Olga Rudnicka Zacisze 13 01 Zacisze 13

OLGA RUDNICKA

ZACISZE 13

1

RS

Marta spoglądała groźnie na dwóch uczniów w ostatniej ławce, prowadzących wyjątkowo ożywioną dyskusję. Stojąc przy tablicy, nie słyszała, czego dotyczy rozmowa, ale z pewnością nie wojen napoleońskich, które właśnie powtarzali. Klasa maturalna była najbardziej wymagająca nie tylko ze względu na ogrom materiału bieżącego i powtórkowego, ale i ze względu na nastawienie samych uczniów. Zdający inny przedmiot niż historię nie widzieli sensu w powtórkach. Uważali je za stratę czasu, który mogliby przeznaczyć na naukę czegoś innego. - Dawid! - krzyknęła głośno Marta. - Masz coś do powiedzenia? - Na jaki temat, pani profesor? - Chłopak zupełnie się nie przejął groźnym wzrokiem nauczycielki. - Na omawiany właśnie w klasie - odpowiedziała spokojnie. - Chyba straciłem wątek - zauważył z uśmiechem. - To widzę. Może podzielisz się z klasą tematem, który wyjaśniałeś koledze? Marta nie chciała upokarzać Dawida, ale odpuścić też nie mogła. Na ostatniej klasówce twierdził, że gdyby Adolf Hitler zginął pod Grunwaldem, Napoleon Bonaparte zapobiegłby wybuchowi I wojny światowej. Pozostali uczniowie byli bardziej uświadomieni historycznie, głównie dlatego, że zadawali sobie przynajmniej minimum trudu, żeby uważać na lekcji i zerknąć czasem do podręcznika. Dawid zaczerwienił się mocno. - To nie jest dobry pomysł, pani profesor. - Właśnie widzę. - Zmierzyła go ironicznym spojrzeniem i wróciła do tematu lekcji. Nie minął nawet kwadrans, kiedy dyskusja w ostatniej ławce ponownie się ożywiła; tym razem rozległ się nawet śmiech. Tego już zignorować nie mogła. - Dawid. Proszę na środek klasy. Natychmiast. - Starała się wydać polecenie najbardziej kategorycznym tonem, na jaki było ją stać, bez podnoszenia głosu.

2

RS

Chłopak wyszedł niechętnie z ławki i szurając butami, jakby ważyły tonę, przeszedł powoli na wskazane przez nauczycielkę miejsce. - Słuchamy - powiedziała i zachęciła go ruchem dłoni do mówienia. - No bo wczoraj byliśmy u cioci Marysi... - Chłopak westchnął. No i ona jest nie do końca w tę stronę co trzeba, nie? - wyjaśniał, wskazując palcem skroń, by nie było wątpliwości, jakiej strony osobowości jego uwaga dotyczyła. - No i ona rybę na obiad robiła. Kładzie ją na stole i skrobie nożem. A ryba plask ogonem, plask ogonem... - Zgiął kilkakrotnie nadgarstek, imitując trzepot rybiego ogona. - Bo wie pani, ciotka na żywca ją skrobała, bo zapomniała ją w łeb trzepnąć najpierw. W tym momencie cała klasa wybuchnęła śmiechem. Dawid znów zrobił się purpurowy. Marta przez chwilę starała się pohamować wesołość, ale bezskutecznie. Parsknęła śmiechem. Ocierając łzy, kazała chłopakowi wrócić na miejsce. Oczywiście było już po lekcji historii. Co chwila rozlegał się czyjś zdławiony chichot. Marta starała się nie patrzeć w stronę Dawida, wystarczyło bowiem jedno zerknięcie na zadowolonego z siebie chłopaka, by straciła wątek i zaczynała się śmiać. Na szczęście lekcja się zakończyła i Marta, starając się opanować rozbawienie, poszła do pokoju nauczycielskiego. Pracowała w liceum od dwóch lat. Posłuchała rady mecenasa Rakowskiego, dzięki czemu miała teraz dobrą pracę - uczyła historii i wiedzy o społeczeństwie, a czasem pisała felietony do miejscowej gazety. Nie miała powodów do narzekań. Od roku nie brała już żadnych antydepresantów. Uczęszczała regularnie na kurs samoobrony. I co najważniejsze, była sama. Z matką utrzymywała tylko sporadyczny kontakt telefoniczny, bardziej z poczucia obowiązku niż innych względów. Nie zamierzała podawać jej swojego obecnego adresu. W poprzednim mieszkaniu Arek nachodził ją po procesie, w nocy budziły ją głuche telefony, czuła się niemal jak

3

RS

paranoiczka, w każdym pojawiającym się w pobliżu mężczyźnie upatrując byłego męża. Życiowy zakręt, na którym się wówczas znalazła, uświadomił jej, że nie jest już tą samą potulną Martą. Uwolniła się od toksycznej matki, starającej się ukształtować ją na swoje podobieństwo. Wyzwoliła się od obsesyjnego kontrolowania przez męża. Nie zamierzała już nigdy wracać do takiego życia. Gdy żaliła się matce, że Arek jest wobec niej agresywny, zamiast zrozumienia i wsparcia usłyszała, że sama jest sobie winna. Nie powinna denerwować takiego dobrego męża, przeciwnie, powinna być wdzięczna, że człowiek z jego pozycją nią się zainteresował. Marta teraz doskonale wiedziała, dlaczego Arek ożenił się ze zwykłą nauczycielką. Potrzebował worka treningowego i podnóżka, a nie partnerki. I taką funkcję pełniła przez dwa lata małżeństwa. Ale skończyła z tym. Teraz była samodzielna, niezależna i samotna. Na razie odpowiadała jej taka sytuacja. Nie dopuszczała do siebie myśli, że za bardzo boi się zaangażowania, by nie okazało się, że wcale się nie zmieniła. Miała nadzieję, że pełna kompleksów kobieta odeszła w siną dal. Wolała nie czuć nic, niż pozwolić się ranić. Z westchnieniem nalała kawy do filiżanki i usiadła do przeglądania prac zaliczeniowych. Styl i wnioski wyciągane przez uczniów pozostawiały wiele do życzenia, ale liczyło się to, że zmuszając ich do pisania prac, zmusza tym samym do zapoznania się z materiałem. W przeciwnym wypadku zajrzeliby do podręcznika dwa tygodnie przed maturą i to pod warunkiem, że by go znaleźli. - Zajęta? - Przysiadła się do niej Aneta Majcher, nauczycielka biologii i dobra koleżanka. - Trochę. - Marta wskazała na stos prac przed sobą. - Ale nie ma tu niczego, co nie mogłoby zaczekać.

- No i dobrze. - Aneta spojrzała z niechęcią na leżącą przy niej torbę. - Mam to samo. Aż się boję tam zajrzeć... Nie masz pojęcia, co wypisują. I to w dodatku maturzyści. Marta zerknęła z rozbawieniem na koleżankę. - Bez obaw. Uwierzę we wszystko. Aneta też była rozwiedziona, ale twierdziła, że nie ma żadnego problemu, jeśli chodzi o nowe związki. Marta wiedziała, że to właśnie przez jeden z takich nowych związków rozpadło się małżeństwo przyjaciółki. Tyle że związek ten zawarł mąż Anety z koleżanką z pracy. Aneta ciężko przeżyła rozwód. Ale nie poddawała się. Mimo fiaska pierwszego małżeństwa miała ochotę na kolejne, gdy tylko znajdzie właściwego kandydata. Rzecz w tym, że chociaż nie przyznawała się do tego głośno, były mąż krążył nad nią niczym upiór. Gdy tylko zauważała, że coś jest nie tak, rzucała nowego kandydata momentalnie i bez wyjaśnień. Potrafiła wyjść nawet w połowie randki. Marta mogła zrozumieć, że przyjaciółka woli dmuchać na zimne. Przerwanie znajomości z facetem, który ślini się na widok każdej spódniczki, jest oczywiste i nie wymaga wyjaśnień. Rzucanie faceta tylko dlatego, że brzęczy łyżeczką, mieszając herbatę, jest tylko pretekstem. - Wybieram się do kina w przyszłym tygodniu. Pójdziesz ze mną? - zapytała Aneta. - Chętnie, ale pod warunkiem, że to nie jest kolejna podwójna randka, w którą usiłujesz mnie wmanewrować - zastrzegła Marta. - Ostatnim razem to było nieporozumienie - skwitowała Aneta, marszcząc nos na wspomnienie feralnego wieczoru, kiedy zaplanowała wyjście do eleganckiej restauracji, a niepowiadomiona o tym Marta przyszła w dżinsach i swetrze. - Co ty powiesz? Nieporozumienie? A mówi ci coś sformułowanie „totalna porażka"? - A mówi ci coś sformułowanie „totalny odlot"? Pewnie nie, bo od kiedy tu mieszkasz, żadnego faceta nie wpuściłaś za próg domu.

5

RS

- Może nie interesują mnie mężczyźni? - E tam, gadanie. - Aneta machnęła lekceważąco ręką. - Gdyby interesowały cię kobiety, już dawno starałabyś się mnie poderwać. Jestem wolna, seksowna i do rzeczy. Skoro nie próbujesz, wolisz facetów. - Roześmiała się z własnego żartu. Marta też parsknęła śmiechem. - Skromnością nie grzeszysz. Aneta rzeczywiście była do rzeczy. Nie za wysoka, szczupła, miała ciemne włosy do łopatek; brązowe oczy podkreślały jej oliwkową cerę. Była pełna życia i bez względu na okoliczności tryskała humorem. Stanowiły zupełne przeciwieństwo. Marta była wysoka i chuda. Włosy słomiany blond, zasługa farby, obcięte krótko przy karku, pazurkami nachodziły na twarz, uwydatniając kości policzkowe. Niebieskie oczy podkreślała tylko czarną kredką i tuszem, nie zadając sobie trudu robienia pełnego makijażu. Szkoda było jej na to czasu. Spokojna i zrównoważona. Jej życie w Śremie było równie spokojne i zrównoważone, żeby nie powiedzieć monotonne. Uważała, że wcześniej miała podniet aż nadto. Jeśli ma się zachowywać jak stara panna i tak być postrzegana, to niech tak będzie. Czuła się w swoim mieście bezpiecznie, a to najważniejsze. Nie miała zamiaru zrobić niczego, co mogłoby zakłócić równowagę, którą z takim trudem udało się jej osiągnąć. - To jak? Idziesz? Będziemy tylko my dwie - kusiła Aneta. - No dobrze - zgodziła się, dobrze wiedząc, że koleżanka nie odpuści. Będzie to pierwszy piątkowy wieczór od kilku miesięcy, którego nie spędzi w domu, zwinięta w kłębek na fotelu, czytając książkę. Gdyby nie Tofik, którego ktoś jej podrzucił, wcale nie wychodziłaby z domu. Pies potrzebował ruchu i codziennych spacerów. Niewielki ogródek otaczający jej dom nie zapewniał psu wystarczającej swobody. Dzięki ulubieńcowi zaczęła biegać, a także zdecydowała się uczęszczać na kurs samoobrony. Wieczorne spacery są koniecznością, a nie mogła liczyć, że niewielki pies od-

6

RS

kryje w sobie zdolności obronne odziedziczone po którymś z licznych przodków. Tofik był wielkości spaniela, drobny, z ogromnymi sterczącymi uszami, a jego pocieszna mordka przypominała nietoperza. Znalazła go niecały rok temu w ogrodzie. Zwabił ją żałosny skowyt i dziki wrzask kota sąsiadki, który znęcał się nad biednym psiakiem. Miała zamiar zostawić go w schronisku, ale gdy tam weszła, rozmyśliła się. Zwierzęta wprawdzie wydawały się zadbane, ale schronisko wyglądało jak betonowe piekło. Psy stawały na tylnych łapach, opierając się o kraty, skomlały i szczekały, a w oczach każdego widziała błaganie o dom. Nie mogła zostawić biedaka w tym miejscu. Już od furtki słyszała szczekanie Tofika. Wyczuwał ją bezbłędnie. Podeszła do drzwi i zaczęła manewrować kluczem w zamku przy akompaniamencie radosnych pisków przerywanych skomleniem, poszczekiwaniem i drapaniem. Rzuciła torbę z książkami w przedpokoju i schyliła się, żeby podrapać psa za uszami. Wypuściła go na dwór, gdy uspokoił się trochę, a sama zaczęła się rozbierać. Początek marca był dość ciepły, czuło się już wiosnę w powietrzu, chociaż nocami temperatura spadała poniżej zera. Za wcześnie jednak było na rezygnację z ciepłej kurtki i czapki. Weszła do niewielkiej kuchni i wstawiła wodę na herbatę. Dom miał już swoje lata, ale był zadbany i co najważniejsze wolno stojący. Znała wprawdzie sąsiadów, czego nie udało się uniknąć, ale to nie to samo co blok z płyty, gdzie sąsiedzi wiedzą nawet, kiedy wchodzisz do łazienki i w jakim celu. Starsze małżeństwo, od którego kupiła dom, nie miało wygórowanych żądań finansowych. Na wpłatę początkową wystarczyło pieniędzy, które uzyskała po rozwodzie, choć Arek kombinował, jak mógł, żeby nie dostała nic. Pozostałą część będzie spłacać w ratach przez trzydzieści lat miejscowemu Bankowi Spółdzielczemu. Tak naprawdę stanie się więc właścicielką ukochanego domku, gdy będzie już prawdopodobnie na emeryturze.

7

RS

Jej parterowy dom był ostatnim budynkiem położonym przy zacisznej uliczce wśród kilku podobnych. Poza niewielkim przedpokojem, kuchnią i łazienką miał trzy pokoje, z których jeden przeznaczyła na niewielki salon i bibliotekę. Pozostałe dwa to sypialnie. Dysponowała też sporą piwnicą, która pełniła funkcję składziku i rupieciarni zarazem. Garaż mieścił się w niewielkiej przybudówce; poza samochodem stała tam tylko kosiarka do trawy. Dla jej skromnej osoby i Tofika, który właśnie szczekaniem domagał się wpuszczenia do domu, było to aż nadto. - Zaczekaj - poleciła psu, gdy ten grzecznie zatrzymał się na wycieraczce i z miłością w oczach patrzył na swoją panią, która uratowała go przed głodem, chłodem i agresywnym kotem sąsiadki. - Łapeczki - powiedziała, wyciągając szmatę. Pies posłusznie unosił po kolei łapy, które wycierała starannie, nim wpuściła pupila do domu. - Grzeczny pies - pochwaliła go, drapiąc za uszami, co Tofik uwielbiał. Takiemu to dużo do szczęścia nie potrzeba, pomyślała, wsypując do miski suchą karmę. Damian Gruszyński odłożył lornetkę. Zapisał starannie godzinę powrotu Marty do domu. Od kilku tygodni obserwował jej zwyczaje, notując godziny wyjścia i powrotu, łącznie z czasem porannego joggingu i spacerów z psem. Marta Żywek żyła według schematu, który się nie zmieniał. Według jej rozkładu dnia można by regulować zegarek. Poranny i popołudniowy jogging połączony ze spacerami z psem odbywały się dwa razy dziennie o tej samej porze. Oprócz codziennych wyjść do pracy, dwa razy w tygodniu chodziła na kurs samoobrony. Nie zauważył, żeby wychodziła wieczorami. Zakupy robiła raz w tygodniu w markecie. Nikt jej też nie odwiedzał z wyjątkiem niewysokiej brunetki, która była nauczycielką w tym samym liceum. Nie utrzymywała kontaktów z sąsiadami poza zwyczajowym dzień dobry. Sam nie należał do specjalnie towarzyskich ludzi, ale ta kobieta była niemal średnio-

8

RS

wieczną pustelnicą. Podejrzewał, że gdyby nie praca, nie wychodziłaby z domu. Damian wynajął poddasze w sąsiednim domu po przeciwnej stronie ulicy. Mógł stąd przez lornetkę w miarę swobodnie obserwować Martę. Zadzwonił telefon. - Cześć - rzucił do aparatu, zamykając okno. - Coś się dzieje? - spytała rozmówczyni, nie przedstawiając się. - Nic. Cisza i pustka. - Westchnął ciężko. - Dorota, gdyby coś się działo, wiedziałabyś pierwsza. - Wiem - mruknęła. - Nie rozumiem, co jest grane. Chrust wyszedł tydzień temu. Nie wiem, czemu się nie pojawia. - Może źle obstawiamy? - Złapali cały gang z wyjątkiem tej kobiety. Nikt poza nią nie mógł zgarnąć łupu - powiedziała z naciskiem. - Za bardzo też nie szukali. Poszli po linii najmniejszego oporu. Myślisz, że któryś z bandytów powierzyłby cały łup prostytutce? Jaką miałby gwarancję, że nie ucieknie z kasą? - Damian, innej możliwości nie ma. Ustalono wszystkie ich poczynania. Dokładnie! Nie mogli ukryć łupu. Mogli go tylko komuś przekazać. - Ale to wcale nie musi być ona. - Zaczął się bawić długopisem, którym sporządzał notatki. - Nie uwierzysz, jaka ta kobieta jest nudna i schematyczna. Jedyny interesujący element jej życia to pies. - Skoncentruj się, Damian. - Dorota ostrym tonem przywołała go do porządku. - Adres się zgadza. To ten dom. Więc jeśli dom się zgadza, to reszta też. Za dużo myślisz - zganiła go. - Przyjadę dziś albo jutro. Coś wymyślimy, żeby się dostać do środka - dodała już łagodniej. - Okej. Będę dalej robił swoje, ale mówię ci, że coś jest nie tak... Westchnął ciężko. Jakakolwiek dyskusja z Dorotą była wykluczona. Czasami zastanawiał się, kto z nich dwojga nosi spodnie. Wolał jednak nie udzielać sobie odpowiedzi na to pytanie. Miał przeczucie, że odpowiedź nie przypadłaby mu do gustu.

9

RS

Marta zmywała naczynia, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Spojrzała zaskoczona na zegarek. Aneta? Za wcześnie... Wytarła ręce i poszła otworzyć. Za drzwiami stał Damian Gruszyński. Zamieszkał w pobliżu jakiś miesiąc temu. Poznali się dwa tygodnie później podczas porannego joggingu i od tej pory Marta skupiała się głównie na tym, by biegać szybciej niż sąsiad. Nie miała ochoty na bliższą znajomość, ale on nie przyjmował tego do wiadomości. Uprzejmy i sympatyczny, w żadnym wypadku nie był natrętny. - Cześć. - Sprawiał wrażenie zakłopotanego. - Jesteś zajęta? Przeczesał palcami włosy, nie wiedząc, co zrobić z rękoma. - Cześć. To zależy, o co chodzi. - Nie kryła, że jest zaskoczona jego wizytą. - Potrzebujesz czegoś? Widzieli się kilka razy podczas joggingu, ale gdyby nie Tofik, nawet by do niego nie podeszła. Niestety, ten pies okazywał sympatię każdemu, kto dał się namówić na rzucanie patyka. - Nie, niczego nie potrzebuję. Tak tylko się zastanawiałem, czy nie pozwoliłabyś gdzieś się zaprosić? - Zarumienił się mocno. - Ja i ty? - Na twarzy Marty widniało takie niedowierzanie, że Damian zmieszał się jeszcze bardziej. - No wiesz, jest piątkowy wieczór. Pomyślałem, że może... Zaczął tracić wątek i sam nie wiedział, co powiedzieć. W gruncie rzeczy był nieśmiały i zawsze miał kłopoty z nawiązywaniem znajomości, szczególnie z atrakcyjnymi kobietami. Marta do takich niewątpliwie należała, mimo że zadawała sobie sporo trudu, by wyglądać niepozornie i szaro. - Jestem umówiona - powiedziała chłodno. Nie zamierzała umawiać się na randki ani z nim, ani z nikim innym. Im prędzej Damian to zrozumie, tym lepiej dla niego. - Rozumiem. To może innym razem? - spytał z nadzieją. - Do widzenia - pożegnała się oschle. Nie będzie żadnego innego razu, pomyślała, ale już zachowała się wystarczająco nieprzyjemnie, żeby nie dobijać go wypowiadaniem

10

RS

tego głośno. W końcu to nie jego wina... Zamknęła drzwi i przez wizjer obserwowała Damiana. Stał chwilę, wyraźnie zaskoczony nagłym i właściwie niegrzecznym pożegnaniem, po czym odwrócił się i odszedł. Na chodniku obejrzał się jeszcze na dom, ale na szczęście nie zawrócił. - Mógłbyś uważniej wybierać sobie przyjaciół - powiedziała z wyrzutem do psa, który siedział przy jej nogach. Damian wrócił do domu. Dorota spojrzała na niego z oczekiwaniem. - Nic z tego. Spławiła mnie - obwieścił. - Za mało się starałeś. - Wydęła wargi, niezadowolona z niepowodzenia. - Przestań. Co niby miałem zrobić? Błagać na kolanach? - W dzień nie możemy tam wejść. Jedyna szansa to wieczór. A sam mówiłeś, że nigdzie nie wychodzi. Więc jak to sobie wyobrażasz? - Moim zdaniem to nie ona - mruknął, rzucając niedbale kurtkę na fotel. - Przyznaj się, wpadła ci w oko - zirytowała się Dorota. Zwariowałeś chyba... To kryminalistka. - Tego nie wiesz. - Spojrzał na nią ze złością. Była od niego dziesięć lat młodsza. Dopiero co skończyła studia, a myśli, że wszystkie rozumy pozjadała. Teraz jej drobna twarzyczka skurczyła się w grymasie gniewu. - Zresztą powiedziała, że jest z kimś umówiona... - dodał, sam nie wiedząc dlaczego. Było to jego zdaniem bez znaczenia. Znaczenie miało tylko to, że został spławiony. Przyczyny nie były istotne. - Naprawdę? To doskonale. - Twarz Doroty rozjaśnił triumfalny uśmiech. - Pójdziesz za nią, a ja spróbuję dostać się do domu. Jak będzie wracać, zadzwonisz i mi powiesz. - Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. - Spojrzał na nią z powątpiewaniem, żałując, że się odezwał. - To spore ryzyko. Myślałaś, co będzie, jak nas złapią?

11

RS

- Idiota. Sprawa dla policji jest zamknięta - podsumowała krótko. - Nie policją się martwię - warknął. - Wymiękasz? - spytała zaczepnie, siadając okrakiem na krześle i spoglądając drwiąco. - Wiesz, że nie w tym rzecz, milion złotych piechotą nie chodzi. Ale co my niby wiemy? Dostali po osiem lat. Ci, co strzelali, mają dożywocie. Łupu nie znaleziono. Nie ma żadnych śladów, tylko twoje domysły. Uważam, że tracimy czas - wyjaśniał łagodnie Dorocie, chociaż nauczony długoletnim doświadczeniem, nie spodziewał się, by najbardziej racjonalne argumenty mogły tu odnieść jakikolwiek skutek. - Słuchaj, kochanki Chrusta nigdy nie złapano, a tylko ona mogła być jego wspólniczką. Nie odzyskano łupu i żaden klejnot nie trafił na rynek. Ona nadal musi to wszystko mieć! - Dorota nie poddawała się. Jeśli Damian zrezygnuje, przeprowadzi swój plan sama. Musi tylko poczekać. - Dorota, a w twojej małej główce nie zagościła koncepcja, że ta kobieta mogła wyjechać za granicę i tam upłynnić biżuterię? - Nie potrafił darować sobie kąśliwego tonu. To, że był spokojny i flegmatyczny, nie znaczyło, że i bezwolny. - Mój informator znał tylko jej pseudo z ulicy. Po tej aferze powiedziała, że wraca do rodziców. Teraz ma koło trzydziestki, nie wiem tylko, mniej czy więcej, ale wszystko się zgadza odpowiedziała pewnym głosem. - Łącznie z adresem - dodała po chwili, widząc powątpiewanie na twarzy Damiana. - I po ośmiu latach ten twój informator nadal pamięta adres? Mam wątpliwości co do tej sprawy... - No tak dokładnie adresu to nie... - przyznała. - Ale ta dziwka podwoziła ją wtedy do Śremu. Zapamiętała miejscowość, pokazała mi ulicę. Sporo się zmieniło od tamtego czasu i nie mogła wskazać domu, ale zapamiętała numer: trzynaście. Tego była pewna na sto procent. Bo...

12

RS

- Jest przesądna i ta trzynastka utkwiła jej w głowie. Wiem, mówiłaś mi to przynajmniej sto razy. Pytanie tylko, na ile można wierzyć zaćpanej prostytutce. - Słuchaj, ja jej wierzę. Niby po co miałaby zmyślać? Zresztą proponowałam, żeby śledzić Chrusta, jak wyjdzie, ale się nie zgodziłeś. - Bo to zbyt niebezpieczne. - Nie zamierzał ryzykować bardziej niż to konieczne. Nie podobała mu się ta zabawa, ale Dorota nie da mu żyć, jeśli zrezygnuje. - Ludzie dla mniejszych pieniędzy zabijali. - Dlatego mam to. - Wyjęła z torebki pistolet. Damian westchnął. - To mi się jeszcze mniej podoba. Zdążyła zjeść obiad, gdy dzwonek do drzwi obwieścił przybycie Anety. Była sama. Marta odetchnęła z ulgą. Podświadomie żywiła obawy, że koleżanka wbrew zapewnieniom przyprowadzi kogoś ze sobą. - Jeszcze niegotowa? - spytała, patrząc na dżinsy i sweter Marty. - Coś nie tak z moim strojem? - zdziwiła się. - To tylko kino. Nawet nie zapytałam, na co idziemy. - Na komedię romantyczną - obwieściła Aneta. Inne filmy jej nie interesowały. - Więc wyglądam wystarczająco dobrze - uznała Marta. - Chyba że zapomniałaś mi o czymś powiedzieć? - spytała podejrzliwie. - Tym razem nie - radośnie oświadczyła Aneta. - Zbieraj się. Musimy być wcześniej, żeby mieć dobre miejsca. To nie metropolia. Mamy w mieście tylko jedno małe kino i pełno randkującej młodzieży. Aneta miała rację. Komedia była całkiem sympatyczna. Dobrze się bawiły. Dochodziła dwudziesta druga, gdy wychodziły z kina. Marta z rozbawieniem spojrzała na kłaniającą się im młodzież. Przynajmniej tamci przyznawali się, że znają nauczyciela po wyjściu ze szkoły. Miała jednak nieodparte wrażenie, że obecność dwóch nauczycielek na seansie nie była dla nich miłą

13

RS

niespodzianką... Grzeczne oglądanie filmu nie jest głównym powodem, dla którego nastolatki chodzą do kina. Odpowiedziała skinieniem na przywitanie Damiana. Trochę ją zaskoczył jego widok, ale może właśnie chciał ją zaprosić do kina. Skoro odmówiła, przyszedł sam. Nie było w tym nic dziwnego, że się na siebie natknęli, analizowała sytuację, próbując się pozbyć podejrzeń co do niego. Kino miało tylko jedną salę, więc inny seans nie wchodził w grę w tym samym czasie. Dziwić mogło jedynie to, że sąsiad lubi komedie romantyczne... Przez chwilę obawiała się, że Damian podejdzie, ale skierował się prosto do samochodu. - Kto to był? - Aneta odprowadziła go wzrokiem. Zauważyła oczywiście jego pozdrowienie skierowane do koleżanki. Zauważyła również, że jest interesujący, mimo że nie zwalał z nóg, i nie nosi obrączki, chociaż to ostatnie akurat o niczym nie świadczyło. - Sąsiad - odparła lakonicznie Marta, mocniej owijając szyję szalikiem. - Znam wszystkich na twojej ulicy. - Aneta obejrzała się przez ramię na Damiana. - A jego nie. Jakieś szczegóły? Nie bądź taka... - Ależ ty jesteś! - westchnęła Marta, udając irytację. - Nazywa się Damian. Przyjechał jakiś miesiąc temu. Nic więcej nie wiem, poza tym, że uprawia jogging. - Zaczerwieniła się gwałtownie, sama nie wiedząc dlaczego. W końcu nic w tym złego, że chciał z nią spędzić wieczór. Pewnie nikogo tu nie zna. Musi czuć się samotny, pomyślała z nagłym poczuciem winy, że tak niegrzecznie go dzisiaj potraktowała. - Ej, coś kręcisz. - Aneta pogroziła jej palcem. - Wszystkie bujdy wyczuwam na kilometr. Gadaj od razu, co jest grane. Dobrze wiesz, że i tak się dowiem. - Zatrzymała się i uważnie wpatrywała w koleżankę. - Dobrze wiem, że nie dasz mi żyć - odgryzła się Marta. - Naprawdę nic więcej nie wiem. Jakiś pisarz podobno. Zbiera materiały o małych miasteczkach.

14

RS

- Pisarz? Artysta... - rozmarzyła się Aneta. - Przedstawisz nas sobie? - Jak będzie okazja, ale niczego nie obiecuję. - Roześmiała się, widząc podekscytowanie przyjaciółki. Nic dziwnego, pomyślała. Damian był jednym z nielicznych niezajętych mężczyzn w odpowiednim wieku. Nie wydawał się porażająco przystojny, ale miał miłą twarz. Ostro zarysowane kości policzkowe nadawały mu wyraz stanowczości i zdecydowania, ale ten twardy wizerunek łagodziły szerokie usta i odstające uszy. - Będzie, będzie. Jak będzie trzeba, to zacznę biegać - oświadczyła Aneta, wsiadając do samochodu. Marta nic nie powiedziała, ale na jej twarzy pojawił się wyraz niedowierzania. Aneta traktowała wysiłek fizyczny jak zamach na własną osobę. Jedyną dopuszczalną formą ćwiczeń były dla przyjaciółki zakupy w centrach handlowych. Niewiarygodne, że to ta sama osoba, która wykańcza uczniów ciągłymi klasówkami. Surowa pani profesor ekscytowała się teraz nieznajomym jak nastolatka. Marta wracała z porannego spaceru z Tofikiem, gdy z naprzeciwka wybiegł Damian. Skręciła, decydując się w ostatniej chwili na jeszcze jedno okrążenie. Nie miała ochoty z nim się spotkać. Niestety, zdrajca pies w radosnych podskokach pognał do Damiana. Nie mogła zostawić To-fika. Chcąc nie chcąc, musiała zawrócić i się przywitać. - Cześć... Ten pies cię zamęczy, jeśli będziesz mu na wszystko pozwalał. - Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Lubię psy. - Rzucił Tofikowi patyk, za którym ten popędził uszczęśliwiony. Damian spojrzał na Martę badawczo. Widział, że chciała uniknąć spotkania. Gdyby nie pies, udałoby się jej. Miał nadzieję, że nie wygląda na zboczeńca. Innego wyjaśnienia, dlaczego ona go unika, nie widział. Nie jest odrażający, nie śmierdzi, nie narzuca się. Jest uprzejmy i kulturalny. Na początek powinno wystarczyć, zanim będzie musiał wykazać się innymi

15

RS

zaletami. Marta też nie wyglądała na kobietę, z którą byłoby coś nie tak. Chrust po ośmiu latach z pewnością jest już tylko wspomnieniem. Nie wierzył, żeby pozostawała wierna kryminaliście, którego ani razu nie odwiedziła w więzieniu. Zwłaszcza że jeśli Dorota ma rację i Marta Żywek, pseudonim Barbie, była kiedykolwiek związana ze środowiskiem przestępczym, to teraz wyszła już na prostą. Nie wierzył, żeby mogła wszystko zmarnować dla trzeciorzędnego gangstera, i wczoraj powiedział to Dorocie, ale owa argumentacja nie trafiła jej do przekonania. Marta czuła się niezręcznie. Nie wiedziała, co powiedzieć. Zaczęła się rozciągać, robiąc zamaszyste skłony. Może sam sobie pójdzie? - Podobał ci się film? - zapytał Damian, ponownie rzucając zdyszanemu zwierzakowi obśliniony patyk. - Tak. - Zaczęła teraz biegać w miejscu. Miała nadzieję, że ta rozgrzewka uzmysłowi Damianowi, że jest zimno i nie powinien jej zatrzymywać. - Mnie też. - Odebrał psu patyk i ponownie rzucił. Zerknął niepewnie na Martę. Nie patrzyła na niego, tylko obserwowała Tofika. Ewidentnie nie miała ochoty na bliższą znajomość. Czuł się jak idiota. Marta nie zadawała sobie najmniejszego trudu kontynuowania rozmowy, jeśli w ogóle można było nazwać to rozmową. Sam miał w tej kwestii wątpliwości. Niech Dorota sama ją podrywa, pomyślał z nagłą urazą. Dlaczego mam się ciągle zgadzać na wszystkie głupie pomysły?! - Muszę lecieć. - Podał jej patyk przyniesiony przez Tofika. Sorry, przyjacielu. - Podrapał psa za uszami. - Innym razem. - Zdrajca - powiedziała z dezaprobatą do psa, gdy Damian odbiegł kilkanaście metrów. Biedny zwierzak nie rozumiał, w czym rzecz, ale czuł, że pani jest z niego niezadowolona. Na wszelki wypadek pomachał przepraszająco ogonem.

16

RS

Wracała zdyszana do domu za Tofikiem, który wyrwał z radosnym szczekaniem do przodu. Przed furtką stała Aneta. Przytupywała w miejscu, zacierając dłonie. - No, jesteś nareszcie. Ale zimno! - Pogłaskała dopominającego się piskami o pieszczotę psa. - Cześć. Chyba nie wybierasz się na bieganie? - Zmierzyła koleżankę ironicznym spojrzeniem. Eleganckie kozaczki na szpilce i płaszcz z pewnością nie były odpowiednim strojem sportowym. - Phi - prychnęła z pogardą Aneta. - Nie staram się nawet zrozumieć twojej pasji do biegania w taką pogodę. - To co cię sprowadza o tak wczesnej porze? - Marta pchnęła furtkę, zapraszając gestem Anetę, by szła za nią. - Samochód mi padł. Chciałam zapytać, czy możemy wziąć twój i wyskoczyć do Poznania na zakupy? - Czy ja wiem? - zastanowiła się Marta. Właściwie nie miała nic specjalnego do roboty, a spędzenie samej całego dnia w domu, sam na sam z myślami, też jej nie pociągało. Poza tym ten Damian. Obawiała się, że może pojawić się z kolejnym zaproszeniem. - Co masz innego do roboty? - przekonywała ją Aneta. Klasówki? Poczekają... - Dlaczego nie? - uznała ostatecznie Marta. W drodze powrotnej z zakupów Aneta próbowała w samochodzie śpiewać z radiem, ale mimo wielu talentów tego jednego nie miała dobrego głosu. Marta była w tak wesołym nastroju, że postanowiła znieść popisy wokalne przyjaciółki w milczeniu, mimo że różnica między godowym miauczeniem kota sąsiadów a śpiewem Anety nie wydawała się zbyt wielka. Na poboczu szosy stał jakiś mężczyzna. Na widok świateł wybiegł na drogę i zaczął rozpaczliwie machać rękoma. Marta zatrzymała z niechęcią samochód. Na wszelki wypadek zatrzasnęła wszystkie zamki i dopiero wówczas uchyliła lekko szybę. Tylko tyle, żeby słyszeć głos mężczyzny. Aneta przewróciła oczami. Czasami miała wrażenie, że Marta to paranoiczka. W końcu ile osób nosi w torebce

17

RS

gaz, idąc w biały dzień na zakupy, albo wozi klucz francuski pod siedzeniem samochodu? - Dobry wieczór. - Nieznajomy wyraźnie się ucieszył. Przepraszam, ale silnik mi zgasł. Nie ruszę z miejsca. Może mnie pani podwieźć do miasta? - poprosił. - Nie. - Marta nawet nie opuściła szyby. Nie zamierzała podwozić autostopowicza. Nigdy tego nie robiła. - Ale jak tylko dojadę, zgłoszę miejsce pana postoju pomocy drogowej - zaproponowała. Nie mogła go przecież zostawić tak zupełnie bez pomocy. - Nie mam pieniędzy na pomoc drogową. - W tonie mężczyzny pojawiły się błagalne nuty, chociaż w pierwszej chwili odniosła wrażenie, że raczej maskują złość. - Nie może mnie pani podrzucić chociaż kawałek? - Marta, nie bądź taka. Nie możesz pana po ciemku tutaj zostawić. - Aneta, uśmiechając się kokieteryjnie, trąciła ją w ramię. - Nie sprawię kłopotu - przekonywał pechowy kierowca. - Co pan zrobi na miejscu? Skoro nie stać pana na ściągnięcie samochodu do warsztatu... - spytała nieufnie Marta, przyglądając się mu z niechęcią. Mężczyzna nie budził jej zaufania. Sprawiał nieprzyjemne wrażenie. - Brat mieszka w Śremie. Weźmie mnie na hol - wyjaśnił. - To może po prostu zadzwonię po pana brata? - zaproponowała. - Jesteś nienormalna - syknęła Aneta. Odblokowała drzwi, zanim Marta zdążyła zaprotestować. - Podrzucimy pana. Mężczyzna szybko wsiadł do środka. Marta tylko rzuciła przyjaciółce złe spojrzenie. Nic nie mówiąc, ruszyła z miejsca. Im szybciej znajdą się w mieście, tym lepiej. Zerknęła we wsteczne lusterko. Mężczyzna wyglądał nieciekawie. Skórzana kurtka, ogolona głowa, tatuaż na szyi, szeroki kark. Gdyby spotkała go na ulicy, przeszłaby na drugą stronę, a teraz dzięki koleżance wiozła to indywiduum własnym samochodem. Nie uwierzyła ani przez moment w historyjkę o bracie. Nie ma kasy, nie ma telefonu, ale brata w Śremie ma. Ciekawe... Aneta za to nie miała najmniejszych

18

RS

zastrzeżeń wobec nieznajomego. Terkotała jak najęta. Marta dziwiła się czasami, jak tak różne osoby jak one dwie mogły się zaprzyjaźnić. Gdy tylko wjechała do miasta, zatrzymała się przy chodniku. - Proszę, dalej pan sobie poradzi - powiedziała oschle do pasażera. - Daj spokój, Marta. Podwieźmy pana chociaż do centrum. - Aneta nie rozumiała zachowania przyjaciółki. - Dziękuję, tutaj jest w sam raz. - Mężczyzna wysiadł. Widząc, jak wrogo na nią spojrzał, Marta poczuła dreszcz przechodzący jej po plecach. Aneta oczywiście niczego nie zauważyła. Pomachała wesoło ręką nieznajomemu, który patrzył za odjeżdżającym samochodem. - Dobrze, że chociaż adresu mu nie podałaś - odezwała się złośliwie Marta do zadowolonej nie wiadomo z czego koleżanki. - Nie przesadzaj. Zwykła uprzejmość nic nie kosztuje... - Nie rób tego więcej. - Marta wciąż czuła się nieswojo. - Nigdy nie zabieram nieznajomych. Nigdy! - podkreśliła. - Przecież nic się nie stało... - Aneta nie rozumiała jej rozdrażnienia. - Tym razem! - rzuciła ostro Marta. - Przepraszam. - Rozluźniła dłonie zaciśnięte na kierownicy. - Nie chciałam na ciebie krzyczeć. Po prostu jestem ostrożna. - Odetchnęła głęboko. Była bardziej poruszona, niż mogłaby podejrzewać, chociaż właściwie nic się nie wydarzyło. - W porządku. - Aneta nie wdawała się w dyskusję. Nie rozumiała zachowania przyjaciółki, ale postanowiła uszanować jej zdanie. Widziała, że Marta jest wytrącona z równowagi. Nie wiedziała nic o jej życiu przed przyjazdem do Śremu. Widocznie coś musiało się stać, myślała. To by wyjaśniało, dlaczego Marta tak dziwnie się zachowuje. Aneta czuła wyrzuty sumienia, że swoim impulsywnym zachowaniem naraziła koleżankę na stres. Jeśli Martę ktoś kiedyś napadł, to może ona teraz jej to przypomniała? W końcu nikt nie reaguje tak histerycznie bez powodu. Przynajmniej nikt normalny.

19

RS

Mężczyzna w czarnej skórzanej kurtce, ukryty wśród drzew, obserwował dom. Kilka tygodni trwało, aż znalazł w końcu kogoś, kto znał Barbie - jej koleżanka podała mu adres bez oporów. Poinformowała go nawet, że już wcześniej jakaś kobieta także szukała Barbie. Podejrzewał, że dupa któregoś z jego kumpli. Miał nadzieję, że zdąży przed nimi. Chłopaki lada moment wyjdą. Nie zamierzał z nikim się dzielić. Lepiej dla Barbie, żeby nie zdążyła przewalić całego łupu. Miał z nią rachunki do wyrównania. Przez osiem lat ani jednej paczki, ani jednego listu. A on tak jej ufał... Jeszcze ta cholerna baba go wkurzyła. Gdyby nie to, że Barbie jechała samochodem z koleżanką, najpewniej skończyłaby w lesie. A przecież jego plan zakładał szybkie pojawienie się i równie szybkie zniknięcie. W domu zgasły światła. Postanowił odczekać jeszcze z godzinę, żeby się upewnić, że nie zdarzy się nic nieprzewidzianego. Osiem lat z życiorysu to sporo. Nie miał zamiaru wracać do pierdla. Lepiej trochę odczekać, niż zawalić sprawę na początku. Zapalił kolejnego papierosa i zaciągnął się głęboko. Dochodziła trzecia, gdy zdecydował, że już czas. Przeszedł powoli przez ulicę, rozglądając się czujnie na boki. Ulica była pogrążona we śnie. Zacisnął ręce na furtce, by ją przeskoczyć, i omal nie upadł, gdy ta po prostu otworzyła się pod jego ciężarem. Przykucnął pod żywopłotem i czekał. Najwyraźniej nikt niczego nie usłyszał. Upewniwszy się, że nic się nie dzieje, powoli, zgięty wpół, zbliżył się do domu. Okrążył go i znalazł się wśród rosnących gęsto krzewów. Wokół domu panowała ciemność, nieprzycinane gałązki skutecznie zasłaniały posesję przed wzrokiem przemykających ulicą przechodniów. O tej porze wprawdzie nikogo się nie spodziewał, ale wystarczyło się schylić, by umknąć przed ewentualnymi spojrzeniami. Nawet gdyby ktoś stanął przy samym ogrodzeniu, nie powinien go dostrzec. Pochylony, mimo egipskich ciemności szybko znalazł niewielkie okienko do piwnicy. Na jego twarzy

20

RS

pojawił się pełen satysfakcji uśmiech. Nie było kraty. Wystarczyło po prostu zbić szybę. Miał nadzieję, że nikt nie usłyszy brzęku. Jęknął z bólu i zaskoczenia, gdy otrzymał cios w tył czaszki. Upadł na kolana. Próbował się odwrócić i stanąć na nogi, ale stojąca nad nim postać uniosła wysoko trzymany w obu rękach owalny przedmiot i opuściła go z całej siły na jego głowę. Upadł i nie poruszył się więcej. Mimo to postać uderzyła jeszcze kilka razy. Marta spała prawie do południa. W nocy przewracała się z boku na bok i budziła kilka razy. Koło trzeciej nad ranem wyrwał ją ze snu jakiś dźwięk. Nie potrafiła go rozpoznać. Nasłuchiwała przez chwilę, ale się nie powtórzył. Panująca cisza, zakłócana co jakiś czas szumem przejeżdżających niedaleko samochodów, uspokajała ją na tyle, że ponownie zapadała w sen. Było już dobrze po jedenastej, gdy wreszcie otworzyła oczy. Gdyby nie Tofik, pewnie spałaby dalej. Biedak siedział przy łóżku, trącał swoją panią mokrym nosem i patrzył żałośnie. Pora spaceru dawno minęła, mimo to dzielnie czekał, aż pani otworzy oczy, w końcu jednak potrzeba stała się tak pilna, że podjął próbę przypomnienia o sobie. Marta wstała, narzuciła stary szlafrok frotte i wypuściła psa na zewnątrz. Miała szczęście, że Tofik już radzi sobie jakoś z pęcherzem. Parę miesięcy temu musiała wyprowadzać go kilka razy w nocy albo rano sprzątać przedpokój. Dzięki Bogu za ten kawałek ogródka, pomyślała. Wprawdzie mieścił się w nim tylko żywopłot i skrawek trawnika, ale na potrzeby Tofika to wystarczało. Powoli zaczęła szykować późne śniadanie. Nie chciało jej się nawet ubierać. Miała wrażenie, jakby wcale nie spała. I jeszcze to... - pomyślała z niechęcią, słysząc wycie Tofika. Pewnie znowu napadł go kot sąsiadów. Pobiegła ratować psa. Ostatnim razem Gucio siedział Tofikowi na plecach i szarpał go za uszy. Ten kot to sadysta. Nie mogła zrozumieć, jak właściciele mogli tak agresywnego stwora nazwać tym imieniem. Powinni go wykastrować. Nie wykluczała, że na taki

21

RS

zabieg chętnie zrobiliby zrzutkę wszyscy okoliczni mieszkańcy mający psy. - Tofik? Tofik! - nawoływała, otulając się szczelnie szlafrokiem. Wiał zimny wiatr. Pies się nie pojawił, ale przestał wyć. Teraz tylko szczekał, co uznała za znak, że nikt go nie morduje. Szczekanie dobiegało zza domu. Poszła sprawdzić, dlaczego pies nie zareagował na jej wołanie. Tarmosił jakiś przedmiot sporych rozmiarów leżący w krzakach tuż przy żywopłocie. - Zostaw! - zawołała, podchodząc bliżej, by przyjrzeć się uważnie, co wprawia Tofika w takie zdenerwowanie. - O Matko Boska! wyszeptała przerażona, tłumiąc cisnący się na usta krzyk. Tofik ciągnął za rękaw czarnej skórzanej kurtki. Pod płotem, ukryty częściowo w krzewach, leżał mężczyzna, którego wczoraj podwiozły z Anetą do Śremu. Patrzyła oniemiała. Nie poruszał się. Leżał na boku, z twarzą zwróconą do ziemi, z rozrzuconymi ramionami. Nie reagował w żaden sposób na ataki psa. - Zostaw... - stanowczo odepchnęła zdenerwowanego Tofika i uklękła przy leżącym. Trąciła go lekko palcem raz, potem drugi. Bezskutecznie. Mężczyzna ani drgnął. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do niej, że jeśli nie bronił się przed psem, to trącanie jednym palcem niewiele pomoże. Z wysiłkiem odwróciła leżące na boku ciało na wznak. Mężczyzna nie oddychał. Szkliste oczy patrzyły w niebo. Na głowie miał ranę. Wyglądała, jakby ktoś postanowił zmiażdżyć mu czaszkę, wbijając do środka kamień. Tofik uspokoił się w końcu i siedział przy pani, spoglądając na nią. - O Matko Boska... - szepnęła do siebie. W jej ogrodzie jest trup. I to trup zamordowany. Raczej można wykluczyć sytuację, że facet wlazł do jej ogródka, żeby popełnić samobójstwo, waląc się kamieniem w łeb, a następnie pozbył się narzędzia i spokojnie ułożył w oczekiwaniu na psa, który znajdzie sztywne zwłoki. - O Matko Boska! - jęknęła po raz drugi, gdy zadała sobie pytanie, co, u diabla, ten facet robił w jej ogrodzie.

22

RS

- Dzień dobry! Omal nie zemdlała, słysząc męski głos. Zerwała się przerażona na nogi. Na ulicy stał Damian i usiłował zajrzeć do ogródka przez gęsty żywopłot. Nie miała pojęcia, co za krzewy posadził przy płocie poprzedni właściciel, ale były gęste i zielone przez cały rok, z czego teraz niezwykle się cieszyła. - Co tu robisz? - spytała ostro, podchodząc jak najbliżej ogrodzenia, by uniemożliwić natrętowi zajrzenie do środka. Miała nadzieję, że niczego nie zauważył. Na wszelki wypadek stanęła dokładnie naprzeciw niego, zasłaniając sobą widok na ogród. Szczęśliwie zwłoki autostopowicza nie leżały przy samej ścianie budynku, gdzie każdy mógłby je zobaczyć, tylko pod płotem, zasłonięte przez krzaki. Z ulicy nie powinien ich nikt zauważyć, pod warunkiem że nie będzie zapuszczał żurawia. - Przechodziłem właśnie obok i... - zaczął i urwał nieoczekiwanie. Nie miał dobrego wytłumaczenia, co robi w zaułku za jej domem. Nie miał żadnego powodu, by tu przebywać. Zwabiło go wycie psa, gdy wracał z obchodu, ale nie mógł się przecież do tego przyznać. - I co? - Marta popatrzyła czujnie na niego, odpychając nogą Tofika, który, merdając wesoło ogonem, usiłował przecisnąć się przez krzaki do samego płotu. - I zobaczyłem ciebie... - odpowiedział zmieszany. Marta wprawiała go w zakłopotanie. Nie wiedział tylko, czy to ona jest dziwna, czy on sam. - Podglądasz mnie?! - Zmrużyła podejrzliwie oczy, spoglądając zimno na intruza. - No co ty?! - oburzył się Damian. - Ja cię podglądam?! Czuł się dotknięty do żywego. To, że ją obserwował, nie znaczyło, że jest pospolitym podglądaczem! Poza tym nie mogła wiedzieć, że ją obserwował... A może... - To co tu robisz? - Nie spuszczała z niego wzroku. - Chciałem cię zaprosić na kolację. Mówiłaś, że może... może innym razem... - zająknął się.

23

RS

- Nieprawda! - odparła ostro. - Niczego takiego nie mówiłam. - No może nie dosłownie, ale jak ja to powiedziałem, to nie powiedziałaś, że nie... - Damian patrzył pod nogi, coraz bardziej zmieszany. Nie wiedział co, ale coś się stało. Marta stała przed nim z rozczochranymi włosami, w starej piżamie, która wyglądała jak worek, i patrzyła nań z wrogością, na jaką z pewnością nie zasłużył. Damianowi wydawało się, że traci poczucie własnej tożsamości. Nie był już niezależnym mężczyzną w sile wieku, tylko wystraszonym uczniem przed tablicą, wyszydzanym przez niemiłosierną nauczycielkę. - Pani Żywek! - Z domu obok dobiegło ich wołanie sąsiadki. - Nie widziała pani mojego Gucia? Gdzieś się zapodział, łobuz jeden! Słyszałam pani psa i myślałam, że może do was poszedł? - Nie ma tu żadnego kota! - odkrzyknęła. Jeszcze tego brakowało, żeby babsko przylazło teraz szukać tego głupiego kocura! Wstrętna sąsiadka musiała być w jej wieku, ale wyglądała o wiele starzej. Lat dodawały jej fałdy tłuszczu wylewające się spod zbyt dopasowanych ubrań i mocny makijaż. -A może pani sprawdzić?! - Alicja Bednarz się nie poddawała. - Przecież mówię, że nie ma! - odparła Marta tak nieprzyjemnym tonem, że sąsiadka rzuciła jej tylko dziwne spojrzenie i zatrzasnęła drzwi. - No co? - Spojrzała zaczepnie na Damiana, który przyglądał się jej z coraz większym zdziwieniem. - Mam zły dzień. Tofik! krzyknęła. Pies znowu tarmosił autostopowicza. - Wracaj tu natychmiast! Bo zaraz po ciebie pójdę! - zagroziła mu. - Może ci pomogę? - zaoferował się Damian. - Nie! - prawie krzyknęła. - Nie trzeba. Właściwie nie ma w czym pomagać. - Opanowała się, widząc zdumione spojrzenie mężczyzny. - Po prostu wywlókł coś ze śmietnika. - kłamała. - Coś... zepsutego. I nie chcę, żeby śmierdział - wybrnęła. - A ty lepiej już idź. Zimno mi. Nie chcę się przeziębić... - W porządku, ale...

24

RS

- No dobrze, umówię się z tobą. Bardzo chętnie. - Uśmiechnęła się z wysiłkiem w nadziei, że może w ten sposób pozbędzie się Damiana, a co dalej, to się pomyśli później. - Przed chwilą mówiłaś... - Zamrugał zdezorientowany rozwojem sytuacji. Miał wrażenie, że książka „Mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus", wspomagana przez poradnik Chmielewskiej „Jak wytrzymać ze współczesną kobietą", powinna być lekturą obowiązkową dla wszystkich mężczyzn chcących umówić się z Martą. - To było przed chwilą - oznajmiła stanowczo. - A teraz mówię, że chętnie się z tobą spotkam. Jakiś problem? Zmieniłeś zdanie? spytała zaczepnie, widząc, że Damian nie zamierza odejść. - Nie, skąd - zaprzeczył pośpiesznie. Czytał kiedyś, że wariatom nie należy się sprzeciwiać. - No to jesteśmy umówieni. - Uśmiechnęła się nieoczekiwanie. Zjemy coś razem w tygodniu. Dzisiaj jestem zajęta. Bardzo zajęta. Przeczesała włosy palcami, starając się wyglądać normalnie. W środku chichotała jak szalona. Jeśli Damian zaraz nie odejdzie, ona wybuchnie histerycznym śmiechem, a wtedy wszystko się wyda. - Idź już - poleciła ze zniecierpliwieniem. - Dobrze. To na razie. - Pomachał jej jeszcze ręką i odszedł, ociągając się. Marta tylko uśmiechnęła się cierpko. Czekała, aż Damian sobie pójdzie. Kiedy wreszcie skręcił w boczną uliczkę, padła na kolana i zaczęła się kołysać jak autystyczne dziecko, oplatając się ciasno ramionami. Musiała coś zrobić i to natychmiast. Tylko co? zastanawiała się gorączkowo. Nie może wezwać policji. Była karana, i to za usiłowanie zabójstwa. Nie pójdzie do więzienia. Co to, to nie! Nie po tym wszystkim, co przeżyła. Ale w jej ogrodzie leży trup, którego wczoraj wiozła samochodem. To znaczy, jak go wiozła, to jeszcze żył. Skąd miała wiedzieć, że następnego dnia będzie użyźniał jej trawnik? Zachichotała histerycznie. W dodatku,

25

RS

mając pod nogami sztywniaka, umówiła się na randkę z facetem, który uważa ją za kompletną wariatkę. Nie może wykluczyć sytuacji, że sama zabiła tego autostopowicza. Kiedy walczyła z mężem, też nie miała pojęcia, że kilka razy dziabnęła go nożem. Straciła panowanie nad sobą. Może teraz też? Ale coś by chyba pamiętała? Tak zupełnie nic? To chyba niemożliwe. W końcu to nie ona dostała w głowę! - Okej, wszystko będzie dobrze - szepnęła do siebie. - Nie myśl o tym, co się stało, tylko o tym, co trzeba zrobić. Opanowała się z trudem. Wiedziała już, czego nie może zrobić. Nie może iść na policję, nie może nikomu o tym powiedzieć, nie może nikogo poprosić o pomoc. Nie miała natomiast pojęcia, co może i co powinna. Właściwie wiedziała, co powinna, ale tego nie zamierzała uczynić. Policja odpada, i to zdecydowanie. Z gorączkowych rozmyślań wyrwał ją dźwięk telefonu dobiegający z domu. Wepchnęła z wysiłkiem zwłoki głębiej w żywopłot. Sprawdziwszy, czy za bardzo nie wystają, chwyciła pod pachę psa i pobiegła do domu. - Halo? - Cześć, Aneta z tej strony. Nie uwierzysz, co się stało... Marta parsknęła nieopanowanym śmiechem. - Przepraszam. To przez Tofika. - Starała się opanować. Ona nie uwierzy? W tej chwili uwierzy we wszystko. - Więc co się stało? spytała z powagą w głosie. - Dobrze się czujesz? - zaniepokoiła się Aneta. - Doskonale - oznajmiła zdecydowanie Marta. - To co mi chciałaś powiedzieć? - Wyobraź sobie, że sąsiadom rura pękła. Mam kompletnie zalane mieszkanie. Jest w tragicznym stanie ... - Aneta była załamana. - Bez generalnego remontu się nie obędzie. Na szczęście byłam ubezpieczona.

26

RS

- Naprawdę? - Marta ponownie parsknęła śmiechem. Oparła się o ścianę i ocierała łzy rozbawienia płynące jej po twarzy. - Co się z tobą dzieje? - z niesmakiem w głosie zapytała Aneta. Mam zrujnowane mieszkanie, a ciebie to bawi? Niezła przyjaciółka... - Sorry, to... - Marta starała się powstrzymać kolejny wybuch śmiechu ... - to ze szczęścia... - Że zalało mi mieszkanie? - Nie. Umówiłam się na randkę... - No tak. Wszystko jasne. Gdybym po takiej długiej abstynencji zdecydowała się na randkę, też by mi odbiło - skwitowała kwaśno Aneta. Znając przekonania Marty, nie uwierzyła w ani jedno jej słowo. - Mów, co chciałaś? - Marta uznała, że czas zakończyć rozmowę. Przecież musi się umyć, ubrać, zjeść śniadanie, nakarmić psa, pozbyć się zwłok... - No właśnie mówię! - oznajmiła z urazą w głosie Aneta. - Nie mam gdzie się podziać! Myślałam, że zamieszkam u ciebie, dopóki nie doprowadzę mieszkania do stanu używalności. - Absolutnie wykluczone. - Jak to? - Aneta była zaskoczona. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. - Dlaczego? - To niedobry pomysł. Nie jestem przyzwyczajona do mieszkania z kimś... - wymyśliła Marta na poczekaniu. - Słuchaj, ja naprawdę nie mam gdzie się podziać. Nie stać mnie na hotel - powiedziała płaczliwie. - To przez tego autostopowicza? dodała. - Co wiesz o autostopowiczu? - spytała podejrzliwie Marta. - Nic nie wiem. - Zdziwienie koleżanki było niemal namacalne. Chodzi mi o to, że jesteś na mnie zła, że go wczoraj zabrałyśmy... Ale on naprawdę moim zdaniem nie stanowił żadnego zagrożenia...

27

RS

- Nie jestem zła. - Marcie właśnie przyszło do głowy, że zaistniała sytuacja to wina Anety, ale nie może jej tego powiedzieć. Zresztą, co miałaby powiedzieć? „Przez ciebie mam trupa w ogrodzie"? - To mogę przyjechać? - spytała błagalnie Aneta. - Możesz - odparła z ciężkim westchnieniem Marta. Nie miała żadnego racjonalnego powodu, by odmówić. - Ale nie teraz. Daj mi godzinę. - Jasne, jeszcze muszę się spakować. - Aneta odetchnęła z ulgą. A mogłabyś po mnie podjechać? Pamiętasz, że mam uszkodzone auto... - Nie mogę wychodzić z domu. Weź taksówkę - oznajmiła Marta i rozłączyła się. Aneta spojrzała zszokowana na telefon. Przyjaciółka nigdy się tak dziwnie nie zachowywała; i co to znaczy, że nie może wychodzić z domu? Marta odłożyła słuchawkę i zaczęła nerwowo obgryzać paznokcie. Jeśli zaraz czegoś nie zrobi, to wpadnie w histerię, a wtedy Aneta znajdzie ją w stanie amoku. I z trupem w piwnicy. I to ze znajomym trupem. Gdyby to był chociaż ktoś obcy, ale tak? Co może sobie pomyśleć? Ze tak się wkurzyła z powodu niechcianego pasażera, że go zatłukła?! Nie ma wyjścia, musi ukryć zwłoki, dopóki czegoś nie wymyśli. Byle szybko, zanim przyjaciółka się o nie potknie. Tylko gdzie?! - zastanawiała się. Najlepsza byłaby duża zamrażarka, ale takiej nie ma. Dysponuje tylko zwykłą lodówką z małym zamrażalnikiem; musiałaby więc poćwiartować ciało. Nigdy w życiu! Odrażające! Nawet kurczaka kupowała w kawałkach, bo ją mierziła sama myśl o porcjowaniu. Zatem w nocy będzie musiała zakopać trupa. Nie ma wyjścia. Tylko co zrobić teraz? Facet nie może przecież leżeć w krzakach. Może by i dotrwał nienaruszony do nocy, ale ten jej pies-zdrajca, jak tylko wybiegnie na dwór, znów zacznie go tarmosić i ściągnie wszystkich sąsiadów. Jednego już ściągnął - spojrzała z niechęcią na Tofika. Bo co właściwie robił tu Damian? Zauważyła, że kręcił się koło jej domu zdecydowanie za

28

RS

często. Jakby się tak zastanowić, to nawet codziennie. Nie uważała się za brzydactwo, ale za piękność też nie. Na pewno nie kręci się tu z jej powodu. A może?... Nie, zdecydowała po chwili. Przecież mieszka obok. Musi przejść koło jej domu, żeby skręcić do siebie. Więc Damian odpada. Podejrzewała, że zwabiło go tutaj wycie psa. Raczej wątpliwe, żeby przypadkiem przechodził właśnie tędy. Co miałby tu robić? Chyba że to on zabił... Nie, odrzuciła szybko tę myśl. Po co miałby to robić? I po co miałby przychodzić tam w ciągu dnia? Sprawdzić, czy zwłoki sobie nie poszły? Nie, to zdecydowanie wina psa, uznała i spojrzała na niego z nagłą urazą. - Nie mogłeś alarmować, jak tu właził? Tylko dopiero jak leży? Co z ciebie za pies? - Biedak nastawiał uszy, zaglądając swojej pani w oczy. Jak zawsze nie miał pojęcia, o co chodzi. Marta też nie miała pojęcia, o co chodzi. Po co facet się pchał do jej domu? I kto go zabił? Jeśli ona sama, to się tylko broniła. Po chwili zastanowienia doszła do wniosku, że ten wariant zdecydowanie odpada. Gdyby doszło do walki, miałaby ślady na ciele i ubraniu. Niemożliwe przecież, żeby tak po prostu zabiła faceta, wróciła do domu, umyła się i położyła spokojnie spać. Takiego zachowania nawet amnezja pourazowa nie tłumaczy. Wariant samoobrony odpada, więc to nie ona zabiła. Morderstwa z zimną krwią postanowiła nie brać w ogóle pod uwagę. Uznała, że nie jest do tego zdolna. Z kolei tezy, że jest wariatką i lata z kamieniem bądź innym narzędziem zbrodni po ogrodzie, wolała nie rozważać. Wariant kolejny: zabił ktoś inny. Ale kto i dlaczego? Nie dość, że ten oprych wlazł do jej ogrodu nie wiadomo po co, to jeszcze ktoś inny miałby iść za nim, żeby go zabić. Czy to znaczy, że w nocy pod jej domem łaziło dwóch obcych mężczyzn?! I jej pies smacznie wtedy chrapał? Nie mogło to się stać chociaż ze dwa domy wcześniej? Na razie postanowiła pozostawić ten problem.

29

RS

Właściwie nie interesowało jej już ani kto, ani dlaczego. Interesowało ją tylko jedno: Co zrobić teraz? Marta postanowiła, że na razie przeniesie trupa do piwnicy, a w nocy zakopie go w ogrodzie. Musi tylko sprawdzić, którego miejsca nie widać z ulicy. Nie chciałaby później nikomu się tłumaczyć z nocnych wykopów. Na zegarze była już prawie dwunasta. Za chwilę będzie tu Aneta. Marta wybiegła na dwór. Tofika zostawiła w domu, tylko by jej przeszkadzał. Rozejrzała się, ale nikogo z sąsiadów nie zauważyła. Chodnik był pusty. Niedziela, pora obiadowa, ma szanse, że nikt jej nie zobaczy. Skręciła za dom i po kilku krokach znalazła się przy żywopłocie. Chwyciła trupa za ręce i zaczęła ciągnąć. Jęknęła z wysiłku, bo facet był ciężki jak wszyscy diabli. W dodatku cały czas się na nią gapił! I ta dziura w głowie... Fuj...! Z obrzydzeniem puściła go i pobiegła do domu. Nie zwracając uwagi na podskakującego psa, wpadła do kuchni, wysunęła szufladę i zaczęła gorączkowo ją przetrząsać. - Pasuje jak ulał - mruknęła, z zadowoleniem spoglądając na swoje dzieło. Starannie zawinięta w czarny worek na śmieci głowa mężczyzny sprawiała nieco upiorne wrażenie, ale wyglądała zdecydowanie lepiej niż wyłupiaste oczy, wpatrujące się w nią oskarżycielsko. Zapierając się mocno stopami w ziemię, szarpnęła ciało. Udało jej się pokonać zaledwie kilka metrów, gdy poczuła, że traci siły, a kręgosłup wydał z siebie dźwięk przypominający chrupnięcie. Facet ważył z dziewięćdziesiąt kilogramów. Nie miała szans dowlec go do wejścia i wtargać po schodach, zwłaszcza że musiała zrobić to szybko, by nikt jej nie dostrzegł, następnie przeciągnąć zwłoki przez pół domu, a potem po schodach w dół do piwnicy. I jeszcze droga powrotna. W nocy przecież będzie musiała go stamtąd zabrać. Nie może trzymać go tam w nieskończoność. Nie miała pojęcia, kiedy trup zacznie śmierdzieć, ale wiedziała, że to tylko kwestia czasu. Pamiętała, jak się jej mięso zaśmiardło, kiedy zapomniała schować je

30

RS

do lodówki. Trzeba się dowiedzieć, ile mam czasu, pomyślała z niepokojem. Jak wytłumaczy Anecie, że ten smród to nic takiego? Będzie jej wmawiać, że nic nie czuje? Nierealne. Aneta uczy biologii i może rozpoznać zapach zwłok. Marta czytała, że gnijące zwłoki wydzielają bardzo specyficzny zapach, który trudno pomylić z czymkolwiek innym. Miała nadzieję, że znajdzie potrzebne informacje w Internecie. - Ty pieprzony debilu! - zaklęła. - Musiałeś dać się zabić akurat tutaj ? Opadła na kolana przy nieboszczyku i zastanawiała się gorączkowo nad umieszczeniem go w garażu. Po chwili namysłu odrzuciła jednak ten pomysł. Za blisko okien wścibskiej sąsiadki od Gucia. Wyglądało na to, że nie ma innego wyjścia. Musi zabrać faceta do domu. Jej wzrok padł nagle na okienko piwniczne. Poczuła się jak Leonardo da Vinci rysujący machiny latające, gdy olśniło ją rozwiązanie kwestii transportu zwłok. Po co ma je wlec przez dom i po schodach? Wrzuci trupa po prostu do piwnicy przez okno i już. Wówczas zostanie jej tylko problem wyciągnięcia zwłok na dwór, ale to i tak zaoszczędzi jej czasu przynajmniej w tym momencie. Obawiała się, że lada moment może pojawić się Aneta. A co będzie potem, to się pomyśli. Przyjdzie na to czas, będzie rada, pomyślała. Pognała do domu, gdyż okno piwniczne otwierało się od wewnątrz. Zbiegła po schodach, potykając się o szlafrok, który się rozwiązał; paski plątały się jej między nogami. Otworzyła okienko i ruszyła z powrotem na górę. Ostatkiem sił dowlokła oporne zwłoki do okienka i zaczęła wpychać. Mężczyzna był większy, niż myślała. Za nic nie chciał przejść przez wąski otwór. Zaczęła wpychać ciało głową w dół, ale zaklinowało się w ramionach. Usiadła przy stopach i pociągnęła je mocno na siebie. Wypadło z powrotem na trawę. Dysząc ciężko, odgięła ręce nieboszczyka nad głowę i w takiej pozycji zaczęła

31

RS

ponownie wpychać przez okno. Weszły tylko ręce i głowa, ale to wystarczyło. Wbiegła ponownie do piwnicy. Chwyciła sterczące dłonie i zaczęła ciągnąć, zapierając się stopą o ścianę. Szło dużo łatwiej, ale do czasu: ciało zaklinowało się ponownie. Klnąc na czym świat stoi, popędziła na dwór. Rozejrzała się wokół, sprawdzając, czy sytuacja się nie zmieniła i nie pojawili się jacyś gapie. Stanęła okrakiem nad zwłokami, tyłem do domu, i zaczęła ciągnąć. Autostopowicz w końcu drgnął i przesunął się kilka centymetrów. Charcząc z wysiłku, przepchnęła tą metodą jeszcze kilka centymetrów opornego cielska, po czym pozostałą część mocno dopchnęła nogą. Po chwili usłyszała głuche łupnięcie o posadzkę. - O kurde! - sapnęła. - Żeby tylko nic mu się nie stało. - Parsknęła śmiechem, gdy dotarła do niej absurdalność troski. Nieboszczykowi przecież nic już nie mogło się stać. W takim stanie, na kolanach przy okienku piwnicznym, w rozchełstanym szlafroku, ze zmierzwionymi włosami i w świetnym humorze zastała ją Aneta. - Co robisz? - spytała podejrzliwie. - Nic. - Marta się zaczerwieniła. Była tak zajęta, że nie usłyszała podjeżdżającej taksówki. - Myślałam, że ten głupi kot tu wlazł. Ale wydawało mi się. - Z całą godnością, na jaką ją było stać, wstała i zaczęła wycierać spodnie od piżamy. Rozmazała tylko mokre plamy, więc machnęła lekceważąco ręką. - Wołałam cię - powiedziała Aneta, przyglądając się jej dziwnym wzrokiem. Marta przedstawiała osobliwy widok. Zgrzana, zaczerwieniona, rozczochrana, w starym rozchełstanym szlafroku. -Nie słyszałam... - Wzruszyła ramionami, zastanawiając się jednocześnie, czy Aneta mogła coś widzieć. Doszła do wniosku, że jednak nie. W przeciwnym wypadku zapytałaby ją, co wepchnęła do środka. - Pomóc ci z bagażem? - spytała uprzejmie, starając się odwrócić jej uwagę od siebie i swoich poczynań.

32

RS

- Dzięki, poradzę sobie. Lepiej idź, zanim się przeziębisz. - Aneta patrzyła na nią ze zmarszczonymi brwiami. - A wiesz, że masz rację? - Marta w tym całym zamieszaniu nie zwróciła uwagi na swój negliż. Była spocona i zdyszana. Biegała w takim stanie na zimnie. Mogła dostać zapalenia oskrzeli albo jeszcze gorzej. - Pójdę już - powiedziała i spacerowym krokiem ruszyła do domu. Aneta odprowadziła ją wzrokiem. Znały się wprawdzie zaledwie dwa lata, ale to dość czasu, żeby kogoś poznać. Przynajmniej do tej pory żyła w takim naiwnym przekonaniu. Teraz jednak nic nie rozumiała. Miała nadzieję, że to tylko przesilenie wiosenne i Marta wkrótce wróci do równowagi. Marta tymczasem, jak tylko weszła do domu, rzuciła się pędem do piwnicy, zbiegła jak szalona po schodach, przeskakując po dwa stopnie na raz. Autostopowicz leżał pod ścianą, tam gdzie upadł. Nie miała już siły ciągać go po piwnicy, więc zarzuciła na niego stary dywan, który został po poprzednich właścicielach, a na wierzch jakieś worki i kartony. I tak w nocy będzie go stąd zabierać, więc równie dobrze może leżeć tutaj. Po chwili zastanowienia zdecydowała się zostawić okno otwarte. Lepiej, żeby w piwnicy było zimno. Zwłoki nie lubią ciepła. Nie chciała, żeby Aneta coś wyczuła. Nie wiedziała, jak szybko nastąpi rozkład, ale im później, tym lepiej. Do tego czasu nieboszczyk musi stąd zniknąć. Musiała stłumić histeryczny śmiech, który znów w niej narastał. Potarła mocno twarz rękoma i wybiegła na górę. W przedpokoju natknęła się na Anetę stojącą wśród walizek i pudeł. Patrzyła z niedowierzaniem na czerwoną i spoconą przyjaciółkę. - Co tam robiłaś? Chyba nie szykujesz mi lokum w piwnicy? - Nie, piwnica już ma lokatora - prychnęła Marta. Wysiłkiem woli powstrzymała się przed ponownym wybuchem śmiechu. Ostatkiem rozsądku, jaki jeszcze w niej tkwił, zdawała sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie znajduje się w szoku i stąd właśnie te irracjonalne reakcje. - Szczura - wyjaśniła wstrząśniętej jej zachowaniem

33

RS

Anecie. - Chyba widziałam tam szczura. To było straszne podsumowała dramatycznie, starając się przybrać odpowiedni wyraz twarzy. - Chodź, pokażę ci pokój. Zrezygnowała z dalszych prób odzyskania normalnego wyrazu twarzy. Postanowiła na razie nie podejmować dalszych prób wyjaśnień. Czuła bowiem, że pogrąża się coraz bardziej. Poszła przodem, niosąc część bagażu przyjaciółki. Aneta podążyła za nią w milczeniu. Weszły do niewielkiego pokoju, w którym stał zwykły segment, rozkładana kanapa, ława i dwa fotele. Marta sama odmalowała ściany, które miały teraz przyjemną ciepłą barwę kawy latte. - Nic więcej nie mogę ci zaoferować. - Opanowała się w końcu i zaczęła normalnie funkcjonować, przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe w zaistniałych okolicznościach. - Słuchaj, Marta, jak naprawdę nie chcesz, to coś wymyślę... Aneta czuła się niepewnie. Huśtawka nastrojów, której właśnie była świadkiem, kazała jej zwątpić w poczytalność przyjaciółki. Może to, o czym Marta jej nie mówi, to nie jest żadna trauma związana z napaścią, tylko pobyt w szpitalu psychiatrycznym ? - Zostań. - Marta nie dziwiła się jej wątpliwościom. Gdyby zobaczyła samą siebie w takim stanie, wiałaby, gdzie kauczuk rośnie. - Sorry za moje zachowanie. Wiesz, zbliża mi się okres. I naprawdę umówiłam się na randkę. To chyba szok. - Uśmiechnęła się nieśmiało. - Facet! - Aneta się rozpromieniła. - Wiedziałam! Mów, kto to taki.... - Ten spod kina. - Marta miała nadzieję, że to nędzne wytłumaczenie wystarczy, by Aneta przestała się zastanawiać, jaki to demon opętał jej przyjaciółkę. Wyglądało na to, że tak. - Cieszę się. - Aneta uściskała serdecznie Martę. - Powinnaś już dawno wyjść z tej pustelni. Kiedy się spotkacie?

34

RS

- Jeszcze nie wiem. Zdzwonimy się. Pewnie w przyszłym tygodniu. Zobaczymy jeszcze. Wiesz, bo ja dzisiaj późno wstałam, muszę się doprowadzić do ładu. Rozpakuj się, rozgość... Aneta rzuciła walizkę na łóżko. - Zobaczysz, nawet nie zauważysz, że tu jestem. Marta wzięła szybki prysznic i zeszła do kuchni. Nie miała zamiaru zostawiać Anety samej. Nie daj Boże będzie chciała coś zanieść do piwnicy. Musi mieć na nią oko. Teraz, gdy minął już pierwszy szok, czuła się wykończona. Najchętniej zagrzebałaby się w pościeli i udawała, że nic się nie wydarzyło. Nie mogła jednak ignorować faktów. Wiedziała, że najrozsądniejszym wyjściem byłoby zawiadomienie policji. Powinna była zrobić to od razu. Teraz na ciele autostopowicza znajdują się jej odciski, a jego odciski są w jej samochodzie. Ukryła zwłoki, niewinny człowiek tak nie postępuje. Miała za sobą wyrok za usiłowanie zabójstwa w stanie silnego wzburzenia, jak orzekł sąd. Co powie prokurator? Oskarży ją o profanację zwłok? To oczywiste. Uzna, że znów jej odbiło i tyle. Nawet nie zadadzą sobie trudu poszukania innego sprawcy. Nie, nie było innego wyjścia. Musiała uporać się z tym sama. Pokroiła pośpiesznie pierś z kurczaka w kostkę i wstawiła ryż. Musi się opanować i dotrwać do nocy. Jak Aneta pójdzie spać... - Co robisz? - Aneta już się rozpakowała i przyszła do kuchni. - Curry. Miałam zamiar zrobić śniadanie, ale właściwie jest już po dwunastej. Pora obiadowa. - Włączyła gaz. - Co z tym mieszkaniem? - spytała. Dopiero teraz do niej dotarło, co tak naprawdę spotkało przyjaciółkę. - Właśnie. - Aneta usiadła przy stole. - Katastrofa! Wczoraj wyłączyli wodę. Awaria była, a sąsiedzi balowali na weselu. I przed wyjściem z domu nie sprawdzili kurków. Woda lała się całą noc. Oni też mieli potop, tyle dobrego. - Była tak wściekła, że ani odrobinę nie współczuła sąsiadom. - A mnie odpadły tapety, na suficie mam purchawy... farba się łuszczy, zresztą, co ci będę mówić... - Wzruszyła z niechęcią ramionami. - Jeszcze nie spłaciłam

35

RS

kredytu, który wzięłam na remont mieszkania w ubiegłym roku. I teraz co? Mam brać kolejny? - Nie masz ubezpieczenia? - Mam. Ale nie jestem tak naiwna, by wierzyć, że dostanę tyle, żeby na wszystko starczyło. Jutro będę szukać firmy remontowej. Nie mam pojęcia, jak długo to potrwa. - Spokojnie. Możesz zostać, jak długo będziesz chciała zaproponowała wspaniałomyślnie Marta. Ze zwłokami musi uporać się natychmiast, a skoro nie ma szans, żeby Aneta natychmiast zniknęła, równie dobrze może wprowadzić się na stałe. Jej obecność w niczym nie będzie przeszkadzała za kilka dni. Przeszkadza teraz, ale trudno. - Ale zastanawia mnie jedna rzecz... -Tak? - Jak to się stało, że zalewało ci mieszkanie przez całą noc, a ty nic nie zauważyłaś... Zalewało cię wybiórczo? Sypialni nie? - Nie było mnie w domu - mruknęła zażenowana Aneta. Wiedziała, że Marta i tak się domyśli. - Ach tak... - Marta spojrzała na nią pytająco. Na ogół szanowała prywatność innych, ale sytuacja była raczej szczególna. Chciała wiedzieć. - Byłam u Tomka - wyznała Aneta. - Wiesz, którego...- dodała, widząc niedowierzające spojrzenie przyjaciółki. - Ach tak... - Jednak była zaskoczona. Tomek uczył matematyki w ich szkole. Wiedziała, że spotkali się kilka razy, ale Aneta nie mówiła, że to coś poważnego. - Dlaczego nie zatrzymasz się u niego? - Zwariowałaś? - W głosie Anety zabrzmiał niesmak. - Nie jestem gotowa na poważny związek. Poza tym, jak się zdecydujemy razem zamieszkać, to dlatego, że będzie mnie o to błagał na kolanach, a nie z powodu sytuacji awaryjnej. Marta przewróciła tylko oczami. Nie wyobrażała sobie Tomasza, który jej zdaniem wyglądał jak sowa - z wiecznie nastroszonymi

36

RS

włosami, ogromnymi okularami, wąskimi ustami i garbatym nosem - klęczącego przed kimkolwiek. Miłość jest ślepa, uznała. - Cieszę się, że rozumiesz, bo mam małą prośbę. - Aneta uśmiechnęła się do Marty. - Nie mam mieszkania, ale mam życie prywatne. Czy nie będzie ci przeszkadzało, jakby on wpadł do mnie od czasu do czasu? Marta zastanawiała się przez chwilę. Nie może powiedzieć nie, bo będzie musiała uzasadnić odmowę. Niby czym? Ze jeden mężczyzna w tym domu wystarczy? - Nie ma sprawy - oświadczyła. Tomek przyjdzie, jak już będzie po kłopocie, uznała. Nie zrobi jej zatem różnicy, czy będzie gościć jedną osobę, czy dwie. - Wspaniale. - Aneta odetchnęła z ulgą. - Więc nie masz nic przeciwko, że wpadnie dzisiaj wieczorem? - Dzisiaj? - Marta omal nie krzyknęła. Czuła, jak panika wysysa jej powietrze z płuc. - Jasne, że nie. Po kolacji Aneta i Tomek poszli do pokoju gościnnego i Marta mogła w spokoju zająć się własną sprawą. Nie miała pojęcia, w jakim stanie są spoczywające w piwnicy zwłoki. Zeszła ostrożnie po schodach. Czuła, jak włoski na rękach podnoszą się, naelektryzowane. Serce łomotało jej w piersi. Sama nie była pewna, co jest przyczyną zdenerwowania. Trup, czekająca ją żmudna praca czy świadkowie nad nią, którzy mogą ją w każdej chwili przyłapać. Ciało leżało tam, gdzie je zostawiła. Twarzy zakrytej czarnym workiem na szczęście nie widziała, ale ręce były bardzo blade. Powiedziałaby, że trupio blade, ale ktoś mógłby to uznać za niesmaczny żart. Postanowiła, że rozwiąże problem dzisiejszej nocy, z całkowitym spokojem, a jutro po prostu pójdzie do pracy, jakby nigdy nic. Zapomni o tym strasznym wydarzeniu. Wypchnie je z pamięci na zawsze. Poradziła sobie z małżeństwem, poradzi i z tym. Na zawsze tu zostanę - nagłe dotarła do niej brutalna prawda. Z trupem w ogrodzie. Nie będzie mogła sprzedać domu. Bo gdyby komuś zachciało się posadzić drzewko w miejscu, gdzie zakopała

37

RS

zwłoki? Wolała sobie tego nie wyobrażać. Wzięła łopatę i po cichu wyszła na dwór. Zabrała tylko ze sobą Tońka. Pies drapałby w drzwi, gdyby go zostawiła. A to mogłoby wywabić Anetę i jej przyjaciela z pokoju. Dorocie nie udało się dostać do domu Marty, co tylko upewniło ją w przekonaniu, że właściwie wytypowała podejrzaną. Po co normalnej kobiecie podwójne zamki w drzwiach. I to w drzwiach anty włamaniowych! Przekonana o słuszności swoich racji od kilku godzin nie opuszczała posterunku przy oknie na wynajmowanym poddaszu. Tkwiła uparcie z lornetką przy oczach, nie zważając na zmęczenie, bolący kręgosłup i piekące oczy. - Damian! - pisnęła naraz podekscytowana, odrywając go od książki. - Patrz. Coś się dzieje! A nie mówiłam? - piszczała. - Pokaż! - Zabrał jej lornetkę... - Nic takiego - powiedział po chwili. - Przecież to tylko pies. - Ale ona szła za dom i coś niosła! - upierała się dziewczyna. Mówię ci! Idź i sprawdź. Proszę cię! Westchnął ciężko. Wiedział, że Dorota nie odpuści. Z niechęcią wciągnął buty i zarzucił na ramiona kurtkę. - Tylko nie wypadnij przez to okno - mruknął na odchodnym. Różnili się jak dzień i noc. Dorota była niecierpliwa, a słowo „zaraz" w jej słowniku nie funkcjonowało. On sam był spokojny, można rzec, że nawet flegmatyczny. Rzadko okazywał emocje skrywane pod maską opanowania. Zanim skończy się to prywatne dochodzenie, będę mógł startować w maratonach, pomyślał, wybiegając na ulicę. Marta wybrała starannie miejsce z tej strony domu, gdzie rosło spore drzewo, a żywopłot miał półtora metra wysokości. Latarnia uliczna nie rozświetlała tutaj mroku. Właśnie miała wbić łopatę w ziemię, gdy rozległ się tupot stóp, a Tofik zaczął radośnie szczekać. Widząc wirujący ogon, domyśliła się, że pies wyczuł Damiana, który pewnie wybrał się na spacer. Tofik reagował w ten sposób tylko na nią i na Gruszyńskiego. Anetę też lubił, ale jakoś

38

RS

spokojniej, zresztą to nie mogła być przyjaciółka. Ta była zaabsorbowana swoim chłopakiem i nie miała powodu, by wyjść na dwór. W nadziei, że uda jej się uniknąć spotkania z Damianem, Marta przypadła do ziemi i wstrzymała oddech. Postanowiła udawać, że jej tu nie ma. Usłyszała tupot stóp. Miała wrażenie, że biegnący na chwilę zwolnił przy jej posesji. Po chwili jej uszu dobiegł dźwięk oddalających się kroków, a pies się uspokoił. Wstała ostrożnie i starając się opanować wzburzony oddech, wbiła łopatę w ziemię. Ostrze zagłębiło się może na dwa centymetry i utknęło. Zaklęła pod nosem i spróbowała ponownie. To samo. Spróbowała kilkanaście centymetrów dalej, ale efekt był dokładnie taki sam, czyli żaden. Kilkakrotnie, sapiąc z wysiłku, z całej siły uderzała łopatą. Na próżno. Oparła się na trzonku, dysząc ciężko z wysiłku i z rozpaczy. Miała wrażenie, że za chwilę wybuchnie płaczem. Ziemia była zamarznięta. Nie da rady wykopać nawet dołka, nie mówiąc o głębokim dole. Nie pomyślała wcześniej, że odwilż jeszcze nie nadeszła. Załamana powlokła się do domu. Zachowała dość instynktu samozachowawczego, by najpierw ostrożnie zerknąć i upewnić się, że droga wolna, mimo że czuła ogarniające ją wewnętrzne drżenie. Zrzuciła szybko kurtkę i buty, po czym zaniosła zbędną łopatę do piwnicy. Lepiej, żeby nikt jej nie przyłapał z narzędziem ogrodniczym w ręku, bo wywołałoby to lawinę pytań związanych głównie ze stanem jej umysłu. Usiadła na moment na schodach i ukryła twarz w rękach. Co zrobić z trupem? Niedługo zacznie się rozkładać. Nie kupi przecież zamrażarki... Podnosiła się właśnie, gdy usłyszała głosy Anety i Tomka. Chętnie zostałaby na dole jak najdłużej, ale Tofik skomlał przy drzwiach wiodących do piwnicy. Nie mogła ryzykować, że któreś z nich zechce sprawdzić, co tak poruszyło psiaka. Wybiegła pośpiesznie do przedpokoju, zamykając za sobą starannie drzwi. Aneta zarumieniła się lekko na widok koleżanki.

39

RS

- Tomek właśnie wychodzi. - Aha. To do zobaczenia w pracy. - Marta uśmiechnęła się z wysiłkiem, oparta o drzwi do piwnicy. - Co tam robiłaś? - zainteresowała się Aneta. - Nic takiego. - Wykonała bagatelizujący gest dłonią... - Ten szczur... - Szczur? - Tomek zmarszczył brwi. - Może zajrzę tam i ... - Nie! - zaprotestowała gwałtownie. Widząc, że oboje spojrzeli na nią zaskoczeni, dodała: - Założyłam łapkę, rozsypałam trutkę, co więcej można zrobić... Nie chcę, żeby ktoś się tam kręcił. Jeszcze Tofik tam wbiegnie... - Jak sobie życzysz. Ale jakby co, to wiesz... - Tomek uznał rozumowanie Marty za słuszne. - Jasne. Zgłoszę się - powiedziała, nie odrywając się od klamki nawet na moment. - Co się z tobą dzieje? - spytała Aneta, gdy tylko Tomek wyszedł. - Po co masz się sama męczyć z tym szczurem? Tomek... - To mój szczur - powiadomiła ją sucho Marta i nie oglądając się za siebie, poszła prosto do salonu. Usiadła przy biurku i włączyła komputer. Nie przychodziło jej do głowy żadne sensowne rozwiązanie problemu zwłok. Postanowiła poszukać czegoś w Internecie. Skoro można tam znaleźć przepis na bombę, to na pozbycie się zwłok z pewnością też. Wyświetliła się strona Google. Po krótkim zastanowieniu wpisała: kryminalistyka zwłoki. Nie mogła przecież zadać pytania, jak ukryć trupa. Może ktoś to monitoruje? Wpisując hasło „kryminalistyka", może udawać studenta... Nie tak źle, uznała, gdy wyświetliła się lista znalezionych pozycji. Tylko 7630. Zaczęła je przeglądać kolejno. - Prawno-kryminalistyczne aspekty identyfikacji... występowanie trudności w sferze identyfikacji... odpada... - czytała kolejno linki do hasła. - Ekspertyzy antropologiczne, identyfikacja osób i NN zwłok, progresja wiekowa, badania

40

RS

antropologiczne, antropologia, ekspertyzy kryminalistyczne... Do kitu - zirytowała się. Internet jest stanowczo przereklamowany. - O, może tutaj... - ucieszyła się, gdy wpadło jej w oko hasło „Kryminalistyka. Medycyna sądowa". - Medycyna sądowa jest nauką stosowaną... To mnie nie obchodzi. Zobaczmy dalej. Przewinęła tekst. - Śmierć całkowita i nieodwracalna... To już wiem - podsumowała kwaśno. - Dalej... - Przewijała stronę, szukając czegoś, co mogłoby mieć znaczenie w zaistniałej sytuacji. - Plamy opadowe. Stężenie... Cholera! - Uderzyła otwartą dłonią w klawiaturę zdenerwowana, że nie może znaleźć nic przydatnego. A może źle szukam? Potarła czoło. Zastanówmy się, co mnie interesuje na początek. Może rozkład zwłok? To jest to. Podniesiona na duchu wrzuciła kolejne hasło. - Google: rozkład zwłok - mruczała cicho pod nosem. Znaleziono 42 500 pozycji dla zapytania „rozkład zwłok". Żeby tylko coś tu było. Z uwagą przeglądała kolejne linki. - Aha, jest! - Z trudem powstrzymała triumfalny okrzyk w obawie, że zwabi koleżankę. Rozkład zaczyna się w momencie, gdy dolne partie brzucha przybierają kolor zielonkawy, do czego dochodzi od 24 do 36 godzin po zgonie. Zabarwienie jest intensywniejsze po prawej stronie. Następnie zielona staje się głowa, szyja i barki. Po tym następuje nagromadzenie gazów w tkankach miękkich twarzy i wystąpienie smug dyfuzyjnych, spowodowanych zabarwieniem skóry wzdłuż naczyń krwionośnych. Kolejny etap to rozdęcie całego ciała (60 do 72 h), pojawienie się pęcherzy, a następnie ześlizgiwanie się naskórka i włosów oraz wyciekanie płynu gnilnego (ocieklin gnilnych) z jamy ustnej i nozdrzy. - Fuj, co za obrzydlistwo. Odchyliła się lekko w fotelu i zaczęła na palcach obliczać, ile godzin może sobie liczyć jej autostopowicz. Po krótkiej analizie

41

RS

doszła do wniosku, że jest spora szansa, że zwłoki mają już co najmniej 18 lub 20 godzin za sobą. Nie miała pojęcia, czy brzuch robi się zielonkawy. Niby jak miała to sprawdzić? Rozebrać trupa? I co to znaczy: dolne partie brzucha? Ma mu zdjąć bieliznę czy jak? Uznała, że tę kwestię będzie lepiej pozostawić bez odpowiedzi. Wystarczy, że przyjmie założenia ogólne, ustalając pewne ramy czasowe. Skoro autor artykułu pisze, że denat zielenieje w czasie od 24 do 36 godzin, to znaczy, że on też dokładnie nie wie. Trzeba założyć, że najpóźniej jutro wieczorem trzeba załatwić problem trupa, zanim ten stanie się jeszcze bardziej problematyczny, na przykład zacznie wyciekać. Na razie musi wystarczyć niska temperatura. Powinna choć trochę opóźnić rozkład. Mogłaby zapytać się Anety. W końcu nauczyciele biologii powinni wiedzieć takie rzeczy. Ale w jaki sposób miałaby uzasadnić to pytanie? Odpada. Z niechęcią zerknęła na zegarek. Dochodziła pierwsza. Pora spać. O ósmej musi być w pracy. Nie miała już siły ani myśleć, ani się denerwować. Litery rozpływały jej się przed oczami. Po prostu położyła się do łóżka, nie zawracając sobie głowy prysznicem. - Zgasło światło - poinformowała Damiana Dorota, czuwająca nieprzerwanie przy oknie. - Najwyższa pora - mruknął. Był wykończony. Mieli czuwać na zmianę, ale co z tego, skoro Dorota ciągłym gadaniem nie dawała mu oka zmrużyć. - Jesteś pewien, że nic nie zauważyłeś? - Usiadła na skraju łóżka. Była pewna, że nic się jej nie przywidziało, jak twierdził Damian. - Na pewno. Wypuściła po prostu psa. Nic i nikogo tam nie było. A teraz daj mi spać. Przebiegłem tamtędy dwa razy. - Przysięgłabym, że coś niosła. Musiałeś przegapić - uznała. Słyszałeś, co powiedziałam? - Podniosła lekko głos. Zupełnie niepotrzebnie, jak się okazało. Ciche pochrapywanie było jedyną odpowiedzią, jaka dobiegła jej uszu.

42

RS

- Palant - mruknęła. Pochyliła się jednak i pocałowała go w policzek. Marta obudziła się przed szóstą jak co dzień. Tym razem nie miała zamiaru zwlekać się z łóżka. Nic się nie stanie, jeśli dzisiejszego ranka nie będzie biegać. Wystarczy, że musi iść do pracy. Nie czuła się na siłach spotkać z Damianem, bo przecież było oczywiste, że się na niego natknie. Miał obsesję na punkcie biegania. Leżała i patrzyła tępo w sufit. Tofik na szczęście jeszcze spał i nie domagał się porannego spaceru. Nie miała pojęcia, jak rozwiązać problem trupa, w dodatku teraz mieszkała z nią Aneta. Wczoraj była przekonana, że małe prace ogrodowe załatwią wszystko. Kopanie jednak diabli wzięli. Nie może czekać, aż się zaczną roztopy. Do tej pory autostopowicz też może się roztopić. Autostopowicz, autostopowicz... Facet musi się jakoś nazywać, przyszło jej do głowy. Powinna sprawdzić, czy miał przy sobie dokumenty. Może dowie się przy okazji, czego szukał w jej ogrodzie. Zerwała się z łóżka, zdecydowana pędzić w piżamie do piwnicy, gdy dotarł do niej dźwięk otwieranych drzwi pokoju obok. Aneta wstała. Wrócę wcześniej z pracy, postanowiła. Trzeba sprawdzić, kto to w ogóle jest. Na pewno ktoś zacznie go szukać. Podejrzewała, że samochód nadal może stać na poboczu. Prędzej czy później ktoś się tym zainteresuje. Jeszcze tego brakowało, żeby w telewizji go pokazali i Aneta przypomniała sobie, że to właśnie jego podwoziły. Myślała, że zaraz się rozpłacze. Nie może iść do więzienia, nie może! Nie zniosłaby tego. Prędzej się zabije niż... * Marta z ulgą odniosła dziennik do pokoju nauczycielskiego. Była zdekoncentrowana i nerwowa. Uczniowie też to zauważyli i zachowywali się wyjątkowo spokojnie. Mieli świetnie rozwinięty instynkt samozachowawczy i woleli nie podpadać kilka tygodni przed wystawieniem ocen na świadectwie maturalnym.

43

RS

Przynajmniej tyle dobrego, pomyślała. Obawiała się, że poniosą ją nerwy i wybuchnie. Na szczęście obyło się bez wpadek. Ubrała się pośpiesznie i wybiegła na parking przed szkołą. Nie zdążyła wsiąść do samochodu, gdy dostrzegła podchodzącego Damiana. Z trudem opanowała irytację i ukryła pod maską chłodu przypływ złości. - Dzień dobry. - Przywołał na twarz uśmiech. Zauważył niechęć na twarzy Marty, gdy go dostrzegła. Czuł się zażenowany. Ostatnie spotkanie też było dziwne. Mógł tylko mieć nadzieję, że ona niczego nie podejrzewa. - Co tu robisz? - spytała oschle, patrząc na niego nieufnie. Ostatnio miała wrażenie, że Damian jest wszędzie. O ile było to usprawiedliwione na Zaciszu, gdzie mieszkali blisko siebie, to tutaj już nie. Nawet się nie siliła na uprzejmość. - Byłem w pobliżu i pomyślałem sobie, że może cię zastanę. Uśmiechnął się, starając wyglądać sympatycznie i na luzie. - Skąd wiesz, gdzie pracuję? Siedzisz mnie? - Ja?! - Damiana aż zatkało. Marta wszystkiego się domyśla! Dorota go zabije za taką wpadkę. - Przecież nie ja - odparła wrogo. - Poza tym, żeby śledzić samą siebie, musiałabym kogoś wynająć. Inaczej byłoby to niewykonalne. - Patrzyła na niego nieustępliwie, zdając sobie pomału sprawę, że nawet jeśli ją śledzi, to przecież się do tego nie przyzna. - Marta... - Urwał i pokręcił głową z niedowierzaniem. - Nie wiem, co mam ci powiedzieć... Sama mówiłaś, że uczysz historii w ogólniaku, a to jedyny ogólniak w mieście. - No tak, rzeczywiście. Marta przypomniała sobie ich spotkanie podczas joggingu, gdy się sobie przedstawili. Zachowywała się jak pokręcona, ale ostatnie wydarzenia do tego stopnia zachwiały jej równowagą emocjonalną, że traciła jasność myśli. Co więcej, czuła aurę zagrożenia. Nie wiedziała, czy dręczący ją niepokój jest skutkiem obecności trupa w piwnicy, czy też początkiem nawracającej depresji.

44

RS

- Przepraszam - wyjąkała czerwona ze wstydu i złości na siebie. To czego chciałeś? - Moglibyśmy wyskoczyć na obiad? - wydukał pytanie, z którym czekał pod szkołą od godziny. - Nie dzisiaj - oznajmiła stanowczo. - Muszę jechać do domu. Tofik tak długo nie wytrzyma bez wyjścia na dwór. - Rozumiem. To może później? - nie ustępował. Misja specjalna warta jest pewnej dozy poświęcenia, twierdziła Dorota. - Okej. Zadzwonię do ciebie. - Wsiadła do samochodu. Przemknęła jej myśl, że to zwykła dezercja, ale ostatecznie miała ważniejsze sprawy na głowie niż wymuszona randka. Nie chciała być nieuprzejma bardziej niż dotąd, ale za chwilę tak właśnie będzie, jeśli Damian się nie odczepi. - Dam ci numer telefonu. - Wyjął pośpiesznie kawałek kartki i zapisał starannie rząd cyfr. Wiedział, że inaczej Marta nie zadzwoni. W ten sposób przynajmniej dawał sobie szansę wielkości błędu statystycznego. Marta wzięła kartkę i położyła w samochodzie na siedzeniu obok, nawet na nią nie spojrzawszy. Uśmiechnęła się tylko chłodno na pożegnanie i zatrzasnęła drzwi. Damian cofnął się, gdy wrzuciła wsteczny i szybko wycofała. Miał wrażenie, że bardzo, ale to bardzo jej się śpieszy. Może jednak Dorota ma rację? - zastanawiał się, patrząc za znikającym za zakrętem samochodem. Od kilku dni Marta zachowuje się bardzo dziwnie. Zawsze była taka poukładana, schematyczna. Nigdy nie zmieniała zwyczajów. Teraz zachowywała się jak nie ta sama. Aneta skończyła pracę wcześniej, niż myślała. Zupełnie zapomniała, że klasa IIb pojechała na wycieczkę. Nie chciało jej się czekać na Martę. Uznała, że korona jej z głowy nie spadnie, jeśli wróci autobusem. Z przystanku miała na Zacisze kilka minut spacerkiem. Zdąży zrobić obiad, zanim przyjaciółka wróci. Ostatnio była czymś wyraźnie rozdrażniona. Nie powinna zwalać się jej na

45

RS

głowę, ale nie miała wyjścia. Marta była jej jedyną przyjaciółką, a także jedyną osobą, która nie była obciążona rodziną i mogła ją przez dłuższy czas u siebie gościć. Miała nadzieję, że może obiad poprawi atmosferę. Furtka była lekko uchylona. Zaskoczyło ją to trochę. Żadna z nich nie korzystała dzisiaj z tego wyjścia, wyjechały samochodem przez bramę. Czyżby Marta też wróciła wcześniej? Zabolało ją to trochę, bo wyglądało na to, że koleżanka przyjechała sama do domu, nie dając jej nawet znaku. Ona zostawiła jej w pokoju nauczycielskim wiadomość, że wraca autobusem, a Marta wyraźnie ją zlekceważyła. Aneta nie widziała samochodu przyjaciółki, ale mógł stać w garażu. Tylko jeśli Marta wróciła wcześniej samochodem, po co miałaby korzystać z furtki? Może poszła na zakupy, zastanawiała się. Nie zmieniało to jednak faktu, że było jej przykro z powodu zachowania przyjaciółki. Powinna mi chociaż powiedzieć, że wraca wcześniej, myślała, podchodząc do drzwi. Zaniepokoiła się dopiero, gdy usłyszała skowyt dochodzący z domu. Włożyła klucz do zamka, ale okazało się, że drzwi nie są zamknięte. Zaskoczona weszła po cichu do domu i nasłuchiwała. Miała złe przeczucie. Marta zawsze zamykała za sobą drzwi. Zawsze. Jednak poza żałosnym skomleniem psa nic nie zakłócało ciszy. Nic też nie wskazywało na to, że Marta jest w domu. Ale jeśli to nie ona zostawiła otwarte drzwi, to kto? Aneta odłożyła torebkę i na wszelki wypadek wzięła do ręki parasol wiszący na wieszaku na ubrania. Próbując nie robić hałasu, powoli i ostrożnie przekradła się na korytarz. Tofika nigdzie nie było widać, ale skowyt przybrał na sile. Dochodził najwyraźniej z pokoju Marty. Skierowała się w tamtą stronę, gdy nagle usłyszała głośny tupot stóp na parterze. Pewnie Marta. Aneta odetchnęła z ulgą. A Tofik po prostu skomli, bo czuje szczura. Zachichotała cicho. Napięcie powoli ją opuszczało. Ze zdziwieniem zauważyła, że jest mokra od potu. Była solidnie przestraszona. Nabrała głęboko w płuca powietrza i odwróciła się, by odnieść parasol na miejsce, gdy drzwi do piwnicy

46

RS

otworzyły się gwałtownie. W wejściu na schodach stał nieznany jej mężczyzna z czymś podłużnym w ręku. Aneta wrzasnęła przeraźliwie i nie zastanawiając się ani chwili, z całej siły uderzyła faceta parasolem w twarz. Nieznajomy krzyknął z bólu i się zachwiał. Nie zdążył chwycić się poręczy, gdy Aneta uderzyła ponownie. Zatrzepotał szaleńczo rękoma jak skrzydłami i z łoskotem stoczył się po schodach. Dobiegł ją tylko jęk, trzask i nagle zaatakowany intruz znieruchomiał. Aneta stała dłuższą chwilę, skamieniała ze strachu, spoglądając na leżące ciało, ale mężczyzna leżał na brzuchu, wyciągnięty na dolnych stopniach. Tylko jego głowa spoczywała na kamiennej posadzce i była wykręcona pod nienaturalnym kątem. Starając się opanować przyśpieszony oddech, Aneta zaczęła ostrożnie schodzić, trzymając parasol nad głową, gotowa uderzyć, gdyby tylko mężczyzna się poruszył. Jako nauczycielka biologii zdawała sobie doskonale sprawę, że pozycji, w jakiej znalazła się jego głowa, daleko było do naturalnej. Szkliste oczy patrzyły na nią oskarżycielsko. Trąciła go stopą, ale nie drgnął. Serce biło jej jak szalone; uklękła przy leżącym i położyła mu palce na szyi, próbując wyczuć puls, chociaż podświadomie była pewna, że ta czynność jest zbędna. Mężczyzna był martwy. - Jezusie Nazareński! - jęknęła, siadając ciężko na schodach. Zabiła go! Włamywacz, nie włamywacz, ale go abiła. I co teraz? Policja? I co im powie? Że zabiła faceta parasolem? Nie będzie miała życia w Śremie, straci pracę. Nikt nie zatrudni morderczyni. Nigdy nie wyjdzie za mąż. Nigdy nie będzie miała dzieci. A Marta? Przygarnęła ją w takiej ciężkiej sytuacji, a ona jak jej się odpłaca? Marta na pewno też straci przez nią pracę. - Gnojek! - warknęła w przypływie gniewu, patrząc na leżące nieruchomo ciało. Po jaką cholerę włamywał się właśnie tutaj? Co on? Ślepy czy jak? Nie widział, że to nie pałac, tylko zwykła parterówka, której w dodatku nowy tynk by się przydał? Co on chciał tu znaleźć?

47

RS

A może to zboczeniec? - przyszła jej do głowy kolejna myśl. Upatrzył sobie samotną kobietę... Można by rzec, że uratowała Martę... Może policja to nie taki zły pomysł? - zastanawiała się Aneta. Wyobraziła sobie jednak dochodzenie, przesłuchania na posterunku i w prokuraturze, plotki, podejrzliwe spojrzenia rzucane przez sąsiadów i rodziców uczniów. Miała jechać na kolonie z dziećmi, ale w takiej sytuacji? Mowy nie ma. Nikt jej nie zatrudni. Nie ma wyjścia, uznała. Żadnej policji! Cokolwiek facet tu robił, to zwykły bandzior był. Wiedziała już, co zrobi. Jak Marta pójdzie spać, to zakopie go w ogródku i będzie po kłopocie. Koleżanka nie lubiła żadnych prac w ogrodzie. Z pewnością nie przyjdzie jej do głowy uprawianie marchewki czy czegokolwiek innego. Musi go tylko na razie gdzieś schować, żeby się w oczy nie rzucał. Tylko gdzie? Marta na pewno zejdzie do piwnicy sprawdzić łapkę na szczura. Facet jest za duży, żeby go nie zauważyć. Wzrok Anety padł na stary dywan leżący pod oknem. Obok walały się jakieś puste pudła i inne graty. Chwyciła włamywacza za ręce i zaczęła ciągnąć. Z jej ust wyrwało się głośne stęknięcie. Facet był ciężki jak cholera. Sapiąc z wysiłku, ponowiła próbę. Tym razem poszło lepiej. Ciało zsunęło się na posadzkę, a głowa z głośnym łupnięciem uderzyła o posadzkę. Ponownie. Aneta starała się nie patrzeć na jego twarz, ale było to trudne. Wytrzeszczone oczy w wykręconej głowie zdawały się wpatrywać w nią uważnie. - Cholera, cholera, cholera... - szeptała do siebie, oddychając spazmatycznie. Nie tolerowała przeklinania, ale w skrajnie stresujących sytuacjach paradoksalnie kilka przekleństw działało na nią uspokajająco. Tym razem nie podziałało. Aneta doszła do wniosku, że to nie sytuacja ją przerasta, tylko deprymuje przekręcona głowa trupa. Chwyciwszy ją dwoma palcami, usiłowała obrócić, ale za każdym razem gdy przeciągnęła faceta chociaż o kilka

48

RS

centymetrów, głowa uparcie wracała na swoje miejsce i przyprawiała ją o mdłości. Aneta oddychała mocno przez nos. Zimne powietrze wpadające przez otwarte okno trochę jej pomagało, jednak nie rozwiązywało problemu. Nie zastanawiając się dłużej, wbiegła na górę i popędziła do kuchni. Zaczęła gorączkowo przetrząsać szuflady w kuchni Marty. - Dasz radę, kobieto - syczała do siebie, spoglądając na zegar. Marta lada moment mogła wrócić. Musi zdążyć przed nią. - Aha... oddarła triumfalnie z rolki czarny, worek na śmieci i ponownie popędziła do piwnicy. Wyobrażając sobie, że ma do czynienia z tłustą żabą, a nie z człowiekiem, starannie okręciła mu głowę workiem i zawiązała na supeł. Miała wrażenie, że na górze jak gdyby trzasnęły drzwi, ale nie zastanawiała się nad tym dłużej. Zdecydowanie lepiej - uznała i zaczęła przeciągać trupa pod ścianę, przeklinając swój mizerny wzrost. Na szczęście ściana centymetr za centymetrem się przybliżała. Na razie Aneta wolała nie zaprzątać sobie głowy kwestią wyciągnięcia trupa na zewnątrz. - Tłusty wieprz - mruknęła jeszcze z urazą, gdy dotarła pod ścianę. Z ulgą odchyliła dywan. Marta zaparkowała samochód na chodniku. Nie chciała tracić czasu na wjazd do garażu. Straciła go dosyć na rozmowę z Damianem. Lada moment wróci przyjaciółka i już nie będzie można nic zrobić. Wyskoczyła z samochodu, pchnęła furtkę i dopadła drzwi wejściowych. W przelocie zaświtała jej niespodziewana myśl, że furtką jest otwarta, a drzwi do domu również nie są zamknięte. Aneta powinna jeszcze być w szkole, pomyślała z niepokojem Marta, zatrzymując się gwałtownie. Coś było nie tak. Tofik strasznie skomlał, lecz chwilowo nie zawracała nim sobie głowy. Sparaliżował ją natomiast widok otwartych drzwi do piwnicy. Nie zauważyła śladów włamania, a to oznaczało jedno: Aneta musiała wrócić przed nią. Tylko ona miała klucze do domu. Marta z lękiem zaczęła iść po schodach. Miała nadzieję, że cokolwiek przyjaciółka tam robi, to nie znalazła autostopowicza.

49

RS

Na ostatnim stopniu leżał parasol, ale w piwnicy panowała cisza. Nic nie świadczyło o czyjejś obecności. Kiedy Marta znalazła się na dole, zobaczyła siedzącą na posadzce Anetę, która wgapiała się tępo przed siebie. Popatrzyła w kierunku jej spojrzenia i zamarła, widząc odciągnięty spod okna dywan i dwa trupy! Dwa trupy z czarnymi foliowymi workami na głowach. Rozmnożyły się czy jak? pomyślała w osłupieniu. - Nie chciałam... - odezwała się żałośnie Aneta, nie odrywając wzroku od nieboszczyków. - Sam spadł. - W porządku - odpowiedziała automatycznie Marta. Głos Anety miał dziwne brzmienie, takie głuche... Jakby dochodził zza grobu. - Tylko go parasolem uderzyłam. Ale sam spadł. Nie zepchnęłam go ani nic - usprawiedliwiała się. - W porządku. - Marta podeszła do przyjaciółki, która w końcu oderwała wzrok od trupa i spojrzała na nią. - Dwa razy go uderzyłam. To prawie jak premedytacja, no nie? Ale słowo, że nie chciałam... Wierzysz mi? To niechcący... - Niechcący... - powtórzyła Marta jak echo, zastanawiając się jednocześnie, czy pierwszy trup też był Anety i też niechcący. Nie..., uznała. Sądząc po stanie, w jakim znajdowała się przyjaciółka, z pewnością nie mogłaby zabić autostopowicza, a potem na spokojnie wprosić się jej do chaty pod pretekstem zalanego mieszkania. - Nie mogłam przecież zadzwonić na policję - załkała cicho Aneta. - Co miałam im powiedzieć? Ze facet wychodził z piwnicy, a ja mu przyłożyłam tak mocno, że spadł i skręcił sobie kark? I to dwa razy? To znaczy... dwa razy mu przyłożyłam. Kark skręcił tylko raz. Nie można chyba dwa razy skręcić sobie karku, prawda? Nawet nic mi nie zrobił, był kompletnie zaskoczony tak samo jak ja, kiedy mnie zobaczył. Jesteś na mnie zła? - bełkotała bez ładu i składu. - Ja? - zdziwiła się Marta. - Skąd. - Usiadła przy niej. - Wygląda na to, że wszyscy chcą się dostać do mojego domu. - Nie miała pojęcia, skąd ten pomysł przyszedł jej do głowy, ale sytuacja dokładnie tak wyglądała. Najpierw autostopowicz, teraz ten...

50

RS

- A potem ta głowa tak się do mnie odwracała i nie chciała leżeć spokojnie, jak go ciągnęłam. I tak na mnie patrzył ze złością, jakbym mu coś zrobiła... - relacjonowała Aneta. - Więc założyłam mu worek na głowę, żeby na mnie nie patrzył, bo mnie to peszyło i... nie chciałam cię denerwować, pomyślałam, że schowam go tutaj, a w nocy zakopię w ogródku. I znalazłam... - Wskazała palcem na mężczyznę w czarnej skórzanej kurtce i czarnym foliowym worku na głowie. - Wiedz, że wcale cię nie oceniam - dodała. - Nie lubisz autostopowiczów, nie ma sprawy... Nic nikomu nie powiem zapewniła Martę. - W końcu jesteśmy przyjaciółkami, prawda? I w czarnym worku nie byłoby mi do twarzy, prawda? A czy on też tak na ciebie patrzył, jakbyś coś mu zrobiła? Bo wiesz, w czarnym źle wyglądam. Wolę żywsze kolory i ... Marta wpatrywała się w Anetę nieruchomym wzrokiem. Nie miała pojęcia, co jej sympatie czy też antypatie mają wspólnego z zawartością piwnicy. I dlaczego tamta wciąż mówi o czarnych workach? Chyba nie myśli, że mogłabym jej coś zrobić? I że zabiłam tego autostopowicza? O czym ona właściwie mówi?! zdenerwowała się. - Zwariowałaś? - odezwała się z niesmakiem w głosie, gdy dotarło do niej w końcu, o co chodzi przyjaciółce. - Ja go nie zabiłam. - Nie? - Aneta miała oczy okrągłe ze zdumienia. - To skąd go wzięłaś? - Sam przyszedł. - Martwy?! - Głupia? Jak przylazł, to musiał być żywy. Logiczne, nie? Potem dopiero umarł. - Sam? Myślałam, że go udusiłaś tym workiem... - Zdumienie Anety było autentyczne. - Otrząśnij się, dziewczyno! - zirytowała się Marta. - Jakim cudem sama miałabym zabić takiego dużego faceta?! Znalazłam go, jak już nie żył, a właściwie to Tofik...

51

RS

- Tofik go zabił?! - Nie, idiotko! Znalazł! Leżał w krzakach! - To czemu chowasz go w piwnicy? - dociekała Aneta, która właśnie zaczęła otrząsać się z szoku. - A gdzie miałabym go trzymać? Na widoku? - warknęła Marta. - Czemu nie zawiadomiłaś policji, skoro to nie ty? - Aneta patrzyła badawczo na koleżankę. - A czemu ty nie zadzwoniłaś?! - odgryzła się Marta. - No racja. - Aneta wyprostowała nogi, które zaczęły jej cierpnąć w dotychczasowej pozycji. - To co z nimi zrobimy? - spytała już spokojniej, gdy do niej dotarło, że czarny worek jej nie grozi. Marta była niegroźna. - Nie wiem. - Marta zmarszczyła brwi w zamyśleniu. Może to absurdalne, ale poczuła się lepiej. Wprawdzie jej tajemnica się wydała, ale przyjaciółka też nie pałała chęcią wezwania policjantów, zwłaszcza że jeden z trupów należał do niej. I o ile trup Marty był znaleziony, to trup Anety został własnoręcznie przez nią zdobyty. Zaskoczona Marta odnotowała, że kolejny nieboszczyk w piwnicy, a zatem kolejny problem, a właściwie problem ten sam, tyle że podwójny, nie doprowadził jej do ataku histerii. Wręcz przeciwnie. Poczuła się znacznie lepiej. Nie była z tym sama. We dwie na pewno sobie poradzą. - Pochówek w ogrodzie odpada. Ziemia jest jeszcze zbyt twarda przez nocne przymrozki. Nie da rady. Musimy wymyślić coś innego - poinformowała Anetę. - Aha. - Ta pokiwała ze zrozumieniem głową. - Na pewno nie jesteś na mnie zła? - Spojrzała niepewnie na koleżankę. - Jeden trup to nie to samo co dwa... - Nie, prawdopodobnie uratowałaś mnie przynajmniej przed włamywaczem - oświadczyła po chwili namysłu Marta. - A wiesz, że masz rację? - Aneta pstryknęła palcami. - Właśnie mi się przypomniało, że furtka i drzwi do domu były otwarte. Dlatego skradałam się z parasolem.

52

RS

- No widzisz. Wszystko jasne. - Marta poklepała ją pocieszająco po ręce. - Czyli wszystko w porządku? - No, tego bym nie powiedziała. - Marta uniosła brwi. - Mamy dwa trupy w piwnicy. - No tak. Przepraszam. - Aneta spojrzała na zwłoki. Mimo zdenerwowania nie czuła wyrzutów sumienia. Czy to znaczy, że jest socjopatką? - Jak możesz być tak spokojna? - Mam go tutaj od wczoraj. - Marta wskazała palcem na swojego trupa. - Zaczynam się chyba przyzwyczajać do takich lokatorów. - Napiłabym się herbaty rumiankowej - oświadczyła Aneta. - Z miodem. To mi dobrze zrobi. - Zaparzę. - Marta odwróciła się i zaczęła wspinać się po schodach. - Nie zostawiaj mnie tu. - Aneta zerwała się z posadzki. Siedziały przy stole i popijały w milczeniu rumianek. Tofik leżał na kolanach swojej pani i lizał ją po ręce. Musiały go wyciągać spod łóżka. Schował się tam i nie chciał wyjść, nawet wówczas gdy usłyszał głos Marty. - Nie mogę uwierzyć, że zabiłam człowieka. Ty swojego trupa tylko znalazłaś. - Aneta popatrzyła na koleżankę, w zamyśleniu popijającą ohydną herbatę. - Jestem karana - oświadczyła niespodziewanie Marta. Nie wiedziała, czemu nagle postanowiła to wyznać, ale zważywszy na sytuację na dole, inne sekrety traciły znaczenie. - Usiłowanie zabójstwa. - Nie wierzę! Ty?! - Aneta była wstrząśnięta. - Ale jak...? - Nieciekawe małżeństwo, nieciekawy rozwód - westchnęła Marta, wracając myślami do przeszłości. Marta Żywek kurczowo zaciskała ręce. Wyrok był druzgoczący. Adwokat, który ją reprezentował, uścisnął mocno jej dłoń. Nie był to gest współczucia. Nie miał na celu dodania jej otuchy, lecz wyrażał ostrzeżenie, żeby się nie odzywała i spokojnie wysłuchała

53

RS

uzasadnienia. Usiadła, gdy prawnik pociągnął ją za rękę, ale niewiele do niej docierało z tego, co mówił sędzia. Jedno słowo brzęczało jej w uszach: WINNA! Winna zarzucanego jej czynu. Jeszcze tylko uzasadnienie i kilka minut później było po wszystkim. Sędzia wraz z ławnikami opuścił salę. Podeszła matka, ale Marta nawet na nią nie spojrzała. - Już po wszystkim. Proszę iść do domu i ochłonąć. - Adwokat zbierał dokumenty do teczki. - Proszę, pani Żywek, musimy wyjść. Zaraz będzie następna sprawa. Marta podniosła się otępiała i posłusznie wyszła. Zatrzymała się na korytarzu. Matka coś do niej mówiła, ale Marta wbiła nieruchomy wzrok w ironicznie uśmiechniętą twarz byłego męża. Oprzytomniała dopiero, gdy matka objęła go i uścisnęła serdecznie. - Co ty robisz? - spytała zduszonym szeptem. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Jej własna matka dziękuje mężczyźnie, który ją pobił i przez którego straciła dziecko. Spowodował, że postawiono ją w stan oskarżenia i jeszcze miał czelność twierdzić, że jej wybacza. On! Jej! - Ależ Marta... - Zdziwiona Janina Żywek spojrzała z dezaprobatą na córkę. - Uważam, że Arek wspaniale się zachował. - Czyś ty do reszty zwariowała?! - syknęła. Na szczęście podszedł do niej mecenas i powstrzymał przed wywołaniem awantury na korytarzu sądowym. - Pani Marto, naprawdę pani współczuję, ale to wszystko, co można było uzyskać w zaistniałych okolicznościach. - Popatrzył w tym momencie z niechęcią na matkę klientki, która zeznając, uparcie trzymała stronę byłego zięcia i twierdziła, że nie ma pojęcia, co wstąpiło w jej spokojną córkę. Zawsze była takim cichym i grzecznym dzieckiem. Właściwie trudno jej uwierzyć, że mogła usiłować zabić męża, ale skoro on tak twierdzi, to ona oczywiście mu wierzy. - Wiem, panie mecenasie. - Marta uścisnęła mu dłoń.

54

RS

- Muszę ochłonąć. To wszystko. Nie mogę w to uwierzyć. Po prostu nie mogę. - Proszę posłuchać. - Wziął ją delikatnie pod ramię i razem zaczęli iść po schodach. - Otrzymała pani wyrok trzech lat pozbawienia wolności w zawieszeniu. Ze względu na szczególne okoliczności sędzia zastosował nadzwyczajne złagodzenie winy. Zważywszy na oskarżenie o usiłowanie zabójstwa, to naprawdę jest dla pani dobra wiadomość. Nie twierdzę, że będzie pani łatwo, ale może pani normalnie żyć. Rozumie pani, pani Marto? - Normalnie? - Potrząsnęła z niedowierzaniem głową. - Czyli jak? - Pani Marto... Mecenas Rakowski nie wiedział, co powiedzieć. Taka sprawa w jego dwudziestoletniej praktyce trafiła mu się nie po raz pierwszy. Mąż klientki to psychopata, jakich wielu. Problem w tym, że zupełnie bezkarny. Marta Żywek nigdy nie zgłosiła, że jest ofiarą przemocy domowej. Gdy wyprowadziła się od męża i wniosła sprawę o rozwód, nie wiedziała, że jest w ciąży. Nie wiedział też o tym jej mąż, kiedy spychał ją ze schodów. Świadków zdarzenia oczywiście nie było, a Marta straciła dziecko. Właśnie poronienie było okolicznością łagodzącą, które sąd wziął pod uwagę przy orzekaniu kary. Uznając, że działała w stanie niezwykle silnego wzburzenia etc, etc, zasądził niską karę, zawieszając dodatkowo jej wykonanie. Adwokat wierzył klientce, że tylko się broniła przed atakiem męża. Niestety, dowody świadczyły przeciwko niej. Wpadła w taką furię, że ugodziła mężczyznę kilkakrotnie nożem. Mecenas wiedział z doświadczenia, że kiedy maltretowana kobieta wreszcie się odważy przeciwstawić oprawcy, nie cofnie się przed niczym. Prokurator dał wiarę Arkadiuszowi Czajce, który przedstawił wiarygodną historię, potwierdzoną przez teściową Janinę Żywek, że przyszedł pogodzić się z żoną. Ponieważ nie zastał jej w domu matki, gdzie zamieszkała po wyjściu ze szpitala, postanowił zaczekać na nią w parku na trasie, którą wracała z pracy. Tam

55

RS

właśnie Marta miała na jego widok wpaść w szał i rzucić się na niego z nożem. Sąd nie uwierzył oskarżonej, że nóż należał do jej byłego męża. Nie uwierzył również w samoobronę, bo Marta nie miała dowodów, że mężczyzna znęcał się nad nią fizycznie i psychicznie. Nigdy nie skarżyła się nikomu z wyjątkiem matki, która uparcie twierdziła, że nic takiego nie jest jej wiadome. Rakowski wierzył klientce, że faktycznie to ona była ofiarą napaści i tylko się broniła. Niestety, wybuchły wszystkie hamowane dotąd emocje i jak sama przyznała, przesadziła. Nie wiedziała, skąd wzięła tyle siły i odwagi, nie wiedziała również, co dokładnie się stało. Kiedy się opamiętała, mąż leżał, krwawiąc, na parkowej alejce. Nie miała jednak zamiaru go zabijać. Mecenas Rakowski uwierzył klientce, sąd niestety nie. Arkadiusz Czajka był szanowanym lekarzem, ordynatorem na oddziale ortopedii szpitala uniwersyteckiego, wykładowcą na akademii medycznej. Pochodził z rodziny z tradycjami lekarskimi, gdzie nikt nie miał styczności z prawem karnym od tej niewłaściwej strony, w przeciwieństwie do rodziny Marty; jej brat odsiadywał wyrok za handel narkotykami, ojciec zapił się na śmierć, a matka przechodziła piekło i dokładnie to samo starała się uczynić z życia córki. - Proszę nic nie mówić. - Marta westchnęła ciężko. - Rozumiem. Powinnam się cieszyć, że skończyło się, jak skończyło, bo mogło być gorzej. Wiem o tym. Ale nie wiem co dalej, panie mecenasie. Moje życie legło w gruzach. Nie mam z czego go odbudowywać. - Na pani miejscu zrobiłbym dwie rzeczy. - Wyszli z budynku sądu i zatrzymali się na chodniku. - Po pierwsze, wyjechałbym i znalazł sobie pracę jak najdalej stąd. Po drugie, poszukałbym dobrego psychologa. Proszę się nie gniewać, że to mówię, ale korzystanie z pomocy psychologicznej to nie wstyd. A po trzecie dodał, pochylając się do ucha klientki, by jej matka nie słyszała, co miał do powiedzenia - zerwałbym kontakty z rodziną. Czasami

56

RS

zamiast leczyć, lepiej amputować. - Zerknął z niechęcią na starszą kobietę. - Dziękuję. Przemyślę to. - Próbowała odpowiedzieć uśmiechem na życzliwość adwokata, ale zabrakło jej siły. Zdawała sobie sprawę z tego, że miał rację. - Myśli pan, że osobie karanej łatwo będzie coś znaleźć? - Nie była pewna nawet tego, czy jest do czego wracać, jeśli chodzi o aktualną pracę. Uczyła historii w gimnazjum. Początkowo dostała zwolnienie chorobowe, obecnie wzięła urlop bezpłatny. Nie miała pojęcia, co zrobić dalej. - Pani Marto, nie powinienem tego mówić głośno, ale dobrze pani życzę, więc proszę mnie posłuchać. Czy jako nauczycielka musiała pani składać w pracy zaświadczenie o niekaralności? - Nie. - Spojrzała na niego pytająco. Nie wiedziała, do czego zmierza adwokat. - Więc proszę zapomnieć o tej sprawie i nigdy nikomu o niej nie wspominać. Rozumie pani? - Mam kłamać? - Była zaskoczona. - Powiedzmy, że nie musi pani odpowiadać na pytanie, którego pani nie zadano - wybrnął. Nie mógł przecież oświadczyć klientce, że tak, ma kłamać. Nie przyznawać się, że jest osobą karaną. - Panie mecenasie, nie wiem... - Pani Marto - przerwał jej bezceremonialnie - może pani myśli, że nie jestem najlepszym prawnikiem, skoro nie wyciągnąłem pani z tego bagna czystej jak łza, ale proszę robić, co mówię. Przecież nie każę pani składać fałszywych oświadczeń. Proszę po prostu o tym nie mówić. .. - Uścisnął jej dłoń na pożegnanie. - I jeszcze jedno... Proszę unikać tej instytucji. - Skinął głową na budynek sądu. Zwłaszcza przez najbliższe pięć lat. - Nie mam zamiaru nikogo mordować - powiedziała sucho, wsiadając do samochodu. - Ale dziękuję za ostrzeżenie. Uśmiechnęła się smutno, opuszczając szybę samochodu. - Czego chciał? - spytała matka z niechęcią. Ten adwokat nie podobał się jej od samego początku. Nie chciała, żeby córka poszła

57

RS

do więzienia, ale sprawy, które wywlekał ten mecenas? Wstyd! Jeszcze miał czelność twierdzić, że ona nie jest dobrą matką. Co za człowiek! - Porozmawiać - odparła spokojnie i ruszyła samochodem. - O czym? - naciskała Janina Zywek. - O sprawie. - Marta nie zamierzała dzielić się z matką planami na życie. Zaraz dowiedziałby się o nich jej były mąż. Mama nie dopuszczała do siebie myśli, że to psychopata. - Znowu ci w głowie namiesza - stwierdziła. - Po co ci ten rozwód był potrzebny? Arek wszystko by ci wybaczył. Taki wstyd, taki wstyd... - narzekała. - Czy ty siebie słyszysz, mamo? - Marta zareagowała złością, chociaż wiedziała doskonale, że nic, co nie zgadza się z przekonaniami i wyobrażeniami jej matki, nie jest przyjmowane przez nią do wiadomości. - Myślałam, że kto jak kto, ale ty powinnaś mnie zrozumieć. Ojciec zamienił ci życie w piekło. - Nie waż się tak mówić o swoim ojcu! Świeć Panie nad jego duszą. - Janina Zywek przeżegnała się szybko. - Twój ojciec był chorym człowiekiem i potrzebował opieki. Powinnam bardziej się starać... - Mamo! - W ostatniej chwili zauważyła czerwone światło. Ojciec to był pijak, leń i damski bokser! Jak możesz go bronić?! - Nie rozumiem, co cię naszło. - Pani Żywek spojrzała z urazą na córkę. Marta nie odpowiedziała. Właśnie do niej dotarła prawda, którą mecenas Rakowski widział do samego początku. Może stanąć na nogi i pokierować własnym życiem albo zamienić się we własną matkę. Przeszłość była też powodem, dla którego wrzuciła autostopowicza do piwnicy, zamiast jak normalny człowiek zawiadomić policję. W dodatku nie przyszło jej do głowy, że coś może jej grozić. Działo się coś złego. Obawiała się, że Arek może mieć z tym coś wspólnego. Nie znała nikogo innego, kto chciałby ją

58

RS

skrzywdzić. Uznała więc, że tym bardziej powinna wyznać Anecie prawdę o sobie. Jeżeli za tym stoi jej eksmąż, to przyjaciółka powinna być świadoma zagrożenia. - Pierwszy raz uderzył mnie tydzień po ślubie - zaczęła - bo spóźniłam się do domu. Była kolejka w sklepie, ale to go nie interesowało. Potem robiło się coraz gorzej. W końcu coś pękło... Wyprowadziłam się... Złożyłam pozew o rozwód. Nie wiedziałam, że jestem w ciąży... - Nie wyobrażam sobie, jak mogłaś pozwolić się dotykać takiemu chamowi. - Aneta była wzburzona. - Nie pozwalałam... - odpowiedziała Marta, zawieszając głos. Nie miała siły opowiadać szczegółów tego koszmaru. - Och... - W głosie Anety było tyle zrozumienia i współczucia, że Marta z trudem się opanowała, by nie wybuchnąć płaczem. - Zrzucił mnie ze schodów - kontynuowała po chwili. - Trafiłam do szpitala, ale dziecka nie udało się uratować. Załamałam się zupełnie. Gdyby nie praca i leki... Nie wiem. Chyba bym sobie coś zrobiła. - Umilkła na chwilę, by opanować drżenie głosu. Aneta czekała w milczeniu, aż przyjaciółka podejmie opowieść. - Pewnego dnia, gdy wracałam z pracy przez park, wyskoczył na mnie z krzaków z nożem w ręku. Nie wiem, jak mi się to udało, ale zdążyłam się cofnąć, a on upadł. Nóż wysunął mu się z ręki. Byłam taka przerażona, wściekła, rozżalona... Złapałam ten nóż pierwsza. Uderzyłam Arka kilka razy... Prokurator uznał, że chciałam zabić. Nie wiem, co chciałam zrobić - wyznała żałośnie. Nie pamiętam, co wtedy myślałam, ale wiem, że nie chciałam go zabić. W końcu to ja wezwałam policję i pogotowie. Pilnowałam, żeby się nie wykrwawił... - Byłaś w więzieniu? - zapytała Aneta. - Na szczęście nie. Szkoła za mnie poręczyła. Moja sytuacja psychiczna i opinia psychiatry... To wszystko spowodowało, że nie zostałam aresztowana. Odpowiadałam z wolnej stopy. Sąd uznał w

59

RS

wyroku, że wprawdzie jestem winna, ale ze względu na okoliczności łagodzące dostałam karę w zawieszeniu. - Nikomu o tym nie mówiłaś - bardziej stwierdziła, niż zapytała Aneta. Teraz sytuacja była jasna. Zarówno niechęć przyjaciółki do mówienia o przeszłości, jak i jej obsesyjna ostrożność. - Nie. Nie powiedziałabym i teraz, gdyby nie to, że jedziemy na tym samym wózku - odrzekła twardo Marta. - Nie chcę cię teraz okłamywać, zwłaszcza że może być w to zamieszany mój mąż... Nie znam nikogo innego, kto chciałby mi zaszkodzić. - Westchnęła ciężko. - Myślisz? - Aneta zastanawiała się nad jej podejrzeniami. - Nie wiem, co myślę. Ale nie możemy odrzucić takiej opcji. Teraz, kiedy ze mną mieszkasz, możesz być narażona... - Daj spokój. Równie dobrze mogłabym powiedzieć, że ty możesz być narażona przeze mnie. Na upartego można powiedzieć, że trupy zaczęły nam się sypać od czasu, gdy ja tu mieszkam - zaoponowała Aneta. Nie chciała, żeby Marta się obwiniała, zwłaszcza że nie było wiadomo o co. - Znalazłam go przed twoją przeprowadzką. - Marta popukała się w czoło. - Nie wymyślaj głupot. Wystarczy, że dotąd nie robimy nic mądrego. Nie zastanawiam się nawet nad tym, czy postępujemy dobrze, czy źle. Skupiam się tylko na tym, żeby nie trafić do więzienia. - Damy radę - powiedziała stanowczo Aneta. - Tylko musimy coś z nimi zrobić. - Twój jest świeży, ale mój leży tu od wczoraj od południa. Myślę, że mógł zginąć w nocy z soboty na niedzielę, więc jest jeszcze starszy. Twój jeszcze wytrzyma, ale mój niedługo zacznie się rozpadać - myślała głośno. - Jak długo potrwa, zanim zacznie śmierdzieć? - Skąd mam wiedzieć? - Uczysz biologii. Powinnaś wiedzieć takie rzeczy...

60

RS

- Wybacz, ale na studiach nie miałam zajęć z przechowywania zwłok w warunkach domowych - rozzłościła się Aneta. - W nocy jest jeszcze mróz, zostawiłam otwarte okno, więc mają dość chłodno. Ten mój powinien jeszcze z dzień wytrzymać, ale... - Mój, twój... - Aneta się skrzywiła. - Mówmy po prostu nasz, dobrze? Będę czuła się mniej winna. - Jak chcesz - zgodziła się Marta. - W takim razie co zrobimy z naszymi nieboszczykami? - Kim oni właściwie są? - Aneta zdziwiła się, dlaczego ta myśl dotąd nie przyszła jej do głowy. - No właśnie, specjalnie wcześniej wróciłam, żeby to sprawdzić. Wyleciało mi z głowy... - Myślisz, że mają dokumenty? - zastanawiała się Aneta. - Przyszli na włamanie z dokumentami w kieszeniach? powątpiewała Marta, chociaż sama o tym myślała, jadąc z pracy do domu. - Chodź. - Aneta zerwała się z krzesła. - No pośpiesz się, kobieto popędzała ociągającą się przyjaciółkę. - Sama tam nie zejdę. Ramię przy ramieniu zeszły do piwnicy. Zatrzymały się przy zwłokach i spojrzały na siebie. - Bierz swojego, a ja swojego - zaproponowała Marta. - Mówiłam ci, że są wspólni. - Dobra. Ja biorę tego z wczoraj, a ty tego z dzisiaj. Może być? Nie mogła darować sobie ironii. - Bardzo śmieszne - prychnęła Aneta, ale posłusznie uklękła przy swoich zwłokach. Pokonując obrzydzenie, zaczęła przeszukiwać kieszenie. Znalazła dokumenty i portfel. - Patrz! - zawołała triumfalnie, pokazując swoją zdobycz. - A ty masz coś? - Mam. - Marta z trudem powstrzymała odruch wymiotny. Autostopowicz zaczął robić się jakiś miękki. Otrząsnęła się z obrzydzenia. Na szczęście otwarte okno pomogło wyziębić

61

RS

pomieszczenie, tak że nie wyczuła żadnych podejrzanych zapachów. Przemogły się na tyle, by wspólnymi siłami zaciągnąć oba trupy do kąta i narzucić na nie dywan. Aneta na wszelki wypadek położyła na wierzchu jeszcze kilka worków ze starymi szmatami, pozostałych po poprzednich właścicielach. - Andrzej Szpadelek. - Marta głośno odczytała imię i nazwisko z wyciągniętego z portfela dowodu osobistego. - Dwieście złotych. Co zrobimy z kasą naszych chłopaków? Chyba ich nie okradniemy? zwróciła się do przyjaciółki. - Przecież i tak nie żyją. Nie potrzebują tej kasy - odrzekła rozsądnie Aneta, rozbebeszając portfel swojego trupa. - Ten miał prawie sześć stów. Ryszard Monder - przeczytała. - To idioci. Poszli na włamanie z kompletem dokumentów? I z kasą? - Jezu! Aneta, a jak ktoś będzie ich szukał? - Marta aż się bała wyobrażać sobie, co mogą czuć bliscy obu zaginionych. - Bandytów? Rodziny będą wdzięczne losowi, że gdzieś przepadli. - Skąd wiesz, że to bandyci? - Myślisz, że zakradali się tu w uczciwych zamiarach? Wątpię. Zobacz, co znalazłam. - Podała dokument Marcie. - Zwolnienie z zakładu karnego? - przeczytała zaskoczona. - O kurde, osiem lat! - No, za kradzież batonika w sklepie tyle nie dostał - skwitowała Aneta. - I co? Siedział osiem lat, a zaraz po wyjściu postanowił napaść akurat na mój dom? Dziwne to jakieś... - Zobacz, czy ten twój też nie ma takiego dokumentu. - Aneta widać zapomniała, że sama nalegała na wspólnotę zwłok. - Czekaj, coś mam. - Marta wysupłała świstek papieru złożony w kilkoro i wciśnięty do kieszonki. - To samo - powiedziała po chwili. - Tylko inna data zwolnienia. Co to znaczy, Aneta? Umawiają się pod moim domem i zabijają? A jak ich tu więcej przyjdzie? Jeśli to jakiś gang?

62

RS

- Poczuła strach. Powinna poprosić policję o pomoc, ale teraz już za późno. Za bardzo narozrabiały. - Słuchaj, może to jednak twój mąż ich wynajął? - Wierzę, że byłby zdolny do wszystkiego. Jezus Maria, zacznę chyba zaraz krzyczeć! - Lepiej nie - poradziła Aneta. - Sąsiedzi usłyszą. - Wiem, wiem. Ale, Aneta...! Jeśli Arek wynajął tych kryminalistów, to nie po to, żeby mnie postraszyć! Do tego wystarczyłoby kilku chuliganów! - No coś w tym jest - przyznała jej rację przyjaciółka. - Zdaje się, że nasze chłopaki to grubszy kaliber. - Z drugiej strony nie wiem, skąd mógłby ich znać. - Marta starała się rozpatrzyć wszelkie możliwe ewentualności. Muszę brać pod uwagę, że ta sprawa nie ma związku z Arkiem. Nie mogę wszystkiego, co złe w moim życiu, zrzucać na niego, bo inaczej nigdy się nie uwolnię... - Słuchaj. Damy radę. - Aneta powściągnęła nerwy. -Najpierw pozbędziemy się chłopaków, potem będziemy ustalać, kto i dlaczego. Wszystko po kolei. - Przecież nie mogą panikować obie naraz, chociaż czuła, że kolana zaczynają jej ponownie drżeć. - Jakich chłopaków? - Marta nie zrozumiała. - No tych tam... - Aneta popatrzyła wymownie w dół. - Nawet mam pomysł. Nic odkrywczego, ale może będzie skuteczne. - Dobra. - Marta popatrzyła na nią wyczekująco. - Wal. - Zamurujemy ich. - Zwariowałaś. Niby gdzie? W ścianie? - W podłodze. - Gdzie w podłodze? - W piwnicy. - oświadczyła z zadowoleniem tamta. - W czyjej piwnicy? - W twojej. - W mojej piwnicy?! - zdenerwowała się Marta.

63

RS

- Nie powtarzaj się, tylko słuchaj! - Zadowolona z siebie Aneta zaczęła żywo gestykulować. - Czytałam taki artykuł kiedyś, że ci policjanci z Archiwum X znaleźli zamurowane szczątki męża w mieszkaniu kochanka żony, a innym razem zwłoki mężczyzny z rowerem pod podłogą domu jego narzeczonej. A ona sobie spokojnie wyszła za mąż i mieszkała w tym domu. Nikt nic nie wiedział. - To nie jest dobry pomysł - uznała Marta zaraz po tym, jak załapała, że Anecie nie chodzi o Foksa Muldera i Dane Scully, tylko o wydział policji zajmujący się starymi sprawami. - Przecież w końcu sprawa się wydała. Inaczej nie miałabyś cienia szansy, żeby przeczytać ten artykuł - zadrwiła. - Nic lepszego nie wymyślisz - nie poddawała się Aneta. - Inaczej niedługo wszyscy dookoła poczują nasz problem. Poza tym nie będziemy musiały ich nigdzie przenosić, przewozić i dźwigać. Problem transportu mamy z głowy, bo chłopaki już tu są. - A jak ktoś będzie ich tu szukał? - Po co ktoś miałby ich tutaj szukać? Obaj są przecież trzysta kilometrów od miejsca zamieszkania - przekonywała ją Aneta. - Coś w tym jest - powiedziała z ociąganiem Marta. - A jak ktoś wie, że oni tu są? - Niby kto? - Zabójca. - Po pierwsze, zabójcą jestem ja i nikomu nie powiem. Właściwie to słowo mi się nie podoba, bo to był wypadek. Nie jestem zabójcą. Jeśli już, to niechcącym zabójcą... - Nieumyślnym - poprawiła ją automatycznie Marta. -Właśnie. Nieumyślnym. I... - Bo ten pierwszy to nie ty? - No nie ja - przyznała Aneta. - Słuchaj, tak sobie myślę, że zabójca przecież się nie przyzna i nie będzie go szukał, tylko się ucieszy, że sprawa przycichła, no nie? - No niby tak...

64

RS

- Zresztą skąd wiesz, że ten mój nie zabił tego twojego? - No dobra - poddała się Marta. Wiedziała, że rozwiązanie, które zaproponowała przyjaciółka, w tej chwili jest jedynym możliwym, zwłaszcza że nic innego nie przychodziło jej do głowy. - Tylko... urwała. - Co tylko? - Masz jakieś pojęcie o pracach budowlanych? Musimy wszystko zrobić same. Nie zatrudnimy przecież firmy. - Internet. Tam można znaleźć wszystko. - Aneta spojrzała wyczekująco na Martę. Kiedy ta skinęła głową na zgodę, poszła do salonu włączyć komputer. - Hasło? Mieszkasz sama i masz zahasłowany komputer?! -Aneta nie wiedziała, czy się śmiać, czy płakać. - Jesteś tajnym agentem czy co? - No co? - obruszyła się Marta. - To mój komputer. Mogę z nim robić, co chcę. - Nie mówię, że nie. - Aneta zachichotała. Odwróciła jednak na wszelki wypadek wzrok, gdy Marta wstukiwała hasło. Po co miałaby je zmieniać z jej powodu? - Jak będziesz wpisywać hasła w Google'a, to najpierw wpisz „kryminalistyka" - poleciła Anecie Marta. - Po co? - Niech to wygląda, jakby ktoś szukał naukowo. Student czy ktoś taki... Nie wiadomo, czy tego ktoś nie monitoruje. - Marta, ty mnie zaczynasz przerażać. Teorie spiskowe?! Chociaż u historyka nie powinno mnie to dziwić. Tyle spisków było w historii, więc czemu nie. Ale pamiętaj, „Rok 1984" to na szczęście tylko fikcja literacka. - Daruj sobie. Ja przynajmniej mam zwłoki znalezione, a nie... - Dobra. Nie denerwuj się tak. Siedzimy w tym razem. -Aneta wrzuciła do Google'a hasło „Kryminalistyka zwłoki zamurowane". Nie tak źle. Tylko szesnaście pozycji - mruknęła i zaczęła czytać na głos: - Joanna Chmielewska „Rzeź bezkręgowców"... Co to jest? -

65

RS

zapytała zdegustowana. - Lubię Chmielewską, ale nie o to mi chodziło... - Ja tam wolę „Harpie"... Co tam dalej ? - Marta udała, że nie widzi spojrzenia Anety i próbowała przez ramię koleżanki przeczytać kolejne linki. - Epitafia? Słyszałam, że w Internecie można znaleźć wszystko, ale my nie potrzebujemy wszystkiego. Przesuń się - poleciła. - Szukamy nie tego, co trzeba. - Wpisała hasło „Murowanie podłóg". - Pięknie - ironicznie podsumowała Aneta. – Dwieście sześćdziesiąt dwa tysiące wyników pasujących do naszego pytania. Masz zamiar czytać wszystkie? - Nie. Zobacz. Tu jest strona „Budujemy dom. Podłogi". Będzie w sam raz. Czytały wspólnie przez kilka minut. - Za dużo tego. - Marta zaczęła trzeć zmęczone oczy. - W dodatku nie rozumiem połowy. Co to jest „jastrych"? - Nie jestem pewna. - Aneta usiłowała znaleźć odpowiedź. Wylewka samopoziomująca? - zasugerowała niepewnie. - Nie, zobacz. To jakoś osobno jest ujęte. To musi być coś innego. - To czym jest wylewka? - Jezu! - jęknęła Marta. -Tu jest wylewka betonowa, samopoziomująca i wylewka podkładu. Wylewka to wylewka, cokolwiek by to było. Po co tak komplikować? - Bo każda jest do czegoś innego? - To nie mogli dać innych nazw? - irytowała się Marta. - Mówię ci, takie rzeczy wymyślają mężczyźni, bo chcą czuć się potrzebni! - Albo udowodnić, że są lepsi... - mruknęła Aneta, przełykając łzy. - Wiesz co? - Marta opadła bezsilnie na fotel. - W tym wypadku mają rację. Nic nie rozumiem. - Mam to samo. - Ale damy radę. Coś wymyślimy. - Starała się zachować optymizm, widząc, że przyjaciółka zaczyna się łamać. - Jesteś nauczycielką biologii. Może wrzucimy ich do czegoś żrącego?

66

RS

- Do czego? - No nie wiem do czego, właśnie ciebie się pytam. Wiesz, żeby się rozpuścili w jakimś kwasie na przykład albo... - Skąd ja ci kwas wezmę?! - zdenerwowała się Aneta. - Prędzej wapno gaszone, ale nie mam pojęcia, jak długo będą się w nim rozpuszczać. I musiałybyśmy ich wytachać na zewnątrz! A jak ktoś zobaczy?! Mowy nie ma! Nigdzie ich nie wynoszę i niczym nie będę polewać! Swoją drogą - perorowała zdenerwowana gdybym była rzeźnikiem, to kazałabyś mi ich poćwiartować?! - Spokojnie. Tylko głośno myślę! Myślisz, że mnie to nie przeraża?! Ty wiesz, że jeżeli nawet uda się ich zamurować, to już na zawsze będę uwięziona w tym domu?! Nigdy nie będę mogła go sprzedać, wynająć ani nic takiego! Ty wrócisz do siebie i... - Przecież nie mam zamiaru zostawić cię z tym samej! zdenerwowała się Aneta. - Ja tylko mówię, że nic nie rozumiem z tej budowlanki! Bez mężczyzny ani rusz! - Już dwóch mamy - zauważyła kąśliwie Marta. - Mało ci? - Dobrze wiesz, o co mi chodzi! - warknęła Aneta. Była rozżalona i zła. Marta nie odpowiedziała. Zamilkły zgodnie i biły się samodzielnie z myślami, próbując znaleźć rozwiązanie. - Ile masz kasy na koncie? - przerwała milczenie Marta. - A bo co? Chcesz kogoś wynająć? - Nie, kupić zamrażarkę. - Jak możesz w takiej chwili myśleć o zakupach! - oburzyła się Aneta. - Zamrażarka nie jest dla mnie, tylko dla nich. - Ruchem cesarza rzymskiego skierowała kciuk w dół, wskazując na piwnicę. - Zamierzasz ich zamrozić? - Aneta nie wierzyła własnym uszom. - A masz lepszy pomysł? - zirytowała się Marta. - Nawet jak już załapiemy, o co chodzi z tym murowaniem, musimy kupić

67

RS

materiały, rozebrać część podłogi i położyć ją ponownie. Wiesz, ile czasu to zajmie?! - Cholera. O tym nie pomyślałam - przyznała Aneta. -Ale wiesz co? Weźmiemy tę kasę, co mieli w portfelach, a resztę dorzucimy. Będzie okej. - No nie wiem. Mam opory, żeby zabierać im pieniądze. To kradzież... - Jaka kradzież?! Traktuj to jak spadek. Zresztą niech się chłopaki dorzucą... W końcu to dla nich, no nie? - Coś się dzieje? - spytał Damian. Dorota uparcie tkwiła na posterunku. Uchylne okno było otwarte dwadzieścia cztery godziny na dobę. Miał nadzieję, że nie dostanie zapalenia płuc. Doroty nic nie ruszało - ani temperatura, ani wiatr, ani nuda, ani racjonalne argumenty. - Nic. Zostawiła samochód przed bramą, wbiegła do środka. Nikt od tamtej pory nie wyszedł - meldowała. - Dziwne. - Zerknął na zegarek. - Osiemnasta. Zaraz powinna wyjść z psem. - To rusz tyłek. Wkładaj buty i w trasę! - Nie mam zamiaru. - Przewrócił kolejną stronę książki. - Nawet jeśli wyjdzie z psem, to zostanie ta druga. Nie wejdziesz tam. Sama idź i biegaj w ten ziąb. - Jeszcze czego - mruknęła. - Mam zbyt delikatną konstrukcję. Poza tym, jaka druga? - Jej koleżanka. A co? Nie ma jej? - Marta wróciła sama. Nikogo nie widziałam. - Może wróciła wcześniej ? - zasugerował. - Może... - burknęła, rumieniąc się gwałtownie. - Dorota... - Nie krył podejrzliwości. - Gdybym ja coś przeoczył albo czegoś nie wiedział, nie dałabyś mi żyć... Coś kręcisz... - Ojejku... - Przewróciła oczami. - Wiedziałam, do której pracuje, i zrobiłam sobie małą przerwę...

68

RS

- Pięknie! Mnie nie dajesz spać po nocy, wysyłasz na zwiady, na randkę, każesz robić z siebie idiotę, a sama... - Co się tak denerwujesz? - Naburmuszyła się. - Obiad ci ugotowałam! Może i na chwilę odeszłam od okna i co z tego? Nic się nie stało... - Poza tym, że nie masz pojęcia, kto jest w domu, to rzeczywiście nic - dociął jej Damian. W głębi duszy był bardziej rozbawiony niż zły, gdyż jego wiara w sens tego całego śledztwa słabła z każdym dniem i zdarzało mu się pod nieobecność Doroty robić krótsze czy dłuższe przerwy w obserwacji. Fakt, że to ona dzisiaj zawaliła, świadczył o tym, że jej siła woli i upór też zaczynają słabnąć. Była szansa, niewielka wprawdzie, ale wreszcie się pojawiła, że dziewczyna zrezygnuje i wrócą do domu. W ciepłym wygodnym własnym domu będzie mógł spać i grzać się przy kominku, ile dusza zapragnie. Nikt nie będzie go zmuszał do marznięcia podczas joggingu. - Wielkie mi co! Dla naszych planów tamta kobieta nie ma znaczenia. Zresztą co się czepiasz? Sam też się nie wywiązałeś z zadania. To nie ja mam się umówić na randkę, żeby wysondować Barbie, tylko ty. - Słucham? - Odłożył książkę. - Nowy genialny plan? Ostatnim razem miałem się umówić, żeby wyciągnąć ją z domu. Teraz mam ją sondować. Niby jak? - Normalnie. Jak się idzie na randkę, to ludzie się starają lepiej poznać, no nie? Poza tym jak zostaniesz u niej na noc, to będziesz miał okazję rozejrzeć się po domu. - Co? Zostaniesz na noc? Co ja jestem?! - zdenerwował się, tym razem poważnie. - Męska prostytutka?! - Bez przesady - żachnęła się, chociaż w duchu przyznała mu rację. Przesadziła. - W ostateczności chociaż klucze jej zwiniesz. Damy do dorobienia i... - Wiesz co? Idę pobiegać. Nie mogę tego dłużej słuchać. - Damian wsunął szybko adidasy na stopy. - Zaczynasz szaleć...

69

RS

Wybiegał właśnie zza zakrętu, gdy zauważył odjeżdżający samochód. Siedziały w nim dwie osoby. Mimo poprzednich obiekcji nie wahał się. Błyskawicznie sięgnął po komórkę. - Wyszły. Obie - poinformował Dorotę. - Widziałam. I co z tego? Nie wejdziemy bez kluczy. - Rozejrzę się - zaproponował. - Założę się, że ma gdzieś ukryty zapasowy klucz do domu. Na wszelki wypadek. - Jesteś genialny! - pisnęła Dorota. - Nie wpadłam na to. No, Damian, jeszcze będą z ciebie ludzie. - Dobra, dobra. - Z trudem opanował rozbawienie. - Patrz lepiej, czy nikt nie nadchodzi. I zadzwoń, jak przyjadą. - Nie ruszę się stąd na krok - obiecała solennie. Damian, pozorując jogging, minął obojętnie dom Marty, nie zwracając na niego uwagi, skręcił i zniknął w ułamku sekundy w pustej alejce. Wieczorami, gdy tylko zapadał mrok, nikt tamtędy nie chodził. Nie było tu latarni, a światła z okien okolicznych willi nie rozświetlały ciemności. Rozejrzał się uważnie na wszelki wypadek, czy nie ma w pobliżu nieproszonych gości, po czym jednym susem przesadził płot. Od razu rzuciło mu się w oczy otwarte okienko do piwnicy. Z ulicy nie było tego widać. Postanowił skorzystać z okazji i wślizgnąć się do środka. Kiedy zeskoczył na twardą posadzkę, poczuł ból promieniujący z kostki. Nie najlepiej wylądował, ale nie potrafił w ciemnościach ocenić odległości. Dorota ma rację. Jest idiotą. Nie zabrał latarki. Poruszając się po omacku wzdłuż ściany, potknął się parę razy, nim dotarł do schodów. Sunąc dłonią po poręczy, doszedł do szczytu, gdzie zatrzymały go drzwi. Kilkakrotnie poruszył delikatnie klamką. Daremnie. Drzwi były z drugiej strony zamknięte na klucz. Usłyszał ciche posapywanie i skomlenie. Tofik go wyczuł i okazywał radość. To był kolejny powód, dla którego Damian miał wątpliwości, czy Dorota prawidłowo wytypowała Martę Zywek jako Barbie. Była prostytutka, zadająca się z najgorszym elementem, nie traktowałaby psa jak małe dziecko. To, że Marta jest zwykłą, niczym

70

RS

niewyróżniającą się nauczycielką, Dorota uważała za element kamuflażu. On sam miał mieszane uczucia i nie potrafił zająć jednoznacznego stanowiska w tej sprawie. Zszedł z powrotem. Namacał wprawdzie kontakt na ścianie, ale wolał nie zdradzać swojej obecności. Kiedy znalazł się ponownie pod piwnicznym okienkiem, zorientował się, że ma problem, i to spory. Za nic w świecie nie da rady się podciągnąć. Do środka po prostu zeskoczył. Żeby wyjść, musiałby się podciągnąć na rękach, potem oprzeć na łokciach, podciągnąć i wyczołgać. Nie zdoła tego zrobić. - Do diabła! - zaklął. - Utknąłem! Zaczął rozglądać się gorączkowo za czymś, na czym mógłby stanąć, po ciemku nic jednak nie widział. Macał na oślep rękoma. Jakby tego było mało, zadzwonił telefon. - Wracają! - krzyknęła Dorota. - Nie wrzeszcz tak, nie jestem głuchy - warknął. - To spadaj stamtąd - ściszyła posłusznie głos. - Utknąłem. Nie dam rady się podciągnąć. Okienko jest za wysoko. Wlazłem do piwnicy i nie mogę wyjść... - Jezus Maria! Schowaj się! - pisnęła. - Nie wiadomo, do czego ta Barbie może być zdolna. Idę tam! Łatwo powiedzieć. Schowaj się - ciekawe gdzie. I co to ma znaczyć, że Dorota tu idzie?! Wyobraźnia podsunęła mu obraz dziewczyny terroryzującej pistoletem obie nauczycielki. Wizja ta spowodowała takie uderzenie adrenaliny, że Damian gotów był dzwonić nawet na policję i zgłosić, że się włamał. Na szczęście nim zdążył wprowadzić w czyn ten desperacki plan, reflektory wjeżdżającego na podjazd samochodu oświetliły przez moment pomieszczenie od frontu. Zauważył wtedy stos worków i kartonów pod ścianą. Odczekał, aż kobiety wejdą do domu, i chwycił jeden z kartonów. Dzięki prowizorycznemu stołkowi udało mu się wydostać górną część tułowia przez okienko. Resztę ciała przeciągnął w kilkanaście

71

RS

sekund. Na kolanach, podpierając się łokciami, dotarł do żywopłotu. Jednym susem przeskoczył ogrodzenie i wpadł na czającą się w ciemności postać. - Żyjesz! - Dorota rzuciła mu się na szyję. - Przestań - syknął. - Spadamy stąd. - Pociągnął ją za sobą. - Jak mi Bóg miły, kobieto, skręcę ci kiedyś kark. Wiesz, że ja na ogół jestem spokojny, ale wszystko ma swoje granice - mówił półgłosem. Nie chciał, żeby ktoś ich usłyszał, chociaż gotował się ze złości. Najchętniej dałby upust rozsadzającym go emocjom, ale tego Dorota mogłaby nie przeżyć. - Chciałam ci pomóc - broniła się. - Niby jak? Poprosić, żeby panie były tak uprzejme i zechciały wypuścić mnie z piwnicy? - Coś w tym stylu... - przyznała. - Zwariowałaś. I nie mów, że leciałaś z pistoletem... - No... - powiedziała płaczliwie. Nie lubiła, jak Damian się na nią wściekał. - Ty nie zwariowałaś. Ty jesteś po prostu upośledzona oświadczył z gniewem. - Nie mów tak do mnie - zaprotestowała, wyrywając rękę, za którą ciągnął ją od kilku minut, prowadząc jak nieposłuszne dziecko. - A jak mam mówić? Skrajny debilizm? - Zamilkł, bo wchodzili już do domu. Nie chciał wywoływać awantury na korytarzu. Dom, w którym wynajmowali mieszkanie na poddaszu, wyglądał jak typowa dwupiętrowa willa, tyle że podzielona na odrębne mieszkania. - Mam tego dosyć - podjął, gdy zatrzasnął za nimi drzwi. - Pakuję się i wyjeżdżam. - Ja zostaję - oświadczyła buntowniczo Dorota. - Nie zostawię cię tu samej! - Wiem. - Uśmiechnęła się czarująco i umknęła, zanim zdążył zacisnąć dłonie na jej delikatnej szyi.

72

RS

Dochodziła dwudziesta, a one wciąż z niecierpliwością wypatrywały samochodu ze sprzętem RTV i AGD. Ledwie zdążyły przed zamknięciem sklepu. Aneta prawie się rozpłakała, gdy zobaczyła, że są tylko lodówko-zamrażarki i zamrażarki szufladowe. Nie miały zamiaru ćwiartować zwłok. Kiedyś podczas studiów zemdlała na zajęciach, gdy krojono żabę. Marta wprawdzie miała już nóż w ręce, ale to była samoobrona. Nie potrafiłaby sobie wmówić, że zwłoki stanowią bezpośrednie zagrożenie i mogą ją w każdej chwili zaatakować. - Muszę przestać oglądać horrory klasy B - uznała Aneta. Marta, z trudem panując nad ogarniającą je rozpaczą, tłumaczyła sprzedawcy, że nie interesują jej standardowe modele. Planuje większy zakup mięsa, prosto z uboju, bo jest tańsze, ale musi kupić całą świnię. Normalna zamrażarka nie wchodzi w grę, gdyż najzwyczajniej w świecie taka ilość mięsa się nie zmieści. Gdy Aneta usłyszała wyjaśnienia przyjaciółki, miała ochotę odwrócić się na pięcie i wyjść z salonu, zanim zdjęcia ich obu zostaną rozwieszone we wszystkich sklepach w Śremie z napisem: TYCH PAŃ NIE OBSŁUGUJEMY! Niemal zemdlała z ulgi, gdy uprzejmy sprzedawca powiedział, że interesujący obie panie model zamrażarki jest właściwie zamawiany głównie przez sklepy spożywcze i nie ma go w stałej ofercie, ale jeśli klientki są zdecydowane na zakup, to jutro można przywieźć ją z hurtowni. Aneta nie wiedziała, czy sprzedawca z różnymi wariatami miał już do czynienia, czy może wyjaśnienie przyjaciółki nie było aż tak głupie, jak jej się początkowo wydawało. Marta zażądała podania dokładnych parametrów zamrażarki. Musiała mieć pewność, że pod względem gabarytowym jest to dokładnie to, o co im chodzi. Aneta nie mogła uwierzyć ich szczęściu, gdy sprzedawca zaprowadził je na zaplecze i pokazał ten model. Okazało się, że ma jeden egzemplarz na stanie, bo któryś z klientów nie zdążył odebrać zakupu. Nie czekając na decyzję Marty, Aneta włączyła wdzięk i trzepotanie rzęsami. Siła przekonywania była spora, gdyż

73

RS

sprzedawca zrozumiał, że absolutnie i w żadnym wypadku nie mogą czekać do jutra. Wpłaciły zaliczkę i zobowiązały się dopłacić resztę przy dostawie, która miała nastąpić jeszcze tego wieczoru. Marta zapłaciła za transport, podała adres, a potem w milczeniu podjechały do bankomatu i wróciły do domu. Teraz siedziały, gapiąc się w okno. Marta nie wchodziła nawet do piwnicy w obawie, że ewentualny trupi zapach może przeniknąć do części mieszkalnej. Jedynym mieszkańcem posesji przy ulicy Zacisze 13, który nie stracił apetytu, był Tofik. Na widok parkującego na chodniku samochodu dostawczego opuściły posterunek przy oknie i wybiegły na dwór. - Opanujmy się! - syknęła Marta. - Nikt normalny nie wpada w euforię na widok ogromnej zamrażarki. Z pozornym spokojem pokwitowały odbiór, uregulowały należność, panowie wtachali pakę do przedpokoju i panie stanęły przed kolejnym problemem. Jak znieść to urządzenie do piwnicy po stromych schodach? Panom, oczywiście, podziękowały. Po co ryzykować wykrycie chłopaków? - Dlaczego do piwnicy? - narzekała Aneta. - Nie możemy postawić zamrażarki gdzie indziej? - Na przykład gdzie? W mojej sypialni? - warknęła Marta. Była wściekła. Widząc, z jaką łatwością panowie w kombinezonach wnieśli wielką pakę, nie pomyślała, że jej i Anecie nie przyjdzie to z taką samą łatwością, zwłaszcza że droga wiodła w dół. Była pewna, że nie dadzą sobie rady. Ostatnie, czego było im potrzeba, to spadająca zamrażarka, która przygniata jedną z nich. - Może w kuchni? - zaproponowała Aneta. - Kuchnia jest za mała. Nic więcej w niej się nie zmieści. Zresztą nie wyobrażam sobie, że mogłabym przełknąć chociaż kęs w ich obecności. - Garaż? - Nie... - Marta po dłuższym namyśle odrzuciła i ten pomysł. Mamy dwóch sztywnych w piwnicy. Za duże ryzyko, że znowu ktoś

74

RS

się włamie i ich znajdzie. Nie ma mowy. Tylko piwnica. Dzwoń po Tomka - zdecydowała. - Po co? - Aneta popatrzyła na nią ze zdumieniem. - Pomoże nam. Potrzebujemy faceta. Bez tego się nie obędzie. Nic lepszego nie przyszło jej do głowy. - No dobra. - Aneta wzruszyła ramionami. - A jak coś zauważy? - Nie zostawimy go samego nawet na chwilę - oświadczyła stanowczo Marta. - Dzwoń! - A jeśli coś poczuje? - Aneta uzmysłowiła sobie, że zależy jej na niepozornym matematyku. Nie chciała go mieszać w sprawy kryminalne. - Zawiniemy ich w worki foliowe i okręcimy taśmą samoprzylepną - zadecydowała po chwili namysłu Marta. - I kupiłam trochę zawieszek na mole. Mają mocny zapach. Powinno pomóc. - Fakt. Za mocno nie śmierdzą. Tylko trochę, a ktoś, kto nie wie, jak śmierdzi trup, to najwyżej będzie nosem kręcił, ale co i jak to chyba się nie zorientuje... - zastanawiała się Aneta. Marta zaczynała tracić cierpliwość. - Dzwoń! - To najpierw ich zawińmy - zaproponowała koleżanka. - Jak prześmierdniemy, to zdążymy wziąć prysznic i zmienić ciuchy. - Jezu! Założymy gumowe rękawiczki i po krzyku. Nie ma czasu. Masz zamiar ściągać go tu po północy?! Dzwoń! Dorota wychylała się tak mocno, że Damian miał wrażenie, iż dziewczyna za chwilę wypadnie. Ryzyko zawodowe, uznał. Nie będzie jej ratował. Sytuacja zaczynała go przerastać. Był spokojnym, ciężko pracującym człowiekiem. Samemu będzie mu lepiej. Ojciec zawsze powtarzał, że kobieta to kłopot. Oczywiście poglądy takie wygłaszał tylko wówczas, gdy żona nie słyszała, ale teraz syn był skłonny się z nim zgodzić. - Damian!

75

RS

Od strony uchylnego okna dobiegł kolejny pisk. Dwa poprzednie Damian zdołał zignorować. Miał zamiar tylko dopilnować, żeby Dorota nikogo nie postrzeliła i nie trafiła do więzienia. Reszta go nie interesowała. - Damian! - krzyknęła jeszcze głośniej. - Co jest?! - Tym razem nie mógł już, niestety, udawać, że nie słyszy. - Tam się coś dzieje! - Z pewnością. - Westchnął. - Pewnie dokładnie to samo co wczoraj, przedwczoraj i tydzień temu. - Ale, Damian... - Daj mi spokój, dobra? - Czytał właśnie „Martwe Jezioro", debiut młodej pisarki. Nie miał ochoty przerywać. - Dopiero co wróciłem! Jeszcze się dobrze nie rozgrzałem, a... - Damian, tam naprawdę coś się dzieje! - Dorota odeszła od okna i wyrwała mu książkę z ręki, po czym rzuciła ją w kąt. - Najpierw przyjechał duży samochód i wnieśli coś dużego do domu. Odjechali, a teraz przyjechał ten facet, co był u nich w niedzielę. Mówię ci, że coś się tam dzieje. Idź i sprawdź. - Dobra. To, co zobaczyła Dorota, rzeczywiście dawało do myślenia. Monotonia życia domu przy ulicy Zacisze numer 13 najwyraźniej została przerwana. Jak na jedno popołudnie działo się sporo. Damian wstał i zarzucił kurtkę na ramiona. - Zaraz, mam tam pójść i co dalej ? - Zatrzymał się przy drzwiach. - Z zewnątrz niczego nie zobaczę. - Mieliście się umówić na randkę, nie? A nie dała ci numeru telefonu, sama też nie dzwoni. Więc idź. Pretekst masz. Może przy okazji coś wyczaisz. - Prawie wypchnęła go za drzwi. Westchnęła ciężko, gdy zatrzasnęły się za nim drzwi. On naprawdę nie nadaje się do takiej roboty. Miał złote ręce, jeśli chodzi o biżuterię, ale na tym jego umiejętności się kończyły. Niestety, inny wspólnik nie wchodził w grę.

76

RS

Przywitały Tomka jak wybawcę. Skromny, niepozorny matematyk przypominał raczej Don Kichota niż Lancelota, ale w chwili, gdy panie przedstawiły mu swój problem, poczuł się jak sam król Artur. Nie znaczy to, że nie miał wątpliwości, czy sobie poradzi, ale nie pora je wyjawiać. Jak będzie trzeba, polegnie na polu chwały, byle Aneta nie przestała na niego patrzeć w ten sposób. Nie miał powodów, by podejrzewać, że jej spojrzenie nie jest pełne podziwu, tylko stanowi skutek uważnej obserwacji. Wypatrywała najmniejszych oznak, że Tomek wyczuł od niej podejrzany zapach. Co prawda z Andrzeja nic się nie wylewało, ale stężenie pośmiertne mimo chłodu zaczęło ustępować i jakiś taki miękki zaczął się robić. Był to ostatni dzwonek, żeby zapakować go do worka, zanim zacznie się sączyć na podłogę... tego smrodu nie usunęłyby do końca życia. - Do piwnicy? - spytał z nonszalancją, od której tak naprawdę był najdalszy, kiedy patrzył na pokaźnych rozmiarów zamrażarkę. - Pomożemy ci. - Marta w przeciwieństwie do Anety nie miała zamiaru spocząć na laurach. Nie oczekiwała, że Tomasz sam zniesie ciężar na dół. Przed kompromitacją uratował Tomka dzwonek przy wejściu. Spojrzały na siebie zdziwione. Nie spodziewały się nikogo. Radosne szczekanie Tofika i kręcący się jak śmigła helikoptera ogon psa nie pozostawiały wątpliwości co do osoby za drzwiami. Marta z ciężkim westchnieniem je otworzyła. - Cześć. - Damian się zaczerwienił. - Nie dzwoniłaś, więc pomyślałem, że wpadnę. - Nie mam twojego numeru. - Marta była zdumiona nie tyle jego słowami, ile uporem. Ostatnio zachowała się jak wariatka, jej maniery też pozostawiały wiele do życzenia. Desperat albo masochista. Innego wyjaśnienia nie widziała. Każdy normalny facet uciekłby z krzykiem, a ten... - Zapisałem ci... - Zaczerwienił się jeszcze bardziej.

77

RS

Zdarzało mu się, i to nieraz, jeśli miał być ze sobą szczery, że kobieta nie wykazywała zainteresowania jego osobą, ale nie do tego stopnia! Marta była autentycznie zaskoczona. Najzwyczajniej w świecie zapomniała i o rozmowie, i o kartce z numerem jego telefonu, i o nim. Wprawdzie podchody z jego strony nie miały w rzeczywistości natury romantycznej, ale ona o tym nie wiedziała. Czuł się jak ostatni idiota. - A tak, rzeczywiście - przypomniała sobie. Zarumieniła się gwałtownie. Ale wstyd, pomyślała. W tym całym zamieszaniu zupełnie o nim zapomniała. Biedak. Spojrzała ze współczuciem na Damiana. - Może wejdziesz? - zaproponowała, ignorując zdumione spojrzenie Anety. Damian z zaskoczeniem odkrył, że dom Marty jest po prostu przytulny. Nie był ani luksusowy, ani ekstrawagancki. Był całkiem zwyczajny. Nie pasował zupełnie do wizerunku Barbie. - Ostatnio miałam dużo na głowie - wyjaśniła. - Wiesz, maturzyści lada moment będą mieli wystawiane stopnie końcowe i takie tam. Praca. - Uśmiechnęła się lekko do niespodziewanego gościa. Właśnie przywieźli nam zamrażarkę ze sklepu. Pomożesz ją znieść do piwnicy? - Tomek przyjechał nam pomóc, ale we dwóch pójdzie wam sprawniej. - Aneta rzuciła koleżance spojrzenie pełne podziwu. No proszę, ta to wie, do czego użyć niepotrzebnego mężczyzny. - Jasne, żaden problem. - Zagadka tajemniczych samochodów i pak rozwiązała się sama. Zwykła dostawa ze sklepu zwykłej zamrażarki. Jak wróci na poddasze, własnoręcznie wypchnie Dorotę z okna, jeśli do tej pory sama nie wypadnie. Upewni się tylko, żeby poleciała głową w dół. - Spora ta zamrażarka. - zauważył, podając Marcie kurtkę i zawijając rękawy koszuli. - Czy ja wiem? - udała zastanowienie. - Moim zdaniem po prostu pojemna...

78

RS

- W promocji była - poratowała ją Aneta, gdy przyjaciółka rzuciła jej zrozpaczone spojrzenie. - Promocja nie promocja, ale nie szkoda energii na takie duże urządzenie? - spytał Damian sceptycznie. - Zeżre prądu od groma. - Teraz wszystko jest energooszczędne... - mruknęła Marta. - No tak, ale pod warunkiem, że będziesz ją całą użytkować. Zapełnisz do połowy, a prądu będzie żarła jakby była pełna... - Kupuję wieprzowinę na wsi, ale muszę większą ilość od razu skłamała. - Całą świnię? - zdziwił się. - Dla jednej osoby? - Dla dwóch - powiedziała obronnie Aneta. - Ja też tu mieszkam. - I pies. - O właśnie. I pies - powtórzyła za Martą. - Hm... - mruknął Damian, zerkając na niewielkiego psiaka. - Masz zamiar tu mieszkać? - wtrącił się do rozmowy Tomek. Myślałem, że to tylko na czas remontu... - Nie wiem, kiedy się uporam z remontem... - Zaproponowałam Anecie, żeby u mnie została na dłuższy czas, a swoje mieszkanie wynajęła - brnęła w kolejne kłamstwa Marta. Musi wziąć kredyt na remont i przynajmniej jej się zwróci. - O właśnie. Zwłaszcza że nie spłaciłam poprzedniego. Z czego mam to wszystko płacić? Z nauczycielskiej pensji? - Nie mówiłaś, że masz zamiar tu mieszkać... - Zażenowany Tomek zaczął przecierać swetrem okulary. - Dopiero dzisiaj na to wpadłyśmy. - O właśnie. Dzisiaj. - Aneta gorliwie przytakiwała. - Zamiast wymyślać głupoty, lepiej się przyznajcie, że nie dacie rady znieść jej do piwnicy. - Marta przeszła do ataku, obawiając się, że jeśli jeszcze raz usłyszy „o właśnie" w ustach Anety, to wszystko się wyda. Czy tylko ona dostrzega te kłamstwa na kilometr? - O właśnie. - Aneta popatrzyła wojowniczo na Tomka. - Jeśli to problem, poprosimy kogoś innego...

79

RS

- Nie trzeba - przerwał jej Damian. - Gdzie mamy ją postawić? spytał nonszalancko, spoglądając na strome metalowe schody. - Po prostu ją znieście... - Marta machnęła ręką z pozorną obojętnością. - Przesunąć w razie czego damy radę we dwie. - No dobra. Pójdę przodem - zaoferował się Damian, widząc wątłą posturę Tomasza. Gdyby puścił biedaka przodem, zamrażarka zgniotłaby go na miazgę. Nie utrzymałby ciężaru. Stawiając urządzenie na miejscu wskazanym przez Martę, tuż pod schodami, rzucił szybkie spojrzenie w kierunku otwartego okienka. Pudło leżało tam, gdzie je zostawił wczorajszego wieczoru. Żadna z kobiet nie zwróciła na nie uwagi. - Zostaniesz na kolacji? - zaproponowała Aneta. - Chętnie. - Nie sądził, żeby troje nauczycieli było zamieszanych w aferę kryminalną, więc właściwie nie miał tu czego szukać, ale pomyślał sobie, że spędzenie czasu wśród normalnych ludzi będzie miłą odmianą po kilkutygodniowym warowaniu na poddaszu. - Zwariowałaś?! - syknęła Marta, gdy zniknęły w kuchni. Panowie rozsiedli się wygodnie w salonie przed telewizorem. - Po co zapraszałaś Damiana na kolację? - Ty pierwsza wpuściłaś go do domu. - Aneta patrzyła zaskoczona na wściekłą przyjaciółkę. - O co ci chodzi? - Wpuściłam go, żeby pomógł! Potem bym się z nim umówiła na mieście i by sobie poszedł. - Wstawiła wodę na makaron. - Teraz obaj będą tu siedzieć, a ci tam na dole będą się dąć! - Co będą robić?! - No, się rozdymać... - Przecież powinna wiedzieć, o co jej chodzi. - Chodzi ci o to, że ciało zacznie puchnąć od gazów? - załapała w końcu Aneta. - Ale to jeszcze nie teraz. Na stronie medycyny sądowej było napisane, że to się zaczyna dopiero sześćdziesiąt godzin po śmierci. Ryszard jest świeższy. Na razie powinien być na etapie tężenia. - Mówisz do niego po imieniu? - Zszokowana Marta rozsypała makaron.

80

RS

- A co? Myślisz, że ma coś przeciwko? - Aneta zaczęła trzeć żółty ser. - Zresztą jak mam mówić? Trup? Zwłoki? Jeszcze ktoś usłyszy i zacznie się zastanawiać. Ryszard jest bezpieczniej. - Może i coś w tym jest. - Po chwili zastanowienia Marta musiała przyznać przyjaciółce rację. Rzeczywiście, lepiej nie używać pewnych słów. - Tylko że twój Ryszard jest sztywny, a mój Andrzej zacznie się niedługo topić we własnych płynach ustrojowych! - Zapomniałam, że Andrzej jest starszy. Ale spokojnie, z worka nie będzie przeciekał. - Aneta skrzywiła się, marszcząc zabawnie nos. - Zamrażarka tak od razu lodem się w środku nie pokryje i chłopaków nie zamrozi. Włączyłam ją. Jak chłopaki sobie pójdą wskazała ręką w kierunku salonu, by Marta nie miała wątpliwości, o których mężczyznach mowa - to wszystko będzie gotowe. Wrzucimy ich do środka i już. - Dobra. Dostają kolację i wypad. I żadnych randek. Postanowiła wmówić Damianowi, że dzisiejsze zaproszenie na kolację to właściwie taka niby randka i koniec. Jak się będzie upierał, to trudno. Ale będzie musiał poczekać na swoją kolej. W końcu nie może obsłużyć wszystkich facetów naraz. * Damian świetnie się bawił. Marta tylko na pozór była chłodna i opryskliwa. Odkrył w niej sporą dozę inteligencji, wiedzy o świecie i literaturze, poczucie humoru. Wbrew sobie polubił tę podejrzaną kobietę. Nieoczekiwanie dla samego siebie ponowił propozycję randki. Zgodziła się. Wydawała się tak samo zaskoczona swoją zgodą, jak on swoją propozycją. Jednak gdy tylko wszedł na poddasze, dobry humor prysł. Dorota rzuciła się na niego jak rottweiler i nie chciała puścić. - Zamrażarka - powiedział spokojnie, odsuwając ją na odległość umożliwiającą zdjęcie kurtki. - To była po prostu zamrażarka. A ten koleś, co przyjechał, to zwykły nauczyciel matematyki. Spotyka się z tą drugą, która jest zwykłą nauczycielką biologii. Obawiam się,

81

RS

moja droga, że najbardziej podejrzany jest pies. - Powiesił kurtkę na wieszaku. - Tobie to można wszystko wmówić... - Dorota była tak rozczarowana, że prawie płakała. - Przykro mi, ale widziałem tę zamrażarkę na własne oczy. Nie tylko pomogłem ją zanieść do piwnicy, to jeszcze osobiście ją rozpakowałem. Nie ma żadnej tajemnicy. - Do piwnicy? Nie sądzisz, że to dziwne? Zamrażarka w piwnicy? - Uczepiła się tej myśli jak liny ratunkowej. - Nie, nie sądzę - oświadczył stanowczo. - Piwnica nie jest zatęchłym lochem, tylko pomieszczeniem położonym poniżej poziomu domu, wykorzystywanym jako składzik. A sama kuchnia nie jest tak duża, żeby tam wstawić sporą zamrażarkę. Piwnica jest w sam raz - ironizował. - Mieszka sama. Po co jej taka duża zamrażarka? - uparcie poszukiwała drugiego dna. - To oczywiste. Będzie tam trzymać zwłoki. W jaki inny sposób normalna kobieta mogłaby używać domowego sprzętu o działaniu mrożącym? - Nawet nie starał się ukryć drwiny. - Chcesz wyjechać? - Zrezygnowana Dorota opadła na krzesło. Damian usiadł wygodnie w fotelu i sięgnął po książkę. - Owszem. -Jutro? - Nie, jutro mam randkę. Wyjeżdżamy pojutrze. Przynajmniej ja. Ty rób, co chcesz. - Nie boisz się zostawić mnie samej? - nadąsała się. - Ani trochę... Jestem pewien, że ta prostytutka wyprowadziła cię w pole. Dałaś jej kasę w zamian za informacje, to ci je podała. Tylko że nieprawdziwe. - Wrócił do przerwanej lektury, nie zaprzątając sobie głowy dąsami Doroty ani hukiem zatrzaskiwanych drzwi do łazienki. Mieszkał z Dorotą od lat i przyzwyczaił się do jej manifestacji. Już na niego nie działały. Po wyjściu gości współlokatorki, a zarazem wspólniczki w przestępstwie, zeszły spiesznie do piwnicy. Nie zawracały sobie

82

RS

głowy sprzątaniem naczyń po kolacji. Zamrażarka w środku pokryła się już szronem. - Nie wierzę, że umówiłaś się z nim na jutro - powiedziała Aneta, odrzucając na bok dywan, worki i kartony, pod którymi leżały ciała. - Sama w to nie wierzę - mruknęła Marta, szarpiąc za dywan. Fuj... - Zmarszczyła nos. - Czujesz? - No... - Aneta pomachała ręką przed twarzą, starając się odpędzić fetor. - Skąd się to wzięło? Wcześniej nie było tak czuć... - To chyba z dywanu... Andrzej zostawił plamę... - Skrzywiła się, z trudem opanowując odruch wymiotny. Właściwie nie było jeszcze tak źle. Wyziębione pomieszczenie trochę spowolniło rozkład. Na pierwszy ogień poszedł Andrzej, sztywniak Marty. Był mniejszy i lżejszy. Marta uznała, że łatwiej będzie go potem wydobyć z dna zamrażarki niż tego drugiego. Co do Ryszarda, miała spore wątpliwości, czy się zmieści. Wysoki był. Aneta uznała, że się go po prostu złoży na pół i najwyżej czymś dociśnie. Przyglądała się koleżance, która pracowicie poprawiała zwłoki leżące już na spodzie. - Dobra, teraz bierzemy twojego. Marta się wyprostowała. Mimo niskiej temperatury panującej w pomieszczeniu była spocona i zgrzana. Jeszcze kilka lat temu nie uwierzyłaby, że coś takiego może ją spotkać. Małżeństwo, rozwód, wyrok karny, a teraz ci dwaj... Bredzenie wariata miało w sobie więcej logiki niż to, co się teraz działo. Jedyny jasny punkt w tej całej sprawie to nadzieja, że nikt więcej nie dołączy do tego męskiego duetu. Doszły wspólnie do wniosku, że Ryszard załatwił Andrzeja, po czym wystraszył się i uciekł. Wrócił następnego dnia, żeby zatrzeć ślady dokonanej zbrodni, ale natknął się na Anetę i dalsza akcja potoczyła się w sposób prowadzący do punktu, w którym się właśnie znalazły. Marta nie była bogata, w domu też nie miała nic wartościowego, po długich rozważaniach doszły więc do kolejnego logicznego

83

RS

wniosku, że były to porachunki więzienne, które przez przypadek miały finał w ogrodzie Marty. Tezę, że Arek ma z tym coś wspólnego, zdecydowały się na razie odrzucić. Nie było żadnych dowodów, zwłaszcza że Marta wątpiła, by miał znajomości w takich kręgach. Zawsze bardzo dbał o opinię i swój idealny wizerunek. Muszą tylko posprzątać i zapomnieć o tym, co się stało. - Za sztywny. - Co ty powiesz? - Aneta oparła się o zamrażalnik. Ze zmęczenia nie mogła złapać powietrza. - Wsadzimy go tu jutro, jak zwiotczeje. - Marta uznała, że tak będzie najrozsądniej. Udało im się dźwignąć Ryszarda, ale za nic nie mogły go zgiąć. - Dobra. - Aneta machnęła ręką. - Wszystko mi jedno. - Musimy go z powrotem zawlec pod ścianę i schować pod dywanem. Wiesz, strzeżonego Pan Bóg strzeże. - Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, dlaczego współczesny nastolatek na pytanie, kto jest premierem Polski, pyta: a kto to jest premier? – zapytała Marta zbolałym głosem, wchodząc do pokoju nauczycielskiego. Odpowiedziały jej stłumione chichoty. - Nie zdziwiłbym się, gdyby ten, co nie wie, kto to jest premier, sam w przyszłości został politykiem... - zażartował jeden z kolegów. - Jeśli do tego dojdzie, to ja się wyprowadzam z tego kraju oświadczyła któraś z nauczycielek. - Na pani miejscu już bym się zaczęła pakować - śmiejąc się pod nosem, mruknęła Aneta. - Dorosną. Pójdą na studia, do pracy, wszystko się zmieni. To jeszcze dzieci. - Z pobłażliwym uśmiechem na ustach wziął młodzież w obronę stary pedagog, zdaniem Marty, już w wieku poemerytalnym. Jeśli dobrze się orientowała, był nauczycielem z powołania i od lat żył tylko dla młodzieży. Twierdził, że jeśli zmuszą go do odejścia na emeryturę, to w tym samym dniu położy się i umrze. Czasami żałowała, że dla niej to tylko praca.

84

RS

- Marta, gdzie kupujesz wieprzowinę? - zmieniła temat Basia Maciejek, polonistka. - Wieprzowinę? - Zamrugała zdezorientowana, wyrwana z myśli, które z mięsem nie miały nic wspólnego. - Podobno masz niezłe dojście.... - Tamta patrzyła na nią wyczekująco. Marta rzuciła szybkie spojrzenie na zmieszaną Anetę, która skinęła lekko brodą w kierunku Tomka. - No wiesz... - Wzruszyła ramionami. - Zawsze trochę taniej... - Taniej? Tomek mówił, że opłaciło ci się zamrażarkę kupić. Taniej to chyba niedopowiedzenie - upierała się Basia. - Wiesz, jak by się opłaciło, to moglibyśmy zrobić zrzutkę. Ja sama nie potrzebuję tak dużo, ale moja siostra byłaby pewnie zainteresowana i ktoś z nauczycieli chyba też. Myślałam, że jeśli to spora różnica, to mogłabym wziąć pół świni na spółkę z siostrą, a może ktoś byłby zainteresowany też po ćwiartce i ... - Tomek czasem za dużo mówi - syknęła Aneta, spoglądając na speszonego matematyka zmrużonymi ze złości oczami. - Nie wiedziałem, że to tajemnica... - mruknął. - Żadna tajemnica - zaprzeczyła szybko Marta, czując strużki potu spływające po plecach. Nie ma co, ale się władowały. Tomek wygadał się, nie mając pojęcia, że po pierwsze to tajemnica, a po drugie, że ani jedno słowo nie było prawdziwe. I co teraz? Jak zaprzeczy, wyjdzie na nieużytą zołzę, a jak potwierdzi? Ma wyhodować własne prosię i potem je podzielić?! - To jak będzie? - nie odpuszczała polonistka. - Za mięsem to nie przepadam, ale taka wiejska kiełbasa własnej roboty to byłoby coś - wtrąciła inna z obecnych w pokoju nauczycielek. - Zobaczę, co da się zrobić - obiecała Marta. - Wiecie, nie załatwiam tego osobiście, tylko przez moją znajomą

85

RS

- kłamała, by zyskać na czasie. - Powiem wam w przyszłym tygodniu, jak przywiozą moją porcję, dobra? - Dzięki - rozpromieniła się w uśmiechu Basia. - Możesz się też dowiedzieć o kurczaki i jajka? - Bez przesady - pośpieszyła jej na ratunek Aneta. - Przecież Marta nie ma gospodarstwa na wsi... - Ale to mięso jest chyba badane? - Zabiję go! - zżymała się Marta, dźwigając worek z makabryczną zawartością. - Uspokój się - sapała wspomagająca ją Aneta. - Nie możesz zabić Tomka. Nie zmieści się do zamrażarki. - Bardzo zabawne! Dla niego jestem gotowa wykosztować się na następną! - Słuchaj, zakup zamrażarki i wieprzowiny nie jest tajemnicą narodową. Nawet nie mogłam go poprosić, żeby nic nie mówił, bo niby z jakiego powodu miałby to trzymać w tajemnicy? - Przecież wiem! - warknęła Marta. - Swoją drogą to co z niego za facet? Kobiety mogą plotkować o zakupie lodówek i mięsa, ale facet? - Pochwalił się, że pomagał nam ją wtaszczyć do piwnicy, a potem zaczęła się debata, po co ci taka duża zamrażarka i... - Byłaś przy tym i nie mogłaś powiedzieć, że to zwykła zamrażarka, a on przesadza? Wszystkie babki by w to uwierzyły. Wiadomo, że faceci lubią swoje zasługi wyolbrzymiać... - złościła się Marta, opierając zwłoki o zamrażarkę. - Trzymaj go pionowo! - Nie pomyślałam - przyznała Aneta. - Już go trzymam. - Podparła trupa obiema rękami. - Ale przecież nic się nie stało... - Jasne, nic! Z wyjątkiem zamówienia na nieistniejące mięso od nieistniejącego gospodarza mającego nieistniejące gospodarstwo w nieistniejącej wsi! Popchnij go tak, żeby się przewrócił do środka! poleciła, usiłując utrzymać przelewające się zwłoki. Ciało przeszło już etap stężenia i zrobiło się miękkie.

86

RS

- No przecież pcham! - jęczała Aneta. - Ale on się na mnie przewraca! Jego jest jakoś więcej! - Przestań tyle gadać! - Marta niemal się rozpłakała z ulgi, gdy górna część ciała wpadła do środka. - Trzeba teraz tylko zgiąć mu nogi... I skąd ja im teraz wezmę świńskie mięso? Nie znam nikogo na wsi! - Już nie mogę! Zaraz zwymiotuję! Może przez Internet? - Ani mi się waż! Będziesz sama sprzątać! - zagroziła jej Marta mająca już powyżej uszu podejrzanych zapachów. Kolejnego by nie zniosła. Gdyby teraz ktoś obcy wszedł do piwnicy, uznałby niewątpliwie, że mieszkają tu dwie wariatki, i to wcale nie z powodu zawartości zamrażarki. Wraz z Anetą rozwiesiły, gdzie tylko się dało, aromatyczne zawieszki na mole. Aneta wpadła na pomysł zakupu choinek samochodowych, ale Marta wolała już smród rozkładających się ciał niż duszny, przyprawiający o ból głowy zapach. - Jak to, przez Internet? - propozycja Anety dotarła do niej z lekkim opóźnieniem. - Masz lepszy pomysł? Znajdziemy przez Internet jakieś gospodarstwo w okolicy, a potem podjedziemy i zapytamy. Co to za problem? - Gdyby to było takie proste, wszyscy by tak robili. Poza tym ci nasi spodziewają się nie wiadomo jakiej okazji. Co mam zrobić? Dopłacać?! Cholera! Nie chce się zamknąć! - panikowała Marta, z całej siły przyciskając pokrywę zamrażarki. - Czekaj, kawałek został... - Aneta wcisnęła głębiej część nogi, która wystawała z rozdartego ich zabiegami worka. - To co zrobimy? Chociaż raz trzeba coś wykombinować... - Uff... Z głowy... Przynamniej na razie. - Marta zatrzasnęła z całej siły wieko. - Może podam cenę, która nikogo nie zainteresuje, i powiem, że facet się schytrzył, bo zwietrzył interes. Co najwyżej będą się śmiać, że straciłam kasę na zamrażarkę.

87

RS

- Może to i niegłupi pomysł - przyznała Aneta. - Lepiej niech się śmieją, niż mieliby coś podejrzewać. - Jestem wykończona. Najchętniej poszłabym spać. - Nic z tego. Masz randkę. - Przypomnij mi, dlaczego się zgodziłam? - Marta patrzyła z rozpaczą na przyjaciółkę. - Chętnie, ale nie mam pojęcia. Lepiej się wykąp. Śmierdzisz skrzywiła się Aneta. Marta wszystkie rzeczy wrzuciła do pralki, a sama wskoczyła pod prysznic. Słodkawy, mdlący zapach unoszący się w piwnicy przesiąkł ubranie. Szorując się zawzięcie pod prysznicem, miała wrażenie, że trupi zapaszek wszedł nawet w jej skórę. Damian będzie za kwadrans. Musiała jeszcze wysuszyć włosy, zrobić choćby lekki makijaż i przebrać się. Wychodzenie z domu prosto po kąpieli jest niezdrowe, ale nie miała wyjścia. Damian zjawił się punktualnie. Nie zabrał nic eleganckiego na ten wyjazd, ale na szczęście coś mu podszepnęło, żeby chociaż wrzucić do walizki marynarkę. Włożył ją więc do dżinsów i golfu. Miał nadzieję, że wygląda wystarczająco atrakcyjnie, by Marta się nie rozmyśliła i nie wystawiła go do wiatru. Kiedy otworzyła drzwi, zauważył, że ubrała się podobnie. - Cześć - rzucił z wymuszoną nonszalancją. - Gotowa? - Jasne. - Uśmiechnęła się lekko. Damian podczas wczorajszej kolacji sprawił na niej wrażenie niekonfliktowego. Cechował go wręcz stoicki spokój. Nie był specjalnie gadatliwy, choć nie określiłaby go mianem milczka. Raczej przysłuchiwał się rozmowie, niż zabierał głos, ale miło spędziła czas w jego towarzystwie i go polubiła. Nie mogła też dłużej udawać, że jej się nie podoba. Może mieć dwa trupy w piwnicy, ale to nie znaczy, że jest hipokrytką. Narzuciła kurtkę na ramiona, wzięła torebkę ze stolika i wyszli. - Aneta nie jest zła, że zostaje sama? - zapytał Damian, gdy ruszyli do furtki.

88

RS

- Tomek przyjdzie. Uśmiechnęła się na wspomnienie przeprawy, jaką miała z przyjaciółką, która wpadła w panikę, gdy do niej dotarło, że zostanie w domu sama. Radość, że Marta przełamała się i idzie na randkę, kompletnie uleciała. Dopiero pomysł zaproszenia Tomasza ukoił skołatane nerwy Anety. Marta wybrała niewielką restaurację przy rynku. Miły, sympatyczny lokalik nie wymagał szykownych kreacji. Dodatkowym atutem było smaczne jedzenie. Postanowiła, że będzie jednak lepiej, jeśli potraktują to jako zwykłe koleżeńskie spotkanie. Słowo „randka" sprawiało, że traciła rezon. Każdy płaci za siebie i nikt niczego nie oczekuje. Damian był trochę zaskoczony tak jasnym postawieniem sprawy, ale nie protestował. Następnego dnia miał wyjechać z samego rana. Chciał więc po prostu spędzić miły wieczór i to wszystko. Szkoda, że to nie randka, ale może to i lepiej, jeśli widzą się dzisiaj po raz ostatni. - Czym się zajmujesz? - spytała Marta, gdy kelnerka przyniosła zamówienie. - Mówiłem ci. - Poczuł się zakłopotany. Nie przewidział, że znów będzie musiał kłamać, kłamać i kłamać. Na szczęście ostatni raz, pomyślał z ulgą. - No tak... - Pamiętała, że wspominał coś o materiałach do książki, ale o co dokładnie chodziło, nie miała pojęcia. Nie miała również pojęcia, czy jej mówił i ona nie pamięta, czy też nie mówił, i tego też nie pamięta. - Jak ci poszło zbieranie materiałów do... do tego, co piszesz? wybrnęła. - Mam wszystko, czego potrzebuję... - Uśmiechnął się z wysiłkiem. Zapadło nieco kłopotliwe milczenie. - Jutro wyjeżdżam - dodał po chwili. - Aha - mruknęła. Przynajmniej jeden problem z głowy, pomyślała.

89

RS

- Właśnie. Urodziłaś się w Śremie? - spytał. Skoro i tak nie mają o czym rozmawiać, to może skorzysta z okazji i czegoś się o niej dowie. Nie było to już wprawdzie do niczego potrzebne, ale... - Nie. - Popatrzyła na niego zdziwiona. Nie miała pojęcia, skąd ten pomysł. Widocznie myślał, że mieszka w tym miasteczku od zawsze. - Przeprowadziłam się tutaj dwa lata temu. - Ach tak? - Odpowiedź go zaskoczyła. - Nie wiem dlaczego, ale myślałem, że pochodzisz ze Śremu. Ty albo twoja rodzina... - Nie mam tutaj rodziny. Przyjechałam do pracy. Kuratorium miało zapotrzebowanie na nauczyciela w tym rejonie i jestem. To wszystko. Cała historia. - Wynajmujesz dom? - Nie wyobrażał sobie, żeby z nauczycielskiej pensji stać ją było na wynajęcie nawet skromnego domku. - Żartujesz? Z nauczycielskiej pensji? Nigdy w życiu. Po rozwodzie... - zająknęła się, ale dzielnie przezwyciężyła skrępowanie. - No cóż, po podziale majątku zostało mi trochę kasy, starczyło na pierwszą wpłatę. Mam dom na spółkę z bankiem, że tak powiem. - Roześmiała się. - Piszę czasem felietony do miejscowej gazety i jakoś sobie radzę... - Nie chciałem być wścibski. - Poczuł się zażenowany, że wyciągnął z niej takie szczegóły. Był raczej nieśmiały, nie to, co Dorota. Zresztą tak dawno temu był na randce, że już nie pamiętał, co wypada, a czego absolutnie robić nie wolno. -A ty? - Co ja? - Nie zrozumiał. - Byłeś żonaty? - Zarumieniła się lekko, zadając to pytanie. I po co mi wiedzieć, zganiła się w myślach. On i tak przecież wyjeżdża. - Nie, nie zdarzyło się... Czy to dlatego nie chciałaś się ze mną umówić? Z powodu swojego męża? - Zdał sobie sprawę, że początkowa niechęć Marty do spotkania z nim nie musiała mieć związku z jego osobą, tylko z jej byłym mężem.

90

RS

- To nie twoja sprawa! - Nie potrafiła opanować ostrego tonu, jaki pojawił się w jej głosie. - Przepraszam, nie chciałem cię urazić. Drażliwy temat, pomyślał. Pewnie nadal go kocha. - To ja przepraszam. Nie chciałam być niemiła - powiedziała z poczuciem winy. Nie miała zamiaru wyładowywać na nim swoich emocji. Po rozwodach powinno się wysyłać ludzi na trening interpersonalny, pomyślała. Mnie przydałby się na pewno. - Nie, to moja wina... - Uśmiechnął się rozbawiony, a Marta odpowiedziała mu tym samym. - Nie będziemy się chyba przepraszać cały wieczór. - Parsknęła śmiechem. - Przepraszam cię - powtórzyła i sięgnęła do torebki po komórkę, którą zapomniała wyłączyć. - Muszę odebrać... - Wstała od stolika i przeszła do holu. Dzwoniła Aneta. Musiało się coś stać. - Halo? - Marta! Dzięki Bogu! Wracaj natychmiast! Wydaje mi się, że ktoś obserwuje dom! Nie wiem, co robić. Nie mogę przecież zadzwonić na policję! - Głos przyjaciółki stawał się coraz wyższy. - Zamknij wszystkie okna i sprawdź drzwi - poleciła jej. - A gdzie Tomek? - Nie przyjechał. Coś mu wypadło. Proszę cię... - Już jadę. - Muszę wracać do domu - oświadczyła, gdy wróciła do stolika. Nawet nie usiadła, tylko przywołała kelnerkę, by uregulować rachunek. - Coś się stało? - zaniepokoił się Damian. Miał nadzieję, że Dorota nie wpadła na kolejny szalony pomysł. - Właściwie to nie. - Nie miała pojęcia, co powiedzieć. Przecież nie prawdę. - Coś z psem. Wymiotuje. Musiał coś zjeść. Pewnie to nic takiego, ale Aneta wpadła w panikę... - Okej, rozumiem. Starał się dojechać szybko na miejsce. Mimo uspokajających słów, że to nic takiego, pełna napięcia mina sugerowała, że Marta

91

RS

przejęła się stanem psa. Podziękowała uprzejmie za miły wieczór i odeszłaby, gdyby Damian nie przytrzymał jej za ramię. - Zaczekaj sekundę - poprosił. - Wiesz, rano wyjeżdżam i... Pochylił się i pocałował ją delikatnie w usta. Nie cofnęła się, ale nie odwzajemniła pocałunku. Spoglądała na niego dziwnym wzrokiem. - Lepiej już pójdę. - Wycofał się zażenowany. - Cześć - pożegnała go, jakby nic się nie stało. Wsiadł do samochodu i odjechał. Czuł się jak kretyn. Widać było od początku, że Marta ledwie go toleruje. Zaznaczyła, że to nie randka, a on... Sam nie wiedział, co właściwie myślał, gdy ją pocałował. To był impuls. Nawet mu się nie podobała. Marta nie weszła od razu do domu, tylko dotknęła palcami warg, na których czuła jeszcze ciepłe usta Damiana. Uśmiechnęła się lekko i dopiero wtedy pchnęła furtkę. Aneta wybiegła z domu zaraz po tym, jak Damian odjechał. - Co się dzieje? - zapytała Marta zaniepokojona wyglądem przyjaciółki. Aneta była naprawdę wystraszona. - Ktoś się kręcił przy furtce. Tofik też go widział. Schował się pod łóżko i warczał - relacjonowała. - Psem obronnym to on już nie zostanie - powiedziała Marta z westchnieniem. - Widziałaś faceta dokładnie? -Bała się, że Arek mógł ją znaleźć. Rozejrzała się czujnie, ale nie zauważyła niczego podejrzanego. Właściwie to nie zauważyła nikogo. Ulica była pusta. - Nie, tylko cień. Nic więcej - przyznała Aneta. - Może to był cień drzewa? - Nie wiem. Ale te telefony... - Jakie telefony? - Marta spojrzała na nią uważnie. - Nie wiem jakie. Ktoś dzwonił dwa razy. Za pierwszym razem nie zdążyłam odebrać, a za drugim odłożył słuchawkę. - To mogła być pomyłka - odrzekła spokojnie Marta. - A nawet jeśli nie, to nie jesteś pewna, czy coś naprawdę widziałaś.... -

92

RS

zastanawiała się głośno, zamykając starannie drzwi na wszystkie zamki. - Jezu, już sama nie wiem! - jęknęła Aneta. - Zobaczyłaś ten cień przed telefonami czy po? - dopytywała się Marta. - Właściwie to w trakcie - odparła po chwili namysłu Aneta. Zadzwonił telefon, ale przestał dzwonić, zanim podeszłam. Tofik uciekł pod łóżko, a wtedy zobaczyłam przesuwający się cień. I znowu zadzwonił telefon, ale ten ktoś zaraz się rozłączył. - Dziwne... - No. I przerażające. Naprawdę się wystraszyłam. - Miała łzy w oczach. - Chodźmy lepiej spać. I tak nic nie wymyślimy - powiedziała Marta. - Telefon nie musiał mieć związku z cieniem. Zresztą mogło ci się tylko wydawać, a telefony to zwykła pomyłka. Albo głupi żart uczniów... - Myślisz? - spytała z nadzieją Aneta. Wolała paść ofiarą żartu niż napaści. - Dokładnie - oznajmiła stanowczo Marta. - Nawet nie wiesz, czy coś widziałaś. Byłaś sama i wyobraźnia mogła płatać ci figle. Spać zakomenderowała, zanim tamta zaczęła podważać sensowność jej twierdzeń. Gdy tylko trochę uspokojona Aneta zniknęła w swoim pokoju, Marta niezwłocznie sprawdziła wszystkie okna, czy są dobrze zamknięte. Nie chciała straszyć przyjaciółki, ale miała przeczucie, że Anecie nic się nie przywidziało, a głuchy telefon to nie psikus uczniów. Zastraszanie i wywoływanie stanu zagrożenia i lęku było specjalnością Arka. Na wszelki wypadek wyciągnęła wtyczkę telefonu. Marta nie potrafiła zapomnieć o Damianie. Za każdym razem, gdy wybiegała z domu, podświadomie oczekiwała, że i on wybiegnie zza rogu, tak jak wcześniej niejednokrotnie bywało. Ale się nie pojawiał i nie dzwonił. Miała jego numer, jednak nie zdecydowała

93

RS

się na telefon. Na wszelki wypadek, żeby jej nie kusiło, wyrzuciła kartkę do kosza. Aneta pukała się w głowę, dając do zrozumienia, co myśli o postępowaniu Marty, a potem ponownie, dając do zrozumienia, co myśli o sobie samej. Nie potrafiła sobie wytłumaczyć, jak mogła się zakochać w niepozornym sowim matematyku. Ale stało się. Marta życzyła przyjaciółce wszystkiego najlepszego, jednak sama nie zamierzała ryzykować żadnego związku. To był powód, dla którego nie zadzwoniła do Damiana i dla którego nie przyjęła żadnej ze składanych jej propozycji. Bała się. Wciąż spędzała jej sen z powiek obawa, że Arek mógł ją odnaleźć. Podejrzenia te na razie się nie potwierdziły. Głuche telefony skończyły się po tym jednym wieczorze i Marta uznała, że to po prostu była pomyłka. Nie każdy jest na tyle uprzejmy, by powiedzieć chociaż przepraszam. Od dwóch tygodni panowały wokół taka cisza i spokój, że gdyby nie zawartość zamrażarki, obie kobiety mogłyby zapomnieć o ostatnich wydarzeniach. Panowie nadal zażywali wiecznego odpoczynku w piwnicy. Przyjaciółki zdecydowały, że rzucony naprędce pomysł wynajmowania mieszkania Anety nie jest w gruncie rzeczy zły. Aneta i tak musiała pozostać w domu Marty, która za nic nie wybaczyłaby jej porzucenia w takiej chwili. Przy okazji wynajęcie odremontowanego mieszkania pozwoliłby im na pokrycie nakładów na prace w piwnicy, a Aneta zyskałaby środki na spłatę kredytu na remont swojego mieszkania. Dopóki nie rozwiążą wszystkich problemów, będą trzymać się razem. Potem Aneta wróci do siebie, a Marta zostanie w domku wraz z jego zawartością. - Jesteś nareszcie! - Aneta przywitała ją w drzwiach. - Mamy problem! - Od dawna - przyznała jej rację Marta. - Coś się zmieniło? Nie wydawała się przejęta wiadomością. Na twarzy przyjaciółki nie było śladu histerii ani łez. Raczej podekscytowanie. Cokolwiek

94

RS

się stało, nie mogło to być nic gorszego od zwłok spoczywających w piwnicy domu. - No właśnie nie wiem, ale pora, żebyśmy się wzięły do chłopaków. Nie mówię tylko o murarce. Musimy ustalić, po co tu przyjechali! - Aneta szła krok w krok za Martą, niemalże depcząc jej po piętach. - Ale co się właściwie stało? - Teraz Marta poczuła jednak lekkie ukłucie niepokoju. Była w tak dobrym nastroju, że nie miała ochoty dopuszczać do siebie nieprzyjemnych myśli, ale najwyraźniej coś się wydarzyło, skoro Aneta sprawiała wrażenie bardzo przejętej. Poza tym nie mogła pozbyć się wizji czającego się w ciemnościach Arka. - Zauważyłaś kogoś? - Niezupełnie. Słuchałam radia i mówili o tym samochodzie, który znaleźli. Wiesz, o którym... - No wiem. Ale wiadomo było, że prędzej czy później ktoś się zainteresuje porzuconym autem. I tak cud, że dopiero teraz. - Marta zaczęła szykować kanapki na kolację. - Tym się tak martwisz? - To nie wszystko. Samochód należał do naszego autostopowicza. - Nie możesz powiedzieć od razu, o co chodzi? Przecież wiem, że do niego. Podejrzewają nas? Ktoś go tu widział? - dopytywała się Marta. Aneta dotąd nie powiedziała nic, czego by już nie wiedziały. - Problem polega na tym, że Andrzej i Ryszard siedzieli za napad na sklep jubilerski. Zrabowali około miliona złotych w biżuterii i gotówce. Łupu nigdy nie odnaleziono! - zakończyła triumfalnie. - Skąd o tym wiesz? - Mówię, że z radia. Wcale mnie nie słuchasz - skarciła ją Aneta. - A co dokładnie mówili? - Tym razem Marta okazała należyte, pełne niepokoju zainteresowanie. - Znaleźli samochód i ustalili właściciela. Okazało się, że to członek gangu, skazany za udział w tamtym napadzie. O samym napadzie dużo nie mówili. Tylko tyle, że przestępcy zrabowali kasę i biżuterię, a łupu nigdy nie odnaleziono. - Spojrzała wyczekująco. -

95

RS

Dalej nie łapiesz?! - zirytowała się, widząc, że przyjaciółka nie reaguje na jej rewelacje, tylko siedzi zamyślona. - Łapię dwie rzeczy... - zaczęła powoli Marta. - Po pierwsze, mój eks nie ma z tym nic wspólnego, przynajmniej z dużym prawdopodobieństwem możemy przyjąć to założenie. A po drugie, o dwóch osobach nie mówi się „gang". Tak sądzę. - Oj, Marta... Chodzi mi o to, że skoro bandziory tak ciągną do naszego domu, to mają w tym jakiś cel! - Myślisz, że schowali łup gdzieś tutaj i teraz, po wyjściu z więzienia chcą go odzyskać? - Marta zakręciła palcem kółeczko na czole, dając do zrozumienia, co o tym sądzi. - No nie wiem, ale sama musisz przyznać, że coś w tym jest. - Masz zamiar rozwalić mi dom, szukając skarbu? - spytała drwiąco Marta. - Daj spokój, przez lata mieszkali tu poprzedni właściciele, starsi ludzie. Nie wierzę, żeby mieli coś wspólnego z tym napadem. A jeśli jakimś cudem coś tu było, to oni to znaleźli. - Chyba masz rację... - Aneta nie była zadowolona z konkluzji przyjaciółki. - Mówili coś jeszcze? - dociekała Marta. - A co mieli mówić? - Było ich więcej? - Więcej czego? Kasy? A milion to mało? - Skup się, kobieto. Ilu było tych bandytów? - A po co nam to wiedzieć? - spojrzała zdziwiona. - Bo dwóch mamy w swojej piwnicy. Chcę wiedzieć, ilu ich jeszcze może przyjść... - Czyli miałam rację, że łup jest ukryty tutaj... - Nie sądzę. Już ci mówiłam, że w to nie wierzę. Chodzi o to, w co oni wierzą. - Czyli co? - Aneta nie rozumiała, o co właściwie chodzi przyjaciółce. Nie wierzy, że w domu znajdują się zrabowane kosztowności, ale wierzy, że złodzieje w to wierzą, a oni wierzą, bo co...?

96

RS

- Nie wiem co! - zdenerwowała się Marta. - Poprzedni właściciele to porządni starsi ludzie. Co mogli mieć wspólnego z napadem? - Oni może nic, ale rodzina? - rzuciła Aneta. - Z tego, co wiem, mieli tylko córkę. Zmarła na białaczkę. Dziwne to wszystko... - To może znajomi córki? - nie dawała za wygraną Aneta. - Odpada. Chorowała od dziecka. Nawet do szkoły nie chodziła. Indywidualny tok nauczania, szpitale, sanatoria. To całe jej życie. Nie mieli żadnej innej rodziny. - Tak ci powiedzieli. - Nie rozumiem... - Marta zmarszczyła brwi i spojrzała pytająco na koleżankę. - Ty też nie mówisz ani o swoich bliskich, ani o byłym mężu. Może i tamci dwoje mieli w rodzinie czarną owcę, do której nie chcą się przyznać. - I ta czarna owca to jeden z bandytów? - Marta popatrzyła na Anetę z niedowierzaniem. - Wykluczone. Ktoś z sąsiadów by mi o tym wspomniał. - Gdybyś utrzymywała z nimi kontakty, to może i tak. - Daj spokój, moi sąsiedzi nachodzili mnie na początku, racząc informacjami na temat innych sąsiadów. Na pewno nie pominęliby czegoś takiego. Nie wierzę, Aneta, że w naszym domu jest coś ukryte. To tak samo, jak wierzyć w skarb na drugim końcu tęczy skwitowała ironicznie. - Trzeba się jednak dowiedzieć czegoś o tamtym napadzie. Pojawienie się Ryszarda i Andrzeja tutaj świadczy o istnieniu związku... chyba że to porachunki osobiste... - Teraz ja nie rozumiem. - Andrzej mógł tu być z jakiegokolwiek innego powodu, choćby przejazdem. Ryszard z kolei mógł go śledzić i zabić. Może myślał, że Andrzej wie, gdzie jest kasa... - zastanawiała się głośno Marta. - Bzdury! Co robiłby Andrzej w naszym ogrodzie, gdyby nie przyjechał tu po kasę? Mogę się zgodzić, że to Ryszard go zabił. Ale reszta to wymysł.

97

RS

- Dobra. Dajmy temu spokój. Lepiej spróbujmy dowiedzieć się czegoś o chłopakach. Trzeba też pozbyć się ich ostatecznie. - Wstała i poszła prosto do salonu. - Ale jak chcesz się dowiedzieć?! - zawołała za nią Aneta. - Na policji? - Krzycz głośniej, bo może nie wszyscy cię usłyszeli - zirytowała się Marta. - Chodź, sprawdzimy w necie. Usiadły zgodnie przed komputerem i weszły do Google'a. Po chwili milczenia spojrzały na siebie pytająco. - Może „napad jubiler"? - zasugerowała Aneta. - Trzy tysiące sześćset trzydzieści pozycji - zauważyła kwaśno Marta, gdy zgodnie z sugestią koleżanki wpisała podane przez nią hasło. - Nie będziemy przecież czytać wszystkiego. Musimy zawęzić. - Zobacz, najświeższe informacje to z Krakowa, dziesięć kolejnych linków - zauważyła Aneta. - Mamy założyć, że statystycznie rzecz biorąc, wtedy też napad był w Krakowie? Bez sensu. - Popukała się w czoło, dając dobitnie do zrozumienia, co sądzi o tym pomyśle. - No wiem, ale nie znamy miejscowości ani daty napadu... - Nie mówili nic na ten temat w radiu? - Nie, nic. Tylko sprawcy zuchwałego napadu, Andrzej Sz. ... - To jest to! Wpisz tak: „napad jubiler Andrzej Sz. Ryszard M.". Pamiętasz, jak się nazywali pozostali? - Nie pomyślałam, żeby zapisać - odpowiedziała Aneta z poczuciem winy. - Nawet nie jestem pewna, czy w ogóle podali... - Nie szkodzi. Wpisz, jak mówiłam. Zobaczymy... - Czekały chwilę w napięciu. - Jest! - pisnęła podekscytowana Aneta. - Tylko szesnaście pozycji... - Tak, ale zobacz. Wszystkie dotyczą tego samego napadu. - Marta szybko rzuciła okiem na nagłówki.

98

RS

- I to w Krakowie... Powinnaś odkukać teraz, moja teoria statystyczna nie była taka głupia.... - Przypadek - mruknęła Marta. - Patrz, data, miejscowość i nasi panowie. Są w każdym nagłówku. Otwórz ten artykuł z gazety. Zobaczymy... ZUCHWAŁY NAPAD NA JUBILERA Kilku zamaskowanych mężczyzn napadło w Krakowie na sklep jubilerski. Czterech napastników w kominiarkach weszło do sklepu, piąty czekał w samochodzie. Dwóch sterroryzowało przy użyciu broni właściciela i jego żonę. Pozostali dwaj sprawcy zuchwałej napaści zaczęli rozbijać gabloty młotkiem i kraść biżuterię. „Łączna wartość skradzionej gotówki i kosztowności oszacowana została na około miliona złotych" - poinformował rzecznik policji. Podczas napaści żonie jubilera udało się włączyć system alarmowy. Doszło do szarpaniny przy udziale właściciela sklepu, który stanął w obronie kobiety. Podczas walki mężczyzna ściągnął jednemu z bandytów kominiarkę. Monitoring zarejestrował nie tylko sam napad, ale i twarz przestępcy. Obraz z kamery został użyty do sporządzenia portretu pamięciowego sprawcy. Z nieoficjalnych źródeł wiadomo, że gdy bandyci uciekali z miejsca przestępstwa, dwóch z nich zostało w sklepie. Oni to właśnie oddali śmiertelne strzały do jubilera i jego żony. Sprawcy napadu odjechali samochodem terenowym. Porzucili go i spalili kilka ulic dalej. „Apelujemy o kontakt do osób, które mogłyby pomóc ustalić nam tożsamość bandytów" - powiedział rzecznik policji. - Trochę mało... Zobaczmy następne. SUKCES KRAKOWSKIEJ POLICJI: ZATRZYMANO SPRAWCÓW ZUCHWAŁEGO NAPADU

99

RS

Na ślad podejrzanych trafili funkcjonariusze ze specjalnej grupy, badającej sprawę napadu na sklep jubilerski. Podczas spektakularnej akcji zatrzymano wszystkich pięciu uczestników przestępstwa. Prokuratura postawiła Andrzejowi Sz., Ryszardowi M. i Maciejowi K. zarzut rozboju i kradzieży pieniędzy oraz biżuterii o wartości ponad jednego miliona złotych. Dodatkowo krakowska prokuratura postawiła zarzut zabójstwa jubilera i jego żony Romualdowi K. i Zenonowi Sz. W stosunku do wszystkich zatrzymanych w związku z tym napadem prokurator wystąpił z wnioskiem o areszt tymczasowy i sąd taki areszt zastosował. - Jezus Maria... - szepnęła Marta. - Morderstwo... - Myślisz, że oni tu przyjdą?! - Spokojnie, trzeba sprawdzić, ile dostali. - Starała się myśleć racjonalnie. - Osiem lat... - Ci, co strzelali - Marta zaczęła przeglądać uważnie pozostałe artykuły - na pewno dostali więcej... - W tym kraju? - spytała z powątpiewaniem Aneta, zaglądając jej przez ramię. - Jest! - Marta czekała niecierpliwie na otwarcie się strony. Uwagę przyjaciółki pominęła milczeniem, choć nie dlatego, że się z nią nie zgadzała. Po prostu nie było nic do dodania. SPRAWCY NAPADU NA JUBILERA ZA KRATKAMI Sprawcy napadu na jubilera sprzed roku usłyszeli dzisiaj wyrok. Romuald K. i Zenon Sz., którym prokurator udowodnił zabójstwo, zostali skazani na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Przypominamy, że ofiarami brutalnego morderstwa padli współwłaścicielka sklepu jubilerskiego wraz z mężem, który stanął w jej obronie. Pozostali przestępcy otrzymali kary ośmiu lat pozbawienia wolności...

100

RS

- Dożywocie? To nie tak źle. - Marta nie czytała dalszej części artykułu. Znalazła potrzebne jej informacje. - Jest szansa, że... - Ale Marta, ten trzeci, Maciej K., też właśnie wyszedł! W radiu mówili! - Dlaczego nie powiedziałaś od razu? Już myślałam, że mamy spokój... - Zapomniałam! Zaczęłyśmy rozmawiać i szukać, i zapomniałam! Słuchaj, on tutaj przyjdzie! - Aneta szarpała przyjaciółkę za rękaw. - Nie rozciągaj mi bluzki... - Marta wyrwała rękę. - I nie panikuj... Wcale nie musi tu przyjść. - No nie wiem, w radiu trąbili o porzuconym samochodzie, reporterzy wrócili do tej sprawy, Andrzeja uważają za zaginionego. - Aneta starała się zachować rozsądek. Nie było to łatwe. Emocje ją ponosiły. - Szukają Ryszarda! Coś mówili o gangsterskich porachunkach! A my tkwimy w samym środku! - Możliwe. - Marta w zamyśleniu stukała palcami o blat stołu. - Zwłaszcza że wszyscy tu ściągają. A ten trzeci, nawet gdyby nie wiedział, to teraz już wie, gdzie zniknął kumpel! - To nie znaczy, że zna nasz adres. Ale lepiej założyć, że skoro ci dwaj go znali, to on też. - Marta wolała przygotować się na najgorsze. - To co robimy? - Aneta spojrzała płaczliwie na przyjaciółkę. - Nie wiem, po prostu nie wiem. Musimy się pozbyć nieboszczyków i wysprzątać wszystko, co się da. - Dobra. Czyli czas na prace podłogowe. - Głupia jesteś? - Marta popukała się w czoło. - Opcja murowania wydawała się najlepsza, jak ziemia była zamarznięta. Teraz śmiało możemy ich zakopać. Kwiecień mamy. Wyjdzie taniej. - O kurczę, rzeczywiście. - Aneta roześmiała się histerycznie. Tak się uczepiłam tej wylewki, że nic innego nie brałam pod uwagę. Gdzie ich zakopiemy? - Za domem. Już wszystko obmierzyłam. Posadzimy na nich drzewka owocowe. Jabłonie albo grusze. Przynajmniej za kilka lat

101

RS

nikomu nie przyjdzie do głowy wyrywać drzewa z korzeniami, żeby sprawdzić, co jest pod spodem. A co najważniejsze, będziemy mogły kopać w dzień. - Zadowolona z siebie spojrzała na Anetę. - No, rzeczywiście wyjdzie taniej - przyznała tamta. -Wiesz, co ostatnio zrobiłam? - Zachichotała nerwowo. - Jak przechodziłam kolo budowy, to stałam z godzinę i obserwowałam, jak murarze zaprawę robią... - Co się nauczyłaś, to twoje - zauważyła Marta. - Nadal pozostaje problem tego trzeciego. Co zrobimy, jak przyjdzie? - Anecie ponownie zakręciły się łzy w oczach. - Nie wiem. Ale my jesteśmy dwie, a on jeden. Poza tym, jak zakopiemy chłopaków, to będziemy mogły legalnie zwrócić się do policji. - Myślisz? Bo ja już kupiłam gaz obezwładniający, jak mi kazałaś. Nawet z nim śpię... Damian siedział w kantorku na zapleczu sklepu, gdy do środka jak wicher wpadła Dorota. Trzasnęła drzwiami z takim impetem, że powiew zdmuchnął dokumenty z biurka. - Nie uwierzysz, co się stało! - krzyknęła, opadając na fotel stojący przed biurkiem. - Z pewnością. - Z całkowitym spokojem pozbierał dokumenty, nie zwracając uwagi na wiercącą się niecierpliwie dziewczynę. - Jadę samochodem do galerii handlowej, stoję w korku, słucham radia i co?! - Popsuło się? - spytał uprzejmie. O ile znał wybuchowe usposobienie Doroty, to do stanu wrzenia mogła ją doprowadzić nawet rozbryzgana mucha na karoserii nowego auta. - Twój mózg się popsuł i nie działa! - odgryzła się złośliwie. Słucham radia, a w wiadomościach mówią o zaginięciu dwóch członków gangu, który osiem lat temu dokonał napadu na sklep jubilerski w Krakowie. Zaginieni to Chrust i Rysio! - Kto?!

102

RS

- No Andrzej Szpadelek i Ryszard Monder! - Podniosła głos, ale powstrzymała się i nie powiedziała dosadnie, co myśli o procesie myślowym i skojarzeniowym Damiana. - Pewnie zaszyli się gdzieś z kasą - orzekł po namyśle. - Mówiłem ci, że ta prostytutka cię okłamała. Podała lipne namiary. My jak kretyni pilnowaliśmy Bogu ducha winnej nauczycielki, a oni szaleją za granicą. - Wątpię. - Dorota nie dopuszczała myśli, że może się mylić. Wersja Damiana zdecydowanie jej nie odpowiadała. - Na poboczu znaleziono samochód zarejestrowany na Chrusta. Stał tam podobno od dłuższego czasu. - Popatrzyła na Damiana, oczekując reakcji. - Na jakim poboczu? Mogłabyś opowiadać trochę bardziej konkretnie? Na razie nie widzę powodu... - Zaczął wpinać faktury do segregatora. Dorota jak zawsze szaleje, a nie wiadomo, z jakiego konkretnie powodu. - Nie powiedziałam? - zdziwiła się. - Trzy kilometry od Śremu! On tam jechał! Mamy dobry adres, tylko daliśmy się nabrać! Jest sprytna... - Pokiwała z uznaniem głową, myśląc o Marcie Żywek. - Mówiła, że mieszka tam dopiero od dwóch lat... - Ścierna jak nic! Nawet nie popytaliśmy sąsiadów, czy to prawda. - Dorota miała ochotę rwać włosy z głowy ze złości. - No nie... - przyznał jej rację. Nie chciał wierzyć, że Marta jest zamieszana w taką aferę. Z drugiej strony w zbiegi okoliczności od dawna nie wierzył. - Musimy wracać do Śremu. Jeśli to wszystko tam jeszcze jest, nie możemy dopuścić, żeby zdobycz wpadła w ich ręce. - Dorota... Z tego, co mówisz, wynika, że nie mamy właściwie po co jechać. Skoro dwóch z nich zniknęło, to nie ma innego wyjaśnienia niż takie, że zabrali łup i zniknęli. - Był skłonny przyznać rację Dorocie, że wytypowała Śrem prawidłowo, ale nie podzielał jej entuzjazmu. Uważał, że jest już po wszystkim. Sprawa zakończona.

103

RS

- Nie wiesz tego. Musimy jechać choćby tylko po to, by się przekonać, że jechaliśmy niepotrzebnie - upierała się Dorota. - Nie będę mogła spać po nocach, jeśli nie będę wiedzieć. A jeśli ja nie będę spać, to ty też! - zagroziła. - Masz szczęście, że cię kocham. - Westchnął ciężko. Nie było wyjścia. Dorota nie da mu żyć. Marta z Anetą surfowały jeszcze jakiś czas w Internecie w poszukiwaniu informacji o napadzie, ale nic więcej nie znalazły. Wiadomości dublowały się, nie wynikało z nich nic nowego. Nie znalazły również najmniejszej wzmianki wskazującej na jakikolwiek związek któregoś z bandytów ze Śremem. Wszyscy pochodzili z Krakowa. Mieszkali tam całe życie. Po kilku dniach poszukiwań nadal nie miały pojęcia, dlaczego wszyscy ciągnęli do ich domu niczym muchy do miodu. Jedyny plus studiowania materiałów natury kryminalnej polegał na tym, że podłapały trochę fachowego słownictwa. Aneta nie bardzo wiedziała, do czego taka wiedza mogła się okazać przydatna, ale Marta uznała, że kiedy już trafią na ławę sądową, to dzięki poznanej terminologii przynajmniej będą wiedziały, o czym mówią prawnicy. Marta doszła do wniosku, że trzeba jednak sprawdzić poprzednich właścicieli. Nie wyobrażała sobie wprawdzie, żeby starsze małżeństwo miało cokolwiek wspólnego z napadem czy też działalnością paserską, ale w tej sytuacji wolała nie pominąć żadnej, choćby najbardziej absurdalnej ewentualności. Niestety, ten trop też prowadził donikąd. Starsi państwo urodzili się w Śremie i mieszkali tu do czasu sprzedaży domu. Obecnie mieszkali w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym. Nic nie wskazywało na to, żeby nagle stali się właścicielami fortuny. Na przeprowadzkę zdecydowali się po śmierci jedynej córki, która zmarła na białaczkę. Sąsiedzi byli w tych kwestiach zgodni. Nie było nigdy żadnej plotki, która mogłaby budzić zastrzeżenia co do uczciwości staruszków. Aneta rzuciła pomysł, że może jednak to ich córka miała coś wspólnego z napadem albo była związana z jednym z członków

104

RS

gangu. W końcu w każdej chorobie zdarzają się remisje i może wówczas dziewczyna nadrabiała wszelkie ograniczenia. Ta teoria również umarła śmiercią naturalną. Według relacji sąsiadów biedaczka od najmłodszych lat walczyła z chorobą i poza wyjazdami do sanatorium albo szpitala nigdy nie opuszczała domu. W związku z tym, że zabrakło im innych pomysłów, postanowiły prześwietlić chłopców, zanim dojdzie do sytuacji, że będą zmuszone wezwać policję na pomoc. Miałyby problem, żeby logicznie wyjaśnić upiorną zawartość ich zamrażarki. Żadna z nich nie miała ochoty na powiększanie kolekcji o kolejne zwłoki. Zresztą w zamrażarce nie było już miejsca. Niestety, pojawił się nowy problem, a właściwie wciąż ten sam. Musiały wrócić do koncepcji zamurowania obu panów w piwnicy. Miejsce, które wybrały na posadzenie kilku drzewek, okazało się nie tak idealne, jak myślały. Kopać mogły tylko popołudniami, a wówczas w ogrodzie domu stojącego naprzeciwko przebywała cała rodzina sąsiadów łącznie z kilkorgiem dzieci. Pod drzewko nie kopie się dołu długości dwóch metrów i głębokości przynajmniej półtora metra. Koncepcja kopania grobu w nocy też upadla, ponieważ burmistrz zrobił miłą niespodziankę i w uliczce za domem pojawiły się lampy uliczne, o które okoliczni mieszkańcy prosili od lat. Marta miała na posesji jasno jak w dzień. Była wściekła - że też dodatkowe oświetlenie musiało pojawić się właśnie teraz! Opcja zakopania nieboszczyków w ogródku od frontu domu nie wchodziła w grę z powodu braku miejsca i nadmiaru świadków. Studiowały więc obie uważnie metody murowania posadzek. Miały nadzieję, że wspólnie opracują odpowiednią koncepcję. Może nawet uda im się zrozumieć, co i jak należy zrobić? * - Anetka, chyba udało mi się ustalić kolejność działań. - Marta z zadowoleniem oparła się o fotel. Od kilku godzin siedziała zgarbiona, usiłując z lawiny informacji wybrać te konieczne i niezbędne, a następnie zrozumieć je na tyle, by kupić odpowiednie

105

RS

materiały i wykonać odpowiednie prace. Aneta zostawiła ją już po trzydziestu minutach, twierdząc, że woli kroić żabę. - Naprawdę? - Powiedzmy, że tak. - Marta potarła zmęczone oczy. - Zobacz, narysowałam schemat. Podała Anecie kartkę, którą ta z niechęcią wzięła do ręki. Zadeklarowała każdą możliwą pomoc ze swojej strony, zarówno finansową, jak i fizyczną, ale umysłowej nie. Wystarczy, że właśnie skończyła poprawiać kartkówki. Po rewelacjach, jakimi ją uraczono, miałaby problem z podaniem swoich danych osobowych. - Jeśli dobrze rozumiem, to masz zamiar nie tylko dokopać się do fundamentów, ale położyć je od nowa. - Nie mogła podarować sobie ironii po kilku minutach odcyfrowywania bazgrołów przyjaciółki. Daruj sobie może te wszystkie wylewki, warstwy izolacyjne i tak dalej. I tak nie wiemy, co masz pod posadzką. Moim zdaniem trzeba rozwalić część podłogi, wrzucić chłopaków do piachu, a potem zastosować ostatnie trzy punkty twojej rozpiski. - Aneta oddała pokreśloną kartkę przyjaciółce. - To znaczy co? Podkład z betonu B10, folia izolacyjna, wylewka betonowa B15? - Marta przeczytała ostatnie trzy pozycje. - Tak mi się wydaje... Potem tylko płytki z powrotem... - Ciekawe czemu wcześniej nie byłaś taka mądra - nadąsała się Marta. Po chwili jednak musiała przyznać, że Aneta ma rację. Wygłupiła się, wpisując na listę piasek lub żwir. Naprawdę chciała zacząć od fundamentów? Parsknęła śmiechem. - Masz rację. Chyba upadłam na głowę. - Powiedzmy sobie szczerze, inżynierem to ty już nie zostaniesz podsumowała Aneta. - Wiesz... - odrzekła Marta, gdy się uspokoiła. - Nie będzie tak źle. Zaprawy i wszystko, co trzeba, możemy kupić gotowe. Wystarczy tylko rozmieszać i wylać. - No nie wiem, czy to będzie takie proste. - Aneta miała wątpliwości. - Do tego trzeba będzie kłaść płytki.

106

RS

- Ale nie na całej powierzchni, tylko w kąciku pod schodami. Marta poczuła się podniesiona na duchu. - Zresztą do kładzenia płytek możemy kogoś wynająć. Chłopcy będą już zalani, więc nie będzie problemu. - To co? Jedziemy do hurtowni? Nie ma na co czekać. - Aneta zerwała się z krzesła. - Na miejscu policzą, ile i czego dokładnie nam potrzeba. - Jutro! Załatwimy to jutro... - Był późny wieczór, więc wszystko już zamknięte. Damian przez chwilę myślał, że mają nieprawdopodobne szczęście. Gdy przyjechali ponownie do Śremu, okazało się, że poddasze, które wynajmowali wcześniej, wciąż było wolne. Dorota, nie konsultując z nim tego, zapłaciła właścicielowi od razu aż za pół roku z góry. Damian postanowił nie protestować. Szkoda zachodu, ona i tak zrobi, co będzie chciała. Śledzenie wymaga uporu i tej cechy charakteru dziewczynie nie brakowało. Wymagało też cierpliwości i rozsądku - w tym zakresie Dorota wykazywała spore braki, ale twierdziła, że praktyka czyni mistrza. Nauczy się. Do tej koncepcji też nie miał przekonania z wiadomych względów, ale postanowił zachować milczenie. Zajął miejsce obserwacyjne przy uchylnym oknie. Teraz nie było tu tak przyjemnie, jak zimą. Ogrzewanie zainstalowane przez właścicieli działało znakomicie, niestety, nikt nie pomyślał o systemie klimatyzacji. Nie pomagały otwarte okna, na poddaszu było parno i duszno, chociaż to dopiero początek wiosny. Damian bał się nawet myśleć, że mogą zostać tu do lata. Przyłożył teraz lornetkę do oczu. Marta i Aneta właśnie przyjechały, a Tofik powitał je radosnym szczekaniem. Wyjmowały z bagażnika sporych rozmiarów torby z zakupami; wyglądało na to, że dość ciężkie. Przyglądał się uważnie wnoszonym do wewnątrz domu pakunkom, ale nie dał rady odczytać napisów.

107

RS

Zauważył natomiast, że Marta wygląda wspaniale. Nie ukrywała się już pod obszernym swetrem. Miała smukłą, szczupłą, niemal chudą sylwetkę. Nie powinno go to dziwić, zważywszy na jej hobby. Musiał przyznać, że sam też miał teraz znacznie lepszą kondycję. Cofnął się, gdy zauważył jakiś błysk. Zmrużył oczy i skierował lornetkę w tamtą stronę. Ku swemu zaskoczeniu zauważył mężczyznę obserwującego ten sam dom. Facet stał za drzewem. Damian nie mógł dostrzec jego twarzy, zasłoniętej lornetką. Zastanawiał się, czy nie ostrzec Marty, ale co miał jej powiedzieć? „Podczas obserwowania twojego domu zauważyłem innego podglądacza"? - Widziałam, że przyjechały. - Do mieszkania weszła Dorota z zakupami. - Coś ciekawego? - Tak. - Przywołał ją gestem. - Tam. - Wskazał kierunek, podając jej lornetkę. - Jakiś facet obserwuje jej dom. Dorota przyglądała się uważnie wskazanemu przez Damiana mężczyźnie. - To nie jest Kasprzyk - powiedziała zaskoczona, gdy tamten odsunął na moment lornetkę od twarzy. - Jesteś pewna? - Tak. Widziałam go setki razy. Wygląda na to, że nasza Barbie ma wielu wielbicieli... - Nie możesz być pewna, że to właściwa osoba... -Aten znowu swoje... - mruknęła. - Czekaj! On tu idzie! - Do nas? - zdziwił się. - Idiota! Mówiąc tu, mam na myśli tam! Idzie do niej! Damian zabrał jej lornetkę. Rzeczywiście, wysoki, barczysty mężczyzna przeszedł przez jezdnię i znalazł się przed domem Marty. - Idę tam! - Rzucił lornetkę na łóżko. - Zwariowałeś?!

108

RS

- Nie wiadomo, kto to. Jeszcze jej coś zrobi... Trzasnął drzwiami, nie czekając na reakcję Doroty. Marta uparła się, żeby od razu znieść zakupione materiały do piwnicy. Nie chciała, żeby ktoś potknął się o worek z zaprawą i nie daj Boże zaproponował pomoc. Ten ktoś, kogo miała na myśli, to był Tomek, spędzający ostatnio sporo czasu w ich domu. Niewątpliwie zaproponowałby pomoc, a nie miały żadnego logicznego argumentu, żeby odmówić. Siedziały na schodach zmęczone dźwiganiem paczek, gdy poderwał je dźwięk dzwonka do drzwi. Marta, ciężko wzdychając, poszła otworzyć. Nie spodziewała się nikogo, bo nikt jej nie odwiedzał. Wcześniej tylko Aneta wpadała od czasu do czasu, ale teraz mieszkała z nią i siedziała tuż obok na schodach. Jedyną odwiedzającą je osobą był Tomek, ale zawsze wcześniej się z Anetą umawiali. Miała nadzieję, że to żaden z sąsiadów. Ostatnimi czasy musiała odbyć kilka rozmów na temat poprzednich właścicieli. Nie chciała, żeby ktoś sobie pomyślał, że to z jej strony próba zaprzyjaźnienia się. Po dwóch latach mieszkania na osiedlu i unikania sąsiadów miałaby zaprzepaścić swój święty spokój? Niedoczekanie! Z niechęcią otworzyła drzwi i zamarła zaskoczona. - Witaj, niełatwo cię znaleźć. Arkadiusz Czajka zmierzył żonę ironicznym spojrzeniem. Z zadowoleniem odnotował, że nagle pobladła. - Czego chcesz? Serce tłukło jej jak szalone. - Kiedyś miałaś lepsze maniery - powiedział, opierając się o futrynę. - I kiepski gust! - odparowała. - Czego chcesz? - Byłem w okolicy i pomyślałem, że wpadnę... Zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Dopiero teraz zauważył, że się zmieniła. I to bardzo. Nie tylko wyglądem - miała może trochę krótsze włosy lecz przede wszystkim wyczuwał w niej siłę, której wcześniej nie

109

RS

było. Marta patrzyła mu prosto w oczy. Nie odwróciła spojrzenia nawet na moment. - Kto przyszedł? - Za jej plecami pojawiła się Aneta, którą zaniepokoiło warczenie Tofika. - To mój były mąż... - wyjaśniła Marta. Nie zamierzała dokonywać oficjalnej prezentacji. - Miło mi panią poznać... - Czajka wyciągnął rękę. Przyjazny uśmiech zgasł na jego twarzy, gdy Aneta udała, że nie widzi wyciągniętej do przywitania dłoni. - Mam dzwonić na policję? - spytała spokojnie, patrząc zimno na mężczyznę. - Nie wiem. Ma dzwonić na policję? - Marta zwróciła się z pytaniem do Arka. Poczerwieniał, widziała żyłę pulsującą mu na szyi, ścięgna karku napięły się. Znała doskonale te oznaki. Powstrzymywał narastającą wściekłość. Poczuła lęk, ale była pewna, że przy świadku jej nie zaatakuje. - Nie ma takiej potrzeby. - Z trudem zachował spokój. - Zdaje się, że nie jestem tu mile widziany. - Spodziewałeś się, że będzie inaczej ? Wiedziała, że nie powinna go prowokować, ale nie potrafiła darować sobie ironii. W ręku trzymała pojemnik z gazem, który podała jej ukradkiem Aneta. Z tą bronią poczuła się trochę pewniej. Nagłym ruchem zatrzasnęła drzwi przed nosem natręta. Tofik warczał jeszcze przez chwilę, po czym zamilkł. Patrzyły na siebie w milczeniu. - Myślisz, że sobie poszedł? - spytała szeptem Marta. - Nie wiem. Nic nie słychać. Ale pies się uspokoił. - Aneta wskazała na Tofika, który patrzył na nie, nastawiając uważnie wielkich uszu. Marta ostrożnie zerknęła przez wizjer. Nikogo nie zauważyła. - Poszedł. - Odetchnęła z ulgą. - Nieźle sobie poradziłaś - powiedziała z uznaniem Aneta.

110

RS

- Zaskoczył mnie kompletnie. W pierwszej chwili miałam ochotę zapaść się pod ziemię, ale wygląda na to, że po tym małżeństwie zostało we mnie tyle gniewu... - Odetchnęła, starając się opanować nerwy. - Jezu, ale się bałam... Aneta objęła przyjaciółkę. - Poradziłaś sobie, to najważniejsze. - Jak mnie znalazł? Nie podawałam nikomu adresu. Zerwałam kontakt ze wszystkimi znajomymi z tamtych lat... - Mnie nie pytaj. - Aneta wzruszyła ramionami. - Lepiej zadajmy sobie pytanie, po co mu był twój adres? - Spojrzała znacząco na przyjaciółkę. - Sądzisz, że jednak mógł mieć coś wspólnego z ... Wskazała porozumiewawczo na schody prowadzące do piwnicy. - Nie, pojawiłby się prędzej. Nie sądzę, żeby tak długo czekał. To nie w jego stylu. - A te głuche telefony? - To już bardziej w jego stylu, ale nie zrezygnowałby tak szybko. Gnębiłby mnie... Dziwne to wszystko. Damian zbiegł po schodach, przeskakując po kilka stopni. Wyskoczył na ulicę, gdy, trzaskając z furią bramką, z ogródka Marty wypadł podglądacz. Nie zdążył nawet zareagować, gdy nieznajomy przebiegł na skos jezdnię i zniknął między drzewami. Nie zaprzątając sobie nim głowy, Damian wbiegł przez otwartą furtkę i ruszył prosto do drzwi. Na dźwięk dzwonka Tofik zareagował radosnym poszczekiwaniem. Po chwili rozległ się szczęk zamka. - Wszystko w porządku? - spytał zaniepokojony, gdy Marta otworzyła drzwi. - Tak. Skąd się tu wziąłeś? - Nie kryła zaskoczenia. - Przyjechałem dzisiaj. Właśnie do ciebie szedłem, kiedy minął mnie jakiś wariat. Wybiegł od ciebie, wściekły jak sam diabeł. Myślałem, że coś się stało... - Damian częściowo minął się z prawdą, ale przecież do szpiegowania nie mógł się przyznać.

111

RS

- Może wejdziesz? - zaproponowała Aneta, która spokojnie przysłuchiwała się wymianie zdań. Wystraszyła się na dźwięk dzwonka. Myślała, że mąż Marty wrócił. - Chętnie. Wszedł do środka, nie czekając na zaproszenie. Kiedy minęło pierwsze zaskoczenie jego widokiem, na twarzy Marty pojawił się wyraz podejrzliwości. Damian pogłaskał dopominającego się o pieszczotę psa, który skomlał, uszczęśliwiony jego widokiem. - Widzę, że przynajmniej pies się cieszy - zażartował. Ku jego zdziwieniu Marta zarumieniła się gwałtownie. Natknął się na rozbawione spojrzenie Anety i poczuł, jak rumieniec wypływa i na jego policzki, zabarwia szyję i wciska się pod kołnierzyk koszuli. - Zrobię kawy - zaproponowała Marta. Pośpiesznie wycofała się do kuchni. Nie wiedziała, co bardziej ją poruszyło: nieoczekiwane pojawienie się Arka czy Damiana. Pierwszego miała nadzieję już nigdy nie widzieć, a co do drugiego zdążyła stracić nadzieję, że jeszcze kiedyś go zobaczy. Nie odzywał się przez tyle czasu i nagle staje w progu mojego domu! - pomyślała z pretensją. Nie powinna mieć do niego żalu, bo sama też nie zabiegała o kontakt. Wspomnienie pożegnalnego pocałunku wywołało grymas na twarzy Marty. Nie był on spowodowany jakością pocałunku, któremu nie miała nic do zarzucenia, lecz własną reakcją. Zważywszy na okoliczności, powinna uznać, że ponowne zjawienie się Damiana to cud. Mimo to nie mogła się pozbyć uczucia niepokoju. Za dużo się dzieje naraz, myślała. Wizyta Arka, potem Damiana, w końcu możliwość pojawienia się tego trzeciego bandziora, zapomniała, jak mu tam było. To niepokojące, że wszyscy naraz nawiedzają mój dom, myślała, niosąc tacę z filiżankami i dzbankiem do salonu. - Dzięki. Damian wziął filiżankę, nie patrząc na Martę. Bił się z myślami. Żadna z kobiet nie podjęła tematu furiata, który je odwiedził. Nie

112

RS

wiedział, co o tym myśleć. Powinien jakoś je ostrzec, że mężczyzna obserwował dom, ale jak miałby to zrobić? Nie miał zamiaru się wsypać, a przecież nie mógł powiedzieć: Wiesz, Marta, jak cię znowu podglądałem, zauważyłem jeszcze jednego faceta z lornetką. Tak się śmiesznie składa, że właśnie od ciebie wyszedł... - Niezadowolony akwizytor? - zdecydował się poruszyć dręczący go temat. - Nie rozumiem... - Marta postanowiła udawać, że nie wie, o kogo chodzi. Może Damian nie będzie nalegał. - Ten facet, który od ciebie wyszedł. - Zauważył jej zakłopotanie, co jeszcze pobudziło jego ciekawość. - Nie... - Marta zawahała się na moment. - Mój były mąż... - Ach tak... - Teraz to on się zawstydził, nie wiedząc, jak zareagować. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Kłamstwo albo unik wydawały się bardziej na miejscu, gdyby była w coś zamieszana, myślał. Zauważył, że wszystkie okoliczności traktuje jako świadczące na korzyść Marty. Poczuł, jak rumieniec powoli znów wypływa na twarz. - Nie miałam z nim kontaktu od przyjazdu tutaj - pośpieszyła z wyjaśnieniem Marta, mylnie interpretując zażenowanie Damiana. Nie mamy już ze sobą nic wspólnego - dodała stanowczo, po czym sama się zarumieniła. Zabrzmiało to jak obrona, ale nie chciała, żeby myślał, że zgodziłaby się wrócić do męża. Właściwie czemu jednak miałoby jej zależeć na tym, co Damian sobie pomyśli albo nie pomyśli. Była zła sama na siebie. Aneta nie zabierała głosu. Świetnie się bawiła. Od samego początku była przekonana, że Damian wróci. Wprawdzie miała pewne obawy, że Marta za bardzo go nastraszyła, ale widocznie nie. Z drugiej strony facet potrzebował sporo czasu, żeby zebrać się na odwagę i przyjechać, pomyślała kwaśno. Ale może to i lepiej, że taki nieśmiały.

113

RS

- Wiesz - zaczął z wahaniem w głosie, zastanawiając się, jak powiedzieć to co miał do powiedzenia i nie podpaść - wydaje mi się, że już go tu widziałem... - Tak? A gdzie? - spytała Marta, patrząc na niego podejrzliwie. Nadal nie wyzbyła się wątpliwości co do pojawienia się obu mężczyzn w tym samym czasie. Jej zdaniem zbiegi okoliczności nie istniały. To tylko ludzie nie potrafili znaleźć związku między poszczególnymi zdarzeniami. - Wydaje mi się, że obserwował dzisiaj wasz dom - wykrztusił w końcu Damian. - Nie chcę się wtrącać albo wyjść na wariata... Może się mylę... Przyjaciółki popatrzyły na siebie w milczeniu. Żadna z nich nie wydawała się chętna do zabrania głosu. Na szczęście żadna nie zadała na razie pytania, skąd on o tym wie. - Nie mylę się? - spytał. - Obawiam się, że nie - odpowiedziała z głębokim westchnieniem Marta. - Dawno go zauważyłeś? - spytała Aneta. - Nie, właściwie tuż przed przyjściem do was. Dopiero co przyjechałem, mignął mi tylko w przelocie. Stał na skwerze przy drzewie. - To dlaczego nie przyszedłeś nas ostrzec? - Bo wówczas nie zwróciłem na niego uwagi. Wiesz, zwyczajny koleś stojący na skwerze. Nie sądziłem, że to podejrzane. Dopiero jak zobaczyłem, że od ciebie wybiega, a potem powiedziałaś, że to twój były mąż, to pomyślałem, że może... No wiesz... - Stracił wątek. - Co ty tu właściwie robisz? - dociekała. - Wpadłem, żeby się przywitać - skłamał. - Tak? To dlaczego spytałeś, czy wszystko w porządku? Miałeś podstawy przypuszczać, że nie?

114

RS

- Idę, a tu wylatuje na mnie jakiś wariat. Omal mnie nie stratował, nawet mnie nie zauważył. Wystraszyłem się, że stało się wam coś złego - wybrnął z trudem. - Daj spokój. - Aneta klepnęła Martę w ramię. - Przesłuchanie urządzasz czy co? Za moment zaczniesz mu lampą świecić po oczach. - Przepraszam - mruknęła Marta. - Rzeczywiście, przesadziłam. Trochę zdenerwowana jestem. Mimo przeprosin nie wyzbyła się złych przeczuć. Za nic nie mogła uchwycić sensu w tym, co się działo wokół niej. Może to pojawienie się Arka tak wpłynęło na zdolność jej logicznego osądu i stan nerwów. Za dużo tego wszystkiego. Damian się uśmiechnął. - W porządku. - A wiesz, że Tofik na niego warczał? Mądry pies. Od razu poznaje złych ludzi. - Aneta podrapała psiaka za uszami. - Poznawać to może i poznaje - zgodziła się Marta. - Ale na obronę raczej nie licz. - Nie chcę się wtrącać, ale zostaję na trochę w Śremie. Gdyby działo się coś złego... - To było nieciekawe małżeństwo i nieciekawy rozwód, ale nie ma powodu do obaw - odparła ostro. Nie miała ochoty wprowadzać obcej osoby w sprawy prywatne i to jeszcze takiego kalibru. Aneta tylko przewróciła oczami. - Nie zamierzałem się wtrącać - powiedział obronnym tonem Damian. Nie mógł nadążyć za tą kobietą. - Lepiej już pójdę. Odstawił filiżankę i wstał. - Nie chciałam być nieuprzejma, ale mam sporo pracy. - Marta poczuła wyrzuty sumienia, jednak nie na tyle duże, by zaprosić Damiana na kolację. Lepiej będzie, jak sobie pójdzie, dopóki ona nie upora się ze wszystkimi problemami. - Odprowadzę cię - zaproponowała Aneta, widząc, że przyjaciółka nie grzeszy nadmiarem dobrych manier.

115

RS

- Ona przed nim uciekła - wyjaśniła, gdy znaleźli się poza zasięgiem uszu Marty. - Jest niebezpieczny. Nie wiem, co mu strzeliło do głowy, ale jeśli tu jest, to ma powód. Aż się boję pomyśleć jaki... - podzieliła się z nim swoimi obawami. - Aneta, jak chcesz, to mogę wprowadzić się do was na jakiś czas. Będę spał na kanapie... - zaproponował. - Świetny pomysł! - rozpromieniła się Aneta. - Bardzo zły pomysł - rozległo się nagle za ich plecami. Marta rzuciła wymowne spojrzenie przyjaciółce. - Nie dam się zastraszyć we własnym domu. Poradzimy sobie. Powinieneś już iść - zwróciła się do Damiana. - Pewnie nawet się nie rozpakowałeś... - Jasne. Nie chciałem cię urazić. Ale dzwoń, jak coś się będzie działo, dobrze? Będę tu szybciej niż policja. - Nie mam twojego numeru... - przyznała się, nagle onieśmielona. Przyczyną nie była jednak wielkoduszna propozycja Damiana, lecz wspomnienie, co z owym numerem zrobiła. - Dałem ci przecież... - Wyrzuciłam kartkę - przyznała się uczciwie, patrząc Damianowi prosto w oczy; zmieszał się i miała wrażenie, że w jego oczach pojawił się cień smutku, ale znikł tak szybko, że nie była pewna, czy naprawdę tam był. - To nie problem. Zapiszę ci. Po chwili podał jej kartkę z zanotowanym numerem i adresem, a potem wyszedł. Marta długą chwilę patrzyła za nim zza firanki. Wyrwało się jej długie westchnienie. - Wzdychaj, wzdychaj... - kąśliwie odezwała się przyjaciółka. Twój pies jest mądrzejszy od ciebie. To porządny facet. Nie traktuj go tak. Nie mogę uwierzyć, że ty prosto w oczy walnęłaś mu, że wyrzuciłaś jego numer, a on jakby nigdy nic dał ci go kolejny raz. Zupełnie bezinteresownie podtrzymał propozycję pomocy w razie kłopotów z twoim eks, nawet gdy zrozumiał, że nic z tego nie będzie miał.

116

RS

- Co mam niby zrobić? - odezwała się ze złością Marta. - Zaufać. - Aneta patrzyła na nią wzrokiem zarezerwowanym dla wyjątkowo tępych uczniów. - Łatwo ci powiedzieć... - Wcale nie łatwo! - Aneta złapała za rękę Martę, gdy ta ją mijała, chcąc zakończyć rozmowę. - Damian jest w porządku. Jeśli zdecydowałaś się go odrzucić, to zrób to! Ale dlatego, że nic do niego nie czujesz, a nie z powodu własnej przeszłości. - Nie przyszło ci do głowy, że nie chcę cierpieć, kiedy on mnie porzuci właśnie z powodu mojej przeszłości?! - Wyrwała się i trzasnęła drzwiami sypialni. Sytuacja zaczynała ją przerastać. Marta zeszła do piwnicy. Wzięła kilof pozostawiony pod ścianą, nabrała powietrza i biorąc szeroki zamach, uderzyła z całej siły w posadzkę. Poczuła potężny prąd przepływający przez ciało. Przez moment wpadła w panikę, myśląc, że uderzyła w przewody elektryczne. Przyczyną nie był jednak prąd, lecz siła, jaką włożyła w uderzenie. Wzięła zamach i uderzyła ponownie. Było lepiej. Wyrwa w posadzce, którą udało się jej zrobić w ciągu ostatnich kilku popołudni, znacznie się powiększyła. Marta spodziewała się, że przez weekend uda się posunąć pracę do przodu, chociaż miała poważne obawy, że zanim dziura osiągnie odpowiednie rozmiary, miną przynajmniej dwa tygodnie. - Dawno zaczęłaś? - spytała Aneta, stając w drzwiach; z łóżka wyciągnęły ją odgłosy dobiegające z piwnicy. - Nie, w przeciwieństwie do niektórych siedzę tu od piątej rano burknęła zgryźliwie Marta. - I po co ta złośliwość? - Przyjaciółka wzruszyła ramionami. Dobrze wiesz, że z kilofem sobie nie radzę. Za to wszystko ładnie sprzątam i wynoszę do kontenera. - Nie mam siły. Bolą mnie ręce i porobiłam sobie odciski poskarżyła się Marta żałośnie, pokazując wnętrze dłoni. - To może ty sobie odpocznij, a ja posprzątam to, co wykułaś do tej pory? - zaproponowała Aneta.

117

RS

- Dobra - zgodziła się po chwili namysłu Marta. - To ja zrobię śniadanie. Aneta zaczęła zbierać gruz do pojemnika. - Damian się odzywał? - Nie. A dlaczego miałby się odzywać? - Właśnie. Dlaczego? - zastanawiała się z przekąsem Aneta. - Nie widziałaś Arka? - Marta, nie zwracając uwagi na sarkazm przyjaciółki, poruszyła bardziej interesujący ją temat. - Nie. Nie zauważyłam, żeby się tu kręcił ostatnimi dniami. A ty? - No właśnie nie. I to mnie niepokoi bardziej, niż gdyby nas nękał. To do niego niepodobne... Damian obserwował uważnie otoczenie. Nie opuszczał go wewnętrzny niepokój. Dorota wyśmiała go, gdy zwierzył jej się, jak został odprawiony przez Martę. Uznała, że jako prostytutka musiała radzić sobie z różnymi facetami, więc powinna mieć wprawę i dać sobie radę z byłym mężem. Pod warunkiem oczywiście, nie omieszkała zaznaczyć złośliwie, że to naprawdę były mąż, a nie na przykład były klient. Damian nie lubił kłótni, ale stopniowo zaczynał mieć dość ciągłych insynuacji Doroty. Posprzeczali się i wypadła z mieszkania jak oparzona. Nie wróciła na noc. Zjawiła się dopiero rano po swoje rzeczy. Oznajmiła, że wynajęła pokój w motelu i zamierza tam mieszkać do zakończenia sprawy. Dowie się, kim jest mężczyzna, który był wczoraj u Marty, i Damianowi będzie łyso. Damian wprawdzie nie miał pojęcia, dlaczego miałoby być mu łyso, ale domyślał się, że Dorota wyjaśni mu to w stosownym czasie. Na razie milczała od kilku dni. Nie zaprzątał sobie jej kaprysami głowy. Chciała go ukarać milczeniem. Nigdy nie miał serca jej powiedzieć, że to nie kara, tylko nagroda. Zresztą im dalej stąd była, tym mniej mogła namieszać. Centrum zagrożenia miał na oku, a jeśliby coś miało zagrozić Dorocie, to tylko tutaj. W motelu jedynym zagrożeniem mógł być natrętny adorator, ale z tym umiała poradzić sobie sama. Postanowił cieszyć się upragnionym spokojem

118

RS

i pilnować, żeby Marcie nic się nie stało. Dręczyło go jednak podejrzenie zasiane przez Dorotę, że mógł mylić się co do tej kobiety. Tak naprawdę nie wiedział o niej nic pewnego. Nie był pewien prawdziwości podanych mu przez nią informacji. Jedyne co wiedział o niej na pewno, to tylko tyle, że jest nauczycielką w liceum ogólnokształcącym. Niespodziewanie pośród drzew naprzeciwko zauważył mężczyznę obserwującego dom Marty. Przyjrzał mu się uważnie. Nie był to ten sam facet, którego Marta wskazała jako byłego męża. Niestety, nie mógł przyjrzeć mu się uważniej, by stwierdzić, czy to Kasprzyk. Czyżby Dorota miała rację? - zastanawiał się oszołomiony. Nie chodzi o byłego męża... Poprawił ostrość lornetki w nadziei, że to pomoże przyjrzeć się mu dokładniej, ale mężczyzna zniknął. Przejęty Damian skierował wzrok na dom Marty, ale tam również nic nie zauważył. Obserwator najprawdopodobniej oddalił się alejką. Widok zasłaniały gęsto rosnące drzewa. Po chwili zastanowienia Damian odłożył lornetkę i wypadł z domu. Nie widział się z Martą od kilku dni. Unikała go. Nie było chyba innego powodu, dla którego miałaby zaprzestać joggingu. Nie wychodziła nawet na zwyczajowy spacer z psem. Chyba że chodzi o tego faceta, a nie o mnie... - myślał, biegnąc przez ulicę. Pchnął furtkę i wszedł na posesję. Zadzwonił do drzwi i czekał cierpliwie. Na twarzy Marty, gdy otworzyła, mignęła niechęć, ale miał nadzieję, że tylko mu się wydawało. - Cześć. - Uśmiechnął się niezrażony chłodnym powitaniem. - Idę wieczorem do kina. Pójdziesz ze mną? Film jest o dziewiętnastej. - Nie miał zamiaru umawiać się z nią na randkę. Samo wyszło. - Dobrze - zgodziła się nieoczekiwanie. Przypomniały jej się ostre uwagi Anety. Raz kozie śmierć. Jak uzna, że z facetem jest coś nie tak, to przestanie się z nim spotykać. Proste.

119

RS

- Wpadnę po ciebie o osiemnastej, okej? - spytał nieco oszołomiony. Nie spodziewał się, że Marta tak po prostu się zgodzi. - Dobrze. - Nieoczekiwanie się uśmiechnęła. - To... do zobaczenia... - Potknął się na schodku. Nie potrafił nadążyć za tą kobietą. - Najwyższa pora, żeby Bóg ci przywrócił rozum. - Umorusana Aneta stała w głębi korytarza i podsłuchiwała. - Chyba diabeł - mruknęła Marta. - Nie mam pojęcia, co mnie napadło, ale jeśli Damian okaże się wariatem, zboczeńcem albo oszustem, to będzie twoja wina. - Dobra, może być. - Aneta się roześmiała. - Ale lepiej się przyznaj, że wolisz iść do kina niż do naszych chłopaków do piwnicy! - zawołała za Martą, która zbiegała już po schodach, by wrócić do przerwanej pracy. Po pokonaniu warstw betonu, zdarciu folii i wyrwaniu styropianu trafiła na kolejną warstwę betonu, ale znacznie cieńszą od pierwszej. Pod spodem był już piasek. Jeśli dobrze pójdzie, jutro wszystko skuje, a Aneta będzie usuwać odłamki i piasek. Miały nadzieję, że na nic więcej pod spodem nie trafią. Przy odrobinie szczęścia już w niedzielę będą mogły pogrzebać chłopaków w podpiwnicznym grobowcu. Aneta z urażoną miną przyglądała się wymachującej kilofem przyjaciółce. - Jeśli hałas ci przeszkadza, to może powinnaś pójść na górę... zaproponowała Marta, ocierając spoconą twarz rękawem koszuli. Uprzejmy ton głosu pozostawał w jawnej sprzeczności z pełną sarkazmu miną. - Jasne, żebyś potem mówiła, że w czasie gdy ty ciężko harujesz, ja siedzę i oglądam seriale. Mowy nie ma. - Przecież nie każę ci sprawdzać kartkówek w tym pyle! zirytowała się. - Ale jak je sprawdzam na górze, to mnie podejrzewasz o leniuchowanie. Więc proszę. Masz mnie na oku.

120

RS

- Nie o to mi chodziło... - mruknęła zmieszana Marta. Nie zamierzała zmuszać przyjaciółki do siedzenia na zimnych metalowych schodach i poprawiania prac na kolanach. Po prostu ostatnim razem trochę się zdenerwowała, gdy zrobiły jej się zakwasy. Czy Aneta musi to wiecznie wytykać? - Wiem, nie zamierzałam ci dokuczać. Wiem, że większość pracy wykonujesz sama, więc pilnuję chociaż mojej kolejki na sprzątanie powiedziała ugodowo przyjaciółka. - I nie zapominaj, że poprawiam za ciebie kartkówki z WOS-u i historii. - Pomachała nad głową trzymanym w ręku plikiem kartek. - Tylko po to, żebym miała czas na kucie. - Za to akurat Marta nie zamierzała być wdzięczna. O wiele bardziej wolałaby miejsce na schodach. - Dochodzi piąta. Lepiej doprowadź się do ładu, a ja wezmę się do sprzątania - powiedziała Aneta, zerknąwszy na zegarek. - Dobra. - Marta z ulgą odłożyła kilof. - Tylko otrzep je później. Poprzednio miałam zasypaną całą torbę, a uczniowie dziwnie patrzyli na swoje prace. - Wbiegając po schodach, wskazała na poprawiane przez biologiczkę sprawdziany. * Film był świetny. Nie miał zawiłej intrygi, nie zmuszał do myślenia, pozwalał po prostu spędzić miło czas. Po kinie Damian odważył się zaprosić Martę na kolację. Była w tak dobrym humorze, że chętnie się zgodziła. Zaczynała powoli wracać do równowagi po nieoczekiwanych odwiedzinach Arka. Za wcześnie..., pomyślała, zatrzymując się raptownie i ściskając odruchowo ramię Damiana. - Witam - powiedział szeroko uśmiechnięty Arek. - Randka? Chyba nie przeszkadzam szanownemu koledze? - zwrócił się kpiąco do Damiana. - Czego chcesz? - Marta była z siebie dumna, że mimo zdenerwowania głos jej nie zadrżał.

121

RS

- Przepraszam, ale tarasuje nam pan drogę do samochodu. Damian starał się zachowywać uprzejmie. Czuł napięcie w ciele Marty. Nie było widać po niej strachu, lecz twarz miała zastygłą jak kamień. Tylko błękitne oczy obserwowały czujnie każdy ruch byłego męża. - Proszę się odsunąć. Damian nie podniósł głosu, ale był stanowczy. Odsunął lekko Martę od siebie w taki sposób, że zasłonił ją swoim ciałem. Nie podejrzewał, by były mąż miał zamiar zaatakować ich przy świadkach, jednak zrobiło się nieprzyjemnie. - Bardzo proszę. - Arek odszedł od samochodu. - Nie miałem zamiaru sprawiać panu kłopotu. Chciałem tylko kolegę ostrzec. - Więc jeśli znajdzie pan tutaj jakiegoś kolegę, to proszę to zrobić - odpowiedział uprzejmie Damian, otwierając drzwi przed Martą i czekając, aż wsiądzie. - I po co ta złośliwość? - Na twarzy Arka nadal widniał uśmiech. Marta znała go jednak na tyle dobrze, by zauważyć oznaki narastającej furii. Krople potu na czole, napięte mięśnie, rozbiegane spojrzenie. - Nie prowokuj go - szepnęła do Damiana, ale ten rzucił jej tylko szybkie spojrzenie, z którego nic nie wyczytała. Nic nie odpowiedział. - Niech pan patrzy! - Arek podniósł dramatycznym gestem koszulę do góry. Na klatce piersiowej widniało kilka poziomych białych blizn. - Moja była żona to zrobiła. Niech pan spyta, jaki wyrok za to dostała! - Roześmiał się drwiąco, widząc szok na twarzy Damiana. - Proszę uważać na ostre przedmioty... Dobrze panu radzę. - Pomachał radośnie ręką do Marty i odszedł z wyrazem zadowolenia na twarzy. Damian wsiadł bez słowa do samochodu i włączył silnik. Wyjechali powoli z parkingu. Marta wbiła wzrok w boczne okno. Nie odzywała się. Po twarzy spływały jej łzy. Ręce Damiana zaciśnięte kurczowo na kierownicy były białe. Patrzył przed siebie.

122

RS

Przed domem wyszedł i otworzył jej drzwi. Marta wysiadła, nie podnosząc na niego oczu. Kiedy podeszła do furtki, z zaskoczeniem odnotowała obecność Damiana za swoimi plecami. Nie odjechał. Szybko otarła łzy z twarzy. - Musimy porozmawiać - powiedział spokojnie. Skinęła tylko głową. Co mogła mu powiedzieć? Prawdę? Niby dlaczego miałby jej uwierzyć? W salonie Aneta oglądała z Tomkiem film. Tofik spał na jej kolanach i nie zauważył wejścia swojej pani. Poszli prosto do pokoju Marty. Usiadła na łóżku i spuściła głowę. Czuła się tak zmęczona życiem, jakby miała osiemdziesiąt lat. Damian oparł się o drzwi i spojrzał na nią pytająco. - Co chcesz wiedzieć? - starała się mówić spokojnym i opanowanym głosem. - Tylko to, co zechcesz mi powiedzieć. Nie mam prawa żądać od ciebie żadnych wyznań. Obserwował ją uważnie. Oczywiste było, że chciał, żeby powiedziała mu wszystko! Ale było tak, jak powiedział. Kim był, by żądać od niej, żeby obnażała przed nim swoje życie? - Dobrze. - Z trudem ukryła zaskoczenie. Spodziewała się raczej pretensji i krzyków. - Na początek powiem, że to prawda. Spojrzała mu twardo w oczy. Nic w nich nie wyczytała. - Chciałaś go zabić? - Nie wiem, czego wtedy chciałam. - Westchnęła. -Świadomie z pewnością nie. Broniłam się tylko, ale -wykrzywiła wargi w niechętnym grymasie - wpadłam w taką furię... Wszystko się ze mnie wylało. Cały gniew, strach, żal po stracie dziecka... - Miałaś dziecko? Po raz pierwszy w jego głosie usłyszała cień emocji. - Nie, poroniłam. Zamilkła. Czuła dławiące ją łzy.

123

RS

Damian usiadł przy niej i objął ją ramieniem. W pierwszej chwili zesztywniała. Zrobiła ruch, jakby chciała się wyrwać, ale jej nie pozwolił. Przytrzymał ją mocno, choć delikatnie. - Jak to się stało? - spytał cicho. - Zepchnął mnie ze schodów - odparła. Milczeli oboje. Gładził ją uspokajająco po włosach. Wtuliła się w niego, a słowa popłynęły jak potok. - To psychopata. Myślałam, że mnie zabije. Nie chcę mówić o tym, co się działo, gdy byliśmy małżeństwem. Nie przejdzie mi to przez gardło... Kiedy zdecydowałam się odejść... Dopiero wtedy zaczęłam się naprawdę bać. Śledził mnie, dręczył głuchymi telefonami, podrzucał anonimy. Nic, co można by wykorzystać przeciwko niemu. I nagle wszystko ucichło. Minęło kilka dni. Zaczynałam odzyskiwać spokój. Myślałam, że się poddał... Wychodziłam wieczorem wynieść śmieci, gdy poczułam silne pchnięcie w plecy. Bydlak zrzucił mnie ze schodów. Myślę, że już wtedy chciał mnie zabić. Pamiętam jego twarz pochylającą się nade mną. Potem straciłam przytomność... Spłoszyła go sąsiadka, która wyjrzała na korytarz. Podobno był taki huk... - urwała na moment. Ocknęłam się w szpitalu. Poinformowano mnie, że dziecka nie udało się uratować. Nawet nie wiedziałam, że byłam w ciąży. - A co z nim? Zgłosiłaś to? - Tak, ale nikt nic nie widział. Nikt nie uwierzył słowom kobiety w depresji. Dużo wcześniej już z jego powodu wpadłam w depresję. Psychiatra stwierdził ładnie, że to się nazywa epizod depresyjny. Rzecz w tym, że Arek jest lekarzem i wyciągnął moją historię choroby jak magik królika z kapelusza. Nigdy nie leczyłam się psychiatrycznie, ale moja mama tak uwielbiała zięcia, że aż była mu wdzięczna, że tak się mną opiekował podczas mojej rzekomej choroby. O rozwód, utratę dziecka, o wszystko obwiniała mnie. - Masz z nią kontakt? - Właściwie nie. Dzwonię co jakiś czas sprawdzić, jak sobie radzi... To poczucie obowiązku ściągnie na mnie kłopoty. Nie wiem,

124

RS

czy to od niej się dowiedział, gdzie jestem. Nie zostawiłam jej adresu, ale miała mój numer, na wypadek gdyby zachorowała... Mogła mu podać. Są sposoby, żeby znaleźć adres. - Owszem - przytaknął. - Jak to się stało, że ma te blizny? - Przyszedł do mojej matki, mówił, że chce mi wybaczyć i dać drugą szansę... Wróciłam już wtedy do pracy. Nie wiesz, jaki to był dla mnie szok, kiedy nagle wyskoczył zza krzaków w parku z nożem w ręku. Cofnęłam się i potknęłam o krawężnik. To uratowało mi życie. On też stracił równowagę i upadł. Złapałam pierwsza nóż, który wyślizgnął mu się z ręki. Potem już nie wiem, co się działo. Wiem tylko, że to ja zadzwoniłam po policję i pogotowie, i to ja tamowałam krew, żeby się nie wykrwawił na śmierć... Jestem głupia - zakończyła z goryczą. - Nie mów tak. - Damian pocałował ją delikatnie w czoło. - Zostałam skazana za usiłowanie zabójstwa, ale otrzymałam wyrok w zawieszeniu. - Za usiłowanie zabójstwa? - powtórzył z niedowierzaniem. - Tak. Sędzia zastosował jakieś nadzwyczajne złagodzenie kary. Nie wiem dokładnie. Gdyby nie mój adwokat, nie wiedziałabym w tamtym czasie nawet, jak się nazywam. To już cała historia. Odetchnęła z ulgą, zadowolona, że wyrzuciła z siebie wszystko. - Przykro mi. Wiem, że to banał, ale tak jest. - Pocałował ją delikatnie w usta. Nie odsunęła się tym razem. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Chcesz powiedzieć, że ci to nie przeszkadza?! - Nie jesteś niczemu winna - zaopiniował ze spokojem. - Nie jesteś kryminalistką ani morderczynią, jak to usiłował przedstawić twój mąż... Rozumiem, dlaczego mi nie powiedziałaś. Miałaś prawo zatrzymać to dla siebie. Cóż jeszcze mogę powiedzieć? Chyba tylko to, że najchętniej zabiłbym bydlaka. To nie pomoże jednak nikomu. - Odgarnął czule włosy opadające jej na oczy. - Przepraszam, że tak źle zareagowałem na początku, ale byłem w szoku. Nie co dzień

125

RS

człowiek się dowiaduje, że zakochał się w tak niebezpiecznej kobiecie. Marta pocałowała go powoli i delikatnie, a potem odsunęła się z uśmiechem na twarzy. - Zostaniesz na noc? - Zostanę. Ale pod warunkiem, że tego chcesz ze względu na nas, a nie ze strachu przed nim... - Spojrzał na nią z powagą. - To znaczy, że zostajesz. - Pocałowała go mocno i zdecydowanie, rozpinając jednocześnie guziki bluzki. Zatrzymał się naprzeciwko domu Marty, po drugiej stronie jezdni. Samochód faceta, z którym ją dziś widział, stał cały czas przed jej furtką. Ze złością zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko. Marta nie mogła o tym wiedzieć, ale od czasu rozwodu wiele się wydarzyło w życiu Arka. Został „poproszony" o odejście z pracy na własną prośbę, by uniknąć zwolnienia dyscyplinarnego. Nie panował nad emocjami i w pracy, i poza nią. Jedyną osobą, która wydawała się go rozumieć, była Janina Żywek. Utrzymywał z nią stały kontakt. Doszedł do wniosku, że wszystkie jego kłopoty zaczęły się, gdy Marta od niego uciekła. Czas naprawić stare błędy i podziękować suce za wszystko. Czuł rozpierającą go wściekłość. Zapalił kolejnego papierosa. Nie wiedział, że ktoś go obserwuje. Ukryty za drzewem mężczyzna nie po raz pierwszy widział samochód parkujący tutaj późnym wieczorem. Ten facet palący w aucie utrudniał mu załatwienie sprawy. Nigdzie nie było Chrusta i Rysia. Może jeszcze nie dotarli. Mężczyzna wypatrzył za to Barbie. Suka żyła jak pączek w maśle i pławiła się w jego kasie. Nie po to odsiedział osiem lat, żeby teraz żyć jak robol i tyrać za nędzne grosze. Kasa mu się należała. Odszkodowanie za utracone lata młodości, zaśmiał się, rozbawiony własnym żartem. Ale dopóki ten tam sterczał, lepiej nie ryzykować włamu. Mężczyzna nie wiedział, czego szuka facet z auta. Musiał liczyć się

126

RS

z tym, że psiarnia ma Barbie na oku. A nie miał zamiaru wracać do pierdla. * Marta obudziła się przed szóstą. Damian spał wtulony w jej plecy. Przekręciła się delikatnie na wznak i spojrzała na niego. Dawno nie czuła się tak wspaniale. Nie jak nauczycielka, samotna i porzucona ofiara losu, ale po prostu jak kobieta. Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy, pomyślała nostalgicznie. Rozsądek nakazywał jej obudzić Damiana i odesłać go do domu. Prace w piwnicy nie mogą czekać. Muszą z Anetą uporać się z kuciem. Wylewki to już pryszcz. Mogą to robić w tygodniu, ale jeśli dzisiaj nie skończą wyrąbywać dziury w posadzce, wszystko przesunie się nawet o tydzień. Marta zaczynała mieć dość niepożądanych lokatorów. Teraz pojawiła się szansa na odrobinę normalności, a oni wszystko mogą popsuć. Damian uwierzył w to, co mu wczoraj powiedziała. Wykazał się zrozumieniem, którego mogłoby mu zabraknąć w stosunku do Andrzeja i Ryszarda. Wstała i ubrała się szybko, po czym trąciła go w ramię. Otworzył oczy. Zaskoczyło ją, że wydawał się w pełni rozbudzony. - Co się dzieje? - spytał, szukając u Marty oznak świadczących, że stało się coś złego. Zobaczył jedynie wyraz zakłopotania. - Musisz już iść - oświadczyła. - Wstydzisz się Anety? - Zdumiało go to nagłe oświadczenie Marty. - Jesteśmy dorośli... - Nie chodzi o Anetę. Po prostu nie jestem przyzwyczajona do bycia z kimś i chciałabym teraz zostać trochę sama. - Zdawała sobie sprawę, że bredzi jak potłuczona, ale może Damian wykaże się taktem i spróbuje udawać, że rozumie. - Nie będę udawał, że wiem, o co chodzi. - Odrzucił kołdrę i wstał. - Ale nie ma sprawy. Pójdę sobie. - Zaczął zbierać porozrzucane po podłodze rzeczy. Obserwowała w milczeniu, jak się ubierał.

127

RS

„Sumienie nie powstrzymuje grzechów, przeszkadza tylko cieszyć się nimi" - przypomniał jej się cytat ze sztuki, którą oglądała dawno temu, za czasów studenckich, zanim życie upomniało się o zapłatę za dobre chwile. Teraz był jak znalazł. Marta nie wiedziała, skąd wyrzuty sumienia. Nie żałowała nocy spędzonej z Damianem. Więc o co chodziło? Poznał jedną tajemnicę jej życia, zaufał jej... A ona go oszukuje, bo ma niepogrzebaną tajemnicę, a właściwie dwie... Ściśle ujmując, to jedna należała do Anety, ale Marta przypuszczała, że to nie zrobiłoby już żadnej różnicy. Była pewna, że gdyby Damian się dowiedział o tych dwóch, całe jej dotychczasowe życie ujrzałby w zupełnie innym świetle, wcale dla niej nieprzychylnym. Więc sumienie się odzywa, bo ona teraz oszukuje człowieka, który jej zaufał, czy też dlatego, że oszukuje go bez najmniejszych oporów? - Nie mogłabyś mnie wykopać ze dwie godziny później? - spytał, wciągając spodnie. - I tak już nie śpisz... - Zgadza się. Niewiele też spałem w nocy. - Pocałował ją lekko w czubek nosa. - Mogę iść... - Odprowadzę cię. Była mu wdzięczna, że się nie buntował, nie zadawał pytań, tylko grzecznie wyszedł. - Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy? - zażartował, zatrzymując się na moment w drzwiach. - Kiedyś na pewno... - Zmarszczyła zabawnie nos, wypychając Damiana na próg. Słyszała jego śmiech, gdy odchodził. Nie zawracając sobie głowy śniadaniem, pomaszerowała do piwnicy. Wykopaliska tam prowadzone teraz potraktowała jako pokutę. Pracowała, nie robiąc żadnych przerw, gdy Aneta zeszła po schodach, niosąc na tacy śniadanie. Postawiła ją na dolnym stopniu i usiadła obok. Marta rzuciła narzędzia w kąt i do niej dołączyła. Z przyjemnością napiła się soku.

128

RS

- Skończysz dzisiaj? - Aneta wskazała na kopiec piasku piętrzący się za Martą. - Właśnie się zastanawiam, czy już nie skończyłam. Spójrz, oni już się tu zmieszczą. Nie ma sensu wygrzebywać więcej tego piachu. I tak zaczyna mi się osypywać z boków. -To co? Dzisiaj ich przenosimy? - Aneta podniosła dłoń do ust. Nie oglądały zwłok od czasu, gdy trafiły do zamrażarki. Poczuła lekkie mdłości. - Zdecydowanie tak - stanowczo oznajmiła Marta, zajadając przygotowane przez przyjaciółkę kanapki. - Myślisz, że damy radę? - Aneta miała wątpliwości. Nie mogła dźwignąć kilofa. Omal nie upuściła go sobie na głowę. - Jak nie my, to kto? - Marta wstała ze schodów i podeszła do zamrażarki. - Nie stój tam tak. Pomóż mi -zarządziła. - Nie mogę na nich patrzeć... - jęknęła Aneta. - To nie patrz - mruknęła Marta. Otworzyła wieko zamrażarki i spojrzała wyczekująco na koleżankę. Aneta westchnęła ciężko, ale bez dalszego szemrania stanęła z drugiej strony i usiłowała podnieść Ryszarda. Po kilku minutach bezskutecznych wysiłków popatrzyły na siebie bezradnie. - Przymarzł - skwitowała Aneta. - I co teraz? Rozmrażamy ich? - Nie... Wiesz, ile by to trwało? W dodatku mogą śmierdzieć... Marta skrzywiła się z niechęcią, myśląc gorączkowo, jak wydobyć ciała. - Racja. - Aneta cmoknęła. - Poza tym raz rozmrożonego mięsa nie można zamrozić powtórnie... - Masz zamiar ich jeść?! - Marta parsknęła z niedowierzaniem. To jadalnego mięsa nie zamraża się drugi raz! - No wiem. Tak mi się powiedziało. - Aneta zachichotała. - Lepiej powiedz, jak ich wyciągnąć! - Opanowała rozbawienie. Sytuacja wymagała jednak powagi. - Przewrócimy zamrażarkę na bok – zdecydowała Marta. - Nie możemy ich dźwignąć w górę, a w tę stronę będzie lżej...

129

RS

- Zwariowałaś?! Nie damy rady jej przewrócić! - Aneta popukała się w czoło. - Wcale nie. Zobacz. - Marta podeszła do zamrażarki od tyłu. Podłożymy kilof i łopatę. Podniesiemy do góry i zadziała zasada dźwigni, czy jak to się tam nazywa. Sama się przewróci... - Chyba na mnie. - Aneta nie była przekonana do pomysłu Marty. - Głupia! Ty będziesz z tej bezpiecznej strony. Poza tym może się chłopaki rozruszają podczas wstrząsu i sami wypadną. - Sami wypadną? Też coś. - Aneta prychnęła drwiąco. - To może ich ładnie poprosimy i sami grzecznie wyjdą? - Dalej, nie marudź. Przypominam, że Ryszard jest twój. Pomóż mi. Marta wzięła kilof i podłożyła go od tyłu. Po chwili wahania Aneta wzięła łopatę i zrobiła to samo. Zaparły się o podłogę. Ku zdziwieniu Anety zamrażarka uniosła się powoli i przechyliła. Marta dodatkowo naparła ramieniem na spód urządzenia i skrzynia z głośnym hukiem runęła na bok. Pod wpływem wstrząsu Ryszard oderwał się od ścianek i wypadł na zewnątrz. - Widzisz?! - Marta sapała ciężko ze zmęczenia, ale na jej twarzy widniał wyraz ulgi i triumfu. - Udało się... - Bóg nad nami czuwa. - Aneta przeżegnała się; miała nadzieję, że w takiej sytuacji nie popełnia bluźnierstwa. - Aleś wymyśliła... - Marta skrzywiła się drwiąco. - To tam na dole już ręce zacierają i smołę podgrzewają. - Nie mów tak. - Aneta przeżegnała się ponownie. - A jeśli nawet, to prędzej dla nich. Co najwyżej czeka nas czyściec. - Wprawdzie nie była praktykująca, ale rodzice wychowali ją w wierze katolickiej i jej sumienie w najmniej odpowiednich momentach sobie o tym przypominało. - Czyściec to nas czeka na tym świecie, i to za kratami, jeśli natychmiast nie ruszysz swojego chudego tyłka i mi nie pomożesz zagroziła Marta, usiłując wyprostować zamarznięte zwłoki.

130

RS

- Daj spokój. Po co go prostujesz? Wrzucimy zgiętego. Jemu bez różnicy. Trzeba wyciągnąć Andrzeja. Przykleił się od spodu. - Aneta rozerwała worek, uklękła przy zamrażarce i zapierając się nogami, chwyciła Andrzeja za rękę i zaczęła ciągnąć. Oderwał się od dna z cichym puff! i wypadł wprost na nią. Wrzasnęła z obrzydzenia i zaczęła się szamotać z czarnym workiem. - Przestań się zabawiać z Andrzejem i przywlecz go tutaj. - Marta popatrzyła z politowaniem na Anetę. - Musimy ich jakoś ułożyć. Nie mam zamiaru czekać, aż się rozmrożą. Aneta przytargała trupa do Marty. Stanęła nad wykopem i popatrzyła tępo. - Plecami do siebie - powiedziała nieoczekiwanie. - Co? - Marta nie zrozumiała, o co chodzi. - Wsadźmy ich tak, żeby stykali się plecami. Bokiem, a nie na wznak. Powinni się zmieścić. Nie będą wystawać - uznała. - Możemy spróbować - zgodziła się Marta. Usiadła za zwłokami Rysia i zapierając się nogami o ścianę, wepchnęła go do wykopu. Wsunęła się za nim i zaczęła układać ciało w odpowiedniej pozycji. - Dobra. Dawaj twojego - rozkazała Anecie, która wzięła przykład z przyjaciółki i wkopała drugiego trupa do prowizorycznego grobowca. Marta uklękła na zwłokach Ryszarda i zaczęła układać Andrzeja tak, by dopasował się do kolegi i nie wystawał. - Jak było? - Aneta upojona sukcesem swojego pomysłu odważyła się zadać pytanie, które nurtowało ją od momentu, gdy zorientowała się, że Damian został na noc. - Wszedł bez problemu - oświadczyła z triumfem Marta, unosząc pełną satysfakcji twarz w stronę przyjaciółki siedzącej na brzegu wykopu. - Domyślam się, dziewicą nie byłaś - skwitowała złośliwie Aneta. - Pytam, jak było? - O czym ty mówisz? - O Damianie. - Tamta przewróciła oczami. - A ty myślałaś, że o kim?

131

RS

- O Andrzeju. - Marta wskazała zwłoki spoczywające równiutko w grobie. - Ratujcie, wszyscy święci... - jęknęła Aneta z udawaną rozpaczą. - Damian zostaje u ciebie na noc, a ty masz w głowie trupa? - Nie zrozumiałam, o co ci chodzi. Nie uważasz, że to nie miejsce i czas na takie zwierzenia? Osobiste w dodatku? - Daj spokój. - Aneta zbyła uwagę Marty lekceważącym machnięciem ręki. - Znamy nasze najgorsze sekrety. Cała reszta to tylko pogaduszki. - Coś w tym jest - przyznała Marta. - Ale nie masz pojęcia, co się wczoraj działo... - Coś niecoś słyszałam. - Aneta uśmiechnęła się porozumiewawczo . - Ja nie o tym! Arek wczoraj czekał pod kinem. Powiedział Damianowi o wyroku. Co ja mówię! Powiedział?! - Martę rozzłościło wspomnienie zachowania byłego męża. - Ten bydlak urządził teatr! Zadarł koszulę i pokazał blizny! - Rany boskie! Naprawdę?- stęknęła oszołomiona Aneta. - I co? - Nic. Myślałam, że to już koniec. Damiana zatkało dokumentnie. Wiesz, różnych rzeczy można się dowiedzieć o ludziach. Ale coś takiego? Wyobrażasz sobie minę Tomka, jak mówisz mu o naszym miłym sekreciku? - Wskazała na spoczywających w grobie gangsterów. - Wolę nie - przyznała Aneta. - No właśnie. Damian wszedł i poprosił, żebym opowiedziała moją wersję. Uwierzył mi. - Rozluźniła się. - Wiesz - Aneta mrugnęła - niektórych podnieca niebezpieczeństwo... Nóż ukryty pod poduszką... - Wariatka! Ale wiesz co? On chyba powiedział, że się zakochał. - W tobie? - Nie, w Matce Teresie! Jasne, że we mnie. Tak cię to dziwi? Ładna mi przyjaciółka!

132

RS

- Wcale mnie to nie dziwi. Tylko jakoś szybko mu poszło. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę jego długą nieobecność... - dodała. - Pytałaś, co robił w tym czasie? - Pewnie pracował. A co? Myślisz, że z moim szczęściem był z żoną i dziećmi na wakacjach? Wczoraj sama miałaś pretensje, że źle go traktuję, a dzisiaj wynajdujesz przeszkody - oburzyła się Marta. - Wcale nie. - Aneta pokazała jej język. - Tak tylko sobie gadam. Nie mów, że nagle zaczęłaś mnie słuchać. - Nie zaczęłam. Dobra. Czas na wylewkę. Aneta skrzywiła się z niechęcią. - Myślałam, że zrobimy sobie przerwę na kawę. - Tak, a oni będą tajać i trupim zapaszkiem przypominać o swoim martwym istnieniu. Nie ma mowy. Bierzemy się do pracy. Zalejemy ich pierwszą warstwą cementu. I tak musi potem postać kilka dni. Coś tam pisali, że trzeba podlewać chyba... Nie jestem pewna, czy dobrze zrozumiałam. - Potem będziemy się martwić. - Aneta uznała słuszność argumentacji dotyczącej tajania i zapachu unoszącego się w powietrzu. - O, mam! „Mieszankę betonu B10 o ściśle określonym składzie zawartym w recepcie laboratoryjnej należy wytwarzać w mieszarkach zapewniających ciągłość produkcji 1 gwarantujących otrzymanie jednorodnej mieszanki". - A po naszemu? - Aneta popatrzyła z rozpaczą na przyjaciółkę. - Skąd mam wiedzieć? Czekaj, tu jest coś... „Projektowanie mieszanki betonu B10 polega na doborze kruszywa do mieszanki, doborze ilości cementu, doborze ilości wody". - To my nie mamy gotowej mieszanki? - Aneta zaczęła odczytywać napisy na workach z hurtowni. - Na tym jest napisane, że to mieszanka betonu B10 - oznajmiła. - Aha, to tylko wodę trzeba dodać - doszła do wniosku Marta. - Jaką? - Aneta próbowała odczytać potrzebne informacje na opakowaniu.

133

RS

- „Do przygotowania zapraw można stosować każdą wodę zdatną do picia, z rzeki lub jeziora. Niedozwolone jest użycie wód ściekowych, kanalizacyjnych, bagiennych oraz wód zawierających tłuszcze organiczne, oleje i muł". - A ile? - „Zawartość wody powinna odpowiadać wilgotności optymalnej, określonej według normalnej próby"... Nie, to bez sensu! zdenerwowała się Marta, rzucając kartki na zwłoki. - Bierzemy wiaderko, wsypujemy to paskudztwo i dolewamy wody tyle, żeby dało się wymieszać i wylać. I koniec! Bez różnicy w końcu, nie? To i tak piwnica. Na głowę nam nie spadnie - podsumowała. Kilka godzin później ciała zostały w całości zalane betonem. Marta nie miała pojęcia, jak grubą warstwę udało im się położyć. Klęcząc, starała się wygładzić powierzchnię szpachelką. Trochę opornie szło. Chyba zrobiły za gęstą tę mieszankę, ale co tam. Aneta z lekko wysuniętym koniuszkiem języka pieczołowicie wygładzała beton ze swojej strony. Obie były spocone i brudne. Nie tylko one. Bałagan, jaki zrobiły w piwnicy, sugerował prawdziwe wykopaliska archeologiczne, a nie mały remont. - Nie mogę się wyprostować - jęknęła Aneta, gdy skończyła. Chyba coś mi się w plecy zrobiło. Zostanę tu na zawsze... - Nic ci się nie zrobiło. Po prostu zesztywniałaś. Ruszaj się, to ci przejdzie. - Marta sama miała wrażenie, jakby ktoś wbił jej korkociąg w dolne partie kręgosłupa i teraz kręcił. - Musimy tu posprzątać, zanim stwardnieje. - Wskazała na beton, który rozprysnął się na posadzce. - Wiem - westchnęła Aneta. - Nie wyobrażam sobie wymiany całej posadzki. Prędzej umrę. - Nie starając się nawet wyprostować, gdyż wymagałoby to jej zdaniem zbyt wiele wysiłku, na kolanach przeszła do wskazanego przez Martę miejsca i zaczęła czyścić płytki. - Koniec.

134

RS

Marta odłożyła mop, którym po raz drugi przecierała zakurzoną posadzkę. - Kiedy reszta? Aneta siedziała na schodach. Opadła z sił już jakiś czas temu. Była bardzo wdzięczna przyjaciółce, że dała jej spokój i nie zmuszała do następnych zadań. Czuła wprawdzie niewielkie wyrzuty sumienia, że większość pracy spadła na Martę, ale nie na tyle duże, by ruszyć tyłek i jej pomóc. Wystarczy, że obiecała, iż jak tylko zamrażarka się rozmrozi, to ją wyszoruje i zdezynfekuje. Sama najchętniej wywiozłaby ją na wysypisko, ale Marta się nie zgodziła. Powiedziała, że nie będzie tachać takiego grzmota na górę i jeszcze płacić za transport. Zamrażarka nie jest winna zawartości. Wystarczy ją tylko zdezynfekować i będzie służyła właściwym celom gospodarstwa domowego. - Musimy nawilżać beton przez siedem do dziesięciu dni odczytała Marta z wydruków, które Aneta uratowała przed zalaniem. - Mam lać na to wodę? - Zdezorientowana spojrzała na przyjaciółkę. - Dawaj to! - Aneta wyrwała jej z ręki kartki i zaczęła czytać. Marta, ale ten wydruk nie dotyczy podłóg, tylko podbudowy betonowej chodnika! - krzyknęła. - Chodnika?! - powtórzyła, nie wierząc własnym oczom. - No i co z tego? Ale z betonu B10, więc wszystko się zgadza. Marta nie pozwoliła wyprowadzić się z równowagi. - Zobacz. Wskazała palcem jeden z wydruków. - To jest cały artykuł z „Remont podłogi na gruncie", a tu masz wszystkie warstwy wypisane. Ale brakuje wielu szczegółów, więc ściągnęłam je z jakiejś specyfikacji. Przecież beton B10 to beton B10. Bez różnicy moim zdaniem. - No nie wiem, czy tak zupełnie bez różnicy. - Aneta miała wątpliwości. - Tu są różne metody pielęgnacji betonu, łącznie z przykryciem „nieprzepuszczalną folią z tworzywa sztucznego zabezpieczoną przed zerwaniem z powierzchni podbudowy przez

135

RS

wiatr"! - odczytała na głos niepokojący ją fragment. - Wiatr? W piwnicy? Jak ty chcesz to zastosować w warunkach domowych?! - Nie panikuj. Nic innego nie znalazłam. Musimy improwizować. - Marta nie przyjmowała do wiadomości żadnych obiekcji. Zrobi tak, jak zrozumiała, a jeśli będzie źle, to ostatecznie jej piwnica. - Nie mogłaś wejść na jakieś forum? Na pewno funkcjonuje forum dla majsterkowiczów albo budujących dom amatorów. - Po pierwsze, sama mogłaś wejść na takie forum - zaripostowała Marta - a po drugie, już na nim byłam - przyznała się. - Niestety, pytania, jakie zadałam, okazały się niezbyt inteligentne. Panowie od razu się zorientowali, że jestem kobietą, i zamiast porad naczytałam się tylu docinków na temat inteligencji i budowania z płyt chodnikowych karmnika dla ptaków, że zrezygnowałam. Plus jest taki, że mam materiał na kolejny felieton do gazety. - No dobra, rozumiem. - Aneta się poddała. - Jak zamierzasz wykorzystać te ochłapy informacji dla utalentowanych pseudoinżynierów? - Bardzo prosto. Zasadniczo chodzi o nawilżanie, chociaż nie mam pojęcia, po co. Są różne metody, ale wspólne elementy wszystkich to przykrycie i wilgoć. Przysypiemy więc piaskiem i będziemy pilnować, żeby był mokry. I już! - I już! - powtórzyła bezwiednie Aneta. - A jak długo? - Mówiłam ci, że siedem do dziesięciu dni. To kolejna cecha wspólna wszystkich metod - tłumaczyła cierpliwie Marta. - Poddaję się. - Aneta zaczęła wchodzić po schodach. - Idę robić obiad. Tyle jeszcze umiem. - Chyba kolację... - mruknęła Marta, spoglądając na zegarek. Damian tkwił na posterunku na poddaszu. Nie odrywał lornetki od oczu. Pozornie nie zauważył nic niepokojącego. Nie zauważył, żeby ktoś obserwował dom Marty. Tofik biegał po ogrodzie. Dzień jak co dzień. Niepokój budził jednak fakt, że obie panie w ogóle nie wychodziły z domu. Dzwonił, ale nikt nie podnosił słuchawki. Dziwiło go to trochę i niepokoiło zarazem, był bowiem pewien, że

136

RS

są w środku. Nawet gdyby Marta nie chciała z nim rozmawiać, chociaż nie przychodził mu do głowy żaden powód, dla którego miałoby tak być, pozostawała jeszcze Aneta. Z pewnością odebrałaby telefon. Zdjęty lękiem, że mogą potrzebować pomocy, zdecydował się pójść do nich nieproszony. Zadzwonił do drzwi. Niemal natychmiast otworzyła Marta. - Hej... - Fala ulgi, która go zalała, ścisnęła mu krtań. Mogłeś zatelefonować powiedziała, zaskoczona niespodziewaną wizytą. - Dzwoniłem, ale nikt nie odbierał. - Reakcja na jego wizytę nie była negatywna, co trochę go pocieszyło. - Przepraszam, wyciszyłam dzwonek. - Odsunęła się od drzwi, by mógł wejść. - Miałam sporo klasówek, do tego felieton do gazety. Jakby tego było mało, zaczęły się głuche telefony. To nie byłeś ty? zażartowała. - Nie. Nie ja. - Uśmiechnął się. Marta wydawała się rozluźniona. Widocznie wczoraj zrzuciła z siebie balast tajemnicy i dzięki temu mogła poczuć się swobodnie. - Kiedy dzwonię do pięknych kobiet, mam zwyczaj się przedstawiać. - No jasne. Powinnam się domyślić. Aneta robi kolację. Zostaniesz? - zaproponowała, prowadząc Damiana do salonu. - Chętnie. - Nie wytrzymał i łapiąc za rękę Martę, odwrócił ją twarzą do siebie. - Nie masz zamiaru się przywitać? - Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmiech. Wycisnął jej na ustach mocny pocałunek. - Nie jestem przyzwyczajona. - Roześmiała się radośnie, gdy odzyskała oddech. - To lepiej zacznij się przyzwyczajać. - Mrugnął wesoło. - Nie pozbędziesz się mnie tak szybko. A teraz porozmawiajmy poważnie. Co miałaś na myśli, mówiąc o głuchych telefonach? - Dokładnie to, co powiedziałam. - Westchnęła. - Ktoś dzwoni i odkłada słuchawkę. I tak w kółko.

137

RS

- Uważam, że powinnaś zawiadomić policję... Takie telefony to nękanie. - Nawet mam podejrzanego. Tylko jak udowodnić, że to jego sprawka? - Usiadła przy nim na sofie. - Nie jestem w stanie. Nikt się nie odzywa. Dzwoni telefon, a kiedy odbieram, natychmiast słyszę trzask odkładanej słuchawki. Weź poza tym pod uwagę, że to ja mam wyrok, a nie Arek. Dlaczego miałby mnie nękać? Oficjalnie to on jest ofiarą. - Obserwuje cię. Aneta i ja możemy to poświadczyć... argumentował. - Nie. - Marta potrząsnęła zdecydowanie głową. - Zostawmy to, jak jest. Nie chcę w to mieszać policji. Jeśli sprawa się rozniesie, stracę pracę. Damian nie nalegał. Zdawał sobie sprawę, że paradoksalnie oboje mają rację. On, uważając, że powinna zwrócić się do policji o pomoc, a Marta, obawiając się opinii społecznej. Nauczycielka skazana za usiłowanie zabójstwa pracująca z młodzieżą? Brzmi fatalnie. Arek nie odstępował jej na krok. Robił zakupy w tym samym miejscu co ona, mijał ją na ulicy, kręcił się przed szkołą. Nie próbował nawiązać bezpośredniego kontaktu. Marta jednak była przekonana, że to strategia mająca na celu zastraszenie psychiczne. Za dużo kosztował ją powrót do normalnego życia, by teraz pozwoliła zepchnąć się do tego koszmaru. Zachowanie spokoju wymagało wiele wysiłku, ale nie zamierzała się poddać. Rzecz w tym, że nie bardzo wiedziała, co zrobić. Zakupy w sklepie spożywczym nie są karalne, pod warunkiem że się za nie płaci. Kiedy próbowała się zbliżyć do Arka, odchodził. Niepokoiły ją te uniki bardziej niż otwarta konfrontacja. Biła się z myślami. Najchętniej skorzystałaby z sugestii Damiana i wzywała patrol za każdym razem, gdy były mąż pojawił się przed domem. Tylko co miałaby powiedzieć policji? Wydałoby się też, że jest karana. Informacja ta

138

RS

rozniosłaby się z prędkością błyskawicy. A więc lepiej nic nie robić? - Pani profesor! - Jedna z uczennic podniosła rękę. - Tak, Aniu? - Marta wzięła się w garść i skoncentrowała na lekcji. - Mam pytanie. - Słucham. - Bo przez matury nie mamy wszystkich zajęć, a tylko pani w tym czasie każe nam pisać prace... - Patrzyła z błaganiem w oczach na nauczycielkę. - Zgadza się. Skoro odpadnie nam kilka lekcji w tym czasie, będziecie pracować samodzielnie - starała się mówić stanowczo. Wiedziała, że uczniowie nie są z tego zadowoleni, ale trudno. Ona musi ich czegoś nauczyć. Jej problemy osobiste nie mogą się odbijać na nich. - Bo my rozmawialiśmy na ten temat i tak sobie myślimy, proszę pani, że skoro już musimy pisać te prace, to może tylko ci, którzy chcą podnieść sobie ocenę? - zasugerowała dziewczyna. - Hm... - Marta z zastanowieniem rozejrzała się po klasie. Pomysł nie był głupi. Ci, co uczyli się na bieżąco, nie mieli problemów z historią. Może rzeczywiście ograniczyć prace tylko dla chętnych? Z pewnością zaoszczędziłoby jej to sporo czasu, który mogłaby poświęcić na piwnicę. - Bo teraz to jest prawie jak znęcanie się nad dziećmi, pani profesor! - wyrwał się jeden z uczniów, którego kojarzyła głównie z popalania po kątach, a nie z aktywności na lekcji. - Dobrze. Każdy kto chce się podciągnąć, pisze pracę, pozostali mają luz... ale pod jednym warunkiem! - Podniosła głos, by przekrzyczeć chóralny okrzyk radości. - Przeczytacie zadany materiał i trzy brakujące lekcje przerobimy na jednej. Jeśli nawalicie, dostaniecie dodatkowe prace - zagroziła. - Nie nawalimy! - Dziękujemy, pani profesor!

139

RS

Dalsze okrzyki zostały zagłuszone przez dzwonek. Klasa opustoszała w mgnieniu oka. Marta podeszła do okna. Arek stał na szkolnym parkingu i się rozglądał. Hasło „znęcanie nad dziećmi" rzucone przez jednego z uczniów podsunęło jej pewien pomysł. To nie takie głupie. Nic nie osiągnie na dłuższą metę, ale przynajmniej da mu do zrozumienia, że jest gotowa walczyć. Za godzinę kończy zajęcia. Zerknęła przez okno. Sięgnęła po telefon i wybrała wpisany w pamięci komórki numer... Arek oparł się o ogrodzenie szkolnego boiska i głęboko zaciągnął dymem. Końcówka papierosa rozżarzyła się na czerwono. Na teren szkoły wjechał radiowóz, ale nie zwrócił na niego uwagi. Nic do policji nie miał. Ku jego zdziwieniu samochód zatrzymał się przy nim. Ze środka wysiadło dwoje umundurowanych funkcjonariuszy. - Aspirant Piasecki - przedstawił się starszy z nich. - Dowód osobisty proszę. - O co chodzi? - zdziwił się Arek. - Dostaliśmy zgłoszenie, że od kilku dni niezidentyfikowany mężczyzna kręci się pod szkołą. Proszę nie utrudniać. - Oczywiście, bardzo proszę. - Spokojnie podał dokumenty, chociaż wewnątrz wrzał ze złości. Doskonale wiedział, kto zadzwonił na policję. Myśli, że się go pozbędzie. Niedoczekanie... Marta obserwowała zajście z okna pokoju nauczycielskiego. Po kilku minutach Arek wsiadł do radiowozu. Widocznie zabrali go na komendę, pomyślała z satysfakcją. Wrzuciła do torby klasówki i spokojnie wyszła z pracy. Od kilku dni, mimo że rozglądała się uważnie, nie zauważyła nigdzie byłego męża. Nie wierzyła, że zrezygnował i wyjechał. Nie tak łatwo. Był zbyt podły, by zniechęcić się niepowodzeniami. Numer z patrolem policyjnym musiał go nieźle rozwścieczyć. Nie miała pojęcia, co planuje. To, że coś chodziło mu po głowie, było oczywiste. Takie niepowodzenie musiało wzmóc jego złość.

140

RS

- Myślisz, że to rozsądne? - spytała Aneta, gdy opanowała rozbawienie. Numer, jaki Marta wywinęła Arkowi, był pierwsza klasa. - Nie wiem, czy to rozsądne, ale niech wie, że nie pójdzie mu łatwo. Nie dam się zastraszyć. Wiem, że prowokacja to nie najlepszy pomysł, ale nie mam zamiaru brać udziału w tej grze na jego warunkach. Może taki element zaskoczenia spowoduje, że sobie odpuści... Sama nie wierzyła w to, co mówi. Spodziewała się, że jego działania raczej się nasilą, ale prace podłogowe dobiegały końca i nie byłoby przeszkód, by w razie czego bez obaw prosić o interwencję policyjną. W miniony weekend rozłożyły na betonie folię do izolacji przeciwwilgociowej i styropian. Nie obyło się bez wypadku, gdy przy cięciu, by dopasować je do rozmiarów wykopu, Anecie ześlizgnęła się ręka i czubek noża wbił się w rękę Marty. Rana była płytka i nie krwawiła mocno. Wystarczył plaster, jednak czubek noża trafił nieszczęśliwie w kciuk. Rana wyglądała tylko na draśnięcie, ale ból promieniował aż do nadgarstka. Marta nie była w stanie poradzić sobie z mieszaniem jastrychu. Kolejna wylewka betonowa musiała poczekać do jutra. Na szczęście był już piątek. Tak więc czas, którego Marta nie poświęciła w tym tygodniu piwnicy, spędziła z Damianem. Nie oczekiwała od życia niczego poza świętym spokojem, ale ostatnio zmieniła zdanie. Gdyby przyjąć założenie, że nieboszczycy rezydujący pod domem są ceną za miłość, to było warto, uznała. Marta i Aneta nie wiedziały, że powodem chwilowego zniknięcia Arka z horyzontu była Dorota Gruszyńska. Zatrzymała się w tym samym hotelu co on. Od razu wpadła mu w oko. Szczupła, zgrabna szatynka, samotna, jak zdołał zauważyć. Zgodziła się zjeść z nim kolację. Podczas rozmowy na tematy osobiste pojawił się wątek byłej żony. Arek z pozorną niechęcią zademonstrował Dorocie blizny od noża, starając się, by nikt poza dziewczyną ich nie

141

RS

zauważył. Nie chciał wywoływać zaciekawienia swoją osobą. Zwłaszcza teraz, gdy zainteresowała się nim policja, a miał wobec Marty plany. Jeszcze niesprecyzowane, ale miał. Nie chciał się afiszować swoją obecnością jeszcze bardziej. Jeszcze ktoś go zapamięta. Na posterunku został poddany upokarzającej rewizji. Podejrzewali, że albo handluje narkotykami, albo interesuje się małoletnimi. Nie mógł się przyznać, że nęka byłą żonę. Kiedy z nią skończy, wyjedzie od razu. Nie chciał, by gliniarze połączyli go ze sprawą. Ale tymczasem może się przecież nieźle zabawić... Po kolacji z Arkiem, podczas której okazało się, że to Marta Żywek była ową niedoszłą morderczynią, Dorota pojechała niezwłocznie do Damiana. Marta jest niebezpieczną wariatką, a on, jak zdołała się zorientować, zaangażował się w ten nieszczęsny związek. Pogodziła się z myślą, że Marta nie jest Barbie. Koszmarna pomyłka, którą popełniła, typując Zacisze numer 13 w Śremie jako miejsce ukrycia łupu pochodzącego z napadu, odbiła się na niej rykoszetem. Nie dość, że zmarnowała tutaj mnóstwo czasu, przekładając obronę pracy magisterskiej na październik, czego nie da się już odwołać, straciła pracę w radiu (warunkiem koniecznym bowiem był dyplom magistra), to jeszcze pchnęła Damiana w ramiona potencjalnej morderczyni. Musiała go ratować za wszelką cenę. Niestety, Damian wcale nie chciał być uratowany. Przedstawił jej idiotyczną wersję wydarzeń, w którą nie uwierzyła ani przez chwilę. Poznała Arka - miłego, uprzejmego, trochę nieśmiałego mężczyznę. Nigdy nie uwierzy, że byłby zdolny do takich czynów. Damian próbował jej wmówić, że to bydlak, który nęka byłą żonę. Też coś! Niewiarygodne, jak ta kobieta namieszała mu w głowie. Dorota nie miała pojęcia, co robić. Damian się wściekł i zabronił jej się wtrącać w nie swoje sprawy. Nie pozwoli, żeby pogrążał się w tym związku. Musi coś wymyślić. Arek jej pomoże. Damiana obudziło ciche skomlenie Tofika. Pies stał pod oknem i niespokojnie strzygł uszami.

142

RS

"Wstał ostrożnie, by nie obudzić śpiącej przy nim Marty. Podszedł do okna. Pies popiskiwał cicho, przyklejony do jego nogi. Damian rozglądał się uważnie. Zamierzał wrócić do łóżka, myśląc, że Tofik reaguje w ten sposób na kota sąsiadki, z którym miał już okazję bliżej się poznać, gdy nagle zauważył cień przemykający przy ogrodzeniu, cień zbyt duży nawet jak na tłustego kota. Ubrał się pośpiesznie i starając się nie robić hałasu, wyszedł z sypialni. Nasłuchiwał chwilę, stojąc na progu, ale ciszy nocnej nie zakłócał najmniejszy dźwięk. Zamknął za sobą drzwi, żeby pies za nim nie wybiegł, i zdecydował się rozejrzeć po ogródku. Obszedł dom, ale nic nie zauważył. Wokół panował spokój. Podszedł do furtki, by zerknąć na ulicę. Ku jego zaskoczeniu była otwarta. Tak go to zdumiało, że nie usłyszał skradającej się za nim postaci. Poczuł silne uderzenie w głowę. Próbował się odwrócić i chwycić opuszczającą się ponownie rękę, ale bezskutecznie. Osiągnął tylko tyle, że drugi cios na szczęście nie trafił w głowę, tylko ześlizgnął się po barku. Damian upadł zamroczony na ziemię. Tofik rozszczekał się głośno, drapał w drzwi i wył. Marta zerwała się z łóżka. Miejsce obok było puste, Damian gdzieś zniknął, a pies zachowywał się, jakby dostał szału. Oglądał się na nią i szczekał, skacząc na drzwi. Marta narzuciła na siebie szlafrok i szybko wyszła. Tofik biegł przodem, prowadząc ją do drzwi wyjściowych. Na zewnątrz zobaczyła postać pochylającą się nad leżącym na ścieżce Damianem. Krzyknęła przeraźliwie. Pies, warcząc, rzucił się na napastnika, który, spłoszony jej krzykiem, upuścił trzymany w ręku przedmiot i uciekł. Marta podbiegła do Damiana, który nieporadnie próbował się podnieść, podpierając się na łokciach i kolanach. W drzwiach stanęła obudzona hałasem Aneta. - Dzwoń na policję! - krzyknęła Marta, ostrożnie próbując podnieść leżącego. Aneta znikła bez słowa wewnątrz domu. Damian wsparł się na Marcie. Kręciło mu się w głowie, w czaszce czuł nieznośne pulsowanie, chwiał się na nogach. Marta objęła go wpół i podtrzymując, wprowadziła do środka. Pomogła mu położyć

143

RS

się na sofie. Miał rozciętą głowę, na potylicy wyczuła ogromnego guza. Szybko przyniosła miskę z zimną wodą i gazę. Gdy zaczęła oczyszczać ranę, pojawiła się krew. Marta docisnęła opatrunek do skóry, nie przejmując się, gdy Damian jęknął z bólu. Krwawienie nie było silne, ale przez kilka dni będzie go solidnie bolała głowa. Zdenerwowana Marta nawet nie spytała, co się stało, a on też wydawał się zbyt oszołomiony wydarzeniami, by powiedzieć cokolwiek. - Marta, pan dzielnicowy Piasecki przyjechał. Aneta wprowadziła do pokoju mężczyznę w policyjnym mundurze. - Co tu się stało? - spytał. - Otrzymaliśmy zgłoszenie napaści. - Nazywam się Marta Żywek. To mój dom. Obudziło mnie szczekanie psa. Wyszłam na dwór i zobaczyłam, jak ktoś zaatakował mojego przyjaciela - wyjaśniała, starając się mówić składnie. - Uderzył go, a potem pochylił się z jakimś przedmiotem w ręce... Krzyknęłam, a wtedy tamten ktoś uciekł. - Widziała pani, co to było? - spytał policjant, zapisując wszystko starannie w notesie. - Nie, ale powinno leżeć przy furtce. - Teraz dopiero Marcie przypomniało się, że widziała, jak napastnik porzuca narzędzie zbrodni. - Idź i sprawdź - polecił dzielnicowy towarzyszącemu mu posterunkowemu. - Co było dalej ? - Nic. Kazałam przyjaciółce wezwać policję, a sama pomogłam wejść Damianowi do domu. - Wzruszyła ramionami. - Mieszkają tu państwo w trójkę? - spytał policjant, obrzucając spojrzeniem dwie towarzyszące rannemu mężczyźnie kobiety. - Nie. Przyjaciółka zatrzymała się u mnie na czas remontu mieszkania. - Zamilkła, nie wiedząc, jak określić powód obecności u niej Damiana. Najbardziej adekwatne byłoby określenie: bywa. - Rozumiem. Pańskie nazwisko proszę - zwrócił się teraz do Damiana.

144

RS

- Damian Gruszyński - przedstawił się Damian, który nie zabierał wcześniej głosu. Policjant zresztą kierował pytania tylko do Marty. Damian był trochę zaskoczony, że nie wskazała jako potencjalnego napastnika swojego eksmęża. - Co pan robił na zewnątrz? - Pies mnie obudził, był niespokojny. Wyjrzałem przez okno. Wydawało mi się, że coś zobaczyłem. Wyszedłem sprawdzić i ktoś mnie uderzył od tyłu. Potem Marta krzyknęła i go spłoszyła. Miał nadzieję, że policjant poprzestanie na tych pytaniach. Nie miał ochoty składać szczegółowych wyjaśnień, kim jest i co go sprowadza do Śremu, dopóki nie powie Marcie prawdy. Nie powinna dowiadywać się w ten sposób. - Widział pan napastnika? - Nie, uderzył mnie od tyłu. Ale mam pewne podejrzenia. .. - Podniósł oczy na Martę, która odwróciła wzrok. - Proszę, niech pan mówi - zachęcił go dzielnicowy, widząc szybkie spojrzenie, które poszkodowany rzucił na właścicielkę domu. - Pan Gruszyński podejrzewa mojego byłego męża - włączyła się Marta. - Ale nie ma racji. To nie był Arek. - Arkadiusz Czajka to były mąż Marty - dodała Aneta. - Rozwiedli się dwa lata temu. - Arkadiusz Czajka? - Znajome nazwisko zaskoczyło policjanta. Jeśli dobrze pamiętam zgłoszenie, twierdziła pani, że podejrzany osobnik kręci się przed szkołą i obserwuje dzieci? - Jakie zgłoszenie? - spytał Damian. - Dzwoniłam na policję, żeby zgłosić, że ktoś obserwuje dzieci pod szkołą - wyjaśniła Marta, zanim Aneta zdążyła ją pogrążyć. - Chyba nie zamierza mi pani wmawiać, że nie poznała byłego męża? - Nie zamierzam niczego panu wmawiać - odparła chłodno Marta. - Widziałam z okna pokoju nauczycielskiego obcego mężczyznę,

145

RS

który nie miał powodu, aby przebywać na terenie szkoły. To wszystko. - Nie skłamała, ale całej prawdy też nie powiedziała. - Wygląda na to, że używa pani policji do prywatnych porachunków - stwierdził niezadowolony dzielnicowy. - Pan to wie czy tylko tak myśli? - spytała, spoglądając na niego twardo. - Dlaczego miałby się posunąć do napaści? - podjął przesłuchanie dzielnicowy, ignorując pytanie. - Obserwował Martę, nachodził, nękał telefonami...- odezwała się Aneta. - Groził pani? - wtrącił z zainteresowaniem posterunkowy, który właśnie pojawił się z tajemniczym przedmiotem schowanym w foliowej torbie. - Nie bezpośrednio. Nie mogę mu nic zarzucić poza tym, że przyjechał. Ale to nie on napadł Damiana. - Skąd ta pewność? Marta nie odpowiedziała od razu. Zbierała przez chwilę myśli, chcąc znaleźć właściwe słowa. - To działo się tak szybko... Wyszłam, krzyknęłam i nagle było po wszystkim, ale widziałam, że ta postać była znacznie niższa i drobniejsza... Miała posturę Anety... - Wskazała na przyjaciółkę głaszczącą wtulonego w nią psa. - No wiesz! - oburzyła się. - Myślisz, że nie mam co robić, tylko latam po nocach dookoła twojego domu?! I walę po głowie twojego narzeczonego? Mam własnego! - Do walenia po głowie? - spytał zdezorientowany posterunkowy, jednak jego pytanie zostało zignorowane. - Nie mówię przecież, że to ty! - Marta popukała się palcem w czoło. - Chodzi o to, panie aspirancie - zwróciła się do dzielnicowego - że jestem pewna, że napastnikiem była kobieta. Nie mówię tego, by bronić byłego męża, bo nie mam powodów. Trudno mi w to uwierzyć, ale jestem pewna, że to nie był mężczyzna. Była zbyt drobna.

146

RS

- Może jakiś wyrostek? - zasugerował posterunkowy. - Dzieciaki zaczynają coraz wcześniej... - Nie - zaprzeczyła stanowczo. - To była kobieta. Nie chodzi tylko o sylwetkę, ale też o sposób poruszania się. Poza tym wydaje mi się, że kiedy Tofik rzucił się na ratunek, usłyszałam krzyk... właściwie raczej pisk... Ale jestem pewna, że był to kobiecy głos. Trudno mi powiedzieć coś dokładniej. To działo się tak szybko, Tofik narobił takiego hałasu... - Spojrzała bezradnie na policjantów. Żałowała, że nie jest w stanie nic więcej sobie przypomnieć. - Czy mogłaby pani wskazać kogoś konkretnego, kto pani nie lubi? Albo pana? Nie jestem szowinistą, ale włamania, statystycznie rzecz ujmując, nie są specjalnością kobiet. Stawiam na to, że to sprawa prywatna. Marta starał się opanować emocje. Tak ogólnie miała pojęcie, kto jeszcze mógłby się tu pojawić, ale nie mogła wyjawić swoich podejrzeń bez pogrążania siebie i przyjaciółki. - Nikt nie przychodzi mi na myśl... - powiedziała ostatecznie. Nie skłamałam, pomyślała, żadna kobieta rzeczywiście nie przychodziła jej do głowy. - A pani? - Policjant zwrócił się do Anety. - Co ja? Ja też nie mam powodu, żeby napadać na Martę! zdenerwowała się ponownie. - Pani tu mieszka. Może ktoś chciał panią skrzywdzić? - wyjaśnił spokojnie dzielnicowy. - Nic mi o tym nie wiadomo. - Wzruszyła ramionami. - No tak... A pan? - Odwrócił się do Damiana. - Na stałe mieszkam w Krakowie. Nie znam tu zbyt wielu osób... Przykro mi. - Nie potrzebuje pan pomocy lekarza? Mogę wezwać pogotowie zaproponował dzielnicowy. Ofiary napaści są na ogół w stanie szoku i często wyolbrzymiają zakres obrażeń, ale tutaj spokój domowników sprawił, że policjant zupełnie zapomniał, iż rozmawia z poszkodowanymi, a nie tylko ze świadkami przestępstwa.

147

RS

- Nie, nie trzeba. - Damian lekko dotknął guza na głowie. - Boli jak cholera, ale nic takiego chyba się nie stało. W razie czego zgłoszę się sam. - Jak pan chce. - Aspirant Piasecki uznał, że poszkodowany nie wygląda na mocno poturbowanego. Sprawcy pewnie nie złapią, więc opinia lekarza raczej nie będzie potrzebna. - Przyjmijmy na moment, że to nie była kobieta. Czy ktoś inny przychodzi państwu na myśl? - To była kobieta - upierała się Marta. - Zona? Kochanka? - podrzucał propozycje posterunkowy. - Nic z tych rzeczy - zaprzeczył zdecydowanie Damian. - Nigdy nie byłem żonaty ani zaręczony. Od lat z nikim się nie wiązałem... Damianowi nie przychodził na myśl nikt, kto mógłby źle mu życzyć. Dorota, choć z pewnością zdolna do rękoczynów, nie zakradałaby się po nocy, tylko strzeliła mu liścia prosto w twarz. - No tak - westchnął policjant. - Mają panie coś wartościowego w domu? - Nic - zaprzeczyła Marta. - Mam debet na koncie - dodała Aneta. - Czyli jak wszyscy - podsumował. - No cóż. Na dzisiaj to wystarczy. Proszę zgłosić się w poniedziałek na komisariat. Spiszemy protokół. Na razie będziemy częściej patrolować tę okolicę. Nic więcej nie mogę zrobić - dodał przepraszająco. Miał poważne obawy, że kobiety rzucą się na niego z pretensjami, ale obie zachowały się nad wyraz powściągliwie. - Rozumiem. Dziękuję panu - powiedziała do niego Marta. - Częstsze patrole? Super - ucieszyła się Aneta. - Skoro pan myśli, że to wystarczy, to bardzo dziękuję. Aspirant Piasecki, wsiadając do samochodu, zwrócił się do posterunkowego: - Słyszałeś? Są nam wdzięczni! Pierwszy raz ktoś nie ma pretensji, że policja nic nie robi. Przyjeżdża i odjeżdża, i ma wszystko w dupie.

148

RS

Po odjeździe policjantów Aneta zaczęła przygotowywać kawę w kuchni. Było oczywiste, że nikt już nie zaśnie. Dobrze, że zalały chłopaków betonem. Inaczej nie potrafiłaby zachować spokoju. Nie wyobrażała sobie rozmowy z policją, mając Andrzeja i Ryszarda w zamrażarce. Chłopcy wprawdzie nie opuścili domu, ale przynajmniej nie rzucali się w oczy. Wniosła tacę z kubkami do saloniku. Marta i Damian milczeli. - Nie mogę uwierzyć w to wszystko - Aneta odezwała się pierwsza, rzucając porozumiewawcze spojrzenie przyjaciółce. - Nie ty jedna. - Marta skrzywiła się niechętnie. Doskonale rozumiała, o co chodzi Anecie. Kolejny zbieg okoliczności? Znowu ktoś kręcił się koło ich domu. Tym razem kobieta. Sprawa napadu sprzed ośmiu lat znowu była na tapecie. Marta tak naprawdę nie brała pod uwagę możliwości, że w ich domu coś zostało ukryte. Mimo to miały natłok natrętnych gości, w dodatku Damian został napadnięty. W tych okolicznościach trudno jej było uznać Arka za głównego podejrzanego. Niewątpliwie coś kombinował, ale napaść na Damiana nie miała związku z Arkiem, tylko z dwoma bandziorami spoczywającymi w piwnicy. Innego wyjaśnienia nie widziała. Brała pod uwagę opcję, że Damian nie powiedział całej prawdy i może ma kłopoty z natrętną eks, ale byłby to zbyt duży zbieg okoliczności. Nie, uznała. Napaść musi mieć związek z tamtym napadem sprzed lat. Nie mogła tego powiedzieć Piaseckiemu, bo musiałaby powiedzieć także, dlaczego tak myśli. To nie wchodziło w rachubę. Całe szczęście, że zdołała zrobić ostatnią wylewkę. Uzgodniła już wcześniej z Anetą, że gdyby ktoś wpadł na pomysł dopytywania się, po co grzebały w piwnicy, to będą mówić, że pękła rura i woda się lała. Konieczne było skucie posadzki, żeby naprawić uszkodzenie. Nikomu nic do tego, gdzie w jej domu są rury, zwłaszcza że kupiła dom gotowy i tym bardziej nie mogła odpowiadać za pomysły budowlane poprzednich właścicieli. A że zdecydowała się zrobić wszystko sama? Ułomna jest czy co? Bez faceta nie da rady?

149

RS

- Jesteś pewna, że widziałaś kobietę? - Damian uważnie obserwował pogrążoną w myślach Martę. - Sądzisz, że mogłabym kryć Arka? Za kogo mnie uważasz? Rozgniewało ją jego pytanie. - Jest ostatnią osobą na ziemi, do której wyciągnęłabym rękę. A na jego pogrzeb poszłabym tylko po to, by upewnić się, że to naprawdę on leży w trumnie! - Przepraszam. - Ujął ją delikatnie za rękę. - Nie chciałem cię zdenerwować. Niczego nie insynuuję. Po prostu nikt inny nie przychodzi mi na myśl. To kłamstwo z trudem przeszło mu przez gardło. Nie powinien dłużej oszukiwać Marty. Nie był jednak pewien, jak przyjmie wyznanie, że była przez niego podejrzewana, obserwowana i szpiegowana, że wtargnął nawet do jej piwnicy. Był prawie pewien, że dzisiejsza napaść ma związek z tym, co się stało w Krakowie. Musi ujawnić swoje podejrzenia, gdy znajdzie się na komisariacie. Nie mógł wykluczyć, że Dorota miała rację co do domu, chociaż nie co do osoby. Opcję, że Marta to Barbie, zdecydowanie odrzucał. To bzdura. - Niepotrzebnie się uniosłam. To ja przepraszam. - Westchnęła. - Przestańcie się przepraszać i pomyślcie, co dalej - wtrąciła Aneta. - Powinniśmy założyć, że to może się powtórzyć. - Dlaczego uważasz, że ten ktoś może tu wrócić? - spytał podejrzliwie Damian. Dotychczas nie brał pod uwagę jej osoby. Może to jednak Aneta nadepnęła komuś na odcisk, a jemu się dostało. - Nie wiem czemu. - Spanikowała, gdy Marta spojrzała na nią groźnie. Jedynym powodem takiego przypuszczenia był grób w piwnicy, a tego nie mogła powiedzieć. - Boję się po prostu... - Na początek przestaniemy chodzić same po nocy - oznajmiła Marta. Bała się, że tamta za chwilę się wygada. - Powinnyśmy razem wychodzić do pracy i razem wracać... Tak będzie rozsądniej.

150

RS

- A co ze mną? - spytał Damian. Odniósł wrażenie, że został wykluczony z procesu decyzyjnego i lokalowego. - Wrócisz do siebie - postanowiła Marta. - Mam was zostawić same? - oburzył się. - Nie ma mowy! - Nie możemy go wyrzucić - zaprotestowała Aneta. - Może się źle poczuć czy coś... - I tak musimy iść do pracy. Żadna z nas nie będzie go przecież pilnować. - Marta starała się podchodzić do sprawy praktycznie. - Zrobimy tak. - Damian uznał, że pora wziąć inicjatywę w swoje ręce. - Będę wychodził z domu razem z wami. Mam własne zajęcia. Wieczorem będę przychodził i zostawał na noc. Tak będzie rozsądniej. - Uśmiechnął się, słysząc pełne oburzenia sapnięcie Marty, gdy użył jej własnych słów przeciwko niej. Arek był wściekły. Nie spodziewał się, że Marta znowu naśle na niego policję. Punkt szósta rano obudziło go walenie do drzwi. Nie spodziewał się, że żona posunie się do takich działań. Humor poprawiła mu wiadomość, że facet Marty został napadnięty. Nie znaczyło to, że nie był na nią wściekły. Przelał się kielich goryczy. Chciał nawet iść do szkoły i poinformować dyrektora, że zatrudnia niebezpieczną kryminalistkę. Uznał jednak, że w momencie kiedy sam ma kłopoty z prawem, nie powinien mieszać osób trzecich w porachunki z byłą żoną. Musi wymyślić coś innego - prostego i genialnego. Chwilowo swoją uwagę skupił na nowej znajomości. Dziewczyna była sporo młodsza, ale lubił takie naiwne panienki, którym mógł grać na uczuciach. Problem w tym, że coraz ich mniej. A teraz taka niemiła niespodzianka. Na wszelki wypadek musi dać Marcie trochę odetchnąć. Nie miał pojęcia, kto napadł jej faceta. Widocznie ta suka nie tylko z nim zadarła. Ubrał się i zszedł na śniadanie. Dorota siedziała przy stoliku i piła kawę. Dosiadł się do niej. Zauważył ukradkowe spojrzenia rzucane w jego kierunku przez obsługę i gości. Dorota jego powitalny uśmiech potraktowała chłodno.

151

RS

- Czego chciała od ciebie policja? - spytała bez ogródek. Patrzyła twardo i nieustępliwie. - Nieprzyjemna sytuacja - starał się zbagatelizować wydarzenie. - Domyślam się. Policja na ogół nie przynosi dobrych wiadomości, zwłaszcza o szóstej rano. - Ktoś napadł nowego faceta mojej żony – powiedział niechętnie. Nasłała na mnie policję. Nie wychodziłem w ogóle z hotelu. Wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że po Marcie niczego lepszego nie mógł się spodziewać. - Od razu widać, że to podejrzane środowisko - dodał po chwili. - Pewnie kochasia stuknęli jego kolesie... Dorotę w pierwszej chwili poraziła wiadomość, że Damian został napadnięty. Po sekundzie jednak dziewczyna odstawiła z trzaskiem filiżankę, wylewając resztki kawy na obrus, i blada jak ściana wypadła z hotelu. Arek nie wiedział, co się dzieje. Wybrała szybko numer Damiana. Odebrał już po pierwszym sygnale. - Żyjesz! - krzyknęła z ulgą. - Co się stało?! - Nie krzycz tak. Głowa mi pęka - jęknął. - Miło z twojej strony, że raczyłaś się odezwać... - Dobra, nie wypominaj mi. Jesteś w szpitalu? - Nie, skąd. W mieszkaniu... - U niej? - przerwała mu Dorota. - Nie, u siebie. Marta jest w pracy... - Miała coś wspólnego...? - Zwariowałaś?! Czy ciebie kompletnie opętało? - Dobrze, już dobrze - mruknęła urażona. Przecież nigdy się nie unosił. Widocznie ta sprawa kosztuje go więcej nerwów, niż się spodziewała. - Jadę do ciebie... Wpadła jak burza do mieszkania. Damian siedział przy biurku, mając przed sobą raporty policyjne z napadu na sklep jubilera, a także wycinki z gazet. Rzuciła mu się na szyję. - Żyjesz!

152

RS

- Udowadniasz mi to każdą wyartykułowaną głoską. Przestań krzyczeć - jęknął, chwytając się za głowę. Oczywiście musiała wycelować idealnie w zranione miejsce. - Skąd się dowiedziałaś? - Do męża Marty przyszła policja. Powiedział mi, że to ona nasłała gliniarzy, bo ktoś pobił jej faceta. Próbował mi wmówić, że masz powiązania z półświatkiem i dlatego zostałeś pobity. To jakiś kretyn! - trajkotała bez tchu. - Mówiłem ci - mruknął Damian udobruchany. - Nie będziesz mi suszyć głowy o Martę, mam nadzieję? - spytał po chwili podejrzliwie. - Zobaczymy. Nadal mam co do niej wątpliwości. - Jakie? Wiadomo, że nie jest Barbie. Co do tego nie masz już chyba wątpliwości? - Nie, co do tego nie - musiała przyznać. - Ale co to za napad? Opowiadaj! - Właściwie to nie wiem. Dziwne to wszystko. Pies mnie obudził. Wydawało mi się, że kogoś widzę. Wyszedłem i nic. Miałem wracać do środka, ale postanowiłem jeszcze sprawdzić ulicę... Wiesz, ten cały Arek nachodził Martę, obserwował jej dom, nękał ją głuchymi telefonami... Pomyślałem, że może zaparkował gdzieś w pobliżu. Dochodzę do furtki, a ona otwarta. Zapomniałem o tym powiedzieć policji. - Pstryknął palcami. - Wiedziałem, że mnie coś wczoraj tak zaskoczyło, że nie słyszałem, jak ten ktoś zaszedł mnie z tyłu. - Może Marta jej nie zamknęła? - Nie, zamykała przy mnie. Na klucz. Skończyłoby się o wiele gorzej, gdyby nie Tofik i Marta. Najpierw wybiegł pies, a za nim wyszła Marta. Napastnik uciekł. - To nie Arek. - Dorota pokręciła głową. - Był w hotelu. Recepcjonista potwierdził, że nie wychodził. Oczywiście nie daje to stuprocentowej gwarancji...

153

RS

- Marta też uważa, że to nie on - Damian podjął przerwaną przez Dorotę opowieść. - Co więcej, jest przekonana, że to była kobieta. - Żartujesz? - Usiadła zdumiona. - Myślisz, że tym włamywaczem mogła być Barbie? - Nie wiem. Przyszło mi to do głowy - przyznał. - Tylko że to byłoby bez sensu. Marta kupiła ten dom od starszego małżeństwa, które po śmierci jedynej córki zdecydowało się stąd wyprowadzić. Jeśli twoja informatorka powiedziała prawdę i Barbie miała przy sobie łup... - Musiałaby być tą zmarłą córką - dokończyła za niego. - A ta wersja odpada, bo dziewczyna od dziecka chorowała na białaczkę i nawet do szkoły nie chodziła. Nigdy nigdzie nie wyjeżdżała, z wyjątkiem sanatoriów i szpitali. Odpada. - Czyli ta prostytutka mnie okłamała... - Albo Barbie okłamała ją - zasugerował Damian. - Co masz na myśli? - Zobacz. Zaproponowałaś dziewczynie trochę kasy, a natychmiast podała wszystkie namiary na Barbie. Ten sam efekt osiągnąłby każdy, kto by ją postraszył albo sypnął forsą. Barbie musiała o tym wiedzieć. - Przerwał, pewien, że dalszego ciągu Dorota domyśli się sama. - Nie przeceniasz jej? - Miała jednak wątpliwości. - Masz jej dane? Nie! Zwiała z kasą? Tak! Ktoś ją widział? - Nie. - Właśnie. Spryciara! Uważam, że Barbie kazała wysadzić się gdziekolwiek. Udała, że wchodzi do domu, a gdy tamta odjechała, poszła w swoją stronę. Wątpliwe, żeby zdołała upłynnić całą biżuterię. Znaczna część była dość charakterystyczna, więc łup musi być gdzieś ukryty. Tylko że mamy teraz na głowie gang, który obserwuje dom Bogu ducha winnej nauczycielki - podsumował. - To co zrobimy? - Dorota popatrzyła na niego z lękiem. Chciała odzyskać pieniądze i biżuterię, ale stawania do walki z gangiem w planie nie było.

154

RS

- Uważam, że powinniśmy pójść na policję. Po rozmowie z aspirantem Piaseckim Damian wracał do domu uspokojony. Dzielnicowy mimo początkowych wątpliwości potraktował sprawę poważnie. Argumentacja przedstawiona przez Damiana w połączeniu z wyjściem trzech przestępców z zakładu penitencjarnego i zaginięciem jednego z nich w pobliżu Śremu wystarczały aż nadto. Napaść na Damiana tylko potwierdzała jego teorię, że włamanie musi mieć związek z tamtym napadem sprzed ośmiu lat. Oprócz ściągnięcia częstszych patroli aspirant Piasecki zdecydował się przesłać sprawę do wydziału kryminalnego. Zapewnił Damiana, że obejmą stałą obserwacją dom i okolicę. Na razie musiało to wystarczyć. Uzgodnili z Dorotą, że dziewczyna przeniesie się z hotelu z powrotem do wynajętego mieszkania. On i tak będzie spędzał noce w domu pod numerem 13, a ona może obserwować teren. Powinna być tutaj bezpieczna. Na razie nikt jej nie kojarzy ani z feralnym adresem, ani z Damianem. Damian podejrzewał, że dom jest pod obserwacją. Napastnik lub też napastnicy - musiał przyjąć najgorszą ewentualność, czyli że zagraża im cała trójka przestępców - z pewnością go znają. Zmiana jego zachowania mogłaby ich ostrzec. Dorota nigdy nie wchodziła do środka, nie kręciła się w pobliżu, nie znała osobiście ani Marty, ani Anety. Był świadom, że powinien porozmawiać szczerze z Martą. Przecież lada moment i tak wszystko się wyda. Lepiej, żeby dowiedziała się o wszystkim od niego niż od policji. Ale brakowało mu odwagi. Miał tylko nadzieję, że oryginalny pierścionek zaręczynowy, który dla niej zaprojektował, pomoże mu ją przebłagać, gdy zajdzie taka potrzeba. Dorota była śmiertelnie znudzona. Nic się nie działo. Gdyby Damian nie spędzał z nią dnia, umarłaby z nudów. - Myślisz, że to ma sens? - spytała po raz nie wiadomo który. - Owszem. Musi się coś wydarzyć. Dłużej nie może się to ciągnąć.

155

RS

Damian był przekonany, że nieudane włamanie zostanie powtórzone, gdy tylko bandyci upewnią się, że sprawa przycichła. Rozmawiał nawet na ten temat z dzielnicowym, który go poinformował, że od momentu, gdy sprawa została przejęta przez wydział kryminalny, dom znajduje się pod stałą obserwacją, a patrole zostały ograniczone do absolutnego minimum, by utwierdzić złoczyńców w przekonaniu, że jest już bezpiecznie. - Oby. Nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do domu i zacznę normalnie żyć - wzdychała ciężko Dorota. - To ty mnie tu przywlokłaś - wypomniał jej. - Wiem, wiem. - Przewróciła oczami. Damian miał pamięć jak słoń. Pamiętał jej wszystkie przewinienia. W chwili śmierci rodziców skończyła szesnaście lat, a Damian dwadzieścia pięć. Opieka nad zbuntowaną nastolatką w depresji nie była łatwa. Mimo to nigdy się nie skarżył i nigdy jej nie zawiódł. Przyjechał z nią tutaj, chociaż uważał, że to głupota. Nie udało mu się wybić jej z głowy pomysłu prywatnego dochodzenia, więc jedyne, co mógł zrobić, to pilnować, żeby nie wpakowała się w kłopoty. - Lepiej powiedz, co ty masz zamiar robić, gdy to się skończy? - To zależy od Marty - oznajmił. Roześmiała się. - Co za niespodzianka. - Jeśli nie zechce ze mną pojechać, zostanę tutaj. - A jeśli nie zechce z tobą być? - spytała. Damian zakładał wariant optymistyczny: że największym problemem może być miejsce zamieszkania. - Tego nie biorę pod uwagę - oznajmił stanowczo. Maciej Kasprzyk czyli Szrama obserwował Zacisze 13. Do tej pory nie zauważył Barbie. Zaczynał się niecierpliwić. Lepiej, żeby jej przyjaciółka nie kłamała. Z pewnością nie chce powtórki z rozmowy, którą z nią odbył po wyjściu z zakładu. W domu przy Zaciszu 13 mieszkały dwie zupełnie nieznane mu kobiety. Znał natomiast doskonale mężczyznę, który je odwiedzał.

156

RS

Damian Gruszyński zeznawał na procesie. To nie mógł być przypadek. Jeśli on tu węszy, to znaczy, że miejsce jest właściwe. Szrama widział wozy policyjne patrolujące ulicę. Musiał czekać. Nie mógł sobie pozwolić na wpadkę. Niepokoił go też ten facet, który pojawił się po kilkudniowej nieobecności i znów zaczął obserwować dom. Szrama nie miał pojęcia, kim jest mężczyzna i czego tu szuka. Trzeba uważać, żeby tamten go nie wycyckał. Arek palił papierosa za papierosem. Dorota znikła mu z oczu, nie odbierała telefonów. Recepcjonista powiedział tylko tyle, że wyprowadziła się, nie podając adresu. Czuł, jak krew gotuje mu się w żyłach. Kolejna lalunia, która myśli, że wszystko jej wolno. Im dłużej myślał, tym bardziej był przekonany, że to przez Martę. Laleczka jadła mu z ręki, dopóki ta suka nie nasłała na niego policji. Zaskoczony niespodziewanym widokiem zamrugał oczami. Ulicą maszerowała Dorota, wymachując torebką. W pierwszej chwili chciał zatrąbić, ale w tym samym momencie zauważył podjeżdżający samochód Marty. Nie była sama. Na miejscu pasażera siedziała jej współlokatorka. Obie właśnie wróciły do domu. Arek nie chciał zwracać na siebie uwagi, więc poczekał, aż Marta zaparkuje w garażu. Dopiero wtedy wyskoczył z samochodu i pobiegł za Dorotą. Na szczęście zdążył zauważyć, że skierowała się do willi po przeciwnej stronie ulicy. Ruszył szybkim krokiem za dziewczyną. Nie zauważyła go i weszła do środka. Rozejrzał się uważnie wokół, ale nie zobaczył nikogo. Wbiegł na ganek i pchnął drzwi wejściowe. Znalazł się na klatce schodowej. Nad sobą usłyszał stukot obcasów. Powoli, przyklejony do ściany, starając się nie robić hałasu, skradał się za dziewczyną. Dorota weszła do ostatniego mieszkania na samej górze. Arek zatrzymał się przy drzwiach i nasłuchiwał przez chwilę. Nie usłyszał żadnych głosów dobiegających z mieszkania. Musiała być sama. Nacisnął dzwonek i czekał. Maciej Kasprzyk z pewną dozą niedowierzania i zaskoczenia odnotował, że facet w samochodzie czekał na inną lalunię.

157

RS

Zadowolony, zaciągnął się głęboko dymem. Rywal w interesach zapewne okazał się niegroźnym rogaczem. Cokolwiek go tu sprowadziło, nie dotyczyło zadośćuczynienia Szramy za lata spędzone w więzieniu. Uznał, że musi działać już teraz. W nocy jest tu pełno glin. Wprawdzie nie wypatrzył Barbie, ale te dwie mogą coś na jej temat wiedzieć. Pobawi się trochę z kobietkami nożem, to poprzednie wcielenia sobie przypomną. Jak się pośpieszy, zdąży uzyskać potrzebne informacje, zanim ich facet wróci. Marta, manewrując kluczem w drzwiach, słyszała dźwięk telefonu dobiegający z domu. Zdążyła w ostatniej chwili. Dzwonił aspirant Piasecki. Chciał koniecznie porozmawiać z Damianem. Nie udało jej się wyciągnąć z niego żadnych informacji dotyczących celu rozmowy. Poinformował ją tylko, że sprawa dotyczy pana Gruszyńskiego. Poza tym ma kilka pytań, na które tylko on będzie w stanie udzielić odpowiedzi. Marta próbowała dodzwonić się do Damiana, ale za każdym razem zgłaszała się poczta głosowa. Postanowiła zajrzeć do niego do mieszkania. Odniosła wrażenie, że sprawa, z którą dzwonił dzielnicowy, jest raczej pilna. Aneta zgodziła się zostać w domu sama. Wątpiła, żeby ktoś był tak głupi, by w biały dzień ryzykować włamanie. Mimo brawury, z jaką wygłosiła ową opinię, zaraz po wyjściu Marty, zamknęła drzwi na wszystkie zamki i pobiegła sprawdzić okna. Tofik nie odstępował jej na krok. Od czasu gdy tak bohatersko bronił Damiana, Aneta zaczęła go darzyć większym szacunkiem. Dorota, kręcąc z ubolewaniem głową, podeszła do drzwi. Damian musiał dostać solidniej, niż się wydawało, wcześniej nie zauważyła u niego problemów z pamięcią. Nie patrząc w wizjer, otworzyła drzwi. - Zapomniałeś kluczy... - Urwała zaskoczona. To nie był Damian. - Witam. - Arek oparł się o futrynę i spoglądał uwodzicielsko na dziewczynę. - Co tu robisz? - Z jej twarzy nie znikał wyraz niedowierzania. Mrugała oczami, jakby chciała się upewnić, że to nie złudzenie.

158

RS

- Nie cieszysz się, że mnie widzisz? - Nadal się uśmiechał, ale czuł narastające rozdrażnienie. Dorota wcale nie wydawała się zadowolona z jego wizyty. - Szczerze mówiąc, niespecjalnie. - Spoglądała na niego badawczo. Damian miał rację, z tym facetem jest coś nie tak. Mimo że Marta uparcie powtarzała, że napastnikiem była kobieta, Damian nie wykluczał udziału Arka w napaści na siebie. - Jak mnie znalazłeś? Śledziłeś mnie? - Cóż za zmiana! - Dramatycznym gestem chwycił się za serce. - Daruj sobie ten teatr... - prychnęła z pogardą. - Daj spokój, mała. - Roześmiał się, dotykając pieszczotliwie włosów Doroty. - Idź sobie. - Cofnęła się, unikając jego dotyku. - Żegnam. Chciała zamknąć drzwi, ale Arek na to nie pozwolił. Pchnął je z taką silą, że Dorota straciła równowagę i uderzona krawędzią upadła na podłogę. Nie próbowała wstać. Zaczęła czołgać się w kierunku torebki. Marta wbiegała po schodach po dwa stopnie na raz. Wiedziała, że Damian wynajmuje mieszkanie na poddaszu. Drzwi były uchylone. Usłyszała głosy kobiety i mężczyzny. Zawahała się. Damian nie wspominał o żadnych znajomych. Uniosła rękę, by zapukać, i w tym momencie rozpoznała głos mężczyzny. To był Arek! Stała oszołomiona, nie wiedząc, co zrobić. Co on robi w mieszkaniu Damiana? Zaczęło się w niej rodzić okropne podejrzenie... Ocknęła się dopiero, gdy dał się słyszeć odgłos uderzenia i płacz kobiety. Wyciągając gaz obezwładniający z torebki, zdecydowanym ruchem pchnęła drzwi. Zobaczyła Arka, który trzymał za kark młodą dziewczynę, wciskając jej twarz w kanapę. Ofiara szamotała się desperacko, próbując wyrwać się napastnikowi. Arek przyciskał jej plecy kolanem, wciąż zaciskając dłonie na karku. Marta, nie zastanawiając się ani chwili, z całej siły uderzyła go zaciśniętą pięścią w nerkę w

159

RS

sposób, którego nauczyła się na kursie samoobrony. Arek, jęcząc z bólu, puścił swoją ofiarę, która szlochając, odczołgała się jak najdalej od niego. Nie czekając, aż były mąż się pozbiera, Marta szybkim ruchem nacisnęła dozownik pojemnika, kierując strumień gazu wprost na jego twarz. Arek krzyknął i zatoczył się, przyciskając ręce do oczu. Zaczął je trzeć, pogarszając tylko sprawę, a Marta precyzyjnym ruchem uderzyła go kolanem w żołądek. Zgięty wpół upadł na podłogę. Trzęsącymi się palcami wybrała numer telefonu do dzielnicowego. Kiedy Piasecki odebrał, zgłosiła napaść i podała adres. Uratowana dziewczyna wyciągnęła tymczasem z torebki broń i wymierzyła w napastnika. - Nie bądź głupia! - Marta zasłoniła Arka, który łkał bezradnie, leżąc na środku pokoju. - Policja już tu jedzie. On nic ci nie zrobi... Nie możesz go teraz zastrzelić... - przemawiała łagodnie do roztrzęsionej dziewczyny. - Nie mam zamiaru! - Dorota spazmatycznie łapała oddech. Ręka, w której trzymała pistolet, drgała niespokojnie. Marta obawiała się, że tamta może postrzelić zupełnie niewłaściwą osobę, czyli ją. - To schowaj broń - poprosiła. Nie miała pojęcia, kim jest ta dziewczyna i dlaczego przebywa w mieszkaniu Damiana. Wolała jednak na razie nie denerwować jej dodatkowymi pytaniami. - Nic mu nie zrobię, jeśli nie będzie się ruszał - oświadczyła Dorota. Powoli się uspokajała. Nie mogła uwierzyć, że była taka głupia, żeby uwierzyć w łzawą historyjkę tego faceta. Miała zamiar zostać dziennikarką śledczą, a wygląda na to, że ma zadatki najwyżej na specjalistkę od pisania nekrologów. Na początek może zacząć od własnego. Marta usiadła ostrożnie przy biurku i bacznie obserwowała sytuację. Arek nie wydawał się już groźny. Był oślepiony gazem, zaczerwienione oczy łzawiły silnie. Oddychał spazmatycznie. Dziewczyna siedziała nieruchomo w kąciku, nie spuszczając zeń ogromnych oczu. Na policzku miała ślad po uderzeniu, rozdarta

160

RS

bluzka i rozmazany makijaż świadczyły jednoznacznie o charakterze zajścia. Dorota zerknęła kilka razy na Martę, ale skoncentrowała uwagę na napastniku. Arek uderzył ją i próbował zgwałcić. Facet był nienormalny! Zupełnie nad sobą nie panował. W dodatku miał urojenia. Twierdził, że go sprowokowała. Ciekawe, jak tu za nią trafił, zastanawiała się. Musiał ją śledzić. To jedyne logiczne wyjaśnienie. Marta milczała. Miała kilka pytań, głównie związanych z obecnością tej kobiety w mieszkaniu Damiana, ale nie pora teraz na prywatne sprawy. Czekając na policję, zaczęła przeglądać wycinki leżące na biurku. Ze zdziwieniem zauważyła wycięte z gazet artykuły na temat napadu na sklep jubilerski w Krakowie. Tego samego napadu, o którym razem z Anetą szukały informacji w Internecie! Przekładała kolejno wydruki. Wszystkie wiadomości dotyczyły tego samego. Było ich znacznie więcej, niż znalazły z Anetą. Pod spodem leżał protokół z rozprawy sądowej. Wzięła go do ręki. Nie miała obiekcji dotyczących prywatności Damiana. Czytała oszołomiona. Poza nazwiskami dwóch spoczywających w piwnicy mężczyzn, w oczy rzuciło się jej kilka innych, należących do pozostałych sprawców. Dopiero teraz dowiedziała się, jak brzmiało nazwisko zamordowanych właścicieli salonu jubilerskiego: Gruszyńscy. Dziennikarz rozpisywał się łzawo, jak to starszy brat, Damian Gruszyński, został opiekunem prawnym osieroconej nastolatki, Doroty. Damian ją okłamał. Cokolwiek sprowadziło tutaj bandytów, sprowadziło i jego. 1 nie była to ani praca pisarska, ani ona sama. - Masz na imię Dorota? - upewniała się. - Damian to twój brat? Dziewczyna skinęła potakująco głową. Nie zdążyła odpowiedzieć, gdy do środka wpadło dwóch policjantów. Ogarnęli sytuację w okamgnieniu. Leżący na podłodze zwijający się z bólu mężczyzna i młoda kobieta w podartym ubraniu, ściskająca broń w ręku - ten

161

RS

widok nie wymagał żadnych pytań. Dzielnicowy rzucił tylko szybkie spojrzenie na Martę, po czym ostrożnie zbliżył się do Doroty. - Już dobrze - powiedział spokojnie. - Nic pani nie grozi. Może mi pani to oddać? Wyciągnął wolno rękę w jej kierunku. Starał się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Z tego, co zdołał zauważyć, dziewczyna nie odbezpieczyła pistoletu, ale szybko mogła to niedopatrzenie nadrobić. Na szczęście bez słowa oddała mu broń. Podał ją szybko stojącemu za nim posterunkowemu. - Zabrać go! - polecił, wskazując na leżącego Arka. - Mam nadzieję, że ma pani pozwolenie? - zwrócił się spokojnie do Doroty, kiedy jego podwładny wyprowadzał Arka. Dorota była w stanie tylko skinąć głową. - Mogę prosić? - Starał się nie dotykać skulonej na podłodze dziewczyny. Sądząc na pierwszy rzut oka, nie odniosła większych obrażeń, ale starał się zachowywać delikatnie. Dorota podała mu torebkę. Zakłopotany, wyciągnął rękę z torebką w stronę Marty. - Mogłaby pani...? Damskie torebki wprawiają mnie w dziwny stan... Rzeczy, które można znaleźć w damskich torebkach, nie śniły się ani filozofom, ani schizofrenikom. To było odrębne, jeszcze niezdiagnozowane przez naukowców zaburzenie. Jego osobista żona miała w torebce nawet sprzęt do wymiany fleków, czyli cążki do paznokci, za pomocą których wyciągała zużyte, a także mały młoteczek, którym wbijała nowe. Szukając w torebce córki kluczy, skaleczył się o obierak do warzyw, który dziewczyna nie wiadomo czemu tam nosiła. Doszedł więc teraz do wniosku, że za mało mu płacą, by miał się narażać na stres, wkładając rękę do torebki będącej własnością kobiety, która miała broń. Marta bez słowa wzięła torebkę i wysypała całą zawartość na biurko. Podała aspirantowi Piaseckiemu portfel dziewczyny.

162

RS

- Dorota Gruszyńska - przeczytał. - Jest pani krewną Damiana Gruszyńskiego? Jego siostrą? - spytał zaskoczony. Dziewczyna skinęła głową. Piasecki westchnął. Kontakt z ofiarą był utrudniony. Uznał, że na razie nie ma sensu jej przepytywać. - Pozwoli pani, że na razie pistolet zostanie u mnie - raczej stwierdził, niż zapytał. Nie oczekiwał odpowiedzi. - Karetka już jedzie - dodał po chwili. Dziewczyna była w szoku. Patrzyła nieruchomo przed siebie. Zdawała się już rozumieć, co do niej mówią, o czym świadczyło podanie torebki z potrzebnymi dokumentami, ale nie reagowała w żaden inny sposób. Na szczęście po kilku minutach do środka weszło dwóch sanitariuszy i lekarz. Nie było to ich pierwsze wezwanie do ofiary przestępstwa. Tym razem przynajmniej ofiara nie miała większych widocznych obrażeń. Lekarz zbadał jej tętno, sprawdził źrenice. - Zabieramy ją - zadecydował. - Szok - rzucił krótko do aspiranta Piaseckiego. Ten tylko skinął głową. Sanitariusze zabrali nieopierającą się dziewczynę ze sobą. Marta nadal siedziała przy biurku. Spoglądała na leżące na nim papiery, w głowie miała mętlik. Damian twierdził, że jest pisarzem. Byłaby skłonna mu wierzyć, nawet teraz, gdy przeczytała te materiały, gdyby nie trzy rzeczy. Po pierwsze - w jej piwnicy leżały zamurowane zwłoki przestępców, którymi się interesował; po drugie - okłamał ją co do powodu przyjazdu i swojego zawodu; był jubilerem, podobnie jak ojciec. Z artykułu wynikało, że przeżył tylko dlatego, że podczas napadu nie było go w sklepie. Po trzecie przeczytała notatki, z których wynikało, że w napad zamieszana była jeszcze jedna osoba, kobieta, która uciekła z łupem. Na stole leżał także notatnik podpisany: „Zacisze 13" ze szczegółowymi adnotacjami dotyczącymi jej harmonogramu dnia. Wniosek był jeden - Damian ją obserwował. Dlaczego? Z nieznanych jej przyczyn widocznie uznał, że to ona jest kobietą zamieszaną w śmierć jego

163

RS

rodziców. Innego wyjaśnienia nie widziała. Cała reszta to po prostu kłamstwo. Zbliżył się do niej tylko po to, by dostać się do domu i sprawdzić swoje podejrzenia. - Może mi pani opowiedzieć, co tu się stało? - Piasecki wyciągnął notes. Czas na obowiązki służbowe. - Właściwie to nie wiem - przyznała. - Szukał pan Damiana. Nie mogłam się dodzwonić, więc postanowiłam przyjść tutaj. Drzwi były otwarte. Usłyszałam krzyki i odgłosy szamotaniny, więc weszłam. - Westchnęła ciężko i skierowała się do okna. Znieruchomiała zaskoczona. Wiedziała z notatek Damiana, że ją obserwował, i to na zmianę z siostrą, ale lornetka zawieszona przy oknie wyprowadziła ją ponownie z równowagi. - Co było dalej? Piasecki starannie zapisywał słowa Marty. Opisywała wszystko bardzo konkretnie, bez zbędnych ozdobników. Idealny świadek, po prostu idealny. Nie trzeba się gimnastykować, żeby z natłoku bzdur wyłowić sensowne rzeczy. Co najważniejsze, ta kobieta nie ma skłonności do histerii. - Arkadiusz Czajka przyciskał ręką i kolanem tę dziewczynę do łóżka. Broniła się, ale nie mogła sobie poradzić. Uderzyłam go w nerkę i użyłam gazu obezwładniającego. Nic więcej mu nie zrobiłyśmy - dodała tak na wszelki wypadek. Nie chciała mieć sprawy o przekroczenie granic obrony koniecznej. - Zadzwoniłam bezpośrednio do pana. To właściwie wszystko. Nie wiem, co się działo wcześniej... Nie miałam też pojęcia, że gaz jest taki skuteczny... - Rozumiem. - Aspirant skończył notować i zamknął notes. Mogę zobaczyć pojemnik? - Kupiłam go legalnie, w sklepie z bronią - zaznaczyła Marta, podając mu gaz. Domyślała się, dlaczego policjant chce sprawdzić, czego użyła. Nie wszystkie rodzaje gazów były legalne. Do niedawna posiadanie gazu łzawiącego stanowiło wykroczenie. Ona sama miała gaz

164

RS

obezwładniający. Zwykłe gazy pieprzowe może i były skuteczne, ale sprzedawca w sklepie poinformował ją, że wyłącznie jako dezodorant do ust. Prędzej rozwścieczy napastnika, niż go obezwładni. Ostatnio na forum internetowym przeczytała opinię, że gazu pieprzowego należy użyć na sobie i liczyć na to, że płaczącego nie pobiją. - „Gaz obezwładniający w postaci chmury, zawiera siedmioprocentowe stężenie olejku pieprzowego. Substancja drażniąca pozwala skutecznie bronić się przed ludźmi i zwierzętami. Skuteczny także na osoby od wpływem alkoholu i środków odurzających" - odczytał etykietę aspirant Piasecki. - Niebezpieczna z pani kobieta... - podsumował. - Bez przesady - mruknęła. - „Bezpośrednim efektem działania gazu jest paraliż układu oddechowego, łzawienie oczu, nosa, pieczenie skóry oraz duszności...". I coś takiego nauczycielka nosi w torebce? - zdziwił się. - Mam nadzieję, że to nie do obrony przez uczniami? - Jest bezpieczny - obronnym tonem stwierdziła Marta. - Nie robi długotrwałej krzywdy. I nie muszę się bronić przed uczniami. Proszę nie przesadzać. - Żartowałem... - mruknął zmieszany. - Uważa pan, że to odpowiednie miejsce i okoliczności na żarty? - „Występuje dezorientacja napastnika na okres trzydziestu minut" - udając, że nie dosłyszał uwagi, odczytywał pozostałe dane z opakowania. - Proszę, może to pani schować. - Oddał jej pojemnik. - Proszę tylko liczyć się z tym, że nie na każdego podziała równie skutecznie, jak na pana Czajkę. Mam jeszcze jedno pytanie do pani, pani Żywek. Jest pani pewna, że to nie pani mąż zaatakował pana Gruszyńskiego? - Były mąż - sprostowała. - Tak, jestem pewna. Wiem, że chciałby pan powiązać te napaści ze sobą, ale nie potrafię panu pomóc. Jestem pewna, że widziałam kobietę. Teraz ja mam pytanie do pana. Wiedział pan o tym? - Wskazała notatki na biurku.

165

RS

- Od kilku dni - przyznał się zażenowany. Gruszyński sam powinien z nią o tym porozmawiać, a nie załatwiać sprawy prywatne przy pomocy organów ścigania, zżymał się w duchu. - A dokładnie co pan wie? - Podczas przesłuchania pan Gruszyński podzielił się ze mną swoimi podejrzeniami, że przestępcy, którzy obrabowali sklep jego rodziców, po wyjściu z zakładu karnego mogą sądzić, że w pani domu znajduje się skradziona biżuteria znacznej wartości. Pani Marto, nie mogę powiedzieć nic więcej. Musi pani porozmawiać z... - Rozumiem - przerwała mu. - Mógł zgłosić się od razu do pana. Dlaczego mnie obserwował? - Wskazała na lornetkę. - Chce pani zgłosić popełnienie przestępstwa? - odpowiedział pytaniem na jej pytanie. Skrzywiła się z niechęcią. - Nie. Wprawdzie Damian ją oszukał i złamał jej serce, ale nie miała zamiaru mścić się na nim. On i jego siostra chcieli tylko odzyskać zrabowaną rodzicom biżuterię. Powinien jej powiedzieć i powiedziałby, gdyby nie podejrzewał jej o współudział. - Nie ma takiej potrzeby. Niech pan tylko z łaski swojej zlikwiduje to stanowisko obserwacyjne - mruknęła, wskazując na okno. - To nie jest dobry pomysł. W progu stał Damian. Wiedział już o wszystkim od policjantów stojących przy wozie patrolowym. Serce prawie mu stanęło, gdy zobaczył przed domem radiowóz. Na szczęście funkcjonariusze zapewnili go, że siostrze nic poważnego się nie stało. Postanowił, że pojedzie do szpitala, jak tylko załatwi sprawy na miejscu. - Czytałaś? - Wskazał na biurko. Miał nieszczęśliwą minę. Nie spodziewał się, że Marta dowie się o wszystkim w taki sposób. - Tak. - Patrzyła na niego ze smutkiem na twarzy. - Posłuchaj, informator podał twój adres jako miejsce ukrycia łupu. Najpierw obserwowałem cię, bo myślałem, że masz coś wspólnego z napadem, a gdy już zrozumiałem, że nie, wyszły takie

166

RS

sprawy, że bardzo martwiłem się o ciebie, i to dlatego - tłumaczył gorączkowo. - Na pewno - powiedziała obojętnie. Martwił się, akurat! - W moim domu nic nie ma. Przedtem właścicielami było starsze małżeństwo. Ich córka zmarła na białaczkę i też nie mogła mieć nic wspólnego z tamtym rabunkiem. Czy możecie już się ode mnie odczepić? - W jej głosie zabrzmiała nuta histerii. - Pani Marto, nie w tym rzecz. Pan Gruszyński ma rację. Zagrożenie jest bardzo realne - odezwał się dzielnicowy. - Naprawdę? - Tętno jej przyśpieszyło. Dobrze, że zdążyły uwinąć się z ciałami, zanim policja zainteresowała się tą sprawą. - Tak - przyznał Damian. - Twój dom jest pod obserwacją. - To już zdążyłam zauważyć. - Nie potrafiła darować sobie złośliwości. - Panie aspirancie - zwróciła się bezpośrednio do policjanta - czy chciałby pan wiedzieć coś jeszcze? Zerknął do notatek. - To chyba wszystko... - Czy mogę już iść? - Tak, oczywiście. Na razie dziękuję pani. Dostanie pani wezwanie na komisariat celem złożenia zeznań. - Do widzenia. Na schodach dogonił ją Damian. - Marta! - zatrzymał ją. - Posłuchaj... - Daj spokój. Oboje wiemy, co jest grane. - Wyrwała rękę i ruszyła w dół. - Do diabła, to wcale nie tak! - Chwycił ją za ramię, usiłując zatrzymać. - Daruj sobie! - rozzłościła się. Miała dość oszukiwania, ukrywania, niedopowiedzeń i podejrzeń. Wyzwoliła się z jednego związku i było jej dobrze samej. Ten mężczyzna sprawił, że znowu zaczęła żyć. A teraz wszystko okazało się zwykłym kłamstwem. Puszczaj, bo zacznę krzyczeć! - zagroziła.

167

RS

- A krzycz sobie - zgodził się Damian. - Najpierw mnie wysłuchasz, a potem możesz... Auuu! - jęknął z bólu, gdy Marta wbiła mu łokieć w żebro. Zanim odzyskał oddech, już jej nie było. Kasprzyk klął pod nosem, na czym świat stoi. Przez tego cholernego gogusia gliny kręciły się tu teraz jak mrówki. Znowu z jego planów nici. Rzucił peta na ziemię i pełnym złości ruchem rozgniótł go na miazgę obcasem buta. Zbierał się do odejścia, gdy ją zauważył. Omalże jej nie poznał. Zmieniła się, i to bardzo. Przytyła, ale nadal nosiła obcisłe ciuchy. Wszystko się z nich wylewało. Spoglądał na nią z obrzydzeniem. W swoich najlepszych latach nie była pięknością, a teraz? Pierwsze, co rzucało się w oczy, to tlenione włosy. Z dala porażały ostrą bielą, chociaż, jak odnotował w duchu, było ich wyraźnie mniej. Szrama przebiegł przez ulicę i spacerowym krokiem ruszył za Barbie. Nie miał powodu się kryć, odsiedział swoje i odwiedza starą znajomą. Nie wolno? Dorota oprzytomniała, gdy lekarz chciał jej podać środki uspokajające. Koszmarnie bała się zastrzyków. Do tego stopnia, że wolałaby zostać ponownie napadnięta i pobita, niż pozwolić wbić sobie choćby czubek igły. Damian przyjechał do pogotowia razem z aspirantem Piaseckim. Trafili akurat na awanturę. Pod wpływem perswazji brata Dorota pozwoliła się opatrzyć. Za nic nie chciała jednak zostać na noc w szpitalu. Uważała to za niepotrzebne. Obawiała się, że jak tu zostanie, to straci najlepsze. Oprzytomnienie jej miało wszakże taki plus, że złożyła zeznania potwierdzające słowa Marty. - Kiedy zwrócicie mi broń? - zwróciła się stanowczo do Piaseckiego. - Nie ma pośpiechu... - wtrącił Damian; wolał, żeby pistolet pozostał tam, gdzie się w tej chwili znajdował. Mimo ostatnich wydarzeń czułby się bezpieczniej, mając świadomość, że siostra nie dysponuje bronią takiego kalibru.

168

RS

- Mam pozwolenie, a pan nie ma podstaw, by ją przetrzymywać twardo obstawała przy swoim Dorota. Był to najlepszy dowód, że nic się jej nie stało. Do tego samego wniosku doszedł policjant. - Może pani przyjść jutro - zadecydował po chwili zastanowienia. - Zostanie na razie na posterunku w sejfie. Nikt jej stamtąd nie ukradnie. - Uśmiechnął się rozbawiony własnym dowcipem. - No tak. - Chrząknął zawstydzony, gdy żadne z rodzeństwa nie doceniło jego poczucia humoru. - Myśli pan, że te napaści są powiązane? - spytał Damian. - Trudno powiedzieć. - Wzruszył ramionami. - Zważywszy na okoliczności, prędzej bym podejrzewał, że pan Czajka miał powód, by zaatakować pana, a nie pańską siostrę. Tymczasem pani Żywek upiera się, że osobą, która pana uderzyła, była z pewnością kobieta, i innej możliwości nie bierze pod uwagę. No cóż, prowadzimy śledztwo w tej sprawie. Zobaczymy. - Ale ten Czajka coś za dużo się tu kręci. Nie sądzi pan? - Dorota nie dała się zbyć. - Właśnie przestał - oznajmił aspirant. - Żegnam państwa. Nie czekając na kolejne pytania, odszedł szybko. Niech Gruszyński sam się męczy z siostrą. Miał w tym wprawę. Dochodziła dziesiąta wieczorem, gdy Damian w towarzystwie Doroty przyszedł do Marty. Liczył, że mimo później pory ta nie wyrzuci z domu poszkodowanej dziewczyny, która uparła się podziękować swojej wybawicielce. I rzeczywiście, Marta zaprosiła ich oboje. O ile Dorotę powitała uprzejmie i z pełnym współczuciem, o tyle on został potraktowany dość zimno i bezosobowo. Postanowił zostawić na później przeprosiny i wyjaśnienia. Teraz Marta była zbyt zdenerwowana, by myśleć rozsądnie. Jak trochę ochłonie, poczuje się lepiej, może wtedy będzie miał szansę wszystko wyjaśnić. Marta skierowała rozmowę na interesujący ją i Anetę temat. - Dlaczego policja obserwuje mój dom? - Postanowiła taktownie nie poruszać kwestii, czemu ci dwoje to robili. - Właściwie

169

RS

domyślam się dlaczego. Chodzi o kosztowności zrabowane podczas napadu. Ale dlaczego miałyby znajdować się właśnie tutaj? Ja nie mam z tym nic wspólnego. - Ani ja - dodała Aneta. W końcu też tutaj mieszka. - Wiemy, że to niemożliwe, żeby w twoim domu coś było wyjaśnił Damian. - Ale bandyci o tym nie wiedzą. Informator prawdopodobnie powiedział im to samo, co nam. Podał twój adres. Trzeba się liczyć z tym, że nadal będą próbowali dostać się do domu. Nie można wykluczyć, że atak na mnie to sprawka Chrusta i tamtych dwóch. - Damian myślał, że nakrył któregoś z nich na próbie włamania, ale ty twierdzisz, że to była kobieta... Więc nie wiemy właściwie, co o tym myśleć - wtrąciła Dorota. - Ja tym bardziej. - Marta westchnęła. - Nie rozumiem, dlaczego jakaś kobieta miałaby przed moim domem napadać na twojego brata. - Pod warunkiem, że to mój brat miał być ofiarą. Ta kobieta równie dobrze mogła próbować włamać się do ciebie, a Damian tylko jej się napatoczył. - Ale dlaczego jakaś kobieta miałaby na nas napadać? - odezwała się Aneta, siedząca z Tofikiem na kolanach. - Zostawmy to. - Marta uznała, że ta sprawa jest obecnie nieistotna. Bardziej martwił ją przebywający na wolności trzeci bandyta. O tym, że został jeden, wiedziały tylko ona i Aneta. I lepiej, żeby tak pozostało. - Chciałabym wiedzieć, skąd ów informator mógł mieć mój adres? - Jedyną osobą, która zdołała uciec z łupem, była kochanka jednego z gangsterów - pośpieszyła z wyjaśnieniami Dorota. - Rozumiem, ale skąd wiesz, że to tu schowano zrabowane rzeczy? - Właściwie to nie wiem - przyznała zawstydzona Dorota. - Ja tylko znalazłam jej koleżankę, też prostytutkę, która ją po tamtym

170

RS

napadzie tutaj przywiozła. Nie pamiętała dokładnie adresu, ale kiedy tu przyjechałyśmy, była pewna, że to ta ulica. - Mogła skłamać - podzielił się swoimi wątpliwościami Damian. - Teoretycznie tak, ale wówczas podałaby mi przecież jakikolwiek adres, a nie przyjeżdżała tu ze mną, żeby mi pokazać właśnie Zacisze - sprzeciwiła się Dorota. - Co wcale nie znaczy, że musi chodzić o mój dom - zauważyła Marta. - Ale ona pamiętała to miejsce. Była pewna, że to tu - powiedziała z naciskiem. - Kiedy? - Marta zmarszczyła czoło w zamyśleniu. Wyjaśnienia Doroty tylko pozornie brzmiały logicznie. Coś tu nie pasowało. - Będzie już ze dwa miesiące ... - Dorota nie pamiętała dokładnie, kiedy udało jej się zdobyć tę informację. - Kiedy ona przywiozła tu tę kobietę? Po napadzie? - Marta uściśliła pytanie. - Ponad osiem lat temu - wtrącił Damian, który czuł się odsunięty na boczny tor, gdy panie debatowały. - I tak dobrze zapamiętała adres? - Aneta również miała w tym względzie spore wątpliwości. - Nie pamiętała nazwy ulicy, ale ją rozpoznała - wyjaśniła Dorota. - Zapamiętała za to doskonale numer. Dla przesądnych trzynastka jest feralna. - I mówicie, że to było osiem lat temu? - Jakoś tak. Osiem lat i kilka miesięcy... - Dorota odniosła wrażenie, że Marta jest bardzo poruszona. Czyżby dopiero teraz cała ta sytuacja do niej dotarła? Marta parsknęła śmiechem. Widziała zaskoczenie malujące się na twarzach rodzeństwa i Anety, ale nie mogła się powstrzymać. Sytuacja była tak absurdalna, że aż niemożliwa. Damian wymienił szybkie spojrzenie z siostrą. Miał nadzieję, że Marta nie wpadła w histerię... Dużo ostatnio przeszła, ale...

171

RS

- Dwa lata temu wyburzono budynek pod numerem jedenaście wykrztusiła Marta, starając się opanować - a posesje o numerach jedenaście i trzynaście połączono. Zmieniła się wtedy numeracja domów, ponieważ nowy właściciel był bardzo przesądny i za nic w świecie nie chciał mieszkać pod trzynastką! Trochę go to kosztowało, by przekonać urzędników do swojego pomysłu, ale w końcu mu się udało. Dom spod trzynastki otrzymał więc numer jedenaście, a ten mój, który kiedyś miał numer piętnaście, teraz stoi pod trzynastką - Marta opowiadała z przerażeniem i rozbawieniem zarazem. Wszystko wskazywało na to, że dwaj bandyci znaleźli się w jej piwnicy tylko dlatego, że nic nie wiedzieli o zmianach numerów na ulicy Zacisze. W pokoju zapadła martwa cisza. Wszyscy zaniemówili. Dorota siedziała z szeroko otwartymi ustami. Po chwili Aneta zaczęła się histerycznie śmiać. Nie mogła się powstrzymać. Cała kołomyja, jaka stała się ich udziałem, jest skutkiem zwykłej pomyłki. Na upartego można by dowodzić, że winę ponoszą władze miasta. Ocierała łzy rozbawienia. - Nie ten dom... O rany... Nie ten... - Straciłeś czas na nie tę właścicielkę - zwróciła się zimno Marta do Damiana. - Muszę zawiadomić dzielnicowego. Damian był ogłuszony i porażony zarazem informacją. Nie skomentował ostatniej złośliwej wypowiedzi. Wyszedł spiesznie z domu, trzaskając drzwiami. Musiał poinformować ekipy obserwacyjne, że chodzi o sąsiednią posesję. Marta jednak nadal jest w niebezpieczeństwie, pomyślał. Niewątpliwie bandyci nie mieli pojęcia o zmianie numeracji, podobnie jak on i Dorota. Nikomu nie przyszło do głowy, by to sprawdzić. Piaseckiemu też. Po wyjściu Doroty, która wybiegła za bratem, Marta wybuchnęła płaczem. Szloch wstrząsał całym jej ciałem. Aneta momentalnie

172

RS

przestała się śmiać, choć nie miała pojęcia, co spowodowało taki wybuch. Może to opóźniona reakcja na stres? - zastanawiała się. Konfrontacja z Arkiem przepełniła kielich goryczy. Zrozumiała wszystko, gdy tylko Marta opowiedziała jej o odkryciu, którego dokonała na poddaszu u Damiana. Aneta była wstrząśnięta. Ostatnie wydarzenia zdołały uodpornić ją psychicznie. W końcu ile nauczycielek, które niedługo wejdą w wiek średni, może pochwalić się zabójstwem, martwymi współlokatorami i tajemnicami, które zabiorą ze sobą do grobu? Ale prawdziwym wstrząsem była wiadomość, że Damian po prostu wykorzystał jej przyjaciółkę. Nie mogła i nie chciała w to uwierzyć. Miała o nim takie dobre zdanie. - Nie wierzę. Musi być inne wyjaśnienie - orzekła po namyśle. - Niby jakie? - Marta ocierała zapuchnięte od płaczu oczy. Wszystko się zgadza. Zbliżył się do mnie, bo myślał, że jestem zamieszana w tamtą aferę. Szpiegował mnie. - Wydmuchała głośno nos. - Nikt nie jest doskonały. - Aneta pogłaskała przyjaciółkę po głowie. - Nieciekawy początek znajomości, to fakt. Ale to wcale nie musi znaczyć, że cię wykorzystał. - Nie? A co znaczy, twoim zdaniem? - zgryźliwie spytała Marta. Pierwsze emocje opadły, zaczynała się powoli uspokajać. - Mógł się zakochać. Jeśli nie od razu, to później. Ty też nie zakochałaś się w nim od pierwszego wejrzenia - przypomniała jej Aneta. - Nie chciałaś go nawet widzieć. Mam ci przypomnieć, jak go traktowałaś? - No to co? - Wzruszyła ramionami. - Różnica jest taka, że ja naprawdę nie chciałam go widzieć. A on od samego początku chciał mnie widzieć... No wiesz. - Wykonała niezrozumiały gest. - Idę spać - oznajmiła nagle, zrywając się z sofy. - Cokolwiek się stało, rano muszę iść do pracy. I ty też! Poza tym czeka nas praca w piwnicy. -

173

RS

Wskazała kciukiem w dół. - Musimy położyć płytki i ustawić zamrażarkę. Aneta skrzywiła się z dezaprobatą. - Zmieniasz temat. To ci nie pomoże. - Ale praca tak - oznajmiła zdecydowanie Marta. - Nie chcę myśleć o Damianie. Plusy są takie, że pozbyłam się Arka na dobre nieoczekiwanie wypowiedziała na głos myśl, która zaświtała jej w głowie. - Wiem, wiem. - Aneta była wykończona. - Nie mogę nadążyć za zmianami tematu. Opanuj się... - Czy ty zdajesz sobie sprawę, że mamy zamurowanych dwóch niebezpiecznych przestępców, a jeszcze kręci się tu trzeci? Ty wiesz, jakie miałyśmy szczęście? - Wiem, wiem. To niewiarygodne. Niemal cud! A teraz idź spać! Tak będzie lepiej dla nas obu - zwróciła się stanowczo Aneta do przyjaciółki, która po męczącym napadzie płaczu sprawiała wrażenie podminowanej. Marta poszła prosto do łazienki. Zrzuciła szybko ubranie i weszła pod prysznic. Odkręciła gorącą wodę. Skulona pod prysznicem łkała bezgłośnie. Dorota spala zwinięta w kłębek, a Damian obserwował oba domy. Ci z wydziału spraw kryminalnych postanowili czekać, by nie spłoszyć przestępców. Damian osobiście uważał, że to żadna różnica. Powinni wejść do domu numer 11, znaleźć łup, jeśli jeszcze tam jest, i aresztować tamto wstrętne babsko. Pozostali odsiedzieli swoje, więc właściwie dlaczego ich zatrzymywać? O co można by ich oskarżyć? Jak się dowiedzą, że zrabowane kosztowności są w rękach policji, nie będą mieli powodu, by czatować pod domem i napadać na kogokolwiek, zwłaszcza na Martę. Zamiast pilnować jej na odległość, Damian będzie mógł rozpocząć etap błagania i przepraszania. Po wysłuchaniu jego wyjaśnień panowie policjanci popatrzyli tylko na siebie. Damian odniósł wrażenie, że żaden z nich wcześniej

174

RS

nie pomyślał, że w Polsce nie można dwa razy skazać tej samej osoby za to samo przestępstwo. Usłyszał hasło: wiedza operacyjna i został poproszony o nieprzeszkadzanie. Tak więc nie przeszkadzał. Mimo że nie ruszał się ze swojego stanowiska obserwacyjnego, nie zauważył, by cokolwiek zakłócało ciszę nocną. Żadnego ruchu, hałasu, nic kompletnie. Ulica wyglądała jak wymarła. Nie mógł też wypatrzyć policyjnych obserwatorów, co dobrze o nich świadczyło. Marta zasnęła późno w nocy. Miała wrażenie, że dopiero zamknęła oczy, gdy obudziło ją skomlenie Tofika. Pies drapał pazurami w szybę, usiłując wyjrzeć na zewnątrz. Wstała niechętnie i wyjrzała przez okno, ale niczego nie zauważyła. Nauczona doświadczeniem, wybrała na wszelki wypadek numer telefonu dzielnicowego. Odebrał po kilku sygnałach. - Dobry wieczór. Marta Żywek. Wiem, że jest późno, ale coś się dzieje - powiedziała. - Zauważyła pani coś? - zaniepokoił się Piasecki. - Nie, ale mój pies dziwnie się zachowuje - wyjaśniła Marta. - Proszę zaczekać - polecił, odkładając słuchawkę. Czekała cierpliwie. - Nic się nie dzieje - odezwał się ponownie po kilku minutach. Patrole niczego nie zauważyły, obserwatorzy również. - Mówię panu... - Pani Marto - wszedł jej w słowo - to było kilka ciężkich dni. Atak na pana Gruszyńskiego, nękanie pani przez męża, dzisiejsza napaść na panią Gruszyńską. To naprawdę sporo. Jest pani podenerwowana i przewrażliwiona. Proszę się położyć. Naprawdę nic się nie dzieje. - Rozłączył się, nim Marta zdołała się odezwać. Wybrała ponownie numer. Nie pozwoli się tak łatwo zbyć. Tofik może był młody i niezbyt odważny, ale czujny. Damiana bronił jak tygrys. - Proszę pana! - zaczęła stanowczo. - Niech ktoś sprawdzi mój ogród. Pies szaleje. Coś musiał usłyszeć!

175

RS

- Nikogo tam nie ma - zdecydowanie oznajmił Piasecki. - Patrole z pewnością by zauważyły, gdyby coś się działo. - Nie miał ochoty na wysłuchiwanie babskich lamentów. - Proszę nie blokować linii! Ponownie, się rozłączył. Patrzyła osłupiała na aparat. Takiego zachowania się nie spodziewała, nie po aspirancie Piaseckim. Zrobił na niej raczej pozytywne wrażenie. Kolejny mężczyzna, co do którego się pomyliła?! Rodzinne fatum nad nią ciąży czy jak? Spojrzała na Tofika. Pies biegał w kółko. Zaczął szczekać. - Dobra, ale lepiej, żebyś miał rację - powiedziała, ubierając się szybko. Na wszelki wypadek włożyła do kieszeni spodni gaz, mając nadzieję, że zostało coś w pojemniku. Przeszła do kuchni. Zaczęła szukać czegoś, czego mogłaby użyć do obrony. Zawahała się, patrząc na komplet noży, ale szybko zrezygnowała z tego pomysłu. Z szuflady wyjęła latarkę i tłuczek do mięsa. Był ciężki i w razie potrzeby mógł służyć jako pałka. Wychodząc z kuchni, natknęła się na kompletnie ubraną Anetę. - Co robisz? - spytała zaskoczona. - Słyszę, że gdzieś się wybierasz. Ten pies umarłego by obudził. - Aha... Idę sprawdzić, co się dzieje - poinformowała ją. - Nie powinnaś zadzwonić do Piaseckiego? - zasugerowała Aneta. - Dzwoniłam. Dwa razy. Kazał mi nie blokować linii. Chyba myśli, że histeryzuję - wyjaśniła. - Nie rozumiem dlaczego. - Pewnie dlatego, że dzwoniłam do niego już sześć razy przyznała się Aneta, spoglądając przepraszająco. - Rozumiem. - Marta przewróciła oczami. - Nie będę tego komentować. Ale po jaką cholerę dzwoniłaś tyle razy?! - Mam skołatane nerwy... - mruknęła przyjaciółka, nie patrząc jej w oczy. Czuła się winna. - Nieważne. Sama sprawdzę, co się dzieje. - Marta ruszyła do drzwi wyjściowych. - Nie pójdziesz sama - zaprotestowała Aneta. - Idę z tobą.

176

RS

- Dobra. Weź komórkę. - Marta nie przyznałaby się do tego głośno, ale czuła, że mając przy sobie przyjaciółkę, nie wpadnie w panikę i nie zemdleje w niefortunnej chwili. Aneta, wzdychając ciężko, wrzuciła telefon do kieszeni. Bała się, ale nie mogła puścić Marty samej, zwłaszcza że pewnie to przez jej histeryczne telefony Piasecki ją teraz spławił. Pierwsze dwa razy zadzwoniła, żeby się dowiedzieć, czy na pewno są na miejscu. Kolejne dwa upewniała się, czy policjanci widzą dobrze ich dom. Potem wydawało jej się, że coś słyszy... W efekcie teraz musi wspomóc przyjaciółkę osobiście. Marta wymknęła się przez uchylone drzwi. Pies natychmiast rzucił się do ogrodzenia sąsiadki, Alicji Bednarz. Zaczął drapać siatkę i skomleć, oglądając się na swoją panią. - Dzwoń po dzielnicowego - poleciła Anecie. - Tam się coś dzieje. - Czy ja wiem? Słyszę tylko tego koszmarnego kota. Zaraz zedrze sobie gardło i przestanie. - Aneta nie chciała się wygłupić, wzywając policję do zakłócającego ciszę nocną Gucia. Zwłaszcza że miała poważne obawy, czy Piasecki odbierze telefon, gdy zobaczy, kto dzwoni. Znowu! - Lepiej sprawdźmy, co się tam dzieje zaproponowała dzielnie. - Mam ze sobą telefon. - Poklepała się po kieszeni. - Jakby co, to zadzwonimy z konkretem. - No dobra - zgodziła się Marta. Aneta miała rację. Piasecki pewnie i tak nie będzie chciał z nimi gadać. Wymknęły się przez furtkę. Nie miała pojęcia, gdzie są obserwatorzy. Jeśli je widzą, to pewnie właśnie zbierają drewno na stos dla dwóch czarownic, które lada chwila zepsują im śledztwo z powodu neurotycznego kota. Tofik zatrzymał się przy furtce posesji numer 11. Spojrzały na siebie. Aneta była przestraszona, ale pchnęła lekko furtkę. Weszła pierwsza. Marta uciszyła psa. Skryły się w cieniu z boku domu i nasłuchiwały uważnie. Poza kotem, koszmarem całej dzielnicy, nic nie słyszały. Tofik wyszczerzył zęby. Uszy sterczały mu pionowo, ale milczał posłusznie.

177

RS

Mamy własnego prywatnego Batmana, pomyślała Marta. Drobny pyszczek psiaka w połączeniu z ogromnymi uszami tworzył obraz gigantycznego nietoperza. Zachichotała cicho. Aneta spojrzała przerażona. - Odbija ci? Właśnie teraz? - zasyczała. - Nie, ale Tofik wygląda jak nietoperz. - Wskazała na psa, który właśnie teraz popatrzył czarnymi ślepkami na Anetę. Parsknęła cichym śmiechem. - Co wy tu robicie?! - Damian był wściekły. Zauważył cienie wymykające się z domu pod trzynastką. Próbował zadzwonić po dzielnicowego, ale numer był zajęty. Kazał Dorocie dzwonić do skutku na policję, a sam spiesznie wybiegł z pokoju. Nie spodziewał się, że przemykające pod płotem cienie to Marta, Aneta i pies. - A ty? - syknęła Marta ze złością. Prawie krzyknęła ze strachu, gdy usłyszała tuż za plecami jego głos. Anetę wręcz sparaliżowało ze strachu. - Wyczaiłem was przez okno - wyjaśnił szybko, uważając, że nie czas i miejsce na kolejne kłótnie. - Podglądacz! - z urazą w głosie odezwała się Aneta, która właśnie oprzytomniała. Dopiero teraz też do niej dotarło, że słowo obserwacja, którego wszyscy naokoło używają, to nic innego jak zwykłe podglądanie, a ona nie miała w zwyczaju używać żaluzji. Obserwował ją pewnie cały komisariat. - Znalazła sobie moment... - prychnął Damian. Zwariowały obie kompletnie. Zakradają się w środku nocy pod dom, gdzie mogą przebywać trzej zdeterminowani bandyci, i czepiają się go o podglądanie! - Cicho! - Marta przyłożyła palec do ust. - Słyszycie? - Tylko tego cholernego kota - odpowiedziała po chwili nasłuchiwania Aneta.

178

RS

- Właśnie. Właścicielka zawsze go ucisza. A on się drze od dłuższego czasu. Mówiłam, że coś tam się dzieje - oznajmiła z triumfem Marta. - Sprawdzamy? - Aneta uznała, że ciekawość jest silniejsza od strachu. W towarzystwie Damiana poczuła się pewniej. Bądź co bądź to mężczyzna, nawet jeśli oszust i kłamca. Zresztą doskonale wiedziała, że mają do czynienia najwyżej z jednym napastnikiem. Właściwie to same powinny sobie poradzić. - Okej. - Marta spojrzała porozumiewawczo na przyjaciółkę. Dotarło do niej właśnie, że większa część gangu jest unieruchomiona, i to dosłownie. Jeden facet na nie dwie i psa to żadne zagrożenie. Chyba że ma broń, pomyślała. Ale jeśli ma broń, to na pierwszy ogień pójdzie Damian. - Porąbało was?! - Damian próbował je powstrzymać. Żadna nie zaszczyciła go spojrzeniem. - Gdzie jest Gucio? - szepnęła do psa. - Szukaj Gucia - poleciła Tofikowi, który zerwał się i pobiegł za dom. Obie szybko podążyły za psem. - Kogo?! - Damian, osłupiały, został na miejscu. Otrząsnął się i pobiegł za kobietami. Nie mógł zostawić ich na pastwę losu. Miał tylko nadzieję, że Dorocie udało się skontaktować z policją. Tofik machał ogonem przy piwnicznym oknie. Marta i Aneta uklękły i usiłowały zajrzeć do środka. Wewnątrz było ciemno. Ze środka dobiegało tylko przeraźliwe miauczenie kota. Żeby oddać zwierzakowi sprawiedliwość, należałoby powiedzieć, że te dźwięki przypominały raczej wrzask. Aneta była nauczycielką biologii, ale nie miała pojęcia, że takie odgłosy może wydawać domowy kocur! - Rany boskie... - szepnęła. - Ten zwierzak oszalał! - Tam ktoś jest. Chyba leży na podłodze ... - Marta nie była pewna, czy jej się nie przywidziało. Odniosła wrażenie, że poza szalejącym kotem w środku ktoś się porusza. Niestety, Gucio zagłuszał wszystkie inne dźwięki. - Zostańcie tutaj - polecił im Damian. - Spróbuję wejść do środka.

179

RS

Może nie czas na bohaterskie zagrywki, ale numer Piaseckiego cały czas był zajęty, a Damian podobnie jak Marta był przekonany, że zauważył kogoś leżącego w środku. Kobieta z pewnością potrzebowała pomocy. Przebiegł pochylony pod ścianą w stronę wejścia. Wydawało mu się, że usłyszał ze środka jakieś dźwięki, zatrzymał się więc przy narożniku. Poczuł uderzenie w plecy i wpadł na ścianę. Jęknął z bólu. - Sorry - szepnęła przepraszająco Marta, która wpadła na niego, gdy zatrzymał się niespodziewanie. - Kazałem wam zostać! - powiedział ze złością. - No co? Nie lubimy cię - obruszyła się Aneta, stojąca za Martą z psem przy nodze. - Dlaczego miałybyśmy cię słuchać? - Nie rozumiem, czemu do tej pory nikt z policjantów się nie pojawił - zastanawiała się Marta, udając, że nie zauważa złości Damiana ani nie słyszy ostatnich słów przyjaciółki. -Jak oni obserwują dom, skoro nas nie widzą? - Widzą, widzą! Tylko własnym oczom nie wierzą! - prychnął rozzłoszczony. - Cicho - szepnęła Marta. - Ktoś idzie... W tym momencie drzwi się otworzyły. Cała trójka przy-kleiła się do ściany. Marta przygarnęła do siebie psa, a Aneta zacisnęła mu dłoń na pysku. Miała nadzieję, że biedak się nie udusi. Tofik, jakby wiedział, czego od niego oczekują, siedział bez ruchu, nie wydając z siebie najmniejszego dźwięku. Patrzył tylko swoimi czarnymi ślepkami. Nim zdążyli się zastanowić, co teraz, zadzwoniła komórka Anety. Przerażona dziewczyna zamiast ją wyłączyć, zdrętwiała. Wychodzący z domu mężczyzna zatrzymał się jak rażony piorunem. Odwrócił się w ich stronę. Trzymał w ręku podłużny metalowy przedmiot. Damian, nie czekając na rozwój wydarzeń, rzucił się na tamtego. Przewrócili się na ziemię. Tofik wyrwał się Marcie i gniewnie poszczekując, biegał wokół

180

RS

walczących. Zawarczał zwycięsko, gdy udało mu się zatopić zęby w łydce nieznajomego. Na szczęście po paru sekundach na posesję wpadła grupa policjantów. Dwóch pomogło obezwładnić mężczyznę. Pozostali wbiegli do domu. Do ogrodu wszedł dzielnicowy Piasecki. - Mówiłam panu, że coś się dzieje - odezwała się z pretensją w głosie Marta. Uznała, że lepiej zacząć od razu, zanim wściekły policjant zacznie na nich wrzeszczeć. - Mówiła pani, mówiła. - Chciał coś jeszcze dodać, ale machnął ręką. - Wracajcie do domu. Resztą to naprawdę już się my zajmiemy. - No jasne. - Aneta odzyskała głos. - Najpierw nas pan ignoruje, potem nie odbiera telefonu, a nas mogli w tym czasie mordować, a teraz, jak już się zrobiło ciekawie, to wysyła nas do domu! - Daj spokój. Idziemy. - Marta wycofała się pierwsza, dając dobry przykład. Weszła do swojego ogrodu, ale zamiast skierować się do domu, stanęła przy parkanie i obserwowała, co się dzieje u sąsiadki. - Świetny pomysł - rozpromieniła się Aneta. - Już myślałam, że najlepsze nas ominie. - Dołączyła do Marty. Piasecki poczerwieniał, ale nie mógł obywatelowi zabronić przebywania we własnym ogrodzie. Odwrócił się tyłem i udawał, że ich nie widzi. Policjanci wyprowadzili z domu Alicję Bednarz. Kobieta była zapłakana. Włosy w strąkach opadały jej na twarz. Nic więcej nie udało się zobaczyć. Kasprzyk, którego ujął Damian przy pomocy Tofika, siedział skuty w radiowozie i przyglądał się ponuro działaniom policjantów. Swoje odsiedział, ale jak nic czeka go kolejna sprawa o włamanie i pobicie. Nie miał pojęcia, o co jeszcze oskarży go prokurator. Damian zakończył składanie wyjaśnień. Zawahał się chwilę, nim ruszył w kierunku ogrodzenia. Nie był pewien, czy Marta zechce z nim porozmawiać, ale może to jedyna okazja.

181

RS

Widząc, że się ku niej zbliża, odwróciła się i pomaszerowała w stronę domu. - Marta! - Damian zawrócił i wybiegł na chodnik. Liczył, że ją dogoni, zanim zatrzaśnie mu drzwi przed nosem. Marta zorientowała się, co zamierzał, i biegiem dopadła do furtki. Szybkim ruchem wyjęła z kieszeni klucz i przekręciła w zamku. Zmierzyła Damiana zimnym spojrzeniem i powoli, krocząc z godnością, skierowała się ku drzwiom. Może zachowała się dziecinnie, ale nie miała ochoty z nim rozmawiać. - Marta! - krzyknął rozzłoszczony. - Zachowujesz się jak dziecko! - No widzisz? - Odwróciła się na progu. - I na co ci to? Nie lepiej dać mi spokój? - Marta, co ty, do diabła, wygadujesz? - Patrzył na nią zdezorientowany. - Damian, mam dość... dla mnie to za dużo wszystkiego. Dotąd żyłam sama i tak było dla mnie najlepiej. Nie wiem, co mi strzeliło do głowy, żeby to zmieniać. A ty masz to, o co ci chodziło. Czego jeszcze ode mnie chcesz? Nie patrząc już na niego, zatrzasnęła drzwi. - Marta... Marta nie była pewna, czy się śmiać, czy płakać, czy też złościć. Wychodząc z posterunku, wpadła wprost na redaktora naczelnego tygodnika, w którym czasami zamieszczała swoje teksty. - Co za sprawa, co za sprawa - powtarzał. - Musi pani to opisać. Koniecznie. - Ale to nie jest materiał na felieton - próbowała się wykręcić. Nie miała ochoty pisać reportażu o tych wydarzeniach. Za dużo by ją to kosztowało, w dodatku musiałaby skontaktować się z Damianem, co nie wchodziło w grę. - Pani Marto, jaki felieton... - Rozłożył ręce udręczony. - Daję pani szansę na prawdziwe dziennikarstwo...

182

RS

- Ale ja nie jestem prawdziwą dziennikarką. - Nawet jeśli zabrzmiało to ironicznie, była to ironia niezamierzona. Marta czuła się zbyt zmęczona, by silić się na sarkazm. - Konkurencja nie śpi, pani Marto. Musi mnie pani zrozumieć. Materiał z pierwszej ręki i... - Panie redaktorze, jeśli obiecam, że nie będę rozmawiała o sprawie z nikim poza reporterem z pańskiej gazety... - Doskonale. - Rozpromienił się. - Jesteśmy umówieni! Patrzyła z lekkim rozbawieniem za odjeżdżającym naczelnym. Prawdziwe dziennikarstwo miał w głębokim poważaniu, interesowała go tylko historia ostatnich wydarzeń, a chciał sobie zapewnić wyłączność, zlecając Marcie napisanie artykułu o sobie samej. Nie rozumiała, dlaczego ludzie tak utrudniają sobie życie. Nie mógł jej po prostu poprosić, żeby nie rozmawiała z nikim spoza redakcji? Wzruszyła ramionami i poszła do samochodu. Bez względu na ostatnie wydarzenia musi jechać do pracy. Prawdziwej pracy. - „Aby osiągnąć pełne przyleganie płytek do podłoża, najlepiej zastosować dwustronną metodę klejenia, nanosząc klej zarówno na podłoże, jak i cienką warstwą na spodnią stronę płytki, i dobrze docisnąć. Starajmy się kleić małymi partiami, aby nie przekraczać czasu otwartego danej zaprawy i aby nie występował tzw. efekt naskórkowania. Po upływie około 24 godzin możemy przystąpić do spoinowania płytek. Należy pamiętać, aby zaprawa do spoinowania również była odporna na działanie czynników atmosferycznych. Wszystkie prace należy wykonywać zgodnie ze sztuką budowlaną i zaleceniami producenta. Jeżeli chodzi o zastosowanie cementowopolimerowej masy tynkarskiej, to nie należy jej stosować do wykonywania posadzki. Jak sama nazwa wskazuje, jest to zaprawa tynkarska, a więc zaprawa przeznaczona do wykonywania tynku. W cementowo-polimerowych masach tynkarskich spoiwem jest cement, który dodatkowo modyfikowany jest specjalnymi

183

RS

polimerami, aby poprawić właściwości użytkowe wyprawy tynkarskiej" - czytała na głos poradę z forum dla majsterkowiczów. - Rozumiesz, co czytasz? - Aneta patrzyła przerażona na przyjaciółkę. Marcie coś się musiało poprzestawiać w głowie. Tyle się ostatnio działo. - Nie! - przyznała się po chwili Marta. - Bogu dzięki! - Aneta roześmiała się z ulgą. - Czytałaś to tak nauczycielskim tonem, że już się bałam, że straciłam przyjaciółkę. - Bardzo śmieszne. Śmiej się, śmiej, ale jeszcze ze dwa trupy, a może nauczyłabym się ściany murować! - Uchowaj Boże! - Aneta przeżegnała się zamaszyście. -Nie wytrzymam kolejnych ekscesów tego rodzaju! Oszaleję jak nic. - Obie jesteśmy zdrowo walnięte - podsumowała bezlitośnie Marta. - Zastanów się, co my wyprawiamy od trzech miesięcy! - Fakt. Lepiej powiedz, co mam robić z tymi płytkami. - Aneta postanowiła wrócić do sedna sprawy. - I dlaczego czytałaś coś o warunkach atmosferycznych? - spytała podejrzliwie. - Co? - Zdezorientowana Marta zajrzała do wydruku. Nie wiedziała, o co przyjaciółka pyta. - Aaaaa, nieważne. Cała reszta była tak niezrozumiała, że wydrukowałam kawałek z kładzenia płytek na tarasie. Płytki to płytki. Co za różnica? - Wzruszyła ramionami, mieszając zgodnie ze wskazówkami na opakowaniu zaprawę kupioną w sklepie. Będzie, co ma być. - Popraw mnie, jeśli się mylę, ale podłogę robiłyśmy według przepisu na chodnik, a płytki podłogowe kładziemy według przepisu na taras? - Aneta chwyciła się za głowę w udanej rozpaczy. - Właśnie tak. Chłopaki nie narzekają i na wierzch nie wychodzą, a to najważniejsze - uznała Marta, mieszając pracowicie klej w pojemniku. - Coś nie tak? - zaniepokoiła się na widok komicznie zdumionej miny Anety. - Skąd. W końcu to twoja piwnica. - Właśnie. A na głowę nic nam nie spadnie - podsumowała Marta.

184

RS

Poszło im całkiem szybko i zgrabnie, obyło się też bez przycinania płytek. Głównie dlatego, że na środku została szersza szpara, ale skoro ma tam stać zamrażarka, to co za różnica? Ledwie zdążyły się umyć i zjeść śniadanie, gdy do drzwi zapukała Dorota. Przeciwko niej Marta nic nie miała. Poczuła lekkie ukłucie żalu na widok dziewczyny, ale postanowiła wybić sobie Damiana z głowy. Widocznie nie ma szczęścia do mężczyzn. Wprawdzie odniosła wrażenie, że szczerze chciał ją przeprosić, ale wolała nie słyszeć, jak mu przykro, że udawał, że jest w niej zakochany. Zaprosiła gościa na śniadanie. - Przyszłam się pożegnać - wyjaśniła Dorota. - I podziękować dodała po chwili. - Nie ma za co - uśmiechnęła się Marta. - Wolisz kawę czy herbatę do kanapek? - Kawę. Chciałam też cię przeprosić - powiedziała zażenowana dziewczyna. - Nie ma za co. Naprawdę. Cieszę się, że udało się odnaleźć skradzione waszym rodzicom kosztowności. - Marta podała dziewczynie kubek z kawą. - Dziękuję. Nie chodziło tylko o te rzeczy, ale o to, żeby zamknąć tamten rozdział - wyjawiła Dorota. - Chciałam też porozmawiać o bracie... - Nie ma o czym. Ten rozdział też jest już zamknięty - stanowczo oświadczyła Marta. - Nie rozumiem... - zdziwiła się Dorota. - Zrobiłam dokładnie to samo co Damian i do mnie nie masz pretensji, a jego nie chcesz widzieć... - Zapewniam cię, że nie zrobiłaś tego samego co Damian. - Nie miała ochoty wdawać się w szczegółowe wyjaśnienia, na czym ta różnica miałaby polegać. Dorota wyglądała na rozgarniętą. Powinna sama się domyślić. - No tak, rozumiem - załapała. - Ale i tak muszę ci powiedzieć kilka rzeczy. - Nie zamierzała łatwo się poddać. - Muszę ci

185

RS

powiedzieć, że on od razu nie wierzył, że jesteś kryminalistką. Cały czas cię bronił. Nawet wtedy, gdy jeszcze nie... - Zawahała się, nie wiedząc, jak określić związek łączący Martę i Damiana - wtedy dokończyła, udając, że nie widzi rozbawionego spojrzenia Anety. - A kiedy się dowiedział o tej sprawie z twoim mężem, uwierzył ci od razu. Ja nie. Tak się o ciebie pokłóciliśmy, że się wyniosłam do hotelu i trafiłam na Arka. - Zamilkła. Najchętniej by o tym wszystkim zapomniała, ale dorośli ludzie tak nie robią, zwłaszcza gdy mają zeznawać na procesie. - Resztę już znasz. Właściwie wszystko to moja wina. Uważam, że powinnaś z nim porozmawiać. Tyle mu się chyba należy - dokończyła. - Należy? Z jakiegoś szczególnego powodu? - spytała ironicznie Marta. - Został napadnięty pod twoim domem. - Na drobnej twarzyczce Doroty odmalował się bunt. - Ale nie przez mojego bandytę. - Marta ten argument uznała za mało przekonujący. Dziewczyna musi być naprawdę bardzo związana z bratem, skoro takie bzdury wymyśla, by mu pomóc. - No tak. Dorota wgryzła się w kanapkę. Trudno, Damian musi sam się uporać z tym problemem. Nie powinien był mieszać ich śledztwa ze sprawami osobistymi. Trzeba było załatwić jedno, a potem zacząć drugie. Teraz ma za swoje. Właściwie rozumiała starszą od niej o ładnych kilka lat kobietę. Jeśli małżeństwo Marty z Arkadiuszem Czajką wyglądało tak, jak ostatnie spotkanie z nim Doroty, to każdy kolejny facet jest już z góry podejrzany. Skoro Marta zdecydowała się zaangażować i zaufała jej bratu, a on okazał się kłamcą, to nic dziwnego, że ma opory przed wybaczeniem mu oszustwa. - Może kiedyś. - Marcie żal się zrobiło Doroty, gdy zobaczyła, jak dziewczyna posmutniała. - Na razie mam w sobie zbyt dużo negatywnych emocji, rozumiesz? Muszę trochę ochłonąć. Właściwie wcale nie wykluczała, że kiedyś odezwie się do Damiana. Po prostu już nigdy nie zdecyduje się na żaden związek.

186

RS

Nie będzie tego mówić Dorocie, która sprawiała wrażenie, że czuje się winna zaistniałej sytuacji. - Lepiej powiedz, co się działo obok? - Aneta postanowiła interweniować. Nie chciała, żeby Dorota zdenerwowała Martę, która dopiero co przestała płakać po nocach. - Policja nic nam nie chciała powiedzieć - poskarżyła się. - Co za historia! - Dorota odłożyła nagryzioną kanapkę. - Okazało się, że ten zbir Kasprzyk wszedł do domu, zanim się wydała cała sprawa ze zmianą numerów, i dlatego nikt go nie widział! - Skąd się o tym dowiedział? - Na twarzy Anety pojawiło się zdziwienie. - Wszyscy pakowali się do nas, tylko on jeden nie? Jasnowidz? - Jacy wszyscy? - podchwyciła Dorota. - No było ich trzech, nie? Marta kopnęła Anetę w kostkę. Miała nadzieję, że umrze, zanim przyjaciółka zachoruje na alzheimera i zacznie wszystkich wokół informować o zawartości piwnicy. - Któryś z nich zaatakował Damiana... - kontynuowała niezrażona Aneta. - No właśnie podobno nie! Nie wierzę, że nic wam nie powiedzieli. Kasprzyk upiera się, że tamtych dwóch w ogóle na oczy nie widział. Też go to zdziwiło, że się nie pojawili, ale co? Miał zgłosić na policji, że kumple zginęli? - Nie zauważyła wymiany spojrzeń między przyjaciółkami. - Może tamci zabójcy z napadu kogoś wynajęli, żeby stuknął tych dwóch? W końcu Chrust i Rysio zeznawali przeciwko nim. Wiecie, taka zemsta. No i Kasprzyk też... - A jak trafił do właściwego domu? - Marta starała się odwieść Dorotę od zastanawiania się, gdzie są pozostali członkowie gangu. - Właśnie mówię. - Zamrugała zaskoczona tak bezceremonialnym przerwaniem jej w środku zdania. Wprawdzie sama miała taki zwyczaj, ale nie lubiła, gdy robili to inni. - Kasprzyk wybierał się do

187

RS

was, gdy zaczęła się ta afera ze mną. Uznał, że skoro wszyscy są zajęci tą aferą, to on się zakradnie niezauważony tutaj. - Rany boskie! Marta! Ja wtedy byłam sama... - Aneta zbladła jak papier. - No... - Dorota była niezadowolona, że znów jej przerwano. Mówi, że był cholernie zaskoczony, gdy nagle, po ośmiu latach, zobaczył Barbie, czyli Alicję Bednarz. A jeszcze bardziej go zdziwiło, że babsko wchodzi do domu obok! Polazł za nią... A dom został objęty obserwacją dopiero później. - O rany! Dlatego nikt go nie widział... - sapnęła Aneta. Wyobrażasz sobie, co by się działo, gdyby przyszedł do nas? - Wolę nie. - Marta nie miała zamiaru zostać zarządcą cmentarza mieszczącego się w jej własnym domu. - Czyli w tym czasie, gdy wydała się sprawa zmiany numerów, to on już był wewnątrz? upewniała się. - Tak! I słuchajcie, dziewczyny, jaki numer! Ten kot Barbie tak go zmasakrował, że facet dopiero teraz zasłużył na ksywkę Szrama. Piękny to on nie był i już nie będzie. - Zachichotała rozbawiona własnym dowcipem. - Tofik musiał usłyszeć tego cholernego kota - uznała Marta. Dlatego tak szalał. - No, kto by pomyślał, że głupie futrzaki odegrają taką rolę. Gucio bronił swojej pani tak zaciekle, że bandyta zamknął go w piwnicy. - A kot narobił takiego rwetesu, że zaniepokoiło to To-fika... - Tak! - Dorota była w świetnym humorze. Tak się czuje ktoś cudem ocalony. Zaczyna doceniać najbardziej prozaiczne rzeczy. Ale jazda była! I to bez trzymanki! Wszystko przez lornetkę widziałam! - Oczy jej się zaświeciły na wspomnienie niedawnych wydarzeń. - Myślałam, że Damian padnie, jak zobaczył, że tam wchodzicie... Resztę znacie - zakończyła. - Właściwie tak - przyznała Marta. - Co będzie z Guciem? Trafi do schroniska? - Skąd! - oburzyła się Dorota. - Zabieram go!

188

RS

- Zwariowała! - Aneta zwróciła się do Marty. - Ten kot to sadysta! - Wcale nie - broniła nowego pupila Dorota. - Jest kochany. Tylko psów strasznie nie lubi. - Wiemy - mruknęła Marta. - Nieraz musiałam ratować Tofika. Ale słuchaj, bo jest jeszcze jedna sprawa. Wspominałaś, że Kasprzyk nie przyznał się do napaści na Damiana? - upewniła się, czy właściwie zrozumiała. - Właśnie nie. - Dorota miała zaaferowaną minę. - Uparcie zarzeka się, że nie miał z tym nic wspólnego. Mówił natomiast, że widział, jak w pobliżu waszego domu kręciła się jakaś kobieta. Nie widział jej twarzy. Dzielnicowy jednak mu nie uwierzył - zakończyła relację. - Słuchajcie, dzięki za śniadanie. Muszę lecieć. Mam coś dla ciebie. - Podała Marcie jakieś papiery zwinięte w rulonik. - Zrobisz, co będziesz chciała, ale zanim zaczniesz to przeglądać, chcę ci powiedzieć, że Damian zaczął przygotowywać te projekty co najmniej dwa tygodnie temu. - Projekty czego? - Marta nie rozumiała, o czym mówi dziewczyna. - Twojego pierścionka zaręczynowego. - Dorota pomachała dłonią na pożegnanie i wyszła. Zrobiła, co mogła. Teraz reszta zależy od brata i Marty. Marta zamknęła się w swoim pokoju. Oglądała rysunki zrobione przez Damiana. Delikatne szkice ołówkiem przypominały dzieło rysownika albo grafika, a nie zwykłego jubilera. Musiała przyznać, że miał nie tylko rękę do rysowania, ale i wyobraźnię artysty. Każdy z rysunków przedstawiał pierścionek stanowiący dzieło sztuki sam w sobie. Miałaby problem, żeby wybrać spośród nich jeden. Nie potrafiła odczytać znaczenia symboli nakreślonych przez Damiana na poszczególnych rysunkach. Mogła się tylko domyślać, że dotyczą materiałów, z których klejnot miał zostać wykonany. Nie wiedziała, co myśleć. Tyle się ostatnio działo. Czuła się bardzo zraniona przez Damiana. Czy to możliwe, żeby mimo zachowania w tajemnicy prawdziwego powodu przyjazdu był z nią

189

RS

szczery w kwestii uczuć? Aneta miała rację. Na początku Marta unikała go jak mogła. Umówiła się z nim tylko po to, by odciągnąć jego uwagę od zwłok leżących pod ich stopami. Tyle się potem wydarzyło i między nimi, i w związku z napadem. Damian nie utrzymywałby z nią kontaktu, kiedy się przekonał, że nie jest poszukiwaną flamą przestępcy, gdyby tego nie chciał. Marta starała się uporządkować wspomnienia w czasie. Właściwie zdeklarował się ze swymi uczuciami, gdy Arek wyjawił mu jej tajemnicę. Większość mężczyzn uciekłaby od niej jak najdalej. Projekty pierścionka też powstawały w czasie, gdy już wiedział o wszystkim. Może jednak pochopnie go osądziła... - Trudno - westchnęła. Zrobi tak, jak powiedziała Dorocie. Musi ochłonąć, uspokoić się, wrócić do normalnego życia i dopiero wówczas zastanowi się nad swoimi uczuciami. Pod warunkiem, że Damian wróci i będzie się nad czym zastanawiać, pomyślała z nagłym smutkiem. Trudno się nawet upierać, że zawiódł jej zaufanie. Miał swoje powody, które potrafiła zrozumieć. Sama też trzymała w sekrecie wszystko, co dotyczyło jej przeżyć. Może więc nie chodzi o to, czy mu ponownie zaufać, tylko czy chce zaryzykować? Prawda, którą uświadamiała sobie coraz wyraźniej, nie była dla niej miła. Marta miała poważne obawy, że wszystko, co się wydarzyło w ostatnich dniach, potraktowała jako pretekst, by zerwać znajomość z Damianem. Bała się ryzyka, jakie niesie ze sobą poważny związek. Zdawała sobie jednak sprawę, że nie ma prawa porównywać Damiana i Arka. Byli różni jak dzień i noc. Żyjąc samotnie, była bezpieczna, nikt nie mógł jej skrzywdzić ani zranić, ale czy była szczęśliwa? - Już po wszystkim. - Zadowolona Aneta zbiegła po schodach posterunku. Właśnie skończyła składać zeznania. - No nie wiem ... - Marta miała wątpliwości. - Czego nie wiesz? - Aneta obejrzała się na schodzącą powoli przyjaciółkę.

190

RS

- Moim zdaniem zostało kilka kwestii... - Niby jakich? Co się stało z pozostałymi członkami gangu? To problem tych z kryminalnego. Nie będą zbyt intensywnie szukać, bo niby po co? Tamci odsiedzieli swoje i mogą robić, co tylko zechcą powtórzyła wiernie zdanie, którym uraczyła policjantów okazujących jej zdjęcia Chrusta i Rysia. - To nie do końca tak - mruknęła Marta, idąc do samochodu. - Wiem, ale nie zamierzam ich oświecać... - Zapewniam cię, że jestem ostatnią osobą, która miałaby zamiar powiedzieć szczerą prawdę na temat miejsca pobytu pozostałych dwóch bandziorów. Nie chodzi mi o to, co zrobią śledczy. Wiem, że nie będą się przemęczać. Martwi mnie coś innego. Wciąż nie wiadomo, kto napadł Damiana. - Daj spokój... - Aneta machnęła ręką. - Pomyliłaś się i tyle. Tak trudno przyznać się do błędu? Tyle się działo, że mogłaś się pomylić. - Mogłam, ale się nie pomyliłam. Wiem, co widziałam. Nie zmienię zeznań tylko po to, żeby mogli spokojnie zamknąć sprawę. Kiedy muszę kłamać, to muszę, ale kiedy nie muszę, to nie chcę! Wsiadaj! - Otworzyła samochód. Była nieprzejednana w zeznaniach. Z niezachwianą pewnością odrzucała wszelkie sugestie, że mogła się pomylić. Tłumaczyli jej, że było ciemno, wszystko trwało zaledwie kilka sekund, emocje... przecież mogła się pomylić co do osoby sprawcy. Może to wcale nie była kobieta? - sugerował Piasecki. Im dłużej jednak Marta zastanawiała się nad tamtą sceną, tym bardziej była pewna tego, co widziała. Nie zauważyła u siebie skłonności, jaką wykazują się niektórzy świadkowie, by za każdym razem inaczej widzieć tamto zdarzenie. Ona widziała wciąż to samo, gdy tylko zamykała oczy. - Nikt nie każe ci kłamać więcej niż trzeba. - Aneta podniosła dłonie, sygnalizując, że się poddaje. - Ale w tej sprawie więcej kobiet nie ma. Więc jaka miałaby napaść Damiana?

191

RS

- Nie wiem jaka, ale któraś to zrobiła. Zresztą skąd wiesz, że on mówi prawdę i to nie jest jakaś jego była? Mógł kłamać. - Marta skierowała samochód w stronę domu. - Myślę, że przesadzasz - zaprotestowała Aneta. - Teraz, jak już znasz całą sprawę, powinnaś zacząć myśleć rozsądnie i zrozumieć, dlaczego nie powiedział ci wszystkiego od razu. Miał podstawy, by cię śledzić. Marta nie odpowiedziała. Zdawała sobie sprawę, że Aneta ma rację. Nie była zła na Damiana. Kiedy emocje opadły i zaczęła normalnie myśleć, doszła do takiego samego wniosku jak przyjaciółka. Nie zmieniało to jednak sytuacji. Poza tym nie widziała Damiana od kilku dni. Nie dzwonił, nie przychodził. Może to i lepiej, pomyślała przygnębiona. Nie była pewna, co by zrobiła, gdyby go spotkała. Właściwie nie była pewna niczego z wyjątkiem tego, że lada moment zaczynają się matury, a ona zaliczyła rok nawet Dawidowi. Bardziej dla świętego spokoju niż dla jego wiedzy historycznej, ale nie miała do tego głowy, zwłaszcza że chłopak i tak zdawał matematykę. Ostatni raz widziała Damiana na początku tygodnia, gdy się minęli w komisariacie. Patrzył jakoś tak smutno, ale nic nie powiedział. Aneta twierdziła, że widziała na jego twarzy nadzieję i oczekiwanie, ale przyjaciółka miała skłonność do widzenia rzeczy, których nie ma, zwłaszcza gdy chodziło o mężczyzn. To, że się nie odzywał, świadczyło samo za siebie. Położył krzyżyk na ich znajomości. Marta mogłaby się zmobilizować przynajmniej do rozmowy z nim, ale nie miała śmiałości. Nie potrafiła się przełamać. Nie potrafiła też wyzbyć się niepokoju spowodowanego tym, że pewne sprawy nadal wymagały wyjaśnienia. Napaść na Damiana pozostała przecież niewyjaśniona, mimo że Piasecki uznał sprawę za zamkniętą. - A Arek? - zapytała Aneta. - Może to on zaatakował Damiana? - Po raz setny powtarzam, że to była kobieta! - Wytrącona z rozmyślań Marta zirytowała się na przyjaciółkę. Ta, jak się uprze, to

192

RS

ratujcie wszyscy święci. - Arek nie jest kobietą, zresztą nie było go tutaj w tym czasie... - dokończyła już spokojniej. - Skąd wiesz? - Pytałam Piaseckiego. - Jednak masz wątpliwości, czy to była kobieta... - Nie, nie mam - przerwała jej. - Przestań mi to wmawiać. Może jestem głupia, ale nie ślepa! Pytałam tylko po to, żeby się upewnić, czy Arek nie miał nic wspólnego ze śmiercią Andrzeja! - Ze śmiercią Rysia na pewno nie miał - wyraziła przekonanie Aneta. Po chwili milczenia zapytała, zdziwiona podejrzeniami: - Ale dlaczego tak sądziłaś? Myślałam, że to Rysio zabił Andrzeja... - Bo widzisz, jak zaczęłyśmy uzgadniać zeznania co, gdzie i jak... i spróbowałam wszystko ułożyć w logiczną całość... to jest kilka rzeczy, które się nie zgadzają. - Marta nie potrafiła w jednym zdaniu wyrazić gnębiących ją złych przeczuć. - Moim zdaniem wszystko się zgadza - powiedziała z przekonaniem Aneta. - Piaseckiemu też się zgadza, a to najważniejsze. Nie znalazł żadnych nielogiczności, bo ich nie ma. - Oj, Aneta, rusz głową. Nie mówię o tym, co zeznałyśmy, tylko o tym, co wydarzyło się naprawdę. - Czyli co? Brakuje ci jeszcze jakiegoś trupa? - rozeźliła się Aneta. - Musisz szukać dziury w całym? Ciesz się, że problemy mamy z głowy. - Właśnie boję się, że nie. Jest kilka rzeczy, które od paru dni mnie męczą. Kiedy znalazłam Andrzeja, furtka była otwarta, a na noc zawsze ją zamykam na klucz. Jak ją otworzył? - Przecież to włamywacz! Wytrychem czy czymś... - Po co? To wysportowany mężczyzna. Spokojnie mógł ją przeskoczyć. Ale nieważne... - Marta machnęła ręką. - Oglądałam zamek i nie było na nim żadnych rys. - Miał talent.

193

RS

- Musiał, skoro nie miał żadnych narzędzi – zadrwiła Marta. Poza dokumentami, kasą i kluczykami do samochodu Andrzej nic przy sobie nie miał. Jak więc otworzył furtkę? - Może Rysio mu otworzył. Pokłócili się, zabił go i uciekł podsunęła jej Aneta. - Zresztą, czy to takie ważne? - Samo w sobie nie, ale słuchaj dalej. Kolejna rzecz, która mi nie pasuje... Kiedy zastałaś Rysia w domu, sama powiedziałaś, że zaniepokoiło cię, że drzwi były otwarte. On także nie miał przy sobie żadnych narzędzi, żeby wyłamać zamek. Zresztą też nie ma śladów, że ktoś przy nim grzebał. - Nie rozumiem, do czego zmierzasz. - To proste: ktoś ma klucze do mojego domu. - Niemożliwe - wykrztusiła z trudem Aneta. - Twoje drzwi to firmówka. Nie można dorobić kluczy... Przynajmniej nie wszędzie... - No, ale ktoś zdobył klucze do mojego domu i to nie jest ktoś, z kim miałyśmy dotąd styczność... - Jesteś pewna? - Nie, do cholery! - wybuchnęła Marta, uderzając otwartą dłonią w kierownicę. - Niczego nie jestem pewna! Ale to jedyne logiczne wyjaśnienie... - dokończyła spokojniej. Nie chciała wystraszyć Anety, ale tylko takie wyjaśnienie, choć mało prawdopodobne, było jej zdaniem możliwe. - Marta, budujesz swoją teorię nie na tym, co jest, tylko na tym, czego nie ma. Upierasz się, że ktoś zdobył klucze do domu, bo brak śladów włamania. To za mało. - Może dla ciebie. - Marta nie potrafiła darować sobie złośliwości. - W nocy, kiedy Damian dostał po głowie, furtka też była otwarta. To trzeci raz! Zanim powiesz, że to bandyci, przypominam ci, że w tym czasie dwaj z nich leżeli martwi, a trzeci przebywał w Krakowie. Nie było go tutaj, Aneta. Alicja Bednarz też odpada, bo nie miała powodu, żeby się do mnie włamywać. Piasecki twierdzi, że nigdy nie widziała Damiana ani Doroty podczas tamtej sprawy. Uciekła z miasta tej samej nocy, gdy dokonano napadu.

194

RS

- No dobrze, załóżmy, że masz rację - poddała się Aneta. - To znaczy, że jest ktoś jeszcze... - Tak, i to prawdopodobnie ktoś, kto nie ma żadnego związku z Damianem - myślała głośno Marta. - Pierwszy raz furtka była otwarta tej nocy, gdy zginął Andrzej, drugi raz, gdy zginął Ryszard, a trzeci, gdy dostało się Damianowi. - Ale to znaczy, że nie chodzi o żadnego z nich - wyciągnęła prawidłowy wniosek Aneta. - Właśnie! Obawiam się, że chodzi o mnie. Tylko nie wiem dlaczego. - Arek? - Raczej nie. Nie było go wtedy w Śremie. W tym czasie był przesłuchiwany w związku z podejrzeniem o gwałt, a lepszego alibi niż policyjne nie można mieć. - Marta zatrzymała auto przed domem i wyszła otworzyć bramę. Aneta siedziała jak ogłuszona w samochodzie i biła się z myślami. Argumentacja była niezbyt prawdopodobna, ale nie niemożliwa. Wszystkie zdarzenia, jakie miały miejsce ostatnimi czasy, były nieprawdopodobne, ale się wydarzyły. I to właśnie im! - Marta... - zaczęła z wahaniem, gdy weszły do domu. Tofik obskakiwał je obie radośnie. Przyzwyczaił się, że ma dwie panie. Wiem, że wciąż bronię Damiana, ale może to jednak on? No wiesz, dorobił klucze... - Zamilkła i czekała na reakcję przyjaciółki. - W końcu to jemu zależało na tym, żeby się dostać do środka dokończyła myśl. Marta tylko spoglądała na nią bez słowa. - Nie zapominaj, że widziałam, jak został napadnięty, i to nie jego cień walnął go w głowę - skwitowała z sarkazmem pomysł Anety. - Co nie znaczy, że jest niewinny. Albo jego siostra. .. Przerwał jej dźwięk telefonu. Marta westchnęła. - Muszę odebrać. Tak, słucham - rzuciła do słuchawki. - Witaj, dziecko.

195

RS

- Mama?! - Była zszokowana. Matka była ostatnią osobą, którą spodziewała się teraz usłyszeć. - Coś się stało? - Jak mogłaś mu to zrobić! - Nie rozumiem. - Pretensje ją zaskoczyły. - O co ci chodzi? - Rozmawiałam z Arkiem. Dzwonił do mnie. Jest w areszcie! Przez ciebie! - Matka prawie krzyczała do słuchawki. - Tak ci powiedział? - warknęła Marta. - To do niego podobne. Mamo, on próbował zgwałcić dwie kobiety! - Co za bzdura, doprawdy... Jak możesz opowiadać takie rzeczy? W słuchawce rozległ się szloch. - Na litość boską, mamo! Ja to widziałam! - Arek wszystko mi opowiedział. Jak mogłaś to zrobić!? Skłamałaś na policji przez tego mężczyznę! - Mamo! - wściekała się. - Tobie kompletnie odbiło! Jak możesz wierzyć jemu, a nie mnie! - Niszczysz sobie życie, dziecko. Bez męża, bez dzieci... Opamiętaj się... - prosiła matka, łkając spazmatycznie. - Arek chciał ci dać szansę... - Jezus Maria! - Marta miała wrażenie, że za chwilę zemdleje. Tylko mi nie mów, że pomogłaś Arkowi mnie znaleźć... - Oczywiście. Co ze mnie byłaby za matka... - Mamo, nie dzwoń do mnie więcej! Nigdy! - Spojrzała ze łzami w oczach na Anetę, która przysłuchiwała się rozmowie. - Nie wierzę... po prostu nie wierzę... tego się nie da opisać słowami.... powtarzała w kółko. - Spokojnie. - Aneta pogłaskała ją. - Zapomnij o tym wszystkim. Arek się nie wywinie. Będziesz miała spokój. Zaczniesz wszystko od nowa. - Ile razy można zaczynać wszystko od nowa?! - Tyle, ile trzeba. Uspokój się, to wariatka. Nie jesteś do niej podobna. - Obyś miała rację... - jęknęła Marta.

196

RS

- Nie mogę uwierzyć, że po tym, co mi opowiadałaś, twoja matka przysłała tu Arka - prychnęła z niedowierzaniem Aneta. - Bił cię... Urwała. Nie chciała przyjaciółce przypominać utraty dziecka, mimo że nie sądziła, by Marta kiedykolwiek mogła o tym zapomnieć. Chciał cię zabić, a teraz jeszcze ten napad na Dorotę... i tamta kobieta... Jak ona może to wszystko ignorować? - Mimo pozornego spokoju i łagodności była wściekła. - Zastanawiam się, kiedy odzyskam jasność umysłu. Zrobił mi się taki mętlik, jakbym miała w głowie gniazdo szerszeni zamiast zwojów mózgowych - westchnęła Marta. - Wiesz, że mam jeszcze brata? - rzuciła nagle. - Siedzi za handel narkotykami. Oczywiście matka uważa, że to pomyłka. - Wzruszyła ramionami, dając do zrozumienia, że nie warto tego komentować. - No co ty? - wyjąkała z trudem Aneta, kompletnie zaskoczona. - Mama nie przyjmuje do wiadomości niczego, co jej nie odpowiada. Zachowuje się, jakby to nie istniało, albo szuka winy w sobie. A teraz we mnie. Gdyby Arek zatłukł mnie na śmierć, jestem pewna, że na pogrzebie powiedziałaby, że ma nadzieję, że Bóg mi wybaczy, że tak zdenerwowałam męża. Aneta parsknęła śmiechem. - Przepraszam, to było nie na miejscu - tłumaczyła się zażenowana przed przyjaciółką, która zerknęła na nią z niedowierzaniem, ale nie skomentowała jej zachowania nawet jednym słowem. - Nie ma za co - oznajmiła wspaniałomyślnie Marta. - To może bawić - przyznała. - Tak samo jak moi dożywotni lokatorzy - dodała z cierpkim uśmiechem. - Zawsze muszę coś chlapnąć - mruknęła Aneta. - Połowa piwnicznych kłopotów jest moja, ale za to w twojej piwnicy. Jezu! Trupy, zamrażarka, prace murarskie, akcja policyjna z nieboszczykami pod nosem, teraz twoja matka... - Kręciła głową z niedowierzaniem.

197

RS

Głośny dźwięk telefonu wyrwał ją ze snu. Początkowo miała zamiar go zignorować, ale nie chciała, by uparte dzwonienie obudziło Anetę. Wstała z niechęcią. O tej porze mógł to być tylko telefon od matki z kolejnymi pretensjami. Było ich już kilka, ale Marta za każdym razem odkładała słuchawkę. Popełniła błąd, utrzymując z matką kontakt telefoniczny. Powinna posłuchać rady mecenasa Rakowskiego w całości i zupełnie zerwać kontakt. Matka i tak uznawała ją ledwie za dodatek, chociaż trudno powiedzieć do czego. Poza ukochanym synem nie miała innych dzieci. Teraz oczywiście miała jeszcze Arka! - Słucham! - odezwała się najbardziej nieprzyjemnym tonem, na jaki było ją stać. - Pani Marta Zywek? - upewnił się męski głos. - Aspirant Piasecki. - Coś się stało Damianowi? - zaniepokoiła się. - Panu Gruszyńskiemu? Skąd to podejrzenie? Ma pani jakieś informacje? - Nic, czego by pan nie wiedział - skłamała. - Dzwoni pan w środku nocy, a ostatnie wydarzenia... - Tak, rozumiem. Myślała pani, że znaleźli się tamci dwaj... Nic z tych rzeczy. Pani matka jest w szpitalu. - Moja matka...? A dlaczego pan do mnie dzwoni z tą informacją? - Pani matka podczas widzenia z panem Czajką straciła przytomność - wyjaśniał. - Panie Piasecki! Jest pierwsza w nocy! Moja matka nie miała chyba tego widzenia teraz?! - Pani Marto, czy pani wszędzie musi wietrzyć podstęp? Właśnie jeden z kolegów opowiedział mi o zajściu, skojarzyłem nazwisko, sprawdziłem i dzwonię. Pomyślałem, że chciałaby pani wiedzieć... - To źle pan pomyślał - odparowała zgryźliwie. - Och, rozumiem... - Nic pan nie rozumie! - Marta podniosła głos, ale zaraz opanowała emocje. - Przepraszam... - powiedziała, wypuszczając

198

RS

głośno powietrze przez usta, by się uspokoić. - To nie pana wina. Oczywiście jestem bardzo wdzięczna. W którym szpitalu leży moja matka? - W naszym... W Śremie. Ale teraz już za późno na odwiedziny. - Naprawdę? - zdziwiła się. - Więc po jaką cholerę budzi mnie pan po nocy, skoro i tak nie mogę tam iść?! - Rzuciła słuchawką. - Co się z tobą dzieje? - Aneta od dłuższej chwili przysłuchiwała się rozmowie. - Ostatnio zupełnie nad sobą nie panujesz. - Nie chciała sprzeczać się z Martą, która była wyraźnie wytrącona z równowagi. Może to opóźniona reakcja na stres? - zastanawiała się. - Co masz zamiar zrobić? - spytała. - Nie wiem, po prostu nie wiem. Marta z poczucia obowiązku z samego rana pojechała do szpitala. Miała nadzieję, że to nic groźnego. Nie wyobrażała sobie, jak postąpi, jeśli matka będzie wymagała opieki. Była wdzięczna przyjaciółce za towarzystwo. Aneta się nie odzywała. Siedziała spokojnie i próbowała poukładać sobie w głowie ostatnie zdarzenia. Nie mówiła tego dotąd głośno, ale nie potrafiła zrozumieć, jak można odsunąć się od własnej rodziny. Teraz jednak zrozumiała, że można. A nawet, że należy. Matka Marty była nienormalna. Urodzona ofiara i męczennica. Aneta nie miała pojęcia, czy taka jest, czy brutalny mąż stworzył z tej kobiety wymarzony ideał kobiety zahukanej i posłusznej. Po latach trwania w upiornym małżeństwie tamta mogła nie rozumieć, że można żyć inaczej, normalnie. To nie powód jednak, by niszczyć życie własnemu dziecku. Aneta nie była pewna, czy na miejscu przyjaciółki pojechałaby do szpitala. - Nazywam się Żywek. - Marta zatrzymała wychodzącego z sali lekarza. - Janina Żywek to moja matka. Czy może mi pan powiedzieć, jak ona się czuje? - Tak, oczywiście. To nic groźnego. Nadciśnienie - wyjaśnił. Nastąpił gwałtowny skok ciśnienia i stąd ta utrata przytomności. Czy matka bierze leki?

199

RS

- Nie mam pojęcia, panie doktorze. Od dwóch lat nie utrzymuję z nią kontaktu - powiedziała spokojnie. Nie miała zamiaru się tłumaczyć. - Rozumiem - odrzekł zdawkowo. - Pacjentka zostanie jeszcze dzisiaj na obserwacji. Rano będzie mogła wrócić do domu. - Dziękuję. Zajrzała do sali, gdzie leżała matka, ale nie weszła do środka. Nic w ich relacjach się nie zmieniło. Postanowiła, że jeśli mama nie będzie radzić sobie sama, poszuka odpowiedniego domu opieki. To jedyna pomoc, na jaką może liczyć. Marta nie czuła krzty żalu z powodu swojej decyzji. Wydawałoby się, że naturalniejsze byłoby trzymanie wspólnego frontu. Obie były kobietami po przejściach. Ale nastawienie matki do życia było niereformowalne i prowadziło do destrukcji. Marta nie zamierzała tak skończyć. Nie miała pojęcia, czy matka zemdlała z powodu wrażeń, czy też rzeczywiście jest poważnie chora. Z zaskoczeniem odnotowała, że jej to nie obchodzi. Ta kobieta stała się dla niej zupełnie obcą osobą. - No nie... - jęknęła Marta. - Znowu! - Ze złością przykryła głowę poduszką i przycisnęła ją do uszu. Uparty dźwięk się powtórzył. Nocne telefony w tym domu zaczęły stawać się zwyczajem. Nie mogła się wyprowadzić, ale mogła zmienić numer. Przynajmniej taką miała nadzieję. W ostateczności zrezygnuje z telefonu. Komórka jej wystarczy, uznała, idąc do przedpokoju, gdzie na stoliku stał aparat. - Przenieś to cholerstwo do siebie albo wywal! - Aneta stała wściekła w drzwiach swojego pokoju. - Nie przespałam ostatnio spokojnie ani jednej nocy! - Poproś Tomka, żeby wcześniej wychodził - odgryzła się Marta, sięgając po słuchawkę. Swoją drogą, tamten ktoś był uparty. Telefon dzwonił nieprzerwanie od kilku minut. - Lepiej, żeby było to coś ważnego! - rzuciła do słuchawki, nie przedstawiając się.

200

RS

Ostatnio strasznie ją nosiło. Była podminowana i byle co wyprowadzało ją z równowagi. Zważywszy na to, co się działo od trzech miesięcy, to cud, że nerwy puściły jej dopiero teraz. - Pani Marta Zywek? Dzwonię ze szpitala. Przepraszam, że o tej godzinie, ale pani mama opuściła niepostrzeżenie oddział. Nie ma jej też na terenie szpitala. - Zawiadomiła pani policję? - Właściwie nie ma powodu - odpowiedziała nieśmiało pielęgniarka. - Pani mama nie stanowi zagrożenia dla siebie ani dla osób trzecich, nie jest osobą psychicznie chorą czy ubezwłasnowolnioną. Jej życiu nic nie zagraża. Mogła opuścić szpital w każdej chwili. Nie rozumiem tylko, dlaczego o tej porze... - Rozumiem. Co szpital ma zamiar zrobić w tej sprawie? - Właśnie pani tłumaczę. Ochrona sprawdziła już cały teren. To wszystko, co możemy zrobić. - Na pewno. - Marta z trzaskiem odłożyła słuchawkę. - Matka uciekła ze szpitala - poinformowała przysłuchującą się rozmowie Anetę. - Jak to, uciekła? - Po prostu. Uciekła. Zresztą nikt jej tam na siłę nie trzymał. - A co na to personel? - Umywa ręce. Tylko co ja mam zrobić? - Jest druga w nocy. Dokąd mogła pójść? - zapytała Aneta. - Nie wiem. - Marta wzruszyła ramionami. Zaczęła obgryzać skórki wokół paznokci. - Może jest w drodze do domu - zastanawiała się Aneta. - Niby jakim cudem? Autobusy w nocy nie jeżdżą. Nie wiem, czy zna mój adres. Może i zna... - Trzeba jej szukać - zadecydowała Aneta, widząc, że przyjaciółka jest rozkojarzona i ma problem z zebraniem myśli, przynajmniej tych rozsądnych. - Może zadzwonię po Piaseckiego? - rzuciła myśl Marta. Aneta wydęła wargi.

201

RS

- On nas chyba nie lubi. Poza tym, co powiemy? Zaginionych tak od razu nie szukają, chyba że to wariaci albo dzieci. Może lepiej po Damiana? Pomoże nam szukać. - Damian tu jest? - zdziwiła się Marta. - Myślałam, że wrócił do Krakowa. - Przyjechał kilka dni temu - bąknęła Aneta, unikając ganiącego spojrzenia przyjaciółki. - Nie powiedziałaś mi... - Bo nie chciałaś o nim w ogóle słyszeć. - Powinnaś mi powiedzieć. - Słuchaj, potem będziesz miała pretensje, dobrze? Najpierw twoja matka... - No dobrze - zgodziła się Marta. - To ty dzwoń po Damiana, a ja jednak porozmawiam z dzielnicowym. Niech się na coś przyda. Nie chciała sama rozmawiać z Damianem. Po tym wszystkim miała go nagle prosić o pomoc? Lepiej niech to zrobi Aneta. Przyjaciółka tylko spojrzała na nią dziwnie, ale uznała, że nie ma co zaczynać tematu o tej porze i w takich okolicznościach. Zawróciła do pokoju. Słyszała, jak Marta rozmawia z aspirantem Piaseckim. Zdaje się, że nie szło jej najlepiej, sądząc po podniesionym głosie i uszczypliwych uwagach. Policjant musiał się opierać. Kilka minut później dzwonek do drzwi obwieścił przybycie Damiana, który zarzucił na siebie dres od joggingu, nie zawracając sobie głowy kompletowaniem stroju. Z tego, co mówiła Aneta, zdołał zrozumieć, że sprawa jest pilna. Przykro mu było, że Marta sama do niego nie zatelefonowała, ale może to i lepiej. Kiedy wszystko trochę się uspokoiło, przyjechał do Śremu. Zabrakło mu jednak śmiałości, by przyjść. Nie wiedział, jak przekonać Martę, że może mu zaufać. Czekał więc na pierścionek ze swojej pracowni, wykonany według jego projektu. Lada dzień powinien go dostać. Damian miał nadzieję, że z taką argumentacją osiągnie swój cel, a przynajmniej zyska tyle, że Marta mu uwierzy. To będzie dobry początek.

202

RS

- Co się właściwie stało? - spytał, gdy wyszła z pokoju ubrana. - Mama zasłabła wczoraj i trafiła do szpitala. Jest środek nocy, a ona gdzieś zniknęła, nic nikomu nie mówiąc. Trzeba ją znaleźć starała się mówić chłodno i bez emocji. - Twoja matka jest tutaj ? - Tak, przyjechała w odwiedziny. Do Arka. - Na jej twarzy widniała uraza. - A co ona ma wspólnego z Arkiem? - zdziwił się Damian. - Ona go tu przysłała - powiedziała. - Chciała, żebym do niego wróciła. - Jest nienormalna?! - Skąd mam wiedzieć? - Spojrzała na niego gniewnie. - Normalna na pewno nie jest, to oczywiste. Pomożesz nam czy nie? - Jasne. - Starał się opanować emocje. Na miejscu Marty palcem by nie kiwnął. Nic dziwnego, że nie utrzymywała kontaktów z rodziną. Mogłaby natomiast utrzymywać kontakt z nim. - Masz jakiś pomysł, gdzie ona może być? - Żadnego. Logicznie zakładając, powinna przyjść tutaj. Adres powinna znać... - Marta potarła palcami nasadę nosa. Była wykończona. - Zróbmy tak. Nie wiesz, jak ona wygląda, a ja nie mam zdjęcia. Zostań więc może tutaj i rozglądaj się po okolicy, ale staraj się nie oddalać od domu. Samotna kobieta koło sześćdziesiątki, włosy krótkie, farbowane na blond, kręcone, niska. Nie mam pojęcia, jak może być ubrana. - Powinieneś wypatrzyć ją z daleka - doszła do wniosku Aneta. Ile starszych pań może włóczyć się nad ranem po ulicach? - Właśnie - przyznała jej rację Marta. - Aneta będzie objeżdżać okolice szpitala... Na szczęście odebrała już samochód z warsztatu... Ja sprawdzę postoje taksówek, dworzec, hotel. Nie mam innego pomysłu... - Spojrzała na Damiana i Anetę z nadzieją, że może zaproponują coś genialnego, ale oboje tylko skinęli głowami aprobująco.

203

RS

- A co z Piaseckim? - przypomniało się Anecie, gdy wychodziły z domu. - Mam przytoczyć całą rozmowę? - skrzywiła się Marta, otwierając bramę. - Nie trzeba. Powiedz tylko, czy nam pomoże? - Aneta otworzyła drzwi zaparkowanego przy chodniku auta. - Obiecał, że patrole będą uważać. To wszystko. - Marta ruszyła do garażu, by wyprowadzić samochód. - Niewiele... - mruknęła ze złością przyjaciółka. - Nie chciał ze mną nawet gadać... Nie wymagajmy za dużo... zawołała Marta, gdy tamta odjeżdżała spod domu z piskiem opon. Marta od kilku godzin jeździła po mieście. Dobrze, że w Śremie jest całodobowa stacja paliw, w przeciwnym razie wracałaby do domu pieszo. Spojrzała ze zniechęceniem na zegarek. Dochodziła szósta. Aneta się nie odezwała. Damian też nie dzwonił. Nie miała pojęcia, co matka mogła wymyślić. Zdecydowała się wracać. Matki nikt nie widział, nie zameldowała się w jedynym hotelu w mieście. Marta była głodna, miała mdłości, kręciło jej się w głowie. Zaparkowała przed domem. Anety jeszcze nie było. Pchnęła furtkę i weszła. Do jej stóp dopadł Tofik. Miał brudne, posklejane futro, na uchu skrzep krwi. Skomlał i kręcił szaleńczo ogonem z radości. - Co się stało, piesku? Gucia nie było, pojawienie się kolejnego kota sadysty byłoby zaskakującym zbiegiem okoliczności, chociaż natura nie lubi próżni, przemknęła jej myśl. Pies był poraniony. Pchnęła drzwi do domu. Zaskoczyło ją zachowanie Tofika. Nie chciał wejść do środka. Warczał. Sierść na grzbiecie i karku miał zjeżoną. Marta zawahała się chwilę, ale nie miała wyjścia. Musiało wydarzyć się coś złego, skoro Tofik tak się zachowuje. Powinna wejść do środka i sprawdzić, co się dzieje. Jej niepokój się wzmógł, gdy zobaczyła otwarte drzwi do piwnicy. Po co Damian miałby tam schodzić? Trzymając się poręczy, powoli, starając się nie robić hałasu, schodziła po stopniach.

204

RS

To, co zobaczyła, ją zmroziło. Leżał koło okna. Był bardzo blady, wydawał się nieprzytomny. Rzuciła się do niego jak szalona, nie zastanawiając się nad ewentualnym niebezpieczeństwem. Klatka piersiowa Damiana unosiła się w płytkim oddechu, na skroni widniała spora rana. - Gdzie oni są? - Martę zaskoczył sam głos. Nie zdawała sobie sprawy, że w piwnicy jest ktoś jeszcze. - Mama?! - Oszołomiona usiadła na posadzce tuż obok Damiana. - Gdzie oni są?! - Janina Żywek podniosła głos do histerycznego krzyku. Marta dopiero teraz zauważyła dzikie, rozbiegane oczy i przedmiot, który matka trzymała w ręku. Był to spory kamień. - Coś ty zrobiła? - Nie wierzyła własnym oczom. - Musiałam ratować twoje małżeństwo. Nie mogłam dopuścić, żeby Arek ich zobaczył u ciebie - wyjaśniała Janina córce, która patrzyła na nią ogromnymi z przerażenia oczami. - Coś ty zrobiła? - powtórzyła Marta, podnosząc się z trudem. - Wszystko widziałam. - Matka podeszła krok bliżej. Marta nie spuszczała oczu z kamienia. Mama oszalała. Innego wyjaśnienia nie było. - Jak zakradał się po nocy... Zostawiłam go w krzakach. Co z nim zrobiłaś? - dopytywała się uparcie. - Boże... - jęknęła Marta. - To byłaś ty... Ty go zabiłaś.... - Yhm. Na tego drugiego też się zaczaiłam. Spadł ze schodów mówiła matka, chichocząc. - Potem ten głupi pies mi przeszkodził, ale już to naprawiłam. Zobacz. - Wskazała na Damiana. - Nie rusza się. Naprawiłam to i Arek ci wszystko wybaczy. - Jakiego drugiego? - Tego drugiego. Byłabym z nim skończyła, ale mi uciekł. Twoja koleżanka wróciła wcześniej do domu. Musiałam się schować pod dywanem, żeby mnie nie zobaczyła. Na szczęście tamten sam spadł ze schodów do piwnicy, dobrze mu tak - tłumaczyła.

205

RS

Spokojny ton nie zwiódł Marty. Matka była szalona. Chytry uśmiech na twarzy, błyszczące jak w gorączce oczy napawały przerażeniem. Właśnie zrozumiała, o kim tamta mówi. Bandyta, którego uderzyła parasolką Aneta, został zaatakowany wcześniej przez mamę! Aneta musiała się na niego natknąć, gdy uciekał. Marta nie myliła się też co do płci osoby, która napadła na Damiana. To rzeczywiście była kobieta. Nie przypuszczała tylko, że to może być jej własna matka. - Jak się dostałaś do domu? - spytała. - Zostawiasz zapasowe klucze pod marmurową donicą przy garażu. - Zachichotała, zadowolona. - Skąd...? - Hi, hi - śmiała się piskliwie. - Widziałam cię... Wszystko widziałam... - Mamo, potrzebujesz pomocy. Pomogę ci. - Przemawiając łagodnie, zaczęła zbliżać się do matki. Za plecami usłyszała jęk Damiana. Odzyskiwał przytomność... 206 - Odejdź! - Matka cofnęła się, unosząc kamień nad głową. Chcesz mnie oszukać! Widzę to... Chcesz go ratować! - Z wściekłością rzuciła się do przodu. Nie zamierzała uderzyć córki. Musiała zabić tego mężczyznę. Arek jej to wszystko wytłumaczył. Musiał ukarać Martę. Zdradzała go. Tamto dziecko nie było jego. Ale był gotów znowu jej wybaczyć. Rozumiała go. Mieli ślub kościelny. Rozwód w oczach jej i Arka był nieważny. Marta rzuciła się na matkę. Zaskoczyła ją jej siła. Furia i choroba zwielokrotniły moc kruchego drobnego ciała. Usiłowała wyrwać jej kamień. Upadły. Marta uderzyła głową w ścianę. Zamroczyło ją na moment. Oprzytomniała w chwili, gdy mama uklękła nad Damianem, trzymając kamień wysoko nad jego głową. Marta zerwała się i pchnęła ją mocno w plecy. Matka przewróciła się, upuszczając kamień. Podniosła się na kolana i z rozczapierzonymi jak harpia

206

RS

palcami zbliżała się do córki. Marta nie miała pojęcia, kim jest ta zmierzająca ku niej, wyjąca istota, ale to nie była jej mama. Nie zastanawiając się, uderzyła ją z całej siły w twarz. Starsza kobieta upadla. Po szyi ściekała jej krew z rozbitej wargi. Skomląc cicho, doczołgała się do schodów. Marta pozwoliła jej uciec. Matka nie stanowiła już zagrożenia. Widocznie uderzenie sprowadziło ją ponownie do roli ofiary, którą była przez całe życie. Marta z ulgą zauważyła, że komórka nie straciła zasięgu. Zadzwoniła po pogotowie. Nie zwróciła uwagi na krzyki, które dochodziły z zewnątrz. Do jej uszu dotarł potworny huk i trąbienie samochodu, ale nie miała siły zastanawiać się, co się stało. Otępiała siedziała przy Damianie, czekając na przyjazd lekarza. Potem zemdlała. Otworzyła oczy. Biały sufit, białe ściany, biała pościel. Przy łóżku siedziała Aneta. - Gdzie jestem? - spytała niepewnie. Miała problem z zebraniem myśli. Wiedziała, że to szpital, a nie poczekalnia do czyśćca, ale pytanie zadała, nie zastanawiając się nad jego sensownością. - W szpitalu. Wszystko w porządku. Nic ci nie jest - pośpieszyła z zapewnieniami przyjaciółka, ocierając Izy. Od wczoraj nie robiła nic innego, tylko ocierała łzy. Płakała z wielu powodów - ze strachu, przygnębienia, ze złości, z radości, a nawet ulgi, że nikt z obecnych w piwnicy funkcjonariuszy nie zwrócił uwagi na podłogę pod zamrażarką. - Co z Damianem? - słabym głosem spytała Marta. Strach dławił jej krtań. - Wszystko będzie dobrze - uspokoiła ją Aneta. - Ma wstrząśnienie mózgu. Musi trochę poleżeć, ale nic mu nie będzie. Pozszywali mu głowę i po krzyku. - To dobrze. - Odetchnęła. - A matka? - No... - Aneta zawahała się. Nie była pewna, czy może to powiedzieć. Sama omal nie zemdlała, gdy zobaczyła widok w piwnicy. Damian z rozbitą głową, zemdlona przyjaciółka, ślady

207

RS

krwi na schodach. O tym, co widziała na ulicy, wolała nie myśleć. Jeszcze ją mdliło na wspomnienie. - To ona zabiła Andrzeja - szepnęła Marta. - I Rysia też próbowała. - Co?! - krzyknęła zszokowana Aneta. - Żartujesz? - Ściszyła głos. - Nie, sama mi powiedziała. Damiana także zamierzała zabić. - Rany boskie! Ona zwariowała? - Na to wygląda. I miałam rację co do kluczy, tylko jak ostatnia idiotka nie pomyślałam, że to moje własne. Jestem kompletną idiotką. - Nie, no co ty... - Powiedz, co z mamą? - Nie żyje. - Jak to się stało? - Marta czuła rozgoryczenie, ale nie żal. - Wpadła prosto pod radiowóz. Uwierzysz? - Aneta zachichotała. Przepraszam. - Opanowała się szybko. - To nie jest śmieszne. Przepraszam. - Daj spokój, rozumiem. - Marta oparła się na poduszkach. - Co ja właściwie tu robię? - Zemdlałaś. - I to ma być powód? - Skrzywiła się z niechęcią. -Muszę iść do domu. Podaj mi rzeczy. - Lekarz kazał ci leżeć. - Aneta spojrzała groźnie. -Nie mogę uwierzyć, że mi nie powiedziałaś! W twoim stanie... - Jakim moim stanie? - Marta nie rozumiała, o co Aneta ma pretensje. - Jesteś w ciąży! Nie mogę uwierzyć, że mi nie powiedziałaś! Po tym wszystkim, co razem przeżyłyśmy... - Kto jest w ciąży? Ja?! - Nie wiedziałaś? - Aneta nie kryła zaskoczenia. - Jak to się mogło stać?

208

RS

- Jak? - Aneta parsknęła śmiechem. - Wiem, że to ja uczę biologii, a ty historii, ale przynajmniej podstawową wiedzę powinnaś mieć... - Bardzo śmieszne. Jestem w ciąży. Nie mogę w to uwierzyć. Dotknęła delikatnie brzucha. Był płaski jak deska. - Dopiero piąty tydzień - powiadomiła ją przyjaciółka. - Na szczęście nie pytasz, kto jest ojcem, więc wersję z bocianem możemy sobie darować. - Co z dzieckiem? Wszystko w porządku? - Strach przywrócił jej jasność myślenia. Nie przeżyłaby, gdyby je straciła. - Jest na miejscu - zapewniła ją Aneta. - Nic mu się nie stało dodała po chwili. - Długo tu leżę? - spytała Marta. - Od wczoraj, dali ci coś na uspokojenie. Cały czas spałaś... - Damian wie o dziecku? - On nie, ale ktoś inny tak... - Aneta miała nadzieję, że Marta nie będzie zła. Przecież ona po prostu musiała zawiadomić Dorotę, że jej brat jest w szpitalu. Nowiną, że obie będą ciociami, też musiała się podzielić. - No dobra, to ja powiedziałam Dorocie. - A ona bratu - podsumowała Marta. - No... - przyznała Aneta. - To dobrze. Muszę do niego iść... - Odrzuciła kołdrę i wstała powoli. Czuła się dobrze. Zadowolona, że nie ma zawrotów głowy, była zdolna przenosić góry. - Czekaj, nie tak szybko - zatroskała się Aneta. - Nic mi nie jest. - Jak chcesz, ale Dorota przywiozła coś dla ciebie. - Podała jej małe aksamitne pudełeczko. Marta otworzyła je i nie zaprzątając sobie głowy podziwianiem pierścionka, wsunęła go na palec. - Która sala? - spytała Anetę drepczącą obok jak kwoka, na wypadek gdyby Marta źle się poczuła. - Tu... - Przyjaciółka wskazała salę tuż obok.

209

RS

Marta zdecydowanym krokiem weszła do środka. Dorota pochylała się nad Damianem, tłumacząc coś z troską. Urwała na jej widok. Damian podążył za spojrzeniem siostry. Uśmiechnął się nieśmiało do Marty. - Popatrz, jak dobrze pasuje. - Roześmiała się radośnie, unosząc dłoń z pierścionkiem zaręczynowym. Jakiś czas później... Marta z westchnieniem rzuciła się na kanapę. Kilka godzin pracy, poniedziałek, a ona była zmęczona niczym mityczny Syzyf. Nie to, żeby jej praca była bezowocna. Po prostu od momentu kiedy się dowiedziała, że jest w ciąży, dopadły ją wszystkie możliwe objawy. Przez moment rozważała myśl, czy typowe dolegliwości ciążowe nie są natury psychologicznej. Pokręciła z irytacją głową. Ostatnie dwa tygodnie były wyczerpujące. Przesłuchania na policji, irytująca ją na każdym kroku Aneta, tak przejęta jej stanem, że Marta zaczynała czuć się przy niej jak śmiertelnie chora, Dorota przysyłająca ciuszki dla dziecka na każdą okazję, Damian kursujący między Śremem a Krakowem, ciągłe mdłości i zawroty głowy, matury, a jakby tego było mało, znów na tapecie pojawił się zapomniany temat wieprzowiny. Do niedawna dręczył ją jeszcze problem pogrzebu matki, ale ostatecznie skorzystała z pomocy zakładu pogrzebowego, który zajął się wszystkim, łącznie z zapewnieniem żałobników, gdyż ona sama nie zamierzała uczestniczyć w tej farsie. Zbyt wiele złego się wydarzyło. Podejrzewała, że przyjdzie jeszcze czas na łzy, ale nie teraz. - Marta! - Do pokoju wpadła Aneta, potykając się na wysokich obcasach. - Mamy problem! Chodzi o tę wieprzowinę, co... - Jezu! - syknęła ze złością, otwierając jedno oko. - Już powiedziałam w pokoju, że nic z tego! Poobrażają się trochę no i co z tego? Mam to gdzieś! - To nie to... - Machnęła ręką. - Chodzi o Damiana! - Co on ma do wieprzowiny? - zdziwiła się.

210

RS

- Zszedł do piwnicy po mięso na obiad, bo chciał ci zrobić niespodziankę, a tam pusto. Był zdziwiony jak cholera! - Damian przyjechał? - ożywiła się. - No przecież mówię! "Wyszedł do sklepu. Co teraz zrobimy? - Nie mam siły myśleć. - Marta opadła z powrotem na poduszki. - Ale musisz! Najpierw wcisnęłyśmy mu kit z tą zamrażarką, a nie zapominaj, że dziwił się jak wszyscy diabli, a teraz zamrażarka stoi pusta! Czy my kiedykolwiek zaczniemy żyć normalnie? Już do końca życia będę kłamać i oglądać się za siebie? - panikowała. - Co mu powiedziałaś? - Nie miała siły na pocieszanie i uspokajanie przyjaciółki. - Nic. Wzruszyłam ramionami i powiedziałam, że nie mam pojęcia, o co chodzi. I sobie poszłam. Ale on zaraz wróci! - Powiedz, że jest zepsuta. - Nie mogę... Wystarczy, że włączy i okaże się, że działa. - To powiemy, że jesteśmy idiotkami. - Marta z westchnieniem zamknęła oczy. - No ale... - Anecie nie podobał się ten pomysł. Tomek by się nabrał, a jeśli nie, to i tak wolałby nie drążyć tematu. Nie znosił konfrontacji. Ale Damian to zupełnie inna bajka. Nie odpuści tak łatwo. - Marta, ale przecież... - urwała. Przyjaciółka spała w najlepsze. Aneta siedziała jak na szpilkach. Siedzieli przy stole we czwórkę. Nie planowała spotkania z Tomkiem, ale nie mogąc liczyć na pomoc Marty w kwestii nieużywanej zamrażarki, zaprosiła dodatkowego gościa. Miała nadzieję, że w ogólnej rozmowie temat wieprzowiny zostanie zapomniany. Dotąd jej plan sprawdzał się znakomicie. Panowie dyskutowali o pracy, Marta wtrącała tylko od czasu do czasu jakieś słowo. Aneta zaczęła się powoli odprężać. Może przyjaciółka ma rację? A ona widzi problem tam, gdzie go nie ma? - Marta, słyszałem dzisiaj o tej aferze w pokoju nauczycielskim powiedział odrobinę niepewnie, ze współczuciem Tomek.

211

RS

- Jakiej aferze? - podchwycił Damian. - Basia rozpowiedziała wśród znajomych, że Marta ma dojście do wieprzowiny bezpośrednio od producenta i chciały złożyć zamówienie - zaczął wyjaśniać Tomek, ale urwał, widząc lodowate spojrzenie Anety. Zająknął się i umilkł. Marta zastygła z uniesionym widelcem, z którego zwisał kawałeczek schabu. Zerknęła w popłochu na Anetę, która odpowiedziała jej spojrzeniem: „A nie mówiłam? Teraz radź sobie sama", a potem nałożyła sobie sałatki i zaczęła ją z przejęciem przeżuwać. - No i co? - zapytał Damian. Nie rozumiał, w czym rzecz. - Marta odmówiła i kilka osób się na nią obraziło - dokończył Tomek, rzucając przepraszające spojrzenie na Anetę, chociaż nie wiedział, o co chodzi. Przecież nic takiego nie powiedział. Dlaczego Aneta miałaby być wściekła? - No właśnie - przypomniało się Damianowi. - Co z tą wieprzowiną? Kupiłyście zamrażarkę, miałyście trzymać w niej mięso, a musiałem iść do sklepu... - Zrezygnowałam - wyjaśniła w końcu Marta w odpowiedzi na pytający wzrok wszystkich osób obecnych przy stole. - Dlaczego? - Dlaczego? - W popłochu usiłowała znaleźć wytłumaczenie na tyle logiczne, by nie budziło wątpliwości. - Z powodu ciąży. - Przyjaciółka pospieszyła jej na ratunek. - Z powodu włosienicy - jednocześnie wpadła na pomysł Marta. Przy stole zapadła cisza. Tomek i Damian popatrzyli na siebie zdezorientowani. - Nie rozumiem... - przyznał Tomek. - To z powodu ciąży czy Włosienicy? - Z obu - wykrztusiła w końcu Marta. - Nadal nie rozumiem - odezwał się Tomek.

212

RS

- No cóż... Ja też... - przyznał Damian, patrząc podejrzliwie na zmieszane przyjaciółki. Nie miał pojęcia, co je tak wyprowadziło z równowagi. - Od czasu ciąży źle reaguję na świeże mięso. Nie mogę na nie patrzeć. I boję się chorób - tłumaczyła Marta, usiłując znaleźć choć odrobinę logiki w tym, co mówi. - O właśnie - podchwyciła Aneta. - A co zrobiłyście z mięsem? - dociekał. - Wyrzuciłyśmy. - Marta brnęła dzielnie w kolejne kłamstwa, patrząc niewinnie na ukochanego mężczyznę, w którego wzroku widziała wątpliwości co do jej stanu umysłowego. A może nie? pomyślała z nadzieją. - O właśnie. Wyrzuciłyśmy. Wiesz, Marta musi uważać, co je. - To nie badałyście tego mięsa? - spytał poirytowany Damian. Nie posądzał Marty o taką nieostrożność. To było zdecydowanie nie w jej stylu. - Jasne, że było badane, tylko... - Aneta zająknęła się, nie wiedząc, jak z tego wybrnąć. - Doszłam do wniosku, że to mięso jest za tanie i może z nim być coś nie tak - oświadczyła stanowczo Marta. - Wolałam nie ryzykować. Włosienica jest bardzo groźna dla kobiet w ciąży, a ja muszę o siebie dbać. - I wcześniej nie przyszło ci do głowy, że mięso pochodzi z podejrzanego źródła? - Nie bardzo... - zaczerwieniła się Marta. Damian nawet nie miał pojęcia, jak bardzo podejrzane było mięso przetrzymywane w zamrażarce i lepiej dla ich związku, by nigdy się nie dowiedział. - Nie sądzisz, że powinnaś zawiadomić o czymś takim policję? Ktoś mniej ostrożny mógłby się zatruć... - Nie powiedziałam, że z mięsem było coś nie tak, tylko że miałam takie podejrzenia. Huśtawka hormonalna. Czy ja naprawdę muszę się tak tłumaczyć? - zirytowała się w końcu.

213

RS

- Przepraszam, nie zamierzałem cię zdenerwować - zmieszał się Damian. Marta rzeczywiście zachowywała się teraz nieracjonalnie. Niepotrzebnie dręczył ją takimi głupotami. - Po prostu zdenerwowałem się, że mogło coś ci się stać. Włośnica to poważne zagrożenie dla zdrowia i... - Możemy skończyć ten temat? - wtrąciła się w końcu Aneta. - Nie widzisz, że ją denerwujesz? - Przepraszam - powtórzył z poczuciem winy Damian. - Nie zamierzałem... - Tak sobie myślę... - odezwał się niespodziewanie Tomek, który milczał od kilku minut. - Czy włosienica to nie jest szata pokutna używana przez średniowiecznych mnichów? - Erudyta się znalazł - warknęła Aneta, łypiąc na niego wściekle. Czy ten wieczór nigdy się nie skończy?! - wściekała się w myślach. - To była włosiennica. Przez dwa „n" - wyjaśniła Marta. - Ale mówiłaś, że choroba nazywała się włosienica i... - Włośnica. - Aneta popatrzyła na niego z góry. -Ale mówiłaś... - Źle usłyszałeś. -Jestem pewien, że... - Nie dyskutuj ze mną - ucięła. Tomek spojrzał z prośbą o ratunek na Damiana, ale spodziewana pomoc nie nadeszła. Damian też był przekonany, że Tomasz się nie przesłyszał, ale doszedł do wniosku, że lepiej siedzieć cicho. W końcu to tylko przejęzyczenie. Włosienica czy włośnica, wszystko jedno, jeśli zdecydowały się wyrzucić mięso. - Włośnica to choroba pasożytnicza. Larwy... - Aneta zaczęła wykład przekonana, że pora zasypać ich odrobiną wiedzy fachowej. Może się odczepią. - Błagam, nie przy jedzeniu - szepnęła pobladła nagle Marta. Nabrała powietrza, aby powstrzymać nudności, ale bez powodzenia. Przyciskając dłoń do ust, zerwała się z krzesła i pobiegła do łazienki. - Widzisz, co narobiłeś? - wysyczała wściekle Aneta do Tomka.

214

RS

Marta ostrożnie wstała z łóżka, nie chcąc obudzić śpiącego Damiana, i wymknęła się z sypialni. Zdawała sobie sprawę, że może poczekać do rana, ale ze zdenerwowania nie mogła zasnąć. Cichutko wsunęła się do pokoju Anety i na palcach podeszła do jej łóżka. Potrząsnęła ją za ramię. Aneta ocknęła się i półprzytomnym wzrokiem popatrzyła na przyjaciółkę. - Co się dzieje? - spytała sennie. - Damian chce, żebym pojechała z nim do Krakowa. - I z tego powodu mnie budzisz? - mruknęła, zamykając oczy. Marta uszczypnęła ją mocno. - Au! - zawołała Aneta, siadając na łóżku. - Odbiło ci? - Ze złością rozcierała bolące ramię. - On chce, żebym przeprowadziła się do Krakowa. I bądź ciszej, na miłość boską! - Do Krakowa??! Nie możesz... Nie zostawisz domu... No bo jak... - Ale chcę... - powiedziała żałośnie Marta. Aneta przyglądała się jej w milczeniu. Przyjaciółka patrzyła na nią, błagając niemo o zrozumienie. - Nie chcę cię zostawiać, ale... - Wiem. - Westchnęła cicho. - Co masz zamiar zrobić z domem? - No właśnie... W tym problem. Nie mogę go sprzedać. - Możesz wynająć... - Nie, nie mogłabym spać spokojnie, wiedząc, że ktoś obcy się tu kręci. Wystarczy awaria, żeby nasza tajemnica się wydała. Nie ma mowy - stwierdziła kategorycznie. - To co zrobimy? Zostawisz dom, żeby stał pusty... - Mam pewien pomysł... - Wahanie w głosie Marty nasunęło Anecie przypuszczenie, że w ów pomysł będzie zaangażowana właśnie ona, Aneta, i zdecydowanie nie przypadnie jej to do gustu. - Nie ma mowy! Zwariowałaś! Po moim trupie! I zaznaczam, że będę się bronić! - Jeszcze nie powiedziałam, o co mi chodzi...

215

RS

- Już ja dobrze wiem, o co ci chodzi! Ktoś musi zamieszkać w tym domu, ale nikt obcy, bo nie będziesz mogła spać spokojnie w nocy! - powtórzyła słowa Marty. - Nie przeprowadzę się tutaj, nie ma mowy! - Pięknie! Jeden z chłopców jest twój i ja mogę z nim mieszkać, ale ty nie?! - Nie o to mi chodziło... - zaczęła, czując się jak ostatnia świnia. Rzeczywiście, sprawa z chłopcami pod podłogą sprawiła, że Marta nie może teraz opuścić domu, a ona odmawia przyjaciółce prawa do szczęścia, nie chcąc się poświęcić. Ale tak nie mogła jej pomóc. Musi istnieć inny sposób. - Jasne... - Jestem pewna, że znajdziemy jakieś inne rozwiązanie, żebyś mogła wyjechać - zapewniła Martę. - Pewnie, tak samo jak wymyśliłaś przyczynę zakupu zamrażarki. Do tej pory ta historia się za mną wlecze! - To nie był mój pomysł... - A czyj? Może mój? - Postukała się w czoło i jak furia wypadła z pokoju, w ostatniej chwili powstrzymując się od trzaśnięcia drzwiami. Marta patrzyła w sufit, nie mogąc zasnąć. Biła się z myślami i starała nie płakać. Damian oczywiście mógł się przenieść do Śremu. Tylko że w Krakowie miał swoją firmę, dom i całe życie. Jej w Śremie właściwie nie trzymało nic poza trupami w piwnicy. Pod powiekami zapiekły ją łzy. Prośba, by Aneta zamieszkała w tym domu, była szczytem egoizmu. Nie powinna o to prosić, nie miała prawa pogrążać przyjaciółki. Pierwszy trup jest jej i byłaby w tym samym miejscu bez względu na drugiego z chłopaków. Następne zwłoki sprawiły tylko, że miała towarzystwo w nieszczęściu. To nie Aneta ściągnęła na nie ten problem. Z rozmyślań wyrwało ją skrzypnięcie drzwi. Aneta skinieniem ręki wzywała ją do wyjścia na korytarz.

216

RS

- Idź - mruknął Damian, nie otwierając oczu. - Rozumiem, że musisz omówić z przyjaciółką wyjazd do Krakowa, chociaż nie mam pojęcia, dlaczego akurat w środku nocy. Byłbym jednak wdzięczny, gdybyście przestały się kręcić po domu i dały mi spać. Marta bez słowa wyszła z pokoju. Wyglądało na to, że Damian nie spał, gdy przed chwilą wysunęła się z łóżka. Pomaszerowała z przyjaciółką do kuchni, gdzie Aneta natychmiast zabrała się do parzenia rumianku. - Myśli, że gadamy o twojej ewentualnej przeprowadzce... - To dobrze - odpowiedziała Marta, patrząc niepewnie na przyjaciółkę. - Nie chcę cię zostawić z tym problemem. Ale ja też chciałabym kiedyś wyjść za mąż i mieć dzieci, i to bez dwóch wujków w piwnicy. - Wiem. Przepraszam, nie miałam prawa cię o to prosić. Zachowałam się jak egoistka... - Rozumiem. - Aneta zbyła jej przeprosiny machnięciem ręki. Jest tylko jedno wyjście. Musimy przenieść zwłoki. - Dokąd? - spytała po chwili zastanowienia Marta. - Nie wiem jeszcze, ale nic innego nie przychodzi mi do głowy. Musimy się dobrze zastanowić, żeby to już było miejsce ostateczne i nikomu nie wpadło do głowy tam ich szukać. Musimy wyeliminować także kwestię przypadku. - Przypadku? - Jak poszłaś do siebie, włączyłam komputer i trochę poczytałam. Specjaliści twierdzą, że najtrudniej jest odnaleźć zakopane zwłoki, pod warunkiem że nie są ukryte na terenie posesji mieszkalnej. Wyobraź sobie, że ktoś zakopuje zwłoki w lesie. Jeśli nie wiesz, gdzie szukać, jakie masz szanse na ich znalezienie? W grę wchodzi wyłącznie przypadek - wyjaśniała Aneta. - Uważam, że powinnyśmy wymyślić coś, co pozwoli wyeliminować przypadek. Ewentualnie musimy wybrać takie miejsce, gdzie znalezione zwłoki nie zostaną powiązane z nami.

217

RS

- Lub będą w stanie uniemożliwiającym identyfikację - dodała Marta. - To też. - Masz pomysł, co z nimi zrobić? - Tego już w Internecie nie znalazłam. Sprawca musi radzić sobie sam. - Wiesz, że trzeba będzie wydostać ich obu spod podłogi? Wcześniej nie dałaś rady, a ja nie mam teraz zamiaru pracować fizycznie - zastrzegła się Marta, patrząc na filigranową figurę przyjaciółki. Aneta nie odpowiedziała. Patrzyła w kubek, obserwując unoszącą się parę. Marta odwróciła się bokiem i zapatrzyła w kuchenne okno. W milczeniu piła rumianek z miodem. Jak zawsze smakował ohydnie, ale cudownie uspokajał napięte nerwy i mdłości. - Obiecaj, że wrócisz za rok. - Co takiego? - Zamrugała gwałtownie wyrwana z zamyślenia. - Zamieszkam tu. Ty wyjedziesz z Damianem na rok. - Nie rozumiem... - W tym czasie obmyślimy, jak skutecznie pozbyć się chłopaków. Obiecaj, że wrócisz tu za rok! - powiedziała z determinacją przyjaciółka. - Och... - Dopiero teraz zrozumiała. Aneta zostanie na Zaciszu i będzie strzegła ich tajemnicy. Przez rok. Nie miała prawa żądać od niej więcej. - Obiecuję. Ciąg dalszy nastąpi..