Olga Gromyko - Wiedzma Opiekunka cz.2

OLGA GROMYKO Wiedźma

Opiekunka Część 2 Przełożyła Marina Makarewskaya

1

Rozdział 1 Rolar nalegał, żebyśmy wyruszyli natychmiast. Znaczy natychmiast po tym, jak on się przebierze (wynajmowany przez wampira pokój znajdował się w pobliżu), spakuje i nakreśli kilka zdań myślałyśmy, że będzie pisał podanie o urlop do swojego dziesiętnika, okazało się jednak, że dziesiętnikiem jest on sam, a list skierowany był do właścicielki, by nie ważyła się oddawać pokoju komu innemu czy wyprzedawać pozostawionych tam rzeczy. Kolczugę i miecz wampir sobie zostawił, ale zmienił strażniczą kurtkę i uprząż konia. „W przeciwnym razie będę się za bardzo rzucał w oczy i komuś mogą przyjść do głowy niepotrzebne pytania, czego strażnik z Witiagu miałby szukać w Jeziornej Krainie czy Arlissie" - wyjaśnił.Przed zmrokiem udało nam się pokonać prawie dwadzieścia wiorst. W zasadzie moglibyśmy przejechać więcej, ponieważ noc była naprawdę jasna i księżycowa, a konie się wcale nie zmęczyły, lecz na naszej drodze stanął jeden z dopływów rzeki Pieszczotki, niezbyt szeroki, ale bystry. Niestety, okoliczny most akurat został zniesiony przez wodę. „Już trzeci raz w tym miesiącu - ponuro wyjaśnił nam brygadier królewskich budowniczych, którzy właśnie od nowa wbijali podpory - a przecież stawiamy solidnie, jak dla siebie. No cud i tyle!" Uznaliśmy, że nie będziemy ryzykować pokonywania po zmroku nieznanej rzeki. Kupieckie wozy skręcały z traktu na drogę objazdową, przy której stał znak z napisem: „Trol-lowy most. Miedziak z pieszego, pięć z konnego, srebrnik od wozu". I w tym momencie dosyć żywo wyobraziłam sobie dziesiątkę wyrośniętych trolli, które w nocy w pocie czoła próbują osłabić darmowy most.Za rzeką zaczynała się Jeziorna Kraina, która zajmowała cały wschód kraju. W jej środku znajdowało się Driwo, ogromne jezioro z dziesiątkami wysepek i setkami zatoczek, wypełnione syrenami i dlatego zamknięte dla rybaków - jeżeli ktoś okazywał się na tyle głupi, by zarzucić sieć, to wracała ona pełna wodorostów, kłód, żab albo i z całkiem nieświeżym topielcem, specjalnie zachowanym na taką okazję. Najbardziej upartymi kłusownikami zajmował się kraken, olbrzymi wąż wodny z mackami zamiast płetw, zdolny sprowadzić na właściwą drogę nawet największego grzesznika - co prawda pośmiertnie... Do Driwa wpływało sześć dużych rzek i niezliczona ilość małych, które rozgałęziały się i przeplatały. Na wiosnę rozlewał się, zamieniając całą krainę w jedno olbrzymie jezioro, więc i zwierząt w okolicy nie żyło za dużo. Wioski również stały tam niezbyt gęsto, ale za to był to raj dla ptactwa oraz wszelakich istot wodnych.Najbardziej martwiła mnie kwestia zaginionego wilka. W czasie drogi nie widziałam go nawet kątem oka, choć akurat to jeszcze o niczym nie świadczyło - las nie przylegał bezpośrednio do traktu, a widniał niedaleko jako jednolita ciemna wstęga. Pod wieczór nawet otulił się niebieskawą mgłą. Oczywiście mogło się zdarzyć, że w ciągu dnia wilka odstraszali poruszający się po drodze ludzie. A teraz - świętujący w pobliżu budowlańcy, których natchniony, acz niezbyt trzeźwy i zgodny śpiew miał spore szanse wykończyć szczególnie płochliwych żywych albo i podnieść z mogił kilka trupów. - Za Pieszczotką od witiagskiego traktu odgałęzia się arlisski - poinformował nas Rolar. - Biegnie trochę bardziej na północ, więc jeżeli zjedziemy ze dwie wiorsty w dół rzeki, to rano, po tym jak się przeprawimy, wyprowadzę was do niego krótszą drogą. Dochodzące od ogniska robotników zaśpiewy spowodowały, że nawet Orsana nie miała do pomysłu żadnych zastrzeżeń, mimo że przez całą drogę jechała pomiędzy mną a wampirem, wyraźnie dając do zrozumienia, że nie darzy go zaufaniem. Zresztą trzeba powiedzieć, że winę za to

2

ponosił sam Rolar, który wydawał się czerpać znaczną przyjemność ze straszenia biednej dziewczyny. Opowiadał jej znane sobie albo po prostu naprędce wymyślone potworne legendy o wampirach, które kończyły się gorącymi zapewnieniami, że to wszystko kłamstwo i wymysł, knowania paskudnych wiedźminów, do których, miał nadzieję, ja i Orsana się nie zaliczałyśmy. Oblizywał się przy tym, że ho, ho... Ja trzymałam się trochę z boku i nie zwracałam uwagi na te bzdury, ale najemniczka raz po raz rzucała w kierunku gadatliwego wampira nieprzyjemny komentarz, zaczynając chyba rozważać karierę wiedźmina. Okazało się, źe znacznie wygodniej będzie jechać wąską glinianą drożyną ciągnącą się wzdłuż porośniętego krzewami brzegu, który powoli podnosił się i pod koniec drugiej wiorsty miał już wysokość końskiej piersi, a dalej zamieniał się w solidne urwisko, srebrzące się w świetle księżyca. Orsana już wyraźnie mruczała pod nosem: „Oś, wiedziałam, że tak będzie, zaciągnął do jakieś owrażyny, zaraz zasmokcza ta utopi", a Rolar rozglądał się dookoła wyraźnie zaniepokojony, gdy zupełnym przypadkiem udało mi się odkryć wygodne zejście do wody, na wpół schowane pod nisko zwisającymi pędami wierzby. Na brzegu czekała na nas wspaniała polanka, na której znalazło się nawet miejsce na ognisko i kilka grubych, osmalonych bierwion. Konie mogły poszczypać sobie trawkę, a otaczające polanę drzewa pozwalały rozpalić ognisko bez ryzyka, że będzie ono widoczne od strony wody albo traktu. Opału akurat wystarczało na rozniecenie ognia, lecz przydałby się również zapas na noc, zatem wampir, jako najlepiej radzący sobie po zmierzchu, został oddelegowany do lasu. Orsana zdjęła kolczugę i pas, ale zatrzymała miecz, po czym przerzuciła przez ramię długi ręcznik i ruszyła w kierunku brzegu. Ja natomiast zajęłam się urządzaniem miejsca na nocleg, czyli niepewnie podeszłam do najbliższego świerka, klepiąc się mieczem po dłoni. Miecz jak zawsze był tępy, jako że obchodziłam się z nim wyjątkowo nieporadnie i wolałam nie ostrzyć, by się nie zaciąć. Łamanie gałęzi wydawało się trudne, a rąbanie ich - zbyt głośne, ponieważ mogło ściągnąć uwagę rozbójników. Magia natomiast mogła zwalić na nasze głowy coś jeszcze mniej przyjemnego. Zresztą okoliczne potwory zbiegały się na wszystko jak leci, wliczając w to dźwięki toporów po północy, tak więc ostatecznie zdecydowałam się na magię i szybciutko dokonałam korekty kosmetycznej kilku świerków, pstrykając palcami w podstawę ich gałęzi. Posłania mi wyszły królewskie, pozostawało tylko rozpalić ognisko. I w tym momencie gdzieś daleko w lesie, a może na zalanej łące za lasem zawyły wilki. Smółka najspokojniej w świecie dalej szczypała trawę, co prawda postawiwszy uszy - ale wydawało się, że uważa jakieś tam wilki za coś stanowczo niegodnego swojej uwagi. Wianek i Karaś, rudy ogier Rolara, szli za jej przykładem, filozoficznie zakładając, że głodne wilki nie będą marnować czasu na serenady. A mnie zrobiło się nieco nieswojo i po raz pierwszy w życiu zaczęłam zazdrościć wilkołakom. Jest ci niedobrze i smutno, to możesz zamienić się w zwierzę i wyrzucić z siebie żal w szalonym biegu przez leśne chaszcze albo w smutnym wyciu... No dobra, kogoś się zje, bywa. Po co się szlajają i pchają na ząb... Za to rano jesteś wesoły i świeży jak ogóreczek, nie masz żadnych problemów czy rozterek! Może i ja powinnam spróbować? Co prawda zmieniać kształtu nie umiem, ale jeżeli stanąć na czworakach i... -Ua-uuuu!!! Wilki zdziwione umilkły. Smółka zakrztusiła się i zaczęła kaszleć, kręcąc łbem. Sama nie spodziewałam się takiego efektu - wycie bardziej przypominało wrzask, i to przedśmiertny. Dźwięczne echo przeraziło stado wron, któte nocowały w koronie świerka, ptaki z desperackim krakaniem zaczęły krążyć nad polaną, podczas gdy wszystkie okoliczne potwory na wyścigi z rozbójnikami rzuciły się albo nas szukać, albo w kierunku zgoła przeciwnym. Żeby was wszystkich! - Skoczyłam na nogi i z irytacją rzuciłam do ogniska kawałek błękitnego

3

płomienia. Część gałęzi rozprysła się po polanie, a reszta strzeliła ogniem prawie do samych czubków drzew. Szo to buło?! - Orsana nadbiegła od brzegu. Dziewczyna jedną ręką przy trzymy wała opadający ręcznik, a w drugiej ściskała rękojeść obnażonego miecza. Jej spojrzenie dziko błądziło po okolicy. Hto were-szaw? Może jakiś ptak? - zasugerowałam niepewnie. Taki żywcem patroszony, chcesz powiedzieć? -Nieprzekonana najemniczka opuściła miecz i dokładniej owinęła się ręcznikiem. - Nie, ty tam mów, co chcesz, ale mnie się to miejsce nie podoba! Niedobre ono jest, przeklęte! Chmara wilków, a teraz jeszcze jakaś zdziczała harpia raczyła przedrzeć gardziołko! Co to było?! - Z krzaków z trzaskiem wyskoczył Rolar, który mieczem tworzył dookoła siebie szeroką przesiekę. - Kto krzyczał? -Harpia - powtórzyłam chmurnie. - Przelatująca... Wampir z westchnieniem ulgi schował miecz do pochwy, obrzucił najemniczkę spojrzeniem i gwizdnął z zachwytem. Orsano, mówił ci ktoś kiedyś, że masz prześliczną tętnicę? Najemniczka rzuciła wampirowi spojrzenie pełne wstrętu, splunęła i w milczeniu skoczyła w dół na brzeg, nie zapominając zabrać ze sobą miecza. -Chciałem powiedzieć śliczne nogi - przyznał się nieco zawstydzony Rolar w odpowiedzi na mój niemy wyrzut. - Ale ona tak gwałtownie reaguje na moje żarty, że mnie jakby ktoś ciągnął za język! Po czym dodał szeptem: - Wolho, czy nie mogłabyś się lepiej kontrolować? Ja rozumiem, że to od ciebie nie zależy, ale jednak spróbuj, bo w przeciwnym razie... Co w przeciwnym razie? Nieoczekiwanie gdzieś w krzakach tuż obok nas odezwał się wilk. Nie zawył, a warknął krótko i nisko, jak gdyby strzelił z bata. Len! - Bez wahania rzuciłam się do przodu, ale wampir zdołał złapać mnie za kołnierz. -

Jesteś pewna?

Opamiętałam się. Nie umiałam rozróżniać wilczych głosów i istniała dokładnie taka sama możliwość, że odpowiedział mi jakiś tutejszy przywódca watahy, którego zadziwiłam nie mniej niż towarzyszy. Ale ile byśmy z Rolarem nasłuchiwali, ciąg dalszy nie nastąpił, nawet gałęzie nie zaszeleściły. Nie, a ty? - Doświadczenia z Dogewy podpowiadały mi, że wampira praktycznie nie daje się złapać z zaskoczenia, z daleka czują zbliżanie się dowolnej istoty żywej, czy byłoby to zwierzę czy człowiek, czy inny wampir. A poza tym potrafią bezbłędnie odróżnić jedno od drugiego. Rolar pokręcił głową. Władcy nie potrafi wykryć nawet straż granicy, przynajmniej póki go nie zobaczy. W krzakach siedziało jakieś zwierzę, ale teraz już go tam nie ma, proponuję więc coś przegryźć i kłaść się spać, ja popilnuję. Mogę postawić magiczną barierę. Postaw koniecznie. Ale dodatkowa ochrona nie zaszkodzi, a mnie dwie, trzy godziny snu wystarczą. A przy okazji, jak ta twoja bariera działa? Nie zwróci się przeciwko mnie, jeśli w środku nocy wpadnę na pomysł zwiedzić okoliczne krzaczki? Nie, nawet jeżeli dorobisz się ciężkiego rozstroju żołądka i będziesz co chwilę latał w tę i z powrotem. Wszyscy, którzy znajdowali się na polanie w momencie stawiania bariery, uznawani są za „swoich". Natomiast jeżeli granicę przekroczy ktoś obcy, oberwie po nogach, po czym zostanie

4

odrzucony do tyłu, a my usłyszymy głośny dźwięk. -Jaki dokładnie? Niezdecydowanie wzruszyłam ramionami. Najczęściej niecenzuralny. Ale może się skończyć na zwykłym łupnięciu o ziemię. Nie ma co, ciekawa pobudka nas czeka - uśmiechnął się Rolar. - Szczególnie jeżeli rozbójnicy zdecydują się atakować jednocześnie. Wiesz, jednak będę stał na straży, a koło świtu zrobię zwiad. I jeżeli wszystko będzie spokojnie, to się chwilę prześpię. Rozumiałam jego obawy. Wampiry śpią bardzo mocno - jak martwi, i to w dosłownym sensie tego słowa pomyłkę naprawdę nietrudno. Rolar będzie potrzebował nie mniej niż trzech minut, żeby dojść do siebie, a do tego momentu ciężar obrony spadnie na mnie i Orsanę. Może być, że właśnie tę słabość wykorzystali rozbójnicy, którzy zaatakowali poselstwo w środku nocy, bo w przeciwnym razie sześć wampirów, na czele z Lenem, bez trudu załatwiłoby całą bandę, nawet jeśli ta liczyłaby sobie nie dwudziestu, a trzydziestu ludzi... Najprawdopodobniej ludzi, pomyślałam z goryczą. Co prawda nie trafiłam na żadnego rozbójniczego trupa, co było bardzo dziwne -bo przecież zgodnie z ich własnymi zapewnieniami stracili siedmiu. Może zdążyli zakopać? Chociaż z drugiej strony nie mieli na to za dużo czasu, góra dwie godziny. Więc najpewniej po prostu odciągnęli w krzaki i przywalili gałęziami. Tylko po co? Bali się, że ich ktoś rozpozna? Moje rozmyślania przerwane zostały przez Orsanę, której wampir zaproponował dwa kładnie za „jednego malutkiego łyka, w celach leczniczych", czym zarobił na policzek. Najemniczka akurat przeplatała warkocz w tej chwili, wściekła i rozczochrana, sama przypominała strzygę. Głośno domagała się zaprzestania „znu-szannia nad uczciwą diwczyną", a nie mniej oburzony Rolar z sarkazmem w głosie dopytywał się, odkąd to ugryzienie za pieniądze uznawane jest za nieprzyzwoitą propozycję. Zupełnie nie przejęli się takim drobiazgiem jak nieoczekiwanie zanikłe głosy i przez jakiś czas wcałe skutecznie wykłócali się przy użyciu rąk, po czym opamiętali i z niezrozumieniem zapatrzyli na mnie. -

Nie zdejmę, póki się nie pogodzicie - stwierdziłam ze zmęczeniem. - Albo rzucajcie losy, kto

jedzie ze mną dalej, a kogo udusimy, żeby nie przeszkadzał spać. W tym momencie oboje wbili spojrzenia w czubki własnych butów i rozłożyli ręce - że niby co za problem, nawet patrzeć nie będę w jego (jej) kierunku. Udałam, że wierzę. * Obudziłam się sama, nie niepokojona przez nikogo. Zaczynało świtać. Orsana spała w najlepsze, a Rolar w zamyśleniu oglądał malutkiego nietoperza, który zwisał z jego palca wskazującego. Ledwie się poruszyłam, a zwierzątko rozluźniło suche łapki i jak chmurka szarego dymu znikło w lesie, gubiąc się wśród liści. Stary znajomy? - spytałam sennie. Znajomy, ale nie mój - westchnął wampir. - Niestety, nie umiem rozmawiać z nim jak należy, a to by się bardzo przydało. Nietoperze są oczami i uszami władców, którzy przy ich pomocy mogą kontrolować całą dolinę bez wychodzenia za próg własnego domu. Oczywiście, jeżeli sobie tego życzą. Jeżeli? Władczyni Arlissu nie przepada za nietoperzami. Osobiście podejrzewam, że po prostu się ich boi, jak każda kobieta.

5

Całą dolinę, mówisz? - Gwizdnęłam z szacunkiem. Magowie również potrafią prowadzić obserwację przy użyciu cudzych oczu, ale mało kto potrafi osiągnąć wyraźny obraz z odległości większej niż jedna trzecia wiorsty. Z dźwiękiem sytuacja miała się niewiele lepiej -maksimum wiorsta. - Ale przecież nietoperze latają tylko w nocy, a zimą w ogóle zasypiają. I dlatego większość kradzieży w Dogewie ma miejsce właśnie zimą - uśmiechnął się Rolar. - Żeby się nie okazało, że władca akurat na nie przypadkiem trafił. O ile mi wiadomo, Arrakktur dosyć często korzysta z usług nietoperzy, i to nie tylko dla zaspokojenia ciekawości. - Zniżył głos: - Siedem lat temu jakiś troll będący w Dogewie przejazdem zabił i obrabował dwie samotne wampirzyce, cepem zniósł głowę strażnikowi, który próbował go zatrzymać, po czym przekroczył granicę, więc próby dogonienia go były zdecydowanie spóźnione i skazane na porażkę. Inny władca rozpocząłby długi i najpewniej nieskuteczny spór z trollim klanem, żądając wydania przestępcy, ale nie Arrakktur. Nietoperze dogoniły mordercę już w Kamieńcu, na samym środku centralnego placu, za dnia, gdy słońce stało w zenicie, po czym żywego rozdarły na malutkie kawałki -na oczach setek ludzi. Wynikł z tego straszliwy skandal dyplomatyczny, który prawie zakończył się wojną, ponieważ trolle zgadzały się na okup za zabójstwo współ-plemieńca, a władca w ogóle nie chciał o tym słyszeć. O dziwo, trolle w końcu uznały argumenty Lena i nawet zaczęły go szanować, bo ich prawa są w zasadzie bardzo proste, więc stary zwyczaj „krew za krew" żyje i ma się wcale dobrze. Ale po tym wypadku Lena zaczęli się obawiać nawet dogewscy Starsi, nie mówiąc o ludziach. Gdyby wróg, który zabił troje moich przyjaciół, miał tuż-tuż uciec, to też miałabym w głębokim poważaniu, co i kto o mnie pomyśli. Na głos powiedziałam: Jestem pewna, że z człowiekiem albo wampirem nigdy by tak nie postąpił. Przecież są inne sposoby, nie takie... widowiskowe. Na przykład najemnicy. - Spojrzałam na spokojnie śpiącą Orsanę, lecz wyobraźnia odmówiła współpracy, jeśli idzie o wizję dziewczyny w ciemnym zaułku, z zimną krwią pakującej zatruty sztylet pod żebro przechodzącego obok trolla. Zgadza się. Trolle uznają tylko brutalną siłę, więc właśnie to im pokazał. Problem jednak polega na tym, że zobaczyły jej pokaz nie tylko one, a naprawdę mało kto zna Arrakktura na tyle dobrze, by nazywać go Lenem. Nie pojawił się? Nie, chociaż wilki całą noc kręciły się dookoła i oblizywały w kierunku naszych koni. Dobrze, szturchnij swoją przyjaciółkę, zjemy śniadanie i będziemy się zbierać. Obudzenie Orsany okazało się wcale nie takie proste. Zwykle najemniczka zrywała się po lekkim dotknięciu w ramię, a dziś musiałam prawie ją kopać. Nie jesteś przypadkiem chora? - spytałam ze zmartwieniem. Nie. - Dziewczyna szeroko ziewnęła, masując ramię z widocznym odciskiem rękojeści miecza, który w niezrozumiały sposób znalazł się pod kocem. - Nie wyspałam się... Pilnowała - z przyjemnością doniósł Rolar. - Ja was, a ona mnie. Przez całą noc nie spuściła z oka! Ja się trochę zabawiłem: przespacerowałem się dookoła ogniska, oblizałem parę razy, przegimnastykowałem skrzydła... Teraz będzie nam wmawiał, że to dla zabawy... -burknęła nieco zawstydzona, ale wcale nie przekonana dziewczyna. - Tylko czekał, aż zasnę! A i tak nad ranem zasnęłaś - naśmiewał się wampir, przygotowując sobie grubaśną kanapkę z serem i szynką. I natychmiast zapłacił za zachłanność, gdyż jego kły ugrzęzły w powstałej konstrukcji - ani tam, ani z powrotem. Orsana nie powiedziała ani słowa, ale obserwowała całą scenę z tak wyraźną złośliwą uciechą, że biedak jednym pociągnięciem wydarł kanapkę z ust, prawie

6

zostawiając w niej całą szczękę. No i po co ci te kły? - zażartowałam. - I przy jedzeniu zawadzają, i dziewczyny normalnie nie można pocałować. Całować, jeszcze czego... Za to wygodnie się gryzie. - Rolar obmacał kły, uspokoił się i wykonał drugie podejście do kanapki. * Gdy zalaliśmy ognisko i ruszyliśmy w kierunku brzegu, nad horyzontem już pojawiło się słońce, które puściło po rzece złocistą ścieżkę. Poranek był bezwietrzny, więc woda wydawała się nieruchoma i o prądzie przypominały tylko przepływające obok nas drzazgi i drobne falki przy trzcinach. Ale śliczny będzie dzionek! - energicznie ogłosił wampir, bosą stopą dotykając wody. - O, cieplutka jak krew prosto z gardła! Zaraz się szybciutko przeprawimy na tamten brzeg. Szczęśliwie jest płaski, i można ruszać dalej. Aha, wypleciemy sobie z trzcin i kory wygodną łódeczkę, po czym oddamy się na łaskę żywiołów - pochmurnie przytaknęła Orsana. Jakie, na leszego, żywioły? - prychnął Rolar. -Przeprawimy się wpław, tu jest góra ze sto łokci. Nie mów mi tylko, że nie umiesz pływać. Umiem - obraziła się najemniczka. - Ale kto wie, może tam są pijawki? Wczoraj coś zaczęło gryźć mnie w nogę, ledwo co zdążyłam otrząsnąć! Może to był kraken? - podchwytliwie zapytał wampir. Nie, pijawka - wycedziła najemniczka przez zęby. -I na pewno nie była tam sama! Ja i Rolar spojrzeliśmy po sobie ze zdziwieniem. Orsana, powiedz mi, jak ty w czasach swojej chłopskiej młodości prałaś ubranie w rzece? - nie wytrzymałam. Normalnie prałam, z pomostu - burknęła dziewczyna, ale przestała wymawiać się pijawkami. Szybko rozebrała się, zwinęła ubrania w schludny pakunek i przytroczyła sakwę do przedniego łęku siodła. Złapała za wodze, w połyskliwej chmurze rozbryzgu przebiegła po płyciźnie, po czym z piskiem zanurkowała. Rzeczywiście umiała pływać, nie łapała za końską szyję i nie zo-srawała w tyle za Wiankiem, więc już po chwili znaleźli się na przeciwległym brzegu, o jakieś pięćdziesiąt łokci w dół rzeki. Zanim weszliśmy do wody, Rolar z miną spiskowca szepnął do mnie: Na twoim miejscu bym jej nie ufał. Moim zdaniem, coś przed nami ukrywa. Pewnie tak. - Wzruszyłam ramionami. - Ale dokładnie to samo można powiedzieć o każdym z nas, nie sądzisz? Przecież nie mówię, że jest zdrajczynią czy wrogiem - poprawił się Rolar. - Po prostu, gdy opowiada o sobie, wyczuwam jakiś fałsz. To dlaczego nie powiesz jej o swoich podejrzeniach osobiście? Hej, długo się tam będziecie guzdrać? - dobiegło z drugiego brzegu. Ciebie uprzedziłem, więc tyle mojego. - Wampir złapał Karasia pod ogłowiem i ruszył przodem po wodzie. Przekonanie Smółki okazało się dużo bardziej skomplikowane. Gdy tylko wyczuła głębię, zaparła się wszystkimi czterema kopytami tuż na jej brzegu, nie dała się przekonać ani prośbami, ani groźbami, aż w końcu jakaś pomocna pijawka capnęła ją za tyłek. Kobyła bez namysłu rzuciła się do przodu, chwilę szamotała, po czym dosyć szybko przyzwyczaiła się i popłynęła za mną. Niestety,

7

cieszyłam się za wcześnie - w połowie rzeki Smółka z zachwytem wpadła na to, że umie nie tylko pływać, ale i nurkować, po czym znikła pod wodą razem z całym bagażem. Wynurzyła się dopiero przy brzegu, energicznie otrząsnęła, od stóp do głów zachlapując rechoczących Rolara i Orsanę (rechot natychmiast ustał), po czym postawiła uszy i ze zdziwieniem zapatrzyła się na niezadowoloną z czegoś właścicielkę. Szczęśliwie skórzane sakwy nie zdążyły przemoknąć na wylot, zatem naprędce wysuszyłam je zaklęciem i mogliśmy ruszyć w dalszą drogę. Arlisski trakt mało różnił się od witiagskiego - był dokładnie tak samo szeroki, wydeptany, ze słupami mierniczymi co wiorstę. Ale z jakiegoś powodu całkowicie bezludny. Jak również bezelfny, bezkrasnoludny i bezwampirny. W ciągu dnia nikogo nie napotkaliśmy ani nie dogoniliśmy, co poważnie zaniepokoiło Rolara - z tego, co opowiadał, wcześniej kupieckie wozy rozdzielały się pomiędzy traktami mniej więcej po równo. Wampir głośno żałował, że poprowadził nas na skróty, omijając rozwidlenie - może wisiało tam jakieś ostrzeżenie, na przykład o epidemii albo pladze strzyg w okolicznych lasach. Jak chcesz, to wrócimy - zaproponowałam, ponieważ jego obawa udzieliła się również mnie. Stracimy na to pięć do sześciu godzin, ale rzecz jest tego warta. Wampir pokręcił głową: Innej drogi do Arlissu nie ma, a przełożyć wizyty nie możemy, więc co to za różnica? Zapytamy w pierwszej napotkanej wiosce. Ale wioska nijak nie dawała się napotkać. Orsana drzemała w siodle, co rusz opuszczając głowę na piersi i niebezpiecznie kiwając się z boku na bok. Przed upadkiem ratowały ją wyłącznie stopy w strzemionach i płynny krok ogiera. Rolar złośliwie chichotał w brodę. Mimochodem zagroziłam wampirowi, że jeśli nie przestanie straszyć po nocach mojej przyjaciółki, to któregoś ranka sam obudzi się z dwiema schludnymi dziurecz-kami w gardle. Wampir pozwolił sobie zwątpić w moją krwiożerczość i zauważył, że wcale Orsany nie straszy, tylko ćwiczy. Mówiąc krótko, pleni rozpowszechnione przestarzałe przesądy. Wszystko słyszę... - sennie mruknęła najemniczka, nie podnosząc głowy. - Jedyny przesąd, który wymaga wyplenienia, to ty... Orsano, skoro się tak boisz wampirów, to dlaczego jedziesz z Wolhą do Arlissu? Nie boję się wampirów - odgryzła się dziewczyna. - Irytuje mnie jedna jedyna nudna strzyga, która przez całą noc zgrzytała zębami i machała skrzydłami nad moim uchem, nie pozwalając mi zasnąć. To z głodu nie mogłem spać - z udawanym smutkiem westchnął wampir. - I tylko nie mów mi, że dziś znowu będę musiał się położyć z pustym żołądkiem? Mogę zaproponować kołek osinowy w brzuch -sapnęła najemniczka, która nadał nie otwierała oczu. Ale może chociaż kilka kropli z palca, żeby doprawić kaszę - błagalnie jęczał Rolar. - A ja przy obiedzie oddam ci swój przydział słoniny!

Orsana rozsądnie powstrzymała się przed dalszą kłótnią, a może zwyczajnie zasnęła. Dziś to ja jechałam pośrodku, więc zniżyłam głos i odezwałam się do wampira: Rolar, a jeżeli dobrowolnie oddam rear, powiedzmy, tobie, to czy będziesz uważany za opiekuna? Formalnie tak, jednak nie będę mógł zamknąć kręgu - zaniepokojony Rolar przekręcił się w siodle, by móc widzieć moje oczy. - Ale przecież tego nie zrobisz?

8

Nie, w żadnym razie - uspokoiłam go. - Tylko nadal próbuję zrozumieć, do czego on mógłby się przydać rozbójnikom. Rolar podkręcił wąsa i przypadkiem urwał go razem z brodą - pewnie trzymający zarost klej za bardzo nasiąkł wodą podczas przeprawy. Nie dadzą rady przeprowadzić obrządku, a raczej nie będą nawet próbować. - Wampir z rozkoszą podrapał się po podbródku. Bez wąsów i brody wyglądał młodziej i, o dziwo, bardziej poważnie. Powiedziałabym nawet, że dostojniej, w czymś przypominając mi dogew-skich Starszych. - Jeżeli mieli zamiar porwać Lena, to dokładnie z tym samym skutkiem mogli zażądać okupu, a nawet i podwójnego: za wilka i za rear. Rolar, ale mnie się coś nie zgadza. - Pochyliłam się w lewo, złapałam wodze Wianka, które wypadły Orsa-nie z rąk, po czym okręciłam je dookoła łęku swojego siodła. - Jaki jest sens płacenia szantażystom, jeśli krąg może zamknąć tylko opiekun? A rozbójnicy nawet słowem o nim nie wspomnieli i bardzo się zdziwili, nie znajdując reara na szyi Lena. Wydaje mi się, że amulet interesował ich wyłącznie jako sposób sterowania wilkiem. Albo jako gwarancja, że władca nie wróci zza grobu jeszcze bardziej rozeźlony, niż kiedy go zabijali - zasugerował Rolar, niechętnie przyklejając brodę z powrotem. - Ale mam dość tego cholerstwa, drapie... No to zdejmij, tutaj przecież sami swoi. A tak przy okazji, tobie z nią jest zupełnie nie do twarzy. A co, jeśli kogoś napotkamy? Jestem zbyt podobny do wampira, żeby otwarcie jechać arlisskim traktem. Tutaj często spotyka się zasadzki wiedźminich band. Zarzucą nas czosnkiem z krzaków? - spróbowałam rozładować sytuację. Rozstrzelają z bliskiej odległości srebrnymi bekami - bez cienia uśmiechu odparł wampir. Praktyka pokazała, że jest to dużo bardziej skuteczne. Co prawda teraz ucieszyłbym się nawet z wiedźmina. Za cicho tutaj. Myślę, że wiedźmin ucieszyłby się z ciebie wcale nie mniej. On pewnie też się czuje nieswojo, siedząc samotnie przy pustynnej drodze i zastanawiając się, gdzie się wszyscy podziali. Zachichotałam, wyobrażając sobie zarośniętego, zdziczałego wiedźmina, który z otwartymi ramionami wybiegnie nam na spotkanie. - Rolar, a z czego jest zrobiony rear? Jak on działa? Znajduje się w nim kamyczek z tamtej strony kręgu. Władca sam przynosi go z drogi i przez kilka lat nosi na piersi, pozostawiając odcisk swojej istoty. Rear nie należy do tego świata i lekko go zniekształca, na przykład zagłusza myśli. Ale jego podstawowym przeznaczeniem jest ułatwienie przejścia opiekuna. Pęd kamienia do powrotu na drogę staje się swoistą nicią przewodnią. Do spotkania ze mną Len ani razu nie zamykał kręgu, znaczy nie aktywował! Skąd w takim razie wziął kamień? Wampir uniósł się w strzemionach, przyglądając się wąskiej ścieżce po prawej stronie traktu, przy której leżał płaski kamień z topornie wyciętym krzyżem. A kto powiedział, że władca potrzebuje kręgu? Inna rzecz, że bez niego daleko nie zajdzie i nie da rady kogokolwiek wyciągnąć. ...Ból w nogach staje się nie do wytrzymania, ale nie jest to zmęczenie - mięśnie łapie skurcz i trzeba, ale jednocześnie nie daje się iść dalej... Rolar, a gdzie znajduje się „tamta strona"? Gdzie otwiera się krąg? Inny czas, wymiar, świat? Władczyni ci wszystko wyjaśni. - Rolar gwałtownie zmienił temat: - Może zrobimy postój? Konie są zmęczone, czas najwyższy na obiad, a tamta ścieżka prowadzi do źródełka, zwanego również świętym źródłem. Orsana, pobudka! Rusz no trochę tę zastygłą krew, czas na obiad! Świętym? - zaciekawiłam się, zatrzymując Smółkę, a razem z nią Wianka. Orsana przeciągnęła

9

się i rozejrzała na boki. Zgadza się. Jak mówi legenda, któregoś razu po tym trakcie przechodził wędrowny dajn. - Rolar zsiadł z konia i bez szczególnego szacunku wkroczył na legendarną drogę. - Zawczasu święty ojciec spożył nieco za dużo chmielnego napitku, więc od rana męczyło go narastające pragnienie. I gdy nie było już żadnej możliwości, by dalej go znosić, dajn upadł na kolana i wzniósł modlitwę do wszystkich czterech bogów naraz. Bogowie, najpewniej z własnego doświadczenia znający skutki regularnych imprez, zniżyli się do spełnienia prośby cierpiącego i spod korzeni wielkiego dębu wytrysnęło źródełko. Oczywiście źródełko ogłoszono świętym i w jego kierunku natychmiast ruszyły tłumy pielgrzymów. Nie widzę tu żadnego dębu - zgłosiłam swoje zastrzeżenie do opowieści, podziwiając jednorodnie sosnowy las dookoła. Kilka lat temu został ścięty. Wysechł, zgnił od środka i zapowiadało się, że spadnie spragnionym na głowy, przy okazji zawalając źródło. Pozostawiono gru-baśny pień, ale niewychowani pielgrzymi zaczęli pisać na nim nieprzyzwoite słowa, więc pień też został wykarczo-wany. Ku mojemu, khm, wielkiemu żalowi. W upalny dzień bardzo przyjemnie siedziało się na pieńku, piło wodę, czytało, można było dodać coś od siebie... Czy ty w elfim zamku w Witiagu często bywasz? -niewinnie spytała Orsana. Kilka razy zajrzałem ze znajomymi, nic szczególnego. Dlaczego wam tak wesoło? - pogubił się wampir. -

A nic, tak nam się coś przypomniało...

Po kolei napiliśmy się i napełniliśmy flaszki w płytkim, wyłożonym kamieniami dołku, z którego wyciekał cieniutki strumyk. Woda okazała się tak zimna, że szczękę łapał kurcz. Lekko śmierdziała stęchłymi jajami, ale Rolar zapewniał, że wystarczy zostawić naczynia przez chwilę otwarte i zapach zniknie bez śladu. Postój urządziliśmy tuż obok, koło źródełka, na polance porośniętej soczystą trawą z kwitnącymi poziomkami. Z ciekawości otworzyłam mapę i wykryłam, że źródełko jest na niej zaznaczone jako Zdybyrowa Radość i, co dużo ciekawsze, w okolicy znajduje się również wieś Zdybyrowy Upad. To pewnie tam szanowny dajn się upił. No to wy rozpalcie ognisko i gotujcie obiad, a ja się przejadę - zdecydował wampir. - Sprawdzę co i jak. Odczepił od siodła sakwę z jedzeniem i rzucił Or-sanie. Tam masz chleb, ziemniaki i kilka śledzi, trzeba je tylko wyczyścić. Wolho, pójdziesz po opał? -

Spokojnie.

Czy te gałęzie nie będą dla ciebie za ciężkie? -z nieoczekiwaną troską spytała Orsana. - Jeśli chcesz, to ja pójdę do lasu, a ty się weź za gotowanie. Coś ty, przecież nie zamierzamy piec dzika. Wystarczy jedno naręcze, a tyle to jakoś doniosę. Miałam ochotę rozprostować nogi. Byłam zbyt leniwa, żeby zbierać chrust po jednej gałązce, zatem zaszłam dosyć daleko, aż napotkałam niewielką powaloną sosnę, cieniutką, ale długą i suchą. Okazała się nieco za ciężka, więc musiałam ją wlec, idąc tyłem, obiema rękoma trzymając za pień i co chwila oglądając się przez ramię. Młode, jednak całkiem rozłożyste drzewko uparcie czepiało się każdego napotkanego pnia, krzaka czy korzenia, nie mając najmniejszego zamiaru pomagać nam w przygotowaniu obiadu. Po udei y.cniu plecami w trzecie z kolei drzewo ze zdziwieniem skonstatowałam, że było ono bardziej miękkie niż poprzednie. Czy to ja się już przyzwyczaiłam? Obejrzałam się z irytacją, upuściłam sosenkę i prawie krzyknęłam pełnym głosem - przede mną nieruchomo stał postawny, brodaty facet w ciemnym odzieniu, z olbrzymim toporem w rękach. Nieznajomy w milczeniu świdrował mnie wzrokiem, a jego broń wymownie lśniła.

10

Dzień dobry - wydukałam uprzejmie. - Jakieś problemy? Trafiłam w sedno. Problemy natychmiast się pojawiły. Miałam je ja. -Oddaj mi rear! - znacznie mniej uprzejmie ryknął facet, nawet się nie przywitawszy. Nie spodobały mi się ani głos, ani jego ton, ani treść. Takim grobowym tonem zwykle wieszczyły pytie po wejściu w trans (albo gdy dla polepszenia samopoczucia klienta udawały, że weń weszły). A i twarz miał jakąś zastygłą, nieżywą. Cofnęłam się, zezując na podstawowy argument nieznajomego - ciężki, szeroki topór drwala na długim, wykrzywionym stylisku. Coś mi podpowiadało, że szykowanie zapasu drewna interesuje tego człowieka najmniej ze wszystkiego i ze znacznie większą przyjemnością „przyszykuje" on pewną stawiającą się wiedźmę. Oddaj, oddaj po dobroci - zawył. Ruszył w moim kierunku, jakoś tak bardzo nieprzyjemnie i obiecująco kręcąc „toporkiem" w sękatych dłoniach. Nie przypominał rozbójnika, nie mówiąc już o wampirach. Chociaż przyznać trzeba, że jego żółte, rzadkie i krzywe zęby budziły nie mniejsze przerażenie niż kły. A pan milo poprosi - odgryzłam się, desperacko rozmyślając, co będzie lepsze: wstydliwa ucieczka czy bohaterska śmierć, jeśli ten człowiek nie jest tutaj sam. Ku mojemu zdumieniu „drwal" zatrzymał się, zastanowił, z namysłem marszcząc czoło, i pochmurnie odburknął: Tysiąc kładni. Mało - rzuciłam i dopiero potem zorientowałam się, że za takie pieniądze można bez problemu przeżyć w mieście z dziesięć lat, a mieszkając w wiosce, w ogóle pławić się w bogactwie do głębokiej starości, po czym uszczęśliwić długo oczekiwaną śmiercią z pół tuzina potomków-dziedziców. Pięć tysięcy. Ciekawe, skąd on weźmie tyle złota? Nawet jeżeli rozbójnicy przez miesiąc pracowicie grabili wszystkie karawany przejeżdżające po witiagskim trakcie (a przy tym udało im się pozostać niezauważonymi) i żyli w trybie surowego oszczędzania o chlebie oraz wodzie, to musieliby pożegnać się ze wszystkimi złupionymi skarbami. A dziesięć pan da? Dam. - Nawet się nie zastanowił, więc zaczęłam podejrzewać jakiś haczyk. Pieniądze z góry. Dobrze.w brylantach. Może być? -

Nie, mało. Poza tym pieniądze szczęścia nie dają. A jeśli dają, to takie wątpliwe, dodałam w

myśli. No to jak mam cię uszczęśliwić? - ryknął „drwal", który chyba tracił cierpliwość. Pan zatańczy. Co?! Pan zatańczy - powtórzyłam spokojnie. - A ja sobie popatrzę i się zastanowię. Żarty sobie ze mnie stroisz, dziewko?! - zorientował się chłop, wygodniej złapał za topór i ruszył w moim kierunku. Powoli, jak gdyby dając mi ostatnią szansę do namysłu. Leszy wie co mnie podkusiło, jednak w tym momencie użycie magii nie przeszło mi nawet przez myśl. Pochyliłam się, wyszczerzyłam zęby i z głuchym rykiem ruszyłam chłopu na spotkanie. No dobrze, nie do końca na spotkanie, szłam lekko w lewo, przymierzając się do szyi pod uchem. Trudno powiedzieć, czy mężczyzna przestraszył się, czy zagapił, ale jego oczy uzyskały rozmiary kładni, a kostki desperacko zaciśniętych palców pobielały. Zaczęliśmy krążyć dookoła siebie, wyczekując, które pierwsze otworzy się na cios. Ja syczałam i kłapałam zębami, robiąc fałszywe wypady, a on chował się za toporem, po którego ostrzu tańczyły niezrozumiałe czerwone odblaski,

11

jak gdyby za moimi plecami paliło się ognisko. Całkowity idiotyzm sytuacji pogłębiał się obopólną pewnością, że robimy dokładnie to, co trzeba, i oboje wybraliśmy najlepszą taktykę. Chłop z toporem wyglądał groźnie, ale z jakiegoś powodu nie śpieszył się z rąbaniem bezbronnej, szalonej wiedźmy wspomnianym narzędziem, wybierając raczej uchylanie się i obronę. Jego ruchy wydawały mi się coraz bardziej powolne i niezgrabne, po chwili miał już trudności ze staniem twarzą w twarz, a po jego skroni spłynęła kropla potu. Nie widziałam jej, ale poczułam, oblizałam się i nieoczekiwanie zrozumiałam, że te odblaski na ostrzu pochodzą z moich oczu. I dokładnie w tejże chwili odblaski zniknęły, a na mnie otrzeźwiająco niczym zimna woda spadł strach. Co się ze mną dzieje? Co ja wyprawiam?! Topór świsnął tuż przed moim nosem, ledwie zdążyłam odskoczyć do tyłu. Następny cios sparowałam magiczną tarczą, drwala odrzuciło na bok, jednak utrzymał się na nogach. Nie miałam dość czasu na stworzenie bojowego pulsara, lecz nie było również takiej potrzeby - przygłuszony warkot po prawej zwrócił uwagę nas obojga. Pod kiwającymi się gałęziami świerka z nisko opuszczonym łbem i nastroszoną sierścią na karku stał biały wilk. Jego górna warga nerwowo drżała nad wyszczerzonymi kłami. „Drwal" szybko i co ważniejsze, słusznie ocenił stosunek sił. Jeszcze zatańczę na twoim grobie! - obiecał mi już z krzaków. Powoli przesunęłam rękę w kierunku kołnierza, próbując namacać rzemień reara. Warkot przybrał na sile, uszy przycisnęły się do głowy. Niestety, nie miałam okazji pokazać wilkowi amuletu - już zebrany do skoku zwierzak nagle zerknął w bok, odwrócił się i bezdźwięcznie znikł pomiędzy drzewami. Wolha, gdzie cię nosi? - Kroków Rolara nie usłyszałam, wampir pojawił się za moimi plecami jak gdyby znikąd, powodując, że podskoczyłam. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. A gdzie góra chrustu? Zabłądziłaś czy jak? Nie, odbywałam fajną rozmowę z miejscowym wesołkiem, który śpiewa i tańczy na pogrzebach. - Schowałam już niepotrzebny rear pod koszulę. -Co? Nic, zapomnij. Widziałam Lena. Znaczy wilka. Chciałam pokazać amulet, ale nie zdążyłam. Znowu nawiał. Wydaje mi się, że to już bez znaczenia. Wie, że jesteś opiekunką, bo jaki inny powód mógłby mieć, żeby przejść naszym śladem przez całą Belorię? Ale dlaczego znowu uciekł? Prawdopodobnie mu się nie podobasz. Co?! Jesteś człowiekiem - sprecyzował Rolar. - Wilki odbierają wampiry jako członków stada, a ludzie są dla nich najgorszymi wrogami. Len oczywiście ufał ci bardziej niż komukolwiek, ale wilk nie ma o tym pojęcia, a naturalne strach i nienawiść zwyciężają. No wiesz... - burknęłam obrażona, podejrzewając, że Rolar nie jest daleki od prawdy. Stosunki pomiędzy wilkami i ludźmi były nie mniej napięte niż te pomiędzy ludźmi i wampirami, na które przynajmniej nie urządzano nagonek z psami. - To co ja mam w takim razie robić? Czekać. - Rolar wzruszył ramionami. - Może się rozmyśli... albo przyzwyczai. A udało ci się wyjaśnić, co z traktem? - Schyliłam się i ponownie złapałam za sosnę. Popytałem dookoła, ale tak do końca nikt nie wie. W tej wiosce jest ledwo pół tuzina chałup, żyją w takim odosobnieniu, że nawet doroczna wycieczka na jarmark do sąsiedniej wsi to wielkie wydarzenie. Oficjalnie traktu nikt nie zamykał, to pewne, można z niego spokojnie korzystać, ale z jakiegoś powodu kupcy przestali jeździć do Arlissu. Może podniosły się cła importowe?

12

Jak również eksportowe? I elfie sery gniją w magazynach? Wampirowi takie wyjaśnienie również się nie spodobało, ale innego nie mieliśmy. Plaga i strzygi odpadają, czyli już jest nieźle. Chodź, Orsana pewnie już nie może się nas doczekać. Daj mi to drewienko, poniosę.

Rozdział drugi W leżących na trawie ciemnych, paskudnych bryłkach jakoś można było jeszcze rozpoznać ziemniaki, które wraz z utratą skórki skurczyły się dwukrotnie. Pozostawało jednak zagadką, co Orsana zrobiła ze śledziami. Chyba wyżęła. Co to jest? - chmurnie zapytał Rolar, podnosząc za ogon bestialsko umęczoną rybkę. Z naszych wytrzeszczonych oczu Orsana wywnioskowała, że coś jest nie tak. Śledź - odparła ostrożnie i po chwili wahania dodała: - Czyszczony. No nie mów... w życiu bym nie zgadł - fałszywie zdumiał się wampir, powoli kręcąc śledziem przed oczyma. Miejscami zwisały z niego płaty skórki z łuskami, miejscami widać było kręgosłup. Mimo to z jakiegoś powodu najemniczka nie pofatygowała się wypatroszyć biedactwa. - A co się stało z ziemniakami? Jeżeli miałaś zamiar je gotować, to dlaczego od razu nie włożyłaś do wody? -

I po co w ogóle było je obierać? - poparłam Ro-lara. - Upieklibyśmy w popiele albo

ugotowali od razu w skórce. No to sami ugotujcie - najeżyła się Orsana. - Ja nie jestem kucharką. No co za problem, ziemniaki się zrobiły trochę ciemne... W wodzie z powrotem staną się jasne? A tym bardziej w węglach - złośliwie przytaknął Rolar. - Czy ty wiesz, ile mnie kosztowało zdobycie tego jedzenia. To jeszcze mi powiedz, że dla niego zagryzłeś człowieka. - Orsana przeszła w głuchą defensywę, grzebiąc obcasem po ziemi i sapiąc z oburzeniem. Było widać, że jest zawstydzona i zasmucona smętnym wynikiem kucharzenia nie mniej od nas. Nie zagryzłem, ale gdyby gospodyni złapała mnie w swoim spichlerzu... Czy ty pierwszy raz na oczy widziałaś nóż i fartuch? - Wampir, niezaspokojony szczerą skruchą Orsany, postępował w jej kierunku, oskarży-cielsko potrząsając nieszczęsnym śledziem. - Jak ci się udało wyrosnąć na wsi i ani razu nie zajrzeć do kuchni, moja ty córeczko tatusia? Czy ty w ogóle oprócz machania mieczem cokolwiek umiesz? A ty nawet i tego nie potrafisz - rzuciła Orsana. -Rzemiosło wojownika to machanie mieczem, a nie sterczenie w kuchni... O nie, kochana, i tu się mylisz! - Rolar nakręcał się coraz bardziej. - Prawdziwy wojownik musi umieć gotować, prać, a poza tym obejść się bez jedzenia i snu przez kilka dni. Jedna sprawa, to kiedy możesz sobie pomachać mieczem podczas treningu, aż ci się znudzi, umyć ręce, iść do ogrodu wąchać kwiatki i snuć marzenia o karierze wojowniczki, a zupełnie co innego, gdy się wraca do obozu po wielogodzinnej rzezi, z jednego ramienia sterczy ci strzała, z drugiego zwisa śmiertelnie ranny towarzysz i nikt nie czeka na ciebie przy ognisku z miską gulaszu i czystą bielizną. I żeby nie było, o świcie trzeba ruszać z powrotem do walki. „Trzeba", Orsa-no, a nie „mam ochotę"! Czerwona jak mak dziewczyna żałośnie wykrzywiła wargi, mrugając wilgotnymi oczyma. Sprawa miała duże szanse zakończyć się łzami, ale w tym momencie wampir uniósł rękę, by patetycznie potrząsnąć śledziem, i tępy rybi pysk dźwięcznie plasnął Orsanę wprost po twarzy.

13

- Oż ty... - Najemniczka podskoczyła, celując zaciśniętą pięścią w szczękę Rolara. Wampir zablokował i wykonał unik, lecz Orsana zdołała sięgnąć nogą jego boku. Rozsierdzony Rolar stanął w pozycji bojowej i groźnie przywołał dziewczynę palcem. Walczyli dobrze, ładnie. Można powiedzieć, że wprost fruwali po polanie, tratując stojące na ich drodze przedmioty. Kociołek z wodą się wywrócił, konie uciekły z polany, a ja schowałam się za drzewem, podziwiając pojedynek. Orsanie lepiej szło atakowanie niż obrona, Rolarowi na odwrót, ale on poruszał się szybciej, tak że siły były mniej więcej wyrównane. Może wampirowi udałoby się wziąć dziewczynę na wyczerpanie albo brutalną siłą, jednak na razie najemniczka nie wykazywała oznak zmęczenia ani nie pozwalała podejść bliżej. Niestety, nie doczekałam się zwycięzcy – przeciwnicywypuścili parę, po czym demonstracyjnie, nie patrząc na siebie nawzajem, podeszli do ogniska od dwóch różnych stron i w milczeniu zabrali się do sprzątania, zbierając poniewierające się dookoła ziemniaki i gałęzie. Oj, dajcie spokój - spróbowałam pogodzić towarzyszy. - Ziemniaki jeszcze są, a śledzie zaraz skończę obierać i je zjemy. W Szkole nie takie rzeczy się jadało. Pamiętam, że kiedyś nawet ugotowaliśmy zupę ze śle-dzich łbów... Co prawda potem to ciężko odchorowaliśmy... Oboje prychnęli sceptycznie, ale nie protestowali. Rolar zakopał ocalałe ziemniaki i rozpalił ognisko. Orsana usiadła obok mnie i uważnie obserwowała rozbiór śledzia na czynniki pierwsze. Nie przejmuj się tak - powiedziałam miękko. -Gotowanie to nie czarowanie, szczególnego talentu nie potrzeba. Raz zobaczysz i już można uznać, że umiesz. Jeżeli to jedyna rzecz, której nie potrafisz, to ci naprawdę zazdroszczę! Wydaje mi się, że mu się nie podobam - szepnęła Orsana, zezując w kierunku Rolara. - Dlaczego on cały czas się mnie czepia? A może dokładnie na odwrót, podobasz mu się i dlatego się czepia? Podobam się, akurat... Chyba jako zakąska - burknęła. - Na twoim miejscu bym mu nie ufała. Przecież sama opowiadałaś, że wampiry niechętnie obcują z ludźmi, a ten się przyczepił jak rzep do... tego miejsca, na którym się siada. Ciekawe dlaczego? Myślisz, że on nam całą prawdę wyjawił jak na spowiedzi, skoro Len ją przed tobą ukrywał przez ponad dwa lata? Pewnie zmyślił jakąś bajkę o obrządku i o twojej nietykalności jako opiekunki, a gdy tylko przekroczymy granicę Arlissu, dobiorą się nam do skóry, póki się niczego nie spodziewamy... Nawet po nocach nie śpi, boi się, że mu uciekniemy... Orsano, nie gadaj bzdur. - Zręcznie pozbawiłam śledzia ości. - Zaraz mi jeszcze powiesz, że on chodzi w krzaczki, żeby zostawiać znaki dla skradających się naszym śladem rozbójników. Dziś już trzy razy był! A mnie w zasadzie wystarczy raz! I on robił w legionie? Dobrze, ja tam jeszcze rozumiem handel z ludźmi, ale służba w ich wojsku?! Ten typ to minimum szpieg, głowę jestem gotowa dać, że coś przed nami ukrywa... Czego ty się śmiejesz? - Dziewczyna nieco straciła rezon. - Coś nie tak powiedziałam? Tak, Orsano, po dwakroć tak.

Ziemniaki piekły się dość długo, lecz my tego czasu nie zmarnowaliśmy - ja porządkowałam sakwę z eliksirami, Rolar ostrzył miecz, a Orsana ćwiczyła rzucanie sztyletami. Szczególnie efektownie wychodził jej rzut obiema rękoma naraz - szybkie spojrzenie, odwrócenie się tyłem do tarczy i symetryczny rzut nad ramionami. Nie spudłowała ani razu, sztylety pod kątem zbiegały się w jednym punkcie, tylko drzazgi leciały. Ogiery z zadowoleniem szczypały aromatyczne pędy poziomek, Smółka leniwie rozłożyła się wśród stokrotek i po jednym skubała kwiaty.- Ona tu bez

14

ciebie jakąś żmijukę sharczyła - poinformowała mnie Orsana, po raz kolejny wyciągając sztylety i wracając do pozycji wyjściowej. - Tyle że zdążyłam ogon zobaczyć: pręgowany, czarno-rudy, nic tylko się wił i tłukł ją po pysku. Kobyła z namysłem beknęła i najbliższe kwiaty zamieniły się w czarne zgliszcza. Orsana miała naprawdę ogromne szczęście, że jej znajomość z małą ognistą salamandrą zakończyła się na etapie wijącego się ogona. Polana zmieniły się już w ledwie żarzące węgle i Rolar kijem wygrzebał z nich ziemniaki. Bezczelnie złapał największego i zaczął spiesznie przerzucać w dłoniach, próbując go ostudzić. - Dobra, moje panny, zapraszam! Ostatnia idzie na deser! Nie musiał nam dwa razy powtarzać, i tak już niecierpliwie krążyłyśmy dookoła ogniska. Niestety, nie zdążyłam nawet rozłamać parującego, parzącego palce ziemniaka, gdy wykryłam, że nasz skromny posiłek obserwowany jest przez rozbójników w liczbie siedmiu, którzy bezgłośnie wystąpili zza drzew i cierpliwie czekali, aż w końcu ich zauważymy. Mało prawdopodobne, że zebrali się tutaj, by życzyć nam smacznego, a i my nie mieliśmy zamiaru rozdawać zaproszeń do stołu, nawet dla tych, którzy przyszli z własnym wiktem. Wydałam z siebie niewyraźny gardłowy dźwięk. - Poklepać cię po plecach? - ze zrozumieniem w głosie zaproponowała Orsana, oblizując zatłuszczone śledziem palce. - Ojej! Rozbójnicy uznali, że formalnościom stało się zadość, i już otwarcie ruszyli w kierunku ogniska z możliwie nieprzyjaznymi zamiarami, czyli obnażonymi mieczami i wyszczerzonymi w uśmiechach kłami. Rolar, który w jednej chwili znalazł się na nogach w pełnej gotowości bojowej, choć jednocześnie spokojnie kończył przeżuwać śledzia, przyjrzał im się i prawie upuścił miecz. Ale to są... wampiry! Kvi serrill t erri?! Lekk irr, dert kessiell, Lerrevanna! Rozbójnicy udali, że nie rozumieją i że ze zdrajcami nie mają zamiaru gadać. Stanowczo nie wyglądają na syrenki z towarzystwa ochrony śledzi - potwierdziłam. - Ojej, a tego znam! Już go biłyśmy! Rozbójnik też mnie nie zapomniał. Wiedźmę bierzemy żywcem - wycedził przez zęby i po chwili wahania dodał: - A przynajmniej żeby za szybko nie umarła. Poczułam się mile połechtana i z wdzięcznością pokazałam mu pewien znak ogólnie przyjęty za obraźliwy. Wolho, ty się tylko nie denerwuj - błagalnie i nieco nie na miejscu szepnął Rolar. - Postój sobie z boczku, sami sobie poradzimy... Proponujesz, żebym usiadła na pieńku i się rozluźniła? - prychnęłam, efektownie przerzucając z ręki do ręki bojowy pulsar. Prawdę mówiąc, warunki były dla ataku magicznego całkowicie niesprzyjające - wrogowie stali za blisko, i to pomieszani z przyjaciółmi, a zaklęcia mogły się odbić od drzew, więc należało je stosować z podwyższoną ostrożnością. To właśnie na wypadek takich sytuacji magowie praktycy noszą przy sobie miecze. Chociaż ja osobiście wlokłam żelastwo ze sobą wyłącznie pro forma stosunki pomiędzy nami już od pierwszego treningu były mocno napięte. Ale napastnicy wcale nie musieli o tym wiedzieć. Wyglądało na to, że ten napotkany wcześniej rozbójnik był szefem całej bandy, a na dodatek popędził wykonywać własny rozkaz w pierwszych szeregach. Orsana rzuciła tęskne spojrzenie w kierunku sterczących z drzewa sztyletów, jednak nie miała czasu, by po nie biec, w związku z czym bitwa zaczęła się od dwóch ziemniaków, które zalepiły fałszywemu wampirowi oczy. Oślepiony machnął mieczem, wyminął mnie, potknął się o korzeń i hałaśliwie upadł w krzaki, chwilowo wypadając z gry. Ale pozostali dopilnowali, żebyśmy się nie znudzili - trzy wampiry ruszyły w

15

kierunku Rolara, dwa otoczyły Orsanę, a jeden doszedł do głupiego wniosku, że da radę mnie złapać. Chciałam nagrodzić go za odwagę, lecz z jakiegoś powodu pulsar uciekł w bok i z trzaskiem uderzył w pień drzewa, rozłupując go od połowy aż po sam czubek. Na polanę posypały się dogorywające igły. Nawet nie próbuj, wiedźmo - ze złośliwą satysfakcją wycedził rozbójnik, potrząsając ręką i demonstrując mi szeroką grawerowaną bransoletę na nadgarstku. -Twoje wstrętne czary są bezsilne wobec mojego amuletu! Fajna sprawa! - zachwyciłam się. - Zamienimy się? Zerwałam z palca smoczy pierścień i niedbałym ruchem rzuciłam go w kierunku przeciwnika. Ten odruchowo złapał i natychmiast znikł, niestety, razem ze swoim amuletem, więc wymiana nie nastąpiła. Pierścionek upadł w przyprószoną popiołem trawę. - Hej, kochani, komu pomóc? - Podniosłam swoją własność i rozejrzałam się dookoła. Rozbójnicy przycisnęli Rolara i Orsanę do siebie, a moi przyjaciele nieoczekiwanie odkryli w sobie dryg do współdziałania, z powodzeniem trzymając obronę. Jednego już położyli, kolejny krzyknął coś i cofnął się, przyciskając wolną rękę do rozciętego boku. Pomocy potrzebował ich szef, który akurat pozbył się kompresu z ziemniaków - podle skoczył mi na plecy, narzucił sznur na szyję i powlókł w kierunku krzaków. Ja zapierałam się i walczyłam, tak że zanim pozwoliłam przydusić się do odpowiednio bezwładnego stanu, rozbójnik musiał się chwilę napocić. Ostatecznemu zwycięstwu zła przeszkodził Rolar, który rzucił mi się na ratunek. Okazało się, że rozbójnik jednak jest za słaby, by wlec moje smukłe, chociaż swoje ważące ciało w sytuacji, gdy gonił za nim wściekły wampir obciążony wyłącznie mieczem. Wyjątkowo oburzającym sposobem zostałam odepchnięta na bok i póki ja z kaszlem zwijałam się na ziemi, mało zwracając uwagę na otoczenie, problem rozwiązał się ostatecznie. -

W porządku? - Rolar złapał mnie za ramiona i pomógł usiąść.

Spróbowałam skinąć w odpowiedzi i syknęłam z bólu. -

Względnie. Jak tam Orsana?

Wampir obejrzał się pośpiesznie, ale najemniczka nie potrzebowała pomocy. Sparowała pchnięcie, rozbójnikotworzył się dla bezpośredniego ciosu i natychmiast takowy otrzymał. Orsana puściła rękojeść miecza, obiema rękoma złapała za jelec i przekręciła, jak klucz w zamku. W piersi atakującego coś chlupnęło, z jego ust fontanną trysnęła krew, zachlapując koszulę dziewczyny. Ta wyciągnęła miecz i na ślepo wykonała cios przez ramię, nie bawiąc się w odwracanie do stojącego za plecami przeciwnika. Jej szybkość została wynagrodzona ochrypłym jękiem. Orsana kopnęła zsuwające się ciało, uwolniła miecz i szybko obejrzała się dookoła. Ilość amatorów elfiej stali w okolicy znacznie spadła. A raczej spadała. Ostatni rozbójnik słusznie zauważył, że jeden niewiele może, i zanurkował w krzaki, z których natychmiast doleciał nas przenikliwy, zatykający uszy gwizd i oddalający się tętent kopyt. Orsana w zapale rzuciła się za nim, ale odnalazła wyłącznie osiadający kurz i zrytą kopytami ziemię. Drań zdążył odwiązać i przepłoszyć konie nieżyjących towarzyszy, po czym zwiać samemu. Rolar czubkiem buta przewrócił najbliższego trupa, zajrzał w szkliste oczy, a potem gwałtownie machnął mieczem, jednym ciosem odcinając głowę. Jakoś to zbyt łatwo poszło - zauważył, przechodząc do następnego. Będziesz mi wmawiał, że to było lekko? - wychrypiałam, obmacując gardło. Po sznurze pozostało mi długie, wąskie oparzenie, pewnie został nasączony jakimś antywiedźmim świństwem. Najpierw bransolera, teraz to... Trzeba było tym rozbójnikom przyznać do łapania mnie podeszli poważnie, nawet miejsce odpowiednie wybrali, wszystko uwzględnili...

16

oprócz moich przyjaciół. Wampir dwoma palcami strącił z ostrza krew, po czym pochylił się i spokojnie wytarł miecz o kurtkę ostatniego pozbawionego głowy trupa. Wolho, czasami nie mam nic przeciwko połechtaniu mojej dumy, lecz jeśli mierzyć mnie według wampi-rzych standardów, to wcale nie jestem jakimś wybitnym wojownikiem. Można nawet powiedzieć, że jestem średni. W walkach z ludźmi wygrywam wyłącznie dzięki wampirzej sile i szybkości reakcji. Powiem ci, że te typki reagowały jak ludzie. No dobrze, może odrobinę szybciej. Ale wyglądali jak wampiry i tak też ich odbierałem. Nic nie rozumiem... A może są mieszańcami? - zasugerowałam, z trudem podnosząc się i otrzepując z kurzu. Z jakiegoś powodu Rolar się skrzywił. Nie, ich też bym od razu poznał. - Wampir po kolei oblizał zakrwawione palce i skonkludował: Nieźle. Czysta płeć, zdrowa krew, w końcu będę miał normalny obiad. Orsano, pożycz swój sztylet, wytnę wątrobę i zjem, póki cieplutka. Najemniczka nieoczekiwanie pobladła, zgięła się wpół i zwymiotowała. Zabierz ode mnie tego kretyna - jęknęła - bo inaczej za siebie nie ręczę! Rolar, który nie spodziewał się tak gwałtownej reakcji na swój kolejny dowcip, szczerze zawstydził się i zmartwił. - Leszy by go wziął, Orsano, ja tylko chciałem podnieść ducha bojowego... Wolho, powiedz jej, że wampiry nie jedzą rrupów... tylko żywych... czasami... Jeżeli pomiędzy duchem bojowym i spazmami żołądka rzeczywiście istniały jakieś powiązania, to Orsana właśnie doświadczała na sobie niebywałego przypływu jednego i drugiego. Rolar, przestań się nad nią znęcać - oburzyłam się. - Orsano, przecież już nie pierwszy raz się spotykasz z wampirzym czarnym humorem, czas najwyższy się przyzwyczaić. A tak przy okazji, surowa wątróbka jest szkodliwa dla zdrowia, trzeba ją przez godzinę na-maczać w wodzie, a jeszcze lepiej w mleku. Ja wże nie rozumiję, hto z was wąpierz - z trudem wyjąkała Orsana, odwracając się plecami do nas i trupów. - Szob u jego skrzydła powidsychały, a w cebe wyrosły! O cholera... Musiałam pilnie zabrać ją z polany. Rolar został z tyłu, zbierając ocalałe ziemniaki i wyciągając z drzewa należące do Orsany sztylety. A gdzie nasze konie? - spytałam, jak przez mgłę przypominając sobie, że Smółka jako pierwsza nawiała z polany, gdy tylko pojawili się na niej rozbójnicy. Najemniczka nie odpowiedziała, czuła się tak źle, że pytanie po prostu nie dotarło do jej świadomości. Chyba wybiegły na trakt, zaraz przyprowadzę -obiecał wampir, podając mi zapomnianą przy ognisku sakwę. Bardzo się przyda. - Otworzyłam jedną z buteleczek, odmierzyłam kilka kropli do flaszki z wodą i podałam Orsanie. - Pij. Malutkimi łyczkami. Po każdym głęboki wdech i powolny wydech. Pierwszy łyk był najtrudniejszy, potem poszło już lepiej. Do powrotu Rolara najemniczka nawet jeśli nie oprzytomniała ostatecznie, to przynajmniej zauważyła, że siedzi na ziemi, a ziele ma paskudny, zgniły posmak. Skrzywiła się i oddała mi flaszkę, po czym podniosła się na nogi. Znalazłeś konie? Wampir z niepokojem pokręcił głową. Sądząc ze śladów, ruszyły do Arlissu bez nas. No to tyle, z legionem się można pożegnać. - Orsana przygryzła wargę, powstrzymując zbierające się łzy, a może kolejny napływ mdłości. Z tak bladą twarzą spokojnie mogła udawać strzygę albo zombi. Rolar zamierzał powiedzieć coś wrednego na temat nienadawania się pewnych

17

tu zebranych, którego to stanu nie zmienia nawet tabun koni i wóz mieczy, ale spojrzał na dziewczynę i się ulitował. Nie przejmuj się, znajdziemy twojego Wianka. Jakieś dwadzieścia wiorst stąd las się kończy, za nim będzie duże pole, z trzech stron otoczone przez Krogań. Rzeka tam akurat zatacza szeroki łuk. Mało prawdopodobne, by nasze wierne, ale tchórzliwe wierzchowce skręciły z traktu czy ruszyły wpław, i w tym momencie je złapiemy. A ty jak, żyjesz? Możesz iść? Orsana wsłuchała się w siebie i niepewnie skinęła głową. Wszystko w porządku. Przepraszam, że mnie tak ścięło, ale to moje pierwsze trupy. Znaczy się nie moje, tylko ich, ale przeze mnie... wykonane. A tu jeszcze te odrąbane głowy, krew, wątróbka... Wolho, dawaj szybko tę flaszkę! No to moje gratulacje. - Wampir uroczyście poklepał Orsanę po ramieniu tak mocno, aż się zakrztusi-ła. - Idź dalej tą drogą, tylko weź od Wolhy przepis na eliksir, on ci się jeszcze nie raz przyda. Taktownie przemilczałam fakt, że samo wyliczenie komponentów wchodzących w skład napitku doprowadziłoby nawet trolla do rozstroju żołądka. Rolar zwrócił się w moim kierunku i natychmiast spoważniał. Szkoda, że nie wpadliśmy na to, żeby najpierw z nimi sprawę przedyskutować. Albo przynajmniej nie zgarnęliśmy jednego żywcem w celu odpytania. Bo to jakieś takie nieuprzejme z ich strony nie wprowadzić nas w swoje rozbójnicze plany. Mogli się przynajmniej przedstawić, żebyśmy się teraz nie gubili w domysłach, komu stanęliśmy ością w gardle! Może ich przeszukamy? - zaproponowałam. Niezły pomysł. Nieco poniewczasie, ale nadal słuszny. Orsano, idziesz z nami? Wytrzymasz? Spróbuję - westchnęła najemniczka, zamykając flaszkę, ale jej nie oddając. - Chociaż niczego nie obiecuję! * Podkradliśmy się do polany z drugiej strony - leszy go wie, może rozbójnik, któremu udało się przed nami uciec, ściągnął na pomoc kamratów i teraz czekają na powrót grupy szturmowej w zasadzce. Rzeczywiście czekała na nas niespodzianka, jednak zupełnie innego rodzaju. Nad trupami wisiała ciemna, wijąca się mgiełka - nie jednolita jak dym, a jak gdyby składająca się z pojedynczych drgających punktów. Rosła i gęstniała, wydając z siebie nasilające się buczenie. Jako pierwszy zorientował się najlepiej widzący Rolar. Muchy... Chmury much! Wampir miał rację, ze wszystkich stron do trupów zlatywały się muchy. I już pierwszy podmuch wiatru wyjaśnił, co przyciągnęło je do naszych ofiar. Jak na komendę zacisnęliśmy nosy, po czym z niezrozumieniem spojrzeliśmy po sobie, odczuwając w żołądkach cierpienia Orsany. Jakoś przeszła mi ochota do ich przeszukiwania -wydukałam. A kto się tu przechwalał: „Czysta płeć! Zdrowa krew!"?! - ze złością syknęła najemniczka, wymierzając Rolarowi kuksańca. - Też mi się wampir znalazł. Nadal masz ochotę na ciepłą wątróbkę?! Na Rolara żal było patrzeć. Jego zielona twarz na głowę biła dowolny kamuflaż, pozwalając właścicielowi całkowicie stopić się z otaczającą roślinnością.

18

O leszy... - jęknął wampir. - A ja go spróbowałem! Spróbowałem tego paskudztwa! Orsana w milczeniu podała mu flaszkę. Nie da się ukryć, Rolar, to ci się rzeczywiście udało - szepnęłam z pretensją, nadal nie ryzykując wycho dzenia na otwartą przestrzeń. - Czy ty w ogóle kiedykolwiek piłeś krew? Piłem - przyznał się wampir. - Ale słowo honoru, nigdy nie zabijałem! Tak... się częstowałem... Nie oddam mu więcej nocnego dyżuru! - obruszyła się Orsana. O, jak fajnie - blado ucieszył się wampir. - W nocy się wyśpię, a ty w dzień będziesz senna i wtedy ja... Zamknijcie się oboje! - powstrzymałam rozpoczynającą się kłótnię. - Rolar, czy ty naprawdę nie czułeś nic podejrzanego, ani kiedy walczyłeś, ani kiedy... degustowałeś? Wampir z wyraźnym smutkiem pokręcił głową. Jakaś to biesowa magia - stwierdziła Orsana. - No dobrze, czas przypomnieć sobie, po co tu przyszliśmy. Najemniczka rozsunęła krzaki i wyszła na polanę, próbując trzymać się od zawietrznej. Pochyliła się nad najbliższym trupem, po czym uderzyła go podniesionym z ziemi kijem. Chmara much rozsypała się na nierówne strzępy i zaczęła krążyć dookoła Orsany niczym rozdrażniony rój pszczół. Dziewczyna wykonała kilka zirytowanych gestów, by odpędzić owady, i dała nam znak, że mamy podejść bliżej. Z bliska trupy wyglądały jeszcze gorzej. Żadnych kości ani nic podobnego do wnętrzności oślizgła bura kasza, którą przesiąkły ubranie i ziemia, gęsto udekorowana białymi ziarnami muszych jaj. Teraz nadeszła moja kolej, by przypomnieć sobie o leczniczym wywarze. Niestety, nasze wysiłki spełzły na niczym - nie znaleźliśmy nic, co pozwoliłoby nam rozpoznać przeciwnika. Na ubraniach nie było żadnych odznak, czarne miecze były swoimi wiernymi kopiami. Żaden z trupów nie miał też przy sobie pieniędzy ani biżuterii. Wolho, co to jest? - szepnęła Orsana. Pierwsze widzę. - Przeciągnęłam dłonią nad brzegiem plamy i poczułam nowy atak mdłości. Mam takie wrażenie, jakby oni już dawno umarli, a teraz nieoczekiwanie się rozłożyli. A nie mogą się równie nieoczekiwanie złożyć? -z pewną obawą spytała najemniczka. Wykluczone. Wyjątkowo porządne trupy, nawet zombi z nich nie da rady poskładać. A może to zombi? Nie wydaje mi się. Przecież Rolar ich próbował, jeszcze pół godziny temu byli wcale żywi i nawet jadalni. Wampir stracił resztę kolorów i pędem rzucił się w kierunku najbliższego krzaka. Zresztą - kontynuowałam - niewykluczone, że to jakiś gatunek metamorfów udających wampiry. I obawiam się, że drugiej kategorii, bo w przeciwnym razie po śmierci wróciliby do swojej prawdziwej postaci, a nie rozpełzli się w błoto. A co to jeszcze za cholera? - Orsana z namysłem ściągnęła brwi. - Wyjaśnij jak prostej wiejskiej dziewczynie. Zwykli ludzie nazywają ich udajcami - sprecyzowałam - przez zdolność przyjmowania cudzego, „udawanego" oblicza. Rozróżniamy dwie kategorie metamorfów. Jednym wystarcza raz zobaczyć oryginał, by odtworzyć go z dokładnością do drobiazgów, drudzy potrzebują wchłonąć całe ciało. Pierwsi są względnie niegroźni, zgodnie z niepubliczną magiczną statystyką na tysiąc ludzi przypada jeden metamorf, który spokojnie mieszka w ich sąsiedztwie. Nawet zalicza się je do ras rozumnych. Jednak ci drudzy... Dla nich jesteśmy tylko pasującymi ciałami i tyle. O udajcach coś słyszałam, ale raczej tylko wzmianki w przekleństwach, tak na poważnie to mało

19

kto w nich wierzy. - Dziewczyna zadrżała i odsunęła się. Krasnoludzki aspid ni to nie utrzymał się na brzegu wzgórka i ześlizgnął, ni to sam ruszył w kierunku jej nogi. - A czy przypadkiem nie o to chodziło rozbójnikom, gdy mówili o zastąpieniu strażników? W mojej głowie krążyła dokładnie ta sama myśl. Bardzo prawdopodobne. Co prawda udajce drugiej kategorii występują jedynie w legendach, uważa się, że już dawno temu zostały wybite, i mało co o nich wiemy. Ale ledwie kilka dni wcześniej musiałam uciekać przed innym reliktem, więc nie powiem, żeby mnie to mogło zdziwić. A oni na pewno są zdechli? - na wszelki wypadek sprecyzowała Orsana. - Czy udali się na poszukiwania nowych ciał? Bardziej zdechli być nie mogą. Wygląda na to, że nie potrafią zmieniać ciał ani postaci. Co zagarną, z tego będą potem całe życie korzystali. No to by sobie korzystali. Po co im było to arlis-skie poselstwo? Problem pojawia się, gdy chcą się rozmnożyć. W tym celu muszą wyszukiwać dla potomków wygodne dwunożne kołyski - na poczekaniu wymyśliłam teorię, obchodząc plamę dookoła. Wiatr wydawał się robić mi na złość i natychmiast zmienił kierunek, ponownie zanurzając mnie w chmurze mdlącego odoru nawet nie trupa, tylko jakiejś żrącej, wywołującej mdłości zgnilizny. -1 jeżeli mam rację, to mamy duży problem. I to nie tylko my osobiście, a wszystkie wampiry, ludzie i reszta ras rozumnych. Trzeba pilnie poinformować Konwent Magów, a nie mam najmniejszego pomysłu, jak to zrobić. Chyba żeby wrócić do Witiagu, ale to odpada. Ciekawe, czy w Arlissie mają telepatofon? Wreszcie powrócił do nas skrzywiony i umęczony Rolar. Razem z Orsaną tworzyli w tym momencie piękną parę, jednak miałam wrażenie, że ja sama nie wyglądałam dużo lepiej. Mają - zapewnił nas wampir, z wyrazem zawstydzenia na twarzy i po cichu przed Orsaną oddając mi pustą flaszkę. - Poprosimy Lerkę... Lereenę, i ona skontaktuje się ze Starminem. Najbardziej mnie martwi, że te stwory udawały właśnie wampiry. Bo to oznacza, że ich leże znajduje się w którejś z dolin, a przy pomocy poselstwa mieli zamiar dostać się również do Arlissu. Z Dogewą na razie zdecydowali się nie zadzierać -podchwyciłam. - I właśnie dlatego zamierzali przeprowadzić całą sprawę niezauważalnie dla Lena, a jego śmierć poważnie pokrzyżowała im plany. Orsanę zainteresowało natomiast co innego: Jak myślicie, czy oni jeżdżą jedni na drugich? Znaczy jeden zamienia się w konia, a drugi w wampira? Wątpię. Znaczy najpewniej mogą, ale czy ty byś chciała do końca swoich dni być czyimś wierzchowcem? Czyli konie mieli prawdziwe - podsumował wampir. - Nie miałem okazji dokładnie się przyjrzeć, ale na oko ogiery, miejscowe i mniej więcej w jednym wieku, trzy-, może pięciolatki. Koło Arlissu znajduje się spora hodowla, można popytać, komu je niedawno sprzedali. Proponuję przedyskutować sprawy po drodze. -Dając dobry przykład, zarzuciłam sakwę na ramię. -Niezbyt prawdopodobne, by udało nam się zrobić do zmroku dwadzieścia wiorst, a jeszcze czeka nas odszukanie koni. Chętnych do dalszego podziwiania urokliwej polanki nie było.

20

Rozdział trzeci

S

łońce pozostawiło już tylko ślad w postaci różowego paska nad horyzontem, a drzewa nadal nie chciały się skończyć. Nad ziemią uniosła się biaława wieczorna mgiełka, w głębi lasu przenikliwymi glosami przekrzykiwały się nocne ptaki, niwecząc i bez tego niewielką przyjemność wymuszonego spaceru. Okazało się, że każde z nas po cichu liczyło słupy wiorstowe i każde otrzymało inny wynik. Najwięcej „przeszła" Orsana. Rolar złośliwie zasugerował, że mylą jej się słupy z sosnami, zatem przy kolejnym słupku zatrzymał się, zawołał najemniczkę i z poważnym wyrazem twarzy zaczął dokładnie tłumaczyć różnicę pomiędzy jednym a drugim. Dziewczyna z kolei poczyniła kwiecistą aluzję na temat różnic pomiędzy mądrym człowiekiem a głupim wampirem. Po wzbogaceniu się o tę nową dla siebie wiedzę moi towarzysze uznali, że przy okazji podniosą swoje umiejętności bojowe. W porę jednak zauważyli fakt, że przez cały czas trwania ich kłótni przy słupku ja nadal szłam naprzód, w związku z czym praktycznie znikłam z widoku. Tak więc rzucili się mnie doganiać. - Wolho, cej merzennyj wąpierz... - Zamiast z wdzięcznością przyjmować do wiadomości konstruktywną krytykę... Sama naliczyłam czternaście słupków, co oznaczało nie mniej niż dwie godziny marszu. „Dwadzieścia wiorst" Rolara było liczbą bardzo przybliżoną, więc mogło tam być i osiemnaście, i dwadzieścia trzy. Zmęczona i zanurzona we własnych myślach zignorowałam te wzajemne pretensje i zaproponowałam: - A może zanocujemy w chatce? Przyjaciele, urwawszy w pół słowa, zaczęli z konsternacją wodzić spojrzeniami dookoła. - Gdzie ty tu widzisz chatkę? - O tam. - Z roztargnieniem machnęłam ręką do przodu. - Skręcimy za tamten krzak olchy i zobaczymy. - Skąd wiesz? Już tu byłaś? Opamiętałam się i zdziwiłam nie mniej niż moi towarzysze. - Nie... nie wiem... Po prostu poczułam, że ona tam jest. Taka malutka, z belek, z dachem ze słomy... - Atak jasnowidzenia? - zasugerowała Orsana. - Z jasnowidzenia mam dwóję - przyznałam uczciwie. - Ale jej nie zaliczono do dyplomu, bo przedmiot nieprofilowy. Przecież nie mogę być specjalistką we wszystkich dziedzinach magii! - Chyba będziesz musiała - w zamyśleniu skomentował wampir, przyglądając się przycupniętej pomiędzy drzewami chatce. Dokładnie pasowała do mojego opisu, mimo że nie wspomniałam o pewnych rozwiązaniach architektonicznych charakterystycznych dla Jeziornej Krainy. Przy chatce brakowało zarówno ogrodu, jak i przybudówki -widocznie była używana przez strażników albo myśliwych wyłącznie dla noclegów. Gdy podeszliśmy bliżej, z komina wyleciał nietoperz, dając nam do zrozumienia, że w tym momencie miejscówka jest wolna. - Ojej! - zachwyciła się Orsana. - Chatka na kurzych łapach!

21

- Na palach - poprawił Rolar. - W ramach ochrony przed zdradziecką wiosenną powodzią. W tych okolicach pływające chatki nie są rzadkością. Driwo co roku rozlewa, zatapiając łąki, a raz na pięć czy siedem lat ten las również się załapuje. Muszę wam powiedzieć, że widok jest niesamowity. Gdzie nie spojrzysz, woda do jednej trzeciej wysokości drzew, budynki zalewa aż po same progi, a miejscowi jak gdyby nigdy nic spacerują w łodziach i pasą gęsi. - Kłamiesz - niepewnie zaprzeczyła najemniczka. -Gęsi na wodzie to ty nawet na galerze nie dogonisz. - No to pływają do studni po wodę, co za różnica? Nawet najbardziej prawdziwej opowieści nie zaszkodzi odrobina zmyślenia. Orsano, jesteś nudziarą. - A ty kłamczuchem. Te pale ledwo sięgają pasa, a bynajmniej nie jednej trzeciej pnia. - A to już zależy, jaki pień! - wykręcił się Rolar, pokazując cherlawy świerk mojego wzrostu. - Przyjedziecie tu na wiosnę i sprawdzicie - przerwałam zaczynającą się kłótnię. - Leszy wie ile jeszcze drogi przed nami i jakie paskudztwo zeszłej nocy zostawiło na drodze czteropalczaste ślady z parzystymi pazurami. Może jednak dla odmiany przenocujemy pod dach em? Mam trochę dość dzikiej przyrody i uroków koczowniczego życia. Jeden bok się smaży w ognisku, drugi nad ranem jest cały pokryty szronem. - Jeżeli mielibyśmy wierzyć legendom, samotne chatki w środku lasu często należą do złych wiedźm -poważnie zauważyła Orsana. - I kategorycznie rekomendowane jest ich unikanie. - A dlaczego mielibyśmy się bać wiedźm? - ze śmiechem przypomniał wampir, wchodząc po skrzypiących stopniach. - Wiedźma wiedźmie nierówna - nie zgodziłam się, ponieważ na własnym gorzkim doświadczeniu zdążyłam się już przekonać, że niektórzy moi koledzy byli w obyciu znacznie mniej przyjemni niż strzygi, a dużo trudniej się było ich pozbyć. - Zapukaj na wszelki wypadek, może tam ktoś jest? Kwestia pukania rozwiązała się sama - drzwi kiwały się w zawiasach w takt porywów wiatru, hałasując wykrzywioną i na wpół urwaną zasuwą. Weszłam śladem wampira, świecąc pulsarem z przyzwyczajenia raczej niż z konieczności. I dla Orsany - bo mnie i Rolarowi całkowicie wystarczała resztka światła słonecznego wpadająca przez okno. Jak się okazało, chatka nie miała gospodarzy, ani złych, ani dobrych. Stała pusta przynajmniej od jesieni, na blacie stołu i siedziskach zebrała się gruba warstwa kurzu, gęsto poprzecinanego łańcuszkami mysich śladów. - Ja jednak wolę sen na świeżym powietrzu - stwierdziła najemniczka po rzucie okiem do wewnątrz. - Będziemy zdrowsi. I w jednym kawałku. Nawet Rolar nie miał ochoty się z nią spierać. W chatce wyraźnie zalatywało grobem. Orsana pochyliła się i zajrzała pod zapadnięte łóżko, by przekonać się, że nie kryje pod sobą mogiły. Pod ścianą leżał rozbity dzbanek, na wysokości lufcika ceglany piec przecięty był głębokim zadrapaniem, otoczonym ciemnymi plamami i zaciekami, jak gdyby pod rzeczonym piecem kogoś z zamachu potraktowano mieczem. - Tu chyba odbyła się jakaś walka - dodała przyjaciółka. - I mam wrażenie, że ten, co ją wygrał, zaraz tu wróci i pokaże nam gdzie raki zimują. - A ja proponuję, żebyśmy na niego nie czekali. -Straciłam wszelką ochotę na sen i z chęcią bym się nawet przebiegła, chociaż ledwo chwilę temu z trudem przestawiałam nogi. Zgasiłam pulsar, nieco poniewczasie zdając sobie sprawę, że migoczące w oknie światło może przyciągnąć czyjąś nieproszoną uwagę. W mroku poczucie zbliżającego się niebezpieczeństwa tylko się nasiliło. Nie bardzo potrafiłam określić, skąd dokładnie ono pochodzi, ale rzeczone niebezpieczeństwo właśnie się PRZYBLIŻAŁO, zaciskając pierścień dookoła nas. Przez moment 22

wydawało mi się, że widzę szare cienie, bezgłośnie prześlizgujące się pod drzewami daleko na dole - ale zaraz tuż przed oczami mignęła mi wyszczerzona paszcza, potem brzeżek księżyca i iluzja się rozwiała. - Oj! - pisnęła Orsana, przypadkiem wyglądając przez okno. - Tam ktoś jest! Nie czekając, aż zostanie nam narzucona walka w ciasnej chatce, wyskoczyliśmy na zewnątrz. Niestety, na miejscu nie stwierdzono wrogów oszołomionych naszą szybkością. - Gdzie? - krótko zapytał Rolar. Orsana wykonała obnażonym mieczem gest w kierunku lasu. Zaczęliśmy nasłuchiwać, ale bez skutku. Cokolwiek tam było, teraz wyniosło się albo przyczaiło. - A przynajmniej jak wyglądało? - Taki... ruch. - Jesteś pewna? - Mam ci przysiąc na prochy nieżyjącej babci? -warknęła najemniczka. W odpowiedzi wampir zaczął się rozbierać. Orsana nie od razu się zorientowała, w czym rzecz, i widok gołego faceta złapał ją z zaskoczenia. Jęknęła z zawstydzeniem i wyraźnie się zaczerwieniła, po czym nieco poniewczasie uciekła spojrzeniem, a ja zwyczajowo złapałam zrzucone ubranie. Moją przyjaciółkę oczekiwał kolejny szok: Rolar rozprostował czarne nietoperze skrzydła, które w porównaniu z ciałem wydawały się ogromne, opadł na jedno kolano i zamknął skrzydła nad głową. Transformacja zajęła tylko chwilę, po czym szary wilk otrząsnął się energicznie i z miejsca ruszył do lasu, obwąchując ziemię. - Zwariować można! - Orsana przełożyła miecz do lewej ręki. Koniuszek ostrza drżał zdradziecko. - Rzeczywiście lepiej jeden raz to zobaczyć, niż sto razy o tym usłyszeć. Wolho, czemu mnie nie uprzedziłaś, że wampiry się najpierw... rozbierają? - A co w tym takiego? Goły facet to zawsze goły facet. Czy to wampir czy troll, elf, krasnolud, człowiek czy... Czekaj, Orsano, ty się czerwienisz dokładnie jak szlachetna panna wychowana przez zakonnice w klasztorze! Można pomyśleć, że w waszej wsi nie było ani jednej męskiej łaźni ze szparą między okiennicami. - Za kogo ty mnie bierzesz? - niezbyt przekonująco oburzyła się dziewczyna. - Nie wiem, ale na pewno nie za chłopską córkę. Dzieciaki na wsi już w wieku pięciu lat doskonale wiedzą, skąd się biorą cielaki, szczeniaki i cała reszta inwentarza, pomagają matce w praniu i gotowaniu, nie zwracają uwagi na pijawki, w życiu nie słyszeli o elfich serach i stosują każdy możliwy pretekst, by uniknąć przyświątynnej szkoły. Mam wymieniać dalej? Wymyśl sobie bardziej prawdopodobną legendę. Na przykład coś o królewskiej córce z pierwszego małżeństwa, której chciała się pozbyć niedobra macocha. Oczywiście nie chciałaś się pogodzić z taką bezczelnością, udałaś się do zapomnianej przez wszystkich górskiej świątyni i pod troskliwą opieką bojowych pustelniczek z zapałem studiowałaś sztukę walki kontaktowej i nie tylko, z przerwami na posty w piątki i medytacje w soboty. Przez trzy długie lata doskonaliłaś swoje ciało i rozum, przez cały ten czas planując zemstę, po czym w końcu godzina wybiła. Pewnej ciemnej zimowej nocy wróciłaś do pałacu i wymyślnym sposobem wykończyłaś wredną macochę, po długim kazaniu, w trakcie którego dokładnie wyliczyłaś tej wstrętnej babie wszystkie jej grzechy, przeszłe, teraźniejsze i przyszłe. Mając pełną świadomość, że ta niewielka psota nie przejdzie bez echa, uciekłaś z pałacu, zabierając ze sobą uszy tej paskudnej kobiety... - Na grzyba mi jej uszy?! - zapytała oszołomiona dziewczyna. - A skąd ja mam wiedzieć? Jako trofeum. Na pamiątkę. Żeby w wolnej chwili wyciągnąć z nich złote kolczyki. - Wolho, można wiedzieć, co to za brednie? -Na pewno nie większe niż wyciskająca łzy historia biednej wiejskiej dziewczynki, która zostawiła rodzicielski dom w poszukiwaniu lepszego losu. Ja tam się nie przejmuję, mało mnie

23

obchodzi, kim jesteś i skąd, ale bądź ostrożniejsza w rozmowach z innymi ludźmi... i wampirami. Bardzo łatwo się ciebie łapie za słówka. Dokładnie takiej reakcji spodziewałam się, gdy po raz pierwszy opowiadałam Orsanie o wampirach. Cała jej postawa - opuszczone ramiona, rozbiegane oczy, palce nerwowo szarpiące warkocz - zdradzała desperacką chęć, by znaleźć się możliwie daleko ode mnie, i to jak najszybciej. Właściwie nie miałam zamiaru zaczynać, a już tym bardziej ciągnąć tego tematu. Przecież przyjaciele właśnie dlatego są przyjaciółmi, żeby nie wchodzić sobie z butami w duszę. Ja tylko pokazałam Orsanie słabe miejsca jej legendy, żeby w przyszłości mogła uniknąć takich błędów. W końcu przyjaciółka wydała z siebie głębokie westchnienie, odrzuciła na plecy zmaltretowany warkocz, podniosła spojrzenie i wyprostowała ramiona. - Masz rację - wypaliła, chcąc możliwie szybko zrzucić z duszy całkiem duży ciężar. Rzeczywiście uciekłam z domu. Ale uszy mojej macochy nic do tego nie mają. Moi rodzice nadal żyją i bardzo się kochają, lecz są zdecydowanie przeciwni, jeśli idzie o moją służbę w legionie. Ojciec jest wojakiem z dziada pradziada i od dzieciństwa uczył mnie walczyć. Teraz dopiero rozumiem, że tylko tak dla zabawy. Braci nie miałam, a małe dziewczynki wcale nie różnią się od małych chłopców i z równym zachwytem grają z rodzicami w gry dla dorosłych. W naszych okolicach jest przyjęte, by mieć wiele dzieci, a matka ledwie przeżyła pierwszy poród, więc czuła się winna i nie przeszkadzała nam w treningach. A gdy w końcu do tatusia dotarło, że panny powinny raczej interesować się szyciem, gotowaniem, pilnowaniem ogniska domowego i rodzeniem dzieci, było już za późno. Uroki życia rodzinnego mnie nie interesowały. Chciałam podróżować, walczyć, dokonywać bohaterskich czynów i ratować przystojnych książąt przed krwiożerczymi smokami. A tu, tylko pomyśleć! przypadkiem dowiedziałam się, że po moją rękę zaczną zaraz przybywać kandydaci na męża, bym możliwie szybko podarowała ojcu długo wyczekiwanego potomka męskiego, który będzie kontynuował sławną historię naszego rodu na polu walki. Poczułam się... bardzo drogą klaczą, która skazana jest całe życie spędzić w stajni tylko dlatego, że jej źrebaki są na wagę złota. - Więc uciekłaś - dokończyłam. - A co ty byś zrobiła na moim miejscu?Na twoim miejscu nie robiłabym z tak mało znaczącej historii tajemnicy przed przyjaciółmi. Uciekłaś i dobrze, różnie się zdarza. Jeśli wierzyć statystyce, sprzed ołtarza ucieka co dziesiąta narzeczona... A któregoś razu nawiali nawet rodzice i goście, gdy po raz pierwszy zobaczyli pana młodego. Muszę ci powiedzieć, że zaręczyny na podstawie portretów to jednak bardzo ryzykowna sprawa. Im bogatszy klient, tym bardziej malarz mu schlebia. A tamten narzeczony nawet na portrecie nie wyglądał jakoś szczególnie... - Wolho - po chwili milczenia uroczyście zakomunikowała Orsana - jesteś najlepszą przyjaciółką, jakiej można sobie życzyć. Twoje głupie opowiastki są po stokroć lepsze niż czyjeś fałszywe współczucie. Z roztargnieniem skinęłam głową, przeczesując spojrzeniem las, który bez śladu pochłonął Rolara. Wiatr smętnie jęczał w wierzchołkach drzew. Dołączały do niego odgłosy wciąż jeszcze dalekiego, ale znacznie bardziej przenikliwego wycia. Zaczynałam dochodzić do wniosku, że tutejsze lasy naprawdę przepełnione były wilkami. - Wolho... - Orsana nieśmiało dotknęła mojego łokcia, ściągając na siebie moją uwagę. A ty kiedyś już widziałaś? Znaczy... gołego? - Sterty. - Niedbale machnęłam ręką. - Na szóstym roku żeśmy ich cięli po pięć sztuk na tydzień! - Podobno to mężczyźni potrafią myśleć tylko o jednym, a tu wystarczy, żebym odszedł na chwilę i co ja słyszę?! - Rolar pojawił się obok nas tak nieoczekiwanie, że Orsana 24

odskoczyła w bok, a ja nie zdołałam powstrzymać się przed przygłuszonym okrzykiem. Gdzie moje ubranie? Czy dalej macie zamiar podziwiać moje silne, giętkie i wspaniale zbudowane ciało? Wampir błazeńsko wypiął pierś do przodu i naprężył zgięte ręce, demonstrując niezbyt potężną, ale wcale wyraźnie widoczną muskulaturę. Orsana udała, że bardziej zajmuje ją ułamany paznokieć niż wynik zdrowego trybu życia. - Jeszcze raz się tak podkradniesz i po twoim wspaniałym ciele pozostaną dwa ślady w kurzu i chmurka popiołu w powietrzu - burknęłam, wpychając Rolarowi do rąk zawiniątko z ubraniami. - Znalazłeś jakieś ślady? Orsana się nie myliła? - Jakieś znalazłem. - Wampir zaczął skakać na jednej nodze, próbując trafić stopą w nogawkę. - Tam nie ma gdzie stanąć, żeby nie trafić na wilczy ślad. Tuż obok przebiegała cała wataha. Może goniła zwierzynę... albo to ją ktoś gonił. Na czteropalczastych łapkach z dwoma pazurami. Proponuję iść dalej drogą, kiedyś las się skończy, a w czystym polu leśne potwory zrezygnują. Albo możemy przenocować w chatce, barykadując drzwi i okna. Choć ja osobiście zgłaszam sprzeciw. - Ja również. - Orsana zadygotała. Uznałam, że nie będę potwierdzać rzeczy oczywistych. *

Zrobiło się zupełnie ciemno. Blade światło gwiazd zatrzymywało się na czubkach drzew, nie docierając do ziemi. Około wiorsty przeszliśmy w całkowitym milczeniu, ramię przy ramieniu, nie czując zmęczenia i zbyt zajęci narastającym ssaniem w żołądkach. Las śledził nas tysiącem oczu - najpierw wyimaginowanych, a potem całkiem rzeczywistych. Pierwsza nie wytrzymała Orsana. - Nie podoba mi się ich towarzystwo. - Demonstracyjnie wyciągnęła miecz. - No, ale dlaczego od razu tak kategorycznie? -miękko zarzucił jej Rolar. - Wilki są znachorami lasu. - Nigdy nie dowierzałam lekarzom samoukom -burknęła dziewczyna, w skupieniu wpatrując się w mrok. - Za twoje pieniądze są gotowi zaleczyć cię na śmierć. Tylko zobacz, jakie tu mamy konsylium... Zielone płomyki bezgłośnie krążyły dookoła nas, przypadając do ziemi, by po chwili podnieść się do poziomu piersi. Mimowolnie przyśpieszyliśmy kroku. Wilki nie zostawały w tyle. Szare cienie migały pośród pni, jeden, siwy i wielgachny, spacerowym truchtem biegł po drodze naszym śladem, nawet nie próbując ukryć swojej obecności. -Nie martwcie się, latem wilki atakują wyłącznie samotnych i bezbronnych podróżnych niepewnie stwierdził Rolar. - Jeszcze mi powiedz, że złożyły śluby i nie jedzą mięsa - najemniczka zdobyła się na kąśliwą ripostę. Wampir nie znalazł dobrej odpowiedzi. Honorowa eskorta cały czas się powiększała. Dwa szare strumienie z szelestem-tupotem płynęły wzdłuż poboczy, a leśne gałęzie trzaskały pod ciężkimi łapami. - A nie wydaje ci się przypadkiem, że dla takiej ilości wilków my jak najbardziej kwalifikujemy się do kategorii samotnych i bezbronnych? - zasugerowałam drżącym głosem. Pogadaj z nimi czy coś. I tak całkowicie przy okazji poczyń aluzję, że jesteśmy starzy, żylaści i chorujemy na dżumę... - Ja? - zdziwił się Rolar. - A kto ci powiedział, że umiem rozmawiać z wilkami? - Przecież potrafisz się w nie zmieniać! 25

- I co z tego? To zupełnie różne sprawy. Schodzimy w kierunku pobocza. - Po co? - Rób, co każę! - ryknął wampir. - Ale tam są wilki - Orsana próbowała protestować. - One są wszędzie, co to za różnica? Powoli przesunęliśmy się do brzegu traktu. Wilki, utrzymując dystans, odstąpiły w głąb lasu. Niezrozumiałe zachowanie zwierząt działało na nerwy mocniej niż sama ich obecność. Jeżeli nie miały zamiaru nas atakować, to dlaczego nie miałyby odejść w swoich sprawach? - I dlaczego one za nami lezą? - powtórzyłam na głos. - Towarzysko, żeby było raźniej - ironicznie zasugerował wampir. - Przecież las dookoła, noc, wszelakie potwory łażą. Z wiedźmą obok jest spokojniej. - Yhym, jak w konwoju z aresztantami - przytaknęła Orsana. Jej sugestia spodobała mi się znacznie mniej, za to była bardziej zgodna ze stanem faktycznym. Pozostawało tyłko wyjaśnić, gdzie jest trybunał. - Kiedy, a nie gdzie - poprawił ją Rolar. - Robi się ich coraz więcej, zbiegają się z całego lasu. Nie wyobrażam sobie, jak mają zamiar nas podzielić, dla wszystkich tu zebranych nie wystarczy nawet po małym kawałku... -Wampir ze zdziwieniem spojrzał na histerycznie chichoczącą najemniczkę. - A tobie co? - Wyobraziłam sobie, jak będą ciągnęły losy i że któryś dostanie twoje onuce... - A dlaczego od razu moje? - obraził się wampir. -Zaręczam, że twoje wcale nie są bardziej apetyczne. Jeśli chcesz, to zdejmiemy buty i porównamy. - Przy okazji możecie ponumerować - doradziłam chmurnie. - Wygląda, że losowanie zaraz się zacznie. W poprzek drogi w równym rządku, jak od linijki, siedziały wilki. Zatrzymaliśmy się. Wilki, które towarzyszyły nam już trzecią wiorstę, również. Podeszły bliżej, przepychając się, powarkując na siebie i dosyć niedwuznacznie oblizując. - No to już - wytchnęła Orsana. Za naszymi plecami przeciągle zawył ten duży. Szara lawina, poruszona wezwaniem, spadła na nas ze wszystkich stron. - Na drzewa!!! - wielkim głosem wrzasnął Rolar, dając osobisty przykład, bo szczęśliwie gałęzie zwisały wprost nad naszymi głowami. Rzuciliśmy się na różne strony. Z rozbiegu złapałam dolną gałąź pierwszego lepszego drzewa, wbiegłam nogami po jego pniu, przez jakąś chwilę wisiałam głową do dołu i ostatnim desperackim rzutem zdołałam podciągnąć się i osiodłać gałąź. Wilk skoczył moim śladem, ale sztylet Orsany okazał się szybszy. Szare bydlę złamało się w powietrzu i ze skowytem siadło na ziemi, a ja wbiegałam na coraz wyższe konary jak wiewiórka, zbyt przerażona, by odwracać się i sprawdzać, czy z mojej kostki nie zwisa wilk. Zatrzymałam się, dopiero gdy poczułam, że dużo cieńszy w okolicy czubka pień drzewa, które okazało się brzozą, podejrzanie ugina się i skrzypi pod moim ciężarem. Na dole złowieszczo przesuwały się szare cienie, a ilość świecących punktów przywodziła na myśl rój pszczół. Groźne warkoty nie cichły ani na chwilę, raz na czas jakiś przerywane skowytem i kłapaniem zębów -wilki próbowały wspinać się po pniu, ale na szczęście nie szło im najlepiej. Złapałam oddech, mocniej chwyciłam konar, po czym rozejrzałam się na boki, szukając przyjaciół. Orsana pomachała mi ręką, do wybranego przez nią świerka miałam nie więcej niż cztery łokcie. Wampir siedział na tym samym drzewie, nieco niżej, co dawało mu wspaniały widok na tyłek dziewczyny dokładnie opięty spodniami.

26

- To są jakieś nieprawidłowe wilki! A kysz! Kysz stąd, wy zachłanne bydlaki! - głośno oburzał się Rolar, zerkając w dół i w górę. - Wolho, zrób coś! Zamień je, powiedzmy, w zajączki... albo jeszcze lepiej w myszki! - Nie, w zajączki! - zaprotestowała Orsana. - Ja się myszek boję! - Bardziej niż wilków?! Nie zwracając uwagi na zwyczajowe kłótnie, patroszyłam sakwę w poszukiwaniu niezbędnych składników. Myszki... zajączki... zobaczymy, co mi wyjdzie! Nasiona jemioły leżały na samej górze, ale w poszukiwaniu woreczka ze sproszkowaną łuską żmii musiałam wyciągnąć i rozłożyć na kolanach prawie połowę wiedźmiego arsenału. Sproszkowany korzeń ogniojadu z urwanego rogu paczuszki cienkim białym strumykiem posypał się w dół. Siedzący pod drzewem wilk kichnął i schował nos w trawie, prychając i drapiąc łapami pysk. Zaciekawiłam się i już celowo puściłam porcję proszku z wiatrem. Nocne powietrze wypełniło się kakofonią charkotu, zgrzytania zębów i wycia, przepełnionego bezsilną złością. - Wolho, miałaś ich w coś zmienić, a nie przeziębić! - Orsana na wszelki wypadek schowała twarz w kurtce. - Nie martw się, to nie jest zaraźliwe - odparłam, z zainteresowaniem obserwując rzucające się wilki. -Ale to ciekawe, ogniojad nie działa na ssaki, a przynajmniej nauka nie zna przypadków tak wyraźnego uczulenia u przedstawicieli rodzaju... - Wolho, żeby cię, referat tam piszesz?! - tym razem Rolar i Orsana wykazali się zadziwiającą zbieżnością zdań. - No dobrze, dobrze, już czaruję - obiecałam, mieszając ze sobą jemiołę i łuskę. Palcem wskazującym, zgodnie z ruchem słońca, szepcząc odpowiednie zaklęcie. Moi towarzysze również znaleźli sobie coś do robo-t y - wzięli się do strzelania do wilków szyszkami, w ramach współzawodnictwa. Zwierzaki, i bez tego niezbyt przyjazne, wściekły się ostatecznie. Bez przerwy wyły, z rozbiegu skakały na drzewa i ze złością gryzły pnie, wypluwając drzazgi. Nie powodowało to żadnych szkód, nie licząc moralnych, ale nie należało zapominać, że gdzieś po okolicy łazi również poznany wczoraj chłop z toporem, który akurat bardzo pasowałby do całej sytuacji. O „drwalu" opowiedziałam przyjaciołom po drodze i Rolar długo rozpaczał, że nie zrobiłam tego wcześniej -że niby dałoby nam to toporek w charakterze trofeum. Dla wałki z wilkami wybrałam zaklęcie Iswara Ko-zopasa, wariant uproszczony. Złożony kosztował maga życie i wśród jego następców nie znalazł się ani jeden chętny, by wejść do historii sprawdzeniem, w jaki dokładnie sposób Iswar skomplikował zaklęcie, ponieważ nie zachowały się żadne zapiski tyczące się tego wysoce udanego eksperymentu. Zaklęcie wywoływało halucynacje i panikę u zwierząt, którym wystarczało tylko kilka okruszków mieszanki. Łącząc ją z innymi proszkami, można było nadać mieszance selektywność działanie wyłącznie na wilki. - Taś, taś, taś - zawołałam łagodnie, rozsypując dookoła garść zaczarowanego proszku. Ale wilki już dość nawąchały się i nakichały, więc nie zwróciły na moje działania żadnej uwagi. Pewnie łuska zwilgotniała albo ogniojad zrobił za odtrutkę. Bardzo nie chciałam przyznawać, że pomyliłam zaklęcie. A poza tym chyba naprawdę nie pomyliłam... - No cóż, trzeba będzie działać metodami naszych dziadów, powoli, acz pewnie... Chyba że wcześniej las się sfajczy - burknęłam z pretensją, koncentrując pomiędzy dłońmi bojowy pulsar. Osobiście nie mam pojęcia, dlaczego malarze tak bardzo lubią rysować nas z tym paskudztwem w rękach. I to jeszcze rysować nieprawidłowo, jak gdybyśmy sobie z onym radzili bez najmniejszych problemów. A spróbuj nie dopilnować, gdy masz w rękach czterdzieści wjm*, a piorun kulisty ocenia się na dziesięć do dwudziestu!

27

Do zabawy i tak nie doszło. Wilki odpłynęły od pni niczym spieniona fala od niezdobytych skal. Jak gdyby na rozkaz zwróciły głowy na zachód, powąchały powietrze i ze zgodnym wyciem rzuciły się w pogoń za nową zdobyczą. Polana nagle opustoszała. - Jak wam się wydaje, czy te stwory znają taktykę plemion stepowych: poddać się i udać spieszny odwrót, by wyciągnąć wroga zza murów fortecy? - Rolar pokręcił w palcach ostatnią szyszkę i rzucił ją za uciekającym wrogiem. - Nie, chyba naprawdę nawiały. - Wysłałam za wilkami impuls poszukiwawczy. Potwierdzam, nawiały. - Złazimy? - z niedowierzaniem upewniła się Orsana, spoglądając w dół jak kotka zagoniona na dach przez psa podwórzowego. - Zawsze zdążymy wleźć z powrotem. - Gałęzie raptem się skończyły i zawisłam na rękach, bujając nogami w pustce. - Kochani, ja stąd sama nie zejdę! Zdejmijcie mnie-e-e! Aj! Okazało się, że do ziemi wcale nie było tak daleko, a poza tym na dole rósł mech. Pocierając obolały tyłek, namacałam rzemień sakwy, wymazany jakimś lepkim brudem, i pociągnęłam go do siebie. W moje nozdrza uderzył znajomy mdlący zapach. - Rolar! Orsana! Rubinowa rękojeść sztyletu odezwała się na światło pułsara chętnym blaskiem. Sztylet Orsany leżał pośrodku mokrej, oślizgłej plamy, która dokładnie odtwarzała kształty zabitego przez najemniczkę wilka. Zastygliśmy nad plamą niczym drewniane posągi pogan. - To nie są prawdziwe wilki - koniec końców wydobył z siebie Rolar. - Genialne! Jak na to wpadłeś?! - Orsana załamała ręce w udawanym zachwycie. - Może skoro jesteś taki mądry, przy okazji wyjaśnisz, czego od nas chciały? - Nie od nas. - Wampir pokręcił głową. - Od niego. Szły za nami w nadziei, że władca, który im uciekł, wcześniej czy później się pojawi. - Płonne nadzieje. - Nie płonne. Rzeczywiście przyszedł i uprowadził ich za sobą. Gdyby wataha potrzebowała nas wszystkich, toby się podzieliła. Wydaje się, że dali sobie spokój z pomysłem zabrania reara po dobroci i teraz próbują dostać Arrakktura siłą. Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. - Len tu był?! Widziałeś go? Wampir skinął głową. -Przez moment. Szczęśliwie okazał się zbyt mądry, by zaczynać walkę, a żaden wilk nie da rady dogonić uciekającego władcy. Te metamorfy wcale nie biegają wiele szybciej od zwykłych wilków. A i zachowują się niewiele bardziej inteligentnie. Wygląda na to, że ich rozum zależy od wybranego ciała. -Jak myślisz, Len wróci? - spytałam błagalnie. - Jestem więcej niż pewien. A poza tym intuicja podpowiada mi, że te stwory również nas tak po prostu nie zostawią. Orsana wyrwała kilka kępek mchu i zapamiętale czyściła zapaskudzony sztylet. - Znachorzy lasu! - przedrzeźniła. - Dobre, kochane wilki! Wolho, ty pewnie żartowałaś, kiedy mówiłaś, że wampiry mają jakiś szósty zmysł, który pozwala im rozpoznawać wszystkie żywe istoty? - No dobrze, pomyliłem się! Kajam się i błagam o wybaczenie u twych stóp! Zadowolona? - odgryzł się Rolar. - Trzeba się stąd zabierać, póki jesteśmy cali. Niedługo udajce zorientują się, że w pogoni za czwartym zającem zgubili trzy pierwsze. - Bez koni daleko nie zajdziemy - z niezadowoleniem skonstatowała Orsana.

28

- Lepiej jest zajść niedaleko, niż pozostać w miejscu -uwaga Rolara nie była pozbawiona sensu. Najemniczka schowała sztylet do pochwy i skoczyła na nogi. Ja złapałam ubrudzoną sakwę i poszłam śladem przyjaciół. Ku naszej wielkiej uldze las wreszcie się skończył. Nad polem niewyraźnie migotały rzadkie gwiazdy, księżyca nie było widać. Okazało się, że wilki przechwyciły nas o jakieś sto kroków od krańca lasu, za dnia już dawno zauważylibyśmy majaczący z przodu prześwit. Rolar gwizdnął w dwa palce i powstałe echo daleko rozniosło się nad śpiącą równiną. Jeszcze nie zdążyło przebrzmieć wśród niewysokich pagórków, a już zmieniło się w narastający tupot. Z przodu biegł Karaś, tuż przy nim Wianek, a nieco dalej - Smółka. Byłam gotowa ucałować klaczkę w czarny, paskudny pysk, ale odłożyłam czułości na potem i szybko wskoczyłam na siodło. W ostatniej chwili. Gdy tylko udało mi się namacać drugie strzemię, kobyła kwiknęła, stanęła dęba i bez żadnego poganiania rzuciła się do przodu. Cudem wyrównałam się w siodle, obejrzałam i prawie spadłam z własnej winy - od podnóża lasu szybko rozpełzał się czarno-szary cień. Z przenikliwym wyciem wilki ustawiły się szerokim półokręgiem, jak podczas nagonki, i rzuciły się naszym śladem. Nie śpieszyły się zbytnio, wkrótce zrozumiałam dlaczego -z przodu błyskała wstęga rzeki. Dogonili mnie Rolar i Orsana. Zresztą nie do końca dogonili, ich konie również poniosły i czysto instynktownie zbliżyły się do Smółki. - To dlatego zdjęło oblężenie, nie pozostawiając nawet pary sztuk do pilnowania! Najemniczka niebezpiecznie pochyliła się w lewo, próbując się do mnie do-krzyczeć. - Widać doszły do tego samego wniosku co Rolar w sprawie koni. W polu pomiędzy rzeką a lasem i tak nie będziemy mieli się gdzie podziać. - Co to za trakt bez mostu?! - wrzasnęłam na bogom ducha winnego wampira. - Nie mów mi tylko, że przerzucacie towary z brzegu na brzeg przy użyciu kata-pulty? A kupcy biorą rozbieg i biegną po wodzie? - Dlaczego? Most jest, tylko się go na noc podnosi. Zwykle dyżuruje przy nim stróż i za symboliczną opłatę... - Gdzie?! - przerwałam, chętna oddać temu stróżowi wszystko do ostatniej nitki, byleby móc się zabrać z tego brzegu. - Powinien być z przodu, przy trakcie - z roztargnieniem odparł wampir. Zdanie dokończył odruchowo i z rozpędu, ponieważ droga, przedtem cały czas idąca pod górkę, zanurkowała w dół i Krogań otworzyła się przed nami w całej wspaniałości wysokich brzegów i mocnego prądu, dwa razy szersza od Pieszczotki. Most rzeczywiście był. Jego osmalone resztki bardzo malowniczo dymiły w świetle gwiazd, nieźle udając szkielet ogromnego smoka. Jednak nie mieliśmy nawet najmniejszego zamiaru powstrzymywać koni - wilczy półokrąg oparł się końcami o brzeg i teraz zaciskał, odcinając drogę odwrotu. - Jeżeli spróbujesz zanurkować, to już nie wypłyniesz - chmurnie obiecałam Smolce, mając nadzieję, że budowniczy mieli na tyle rozsądku, by nie stawiać mostu w najszerszej i najgłębszej części rzeki. Skok z wysokiego brzegu do nieznanej rzeki pozostawia masę niezapomnianych wrażeń. Natomiast w przypadku skoku do rzeczonej rzeki na koniu najlepszym słowem, które opisuje rzecz w sposób jakkolwiek zbliżony, jest trollowe: „Imruk!!!", czasem nawet / przymiotnikiem „totalny". Opowiadając o takich iliwil.ich, ci szczęśliwcy, którym udało się je przeżyć, koniec znie dodadzą, że „całe życie mignęło im przed /.yma". Jednak ja ledwo zdążyłam dotrzeć jakoś tak do wieku siedmiu lat, gdy zorientowałam się, że jeszcze hwilę pożyję - głucha, ślepa i z koszmarnym łaskotaniem w nosie. Potrząsnęłam głową i przetarłam oczy, po czym mniej więcej doszłam do siebie. Smółka szybko i bez wahania płynęła do iK

i

29

przodu, tnąc wodę nie gorzej od dowolnie wybranej kaczki. Ogiery zauważalnie pozostały z tyłu i nie widziałam, czy jeszcze mają na sobie jeźdźców. Moja kobyłka już zdążyła wymacać kopytami dno, gdy wilki zdecydowały się dołączyć do wyścigu. Co prawda one powstrzymały się przed skokiem z rozpędu i ostrożnie zeszły brzegiem. Konie wreszcie wydostały się na mieliznę, a ja westchnęłam z ulgą - nasze straty ograniczyły się do brody Rolara, która bez śladu zaginęła w toni. Sam wampir potrzebował jednego spojrzenia, by skonstatować: - Z końmi tu nie wejdziemy, zbyt wysoki brzeg. Wolho, ty i Smółka wyłaźcie stąd i ruszajcie, a ja z Orsaną pojedziemy wzdłuż rzeki i poszukamy... -1 jak znajdziecie, wszyscy wyleziemy - przerwałam mu. - Odbiło ci? Was tu będą zjadać bez soli, a ja mam z góry podziwiać widoki? - A na dole będziesz miała inne rzeczy do roboty niż podziwianie? - odgryzł się Rolar. Mówię właź... idiotko jedna! -Co? Nie podniosłam głosu, ale z samego tonu wampir wywnioskował, że zjadać go będą nie tylko wilki. Wykazał się rozsądkiem i stulił pysk. Stwory zbliżały się powoli, acz niepohamowanie. Z przodu płynął wódz - ogromny, zachłannie połyskujący spojrzeniem, jak pirat startujący do abordażu. Dla lepszego efektu brakowało mu tylko jataganu w zębach. Smółka zachrypiała i cofnęła się, gotowa wiać, lecz nagle w połowie rzeki przed płynącym udajcem podniosła się wysoka fala, która zatoczyła krąg i wróciła, a stwór z kwikiem zniknął w wodnym wirze. Reszta błyskawicznie zawróciła w kierunku przeciwnego brzegu. Któryś nawet zdążył, ale wszystkim szczęścia zabrakło... - Niezłe rybki tu macie - drżącym głosem skomentowała Orsana. - A to zależy, czym się je dokarmia - odparł nie mniej oszołomiony wampir. Ocalałe wilki wspięły się na skarpę i zebrały w grupę, skowycząc i wyjąc. Czułam się trochę nieswojo, patrząc na nie, ale świadomość, że one również mogą sobie nas tylko i wyłącznie podziwiać z daleka, była bardzo budująca. - Dlaczego nie biegną szukać brodu? - Popatrzyłam w górę. - Czy przypadkiem nie czeka na nas na tym brzegu druga połowa watahy, która rozdzieliła się przed spaleniem mostu? - Pewnie dokładnie wiedzą, gdzie on jest. Dziesięć wiorst w górę rzeki. - Rolar otrząsnął się i odwrócił konia - Ruszamy, nie ma co marnować czasu. Jeżeli szy -ko znajdziemy drogę na górę, to przed świtem dążymy , ogrodzić się od wilków jeszcze jedną rzeką. Swoją drogą, macie doświadczenie w podpalaniu mostów. No cóż, trzeba będzie improwizować...

Rozdział czwarty Obudził mnie szczęk zderzających się mieczy. Błyskawicznie skoczyłam na nogi, ale alarm okazał się fałszywy - po prostu Rolar i Orsana zrobili sobie rozgrzewkę. - Wolho, miłego poranka! A raczej miłego dnia! 30

- Cześć, śpiochu! Przyłączysz się do nas? - Z moją tróją ze sztuk walki, którą dostałam wyłącznie z litości? Chyba sobie daruję! Ponownie się położyłam i naciągnęłam koc na głowę, ale czy można zasnąć, słysząc ciągłe łoskoty, gwizdy, tupoty i okrzyki? Ktoś na mnie nadepnął (potem nie przyznali się kto, zwalając winę na siebie nawzajem, na Smolkę i na moją bujną wyobraźnię), walka zawrzała wprost nad moim uchem, na które spadły również skry z mieczy, a ja poddałam się losowi i na czworakach wypełzłam z posłania, zdecydowanie pożegnawszy sen. - To nieuczciwe! - z oburzeniem krzyknęła Orsana. Odwróciłam się i zobaczyłam, że dziewczyna leży na plecach, a Rolar trzyma jej zadartą nogę za kostkę. - A te kopniaki to były uczciwe? - Wampir puścił kończynę, a najemniczka natychmiast spróbowała kopnąć go poniżej pasa. - Bogowie cię za to pokarają - zagroziła dziewczyna, mając na myśli ni to niedozwolony chwyt, ni to zwinność, z którą Rolar uciekł przed kopniakiem. - Oni już mnie pokarali, twoją osobą! - Wampir zbliżył się i podał jej rękę, którą, o dziwo, przyjęła. Wyglądało, jakby wspólnie przeżyte przygody wreszcie ich ze sobą pogodziły. Nie wyspałam się, ponieważ do samego rana nie zsiedliśmy z koni, pędząc w nocy jako te leśne rozbójni-ki. Dopiero gdy niebo na wschodzie poszarzało, a świat przed świtem ucichł, gdy umilkły nocne stworzenia, a nie zbudziły się dzienne, pozwoliliśmy zmęczonym wierzchowcom przejść w stępa i stanąć. Po zlezieniu z nich padliśmy na ziemię jak gruszki. Nie było sił nawet na rozpalanie ogniska i to ja musiałam suszyć ubrania i koce. Teraz jedne i drugie lekko zalatywały spalenizną. Zupełnie nie pamiętałam, jak i kiedy postawiłam okrąg ochronny, Obudził mnie szczęk zderzających się mieczy. Błyskawicznie skoczyłam na nogi, ale alarm kazał się fałszywy - po prostu Rolar i Orsana zrobili sobie rozgrzewkę. - Wolho, miłego poranka! A raczej miłego dnia! - Cześć, śpiochu! Przyłączysz się do nas? - Z moją tróją ze sztuk walki, którą dostałam wyłącznie z litości? Chyba sobie daruję! Ponownie się położyłam i naciągnęłam koc na głowę, ale czy można zasnąć, słysząc ciągłe łoskoty, gwizdy, tupoty i okrzyki? Ktoś na mnie nadepnął (potem nie przyznali się kto, zwalając winę na siebie nawzajem, na Smolkę i na moją bujną wyobraźnię), walka zawrzała wprost nad moim uchem, na które spadły również skry z mieczy, a ja poddałam się losowi i na czworakach wypełzłam z posłania, zdecydowanie pożegnawszy sen. - To nieuczciwe! - z oburzeniem krzyknęła Orsana. Odwróciłam się i zobaczyłam, że dziewczyna leży na plecach, a Rolar trzyma jej zadartą nogę za kostkę. ale był na miejscu, i to tak mocny, że przez kilka godzin naszego postoju dookoła zebrał się szary krąg osmalonych meszek i motyli. Trochę dalej, pazurkami do góry, leżała ogłuszona wrona. Oczekiwała mnie również przyjemna niespodzianka: moi towarzysze, którzy wstali wcześniej, zagotowali wody z gałązkami maliny, a nawet nazbierali jakichś podejrzanie wyglądających grzybów, które upiekli na patykach. Oboje przekonywali mnie, że rzeczone grzyby są jadalne, tylko mało kto o tym wie. Z nadzieją czekali też, aż spróbuję wyników ich kucharzenia. Niestety, nie doczekali się - rozsądnie ograniczyłam się do wrzątku z chlebem, uznając, że gdyby te grzyby były jadalne, to wiedzieliby o tym wszyscy (a nie tylko ci, którzy nigdy ich nie próbowali). Rolar i Orsana jeszcze długo przekonywali się nawzajem o kulinarnej wartości owych grzybów, ale koniec końców oddali je Smółce. A raczej wyrzucili w krzaki, a kobyła sama 31

znalazła i zachłannie skonsumowała razem z patykami. Nie poczuła się przez to ani trochę gorzej, a ponieważ wcześniej widziałam, jak skubie muchomory zamiast trawy, nie było to coś, co mogliśmy uznać za dowód ich jadalności. Po posiłku zabraliśmy się do doprowadzania do porządku - dosuszania rzeczy, czesania, a Rolar wyciągnął z torby zapasową brodę. Ojej... jak się na jej widok ucieszyłyśmy... Po pierwsze, leżała na składzie zdecydowanie dłużej, niż powinna, a po upływie czasu przydatności do użycia mole raźno zabrały się do jej demontażu. Po drugie, albo sprzedawca sobie paskudnie zażartował, albo pomylił się przy dobieraniu - wąsy były czarne, cienkie i wiszące, a krótka, szeroka broda tak przeraźliwie ruda, że biła po oczach i na odległość wyglądała, jakby się paliła. Sprawę tylko pogarszał fakt, że - wcześniej niedbale zwinięta na dnie torby - teraz sterczała na wszystkie strony, jednocześnie zaginając się do góry, jak gdyby Rolar jechał pod mocny wiatr. Gdy już skończyłam się śmiać, kazałam mu wywalić te, jak określiła Orsana, „pogane włosie", zamiast tego wyczarowałam całkiem przyzwoitą iluzję. Co prawda ręka przechodziła przez nią bez najmniejszych przeszkód, więc wróg, który chciałby złapać wampira za brodę, nieprzyjemnie by się zdziwił. Za to jeśli idzie o wygląd, nie można było jej odróżnić od prawdziwej. Przez całą noc na niebie nad łąką widać było poświatę, a nad ranem zasmęciło się i poszarzało, horyzont przysłoniły chmury, z których już zaczynało podejrzanie grzmieć. - Żeby tylko deszczu nie było - martwił się Rolar, raz na czas jakiś spoglądając w niebo. Jeziorna Kraina ma problemy z pogodą. Jeżeli już zacznie padać, potrwa to minimum dzień. Bywa, że leje cały tydzień bez przerwy. Chmury powstają wprost nad jeziorami i do nich wylewają deszcze. I tak w nieskończoność. Mimo jego nieciekawych prognoz mieliśmy szczęście - chmury przesuwały się szybko, ale obok nas. Najpierw z prawej, potem z lewej opuszczały się z nich mgliste płachty deszczu, wiatr przynosił zapach mokrej ziemi, a czasami parę kropel, ale na tym sprawa się kończyła. Dzień minął nam bez przygód, wręcz niewyobrażalnie nudno. Dookoła, gdziekolwiek spojrzeć, garbiły się pozbawione lasów wzgórza, przy tej pogodzie wyglądające całkowicie bezbarwnie. Nie przybliżały się ani nie oddalały, lecz jak gdyby przeciekały jedne w drugie, nie dając żadnego poczucia ruchu. Rolar poinformował nas, że gdybyśmy przesunęli się z dziesięć wiorst na północ, to trafilibyśmy na Przydriwie, gdzie, jak głosi plotka, znajduje się ponad dwusetka jezior i jeziorek, pozostawionych kiedyś przez topniejące lody. Plotka, ponieważ tego regionu nikt nigdy nie zbadał ani nie opisał, a paręset chłopów, którzy potrafili się przyzwyczaić do wszystkiego, nie mogło być uznanych za badaczy. Orsana słuchała wampira z nieukrywanym zaciekawieniem, a on, połechtany, śpiewał nie gorzej od tego „opowiada-cza" z zamku w Witiagu. Ja tylko potakiwałam i nijak nie potrafiłam zdecydować, czy mam złościć się na niego za „idiotkę", czy uznać, że było to po prostu słówko, które wyrwało mu się z powodu panującego napięcia. Wcześniej też zdarzało nam się nagradzać wzajemnie niezbyt przyzwoitymi epitetami, ale nie wychodziło to poza granice przyjacielskich rozmówek i nawet sprawy nie zauważaliśmy, nie mówiąc już o tym, by się obrażać. Ale to jedno słowo zostało rzucone celowo i z taką goryczą, że wydawało się pochodzić z głębi serca. Dlatego też zabrzmiało szczególnie obraźliwie. Wampir sam podjął śliski temat: - Wolho, przepraszam, nie powinienem na ciebie krzyczeć, ale na przyszłość pamiętaj: opiekunka odpowiada nie tylko za siebie i w niebezpiecznych sytuacjach, podobnych do tej wczorajszej, bohaterski heroizm jest zupełnie nie na miejscu. - Czy tobie się wydaje, że gdyby Len był z nami, toby was porzucił? - Oczywiście - bez wahania odparł wampir. - Gdyby tego nie zrobił, zginęlibyśmy bez sensu, a to byłoby jeszcze bardziej paskudne. Ale ja ci przecież nie proponowałem, żebyś nas porzuciła. Mogłaś sobie czarować z góry, a widząc, że nam nie idzie, przynajmniej sama byś 32

się uratowała. „Towarzysko" do beznadziejnej walki pakuje się wyłącznie idiota, o czym cię wtedy poinformowałem... Jeszcze raz przepraszam. Jakkolwiek smutne by to było, przy takim postawieniu sprawy Rolar bezwzględnie miał rację. Orsana poparła go pełnym pretensji milczeniem. Przygryzłam wargę, by ukryć wahanie. - Tylko mi obiecajcie, że nie będziecie do mnie wracać pod postacią duchów, obwiniając mnie za wystawienie do wiatru. - Jeszcze czego. - Oboje zachichotali. - Nawet bez tego wymyślimy, o co mieć do ciebie żal. Na przykład o te wspaniałe grzybki, które tak oburzająco zlekceważyłaś, raniąc nas do głębi serca. - Ale przecież wy też ich nie zjedliście! - oburzyłam się. - Bo nic nie mogliśmy przełknąć z rozpaczy - cieszyli się niedoszli truciciele. Orsana dodała: - Ale kobyłkę, i tu cofam, co mówiłam, wybrałaś wspaniałą. Wykazała się rozsądkiem i nie pakowała w walkę, a uciekać na niej można nawet przez rzeki i góry! Poklepałam obiekt podziwu po karku. - Osobiście odnoszę wrażenie, że to ona mnie wybrała. Rolar skinął. - I dokładnie tak to działa. Kiedy wampir chce znaleźć sobie k'iarda, idzie do tabunu i jeżeli spodoba się jakiemuś źrebakowi, to ten sam do niego podbiegnie. - A jeśli nie? - Nie to nie, wróć za rok. Można próbować szukać w innych dolinach, ale na to się krzywo patrzy. K'iardów nie zawsze wystarcza nawet dla swoich. - A właściciel kobyły nie ma nic przeciwko bezkon-nym wampirom, które regularnie zabierają sobie jego źrebaczy majątek? - K'iardy nie mają właścicieli. Tylko przyjaciół, którym pozwalają na sobie jeździć. Prościej się siodła dzikiego wieprza niż cudzego k'iarda, więc nie bardzo można tu mówić o własności. - No to dlaczego sam jeździsz na zwykłym koniu? - z sarkazmem w głosie spytała Orsana. - Żadnemu k'iardowi żeś się nie spodobał? Rolar z grymasem pstryknął się po prawym kle. - Jedno to ludzka wiedźma na swojej „zaczarowanej" kobyle, a zupełnie co innego wampir na k'iardzie. Was w najgorszym razie ktoś poleje święconą wodą, a mnie i moją Powilikę złapią w ciemnym zaułku fanatyczni wiedźmini, którzy poświęcili całe swoje życie polowaniu na wampiry. Zabiją, a przy okazji jeszcze obrabują, bo przecież nie starali się na próżno? A oni doskonale wiedzą, że k'iardy słuchają tylko nas. - A co ze mną? - Wiesz no, Smółka jednak jest półkrwi, a ty... to ty. - Czyli? - Poczułam napływ ostrożności. - Eeee... Opiekunka - wampir zaczął się podejrzanie jąkać. - A co kobyła ma do mojego statusu przy osobie władcy? Dziś jestem opiekunką, jutro nie. Jeżeli uda mi się zamknąć krąg, po czym oddam Lenowi rear, to będę musiała się pożegnać również ze Smółką? - Oczywiście, że nie. - Rolar uśmiechnął się z trudem, jak gdyby na ważnym przyjęciu ktoś nie dopilnował i nalał do jego kielicha octu zamiast wina. Biedactwo duszkiem wypiło „zdrowie władcy" i teraz nie ma prawa się nawet skrzywić. - Pewnie zobaczyła w tobie jakieś... eee... ukryte zalety. - Zdolności magiczne? - Niewykluczone - potwierdził wampir chętnie, choć nieszczerze, żeby tylko zakończyć temat.

33

*

Burza złapała nas pod wieczór, szczęśliwie nie w czystym polu, tylko obok niewielkiej wsi, przytulonej do ścian zamku - niewysokiego i bez nadmiernych zdobień, ale całkiem nieźle bronionego. W Belorii było takich budowli pełno, szczególnie w głuszy albo bliżej granicy. Zamki zwykle należały do rycerzy z szacownych starych rodów, których przodkowie w nagrodę za swoją waleczność otrzymali od króla kawał nikomu niepotrzebnej ziemi (jak wiadomo, królowie nie mają w zwyczaju rozdawania na lewo i prawo ziemi potrzebnej, przeważnie nagradzając poddanych zgniłymi moczarami, głuchymi lasami albo starymi, jeszcze elflmi kurhanami). Jak to zwykle bywa, okoliczni mieszkańcy natychmiast przenieśli się do budującego się zamku, całkiem rozsądnie uznając, że całym tłumem „i tatka się lepiej bije", nie mówiąc już o ochronie przed strzygami, które nagminnie wyłażą z kurhanów. W przypadku ataku wroga chłopi chowali się w zamku i pomagali go bronić, a w czasach pokoju płacili rycerzowi niewielką daninę za obronę przed rozbójnikami, dzikimi zwierzętami w rodzaju wilków i niedźwiedzi, a także smokami, które miały w zwyczaju bez pytania częstować się owcami i krowami. Z daleka wydawało się, że zamek się pali. Niebo, wyściełane kłębami burzowych chmur, przecięte szpilą wieży, wiło się nad twierdzą jak ogromny czarny potwór, rozrzucając macki białych błyskawic i dźwięcznie przetaczając gdzieś w środku kule piorunów. W rozdarciach tańczyły karmazynowe odblaski. Pochyleni i skuleni pod kapturami po prostu minęlibyśmy prowadzącą do zamku ścieżkę, zamierzając poprosić o nocleg w jednej z chatek, ale Rolar rychło w czas zauważył kawałek pergaminu, który trzepotał na wietrze dookoła wbitego w wiorstowy słup gwoździa. - Wolho, to chyba coś dla ciebie. - Wampir gwałtownie odwrócił Karasia, pozwalając mi podjechać do samego słupa. - Po-czeb-ny cza-ro-dziej czy ink-szy ma-gi-czny słusz-ka dla prze-go-nie-nia du-ha z pomie-szcze-nia ty-pu za-mek. Pła-ca... - sylabizowałam, z trudem odczytując krzywe runy sporządzone przez kogoś niezbyt doświadczonego w pisaniu. - Smółka, prr! Fuj! Wypluj! To teraz się nie dowiem, ile kosztuje wygnanie ducha z pomieszczenia typu zamek. Orsana podniosła spojrzenie na wspomniany obiekt. - Znaczy się z tego? - spytała i dokładnie w tej samej chwili, jak gdyby w odpowiedzi, z góry w twierdzę z trzaskiem uderzył piorun, podnosząc słup skier powyżej szpili. - No to idź i zapytaj! Rolar roześmiał się i z cmokaniem pociągnął za uzdę, wymuszając na Karasiu powrót na ścieżkę. - A czemu by nie? - pomyślałam na głos. - Nocleg w zamku jest na pewno bezpieczniejszy niż w polu czy gospodzie. - Wolho, do reszty ci odbiło - z przekonaniem stwierdziła Orsana. - Przecież tam jest duch! - I co? Myślisz, że cię pogryzie? - Wszystkie duchy, które widziałem w swoim życiu -Rolar wtrącił się do rozmowy - były albo przebranymi dziećmi, albo owocem spożycia zbyt dużej ilości alkoholu. Jeżeli podeprzemy drzwi łóżkiem i nie będziemy przesadzać z piwem, najgorsze, co będą mogły nam zrobić, to wydać kilka jęków i podzwonić łańcuchami. - darzają się również prawdziwe duchy - nie zgodziłam się. - I to z wcale materialnymi łańcuchami. Jak ci taki przydzwoni w głowę, to zapomnisz, jak się nazywasz! - Dzięki wielkie za pocieszenie! - prychnęła Orsana.

34

- Nie bój się, malutka. - Rolar podjechał do dziewczyny i delikatnie pogłaskał ją po mokrych włosach. -Od duchów jeszcze nikt nie umarł, chyba że na serce. A ty jesteś młoda, zdrowa, w najgorszym razie posiwiejesz. Orsana uparcie potrząsnęła głową, zrzucając jego dłoń. - Jak duch, to duch, czy ja mówię „nie"? Raz od święta będę miała okazję przespać się na czystych prześcieradłach.

Szanuję - poważnie powiedział Rolar. - Nie ma większej odwagi niż pokonanie własnego strachu. - Wolho, czy mogę go zabić? - z nadzieją w głosie spytała Orsana. - I tak go potem ktoś wskrzesi, a ja sobie poprawię humor! Wampir spochmurniał. Pozostawił przytyk bez odpowiedzi, dokładnie obejrzał sobie kamienne ściany z wąskimi okienkami strzelnic, po czym cicho mruknął: - Mało prawdopodobne, by udajce zabrały się do otwartego oblężenia zamku, i jeżeli pod pretekstem polowania na ducha udałoby nam się wprosić tu na nocleg, do rana będą musiały pozostawić nas w spokoju. - O jakim spokoju ty mówisz? - z nerwowym śmieszkiem sprecyzowała najemniczka. - W tym zamku nawet duch go nie znalazł! Wampir odpowiedział sceptycznym prychnięciem. - O ile zakład, że w zamku są jakieś dzieci albo na wpół szurnięta staruszka, albo jakaś daleka kuzynka z manią prześladowczą, albo lunatykująca służąca, albo wiecznie pijany krewniak? - A zakład, że tam jest prawdziwy duch? - Bez patrzenia wyciągnęłam rękę, którą Rolar uścisnął, a Orsana zatwierdziła zakład. *

Drzwi otworzyły się po trzecim pukaniu, a dokładniej, po serii wściekłych kopniaków walenie pięścią w grubaśne dechy było z góry skazane na porażkę, ręka nadal bolała mnie po pierwszej próbie. - Dzień dobry! - unisono powiedziały bliźnięta, patrząc na nas z dołu. Dwie pary błękitnych jak niebo oczu, dwa zadarte noski, dwa wiosenne poletka piegów. Chłopak miał poczochrany czub, a dziewczynka dwa grube, sterczące warkoczyki nad uszami. Maluchy nie miały nawet dziesięciu lat, chyba że na spółkę. - Aha! - znacząco skomentował Rolar. - Dzieci! - Dero, Siarze! - usłyszeliśmy jakiś piskokrzyk z góry. Ktoś, podskakując i ślizgając się, spiesznie schodził po wąskich stopniach kręconych schodów. - Ile razy wam już mówiłam, nie otwierajcie sami drzwi, bo przyjdzie niedobra ciotka wiedźma, wpakuje was do worka i zabierze ze sobą na obiad! Dzieci zapatrzyły się - z jakiegoś powodu na mnie -z niemym zachwytem. Dziewczynka nawet otworzyła usta, ukazując dwa rzędy równych mlecznych ząbków. „Zła ciotka" nieśmiało cofnęła się za plecy Rolara, nie przejawiając najmniejszej ochoty zabierać psotników gdziekolwiek. Zza kolejnego zakrętu schodów wynurzyła się kobieta sporych gabarytów. Pyszna wspaniałość jej ciała była schowana w obcisłą jaskraworóżową suknię z białym koronkowym fartuchem. Spod obfitości halek co rusz wyglądały czarujące kapcie z pomponami i białe

35

szydełkowe pończochy. Na widok gości dama (sądząc z oznak, niańka) niezgrabnie poprawiła spódnice, wyprostowała się i przeszła z galopu w ciężki, majestatyczny krok. Niestety, na ostatnim stopniu straciła równowagę, z rozdzierającym duszę piskiem zamachała rękoma i z głośnym plaśnięciem usiadła na podłodze - przy akompaniamencie radosnego śmiechu bliźniaków. Rolar spiesznie zrobił wypad do przodu i wyciągnął dłoń do ofiary nawoskowanych stopni. Natychmiast też musiał złapać drugą ręką za poręcz - podnoszenie tak potężnej damy bez punktu podparcia okazało się wcale nie proste. Postawiona na nogi niania zaczęła od polecenia dzieciom, by udały się na górę i umyły przed kolacją. Bliźniaki niechętnie posłuchały, ale i tak po dotarciu do pierwszego piętra przewiesiły się przez poręcz, podsłuchując i podglądając gości. Okazało się, że kawałek pergaminu wisiał na słupie już nie pierwszy dzień. - Czarodzieje. Po ducha - ze sporą dozą lekceważenia stwierdziło babiszcze. - Zgadła pani - potwierdziłam po chwili wahania. - A co tam jest do zgadywania - zarechotała grubaska. - Łazicie tu i łazicie, spokoju żadnego nie ma! W zeszłym tygodniu wiedźmina spuścili ze schodów, wczoraj dajn się sam wyniósł. Zalał, paskuda jedna, wszystkie kąty woskiem, napalił wonności, aż jaśnie pani migreny dostała. A wyście co przynieśli? Pani kazała, coby bez dyplomu nie wpuszczać, ma dość. Bo jak zeszłym razem wynajęli druida samouka, to pani ukochany piesek kanapowy zaginął, a z piwnic nadal zalatuje trupem! - Mam dyplom. - Sięgnęłam ręką za pazuchę i rozwinęłam pod nosem niani wymiętoszony zwój z pieczęcią. - My tu ludzie prości, czytania nienauczeni - burknęła z cieniem szacunku. - Pójdę zamelduję jaśnie pani. Zabrała mi pergamin, po czym w zadziwiającym przy jej figurze tempie ruszyła po schodach. Jasne czupryny na piętrze w mig znikły. *

W ogromnym holu było bardzo nieprzytulnie mimo leżących wszędzie dywanów. Ze ścian szklanymi oczyma wgapiały się w nas rogate jelenie głowy, strzelały knoty świec w ciężkich kandelabrach, chmurnie patrzyły rodzinne portrety. Im dalej od wejścia, tym bardziej bandycko wyglądały namalowane na nich oblicza. Na tym należącym do patriarchy rodu w ogóle należałoby namalować po trzy, cztery pionowe i poziome kreski symbolizujące kraty, a na dole podać numer. Pani zamku zeszła do nas po kwadransie, akurat zdążyliśmy się nieco rozejrzeć. Była to wysoka, ładna kobieta w wieku około czterdziestu lat, mająca bardzo arystokratyczny wygląd i maniery, którym nie można było nic zarzucić. - Dostojni państwo! - przywitała nasze barwne towarzystwo majestatycznie, lecz bez pychy. - Miło mi gościć was w Bladej Róży. - To pani zamek? - sprecyzowała Orsana. - Rodowy, mojego nieżyjącego męża. - Kobieta zwróciła mi dyplom. - Pozwolą państwo, że się przedstawię: Diwena Bialozierska, obecna pani na zamku. Miło wiedzieć, że koniec końców w naszych okolicach pojawił się prawdziwy zawodowiec. Panno Redna, pani przecież praktykowała w pałacu, nieprawdaż? Nie podzielałam zachwytów nad moją wspaniałą karierą, więc uczciwie przyznałam: - Przez krótką chwilę. Musiałam porzucić to za-szczytne.miejsce w celu dalszego doskonalenia umiejętności magicznych.

36

- Dążenie godne pochwały. - Diwena pozwoliła sobie na aprobujący uśmiech. Zapraszam, proszę przejść ze mną do górnych komnat. Pani i pani towarzysze na pewno są zmęczeni po długiej podróży, ale czy nie będzie to przypadkiem z mojej strony zbyt natarczywe, by zaprosić was na kolację przy naszym skromnym stole? - Wcale. Pozwoli pani, że przedstawię jej Orsanę, moją... eee... siostrę, i Rolara, kuzyna w linii matki. Rolar, niczym nie zdradzając zdziwienia, pochylił się i szarmancko ucałował delikatną rękę gospodyni. Orsana wykonała niezgrabne dygnięcie. - Bardzo mi miło. - Diwena uśmiechnęła się ponownie, po czym wyciągnęła rękę w kierunku miedzianego dzwonka, który stał w niszy obok jednego ze świeczników. Na jego melodyjny dźwięk natychmiast pojawił się siwy jak gołąbek majordomus o nieprzeniknionej twarzy. - Brim, proszę pokazać gościom ich pokoje. Szanowni państwo, czekam na was za pół godziny! Z tymi słowami odeszła, a my musieliśmy wlec się za majordomusem przez dobre pięć minut, ponieważ wybranie przez niego miejsca do postawienia nogi na stopniach było tak powolne i dokładne, że stawało się niemal rytuałem. - Co cię napadło? - rzuciła się na mnie Orsana, gdy tylko zostaliśmy sami w bogato zdobionych komnatach z szerokim łóżkiem, lustrzaną szafą na połowę ściany, meblami z czerwonego drewna i ogromnym niedźwiedzim futrem na podłodze. - No dobrze, siostra. Ale po co było tu ładować kuzyna w linii ojca? - Matki - poprawił Rolar. - Ponieważ w przeciwnym razie musielibyśmy jako słudzy spać w stajni. - No to by nas przedstawiła jako przyjaciół! - Orsana nieco się uspokoiła, ale nadal uparcie nie miała zamiaru uznać wampira za krewniaka. - Żeby nas zaczęli podejrzewać o nieprzyzwoite prowadzenie się? Orsano, musisz to jednak przeżyć, ze szlachcicami trzeba się zachowywać jak z wariatami. Zgadzać się we wszystkim i nie dawać powodów do kompromitacji. - Ale ona przydzieliła nam jeden pokój! Jestem stanowczo przeciwna takiej nieprzyzwoitości! - Dwa pokoje obok siebie, a drzwi między nimi zamykają się na zasuwę - skorygowałam przyjaciółkę. -Nie martw się, zgodnie z etykietą nieprzyzwoitość ogranicza się do braterskiego pocałunku w policzek. - Jeszcze lepiej braterskiego ugryzienia w szyjkę. -Wampir zademonstrował kły w szerokim uśmiechu. - A gryź - nieoczekiwanie zgodziła się Orsana, nadstawiając Rolarowi szyję. Ten, korzystając ze sposobności, ugryzł. I wtedy się zaczęło! - Kretyn! - krzyknęła dziewczyna, odskoczywszy na bok. - Przecież żartowałam! Ja tesz! - Rolar trzymał się za szczękę, w którą akurat wpasował się łokieć najemniczki. Histeryfka! Pra-fie mi kieł fybiła! - To nie trzeba było gryźć! - wściekała się Orsana, gotowa pozbawić wampira również pozostałych zębów. - Ale ja tylko lekko... - Rolar odsłonił szczękę. Sądząc z wszelkich oznak, kły pozostały na miejscu, a krwiak nad wargą topniał w oczach. - A skąd miałam wiedzieć? - Najemniczka uspokoiła się nieco i podeszła do lustra, w którym dokładnie obejrzała szyję, a na wszelki wypadek jeszcze jej dotknęła. - Z tobą nigdy nie wiadomo, czy żartujesz, czy mówisz poważnie! - Dobrze, od dziś zawsze będę uprzedzał: „Orsano, uwaga, żartuję..." - obiecał wampir. - Niezły pomysł - zgodziła się poważnie. - Rolar, powiedz mi, dlaczego cały czas się nade mną znęcasz? Co ja ci zrobiłam? 37

Wampir mruknął coś niewyraźnie i uciekł spojrzeniem, z zawstydzeniem stwierdzając: - Żartów nie rozumiesz czy jak? - Głupich nie rozumiem - zdecydowanie ucięła Orsana, odwróciła się do Rolara plecami, zdjęła kurtkę i zaczęła rozpinać do cna przemokniętą koszulę. Wampir z ciekawością obserwował jej poczynania, aż połapała się i naskoczyła na niego: - Ty jeszcze tutaj?! A kysz do swojego pokoju i daj nam się przebrać! Niechętnie posłuchał i Orsana własnoręcznie zamknęła za nim zasuwę. Nie miałyśmy w co się przebrać, wszystko było mokre, więc po prostu wycisnęłyśmy ubranie nad stojącym pod łóżkiem nocnikiem (z braku innych naczyń), po czym wysuszyłam je i wygładziłam. Zapach spalenizny nasilił się, mieszając z „aromatami" rzecznego mułu i końskiego potu. - A co ze mną? - płakał za drzwiami wampir, teatralnie pociągając nosem. - Dlaczego nikt nie śpieszy się, by ratować moje młode, zaledwie półtorasetletnie życie przed zapaleniem płuc wywołanym długim czasem spędzonym w mokrym odzieniu? - Poskacz sobie w miejscu, to się ogrzejesz - chmurnie poradziła Orsana, sznurując buty. Gdy już doprowadziłyśmy się do porządku, wypuściłyśmy Rolara. Okazało się, że wampir wcale nie marzł, a już dłuższą chwilę temu rozebrał się, owinął różową kapą z łóżka i przechadzał po pokoju, z ciekawością oglądając wiszące na ścianach obrazy i nie zapominając od czasu do czasu narzekać na okrutny los. - Oszust - powiedziałam z wyrazem. - Trzeba cię wysłać na kolację tak ubranego, będziesz opowiadał jaśnie pani, że to najnowsza starmińska moda. W odpowiedzi wampir zademonstrował błagalny wyraz twarzy, więc z ciężkim westchnieniem wydekla-mowałam nad jego odzieniem potrzebne zaklęcie. Gdy już się ubrał i wrócił do naszego pokoju, Orsana stała przy drzwiach wejściowych, udając, że nie zauważa go, ani tym bardziej nie czeka. - Orsano, daj spokój! - poprosił Rolar. - Przecież jestem wampirem, taka moja natura. Dureń to i dowcipy ma głupie. Czasami nawet nie zauważę, jak kogoś urażę. Przepraszam, jeśli naprawdę cię dotknąłem...

Dziewczyna lekko się zaczerwieniła, ale nic nie powiedziała. Czasami przyjęcie przeprosin jest dużo trudniejsze niż ich wypowiedzenie. - No to co, pokój? - Rolar, nie czekając na odpowiedź, wyciągnął do dziewczyny rękę. - Zawieszenie broni - mruknęła Orsana i bez patrzenia przyklepała jego dłoń. - Na długo? - zapytałam retorycznie, otwierając drzwi. Bum! Dera i Siar usiedli na podłodze, pocierając obolałe czoła - dziewczynka lewą ręką, a chłopiec prawą. - A co wy tu robicie?! - ryknęłam wielkim głosem, opierając dłonie na biodrach i groźnie pochylając się nad dzieciakami. Bliźniaki spojrzały po sobie. - Ciociu wiedźmo, a ciocia naprawdę jada małe dzieci? - bardzo uprzejmie zapytała dziewczynka. Mnie na widok takiej ciekawości świata normalnie zatkało, za to Rolar nie stracił rezonu: - No co wy, maluszki! - mruknął słodkim głosem, siadając przed bliźniakami w kucki. Oczywiście, że ciocia wiedźma nie jada malutkich dzieci, jej zęby są na to za krótkie... Ale wujek wampir z wielką przyjemnością wami przekąsi! I Rolar zademonstrował jeden ze swoich najbardziej oślepiających uśmiechów. Dzieciaki z piskiem rzuciły się do ucieczki.

38

- No, teraz małe dranie dwa razy pomyślą, zanim wezmą się za szpiegowanie nas - z zadowoleniem skonstatował wampir i podniósł się na nogi. - I nie mogłeś tego zrobić, nie demonstrując wszem wobec kłów? - skrzywiła się Orsana. Teraz naskarżą matce. - Że ciociowiedźminy wujek ma długie, ostre ząbki? - ironicznie zasugerował Rolar. - Na bogów, nie mów mi tylko, że ktoś zwraca uwagę na dziecięce fantazje. - Chodź, wujku wampirze - przerwałam, jako pierwsza przekraczając próg. - Już na nas czekają. *

Obecność ducha miała wyraźnie negatywny wpływ na prestiż pracy w zamku. Szczególnie brak służby dawał się odczuć podczas posiłku - jedyna służąca nie nadążała z podawaniem półmisków wszystkim państwu i przez dłuższą chwilę musieliśmy czekać na swoją kolej przed pustymi talerzami. Nadal ten sam majordomus zapalił trzy dodatkowe świeczniki i stanął w drzwiach, ni to zgodnie z etykietą, ni to nie mogąc się zdecydować wyjść z oświetlonej jadalni do pustych korytarzy, w których na dodatek zdarzało się napotkać ducha. Oprócz nas, Diweny i niani z dziećmi do posiłku zasiadło również troje stałych mieszkańców zamku. Po prawej stronie gospodyni siedziała jej siostra, chuda jak patyk stara panna z włosami spiętymi w wysoki kok. Po lewej - jakiś daleki krewniak, tysięcznik na emeryturze. Obok siostry, w fotelu na kółkach, pochylała się nad talerzem bardzo stara i wyglądająca na szaloną kobiecina - babka nieżyjącego męża Diweny. Siostra co chwilę podskakiwała i rozglądała się na boki, starucha nieprzerwanie mamrotała coś pod nosem, grożąc palcem smażonemu kurczakowi, daleki krewny w ciągu pięciu minut zdążył zawrzeć bliższą znajomość z trzema kielichami wina, po czym wpadł w wyjątkowo przyjazny nastrój i co rusz zaczynał opowieść o bitwie dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku i swojej osobistej kontrybucji w zwycięstwo. Jeżeli pamięć mnie nie myliła, mowa była o przygranicznym konflikcie z elfami, przy której to okazji nie odbyła się tak naprawdę żadna bitwa - po prostu elfy wykonały uprzedzający ostrzał z łuków jakiegoś pułku, który zabłądził w lesie. W odpowiedzi pułk, który z jakiegoś powodu przekonany był, że znajduje się na własnym terenie, zaległ w znajdujących się w okolicy jamach i kategorycznie odmówił odejścia, w odpowiedzi strzelając oraz wyklinając miejscowych. Ten bałagan trwał ponad miesiąc, przy czym należy zauważyć, że elfy już dawno machnęły na legionistów ręką i odstąpiły od oblężenia, mając nadzieję, że ci idioci zgłodnieją i sami sobie pójdą. Idioci natomiast z uporem godnym lepszej sprawy dalej uprawiali partyzantkę w Jesionowym Grodzie, żywiąc się grzybami, jagodami, a także zdobycznymi, skradzionymi z elfiej kuchni polowej plackami. Koniec końców sprawę rozwiązały „posiłki" przysłane przez ówczesnego belorskiego króla na prośbę jego el-fiego kolegi. Na widok tego panoptikum Rolar nie potrafił powstrzymać zachwytu. Jego zdaniem, które natychmiast zostało wyłuszczone mi szeptem na ucho, o lepszym audytorium dla pojawiania się ducha nie ma co marzyć. - Jeszcze nie wygrałeś! - szepnęłam w odpowiedzi, próbując nie zgubić wątku rozmowy towarzyskiej rozpoczętej przez gospodynię i jej siostrę. Zainteresowania obu pań krążyły dookoła życia pałacowego - plotek, intryg i mody. Plotki i intrygi wymyśliłam na poczekaniu i bez trudu, ale ubrania musiałam sobie przypominać. Po zaspokojeniu ciekawości Diwena opowiedziała nam co nieco o sobie. Jej nieżyjący już mąż kiedyś zajmował honorowe stanowisko doradcy królewskiego, lecz potem „popadł w niełaskę" - najpewniej po prostu się znudził, bo w przypadku bardziej poważnego występku 39

król nie pominąłby okazji do skonfiskowania zamku -po czym przeszedł na emeryturę i wkrótce potem zmarł. Rozmowa płynnie zboczyła na temat ducha. Pani Białozierska miała do onego bardzo filozoficzny i jednocześnie zadziwiająco praktyczny stosunek. Rzeczony duch nie przeszkadzał Diwenie wcale, za to stwarzał pewne problemy przy zatrudnianiu służących i przyjmowaniu gości. Natychmiast odrzuciła delikatne aluzje na temat podstępnych wrogów owiniętych w prześcieradła, stwierdzając, że duch jest prawdziwy i należy do jej nieżyjącej babci. Portret babci wisiał nad stołem - efektowna kobieta w liliowej sukni, złotowłosa i niebieskooka. Gwoli ścisłości, bardzo podobna do samej Diweny i jej dzieci. - A czy w zamku nie mieszka przypadkiem lunaty-kująca służąca? - spytała Orsana. Gospodyni zdziwiła się, lecz odpowiedziała, że jeszcze krótką chwilę temu takowa mieszkała, ale dwa duchy na jeden zamek to pewna przesada, więc pannę zwolniła. -Jest pani pewna, że to właśnie ona? - Rolar skinął głową w kierunku portretu. - Jestem - krótko rzuciła pani Białozierska. - Sama widziałam. - I co? - Orsana wstrzymała oddech. - Przywitałam się i poszłam dalej - spokojnie odparła pani na zamku, nabierając na widelec malutki kawałek kapusty i podnosząc go do ust z iście królewską gracją. Nie wiem dlaczego, ale natychmiast jej uwierzyliśmy. Taka arystokratka mogłaby nawet z ży wołykiem rozpocząć rozmowę o pogodzie. - A ja mówię: wiedźma! Bo ona wiedźma jest! - nieoczekiwanie ryknęła starucha, powodując, że Orsana się zakrztusiła. - Ona to o czym? - spytałam, z ukosa spoglądając na starowinkę, która wciąż mamrotała coś pod nosem. - Chodziły słuchy, że moja babka parała się magią -obojętnie wyjaśniła Diwena. - Jakoby zaklęła swojej wnuczce, czyli mnie, bogatego męża, czego babcia rzeczonego męża nadal nie może mojej rodzinie wybaczyć. - A to prawda? - nadal kaszląc, wychrypiała Orsana, z irytacją oganiając się od wampira, który chciał poklepać ją po plecach. - Nie - ucięła gospodyni. - Zgadzam się, ostatnimi czasy moja rodzina nieco zbiedniała, ale ma znacznie dłuższe korzenie i jest bardziej szacowna od rodziny męża. To małżeństwo pozwoliło mu wejść do wyższych sfer i awansować aż do doradcy. Wzajemna korzyść z tego związku nie wymagała wzmacniania magią. - Przy okazji, skoro już mówimy o korzyściach -przypomniałam sobie. - Na ile wycenia pani ową... niedogodność? - Pięćdziesiąt kładni - po krótkiej chwili namysłu postanowiła pani Białozierska. - Sześćdziesiąt! - spiesznie sprecyzowała siostra, której nerwy znacznie gorzej tolerowały sąsiedztwo zaświatów. - Ale za każdy stłuczony przedmiot z honorarium zostanie odliczona jego pełna wartość - melancholijnie dodała Diwena. - Przepraszam? - W zamku jest mnóstwo antyków, wliczając w to kryształy oraz porcelanę - wyjaśniła. Niestety, poprzedni czarodzieje mieli niemiły zwyczaj strącania w biegu, a także rzucania w kierunku ducha bezcennych dzieł sztuki, z których wiele ma tendencje do tłuczenia się. Tak więc w zeszłym tygodniu straciłam malowany wazon z piątego stulecia, kiedy próbował się w nim schować przed duchem niejaki znachor Wlanimar, po fakcie z pogardą wykopany za bramę... Gospodyni przeczekała wybuch śmiechu, po czym kontynuowała:

40

- Śmiałabym mieć nadzieję, że tym razem moja kolekcja średniowiecznej porcelany nie zostanie bestialsko przerzedzona. Tym bardziej że sam duch jeszcze nie spowodował żadnej szkody wobec zamku czy jego mieszkańców, nie licząc moralnej. - Również mamy taką nadzieję - powiedziałam szczerze. *

Kolacja potrwała jakieś trzy godziny i gdy w końcu wróciliśmy do swoich komnat, było już po północy. Gdzieś w głębiach zamku smętnie i przeciągle zaskrzypiały deski podłogowe, po czym jęknęły i szczęknęły ciężkie drzwi. W spaczonych oknach wył wiatr, za szafami skrobały myszy. Do pełni wrażeń brakło wyłącznie dzwonienia łańcuchów chodzącego po korytarzach ducha. - Rolar bierze na siebie parter i piwnice - rozdawałam rozkazy z pełnym autorytetem dyplomowanego specjalisty, pukając palcem w nieco wyświechtany plan zamku. - Orsana, ty przejdź się po pierwszym piętrze, od sypialni jaśnie państwa do naszego pokoju. A nuż duch będzie miał ochotę na wizytę u gości. A ja sprawdzę drugie piętro, dach i wieżyczki. - A co mamy zrobić, gdy go zobaczymy? - ze wzdrygnięciem spytała najemniczka. - Nic. - Wzruszyłam ramionami. - Nic?! - A co możecie zrobić? Jeśli nie stracicie mowy z przerażenia, to spróbujcie go pociągnąć za język. Może czegoś chce. Nieźle będzie, gdy się okaże, że to jakiś drobiazg: zagrać w karty, przepowiedzieć czyjąś śmierć, pokazać zamurowany w ścianie skarb albo własny szkielet? - Jego szkielet leży w rodzinnej krypcie - sceptycznie mruknęła Orsana. - No i co z tego, może duch od dawna marzy o moż-liwości poprowadzenia wycieczki do własnego grobu? Albo może mu niewygodnie na plecach? Albo po prostu czuje się samotny? - Nie mam zamiaru go przewracać! - oburzyła się Orsana. - Ani się kłaść obok. Niechaj się komu innemu skarży, mnie to nie rusza. - Ale nikt cię nie prosi. Przeprosisz i pobiegniesz po mnie. - I po mnie - wtrącił się Rolar. - Jeśli wygląda tak samo jak na portrecie, to zgadzam się ubarwić jego samotność! - Jeżeli nie uda nam się nawiązać kontaktu - kontynuowałam, puszczając mimo uszu nietyczące się tematu komentarze - zapamiętajcie, gdzie go widzieliście, i tak czy siak wołajcie mnie. A, i na bogów, trzymajcie się z daleka od tej przeklętej porcelany! Jeden spodek i nie tylko nie zarobimy na owies dla koników, a jeszcze będziemy musieli płacić. - Postaramy się! - unisono obiecali oboje. Dawno już zauważyłam, że gdy Rolar i Orsana akurat się nie kłócili, ich myśli i postępki były wyjątkowo wręcz zgodne. - W takim wypadku nie traćmy czasu. Chcę mieć szansę wyspać się do rana. - A może od razu się położymy, a rano powiemy, że nikogo nie widzieliśmy? - nieśmiało zasugerowała Orsana. - Żeby rzeczony duch sam obudził nas w środku nocy, dzwoniąc łańcuchami nad uchem? O nie, ja podziękuje. Jeżeli nie uda mi się go przepędzić, to przynajmniej poproszę, żeby nie przeszkadza! w spaniu. A przy okazji obejrzymy zamek i przekonamy się, że jego gospodarze nie są udajcami i nie zamierzają w środku nocy otworzyć bram rozbójnikom. - No dobrze już - niechętnie zgodziła się najemniczka, poprawiając pas ze sztyletami. *

41

Przed snem służąca zgasiła wszystkie świece, zostawiając tylko oliwną lampkę na każdym piętrze i obok schodów. Na początku targałam ze sobą lichtarz, ale okazało się, że w zupełności wystarcza mi księżycowe światło, które przenikało przez wąskie witrażowe okienka udekorowane kawałkami kryształu. Spacer po zamku okazał się czystą przyjemnością. Ducha się nie bałam, wręcz przeciwnie, napędzało mnie uczucie podobne do tego, które odczuwa wędkarz. Zaczęłam od dachu obeszłam dookoła amfiladę wieży, próbując odnaleźć wejście (potem okazało się, że wieżyczka ze szpilą jest wyłącznie elementem dekoracyjnym i nie daje się na nią wejść), ostrożnie spojrzałam przez wysoki parapet, przez chwilę podziwiałam piękne widoki na dole, nasłuchiwałam szelestu wiatru, ale nie zauważyłam nic podejrzanego i zeszłam niżej, na drugie piętro. Moim oczom ukazało się dzikie, fascynujące i barwne widowisko. Korytarzem, podciągnąwszy mnogość spódnic i wysoko podrzucając grube nogi, galopem pędziła niańka w nocnej czapeczce i długiej koronkowej koszuli. Jej otwarte usta zastygły w bezgłośnym krzyku, a oczy biegły szybciej niż reszta ciała, niemal wypadając z oczodołów. Za nianią hałaśliwie leciał duch. Miał kolor jaskra-woliliowy i kształt kijanki z rękoma, owiniętej łańcuchami i obwieszonej pudowymi ciężarkami. Duch jęczał, chrypiał, wył i rechotał. Fale gromkiego echa odbijały się od kamiennych ścian. Stojące wzdłuż nich zbroje złośliwie szczerzyły się otworami wizur. Portret złotowłosej kobiety w liliowej sukni duch przypominał tylko barwą. Zresztą przy odrobinie wyobraźni... Niania uciekła w bok, pociągnęła na siebie drzwi szafy ściennej i głową do przodu zanurkowała w sterty szmat. Zamykające się drzwiczki hałaśliwie klepnęły ją po pulchnym tyłku. Duch z rozpędu uderzył we mnie, mrugnął liliowym okiem, rąbnął falą ciepła i rozpadł się na kawałki szybko jaśniejącej mgły. Odskoczyłam raczej z zaskoczenia niż z powodu zderzenia. Spróbowałam nasłuchiwać gdzieś daleko zaskrzypiały drzwi, po czym cicho zaszurały kroki. Duch znikł. Miałam go. *

Orsana już czekała na mnie w komnacie, bardziej zirytowana niż przestraszona. Zgodnie z jej słowami duch przypominający ogromną śliwkę przyczepił się do niej w okolicach pokoju dziecięcego. Wydawał z siebie „na dziwo poganyja dźwięki", sprawiając, że Orsana przebiegła się po całym korytarzu, ale potem przypomniała sobie o honorze wojowniczki, odwróciła się do ducha i obłożyła go „brzydkimi słowami". Duch zawstydził się, poczerwieniał i skapitulował, rozpływając się w powietrzu. Orsana kategorycznie odmówiła powtarzania tych magicznych słów. Nie zdążyła jeszcze zaczerpnąć powietrza po skończeniu opowieści, gdy wrócił Rolar. Wygrałaś! - ogłosił od progu, zatrzasnął za sobą drzwi i ze zmęczenia padł na łóżko, próbując złapać oddech. - Co masz ciekawego? - Ducha! - Rolar, nadal ciężko dysząc, podniósł się na łokciu twarzą do mnie. - I to takiego najprawdziwszego duchowatego! Kolorowego jak siniak pod okiem. Goniłem go przez całą piwnicę, ale zniknął w ścianie kuchni, a w samej kuchni już go nie było. - Ty jego goniłeś czy on ciebie? - sceptycznie sprecyzowała Orsana. Rolar rzucił jej wściekłe spojrzenie, lecz zmęczenie zwyciężyło i ponownie rozłożył się na łóżku. 42

- Prawdziwa gonitwa z przeszkodami! - jęczał, bez wyrazu wpatrując się w sufit. - A tam na dole jeszcze jest kupa tej przeklętej porcelany, i to cała na takich niepewnych podstawkach, że samo przebiegnięcie obok wystarcza. - Strąciłeś coś? - przeraziłam się. - Nie, coś ty. Zmieniłem postać. - Nikt cię nie widział? - Mam nadzieję, że nie. A nawet jeśli widział, to duch więcej, duch mniej, co to za różnica? - To nie duch. - Pokręciłam głową. - Rolar, przegrałam. O co się zakładaliśmy? - O nic, tak po prostu - odruchowo odparł wampir, lecz natychmiast odżył. - Co masz na myśli? Ja zakładałem się, że on nie jest prawdziwy! - Ty się zakładałeś, że w zamku są dzieci - skorygowałam. *

Usiedliśmy do stołu wszyscy razem - ja, moi przyjaciele, Diwena, jej tchórzliwa siostra, emerytowany tysięcznik (z rana wyjątkowo trzeźwy), niańka, Dera i Siar, służąca przyturlała także fotel z szaloną staruszką. Majordo-musa z jakiegoś powodu nie było widać. Dzieci, o dziwo, zachowywały się bardzo cicho i tuliły do niańki, co rusz z przerażeniem rozglądając się na boki. - I jak idą poszukiwania? - zapytała gospodyni po stosownej przerwie, podstawiając malutką porcelanową filiżankę pod nosek imbryczka z kawą w rękach służącej. Poczekałam, aż filiżanka wypełni się po brzegi, po czym skromnie odparłam: - Pani Białozierska, muszę panią zmartwić. Pani duch nie ma nic wspólnego z pani babką... a raczej babka miała pewien wpływ na jego pojawienie się, jednak zupełnie inny, niż się pani wydaje. Po raz pierwszy dało się zauważyć na obojętnej twarzy gospodyni oznaki zdziwienia. - Co pani powie? - Diwena zatopiła deserową łyżeczkę w kruchej ściance migdałowego ciastka, próbując poradzić sobie z nieprzyzwoitym napływem emocji. -W takim razie skąd ten duch się wziął? -Znikąd. A raczej nieprawidłowo stawia pani pytanie. Ducha tu w życiu nie było. Jest natomiast fantom. - Przepraszam, lecz nie do końca rozumiem różnicę. - Fantom to halucynacja wywołana przez maga -wyjaśniłam. - W zamku zamieszkał pewien psotnik, który aktywnie tworzy fantomy. Widzieliśmy równocześnie trzy na różnych piętrach. Są niestabilne, znikają po zetknięciu z materialnym obiektem, a nawet na głośny dźwięk. Jakkolwiek śmiesznie by to brzmiało, ostrzał ducha porcelaną dawał wcale niezłe efekty... - I co nam pani w takim razie poradzi? Zawsze mieć przy sobie półmisek? - zarechotał emerytowany tysięcz-nik. - Po co? Będziemy usuwać powody. - Pozwoli pani zapytać w jaki sposób? - Kudłakiem - odpowiedziałam poważnie. - Przepraszam? - Jak to się mówi, klin klinem. Mam znajomego kudłaka, zaprosiłam, by chwilę pomieszkał w pani zamku - wyjaśniłam, usilnie próbując nie zauważać wyrazów twarzy audytorium. - On tak w ogóle jest ludo-jadem, ale proszę się nie bać, obiecał, że zje tylko tego czarodzieja. Powiedziałabym, że dzisiejszej nocy ducha i jego twórcę czeka ostateczny koniec. Pani i pani dzieci będą mogły spać spokojnie... 43

I w tym momencie Dera i Siar rozryczeli się, głośno i zgodnie. Moje kalkulacje okazały się słuszne - Rolar jednak został zauważony i wymyślona w biegu bajeczka okazała się akurat na miejscu, powodując oczekiwany efekt. - Fuj, dzieci, to bardzo nieładnie - skrzywiła się pani Białozierska. - Przecież słyszałyście, że nie ma najmniejszego powodu do obaw. Sam król ufał pani Rednej, jeśli idzie o ochronę swoich komnat! To stwierdzenie spowodowało, że zakrztusiłam się ciastkiem, jednak dałam radę skinąć głową, jakbym osobiście co noc trzymała królowi świeczkę. - A może ich brzuchy bolą? - z zagubionym wyrazem twarzy zasugerowała niania. Wczoraj ukradli z kuchni surowe ciasto. Skrzyczałam ich, ale gdzie ja tam upilnuję takich psotników. - No rzeczywiście, jak pani upilnuje malutkiego czarodzieja i wiedźmę? - potwierdziłam. Pani Diweno, nie wiem, czy to panią ucieszy, czy zasmuci, ale u któregoś z pani dzieci, a może okazać się, że u obojga, niedawno ujawnił się magiczny dar odziedziczony po prababce. Więc cieszą się nim na miarę sił - tworzą fantomy, sprowadzają halucynacje słuchowe. - Dzieci, to prawda? - srogo spytała gospodyni, patrząc wprost na bliźniaki. Płacz się nasilił. - Proszę iść i stanąć w kącie - zadecydowała Diwena. -Jak wam nie wstyd straszyć domowników duchem! -Od jutra zajmę się poszukiwaniem odpowiedniego nauczyciela i oprócz rachunków i pisania będziecie się uczyć również magii. Panno Redna, a pani by się nie podjęła ich nauczania? Słowo „uczyć" zaskoczyło bliźniaki bardziej niż słowo „kąt". Najgorsza kara ma miejsce wtedy, gdy psota zamienia się w nudne codzienne zajęcie. Ryczeli - każde ze swojego kąta - jak dwie niewinne dziewice przed niechcianym ślubem. - Bardzo mi przykro, lecz muszę odmówić. - Skrupulatnie złożyłam leżącą na kolanach serwetkę i wstałam od stołu. - Ja i moi krewni śpieszymy się do... Jesionowego Grodu, z pilnym i ważnym królewskim zadaniem. Najlepiej będzie, jeżeli odda pani dzieci do Starmińskiej Szkoły Magii, tam ich zdolności znajdą zastosowaspodziewając się, że zobaczę cokolwiek, łącznie z żywo-łykiem, ale... I ku obopólnej satysfakcji na tym uroczyście odliczyła mi sześćdziesiąt kładni i po wielokrotnym zapewnieniu przez strony o wzajemnym szacunku mimochodem zauważyła: - Panno Redna, teraz gdy się to wszystko wyjaśniło, to czy nie mogłaby pani zabrać swojego kudłaka? Już od kilku godzin siedzi na progu zamku, nie pozwalając nam wyjść, a majordomusowi, który spędzał noc u siostrzeńca na wsi, wejść. Nie wiedziałam, że jest on pani znajomym, i nie chciałam pani niepokoić przed śniadaniem, ale ponieważ wszystko tak dobrze się skoń... Nie czekałam, aż gospodyni dopowie zdanie, rzuciłam się do najbliższego okna, po czym spojrzałam w dół, spodziewając się, że zobaczę cokolwiek, łącznie z żywołakiem, ale... Na progu, z pyskiem opartym o przednie łapy, najspokojniej w świecie drzemał duży wilk, na szarych stopniach podobny do wielkiej zaspy śniegu.

44

Rozdział piąty

N

ie mogąc się opanować, zbiegałam ze schodów, przeskakując po kilka stopni naraz. Gdy z rozpędem otworzyłam drzwi wejściowe, wilk nadal tam leżał. Na mój widok zerwał się, najeżył... po czym położył uszy po sobie, jak złapany na psocie psiak, podszedł do mnie i ulokował się przy nogach, z wyrazem winy na pysku, zaglądając w oczy i merdając ogonem. Rzuciłam się przy nim na kolana, złapałam za szyję i schowałam twarz w gęstym futrze o ostrym zapachu leśnego zwierzaka. A potem rozryczałam się z ulgi. Rolar i Orsana, którzy znaleźli się na dole zaledwie chwilę po mnie, nie śpieszyli się z okazywaniem radości, utrzymując solidną odległość. Wampir z obawą zaczął: - Wolho, czy jesteś pewna, że on nie... W tym momencie koniuszy pani Białozierskiej przyprowadził nasze konie, wyczyszczone i osiodłane - poprzedniego wieczora kilkakrotnie powtórzyliśmy mu (na wszelki wypadek, jako że chłopaczyna miał wyjątkowo tępy wyraz twarzy i charakterystyczną manierę kiwania głową z wyrazem twarzy szczęśliwego i ni w ząb cię nierozumiejącego obcokrajowca), że będziemy potrzebować koni już o świcie. I co tu dużo mówić, sami zaspaliśmy. Smółka, widząc mnie z wilkiem w objęciach, parsknęła zazdrośnie i zaczęła grzebać w ziemi pazurzastym kopytem, nie okazując jednak obawy. Do tej pory ani razu się nie pomyliła, więc wszystkie wątpliwości co do autentyczności wilka zniknęły. Nie bardzo mogłam zdobyć się na to, by wołać na niego „Len". Spróbowałam raz, ale imię utknęło mi w gardle, rodząc poczucie niezręczności - jak gdybym pod nieobecność właściciela próbowała dyskutować z jego wiernym psem, zwracając się do niego imieniem pana. Co prawda, jak się później okazało, wołanie na wilka, jak również wydawanie mu poleceń było niepotrzebne doskonale rozumiał mnie bez słów, ni to rozumiejąc gesty, ni to czytając w myślach. Rolar, którego o to spytałam, najpierw roześmiał się, a potem zamyślił. A jeszcze potem powiedział, że nikt za bardzo nie ma pojęcia, jakie ono jest, to wilcze życie po śmierci, ponieważ żaden ze wskrzeszonych go nie pamiętał. Całkiem niewykluczone, że wilk po prostu zachował telepatyczne zdolności władcy. W kierunku Orsany wilk podejrzliwie warczał, lecz Rolara przyjął znacznie lepiej niż mnie przy pierwszym spotkaniu. Wampir kucnął i w skupieniu go obmacał, po czym z niezadowoleniem pokręcił głową. - Chudy jak szkielet. Niedobrze, i to bardzo, musimy go dokarmić, żeby odzyskał masę, albo po prostu zabraknie mu sił na transformację. - W ciągu tych paru dni?! - - Przecież to nie jest zwykły wilk. Szybko wróci do kondycji. Gdybyśmy mieli okazję do odpoczynku i parę krów, wystarczyłoby parę godzin. - Rolar, przytrzymując opadające spodnie, podał mi swój pas. Orsana pogrzebała w sakwie i zaproponowała wampirowi kłąb włosianego sznura jako zastępstwo. - Ale, niestety, musimy się pośpieszyć. Pas doskonale zastąpił obrożę, był szeroki, mocny i wystarczył na dwa okręcenia. Póki zaciągałam klamrę i przeciągałam przez nią luźny koniec, wilk kładł po sobie uszy, szczerzył zęby i próbował odwrócić pysk, ale w sumie zachowywał się całkiem porządnie. Potem przywiązałam do pasa resztkę sznura (całkiem sporą, tak na dwadzieścia łokci), okręciłam drugi koniec dookoła dłoni i skoczyłam w siodło, doskonale zdając sobie sprawę, jak malowniczy lot mnie czeka, jeżeli wilkowi wpadnie do łba dać susa w bok. Ale nie puszczę, ile by mnie to kosztowało. Pozostało tylko pożegnanie z panią Białozierska, której zasady dobrego wychowania nie pozwoliły zlecieć na łeb na szyję po schodach, w związku z czym dopiero teraz pokazała się w

45

progu, starannie ukrywając ciekawość. Darowałam sobie zsiadanie z kobyłki i ceremoniał pożegnalny odprawił Rolar, obsypując damę komplementami i z uczuciem całując w uprzejmie wyciągniętą dłoń. Diwena e sporym zdziwieniem zerknęła na jego niewyczuwalną brodę, lecz tego nie skomentowała. Wampir natomiast wcale nie wyglądał sztucznie, jak gdyby rzeczywiście dosyć często bywał w pałacu królewskim u swojej „kuzynki w linii matki". Ciekawe, gdzie nauczył się dobrych manier? Bo na pewno nie w koszarach w Witiagu. A może Orsana miała rację i naprawdę szkolono go na uniwersalnego szpiega, takiego i do legionu, i do pałacu? *

Przed powrotem na trakt wpadliśmy do wsi, zakupiliśmy u rzeźnika pud świeżej cielęciny, natychmiast od-kroiliśmy duży kawał i przez kilka chwil z rozrzewnieniem obserwowaliśmy, jak wilk z powarkiwaniem się nim zajada. Przechodnie rzucali zazdrosne spojrzenia na niego i oburzone na nas, ale mało mnie to obchodziło. Niechby ktoś spróbował powiedzieć coś zawstydzającego czy niemiłego, warknęłabym na delikwenta nie gorzej od wilka. Poza tym wilk spowodował, że musieliśmy zwolnić. Naturalnie mógł biec równo z galopującymi końmi, ale widać było, ile go to kosztuje. Po prostu krajało mi się serce, gdy zaczynał kuleć i zostawał w tyle, a potem gwałtownie rzucał się do przodu, by nas dogonić. Nie mogłam zabrać go na siodło, tak więc musieliśmy w zasadzie co godzinę robić postój, żeby mógł złapać oddech i coś przegryźć. W ciągu dnia zrobiliśmy mniej niż połowę odległości niż zwykle. Wieczorem znowu zaczęło padać, więc gdy przed nami pojawiło się miasto („Bras - powiedział Rolar - jedno z największych miast w Jeziornej Krainie, można nawet powiedzieć, że jedyne"), zdecydowaliśmy, że nie będziemy kusić losu i zanocujemy w gospodzie, hałaśliwym oraz pełnym ludzi miejscu, jakiego

do tej pory nasi rozbójnicy uważnie unikali. Do zmroku zostawało nie mniej niż dwie godziny, ale uznaliśmy, że raczej zmarnujemy ten czas aniżeli nasze życia. W Jeziornej Krainie Bras uznawany był prawie że za stolicę, mimo że w rzeczywistości okazał się tylko dużą wsią z ogryzkiem baszty pośrodku, otoczonej niezbyt głęboką fosą (służącą też za ścieki). W baszcie mieszkała pewna nieszczególnie wysoko postawiona osobistość, wymęczona kacem po wczorajszej imprezie. Owej smutnej przypadłości nie uniknęli również strażnicy, którzy teraz siedzieli w kucki po obu stronach zwodzonego mostu, trzymając się ustawionych pionowo halabard. Odważni wojacy odprowadzili nas obojętnymi spojrzeniami, nawet się nie fatygując, by sprawdzić dokumenty czy zapytać o cel przyjazdu do miasta. Im dalej od baszty, tym rzadziej trafiały się budynki z kamienia. Najpierw podstawowym budulcem stało się drewno, a potem w ogóle pojawiły się gliniane chałupy. Na ulicach wrzało życie. Szczury, koty i wróble bez najmniejszego skrępowania przemykały pomiędzy nogami ludu pracującego i niepracującego. Zatrzymaliśmy jakiegoś żebraka, zapytaliśmy o drogę do najbliższej gospody, która zresztą okazała się jedyną w mieście. Większa ich liczba nie była potrzebna, Bras nie mógł poszczycić się ani prochami świętych, ani ładnymi widokami, ani pamiątkami historycznymi, ani w ogóle niczym szczególnym. A przyjezdni kupcy spokojnie mieścili się w jednej oberży.

46

Ironią losu, gospoda ta znajdowała się dokładnie przy cmentarzu. Prowadząca do niej droga okazała się jedyną przyzwoitą w całej mieścinie. Składała się z tysięcy płyt z szarego i różowego granitu, który wyglądałby znacznie bardziej na miejscu na fasadzie świątyni. Po takiej drodze chciało się chodzić przez całe życie. Ba, człowiek miał ochotę przenieść po niej na rękach narzeczoną. Nie zdziwiłabym się, gdyby okazało się, że kondukty pogrzebowe dochodzą do bramy cmentarza, po czym zawracają, by zrobić nieboszczykowi tę przyjemność i powtórzyć ostatnią drogę na „bis". Rolar z chichotem poinformował nas, że dwadzieścia lat wcześniej znajdowała się tu najzwyklejsza wiejska ulica, niewybrukowana i pełna wybojów, ale potem król belorski dogadał się z elfim co do wspólnej budowy niezbyt dużego, ale solidnego domku typu pałac i prowadzącej do niego drogi, by monarchowie czy ich poselstwa mogły bez przeszkód spotykać się na neutralnym gruncie Jeziornej Krainy. Beloria miała wybudować dom, Jesionowy Gród - drogę. Elfy uczciwie wykonały swoją część umowy, a ówczesny burmistrz Brasu nie wytrzymał pokusy i nawiał razem z pieniędzmi, które dostał na budowę. Oficjalnie poszukiwania cały czas trwały, więc nikt się nie śpieszył, by finansować budowę ponownie. Jednak nikt nie miał również złudzeń, że ghyr delikwenta znajdą, a o tym, że sam się pojawi, nie bardzo jest co marzyć. Z okien gospody otwierała się wspaniała perspektywa na płotki, nagrobki, wianki, kwiatki i figury w czerni płaczące nad mogiłami. Właściciel przybytku i słudzy dawno już przyzwyczaili się do tych wysoce optymistycznych widoków, ale nieliczni goście stanowczo mieli przeciwne zdanie. Orsana uważnie patrzyła, gdzie stawia nogi, Rolar machinalnie pogwizdywał znany motyw „Ostatniego postoju", a ja w rozdrażnieniu zrzędziłam, że zwykle to magom i ich towarzyszom płaci się za nocleg na cmentarzu, a nie na odwrót. Jednak płacić i tak nie musiałam. Nie wpuszczono mnie do gospody z wilkiem. Właściciel był nieugięty -jego żona kochała koty, miała ich nie mniej niż tuzin, a ich zapach dochodził nie tylko z otwartych na oścież okien i drzwi, lecz nawet z komina. Zamyśliłam się. Nie chciałam zostawiać wilka na zewnątrz, ponieważ mógł znowu nawiać, ugryźć kogoś, wdać się w bójkę z miejscowymi psami albo, co jeszcze gorsze, mogły znowu dogonić nas metamorfy. Szczęśliwie sprawa rozwiązała się sama - ktoś z miejscowych przypadkiem podsłuchał naszą rozmowę i zaproponował mi nocleg w swojej stodole. W sumie nie jestem pewna, kto z nas mial większe szczęście - ja w stodole czy Rolar i Orsana na cmentarzu, który na wskroś przesiąkł kotami. *

Przez całą noc siano szeleściło, piszczało i trzeszczało, szare cienie biegały po ścianach i skakały na klatki z królikami. Wilk co rusz zrywał się z miejsca i ganiał natrętne szczury (mam nadzieję, że tylko ganiał), a po powrocie zwijał się w kłębek przy moich nogach i zaczynał szukać pcheł, dźwięcznie kłapiąc zębami. Koło trzeciej histerycznie zarżała kobyła w sąsiedniej stodole. Najpierw pomyślałam, że to Smolka, i wyskoczyłam, by zobaczyć, co się stało, ale już będąc na zewnątrz, przypomniałam sobie, że zostawiłam kobyłkę w stajni w gospodzie, czyli to musiała być jedna z miejscowych klaczy... Nockę zatem miałam niczego sobie, nawet nie jestem pewna, czy spałam w ogóle, jeśli już, to może przez moment drzemałam. Obudziłam się z pierwszymi kogutami i wyskoczyłam ze stodoły, szczękając zębami z zimna. Słońce jeszcze nie wzeszło, na trawie było tyle rosy, że można ją było zbierać garściami. Zjadłam śniadanie z gościnnymi gospodarzami, po czym podziękowałam im za nocleg, wyszeptując nad zielonymi grządkami zaklęcie „by w ogrodzie wszystko rosło" (bardzo prościutkie i efektywne - po nim naprawdę wspaniale rosną marchewka, ziemniaki,

47

rzepa, buraki, ogórki, koperek, chrzan, łobo-da, oset, pokrzywa i gwiazdnica - czyli wszystko, czym może pochwalić się normalny ogródek). Na Orsanę i Rolara wpadłam przy bramie gospody. Czule trzymając dzielący ich słup, prowadzili powolną i niewątpliwie poważną rozmowę, na śmierć zapomniawszy o osiodłanych koniach, które już zdążyły rozejść się po okolicy. Prawie dostałam ataku serca -Smółka bez najmniejszego skrępowania dojadała właśnie okraszony wstęgami świerkowy wieniec na świeżej mogile. Ogiery melancholijnie szczypały trawkę dookoła porośniętych mchem płyt. Na mój widok najemniczka i wampir odskoczyli od siebie, oblali się rumieńcem i oboje jednocześnie dostali napadu kaszlu, po którym życzyli mi miłego dnia. W milczeniu pokazałam palcem w stronę cmentarza, a oni odwrócili się, zaklęli i rzucili do łapania czworonogich gorszycieli. Co okazało się wcale nie takim prostym zadaniem przez noc ubrania i włosy moich przyjaciół do tego stopnia przesiąkły kocim zapachem, że konie parskały i cofały się, odmawiając rozpoznania właścicieli. - Przed wieczorem będziemy w Arlissie - obiecał Rolar, jakoś poradziwszy sobie z Karasiem. - Ale najpierw trochę nadłożymy drogi i zajrzymy do Kuriaków. - Do buraków? - nie dosłyszała Orsana. - Ale po co? - Ku-ria-ków. Nazwa sioła, a przy okazji największej hodowli koni w Belorii. Jest całkiem prawdopodobne, że udajce właśnie tam kupują konie. - A jeśli nie? - Właściciele hodowli, tak samo jak i inni handlarze, konkurują ze sobą, więc doskonale wiedzą, kto, kiedy, komu i ile sprzedał. - I na powitanie ci to wyłożą? - zwątpiłam, akurat na czas przyciągnąwszy Smółkę za wodze. Przechodząca obok babina nigdy się nie domyśliła, w jakim niebezpieczeństwie znajdowało się jej nosidło, które zaciekawiło moją kobyłkę wymyślnymi wzorami. - Jeżeli nie powiedzą na powitanie, to zaciągnę w ciemny kąt, obdarzę szerokim uśmiechem i zaproponuję ubicie korzystnego dla obu stron interesu. - Ze spokojnej twarzy wampira nie dawało się wyczytać, czy mówi poważnie, czy żartuje. Ruszyliśmy więc w drogę. Przy wyjeździe z Brasu zauważyłam kram znachora-zielarza, zsiadłam z kobyły, poprosiłam przyjaciół, by trochę poczekali, i zajrzałam do środka. Co prawda właściciel kramu nie był magiem, ale znał się na ziołach i wszystkie zostały zebrane zgodnie z zasadami i we właściwym okresie, czyli działały doskonale. W kramie spędziłam nie więcej niż pięć minut, jako że znachor akurat miał to, czego szukałam, i nie szalał z ceną, w związku z czym nie musiałam się targować. Niedbale zapakowałam paczuszkę do kieszeni, zapłaciłam, wyszłam i ponownie wsiadłam na kobyłkę. Orsana bez większej ciekawości spytała, co mi było potrzebne, na co dostała tak samo obojętną odpowiedź, że musiałam dokupić trochę ziół zamiast zużytych. Ona ledwie zauważalnie poczerwieniała, uznając, że chodzi mi o eliksir na żołądek, a ja nie zrobiłam nic, by wyprowadzić ją z błędu. A przynajmniej nie zrobić tego teraz, żeby nie obraziła się jeszcze bardziej. *

Kuriaki otworzyły się przed nami ze szczytu wysokiego, lecz niezbyt stromego wzgórza, a ja nie zdołałam powstrzymać zdumionego westchnienia - w każdym kierunku, gdziekolwiek spojrzeć, otwierało się nieskończone, porośnięte różnymi trawami pole wypełnione końmi i budynkami. Sioło, jeśli można je tak nazwać, bardziej przypominało czasowy obóz wojska konie się pasły, bawiły i przebiegały z miejsca na miejsce, dookoła nich kręcili się ludzie i psy, dojeżdżały wozy z workami owsa i sianem, długie stajnie stały na przemian z wiejskimi chatkami otoczonymi ogródkami, i tylko na samym środku znajdowało się coś podobnego do placu, okolonego kramami z jaskrawymi szyldami. 48

Rolar nie uda! się do zamieszkanej części sioła, a zaczął kluczyć pomiędzy stajniami, w skupieniu nasłuchując - a raczej namyślając się, jakby sam nie był pewien, kogo lub czego szuka, w związku z czym liczył na łut szczęścia. Raczej na wampirzy węch, poprawiłam się, a węch go nie zawiódł. Nasz przewodnik rozpłynął się w radosnym uśmiechu i pewnie skręcił w kierunku piątej z kolei stajni. Drzwi były otwarte na oścież, boksy stały puste, lecz na końcu korytarza, w ostatnim po lewej, ktoś szurał, niegłośno burczał pod nosem i miarowo wrzucał do stojącego w przejściu wózka grudki końskiego nawozu. Wilk wciągnął powietrze, postawił uszy, ale nie warknął. Rolar wydał z siebie ciche kaszlnięcie, przerywając trwające właśnie aktywne sprzątanie. Z boksu ostrożnie wyjrzał solidnie zbudowany krasnolud z widłami w pogotowiu, zmrużył oczy, próbując dojrzeć trzy ciemne sylwetki na tle rozświetlonego słońcem wejścia, po czym wydał z siebie zachwycony ryk, upuścił widły i rzucił się w naszym kierunku. - A niech mnie strzyga zje razem z bebechami! Rolar, stary, wróciłeś! - Niziutki brodacz podskoczył i uwiesił się na szyi wampira. - A ja myślałem... - Orum, przyjacielu! - Rolar serdecznie poklepał krasnoluda po plecach. - Wcale nie jestem aż tak stary, nawet nie skończyłem sześćdziesięciu lat po pierwszej setce! Krasnolud otworzył ramiona, zeskoczył na podłogę i z uczuciem potrząsnął ręką wampira. - Ostatnia osoba, której bym się spodziewał! A chodziły słuchy, że cię... - W tym momencie Orum rzucił szybkie spojrzenie na mnie i Orsanę i zamilkł. - A co to za ślicznotki? O ile pamiętam, nigdy nie ciągałeś ze sobą dwóch panien naraz. He, he, he! - To nie panny, tylko wredna wiedźma i krwiożercza najemniczka. Oj! - Po otrzymaniu dwóch ciosów z dwóch stron wampir złapał się za skronie. - A nie mówiłem?! Wredna nazywa się Wolha, a krwiożercza to Orsana. I łapy przy sobie! Przecież nie przeczę, że jesteście ładne! Zamachnęłyśmy się ponownie, ale zmieniłyśmy zdanie. - I wiedzą, że jestem wampirem - wyjaśnił Rolar, by uniknąć dalszych nieporozumień. - O! - z szacunkiem skomentował krasnolud, przyglądając nam się z nieudawaną ciekawością. Prawdopodobnie próbował dojść, w jaki sposób zasłużyłyśmy na taki honor. A potem, gdy przeniósł spojrzenie na siedzącego przy moich nogach wilka, jego oczy przybrały kształt solidnych spodków. - O, w mordę... - Ano w mordę - potwierdził Rolar. - Mam do ciebie sprawę. - No to po kiego tu sterczymy?! - Krasnolud opamiętał się i odzyskał wigor. - „Srebrna Podkowa" jest już otwarta! - Nie mam nic przeciwko - wyszczerzył się Rolar. -Dziewczęta, mam nadzieję, że jesteście bardzo głodne? Co prawda „Srebrna Podkowa" nie oferuje delikatesów ani serwisu rodem ze stolicy. Ale, o dziwo, nikt się jeszcze nie otruł... A przynajmniej się nie skarżył. Krasnolud zdarł z siebie skórzany roboczy fartuch, zarzucił go na drzwiczki boksu, po czym wydarł się na całe gardło: - Karkaaaaa! A ty żeś się gdzie zapodział, biesowy pomiocie?! - Tutasem - głucho i z godnością burknęło coś nad naszymi głowami. Na belce, zwiesiwszy jedną kudłatą łapkę i podciągnąwszy pod siebie drugą, połyskując na nas czerwonymi płomykami nieproporcjonalnie wielkich oczu, siedział średnich wymiarów skrzat domowy. Stworek strugał krótkim nożykiem niewielki kawałek drewna, nadając mu wygląd topornej łyżki. Odłożył niedokończoną robótkę, wyprostował się, zwiesił drugą łapkę i ze spokojem strząsnął kawałki drewna z kudłatego brzucha wprost na zwrócone w jego kierunku twarze.

49

Krasnolud zaczął skakać w miejscu jak rozzłoszczony piesek, obdarzając skrzata skomplikowanymi epitetami, w których występowała co najmniej setka skrzacich krewnych, jak również okoliczności, w których Orum chętnie zobaczyłby ich wszystkich w grobach. - A tobie czego, brodaczu? - ze stoickim spokojem odburknął stworek, wpasowując się w przerwę na nabranie powietrza. - Czego gdaczesz i pracować nie dajesz? Nie widzisz? Się majątkuję, bo to, co żem miał, to się już dawno rozeschło, nie mam jak mleka pić. - Ja tobie zaraz wypiję, i to tak, że z uszu pocieknie! Złaź stamtąd, ale to już! Mam dla ciebie robotę! - To czego chce? - leniwie zapytał skrzat, obiema łapkami czyszcząc brzuch z drobnych trocin, które takoż leciały na dół, wcale nie polepszając nastroju krasnoluda. - Dokończ czyszczenia stajni i posyp ziemię świeżą słomą, coby na wieczór konie wróciły na suche i czyste! - A co za to dostanę? - No cóż, pracusiem to ten skrzat nie był. Ludzie szanowali małe skrzaty domowe całkowicie niezasłużenie, ponieważ w izbach zamieszkiwały one dla własnej wygody, a w żadnym razie nie po to, by pomóc właścicielom, jak naiwnie wierzyli ci drudzy. Udawało się co prawda przekonać ich do wykonania jakichś prac dla dobra ogółu, ale zwykle wymagało to długotrwałych namów i przekupstw. A mlekiem częstowały się nie tylko z postawionego koło pieca spodka, ale i bezpośrednio z zapomnianego na stole garnca, do którego mogły również najbezczelniej w świecie napluć. Szczególnie rozzuchwalone skrzaty mniej więcej raz na miesiąc odgrywały przed gospodarzami scenę swojego uroczystego odejścia ze stanowiska „chatkowego szczęścia", czyli wkładały łyżkę do chustki, zawiązywały supłem, doczepiały do patyka i powoli, by dać mieszkańcom czas na zatrzymanie i przekupienie, kuśtykały w kierunku progu. Chłopi jednak żywili do paskudników niesamowity wręcz szacunek i propozycja wypłoszenia bezczelnego biesiaka mogła skończyć się wykopaniem z izby samej wiedźmy. - Figę z makiem! - A drożdżówkę z serem? - Skrzat oblizał się zachłannie. - Ach, ty futrzasty szantażysto! Niech ci będzie, że drożdżówka! - Z serem? - pedantycznie doprecyzował Karka. - Z ghyrem!!! Plask! Nie zauważyłam, kiedy skrzat zeskoczył na ziemię. Dopiero przed chwilą siedział na belce, a teraz już tkwił w niedoczyszczonym boksie. Nie marnując czasu, zakręcił się dookoła tak zwinnie, że prędkość wylatywania nawozu przez drzwiczki wzrosła trzykrotnie. - No to chodźcie, chodźcie szybko! - Krasnolud, podskakując z niecierpliwością, pociągnął Rolara za rękaw. - Mamy dużą rozmowę, duże pragnienie i dużego głoda, a do tego bardzo mało czasu, po obiedzie powinienem pojechać do Brasu po owies dla koników! - Co się stało, Orum? Coś z Le... władczynią? - zauważalnie zmartwił się Rolar. Krasnolud rzucił znaczące spojrzenie w moim i Orsany kierunku. - Władczynią? Khm... No tak. Cała i zdrowa, jeżeli to chciałeś usłyszeć. Tylko ześwirowała do reszty. Czekaj, usiądziemy przy stoliku, to opowiem wszystko po kolei, bo na czczo myśli mi się plączą. Rolar zachmurzył się i przyśpieszył kroku. Ledwo za nim nadążałyśmy, a krasnolud w ogóle musiał przejść w trucht, ale nie narzekał, tylko przegonił nas i jako pierwszy otworzył krzywe drzwi stareńkiej chatki, która po sam próg wrosła w ziemię i aż po komin porosła mchem. Przybita nad drzwiami podkowa z wykutym zakrzywionym napisem „Na szczęście!" rozmiarem przypominała raczej chomąto. Na jej górnej części przylepione było gniazdo jaskółek, w którym na widok nadlatującej rodzicielki na całe gardło wydzierały się właśnie

50

wyklute pisklaki. Pomyślałam, że jeżeli ten zardzewiały symbol spadnie komuś na łeb, to delikwent będzie miał okazję odnaleźć swoje szczęście w następnym życiu. Schyliliśmy się i jedno po drugim przeszliśmy pod tą obiecującą podkową, by wkroczyć w zadymiony półmrok karczmy. Krasnolud zapytał przebiegającego chłopaczka, czy jego ulubiony stolik jest wolny, po czym wyszczerzył się kompletem zębów i zaprowadził nas do najciemniejszego kąta, najdalszego od drzwi i okien. - Co dziś na obiad? Jest jakieś mięso? - Ryba rzeczna smażona, wczorajszy kapuśniak, kotlet „sycący", żeberka baranie w sosie czosnkowym oraz duszona kapusta - obojętnie wyliczyła panna w zabrudzonym, niegdyś białym fartuchu. - Dla mnie ryba - powiedziałam. - A dla mnie kapusta i kotlet. - Orsana uważnie obejrzała krzesło i jednak na nim usiadła, mimo że ciemna plama na środku podejrzanie przypominała źle domytą krew. Wilk wlazł pod stół i tam zwinął się w kłębek. - A dla nas wszystko, byle więcej! - zarechotał krasnolud. - Stój! Gdzie poszła?! I kufel piwa dla każdego oczywiście! - No to już - zażądał Rolar, nie czekając, aż przyniosą zamówienie. - Co stało się w Arlissie po moim... wyjeździe? - No cóż, najpierw się wkurzyła... - Krasnolud zakasłał i zmienił wątek: - Znaczy, tak ogólnie, to władczyni nie uznała wyjazdu za najlepszy pomysł. Wcale nie oczekiwała, że posłuchasz jej durnego rozkazu. - Jakiego rozkazu? - Orsana zademonstrowała żywą ciekawość. - Potrzebny był jej swój człowiek w legionie - wyjaśnił Rolar, wzrokiem prosząc Oruma o milczenie. Spojrzałam na wampira nie mniej wymownie, ale on uznał, że woli zostać wzięty za jawnego kłamcę bez krzty sumienia, niż powiedzieć prawdę. - Szpieg? - pogardliwie prychnęła dziewczyna. -Wiedziałam! - Raczej obserwator - Rolar nieco złagodził epitet. -Żeby patrzył, badał, przesiąkał duchem, ale nie podsłuchiwał przy drzwiach ani nie wykradał utajnionych map. I co dalej? Nie wiem, jak Orsana, ale ja nie uwierzyłam w ani jedno słowo. Co to za obserwator, który nie pojawia się w Arlissie przez miesiące i chyba w ogóle nie ma żadnego kontaktu z własną doliną? - A dalej zaczął się cyrk... - Krasnolud zabrał ręce ze stołu, pozwalając pannie rozstawić przyniesione dania. Unosił się nad nimi może nie najprzyjemniejszy, ale całkiem jadalny aromat. - Znaczy wtedy jej do reszty odbiło. Wszędzie zaczęła widzieć wrogów, spiski i zamachy. Chwała Wielkiemu Podgórnemu, do publicznych kaźni nie doszło. Ci co mądrzejsi, czyli z punktu widzenia władczyni bardziej podejrzani, nawiali przy pierwszych oznakach niebezpieczeństwa. Ci bardziej naiwni doczekali się wygnania, a pozostali ucichli jak myszy pod miotłą. Krasnolud podniósł kufel i rytmicznie zabulgotał piwem w przełyku. Rolar chmurnie bębnił palcami po stole, trawiąc wiadomości. Orsana ugryzła kotlet raz i drugi, po czym odsunęła go na kraniec talerza i zabrała się do kapusty. Moja ryba na odwrót, okazała się w smaku całkiem niezła - albo po prostu byłam bardziej głodna, niż mi się wydawało. Zjadłam kilka kęsów, po czym wstałam i wyciągnęłam rękę po sól, przy okazji nieznacznie posypując talerz z chlebem szarym proszkiem trzymanym w garści. Orum w skupieniu zagryzł piwo baraniną, po czym rzucił obgryzione żeberko pod stół, skąd po chwili dobiegło smakowite chrupnięcie. - Potem zaczęła mieć wizje wrogów, że tak powiem, na skalę światową. Że niby ludzie jej przepięknej doliny nie szanują, elfy jakoś podejrzanie strzygą uszami, a o krasnoludach to w 51

ogóle nie ma co gadać, bo każdy jeden to na pewno wolmeński szpieg! Trolle powyga-niała jeszcze poprzednio... Pamiętasz, jak jej chłopaki zrobili dowcip... - Ano pamiętam. A wracając do meritum... - Jak sobie chcesz. - Krasnolud ze smutkiem zajrzał do pustego kufla i przysunął sobie miskę z kapuśniakiem. - Potem pojawił się jakiś nowy doradca. Ktoś przyjezdny, bo w samym Arlissie nikt go nie zna. Ni to on ją podpuszcza, ni to jest po prostu aż tak głupi i jej pozwala, pies go tam wie. Ale na skutek tego teraz do Arlissu nikogo oprócz wampirów się nie wpuszcza. Mieszane rodziny nawiały do Dogewy i do Lesku. - Leszy wie co się dzieje! - Rolar z irytacją i głośnym łupnięciem odstawił kufel na stół, powodując, że kapuśniak w talerzach zachlupotał. - Czy ona w ogóle ma świadomość, co wyprawia? No dobra, ludzi jeszcze rozumiem, ale po co prosić się o konflikt z innymi rasami? - Dzięki - powiedziałam jadowicie. - Czuję się mile połechtana. - Ja rozważam sprawę w skali gospodarczej - zbył mnie wampir. - Z dwudziestu przyjeżdżających do Ar-lissu handlarzy dziesięciu to elfy i driady, sześciu krasnoludy, trzech wampiry z innych dolin i tylko jeden jest człowiekiem. Więc co innego stracić jednego kupca z dwudziestki, a co innego dziewiętnastu! - Ojej, jak my się znamy na handlu międzynarodowym - złośliwie mruknęła Orsana. - To czemu żeś nie poszedł do władczyni i nie został jej doradcą? Rolar i Orum rzucili dziewczynie dziwne spojrzenia, ale nie skomentowali. - I tyle? - spytał wampir krasnoluda. - Nie, nie tyle. Mało, że władczyni ma nierówno pod sufitem, poddanym też zaczyna odbijać! Wspierają ją obiema rękoma, skrzydłami, kłami i czym tam jeszcze można. Wczoraj widziałem naszego wspólnego znajomego, Kobbera. Najpierw udał, że mnie nie poznaje. A potem... potem... Nie no, słów mi brak! Wyobraź sobie drania! On... on... nie postawił staremu znajomemu ani kufelka piwa! - Orum z oburzenia aż się zapowietrzył. Gdyby któryś ze słuchaczy nie znał ogólnego, to z tragicznego wyrazu twarzy i nabrzmiałych w głosie łez można by sobie wyobrazić, że ten nieszczęsny Kob-ber okrutnie zamordował ukochaną matkę krasnoluda. - Orum, nie przejmuj się tak, zrekompensuję ci tę dramatyczną utratę - obiecał Rolar, dźwięcznie strzelając palcami nad głową. Do stołu podskoczył chłopaczek, który strząsnął z tacy dwa kufle piwa, i to tak zwinnie, że znalazły się denkami na stole, a daszki żółtawej piany gwałtownie ruszyły do góry. Orsana z leniwą ciekawością rozgrzebała przyniesiony kotlet, wyciągając z niego strzępy nieokreślonego pochodzenia. - Teraz rozumiem, czemu nazywają ten kotlet „sycącym" - poinformowała nas w zamyśleniu. - Parę kęsów i rozumiesz, że wcale nie jesteś aż tak bardzo głodny... - Wczoraj w stajni zdechł nieudany źrebak. - Krasnolud puścił do niej oczko, z siorbaniem wciągając do ust pianę z piwa. - Chciałem go zanieść na cmentarzysko, ale ktoś mnie wyprzedził... Orsana spiesznie postawiła talerz na podłodze. Wilk powąchał jego zawartość i jednym ruchem języka zgarnął zarówno kotlet, jak i resztki kapusty. Przechodząca obok podkuchenna schyliła się po pusty talerz. Spokój, z jakim postawiła go na tacy obok pozostałych, sprawił, że się wzdrygnęłam. Mam nadzieję, że przynajmniej je płuczą! - Ojej, jaki piesek! - tymczasem zachwyciła się panienka, kucając koło naszego stołu. - A mogę go pogłaskać? -A proszę bardzo... - pozwoliłam zmęczonym głosem, opadając na oparcie krzesła. - Tylko to jest wilk, a nie piesek, a poza tym nie przepada za obcymi.

52

Dziewczyna podskoczyła, jakby ją ktoś ugryzł, i błyskawicznie zabrała rękę. Wilk odprowadził ją leniwym spojrzeniem zmrużonych ślepiów i ponownie położył pysk na przednich łapach. - A ty teraz do Arlissu? - niewyraźnie zapytał krasnolud, kończąc przeżuwanie nasączonego czosnkową polewką chleba. - To nie radzę... Szczególnie z nimi... Rolar skinął głową w kierunku wilka. - Nie mamy wyboru. - A... rozumiem. No cóż, mogę wam tylko życzyć powodzenia. Daj mi przynajmniej lok włosów na pamiątką, mam jeszcze miejsce w urnie! - Ty to masz dowcipy... - skrzywił się Rolar i na użytek nic nierozumiejących mnie i Orsany wyjaśnił: -Krasnoludy swoich nieboszczyków palą, a potem przechowują cząstkę ich prochów we wspólnej urnie pogrzebowej. Po zakończeniu ceremonii wszyscy przyjaciele i krewni biorą po jednej szczypcie popiołu na pamiątkę. I najstraszniejszą obrazą dla krasnoluda jest nasikanie mu do urny pogrzebowej przez wroga. - Dlatego urny trzeba chować, i to możliwie skutecznie - krasnolud wszedł mu w słowo. I w taki właśnie sposób straciłem dwie poprzednie... Wybuchnęliśmy śmiechem. - Orum, jeszcze cię chciałem zapytać... - Rolar odstawił pusty kufel i spojrzał wprost na krasnoluda. - Nie wiesz przypadkiem, kto i dokąd sprzedaje młode konie, przeważnie gniade bełorskie kłusaki? Interesują mnie partie powyżej dziesięciu sztuk. Odpowiedź nas wmurowała: w ciągu ostatnich trzech miesięcy sto pięćdziesiąt doborowych wierzchowców z hodowli w Kuriakach sprzedano do... Arlissu. - Co to za brednie?! - Rolar aż podskoczył. - Po cholerę nam konie?! K'iardy są znacznie wytrzymalsze, szybsze i mądrzejsze! Osobiście nie byłabym aż tak kategoryczna w ocenie. Może Smolka i była mądrzejsza od zwykłego konia, ale miała też wybitnie głupie sposoby na wykorzystanie swojego intelektu. - Niestety, k'iardy trafiła jakaś epidemia. - Krasnolud z bólem rozłożył ręce. - Kupiec, który przyjechał po konie, narzekał, że nie nadążają z ich zakopywaniem. A nasze ogiery okazały się bardziej wytrzymałe... - A kobyły co, też zdychają? - spytałam ze zmartwieniem. - Nie mam pojęcia, ale biorą same ogiery. Zapłacili nam za pięćset łbów na wyrost, przelicytowali stałych klientów i teraz konie idą wyłącznie do Arlissu. Spojrzeliśmy po sobie ze zaniepokojeni. - Myślicie, że to jest jakoś związane z... - nie kończyłam zdania, bo przyjaciele i tak doskonale mnie zrozumieli. - To niemożliwe - pewnym głosem stwierdził Rolar. - Zbieg okoliczności! Mogli kupić konie wcześniej, trzy miesiące wcześniej, albo i w ogóle nie w Kuriakach. - A są jasnogniade czy ciemno? - sprecyzował krasnolud. - Najzwyklejsze, rude. - No to nasze koniki - uśmiechnął się Orum. - Jako jedyni mamy czystą linię i pilnujemy zarówno budowy, jak i koloru. Koni z Kuriaków to nawet znaczyć nie trzeba, bo ten, co się zna, rozpozna na pierwszy rzut oka. - Ja tam nie jestem znawcą - zbył go wampir. -A kolor najzwyklejszy w świecie, co drugi chłop ma takiego gniadosza, który mu po polu pług ciąga. - Coś ty?! - oburzył się krasnolud. - I będziesz mi teraz porównywał wiejskie klacze z naszymi ogierami! Czy ty żeś w ogóle widział, jaki one mają krok? Jak dumnie wyginają szyję? Jak trzymają śliczny łeb? Więcej godności mają niż niejeden król. - A placki lepią tak kształtne, że nic tylko podziwiać, by wziął i zjadł - wrednie przytaknął Rolar.

53

Krasnolud najeżył się i sięgnął po trzeci kufel - Or-sany. Najemniczka go nie ruszyła i teraz również nie wyraziła protestu. - W każdym razie w Arlissie trzeba się będzie pilnować - skonkludowała, z roztargnieniem poszczypując pajdę chleba. - Leszy wie które gorsze: udajce czy syreny z wampirami rasistami. Rolar zgrzytnął zębami tak, że mięśnie żuchwy zadrgały pod skórą jak żywe, ale zmilczał. Mnie zrobiło się lżej na sercu - chleb jedli wszyscy, a kupiony w Brasie ogniojad nikomu nie zaszkodził. Oczywiście ufałam Smółce, ale strzeżonego... Rolara i Orsanę kobyłka widywała na co dzień, ale z rana jakoś dziwnie na nich zezowała i starała się trzymać z daleka. Prawdopodobnie nie odpowiadał jej smród kotów, który wyczuwałam nawet ja. Pod osłoną nocy paskudne zwierzaki dokonały bezczelnej dywersji i oznaczyły buty moich towarzyszy, i to tak sumiennie oraz solidnie, że aluzje na temat paskudnego smrodu byłyby co najmniej nietaktowne. Przyjaciele i beze mnie byli całej sprawy zupełnie świadomi. - Z syrenami też jest problem - chmurnie dodał krasnolud, próbując nie patrzeć na smętnego Rolara. -Użyły krakenów i zniszczyły wszystkie mosty, ani wpław, ani brodem nie pozwalają się przeprawić, tylko topią bez gadania. Wzdłuż rzek ponatykali lag z ostrzeżeniami, desek z chamskimi napisami i nie chcą słyszeć o żadnych rozmowach. Leszy wie co je naszło. Wampir z wściekłością uderzył pięścią w stół, powodując, że wzdłuż deski wystrzeliło długie pęknięcie. - Świat oszalał! I na co patrzy ten przeklęty Dana-wiel? - Dawno go nie widziałem. Nikt nie widział. Przecież wiesz, że on i bez tego niezbyt chętnie kontaktował się z lądowymi, wszyscy się tylko dziwili, jak ty się z nim tak dobrze dogadywałeś. Ech, Rolar, nie powinieneś był wyjeżdżać. Byłeś jedynym, kogo ona przynajmniej czasami słuchała. Na tobie się trzymała cała... - Wystarczy tego! - Wampir gwałtownie wstał, prawie przewracając krzesło na podłogę. Jedziemy do Arlissu. Natychmiast! Miałam wrażenie, że nasz ewentualny sprzeciw pozostałby w tej sytuacji totalnie niezauważony.

Rozdział szósty W odróżnieniu od Dogewy granicę Arlissu stanowił W nie las, a rzeka, która zamykała dolinę w okrągłej pętli. Nie jechaliśmy traktem, tylko bezpośrednią ścieżką z Kuriaków, w związku z czym w okolicy nie było ani punktu granicznego, ani wampirów jako takich. Kilka łokci od przeciwległego brzegu zaczynał się stary las, przeważnie dębowy, lecz wiatr już donosił tu nasiona z Jesionowego Grodu i na polankach jaśniały młode pędy białych jesionów, u których korzeni masowo kwitły Elfiell Viresta, złote elfie dzwonki. - I jak mamy zamiar się przeprawić? - chmurnie spytała Orsana, ściągając wodze i zeskakując z konia dwa sążnie przed granicą wody. Pływające przy brzegu bezkształtne łachmany, będące kiedyś ubraniem, były wcale wymowne. Dokładnie tak, jak uprzedzał krasnolud, po moście nie został nawet ślad. Pachniało mułem, czymś stęchłym i jeszcze jakimś paskudztwem, które zabarwiło wodę na nienaturalny czerwonawy kolor. Pociągnęłam nosem i pewnym głosem oznajmiłam: - Wóda jest zatruta. - Wolho, to przecież rzeka - niepewnie zaprzeczył wampir. - Jak można ją zatruć?

54

- Spójrz, nie ma nurtu. Wydaje mi się, że zatamowali ją na krzyżu pętli, a potem wlali parę beczek trucizny. I to dawno temu, bo w przeciwnym wypadku nie dałoby się tu teraz oddychać z powodu rozkładających się ryb. Rolar akurat złaził z konia, trzymając się przedniego łęku. Na te rewelacje zadrżała mu ręka, ześlizgnął się i jak worek z mąką klapnął na ziemię, po czym odwrócił w moim kierunku wykrzywioną przerażeniem twarz. - A co z syrenami? Jeżeli nie uciekły, zanim zablokowano rzekę, to miały pecha. Za to krakeny jak najbardziej mogły przeżyć. I sądząc z tego, że mostu nadal brak, pewnie przeżyły. -

-O bogowie... - Wampir złapał się rękoma za głowę i schował twarz w kolanach. - Jak ona mogła?! Za co?! Przecież mieliśmy doskonałe stosunki, zawsze udawało nam się dogadać i rozwiązać wszystkie problemy pokojowo...Milczałyśmy ze współczuciem, tak samo dobrze jak on zdając sobie sprawę, że bez rozkazu albo przynajmniej wiedzy władczyni to się nie mogło wydarzyć. Nad wodą brzęczały meszki, z furkotem śmigały ważki, a trochę dalej, wśród rzadkich trzcin, karmiło się stadko kaczek. Niepodatne na truciznę życie, spokojnie poruszające się na tle martwej rzeki, robiło jeszcze gorsze wrażenie, niż gdyby wszędzie pływały trupy syren. Po jakimś kwadransie Rolar pozbierał się, zrobił głęboki wdech i stanął na nogach. Twarz miał nienaturalnie spokojną, jak gdyby zastygłą. - Nie ma po co iść do głównego mostu przy trakcie, najprawdopodobniej również jest zniszczony. Przejścia nigdzie nie ma, pozostaje nam tylko przeprawić się wpław. - Wampir zaczął się rozbierać, ale złapałam go za rękę. - Czekaj, takich decyzji nie należy podejmować w pośpiechu. Skąd mamy wiedzieć, jakiego świństwa oni tam nalali? Może się okazać, że po paru dniach te słodkie kaczuszki grupowo powyzdychają po spożyciu nie mniej zdechłych ważek. - Poselstwo jakoś przeprawiło się na drugi brzeg -w zamyśleniu skonkludowała najemniczka. - Puścili tratewkę albo jakiś mostek wybudowali, na jedną belkę. - Osobiście bym nie zaryzykowała przekraczania rzeki mostkiem z jednej belki w sytuacji, gdy wiemy, że kraken zniszczył kamienny most. Rolar, czy wy w Arlissie macie „efekt brudnopisu"? - W granicach doliny, nie rozciąga się za rzekę. - A magowie? - Rok temu żadnych nie było, wątpię, żeby się jakiś pojawił, skoro dolina jest zamknięta dla innych ras. - Tak przy okazji, ja i Wolha się do tych „innych" zaliczamy - przypomniała Orsana. - Władcy i opiekunowie mogą przychodzić do dolin, gdy tylko chcą, i przyprowadzać ze sobą, kogo tylko chcą - zbył ją Rolar. - Ano - przytaknęłam chmurnie. - Jeżeli strażnicy granic nie mają w zwyczaju wykonywać uprzedzającego strzału w brzuch, a dopiero potem pytać, kogo leszy przyniósł. - Straż właśnie dlatego jest strażą, że potrafi z daleka odróżnić swojego od obcego. Ty się lepiej zastanów, jak mamy trafić na tamten brzeg! - Zastanawiam się! - Uważniej spojrzałam na rzekę. W zasadzie nie była aż taka szeroka, może ze sto łokci, stojąca woda, powinno się udać. Zeszłam nad brzeg, przykucnęłam, zamknęłam oczy, przez kilka minut milczałam, próbując się skupić, a potem cicho i delikatnie, -

55

jednym świszczącym słowem, wyrzuciłam z siebie zaklęcie. Od moich rozłożonych rąk potoczyła się przezroczysta, skrząca się ścieżka. Dotarła do tamtego brzegu, oślepiająco błysnęła zielenią i zniknęła. Bardzo zadowolona z wyniku (po raz pierwszy miałam okazję zastosować zaklęcie mostu na prawdziwej rzece, a nie pomiędzy dwoma taboretami w szkolnej auli) zrobiłam krok do tyłu i teatralnym gestem kuglarza na jarmarku zaprosiłam przyjaciół do rozpoczęcia przeprawy. - I co, tak po wodzie? - z niedowierzaniem spytała Orsana. - Tak. W końcu jestem wiedźmą, czyż nie? Idź i się nie bój. - Demonstracyjnie postawiłam jedną nogę na tafli wody, przeniosłam na nią wagę ciała, trochę pobu-jałam się tam i z powrotem i zeszłam znowu na brzeg. Ścieżka uczciwie wytrzymała test, robiąc się podczas niego jeśli nie widoczna, to przynajmniej dająca się zauważyć - po obu stronach nieruchomej wstęgi pojawiły się drobne fale. - A, i zawiążcie koniom oczy, żeby się nie denerwowały. Na czas rzucania zaklęcia nieostrożnie wypuściłam z ręki smycz i póki moi przyjaciele grzebali w sakwach w poszukiwaniu odpowiednich szmat, wilk podjął męską decyzję o wzięciu na siebie brzemienia odkrywcy. Droga lekko drgała pod jego łapami, a bliżej środka ugięła się łagodnie, pluskając po wodzie jak długa wąska deska opierająca się wyłącznie na końcach. - Najważniejsze to się nie śpieszyć - poinformowałam przyjaciół, obserwując wilka, który solidnym skokiem pokonał ostatnie cztery łokcie. - Wtedy będzie mniej bujać. A, i nie zatrzymujcie się, bo zacznie się rozpadać pod nogami. Orsana poczochrała Wianka po szyi, próbując ukryć zdenerwowanie, złapała go za ogłowie i zdecydowanym ruchem weszła na ścieżkę. Dziewczyna i koń, kroczący po wodzie jak po suchym lądzie, całkiem spokojnie mogli położyć podwaliny pod legendę o młodych, niewinnych pannach i izabelowatych jednorożcach, wystarczyłoby tylko, żeby w pobliżu znalazł się jakiś bardziej wrażliwy minstrel. Co prawda mogłoby się to skończyć również kolejną złowieszczą opowieścią o wampirach, którym, przeklętym strzygom, nawet rzeka na drodze nie stanie - Rolar na wszelki wypadek poczekał, aż Orsana dotrze na drugi brzeg, i poprowadził Karasia jej śladem. Ja zamarudziłam, z roztargnieniem drapiąc się po potylicy - moja magiczna rezerwa znowu była pełna, przy czym odbudowała się zdecydowanie szybciej niż poprzednio. A w zasadzie czyjej w ogóle ubywało? Szkoda, że nie sprawdziłam od razu... Pogrążona w rozmyślaniach nie wiadomo po co skoczyłam w siodło, a kobyła jak zwykle ruszyła do przodu. W chwili gdy się opamiętałam, było za późno. Smółka już truchtała przez rzekę, stawiając kopyta tak miękko i z namysłem, że mostek prawie się nie bujał. Drobnych fal po obu stronach mostka również nie było, ale klaczka pewnie kroczyła przed siebie, jakby miała pod nogami prawdziwe deski. Przez kilka chwil miałam oczy zamknięte, fatalistycz-nie czekając na głośny plusk, ale potem dotarło do mnie, że jeżeli ta parszywka potrafi wyczuć magię, to zapewne też widzi ścieżkę. W chwili gdy minęłyśmy środek rzeki, przezroczysta wstęga za nami stanęła dęba na wysokość dziesięciu łokci i równa powierzchnia zmieniła się w stromą górkę. Smółka nie zdołała utrzymać się w pionie i przysiadła na tylnych nogach, po czym z piskiem zjechałyśmy w dół, trochę jak na sankach z pagórka. Za naszymi plecami coś wyło, sapało i pluskało. Rolar i Orsana odważnie (czyli z wyciągniętymi mieczami i nie odwracając się do rzeki plecami) uciekali na boki, a wilk, najeżony i wyszczerzony, przypadł do ziemi. Gdybyśmy miały oczy z tyłu głowy, to obie ze Smółką piszczałybyśmy jeszcze głośniej: z wody właśnie wynurzył się kraken, który próbował potraktować nas zębiskami o rozmiarach sporych szabli. Jednak nieco nie wcelował i paszczą trafił w ścieżkę. Zdążający ku powierzchni wąż uzyskał niezłą prędkość i wyskoczył nad taflę na około jedną trzecią długości srebrzysto-zielonego cielska, naciągając ścieżkę jak strzała cięciwę. Ciąg dalszy był łatwy do przewidzenia - ja i kobyła wyturlałyśmy się 56

na brzeg, a wyjątkowo skonfundowany kraken najpierw z podwójną prędkością został ściągnięty w dół, potem do góry, a potem z powrotem w dół, jak przyczepka na strunie. Po piątym czy szóstym wahnięciu „struna" wróciła do stanu spoczynku, a wąż rozwarł szczęki i powoli zatonął, zezując w kierunku nosa wybałuszonymi oczami i bezwolnie drgając cielskiem. Smółka siłą rozpędu przejechała na zadzie kilkanaście łokci, po czym jakimś cudem podniosła się, nie zrzucając przy okazji mnie. Do tej pory nie zdążyłyśmy się nawet uczciwie przestraszyć, jednak sam widok trupio bladych twarzy moich przyjaciół i zagubionych pysków ich koni wystarczył nam, by dojść do odpowiedniego stanu. Uznałam, że nie będę zsiadać, bo drżące nogi mogłyby mrtie nie utrzymać. - I ggdzie tteraz? - spytałam „pewnym" głosem. - Ttam. - Ręka Rolara drżała nie mniej od mojej, a na wierzchowca udało mu się wsiąść dopiero za drugim razem. Chodziło mu o wąską dróżkę, która tradycyjnie dla wampirzych dolin zaczynała się nie od samej polanki, tylko za krzakami. W Dogewie mieli ich całe masy, a określić, w którym miejscu trzeba zacząć przedzierać się przez nieprzystępny las, mógł tylko miejscowy znający je wszystkie. Na zwykłych drogach siedziały oddziały graniczne, które sprawdzały dokumenty i pobierały myto za wjazd. Rolar potraktował konia ostrogą, Karaś pochylił łeb i jak taran ruszył przez krzaki, hałaśliwie łamiąc i rozsuwając gałęzie. Wianek zaczął kaprysić i Orsana musiała zrobić trzy podejścia, raz po raz podprowadzając go do krzaków, przy których w ostatniej chwili skręcał. O dziwo, marudziła również Smółka, która wydawała się nie znać pojęcia „bezdroże". Nie żeby miała coś przeciw lejącym po pysku gałęziom, raczej po prostu nie podobał jej się ten brzeg i cały mój pomysł jechania dalej. Ale w końcu musiała: jednak najwyższa wiedźma to jest siła, szczególnie kiedy jeszcze ma w garści witkę. Zanim krzaki zamknęły się za końskim zadem, obejrzałam się na rzekę, magiczna ścieżka błysnęła ponownie i znikła na dobre. *

Las w Arlissie był dużo mroczniejszy od tego w Dogewie - może dlatego, że był dla mnie nowy, a może z powodu pochmurnej pogody, która tradycyjnie zepsuła się pod wieczór. Nie śpiewały żadne ptaki, mimo że teoretycznie znajdowaliśmy się w lesie liściastym, i to pod koniec wiosny, kiedy zwykle trele nie milkną od wczesnego ranka do głębokiej nocy, gdy dla odmiany natchnienie spada na słowiki. Nad naszymi głowami nieprzyjaźnie szeleściły ciemne korony dębów, do twarzy i końskich nóg co rusz kleiła się zakurzona pajęczyna. Dogewska straż poruszała się po takich właśnie ścieżkach, powiązanych „efektem brudnopisu" w jedną sieć. Strażnicy mieli w ten sposób możliwość patrolowania znacznie większego kawałka granicy, niż zwykle można obejść w ciągu kwadransa. Ale na skutek ich aktywności na dróżkach nie miała prawa zaistnieć jakakolwiek pajęczyna, nie mówiąc już o zakurzonej pająki nie miały czasu na pociągnięcie nawet tuzina nici, a znowu pojawiał się jakiś wartownik i niwelował efekty ich pracy. Lenistwo tutejszych strażników, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że Arliss zadarł ze wszystkimi innymi rasami, budziło niepokój. Chyba nie liczą na krakena? Tego stwora wcale nie tak trudno jest oszukać czy odciągnąć jego uwagę, szczególnie gdy jest się magiem albo ma się paru „nadmiarowych" towarzyszy. Natomiast ze Smółką stanowczo działo się coś niedobrego. Podkuliła pod siebie ogon i wciągnęła szyję, chrapała, parskała, pluła pianą, szła zygzakiem, dziko zerkała na boki i rzucała się na widok wystających spod ścieżki korzeni. - I dlaczego nie sprawdziliśmy symptomów choroby? - martwiłam się poniewczasie, nie rozumiejąc, co jest nie tak z moją towarzyszką. Rolar proponował mi pozostawienie kobyłki w Kuriakach i przeniesienie się na grzbiet jego wierzchowca, ale odmówiłam, mimo że 57

Smółka znajdowała się w podwójnym niebezpieczeństwie - jako k'iard i jako kobyła. Jakoś nie chciałam wierzyć w tę historię z panującą zarazą. Jeżeli paskudztwo jest tak zaraźliwe i tak śmiercionośne, to dlaczego w ciągu trzech miesięcy nie wykroczyło poza granice Arlissu? A i Len, którego o całej sprawie na pewno poinformowano, nie zdecydował się zmienić Wolta na zwykłego konia. A on nie należy do osobników wkładających ręce do ogniska z czystego uporu. Czyli wiedział albo domyślał się czegoś, o czym ja nie miałam pojęcia. Zeskoczyłam na ziemię, obejrzałam Smółkę od kopyt po czubek grzywy, obmacałam brzuch i przeskano-wałam aurę, ale nie zauważyłam żadnych odchyleń od normy, jeśli oczywiście nie liczyć dziwacznego zachowania. - Wydaje mi się, że ona się po prostu boi - zasugerowała najemniczka. - Krzaków i drzew? - Tego, co siedzi w krzakach i za drzewami. - Rolar, a ty kogoś wyczuwasz? - Nie. Chyba że wliczymy kilka wiewiórek na tamtym dębie. - Mało prawdopodobne, by moja kobyła miała tak ostrą formę wiewiórkofobii. - I mało prawdopodobne, że możemy naprawdę polegać na jego opinii - Orsana weszła mi w słowo. - Ja osobiście cały czas czuję na plecach czyjś wzrok. - Ja również - przyznałam się. - I mogę ci zagwarantować, że Smółka też go czuje. - Moje panny, macie manię prześladowczą - z pewną wyższością skonstatował wampir. Jeśli mi nie ufacie, to spójrzcie na mojego konia, nie wygląda, jakby mu cokolwiek przeszkadzało. - No, ale czego się można po was, facetach, spodziewać... - westchnęła Orsana. - Rolar, czy ty w ogóle masz jakiekolwiek pojęcie o czymś takim jak kobieca intuicja? - A, masz na myśli tę kobiecą wersję myślenia logicznego? - Rolar, a gdzie są straże? - przypomniałam sobie nieco poniewczasie. W Dogewie już dawno by nas zatrzymali albo przynajmniej wyszli zza drzew i się przywitali. Nikt, jeżeli jego przyjazd nie był uzgodniony z władcą, nie dal rady wejść do doliny dalej niż na sto kroków. Strażnicy mieli wyczucie niewiele ustępujące zdolnościom władcy i poznawali nieznajomych na odległość pół wiorsty. - Nie mam pojęcia... - Rolar rozejrzał się na boki, mimo że moje pytanie, uprzedzone impulsem poszukiwawczym, mówiło samo za siebie. Ani jednego wartownika w okolicy nie odnotowano. - Dziwne... Co prawda z tej drogi mało kto korzysta... Ale dla strażnika nie ma to żadnego znaczenia, powinien cię wyczuć nawet w najdzikszych chaszczach. Pogrzebałam w kieszeniach i zaoferowałam Smolce skórkę od chleba, którą kobyła z roztargnieniem powąchała i odwróciła się, dalej wyszukując po krzakach nieznanego złoczyńcy. - No dobra, nic z tym nie zrobimy, ruszamy dalej. -Włożyłam nogę w strzemię, ale nie zdążyłam wsiąść. Smółka nieoczekiwanie kwiknęła, dokładnie tak jak przy ataku udajców, po czym stanęła dęba, młócąc pazurami powietrze. Ze stopą w strzemieniu łupnęłam o ziemię, po czym z gwizdem wyskoczyłam z buta, który razem z kobyłą zniknął w kierunku przeciwnym do celu, czyli z powrotem ku rzece. Nikt nie bawił się w dopytywanie, czy wszystko ze mną w porządku - jednym gwałtownym ruchem znalazłam się z powrotem w pozycji siedzącej, sama dziwiąc się własnej giętkości i chęci do życia. Co prawda mieliśmy poważniejsze troski - kogo prać i gdzie nawiewać, jeżeli dla opcji pierwszej wrogów okaże się nieco zbyt wielu. W przydrożnych krzakach cicho strzeliła gałąź. Jedna, druga, następna... Rolar i Orsana zgodnie wyciągnęli miecze, a ja zebrałam się w sobie, gotowa przyłado-wać pulsarem wprost w pierwszą niesympatyczną mordę czy pysk, gdy nagle gałęzie zadrżały, rozsunęły się i na ścieżkę

58

przed nami wyskoczyła malutka ruda sarna. Poruszyła długimi uszami, zerknęła na naszą malowniczo zastygłą grupę, po czym w te pędy rzuciła się byle dalej. - Doskonale - mój ton głosu i wyraz twarzy nijak nie współgrały z sensem wypowiedzi. Wprost wspaniale. A teraz za nią z wyciem i pokrzykiwaniem wyskoczy wataha wilków i tłum rozbójników, a my tu zemrze-my z przerażenia, zanim jedni czy drudzy do nas dotrą. - Ale tam nikogo nie ma - z roztargnieniem zaprzeczył Rolar, chowając miecz z powrotem do pochwy. - No właśnie, nie ma. I mojej kobyły też nie ma. Coś z tego rozumiecie? - Wstałam, podciągając bosą stopę i całkiem barwnie wspominając towarzysza nieszczęścia, nieznanego mi chłopa ze schowkiem w bucie. - A ty? - Ja mogę tylko uznać, że ktoś tu czaruje. I bardzo niekiepsko, ponieważ nic nie wyczuwam. Zaraza, wszystkie moje rzeczy i zioła zostały w sakwach przy siodle, a bez nich nie mam szansy tego sprawdzić. Dobrze, że przynajmniej ogniojadu nie przełożyłam z kieszeni, dodałam w myślach. - Fantomy, takie jakw tamtym zamku, tylko niewidoczne? - zasugerowała Orsana. - Ale po co wampiry miałyby straszyć własne konie? - Po nic - potwierdziłam. - Czyli robi to kto inny. Takie małe, lecz robiące cieplej na duszy świństwo, żeby się zemścić za wygnanie. - Człowiek? - Albo syreny. One też umieją czarować na swój sposób, bez zaklęć. Jakoś udaje im się zagęszczać dookoła siebie energię magiczną i przekształcać ją siłą myśli. - Wśród elfów i krasnoludów też jest sporo magów -przypomniał mi wampir. - Jednak nikt nie próbował ich wytruć jak syren, a poza tym są ponad takie drobne świństwa. - W odróżnieniu od ludzi? - Dokładnie. - Puściłam do wampira oczko, całą sobą jawiąc ucieleśnienie psoty, jakbym nie mogła przeżyć dnia, by czegoś nie zbroić. - A syrenom nic innego nie zostaje. Nie mogą wyjść na suchy ląd, żeby z wami otwarcie walczyć. Itak oto musiałam jednak władować się na Karasia za plecami Rolara. W jednym siodle było nam ciasno i niewygodnie, szerokie plecy wampira zasłaniały mi widok z przodu i częściowo z boków, a dyndającym w powietrzu nogom straszliwie brakowało strzemion. Cały czas wykonywałam próby postawienia ich na piętach wampira, tak więc jego wspólna przejażdżka również niezbyt cieszyła. - Ale przecież z powodu zatrutej rzeki syreny nie mogą zbliżyć się do Arlissu, jak miałyby tworzyć te fantomy? - I może właśnie dlatego ją zatruto? Chociaż masz rację, fantomy trzymają góra parę dni. W takim razie nie mam pojęcia. Chyba że ktoś je regularnie przesyła z tamtego brzegu. - Udając rybaka? - skomentowała Orsana. - Tam nie ma gdzie się schować, a zestrzelić takiego odważnego można raz-dwa. - Opala się na słoneczku? - zasugerował Rolar, po raz kolejny strząsając moje nogi. - Albo wypasa krowy, po drugiej stronie doliny jest niewielka wioska. - Chyba źle robimy, trzymając się jednej wersji. -Z niezadowoleniem poruszyłam się w siodle, prawie wypychając z niego wampira. Nie żeby udało mi się usiąść wygodniej, ale przynajmniej nieco rozruszałam zdrętwiały tyłek. - I im dłużej na ten temat dyskutujemy, tym bardziej wydaje się ona prawdopodobna. A mimo wszystko to jest tylko przypadkowa hipoteza. Co, jeżeli to wcale nie są fantomy? Może to... I właśnie w tym momencie pojawili się strażnicy.

59

*

Kobieta siedząca na tronie miała chłodne fioletowe oczy, emanujące pewnością siebie, nieprzyjemne, ale równocześnie fascynujące. Krótkie włosy, tak jasne, że aż srebrne, sterczały na boki w malowniczym chaosie. Pełne wargi nie ukrywały pogardliwego uśmiechu, a ostra linia nosa jeszcze pogłębiała wrażenie poczucia wyższości. Jedyną ozdobę stanowiły złote kolczyki w kształcie koniczyny na długich łańcuszkach łodyg. Urody Lereeny nie można było skrytykować nawet w drobiazgach. Zielonkawa suknia z gładkiego, lśniącego i zwiewnego jedwabiu podkreślała idealną figurę. W głębokim do połowy biodra wycięciu widać było zgrabną nóżkę, ledwo pociągniętą opalenizną. I co Len miał przeciwko? - pomyślałam mimowolnie. - Ludzka opiekunka. Ciekawostka. - Władczyni założyła nogę na nogę i rozcięcie rozchyliło się na całej długości. Gdyby na moim miejscu był mężczyzna, w tym momencie zszedłby na zadławienie śliną. Kobieta również, tylko że jadowitą, z zazdrości. A ja patrzyłam na Lereenę zupełnie obojętnie, jak na partnera handlowego, z którym miałam zamiar ubić interes dla nas obu bardzo istotny. - I był pewien, że odpowie na twoje wołanie - w zamyśleniu i niezrozumiale ciągnęła władczyni, taksując mnie wzrokiem. - Ciekawe dlaczego? I czego takiego ważnego nie mógł powiedzieć nikomu więcej? - Na przykład pani? - nie mogłam powstrzymać się od złośliwego komentarza. - Mnie? - Wampirzyca skrzywiła się, jakbym zaproponowała jej coś nieprzyzwoitego. Nie. Zwykle jest to najwyższa zielarka. Co prawda jego Kella jest zbyt stara na opiekunkę. Prawdę powiedziawszy, nie rozumiem, dlaczego dawno temu nie usunął jej z tego stanowiska, a jeszcze pozwala, by mu rozkazywała. Gdybym była na miejscu Lena, to zielarka znałaby swoje. - No tak, chciałabym zobaczyć tego, który będzie próbował pani rozkazywać - burknęłam, zezując w kierunku zachowujących kamienne twarze strażników. Ci trzymali moje nadgarstki w iście stalowym uścisku. Właśnie w taki sposób, poniżaj ąco prowadzoną między dwoma wampirami, zaciągnięto mnie do samego miasta. Dobrze chociaż, że pozwolili mi założyć zaoferowany przez Orsanę but, bo z mojej stopy zostałaby krwawa miazga. Dwóch innych strażników prowadziło za ogłowie konie. Rolar i Orsana, jednakowo zasępieni i zachowując dumne milczenie (nie było to szczególnie trudne, jako że wampiry same ucinały wszelkie próby nawiązania rozmowy), trzęśli się w siodłach ze związanymi na plecach rękoma. Wilk biegł obok, nie pozwalając wampirom ani złapać, ani nawet odwiązać sznurka. Obok Domu Narad (w wydaniu arlisskim bardziej przypominał on dom zamożnego kupca, wykonany z białego elfiego granitu) rozdzielono nas - przyjaciele udali się dalej, a ja po godzinnym oczekiwaniu na ganku trafiłam na „posłuchanie". O dziwo, Lereenie spodobał się mój wątpliwy komplement. Niedbale machnęła ręką, wampiry puściły mnie i zgodnie zrobiły krok do tyłu. Jeszcze jeden gest i zostałyśmy same w budynku. Potarłam zdrętwiałe nadgarstki. Ciekawe, czy władczyni potrafi czytać moje myśli? Na wszelki wypadek postawiłam magiczną osłonę przed telepatią, ale nadal nie czułam się bezpieczna. Zaklęcie bardzo szybko zanikało i trzeba było je odnawiać, co irytowało, męczyło i przeszkadzało w rzucaniu innych czarów. - Siadaj. - Władczyni skinęła w kierunku jednego z krzeseł ustawionych przy długim stole na środku sali. Uznałam, że nie będę odmawiać dla zasady. Lereena wstała, z kryształowym stukaniem obcasików szpilek przeszła po marmurowej podłodze i usiadła naprzeciwko, opierając podbródek na złożonych dłoniach. Pojedynek na spojrzenia przegrałam w pierwszej minucie. W jej oczy nie dawało się spokojnie patrzeć 60

otwarta pogarda mieszała się w nich z litością. W ten sposób stary wilk patrzy na jazgocącego szczeniaka, który był na tyle durny, by stanąć pomiędzy nim i owczarnią. - No cóż, jego sprawa i jego prawo - koniec końców skonkludowała władczyni. Najważniejszy jest wynik. Podejrzewam, że zjawiłaś się w Arlissie, żeby przeprowadzić obrządek w moim kręgu? I czym ci nie odpowiadał ten w Dogewie? Nie czyta, pomyślałam z ulgą. Albo udaje i czeka, czy nie spróbuję jej zaczarować. - Nie zdążyłabym do Dogewy przed upływem dwunastu dni. - Który dziś mija? - Dziesiąty. - Przecież jesteś wiedźmą - powiedziała takim tonem, jakbym zarabiała na życie czyszczeniem klozetów. - Spokojnie mogłaś się do Dogewy teleportować albo przynajmniej skrócić drogę do niej. - Nie od razu złapałam wilka, a teleportacja nie pozostawia śladów, po których mógłby mnie znaleźć... ...i, uczciwie mówiąc, nigdy nie udało mi się do końca opanować tego procesu. Trafiłabym do Jesionowego Grodu wprost na klomb z ichnimi świętymi różami, a potem tłumaczyła rozzłoszczonym elfom, że odrobinę nie wcelowałam, pomyślałam. Lereena wydała z siebie wieloznaczne mruknięcie. - I jak to się stało? - Wasze poselstwo trafiło w zasadzkę rozbójników. -Jeszcze jadąc przez las, ustaliliśmy, że nie będziemy informować władczyni ani wampirów w Arlissie o udaj-cach. A przynajmniej do momentu, aż przekonamy się, że rozmawiamy z prawdziwymi wampirami. Władczyni nawet nie mrugnęła okiem ani nie spytała, czy ocalał którykolwiek z jej poddanych. Albo niepotrzebnie bawiłam się w tajemnice, albo takie drobiazgi jej nie ciekawiły. - I kto to był? - Trolle - skłamałam, by nadać całej historii nieco prawdopodobieństwa. W wampiry by nie uwierzyła, a trollich klanów jest tyle co ryb w jeziorze i cała rasa słynie z niepohamowanego temperamentu oraz braku szacunku do śmierci, czy to swojej, czy cudzej, który to brak bardzo pomaga przy bezlitosnym usuwaniu świadków. Szukanie wśród nich mordercy władcy nie miało sensu, a wypowiadanie wojny byłoby po prostu głupie, ponieważ druga strona najpierw roześmiałaby się głośno, po czym nie stawiła. - No nie mów? - Lereena chyba też przypomniała sobie znane powiedzenie: „Odważny wini tylko siebie, a tchórz zawsze znajdzie trolla". - Dokładnie - potwierdziłam z kamienną twarzą, udając, że nie zauważam wyraźnej ironii na obliczu rozmówczyni. I tak nie mogła oskarżyć mnie o morderstwo, bo w przeciwnym razie po co ja, opiekunka, miałabym tak dążyć do Arłissu i chcieć zamykać krąg? Wampirzyca zmieniła temat: - A jak udało wam się przekroczyć rzekę, nie korzystając z wiszącego mostu? - Gdybyśmy wiedzieli, gdzie on jest, z przyjemnością byśmy skorzystali. - Przy rzece koło arlisskiego traktu stoi drogowskaz. Dziś jest to jedyna droga do doliny, most rozciągnięto siedem łokci nad wodą i stwory z rzeki go nie sięgają. - Przyjechaliśmy ścieżką z Kuriaków. - Strasznie kusiło mnie, by posypać ją proszkiem, ale miałam doskonałą świadomość, że nie będzie najmądrzejszym pomysłem wykrywanie udajca w mieście, które jest ich pełne. A jeżeli władczyni mimo wszystko jest prawdziwa i zauważy, że posypuję ją jakimś świństwem, to ja i moi przyjaciele znajdziemy się w jeszcze większych tarapatach. Wyglądało na to, że Lereena uznała moje odpowiedzi jeżeli nawet nie za uczciwe, to za przekonujące, w związku z czym klasnęła trzy razy. Przez drzwi z jej osobistych komnat cicho wyszedł służący z tacą, którą postawił przed nami i tak samo bezgłośnie znikł. Wysoki srebrny 61

imbryczek, udekorowany delikatnym grawe-runkiem, dwie filiżanki i dwie kupki połamanej czekolady na talerzykach - jasnej i ciemnej. Władczyni sama rozlała czerwonawy, pachnący jaśminem napitek do filiżanek - po sam brzeg, ani o włos niżej. Jedną postawiła przede mną. Napar nawet nie drgnął. Z trudem udało mi się powstrzymać pokusę, by lekko przechylić filiżankę i przekonać się, że nie jest wypełniona lodem. I nie miałam pomysłu, jak unieść ją do ust. - Przejdźmy do rzeczy. Kiedy przeszłaś poświęcenie? - Przepraszam? Lereena bez najmniejszych problemów uporała się z przeniesieniem filiżanki, upiła malutki łyk, wzięła kawałek ciemnej czekolady i przed włożeniem go do ust wyjaśniła: - Jak dawno temu zostałaś opiekunką? - Dwa i pół roku. Ale nie było żadnego poświęcenia! - Nie rozśmieszaj mnie. Trochę mało... - Przyjrzała mi się uważnie, a nawet nieco bezceremonialnie, jak gdyby chciała przewiercić mnie spojrzeniem na wylot. -Choć podstawowe oznaki są, więc może się uda... Bardzo ryzykował, wybierając człowieka. Nawet nie jestem pewna, czy uda ci się aktywować krąg, nie mówiąc o tym, by do niego wejść i potem go opuścić. Wiedząc doskonale, że i tak nie pobiję władczyni, po prostu złapałam filiżankę oburącz, ostrożnie uniosłam i upiłam łyk. Potem sięgnęłam po jasną czekoladę - nawet nie na złość Lereenie, po prostu nie lubiłam gorzkiej, czego jak czego, ale goryczy w życiu miałam pod dostatkiem. Prawdziwa, elfia, sama rozpływała się w ustach. Siedem kładni za funt, jeśli patrzeć na star-mińskie ceny. Ku mojemu zdziwieniu wcale nie czułam aż tak wielkiej antypatii do władczyni. Raczej zwykłą niechęć, jak do... rywalki. Mądrej i niebezpiecznej, z którą trzeba grać na jej własnych zasadach albo skutki nie będą dawały się przewidzieć. -Umiem pracować z wiedźmimi kręgami, w końcu to mój zawód. I jeżeli wyjaśni mi pani, czego dokładnie się po mnie oczekuje, wszystko to zrobię. -Wspaniale - glos Lereeny opadł do świszczącego szeptu, jakbym teraz nie miała jej słyszeć. - Ani razu nie widziała, jak zamyka się krąg, ale się zgodziła... Na to może się zgodzić albo nieustraszona bohaterka, albo rzadka kretynka. Zresztą na jedno wychodzi. Przecież on uprzedził cię o możliwym ryzyku? - Tak - skłamałam, żeby nie robić z siebie jeszcze większej idiotki. - Oczywiście. Po prostu nijak nie było okazji, żeby zobaczyć. Albo mnie nie było w okolicy, albo akurat żadnych trupów, a przecież nie będziemy specjalnie zabijać... - A dlaczego nie? - zimno przerwała mi władczyni. -To nie jest temat do żartów. Len chyba nie miał zamiaru żyć wiecznie, i to z tymi jego durnymi zasadami. Uczciwie mówiąc, jestem zdziwiona, że w ogóle przyszło mu do głowy, by wybrać opiekunkę, nawet i... taką. Jaką - pozostawiła mojej wyobraźni i tok moich myśli bardzo mi się nie spodobał. Jeżeli różnił się od obranego przez Lereenę, to mało prawdopodobne, by w gorszą stronę. - Czyli pozwoli mi pani przeprowadzić ceremonię? - Oczywiście. Chyba w to nie wątpiłaś? - Jeszcze jak! - wyrwało mi się. - Nie kłóciłam się z Lenem mimo tamtego głupiego dowcipu. - Lereena ze wstrętem ściągnęła wargi, rzucając krótkie spojrzenie na białego wilka, który w ciągu całego posłuchania kręcił się przy moich nogach. Czasami powarkiwał na straże, ale władczynię ignorował całkowicie. - Przecież o nim wiesz, prawda? No więc jest mi dokładnie obojętne, kiedy i z kim się ożeni, wystarczy, jeżeli po prostu spłodzimy dziecko. Zaproponowałam mu takie rozwiązanie już przy poprzednim spotkaniu i jego zgoda jest tylko kwestią czasu. Może ma ukochaną kobietę i nie chce jej zdradzać. Może nigdy jej nie miał i po prostu boi się pokazać swój brak doświadczenia. To nic, poczekam. Miłość nie może trwać wiecznie, tak 62

samo zresztą jak jej brak. Tak że, dziecko, pomiędzy nami jest wspólny interes. Arrakktur jest mi potrzebny żywy. Jeżeli uda cię się go przywołać... mam nadzieję, że pamiętasz drogę powrotną? Bo nie będzie cię miał kto odprowadzić do Dogewy. Jej władca pozostanie gościem Arlissu na czas nieokreślony, wprost proporcjonalny do jego uporu. - A jeżeli mi się nie uda? - zasugerowałam z drżeniem. Lereena uśmiechnęła się zagadkowo i odstawiła pustą filiżankę. - Radzę, byś się bardzo postarała. Przyjdź do świątyni jutro o świcie, pokażę ci, jak zamyka się krąg. A pewnie nawet pomogę. Mam wątpliwości, czy ludzka dziewka będzie miała dość zdecydowania, by doprowadzić obrządek do końca. - A co z moimi przyjaciółmi? - Zarządziłam, by ulokowano ich w domku dla gości niedaleko. Zaraz cię do nich odprowadzą. Władczyni wstała i podeszła do okna, demonstrując zgrabne, obnażone do samej talii plecy. Bez śladu skrzydeł, jak u każdego wampira kobiety. Dopiero teraz zorientowałam się, że na dworze panuje totalny mrok, a w sali nie pali się ani jedna świeca. - Mogę zadać jeszcze pytanie? - Podniosłam się. Wilk otrząsnął się, podbiegł do drzwi i z nadzieją po-skrobał je łapą. Lereena częściowo odwróciła się do mnie i uniosła brew w wyrazie zdziwienia. - Gdzie są wasi wartownicy? - Tam, gdzie być powinni - odpowiedź brzmiała nieco niepewnie. - Na granicy! - Do połowy lasu nie trafiliśmy na ani jednego. - Znaczy, że po prostu ich nie zauważyliście. W moim garnizonie służą ponad dwie setki wartowników! - Znaczy po prostu ich nie zauważyłam. Dziękuję za posłuchanie, bardzo mi było... niemiło poznać panią. -Otworzyłam drzwi, puściłam wilka przodem, sama wyszłam za nim, nie robiąc nic, co można by uznać za pożegnalny ukłon. Nie miałam w zwyczaju odpowiadania uprzejmością na otwarte chamstwo. Na kłótnie z władczynią również nie miałam ochoty. A już tym bardziej na głośne rozważania tego, dlaczego strażnicy nas nie zauważyli. Wydawało mi się, że już znam odpowiedź. *

Dom gościnny okazał się niewielką drewnianą chatką w rodzaju tej, w której mieszkałam w Dogewie u Kryny. Był czysty, ale nieprzy tulny i robił wrażenie niezamiesz-kanego. Z nakrytego stołu smacznie pachniało smażonym mięsem, pod ścianami stały cztery łóżka i dwie szafy, w jednej akurat grzebała Orsana, próbując znaleźć dla siebie parę nowych butów. Gdy weszłam do środka, natychmiast odwróciła się i wstała z kucek, ale nie śpieszyła się, by mnie powitać. Ja patrzyłam na nią z nie mniejszą podejrzliwością. Zrobiłyśmy parę kroków sobie na spotkanie i zastygłyśmy jak słupy soli. - Orsano, wiesz co? - zaczęłam nadmiernie radosnym tonem, wkładając rękę do kieszeni. Czy nie masz przypadkiem ochoty spróbować pewnego proszku, mającego wprost magiczne właściwości zdrowotne? - Dziękuję bardzo - takim samym tonem odparła najemniczka, cofając się do ściany. Czuję się wcale nieźle bez niego! - To jak inaczej mam się przekonać, że nie jesteś udajcem? - A może to ty jesteś udajcem i chcesz mnie otruć?

63

- Ja to ja, nie gadaj bzdur. - Pstryknęłam palcami i dookoła palącej się na stole świeczki pojawiła się iluzja dziesiątek motyli. - Nie da się skopiować zdolności magicznych, ponieważ są one częścią duszy, a nie ciała. Pamiętasz, jak opowiadałam, że rozbójnicy nazwali mnie pustą i chcieli zabić na miejscu? Orsana powoli się rozluźniła i w końcu z westchnieniem ulgi zrobiła krok do przodu, ja jednak nadal nie miałam najmniejszej ochoty na przytulanki. - Wyciągnij rękę. Nie tak, dłonią do góry. - Ale żeś sypnęła! - westchnęła najemniczka. -Mam to zjeść zamiast kolacji czy co? -Przynajmniej raz poliż, ale tak, żebym widziała. - A jak to działa? - Nie wiem dokładnie, tamte wilki pod drzewami ni to go wciągnęły z powietrzem, ni to zaczął im się wgryzać w futro. W magii praktycznej ogniojadu używa się jako komponentu dla zatrutych wabików, tak że z jedzeniem będzie pewniejszy. I nic się nie bój, dla ciebie prawdziwej jest całkowicie bezpieczny. - Czekaj, czy ty mnie już sprawdzałaś? - oburzyła się Orsana. - Kilka razy. I ciebie, i Rolara, nawet po krótkich wypadach za krzaczek. I poliż już, potem będziesz narzekać. Nie mam zamiaru teraz wysłuchiwać masy wymówek, żeby potem się miało okazać, że od udajca! Dziewczyna zerknęła na mnie z pretensją, zamknęła oczy i z męczeńskim wyrazem twarzy polizała dłoń. Chwilę trzymała w ustach, po czym liznęła znowu, już z przyjemnością. - Słodziutki. Jak mąka z cukrem. A on naprawdę jest taki dobry dla zdrowia? - Oż, durnoto - powiedziałam ze zmęczeniem, siadając na najbliższym łóżku i chowając twarz w dłoniach. -Ja się ledwie trzymam na nogach, a ona jeszcze marudzi: zły czy dobry... Przyjaciółka uznała, że daruje sobie wymówki, i usiadła obok, po czym wymierzyła mi lekkiego sztur-chańca ramieniem. - Co się stało? Odmówiła ci pomocy? - Nie, odwrotnie. A nawet wyraziła chęć wzięcia osobistego udziału, żeby wszystko było jak trzeba. -Zerknęłam na świeczkę, a ta zgasła. Motyle uciekły na boki, w locie rozpływając się w powietrzu, i teraz rozmawiałyśmy w całkowitym mroku, niewidoczne z zewnątrz. - Doskonale! - A żeby. Stanowczo zbyt łatwo poszło, wyczuwam jakąś pułapkę. - No cóż, jestem pewna, że w Arlissie nie ucieszyli się z naszego przyjazdu. - Orsana z zaangażowaniem podrapała ślad po ugryzieniu komara na nadgarstku. -Nikt nie powiedział, że jesteśmy więźniami, choć osobiście nie czuję się również gościem. Już raczej cennym zakładnikiem w obozie wroga, z tym że nie bardzo wiadomo, z kim oni walczą, a my się trafiliśmy tak po prostu, przy okazji. - Dokładnie tak. Poza tym mają zamiar nas użyć i nawet dokładnie wiem w jaki sposób, ale nie bardzo mogę z tym cokolwiek zrobić. I obawiam się, że możemy jedynie obserwować rozwój wydarzeń... - Aż będzie za późno - Orsana weszła mi w słowo. -A gdzie jest Rolar? Nie widziałaś go? - Nie. Przecież go zabrali razem z tobą! - Prawie natychmiast rozwiązali nas i puścili wolno. Powiedzieli, że mamy siedzieć tu i czekać na ciebie, ale nie postawili żadnej warty, więc natychmiast się zmył. Jak myślisz, czy on nie mógł... -...zaprowadzić was wprost do pułapki? - Rolar lekkim ruchem przeskoczył przez parapet. - Nie. Trafiłem w sam jej środek razem z wami. Moje drogie, jest źle. Wampir rzucił mi jakiś przedmiot, który poznałam, zanim jeszcze zdążyłam złapać. Złoty diadem Lena.

64

-Gdzie go znalazłeś?! - krzyknęłam, z podekscytowania nie mogąc złapać tchu. Diadem w moim ręku drżał, a szmaragd połyskiwał w świetle księżyca. - W skarbcu Lereeny. Ona naprawdę musi go lepiej pilnować. Orsano, jeśli możesz, wyciągnij ze mnie to coś. Sam nie sięgam. Rolar odwrócił się do nas plecami, demonstrując sterczący w nich sztylet. Cokolwiek by mówić, widok nie dla osób o słabych nerwach - ostrze weszło na całą długość, do oporu, rękojeść lekko ruszała się w takt nierównego oddechu wampira. Mimo że miałam już okazje widywać gorsze rzeczy, i tak ledwie powstrzymałam okrzyk. Dla Orsany zaś była to pierwszyzna. - No i długo się będziesz guzdrać? - ponaglił wampir. - To świństwo piecze! - Rolar, ona zemdlała - skonstatowałam ze smutkiem, sprawdzając puls nieprzytomnej przyjaciółki. -Przynieś mi wody, proszę? - I mam sobie wyjść do studni ze sztyletem w plecach?! To może jeszcze powieszę na nim wiadro zamiast na nosidlo? O nie, moja droga, nie będę robić z siebie pośmiewiska. Dasz radę go wyciągnąć jednym ruchem. - Spróbuję. Połóż się na podłodze, będzie wygodniej. Rolar z przekleństwem klęknął na czworakach i, nie potrafiąc powstrzymać cichego jęku, położył się, składając ręce pod brodą. - To wyciągaj już - zarządził. - Aaaa! Nie ruszaj na boki, ja to nie pień, a to nie topór! - Bądź cicho! Na razie tylko się przymierzam. Orsana poruszyła się i otworzyła oczy. Na widok mnie siedzącej przy skupionym i oczekującym Rolarze, z rękojeścią sztyletu w garści, który to sztylet ni to miałam zamiar wyciągnąć, ni to wpakować głębiej, odważna najemniczka powróciła w stan omdlenia. - Trzeba coś zrobić z tą naszą legionistką - w zamyśleniu stwierdził Rolar. - Może potrenować z nią na... Oj! - Trzymaj na pamiątkę. - Wpakowałam zakrwawiony sztylet wprost przed jego oczy. Wampir jak gdyby nigdy nic usiadł i zabrał się do oglądania zasłużonej broni. - Stary. Szkoła płatnerska Arlissu, z niczym się nie da pomylić. Widzisz te bruzdy wzdłuż ostrza? Jest w nich trucizna. Nie martw się, działa tylko na ludzi. Spiesznie wytarłam rękę o spodnie. - Wzięli cię za człowieka? Na Rolarze rany zabliźniały się wolniej niż na Lenie, mimo że krwotok ustał prawie od razu. Wampir rozebrał się do pasa, zmiął zakrwawioną koszulę i rzucił w kąt, po czym sięgnął do torby po zapasową. - O dziwo. Wampiry raczej w takich sprawach się nie mylą. -A kto na polance wziął udajce za wampiry? - przypomniałam mu nie bez ironii. -No, ale to były przecież udajce, a nie ludzie. Drań jeden, rzucił z krzaków, tylko gwizd słyszałem. Dlaczego jednak nie wyczuł we mnie własnej krwi? Myślisz, że zapałałby braterską miłością? - prych-ncłam ze sceptycyzmem. - Sam wyciągnij wnioski. Przyjechałeś do Arlissu w towarzystwie dwóch ludzkich panien. Nie pofatygowałeś się, żeby pozbyć się iluzji brody, nie machałeś skrzydłami, nie rozmawiałeś publicznie ze starymi kumplami. No to się władowałeś... - Co mają do tego broda i skrzydła? Nie da się za ich pomocą oszukać wampira! - Dlaczego nie założymy, że to wcale nie był wampir? - Orsana niezauważalnie doszła do siebie, przysłuchiwała się naszej rozmowie i teraz zdecydowała do niej dołączyć. - Udało mu się oszukać Rolara, lecz nie miał wampirzej intuicji, by z niej skorzystać, ani ich siły, ani

65

zwinności. Mogę się założyć, że prawdziwy wampir wpakowałby ci to coś wprost w serce, żeby już mieć pewność. - Mógłbym przysiąc... - Rolar urwał i machnął ręką bez przekonania. - No dobra, poddaję się. Moja intuicja zupełnie zawodzi, jeśli idzie o udajce. A tobie jak poszła rozmowa? - Normalnie poszła, ale czuję się strasznie. Lereena powiedziała, że nie wypuści Lena z Arlissu. I boję się, że mnie nie wypuści również. - Nie panikuj przed czasem. Władczyni lubi trzymać poddanych w strachu. Wydaje jej się, że w ten sposób będą z większą gorliwością wykonywać rozkazy. Lecz nie pamiętam, by miara nałożonej przez nią kary była niewspółmierna do winy. Nie wydaje mi się, aby próbowała powstrzymać Lena siłą. Inna rzecz, jeśli on sam będzie chciał zostać. Mało prawdopodobne, że jechał do Arlissu, żeby wyciąć kolejny numer. Coś nieprzyjemnie zakłuło mnie w okolicach serca, ale tylko na chwilę, po czym szybciutko wzięłam się w garść. A na co ja tak w zasadzie liczyłam? Rzeczywiście była z nich para jak z obrazka, a jeśli jeszcze wziąć pod uwagę zaproponowane przez Lereenę warunki, czyli żadnych zobowiązań małżeńskich ani rodzicielskich, to można poświęcić sprawie nawet nie tydzień, a całą zimę! Jednak chodziło mi o coś zupełnie innego. - Rolar, nie rozumiesz. Len naprawdę jest jej potrzebny w celach rozpłodowych, tylko że ona wcale nie jest wampirem, a udajcem i ma zamiar zawładnąć jego ciałem natychmiast po zakończeniu ceremonii! Dlatego tak chętnie wpuścili nas do Arlissu i nawet strażnicy nam nie wyszli na spotkanie. Nie chcieli nas wystraszyć i czekali, aż wejdziemy głębiej! - Wolho, nie gadaj bzdur - z oburzeniem przerwał mi Rolar. - Dlaczego uważasz, że moja władczyni jest udajcem? Gdzie dowody? - Chociażby tutaj! - Pomachałam przed jego nosem złotym diademem. - Mógł go ktoś po prostu podrzucić. - Do skarbca, w którym bywa sama Lereena i tacy jak ty złodzieje? A sens? Żebyś tylko widział jej reakcję na informację o śmierci całego poselstwa! Żadna! Jakby się niczego nowego nie dowiedziała, a szpiedzy już dawno donieśli o nieudanej operacji. - Lereena, którą znamy i kochamy - Rolar z uśmiechem pokręcił głową - uważa, że władczyni nie powinna okazywać uczuć, tak jak to robią zwykłe wampiry. Jakoby podkopuje to jej autorytet. Jednak w głębi duszy pozostaje zwykłą kobietą, wrażliwą i delikatną. Jestem pewien, że teraz miota się po Domu Narad, uprzednio zamknąwszy okna i zdjąwszy buty, by wartownicy nie słyszeli stukotu obcasów. - Albo z zadowolonym uśmiechem dojada pozostawioną na stole czekoladę. Bronisz jej, ponieważ boisz się uwierzyć, że prawdziwa Lereena nie żyje! - A ty masz manię prześladowczą! - I oboje popadacie w skrajności - wtrąciła się Orsana. - Realnie mamy tylko jeden rzucony zza krzaka sztylet. Dowodzi, że w Arlissie naprawdę są udajce, ale nie aż tak wielu, a może nawet jeden, ten najbardziej niecierpliwy, który mógł iść za nami od samego świętego źródła. Ten, co nawiał z wszystkimi końmi. I to on mógł podrzucić do skarbca diadem, żeby skłócić ze sobą dwie doliny. Bo wcześniej czy później pojawi się tu do-gewskie poselstwo, zmartwione długą nieobecnością władcy. - A tobie się wydaje, że arlisski skarbiec leży gdzieś w chlewie czy spiżarni? - oburzył się Rolar. - Tam wcale tak łatwo się nie wchodzi, przy drzwiach stoi ochrona i w środku jest cała masa pułapek. Ja wlazłem przez tajemne przejście, o którym wie tylko władczyni i kilka najbardziej zaufanych osób. - No to źle ulokowała swoje zaufanie. - Wyjrzałam przez okno i na wszelki wypadek założyłam dookoła domu barierę stróżującą. W odróżnieniu od ochronnej miała tylko ostrzegać, bo oprócz szpiegów do drzwi mógł podejść również goniec, a wcale nie miałam

66

ochoty tłumaczyć się potem przed władczynią z jego nieprzytomnego ciała. - Chociaż Orsana ma rację, gdyby Lereena i wszyscy jej poddani byli udajcami, nikt by nie próbował zabić cię zza węgła, tylko bez skrupułów dobraliby się do twojego i Orsany ciała, póki siedzieliście ze związanymi rękoma. Tylko że wątpię, że udajec jest tu sam jeden i że pojawił się naszym śladem. Trochę zbyt dziwne rzeczy się tutaj dzieją. I niestety, Rolar, obawiam się, że to właśnie twoja dolina jest tym tajemniczym gniazdem metamorfów, z którego rozpełzają się na całą Belo-rię jak te.karaluchy. - Brednie! - Wampir zerwał się na nogi i z irytacją przespacerował po domku. Dodajmy, że całkowicie bezszelestnie. - Po co w takim razie wysyłali do Dogewy to cholerne poselstwo, a potem jeszcze podmieniali go w drodze powrotnej? Dlaczego od razu nie wysłali po Arrakktura udajców? - Poselstwo mogła wysłać jeszcze prawdziwa Lereena, a jeśli idzie o podmienianie... K'iardy! - olśniło mnie. - Wyczuwają metamorfy z daleka, a ta epidemia wśród nich wcale nie jest przypadkowa. Najprawdopodobniej zostały po prostu otrute... Co prawda nie mam zielonego pojęcia czym, bo trzeba by się mocno postarać. Poselstwo, przed którym uciekają wszystkie napotkane k'iardy, zrzucając jeźdźców i wywracając wozy, nie mogło nie wywołać podejrzeń. A podejrzenia w okamgnieniu zmieniłyby się w pewność, gdyby Len skorzystał z pomocy najwyższej dogewskiej wiedźmy, gdyby takowa istniała. A na tamtą chwilę istniała, w mojej skromnej osobie! No to dlaczego, moja ty najwyższa wiedźmo, nie rozgryzłaś ich od razu? - z pretensją rzucił Rolar, ponownie siadając na podłodze obok naszego łóżka. - Nie martw się, gdybym wiedziała, czego mam szukać, tobym znalazła błyskawicznie. Przeczytałabym kilka zaklęć, wzięła parę włosów, łyżkę krwi do analizy i w tym momencie by wpadli! Skoro giną od pierwszej poważnej rany, to na pewno nie umieją regenerować się z prędkością wampirów. - Przeciągnęłam palcem po szkarłatnej bliźnie na plecach Rolara. Ten wzdrygnął się, odsunął i narzucił koszulę. - No dobrze, załóżmy - zgodził się nerwowo. - Dlaczego jednak nie poczekali na powrót posłów, tylko wyjechali im na spotkanie? Bo jedna sprawa to złapać z zaskoczenia uzbrojony po czubek kłów oddział broniący władcy i z tej okazji ogromnie ostrożny i podejrzliwy, a zupełnie co innego złapać wampiry pojedynczo, przy drzwiach własnych domów, gdzie na pewno nie spodziewają się ataku. Akurat na to pytanie miałam gotową odpowiedź: - Mam wrażenie, że właśnie z powodu „głupich zasad" Lena, jak to się wyraziła Lereena. W odróżnieniu od niej nie uważał, że tytuł władcy plasuje go nad całą resztą świata, ani nie unikał przyjacielskich pogawędek z poddanymi. Na oficjalnych spędach pozbawiano go takiej możliwości, ale w ciągu tygodnia drogi miał okazję, by całkiem dobrze zaprzyjaźnić się z posłami, i w razie czego natychmiast wyczułby, że coś jest nie tak. Udajec może zagarnąć cudze ciało, a nawet uzyskać dostęp do jego pamięci, na nekromancji uczono nas przesłuchiwania trupów, które nawet bez duszy doskonale wszystko pamiętają, ale przecież będzie miał zupełnie inne myśli! Jeżeli całkowicie schowa je przed władcą, to zrodzi to jeszcze większe podejrzenia. W związku z czym albo je podrabia, albo dokładnie sortuje. I w dowolnym z tych wypadków będą się istotnie różnić od tych poprzednich. - I tak coś mi się nie zgadza. - Orsana pokręciła głową. - Jeśli nie mieli zamiaru podmienić władcy wtedy, to po cholerę teraz, skoro nie mają dostępu do zdolności magicznych, czyli telepatii również? - Grają na czas. Fałszywy władca może przez kilka tygodni, a nawet miesięcy robić cyrk przed Radą i mieszkańcami Dogewy, wymawiając się od obowiązków zmęczeniem albo migreną, a tymczasem udajce rozmnożą się w takich ilościach, że nawet połączone siły wszystkich ras rozumnych będą im niestraszne. Cicho! 67

Wstrzymaliśmy oddech. Uprzedzający sygnał z bariery dostałam tylko ja, ale wyraźny dźwięk kroków usłyszała nawet Orsana. Ktoś powoli przeszedł obok domku, nie zatrzymując się i celowo szurając nogami. - Drań jeden, urządził sobie zabawę - z nienawiścią szepnął wampir. - Niby aluzja, że nigdzie nie uciekniemy. A może bym wyszedł i oddał mu ten sztylet? Jeżeli to prawdziwy wampir, to wyciągnę i przeproszę... - Nie bądź głupi. Na pewno nie jest sam. Wiedziałam, co mówię. Leszy wie skąd, ale byłam całkowicie pewna, że poza granicami bariery stróżującej krąży co najmniej pięć wampirów. Jeżeli były to wampiry. -Nie ma co ich prowokować. Ceremonię tak czy siak przeprowadzę, bo to jest jedyna możliwość, żeby ściągnąć Lena. A potem będziemy działać zależnie od okoliczności. Lereena mówiła, że krąg znajduje się w jakiejś świątyni. Gdzie to jest? Rolar skinął głową w kierunku okna, za którym widniało coś mrocznego i masywnego. - Całkiem niedaleko, na środku placu. Powinnaś była ją mijać. - Uczciwie mówiąc, nie zwróciłam uwagi. Miałam trochę inne rzeczy na głowie. A ile wampirów jest obecnych przy obrządku? - Zwykle do świątyni wchodzi władca i jeden ze Starszych dla ubezpieczenia. Drzwi zamyka się od wewnątrz belką, a na zewnątrz pilnują najwyższy zielarz i oddział straży. - Czyli zostanę tam sam na sam z Lereena, która pojawi się zamiast Starszego? - Nie licząc wilka. Ale jego mocno przywiążą, a ty przez kilka minut będziesz absolutnie bezbronna. - I nic nie stanie jej na drodze do zabicia mnie? - Nie, nie zabije opiekunki podczas obrządku. Ale może podejść do drzwi i odsunąć belkę, wpuszczając strażników, którzy zwiążą ciebie i Arrakktura w ładne pakuneczki, zanim dojdziecie do siebie. - Drzwi i belkę mogę uprzednio zaczarować. A nie ma tam jakiegoś ukrytego wejścia w rodzaju tego w skarbcu? - Tylko niewielki otwór pośrodku kopuły, żeby zapewnić światło słoneczne. Ale nie majak się wdrapać po ścianach, a drzew w okolicy brak. Nie mów, że chcesz zrobić z Lereeny zakładniczkę? To oświeć mnie jeszcze w jaki sposób? Ona jest od ciebie znacznie silniejsza, a magia ci nie pomoże. - Len pomoże. Nakarmimy ją ogniojadem, a potem pogadamy otwarcie. - A jeżeli ci się nie uda i Lena nie będzie? Mało prawdopodobne, by władczyni raz i drugi pociągnęła zaczarowane drzwi, a potem dobrowolnie zgodziła się spróbować twojego specyfiku. Raczej uzna, że chcesz ją otruć i próbujesz w tym celu wykorzystać bajeczkę o udajcach, które opanowały dolinę. - Nie kracz! Musi się udać. A jeżeli nie, to z Lereeną--udajcem powinnam poradzić sobie sama. Więc jeśli władczyni wyjdzie ze świątyni całkiem sama, to na pewno będziecie wiedzieli, że jest prawdziwa i Rolar z nią porozmawia, i przekona do skontaktowania się z Konwentem Magów. - A poza tym dowiemy się, że przerobiła cię na mielonkę - chmurnie dodała najemniczka. - Masz lepszy plan? - Nie. - Przyjaciółka zasmęciła się do reszty. - Tylko nie mów mi, że nie możemy nic więcej zrobić? Mamy jeszcze kilka godzin do świtu i tak sobie będziemy czekać, złożywszy ręce jak w więzieniu przed kaźnią?

68

- Hm... może zagramy w karty? - zaproponowałam zupełnie poważnie. - I tak nam się nie uda zasnąć, a jeżeli będziemy tak dalej siedzieć, to skończy się tym, że tu poszalejemy. Ma ktoś karty? Przyjaciele niepewnie spojrzeli po sobie. - Mam wrażenie, że ty już swoje wysiedziałaś - zauważył Rolar, poklepał się po kieszeniach i wyciągnął pulchną talię kart. Orsana tymczasem podeszła do stołu, chwilę poszczękała krzesiwem i przyniosła zapaloną świeczkę. - W co i na co? Jak to dorośli i poważni ludzie... oraz wampiry, oczywiście - dodałam. - W oczko na rozbieranie, ty rozdajesz!

Rozdział siódmy Wysłany rano przez Lereenę strażnik nie zniżył się, aby zapukać do drzwi, i zapłacił za to wręcz atakiem serca: z radosnymi okrzykami wykładaliśmy na podłodze wymęczone karty w walce o Rolarowe gacie. Całą resztę ubrania wampir już przegrał, a w tej partii znowu miał pecha do atutów, na skutek czego walka toczyła się pomiędzy mną a Orsaną, bez oglądania na niedługo byłego właściciela odzienia. Ten zaś wydawał z siebie jęki straceńca i wyzywał nas od oszustek karcianych. Oczywiście przyjście strażnika nieco zredukowało naszą radość. Odrzuciliśmy karty, w pośpiechu zgarnęliśmy przegrane ubranie, szybko doprowadziliśmy się do porządku i razem wyszliśmy na zewnątrz. Do wschodu słońca pozostało nie mniej niż pól godziny, ale niebo było już całkowicie błękitne, bez jednego strzępka chmurek. W Arlissie, tak jak i w Dogewie, domy stawiano w samym środku lasu, karczując tylko niewielki jego kawałek, by zmieścić jedną albo dwie grządki, najczęściej obsiane kwiatami (Len wyjaśnił mi, że jest to skutek „efektu brudnopisu" - jaki sens miałoby spore i ogrodzone podwórko, jeżeli wewnątrz znajdą się co najmniej trzy czy cztery dziury przestrzenne, z których w każdej chwili wyskoczyć mogli błądzący po lesie obcy, złodzieje albo będący akurat w wyjątkowo paskudnym humorze niedźwiedź). Wyjątkiem był plac, pośrodku którego stała świątynia ogromny i starannie wyłożony brukiem. Świątynia przypominała na wpół otwarty kwiat białej lilii wodnej. Sześć płatków już oddzieliło się od pąka, a cała reszta była jeszcze zamknięta w kształt kopuły z ostrym czubkiem. Wcale nie taki wysoki - może z osiem sążni - budynek w świetle dziennym fascynował delikatnymi kształtami i filigranowym wykończeniem. Gładkie ściany w kolorze bladego różu błyszczały niczym prawdziwe płatki. Wydawało się, że promieniuje z nich lekka matowa poświata, jakieś żywe ciepło. Idealnie dopasowane kamienie jak gdyby zrosły się ze sobą, nie zostawiając szczelin. Świątynia wydawała się wycięta z jednej bryły kamienia i pokryta nie farbami, tylko żyłkami na krysztale. Były prawie niezauważalne, ale gdy człowiek już dostrzegł przynajmniej jedną, to cała ściana od góry do dołu natychmiast pokrywała się wzorem. - Elfia robota - cicho skomentował Rolar, w panującej dookoła ciszy nawet szept wydawał się ciąć po uszach. - Wybudowali tę świątynię w podzięce za jakąś przysługę. W innych okolicznościach na pewno nie darowałabym tematu i koniecznie chciała dowiedzieć się więcej, ale mój obecny nastrój zupełnie nie sprzyjał wysłuchiwaniu opowieści o historii architektury Arlissu. Z niewiadomego powodu na placu nie było żywej duszy oprócz Lereeny, która czekała obok podwójnych drzwi większych ode mnie półtora raza. Władczyni wyglądała jeszcze piękniej niż poprzedniego wieczoru (o ile to w ogóle możliwe), 69

ubrana w zwiewną białą suknię z długimi rękawami, które rozszerzały się ku dołowi i były udekorowane złotą koronką. Na mnie taka suknia wisiałaby jak strój pogrzebowy, ale Lereena prezentowała się wspaniale. Stała przy świątyni samotna i dumna, bez strażników oraz Starszych. Przez chwilę przez głowę przebiegła mi straszliwa myśl, że czekają na nas w środku i mają zamiar tam sterczeć przez całą ceremonię. Lereena bez powitania odwróciła się do nas plecami i otworzyła drzwi na oścież. Na jej spotkanie wyleciały trzy albo cztery nietoperze, lecz uderzenia ich skrzydeł i skrzypienie zawiasów wywołały tylko echo w zupełnie pustej sali. Ukradkiem uścisnęłam ręce przyjaciół i życząc sobie szczęścia, ruszyłam ku wejściu, ale w tym momencie Rolar położył rękę na moim ramieniu i wyszedł przede mnie. Z lekką ironią ukłonił się władczyni, cały czas świdrując ją przenikliwym spojrzeniem. - Vinell tene, Dorresta. - Roli... Rollearren?! - Lereena zrobiła krok do tyłu, jak gdyby właśnie podsunął jej pod nos trującego gada. -Werrita heren tess?! - Ta djuin Lerrevanna - uciął wampir. - Keressa deill?Deill? Tha! Terten. - Władczyni cofnęła się z tak paskudnym uśmiechem, że ja osobiście przed skorzystaniem z jej zaproszenia zastanowiłabym się co najmniej raz. Rolar jednak bez wahania przekroczył próg. - Co robisz? - szepnęłam niepewnie, wchodząc do środka jego śladem. - Wielki błąd. Żeby naprawić błąd jeszcze większy -po chwili wahania niechętnie odparł Rolar. Nie miałam pewności, czy była to odpowiedź na moje pytanie, czy próba przekonania samego siebie. Od środka świątynia wydawała się zarówno sporo wyższa, jak i po prostu większa. Przez wycięty w kształt gwiazdy otwór w suficie słabo przenikało poranne światło, ale sala nie wydawała się ani szara, ani mroczna. Żyłki w krysztale zrobiły się bardziej zauważalne, nabierając złocistej barwy, i wiły się po ciemnoszarych ścianach jak dziwaczne pędy wina z rzadkimi kwiatami-kryształami. Nie chciało mi się wierzyć, że budynek jest dziełem jakichś istot rozumnych - miałam wrażenie, jakbym siedziała w ogromnej górskiej jaskini, zimnej i nieco wilgotnej, ale nie zatęchłej. Z trudem oderwałam się od podziwiania otoczenia, opuściłam oczy i poczułam, że serce po paru gwałtownych uderzeniach w omdleniu spełza mi gdzieś pod żołądek. Pośrodku sali znajdował się krąg, który wczoraj obiecałam zamknąć. Heksagram jako taki nie różnił się zbytnio od tego w Dogewie - czarne linie, które zostały na twardo wyryte w granitowej podłodze. Dwanaście marmurowych posągów w zewnętrznych i wewnętrznych rogach sześcioramiennej gwiazdy oraz masywna bryła ołtarza w centrum, stojąca na czterech kamieniach w kształcie piramidy. Posągi dla odmiany przedstawiały nie wilki, a jakieś dziwne skrzydlate stwory, podobne do hybrydy strzygi z nietoperzem: pozbawione inteligencji wyszczerzone pyski z parą kłów na każdej szczęce, skórzane skrzydła z pazurami na wygięciach były przeponami łączącymi przednie i tylne łapy. Stwory miały tyle wspólnego z dogewskimi posągami, że w pyskach trzymały nie wiadomo jak tam wsadzone szlachetne kamienie. Wydawało się, że wyciągnięcie ich bez wybijania kłów było niemożliwe. Za moimi plecami szczęknęła opadająca na haki belka. Ja i wampir odwróciliśmy się do tyłu, a Lereena, żeby ją wszystko, co najcięższe, nie śpieszyła się odejść od drzwi. Nawet oparła się o nie plecami, krzyżując ręce na piersiach. - I kogo ja tu widzę?! Co sobie z tej okazji myśli, dodawać nie musiała. Twarz wampirzycy przypominała zadowolony pysk kota, który przybiegł na odgłos zatrzaskującej się pułapki i znalazł w środku dwie myszy zamiast jednej. - Rolar, ty chyba pamiętasz naszą umowę?

70

- Jakżebym, o władczyni, mógł zapomnieć cokolwiek, co kiedyś powiedziałaś potwierdził Rolar z szacunkiem, choć niezbyt przekonująco. Lereena skrzywiła się, jakby to zdanie zawierało jakąś zrozumiałą tylko dla tych dwojga aluzję. - Mimo to byłeś na tyle bezczelny, by zjawić się w Arlissie jak gdyby nigdy nic i przyciągnąć ze sobą dwie ludzkie dziewki. Na dodatek jeszcze paradujesz w tych idiotycznych wąsach, a cala dolina ma z ciebie ubaw! - Nie widziała pani poprzednich - burknęłam z pretensją. - Niestety, zawsze zwracałem więcej uwagi na problemy doliny niż na własny wygląd i reputację. - Wampir pokornie skłonił głowę. - Tylko władczyni może dbać o wszystko naraz i nie wymagać niczyich rad ani pomocy. W fiołkowych oczach zalśnił gniew. Gdyby Lereena trochę mniej panowała nad sobą i trzymała jakiś ciężki przedmiot w rękach, choćby wałek, wampir miałby teraz poważne kłopoty. - I co cię tak straszliwie zmartwiło tym razem? Rolar wyprostował się. Na jego twarzy nie było widać skruchy, a nawet na odwrót - patrzył na władczynię tak wyzywająco, jak gdyby o coś ją obwiniał. - Odpowiem na wszystkie pytania po ceremonii... O ile oczywiście moja władczyni sobie życzy. - Sobie życzy. Choć podejrzewam, że kat lepiej poradzi sobie z ich zadawaniem, bardziej przekonująco. -Lereena ze złością zmarszczyła brwi, powoli wściekając się coraz bardziej. - Jak moja władczyni rozkaże. Czy może mam sam ulokować się w dybach i powyciągać sobie kleszczami paznokcie? - Przestań robić z siebie idiotę! - wampirzyca nie wytrzymała. - Masz czelność wrócić, nie spełniwszy postawionego przeze mnie warunku, włazisz do świątyni przed władczynią, w twarz ją obrażasz i jeszcze przy tym udajesz oddanego półgłówka. Może się w końcu zdecyduj! Rozmowa zaczynała skręcać w stronę awantury, i to dosyć osobistej. Poczułam się stanowczo nie na miejscu, więc cicho chrząknęłam. - A ty czego stoisz? - Władczyni właśnie przypomniała sobie o mojej obecności. Rozbieraj się! - Co? - zatkało mnie. - Całkowicie? A co z... - On miał okazje widzieć lepsze - pogardliwie rzuciła Lereena. - Na co czekasz? Przeklęta baba sterczała przy drzwiach, jakby ją kto klejem posmarował. Rolar nie miał pojęcia, że przeszkadza mi to w nałożeniu zaklęcia, i nie wpadł na pomysł, żeby odprowadzić Lereenę na bok, a na dodatek sam zastanawiał się, na co czekam. Musiałam improwizować. - Chcę do toalety! - oznajmiłam bezczelnie, rozglądając się na boki i całą sobą wyobrażając nadzieję zobaczenia w świątyni jakiejś tymczasowej przybudówki z deseczek. Chyba udało mi się zademonstrować zarówno Ro-larowi, jak i Lereenie coś, czego nigdy wcześniej nie widzieli - oboje z zaskoczeniem wytrzeszczyli na mnie oczy. - Wolho, ale przecież dopiero co byłaś... - delikatnie przypomniał mi wampir, odwróciwszy się do Lereeny plecami i strojąc do mnie miny, że niby mam wytrzymać i nie robić sobie dowcipów z poważnego zawodu opiekunki. Ja nie mniej wymownie złożyłam ręce na dole brzucha i zaimprowizowałam niepewne przestępowanie z nogi na nogę, wykazując, że wolę zrobić z siebie idiotkę teraz, niż później przypadkiem sprofanować im świątynię. - Mam rozstrój żołądka, nerwowy! - Człowiek... - Lereena wycedziła to słowo przez zęby z nieukrywaną pogardą w głosie, po czym w końcu odlepiła się od drzwi i ruszyła w głąb świątyni. - To idź, byle szybko!

71

Podbiegłam do drzwi, ale ich nie otworzyłam. Na hakach grubości mojego nadgarstka leżała solidna prostokątna belka, na oko niedająca się podnieść. Sądząc z koloru i struktury drewna, została wycięta z kawałka białego elfiego jesionu, który łączy w sobie wytrzymałość żelaza i lekkość korka. Dotknęłam haków i przykleiłam do nich belkę, po czym z poczuciem dobrze wypełnionego obowiązku ruszyłam z powrotem. Brwi Rolara powędrowały w kierunku czoła, wampirowi nawet szczęka opadła, ukazując koniuszki kłów. - Odechciało mi się - wyjaśniłam jak gdyby nigdy nic, po czym usiadłam na brzeżku ołtarza i zaczęłam rozsznurowywać buty. Lereenie zabrakło słów, ludzka głupota jednak okazała się ponad jej siły. No cóż, w tym momencie nie bardzo miałam jak się wycofać. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu wieszaka, ale takowego nie znalazłam, więc powiesiłam ubranie na jednym z posągów. Potworek natychmiast zaczął wyglądać bardziej przytulnie i frywolnie. Lereena w milczeniu obejrzała sobie malowniczy widok, po czym zerknęła w kierunku Rolara, znacząco unosząc lewą brew. Wampir natychmiast zgarnął moje ubranie, uwalniając biedne straszydło. W obecności władczyni, cały czas patrzącej na mnie z wysoka, czułam się niczym żebraczka z litości zaproszona do pańskiego stołu. Jak gdybym była tą nieokrzesaną babiną, z mlaskaniem obgryzającą kości i głośno siorbiącą zupę z miski wprost na oczach jaśnie pani, która z obrzydzeniem ściska wargi. Może w stosunku do wampirów zachowuje się inaczej? Jednak mało prawdopodobne, by była zdolna tak po prostu wpaść sobie w odwiedziny do dowolnego z poddanych, jak robił to Len. Władca Dogewy potrafił odwiedzić umierającego staruszka, przyjąć poród czy zajrzeć na wesele do znajomych - a jego znajomymi byli wszyscy mieszkańcy doliny. Gdyby w Dogewie pojawił się chociaż jeden udajec, Len dowiedziałby się natychmiast. A jeżeli ona również wie, lecz z jakichś powodów ich wspiera? Ta myśl sprawiła, że zrobiło mi się niedobrze. W takim wypadku wysłucha nas, wyda parę okrzyków zdziwienia, po czym zaproponuje natychmiast biec do telepatofonu, otworzy drzwi i rozkaże strażnikom nas zabić. No nie, lepiej teraz się nad tym nie zastanawiać, tylko skupić na ceremonii... Powoli, drżąc z powodu panującego chłodu, położyłam się na marmurowej płycie twarzą do góry. Światło, choć nie było jaskrawe, raziło, zmuszając mnie do mrużenia oczu. Wilk sam wskoczył na ołtarz i położył się koło moich stóp, w poprzek, po czym zastygł jak posąg. Wbrew moim oczekiwaniom Lereena nie przywiązała go, mimo że po obu stronach ołtarza zwisało kilka łańcuchów z zatrzaskującymi się obręczami. - Widzę, że doskonale wiesz, co należy robić. -Władczyni pochyliła się i niedbale poczochrała wilka po karku. Zwierzę naprężyło się, ale nie poruszyło. -W odróżnieniu od swojej opiekunki. Nogi razem, ręce skrzyżuj na piersiach. Pozycja nie napawała mnie optymizmem. Do pełni wrażeń brakowało tylko świecy, i to najlepiej gromnicy. Błagalnie zezowałam w kierunku wampira, który natychmiast połapał się w sytuacji i pochylił głowę. - Rolar, bardzo mi się to wszystko nie podoba! - Nie bój się - odszepnął. - Wszystko jest jak należy. Jeżeli Lereena spróbuje zmienić ceremonię, natychmiast się o tym dowiesz. - A jeśli nie zdążysz? - spytałam żałośnie, ponieważ nieświadomość wpędzała mnie w panikę. Rolar spojrzał na mnie nieco dziwnym wzrokiem: - W każdym razie nic ci się nie stanie. Zresztą sama zobaczysz. Najważniejsze jest, żebyś nie martwiła się za bardzo. - Łatwo ci mówić... - W tej konkretnej chwili naprawdę chętnie poszłabym do toalety, ale ze zrozumiałych powodów zachowałam tę informację dla siebie.

72

Lereena wyciągnęła z fałd sukni wąski sztylet, który podrzuciła w dłoni i bez słowa podała mi rękojeścią do przodu. Okazał się lekki jak piórko. Wycięty z jednego kawałka jakiejś kości wydawał się lżejszy od drewnianego. Rękojeść była niepolerowana, ale gładka i naturalnie jedwabista - tak wygodnie leżała na dłoni, jakby się z nią stapiała i ostrze stawało się przedłużeniem ręki. Sama klinga przypominała półprzezroczyste pióro - cienkie, ze stosiną i odchodzącymi od niej promieniami. Spojrzałam na ostrze pod światło, całość zabarwiła się na matowy róż, a promienie wewnątrz stały się karmazyno-we. Kiedyś rysowałam coś podobnego w Szkole, a potem pokazano nam kubek z tego rzadkiego tworzywa, wypełniono go wodą i zademonstrowano, jak zmienia on kolor po wrzuceniu jednego jedynego okruszka trucizny. - Ile sztyletów robi się z rogu jednorożca? - spytałam, ukrywając oburzenie. Kiedyś rozmawiałam z Lenem o tych legendarnych istotach, a wampir przekonywał mnie, jakoby za ich zagładę należało winić wyłącznie ludzi, którzy wybijali jednorożce dla drogocennych rogów i całkiem jadalnego i ponoć mającego lecznicze właściwości mięsa. - Pięć albo sześć - spokojnie odparł Rolar, nie domyślając się podtekstu. - Jeżeli spiłować tylko koniec rogu, nie więcej niż jedną trzecią, to przez rok zdąży odrosnąć z powrotem. A jeden sztylet wystarcza na parę lat, jest bardzo wytrzymały. - Pierwszy raz widzę, żeby rogu używano do celów morderczych, a nie leczniczych. - Rytualnych - poprawił mnie wampir. - Nie można go zatruć, ani nawet ubrudzić, a uczynione nim rany bardzo szybko się zabliźniają. - Rany na kim? - Na sobie. Wolho, jesteś tchórzem. Stracisz parę kropli krwi i tyle. - A może położysz się obok niej? - przerwała zirytowana Lereena. - Nie mogłeś wyjaśnić wszystkiego zawczasu i w detalach? -Nie mogłem - odgryzł się nieco zawstydzony wampir. Pełne wargi władczyni, mistrzowsko podkreślone perłowobladą szminką, rozciągnęły się w rozumiejącym, złośliwym uśmiechu. - Brawo, Rolar! Ufać trzeba, ale bez przesady, zgadza się? A już myślałam, że ten jeden raz jednak odstąpiłeś od zasad! - Zamilcz! - ze zwierzęcym rykiem uciął wampir, a ja momentalnie od stóp do głów pokryłam się gęsią skórką. Tyle dobrego, że nie przymarzłam do tego całego ołtarza. Jeszcze. Lereena nawet nie ruszyła brwią. Wydawało się, że wybuch gniewu Rolara sprawił jej przyjemność. - Przynajmniej ja nie udaję najlepszej przyjaciółki - stwierdziła spokojnie, patrząc mu z pogardą prosto w oczy. Rolar zgrzytnął zębami i cofnął się od ołtarza, za zewnętrzne koło posągów, znikając mi z pola widzenia. Żeby tylko się nie pokłócili do reszty w trakcie ceremonii i nie zapomnieli o mnie na dobre, pomyślałam smętnie, poniewczasie łapiąc się, że trzymam sztylet, jakbym trzymała świecę. A on całkiem rzeczoną świecę przypominał. - Przekręć go ostrzem do dołu - rozkazała Lereena, ponownie odwracając się do mnie. -1 trzymaj pomiędzy trzecim a czwartym żebrem, nad sercem. Zakłuło, kiedy ostrze przebiło skórę, dookoła niego zaczęła powoli rosnąć plamka krwi. Mocniej ścisnęłam rękojeść. Wydawało się, że gdy tylko ją wypuszczę, sztylet sam zanurkuje pomiędzy żebra jak żaba do stawu, nie napotykając żadnego oporu. - I co teraz?

73

- Zamknij oczy, rozluźnij się. Po kilku minutach krąg się aktywuje - Lereena mówiła tak bezbarwnym i obojętnym głosem, że miałam wrażenie, iż słucham wskazówek na temat przechowywania w piwnicy beczki z ogórkami małosolnymi. - I tyle? - Zatkało mnie. - A zaklęcie? A źródło siły dla inicjacji? Przecież krąg nie może się aktywować sam z siebie? I to w żadnym razie, jak podkreślał mistrz na wykładach z magii praktycznej. Bez czarnego kota, rzucającej się dziewicy albo chociażby wywalonej jednym ruchem rezerwy wiedźmie kręgi pozostawały niegroźnymi rysunkami w kurzu. Zgadza się, po aktywacji mogły działać przez całe lata, a nawet rozrastać się jak dziury w kiepsko naprawionych butach, czerpiąc energię z potencjału różnicy pomiędzy jedną a drugą stroną. Ale nawet but nie daje się przekłuć bez igły, a tu mówimy o przestrzeni pomiędzy światami! - Jeżeli jesteś prawdziwą opiekunką, to źródło jest w tobie. - Lereena nadal stała obok, ale Rolar milczał, czyli reguły na to pozwalały. - Musisz je tylko uwolnić. -Jak? - Już powiedziałam, leż spokojnie. Nagle nabrałam ochoty, by z krzykiem zerwać się z miejsca i wiać gdzie pieprz rośnie, wyważając drzwi razem z zaklęciem. Co by tam Rolar twierdził, Lereena zachowywała się bardzo podejrzanie, jak gdyby oczyma duszy widziała już niezłą zabawę, która dla nas stanie się pułapką. - A gdzie trafię i jak mam tam odnaleźć Lena? - On sam cię znajdzie. Lepiej się zastanów, jak go przekonać do powrotu. - I co mam mu powiedzieć? - A to powinnaś wiedzieć lepiej ode mnie. -Uśmiech władczyni przypominał teraz grymas węża. -Przecież z jakiegoś powodu wybrał właśnie ciebie. Przypomnij sobie, co było dla niego najważniejsze. Może zostawił po sobie jakieś niedokończone sprawy albo niedopełnione obowiązki? Albo macie wspólną tajemnicę, sprawę, przy której tylko tobie mógł zaufać? Gdyby mi ufał, tobym tu nie leżała, pomyślałam chmurnie, z wielką niechęcią zamykając oczy. Na zewnątrz chyba wzeszło słońce. Do środka świątyni poranne promienie nie docierały, ale wybielone niebo widoczne w otworze kopuły oślepiało nawet przez powieki. - Jest władcą Dogewy i los całej doliny od niego zależy... zależał. Może warto mu o tym przypomnieć? -podpowiedział Rolar gdzieś z oddali. Yhy, pomyślałam chmurnie. Za życia za takimi przypomnieniami nie przepadał. Sam Kaiel wystarczy za niezły kontrargument. Leżenie z zamkniętymi oczami w oczekiwaniu nie wiadomo na co było straszne, przerażające aż do omdlenia. Czas ciągnął się tak powoli i paskudnie, że gdybym miała na to ochotę, pomiędzy dwoma uderzeniami serca mogłabym policzyć do stu. Minęły miesiące i lata, zanim to tempo nieco przyśpieszyło. Nadal nic się nie działo, z zewnątrz nie dobiegał nawet pojedynczy dźwięk, Lereena i Rolar wydawali się równie żywi jak te posągi dookoła, nie ruszali się i chyba nawet nie oddychali. Zmarzłam na kość, a ołtarz odciskał się na wszystkich wystających częściach ciała. A poza tym zaczęło mnie swędzieć między łopatkami. Mało prawdopodobne, by miała stamtąd wypływać moc, raczej jakaś przebiegła pchła wykorzystała moją bezbronność i właśnie urządziła sobie imprezę. W końcu, straciwszy cierpliwość, otworzyłam oczy, lecz w tej samej chwili rubin naprzeciwko mnie jaskrawo zalśnił. Posąg otoczyła czerwonawa poświata, a marmur zaczął jaśnieć jak smalec w postawionym na słońcu garnku. W okamgnieniu stwór zrobił się przezroczysty niczym woda, za to sporo zyskał na realizmie. Wydało mi się nawet, że poruszył się, żeby ulżyć zesztyw-niałym łapom, po czym wygodniej ulokował kamień w pysku i drapieżnie zmrużył skierowane na mnie ślepia.

74

Po obliczu Lereeny tańczyły czerwone odblaski, ale nawet bez nich trudno było pomylić wyraz jej twarzy z miłym i przyjemnym. Pełen satysfakcji złośliwy szept rozwiał moje ostatnie wątpliwości: - Chyba jednak będę miała okazję obejrzeć sobie ceremonię z boku... Dawno o tym marzyłam. Wydałam z siebie bezgłośny jęk. Też bym wiele dała za rolę zwykłego widza. Kamienie zapalały się jeden po drugim, coraz szybciej i szybciej. Leżałam z przymkniętymi oczyma i nie widziałam całego kręgu, więc mogłam się tylko domyślać, że po przekształceniu wszystkich posągów jako ostatni aktywował się trzynasty kamień - diament, umocowany na ołtarzu obok czubka mojej głowy. Powietrze nad heksagramem zaczęło gęstnieć, mętnieć i rozkręcać się w skierowany ku dołowi lejek. W skroniach zaszumiała mi krew, a zimno i swąd znikły wraz z pozostałym na ołtarzu ciałem. ...Łatwo jest otworzyć drzwi, trudniej przekroczyć próg. Z tylu dogorywa płomień, który już nie daje ciepła, a z przodu biegnie czarna droga. Co nas zatrzymuje? Strach? Nie. Na odwrót, droga woła, kusi, ciągnie do siebie... Wątpliwości? Nie. Wszystkie decyzje już zapadły. Wspomnienia? Nie. One są jak cienie rzucone przez przedmioty, kontury zniekształcone do granic. Głupio by było się ich trzymać. To co trzyma nas w progu? Co nie daje nam z lekkim sercem ruszyć przed siebie? Aghyrgo tam wie! Ale czasem, żeby pogodzić się z dawno temu dokonanym wyborem, potrzebne jest trzaśniecie drzwi za plecami... I w tym momencie Lereena wykonała gwałtowny ruch i z impetem uderzyła podstawą dłoni w rękojeść sztyletu, wbijając całe ostrze do końca. Ze zdziwieniem otworzyłam oczy, zadrżałam i umarłam. ...Poprzednio wydawało się, że przebijam się przez górski potok, a teraz droga sama topniała za moimi plecami, jakby popychając mnie do przodu. Potem w ogóle znikała, jak gdyby już niepotrzebna. To dziwne uczucie - nie widzieć, nie słyszeć, ale wiedzieć... Rozrzucone strzępki wrażeń, lekkie dotknięcia, chaotyczne, pozornie bezsensowne pociągnięcia pędzlem, które tworzyły całościowy obraz ze złocistych duchów drzew, wzgórz i pół, topniejące, gdy tylko spojrzało się na nie wprost. Lekkie drżenie jakby nagrzanej w słońcu wody, w której nie odbijało się ani rzeczone słońce, ani chmury. Ani plusku, ani śpiewu ptaków, żadnego dźwięku, tylko ta jasna, jedwabista mgła i nienatrętny, lecz zdecydowany szept: „To nie jest miejsce dla ciebie. Powinnaś odejść. A on pozostać tu na zawsze". - Len! Ruch, nadal bez żadnego dźwięku. Chwieją się wierzby, lekko drży woda dookoła trzcin, falują włosy barwy dojrzałego lnu. Jeszcze ktoś na niego czeka, czeka z uniesionymi nad taflą wiosłami i krople wodyjak perły staczają się do jeziora. Powstałe kręgi łaskoczą kolana. - Wróć! Trawa dookoła kołysze się z pretensją. W uszach słychać czyjeś płaczliwe głosy. Ispokojne, obojętne: - Dlaczego? Cień porusza się i odchodzi, oddala, rozpływając się we mgle. Za późno, dziecko. Znowu jesteś za późno... Wiosła powoli dotykają wody, odpychając się od widocznego na dnie żwiru. - Ponieważ... Uczucie było takie, jakby ktoś wciągnął mnie pod wodę. Złoto zmieniło się w czerń, powietrze znikło, najpierw dookoła, a potem z płuc... *

75

-Wiedziałam! - zimny, obojętny głos przywrócił mnie do przytomności. Zadławiłam się kaszlem i ledwo powstrzymałam atak mdłości. Z trudem udało mi się przekręcić na bok, usiąść i rozprostować obolałe ramiona. Czy przez kilkaset lat używania tego cholernego kamienia nikt nie wpadł na to, żeby zastosować taki wynalazek cywilizacji jak poduszka? - Dlaczego przerwała pani ceremonię? - obruszyłam się, kiedy z trudem otwarte oczy przestały uciekać na boki i źródło głosu przekształciło się z rozmytej białej plamy w opartą o posąg Lereenę. Władczyni z wyrazem znudzenia na twarzy podziwiała swoje ostre, perłowo połyskujące paznokcie. - Nic podobnego. Została ona logicznie zakończona. - Nie zdążyłam odpowiedzieć na pytanie! - Odpowiedziałaś. Gwałtownie rozejrzałam się dookoła. Wilk spokojnie drzemał na ołtarzu i nie wydawał się planować zmiany postaci. Gdy ostrożnie dotknęłam jego boku, kudłaty ogon poruszył się w lewo i w prawo - że niby żyję, mam się dobrze i tobie też tego życzę. Mdłości i wewnętrzna pustka tylko czekały na tę chwilę, żeby uderzyć z nowymi siłami. Zachwiałam się i desperacko złapałam za brzeg ołtarza, żeby nie upaść na plecy. W świątyni gwałtownie pociemniało, a Lereena na tle marmurowego posągu znowu zaczęła się rozpływać. - Nie udało się? - szepnęłam, nie wiadomo po co, ponieważ wszystko i tak było oczywiste. Rolar w milczeniu wpatrywał się w swoje buty, jak gdyby to, co się stało, stało się z jego winy. - Jak widzisz. - Lereena przestała podziwiać własne ręce i ruszyła dookoła ołtarza, miarowo stukając obcasami. Brzmiało to jak wbijanie gwoździ w wieko trumny. - Nie wygląda pani na zmartwioną - wyrwało mi się zbyt gwałtownie. Narzeczona, żeby ją! Ani kropli smutku, tylko lekka pretensja, że śmierć Lena nieco zmienia jej plany! Władczyni zatrzymała się i odpowiedziała bezpośrednim, spokojnym spojrzeniem. - Od początku nie żywiłam wielkich nadziei. Wątpię, żeby Arrakktur wrócił, nawet gdybyś miała dobrą odpowiedź. Zawsze był samotnym wilkiem. - Przecież mówię, że nie zdążyłam odpowiedzieć! - A to ci ciekawostka! - Lereena chyba startowała w międzyrasowym konkursie na najwredniejszą kobietę roku. Przynajmniej mój głos miała zapewniony. - Tak, chciałam zrobić, jak radził Rolar, dopiero co zebrałam słowa i zaczęłam mówić, ale coś mnie szarpnęło i już był koniec... - A o czym wtedy myślałaś? - cicho i jadowicie syknęła władczyni, pochylając się ku mojemu uchu, lecz świdrując wzrokiem wampira, który ostatecznie wpadł w rozpacz. I w tym momencie poczułam się, jakby trafiła mnie ściana leśnego pożaru, bezlitosnego i pożerającego wszystko na swojej drodze. Do cna wypalającego duszę. Lereena miała rację. Zdążyłam odpowiedzieć w myśli. Jednak zupełnie inaczej, niż zamierzałam. A Len był telepatą. Słuchał moich myśli, nie słów. I wszystko zepsułam! Jak zwykle. - Wydaje mi się, że temat możemy uznać za zamknięty - skonstatowała Lereena, wyprostowała się i zrobiła krok do tyłu. - Odszedł. Tym razem ostatecznie. - A co z... - Przypomniałam sobie nieoczekiwane zdarzenie i złapałam się za pierś. Serce biło jak należy i o morderstwie z premedytacją przypominał jedynie wąski strumyk zakrzepłej krwi, który skosem przecinał mój bok. „Parę kropli i tyle!" Niech ja tylko dorwę Rolara! - Oczywiście. - Władczyni wzruszyła ramionami. Ponownie trzymała sztylet w rękach. Jego ostrze dymiło, pozostając przy tym czyste i lśniące. - A jak inaczej chciałaś trafić na tamten świat? 76

- Dokładnie z tym samym skutkiem mogłabym dać się zabić w pierwszym lepszym zaułku! - Rolar, wyjaśnij jej - pogardliwie rzuciła Lereena, nadal powoli obchodząc krąg dookoła. ~ Krąg gwarantuje, że po wszystkim wrócisz do własnego ciała. - Rolar podał mi ubranie i uprzejmie się odwrócił. Dopiero w tej chwili zauważyłam, że rear zniknął i na rzemyku samotnie dynda pusta srebrna oprawka. - Działa jak sprężyna, która najpierw naciąga się do końca, a potem zwija i wyciąga z powrotem ciebie i... tego, kto będzie chciał z tobą wrócić. - Ale dlaczego... dlaczego nie umarłam? Jeszcze żaden człowiek nie przeżył ciosu w samo serce! - Wolho, widzisz... - Rolar się zawahał. - Nie chciałbym cię martwić, ale... nie jesteś tak do końca człowiekiem. - Że co?! A niby kim? - Znaczy... - Wampir niepewnie odkaszlnął. -W pewnym sensie... Jak to mawiają elfy, kto z kim przestaje... - Chcesz mi powiedzieć, że jestem wampirem?! - Nie, oczywiście, że nie, to co innego - spiesznie zapewnił mnie Rolar. - Po prostu płynie w tobie krew wampira, co daje organizmowi... hm... pewne dodatkowe możliwości. - Krew?! Jaka krew? - Poczułam, że kręci mi się w głowie. Własna śmierć, wizyta na tamtym świecie, powrót, gorzkie rozczarowanie, a teraz jeszcze te współczujące uwagi i mgliste aluzje. - Rolar, albo natychmiast z sensem i dokładnie wytłumaczysz mi, o co w tym wszystkim chodzi, albo uduszę cię gołymi rękoma, a potem będę długo, sumiennie i namiętnie kopać trupa! - Już się ubrałaś? - Rolar odwrócił się, podszedł do mnie i usiadł obok, kładąc rękę na moim ramieniu. -Wolho, wymieniłaś krew z Arrakkturem, czyż nie? - Nie! - pytanie wydało mi się na tyle bezsensowne, że zaprzeczyłam, zanim Rolar skończył mówić. - Tak - stwierdził on pewnym głosem. - Rear jest tylko symbolem, znakiem, nie ma w sobie żadnej mocy. Moc jest w osobie, która go nosi. W tobie. Nie można tak po prostu wręczyć opiekunowi reara, poklepać po ramieniu i życzyć powodzenia. Jak to słusznie zauważyli w swoich pamiętnikach łowcy wampirów, serce jest naszym najbardziej czułym miejscem. Wyleczyć taką ranę, a i to wyłącznie w przypadku, gdy jest ona niewielka i czysta, może tylko władca. Albo ten, któremu przekazał on trochę swojej krwi. Nie ugryzł, nie pozwolił ugryźć siebie, tylko wyleczył nią śmiertelną ranę... którą uprzednio sam zadał. Nie wiem, jak Arrakktur to zrobił, może cię uśpił albo zahipnotyzował, i nie mam najmniejszego pojęcia, po co w ogóle tak ryzykował, przecież człowiek jest znacznie delikatniejszy od wampira i mogłaś umrzeć już podczas poświęcania, nie mówiąc już o ceremonii jako takiej. W miarę jak Rolar mówił, coraz bardziej czułam, jakbym znajdowała się w jakimś złym śnie, lepkim koszmarze, który wypuścił na wolność moje ukryte obawy. Zgadza się, Len miał tyle możliwości, że nawet nie próbowałam ich zliczyć. Czas w jego towarzystwie upływał mi całkowicie niepostrzeżenie - a może jakaś jego część po prostu uciekała mojej świadomości? Wampir nawet nie musiał usypiać swojej ofiary. Na odwrót, proces budzenia mnie rano zajmował mu dłuższą chwilę, a do chaty zawsze wchodził bezgłośnie i bez pukania. Nie wiadomo, do czego bym w końcu doszła, gdy wtrąciła się moja wyobraźnia, tak samo wredna jak i ja sama. Wyraziście i w barwach odmalowała oblizującego się i wyszczerzonego Lena, który na czubkach palców skrada się w kierunku mojego łóżka z wielgachnym ząbkowanym nożem w uniesionej ręce. Towarzyszył mu wielki krzywy cień pełznący po ścianie. Koszmarna wizja przywróciła mnie do rzeczywistości. Bzdury totalne. Na pewno mial jakieś ważne powody, by tak postąpić. 77

Niestety, nigdy już nie dowiem się jakie... Rolar nieubłaganie kontynuował: - Po poświęceniu ciało opiekuna stopniowo się zmienia: wyostrza się wzrok, słuch, cofają się choroby, zwiększa zwinność, rośnie siła fizyczna, a w twoim przypadku również moc magiczna. Proces jest bardzo powolny, prawie niezauważalny, lecz gdy tylko władca umiera, przyśpiesza kilkaset razy. Już pierwszego dnia opiekun zyskuje zdolności do szybkiej regeneracji, a pod koniec tygodnia staje się praktycznie nieśmiertelny, tak samo jak władca. - Nieśmiertelny?! - Pewnie z boku wyglądałam na co najmniej lekko szurniętą: blada, rozczochrana, z półotwartymi ustami i szalonym spojrzeniem. - Rolar, co ty do mnie mówisz? Jestem nieśmiertelna?! - Już nie - sprecyzował. - Pierwszy otrzymany cios w serce powoduje cofnięcie się procesu. W odróżnieniu od władcy, który w razie konieczności może każdego dnia położyć się na ołtarzu, opiekun jest w stanie zamknąć krąg tylko raz. Może jeszcze przez kilka lat zachowają się jakieś efekty uboczne, dobre zdrowie albo nocne widzenie, więc jeżeli planujesz coś ryzykownego i niebezpiecznego, to lepiej z tym nie czekać. - To już wiem, co się stało w wałdaczych katakumbach! - olśniło mnie. - Siła wampirzej krwi pozwoliła mi wykonać najbardziej spektakularną teleportację w historii magii! Ech, szkoda, że przekonali nekroman-tc, żeby nie ruszał wątpliwej dziewicy, mogło wyjść nie gorzej niż z wampirem! - Że co? - Potem ci opowiem - obiecałam. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? Gdybym wiedziała, że mogę bez większych strat czerpać moc z własnej krwi, wszystko stałoby się o wiele prostsze! Nie musielibyśmy walczyć z rozbójnikami, uciekać przed wilkami ani jeść umęczonych śledzi! Rolar, który do tego momentu starannie uciekał spojrzeniem, w końcu popatrzył mi prosto w oczy, a ja poczułam się jak kat, który przymierzał się do możliwie wygodnego uderzenia toporem w kark już skazanego wampira. - Gdyby nie udało ci się przeprowadzić ceremonii w ciągu dwóch tygodni, tak zostałoby już na zawsze. Wyobraź sobie, stałabyś się najpotężniejszą wiedźmą na ziemi, silną, zwinną, niepodatną na zranienie, bez trudu czytającą ludzkie myśli i niestarzejącą się do trzysetki. - Robi wrażenie, i co dalej? - Balem się, że nie wytrzymasz pokusy. Bez chwili namysłu wzięłam zamach i wymierzyłam wampirowi siarczysty policzek. Nawet nie próbował zrobić uniku, chociaż czasu miał pod dostatkiem. Zamiast tego z wyrazem winy potarł się po czerwonej plamie na twarzy. - Przepraszam. Nie miałem innego wyjścia. Odpowiedziałam głośno i niecenzuralnie, próbując powstrzymać łzy. To był koniec. Nie udało mi się uratować Lena, bez sensu zmarnowałam podarowaną przez niego moc, przez własną głupotę zawaliłam ceremonię - ba, nawet nie udało mi się zasłużyć na zaufanie przyjaciela wampira, z którym przez kilka dni dzieliłam jedzenie i dach nad głową. Z którym walczyłam ramię przy ramieniu. Od dziś Dogewa na zawsze była dla mnie zamknięta, a o powrocie do Starminu nie miałam co marzyć. Lepiej, żeby Lereena naprawdę mnie zabiła. Tymczasem władczyni podeszła do drzwi i bez najmniejszych przeszkód zdjęła belkę, po czym otworzyła je na oścież.

Rozdział ósmy 78

Zbyt późno przypomniałam sobie, że aktywny krąg może zniekształcać, a nawet niszczyć zaklęcia działające w okolicy. Zarost Rolara znikł bez śladu, a moja i bez tego wyświechtana kurtka zmieniła się w malowniczą szmatę złożoną z brudnych strzępków - tyle razy bez namysłu łatałam zaklęciami dziury i plamy, że z oryginału zostały w zasadzie tylko pas i guziki. Rolar zawahał się, więc skoczył za Lereena, która już przekroczyła próg. Jednak nie zdobył się, żeby złapać władczynię za kark i wciągnąć do środka. Rzucił mi desperackie spojrzenie, ale czułam się tak parszywie i fiasko naszego planu wydało mi się tak bardzo oczywiste, że po prostu stanęłam na nogach i w zasadzie odruchowo powlokłam się do wyjścia. Wilk ziewnął szeroko, przeciągnął się, zeskoczył na podłogę i ruszył za mną. Orsana czekała na zewnątrz. Z radosną miną podbiegła w naszym kierunku, jednak na widok wyrazu moich oczu zatrzymała się i o nic nie spytała. Spróbowała współczująco mnie objąć, lecz zrobiłam unik i ruszyłam dalej. A raczej ruszyłabym, gdybym nie trafiła w pierś jakiegoś typka, który nie miał zamiaru usunąć się z drogi. W czasie, który spędziliśmy w świątyni, liczba ludzi na placu znacznie się powiększyła. Przy czym nastrój tłumu nie był ani radosny, ani pogrzebowy. Określiłabym go raczej jako wyczekująco paskudny. Nie przyprowadzono dzieci, a nieliczne kobiety mało różniły się od mężczyzn, w spodniach i przepasane mieczami. Zrobiłam krok w lewo, lecz zagradzający drogę typek natychmiast powtórzył mój ruch, więc w końcu zdobyłam się, by na niego spojrzeć. Ciemnowłosy wampir średniego wzrostu, z szarozielonymi oczyma i długim, lekko haczykowatym nosem, na skroniach po śnieżnobiałym kosmyku zaplecionym w warkoczyk. Bynajmniej nie wzbudził we mnie sympatii - paskudny uśmieszek i czarna toga ze srebrną lamówką stanowczo psuły wrażenie. Zbyt przypominał dajna zaproszonego na pogrzeb, zakochanego w swojej pracy i z radością oczekującego, aż będzie mógł odprawić mszę pogrzebową. Lereena zdążyła już przejść połowę drogi od świątyni do skraju placu, gdy nagle z niezadowoleniem potrząsnęła głową, zatrzymała się, obróciła w naszym kierunku i niedbałym gestem wskazała mnie i Orsanę. - A, i niech ktoś zabije te dziewki. - Po czym nieco przepraszająco wyjaśniła: - Wiedźmo, to nic osobistego. Po prostu chcę mieć pewność, że tajemnica kręgu nie opuści granic doliny. A, niestety, ludziom nie można ufać. Tłum wyraźnie się ożywił i ruszył w naszą stronę, ze świstem wyciągając miecze. Mimo niedawnych myśli samobójczych byłam zdecydowanie przeciwna ich realizacji teraz, zaraz, i to jeszcze w taki sposób. Jeśli będę chciała, to sobie umrę bez żadnej pomocy - napiszę testament, list pożegnalny, umyję się, przebiorę. A jeszcze najpierw z dziesięć razy się rozmyślę! Na widok paru setek krasnoludzkich aspidów straciłam jakąkolwiek chęć do umierania. Nie zauważyłam ani jednego gwordu, ukochanej broni wampirów, którą nie umiał posługiwać się nikt oprócz nich. Wychodziło na to, że otaczały nas same udajce, a poddanie się bez walki mordercom Lena oznaczałoby, że nie tylko go zawiodłam, ale i zdradziłam - czego robić nie miałam zamiaru, zatem ich niedoczekanie! Orsana również nie zamierzała błagać o litość. Najemniczka w milczeniu przysunęła się do mnie, podnosząc rękę do wystającej zza ramienia rękojeści. Wzięłam głęboki oddech i przygotowałam się, by walczyć do ostatniej kropli krwi, ale Rolar ponownie zasłonił nas sobą. - Tylko spróbuj ich dotknąć - powiedział cicho, acz wyraźnie. O dziwo, Lereena wzdrygnęła się i niechętnie rozkazała udajcom się cofnąć. Posłuchały mimo widocznego niezadowolenia. Chyba spełniły się moje najgorsze obawy. Władczyni była albo zamieniona, albo po ich stronie, bo w przeciwnym razie mało prawdopodobne, żeby metamorfy chciały jej słuchać.

79

- Rolar, Rolar... - z fałszywym współczuciem pokręciła głową wampirzyca. - Jednak nie udało ci się zostać dobrym poddanym. Otrzymałeś publiczną naganę, zostałeś wygnany poza granice Arlissu, lecz nauka poszła na marne i nadał dyskutujesz z moimi rozkazami. - Gdy są one niesprawiedliwe - sprecyzował Rolar, buńczucznie wytrzymując lodowate spojrzenie. - Rozkazy władczyni nie mogą być niesprawiedliwe. - Lereena podniosła głos: - I czas najwyższy to zapamiętać. - Prawdziwej władczyni może tak - odparł Rolar. -Lereeno, znasz mnie. Jeżeli z głowy którejś z tych dziewczyn spadnie chociaż włos, gorzko tego pożałujesz, obiecuję. - Ośmielasz się mi grozić?! - władczyni oburzyła się, lecz jakoś niepewnie, rozglądając się na boki w poszukiwaniu wsparcia moralnego. - Wiesz, co ja ci teraz zrobię?! - Każ zabić go wraz z nimi - świszczącym szeptem poradził nieprzyjemny typ w czarnej szacie, czym stracił resztę mojej sympatii. Rolara i Lereenę tak oryginalna propozycja zaskoczyła mniej więcej jednakowo, więc oboje rzucili na zwolennika radykalnych metod absolutnie dzikie spojrzenia. - Mnie?! - Jego?! - A co to za delikwent? - Rolar zażądał wyjaśnień. -Pierwszy raz go widzę, a już nie lubię! - To mój nowy doradca - wyzywająco poinformowała Lereena. - Ciepła posadka długo pusta nie zostaje! - Nie żeby mi była bardzo potrzebna. Ale za takie rady uduszę go własnymi rękoma! Delikwent na wszelki wypadek schował się za plecy tłumu i stamtąd zaczął uzasadniać swój genialny pomysł: - Najjaśniejsza pani, najsensowniej będzie pozbyć się tego dokuczliwego zdrajcy. Dziś przyprowadził ze sobą dwie ludzkie dziewki, a jutro opowie o naszych planach i tajemnicach innym przedstawicielom tej paskudnej rasy. - Dokuczliwego zdrajcy? - Rolar zaśmiał się, lecz surowo zmarszczone brwi nie wróżyły doradcy Lereeny nic a nic dobrego w żadnej przewidywalnej przyszłości, po której zresztą nie pozostawało zbyt dużo miejsca na przyszłość nieprzewidywalną. - A to zabawne. I co, pana zdaniem wyłapuję ludzi i zmuszam ich do wysłuchania „tajemnic", które właściwym osobom dawno już są znane? - A ja tak w zasadzie nie jestem żadną „dziewką", tylko najwyższą wiedźmą Dogewy! wreszcie ośmieliłam się coś powiedzieć. Wyszło piskliwie i nie na miejscu. Uczciwie mówiąc, zupełnie nie liczyłam na powodzenie rozmów i włączyłam się do nich wyłącznie dla towarzystwa. - Moja przyjaciółka i tak o niczym nie wie. Więc nie róbcie z siebie idiotów i rozejdźmy się po dobroci, zachowując o sobie nawzajem przyjemne oraz barwne wspomnienia. - Ale najpierw zabiję tego doradcę - rzucił Rolar. -Dla dodania dodatkowych kolorów! Lereena nie wydawała się przychylna pomysłowi zabijania doradcy, lecz nie śpieszyła się też z karaniem bezczelnego wampira. - Ręczysz za nie? - spytała nieoczekiwanie ugodowym tonem. Rolar nie odpowiedział, ani nawet nie skinął głową, tylko z pretensją uniósł brwi - że niby przecież i tak doskonale wszystko wiesz, więc po co ten cyrk? Lereena długo i oceniająco patrzyła na niego, po czym prychnę-ła, wzruszyła ramionami i zdecydowała: - Żeby za pół godziny w Arlissie nie było po was śladu! - Po czym odwróciła się i ruszyła w kierunku Domu Narad. - A mogę przynajmniej raz mu przyłożyć? Władczyni tylko machnęła ręką. Doradca ze złością 80

gapił się za nią, zaciskając podniesione pięści. Wampiry patrzyły po sobie z roztargnieniem, nie chowając mieczy, ale również nie atakując. - Chodźmy na śniadanie - jak gdyby nigdy nic zaproponował Rolar, odwracając się do nas. - Tu niedaleko mają wspaniałą knajpkę, danie firmowe: zapiekane w cieście niemowlę. Orsano, żart, żart. Karp. Wolho, nie krzyw się, musisz odzyskać siły. Trochę później, gdy już porozmawiam z Lereena, będziemy mieli dużo pracy. - Rolar... Przecież dała nam tylko pół godziny! Wampir skrzywił się z niezadowoleniem. - Nie zwracajcie uwagi. Ona ma wiele wad, ale nie będzie siedzieć, patrząc na klepsydrę, ani nie wyśle naszym gorącym tropem uzbrojonego oddziału. Najważniejsze, by doprosić się o drugie posłuchanie i opowiedzieć o naszych podejrzeniach. Zaraz pójdę do niej, szczerze sobie pogadamy i... - Rolar, opamiętaj się! Trzeba stąd spadać, póki się nie rozmyśliła - błagalnie odezwała się Orsana, łapiąc wampira za rękaw. - Jakie, do łysego ghyra, podejrzenia?! Lereena bez dwóch zdań jest udajcem! I ten jej cały radca też z tej bandy, gapi się na nas jak żmija spod kamienia. - Ona nie jest udajcem. - Rolar pokręcił głową. -Co jak co, ale własnej... władczyni to ja z nikim nie pomylę. - No to jest z nimi w zmowie! - Złapałam go za drugi rękaw. Rozciągnięty pomiędzy nami wampir nadal wyrywał się, by iść śladem Lereeny, lecz trzymałyśmy mocno. - Otwórz oczy! Nie chcesz chyba powiedzieć, że władczyni nie widzi, jak jej poddanych zastępują me-tamorfy? Chodź, udamy, że odjeżdżamy... Tylko udamy! I jestem pewna, że natychmiast ruszą naszym śladem. Prawdziwa Lereena by nas jeszcze wypuściła, ale nie te stwory! Wiemy o nich, zabiliśmy z pół tuzina ich współbraci. Wystarczy tego nie tylko na trzy, lecz nawet na trzydzieści wyroków śmierci. Jednak trzy głosy, mój, Orsany i zdrowego rozsądku, pozostały niewysłuchane. Rolar zdecydowanie strząsnął nasze dłonie i szybkim krokiem, prawie biegiem, ruszył za odchodzącą władczynią. - Lereena, rew! Qurlehart! - Weer leharten? - niechętnie odezwała się Lereena, zatrzymała i w tej samej chwili najbliższy wampir rzucił się na nią od tyłu, złapał za szyję i przystawił do gardła szeroki myśliwski nóż. Z braku cierpliwości widowni przedstawienie zaczęło się przed czasem. - Co to za żarty?! - Władczyni spróbowała zagrać królewskie oburzenie, lecz niezbyt jej wyszło. - Straż, na pomoc! Oczywiście nikt się nawet nie ruszył. Na placu zapanowała grobowa cisza. - Oddaj miecz, durniu - syknął doradca, wychodząc zza pleców innych „wampirów". Ciebie, najemniczko, to też dotyczy... I żadnej magii albo ona umrze! Orsana i Rolar spojrzeli po sobie. Oddanie wrogom broni oznaczało pozbawienie się resztek nadziei. Dla mnie słuszny wybór okazał się dużo prostszy - magia zawsze była przy mnie... Przynajmniej póki przy mnie była głowa. Lereena nie wydała z siebie nawet dźwięku, jednak w jej zwykle pogardliwie zmrużonych oczach błysnęły przerażenie i błaganie o pomoc. Po chwili wahania Rolar ostrożnie położył miecz na ziemi i pchnął w kierunku doradcy. Ten natychmiast schylił się, podniósł broń i z pełnym zadowolenia uśmieszkiem obrócił ją w dłoni. Po czym wyczekująco popatrzył na Orsanę. Z nią sprawy nie miały się aż tak prosto. - Uś zaraz, się rozmarzył! - mruknęła, wyciągając miecz, lecz wcale nie mając zamiaru go oddać. - Chodź i spróbuj mi go zabrać! 81

- Orsano! - z rozpaczą w głosie szepnął Rolar. -Proszę cię... Błagam... Przecież oni zabiją Lereenę! - No to ghyr z nią, nie podobała mi się jakoś specjalnie! Trudno powiedzieć, ile udajców dałaby radę położyć nasza twarda najemniczka, ale w tym momencie Lereena jęknęła, ostrze ukłuło ją w szyję, by natychmiast wypaść z bezsilnie otwartej dłoni, po czym na bruk przewróciło się bezgłowe ciało. Miecz opadł, ponownie podniósł się i zatoczył gwiżdżący łuk dookoła nowego właściciela. Te jasnozłociste włosy i ironicznie zmrużone oczy poznałabym wśród tysięcy innych. Len!!! Ale jak?! Czasu na pytania i objęcia, niestety, nie było. Skorzystałam z okazji, wyciągnęłam z kieszeni zawiniątko z ogniojadem, bez patrzenia przedarłam je i wyrzuciłam w powietrze. Zrobiło się ciekawie! Najbliższe „wampiry" wydarły się pełnymi bólu cienkimi szczurzymi głosami, rzuciły broń i zaczęły się miotać, rozdzierając palcami wykrzywione twarze. Rolar zwinnie wyskoczył z pierścienia udajców, przetoczył się po ziemi, kopnął doradcę w krocze i w locie złapał swój miecz, który wypadł z osłabionej ręki. Po krótkiej chwili już stał plecami do Orsa-ny i Lena, aby całą trójką z energią ciąć stwory, którym udało się uniknąć działania leczniczego specyfiku. Nie było ich specjalnie dużo. Ja przykucnęłam między przyjaciółmi i krótkimi zaklęciami bez trudu zdjęłam tych najbardziej aktywnych. Teraz już wiedziałam, z kim mam nieprzyjemność, więc myszki i zajączki uciekały na prawo i lewo. Radość zwycięstwa nie trwała długo. Ze wszystkich stron nadbiegały świeże siły przeciwnika. Pierwsze trupy zaczęły zapadać się w sobie, rozpełzać w śmierdzącą breję. Pod nogami zrobiło się ślisko. I tylko Lereena robiła wielkie oczy i rozglądała się dookoła z wyrazem bezbrzeżnego zdziwienia na pobladłej twarzy. - Do świątyni - zarządził Rolar. Złapał władczynię za rękę i szarpnął za sobą z takim impetem, że prawie upadła na zapaskudzony bruk. - Co... Jak śmiesz... Impertynent! - wydarła się. Na dalsze protesty nie miała czasu, Rolar pociągnął ją do świątyni, trzymając przed sobą rękę z mieczem. Len i Orsana pilnowali ich z boków, po części parując ciosy aspidów, a po części po prostu odpychając nogami trafione ogniojadem stwory, które ślepo miotały się po placu. Ja zostałam nieco z tyłu, dokładnie wyplatając zaklęcie. Powiększający się pótokrąg ognia wypalił na oko jedną trzecią placu. Wielkie drzewo, ścięte przy samej ziemi, z hukiem spadło na najbliższy dom, składając jego ściany jak pergamin. Dogoniłam przyjaciół na samym progu świątyni. Len i Orsana zamknęli drzwi za moimi plecami i natychmiast narzucili na haki belkę. Złapaliśmy oddech i popatrzyliśmy po sobie. Zauważyłam, że ani wampiry, ani najemniczka nie śpieszą się z opuszczeniem broni. Pod ich spojrzeniami Lereena zwinęła się w drżącą kupkę nieszczęścia i desperacko kręciła głową: - Nie! Nie miałam pojęcia! Naprawdę! To nie moja wina! Rolar, co się dzieje? Wampir wyjątkowo nieuprzejmie splunął na podłogę. Co się dzieje? Co się dzieje?! O święta naiwności! Kto tu jest władczynią, ja czy ty? Idź i spytaj swojego nowego doradcy, jeśli oduczyłaś się korzystania z daru! Na zewnątrz zapanowała podejrzana cisza. Na wszelki wypadek również wstrzymaliśmy oddechy, bojąc się, że ominie nas coś ciekawego. Ktoś kulturalnie zapukał do drzwi. - Kto tam? - cienkim, pełnym jadu głosem spytała Orsana. - Otwierajcie! - naiwnie zażądały udajce głosem doradcy.

82

- Sami sobie otwierajcie! - złośliwie zaproponował Len, wygodniej łapiąc miecz. Krasnoludzki aspid prawie że syczał w rękach, ale stalowy chwyt na rękojeści nie pozwalał mu wykręcić się i uderzyć w obcego. - Tylko przeciągacie swój koniec - dobiegło z zewnątrz. -1 tak nie dacie rady się stamtąd wydostać, więc zdechniecie z pragnienia i głodu, a to znacznie mniej przyjemne! - Całe życie to ciągłe wydzieranie dodatkowych chwil od śmierci - filozoficznie stwierdził Rolar i wzruszył ramionami. - Spadaj, chodzący trupie. Tu nie dom publiczny, żeby ci na pierwsze pukanie otworzyli. Metamorf zamilkł, obmyślając kolejną „ciekawą propozycję". - Gdybym nie wiedział, że to truposz, pomyślałbym, że za drzwiami stoi porządny wampir, który jest poważnie zmartwiony niedawną kłótnią z wredną teściową ze zdziwieniem wyrzekł Len, po czym nieoczekiwanie wziął zamach i wpakował niepokorny miecz w drzwi aż po rękojeść, a potem natychmiast wyciągnął. W bruździe na środku ostrza widać było krew, a po drugiej stronie ktoś z chrypieniem upadł na ziemię. Mieliśmy szczerą nadzieję, że to doradca, niestety, ten okazał się nie aż tak głupi, by podsłuchiwać z uchem przy deskach. - Hej, wy tam! - znowu odezwał się jego paskudny glos. - Potrzebni nam tylko władcy, pozostali, niech już im będzie, mogą stąd spadać w dowolnym kierunku! - A niech pan, panie doradco, spada do leszego, już dawno tam na pana czekają - zaklęła Orsana, a po namyśle dodała uprzejmie: -1 bardzo proszę nie rozpraszać uwagi przeciwnika. Akurat dyskutujemy nad taktyką rozwalenia tego waszego żałosnego wojska. Wrota zadrżały - doradca z wściekłością potraktował je kopniakiem. Usłyszeliśmy, jak odchodzi, po drodze wydając rozkaz staranowania wejścia. - Życzę szczęścia. - Rozgimnastykowałam palce. -Te drzwi są dosyć trudne do wyważenia nawet bez mojego zaklęcia. Ale na wszelki wypadek... O, tak lepiej. I co mamy w planach narady wojennej? Bierzemy jakichś jeńców czy ograniczymy się do grabieży i wyrzynania wszystkiego jak leci? A przy okazji, co chcemy zrobić z nią? - Nie jest metamorfem. - Orsana z wyraźnym rozczarowaniem patrzyła na szarą warstewkę ogniojadu na włosach i ramionach Lereeny. - Może wydamy ją tym jej przyjaciołom udajcom i niech się wypchają? Najpierw udowodnij, że to nie twoi przyjaciele -odgryzła się Lereena. - Rollearren, Arrakktur, terr kve rellast? Terr? - Nie, nie wierzymy! - jednogłośnie ucięli panowie. Lereena zgromiła ich zimnym, acz niezbyt skutecznym spojrzeniem. Które, nawiasem mówiąc, nie wzbudziło naszego do niej zaufania. Widząc, że brakuje jej argumentów, władczyni z irytacją wyrwała Rolarowi rękę, odeszła i usiadła na ołtarzu bokiem do nas - że niby myślcie sobie i róbcie, co chcecie, a ja i tak jestem ponad takie drobiazgi. Odetchnęłam z ulgą. Bliskie sąsiedztwo tej pani irytowało nie tylko mnie i z jej odejściem atmosfera może się nie rozładowała, ale zarówno poczucie wspólnoty, jak i aktywność grupy jako takiej znacznie wzrosły. - Podsadź mnie! - Orsana wskazała Rolarowi prawe skrzydło wrót, przez które na wysokości jakichś sześciu łokci przenikał cieniutki promień słońca. Wampir podstawił złożone ręce, najemniczka z łatwością przeskoczyła z nich na belkę i przywarła okiem do malutkiej dziury po sęku. - Co robią? - byłam żądna informacji. - Nic. Stoją sobie. Doradcy nie widać, pewnie świeci osobistym przykładem w akcji szukania tarana. - Orsana przestąpiła z nogi na nogę, próbując zająć wygodniejszą pozycję. O rety, ile udajców, co najmniej z pięć setek i każdy jeden z mieczem! Skąd w środku miasta wzięło się tak ogromne wojsko i dlaczego nie wywołało żadnych podejrzeń? 83

Lereena z wyższością wydęła wargi, nie zamierzając włączać się do dyskusji. Ponieważ nikt inny nie naruszył pełnej wyczekiwania ciszy, a odpowiedź wyraźnie interesowała wszystkich zebranych, wreszcie musiała się odezwać: - W Arlissie ma miejsce doroczna zbiórka rezerwy, a przy okazji trwa trening ochotników w posługiwaniu się bronią. W celu zwiększenia bezpieczeństwa państwa. Trenują ich wampiry z Dogewy. Trzy miesiące temu poprosiłam Arrakktura o przysłanie mi setki doświadczonych wojowników, żeby wzmocnić garnizon Arlissu. - A w życiu - pewnym głosem zaprzeczył Len i cała uwaga skierowała się na niego. W tym momencie ku naszemu zgorszeniu zauważyliśmy, że po transformacji nie bardzo miał okazję cokolwiek na siebie narzucić. Zawstydzony Rolar błyskawicznie ściągnął i oddał Leno-wi swoją kurtkę, ten obwiązał ją wokół pasa i kontynuował: - O ile pamiętam, ta prośba znalazła się w koszu, zanim jeszcze skończyłem ją czytać. Tego mi tylko brakowało, żeby osłabiać własny garnizon z powodu kaprysu rozwydrzonej sąsiadki, która na dodatek ma manię prześladowczą! Te typki w ogóle nie są z Dogewy, nigdy żadnego z nich nie widziałem. - To ja mam być niby rozwydrzona? - Rozwścieczona władczyni aż podskoczyła. Przynajmniej po Arlissie nie chodzą na mój temat dwuznaczne anegdotki. - Za to po Dogewie chodzą - pocieszył ją Len. - No dobra, żarty na bok. Może się okazać, że w roli „wsparcia z Dogewy" wystąpił zaginiony oddział Dorrena. Wydaje mi się, że poznałem jednego z Wolijczyków, w zeszłym roku był w Dogewie na święcie piwa. Rolar, czy pamiętasz tę historię o błyskawicznym marszu przez góry? Ciemnowłosy wampir skinął głową i oświecił niedoinformowaną część zebranych: -Jakieś dwa miesiące temu podczas szkolenia w kanionie Czterech Lanc zaginął jeden z oddziałów wolij-skiego wojska. Wszyscy myśleli, że pechowo trafili pod lawinę. Nikt się nie uratował, trupów również nie znaleziono, ale to akurat nic dziwnego: kanion jest prawie do połowy zasypany odłamkami i roztrzaskanym lodem. - Wolia? Pierwsze słyszę o takim państwie? - Orsana z niezrozumieniem ściągnęła brwi i oderwała się od okienka. - Oj! Ajaj! - To jedna z dwunastu dolin. - Rolar, który wciąż nie odszedł od drzwi, ze stoickim spokojem podstawił ramiona i spadająca najemniczka trafiła wprost w jego objęcia. Znajduje się na północnym wschodzie Wol-menii, koło wschodniego podnóża Gór Grzebieniowych. - Kanion Czerech Lanc znajduje się w Górach Grzebieniowych? - Orsana jakoś nie śpieszyła się z opuszczaniem przyjaznych ramion i Rolar musiał prawie siłą zrzucić ją na podłogę. - Tak? No to jeśli ten cały oddział... jak go tam, Roddena? Dorrena! nie zginął pod lawiną, to dlaczego nie wrócił do Wolii, a ruszył przez pół Be-lorii do Arlissu, i to jeszcze udając, że jest z Dogewy? - A na to pytanie mogę ci odpowiedzieć. - Teraz Rolar z gracją kota wspiął się na belkę, żeby poobserwować przeciwnika, który zupełnie za nic miał schowanego w świątyni wroga (a ten na pewno knuł coś chytrego i przebiegłego). - Tylko Arlissem rządzi kobieta! Tylko do Arlissu nie wpuszcza się przedstawicieli innych ras! Tylko z Arlissu uciekła Rada Starszych na czele z doradcą, i to przez kaprysy rozwydrzonej pannicy! Dokąd jeszcze mieliby się udać tak cudownie wskrzeszeni wojownicy? O, mają taran! Dranie jedne! Ścięli mój dąb! - Sam go sadziłeś? - ze współczuciem spytała Orsana. - Nie, ale w dzieciństwie lubiłem się na nim chować przed wścibską młodszą siostrą. Ona nigdy się nie nauczyła łazić po drzewach. Oho! Rolar zeskoczył na podłogę i w tejże chwili świątynia zatrzęsła się aż po kopułę. Zachwiały się marmurowe posągi.

84

- Mam wrażenie, że po dziesięciu takich uderzeniach z tego miejsca zostaną wyłącznie drzwi - chmurnie skomentowała Orsana. Przyszła moja kolej na tańczenie na belce. Drugie uderzenie nie nadeszło. Dąb zaczął wić się w trzymających go rękach śliskim wężowym ruchem, przy podstawie rozszczepił się w ogromną, pełną zębów paszczę, po czym uderzył zaostrzonym ogonem, rozcinając na pół co bardziej pechowych i mniej ruchliwych udajców. Cała reszta w panice rzuciła nagle ożywione drzewo i uciekła z placu niczym karaluchy z oświetlonego świecą stołu. Taran złośliwie pomachał za nimi rozdwojonym językiem, wyciągnął się, majestatycznie owinął dookoła świątyni, ziewnął, wczepił zębami we własny ogon i zastygł, ponownie zamieniony w pień. W ten oto sposób zyskaliśmy dodatkową ochronę w postaci grubaśnej dębowej obręczy, która solidnie owijała świątynię. Wróg znacznie spokorniał i tylko raz na czas jakiś wyglądał zza chat i drzew, nie wykazując większych chęci, by kontynuować oblężenie. Minęło dobre pół godziny, zanim przykład głośno klnącego fałszywego doradcy, który przybiegł do świątyni jako pierwszy i ze złością kopnął drewnianego potwora (chyba udało mu się przy tej okazji stłuc palce, ale nie dał po sobie poznać, jedynie słownictwo stało się bardziej wymyślne), natchnął kogokolwiek do pójścia jego śladem. - A jeżeli ona jest prawdziwa i nie stoi po ich stronie, to dlaczego jej od razu nie zabili? Orsana skinęła głową w kierunku Lereeny. - Może nie chcieli zbyt wcześnie się ujawniać? - zasugerował Len. Na pewno wiedział już to samo co i my, mając do dyspozycji Orsanę i Rolara. Gdy tylko odkryłam brak reara, postawiłam magiczną ochronę przed telepatią, nie chcąc dać Lereenie możliwości grzebania w moich myślach. Zresztą Len miał parę minut, zanim to się stało, ale wystarczyłoby tylko na ogólną ocenę sytuacji. - Nie mają zdolności telepatycznych, a bez nich władczyni nie mogłaby dalej rządzić Arlissem, bo poddani zaczęliby coś podejrzewać i przestali słuchać. - Jeżeli Lereena nadal żyje, to możemy mieć nadzieję, że w dolinie pozostały jeszcze prawdziwe wampiry -z westchnieniem ulgi skonstatował Rolar. - I prawdziwe sarny - potwierdziłam chmurnie, złażąc z belki. - Ciekawe, gdzie teraz jest moja kobyłka. - A dlaczego nie zorientowali się strażnicy? - przypomniała sobie Orsana. - No dobra, zgadzam się, nie sposób odróżnić udajca od wampira, ale na samym początku, gdy w dolinie jeszcze były jakieś k'iardy, a strażnicy na nich jeździli, dlaczego nie meldowali Lereenie o ich dziwnym zachowaniu? - Strażnicy nie mieli jak się orientować. - Machnęłam ręką z rezygnacją. - Zginęli, jak stali, i zostali natychmiast zastąpieni sobowtórami. Pozbawiony wam-pirzego szóstego zmysłu nowy garnizon graniczny po prostu patroluje główne drogi i tyle. I to właśnie dlatego udało nam się tak łatwo przejść przez zewnętrzny pierścień doliny. Wydaje mi się, że ten wolijski oddział nie pojawił się w dolinie od razu. Najpierw osiedli na granicy, po cichu wymieniając strażników i trując k'iardy, a potem... - A skoro już mówimy o k'iardach... - Na twarzy Lena, który wydawał się patrzeć przez drzwi, pojawił się dobrze mi znany wyczekujący uśmiech. - Zaraz się tu zrobi dosyć wesoło! Rolar i Orsana, przepychając się nawzajem, zaczęli włazić na belkę, a ja przywarłam do szczeliny pozostałej po ciosie miecza. Na razie na zewnątrz nie działo się nic ciekawego. Doradca cicho dyskutował z otaczającymi go udajcami, raz na jakiś czas spoglądając w naszym kierunku, jak gdyby w celu przekonania się, że świątynia nadal stoi, a nie na przykład na paluszkach nawiała w krzaki. Są-

85

dząc z paskudnego wyrazu twarzy, nie miał najmniejszego zamiaru poddać się w najbliższej przyszłości. I właśnie w chwili, gdy chciałam zapytać, o co dokładnie chodziło Lenowi, na placu pojawiła się Kella na chrypiącym Wbicie. Na widok udajców czarny ogier stanął dęba, ale w odróżnieniu od Smółki nie rzucił się do ucieczki, tylko ruszył do przodu, młócąc powietrze kopytami. Zielarka z trudem nad nim zapanowała i zmusiła do stanięcia z powrotem na czterech nogach. - Co tu się dzieje? - krzyknęła, rozglądając się na boki. - Gdzie wasza władczyni? Chcę, nie, żądam, by natychmiast do nas wyszła! Za poważnie rozeźloną wampirzycą z lasu wychynęła na zwykłych koniach dobra setka wampirów, które ustawiły się na skraju placu. - Mam wrażenie, że mało jest rzeczy, których Lereena pragnie bardziej, niż stąd wyjść półgłosem burknął Len i krzyknął: - Kella, uważaj! To nie są wampiry, tylko stwory wyglądające jak one. Trzymają nas w oblężeniu! Udajce chętnie potwierdziły jego słowa, kierując miecze w stronę nieproszonych gości. Zielarka cofnęła się, a Wolt ponownie zatańczył w miejscu, szczękając kłami i parskając z wściekłością. - Jesteś cały? - Kella szybko odzyskała panowanie nad sobą i ścisnęła kolanami końskie boki. Wolt jęknął i zamarł, chyba niewiele zabrakło, by go zgniotło. -Tak! - Nic ci nie zrobili? - natrętnie dopytywała się zielarka, trochę przypominając mi opiekuńczą babcię, która przybiegła ratować wnuczka i jest gotowa własnoręcznie pobić tych paskudnych chuliganów, co śmieli skrzywdzić jej ukochane maleństwo. - Kella! - z irytacją wydarł się Len. - Nic a nic, tylko mnie zabili! Oddział dogewskich wampirów wydal z siebie głośne westchnienie, a z trzymanych w pogotowiu gwor-dów z suchym szczęknięciem wyskoczyły długie potrójne ostrza. Tu i ówdzie zalśniły miecze, szczęśliwie nie krasnoludzkie. Mimo że przeciwnik wydawał się pięć czy sześć razy liczniejszy, nikt nie miał zamiaru się wycofać. Przeciwnie, urażone do głębi duszy wampiry z chmurnymi minami i wyszczerzonymi kłami czekały na sygnał do ataku. Na razie nie dała go ani Kella, ani doradca, jednakowo zaskoczeni zupełnie nieoczekiwaną obecnością przeciwnika i desperacko próbujący ustalić, co dalej. Tymczasem z przeciwległej strony placu pojawił się jeszcze jeden oddział, większy i bardziej hałaśliwy. Dla odmiany złożony z ludzi i również wyjątkowo z czegoś niezadowolony. - Co żeście z moją córką zrobiły, wąpierze przeklęte?! - donośny głos zagłuszył harmider całego zebranego na placu tłumu. - Tatko!!! - radośnie wydarła się najemniczka i dała Rolarowi takiego szturchańca łokciem, że spadł z belki jak worek z mąką, udostępniając jej dziurę po sęku. -Tutaj jestem! Pokaż tym draniom gdzie raki zimują! - Twój ojciec jest dowódcą granicznych wojsk Wi-nessy?! - Wampir obejrzał sobie krzyczącego siwego wojownika na białym koniu z zaplecioną w warkoczyki grzywą i wytrzeszczył oczy. Winesskie sztandary dumnie powiewały nad groźnymi szeregami jeźdźców, których było nie mniej niż dwie setki. - To co nam za bajki opowiadałaś, ty odważna najemniczko, biedna chłopska córuchno, patriotko jedna?! Uznałaś, że na złość tatusiowi wstąpisz do legionu sojuszniczego państwa?! - Nie twoja wampirza sprawa! - wściekła się Orsana. - Patrzcie tylko na tego drania. Z Arlissu go wykopali, wampiry miały po dziurki w nosie, a mnie będzie pouczał! Idę, gdzie chcę, i ciebie pytać nie będę! - Nikt mnie nie wykopał, jestem na dobrowolnym wygnaniu, to co innego!

86

- No nie mów? - Lereena sceptycznie uniosła brew i jej również się oberwało. - A ty, siostrzyczko, lepiej siedź cicho, póki ci karku nie skręciłem w ogólnym zamieszaniu! Nawarzyłaś piwa, to cię zaraz wyrzucimy na zewnątrz i sama je będziesz piła! - Siostrzyczko?! - jednym głosem jęknęłyśmy ja i Orsana. - Przyrodnia - niechętnie sprecyzowała Lereena. -I nie patrzcie tak na mnie, wszystkie pretensje do mojej matki! Ja w życiu nie zniżyłabym się do mieszanego małżeństwa... - No to umrzesz jako stara panna - odgryzł się Rolar. - Ciebie to nie tylko władca, ale nawet ostatni troll nie weźmie na żonę, chyba że mu oddasz w posagu pół doliny! Zresztą komu ona teraz potrzebna, przepełniona udajcami i odcięta od reszty świata przez trującą rzekę! Powiedz ty mi, jak ci się jeszcze udało z syrenami pokłócić, co? No, w czym one ci przeszkadzały? - One pierwsze zaczęły! - oburzyła się władczyni. - Nie mów, tak zupełnie bez powodu? A przynajmniej próbowałaś z nimi rozmawiać? - Ja? Z syrenami, stojąc po pas w wodzie i wysłuchując ich wiecznych żarcików?! - Lereena wykrzywiła twarz ze wstrętem. - A po co mi w takim razie Rada Starszych? - No to wszystko jasne - smętnie skonkludował Rolar. - Syreny od razu rozgryzły udajców i bez dłuższych dyskusji ich potopiły. A Lerka nie pofatygowała się osobiście sprawdzić co i jak i wysłała do Danawiela kogoś w rodzaju tego swojego fałszywego doradcy. A ten po powrocie opowiedział władczyni o całkiem oszalałych syrenach i przekonał do zatrucia rzeki. Mam rację? - A co niby miałam zrobić? - odgryzła się władczyni. - Nic - z pokorą przyznał wampir, po czym nieoczekiwanie podskoczył do ołtarza, stanął nad Lereena i wydarł się tak, że z piskiem padła plecami na kamienną płytę jak złapany na szkodzie szczeniak: - Wszystko, co mogłaś, kretynko jedna, już zrobiłaś! Jaśnie pani się obraża na dowcipy! Nie chce jej się włazić do rzeki w nowej sukience! No to teraz siedzisz po czubek głowy, i to wcale nie w wodzie! W innych okolicznościach z wielką przyjemnością obejrzelibyśmy sobie kolejną odsłonę rodzinnego dramatu, ale w tym momencie za drzwiami rozbrzmiały głośne okrzyki, które zmieniły się w tupot, rżenie koni, szczęka nie broni i liczne wrzaski wściekłości i bólu. Orsana znowu przytuliła się do dziury, a ja pochyliłam do szczeliny. Nie wiem, który z dowódców pierwszy odważył się machnąć ręką, ale długo wyczekiwany gest został przyjęty z entuzjazmem i na placu panowało jedno wielkie zamieszanie. Ku naszej niewymownej uldze wsparcie dobrze połapało się w sytuacji i zgodnie atakowało wampiry z krasnoludzkimi aspidami. Dwie schodzące się fale konnych dosłownie zgniotły kilka pierwszych szeregów udajców, ale, niestety, utknęły w tłumie i musiały puścić w ruch miecze i gwordy. Za moimi plecami Rolar dalej wydzierał się na Leree-nę, lecz jego głos tonął w ogólnym hałasie, tak że nie można było odróżnić słów. Po chwili zarówno ludzie, jak i wampiry musieli zejść na ziemię - konie nie reagowały na żywych udajców, ale gdy tylko poczuły zapach gnijących trupów, błyskawicznie się opamiętały i zdecydowanie odmówiły udziału w dalszej bitwie. W siodle pozostała wyłącznie Kella. Zataczała kręgi dookoła placu, rozsądnie nie wdając się w walkę z uwagi na brak broni, lecz w związku z tym galopujący Wolt musiał pracować za dwoje, tratując tych udajców, którzy mieli pecha stanąć mu na drodze. Widowisko było tak fascynujące, że przestraszony okrzyk Lena: „Rolar, przestań! Ona przecież zaraz..." okazał się nieco spóźniony. „Zaraz" już nastąpiło.

87

Lereena jakoś dziwnie przekręciła szyję, gwałtownie poruszyła żuchwą, która wyciągnęła się do przodu i rozszerzyła, zaczynając transformację całej głowy, a potem ciała. Jej zęby wyostrzyły się i wydłużyły, a ręce wyciągnęły nienaturalnie, biała suknia w strzępach opadła na podłogę. Rolar ledwo zdążył odskoczyć, gdy wijący się na ołtarzu stwór podniósł czerwonooki wyszczerzony pysk, rozłożył skrzydła, wyciągnął szyję i bezgłośnie się wydarł. Rozrzuciło nas po kątach i przycisnęło do podłogi, fala dźwiękowa waliła po plecach niczym wodny kafar. W głowie nieznośnie pulsowało, a potem poczułam, jakbym stała na lodowatym wietrze. Jeszcze chwila, i krew zaczęłaby nam płynąć uszami, ale na szczęście stwór ze szczęknięciem zamknął paszczę, nabierając przez nozdrza powietrza i rozglądając się dookoła. - Pod ołtarz! - głośno polecił Len, dając nam osobisty przykład. Ledwie zdążyliśmy dobiec i na czworakach wpełznąć pod płytę, Lereena wydarła się znowu, tym razem pewnie i dłużej, falami zmieniając ton, ale nie siłę dźwięku. Dookoła nas z łomotem pękały posągi, pięciofuntowe odłamki marmuru z wdziękiem piórek krążyły w porywach wiatru, co rusz strzelając na boki jak z procy. Ściany i podłoga szybko pokrywały się pęknięciami. Kamienie szlachetne w ogóle powinny rozsypać się w pył, ale ku mojemu zdumieniu całe i nieruszone leżały na posadzce, jak gdyby przyklejone do rogów heksagramu. Chyba chroniły je resztki magii kręgu. Błyskawicznie wzniesiona przeze mnie tarcza uratowała nas przed bezpowrotną utratą słuchu, stwór jednak wybijał się poza nią i uszy cały czas bolały. - Co się z nią dzieje? - wrzasnęłam, nie słysząc własnego głosu. Lenowi wystarczyła sama myśl. - To druga postać kobiety wampira! - przysunął się bliżej i krzyknął mi w samo ucho. Zamiast wilka u mężczyzn. Ale pojawia się spontanicznie i nie daje się kontrolować! - Można ją jakoś uciszyć?! - Nie, sama się w pewnym momencie uspokoi! - Długo to potrwa? - Zależy, na ile mocny wstrząs przeżyła! - No to sobie poczekamy! To, co powstrzymało cała armię udajców, było niczym w stosunku do jednej rozwścieczonej wampirzycy. Świątynia trzęsła się jak żeliwny garnek, po którym ktoś walił pogrzebaczem. Ze szczelin pomiędzy kamieniami leciały okruchy zaprawy, a one same na oczach rozpełza-ły się na boki i wypadały ze swoich miejsc. - Ghyrowa strzyga! - nie wytrzymałam. - A ty się jeszcze dziwiłaś, dlaczego ja się nie chcę z nią ożenić! - Ja?! A żeń się, z kim chcesz, co mi do tego! Kim ja w ogóle jestem, żeby się czemuś dziwić? Opiekunka, tfu! Przecież opiekunów można sobie tuzinami klepać nawet bez pytania o zgodę! - Wolho, co ci? - Lena zatkało. - Co mi? Co MI?! Gdybyś nie zauważył, to jestem wściekła! Przez bity tydzień pojedynczo i w grupach ścigają mnie najróżniejsze stwory, które łączy płomienna nienawiść do mojej skromnej osoby, w ciągu dwóch ostatnich lat sama powoli zmieniam się w jakiegoś potwora. Na dobry początek dnia umarłam, a teraz siedzę pod ołtarzem i lata nade mną odtrącona narzeczona, która próbuje zrównać z ziemią całą świątynię. A, i jeszcze na zewnątrz z niecierpliwością czekają hordy udajców! Tymczasem ty spokojnie pytasz, co mi nie pasuje?! - I co ci nie pasuje? - spokojnie zapytał Len. Z oburzenia straciłam oddech, a ten drań dodał:

88

- Czy ja cię o coś prosiłem? Zmuszałem do doganiania poselstwa, pakowania się w tę historię z udajca-mi, jechania do Arlissu czy przeprowadzania ceremonii? Sama zdecydowałaś, a teraz masz do mnie jakieś dziwne pretensje! - Dziwne?! Mam nadzieję, że nie masz jeszcze jednej opiekunki? - Nie, bo co? - Chcę mieć pewność, że jak cię teraz utłukę, to już nigdy nie zobaczę! Teraz darliśmy się na siebie wyłącznie z nadmiaru uczuć, całkowicie zapomniawszy o strzydze. Pierwszy raz w życiu widziałam, żeby Len był tak wściekły, aż pobladł z oburzenia. - I to jest twoja wdzięczność? - Co?! I jeszcze mam być wdzięczna?! - Wyobraź sobie! - Przepraszam, to przerasta moją wyobraźnię! - Jak śmiesz mieć do mnie pretensje po tym, co dla ciebie zrobiłem?! - Co mi zrobiłeś! I kiedy zdążyłeś, wstrętny krwiopijco?! - Ja jestem krwiopijcą?! Oż ty bezwstydna, parszywa wiedźmo! Gdybym tylko wiedział! - gdybym ja tylko wiedziała! W tym momencie tuż obok ktoś histerycznie wrzasnął na wysokich tonach, przekrzykując nawet Lereenę. „Parszywa wiedźma" i „wstrętny krwiopijca" zamilkli i ze zdumieniem zagapili się na Orsanę. Najemniczka przekonała się, że skupiła ogólną uwagę, po czym natychmiast zamknęła usta. - Uspokoiliście się? - wycedziła. - To poproszę o zawieszenie broni i zaczynamy kombinować, jak mamy się stąd wydostać. Opamiętaliśmy się i poczuliśmy wstyd, ale zamiast ściskania sobie rąk z fałszywymi uśmiechami, natychmiast przeszliśmy do odpowiedniego procesu myślowego- Wyjście jest tylko jedno: przez drzwi! - zorientowałam się natychmiast. Orsana widocznie doszła do tego samego wniosku, ponieważ w odpowiedzi z niezadowoleniem krzyknęła: -Ale nie damy rady wyleźć spod ołtarza, póki ona tam wrzeszczy, a w powietrzu latają kamyczki! - Więc pójdziemy do wrót razem z nim! - zdecydowanie ogłosił Len, dając Rolarowi szturchańca w bok i spojrzeniem pokazując mu wnętrze marmurowej płyty. - Gotowy? - Jedziemy! Wampiry skupiły się i podźwignęły płytę. Jeden kraniec uniósł się wyżej niż drugi, więc Lereena ześlizgnęła się z ołtarza i zaczęła krążyć pod sufitem, bladym ciałem i półprzezroczystymi skrzydłami przypominając nietoperza. Nie mogła wylecieć przez dziurę w dachu, a nie wystarczało jej inteligencji, by złapać za brzeg kopuły i się przecisnąć. Wrzaski nie cichły, marmur wyczuwalnie wibrował. Wampirom jakoś udało się wyrównać ołtarz i na ugiętych nogach, jak cztery krasnoludy pod jedną tarczą, ruszyliśmy do drzwi. Ja i Orsana byłyśmy w całej imprezie mało przydatne, ale uczciwie się starałyśmy. - I jak mamy je otworzyć?! - krzyknęła Orsana, gdy do wyjścia pozostało nie więcej niż pięć kroków. - Przecież tam jest ten cały pierścień z tarana! - A to już mój problem! - wrzasnęłam w odpowiedzi, uwalniając ręce dla zaklęcia. - Nie zatrzymujcie się, wyobraźcie sobie, że tam nie ma żadnych drzwi! Zanurzyliśmy się w drewnie jak w wodospadzie i przebiliśmy zarówno deski, jak i taran. Okazało się, że przy wejściu cierpliwie czekał na nas doradca z oddziałem udajców. Nie zdążyli radośnie machnąć mieczami, gdy my już nieuprzejmie ich minęliśmy, a naszym śladem wyleciała strzygowata władczyni. Udajce się nie pogubiły i połączyły przyjemne z pożytecznym - rzuciły się naszym śladem, przy okazji uciekając przed Lereena. Kilka co bardziej samolubnych próbowało uciec do 89

świątyni, zajmując nasze miejsca, ale drzwi już wróciły do normalnego stanu, więc tylko nabiły sobie parę guzów. W odróżnieniu od nich my wcale nie mieliśmy zamiaru ratować się ucieczką, więc wykonaliśmy ostry skręt, by spotkać wroga twarzą w twarz. Celnie zrzucona przez wampiry marmurowa płyta stała się nagrobkiem dla części ścigających, reszta musiała gwałtownie wyhamować i skoczyć do tyłu. Lereena wpadła na ich plecy, przejechała pazurami i uniosła się wyżej, cały czas się drąc. Nie udało jej się nikogo zabić, ale zgarnęła na siebie trochę uwagi, z czego natychmiast skorzystaliśmy, kładąc kolejnych pięciu przeciwników. Doradca, żeby go zaraza, cofnął się i zgubił w tłumie. Len i Rolar ruszyli za nim. Ja i najemniczka również nie zostałyśmy bez pracy - we mnie celowała cała trójka udajców, z czego dobiegł tylko jeden, który natychmiast nadział się na miecz przyjaciółki. Lereena krążyła nad placem niczym urwane ze sznura prześcieradło. Nie tyle pomagała swoim, ile siała panikę w szeregach wroga, nie pozwalając udajcom połapać się w swojej przewadze ilościowej i wypracować przynajmniej jakichś pozorów taktyki. Wyglądało na to, że prawdziwe wampiry dosyć często miały do czynienia z histerią swoich „lepszych" połówek i prawie nie zwracały na władczynię uwagi, pochylając się tylko, gdy po raz kolejny frunęła prawie nad samą ziemią, roztrącając wrzaskiem nie dość zwinnych przeciwników. Pozostawione przez nią korytarze w ciągu paru chwil zamykały się i walka zaczynała się na nowo. Ja częstowałam wszystkich chętnych bojowymi pul-sarami i po paru chwilach moja rezerwa była pusta do dna - po raz pierwszy w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Nie miałam czasu na poszukiwanie źródła energii, więc, niestety, trzeba było łapać za miecz. W głowie pojawiła się paskudna myśl, że znacznie rozsądniej zrobię, łapiąc go pod pachę, malowniczo opadając na ziemię i udając trupa, ale zamiast tego stanęłam plecami do Orsany, tworząc przynajmniej iluzję zabezpieczenia. Kilka ciosów jednak odbiłam, po czym najemniczka znalazła czas, żeby się odwrócić, i trafiła mojego przeciwnika samym tylko koniuszkiem miecza, ale za to w poprzek gardła. Wrogowie ponosili zauważalne straty. Elitarny do-gewski oddział i straż graniczna Winessy, która co rusz musiała odpierać ataki agresywnych koczowników, sprzedawali swoje życia dosyć drogo, po dwa do trzech za jedno. Ale, niestety, udajców było sporo i nadal ściągały na plac ze wszystkich stron i powoli zaczynały przytłaczać sojuszników. Nagle na niebie pojawiła się czarna kropka. Bardzo szybko osiągnęła ona rozmiary i kształt smoka, czy - jak w tym przypadku - smoczycy. Gerda zatoczyła kółko nad placem, wyszukując odpowiednie miejsce, po czym usiadła na dachu świątyni. Z namysłem spojrzała w dół, przypominając olbrzymią, najeżoną wronę, po czym wzięła głęboki oddech i zionęła płomieniem w najgorętsze miejsce bitwy, gdzie zeszli się Len, kilka dogew-skich wampirów i co najmniej tuzin udajców. Wydarłam się chyba głośniej od Lereeny, lecz płomień już znikł, zostawiając w czarnym wypalonym kręgu calutkie, choć nieco skonfundowane wampiry i dookoła nich kilka malowniczych kupek złożonych z butów i nadtopionych kolczug. Władca zasalutował Gerdzie mieczem na powitanie i cała grupa ponownie rzuciła się w wir walki. Mój wrzask wyszedł mi na dobre - smoczyca zauważyła mnie i Orsanę i celnie plunęła ogniem w tłumnie zbierających się dookoła udajców. Złocisto-karmazynowa kula rozlała się po ziemi, przeciwnicy znikli we wznoszącym się na wysokość czterech łokci słupie ognia i już się nie pojawili. Nas oblało gorąco, ale nawet nie osmaliło nam włosów. Lewark przechwalał się kiedyś, że smoki potrafią wyprodukować trzydzieści sześć rodzajów ognia, od iluzji do kłębu plazmy, który wybiórczo spala rycerza w caluteńkiej zbroi albo na odwrót. Natychmiast poczułam, że jestem cała mokra -w tego typu pokazach na żywo brałam udział po raz pierwszy i uczciwie mówiąc, nie odczułam z tego powodu większej przyjemności. Szczególnie na widok miecza Orsany, który cały był usmarowany krwią stworów i dymił aż po rękojeść. Tu i ówdzie dymiła również kurtka przyjaciółki. 90

Jeszcze kilka takich efektownych zionięć i zachwiały się szeregi udajców! Rzucili miecze i zaczęli uciekać, byle dokąd, byle dalej. Prawie nikt ich nie gonił, chyba że do granic placu wszyscy byli zbyt zmęczeni i nie ryzykowali zagłębiania się w nieznany las. Lereena nadal z wrzaskiem krążyła dookoła świątyni. Z braku innych dźwięków jej wycie trafiało w uszy z potrójną mocą. Smoczyca pozwoliła władczyni wykonać jeszcze trzy okrążenia, po czym szczęknęła zębami jak pies na przelatującego obok wróbla i wampirzyca znikła w jej paszczy. Na zewnątrz pozostały tylko skrzydła, które poruszyły się kilka razy, obwisły i powoli wciągnęły się do środka. Gerda poczekała chwilę i z wyrazem wstrętu na pięknym pysku wypluła władczynię na łąkę przed świątynią. Lereena poruszyła się, z trudem uniosła na łokciach i tępo zapatrzyła na zawalony trupami plac. W panującej ciszy Len jako pierwszy uniósł miecz nad głową i oba zwycięskie wojska wydarły się bez sensu, acz z radością i rzuciły do ściskania się nawzajem, n i e patrząc, gdzie ludzie, a gdzie wampiry.

Rozdział dziewiąty \ Do rana Arliss na wskroś przesiąkł padliną. Śmier działy powietrze, ziemia, woda, trawa, a nawet kwiaty. Odór nijak nie dawał się usunąć. Nie można było też się do niego przyzwyczaić, po prostu nie stawał się mniej paskudny. Jedzenie straciło cały urok i obecni sięgali po nie tylko po to, by jakoś pozbyć się słabości w nogach i ssania w żołądku. Ludzie i wampiry doskonale rozumieli, czym może się skończyć każda chwila opóźnienia, więc od razu urządzono nadzwyczajną naradę wojenną, a potem wszyscy rozbili się na mieszane grupy po dziesięć, dwanaście osób i ruszyli do przeczesywania lasu. W torbie Kelli znalazło się trochę wywaru z ogniojadu, który został rozlany do flakoników i użyty do sprawdzenia każdej napotkanej osoby, czy to kulejącego staruszka, czy sześcioletniej dziewczynki z czarującymi niebieskimi oczyma. Najpierw usunięto wiszący most, ale najprawdopodobniej większość udajców już zdążyła opuścić Arliss. Za to reszta nie miała się gdzie podziać. Wściekli, zmęczeni i nieco zamroczeni nieprzerwaną walką Orsana, Rolar, Len i ja kroczyliśmy po dolinie niczym trzy demony śmierci z karzącymi mieczami i jeden - z karzącą magią. Ogniojadu nie potrzebowaliśmy, władca prowadził za ogłowie Wolta. Koń czujnie rozglądał się na boki i metamorfom nie udawało się nas zaskoczyć. Choć trzeba przyznać, że nawet nie próbowały, bardziej zaabsorbowane ratowaniem własnej skóry. Jeden tylko raz zza krzaków wyskoczyło dziewięć uzbrojonych fałszywych wampirów, ale wcześniej udało mi się podciągnąć rezerwę z napotkanego po drodze źródła, a i przyjaciele nie stali z rozdziawionymi ustami. Pod wieczór na koncie mieliśmy siedemnaście „wampirów", cztery wilki, jelenia i dzika. Szczęśliwie dla nas, metamorfy wybierały do transformacji obiekty średniej wielkości, więc nie przyszło nam ganiać myszy czy wróbli, a i niedźwiedzie, tfu-tfu, się jakoś nie trafiły. Z wampirami poradziły sobie miecze, lecz zwierzęta nie miały zamiaru walczyć i po prostu uciekały. Dogonić je mogły tylko pulsary, które w jednej chwili zmieniały uciekinierów w zwęglone tuszki. Apetyczny zapach smażonego mięsa szybko zamieniał się w smród, dowodząc, że i tym razem Wolt się nie pomylił. Z kolejnym zabitym udajcem Orsana chmurnie zapowiedziała, że zostanie wegetarianką, i nikt nie próbował odwodzić jej od pomysłu. Ciągłe używanie magii nie pozostało bez śladu. Padłam jako pierwsza, po prostu straciwszy przytomność. Nigdy jeszcze nie musiałam tak długo i monotonnie czarować, a to męczyło znacznie bardziej niż bieganie po lesie. Byłam zemdlona dość krótko i po oprzytomnieniu przekonywałam, że wspaniale odpoczęłam i mogę iść dalej, ale z jakiegoś powodu przyjaciele

91

mi nie uwierzyli. Rolar utrzymywał, że kolor mojej twarzy przypomina mu pewnego skaczącego płaza, i to takiego bliskiego śmierci. Większością głosów (przy jednym wstrzymującym się) zdecydowaliśmy się na powrót. Natychmiast po dotarciu do chaty - pierwszej z brzegu - ja i Orsana padłyśmy na łóżko. Len został na zewnątrz z napotkaną po drodze Kellą, a Rolar szybko przełknął kawałek chleba z serem i znowu uciekł, by dołączyć do innej grupy. Z pomocą przybyły też świeże oddziały arlisskich wampirów, tym razem prawdziwych. Na wieść o zagrożeniu, które zawisło nad doliną, rzucali oni wszystkie swoje sprawy, zabierali żonom leżące odłogiem gwordy, którymi zdolne panie siekały kapustę w kadziach, i śpieszyli do miasta. Tam dostawali instrukcje, dzielono ich na grupy i wysyłano do lasu. W dalszych gospodarstwach znalazło się nawet kilka k'iardów, których używano zamiast psów tropiących. O świcie stało się pewne, że sami sobie nie poradzimy. Metamorfy rozlazły się po Arlissie jak nowotwór. Zginęło blisko tysiąc wampirów, a ilość ofiar rosła, na szczęście już znacznie wolniej. Jeżeli mieszkańców miasta musieliśmy wyciąć co do jednego, to bliżej granicy udajcem okazywał się co dziesiąty, nieraz co dwudziesty. Ogólnie ludność doliny zmniejszyła się o około jedną czwartą. I nie było żadnej gwarancji, że metamorfy dawno temu nie wyszły poza jej granice. Niestety, nie mieliśmy sposobu, by natychmiast połączyć się z Konwentem Magów. Jak można było się tego spodziewać, telepatofon został zepsuty. Naprawienie go (a raczej nieudane próby) zajęło ponad dobę. Potem z trudem udało nam się nawiązać połączenie ze Starmiń-ską Szkołą Magii, ale urządzenie tak syczało i pluło niepowiązanymi urywkami myśli, że magowie zrozumieli tylko tyle, że w Arlissie dzieje się coś niedobrego. Po dwóch godzinach obok wyraźnie przechylonej świątyni zmaterializował się mój mistrz, który przy tej okazji aktywował centralną wieżę teleportacji, z którą za mojego życia korzystano chyba po raz pierwszy. Nic dziwnego, ponieważ do jej uruchomienia potrzeba było połączonych wysiłków dwudziestu arcymagów, którzy zostali pilnie ściągnięci z całego Starminu. Przywitaliśmy się krótko, jak równi. Wyglądało na to, że mistrz już miał styczność z tymi stworami. Rozejrzał się na boki, powąchał powietrze, po czym spo-chmurniał, mruknął: „Ech, i że my tego nie dopilnowaliśmy..." i zarzucił mnie pytaniami. Przy czym interesował go stan bieżący, bo prehistorię znał lepiej od nas. Mag z Kamieńca nie powiedział mi wszystkiego. Zapomniał nadmienić, że z aktywowanego w Górach Grzebieniowych portalu uciekły nie tylko biegacze. Magowie praktycy, którzy zjawili się na miejscu wydarzeń, przeczesali okoliczne lasy oraz wioski, oprócz pozostałych potworów znaleźli i zniszczyli około dziesiątki metamorfów. Potem Konwent uznał problem za rozwiązany i nie ogłosił sprawy publicznie. „Ze względów politycznych oraz gospodarczych" - z niejakim wstydem wyjaśnił mistrz, nie wytrzymując bezpośredniego pogardliwego spojrzenia Lena. Konwent po prostu martwił się o swoją reputację, więc po cichu zamiótł pod dywan błąd młodego maga, który głupio wlazł w nieznany sobie wiedźmi krąg. W przeciwnym razie kraj czekałby stan nadzwyczajny, co wiązało się z prośbami do króla 0 pieniądze na wzmocnienie ochrony miast, sprawdzenie mieszkańców, przeczesywanie lasów oraz zakupienie 1 bezpłatne rozdanie amuletów we wszystkich belorskich wsiach. Można spokojnie stwierdzić, że cała sprawa nie wzbudziłaby radości Nauma, natomiast na pewno wprawiłaby w zachwyt Archipatrona, który tylko czekał, jak by tu podgryźć Konwent. Len nie powiedział ani słowa. W milczeniu patrzył, jak mistrz kręci się dookoła telepatofonu, lekkimi dotknięciami tworząc niewidoczne powiązania pomiędzy kryształami. Potem tak samo w milczeniu założył na głowę obręcz urządzenia i przekazał Konwentowi dokładną informację o wrogu. Starmińscy telepaci roześlą ją po wszystkich miastach i nawet do 92

sąsiednich krajów, wliczając w to Wolię oraz Jesionowy Gród. Co prawda najpierw musieliśmy wytępić metamorfy w Arlissie, w związku z czym przed wieczorem oczekiwaliśmy jeszcze na kilku magów teleportujących się o własnych siłach. Odetchnęliśmy z pewną ulgą. Ale na razie na śmiertelnie niebezpieczne polowanie znowu musiałam wyruszyć ja z przyjaciółmi... *

Następnego ranka Rolar udał się na rozmowy z syrenami, uzbrojony jedynie w gword i kategorycznie odmawiając zabrania ze sobą oddziału ochrony. Pozwolił mi do siebie dołączyć po złożeniu obietnicy, że nie będę go ratować, nawet jeżeli będzie wrzeszczał jak opętany. Wcześniej nie chciał słyszeć, że i tak muszę iść w tamtym kierunku, by poszukać kobyłki. Ale jeżeli Rolar ma aż takie problemy z moim towarzystwem, to mogę pójść sama, a wtedy moje ciało rozdarte na strzępy przez udajce będzie obciążało jego sumienie. Wampir wzdrygnął się i poddał. Szukanie Smółki okazało się zbyteczne. Po wyjściu na skraj lasu zobaczyłam tę paskudę spokojnie szczypiącą trawę na drugim brzegu rzeki. Pozostało zagadką, jak udało jej się tam dostać, ponieważ w mętnej wodzie nadal panoszył się kraken, który natychmiast wynurzył się nam na spotkanie, z wyszczerzonymi zębami i rozczapierzonymi mackami. - Danawieł! - Rolar złożył dłonie przy ustach i wydarł się na całe gardło, przekrzykując rozwścieczonego węża. - Dewieni ast, karitessa! Odpowiedzi nie było, lecz po paru minutach wąż zamknął paszczę, z gwizdem wyrzucił przez nozdrza dwa strumienie białej pary, po czym odwrócił się do nas bokiem i uniósł płetwę grzbietową przypominającą poręcz. Rolar bez wahania wskoczył na lśniące łuski. Ja, z całych sił próbując opanować narastającą panikę, poszłam jego śladem. Kraken zerwał się z miejsca jak bełt z kuszy. Desperacko złapałam za płetwę, a Rolar ledwo się zachwiał, pewnie stojąc na ugiętych nogach - chyba nie była to jego pierwsza przejażdżka. Do tamy, która przypominała chatkę bobra z niechlujnie rozrzuconych pni i kamieni, dotarliśmy w kilka chwil. Obok niej kraken odwrócił się gwałtownie i natychmiast po wysadzeniu nas na brzeg zniknął w głębinach. Po tamtej stronie tamy powoli płynęła szeroka rzeka, która wyglądała jak jezioro. Dzień był dosyć mglisty i drugi brzeg gubił się w siwym oparze. Ledwo dotarliśmy do wody, gdy niedaleko wynurzyła się syrena. A raczej syren. Odrzucił na plecy długie jasnozielonkawe włosy, złożył ręce na muskularnej piersi i w oczekiwaniu zapatrzył się na nas przezroczystymi srebrnymi oczami z rombami źrenic. Wampir opadł na jedno kolano, jak przy składaniu przysięgi, i zaczął mówić. Danawiel poważnie wysłuchał go do końca, po czym rzucił krótką odpowiedź i machnął ręką w stronę tamy. Rolar pokręcił głową i długo coś wyjaśniał, po drodze pokazując na mnie. Rozmowa przebiegała w jednym z elfich dialektów, rozumiałam tylko pojedyncze słowa, a nie mogłam odgadnąć ogólnego sensu z intonacji i wyrazu twarzy, które cały czas pozostawały niezmienne. Koniec końców Danawiel wykonał dziwny gest, jakby oganiając się od przelatującej obok muchy, strzelił długim, wąskim ogonem i zniknął pod wodą. Rolar został, jak klęczał, z nieobecną miną patrząc na rozchodzące się koła. - No i co? - spytałam zachłannie, wpatrując się w niego. - Wszystko w porządku. Pokój. Powiedziałem, że magowie pomogą oczyścić rzekę z trucizny, a potem zniszczymy tamę. Danawiel obiecał, że syreny i krakeny już nie będą nas niepokoić. Poprzednia umowa o handlu i korzystaniu z rzeki pozostaje w mocy. Jak gdyby nic się nie stało. - To skąd taki pogrzebowy nastrój? Wampir przymknął oczy i z trudem odparł: 93

- Spytałem: „Czy wielu waszych zginęło?", a Danawiel popatrzył na mnie i odpowiedział wprost: „Nie mam prawa mieć do ciebie pretensji. Twój ból jest większy . - Wszystko będzie dobrze. Razem sobie z tym poradzimy. - Wiem. Ale wcale się przez to lepiej nie czuję... *

W sumie spędziliśmy w Arlissie jeszcze tydzień - mojej pomocy wymagali ranni, a Rolar i Orsana pożyczyli ode mnie Smółkę (kobyła zrozumiała powagę swojej misji i zgodziła się poudawać pieska pod warunkiem, że ani wampir, ani najemniczka nie będą próbowali na nią wsiadać) i przeczesywali dolinę w poszukiwaniu ocalałych metamorfów. Len i Lereena na całe dnie znikali w spiesznie podreperowanej świątyni. Klejnoty zostały czasowo umocowane na drewnianych podstawkach. W samej bitwie i potyczkach, które nastąpiły po niej, zginęło pięćdziesiąt osiem wampirów z Dogewy i dwadzieścia sześć z Arłissu. Lecz co trzeciego dawało się jeszcze ożywić. Niestety, ludzie takiej szansy nie mieli. Ojciec Orsa-ny stracił ponad połowę swojego oddziału. Po pięciu dniach z Winessy przybył goniec z orderem dla Orsany. Tamtejsi magowie wyłapali około setki metamorfów, przy czym jeden z nich zdążył przybrać postać królowej i przymierzał się do króla. Nieoczekiwanie owdowiały monarcha wyrażał Orsanie swoją bezgraniczną wdzięczność za ostrzeżenie - do orderu dołączona była darowizna na zamek i sto akrów ziemi zwolnionej od podatku na dziesięć lat. Naum ograniczył się do dyplomu „Za zasługi dla Ojczyzny", który z pompą wręczył mi mistrz, i awansu dla Rolara. Ani jedno, ani drugie nie kosztowało naszego oszczędnego monarchy ani grosza. Konwent Magów spiesznie naprawił ten błąd - mistrz wspomniał o jakimś krasnoludz-kim banku, do którego mieliśmy wpaść po powrocie do Starminu. O rozmiarze premii nie powiedział, najprawdopodobniej wyciągnięto ją ze skarbca nie do końca oficjalnie. Najbardziej z nagrody cieszył się ojciec Orsany. Lśnił jak słoneczko i w dowolnej rozmowie znajdował powód do kolejnych peanów na cześć swojej pięknej, mądrej i odważnej córki. Kwestia szybkiego zamążpójścia umarła śmiercią naturalną i dziewczyna miała zająć się robieniem kariery, by nieustannie przynosić chwałę rodowi. Wada stała się zaletą i teraz potomkowie Orsany będą mogli z dumą twierdzić, że w ich rodzinie wszyscy, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, walczyli w obronie ojczyzny. Orsana przyjęła order z udawaną obojętnością, ale gdy tylko została z nami sama, z radosnym piskiem i krzykiem: „Huraaa! Jednak jestem wielka!" uwiesiła się na szyi Rolara, który nie miał nic przeciwko i entuzjastycznie objął ją nieco poniżej pasa. Niestety, w całej tej beczce miodu znajdowała się też przysłowiowa łyżka dziegciu, którą otrzymałam ja. Nadal nie odzywaliśmy się do siebie z Lenem. Nie żebyśmy w razie konieczności pisali do siebie lakoniczne notki i w milczeniu wskazywali je palcem, ale jakiekolwiek rozmowy dotyczyły jedynie spraw poważnych. A to było jeszcze gorsze, ponieważ zabierało ostatnią nadzieję na pogodzenie się. No bo jak można rozpocząć osobistą rozmowę, jeżeli w odpowiedzi na usilnie uprzejme: „Witam, władco" słyszy się tak samo chłodne: „Miłego dnia, szanowna wiedźmo. Czy ma pani do mnie jakąś sprawę?". I na odwrót. Orsana śmiała się w kułak i twierdziła, że „chto ro-zumnijszy, ten się pierwszy w durnocie przyzna", ale jakoś nie chciało mi się w to wierzyć. Nie czułam się niczemu winna, Len również, a żadne z nas nie miało zamiaru przyznawać się do nie wiadomo czego. *

94

Przed naszym wyjazdem Lereena urządziła uroczystą kolację na cześć gości i wybawców Arlissu. Pierwszy kielich wypiliśmy w milczeniu i na stojąco, ale potem impreza zaczęła się nieco ożywiać, padały żarty i rozbrzmiewał śmiech, grała cicha muzyka. Młodziutkie wampirzyce z Arlissu, które roznosiły potrawy i napoje, strzelały oczami do wineczan, oczarowane kędzierzawymi włosami i długimi, sumiastymi wąsami odważnych wojaków. Goście z Dogewy również nie cierpieli na brak uwagi, a okolice Lena chyba były posmarowane miodem, jako że panny co rusz natykały się tam jedna na drugą, po czym próbowały zabić konkurentki spojrzeniem. Przy stole goście usiedli, jak się trafiło, bez podziałów. Wylądowałam pomiędzy ojcem Orsany a Kellą, a Len i Orsana - naprzeciwko mnie. Dogewska zielarka patrzyła na mnie z nieudawanym zachwytem i szacunkiem. Powiedziałabym nawet, że z pewnym uwielbieniem. Nie wiem, kto i co jej opowiedział, lecz mało prawdopodobne, by pomniejszył on mój udział w całej historii. Dopiero teraz miałam okazję się dowiedzieć, komu zawdzięczamy pomoc, która przyszła w tak odpowiedniej chwili. Przywiązany obok „winowajca" zezował w naszą stronę i cicho zarżał, jakby domyślając się, że rozmowa zeszła na jego temat. Dzieciaki kręcące się dookoła Wolta jeden przez drugiego częstowały go wszelkimi smakołykami i czarny ogier z przyjemnością kąpał się w zasłużonej chwale. - Wyobrażasz sobie, co przeżyliśmy, gdy trzy dni po twoim wyjeździe na plac w Dogewie wbiegł zakrwawiony k'iard władcy! - opowiadała Kella, blada na samo wspomnienie. - Wolt nigdy by go nie zostawił, nawet rannego. Czyli stało się coś koszmarnego i nieodwracalnego. Dogewa zawrzała, Starsi zaczęli zbierać wojsko, a ja z dziesięcioma tuzinami ochotników ruszyłam na zwiady. Jakby trzeba było, to nawet z bronią w ręku. Zielarka upiła łyk wina, uspokoiła się nieco i kontynuowała: - Co prawda nie mieliśmy pojęcia, gdzie, kiedy, z czyjej winy i co się stało, więc ruszyliśmy śladami poselstwa. One prowadziły do Arlissu, a kiedy po paru godzinach w leśnym parowie trafiliśmy na zarzucone gałęziami trupy, ostatecznie dotarło do nas, że jest niedobrze. Wysłałam gońca do Dogewy, a sama z oddziałem ruszyłam dalej, już bez postojów, aż do samego Arlissu. Przy wiszącym moście jakieś typki, teraz wiem, że udajce, wtedy jednak strasznie się oburzyłam na taką bezczelność, próbowały nas powstrzymać, ale zmietliśmy ich końmi. - Dlaczego przyjechaliście konno, a nie na k'iardach? - zdziwiłam się. - Przecież one są znacznie szybsze! - Na konie przesiedliśmy się w Kuriakach, bo k'iardy prawie padały. Biedactwa ledwo trzymały się na nogach, więc pozostawiliśmy je tam jako zastaw za świeże konie. Oprócz Wolta, który przeskoczył przez ogrodzenie i ruszył naszym śladem. Na całe szczęście, bo w lesie moja kobyła skręciła nogę i dodatkowy koń akurat się przydał. A dalej wszystko wiesz. Mieliśmy ogromne szczęście, jeśli idzie o ludzkich sojuszników, sami nie wytrzymalibyśmy przeciw metamorfom nawet dwóch kwadransów. Tylko nijak nie potrafię zrozumieć, dlaczego uciekającą z domu córkę gonił cały oddział, do tego graniczny, i to jeszcze w obcym kraju?! Ojciec Orsany opróżnił swój kielich, zagryzł dosyć straszliwie wyglądającym serem z czarno-czerwoną pleśnią, po czym chętnie włączył się do rozmowy: - A to ono jakoś samo z siebie wyszło. Mieliśmy u siebie zmianę garnizonu, chłopcy się pazbirali do domów, a tu pryjszow ad króla zagad: jihaty z abozam do Starminu, jakiś duże cenny ładunek suprowadity, pewnie złotyja sztabki. A adtul wże do domów. No to przyji-hali my do stolicy, oddali ten ładunek do skarbca i myślimy, że skoro już my w tej Belorii, to czego byśmy nie mieli na ten ich zamek słynni elfi podywitysja? W jeden dzień się tam i tu wyrobimy. W tym miejscu mnie i Orsanę złapał atak niepohamowanego śmiechu i pochyliłyśmy się nad talerzami, wyobrażając sobie, w co zmieniły się ściany po wizycie dwóch setek wineczan z 95

ich soczystym wojskowym słownictwem. Miłośnik starożytnej architektury ze zdziwieniem uniósł brwi, ale ponieważ słuchałyśmy go nie tylko my, kontynuował opowieść: - No to na drodze powrotnej, wiadomo, zaszli my do karczmy gardło poteszyti. A tam chłopy gadają, że niby przechodziły w dzień jakieś durnowate dziewczyny, pytały o wąpierza, to wszelaka ludzina ta gnomina z pereljaku u wokny poskokwała, aż płot przy karczmie z razgonu zwaliła. Ja się wpierw pośmiałem, ale tilko potem wone mówią: adna diwczina ruda, a druga jasna, obie z mieczami, końmi, a jasna jeszcze noże ma i kol-czużkę. Najemniczka mae buty z winesską gwarka. Ja za tych facetów, szo i jak... mater rodna! Ze wszystek widać: to moja Orsanka w karczmie hałasu narobiła! Ja to dumaw, szo wona w domu siedzi zamknięta, bo krepka żeśmy się przed moim wyjazdem pożarli, ja jej u Wiciagu i podaruneczek kupiłem, kab ne złuwałasa... A tu htoś baczyw, szo wona, pro wąpierza pospytauszy, razam z tą rudą dy jakimś czarnym facetem do Jeziornej Krainy ruszyła, a tam wże i do Orlissu niedaleko! Chłopcy, każę, ratujcie! Treba moją córkę wyzwalaty, póki wąpiery jej całkiem nie zasmoktały! No to my na konie. Usi razem, nikt nie admowiwś! I tego do Orlissu! Donośny głos i barwna maniera opowiadania przyciągnęły do mówiącego uwagę wszystkich zebranych. Jego córka siedziała czerwona jak piwonia, a ja płakałam ze śmiechu już pod stołem. - A jak wam się udało przekroczyć rzekę? - zaciekawiła się Kella. - O ile wiem, most jest jeden, a was przy nim nie widzieliśmy. Na plac też wjechaliście od przeciwnej strony. Wineczanin pogardliwie machnął ręką: - Ta naszto nam most, my wpławku pa ichniej śmierdziuczej sażałce! Warto wspomnieć, że „sażałka" już nie śmierdziała. Przybyli ze Starminu i Jesionowego Grodu magowie oczyścili wodę i rozebrali zaporę. Większość obecnych na stole dań przygotowana była ze świeżej ryby, którą udało się wymienić z syrenami na sery. Mięsa nikomu nie brakowało. - A co z krakenem? - nie wytrzymała Lereena, która siedziała u szczytu stołu niedaleko nas. Lenowi w zasadzie też proponowali wygodne krzesło obok niej, ale udał, że nie słyszy, i na tym miejscu usiadł Rolar. Nie założył on szaty doradcy, ale za milczącą zgodą ogółu uznany został za „czasowo pełniącego obowiązki". - Ta wyłaziła jakaś wężyna - ze stoickim spokojem skomentował ojciec Orsany, unosząc się, by nałożyć sobie na talerz ogromny kawałek faszerowanego szczupaka. - Myśmy jej rzucili szmat słoniny, to wona się widczapiła. - Po czym dodał z nieudawanym zaciekawieniem: - A woś szo to take w niebie latało, ta were-szało, by świnia u kuma w ogródku? Lereena skrzywiła się, tu i ówdzie rozległy się chichoty, Orsana spiekła raka, a Len puścił do niej oczko i ze spokojem odparł: - To odna z naszych żynok się rzuciła na ratunek, a wiszczała, szob samej nie tak straszno buło. - Przed taką żynką to i wampir powtikae. - Współczucie wineczanina było nieudawane i pod stołem znalazłam się nie tylko ja... *

Następnego dnia goście zaczęli się powoli rozjeżdżać, rozchodzić i rozlatywać. Mistrzowi udało się jakoś przekonać Gerdę, by odniosła jego i resztę magów do Starminu (przed odlotem tak długo i kokieteryjnie polerowała płomieniem łuski, że nabrałam podejrzeń, czy przypadkiem nie był jej tylko potrzebny pretekst, by pojawić się na szkolnym podwórku). Z doliny wyniosło się też winesskie wojsko. Po rzuconym przez dowódcę: „Oddział, śpiew!" zabrzmiała tak nieprzyzwoita piosenka, że żegnający serdecznie się ucieszyli, gdy goście w końcu znikli w lesie. 96

Orsana uparła się i nie pojechała z ojcem. Buńczucznie stwierdziła, że tak wielka wojowniczka jak ona nie musi słuchać rodziców, a do Winessy nie wróci, zanim nie odprowadzi mnie. Chociaż na dobrą sprawę nie miałam pojęcia dokąd. Do Starminu nie chciałam wracać, a do Dogewy... cóż... Obawiałam się, że okres próbny na stanowisku najwyższej wiedźmy Dogewy zakończył się kolejnym wpisem „Narzekań brak"... Nie potrafiłam się zebrać, by zapytać władcę wprost, a on tematu nie podnosił. Uznał, że wszystko i tak jest oczywiste? W podjęciu decyzji pomógł mi Rolar. Gdy po raz kolejny pokłócił się z Lereena, wyskoczył z Domu Narad i z irytacją ogłosił, że wraca do Witiagu. To mnie nawet urządzało. Miasto spore, hałaśliwe, robota dla wiedźmy na pewno się znajdzie. Nigdy się nie dowiedzieliśmy, co zostało postanowione pomiędzy władcami, ale Len zaczął pakować się do drogi razem z nami. I to właśnie z nami, bo dogew-skie wojsko miało wyjechać bliżej południa, a osiodłany Wolt od rana stał przed gankiem obok naszych koni. Nie wiedziałam, co strzeliło imć władcy do głowy. Poprzedniego dnia odprowadził Kellę na bok i odbył z nią długą rozmowę. Najpierw wyraźnie się krzywiła, ale w końcu dała się przekonać i matczynym gestem przeciągnęła dłonią po policzku Lena, jak gdyby dając swoje błogosławieństwo. O dziwo, tym razem Len nie próbował uników. Smółka, zdrajczyni jedna, zdążyła zaprzyjaźnić się z Woltem i uparcie trzymała się obok niego. Rolar i Orsana jechali po drugiej stronie czarnego rumaka. - Wyjaśnij mi w końcu, po kiego czorta pchałeś się do Arlissu? - Rolar, który nawet w trakcie potyczek zwracał się do władcy z odpowiednim szacunkiem, nieoczekiwanie przeszedł z „pan" na „ty". Ten ton nieco mnie zdziwił, ale Len skwitował go uśmiechem i pokręcił głową z irytacją. - Nie przyszło mi na myśl, że sprawy zaszły aż tak daleko. Poselstwo powiedziało, że w dolinie dzieje się coś niedobrego. Władczyni, łagodnie mówiąc, robi dziwne rzeczy, a doradca rok temu zniknął, jakby się pod ziemię zapadł. Byli tak zmartwieni, że nawet się nie zająknęli o oficjalnym celu wizyty. Ze łzami w oczach błagali, żebym pojechał do Arlissu, rozeznał co i jak, pogadał z Lereena. A ja, kretyn jeden, się zgodziłem... - Dawno się znacie? - nieco poniewczasie olśniło Orsanę. - Oczywiście. - Wampiry jednocześnie skinęły głowami, po czym Rolar z szacunkiem zamilkł, oddając władcy głos. - Poznaliśmy się na oficjalnej ceremonii przedstawiania narzeczonych, jeszcze w Dogewie - poinformował nas Len, poprawiając złoty diadem. Nawiasem mówiąc, „ozdóbka" wylądowała w skarbcu Arlissu dzięki fałszywemu doradcy. Lereena tam prawie nie zaglądała, więc obrotny udajec kręcił finansami, jak chciał. - Doradca Arlissu już wtedy zrobił na mnie wrażenie wampira mądrego i przenikliwego, a za jakiś czas miałem okazję przekonać się o tym w praktyce. Rolar zakasłał z zażenowaniem i wyjaśnił: - Cała ta historia z porwaniem od razu wydała mi się grubymi nićmi szyta. W związku z tym darowałem sobie szpiegowanie trolla i wprost poprosiłem, by zaprowadził mnie do „porywacza", obiecując, że w przeciwnym razie opowiem wszystko jego „niepocieszonej" narzeczonej. Więc biedak nie miał wyboru! - Czyli to ty doprowadziłeś do zerwania zaręczyn! -Orsana dała Rolarowi żartobliwego kuksańca w bok. - Nic w tym stylu - zaprotestował wampir i spróbował oddać, ale dziewczyna już zdążyła odprowadzić konia trochę dalej. - Po prostu nie sprzeciwiałem się temu, co nieuniknione. A tak w zasadzie, co Len może potwierdzić, byłem przeciwny tej całej głupiej komedii! - Yhy - przytaknął wywołany. - Przez kilka minut próbowałem dobrać słowa i gdy w końcu udało mi się wykrztusić: „Wie pan, pańska siostra mi się... niezbyt podoba", Rolar 97

machnął ręką i stwierdził: „Ani mnie! To leszy z nią, możemy zamiast tego uzgodnić cła". Po czym popatrzyliśmy po sobie w oszołomieniu, roześmialiśmy się i tak rozpoczęła się przyjaźń! Rolar cierpliwie przeczekał wybuch śmiechu i spróbował się usprawiedliwić: - Rola urażonego brata nie udała mi się od samego początku, więc postanowiłem, że niech przynajmniej będzie z korzyścią dla gospodarki! Przecież jestem doradcą i powinienem myśleć o dobrobycie doliny, a amory władców to nie do mnie! Nie będę zdziwiona, jeżeli się okaże, że po wszystkim podzieliliście się okupem westchnęła Orsana. - Przepiliśmy! - uroczyście poprawił ją Rolar. -W „Srebrnej Podkowie", razem z trollem, jak mu tam było? Wal? - Ale jak ci się udało ukryć to przed Lereena? - Nie może czytać moich myśli. Chyba jest to jedyna zdolność, którą odziedziczyłem po matce władczyni. - Wampir sposępniał nieco, ale natychmiast potrząsnął głową i uniósł w strzemionach, próbując dojrzeć za Lenem mnie. - Wolho, a ty czemu milczysz? Spisz? - Nie żyję - mruknęłam chmurnie, nawet nie odwracając się w kierunku przyjaciół, by przypadkiem nie natrafić na spojrzenie władcy Dogewy. - No tak, przypadek kliniczny... - westchnął Rolar, wyraźnie mając na myśli co innego niż moją niewczesną śmierć. - Może się w końcu pogodzicie? - nie wytrzymała Orsana. - Przecież się nie kłóciliśmy - obojętnie zaprzeczył Len. Skinęłam na potwierdzenie, chociaż ze znacznie większą przyjemnością walnęłabym go pięścią tak, żeby zleciał z konia. Przyjaciółka przewróciła oczami, po czym z pretensją potrząsnęła głową. Ale zostawiła nas w spokoju. *

Parę razy ruszaliśmy jak na wyścigi, ale w sumie nigdzie nam się nie śpieszyło, więc przez cały dzień ledwo dotarliśmy do Brasu i przejechaliśmy dalej jeszcze z dziesięć wiorst. Na noc zatrzymaliśmy się w szczerym polu, przy wąskiej, nienazwanej rzeczce. Daleko na południu ciemniał las, jego chłodny powiew dolatywał nawet tutaj, przynosząc cierpki zapach igieł i zalewając łąki mgłą. Pomogłam przyjaciołom rozpalić ognisko, po czym odeszłam na bok i usiadłam na porośniętym trawą brzegu, obejmując rękoma kolana. Rozsiodłane konie z radością brodziły po wodzie, zabarwionej na czerwono zachodzącym słońcem. Nigdy nie czułam się taka samotna i zagubiona. No i co mam teraz zrobić? A niech ją leszy, tę najwyższą wiedźmę, ale jak mam się pogodzić z Lenem? O co mu chodzi? Chyba to nie z powodu... Pojawił się Rolar, usiadł obok i zaczął udawać, że podziwia zachód słońca. - Rolar, kwestia życia i śmierci! - szepnęłam spiesznie, zezując do tyłu, na Lena. - Czy on pamięta, co ja mu mówiłam? Po tamtej stronie kręgu? Wampir mocno się zdziwił: - A co ty tam takiego nagadałaś? - Co to za różnica? Zrobiłam z siebie idiotkę i tyle. - Mało prawdopodobne - ulitował się wampir. - Ja na przykład w ogóle nic nie pamiętam od chwili śmierci do momentu obudzenia na ołtarzu. - Co?!

98

Wampir natychmiast pożałował swojej skuteczności w odciąganiu mojej uwagi od dylematów moralnych. Mimochodem rzucone zdanie i już musiał opowiedzieć wszystko, bo nie miałam zamiaru się odczepić. - Podczas wojny nie byłem dużo starszy od Lena, a Lereena dopiero co skończyła dwanaście lat. Ale zamknęła dla mnie krąg. Po raz pierwszy w życiu, mimo sprzeciwu Starszych i wbrew nim, bez żadnego wspomagania. Gdyby straciła przytomność, zanim wyciągnęła sztylet, nie miałby jej kto pomóc. - Rolar zamilkł, z roztargnieniem obserwując przepływające po niebie obłoki, po czym uśmiechnął się krzywo i przeniósł spojrzenie na mnie. -1 dlatego odprowadzę was do Witiagu, złożę podanie o zakończenie służby, spakuję się i wrócę do Arlis-su. Wolho, nie miej do niej pretensji. To dobra dziewczyna, ma miękkie serce, tylko... trochę za mało zdrowego rozsądku. I bardzo jej źle beze mnie, co by tam nie gadała. - Rolar, ja do nikogo nie mam pretensji. I nie zwracaj uwagi na moją minę, tu nie chodzi o was. Po prostu jestem bardzo zmęczona i czuję się zagubiona. Nie tylko ty. - Wampir puścił do mnie oczko i zanim zdążyłam otworzyć usta, wstał, podając mi rękę. -Chodź do ogniska, bo tych dwoje nam coś zaraz ugotuje, dopiero co zamierzali do gulaszu posiekać nieobraną marchewkę, ledwo im zdążyłem odebrać! * Obudziłam się w środku nocy. Uniosłam na łokciu i rozejrzałam dookoła. Len siedział przy ognisku, w zamyśleniu mieszając patykiem węgle, pozostali mocno spali. Po chwili wahania wylazłam spod koców, podeszłam i przykucnęłam po drugiej stronie ogniska. Siedzieliśmy tak w milczeniu, rozdzieleni płomieniem. Len rzucił patyk w ogień, z żaru wyleciała i stopniała w powietrzu chmurka złocistych iskierek. - Porozmawiaj ze mną - poprosiłam cicho. - Albo powiedz wprost, że parszywa wiedźma ma raz na zawsze zostawić cię w spokoju. Len podniósł głowę i popatrzył na mnie ze zdumieniem, jak gdyby nie dowierzając własnym uszom. Poczułam, że robię się czerwona jak burak. Jeszcze moment, a odwróciłabym się i uciekła gdzie nogi poniosą, ale szare oczy nieoczekiwanie rozjaśniły się uśmiechem. - Nie powiem. - Wyciągnął do mnie ręce. - Chodź tutaj! Na wszelki wypadek obejrzałam się do tyłu, ale nie znalazłam żadnych innych kandydatek. Zrobiłam niepewny krok, a potem jakoś natychmiast znalazłam się na kolanach Lena, objęłam go za szyję i przylgnęłam całym ciałem, niczym mała, wystraszona dziewczynka. Wampir z szelestem rozwinął skrzydła, otulając mnie ponad rękoma, które zamknęły się na mojej talii. Od razu zrobiło mi się ciepło i przytulnie, wydawało się, że stanowimy jedną całość, która kiedyś została podzielona na dwie połówki skazane na poszukiwanie się nawzajem. Len bardzo delikatnie dotknął wargami mojej skroni. Chlipnęłam. - Bardzo się o ciebie martwiłam. - Wiem. - To dlaczego na mnie nakrzyczałeś? - Sam nie wiem. Pewnie z ogólnego zagubienia. - Ty zagubiony? - nie dowierzałam. - Ano trochę. - Len odchylił się lekko, by zajrzeć mi w oczy. Uśmiechał się, ciepło i nieco ironicznie. A ja, tak jak chwilę przedtem, miałam ochotę się rozpłakać, tym razem ze szczęścia. - Wyobraź sobie. Odzyskuję przytomność w zupełnie nieznanym mi miejscu. Tuż obok stoi Lereena i patrzy na mnie wprost i cokolwiek zachłannie. Ja też sobie na nią popatrzyłem, ukradkiem, po czym uznałem, że chyba nie będę się śpieszył ze zmianą formy. Okazało się, że decyzja była słuszna... Póki wy rozmawiałyście, przejrzałem twoją pamięć, po czym sierść mi się zjeżyła. Jako że nie miałem żadnych genialnych pomysłów, uznałem, że będę siedział cicho i czekał na lepszy moment. A raczej na trochę mniej gorszy, bo sytuacja robiła się coraz to bardziej nieciekawa. Kiedy Orsana się uparła, zdecydowałem, że nie można 99

już czekać, zmieniłem się, wyrwałem najbliższemu udajco-wi miecz i skróciłem go o głowę. Szczęśliwie nie staliście jak kołki, ale za to zaczęła się taka impreza, że gdybym wiedział, to za ghyra bym się nie dał przekonać do powrotu! A potem ty ni z tego, ni z owego zaczęłaś na mnie wrzeszczeć, oskarżać, to nie strzymałem... Kajam się, zachowałem się jak uczniak. Ty się dąsałaś, chowałaś myśli, a ja nie wiedziałem, co mam myśleć i jak się zachować wobec ciebie. - A ja wobec ciebie - przyznałam z rumieńcem. -Też się pogubiłam... - Ty się pogubiłaś? - przedrzeźnił. - Wolno, jesteśmy durniami! A jeszcze się chwaliliśmy, że się znamy jak dwa łyse konie... - Oj, tak - mruknęłam, ukradkiem ocierając nos. -Okazuje się, że nawet o sobie wielu rzeczy nie wiedziałam. Na przykład skąd mam takie piękne oczy. Wampir natychmiast spoważniał. Z ciężkim westchnieniem wbił spojrzenie w ziemię i pomiędzy nami znowu zrobiło się chłodniej i bardziej obco. - Cóż... Wcześniej czy później i tak musiałbym ci wszystko opowiedzieć. Nigdy nie myślałem, że w takiej sytuacji... że będę się czuł winny i przepraszał, ale... Wol-ho, ja nie wyznaczałem cię opiekunką. I gdybym miał decydować, nie dopuściłbym cię w pobliże kręgu na odległość strzału z łuku. - Co?! - zatkało mnie. Len błyskawicznie się poprawił: - Ufam ci jak nikomu innemu, lecz chodzi o coś innego. Rolar opowiedział ci, jak zostaje się opiekunem? - Trzeba wymienić krew z władcą? - Zgadza się. - Len milczał przez chwilę, po czym ciężko dorzucił: - Tylko najpierw trzeba mu pozwolić dać się zabić. Albo prawie zabić, wymiana następuje na granicy życia i śmierci, przy czym wcale nie jest tak, że życie zawsze wygrywa. Mam obowiązek uprzedzić o tym przyszłego opiekuna i dostać od niego zgodę na przeprowadzenie ceremonii. - No to dlaczego tego nie zrobiłeś? o i tak umierałaś. Na zatopionym bruku koło fontanny, śmiertelnie zraniona kamiennym mieczem. Pamiętasz? Chciałam zaprzeczyć, ale przed moimi oczami pojawiła się scena z dawnego snu - noc, ciemne plamy krwi na wodzie, leżące na bruku ciało... i Len na kolanach, z nożem przy nadgarstku. ...Arrless, genna! Tredd... Geriin oreguell... Trzymaj się, mata! Zaraz... Nie pozwolę ci umrzeć... Czyli to nie był tak do końca sen... - Nie miałem wyboru - ciągnął Len. - Moja krew była jedynym, co mogło cię uratować, i akurat wtedy najmniej ze wszystkich rzeczy myślałem o wyznaczaniu opiekuna. Poza tym w Dogewie nie było nawet wiedź-miego kręgu. Przeżyłaś i przez myśl ci nie przeszło, że ta lekka rana na boku to ślad po nożu, a zostawiłem go ja, póki byłaś nieprzytomna. - Ale przecież oddałeś mi rear! - Machinalnie złapałam za pęczek amuletów, mimo że jeszcze tydzień temu zerwałam rzemyk z szyi i z wściekłością rzuciłam w krzaki. - Przypadkiem. Zegnaliśmy się wtedy, może na zawsze, a ja pomyślałem, dlaczegóż by nie? - Len wzruszył ramionami. - Innemu opiekunowi ten rear już by się nie przydał, za to nadawał się na wspaniały prezent. Przecież nie raz się skarżyłaś, że nie cierpisz nachalnych telepatów, a nie da się wciąż trzymać magicznej tarczy. Znacznie prościej jest nosić na szyi zawsze działający amulet. Ale nie sądziłem, że on na ciebie podziała! W liście, który zawiozłaś do Starminu, opowiedziałem twojemu mistrzowi, jak bardzo byłaś bliska śmierci, i poprosiłem, by przynajmniej na początku na wszelki wypadek cię obserwował. - A to po co? - Pamiętasz tę świątynię w Arlissie? - Trudno zapomnieć coś takiego! 100

- Jeden z przodków Lereeny uratował w ten sposób życie ówczesnemu władcy Jesionowego Grodu, który miał niewielki zatarg z wściekłym rysiem. I w związku z tym wdzięczne elfy wybudowały wampirom nową świątynię dla kręgu. Przed tamtym wydarzeniem władcy Arlissu przeprowadzali ceremonię w jaskini, podobnej jak ta w Dogewie, ale na wiosnę dosyć często ją zatapiało. Ten elf nie został opiekunem. Jego rany szczęśliwie się zagoiły, lecz przekształcenie się nie zaczęło, w związku z czym byłem całkowicie pewien, że nasza krew po prostu nie działa na inne rasy. A raczej działa tylko przez kilka chwil, a potem się rozpada, a ja chciałem mieć pewność, że rana się do końca zagoiła i jej brzegi nie zaczną się z biegiem czasu rozchodzić. Żebyś ty się wtedy widziała z boku, potwór wybebeszył ci połowę klatki piersiowej! Kella i Starsi wiedzieli, co się tamtej nocy naprawdę stało. Widzieli, że mój rear zniknął, lecz byli pewni, że po prostu go wyrzuciłem. I cały czas ględzili, żebym stworzył sobie nowy... Wyobraź sobie, jak bardzo się zdziwiłem, gdy przyjechałem do Starminu na turniej i na pierwszy rzut oka rozpoznałem w tobie niewątpliwe oznaki opiekunki! Nadal mogłem czytać twoje myśli, chociaż rear powinien był cię przed tym chronić, gdyby nie było pomiędzy nami niewidzialnej więzi. Ale wtedy nie miałem czasu na szczere rozmowy, potem nie było okazji, a jeszcze potem zdawałaś egzaminy, więc uznałem, że poczekam parę miesięcy, żebyś dostała ten swój dobrze zasłużony dyplom z wyróżnieniem. Władca nie może mieć dwóch opiekunów jednocześnie, więc gdybym ja znalazł sobie nowy rear, to ty powoli stałabyś się na powrót zwykłym człowiekiem. I zwykłą wiedźmą, bo twoje zdolności magiczne również by się zmniejszyły. Oczywiście nie znikły, ale wróciły do normy. Czyli oszukiwałam na egzaminie? - Uświadomiłam sobie, że w trakcie całej opowieści miałam otwarte usta. - Wcale nie. Znasz wszystkie zaklęcia i umiesz je zastosować, a źródła mocy nie mają na to żadnego wpływu. Sama mi przecież opowiadałaś, że arcymagowie obwieszają się artefaktami z zapasami mocy, bo dla niektórych zaklęć, jak by człowiek nie kombinował, własnych zapasów mu nie wystarczy. - Hm... - Paląc się ze wstydu, schowałam twarz w dłoniach. - Len, masz rację, jestem parszywą, niewdzięczną wiedźmą... Uratowałeś mi życie, a ja sobie wyobraziłam leszy wie co, rzuciłam się na ciebie, zamiast normalnie zapytać... - Daj spokój. Jesteśmy kwita. - Len ostrożnie pociągnął mnie za ręce. - A przy okazji, szanowna najwyższa wiedźmo, co pani planuje na początek swojej nowej kariery w Dogewie? - Hym... - kaszlnęłam niewyraźnie, próbując wyrównać oddech i nie pociągnąć nosem. Chyba zacznę od napisania podania o przejście na pół etatu. - A to po co? - Lena zatkało. - Ponieważ spodobało mi się bycie po prostu wiedźmą. Chyba nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli przez kilka miesięcy w roku będę zbierać doświadczenia w podróży? -A długimi zimowymi wieczorami pisać pamiętniki o swoich przygodach ? - roześmiał się wampir. - A dlaczego nie? Nawet jeśli ich nie przeżyję, to mogę wymyślić! Nie można polegać na minstrelach i kronikarzach, bo oni albo zapomną, albo napiszą coś takiego, że lepiej by było, jakby zapomnieli. Puść mnie... - Uwolniłam się z ramion władcy i ruszyłam w kierunku rzeki, ku ciemniejącym nieopodal wierzbom. - Co, już się wybierasz na poszukiwanie przygód? -ironicznie zapytał Len, znając mnie, a więc również i moją odpowiedź wystarczająco dobrze. - E tam... Przejdę się w krzaczki, skoro już wstałam -przyznałam ze wstydem. - Czekaj, idę z tobą! Wampir dogonił mnie i razem wyszliśmy na brzeg. Przy samych krzaczkach Len złośliwie zarządził: „Wampiry na lewo, wiedźmy na prawo!", a ja odwróciłam się do niego plecami,

101

mając szczery zamiar skromnie udać się w podanym kierunku, ale nie wytrzymałam. Stanęłam, zamknęłam oczy, po czym odważyłam się wreszcie zadać pytanie, które męczyło mnie przez cały tydzień. - Len? - Co? - reakcja była przesadnie radosna. - Powiedziałeś, że nie wybrałbyś mnie opiekunką... W sumie, prawda, okazałam się w tej rołi do kitu... Nawet dwóch słów nie potrafiłam powiedzieć... A jednak wróciłeś. Dlaczego? Cisza się przeciągała. Len nie odpowiadał ani nie odchodził, jak gdyby bał się odpowiedzi bardziej niż ja pytania. - Wolho? - T-tak? - pisnęłam ledwo słyszalnie. - Ponieważ też cię kocham. I tak rozeszliśmy się w przeciwnych kierunkach, oszołomieni i niemający pojęcia, co dalej. Choć pewni, że jakoś się w tym połapiemy. ...I wcale nie martwił nas fakt, że nasza historia nie przejdzie do legend...

KONIEC

102