmrużyła oczy. Jeszcze nie wiedziała, co jej w tym wszystkim nie gra, ale czuła, że musi w domu, na spokojnie, przemyśleć to zachowanie Kici. Coś jej się tu nie zgadzało. Tylko co?

Zza drzwi dochodziły okrzyki. Iga usiłowała zrozumieć ich sens. Jakaś kobieta z uśmiechem otworzyła przed nią drzwi do małej, przytulnej salki, ale prowadząca tam zajęcia pani psycholog powiedziała, że dopiero za pół godziny będzie miała dla niej czas. Iga wycofała się na korytarz, usiadła na krześle i zamyśliła się. W końcu z sali ze śmiechem wysypała się grupka maluchów. Dość ekstrawagancko ubrana pani psycholog zaprosiła ją do środka. - Ty jesteś Iga Górka, prawda? Nazywam się Weneta Kostrzewa. Spróbuję ci pomóc w miarę moich skromnych możliwości. Usiadła na dużej sofie i zaczęła odpakowywać kanapkę. - Co oglądałaś w tym tygodniu w telewizji? - W telewizji? Iga była tak zaskoczona pytaniem, że przez chwilę bezradnie rozglądała się po sali. - A siedzisz godzinami w Internecie? - Nie. - Ile masz lat? - Prawie siedemnaście. -Aha, prawie siedemnaście. Nie oglądasz telewizji, nie siedzisz w Internecie... To znaczy, że jest z tobą rzeczywiście źle. Lubisz kapuśniak? - Słucham? - Pytam, czy lubisz kapuśniak. Odpowiedz, przecież od czegoś musimy zacząć. - Lubię. - A co w nim lubisz? Opowiedz dokładnie, dlaczego lubisz kapuśniak, skoro mogłabyś go nie znosić. Słowa potoczyły się same. Iga bała się, że będzie musiała opowiadać o swoich najintymniejszych problemach, a tu... kapuśniak! Od razu poczuła się zupełnie rozluźniona. „Chyba nie jest ze mną tak źle, skoro rozmawiamy o takich bzdurach” - pomyślała. O nic niepytana wylała z siebie cały żal do Filipa, opowiedziała o śmierci Fifki. Dopiero kiedy zaczęła mówić o Całku, nie umiała powstrzymać łez. Terapeutka słuchała jej w milczeniu, w końcu zapytała: -I co masz zamiar dalej zrobić ze swoim życiem? - Myślałam, że pani mi powie.

-Ja? - szczerze zdziwiła się kobieta. - Ja nie radzę sobie ze swoim. Na mnie raczej nie licz. Licz na siebie. Siadaj tu. Napisz mi trzy rzeczy, które twoim zdaniem uszczęśliwiłyby cię. Iga wzięła jeden z leżących na stole ołówków i zaczęła się zastanawiać. Żeby żyła Fifka. Żeby nigdy nie istniał Filip. Żebym była bardzo dobra z matmy. Terapeutka przeczytała kartkę. - Zapraszam za tydzień. Wtedy mi powiesz, do czego się razem bierzemy. Wskrzeszamy psa, uśmiercamy tego Filipa czy może... decyduj sama. Po powrocie do domu Iga opowiedziała wszystko mamie. - Dziwne... Nie dała ci jakichś leków? - Nie. Kazała tylko zrobić te badania. - Podała matce kilka skierowań. Iga położyła się na łóżku. Czuła się wyczerpana, jednak z torby wystawał kawałek zeszytu do matematyki i to nie dawało jej spokoju. Wzięła notes i wyszukała nazwisko. Szybalski Emil, matematyka. Zadzwoniła. Trochę się zdziwiła, że Arkowi chciało się przyjechać do niej jeszcze dziś. Ale w końcu nie było tak późno, więc umówili się za godzinę u niej. Kierowca autobusu nie śpieszył się. Jechał wolno, a raczej wlókł się jak żółw, stojąc długo na każdym przystanku. Gdzieś w okolicach ronda Starzyńskiego Arek miał ochotę go sterroryzować i sam, na pełnym gazie, jak najszybciej dojechać do Dworca Wileńskiego. Biegł przez całą drogę od przystanku na Stalową, więc gdy stanął pod drzwiami mieszkania Igi, był nieźle zdyszany. Z niechęcią zauważył, że na regale stoi w ramce zdjęcie Filipa. Usiadł tyłem do niego, ale i tak przez cały czas czuł na plecach wzrok tego chłopaka. Dopiero gdy Iga sama rozwiązała zadanie, zapomniał o Filipie i o upływającym czasie. Zgodził się, by mama Igi odwiozła go do domu, bo było już po jedenastej. Kiedy wrócił, od razu skierował się do lodówki. Otworzył zamrażalnik i sprawdził, czy jego śnieżna kula ma się dobrze. Od zimy była w niezmienionym stanie. Arek uznał, że to pomyślny znak. Iga stała przed wielkim lustrem i razem z szóstką innych osób głośno powtarzała: - Jestem wspaniałym człowiekiem, jestem niepowtarzalnym człowiekiem, jestem kimś

wyjątkowym. W pewnym momencie nie mogła się już powstrzymać i głośno ziewnęła. Terapeutka spojrzała na nią z dezaprobatą, więc Iga szybko zasłoniła usta ręką. - Jestem cudem natury, zawsze poradzę sobie z każdym problemem... Iga poruszała ustami, ale myśli uciekły jej w całkiem innym kierunku. Usiedli w kręgu. Bardzo drobna, ruda dziewczyna od razu podniosła rękę. - Mam się czym pochwalić! - niemal krzyknęła. - Pokonałam strach! -Wyrzuciła obie ręce do góry. - Powiedziałam fizyczce, żeby wytłumaczyła jeszcze raz, bo nie rozumiem. Powiedziałam to! I ona po prostu, tak zwyczajnie, wytłumaczyła. Rozumiecie?! Jeszcze teraz serce mi wali! - Brawo! Terapeutka zwróciła się do Igi. -Jak tam u ciebie, Igo? Nie najlepiej wyglądasz. Iga zaplotła dłonie. Od czego by tu zacząć? Od Filipa? Nie, nie, tylko nie od Filipa! Nie chciało jej się o tym mówić. Od Fifki? Za bardzo bolało. O kurtce? Teraz wydawało jej się to błahym problemem. Opowiedziała więc jak zawsze o tym samym: o swoim strachu przed Całkiem. Zaczął się maj - smutny i deszczowy, w niczym nie przypominał prawdziwego maja. Alan zaczął samodzielnie siadać; spędzał długie godziny na przekładaniu swojej krowy-grzechotki z rączki do rączki. Dziadek Zbyszek wciągnął się w licytacje internetowe. Wspólnie z Ukrainkiem kupili rozsypujący się stary zegar na urodziny dla Baczyńskiego. Niestety, ten żadnego z nich nie zaprosił, więc zegar zawisł w pokoju Emila. Iga chodziła na terapię, Hadrian pisał swoje dwa pamiętniki, a Adam dbał o synów i całe dnie siedział nad tłumaczeniami. Całek trochę się opalił, pracując na swojej działce. Każdą lekcję zaczynał od omówienia, co mu gnije i jaki to marny rok z powodu deszczu. Arek z Hadrianem znów poszli na fryzjer party, tym razem do innego domu. Był znany już im reżyser. Sam do nich podszedł. Trzymał drinka, ale tylko markował, że pije. Zaczęli rozmawiać o stanie polskiej piłki nożnej. Arek wciąż nie mógł pojąć tajemnicy tego niepozornego człowieka, którym interesowali się wszyscy, nawet o dwie głowy od niego wyższe, ładne modelki. - I co? Jeeedziesz do Zakopaneeego? - Chyba nie. Nadrobię zaległości. Całek ma mnie ciągle na celowniku. Od czasu tej pamiętnej lekcji bardzo się zmienił, ale i tak boję się mu podpaść. Chyba nie pojadę. -Ale dlaaaczego? Ja... pojedź.

- Chciałbyś? Gdzieś w głębi jej twarzy Arek zobaczył dawny, promienny uśmiech. Nie był jeszcze dokładnie taki sam, ale coś ciepłego, czego dawno nie widział, zamajaczyło w okolicach ust i oczu. Bardzo chciałby jej teraz powiedzieć, że o niczym innym nie marzy, jak tylko o tym, żeby pojechała na tę wycieczkę. Pokazałby jej swoje ukochane miejsca, gdzie zna każdy szlak, każdą przełęcz, szczyt i dolinę; miejsca, gdzie zawsze są kozice, gdzie są jego ukochane górskie zakątki, gdzie można nakarmić oswojone lisy i gdzie dwa razy zaskoczył śpiącego świstaka. Wszystko chciał jej powiedzieć. Zamiast tego jednak wydukał: - Mój przyyyjaciel nie jedzie, a ty... To już saaama musisz zdecydooować. - Ty zawsze się o mnie troszczysz. Jeżeli ci zależy, to pojadę. Ale nie będziesz mnie męczył z matmą? - Nie! To jedziesz? Napraaawdę? -Jadę! Iga wyciągnęła do Arka dłoń. Na samym dnie oczu mignął Arkowi jej prawdziwy uśmiech, ale Iga nie pozwoliła mu pojawić się na twarzy. W jednej chwili spochmurniała i spuściła oczy. Naprawdę chciała się ucieszyć, próbowała powtarzać sobie w myślach: „Jestem wspaniałym człowiekiem”, ale przed oczami widziała tylko swoją ukochaną Fifkę i odjeżdżający z piskiem opon samochód. Jeszcze nie umiała się cieszyć. Wzięła Arka pod rękę i odwróciła się do okna. Zaczęła płakać. Arek natychmiast ustawił się tak, żeby ją zasłonić, żeby nikt nie widział, co się dzieje. Gorączkowo zaczął szukać chusteczki. Z lewej kieszeni koszuli wypadł mu kawałek sznurowadła, ale Iga nie zwróciła na to uwagi. - Robię z siebie pośmiewisko - chlipnęła i z wdzięcznością wzięła chusteczkę. - Nie więęększe niż ja na co dzień. - Zaczęłam brać leki - powiedziała, jakby to było coś wstydliwego, i schowała twarz w chustce. - To bardzo dooobrze. Nie wolno nie leczyć depreeesji. To minie, to tylko epiiizod. Musisz walczyć i wierzyć. Depresję się leeeczy. To zwyczajna choroba. - Wiesz, że mam depresję? - Jedno oko Igi wyjrzało spoza chustki. - Czytaaałem o tej chorobie. - Nie zraża cię to? - Nic a nic! - powiedział Arek twardo i pomyślał, że nie umie sobie nawet wyobrazić sytuacji, która mogłaby go do Igi zrazić.

- To mam jechać? - Iga otarła łzy, a Arek wyprostował się, jakby chciał ją jeszcze bardziej zasłonić. - Konieeecznie! Iga... Za plecami Igi pojawił się Całek; szedł razem z Wojtkiem Myszakiem i żywo o czymś rozprawiali. - Wiesz, że Myszak chodzi z córką Caaałka? Seeerio! Nie byłaś na połowinkach, zaraz ci opooowiem. Teraz nie zwraca się do niego inaczej jak tylko: „zięęęciu”. Mówię ci, Całek nie jest zły... - Akurat! - burknęła Iga, ale słuchała z ciekawością. Z niedowierzaniem zerkała na Całka, wokół którego zebrała się grupa zainteresowanych wycieczką osób. Nie znosiła go, ale zauważyła, że ma fajnie ostrzyżone włosy. Spojrzała na inne osoby. Po raz pierwszy od miesięcy zobaczyła, że ludzie wokół niej nie są tylko denerwującym, hałaśliwym i trudnym do zniesienia wypełniaczem przestrzeni. Wyciągnęła rękę w kierunku koszuli Arka, ale szybko ją cofnęła. Spojrzała mu w oczy i cicho powiedziała: - A ty cały czas przy mnie jesteś, prawda? Arkowi odebrało mowę.

Rozdział 10 Emil sięgnął po długopis i wpisał do ściennego kalendarza adres nowego ucznia. - Nie za dużo obowiązków bierzesz na siebie, synu? - A co mi pozostaje? Tylko praca. Trzeba powiedzieć o wszystkim dziadkowi i ciotce, prawda? - Trzeba. - Ciotka nie cierpi Ulki, powinna się chyba ucieszyć. Jak myślisz? - Nie ucieszy się. Bywa strasznie gruboskórna, ale na pewno się nie ucieszy. Zadzwonił telefon. - Słucham. Tak, Emil Szybalski. Tak, oczywiście, że pamiętam... Chwileczkę. To chyba jakaś pomyłka... Adam wycofał się do swojego pokoju, ale po kilku minutach wpadł do niego Emil. - Słuchaj! Ty wiesz, co za historia? Miałem kiedyś ucznia, chyba z rok do mnie przychodził, a potem przestał. Normalka. Teraz dzwoni matka i pyta, czy mogłaby wpaść, oddać synowi klucze. Nic z tego nie rozumiem, więc proszę ją o wyjaśnienia. Okazuje się, że ten dzieciak nic jej nie powiedział, że od pół roku już do mnie nie przychodzi. Bierze forsę i ma rozszerzone kieszonkowe. Niesamowite, co? - Obrzydliwe. - Co jesteś taki jakiś? - Martwię się o Arka. - Przecież jest w Tatrach. Co mu się może stać, tato? On zna tam każdy kamień. Byliśmy w Zakopanem... Ile? Dwadzieścia, trzydzieści razy? - No tak, jeszcze z mamą... - Sam widzisz, byliśmy tam jeszcze z mamą. A co to za wyciąg z banku? - Zapłacili mi wreszcie ci cwaniacy, dla których tłumaczyłem kilkaset ulotek. Uregulowali wszystko. Jesteśmy przy forsie. Masz jakieś potrzeby? - Niestety, miałem mieć, ale to już nieaktualne. - Nie zadręczaj się. - I ty się nie zadręczaj. Czym się przejmujesz? - Sam nie wiem - odparł Adam i była to prawda. Nie umiałby wytłumaczyć, czym właściwie się niepokoi. Po prostu czuł na ramionach dziwny ciężar.

Mimo że była niemal połowa maja, zaraz za Murowańcem zaczął się śnieg. Było go tyle, że starczyło na regularną wojnę na śnieżki. Ci, którzy niefrasobliwie założyli adidasy, od razu mieli przemoczone nogi. Na widok wąskiej ścieżki prowadzącej na Kasprowy Wierch ktoś zapytał, czy może zawrócić. Pani od niemieckiego natychmiast zaoferowała się, że chętnie zejdzie z grupą i resztę dnia spędzą na Krupówkach. W końcu Całek zaczął wchodzić na górę tylko z dziesięcioma osobami. Cały czas pomrukiwał niezadowolony, bo pierwszy szedł Myszak, ani na chwilę nie puszczając ręki Agnieszki. Co jakiś czas któryś z uczniów głośno krzyczał: „Zięciu, zwolnij!” i wszyscy posyłali w kierunku Całka znaczące spojrzenia, wciąż śmiejąc się z tego samego dowcipu. Arek, doświadczony w chodzeniu po górach, szedł w równym tempie. Kiedy tylko zobaczył, że Iga zdjęła swoją białą czapkę i wachluje sobie nią twarz, bez słowa zabrał jej plecak. Nie założył go na plecy, gdzie miał swój, ale umieścił z przodu jak nosidełko z dzieckiem. Następnego dnia zwiedzali Dolinę Kościeliską. Arek zaprowadził ich do Jaskini Mylnej. Kiedy już schodzili, zrobiło się zimno. Z boku zaczął zacinać ostry deszcz. Iga sięgnęła do plecaka po czapkę, ale jej nie znalazła. - Zaaałóż czapkę. - Chyba ją zostawiłam w schronisku. - Nie. Miaaałaś ją na głowie, jak wyruszaliśmy raaano. -Jesteś pewien? Moja kochana czapusia jęknęła Iga. Arek dostrzegł na dnie jej oczu znajomy, groźny cień. - Na pewno się znajdzie. Mam chuuustkę. Iga założyła na głowę grubą, biało-czarną chustkę. Stali na Krupówkach przed straganem z kubkami. Były to niezbyt ciekawe naczynia, ale za to na każdym z nich fikuśnymi literami namalowano imię. - U mnie każde imię na życzenie! - chwalił się sprzedawca, a młodzież dawała się skusić i kupowała porcelanowe koszmarki. Imienia „Iga” nie było. Arek przeszukał cały stragan, bo nie marzył o niczym innym, jak tylko o tym, by Iga zobaczyła, że on kupuje kubek z jej imieniem. Stali więc oboje obok siebie i oglądali kolejne kubki. - No proszę! - Iga zdjęła z wieszaka naczynie.

„Filip” - Arek odczytał napis i od razu wycofał się poza krąg napierający na stragan. Pierwsze, co przyszło mu do głowy, to iść na dworzec, wsiąść w pociąg i wrócić do domu. Podniósł głowę. Ponad domami, na tle jasnego nieba były Tatry. Zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku Ścieżki pod Reglami. Iga wybrała kubek, o który jej chodziło, i poszukała wzrokiem Arka. Była pewna, że jeszcze przed chwilą stał tuż obok niej, a teraz - zniknął. Ostrożnie schowała kubek do plecaka. Wieczorem było ognisko z pieczeniem kiełbasek. Całek zorganizował spotkanie z ratownikiem GOPR-u, który bardzo ciekawie opowiadał o swojej pracy i o tym, jak łatwo w górach stracić życie. Iga czuła, że robi jej się słabo. „Arkowi coś się stało. Tylko co? Chce, żeby zawiadomić nauczyciela, czy nie?”. Nie mogła się skupić. Gryzła skórki przy paznokciach i powtarzała sobie, że musi podejść do Całka, że on przecież jej nie zje, że nic jej nie zrobi. Kiedy pożegnali goprowca, Iga uświadomiła sobie, że klasa Arka, zajęta obserwowaniem, jak Całek reaguje na Agnieszkę i Myszaka, nawet nie zauważyła jego nieobecności. Ona musi więc powiedzieć o tym nauczycielowi. Spojrzała na Całka i poczuła paraliżujący strach. „Ale Arek! Arek!” - usłyszała w głowie alarmujący głos. Agnieszka, szeroko gestykulując, tłumaczyła coś ojcu, a ten stał z głupią miną i wyglądał jak dzieciak, który dobrze wie, że przeskrobał. To dodało Idze odwagi. „Teraz albo nigdy! Teraz!”. - Igo, nie denerwuj pana profesora. Ja i tak przeżywam tu katusze. Jak to nie ma? To gdzie jest? Całek, mimo że udawał nonszalancję, poczuł na rękach gęsią skórkę. - Panie profesorze, on chyba się zgubił. - Szybalski? On w nocy pod śniegiem umie powiedzieć, jakie kamienie ma pod nogą. Zna Tatry jak własną kieszeń. - Uważnie spojrzał na Igę. - Mówisz? -Ja... my... my... no.... wie pan... - Wskazała brodą na Agnieszkę i Wojtka. - Rozumie pan, panie profesorze? - Nic a nic. -Ja... jestem pewna, że jemu coś się stało, bo... bo... Trzeba powiadomić GOPR. - Tylko nie to. Wstydu się najem.

Iga milczała, z napięciem patrząc na Całka. - Lepsze to, niż żeby on... - Lepsze. Niech pan dzwoni, panie profesorze. - Od kiedy go nie ma? - Tylko niech się pan profesor nie zdenerwuje... - Matko, za chwilę będę miał zawał. - Całek przetarł sobie czoło rękawem koszuli. - Mów, jestem gotów. - Od popołudnia. - Co?! Po kilku minutach Całek już rozmawiał z goprowcami. Pojawili się natychmiast i zaczęli dokładnie o wszystko wypytywać. Obie klasy zawrzały. - Zginął? - Kiedy? - Który to? - Ten z nosem w mapie? - Niemożliwe! Nikt nie miał żadnego pomysłu, gdzie go szukać. Goprowcy przesłuchali kilka osób. Zapisali trasy ich dotychczasowych wycieczek i zarządzili loty patrolowe nad górami. W godzinę po zapadnięciu zmroku poinformowali Całka, że zawieszają poszukiwania do rana. Ojciec Arka został powiadomiony o zaginięciu syna i już jechał do Zakopanego. Wszyscy uczestnicy wycieczki z ponurymi minami podchodzili do okna i z przerażeniem słuchali groźnych pomruków. Nad Tatrami rozpętała się burza. Całek straszliwie chrapał. Półleżał, przyklejony do szyby oddzielającej przedział od korytarza. Obok niego spał Adam Szybalski. Obaj panowie mieli wielkie sińce pod oczami. Arek siedział na wprost nich. Przy oknie Agnieszka z Wojtkiem oglądali swoje dłonie i usiłowali zorientować się, która to linia życia, a która serca. Poza sobą nie widzieli bożego świata. Arek czuł się okropnie winny. Było mu szczególnie głupio, gdy widział podkrążone oczy ojca i Całka. Nie umiał wytłumaczyć, dlaczego sam, bez powiadomienia kogokolwiek, wszedł do Jaskini Mylnej. Przecież nie mógł im powiedzieć, że to przez ten kubek, że chciał znaleźć czapkę Igi, rzucić jej w twarz i skończyć z tym wszystkim raz na zawsze.

Arek sam widział, że terapia Idze pomaga. Tylko co z tego? Filip odzyska dawną, radosną Igę! Filip! Znaleźli Arka po ponad dobie. Iga naprowadziła ich na ślad, wymyślając jakąś historyjkę, że niby zawsze marzył, by samemu spenetrować tę jaskinię. Był zgrabiały z zimna, brudny, w białej czapce na głowie. Nie miał pojęcia, ile czasu przesiedział w tej jaskini, ale gdy zobaczył ojca, zrozumiał, że chyba długo. Najadł się wstydu, ale dobrze wiedział, że sam by nie wyszedł, bo nie umiał znaleźć drogi. Iga uratowała mu życie. Całek kilka razy to powiedział, ale Iga tylko bez słowa wyciągnęła rękę po swoją czapkę. Całek poruszył się niespokojnie, zarzucając Adamowi rękę na ramię. Agnieszka i Wojtek parsknęli śmiechem. - Można? - zapytała szeptem Iga, wsadzając głowę do ich przedziału. Spojrzała na Adama i Całka. Uśmiechnęła się i wsunęła się do środka. Arek zrobił jej miejsce. Iga ze swoim plecakiem przycupnęła na brzegu siedzenia. - Wszystko dobrze? Nie przeziębiłeś się? - Trooochę. - Aha. Ojciec wściekły? -Już nie. Iga, dzięęęki. Uratowałaś mi żyyycie. Zamarzłbym tam. - Daj spokój. Słuchaj, muszę ci coś powiedzieć. - Sprawdziła, czy nikt nie podsłuchuje, ale Agnieszka i Wojtek, mocno objęci, posapywali przez sen. - Arek, wiesz, jak ciebie nie było... Wszyscy tu szaleli, snuli najgorsze przypuszczenia. Był taki moment, że pomyślałam, że ty... - Nie żyję. -Tak. - Skąd wiedziałaś, gdzie jeeestem? - Intuicja. Bo jak kupowałam kubek... - Widziałem. Iga poczuła, jak nagle drgnął. -Wiesz, bo... no, jak by ci to powiedzieć... Ja kupiłam kubek z imieniem kogoś bardzo mi bliskiego... - Tak, rozuuumiem. - Arek splótł dłonie, nie spuszczając wzroku ze swoich paznokci. - Wiesz, jak to jest... Po prostu nagle uświadamiasz sobie... - Tak, tak, rozumiem doskonaaale.

- Marnie jest być samemu. - Oczywiście, masz praaawo. To na pewno faaajny gość. Arek pomyślał, że najbardziej na świecie chciałby, żeby Iga już sobie poszła, a on otworzyłby okno i wyskoczył. Jak byłoby cudownie już niczym się nie przejmować. Oczami wyobraźni zobaczył swoją mamę, która z zaciętą miną groziła mu palcem. „Przecież tylko żartowałem” - powiedział do swoich myśli. Obraz matki natychmiast się rozmył. Iga zmarszczyła czoło. - Widziałeś, jak kupowałam kubek? - Jasne. - I wiesz, dla kogo? - Wieeem. - I co o tym sądzisz? Arek milczał. - Nic - odezwał się w końcu, żeby tylko coś powiedzieć. Iga poprawiła trzymany na kolanach plecak i wsunęła Arkowi dłoń pod ramię. -Wiesz, nareszcie spotkałam kogoś... kogoś... To wspaniały chłopak... - Na pewno - burknął Arek. - Opowiedzieć ci, jaki on jest? Iga wyglądała na przeszczęśliwą. Uśmiechała się całą sobą. -Jeśli muuusisz... - Kupiłam taki fajny kubek z jego imieniem. - Błyskawicznie wyciągnęła z plecaka zawiniątko. Rozpakuj. -Już widziałem - mruknął Arek. Wiedział, co jest tam napisane. Nie musiał tego czytać po raz drugi. Jedyne, czego chciał, to żeby Iga już sobie poszła. - Zdrzemnę się. - Ostentacyjnie ziewnął. Iga uważnie na niego spojrzała. - Nie ma sprawy. Idę sobie. Dzięki za czapkę. - Nie ma spraaawy. Wstała i po cichutku wyszła z przedziału. Arek chciał otworzyć okno i wyrzucić przeklęty kubek, ale zamiast tego wsadził go do plecaka ojca. Ciężko opadł na siedzenie. Za szybą na korytarzu zobaczył Igę. Patrzyła na niego, jakby na coś czekając, ale Arek nie miał już siły na kolejną

rozmowę o Filipie. Szybko zamknął oczy i udał, że śpi. Kiedy Iga znikła, wyjął sznurowadło i długo przekładał je z ręki do ręki. Arkowi chyba rozładowała się bateria w telefonie komórkowym, bo Bogdan dzwonił do niego bezskutecznie - jego telefon milczał. Arek jeszcze nie wrócił ze szkoły, a Bogdan musiał natychmiast z nim porozmawiać w ważnej sprawie. Emil obiecał, że zostawi bratu wiadomość. - Tato... - Emil podszedł do pracującego ojca. - Może byś znalazł chwilę? Adam podniósł głowę. Wyłączył komputer. - Chcesz się przejść? Poszli wałem w stronę Żerania. Na drzewach pojawiły się świeże, zielone jak szklarniowa sałata liście. Ptaki latały nisko nad ich głowami, a na obu stokach nadwiślańskiego wału było żółto od mleczy. Dzień był ciepły. - Zobacz. Emil podał ojcu długą elegancką kopertę. W środku było zaproszenie na ślub Uli i Czapli. Ojciec przeczytał je powoli i pytająco spojrzał na syna. - Przecież wiedziałeś... - Tak. - Emil zagryzł dolną wargę. - Nie o to chodzi. Tylko wiesz, martwi mnie to, że jakoś się tym nie przejąłem. -Aha... - zadumał się ojciec. - I? - Pójdziemy na ich ślub? I na wesele? - Oczywiście, że tak. Wiesz, że dobrze się stało? - Wiem. Głupio by było, gdyby wpadli na ten pomysł po naszym ślubie, prawda? - Prawda. Spójrz! Czy to nie Arek? Obaj zaczęli się wpatrywać w postać wolno zmierzającą w ich kierunku. - To Arek. Po tej wycieczce jest dziwny. Może gryzie się tym, że kazałeś mu spłacić tę interwencję GOPR-u? - E, on nigdy nie martwi się pieniędzmi. Cud, że w ogóle wie, że coś takiego istnieje. - Wiesz, co ostatnio widziałem? - zaczął Emil i nie patrząc na ojca, dokończył: - Widziałem, jak siedział przy biurku, taki bez życia, i coś mazał po własnym zdjęciu. Jak wstał, to... no, trudno... zajrzałem... no, podejrzałem... I wiesz, co on nabazgrał na tym zdjęciu? „Pierdzigęba”. - To niedobrze. Biedny Aruś. Ojciec podniósł rękę i energicznie pomachał w stronę młodszego syna.

-Arek! Hej! - krzyknął najweselej, jak potrafił. Arek wyjął rękę z kieszeni i niemrawo im odmachał. - Masz jakiś plan? - zapytał Emil. Za ich plecami coś nagle zaszeleściło i wpadł na nich wielki pies. Kilkanaście kroków za nim biegła ładna, zgrabna kobieta i wymachując smyczą, krzyczała: - Ki-da! Ki-da! O, to zno-wu pa-an. Wi-tam. - Czy ja mam plan? Nie. Ale wydaje mi się, że chyba mama coś knuje - poważnie odparł ojciec. - My nie jesteśmy normalni. - Emil wskazał kciukiem niebo. -Wiesz, że to nie jest normalne? - Tak, to nie jest normalne. I to cenię sobie w naszej rodzinie najbardziej. Witaj, Arku. - Czeeeść! Co tu robicie? - Emil podał mu zaproszenie. -I co, idzieeemy? - A ty jak myślisz? -Ja? No nie wiem, ale ja bym poooszedł. Niech będzie szczęęęśliwa. Arek patrzył niewidzącymi oczami gdzieś przed siebie. Po chwili głęboko westchnął, a Emil z ojcem wymienili znaczące spojrzenia. Bogdan przyjechał do Arka, a raczej przypłynął tramwajem wodnym, kursującym między Łomiankami a Białołęką. Zaczął bez żadnych wstępów, nawet bez „cześć”. - Obejrzałem sześćdziesiąt filmów. Same nagrodzone, tylko sławnych reżyserów. Wszedłem na tym tle w ostry konflikt z mamą. Teraz słuchaj - powiedział, chociaż Arek słuchał go uważnie. Wiem, jak dostać nagrodę za film. Zrozumiałem, o co chodzi. Wszystkie nagradzane filmy są jednakowe. - Z kieszeni spodni wyciągnął wymiętą kartkę i z trudem zaczął odczytywać własne notatki. - Po pierwsze, tylko bardzo znani aktorzy, ale starzy. Wiesz, przebrzmiałe sławy. Dużo ujęć od tyłu, plecy bohaterów. I oczywiście żadnego seksu. Jeśli zrobisz rozbieraną scenę, to po tobie. Zero seksu i zero niszczenia mienia, wiesz, pościgi samochodami, które na końcu rozwalają się w drobny mak. Żadnej przemocy. Krew tylko symbolicznie - czytał z kartki. Wątki mało zrozumiałe, sporo dłużyzn... Co się tak gapisz? - Wiesz... - zaczął Arek delikatnie. - Jakoś... nie wydaaaje mi się. Bogdan spojrzał na swoją kartkę i długo ją oglądał. Potem wcisnął ją do kieszeni. - Masz rację. Kretyn ze mnie. Tyle czasu zmarnowałem. Mogłem napisać nowy scenariusz, ale nic mi jakoś nie leży. Ale ze mnie idiota! Napiszę historię kretyna, który był brzydki jak noc, nie miał u bab żadnych szans, więc postanowił zostać kimś i... - Zerknął na Arka, a ten pokiwał

głową. - Myślisz, że tak o sobie to nie obciach? - Nie. Każdy twóóórca zawsze i wszędzie pisze o sooobie. Tak gdzieś słyszaaałem. I zapomnij o azymucie na nagrodę. Moim zdaniem to nie dziaaała. To musi wyjść samo. - Jaki też ty mądry jesteś, Młokosie. Dzięki! - Mocno i serdecznie uścisnął przyjacielowi dłoń. A jak Iga? Co w górach? Słyszałem, że narozrabiałeś? - Nie ma o czym mówić. Wszystko skończooone. - Mógłbym jakoś pomóc? - Napisz scenaaariusz dla jąkały, żebym zooostał sławny. - Arek usiłował nadać swojemu głosowi pogodny ton. - Masz to u mnie. - To skandal! Jaki ta dziewczyna ma tupet! Od razu mi się nie podobała! - piekliła się Ilona, wyjmując z kuchenki mikrofalowej skrzydełka kurczaka w miodzie. - Od razu mi się nie podobała! Takie nic dobrego. Przestań w kółko oglądać ten artykuł! Wyrzuciłeś psa, tak? I nakryli cię, tak? Teraz trzeba podjąć działania ratujące twój wizerunek - zwróciła się do dziadka Zbyszka. Skurczony i zgarbiony dziadek po raz nie wiadomo który czytał straszny artykuł o tym, jak podle postąpił z psem. Akurat Karol musiał uśpić tego nieszczęsnego psa, który sponiewierany dowlókł się do schroniska. W ramce obok tekstu było zdjęcie i wypowiedź Baczyńskiego, który jednoznacznie oświadczał, że dla takich zwyrodnialców jak Z.Ch. nie ma miejsca wśród przedstawicieli narodu. Ilona z naganą spojrzała na Adama i ponownie wzięła zaproszenie do ręki. - Chyba nie masz zamiaru iść? Emilu, trzeba mieć trochę godności! - Złożyliśmy się z kolegami na zmywarkę - spokojnie powiedział Emil. -Co?! - Na zmywarkę, ciociu. To moi przyjaciele. - Emil poszukał wzrokiem ojca, a ten mrugnął, żeby go wesprzeć. - Idziemy wszyscy na ślub. Ula prosiła, żeby ci to przekazać. - Podał ciotce długą kopertę. - Bezczelność! No nie, to trzeba mieć tupet! Co ta gówniara sobie wyobraża?! Siadajcie, bo stygnie. Tato, niech tatuś wyjmie wino, ale nie to. Do drobiu podaje się białe. - Białe do drobiu, białe do drobiu. - Dziadek Zbyszek grzebał na stojaku z butelkami - Jest! Białe

do drobiu! Aha, ja idę na ten ślub, bo mam nowy garnitur, a poza tym... mam dla nich prezent. - Czy tatuś... - Ciociu, dlaczego właściwie ty jej tak nie lubiłaś? - spokojnie zapytał Emil. -Ja? Co ty mi sugerujesz?! Ja po prostu umiałam przewidzieć... Ilona przerwała, bo zazgrzytał klucz i do mieszkania weszła pani Maria. Widać było, że płakała. Wjechała wózkiem do przedpokoju i ciężko usiadła na krześle. Odruchowo sięgnęła po butelkę z winem i nalała sobie cały kieliszek. Wypiła duszkiem. - Co się stało, pani Mario? Co się stało?! - Masz Alanek... - z oczu popłynęły jej łzy - jest niedosłyszący. - Co?! Co pani opowiada?! Była pani z nim u laryngologa? - Byłam. Alan zaczął wiercić się w wózku. Ilona wzięła go na ręce. - Wygląda normalnie - powiedziała triumfująco. Pani Maria wstała. Wzięła butelkę z winem i widelec. Stanęła za plecami Alana. - Proszę się nie ruszać. Ostro załomotała w butelkę. Ilona aż fuknęła od nieprzyjemnego dźwięku, ale Alan nie zareagował. Pani Maria zrobiła to jeszcze raz. Alan bawił się włosami matki. W pokoju zapanowała cisza. Hadrian wstał, podszedł do matki i wziął brata na ręce. - Boże! - Ilona też sięgnęła po wino. - Słabo mi. I po co ja mu puszczam taśmy? Po co ja go uczę? Tyle mojego trudu na nic. - Trzeba zrobić dokładne badania i dobrać mu aparat słuchowy, bo ma, jak mówiła lekarka, deficyt, ale są resztki słyszalności. W każdym razie musi jak najszybciej dostać aparat słuchowy. Ilona w nerwowym grymasie wykrzywiła usta. - Aparat słuchowy? Pani Mario, co też pani mówi? Jak on będzie wyglądał w aparacie? On ma zostać aktorem. Aktor nie może nosić aparatu słuchowego! - Ilonie załamał się głos. - Wszystkie moje plany na nic. - Może to i dobrze - odezwał się Hadrian. - Co ty powiedziałeś?! - Że to dobrze. Może chociaż jemu dasz spokój. - Jak możesz?! Natychmiast się uspokój i przeproś mnie. Całe życie dla ciebie zmarnowałam! - To ty się uspokój, mamo. To był twój wybór. Twój pomysł na mnie. Rozumiesz?

- Nie krzycz dziecku nad uchem! - On jest głuchy! - wydarł się Hadrian. - Rozumiesz? Głuchy! Mogę krzyczeć, ile chcę, rozumiesz?! I wiesz, co ci powiem? Zazdroszczę mu tego. Mam dość twoich sesji, twoich zdjęć i latania w gaciach w charakterze jogurtu! Koniec z tym! - Ja nie rozumiem, co mu się stało. - Ilona złapała się za szyję, jakby sama siebie chciała udusić. Jeszcze wczoraj wszystko było w porządku. - Przewinę go. - Pani Maria wyciągnęła ręce po Alana. - Podgrzeję skrzydełka jeszcze raz. - Dziadek Zbyszek wziął półmisek i wsunął go do mikrofalówki. - Komu wina? - Emil chwycił butelkę. - Komu soooku?

Rozdział 11 Hadrian przed lekcjami kręcił się w okolicach placu Dąbrowskiego. Wszedł do spożywczego i rozejrzał się po regałach. Początkowo chciał sobie kupić kefir i grahamkę, ale tak mu zapachniały francuskie rogaliki, że włożył do koszyka trzy. Potem wpadł mu w oko salceson. Dotychczas nigdy nie miał go w ustach. Kupił trzy plasterki. Hadrian zajadał właśnie drugiego rogalika z drugim plastrem salcesonu ozorkowego, kiedy zobaczył Kicię. Szła raźnym krokiem, delikatnie kołysząc się na boki. Na uszach miała słuchawki, a w rękach „Cogito”. Był ciepły, wiosenny dzień, chociaż dość mocno wiało i włosy Kici fruwały we wszystkie strony. Hadrian pomachał do niej. Kicia odwzajemniła gest, po czym skierowała się w stronę szkoły. Hadrian spojrzał na jej plecy i zrobiło mu się smutno. „Nawet jej już przeszło”. Poczuł się dotknięty. W tym momencie Kicia zatrzymała się raptownie, zdjęła słuchawki i stuknęła się w czoło, jakby sobie o czymś przypominając. Zawróciła i podeszła do Hadriana. - Cześć, Hadrian! Co jesz? - Salce... - Tak się cieszę, że cię widzę! Hadrian, wiesz, ja bym chciała... no... żebyś pogadał z Nataszą. Ona ci wszystko powie... Chyba wiesz o czym... - Dobrze, dobrze. Pogadam. Kiedy dojadał trzeciego rogalika, zobaczył Alę. - Czy wszystko zapamiętałeś? - Zapisałem sobie. Hadrian pokazał kartkę ze swoimi gryzmołami. Ala uważnie ją przeczytała. - Tak, to by było z grubsza wszystko. Powtarzamy jeszcze raz. Co jest najważniejsze? - Żebym nie wypadł z roli. - Co jeszcze? - Mam otwarcie zachwycać się Kicią. - I co o niej powiesz? - Że uderzyła mnie jej otwartość, że nie wstydzi się swojego uczucia, bo ja kocham, jak ktoś jest otwarty.

- „Kocham” raczej nie używaj. Na to będzie czas potem. Lubisz, zapamiętaj: lubisz, jak ktoś jest otwarty. - Ala, ja nie dam rady. - Ty? Jesteś najlepszym jogurtem na świecie i jak nikt umiesz zachęcić do tabletek czyszczących kibel! Nawet moja skąpa matka podobno zaczęła je kupować. Na pewno poradzisz sobie z taką prostą rolą! Jesteś zaprawiony w bojach. - Cały się trzęsę. Chyba jestem chory, bo ściska mnie w żołądku. - Zależy ci? - Zależy. - Chcesz z nią być? - Chcę. - Nie denerwuj mnie. Może byśmy poszli na Nowy Świat? Chodzi za mną koktajl waniliowy. - A gdzie zostawimy moją komórkę? Jak matka zobaczy Nowy Świat, to się wścieknie. - To chodź do Saskiego. Przebiegli przez Królewską do zieleniejącego wiosennymi liśćmi Ogrodu Saskiego. - ...dlatego, że ujęła mnie... to znaczy... lubię otwartość u ludzi. Zaimponowało mi to, że nie ukrywa swojego uczucia... to znaczy względem mnie... - O co ci chodzi? Powiedz normalnie. Stali w Ogrodzie Saskim przy stawie pełnym hałasujących kaczek i karmili ptaki. - Ja się zdecydowałem. Chcę chodzić z Kicią - oznajmił Hadrian i oderwał od chleba spory kawałek skórki. Nie rzucił jej jednak ptakom, tylko zaczął żuć. - Aha, rozumiem. To bardzo dobrze - powiedziała Natasza bez odrobiny entuzjazmu. Nie patrząc na niego, karmiła ptaki. Oboje milczeli. - Myślałem, że się ucieszysz. - Cieszę się. Bardzo się cieszę. To wspaniale. Tak... No, dobrze, powiem jej. A to dopiero niespodzianka! Natasza wpatrywała się w drepczące koło nich ptaki. Kiedy skończyła kruszyć im swój kawałek, sięgnęła do torby i wyjęła przeciwsłoneczne okulary. Odwróciła się do Hadriana. - To wspaniale! - wykrzyknęła ze sztuczną radością. - Moja spóźniona reakcja była spowodowana wyłącznie tym, że się zdziwiłam. Byłeś taki nieugięty... kiedyś. - Ludzie się zmieniają.

- Fakt. To dobrze! - Ciężko westchnęła. - Powiem jej. Czyli chcesz z nią chodzić, tak? -Tak. Hadrian zobaczył, jak nagle się przygarbiła, i zrobiło mu się jej po prostu żal. Jednak obiecał Ali, że nie wypadnie z roli, więc grał dalej. - Wiesz... - Natasza potrząsnęła głową - to dziecinada, żebym ja jej mówiła. Ty sam jej powiedz. Całe to nasze gadanie o niej też było idiotyczne, teraz to widzę. Sami się dogadajcie. Tak będzie... lepiej. - Oparta się o metalową barierkę. Wyglądała tak, jakby nic poza głodnym ptactwem jej nie interesowało. - Muszę już iść. Nie odprowadzaj mnie. Wiesz, taka nowość, chcę to przemyśleć. Hej! - Poprawiła torbę i skierowała się w stronę placu Bankowego. Szła bardzo szybko, jakby ją coś goniło. Kiedy już prawie zniknęła mu z oczu, zobaczył, że zaczęła biec. - Przepraszam, czy mógłby pan... - Jakaś młoda mama z ładnym uśmiechem stanęła obok niego ...dać małemu trochę chleba? Nie pomyślałam o tym... a tak by chciał nakarmić ptaki. Kawałeczek. - Proszę. - Hadrian podał jej wszystko, co mu zostało. - Jak pani myśli, uda się? Kobieta spojrzała tam, gdzie patrzył Hadrian. - Jestem pewna, że tak. - Dziękuję pani. Cześć, mały. Miłego karmienia! - Pa, pa! - odpowiedział malec. Hadrian podszedł do Grobu Nieznanego Żołnierza i zapatrzył się w tańczący na wietrze ogień. Oddalił się kilka kroków i zadzwonił do Ali. -I co? - szeptem zapytała Ala. - Cisza. Nic. Kompletnie nic - również szeptem odpowiedział Hadrian. - Już drugi dzień nie przychodzi. - Ala zatarła ręce. - Ale to nic. Dziś do niej idziesz. - Dziś? - spłoszył się Hadrian. - Może jutro? Jeszcze nie wszystko omówiliśmy. - Nie, Hadi. Albo ci zależy, albo nie. Nie denerwuj mnie. Musisz improwizować, jakby co. Hadrian uśmiechnął się krzywo. - To się nie uda. Która dziewczyna chciałaby takiego deptaka, który nawet improwizować, jakby co, nie umie. Ali zrobiło się żal przyjaciela. Ciepło pogłaskała go po policzku. - Daj spokój, jesteś dobra i poczciwa dusza. Dziewczyny latają za tobą tabunami. Dońka sama się

przyznała... Nie rozklejaj się, Hadrian, no co ty? - Ala zobaczyła, że Hadrianowi wypływa z oka mała, foremna łza. - Daj spokój! Wszystko będzie dobrze. Zasługujesz, stary, na trochę ciepła, ja ci to mówię. Objęła Hadriana i zaczęła kołysać go w ramionach. Nagle opuściła ręce. - Dzień dobry, pani profesor. Anna Olewińska zagryzła wargi. Miała na sobie biel połączoną z gołębim błękitem, a do tego malutką, jaskrawożółtą apaszkę. - Dzień dobry - syknęła. - Wchodźcie do klasy, no już, już. To chyba nie najlepsze miejsce na takie sceny, co? - Ale my tylko... - zaczął Hadrian. - Żadnych tłumaczeń. Każdy ma prawo do miłości - powiedziała sentencjonalnie. - Kłoda, ty masz, zdaje się, jedną kartkówkę niezaliczoną. Co zamierzasz z tym zrobić? Tylko nie wyobrażaj sobie, że ci się upiecze. Siadaj, Chabros. Jarku, zamknij drzwi! -Już zamykam, pani profesor. Może okno otworzyć, jest tak ciepło? - Bardzo proszę. Nauczycielka usiadła za biurkiem. Potem wstała, zrobiła kilka kroków i zaczęła skubać apaszkę. Znów usiadła. - Chabros, czy możesz przestać stukać w komórkę? Chciałabym poprowadzić lekcję, jeśli pozwolisz. - Pani profesor, może ja bym mapę rozwiesił? Nie czekając na odpowiedź, Jarek wstał i wyjął mapę fizyczną Afryki. Kiedy lekcja zaczęła się już toczyć normalnym torem, Jarek rzucił Hadrianowi kartkę: Musisz Ją denerwować, baranie?! Na przerwie Hadrian pokazał kartkę Ali, Witkowi i Michałowi. Przeczytali ją kolejno. - Napisał „Ją” wielką literą. Dziwne, nie? - zauważył Michał. - Obłudnik Geograficzny, jak nic. No, idziemy pograć. Już pewnie zaczęli. Witek, Michał i Hadrian zbiegli na boisko. Już w trakcie dzwonka na lekcję Hadrian wrzucił piłkę do kosza i spojrzał w okna korytarza na pierwszym piętrze. Stały tam Kicia i Natasza. Na pewno o nim rozmawiały. Kiedy podniósł rękę, żeby im pomachać, jak na komendę odwróciły się i szybko odeszły od okna. - Dziś albo nigdy - powiedział sam do siebie.

- Co mówiłeś? - Dziś albo nigdy! - na całe gardło krzyknął Hadrian. - Nie wiem, o co chodzi, ale to niezła myśl. - Witek klepnął przyjaciela w plecy. - Słuchaj, ty kręcisz z Olewińską, z Alką czy z tą Kicią, co? - Z żadną. Ale kombinuj dalej. - Hadrian odwzajemnił klepnięcie. -Ja chyba wiem... - wtrącił się Michał. - To siedź cicho i patrz, czy miałeś rację. Panowie, kto ostatni przy drzwiach fizycznej, ten dętka. - Hadrian rzucił się w stronę schodów. Pognali na górę. Witek i Michał przybiegli równocześnie. Hadrian był drugi. Arek spojrzał na zegarek. Za pięć minut powinien być u Igi, ale zamiast przyśpieszyć, zwolnił kroku. Owszem, będzie uczył Igę, jak obiecał. Nie zostawi jej przecież z dwiema klasówkami do poprawki, ale to już nie było to. Do wycieczki miał jeszcze nadzieję, a teraz... już nie. Ten Filip wyszedł po Igę na dworzec. Nie czekając na ojca, Arek od razu stanął na ruchomych schodach. Nie mógł znieść widoku Igi obok tego Filipa. Od przyjazdu zamknął się w sobie i nie rozmawiał nawet z mamą. W szczególności z mamą, bo nie mógł uwierzyć w jej zapewnienia, że wszystko będzie dobrze, że on zasługuje na to, co w życiu najlepsze. Dużo czasu spędzał z Bogdanem, który zaczął pisać kolejny scenariusz; oczywiście nie zdradzając ani słowem o czym. Arek starał się kłaść do łóżka tak późno, żeby już nie mieć czasu na myślenie. Od wycieczki minął ponad tydzień. Iga sama dziś do niego podeszła i zapytała, czy przyjdzie jej pomóc z matematyką. Powiedział, że tak, i zdziwił się, gdy Iga jeszcze przez chwilę przy nim stała, jakby na coś czekając. Iga otworzyła mu drzwi tak szybko, że Arek nie zdążył nawet zdjąć palca z dzwonka. - Cześć! - przywitała go szerokim uśmiechem. Arek pomyślał, że lekarstwa chyba zaczęły działać, bo Iga była jakaś inna. - Cześć - mruknął i od razu spuścił oczy. Zdjął buty i bez zaproszenia ruszył do jej pokoju. Iga weszła zaraz za nim i zamknęła drzwi. -Arek, co się... - Nic. Siadajmy. - Sięgnął po jej zeszyt i odnalazł ostatni temat. - Zaczynaaamy. Wypisz wzory...

Iga uważnie na niego spojrzała i zamiast wypisać wzory, zaczęła nawijać napalec kosmyk włosów. - Rozpakowałeś kubek? - Nie. - Dlaczego? -Już go widziaaałem. - Kiedy? - Iga zmarszczyła brwi. - Na Krupóóówkach, jak go kupowałaś. -Zaraz... Jak go kupowałam, to rozglądałam się za tobą, ale ciebie nie było. - Podeszłaś, wzięłaś kubek... - To był pierwszy kubek, jaki wzięłam do ręki? - Iga roześmiała się i klasnęła w dłonie. - Teraz rozumiem! - Zaśmiała się. - I co? - Nic. Odszeeedłem. Zobaczyłem dość, żeby mieć dooość - powiedział niezbyt mądrze. A Iga nagle wpadła w dobry humor. - A gdzie jest ten kubek, który dałam ci w pociągu? Masz go jeszcze? - Nie wiem. Wsadziłem go ojcu do plecaaaka. Po co mi go daaałaś? Po co? Czytam treść: „Fabryka wytwarza rooocznie...”. Uczyli się półtorej godziny. Iga co jakiś czas ukradkiem przyglądała się Arkowi. - Co ci tak wesoło? Rozuuumiesz wszystko? - Wszystko! - Zaśmiała się. - I wiesz co? Całek jest fajny. Na każdej lekcji powtarza, że tylko dzięki mnie uniknął chleba z cebulą i spacerniaka do końca życia. Całkiem się zmienił. Żartuje z nami. - Nie zauważyyyłem. Raczej zrobił się złooośliwy. To była prawda. Całek nie przepuścił żadnej okazji, żeby wrócić do wydarzeń z wycieczki. Kiedy tylko mógł, wtrącał: „zagubienie”, „Mylna”, „brak odpowiedzialności” i znacząco patrzył na Arka. - Dooobrze, teraz to ostatnie... - Zjemy pizzę? Mama zrobiła. - Nie. Muszę zaraz wraaacać. - „Niech sobie zjada z Filipem” - dopowiedział w myślach. - Mama cię odwiezie. Iga zajrzała mu w oczy i Arek pomyślał, że to prawda: przyjaźń między dziewczyną i chłopakiem nie istnieje. Nie mógł patrzeć na roześmianą, szczęśliwą Igę.

- Nie! - odparł ostro. - Muszę jeszcze po drodze wstąpić do dziaaadka. - Rozumiem. Arku... obiecaj mi, że rozpakujesz ten kubek. - Po co? - Arek wzruszył ramionami i wbił wzrok w treść ostatniego zadania. Iga jednak nie mogła już się skupić. Bez skrępowania wpatrywała się w Arka, lekko się uśmiechając. Kiedy szykował się do wyjścia, Iga promieniała. To ostatecznie wyprowadziło go z równowagi. „Jasne, jest zakochana. Na pewno Filip już czeka, żeby usiąść na moim miejscu...”. Ręce tak mu się trzęsły, że nie był w stanie zawiązać sznurowadeł. Zjechał windą na parter i dopiero tam porządnie zasznurował buty. Nagle zmarszczył brwi. Jakoś nie mógł sobie przypomnieć, żeby ostatnio widział na regale Igi jego zdjęcie. Następnym razem postanowił zwrócić na to uwagę. Wyjął z kieszeni kawałek kolorowej sznurówki i przez kilka sekund bawił się nią. Postanowił ją wyrzucić do najbliższego kosza, ale gdy się na niego natknął, zwinął sznurówkę i wsadził na dawne miejsce - do lewej kieszeni koszuli. Emil i ojciec z Jotą na ramieniu stali w milczeniu w przedpokoju. Obaj świdrowali go wzrokiem. - Co się staaało? - Nic - odpowiedzieli jednym głosem. Arek zdjął buty, powiesił kurtkę na wieszaku, umył ręce i poszedł do kuchni. Ojciec i brat za nim. Na blacie stał fajansowy biały kubek. Fantazyjne złote litery układały się w napis: „Arek”. Arek wolno wziął kubek do ręki. - Co to jest? - To jest kubek, braciszku, takie naczynko na herbatkę albo mleczko, albo soczek. O, tu nalewasz, łapiesz za uszko i pijesz sobie - wytłumaczył mu Emil. - Ale co on tu rooobi? - On tu stoi. Tu ma denko, a zgodnie z prawem powszechnego ciążenia siła sprężystości szafki równoważy... - Tato! - zawołał rozpaczliwie Arek. - Skąd go maaacie?! - Był w moim plecaku. Jakieś czterdzieści minut temu zadzwoniła do mnie bardzo miła panienka, Iga zdaje się, i grzecznie poprosiła, bym wyjął kubek ze swojego plecaka. Zapewniłem ją, że nie mam żadnego kubka, ale jakoś mi nie uwierzyła. Kazała odpakować i postawić w widocznym

miejscu. Bardzo miła osoba... Bardzo... prawda, Jotka? - Ojciec pogłaskał szczurzycę po różowym ogonie. - Ale jaaak to? - Arek stał z kubkiem w ręku i gładził złote litery. - Jak to się staaało? - Ta miła osoba coś nam tłumaczyła, ale chyba lepiej będzie, jak sam to z nią wyjaśnisz. Dzwonisz? - Emil podsunął bratu słuchawkę. - Tato, a... - Wiedziałem! - Ojciec miał triumfującą minę, jakby wygrał zakład. - Zawiozę cię, bo pewnie chcesz się szybko znaleźć na Stalowej. - Skąd wiesz? - Wskakuj w buty. Ojciec oddał Jotę Emilowi i zabrzęczał kluczykami. Ubierając się, Arek zobaczył, że ojciec jest już w butach. - Wiedziałeś, że będę chciał jeeechać... Dziękuję, tato. Emil poszedł wsadzić Jotę do klatki, a Arek wyskoczył już na korytarz, w biegu zapinając kurtkę. Ilona wróciła z pracy bardzo zdenerwowana. Hadrian zastanawiał się, czy w ogóle wychodzić, ale nie mógł sobie znaleźć miejsca. Nic mu nie szło. - Mamo, pojadę do Witka, dobrze? To znaczy chcę wyjść. - Idź! - ryknęła Ilona, nawet na syna nie patrząc. Hadrian pomyślał, że jakoś za łatwo poszło. - Coś się stało? - Kłopoty w pracy. Nic specjalnego - odpowiedziała już spokojniej. - Mogę jakoś pomóc? - Dzięki, ale nie. Wyjdę na spacer z Alanem, to może się trochę uspokoję. - Pomóc ci z wózkiem? - Nie ma takiej potrzeby. - Cześć, Kicia. - Cześć! To ty? Nie za bardzo mogę teraz rozmawiać. -Ja tylko... chciałem... - Hadriana ze zdenerwowania aż ściskało w gardle. Wyraźnie poczuł, że boli go żołądek. Mimo wielu występów i sesji zdjęciowych dopiero teraz, pierwszy raz w życiu, zrozumiał, co to jest trema. -Jesteś tam? - Kicia była wyraźnie zniecierpliwiona. - Słuchaj, ja też muszę ci coś powiedzieć... - Nie! - Zgodnie z instrukcjami Ali nie mógł dopuścić Kici do głosu. - Ja zacznę pierwszy.

Słuchaj, ja chyba wiem, co jest grane i co obie wymyśliłyście. No więc ja też jestem, że tak powiem, zainteresowany... ja... to znaczy... tyle czasu spędziłem z Nataszą... Kiedy mówił „z Nataszą”, Kicia wyraźnie usłyszała, że załamał mu się głos. - Tak? - Poczuła, że zaczyna się denerwować. - Nie mam do was pretensji. Wręcz podziwiam, jak ty śmiało... grałaś... no, wiesz, o czym mówię? - Raczej wiem. Jak się domyśliłeś? - Koleżanka mi pomogła. - Ala? - No tak. Ala. - Rozmawiałeś już z Nataszą? Ona jest załamana. Wczoraj miała gorączkę. - O rany, to bardzo źle. Nie rozmawiałem, bo... - Ona za nic się nie przyzna. Jest na to zbyt ambitna. Woli cierpieć niż... Ala wbijała Hadrianowi do głowy, żeby nie dał się wciągnąć w żadną dłuższą rozmowę z Kicią, bo dziewczyny na pewno sobie potem wszystko opowiedzą sto razy. -Ale ja właściwie... czy ty... zechciałabyś... czy mogłabyś... dać mi jej numer telefonu? - Hadrian, ty do niej lepiej nie dzwoń, tylko jedź. Ona jest w domu. Ale będzie miała dzień! Wysyłam ci adres SMS-em. O kurczę! Czyli co, ty też? - No, jakby... Ale jak myślisz, czy ona... - Oj, daj spokój. Pewnie, że tak. Tylko nie mów, że ja ci mówiłam, że ona tak, bo mnie zabije. Przysięgasz? -Jasne. - Będę teraz musiała związać sobie ręce, żeby do niej pierwsza nie zadzwonić. Hadrian, jak ja się cieszę, no, nie masz pojęcia! Jestem taka szczęśliwa! - Fajnie. To jadę. Cześć. Kicia wysłała adres Hadrianowi, po czym natychmiast wyłączyła komórkę. „Muszę się czymś zająć, bo zwariuję” - pomyślała. Wzięła mapę rejonu, gdzie miała jechać na obóz, i zaczęła ją uważnie studiować. Ala usłyszała pikanie komórki. - To Hadrian. Zobacz, co napisał. „Jadę do Nataszy. Trzymaj kciuki”. - Co to za Natasza? - spytał Sylwek.

Ala pokrótce wprowadziła go w całą historię. - No, a ty oczywiście musiałaś w tym maczać swoje zgrabne paluszki? - Sylwek pogłaskał Alę po ręku. - Musiałam. Hadrian jest... jak by ci to powiedzieć, taki niepewny siebie. Trzeba mu było pomóc. - Jak ty umiesz wszystko wytłumaczyć. W Krzywem miałem nieodparte wrażenie, że za sobą nie przepadacie. - W Krzywem! - prychnęła Ala. - Wtedy byłam zajęta czym innym, nie umiałam zobaczyć, że Hadrian jest w porządku. Widziałam tylko jego zadbane włosy i białe skarpetki. - A teraz widzisz coś więcej? - Sylwek przymrużył oczy. - Jesteś zazdrosny? - Ala się roześmiała. - Jasne, że jestem. - O Hadriana? Nie masz powodów. - A o kogo mam? - Hm... Jest taki jeden. - Ala dotknęła włosów Sylwka. - No wiesz, przy nim raczej nie masz szans. Wysoki... Gra na gitarze... A ty grasz? Sylwek kiwnął głową, że tak. - Na pewno nie tak fajnie jak on. On gra świetnie. Ma rzęsy podkręcone jak u dziewczyny. - Ala musnęła podwinięte rzęsy Sylwka. - Dostał stypendium rektora Uniwersytetu. Dlaczego wzruszasz ramionami? To jest naprawdę coś! No i mieszka w pięknej okolicy. - A co to za okolica? - prychnął pogardliwie Sylwek. - Mętna woda i przetrzebione lasy, do miasta siedem kilometrów, drogi wiecznie w błocie, pełno jastrzębi, więc trzeba kur pilnować. Wiocha. - Nieprawda. Nie znasz się. Słuchaj dalej i nie przerywaj. On łowi największe okonie na świecie i robi zdjęcia. Jak je kiedyś zobaczysz, to ci szczęka opadnie... Umie wybaczać... - Będę musiał go zabić. - Ani mi się waż! Teraz musimy trzymać kciuki za Hadriana. Jak myślisz, wszystko pójdzie dobrze? - Skoro ty zaplanowałaś, to z całą pewnością. Słońce było jeszcze wysoko, kiedy Hadrian stanął przed domem Nataszy. Przez całą drogę układał w myślach, co jej powie. Najbardziej podobała mu się wersja, że Natasza otwiera drzwi, ogląda się przez ramię i żeby nie przeszkadzać domownikom, wychodzi z

nim na klatkę schodową. Siadają na parapecie i Natasza... no właśnie. Tu był problem. Co zrobi Natasza? Ostatnia ich rozmowa dotyczyła tego, że Hadrian chce chodzić z Kicią. Trzeba będzie jej jednak coś wyjaśnić. A jeżeli Natasza się nie przyzna, że to wszystko uknuły razem z Kicią? Jeżeli zacznie zaprzeczać, to co wtedy? Przecież jej nie powie: „Wiem, że się we mnie zabujałaś, ale wszystko gra, bo ja też”. Dręcząc się różnymi wizjami ich rozmowy, Hadrian dotąd w końcu pod adres, który podała mu Kicia. Nie było mowy o wyjściu na klatkę schodową, bo Natasza mieszkała w bliźniaku. Był to domek z małym ogródkiem. W ogródku nie było jednak żadnych kwiatów. Rosły tam tuje, cisy i inne rośliny zimozielone. Otaczał je równo skoszony trawnik. Hadrian zadzwonił. Cisza. Odczekał minutę i zadzwonił ponownie. Znowu cisza. Zadzwonił jeszcze raz. Przy furtce coś zachrobotało, potem odezwał się domofon, ale wydał z siebie tylko pisk. - Dzień dobry - zaczął Hadrian i przysunął głowę do miejsca z przyciskami. - Hadrian, nie mogę ci otworzyć. To była Natasza. Hadrian poczuł przypływ ulgi i radości, a za chwilę panikę i smutek. - Coś się stało? Jesteś chora? - Nie. Ale nie mogę... nie chcę z tobą rozmawiać. Po co przyszedłeś? - Natasza... - Hadrian niemal dotykał ustami mikrofonu przy ogrodzeniu. - Słuchaj, ja... Halo, jest tam ktoś? - Przerwał, bo jakaś przechodząca kobieta ciekawie na niego zerknęła. - Muszę z tobą pogadać. - Teraz nie mogę. Jedź do Kici. To z nią chcesz w końcu być, tak? - Nie! Ja właśnie o tym chciałem pogadać... - Sam nie wiesz, czego chcesz! Mnie już w to nie mieszaj! Cześć. Poczekał chwilę. Zadzwonił. Nic. Jeszcze raz. Cisza.

Kobieta, która mijała go przed chwilą, teraz wracała, przyglądając mu się podejrzliwie. Hadrian odwzajemnił jej spojrzenie. Kobieta przyśpieszyła kroku. Znów zadzwonił. Odczekał chwilę, po czym wspiął się na furtkę, zeskoczył po drugiej stronie i podszedł do drzwi. Tu też był dzwonek. Zadzwonił. Po chwili usłyszał głośne kroki, jakby ktoś w drewniakach stąpał po kamiennej posadzce. Kroki zatrzymały się pod drzwiami. - Natasza, to wszystko jest nie tak... Ja nie chcę chodzić z Kicią, tylko... z tobą. Ja od początku... Posłuchaj... Natasza... tak fajnie nam się gadało, tyle czasu razem spędziliśmy, razem pokruszyliśmy chyba tonę chleba. To się liczy, prawda? Ja wiem, że to była walentynka od ciebie... Byłem głupi, że tyle czasu mi zabrało, zanim... Natasza... - zakończył błagalnie i odwrócił się, bo na ulicy z piskiem zatrzymał się policyjny samochód. Potem zdarzenia potoczyły się błyskawicznie. Ktoś gwałtownie odepchnął Hadriana od drzwi. Ktoś wykręcił mu ręce, ktoś go przeszukiwał. - Ale... - zdążył tylko powiedzieć, gdy usłyszał: - Czysty. Nie wszedł. Brak narzędzi. Zabieramy. Hadrian zrozumiał, że wzięto go za włamywacza i że jest najzwyczajniej w świecie zatrzymany. - Ja przyszedłem do koleżanki... - Do koleżanki! Ręce za siebie. Sprawdź, czy ma dokumenty. Za płotem pojawiła się sąsiadka - ta sama, która mijała go dwa razy, gdy przemawiał do mikrofonu przy furtce. - To pani nas zawiadomiła? -Ja. - Kobieta dumnie wypięła pierś. - Ciągle mamy włamania, to już wiem, co robić. Tak miło wyglądał, ale zaraz poznałam, że włamywacz, po tych spodniach... Zgrzytnął zamek. W drzwiach stanęła uśmiechnięta Natasza. - Dzień dobry. - Skinęła głową sąsiadce. - To mój kolega. On nie włamywał się do nas. Chodzimy razem do szkoły. - Nie musisz się bać. Nie daj się zastraszyć. - Policjant poprosił ją na bok. - Po co oczyszczasz go z zarzutów? - To mój kolega, Hadrian Chabros. Chodzimy do tego samego liceum. My tylko... rozmawialiśmy. -Jeśli to twój kolega, dlaczego go nie wpuściłaś? Natasza zaczęła coś bardzo zawile tłumaczyć. Kręciła tak długo, że policjanci mieli już dość.

Gdy Hadrianowi zwrócono legitymację i policja odjechała, oboje weszli do domu, oparli się o drzwi i wybuchnęli śmiechem. - Chcieli cię aresztować! - Widzisz, jak jesteś dobrze strzeżona... Kiedy się uspokoili, zapadła kłopotliwa cisza. - Może się napijesz czegoś zimnego? Hadrian poszedł z Nataszą do kuchni. Znów żadne z nich się nie odzywało. Hadrian usiadł na wysokim stołku przy barku, a Natasza oparła się o blat i zaczęła oglądać swoje paznokcie. Zegar głośno tykał. Za oknem przejeżdżały samochody. Pies sąsiadki poszczekiwał, a oni milczeli. Było to ciężkie, niezręczne milczenie. Zadzwonił telefon, ale Natasza ani drgnęła. Po kilku sygnałach odezwała się automatyczna sekretarka, a potem oboje usłyszeli głos Kici: - Skoro cię nie ma, to znaczy, że pewnie poszliście gdzieś połazić. A skoro już odsłuchujesz, to znaczy, że wróciłaś i wiesz, że twój wymarzony Hadrian zabujał się w tobie zgodnie z naszym planem. Ha! Taka jestem zadowolona, że nie mogłam się opanować, żeby do ciebie nie zadzwonić. Przejrzał nas. Wiem o tym z pierwszej ręki, a raczej z pierwszych ust, bo mi powiedział. To ja dałam mu twój adres. Mam u ciebie samochód, pamiętasz? I nie mów mi więcej, że się boisz miłości bez wzajemności. Pa! Hadrian wstał i oparł się o blat tuż obok Nataszy. Zaczął skubać rękaw jej bluzki. - No, przecież nie zakochałaś się bez wzajemności. Tylko z wzajemnością. Z bardzo poważną wzajemnością. Odszukał dłoń Nataszy i zamknął w swoich rękach. W jednej chwili Natasza przytuliła się do niego.

Rozdział 12 Ala, Witek, Michał, Kicia i Natasza z Hadrianem stali przed szkołą, żywo rozmawiając. - Zobaczcie, Olewińska! Grzecznie kiwnęli nauczycielce głowami. - Do zobaczenia po wakacjach! - Pomachała im wesoło. Jak zawsze miała dopracowane wszystkie szczegóły stroju. Za nią wyszedł Jarek, objuczony wiązankami kwiatów. Koledzy jeszcze nie przyzwyczaili się do jego nowego wizerunku: staranna fryzura, okulary przeciwsłoneczne, koszula idealnie dobrana kolorem do spodni... Jarek był całkiem odmieniony. Oboje poszli w kierunku Ogrodu Saskiego. Gdy sądzili, że nikt już ich nie widzi, wzięli się za ręce. Hadrian i cała reszta nie mogli od nich oderwać oczu. - W życiu najwspanialsze jest to - zaczęła sentencjonalnie Ala - że wszystko ma takie cudownie banalne wytłumaczenie. Wszystko jest takie dziecinnie proste. Ładna para - podsumowała. Patrzyli za nauczycielką i Jarkiem, aż ci znikli pośród soczystej zieleni parku. - Słuchajcie - Kicia zmieniła temat - szukam kogoś na obóz. Nawalił nam kwatermistrz. Jakby ktoś znał się na logistyce, to dajcie mu mój telefon. Obóz za moment, a my jesteśmy w kłopocie. - Mój brat cioteczny Emil chyba byłby w tym dobry. I taki nasz wujek, weterynarz, on kiedyś był harcerzem. Tylko z nim będzie trudniej, bo... - A ten Emil? Sądzisz, że mógłby pojechać w lipcu na obóz? - Chyba tak. Miał się co prawda żenić, ale narzeczona zmieniła narzeczonego, więc on został na lodzie. Zapytam go. - A nie mógłbyś zaraz zadzwonić? Hadrian, proszę cię. - No, dobrze. Hadrian odszedł kilka kroków, żeby zadzwonić do Emila. Jeszcze rozmawiając, mrugnął do Kici, że sprawa jest na dobrej drodze. - Zresztą sama o wszystko zapytaj. - Podał Kici słuchawkę, a ta od razu zaczęła szczebiotać. Odeszła tak daleko, że prawie znikła im z oczu. Kiedy znów się zbliżyła, na policzkach miała rumieńce. - To jego rzuciła narzeczona przed samym ślubem? Nie mogę uwierzyć! Wygląda mi na świetnego faceta.

- Bierz go, jest wolny. - Cha, cha, cha, bardzo śmieszne. - Kicia zrobiła obrażoną minę. - Jak wizyta u teściowej? zwróciła się do Nataszy. - Bardzo dobrze wypadłam, bo była tylko niania. Matka zapomniała, że mam przyjść. Było bardzo miło! - Natasza roześmiała się szczerze. - Natasza, a ty nie znasz czasem Marcina Borzymowskiego? - nieoczekiwanie zapytał Witek. - Znam! - Natasza się uśmiechnęła. - Chodziliśmy razem do gimnazjum. Znam go bardzo dobrze. To był mój pierwszy chłopak - powiedziała bez skrępowania. - Takie buty. To sorry, że tak pytam, ale jestem Ciekawik Nieposkromiony... czyli Hadrian jest drugi, tak? Wszyscy nachylili się do Nataszy, chcąc wyraźnie usłyszeć odpowiedź. Witek z zadowoleniem zatarł ręce. - O co wam chodzi? Hadrian to mój drugi chłopak. O co chodzi, Hadrian? - Natasza spojrzała mu w oczy, ale on machnął ręką, że to bez znaczenia. Witek poklepał go po ramieniu. - A teraz, jeśli łaska, bo ja jestem Małobystrzak Okrutny, może nam łaskawie opowiecie, jak to jest, że Kicia była, z przeproszeniem, Nachalnicą Niemożliwą, a potem... Kicia podeszła do Witka i po przyjacielsku położyła mu dłoń na ramieniu. -A ty, Witku, wiesz, co znaczy przyjaźń? To właśnie jest przyjaźń. Ja bym dla samej siebie takiej idiotki nigdy nie zagrała, ale dla Nataszy... dla Nataszy zrobię wszystko. - To całkiem tak jak ja - powiedział Hadrian. Arek stał przed szkołą i zastanawiał się, ile może trwać zakończenie roku. Bogdan już dawno poszedł, obiecując, że wpadnie wieczorem. Arek po raz kolejny spojrzał na zegarek, a potem na drzwi szkoły. W końcu zobaczył Paulinę z jakąś koleżanką. Za nią wysypali się chłopcy z klasy Igi. Arek wszedł na krawężnik, żeby lepiej widzieć, ale nie musiał już długo czekać, bo Iga zaraz do niego podeszła. -Ale marudził! Od narkotyków, poprzez niebezpieczeństwa jazdy autostopem, do skoków do nieznanej wody. Wspomniał też o zwiedzaniu jaskiń... - U nas też o tym byyyło. Arek obrzucił Igę wzrokiem. Bił od niej blask, który widział tylko zimą, na początku roku, kiedy

się poznali. Teraz znów to zobaczył i zrobiło mu się ciepło w okolicach serca. We włosach Igi igrało słońce, rozświetlając co chwila inny kosmyk. - Widocznie dostali jakiś prikaz, żeby nas straszyć. Ale zobacz, zdałam! Zdałam, wyobrażasz sobie? To cud! Większość ocen jest z litości... - Niepraaawda. - Oj, prawda. Dobrze o tym wiem, ale cieszę się i tak. Głupio byłoby teraz tak stać i mieć tu kilka jedynek, nie? Patrz, nawet Całek zdobył się na dwóję. Widać, jak mu drukarka zadrżała, gdy drukował moje świadectwo. Zobacz. Iga przytuliła się do ramienia Arka i rozłożyła mu przed oczami swoje świadectwo. Arek delikatnie ją objął. Od razu spojrzała mu w oczy i szeroko się uśmiechnęła. Oglądali wydrukowane na świadectwie oceny. W słowie „dopuszczający” przy przedmiocie „matematyka” litery „dop” były rzeczywiście poprzerywane, jakby toner zaczynał się już buntować. Iga postukała w tym miejscu paznokciem. - Wyyyglądasz ślicznie. - Serio? - Iga usiadła na biało-czerwonym łańcuchu, który odgradzał jezdnię od chodnika przed szkołą. - Tak wakacyyyjnie - zakończył smętnie, bo za plecami Igi zobaczył wysokiego chłopaka. Poznał go od razu. Chłopak podszedł do Igi i zakrył jej oczy rękami. - Zgadnij, kto to. - Filip - Iga zaraz się wyswobodziła. - Cześć. Miło cię widzieć. - Roześmiała się swoim szerokim, jasnym uśmiechem. Arek poczuł ukłucie zazdrości. „Jak ona się ucieszyła na jego widok...” - pomyślał. - Zobacz, zdałam! Nie mogę jeszcze w to uwierzyć. Dobrze, że mi dali to na piśmie. Po tym wszystkim chyba nie uwierzyłabym na słowo. - Tak, to rzeczywiście świetnie. Rzuciłem łucznictwo i wiesz.... słuchaj, czy możemy chwilę pogadać? - Filip rzucił krótkie spojrzenia na Arka. - Tak, oczywiście. Aha, wy się chyba nie znacie. Arku, to jest Filip, mój... - poszukała słowa znajomy. Opowiadałam ci o nim, pamiętasz? A to jest Arek, mój chłopak. - Iga zrobiła krok w kierunku Arka i przytuliła się do niego.

Arek natychmiast mocno ścisnął jej rękę, żeby Iga poczuła się pewniej. - Cześć, my się znaaamy - Arek wyciągnął dłoń do Filipa, a ten popatrzył na nią podejrzliwie i zanim uścisnął, zdezorientowany rozejrzał się dookoła. - O kurczę, ale mam deja vu - powiedział i czym prędzej się pożegnał. Iga z Arkiem, objęci, minęli przejście podziemne na Targowej. Koło starych kamienic przy 11 Listopada skręcili w stronę Stalowej 26, do domu Igi. Stanęli przy barze Pod Karpiem i zanim przeszli przez ulicę, Iga pokazała Arkowi, jakie śliczne, spływające pelargonie kupiły z mamą do skrzynek za oknem. Rozejrzeli się, czy nic nie jedzie, bo przed samym domem skręcały tramwaje, i trzymając się za ręce, przebiegli na drugą stronę. Iga wystukała kod w domofonie i kiedy znaleźli się w dziwnym, od góry przeszklonym korytarzu, Arek do niej podszedł. Długo na nią patrzył, jakby chciał dobrze zapamiętać, gdzie Iga ma usta. Potem zamknął oczy i delikatnie ją pocałował. - To jedyny dzień w swoooim rodzaju. Jeden jedyyyny. Przytulił Igę i o mało nie popłakał się ze szczęścia, że to się dzieje. - Jeden jedyny? A ja jestem pewna, że będzie jeszcze drugi, trzeci, czwarty, dziesiąty i tysięczny. Jestem tego pewna, a ty nie? Aha, i chciałam ci powiedzieć, że to nieprawda, że ja ci uratowałam życie. To ty mnie uratowałeś, wiesz chyba o tym? - Uśmiechnęła się do niego swoim jasnym uśmiechem. Arek nie zdążył odpowiedzieć, bo ktoś zaczął otwierać drzwi do klatki. Błyskawicznie pobiegli na ostatnie piętro, przeskakując po dwa stopnie. Zanim weszli do mieszkania Igi, pocałowali się jeszcze drugi, trzeci, czwarty i dziesiąty raz. Ilona skończyła rozmawiać ze Sławkiem. Zwolnił się. Nie podał konkretnego powodu, ale ona i tak wiedziała. Od kilku tygodni wychodził i przychodził, dziwnym zbiegiem okoliczności, z Olgą - młodą i pełną temperamentu sekretarką. Raz zobaczyła ich nad gazetą, jak studiowali rubrykę „wynajmę mieszkanie”. Sądzili, że ona tego nie widzi. Żeby sobie Bóg wie czego nie pomyśleli, Oldze podniosła wynagrodzenie, a Sławkowi dała taką odprawę, że nie mógł oderwać oczu od czeku. Po chwili już żałowała, że wpisała tak dużą sumę, ale niech tam! To tylko pieniądze. Po to są, żeby je wydawać. „Zresztą, kto ma wystawiać takie czeki, jeśli nie ja? - powtórzyła w myślach kilka razy. - Niech wiedzą, że mam klasę”.

Ostatnia rzecz, na której jej zależało, to żeby do jej wizerunku ktoś dokleił małostkowość albo brak klasy. Do tego nie mogła dopuścić. Przeczesała włosy, próbując ochłonąć po rozmowie ze Sławkiem, i pewnym krokiem weszła do sekretariatu. Uważnie spojrzała na swojego nowego klienta. Był to mniej więcej czternastoletni chłopak, bardzo urodziwy blondyn. Żuł gumę, patrząc w okno. Ubrany w markowe ciuchy, siedział rozparty na fotelu. Obok był jego ojciec, gotowy spełnić każdy kaprys syna. Ilona spojrzała do notatki zrobionej przez Żanetę. Na górze strony, w kółeczku, była liczba 71, co u nich w biurze oznaczało: „Zapłaci każdą kwotę”. Ostatnio takie kółeczko Żaneta postawiła przy Baczyńskim, więc ojciec tego pewnego siebie smarkacza musiał mieć niemałe dochody. Ilona zaczęła rozmawiać z młodym interesantem. Zadała mu kilka pytań i już miała jasny obraz, czego od nich oczekuje. Rodzice są rozwiedzeni. Matka za bardzo się czepia, wtrąca się, kontroluje syna. On chce dać jej obraz siebie jako aniołka. Potrzebuje alibi, by móc wychodzić wieczorami. Umówiła się z nim na termin przedstawienia mu kompleksowego projektu, wiedząc, że będą dobrze przygotowani. Zaczęła od kalkulacji kosztów. Potem napisała: Ubrania bardzo spokojne, konsultacja u stylistki, w pokoju dużo książek, prenumerata pism, zajęcia dodatkowe, bilety do teatru, płyty z muzyką poważną, nieustannie dolatujące dźwięki kursu językowego, programy teatralne... Zapatrzyła się w okno. Czegoś jeszcze jej brakowało, coś snuło się tuż na krawędzi podświadomości. Wstała z fotela. Zsunęła pantofle i zaczęła chodzić po pokoju. Odruchowo spojrzała na zdjęcie syna. „Mam!”. Szybko złapała ołówek i napisała: Czy on pisze pamiętnik? Jeśli nie, niech zacznie. Jeśli tak, niech założy drugi - specjalnie dla matki. Tam będzie mógł pisać to, co chce, żeby matka przeczytała... Ilona wolno się wyprostowała. „Ale jak zrobić, żeby ona zaczęła czytać? Położy w takim miejscu, żeby się natknęła. Żeby się natknęła... Ale przecież nie czyta się pamiętnika własnego dziecka...”.

Odłożyła ołówek. Podeszła do okna i skrzyżowała ręce. „Drugi pamiętnik... To, co chce, żeby ona przeczytała! Jakie to banalne! Jaka byłam głupia!”. Zamknęła oczy i zaczęła masować sobie powieki. „Opowiedz mi to szczegółowo” - usłyszała głos swojego syna tuż obok siebie i gwałtownie się odwróciła. Z całej siły ścisnęła głowę rękami. Wzięła notatki przygotowane przez Żanetę. Matka natarczywa, nadmiernie wymagająca, samotnie wychowująca syna na geniusza, wścibska, nadmiernie kontrolująca, nie okazuje uczuć. Syn jej nienawidzi. Nie mają żadnego kontaktu emocjonalnego... Nie rozmawiają o ojcu... Ilona kilka razy przeczytała notatkę. Podeszła do drzwi gabinetu i przekręciła klucz w zamku. Zawsze umiała zacisnąć zęby, zapanować nad sobą. Kontrolowała nie tylko swoje życie, ale też swoje emocje. Nawet gdy jej matka opuściła rodzinę i wyjechała do Szwecji - Bożena rozpaczała, a ona nie. Nie dała rodzicom poznać, że ma to dla niej jakiekolwiek znaczenie. Nienawidziła ich za to, ale nie okazywała uczuć. Poczuła w ustach coś słonego. W pierwszej chwili nie skojarzyła, że to łzy. Przed oczami stanęła jej okropna scena, gdy Hadrian przyłapał ją na podsłuchiwaniu rozmowy telefonicznej. Teraz zrozumiała, że syn się od niej odcina, że już nic nie będzie tak jak kiedyś. „Boże! Niech on mi wybaczy! Błagam!”. Pierwszy raz w życiu rozpłakała się, gdy straciła siostrę. Teraz płakała po raz drugi.

Epilog - Cześć, Karolu. Co?! No nie! Coś takiego! Zgłosiła się? Ale chce odzyskać Jotę? - Adam z paniką w oczach zerknął na klatkę ze swoją pupilką. - Dzięki Bogu, bo już się przeraziłem. Chce odwiedzić? Aha, podziękować... Jak powiedziałeś? Uściskać? To wszystko zaczyna mi się podobać... Nie widzę problemu... Oczywiście, daj jej adres albo telefon... Teraz?! Chyba żartujesz! Po odłożeniu słuchawki Adam szybko ogarnął mieszkanie, podszedł do klatki i zastukał paznokciami w pręty, na co Jota natychmiast wysunęła pyszczek i szeroko ziewnęła. - Budź się, zaraz nas odwiedzi twoja poprzednia pani. Poszedł wziąć prysznic. Kiedy stał namydlony pod mocnym strumieniem gorącej wody, wrócił Emil. Załomotał pięścią w drzwi łazienki. - Cześć! Już jestem! Adam szybko wyszedł z łazienki, ale zdążyli zamienić ledwie kilka słów, gdy zadzwonił domofon. - Oczywiście, bardzo proszę. - Adam wpuścił gościa i powiedział do syna: - Idzie poprzednia właścicielka Joty. Sama się zgłosiła do Karola, bo gdzieś zobaczyła nasze ogłoszenie. Masz pojęcie?! Ale chce tylko podziękować, nie zabiera nam Joty. Zrób mrożonej herbaty, co? Otworzywszy drzwi, Adam najpierw zobaczył ogromny bukiet irysów, a dopiero po chwili dziewczynę, która wolno weszła do przedpokoju. - Dzień dobry - powiedziała do Adama i spojrzała na Emila. Uśmiechnęła się i zrobiła w jego kierunku kilka kroków. - Dziękuję, że wziąłeś Paszczkę. Poznaję cię. To ty, prawda? Emil otworzył usta i zerknął na ojca. - Poznaję cię, pamiętam cię z poczekalni! Pan doktor wszystko mi opowiedział. Mówił, że jesteś bardzo dobrym człowiekiem. To dla ciebie. - Wyciągnęła wielki bukiet w jego stronę. - Mama ma kwiaciarnię, dlatego taki wielki. Ona też ma wyrzuty sumienia. A gdzie Paszczka? - Dzięki, ale... ale... - Emil bezradnie patrzył to na ojca, to na dziewczynę. - Daj kwiaty, Emilu, ja się nimi zajmę. No idź, pokaż pani Paszczkę. -Jak ona ma u ciebie dobrze! - usłyszał Adam i wycofał się do swojego pokoju. Najciszej jak umiał, zamknął drzwi i siadł do komputera. Natychmiast zapomniał o całym świecie. Ocknął się dopiero na głos dziewczyny: - Tak panu dziękuję, że pan wziął Paszczkę. Emil mi wszystko wytłumaczył. Czy na pewno nie

będzie pan miał nic przeciwko temu, żebym czasem przyszła się z nią pobawić? Zresztą na waszym osiedlu mieszka koleżanka mojej mamy. Ma psa Kidę. Jakby pan miał psa, toby pan ją znał. Psiarze zawsze się znają. To mogę czasem zajrzeć do Paszczki? - Oczywiście! - Adam poczuł, że uśmiech tej dziewczyny jest zaraźliwy, bo sam się już uśmiechał. - To ja odprowadzę Olę. -Jasne - powiedział Adam. Kiedy wyszli, sięgnął do zamrażalnika po lód. Natknął się tam na dziwną torbę foliową. W środku była spora, niekształtna gruda śniegu. Przez chwilę ją oglądał, a potem odłożył na miejsce. Wrzucił dwie kostki lodu do wysokiej szklanki. Nalał sobie soku pomarańczowego i rozejrzał się po mieszkaniu. W przedpokoju stały trzy pary męskich zimowych butów, których nikt do tej pory nie schował na pawlacz. Stare gazety i czasopisma tworzyły wysokie, makulaturowe sterty. Wielki kosz z narzędziami, których nigdy nie używali, stał na stole w jadalni obok pustych kartonów po sokach, butelek po wodzie i wielkiego bukietu irysów. Sześć sprasowanych paczek z sianem dla Joty leżało na krześle, które w kilku miejscach miało jeszcze ślady po dawnym, nawet ładnym lakierze. Na środku leżała porzucona przez Alana grzechotka w kształcie krowy. - Co tu jest takiego? Magnes czy co, że dziewczyny same tu przychodzą? Nawet z domu nie trzeba się ruszać. - Pokręcił z niedowierzaniem głową i już chciał wrócić do tłumaczenia, gdy nagle usłyszał, jak ktoś na dworze woła: - Kida! Kida! Wracaj natychmiast, niecnoto! Podniósł dłoń do góry i pogroził sufitowi. - Bożenko, nie zaczynaj od nowa, ja cię bardzo proszę. Czy nie mogłabyś się zająć jakimiś innymi sprawami? W tym momencie za oknem przetoczył się głuchy, bardzo bliski grzmot. - No dobrze, już dobrze, po co się wściekasz? I tak nic z tego nie będzie - mruknął. Przygładził włosy i wyszedł na balkon. Odszukał wzrokiem właścicielkę Kidy. Wychylił się i krzyknął: