Opowiesc o kamratach 2 Przysieg - Hulick Douglas

Dla Jamie, która prawdopodobnie straciła przez tę książkę więcej snu niż ja. Dziękuję, że godzisz się znosić dużo więcej, niż wymagają od Ciebie obowiązki małżeńskie. A także dla Anne, mojej redaktorki o anielskiej cierpliwości. Oby wszyscy Twoi „autorzy drugiej książki” byli dla Ciebie mniejszym utrapieniem niż ja.

Poniżej przedstawiamy fragment afisza jedynego wykonania komedii pod tytułem Książę Cienia. Djaneńska przygoda w trzech aktach, napisanej przez Tobina Thespesa. Sztuka ta została wystawiona na dziedzińcu zajazdu Dwa Dęby na obrzeżach Ildrekki i trwała pół pierwszego aktu, zanim aktorów wyproszono ze sceny pod groźbą użycia broni. Nie istnieje żadna znana kopia scenariusza. Dramatis personae: DROTHE – złodziej i informator skromnego pochodzenia, który za sprawą niewielkich umiejętności i ogromnej dozy szczęścia zdobył pośród swych towarzyszy Kamratów zaszczytny tytuł Szarego Księcia (ku swej wielkiej konsternacji). BRĄZOWY DEGAN – członek legendarnego zrzeszenia najemników, znanego jako Zakon Deganów. W przeszłości także przyjaciel Drothe’a, został jednak przez niego zdradzony i uciekł z Imperium w nieznane rejony świata. DRAPIEŻNA JESS – żarliwa i często porywcza towarzyszka Drothe’a. Jej praca polega na „staniu dębem” przy Księciu (pilnowaniu go), gdy ten zażywa odpoczynku. CWANY JELEM – djaneński hazardzista i czarownik, albo inaczej Gęba, żyjący w Ildrekce. Sprzedaje swoją magię temu, kto zaoferuje najwyższą cenę. CHRISTIANA SEPHADA, wdowa po baronie i baronowa Lythosu – była kurtyzana, a obecnie wpływowa postać na Niższym Dworze. Niektórzy sugerują, że łączą ją z kryminalnym podziemiem związki, a może nawet, jak się przypuszcza, więzy krwi, lecz to w najlepszym razie czcze plotki. IMPERATORZY MARKINO, THEODOI I LUCIEN – Wieczny Triumwirat, cyklicznie odradzające się inkarnacje dawnego imperatora, Stephena Dorminikosa, założyciela Imperium Dorminikańskiego. Na tronie zasiada stary i zniedołężniały Markino.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Siedziałem w ciemnościach, wsłuchując się w szum fal chłoszczących burtę łodzi. W oddali majaczył zarys Ildrekki. Nawet w poświacie nocnego widzenia mury od tej strony imperialnej stolicy były zbyt rozległe, by ukazać mi się w całości. Ciągnęły się w obie strony, ginąc na granicy wzroku, gdzie magiczny blask ustępował mrokom nocy. Miasto miało postać potężnej, przytłaczającej masy – jego poszarpana, nieregularna linia odznaczała się wyraźnie na tle rozgwieżdżonego nieba. Miasto, do którego musiałem się teraz zakraść. Moje miasto. Przesunąłem wzrok z powrotem na odległe postaci i las iglic, który zdawał się wyrastać z wód Dolnej Przystani. Między strzelistymi masztami migotały światła, podskakujące i kołyszące się na morzu niczym błędne ogniki – okrętowe latarnie rozhuśtane lekką bryzą. – Nadal uważam, że trzeba go było załatwić – stwierdziła Drapieżna Jess. Obejrzałem się przez ramię – Dębowa Opiekunka kucała pośrodku skifu, niczym rozdrażniony kot sunąc ponurym wzrokiem po wodzie. Trzymała się kurczowo krawędzi nadburcia, jakby siłą woli chciała powstrzymać drobną jednostkę przed wywróceniem się do góry dnem. Na głowie miała zieloną czapkę, lecz to nakrycie nie było w stanie ujarzmić wiatru, który tarmosił zbłąkane kosmyki jej jasnych włosów. Tańcząc wokół jej głowy, tworzyły w poświacie nocnego widzenia bursztynowozłotą aureolę. W połączeniu z delikatnymi rysami twarzy i jasnymi oczami widok ten byłby co najmniej ujmujący, ale szpeciły go smugi pyłu, błota i zaschniętej krwi na twarzy i kołnierzu. I jeszcze sińce pod oczami, które Dębowa Opiekunka zawdzięczała wielu dniom spędzonym w siodle, przeplatanym nielicznymi godzinami snu. Zresztą sam wcale nie radziłem sobie dużo lepiej. Od trzech dni moje uda i pośladki czuły wyłącznie ból. – Już to przerabialiśmy. – W roztargnieniu przeciągnąłem dłonią po długim, płóciennym zawiniątku, które spoczywało u moich stóp, chyba po raz piąty w ciągu ostatnich pięciu minut upewniając się, że wciąż tam jest. – Owszem, przerabialiśmy – zgodziła się Drapieżna. – I dalej nie masz racji. Zerknąłem ponad jej głową w stronę rufy i sternika, który na pozór bez wysiłku brał wiosłem niespieszne zamachy. Mężczyzna nucił pod nosem Dziewięć Modlitw Imperialnego Wniebowstąpienia. Robił to, żeby utrzymać rytm, ale też z chęci zapewnienia nas, że nie podsłuchuje. Przewoźnicy wynajmowani nocą do pokonania Kanału Korsjańskiego bez świateł na dziobie i rufie zbyt dobrze znali się na swym fachu, by ryzykować nadstawianie uszu. – Dobra. – Pochyliłem się w stronę mojej rozmówczyni i ściszyłem głos do szeptu. – Załóżmy, że usztywniłbym Wilka, tak jak radziłaś. I co dalej? Co by było, gdyby rozeszły się wieści, że złamałem słowo? Że nie dotrzymałem umowy, chociaż on się z niej wywiązał? – Co innego dotrzymać obietnicy złożonej zwykłemu oprychowi, a co innego uhonorować słowo dane jednemu z Szarych Książąt. – Czyżby? – Tak, i sam wiesz o tym najlepiej! – We właściwych okolicznościach, być może, ale teraz?… – Wskazałem na południe, przez Kanał Korsjański i jeszcze dalej, na czarną smugę wzgórz za światłami malutkiego portu w Kaidos, w stronę Barrab i katastrofy, przed którą musieliśmy uciekać. – Ledwie trzy dni dzielą nas od ciała martwego Księcia i sztyletu – mojego sztyletu – który wystaje z jego oka, a ja byłem ostatnim Kamratem, który widział go żywego. Pokręciłem głową, z trudem tłumiąc dreszcz, który chciał wstrząsnąć moim ciałem. Nawet teraz myśl o wieściach mknących z Barrab Imperialnym Traktem potrafiła sprawić, że żołądek wywracał mi się na lewą stronę.

Dotknąłem palcami miecza zawiniętego w płótno. Do diabła, było warto. Musiało być. – Nikt poza nami nie ma powodu sądzić, że Wilk odegrał w śmierci Leniwego Oka jakąkolwiek rolę – powiedziałem. – Dla ulicy historia będzie prosta: ze spotkania dwóch Szarych Książąt żywy wyszedł tylko jeden. Ja. Jak to według ciebie wygląda? – Dzięki śmierci Wilka zawsze mógłbyś… – Nie, nie mógłbym – przerwałem Drapieżnej. – Gdybym go zabił, wszyscy doszliby do wniosku, że zacieram ślady. Jeśli ulica usłyszy, że usztywniłem bandytę, który pomógł mi wykiwać ludzi Leniwego Oka i wykraść się z Barrab, nie będzie miało żadnego znaczenia, co jeszcze powiem czy zrobię. Wnioski nasuwają się same: Drothe sprzątnął Wilka, bo Wilk za dużo wiedział. Równie dobrze mógłbym otwarcie przypisać sobie morderstwo Leniwego Oka i machnąć na to wszystko ręką. – Opadłem na swoje miejsce. – Choć mówię to z żalem, w tej chwili Wilk bardziej przyda mi się żywy niż martwy. – Czy to znaczy, że dasz mu tak po prostu odejść? – Tak jest, dam mu odejść. Drapieżna splunęła za burtę skifu. Uznałem to za odpowiedź. Znów skierowałem wzrok ku podstawom murów Ildrekki, które niżej przechodziły w zacieniony bezład Dolnej Przystani. Jeszcze kilka wieków temu nawet o tej godzinie paliły się tam światła, a życie nie zwalniało ani na moment – deski pomostów trzeszczały pod ciężarem skrzyń z winem, przyprawami i zbożem, a powietrze wypełniały krzyk mężczyzn, huk rozładunku i zapachy handlu. Później jednak Imperium wpadło na pomysł, by rozbudować przystanie z północnej i wschodniej strony przylądka, na którym leżało miasto. Obecnie najbogatsze okręty opływały cypel, kierując się do Małych Doków, Palowiska i Nowego Nabrzeża – pirsu rozładunkowego dla kupców, który powstał w porcie imperialnej marynarki wojennej. Z pomostów Dolnej Przystani, niegdyś głównego ośrodka morskiego handlu w Ildrekce, korzystali dziś głównie rybacy, sprzedawcy drewna, handlarze odpadów i barki przewożące ziemię. Oraz, rzecz jasna, cała masa Kamratów. W codziennym użytku było nie więcej niż dwie trzecie doków Dolnej Przystani, dzięki czemu reszta zostawała dla nas. Rewir Kamratów, znany pod nazwą Stęchłych Wód, stał się przystankiem dla wszelkiej maści przemytników, szpiegów, a czasem nawet piratów pływających na mniejszych jednostkach. Wyruszając na spotkanie z Leniwym Okiem, nie opuszczałem Ildrekki tą drogą – i nie planowałem, że będę się nią zakradać do miasta, które uważałem za swój dom. Z drugiej strony nie zakładałem też, że dam się wrobić w morderstwo – nie po przystąpieniu do Pokoju Książąt, który zobowiązał mnie do trzymania miecza na wodzy, a ludzi na zdrowy dystans (co uczynił także Leniwe Oko). Kryminaliści Imperium nie mają zbyt wielkich oczekiwań, jeśli chodzi o Szarych i ich obietnice, ale honorowanie słowa danego innemu Księciu uznaje się za dobry zwyczaj. W innym wypadku jaki jest sens oczekiwać, że porozumienia i terytoria będą respektowane, argumenty wysłuchiwane, a konflikty poskramiane? Pokój Książąt gwarantuje, że legendy światka Kamratów nie powyrzynają się podczas tych nielicznych spotkań twarzą w twarz, co pozwala uchronić ulice od chaosu i rozlewu krwi. I choć raczej nie sprawia, że jesteśmy cywilizowani, to przynajmniej postępujemy ostrożnie. Przede wszystkim jednak ów pokój daje nadzieję, że sprawy nie wymkną się spod kontroli, bo wtedy na Kamratów pada wzrok imperatora – a tego nikt nie chce. Sternik umilkł, kiedy skif podpłynął do drewnianych stopni prowadzących z morza na pomost. Ledwie kil zaszurał o kamienie nabrzeża, a Drapieżna już przepychała się w stronę schodów, nie bacząc na to, że łodzią mocno buja. Sternik zaklął. Drapieżna zaklęła. Ja chwyciłem zawiniątko leżące u moich stóp, zachowując komentarz dla siebie. Chwilę później Dębowa Opiekunka wspinała się na nabrzeże, a łódź powoli odzyskiwała stabilność. Sięgnąłem do kabzy i namacałem dwa srebrne jastrzębie, lecz po namyśle dorzuciłem jeszcze trzy, upewniwszy się, że żaden nie jest oskrawany. Sternik podszedł do mnie pewnym krokiem, a ja położyłem na jego dłoni równowartość tygodnia uczciwej pracy. Cwany drań skinął głową i bez słowa schował niespodziewaną premię.

Obrzuciłem niepewnym spojrzeniem śliskie od szlamu stopnie, rozkołysaną łódź i pakunek w moich rękach. No dobra. Ugiąłem kolana, wziąłem głęboki wdech… – Może by tak to panu majtnąć? Zamrugałem i spojrzałem do tyłu. – Słucham? – Paczuszkę – sprecyzował sternik. – Schody i tak są pierońsko zdradliwe, a z pełnymi rękami będzie jeszcze gorzej, nie? – Dam sobie radę – zapewniłem go. Wystarczy tylko dobre wyczucie czasu i… – A to coś pływa? Odwróciłem się w jego stronę. – Co znowu? – To, co pan trzymasz. Będzie pływać, jak spadnie? I pan też, skoro o tym mowa. – Słuchaj, człowieku… – zacząłem. – Jakoś mi się nie uśmiecha, żeby ta pańska kobitka znalazła mnie potem i pocięła, bo dałem się panu utopić – wszedł mi w słowo. – Tak jak nie uśmiecha mi się, żebyś to pan mnie pochlastał, bo towar spadł panu z mojej łodzi. No więc pomyślałem se, że byłoby lepiej, gdybym go panu majtnął, jak już staniesz pan na suchym lądzie. Jeszcze raz przyjrzałem się zdradliwym stopniom, sternikowi i otaczającej nas wodzie. W końcu mój wzrok padł na stal zawiniętą w płótno. – Musiałbym być głupi, żeby kiwać kogoś takiego jak pan – doleciało do moich uszu. – Musiałbym być głupi, żeby dać się wykiwać komuś takiemu jak ty – odparłem szeptem, bardziej do siebie niż do mężczyzny. – Drothe, do diabła! – po nabrzeżu poniósł się syk Drapieżnej. – Ile będę tu czekać? Zważyłem w rękach miecz Degana, czując coś więcej niż tylko stal, skórę i płótno. Na tym pakunku ciążyła jeszcze historia, obowiązek i krew. Nie mówiąc o wspomnieniach i złamanych obietnicach. Degana już straciłem – nie mogłem pozwolić, by ten sam los spotkał jego broń. Nie po tym, jak odszukałem ją w kolekcji Leniwego Oka i prawie go za to zabiłem. Podałem sternikowi zawiniątko. Nawet jeśli przyjdzie mu do głowy uciekać, pomyślałem, prędzej wytropię jednego człowieka, niż znajdę zgubę na dnie morza. Przyjąłem pozycję, choć mięśnie pleców i nóg ostro zaprotestowały, i czekałem, aż skif ponownie uderzy o kamienne nabrzeża. Zaraz potem ni to przelazłem, ni to przeskoczyłem na schody – na szczęście tylko jedna stopa ześliznęła mi się do wody. Sternik obracał łódź, żeby się ze mną zrównać. Zawahał się, wpatrzony w zawiniątko, ale po chwili cisnął je łagodnym łukiem nad wodą. Miecz wylądował w moich rękach, zanim zdążyłem się zmartwić. Przytuliwszy go do piersi, podniosłem wzrok. Mężczyzna odpływał. – Hej! – zawołałem za nim. Spojrzał w moją stronę, choć nawet na chwilę nie przestał wiosłować. – Zapomniałem spytać. Doszły twoich uszu jakieś ciekawe wieści? – Na przykład ta o śmierci Szarego Księcia, dodałem w myślach. – A co, to jakiś sprawdzian? – Cwany z ciebie koleżka. Przez chwilę jakby się zastanawiał. – Nic nie słyszałem. – W półmroku błysnęły jego zęby. – Ale ja w ogóle mało co słyszę. Z uśmiechem na ustach ruszyłem po schodach. – Panie! – odkrzyknął nagle sternik. – Obejrzałeś pan już miecz? – Chwila ciszy, a potem jeszcze: – Wasza wysokość! Dźwięk jego rechotu drgał ponad wodą, kiedy unosiłem miecz ku twarzy, ale wszelki niepokój uleciał, gdy tylko zorientowałem się, o co chodzi. Od rękojeści aż po sztych biegł fragment wysłużonej liny, tworząc prowizoryczny pas na ramię. Choć sylwetka odpływającego sternika stopniowo zamieniała się w bursztynową smugę na wodzie, uniosłem rękę w podziękowaniu. Odpowiedział mi niewyraźny dźwięk – chyba kolejny

wybuch śmiechu, lecz równie dobrze mógł to być szum fal. Przewiesiłem linę przez lewe ramię, pozwalając, by ciężar stali oparł się na moich plecach. Dziwne uczucie, ale na pewno było mi wygodniej. Kiedy wspinałem się po schodach, w lewym bucie chlupotała mi woda. Na górze czekała Drapieżna – odrzuciła podróżny płaszcz na plecy, ukazując obcisły, soczyście zielony kubrak i spódnicę do jazdy konnej z rozcięciem. Obok stał Szrama, jego potężne łapska wisiały swobodnie wzdłuż ciała, a twarz była tak ekspresywna, jakby wycięto ją z granitu. Zauważyłem na jego wardze krew. Drapieżna wysłała go na przeszpiegi, by zabezpieczyć nam dyskretną drogę do miasta. Pokiereszowane usta jej siepacza podpowiadały jednak, że rezultaty tej misji nie wzbudzą mojego zachwytu. – Jakiś problem? – zapytałem. – Raczej nieporozumienie – odpowiedział Szrama. – Poważne? Wzruszył ramionami, co dla innych uczestników tego niefortunnego spotkania mogło oznaczać wszystko, od złamanych żeber po przetrącone kręgosłupy. – Czy to znaczy, że nie będziemy mogli skorzystać z Bramy? – Na przychylność Mokrego Petyra raczej bym nie liczył. Wymieniliśmy z Drapieżną spojrzenia. Mokry Petyr był jednym z lokalnych szefów – watażką ze Stęchłych Wód, który specjalizował się w kradzionych dobrach, gangach do wynajęcia i terroryzowaniu kapitanów małych jednostek. Co więcej, kontrolował jedno z najstarszych i największych tajnych przejść z tej strony miasta: Bramę Złodziei. – Chłopcy Petyra? – zapytałem, wskazując rozbitą wargę Szramy. – Petyr. Ścisnąłem palcami nasadę nosa. – Szrama… – Nazwał cię nędznym łachmytą. Drapieżną jeszcze gorzej. Chciał nas oskubać, a jak mu powiedziałem, że może iść do diabła, przymalował mi w gębę. Westchnąłem. Można się było tego spodziewać. Od chwili gdy ulica mianowała mnie Szarym Księciem – a stało się to jakieś trzy miesiące temu – przeróżni watażkowie i pomniejsi Kamraci koniecznie chcieli mnie sprawdzić. Okazuje się, że otrzymać ten tytuł to jedno, a przyjąć i dzierżyć to coś zupełnie innego, szczególnie gdy w ciągu niespełna tygodnia człowiek awansuje z ulicznej wtyczki na magnata kryminalnego półświatka. Pewni ludzie musieli się na własnej skórze przekonać, że mój sukces nie był zwykłym fuksem i że nie wspiąłem się na szczyt hierarchii za sprawą przypadku. Mniejsza o to, że o mojej „karierze” rzeczywiście zdecydował ślepy traf – w tej chwili najważniejsze było uciąć te spekulacje. A ponieważ nie zamierzałem pozwolić, by grupa głośnych oprychów pokroju Mokrego Petyra ściągnęła mnie z powrotem do rynsztoka, po przekradnięciu się do Ildrekki planowałem wysłać paru swoich chłopców, żeby złożyli mu „wizytę towarzyską”. Ale to później; teraz, nocą, na terenie rewiru Petyra, gdy pilnowało mnie zaledwie dwóch ludzi, brama miasta była zamknięta, a niebezpieczne wieści deptały mi po piętach, zgrywanie twardziela nie wchodziło w rachubę. Niestety, wszystko wskazywało na to, że Szrama ma na tę sprawę inne spojrzenie. – Powiedz mi, że wytrzymałeś – mruknąłem. – Petyr zapoznał cię ze swoją prawicą, a ty grzecznie stałeś i nie zrobiłeś nic głupiego, zgadza się? Szrama potarł w zamyśleniu knykcie lewej dłoni. – Zgadza się? – Czasem jak człowiek oberwie w gębę, to dużo nie myśli. Czasem… – Na litość Aniołów! – Obróciłem się na pięcie, bo mnie też zaczynała świerzbić ręka. Zrobiłem dwa kroki wzdłuż nabrzeża, przystanąłem, żeby odetchnąć, i zrobiłem dwa kolejne. Czując, jak krawędź miecza wrzyna mi się przez płótno w plecy, pomyślałem o człowieku, który jeszcze do niedawna był jego właścicielem. Rozbita warga? Wykluczone. Degan nie pozwoliłby się tknąć, ba, Petyr nie zdążyłby wykonać choćby jednego ruchu! Byłoby po wszystkim, za-

nim na dobre by się zaczęło. Niech to szlag, w ogóle nie doszłoby do bójki. Gdyby był tu Degan… Nie. Daj spokój. Pobożne życzenie, tak jak cała reszta tego pieprzenia. Ten most spłonął, już nie było odwrotu. Zawróciłem, a Drapieżna rzuciła mi zaalarmowane spojrzenie. Kiwnąłem głową w odpowiedzi. Szrama był jej człowiekiem, nie moim – jeżeli czekały go jakieś konsekwencje, to tylko z jej strony. Gdybym podniósł na niego rękę, dałaby mi nieźle popalić – i to nie tak, jak lubię. Ten most też zaczynał się chwiać. Zgromiłem Szramę wzrokiem. – Jak paskudnie go urządziłeś? – Raczej nie złamałem mu szczęki, jeśli o to pytasz. – Ra… raczej nie złamałeś? – Zaczerpnąłem powietrza i spróbowałem od nowa. – Dobrze, a jak udało ci się stamtąd wydostać? Z tego, co mi wiadomo, świta Petyra nie odstępuje swojego pana ani na krok. Szrama wzruszył ramionami. – Rzuciłem stołem i wziąłem nogi za pas. Na usta cisnął mi się jeszcze jeden komentarz, ale dałem sobie spokój. – Czyli Brama Złodziei odpada – rzuciłem krótko w stronę Drapieżnej. – Myślisz? – Rozejrzała się po nabrzeżu. – Nie możemy tu długo stać. Bez względu na stan szczęki Petyra za chwilę w całych Wodach zaroi się od jego ludzi. Pokiwałem głową. Stęchłe Wody zajmowały wąskie pasmo lądu oddzielające główną część Ildrekki od Kanału Korsjańskiego. Przez tę część miasta równolegle do murów biegła tylko jedna szersza ulica, nazywana Szlakiem Piskorza lub Pełzawicą – zależy, kogo spytać. W Dolnej Przystani droga była szeroka na trzy wozy; w Stęchłych Wodach furman mógł mówić o szczęściu, jeśli przy wymijaniu drugiego poharatał sobie tylko koła. Na domiar złego wijącą się arterię, tu i tam pociętą przecznicami, w wielu miejscach tarasowali ludzie, beczki, rozpadające się chaty i sterty śmieci. Boczne uliczki były jeszcze gorsze. Stęchłe Wody przypominały labirynt kryjówek i złodziejskich melin – sęk w tym, że tego labiryntu nie znałem zbyt dobrze. Jak dla mnie ucieczka była rozsądniejszą opcją niż próba przeczekania nocy w ukryciu. – Jeżeli chcemy przedostać się do miasta, musimy się trzymać Pełzawicy – powiedziałem, schodząc z nabrzeża. Po chwili dogoniła mnie Drapieżna. – Zgaduję, że nie masz w tych okolicach żadnych przyjaciół? – Przykro mi – rzuciłem, spoglądając w głąb ulicy. W przejściu poruszył się cień – był tam od dłuższego czasu, czy pojawił się teraz? – Ale nurtuje mnie inne pytanie. – Tak? Jakie? Uznałem, że cień pojawił się dosłownie przed chwilą – a wraz z nim cztery inne, które wyśliznęły się zza rogu po przeciwnej stronie ulicy i szybko zmierzały w naszą stronę. – Jak daleko stąd kończy się terytorium Mokrego Petyra. – Dobyłem rapiera i sztyletu. – Bo jeśli odpowiedź nie brzmi „cholernie blisko”, czeka nas długa i ciężka walka.

ROZDZIAŁ DRUGI

Skręciłem rozpędzony za róg – tak szybko, że pośliznąłem się na rybich flakach, które ktoś wyrzucił na sam środek ulicy. Na szczęście udało mi się odzyskać równowagę, łapiąc za jakąś skrzynię. W efekcie poraniłem sobie dłoń drzazgami, ale alternatywa w postaci Nożowników Petyra, których wyprzedzałem o długość jednej przecznicy, wydawała się dużo gorsza. Ominąłem kilka beczek i przeskoczyłem nad rozrzuconymi belkami, jeszcze nie wiedząc, czy ten bałagan działa na moją korzyść, czy wręcz przeciwnie. Z jednej strony miałem większe szanse na zmylenie pogoni, bo raz po raz znikałem za przeszkodami, z drugiej jednak wszystkie te niespodzianki mocno mnie spowalniały. Jeśli siepacze Petyra zmniejszą dystans, żadne labirynty ani śmieci nie pozwolą mi ich zgubić. Wypadłem z alejki na coś, co w Stęchłych Wodach musiało uchodzić za plac – fragment nieregularnej przestrzeni z jednej strony ograniczony przez tawernę, a z drugiej przez budynek pralni. Z okien tawerny sączyło się światło, oblewając swym blaskiem rozklekotane stoliki i ławki na nierównym patio z desek, które ułożono na gołej ziemi. Przy stolikach siedzieli mężczyźni. Dwóch podniosło na mnie wzrok, gdy przebiegałem obok nich, mrużąc piekące oczy przed światłem, ale żaden nie uczynił ruchu, żeby mnie zatrzymać. Szczęście w nieszczęściu. Byłem już prawie po drugiej stronie placu, kierując się w stronę luki między budynkami, kiedy zza pleców doleciał mnie okrzyk triumfu. Chłopcy Petyra. Któżby inny? Przyspieszyłem, starając się tchnąć jeszcze więcej życia w obolałe kończyny i zmaltretowane mięśnie. Między podróżą z Barrab a zasadzką na nabrzeżu nie mieliśmy zbyt wiele czasu na odpoczynek. Biorąc jednak pod uwagę, że jedyną alternatywą była walka – a walka oznaczała niemal pewną porażkę – wiedziałem, że muszę biec dalej. I liczyć, że nie potknę się o nową przeszkodę. Gdybym tylko trafił przypadkiem na jakąś kryjówkę, Króliczą Norę albo chociaż Drabinę Złodziejaszków… Tam! Gdy pokonałem zakręt, moim oczom ukazał się dar od samych Aniołów – wysoka, spadzista sterta śmieci. Gdybym znalazł punkt oparcia, żeby wspiąć się na górę i przeskoczyć na rynnę, może udałoby mi się… Ostry ból przeszył mi plecy. Przypomnienie, że w obecnej sytuacji nawet zwykły ruch jest nie lada wyczynem. Wcześniej, na nabrzeżu, zanim okoliczności zmusiły nas do ucieczki, oberwałem w plecy – pulsujący ból ciągnął się od łopatki przez żebra aż po biodro. I choć wciąż nie byłem pewien, czy to paskudne rozcięcie, czy tylko stłuczenie – sięgnąwszy za plecy, poplamiłem sobie palce krwią, ale mogła ona należeć do kogoś innego – jedno było pewne: gdyby nie miecz Degana chroniący mój kręgosłup, rozpłatałoby mnie na dwa kawałki. W jednym kawałku czy dwóch, w tym stanie nie miałem co marzyć o udanym skoku. Kiedy obiegałem śmieci, potknąłem się o gnijące mięso pokryte sierścią, które w przeszłości mogło być psem, kotem lub szczurem. Upadając, uderzyłem kolanami o coś twardego, a z moich ust wyrwało się stęknięcie. Szybko zerwałem się na równe nogi, ale ucieczkę zastopowała niespodziewana przeszkoda – trzydzieści kroków przede mną wyrosła ściana budynku. Potoczyłem dokoła wzrokiem. Wschodni horyzont musiało już barwić światło wschodzącego słońca, lecz tutaj, w uliczkach Stęchłych Wód, schowanych w cieniu wysokich murów miasta, mrok wciąż był dość gęsty, by zapewnić mi przewagę nocnego widzenia. Rozglądałem się po alejce skąpanej w czerwonozłotej poświacie i czułem, jak ulatuje ze mnie wszelka nadzieja. Drewniana ściana, która stanęła mi na drodze, wyglądała na starą i zniszczoną przez pogodę, ale to wcale nie oznaczało, że tak łatwo ustąpi – niewykluczone, że gdy dopadną mnie moi oprawcy, wciąż będę w nią kopać. Budynki po bokach były wysokie i z cegieł, z tej strony pozbawione drzwi. Wypatrzyłem nad głową okno, ale zabito je deskami.

W oddali słyszałem już głosy i tupot ciężkich kroków, a także złowieszczy dźwięk nagiej stali ocierającej się o kamienie. Pościg był coraz bliżej. Podszedłem do sterty śmieci. Gdybym się w nich szybko zakopał… Zaraz, tam jest coś jeszcze. Za śmieciami. Nazywanie przestrzeni między budynkami wnęką byłoby grubą przesadą – wyglądało to raczej tak, jakby z jakichś powodów budynkom nie udało się w tym miejscu spotkać. To, że ją przegapiłem, świadczyło na jej korzyść – nawet podwójnie, bo ja oglądałem rzeczywistość w poświacie nocnego widzenia. Skoro jej nie widziałem, dla siedzących mi na ogonie Nożowników będzie w zasadzie niewidzialna. A przynajmniej taką miałem nadzieję. Wyszarpnąwszy z buta długi sztylet, wcisnąłem się w lukę najgłębiej, jak to możliwe. Było ciasno, szczególnie z mieczem Degana na plecach, ale nie miałem prawa narzekać. Gdy zajmowałem swoje miejsce, ze szczeliny pierzchały inne, mniejsze stworzenia. W bok ubodło mnie coś twardego, a coś miękkiego przemknęło po łydce, by zeskoczyć z kolana. Z kryjówki wystawały na zewnątrz moje biodro i kawałek prawej nogi. Zamarłem, nasłuchując odgłosów i zastanawiając się, co robią w tej chwili Drapieżna i Szrama. O ile jeszcze żyją. Wcześniej, na nabrzeżu, walka była paskudna, nawet jak na standardy Kamratów. Choć Szrama już na wstępie sprzątnął dwóch ludzi Petyra, a Drapieżna trzeciego, szala nawet na chwilę nie przechyliła się na naszą stronę. Gdy ja sam zepchnąłem jednego z Nożowników w wody przystani, zewsząd nadbiegali kolejni ludzie Mokrego Petyra. Stal i taktyka szybko ustąpiły pola pięściom i zwierzęcej furii – w chaosie bitwy udział brały nawet łokcie i zęby. Podniósłszy wzrok znad ciała napastnika, który chciał rozpłatać mi plecy – wepchnąłem mu w głąb czaszki oko, a wraz z nim jakieś cztery cale jelca rapiera – zobaczyłem Drapieżną. Uczepiona pleców Nożownika, z nogami oplecionymi wokół jego pasa, zatopiła mu sztylet w piersi. W tej samej chwili ruszyła ku niej jakaś kobieta, a dziesięć jardów dalej Szrama, z bokiem zbroczonym krwią, wymachiwał mieczem jak kosą, próbując opędzić się od trzech przeciwników, którzy spychali go w stronę sterty beczek. Nożowników było zbyt wielu, a na nabrzeże wciąż ściągały nowe posiłki. Tym zakątkiem Stęchłych Wód rządził Petyr i najwyraźniej zamierzał mnie dopaść nawet kosztem całkowitego wyludnienia rewiru. Jeśli chcieliśmy przeżyć, musieliśmy się ulotnić. A ponieważ to moim tropem wysłano tych siepaczy… Uciekając, robiłem mnóstwo hałasu. Darłem się, tupałem, postukiwałem klingą rapiera o sztylet i krzyczałem do Drapieżnej i Szramy, żeby zwiewali gdzie pieprz rośnie. Zamarłem tylko na moment – wystarczająco długi, by Drapieżna zdążyła obrzucić mnie ponurym wzrokiem, a wraz z nią kilku Nożowników, choć ich spojrzenia nie mroziły mi tak skutecznie krwi w żyłach. A potem wziąłem nogi za pas. W pościg rzuciło się tylko trzech ludzi Mokrego Petyra, co oznaczało, że z Drapieżną też zostało trzech. Liczyłem na nieco inny rezultat, ale czy mogłem wybrzydzać? Co najmniej dwukrotnie wzrosła szansa, że Drapieżna i Szrama wyswobodzą się z zasadzki i ulotnią bocznymi uliczkami lub dachami. Trzymałem za nich kciuki. W ostatniej chwili usłyszałem jeszcze złowieszczy krzyk i głośny plusk. Wydawało mi się, że głos należał do Drapieżnej, ale przez dzielącą nas odległość i tupot własnych kroków nie mogłem mieć pewności. Przy odrobinie szczęścia to Drapieżna zdobyła przewagę i strąciła napastniczkę do wody, a nie odwrotnie. Trzask kruchego drewna pod skórzanym butem przywołał mnie do rzeczywistości. Z całych sił wtuliłem się w szczelinę. Zza sterty śmieci wyłoniła się pierwsza sylwetka, a zaraz potem druga. Trzeci mężczyzna potknął się o zbłąkany stołek, który zdążyłem kopnąć w uliczkę. Upadając, musiał wyrżnąć głową o kant koryta, bo prawie ochlapał mnie wodą – i czymś jeszcze, czymś gorszym. Do diabła, skubaniec był szybki. Dwaj pozostali Nożownicy poruszali się teraz wolniej. Obrzucali spojrzeniami cienie i nasłuchiwali dźwięków mojej ucieczki. Na razie pozwoliłem im przejść dalej. Ciemno czy nie, jeszcze kilkanaście kroków i sami dostrzegą ścianę zagradzającą przejście, a wówczas na pewno zawrócą. I

choć moja kryjówka była całkiem niezła, szanse, że mnie znajdą, wydawały się całkiem spore, szczególnie gdy zniknie zaaferowanie pościgiem. Co oznaczało, że muszę się z nimi uporać, zanim się odwrócą. Przykucnąłem w szczelinie i zacząłem odliczać kroki. Jeden… trzy… pięć… Wystarczy. Ruszyłem cicho przed siebie, używając zdolności nocnego widzenia, by omijać śmieci, które mogły zdradzić moją obecność. Czułem, jak palce ściskające sztylet robią się mokre od potu, i podziękowałem w duchu za drucianą skrętkę na rękojeści. Nie będzie lekko – co do tego nie miałem wątpliwości i wolałem nie myśleć, co by było, gdyby w kluczowym momencie sztylet wyśliznął mi się z dłoni. Zwykle gdy zabójca chce załatwić kogoś w ciemnej uliczce i nie musi martwić się drobiazgami, po prostu podchodzi do swojego celu, a następnie obrabia go Szybkim Ściegiem. Niestety, w tym przypadku były co najmniej dwa powody, dla których nie mogłem zadać dziesięciu ciosów w pięć sekund. Po pierwsze, facet miał na sobie dublet, i to nie byle jaki – sądząc po jego stanie, pochodził z formalnego wyposażenia jakiegoś szlachciury. Co prawda, fikuśne wykończenia i guziki oderwano i sprzedano dawno temu, ale nimi się nie martwiłem – wytłoczony wzór wciąż nieźle się trzymał, co oznaczało, że kaftan był podszyty i wzmocniony wełną lub końskim włosiem. W obu przypadkach istniało ryzyko, że sztylet ześliźnie się albo zatrzyma. Niewielki problem, jeżeli dysponuje się właściwym narzędziem, na przykład mizerykordią czy cienkim, zwężonym ostrzem profesjonalnego zabójcy, ale ja go nie miałem. Mój sztylet, o szerokiej klindze w kształcie liścia, dużo lepiej sprawdzał się w ulicznych bójkach niż podczas wymierzania sprawiedliwości. Po drugie, obaj mężczyźni byli Nożownikami i nie bez kozery nosili ten przydomek – wymachiwali stalą na co dzień, żeby zarobić na chleb. Jeśli będę się guzdrać przy pierwszym, drugi zdąży się odwrócić i poszatkuje mnie na kawałki, zanim odskoczę na odpowiedni dystans. Musiałem działać cicho, a „cicho” oznaczało „szybko”. Śmiertelne pchnięcie w czuły punkt znajdujący się w moim zasięgu – a trzeba pamiętać, że ten Nożownik przewyższał mnie o dobre dwie głowy – na przykład w miękkie miejsce tuż pod prawym uchem. Jeden cios, żeby załatwić sprawę czysto i błyskawicznie. I właśnie tam go dźgnąłem. No, prawie. Nie umiem powiedzieć, czy to ja zdradziłem się jakimś hałasem, czy po prostu naszło go złe przeczucie – w każdym razie Nożownik odwrócił się dokładnie w chwili, gdy wyprowadzałem cios. Nie uratował go ten ruch, na to było już zdecydowanie za późno, ale przekreślił moje marzenia o łatwej akcji. Teraz zrobiło się niechlujnie. Być może zawodowy zabójca poradziłby sobie lepiej – dźgnąłby delikwenta, złapał ciało i opuścił delikatnie na ziemię, jednocześnie przesuwając się do następnego celu. Znałem ludzi, którzy potrafili nie takie rzeczy, i to dysponując gorszymi środkami – wiem, bo widziałem na własne oczy. Ale ja nie miałem umiejętności zawodowego zabójcy, a już na pewno nie potrafiłem złapać upadającego faceta wyższego ode mnie o dwie głowy. Krótko mówiąc, pozwoliłem mu parsknąć i zwalić się z łomotem na ziemię. Drugi Nożownik już się odwracał, kiedy wyszarpywałem sztylet z truchła jego kolegi. Nie wahałem się. Z głośnym okrzykiem – chyba po to, żeby nie dać sobie czasu na myślenie – skoczyłem naprzód, błagając Anioły, by moje ciało okazało się szybsze od jego miecza. Zderzyliśmy się z jednoczesnym parsknięciem, a ja poczułem, jak mój sztylet wchodzi w miękką tkankę. Wyciągnąłem go i pchnąłem, wyciągnąłem i pchnąłem, i znowu, i znowu, i znowu… Aż w końcu zdałem sobie sprawę, że Nożownika utrzymuje na nogach tylko moje ramię, choć nie przypominałem sobie, żebym go nim oplótł. Zwolniłem uścisk i cofnąłem się o krok. Mężczyzna runął na ziemię. Całe szczęście, że nie miał na sobie żadnego pancerza. Pochyliłem się nisko, opierając zakrwawioną dłoń na kolanie i wypuściłem z ust drżący oddech. Wszystko mnie bolało, każdy mięsień ciążył jak ołów. Anioły, ależ byłem zmęczony!

– No, no, całkiem nieźle – odezwał się za mną jakiś głos. Obróciłem się na pięcie z uniesionym sztyletem i wściekłą miną. Błagam, myślałem, niech będzie tylko jeden. Z kolejnymi dwoma nie dam sobie rady! Pech. Było ich dwóch. Ten duży – a mówiąc to, mam na myśli imponujący obwód pasa – uniósł szybko ręce. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to serdelkowate palce i czarna, kędzierzawa broda. – Spokojnie, przyjacielu! Przyszliśmy tylko popatrzeć. – I może oklaskać przedstawienie – dodał drugi. Przypominał szczuplejszą wersję tego pierwszego – też miał haczykowaty nos i akcent wyższych sfer, ale nie nosił brody. Bracia? Wyliczyłem w myślach wszystkie miejscowe zespoły zabójców. Owszem, słyszałem o dwóch braciach, którzy regularnie pracowali na terenie Ildrekki – nazywali się Kułakami – ale to na pewno nie byli oni. Nie żebym kiedykolwiek spotkał któregokolwiek z Kułaków, natomiast cała ulica gadała, że Croy Kułak preferował w pracy długie peruki i krynoliny, a stojąca przede mną dwójka nie gustowała w podobnych strojach. Czyli nie Kułacy. W takim razie kto? – Odrobina aplauzu nigdy nie zaszkodzi – zgodził się potężniejszy mężczyzna. Otaksował mnie przenikliwym spojrzeniem, po czym zaklaskał i potarł o siebie dłońmi. – A zatem kolejnych dwóch z głowy, drogi Ezaku. – Istotnie, szala znów przechyla się na naszą stronę – przytaknął wysoki. – Ale tylko odrobinę, przyjacielu. Tylko odrobinę. – Szala? – rzuciłem, nic nie rozumiejąc. Twarz pierwszego mężczyzny rozjaśnił jeszcze szerszy uśmiech. – Szala porachunków, oczywiście. Przyjrzałem się uważnie nieznajomym. Byli ubrani porządnie, nawet jeśli nosili głównie rzeczy używane – stroje niezłej jakości, które jednak raz czy dwa musiały trafić pod igłę krawca. Widoczne tu i tam łaty naszyto starannie, z tkanin odpowiadających kolorem i deseniem oryginalnym. Niepokoiło mnie to, że nigdzie nie widziałem broni. Zatem nie Nożownicy – a już na pewno nie ludzie Petyra, jeżeli dwa truchła leżące w alejce rzeczywiście stanowiły jakąś wskazówkę. Nawet na chwilę nie spuszczając nieznajomych z oka, pochyliłem się i wytarłem o koszulę martwego Nożownika sztylet, a potem zakrwawioną dłoń. Pokiwali z aprobatą głowami. – Widzisz, Ezak? – odezwał się szerszy mężczyzna. – Pewny siebie, a zarazem ostrożny. Jaka szkoda, że nie ma z nami Ambrose’a, żeby mógł sobie popatrzeć. – W ciągu paru minut zdobyłby wiedzę wartą dwóch tygodni nauki – zgodził się Ezak. – A sam doskonale wiesz, że jego Kapitan wymaga wiele pracy. – „Pode księżyca blaskiem stalowym, w nocne ulice wyruszam na łowy” – wyrecytował Ezak. – Nie inaczej, mój drogi. Nie inaczej. Och. Aktorzy. Rozluźniłem się i wyprostowałem. – Cieszę się, że pomogłem wam wyrównać rachunki – powiedziałem, nie wiedząc, ani nawet nie chcąc wiedzieć, o co tak naprawdę chodzi. Zrobiłem dwa kroki naprzód. Tylko tego brakowało, żebym dał się rozkojarzyć parze przypadkowych Estradowców. Na moim ramieniu spoczęła pulchna dłoń. – Stój, przyjacielu – odezwał się korpulentny mężczyzna. – Coś mi mówi, że moglibyśmy wyświadczyć sobie nawzajem przysługę. Zatrzymałem się i obrzuciłem wymownym spojrzeniem jego rękę. Od razu ściągnął ją z mojego kaftana. – Nie potrzebuję przysług – wycedziłem – i żadnych nie będę wam wyświadczać. – Oczywiście, oczywiście. Nic za darmo, prawda? Ale tak sobie tylko pomyślałem… – To nie myśl – uciąłem krótko.

Mój rozmówca się uśmiechnął. – Oczywiście – powtórzył. – Jesteś zapracowanym człowiekiem, to widać. Byłem już ze cztery kroki dalej, kiedy znowu się odezwał – tym razem do Ezaka, choć wystarczająco głośno, żebym go usłyszał: – Powiem ci, mój drogi, że oddałbym zarobek całego wieczoru, żeby zobaczyć, jak nasz przyjaciel przekrada się przez Bramę. Patrz, wygląda, jakby wyszedł prosto z rzeźni. – Szczególnie że ludzie Mokrego Petyra przetrząsają wszystkie ulice stąd aż do Dolnej Przystani – wtrącił Ezak, a jego podniesiony głos dotarł do mnie z łatwością. – Szkoda, że nie tylko my widzieliśmy, jak przebiega obok tej tawerny… Obawiam się, że za brzęczącą monetę któryś z gości może go wydać. – Racja, spore ryzyko. Ale co ja tam wiem? Człowiek, który z taką łatwością załatwił dwóch zdesperowanych typków, bez trudu wydostanie się ze Stęchłych Wód. – Korpulentny mężczyzna strzelił palcami. – Całe szczęście, że nie zaproponowałem mu czystych łachów i nie pokazałem bezpiecznej drogi do miasta, boby się jeszcze obraził. – Nigdy nie obrażaj kuzyna Kamrata – poradził mu Ezak. – Amen, mój drogi. Amen. – Prawie słyszałem, jak drugi aktor kiwa teatralnie głową. Zrobiłem jeszcze dwa kroki, zanim się zatrzymałem. Gdy rozprostowałem rękę, brudne od krwi Nożownika palce lepiły mi się do wnętrza dłoni. Druga, poszarpana drzazgami, pulsowała bólem. Co więcej, gdy tylko zamarłem, ugięły się pode mną kolana. Spodnie miałem przemoczone błotem i krwią, podobnie zresztą jak dublet i kamizelkę. Mógłbym rozebrać się do koszuli, tylko że jej plecy też były poplamione – moją krwią. Nocą, ukryty pod peleryną, miałbym pewnie szansę przekraść się obok patrolu Archaniołów, ale w tym stanie, w świetle dnia, przez bramę portową? Za sam wygląd wylądowałbym w lochu albo skończył jeszcze gorzej – nie pomogłaby nawet podrobiona przepustka. Co więcej, nie mogłem czekać do wieczora, jeśli chciałem wyprzedzić wieści – a przy okazji wysłać ludzi na poszukiwanie Drapieżnej i Szramy. Jeśli zaś chodzi o siepaczy Petyra… cóż, ta perspektywa też mnie nie cieszyła. Odwróciłem się. Korpulentny aktor udawał zaskoczonego, a jego kompan, Ezak, bezczelnie się uśmiechnął. – Świetnie – powiedziałem. – Zdobądźcie mi czyste łachy i pokażcie, którędy dostanę się do miasta, a rozważę waszą propozycję. – Zgodzisz się pan teraz albo nie dostaniesz nic. Nie ma zapłaty, nie ma występu. Spojrzałem znacząco w stronę, z której przyszedłem. – Jeśli zostaniemy tu choć odrobinę dłużej, waszą jedyną publicznością będą chłopcy Petyra. Zabierzcie mnie stąd i napełnijcie mój żołądek, to pogadamy. – Stoi! – Kędzierzawą brodę podzielił na pół szeroki uśmiech. – „I takeśmy szli pode niebem, gdzie się gwiazdy złocą, bodaj nieszczęścia nie dopadły nas nocą”. Aktorzy. O Aniołowie, zlitujcie się nad moją duszą! Kamraci są wyjątkową zbieraniną. Choć Isidor zjednoczył nas w mniej więcej spójną grupę ledwie dwa wieki temu, podziemny świat Imperium zaczął się kształtować i definiować o wiele wcześniej. Każdy szwindel, każde narzędzie, każdy cel i każdy kryminalista ma swoją nazwę. I tak jak cieśla czy rybak posługuje się w pracy żargonem przynależnym jego fachowi, tak my porozumiewamy się złodziejską gwarą – rynsztokowym językiem, który pozwala nam załatwiać sprawy szybko, skutecznie i dyskretnie. Jeżeli podsłuchasz przypadkiem rozmowę o „turlaniu lipy”, wiedz, że wokół stołu krążą trefne kości, a kiedy na ulicy jeden człowiek nazwie drugiego cwanym Bakałarzem, rób w tył zwrot, zanim gładkimi słówkami oskubią cię z ostatniego jastrzębia. Klienci to ofiary oszustw, Kuglarze – profesjonalni szulerzy, którzy na nich żerują, a Picbuda to tawerna, w której dzielą zyski. Aktorzy, czyli Estradowcy, sytuują się gdzieś pomiędzy słonecznym światem Chlebodawców a mrocznym królestwem Kamratów. Trudniąc się zabawianiem zarówno arystokratów, jak i prostej gawiedzi, nie tworzą spójnej społeczności: nie mieszkają pod żadnym adresem, nie dostarczają niczego namacalnego, żyją i pracują o dziwnych porach i w dziwny sposób. Nigdy nie są

tymi, których udają na scenie, czasem rozmawiają w dziwacznym, niezrozumiałym języku, podobnym niemal do naszej gwary, a spotkać ich można zarówno w elitarnych kręgach, jak i na dnie rynsztoka. Prawie każdy choć raz w życiu wykonywał jakieś fuchy dla Kamratów, od prostych szwindli, takich jak ustawianie gier karcianych czy upłynnianie łupów (podróżne trupy aktorów z łatwością przewożą kradzione dobra z miasta do miasta, używając ich jako rekwizytów), aż po wymagające zaangażowania role w „produkcjach” z rodzaju Prawa Barnarda, reżyserowanych przez miejscowe gangi. Jedno nie ulega wątpliwości – aktorzy to nie Kamraci. Bez względu na to, jacy są – czarujący i sprytni, wymagający i samolubni, zaradni i nieprzejednani – nie można na nich polegać. Musiałem sobie o tym nieustannie przypominać, kiedy siadałem wśród nich z kubkiem wzmocnionego miodu, a później słuchałem historii korpulentnego mężczyzny. – I tak właśnie, w wielkim skrócie, przedstawia się nasza sytuacja – zakończył. Potoczyłem wzrokiem po kręgu twarzy, a było ich dwanaście, z czego siedem należało do mężczyzn, pięć zaś do kobiet. Z większości można było wyczytać wyczekiwanie, z niektórych ostrożną obojętność, z co najmniej dwóch zwątpienie. Jako ostatnia spojrzeniem zaszczyciła mnie najstarsza kobieta, która na uboczu cerowała w skupieniu koszulę. Ona sprawiała wrażenie otwarcie wrogiej. Z jakiegoś powodu wcale mnie to nie dziwiło. To było czyste szaleństwo. Przeniosłem uwagę z powrotem na mężczyznę, który uraczył mnie swoją opowieścią. – No dobrze, ale co ja miałbym z tym zrobić? Tobin, potężniejszy z dwóch aktorów, na których natknąłem się w alejce, i zarazem lider trupy, rozłożył ręce. Znajdowaliśmy się na stryszku stajni – Tobin postanowił ją wynająć, by zapewnić ludziom miejsce do spania i prowizoryczną salę prób. Jako jedyny siedziałem na krześle; otrzymałem je chyba na cześć nadziei, jaką sobą reprezentowałem. Żaden z aktorów nie miał bladego pojęcia, kim jestem ani czym się zajmuję, ja zaś nie zamierzałem ich wtajemniczać. Niech myślą, że mają do czynienia z pierwszym lepszym Wytrychem – w ten sposób oszczędzę sobie wielu trudności i wygórowanych oczekiwań. – Widziałem, jak się poruszasz, jak miękko stawiasz stopy – odparł Tobin. – Jeśli nie jesteś Szafarzem, to sam już nie wiem kim, a z tego, co udało mi się wywnioskować, nie należysz do stronników Mokrego Petyra. „Przyjaciel mego wroga jest też moim wrogiem, postaw jednak człeka naprzeciw tego, który podniósł na mnie rękę, a zaprawdę powiadam”… – Daruj sobie ten monolog czy jak wy to zwiecie – wszedłem mu w słowo. – Może i dałem skosztować swojej stali Nożownikom miejscowego szefa, ale to jeszcze nie znaczy, że mam ochotę stawać w szranki z samym Petyrem. – Mówiłam ci, że puści nas kantem – doleciał głos z tylnej części stryszku. – Przyjacielu, czy ja kiedykolwiek prosiłem, żebyś mierzył się z naszym ciemiężcą?! – Tobin zwrócił się z tym pytaniem do całej trupy, ale następne skierował już tylko do Ezaka: – Czy choćby to sugerowałem? – Skądże. – No właśnie! – zakrzyknął, odwracając się do mnie. – Nic z tych rzeczy, miły panie. Proszę jedynie, abyś w zamian za naszą pomoc i szczodrość gościny odzyskał przedmiot, który został nam niesłusznie, ba! haniebnie wręcz odebrany. – Obdarzył mnie uśmiechem, który w dobry wieczór przyniósłby mu ze trzy jastrzębie. – Ot, marna wymiana. Na szczodrość gościny moich gospodarzy złożyły się dotychczas miska z wodą, w której obmyłem brudne ciało i ranę na plecach – skończyło się na rozcięciu skóry – kilka lnianych bandaży, w miarę czysta koszula i płaszcz, a także obietnica, że bezpiecznie przedostanę się do miasta. W zamian moi dobroczyńcy żądali, abym uszczuplił dobytek Mokrego Petyra. Wyglądało na to, że Petyr poszerzył zakres działalności: teraz siedział w branży „przetrzymywania i ubezpieczania” pewnych dóbr, które przechodziły przez jego magazyny. Trupa Tobina wylądowała w Stęchłych Wodach zaledwie przed tygodniem, po powrocie z wystawienia sztuki na zamówienie jakiegoś możnowładcy Anioły-Raczą-Wiedzieć-Gdzie (obawiam się, że nie słuchałem

dość uważnie). Na nieszczęście dla wędrownych artystów większość ich dobytku, łącznie z kufrem na scenariusze, trafiła w ręce Petyra i do tej pory ich nie opuściła. Rekwizyty zawsze można wymienić, a kostiumy uszyć z używanych zasłon, ale scenariusze… cóż, to zupełnie inna kwestia. Trupa Tobina przez lata zgromadziła pokaźną kolekcję wielu niepowtarzalnych prac, czy to napisanych, czy kupionych, splagiatowanych lub nawet skradzionych – a wszystko na własny użytek. Sprawdzona sztuka dawała pracę na długie lata, a udane przedstawienie otwierało ścieżki kariery, które jeszcze w zeszłym sezonie wydawały się niedostępne. Jeśli aktorów można określić pełnym knowań, niespokojnym i błyskotliwym sercem zespołu, to sztuka odgrywa rolę duszy, a żaden zespół nie przetrwa długo bez swojej duszy. Sęk w tym, że nie miałem teraz czasu ani środków, by włamywać się do meliny miejscowego szefa i wykradać kufer pełen papierów – i nie zmieniał tego nawet mój osobisty zatarg z Petyrem. Nie w sytuacji, kiedy wieści o śmierci Leniwego Oka pędziły z Barrab do Ildrekki nawet w chwili tej rozmowy. Z drugiej strony wydawało się oczywiste, że Tobin nie przyjmie odmowy, bo miał coś, na czym mi zależało, i doskonale o tym wiedział. Wsunąłem sobie do ust ziarno aramu. Nie śpiesząc się z odpowiedzią, pozwoliłem mu spocząć pod językiem i uwolnić soki, które szybko przeniknęły do krwi. Byłoby dobrze zmusić ich do wysiłku, myślałem – odrzucić propozycję, żeby sprawdzić, czy mają w zanadrzu jakieś inne opcje. Dałem się ponieść fali spokoju i wzmożonej świadomości, która ogarnęła całe ciało. Słuchałem, jak stopy aktorów szeleszczą w sianie. Aż wreszcie przegryzłem ziarno i wstałem. Moi gospodarze poruszyli się odruchowo, rozluźniając otaczający mnie krąg. Tylko Tobin nie cofnął się ani o cal. – Cokolwiek by mówić, włamanie do meliny to nie jest zwykła igraszka – stwierdziłem ostrożnie. – Może to tylko Stęchłe Wody, ale z Petyrem trzeba się tu liczyć. Nie zostawi mi z litości otwartych drzwi, a już na pewno nie po tym, co zrobiłem jego ludziom. – Na pewno jednak… – zaczął Tobin. – Jeszcze nie skończyłem – przerwałem mu i rozejrzałem się po stryszku, by ściągnąć na siebie uwagę aktorów. – Jeżeli dacie mi trochę czasu, kilka dni, może tydzień, odzyskam ten kufer. – A przy okazji dorwę Petyra, o ile właściwie dobiorę zespół. – Tym niemniej na pewno nie zrobię tego teraz, bez żadnego przygotowania. Tobin się nachmurzył. – Nie planowaliśmy wydłużonego pobytu w Stęchłych Wodach. – Ja nie planowałem zmywać z siebie krwi nie wiadomo ilu typków, a już na pewno nie przyszłoby mi do głowy, że będę musiał wkupić się w łaski Estradowców, żeby wejść do miasta – a proszę, stało się. Gram tak, jak mi rozdają, i wam radzę to samo. – Jaką mamy pewność, że wrócisz i spełnisz naszą prośbę? – zapytał sceptyczny głos, który dolatywał z tylnej części stryszku. Nawet na chwilę nie oderwałem wzroku od swojego rozmówcy. – Równie dobrze mogłeś mnie wydać Petyrowi i w zamian zażądać zwrotu własności. Kto wie, może nawet dostałbyś coś ekstra. Ale nie zrobiłeś tego. Tobin zmrużył oczy, po czym skinął prawie niezauważalnie głową, jakby dawał mi do zrozumienia, że owszem, rozważał taką opcję, ale z niej zrezygnował. – Tak byłoby najłatwiej, a mimo to wybrałeś rozwiązanie honorowe – dokończyłem. – Zaufaj mi, nie zapominam o takich gestach. Masz moje słowo. Starsza kobieta cerująca koszulę prychnęła. – Słowo złodzieja – wymamrotała, nawet nie podnosząc na mnie oczu. Miałem wrażenie, że wszyscy zamarli. Bardziej to wyczułem, niż zobaczyłem, lecz wzrok aktorów na krótką chwilę powędrował w stronę kobiety. Wziąwszy głęboki oddech, zmusiłem się do uśmiechu. – Prawie tak bezwartościowe jak honor aktora, nieprawdaż? – rzuciłem żartem. Kąciki jej ust uniosły się nieznacznie i w jednej chwili napięcie uleciało. – A zatem postanowione! – oznajmił głośno Tobin. – W zamian za pomoc i wsparcie nasz

dobry Szafarz w ciągu siedmiu nocy dostarczy nam skradziony kufer. Wyciągnął do mnie rękę i pomógł mi wstać. Nagły ruch sprawił, że zakręciło mi się w głowie, ale zdołałem utrzymać równowagę. Kiedy się wyprostowałem, mój gospodarz otoczył mnie ramieniem i przyciągnął do siebie, na szczęście unikając kontaktu z raną na plecach. – Ale pamiętaj o jednym, złodzieju – wymamrotał mi do ucha, prawie nie poruszając ustami rozciągniętymi w uśmiechu. – Powierzam ci bezpieczeństwo swojej trupy. Jeśli zawiedziesz, jakoś to przełknę i odzyskam zgubę w inny sposób. Jeśli jednak narazisz mnie i moich ludzi albo zdradzisz Petyrowi, kto cię przysłał, przysięgam, że za to zapłacisz. Może i jesteśmy kuzynami, ale ci ludzie są mi bliżsi krwią, a za pazuchą noszą własne noże. Uśmiechnąłem się, odwzajemniając uścisk. – Na twoim miejscu powiedziałbym to samo – rzuciłem. – Co do joty.

ROZDZIAŁ TRZECI

Rozstałem się z liderem trupy i jego ludźmi na Placu Szesnastu Aniołów, trzy kwartały za murami miasta. Zgodnie z obietnicą Tobin pomógł mi przedostać się nie tylko przez bramę, lecz także przez Stęchłe Wody i Dolną Przystań, nie narażając mnie na żadne incydenty. Wciąż nie byłem przekonany, czy musieliśmy rozjaśniać moje włosy popiołem i za pomocą wełny oraz kleju zamieniać kozią bródkę w brodę z prawdziwego zdarzenia; nie byłem pewien, czy potrzebowałem krótkich szczudeł, zwanych butami olbrzyma, oczywiście razem z odpowiednio długą parą spodni i sztucznymi stopami, jednakże moja pozycja nie dawała mi prawa do narzekania. Zresztą, jak słusznie zauważył Tobin, ludzie Petyra szukali w mieście niskiego faceta o ciemnych włosach, cwanym wzroku i przystrzyżonym zaroście, a nie kuśtykającego starca, który nie umiał chodzić o własnych siłach. Nie przeczę, uwagę gapiów skutecznie odwracała też parada aktorów – szli pół przecznicy przede mną, śpiewając i dając głośne występy. Co wcale nie znaczy, że obyło się bez problemów. Gdyby ktoś spytał mnie w połowie drogi, czy było warto, odpowiedziałbym, że wolałbym raczej torować sobie drogę stalą przez całe Stęchłe Wody i pół Dolnej Przystani, niż zrobić jeszcze krok na tych przeklętych szczudłach. A teraz gdy wreszcie czułem ziemię pod nogami i zmywałem makijaż wodą z fontanny? Zakładając, że nic by się nie zmieniło? Wciąż wybierałbym walkę. – Będziesz pamiętać o naszej umowie? – zapytał lider trupy, gdy odgarnąłem z twarzy kosmyki mokrych włosów. Zerknąłem na grupę Archaniołów, wylegujących się kawałek dalej w cieniu budynku. Czerwone szarfy, czyli straż miejska. Znajdowali się zbyt daleko, by dosłyszeć naszą rozmowę, wciąż jednak dostatecznie blisko, żeby narobić mi kłopotów, gdyby Tobinowi przyszło do głowy urządzać sceny. – Bez obaw, odzyskacie swoje scenariusze – zapewniłem go. Tobin ściągnął usta. Najwyraźniej teraz, gdy już doprowadził mnie do Ildrekki, naszły go wątpliwości. Lepszy jastrząb w garści niż dwa na niebie i tak dalej. – Oczywiście, ale… Skończyłem wykręcać włosy i podszedłem do swojego rozmówcy. Zdobyłem się nawet na uśmiech, co nie było łatwe, zważywszy, że podał w wątpliwość moje zdanie. Dwukrotnie. – Spokojna głowa, Estradowcu. Ja zawsze dotrzymuję obietnic. Tobin przeniósł wzrok z moich ust na oczy. Nie wyglądał na zachwyconego tym, co w nich zobaczył. – Cóż, miejmy nadzieję – rzucił tylko. Skinąłem głową i oddałem mu pozszywany z kawałków materiałów płaszcz, który dostałem od jego ludzi, żeby ukryć miecze, po czym odwróciłem się i odszedłem. Wyciągałem szyję, szczęśliwy, że znów mogę oglądać mury Ildrekki od środka. Górowały nade mną, częściowo skąpane w słońcu, tam gdzie brązowa cegła zamieniała się w różową, a beżowy kamień w kremowy. Wysoko w górze dostrzegłem błysk stali – grotu włóczni, hełmu albo zbroi patrolującego strażnika. Ciekawe, czy byłbym tam widoczny z ulicy, czy przypominałbym raczej smugę cienia. Pewnie coś pomiędzy, zważywszy na wypatroszone i wypchane sianem truchła bandytów, które wisiały tuż pod gzymsem. Dziś cztery, z czego dwa stosunkowo świeże, sądząc po liczbie krążących w powietrzu wron. Opuściłem wzrok. Te ciała miały ponoć stanowić ostrzeżenie i przykład dla mieszkańców, co się dzieje z ludźmi, którzy łamią imperialne prawo, dla mnie jednak były symbolem nieuwagi. W Ildrekce za brak ostrożności płaciło się życiem lub wolnością, a ja ceniłem sobie wielce zarówno to pierwsze jak i drugie.

Czy właśnie stąd wynikły kłopoty w Barrab? Stałem się nieostrożny? Nie miałem takiego wrażenia. Człowiek jednak nigdy nie wie, gdzie pokpił sprawę, dopóki nie jest za późno, a Leniwemu Oku udało się mnie zaskoczyć, więc… To było kolejne spotkanie i kolejna próba udobruchania odwiecznych władców światka Kamratów. Jeszcze jedna nieśpieszna gra słów, uśmiechów i gróźb. Jako najnowszy Szary Książę byłem niewiadomą i potencjalnym zagrożeniem, na domiar złego podwójnym, bo takim, którego nikt się nie spodziewał – łącznie ze mną. Okazuje się, że wystarczy zabić legendę na miarę Cienia, spalić do gołej ziemi cały rewir, zapobiec wojnie i wykiwać Imperium, by ludzie zaczęli myśleć, że wiesz, co robisz. Zaczynają nazywać cię Księciem, a kto kłóciłby się z ulicą? Na pewno nie ja, nie Nos, który dzięki uśmiechowi losu wspiął się na szczyt. I wyglądało na to, że Książęta też nie, a w każdym razie nie bezpośrednio i nie od razu. Człowiek szybko się uczy, żeby nigdy nie kwestionować wyroków ulicy – co jest szczególnie prawdziwe w przypadku Kamratów, którzy mają łeb na karku. Leniwe Oko niewątpliwie go miał, i to większy, niż z początku sądziłem. W odróżnieniu od garstki innych Szarych Książąt, których spotkałem na swojej drodze, darował sobie bufonadę i przechwałki. Nie próbował mamić mnie ofertami mentorskiej opieki, nie ostrzegał przed nową konkurencją. Zamiast tego skontaktował się ze mną jak jeden przemytnik z drugim, żeby porozmawiać o interesach. A ponieważ siatka jego wpływów rozciągała się nie tylko na trzecią część południowego Imperium, ale także krainy i królestwa leżące jeszcze dalej, zgodziłem się na spotkanie. Ostrożnie i z rezerwą, to pewne, lecz się zgodziłem. Potrzebowałem jego kontaktów i wpływów. Potrzebowałem pieniędzy, jeśli chciałem stworzyć własną organizację, a żeby je pozyskać, wystarczyło przenieść z miejsca na miejsce jedyną rzecz, którą potrafiłem przenosić: święte relikwie. Oczywiście, Leniwe Oko doskonale o tym wiedział. Wiedział też coś jeszcze: jak zdobyć nade mną władzę, ponieważ do Leniwego Oka, podobnie jak do mnie, uśmiechnął się los. Otóż Leniwe Oko znalazł miecz. Miecz Degana. Wciąż pamiętam szok, jaki odczułem, gdy uniósł poczerniały, osmalony kawałek metalu. Kiedy ostatnio widziałem tę broń, Degan porzucił ją na pastwę ognia w ogarniętym pożogą budynku – a wraz z nią naszą przyjaźń, by razem spłonęły na stosie moich błędów. Zaryzykował dla mnie wszystko, w co wierzył, i wszystko, czym był, a za jego zaufanie odpłaciłem mu zdradą. Wydawało się właściwe zostawić miecz tam, gdzie upadł. Kim byłem, żeby dotykać symbolu wszystkich rzeczy utraconych przez Brązowego Degana? A później zobaczyłem ten miecz w rękach innego człowieka – ba, Leniwego Oka! – i musiałem wysłuchiwać jego gróźb; znosić oskarżenia, że nie byłem sam, gdy zginął Cień, i że wynająłem do tej roboty deganina. Słowa Leniwego Oka nie przypadły mi do gustu, a jeszcze mniej to, że wypowiadając je, trzymał miecz Degana. Tylko jedna osoba mogła podnosić na mnie broń – i nie był to Leniwe Oko. Trudno się dziwić, że wyciągnąłem własną, aby odebrać mu miecz pod groźbą użycia siły. Tyle że robiąc to, tańczyłem dokładnie tak, jak mi grali. Oczywiście to Drapieżna pierwsza zdała sobie z tego sprawę – ja byłem zbyt wściekły, by myśleć o konsekwencjach, i zbyt skupiony na mieczu, żeby martwić się złamaniem Pokoju. Jak słusznie zauważyła Drapieżna, dzięki mnie Leniwe Oko nie potrzebował już miecza Degana, by uwiarygodnić swoją historyjkę. Teraz miał coś znacznie lepszego. Sprawił, że dobyłem stali, złamałem słowo i groziłem mu śmiercią – czyli, krótko mówiąc, zrobiłem wszystko, czego zgodnie z przysięgą miałem nie robić. A ja dałem się nabrać jak uczniak. Leniwe Oko wywiódł mnie w pole, ja zaś w ramach rewanżu sprawiłem, że wyszedł na prawego i nieprzejednanego Księcia. Niech to szlag. Koniec końców nie było innego wyjścia – musiałem wrócić i przeprosić. Schowawszy dumę do kieszeni, zebrałem ludzi i zakradłem się z powrotem do Barrab. Miałem nadzieję, że znajdę Leniwe Oko w miejscu poprzedniego spotkania, by naprawić swój błąd. Znalazłem go, nie przeczę: leżał martwy na podłodze z moim sztyletem w oku, a obok walały się zwłoki trzech jego ochroniarzy.

Później chodziło już tylko o to, by jak najszybciej wydostać się z miasta i prześcignąć wieści pędzące do Ildrekki. Wilk – azaryjski bandyta i przemytnik, który pełnił funkcję naszego przewodnika przez wzgórza – okazał się pod tym względem niezastąpiony. Jakimś sposobem informacja o śmierci Leniwego Oka bardzo szybko dotarła do jego ludzi w Barrab, w związku z czym nasza podróż okazała się większym wyzwaniem, niż zakładałem. Dopiero na wzgórzach spory kawał drogi za miastem miałem okazję zastanowić się, gdzie był Wilk, kiedy ja poszedłem na spotkanie z Leniwym Okiem, i nagle zdałem sobie sprawę, że zjawił się dopiero po znalezieniu trupów. Od razu przypomniałem sobie, że w przeszłości Wilk walczył na noże, a Leniwe Oko zginął od krótkiego ostrza. Za późno. Podejrzany zdążył się ulotnić. Konieczność wysłuchiwania ciągłego „a nie mówiłam?” Drapieżnej była nie do zniesienia. Teraz zaś trzymałem się głównych arterii i dróg Ildrekki, jeśli tylko miałem taką możliwość. Boczne uliczki pozwoliłyby mi szybciej dotrzeć do celu, lecz w tej części miasta nie znałem ich na wylot, żeby móc w pełni korzystać z ich dobrodziejstwa. Zresztą w ciemnych zaułkach mogą się człowiekowi przytrafić rzeczy, na które chwilowo nie miałem czasu. Znów dręczyło mnie pytanie, co się stało z Drapieżną i Szramą – czy dotarli bezpiecznie do miasta? Pomimo pośpiechu Tobina i przestróg Ezaka udało mi się trochę powęszyć na ulicach otaczających stodołę wynajętą przez trupę aktorów, a nawet chwilę wzdłuż Pełzawicy. Nie liczyłem, że wpadnę na Drapieżną, miałem jednak nadzieję wypatrzyć charakterystycznie ułożony stos kamieni czy wydrapany na ścianie lub framudze symbol – jeden ze złodziejskich znaków Drapieżnej i dowód na to, że moja przyjaciółka wciąż żyje. Niestety, żaden z symboli nie należał do niej, a kilku delikwentów, z którymi odważyłem się porozmawiać, nic nie słyszało. Skończyło się na tym, że sam naskrobałem kilka wiadomości pod parapetami, a w ościeże drzwi tawerny wetknąłem kępkę gołębich piór – sygnał, że jej szukam. Wyszedłem z rewiru Pięciu Dzwonów i przeciąłem róg Igieł. Był dzień handlowy, starałem się więc omijać główny plac i chwilowo nieużywane słupy do kamienowania. Wolałem przemykać niepostrzeżenie przez labirynt bocznych uliczek, między wozami uginającymi się od jedwabiu, płótna lnianego i wełny, nic sobie nie robiąc z pokrzykiwania handlarzy materiałów i ich naganiaczy. Niewyraźny smrodek stęchłych szczyn i popiołów drzewnych – zapachy umierania, które nie zdążyły do końca wywietrzeć – został zdominowany przez cięższe wonie mułów i ludzi pocących się w letnim upale. Dopiero na skraju rewiru do moich nozdrzy doleciały całkiem nowe aromaty: kardamonu i kminku z subtelną nutą cytrusów, które niosły się wraz z wyraźniejszym, drażniącym zapachem grillowanego mięsa. Żołądek odpowiedział na te zapachy, a ja zdałem sobie sprawę, że – jeśli nie liczyć dwóch gotowanych jajek i wzmocnionego wina Estradowców – nie miałem nic w ustach, odkąd wsiedliśmy z Drapieżną na skif. Śliniąc się z głodu, ruszyłem tropem woni. Niedaleko kolejnego skrzyżowania, z boku wąskiej przecznicy, uliczny sprzedawca smażył mięso na węglowym koksiaku z grubą, żelazną kratą. Tłumek gapiów patrzył, jak mężczyzna zręcznie wyciąga z zalewy jogurtowej pokrojone w kostkę kawałki jagnięciny, nabija je na trzcinowy szpikulec i kładzie na kracie do grillowania. Kiedy mięso było gotowe, wieńczył szaszłyk połówką cebuli, obsmażał ją i podawał klientowi z nonszalancją fachowca. Zamówiłem dwa szaszłyki, ale rozejrzałem się i w ostatniej chwili poprosiłem o cztery. Mężczyzna bez zastanowienia rzucił dodatkowe mięso na kratę. Ponieważ nie był to mój rewir, a ja nie chciałem zwracać uwagi, czekałem na swoją kolej, zamiast wziąć pierwsze szaszłyki z brzegu, jak postąpiłaby większość Kamratów. Z parą szaszłyków w każdej ręce przeszedłem w pobliski zaułek. Oparłem się o fasadę budynku, ale musiałem zmienić pozycję, żeby miecz Degana nie uwierał mnie w opatrunek na plecach. Ściągnąwszy zębami niewielką, gorącą cebulę ze szpikulca, ostrożnie położyłem dwa szaszłyki na misce siedzącego obok żebraka. – Osrosznie – wymamrotałem z cebulą w ustach. – Gochące! Mężczyzna spojrzał na jedzenie i z krzywym uśmiechem pokiwał dziarsko głową. Zabanda-

żowaną dłonią o trzech palcach wykonał w powietrzu symbol imperialnego błogosławieństwa, po czym złączył ręce na znak podziękowania. Oto obraz żałosnego, głodującego nędzarza, wdzięcznego za dary, które spadły mu z nieba. W każdym razie tak mi się wydawało, ale tylko do chwili gdy spojrzałem mu w oczy – a wówczas przez krótką chwilę widziałem w nich chłodną kalkulację i wątpliwości, próbę przeliczenia potencjalnych zysków i kosztów, ryzyka i możliwości, jakie oznaczał mój gest. Czego od niego chciałem? Czy był w stanie naciągnąć mnie na więcej? A może próbowałem wykręcić mu jakiś numer. Wszystkie te uczucia były tam tylko przez chwilę, bo gdy tylko mężczyzna zdał sobie sprawę, że na niego patrzę – że go przejrzałem – szybko ukrył swoje prawdziwe intencje, odwracając wzrok. Mimo to już wiedział, że zorientowałem się, z kim mam do czynienia. Dałem mu czas do namysłu, a sam przeżułem cebulę i połknąłem ją, by wgryźć się w jagnięcinę. Zwęglona, chrupiąca skorupka cudownie kontrastowała ze słodką soczystością, jaką nadała mięsu zalewa z jogurtu. Żebrak sięgnął po jeden z szaszłyków i szturchnął go, ale nie podniósł. Była to zwykła finta. Zauważyłem, że drugą rękę wsunął między łachmany. Nóż, nabijana ćwiekami maczuga? A może jakiś rodzaj pałki? Wszystko jedno; tak czy inaczej nie zamierzałem prowokować Miaukacza na jego własnej ulicy, dopóki mogłem tego uniknąć. Przełknąwszy mięso, skinąłem na nogę żebraka, którą pokrywały obrzydliwe, żółtawobiałe pęcherze wypełnione płynem. – Niezła robota – rzuciłem. – Mydło i ocet? – Standardowa formuła wśród tych, którzy trudnili się sztuką purchlowania: wystarczy wetrzeć w skórę odrobinę mydła i skropić ją octem, a później prezentować światu tak powstałe „bąble”, by uzyskać pożądaną reakcję. Ten delikwent miał w sobie coś z artysty – wydawało się, że dodał do mydła barwnik, dzięki czemu pęcherze zyskały lekko zielonkawe zabarwienie. Imponujący efekt. Na dźwięk tych słów z twarzy żebraka znikł żałosny wyraz kaleki. Rzucił mi przeszywające spojrzenie, ale schował jeden szaszłyk pod łachmanami, a drugi wziął do ust. – Co to za akcja? – zapytał, przeżuwając jedzenie, żeby stłumić swoje słowa. – Jesteś Nos, Mruk albo ktoś taki? Uśmiechnąłem się. – Ktoś taki. – Nie znam cię. – Tylko tędy przechodzę. – Szerokiej drogi. – Zaraz ruszam dalej, ale ostatnio wypadłem z obiegu. Wypoczynek nad wodą. Pomyślałem, że pociągnę za język miejscowe talenty, bo nie znam ostatnich plotek. Żebrak odgryzł kolejny kęs mięsa i rozejrzał się po uliczce. Szukał wsparcia czy martwił się, że zostanie zauważony, jak rozmawia z niewłaściwym człowiekiem? Jeżeli pracował jako Ucho dla miejscowego Nosa, ta krótka wymiana zdań mogła sprowokować lawinę niewygodnych pytań. – Co to za akcja? – powtórzył. – Czego zaczepiasz akurat mnie? – Stare nawyki – odparłem szczerze. Po prawie tygodniu nieobecności chciałem… nie, musiałem się dowiedzieć, o czym gada ulica. Jasne, miałem od tego własnych ludzi – robili dla mnie to, co ja w przeszłości dla innego szefa – tylko że chwilowo nie było ich pod ręką, a ja wolałem nie marnować czasu na pokonywanie miasta i szukanie kontaktów. – Chcę się tylko zorientować, co w trawie piszczy, a kto ma większe uszy niż wy, Miaukacze? Żebrak wpatrywał się we mnie długą chwilę, po czym trącił swoją miskę. Wrzuciłem do niej jastrzębia i pięć sów – hojna zapłata za coś, czego jeszcze nie dostałem. Zwinął monety, zanim jeszcze wybrzmiał ich brzęk, i kiwnął lekko głową. – Wąskie czy szerokie? – Szerokie. – Nie miałem czasu wysłuchiwać lokalnych plotek, interesowały mnie tylko te, które dotyczyły całego miasta. – Ale najpierw jeden drobiazg… Zmrużył podejrzliwie oczy i znów potaknął.

– Szukam kobiety o imieniu Drapieżna Jess – powiedziałem. – Nie było jej ostatnio w mieście, ale istnieje szansa, że prześliznęła się tutaj wczoraj w nocy lub dziś rano. Niska blondynka. Hałaśliwa, kiedy się wkurzy. – Kamratka? Potwierdziłem. Żebrak pokręcił głową. – Żadnych plotek o niskiej i wkurzonej blondynce, hałaśliwej czy cichej. – A o facecie o przezwisku Szrama? – On też niski i hałaśliwy? – Wręcz przeciwnie. – Ani słowa. Zastanawiałem się jeszcze przez chwilę. Małe szanse, ale przy odrobinie szczęścia… – Jest pewien Azaryjczyk, wołają na niego… – Zaraz, zaraz, zdawało mi się, że potrzebujesz szerokich wieści – przerwał mi mężczyzna – a nie dziennego sprawozdania na temat przyjeżdżających i wyjeżdżających z miasta. – Znów postukał o miskę. – Za zestawienia płaci się ekstra. Sam decyduj. – Dobra – odparłem, dając sobie spokój. Zlecę tę robotę własnym ludziom, gdy dotrę na przyjazne terytorium. – W takim razie dawaj szerokie. Żebrak odgryzł kawałek mięsa i żuł go, wpatrując się we mnie podejrzliwie. Myślał, a ja udawałem, że mi to nie przeszkadza, i sam zacząłem skubać szaszłyk suchymi ustami. – Leniwe Oko nie żyje – oznajmił w końcu. Mało brakowało, a byłbym się zadławił. Odkaszlnąłem i przełknąłem mięso. – Słucham?! – Leniwe Oko, ten Szary Książę. Ponoć usztywnili go gdzieś na południu. A wieści już dotarły do Ildrekki? Jak to się stało? Byłem pewien, że mam co najmniej dzień zapasu, i to pomimo opóźnienia spowodowanego przez perypetie z Petyrem i Bramą. – Kiedy? – Musiałem wiedzieć. To z pewnością dopiero początek, myślałem, a niefortunne informacje pojawiły się w Ildrekce wraz ze mną. – Podejrzewam, że kojfnął niedawno. Inaczej to by nie były świeże wiadomości, nie? – Nie pytam, kiedy go załatwili – poprawiłem się – tylko kiedy o tym usłyszałeś. – Aaa. – Spojrzał wzdłuż ulicy. Palce jego prawej dłoni, nawet te skrępowane i ukryte pod bandażem, poruszały się, kiedy liczył w pamięci. – Ze cztery temu. Odetchnąłem z ulgą. – Godziny? – Dni. Dni?! Przecież to niemożliwe, cztery dni temu Leniwe Oko wciąż żył. Na litość Aniołów, osobiście gadałem z nim nie dalej jak przed trzema dniami! – Jesteś pewien? – Że Leniwe Oko nie żyje, czy że słyszałem o tym cztery dni temu? – Jednego i drugiego. – Że nie żyje, to wierzę, bo ulica huczy od plotek. – Żebrak wzruszył ramionami. – Jeśli chodzi o to, kiedy pierwszy raz słyszałem… Tak, będą już ze cztery dni. Do cholery, to nie miało sensu. Kto obwołał Leniwe Oko sztywniakiem, zanim jeszcze kopnął w kalendarz? Przełknąłem ciężko ślinę, bo kolejne pytanie nie chciało mi przejść przez gardło, ale nie miałem wyjścia. – Kto go usztywnił? – Ten Nowy Książę, Kroczący Alejkami. Kiedyś wołali na niego Drothe czy jakoś tak. Pewnie uznał, że potrzebuje rozgłosu. – Żebrak potrząsnął głową i przeoczył grymas, który na krótką chwilę wykrzywił mi twarz. Kroczący Alejkami? Serio? Brzmiało prawie tak źle jak inne przezwisko, które zasłyszałem przed podróżą: Ostrze Cienia. – Kto ci to powiedział? – zapytałem.

Moje pytanie wyraźnie zdeprymowało Miaukacza. – Co? – Dobrze słyszałeś. – Pieprz się. Nie mogłem powiedzieć, żeby zaskoczyła mnie ta reakcja. Nie znał mnie, co oznaczało, że próbowałem naruszyć więcej granic, niż potrafiłbym zliczyć. Gdyby łączyła nas jakaś wspólna historia, gdybym to ja trzymał go na smyczy od sześciu czy dwunastu miesięcy, być może zdradziłby mi swoje źródło. Ale w zamian za niewiele więcej niż kilka gróźb i darmowy posiłek? Wykluczone. Tak czy inaczej musiałem poznać odpowiedź. – Dobra. – Westchnąłem. – W takim razie nie mów kto, tylko gdzie. Podaj nazwę rewiru, z którego rozeszły się plotki, a jakoś sobie poradzę. – Pierdol się, Nosie. Jak chcesz wiedzieć, kto puścił farbę, będziesz musiał powęszyć. Zła odpowiedź. Ja kucałem, a on siedział, dzięki czemu bez trudu odwróciłem się i przygwoździłem go do ziemi, opadając kolanami między jego biodro i udo. Równie łatwo było wymierzyć mu cios łokciem w szczękę, więc to zrobiłem. Odrzucił głowę, żeby złagodzić impet uderzenia, i jednocześnie uniósł prawą rękę. Ściskał w niej dobrze naostrzony, kosztowny sztylet. Ostrze powędrowało w górę i nagle się zatrzymało. Czubek mojego szpikulca na szaszłyk pierwszy odnalazł jego gardło. Czułem, jak żyła szyjna stawia opór, dociśnięta drewnianym drzewcem, na którym znajdowały się jeszcze dwa kawałki grillowanej jagnięciny. Zamarliśmy – on z uwięzionymi nogami i ciałem przypartym do muru, a ja ze szpikulcem wymierzonym w jego szyję – i popatrzyliśmy sobie w oczy. – Nie rób głupstw – poradziłem mu. Żebrak odetchnął głęboko, przełknął ślinę i opuścił broń. Cofnąłem nieco szaszłyk, ale wciąż trzymałem go przy gardle mężczyzny. – W porządku – powiedziałem zachrypniętym głosem. – Posłuchaj, jak stoją sprawy. Nie chcę, żebyś robił mi kłopoty – ani ty, ani twoi bracia i siostry… – Za późno. – …ale jakoś dam sobie radę, jeśli będę musiał cię przycisnąć. Nie pytam, jak się nazywają twoje kontakty, i nie zamierzam ich tropić. Zdradź mi tylko, gdzie zasłyszałeś plotkę i gdzie po raz pierwszy usłyszało ją twoje źródło. – Czego to takie ważne? – Bo przeważnie wciąż wołają na mnie Drothe. Mężczyzna zrobił wielkie oczy. – Teraz już wiesz, za kim posłać swoją gildię, jeśli będziesz chciał mnie dopaść – ciągnąłem. – Ostatnia rzecz, o jakiej marzę, to zadzierać z Miaukaczami Ildrekki, ale wczuj się w moją sytuację. Muszę się dowiedzieć, jak daleko dotarły plotki i kto je rozpuścił. Kiwnął głową. – Gdzie słyszałeś, że Leniwe Oko nie żyje? – powtórzyłem pytanie. – O ile wiem, informacje wypłynęły w Rdzawych Wodach. Tam i może jeszcze w Kamiennym Łuku. Skrzywiłem się. Kamienny Łuk – działałem w tym rewirze, kiedy w pobliżu wciąż znajdowało się serce starego terytorium Nicco. Później tamte tereny rozparcelowano między kilku szefów, a jeden z nich rządził także w Rdzawych Wodach. Rambles. Nigdy się nie dogadywaliśmy, nawet kiedy obaj pracowaliśmy dla Nicco – co zakrawa na ironię, bo obaj zdradziliśmy Najwyższego Szefa. Gdy go ostatnio widziałem, słaniał się ulicą, wyrzygując własne wnętrzności. Głównie dlatego, że oberwał ode mnie w krocze, ale zasłużył sobie – zaledwie kilka chwil wcześniej trzymał ostrze przy moim gardle. Od tamtej pory Rambles zdobył wystarczająco duże terytorium i zwerbował wystarczająco wielu ludzi, by zostać swoim własnym Najwyższym Szefem. Co prawda, w hierarchii Kamratów ja

zaszedłem jeszcze wyżej, ale nadchodzi taka chwila, kiedy usztywnienie drugiego faceta z powodu zwykłej antypatii przestaje wchodzić w grę. Na moje nieszczęście Rambles dotarł do tego punktu. Przynajmniej chwilowo. Ściągnąłem szpikulec z gardła żebraka. Nie uniósł sztyletu, kiedy się cofnąłem i wstałem – potarł tylko obolałą nogę, bacznie mnie obserwując. Poprawiłem sobie na plecach zawiniątko z mieczem Degana i wrzuciłem do miski złotego jastrzębia. – Przyjmij moje przeprosiny, dobry Miaukaczu – powiedziałem. – Nie miałem zamiaru traktować cię tak ostro. – A ja nie chciałem mówić Szaremu Księciu, żeby się pierdolił – odparł – więc można uznać, że jesteśmy kwita. – Zorientowałem się, że złota moneta zniknęła już z miski, choć nie zauważyłem, by mężczyzna wykonał jakikolwiek ruch. Właśnie się odwracałem, kiedy zawołał za mną: – Naprawdę to zrobiłeś? Zamarłem. – A czy to ma teraz jakiekolwiek znaczenie? – Może ma. Dla mnie. Dla nas. Rozważyłem jego dobór słów, po czym odpowiedziałem: – Byłem tam, ale go nie zabiłem. To raczej on próbował postawić na mnie krzyżyk. Żebrak zmrużył oczy. – Potrafisz to udowodnić? – Nie bardziej niż Leniwe Oko to, że go zabiłem. Co nie znaczy, że kłamię. Mężczyzna podrapał się w roztargnieniu po łachmanach, goniąc coś palcem po piersi. – Leniwe Oko zawsze był kanalią, jeśli się rozchodzi o uczniów sztuki Miauczenia – stwierdził. – Wyjątkowa kutwa, nawet gdy wspinał się coraz wyżej, a i buta nigdy nam nie szczędził. Szepnę za tobą słowo w rodzinie. Nie mówię, że to coś pomoże, ale… – wzruszył ramionami. Kiwnąłem w podziękowaniu głową i wyszedłem na główną ulicę. Już mnie wcześniej wrabiano, nigdy jednak w taki sposób. Ktoś rozpuścił plotkę, że Szary Książę nie żyje, chociaż nie miał na to żadnego potwierdzenia, bo jeszcze nie dotarły do niego wieści od zabójcy. Do tego trzeba czegoś więcej niż żelaznych jaj. Gdyby obwołany trupem Leniwe Oko wrócił do miasta, z miejsca stałby się legendą, a gdyby mnie udało się dobić z nim targu… Wówczas osoba odpowiedzialna za plotki miałaby na karku dwóch niezadowolonych Szarych Książąt, to zaś nigdy nie jest dobry pomysł. Pokręciłem z niedowierzaniem głową. Wystarczyło, by choć jeden element nie wypalił, a w gruzach ległby cały misterny plan. Co oznaczało, że spiskowcy byli pewni rezultatów i nie brali porażki pod uwagę. Bez względu na to, co by się wydarzyło podczas spotkania w Barrab – na Anioły, czy ono też zostało zaaranżowane? – Leniwe Oko był skazany na śmierć, podobnie jak ja na rolę kozła ofiarnego. Świetna robota, musiałem to przyznać. Do diabła, wręcz perfekcyjny szwindel! Wniosek? Na pewno nie stał za nim Rambles. Co wcale nie musiało znaczyć, że Rambles nic o tym nie wie. Bynajmniej…

ROZDZIAŁ CZWARTY

Słońce flirtowało z zachodnim horyzontem, kiedy dotarłem do Czarnogaru. Kręta ulica ciągnęła się pod grzbietem jednego ze Starych Wzgórz Ildrekki, w pobliżu dawnego centrum miasta, które obecnie było drugorzędnym rewirem o długiej historii i nikłym znaczeniu. Gdy przeniosłem się tu po awansie na Szarego Księcia, wydawało mi się, że docenię bryzę wyżej położonej dzielnicy. Teraz, przystanąwszy, by złapać oddech i przetrzeć twarz, przypomniałem sobie, dlaczego poprzednio zdecydowałem się zamieszkać w rewirze Kamiennego Łuku. Owszem, nie brakowało w nim zagrożeń i wiecznie śmierdziało stęchlizną, ale przynajmniej nie musiałem wspinać się na cholerną górę, gdy chciałem zajrzeć do domu – co było szczególnie uciążliwe po ciężkim dniu pracy na ulicy. Pozostałą część poranka i większość popołudnia spędziłem na przemierzaniu Ildrekki. Zwykle podróż przez miasto nie trwała tak długo, ale mieliśmy akurat dzień świąteczny – Powołanie Mniejszego Gospodarza zbiegło się w czasie z Uroczystością Tzemiklesa – przez co ulice centralnych rewirów wypełniły się hulajduszami, paradami gildii i fartownymi legionistami, którzy wylosowali czarną fasolkę i dostali przepustkę. Nawet w bocznych alejkach tłoczyli się ludzie i czasem trudno było znaleźć lukę między Ulicznicami oddającymi się swojej pracy, pijakami zwracającymi na bruk świąteczne przysmaki i Szabrownikami, którzy napadali na zagubionych i nierozważnych. Uliczna zabawa utrudniła mi też zdobywanie informacji, co było drugą rzeczą, którą robiłem w drodze do domu – czy raczej próbowałem robić. Wieści o Drapieżnej? Brak. Czy ktokolwiek słyszał, gdzie wypłynęły plotki o Leniwym Oku? Pies z kulawą nogą! Tu ktoś wzruszył ramionami, tam zwiesił głowę, a ktoś inny wymamrotał kilka niezrozumiałych słów, które niby brzmiały jak odpowiedź, ale zupełnie nic mi nie mówiły. Wyglądało na to, że ulica nie chce dzielić się ze mną informacjami. Nie żeby cokolwiek się w tej kwestii zmieniło. Byłem teraz Szarym Księciem, a Kamraci zdecydowanie woleli gadać o nich niż z nimi. Na ulicy panowało przekonanie, że Książęta są wszędzie i we wszystkim maczają palce, a gdy ktoś lekkomyślnie ściąga na siebie ich uwagę, staje się w ich rękach mimowolnym narzędziem. Jeśli chodzi o reputację, miało to swoje zalety: nikt nie próbował zadzierać z Szarym Księciem, a niewielu próbowało go oszukać. W praktyce? Życie ulicy stało się cholernie irytujące, szczególnie dla kogoś, kto kiedyś na niej pracował. Jakaś część mnie liczyła, że będę wyjątkiem – że mój status sprzed awansu pozwoli mi zakopać przepaść dzielącą zwykłych przestępców od władców kryminalnego światka. Niestety, to tak nie działało, a większość Kamratów bała się podjąć ryzyko. Owszem, przed zaledwie kilkoma miesiącami sam pracowałem na ulicy, odkąd jednak wspiąłem się na szczyt hierarchii, moja przeszłość nie miała większego znaczenia. Żadnych łatwych wieści ani przypadkowych plotek – w każdym razie nie dla mnie. Już nie. Co nie ułatwiało mi poszukiwań Drapieżnej. Niech to wszystko diabli! Skręciłem w ulicę Skryby. Po obu stronach biegły nierówne rzędy antykwariatów i zakładów introligatorskich, wymieszanych i poupychanych jak księgi na zaniedbanym regale. Tutaj mieścił się sklep Facheltragera, znany zarówno z kolekcji erotyków okresu Drugiej Regencji, jak i dzieł filozoficznych czasów Czwartej Reformy, tam Falconetto – najlepszy przybytek w mieście dla każdego, kto szukał starożytnych podręczników sztuk walki, a po lewej introligatornia Lazarusa, specjalizująca się w fałszywych złoceniach i tłoczonych okładkach. To właśnie ci ludzie – oni i wszyscy pozostali – sprawili, że postanowiłem się tu sprowadzić, zamieszkać w pobliżu handlarzy wiedzy z drugiej ręki i ich zakurzonych towarów. To, że nie odwiedzałem ich tak często, jak bym tego chciał, niczego nie zmieniało – sama ich obecność wynagradzała mi trud wspinaczki do domu. Zazwyczaj. Skrzywiłem się z bólu, gdy przeciągnąłem palcem pod prowizoryczną szarfą. Ciężar miecza Degana napinał sznur przewieszony przez ramię i pojawiły się już obtarcia. Odetchnąłem z ulgą do-

piero po zdjęciu brzemienia – i choć jeden koniec sznura był przywiązany nad jelcem, a drugi do czubka klingi, podłużne zawiniątko wciąż przypominało bardziej belę płótna niż broń. Zważyłem miecz w dłoniach. No dobrze, i co dalej? Nie oddam go przecież Deganowi. On dał wyraz swoim uczuciom, gdy trzy miesiące temu rzucił broń na podłogę płonącego magazynu. Nie mogłem go prosić, by jeszcze raz przemyślał sprawę. Niczym prawdziwy deganin zniknął bowiem z ulicy – ulotnił się jak wiele razy wcześniej, choć tym razem nie z powodu szwindla czy nowego zlecenia. Wiedziałem, że tym razem nie wróci. Jasne, wielokrotnie zastanawiałem się, czy nie powinienem go szukać, wytropić choćby dla spokoju umysłu. Ale nie zrobiłem tego – wolałem uszanować jego życzenie i skupić się na swoich sprawach. Biorąc pod uwagę cenę, jaką zapłacił za tę przyjaźń, przynajmniej tyle byłem mu winien. Jak dotąd mój plan się sprawdzał. W każdym razie do chwili, gdy Leniwe Oko wyciągnął miecz Degana i zamachał mi nim przed nosem. Niech szlag trafi tego zezowatego łajdaka. Przełożyłem dziedzictwo Degana do lewej ręki i przyspieszyłem kroku. Już tylko pięć przecznic do domu; pięć przecznic i w końcu złapię oddech, wyśpię się, pomyślę. Nie przeszedłem nawet dwóch, gdy nagle poczułem, jak za kark łapie mnie czyjaś ręka i spycha w stronę drzwi budynku. Jakoś bym to przeżył, gdyby nie były zamknięte. – Co jest… – zdążyłem wykrztusić, zanim moja głowa z impetem uderzyła o drewnianą powierzchnię. Zatoczyłem się, ale wtedy ktoś znów pchnął. Tym razem dłoń na karku przycisnęła mnie do drzwi, podczas gdy druga zakleszczyła się na nadgarstku i wykręciła mi rękę za plecy. Ramię zapłonęło bólem, a miecz Degana spadł z głuchym hukiem na ziemię. – Kto tam?! – zawołał głos z drugiej strony drzwi. – Witaj, Drothe – odezwał się ktoś szeptem tuż przy moim uchu. Kobieta. – Jednak nie tak trudno cię znaleźć, jak ci się zdawało, co, Nosie? Wciąż próbowałem rozgryźć, o co właściwie chodzi, gdy kobiece ręce obróciły mnie wokół mojej własnej osi. Po części spodziewałem się ostrza na gardle, ale zamiast tego napastniczka cisnęła mną o kamienną ścianę budynku. W jednej chwili dobyłem noża ukrytego przy nadgarstku. Jeszcze szybciej mi go wytrąciła. – No, no! – rzuciła nieznajoma, cofając się o krok. – Tylko żadnej stali. Zza drzwi doleciał tupot kroków i przekleństwa. – Do diabła, Cyril! To ty? Kobieta nie odpowiadała na nawoływanie. Ja też nie. Zamrugałem, bo mój wzrok jeszcze nie doszedł do siebie po bliskim spotkaniu głowy z drzwiami. Na tle skąpanej w słońcu ulicy napastniczka przybrała postać plamy cienia. Pachołek Leniwego Oka? A może członkini dawnej organizacji Cienia, która jeszcze nie słyszała, że wendeta się skończyła? Ktoś zupełnie inny? Zresztą jakie to miało znaczenie? Rzuciłem się naprzód. Nieznajoma zmieniła pozycję, a na gardzie zdobionego miedzią miecza u jej boku zatańczyło światło. Znałem ten miecz – bardzo podobny spoczywał w płóciennym zawiniątku nie dalej niż cztery stopy od nas. Miecz deganina. Szlag. To będzie bolało. Miedziana Deganka odparła atak prawie od niechcenia – uskoczyła w bok i wymierzyła mi cios bokiem dłoni w ciemię. Zachwiałem się, zamachałem rękami i upadłem. Za moimi plecami otworzyły się drzwi. – Na litość odrodzonego imperatora, Cyril, mówiłam ci… Och! – Odejdź – wycedziła Miedziana. – Już. Drzwi zatrzasnęły się z łoskotem, usłyszałem jeszcze szczęk rygla. Gdybym tylko znajdował się po ich drugiej stronie… Podniosłem się na nogi i odwróciłem. Miedziana stała nade mną z rękami skrzyżowanymi

na piersi i lekką pogardą malującą się na twarzy. A może było to znudzenie? Nie znałem jej wystarczająco dobrze, żeby odróżnić te dwa uczucia. Rzeka przechodniów już zmieniła nurt, zapewniając nam nieco przestrzeni. – Strzelam, że nie chodzi o zwykłą rozmowę towarzyską? – burknąłem, wycierając nos. Żadnej krwi. Przeciągnąłem dłonią po czole. Krew, choć tylko odrobinę. Mimo to… – Chodź ze mną. Miedziana odwróciła się i ruszyła w dół ulicy. Nie sprawdziła, czy za nią idę, jakby się nie martwiła, że dam drapaka. Bo czemu by miała? Należała do jednego z najlepszych Zakonów najemniczych Imperium. Gdybym się postawił, przelalibyśmy jeszcze więcej krwi – wyłącznie mojej. Ucieczka dałaby podobne rezultaty, z tą różnicą, że bardziej bym się spocił. Podniosłem nóż, sprawdziłem, czy miecz Degana spoczywa bezpiecznie w zawiniątku, i dopiero wtedy pośpieszyłem za Miedzianą. Skręciła w boczną uliczkę, a kawałek dalej weszła w zaułek pomiędzy sklepem sprzedawcy atramentu a zakładem wytwórcy maści. Dołączyłem do niej. – Tak dla twojej informacji. – Jeszcze raz przetarłem czoło i wyciągnąłem przed siebie rękę. – Nikt nie przelewa mojej krwi za darmo. Nawet deganka. – Chcesz pobrać opłatę? Droga wolna. Zmierzyłem ją wzrokiem, choć raczej na pokaz. Wiedziałem, że nie dam jej rady. Była ode mnie wyższa, lecz wcale nie wysoka i szczuplejsza, niż można by się spodziewać, a czarne włosy nosiła splecione w ciasny warkocz. Na pierwszy rzut oka nie przypominała szermierza. Jeśli nie liczyć przytroczonego do boku miecza o ciężkiej gardzie – rzecz jasna, zdobionego miedzią, z koszem przypominającym kaskadę ryb chroniących dłoń – chyba tylko szerokie ramiona świadczyły o jej umiejętnościach. Ramiona i oczy, odpowiednie dla tego fachu – zimne, surowe i obojętne, dokładnie takie, jakich wymaga się od ludzi, którzy wymachują stalą w imię cudzych ideałów. Spoglądając w nie, było wiadomo, że ich właściciel ma wszystko gdzieś, a już najbardziej patrzącego. Spojrzałem w te oczy i zaraz potem odwróciłem wzrok. Cholerni deganie. – Następnym razem – rzuciłem. – Jasna sprawa. – Nie wyglądała na zbytnio zmartwioną. – Musimy pogadać. – O czym? – A jak myślisz? Westchnąłem. – Słuchaj, już mówiłem twojemu Zakonowi… – Nie jestem tutaj z polecenia Zakonu. Przychodzę na własną rękę. – Pochyliwszy się, zniżyła nieco głos: – Bo kłamałeś. Znów na nią spojrzałem, tym razem jednak nie miałem zamiaru ustąpić. – Byłem jedynym nie-deganinem w pomieszczeniu po brzegi wypełnionym deganami i musiałem odpowiadać na pytania o martwego deganina i zaginionego deganina. Nie wyobrażam sobie gorszego miejsca, żeby kłamać. Za jakiego głupca mnie masz? – Za takiego, jakim opłaca ci się być. – Dźgnęła mnie palcem w pierś. Mocno. – Oboje wiemy, że historyjka, którą sprzedałeś Zakonowi, to stek bzdur. Kamrat zabijający deganina? – Pokręciła głową. – To chyba ty masz mnie za idiotkę. – Za mało cię znam, żeby wyrokować. Jej palec znów wwiercił się w moje ciało, z nie mniejszym naciskiem, niż gdyby użyła ostrza. Skrzywiłem się i cofnąłem o krok. – Co się stało z Żelaznym, Kamracie? – Już mówiłem – odparłem, odtrącając jej rękę. – Zabił go Cień. Jak inaczej wyjaśnisz miecz Żelaznego znaleziony obok truchła Cienia w Dziesięciu Drogach? Usztywnił Żelaznego, a potem odnalazł mnie. Na własne oczy widziałem tę cholerną broń w jego rękach. – I udało ci się zabić w walce człowieka, który załatwił mojego towarzysza broni? – Otaksowała mnie z góry na dół spojrzeniem. – Ty? Wzruszyłem ramionami. – Poszczęściło mi się.

– Nikt nie ma aż takiego szczęścia. Miedziana miała rację – kłamałem na tamtym przesłuchaniu. Przez zaciśnięte zęby. Udało mi się przeżyć spotkanie z Cieniem tylko dlatego, że w odpowiedniej chwili Degan odwrócił uwagę Szarego Księcia, a mnie udało się go sprzątnąć. Tylko że nie miałem zamiaru opowiadać tej historii Miedzianej, żeby nie mieszać w to dawnego przyjaciela. Musiałem zrobić wszystko, co w mojej mocy, by Zakon nie dowiedział się o pojedynczym, precyzyjnym pchnięciu, które zabiło Żelaznego; by nigdy nie wyszła na jaw prawda, że to ja położyłem miecz Żelaznego na trupie Cienia. Nie potrafiłbym zliczyć, ile razy Degan ratował mi życie. Prędzej trafiłby mnie szlag, niż wydałbym go Miedzianej i pozostałym. Bo jeśli Zakon pozna prawdę, wytropi i zabije Degana. – Słuchaj – odezwałem się – mam gdzieś, czy mi wierzysz, czy nie. Tak czy siak moja wersja się nie zmieni, bez względu na to, ile jeszcze razy wepchniesz mnie na drzwi, jasne? Myślałem, że sama to rozgryzłaś. Miedziana cofnęła się i skrzyżowała ręce na piersi. Niebezpieczna kobieta, tocząca w głowie niebezpieczną debatę. To ona odnalazła mnie jako pierwsza, żeby zapytać o Degana i zaciągnąć mnie na spotkanie z pięcioma innymi członkami Zakonu. Nie przypadła im do gustu moja historyjka ani to, że nie było nikogo, komu mogliby przypisać zniknięcie Degana, nie mówiąc już o śmierci Żelaznego. Nie spodobała im się tak bardzo, że jeszcze tydzień po tamtej „rozmowie” sikałem krwią. I mimo że Miedziana ani razu nie podniosła na mnie ręki, doszła też do zupełnie innych wniosków niż jej towarzysze. To mnie właśnie martwiło – bo martwić należy się tymi, którzy z pozoru wyglądają na spokojnych. W każdej sytuacji. W końcu Miedziana westchnęła i zwiesiła ręce. – Niech ci będzie, Kamracie – rzuciła zmęczonym głosem. – Nie ma sensu dłużej tego ciągnąć. Nic tu nie wskóramy. Jej słowa pozwoliły mi się rozluźnić. – To dobrze, bo… – Ale… – dodała, a ja się skrzywiłem, gdy położyła mi rękę na ramieniu: tym obtartym, na którym nosiłem miecz. – Ale nie zmienia to faktu, że Brązowy zaginął, a ja ci nie wierzę. Co oznacza, że spędzimy razem nieco czasu. – Zacisnęła palce. Jęknąłem. – Zrobimy to tak… – Zrobimy to tak – doleciało do nas polecenie, a Miedziana zamarła z zaskoczeniem w oczach – że najpierw puścisz mojego szefa, a potem wyciągniesz ręce przed siebie. Uśmiechnąłem się. Znałem ten głos. Strząsnąłem dłoń Miedzianej i spojrzałem jej przez ramię. Tuż za nią stała Drapieżna, szturchając degankę nożem nieco na lewo od kręgosłupa. Włosy miała w nieładzie, ubrania pomarszczone i sztywne od schnięcia na jej ciele, a pod oczami sińce. Żadna z tych rzeczy nie była jednak ważna – liczyły się iskra w oczach i wysunięta warga ponad umorusanym podbródkiem. Liczyło się tylko to, że wciąż oddychała oraz że przyprowadziła ze sobą dwóch Dębów, którzy stali po jej bokach. Gdyby nie to, że dzieliła nas Miedziana, złożyłbym na jej ustach pocałunek. Pieprzyć konsekwencje! Deganka spojrzała za siebie. Zauważyłem, że wyszczerzyła zęby z rozbawienia. – Troje? Naprawdę sądzisz, że nie dam sobie rady z trójką, ptaszyno? Drapieżna przechyliła głowę i odpowiedziała na uśmiech własnym uśmiechem. – Och, z pewnością, właśnie dlatego posłałam po Rhysa Błękitnego Płaszcza i jego ludzi, zanim postanowiłam przerwać wam pogaduszki. – Po raz pierwszy przeniosła wzrok na mnie. – Wybacz spóźnienie, Drothe. Wzruszyłem ramionami. – Każdemu się zdarza. Może się to wydać dziwne, ale nie sprawuję kontroli nad Czarnogarem ani żadnym z przyległych rewirów znanych jako Papierowe Wzgórze. Szarzy Książęta nie działają w ten sposób. Nie zajmujemy terytoriów – kontrolujemy ludzi. Wpływamy na nich, manipulujemy nimi, kupujemy ich i sprzedajemy, a większość nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Kiedy zadrzesz z Szarym Księ-

ciem, największym zagrożeniem nie są wcale jego wysłannicy, lecz strach, że twoi chłopcy zaczną wykonywać jego polecenia. Wypatrywanie wrogów to za mało – trzeba też uważać na własne otoczenie. W każdym razie tak to działa w teorii. Osobiście jeszcze nie opanowałem do perfekcji sztuki pociągania za sznurki, przez co często musiałem polegać na innych środkach, do których zaliczał się Rhys Błękitny Płaszcz. Na moje szczęście Rhys był miejscowym Najwyższym – który, tak się złożyło, pracował dla mnie. I mimo że osobiście nie kontrolowałem okolicznych ulic, on był tu niekwestionowanym panem. Miedziana zdawała sobie z tego sprawę. Podobnie jak z tego, że jeśli Rhys się pojawi, to na pewno nie w pojedynkę. I choćby była najlepszym deganinem, alejka wypełniona uzbrojonymi po zęby mięśniakami nawet jej zepsułaby humor. Trudno powiedzieć, czy doszła do podobnych wniosków, bo nie dała po sobie niczego poznać. Kiwnęła tylko głową, uniosła ręce i powoli odstąpiła na bok. – Następnym razem – rzuciła z chłodnym uśmiechem. – Jasna sprawa. Odwróciła się i odeszła, nie zaszczyciwszy Drapieżnej ani jej ludzi choćby przelotnym spojrzeniem. Dębowa Opiekunka śledziła ją wzrokiem. Kiedy deganka znajdowała się mniej więcej w połowie przecznicy, moja towarzyszka skinęła głową. Dwa Dęby ruszyły za celem – jeden wmieszał się w tłum tak sprawnie, że zniknął mi z oczu po kilku krokach, a drugi przemknął w boczną uliczkę, by wspierać swojego kompana z dachów lub zaułków miasta. Wiedziałem, że nie spuszczą Miedzianej z oczu, póki nie znajdzie się daleko za Papierowym Wzgórzem. – Błękitny Płaszcz naprawdę tu idzie? – zapytałem Drapieżną. – Żartujesz? – Schowała swój długi nóż. – Kiedy ostatnio widziałeś tego łajdaka przed zmierzchem? Wypaliłoby mu oczy, gdyby wyszedł na ulicę za dnia. Kiwnąłem głową za odchodzącą deganką. – Dzięki za… – Pierdol się. – Słucham? Drapieżna położyła mi ręce na piersi i pchnęła mnie. – Powiedziałam: pierdol się! – krzyknęła, kiedy się zatoczyłem. – Co ty sobie myślałeś, zostawiając mnie w tej przystani?! – Myślałem… – Zamknij jadaczkę! Sama ci powiem, co myślałeś. Myślałeś, że jesteś mądrzejszy. Że musisz coś zrobić, żeby uratować mi tyłek, odegrać rolę szybkiego i cwanego bohatera. – Zrobiła krok i znów mnie popchnęła, tym razem jednak zdołałem ustać w miejscu. – Myślałeś jak pierdolony Nos. – Myślałem – odparłem, podchodząc bliżej Drapieżnej – że przeciwnik ma przewagę i musimy się stamtąd wydostać. Wolałabyś czekać, aż zjawi się więcej ludzi Petyra? – Wolałabym, żebyś następnym razem zostawił to mnie! To ja mam odciągać Nożowników od ciebie, a nie odwrotnie. Nie wolno ci już podejmować takiego ryzyka. – Ale mój plan wypalił, zgadza się? – Nie o to chodzi. – Właśnie że o to. Gdybym został, wszyscy wąchalibyśmy kwiatki od spodu. Ty byłaś zbyt zajęta zabijaniem jednego delikwenta i powstrzymywaniem drugiego, Szrama też miał pełne ręce roboty. Tylko ja mogłem robić za przynętę. – I w rezultacie siadło ci na ogonie trzech Nożowników. – Lepiej mnie na ogonie niż tobie na głowie. Ręka Drapieżnej była zbyt szybka, żebym zdążył ją zatrzymać. Trzask ciosu na moim policzku odbił się echem od otaczających nas budynków. – Nawet się nie waż – syknęła. – Nie waż się udawać, że moje życie jest cenniejsze od twojego i że to nie ja o tym decyduję! Do cholery, jestem twoją Dębową Opiekunką, pilnowanie twoje-

go tyłka to moja praca. – Co wcale nie znaczy, że… – Że co? Że muszę nadstawiać za ciebie karku? Że mam się przejmować twoim losem? Do diabła z tym wszystkim. To ja decyduję, ile jest warte moje życie, nie ty. – Nie w chwili gdy musisz wymienić je na moje. – Właśnie wtedy, Drothe. Kiedy jesteś zbyt zajęty zgrywaniem upartego, samolubnego i krótkowzrocznego dupka. – Innymi słowy, przez większość czasu. – Żebyś wiedział, że przez wi… Cholerny łajdak! – Drapieżna odwróciła się, próbując stłumić śmiech. – To nieuczciwe rozśmieszać mnie w takim momencie. Uśmiechnąłem się w odpowiedzi i rozluźniłem, żeby uwolnić napięcie zgromadzone w ramionach. – Uczciwość nie ma tu nic do rzeczy. Nie słyszałaś, że jestem teraz Szarym Księciem? – Celowo wypowiedziałem ostatnie dwa słowa przesadnie ponurym tonem. Drapieżna zachichotała, po czym wzięła głęboki oddech. Kiedy się do mnie odwróciła, w jej oczach nie było już ognia, a jeśli nawet był, to przygaszony. – Masz rację – stwierdziła. – Uczciwość nie ma tu nic do rzeczy. Ale właśnie o to mi chodzi – jesteś Szarym Księciem, Drothe, i nie wolno ci podejmować zbędnego ryzyka. To do nas należy odciągnięcie Nożowników w ulicznej bójce, to my mamy brać ich na siebie, żebyś mógł bezpiecznie zniknąć. Nie chodzi tylko o to, żeby być o krok przed resztą Kamratów – chodzi też o twoje życie. To my mamy się babrać w gównie na poziomie ulicy, żebyś ty sam mógł się skupić na szerszej perspektywie. Pokręciłem głową. – Dobrze wiesz, że ja tak nie pracuję. – Może i nie, ale w takim razie powinieneś zacząć. W innym wypadku nie będzie miało żadnego znaczenia, czy cios wyprowadzi inny Książę, czy jakiś konus w ciemnej alejce – tak czy siak skończysz martwy, bo nie potrafiłeś zerwać z ulicą. A ja nie mam zamiaru tracić kolejnych ludzi tylko po to, żebyś ty mógł zgrywać Nosa, zamiast być Księciem. – Mogłabyś bardziej doce… Zaraz… – Urwałem, gdy dotarło do mnie znaczenie jej słów, a raczej tego, czego nie powiedziała. – Gdzie jest Szrama? Sztywny? Z gardła Drapieżnej wyrwało się coś, co w innej sytuacji mogłoby uchodzić za śmiech, a teraz zabrzmiało bardziej jak skowyt bólu. – Niczego nie da się przed tobą ukryć, co? – Jak to się… – A czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Wykonywał swoją pieprzoną robotę, czego nie da się powiedzieć o tobie. – Odwróciła głowę, jakby chciała splunąć, ale rozmyśliła się i zamiast tego zdjęła płaszcz. Przeciągnęła dłonią po nastroszonych, tłustych włosach. – Ludzie umierają, Drothe. Dla ciebie. Nadal będą umierać. Moi, twoi, Kamraci, których nie znasz, a ty nic na to nie poradzisz. Możesz tylko sprawić, żeby było warto. – Założyła z powrotem płaszcz i spojrzała w inną stronę. – Bądź tego wart. Dla mnie. Patrzyłem, jak odchodzi, dopóki nie wchłonął jej poranny tłum. Zmusiłem obolałe nogi do ruchu. Nagle sen nie wydawał się tak kuszącą perspektywą, choćby dlatego, że teraz już wiedziałem, co mnie czeka po przebudzeniu. „Bądź tego wart”. Anioły, dopomóżcie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Obudziły mnie dźwięki letniej burzy, deszcz bębniący o bruk podwórza za oknem niczym przerzucany łopatami żwir. Przez chwilę powidoki snu wciąż przemykały na granicy mojej świadomości – wspomnienie róż, rzek i krwi, korytarzy wysłanych dywanami – ale zaraz potem dopadła mnie rzeczywistość nocy i zepchnęła je na bok. Zmieniłem pozycję na łóżku, wsłuchując się w hałas. Nie byłem przyzwyczajony do posiadania domu z podwórzem, na dodatek tak dużym, że swobodnie padał nań deszcz. Wcześniej jedyne, na co mogłem liczyć, to ulica tuż za okiennicą, tak wąska, że deszcz nie tyle padał, ile sączył się w przesmyk między budynkami. Jeszcze wcześniej, w czasach młodości, kapał na mnie z gałęzi drzew, ale to już zupełnie inna historia. Usiadłem na łóżku w ciemnościach, które dla mnie nie były prawdziwymi ciemnościami, i spojrzałem w stronę okien. Deszcz na zewnątrz i ani kropli w środku, a wszystko dzięki krytej ścieżce, która ciągnęła się wzdłuż trzech stron podwórza. Celowo nie zamknąłem okiennic – chciałem się przekonać, czy potrafię spać przy otwartych. Cóż, okazało się, że potrafię, choć raczej z powodu skrajnego wyczerpania. Kiedy ostatnio spałem przy otwartym oknie? Kiedy miałem jeszcze na tyle zaufania, a może odwagi, by tego próbować? Nie mogłem sobie przypomnieć, co samo w sobie stanowiło wystarczający komentarz. Sięgnąłem po ziarno aramu z miski przy łóżku i wsunąłem je do ust. Dalszy odpoczynek nie wchodził w grę, przynajmniej nie teraz. Nie przy tym deszczu, oknach i nerwach. Wstałem, choć nie było łatwo. Wszystko mnie bolało, od podeszew stóp aż po stłuczone czoło – i podwójnie w każdym innym miejscu. Rozciągnąłem się, a sypialnię wypełniło więcej jęków i przekleństw, niż prawdopodobnie było to konieczne. Założywszy na siebie świeżą koszulę i cudownie czyste spodnie, wyszedłem sztywnym krokiem na korytarz. Zatrzymałem się w cieniu przejścia prowadzącego na podwórze. Tutaj deszcz był niczym nieprzenikniona kurtyna, tak głośny, że cofnąłem się o krok. Przestrzeń, którą zwykle zajmowały drzewa doniczkowe, kamienna ława, żelazna brama i znajdujący się za nią przesmyk, teraz wypełnił bursztynowy, nieostry wodospad. Oślepiła mnie odrobina deszczu – mnie, człowieka, który widział w ciemnościach. W pewnym sensie pasowało mi to – ta ślepota, czy raczej nieobecność rzeczy, które przypominały mi o mojej pozycji. Wciąż dziwnie się czułem, gdy po przebudzeniu widziałem liczne pokoje, podwórze i niebo. Właściwie odkąd mieszkałem w Ildrekce, otaczały mnie cztery ściany i głośni sąsiedzi, a z okna było widać fragment zasnutego dymem nieba. Nawet potem, gdy udało mi się dorobić jednego czy drugiego mieszkania, żyłem w ciemniejszych, wilgotniejszych i ciaśniejszych zakątkach imperialnej stolicy. Ciasnota wydawała mi się dobra, hałas dawał poczucie bezpieczeństwa, a smród był znajomy. A to? Nawet z Dębami Drapieżnej stojącymi na straży i patrolującymi okolicę nie czułem się bezpiecznie, ani przede wszystkim u siebie. Jasne, rozumiałem, dlaczego łatwiej upilnować dużego domu niż kilku pokoi nad sklepikiem czy w kamienicy czynszowej i dlaczego osoba o mojej pozycji powinna odizolować się od pozostałych Kamratów i Chlebodawców, ale to nie znaczyło, że taka zmiana musi mi się podobać. Pomysł wyszedł od Kellsa. Jako mój dawny szef, a obecnie sprzymierzeniec, był kimś w rodzaju mentora, który pomagał mi odnaleźć się w nowej roli. To on poinformował mnie, że ulica mianowała mnie Księciem, i to on jako pierwszy zaoferował mi Sztamę oraz wsparcie w tworzeniu tej niewielkiej organizacji, którą teraz kierowałem. Sam po mistrzowsku zarządzał ludźmi i cieszyłem się, że mam go po swojej stronie. Czy raczej cieszyłbym się, gdyby nie to, że Kells służył mi jako Długi Nos w operacji pro-

wadzonej przez innego Księcia. Z początku nie zamierzałem wysyłać go na przeszpiegi – sęk w tym, że Samotnica wzięła go pod swoje skrzydła, zanim zdążył mi o tym powiedzieć. W ciągu ostatnich miesięcy parę razy omawialiśmy kwestię jego odejścia, ale Kells bał się, że Samotnica nabierze podejrzeń w stosunku do innych członków jego organizacji, którzy znaleźli u niej schronienie. W pewnych przypadkach ta podejrzliwość była poniekąd uzasadniona (miałem w jej szeregach pięciu szpiegów), jednakże większość tych ludzi pracowała uczciwie. Siedem lat węszyłem dla Kellsa jako Długi Nos, zanim fortuna odwróciła się od niego, a uśmiechnęła do mnie, i dobrze wiedziałem, co znaczy przeniknąć w samo serce organizacji innego szefa. Od bardzo, bardzo bolesnej śmierci dzieli wówczas człowieka nie więcej niż jedno niefortunne słowo czy strzępek informacji. Nie zamierzałem narażać ludzi Kellsa na tak ogromne ryzyko wyłącznie ze względu na własną wygodę. Dlatego komunikowaliśmy się potajemnie, za pomocą szyfrowanych wiadomości przekazywanych bez pośredników, a od czasu do czasu z największą ostrożnością organizowaliśmy spotkania. Rady Kellsa wciąż były dla mnie bezcenne – bardziej niż dostarczane przez niego informacje – lecz dostawałem je zbyt rzadko i zwykle za późno, by mogły ustrzec mnie przed błędami. Niestety, podobnie jak w przypadku mojego domu, musiałem po prostu przyzwyczaić się do tego nowego stanu rzeczy. Większa przestrzeń zapewniała spore pole manewru, ale dawała więcej okazji do błędu, a niebo nad głową mogło sprowadzić zarówno katastrofę, jak i niespotykane dotąd możliwości. Usiadłem na ganku i przez chwilę wsłuchiwałem się w deszcz bębniący o bruk na podwórzu. Próbowałem pocieszać się tym, że byłem teraz tak samo ślepy bez względu na to, czy miałem oczy otwarte, czy zamknięte. Jakiś czas później zasnąłem. – Chciałeś się ze mną widzieć? Podniosłem wzrok znad talerza. Przede mną stała Betriz, uśmiechając się szelmowsko. Ta kobieta zawsze miała na twarzy szelmowski uśmiech, zazwyczaj nie bez kozery. Po prostu nie podobało mi się, gdy był przeznaczony dla mnie. Minęły dwa dni, odkąd wróciłem do miasta, a teraz siedziałem pod gołym niebem przy stole tawerny Skubane Pióro, oddalonej o trzy kwartały od mojego domu. Przybytek ten cieszył się doskonałą renomą i miał duży wybór jedzenia. Po drugim posiłku załatwiłem tam sobie niewielki udział w interesie. – Usiądź. – Wskazałem miejsce naprzeciwko. Betriz spełniła polecenie, przerzucając nogę nad krzesłem, zamiast je po prostu odsunąć. Oparła się łokciami o blat, złożyła podbródek na dłoniach i zlustrowała mnie jasnymi, brązowymi oczami. – Zdajesz sobie sprawę, że odpowiedź wciąż brzmi „nie”? – zapytała. Uśmiechnąłem się i podniosłem kawałek placka chlebowego. Był jeszcze ciepły. – Nawet nie wysłuchałaś oferty. – Wszystko jedno. Nie pozwolę, żeby ktoś ograniczał mi swobodę. Choćby to był nawet przesławny Drothe. Parsknąłem. – Daruj sobie. Gdybym był przesławny, nie prosiłbym, żebyś dla mnie pracowała. – Ale i tak bym odmówiła. – I właśnie dlatego ciągle składam ci propozycję. Przez jej usta przemknął niewymuszony uśmiech. Poczęstowała się chlebem. Nie miałem nic przeciwko. Betriz była Nosem, i to całkiem niezłym. Zdobyła na ulicy rozgłos z dwóch powodów: zawsze doprowadzała sprawy do końca i nigdy nie dawała wciskać sobie kitu. Od kilku miesięcy próbowałem zwerbować ją do swojej organizacji, ale najwyraźniej odpowiadała jej rola Szerokiego Nosa – informatora pracującego na własny rachunek – i nie widziała żadnego pożytku w wiązaniu się z pracodawcą. Szczerze mówiąc, nie mogłem mieć o to żalu. Na początku swojej kariery oszusta myślałem dokładnie tak samo. Dopiero gdy wpadłem pod skrzydła Kellsa, zacząłem rozpatrywać możliwość pracy dla jednego z władców kryminalnego światka, i to tylko dlatego, że Kells uchodził

za legendę wśród Najwyższych Szefów. I mimo że od tamtej pory awansowałem na Szarego Księcia, nie zrobiłem jeszcze wystarczająco wiele, by zapewnić sobie ślepe oddanie innych Kamratów – a przynajmniej nie w oczach Betriz. – No dobra, gadaj, co to za akcja. – Pochyliła się w moją stronę, a jej oczy zdawały się wręcz tańczyć. – Czy to ma związek z zasadzką, którą urządził na ciebie Mokry Petyr? Pokręciłem głową. Zgodnie ze złośliwą sugestią Drapieżnej zleciłem już kilku ludziom rozwiązanie sprawy Petyra, a przy okazji odzyskanie scenariuszy trupy aktorów. Mając przed sobą perspektywę przechwałek watażki ze Stęchłych Wód i narzekań Tobina, że wciąż nie zwróciłem mu jego własności, nie chciałem odwlekać tych spraw dłużej, niż to było konieczne. Co nie znaczyło, że chcę w nie wciągać kogoś takiego jak Betriz. Ostatnie, czego mi było trzeba, to wiedza niezależnych talentów o moich długach. – Nie martw się Petyrem – odpowiedziałem. – Chcę, żebyś wytropiła dla mnie pewnego delikwenta. – A nie powierzyłeś tego swoim ludziom, bo… – Bo nie chcę ryzykować, że zostaną ze mną powiązani. – Krótko mówiąc, istnieje szansa, że podczas tej roboty ktoś mnie zobaczy. – Zawsze istnieje taka szansa, oboje doskonale o tym wiemy. Betriz przeżuła kęs placka chlebowego. – O kogo chodzi? – zapytała. Sam też oderwałem kawałek i wytarłem nim z talerza resztkę młodego, płynnego sera z koziego mleka, a na górę położyłem plaster kiełbasy. W tłustym mięsie dało się wyczuć nuty kardamonu i anyżku, a także sporą ilość czarnego pieprzu. Wszystkie te smaki cudownie przełamywały kwaskowatość sera. Przeżułem go i połknąłem, a potem jeszcze zagryzłem dużym, czarnym winogronem, by złagodzić nieco pikantność przypraw. Betriz czekała cierpliwie, wiedząc, że celowo zwlekam z odpowiedzią. – Ramblesa – rzuciłem w końcu. – Ha! – Oparła się na krześle, po czym znów pochyliła, żeby wziąć winogrono. – Ha. – Co jest? – Doszły mnie słuchy, że on też szuka kogoś, kto powęszyłby wokół ciebie. Nie zaskoczyły mnie te wiadomości, nie po ostatnich wydarzeniach. – No i? Betriz się skrzywiła. – Biedaczek jeszcze się nie zorientował, że teraz ma pieniądze. Nie zaoferował mi wystarczająco dużo, żeby opłacało mi się ciebie zdradzić. Facet musi w końcu zrozumieć, że ludzie oczekują konkretnej zapłaty, kiedy dostają zlecenie od Najwyższego Szefa – szczególnie gdy chodzi o szpiegowanie Szarego Księcia. – Pociesza mnie świadomość, że tak kategorycznie przestrzegasz swoich standardów. – Dziewczyny muszą mieć standardy. – Winogrono znikło w jej ustach. – No dobrze, czego konkretnie chciałbyś się dowiedzieć? – Właściwie to drobiazg. Masz mi podać czas i miejsce, gdzie mógłbym zaczaić się na Ramblesa, żeby porządnie skopać mu tyłek. – Tylko tyle? – Tylko tyle. Pokręciwszy głową, Betriz napiła się mojej kawy. – Właśnie dlatego nigdy nie przyjmę twojej Sztamy, Drothe. – Tak? Dlaczego? – Bo jeśli musisz mnie namawiać do wykonywania tak gównianej roboty, to wolę nawet nie myśleć, co kazałbyś mi robić, gdybyśmy nie spierali się o cenę. Uśmiechnąłem się i poprosiłem o jeszcze jeden kubek kawy.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Przykucnąłem, kryjąc się za dekoracyjnym murkiem biegnącym wzdłuż krawędzi dachu, i w narastającej ciemności wyjrzałem zza rzeźbionego tyłka nimfy. Po plecach spływały mi krople potu. Nawet trzy piętra nad poziomem ulicy panował wilgotny zaduch. Z dołu, z niewielkiego podwórza przed burdelem, dolatywały głosy dwóch oprychów rozmawiających z trzecim. Gadatliwa dwójka na zmianę żartowała i skamlała, chcąc przekonać stróża, by wpuścił ich do kurwidołka, ale facet nie chciał o tym słyszeć. Raz po raz powtarzał, że burdel otwiera się godzinę po zachodzie słońca, lecz jego rozmówcy pozostawali głusi na odmowę. – Co za idiotyczny pomysł – wymamrotała Nijjan. Rozprostowałem palce, w milczeniu wpatrując się w dach budynku naprzeciwko. – Serio, szczyt głupoty. – Zamknij się, Nijjan. Nijjan Czerwone Pazury przesunęła się za nimfą, a jej pantofle zaszurały cicho o kafle. Jako Najwyższa Szefowa nie była przyzwyczajona do tańca na dachu i odgrywania roli Wrony – tak samo jak do wizyt Szarego Księcia, który zjawił się na progu jej domu i zażądał, by za niespełna cztery godziny pomogła mu wtargnąć na terytorium innego watażki. Powiedzieć, że nie ucieszyła się na mój widok to za mało; skłamałbym też, mówiąc, że po wysłuchaniu mojego planu jakaś jej część nie chciała mnie wypatroszyć, a trupa wyrzucić na ulicę. Szczególnie że miała rację – to naprawdę był głupi pomysł. Cholernie głupi. Betriz uporała się z zadaniem sprawniej, niż zakładałem – po zaledwie jednym dniu węszenia zapukała do moich drzwi z informacjami. Okazało się, że Rambles wpadł w pułapkę przyzwyczajeń, przynajmniej w kwestii doglądania swoich inwestycji. Dziś wypadał dzień zbierania zysków – a także testowania towaru – w kurwidołku po drugiej stronie ulicy. – Jesteś pewien, że go tam znajdziemy? – zapytała Nijjan. – Na sto procent. – Bo jeśli będę musiała iść na wojnę z powodu tej kanalii, a jego tam nie będzie… Oderwałem wzrok od dachu budynku i spojrzałem jej w oczy. – Powiedziałem: na sto procent. Jej niebieskie oczy, lśniące na tle zapadającego zmroku niczym dwie latarnie, ciskały gromy. Była ubrana w kolory rdzy i brązu, a ciemne włosy miała krótko przystrzyżone i sterczące. Tatuaże z henny na rękach i policzkach wiły się jeden wokół drugiego jak jakiś zapomniany język, który wyrwał się spod kontroli i rozprzestrzenił swobodnie po jej skórze. Tylko paznokcie były pozbawione ozdób, a to dlatego, że nie chciała, by ktokolwiek źle zrozumiał jej przezwisko. Nie wołali na nią Czerwone Pazury z powodu jej paznokci – swój pseudonim zawdzięczała szerokim miedzianym szpikulcom, których używała do przytrzymywania lub podnoszenia delikwentów, którzy nadepnęli jej na odcisk. – Świetnie – rzuciła. – Rambles jest w środku. Wciąż jednak nie rozumiem, czemu po prostu nie zabraliśmy ze sobą paru Nożowników, na wypadek… – Bo więcej Nożowników oznacza więcej hałasu – odparłem – a nie chcielibyśmy, żeby ktoś nas teraz zauważył. Nijjan burknęła i skierowała uwagę z powrotem na dach burdelu. Nie mogłem mieć do niej żalu. Znajdowaliśmy się w samym sercu terytorium konkurencyjnego Najwyższego Szefa, przygotowując się do przeprowadzenia nalotu na jedną z jego melin. Nie było chyba lepszego sposobu, by rozpętać małą wojnę. Jeśli wziąć pod uwagę to, że wróg miał przewagę liczebną – prawdopodobnie sporą – a nasze wsparcie kryło się w piwnicy co najmniej dwie przecznice dalej, można się tylko dziwić, że Nijjan przystała na moją propozycję. A jednak tu była. Wystarczyło jedno słowo: Rambles. Po stworzeniu organizacji na ruinach przedsięwzięcia Nicco i awansie na Najwyższego

Rambles konsekwentnie próbował poszerzać swoje terytorium. Tu przejął jakiś mały szwindel, tam ukręcił łeb drobnemu gangowi – i nagle stał się problemem, z którym inni musieli się liczyć. Tego rodzaju wzajemne ustępstwa były wśród Kamratów powszechne, szczególnie w następstwie wojny – w końcu niepewność zawsze da się przekuć w nowe możliwości – tyle że część zysków Ramblesa powstała kosztem Nijjan. Zbyt mała, by usprawiedliwić otwarty konflikt, a jednak wystarczająca, żeby na dźwięk jego imienia Nijjan otwierał się nóż w kieszeni. Znów wpatrzyłem się w dach kurwidołka, przypominający teraz gąszcz cieni – plątaninę dzbanów, rzeźb i bluszczu, która skrywała nasz cel we wczesnym mroku. Jedynym pozytywem tej sytuacji było to, że posągi i dach z naszej strony też zapewniały dobrą osłonę. Włożyłem palec do sakiewki na szyi i wydłubałem dwa ziarna aramu. Wsunąłem je do ust prawie odruchowo. Nie pomagały ukoić nerwów – na to było już za późno – ale nie tego od nich oczekiwałem. – Ile to zajmie twoim chłopcom? – zapytałem. – Daj im jeszcze chwilę. Przecież nie mogą wywołać burdy ot, tak. – Chyba sobie robisz jaja? W jej głosie pobrzmiewała wesołość. – A chcesz, żeby odwrócili uwagę ludzi Ramblesa? Zrobią to zbyt wcześnie albo zbyt swobodnie i Odźwierny od razu zrozumie, co się święci. Więcej finezji, mój Książę. Finezji! Rozgryzłem w irytacji ziarna i sięgnąłem po kolejne. Właśnie wtedy na przeciwległym dachu poruszył się cień. – Tam – syknąłem. – Nasza Wrona. – Gdzie? – Za trzecią urną, tuż obok rzeźby kobiety z rękami w… – Widzę. – Chwila ciszy. – Jesteś pewien? Oczywiście, że byłem. Zrobiło się dość ciemno, by moja zdolność nocnego widzenia rozświetliła krawędzie przedmiotów bursztynową poświatą. Jeszcze pięć, dziesięć minut i już nie będę musiał przyglądać się cieniom – zobaczę wypatrywacza w pełnej krasie. Na głos powiedziałem jednak: – Zaczekajmy. Jeśli twoi ludzie dobrze wykonają swoją pracę, od razu zauważysz, jak nasza Wrona się porusza. Do głosów na podwórzu dołączył kolejny – zgodnie z planem oprócz dwójki Nijjan zjawił się trzeci mężczyzna, który zaczął podsycać spór. Zrobiło się głośno. – Mam go! – szepnęła podekscytowana Nijjan. Podążyłem za nią wzrokiem i uśmiechnąłem się. W zasadzie na wprost od nas z cienia urny wyłoniła się głowa człowieka, który wyglądał w stronę podwórza. Podobnie jak ja Nijjan nie pochodziła z Ildrekki. Ja jednak przybyłem do miasta z lasu, a ona z pól, gdzie wychowywała się z łukiem w ręku, wśród koni i bydła. Po raz pierwszy zrobiło się o niej głośno, gdy zaczęła urządzać nielegalne polowania w Imperialnym Rezerwacie na północny zachód od stolicy, a mięso przeznaczać na uczty dla Kamratów w tawernie tuż za murami miasta. I choć od tamtych wydarzeń minęło sporo czasu, Nijjan wciąż lubiła przypominać Kamratom, że nie warto z nią zadzierać – nawet na odległość. Usłyszałem tuż obok cichy dźwięk, a gdy się odwróciłem, Nijjan uniosła łuk. Spokojnym, płynnym ruchem założyła strzałę i naciągnęła, a potem zwolniła cięciwę. Spojrzałem w kierunku dachu burdelu – głowy już nie było. Nie chciałem obrażać swojej towarzyszki pytaniem, czy zdjęła cel. – Chodźmy – rzuciła. – Moi chłopcy nie będą zajmować ich wiecznie. W końcu poleje się krew i wolałabym wtedy mieć już Ramblesa w swoich łapskach. Wstałem i podreptałem przez dach, poprawiając na ramieniu miecz Degana. Udało mi się zastąpić sznur sternika wygodniejszą szarfą, ale jeszcze nie znalazłem odpowiedniej pochwy. Owinąłem za to płótno płachtą i choć pakunek nie wyglądał elegancko, przynajmniej spoczywał wygodniej na plecach. Kiedy Nijjan zobaczyła mój nietypowy bagaż, spojrzała na mnie i pokręciła głową. Cóż,

komfortowy czy nie, nie zamierzałem go zgubić, nawet jeśli przeszkadzał mi w bieganiu po dachach. Przemieszczaliśmy się wzdłuż gzymsów, okrążając placyk na dole. Przesadzaliśmy niskie ściany, tańczyliśmy na ołowianych szczytach i przeskakiwaliśmy przez wąskie kanały odpływowe, aż wreszcie dotarliśmy na dach kurwidołka. Kiedyś był tam ogród. Przegniłe, spłowiałe na słońcu skrzynie na kwiaty i zioła odsunięto na bok. O życie walczyło parę drzewek owocowych, a ich korzenie uciekały z ziemi nad krawędziami donic lub przez pęknięcia w ceramice. Tu i tam zniszczone przez pogodę kolumny stały na straży pustych krzeseł i kanap. Prawie sobie wyobrażałem, jak nocą, przy odpowiednim oświetleniu i szczodrej ilości wzmocnionego wina, można tu było stworzyć klimat zaniedbanej elegancji – idealny, żeby wprowadzić Chlebodawcę w nastrój i wysłać rano do domu z dużo lżejszą sakiewką. Zakładając oczywiście, że ktoś wcześniej usunąłby ciało mężczyzny ze strzałą Nijjan wystającą z czaszki. Z ulicy dolatywały teraz krzyki – odgłosy kłótni i przepychanek słownych. Jeszcze żadnego świstu ani szczęku stali, co było dobrą wiadomością. Zależało mi, żeby ludzie Ramblesa jak najdłużej skupiali swoją uwagę na wejściu, a walka skończyłaby się w mgnieniu oka, i to na naszą niekorzyść. Jak na razie chłopcy Nijjan robili dokładnie to, czego od nich oczekiwaliśmy. Zachodzące słońce było teraz nie więcej niż smugą tuż nad horyzontem, przez co cienie na dachu jeszcze bardziej zgęstniały. Kiedy się rozglądałem, bursztynowozłota poświata coraz wyraźniej obejmowała przedmioty w moim polu widzenia. – Jak, do diabła, dostaniemy się na dół? – burknęła Nijjan. – Za cholerę nie mogę znaleźć zejścia… Zacząłem szukać klapy, której prawdopodobnie używali nie tylko klienci, lecz także same dziwki, gdy miały ochotę się zdrzemnąć albo zjeść coś pod gwiazdami. – Tam. – Zaprowadziłem Nijjan do drewnianego prostokąta w dachu, schowanego za parą kolumn. Odsunąłem się, pozwalając, by to ona otworzyła. Po pierwsze, byłem Księciem, a po drugie, nie chciałem, żeby nagła eksplozja światła pozbawiła mnie zdolności nocnego widzenia, które przebudziło się dosłownie przed chwilą. Kiedy klapa zaskrzypiała, z otworu wydobył się przytłumiony blask. Wystarczyło, by zapiekły mnie oczy. – W dole jest jakiś pokój – wyszeptała Nijjan. Odłożyła łuk i dobyła długiego, zakrzywionego noża. Zaraz potem weszła w otwór i zniknęła w budynku. Zamrugałem, by pozbyć się z oczu łez, po czym sam ruszyłem jej śladem. Do burdelu prowadziły wysokie, wąskie stopnie. Nijjan czekała na dole. Na poły zszedłem, a na poły ześliznąłem się do pomieszczenia. Na kredensie płonęła pojedyncza świeca z łoju, która oświetlała słabo dwa sfatygowane krzesła i wazę pełną suszonych kwiatów. Sporo płatków leżało także na kredensie i podłodze. Nijjan przesunęła się do jedynych drzwi i lekko je uchyliła. Na szczęście zawiasy stęknęły prawie niesłyszalnie. – Korytarz – powiedziała i odwróciła się do mnie. – Co teraz? – Teraz musimy zejść piętro niżej. – A potem? Wzruszyłem ramionami. – Patrzymy i słuchamy. Złapała mnie za rękę, gdy chciałem ją minąć. – Zaraz. Chcesz powiedzieć, że nawet nie wiesz, gdzie jest Rambles? – Na trzecim piętrze. – I co, to wszystko? Schodzimy piętro niżej i podsłuchujemy pod drzwiami dziwek, aż dojdziemy do wniosku, że w środku jest nasz delikwent? – Mniej więcej. – Przez wiele lat pracy niejednokrotnie musiałem się opierać na oszczędniejszych informacjach. – Nie ma tu teraz żadnych klientów, więc nie powinno to być trudne. Nijjan wpatrywała się we mnie z niedowierzaniem. – I takie plany kiedykolwiek się sprawdzają?

– Nie uwierzyłabyś, jak dobrze. Najwyższa Szefowa prychnęła i otworzyła drzwi szerzej. – Sama już nie wiem, czy powinno mi to imponować, czy mnie rozczarować. Rozciągnąłem usta w uśmiechu. – Ja też czasem się nad tym zastanawiam. Minęliśmy po cichu kilka par drzwi, po czym zeszliśmy głównymi schodami pośrodku budynku. Z parteru dolatywało teraz więcej dźwięków, a wraz z nimi więcej głosów. Zerknąłem za balustradę i zobaczyłem w studni klatki schodowej trudną do określenia liczbę wychylonych głów. Na nasze szczęście większość pań pracujących w burdelu zeszła na drugie piętro i niżej, żeby lepiej widzieć, dzięki czemu wyższe piętra były puste. Trzecie wyglądało na nieco lepiej wyposażone, o ile lustro ścienne, wystrzępione krzesło z wikliny i wypłowiałe, wełniane dywany można nazwać lepszym wyposażeniem. W kinkietach paliły się cienkie świeczki, a ich migotliwe światło odbijały wypolerowane, mosiężne tace zawieszone na ścianach. Nijjan spojrzała na mnie i uniosła pytająco brew. Wskazałem na lewo, głównie po to, by zrobić na niej wrażenie zdecydowanego. Podobnie jak na piętrze powyżej wszystkie drzwi znajdowały się tu blisko siebie. W tych wąskich klitkach dziwki wypracowywały większość zysków Rajfurek, z zadziwiającą sprawnością obsługując zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Duże pomieszczenia, przeznaczone dla bogatszej klienteli i na okazjonalne orgie, musiały być zlokalizowane na dole, a więc bliżej ulicy i pieniędzy. Jednakże zgodnie z informacjami dostarczonymi przez Betriz Rambles preferował pokój na trzecim piętrze, co z początku nie miało sensu. Sprawa wyjaśniła się, gdy dotarliśmy na koniec korytarza. Na znacznie szerszych drzwiach zawieszono adamaszkową tkaninę, która zamieniła prostą drewnianą powierzchnię w prostokąt z kwiatów i karmazynowej czerwieni. W blasku świec lśniła pojedyncza klamka, ukształtowana na wzór penisa w erekcji. – Lekka przesada, nie sądzisz? – wymamrotała Nijjan. – Jak na kurwidołek? – Słuszna uwaga. Nachyliłem się do drzwi. Dolatywały zza nich głosy i śmiech. Nijjan sięgnęła po nóż, a ja po rapier. Zaskoczenie ma swoje zalety, ale nieraz miałem okazję się przekonać, że najlepiej działają trzy stopy stali między mną a moim celem. Położyłem rękę na mosiężnym fiucie, nacisnąłem go i pchnąłem drzwi. Przyznaję bez bicia, miałem nadzieję zastać Ramblesa z gołym tyłkiem wypiętym nad dziwką. Byłoby to niezwykle korzystne z perspektywy zasadzki, choć dodatkowy zysk w postaci poniżenia na pewno by nie zaszkodził. Mimo to nie czułem się zdumiony, kiedy ujrzałem ich ubranych przy stoliku, z kolacją na talerzach i kieliszkami wina w dłoniach. Człowiek szybko się uczy, żeby nie robić sobie zbytniej nadziei podczas nalotów na wrogą melinę. Zaskoczyło mnie jednak coś zupełnie innego: z Ramblesem i dziewczyną siedział przy stoliku ktoś jeszcze – człowiek, którego znałem z wyprawy do Barrab. Ktoś, kogo bardzo chciałem znaleźć, choć do niedawna nawet o tym nie marzyłem. Wilk. A zatem byłem bliższy prawdy, niż mi się wydawało – Wilk pracował dla Ramblesa! W jakiś niewytłumaczalny sposób to właśnie Najwyższy Szef stał za ostatnimi wydarzeniami. Teraz musiałem tylko odkryć, jak do tego doszło. Gdybym już nie trzymał rapiera w ręce, natychmiast bym po niego sięgnął. Zamiast tego dobyłem lewą ręką sztyletu i usunąłem się na bok, by Nijjan mogła wejść do środka. Przy stoliku nikt nawet nie drgnął. Ku mojemu zdziwieniu to Wilk odezwał się jako pierwszy: – Błagam – rzucił, wciąż wpatrując się w swój talerz. – Nie obrażaj mnie, wymachując tą stalą, jeśli nie masz zamiaru jej użyć. Wyszczerzyłem zęby w grymasie, którego nie dało się pomylić z uśmiechem. – Jeśli sądzisz, że jej nie użyję, to grubo się mylisz.

Wilk podniósł do ust widelec z kawałkiem pieczonej jagnięciny. Wyglądał tak jak na szlaku, tyle że teraz był czystszy. Po zmyciu kurzu drogi czarne włosy i broda nabrały niemalże granatowego połysku. Za to skóra po kąpieli rozjaśniła się nieco, choć wciąż była ciemna – zarówno z natury jak i od opalenizny. Zniknęły wypłowiała w słońcu tunika i burnus wędrowcy ze wzgórz. Teraz Wilk miał na sobie wyszywaną, srebrno-szarą tunikę i spodnie do kostek. Na to wszystko zarzucił długą szatę w paski, która osobie bardziej obeznanej powiedziałaby sporo o jego przynależności do określonego plemienia i klanu. Wziął kęs mięsa do ust i przeżuł. – Nie mówiłem do ciebie, o wspaniały Książę – powiedział. Zamrugałem zdezorientowany, ale zaraz potem dotarł do mnie sens jego słów – a wówczas obróciłem się na pięcie, by mieć lepszy widok na Nijjan. Moja towarzyszka zgromiła Azaryjczyka wzrokiem, po czym schowała broń. A niech mnie. Nic dziwnego, że jej chłopcy nie poszli na wymianę ciosów z mięśniakami Ramblesa. Wszyscy siedzieli w tym razem. Jeszcze raz oceniłem sytuację. Trzech na jednego, jeśli nie liczyć panienki. Chyba dam sobie radę? No jasne, że dam. W końcu to ja miałem broń. Miałem też poważne kłopoty. Przyjąłem postawę i wyciągnąłem sztylet w kierunku stołu. Moi przeciwnicy znajdowali się w odległości około siedmiu stóp i wciąż siedzieli. Nijjan schowała nóż. Gdybym załatwił ją pojedynczym, szybkim wypadem, miałbym przynajmniej swobodny dostęp do drzwi. Nawet jeśli nie zdołam ich za sobą zamknąć, jej ciało… – Nawet o tym nie myśl – mruknął Wilk, nabijając kolejny kawałek jagnięciny na widelec. – Nie wyjdziesz stąd żywy. – Tak ci się wydaje? – Jestem o tym przekonany. Odłożył widelec i wstał. Gdy go poznałem, nosił przy sobie sztylet. Miał go podczas podróży do Barrab, w samym mieście, a także w drodze powrotnej. Niektórzy już tacy są – preferują konkretną broń, na przykład sztylet, miecz lub coś jeszcze innego. Wilk był miłośnikiem krótkich ostrzy. Sęk w tym, że teraz zobaczyłem przy jego pasie miecz z jelcem zdobionym srebrem, osadzonym na solidnym stalowym fundamencie, który nosił liczne ślady użytkowania. Gdyby dobył go z pochwy, moim oczom ukazałaby się klinga z najlepszej stali z Czarnej Wyspy, z łezką wytrawioną w miejscu, gdzie ostrze łączyło się z jelcem. Wiedziałem to, bo mnóstwo razy miałem okazję oglądać podobną broń. Przekonałem się na własne oczy, jak sprawnie cięła zarówno Kamratów, jak i Szarfiarzy, a w zawiniątku na plecach nosiłem jej odpowiednik z brązowymi zdobieniami. Wilk był deganinem. Co oznaczało, że miałem przesrane. Bez zbędnych ceregieli rzuciłem rapier i sztylet na dywan. Gdyby Wilk pragnął mojej śmierci, zabiłby mnie już w drodze do Barrab – miał mnóstwo okazji. Zagrożenie nie kryło się w stali, jego czy mojej, lecz w tym, że wszedłem do tego pomieszczenia. – Noże też? – zapytałem, unosząc lewą rękę, a prawą wskazując na but. – Nie widzę potrzeby – odparł Wilk. Auć. Nikt nie wspomniał o mieczu na moich plecach. – Jak mam się do ciebie zwracać? Wilk? Czy jednak Srebrny Degan? Wilk wzruszył ramionami. – Jak wolisz. Oparłem się o ścianę i skrzyżowałem ręce na piersi, zgrywając najprawdziwszego Szarego Księcia, choć w rzeczywistości był to tylko sprytny manewr, by wytrzeć spocone dłonie o kaftan. Spojrzałem na Nijjan. – Ile ci dali? – zapytałem kwaśno, ale ona pokręciła głową. – Myślisz, że robię to dla pieniędzy? – Zatarła ręce i wykonała w moją stronę gest, który

przypominał odrzucanie, jakby chciała mi dać do zrozumienia, że to koniec przymierza, koniec naszej Sztamy. – Nie jesteś takim Szarym Księciem, na jakiego zapowiadałeś się kilka miesięcy temu, Drothe. Wspieranie twojego przedsięwzięcia może się wkrótce okazać bardzo kosztowne, a mnie tego nie trzeba. Nie kiedy on węszy na granicach mojego terenu. – Skinęła na Ramblesa, który siedział w milczeniu z panienką na kolanach. Skręciło mnie w żołądku. Zawsze miałem o Nijjan lepsze zdanie niż o innych Najwyższych. Podobnie jak ja zaczynała bez żadnych znajomości wśród Kamratów, a mimo to talentem i determinacją wypracowała sobie niezłą pozycję. Nijjan była cwana, kiedy chodziło o sprawy ulicy, a jej zdania warto było słuchać. Jeśli naprawdę sądziła, że moja gwiazda powoli przygasa, wolałem nie myśleć, co w ostatnim czasie myśleli o mnie inni. Mimo to starałem się zachować kamienną twarz. – Wymieniłaś moją głowę na spokój przy granicy? Dałbym ci więcej za dużo mniej. – Och, proponowałem jej więcej – odezwał się Rambles. Chwycił kieliszek z winem, a pierścienie na jego palcach zadzwoniły o szkło. – Tylko że Nijjan nie chciała wziąć. – Pociągnął łyk, po czym obdarzył mnie uśmiechem zadowolenia. Miałem dziwne przeczucie, że jego radość nie była związana z rocznikiem wina. – Dwa miesiące temu zaproponowałem jej pół rewiru w zamian za twoją głowę, ale ona powiedziała mi… – Nikogo nie interesują twoje nieudolne próby przekupstwa – przerwał mu spokojnym tonem Wilk i odkroił kawałek jagnięciny. – Jeśli koniecznie chcesz szczekać, piesku, to wyjdź na zewnątrz. W innym razie zamknij pysk. Swobodny uśmieszek spłynął z twarzy Ramblesa i w jednej chwili zastąpił go ponury grymas. Dziwka dyskretnie zsunęła się z jego kolan i przeszła na łóżko w kącie pokoju. Mądra dziewczyna. – To moja melina – warknął Rambles, wychylając się z krzesła – i moja organizacja. Znajdujesz się w moim domu, Srebrny, i niech ci się nie wydaje, że dzięki temu mieczowi masz prawo decydować, co wolno mi robić, a czego nie wolno mówić. – Rambles kiwnął na mnie palcem. – Gdyby nie ja, nie przyszpiliłbyś tak łatwo tego ścierwa! – Nie ucz wilka polować – rzucił deganin. – Gdybym nie wykorzystał ciebie, bez trudu znalazłbym sobie innego psa. – Nie jestem niczyim psem, ty zadufany w sobie, azaryjski skur… W ułamku sekundy miecz Wilka opuścił pochwę i znalazł się tuż przy gardle Najwyższego Szefa. Po drugiej stronie pokoju dziwka pisnęła z przerażenia. Rambles zamarł. – Moi ludzie – wycedził chłodno Wilk – są przeczuleni na punkcie swojego pochodzenia. Nie lubimy, kiedy się je kwestionuje, a co dopiero oczernia, szczególnie jeśli robią to tak zwani cywilizowani mieszkańcy Ildrekki, którzy nie znaleźliby wyjścia z wąwozu nawet z mapą i tygodniowym zapasem wody. – Wilk przekręcił lekko dłoń, sprawiając, że sztych docisnął mocniej skórę Ramblesa. Szabla, jaką zwykle posługuje się jazda, zauważyłem przelotnie. – Rozumiesz? – Ro… rozumiem – wydusił z siebie Rambles. – Więc zrozum mnie dobrze: póki nie zwolnię cię ze strzępów Przysięgi Żelaznego, należysz do mnie. Teraz to ja pociągam za sznurki, którymi Żelazny spętał cię przed śmiercią. Jesteś moją własnością i zamierzam korzystać z tego faktu tak często, jak przyjdzie mi ochota, i w taki sposób, jaki uznam za stosowny. – Jeszcze raz przekręcił miecz. – Jasne? Zamarłem przy ścianie. To zupełnie zmieniało postać rzeczy. Gdy tu wszedłem, wydawało mi się, że to Rambles trzymał Wilka na smyczy – że jeśli nawet mój dawny rywal nie był mózgiem operacji, to wydawał polecenia. W mojej ocenie Rambles nie miał wystarczających jaj, by usztywnić Leniwe Oko i wrobić mnie w morderstwo, ale nie wykluczałem, że stał o szczebel czy dwa niżej od kogoś, kto to zrobił. Po tym, jak Wilk powołał się na Przysięgę i pokazał, że trzyma Ramblesa krótko, musiałem zmienić zapatrywania. Co więcej, najwyraźniej to nie Wilk zawarł przymierze z Najwyższym Szefem – Wilk przejął dług, który Rambles zaciągnął u Żelaznego. W kulturze deganów Przysięga stanowi najwyższy kontrakt. Pisząc się na nią, zyskujesz pomoc jednego z najlepszych najemników Imperium – a to nie byle co, zważywszy, że niektórzy deganie wywiązują się z Przysięgi przez dłu-

gie lata – ale też sam zaciągasz dług, którego spłaty deganin może zażądać w dowolnej chwili i w dowolnym wymiarze. Ponoć w przeszłości zdarzali się tacy, którzy mordowali własnych przyjaciół i członków rodziny, byle tylko nie złamać Przysięgi. Obecnie największym zagrożeniem był wściekły deganin siedzący na karku, co jednak wcale nie wydawało się lepszym losem. Wiem, bo kilku ich poznałem. Najgorsze było jednak zabezpieczenie obejmujące każdą Przysięgę, które sprawiło, że nawet ja miałem wątpliwości, gdy zawierałem przymierze z Deganem. Otóż dowolny deganin mógł przejąć dług po śmierci swojego brata. Nie miałem bladego pojęcia, w jaki sposób Srebrny dowiedział się o układzie Ramblesa z Żelaznym. Tak czy inaczej jedno było jasne – skoro dotarł do źródeł umowy Ramblesa, mógł w jakiś sposób odkryć Przysięgę, która połączyła mnie i Degana – Przysięgę wciąż nie spłaconą. Trudno powiedzieć, czy ze względu na zmianę statusu Degana jeden z jego braci mógł zażądać wypełnienia umowy, ale nie śpieszyło mi się, żeby wyjaśnić tę wątpliwość. – Oczywiście – ciągnął Wilk, wiercąc Ramblesowi dziurę w szyi – zawsze możesz zerwać Przysięgę. – Szarpnął nadgarstkiem, przeciągając koniuszkiem ostrza po skórze, ale broń wróciła do poprzedniej pozycji, ledwie Najwyższy Szef zdążył zaczerpnąć powietrza. Na jego szyi pojawiła się cieniutka czerwona linia. – Czy tego pragniesz, psie? Niemal słyszałem, jak po drugiej stronie pokoju Rambles zgrzyta zębami. – Nie – rzucił. – Świetnie. – Wilk cofnął szablę i wytarł klingę. – Jeśli cię to pocieszy, nasze sprawy są już w zasadzie załatwione. – Im prędzej, tym lepiej. – Rambles podniósł serwetkę i przytknął do skaleczenia. Zmarszczył czoło na widok śladu krwi. – Szkoda tylko, że twój nieżyjący brat nie nauczył cię, jak postępować z ludźmi. Żelazny posługiwał się słowem niemal tak zręcznie, jak mieczem. Wilk uśmiechnął się, kończąc czyścić ostrze. – Być może, ale bez względu na to, jak bardzo kochałem Żelaznego, on gryzie ziemię, a ja żyję. – Cisnął serwetkę na stolik. – A teraz wynoście się, chcę porozmawiać sam na sam z Szarym Księciem. Rambles po raz ostatni zgromił Srebrnego wzrokiem i z prowizorycznym opatrunkiem przytkniętym do szyi wyszedł wściekły z pokoju. Nawet na mnie nie spojrzał. Dziwka zatrzymała się przy stole, by wziąć ostatnią słodką bułeczkę, po czym wymaszerowała w ślad za Najwyższym Szefem. Nijjan była już jedną nogą na zewnątrz, lecz nagle odwróciła się i spojrzała mi w oczy. – Nie chodzi tylko o to, że masz kłopoty – wyznała. – Nie zdradziłabym cię z tak błahego powodu. – Nie? To dlaczego? Zerknęła w stronę Wilka. – Jego spytaj – rzuciła i zaraz potem zamknęła za sobą drzwi. Skierowałem wzrok na mojego gospodarza i uniosłem brew. – No więc? Skinął na stolik, żebym usiadł. Zostałem na swoim miejscu, oparty o ścianę. – Sprytna kobieta z tej Nijjan – przyznał i uśmiechnął się, rozbawiony moją ostrożnością. – Nie powiem, potrafi się targować. – Nie przetrwałaby długo jako Najwyższa Szefowa, gdyby tego nie umiała. – Zapewne. – Podniósł żłobkowany kielich z mosiądzu i pociągnął z niego nieśpieszny łyk. – Pewnie chciałbyś się dowiedzieć, co jej zaoferowałem? – Mniej więcej. – Najpierw mi powiedz, co się stało z Żelaznym Deganem. Skrzyżowałem ręce na piersi. – Ostatnio często muszę powtarzać tę historyjkę. – W takim razie powinna ci łatwo przejść przez gardło. – Jak już mówiłem twojemu Zakonowi, Cień miał miecz Żelaznego przy boku, gdy…

Mosiężny kielich uderzył z metalicznym hukiem o ścianę, robiąc dziurę w tynku i obryzgując moją twarz winem. Wzdrygnąłem się i skarciłem w duchu za tę reakcję. – Nie interesuje mnie bajeczka, którą sprzedałeś Zakonowi. – Wilk sięgnął po kielich Ramblesa i w połowie pełną karafkę. – Rada zamknęła tę sprawę. Ja chcę wiedzieć, co naprawdę się stało i jaką rolę odegrało w tym… – Wilk urwał na chwilę, wpatrując się w miecz na moich plecach. – …zniknięcie naszego wspólnego przyjaciela. Nawet nie mrugnąłem powieką. Wilk słyszał, jak rozmawiałem o mieczu z Drapieżną w Barrab, a potem widział zawiniątko, gdy uciekaliśmy z miasta – nie zaskoczyło mnie, że sprawa miecza nie była mu obca. Musiałem jednak przyznać, że zrobił na mnie nie lada wrażenie, tak długo i tak skutecznie udając brak zainteresowania. – Co cię obchodzi zniknięcie Brązowego? – zapytałem. Wilk obrócił kielich w dłoni i upił kolejny łyk. – Jestem deganinem, a Brązowy to mój towarzysz broni, jesteśmy czymś w rodzaju członków plemienia. To naturalne, że się o niego martwię. – Gówno prawda. Nikt nie zabiłby jednego Szarego Księcia i nie wrobił w to drugiego tylko dlatego, że od paru miesięcy nie dostał listu. Musisz chcieć czegoś więcej, co mam albo co wiem. Czegoś cholernie ważnego, skoro zamierzasz szantażować mnie śmiercią Leniwego. – Nie zabiłem Leniwego Oka, żeby cię szantażować. A zatem Wilk naprawdę to zrobił. Nie żeby mnie to szczególnie zaskoczyło, ale mimo to dobrze wiedzieć takie rzeczy. – W takim razie po co go usztywniłeś? Po raz pierwszy, odkąd wszedłem do pomieszczenia, Wilk spojrzał mi w oczy. – Żeby ci dać do zrozumienia, że mogę to zrobić. I żeby cię przekonać, że nawet Szarzy Książęta nie są dla mnie nieuchwytni. Miałem wrażenie, jakby krew zakrzepła mi w żyłach. Słyszałem w życiu wiele zawoalowanych pogróżek, ale ta była naprawdę niezła. – Po co w takim razie kazałeś Ramblesowi rozsiewać plotki? Nie rozumiem, jaki miałeś w tym cel, skoro chciałeś mi tylko udowodnić, że możesz zabić Szarego Księcia. Wilk wzruszył ramionami. – Śmierć odległą łatwo wyjaśnić, ale śmierć u progu własnego domu? O wiele trudniej. Nie jest to niemożliwe – dodał – lecz na pewno dużo trudniejsze. Zresztą chciałem ci też uzmysłowić, że dysponuję zasobami także wśród twojego plemienia. Długą chwilę badałem go wzrokiem: swobodną postawę, drwiący uśmiech i błysk pewności siebie w oczach. Nagle dotarło do mnie, że bawił się mną, zanim go jeszcze spotkałem – od wielu tygodni, jeśli nie dłużej. Wydawało mu się, że już mnie ma. Do diabła z tym wszystkim. Pochyliłem się i podniosłem broń. – Jeżeli zależy ci na odpowiedziach, możesz o nie poprosić albo złożyć mi ofertę jak każdy inny oprych z ulicy. – Odwróciłem się i wyciągnąłem rękę ku drzwiom. Klamka z tej strony była całkiem normalna. – Przestałem uginać się przed szantażem dawno temu. – Mówisz jak ktoś, kto ma opcje. Jedyny wybór należy tu do mnie. – Wybór, czy mnie zamordować, czy pozwolić mi odejść? – Klamka ustąpiła pod naciskiem dłoni, a zamek kliknął. – Nie. Czy sprawić, żeby twoje życie było dużo prostsze – albo dużo trudniejsze. Myślisz, że skończy się na jednym trupie Szarego Księcia u twoich stóp? A może dwóch? Trzech? A jeśli podbiję stawkę o trójkę Białych Szarf? Może powiążę ich śmierć z Kellsem, skoro o tym mowa. Albo Drapieżną. Jak myślisz, ile czasu minie, zanim Imperium zacznie węszyć, a inni Kamraci dojdą do wniosku, że bezpieczniej cię zabić, niż zostawić przy życiu? Zaśmiałem się, choć nie zabrzmiało to tak przekonująco, jak planowałem. – Kilku Szarych Książąt? I trójka Białych Szarf? – Obejrzałem się przez ramię. – Nikt nie jest aż tak dobry. Nawet deganin. Nawet ty. Na twarzy Wilka pojawił się drapieżny uśmiech, niemal leniwy w swej groźbie.

– Spędziłeś zbyt dużo czasu wśród moich bardziej… cywilizowanych braci. Nie wszyscy z nas spędzają wieczory na błąkaniu się po rynsztokach Ildrekki. – Wyprostował się. – Jestem Srebrny Degan z ludu Azaryjczyków. Zostawiałem po sobie płonące wioski i pola obsypane solą, a w kurzu wznieconym przez moje buty walały się zwłoki całych plemion. Na dźwięk mojego imienia żołnierze przeklinają, a wdowy ronią łzy. Jak myślisz, ile znaczą dla mnie pogróżki ulicznych książąt i ich bandy rzezimieszków ze sztyletami? Przygryzłem wargę. Całkiem niezła mowa – i zapewne nie pozbawiona ziarna prawdy. Nawet jeśli z ciał jego przeciwników nie wznoszono stosów, to z pewnością mógł mi zatruć życie. Zarówno wiedza, jaką posiadał, jak i jego umiejętności wystarczyły, aby skonfliktować mnie z połową Kamratów w niecały miesiąc. Wystarczy, że podjąłby taką decyzję. Pytanie nie brzmiało, czy zdołam wyjść z tego pokoju żywy. Wilk zainwestował zbyt dużo czasu i wysiłku we wrobienie mnie w śmierć Leniwego, by tak po prostu mnie sprzątnąć. Nie, chodziło o to, czy uda mi się ocalić swoją organizację, czy też zyskam wroga. Zamknąłem drzwi. – Muszę wiedzieć jedną rzecz. – Słucham. – Dlaczego? – Dlaczego co? – Dlaczego mnie wrobiłeś? Dlaczego wypytujesz o Żelaznego Degana? Dlaczego nagle zainteresowałeś się losem Brązowego? – Pytasz dlaczego? – Wilk wydawał się szczerze zaskoczony. – Sądziłem, że to oczywiste. Muszę znaleźć Brązowego, a ty mi w tym pomożesz.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Słowa opuściły moje usta, zanim uświadomiłem sobie, co chcę powiedzieć: – Prędzej zdechnę. Szarpnąłem za klamkę i wybiegłem na korytarz. – Zaczekaj! Usłyszałem za plecami szuranie krzesła, a potem tupot butów. Kiedy dotarłem do podstawy schodów, dobyłem rapiera, obracając się. Wilk stanął jak wryty. Sztych mojej broni znalazł się niecałą stopę od jego piersi, nieco na lewo od mostka. Z zadowoleniem zauważyłem, że klinga nawet nie drgnęła. – Nie chcesz tego zrobić – rzucił. Mógł mieć na myśli moją próbę ucieczki lub grożenie mu bronią. Zakładałem, że chodzi o obie te rzeczy. – Może i nie, ale wolę skończyć zrujnowany i martwy, niż pomóc ci wytropić Degana. Wilk zmarszczył brwi. – Aż tak go kochasz? – Aż tyle jestem mu dłużny. – W takim razie postąpiłem właściwie, wybierając właśnie ciebie. – Mam gdzieś twoje wybory. Wilk wzruszył ramionami. – Być może. – Skinął na schody. – A co z ludźmi Ramblesa i Nijjan? Jak ich miniesz? – Martwię się teraz czymś innym. – Poza tym zawsze mogłem uciec przez dach. – Ach. – Wilk spojrzał na czubek mojej broni, a potem znów na mnie. Łajdak nie wyglądał nawet na zmartwionego. – W takim razie powinienem zapracować na swoją reputację. Zanim zdążyłem poruszyć rapierem, lewa ręka Wilka uchwyciła klingę od spodu. Cwaniaczek w jednej chwili przyblokował moją broń. Tkanina szaty chroniła jego rękę przed ostrzem, a zarazem pomagała jeszcze solidniej je unieruchomić. Zrobił krok i uderzył otwartą dłonią prawej ręki prosto w mój mostek. Upadłem na plecy z pustymi rękoma, rapierem w dłoni przeciwnika i powietrzem uwięzionym w płucach. Cholerni deganie. Wciąż walczyłem o oddech, gdy Wilk złapał mnie pod pachę i podniósł na nogi. Wsunął mój rapier z powrotem do pochwy. – Myślę, że przyjemniej będzie porozmawiać pod gołym niebem. Chodź. Nie zamierzałem się sprzeczać. Prawdę mówiąc, pierwszy krok zrobiłem samodzielnie na drugim podeście schodów, gdy zbliżaliśmy się do parteru. Udało mi się odepchnąć rękę Wilka i dotrzeć do wyjścia o własnych siłach. Zgodnie z tym, co mówił, po podwórzu szwendała się spora liczba Nożowników, choć większość wydawała się bardziej zajęta sobą niż nami. Byli tam także Rambles i Nijjan, stali przy swoich ludziach. Na nasz widok Rambles warknął coś do chłopaków i zaraz potem znikli w budynku. Nijjan kiwnęła tylko głową i odwróciła się. – Ile kazała sobie zapłacić? – zapytałem, patrząc za nią, gdy odchodziła. Skłamałbym, gdybym powiedział, że w moim głosie nie było rozgoryczenia. Wilk podążył za moim wzrokiem. – Nie oceniaj jej pochopnie. Owszem, przyprowadziła cię do mnie, ale dopiero gdy miała pewność, że cię nie zabiję. Była w tej kwestii bardzo stanowcza. – Mam się dzięki temu poczuć lepiej?

– Masz zrozumieć, że nie posunęłaby się w swojej zdradzie ani o krok dalej. Dobrze, złamała umowę, ale nic poza tym. Ilu Kamratów przyjęłoby bez mrugnięcia ofertę Ramblesa albo po prostu przyszło tu z tobą, nie zadając pytań? Nie należysz do ludzi, z którymi można bezmyślnie zadzierać, a Nijjan wykazała się wielką odwagą, rzucając ci wyzwanie w twarz. Okazała ci szacunek i też powinieneś to uszanować. Szakale jedzą każde mięso, na jakie się natkną. Nijjan Czerwone Pazury nie jest szakalem. – Tak czy inaczej wciąż nie wiem, za co zgodziła się mnie sprzedać. – To prawda. Nie wiesz. Jeszcze raz obejrzałem się na ulicę. Nijjan i jej ludzie skręcili w jedną z alejek. Miałem wrażenie, że w ostatniej chwili zobaczyłem jej twarz, jakby się do mnie odwróciła – mignęła mi skóra ciemna od tatuaży z henny. Zaraz potem znikła. Czy to była ta cena? Gwarancja bezpieczeństwa dla jej terytorium i mojego życia? Nagle zapragnąłem za nią pobiec, żeby spytać, jak daleko by się posunęła, gdybym nie został wrobiony w śmierć Leniwego Oka. Dowiedzieć się, czy kolejne tygodnie – albo i miesiące – zmieniłyby cokolwiek w naszych stosunkach. Jakaś część mnie chciała myśleć, że tak. Wilk poprowadził mnie na środek placu. Bruk pod naszymi stopami był czarny od błota i pyłu węglowego z zakładów kowalskich Rdzawych Wód, a powietrze gęste od sadzy i wilgoci i duszne od zapachu żelaza. Jeśli dodać do tego gorąc – skwarną pogodę potęgował żar z uśpionych, lecz nigdy do końca nie gaszonych pieców kowalskich – człowiek miał wrażenie, jakby przemierzał korytarze kopalni. Spojrzałem w górę, chcąc się upewnić, że nad naszymi głowami wciąż wiszą plamy gwiazd. Ze stepów na północnym zachodzie nadciągały chmury, niosąc ze sobą duchotę – i ani jednej kropli deszczu. Lato w Ildrekce. Zły czas, by tkwić w mieście. Ściany piwnicznych tawern pociły się od upału, podczas gdy Kamraci siedzieli w ciemnych, wilgotnych norach, pijąc, ostrząc broń i pielęgnując urazy. Mężczyźni i kobiety ginęli za słowa, które przed dwoma tygodniami nie wzbudziłyby nawet nieprzychylnych spojrzeń, a błahe plotki zmieniały się w afery. Im więcej zaś ciał w alejkach, tym chętniej Archanioły przychodziły z pałkami. Fatalny okres, by ratować organizację – i jeszcze gorszy, by ją stracić. Wilk zatrzymał się przy niskich, drewnianych skrzyniach, które ustawiono pośrodku placu i wypełniono ziemią. Kwiaty, pory i Anioły wiedzą co jeszcze, walczyły z upałem, próbując usprawiedliwić swoim istnieniem ten publiczny ogród. Wilk oparł stopę o kant skrzyni. – Pokaż mi jego miecz – powiedział. Sięgnąłem do tyłu, by położyć rękę na płóciennym zawiniątku. – Nie. – Jako druh Brązowego mam pełne prawo… – Jako człowiek, który został wrobiony, mam prawo powiedzieć ci, żebyś się odpierdolił. Stawiłem czoło innemu Księciu, żeby odzyskać ten miecz. Nie oddam ci go. – Chcę go tylko obejrzeć. – Nie zasłużyłeś na ten przywilej. – Nie zasłu… – Wilk huknął stopą o ziemię. – Jestem deganinem! Jeśli ktoś powinien oglądać ten miecz, nie mówiąc o jego noszeniu, to właśnie ja. Przytknąłem palec do jego piersi, patrząc mu prosto w oczy. – Chcesz go zobaczyć? Potrzymać? W takim razie wytłumacz mi, po co to wszystko: po co ta farsa, wrabianie mnie w morderstwo, szantaż? Wystarczyło zwyczajnie zapytać! Bo jeśli nie miałeś naprawdę dobrego powodu, to szansa, że ci pomogę i pozwolę dotknąć miecza, jest mniej więcej taka sama jak ta, że zostanę imperatorem. Wilk chwycił mój palec, nie odrywając ode mnie oczu. Spodziewałem się chrupnięcia, a po nim eksplozji bólu. Zamiast tego deganin tylko mnie odepchnął. – Nie zapytałem – odparł – bo nie byłem pewien odpowiedzi. Chociaż miałem pewne podejrzenia, jak się okazuje, słuszne. – Puścił moją rękę. Czułem, że w innych okolicznościach połamałby mi ją bez wahania, a razem z nią inne części ciała. – Po pożarze w Dziesięciu Drogach szukałeś

Degana – i nagle przestałeś. Możliwości są dwie: albo zgubiłeś trop, albo postanowiłeś odpuścić. Tak czy inaczej, ponieważ znałem twoje związki z Brązowym, wiedziałem, że zwykła prośba nie wystarczy. Musiałem zwrócić na siebie twoją uwagę. – Więc zabiłeś Leniwe Oko? – Podziałało, czyż nie? Wątpię, czy byśmy teraz rozmawiali, gdybym tego nie zrobił. Trudno było z tym dyskutować. Przestąpiłem nad skrzynią z kwiatami i usiadłem na jej rogu. – Dlaczego tak ci zależy na odszukaniu Degana? Wilk pokręcił głową. – Powiedziałem ci już, dlaczego zabiłem Leniwe Oko, a teraz pokaż mi miecz. Na pozostałe pytania odpowiem później. Wahałem się przez chwilę, ale w końcu ściągnąłem zawiniątko z ramienia i położyłem je sobie na kolanach. Kiedy rozplątywałem sznur i odwijałem płótno, Wilk prawie nade mną wisiał. Zdjąłem ostatni kawałek materiału, a on aż zachłysnął się powietrzem. – Wielkie nieba – wymamrotał. – Co się z nim stało? Przeciągnąłem palcami po szczątkach niedawnej broni Degana. Sczerniałe od zaschniętej sadzy, wyglądały na mocniej zniszczone, niż były w rzeczywistości, co nie znaczy, że ich stan zasługiwał na miano dobrego. Ten niegdyś wytworny kawałek stali, muśniętej pocałunkiem księżyca, zamienił się w kawałek złomu, który ktoś mógłby porzucić w alejce po przegranym pojedynku. No dobrze, klinga zachowała swój kształt, a jej krawędź wyglądała na ostrą – trzeba czegoś więcej niż pożar, by uszkodzić stal z Czarnej Wyspy – lecz w pierwszej, czy nawet drugiej chwili nikt by nie pomyślał, że ma do czynienia z bronią deganina. Dopiero gdy dostrzegłem na jelcu ślady zdobień z brązu, zacząłem się domyślać, co tak naprawdę trzymam, a pewność dała mi łezka wytrawiona u podstawy klingi, która wyłoniła się spod tłustej warstwy brudu. Nawet wtedy wciąż miałem wątpliwości – ale tylko do chwili, gdy Leniwe Oko opowiedział mi, w jaki sposób zdobył to ostrze. – Leżał w zgliszczach budynku, który spłonął w tamtym pożarze – wytłumaczyłem. – Wcześniej myślałem, że zaginął albo, sam nie wiem… został zwrócony Zakonowi. W każdym razie postanowiłem, że nie będę go szukać. – Dlaczego? – Bo uznałem, że taka byłaby wola Degana. – A mimo to Leniwe Oko w jakiś sposób dorwał go w swoje ręce – rzucił Wilk. – Jak? – Pewnie był cwany i znalazł się we właściwym miejscu we właściwym czasie. – Czemu tak bardzo mu na nim zależało? – Nie zależało. Pragnął tego. – Poklepałem rapier przy boku, wąską klingę ze stali czarnowyspiańskiej, którą Drapieżna wyłowiła ze zgliszczy, osadziła w nowej rękojeści i dała mi w prezencie. „Książęcy miecz dla nowego księcia”, stwierdziła, doskonale wiedząc, z czym się wiąże posiadanie tej broni. Z początku nie miałem pojęcia, czy ją skląć, czy ucałować. Szczerze mówiąc, wciąż nie mam. – Dla Kamratów to ostrze ma większą wartość symboliczną niż miecz Degana. Leniwe Oko szukał rapiera, ale ktoś go uprzedził, tyle że podczas poszukiwań natknął się przypadkiem na broń Brązowego. – A potem? – Cóż, jako całkiem sprytny Szary Książę knuł i czekał na właściwy moment, by użyć jej przeciwko mnie. – Szantaż? – Mniej więcej. – W takim razie dziwię się, że znalazłem go żywego. Zawinąłem miecz w płótno i przewiązałem pakunek szarfą. – Dlaczego? Na jego miejscu zrobiłbym dokładnie to samo. W końcu argument to tylko argument. Zresztą obowiązywał nas Pokój Książąt. Nie było mowy, żebym go usztywnił. Wilk uniósł brew. – Nawet za miecz? – Nie łamię danego słowa.

Z trudem przechodziło mi to przez usta. Oczywiście, że łamałem słowo, ale tylko wtedy, gdy naprawdę się to liczyło – a dowód spoczywał na moich kolanach. Musiałem to jednak powiedzieć, żeby zaobserwować reakcję Wilka, teraz kiedy imię Degana wciąż wisiało w powietrzu. Jeśli wiedział o mojej Przysiędze i o tym, co się stało później, musiał zareagować, wezwać mnie do spłaty długu. Koniec końców przede wszystkim był deganinem. Patrzyłem na niego, wieszając zawiniątko na ramieniu – bacznie studiowałem podkreślone bursztynowym blaskiem zmarszczki wokół oczu i czerwonozłotą linię szczęki. Czy nie zmrużył powiek? Czy nie zacisnął zębów? Czekałem, aż wściekle zaczerpnie powietrza. Ale Wilk tylko śledził miecz wzrokiem, po czym westchnął. – No dobrze – powiedziałem. – Pokazałem ci miecz, a teraz twoja kolej: dlaczego szukasz Brązowego Degana? – Poza tym, że zabił Żelaznego? Rzuciłem mu ostre spojrzenie. – Jak już mówiłem twojemu Zakonowi, to Cień… – Ja też już ci mówiłem, że mam gdzieś twoje kłamstwa i półprawdy, którymi uraczyli cię w odpowiedzi. Obaj doskonale wiemy, że to Brązowy zabił Żelaznego. Nie wyobrażam sobie, co innego mogłoby sprawić, że nagle przepadł jak kamień w wodę, i w dodatku porzucił swój miecz. Broń deganina to jego tożsamość, jego dusza. Brązowy nie zrobiłby tego, gdyby nie doszedł do wniosku, że nie ma prawa dłużej go dzierżyć. – Jesteś pewien? – zapytałem. – Wszyscy jesteśmy. Drgnąłem na swoim prowizorycznym siedzisku. – Wszyscy… – Wiemy, że to nie Szary Książę zabił naszego brata. Nie zrobiłby tego, nie tak czysto. Przecież nie jesteśmy głupcami. Cóż, jakaś część mnie łudziła się, że jednak są. Większość ludzi woli proste odpowiedzi; rozwiązania, a nie zagadki. Z drugiej strony większość ludzi nie należy do Zakonu. – A więc tego od niego chcesz? – wymamrotałem przez ściśnięte gardło. – Myślisz, że zabił twojego brata, więc chcesz go ukarać? – Nie. Być może tak sądzą pozostali, ale ja mam inne zdanie. – Jak to się wspaniale składa, że wrobił mnie jedyny deganin, który nie pragnie głowy Brązowego! Wyjątkowy ze mnie szczęściarz. – Możesz sobie wierzyć, w co chcesz, ale wiedz jedno: nie jest moim zamiarem tropić Brązowego, żeby wywrzeć na nim zemstę. – To dlaczego? Wpatrywał się we mnie długo i z namysłem. – Bo jest mi potrzebny. – Do czego? – Nie mogę powiedzieć. – Na litość Aniołów! – Czyżbym znów miał do czynienia z tą samą powściągliwością, z jaką Degan mówił o Żelaznym? – Deganie i ich sekrety. Gorsi niż dworskie kurtyzany. Tym razem w głosie mojego rozmówcy pobrzmiewał protekcjonalny ton: – Ta kwestia dotyczy wyłącznie Zakonu Dega… – Chodzi o pierdolonego imperatora, co? Wilk zrobił wielkie oczy. – Słucham? – O imperatora. No wiesz, faceta, któremu przyrzekliście służyć, ale sami nie możecie dojść do porozumienia, czy chodziło o ochronę Imperium, czy jego samego. Popatrzył na mnie z jeszcze większym zdumieniem. Wystarczyło spojrzeć mu w oczy, by odczytać myśli krążące po jego głowie: „Przecież to tajne informacje, sprawy wewnętrznej polityki, które nigdy nie powinny wychodzić poza Zakon!”. – Skąd… – zaczął.

– Do cholery, a jak myślisz? Zastanawiał się przez chwilę. – Chyba powinieneś mi powiedzieć, co dokładnie Degan mówił ci o Zakonie. – Może najpierw ty mi powiedz, po której stronie się opowiadasz. Wbrew pozorom nie było to wcale czcze pytanie. Złamałem Przysięgę złożoną Deganowi z powodu jego decyzji, by przekazać imperatorowi dziennik jednej z Cnotniczek – w innym wypadku informacje mogłyby trafić w niepowołane ręce. Sęk w tym, że już wcześniej zgodziłem się oddać księgę Samotnicy i pomóc jej w obaleniu tego samego człowieka – co byłoby nie lada wyczynem, i to nie tylko dlatego, że chodziło o władcę Imperium. Zabicie go nie dawało bowiem żadnej gwarancji, że prędzej czy później nie powróci. Przez ostatnie sześćset lat z okładem Imperium Dorminikańskim rządził jeden człowiek – czy też, ściślej rzecz biorąc, trzy odradzające się inkarnacje założyciela imperium, Stephena Dorminikosa. Co trzydzieści lat, zawsze w tym samym porządku, odradzało się któreś z wcieleń – Lucien, Theodoi bądź Markino – by zastąpić na tronie swego poprzednika. Z pewnymi wyjątkami. Okazjonalne rebelie wzniecane przez upartych regentów doprowadziły do całkiem pokaźnej liczby przerw w imperialnym cyklu, lecz koniec końców jedno z wcieleń imperatora zawsze obejmowało władzę. Przecież to Anioły wybrały Stephena i rozbiły jego duszę na trzy części, pozwalając mu w nieskończoność się odradzać. Wydawało się zatem rzeczą jak najbardziej słuszną, aby to Wybraniec zasiadał na ziemskim tronie, przeznaczonym mu przez Anielskiego Gospodarza, czyż nie? Nie. Bo cała teoria była stekiem bzdur. Dzięki notatkom zawartym w dzienniku Cnotniczki odkryłem prawdę: że rozbita na trzy części dusza Dorminikosa i jego nie kończąca się władza nie miały nic wspólnego z Aniołami. Imperialny władca powracał tylko z jednego powodu – ponieważ zlecił Cnotnikom, swoim magom, by szukali odpowiedzi na pytanie o sekret nieśmiertelności. A ponieważ nie mogli jej znaleźć, zaproponowali najlepsze rozwiązanie, jakie akurat przychodziło im do głowy: cykliczne odrodzenie. Cała reszta – Anioły, Wieczny Imperator oraz związany z tym Imperialny Kult – była jednym wielkim szwindlem. Co gorsza, ten szwindel zaczynał się rozpadać niczym domek z kart. Nie z powodu magii – wyglądało na to, że pod tym względem wszystko działa jak należy – lecz człowieka, czy raczej ludzi, którzy się odradzali. Nie było żadną tajemnicą, że w ciągu ostatniego stulecia inkarnacje stopniowo popadały w szaleństwo. Starzejących się imperatorów ogarniała paranoja, szczególnie w sprawach, które dotyczyły pozostałych wcieleń. Z czasem sytuacja ta zrodziła wiele wrogości. Obecnie problemu jeszcze nie było widać tak wyraźnie, lecz, jak zauważyła Samotnica, ciąg wydarzeń dało się łatwo przewidzieć – prędzej czy później jedna inkarnacja otwarcie rzuci wyzwanie drugiej, co skończy się wojną domową w Imperium. Wieczną wojną, ponieważ z nieśmiertelności ducha imperatora wynikała też nieśmiertelność jego celów. Niestety, tego samego nie dało się powiedzieć o samym Imperium, a śmierć Imperium oznaczała koniec Kamratów. Nie zamierzałem dopuścić, żeby z powodu religijnego szwindla poszła z dymem cała moja spuścizna, a wraz z nią ludzie zastępujący mi rodzinę. Że nas tropiono, bo byliśmy kryminalistami, to jedno; ale żeby dać się zniszczyć w wyniku szaleństwa historii? Nigdy w życiu. I właśnie stąd wziął się cały problem. Degan stał po tej stronie Zakonu, która uważała, że obrona Imperium to nic innego jak obrona imperatora. Gdybym pozwolił mu w zgodzie z sumieniem oddać dziennik przełożonym, raz na zawsze przepadłaby szansa na powstrzymanie wojny domowej. Potrzebowałem informacji zawartych w tej księdze, żeby obalić człowieka, którego Degan przysięgał chronić. Co więc zrobiłem? Znokautowałem go, gdy tylko odwrócił się do mnie plecami, i uciekłem z notatkami Cnotniczki, wiedząc, że niszczę mu życie. To, że raz zdradziłem Degana, wcale jednak nie oznaczało, że zrobię to ponownie. Jeśli Wilk stał po przeciwnej stronie barykady, nie mógł liczyć na moje wsparcie. Tymczasem deganin zbył moje pytanie machnięciem ręki. – Stosunki Zakonu z imperatorem nie są twoją sprawą. – Stały się nią, kiedy mnie wrobiłeś. Albo więc będziesz ze mną szczery, albo odejdę i prze-

konamy się, jak bardzo twoje kłamstwa zaszkodzą mnie i moim ludziom. Przeniósł ciężar ciała z nogi na nogę, ale poza tym nie wykonał żadnego ruchu. – Lubisz dramatyczne groźby, co? Używać swojej wiedzy jak ostrza. Świetnie, poddaję się. Stoję po stronie Zakonu. Zaczekaj. – Uniósł rękę, by powstrzymać mój komentarz. – Nie przerywaj mi. Chodzi o to, że chciałbym, aby wszystkich deganów zjednoczyła wspólna idea, tak jak w czasach, gdy powstał nasz Zakon. Chciałbym, abyśmy robili to, na co byłoby nas stać, gdyby nie ten cierń w boku, rana, która się jątrzy i pogłębia dzielącą nas przepaść. Zastanawiasz się, skąd wiem, że Brązowy i Żelazny ze sobą walczyli? Ponieważ było to nieuniknione. Jeśli nie oni, stal skrzyżowałoby dwóch innych. Nie mam, jak ty byś to ujął, dowodów ani świadków, ale to bez znaczenia. Jeden deganin przelał krew drugiego, spierając się, co znaczy służyć Imperium. Jeśli ten czyn nie spotka się z odpowiedzią, Zakon zawali się pod własnym ciężarem. Potrzebuję Brązowego, by temu zapobiec. – W jaki sposób? Robiąc z niego przykład? – zapytałem. – Zaciągniesz go przed swoich braci i siostry, żeby został osądzony w jakimś ustawionym procesie? – Nic nie rozumiesz… – A czyja to wina? Wilk westchnął. – Jak zrobić przykład z kogoś, kto już jest przykładem? Podczas gdy reszta z nas kłóciła się, debatowała, a nawet zmieniała strony, Brązowy trwał niewzruszenie jak głaz na wietrze. Dla niego to nie kwestia rozumu czy intencji, ale przekonania. W oczach Zakonu Brązowy zajmuje specjalne miejsce. Dystansując się od nas, w jakimś stopniu zyskał moralny autorytet. To nie lada wyczyn sprawić, by sala pełna krzyczących, upartych wojowników milkła, gdy otwierasz usta. Brązowy miał nad nami tę władzę, zanim zginął Żelazny, i być może wciąż ją posiada. Dlatego go potrzebuję, jego autorytet pomoże nam rozstrzygnąć spór, zanim sprawy przybiorą jeszcze gorszy obrót. Zanim wszyscy zwrócimy się przeciwko sobie. – Jeśli nie chcieli wysłuchać go wcześniej, dlaczego mieliby zrobić to teraz? Sam powiedziałeś, że dopuścił się czegoś niewyobrażalnego – zabił innego deganina. – I właśnie dlatego jest szansa, że go posłuchają. Przeczesałem dłonią włosy. – Jestem pewien, że w twoim świecie to wszystko ma sens – rzuciłem – ale udawajmy przez chwilę, że nie jestem deganinem, nie myślę jak deganin i nie znam żadnego Stada, Przymierza, Niedoli czy jak tam zwiecie grupę degan. Krótko mówiąc, wyłóż mi to jak chłop krowie na miedzy. Wilk pochylił się do mnie z lewą ręką na mieczu, a prawą wskazał ostrze Degana. – Musisz coś zrozumieć. Żaden deganin nie zabił drugiego deganina od czasów bliskich powołaniu Zakonu i nie podniósł broni na swojego brata od wielu, wielu lat – w każdym razie nie z tak ważkich powodów. Czyn Brązowego to nie przelewki. Konflikt między dwoma deganami o coś tak fundamentalnego uderza w podstawy naszego istnienia. Fakt, że zrobił to Brązowy, a więc ktoś bardzo szanowany, dodatkowo komplikuje sprawę. – Wilk pokręcił głową, a na jego twarzy pojawił się grymas bliski niedowierzaniu. – Jeśli jest ktoś, kto potrafiłby przekonać Zakon do swoich racji, to tylko on – człowiek, który skąpał ostrze w krwi brata, a potem miał na tyle przytomności umysłu, by je porzucić. – I co dalej? Twoi ziomkowie tak po prostu zmienią zdanie i pozwolą mu wrócić? – No cóż, nie do końca. – W jakim sensie: nie do końca? – Nie jestem pewien, czy wpuszczą go jeszcze do Sali Koszarowej. – Dlaczego? – A jak ci się zdaje? Tak właśnie myślałem. – Idź do diabła – warknąłem i wstałem. Na moje ramię opadła ciężka ręka. – Posłuchaj mnie. To naprawdę może się udać. – Jak jasna cholera. Jeśli wydaje ci się, że zamierzam…

– Wydaje mi się – przerwał mi Wilk – że Brązowy jest w tej chwili największą szansą Zakonu, a co za tym idzie, ja jestem jego szansą. Jeśli znajdzie go któryś z moich braci, najprawdopodobniej skończy się to rozlewem krwi. Nie jesteśmy rodziną, która łatwo wybacza. Tak czy inaczej nawet jeśli Brązowy zwycięży, przekreśli nadzieje na ratunek. Zakon może przymknąć oko na jednego trupa, jeśli przedstawię dobre argumenty, ale dwa? Lub więcej? – Pokręcił głową. – Nie. Jeśli zależy ci na przyjacielu, a mnie na Zakonie, musimy znaleźć Brązowego szybciej niż inni, rozumiesz? – W jaki sposób pomoże mu powrót z tobą? – zapytałem. – Przed chwilą mówiłeś, że nawet nie jesteś pewien, czy wpuszczą go do tej całej Sali Koszarowej. – To coś w rodzaju sali obrad. I masz rację, wchodzić tam samemu równałoby się samobójstwu. Ale ja mam to. – Wilk poklepał rękojeść szabli u boku. – A za twoim przyzwoleniem będę mieć też to. – Wskazał na miecz Degana. – Z nimi dwoma mogę się ubiegać o przemawianie w imieniu Brązowego. Powołałbym się na starą tradycję Zakonu, która chroniłaby go aż do chwili, gdy sam miałby szansę wyłożyć im swoje racje. – I co by im powiedział? – Przypomniałem sobie Miedzianą i jej chłodne, stalowe spojrzenie, gdy wypytywała mnie o Degana. – Jaki argument skłoniłby ich, żeby zapomnieli o śmierci Żelaznego? Wilk pokręcił głową. – Nie wiem. Mimo to uważam, że Brązowy powinien mieć możliwość stanięcia przed Zakonem i opowiedzenia swojej wersji wydarzeń – poproszenia o pokutę i zmierzenia się z osądem braci, patrząc im w twarz. Myślę, że powinien dowiedzieć się z pierwszej ręki, czy jego imię wciąż będzie wymieniane wśród degan, czy okryje się wieczną hańbą. Przede wszystkim jednak Brązowy zasługuje na prawo do poszukiwań własnego odkupienia lub potępienia. – Wilk spojrzał na mnie z góry. – Nie sądzisz? W ustach zrobiło mi się zbyt sucho, by wykrztusić choć słowo; wyjaśnić, że Degan opuścił Ildrekkę z własnej woli i że doskonale wiedział, co robi, gdy wychodził z tamtego płonącego magazynu po tym, jak uratował mi życie; wykrzyczeć, że jedyne, na czym mu zależało, to święty spokój. Nie powiedziałem żadnej z tych rzeczy, bo nie byłem pewien, czy mam rację. Zdałem sobie bowiem sprawę, że wszystkie te argumenty tak naprawdę stanowiły próbę usprawiedliwienia mojej bierności, odstąpienia od poszukiwań. A poza tym zrozumiałem, że Wilk miał rację. Niech go szlag. Ale to wciąż było za mało. – Na jakiej podstawie mam ci zaufać? – Nie był to może najsilniejszy argument, lecz tylko taki mi pozostał. – Nikt nie da mi gwarancji, że pomimo tego wszystkiego, co tu usłyszałem, na widok Degana nie sięgniesz po miecz. – To prawda – odparł bez ogródek Wilk. – Nic więcej nie zrobię, mogę ci tylko grozić zniszczeniem twojej organizacji. I poprosić. Dać ci słowo, że nie szukam Brązowego z powodu jakiejkolwiek zemsty. – Miecz z jednej strony i obietnice z drugiej? Te dwie rzeczy nie łączą się zbyt dobrze, gdy chodzi o spokój mojego umysłu. Wilk uniósł brew. – Chciałbyś, żebym je połączył? – Postukał palcami o rękojeść szabli. Nie musiałem dopytywać, by zgadnąć, co tak naprawdę miał na myśli. Wilk pytał, czy przyjmę jego Przysięgę – zwiążę się z nim za cenę pojedynczej przysługi. Pokręciłem głową, chyba nieco zbyt szybko. Zdawałem sobie sprawę, dokąd może nas zaprowadzić ten układ, i wolałem nawet nie myśleć, jaką cenę Wilk kazałby mi zapłacić w zamian za swoją pomoc. Jednakże samo powoływanie się na Przysięgę uświadomiło mi, jak poważnie traktował tę sprawę. – Nie ma potrzeby – oznajmiłem. Przez jego usta przemknął cień uśmiechu. – A zatem doszliśmy do porozumienia? Poczułem, że kiwam głową, zanim zdążyłem choćby o tym pomyśleć.

– Tak. – Tylko tyle mogłem powiedzieć. – Doszliśmy do porozumienia. Wyglądało na to, że będę szukać Degana. Nie dla Wilka i nie dla Zakonu – i nawet nie dla siebie ani dla swoich ludzi. Chciałem to zrobić dla niego, bo wiedziałem, że zasługuje na więcej – dużo więcej, niż ode mnie dostał. Pytanie tylko, jak go znajdę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Opuściłem plac jakieś pół godziny później, mając zaledwie zarys planu i o wiele mniej odpowiedzi, niżbym chciał. Choć Wilk z łatwością skonfliktował ze sobą dwóch Szarych Książąt i ich organizacje, nie był w stanie udzielić mi żadnych informacji na temat człowieka, którego próbowaliśmy znaleźć. Wyglądało na to, że swoim ziomkom Degan wymknął się równie skutecznie co mnie. Nie było w tym nic zaskakującego, zważywszy, że chcieli wykonać na nim wyrok śmierci, ale mimo wszystko mogłoby się wydawać, że Zakon ma przynajmniej mgliste pojęcie, gdzie zaszył się jeden z jego członków. Nic z tego. Co więcej, Wilk oznajmił mi, że nie będzie korzystać ze swoich źródeł informacji. Twierdził, że wypytywanie o Degana natychmiast wzbudzi podejrzenia wśród jego braci i sióstr. Odkąd zajmował się tą sprawą – a trwało to kilka miesięcy – celowo udawał zdystansowanego. Gdyby nagle okazał zainteresowanie, niewątpliwie przyciągnąłby niechcianą uwagę. A ostatnie, czego nam trzeba, zapewniał mnie Wilk, to grupa deganów interesująca się naszym przedsięwzięciem. Pod tym względem zgadzaliśmy się co do joty. Dość, że jeden deganin siedział mi na karku. Nie potrzebowałem dodatkowego balastu. A że siedział, to mało powiedziane. Wilk dał mi do zrozumienia, że im szybciej znajdziemy Degana, tym lepiej, do tego stopnia, że pierwszych tropów spodziewał się w ciągu tygodnia, choć byłoby dobrze, gdybym się pośpieszył. Próbowałem mu wyjaśnić, że szanse na to są nikłe – że poprzedni ślad prowadzi donikąd, że Degan posiada talent do znikania i że cholernie trudno znaleźć kogoś, kto tego nie chce, szczególnie gdy ów człowiek ma nad tropicielami trzy miesiące przewagi. Niestety, moje wyjaśnienia trafiały w próżnię. Nie można marnować czasu, utrzymywał Wilk. A czy spędzę ten czas, szukając Degana, czy też próbując uporać się ze stertą ciał, która narośnie pod drzwiami mojego domu, cóż, to już wyłącznie moja sprawa. Arogancki dupek. Skręciłem w ulicę Ćwieków i zacząłem wspinać się mozolnie pod górę, zostawiając za sobą brud i skwar kuźni. Instynkt podpowiadał mi, że powinienem od razu wziąć się za wypytywanie ulicy, tropienie wskazówek i nasłuchiwanie plotek, ale byłem zbyt zmęczony i niespokojny, żeby móc liczyć na jakiekolwiek efekty. Lepiej zedrzeć skórzane podeszwy i wykonać zadanie, które odkładałem na później, odkąd wróciłem do miasta. Niech mój umysł swobodnie dziś błądzi; w końcu ulica jutro wciąż tu będzie. Przez chwilę nawet w to wierzyłem. Tak czy inaczej nie było sensu toczyć nocnych rozważań o pustym żołądku. Zatrzymałem się przy pierwszym napotkanym straganie i zamówiłem kubek mocnej, pikantnej herbaty. Nie powiem, żeby podziałała na mnie odświeżająco, ale przynajmniej ukoiła skołatane nerwy. Przyjemnie chłodziła też od środka, bo sprzedawca trzymał ją w dużych glinianych garncach, dzięki czemu miała niższą temperaturę niż otaczające mnie powietrze. Westchnąwszy, wyciągnąłem jeszcze kilka monet i zamówiłem drugi kubek. Ostatecznie postanowiłem nie informować Wilka o sytuacji z Miedzianą. Jakaś część umysłu podpowiadała mi, żebym wspomniał o spotkaniu, tym bardziej że już martwił się o innych członków Zakonu, którzy mogliby podjąć nasz trop, ale była to mniejsza część. Zdecydowanie bardziej wolałem mu powiedzieć, żeby się odpierdolił. Bawił się mną od miesięcy i nie zamierzałem wyjawiać mu wszystkich szczegółów tylko dlatego, że postawił mnie w kłopotliwej sytuacji. Może i osiągnęliśmy „porozumienie”, ale to nie znaczyło, że muszę ufać temu łajdakowi. Jeżeli milczenie na temat Miedzianej mogło mi później zapewnić choćby minimalną przewagę, to warto trzymać gębę na kłódkę. Jaka broń jest najskuteczniejsza przeciwko deganinowi – nawet użyta oszczędnie – jeśli nie drugi deganin? Jeśli zaś chodzi o innych Szarych Książąt i ich narastające zainteresowanie moją osobą…

Cóż, przeczuwałem, że w tej kwestii to Wilk nie mówi mi całej prawdy. Zapewnił, że ma plan, jak rozwiązać ten problem, gdy tylko znajdziemy Degana, ale konkrety wolał zachować dla siebie. Rzecz zrozumiała, a mimo to cholernie irytująca. Kiedy go przycisnąłem, wyjawił tylko, że winą obarczy inną osobę – wystarczy szepnąć komuś słowo, by na ulicy pojawiło się parę ciał, i sprawa załatwiona. Nie powiedział mi tego, lecz odniosłem wrażenie, że tą osobą – a niewykluczone, że także jednym z trupów – będzie nie kto inny jak Rambles. Jakoś nie budziło to mojego sprzeciwu. Rzuciłem sprzedawcy herbaty napiwek w postaci miedzianej sowy i ruszyłem w noc. Biorąc pod uwagę, co się zdarzyło i co jeszcze mogło zdarzyć między śmiercią Leniwego Oka a odnalezieniem Degana, zniknięcie z Ildrekki nie wydawało się wcale złym pomysłem. Początkowo planowałem walczyć z zalewem plotek, ale dzięki mojemu nowemu „partnerowi” wieści pędziły zbyt szybko – pościg za nimi wydawał się już bezcelowy. Jeśli nawet zdobywałem przewagę, to tylko chwilową, a rozsiewane przeze mnie historyjki szybko uznawano za kiepskie wymówki lub próbę przerzucenia odpowiedzialności. Powoli dochodziłem do wniosku, że ulica już zdecydowała, kto zawinił. Żeby to zmienić, potrzebowałem czegoś lepszego niż to, co miałem do zaoferowania. Co oznaczało, że najlepszą strategią jest się po prostu nie starać – czy raczej starać się tak, żeby nikt nie zauważył. Aby osiągnąć taki efekt, mogłem wyjechać z Ildrekki. Owszem, wyglądałoby to jak ucieczka, ale w obecnej sytuacji moja reputacja ucierpiałaby równie dotkliwie, gdybym został. Zresztą im skuteczniej zejdę ludziom z oczu, tym większa szansa, że ulica zajmie się innym tematem. Jakim, tego nie byłem pewien, wiedziałem jednak, do kogo się zwrócić, by omamić ludzi krzykliwym widowiskiem. Czy miałbym pożytek z trupy aktorów, gdybym nie mógł ich prosić o radę, w jaki sposób zmusić Kamratów do spoglądania na lewą stronę sceny, podczas gdy ja ulotnię się z niej prawą? Opuściłem Rdzawe Wody i szedłem dalej Krużgankami, przekradając się po dachach i sklepieniach łukowych wzdłuż rewiru Władczyni Róż. Między lokalnymi watażkami doszło do zaognienia stosunków, a ja nie chciałem wpaść w zasadzkę nadgorliwych siepaczy. Potem skierowałem kroki w stronę nocnego targu w rewirze Skór. Jak sama nazwa wskazuje, targ ów działał od zmierzchu do świtu, zapewniając swe usługi Kamratom, pijaczkom i wszelkim rannym ptaszkom. Zajmował powierzchnię dobrych kilkunastu kwartałów – połączonych, choć niekoniecznie sąsiadujących. Miał raczej postać krętego szlaku, który wił się przez ciasne uliczki rewiru, a każdy sklep był oznaczony za pomocą latarni z zielonego szkła. W niektórych miejscach handlarze pracowali w takim ścisku, że w każdej chwili spodziewałem się ujrzeć rybę płynącą w powietrzu – człowiek odnosił bowiem wrażenie, jakby szedł po dnie oceanu. Gdzie indziej dwa punkty jadeitowego blasku dzielił długi spacer mroczną ulicą. W tych ciemnych zaułkach urzędowały patrole miejscowego gangu, noszącego jakże trafną nazwę Zielonych Cieni. Jego członkowie mieli oko na Doliniarzy i Straganiarzy, którzy pracując na własną rękę, próbowali podminować zyskowny interes „ochrony” sprzedawców. Sklep, którego szukałem, znajdował się na końcu wyjątkowo długiego odcinka ciemności – kiedy wstępowałem w krąg zielonego światła, moje nocne widzenie budziło się do życia. Przy ciężkim sosnowym stole pracował rymarz o potężnych rękach i rzadkich włosach. Pod ręką miał cały zestaw noży, młotków i nożyc. Kiedy do niego podszedłem, nieśpiesznym ruchem przewlekał sznurówki przez kawałek skóry. – Jest Points? Mężczyzna nawet nie podniósł na mnie wzroku. – Na zapleczu, jak zwykle. Musiałem się niemal wpiąć na sterty skór zalegające w sklepie, by dostać się na zaplecze. Points siedział w migotliwym blasku kaganka. Starałem się ignorować smród płonącej szmaty dolatujący z naczynia wypełnionego stopionym tłuszczem i usiadłem na stercie skórzanych skrawków przed niskim stołem warsztatowym. – Tak? – odezwał się Points. Miał ze trzydzieści wiosen, lecz skąpa dieta i liczne choroby sprawiły, że wyglądał na dwa razy tyle. Liche resztki włosów leżały na nagiej czaszce, brudnoszara

pajęczyna na nieco bardziej różowej skórze. Jego zarost co najmniej od tygodnia nie widział brzytwy, a oczy nie widziały niczego od wielu, wielu lat. – To ja, Drothe. – Wyciągnąłem rękę, a on uścisnął mi dłoń i uśmiechnął się krzywo. – Ach, szlachta – mruknął. – Gdybyś się wcześniej zapowiedział, poprosiłbym służbę, żeby wyciągnęła najlepsze venantyjskie szkło. – Wzruszył ramionami. – A tak: co zrobić? Uśmiechnąłem się w odpowiedzi i cofnąłem rękę. – Mam dla ciebie zadanie. – A ja dla ciebie cenę – odparł. – Tylko to pilna sprawa. – Cena właśnie poszła w górę. – I nikomu nie możesz o tym wspominać. – Będzie jeszcze drożej. – Potarł opuszkami palców o kciuk. – O co chodzi? Zdjąłem z pleców miecz Degana, położyłem go sobie na kolanach i odwinąłem płótno. – Potrzebuję pochwy na miecz. – Uwolniłem ostrze z prowizorycznego kokonu i przeciągnąłem palcami po jedynym czystym miejscu – tam gdzie starłem sadzę, by odsłonić wytrawioną w stali łezkę. – Coś, co ochroni miecz i mnie, kiedy będę go nosić. – Taka jest zwykle funkcja pochwy. – Points nadstawił ręce. – Pokaż, co tam masz. Podałem mu miecz, choć zawahałem się, zanim go puściłem. Palce Pointsa przesuwały się sprawnie wzdłuż klingi. Oceniwszy jej długość, szerokość i ciężar, sprawdził także krawędź ostrza i zważył miecz w dłoni, by ocenić, jak leży. – Wciąż proste. To się dobrze składa. Nie chciałbym chować powyginanego ostrza do pochwy, bo później ciężko wychodzi. – Postukał paznokciami o klingę, a następnie sięgnął po niewielki miedziany młotek i uderzył raz jeszcze. – Czarna Wyspa? – Czarna Wyspa – potwierdziłem. – Druga w dwa miesiące? Jestem pod wrażeniem. – Dłonie Pointsa zawędrowały aż na rękojeść, zatrzymały się i przeprowadziły krótki rekonesans. – Ogień? – Tak. – Eee. – Potarł kciukami o podstawę klingi, w miejscu, gdzie widniała łezka. Zauważyłem, że zawahał się na moment, lecz zaraz potem jakby nigdy nic podjął pracę. – Spory pożar kilka miesięcy temu w rewirze Dziesięciu Dróg. Przynajmniej tak mi się obiło o uszy. Nie zareagowałem. Points czytał w ciszy tak, jak to potrafią tylko ślepcy. – Będę zaszczycony, mogąc zrobić nowy dom dla tego ostrza – oznajmił uroczyście. – Jak szybko go potrzebujesz? – Tak szybko, jak to możliwe. Jeszcze raz przeciągnął palcami po stali. – Cóż, nie pracuję chwilowo nad niczym, co mogłoby się nadać, ale myślę, że nie potrwa to zbyt długo. Oddam ci go… – Zabieram miecz ze sobą. Dyplomatyczna pauza. – Nie mając miecza, nie zrobię dla niego pochwy. – Jesteś wystarczająco dobry, żeby pracować na wymiarach. Kiwnął lekko głową. – Owszem, ale byłoby szybciej… – Gdyby w drogę nie wchodziło ci trzech Nożowników – przerwałem mu. – Którzy na dodatek odstraszaliby klientelę. – No tak… – Położył rękę na stercie cienkich drewnianych listew. – Pewnie nie masz teraz czasu, żeby zaczekać, aż zrobię wzór? – Wyciągnął jedną z listew i zręcznie przesunął po niej dłonią, lecz ostatecznie odłożył ją na miejsce z grymasem niezadowolenia. – Wystarczy nawet drewniana kopia. O, tu cię mam. – Tym razem w jego ręku znalazła się blada listwa z górskiej sosny. Ocenił jej ciężar. – Ile to potrwa? – Wyjrzałem przez sklepowe okno w noc. – Niezbyt długo. Godzinę, może trochę więcej.

Spojrzałem zamyślony w ciemność. Nawet jeśli wyjdę od razu, nie zdążę ze wszystkim przed brzaskiem. Musiałem porozmawiać z kilkoma osobami, załatwić parę spraw i znaleźć skradzione scenariusze, które powinienem był odzyskać ze Stęchłych Wód dawno temu, co jednak wymagało czasu. Jeśli odłożę to na później i zostanę w warsztacie, by zaczekać, aż Points zdejmie miary, nie będę musiał się tym martwić. Zamiast tego sprawdzę kalendarz spotkań towarzyskich w Ildrekce, może nawet znajdę taki dzień, kiedy baronowej Christiany Sephady, lady Lythosu, nie będzie u siebie. O wiele łatwiej przeszukać dom, gdy nie ma w nim jego pani, szczególnie jeśli zależy ci na prywatnych listach ze wskazówkami, gdzie się ukrywa twój dawny przyjaciel i zarazem kandydat na kochanka baronowej. Degan i moja siostrzyczka mieli na siebie chrapkę, odkąd się poznali. Zawsze mnie to martwiło, zresztą ciągle martwi. Pomijam to, że Degan pragnął kobiety, która nasłała na mnie dwóch zabójców – po prostu nigdy nie podobała mi się wizja Christiany w ramionach mojego najlepszego przyjaciela. Degan to rozumiał. Jeśli zaś chodzi o Christianę… Cóż, przynajmniej miała dodatkowy powód, żeby mną gardzić. Nie żeby wcześniej było ich mało. W każdym razie doszedłem do wniosku, że teraz gdy przyjaźń łącząca mnie z Deganem dobiegła końca, drzwi do romansu stanęły otworem. Nie wiedziałem tego na pewno, lecz prawdopodobieństwo wydawało się spore, tym bardziej że podczas ostatnich dwóch spotkań Christiana była cała w skowronkach. A ponieważ nie przychodziło mi do głowy zbyt wiele rzeczy, które mogły ją tak uskrzydlić, oczywiście oprócz Degana… Tak, zdecydowanie musiałem się dowiedzieć, kiedy siostrzyczki nie będzie w domu. – Świetnie – rzuciłem, rozsiadając się naprzeciwko Pointsa. – Masz godzinę. – Mądra decyzja – odparł Points. Położył sobie miecz i listwę na kolanach, a następnie chwycił za rylec z kości. – Zapewniam cię, że nie pożałujesz. Uśmiechnąłem się, lecz nie skomentowałem jego słów. Żal nigdy mi nie doskwierał, kiedy miałem okazję podokuczać mojej siostrze. Ironia nie umknęła mojej uwagi – ponieważ to ja pomogłem siostrze zainstalować zabezpieczenia, to mnie było najłatwiej zakraść się do jej domu. Naturalnie Christiana zdawała sobie z tego sprawę i przez lata stosowała dodatkowe środki ostrożności, lecz mimo to dobrze wiedzieć o odłamkach ceramiki przytwierdzonych nie tylko na szczycie ogrodowego muru, ale też dwie i pół stopy niżej po obu stronach, by stapiały się ze zdobieniami, a zarazem stanowiły bolesną niespodziankę dla rąk nieświadomego włamywacza. Albo że w drzwiach zamiast zwykłych zamków zamontowano Wihajstry, co znaczy, że łatwiej byłoby wydrążyć dziurę w ścianie, by dostać się do środka. I że okno na wschodniej ścianie drugiego piętra, czwarte w rzędzie, jest wyposażone w zasuwkę ze specjalną sprężyną, która w noce takie jak ta pomagała mi dostać się do środka. O nie, ironia nigdy mi nie umknęła – podobnie jak teraz, kiedy ze stopami opartymi o występ szerokości czterech cali i palcami uczepionymi kurczowo jeszcze węższej framugi z zaskoczeniem odkryłem, iż Christiana wymieniła zasuwkę. Z moją siostrą nigdy nie było lekko. Nigdy. Gapiłem się w szklaną szybkę, a jej szczegóły rozjaśniał w ciemnościach poblask nocnego widzenia. Była trochę większa od mojej ręki i doskonałej jakości – wydmuchana, a następnie kręcona aż do uzyskania płaskiego kształtu, a poza tym miała mniej zniekształceń niż większość szyb w Ildrekce. Gdybym wiedział, że będę musiał mocować się z oknem, wziąłbym ze sobą szpachelkę, rękawiczki i sondy do usuwania szkła. No i wybrałbym szerszy parapet. Zapowiadała się upierdliwa robota. Jasne, mogłem zapukać i poprosić Josefa, żeby wprowadził mnie do salonu. Sęk w tym, że szansa na dyskretne opuszczenie tego pomieszczenia była mniej więcej taka, jak na ucieczkę z imperialnego więzienia w Athakon – jeśli nie mniejsza. To po pierwsze. Po drugie, nie podobała mi się perspektywa wysłuchiwania kolejnego wykładu siostry, dlaczego nie powinienem wchodzić głównymi drzwiami. Christiana uczyniła wiele starań, by zatuszować nasze pokrewieństwo, jeszcze zanim weszła w kręgi arystokracji, a ja zgadzałem się z jej punktem widzenia. Brat związany ze środowiskiem Kamratów nie ułatwiłby jej życia na Dworze ani pod względem politycznym, ani społecznym. Po trzecie zaś, nawet nie chciałem wiedzieć, co by się stało, gdyby wyszło na jaw, że nazywam członka Niższego Dworu siostrą. Pomijam szantaż, który mógł zaszkodzić nam obojgu; ale

jakich argumentów Christiana dostarczyłaby moim wrogom czy przypadkowym Kamratom, którzy nie przepadali za Nosami? Przez co teraz musiałem stać na kilkucalowym występie z coraz mocniej doskwierającym bólem łydek i drętwiejącymi koniuszkami palców. Jeszcze raz przyjrzałem się jednej z szybek tworzących okno witrażowe. Nic. Ani jednej rysy. Do diabła, musiały kosztować fortunę. No cóż, to przecież nie moja wina, że Christiana postanowiła wymienić zasuwkę. Wysunąłem nóż z pochewki na nadgarstku i uczepiony framugi pięcioma pobielałymi palcami, wetknąłem ostrze w ołowianą ramkę. Po krótkiej chwili gmerania i podważania udało mi się wepchnąć koniuszek dostatecznie głęboko. Naparłem na szkło, posługując się nożem jak dźwignią. Zostałem nagrodzony cichym trzaśnięciem i dwoma długimi pęknięciami, które biegły od rogu aż po przeciwległą stronę szybki. Uśmiechnąłem się do siebie, odginając dolny róg ołowianej ramki. Nie było łatwo ani przyjemnie tkwić tu z nożem przeznaczonym raczej do dźgania niż podważania, ale mobilizowała mnie myśl o minie siostry, gdy uda mi się włamać do środka. I może jeszcze świadomość, że za moimi plecami rozciąga się przepaść. Dolna z trzech szybek w końcu się obluzowała, a ja cisnąłem ją do ogrodu. Skrzywiłem się, gdy zadźwięczała cicho na chodniku. W dole węszyły już psy pilnujące nocą ogrodu, Lazarus, Rinaldo i Acheron, ale nimi nie musiałem się przejmować – byliśmy dobrymi przyjaciółmi, odkąd uzależniłem je od aramu. Wystarczyło wetrzeć odrobinkę w smakowite resztki wieprzowiny, żeby witały mnie merdającymi ogonami i śliną kapiącą z pysków. Drugi kawałek szkła także odpadł z łatwością. To trzeci przysporzył mi najwięcej kłopotów. Rozciąłem sobie środkowy palec, uwalniając go z ramki, gdy to jednak zrobiłem, mogłem sięgnąć do środka i odsunąć zasuwkę. Niestety, okno otwierało się na zewnątrz. Musiałem się trochę nagimnastykować, żeby przejść za skrzydło, ale jeśli nie liczyć paru czerwonych smug krwi na fasadzie i framudze, udało mi się wśliznąć do środka bez większych kłopotów. Opadłem ze stęknięciem na podłogę. Od lat nie brałem się do żadnych trudnych włamań i teraz czułem to w mięśniach. Moje uda i łydki drżały, a ja miałem wrażenie, jakby kamienie wciąż wrzynały mi się w palce. Zamknąłem na chwilę oczy, szczęśliwy, że nie muszę niczego kurczowo się trzymać, żeby ocalić skórę, i wtedy przypomniałem sobie o palcu. Włamałem się do domu siostry przez okno pokoju muzycznego, co oznaczało, że czego jak czego, ale papieru na opatrunek na pewno mi nie zabraknie. Pierwsza strona Zaczarowania córki architekta Paulusa – sztuki modnej ostatnio na dworze – znajdowała się najbliżej i całkiem nieźle spełniała swoje zadanie, gdy grzebałem w pugilaresie na zioła. Nie był tak dobrze wyposażony jak wtedy, gdy mieszkałem nad apteką Eppyrisa, ale udało mi się znaleźć kopertkę ze sproszkowanym wełnistkiem i długi skrawek czystego lnianego płótna. Wełnistek pomógł zatamować krwawienie, a płótno zwieńczyło dzieło, pozwalając mi bez ograniczeń korzystać ze zranionej ręki. Porzuciwszy na podłodze zmięte i splamione dzieło Paulusa, podszedłem ostrożnie do drzwi i uchyliłem je lekko. Mrok i cisza. Świetnie. Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie zejść do gabinetu na dole, ale zrezygnowałem z tego pomysłu. Christiana trzymała tam pewnie kwity i dokumenty księgowe, a także dowody drobnych oszustw i zdrad na Dworze, ja zaś potrzebowałem czegoś dużo bardziej osobistego. Dla kobiety, która przepracowała pół życia jako kurtyzana, dyskrecja i prywatność mogły oznaczać tylko jedno: sypialnię. Nieobecność Christiany nie oznaczała jednak, że nikogo nie ma w domu. Przekradłem się do schodów i zszedłem kilka stopni, nasłuchując. Śmiech w kuchni i światło w szczelinie pod drzwiami pokoju Josefa z boku foyer. Gdy pani nie było w domu, lokaj pozwalał myszom harcować. Zawsze istniała szansa, że ktoś przypadkiem zawędruje do sypialni Christiany, kiedy będę w środku – wolę nie liczyć, ile szwindli udaremnił mi służący czy skruszony małżonek, który niósł wazon ze świeżymi kwiatami w zupełnie nieodpowiednim momencie. Sądząc jed-

nak po tonie i hałaśliwości rozmów, w najbliższym czasie nikt nie powinien oderwać się od zabawy. Wróciłem na górę i ruszyłem na palcach przez korytarz. Choć spod drzwi pokojówki nie sączyło się światło, minąłem je cicho i otworzyłem następne, dwuskrzydłowe drzwi w kolorze kremowym, zdobione złotymi akcentami. Przezorność się opłaciła – Sara, pokojówka Christiany, spała skulona na siedzisku okiennym w salonie dla gości, pochrapując. Zamarłem i powoli wypuściłem powietrze z płuc. Problematyczna sytuacja. Gdyby to była melina Kamrata – albo nawet rudera innego arystokraty – przytknąłbym dziewczynie nóż do oka i zakneblował ją, zanim zdążyłaby pisnąć. Ale to była służąca siostry, a ja znajdowałem się w jej domu. Gdybym ośmielił się uszkodzić majątek Christiany, nie dałaby mi później spokoju. Poza tym dziewczyna miała śliczny uśmiech. Widziałem go raz, i to przelotnie – posłała mi go podczas jednej z tyrad siostry, gdy wpadłem na wyjątkowo celną ripostę. Uznałem, że taka doza sympatii – nie mówiąc o odwadze, bo przecież Christiana mogła zauważyć jej gest – zasługiwała na szacunek. Wyciągnąłem więc fiolkę z Olejem Leniwca, skropiłem kawałek materiału i położyłem na siedzisku przy głowie dziewczyny. Silna dawka tej mieszanki destylatów i ziół potrafiła otumanić przytomnego mężczyznę, choć wymagało to minuty przytykania nasączonej szmatki do twarzy delikwenta. Nie chciałem stosować tej strategii. Wystarczyło jednak położyć olejek w pewnej odległości, by pogłębić sen dziewczyny. Po takim zabiegu trzeba by nią naprawdę solidnie potrząsnąć, żeby się zbudziła – a i wtedy długo dochodziłaby do siebie. Przykucnąłem i zacząłem liczyć uderzenia serca, starając się nie gmerać przy świeżej ranie palca. Kiedy minęła wystarczająco długa chwila, zdjąłem skropiony materiał z siedziska i położyłem go nieco dalej na podłodze, po czym zabrałem się do pracy. Przeszukiwanie pokoju może trwać całą wieczność lub krótką chwilę – wszystko zależy od doświadczenia dwojga ludzi: tego, który coś ukrywa, i tego, który szuka. Christianie nie brakowało wprawy w chowaniu rzeczy nie przeznaczonych dla cudzych oczu – zadbał o to nasz ojczym Sebastian – tyle że z początku ćwiczyła tę umiejętność tylko na mnie. Mieliśmy pewną grę, najpierw w chacie w Lesie Balsturiańskim, a potem w mordowniach Ildrekki – chowaliśmy przed sobą różne przedmioty, zarówno w zwykłych miejscach, a więc takich, które nie wymagały przeróbek, jak i w bardziej wyrafinowanych skrytkach. W pewnym momencie niewinna zabawa przerodziła się w śmiertelnie poważną konkurencję, szczególnie gdy jako kurtyzana moja siostra miała sporo rzeczy, które warto było przede mną chronić. Zresztą nawet później, gdy jeszcze żył Nestor, mąż Christiany, zdarzały się okazje, by poćwiczyć jej kosztem. Nestor uwielbiał wszystko, co kamrackie. Nalegał, abym przeszkolił go, jak zakamuflować dokument i gdzie szukać kryjówek innych ludzi. Rzecz jasna, Christiana stanowiła naturalny cel naszych lekcji. Spędziliśmy z Nestorem wiele popołudni i wieczorów, przetrząsając dom – zaglądając do kątów i podważając deski podłogowe w poszukiwaniu drobiazgów jego żony. Christiana chętnie podjęła grę. Poświęcała nawet swój czas, by zostawić dla nas spreparowaną wiadomość czy zmylić trop. Wszystko skończyło się w dniu, kiedy w trakcie jednej z takich rewizji trafiliśmy na plik papierów za luźną deską w szafie Christiany. Ja znalazłem listy, ale to Nestor przestudiował ich zawartość. Zaraz potem grzecznie wyprosił mnie z domu, choć nawet nie zdążyłem dotrzeć do drzwi, gdy usłyszałem krzyki. Christiana nie rozmawiała ze mną przez wiele miesięcy, a Nestor zmarł w ciągu roku. Do dziś zastanawiam się, czy wciąż by żył, gdybym przeoczył tę luźną deskę. To już przeszłość, Drothe. Skup się na teraźniejszości. Zacząłem od biurka, mimo że wydawało się zbyt oczywistą kryjówką. Najpierw rewizja – światłem zajmę się później, gdy już będę miał co przeglądać. Co prawda poświata nocnego widzenia pozwala mi czytać w ciemnościach, tylko że jest to trudne, a na dodatek wiąże się z mało przyjemnymi efektami ubocznymi w postaci bólu głowy i nudności. Po biurku sprawdziłem sekretarzyk, szafę, regały i stoliki nocne. Przetrząsanie garderoby przypominało podróż w głąb jaskini pełnej koronkowych pajęczyn i jedwabnych stalaktytów, o ile jakakolwiek jaskinia pachnie talkiem i cedrem. Następnie łóżko, listwy przypodłogowe, ozdobne

rzeźbienia i obrazy na ścianach, nie wspominając o szwach w zasłonach. Rezultatem poszukiwań była niewielka sterta papierów i spora ilość drzazg świadczących o mojej determinacji. Obok kominka stał nieduży koksiak. Ostrożnie wetknąłem knot między węgle, po czym usiadłem u stóp łóżka, żeby przejrzeć łupy. Nic. A właściwie całkiem sporo rzeczy, gdyby zależało mi na szantażowaniu nieokreślonej liczby członków Dworu, ale nie po to tutaj przyszedłem. Spojrzałem w stronę drzwi. Został jeszcze salon… Sara nie stanowiłaby problemu, tylko czy to miało jakikolwiek sens? Gdyby Christiana chciała ukryć rzeczy osobiste, na pewno nie zrobiłaby tego tam, gdzie wprawne oko gościa mogłoby zauważyć coś podejrzanego. Jeśli chowała to, czego szukałem, to tutaj. A ja niczego nie znalazłem. Radziła sobie coraz lepiej, nie było co do tego wątpliwości. Niech ją szlag. Podniosłem się, podszedłem do dzwonka i pociągnąłem za sznur. Skoro i tak muszę czekać, aż siostrzyczka wróci do domu, równie dobrze mogę poprosić Josefa, żeby przyniósł mi kolację i coś do picia. Coś mocnego.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Właśnie kończyłem resztki siekanej wieprzowiny w sosie z przyprawionego octu, kiedy w zamku przekręcił się klucz. Do kuchni weszła Christiana. – A ty wciąż tutaj? – rzuciła, zamykając za sobą drzwi. Siedziałem w kuchni, odkąd zadzwoniłem po służbę, i choć Josef sprawiał wrażenie skruszonego, był także nieustępliwy – mam zaczekać, aż pani wróci do domu. Tym razem nie przyprowadziła ze sobą lokaja ani straży, co oznaczało, że nie będziemy wymieniać ciosów na oczach pomocy domowej. – Dałabym sobie głowę uciąć, że już dawno zdążyłeś się wymknąć. – Nie chciałem wychodzić przed dokończeniem posiłku, to by było nieuprzejme – odparłem, wskazując nie tylko na wieprzowinę, ale też inne przysmaki, które przyniósł Josef: sałatkę ze szpinaku, słodkie cebulki, oliwki i ciecierzycę. – A poza tym masz Cyngle w drzwiach. Nie są aż tak skuteczne, jak Wihajstry na zewnątrz, ale też niełatwo się z nimi uporać. Szczególnie o pustym żołądku. – Miałam w tej kwestii dobrego doradcę. – Ależ nie ma za co. – Kto twierdzi, że mówiłam o tobie? Auć. Christiana weszła głębiej do pomieszczenia. Jak na kuchnię w tej części Ildrekki było całkiem spore – z paleniskiem, w którym mógłbym się prawie wyprostować, ścianą półek uginających się od słoików i egzotycznych przypraw, kredensem, dwoma niedużymi blokami rzeźniczymi i wielkim stołem w centralnej części. Z sufitu zwisały dwie lampy, a cienie przeganiały z kątów porozstawiane tu i tam świece. Siedziałem na taborecie na końcu stołu. Christiana zatrzymała się po przeciwnej stronie. Po powrocie do domu zdążyła się przebrać – żadna baronowa nie paradowałaby publicznie w prostej lnianej sukience z halką. Z drugiej strony i tak mogłaby w niej wystąpić na balu. Cała Christiana. Tkanina opinała ją dokładnie tam, gdzie trzeba, podkreślając każdy ruch, a zarazem czyniąc aluzje do tajemnicy i piękna skrytych pod spodem. Brązowe włosy przytrzymywała na czubku głowy para grzebyków z kości słoniowej i jadeitu, tak prostych, że aż eleganckich, a na ustach wciąż widniał ślad niedokładnie wytartej burgundowej szminki, która pasowała do jej ciemnej cery. Sebastian nauczył moją siostrę wielu rzeczy, ale nigdy nie musiał jej szkolić w sztuce podkreślania zalet urody. To było coś, z czym się urodziła. Jeśli zaś chodzi o fasadę powściągliwości, którą z trudem teraz utrzymywała… Tak, to było dzieło naszego ojczyma – choć musiała nad nim długo i żmudnie pracować. Usiadła na taborecie po przeciwnej stronie stołu, oparła podbródek na dłoni i zmierzyła mnie spojrzeniem oczu o barwie zimowego nieba. – Przewróciłeś moją sypialnię do góry nogami – rzuciła. – Sara i Josef będą potrzebowali całego dnia, żeby zrobić porządek. A może i więcej. Wygrzebałem z sakiewki na szyi poobiednie ziarno aramu i wsunąłem je do ust. – Coraz lepiej ci idzie ukrywanie przede mną rzeczy – stwierdziłem. – Hmm… – Spojrzała w dół i zaczęła wodzić palcami po śladach noża na blacie. – Wiesz co, Drothe? Miałam akurat ochotę na zabawę. Nie na polityczne gierki, ale na muzykę, taniec i spotkanie z ludźmi. To był jeden z tych rzadkich balów, na których nic nie można zyskać zręcznymi gierkami. Wyprawił go ktoś mało istotny z Esterov, niedużego miasta na prowincji, wystarczająco biednego i odległego, by nikt nie przejmował się zdaniem gospodarza ani gośćmi. – Uśmiechnęła się słabo. – Uroczy człowieczek z pulchną, gadatliwą żoną, dwoma lewonożnymi synami o wielkich oczach i córką, która mogłaby rzucić na kolana całe miasto, gdyby wiedziała, jak wykorzystać swój wrodzony urok. A tak pewnie wyjdzie za jakiegoś rycerza z odludzia, który nigdy nie zrozumie, jak mu się poszczęściło, a ona będzie z nim szalenie szczęśliwa. W każdym razie wynajęli na

lato rezydencję i zaprosili na przyjęcie chyba połowę Niższego Dworu. Zjawiło się tylko kilka tuzinów gości, ale oni i tak promienieli z zachwytu. A my cieszyliśmy się, że możemy tam być. Bo nie miało to żadnego znaczenia. Podniosła na mnie wzrok, a uśmiech zniknął jej z twarzy. – Zdajesz sobie sprawę, jak to się rzadko zdarza, Drothe? Iść na bal, nie martwiąc się, co powinno się mówić, z czyich żartów się śmiać ani z kim spędzać czas? I po prostu tańczyć? – Ana – odparłem – nie przyszedłem… – Zdajesz sobie sprawę, jak to jest, gdy nagle ktoś cię odciąga, a ty musisz wymyślać niestworzone wymówki, bo twój pieprzony brat włamał ci się do domu i zażądał kolacji? Zdajesz sobie sprawę, jak się czułam, kiedy na miejscu zastałam wybite okno, otumanioną służącą i sypialnię, przez którą przetoczył się huragan? Kiedy myślałam, że dziś w nocy będę mogła odłożyć na bok tę część swojego życia? Że się zwyczajnie odprężę i przez kilka godzin będę dobrze bawić? Przypomniały mi się czasy, gdy wciąż mieszkałem nad apteką Eppyrisa, i rozmowy, jakie toczyłem z jego żoną Cosimą – o wszystkim, tylko nie o sprawach Kamratów. Nie potrafiłem się potem do niej odezwać – ani tym bardziej do jej męża – gdy Nicco dotkliwie pobił aptekarza, żeby dobrać mi się do skóry. Przypomniało mi się, jak wspaniale się czułem w tamtej aptece; jak rzadkie, a zarazem wyzwalające było to wrażenie: nie być Kamratem ani Nosem, tylko po prostu sobą. Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że moja siostra, wdowa po baronie, też może pragnąć tej wolności, nawet jeśli tylko na jedną noc, czy choćby na jeden taniec. Tak, doskonale wiedziałem, co Christiana ma na myśli. Upiłem z kubka łyk miodu. Wzmocniony C’unnan – słodszy, niż lubiłem. – Nie – odparłem szczerze. – Nie zdawałem sobie sprawy. – No to teraz już sobie zdajesz. – Przez chwilę postukiwała ręką o czoło, wpatrzona w rozżarzone węgle, które Josef wygrzebał z paleniska. – Powiedz mi, Drothe, czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, żeby zwyczajnie spytać? Że powiedziałabym ci wszystko, co musisz wiedzieć, i dała wszystko, czego potrzebujesz, gdybyś o to poprosił? – Przyszło. – I co? – I uważam, że nic bym w ten sposób nie wskórał. Rzuciła mi kątem oka nienawistne spojrzenie. – Nic nie wiesz. Huknąłem kubkiem o blat, aż podskoczyła. – Świetnie – powiedziałem. – Chcesz wiedzieć, dlaczego nie zapytałem? Bo nie pracuję w taki sposób. Zajmuję się tropieniem informacji. Zdobywam je, korzystam z nich, a potem je sprzedaję. To dla mnie towar jak każdy inny. Jeśli więc przychodzę do kogoś i zadaję pytania, to muszę się spodziewać, że padnie jakaś cena. Prosiłem cię o informacje nieraz i nie podobają mi się stawki, jakich żądasz, Ana. – I myślisz, że tego nie rozumiem? – Christiana machnęła ręką w stronę drzwi i znajdującego się za nimi domu. – Jestem na Niższym Dworze znaną postacią, a i na Wyższym niejeden o mnie słyszał. Naprawdę uważasz, że nie wiem, co znaczy handlować smakowitymi kąskami i pilnować, żeby nikt na tym zbytnio nie zyskał? Na litość Aniołów, to polityka, Drothe. Coś, czym się zajmowałam, zanim jeszcze zostałam baronową. To moje życie. – Dobrze znam twoje życie – powiedziałem. – Wystarczająco często biegałem dla ciebie na posyłki i obrabiałem domy, by zrozumieć, ile w twoim światku znaczy słowo „cena”. Na pewno nie tyle, ile w moim. Christiana pobielała na twarzy. – Nic nie wiesz! – powtórzyła, prawie krzycząc. – Nie masz bladego pojęcia, jaka jest cena życia na Dworze ani ile sama musiałam zapłacić. Co, może w tym twoim rynsztoku płaci się inną walutą? Czystszą? Jak śmiesz… Nagle ze skrzypieniem uchyliły się drzwi. Josef wetknął głowę do kuchni. – Jaśnie pani? – Jego głos był zarazem przepraszający i surowy, jakby mówił: „W razie cze-

go jestem tutaj i niech się pani nie waży mnie odsyłać, jeśli mnie pani potrzebuje”. W pierwszej chwili Christiana zesztywniała, ale zaraz potem spokój otoczył ją niczym woal. Otrzepała energicznie sukienkę. – Wszystko w porządku, Josefie. Dziękuję. – Jaśnie pani. – Rzucił mi jeszcze ostre spojrzenie, po czym wyszedł. Christiana wzięła głęboki oddech. – Chodzi mi o to, Drothe, że jestem twoją siostrą. Wystarczyło spytać. Zaśmiałem się jej w twarz. Cóż, nie mogłem się powstrzymać. I to mówiła kobieta, która w ciągu ostatnich lat nasłała na mnie dwóch zabójców; która mnie szantażowała, żebym pomagał jej wrabiać rywali z dworu, i która siłą usunęła mnie z cmentarza podczas pogrzebu swojego męża. Rzeczywiście, łączyły nas bardzo silne więzy krwi. Skwaśniała jej mina. – Wspaniale – wycedziła. – Niech ci będzie. Ale nie powiesz mi chyba, że zatrzymały cię głód i ochota na kulturalną pogawędkę. – Nachyliła się do mnie, a na jej ustach zaigrał złośliwy uśmieszek, który doskonale znałem z lat naszej młodości. Nawet dzisiaj potrafiłbym ją za ten uśmiech udusić. – Nie znalazłeś tego, na czym ci zależy, i dlatego chcesz ze mną porozmawiać. Tym razem to ty – prawie śpiewała – potrzebujesz czegoś ode mnie. Zmarszczyłem brwi i uniosłem kubek, ale od uderzenia popękało dno i cała zawartość wyciekła. Szkoda, bo jeśli kiedykolwiek przydałby mi się miód w ustach, to właśnie teraz. – Zgaduję, że cena wzrosła, odkąd weszłaś do kuchni? – powiedziałem. – Jeszcze pytasz? Odepchnąłem kubek i talerz na bok, żeby oprzeć się łokciami o stół. Nie chciałem być z nią aż tak prostolinijny, na pewno nie w tej sprawie. – Muszę odszukać Degana – oznajmiłem prosto z mostu. – Wiem, że pisujecie do siebie listy. Chcę je zobaczyć. Chcę się dowiedzieć, gdzie jest Degan. Nie wiem, czego się spodziewałem: śmiechu, lekceważenia, pogardy… a może po prostu komentarza, że mam nie wtykać nosa w cudze sprawy. Żadna z tych reakcji nie byłaby dla mnie zaskoczeniem. Zamiast tego ujrzałem, jak Christiana czerwienieje ze złości. – Co?! – wykrzyknęła. Kusiło mnie, żeby zerknąć w stronę drzwi i sprawdzić, czy Josef znów nie zagląda do środka, ale za dużo bym ryzykował, spuszczając teraz Christianę z oczu. Zamiast tego usadowiłem się na taborecie i pochyliłem, by stawić czoło jej wściekłości. – Dobrze mnie słyszałaś. – Dlaczego ci się wydaje, że dostaję od niego listy? – Błagam, nie ubliżaj mi. – W takim razie ty nie ubliżaj mi prośbami, żebym ci je pokazała. – Naprawdę muszę się z nim spotkać, Ana. – Po co? – Zrobiła krok w moją stronę. – Co się stało, że nagle musisz go szukać, choć trzy miesiące temu sam go stąd przepędziłeś? Jest ci winien pieniądze? Przypomniało ci się, że zna jakiś sekret, z którego chciałeś zrobić użytek? A może poczułeś nagłą palącą potrzebę, żeby znów go zdradzić? Właśnie na tym polega cały problem z rodziną – nikt inny tak dobrze nie wie, jak zranić człowieka słowami. Słowa Christiany zwykle trafiały bez pudła. I raniły głęboko. Podniosłem się wolno na nogi. Mimo że dzielił nas stół, Christiana cofnęła się o krok. – Zakładam, że te brednie pochodzą z twoich ust, a nie Degana – warknąłem. – Degan nigdy by się tak nie zachował. – Co ty możesz o tym wiedzieć. – Jej usta wykrzywił złośliwy uśmiech. Zignorowałem przytyk – i nachalne obrazy, które przywoływał. – Nie wiem, co ci powiedział albo co sama sobie ubzdurałaś. Tak czy inaczej nie zamierzam się przed tobą tłumaczyć. – Będziesz musiał, jeśli chcesz się dowiedzieć, gdzie go szukać. – Nie przeciągaj struny, Ana. Powiedz i miejmy to z głowy. Christiana skrzyżowała ręce na piersi i zadarła głowę, świdrując mnie wzrokiem znad czub-

ka swojego nosa. Znałem to spojrzenie – przyjmowała postawę obronną. Niech to szlag. – Nie. Nie tym razem. Nie znalazłeś tego, na czym ci zależało, ale nie posuniesz się ani o krok dalej – nie kiedy w korytarzu czeka Josef ze strażą. Poza tym oboje wiemy, że i tak bym ci nie powiedziała, nawet gdyby do czegoś doszło. A nie doszło. I nigdy nie dojdzie. – Zapomniałaś, że znalazłem kilka twoich listów. Gdybym chciał narobić ci kłopotów, wystarczyłoby kiwnąć palcem, szepnąć kilka słów do właściwego ucha i jutro przed południem wszyscy na Dworze znaliby twoje tajemnice. W jej oczach błysnął niepokój, który jednak szybko przede mną ukryła. – Droga wolna – powiedziała. – Utrudniając mi życie, na pewno nie ułatwisz go sobie. Przez chwilę, która zdawała się trwać wieczność, mierzyliśmy się wzrokiem. Jakbyśmy znów byli w chacie z czasów dzieciństwa i kłócili się o zabawkę albo po prostu o zasady. Wtedy zawsze mogliśmy liczyć na mamę, która zażegnywała konflikt lub chociaż rozdzielała zwaśnione strony. Później to Sebastian udaremniał nasze potyczki – przydzielając nam lekcje, obowiązki i ćwiczenia, zawsze w taki sposób, że każde z nas czuło się bardziej pokrzywdzone niż ta druga strona. Tylko że teraz nie mieliśmy nikogo prócz siebie – nikogo, kto pomógłby nam znaleźć wyjście z impasu. Czy mi się to podobało, czy nie, wciąż byłem starszym bratem. Niech cię szlag, Sebastianie. Ciebie i twoje lekcje. Nigdy nie opowiedziałem Christianie prawdy o zniknięciu Degana – o kłótni na temat dziennika Cnotniczki i jego przeznaczenia. Degan zamierzał zwrócić go prawowitemu właścicielowi, za którego uważał imperatora, ponieważ czuł, że to jego obowiązek – w końcu jako deganin składał Przysięgę, że będzie chronić Imperium i tak dalej. Ja potrzebowałem księgi, żeby ocalić własny tyłek, ale też aby uchronić Christianę i Kellsa przed zemstą Cienia, który groził, że zrobi im krzywdę, jeśli nie dostarczę mu towaru. Towar z kolei wcześniej obiecałem Samotnicy, choć to zupełnie inna para kaloszy. Sęk w tym, że Degan naraził się Zakonowi w chwili, gdy postanowił mi pomóc. Zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie będzie musiał wystąpić przeciwko innemu deganinowi – Żelaznemu – a mimo to wymienił ze mną Przysięgę. Kiedy jakiś czas później potraktowałem jego głowę kawałkiem przenośnego błyskotu w postaci sznura z węzłami, los Degana był już przypieczętowany – bez względu na to, jak potoczyłaby się sprawa dziennika, i tak wykluczono by go z Zakonu. To, że zabrałem księgę, było tylko zgniłą wisienką na nieświeżym torcie, a mimo to ten szlachetny drań zjawił się w ostatniej chwili, żeby uratować mnie przed Cieniem. A potem zniknął. Co zresztą miało sens, jeśli się nad tym głębiej zastanowić. Pozostali deganie go wyklęli – teraz był celem, który należało wytropić. Oto powód, dla którego wymyśliłem całą tę historyjkę z Cieniem i mieczem Degana – próbowałem naprawić to, co sam zepsułem. Niestety, zbyt późno i nieskutecznie. Nie dlatego jednak zniknął, a w każdym razie nie w moim odczuciu. Zrobił to, ponieważ nie miał powodu, żeby tego nie robić. Poświęcił się dla przyjaciela i powinności, a w zamian ów przyjaciel skradł mu jedyną szansę, by tę powinność wypełnić. Ja. Ja skradłem. Nie była to rzecz, do której chciałbym się przyznawać – a już na pewno nie siostrze, szczególnie że ona i Degan od lat robili do siebie maślane oczy, a ja potrzebowałem jej wsparcia, żeby go znaleźć. Niestety, Christiana nie dałaby się omamić półprawdami, co oznaczało, że muszę być z nią szczery. Więc jej powiedziałem. Tłumaczyłem się, usprawiedliwiałem i wygładzałem gorsze fragmenty, ale koniec końców śpiewałem niczym Chlebodawca z nożem przytkniętym do gardła. Do cholery, może od początku właśnie tego mi było trzeba. Zgodnie z oczekiwaniami Christiana nie przyjęła moich słów zbyt dobrze. – Ty skurwysynu – syknęła. Miałem w ustach już trzecie ziarno aramu i połknąłem je prawie bez przeżuwania. – A co według ciebie miałem zrobić?! Cień zamierzał usztywnić zarówno ciebie, jak i Kellsa, gdyby nie dostał w swoje łapska imperialnego błyskotu. – Degan był twoim przyjacielem – odparła niewzruszenie Christiana. Podczas gdy ciągnąłem opowieść, przeszła na moją stronę stołu, dzięki czemu mogła mi rzucić prosto w twarz: – Naj-

lepszym przyjacielem! Poświęcił dla ciebie wszystko, czym był, a ty jak mu się odpłaciłeś? – Miałem wybór między tobą i Kellsem z jednej strony a Deganem i przyszłością Imperium z drugiej. Rachunek był prosty. On to rozumiał. – Rachunek? Rachunek?! Zniszczyłeś mu życie i usprawiedliwiasz to matematyką? – Ty potrafisz usprawiedliwić dużo więcej dużo bardziej błahymi powodami. Christiana wyprostowała się, jakbym wymierzył jej cios. – Mówisz o Dworze, a to zupełnie co innego. – Istotnie – przyznałem – na Dworze nikt nie podchodzi do tych spraw osobiście, za to wszyscy są małostkowi. Christiana wzięła zamach. Zdążyłem ją złapać za nadgarstek, choć jej dłoń zatrzymała się niebezpiecznie blisko mojej twarzy. – Możliwe. – Zazgrzytała zębami i szarpnęła się, ale ja nie puszczałem. – Tylko co jest gorsze: zdradzić kogoś, kto wie, że za udział w grze trzeba czasem zapłacić słoną cenę, czy porzucić człowieka, który pokładał w tobie całe swoje zaufanie? – A czy ciebie kiedykolwiek to powstrzymało? – zapytałem, przyciągając ją bliżej. – Kiedy ostatnio nie przespałaś nocy z powodu kogoś, komu wyrządziłaś krzywdę? Pięć lat temu? Osiem? Więcej? Nie masz prawa mnie pouczać, kochana siostrzyczko. Oboje zostawiamy po sobie krew i winę. – Puściłem jej rękę, a Christiana się cofnęła. – Do cholery, sama miałabyś to wszystko gdzieś, gdybyś nie chciała się dobrać Deganowi do spodni. Tym razem jej dłoń była szybsza od mojej. – Wynoś się – wycedziła szorstkim, lodowatym głosem. Od lat nie mówiła do mnie w taki sposób. Od śmierci swojego męża Nestora. – Nie wiem, po co chcesz się spotkać z Deganem, i szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to. Ale jedno jest pewne, nie pomogę ci właśnie dlatego, że go potrzebujesz. Wyjdzie mu to na dobre. Otaksowałem ją wzrokiem, wciąż czując swędzenie na policzku. Mogłem to lepiej rozegrać – przede wszystkim mogłem jej wyjaśnić, dlaczego szukam Degana – ale mój rozum tak nie działa. Nie w kontaktach z siostrą, gdy chcę wyciągnąć od niej informacje. Stare, przykre nawyki. Najwyższa pora, żeby je zmienić. – Ana… – zacząłem. – Wynoś się. – Tu nie chodzi o mnie. – Niech zgadnę. Boisz się o swoje życie albo reputację. A może coś grozi twojej organizacji lub jakiemuś śmieciowi z ulicy, na którym ci zależy? Tak czy owak tylko odnalezienie Degana pozwoli ci rozwiązać problem. Mam rację? – Nie. Cóż, tak, ale… – Josef! Drzwi otworzyły się gwałtownie. W wejściu stanął lokaj Christiany, krzywiąc się z niezadowoleniem i rezygnacją. Nad nim, niczym dwa potężne filary zakutane w kamizelki, górowali strażnicy mojej siostry. Jeśli ktokolwiek zasługiwał w tym domu na miano mojego sojusznika to właśnie Josef. Sęk tym, że ponad wszelką sympatię do mnie przedkładał wierność swojej pani. Nie lubił rozkazywać ludziom, żeby wyrzucili mnie z domu – zawsze mnie za to przepraszał – ale i tak to robił, jeśli musiał. Christiana wskazała na mnie palcem. – Wynocha z nim! Josef usunął się na bok, żeby przepuścić strażników. Dzielił mnie od nich stół, wiedziałem jednak, że to nie potrwa długo. Zacząłem wycofywać się w kierunku spiżarni. Jeśli będę musiał walczyć, to najlepiej w drzwiach. – Ana, muszę go znaleźć, żeby sprowadzić go do Ildrekki. – Och, z pewnością – odparła. – Rozumiem, że wizja powracającego Degana ma sprawić, by zmiękły mi kolana? Czyżbyś sądził, że perspektywa ponownego spotkania zmusi mnie do złoże-

nia broni? Trzeba było użyć tego argumentu wcześniej, teraz mnie wyłącznie irytuje. – Następnie zwróciła się do służby: – Bądźcie tak brutalni, jak to konieczne. Albo nie, nawet bardziej. Jeden ze strażników skinął głową, drugi się uśmiechnął. Przypomniałem sobie, że parę lat temu złamałem mu nos. Robiło się nieciekawie. Do diabła z tym wszystkim. Dobyłem rapiera. Strażnicy zatrzymali się, Josef zmarszczył brwi, a Christiana zaklęła. – Żeby cię szlag trafił, Drothe! – syknęła, chociaż nie tak wściekle, jak mogłaby jeszcze przed chwilą. W końcu teraz słuchała nas najemna pomoc domowa i tak dalej. – Po prostu stąd wyjdź. Przysięgam ci, jeśli tylko… – Uda mi się to odkręcić, Ana! – przerwałem jej i zmierzyłem wzrokiem strażników, a oni mnie. – Rozumiesz? Sprowadzę go do Ildrekki i sprawię, że znów będzie tym, kim zawsze był. Może to jeszcze naprawię. – Może naprawię Degana. Jeden ze strażników podniósł topór rzeźnicki. Zważył go w dłoni i kiwnął głową. Drugi rozglądał się przez chwilę i ostatecznie zdecydował się na wałek do ciasta. Znów ruszyli. Przyjąłem postawę na ugiętych nogach, z rapierem grożącym od dołu i sztyletem uniesionym na wysokość oczu. Musiałem ich dopaść, kiedy wciąż zmierzali w moją stronę – jeśli się przedostaną, jeśli miną moją broń, zatłuką mnie i poćwiartują, zanim zdążę zareagować. – Czekajcie. Na dźwięk głosu Christiany dwaj mężczyźni zamarli, choć wciąż byli wychyleni do przodu, z bronią w gotowości i wzrokiem twardym jak kamień. Gotowi rzucić się na mnie w każdej chwili. Nie pozostawałem im dłużny. Christiana podeszła i zatrzymała się tuż za osiłkiem z krzywym nosem. – Jak? – zapytała. – Jak chcesz to naprawić? – Chodzi o innego deganina – wyjaśniłem. – Mówi, że spróbuje sprowadzić Degana z powrotem do wspólnoty Zakonu, ale potrzebuje mnie, żebym go odnalazł. – Dlaczego akurat ciebie? Prychnąłem i wymownie potarłem nos wierzchem dłoni ściskającej sztylet. – Jak sądzisz? – A ty mu uwierzyłeś? – Nie miałem wyboru – odparłem. – Ale tak, moim zdaniem naprawdę chce zapewnić Deganowi bezpieczeństwo. – Nie byłem tylko pewien, co Wilk planuje zrobić później – a nawet przez moment nie wierzyłem, że kierował się wyłącznie altruizmem – ale nie wydawało mi się dobrym pomysłem wspominać o tym siostrze. Christiana zaczęła owijać wokół palca kosmyk włosów. Westchnęła, przygryzła wargę i znów westchnęła. – Do diabła – rzuciła, a już wiedziałem, że mam ją w garści. – Tylko nie zgrywaj cwaniaka! – dodała na widok mojego uśmiechu. – Będziesz osobiście odpowiedzialny za jego bezpieczeństwo. Osobiście. Jeśli spadnie mu choć włos z głowy, naślę na ciebie swoich ludzi. Powściągnąłem wesołość, choć tylko częściowo. – Rozumiem. – Kiwnąłem głową. – Nie wydaje mi się. – Christiana minęła swoich ludzi, mój rapier, a nawet sztylet. Zatrzymała się tak blisko, że czułem zapach jej mydła i lawendowy aromat garderoby na sukience. Zniżyła głos do wyuczonego, chrypliwego szeptu, który każdej innej osobie w każdej innej sytuacji wydałby się ponętny, ale ja słyszałem jedynie ukrytą groźbę. – Mówiąc, że naślę na ciebie ludzi, rozważam nawet bankructwo. Pogodzę się z nędzą i będę się puszczać na ulicy, jeśli tylko pomoże mi to wymierzyć ci zasłużoną karę. Będziesz mieć na karku całą plejadę zabójców, więcej, niż umiałbyś zliczyć, i najlepszych, jakich można kupić za pieniądze. Bo jeśli znów wystawisz go do wiatru i pozwolisz mu upaść, nie będą mnie obchodzić ani więzy krwi, ani wspólna historia, ani żadna z cholernych lekcji, które Sebastian tłukł nam do głów. Jeśli skrzywdzisz Degana, zadbam, żebyś cierpiał. Przysięgam ci to. Przysięgam, że umrzesz. Czy nadal się rozumiemy? – Tak. – Tym razem na mojej twarzy nie było nawet cienia uśmiechu. Christiana długo i wnikliwie wpatrywała mi się w oczy, aż w końcu kiwnęła głową.

– Degan jest w el-Qaddice – oznajmiła. Zamrugałem. – W stolicy Despotii Djanu? – A znasz jakieś inne miasto o tej nazwie? Wsunąłem rapier i sztylet do pochew. – Czego on tam, do diabła, szuka? Christiana odwróciła się i ruszyła do drzwi. Spódnice jej sukni szeleściły na kamiennej podłodze. – Nie mam bladego pojęcia, ale sam możesz go spytać, kiedy dotrzesz na miejsce. – Despotia Djanu – powtórzyłem. Od granicy dzieliły mnie tygodnie podróży, a do el-Qaddice było jeszcze dalej. Zniknąć na chwilę z oczu to jedno, ale rozpływać się w powietrzu na całe miesiące? Przecież to wystarczająco dużo czasu, by moją organizację trafił szlag! – Och, a przy okazji. – Christiana zatrzymała się przy stole. – Na Dworze plotkują, że stosunki z Despotią są ostatnio napięte. Nie zdziwiłabym się, gdyby w najbliższym czasie odwołali ambasadora. Anioły świadkiem, traktowali go okropnie, nawet jak na rząd despotów. W końcu ten człowiek to dyplomata, można by pomyśleć… – Christiana – przerwałem jej. – Tak? – Czy mówiąc „napięte stosunki”, masz na myśli… – Wojnę? – Tak. Wzruszyła ramionami. – Wątpię, choć kto wie? Mówię tylko, że Imperialnemu może być trudno przekroczyć granicę, a co dopiero dostać się do el-Qaddice. Z drugiej strony jesteś bystrym chłopcem, na pewno dasz sobie radę. Postaraj się tylko nie wzbudzać podejrzeń. – Jasne. – Bo przecież nigdy tego nie robię, ani swoją naturą, ani uczynkami. Christiana znów ruszyła do wyjścia. – Jeszcze jedno, Drothe. – Tak? – Przed wyjazdem z miasta prześlij mi pieniądze za naprawę okna i kopię Zaczarowania córki architekta. Nie chciałabym, żebyś postawił mnie w niezręcznej sytuacji. Podzieliłem się z nią przemyśleniami na ten temat, kiedy wychodziła, lecz z korytarza doleciał mnie tylko perlisty śmiech. Ciekawe, czy Tobin i jego aktorzy mieli tę sztukę w swoich zbiorach i czy pozwolą mi ją skopiować… Choć Baldezar mógłby uznać, że taka praca zbytnio mu uwłacza. Za moimi plecami ktoś odchrząknął. To Josef – przypominał mi, że czas opuścić dom, zanim będzie musiał mnie wyrzucić. Wyszedłem drzwiami dla służby. Bo niby którędy?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

– Nie – oznajmił Jelem. – Wykluczone. To po prostu niemożliwe. – Do cholery, niby dlaczego? Jelem zaciągnął się dymem z mosiężnego ustnika fajki wodnej, która stała pośrodku stołu, po czym zmierzył mnie wzrokiem. Z początku dzielił ją z dwoma innymi mężczyznami, lecz tuż po moim przybyciu rzucił kilka słów, a nieznajomi poszli szukać innego miejsca. Pozostali goście w skupieniu słuchali gawędziarza, który siedział w wąskiej alkowie i co parę minut uderzał mosiężnym mieczem o podłogę, by zaakcentować jakąś część swojej historii. Znajdowaliśmy się w kafejce w uliczce rewiru Raffa Na’Ir, djaneńskiej dzielnicy Ildrekki. W powietrzu unosiły się bladosine obłoki dymu tłumiące promienie porannego słońca, które wpadały przez łukowate wejście. Było tu kilkanaście niskich stołów, ze wszystkich stron otoczonych wysłużonymi poduszkami podłogowymi. Na każdym stole stała fajka z wężykami, ale bez cybuchów – goście wypożyczali je lub, tak jak Jelem, przynosili własne, a u sprzedawcy mogli kupić jeden z wielu wkładów. Oprócz tego kafejka mogła się pochwalić szerokim wyborem win, herbat, kaw i sekandżabinów, jak również całą paletą ciast i przekąsek, tak uwielbianych przez Djaneńczyków u schyłku jednego dnia i na początku następnego. W przeciwieństwie do mnie Jelem wyglądał rześko. Miał na sobie czyściutką tunikę, spodnie i filcową kamizelkę bez choćby najmniejszej plamki, a jego szyja i policzki nad brodą wyglądały na świeżo wypucowane. Nie był to jeszcze dowód, że w nocy się obijał, ale z samej prezencji nie dało się tego wyczytać. Wyglądał jak uosobienie djaneńskiego luzu. I doprowadzał mnie do białej gorączki. – W tej chwili powrót do Djanu byłby w moim przypadku… nierozważny – wyjaśnił. – Ryzykowny? – dopytywałem. Jelem uniósł do ust cybuch. – Zabójczy? – Nie dawałem za wygraną. Woda zabulgotała w fajce, gdy zaciągał się dymem. Prawie udało mu się ukryć przede mną grymas. Prawie. – Coś pomiędzy – stwierdził. – Mógłbym… – Nie wydaje mi się – przerwał mi szybko – choć doceniam propozycję. To djaneńskie sprawy. Polityka, rodzina i magia. Długo by mówić. W każdym razie nie oczekuję, że jakikolwiek Imperialny chciałby to brać na swoje barki. A co dopiero zrozumieć. – Tak czy inaczej wybieram się w tamte strony – odparłem – więc czemu by mnie nie wtajemniczyć? – Podniosłem kolejne ciastko. – Zrozum, jako Imperialny, nie chciałbym nadepnąć komuś na odcisk i dodatkowo pogorszyć sprawy. Jelem parsknął. Znałem go od lat. Dla mnie zawsze był djaneńskim Gębą, a od czasu do czasu przepustką do Zakuru, informatorem i diabelnie dobrym hazardzistą. Zdarzało się, że traktowałem go jak przyjaciela, jednakże przez cały okres naszej znajomości nie pisnął ani słowa, dlaczego żyje wśród tradycyjnych wrogów swojego państwa – o porządnych wyjaśnieniach nie wspominam. Jasne, pojawiały się pewne plotki – morderstwo, intryga dworska czy sekretny romans z nałożnicą z haremu despoty – lecz żadna z nich nie pasowała do natury tego spokojnego, zdolnego i aroganckiego sukinsyna, który siedział naprzeciwko mnie i sprzedawał magię zarówno Imperialnym, jak i innym Djaneńczykom. Żaden z jego ziomków też nie chciał puścić pary z ust. Wzmianka o „polityce, rodzinie i magii” zabrzmiała więc prawie jak encyklopedyczny opis, przynajmniej w porównaniu do tego, co wiedziałem. Trzeba kuć żelazo, póki gorące. Jelem wydmuchnął obłok siwego dymu. – Pogorszyć? Nie sądzę. Nawet twoje wyjątkowe talenty to prawdopodobnie za mało, żeby narazić się wystarczająco dużej grupie ludzi i wpędzić mnie w jeszcze większe tarapaty. Po co wy-

bierasz się do Despotii? – Do el-Qaddice. Jelem odkaszlnął. – El-Qaddice? W takim razie cofam to, co powiedziałem. Może uda ci się podpaść akurat tylu ludziom, ile trzeba. – Czy to nie kolejny powód, żeby pojechać tam ze mną? – Towarzystwo tubylca mogło się okazać pomocne; a towarzystwo Gęby o umiejętnościach Jelema wręcz kluczowe, jeżeli sprawy przybiorą zły obrót. Niestety, Jelem nie połknął przynęty. – Dlaczego akurat Djan? – zapytał. – I przede wszystkim: dlaczego akurat teraz? Rozmyślałem nad tym od chwili, gdy wyszedłem z domu Christiany i rozpocząłem nocne poszukiwania Jelema – o ubarwionych historyjkach, półprawdach i przeoczeniach, które uszłyby mi na sucho. Ostatecznie zdecydowałem, że powinienem wszystko to sobie darować, jeśli chcę dostać to, na czym mi zależy – bo nie licząc mojej siostrzyczki, spośród wszystkich mieszkańców imperialnej stolicy to właśnie Jelem wiedział najwięcej o tym, co zaszło między mną a Deganem. Dlatego powiedziałem po prostu: – Degan tam jest. O mały włos mosiężny cybuch wyśliznąłby się Jelemowi z rąk. Całkiem przekonująco ukrył swoją reakcję, odkładając wężyk na bok i podnosząc kubek z sekandżabinem. – Degan. Czyżby. Interesujące. Jakieś pomysły, skąd się tam wziął? – Jadę tam między innymi po to, żeby się tego dowiedzieć. – A inne powody? – Słyszałem dużo dobrego o waszych wodach. – O tak – przytaknął Jelem. – Słyniemy z „wód” pośrodku pustyni. Przez chwilę sączyliśmy w milczeniu napoje. Obaj chcieliśmy się dowiedzieć, co jeszcze wie ten drugi, i obaj baliśmy się ujawnić atuty, żeby nie stracić żadnej z domniemanych przewag. W końcu, po drugiej kolejce kawy i sekandżabinu, wraz z którą na stolik trafiła taca ze świeżymi słodyczami, Jelem pochylił się i odstawił kubek. – Nie mogę pojechać – powiedział. – Moja rodzina nawet by się ucieszyła, choć wyłącznie z możliwości wbicia mi sztyletu między żebra. Mam tam jednak wspólników, których dałoby się nakłonić do współpracy. Poślę wieści jeszcze przed twoim wyjazdem. Przy odrobinie szczęścia ktoś będzie mógł ci pomóc, kiedy już znajdziesz się na terenie Starego Miasta. – A cena za tę pomoc? – zapytałem. – Moja? Dostarczysz pewną przesyłkę. Jeśli zaś chodzi o moich przyjaciół w Djanie, to już sprawa wyłącznie między wami. – Jaką przesyłkę? – Niewielką. – Co w niej jest? – Drobne przedmioty. – Jakiego rodzaju? – Listy. Pisma. Nic, co mogłoby ci spędzać sen z powiek. Zastukałem palcem o kubek, patrząc, jak na powierzchni kawy tworzą się kręgi. – Zwykle przekonuję się, że rzeczy, które nie powinny mnie martwić, prędzej czy później stają się dla mnie powodem bezsenności. – Podniosłem wzrok i spojrzałem Jelemowi w oczy. – Co jest w tych listach? Uśmiechnął się do mnie z wdziękiem jadowitego węża. – Wybacz, ale chyba zawodzi mnie pamięć… Czy mógłbyś mi przypomnieć, dlaczego szukasz Degana? Skrzywiłem się. – Po prostu nie chcę niespodzianek, kiedy patrol graniczny znajdzie w moich rzeczach stos sekretów dyplomatycznych i zażąda wyjaśnień. – W takim razie sugeruję, żebyś dobrze je ukrył – odparł Jelem. – Zresztą doskonale wiesz,

że nie zajmuję się sprawami tego rodzaju. – To prawda. Twoje tajemnice są dużo bardziej niebezpieczne. Mój rozmówca wzruszył ramionami. – Niebezpieczeństwo to rzecz względna. Ale niech ci będzie. Pokażę ci te listy, zanim je zalakuję. Czy to wystarczy? Zmierzyłem wzrokiem siedzącego naprzeciwko mężczyznę, próbując wyczytać z jego twarzy, czy się mną bawi, a jeśli tak, to do jakiego stopnia. Sęk w tym, że Jelem był zbyt doświadczonym hazardzistą, by pozwolić mi cokolwiek dostrzec, a ja zbyt dumnym Kamratem, by przyznać się do porażki. – O ile zalakujesz je na moich oczach – powiedziałem. – Jak sobie życzysz. – Jelem przełknął kawę i zaciągnął się dymem. – Choć na twoim miejscu bardziej niż listami martwiłbym się tym, jak wejdziesz do el-Qaddice. – Papiery nie są problemem. – Przekraczanie granic i murów wielkich miast wymagało paszportu oraz dokumentów podróżnych, zarówno na terenie Imperium jak i Despotii. Jedni i drudzy biurokraci – nie wspominając o poborcach podatkowych – byli dużo szczęśliwsi, wiedząc, kto podróżuje dokąd, z jakiego powodu i ile można na tym zarobić. Oczywiście im dalej człowiek chciał się wybrać i im więcej granic pokonać, tym surowsze były wymagania, ale na szczęście miałem ludzi, którzy się tym zajmowali. – Nie wątpię, że Baldezar sporządzi wspaniałe falsyfikaty – powiedział Jelem. Spotkał się już i współpracował z mistrzem skrybą, którego niechętnie zwerbowałem do swojej organizacji, kiedy uciekałem przed Cieniem. – I z pewnością by wystarczyły, gdybyś podróżował nie dalej niż do Waas, Geshary na Zatoce czy jakiegoś innego kupieckiego miasta. Ale rozmawiamy o el-Qaddice. Uzyskanie wstępu do jednego z politycznych i religijnych centrów Despotii wymaga czegoś więcej niż paszportu z fałszywą pieczęcią, szczególnie w przypadku nieznanego Imperialnego, który podróżuje sam. – Co masz na myśli? – Będą ci potrzebne listy podróżne, a te dostaniesz tylko od patrona. Djaneński patronat. Słyszałem coś na jego temat, choć nigdy nie miałem z nim styczności. Moje nieliczne podróże do Djanu wynikały z konieczności spotkania się z informatorem lub odebrania zapłaty za jedną z cenniejszych imperialnych relikwii, którą miałem przemycić. Za każdym razem odbywało się to w jakiejś zakurzonej, przygranicznej wiosce, która ledwo zasługiwała na nazwę, albo w większym mieście kupieckim, gdzie wystarczającą przepustką były paszport i garść monet. Nigdy dotąd nie musiałem podróżować w głąb Despotii, w związku z czym nie potrzebowałem kontaktów, o jakich mówił Jelem. – Trudno załatwić taki patronat? – zapytałem. – Dla kupca czy dyplomaty o ustalonej pozycji to drobiazg, wystarczy kilka obrzydliwie hojnych łapówek i parę obietnic. Ale dla Szarego Księcia i Nosa? – Pokręcił głową. – Sens patronatu jest dwojaki: po pierwsze, zabezpieczyć stare monopole handlowe plemion kupieckich, a po drugie, zniechęcić do spontanicznego szpiegostwa. Żaden z szejków domów handlowych nie ma powodu, żeby się za tobą wstawiać, a nie sądzę, by jakikolwiek prominentny obywatel chciał wiązać swoje nazwisko z listem, który obarczy go odpowiedzialnością za twoje działania. Wędrowna Rodzina świadkiem, że nawet ja nie splotę z tobą swojego losu. – Możliwe, ale ty mnie znasz. – Znam, nie rozmawiamy jednak o moim pieskim żywocie, tylko o twoim. Prawda jest taka, że bez listów podróżnych nie dostaniesz się do el-Qaddice. Z wielu względów jest to miasto zamknięte dla nieznanych i podejrzanych obywateli Imperium. – Takich jak złodzieje i byłe Nosy. – W istocie. Schyliłem się i zacząłem przesuwać kubkiem po stole. Przez kawę i ziarna aramu, które przegryzałem od chwili, gdy znalazłem Jelema, drżały mi ręce. Sen nie wchodził w grę jeszcze przez parę godzin, ale czułem, że gdy tylko zwalę się na łóżko, stracę przytomność. W międzyczasie musiałem jednak załatwić jak najwięcej spraw.

– Nie można ich podrobić? – zapytałem, celowo ściszywszy głos. Jelem uniósł brew. Zastanawiał się. – Można – odpowiedział w końcu – ale musisz zrozumieć, że Djaneńczycy nie traktują dokumentów tak jak wy, Imperialni. Szczególnie tych oficjalnych. – To znaczy? – Dla was liczy się treść; na co dokument pozwala w świetle obowiązujących praw. Dla nas większe znaczenie ma to, kto złożył na papierze podpis, a także bogactwo samego pisma. W Djanie ważne dokumenty wyglądają na ważne, ich zawartość to sprawa trzeciorzędna. Nawet mniej istotni oficjele wkładają mnóstwo wysiłku w upiększanie certyfikatów i sprawozdań. Coś takiego jak list podróżny… cóż, to skomplikowana sprawa. Każdy dom, każde plemię posługuje się złożonymi formułami. Ornamentyka, iluminacje i kaligrafia mają wielkie znaczenie, podwójne w przypadku listu, który ma być przepustką do el-Qaddice. Złoty papier, wykwintne pieczęcie, kosztowny atrament i barwniki, a nawet splot włókien: każdy z patronów pieczołowicie dba o wszystkie te szczegóły. Te listy to małe dzieła sztuki. – A sztukę trudno podrobić – wymamrotałem. – Tym bardziej gdy czas nagli. – Ile coś takiego trwa? Jelem wzruszył ramionami. – Wszystko zależy od patrona, stylu zdobień, kosztu i dostępności materiałów… – Jelem, ile? – Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem? Tydzień, choć może i dłużej. Nie wydawało mi się, żebym miał tyle czasu – nie z Wilkiem siedzącym mi na karku. – Musi istnieć sposób. Żadnego miasta nie da się całkowicie uszczelnić, a już na pewno nie tak wielkiego jak el-Qaddice. – Oczywiście, że nie – przyznał Jelem. – Tylko że Zakur nie ma żadnych powodów, żeby przyjmować z otwartymi ramionami imperialnego księcia złodziei, a ty nie dysponujesz kontaktami, które pozwoliłyby ci wprawić w ruch inne mechanizmy. Pewnie byłoby łatwiej, gdyby Imperium i Despotia nie skakały sobie do gardeł, ale jeśli nie masz dobrych stosunków z jakimś szanowanym zarządcą karawan lub nie umiesz grać na bębnie, żeby dołączyć do trupy wędrownych muzyków, twoje szanse na łatwe wejście do miasta wyglądają mizernie. – Szlag. – Odwróciłem się, by poprosić o kolejny dzbanek kawy, gdy raptem coś sobie uświadomiłem. – Trupy muzyków? Dlaczego mieliby wpuścić ich do miasta? Jelem machnął lekceważąco ręką. – Szósty syn despoty, padyszach Yazir, uważa się za mecenasa sztuki. Namówił ojca, by rozciągnął mecenat na muzyków, poetów i rzeźbiarzy, i tym sposobem ułatwił im wstęp do miasta – chociaż właściwiej byłoby powiedzieć, że wymusił to wiecznym zrzędzeniem. Ponoć chce zamienić el-Qaddice w raj Nowej Kultury, jak sam ją nazywa. Nikt nie wie, co to znaczy. Według moich źródeł wszystko sprowadza się do tego, że przeróżni blagierzy i włóczędzy napełniają sobie żołądki darmową strawą i opróżniają mu kieszeń. – A on tak po prostu zapewnia im opiekę? – Tak słyszałem. – Artystycznym blagierom i włóczęgom? – Jeśli ma akurat dobry humor. – Powiedz mi… – mruknąłem, pochylając się w stronę Jelema z uśmiechem rodzącym się na ustach. – A co padyszach Yazir sądzi o aktorach? – Nie – oznajmił Tobin. – Nie ma mowy. – Do diabła, dlaczego? – Djan? – Lider trupy machnął ręką w kierunku, jak mi się wydawało, Despotii Djanu. Nie chciałem mu wytykać, że zamiast na południe wskazał na zachód. – Djan? Przecież to pustynie, bandyci i nomadzi! Nie wspominając o Djaneńczykach, którzy mówią po… djaneńsku. Nie muszę chyba dodawać, że my nie mówimy. – Kilka lat temu Palias zorganizował swojej trupie objazd po Despotii – zauważył Ezak, któ-

ry opierał się o ścianę po drugiej stronie stryszku, pochylony nad kawałkiem jesionu. Robił z niego laskę i sądząc po ilości ostrużyn u jego stóp, był na etapie wykończenia. Na podłodze między nami siedzieli pozostali aktorzy, którzy jak kibice na dworskim meczu co rusz odwracali głowy w jedną lub drugą stronę, by móc śledzić rozmowę. – I co im z tego przyszło? – fuknął ze złością Tobin. – Najpierw zaginęli na miesiąc, a potem szwendali się po wsiach i miastach kupieckich. No i te łapówki! Nie każcie mi opowiadać o łapówkach, które płacili złodziejom poprzebieranym w stroje urzędników. – A czym to się różni od objazdów po Imperium? – zapytał Ezak. Na stryszku zaszumiało od ściszonych głosów, gdy jedni aktorzy popierali, a inni krytykowali słowa Ezaka. – W Imperium mamy wodę – warknął Tobin. – I Imperialnych. Oni rozumieją nas wystarczająco dobrze, żeby płacić. – Zazwyczaj – wytknął mu Ezak. – W większości przypadków. Ezak wzruszył ramionami i przeciągnął nożykiem po lasce, zdzierając cienką, spiralną ostrużynę. – Chodzi o to – wyjaśniłem – że muszę dostać się do Djanu i potrzebuję do tego was. – Potrzebujesz? – powtórzył Tobin, kręcąc się wokół mnie. – A z czego, jeśli wolno mi spytać, wynika ta potrzeba? Dobre pytanie. Potencjalne odpowiedzi formowały się z tyłu mojej głowy przez większość dnia – w zasadzie od chwili gdy zostawiłem Jelema, a więc także potem, gdy rozmawiałem z Kellsem o wyjeździe i szukałem Drapieżnej, żeby przedstawić jej zalążki rodzącego się planu. Pogróżki, łapówki, układy, szwindle, szantaże – brałem pod uwagę każdy środek z arsenału Kamrata i każdy ostatecznie musiałem odrzucić. Miałem podróżować z tymi ludźmi przez miesiąc z okładem – dzielić się z nimi jedzeniem i wodą, by u kresu wędrówki dzięki ich pomocy dostać się do el-Qaddice. I choć bez trudu nakłoniłbym ich do wyjazdu kłamstwami i groźbami, to szanse, że te środki wciąż będą skuteczne, gdy staniemy przed bramą el-Qaddice, wyglądały marnie. Miesiąc to sporo czasu, gdy trzeba ukrywać prawdę lub podsycać strach, a nie chciałem ryzykować, że cały plan posypie się w samym sercu Djanu. O wiele lepiej zaryzykować już teraz, na samym początku – zanim zainwestuję w ten projekt nie tylko czas i energię, lecz także nadzieję. O wiele lepiej powiedzieć prawdę. – Chcę się dostać do el-Qaddice – wyłożyłem karty na stół. – Muszę porozmawiać z… z kimś ważnym. Sęk w tym, że potrzebuję listu podróżnego, a nikt mi go nie da. – Cała ta podróż do Djanu tylko po to, żeby z kimś porozmawiać? – odezwał się jeden z aktorów. – Na Anioły, człowieku, napisz list. Ona nie może być aż tak wyjątkowa! Odpowiedział mu niepewny śmiech kolegów. Namierzyłem mężczyznę wzrokiem, żeby go dobrze zapamiętać. – Cicho, Miarka – rzucił Ezak na widok mojego spojrzenia. – No dobrze, a jak nasze towarzystwo ma ci pomóc dostać się do miasta? – dociekał Tobin. – Mam wrażenie, że byłoby ci jeszcze trudniej, bo zamiast jednego listu potrzebowałbyś kilkunastu. Już otwierałem usta, by odpowiedzieć, gdy raptem Ezak podniósł wzrok znad kawałka drewna i oznajmił krótko: – Książę Sztuk. Tobin odwrócił się w stronę swojego kuzyna. – Czego? Sztuk? Myślałem, że on mieszka w Assyram. Ezak pokręcił głową. – Pomyliło ci się z bejem, który płaci za limeryki sztabami srebra. Tobin oparł ręce na biodrach. – Jesteś pewien? Tamten chyba był z Tirand. – Nie, nie – tym razem odezwał się któryś z aktorów. – Z Tirand jest hrabina, która lubi zatrudniać aktorów do… – Chodzi o to – przerwałem im z obawy, że spekulacje wymkną się spod kontroli – że jeden

z synów despoty, padyszach Yazir, oferuje mecenat każdemu artyście, który zrobi na nim dobre wrażenie. Częścią mecenatu jest wolny wstęp do el-Qaddice. Tobin skupił na mnie uwagę, a ja ujrzałem w jego oczach chciwy blask. – Mecenat, powiadasz… – I wiele więcej. – Już ci mówiłem: Król Sztuk – powtórzył Ezak, który wrócił do oskrobywania laski. – Syn despoty. Opowiadał o nim Pellias, pamiętasz? – Owszem, pamiętam – odparł Tobin. – Po prostu zdawało mi się… ale to bez znaczenia. – Otaksował mnie spojrzeniem. – I co, uważasz, że zasłużymy sobie na ten mecenat? – Jestem gotów odbyć podróż do Djanu, żeby się o tym przekonać. – W takim razie musisz pokładać w nas wielką wiarę – zauważył Ezak. – Szczególnie że nie widziałeś żadnego z naszych występów. – Nie nazwałbym tego wiarą. W obecnej sytuacji kieruje mną raczej desperacja – przyznałem. – Powiem inaczej. Skoro zaufaliście mi w kwestii odzyskania skradzionej skrzyni ze sztukami, wydaje się uczciwym odwzajemnić to zaufanie. Widziałem, jak Tobin i kilku członków jego trupy puchną z dumy, ale wtedy skrzydła podcięła mi Muiress, matrona, która siedziała pośrodku grupy: – Tych sztuk to jeszcze nawet nie widzieliśmy na oczy – burknęła, skupiona na swojej robótce. – Złodzieju. Uśmiechy, które rozświetlały stryszek, w jednej chwili przygasły, a stara wiedźma wykrzywiła złośliwie usta. – Dobra Muiress ma słuszność – stwierdził Tobin. – Chcesz zawrzeć nową umowę, i to dużo poważniejszej natury, mimo że nie wywiązałeś się ze starej. Co na to powiesz? – Powiem tylko, że ta umowa jest dla mnie równie ważna, co dla was sztuki. – A mimo to wciąż jesteś nam je winien – zauważył Tobin. – Jestem. – Zupełnie z ciekawości – odezwał się Ezak, znów unosząc wzrok znad drewnianej laski – jak zamierzasz odzyskać naszą własność? Skrzyżowałem ręce na piersi. – Nie zamierzam. – Co? – obruszył się Tobin. – Przecież nam obie… – Nie zamierzam, bo już ją mam. Rodzący się protest znikł jak płomyk zdmuchnięty przez wiatr. Zamiast tego Tobin wybuchnął chrapliwym rechotem. Wszędzie wokół pojawiały się uśmiechy. – Moi ludzie zabrali Petyrowi sztuki dwie noce temu – wytłumaczyłem. Nie mówiąc o innych smakowitych kąskach, które znaleźli w jego magazynie. Podróż do Djanu z konieczności musiała pochłonąć spore wydatki. Teraz mogłem je pokryć. Jeśli chodzi o Petyra, wszelkie skargi zginęły wraz z nim na dnie zatoki. Słyszałem, że Drapieżna osobiście przywiązała mu kamienie do nóg, a przed zepchnięciem go ze skifu wyszeptała mu do ucha tylko jedno słowo: „Szrama”. Postanowiłem nie informować o tym trupy. Zamiast tego powiedziałem tylko: – Przy okazji udało się nam zdobyć wasze rekwizyty. I wóz. Tobin odrzucił głowę i zaśmiał się gromko. – Dobra robota, mój panie! – Klepnął mnie w ramię raz i drugi. Na szczęście nie to, na którym nosiłem miecz Degana. – Prawie nas nabrałeś. Przez chwilę myślałem… – Że co? – No cóż, że będziesz chciał renegocjować umowę. – Renegocjować? – rzuciłem. – Wykluczone. – To dobrze, bo… – Ale zmienić ją? – Nachyliłem się do niego. – Cóż, to zupełnie inna sprawa. Radość odpłynęła z twarzy Tobina niczym woda z przeciekającej balii. – Zmienić? – powtórzył za mną. – Zmienić?! – Aktorzy, którzy przed chwilą śmiali się i traj-

kotali, teraz zamarli. Głosy cichły, gdy w moją stronę zwracały się wszystkie twarze. – Przecież mieliśmy umowę! Czy nie dotrzymaliśmy swojej części, pomagając ci wejść do miasta? Teraz czas, żebyś ty wypełnił swoją! – To prawda. – Kiwnąłem głową na znak zgody. – Zrobię to. Tylko że pojawiły się nowe okoliczności. Kiedy moi ludzie poszli uszczuplić dobytek Petyra, odkryli, że ten cwaniak zaczął już wyprzedawać wasze sztuki. Pewnie doszedł do wniosku, że nie stać was na ich odkupienie. Nawet gdyby było inaczej, po prostu podniósłby cenę i stwierdził, że macie tylko tyle, by dostać to, co mu zostało. Wiem, paskudna zagrywka, ale taki był Petyr. Odłóżmy to jednak na bok. Czy teraz rozumiecie mój dylemat? Obiecałem, że zwrócę wam wszystkie sztuki – sęk w tym, że niektórych nie było. Jak sam powiedziałeś, wypełniliście swoją część umowy. Chciałem zrobić to samo i w tym celu musiałem odzyskać zaginiony łup. – Pokręciłem głową. – Cóż było począć? Nie mogłem wrócić tu z niepełną skrzynią i narazić się na oskarżenia, że złamałem warunki umowy. Dlatego kazałem moim ludziom zdobyć sprzedane sztuki – jedną dorwałem w swoje ręce osobiście. Sęk w tym, że wymagało to dodatkowych nakładów czasu i pieniędzy. Na domiar złego nie wszyscy klienci Petyra chcieli się rozstać z nowymi nabytkami. Niektórych musieliśmy do tego nakłaniać. – Nakłaniać? – powiedział Tobin. – Owszem. Nakłaniać. – Pozwoliłem, by to słowo zawisło w powietrzu i nabrało właściwego ciężaru. – Dobre wieści są takie, że nasz plan się powiódł. Tylko że… – Tylko że? – Cóż, przez tę całą hecę musiałem się zadłużyć. U swoich ludzi, ale też u innych szefów. – Pochyliłem się i wyszeptałem: – A ja nie lubię mieć długów. Tobin wytarł rękę o spodnie. – Przecież nie możesz nas winić za… Zrobiłem krok do przodu, zmuszając go, by się cofnął. – Mogę wszystko, na co mi przyjdzie ochota – wycedziłem – bo ciągle mam wasz łup. Nie zrobiłem z nim nic tylko dlatego, że dałem wam słowo. Dotrzymam go, dostaniecie każdy papier, jaki wynieśliśmy z magazynu Petyra. – Spojrzałem nad ramieniem Tobina w stronę Ezaka, pozostałych aktorów i Muiress, zajętej wyszywaniem. – Jeżeli chcecie odzyskać resztę – rekwizyty, wóz i pozostałe sztuki – musimy porozmawiać o Djanie. Tobin zamrugał kilka razy, po czym wziął głęboki oddech. Zbierał się w sobie. Prawie widziałem, jak wchodzi w nową rolę, gdy zadarł wysoko głowę i stanął prosto. Do diabła, Tobin. Nie bądź dupkiem, bo będę musiał obić ci gębę. Właśnie przygotowywał się do przemowy, a ja przesuwałem ciężar ciała, gdy ze swojego miejsca wstał Ezak. – Dodaj do tego jeszcze swój mecenat i dobijemy targu. Spojrzeliśmy na niego z Tobinem. Nawet Muiress uniosła oczy. – Słucham? – nie dowierzałem. – Dobrze mnie słyszałeś. Mecenat. – Złodziej?! Naszym mecenasem? – Tobin prychnął. – Wybacz, kochany, ale brzmi to dość rozpaczliwie. Nawet jak na nas. – Nie słuchałeś, co ten człowiek mówił? – Ezak odepchnął się od ściany. Zauważyłem, że wciąż trzyma drewnianą laskę. Przypomniało mi się, co o nim mówił Tobin: że z całej trupy to jego kuzyn najsprawniej władał bronią. – „Moi ludzie, moi złodzieje, inni szefowie…” Nie mamy do czynienia z jakimś rzezimieszkiem, kochany, tylko z wysoko postawionym Kamratem. Takim, który wydaje rozkazy. – Uśmiechnął się porozumiewawczo. – Jeśli się nie mylę, z księciem pośród złodziei. Czyż nie, mistrzu Drothe? – Z Szarym Księciem? – Tobin odwrócił się do mnie. Nie pytałem, w jaki sposób Ezak na to wpadł. Nawet jeśli przymknąć oko na moje potknięcia słowne, nie robiłem zbyt dużo, żeby ukryć prawdę. Zresztą Petyr głośno przechwalał się, jak to pogonił mnie z rewiru, i plotki musiały krążyć po całych Stęchłych Wodach. Wzruszyłem ramionami i kiwnąłem głową. – Z Szarym Księciem – przyznałem.

– Zawsze twierdziłeś, że marzy ci się królewski mecenat, kochany – stwierdził Ezak. – Lepszego ci nie załatwię. Tobin się nachmurzył. – W porządku, ale miałem na myśli króla z koroną, pałacem i osobistym kucharzem. – Nasze perspektywy nie wyglądają różowo – odparł Ezak. – Nie mając sztuk, nie byłem w stanie przedstawić odpowiednich dokumentów Ministrowi, a bez jego papierów nie przyjmie nas żadna karczma. Na dodatek zbliża się późne lato, a to znaczy, że w większości przybytków terminy na jesień są już zajęte. – Nasze perspektywy są wręcz opłakane, kochany. – Zatem powrót na trasę nie wydaje się gorszym pomysłem. Tym razem mamy mecenasa i dużo ciekawsze możliwości u kresu drogi. – Ezak wyszczerzył się do kuzyna. – No i czy nie byłoby przyjemnie udowodnić Pelliasowi, że pomylił się co do Djanu? – Hmm… – wymamrotał Tobin. – Nigdy nie lubiłem tego pompatycznego… gaduły. – Obejrzał się przez ramię na resztę trupy. Tu wzruszenie ramion, tam potaknięcie, gdzie indziej kręcenie głową… Nastroje rozkładały się mniej więcej po równo. Tylko Muiress uparcie wpatrywała się w igłę i nitkę. Gdy jednak wyczuła, że inni zwrócili na nią oczy, pociągnęła nosem i skinęła lekko. – A zatem postanowione! – stwierdził Tobin. – W zamian za mecenat i zwrot naszej własności – całej własności – zgadzamy się odbyć podróż do Djanu i wystąpić w twoim imieniu przed Księciem Sztuk. Z uwagi na charakter tego porozumienia nie sądzę, by ktokolwiek z nas mógł liczyć na więcej. Co ty na to, mój dobry panie? Cóż mogłem rzec? Chwyciłem dłoń Tobina, zamieniając zwykły uścisk w Sztamę. – Wygląda na to, że kupiłem sobie aktorskie towarzystwo – stwierdziłem. Podniosły się wiwaty. Na pewno przypadną do gustu Wilkowi. Aktorzy. Aniołowie, zlitujcie się nad moją duszą!

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Schowany pod zadaszeniem, poprawiłem na głowie kefiję, jakby kawałek wzorzystego materiału mógł jakoś stłumić żar popołudnia, sączący się zza naszego schronienia. Można by pomyśleć, że po niemal miesiącu spędzonym na jałowej ziemi i pustyni zdążę się przyzwyczaić do upału, ale światło zdawało się nigdy nie blednąć – jakby zawsze świeciło z jednakową mocą, jeśli nie liczyć czasu między zmierzchem a brzaskiem. W tym kraju istniały tylko dwie pory: dzień i noc. Nie było chmur ani mgły, nie było dachów, ani nawet sznura z praniem – niczego, co zakłóciłoby bezmiar piachu i kamieni w dole i nieskończoną połać nieba w górze. A wszędzie wokół skwar albo ziąb, gdy zachodziło słońce. Od czasu do czasu naszym oczom ukazywało się wyschnięte koryto rzeki lub kamienna studnia, a niekiedy ktoś wypatrzył żuka, poza tym jednak nie było tu wiele do oglądania i jeszcze mniej do roboty. Piło się, jadło, spało i próbowało przetrwać. To znaczy – aż do teraz. Teraz obozowaliśmy na pofałdowanym zboczu rozległej doliny – druga jej ściana niknęła w oddali, ot, fioletowo-brązowa smuga na horyzoncie. Pod nami szlak karawan wił się niczym marszruta pijaka, sięgając dna doliny. Tam droga się rozdzielała. Jedna odnoga biegła na wschód, w stronę pól złocistego jęczmienia i ciemnozielonych winnic, wznoszących się i opadających aż po horyzont, gdzie szczegóły zlewały się w nierozróżnialną całość. Widać też było biało-szarą linię akweduktu i lśniącą, srebrną nić. Ciemne, matowe punkty podpowiadały mi, że patrzę na łodzie i barki pływające po rzece Qadd, nie zaś na jeden z licznych kanałów. Po tak długim czasie wśród burych brązów i brudnych szarości ta kraina dobrobytu tryskała zapomnianymi już niemal barwami. Nawet błękit nieba wydawał się soczystszy, choć wiedziałem, że to raczej kwestia postrzegania niż rzeczywisty wpływ doliny w dole na niebiosa w górze. Oto miejsce, które po długiej, niewdzięcznej podróży obiecywało bogate zapachy, wilgotną ziemię i chłodną wodę. Było to także miejsce, do którego się nie wybierałem. Przeniosłem wzrok na drugą odnogę głównej drogi i śledziłem jej bieg do prawdziwego celu naszej wędrówki: murów el-Qaddice. W rzeczywistości el-Qaddice było dwoma miastami – jednym położonym nad drugim, ale prócz uwarunkowań geograficznych dzielił je także wiek. Górne Miasto, nazywane też Starym, leżało na wąskim płaskowyżu, który wyglądał tak, jakby spadł w dolinę z nieba. Śnieżnobiałe mury wyrastały z rdzawych klifów, a ich powierzchnię zdobiły kunsztowne wzory geometryczne, które symbolizowały djaneńskich bogów – dzieło wielu pokoleń rzeźbiarzy. Za murami lśniły w popołudniowym słońcu wieże i kopuły inkrustowane metalem i szkłem, a czasem, jak słyszałem, kamieniami szlachetnymi. Ten widok o świcie musiał zapierać dech w piersi. Dzielnicom u podstawy płaskowyżu brakowało tego splendoru. Nawet z daleka widziałem, że Dolne Miasto tworzyła rozległa zbieranina bielonych budynków z gliny, schowanych za grubym kamiennym murem. Nad domami wisiała chmura dymu i pyłu, a monotonię barw przełamywało pranie suszące się na dachach. Mimo to u bram panował spory ruch, a owce i kozy wypasające się na łąkach wyglądały na dobrze odżywione, więc nie spodziewałem się skrajnej nędzy. W każdym innym otoczeniu Dolne Miasto wyglądałoby całkiem zwyczajnie, a może nawet bogato, lecz tu kontrast tworzyły dachy pokryte gontem z klejnotów. Cóż, może miałem zbyt wygórowane oczekiwania. Bez względu na ów podział el-Qaddice pełniło funkcję nie tylko jednej z letnich stolic Djanu, ale także kolebki religijnej i celu pielgrzymek. Ze wzgórza, na którym rozbiliśmy obóz, widziałem zakutane w szafran kropki – pielgrzymów, którzy wspinali się krętą drogą z Dolnego Miasta do Starego. Wyobraziłem sobie, jak pobrzękuje siedem dzwonków zawieszonych na ich laskach. Sama ta myśl sprawiła, że przeszły mnie ciarki.

Spędziliśmy w podróży cztery tygodnie, a miałem wrażenie, jakby każdą oazę, karawanę czy studnię oblegała przynajmniej jedna grupka brzęczących pielgrzymów. Na dodatek wszyscy ci ludzie z chęcią, wręcz radością tłumaczyli nam ze szczegółami, że każdy z dzwonków reprezentuje jakiś grzech, a u kresu każdej z siedmiu pielgrzymek można zastąpić jeden z nich mosiężnym. No i oczywiście podzwaniali laskami. Bezustannie. Dopiero po dwóch tygodniach podróży zorientowałem się, że późne lato to w Despotii sezon pielgrzymkowy, a my trafiliśmy na jego szczyt. I choć nie chciałem, by z mojego powodu Djan wzbogacił się o nowych męczenników, chwilami świerzbiały mnie ręce. – Nad czym tak rozmyślasz? – zapytała Drapieżna, siadając obok mnie na dywaniku. – Nad rytualną ofiarą. Zaśmiała się. Wybrała na podróż lokalny strój, złożony z długiej tuniki, krótkiej kamizelki, chusty i burnusa z kapturem – cały w zieleniach z wyjątkiem pszenicznej kamizelki – podczas gdy ja zostałem przy koszuli i bryczesach. Zamieniłem jednak dublet i kaftan na piaskowy płaszcz i kefiję w prążki, bardziej wskutek uległości względem wymogów podróży niż mody. Drapieżna potrafiła nosić workowate tkaniny – ściągnęła szarfą tunikę dokładnie o tyle, by podkreślić swoje kształty. Luźny krój pozostałych ubrań potęgował ten efekt. A teraz skinęła na połać niskich, kamienistych wzgórz, która dzieliła nas od miasta. – Układasz plan szturmu? – zapytała. – Coś w tym rodzaju. – Uniosłem rękę w stronę Dolnego Miasta. – Najpierw idziemy tam. – Wskazałem na szeroką, łukowatą bramę. – A potem musimy dostać się tam. – Palec powędrował w górę, na Stare Miasto. – W tamtej części mieści się Dzielnica Imperialna. – Prócz kilku miejsc wymagających eskorty Dolne Miasto było otwarte dla przyjezdnych – żeby się jednak dostać do Starego, potrzebny był patronat. – Myślisz, że Degan ukrywa się w Dzielnicy Imperialnej? Wzruszyłem ramionami i poprawiłem miecz na plecach. Miesiąc wystarczył, by przyzwyczaić się do jego ciężaru na żebrach i kręgosłupie. Działał na mnie krzepiąco – wtedy, gdy nie obcierał mi skóry. – Sądząc po nazwie, to chyba właściwe miejsce, by rozpocząć poszukiwania. Drapieżna przytaknęła, wpatrzona w miasto. Słońce rozjaśniło jej włosy, przez co stały się niemal białe. Pokryło też piegami nos. Nie jestem pewien, kiedy spodobały mi się piegi, ale musiałem przyznać, że je lubię. Nie żebym kiedykolwiek mówił o tym na głos. Pozwoliłem sobie na ostatnie spojrzenie pełne uznania, po czym odwróciłem się z powrotem w stronę doliny. Drapieżna westchnęła, jakby chciała coś powiedzieć. Zastanawiałem się, czy jej myśli biegły tymi samymi torami co moje. Okazało się, że nie. – Chciałam porozmawiać z tobą o aktorach – oznajmiła, nie patrząc mi w twarz. Przewróciłem oczami. – Na Anioły, tylko nie to. Znowu? – Drothe… – Nie – przerwałem jej. – Jeśli Tobin chce się poskarżyć, może przyjść bezpośrednio do mnie. Na imperatora, ma w tym wystarczającą wprawę. Nie pozwolę, żeby posyłał ciebie. – Nikt mnie nie przysłał. – Dopiero teraz Drapieżna skupiła na mnie wzrok, ostry i nieprzejednany. – Przyszłam z własnej woli. Chcę porozmawiać o tym, jak ich traktujesz. – Traktuję ich właściwie. – Wczoraj prawie zadźgałeś Tobina. Nazywasz to właściwym zachowaniem? – Nie miałem zamiaru go zadźgać – zaprotestowałem. – Groziłem tylko, że to zrobię. – I uważasz, że powinieneś się tak odnosić do lidera trupy? Co to za cholerna etykieta? – Nóż nie zna etykiety. Drapieżna poderwała ręce. – Właśnie w tym sęk! Zachowujesz się wobec nich jak Najwyższy wobec gangu Doliniarzy. To aktorzy, Drothe, nie Kamraci. Jesteś ich patronem, co oznacza, że ponosisz za nich odpowiedzialność.

– Naprawdę myślisz, że nie wiem, co to znaczy być za nich odpowiedzialnym? A niby czemu ponoszę za nich wszystkie koszty? Wysłuchuję, jak paplają, chełpią się i narzekają? Na pewno nie dla uroku ich towarzystwa. – Zacząłem wyliczać na palcach: – Karmię ich, zapewniam im bezpieczeństwo, a gdy Ezak oznajmił pośrodku pierdolonej pustyni, że potrzebuje drewna na rekwizyty, znalazłem mu je. – Robisz to dla siebie i dobrze o tym wiesz. – Słucham? – Robisz to, bo są ci potrzebni, żeby wejść do el-Qaddice i znaleźć Degana. Gdyby nie Degan, nie byłoby cię tu z nimi. – Doprawdy? A ja sądziłem, że to oczywiste. – Prychnąłem. – Czy kiedykolwiek dałem po sobie poznać, że ta opieka sprawia mi jakąkolwiek przyjemność? – Nie, nie dałeś – odburknęła ciężko Drapieżna. Na pewnym etapie swojego dziecięcego życia Drapieżna dorabiała jako Pisklę – młodsza członkini duetu zwanego Hołyszami. Jej zadanie polegało na żebraniu, płaczu i ściąganiu na siebie uwagi przechodniów, podczas gdy jej zażenowana „matula” wykorzystywała sytuację, by pozbawiać współczujących widzów sakiewek i innych cennych przedmiotów. Mimo że w żadnym razie nie była to prawdziwa gra aktorska, Drapieżna doszła do wniosku, że czas spędzony na szwindlach w jakiś sposób uczynił ją pokrewną duszą Estradowców z trupy Tobina. Nie żeby sami aktorzy próbowali ją zniechęcać – Tobin powitał ją z otwartymi ramionami, bez wątpienia widząc w Dębowej Opiekunce obrońcę. Ku mojemu rozdrażnieniu wcale się nie przeliczył. – Posłuchaj – rzuciłem. – Jak długo będą robić to, co im każę… – To nie są twoje pieski, Drothe. – Nie dała mi dokończyć. – Ci ludzie to aktorzy, twoi aktorzy. Tym razem to nie jest żaden szwindel, umowa czy udogodnienie – to przymierze. Pakt. Jeśli będziesz przejmował się ich losem, oni w zamian przejmą się tobą. Kto wie, może nawet napiszą na twoją cześć nową sztukę. Zastanawiałem się nad tym przez chwilę – nad sztuką wystawianą w moim imieniu i przez moich aktorów, a także o plotkach, nieporozumieniach i chaosie, jakie mogłaby wywołać wśród Kamratów jedna komediowa kwestia. Przeszły mnie ciarki. – Dzięki, obejdzie się bez wyrazów wdzięczności. Drapieżna świdrowała mnie wzrokiem. – Jak na człowieka, który przez większość życia utrzymywał się ze swego sprytu, bywasz czasem wyjątkowo tępy. – Mam nadzieję, że to plotki – usłyszałem z tyłu głęboki, swobodny głos. Nawet się nie odwróciłem, gdy Wilk podszedł do mnie i usiadł na kocu obok Drapieżnej. Spotkałem go w obozie karawaniarzy pod Ildrekką, gdzie przed wyruszeniem w drogę zebraliśmy się z trupą Tobina, choć wtedy jeszcze bez Drapieżnej. – Byłbym co najmniej zły, gdyby się okazało, że cała praca i długa wędrówka poszły na marne, bo mam w zespole kompletnego idiotę. – Bez obaw. – Drapieżna podniosła się na kolana i wstała. – Może i w pewnych kwestiach zachowuje się jak głupiec, ale jest prawdziwym geniuszem, gdy w grę wchodzi bezpieczeństwo jego tyłka. Jak długo jego życie jest zagrożone, nie musisz się o nic martwić. – Dobrze wiedzieć. – Wilk spojrzał na mnie. – Zdaje się, że muszę ci częściej grozić. Podniosłem wzrok na Drapieżną. – Wielkie dzięki. – Przyda ci się dla odmiany dostać po uszach – rzuciła i odeszła. Wilk wodził za nią wzrokiem. – Taka kobieta wśród Azaryjczyków… – Skopałaby tyłek połowie twojego plemienia – dokończyłem. – Lepiej trzymaj się na dystans. – Jakby była skorpionem. – Wilk wyjął zza pazuchy skórzany bukłak na wino i pociągnął z ustnika łyk. Chciał mi go podać i pokręcił głową na widok mojego obrzydzenia. – To nie wino. Sekandżabin. – Och. – Chwyciłem bukłak i też się napiłem. Nawet ciepły, ten napój z mocno rozcieńczo-

nego syropu mięty, cukru i octu był najlepszym sposobem na ochłodzenie się na szlaku, nie licząc być może skoku prosto w sadzawkę oazy. Oddałem bukłak Wilkowi i czekałem. – Masz już pomysł, jak dostaniesz się do Starego Miasta? – zapytał po kolejnym łyku. Wskazałem kciukiem w stronę głosów za moimi plecami – jeden z aktorów znów wydzierał się na drugiego. – Podróżujesz z nimi od miesiąca. – Myślisz, że oni wystarczą, żeby przekroczyć bramę? – Taki jest plan. – A jeśli nie wypali? Pomyślałem o dublecie leżącym w namiocie i o cienkim pliku dokumentów wszytych w podszewkę. Jelem był nieugięty – twierdził, że za żadne skarby świata nie wolno mi się kontaktować z jego ludźmi, dopóki nie wejdę do Starego Miasta. Sami nie mogli mi w tym pomóc, a próba wcześniejszego kontaktu narażała ich na ryzyko polityczne. Podejrzewałem, że obawiał się też rachunku za wszelkie przysługi, jakie mogliby mi wyświadczyć, ale jego długi nie były moim problemem. – Wtedy spróbuję przekabacić… – Umilkłem i spojrzałem na Wilka. Obserwował mnie bacznie. – Zaraz, pytałeś, jak ja dostanę się do Starego Miasta. Nie my. – W istocie. – Czy to znaczy, że nie wybierasz się z nami? – Właśnie tak. Milczałem przez chwilę, ale nie doczekałem się wyjaśnień. – A zamierzasz w ogóle postawić stopę w el-Qaddice? Wilk pociągnął nosem i odwrócił się. – Być może. – Przerwał, by oczyścić nozdrza. – Najpierw muszę załatwić pewne sprawy. – Sprawy? – Nie dowierzałem. – Wrobiłeś mnie w morderstwo, naraziłeś moją organizację i zaciągnąłeś w samo serce Djanu, żeby mi powiedzieć, że nie będzie cię ze mną, gdy przyjdzie pora odstawić szwindel? Mimo że poganiasz nas, odkąd opuściliśmy Ildrekkę? Co to znów za parszywy numer? Wilk wpatrywał się w zarys el-Qaddice, unikając mojego wzroku. – Czyżbyś sądził, że przebyłem taki kawał drogi tylko po to, by powierzyć los Zakonu złodziejowi i jego bandzie komediantów? – Ściągnął usta. – Nic nie wiesz. – Masz rację – przyznałem. – Nic nie wiem. Nie wiem, dlaczego Zakon oddany sprawom Imperium sprzedaje swoje usługi jak zgraja najemników, choć mógłby służyć imperatorowi bezpośrednio. Nie wiem, dlaczego najwyższą formą zapłaty nie są wśród was pieniądze czy awans, tylko obietnice. Nie wiem też, dlaczego to takie ważne, żebyście wszyscy zgadzali się, co to znaczy służyć Imperium, i nie mam pierdolonego pojęcia, czemu imperator pozwala wam szwendać się po świecie, choć znalazłby dla was pożyteczniejsze zajęcia. – Wskazałem miasto przed nami. – Wiem tylko, że działam pod przymusem, a za każdym razem, gdy próbuję drążyć temat, słyszę, że to „dla Zakonu” i że „lepiej nie pytać”. Otóż mam gdzieś, jak byłoby lepiej. Jeżeli ci zależy, żebym pracował dla ciebie w el-Qaddice, będziesz musiał mi wyjaśnić, dlaczego to takie ważne, by Zakon nie rozpadł się na kawałki. Bo oprócz dawnego przyjaciela, który może dostać rykoszetem, nie mam żadnego powodu, żeby się tym przejmować. Wilk spoglądał w dal. – Masz swoje powody – rzucił. – Już o tym rozmawialiśmy. – Powody? – Prychnąłem. – Jestem tu z powodu gróźb i zobowiązań, a to co innego. Wilk zmierzył mnie poważnym wzrokiem. – Widzę, że pustynia dała ci sporo czasu na rozmyślanie. I zadawanie pytań, które tłum Ildrekki skutecznie przepędzał z twojej głowy. – Kiedy człowiek musi spędzić pół doby na wielbłądzie, stara się myśleć o wszystkim, tylko nie o jeździe. – Tak, to prawda. – Postukał palcem o kolano, nie spuszczając mnie z oczu. – Powiem ci

tyle – zaczął. – Nie jesteśmy jak Szarfiarze, Złoci czy Biali. Jesteśmy deganami, wolnymi ludźmi. Owszem, składamy Przysięgę Imperium, ale to nie oznacza, że musimy się płaszczyć przed kimkolwiek na dworze. Nie odpowiadamy ani przed generałami na polu bitwy, ani przed urzędnikami w pałacach. Kieruje nami wyższy cel. – Imperator? – zapytałem. Wilk pokręcił głową. – Gdyby nas potrzebował, sądzę, że stawilibyśmy się na wezwanie, choć raczej do tego nie dojdzie. Odradzając się raz za razem, imperator w końcu o nas zapomniał – albo uznał, że chwilowo nie widzi dla nas zastosowania. W pewnym sensie przypominamy wspaniałe ostrze, które rdzewieje, porzucone w gablocie. – Skierował swój wzrok na dolinę. – Rzecz to haniebna: być obrońcą wyższych idei i nie służyć żadnej sprawie. – Po co więc nim zostawać? – zapytałem. – Przecież musieli wam tłumaczyć, jak to wygląda w rzeczywistości, zanim złożyliście Przysięgę. – Bo dla części z nas wątpliwe ideały mają większą wartość niż pewna przeciętność. – I po to jest wasza Przysięga? Żebyście mieli czemu służyć, kiedy czekacie? – Przysięga towarzyszy nam od samego początku, nie wymyśliliśmy jej, żeby wypełnić jakiś brak. Zawsze ją mieliśmy i zawsze służyliśmy pod Przysięgą, tak jak zawsze byliśmy skłonni służyć naszą Przysięgą pewnym osobom. – Wilk zerknął na mnie kątem oka. – Czy Brązowy opowiadał ci o warunkach Przysięgi? Kiwnąłem w milczeniu głową. Bałem się, że na ten temat mógłbym powiedzieć o kilka słów za dużo. – W takim razie musisz wiedzieć, że deganie bywają wymagający, jeśli chodzi o to, komu chcą służyć – stwierdził, wciąż na mnie patrząc. – Nie jest to lekkie zobowiązanie ani dla jednej, ani drugiej strony. Dawniej Przysięgę zawierało się i wykorzystywało do konkretnego celu, ale te czasy minęły. – Przeniósł wzrok na miasto. – Dziś moi bracia i siostry przysięgają dla sprawy lub przekonania, podczas gdy inni realizują plany i kolekcjonują przysługi jak żetony, by spieniężyć je pod koniec gry. Jeszcze inni kierują się pobudkami osobistymi. – A ty? – zapytałem Wilka. – Jakie są twoje powody? Kiedy Srebrny Degan zdecydowałby się złożyć Przysięgę? Studiowałem przez chwilę jego profil, czekając na odpowiedź. W końcu odchrząknął i pociągnął z bukłaka jeszcze jeden łyk sekandżabinu. – Chciałeś wiedzieć, czemu nie od razu dołączę do was w mieście – zaczął, jakby zamierzał wymigać się od odpowiedzi na niewygodne pytanie, wracając do poprzedniego. – El-Qaddice to tylko jedna ze stolic Djanu, a zarazem jedna z czterech letnich siedzib despoty. Bliźniacze miasto, el-Beyad, znajduje się o dzień jazdy na północny wschód, na drugim krańcu doliny. – Machnął bukłakiem we wspomnianą stronę. – El-Beyad to też jedna z letnich stolic. Despota lubi podróżować tam i z powrotem, czasem nawet co tydzień, jeśli przyjdzie mu ochota. Drogą łączącą El-Qaddice z El-Beyad bez przerwy podróżują jego urzędnicy, posłańcy i eunuchowie. Jeśli Brązowego nie ma tutaj, jest spora szansa, że znajdę go tam. Spojrzałem w kierunku, który wskazywał, pogodziwszy się z tym, że to już koniec rozmowy o Zakonie Deganów. – Po co miałby tam jechać? – dociekałem. – Ponieważ znaleźć się w el-Qaddice w lecie znaczy to samo, co znaleźć się w orbicie wpływów dworu. Moim zdaniem to nie zbieg okoliczności, że Brązowy tu przybył. – Uważasz, że chce się zaciągnąć do służby u despoty? Przecież to szaleństwo! Degan złamał Przysięgę i prawie zginął, wypełniając, jak mu się wydawało, swoją powinność. To niemożliwe, żeby teraz zaoferował swój miecz wrogowi Imperium. – Czyżby? – wątpił Wilk. – Człowiek jest zdolny do różnych rzeczy, gdy ktoś zawodzi jego zaufanie lub jego wiara obraca się w perzynę. Dla Brązowego nie ma miejsca w Imperium, bo wszystko tam będzie przywoływać wspomnienia bólu i zdrady. Gdzie uciec przed widmem tego, co utracone, jeśli nie do obozu wroga? Gdzie pójść, by przestać być deganinem? Znów przyciągnął mnie widok, który roztaczał się ze wzgórza. Pielgrzymi dotarli już prawie

do szczytu drogi, a zachodzące słońce zamieniło ich szafranowe szaty w pomarańczowoczerwone punkty na tle szarych skał. Niczym płomienie wspinali się coraz wyżej, żeby podsycić wewnętrzny ogień. Ciekawe, ilu z nich zgaśnie, nim powrócą do swoich domów… – Jakoś tego nie widzę – wyznałem. – Degan nie należy do tego gatunku ludzi, którzy porzucają przekonania, bo coś im nie wyszło. Wilk kiwnął głową. – To prawda. – Ale przecież… – To ty zasugerowałeś, że chce się zaciągnąć u despoty. Ja stwierdziłem tylko, że zrozumiałbym kryjące się za tym powody. Ale nie stwierdziłem, że Brązowy by to zrobił. Niech cię szlag trafi, ty skur… – Świetnie – rzuciłem – a jak ty sądzisz, dlaczego miałby wyjechać do el-Beyad? – Znając go, pewnie kogoś szuka. Kogoś lub czegoś. Na pewno nie usprawiedliwienia, nie jest człowiekiem, który potrzebuje wymówki, żeby ukoić sumienie. Szuka czegoś, co… da mu nowy cel. Albo dowiedzie jego racji. Brązowy potrafi być uparty w ten sposób. – Więc nie chodzi tylko o chęć zdystansowania się do Zakonu? – Niewykluczone, że powód rzeczywiście jest tak błahy. – Wilk wzruszył ramionami. – Ponieważ sam nie opuściłem szeregów Zakonu, trudno mi wyrokować, co bym zrobił na jego miejscu. Na pewno jednak nie byłoby poza jego zasięgiem przyjąć pracę dla człowieka z ideałami czy pomniejszego arystokraty. – Ludzie z ideałami zwykle dążą do władzy – powiedziałem. – Albo sami ją ustanawiają. Tak czy inaczej najlepiej będzie, jeśli wpierw pojadę do el-Beyad, zanim spróbuję dostać się do el-Qaddice. Tym razem to ja rzuciłem mu spojrzenie z ukosa, a moje usta wykrzywił grymas. – Przyznaj, coś cię łączy z el-Qaddice – domyśliłem się. – Jestem deganinem, mam koneksje w wielu miejscach. – Tak, ale to jest wyjątkowe. Powiedziałeś, że spróbujesz dostać się do el-Qaddice, co znaczy, że spodziewasz się przeszkód. Jeśli im nie podołasz, na nic mi się nie przydasz. – Bez obaw, Kamracie. Wejdę do miasta – zapewnił mnie. – Będzie to wymagać przygotowań i dlatego lepiej zarówno dla mnie jak i dla was, żebym to zrobił, gdy ty i ta twoja gromadka ujadających smarkaczy znajdziecie się w środku. Im mniej ściągniecie na mnie uwagi, tym lepiej. Zmrużyłem oczy. – Jakiej uwagi? – Takiej, która może nam zamknąć drzwi do miasta i zniechęcić padyszacha do zaoferowania trupie patronatu. Albo skierować na nas wzrok i słuch człowieka, którego tropimy. – Wilk zakorkował skórzany bukłak. – Najbardziej boję się tego ostatniego. Jeśli Degan spotka mnie, zanim go znajdziesz, może wyciągnąć pochopne wnioski. A nie chcielibyśmy, żeby znów się ulotnił. Nie mamy aż tyle czasu. – Przyszło ci do głowy, że Degan może wyciągnąć pochopne wnioski na mój widok? – Owszem. – I? – Nie jesteś deganinem. Nie założy z góry, że przybyłeś go zabić. Zresztą nawet gdyby tak pomyślał, nie stanowisz dla niego zagrożenia. – Wielkie dzięki. Mój rozmówca wyszczerzył się w uśmiechu. – Spodziewam się, że wejdziesz do Starego Miasta w ciągu tygodnia – oznajmił. – No, góra dwóch. – A jeśli potrwa to dłużej? O ile mi wiadomo, padyszach nie siedzi przed bramą miasta i nie wyczekuje każdej trupy, która wtoczy się tu z Ildrekki. – Jesteś Szarym Księciem – odpowiedział Wilk. – Na pewno coś wymyślisz. Poza tym im dłużej tu zabawimy, tym dłużej nie będzie cię w Ildrekce, a im dłużej cię tam nie ma, tym większe zagrożenie dla twoich ludzi. – Wilk skinął na zachodzące słońce. – Niestety, czas nie jest sprzymie-

rzeńcem żadnego z nas. Nie wykonałem żadnego ruchu, kiedy skłonił się lekko i wrócił do obozu. Zamiast tego zwróciłem oczy na el-Qaddice. Pielgrzymi zniknęli z drogi, a Dolne Miasto zatonęło w długich, wieczornych cieniach. Siedziałem na ziemi, patrząc, jak mrok zstępuje w dolinę i przetacza się ponad murami i kopułami Starego Miasta. Znowu dręczyło mnie pytanie, co tak naprawdę zamierza Srebrny Degan.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

– Aadi el-Amah? Djaneński zbir lustrował mnie wzrokiem, udając obojętnego. Pogładził splecioną w dwa warkocze brodę. Na końcu żadnego z nich nie było mosiężnego pierścienia, co oznaczało, że mógłbym wynająć tego człowieka, gdybym miał taki kaprys. Nie miałem. Staliśmy na uboczu tłocznej ulicy Dolnego Miasta, a ciżba przeciskała się obok nas w kurzu i upale. Starłem pot gromadzący się pod kefiją. Musiałem się dowiedzieć, czy facet zna członka Zakuru, którego szukałem, choć już się domyślałem, co mi odpowie. – Znam jednego Aadiego – powiedział najemnik powoli – ale z plemienia Murad. Może to o niego ci chodzi? – Nie – starałem się mówić jak najciszej. – Chodzi o Aadiego z plemienia Amah. – Jesteś pewien? – Całkowicie. Pokiwał głową, po czym wyciągnął szyję. Rozglądał się chwilę po ulicy, aż nagle jego twarz pojaśniała. – Hej, Daud! – wykrzyknął. Po drugiej stronie ulicy kilka jardów dalej stał jeszcze potężniejszy mężczyzna, ubrany w krótką lnianą kamizelkę, luźne bryczesy, żółte pończochy i niskie czerwone buty – strój ulicznego najemnika. Nieznajomy spojrzał w naszą stronę, a razem z nim połowa przypadkowych przechodniów. Skrzywiłem się. – Hej, Gilan! – zawołał, ale nie podszedł bliżej. – Ten mały imperialny jegomość szuka człowieka o imieniu Aadi el-Amah! – Mój rozmówca wskazał na mnie. – Znasz kogoś takiego?! Całkiem sporo głów zwróciło się w stronę Dauda, czekając na odpowiedź. – Znam Aadiego el-Murada! – odkrzyknął Daud. – Może to o niego mu chodzi? Kolejny zwrot, teraz w naszym kierunku. Mój człowiek, Gilan, spojrzał na mnie z góry. – Jesteś pewien, że nie Murad? Zgromiłem go wzrokiem. – Nie, nie Murad! – W takim razie niech spróbuje zapytać Yusefa ben… Zakląłem i ulotniłem się szybkim krokiem. Gonił mnie gromki, zachrypnięty śmiech. Przecznicę dalej skręciłem w krętą uliczkę, a w połowie drogi do jej wylotu natrafiłem na herbaciarnię. Zatrzymałem się pod markizą, żeby złapać oddech. I uśmiechnąć się. Byliśmy w Dolnym Mieście od sześciu dni, z czego pięć spędziłem, rozpracowując ulicę. Nie mogłem zapisać na swoim koncie wielu sukcesów. Już zapomniałem, ile frustracji i czasu kosztuje człowieka zdobywanie informacji w nowym miejscu, w którym nie ma się kontaktów ani wpływów. Ostatnio znajdowałem się w podobnej sytuacji, gdy przyjechaliśmy z Christianą do Ildrekki. W tamtych czasach byłem zbyt naiwny – a także zbyt zajęty próbami przetrwania – by zauważyć, jak kiepsko mi idzie. Nie dostrzegałem oczywistych sygnałów, dawałem się spławiać i karmić tanimi bajeczkami. Teraz potrafiłem rozpoznać takie sytuacje, tylko co z tego? W el-Qaddice nie miałem wystarczającej siły oddziaływania ani reputacji, żeby cokolwiek na to poradzić. Imię Aadiego zdobyłem na szlaku, spędzając czas z zarządcą karawany i jego poganiaczami. Okazało się, że dwóch z nich pochodziło z el-Qaddice. Po tygodniu dzielenia ogniska zacząłem się uczyć o Dolnym Mieście, a kilka dni później zdobywałem wskazówki i przestrogi na temat jego mroczniejszych zakamarków. Nie potrafiłem powiedzieć, czy będą mi potrzebne – w końcu nasze zadanie polegało na zdobyciu aprobaty padyszacha, żeby uzyskać dostęp do wszystkich dzielnic i odnaleźć Degana – ale nauczyłem się, że zawsze warto wypytywać o kryminalne tajniki miejsca, w

którym zamierza się pracować. A pracować musiałem, bo według wszelkich znaków na niebie i ziemi przesłuchanie u padyszacha musiało poczekać. Jak się okazało, odbywały się raz w miesiącu. Najbliższe było za trzy dni, lecz z racji naszego miejsca w kolejce realny wydawał się termin za dwa miesiące. Nie miałem czasu ani pieniędzy, żeby tak długo czekać. I właśnie dlatego rozpracowywałem ulicę, szukając Zakuriańczyka, którego imię wypływało za każdym razem, gdy pytałem o możliwość przesunięcia nas w kolejce. Owszem, dało się to załatwić, ale wyłącznie z pomocą Aadima elAmaha. Sęk w tym, że cholernie trudno go było znaleźć. Nieprzypadkowo, jak mi się zdawało. Pomijam już małomówność miejscowych; problem brał się stąd, że byłem nie tylko Imperialnym wśród Djaneńczyków, ale także Kamratem między ludźmi Zakuru. W Ildrekce imperialni kryminaliści starali się trzymać na zdrowy dystans wszystko, co choć trochę śmierdziało djaneńskim podziemiem – a Zakur robił to samo tutaj. Pracę dodatkowo utrudniało to, że w el-Qaddice Kamraci w zasadzie nie istnieli. Jasne, znalazłbym w Dolnym Mieście paru Doliniarzy, a może nawet kilka niezorganizowanych gangów, ale nikt z tych ludzi nie miał nad sobą wyższej władzy. Krótko mówiąc, nie było tu nikogo z odpowiednim statusem – nikogo z koneksjami, które mógłbym wykorzystać na własną korzyść. W el-Qaddice wśród Imperialnych panowała zasada, że każdy pracuje dla siebie, co oznaczało, że mogę polegać wyłącznie na własnych siłach. Rzecz jasna, Tobin i jego wesoła kompania zaoferowali mi pomoc. Lider trupy proponował, że będą grali na ulicach, a jeśli to nie przyniesie korzyści, przebiorą się za kupców, pielgrzymów albo przemytników. „Wszystko, co konieczne”, mówił, marszcząc konspiracyjnie brwi, żeby wyciągnąć dla mnie dodatkowe strzępy informacji. Jedyne, co udało mi się zrobić, to nakłonić ich, by zostali w karawanseraju i popracowali nad sztuką, którą zaprezentują na przesłuchaniu u padyszacha. Tylko tego brakowało, żeby aktorzy, którzy byli połową mojego biletu do Starego Miasta, skończyli martwi na ulicy lub w lochu za pogwałcenie tego czy innego prawa. Drapieżna chciała tylko pilnować mi pleców. Doceniałem jej troskę, ale drobna i wściekła blondynka depcząca mi po piętach w mieście pełnym ciemnowłosych i ciemnoskórych Djaneńczyków nie miała nic wspólnego z subtelnością. Lepiej, żebyś została i pilnowała Estradowców, przekonywałem ją. Zgodziła się, chociaż niechętnie. Tak czy inaczej nawet bez obstawy dobrze było znów wyjść w miasto – pokręcić się po nieznanych ulicach, rozgryźć, jakimi kanałami krążą plotki, i nie przejmować się brzemieniem przeszłości, oczekiwań ani reputacji. Informacje skryte w misternym gobelinie ulic Ildrekki nauczyłem się odczytywać dawno temu, ale tu? Tu każdy deseń był nowy, każda pogłoska sprawdzianem. Co mi sprzedał, prawdę czy kłamstwo? Część większej całości czy nieistotny drobiazg, który można odrzucić? I czy zapłaciłem uczciwą cenę? Jednym słowem, wszystko to było emocjonujące i czerpałem z tego pełnymi garściami. A teraz obejrzałem się, by sprawdzić, czy dwaj najemnicy nie postanowili ruszyć moim tropem, po czym usiadłem przy jednym z niskich, wspólnych stołów przed herbaciarnią. Trzej mężczyźni, którzy już się przy nim relaksowali – dwaj Djaneńczycy i wędrowny klecha z Rissuli – rzucili mi zirytowane spojrzenia. Ostentacyjnie zabrali swoje miseczki z herbatą i przesiedli się do innego stolika, zajętego przez dwóch innych klientów. Jeden z Djaneńczyków zorientował się jednak, że zapomniał talerza ze słodkimi waflami. Jakież było jego zdziwienie, gdy zobaczył, że się poczęstowałem. – Mniam, migdały – rzuciłem po djaneńsku. Podniosłem wafel do ust i ugryzłem. Spojrzał na rapier u mojego boku, a potem na miecz Degana na plecach. Chmurzył się jeszcze przez chwilę, ale ostatecznie wrócił do towarzyszy. – Wafle kosztują sześć suppów – usłyszałem za plecami nieśmiały głos. Odwróciwszy się, ujrzałem przestraszoną dziewczynę wpatrzoną w stół. Była ubrana w prostą koszulę z ozdobnymi haftami, strzępiącą się na szyi i rękawach, oraz długą sukienkę. Stopy miała bose i wyglądała na jakieś trzynaście wiosen.

– Naprawdę? – rzuciłem. Zawahała się i spojrzała do tyłu. Za zasłoną wiszącą w wejściu do wewnętrznej części herbaciarni schowała się szybko ponura, nalana, brodata twarz. – Nie, tak naprawdę to mniej – przyznała i znów wlepiła wzrok w stół. – Wujek kazał mi tak powiedzieć. – Dlaczego? – Chyba boi się wyprosić pana z herbaciarni. – Mądry człowiek. Ile normalnie bierzecie za słodycze? – Dwa suppy. – A tamta trójka, która siedziała tu przed chwilą, zapłaciła już za wafle? Chwila ciszy. – Tak. Posłałem lodowate spojrzenie w stronę kołyszącej się zasłony. Sięgnąłem do kieszeni po jedną srebrną dharmę i pięć miedzianych suppów. – Srebrniak dla ciebie za odwagę – mruknąłem i nachyliłem się do dziewczyny, by od strony wejścia nikt nie widział, jak kładę na jej dłoni kwadratowe monety. Aż się zachłysnęła, z wrażenia robiąc wielkie oczy. – Schowaj, a wujkowi daj te miedziaki. Powiedz, że chcę jeszcze jedną tacę słodyczy i dwa dzbanki herbaty z miodem. I przekaż mu też, że jeśli znowu spróbuje mnie oszukać, własnoręcznie wyjaśnię mu, dlaczego powinien się mnie bać. Dziewczyna oparła ręce na biodrach i pokiwała z entuzjazmem głową, po czym znikła w herbaciarni. Podniosłem kolejnego wafla. – Nie najlepszy sposób na integrowanie się z Zakurem – usłyszałem z lewej strony głos. – Jestem Imperialnym, na dodatek Kamratem – odparłem, celowo nie patrząc na ulicę. – I tak nie cieszę się popularnością wśród twoich ziomków. – Owszem, ale niepopularny to jedno, a głupi to zupełnie co innego. – Głos mężczyzny trzeszczał, suchy jak spękane koryto rzeki, choć w przeszłości musiał być łagodnym tenorem. – Tą dzielnicą rządzi kobieta, na którą wołają Dobry Uczynek. Nie lubi, gdy się grozi kupcom objętym jej ochroną. Dałem za wygraną i podniosłem wzrok. – Dobry Uczynek? – Prychnąłem. – Chyba żartujesz. Stojący obok stolika siwowłosy mężczyzna wzruszył ramionami. – Ona jest z Sharkai – powiedział, jakby sama nazwa jej plemienia stanowiła wyczerpujące wyjaśnienie. – Cóż poradzić? – dodał i usiadł. Poza głosem nieznajomy niczym się nie wyróżniał. Miał zapadnięte policzki, ogorzałą skórę i tygodniowy zarost, który mógłby zarówno zgolić, jak i zapuścić, gdyby chciał zmienić wygląd. Niewielka zielona czapka nie była w stanie zatuszować postępującej łysiny, ale za to długa do kostek szata skrywała wszystko inne. Pchnąłem w jego stronę talerz z ostatnim waflem. Mężczyzna przyjrzał się jedzeniu, po czym kiwnął głową i zaczął jeść. Djaneńczyk korzystał z mojej gościnności, co oznaczało, że w najbliższym czasie nikt nie będzie próbował nikogo zabić. – Coś zrobił tamtym Czerwonym Butom? – zapytał, odgryzając kęs. – Że tak wykrzykiwali moje imię na całą ulicę? Mmm, całkiem smaczne. – Podobało ci się, co? – Podobało? – rzucił Aadi el-Amah. – Teraz każdy uliczny urwis w promieniu trzech dzielnic będzie pukać do moich drzwi z wiadomością, że szuka mnie Imperialny, i oczekiwaniem, że mu zapłacę za fatygę. Przy odrobinie szczęścia szejkowie Zakuru nie wezwą mnie przed swoje oblicze, żeby zażądać wyjaśnień, dlaczego obcy człowiek wykrzykuje pośrodku ulicy moje imię, demaskując mój – a więc potencjalnie ich – interes. Przez ciebie każdy liczący się kryminalista będzie mnie unikał przez wiele dni, bo uzna, że jestem już za stary, żeby zapewnić sobie dyskrecję, albo zbyt znany, żeby dochować ich sekretów. Kosztowałeś mnie równowartość tygodnia pracy, jeśli nie więcej.

– Ale przynajmniej udało mi się zwrócić twoją uwagę. – Pff! – prychnął Aadi, aż przez stół poleciały okruszki wafla. Wytarł usta i ugryzł jeszcze kawałek. – Człowieku, udało ci się zwrócić moją uwagę, kiedy zacząłeś o mnie wypytywać cztery dni temu… – Pięć. – Owszem, licząc od zachodu słońca, a słońce stoi wysoko. Nie przerywaj mi. Od początku wiedziałem, że mnie szukasz. – A mimo to pozwoliłeś mi błąkać się po ulicach, bo… – Bo cię nie znam. Jesteś Kamratem, a ci aktorzy, którzy z tobą podróżują, dają ci zbyt dużo swobody, żebyś był Łapownikiem czy Tułaczem. Nie nosisz się jak typowy rozbójnik, nawet kiedy rozpracowujesz ulice Dolnego Miasta. – Odepchnął od siebie talerz. – Dopóki nie sprawiłeś, że ci dwaj durnie zaczęli ryczeć jak osły, chciałem cię ignorować. Ale wzbudziłeś moją ciekawość, a przy okazji rozdrażnienie. Gdyby chodziło tylko o jedno albo drugie, odwróciłbym się i odszedł, lecz razem… – Wzruszył ramionami. – Należę do ludzi, którzy się drapią, kiedy coś ich swędzi. A ty, Imperialny, ty jesteś właśnie jak uporczywe swędzenie. Przyglądałem mu się uważnie, gdy dziewczyna przyniosła herbatę. Najpierw napełniła moją miseczkę, a później Aadiego. Czekała, aż skosztuję. Napój był dobry – o bogatym, kwiatowym smaku z subtelną nutą miodu. Ręce miała może i delikatne, ale na pewno zręczne. Kiwnąłem z uznaniem głową, a dziewczyna odeszła pospiesznie. Aadi skosztował swojej herbaty, dodał nieco miodu i pociągnął jeszcze jeden łyk. Dopiero wtedy skinieniem wyraził aprobatę. – Wiesz, czym się zajmuję? – zapytał. – Jesteś Ustawiaczem – odparłem. Uśmiechnął się, nie podnosząc wzroku znad miseczki. – Imperialny termin. Kim jest ów człowiek, którego zwiesz Ustawiaczem? – Kontaktuje ze sobą delikw… kryminalistów – wyjaśniłem. – Gdy ktoś przygotowuje szwindel i potrzebuje, załóżmy, Bakałarza czy Rybaka, przychodzi z tym do ciebie. – A ja pomagam im się spotkać? – Za odpowiednią cenę – przytaknąłem. – Albo działkę z zysku, lecz tylko wtedy, gdy jesteś pewien, że obie strony grają uczciwie. Dobry Ustawiacz nigdy nie pozwoli, by klienci go okantowali – ani siebie nawzajem. Aadi upił łyk herbaty i uśmiechnął się. – Tak, Ustawiacz. No dobrze, czego ode mnie chcesz? Poza informacjami na temat tego Imperialnego wielkoluda, którego szukasz na ulicy. Spodziewałem się, że w końcu do tego dojdzie. Wypytując o Aadiego, starałem się też po cichu badać sprawę Degana. Nie posługiwałem się niczym tak oczywistym jak imię – zresztą nie miałem pojęcia, czy go nie zmienił, kiedy odszedł z Zakonu – ale liczyłem, że natrafię na jakieś wstępne informacje na temat wysokiego, jasnowłosego i bladego obywatela Imperium, który sprawnie władał mieczem. Do tej pory jedynym tropem był właśnie zdawkowy komentarz Aadiego, o ile te kilka słów zasługiwało na miano tropu. Wydawało się bardziej prawdopodobne, że mężczyzna tylko powtarzał to, co zasłyszał na ulicy. Gdyby się jednak okazało, że coś wie… – Czy… – zacząłem. – Nic o nim nie słyszałem. Chciałem tylko sprawdzić, jak jest dla ciebie ważny. „Bardzo” to chyba najwłaściwsza odpowiedź. – Rzeczywiście, interesuję się nim. – Ha! A mój trzeci syn interesuje się córką piekarza, która mieszka na końcu ulicy. O nie, ty chcesz znaleźć tego mężczyznę, być może nawet musisz, widać to po twoich ramionach i twarzy. – Odstawił miseczkę z herbatą, a gdy dziewczyna przyniosła drugą tacę z waflami, od razu chwycił dwa. – To z jego powodu o mnie pytałeś? Kusiło mnie, żeby przytaknąć i wysłać go tropem Degana, skorzystać z sieci informacji, jaką ten człowiek roztoczył nad Dolnym Miastem. Łatwo było się domyślić, co osoba pokroju

Aadiego potrafi w swoim mieście – kogo umie znaleźć i w jaki sposób. Jednakże zdawałem sobie sprawę, że cena byłaby wysoka, dla Degana lub, co bardziej prawdopodobne, dla mnie. Zbyt wiele świadczyło na moją niekorzyść, żebym mógł się spodziewać uczciwej oferty. Zresztą nawet gdybym ją dostał, nie miałem gwarancji, że Aadi nie wyprowadzi mnie w pole. Spojrzałem mu w oczy. Nie, nie dziś. Nie u tego człowieka i nie w sprawie Degana. – W tej chwili potrzebuję czegoś innego. Informacji, być może też przysługi. Kiwnął głową. – Z tym będzie łatwiej. Informacje nie uciekają i nie próbują się bronić. Jeśli zaś chodzi o przysługę… – Wzruszył ramionami. – Powiedz mi, co masz na myśli, a ja ci powiem, czy warto marnować czas dla Imperialnego. – Chciałbym się dowiedzieć, czy da się coś z tym zrobić. – Wyciągnąłem gliniany żeton, który Tobin otrzymał po zapisaniu trupy na listę oczekujących. – Czy da się zmienić miejsce w kolejce, a przy okazji ustawić wynik przesłuchania. Aadi przeniósł wzrok z żetonu na mnie i nagle wybuchnął głośnym śmiechem. Czekałem, aż zamilknie, zgrzytając zębami. – No więc? – rzuciłem niecierpliwie. – Dziękuję za herbatę – odparł. – I jeszcze za to. – Zabrał trzy ostatnie wafle i wsunął je sobie w rękaw, po czym zaczął się podnosić. – Czekaj. – Sięgnąłem w jego stronę, chcąc go chwycić za ramię, ale w ostatniej chwili cofnąłem rękę. To wciąż było jego miasto, a ja go potrzebowałem. – Nie – syknął, ale uklęknął przy stole, pochylając się do mnie. – Nie będzie żadnego „czekaj”. – Wskazał na okrągły kawałek wypalonej gliny. – Nie ustawia się przesłuchań dla Szóstego Syna Najwyższego. Nigdy! Ostatni Zakurianin, który tego próbował, był szejkiem z trzema – trzema! – pasami zasługi. Podobno w ciche noce wciąż słychać jego krzyki, dolatujące z pałacowych lochów. Mogę załatwić wiele rzeczy, ale nie własną śmierć. – Słyszałem, że w Djanie Zakur potrafi wszystko. – To prawda, ale na ustawianie wyników przesłuchania padyszacha nie stać ani ciebie, ani mnie – stwierdził. – Wspaniale. – Też nachyliłem się w jego stronę, aby iluzją zażyłości powstrzymać go przed odejściem. – A co ze zmianą miejsca w kolejce? Żeby przyspieszyć przesłuchanie? Aadi zmrużył oczy. – Tak. Coś takiego mógłbym załatwić. Zacząłem się uśmiechać. – Ale nie tobie. Uśmiech zamarł mi na ustach. – Słucham? Dlaczego! – Bo jesteś Kamratem i postawiłeś mnie w niezręcznej sytuacji. A poza tym, nawet gdybym był skłonny ci pomóc, chwilowo nie chcę robić koło pióra rządcom. To z nimi powinieneś rozmawiać. Chrząknąłem. Rządcami nazywano miejscowy monopol handlowy, który działał w dzielnicy Dolnego Miasta znanej jako Kojec. Wszyscy aspirujący artyści musieli wynajmować tam pokoje, a procent opłaty przekazywano ministrom padyszacha. Zakwaterowałem nas w karawanseraju po cenie, przy której łapówka wydawała się czystą okazją. – Próbowałem. – I co? – Nie byli zainteresowani. – Ach, więc już wcześniej zdawałeś sobie sprawę, że twoje próby są daremne. – Mnie odmówili, ale to nie znaczy, że odmówiliby komuś, kto rozmawiałby z nimi w moim imieniu. Komuś z lokalnymi wpływami. Zauważyłem, że zadrżały mu kąciki ust. Skłonił głowę. – Cieszę się, że tak mnie cenisz, ale odpowiedź nadal brzmi: nie. – Musi być jakiś sposób…

– Nie ma. – Aadi odchylił się, opierając ciężar ciała na piętach. – A w każdym razie nie dla ciebie. Lepiej czekajcie na swoją kolej, a czas spożytkujcie na próby. Wezyr padyszacha ma spore wymagania i mimo że w tym sezonie Jego Ekscelencja skłania się ku aktorom, wezyr nie podziela tych sentymentów. Dodatkowy czas może się okazać błogosławieństwem. Odwróciłem wzrok, mamrocząc z niezadowoleniem pod nosem. Aadi podniósł się na nogi. – Chciałbym cię prosić, żebyś mnie więcej nie szukał. – Tego nie mogę obiecać. Oprócz ciebie nikogo nie znam w tym mieście. – W takim razie proponuję, żebyś znalazł nowych znajomych lub o mnie zapomniał. – Pożegnał mnie tradycyjnym salaam, dziękując za gościnność. Niech to szlag. Odchyliłem głowę, spoglądając na rzeźbione klify i białe mury Starego Miasta. Widać je było prawie z każdej ulicy, wyrastały na zachodnim niebie jak obietnica splendoru, która nigdy nie doczeka się spełnienia. Lub w moim przypadku porażki, na którą nie było mnie stać. „Dwa tygodnie”, powiedział Wilk. Nie wiedziałem jeszcze, co zrobi, jeśli w tym czasie nie zdobędę przepustki do Starego Miasta – i chyba nie chciałem wiedzieć, biorąc pod uwagę, jakich środków użył, kiedy w Ildrekce próbował zwrócić na siebie uwagę. Przez głowę przemknęła mi wizja, jak prowadzą mnie skutego do dzielnicy na klifach, a Wilk oswobadza mnie i porzuca na nieznanej ulicy jako zbiega. Mało przyjemna perspektywa. Rzecz w tym, że miałem jeszcze jedno imię – i to nie imię Zakurianina, rządcy czy innego ulicznego cwaniaka z niżej położonych dzielnic. Dysponowałem imieniem yazani, adresata przesyłki Jelema. Po wejściu do Starego Miasta mógłbym wykorzystać tę znajomość, by otworzyć sobie wiele drzwi i zacząć szukać Degana, naturalnie pod warunkiem że ludzie będą chcieli współpracować i zaproponują sensowne ceny. Żeby się z nim jednak skontaktować, musiałem najpierw przedostać się przez bramę. – Jeszcze herbaty albo wafli? – zapytała dziewczyna, stanąwszy za moimi plecami. Zamrugałem i spojrzałem w jej stronę. – Nie, dziękuję. Skinęła głową, ale nie odeszła, tylko uniosła oczy ku miejscu, na które sam patrzyłem. – Był pan tam kiedyś? – Nie. – A powinien. Na targu w trzecim kręgu można znaleźć staruszkę, która sprzedaje najlepsze kandyzowane owoce. Cytryny, morele, czasem mango. Są cudowne. – Brzmi smakowicie. – Naprawdę takie są – zarzekała się z powagą dziewczyna. – Słodko-kwaśne, po prostu wspaniałe. I niestety, drogie, więc rzadko mogę sobie na nie pozwolić. No ale teraz… – Spojrzała na mnie nieśmiało i dotknęła tuniki w miejscu, gdzie ukryła srebrną dharmę. – Następnym razem, jak będę na górze, odmówię za pana modlitwę. – Cieszę się, że mogłem… Zaraz. – Wyprostowałem się. – Byłaś w Starym Mieście? – Oczywiście. Wpatrywałem się w nią z niedowierzaniem. – To znaczy, że otrzymałaś od kogoś patronat? – Patronat? – zrobiła zdziwioną minę. – Nie, dlaczego miałabym… Och! – Uniosła rękę do ust, pąsowiejąc. – Przecież pan nie jest z Djanu, to pan potrzebuje patronatu, żeby wejść na górę. Przepraszam, nie chciałam, żeby poczuł się pan… – Nic się nie stało. – Szybko przywołałem uśmiech na twarz. W mojej głowie zrodziła się pewna myśl, a wraz nią wizja nowej okazji. – Po prostu zapomniałem, że ty nie potrzebujesz patronatu. W końcu Stare Miasto to dla każdego Djaneńczyka święte miejsce. – Eee… Tak, to prawda. – Wygładziła nerwowo tunikę, a ja już wiedziałem, jak często udawała się tam z powodów religijnych. – No i sprzedają tam cudowne kandyzowane owoce – dodałem. Na jej ustach zaigrał uśmieszek.

– Tak, to też. – Mam prośbę. – Wziąłem ostatniego łyka herbaty i odstawiłem miseczkę na bok. Gdy odsunąłem rękę, w fusach zalśniły trzy srebrne dharmy. – Mogłabyś zdobyć dla mnie trochę tych owoców? Gadanie o nich pobudziło mój apetyt. Zobaczyła monety i obejrzała się na zasłonę wiszącą w wejściu. – No nie wiem… – Mogę wrócić tu jutro, jeśli to cokolwiek zmienia. Przełknęła ślinę i kiwnęła lekko głową. – Tak. Jutro będzie łatwiej. – A jeszcze łatwiej, jeśli zostawię kilka suppów także dla twojego wujka? Odetchnęła z wyraźną ulgą. – Tak. – Świetnie. – Zacząłem się podnosić, ale zamarłem z ręką na sakiewce. – Och, jeszcze jedno. Skoro już tam będziesz, czy mogłabyś dostarczyć dla mnie pewną przesyłkę? Zwykła wiadomość dla przyjaciela. Cofnęła się i zgarbiła niczym wierzba pod naporem wiatru. – Przyjaciela? – Bez obaw. To uczony. – No dobrze, to był yazani, o którym mówił mi Jelem, ale nie chciałem jej wystraszyć. – Chodzi o karteczkę z wiadomością. Zaniesiesz ją do jego domu. Spojrzała w dół na srebrne prostokąty w misce po herbacie i zgięła palce stóp, napierając nimi na dywan. – Karteczkę z wiadomością? – Zgadza się. Znów gmeranie palcami, znów to spojrzenie. Przygryzła wargę, ale kiwnęła głową. – W porządku. – Wspaniale – rzuciłem. – Teraz muszę tylko znaleźć stragan jakiegoś skryby… Jest tu gdzieś w pobliżu?

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Trzy dni później, zgodnie z obietnicą, znalazłem yazani przycupniętego pod jednym z murów Dolnego Miasta, gdzie zmuszał swoje marionetki stworzone z cienia do tańca i występów. Wokół zebrała się duża grupa młodszych i starszych dzieciaków, które pokrzykiwały i śmiały się z przedstawienia. Nikogo nie dziwiło, że mroczne sylwetki zdawały się poruszać z własnej woli, jeśli nie liczyć wypowiedzianego od czasu do czasu słowa i machnięcia gałązką oliwną. Kiedy podeszliśmy, mężczyzna wetknął gałązkę pod pachę, wyciągnął ręce do słońca i uformował na ceglanej ścianie kształt koguta. Jeszcze kilka wymamrotanych słów i kogut wyrwał się z okowów cieni, by dołączyć do psa, słonia, smoka i człowieka, tworzących ciche widowisko. Tłumek gwizdał i bił brawo, a yazani się uśmiechał. Gdy podniósł głowę, jego wzrok padł na mnie i na Drapieżną. – Na dziś to już wszystko, przyjaciele – rzucił, wstając. Starsze dzieciaki burczały niezadowolone, podczas gdy młodsze próbowały błagać o kolejny występ, ale mężczyzna pokręcił głową. – Nie – powiedział. – Mam pracę. Idźcie pomęczyć kogoś innego. Zbiegowisko się rozeszło, chociaż paru starszych chłopaków rzuciło mnie i Drapieżnej oskarżycielskie spojrzenia. Nie pozostałem im dłużny, starając się, by moje oczy były nieustępliwe, a twarz obojętna. Szczeniaki i młode wilki, jasne, lecz nawet one potrafiły ugryźć, jeśli człowiek nie umiał sobie z nimi radzić – i na dodatek był obcy. Mężczyzna roześmiał się i strzepnął ze spodni kurz. Miał na sobie strój, który zaczynałem postrzegać jako miejski – bufiaste spodnie, długą do kolan tunikę i krótką kamizelkę w odcieniach rdzy i czerwieni, a do tego kremową kefiję zawiniętą wokół głowy niczym turban. Z rękawów i kamizelki zwisały pasujące kolorystycznie frędzle – jak poważnym tonem poinformował mnie zarządca karawany podczas podróży do el-Qaddice, miały one odwracać uwagę dżinnów, które rzekomo mieszkały na pustyni i wędrowały przez pustkowia. Jeśli chodzi o samą Gębę – czy też yazani – był to mężczyzna równie gładki i przebiegły co jego marionetki z cienia. Najpierw skłonił się mnie, z szacunkiem, a potem Drapieżnej z czymś więcej. Aż się zarumieniła. Hmm. – Wasza wysokość – powitał mnie imperialnym z silnym akcentem. – Mówisz do mnie? – odparłem zaskoczony. Przez jego zrelaksowaną twarz przemknęło zdziwienie. – Proszę wybaczyć – powiedział. – Czy nie jesteś wśród swoich kimś w rodzaju emira czy księcia? Wolałbyś, abym zwracał się do ciebie w inny sposób? Drapieżna parsknęła. – Wystarczy po prostu: Drothe. – Drothe… – powtórzył, jakby bawił się na języku dźwiękiem i wymową tego słowa. Jelem wspomniał mu o mnie w liście, co nie znaczyło, że moje imię, które tam przeczytał, brzmiało tak jak to, które ja wypowiedziałem. – Drothe. Tak, doskonale. Ja nazywam się Rassan ibn Asim béMahlak, kuzyn Jelema bar-Djana, w przeszłości znanego jako Jelem ibn Abu Jhibbar el-Tazan elQaddice. – Urwał, ale po chwili dodał: – Możesz mi mówić Raaz. Już miałem się odezwać, kiedy Drapieżna szturchnęła mnie łokciem w żebra. Spojrzałem na nią, a ona zmarszczyła wymownie brwi i kiwnęła głową na Raaza. – To jest Drapieżna Jess – przedstawiłem ją. Kolejny ukłon, kolejne przeciągłe spojrzenie. – Wybacz, Drapieżna Jess, że mój słaby imperialny nie oddaje sprawiedliwości twemu imieniu. Drapieżna znów się zarumieniła. Odchrząknąłem.

– A zatem Jelem to twój kuzyn? – zapytałem, bo przypomniało mi się, co Jelem mówił o swej rodzinie – o tym, że nie chcieli go widzieć, chyba że martwego. Moja ręka opadła i zamarła przy boku, gotowa uchwycić broń płynnym ruchem nadgarstka. Ciekawe, co byłoby szybsze, gdyby przyszło nam walczyć – moja dłoń czy jego usta? – Ze strony jego żony, Ahnyi – odpowiedział Raaz, spoglądając na mnie. – Poprzez wuja męża jej siostry. Jestem najwyżej kuzynem, i to wyłącznie z nazwy, w świetle prawa. Nie łączą nas więzy krwi. W przeciwieństwie do jego rodziny moje plemię nie ma żadnych powodów, żeby się go wypierać, nawet po jego wygnaniu. – Spojrzał w dół, na moją rękę. – Lub go zabijać. – A jednak nazywasz go rodziną – rzuciłem. – Wydawało mi się, że Djaneńczycy nigdy nie nazywają rodziną tych, którzy wypadli z łask. – To sprawy plemienne. – Machnął ręką. – Bardzo złożone. Niektórzy moi ziomkowie zgodziliby się z tobą, inni nie. Jelem pomógł mi uzyskać wstęp do wajik-tal w el-Qaddice, więc darzyłem go wielkim szacunkiem, jeszcze zanim ożenił się z Ahnyą i został moim dalekim krewnym. Gdy jego plemię wyrzekło się Jelema, ja postanowiłem wciąż nazywać go rodziną. A jeśli chodzi o ród Tazan… – odwrócił głowę i splunął beztrosko na znak uczuć, które z pewnością nie miały w sobie nic beztroskiego. – To małostkowi głupcy, ich plemienna starszyzna nie ma nic do gadania w kwestiach mojego serca. Wymieniliśmy z Drapieżną spojrzenia. Wzruszyła lekko ramionami, tak jakby chciała powiedzieć: „Ty tu rządzisz. Decyduj”. Z tego, co wywnioskowałem z rozmów z Jelemem, djaneńskie społeczeństwo było skomplikowaną siecią więzów krwi i społecznych ograniczeń, przy czym te pierwsze nierzadko kłóciły się z tymi drugimi. Całą wspólnotę spajały związki plemienne, a każdy z Djaneńczyków nazywał jedną z tych grup domem lub rodziną. Wewnątrz plemienia mogły istnieć klany lub inne podgrupy, lecz ostatecznie to wierność plemieniu determinowała kierunek zapatrywań politycznych. W obrębie plemienia obowiązywał zaś system kastowy. To kasty określały sposób życia Djaneńczyków, od rodzaju pracy zarobkowej aż po miejsce zamieszkania i kontakty społeczne. Człowiek, który rodził się w danej kaście, przeżywał w niej całe życie i w niej także umierał. Wyjątek stanowiły dwie kasty uczonych, skrybów i magów, nazywane Ścieżką Światła i Ścieżką Pióra. Każdy, kto urodził się z odpowiednim talentem, teoretycznie mógł wstąpić do jednej z nich i dzięki pracowitości i patronatowi polepszyć swoją sytuację materialną. Jelem twierdził, że była to długa i żmudna droga awansu, a elity broniły się przed naruszeniem utrwalonych struktur. Jeżeli Jelem pomógł Raazowi dostać się do wajik-tal – akademii magów w el-Qaddice – to mój rozmówca miał u niego ogromny dług wdzięczności. Jelem nie należał do ludzi, którzy zapominają o niespłaconych długach, a już na pewno nie do tych, który je darowują. Skrzyżowałem ręce na piersi, by odsunąć je od broni. Raaz się uśmiechnął. – A teraz chodźmy – rzucił. – Twoje spotkanie jest już umówione. – Spotkanie? Wiadomość mówiła, że mam spotkać się z tobą w tym miejscu. – Ja jestem posłańcem. Ani moja pozycja, ani status nie dają mi prawa negocjować tego, na czym ci zależy. Będziesz musiał porozmawiać ze starszyzną, jeśli chcesz się dowiedzieć, czy można wpłynąć na wynik przesłuchania i ile to kosztuje. No, chodźmy. Ruszył w labirynt krętych uliczek, a my posłusznie podążyliśmy za nim. Parę zakrętów dalej postanowiłem go o coś spytać. – Powiedz mi, jak Despotia zapatruje się na to, co robiłeś? – To znaczy? – Na te cienie z błyskotu. Wpatrywał się we mnie długą chwilę, aż nagle wybuchnął śmiechem. – Błyskot? Chodzi o magię? – Klasnął w dłonie. – Wspaniałe, muszę to zapamiętać! Błyskot. – Pokręcił głową, wciąż rozbawiony. – Szkoliłem się w wajik-tal. Jak każdy yazani ślubowałem służyć despocie swą magią. – Podniósł lewą rękę i odsunął rękaw, by pokazać mi żelazny kajdan na nadgarstku. – Symbol oddania w każdym możliwym zakresie. Akademie istnieją tylko dzięki patronatowi despoty. Używając swych magicznych darów do zabawiania ludu, wyświadczam mu przysługę i w niewielkim stopniu spłacam dług.

– A co despota dostaje w zamian? – zapytałem. – Może w każdej chwili skorzystać z potęgi wajik-tal oraz, rzecz jasna, ich uczniów. – W dowolny sposób? – W zasadzie tak. Kiwnąłem głową. Taka swoboda musiała stanowić podstawę wielkiej władzy. – A co despota sądzi na temat trwalszego wykorzystania magii? Lub potężniejszego? – Człowiek robi to, co konieczne. Istnieją pewne ramy, wyznaczane przez Wysokiego Maga Piętnastu Wspaniałych Wajik, oczywiście w porozumieniu z despotą i wezyrami, ale użytkownikom magii zostawia się dużą swobodę. Jak w innym razie mieliby się wywiązać z przysięgi złożonej despocie? – Raaz popatrzył na mnie z ukosa. – Czy nie tak samo jest w przypadku twojego imperatora? Zaśmiałem się cicho. – Niezupełnie. Jasne, u nas też znajdziesz ulicznych magów, którzy naprawiają garnki i od czasu do czasu dają przedstawienia, ale lepiej wyszkolone Gęby – te, które znają się na swoim fachu, jak ty czy Jelem – stąpają po niepewnym gruncie. W Ildrekce za właściwą cenę kupisz magię mówioną, ale jeśli spróbujesz stworzyć coś trwałego i potężnego, narazisz się Imperium. – I właśnie dlatego handel przenośnym błyskotem czy też najpotężniejszą magią mowy był specjalnością Kamratów. Rynek czarnej magii leżał u podstaw naszej organizacji, a być może także Isidora, pierwszego i jedynego króla. Raaz pokręcił głową. – Przecież imperialni magowie, Cnotnicy, budzą postrach w Djanie i jeszcze dalej. Jak to możliwe, że kraj, który tak ściśle kontroluje magię, stworzył tak potężnych magów? – Cnotnicy to co innego – odparłem. – Ci ludzie są osobistymi magami imperatora. Znają zaklęcia, o których nikt inny nie słyszał, i mają dostęp do wiedzy, która niechybnie zabiłaby każdego zwykłego Gębę. – Lub Nosa czy Szarego Księcia, skoro już o tym mowa. – Z tego, co mi wiadomo, magia Cnotników znajduje się poza zasięgiem innych Gąb. – Masz na myśli te wasze Anioły? – W uprzejmy głos Raaza wkradło się zwątpienie. – Że to one w jakiś sposób pomagają Cnotnikom pozyskać moc? – Tak przynajmniej brzmi oficjalna wersja Imperium. – A twoja? – Czy ja wyglądam na klechę? Zapadła cisza, choć zauważyłem, że Raaz od czasu do czasu spoglądał w moją stronę, gdy zmierzaliśmy na spotkanie. Wiedziałem, co kryje się za potęgą Cnotników, bo znałem prawdę na temat imperialnej magii – prawdę o mężczyznach i kobietach, którzy chcąc zogniskować i kontrolować moc, używali do tego celu własnych dusz. Sęk w tym, że stworzona w ten sposób magia raniła i pożerała ich dusze. Czytałem o tym w dzienniku Cnotniczki, lecz nie zamierzałem dzielić się tymi szczegółami z djaneńskim Gębą. Raaz kierował nas krętymi bocznymi uliczkami, które wydawały się typowe dla większości djaneńskich miast. Czyste czy brudne, tłoczne czy puste, stanowiły wspólny mianownik wszystkich miejscowości, które miałem okazję odwiedzić. Wyjątki – szerokie i proste bulwary, prowadzące od jednego publicznego miejsca do drugiego, od świątyni do parku czy od targu do wspólnych pieców – wyróżniały się właśnie swą niepowtarzalnością. Prostota i bezpośredniość w przestrzeni publicznej, zawiłość i subtelność w prywatnej – niewątpliwie pasowało to do djaneńskiego stylu życia. W końcu zatrzymaliśmy się przed niewielkimi drewnianymi drzwiami, które znajdowały się częściowo pod poziomem ulicy. Otworzyły je żelazny klucz i kilka wymamrotanych słów. Trzy kroki w dół, pięć naprzód, cztery w górę. Kolejne drzwi wymagały tylko klucza. Stał przy nich wysoki Djaneńczyk z mieczem o krzywej klindze. Skinął do Raaza głową, gdy ten otwierał drzwi, a mnie i Drapieżną zgromił spojrzeniem. Dalej kręte schody prowadziły w dół. Światło padające z góry zgasło, kiedy strażnik zatrzasnął drzwi. Trochę więcej sączyło się z dołu, choć było przytłumione. Czułem, jak moje nocne widzenie budzi się do życia. W ściennym lichtarzu na dole płonęła świeczka – za mała, żeby mnie oślepić, ale wystarcza-

jąco duża, by spowodować ból oczu. Odwróciłem wzrok, kiedy Raaz otwierał kolejne drzwi, tym razem nie posługując się nawet kluczem. Pomieszczenie za nimi było długie i niskie, ze sklepieniem kolebkowym ginącym w ciemnościach po obu stronach. Wyglądało bardziej na tunel niż izbę. Między kolumnami w ścianach ziały głębokie alkowy wysokości jednego człowieka i szerokości czterech lub pięciu. Piwnica na wina, gdybym miał zgadywać, tyle że chwilowo bez wina. Na kamiennej podłodze stały dwie gliniane lampki, już zapalone. Poza tym – pustka. Zamrugałem, wciąż stojąc w przejściu, by piekące oczy zdążyły się przyzwyczaić. – Wejdź, proszę – rzucił Raaz w języku imperialnym. Drapieżna zrobiła krok do środka, rozejrzała się i kiwnęła głową. Podążyłem za nią. – Zrozumcie, że Jelem nie jest w Djanie osobą… mile widzianą – tłumaczył Raaz, stając między przeciwległą ścianą a lampami, tak że jego sylwetka rzucała dwa cienie – a już szczególnie w el-Qaddice. Ponieważ przybyliście z przesyłką, musimy zachować ostrożność. Groziłoby nam poważne niebezpieczeństwo, gdyby znaleziono nas z wiadomością czy paczką od jednego z wyklętych. Stąd te zabezpieczenia. – Groziłoby wam? – Drapieżna położyła dłoń na rękojeści noża. Nie zamierzałem odwodzić jej od tego pomysłu. – Poza naszą trójką nie widzę tu żadnych „was”. – Powiedziałem to, abyś nie poczytał sobie za afront tego, co muszę zrobić. To jedynie środki ostrożności, o Szejku Kamratów. Moja ręka także opadła ku rapierowi. – Środki ostrożności? – Świdrowałem wzrokiem ciemność z jednej i drugiej strony. W świetle lamp olejnych bursztynowy blask nocnego widzenia zbladł do niewyraźnych konturów, ale wciąż widziałem, że przestrzeń za lampami jest pusta. – Gdy ktoś wygłasza mowę o środkach ostrożności i afrontach, robię się nerwowy. A skoro o tym mowa, nie lubię, kiedy na miejscu spotkania nie ma ludzi, z którymi mam się spotkać. Takie uchybienia zbyt często wiążą się z rozlewem krwi. – Odwróciłem się do Raaza i na długość dłoni wyciągnąłem rapier z pochwy. – Gdzie jest twoja starszyzna, Gębo? Gdzie twoi magowie? Raaz zmrużył w półmroku oczy. – Nie mówiłem nic o magach. – Nie, ale mówili inni, a ja nawet na chwilę nie uwierzę, że ściągałeś nas tutaj, żebym mógł porozmawiać z kilkoma starszymi z twojego plemienia. Raaz przeniósł wzrok na Drapieżną i z powrotem na mnie. Kiwnął głową. – Jelem mówił, że jesteś przebiegłym człowiekiem. To prawda, będziesz rozmawiać z członkami Majim – dwoma z nich. Obaj ubolewają nad trudnym losem Jelema. – Jakim znów trudnym losem? – Zaczynało to brzmieć na coś dużo bardziej złożonego od zwykłego wygnania. – Nie mogę powiedzieć. Zrozumcie, tu chodzi o djaneńską politykę, a wy nie jesteście członkami plemienia ani klanu. Chociaż Jelem dobrze o tobie pisze, nie możemy całkowicie ci zaufać – nie łączą nas żadne więzy ani krew. Stąd te środki ostrożności. – A jednak pomimo dzielącej nas… przepaści twoi mistrzowie są gotowi pomóc mi się dostać do Starego Miasta. Czy to też nie jest ryzyko? Raaz zaśmiał się lekko. – Istnieje wiele rodzajów ryzyka, o Szejku. To, co dla jednych będzie przeszkodą, dla Majim często jest co najwyżej niedogodnością. Ale nie zakładaj, że dostaniesz to, czego pragniesz. Moi mistrzowie zgodzili się tobą porozmawiać – wysłuchają cię i podejmą decyzję na podstawie wielu czynników, nie tylko twoich potrzeb. Czy też swoich. Wziąłem głęboki oddech i wypuściłem powietrze z płuc. Piwnica pachniała wilgocią, kurzem i pleśnią – przynajmniej dwie z tych rzeczy nie pasowały do Djanu. Ja też czułem się tu dziwnie i nie na miejscu. – Świetnie – powiedziałem i schowałem rapier do pochwy. – Skoro te środki ostrożności są konieczne, zabierajmy się do roboty. – Jak sobie życzysz.

Raaz odwrócił się do ściany i rozpostarł ramiona, sprawiając, że jego cienie jakby złapały się za ręce. Mamrotał coś cicho. Nie był to język djaneński, lecz znałem go – o ile podobieństwo rymów i dźwięków można nazwać znajomością. Tak mówił kiedyś Jelem. Nagle dwa cienie na ścianie zaczęły się zmieniać. Jeden zmalał, lecz stał się szerszy, drugi przybrał zwiewniejszą formę. Lampy zamigotały, a cienie się poruszyły, co dodatkowo podkreśliło zmianę. Szczuplejszy zarys po prawej przedstawiał kobietę o długich włosach i kanciastych ramionach. Na głowie drugiej postaci spęczniało wybrzuszenie, które rozpoznałem jako turban, a szyja stała się szersza, zapewne ze względu na brodę. Poruszały się niezależnie od Gęby, choć naśladowały jego ruchy. Kiedy więc jego ręka opadła, one także opuściły swoje dłonie, tyle że we własnym tempie. Przybrały też inną pozycję: jedna postać oparła ją na biodrze, druga zgięła przy ciele. Gdy Raaz poruszył się w lewo, one zrobiły to samo: pierwsza postąpiła o krok, druga się nachyliła. Płomienie lampy znów zamigotały, tym razem jednak ruch światła w żaden sposób nie wpłynął na cienie. Było jasne, że rzuca je ktoś inny – ktoś, kto nie znajdował się w piwnicy. Drapieżna nachyliła się do mnie. – Czy Jelem kiedykolwiek… – Nawet jeśli, to nie widziałem – odparłem. – A niech mnie. Raaz rzucił nam przez ramię paskudne spojrzenie, wciąż mamrocząc swoje inkantacje. Zamilkliśmy. Minutę czy dwie później on też przestał mówić. Opuścił ręce i skłonił się cieniom. – Przedstawiam wam… – zwrócił się do nas – cóż, ludzi, z którymi chcieliście rozmawiać – dokończył, a na jego twarzy błysnął uśmieszek. – Z pewnością rozumiesz, dlaczego nie mogę posługiwać się imionami, o Szejku Mrocznych Dróg. – Dla naszego czy ich bezpieczeństwa? – Powiedzmy, że obu stron. Brzmi to o wiele troskliwiej, nie sądzisz? Uśmiechnąłem się wbrew sobie i odwróciłem do cieni. Były teraz wyraźne i całkowicie odrębne – dwie niezależne sylwetki na ścianie, gdzie powinny znajdować się cienie Raaza. Jeden z nich, mężczyzna, zamachał żwawo, podczas gdy kobieta skrzyżowała ręce na piersi i czekała. Choć była zaledwie kształtem prawdziwej postaci, czułem zniecierpliwienie bijące z języka jej ciała. Spojrzałem z ciekawości w dół – dwie ciemne plamy wciąż ciągnęły się od stóp Raaza aż do ściany. Podążył za moim wzrokiem i kiwnął głową. – Wciąż je rzucam – powiedział. – A oni rzucają mój cień w miejscu, gdzie teraz są. – Słyszą mnie? – Usłyszą, ale dopiero wtedy, gdy dołączysz do nich własnym cieniem. – Słucham? – Musisz wejść w krąg światła, żeby rzucić cień na ścianę – wyjaśnił Raaz. – Jak tylko się złączycie, będziesz mógł z nimi rozmawiać. Spojrzałem na Drapieżną. Wpatrywała się w dwie sylwetki, marszcząc brwi. W końcu pokręciła głową. Prawie czytałem jej w myślach: nie znamy tego Gęby i nie wiemy, jak zadziała na mnie błyskot, jeśli zdecyduję się kroczyć jego ścieżką. Mimo to się odwróciłem. Cień mężczyzny przyłożył sobie dłonie do głowy i zamachał rozczapierzonymi palcami. Jakoś nie wyglądało mi to na pułapkę. Wciąż nie wiedziałem, w jaki sposób przekażę im plik papierów i czy w tym stanie to w ogóle możliwe, musiałem jednak nawiązać z nimi kontakt. Jelem twierdził, że jego znajomi pomogą mi, gdy wejdę do Starego Miasta, teraz jednak potrzebowałem czegoś więcej – potrzebowałem, by otworzyli mi jego bramy lub, jeśli to niemożliwe, pociągnęli za parę sznurków i ustawili przesłuchanie. Pod warunkiem że mieli wystarczające wpływy. Jeszcze raz obejrzałem się na Gębę. – Czyli po prostu…

– Po prostu wejdź w światło. Sugerowałbym trzymać ręce przy ciele, dopóki twój cień nie nabierze wyraźnego kształtu i mniej więcej tych samych rozmiarów co pozostałe. – Lepszy kontakt? – Zrobiłem pierwszy krok. – Nie. Jeśli twój cień będzie zbyt duży, może wyrwać dziurę w ich fizycznych ciałach. – Słucham?! – Stanąłem jak wryty. – Żartuję. To ułatwi komunikację. Raaz się zaśmiał. Teraz już nie miałem wątpliwości, że był kuzynem Jelema. Drugi krok, trzeci. Światło znów migotało, płomień lampki olejnej zatańczył w mroku. – Często tak robią? – zapytałem, gdy się z nimi zrównałem. – Co? – Lampki. Czy to migotanie nie będzie problemem, kiedy spróbuję nawiązać kontakt? – Migotanie? – zapytał Raaz głosem, który kazał mi się zatrzymać. – Płomienie są nieruchome, podtrzymuję je tak, odkąd… – Nagle jego głos zamarł. Coś było nie w porządku. Moja ręka podążała w stronę rapiera, gdy wtem ujrzałem postać, która pojawiła się znikąd i skoczyła w przestrzeń między mną a ścianą. Sama była co najwyżej sylwetką w granatowo-czarnych szatach, miała twarz szczelnie owiniętą białą tkaniną. Jedną tylko rzecz ujrzałem wyraźnie – mknąc przez powietrze, niespodziewany gość dobył zakrzywionego ostrza i przeciągnął nim po ścianie. Metal tarł o kamienie. Cień napastnika minął cienie mężczyzny i kobiety, a człowiek, który go rzucał, wylądował na podłodze i przetoczył się w mrok po przeciwnej stronie plamy światła. Już za nim ruszałem z rapierem uwolnionym z pochwy, gdy zza pleców doleciał mnie wrzask. Obejrzałem się i zamarłem. Jeden z cieni, ten należący do kobiety, zachwiał się, a jego głowa odpadła od korpusu. Postać mężczyzny przyciągnęła do siebie rękę, której brakowało kilku palców, choć niewykluczone, że czegoś jeszcze. Raaz trzymał się za gardło. Dławił się i krztusił, wolną ręką sięgając w kierunku lamp. Jego palce były czarne i wydawały się dymić, jakby się… rozpuszczały. Odskoczyłem i przewróciłem jedną lampę kopniakiem, drugą rapierem. Zapadła ciemność. Wtedy krzyknął ktoś jeszcze. Drapieżna.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Opadłem do przysiadu z rapierem w poprzek ciała; lepiej się nie wychylać, dopóki nie zacznie działać nocne widzenie. Do cholery, po co podchodziłem tak blisko lamp? – Drapieżna? – rzuciłem. Żadnej odpowiedzi. Słyszałem, że Raaz wciąż się krztusi, choć teraz wkładał w oddychanie mniej wysiłku. Nie umiałem ocenić, czy to dobrze, czy źle. Szlag, nie wiedziałem nawet, czy zgaszenie światła pomogło mu, czy zaszkodziło, ale teraz nic już nie dało się na to poradzić. Przynajmniej ja zyskam przewagę. Pod warunkiem że przetrwam dość długo, żeby z niej skorzystać. Pozwoliłem, by mój wzrok przesuwał się z miejsca na miejsce. Szukałem pierwszych śladów bursztynowej poświaty – sygnału, że budzi się nocne widzenie. Ktokolwiek wyskoczył z mroku, był cholernie dobry, nie miałem do czynienia z konusem. Brzeszczot? Lewar? Nocny Jastrząb? Stawiałem na Brzeszczota czy jak tam zwali zabójców w Djanie, choć nie miało to znaczenia. Bez względu na to, jak sam się tytułował, miał idealne wyczucie czasu: w chwili gdy zaatakował, znajdowałem się zbyt daleko, by zareagować, a zarazem zbyt blisko, by Raaz mógł potraktować go błyskotem. Takie rzeczy nie dzieją się przypadkiem. Nie to mnie jednak martwiło. Coś innego sprawiło, że ze wstrzymanym oddechem czekałem, aż zbudzi się nocne widzenie – nie zobaczyłem Brzeszczota, zanim się poruszył. A przecież zaglądałem w cienie, przepatrywałem otaczający nas mrok, zanim wszedłem w krąg światła – i nic nie zobaczyłem. To się nie zdarzało, nie mnie i nie w takich ciemnościach. Zresztą nawet jeśli coś przeoczyłem, nie tłumaczyło to migotania lamp – migotania, które widziałem tylko ja. Jedyna osoba z darem nocnego widzenia. Nie miałem pojęcia, co to znaczy, ale nawet nie zamierzałem udawać, że nie robię pod siebie ze strachu. Z ciemności pierwsza wyłoniła się stłuczona lampa – ostre kawałki gliny o czerwonozłotym konturze w przeźroczystej kałuży oleju. Chwilę później zobaczyłem drugą lampę, przewróconą na bok kawałek dalej, a potem fragment ściany. Następnie łuk sklepienia i Raaza – już się nie krztusił, leżał teraz na podłodze, oddychając nierówno – aż wreszcie resztę pomieszczenia, bursztynowe zarysy w poświacie nocnego wzroku. Drapieżna leżała dokładnie tam, gdzie przed atakiem stała, z długim nożem wysuniętym do połowy z pochwy. Nie widziałem krwi ani obrażeń, ale to o niczym nie świadczyło. Zwalczyłem pragnienie, by zawołać jej imię, podejść i sprawdzić oddech albo puls. Gdybym teraz zaczął troszczyć się o życie Jess, najpewniej przypłaciłbym to własnym. Zamiast tego jeszcze raz rozejrzałem się po piwnicy. Pusto. Ostrożnie wypuściłem powietrze z płuc. Najbliższa nisza znajdowała się w odległości piętnastu stóp, a przestrzeń pomiędzy była pusta. Nawet jeśli Brzeszczot chował się właśnie tam, wciąż miałem czas na reakcję. Błyskot, którego użył, by skryć się przed światłem lampy, najwyraźniej nie działał na moje nocne widzenie. Może nie widziałem go wcześniej, ale teraz w pomieszczeniu panowała ciemność gęstsza od nocy. Moja kolej. Dla pewności jeszcze raz potoczyłem dookoła wzrokiem, po czym uniosłem się powoli z przyklęku. I w efekcie prawie straciłem życie. Kątem oka zauważyłem rozmazany ruch. Zdążyłem pochylić głowę, jednocześnie wyciągając rapier w górę. Metal zadźwięczał o metal. Poczułem pęd powietrza sparowanego ostrza, a zaraz potem uderzyło we mnie ramię, którego nie widziałem. Ciąłem powietrze, zataczając się w tył, ale nikogo nie trafiłem. Natychmiast przyjąłem postawę z ciałem pochylonym naprzód i rapierem wyciągniętym pod kątem.

Rozejrzałem się oczami wielkimi ze strachu. Raaz, Drapieżna, ściany, zgaszone lampy – wszystko tam było, doskonale widoczne dla moich oczu. Więc gdzie się podział ten pieprzony łajdak, który przed chwilą prawie skrócił mnie o głowę? Cofnąłem się o krok, próbując namacać z tyłu ścianę. Zwykle to moi przeciwnicy stosują tę taktykę – ludzie, którzy widzą mniej niż ja. Teraz jednak obecność twardego kamienia za plecami dodawała mi otuchy. Znów rozmazana plama ruchu, tym razem w nieco większej odległości. Ujrzałem łuk cięcia, a za nim cień… czegoś, co pędziło w moją stronę. To wystarczyło, żeby sparować cios – raz, drugi i trzeci – ale wciąż nie udało mi się wyprowadzić kontry, nie mówiąc już o zabiciu przeciwnika. Przesunąłem się w lewo i wyszarpnąłem zza pasa sztylet. Drżała mi ręka. Raaz kaszlnął i stęknął. – Raaz! – krzyknąłem. – Co tu się, do diabła… – Nie gadaj! – wycharczał, z trudem formułując słowa. – Nasłuchuj! Całkiem niezła rada, jeśli wziąć pod uwagę, że bardziej usłyszałem, niż zobaczyłem kolejny atak. Podwójny szelest nadciągających kroków na szorstkim kamieniu podłogi, bursztynowo-niebieska smuga ruchu i już parowałem zamaszysty cios, który mimo to zostawił paskudne, długie rozcięcie na moim przedramieniu. Zrozumiałem, że za żadne skarby nie uda mi się przetrwać. Nie w taki sposób. Spojrzałem w ciemność piwnicy, próbując zrobić coś, co nigdy wcześniej nie sprawiało mi trudności – zobaczyć kogoś za pomocą nocnego widzenia. Denerwujące uczucie. Widziałem każdy kamień, każdą ścianę i każdego innego człowieka… Wszystko prócz tej jednej rzeczy, która miała największe znaczenie. Czyżby zawodziły mnie oczy? Czy magiczny błysk, którym Cień oślepił mnie pięć miesięcy temu, wyrządził tak wielkie szkody? I czy te migoczące płomienie stanowiły sygnał, że dzieje się ze mną coś niedobrego? Że coś mi zrobiono? Do diabła, Sebastianie, dlaczego umarłeś, zanim opowiedziałeś mi o swoim darze? Zmieniłem pozycję i usłyszałem w mroku szmer swoich stóp. Nasłuchuj, powiedział Raaz. A jeśli nie tylko ja kierowałem się słuchem? Zrobiłem kolejny krok, na który odpowiedziały dwa przeciwnika. Daleko czy blisko? Usłyszałem z prawej niskie, urywane mamrotanie, a potem kaszlnięcie. Raaz przemawiał w języku, którego nie znałem, ale który już słyszałem. Wypowiadał słowa magii. Szlag. – Żadnego światła! – rzuciłem i wykorzystałem sytuację, by głosem zamaskować ruch. Dwa kroki w prawo, jeden naprzód. W ciemności o bursztynowych konturach ktoś, kto krył się przed moim wzrokiem, też zmienił pozycję. Wtedy zrozumiałem, że szanse są wyrównane. Ktokolwiek tu był, też mnie nie widział – został raczej wyszkolony, by walczyć w ciemnościach, wykorzystując dźwięk jako wskazówki. To dlatego jego ataki były zamaszyste, to dlatego polegał na cięciach – szeroki ruch pokrywał większy obszar. Ja sam nigdy nie walczyłem na oślep, ale widziałem otoczenie i potrafiłem wychwycić ruch ostrza. Zgadywałem, że mój przeciwnik nigdy wcześniej nie miał do czynienia z kimś takim jak ja – nigdy jego „niewidomy” cel nie parował ataków, nie wyprowadzał kontr i nie reagował w porę na manewry, żeby pokrzyżować mu plany. Sęk w tym, że aż dotąd ja też nie musiałem mierzyć się z niewidzialnym wrogiem. Wszystko by się zmieniło, gdyby Raaz przyzwał światło – w jednej chwili stałbym się zarówno widoczny jak i ślepy. Palące oczy nie ujrzałyby szermierza, a on mógłby podejść i jednym ruchem poderżnąć mi gardło, choć wszyscy inni widzieliby go jak na dłoni. Zatem żadnego światła – przynajmniej dopóki to się nie skończy. A musiało się skończyć, i to jak najprędzej. Postąpiłem ostrożnie w lewo. Ktoś ruszył się razem ze mną. Do cholery, przecież nie dam rady przemieszczać się jeszcze ciszej! – Muszę przyznać, że jesteś zaskoczeniem – rozbrzmiał w mroku głos należący do kobiety. – Wyzwaniem. Ustawiłem rapier, by znalazł się w linii, z której dolatywały słowa.

– Możesz mówić – oznajmiła nieznajoma. Po djaneńsku, lecz z akcentem, którego nie znałem. – Nie zabiję cię, kiedy mówisz. To by było… niesportowe. – Tak czy inaczej dzięki temu zorientujesz się, gdzie stoję – odparłem. – Zapewniam ci tę samą przewagę własnym głosem. – Odrobinę w lewo. Przesunąłem się. – Chociaż – dodała – mam wrażenie, że wcale jej nie potrzebujesz. – Może po prostu jestem aż tak dobry. – Jasne! – A może widzisz w ciemnościach. Zamarłem, z wrażenia prawie upuszczając sztylet. Skąd ona… – A mimo to – ciągnęła – nie jesteś Djaneńczykiem, co oznacza, że nie należysz do wybrańców despoty. Nie jesteś Lwem. – Urwała i na chwilę zapadła całkowita cisza. – A jeśli nie Lwem, to czym? Nie miałem bladego pojęcia, co odpowiedzieć. Przez wszystkie te lata, odkąd Sebastian zaprowadził mnie w głąb Lasu Balsturiańskiego i przeprowadził rytuał przekazania, wydawało mi się, że mój dar jest wyjątkowy. Nigdy nie spotkałem się z plotkami ani opowieściami o podobnych zdolnościach, nigdy nie słyszałem o nikim, kto potrafiłby przezwyciężyć ciemność nocy. A słuchałem uważnie, najpierw jako Doliniarz i Wytrych na ulicy, a później jako Nos. Zawsze nadstawiałem uszu i dbałem, by nikt nie poznał mojego sekretu. Oprócz Christiany i Degana nie było wśród żywych nikogo, kto wiedziałby, co potrafię. Jelem mógł mieć pewne podejrzenia – choć z drugiej strony ten człowiek podejrzewał, że jego własna matka sfingowała jego narodziny – a Drapieżna zapewne zauważyła, że nocą często uśmiecha się do mnie szczęście, ale żadna z tych osób nigdy nie powiedziała tego dosłownie. Nie, przez wszystkie te lata szukania i nasłuchiwania nie padło na ten temat ani jedno słowo, nie pojawiła się ani jedna plotka. Aż do teraz. Nagle nie chciałem już zabijać tej kobiety. Chciałem ją pochwycić. Przesłuchać. Wydobyć kilka odpowiedzi. – Jesteś dziwnie cichy – stwierdziła. – Zakładam więc, że trafiłam w sedno. – Jestem niebezpieczny – odparłem – więc rzuć broń albo dokończ dzieła. Moi przyjaciele krwawią, nie mam teraz dla ciebie czasu. – Choć oddałbym wiele, żeby móc z nią porozmawiać, jeszcze bardziej pragnąłem przeżyć. – Ani ja dla ciebie. – Tym razem bliżej, z prawej. Odwróciłem w tym kierunku tors, nie poruszając stopami. Odetchnąłem płytko raz i drugi. Gdy już się upewniłem, że przyjąłem pozycję, która daje mi największą szansę na skuteczną paradę, zastukałem lekko głowicą sztyletu o podstawę klingi rapiera. Tym razem widziałem, jak atakuje – czy raczej udało mi się wypatrzyć sygnały ataku: sugestię ruchu i plamę czegoś, co wydawało się zbyt śliskie, zbyt nieuchwytne dla mojego wzroku, ale było tam, tak jak na to liczyłem. Tyle że w jakiś sposób moja przeciwniczka zdołała bezszelestnie przesunąć się na lewo i teraz nadchodziła od niebronionej strony. Do diabła, była naprawdę dobra. Obróciłem się najszybciej, jak umiałem, wyciągając sztylet i rapier na lewo, klinga nad klingą sztychami w stronę przeciwnika. Degan lubił nazywać ten manewr zasłoną stali. W tej chwili wolałem nazwę „jedyna szansa na przeżycie”. Ustawiłem ostrza tak, by przechwycić najszybciej przemieszczającą się część rozmazanej plamy – zakładałem, że była to broń. Przy odrobinie szczęścia zdołam sparować cięcie i w tej samej chwili wyprowadzić pchnięcie kontrujące, używając masy i pędu kobiety, by nadziać ją jak na rożen. A jeśli się nie uda, miałem przynajmniej zasłonę stali, czyż nie? Nie bardzo. Ta zabójczyni musiała znać podobne parady, bo zanim się ze mną złączyła, nagle opadła i prześliznęła się po podłodze, celując prosto w moje nogi. Opuściłem sztych rapiera i jednocześnie podskoczyłem, żeby uniknąć, jak mi się zdawało, próby przewrócenia. Żadna z tych wolt nie skończyła się pełnym sukcesem, ale nie była też całkowitą porażką. Poczułem, jak koniuszek rapiera podskakuje, a następnie wchodzi w kontakt, w ostatniej

chwili kąsając i prześlizgując się po ciele. W tym samym momencie w moje stopy znajdujące się w powietrzu uderzyło coś twardego i muskularnego. Upadłem do przodu. Rapier wykręcił mi się w dłoni, a ja go puściłem – lepiej stracić broń, niż połamać sobie palce, za wszelką cenę próbując ją utrzymać. Poza tym potrzebowałem wolnej ręki, żeby złagodzić upadek. Udało mi się to – w pewnym sensie. Wyszarpnąłem ostatnie dwa palce z broni, gdy uderzyłem w kamienie, i na poły przeturlałem się, a na poły przewróciłem na prawy bok. Rękę dzierżącą sztylet starałem się trzymać najdalej po lewej, jak to możliwe. Tylko ta przytomność umysłu uratowała mi życie. Gdy lądowałem, metal naparł na metal, klinga zabójcy na ostrze Szarego Księcia. Sztylet sparował cios – wymach, cięcie czy co tam dla mnie przyszykowała. Przeciwniczka zaatakowała mocno, aż przez moje ramię przeszła fala uderzeniowa, prawie wytrącając mi sztylet z dłoni, ale nie puściłem. Zaraz potem poczułem rękę na prawej łydce. Złapała mnie, choć słabo. Strąciłem ją nogą i kopnąłem raz jeszcze, próbując się odczołgać. Poczułem częściowy kontakt, a potem usłyszałem sapnięcie i dźwięk metalu upadającego na kamienie. Wycofałem się jeszcze kawałek na łokciach i piętach, po czym wstałem. W lewej ręce wciąż miałem sztylet, a sprawnymi palcami prawej dobyłem noża ukrytego w bucie. Liczyłem, że kobieta nie ruszy moim śladem. Walka w zwarciu jest paskudna sama w sobie, a na dodatek w ciemnościach, gdy ty nic nie widzisz, a twój przeciwnik szkolił się do starć w podobnych warunkach. Chyba jednak podziękuję. Z miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą leżałem, doleciały głęboki oddech i syk bólu. – A zatem nie Lew. – Tym razem kobieta mówiła przez ściśnięte gardło. Usłyszałem ruch, głośny jak na nią, choć zapewne cichy dla każdego innego człowieka. – Nie Lew, a mimo to w pewnych kwestiach wystarczająco dobry. Za to w innych gorszy. Ciche szuranie i w moją stronę potoczył się rapier. Kolejny syk bólu. – Oddaję ci dziś jako dar, jeffer ani – oznajmiła cicho. – Szczęśliwy duchu. Ale radziłabym, żebyś nie spał głęboko. Zostałeś naznaczony. Doleciał mnie szelest, który stopniowo cichł. Zanim jednak zupełnie zamarł, ja już klęczałem przy Drapieżnej. – Co jesss… – wycharczał Raaz w mroku. – Odeszła – powiedziałem, ani na chwilę nie podnosząc wzroku znad Drapieżnej. Bok głowy miała zakrwawiony i słabo reagowała na bodźce. – Odeszła? – Głos Raaza wciąż był zachrypnięty, bardziej przypominał sapanie niż mowę, a mimo to wyraźnie pobrzmiewało w nim zdumienie. – Jak ci się udało… – Na twoim miejscu zamiast na pytaniach skupiłbym się na odpowiedziach – przerwałem mu. Milczenie. – Tak, oczywiście, ale… Po prostu nie spodziewałem się, że… – kaszlnął i spojrzał w ciemność, w stronę ściany, na którą rzucał cienie – że jeden z nich pojawi się tu dzisiaj, a moja pani zginie przez magię. Ja… – Raaz – rzuciłem ostro – musisz mi pomóc. Drapieżna jest ranna. Zobaczyłem, jak się pochyla, a potem kiwa głową. – Tak, oczywiście. Czego potrzebujesz? – Wypowiesz jakiś błyskot, żeby jej pomóc? – Jelem użył kiedyś magii, chcąc mnie uleczyć, ale to była wyjątkowa sytuacja – no i to był Jelem. Nie miałem pojęcia, jak Raaz radzi sobie z błyskotem leczniczym. Nie każdy Kamrat mógł sobie nań pozwolić – i nie każdy Gęba potrafił go używać. Kolejne kaszlnięcie. – Być może. Zaczekaj. Wymamrotał kilka słów, zebrał w sobie moc i pomieszczenie rozświetlił magiczny blask. Na szczęście przytłumiony, choć i tak musiałem odwrócić wzrok. Zabarwiona na bursztynowo ciemność przemieniła się w jaskrawą piwnicę winną. Cegły i kamienie odbijały światło niemal jak lustra, każde z nich skierowane w moje oczy. Zamrugałem, zacisnąłem powieki i jeszcze niżej opuści-

łem głowę, żeby wtulić twarz w ramię. Słyszałem, jak Raaz czołga się do miejsca, gdzie kucałem przy Drapieżnej. Zatrzymał się po drugiej stronie i odwrócił ją twarzą do siebie. Zdałem sobie sprawę, że trzymam ją za rękę i że sprawia mi to ogromny ból. Naciągniętym palcom chwilowo nie podobał się pomysł trzymania czegokolwiek. Pieprzyć to, nie puszczę. – Pojedynczy cios w skroń – wycharczał tymczasem Raaz. – Bardzo precyzyjny. Ponownie zamrugałem, ale jeszcze nie byłem gotów, żeby się odwrócić. – Źle z nią? – zapytałem tylko. Znów dźwięk ruchu i ciche sapnięcie Drapieżnej. – Trudno powiedzieć – stwierdził Raaz niskim, rwącym się głosem. Owionął mnie podmuch zimnego powietrza, od którego włoski na rękach stanęły mi dęba. Zaryzykowałem spojrzenie przez ramię. Tuż nad powierzchnią rozlanego oleju płonął magiczny ogień. Raaz klęczał na kolanach, pochylony nad Drapieżną. Zauważyłem w jej włosach lśniące kryształki, a na spuchniętej, zakrwawionej twarzy cienką powłokę lodu. Raaz przeciągnął prawą dłonią nad raną, opuszki jego palców prawie muskały skórę. Przestrzeń między jego ręką a jej głową wypełniła się parą, a gdy oddalał dłoń, warstwa lodu wydawała się grubsza. – Nic więcej nie mogę dla niej zrobić – oznajmił. – Jeśli się wkrótce nie obudzi, lepiej zaprowadź ją do medyka. Zresztą zrób to tak czy inaczej. Rana głowy, sam rozumiesz. – Zrobił wymowną minę. – Znajdź mi kogoś – zażądałem. – Niedaleko stąd jest szpital dla biednych, założony przez dwunastego syna despoty, padyszacha Shar… – Nie – rzuciłem kategorycznie. – Znajdź kogoś, kto pomoże jej błyskotem. – Gdzie? – zapytał, chrypiąc jeszcze mocniej, i rozejrzał się znacząco po piwnicy. – Moi mistrzowie mają teraz inne zmartwienia, a nie wiadomo, czy neyajin nie wróci z pomocą. Musimy uciekać. Miał rację. Oczywiście, że miał rację. Pokręciłem głową, próbując odegnać zmęczenie potyczką, które dopadło mnie dużo szybciej niż zwykle. Leżąca między nami Drapieżna stęknęła i poruszyła się niespokojnie na kamieniach, a jej ręka chwyciła słabo moją. Prawie parsknąłem z bólu i uznałem, że mimo wszystko lepiej będzie puścić. Z rozbawieniem zauważyłem, że nawet w tym stanie Dębowa Opiekunka próbowała sięgnąć ręką do noża wiszącego przy pasku. – Świetnie – powiedziałem. – W takim razie zabierz nas do zaufanego Rzeźnika. – Rzeźni… – Chirurga – wyjaśniłem. – Albo ulicznego konowała. Albo nawet do jakiegoś cholernego balwierza – do kogokolwiek, kto mógłby ją chociaż obejrzeć. – Przecież już ci mówiłem, szpital jest… – Nie zabiorę Drapieżnej do żadnej wykrwawialni. Nie chcę, żeby jakiś parszywy zielarz w masce kroił ją, paląc kadzidło i pakując w rany zmielone psie kości, które ponoć pochodzą od prawdziwego gryfa. Widziałem niejedno ich przedstawienie – wystarczająco wiele razy, by wiedzieć, że ci szarlatani dbają wyłącznie o dobro własnej kiesy. – Wykrwawialni… – Z ust Raaza wyrwał się krótki, szczekliwy śmiech, który zaraz potem przeszedł w gwałtowny kaszel. Gdy się odchylił, zauważyłem, że wzdłuż… nie, wokół jego szyi biegł pomarszczony, szary ślad, którego przed zgaśnięciem świateł na pewno tam nie było. To tłumaczyło nagłą zmianę głosu. Próbowałem też przyjrzeć się ręce, ale trzymał ją z tyłu, schowaną za plecami. Coś mi mówiło, że robił to celowo. – Posłuchaj – zaczął, gdy udało mu się opanować kaszel. – Nie wiem, do jakich warunków jesteś przyzwyczajony w tym swoim Imperium, ale tutaj w szpitalach nie ma żadnych psów, ani nawet ich kości. Djaneńskie szpitale pełnią służbę publiczną, którą arystokracja ma obowiązek utrzymywać i nadzorować. – Raaz nachylił się do mnie. – Naprawdę sądzisz, że jeden z wielkich szejków – a co dopiero syn despoty! – zgodziłby się sankcjonować własnym imieniem przybytek, który przynosiłby mu wstyd podejrzanymi praktykami? Że pracujący w nim medycy zaryzykowaliby

gniew patrona, zaniedbując swe obowiązki? Twoja przyjaciółka otrzyma tam lepszą pomoc, niż ja w tej chwili mogę jej zaoferować. Popatrzyłem na niego spode łba. Owszem, słyszałem już o djaneńskich medykach i szpitalach, ale w Ildrekce wkładano te opowieści między bajki. Imperialne szpitale służyły do umierania – chyba że było cię stać na najlepszą opiekę. Większość mieszkańców miasta mogła liczyć co najwyżej na pomoc felczera, podejrzanego chirurga albo, w przypadku zarazy lub trądu, Siostry Dobrotliwego Zgromadzenia. Za nieco więcej pieniędzy dało się kupić pomoc aptekarza lub rzeźnika, a za dodatkową garść jastrzębi zarówno kurację jak i dyskrecję. Ale prawdziwa pomoc lekarska? Uczciwi medycy? Jeśli nie znałeś żadnego z uczniów Margalita, lepiej było szukać pomocy na ulicy, niż kłaść się na łożu w miejscowej wykrwawialni. Ze szpitali korzystali wyłącznie zdesperowani i bogaci, a to, gdzie ostatecznie się trafiło, zależało od przynależności do jednej z tych grup. Musiałem sobie nieustannie przypominać, że Djan to nie Imperium, a my zaliczaliśmy się do kategorii zdesperowanych. – W porządku – zgodziłem się. – Spróbujmy zrobić to po twojemu. Wstałem, żeby podnieść rapier. Kiedy się pochylałem, zaniepokoił mnie błysk stali w cieniu. Moje mięśnie natychmiast stężały, ale rozluźniłem się, gdy zrozumiałem, co widzą moje oczy – porzucone na kamieniach ostrze. Sztylet, broń niedoszłej zabójczyni; wspaniałe rękodzieło z lekko zakrzywioną klingą. Jelec wykonany był z poskręcanego metalu, a stalowa głowica i kościany uchwyt naśladowały spiralne wzornictwo gardy. Zaciekawiło mnie jednak coś innego – samo ostrze. Choć pozornie wyglądało na zwykły kawałek wykutej i naostrzonej stali, gdy podniosłem sztylet, zauważyłem po wewnętrznej stronie zakrzywienia coś jakby cień. Przeszedłem ze znaleziskiem do światła. Cień okazał się delikatną dymiącą linią, która biegła wzdłuż ostrza. Metal stopniowo ustępował czemuś innemu, co zdawało się zastępować krawędź klingi – zupełnie jakby ta broń próbowała przemienić się w swój własny cień… o ile cień może istnieć bez światła czy rzucającej go materii. Jeszcze raz spojrzałem na ścianę, gdzie zaledwie przed chwilą widniały zarysy postaci, a potem na Raaza i jego rękę, wciąż skrytą za plecami. Zdjąłem swoją kefiję, zawinąłem w nią sztylet i wcisnąłem do buta. Wracając do Raaza i Drapieżnej, obejrzałem swoją ranę na przedramieniu. Piekła, ale nie krwawiła zbyt obficie. Płytkie cięcie. Świetnie. Raaz podszedł tymczasem do ściany i oglądał rysę na kamieniu, którą zostawił sztylet. Postanowiłem mu nie przeszkadzać. – Drapieżna? – Pochyliłem się i dotknąłem ramienia Dębowej Opiekunki. Zadrżały jej powieki. – Co jess… – wymamrotała. – Muszę cię stąd zabrać. Dasz radę usiąść? – Spróbuję… – odparła i zaczęła się podnosić. Złapałem ją, zanim upadła. – Wygląda na to, że pojeździsz dziś sobie na samym księciu – zażartowałem i podniosłem ją sobie na ramiona. – Szkoda tylko, że… o Anioły!… że nie tak, jak bym chciał. – Pierdol się. Choć była nieduża, jej ciężar sprawił mi sporo kłopotów. Ku mojemu zaskoczeniu zatoczyłem się, gdy próbowałem wyprostować nogi i ruszyć do drzwi. Raaz rzucił jeszcze okiem na ścianę i podążył za nami. – Nie wiem, czy dam radę wnieść ją na górę w pojedynkę – powiedziałem. – Chciałbym pomóc, ale… – Uniósł lewą rękę. W większości zakrywał ją rękaw szaty, dostrzegłem jednak coś, co wyglądało na szare, poskręcane ciało. Krawędzie jego palców zdawały się zostawiać w powietrzu smugę, podobnie jak sztylet ukryty w moim bucie. Raaz ukrył pośpiesznie dłoń i otworzył drzwi. – Co to w ogóle było? – zapytałem, obracając się lekko, żeby nie uderzyć Drapieżną o ościeżnicę. – Pomyłka – wychrypiał Raaz, który szedł już na górę po schodach. – Pułapka. Katastrofa.

Sam zdecyduj. – Wybieram pierdoloną odpowiedź. Konkretną odpowiedź. – Złapałem lewą ręką za sznurową poręcz, która biegła przez serię metalowych pierścieni w ścianie. Cała sztuka polegała na tym, żeby utrzymać odpowiedni rytm, gdy już ruszę. Stałem przez chwilę na dole, dając Raazowi trochę więcej czasu. Chciałem mieć przed sobą wyłącznie wolną przestrzeń. – I zasługujesz na nią – rzucił, a po chwili dodał: – Podobnie jak ja. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Nie mogę… ach, zabiła Turgaya! Ciało leży w przejściu, co oznacza, że przyszła tu za nami. – Przynajmniej wiemy, że nie czekała na dole – zauważyłem – więc nie musisz się martwić ewentualnym zdrajcą, który wyjawił jej miejsce spotkania. – Niewielkie pocieszenie, ale pewnie masz rację. – Lepiej mi powiedz, czym ona była. Z góry dolatywały teraz dźwięki szurania i posapywania. – Zabójcą – parsknął Raaz. – Jedynym w swoim rodzaju. – To znaczy? – Nazywają ich neyajin. Ponoć w ciemnościach mogą się przemieszczać niezauważeni. Trudno ich znaleźć, a jeszcze trudniej zatrudnić. To, że się tu zjawiła… – Nie kłopocz się, już rozumiem. – Poprawiłem sobie Drapieżną na ramionach i zacząłem na poły wchodzić, na poły wciągać się po schodach. Niewidzialni zabójcy – jakby nie wystarczyli ci całkiem zwyczajni. – Wspominała coś o wybrańcach despoty i Lwach. O co jej chodziło? – To głównie legendy. Bajki, które opowiada się przy winie i słonych oliwkach. – Chętnie posłucham. – Jak sobie życzysz. – Raaz odkaszlnął. Kiedy znów się odezwał, jego głos miał inny tembr – choć wciąż zachrypnięty, rozbrzmiewał w rytmie opowieści bajarza. Przypomniałem sobie jego uliczny występ i zacząłem się zastanawiać, czy robił to bardziej z obowiązku wobec despoty, czy raczej dla własnej przyjemności. – Mówi się, że dawno temu, kiedy Siedmiu Kalifów wciąż trzymało w garści życie śmiertelnych ludzi, a język dżinnów nie był jeszcze zapomniany, istnieli magowie, którzy potrafili przejmować pewne aspekty dżinnów i nosić je w taki sposób, w jaki my nosimy ubrania. – Aspekty? – Nie zrozumiałem. – Zdolności. Klątwy. Nazywaj je sobie, jak chcesz. Pożyczone moce, wyssane z duchów dymu i ognia, a następnie dodawane do wywarów, z których powstawały specjalne maści. Nakładając je na różne części ciała, człowiek na dzień i noc przyjmował jeden z aspektów dżinna: siłę, jeśli smarował ręce, moc latania, jeśli nogi, ogień i strach, jeśli pierś. Każdy dżinn był inny, co oznaczało, że efekty mogły się różnić. Jedna rzecz pozostawała jednak niezmienna: każdy, kto zakładał na siebie aspekt dżinna, zyskiwał moc mistycznego widzenia. Mówi się, że obecnie tylko garstka najpotężniejszych magów potrafi jeszcze warzyć maści, choć ich wysiłki są w najlepszym razie bladym odbiciem dawnej potęgi. Ci, którzy kiedyś potrafiliby latać, dziś co najwyżej przeskakują mury. Ci, którzy umieliby przeciwstawić się armiom, są po prostu szybsi od przeciwników. Owszem, to wciąż imponujące moce, ale nie mają wiele wspólnego z dawnymi legendami – o ile są one prawdziwe. – A mistyczne widzenie dżinnów? – Uniosłem głowę i zobaczyłem w górze światło padające zza drzwi u szczytu schodów. Chwała Aniołom! Piekły mnie uda, a po ciele spływały krople potu. Rana, którą zadał mi Brzeszczot – czy też neyajin – coraz bardziej bolała z wysiłku, który musiałem wkładać w podciąganie się na sznurze. – Koci wzrok – odparł Raaz. – Zdolność widzenia nocą, tak jak inni widzą za dnia. A przynajmniej tak słyszałem. Tylko despota ma dostęp do maści i rozdziela je oszczędnie. Plotki to tania waluta, szczególnie wśród yazani, a jeszcze bardziej na dworze despoty. Wiem natomiast jedno: choć inni zabójcy i szpiedzy ponoszą porażkę za porażką, próbując prześliznąć się obok namaszczonych, jedna grupa odnosi sukcesy. Nie zawsze i nie bez strat, ale spośród garstki tych, którym udało się wtargnąć do pałaców despoty, wszyscy ponoć poruszali się niezauważenie, nawet dla strażników

z mistycznym widzeniem. – Neyajin. – W istocie. Czy teraz rozumiesz, dlaczego tak mnie zmartwiła jej obecność – i tak zdumiał twój wyczyn? – Poszczęściło mi się, to wszystko – odparłem. Mój wzrok znajdował się już na wysokości drzwi. Jeszcze tylko kawałek, Drothe… – Poszczęściło? – nie dowierzał Raaz. Siedział na schodach po drugiej stronie ciasnego pomieszczenia, które prowadziły na ulicę. Stopnie z mojej strony były umazane krwią – ślad biegł do ciała Turgaya, które leżało w zagłębieniu pomiędzy nami. – Myślę, że trzeba czegoś więcej niż szczęścia, żeby odeprzeć atak neyajin w mroku. – Myśl sobie, co chcesz – odparłem, zataczając się przez drzwi. – Ja wiem tylko tyle, że miałem dłuższe ostrze i we właściwym momencie pchnąłem we właściwe miejsce. – Aha – rzucił Raaz. Jak na mój gust jego wzrok był nieco zbyt przenikliwy, a głos zdradzał zamyślenie. Pora zmienić temat. – Lepiej wyjaśnij, co znajduje się w przesyłce od Jelema i dlaczego jest takie ważne. Trafiony. Gęba podniósł się ze schodów, patrząc na wszystko, tylko nie na mnie. – To znaczy? – Dobrze słyszałeś. – Chwyciłem wygodniej Drapieżną i z namysłem spojrzałem na zakrwawione stopnie. Do diabła, ależ tu było gorąco! Zamrugałem, by strząsnąć krople potu z rzęs, i przesunąłem stopę o jakiś cal, jakbym badał kruchy lód. – Jeśli ci neyajin rzeczywiście są tak niespotykani, jak twierdzisz, to nie wierzę, że ta kobieta pojawiła się wyłącznie z mojego powodu. Czyli zostają nam… – Sprawy plemienne – odparł Raaz odrobinę zbyt szybko. – A w każdym razie związane z tal. Tak czy inaczej to niedorzeczność myśleć, że ktoś zapłaciłby neyajin, żeby ukraść… – No właśnie, co? Obaj doskonale wiemy, że tam na dole nie chodziło o krwawe porachunki plemienne. Kiedy szukasz zemsty, zatrudniasz własnych ludzi i sam brudzisz sobie ręce. Chcesz zobaczyć, poczuć i posmakować krew. Upewnić się, że robota została wykonana jak należy. – Spędziłem dość czasu na ulicach Ildrekki i widziałem wystarczająco wiele przykładów zemsty w rewirze Raffa Na’ir, by wiedzieć, że Djaneńczycy i Kamraci wyznawali bardzo podobny system wartości, gdy chodziło o sprawy wewnętrzne. – Za takie rzeczy się nie płaci. Rozwiązuje się je w obrębie klanu. – Albo organizacji. Raaz nie odpowiedział. Zaczynały drżeć mi nogi. Jeszcze raz spojrzałem na stopnie i po namyśle schyliłem się, żeby ściągnąć Drapieżną z pleców. – Auu… – wymamrotała, osuwając się na schody. – Dupek – doleciało mnie jeszcze. Dobry znak. Odetchnąłem i nie zważając na krew, usiadłem przy niej na stopniu. – Posłuchaj. – Oparłem łokcie na kolanach. Moja głowa była dziwnie lekka. – Obaj wiemy, że w tej piwnicy chodziło o coś więcej niż moją przepustkę do Starego Miasta. Magia cienia? Zabójcy? Nie jestem byle kim, ale nawet ja nie zasługuję na tak gorące powitanie. Tym bardziej tutaj, w Despotii. Co oznacza, że chodziło o coś innego, a oprócz ciebie, mnie i Drapieżnej była z nami tylko przesyłka od Jelema. Co w niej jest? Wciąż nie chciał na mnie spojrzeć. – Tajemnice? – zgadywałem. Żadnej reakcji. – Mapy? – Nic. Przełknąłem, coraz bardziej zaniepokojony. – Błyskot? Nagle przebiegł po mnie oczami, a jego ramiona się naprężyły. Poczułem, że robi mi się niedobrze. Szlag! Istniał tylko jeden rodzaj magii, który Jelem mógł wysyłać do Djanu – jeden rodzaj łupu zasługujący na uwagę. W Despotii, miejscu do cna przesiąkniętym błyskotem, tylko jedna rzecz budziła tak wielkie pragnienie: sekretna broń Imperium. Imperialny błyskot. Na Anioły, co też Jelemowi strzeliło do łba?! Nie, pieprzyć to – doskonale wiedziałem, jaki-

mi ścieżkami wędrowały jego myśli: „Jeśli ktokolwiek wie, jak przemycić coś przez granicę, to właśnie Drothe”. W końcu od lat zajmowałem się szmuglowaniem imperialnych relikwii – do cholery, właśnie tak go poznałem, po jednej z wczesnych i nieudanych prób przemytu. Musieliśmy zaszyć się na całe trzy dni, podczas gdy na granicy djaneńscy żołnierze walczyli z imperialnymi o to, kto pierwszy będzie mógł dobrać nam się do skóry. Jelem wiedział, że potrafię przewieźć łup z miejsca na miejsce. Ale żeby wykorzystać mnie – mnie! – do przemycenia imperialnego błyskotu do Djanu? Magii, którą sam mu przekazałem? O którą imperator był tak zazdrosny, że zrównał z ziemią cały rewir, by zachować ją w tajemnicy? Magii, której jeszcze kilka miesięcy temu nie używał – ba, nie studiował! – nikt prócz Cnotników? Przez lata znikali ludzie, którzy choćby za dużo o niej myśleli, nie mówiąc o jej posiadaniu! A ja jak gdyby nigdy nic nosiłem ją w kieszeni. Znowu. Jelem, ty parszywy łajdaku. Uniosłem drżącą rękę i przeczesałem włosy. – Wszystko w porządku? – Raaz wpatrywał się we mnie z dziwną, niewyraźną miną. – Nie, nic nie jest w porządku. Właśnie się dowiedziałem, że ktoś się mną posłużył. A poza tym jestem wściekły. I zmęczony. I ciągle nie wiem, jak w ciągu tygodnia wprowadzę moich ludzi do Starego Miasta. Ale przede wszystkim jestem wściekły. – Spojrzałem na swoją rękę. – I zmęczony. – Nie o to pytałem – odparł yazani, wciąż obserwując mnie badawczo. Wskazał na coś palcem. – Chodziło mi o ranę na twoim przedramieniu. Skąd ją masz? – Ach, to? – Chwyciłem w palce zakrwawiony rękaw. – Oberwałem od neyajin. W ciemnościach nie udało mi się całkowicie sparować ostrza i… – Co?! – Raaz poderwał się na równe nogi. Zabawne, że dopiero teraz dostrzegłem gwiazdy, które zdawały się podążać za jego ruchami. – Na Wędrowną Rodzinę, czemu nic nie mówisz? – Czemu? – powtórzyłem za nim. – Bo to tylko… – Urwałem, spojrzałem na rozcięcie i przypomniałem sobie o zatrutych nożach, które noszę w pochewkach na nadgarstkach. No tak. Nic dziwnego, że Drapieżna wydawała mi się dziwnie ciężka. – A żeby to wszystko szlag – wybełkotałem i straciłem przytomność.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Wszystko przez te kuksańce. Nieustępliwe, powolne i rytmiczne szturchanie w bok, które sprawiło, że wróciłem do świata żywych. – Przestaniesz? – Mój głos był bardziej zachrypnięty i suchy, niż go pamiętałem. – W końcu! – odpowiedziała mi kobieta. Poczułem na piersi lekki, ciepły ucisk: ktoś położył na niej rękę. – Raczej żeś się, durniu, nie śpieszył. Zarechotałem w głębi gardła, kaszlnąłem i znów się zaśmiałem. Drapieżna. Dobrze. Otworzyłem oczy na ciepłe, padające ukośnie światło słońca. Odwróciłem się w stronę jego źródła i z powrotem, gdy zdałem sobie sprawę, że to nie było okno mojej celi w karawanseraju – że to w ogóle nie było zwykłe okno. To miało osłonę z misternymi arabeskami wyciętymi, jak mi się zdawało, w drewnie sandałowym. Na wewnętrznych okiennicach, teraz odrzuconych, widniał podobny wzór, wykonany jednak z kutego żelaza. Z tego, co widziałem, arabeski wycięto w taki sposób, by wewnętrzna część okiennic łączyła się z zewnętrzną. Piękne. I prawie niemożliwe do sforsowania, gdy okno było zamknięte. Ta ostatnia myśl nie wpłynęła zbyt dobrze na mój spokój ducha. Uniosłem głowę i spojrzałem na klęczącą przy mnie Drapieżną, która wciąż trzymała rękę na mojej piersi. Leżałem na jakimś dobrze wypchanym materacu, on zaś na podłodze. Z oczu Dębowej Opiekunki biły zarówno gniew jak i ulga. – Jak się czujesz? – zapytała. – Całkiem w porządku, jeśli wziąć pod uwagę… – Świetnie. – Uderzyła mnie otwartą dłonią w pierś. Mocno. – Za to, że byłeś nieprzytomny przez dwa i pół dnia, ty dupku! – Kolejny cios. – Za to, że próbowałeś mnie nieść, chociaż byłeś otruty. – Znów brała zamach. – Dość! – krzyknąłem, podnosząc się częściowo i wyciągając przed siebie ręce. Drapieżna obejrzała się przez ramię. Na lewej skroni miała paskudnego siniaka. – Czy teraz jest wystarczająco przytomny? – Owszem, świetna robota – odpowiedział w imperialnym słaby głos. Wyraźnie słyszałem w nim wesołość. Spojrzałem za Drapieżną i zauważyłem, że po drugiej stronie pokoju stał szczupły, dobrze ubrany mężczyzna. Sądząc po oliwkowej karnacji i ostrych rysach twarzy, musiał być Imperialnym, choć kłóciło się to z jego schludnym, lecz prostym djaneńskim strojem: niewielkim turbanem, zapiętą aż pod szyję tuniką z powłóczystym płaszczem i wygodnymi, luźnymi spodniami, a wszystko to z brokatu w kremowych bladofioletowych odcieniach. Na stopach nosił ametystowe kapcie z zadartymi noskami, zapinane na guziki, które wyglądały na zrobione z najprawdziwszych ametystów. Zorientowałem się też, że wcale nie leżę na podłodze. Była to raczej szeroka, podniesiona platforma, która biegła wzdłuż dwóch ścian. Nazywano ją iwanem – pełniła funkcję części wypoczynkowo-towarzyskiej domu każdego Djaneńczyka. Wszędzie leżały kosztowne dywany, a pod ścianami adamaszkowe zagłówki, podczas gdy dolną część pomieszczenia pokrywały kafle. Zauważyłem na nich buty Drapieżnej. Ciężkie, zdobione drzwi były otwarte, dzięki czemu widziałem nie tylko korytarz, ale także strażnika stojącego w przejściu. Nie sądziłem, żeby to był zbieg okoliczności. Zerknąłem znowu na Imperialnego. Nasze spojrzenia się spotkały – po części spodziewałem się ujrzeć w jego oczach arogancję lub pogardę. Zamiast tego zobaczyłem wyzwanie, które jednak nie zasadzało się na autorytecie czy poczuciu władzy. Miałem raczej wrażenie, jakby nieznajomy próbował mnie do czegoś skłonić – do wypowiedzenia komentarza, zauważenia czegoś, co wynikało z naszej wspólnej, imperialnej krwi. Odwzajemniłem to spojrzenie, żeby nie być mu dłużnym. Kiwnął głową, a potem się ukłonił. Kiedy się wyprostował, stalowy chłód zniknął z jego oczu. Została tylko opanowana kom-

petencja, ale mnie nie mógł oszukać. Ten wzrok nie był wypadkiem przy pracy. Uniósł odrobinę głos, żebym dobrze go słyszał. Choć pokój nie był duży, nie dało się też nazwać go małym. – Muszę przeprosić za zachowanie panienki Jess… – zaczął. – Nie, nie musisz – weszła mu w słowo Drapieżna. – …ale obawiam się, że było to konieczne. Nic innego nie działało, a nie mogliśmy ci pozwolić na dłuższy sen. To by się mogło źle skończyć. – Dlaczego? – Trucizna – wyjaśnił. – Ten jej rodzaj ma na celu wprowadzić ofiarę w sen, który pogłębia się, aż do czasu gdy nie można się już zbudzić. Użyto małej dawki. Gdybyś się nie ruszał, jak to zapewne przewidywano, obudziłbyś się w ciągu sześciu godzin. – Ale zamiast tego postanowiłeś taszczyć mnie po schodach – fuknęła Drapieżna. – Co tylko pogorszyło twój stan – skonkludował mężczyzna. Potarłem delikatnie miejsce, które Drapieżna dźgała palcami Anioły wiedzą jak długo. – W przeciwieństwie do szturchania, które ma najwyraźniej zbawienne działanie. – Nalegałam – rzuciła Drapieżna. – Rzeczywiście, była bardzo… zdeterminowana – przyznał mężczyzna. – Nie pozwoliła zbliżać się do ciebie żadnemu z moich pomocników. Odwróciłem się do niej, a ona wzruszyła ramionami. – Łatwiej upilnować jednego człowieka niż kilku. Uznałam, że z nich wszystkich najbardziej przyda ci się medyk. – Co właśnie mi przypomina… – Nieznajomy rzucił jej znaczące spojrzenie. Drapieżna westchnęła i rozchyliła przed nim poły wierzchniej szaty. – Teraz mi wierzysz, Heron? Żadnej broni. – A wybrzuszenie na plecach, kiedy tu wchodziłaś? Sięgnęła do tyłu i wyjęła zakrzywione djaneńskie ostrze w miedzianej pochwie. – To coś? To bardziej biżuteria niż nóż. Heron westchnął. – Przecież po incydencie z Mah’udem ustaliliśmy, że nie będziesz wnosić broni. Drapieżna parsknęła. – Jakim znowu incydencie? Nawet go nie drasnęłam. – Tylko dlatego, że uciekł z krzykiem na korytarz. – A czego się spodziewał, tak perfidnie się zakradając? – Musiał zmienić pacjentowi ubranie, a nie chciał cię zbudzić. – Drugi raz nie przyjdzie mu do głowy taki głupi pomysł. Zresztą, jak już wspominałam, to świecidełko trudno nazwać bronią. Gdybyś chciał tym kogoś zabić, musiałbyś… – Drapieżna – odezwałem się, by powstrzymać ją przed komentarzami, które na pewno nie przysłużyłyby się jej sprawie – wystarczy. Burknęła coś, ale schowała nóż. Heron nie zaprotestował. Rozsądny człowiek. Usiadłem prosto i skrzywiłem się, gdy oparłem ciężar ciała na zranionej ręce. Zgodnie ze słowami medyka byłem przebrany w czysty, świeży strój. Przestraszony czy nie, Mah’ud znał się na swoim fachu. Rozejrzałem się i dostrzegłem swoje ubrania – leżały na skrzyni przy drzwiach, wyczyszczone i poskładane. Drapieżna podążyła za moim wzrokiem, po czym postukała palcem w pakunek przy pasku. Zrozumiałem z jej gestu, że przesyłka od Jelema jest bezpieczna. Heron wciąż nie ruszył się ze swojego miejsca po drugiej stronie pokoju. – A zatem jesteś medykiem – powiedziałem, wymownie pocierając przedramię. – Ja? Skądże. Jestem tylko sekretarzem wezyra. – Jakby na dowód swych słów, uniósł w górę oprawioną w skórę księgę. Trzymał w środku palec, by zaznaczyć stronę. – Heronestes Karkappadolis, ale wystarczy Heron. Spojrzałem na Drapieżną. Nachyliła mi się do ucha i wymamrotała: – Ma nas trzymać na smyczy.

– On? – Zerknąłem kątem oka na mężczyznę. Otworzył swoją księgę, najwyraźniej zadowolony, że możemy sobie konspiracyjnie poszeptać. Czyli nie znajdowałem się w żadnym szpitalu – a w każdym razie nie w tym, o którym opowiadał mi Raaz, zanim straciłem przytomność. – Gdzie ja, do diabła, jestem? – zapytałem po prostu. – W el-Qaddice – odparła Drapieżna. – A dokładniej w Starym Mieście. Podniosłem się nieco wyżej. – Czy to znaczy, że trupa Tobina dała sobie radę na przesłuchaniu? – Może, chociaż biorąc pod uwagę, jak szybko je zorganizowano i przeprowadzono, mogliby odegrać psy pieprzące się w drzwiach, a i tak dostaliby patronat. – Ktoś ustawił wynik? – Raaz lub jeden z jego mistrzów, zakładając, że mężczyzna, którego cień stracił palce, przeżył. Spośród wszystkich znanych mi osób tylko te dwie dysponowały odpowiednimi środkami i miały powód, by ułatwić nam wejście do Starego Miasta. – Niewątpliwie ktoś upomniał się o przysługę – potwierdziła Drapieżna. – Choć nie mogę powiedzieć, żeby udało mi się wyciągnąć cokolwiek z naszego przyjaciela. Zerknąłem Drapieżnej przez ramię. Heron przyglądał się nam znad księgi. Gdy jednak dostrzegł mój wzrok, szybko wrócił do czytania. Hmm… – Jakieś wieści od magów? – Nic. Kolejne zmartwienie. Do tej pory powinni zjawić się z wizytą albo przynajmniej wysłać wiadomość. Nie pociąga się za sznurki w taki sposób, żeby zniknąć bez słowa – chyba że ma się cholernie dobry powód, by nikt nie skojarzył cię ze sznurkami. Co tylko potwierdzało, jak niebezpieczna była przesyłka Jelema – nawet tu, w Djanie. Oczywiście, moi dobroczyńcy na pewno liczyli na część przemyconego błyskotu. Musieli tylko bardzo uważać, jak i kiedy o niego poproszą. I na pewno przypomną sobie wtedy, jaką cenę musieli za niego zapłacić – zarówno we krwi jak i pieniądzach. To właśnie ta ostatnia myśl nie dawała mi spokoju. Spojrzałem w kierunku rzeźbionej okiennicy, ale po drugiej stronie nie było widać niczego prócz błękitu nieba i drzew palmowych. – Gdzie dokładnie się teraz znajdujemy? – zapytałem szeptem. – W królewskiej rezydencji artystów. Nie jestem w stanie wymówić djaneńskiej nazwy, ale po naszemu brzmi: Sanktuarium Muzy. Zdaje się, że trzymają tu wszystkie potencjalne maskotki padyszacha. – Drapieżna potarła delikatnie skroń. – Tobin i jego zespół umierają z zachwytu. – Nic dziwnego. Jak twoja głowa? – Czasami boli. Czekałem na bardziej wyczerpującą odpowiedź. Nic z tego – Drapieżna posłała mi tylko spojrzenie, które oznaczało, że nie mam co liczyć na jej wylewność. Zastanawiałem się, czy jej nie przycisnąć, ale chwilowo nie pozwalały mi na to nadwątlone siły. Zamiast tego jeszcze raz rozejrzałem się po pokoju. – To się nie sprawdzi – rzuciłem cicho. – Musimy mieć możliwość swobodnego wchodzenia i wychodzenia, jeśli chcemy odnaleźć Degana. – I przy okazji zająć się przesyłką Jelema. Pobyt w rezerwacie dla poetów nie umożliwiał ani jednego, ani drugiego. – Już zasięgnęłam języka. – I co? – Jesteśmy Imperialnymi. Jeśli chcemy, możemy się zatrzymać w Dzielnicy Imperialnej. O ile dobrze rozumiem, im to nawet pasuje. Dzielnica Imperialna znajdowała się w Starym Mieście, co oznaczało, że będziemy mieć dostęp do całego el-Qaddice, nie musząc się martwić nadzorem Herona. – W takim razie… – Sęk w tym – przerwała mi – że nie wolno nam stąd wychodzić, dopóki nie dostaniemy patronatu. – Myślałem, że właśnie dzięki niemu tu trafiliśmy?

– Niestety. Teraz trzyma nad nami pieczę wezyr padyszacha. Okazało się, że pierwsze przesłuchanie to tylko tymczasowa przepustka. Musimy wystąpić przed padyszachem Yazirem, żeby uzyskać jego przychylność. Odwróciłem się do Herona i uniosłem głos: – Czy to prawda, że nie wolno nam stąd wychodzić? Jesteśmy pod nadzorem, dopóki padyszach nie zobaczy występu? – Nie nazwałbym tego nadzorem. – Heron zamknął książkę, ale tym razem nie zaznaczył palcem strony. Zbliżył się na kilka kroków – mój prywatny czas z Drapieżną dobiegł końca. – Jego Wysokość uznał w swej mądrości, że najlepiej trzymać kandydatów w jednym miejscu, szczególnie jeśli są nowi w el-Qaddice, czy wręcz w Djanie. – Skinął za okno. – Stare Miasto oferuje wiele pokus, a nie wszyscy goście są wystarczająco, jak by to powiedzieć… – Doświadczeni? – Tak dobrze poinstruowani jak ty i pani… jak Drapieżna Jess. Dopóki padyszach nie przyjmie was pod swe skrzydła, działanie każdego członka trupy będzie świadczyć na korzyść lub niekorzyść wszystkich pozostałych i zostanie osądzone przez wezyra. – W jaki sposób? – Surowy. Wezyr nie uważa aktorów za zbyt przydatnych. – A Imperialnych? – W porównaniu z nimi aktorzy to wprost potomkowie bogów. Rzuciłem mu sceptyczne spojrzenie. – Ja jestem wyjątkiem – dodał. – Jakżeby inaczej. A gdybyśmy chcieli przenieść się do Dzielnicy Imperialnej? – Droga wolna. Pod warunkiem że weźmiecie ze sobą całą trupę. – Tobin nie będzie chciał odejść – zauważyła Drapieżna. – Już o tym wspominałaś. – Podciągnąłem pod siebie nogi. Wydawały się wypoczęte. Położyłem dłoń na ramieniu Drapieżnej, a ona pomogła mi wstać. – Jak się czujesz? – zapytała, nieco zbyt długo trzymając mnie za rękę. – Trochę kręci mi się w głowie – odparłem – ale nie aż tak bardzo, żebyśmy nie mogli stąd wyjść. – Przechyliłem głowę w jedną i drugą stronę, by rozruszać nieco kark. U podstawy szyi poczułem znajomy ból. – Pewnie nie masz pod ręką mojej sakiewki z aramem? – Proszę – odezwał się Heron. Wetknął sobie książkę pod pachę i sięgnął do kieszeni. Wyciągnął z niej puzderko z kości słoniowej. Kiedy odsunął kciukiem wieczko, moim oczom ukazały się cztery przegródki wypełnione ziarnami. Wysypał część na rękę. – Jakie wolisz? Z regionu Yarenn, Oto, Barbaratti czy Cho-lan? Wpatrywałem się w skarb na jego dłoni, czując, że dostaję ślinotoku. Chyba nawet zadrżała mi powieka. Heron uśmiechnął się i odliczył tuzin ziaren. – W takim razie proponuję degustację – stwierdził. – Zacznij od oto, bo podróżowałeś i zapewne od dawna nie miałeś w ustach świeżo prażonych ziaren. Potem cho-lan. Daj mi znać, które najbardziej ci smakują, to załatwię więcej. – Przesypał ziarna na moją rękę. – Prezent od jednego Imperialnego dla drugiego. Wsunąłem sobie pod język ziarno oto, lekko prażone i z wyglądu mocniej przesuszone od pozostałych. Serce przyspieszyło w miłym oczekiwaniu, a ja z trudem zwalczyłem chęć przegryzienia smakołyku. Stwierdziłem, że Heron jest całkiem w porządku. – Powiedz mi… – Śledziłem każdy jego ruch, gdy chował puzderko do kieszeni. – Co trzeba zrobić, żeby zasłużyć na wyrzucenie całej trupy ze Starego Miasta? Heron wpatrywał się w zamyśleniu w podłogę. – Cóż, granica jest cienka, szczególnie gdy mowa o Imperialnych… To, co skończyłoby się cenzurą dla Djaneńczyka, dla Imperialnego mogłoby oznaczać wypędzenie lub nawet więzienie. Miejscowe normy i zwyczaje bywają dla przyjezdnych mylące, nie mówiąc o sprawach honoru. Rywalizacja między kastami też jest brutalna. – Podniósł na mnie wzrok. – Na twoim miejscu trzymał-

bym się tego, co znane. Imperialnych spraw – zagranicznych, jeżeli rozumiesz, o czym mówię. Tak będzie lepiej dla wszystkich. – W porządku – powiedziałem. – A gdyby wyszło na jaw, że niektórzy członkowie trupy są powiązani z Zakurem? Lub jakąś inną grupą przestępczą? – Na przykład imperialnymi Kamratami? – rzucił Heron. – Jasne, dlaczego nie. Drapieżna zmarszczyła brwi, a ja skinąłem lekko podbródkiem, by czekała. Heron zlustrował mnie krytycznie. – Prawdopodobnie nie doprowadziłoby to do odwołania przesłuchania – zaczął powoli – lecz wolałbym, żeby tacy ludzie nie mieli styczności z pozostałymi kandydatami, choćby ze względów moralnych. W końcu nie możemy pozwolić, żeby artyści spoufalali się z niepożądanym elementem. A już na pewno nie otwarcie. – W takim razie – czułem, jak na moje usta wypływa uśmiech – obawiam się, że mam dla ciebie złe wiadomości.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

– Chcesz powiedzieć, że nie dostałeś od niego żadnego uzasadnienia? – zapytał Tobin, maszerując obok mnie ulicą. – Ani słowa. – Rozłożyłem ręce. – Sekretarz wezyra powiedział mi tylko, że skoro mogę już chodzić, powinniśmy opuścić teren padyszacha i udać się do Dzielnicy Imperialnej. Tobin pokręcił głową. – To nie ma żadnego sensu. Przecież w pałacu wciąż czekają inni kandydaci, dlaczego akurat my zostaliśmy tak potraktowani? Położyłem mu rękę na ramieniu i nachyliłem się do niego odrobinę. – To tylko moje domysły, ale czy wśród innych kandydatów też byli jacyś Imperialni? Tobin spojrzał na mnie. – Nie. – No cóż… – Pozwoliłem, by niewypowiedziana konkluzja zawisła w powietrzu. Tobin rozejrzał się dookoła – po ulicy, przechodniach i eskortujących nas żołnierzach straży. Usłyszałem, jak wymamrotał coś w zamyśleniu. Niespełna dwie godziny temu wraz ze swą trupą wygrzewał się w blasku chwały pałaców padyszacha: na przystrzyżonych trawnikach, przy zarybionych stawach, w cieniu drzew uginających się pod ciężarem owoców i listowia, na wybrukowanych dziedzińcach i werandach sanktuarium artystów. Niestety, potem zjawiłem się ja – w obstawie żołnierzy i z wiadomością, że czas się zbierać. Powiedzieć, że Tobin nie przyjął tego najlepiej, to mało. Tak czy inaczej gdy minął atak gniewu, on i jego ludzie wciąż mieli dość oleju w głowie, by wziąć sobie do serca wyraz twarzy strażników i bez zbędnego narzekania zebrać swoje rzeczy. Z powodzeniem unikałem lidera trupy, kiedy wyprowadzano nas szybkim krokiem przez królewską bramę, lecz teraz, na terenie miasta, zwolniliśmy na tyle, że udało mu się złapać oddech – i przy okazji mnie. – Jesteś pewien, że nie podał żadnych powodów? – Tobin nie dawał za wygraną. – Nawet się nie zająknął – skłamałem. – A ty? Może to ty… – Ja? – Prychnąłem. – Dwa dni leżałem nieprzytomny w łóżku! Nawet nie miałem okazji, żeby cokolwiek zrobić. – Tak, cóż… Jesteś naszym mecenasem, więc uznałem, że warto zapytać. – Tobin przeciągnął ręką po policzku i karku, zostawiając na skórze mokry ślad potu. – Dziękuję za… przenikliwe spostrzeżenia, Mistrzu Drothe. Miłego dnia. Zignorowałem ton, jakim podszył swój komentarz, a on przyspieszył kroku. – Złodzieje – wymamrotała Muiress, mijając mnie z drugiej strony. Po jej twarzy spływały w porannym słońcu krople potu. Uniosłem głowę w stronę bezkresu nieba, rozciągającego się wysoko w górze. Na horyzoncie ani jednej chmurki – a zatem wytchnienia zaznamy dopiero na miejscu. Jeszcze raz spojrzałem na Muiress, po czym pozwoliłem, by z pochewki na moim lewym nadgarstku wysunął się nóż. Podszedłem do jednego ze strażników. – Daleko jeszcze? – zapytałem po djaneńsku, próbując dotrzymać mu kroku. Zgromił mnie wzrokiem i zamachnął się łokciem. Wpadłem na niego, przeprosiłem i dołączyłem z powrotem do trupy. – Proszę. – Podałem starej matronie kawałek tkaniny, który odciąłem z warstwowej spódnicy żołnierza. – Pomyślałem, że przydałaby ci się chusteczka. – Złodzieje – powtórzyła, ale tym razem jej głos nie ociekał jadem. Przetarła spoconą twarz,

a potem ukryła prowizoryczną chusteczkę w fałdach sukni. Puściłem do niej oko i cofnąłem się na tyły procesji – za grupę aktorów, ale przed ostatni rząd strażników. Drapieżna, która śmiała się i gawędziła z żeńską częścią zespołu, obejrzała się i uniosła brew. Zdobyła gdzieś półprzeźroczysty, zielony szal, który dodawał jej twarzy jeszcze więcej uroku. Pokręciłem w odpowiedzi głową. Chwilowo chciałem być sam. Przez truciznę neyajin przegapiłem moment wejścia do Starego Miasta, nie mówiąc, rzecz jasna, o dwóch dniach wyjętych z życiorysu. Musiałem się teraz dobrze rozejrzeć. I choć nie eskortowano nas ciasnymi uliczkami, z których zamierzałem korzystać, główne arterie miasta mogły mi wiele o nim powiedzieć. Wbrew temu, co twierdzili gawędziarze z rewiru Raffa Na’ir, ulice i rynsztoki el-Qaddice nie wyglądały na wyłożone złotem i srebrem. Z drugiej strony w Ildrekce nigdy nie udało mi się znaleźć tych słynnych, wysadzanych klejnotami dachów ani odzianych w jedwabie żebraków, więc nie byłem szczególnie zawiedziony rzeczywistością. Widziałem za to budynki wznoszące się po obu stronach na cztery, a czasem i na pięć pięter. Niektóre górowały nad ogrodami, sadami i dziedzińcami, inne zaś stały obok siebie wzdłuż ulicy, a ich bielone i wykafelkowane fasady błyszczały w słońcu. Tu i tam między domami ziały wyrwy strzeżone misternie rzeźbionymi murami. Po drugiej stronie znajdowały się tereny prywatne, należące do arystokratów i szejków domów handlowych. Znad murów wystawały liście palmowe i gałęzie drzew, zapowiedź bujnych ogrodów leżących za bramami z drewna i żelaza. Trochę dalej, wzdłuż zachodniego horyzontu, ciągnął się rząd kopuł wspaniałych świątyń. Na ich pękatych brzuchach mieniły się srebrne słowa modlitw, które pokrywały całe ich powierzchnie. Ciekawe, zastanawiałem się, czy miejscowych złodziei nie kusiło, by wydłubać jedną z tych liter wielkości człowieka – a jeśli nie, to jakimi środkami władze Despotii zniechęcały ich do kradzenia połyskujących w słońcu słów. W dole, bliżej ulicy, dominowały jaskrawe kolory. Karawany z południa i zachodu przywoziły do el-Qaddice barwniki, a ze wschodu jedwabie, dzięki czemu ludzie chętnie ubierali się na czerwono, zielono i żółto, które to barwy w Ildrekce były zarezerwowane dla najbogatszych. Dachy i ściany budynków pokrywały błyszczące kafle, a ich kolory – odcienie granatu i zieleni – tworzyły iluzję chłodnej głębiny. Wszędzie były kwiaty, drzewa i krzewy, od prostych żardynier wystawianych przy wejściach na podwórza aż po rozległe, nawadniane publiczne ogrody, które mijaliśmy z zaskakującą częstotliwością. El-Qaddice czerpało wodę zarówno z tryskających źródeł, które spływały po skarpach, jak i ze studni sięgających w głąb ziemi, ale nawet pomimo tego byłem zaskoczony, jak wiele jest tu zieleni – szczególnie w porównaniu z Ildrekką, która przecież leżała nad brzegiem morza. Rzecz jasna, na ulicach dominowali Djaneńczycy, co było zarówno widać, jak i słychać, lecz wśród miejscowych przewijało się wielu ludzi o innych odcieniach skóry, a w powietrzu niosły się obce sylaby i gardłowe mlaski, które podkreślały kosmopolityczną naturę el-Qaddice nawet tutaj, w pilnie strzeżonym Starym Mieście. Wystrojeni w jedwabne szaty i peleryny biurokraci z Ulaan’ng o kunsztownych, długich warkoczach powtykanych za paski i wyeksponowanych na ramionach przeciskali się między odzianymi w brokat Parvanami o pięknych, plecionych brodach i uszach oraz włosach ciężkich od biżuterii. Minęła nas grupka ciemnoskórych Rathinów w szarych szatach wędrowców – tylko taki kolor wolno im było nosić poza granicami kraju – a ich gromki śmiech ostro kontrastował z ponurym strojem. Nieco dalej najemnik z Bettenu, w koszuli rozchełstanej na piersi, żeby pochwalić się bliznami, ledwie zaszczycił naszą procesję spojrzeniem, choć zauważyłem, że jego ręka cały czas znajdowała się blisko sztyletów przytroczonych do pasa. Co więcej, wydawało się, jakby na każdym rogu stał uliczny czarownik – żonglujący kulami światła, przywołujący smoki z pary i pyłu, wróżący za pomocą rzeźbionych różdżek z kości słoniowej albo po prostu oferujący przechodniom swe usługi. Podczas gdy w Ildrekce magowie i Gęby starali się, by ich fach pozostał tajemnicą, a zaklęcia były słabe, tutejsi mistrzowie sztuk magicznych reklamowali się na dachach domów. Owszem, już na ulicach Dolnego Miasta miałem okazję spotkać wielu drobnych handlarzy błyskotu i oszustów, lecz tutaj tańczyły przede mną drobinki pyłu, a w suchym powietrzu formowały się kształty z pary – wystarczyło odpowiednie słowo czy

gest. Zaczynałem się zastanawiać, czy opowieści o pochodzeniu Djaneńczyków nie są czasem prawdziwe – czy rzeczywiście w żyłach tych mężczyzn i kobiet nie płynie odrobina krwi dżinnów, przemierzających pustynne krainy. Przeszliśmy przez wysoką, łukową bramę, której strzegły dwa kamienne słonie wmurowane w ściany, co oznaczało, że znaleźliśmy się w trzecim kręgu miasta. Podczas gdy wcześniej przemierzaliśmy królestwo szlachty i ludzi z koneksjami, teraz otworzył się przed nami świat lepiej sytuowanego pospólstwa. Główna droga wciąż była prosta, a jej przyległości w większości czyste, ale kafle na fasadach zastąpiła farba, a na kopułach świątyń lśniły już tylko miedź i glazurowana ceramika, a nie polerowane srebro. Zbliżaliśmy się do muru dzielącego trzeci i czwarty krąg, gdy kapitan straży zszedł w boczną uliczkę. Kawałek dalej minęliśmy konstrukcję, która w przeszłości mogła być ufortyfikowaną bramą – ostał się z niej tylko łuk między dwiema wysokimi kamienicami. Dalej ulica znacznie się zwężała, a zniszczone budynki po obu stronach miały ściany z glinianych cegieł. Kocie łby zastąpił wytarty kamień, wyłożony tu wieki temu i oszlifowany przez lata ruchu ulicznego. Dachy były niższe, okna za to węższe i wyższe, a do większości drzwi, wszędzie pomalowanych w jaskrawe kolory, prowadziło z poziomu drogi kilka stopni. Najwyraźniej przeszliśmy ze Starego Miasta do tego „zamierzchłego” – to właśnie tu, między krętymi, zatłoczonymi uliczkami, wyrosła dzielnica zwana Imperialną. Dawno temu pełniła ona funkcję ośrodka handlowego – wszyscy ważni dyplomaci rezydowali wówczas w drugim kręgu. Większość z nich wciąż tam mieszkała, z czasem jednak Dzielnica Imperialna przeszła ewolucję – zgodną z kierunkiem zmian, jakie przez lata zachodziły w stosunkach między Despotią a Imperium. Teraz stanowiła symbol wszystkiego, co imperialne, zapewniając schronienie nie tylko handlarzom, ale i rzemieślnikom, mniej istotnym dyplomatom, artystom, bankierom, domom handlowym, robotnikom i ekspatriantom – a także połowie kohorty legionistów. Heron czekał na nas w cieniu bramy, odziany w biel i szarości niczym jakiś wielki żuraw. Za nim stała para niższych rangą urzędników – zauważyłem, że obaj byli Djaneńczykami. Podobnie jak w chwili, kiedy się przebudziłem, teraz też trzymał przed sobą otwartą książkę i czytał. Z tą różnicą, że było to cieniutkie dzieło kwarto. Na nasz widok oderwał wzrok od lektury i skinął na mur. – Nie wszyscy wiedzą, że to już trzeci. Spojrzałem za jego gestem. Mur był wysoki i solidny, zdobiony płaskorzeźbami. Większość przedstawionych postaci miała imperialne korzenie i znajdowała się w jakimś stadium procesu umierania, na skutek choroby lub ciosu włócznią. Miało to swoje uzasadnienie, jeśli wziąć pod uwagę, dlaczego te fortyfikacje rozebrano, a później odbudowano. – Zburzyli je podczas Oblężenia Cnotników – powiedziałem. Heron uniósł z uznaniem brew. – Słyszałeś? Większość ludzi bardzo stara się o tym zapomnieć. – I większość zapomniała – przyznałem, nie spuszczając wzroku z konstrukcji. – Po prostu miałem to szczęście, że wpadła mi w ręce kopia Ustrojów Petrosiusza. Heron odwrócił się w moją stronę. – Masz kopię dzieła Petrosiusza? Tę książkę zakazano prawie sto lat temu, wszystkie egzemplarze spalono. Więc jak… – Kto powiedział, że to ja mam tę kopię? Znam kogoś, kto zgromadził pokaźną kolekcję dzieł, to wszystko. – Kogoś, kto był zarazem mistrzem skrybą i Atramenciarzem, a przy okazji miał u mnie dług wdzięczności. Heron chrząknął. Patrzyłem, jak postukuje palcami o okładkę książki, łaknąc czegoś, czego jak dotąd nawet nie spodziewał się skosztować. – Myślisz, że ten człowiek byłby skłonny… oczywiście, jeśli to możliwe… – Wypożyczyć tę księgę? – Wypożyczanie rzadkich dzieł, nawet na odległości dzielące całe państwa, nie było niczym niespotykanym, szczególnie wśród bibliofili. Wielu ludzi uważało, że zyski z możliwości wymieniania się księgami przeważały nad ryzykiem w postaci uszkodzenia lub

straty podczas transportu – tak najwyraźniej sądził też Heron. – Wypożyczyć albo pozwolić na wykonanie kopii – odparł Heron. – Oczywiście jeśli zna kogoś, komu nie bałby się powierzyć takiego zadania. Zaśmiałem się wbrew sobie. Proszenie Baldezara o wykonanie kopii czegoś tak niedostępnego jak Ustroje nie różniło się zbytnio od proszenia pszczoły, by produkowała miód. Stary skryba znów będzie mógł się pochwalić swoimi umiejętnościami, a przy okazji zainkasuje okrągłą sumkę. – Myślę, że to się da załatwić – powiedziałem. – Zadbam nawet, żeby nie próbował z ciebie zdzierać. – Za kopię księgi? Nie zawracaj sobie głowy ceną. Znów skupiłem swoją uwagę na murze. Będąc w samym sercu Djanu, doskonale rozumiałem zainteresowanie Herona – podobnie jak powody, dla których Imperium zdecydowało się zamieść ten historyczny incydent pod dywan. Imperator poniósł wówczas sromotną klęskę – jakiekolwiek potwierdzenie takiego stanu rzeczy, nawet w postaci księgi zakazanego autora, musiało zdobyć aprobatę na djaneńskim dworze. Nieco ponad sto dwadzieścia pięć lat temu Theodoi, w piątej już inkarnacji imperatora, doszedł do wniosku, że najwyższy czas po raz kolejny wyruszyć na wojnę z Djanem. Tym razem jednak zamierzał uderzyć w samo serce, zamiast, jak w poprzednich wiekach, podszczypywać wroga na obrzeżach terytorium. Aby osiągnąć swój cel, przemycił do el-Qaddice niespełna czterystu legionistów – cały ten proces trwał prawie pół roku. A ponieważ nie chciał wzbudzać podejrzeń, jego ludzie przebierali się za kupców, służących i poganiaczy karawan. Już tą decyzją Theodoi sprowadził na siebie kłopoty. Na domiar złego wysłał do Djanu trzech imperialnych Cnotników. Tradycyjnie tych osobistych magów imperatora trzymano w rezerwie, by w razie konieczności mogli bronić Imperium lub, gdyby zaistniała taka konieczność, towarzyszyć armiom w marszu. Byli po prostu zbyt cenni, żeby ryzykować ich zdrowie i życie – a także zbyt groźni, głównie z uwagi na to, co mogliby wyśpiewać, gdyby zostali pojmani. To, że Theodoi wysłał do el-Qaddice aż trzech Cnotników, gdzie stacjonowało zaledwie pół kohorty legionistów, dobitnie świadczyło o tym, jak poważnie imperator traktował tę wojnę – i jak bardzo pragnął zadać Djaneńczykom obezwładniający cios. I zrobił to. Zaraza wybuchła na dwa tygodnie przed tym, jak Imperium wypowiedziało Despotii wojnę. Do pierwszych zachorowań doszło w Dolnym Mieście, szybko jednak plaga objęła całe miasto i zapukała do bram wewnętrznego kręgu despoty. Według przekazów Petrosiusza ulice wypełniły się dźwiękami modlitwy, magią i medykami, którzy ledwie radzili sobie z falą zachorowań. Kiedy trzy dni później zapłonęły pierwsze stosy ciał, wszyscy już wiedzieli, że tym razem mają do czynienia z czymś więcej niż zwykłą plagą. Masowy exodus wydawał się nieunikniony. Po kolejnych czterech dniach przyszła oficjalna deklaracja wojny, a wraz z nią ultimatum, w którym imperator niemal otwarcie przyznawał się do wywołania zarazy. Rządzący wówczas despota, Mehmer Ajan III, nie wahał się ani chwili. Stanąwszy na czele osobistych sił, zwołał nie tylko Piętnastu Wysokich Magów, lecz także czarowników plemion i klanów pod jego kontrolą, po czym wrócił do el-Qaddice i rozpoczął oblężenie Dzielnicy Imperialnej. Petrosiusz opisywał, że poza murami imperialnej enklawy liczba zmarłych szła w tysiące. Kiedy jednak djaneńscy magowie zorientowali się, w jaki sposób zwrócić zarazę przeciwko jej twórcom, trupów było dużo więcej – rzekomo dziesiątki tysięcy, i to wyłącznie wewnątrz Dzielnicy. Otaczające ją mury zburzono, a Theodoi otrzymał od swego przeciwnika przesyłkę: trzy ścięte głowy Cnotników i kontrultimatum. Tej samej jesieni Imperium Dorminikańskie zrzekło się na rzecz Despotii Djanu dwóch prowincji i przez kolejne sto trzydzieści cztery lata zdołało odzyskać zaledwie połowę jednej z nich. Djaneńczycy nazywają tamten smutny okres swojej historii Dniami Stosów, a na murach wyrzeźbili jego historię, by nikt nigdy nie zapomniał, co się stało – ani oni, ani my. Heron odchrząknął, jakby czytał mi w myślach. – Mroczne dni, na szczęście dawno minione – powiedział. Zadrżał, jakby ze współczucia dla przodków, a potem skinął na Tobina i Ezaka. – To, co teraz powiem, dotyczy was wszystkich – zaczął, gdy tylko podeszli do nas dwaj

niepodobni kuzyni. – Zadbaliśmy, abyście mieli dach nad głową. Choć Sanktuarium Muzy zamknęło przed wami swoje bramy, wezyr i, wskutek jego działań, także padyszach wciąż są odpowiedzialni za wasze samopoczucie oraz wikt i opierunek. – Czy to znaczy, że pokryjecie wydatki? – Na twarzy Tobina pojawił się uśmiech – pierwszy, odkąd opuściliśmy enklawę padyszacha. – To znaczy, że będziecie otrzymywać zapomogę – odparł Heron. – W konkretnej i niezmiennej wysokości. – Następnie zwrócił się do mnie: – Jako imperialny mecenas trupy, będziesz zgłaszać się po nią co dwa dni. – Osobiście? – Konieczność przemierzania Starego Miasta z taką częstotliwością mogła pokrzyżować mi inne plany. – Osobiście – potwierdził Heron. – Przy okazji będziesz składał sprawozdania na temat postępów trupy, a także odpowiadał na złożone przeciwko wam skargi – co, mam nadzieję, nigdy nie nastąpi. – Oczywiście. – Kiedy wystąpimy przed Jego Eminencją padyszachem? – zapytał Ezak. – Gdy tylko będziecie gotowi. Co, jak zdecydował wezyr – dodał Heron, gdy dwaj aktorzy zaczynali się uśmiechać, zadowoleni z perspektywy tygodni, a może nawet miesięcy dostatniego życia na garnuszku imperatora – nastąpi nie później niż dwudziestego czwartego dnia miesiąca Fallwah. Uśmiechy przybladły. – A który jest dziś? – chciał się upewnić Tobin. – Siedemnasty dzień miesiąca Fallwah. Tobin i Ezak wymienili spojrzenia. – No cóż – zaczął Ezak – w takim razie mamy cały tydzień. Moglibyśmy… – Ponadto – ciągnął Heron, jakby nikt się nie odezwał – wezyr zwrócił się z prośbą, abyście zagrali coś innego niż na przesłuchaniu wstępnym. Raczej coś takiego… – wyciągnął przed siebie rękę, a jeden z urzędników położył na niej oprawiony foliał – …jak to. Na twarzach aktorów nie było śladu po wcześniejszej wesołości. – Słucham?! – zawołał Tobin, a Ezak pokornie sięgnął po scenariusz. – Mamy przeczytać, przygotować i odegrać nową sztukę w ciągu siedmiu… – Niecałych – poprawił go Ezak i spojrzał w niebo. Minęło już południe. – W ciągu niecałych siedmiu dni? – dokończył Tobin. Ścisnęło mnie w żołądku, i to nie ze współczucia. Siedem dni to za mało, żeby porządnie rozejrzeć się po mieście, a cóż dopiero znaleźć Degana. Potrzebowałem więcej czasu, co oznaczało, że potrzebowała go także trupa – najlepiej tyle, ile dałby nam przedłużony kontrakt w roli aktorów padyszacha. Tydzień nam nie wystarczał. – Musimy mieć więcej czasu – oznajmiłem. Heron zmarszczył brwi. – Jak my wszyscy. – Siedem dni na przygotowanie nowej sztuki? – Nie dawałem za wygraną, wcielając się w rolę prawdziwego mecenasa. – Czyżby wezyrowi zależało na naszej porażce? Heron milczał wymownie. – Niech to szlag! – Cofnąłem się, żeby w ataku wściekłości nie udusić sekretarza. Coś mi mówiło, że tylko pogorszyłbym naszą sytuację. – Cztery akty – wymamrotał Ezak, przeglądając scenariusz. – Co najmniej trzy zmiany scenerii, jedna scena na morzu. Nie, przepraszam, na jeziorze. Sześć kluczowych ról, może nawet siedem drugoplanowych… – Urwał i uniósł wzrok. – Czy to jakiś przekład? Heron skłonił się lekko. – Jednego z ulubionych dzieł padyszacha. Dostąpiliście wielkiego zaszczytu. – Wykluczone! – stwierdził bez ogródek Tobin. – Wrażliwość będzie zupełnie inna… – Wystąpił naprzód i uniósł ręce, jakby chciał udobruchać swego rozmówcę. – Mamy gotowy całkiem inny występ, wspaniałą sztukę – heroiczną, pełną pasji. Prawdziwe arcydzieło na deskach, ćwiczyli-

śmy przez całą drogę. Jeśli padyszach naprawdę chce się przekonać, ile jesteśmy warci, musi nas zobaczyć u szczytu formy. Musi pozwolić nam… Heron zrobił krok – tak szybko, że zdradził go tylko ruch szat. – Padyszach niczego nie musi! – warknął wściekle. – Nie musi nawet pozwolić wam żyć. Pamiętajcie, że stoicie na tej ziemi tylko dlatego, że taka była jego wola. Gdyby sobie tego zażyczył, spalibyście na ulicy albo leżeli kilka stóp pod ziemią. Jeśli on lub którykolwiek z jego wezyrów będzie chciał popatrzeć, jak zawodzicie i huśtacie się na krokwiach wielkiej sali przyjęć niczym gibony, oczekuję tylko jednego pytania: „A czy padyszach życzy sobie do tego kostiumy?”. Czy wyrażam się jasno? Tobin otworzył usta, ale po namyśle zamknął je i skinął głową. Odwracając się, nie próbował jednak kryć oburzenia. – Będzie nam potrzebny oryginał w języku djaneńskim – powiedział Ezak, celowo starając się brzmieć obojętnie. – Na wypadek, gdyby pojawiły się jakieś wątpliwości czy błędy w tłumaczeniu. Jeden z urzędników położył na ręce sekretarza drugi foliał. – I tłumacz – dodał szybko Ezak. Heron spojrzał na mnie. – W żadnym wypadku – broniłem się. – Ja tylko mówię po djaneńsku, czytać nie umiem. – Przyznaję, że było to kłamstwo, ale wygodne. Poza tym jeśli padyszach – czy raczej jego wezyr – koniecznie chciał być dupkiem, to niech słono za to płaci. Ezak zważył oba scenariusze w dłoni i podniósł na mnie wzrok. Wyraz jego twarzy stanowił wyczerpujący komentarz. Dotknąłem rękawa szaty Herona i skinąłem na bok. Ruszył za mną, choć jego mina mówiła mi, że ta rozmowa zaczyna go męczyć. Najwyraźniej w el-Qaddice nie kwestionowało się decyzji wezyra – ani jego sekretarza. Jego problem, nie mój. – Co z twoją zasadą pomagania krajanom? – zapytałem ściszonym głosem. – Istnieje duża różnica między skrzynią aramu a debatowaniem nad decyzjami wezyra. Skrzynią? – Nadto zważ, że nie mieszkam w Imperium – ciągnął Heron. – Teraz służę Djanowi. – A czy skazywanie trupy na porażkę jest działaniem w służbie Djanu, czy wezyra? A może po prostu w służbie własnego tyłka? Heron zesztywniał i zgromił mnie wzrokiem. Mimowolnie cofnąłem się o krok. – Jak śmiesz oskarżać mnie o… – Jego prawa ręka zadrżała przy pasku, ale znieruchomiała. Zaczerpnął powietrza krótko i szybko. – Służę tym, którym służyć muszę – warknął i wskazał na ścianę. – Ze wszystkich ludzi to właśnie ty powinieneś wiedzieć najlepiej, jakie brzemię musi dźwigać w tym mieście ktoś, kto ma w żyłach imperialną krew. Cieszcie się, że zostaliście wpuszczeni do miasta. – Odwrócił się na pięcie i zaczął odchodzić. Spojrzałem na mur. Moją uwagę przykuła płaskorzeźba przedstawiająca płonące ciało. Przyszła mi do głowy pewna myśl. – Kogo chciałbyś poczytać oprócz Petrosiusza? – rzuciłem w stronę pleców Herona. Zatrzymał się. – Thyclesa? Verina Młodszego? – dopytywałem, idąc nieśpiesznie za sekretarzem. – Kessalona? Obejrzał się przez ramię. – Mógłbyś zdobyć dla mnie Kessalona? – Obydwa tomy Komentarzy. O ile zdołasz nam zapewnić więcej czasu. Zmrużył oczy. – Oryginały? – Kopie. – Baldezar i tak dostanie szału, gdy się dowie, że obiecałem wypożyczyć dwa z jego najcenniejszych skarbów. Próba wydobycia oryginału wymagałaby czyjejś śmierci, a Atramenciarz był dla mnie zbyt cenny, żeby go ot, tak usztywnić.

– Załatw mi też Thyclesa i umowa stoi – stwierdził Heron. Udawałem, że się zastanawiam, po czym kiwnąłem niechętnie głową. Z Thyclesem nie będzie problemu, Baldezar miał trzy kopie. Właśnie dlatego w pierwszej kolejności przyszedł mi do głowy. – Świetnie – rzucił Heron wciąż spiętym głosem. Wskazał młodszego z dwóch urzędników. – Shaheer pokaże wam, gdzie jesteście zakwaterowani. Porozmawiam z wezyrem. Zgłoś się do mnie jutro o zmierzchu, a dostaniesz odpowiedź. Aha, zanim zapomnę… Wyciągnął przed siebie rękę, a Shaheer umieścił w niej grzechoczącą sakiewkę. – Będą wam potrzebne – powiedział, podając mi woreczek. Sięgnąłem do środka. Były tam owalne zawieszki z mosiądzu wielkości mniej więcej mojego kciuka, przyczepione do łańcuszków, także mosiężnych. Na awersie widniał rysunek zwoju i długiego fletu zwanego nay, a na rewersie pismo djaneńskie. – Te zawieszki są dowodem uzyskania patronatu – wytłumaczył Heron. – Noście je w widocznym miejscu i nigdy ich nie ściągajcie. Jeśli wyjdziecie z Imperialnej Dzielnicy bez zawieszki, każdy obywatel będzie mógł was zadenuncjować, a nawet zatrzymać. Za schwytanie Imperialnego bez patronatu można dostać nagrodę. – Spojrzał mi w oczy. – Sowitą nagrodę. Patrzyłem, jak odchodził – jeden wyższy urzędnik, a za nim pół straży. Tobin popędzał już swoich ludzi, lecz Ezak stał z boku i przyglądał się, jak obserwuję Herona. Drapieżna czekała kawałek dalej. – Nawet dodatkowy tydzień to za mało – stwierdził Ezak, gdy stanąłem obok niego. – Nie jeśli naprawdę chcemy uzyskać przychylność padyszacha. – W ciągu pięciu dni dużo może się zdarzyć. – Widziałem na własne oczy, jak w krótszym czasie upadały organizacje, a sam potrzebowałem go niewiele więcej, żeby z Nosa awansować na Szarego Księcia. – Pięć dni to cała wieczność, kiedy człowiek znajduje się w niewłaściwym miejscu. – A my? W jakim się znajdujemy? – dopytywał Ezak. Spojrzałem przez bramę na Dzielnicę Imperialną. – Dam ci znać za tydzień.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Heron załatwił nam pokoje w zajeździe o nazwie Cień Anioła, co przywołało na moje usta mimowolny uśmiech. Przybytek ten wydawał się dość porządny – pokoje były wietrzone, a pościel w większości świeża. Wspólne pomieszczenie pachniało baraniną, dymem drzewnym i tymiankiem, Tobin mógł zaś wykorzystać niewielki dziedziniec na organizowanie prób. Jak się okazało, Heron zadbał o to z wyprzedzeniem. Obejrzałem swój pokój – niewielkie łóżko, małe okno i dziurę w ścianie, którą zatkałem woskiem świecy i szarpiami, żeby nie kusić wścibskich oczu ani uszu. Rzuciłem zwinięte posłanie i torbę na podłogę, po czym zatrzasnąłem kopniakiem drzwi. Czas zdjąć dublet. Przeciągnąłem dłonią po zewnętrznej tkaninie, a potem po podszewce. Jeśli pominąć drobną zmianę sztywności materiału, nie było żadnych śladów, że już dwukrotnie musieliśmy rozpruwać tę część garderoby, żeby zmieścić między warstwami podbicia trzy mniejsze listy i jedną grubszą kopertę z przesyłką Jelema. Za drugim razem nie była to prosta sprawa – osoba, która postanowiła wyczyścić moje ubrania, zauważyła pośpiesznie wykonany szew Drapieżnej i postanowiła naprawić defekt. Udało nam się jednak rozpruć dublet i schować poufne dokumenty, a potem zaszyć dziurę nitką w odpowiednim kolorze, którą wypruliśmy z jednego z dywanów padyszacha. Na szczęście nikt nie zauważył. Wyszarpnąłem kilka strzępów nici, po czym wstrząsnąłem dubletem na próbę. Żadnego szelestu papieru ani grzechotania połamanych pieczęci, żadnych śladów dokumentów przesuwających się pod tkaniną. Świetnie. Początkowo zdumiewało mnie, że wszystkie pieczęcie przetrwały podróż. Przestałem się dziwić, gdy poznałem zawartość przesyłek. Jeśli zamierzasz przemycać za granicę nielegalne dokumenty, lepiej zadbaj, by nie rozłożyły się przy pierwszym zgięciu czy uderzeniu. Zakładałem, że Jelem zaklął w pieczęciach błyskot, który zapewniał im wytrzymałość i zabezpieczał papier. Jakaś część mnie chciała zakopać ten dublet pod ziemią albo chociaż ukryć na dnie skrzyni podróżnej. Świadomość, że noszę przy sobie tak cenne informacje – nie mówiąc o magii, która je chroniła – sprawiała, że włosy na karku stawały mi dęba, gdy tkanina ocierała o ciało. Jednocześnie zdawałem sobie sprawę, że przesyłka jest najbezpieczniejsza przy mnie, a jeśli ona, to siłą rzeczy i ja. Tu, wśród yazani przywołujących cienie i zabójców odzianych w mrok, warto było mieć status niezastąpionego. Poza tym czułem, że żadna z tych osób nie będzie mnie podejrzewać o noszenie tak cennych rzeczy na grzbiecie. Nie po tym, co się stało w tamtej zatęchłej piwnicy. To przypomniało mi o pewnej sprawie… Gdy wychodziłem z zajazdu, członkowie trupy rozładowywali wóz – nosili pakunki do pokojów albo do stajni, a niektóre układali na dziedzińcu. Zaczekałem, aż zdejmą z wozu zawiniątko z mieczami do inscenizacji, po czym zarzuciłem je sobie na ramię. W stajni dwa boksy przeznaczono na rzeczy dla trupy, co musiało sporo kosztować. Odłożyłem rekwizyty na ziemię i wyciągnąłem spomiędzy tępych mieczy ten ze stali z Czarnej Wyspy, a następnie wspiąłem się na stryszek z sianem. Pięć minut później byłem z powrotem na dziedzińcu, strzepując ze spodni kurz i siano. Miecz Degana znajdował się bezpieczny pod dachem, za jedną z krokwi i kawałkiem luźnej strzechy. Jeżeli ktoś nie wiedział, gdzie szukać, szansa, że go znajdzie, była niewielka – a już z pewnością mniejsza niż na przykład pod moim łóżkiem albo za luźną deską ścienną. Zastanawiałem się, czy nie ukryć w tym samym miejscu sztyletu neyajin, ale po namyśle zrezygnowałem z tego pomysłu. Choć nie czułem się komfortowo, nosząc przy sobie nieznany błyskot, jeszcze bardziej nie odpowiadała mi myśl, że miałbym go zostawić. Wydawało mi się, że jest

to ten rodzaj magii, jaki w ostateczności mógłby posłużyć w negocjacjach – zresztą nigdy nie wiadomo, kiedy przyda się sztylet z dymiącym ostrzem. Wsunąłem go do pochwy, którą kupiłem specjalnie na tę okazję, i schowałem do buta. Drapieżna stała po drugiej stronie dziedzińca, oddając się jednej z ulubionych rozrywek Kamratów: patrzeniu, jak inni pracują. – No i jak tam? – Oparłem się o ścianę. – Dwa Kruki na ulicy – odparła, nie odrywając wzroku od wozu. – Ludzie Herona? – Na pewno nie lokalne talenty. Zbyt łatwo ich zauważyć. – A poza tym? – Wydawało mi się, że widziałam kogoś na dachu, budynek po lewej z drugiej strony ulicy. Przez ten treliaż nie mogę mieć pewności, ale potem to sprawdzę. Najlepsze martwe punkty, gdzie moglibyśmy wyskakiwać na szybki rekonesans, są na południu i na wschodzie. Nikogo tam nie spotkamy, zbyt wiele tam okapów i zasłon, żeby obserwować zajazd, nie zdradzając swoich intencji. – Czego potrzebujesz? – Pieniędzy. Jeśli mam rekrutować nowych ludzi i zabezpieczyć teren, będę musiała im błysnąć czymś więcej niż pięknym uśmiechem. Odliczyłem połowę kwoty, jaka została nam z podróży – mniej, niżbym sobie życzył – i wręczyłem pieniądze Drapieżnej. – Sprawdź, co da się zrobić w sprawie właściciela zajazdu – poprosiłem. – Będzie nam łatwiej, jeśli oskubiemy go z części zapłaty, jaką dostaje od Herona. Oczywiście w taki sposób, żeby nikomu nie pisnął ani słówka. Drapieżna się uśmiechnęła. – Wygląda mi na nerwowego typka. Jeśli mu obiecam, że co gorliwsi z naszych aktorów będą omijać sypialnie jego córek i synów, zgodzi się odchudzić sakiewkę. – Byle tylko nie wchodzić w paradę lokalnym talentom – nie chciałbym, żeby ktoś zaczął narzekać, że pozbawiamy go pieprzonych zysków. To by wyglądało małostkowo. – Brońcie Anioły – rzuciła Drapieżna. Odepchnąłem się od ściany, a ona dodała szybko: – Zdajesz sobie sprawę, że nadal mi się to nie podoba? – Co takiego? – Że błąkasz się samotnie po tej dziurze i nikt nie pilnuje twoich pleców. – Tu jest tak samo jak w Dolnym Mieście. Dam sobie radę. – Nic tu nie jest takie samo jak w Dolnym Mieście i dobrze o tym wiesz. Nie po tym, co się stało z Raazem i tamtym Brzeszczotem. Daj mi chociaż czas do zachodu, żeby… – Słyszałaś Herona – przerwałem jej. – Mamy siedem dni. Nie mogę czekać, muszę natychmiast ruszać na ulicę, żeby wywęszyć plotki, sypać monetą i imionami. Jeżeli nie zabiorę się do roboty, marne szanse, że przed przesłuchaniem wpadnę na trop Degana. – A jeśli tydzień nie wystarczy? – zapytała. – Zastanawiałeś się, co wtedy? Nie jesteśmy w Imperium, nie jesteśmy nawet w Ildrekce. Założę się, że tu nie starczy posmarować paru miejscowym konusom, żeby dotrzeć do Degana. Do diabła, osobiście wątpię, czy trafisz na jakiekolwiek cenne informacje. Jeśli uważasz… – Uważam, że nie mamy wyboru – uciąłem. – Kto ma rozpracować ulicę, ty? Ledwie dukasz po djaneńsku, a miejscowej gwary złodziejskiej nie znasz wcale. Oboje wiemy, że to muszę być ja. – Drothe, to jest Djan. Wystarczy być Imperialnym, żeby mieć przesrane. A jeśli na dodatek zaczniesz zadawać pytania… Nie przysporzysz sobie w ten sposób wielu przyjaciół. – W takim razie będę się ładnie uśmiechał. – Niech cię szlag, Drothe, wiesz przecież… – Wiem – znów wszedłem jej w słowo – że nie obejdzie się bez bezpiecznej meliny, do której będę mógł wrócić bez względu na to, jak kiepsko mi pójdzie. I to jest twoja rola: zrób z tego zajazdu naszą melinę. – Zbliżyłem się do niej o krok. – Gdybym miał czas, działałbym wolniej. Ale

nie mam. Nie zdążymy zatrudnić Uszu, skaperować plotkarzy i sprawić, żeby pokochali nas nieprzychylni szefowie. Zrobimy to inaczej – ja działam tam, a ty tutaj. Tylko w ten sposób możemy pracować i na pewno też to rozumiesz. Drapieżna stękała, burczała i kopała kamienie, ale nie próbowała protestować. Nie mogła, bo wiedziała, że mam rację. Ruszyłem w stronę bramy na dziedzińcu. – Jak ktoś cię tam usztywni – zawołała za mną – przytaszcz tu swoje truchło. Szlag mnie trafi, jeśli będę musiała tygodniami uczyć się miejscowych zaułków i kanałów, żeby cię znaleźć i zakopać pod ziemią. – Umowa stoi! – krzyknąłem przez ramię, po czym wyszedłem na ulice el-Qaddice. Z początku wędrowałem po głównych traktach, zatrzymywałem się przy straganach z kawą, zamieniłem nawet słowo z handlarzem dywanów, który jak mi się zdawało, miał w oku właściwy błysk. Następnie zszedłem w boczne uliczki, na przemian chowając się i wynurzając z popołudniowych cieni pod markizami z trzciny. Słuchałem więcej, niż sam mówiłem, i oglądałem więcej, niż kupowałem, rozważnie dzieląc się miedzianymi suppami i srebrnymi dharmami, kiedy moja obecność zaczynała budzić podejrzenia. Jeśli nawet wymawiałem imię Degana, to niby mimochodem, starałem się jednak opierać głównie na opisie – nie sądziłem bowiem, by wciąż przedstawiał się jako Degan czy Brązowy. Kiedy tuż przed zachodem słońca zagłębiłem się w alejki, jedna rzecz była pewna: Djan roztaczał swoje wpływy także w Dzielnicy Imperialnej. Widziałem to w luźnych szatach i kefijach upinanych zgodnie z miejscową modą; czułem w kardamonie, mięcie i pieprzu serwowanych na ulicach posiłków i w olejkach pachnących cynamonem, goździkami czy tatarakiem; przede wszystkim jednak poznawałem po zachowaniu otaczających mnie Dorminikan. Wszystko robili ostrożnie, mając oczy dookoła głowy – jakby towarzyszyło im wieczne przekonanie, że nic nie jest pewne, a każde działanie wiąże się z ryzykiem. Co prawda miejscowi legioniści kroczyli dumnie, uliczni sprzedawcy pokrzykiwali w imperialnym, a burdele reklamowały swoje usługi za pomocą papierowych wstążek wieszanych nad drzwiami, ale czuło się, że dzielnica nie funkcjonuje swobodnie. Otaczało nas miasto pełne ludzi, którzy przez wiele stuleci bardziej byli wrogami niż sprzymierzeńcami Imperium – ciężar tej świadomości robił swoje. Do Kamratów odnosiło się to w dwójnasób. Miejscowi kryminaliści o imperialnym rodowodzie musieli się martwić nie tylko legionistami i zielonymi kubrakami despoty, ale też Zakurem. Szybko odkryłem, że w Dzielnicy Imperialnej nie było prawdziwych szefów – och, może i ten czy ów nazywał siebie Poławiaczem, Hersztem, a w jednym przypadku nawet Najwyższym, ale ich organizacje stanowiły zaledwie marny cień prawdziwych przedsięwzięć. Większość z nich nie mogła nawet marzyć o wybiciu się ponad status ulicznego gangu, a te, którym się to udało, od upadku dzielił pojedynczy atak czy jedna niewypłacona łapówka. Niewiele działo się na imperialnej wyspie kryminalistów bez cichego przyzwolenia Zakuru. Samo w sobie nie było to zaskakujące – ze względu na umiejscowienie dzielnicy i okoliczności mniej więcej tego się spodziewałem – ale poziom kontroli Zakuru wprawiał mnie w zdumienie. Nawet pospolici złodzieje i oszuści dzielili się zyskiem z djaneńskimi szefami. Mając to na uwadze, nie szafowałem swoim imieniem, a tym bardziej tytułem. Lepiej zgrywać niedoświadczonego konusa niż Szarego Księcia, który przybył szarogęsić się na ulicy. Ta pierwsza strategia w najgorszym razie spotykała się z obojętnością, ta druga ściągała niepożądaną uwagę – taką, której efektem bywa nóż wbity w plecy. Koniec końców to nie nóż mnie zdybał, tylko para Nożowników, którzy czekali na mnie, gdy grubo po północy wychodziłem z szulerni na piętrze jednego z budynków. – Jak poszło w kości? – zapytał wyższy, oparty o ścianę klatki schodowej. Biła od niego wytworność – z jego twarzy, głosu i manier – i miał uśmiech, który przypominał mi ostrze noża. Kilka stopni niżej jego wspólnik, facet o posturze kolumny; jadł słodki ryż ze zwiniętego liścia palmowego. Nawet nie chciało mu się podnieść na nas wzroku. Westchnąłem i schowałem parę monet, które udało mi się zdobyć podczas rozmowy z graczami.

– Długo to potrwa? – rzuciłem. – Mam swoje sprawy. Nieznajomy odsunął się od ściany. – Kto wie? Ja jestem tylko najemną pomocą. Ale warto pamiętać, że to jedyne wyjście z budynku. – Skinął głową na schody. Znów rozciągnął usta w ostrym jak brzytwa uśmiechu. Ruszyłem na dół. Drugi facet – ten, który jadł ryż – łaskawie skinął głową. A niech mnie, ależ ich tutaj kulturalnie chowali. Na zewnątrz czekała lektyka, całkiem niezła jak na ten środek transportu, z pomalowanymi drzwiami i wiklinowymi zasłonkami w oknach. Dach był wyposażony w składane panele, teraz rozsunięte – pod nimi znajdowały się kolejne zasłonki. Nawet o tak późnej porze popołudniowy skwar wciąż nie odpuszczał, promieniując na ulice, a co za tym idzie, na przemierzające je, zamykane na cztery spusty pudła. Przy ścianie obok schodów kucało ośmiu tragarzy – podawali sobie z rąk do rąk bukłak i pili zachłannie. Moje nocne widzenie było uśpione po wizycie w szulerni, ale nie potrzebowałem go, by dostrzec pot lśniący na nagich plecach mężczyzn. Poruszali się z zapałem i werwą much w smole, aż zacząłem się zastanawiać, czy byli przyzwyczajeni do tej pracy. Wówczas jedna z zasłonek opadła, a ja zrozumiałem odrobinę więcej. Stwierdzić, że siedzący w środku człowiek był wielki, to jak powiedzieć, że oceany są mokre, a pustynie gorące. Zajmował całą szerokość siedziska, rozpychając podłokietniki cielskiem obleczonym w jedwab. Na poduszce z frędzlami spoczywała noga wielkości masztu małego szkunera, ze stopą obwiązaną płótnem, które roztaczało smród maści i kataplazmu. Ziemista, kwaśna woń przywołała wspomnienia apteki Eppyrisa, zanim zrobiłem z niego kalekę i sprawiłem, że jego żona mnie znienawidziła. Cofnąłem się odruchowo i uznałem, że nie polubię tego człowieka – choćby ze względu na uczucia, jakie we mnie budził. – Jak na nowego w el-Qaddice – odezwał się po djaneńsku, nie podnosząc oczu znad kartki papieru, którą składał – udało ci się osiągnąć zaskakująco wiele w zaskakująco krótkim czasie. Tymczasowy patronat? Kwaterunek na koszt padyszacha? Jestem pod wrażeniem. – Nie lubię próżnować. – Tak, to już zauważyłem. – Jego grube i zaskakująco zręczne paluchy cały czas poruszały się po papierze. – Choć pewnie na to nie wyglądam, sam też hołduję temu podejściu. Zastanawiałem się, czy nie masz ochoty na filiżankę herbaty. Moglibyśmy wówczas omówić interesy w wygodniejszym miejscu. Skrzyżowałem ręce na piersi. – Nie chce mi się pić. – To może lekki posiłek? Z tego, co mi wiadomo, twoi ziomkowie szczególnie upodobali sobie nadziewane liście winogron. Znam kucharza, który… – Głodny też nie jestem. Wiedziałem, że zachowuję się nieuprzejmie, ale miałem to gdzieś. Oferując poczęstunek, ten Zakuriańczyk zapewniał mi ochronę, przynajmniej na czas trwania posiłku – stary djaneński zwyczaj, wypracowany przez pokolenia ludzi żyjących na piaszczystych wydmach, gdzie zwykła gościnność potrafiła przesądzić o życiu lub śmierci. Odmawiając, dawałem mu do zrozumienia, że nie ufam jego słowom. Był to policzek wymierzony jego honorowi, choć na razie nie potrafiłem powiedzieć, czy ten człowiek ma dość honoru, by moja obelga zostawiła na nim ślad – i chciałem zaryzykować, żeby się o tym przekonać. – Rozumiem… Uniósł palec, wciąż składając kartkę, a ja nagle poczułem na gardle chłodną stal. Odłożył kawałek papieru na kolana i odwrócił się w moją stronę. – Ponieważ upierasz się przy swoich barbarzyńskich manierach, będziemy rozmawiać jak dwaj Imperialni. Abdul? Nóż odsunął się od mojego gardła, a ja w tej samej chwili poczułem szybkie i silne uderzenie w nerkę. Jęknąłem i opadłem na jedno kolano. – Proszę bardzo. – Mężczyzna znów podniósł kartkę. – Skoro niezbędną przemoc mamy już

z głowy, mogę ci wytłumaczyć, dlaczego tu jestem. – Wytarł z krawędzi okna moją ślinę. – Chcę, żebyś mnie dobrze zrozumiał. Dzielnica Imperialna nie należy do ciebie – i nigdy nie będzie należeć. Wśród miejscowych nie ma wielkich szejków Kamratów: Hersztów, Najsroższych Szefów ani… – Najwyższych Szefów – poprawiłem go, podnosząc się na nogi. – Słucham? – Mówi się Najwyższy Szef, ty parszywy draniu. Zapamiętaj to sobie. Kolejne skinięcie, kolejny cios. Skrzywiłem się, ale ustałem na nogach. – Żadnych Najwyższych Szefów – powiedział. Siedzisko zaskrzypiało głośno, gdy wychylił głowę przez okno. Część tragarzy poderwała się, gotowa łapać lektykę, ale na szczęście nie doszło do wypadku. – Ani żadnych Szarych Książąt – dokończył mężczyzna. Podniosłem na niego wzrok. – Taaak. – W kącikach jego oczu od uśmiechu pojawiły się zmarszczki. – Widzę, że się rozumiemy. Przytaknąłem. Żadnego podburzania miejscowych Kamratów. Wszystko miało zostać po staremu, bo takich ich tu lubili – podzielonych i sfrustrowanych. Djaneńskim baronom przestępczego światka nie spodobałoby się, gdyby jakiś Szary Książę postanowił zaprowadzić wśród imperialnych kryminalistów porządek – lub, co gorsza, dać im wspólny cel. Nawet nie pytałem, jak ten człowiek poznał moją tożsamość. W końcu to było miasto Zakuru – jeśli ktokolwiek potrafił tu zgromadzić wystarczająco dużo plotek i fragmentów zasłyszanych rozmów, by wyciągnąć wnioski, to właśnie oni. I nawet jeśli zgadywali, wyraz moich oczu musiał potwierdzić ich przypuszczenia. Nie byłem szczególnie zaskoczony, że mnie rozgryźli – chciałem tylko wiedzieć, jak im się to udało tak cholernie szybko. Zakuriańczyk – Poławiacz, Herszt, czy może Najwyższy Szef – znów skupił się na składaniu kartki. – Rozumiesz chyba, że mówię o tym po to, żeby uniknąć nieporozumień między twoją czcigodną osobą a moimi ludźmi. Uznajemy i szanujemy zarówno twoją pozycję, jak i prestiż. – Ależ oczywiście – rzuciłem, oglądając się na stojących za mną Nożowników. – Oczywiście. Ha, gotowe! – Mężczyzna zgiął kartkę po raz ostatni i zaprezentował papierową figurkę pustynnego wilka. Cholernie dobrą figurkę. – Bardzo niepoważna rozrywka, choć wymaga szczególnej precyzji i planowania. – Skoro mowa o braku powagi – zacząłem, prostując się – mogłeś dostarczyć tę wiadomość na dziesiątki różnych sposobów: posługując się ulicą, przez posłańca, Doliniarza albo szefa żebraków. Do cholery, mogłeś nawet zapisać ją na pierdolonej składanej żabie z papieru. Spojrzał na mnie zza zmrużonych, napuchniętych powiek. – Prawda. – Co oznacza, że nie zjawiłeś się tutaj tylko po to, by mnie ostrzec. Jego warga zadrżała. – Zaczynam rozumieć, dlaczego jesteś emirem wśród swoich. Tak, mam inny powód. – Zamieniam się w słuch. Odwrócił się, by spojrzeć mi w twarz. Siedzisko w lektyce zaskrzypiało w proteście, a ruch wzburzył powietrze w zamkniętej kabinie i do moich nozdrzy znów doleciała woń mokrej ziemi i octu, którą roztaczały opatrunki na jego stopie. – Po co tutaj przybyłeś? Zamrugałem i wykrzywiłem usta w uśmiechu. Zaśmiałbym się w głos, gdyby nie strach, że mógłbym stracić życie. Po co tutaj przybyłem? Pytanie, które prawdopodobnie sam bym zadał, gdyby w Ildrekce zjawił się nagle Wielki Szejk Zakuru. Czego tu szukał? Jakie miał plany? Z kim pracował? Bo, Anioły mi świadkiem, taki człowiek jak on – czy ja – nie przybywa z daleka bez dobrego powodu, nie kontaktując się najpierw z lokalnymi siłami, by nie wzbudzać ich podejrzliwości. Tylko że ja właśnie to zrobiłem, ponieważ myślałem jak zwykły Nos, a nie jak Szary Ksią-

żę. Po raz kolejny, niech to diabli. Czy istniała właściwa odpowiedź na pytanie mężczyzny? Cokolwiek powiem, rozbierze moje słowa na czynniki pierwsze i obejrzy je dokładnie z każdej strony. Kłamstwa? Z pewnością się ich spodziewał, dwulicowości oczekiwał, a uniki brał za pewnik. Pieprzyć to. Postanowiłem powiedzieć mu prawdę. – Szukam kogoś. – I? – I co? To już wszystko. Uniósł lekko kąciki ust. Na jego mięsistych wargach uśmiech prezentował się bardziej jak grymas. – Mógłbyś prowadzić swoje poszukiwania na dziesiątki sposobów: przez innego Kamrata, agenta czy lokalnego watażkę. Do cholery, mógłbyś nawet wysłać wiadomość na pierdolonej składanej żabie z papieru. Nie oczekujesz chyba, że uwierzę, że wspaniały Szary Książę przybył do Djanu tylko po to, żeby kogoś znaleźć? – To nie mój problem, w co zdecydujesz się wierzyć. – Ach, właśnie że twój. – Odchylił się z powrotem na siedzisko i uniósł papierową figurkę, obracając ją delikatnie w palcach. – Ponieważ od tego, w co uwierzę, zależy też to, co uda ci się osiągnąć. – Nie chcesz wchodzić mi w drogę – rzuciłem. – Ta sprawa w ogóle cię nie dotyczy. Jego oczy zamieniły się w dwa chłodne kamienie. – Grozisz mi? – Ostrzegam cię. Mierzyliśmy się wzrokiem długą chwilę – a w każdym razie tak mi się wydawało, bo przez gwałtowne bicie serca trudno mi było to ocenić. Kiedy stało się jasne, że żaden z nas nie odpuści, mężczyzna odchrząknął i odwrócił głowę. Pstryknął palcami, a tragarze popędzili do lektyki, by wziąć ją na ramiona. – Doszło do moich uszu – powiedział, gdy kabina się uniosła – że w ciągu ostatnich miesięcy ktoś przemycał do el-Qaddice imperialną magię. O ile się nie mylę, jeszcze niedawno sam zajmowałeś się przemycaniem relikwii do Djanu, zgadza się? Robiłem wszystko, by nie zdradzić się twarzą, choć żołądek skręcił mi się w supeł. On też wiedział o błyskocie? Do diabła, ile Jelem tego wysyłał? I przede wszystkim – ile jego dostaw dotarło do el-Qaddice przez ostatnie miesiące? – Handel relikwiami i magią to dwie różne rzeczy – stwierdziłem bezbarwnym tonem. – Owszem, ale szmuglowanie to szmuglowanie, bez względu na rodzaj dóbr. A w tym mieście to ja nadzoruję przemyt wszystkiego, co magiczne. – Spojrzał na mnie z wysokości swojej osłoniętej grzędy. – Nie jesteśmy aż takimi głupcami, żeby nie wiedzieć, po co przybyłeś do Djanu, Szary Książę. Postąpiłbyś roztropnie, oddając nam tę magię, a także rozwiązując organizację, jaką próbujesz tu stworzyć. Jak już mówiłem, Stare Miasto należy do nas. Nie próbuj rzucać nam wyzwania. – A jeśli powiem, że nie mam nic wspólnego z przemytem błyskotu? – Postanowiłem przemilczeć to, że tak naprawdę nie wspiera mnie żadna organizacja. – Uznałbym, że tylko głupiec wypiera się prawdy oczywistej dla wszystkich innych. Skrzyżowałem ręce na piersi. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jakim potrafię być głupcem, kiedy mi na tym zależy. Odpowiedział mi uśmiechem. – Doprawdy, trudno mi wyrazić, jak wielką przyjemność sprawiają mi te słowa. – Wiklinowe zasłonki uniosły się, a tragarze ruszyli. Dopiero gdy zarówno lektyka, jak i dwaj Nożownicy zniknęli z ulicy, zauważyłem u swych stóp papierowego wilka. Gdy go podniosłem, zdałem sobie sprawę, że to wcale nie wilk, a raczej hiena – z pochylonym łbem, otwartym pyskiem i wywieszonym jęzorem, jakby się ze mnie śmiała. Odszedłem, porzuciwszy na ulicy zmiętą wiadomość.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Po tym wydarzeniu na powrót zająłem się ulicą, spędzając na niej resztę nocy i cały następny dzień. Zmieniłem jednak strategię. Wcześniej przesiadywałem na tyłach nisko sklepionych tawern i melin, a kiedy chciałem rozwiązać komuś język, płaciłem za trunki. Teraz postanowiłem być bezpośredni. Jeśli nie dobywałem stali, to ją chociaż obnażałem, a na srebrnych monetach krążących z rąk do rąk pojawiały się krwawe ślady. Fechtowałem swoim imieniem jak mieczem, zastraszając tych, którzy zgrywali cwaniaków, i kupując lub edukując tych, którzy mieli więcej oleju w głowie. Miałem przecież do czynienia z Kamratami – nawet tu, pod obcasem Zakuru, byli to ci sami ludzie. Wiedziałem, jak ich rozszyfrować i jak z nimi rozmawiać, a także jak napędzić im stracha, gdy zachodziła taka potrzeba. W Dzielnicy Imperialnej nic się nie działo bez przyzwolenia Zakuru? Bez protekcji miejscowych grubych ryb nie znajdę Degana? Do cholery, przecież byłem Szarym Księciem! Niech się wszyscy pocałują w tyłki. Nie oznaczało to jednak, że mam postępować niemądrze. Jeśli już wymieniałem swoje imię, to tylko w taki sposób, żeby nikt nie powiązał go ze mną. Działałem jak agent, prawa ręka, wtyczka wysłana przodem, by badać grunt i zadawać pytania. Byłem jednocześnie zainteresowany sytuacją w el-Qaddice, jak i zupełnie obojętny, umacniałem pozycję w Ildrekce, poszerzając zarazem teren wpływów. Byłem obecnością i duchem, faktem i plotką. Robiłem wszystko, co w mojej mocy, by zaciemnić obraz i zmusić Tłusty Tron – tak, właśnie tak nazywał się mężczyzna z lektyki – do postawienia sobie pytania: o co w tym wszystkim chodzi? Krótko mówiąc, grałem na zwłokę. Degan był nieuchwytny jak zawsze. Niewielu o nim słyszało, a jeszcze mniej go widziało, choć jako wysoki, jasnowłosy Imperialny powinien się wyróżniać w krainie śniadych, ciemnookich Djaneńczyków. Jedyne, co udało mi się zdobyć, to kilka starych wspomnień o człowieku pasującym do opisu, który zjawił się w Dzielnicy Imperialnej, a potem zniknął. Ale to było miesiąc temu i z tego, co słyszałem, Degan spędzał czas na wędrowaniu po bazarach i kosztowaniu miejscowego jedzenia. Ani słowa o najemniku z obcego kraju, oferującym za pieniądze swój miecz. Nikt też nie słyszał, aby zaciągnął się u miejscowego arystokraty czy w gildii najemników. Nie zostawiał po sobie żadnego śladu trupów ani monet. Wiele wskazywało na to, że będę musiał rozszerzyć obszar poszukiwań poza Stare Miasto. Czyli bez niespodzianek, choć liczyłem, że Degan będzie się trzymał tego, co znał. Praca w Starym Mieście wymagała czasu, pieniędzy i ludzi – więcej, niż ich miałem; wymagała skrytych działań, opłacania informatorów i nieustannego przesiewania plotek. Trzeba będzie przepytać mnóstwo parszywych Pleciug i podejrzanych Uszu, a połowa z nich i tak wciśnie mi kit albo zwęszy okazję, by sprzedać mnie Zakurowi. Na domiar złego przez Wilka i Herona musiałem się śpieszyć. Krótko mówiąc, nie miałem co liczyć na łatwy sukces. Kiedy w końcu wróciłem do zajazdu, było już grubo po południu. Powłóczyłem nogami, a głowa pękała mi z bólu. Z podarunku Herona zostało mi tylko jedno ziarno aramu, ale wolałem zachować je na później – na chwilę po przebudzeniu, najlepiej rankiem następnego dnia. Późnym rankiem. Trupa Tobina pilnie pracowała na dziedzińcu nad nową sztuką. Ci, którzy nie wypowiadali żadnych kwestii, składali ramę, która miała posłużyć za tło przedstawienia. Tobin natychmiast ruszył w moją stronę, a na jego twarzy malował się grymas niezadowolenia. Na szczęście dla lidera trupy Ezak zauważył moje spojrzenie i złapał kuzyna pod ramię, żeby odprowadzić go na bok. Przez chwilę dolatywały do mnie dźwięki krótkiej, ale zaciekłej dyskusji,

podczas gdy reszta trupy, łącznie z Muiress, starała się zachować zdrowy dystans. Nikt mnie nie zaczepił, gdy wchodziłem do zajazdu. Drapieżna siedziała w oknie przy drzwiach, z jedną nogą wystawioną na słońce. Przyglądała się próbie. Światło barwiło na złoto jej rozpuszczone, opadające na ramiona włosy. Zamrugałem zdziwiony, że ich nie spięła, i dopiero wtedy dotarło do mnie, że nie ma na sobie tradycyjnych ulicznych ciuchów. Znoszoną koszulę podróżną i płaszcz zastąpiła wytworniejszymi rzeczami: lnianym, ciemnozielonym dubletem z wysokim kołnierzem i tylko częściowo zawiązanym frontem oraz koszulą rozpiętą pod obojczykami. Spodnie były nowe, o kroju bardziej kobiecym niż męskim, co w pierwszej chwili wydało mi się… rozpraszające. Materiał opinał nogi i kończył się tuż nad kolanami. Poniżej miała tradycyjne rajtuzy i niskie buty, choć one też wyglądały na wyczyszczone. Przesunęła się lekko w oknie i obrzuciła mnie krytycznym wzrokiem. – Zgaduję, że nie spałeś. – Musiałbym się choć na chwilę zatrzymać. – No cóż, jeśli miałeś dobry powód… Wskazałem na jej strój. – Co to takiego? – Co? – Twoje ubranie. Będziesz grać w sztuce? Wpatrywała się we mnie przez chwilę, aż w końcu odwróciła wzrok na podwórze. – Pożyczyłam od trupy – wyjaśniła. – Żeby wysłać ubrania do czyszczenia. Po tak długim czasie w podróży przyda im się porządne pranie. – Głośno wciągnęła powietrze w nozdrza i potarła nos. – Twoim zresztą też. Podrapałem się po piersi, nagle skrępowany. – Jak tylko znajdę czas. – Zawsze możesz poprosić Muiress. – Wolałbym je dostać z powrotem w jednym kawałku. – No to klops. Patrzyłem, jak przygląda się aktorom, aż wreszcie sam wyjrzałem na zewnątrz. Odkąd Drapieżna znów dla mnie pracowała, sporo się zmieniło. Wcześniej, kiedy byłem zwykłym Nosem, a ona pilnowała mojego mieszkania, wszystko wydawało się dużo prostsze: łatwiej nam było rozmawiać, łatwiej od czasu do czasu wylądować w łóżku. Ale tylko do chwili, gdy odkryła, że przez ostatnie siedem lat okłamywałem ją w kwestii swojego pracodawcy – właściwie w kwestii tego, kim tak naprawdę jestem. Jako Długi Nos nie mogłem jej zdradzić, że pracuję dla Kellsa, a nie dla Nicco, lecz nawet to usprawiedliwienie nie złagodziło jej poczucia zdrady. Zresztą wcale tego nie oczekiwałem. Dlatego nie czułem się zaskoczony, kiedy postanowiła odejść. Nie wróciła, gdy ulica postanowiła zrobić ze mnie Szarego Księcia. Pojawiła się nagle miesiąc później – jednego dnia pleców pilnował mi Połamany Daniel, a następnego Drapieżna znów była na dachu, a jej ludzie obserwowali mój dom. Nigdy nie wyjaśniła, dlaczego zdecydowała się wrócić, a ja nie drążyłem, podobnie jak nie pytałem, co zaszło między nią a Połamanym. Czasem lepiej nie wiedzieć. Tylko że od tamtej pory była… nie tyle zdystansowana, co ostrożna i powściągliwa. Nie bałem się powierzyć jej swojego życia – odkąd Degan zniknął, nikomu nie ufałem tak jak jej – i choć czasem stare przyzwyczajenia wciąż brały górę, nie miałem wątpliwości, że w swojej głowie Drapieżna postawiła wyraźną granicę. Pewne aspekty tej granicy były dość oczywiste, inne nieco mniej. Tym razem chodziło o ten drugi przypadek. – Udało ci się zwerbować jakieś Wrony? – zapytałem, rozglądając się po dachach. Drapieżna zaśmiała się cicho. – Marzenia. – Oj… – Jeśli ktokolwiek potrafił skaptować czujnych ludzi do obserwowania melin, to właśnie Drapieżna. Nawet w takim miejscu jak el-Qaddice. – Mów. – Tutejsi Kamraci zachowują się… dziwacznie.

– To znaczy? – Jasne, zdążyłam się przyzwyczaić, że są ostrożni – zaczęła. – Może nawet nieufni. Przyzwyczaiłam się, że trzymają się na dystans, szczególnie gdy kogoś nie znają. To zrozumiałe, ale tutaj? – Machnęła lekceważąco ręką na miasto za oknem. – Tutaj to coś więcej. Są nerwowi. Nikt nie stanie na czatach, dopóki nie zapyta zwierzchnika o zgodę. Jakby każdy z nich bał się własnego cienia. Są tak przerażeni wykonaniem niewłaściwego ruchu, że wolą nie robić nic. – To Zakur – odpowiedziałem. – Trzymają dzielnicę w szachu, i to skuteczniej, niż ci się zdaje. I na pewno skuteczniej niż Kamraci Djaneńczyków z Raffa Na’Ir. – Rozparłem się wygodnie na krześle. Uff, jaka ulga dla obolałych pleców! – Chciałbym tylko wiedzieć, dlaczego zależy im na tak ścisłej kontroli. – Przez błyskot – stwierdziła Drapieżna. – Przez co? – Błyskot. Kontrolują go. – Nie rozumiem… – Pamiętasz, jak Heron opowiadał nam o tych płaskorzeźbach na murze? – Masz na myśli Plagę Cnotników? Zarazę, którą Imperium zesłało na miasto? Drapieżna pokiwała niecierpliwie głową. – No właśnie. Okazuje się, że despota nie tylko otoczył Dzielnicę Imperialną murem, ale też zakazał jakiejkolwiek imperialnej magii. I nie chodzi wyłącznie o przenośny błyskot, chodzi także o nasze Gęby. W el-Qaddice każdy może mamrotać zaklęcia i uroki. Jeśli jednak przyłapią cię na imperialnej magii, przygotuj się na wizytę w najgłębszych lochach despoty. – Co oznacza, że tutejsi Kamraci nie mają dostępu do magii – wyciągałem na bieżąco wnioski. – Mają, ale tylko do djaneńskiej i pod warunkiem, że są gotowi płacić Zakurowi. Tak, to by wystarczyło. Nawet w Imperium Kamraci nie mieli swobodnego dostępu do magii – była bowiem zbyt rzadka i zbyt cenna. Handel nielegalnym błyskotem był jednak możliwy tylko dzięki Kamratom, co oznaczało, że mogliśmy go zdobyć, jeśli naprawdę go potrzebowaliśmy. A tu, w mieście, w którym magowie tworzyli cyklony z piasku i przywoływali tęcze z powietrza? Przeprowadzenie szwindla bez pomocy magii przypominało udział w ulicznej burdzie bez broni – jeśli ci się poszczęści, wyjdziesz z tego cało, ale kawałek stali w ręce znacząco zwiększał szanse na przetrwanie. Przyszła mi do głowy pewna myśl. – Nie powiesz mi chyba, że przez lata nikt nie próbował przemycić tu paru Gąb? Na pewno znaleźli się jacyś Kamraci… – Pewnie, że się znaleźli – odparła Drapieżna. – Z tego, co słyszałam, magowie despoty złagodzili nawet kary za to przestępstwo. Kiedyś pozwalali, by magiczny ogień przez siedem dni trawił ciała przyłapanych nieszczęśników. Teraz skrócili tortury do trzech. Szlag. Nic dziwnego, że Tłusty Tron odnalazł mnie tak szybko po moim przyjeździe do elQaddice. Nie bał się, że przywiozłem ze sobą jakiś błyskot – martwiło go raczej, że spróbuję stworzyć organizację zajmującą się tym na co dzień. Że zacznę zaopatrywać Dzielnicę Imperialną w magię i magów, a potem ją przejmę. Lub nawet większą część Starego Miasta. A wszystko dlatego, że byłem Szarym Księciem – bo przecież żaden Szary Książę nie pokonywałby osobiście takiego szmatu drogi, gdyby nie miał dobrego powodu. I planu. Do diabła… – Jak to możliwe, że jeszcze o tym nie słyszałem? – Odepchnąłem się od stołu, żeby wstać, i zacząłem chodzić tam i z powrotem po izbie. – Półtora dnia pracowałem na pieprzonej ulicy. Jak ja to przeoczyłem? Drapieżna siedziała nieporuszona w oknie. – A czego szukałeś? – zapytała. – Jak to czego? Degana. – Oto twoja odpowiedź. Po prostu nie miałeś powodu, żeby pytać. – A ty? Pytałaś?

– Widziałam, co magowie robią dla zabawy na ulicy, kiedy szliśmy z pałacu padyszacha do zajazdu. Doszłam do wniosku, że jeśli chcę porządnie zabezpieczyć tę norę, muszę dorwać w swoje ręce kilku handlarzy błyskotu, a najlepiej Gębę z prawdziwego zdarzenia. Tyle że żadnego nie mogłam znaleźć. – Postukała palcem nóż przytroczony do paska. – Trzeba było sporo drążyć, żeby ludzie zaczęli śpiewać, co i jak. Kiwnąłem głową. Kamraci czy nie, to nie była jedna z tych rzeczy, którą chciałoby się chwalić nowemu konusowi z ulicy. Słabość budzi wstyd, bez względu na to, co za nią stoi. – Jeżeli rzeczywiście tak tu wygląda sprawa błyskotu, możemy mieć dużo większy problem, niż z początku myślałem. – Westchnąłem. – Dlaczego? Podszedłem do Drapieżnej o krok, ale po namyśle przesunąłem się za krzesło. I dopiero wtedy opowiedziałem jej o spotkaniu z Tłustym Tronem. – A ty kazałeś mu iść do diabła?! – prawie wykrzyczała mi w twarz, gdy skończyłem. – Myślałem, że jakiś miejscowy watażka pręży przede mną mięśnie i próbuje mnie zniechęcić do przemytu. Skąd miałem wiedzieć, że ma kontrolę nad błyskotem w całej dzielnicy? – Kurwa. – Drapieżna wyjrzała na podwórze. Odwróciła się do mnie na chwilę, a potem znów do okna. – Kurwa, kurwa, kurwa! Wiesz, jak trudno będzie mi teraz zabezpieczyć tę norę? Gdzie ja znajdę chętną do współpracy Wronę? Jak tylko się wyda, że ten sukinsyn chce ci się dobrać do skóry, nikt nie tknie naszych monet nawet kijem. Będę musiała zapomnieć o Kamratach i Zakuriańczykach, których miałam na oku, i udać się prosto do ulicznych gówniarzy i wyrzutków. – Kopnęła w dzielące nas krzesło. – Po prostu, kurwa, cudownie! Odsunąłem się na kilka kroków. – Wciąż mamy jedną przewagę – powiedziałem. – Tak? Jaką? – Skinęła ostro na trupę aktorów. – Chcesz zaśpiewać Zakur na śmierć? Poklepałem się po dublecie w miejscu, gdzie spoczywała przesyłka Jelema. – Pamiętaj, że jest jeszcze ten yazani z piwnicy. Drapieżna się wyprostowała. – Masz na myśli Raaza?… – Zaczęła nerwowo wodzić dłonią po własnej kamizelce. – Szlag, prawie bym zapomniała. Szukał cię, chce z tobą koniecznie porozmawiać. – Wcale mnie to nie dziwi. – Po nieudanej próbie yazani z magią cieni on i jego mistrzowie musieli się martwić, co tak naprawdę zawiera przesyłka Jelema. Strzelałem, że jej wartość znacznie przekraczała kwotę, jaką zapłacili za otwarcie nam bram Starego Miasta – a jeśli nawet tak nie było, zamierzałem to zmienić. – Wspomniał, gdzie mogę go znaleźć? – Ani słowem. – Jak w takim razie… – Ach, tu jest. – Drapieżna wyszarpnęła zza paska skrawek tkaniny długi jak jej mały palec, ale dwa razy węższy. Podała go mnie. – Powiedział, że masz to spalić, jak już będziesz gotowy na rozmowę. Chwyciłem tkaninę delikatnie w palce. Była lepka i sztywna, jakby namoczono ją w żywicy lub smole i pozostawiono do wyschnięcia. – Spalić? Kiwnęła głową. – A potem? Wzruszyła ramionami. Westchnąłem. Sen będzie musiał jeszcze trochę poczekać. – Możesz przynieść świecę? – Hej, Flora! – zawołała Drapieżna. – Możesz nam przynieść świecę? Dziewczyna sprzątająca izbę skinęła głową i odeszła w pośpiechu. Spojrzałem na Drapieżną, drapiąc się za uchem. W odpowiedzi uśmiechnęła się błogo. Po chwili dziewczyna wróciła. – Proszę, o pani… – wymamrotała nieśmiało. Postawiła na stole płonącą świeczkę, skłoniła się lekko i odeszła.

– Do diabła, co ty jej zrobiłaś? – Obejrzałem się przez ramię na Dębową Opiekunkę. – Nic. Powiedziałam jej starszemu bratu, że jak jeszcze raz ją popchnie, to utnę mu fiuta, a potem każę zeżreć z hummusem. – Puściła do mnie oko. – No i mała chyba się we mnie zadurzyła. Westchnąwszy, usiadłem przy stole. Płomień świecy migotał i chwiał się, wydzielając oleisty dym. Uniosłem skrawek tkaniny i z wahaniem, ostrożnie przytknąłem go do ognia. Gdybym spodziewał się eksplozji albo huku pioruna, srodze bym się zawiódł. Usłyszałem tylko cichy syk i trzask, gdy tkanina niechętnie zajęła się ogniem. Trzymałem ją przez chwilę w palcach i w końcu odłożyłem na stół. Ogień przesuwał się powoli wzdłuż skrawka. Zanim zdążyłem zapytać Drapieżną, co według niej powinniśmy teraz zrobić, zdałem sobie sprawę, że dym nie zachowuje się naturalnie. Zamiast piąć się w górę, tworząc coraz szerszą wstęgę, blada smuga falowała i zakręcała to w jedną, to w drugą stronę, zanim w końcu podjęła podróż ku sufitowi. Strzępek był spalony niemal do połowy, gdy dotarło do mnie, że mam przed sobą twarz przypominającą pustą, karnawałową maskę utkaną z szarych smug. Twarz należącą do Raaza, co stwierdziłem już bez większego zaskoczenia. – Ach, dostałeś moją wiadomość – odezwała się maska. Czy raczej napisała, bo każde słowo miało postać imperialnej cepty, unoszącej się przez chwilę w powietrzu. – Musimy porozmawiać. Czy możesz przybyć od razu? Czekałem, aż ostatni symbol zniknie, zanim odpowiedziałem. – Jasne, czemu nie. – Na stole zostało nie więcej niż ćwierć skrawka tkaniny. – Wspaniale, w takim razie przyjdź do świątyni Rodziny w dzielnicy Błogosławionych Niebios trzeciego kręgu. Możesz powtórzyć? – Świątynia Rodziny w Błogosławionych Niebiosach, trzeci krąg. – Co tu się, do diabła, dzieje? – Drapieżna nachyliła się do mnie tak blisko, że jej głowa prawie przeszła przez twarz Raaza. – Z kim ty gadasz? – Cii! – syknąłem, odpędzając ją ręką. Podmuch powietrza sprawił, że maska zadrżała i na moment się zniekształciła, ale Raazowi najwyraźniej to nie przeszkadzało. – Będę czekać – odpowiedział dymnymi znakami. Zaraz potem twarz rozpłynęła się i znikła. Spojrzałem na stół. Ze strzępu materiału został tylko czarny ślad na blacie. – Co się stało? – zapytała znów Drapieżna. – Czy to był Raaz? Co ci powiedział? – A co widziałaś? Odchyliła się i zamrugała. – Widziałam, jak mamroczesz do smugi dymu, ale tak cicho, że nie słyszałam słów. A ty? Co widziałeś? Starłem ze stołu zwęglone resztki i podniosłem się na nogi. – Mniej więcej to samo. Idziemy. Drapieżna zmarszczyła brwi, ale nie zaprotestowała. – Dokąd? – zapytała tylko. – Zobaczyć, jak modlą się ci bogaci. Świątynię znaleźliśmy z łatwością, czego nie dało się powiedzieć o Raazie. Była to imponująca budowla, choć nie taka, jakiej bym się spodziewał. W Ildrekce Imperium stawiało na ogrom i onieśmielenie: wysoko sklepione sufity, szerokie łuki, mozaiki i malowidła cztero-, czy nawet pięciokrotnie większe od przeciętnego człowieka, a wszystko po to, by wyznawca okazał zarazem pobożność jak i skruchę. Ponieważ imperator stanowił bezpośredni łącznik między wiernymi a Aniołami, religia szła w parze z władzą świecką. W Imperium towarem kościołów była lojalność. W Djanie towarem świątyń – a w każdym razie tej świątyni – było… cóż, w zasadzie wszystko. Sama budowla miała kształt dużego prostokąta z arkadami i kolumnami biegnącymi wzdłuż niezadaszonej centralnej części. Pod nagim błękitem nieba kręte żwirowe ścieżki przecinały szachownicę trawników i mniejszych nieosłoniętych przestrzeni. Przechadzali się nimi mężczyźni i kobiety, rozmawiając, dyskutując i śmiejąc się głośno, czytając i kontemplując. Dopiero w drugiej ko-

lejności zauważyłem ludzi na dywanikach, którzy bili pokłony i mamrotali – każdy zwrócony w inną stronę, w zależności od tego, do którego z naściennych wizerunków wznosił swe modły. Więcej wiernych modliło się w cieniu pod malowidłami. Przedstawiały one różnych członków świętej rodziny i były bogato ozdobione symbolami, metalami szlachetnymi i klejnotami związanymi z konkretną osobą. Ahreesh na ten przykład upodobał sobie złoto i rubiny, A’wella jadeit i lawendę, a Wyklęty – czarny jedwab i proch. Działy się tu jednak także inne rzeczy. Nauczyciele prowadzili lekcje, handlarze wody i rzemieślnicy naprawiający dywany zachwalali swoje usługi, a żebracy w milczeniu podtykali przechodniom miski, licząc, że trafi się im część jałmużny, jaką każdy Djaneńczyk musiał raz w miesiącu przynieść do świątyni. Z boku młody mężczyzna klęczał przed dziewczyną i z przesadną ostentacją recytował poezję. Z daleka dolatywał mnie jej śmiech. – Wygląda to bardziej na bazar niż świątynię – mruknęła Drapieżna. – Podoba mi się. – Bazar czy świątynia, musimy odnaleźć Raaza – odparłem. Rozejrzałem się, po czym wskoczyłem na cokół kolumny, żeby spojrzeć ponad tłumem. – Bierzesz tamtą stronę, a ja… Przerwał mi pojedynczy, ostry dźwięk, który przetoczył się przez całą przestrzeń. Poezja ucichła, dziewczyna spoważniała, a wierni ruszyli na niezadaszony dziedziniec. Ci z dywanikami i matami wybierali trawę, podczas gdy pozostali skłaniali się raczej ku obszarom z grabionym piaskiem. Tylko kilka najgorliwszych osób odważyło się klęczeć na żwirze. Ludzie pod arkadami też zamilkli, chociaż nie wszyscy uklękli do modlitwy. Tak jak wcześniej, każdy był zwrócony w inną stronę, adresując swoje prośby do jednego z boskich wizerunków. Niektórzy wydawali się modlić do pustej przestrzeni między malowidłami, a jeszcze inni chyba w żadnym konkretnym kierunku. Niezdecydowani? A może, zastanawiałem się, na wszelki wypadek szukali wsparcia u kilku bóstw jednocześnie? Dzwon ponownie zadźwięczał i spod łuku po drugiej stronie świątyni wyszedł kapłan w pomarańczowo-czerwonych szatach. W dłoni trzymał sękaty kij. Skłonił się na cztery strony świata, a potem odwrócił w kierunku, z którego przyszedł, i zaczął nisko, donośnie śpiewać. Modlitwa trwała jakieś dziesięć minut. Wykorzystałem ten czas, by przyjrzeć się wiernym. Gdy dzwon odezwał się po raz trzeci, wszyscy wstali. Ci, którzy przyszli z dywanikami i matami, zwijali je teraz, a wokół znów słychać było krzyki sprzedawców wody i tkaczy. Część ludzi ruszyła do wyjścia, inni zostali, a jeszcze inni dopiero wchodzili do środka. Zauważyłem, że dziewczyna zniknęła, zanim młody poeta zdążył znów paść do jej stóp. Świątynia na powrót zamieniła się w miejsce przypominające publiczne błonia. – I co? Widziałeś go? – zapytała Drapieżna. Wskazałem rękę. – Tam, pod arkadą. Poprowadziłem nas żwirową ścieżką przez dziedziniec, w stronę grupki usadowionej w cieniu pod ścianą. Gdy się zbliżaliśmy, ujrzałem migotliwe światło tańczące na palcach jednego z mężczyzn w kręgu. Chwilę później podobne światło, tyle że bardziej kolorowe i trwające nieco dłużej, pojawiło się na palcach innej osoby, a potem kolejnej. Kiedy ręce uniosła czwarta – piękna kobieta o kruczoczarnych włosach – magiczna poświata wspięła się po jej ramieniu na mężczyznę siedzącego obok, a cała grupka wybuchnęła uprzejmym śmiechem i zastukała dłońmi o posadzkę. Raaz uśmiechnął się i ostentacyjnym gestem otrzepał ramiona. – Dobra robota, Zural – powiedział. – A teraz powiedz mi… och. Na mój widok skinął głową i uniósł rękę. Zatrzymałem się w odległości jakichś czterech kroków. – Obawiam się, że reszta będzie musiała poczekać na inną okazję – powiedział do swych uczniów. – Pamiętajcie jednak, jaki cel przyświeca naszym ćwiczeniom. Jeśli nauczycie się rozpoznawać magię innego czarownika, jeśli zrozumiecie, jak kształtuje fragmenty mocy i jak je formować na własny użytek, będzie wam o wiele łatwiej wykorzystać ją przeciwko niemu już w chwili, gdy ją gromadzi. Rozumiecie? Uczniowie potakiwali cicho. Zarówno ci starsi, jak i młodsi wstawali i odchodzili, aż Raaz został sam na wytartej poduszce leżącej na jeszcze bardziej wytartym dywanie.

– Podejdźcie – odezwał się do nas, wskazując na podłogę. Usiedliśmy. – Przepraszam, że was tu ściągnąłem, ale mój mistrz nie czuje się dobrze, a ktoś musi prowadzić lekcje. – Zawsze nauczasz w świątyni? – zapytała Drapieżna. Raaz skłonił się na znak potwierdzenia. – Dlaczego by nie? – Cóż, myślałam… – Skinęła na tłoczny dziedziniec. – Po pierwsze, trudno tu o ciszę i spokój. Po drugie, o jakąkolwiek dyskrecję. No i po trzecie… trudno o ciszę i spokój. Raaz złożył dłonie i oparł łokcie na kolanach. – Rozumiem, co masz na myśli – zaczął. – Gdybym był członkiem, dajmy na to, Tal Nareesh, pewnie bym się zgodził. Z radością zaszyłbym się w murach szkoły, nauczał w zaciszu klas i prywatnych ogrodów. Ale ja jestem z Tal al-Faj, co oznacza, że nasza szkoła nie należy już do nas. Despota podarował ją Tal Nareesh w zamian za zdemaskowanie obrzydliwego spisku poprzednich mistrzów. – Och… – zmieszała się Drapieżna. – Nie miałam pojęcia… – Bo skąd mogłabyś mieć? – przerwał jej bezpretensjonalnie Raaz. – Zresztą despota okazał nam wielką szczodrość. Tal al-Faj wciąż ma szkołę, którą może nazywać swoją własną, jest po prostu… nieco mniejsza. I biedniejsza. I dość jednostronna w osądach. Dlatego przychodzimy tutaj. – Zatoczył ręką szeroki łuk. – Gdzie lepiej nauczać sekretów mocy i kontroli, jeśli nie tu, pod okiem Rodziny? – Pochylił się do nas. – I czy istnieje lepszy sposób na uniknięcie podejrzeń niż działalność na oczach przypadkowych ludzi? Jeśli jakikolwiek mistrz pragnie chwili prywatności, droga Drapieżna, będzie się starał zachować ją na te sytuacje, które naprawdę się liczą, nie na proste lekcje z magii manipulacyjnej. – A skoro już mowa o magii manipulacyjnej… – odezwałem się. – Dlaczego chciałeś z nami rozmawiać? Raaz niechętnie przeniósł na mnie swą uwagę. – Jeszcze pytasz? Uśmiechnąłem się półgębkiem i obejrzałem przez ramię, by sprawdzić, czy w pobliżu nikt się nie czai. Na szczęście świątynię opuściło całkiem sporo wiernych i włóczęgów – ryzyko, że ktoś nas podsłucha, było niewielkie. Mimo to rzuciłem Drapieżnej znaczące spojrzenie. Wstała i odeszła na kilka kroków, ustawiając się między nami a otwartą stroną arkad. Sięgnąłem do dubletu i położyłem przesyłkę od Jelema na wypolerowanej posadzce. Raaz obrzucił pakunek wzrokiem i podniósł na mnie oczy. Zauważyłem, że na szyi miał niewyraźny szary ślad, a lewą rękę – tę którą zraniła neyajin, atakując jego cień – chował w rękawiczce. Poza tym wciąż lekko chrypiał. Jego prawa dłoń przesunęła się w stronę przesyłki. – Cieszę się, że… – Nie tak szybko. – Położyłem palec na rogu koperty. – Cena wzrosła. Raaz zmarszczył brwi, ale nie cofnął ręki. – Wzrosła? Dlaczego? – Nie jestem chłopcem na posyłki. A już na pewno nie Jelema. – A mimo to przyszedłeś do świątyni z papierami. – Chciałem ci tylko dać do zrozumienia, że traktuję tę wymianę poważnie. – Jeśli sobie dobrze przypominam, ustaliliśmy, że w zamian za przesyłkę pomożemy ci wejść do miasta. No i proszę, siedzisz tu ze mną, a ja niczego nie dostałem w zamian. W dodatku teraz domagasz się dodatkowej zapłaty. – Raaz pokręcił głową. – Sądziłem dotąd, że Szarzy Książęta dotrzymują słowa. – Och, możesz być pewien, że ja swojego dotrzymuję. Pod warunkiem że nie jestem oszukiwany i wykorzystywany. – A więc o to chodzi? Ucierpiała twoja książęca duma, więc uciekasz się do gróźb i stawiasz dodatkowe żądania, żeby ukoić ból? Po tym, co pisał mi Jelem, spodziewałem się po tobie czegoś więcej. Najwyraźniej jednak jesteś kolejnym barbarzyńskim Imperialnym, tak jak cała reszta tych tak zwanych Kamratów.

Moja ręka powędrowała w dół i wyszarpnęła z buta sztylet o cienistym ostrzu. Raaz wybałuszył oczy, a z jego gardła wyrwał się cichy, rzężący dźwięk. Przysiągłbym, że palce w rękawiczce odrobinę się skurczyły. – Ten barbarzyński Imperialny walczył w mroku z pieprzonym zabójcą: dla was! – wycedziłem, trzymając sztylet nisko, by Raaz widział języki cienistego dymu. – Uratowałem życie tobie i twojemu mistrzowi. Drapieżna oberwała po głowie, a mnie raniono zatrutym sztyletem. Jasne, ty i twój pan musieliście użyć w moim imieniu wpływów i pieniędzy, ale ja przelałem dla was krew. Jeśli ktoś tu ma dług, to wy – u mnie. Raaz wpatrywał się w sztylet jak w węża, który w każdej chwili może zaatakować. – Nie tylko ty wycierpiałeś swoje w tamtej piwnicy – oznajmił powoli – i nie tylko my znajdowaliśmy się w niebezpieczeństwie. Neyajin targnęła się także na moje życie. – To prawda, ale nie uciekła stamtąd dzięki tobie, czyż nie? Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, zaciskając palce zranionej dłoni tak mocno, że aż zaskrzypiała skórzana rękawiczka. – Mówiłem ci, co się stało mojemu mistrzowi? – zapytał. – Dlaczego nie przybył, żeby porozmawiać z tobą osobiście? Ponieważ umiera. Nie wiem, co uczynił hesheh, ale to coś… zjada jego ciało. Ma taki ciemny ślad… – Nakreślił linię w poprzek dłoni, pomiędzy kłykciami a nadgarstkiem. – Ślad cienia tam, gdzie były palce. Mówi, że wciąż je czuje, jakby tam były i jakby coś je… nadgryzało. Pożerało. Powoli. – Pożerało? – Nagle poczułem się nieswojo, trzymając ten sztylet. – Z początku rozcięcie biegło wzdłuż podstawy palców, ale linia przesuwa się w górę ręki, coraz wyżej. Nie wiemy, czy ból doprowadzi go do szaleństwa, zanim umrze, czy może sami powinniśmy go zabić. Z litości. – Nie możecie po prostu amputować mu dłoni? Wiem, że nie jest to najlepsze rozwiązanie, ale biorąc pod uwagę inne opcje… Raaz pokręcił głową. – Magowie mówią, że cień wniknął w krew i że zjada go też od środka, tyle że wolniej. Próbowali egzorcyzmów, ale… – Ściągnął rękawiczkę, żeby widzieć swoje palce, i potarł nimi o ciemny ślad na szyi. – W porównaniu z nim powinienem uważać się za szczęściarza. Przełknąłem ślinę. Nie wydawało się zbyt rozsądne wspominać, że ponad połowa błyskotu w tamtej piwnicy pochodziła od Raaza i jego magii cienia ani że moja rana goiła się zadziwiająco dobrze. W tej chwili nic bym na tym nie zyskał. – Myślisz, że za atakiem stoją inni tal, ci z Nareesh? – zapytałem. – To chyba najsensowniejsza teoria. Raz już skorzystali na naszym upadku. Gdyby teraz mogli rozkopać grób i zapełnić go naszymi kośćmi… Mieliby o jedno zmartwienie mniej. Chrząknąłem. Jeśli ktokolwiek mógł znaleźć i zatrudnić niewidzialnego zabójcę cieni, to prawdopodobnie właśnie Gęby. – Zdajesz sobie sprawę, że możecie mieć w organizacji kreta? Raaz skinął lekko głową. – Albo, pomimo naszych zabezpieczeń, członkowie Tal Nareesh przywołali ducha, który nas obserwuje. Ale bez obaw, już się tym zajmujemy. No dobrze, czy teraz mógłbyś wreszcie zabrać ode mnie tę… rzecz? Cofnąłem sztylet neyajin. Robiąc to, zauważyłem, że Raaz przechylił się lekko na bok. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że nie chciał, by jego cień zetknął się z cieniem ostrza. Wsunąłem broń do pochwy ostrożniej, niż ją wyciągnąłem. – Skoro wyjaśniliśmy sobie pewne sprawy, czy możesz mi powiedzieć, czego chcesz? – Na początek? Kilku odpowiedzi. – Na temat? Postukałem palcem w przesyłkę Jelema. – Dlaczego tak wam na tym zależy? Po raz pierwszy, odkąd się poznaliśmy, Raaz wyglądał na szczerze zmieszanego. – Bo należy do nas.

– Należy do was, ponieważ wysłał to Jelem, ale ja pytałem o coś innego. Dlaczego tak wam zależy na tym, co jest w środku? Dlaczego tak pragniecie imperialnej magii? Raaz nawet nie próbował zaprzeczać. – Czy to jakiś żart? Przecież sam wiesz, co potrafią wasi Cnotnicy. Któż nie chciałby poznać ich sekretów? – Na przykład ja. I całkiem sporo znanych mi Gąb. – Wskazałem na pakunek. – Zdajesz sobie sprawę, czym jest ta magia? Powolną i bolesną śmiercią za samo jej posiadanie, za wiedzę o jej istnieniu. To jedyny sekret, którego Imperium nigdy nie zdradziło, jedyna rzecz, jakiej nie potrafi nikt prócz imperatora i jego osobistych magów. Cnotnicy zamieniali ludzkie kości w żelazo i rozgrzewali je od środka, żeby paliły ciało – tylko za to, że ktoś zadał niewłaściwe pytanie. Ale posiadać coś takiego? Notatki, jak posługiwać się tym rodzajem magii i jak go odkryto? – Zmarszczyłem brwi. Nie miałem wątpliwości, co kryło się w tej paczuszce – nie po tym, jak kilka miesięcy wcześniej pozwoliłem Jelemowi przejrzeć dziennik Cnotniczki, a potem w ramach zapłaty zachować część notatek. – Krótko mówiąc, znam całe mnóstwo ludzi, którzy nie chcieliby mieć z tymi papierami nic wspólnego – ani ich studiować, ani nawet wchodzić w ich posiadanie. Za duże ryzyko. – Dlaczego więc nie zniszczyłeś ich, gdy zrozumiałeś, z czym masz do czynienia? – Raaz nie dawał za wygraną. Dobre pytanie. Sam je sobie zadawałem, ale jeszcze nie znalazłem odpowiedzi. Najłatwiej byłoby je spalić, a mimo to nie potrafiłem się do tego zmusić. – Z trzech powodów – odparłem. – Po pierwsze, dałem Jelemowi słowo, że dostarczę przesyłkę. Nie lubię łamać obietnic, nawet wtedy, gdy jestem w nie wmanewrowywany. Choć zrobię to, jeśli będę musiał. – A co mogłoby cię do tego skłonić? – Drugi powód. – Znów popukałem palcem w plik papierów. – To z pewnością nie jest pierwsza dostawa. Jelem miał całe miesiące, żeby przysyłać tu fragmenty notatek, a ja nie wierzę, że czekał, aż zupełnie przypadkiem będę musiał się udać do el-Qaddice. Co znaczy, że nawet jeśli to zniszczę, niczego nie osiągnę. Szkody już wyrządzono, prędzej czy później Imperium odkryje, że wydał się jeden z najpilniej strzeżonych sekretów, a wtedy zaczną go szukać. Nawet jeśli będą musieli przyjść po niego aż do Djanu. Co gorsza, ślady naprowadzą ich na mnie. – I co z tego? To jest el-Qaddice, ich magowie nie mają tu wstępu. – Naprawdę sądzisz, że powstrzymają ich mury? Rozmawiamy o samych podwalinach pieprzonego Imperium Dorminikańskiego – jeśli się zorientują, że ktoś przemycał magię do el-Qaddice, nie zostawią tu kamienia na kamieniu. – A twoje trzecie zmartwienie? – Wciąż jestem Imperialnym – przypomniałem mu. – I choć niewiele przychodzi mi z władzy imperatora, wolałbym, żeby Imperium nie dostało się w łapska despoty. Nie podoba mi się pomysł, że wręczam ci klucz do sekretu, który przez lata pozwalał nam trzymać Despotię na dystans. – Pokręciłem głową. – Upadające imperia nie służą niczyim interesom. Raaz zastukał dłonią o kamienną posadzkę. – To dobre argumenty, a ja rozumiem twoje obawy. Załóżmy jednak, że potrafiłbym cię przekonać, że żaden z twoich koszmarów się nie ziści. Czy to wystarczy? – Przynajmniej na początek. – Świetnie. Raaz wyprostował się i uniósł lewą rękę, by odciągnąć rękaw i ukazać żelazny kajdan. Jego krawędzie, wywinięte i wytrawione, przypominały skłębione chmury – a może raczej cienie. Zwinnym ruchem wolnej ręki odciągnął niewidzialny skobel i wypowiedział pojedynczą sylabę. Kajdan – ponoć zakładany na stałe, nieusuwalny symbol powinności yazani wobec despoty – z cichym brzękiem upadł na posadzkę. Zamrugałem, zastanawiając się, co znaczy ta demonstracja. – W tej kwestii nie podlegam despocie. To sprawa osobista – sprawa tal i plemienia. Jelema skazano na zesłanie z powodów… powiedzmy, że politycznych, choć to nie do końca prawda. Nie mnie o tym mówić. Rzecz w tym, że według niektórych popełniono błąd – i teraz ci ludzie chcą go

naprawić. Imperialna magia, z którą tu przybyłeś, może im pomóc. Tajemnice Jelema nie są tak potężne, by zniszczyć Imperium, lub choćby wzbudzić zainteresowanie – sam wiesz o tym najlepiej, bo to ty udostępniałeś mu fragmenty dziennika. Jednakże – Raaz uniósł palec – są wystarczająco potężne, żeby jego przyjaciele odważyli się wywrzeć w jego imieniu zemstę, a może nawet pomóc zabezpieczyć jego powrót do Djanu. Wierz mi, nie chcę, by te dokumenty trafiły w ręce innego tal, czy nawet despoty – jedyne, czego pragnę, to szansy, żeby kości moich wrogów zamieniły się w żelazo i zapłonęły. Muszę uczciwie przyznać, że nie wiedziałem o tym – a w każdym razie nie z całkowitą pewnością. Kiedy zawierałem z Jelemem umowę, nie miałem pod ręką innego Gęby, by skonsultować z nim zapiski Cnotniczki czy kwestie błyskotu. Polegałem tylko na tym, co sam umiałem wydedukować – zarówno z dokumentów, jak i reakcji Jelema na przedstawioną ofertę – a także na zdrowej dozie brawury. Ulżyło mi, gdy usłyszałem od Raaza, że sprzedane przeze mnie fragmenty magii nie są w stanie zniszczyć Imperium, ani nawet jego małej części. Co nie oznaczało, że muszę się cieszyć z przekazywania imperialnych sekretów grupie yazani znanych mi jedynie z opowieści faceta, który wrobił mnie w przemyt magii do Djanu. Nie mieli zbyt dobrych referencji, ale Anioły mi świadkiem, że przez lata słyszałem gorsze wymówki. Do diabła, sam byłem gorszy. Poza tym chwilowo nie mogłem liczyć na zyskowniejsze oferty, a nie chciałem wiecznie nosić przy sobie tej przesyłki – za duże ryzyko i potencjalnie o wiele gorsze skutki. Choć to oczywiście nie powód, żeby oddawać tak cenny towar za darmo. – W porządku – rzuciłem. – Powiedzmy, że mnie przekonałeś. Tak czy inaczej będę potrzebował czegoś więcej. Cena poszła w górę. Raaz przeciągnął dłonią po podbródku. Jego palce już nie wyglądały na skurczone. – Co konkretnie masz na myśli? – Jeszcze nie jestem pewien – odparłem, by wreszcie przesunąć pakunek w stronę yazani. – Ale sądzę, że prędzej czy później coś mi przyjdzie do głowy. – Nie wątpię. – Raaz chwycił szybko przesyłkę. Zaczął obracać ją w dłoni, aż raptem zamarł. – Zaraz… ktoś przełamał pieczęć. – Czyżby? Och, rzeczywiście. Odgiął skrzydełka koperty i zaczął przeglądać jej zawartość. Czytałem ją wcześniej i nie znalazłem niczego oprócz nudnych opisów życia w Ildrekce. Wniosek – Jelem użył szyfru lub, co bardziej prawdopodobne, magicznego pisma. Wstałem i otrzepałem spodnie. – Brakuje połowy stron – oznajmił w końcu Raaz. – Zauważyłeś to po pobieżnym kartkowaniu? Jestem pod wrażeniem. – Jelem dokładnie mi opisał, czego się spodziewać. I nie ma tego w środku, a w każdym razie nie ma wszystkiego. – Zamachał przede mną kopertą. – Gdzie jest reszta? – W bezpiecznym miejscu. – Zwalczyłem pragnienie, by przeciągnąć dłonią po szwach na podszewce dubletu. – I zostanie tam, póki nie otrzymam pozostałej części zapłaty. – Nie tak się umawialiśmy. – Umowa nie określała, ile stron dostaniecie ani kiedy. Nie jestem głupi. Dopóki mam to, na czym wam zależy, wiem, że w razie czego szybko odpowiecie na wezwanie. Gdybym oddał ci wszystko… – Pokręciłem głową. – Jeśli potrzebuję pomocy, to zwykle potrzebuję jej natychmiast. Tak będzie dla mnie najlepiej. – A jak będzie najlepiej dla nas? – zapytał Raaz, wstając. – Coś mogłoby ci się przytrafić. Jak wtedy odzyskamy resztę? – To już chyba nie mój problem, ale wasz. Dlatego dobrze się zastanówcie, jak nie dopuścić do tak niefortunnej sytuacji. Zasygnalizowałem Drapieżnej wzrokiem, że wychodzimy. Po drodze zatrzymałem się na chwilę, by złożyć pokłon w stronę westybulu Wyklętego. Z jakiegoś powodu wydawało mi się to właściwe.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Obudziłem się zdumiony, że w ogóle spałem. Ktoś walił do drzwi. Pamiętałem tylko, że usiadłem na skraju łoża, by rozsznurować buty, a potem… cóż, buty wciąż były na nogach. Łomot nie cichnął. – Czego?! – krzyknąłem. – P-p-pan Drothe? – doleciał zza drzwi głos na poły męski, a na poły chłopięcy; musiał więc należeć do jednego z synów właściciela zajazdu. Zgadywałem, że do pryszczatego, bo charakterystycznie skrzeczał. – P-p-pani poleciła, żeby p-p-pana obudzić, jak, jak… – No wykrztuś to, chłopcze! – Żeby się pan nie spóźnił na spotkanie. Sir. Z sekretarzem. Szlag. Spojrzałem w nieduże okno. Było już grubo po zmierzchu, prawdopodobnie dawno po umówionej porze spotkania. Z ostatnich trzydziestu godzin przespałem może cztery. – Dlaczego nie obudziłeś mnie wcześniej?! – krzyknąłem, zbierając się z łóżka. Jak to możliwe, że Drapieżna pozwoliła na takie spóźnienie? – Próbowałem, sir, ale pan nie odpowiadał. A pani bardzo wyraźnie mi wyjaśniła, dlaczego, yyy, dlaczego nie powinienem wchodzić bez pozwolenia. Sądząc po tym, jak biedakowi drżał głos, Drapieżna musiała być bardzo obrazowa. Nie żebym przygotował dla nieproszonych gości jakieś niespodzianki, ale odrobina zdrowego wahania nigdy nie zaszkodzi. – A gdzie jest teraz pani? Dlaczego ona po mnie nie przyszła? – Śpi, sir. – Chwila ciszy. – Dała mi do zrozumienia, że jej też nie powinienem budzić. Nic dziwnego. Kiedy wróciliśmy ze świątyni, nie była w lepszym stanie niż ja. – Czekaj na dole z kubkiem kawy. – Wsunąłem sobie do ust ostatnie ziarno aramu. – Zabiorę, jak będę wychodzić. Spędziłem w pokoju tylko chwilę, by przebrać się w nieco czystszą koszulę, nalać wody do miski i opłukać twarz. Gdy byłem gotowy, ruszyłem energicznie do drzwi. Kąpiel w łaźniach musiała jeszcze trochę poczekać. We wspólnej izbie robiło się tłoczno, nie tylko od aktorów, ale też od okolicznych mieszkańców Dzielnicy Imperialnej. Goście z Ildrekki okazali się dla Cienia Anioła niezłą reklamą, a Tobin i jego wesoła kompania ochoczo korzystali ze statusu sław, bajdurząc, śpiewając i pijąc darmowe trunki. Miejscowi chętnie wymieniali alkohol na plotki z rodzinnych stron, a ja zauważyłem, że nasz gospodarz nie krzywił się tak bardzo jak w dniu, gdy tu przybyliśmy. Tobin zauważył mnie kątem oka na schodach i wstał. Zmarszczyłem brwi i pokręciłem głową. Nie miałem czasu na kolejne skargi udające fanfaronadę. Niestety, lider trupy odpowiedział podobnym grymasem i zaczął przeciskać się przez ciżbę. Dotarłem do drzwi jako pierwszy. Czekał przy nich chłopak – ten pryszczaty, jak trafnie przypuszczałem – trzymając w ręku kubek z parującym napojem. Chwyciłem go i wyszedłem. Z tyłu doleciał mnie krzyk Tobina. Nie zatrzymywałem się. Ezak wciąż znajdował się na dziedzińcu, w świetle zmierzchającego dnia ćwiczył scenę pojedynku z aktorem o imieniu Paollus. Żaden z nich nie podniósł na mnie wzroku. Powinno było dać mi to do myślenia. Końcówka laski Ezaka zahaczyła o moją kostkę. Nie uderzył mnie, ani się nawet nie zamachnął – raczej odepchnął moją stopę i używając końcówki prowizorycznej broni, złapał ją i uniósł. Zanim się zorientowałem, leżałem w kurzu dziedzińca. Odtoczyłem się na bok z przekleństwami formującymi się na ustach i dłonią zmierzającą w stronę sztyletu, gdy nagle poczułem, jak Ezak klepie mnie laską w pierś. – Nie rób głupstw – powiedział. – Przecież nic się nie stało.

– Głupstw?! – Odepchnąłem kij i usiadłem na ziemi. – Ostatnie, czego bym sobie teraz życzył, to… – Zamilkłem, gdy grubszy koniec laski znalazł się tuż przed moją twarzą. – Nie ma potrzeby robić nic głupiego – powtórzył Ezak. – Tobin chce tylko zamienić z tobą słowo. Próbuje to zrobić od rana. – Może poczekać, aż wrócę. – I właśnie tu się mylisz – stwierdził Tobin, zmierzając do nas przez podwórze. – Nie mogę czekać, jeśli dobrze zgaduję, dokąd idziesz. – Czyli dokąd? – Zobaczyć się z człowiekiem, który dba o nasze wspólne finanse. Westchnąłem. – Z Heronem. – Podniosłem się. Ezak nie próbował mnie powstrzymywać, ale też nie cofnął swojej laski. – Świetnie. – Strzepałem z siebie kurz. – Co jest aż tak pilne, że musicie przewracać mnie na cholernym podwórzu? – Chodzi o sztukę – wyjaśnił Tobin znaczącym głosem. – Co z nią? – Nie da się nad nią pracować – rzucił Ezak. – Nie da się pracować? – Tobin prychnął. – Żeby tylko! To jakaś pieprzona katastrofa! Drewniane dialogi, postaci pozbawione życia i historia rozgrywająca się w tempie marsza pogrzebowego. Każda szanująca się trupa zrezygnowałaby na naszym miejscu z występu albo napisała ten scenariusz od nowa! – Czyli nie podoba się wam? – Nie podo… – kolor twarzy Tobina zmieniał się szybciej niż jego humor. – Ja… – Nie – uprzedził go Ezak. – Nie podoba się nam. – Dobrze, ale co ja mogę z tym zrobić? – Możesz przemówić Heronowi do rozsądku! – zawołał Tobin. – Wyjaśnij mu, jak się mają sprawy. Że nie możemy tego zagrać. Że to nie nasz styl. – Lider trupy zbliżył się do mnie o krok. – My zajmujemy się dramatami i komediami, rozumiesz? Wzlotami i upadkami. To jest bardziej… sam nie wiem, jak to określić. Ezak? – Tandetne? – Tak, ale poza tym. – Hmm, bardziej… historyczne? – O właśnie, to jest sztuka historyczna. Czy raczej coś w rodzaju komentarzy, głównie na temat Despotii. Niekończące się wyjaśnienia, ekspozycje i krzyki o naturze zamierzchłego despoty, jego polityki i… – Lista jest długa – podsumował Ezak. – No właśnie. – Tobin rozejrzał się podejrzliwie i skinął, żebym podszedł bliżej, a ponieważ nie uczyniłem żadnego ruchu, nachylił mi się do ucha. Prawdziwy spiskowiec. – Tak sobie myślałem… – zaczął. – Jeśli zdecydujesz się wspomnieć Heronowi, że ta sztuka nam nie leży, nie powtarzaj mu naszych zarzutów. Na litość Aniołów, nie da się przecież wykluczyć, że dzieła grafomana, który to napisał, są tu uważane za skarb kultury. Wytłumacz mu, że nie uda nam się wczuć w role, bo sami nie jesteśmy Djaneńczykami. Że nie oddamy tej sztuce sprawiedliwości. Albo że… Skrzyżowałem ręce na piersi. – Byliście ze mną, kiedy Heron przekazał mi scenariusz. Słyszeliście, co powiedział: że osobiście wybrał go wezyr. Naprawdę myślicie, że ktokolwiek się przejmie, bo sztuka „nie jest w waszym stylu”? Tobin się wyprostował. – Liczę, że wezyr uszanuje pragnienie trupy, by zaprezentować się przed padyszachem z jak najlepszej strony. – Raczej dojdzie do wniosku, że psioczycie, chcąc postawić na swoim. Przy odrobinie szczęścia wyrzuci mnie z pałacu. Jeśli będzie mniej łaskawy, każe nam zwijać manatki. – Nie sądzę… – Posłuchajcie. – Nie dałem im dojść do słowa. – Zdaję sobie sprawę, że dostaliście gównia-

ny scenariusz, i widzę, że nie jesteście z tego powodu szczęśliwi. Idę teraz na spotkanie z Heronem i z mojego punktu widzenia wyjścia są dwa: prosić o więcej czasu albo o inną sztukę. Biorąc pod uwagę, że na przygotowania zostało nam parę dni, jakoś mi się nie wydaje, czy proszenie o nowy scenariusz – kto wie, może nawet o wiele gorszy – jest dobrym pomysłem. Tym bardziej że to może potrwać. Niezadowolenie Tobina było wręcz dramatyczne. Zaczynałem rozumieć, dlaczego ten człowiek trafił na scenę. – Chcesz przez to powiedzieć, że nawet nie spróbujesz?! – Mówię tylko, że zdobędę dla was to, co zdobyć się da. Nie zamierzam jednak prosić o rzeczy niemożliwe. Tobin wściekał się i ciskał oczami gromy, gotów na kłótnię, ale Ezak wsunął się zwinnie między naszą dwójkę. Dostrzegłem, że na skutek tego manewru końcówka laski znalazła się przed twarzą Tobina. – W takim razie bierzemy to, co jest – powiedział, patrząc kuzynowi w twarz. – I będziemy za to wdzięczni. Tobin jeszcze przez chwilę narzekał, ale w końcu odwrócił się i ruszył do zajazdu. – Wybacz, że cię przewróciłem – zwrócił się do mnie Ezak – ale Tobin nie dałby mi spokoju, gdyby z tobą nie porozmawiał. Kiwnąłem głową. – Rozumiem. – Świetnie. – Obejrzał się przez ramię na aktora z drugim kijem. – W takim razie… – Ezak. – Tak? – „Rozumiem” nie znaczy: „wybaczam”. Zdajesz sobie z tego sprawę? – Ale… Uniosłem palec, by zamilknął. – Powiedzmy, że ten jeden raz ujdzie ci to na sucho. Ale spróbuj jeszcze raz podstawić mi nogę, kij czy cokolwiek innego, a nie będziesz miał więcej do czynienia z moim zrozumieniem. Czy wyrażam się jasno? Ściągnął usta w cienką, zwartą linię. – Tak. – Cieszę się. Zadbaj, by twój kuzyn też to zrozumiał. Znasz układ – może i jestem mecenasem trupy, ale mam w el-Qaddice inne sprawy, o wiele ważniejsze od występu. Jeśli mówię, że wasze plany nie mogą przeszkadzać w realizacji moich, powinniście wziąć to sobie do serca. – Będę o tym pamiętać. Odwróciłem się i odszedłem w zapadający zmrok. Znajdowałem się już w pobliżu bramy dzielnicy, kiedy moich uszu doleciał solidny trzask drewna uderzającego o drewno. Głośniejszy i szybszy niż wcześniej. Gdy tylko znalazłem się poza granicami Dzielnicy Imperialnej, dotarło do mnie, że poruszanie się po nieznanym mieście nie jest wcale prostą sprawą, szczególnie gdy padasz ze zmęczenia i co chwilę spowalniają cię albo wręcz zatrzymują przypadkowi ludzie, by się upewnić, czy uzyskałeś patronat. Nie pomogła próba zapamiętania drogi, którą szliśmy z pałacu padyszacha do zajazdu. Piętnaście minut i trzy niewłaściwe zakręty później poddałem się i zapłaciłem dwa miedziane suppy ulicznemu łobuzowi, który wyglądał na jakieś czternaście lat i sprawiał wrażenie gotowego awansować na pełnoprawnego oprycha. Popołudniowy tłum zniknął z ulic, choć ja wiedziałem, że place targowe, ogrody i winiarnie zapełnią się, gdy tylko zelżeje żar popołudnia. Większość Djaneńczyków piła teraz kawę lub zażywała kąpieli, relaksując się i przygotowując na drugi oddech miasta. Pojawią się na ulicach wraz z gwiazdami na niebie, by zjeść późną kolację czy odbyć jeszcze późniejsze spotkanie. El-Qaddice było miastem, które, przynajmniej częściowo, żyło zgodnie z rytmem mojego zegarka. Cecha, którą uważałem za jednocześnie przyjemną i bardzo frustrującą. Szliśmy okrężną drogą, także dlatego, że nie zgadzałem się na żadne skróty, które sugerował

dzieciak. Choć nie da się wykluczyć, że szybciej dotarłbym do celu, istniała spora szansa, że jakiś uliczny gang skatowałby mnie, okradł i porzucił w zatęchłej melinie. Łobuzeria z Ildrekki zwykle nie miała nic przeciwko zawieraniu układów z Kamratami, a ja wątpiłem, że tutaj było inaczej. Niezależnie od kierujących mną motywów po czwartej odmowie mój młody przewodnik przestał truć mi głowę propozycjami zmiany trasy. Mimo to nawet na szerszych i mniej zatłoczonych ulicach przyciągałem więcej ponurych spojrzeń niż zwykle. Zapytałem o to dzieciaka. – Jesteś Imperialnym – odparł krótko. – Aż tak nas nienawidzicie? – Nienawidzimy? – powtórzył, oglądając się. – Nie chodzi o nienawiść, tylko o chciwość. – Wycelował we mnie palcem. – Gdyby nie to, mógłbyś przynieść całkiem niezły zarobek pierwszej osobie, która przekazałaby cię władzy albo wskazała strażnikom. Spojrzałem w dół i dopiero wtedy zorientowałem się, że chłopak nie miał na myśli rapiera ani sztyletu, lecz mosiężną zawieszkę na szyi – dowód patronatu wezyra. – Aż tak uważnie jej wyglądają? – Sądziłem, że w najgorszym razie będą mnie zatrzymywać w bramach dzielących poszczególne kręgi miasta, a od czasu do czas zainteresuje się mną jakiś kupiec albo Archanioł – ale żeby obserwowali mnie zwykli Chlebodawcy? – Ile wynosi nagroda za złapanie Imperialnego bez patronatu? Dzieciak się uśmiechnął. – Gdybyś go nie miał, a ja przekazałbym cię zielonym kubrakom, przez miesiąc albo i dłużej żyłbym jak prawdziwy książę. Przeciągnąłem ostrożnie dłonią po zawieszce, żeby się upewnić, czy łańcuszek dobrze trzyma. Chłopak uśmiechnął się od ucha do ucha i poprowadził mnie dalej. Gdy dotarliśmy pod pałac padyszacha, nad miastem zapadła noc, choć latarnie i pochodnie skutecznie rozpędzały ciemność. Zatrzymałem się przed wielką, emaliowaną bramą z kutego żelaza, szerszą niż cały zajazd Cień Anioła, i to ze stajniami. Po bokach stały smukłe jak wrzeciona, bogato zdobione wieże, a przed nią rozciągało się półkole z barwnych, glazurowanych cegieł, które tworzyły wizerunek potężnego feniksa – symbol pałacu padyszacha. Wieże i bramę patrolowali strażnicy odziani w jedwabne płaszcze i wysokie turbany z pióropuszami, a blask pochodni odbijał się od żeleźców włóczni i klejnotów w spinkach turbanów. Odesłałem chłopaka, wręczywszy mu jeszcze jedną monetę, i podszedłem do bramy. Znudzony kapitan straży – a przynajmniej zakładałem, że był kapitanem, wnioskując ze srebrnej szarfy wokół pasa i opalu wielkości kciuka w spince turbanu – podszedł i otaksował mnie wzrokiem zza kolorowego, żelaznego kolibra. – Przyszedłem na spotkanie z sekretarzem Heronem. – Poeta? – zapytał, zerkając na moją zawieszkę na mosiężnym łańcuszku. – Trupa aktorska. Mężczyzna skinął głową w bok. – Każdy artysta nie będący poetą, który korzysta z patronatu, powinien zgłaszać się do Psiej Bramy po zachodniej stronie terenów pałacowych. Oczywiście my znajdowaliśmy się po stronie wschodniej. Kapitan zaczął odchodzić. – A gdybym powiedział, że jestem też poetą? – rzuciłem za nim. Spojrzał na mnie z rezygnacją malującą się na twarzy. – Wówczas musiałbyś ułożyć na poczekaniu wiersz, by to udowodnić. – Uniósł wzrok na bramę. – Na przykład coś na ten temat. Coś skomplikowanego. – A jeśli moja twórczość nie trafi w twój gust? – Każdego ranka zeskrobujemy z tych cegieł krew. Dotarcie do Psiej Bramy zabrało mi kolejne pół godziny. Okazało się, że nazywano ją tak ze względu na położone tuż obok psiarnie padyszacha, a także przez to, że opiekunowie psów lubili wyrzucać za mury resztki jedzenia – dlatego na małym i nieregularnym placu kłębiły się bezpańskie kundle. Nie trzeba chyba wspominać, że wszędzie leżały ich odchody.

Ku mojemu zaskoczeniu strażnik z tej strony pałacu sprawiał wrażenie jeszcze gorliwszego. Z drugiej strony to chyba całkiem normalne, że człowiek, który nieustannie pilnuje psów i ich gówien, kurczowo trzyma się resztek godności. – Spóźniłeś się – rzucił, spoglądając na mnie z góry. – Powiedziano mi, że mam się ciebie spodziewać o zmierzchu. – Lubię myśleć, że wieczór to tak naprawdę zmierzch odziany w ciemniejszy płaszcz. Nawet nie zadrżały mu usta. Świetnie, możemy to rozegrać inaczej. – Posłuchaj – zacząłem, potrząsając butem, do którego przykleił się wyjątkowo uparty kawałek gówna. – Heron musi się ze mną zobaczyć, wyraził to bardzo jasno. Jeśli chcesz się potem tłumaczyć, że to ty mnie odesła… – Szlachetny sekretarz przesłał mi już instrukcje. Spotkanie odwołano. Przestałem ruszać nogą. – Czyżby? Dopiero teraz mężczyzna wyszczerzył się w uśmiechu. – Szlachetny sekretarz nie toleruje spóźnień. Ani braku higieny – dodał, wpatrując się w mój but. Zmierzyłem wzrokiem strażnika, bramę i mur. Tak, to by się dało zrobić – mężczyzna stał na tyle blisko, że mógłbym złapać go między prętami i zapoznać ze sztyletem, a potem przeskoczyć na drugą stronę. Na dodatek ujadanie psów zagłuszy hałasy. Trzymając się cieni, znajdę jakiegoś służącego i przytknę mu nóż do gardła, by zaprowadził mnie do swego pana. Nie byłem jednak aż tak głupi. Choć perspektywa wyładowania frustracji na Heronie i strażniku wydawała się nad wyraz kusząca, włamując się do pałacu padyszacha – i usztywniając jego człowieka – raczej nie ułatwiłbym sobie życia w Djanie. Ale, do diabła, jak miło bym się poczuł… Pokręciłem głową. Na Anioły, naprawdę potrzebowałem więcej snu. – Dobra – rzuciłem. – Daj mi tylko przesyłkę, którą dla mnie zostawił, a już znikam. – Spóźniony czy nie, nie sądziłem, by Heron skazał nas na długi w zajeździe – jak sam twierdził, dopóki nosiliśmy zawieszki, to wezyr był za nas odpowiedzialny. Poza tym obiecał załatwić mi więcej aramu. Strażnik nachmurzył się i przestąpił z nogi na nogę. – Przychodzisz po czasie i oczekujesz, że sekretarz przyśle ci podarunek? – Mocniej zacisnął dłoń na włóczni. – Wynoś się stąd! Złapałem za pręt Psiej Bramy i zacząłem udawać, że wycieram o nią but. Grymas niezadowolenia na twarzy mężczyzny się pogłębił. – W takim razie przekaż sekretarzowi moje przeprosiny. Powiedz mu, że jutro postaram się być na czas. – Nie jestem twoim posłańcem – odparł mężczyzna. – Prędzej mnie szlag trafi, niż… Tym razem go złapałem i przyciągnąłem dość blisko, by ostrze mojego sztyletu odnalazło jego bok, ale go nie przebiło. Pochyliłem się ku jego twarzy, wpychając mu koniuszek klingi między żebra. Chroniła go tylko bawełniana tkanina płaszcza – najwyraźniej jedwab nie był przeznaczony dla strażników Psiej Bramy. Wyczułem w jego oddechu świeży zapach aramu. Mojego aramu. – Będziesz tym, kim ci, kurwa, każę – wycedziłem przez kraty. – A teraz gadaj, gdzie jest przesyłka, którą zostawił dla mnie Heron. – Przesyłka? – rzucił nieco zbyt szybko. – Mówiłem ci… – Pozwól, że wyjaśnię ci, jak to działa – wszedłem mu w słowo. – Albo oddasz mi to, co należy do mnie, albo zawołam kapitana straży. Kapitan przetrząśnie twoje rzeczy, znajdzie w nich pieniądze, może coś więcej. Uwierzy tobie, uwierzy mnie – wszystko jedno, bo gdy ktoś w końcu ściągnie tu sekretarza, a ściągnie, bo będę się darł jak opętany, powołując się na patronat, ten każe ci się wytłumaczyć. – Nacisnąłem sztyletem odrobinę mocniej. – I co mu wtedy powiesz? Patrzyłem w świetle latarni, jak z jego twarzy odpływa krew. – Tak mi się właśnie zdawało. – Pociągnąłem go energicznie za płaszcz, uderzając jego twa-

rzą o pręty. Żelazo zabrzęczało głucho, a mężczyzna stęknął. – A teraz dawaj wszystko, co przysłał ci Heron. – Spojrzałem na swoje buty. – I przy okazji tę szarfę. Ktoś mi dzisiaj zwracał uwagę, że powinienem zadbać o higienę osobistą.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Odszedłem spod Psiej Bramy, gdy noc panowała niepodzielnie nad Starym Miastem. Latarnie świeciły, pochodnie płonęły, a djaneńskie Gęby żonglowały miniaturowymi tęczami i oferowały tłumowi sprzedaż uroków, które rozjaśniały ciemności. Wszystkie te pokazy doprowadzały do szaleństwa moje nocne widzenie, przez co odruchowo zbaczałem w stronę ciemniejszych, bocznych uliczek, nie zważając na zagrożenia. Trochę pomogło, ale nawet tutaj było jasno i głośno, co w najmniejszym stopniu nie pomagało złagodzić bólu pęczniejącego z tyłu mojej głowy. Część tej nadwrażliwości brała się ze zmęczenia, ale także z przypływu energii, który zapewniły mi ziarna aramu. Tak jak na to liczyłem, Heron zostawił strażnikowi nie tylko dzienną zapomogę, ale również część obiecanych ziaren aramu. Sekretarz ganił mnie łagodnie w liście, że nie przybyłem na spotkanie, choć odniosłem wrażenie, że po części spodziewał się, iż zabłądzę albo coś mnie rozkojarzy. Następne spotkanie, pisał, odbędzie się za dwa dni, ale tym razem mam się zjawić na czas. Na prośbę o odwleczenie terminu występu jak dotąd nie dostałem żadnej odpowiedzi. Odczytywałem jednak milczenie Herona raczej jako wybieg mający wzbudzić moją niecierpliwość niż celowe unikanie złych wiadomości. W każdym razie sytuacja się nie zmieniła: wciąż musieliśmy działać zgodnie z pierwotnym harmonogramem. Tobin nie będzie z tego powodu zachwycony. Pech. Ja też nie byłem. Wsunąłem sobie w usta jeszcze dwa ziarna aramu – w sumie zjadłem sześć, może siedem, odkąd oddaliłem się spod bramy pałacu. Niemal słyszałem strumień krwi przepływający przez skronie. Wkrótce upojenie po ostatnich dwóch ziarnach minie, a szum w czaszce przemieni się w jednolity pulsujący ból. Doskonale wiedziałem, czego mi potrzeba: snu. Zamiast tego czekała mnie kolejna noc picia kawy, przeżuwania aramu i zadawania pytań. Na więcej mogłem liczyć rano, kiedy zarówno boczne uliczki, jak i moje nocne widzenie zapadną w letarg. Zatrzymywałem się na rogach ulic, obejrzałem wytęp tresera i jego lisa, straciłem garść suppów przy stoisku ulicznych szulerów, znalazłem nawet ring z jadowitymi wężami, cały czas jednak starałem się zmierzać w stronę Dzielnicy Imperialnej. Nie chodzi o to, że nie chciałem pracować na ulicy – wręcz przeciwnie. Denerwowało mnie, że nie mogę skakać po dachach ani zagłębić się w labiryncie połączonych piwnic, które istniały pod każdym miastem, ale wciąż byłem zbyt nowy, by prześlizgiwać się mniej oficjalnymi drogami. Bez przewodnika ani imienia, które byłoby moją przepustką, miałem większą szansę wpaść w kłopoty, niż trafić na jakiekolwiek odpowiedzi. I choć uważałem, że odrobina blefu i krwi potrafi otworzyć przed człowiekiem wiele możliwości, wolałem nie ryzykować z pieniędzmi Herona w kieszeni, nie wspominając o nowym zapasie aramu. Wśliznąłem się do Dzielnicy Imperialnej, skinąwszy głową do strażników, którym wręczyłem łapówki – djaneńskiemu patrolowi na zewnątrz i jego imperialnemu odpowiednikowi za bramą. Musiałem później sprawdzić, czy ci sami żołdacy pełnili tu służbę każdego wieczoru – jeśli tak, bardziej opłacało się zapłacić im z góry za cały tydzień, niż każdej nocy wpychać w ręce monety, żeby zapomnieli o moich wejściach i wyjściach. W przeciwieństwie do wielu części el-Qaddice Dzielnica Imperialna była cicha i ciemna. Jasne, z okien tawern padało na ulicę światło, a nocni handlarze zachwalali krzykiem towary i usługi, ale w żadnym razie nie dało się porównać poziomu aktywności tych dwóch części miasta – Imperialnych oddzielał od Djaneńczyków nie tylko mur, lecz także tryb życia. Choć obie narodowości mieszkały pod wspólnym niebem, było jasne, że nie zamierzamy przed nikim uginać karku. Tutaj, w dzielnicy, Imperium wciąż trzymało się mocno – pomijając być może jedzenie, ubiór i pogodę. A przynajmniej tak chcieliśmy myśleć. Ja wiedziałem lepiej, podobnie jak dwaj Nożownicy, którzy zastąpili mi drogę pięć kwartałów przed Cieniem Anioła. Przystanąłem, a oni się uśmiechnęli. Ci sami, których wysłał po mnie Tłusty Tron.

Niedobrze. Miejsce było niezłe na zasadzkę – staliśmy w wąskiej uliczce, za jednym zakrętem i niedaleko od następnego, co oznaczało, że z większej odległości nikt nas nie widział. Ciągnące się z obu stron mury były ślepe, jeśli nie liczyć zagrodzonego bramą łuku kilka stóp za moimi oprawcami. Obejrzałem się przez ramię i oczywiście moim oczom ukazała się kolejna dwójka. A ja nie miałem żadnej gwarancji, że dotarłem już na teren zabezpieczany przez Drapieżną. Rozejrzałem się, oceniając dystans, i jeszcze raz zerknąłem na mur – wysoki, z gładkim szczytem lśniącym w blasku księżyca. Z jednej strony dobrze, bo prawdopodobnie u góry nie było fragmentów potrzaskanego szkła i ceramiki, które miały zniechęcać kogoś takiego jak ja, z drugiej źle, ponieważ konstrukcja była zbyt wysoka i śliska, żeby mogła mi w jakikolwiek sposób pomóc. Byłoby inaczej, gdybym miał sznur i hak, ale nie miałem – tak się składa, że nie przewidziałem takiej potrzeby. Usłyszałem syk stali trącej o skórzaną pochwę. Odwróciłem się w stronę, w którą zmierzałem, i zobaczyłem, że miejscowy zabijaka trzyma w jednej ręce krótki i prosty djaneński miecz pojedynkowy, a w drugiej mosiężny puklerz. Stojący obok imperialny Nożownik miał nieco dłuższe i cieńsze ostrze. Ci za moimi plecami wyciągnęli niewielkie toporki, krótką pałkę z okrągłą głownią i nóż. Nikt nie posługiwał się rapierem, co dawało mi przewagę, jeśli chodzi o zasięg – choć zważywszy na okoliczności, nie polepszało to zbytnio mojej sytuacji. Dobyłem rapiera i wyciągnąłem z buta nóż – celowo w taki sposób, by obie klingi liznął blask księżyca. Do diabła, gdzie był Degan, kiedy go potrzebowałem? Albo Wilk, skoro o tym mowa. – Mamy dla ciebie wiadomość – oznajmił mężczyzna z mieczem i puklerzem. – Domyślam się, że nie przynosicie jej na kawałku papieru? – rzuciłem. Nieznajomy nawet nie mrugnął. – Ostrzegaliśmy cię – odezwał się Zakuriańczyk – a ty zignorowałeś napomnienie mojego pana i nie zgodziłeś się oddać mu magii, którą przywiozłeś do el-Qaddice. Wciąż psujesz mu interesy i obrażasz go swoją obecnością. – Gdybym wiedział, że tak łatwo go obrazić, zrobiłbym to dużo wcześniej. Nożownik uderzył płaską stroną ostrza o puklerz i uliczką poniósł się donośny brzęk. – Nauczymy cię, co to znaczy zadzierać z Zakurianami Mulaadu! – warknął. Pochylił się i wyciągnął przed siebie obie ręce, opierając puklerz o gardę miecza, tak by stworzyły jedność. Na dodatek zrobił to z wyjątkową swobodą. Nie zamierzałem czekać, aż ruszą na mnie pozostali; nie pozwoliłem nawet, by ich przywódca wydał polecenie i zrobił pierwszy krok – po prostu odwróciłem się i doskoczyłem do dwóch Nożowników stojących z tyłu. Kierowałem się przekonaniem, że ten, który przekazywał wiadomość, był najlepszym szermierzem z całej grupy. Tak zazwyczaj działają Nożownicy, a przede wszystkim ich szefowie – rozkazy wydają najtwardszemu mięśniakowi, reszta ma grzecznie stać w szeregu. Jeśli zaś chcą załatwić trudniejszą sprawę, wysyłają z Nożownikami kogoś jeszcze, Lewara albo Naginacza. W każdym razie Miecz i Puklerz był mózgiem operacji. Wniosek: za żadne skarby nie stawać z nim do pojedynku, uczciwego czy nie. Dwaj Nożownicy z tyłu nie wydawali się szczególnie zaskoczeni, że to ich obrałem na cel. Obaj jednak zrobili wielkie oczy, gdy cisnąłem nożem z odległości paru kroków. Celowałem w tego z toporkami – w głowę, konkretnie rzecz biorąc. Nie liczyłem, że trafię, nie przyłożyłem się nawet do rzutu, by zwiększyć swoje szanse. Zależało mi na tym, żeby ujrzeli w świetle księżyca zagrożenie i odpowiednio zareagowali. Co też uczynili. Toporek cofnął się i okręcił, żeby nóż przemknął obok, podczas gdy jego partner wybrał ucieczkę w dół. Na nieszczęście dla Toporka mężczyzna musiał opuścić broń, by stać się trudniejszym celem. Powstała wyrwa, którą miałem nadzieję wykorzystać. Rzuciłem się na Toporka z wyciągniętym rapierem, lecz w połowie wypadu zmieniłem kierunek natarcia – dokładnie w chwili, gdy Nożownik z pałką próbował wykorzystać mój atak prze-

ciwko mnie i uderzyć w odsłonięty bok. Sztych rapiera ciął ramię Pałki i górną część klatki piersiowej, a pęd pomógł zatopić ostrze w zagłębieniu tuż pod szyją. Poczułem lekki opór, zanim chrząstka skapitulowała przed stalą. Zaraz potem wyszarpnąłem klingę i wycofałem się w popłochu przed nadciągającym ciosem, zostawiając w szyi Nożownika krwawiącą dziurę. Facet z toporkami był szybszy, niż się spodziewałem. Pierwszy obuch przemknął tak blisko mojej twarzy, że za dnia ujrzałbym w nim własne odbicie. Drugi nadleciał zaraz potem, opadł szerokim łukiem z lewej. Uniosłem rapier ze świadomością, że to za mało. Moja zasłona była słaba, ostrze skierowane w złą stronę. Bez namysłu poderwałem wolną lewą rękę. Przy odrobinie szczęścia stracę tylko kilka palców, próbując zatrzymać broń. Chociaż, jeśli mam być szczery, w tamtej chwili nie czułem się szczególnym szczęściarzem. Toporek zatrzymał się gwałtownie w powietrzu. Euforia na twarzy Nożownika przeszła w zdumienie. Niemal natychmiast zastąpił je ból, gdy coś wykręciło mu rękę, a w jego boku wykwitła jedna, nie, dwie, trzy krwawe plamy. Mężczyzna zawył. Broń upadła. Dopiero wtedy spostrzegłem cień w zgięciu jego ręki, zupełnie jakby ktoś niewidzialny chwycił go za ramię i szarpnięciem pozbawił równowagi, by móc swobodnie dźgać. „Radziłabym, żebyś nie spał zbyt głęboko – powiedziała neyajin w piwnicy. – Zostałeś naznaczony”. Szlag. Odskoczyłem, gdy runęło na mnie ciało Toporka, a moje oczy szukały w uliczce rozmytych, oleistych śladów ruchu. Tam gdzie szedłem, klęczał na bruku przywódca Zakuriańczyków. Ręka dzierżąca miecz zwisała bezwładnie przy ciele, a druga trzymała przy piersi zakrwawiony puklerz, tuż nad szerokim rozcięciem. Jego partner wisiał na wysokości środka muru, młócąc nogami powietrze i szarpiąc za linę okręconą wokół szyi, która sięgała aż na dach budynku. Nie widziałem nikogo na jej drugim końcu, a mimo to Nożownik z każdą chwilą znajdował się coraz wyżej, jakby ktoś podrywał go do góry solidnymi szarpnięciami. Czyli zabójców było więcej. Cudownie. A pośrodku ja, naznaczony – cokolwiek to mogło znaczyć. Wyciągnąłem przed siebie rapier, zamarłem, po czym okręciłem się na pięcie, kierowany zasadą, że zabójcę najłatwiej znaleźć z tyłu. Niestety, oni też to wiedzieli, bo w tym samym momencie ktoś zarzucił mi na głowę worek – i to z tej strony, do której jeszcze przed chwilą stałem frontem. Zamachnąłem się rapierem w tył, by wyprowadzić pchnięcie wzdłuż lewego boku. Ostrze przecięło wyłącznie powietrze. Niemal natychmiast zawirowałem w prawo i uderzyłem za siebie łokciem. Poczułem solidny opór. Uśmiechnąłem się, gdy do moich uszu doleciało ciężkie, zaskoczone sapnięcie. Wtedy jednak na mojej szyi zatrzymała się zimna stal. Znieruchomiałem. – Mówiłam ci, że jesteś naznaczony, jeffer ani – wysyczała mi do ucha kobieta, tylko odrobinę zachrypnięta po kontakcie mojego łokcia z jej gardłem. – Rzuć broń. Rozwarłem palce i pozwoliłem, by rapier upadł z brzękiem na ulicę. Ostrze odsunęło się od mojej szyi, lecz zaraz potem coś twardego zdzieliło mnie w tył głowy. Zatoczyłem się, upadłem i już nie próbowałem wstawać. Nie było sensu przeciągać porażki. Miałem tylko nadzieję, że nie zwymiotuję z workiem na głowie. – Zwiążcie go i zaprowadźcie tam. – Usłyszałem męski głos gdzieś nade mną. Piskliwy, lecz zarazem nawykły do wydawania poleceń. Nie stawiałbym oporu, nawet gdybym chciał. Co rusz traciłem i odzyskiwałem przytomność. Pamiętam, że ktoś skrępował mi ręce w nadgarstkach i nogi w kostkach, a potem gdzieś mnie zaniesiono. Przemierzyliśmy niewielki dystans, lecz przed oczami wciąż miałem gwiazdy i nie mogłem być pewien, czy czas i ja mówimy w tym samym języku. Dźwięki zdawały się rozbrzmiewać bliżej, co oznaczało, że jesteśmy w budynku. Zatrzasnęły się drzwi. Posadzono mnie na podłodze, rozbrojono, ściągnięto mi pas na miecz i sprawdzono

pugilares na szyi. Nie ruszałem się, gdy palce przebiegły po dublecie w miejscu, gdzie schowałem część przesyłki Jelema, ale ręka nie zatrzymała się, tylko przebiegła dalej. Worek na mojej głowie pachniał jabłkami. Ktoś przeciął mi powrozy. Odczekałem, aż zgasną świetliki tańczące mi przed oczami, i zdjąłem worek z głowy. Pomieszczenie było ciemne i puste – siedziałem na jego środku, w rogu leżała moja broń. Odetchnąłem kilka razy głęboko i rozejrzałem się raz jeszcze. O tam, srebrny kontur czyjejś stopy, a wyżej… wyglądało to jak lekka krzywizna pochwy na miecz. A może zgięta noga? Trudno powiedzieć. Przenosiłem wzrok ze stopy na pochwę i z powrotem. Aż w końcu cisnąłem workiem. Coś mignęło – coś, co dla moich oczu było nie więcej niż bursztynową smugą – i stopa już zniknęła. Co więcej, worek zmienił w powietrzu kierunek, jakby ktoś go zablokował albo uderzył. Tak czy inaczej już wiedziałem, czego się spodziewać. Odwróciłem się w stronę mojej broni. Tak, zdecydowanie przynęta. Oparłem dłonie o uda. – Nie jestem głupi – powiedziałem głośno. – Zauważyłem – stwierdził piskliwym głosem nieznajomy. Znajdował się gdzieś za mną, choć wcześniej widziałem tam tylko pustą ścianę. I teraz też, gdy się odwróciłem. – Ale lepiej się upewnić. – Możesz być pewien, że nie mam zamiaru sięgać po broń. – To też zauważyłem. Cisza. – No więc? – rzuciłem. Wtedy na mnie ruszyli. Nie wszyscy naraz, ale szybko jeden po drugim. Znów smugi bursztynu, ledwo widoczne oznaki ruchu – dłoni, stóp, łokci, kolan. Potykałem się i zataczałem, blokowałem i robiłem uniki… Odskakiwałem od każdego ciosu, prawdziwego czy wyimaginowanego. Tu uchyl się przed ręką, tam uskocz przed ciałem, cofnij przed wymachem bardziej dzięki szczęściu niż planowaniu, a na dokładkę dorzuć ze dwa ciosy. Jeden nawet trafił, choć nieczysto. Zaskoczony jęk stanowił wystarczającą nagrodę. Cały czas wysilałem się do granic możliwości, wytężałem nocne widzenie, żeby jak najwięcej zobaczyć. To nie tylko ruch musiałem widzieć, przecież wcześniej udało mi się wypatrzyć stopę i zarys pochwy czy co to, do cholery, było, mimo że wtedy nikt się nie poruszył. Na pewno istniał sposób, by wyciągnąć ich z mroku, którym się okryli. Wciąż skupiałem wzrok, kiedy w pierś uderzyła mnie czyjaś stopa. Przez ułamek sekundy – tuż przed tym, jak cios dotarł do celu – widziałem kształt neyajin, wyciągniętą nogę, odchylone ciało, rękę wypchniętą w stronę podłogi, by nadać ciosowi moc. Potem zarys napastnika zniknął, a ja upadłem na plecy. Solidnie uderzyłem w podłogę – nie tyle zatoczyłem się, co po prostu ścięło mnie z nóg. – Jeffer ani – znów usłyszałem kobiecy głos, chłodny w swym osądzie. – Aribah… – odparł mężczyzna, wymieniając imię napastnika. W jego głosie było zarazem ostrzeżenie, jak i złość. Dziewczyna pociągnęła nosem, nawet nie starając się wytłumić swoich kroków. A zatem sprawdzian. Tylko kogo sprawdzali, mnie czy siebie? Zachłysnąłem się powietrzem. Nie miałem pojęcia, ile jeszcze zniosę, ale wiedziałem, na ile się zgodzę. Usiadłem i oparłem ręce na kolanach. – Wystarczy – rzuciłem, próbując się rozluźnić, zamiast wypatrywać kolejnego ataku. – Nie będę tańczyć w mroku dla waszej przyjemności. Jeżeli chcecie mnie złoić, to proszę bardzo, ale nie zamierzam robić za ruchomy cel. – Gdyby to był „taniec”, Imperialny, leżałbyś już bez przytomności na podłodze – powiedział mężczyzna z prawej, okrążając mnie. – Chciałem potwierdzić, czy prawdą jest to, co o tobie

słyszałem. – Czyli? Znów cisza i ciemność. – Zapalcie lampę. Zamknąłem oczy i pochyliłem głowę. Zaraz potem krzemień uderzył o stal, a iskra przeskoczyła na hubkę. Przez zaciśnięte powieki dostrzegłem tańczący płomień. Unosiłem je powoli, żeby blask świecy odpędził nocne widzenie, a oczy przestały piec. Było ich troje, choć w ciemnościach miałem wrażenie, że więcej. Stali przede mną w zwartym trójkącie. Z jakiegoś powodu uznałem, że neyajin ubierają się w czerń, ci jednak mieli na sobie ciemne, połyskliwe ubrania w kolorze indygo. Dwaj zabójcy nosili kefije, a trzeci – kobieta, sądząc z zarysu ciała – szczelnie zawiązany turban. Twarze zasłaniali kawałkami tkanin, którymi owijali głowy, a dłonie i stopy mieli nagie, choć też lekko fioletowe. Barwnik czy coś innego? Postać stojąca bezpośrednio przede mną przykucnęła. Jej szaty były wytworniejsze i bardziej znoszone, zarzuciła na nie luźną opończę z tej samej tkaniny. Nieznajomy ściągnął kefiję z twarzy, ukazując niezabarwione usta i szczękę. Jego podbródek pokrywała siwa szczecina, a kiedy się uśmiechnął, zobaczyłem przed sobą szakala szczerzącego zęby. Krzaczaste białe brwi – tymczasowo zafarbowane na niebiesko – zwisały ponad parą ciemnych oczu o czerwonej obwódce. – Chciałem się przekonać, czy naprawdę masz nocny wzrok – powiedział głosem równie piskliwym i zachrypniętym, jak wcześniej na ulicy. – I czy możemy ci go odebrać.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

– Odebrać? – rzuciłem, odsuwając się instynktownie. Dwoje stojących za mężczyzną neyajin zaszurało stopami, ale mój rozmówca tylko uśmiechnął się szerzej. – Ach – powiedział – więc jednak masz coś, co warto ci zabrać. Dobrze wiedzieć. Sukinsyn… – Nie żebyś musiał się tym martwić – dodał stary zabójca i machnął ręką. – Gdybyś był Wybranym, albo chociaż Djaneńczykiem, wiedziałbym, na czym stoimy i od czego zacząć. Wiedziałbym też, jak zakończyć, skoro już o tym mowa. Ale z Imperialnym… – pokręcił głową. – Szczerze mówiąc, nie wiem, jak to się potoczy. – Jest taki, jak mówiłam, dziadku – odezwała się Aribah. W jasnym świetle jej oczy były równie nieustępliwe co głos. – Jak Lew, ale nie jeden z nich. – Cicho, dziecko. – Mężczyzna nie odwrócił się nawet w jej stronę. – Jesteś tu wyłącznie za moim przyzwoleniem. Pozwól rozmawiać dorosłym. Podniosłem na nią wzrok. Biorąc pod uwagę, co widziałem w tamtej piwnicy – jej ruchy, sposób walki – a także brzmienie głosu i kształty ciała, trudno mi było myśleć o niej jak o dziecku. Najwyraźniej Aribah uważała podobnie, bo na moich oczach wyprostowała się sztywno. Mimo to po chwili odwróciła wzrok i nic już nie mówiła. Starszy zabójca westchnął, przenosząc ciężar ciała na pięty. – Pomimo nie najlepszych manier moja wnuczka ma rację: posiadasz dar nocnego wzroku lub coś bardzo podobnego. Dotąd nie sądziłem, by było to możliwe poza dworem despoty, ale… – Wskazał na otaczające nas pomieszczenie, ślady stóp na klepisku po walce. – Zakładam, że nie jesteś czarownikiem? To by wiele ułatwiło. – Niestety. Jestem zwykłym złodziejem. – No cóż. – Wziąłeś pod uwagę możliwość, że mój „nocny wzrok” nie jest tym, za co go masz? Może po prostu dobrze walczę. Zza tkaniny zakrywającej twarz Aribah wyrwało się prychnięcie. Zignorowałem je. – Błagam! – rzucił jej dziadek. – Nie uratowałem cię przed ludźmi Tłustego Tronu, żeby wysłuchiwać kłamstw. Umiem dostrzec różnicę między treningiem a nocnym wzrokiem, a ty, Imperialny… – Wymownie postukał palcami o policzki. – Ty masz nocny wzrok. – A ty nie. Ale wiesz, jak się przed nim ukryć. – Spojrzałem na kobietę. – To ma jakiś związek z lampami migoczącymi w piwnicach i wiatrem, którego nikt nie czuje, zgadza się? Aribah wybałuszyła oczy, ale to jej dziadek odpowiedział: – Co tam widziałeś? – Zależy. – Opuściłem na niego wzrok. – A co miałem widzieć? – Czy to istotne, skoro i tak nam nie wyszło? – Odnoszę wrażenie, że całe to spotkanie odbywa się tylko z powodu tego, co wam nie wyszło. Dlatego owszem, uważam, że to dość istotne. Starszy zabójca uniósł rękę, a trzeci neyajin, mężczyzna, podał mu bukłak z wodą. – Faysal, zadbaj, by nikt nam nie przeszkadzał. Mężczyzna skłonił się i wyszedł z pomieszczenia. Aribah została ze swym dziadkiem. Starzec odkorkował bukłak i napił się, po czym podał go mnie. – Chcesz? Chciałem odmówić, ale nie pozwoliło mi na to pragnienie. Chwyciłem bukłak i pociągnąłem solidny łyk. Woda niemal paliła mnie w przełyk, ale było to cudowne uczucie. Oddałem nieznajomemu jego własność, a on napił się jeszcze odrobinę i zatkał ustnik. – O ile wiem – zaczął – nie powinieneś był niczego widzieć. Lub prawie niczego. – To znaczy?

Wzruszył lekko ramionami. – Jak opisać coś, czego nigdy nie widziałem? Wiem tylko, że recytowane przez nas zaklęcia pomagają stępić zarówno zwykły, jak i nocny wzrok, dzięki czemu nasze szaty spisują się o wiele lepiej. – Lepiej? To znaczy? Wpatrywał się we mnie długą chwilę, aż w końcu obrócił lekko głowę, by móc rozmawiać z wnuczką, cały czas mając mnie na oku. – Powiedz mi, dziewczyno… Jak powinniśmy odpowiedzieć na to pytanie? – Sądzę, że neyajin pilnują swoich sekretów – odparła, a raczej wydeklamowała. – Poruszamy się w ciemności, szanując ciemność. Władamy nocą, naśladując noc. – To prawda, ale nie pytałem, czego cię nauczono – stwierdził jej dziadek. – Pytałem o twoje własne zdanie. Gdybym chciał słuchać regułek, wytresowałbym sobie papugę. Albo zapytał Faysala. Zapadła pełna napięcia cisza. – On jest Imperialnym – powiedziała w końcu kobieta. – Nie należy do neyajin, ani nawet do Djaneńczyków. To obcy. – Ale ma coś, czego pragniemy, i nie jest głupi. Co więc powinniśmy uczynić? – Zabrać mu to. – A jak zabiera się coś, czego nie widać i czego się nie rozumie? Tym razem odpowiedziało mu milczenie. Starzec skrzywił się kwaśno. – Mając do czynienia z czymś tak rzadkim, nie sięgasz po nóż i nie uciekasz się do przemocy, jeśli nie jest to konieczne. Pomyśl, dziewczyno! Czasem trzeba zdradzić sekret, by otrzymać sekret w zamian. – Mlasnął z niezadowoleniem, po czym dodał cicho: – Twojej matce nie musiałbym tego tłumaczyć. Widziałem, jak Aribah przyjęła komentarz – jak jej wzrok zhardział, ramiona prawie niezauważalnie opadły. Stare pretensje dziadka i stare rany wnuczki. Facet mógł być cholernie dobrym zabójcą, ale jednocześnie był cholernie wrednym krewniakiem. – Gdy budzimy moc szaty, tłumimy też zdolność nocnego widzenia – wyjaśnił. Jeszcze raz otaksowałem spojrzeniem ich strój, jakbym liczył, że ujrzę zaklętą w nim magię. Ubrania pełniące funkcję przenośnego błyskotu nie należały do rzadkości – widziałem już płaszcze twardniejące od uderzeń i szal, który rozpruwał się i splatał w wytrzymały sznur, lecz szaty osłabiające zdolność widzenia? To było coś niespotykanego. I wręcz osobistego. – Jak to możliwe? – zapytałem. – Jeśli nie potraficie używać… nocnego wzroku, skąd wiecie, jak go oszukać? – Nie rozumiemy też, dlaczego ludzie żyją, oddychają i srają, a mimo to wiemy, jak ich zabijać. Czy to aż tak wielka różnica? – Tak. Starszy mężczyzna parsknął. – Może masz rację, ale nasze metody sprawdzają się od wielu pokoleń. Kim ja jestem, żeby je kwestionować? – Od pokoleń – powtórzyłem – i przez cały ten czas nie udało się wam schwytać… – Machnąłem ręką, udając, że zapomniałem nazwy, jakbym nie był nią zbytnio zainteresowany. – Lwa Aratu – podpowiedziała Aribah. – No właśnie, żadnego z Lwów Aratu. Czaicie się na nich od setek lat i nigdy żadnego nie złapaliście, żeby zapytać go o nocny wzrok? – Och, złapaliśmy wielu. – Ale żaden nie chciał gadać? Starzec odwrócił wzrok. Wziąłem do ust ziarno aramu. – Opowiedzcie mi o nich.

Stary zabójca przewiercał mnie długą chwilę wzrokiem. – Co wiesz o neyajin? – zapytał w końcu. – Wydawało mi się, że rozmawiamy o Lwach. – Aby o nich rozmawiać, musisz najpierw zrozumieć, kim są neyajin. Wzruszyłem ramionami. – Świetnie. Wiem, że trudno was zobaczyć w ciemnościach. – I? – I potraficie zrobić niezłą sieczkę z czarowników i ich magii cienia. Na ustach zadrżał mu uśmiech. – Czyżby cię to trapiło? – Raczej postawiło w niezręcznej sytuacji. Robiłem wtedy interesy, a jeden z moich ludzi solidnie oberwał w głowę. – A ty raniłeś Aribah – odparł. – W tamtej piwnicy załatwialiśmy swoje sprawy. Obaj jesteśmy tym, czym jesteśmy. – A czym konkretnie jesteście? Mężczyzna odkorkował bukłak i napił się wody. – Dawniej polowaliśmy na demony, byliśmy… tropicielami dżinnów. W czasach Mosiężnych Kalifatów i później, pod rządami pierwszych despotów, nasza rola polegała na wymierzaniu sprawiedliwości czarownikom, którzy parali się czarną magią. – Sprawiedliwości? – Zgadza się. Pod postacią kary śmierci, choć nie tylko. Nieśliśmy prawo nieba i człowieka na rubieże duchów i dymu. Mój lud dawno temu nauczył się, jak zaklinać magię w wątkach i fałdach szat. Dzięki temu staliśmy się dla magii niewidzialni, a co za tym idzie, również dla jej użytkowników. – Dla dżinnów – doprecyzowałem, przypominając sobie słowa Raaza. – Dla duchów powietrza i piasku, upału i nocy. Dla dżinnów, ifrytów, aniołów opuszczonych krain… – Aniołów? – Wyprostowałem się. Starzec pokręcił z uśmieszkiem głową. – Nie chodzi o wytwory wyobraźni, które czczą twoi ziomkowie. Mówię o prawdziwych aniołach, duchach, które nawiedzają zapomniane miejsca i rozszarpują umysły ludzi, by wykorzystać ich ciała jak skorupy i powracać między żywych, siejąc śmierć i zniszczenie. – Wasze anioły różnią się od naszych. – Jak już mówiłem, nasze są prawdziwe. Tropiliśmy je, ale też czarowników, którzy przywoływali je z niebios i spod ziemi. Jesteśmy neyajin, kosą, a nasze żniwo to dżinny. A przynajmniej byliśmy, dopóki nie powstały pierwsze więzy. – Upił jeszcze jeden łyk wody i splunął w cień. – Tak jak czarownicy nauczyli się pętać mroczne duchy, tak despota i jego magowie nauczyli się pętać czarowników. – Chcesz powiedzieć, że te kajdany na ich rękach są prawdziwe? – Przypomniałem sobie żelastwo, które Raaz pokazał mi po raz pierwszy w drodze do feralnej piwnicy. – Dotąd myślałem, że mają znaczenie czysto symboliczne. – Obecnie tak właśnie jest w większości przypadków, ale dawniej zaklinano w kajdanach najprawdziwszą magię. Despotka Inaya… – Imię jej po trzykroć przeklęte i po trzykroć jeszcze! – zawołała Aribah. Najwyraźniej była to jakaś religijna formułka. – …i jej Wysocy Magowie… – Synowie kulawych psów, co do jednego! – …wyznaczyli neyajin nowe zadanie: odnaleźć i spętać przeróżnych czarowników i magów Despotii. Zrobiliśmy, co nam kazano. Nie było to łatwe ani przyjemne, gdy jednak despotka zgromadziła pokaźną liczbę magów, zaczęła dzielić ich na tak zwane tal, czyli szkoły. Każda ze szkół otrzymała jej patronat, ale Inaya nie była konsekwentna – jednego roku faworyzowała jedną szkołę, a następnego jaśniej świeciła gwiazda innej. Oczywiście kolejni magowie przyjmowali kajdany i

oni też wstępowali do tal. – Krótko mówiąc, Inaya wykorzystywała swą przychylność do zaburzenia równowagi, by magowie spiskowali przeciwko sobie, zamiast przeciwko niej. – Tak, ta despotka bez wątpienia przypadłaby do gustu Christianie. Nie miałem co do tego wątpliwości. Starszy mężczyzna kiwnął głową. – Zgadza się. Z czasem, kiedy kolejne wajik tal zdobywały pozycję, a magowie przyzwyczaili się do zabiegania o względy despotki, kajdany przestały być potrzebne. Okowy z żelaza i srebra zamieniły się w okowy obietnic i tradycji, symbole, które dawały magom i ich uczniom większą siłę niż jakikolwiek drogocenny metal czy zaklęcie. Kajdany honoru. – Honoru, którym kolejni władcy obdarzyli magów, zabierając go nam – warknęła Aribah. Wątpiłem, by te słowa pochodziły z oficjalnej przemowy. – My, neyajin, którzy niegdyś zapełnialiśmy pokoje szatami ofiarowanymi nam za zasługi i otrzymywaliśmy od samych kalifów najwspanialsze turbany, musieliśmy płaszczyć się przed ministrami w zamian za marne wstążki czy przed sekretarzami, by móc liczyć na łańcuszki wyrażające ich poparcie. Jej dziadek obejrzał się przez ramię, ale tym razem w jego oczach lśniła duma. – Dziewczyna mówi prawdę – oznajmił. – Choć w przeszłości polowaliśmy na dżinny i czarowników, którzy je przywoływali, despota odstawił nas na boczny tor. Magowie zaś zdobywali jego względy, ale ciągle o nas pamiętali – jak węże pamiętają jastrzębia. Uważaliśmy siebie za zbyt cennych, czuliśmy się zbyt bezpiecznie, a wtedy… – Strącono was z piedestału do rynsztoka – dokończyłem. – Wytropiono nas i siłą do niego wepchnięto – powiedział mężczyzna, zły, że mu przerwałem. Zmieniłem odrobinę pozycję i stęknąłem, czując, jak wraca mi krążenie w pośladkach. Zasiedziałem się, słuchając przemowy mężczyzny, i czułem, że nadciąga zmęczenie, które piętrzyło się niczym fala na horyzoncie. Aram pomagał, ale nie czynił cudów, a ciemność, walka i wszystkie przebyte mile wyzuły mnie z energii. – Posłuchaj – zacząłem, pochyliwszy się. – Uwielbiam historię, naprawdę. Szczególnie taką jak ta. Sęk w tym, że ostro dostałem dziś po tyłku, i to nie tylko od was. Byłbym wdzięczny, gdybyś w końcu przeszedł do tej części o Lwach Aratu i moim nocnym widzeniu. Stary zabójca zgromił mnie spojrzeniem, a młoda kobieta zagotowała się w środku. Próbowałem się przejąć, że właśnie sprofanowałem ukochaną opowieść dwójki zabójców, ale jakoś nie potrafiłem. Zamiast tego zdusiłem ziewnięcie i przetarłem twarz. – Lwy – odezwał się mężczyzna – to ci, którzy wyruszyli na łowy, by zabić łowców. Strażnicy i agenci despoty, obdarzeni mocą widzenia dżinnów. Mogą poruszać się w ciemnościach nocy, które nas pozbawiają wzroku. Tropili neyajin przez pokolenia, wykorzystując przychylność despoty, by złamać nasze plemię, a potem rozbić i zaszlachtować klan. Gdy w końcu dali za wygraną – gdy ostała się nas tylko garstka i polowanie wymagało zbyt dużego wysiłku – było nas zaledwie kilka rodzin i gospodarstw. Ale zżyliśmy się z cieniami i nie wychodziliśmy z nich, sprzedając nasze umiejętności. Skończyły się marzenia o dumnym przemierzaniu ulic i o zasiadaniu w radach; tam nie byliśmy bezpieczni. – Mężczyzna zgrzytał zębami, jakby przeżuwał historię, a razem z nią swój gniew. Podniósł na mnie wzrok. – Ty możesz to zmienić. – Ja? W jaki sposób? I tak prawie nie widać was w mroku. Nie słyszałem o nikim, kto tak doskonale walczyłby na ślepo. Jasne, widzenie jest miłe, ale… – Bezużyteczny – warknęła Aribah. – On jest bezużyteczny, dziadku. – Po prostu nie rozumie, to wszystko. – A co tu trzeba rozumieć? On widzi, a my nie. – To prawda, ale w piwnicy cię nie widział – warknął starzec. – Zastanów się dobrze, do czego zdążył przywyknąć? Jak sprawić, abyśmy to my, niewidzialni dla jego oczu, znaleźli się w niekorzystnym położeniu? Patrz tak, jak on by patrzył. Myśl, jak on by myślał. – Ja nie… – zacząłem. Mężczyzna podniósł rękę, nie spoglądając na mnie. – Pozwól dziewczynie się uczyć.

Stłumiłem przypływ irytacji. Lepiej nie kusić losu. – Chyba rozumiem – oznajmiła Aribah po chwili. – Wytłumacz to Imperialnemu, żebyśmy wszyscy mogli zrozumieć. Kobieta zwróciła na mnie ciemne oczy. – Lwy Aratu może i nas nie widzą – zaczęła – ale my widzimy jeszcze mniej. Nie widzimy nierówności terenu, przewróconego krzesła czy sterty śmieci w alejce. Oni widzą nawet w pochmurną noc i w najciemniejszym pomieszczeniu, my zdajemy się na łaskę gwiazd i księżyca. Jesteśmy tak sprawni, jak pozwala nam ciemność, oni zaś… – Aribah umilkła, szukając właściwych słów. – Oni są sprawni na tyle, na ile umożliwia im to zdolność widzenia. Dziadek kobiety uśmiechnął się i odwrócił do mnie. – Gdy polowaliśmy na renegatów i wciąż mogliśmy liczyć na przychylność despoty, wystarczyły nam proste sztuczki i pomniejsza magia. A teraz, gdy magowie i ich pupile są doskonale zorganizowani i znajdują się pod ochroną Djanu? Chwilowy pat to szczyt naszych możliwości, i to w dobry dzień; w pozostałe staramy się nie wchodzić Lwom w drogę. Gdybyśmy jednak widzieli tak jak ak’ker jinnim – uśmiechnął się chłodno i bezwzględnie – wtedy w końcu moglibyśmy przypomnieć Wysokim Magom, dlaczego dawno temu drżeli na myśl o nas ze strachu, moglibyśmy znów poruszyć serce despoty albo w najgorszym razie jego wnętrzności. Gdyby neyajin posiedli dar nocnego widzenia, droga do odkupienia i odbudowy plemion stanęłaby otworem. Spoglądałem to na niego, to na nią – na morderczy blask w oczach starca i krytyczny wzrok kobiety – ważąc w myślach opcje. Żadna nie wyglądała zbyt dobrze. Nie miałem najmniejszych szans wywalczyć sobie drogi na ulicę, ale nie zamierzałem też spełniać ich żądań. Brałem pod uwagę kłamstwo, tylko że do głowy nie przychodziło mi żadne, które pozwoliłoby mi stąd wyjść, a już na pewno nie w jednym kawałku. Byłem odpowiedzią na ich modlitwy, o której wcześniej nawet nie marzyli. Ale teraz, gdy mnie znaleźli… Niestety, chociaż łganie na temat mojego wzroku z pewnością byłoby krzepiące – i zupełnie w moim stylu – wiedziałem, że to raczej prawda zagwarantuje mi wolność. Nie żebym kiedykolwiek pielęgnował w sobie prawdomówność, ale co poradzić? – Nie mogę wam pomóc – oznajmiłem. Dłoń Aribah ześliznęła się z uda i zatrzymała nad zakrzywionym kawałkiem ciemności przy jej pasku. Sięgnąłem dyskretnie w stronę buta i stwierdziłem, że jest pusty. Wszystko jasne. Odebrała swoją własność. – Nie możesz – odezwała się, palcami dotykając już rękojeści – czy nie chcesz? – Nie mogę. Cena przekazania daru byłaby zbyt wysoka. – Cena? Jaka cena? Albo sam wiesz, jak przygotować oleje, ale ktoś robi je dla ciebie. Jeśli to tylko kwestia… – Nie – przerwał jej dziadek. Przyglądał mi się w skupieniu, jak złodziej mógłby się przyglądać zamkniętemu sejfowi. Nie podobało mi się to wrażenie. – Czyżbyś nie słyszała, co powiedział? Że cena przekazania byłaby zbyt wysoka. Co oznacza, że tego nie można nauczyć, to trzeba po prostu oddać. Zgadza się, Imperialny? Kiwnąłem głową. – Jeśli przekażę komukolwiek dar, sam go stracę. Podrapał się palcem po brodzie. Jakby pumeks tarł o papier. – Czy dobrze rozumiem, że twoja zdolność nie przemija? Nie opuszcza cię po dniu i nocy, jak moce Lwów? – Nie. – A zatem nie masz nocnego widzenia. Nie taką, o jakiej rozmawialiśmy. – Nie. Znów się drapał i znów mierzył mnie wzrokiem. W końcu energicznie kiwnął głową. – Cóż, nie jesteś odpowiedzią, jakiej oczekiwałem. – Zahuśtał się na piętach, a następnie odchylił i podskoczył na nogi. – Nie masz dla mnie żadnej wartości. Ja też się podniosłem, choć nie z taką gracją i szybkością. – Co to znaczy?

Mężczyzna zasłonił twarz fragmentem kefiji. – Aribah, zajmiesz się tym? Kobieta skłoniła się nisko. – Oczywiście. Cholera. Właśnie stałem się zbędny. Zrobiłem krok do tyłu. W pomieszczeniu paliła się lampa i najbardziej traciłem na tym ja, bo nocne widzenie nie dawało mi żadnej przewagi. Z drugiej strony on był stary, a ona siedziała. Gdybym go minął i uderzył ją w twarz, biegnąc po broń, mógłbym… – Aribah odprowadzi cię do zajazdu – powiedział stary zabójca z uśmiechem hieny i rozbawieniem wyraźnie pobrzmiewającym w głosie. – Co zrobi? – Prychnąłem. Nie brzmiało to jak słowa Szarego Księcia. Ani trochę. – Dzieliliśmy się wodą i tajemnicami – odparł – czyli dwoma fundamentami istnienia. A ty widziałeś moją twarz. Mam dwie możliwości, ale wydajesz się zbyt wartościowym i przedsiębiorczym człowiekiem, żeby marnować twoje życie. Wolałbym, żebyś bezpiecznie wrócił do swych towarzyszy. – Musiałem wyglądać równie niepewnie, jak się czułem, ponieważ mężczyzna skłonił się i wyciągnął rękę w stronę drzwi. – Proszę, uczyń mi ten honor. Zmierzyłem go wzrokiem. – Pod dwoma warunkami – powiedziałem. – Skoro, jak sam twierdzisz, chodzi o twój honor, a ty naraziłeś mnie na niedogodności. Wyprostował się wolno z ukłonu. – W granicach rozsądku. Skinąłem na pas Aribah. – Po pierwsze, chcę z powrotem swój sztylet. – Mój sztylet – wycedziła kobieta, a jej ręka znów powędrowała do rękojeści. – Zwinąłem ci go podczas uczciwej walki – przypomniałem jej – a ty odebrałaś mi go, gdy byłem nieprzytomny. To nie to samo. Sztylet wciąż należy do mnie. – Nie mam zamiaru… – zaczęła Aribah. – Czy to prawda? – wszedł jej w słowo mężczyzna. – A jakie to ma znaczenie? Przecież wiesz… – Oddaj mu sztylet. – Słucham?! – Słyszałaś mnie, dziewczyno. Nie jesteśmy złodziejami. Oddaj mu sztylet. Aribah się wyprostowała. – Nie zrobię tego. – Jestem twoim amma i głową szkoły. Zrobisz to, co każę. – Ale dziadku, wiesz najlepiej ze wszystkich, że ten człowiek prosi o… Stary zabójca odwrócił się i skoczył tak szybko, że prawie przeoczyłem ten ruch. W jednej chwili Aribah stała z pięściami opartymi na biodrach i krzyczała na krewniaka, a w następnej leżała na klepisku z szeroko rozłożonymi rękami i ogniem płonącym w oczach, tyle że teraz… w inny sposób. – Możesz być krwią z mojej krwi i moją ulubienicą – powiedział, cofając rękę – dopóki jednak nosisz warkocz kalat, nie będziesz kwestionować moich decyzji. Zrozumiano? Aribah spojrzała na niego spod byka, ale chwilę później kiwnęła niechętnie głową. – Mów! – krzyknął. – Słyszę i jestem posłuszna, mój szejku. – Niech tak będzie zawsze – odparł, choć nie brzmiał na przekonanego. Odwrócił się do mnie. Moja ręka odruchowo powędrowała do uchwytu rapiera, lecz broni tam nie było. Starzec zauważył mój ruch i pustą dłoń, po czym podniósł na mnie wzrok i cicho zarechotał. Pieprzony sukinsyn. Aribah podniosła się i wyciągnęła sztylet zza paska. Cisnęła go do moich stóp. Nagle już nie zależało mi na tej broni, ale teraz tylko pogorszyłoby sytuację, gdybym jej nie wziął. Schyliłem się i podniosłem ostrze.

– Mówiłeś o dwóch warunkach – przypomniał mi mężczyzna. – Jaki jest ten drugi? – Kto zlecił wam atak na magów? Aribah sapnęła głośno, a jej dziadek skrzyżował ręce na piersi i posłał mi mordercze spojrzenie. Prawie spodziewałem się ciosu sztyletem w gardło. Nie żebym go winił – nie dość, że w kręgach zabójców takie pytania nie uchodziły za zbyt grzeczne, to w dodatku pytający sugerował, że jego rozmówca nie ma moralnych oporów przed zdradzeniem pracodawcy. Jeszcze gorszą obelgą byłoby zaproponować za tę informację pieniądze. – Pytasz, kto nas zatrudnił? – upewnił się mężczyzna. – Zgadza się. – Dlaczego miałbym ci powiedzieć? – Pomijając naszą niespodziewaną, acz trwałą przyjaźń? – Właśnie. – Z trzech powodów. Po pierwsze – wyliczałem – zależy mi, by ci magowie pozostali przy życiu, i dlatego chciałbym wiedzieć, kto ich ściga. Po drugie, ja też byłem w tamtej piwnicy, a nie lubię być celem, nawet przypadkowym. Po trzecie, jeżeli moje domysły są słuszne, wyjawiając mi tę informację, i tak niewiele stracicie. Mężczyzna zerknął na wnuczkę i z powrotem na mnie. W kącikach jego oczu od uśmiechu pojawiły się zmarszczki. – Mogłabyś się od niego wiele nauczyć, Aribah. Zna nas od niespełna godziny, a już czyta nasze motywy. Świetnie, wynajął nas Tłusty Tron. Takiej odpowiedzi się spodziewałeś? Kiwnąłem głową. To miało sens. Tłusty Tron powiedział mi przecież bez ogródek, że według jego informacji stworzyłem w mieście organizację zajmującą się przemytem błyskotu. Żeby w to uwierzyć, musiał wiedzieć, że imperialna magia już wcześniej trafiała do el-Qaddice. Oznaczało to, że Jelem i jego ludzie znaleźli się na celowniku, zanim jeszcze dotarłem na miejsce. To, że szukałem yazani, tylko potwierdziło jego przypuszczenia i w rezultacie Tłusty Tron postanowił wynająć neyajin. Cóż, przynajmniej nie musiałem się martwić, że przyjmą od niego kolejne zlecenie – nie po tym, jak wymordowali w uliczce jego ludzi. – Jestem ci wdzięczny. – Pożegnałem starca najlepszym salaam, na jaki było mnie stać, i odwróciłem się do Aribah. – Idziemy? Burknęła coś i przeszła obok, potrącając mnie ramieniem. – Czy ona wie, że mam dotrzeć do zajazdu żywy? – zapytałem jej dziadka. – Oczywiście. Czy zaś jest skłonna spełnić moje życzenie… – Wzruszył ramionami. Podniosłem swoją broń i upewniłem się, że wszystkie ostrza trafiły na swoje miejsce, zanim ruszyłem za kobietą.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Gdy w końcu dotarłem do Cienia Anioła, szarobury horyzont rozjaśniało już słońce. Przetarłem zmęczony oczy, zastanawiając się, czy nie zjeść jeszcze jednego ziarna aramu, ale ostatecznie zrezygnowałem z tego pomysłu. W tym stanie aram już mi nie pomoże – co prawda zachowam przytomność, lecz na pewno nie odzyskam czujności. A poza tym przytomność była czymś, co chciałem jak najszybciej stracić. Nie mogłem się też doczekać pożegnania z opryskliwą zabójczynią, która szła u mego boku sztywnym krokiem. Aribah zatrzymała się na skraju dziedzińca, w cieniu przejścia. – Tu jesteś bezpieczny? – zapytała obojętnym głosem, tłumionym przez turban. Rozejrzałem się. Jeden z synów właściciela zajazdu właśnie odsuwał od ściany budynku stoły, by przygotować miejsca na zewnątrz. Kilka kur dziobało ziemię, a okno i boczne drzwi kuchni były otwarte. Z komina wydobywał się dym. Żadnych znaków Drapieżnej, ale to akurat dobrze – chodziło o to, by nikt jej nie widział, kiedy trzymała straż. Rozejrzałem się na wszelki wypadek po dachach i dostrzegłem zarys głowy i ramienia ponad stajniami. Postać zamachała do mnie, posługując się sygnałem, który znałem z Ildrekki. Chwilę później już jej nie było. – Poradzę sobie – rzuciłem do Aribah. Milczała długą chwilę, oglądając mnie, dziedziniec i Anioły wiedzą co jeszcze. – Coś jest nie w porządku – oznajmiła w końcu. Moja ręka już zmierzała w stronę rapiera. Rozejrzałem się po ulicy. – To znaczy? – Dziadek nie powinien był puszczać cię wolno. Ach, o to chodzi. Rozluźniłem się, ale po namyśle przesunąłem rękę bliżej sztyletu niż rapiera. Aribah znajdowała się zbyt blisko na długie ostrze, gdyby nagle uznała, że musi naprawić błąd krewniaka. – Jesteś dla nas potencjalnie zbyt wartościowy – ciągnęła, zwracając na mnie swój wzrok. – Może on tego nie rozumie, ale ja to wiem. Jej oczy były wielkie i ciemne, podkreślone proszkiem antymonowym i blisko osadzone ponad wąskim nosem. Zarys tkaniny zdradzał też wydatne kości policzkowe. Jeśli jeszcze dodać do tego przytłumiony głos i kształty widoczne tu i tam pod luźnymi szatami… Zamrugałem. Skup się, Drothe, to jest morderczyni. Która chętnie by cię zabiła. Odchrząknąłem. – Byłaś tam ze mną i słyszałaś, o czym rozmawialiśmy. Nie mógłbym wam pokazać, jak działa mój wzrok, nawet gdybyście bardzo tego chcieli. – Nie chodzi o to, czego chcemy, ale co musimy. Musimy mieć możliwość, by stawić czoło Lwom, bo… tylko tak odzyskamy dumę. A ty możesz nam w tym pomóc. Zauważyłem, że Aribah w zamyśleniu pociera kciukiem srebrny pierścień na środkowym palcu. Robiła to już wcześniej, w tamtym pomieszczeniu, gdy pokłóciła się z dziadkiem i gdy ten wspomniał o jej matce. Stare rany? Frustracja? A może coś innego? Tak czy inaczej byłbym głupcem, gdybym nie uderzył w tę strunę. – Ty i twój dziadek często musicie mieć inne zdanie – powiedziałem. – Mamy takie samo w wystarczająco wielu kwestiach. – Ale nie tym razem. Aribah nachyliła się do mnie.

– Niektórzy yazani potrafią za pomocą magii i alchemii utrzymać przy życiu części ciała człowieka – palec, ucho, stopę, serce. I to przez całe miesiące! Jak długi żywot zapewniliby gałce ocznej, zdrowej i nienaruszonej? Wystarczająco długi, by poznać jej sekrety? – Zakładając, że magia kryje się w oku – zauważyłem. – A tego nikt nie wie. Mówiłem twojemu dziadkowi, że nie mam bladego pojęcia, jak to działa. Zabierając mi oko, równie dobrze możecie bezpowrotnie stracić dar. Aribah zmarszczyła brwi. Pewnie się nie spodziewała, że jej groźba nie zrobi na mnie wrażenia. Cóż, grozili mi przed nią najlepsi. – Bardziej ciekawi mnie coś innego – ciągnąłem. – Na przykład ile czasu zapewniliby odciętej głowie zabójczyni. Bo jeśli spróbujesz szukać odpowiedzi na swoje pytania, posługując się magią yazani, gwarantuję ci, że na moje też znajdą odpowiedź. Mierzyliśmy się wzrokiem. Sprawdzała, na co mnie stać, a ja nie pozostawałem jej dłużny, starając się nie zatracić w jej pięknych, ciemnych oczach. W końcu zmarszczyła brwi i prychnęła. – Wciąż jesteś zbyt wartościowy, żeby zginąć, Naznaczony – rzuciła i odwróciła się. Patrzyłem za nią, dopóki nie znikła w cieniu. Dopiero wtedy ruszyłem do zajazdu. Przy stołach kilku miejscowych kończyło śniadanie. Niektórzy podnieśli na mnie wzrok, gdy wszedłem do środka, większość jednak nie oderwała spojrzenia od misek. Ani śladu Drapieżnej czy trupy Tobina. O tych drugich się nie martwiłem – nie byłem w nastroju na rozmowy ze zgrają gdaczących aktorów – ale towarzystwo Drapieżnej wcale by mi nie przeszkadzało. Miałem ochotę usłyszeć, jak się wścieka i złorzeczy, lecz ostatecznie przyjmuje do wiadomości, co zaszło między mną a neyajin. Może chodziło o czas i miejsce mojego pobytu, niemniej perspektywa pozbycia się brzemienia wydawała się kusząca. Choć byłem zmęczony, miałem wrażenie, jakby mój żołądek próbował strawić sam siebie. Podszedłem do kontuaru i poprosiłem o cokolwiek, co dawali tego ranka na śniadanie. Odwróciłem się i wsparłem łokciami na blacie, pozwalając sobie na chwilę rozluźnienia. Łowcy dżinnów? Co, do diabła, mieli ze mną wspólnego łowcy dżinnów? Ze mną i z moim wzrokiem. Nie podobali mi się już wcześniej, gdy miałem ich za grupę zabójców odzianych w cień, ale teraz… teraz zastanawiałem się, co łączyło nocne widzenie z dżinnami i ich poskramiaczami czy kim tam były te cholerne Lwy Aratu. Pomimo zaprzeczeń starca ani na chwilę nie uwierzyłem, że tylko przez przypadek błyskot neyajin potrafił oszukać zarówno Lwy jak i mnie. Ograniczone doświadczenie w sprawach magii podpowiadało mi, że takie zbiegi okoliczności po prostu się nie zdarzają. Zresztą przypadkowy i niespodziewany błyskot zwykle tylko pogarszał sytuację. Bez względu na to, jak bardzo nie podobała mi się ta myśl, moja zdolność musiała mieć coś wspólnego z Lwami, nawet jeśli nie istniał bezpośredni związek. Te podobieństwa mogły mnie doprowadzić do djaneńskiej magii, a może i dżinnów. Dżinny! Niech cię szlag, Sebastianie. W jaki sposób zdobyłeś swój dar? I gdzie? Prawie podskoczyłem, gdy córka właściciela zajazdu postawiła obok mojego łokcia parującą miskę. Odwróciłem się i uśmiechnąłem. Owsianka była przyrządzona w stylu ildrekkańskim – roztaczała zapachy ryżu, koziego mleka, miodu i kolendry. Mój żołądek zaburczał na wspomnienie domu. Podniosłem miskę i łyżkę, po czym ruszyłem w stronę schodów. Jedno było pewne: jeśli sam nie wierzyłem, że moje nocne widzenie to zbieg okoliczności, na pewno nie wierzył w to dziadek Aribah. To, że pozwolił mi odejść, świadczyło o jednym – że chwilowo przetrzymywanie mnie nie wchodziło w grę. Nie miałem natomiast żadnych złudzeń, że to jeszcze nie koniec perypetii z neyajin. Nie łamie się umowy i nie zabija czterech ludzi miejscowego Najwyższego Szefa tylko po to, by puścić wolno człowieka, przez którego naraża się swoje plemię. O nie, stary zabójca toczył bardziej złożoną grę. Pytanie tylko, czy byłem w niej celem, czy zaledwie narzędziem. Postawiłem stopę na pierwszym stopniu, potem na drugim i zatopiłem łyżkę w owsiance. Była gorąca, gęsta i ziarnista – opadła na dno mojego żołądka jak kamień. Mimo to smakowała naprawdę dobrze – jak kawałek domu, który nosiłem w środku i który powodował u mnie niestrawność. Niewielkie pocieszenie, ale lepsze niż żadne.

Nie chciało mi się teraz o niczym myśleć – ani o błyskocie, ani o neyajin, ani nawet o zbliżającym się przesłuchaniu. Marzyłem tylko, by napchać żołądek, wpełznąć do łóżka i obudzić się z energią niezbędną do kolejnego dnia pracy na ulicy. To tam kryły się odpowiedzi – w mrocznych zakamarkach el-Qaddice, na niechętnych, chytrych językach ludzi, którzy nikogo nie witali z otwartymi ramionami, a już na pewno nie Imperialnych. Musiałem przemierzać te miejsca ostrożnie, bo odpowiedzi nigdy nie czekają u bram nieznanego miasta. Trzeba o nie walczyć i krwawić; trzymać jedną rękę na widoku, a drugą na sztylecie; zastanawiać się, czy ten Djaneńczyk szczerzy zęby, bo cieszy się, że zaproponowałeś mu zapłatę, czy ma ochotę przy pierwszej sposobności wypatroszyć ci flaki; trzeba noc w noc wychodzić na ulicę i liczyć na to, że w końcu ty złamiesz ją, a nie ona ciebie. Co nigdy nie jest łatwe. Nigdy. Właśnie dlatego tak bardzo zaskoczyło mnie to, że u szczytu schodów ujrzałem Brązowego Degana. Siedział na krześle przed moim pokojem i jadł śniadanie. Miska z hukiem upadła na podłogę, a ja poczułem, jak opuszcza mnie zmęczenie. Uśmiech rozjaśnił moją twarz, gdy przestępowałem nad rozlaną owsianką, zmierzając w głąb korytarza. Jak on mnie… – Wyjaśnij mi, Drothe, co ty tu, do diabła, robisz – rzucił Degan, nie spuszczając wzroku z własnej strawy. Najwyraźniej zrezygnował ze śniadania na rzecz talerza z czymś, co wyglądało jak resztki wczorajszej kolacji. Zamarłem, a mina mi zrzedła. To tyle, jeśli chodzi o szczęśliwe pojednania. Nie żebym spodziewał się czegoś innego, ale mimo wszystko… – Mam ochotę zadać ci to samo pytanie – odparłem. – Cóż za niespodzianka. Degan nic się nie zmienił. Miał na sobie kapelusz z szerokim rondem, dopasowane spodnie z odrobiną luzu, a na nogach wysokie buty – podwinięte, żeby dopuścić powietrze do nagich łydek. Dublet też był rozpięty, ukazując pod spodem znoszoną, ale czystą koszulę o luźnym splocie, właściwym na djaneńskie upały. Dominowały szarości i blade żółcie, a przykurzone złoto lamówek dubletu pasowało do jasnych, długich włosów. Rzecz jasna, przy boku nosił miecz – jako deganin nigdzie się bez niego nie ruszał. I choć było to piękne ostrze, z jelcem wypiłowanym i wyrzeźbionym w taki sposób, by przypominał kawałek solidnego, zwiniętego łańcucha, nie wyglądało przy nim właściwie. Znikły gdzieś elementy z brązu i misternie wytrawione winorośle, zniknął gdzieś… Degan. Mógłbym to naprawić jedną wycieczką do stajni, ale to nie był najlepszy moment na takie propozycje. Nie teraz. Jeszcze nie. – Drapieżna wie, że tu jesteś? – zapytałem. Nad moją głową zatrzeszczały krokwie. Zajazd szykował się na kolejny upalny dzień. – Nie byłaby z niej zbyt dobra Dębowa Opiekunka, gdyby nie wiedziała takich rzeczy. – To dlaczego nic mi nie powiedziała? Degan wzruszył ramionami i opuścił wzrok, zatrzymując go na chwilę na swoim kolanie. Strzepnął z niego jakieś paproszki. – Musiałbyś… – Czekaj. – Spojrzałem na sufit. Drewno stęknęło, a ze szczelin posypał się kurz. Niech ją szlag. – Drapieżna! – krzyknąłem. – Ściągaj ze strychu swój zadek i przestań podsłuchiwać! Cisza. – Anioły dopomóżcie… Jeśli stamtąd nie zejdziesz, zacznę dziurawić sufit mieczem! Dalej nic. – Mówię poważnie. Stłumiony głos Drapieżnej doleciał gdzieś znad Degana: – Nie sięgnąłbyś sufitu, nawet gdybyś chciał! Zacząłem wyciągać rapier z pochwy, celowo trąc ostrzem o jej krawędź.

– Chcesz się przekonać?! Kolejna pauza, a po niej: – Dobra już, dobra! – Strop trzeszczał, a na nas znów spadły drobinki kurzu, gdy Drapieżna przeciskała się między krokwiami. Odczekałem, aż ostatni kawałek tynku spocznie na podłodze, nim przeniosłem wzrok z sufitu na korytarz. – A jeśli ktoś podsłuchuje pod drzwiami, niech wie, że jego też wypatroszę! Zza drzwi po lewej i prawej zaczęli wychylać się aktorzy w różnych stadiach zażenowania i rozbawienia, niektórzy w niekompletnym odzieniu. Mamrotali i żartowali między sobą, idąc po schodach, a damska część trupy rzucała Deganowi zaintrygowane spojrzenia. Kiedy korytarz się wyludnił, spojrzałem z powrotem na Degana. Na jego ustach drżał niechętny uśmieszek. – Z tobą nigdy nie ma lekko, co? – rzucił. – Dlaczego Drapieżna nic mi nie powiedziała? – powtórzyłem pytanie. Rozbawienie Degana pierzchło. – Bo ją o to prosiłem. Kiwnąłem głową. Potrafiłem to zrozumieć, ale czy zaakceptować… Nawet Drapieżna nie wiedziała o wszystkim, co zaszło między mną a Deganem. Z drugiej strony wiedziała wystarczająco wiele, by uszanować te życzenia Brązowego, które odnosiły się do mnie. – No dobrze. – Pokonałem drugą część korytarza i stanąłem przed Deganem. – Moje gratulacje, zaskoczyłeś mnie i wytrąciłeś z równowagi. Co dalej? – W innej sytuacji wykorzystałbym przewagę, by przy pierwszej okazji zadać decydujący cios, ale to nie będzie taka rozmowa. – A jaka? – Taka, w której mówię ci, żebyś wynosił się z Djanu i pilnował własnego nosa. – I myślisz, że cię posłucham? Degan odłożył talerz na podłogę i wstał. – Najwyraźniej w przeciwieństwie do ciebie. Uniosłem głowę. – Wydaje mi się, że źle oceniłeś naturę tego spotkania. Degan zacisnął zęby i pięści, taksując mnie surowymi oczami. Widziałem wcześniej to spojrzenie – namysł deganina, który rozważa nie tylko dostępne opcje, ale też punkty ataku, strukturę konfliktu i zdolności rywala. Miał chłodny, beznamiętny wzrok, a ja nie byłem przyzwyczajony do sytuacji, w których sam stawałem się jego celem. Zadrżałem. Wtedy jednak odwrócił się i westchnął. Prawie zrobiłem to samo. – Dlaczego Djan? – zapytał, nie patrząc na mnie. – Dlaczego akurat teraz? – A jak ci się, do diabła, wydaje? – Na pewno nie po to, by wypełnić swoją część Przysięgi – stwierdził. – Obaj wiemy, że tego nie powinienem się po tobie spodziewać. Wpatrywałem się w jego plecy. Czekałem na te słowa – i prawdę powiedziawszy, zasłużyłem na nie – ale i tak zakłuły. Nie, zabolały. Dużo mocniej, niż się spodziewałem. – Już ci to tłumaczyłem – powiedziałem tylko. – Przypominam sobie, choć trudno mi pojąć wszystkie niuanse twojego argumentu. W końcu zdzieliłeś mnie w głowę kawałkiem magicznego sznura, aż przypaliło mi włosy. Taka sytuacja potrafi człowieka rozkojarzyć, ale wspominałeś coś chyba o swoim tyłku i Imperium, jeśli mnie pamięć nie myli. – Dobrze wiesz, dlaczego zrobiłem to, co zrobiłem – usprawiedliwiałem się. – Nie chodziło tylko o mnie, Imperium czy ten cholerny dziennik. Chodziło też o Christianę, o Kellsa… o wszystkich cholernych Kamratów. Chodziło o to, by zachować ich przy życiu pomimo imperatora i Cienia, i o zatrzymanie jedynej rzeczy, która dawała mi jakąkolwiek szansę wyciągnąć ich z tego bagna. – Wiem – odpowiedział Degan.

– I? – Z początku wydawało mi się, że to wystarczający argument, żeby zapomnieć o sprawie. – Znów się do mnie odwrócił, a jego oczy były nieprzejednane – jak oczy żołnierza, jak prawda, jak złamane obietnice. – Ale się pomyliłem. – Pomyliłeś się? – Poczucie winy zapłonęło, przemieniając się w gniew. – W jaki sposób? Pomyliłeś się, nie zostawiając mi dobrego wyboru? Nie mówiąc, o co chodziło z tobą i tą cholerną Przysięgą, gdy jeszcze był czas? Pomyliłeś się, pozwalając mi nie tylko nadstawić karku, żeby zatuszować twój udział w tej sprawie, ale wręcz kłamać twoim braciom, gdy przyszli wygrażać mi pięściami? – Zrobiłem przed siebie krok, zatrzymując się tuż przed Deganem. – Jaka część tej sprawy jest tak cholernie „niewłaściwa”, że nie umiesz pogodzić się z tym, co obaj – obaj! – postanowiliśmy zrobić? – Ta, w której tylko jeden z nas dotrzymuje słowa – odparł, gromiąc mnie wzrokiem. Nie skapitulowałem przed jego spojrzeniem, mimo że jakaś część mnie pragnęła odrzucić pretensje i dumę, by prosić o wybaczenie, powiedzieć: pieprzyć to, obaj nawaliliśmy, a teraz zacznijmy od nowa. Sęk w tym, że mieliśmy za sobą zbyt długą historię, by móc o niej zapomnieć, a sztywny kręgosłup moralny nie pozwalał nam się ugiąć. Zarówno jego, jak i mój fach wpoiły nam, że ustępliwość oznacza słabość, a przecież żaden z nas nie chciał wyjść na słabeusza. Tak, to będzie znacznie trudniejsze, niż sądziłem. Z wielu powodów. – Mogłeś mi powiedzieć o Przysiędze – rzuciłem. – Mogłeś chociaż przyznać, że składając ją, postępujesz wbrew prawu Zakonu. Gdybym od początku wiedział, ile to dla ciebie znaczyło… – Do diabła! – wybuchnął Degan. – Przysięga nie ma z tym nic wspólnego! Czy ty naprawdę nie rozumiesz? Mógłbym przymknąć oko na to, że złamałeś słowo dane deganinowi, ale ty złamałeś słowo dane mnie. Zgodziłem się na Przysięgę ze względu na to, co nas łączyło, bo nie chciałem, żeby Żelazny, Samotnica czy ktoś jeszcze inny skrócił cię o głowę. I nawet jeśli postępowałem wbrew zasadom Zakonu, to przynajmniej ze świadomością, że robię to z dwóch dobrych powodów: ciebie i swojej powinności wobec Imperium. Gdyby wszystko inne trafił szlag, mógłbym uchwycić się tych dwóch rzeczy. Tylko że ty postanowiłeś machnąć swoim sznurem, a ja upadłem – i obie obietnice szlag trafił. Degan westchnął i oparł głowę o ścianę. – Moja porażka jest moim brzemieniem, ale twojej dźwigać nie zamierzam, to już twój problem – ciągnął. – Nie zamierzam też cię rozgrzeszać. Musisz zrozumieć, że nawet znajomość przyczyny to czasami za mało, szczególnie gdy chodzi o takie sprawy. Możesz się usprawiedliwiać, ile dusza zapragnie, ale to nie znaczy, że przeszłość tak po prostu zniknie. Sięgnął w dół, by położyć dłoń na jelcu miecza, lecz w ostatniej chwili się zawahał. – Każdego dnia muszę sobie przypominać, kim teraz jestem – wyznał, spoglądając na palce zawieszone tuż nad rękojeścią w kształcie zwiniętego łańcucha. – Każdego ranka, kiedy to przypinam, i każdego wieczoru, kiedy ściągam. Zawsze gdy dotykam jelca, dociera do mnie, że już nie jestem deganinem. Uświadamiam sobie wtedy, że moje słowo znaczy tyle, co słowo najemnika, a moje ostrze nie służy żadnej sprawie – żadnej innej niż ta, za którą mi płacą. Moja stal to tylko stal. – Opuścił rękę i spojrzał na mnie. – Nie zmienią tego najlepsze argumenty ani wymówki świata. Tak jak moje rozważania nie zmienią tego, że jestem Szarym Księciem, stwierdziłem w myślach. To było jednak co innego, ponieważ ja wspiąłem się wyżej, zamiast spaść na dno. Może i straciłem przyjaciół, a wraz z nimi możliwość pracy na ulicy, ale Degan stracił wszystko, co go definiowało. W żaden sposób nie dało się porównać jego sytuacji z moją – ja zaś nie chciałem mu ubliżać, próbując to robić. Westchnąłem i usiadłem na krześle Degana, nagle wyczerpany. Miejsce z tyłu głowy, gdzie uderzyła mnie Aribah, znów zaczynało pulsować; wracały ból i zmęczenie po walce. Winny czy nie, ciągle byłem Szarym Księciem – ciągle miałem zadanie do wykonania i ludzi, których musiałem chronić. Jeśli zamierzałem przedstawić swoje argumenty, musiałem to zrobić teraz, zanim umysł pójdzie w ślady ciała, poddając się apatii. Spojrzałem na podłogę, na talerz z jedzeniem: skrzydełko i udko kurczaka duszone w zagęszczonym winnym sosie, który pachniał rozmarynem i wiśniami, a obok spieczona rzepa, z ze-

wnątrz niemal czarna od popiołu, w środku na oko miękka i maślana. Degan prawie nie tknął posiłku, a karaluchy jeszcze nie zwęszyły łupu. Zaburczało mi w żołądku. Oblizałem usta. Degan westchnął. – Częstuj się. Nie czekałem na drugie zaproszenie. Kurczak wystygł, a sos stężał, ale za to pieprzowa nuta przyjemnie kontrastowała z jego słodko-kwaśnym smakiem. Rzepa wciąż była ciepła w środku, skropiona odrobiną oliwy. Przepyszna. Degan stał nade mną, przyglądając mi się i czekając. Wiedziałem, że podejmie rozmowę, gdy tylko skończę jeść, więc postanowiłem wyprzedzić cios. – Wiesz – wymamrotałem, przeżuwając – mógłbym przynajmniej ci pomóc. Z jego gardła wyrwał się ostry, szczekliwy śmiech. Skrzywiłem się. – Ostatnie, czego mi trzeba… – Jak długo tu jesteś? – Nie dałem mu dokończyć. Zmarszczył brwi. – Nieco ponad dwa miesiące. Kiwnąłem głową i wziąłem do ust ostatni kawałek rzepy, po czym wytarłem czystą ręką wąs i bródkę. – Ja niespełna dwa tygodnie – powiedziałem – a w starym mieście tak ze dwa dni. Jak myślisz, czego się w tym czasie dowiedziałem? – Nie interesuje mnie to. – Ale rozumiesz, do czego zmierzam? – Rozumiem – odparł – i mam to gdzieś. Nie chcę pomocy. Chcę, żebyś się stąd wynosił. – Dlaczego? – Bo to, co tu robię, nie ma związku z tobą ani Kamratami i wolałbym, żeby tak pozostało. To sprawy osobiste. Obejrzałem z każdej strony kość w poszukiwaniu resztek mięsa. Niestety, obgryzłem ją do czysta. No cóż. Odłożyłem ją wraz z talerzem na podłogę, żeby wstać. – Świetnie – rzuciłem. Degan cofnął się nieznacznie. – Świetnie? Tak po prostu? – Tak po prostu. Chciałbym tylko, żebyś powiedział mi jedną rzecz. Zmarszczył brwi. – W porządku… – Co jest tak ważnego w stosie papierów i reliktów z kości słoniowej, by podróżować aż do el-Qaddice? Zadając to pytanie, stawiałem wszystko na jedną kartę. Była to bowiem plotka, która pojawiała się na ulicy z pewną regularnością, choć to jeszcze o niczym nie świadczyło. Tak czy inaczej potrzebowałem czegoś, co pozwoliłoby mi uderzyć z zaskoczenia. Na szczęście trafiłem w dziesiątkę. Degan zrobił wielkie oczy, a zaraz potem pokręcił z niesmakiem głową. – Pieprzone Nosy. Zdusiłem uśmiech i uderzyłem ponownie, by wywrzeć większą presję: – Co to za rzeczy? Relikwie, zapiski? Coś, co mógłbyś wykorzystać, żeby obronić się przed Zakonem? Coś, co pozwoli mi cię przekonać, żebyś wrócił do Ildrekki? – Coś w tym rodzaju. – Ale co dokładnie? Degan pokręcił głową. – Do diabła, Degan, nie mam na to czasu! – Istotnie, nie masz. I ja też nie. – Powiedziawszy to, odwrócił się, żeby odejść. Szlag. Liczyłem, że poznam jego intencje, zanim powiem mu o obecności innego deganina w el-Qaddice. Nie chciałem przyznawać, że przybyłem tu z jakichkolwiek innych pobudek niż na-

sza utracona przyjaźń. Głupie, wiem – przecież i tak nie zdołałbym wytłumaczyć mu układu z Wilkiem, nie wspominając o zagrożeniu, jakie ciążyło na mojej organizacji – lecz wyszedłbym na bardziej wyrachowanego, niż się czułem. Ostatnie, czego pragnąłem, to wzbudzić w Brązowym przekonanie, że znów wykorzystuję go, by pomóc sobie. Tylko że w jakimś stopniu właśnie to robiłem. I nie miałem innego wyboru. – Jeśli twoja wyprawa do tego miasta ma coś wspólnego z Zakonem Deganów i próbą powrotu w ich szeregi, to mogę pomóc – powiedziałem. – Szantaż na nich nie działa, Drothe – odparł Degan, wciąż idąc korytarzem w stronę schodów. – I nawet ty nie byłbyś w stanie złożyć im wystarczająco ciekawej propozycji, żeby naprawić to, co się stało. Wziąłem głęboki wdech, wypuściłem powietrze z płuc i oparłem się o ścianę. – Nie przybyłem tu sam – oznajmiłem. – A co, przytargałeś tu w worku swoją wierzgającą i krzyczącą siostrę? Nie planuję… – Srebrny Degan – rzuciłem, z trudem powstrzymując się przed wykrzyczeniem: Wilk. – Podróżowaliśmy przez Djan ze Srebrnym Deganem. Degan wreszcie się zatrzymał. Zauważyłem, jak jego ręka powędrowała do miecza. – Srebrny? – Obrócił lekko głowę, by widzieć korytarz, i cofnął się z plecami zwróconymi do ściany. – Tu? Z tobą? – Nie w tym zajeździe i nie tyle jest ze mną, co… popycha mnie do działania. Degan rzucił mi ostre spojrzenie. – W jaki sposób? – Szantaż może i nie działa na Zakon Deganów – wytłumaczyłem – ale za to świetnie się sprawdza w przypadku świeżo upieczonych Szarych Książąt. Degan opuścił rękę i zadarł głowę. – Srebrny postanowił szantażować ciebie? – Wmieszał mnie w śmierć innego Szarego Księcia; zaaranżował to tak, jakbym to ja go sprzątnął, choć obowiązywał nas Pokój Książąt. Kiedy wyjeżdżałem z Ildrekki, sprawa miała postać plotek, ale jeśli wystarczająco wielu Kamratów w nie uwierzy, a Srebrny podbije stawkę, zapisując na moim koncie kolejne trupy, rozpęta się piekło. Nijjan Czerwone Pazury już się ode mnie odcięła, a niewykluczone, że w ciągu ostatniego miesiąca straciłem kolejnych sprzymierzeńców. Wiem tylko, że jeśli te pogłoski szybko nie ucichną, paru innych Szarych będzie miało cudowną wymówkę, żeby się mnie pozbyć. – Dość to radykalne jak na Srebrnego, ale potrafię wyobrazić go sobie w takiej roli. Szczególnie teraz. – Degan zastanawiał się przez chwilę. – I chciał wykorzystać ciebie, żeby dotrzeć do mnie? Kiwnąłem głową. – Twierdzi, że Zakon chwieje się w posadach, odkąd zginął Żelazny. Z tego, co udało mi się ustalić, nikt nie mówi otwarcie, że to ty go zabiłeś, ale takie panuje przekonanie wśród twoich braci. Próbowałem ich przekonać, że to Cień usztywnił Żelaznego, tylko… – Naprawdę? – rzucił Degan. – W jaki sposób? – Zostawiłem miecz Żelaznego przy trupie Cienia, żeby Zakon na pewno go znalazł. W końcu sam skrzyżowałeś z Cieniem stal, a Żelazny działał po przeciwnej stronie barykady. Uznałem, że to by wcale nie było takie nieprawdopodobne. – Niezłe. Ale zgaduję, że się nie sprawdziło, skoro tu jesteś. Pokręciłem głową. – Zgodnie ze słowami Srebrnego nikt się nie kłócił z oficjalną wersją, ale też nikt jej całkowicie nie kupił. Brakowało ciebie albo chociaż twojego ciała, żeby wszystko ułożyło się w sensowną całość. – Wybacz, że skomplikowałem sprawy, pozostając przy życiu – odparł Degan. – A do którego obozu należy Srebrny? Zamierza powitać mnie serdecznym uściskiem, czy raczej pchnięciem prosto w serce? – Chce cię sprowadzić do Ildrekki – wyjaśniłem. – Twierdzi, że masz wystarczająco duży

autorytet, by powstrzymać rozpad Zakonu i zapobiec wymianie ciosów z powodu kłótni o to, jak należy służyć Imperium. – Srebrny za bardzo we mnie wierzy. – Wydaje mu się, że potrafiłby wcielić cię z powrotem w szeregi deganów. – W takim razie w siebie też za bardzo wierzy. – Degan uśmiechnął się niemrawo. – Ale to właśnie cały Srebrny. – Czy to znaczy, że nie może mieć racji? – zapytałem. Degan wpatrywał się w swoje nogi, w zamyśleniu kopiąc czubkiem buta o podłogę. – Niekoniecznie – powiedział wreszcie. – Możliwe, że po zabiciu Żelaznego znalazłem się na właściwej pozycji, by wystąpić naprzód – nawet jeśli tylko jako przykład, i dzięki temu przynajmniej częściowo rozładować napięcie. Minęło wiele czasu, odkąd jeden deganin zabił drugiego, przez co zyskałem coś w rodzaju krwawego prestiżu. Żeby było jasne: nie wierzę, że mógłbym zaleczyć ranę, ale pozwolić spojrzeć na nią z innej perspektywy? Być może. Ale tylko pod warunkiem, że Zakon nie ściąłby mnie w chwili, gdy potwierdziłbym ich przypuszczenia. Musiałbym wejść do Sali Koszarowej, a miałbym na to tylko trochę większą szansę niż na ocalenie życia. – Ale skoro nawet Zakon nie chce otwarcie potwierdzić, że to ty usztywniłeś Żelaznego, co cię powstrzymuje? – Odrzuciłem swój miecz – odparł Degan. – Odwróciłem się plecami do braci i Przysięgi. To nie jest coś, na co można przymknąć oko. Gdybym chciał wejść do Sali w innym stroju niż kajdany i żelazny knebel, musiałbym zdobyć poparcie co najmniej trzech deganów. O ile mi wiadomo, Srebrny to wciąż tylko jeden człowiek, i rozmiar jego ego tego nie zmieni. – Właśnie po to chce cię przywrócić do Zakonu – żebyś mógł wejść do Sali Koszarowej. – Prawdopodobnie – przyznał Degan. – Deganinowi nikt nie odmówiłby wstępu, ale to by było nie lada osiągnięcie, nawet jak na Srebrnego. Aż do tej pory nie zdarzyło się, by do Zakonu przywrócono kogoś, kto sam odszedł. Nigdy. Och, ponoć istniały jakieś zasady regulujące tę kwestię, ale zaginęły dawno temu. – W jaki sposób? – Ktoś je zabrał. – Cholernej bandzie deganów? – Możesz sprawnie władać mieczem, ale to cię jeszcze nie ustrzega przed błędami. Już chciałem zapytać, jaki błąd trzeba popełnić, żeby pozwolić komuś odejść wolno z tak ważną rzeczą, ale wtedy dostrzegłem błysk w oku Degana. Temat i tak był drażliwy i wydawało się nierozsądne dawać mu kolejny powód, by kazał mi iść do diabła. Biorąc pod uwagę jego spojrzenie, tym razem chyba nie miałby oporów. Zamiast tego zapytałem: – Pomijając zaginione prawa, czy istnieje jakakolwiek szansa, że Srebrny otworzyłby ci drzwi do Zakonu? Degan wzruszył ramionami. – Srebrny wie o starych prawach i rytuałach dużo więcej, niż ja kiedykolwiek wiedziałem i kiedykolwiek się dowiem. Zakładam, że nie jest to niemożliwe. – Czyli naprawdę moglibyśmy pomóc ci wrócić. – Nagle odniosłem wrażenie, jakby pierwszy raz od miesięcy na moją twarz zaświeciło słońce. – Musimy tylko zabrać cię ze Srebrnym do Ildrekki, może jeszcze znaleźć innego deganina, który by cię poparł, i… – Nie. – Co? – Kwestia powrotu do Zakonu nie spędza mi snu z powiek. – Ale przecież mówiłeś… – Mówiłem, że próbuję się z tym pogodzić, ale to nie znaczy, że chcę znów dzierżyć miecz Zakonu. Zabiłem jednego ze swoich braci, nie mogę wrócić, jak gdyby nic się nie stało. Może i nie zgadzaliśmy się z Żelaznym, ale ten człowiek zasługuje na lepszą pamięć. – Degan odepchnął się od ściany. – Jeśli cokolwiek mnie w tej sprawie interesuje, to ratunek dla Zakonu. Bo choć sam nie jestem już deganinem, kocham wszystko, co reprezentuje sobą zarówno ta organizacji, jak i moi

dawni bracia. Doceniam twoją propozycję i starania – nie wyobrażasz sobie, jak bardzo – ale nie wydaje mi się, żeby mój powrót do Ildrekki był w tej chwili właściwym rozwiązaniem. Znalazłem się tu z konkretnych przyczyn i jeśli się nie mylę, dokonam więcej, niż Srebrny kiedykolwiek będzie w stanie. – W jaki sposób? Za pomocą papieru i reliktów z kości słoniowej? Degan uśmiechnął się i zaczął odwracać. – Powiedzmy. Papieru i kości słoniowej. – Czyli odpowiedź brzmi: nie? Tak po prostu? Zatrzymał się, zwrócony do mnie plecami. – Myślisz, że łatwo mi to przychodzi? Że odchodzę bez żalu? Nawet po tym wszystkim, co zaszło, jakaś część mnie chce powiedzieć tak – i wrócić do Ildrekki, żeby biegać, walczyć i śmiać się u twojego boku. Ale ta druga część jest na to zbyt mądra. Za łatwo byłoby mi wpaść w szpony dawnych zwyczajów, za łatwo zapomnieć o tym, co się stało i dlaczego powinno się to liczyć. Więc nie, nie tak po prostu. O wiele trudniej, niż ci się zdaje. Patrzyłem w milczeniu, jak Degan znika na schodach. Słońce zachodziło, a ja na powrót pogrążałem się w mroku. Raptem dopadła mnie niemoc – nie chciało mi się wstać, a co dopiero myśleć. Doczłapałem pod drzwi pokoju, przekręciłem klucz w zamku i pchnąłem. Na moim łóżku leżał Wilk, z dłońmi splecionymi pod głową. – No cóż, chyba nie poszło nam najlepiej – stwierdził.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Stałem osłupiały w progu, gapiąc się na Srebrnego Degana. Dopiero po chwili wszedłem do środka i zatrzasnąłem za sobą drzwi. – Wynoś się z mojego łóżka – warknąłem. Wilk spełnił moją prośbę tylko w połowie – usiadł, zamiast wstać. – Co ty tu, do cholery, robisz? – zapytałem. – To, co widać. Czekam na ciebie. – A Degan zupełnie przypadkiem pojawił się w zajeździe w tym samym czasie co ty? – Czekałem naprawdę długo – odparł. – Musimy pogadać. – Ty gadaj, ja idę spać. Możesz odgrywać moje kwestie, jeśli znudzi ci się monolog. Ale dorzuć ode mnie kilka „pierdol się”, żeby było wiarygodnie. – Pochyliłem się i zdoławszy jakimś cudem ustać na nogach, zacząłem rozsznurowywać buty. – Jak na kogoś, kto właśnie pozwolił odejść człowiekowi, którego szukamy… – Hej – burknąłem, podnosząc wzrok znad splątanego supła – jakoś nie zauważyłem, żebyś próbował wyłożyć argumenty swojemu bratu od miecza. A to tobie tak cholernie zależy na sprowadzeniu go do Ildrekki. Dlaczego nie dołączyłeś do nas na korytarzu? Wilk poruszył się na łóżku i odwrócił wzrok. – To nie jest właściwa chwila, żeby mierzyć się z Brązowym. – Och, jak to się dobrze składa. – Wróciłem do zdejmowania butów. Pieprzyć to – wyciągnąłem sztylet i odciąłem niesforną sznurówkę. Luźny but zsunął się z mojej stopy, a ja westchnąłem z ulgą. Ile to już godzin… nie, ile dni go nie ściągałem? Spojrzałem na Wilka. – Jak udało ci się tu dostać? Potrafię zrozumieć, dlaczego Drapieżna przymknęła oko na Degana, ale na ciebie? – Co byłby ze mnie za bandyta, gdybym nie umiał zakraść się do pokoju w zajeździe? – Dużo lepszy niż wielu Wytrychów i Lufciarzy, których znam z Ildrekki. Drapieżna potrafi trzymać straż, jak udało ci się ją oszukać? – Azaryjczycy nie poruszają się jak zwykli ludzie – odparł. – Za to dokładnie tak samo pieprzą od rzeczy. – Zdjąłem drugi but. Raj! – Pewnie nawet nie mam co liczyć na wyjaśnienia, gdzie byłeś i jak dostałeś się do el-Qaddice? Wilk strzepnął pyłek kurzu z kaftana. – A o czym tu gadać? Bej niewielkiego regionu militarnego miał u mnie dług wdzięczności. Tak się składa, że był akurat w el-Qaddice, gdzie składał sprawozdanie jednemu z potentatów, dzięki czemu udało mi się wśliznąć do miasta. Dlaczego pytasz? Wyprostowałem się i podszedłem do skrzyni podróżnej, ponieważ Wilk najwyraźniej nie miał zamiaru zejść z mojego łóżka. – Gdybyś wprowadził nas do środka, nie musielibyśmy dawać występów na ulicach, żeby zjeść kolację – wyjaśniłem, siadając na obdrapanym, drewnianym wieku. – Bej nie jest patronem sztuki tak jak padyszach. Nic bym nie uzyskał, wstawiając się za wami, a prawdopodobnie pogorszyłbym tylko własną sytuację. – A co robiłeś wcześniej? Zignorował moje pytanie i skinął na zamknięte drzwi. – Czemu za nim nie poszedłeś? – Za Deganem? Żartujesz sobie? Jeśli miał jakiekolwiek podejrzenia, to właśnie takie, że będę go śledzić. Zbyt dobrze mnie zna i sam jest za dobry, żeby sobie pozwolić na taką naiwność. –

Nie wspomniałem już, że według mnie zasługiwał na lepsze traktowanie. Zresztą, w tym stanie i tak nie przeszedłbym pięciu kwartałów. Wilk burknął nieprzekonany. – W takim razie będziesz musiał znów go odszukać. I przekonać. – Nie słyszałeś naszej rozmowy? Już próbowałem go przekonać – nie chce wrócić do Ildrekki. Do diabła, nie chce nawet odzyskać swojej pozycji w Zakonie. Teraz zależy mu tylko na tym, by ratować waszą organizację od zewnątrz. – Słyszałem wyraźnie – odpowiedział Wilk. – Nie daj się zwieść. Brązowy to deganin. W głębi serca usycha z pragnienia, by móc znowu dzierżyć swój miecz. – W takim razie jego serce i głowa nie potrafią się dogadać. – Dlatego musisz się dowiedzieć, czego pragnie głowa, żeby serce mogło pójść za jej przykładem. – Aha, już się biorę do roboty. – Rozpiąłem dublet z nadzieją, że Wilk zrozumie aluzję. – Kościane relikty i papier, nie ma problemu. Z pewnością w mieście pełnym rzemieślników i poetów ozdoby z kości i papier są artykułami deficytowymi. – Cóż, te… kości, na których tak mu zależy, rzeczywiście są. Przetarłem oczy nasadą dłoni. To się chyba nigdy nie skończy, co? Świetnie, zagram z Wilkiem w tę grę, choćby tylko po to, żeby pozbyć się go z pokoju. Myśli zbiorę później, kiedy już się wyśpię, i wtedy, całkowicie przytomny, przedstawię swoje argumenty. – A co jest w nich takiego niezwykłego? – Te kościane relikty, a raczej relikt nie jest wytworem z kości słonia czy morskiej bestii – zaczął tłumaczyć. – Nie jest też czymś, co da się schować w skrzyni. Chodzi o Ciosowego – deganina z czasów, gdy Zakon dopiero powstawał, czyli sprzed ponad dwóch stuleci. Ciosowy pełnił funkcję zakonnego archiwisty, a także jednego z architektów bractwa. – Zaraz. – Wyprostowałem się. – Ciosowy Degan? – Myślałeś, że czerpiemy nasze imiona wyłącznie od nazw metali i ich pochodnych? – No cóż, do tej pory… – Nic nie wiesz. – Wilk zaczerpnął powietrza. – Ciosowy pomógł spisać formułę Przysięgi Deganina, nie mówiąc o Przysięgach, jakie zawieramy z ludźmi płacącymi za nasze usługi. To on stworzył prawa, których przestrzegamy i które przesądziły o kształcie pierwotnego przyrzeczenia dotyczącego obrony Imperium. To on trzymał pieczę nad najstarszymi zapiskami i tradycjami. Na wiele sposobów był ojcem tych, którzy poszli w jego ślady. A potem zniknął. – Zniknął? Dlaczego? – Doszło do kłótni. Z czasem Zakon budził w nim coraz większe rozczarowanie, ba, wręcz obrzydzenie. Miało to jakiś związek z teologią i duszami. – Wilk przeciągnął dłonią po inkrustowanym srebrem jelcu miecza i pokręcił głową. – Co my tak naprawdę wiemy o duszach? Jesteśmy wojownikami, nasz fach polega na uwalnianiu dusz od ciał, nie zaś na debatowaniu nad ich naturą i przeznaczeniem. Pomimo zmęczenia nadstawiłem uszu. Teoria dusz stanowiła centralną część imperialnego kultu i zapewniała imperatorowi zdolność do odradzania się pod postacią trzech wcieleń: Markino, Theodoia i Luciena. Mało tego – to także ona odpowiadała za niszczycielską moc imperialnej magii. Podczas gdy inni magowie musieli polegać na strzępach energii, które przenikały do naszej rzeczywistości z Podświata lub, w przypadku tych najlepszych, na bezpośrednich połączeniach ze źródłami mocy, imperialni Cnotnicy czerpali tę samą energię z własnych dusz. O ile dobrze rozumiałem, było to zarazem trudne i groźne; większość Gąb uważała tę umiejętność za nieosiągalną, co czyniło uwagę Wilka jeszcze ciekawszą. Z każdym dniem dowiadywałem się, że w Imperium termin „dusza” był znacznie pojemniejszy od jego czysto religijnej definicji. – Ale to były inne czasy – ciągnął Wilk. – Niezależnie od tego, co nim kierowało, Ciosowy doszedł do wniosku, że Przysięga nie powinna obowiązywać żadnego deganina – ta sama Przysięga, którą przecież sam stworzył. Co więcej, uznał, że nie jesteśmy godni służyć ani imperatorowi, ani Imperium. Ta niespodziewana zmiana frontu nie zaskarbiła mu sympatii braci i sióstr. Ci ludzie

poświęcili swoje życie i broń wyższym celom, które sam im wskazał, a teraz najwyraźniej lekceważył. Niektórzy deganie mówili później, że nawet psy są wierniejsze od Ciosowego. Sala Koszarowa po raz pierwszy spłynęła krwią. Wilk umilkł. Miałem wrażenie, że widzę w jego oczach chaos tamtych czasów – jakby się bał, że historia się powtórzy, jeśli jego plan zawiedzie. – Czy to znaczy, że Ciosowy uciekł? – zapytałem. – Nie. – Wilk pokręcił głową i wreszcie się nade mną zlitował, wstając z łóżka. Gdybym miał na to dość siły, podskoczyłbym z radości. – Nie. Koniec końców Ciosowy sam zrozumiał, jak jego obecność wpływała na Zakon. Zrzekł się swojej przynależności i odszedł. – Po co Deganowi jakieś jego papiery? – Odchodząc, Ciosowy zabrał ze sobą wszelkie zapiski Zakonu: stare Przysięgi, oryginalne formuły rytuałów i całą historię Zakonu aż do tamtego dnia. Przede wszystkim jednak zabrał spisane prawa – to one tak bardzo interesują mojego brata, Brązowego. – Prawa… – powtórzyłem. – Zbiory zasad, co to znaczy być deganinem? Tak, to miało sens. Jeśli Degan chciał pomóc Zakonowi, musiał odnaleźć dokumenty, które rozwiązałyby wszelkie wewnętrzne spory. Czy istniał lepszy sposób? Wilk kiwnął głową. – A także jak zostać przywróconym do Zakonu – dodał. – Już ci mówiłem, Deganowi… Brązowemu nie zależy na powrocie. – Może i nie – odparł Wilk – ale dla naszych celów liczy się wyłącznie litera prawa. Chcąc wprowadzić Brązowego do Sali Koszarowej i zapewnić mu swobodę wypowiedzi, moglibyśmy powołać się na te stare zasady. Większość naszych obecnych reguł opiera się na wspomnieniach i tradycjach spisanych już po odejściu Ciosowego. Prawa źródłowe są wobec nich nadrzędne, nawet jeśli przytacza je ktoś naznaczony piętnem mordercy własnego brata. – Myślisz, że te stare zapiski Ciosowego są tutaj, w el-Qaddice? Wilk ruszył do drzwi. – Najwyraźniej tak właśnie sądzi Brązowy. W innym razie co by tutaj robił? Nie czułem się na siłach, by wytykać Wilkowi dziury w jego rozumowaniu, więc dałem sobie spokój. Zamiast tego podszedłem do łóżka i podrapałem się po szyi. Pot, który przez większość wieczoru pokrywał moją skórę, częściowo wysechł, pozostawiając po sobie cienką warstwę tłustawego nalotu. – A jeżeli Degan nie będzie chciał powołać się na stare prawa? O ile w ogóle wróci do Ildrekki i stanie przed radą Zakonu. I przede wszystkim zdecyduje się ze mną rozmawiać. – Wówczas zrobię to za niego. – Ciągle rozmawiamy o tej samej osobie? – zapytałem. – Jakoś mi się nie widzi, żeby Degan pozwolił komukolwiek robić w jego imieniu rzeczy, których sam sobie nie życzy. Wilk wyszczerzył się szeroko. – To już wyłącznie moje zmartwienie. Zadrżałem. Jakoś wciąż nie czułem się przekonany.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Choć byłem przemęczony – a może właśnie dlatego – nie spałem spokojnie. Nie chodziło wcale o stukot i głosy dolatujące z podwórza, gdzie odbywały się próby. Mieszkając całe lata tuż przy nocnej trasie powozów w niższych partiach Ildrekki, zdążyłem się przyzwyczaić do hałasu. Problem stanowiły raczej te chwile, gdy głosy milkły, a w ciszy dało się słyszeć skrzypienie desek i kroki w korytarzu. Za każdym razem uchylałem powieki i wierciłem się niespokojnie na łóżku. Za którymś razem ujrzałem niewyraźną postać krzątającą się po pokoju. Dobyłem noża, zanim jeszcze zdążyłem oprzytomnieć, ale to była Drapieżna. Delikatnie odepchnęła ostrze i wyszeptała coś o zamkach i bochenkach. Już chciałem zapytać, kto, do diabła, otwiera zamek chlebem, lecz zapadłem w sen, nim z moich ust padło jakiekolwiek słowo. Kiedy znów otworzyłem oczy, snop światła wpadał przez okno niemal poziomo, co oznaczało, że spałem do późnego popołudnia. Przetoczyłem się na krawędź łóżka, jęknąłem z bólu i zrezygnowany opadłem z powrotem na plecy. Nożownicy, zabójcy, walki w ciemnościach… Jasne. Może po prostu zostanę tu przez jakiś czas. Leżąc wygodnie, zastanawiałem się, czyby nie wysłać jednego z synów karczmarza po odrobinę maści pielgrzyma, gdy raptem doleciał mnie głos Drapieżnej: – No, wreszcie się obudziłeś. Wyskoczyłbym z łóżka, gdyby nie powstrzymała mnie kolejna fala bólu. Zamiast tego odwróciłem się. Drapieżna siedziała na stołku, oparta plecami o ścianę i z rękami skrzyżowanymi na piersi. Na podłodze obok niedojedzonego bochenka chleba stały ceramiczny dzbaneczek i pusty kubek. Nawet nie pytałem, jak długo tu była. Już wiedziałem. – Nie musiałaś zostawać – rzuciłem do niej, podnosząc się nieśpiesznie. – Musiałam. – Wilk i tak chwilowo nie wróci. – A kto się martwi powrotem pieprzonego Wilka? – Drapieżna skinęła na pomieszczenie. – Chciałam się zastanowić, w jaki sposób ten łajdak ominął moją straż, a tu było najciszej. – Jasne. – Zwiesiłem nogi z łóżka i odetchnąłem głęboko, przygotowując się na kolejny ruch. Wiedziałem, że będzie bolało. – I do jakich wniosków doszłaś? – Musiał tu być od ładnych kilku godzin. Zakradł się jeszcze przed przybyciem Degana, pewnie wtedy, kiedy stawiałam na straży jedną z nowych Wron. – Poważnie? Prześliznął się, gdy ty rekrutowałaś dodatkową parę oczu? – Nawet nie zaczynaj. – Ale musisz przyznać… – Niczego nie muszę. Nie muszę nawet pozostawiać cię przy życiu. Zdusiłem uśmiech cisnący mi się na usta, wciągając powietrze w płuca i wypuszczając je powoli. A potem jeszcze raz. W końcu wstałem. Było gorzej, niż mi się wydawało. – Na Anioły… – stęknąłem obolały. – Masz za swoje. Nie odpowiedziałem. Błąd związany z nieuwagą Drapieżnej zdążyliśmy omówić poprzedniej nocy, podobnie jak moje spotkanie z ludźmi Tłustego Tronu. Niestety, Drapieżna szybko stłamsiła moje poczucie wyższości, utrzymując, że tylko dzięki niesamowitemu szczęściu wróciłem do zajazdu cały i zdrowy. Trudno było się z nią kłócić, co nie znaczy, że nie próbowałem. Ostatnio byliśmy wyjątkowo dobrzy w bezowocnych debatach. Jeśli zaś chodzi o neyajin… Cóż, tę część swoich przygód wolałem przemilczeć. Nie wtajemniczyłem Drapieżnej z dwóch powodów: poprzedniego spotkania z zabójczynią w piwnicy i

skłonności mojej opiekunki do chowania urazy. Na pewno coś podejrzewała – oboje wiedzieliśmy, że nie jestem wystarczająco dobry, żeby przypłacić spotkanie z grupą czterech Nożowników zaledwie paroma siniakami i kiepską formą – lecz ten jeden raz zmęczenie wygrało z upartością i udało mi się wybłagać Drapieżną, by chwilowo dała mi spokój. Przekrzywiłem głowę i usłyszałem, jak coś strzela mi w karku. Wsunąłem palce do sakiewki z aramem. Kosztowało mnie to resztki silnej woli, ale zacząłem ocierać ziarnem o skórę, zamiast od razu wsunąć je do ust. Pot pomagał uwolnić smak aramu, a skoro już musiałem czuć się tak paskudnie, to chciałem w pełni docenić chociaż tę drobną przyjemność. – Jak twoim zdaniem Wilk wszedł do środka? – zapytałem. – Nie licząc wspinaczki po ścianie do okna, które jest dla niego za małe? Cholera wie. Miałam Wrony zarówno na dachach, jak i na podwórzu, a we wspólnej izbie siedział Dąb, który przez całą noc obserwował schody. – A pomieszczenia od tyłu? – Chwyciłem ziarno koniuszkami palców i położyłem je sobie na języku. Wstrząsnął mną lekki dreszcz, a z ramion uleciało napięcie. Nie była to może maść pielgrzyma, ale chwilowo nie mogłem liczyć na więcej. – Na przykład kuchnia. – Właściciel zajazdu i pracownicy twierdzą, że nikogo nie widzieli, ale pracuję nad tym. – Drapieżna przeciągnęła dłonią po karku. – Jednego nie rozumiem. Czemu Wilk nie wyszedł na korytarz, kiedy był tu Degan? Podsłuchiwał go i mógł z łatwością zakończyć poszukiwania. Nie będzie miał lepszej okazji, żeby skonfrontować się z nim twarzą w twarz. – Srebrny uważa, że będzie. Powiedział, że to nie była właściwa chwila, żeby mierzyć się z Deganem – nie teraz, kiedy wyszła na jaw sprawa zapisków Ciosowego. – A ty mu uwierzyłeś? – Żartujesz? Moim zdaniem Wilk od początku wiedział o zapiskach albo przynajmniej podejrzewał, że Brązowy ich szuka. Degan sam stwierdził, że Wilk jest w Zakonie znawcą historii. Myślę, że Wilkowi zależy zarówno na starych prawach, jak i na Deganie, ale nie chce podkopywać swoich szans na osiągnięcie obu tych celów, zbyt szybko ujawniając atuty. – Co oznacza, że może grać na kilka frontów jednocześnie. Kiwnąłem głową. – Nie da się wykluczyć, że tak naprawdę szuka Degana z powodów, które nam przedstawił, ale to prawdopodobnie tylko część śpiewki. Krótka odpowiedź? Nie mam pojęcia. Wiem, że będzie mi o wiele łatwiej rozgryźć plany Wilka i pomóc Deganowi, jeśli zostanę w grze, zamiast obserwować ją z zewnątrz. Co, niestety, wiąże się z koniecznością spełniania poleceń Wilka – przynajmniej na razie. – Mimo że Degan nie chce twojej pomocy? – Dokładnie tak. – Bo czy mu się to podobało, czy nie, nie zamierzałem zostawiać go samego. Nie tym razem. Ściągnąłem koszulę, chcąc przyjrzeć się siniakom i obtarciom na piersi i ramionach. Nie były aż tak wyraźne, żeby usprawiedliwić tak silny ból, co znaczyło, że pozostałe wciąż tkwią pod skórą i pokażą się dopiero za dzień lub dwa. Skrzywiłem się na tę myśl. Drapieżna poruszyła się niezdarnie i odchrząknęła. – Zakładam, że nie uda ci się go namówić, żeby nam pomógł? – Wczoraj w nocy Degan wyraźnie dał mi do zrozumienia, jakie jest jego stanowisko – odparłem, rzucając koszulę na łóżko. – Gdybym teraz zaczął naciskać, oddaliłby się ode mnie, zamiast się do mnie przybliżyć. – I wydaje ci się, że osiągniesz swój cel milczeniem? – Gdy poprzednio Degan o coś mnie prosił, zrobiłem wszystko odwrotnie. Raczej nie zdobędę jego przychylności, robiąc to po raz kolejny. – Ale gdybyś powiedział mu o Zakurze i… Przerwało nam głośne pukanie do drzwi. Biorąc pod uwagę, jak szybko Drapieżna poderwała się z krzesła, ostry dźwięk musiał rozbrzmieć tuż przy jej uchu. Tym razem nie powstrzymałem uśmiechu. I dobrze, należało jej się. Już otwierałem usta, by przepędzić intruza, gdy zasuwa załoskotała o zamek. Pukanie po-

wtórzyło się i tym razem towarzyszył mu głos: – Drothe?! – nawoływał Ezak. – Musisz zejść na dół. Natychmiast. Spojrzałem na Drapieżną. Uniosła brew i wzruszyła ramionami. Mój wzrok powędrował w stronę balii z wodą. Mydło i myjka kusiły nieznośnie… Cholerni aktorzy. – Powiedz Tobinowi, że nawet nie zdążyłem się… – Nie chodzi o Tobina – przerwał mi Ezak. – Ani o trupę. – W takim razie o co? Na dłuższą chwilę zapadła cisza. – Po prostu zejdź na dół. Nie licząc Ezaka, było ich dwoje: facet, który w wolnym czasie mógłby robić za kolumnę, a także stara kobieta. Poza tym wspólna izba zajazdu ziała pustką. Nawet właściciel nie stał za kontuarem. Żadnych świadków. Zły znak. Zszedłem ostrożnie z ostatniego stopnia. Nie mogłem znaleźć w swojej skrzyni zapasowych sznurowadeł, więc po prostu wzułem niezawiązane buty i poczłapałem na dół. Przez moment zastanawiałem się, czy nie wepchnąć spuchniętych, obolałych stóp w buty podróżne, ale wystarczyło jedno spojrzenie na brudne i sztywne od potu obuwie, żebym zrezygnował z tego pomysłu – efekt nie byłby wart cierpienia. Teraz zaś, analizując sytuację w zajeździe, zadawałem sobie pytanie, czy lepszą opcją nie byłyby buty odpowiednie do biegania. Pieprzyć ból. Kobieta siedziała z boku pomieszczenia, a na stole przed nią stał gliniany kielich, wilgotny od skroplonej pary. Miała na sobie kaftan w kolorze złamanej bieli, a na siwiuteńkiej głowie beżową opaskę i prosty welon zawiązany tuż pod brodą. Monotonię barw przełamywał tylko pojedynczy pierścień na lewej dłoni, złoty z błękitnym szafirem o wielkości mojego przedniego zęba. Prawą rękę trzymała na kolanach; niesprawną, gdybym miał zgadywać, o czym świadczył niedowład ramienia i prawej strony twarzy. Odwróciłem się do kobiety i powitałem ją salaam. Wydawało się to rozsądnym posunięciem. Niczego po sobie nie zdradziła, gdy w odpowiedzi skinęła lekko głową. Drapieżna nie była tak dyplomatyczna. – Do cholery, gdzie są moi ludzie?! – warknęła, przepchnąwszy się obok mnie. – I kim ty, do diabła, jesteś? Nieznajoma zmierzyła Drapieżną chłodnym wzrokiem. – Chodzi ci o tych, którzy pilnowali zajadu? Odeszli. – Dlaczego? – Bo im kazałam. Rozumiesz, co to znaczy? – Jasne, to znaczy, że za chwilę… Złapałem ją i pociągnąłem ku sobie. – Rozumiemy. – Następnie zwróciłem się do Ezaka: – Co z twoimi ludźmi? Bezpieczni? – Nie dało się nie zauważyć, że dziedziniec też opustoszał. – Są w stajni. – Obejrzał się na kobietę. – Powinienem do nich dołączyć. Znów skinęła głową, a Ezak wyszedł. – Niech cię szlag, Drothe – syknęła Drapieżna, wyszarpując rękę z mojego uścisku. – Jeśli naprawdę sądzisz, że będę tu stać i słuchać, jak jakaś stara… – Powiem ci dokładnie, co masz zrobić – przerwałem jej, podchodząc bliżej i ściszając głos do szeptu. – Masz się zamknąć i dołączyć do Ezaka w stajni. Już. – Po jaką cholerę… – Żadnych kłótni – warknąłem. – Nie tym razem, szczególnie jeśli zależy ci na ludziach, których niedawno zwerbowałaś. Pomyśl przez chwilę. Wystarczyło słowo tej kobiety, żeby z promienia trzech przecznic zniknęły wszystkie Wrony i Dęby. Jak myślisz, co się stanie, jeśli podejdziesz choć krok bliżej? Drapieżna zgarbiła się i rozejrzała wściekle po izbie. Tym razem trzymałem ręce przy sobie. – Drapieżna… – przypomniałem jej tylko.

Tupnęła z całych sił w podłogę. – Niech cię szlag! – powtórzyła i wyszła na zewnątrz. Nie zazdrościłem Tobinowi. Oby tylko nie przyszło mu do głowy otwierać ust. Odwróciłem się do kobiety i jej ludzkiego posągu. – Ma w sobie ogień – zagadnęła nieznajoma, obserwując Dębową Opiekunkę przez okno. – Podpali cały świat albo sama spłonie. Podoba mi się. – Popatrzyła na mnie. – Musimy porozmawiać, ty i ja. Podejdź. Poczłapałem ciężko do stołu i zająłem miejsce. Kobieta pochyliła się leniwie, żeby zerknąć pod stół. – Zdaje się, że masz jakiś problem z obuwiem – powiedziała. – Czyżby? Nie zauważyłem. W porównaniu ze wszystkim innym moje buty są w najlepszym porządku. Lewy koniuszek jej ust zadrżał. – Wiesz, kim jestem? – Wiem, że jesteś z Zakuru, jeśli o to pytasz. I że zajmujesz w swojej organizacji wysoką pozycję. Nikt inny nie zdołałby przegonić moich ludzi i wypędzić gości z zajazdu, mając do dyspozycji tylko jednego Lewara. – Lewara? – Obejrzała się przez ramię. – Co o tym myślisz, Ubayd? Człowiek kolumna odburknął coś niezrozumiale. – Mnie się podoba. Od teraz będziesz moim Lewarem. – Opuściła wzrok na swoje kolana, po czym znów podniosła go na mnie. – W moim przypadku brzmi poetycko, prawda? – Ja… – Cicho. To było pytanie retoryczne. – Uniosła kielich. O jego krawędzie dzwonił lód, kiedy upijała łyk. Lód, który w tym zajeździe zwykle był niedostępny. – Musimy się zastanowić, co z tobą zrobimy. Czekałem w milczeniu. – No? – rzuciła po chwili. – Och, przepraszam. Byłem przekonany, że już wydałaś werdykt i czekasz, aż się odezwę, żeby znów mnie uciszyć. Zmrużyła lewe oko w cienką szparkę. Prawe próbowało nadążyć za lewym, ale poniosło klęskę. Skupiłem się na tym węższym. – Nikt nie lubi cwaniaczków z Imperium. – Z mojego doświadczenia wynika, że nikt też nie lubi napastliwych starszych pań z Djanu. – Pochyliłem się i oparłem łokciami o blat. – Słuchaj, jeszcze nie miałem czasu na poranną kawę ani żadną inną z moich słabostek, więc będę się streszczał. Jesteś ważną osobą, tego zdążyłem się domyślić, nie tylko po tym chodzącym głazie. Ale nie przyszłabyś rozmawiać, gdybyś nie wiedziała, że w mojej ojczyźnie ja też mam coś do powiedzenia. Może więc przestańmy udawać, jacy to jesteśmy twardzi, i przejdźmy od razu do interesów? Lewar chrząknął i zacisnął na pasku pięść wielką jak bochen chleba, a moja głowa była w jej bezpośrednim zasięgu. Kobieta udawała, że niczego nie widzi. Zamiast tego wpatrywała się we mnie dłuższą chwilę, aż w końcu pokręciła głową. Pięść Ubayda rozprostowała się, ale nie opadła. – Nazywam się Jaida bint Iyab Bakr al-Modussa al-Hirim – zaczęła – chociaż na ulicy większość ludzi woła na mnie Mamuśka Lewa Ręka. Ty jesteś chyba Drothe? – Owszem. Chwila ciszy. – I to już wszystko? – Zwykle nie trzeba niczego więcej. Pociągnęła nosem i upiła kolejny łyk lodowatego napoju. Słyszałem parę razy to przezwisko, kiedy rozpracowywałem ulice Starego Miasta, choć tylko przelotnie. Mamuśka Lewa Ręka stała w miejscowej hierarchii tak wysoko, że dla większości ludzi była bardziej pogłoską niż prawdziwym człowiekiem. Jako głowa klanu Hirim sprawowała kon-

trolę nad większą częścią ciemnych interesów nie tylko swojego klanu, ale wręcz całego plemienia. Nawet jej bratanek, Hamzah, tytularny przywódca Hirimów, w większości kwestii zdawał się na jej osąd. Na moje nieszczęście oznaczało to również, że była ona kimś w rodzaju dalekiej ciotki Tłustego Tronu. Nie łączyło ich nic tak silnego jak więzy krwi, lecz z drugiej strony czy było cokolwiek normalnego w tym, że przy stole naprzeciwko mnie siedział ktoś tak wysoko postawiony jak Mamuśka Lewa Ręka – i to ledwie dzień po tym, jak jej bratanek wysłał na mnie gang Nożowników? Zmierzyłem wzrokiem zakuriańską baronową światka przestępczego, a potem ogromnego Lewara, myśląc o nożu ukrytym w rękawie. Wyciągać go? Tylko jeśli marzyła mi się szybka śmierć. – Świetnie, Drothe Jednego Imienia – powiedziała kobieta. – Przejdźmy do interesów. Jestem tu z prostego powodu: chcę wiedzieć, co zamierzasz zrobić w sprawie Tłustego Tronu. Wyprostowałem się na krześle jak struna. – Ja? A co niby miałbym zrobić, nie licząc próby przetrwania? To chyba twoja rodzina. – Tak, ale to nie ja zabiłam jego ulubionego kuzyna. – Jego… kogo? – Tego z mieczem i puklerzem, którego spotkałeś na ulicy. – Tego, który przewodził trójce innych Nożowników i próbował mnie zabić? – Zgadza się, opis pasuje do Sa’da. – I twój bratanek wściekł się, bo uszedłem z zasadzki z życiem? A niby co miałem zrobić, pozwolić, żeby mnie usztywnili? – Wędrowna Rodzina mi świadkiem, że to by mi bardzo ułatwiło życie. – No cóż, w takim razie wybacz, że jestem dla ciebie pierdoloną niedogodnością… Kobieta poderwała rękę, a Lewar wyprowadził cios. Zanim zdążyłem się zorientować, leżałem plecami na podłodze. – Zważaj na słowa – syknęła zakuriańska matrona. – Nie będę tolerować tego rynsztokowego języka. To było ostatnie ostrzeżenie. Uniosłem głowę i spojrzałem między swoimi kolanami na stół – dzieliło mnie od niego dobre sześć stóp. I ona nazywała to ostrzeżeniem?! Wstałem, wytarłem krew ściekającą po brodzie i podszedłem chwiejnie do stołu. Podnosząc krzesło, musiałem sobie przypominać, że to w końcu jej miasto. Jej miasto i jej armia. Mimo to nie okazałem wahania, gdy chwyciłem jej kielich i upiłem z niego łyk. Zimowe wino – lekkie, słodkie i, na szczęście, zimne. Przepłukałem usta, a następnie splunąłem różową strugą na podłogę. Dzwoniło mi w prawym uchu, a w części twarzy czułem promieniujący ból. Zignorowałem obie dolegliwości. – No dobra – rzuciłem – mam wrażenie, że coś mi umyka. Na czym polega problem z Tłustym Tronem i dlaczego mam z tym cokolwiek wspólnego? – Szczegóły tego problemu to wyłącznie moja, a nie twoja sprawa. Wystarczy ci wiedzieć, że Tłusty Tron to drań – przebiegły, ale drań. Trzyma Imperialną Dzielnicę za gębę twardszą ręką, niż wydawało mi się to możliwe. I choć niektórym klanom z pewnością to pomogło, źle wpłynęło na moje sprawy. Jest jak kamyk w sandale, a ja chcę się go pozbyć. – I byłoby ci łatwiej, gdyby mnie zabił? – Nie rozumiałem. – Owszem, bo taki czyn miałby swoje konsekwencje – wytłumaczyła. – Zabicie Szarego Księcia wciąż sporo znaczy, nawet tutaj, w Djanie. No, no, nie pusz się tak, wątpię, żeby ktokolwiek przybył cię pomścić. Gdyby jednak Tłusty Tron wykonał wyrok, wyszedłby na krótkowzrocznego i niebezpiecznego. I o to chodzi – straciłby twarz, a ja mogłabym się go pozbyć. Twoja śmierć stanowiłaby pierwszy podmuch wiatru przed nadciągającą burzą. – Na moment ucichła i ściągnęła usta. Nie był to przyjemny widok. – Ale ty musiałeś załatwić Sa’da i dać temu głupcowi pretekst. – Wendeta – powiedziałem. – Jeżeli jest tym samym co cena krwi, to owszem. Tłusty Tron wyznaczył cenę za twoją gło-

wę, i to wysoką. Nawet ja niewiele na to poradzę. Ta zemsta jest zbyt głęboko zakorzeniona w kwestiach plemiennego honoru, żebym mogła się wtrącać. – A jeśli zniknę mu z oczu? – Nie podobał mi się ten pomysł, ale nie miałem czasu ani środków, żeby martwić się tym facetem. – Nie będę wchodzić mu w drogę? – On ci nie pozwoli tak po prostu odejść. – W takim razie to ja mógłbym go zabić. – Wolałabym, żebyś tego nie robił. Głupiec czy nie, to jednak rodzina. Jeśli koniecznie musi zginąć, to raczej od zakuriańskiego ostrza. – Czasem pewnym wydarzeniom nie da się zapobiec. – Tłusty Tron ma wielu kuzynów. Co prawda tylko nieliczni osiągnęli tak wysoką pozycję, ale są wśród nich ludzie na tyle honorowi, że raczej nie opuściłbyś Djanu żywy. – Krótko mówiąc, będę martwy, jeżeli spróbuję się bronić, i tak samo martwy, jeśli nic nie zrobię. – Odwróciłem się i splunąłem krwią zbierającą mi się w ustach. – Do diabła, jak wy tu robicie interesy? Aż trudno uwierzyć, że nie leżycie wszyscy w rynsztokach, podziurawieni sztyletami. Mamuśka uśmiechnęła się ponuro, choć zauważyłem na jej twarzy przebłysk tęsknoty. – Były kiedyś takie czasy… – urwała i westchnęła. – Zakur rządzi się swoimi prawami, a także ustaloną hierarchią. Mamy swoje pokrętne sposoby na uniknięcie rzezi, niestety żaden z nich nie odnosi się do ciebie. – Spojrzała mi w oczy. – Czyżby wśród Kamratów było inaczej? Otworzyłem usta, by odpowiedzieć, ale dałem sobie spokój. Wymówki i granice lojalności były może inne, ale my też mieliśmy na swoim koncie sporo przelanej krwi. Pewnie nawet więcej, ponieważ Kamraci polegali na więzach opartych na strachu i pieniądzach, a nie na krwi i rodzinie. Jasne, nie brakowało w tej mieszance honoru i poczucia obowiązku, lecz wśród Kamratów prawie nie zdarzali się tacy, którzy potrafili inspirować i sprawiać, że nawet nieprzychylni im ludzie chwytali za miecze, by pomścić ich pamięć. Obecnie jednak nie miało to żadnego znaczenia, ponieważ, jeśli nie liczyć Drapieżnej, byłem w tym obcym kraju całkiem sam. – Co więc proponujesz? – zapytałem. Wzruszyła ramionami – jednym mocniej niż drugim. – Okryj go hańbą. Niech wyjdzie na durnia. Odbierz mu część Dzielnicy Imperialnej. – Uniosła kielich i napiła się wina. – Krótko mówiąc, rób dokładnie to, co zamierzałeś, kiedy przybyłeś do el-Qaddice. Tylko szybciej. – Rób dokładnie… – Prychnąłem. – Słuchaj, przyjechałem tutaj po to, żeby kogoś odszukać. A potem znikam. Mamuśka spoglądała teraz w stronę kontuaru. – Tak, tak. Oczywiście. – Do diabła, kobieto, mówię ci… Uniosła rękę. Ubayd naprężył się, a ja zamarłem. – Nie bierz mnie za głupca. Nie robi się tego, co zrobiłeś, żeby przypadkiem znaleźć się w el-Qaddice. Być może ulica kupiła historyjkę o najemniku, ale ja za dużo wiem o naszym fachu, żeby dać się zwieść. – Opuściła rękę. – Jeśli chcesz spróbować przejąć imperialną część szlaku, nie będę wchodziła ci w drogę. Tak się składa, że mogę nawet pomóc. Załagodzę sprawy z klanem, ściągnę cenę z twojej głowy i zaprezentuję cię jako najlepszą alternatywę dla Leniwego Oka. Może nawet potrafiłabym sprawić, żeby transporty docierały do miasta bez przeszkód. – Odwróciła się do mnie. – Oczywiście tylko pod warunkiem, że załatwisz sprawę mojego bratanka. Siedziałem przed nią z rozdziawioną gębą, chcąc powiedzieć… sam już nie wiem co. Musiałem jakoś zareagować – zgodzić się na propozycję, złożyć kontrofertę albo renegocjować warunki. Cokolwiek, byle tylko zamaskować zdumienie jej słowami i ich ewentualnymi konsekwencjami. Musiałem odnieść się do sugestii, że zabiłem w Barrab Leniwe Oko, by przejąć jego kontakty w elQaddice – jakbym wiedział o umowie Szarego Księcia z Zakurem i Tłustym Tronem. Musiałem w końcu ukryć to, że tak naprawdę znalazłem się w samym środku tej kabały przez przypadek, a nie na skutek jakiejś gry o wpływy. Gdybym tego nie zrobił, moja wartość – nie mówiąc o wiarygodności – drastycznie by spadła, a ja stałbym się zbędny.

Niech cię szlag, Drothe. Znowu za bardzo byłeś Nosem, a za mało Księciem. – No więc? – ponagliła mnie zakuriańska matrona. Zdjąłem z szyi sakiewkę i wysypałem na dłoń dwa ziarna. Chciałem ją poczęstować, ale odmówiła. – Nie bawi mnie perspektywa mieszania się w politykę klanów – wyznałem, obracając ziarno między dłońmi. – Mam jednak dziwne wrażenie, że tego nie uniknę. – Istotnie. I nie martw się, osobiście nie nazwałabym twoich działań mieszaniem się w naszą politykę. W najlepszym razie jesteś tylko narzędziem, w najgorszym – uciążliwością. – Cóż, dopóki mówisz o tym tak ładnie… Mamuśka Lewa Ręka skinęła na Lewara, a ten odsunął jej krzesło od stołu, nie robiąc najmniejszego hałasu. Wyprostowała się powoli, ale nie skorzystała z pomocnego ramienia swojego ochroniarza. Było widać, że ruch sprawiał jej ból. Było też widać, że miała to gdzieś. – Przedyskutujemy szczegóły, kiedy wypełnisz swoją część umowy – wysapała. – Ja w międzyczasie przygotuję klan na upadek Tłustego Tronu. – A właśnie, skoro o tym mowa… – Wstałem, też powoli, żeby nie drażnić Ubayda, i wziąłem do ust oba ziarna. – Będę potrzebował czegoś więcej niż ogólnych wskazówek w rodzaju: spraw, żeby wyszedł na głupca. Jakieś pomysły, sugestie… Detale. Mamuśka pokręciła głową. – Gdyby mój udział w tej sprawie się wydał, mogłabym stracić potencjalne nagrody. Nawet to spotkanie jest ryzykowne. Jeśli dam ci rady, ktoś może trafić ich śladem do Zakuru, a w konsekwencji do mnie. Musisz radzić sobie sam, Imperialny. Odwróciła się. Ubayd podał jej solidną laskę, a ona, podpierając się na niej, pokuśtykała do drzwi. Tym razem pozwoliła sobie pomóc. To była pułapka, nawet ja to widziałem. Jeśli mi się powiedzie, Mamuśka osiągnie przewagę, nie kiwnąwszy palcem; jeśli poniosę porażkę, niczego nie straci. Tak czy inaczej gdy przyjdzie pora zapłaty, będę zdany na jej łaskę. Jaką miałem gwarancję, że nie zaśmieje mi się w twarz, zamiast dotrzymać umowy? Nic nie mógłbym na to poradzić. Potrzebowałem czegoś więcej, i to nie tylko po to, by uratować twarz, ale też by poczuć, że nie daję sobą manipulować, nawet jeśli dawałem. Musiałem zapewnić sobie jakąś korzyść. – To nie wystarczy – rzuciłem w kierunku odchodzącej kobiety. – Będzie musiało. – A jeśli zamiast tego pójdę do twojego bratanka i to z nim dojdę do porozumienia? Zatrzymała się i obejrzała przez ramię, by widzieć mnie okiem z opadającą powieką. – Nawet ty nie jesteś aż tak głupi. – Jestem naznaczonym Imperialnym w Djanie, co mam do stracenia? – Oprócz najbardziej oczywistej rzeczy? Nie odpowiedziałem. Mamuśka skrzywiła się tak mocno, że pomyślałem o cytrynach. – Czego chcesz? – Potrzebuję pomocy na ulicy. – Już ci mówiłam, mój udział nie może… – Nie z Tłustym Tronem – przerwałem jej. – Z czymś innym, co jest wyłącznie moją sprawą. Z czymś, co nie zrobi żadnej różnicy ani tobie, ani Tłustemu Tronowi, ani całej reszcie Zakuriańczyków. – Mówże. Przywołałem na twarz swój najlepszy, najbardziej czarujący uśmiech. – Zależy mi na pewnych starych księgach.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Gdy następnego wieczoru wyszedłem z Cienia Anioła i opuściłem Dzielnicę Imperialną, słońce barwiło wschodni horyzont pomarańczowymi i fioletowymi smugami. Nogi nie niosły mnie ani tak lekko, ani tak szybko, jak bym sobie tego życzył. Większość poprzedniego wieczoru i dzisiejszego poranka spędziłem na ulicach w towarzystwie człowieka Mamuśki Lewej Ręki, faceta o imieniu Dirar, który miał słabość do liści rashari i nosa do reliktów. Kręciliśmy się po zakładach skrybów i antykwariatach, próbując kupić sobie dostęp do prywatnych biblioteczek i wykupić się z nerwowych zatargów z przemytnikami rzadkich dokumentów. Rozmawialiśmy z najemnikami w tawernach, kapłanami w świątyniach, historykami w ogrodach i złodziejami w zacienionych uliczkach. Wszyscy oni znali Dirara i wszyscy raczyli nas tymi samymi odpowiedziami: nie wiem, nie słyszałem, nie mam pojęcia. Chociaż za każdym razem obiecywali, że będą mieć oczy szeroko otwarte. Gdy rozstaliśmy się koło południa, Dirar zapewnił, że jak na pierwszy dzień zrobiliśmy całkiem niezłe postępy. Nie podzielałem jego entuzjazmu, ale kiwnąłem z uśmiechem głową i wpełznąłem do łóżka, zostawiwszy instrukcje, że nie wolno mi przeszkadzać. Niespełna sześć godzin później Drapieżna obudziła mnie kopniakami w łóżko. Pora na spotkanie z Heronem. Zastanawiałem się, czy nie posłać jej do stu diabłów, ale potrzebna nam była zapomoga padyszacha, nie wspominając o dodatkowym czasie, który Heron miał wynegocjować w naszym imieniu u wezyra. Przyszła mi do głowy myśl, żeby wysłać Drapieżną w zastępstwie, ale ostatecznie uznałem, że wolę wypić kawę, którą mi przyniosła, niż mieć ją na sobie. Przed wyjściem zajrzałem do stajni, by sprawdzić miecz Degana. Leżał na swoim miejscu, ale po krótkim wahaniu zarzuciłem go sobie na ramię. Ukryty pod krokwią był pewnie równie bezpieczny co ze mną, ale po wizycie Wilka w moim pokoju i Mamuśki Lewej Ręki w zajeździe nie miałem ochoty spuszczać go z oczu. Zbyt wielu ludzi zbyt żywo się mną interesowało, a miecz Degana mógłby im posłużyć jako argument w negocjacjach, gdyby go znaleźli. Lepiej wiedzieć, gdzie był, niż się później mocno zdziwić – jak choćby w przypadku Leniwego Oka. Zresztą dobrze było znów poczuć go na plecach. Tym razem nie próbowałem korzystać z głównego wejścia i podszedłem do pałacu od strony Psiej Bramy. Pilnował jej ten sam strażnik co poprzednio, za towarzystwo mając wyłącznie psy ujadające w zapadającym zmroku. Uśmiechnąłem się do niego zza prętów. Na mój widok wytrzeszczył oczy, ale szybko je zmrużył. Nie umknęło mojej uwagi, że zainwestował w nową szarfę. Mądrze. Wolałem nie myśleć, co musiałby zrobić, żeby wyczyścić poprzednią. – Sekretarz mnie oczekuje – rzuciłem. – Znowu. Palce strażnika poruszyły się niespokojnie na drzewcu włóczni, a jego oczy uciekły w prawo i w lewo – sprawdzał, czy w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby zobaczyć albo usłyszeć, co się zaraz stanie. Zacisnął szczękę w oczekiwaniu. Westchnąłem. Naprawdę się zastanawiał, czy mnie zabić? – Jeśli ostatnio się obawiałeś, że nie będziesz umiał wyjaśnić swojemu panu, jak w twojej kieszeni znalazły się cudze pieniądze i aram – mruknąłem, biorąc do ust ziarno – to jak mu wytłumaczysz, że leżę przed bramą, pchnięty włócznią i rozszarpany przez psy? Jego palce znów drgnęły. Oblizał usta. – A może wydaje ci się, że będziesz mógł opuścić posterunek na wystarczająco długi czas, żeby pozbyć się ciała? Lojalnie ostrzegam – zaciągnięcie trupa w ustronne miejsce, gdzie nikt go nie zobaczy, jest trudniejsze, niż myślisz. Szczególnie gdy w drogę wchodzą ci szczekające psy.

Rozejrzał się po placu, oceniając psy i cienie. Gdzie mógłby porzucić moje zwłoki? Pieprzony amator. Jeśli chcesz kogoś usztywnić, po prostu to zrób. Zwlekając, dajesz swojemu przeciwnikowi czas, by odgadnął twoje zamiary. Załomotałem o żelazne pręty. – Po prostu otwórz tę cholerną bramę. Zastanawiał się jeszcze przez chwilę, po czym przełożył włócznię do lewej ręki, a prawą wyciągnął pęk kluczy. Brama otworzyła się z cichym piskiem. Wszedłem do środka, udając, że nie widzę zażenowania na jego twarzy, kiedy odwrócił wzrok. Powiedzieć Heronowi o luce w zabezpieczeniach pałacu padyszacha? Lepiej nie. Nigdy nie wiadomo, kiedy sam będę chciał wykorzystać słabe ogniwo. Strażnik wrócił do budki i pociągnął za sznur dzwonka. Po chwili na podwórzu zjawił się chłopiec, ubrany w tyle jedwabiu i srebra, że niejedna kurtyzana splunęłaby na jego widok z zazdrości. W ręce trzymał pochodnię. Skłonił się przede mną i spojrzał na strażnika. – Do jego Ekscelencji, sekretarza wezyra Ogrodów Muzy – wymamrotał mężczyzna. Nie patrzył na mnie, kiedy się oddalałem. W dniu, gdy wyprowadzono trupę z pałacu, szliśmy do bramy szeroką, wybrukowaną drogą. Przez strażników i szpaler drzew widziałem tylko fragmenty terenów otaczających pałac: tu spokojny staw, tam wypielęgnowaną polankę, a gdzie indziej stojący na wzgórzu kamienny pawilon z jedwabnym dachem pełen chichoczących dziewcząt. Imponujące widoki, choć trudno mi je było wówczas docenić. Teraz jednak szedłem przez sam środek wspaniałych ogrodów. Po obu stronach marmurowej ścieżki ciągnęły się równiutko przystrzyżone trawniki, oświetlone blaskiem pochodni. Przeszliśmy przez skupisko drzew, które miało przypominać, jak mi się zdawało, dżungle Bakszaru na południu, a potem, nieco dalej, przez polankę łudząco podobną do wysokich sosnowych lasów Zachodnich Królestw Podległych. Ścieżkę przeciął strumień pełen leniwych ryb, nad którym wznosił się łukowy most z cedru i miedzi. Płynąca woda wpadała do niewielkiego stawu, pokrytego wodorostami i otoczonego wierzbami płaczącymi. Na powierzchni raz po raz wykwitały okrągłe zmarszczki, gdy żyjące w nim ryby żywiły się owadami. Pochodnia psuła moje nocne widzenie, ale w jej blasku widziałem zarysy budynków oddalonych nieco od ścieżki. Niektóre, stosunkowo duże, mogły służyć za mieszkania lub stajnie, podczas gdy kształt i położenie tych mniejszych wskazywały na ich bardziej intymną naturę – były to raczej pawilony herbaciane i warsztaty artystów, a także ciche pomieszczenia w sam raz na schadzkę… lub skryte zabójstwo. W większości z nich panowała ciemność, choć w tym czy tamtym migotało światło. Z jednego dolatywały dźwięki cichej muzyki, a z innego zduszone, pośpieszne jęki. Od czasu do czasu napotykaliśmy innych ludzi: dworskich funkcjonariuszy, służących, mężczyzn i kobiety przechadzających się po ogrodach, ale nigdzie nie było straży ani patroli. Zapytałem o to swojego przewodnika. – Te tereny należą do padyszacha – odparł. – Nie wejdzie tu nikt, kto nie został zaproszony. To rzecz powszechnie wiadoma. – Ale dlaczego? – Nie dawałem za wygraną. Spojrzał na mnie zdziwiony, jakby nie zrozumiał pytania. – To rzecz powszechnie wiadoma – powtórzył tylko. Postanowiłem nie drążyć tematu. Z pewnością istniało sporo historii o strażnikach i błyskocie, a także o padyszachu i jego ojcu, którzy dla przestrogi wymierzali makabryczne kary wszystkim tym, którzy próbowali przesadzić mury, ale najwyraźniej to nie był właściwy czas, by ich wysłuchiwać. Mimo to byłem niemal pewien, że ten młody służący ma głowę pełną podobnych plotek – jacy chłopcy ich nie uwielbiali? Bardziej prawdopodobne, że nauczył się trzymać język za zębami – szczególnie gdy prowadził nieznajomego do kogoś, kto mógł spuścić mu porządne manto za kłapanie dziobem. Cwany dzieciak. Dwa kręte odcinki ścieżki później skręciliśmy na podest z klepek, zbliżając się do niskiego, drewnianego budynku przy wzgórzu. W mieście, które faworyzowało kamień, cegłę i płytki z cera-

miki, wyróżniał się on na tle otoczenia swą prostotą. W wąskich szklanych oknach paliło się światło, a ja czułem zapach dymu z komina. Chłopak wetknął pochodnię w żelazny uchwyt przed budynkiem, po czym poprowadził mnie do drzwi i zapukał. Otworzył nam wielki mężczyzna ze lśniącą łysą głową i natłuszczonymi wąsami oraz brodą. Skonfiskowawszy mi rapier i miecz Degana, nie wspominając o sztylecie zza paska, wprowadził mnie do środka i zatrzasnął chłopcu drzwi przed nosem. Wnętrze odpowiadało fasadzie – też było proste, eleganckie i odrobinę nie na miejscu. Drewnianą podłogę pokrywały grube dywany, które wzbudziłyby zazdrość u niejednego pustynnego szejka. Tynkowane i pomalowane ściany miały w sobie coś imperialnego i tylko tu i ówdzie przedzielała je mozaika z kamienia, szkła i marmuru, przedstawiająca Anioły oraz ich historię (ale nie samego imperatora, co zwróciło moją uwagę). Za to sklepienia z ciężkich, rzeźbionych belek poprzecznych wyglądały na typowo djaneńskie. W uchwytach na ścianach płonęły srebrne lampy z miedzianymi dyskami, które omiatał i lizał dym – specjalnymi zbieraczami na sadzę służącą do wyrobu barwników i atramentów. Wyglądało na to, że Heron był urzędnikiem do szpiku kości. Przeszliśmy jednym korytarzem, skręciliśmy w następny i w końcu minęliśmy podwójne drzwi. Zatrzymałem się tuż za progiem, oniemiały z wrażenia. Wszystkie ściany były zastawione regałami, od podłogi aż po sufit – półkami pełnymi książek, foliałów, zwojów… na Anioły, nawet kamiennych tabliczek! Papier zdawał się wprost wyciekać z rozwarstwionych grzbietów, zwojów kusząco sczepionych ze sobą rogami czy grubych plików dokumentów, które trzymał razem wyłącznie sznurek. Całe pomieszczenie pachniało kurzem, zmurszałością i tajemnicami. Oblizałem usta. Do diabła z Baldezarem, teraz to ja chciałem wymienić się z Heronem księgami, żeby móc przejrzeć choćby fragmencik jednej ze ścian. – Ach – odezwał się Heron. – Tym razem punktualnie. Jak miło. Herbaty? Czekał na mnie na końcu biblioteki, przy dużym stole do czytania. Blat był nieskazitelny, wypolerowany raczej przez skórzane okładki i owczą skórę niż wosk. Z jednej strony stał żelazny zestaw herbaciany, z drugiej wymyślny świecznik. Tuż za Heronem, na jedynym wolnym skrawku ściany, wyeksponowane były antyczny, długi miecz, waza z jadeitu pełna suszonych kwiatów i jedwabny wachlarz zawinięty w czarną gazę. Wachlarz przedstawiał zapewne kunsztowne, rysowane atramentem sceny, poczynając od wesela, a kończąc na stosie pogrzebowym lub wizerunku zwłok, w zależności od tego, który odłam wierzeń wyznawał jego właściciel. Dawniej, nie do końca zamalowany, należał do jego żony, a dziś do wdowca. Zarysy postaci i złotego liścia kusiły przez czarną gazę. Odwróciłem wzrok, by moje oczy nie zdążyły wchłonąć zbyt wiele z ich wspólnego życia, ukazanego na malunkach. – Dziękuję, ale nie. – Wszedłem głębiej do pomieszczenia i zamiast tego wyciągnąłem z sakiewki ziarno aramu. Heron zauważył to i kiwnął głową. – Nie zapomniałem, że jestem ci dłużny więcej – powiedział, nalewając sobie bladej zielonej herbaty. – Ani ja. Obaj uśmiechnęliśmy się półgębkiem. Zauważyłem, że w bibliotece znajduje się tylko jedno krzesło. Zajął je Heron i otaksował mnie spojrzeniem znad parującego kubka. – Jak dogadujesz się z el-Qaddice? – zapytał, zawiesiwszy wzrok na mojej poobijanej twarzy. Mogłem sobie tylko wyobrażać, co widzi, bo trochę wcześniej odrzuciłem propozycję Tobina, by przejrzeć się w mosiężnym lustrze. Gdy wychodziłem, zatrzymał mnie jeszcze Ezak. Musiał sprawdzić, czy na potrzeby występu uda się zamaskować stłuczenia makijażem. – Miasto i ja wciąż się poznajemy – odparłem. – Tak, to widzę. A nasi aktorzy? Jak idą im przygotowania? – Harują jak woły. Upił niewielki łyk, przyglądając mi się zza obłoczków pary. – Będą gotowi na czas? – Sam wiesz najlepiej, że nie. – To prawda.

– Udało ci się wynegocjować dla nas więcej czasu? – zapytałem. Kolejny łyk. – No? Udało ci się czy nie? Odwrócił wzrok. – Macie dodatkowy dzień. – Ile?! – rzuciłem głośniej, niż zamierzałem, przez co mój wybuch zabrzmiał dość nie na miejscu w cichej bibliotece. – Jeden dzień? Co na tym zyskamy? Heron znów na mnie spojrzał, tym razem z nieprzejednaniem w oczach. – Macie o jeden dzień więcej, niż pierwotnie planowano. – Jeden dzień niczego nie zmieni! – Nie dla aktorów Tobina, a już z pewnością nie dla mnie. – Szczerze mówiąc, osobiście nie spodziewałem się takiej szczodrości. Przyjmijcie ten podarunek i wykorzystajcie go najlepiej, jak potraficie. – Na godzenie się z myślą, że wkrótce wyrzucicie nas ze Starego Miasta? Heron wzruszył ramionami. – Nigdy nie chodziło o sukces waszego przesłuchania. Od samego początku gra toczyła się tylko o to, jak długo pozwolimy wam zostać, zanim będziecie musieli odejść. – Ze Starego Miasta? – Z Djanu. To mnie zaskoczyło. Zrobiłem krok w stronę stołu i wsparłem się rękami o blat, gromiąc sekretarza wzrokiem. Heron wytrzymał moje spojrzenie i napił się herbaty, niewzruszony. – Dlaczego tak cholernie zależy wam, żeby pozbyć się nas z Despotii? – zapytałem. – Ponieważ wprawiliście kogoś w zakłopotanie. – Słucham? Kogo! Heron westchnął. – Sam się zastanów. Twoja trupa przybywa do el-Qaddice. Przesuwa się w kolejce na dogodniejszą pozycję i nikt nie protestuje choćby słowem, a po odegraniu jednej sceny aktorzy otrzymują patronat i wstęp do Starego Miasta, by wystąpić przed padyszachem. To chyba oczywiste, że ktoś wywierał w waszym imieniu nacisk. Tak jak oczywiste jest to, że osoba, która odpowiada za weryfikację artystów, wyszła na bezużytecznego głupca. – Chodzi ci o wezyra? – chciałem się upewnić. – Istotnie. Który, warto dodać, dał wam na przygotowania jeszcze jeden dzień, bo akurat na tę późniejszą datę przypadają najbardziej niesprzyjające wróżby. – Zaraz, zaraz. – Wyprostowałem się. – Chcesz powiedzieć, że dostaliśmy dodatkowy czas, bo twój szef uważa, że dzięki temu pójdzie nam jeszcze gorzej? Heron zdmuchnął parę znad kubka. – Najwyraźniej astrologowie pomylili się w pierwszych ocenach. Omal się nie roześmiałem. Zamiast tego odszedłem od stołu. Dworska polityka? Nic dziwnego, że dostaliśmy nowy scenariusz i niewiele czasu na próby – od początku chodziło o to, żebyśmy ponieśli porażkę, ba, wręcz spektakularną klęskę! Mieliśmy zrobić coś tak złego, coś tak obraźliwego, by padyszach poczuł się w obowiązku wydalić nas z Despotii. Do diabła, jakie pułapki czyhały w tej sztuce? Prawie słyszałem w myślach śmiech Christiany. Ona pewnie przewidziałaby to ze sporym wyprzedzeniem, ale ja? Co wiedziałem o polityce? I to na dodatek polityce Djanu… Jeden dodatkowy dzień. Niech mnie szlag. Odwróciłem się i stanąłem przed Heronem. Oparłszy się o stół, spojrzałem na fragment ściany ozdobiony pamiątkami. – No dobrze, to jakie mamy opcje? – zapytałem. Suszony bukiet składał się z kwiatów majeranku i ostróżki w kolorach imperialnego fioletu i indygo. Ciekawe, czy Heron przywiózł je ze sobą, czy raczej zebrał i ususzył na miejscu. A może zrobiła to jego żona? Nie musiałem wiedzieć takich rzeczy, a zwykle i tak się nad nimi zastanawiałem. – Opcje? – powtórzył sekretarz. – Sugeruję, żebyście opuścili miasto.

– Aż tak źle? – Różnie może się to potoczyć. – Heron wiercił się na krześle. – Jeśli postanowicie zostać, radzę, żebyście zdobyli inny przekład sztuki. Nie żeby miało to cokolwiek zmienić. – Zakazana? – Lata temu. Przez samego despotę. Kiwnąłem głową. Nie był to może elegancki podstęp, ale nie musiał taki być – nie w przypadku zgrai imperialnych aktorów. Wszystko przemawiało na naszą niekorzyść, mimo że nawet nie zdążyliśmy wypowiedzieć pierwszej kwestii. Cholernie mnie to wkurzało. – Wyprowadzę trupę z miasta – oznajmiłem. Czy im się to podobało, czy nie, wciąż pełniłem funkcję ich mecenasa i byłem za nich odpowiedzialny. – A ty? Mój wzrok prześliznął się po powierzchni zawieszonego na ścianie miecza. Stary, lecz zadbany, a nosząca ślady użytkowania pochwa szczodrze natarta olejkami. – Ja mam tu niedokończone sprawy. – To nie aktorzy wzbudzili gniew mojego pana – zauważył Heron. – Jesteś ich patronem, a więc to twoje imię trafiało z ust do ust. Jeśli wezyr odkryje, że nie wyjechałeś razem z trupą, wyśle po ciebie swoich ludzi. A oni cię znajdą. – Tak czy inaczej zyskam kilka dni – stwierdziłem, wciąż podziwiając miecz. Rękojeść była wykonana z kości i owinięta drutem. Natomiast jelec… to już zupełnie inna historia. Zakrzywiony delikatnie w stronę sztychu, miał otwory wycięte w metalu, które tworzyły trzy zachodzące na siebie okręgi po każdej stronie. Głowica przypominała tulipan o trzech zwiniętych płatkach. Ta broń musiała mieć imperialne korzenie. Zastanawiałem się, czy w przeszłości należała do Herona, czy raczej pochodziła z pola bitwy jakiejś dawnej wojny. – Na co ci te kilka dni? – dociekał Heron. – Na załatwienie paru spraw. – Uniosłem rękę niemal bezwiednie, by przeciągnąć palcami po jelcu. – Jakich spraw? – irytował się Heron. – I trzymaj łapy przy sobie. – Muszę znaleźć przyjaciela. – Moja dłoń zatrzymała się, ale wciąż dotykała miecza. – I odzyskać coś, co odda… – Zamarłem, a moje oczy przemknęły od jelca do rękojeści. Zbyt piękna i zbyt gładka, by mogła być zwykłą kością. Deseń też się nie zgadzał, wyglądało mi to raczej na… – O cholera – wymamrotałem prawie niesłyszalnym głosem. – Co się stało? – Heron wciąż był za mną, ale po głosie poznałem, że wstał. To, co wziąłem za otwory, tak naprawdę wcale nimi nie było. Biel odznaczająca się na tle stali nie pochodziła od tynku; w rzeczywistości patrzyłem na starannie uformowane kawałki innego materiału, który zatopiono w stali. Z łatwością mogłem sobie wyobrazić, jak przy właściwym świetle lśnił mlecznobiało. Niczym kość słoniowa. – Co się stało? – powtórzył pytanie Heron. Jeszcze raz obejrzałem zdobienia i rękojeść, po czym chwyciłem za pochwę i szarpnąłem lekko. Jelec był solidnie wsparty na kołkach wbitych w ścianę, dzięki czemu pochwa osunęła się, ukazując białoszary wzór na powierzchni stali – pojedynczą, wytrawioną łezkę. – Co ty sobie wyobrażasz… Okręciłem się na pięcie, unikając ręki, którą Heron próbował położyć mi na ramieniu, a w mojej dłoni w jednej chwili znalazł się nóż z pochewki na nadgarstku. Cofnąłem się o krok, żeby sekretarz zobaczył broń i nie próbował mnie więcej dotykać. – Gadaj, skąd się tu wziął miecz deganina sprzed ponad dwóch stuleci – warknąłem. – I lepiej dla ciebie, żebyś miał dobre wytłumaczenie. Heron wpatrywał się we mnie przez chwilę, aż w końcu zmarszczył brwi. – Skąd wiesz o deganach? – zapytał. – To nie jest odpowiedź. Przyjrzał się mojemu nożowi, a potem mieczowi na ścianie i podrapał się po szczęce. – Cóż, po prostu… kolekcjonuję wszystko, co degańskie.

Tym razem to ja zrobiłem zdziwioną minę. – Kolekcjonujesz? – Pozyskuję. Odnajduję. Badam. Nazywaj to sobie, jak chcesz. Fascynuję się Zakonem, odkąd o nim usłyszałem. Fascynuję się deganami. – Skinął na miecz. – Nie uwierzyłbyś, gdzie go znalazłem: na Wielkim Souku. Tak nazywa się targ organizowany dwa razy do roku poza murami miasta, kiedy despota otwiera, a później zamyka letnią rezydencję w el-Qaddice. Dziewięć dni po jego przybyciu z zimowego pałacu w Sajun i dziewięć dni przed wyjazdem pół miasta i chyba szósta część całej populacji Despotii zbiera się na Polach Akry, by handlować, urządzać gry hazardowe, wyścigi konne… Sam rozumiesz. – Czyli trafiłeś na ten miecz na zwykłym targu? Heron podszedł do ściany i wsunął delikatnie pochwę na miejsce. – Nieprawdopodobne, co? Do diabła, raczej niemożliwe. Zamiast tego zapytałem jednak: – Jaką masz pewność, że to oryginał? – Wydaje mi się, że sam już poznałeś odpowiedź. – Łza wytrawiona nad jelcem. – Chciałeś chyba powiedzieć: kropla krwi. Przeniosłem wzrok z sekretarza na miecz. – Ten symbol oznacza krew? Heron wzruszył ramionami. – Jedni mówią, że to łza, inni, że kropla potu albo wody święconej, ale ja najbardziej lubię wersję o kropli krwi, z powodów czysto estetycznych. Nie sądzisz, że krew bardziej pasuje do Zakonu? Niestety, nigdy nie miałem okazji zapytać o to żadnego deganina. – Zerknął na mnie kątem oka. – A ty? Schowałem nóż z powrotem do rękawa. – Jakoś nie poruszaliśmy tej kwestii. – Szkoda. W ciszy patrzyliśmy na miecz, należący dawno temu do Ciosowego Degana. – Czy to znaczy, że… znasz jakiegoś deganina? – zapytał nagle Heron. – Znałem. W jaki sposób dowiedziałeś się o Zakonie? – Nie jest to żadna tajemnica, różni ludzie od czasu do czasu korzystają z ich usług. – Owszem – przytaknąłem. – Ale… – Wskazałem na miecz, dając Heronowi sposobność, by opowiedział mi o swojej pasji. Chwycił przynętę. – Co sprawiło, że się nimi zainteresowałem? – Właśnie. Wskazał gestem bibliotekę. – Księga, rzecz jasna. Zaczerpnąłem tchu, żeby moje pytanie nie zabrzmiało zbyt pośpiesznie. – Księga? Jaka? – Historyczna. – Na temat deganów? – Nie do końca. – Heron podszedł do regału i ściągnął z niego cienkie dzieło. – Komentarze Simonis – wyjaśnił. – Simonis była historyczką w czasach rządów Luciena, a potem Theodoia, ponad dwa wieki temu. To nie jest jej główna praca, choć to właśnie w niej omawia początki Zakonu. – Chciał otworzyć książkę, ale po namyśle zamknął ją i odstawił na półkę. – Nadzwyczajna dziejopisarka. Dzięki niej zaciekawił mnie temat deganów. Rozejrzałem się po bibliotece, po ścianach pełnych ksiąg i dokumentów, choć mój wzrok padł także na miecz Ciosowego. Przypomniałem sobie wówczas słowa Wilka i Degana o zasadach i spisanych prawach, które Ciosowy zabrał ze sobą, kiedy postanowił odejść z Zakonu. Nie, to nie mogło być prawdą… – A co później? – Odsunąłem się od miecza, stając przy jednym z regałów. – Zacząłeś kolekcjonować wiedzę na temat Zakonu?

– A także ogólnej historii, choć zawsze ze świadomością, że chodzi o deganów. Wyciągnąłem z rzędu książek przypadkowy tytuł i otworzyłem go na frontyspisie. Moim oczom ukazał się kunsztowny drzeworyt przedstawiający bitwę morską: galery i fale, ciała i krew, a także łysy mężczyzna w krótkiej pelerynie, który bronił forkasztelu przed szturmem. W oddali, za okrętami, stał na grani zamek. Admirał Niphinos Byzezes podczas bitwy o Quetanos. Nie najlepszy dzień dla Imperium, zważywszy na to, że Byzezes w końcu się poddał i poprowadził najeźdźców ku ukrytej przystani w Argnossi. Imperium potrzebowało niemal dekady, by odbudować flotę zniszczoną w tych dwóch bitwach. Samego Argnossi nie udało nam się odzyskać – obecnie było to miasto autonomiczne, które specjalizowało się w płatnym piractwie. – Dział morski – poinformował mnie Heron. Zamknąłem książkę i odłożyłem ją na miejsce. – Zauważyłem. – Jeszcze raz omiotłem wzrokiem księgozbiór. – Wspaniała kolekcja. Pozwolił sobie na uśmiech, puchnąc z dumy. – Powstawała wiele lat. Spora część tego, co tu widzisz, jest rzadka, a w niektórych przypadkach wręcz unikalna. Przesunąłem się wzdłuż regału do czterech kamiennych tabliczek, ustawionych w oddzielnych przegrodach. – Unikatowa? – zaciekawiłem się. – Słyszałeś kiedykolwiek o Hout Yo? – Nigdy. – Och. – Heron pociągnął nosem. – W takim razie raczej cię nie zainteresują. – Raczej nie. – Sięgnąłem po kolejne ziarno aramu i zacząłem pocierać nim o dłonie. Skoro był tu dział morski, musiał być też degański, pewnie tam, skąd Heron wyciągnął dzieło Simonis. Pewnie, bo sama wzmianka o Zakonie mogła nie wystarczyć. W swoim czasie poznałem – i obrabowałem – wielu bibliofilów i jeśli czegoś się nauczyłem, to właśnie tego, że nikt nie klasyfikuje dzieł w taki sam sposób. Jeden miłośnik literatury postawi Pięć spojrzeń na sztukę grawerstwa Dossaniusa (foliał, który osiągał wśród ildrekkańskich fałszerzy monet zawrotne ceny, bo kiedy ktoś dorwał go w swoje ręce, za żadne skarby nie chciał pokazywać konkurencji) obok książek na temat rzemiosła, drugi w dziale metalurgii, trzeci przy rozprawach o polityce pieniężnej, a czwarty na regale z książkami historycznymi. Kiedy pracowałem jako Wytrych, spędziłem pół nocy na zapleczu zakładu introligatorskiego, przetrząsając regały i przegródki w poszukiwaniu Wierszy i polemik Synoda, dzieła, za zdobycie którego mi zapłacono. W końcu, gdy nad miastem budził się świt, a z pomieszczenia terminatorów na strychu zaczynały dolatywać hałasy, znalazłem upragniony tomik między dwoma książkami o matematyce. Do dziś nie rozgryzłem tej zagadki. Wziąłem ziarno do ust, wciąż krążąc po bibliotece. Celowo nie przyglądałem się zbyt długo żadnemu działowi czy księdze, żeby nie wzbudzać podejrzeń sekretarza. Raz po raz wydawałem z siebie zachwycone cmoknięcia. Zbliżałem się właśnie do Herona, gdy ten odchrząknął. – Wspominałeś, że znałeś kiedyś deganina… – rzucił niby od niechcenia, jakby to była niezobowiązująca pogawędka. – Czy mogę spytać którego? Wybór wydawał się prosty. Nie chciałem zdradzić obecności Brązowego Degana w el-Qaddice, a wzmianka o Srebrnym nie spotkałaby się z aprobatą Azaryjczyka. Nie żeby obchodziło mnie zdanie Srebrnego, obecnie występującego w roli Wilka, ale mimo wszystko nie chciałem narażać na szwank jego planów, mówiąc o nim sekretarzowi na dworze despoty. Koniec końców zdecydowałem się na opcję bezpieczną, czyli martwą. – Znałem Żelaznego – powiedziałem. – Rozumiem. – Zapadła cisza. Heron wyjął swoje puzderko i sam też sięgnął po ziarno aramu. – Zgaduję, że nie ma go obecnie w el-Qaddice? Chętnie poznałbym… – Żelazny nie żyje. Ziarno zatrzeszczało między zębami sekretarza. – Och. – Przeżuł je i połknął. – Wiesz, jak to się stało? I kiedy?

– Cztery miesiące temu. A jeśli chodzi o to, jak zginął… – Zatrzymałem się za Heronem, kończąc obchód biblioteki tuż przed niewielką ekspozycją. Najwyższa pora zarzucić przynętę – coś, co go zaskoczy, a zarazem wzbudzi w nim ciekawość. – Nie jestem pewien. Niektórzy twierdzą, że zabił go inny deganin. – Inny deganin? – Heron uniósł w niedowierzaniu głos. – To się nie zdarzyło od… – Od jego czasów? – Wskazałem na miecz Ciosowego. Zdziwienie na twarzy Herona przerodziło się w grymas podejrzliwości. – Wiesz o nich całkiem sporo jak na… – urwał. – Kogo? Mecenasa trupy aktorskiej? – Nie – odpowiedział. – Jak na Szarego Księcia. Jeśli spodziewał się mojego zaskoczenia, to spotkało go rozczarowanie. Zamiast tego z uśmiechem założyłem kciuki za pas. – Kto jest twoim szpiclem? Właściciel zajazdu? – Jego żona. I najstarszy syn. Myślałeś, że umieściłem was tam przypadkiem? Pokręciłem głową. – Po części spodziewałem się tego. Zresztą nie robiłem wielkiej tajemnicy ze swojej tożsamości. – Przez co ostatnio spotkał mnie gorzki zawód. – To prawda. – Ton głosu sekretarza sugerował, że wieści dotarły także na dwór padyszacha. – Ale to wciąż nie tłumaczy twojej wiedzy na temat Zakonu. – Już ci mówiłem. Znałem się kiedyś z deganinem. – Żelaznym. – Zgadza się. – A on powiedział ci o Ciosowym? Wzruszyłem ramionami, pozwalając, by na moich ustach zatańczył uśmieszek. – Ktoś powiedział. Heron westchnął sfrustrowany. – Jeśli zamierzasz… – A jak ty się o nim dowiedziałeś? – wszedłem mu w słowo. – Słucham? – W jaki sposób ty dowiedziałeś się o Ciosowym Deganie? – Machnąłem ręką na regały uginające się pod ciężarem książek. – Nie zrozum mnie źle, wszystko to jest… interesujące, ale nie znajdziesz informacji o Zakonie, a już na pewno nie o Ciosowym, u Zacresa, Nessiana Młodszego czy w innych popularnych dziełach historycznych. Przede wszystkim ci dziejopisarze nie mieli o Zakonie bladego pojęcia. To są informacje, które pozyskuje się u źródła. – Uśmiechnąłem się i postukałem palcem o nos, obrzucając Herona moim najlepszym spojrzeniem z gatunku: „Wiem coś, czego ty nie wiesz”. – Zwykle u deganina. Heron zgromił mnie wzrokiem z drugiego końca pomieszczenia. – Właśnie stąd je mam. Od deganina. Uniosłem w niedowierzaniu brew. – Czyżby? Chcesz powiedzieć, że jakiś deganin siedzi u ciebie na garnuszku? Wydawało mi się, że nigdy nie spotkałeś deganina. Chyba że to też stek bzdur, taki sam jak ten, którym karmiłeś nas w sprawie przesłuchania? – Prychnąłem. – Do diabła, pewnie nawet się nie domyślałeś, czym jest ten miecz, dopóki nie zauważył go przy herbacie jeden z twoich wysoko postawionych, imperialnych gości. Po to tam go zawiesiłeś? Żeby imponować oficjelom z ojczystych stron? Niech poczują się przy tobie trochę mniejsi, a ty przy nich odrobinę większy. Czy w ten sposób próbujesz sobie udowodnić, że warto było wyjechać? Poruszał się szybko jak na skrybę. Stanął przede mną, zanim zdążyłem zareagować. Chyba tylko dyplomatyczne nawyki powstrzymały go przed złapaniem mnie za gardło. – Nawet się nie domyślasz, dlaczego opuściłem Imperium, złodzieju – warknął. Niemal czułem smak bijącego od niego oburzenia. – Sugeruję, żebyś milczał na ten temat, bo inaczej gorzko tego pożałujesz. Jeśli zaś chodzi o miecz, należał on do historyka Zakonu. Człowieka, który pomógł stworzyć i zorganizować tę instytucję, nadać grupie najemników wspólny cel. Już to by wystarczy-

ło, żebym powiesił jego miecz na ścianie, bez względu na to, co ktokolwiek byłby sobie gotów pomyśleć. – Ale wiesz więcej, czyż nie? – rzuciłem. – Znacznie więcej, niż sobie wyobrażasz. – Kipiał gniewem. Prawie go miałem w garści – jeszcze trochę i zacznie śpiewać. Wystarczyło tylko dobrze go przycisnąć. Zwilżyłem usta i wyprowadziłem cios, mówiąc tylko jedno słowo, ale w taki sposób, by zabrzmiało zarazem jak pytanie i oskarżenie: – Jak? Skoro nigdy nie spotkałeś deganina, skąd tyle o nich wiesz? Prawie był mój. Otworzył usta, żeby mi udowodnić, jak mało wiem, ale w porę oprzytomniał. Patrzyłem, gotów na rozstrzygające uderzenie, jak cofnął się i powoli odetchnął. A było tak blisko… – Badałem Zakon Deganów dłużej, niż ty żyjesz – oznajmił cicho. – Kiedy mówię, że wiem coś na temat ich historii, to znaczy, że wiem. Nie muszę ci niczego udowadniać. Rozejrzałem się po bibliotece, by ostatecznie spojrzeć na sekretarza. – Przyznaj, masz je tutaj. – Co? – Zapiski Ciosowego Degana. Trzeba mu oddać sprawiedliwość – jego oczy prawie nie drgnęły. Prawie, bo na ułamek sekundy zboczyły w stronę ściany po lewej. Udawałem, że nic nie widzę. – Twoja trupa ma dodatkowy dzień – powiedział głosem chłodnym jak pierwszy zimowy mróz. Podszedł do stołu i nalał sobie herbaty. – Dobrze wam radzę, wykorzystajcie ten czas na pakowanie rekwizytów i przygotowania do wyjazdu. Zmieniła się też wysokość zapomogi. Odpowiednio pomniejszoną kwotę znajdziesz przy drzwiach wyjściowych razem z obiecanym aramem. Kiwnąłem głową i zacząłem się odwracać. – Nie chcę cię widzieć ani o tobie słyszeć aż do dnia przesłuchania – rzucił za mną. – Jasne? – Jak słońce – odparłem, nawet na niego nie patrząc. W korytarzu czekał służący. Zaprowadził mnie do wyjścia i oddał mi broń, a wraz z nią sakiewkę i worek z kuferkiem w środku. Chwilę potem byłem na zewnątrz i zatrzasnęły się za mną drzwi domu Herona. Chłopak wciąż czekał, pochodnię trzymając już w dłoni. Ruszyłem za nim ścieżką. Nagle stał się bardzo rozmowny, próbując wyciągnąć ze mnie plotki i szczegóły na temat spotkania. Zastanawiałem się bezwiednie, czy ktoś mu za to płacił, czy raczej sprzedawał swoje informacje pierwszemu, kto oferował zapłatę. Tak czy inaczej nie odzywałem się zbyt dużo. Głowę zaprzątało mi pytanie, jak, do diabła, wkraść się do biblioteki Herona.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

Postanowiłem pokręcić się po ulicach. Przyznaję, nie było to mądre posunięcie – przemierzanie obcego miasta, w którym za twoją głowę wyznaczono nagrodę, rzadko uchodzi za szczyt błyskotliwości – ale większość Zakuriańczyków nie znała mnie z widzenia, a Kamraci zostali w Dzielnicy Imperialnej. Uznałem, że chwilowo prawdopodobieństwo przemawia na moją korzyść. Za kilka dni… kto wie? Mądry czy głupi, musiałem pozdzierać podeszwy, jeśli miałem nadzieję obmyślić plan obrabowania meliny Herona. Dawniej usiadłbym z Deganem przy posiłku lub napoju i pozwolił, by jego celne uwagi przecięły splątane węzły moich myśli niczym ostry nóż. Ale tamte dni minęły. Teraz z węzłami i problemami musiałem radzić sobie sam i w ten sposób odkryłem, że pod nieobecność mojego przyjaciela jedynym rozwiązaniem są długie mile. Długie mile, ruch i umiejętność zatracenia się w życiu ulicy. Oddalałem się od pałaców padyszacha, szukając tylnych uliczek i mrocznych zakątków, które musiały istnieć nawet tutaj, w drugim kręgu. Mijałem stragany nocnych pasożytów i poetów kłócących się na rogach ulic; odpędzałem szczerbatych żebraków i dziękowałem za usługi skorych do pomocy informatorów. Polowałem w mroku i samotności, poszukując znajomych zapachów starych śmieci i świeżych zbrodni. Wszystko sprowadzało się do czasu: czasu wyżebranego, pożyczonego, czy wręcz skradzionego. Nawet gdyby wezyr i Heron nie chcieli wyrzucić mnie z miasta, i tak miałbym nie lada problem, żeby podołać zadaniu Mamuśki Lewej Ręki i nie nadużyć cierpliwości Wilka. A teraz? Mając do dyspozycji zaledwie dwa dni? W Ildrekce może coś bym zdziałał, wymagałoby to jednak sporych zasobów, a w Djanie nie miałem do nich dostępu. Tutaj łatka Szarego Księcia czyniła ze mnie raczej cel niż zagrożenie; zamiast przydać mi prestiżu, ściągnęła mi na głowę kłopoty. Niczym ostatni głupiec obnosiłem się ze swoim tytułem jak z mieczem, licząc, że zastraszę miejscowych Kamratów i zaimponuję Zakurowi. Zamiast tego powinienem był korzystać z przykładu innych Książąt i chronić się nim jak tarczą. Kiedy się działa bez wsparcia organizacji, można polegać wyłącznie na sobie i swoim prestiżu. Dobrze o tym wiedziałem, bo sam pracowałem tak dłużej, niż pamiętam, najpierw jako Wytrych, a później jako Nos. I nawet gdy posługiwałem się imieniem Nicco jako argumentem, nigdy nie pozwoliłem, żeby ulica zapomniała o moim. Możliwość podpierania się reputacją Najwyższego bywa bardzo przydatna, dopóki jednak ani on, ani jego Nożownicy nie stoją obok, facet, którego urabiasz, może dojść do wniosku, że woli oddać, niż się ugiąć. Zapomniałem o tym, a nawet jeśli nie zapomniałem, to przez ostatnie miesiące odszedłem od swoich metod. Zamiast skupić się na tym, że jestem Drothe’em, próbowałem zgrywać Szarego Księcia. W Ildrekce uchodziło mi to płazem – ulica dobrze znała moje imię, a historia błyskawicznego awansu wciąż była na tyle świeża, że ludzie przymykali oko na luki i nieścisłości. Dopóki Leniwe Oko nie przejrzał mojego blefu, mogłem udawać, że tytuł wystarczy, by każdy szwindel zrobił się sam – przynajmniej dopóki działałem wystarczająco szybko, żeby inni Książęta nie zaczęli mi się bacznie przyglądać. Ale nie tutaj. Tutaj byłem tylko kolejnym Imperialnym, Kamratem, który wnosił co nieco do gry, choć wciąż za mało, żeby zrobić różnicę – nie wtedy, kiedy naprawdę się to liczyło. Zarówno jako Szary Książę jak i Szeroki Nos musiałem radzić sobie całkiem sam. A kiedy działasz sam, lepiej się nie wychylać, tylko trzymać cieni, rozmawiać wyłącznie szeptem i mieć oczy dookoła głowy. Bądź tym, kim jesteś, a nie tym, kim tylko próbujesz być. Przyspieszyłem kroku, czując nagłą potrzebę, by jeszcze bardziej zagłębić się w mroku nocy. Wrócić do Drapieżnej i wymyślić, jak się wyplączę z tej kabały, bo choć na razie nie miałem bladego pojęcia, co zrobię, wiedziałem, jak podejść do sprawy.

Muszę być cholernym Nosem. Nie po raz pierwszy zatęskniłem za dzwonami Ildrekki: za tym starym kawałkiem metalu w rewirze Kwadratowych Wzgórz, który swym potężnym hukiem wzywał mnichów Corvusa na modlitwę; za ponurymi dzwoneczkami wietrznymi w kapitularzu Sióstr Rozpaczy na Zimnej Ulicy; za lirycznym brzęczeniem dzwonków ręcznych z mosiądzu na Grani Rybołowa, które odzywa się każdej nocy od stu lat, choć nikt nie wie, za czyją sprawą. Wszystkie te dźwięki pomagały mi się odnaleźć, określić, ile czasu zostało do świtu, zmierzchu czy umówionego spotkania. Wszystkie dotrzymywały mi towarzystwa – a ich brak doskwierał mi, odkąd przybyłem do tego miasta. Rzecz jasna, el-Qaddice miało cały szereg własnych rytuałów. Nauczyłem się już wyczekiwać głębokiego, grzmiącego śpiewu, który dolatywał ze Świątyń Rogatego Konia, rozmieszczonych w każdym kręgu miasta. Niewielka różnica w porach obrzędów sprawiała, że śpiewna modlitwa brzmiała niczym wędrujące echo. Gdy usłyszałem ją pierwszej nocy, przystanąłem oczarowany. Wiedziałem też, że później, tuż po północy, mistycy Starego Miasta będą kręcić dzwonkami oczyszczającymi, wypełniając powietrze cichą, brzęczącą muzyką, która powstrzymywała dwie zwaśnione frakcje dżinnów przed podjęciem bardzo starej wojny na niebie ponad miastem. Nie znałem dobrze tej historii, ale powodem starożytnej kłótni były ponoć srebrna nić, brzoskwinia i naparstek pyłu. Tak czy inaczej nie zdarzyło mi się spotkać podczas tych śpiewów żadnego strażnika ani dżinna, co szczególnie mnie nie martwiło. Słyszałem te śpiewy właśnie teraz – niosły ze sobą upiorne przeczucie złych wydarzeń. Włosy na karku i rękach stanęły mi dęba, by po chwili opaść, gdy modlitwy ucichły. W ciszy, która nagle zapadła, usłyszałem kroki stóp obutych w miękkie pantofle. Kiedy się odwróciłem, blask nocnego widzenia pozwolił mi dostrzec niewyraźny zarys postaci. Moją twarz wykrzywił grymas. – Jak długo mnie śledzisz? – zapytałem. – Wystarczająco długo, by wiedzieć, że jesteś głupcem, jeśli nie boisz się samotnie przemierzać ulic el-Qaddice – odparła Aribah. Bezcielesny głos zdawał się dolatywać znikąd. – Nie tak samotnie, jak mi się wydawało. – Co czyni twoje zachowanie jeszcze bardziej zuchwałym. – Niemal słyszałem, jak kręci rozczarowana głową. – I pomyśleć, że Rodzina obdarzyła zdolnością nocnego widzenia kogoś takiego jak ty… – Rodzina nie ma z tym nic wspólnego – odparłem. – Otrzymałem ten dar od ojczyma. – A on? Jak go zdobył? Dobre pytanie. Sam się często zastanawiałem, w jaki sposób Sebastian posiadł zdolność nocnego widzenia – kto odprawił na nim rytuał i jak się go nauczył, by później wykonać go na mnie. Pamiętam, jak przez pierwsze noce leżałem w łóżku, przyglądając się śpiącemu domostwu zaczarowanymi oczami. W głowie odtwarzałem zmyślone historie o Sebastianie i jego perypetiach, które zakończyły się zdobyciem daru. Wiedzieliśmy, że Sebastian sporo podróżował, zanim osiadł w Lesie Balsturiańskim – nie było żadnym sekretem, iż przemierzał najdalsze zakątki świata, bo opowiadał nam historie o Sadaz, Un’naang czy Cyprios – ale po tamtej nocy w lesie wszystko to nabrało nowego znaczenia, a w mojej wyobraźni pojawiły się demony, dżinny i gobliny. Jak inaczej wyjaśnić, że jego magia przeszła na mnie? Jak wytłumaczyć uroczysty rytuał? Rytuał, którego nigdy mnie nie nauczył, bo trzy dni później już nie żył. Po śmierci Sebastiana moje myśli obrały mroczniejszy kierunek, a sprytne układy z czarownikami przerodziły się w rozpaczliwe pakty z demonami. Niezbyt to mądre, ale byłem młody, a ponieważ nie miałem innych odpowiedzi, musiałem wymyślić coś, co pasowałoby do jedynego niezaprzeczalnego faktu – że Sebastian zginął od ostrza zabójcy w drzwiach własnego domu, a ja nigdy nie dowiedziałem się dlaczego. Znów dostrzegłem błysk bursztynu, który należał do stojącej obok mnie zabójczyni. Nie, nie zrobili tego neyajin. Zabójcy Sebastiana raczej nie pochodzili z Djanu, a jeśli pochodzili, to do morderstwa doszło w biały dzień. Wydaje mi się, że neyajin stosowali inne praktyki. Spojrzałem przed siebie. – Nie wiem – odparłem na pytanie Aribah.

Tupot kroków raptem ucichł. – Szczerze? – Szczerze. Nie mam bladego pojęcia, jak to zrobił ani w jaki sposób przekazał mi dar. – W takim razie wszyscy jesteśmy tak samo zainteresowani twoimi oczami. – Owszem, chyba można tak powiedzieć. Choć z różnych powodów. Znowu zapadła cisza. Po chwili Aribah podjęła marsz, choć dolatujące do mnie odgłosy mogły świadczyć, że tym razem szła w tempie sprzyjającym kontemplacji. Starałem się dotrzymać jej kroku, co nie było łatwe, bo nie widziałem jej dokładnie w ciemnościach. Zauważyłem jednak, że oboje podświadomie oddalaliśmy się od nawet tych nielicznych świateł, które paliły się w oknach albo przenikały spod drzwi, za każdym razem wybierając mroczniejsze ścieżki, jeśli tylko mieliśmy taką możliwość. – Powiedz lepiej, dlaczego mnie śledzisz. – Mój dziadek uważa, że wciąż jesteś zbyt cenny, żebyśmy mogli cię stracić. – A ty? Jakie jest twoje zdanie? – Robię to, o co mnie proszą. – O co cię proszą czy co ci każą? – zapytałem. – Jestem tu – odparła z wyraźnym rozdrażnieniem – żebyś nie padł ofiarą el-Qaddice. – Żeby moje oczy nie padły – poprawiłem ją. – Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, by moje zdrowie miało dla twojego dziadka jakiekolwiek znaczenie. – Te dwie rzeczy są tożsame. Stracić cię oznaczałoby stracić potencjał twojego daru. – Wydawało mi się, że według twojego dziadka mój dar nie jest tym samym co moc udzielana przez despotę i że w związku z tym nie mogę pomóc waszej szkole. – Niemożność zdobycia czegoś nie umniejsza wartości tej rzeczy. Wniosek – nie wszystko jest tak proste i jednoznaczne, jak staruszek twierdził w piwnicy. Ciekawe. A zarazem niepokojące. Zerknąłem na rozmazaną, bursztynową plamę przede mną. – Jak to robicie? – zapytałem. – Co? – Jak się chowacie przed ciem… przed nocnym widzeniem. Z ciemności doleciało parsknięcie. – Naprawdę sądzisz, że zdradzę nasze sekrety Imperialnemu? – Tak jak wy sądziliście, że zdradzę swoje Djaneńczykom? Starałem się nie spuszczać z oczu bursztynowej smugi, która przesuwała się u mojego boku. W końcu usłyszałem: – Specjalny barwnik. Nanoszony w postaci run, raz za razem, a potem wgniatany w materiał, by jego moc przeniknęła we włókna. – A twarze, dłonie i ostrza? – Podobna procedura – odparła, po czym dodała po chwili – tyle że z mniejszą ilością wgniatania. Zaśmiałem się, rozbawiony jej komentarzem. – Humor? Byłem pewien, że wśród neyajin jest zabroniony. – Przeciwnie, wręcz wskazany. Wydawałoby się, że ty, będąc członkiem czegoś w rodzaju imperialnego Zakuru, doskonale to zrozumiesz. Namyślałem się przez chwilę, by przełożyć na swój język znaczenie jej słów. – Chodzi ci o wisielczy humor? – zapytałem. – Jeśli rozumiesz przez to śmiech, który ma pokonać nocne koszmary – i żale, które nawiedzają cię za dnia – to tak, właśnie o to mi chodziło. – W takim razie chyba już rozumiem. I przepraszam za swoją reakcję. Przeszliśmy jeszcze kilka kroków, zanim usłyszałem przy sobie szelest tkaniny. Kiedy się odwróciłem, ze zdumieniem ujrzałem, że Aribah odwija turban. Nie tylko jej oczy zapierały dech w piersi – prócz nich także idealne łuki brwi i ukształtowane jakby na ich wzór ostre kości policzkowe, a także usta o opadających kącikach. Przez pasmo za-

barwionej skóry górna część jej twarzy, teraz naga, wyglądała jak skryta za maską lub ciemnością nocy. Nie patrzyła na mnie, kiedy szliśmy dalej, a ja też starałem się nie gapić. Rozumiałem, jak wiele musiało dla niej znaczyć to, co właśnie uczyniła. – Mój dziadek twierdzi, że umiejętność śmiania się z tego, co zrobiłeś i co znów będziesz musiał zrobić, jest jedną z najważniejszych rzeczy – wyznała cicho. – Dlatego w naszych opowieściach jest miejsce nie tylko na sukcesy, ale też na porażki. Po to, żeby nie powtarzać tych samych błędów i jednocześnie nauczyć się śmiać ze śmierci. – Można by pomyśleć, że w waszym fachu porażka ma zbyt wysoką cenę, żeby się z niej śmiać. – Czasem to prawda, ale udaje nam się wywinąć śmierci częściej, niż myślisz. – Spojrzała na mnie, a ja odwróciłem wzrok ze strachu, że całkiem zatracę się w jej oczach. – Czy z tobą nie jest tak samo? – Podobnie – przyznałem – choć staram się nie robić z tego tradycji. W przeciwieństwie do was nie należę do żadnej szkoły, więc jestem wybredny w kwestii tego, z kim się dzielę swoimi porażkami. – Postukałem palcem o czubek nosa. – Prestiż. Sama rozumiesz. – Musi być ci ciężko działać samotnie – stwierdziła. – Gdy należysz do szkoły, ludzie boją się ciebie tylko dlatego, że jesteś neyajin. – Och, mój tytuł powinien działać w podobny sposób. – Ale nie działa? Zawahałem się. – Obawiam się, że nie bardzo. – A zatem musisz robić coś źle. – Słucham? – Jeśli ludzie boją się takich jak ty, ale nie ciebie samego, to znaczy, że nie jesteś jednym z nich. Gdybyś był, ciebie też by się bali. – To nie takie proste. My… – Ależ to właśnie jest proste. – Zatrzymała się, by na powrót okutać twarz turbanem. Stojąc tak blisko, prawie widziałem jej oczy, gdy mrugała. – Jeśli inni członkowie twojej szkoły wzbudzają strach, a ty nie, zawodzisz nie tylko siebie, lecz szkołę. Zostawiając miejsce na zwątpienie, dając ofierze nadzieję, że przeżyje, kiedy po nią idziesz, kroczysz ścieżką słabości. Słabości nie tylko swojej, ale wszystkich tych, którzy dzielą z tobą tytuł. – Pchnęła mnie palcem w pierś. – Bez względu na to, czy ich szanujesz, czy nie, bez względu na to, czy ich choćby lubisz, nie powinieneś osłabiać pozycji własnych ziomków. Kiepska to przysługa. – A jeśli to oni próbują osłabić mnie? – zapytałem chyba nieco zbyt obronnym tonem. – W takim razie też są głupcami. Szkalując twoje imię, szkalują swoje własne. Jeśli ludzie uwierzą, że jesteś dość słaby, żeby upaść, jak szybko dostrzegą tę samą słabość u tych, którzy spowodowali twoją porażkę? Pokręciłem głową. – Być może ta teoria sprawdza się w przypadku szkoły zabójców, ale wśród szefów przestępczego światka panują inne zasady. Każdy z nas ma mnóstwo powodów, żeby pragnąć porażki swoich konkurentów. Ich upadek pozwala nam wznieść się wyżej. – Waszym własnym kosztem – zauważyła Aribah. Jej oczy lśniły w mroku tak jasno, że przez chwilę zastanawiałem się, czy teraz każdy potrafiłby je dostrzec. – Nawet neyajin wiedzą, że nie należy się obnosić ze swoimi konfliktami. Gdyby nagle zapanowało przekonanie, że w naszej szkole doszło do rozłamu, nikt by już do nas nie przyszedł. Co gorsza, nasi rywale, a może nawet agenci despoty mogliby to zauważyć i uznać, że nadeszła odpowiednia chwila, by nas stłamsić i zniszczyć. – Innymi słowy, lepiej, by drzwi wyglądały na trwałe z zewnątrz, a gniły od środka, bo wówczas nikt nie wpadnie na pomysł, żeby je wyłamać? – Inaczej bym to ujęła, ale tak, masz rację. Rozglądałem się po okolicznych dachach, rozmyślając nad słowami Aribah. Od dawna zna-

łem wartość pozorów – oraz ich braku – zarówno na ulicy, jak i w organizacji przestępczej. Jako Nos spędzałem sporo czasu, sam je tworząc lub próbując rozwiewać te niekorzystne. Aribah nie mówiła nic nowego, ale sposób, w jaki opowiadała o iluzji jedności, która trzymała despotę na dystans… Nigdy dotąd nawet nie przeszło mi przez myśl, że takie podejście można stosować na szerszym, wyższym poziomie. – Podziękuj swojemu dziadkowi – powiedziałem, odwracając się do niej. – Dobrze cię wyszkolił. Aribah skłoniła się, choć odrobinę sztywno. – Przekażę mu twoje słowa pochwały – odparła, też bez większego wdzięku. – Jeśli zaś chodzi o ciebie… – Podziękowałem jej niskim salaam i uśmiechnąłem się na widok zdumienia w jej wielkich oczach. Była ode mnie młodsza, miała więc prawo spodziewać się o wiele mniej wylewnej reakcji. – Dziękuję za tę lekcję. Wezmę ją sobie do serca. Z powodu tkaniny i barwnika trudno było cokolwiek dostrzec, ale odniosłem wrażenie, że Aribah zarumieniła się lekko na policzkach, kiedy sama zaczęła się pochylać. Aż nagle zmieniła zdanie i szybkim krokiem odeszła w noc. Patrzyłem za nią uśmiechnięty – tak mi się wydawało, że to była ona – po czym skręciłem w stronę Dzielnicy Imperialnej, nucąc cicho pod nosem. Wciąż było ciemno, gdy dotarłem do Dzielnicy Imperialnej, choć dzień powoli budził się do życia. Miałem wrażenie, jakbym tej jednej nocy przemierzył pół Starego Miasta, co zresztą nie było dalekie od prawdy. Wnioskując ze spojrzeń strażników po obu stronach bramy, zmęczenie musiałem mieć wypisane na twarzy. Po zastrzyku energii, jaki zapewniła mi rozmowa z Aribah, nie został już nawet ślad i teraz marzyłem tylko o długim dniu w miękkim łóżku, a po przebudzeniu o ciepłym posiłku. Uznałem, że chwilowo nic nie jest aż tak ważne – nawet biblioteka Herona – by nie mogło zaczekać paru godzin. Wtedy jednak moim oczom ukazał się chaos panujący przed zajazdem, a ja zrozumiałem, że to jeszcze nie pora na sen i jedzenie. Na podwórzu roiło się od aktorów. Płonęły pochodnie i trzeszczały wozy, a ludzie biegali tam i z powrotem, rzucając dookoła cienie jak dłoń rozrzutnika monety. Tobin stał na najbliższym wozie, wykrzykując rozkazy, choć w rzeczywistości nikt go nie słuchał. Podczas podróży przekonałem się, że ci ludzie nawet przez sen potrafiliby zapakować i rozpakowywać swój dobytek. Oznaczało to, że przedstawienie Tobina miało na celu zdezorientować miejscowych, by ich uwagi umknęły wartościowe rzeczy, „przypadkiem” ładowane na wozy wraz z rekwizytami. Ciekawe, jak wiele braków dostrzegą właściciel zajazdu i jego rodzina w ciągu najbliższych dni. Pytanie tylko, dlaczego, do diabła, trupa się pakowała, i to o tak barbarzyńskiej porze. – Tobin! – zawołałem, przechodząc przez podwórze najszybciej, jak się dało. – Tobin! Lider trupy machnął na mnie ręką, ale się nie odwrócił. – Możesz później?! – odkrzyknął tylko. – Nie widzisz, że mam tu mnóstwo ludzi do upilnowania i jeszcze więcej rzeczy do spakowania? Zatrzymałem się obok wozu. – Co tu się, do cholery, wyprawia? – Wyjeżdżamy, drogi panie – jego głos niósł się swobodnie przez podwórze – a to zawsze czas próby. – Następnie dodał półgębkiem tylko dla mojej informacji: – Zmyj się stąd, co? Właściciel zajazdu co chwilę wygląda na zewnątrz, a mamy tu wyjątkowy fotel i dwa worki mąki, które Yekeb chciałby zapakować na wóz. Psujesz nam synchronizację. – Ale dlaczego akurat teraz? – zapytałem. – Bo są zajęci robieniem śniadania, którego zażądałem dla całej trupy, więc nie… – Pytam, dlaczego już wyjeżdżacie, durniu. – No jak to? Z powodu wiadomości. – Jakiej znów wiadomości? Tobin rozejrzał się po podwórzu, po czym zamachał na prawo. W tej samej chwili ze stodoły wypadł Yekeb i pognał do drugiego wozu, niosąc dywan zwinięty w rulon. – Czy ten dywan nie jest przypadkiem z…

– Owszem. Słuchaj, mam pełne ręce roboty. Pogadaj z Ezakiem. – Tobin odwrócił się, by skierować uwagę aktorów – a także potencjalnych świadków – na przeciwną stronę podwórza: – Marianna, kochanie, ostrożnie! Myślisz, że guziki rosną na drzewach? Teraz trzeba będzie zszyć cały front kiecki! Zignorowałem Mariannę i jej niesforne piersi, żeby porozmawiać z Ezakiem. Stał z boku, w ciszy obserwując krzątaninę i zaznaczając coś na woskowej tabliczce. – O co tu chodzi? – rzuciłem. – I dlaczego nikt nie zapytał mnie o zdanie? – Zacznę od końca – odparł Ezak. – Bo cię tu nie było. A chodzi głównie o tę wiadomość. – Sięgnął do rękawa koszuli i wyciągnął poskładany kawałek papieru. – Nie mam pojęcia, co zrobiłeś, ale jedno muszę ci przyznać: zrobiłeś to skutecznie. Chwyciłem i otworzyłem list. Pierwsza część była skreślona wytwornym djaneńskim pismem, które bardziej przypominało smugi dymu niż litery, dolną przetłumaczono zaś na imperialną ceptę. Imperialnej kaligrafii też nie dało się niczego zarzucić – każdy symbol miał w sobie zarówno wiele precyzji, jak i swobody. U dołu widniała prosta pieczęć w postaci kleksa wosku i kawałka wstążki. Autorem listu był Heron. Radził w nim, żeby trupa, pomimo obowiązującego patronatu, jak najszybciej opuściła miasto. Tak będzie dla wszystkich najlepiej. Stosunki między Djanem a Imperium bardzo się zaostrzyły, w związku z czym istniała groźba, że nasi dobroczyńcy nie będą w stanie zagwarantować nam bezpieczeństwa, nie wspominając o wsparciu finansowym, niezbędnym, aby trupa mogła pozostać w el-Qaddice. Heron bardzo żałował, ale zapraszał ponownie i tak dalej, i tak dalej… – Niech to szlag. – Pieprzony sekretarz działał dużo szybciej, niż zakładałem. – To wszystko prawda? – zapytał Ezak. – Fakty są zmyślone, ale kryjące się za nimi sentymenty szczere. – Czyli wezyr chce, żebyśmy się stąd wynieśli. – Nie wezyr, tylko jego sekretarz. Ezak skupił się na swojej tabliczce. – A co to za różnica? Nie odpowiedziałem i zamiast tego jeszcze raz przeczytałem list. Żadne stwierdzenie nie padało w imieniu wezyra – Heron był zbyt mądry, żeby się pod niego podszywać – ale zdania sformułowano w taki sposób, by nieuważny czytelnik nie dostrzegł istotnego faktu: w rzeczywistości ostrzeżenia i sugestie pochodziły od sekretarza, a nie jego pana. Dlaczego Heron zdecydował się na taki krok? Wezyr wolałby raczej, żebyśmy zostali – w końcu zemsta smakuje najlepiej, gdy na własne oczy można zobaczyć jej skutki. A czy istniało na to lepsze miejsce niż u boku padyszacha, gdy ten wybuchnie, wściekły na bezczelność i kiepski warsztat aktorów? Wypędzając nas z el-Qaddice, Heron ryzykował raczej niezadowolenie wezyra. Skąd więc ten pośpiech? Musiało to mieć związek z czymś, co powiedziałem… Moje słowa zmieniły przebieg gry – do tego stopnia, że Heron chciał się mnie pozbyć, nie bacząc na konsekwencje. A zatem chodziło o Zakon Deganów. Teraz jeszcze bardziej chciałem się włamać do biblioteki sekretarza. Złożyłem kartkę na pół i schowałem ją do rękawa. Ezak nawet nie mrugnął. – Jak długo to potrwa? – zapytałem. – Zakładając, że Tobin nie zdecyduje się kraść dachówek? Najwyżej kilka godzin. – Daj znać, jak będziecie powoli kończyć – poprosiłem, dotykając sakiewki, którą dał mi Heron. – Mam dla was trochę pieniędzy na podróż. Po raz pierwszy, odkąd do niego podszedłem, Ezak opuścił tabliczkę. – Chcesz powiedzieć, że nas porzucasz? Tak po prostu? – Tak będzie najlepiej dla wszystkich. Zmierzył mnie przeciągłym spojrzeniem. – Nie będę się kłócić, skoro taka jest twoja wola – powiedział. – Wątpię, żeby po sprawie z

wiadomością i drakońskim terminem przesłuchania ktokolwiek chciał tutaj zostać. – Ale? – Ale muszę przyznać… – Zerknął w stronę ulicy, a potem wyżej, na iglice i kopuły miasta. – Dać przedstawienie w Djanie, na przesłuchaniu przed synem samego despoty… Kto wie, może nawet zagrać później na dworze naszego wroga? Nie powiem, miało to swój urok. – Uśmiechnął się szeroko. – Niewiele trup może sobie przypisać takie sukcesy. – A Tobin? Jak on na to patrzy? – Nie przyzna tego otwarcie, ale oddałby lewą rękę, żeby zagrać na wielkiej scenie. Podobnie jak kilku innych. – I właśnie dlatego nie da po sobie niczego poznać. Ezak przytaknął. – Ktoś musi pozostać niewzruszony, nawet jeśli tylko dla dobra reszty. Przeniosłem wzrok na lidera trupy, który wciąż siedział na wozie, wykrzykując rozkazy, wytykając aktorów palcami i organizując pakowanie, ku uciesze gapiów. Prawdziwy Estradowiec. – Przypomnij mi, żebym napisał do was list – odezwałem się. – Znam w Ildrekce pewną baronową, która może być zainteresowana waszymi występami. Nawet jeśli rekomendacja wyjdzie ode mnie. Ezak skłonił w podziękowaniu głowę. – Jedno pytanie – rzucił, kiedy się odwracałem. – Tak? – Dlaczego? – Dlaczego was tu sprowadziłem? To chyba oczywiste. – Nie, to akurat rozumiem. Ale jeśli się zastanowić, przez co musiałeś przejść, ile pieniędzy wydać, ile rzeczy zrobić, odkąd przybyliśmy do el-Qaddice, nasuwa się jedno pytanie: dlaczego wyjeżdżasz bez walki? Skrzywiłem się. – A kto powiedział, że wyjeżdżam? To wy ruszacie w drogę. Ezak zrobił wielkie oczy. – Ale to oznacza… – Kłopoty – dokończyłem, odchodząc powoli. – I to takie, jakich wam na pewno nie trzeba, a już szczególnie w Djanie. – Jeszcze raz poklepałem dłonią sakiewkę. – Znajdź mnie, zanim wyruszycie w drogę. Dotarłem do drzwi zajazdu i wszedłem do środka, z chaosu uciekając w niemal idealną ciszę. We wspólnej izbie migotała pojedyncza świeca, poza tym panowała ciemność – i pustka, jeśli nie liczyć Drapieżnej i Brązowego Degana, zgarbionych nad kubkami. Moja Dębowa Opiekunka i dawny przyjaciel, który się na mnie zawiódł, pijący razem w mrocznym zajeździe w oczekiwaniu na mój powrót. Co złego mogło się stać?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

Zamknąłem za sobą drzwi i powlokłem się przez izbę do kontuaru. Usłyszałem, jak Degan zachłystuje się ze zdumienia powietrzem, i dopiero po chwili zdałem sobie sprawę dlaczego – na moich plecach spoczywał jego miecz, a on aż do tej pory nie wiedział, że go mam. Cóż, przynajmniej w kwestii zaskoczeń wyrównaliśmy rachunki. – Jeszcze trochę i będziecie razem konie kraść – powiedziałem, siadając ostrożnie na jednym ze stołków. – Wybaczcie to porównanie. – Zważywszy na obecne towarzystwo, wezmę je za komplement. – Bierz je, za co ci się żywnie podoba. – Odwiązałem worek z kuferkiem od paska i położyłem na kontuarze. Z głębi zajazdu dolatywał brzęk kuchennych naczyń – właściciel i jego rodzina przygotowywali śniadanie dla trupy. – Zdawało mi się, że masz ważniejsze sprawy na głowie – zwróciłem się do Degana. – I że nie chcesz nas oglądać, bo to by było dla ciebie… jak to ująłeś? Zbyt trudne? – Drothe – odezwała się pośpiesznie Drapieżna – on nie przyszedł tutaj sam. Poszłam po niego i… Degan uniósł rękę. – W porządku – rzucił. – Nikt mnie do niczego nie zmuszał, a poprzednio rzeczywiście nie potraktowałem go zbyt życzliwie. Drothe ma prawo się wściekać. Pociągnąłem nosem i wyjąłem z worka kuferek, wykonany z polerowanego mahoniu i nieco mniejszy od głowy przeciętnego człowieka. Poobijane miedziane obejmy, które trzymały wieko, wspaniale podkreślały czerwień drewna. Tylko ludzie z dworu potrafili wydać na pojemnik więcej niż na jego zawartość. – Czy mogę spytać, w jaki sposób trafiłeś na… mój miecz? – odezwał się Degan, kiedy unosiłem wieko. – Zabrałem Szaremu Księciu – odpowiedziałem. – Który już nie żyje. Długa historia. – Jak większość w twoim przypadku. – Zakładam, że bez względu na argumenty nie uwolnisz mnie od jego ciężaru? Degan pokręcił głową. – Przerabialiśmy to tamtej nocy. Ten miecz nie należy już do mnie. – Jeśli ci to nie przeszkadza, zostawię go sobie. – Ma wartość sentymentalną? – Coś w tym rodzaju. W kuferku znajdowało się sześć woreczków. Wybrałem jeden z nich, sięgnąłem do środka po ziarno i włożyłem sobie pod język. Po tak ciężkiej nocy aram powinien smakować jak ambrozja, a tymczasem czułem tylko gorycz. Odwróciłem się do Drapieżnej. – Skąd wiedziałaś, gdzie go znaleźć? – Śledziłam go. Tamtej nocy, kiedy przyszedł się z tobą spotkać. Uniosłem brew, a Degan wzruszył ramionami. – Wypatrywałem ciebie. Twoja Opiekunka porusza się innymi ścieżkami. Drapieżna wyprostowała się dumnie na krześle. – Wspomniała mi, że masz jakieś kłopoty z Zakurem – ciągnął Degan. – Nic, z czym sam sobie nie poradzę. – Od strony Drapieżnej doleciało prychnięcie. Puściłem je mimo uszu. – Osobiście wolałbym porozmawiać o twoim bracie… – Byłym bracie – poprawił mnie.

– Dobrze. Byłym bracie, Srebrnym Deganie. Degan podniósł kubek, zamieszał jego zawartością i wziął łyk. – Już ci mówiłem. Ma o sobie wysokie mniemanie. – Ma też wysokie mniemanie o Ciosowym – oznajmiłem. Degan natychmiast uniósł wzrok. – Powiedziałeś mu? – Nie, ty to zrobiłeś. Tamtej nocy, kiedy rozmawialiśmy na korytarzu, Srebrny siedział w moim pokoju. Wszystko słyszał. Degan rzucił Drapieżnej ostre spojrzenie, ale ona udała, że tego nie widzi. Mądrze. – A ty? Wiedziałeś o tym? – zapytał. – Żartujesz? Gdybym wiedział, wyciągnąłbym go na zewnątrz albo ciebie zaciągnął do środka, żeby raz na zawsze uporać się z tą pieprzoną sprawą. – Co mój były brat miał ci do powiedzenia? – Okazuje się, że nie tylko ty jesteś zainteresowany zapiskami Ciosowego. – On też chce je zdobyć? – Tak. – Żeby je wykorzystać jako argument w rozmowie ze mną? – Tak przynajmniej brzmi jego wersja. – A ty w nią uwierzyłeś? Wzruszyłem ramionami. – Wierzę, że ma względem ciebie jakieś plany, a teraz także względem tych papierów. Nie wiem, czy twoje pojawienie się w Djanie było dla niego wymówką, czy szczęśliwym zbiegiem okoliczności, ale Srebrny widzi w tobie środek do celu. Czyli do zdobycia zapisków Ciosowego. Degan zmarszczył brwi. – To nie ma żadnego sensu. Dlaczego w ogóle zakładał, że uda mi się je znaleźć? – Może wcale tak nie zakładał – odezwała się Drapieżna. Obaj spojrzeliśmy w jej stronę. – Może nie spodziewał się, że znajdzie je były deganin – wyjaśniła, po czym odwróciła się do mnie – tylko raczej były Nos. – Ja? Do cholery, dlaczego miałby przypuszczać, że w ogóle tutaj przyjadę, i jeszcze na dodatek coś dla niego odszukam? – To nie tak – powiedział Degan, rzucając Drapieżnej spojrzenie pełne aprobaty. – Może Drapieżna ma rację. Srebrny nie jest głupi. Jeśli wiedział, że czegoś szukam, mógł dojść do wniosku, że wesprzesz mnie w wysiłkach, kiedy cię tu przyśle. – A w jaki sposób odgadnął, że chodzi o zapiski Ciosowego? Nawet ja usłyszałem o tym dopiero tutaj, i to od ciebie. Niech to szlag, on się nawet nie domyślał, że jesteś w Djanie, dopóki go o tym osobiście nie poinformowałem. Degan odchrząknął. – Mógł się dowiedzieć z… innych kręgów. Wyprostowałem się na stołku. – Jakich znów innych kręgów? Wzrok Degana uciekł w ciemność. – Nie jesteś pierwszą osobą, której o tym powiedziałem. Już chciałem stwierdzić, że to bez znaczenia, czy wspominał komuś w el-Qaddice o zapiskach, wtedy jednak zdałem sobie sprawę, że Degan miał na myśli coś innego – rozmawiał o swoich planach w Ildrekce, jeszcze przed zniknięciem. No to pięknie. – Pytałeś o Ciosowego innych członków Zakonu, co? – Jednego czy dwóch. – A oni powiedzieli o tym Srebrnemu? – Niewykluczone, choć bardziej prawdopodobne, że sam na to wpadł, nawet jeśli nie chcieli mu niczego zdradzić. Jak już mówiłem, Srebrny nie jest głupi.

Potarłem dłońmi o skronie, ale nic to nie pomogło. – Przypomnij mi, jak to jest, bo chyba czegoś nie rozumiem. Nie miałeś czasem od nich uciekać? Nie wspominałeś wcześniej, że za zabicie innego deganina i porzucenie miecza będą chcieli cię zabić? – To skomplikowane – odparł krótko Degan. – Dlaczego mnie to nie dziwi… – Skrzyżowałem ręce na piersi i oparłem się o kontuar. – Mów. Tylko nie próbuj zasłaniać się kolejnym degańskim sekretem – ty już nie należysz do Zakonu, a ja tkwię po same uszy w tym gównie. Degan nadął policzki i rozsiadł się wygodniej na krześle. – Powiedzmy, że jest to, co powinien robić Zakon, i to, co decydują się robić jego członkowie. Ja zdecydowałem się porozmawiać z dwoma moimi braćmi, oni zaś zdecydowali się mnie nie zabijać. To się działo zaraz po śmierci Żelaznego, kiedy nic jeszcze nie było pewne. A przecież po śmierci Żelaznego nie mógłbym tak po prostu wejść do Sali Koszarowej i zajrzeć do naszych zapisków. – I ci dwaj bracia nie mieli nic przeciwko? – W zasadzie to brat i siostra – sprecyzował. – Jadeitowy i Mosiężna. Nie pochwalali mojego czynu, ale przynajmniej rozumieli, jak do niego doszło. Przede wszystkim jednak wspierali mnie w tym, co robię. – Upił z kubka ostatni łyk i odstawił naczynie na bok. Na jego twarzy rozlał się uśmiech. – Tygodniami przemycali dla mnie dokumenty. Przeglądałem je z Mosiężną, szukając wszelkich śladów Ciosowego już po tym, jak opuścił Ildrekkę. – Ale nie z Jadeitowym? – Jadeitowy wytyczył ostrzejszą granicę. Powiedział, że może dostarczać mi informacje, ale nie pozwoli sobie na czynny udział w czymś, co mogło z równym powodzeniem zniszczyć, jak i naprawić Zakon. – Podjął właściwą decyzję? – Każdy musi słuchać własnego sumienia. Kim jestem, żeby oceniać, czy postąpił dobrze, czy źle? – Mimo to znalazłeś jakieś wskazówki, które doprowadziły cię do Djanu. – Mosiężna znalazła – powiedział Degan. – Dotarła do wzmianki w starym dzienniku – w dawnych czasach członkowie Zakonu prowadzili dzienniki – że Kościana, jedna z deganek, widziała Ciosowego w el-Qaddice. Wydarzyło się to prawie trzy dekady po odejściu Ciosowego z Zakonu, ale Kościana nie ruszyła za nim, by potwierdzić swoje przypuszczenia. – Dlaczego? – zaciekawiła się Drapieżna. – Zdaje się, że wspominała coś o konieczności opędzania się od pięciu ludzi despoty, podczas gdy jej cel uciekał przez pałacowe okno. – Aha. – Drapieżna zgromiła mnie wzrokiem. – No co? – Nic. Dostrzegam pewne podobieństwa – stwierdziła krótko. – Odkąd tu przyjechaliśmy, ani razu nie musiałem wyskakiwać przez okno. Nawet pałacowe – usprawiedliwiłem się, biorąc do ust kolejne ziarno aramu. – Na razie. – Na razie? – rzucili chórem Degan i Drapieżna. Wzruszyłem ramionami. – Jest pewna biblioteka, która zapowiada się obiecująco, jeśli chodzi o Ciosowego. – O Ciosowego? – Degan wyprostował się na krześle. – Już ci mówiłem: nie chcę twojej pomocy. – Powiedz to temu drugiemu deganinowi – temu, który postawił moich ludzi pod ścianą. Obawiam się, że to, czego chcesz, niekoniecznie pokryje się z tym, co dostaniesz. – Mógłbym powiedzieć dokładnie to samo. Zmieniłem odrobinę pozycję na stołku, krzywiąc się z bólu. – Czyżby to była groźba? – Groźba? – Degan pokręcił w niedowierzaniu głową. – Drothe, jeden z szefów Zakuru wyznaczył za twoją głowę nagrodę, podczas gdy inny próbuje cię namówić do zamordowania tego

pierwszego. Po co mam ci grozić? To by było jak kopanie martwego konia. Jasne, groźby może przyspieszyłyby sprawy, ale ostateczny rezultat wyglądałby dokładnie tak samo. Wstałem i podszedłem do ich stolika. Z podwórza doleciał krzyk Tobina, który karcił jednego z aktorów za brak ostrożności przy przenoszeniu skrzyni. Zasłona dymna dla Yekeba i worków z mąką, pomyślałem. – Czy to znaczy, że przyszedłeś tu, żeby mi pomóc? – spytałem, zatrzymując się przed Deganem. Pokręcił głową. – Za duże ryzyko. Mógłbym ściągnąć na siebie ich uwagę. – To dlaczego tu jesteś? – Żeby się pożegnać. – Wyjeżdżasz gdzieś? Degan zerknął w stronę drzwi i znajdującego się za nimi dziedzińca. – Nie. Ty wyjeżdżasz. – I właśnie tu się mylisz. – Słucham? – rzuciła zdziwiona Drapieżna. – Oni może i wyjeżdżają. – Wskazałem za siebie kciukiem. – Ale ja nadal mam tu pewne sprawy do załatwienia. – Spojrzałem na Degana. – Tak jak ty. – Nie, to zupełnie co innego – odparł Degan. – Ja znalazłem się tutaj z powodu obietnicy, którą złożyłem dawno temu i której muszę dotrzymać, nawet jeśli ma to oznaczać porażkę. Na tobie nie ciąży takie brzemię, ty masz wolną rękę. – Wolną jak jasna cholera. Przebyłem taki szmat drogi, bo chcę uratować organizację i ochronić moich ludzi. Jeżeli teraz odejdę… – Jeśli odejdziesz – warknął Degan – skończysz dokładnie tam, gdzie zacząłeś: w Ildrekce, z ludźmi, którzy cię wspierają, i problemem, który będziesz musiał rozwiązać. Zdajesz sobie sprawę, jakim jesteś szczęściarzem? Możesz odejść z el-Qaddice i nie martwić się, że zostawiasz za sobą nie dokończone sprawy. Srebrny ci grozi? Co z tego? Ty możesz zrobić to samo. A najlepiej spraw, żeby nie mógł wyrządzić ci krzywdy. – Do cholery, rozmawiamy o deganinie! Nie mogę mu tak po prostu powiedzieć, żeby się odpierdolił. – Dlaczego? Mnie powiedziałeś. Powiedziałeś to dwóm Szarym Książętom, a jednego zabiłeś, kiedy po ciebie przyszedł. Mało tego, wykiwałeś samego imperatora, więc nie mów mi, że nie potrafiłbyś pozbyć się jednego najemnika, gdybyś naprawdę tego chciał. – Właśnie dlatego tu jestem: bo uznałem, że to najlepszy sposób, żeby się go pozbyć. – Gówno prawda – wycedziła Drapieżna, a jej słowa zdawały się ociekać jadem. Nasz wzrok się spotkał. – Słucham? – Nie przesłyszałeś się. Organizacja była tylko wymówką i dobrze o tym wiesz. Nie przybyłeś tutaj ze względu na pozycję Szarego Księcia ani swoich ludzi w Ildrekce. Do cholery, nie przybyłeś tu nawet dla niego. – Drapieżna wskazała kciukiem na Degana. – Zrobiłeś to wyłącznie dla siebie. – Dla siebie? Jeśli jeszcze nie zauważyłaś, to raczej nie są wakacje. Gdybym chciał coś zrobić dla siebie, na pewno nie wiązałoby się to z wizytą w Djanie, żeby Despotia i Zakur mogli robić mnie w wała. – Robić cię w wała? – Drapieżna podniosła się gwałtownie z krzesła i stanęła kilka cali przede mną. – Przecież ty od początku cieszysz się z tego jak dziecko! Uciekłeś z Imperium do Djanu, żeby nie zgrywać Szarego Księcia. Ruszając w pogoń za Deganem, mogłeś porzucić cały ten burdel: planowanie, urabianie Najwyższych, Hersztów i Książąt, babranie się w polityce i budowanie sieci kontaktów. A tutaj szwendasz się po ulicy, będąc zwykłym Nosem, czyli dokładnie tym, kim chciałbyś być. Dobrze mnie teraz posłuchaj. To tak nie działa – nie da się wszystkiego z dnia na dzień zostawić i być „zwykłym Nosem”, nawet tutaj. Coś o tym wiem. Tłusty Tron to wie, Mamuśka Lewa Ręka to wie… do diabła, nawet Tobin i jego ludzie to zrozumieli! Jedyną osobą, która

najwyraźniej nie chce przyjąć tego do wiadomości, jesteś ty. I może jeszcze on. – Skinęła na Degana, który w odpowiedzi zmarszczył brwi. – Ale wiedz jedno: mam już po dziurki w nosie obserwowania, jak bawisz się w Nosa. Jeśli będziesz się wypierać tego, kim naprawdę jesteś, skończysz sześć stóp pod ziemią, a ja nie wróciłam po to, żeby biernie patrzeć, jak kopiesz sobie grób. Czy ci się to podoba, czy nie, jesteś Szarym Księciem Kamratów, więc zacznij się w końcu zachowywać jak pieprzony Książę. Wciąż otwierałem usta, by odpowiedzieć, gdy Drapieżna przepchnęła się obok mnie i pognała schodami na górę. Patrzyłem za nią w bezruchu. – Dobrze wiedzieć, że nie zmieniła się ani na jotę – powiedział Degan. – Pierdol się. – Ale musisz przyznać, że ma rację. Spojrzałem na niego. – Ty też tego nie rozumiesz? Degan przyglądał mi się przez chwilę. – Pozwól, że o coś cię zapytam. Czy Kells wybrałby się do Djanu, gdyby znalazł się w takiej samej sytuacji jak ty? Albo Samotnica? Cień? – To nie to samo. Wszyscy oni mają – lub mieli – trwałe organizacje. – Nie w tym rzecz. – A w czym? – Jeśli Drapieżna dobrze cię rozgryzła, nie ma żadnego znaczenia, czy z tobą wrócę, czy nie, bo problem nie zniknie. – Odepchnął się od stołu i wstał. – Może poczujesz się dzięki temu lepiej, ale to nie rozwiąże dylematu, który cię tu przygnał. – A jeśli się myli? – zapytałem. – Jeśli naprawdę przybyłem tu dla ciebie? – Wtedy gorzko się rozczarujesz, bo ja nie wracam do Ildrekki. – Wydaje mi się, że mam dobry trop. Poznałem pewnego sekretarza o imieniu… – Drothe, dwukrotnie ci odmówiłem. Nie zmuszaj mnie, żebym zrobił to po raz trzeci. Zaczął się odwracać, ale wyciągnąłem rękę, żeby go powstrzymać. – Do diabła, Degan, próbuję ci tylko powiedzieć, że… Nie jestem pewien, czy zdążyłem go złapać za rękaw – w każdym razie w jednej chwili sięgałem w jego stronę, a już w następnej krawędź stołu wbijała mi się w brzuch, a kilka cali od mojej twarzy, przyciśniętej do poplamionego blatu, chwiał się pusty kubek Drapieżnej. – Wracaj do domu, Drothe – powiedział Degan, wykręcając mi ramię. Jego głos był ostry, ale i zmęczony. – Zostaw w spokoju mnie, Djan i Zakur. Wracaj do domu, zanim stanie ci się krzywda. Trzymał mnie jeszcze przez chwilę, aż w końcu puścił. Zanim udało mi się zaczerpnąć powietrza, żeby się odwrócić, już go nie było. Opadłem na krzesło i odetchnąłem głęboko. Bolała mnie ręka. Cóż, nie poszło to najlepiej. Czy Drapieżna miała rację? Czy tylko wmówiłem sobie, że próbuję ocalić organizację i pomóc Deganowi, by tak naprawdę wrócić na ulicę? Czy odszedłem z Ildrekki nie dlatego, że była to najlepsza opcja, tylko raczej najłatwiejsza? Ta, której najbardziej pragnąłem? Pokręciłem głową. Jedno nie ulegało wątpliwości – nie prosiłem się o to. Ani o Leniwe Oko, ani o Ramblesa, Wilka czy Tłusty Tron. Dlaczego aktorzy, organizacje i Kamraci oczekiwali odpowiedzi właśnie ode mnie? Dlaczego to mnie ulica postanowiła zrobić Księciem? Nie chciałem tego i nie zrobiłem nic, by to osiągnąć. A jednak Nos z miasta nagle stanął na czele kryminalnej szajki. Zostałem królem własnego malutkiego wzgórza i teraz każdy konus chciał mnie z niego zepchnąć. Bałem się, że upadek będzie o wiele bardziej bolesny od wspinaczki, co, jeśli się nad tym dobrze zastanowić, było wręcz nieuniknione. Poza tym walczyłem o coś, na czym nigdy mi nie zależało. Tylko że właśnie taka była natura Kamratów, nieprawdaż? Pragnąć tego, co do nich nie należy – tak bardzo, że nie wahają się zabrać tego innym. Władza, pieniądze, luksus czy błyskot… wszystko jedno, jak się to nazywa. Ważne, żeby to dostać i, rzecz jasna, zatrzymać. Nie istniała gor-

sza, bardziej chciwa i żądna zemsty ofiara kradzieży niż złodziej. Jasne, z radością przegramy w kości miesięczny zarobek, ale zrobimy to na własnych warunkach. Biada zaś złodziejowi, który spróbuje dobrać się do kieszeni innego Doliniarza. Właśnie to teraz robiłem – trzymałem się kurczowo swoich łupów, żeby nikt mi ich nie odebrał. Chroniłem książęcy tytuł, jakby to było coś, co zdobyłem po wielu miesiącach planowania, przyczajania się i szpiegowania, jakbym włamał się do meliny i tylko cudem umknął z nagrodą. Zachowywałem się tak, jakbym musiał ubrudzić sobie ręce, aby zdobyć obecną pozycję, zamiast uczciwie przyznać, że nawet nie kiwnąłem palcem. Nie zamierzałem jednak pozwolić, żeby ktokolwiek odebrał mi mój skarb. Choć właściwie… dlaczego nie? To pytanie wciąż kołatało mi się w głowie, kiedy w drzwiach zajazdu pojawił się cień. Podniosłem wzrok w nadziei, że ujrzę Degana, ale zamiast tego do izby wśliznął się Raaz. – Ach, mistrz Drothe – rzucił, zmierzając do mnie z szeroko rozpostartymi ramionami. – Tak się cieszę, że cię tu znalazłem. Burknąłem i uniosłem stojący przede mną kubek. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że jest pusty, i odstawiłem go niezadowolony. – Niech no zgadnę – odezwałem się. – Usłyszałeś o wyjeździe trupy i chciałeś mnie znaleźć, zanim odejdę z twoją cenną paczuszką. – Przejrzałeś mnie. – Usiadł na krześle naprzeciwko mnie z godną pozazdroszczenia swobodą. Był wykąpany, ogolony i prawdopodobnie wyspany. Znienawidziłem go za to. – Bo choć bardzo nam żal, że wyjeżdżasz, jeszcze bardziej byłoby nam żal notatek Jelema. – Dlaczego nie jestem zdziwiony… Na szczęście nie musisz się martwić ani o jedno, ani o drugie. Na razie nigdzie się nie wybieram. – Och. – Raaz obejrzał się na drzwi. – Zakładałem, że nie opuścisz swoich… ludzi. – Obrzucił żałosnym spojrzeniem kontuar, po czym skupił się na mnie. – Czy będę niegrzeczny, jeśli spytam, kto w takim razie udzieli ci patronatu, kiedy padyszach cofnie swój? Pytanie, które zadawałem sobie, odkąd wszedłem na podwórze zajazdu. Niestety, jak dotąd udało mi się wymyślić tylko jedną odpowiedź. – No właśnie, jeśli o to chodzi… – zacząłem. – O nie – zaprotestował Raaz, który natychmiast odczytał moje intencje. – Wykluczone. Nie możemy zaoferować ci patronatu. Pochyliłem się do niego. – Czy muszę ci przypominać, że wciąż jesteście mi winni przysługę? – Zamachałem znacząco palcami lewej dłoni. – Zarówno ty, jak i twój mistrz? – Doskonale pamiętam, co dla nas zrobiłeś – odparł Raaz. – Mój mistrz także. Tylko że żaden z nas nie ma możliwości zaoferować patronatu komuś takiemu… jak ty. – Ponieważ jestem Kamratem? – Ponieważ jesteś Imperialnym. Moja tal w niedawnej przeszłości okryła się hańbą. Gdybyśmy teraz zbyt otwarcie wzięli na siebie odpowiedzialność za twoje czyny… – Pokręcił głową. – Naprawdę chcemy wywiązać się z umowy, przyjacielu, ale obawiam się, że prosisz o coś, co znajduje się poza naszym zasięgiem. Nie możemy przyjąć roli twoich patronów. Właśnie takiej odpowiedzi się spodziewałem, choć do końca miałem nadzieję, że usłyszę coś innego. Bez zawieszki będącej dowodem patronatu stawałem się na ulicy łatwym celem, a do tego dochodziła cena wyznaczona za moją głowę przez Tłusty Tron i potencjalne konsekwencje niedotrzymania warunków umowy z Mamuśką Lewą Ręką. Przez wszystkie te zmartwienia w zasadzie traciłem szanse – i tak dość nikłe – na odnalezienie zapisków Ciosowego i przekabacenie Degana. – W takim razie zostaje mi tylko bolesny sposób, ale co ciebie to obchodzi. – Wstałem i ściągnąłem dublet. – Przyszedłeś po swoją przesyłkę, a ja nie mogę dłużej jej zatrzymywać, bo nie wiadomo, co przyniosą najbliższe dni. Wyszarpnąłem z buta nóż, żeby przeciąć szwy. Raaz wytrzeszczył ze zdumienia oczy.

– Chcesz powiedzieć, że… że cały czas miałeś te papiery przy sobie? – Jestem Imperialnym, który mieszka z grupą aktorów w obcym zajeździe pośrodku Djanu. Gdzie, do diabła, miałbym je schować, żeby były bezpieczne? – Po prostu myślałem, że… – Raaz pokręcił głową i zarechotał. – Zresztą nieważne, co myślałem. Racja, lepiej oddać je teraz, jeśli masz stracić patronat. Już przez sam jego brak mogą cię czekać spore problemy, a gdyby jeszcze znaleźli przy tobie te dokumenty… Z tego nie wywinąłby się nawet szejk domu handlowego. – A ze mnie żaden szejk. Do diabła, nawet szefem organizacji przestępczej jestem marnym, i to u siebie, a co dopiero tutaj. Wolę nie myśleć, co by było, gdybym… – Urwałem. Ręka z nożem zamarła, a ja podniosłem wzrok i uśmiechnąłem się od ucha do ucha. Raaz odsunął się odrobinę na swoim krześle. – Co znowu? Odłożyłem ostrze na stół i krzyknąłem głośno: – Drapieżna! Raaz gapił się na mnie zdziwiony. – Jeśli mogę spytać… – Drapieżna! – Czy coś… – Czego znów chcesz?! – doleciał z góry głos, a zaraz potem na schodach pojawiła się jego właścicielka. Skinąłem w stronę podwórza. – Powiedz Tobinowi, że jego ludzie mogą przestać się pakować. Właściwie to niech każe im rozładować wozy. No, raz-dwa! – Rozładować? – powtórzyła Drapieżna. – Ale po co? – Jak to, przecież muszą przygotować się do przesłuchania u padyszacha. – Wydawało mi się, że przesłuchanie jest ustawione. – Przesłuchanie można ustawić i ustawić – odpowiedziałem. – Wybacz, ale to nie ma żadnego sensu. – Po prostu idź im powiedzieć, żeby się nie pakowali. Wyjaśnię ci później. Drapieżna zgromiła mnie wzrokiem, burcząc pod nosem, ale ruszyła do drzwi. Raaz odchrząknął. – Bardzo to wszystko dramatyczne. – Nachylił się do mnie prawie niezauważalnie, wyciągając ręce w stronę dubletu. – Ale czy mógłbym dostać przesyłkę Jelema? Rozerwałem pozostałe szwy i sięgnąłem po pakunek. – Powiedziałeś, że nawet szejk domu handlowego nic by nie poradził, gdyby ludzie despoty znaleźli przy nim te papiery, zgadza się? – Taak… – A co by się stało, gdyby trafili na nie przy jednym z książąt Zakuru? Oczy Raaza wypełniło zrozumienie, ale szybko zastąpił je strach. – Nie – powiedział, wstając. – Nie możesz… – Usiądź – poradziłem mu i sam zrobiłem to samo. – Usiądź i się uspokój. Pozwól, że opowiem ci pewną historyjkę o zasadzce, grupie neyajin i rozmowie w ciemnościach.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

– Przestaniesz marudzić? – Pierdol się. Opuściłem ręce i odsunąłem się od Drapieżnej. – Świetnie, niech ci będzie. Ale mówię ci, że to nie zadziała. – Jasne, jakże by mogło zadziałać. – Drapieżna poprawiła pochewkę z nożem, by leżała niżej na plecach. – I co? Jak teraz? Spojrzałem na nią i na jej skąpy kostium. Mosiężna rękojeść wciąż wystawała, widoczna jak na dłoni z co najmniej trzech stron. Pokręciłem głową. – Niech to szlag! – Nóż upadł na podłogę z głośnym brzękiem. – Pst! – szepnął stojący kilka stóp dalej Ezak. Skinąwszy w stronę sceny, obrzucił nas żałosnym spojrzeniem. Drapieżna odpowiedziała innym gestem. Ezak przewrócił oczami i skupił się na przedstawieniu. Znajdowaliśmy się za kulisami jednego z amfiteatrów padyszacha w drugim kręgu el-Qaddice. Powiedziano mi, że w ciągu ostatnich lat syn despoty postawił w różnych częściach miasta kilka takich przybytków, przeznaczonych dla artystów, których sam sponsorował. Każdy z amfiteatrów stworzono do innego rodzaju występów, biorąc pod uwagę takie detale jak akustyka, oświetlenie, możliwość wypełnienia sceny wodą, czy nawet ozdobnie przycinana roślinność, którą wnoszono na scenę. I choć graliśmy sztukę djaneńską, dla naszej trupy zarezerwowano budynek w stylu imperialnym – o wysokich ścianach, otwartym dachu i drewnianej scenie, która przechodziła w wolną przestrzeń, czy też w „dół”, gdzie występem mogła się cieszyć mniej zamożna publiczność. Ci, którzy dysponowali pieniędzmi lub statusem społecznym – albo jednym i drugim – zajmowali miejsca w wyższych rzędach i na balkonach, skąd patrzyli na nas z góry. Pomimo tego, co Ezak powiedział na podwórzu o pragnieniu Tobina, by zagrać w Djanie, obawiałem się, że lider trupy nie będzie chciał zostać – nie po tym, co Heron napisał w swoim liście. Ku mojemu zdziwieniu Tobin nie wahał się ani chwili. – Umowa stoi – oznajmił, gotów zwrócić się do swych ludzi. – Tak po prostu? – W końcu jesteśmy aktorami, a ty naszym mecenasem. Powiedziałeś, że możemy liczyć na scenę i publiczność. Czy jest jakiś powód, by w tej sytuacji wyjeżdżać? – Wymyśliłbym z tuzin, i to bez większych kłopotów. Tobin się uśmiechnął. – Ja też, ale cóż mi po nich? Jestem estradowcem, mój panie. Aktorem. Wolę zapracować na to wygnanie własnym językiem i gestem, niż kulić się niczym zbity pies. Myślę, że pozostali mają podobne zdanie, dlatego zostaw te argumenty i spiski dla siebie. Dla mnie najważniejsze jest, że nie boisz się stanąć pomiędzy nami a wezyrem. To wystarczy, żebyśmy weszli na scenę. – Urwał, by uśmiechnąć się promiennie. – Na scenę w samym Djanie! A teraz właśnie tam był. – Cóż ze mną? – wołał ze sceny. Odgrywał rolę Abu Ahzreda, późniejszego pierwszego despoty, z większą lubością i zapałem niż na którejkolwiek z prób. – Czy mam tej nocy biernie stać z boku i wyjść na głupca? – Dlaczego ta noc miałaby być inna niż pozostałe? – szepnęła w stronę tłumu Marianne, za plecami Tobina pokazując gestami parę rogów. Dziś była dżinnem Efferrą, ubraną w jedwab, paciorki i malutkie czynele, które podzwaniały cicho, kiedy się poruszała. Z tłumu doleciały okrzyki i śmiech. Choć trupa Tobina wystawiała tę sztukę w języku impe-

rialnym, humor był wystarczająco wulgarny – a wśród publiki znajdowało się wystarczająco wielu tłumaczy, zatrudnionych, rzecz jasna, na koszt padyszacha – żeby przedstawienie spełniło swoje zadanie. Podniosłem nóż i dotknąłem łokcia Drapieżnej, by zaprowadzić ją głębiej za kulisy. Nawet tam, między rekwizytami i rupieciami, światło z magicznych kul zawieszonych ponad sceną rzucało na drewniany parkiet słabe cienie. – Posłuchaj – zacząłem. – Wiesz, jak to ma wyglądać. Ledwie udało mi się namówić Tłusty Tron na spotkanie w tym miejscu. Jeżeli ten łajdak zauważy moich ludzi, paradujących z kiepsko ukrytą bronią, weźmie nogi za pas. W najlepszym wypadku. – Nawet nie będzie mnie w pobliżu – odparła Drapieżna. – Czy cokolwiek ryzykujemy? – A czy cokolwiek możemy w ten sposób zyskać? Zacisnęła zęby i odwróciła się na pięcie. Kiedy Tobin zapytał ją, czy nie zechciałaby zagrać roli Sekketheh – ducha, który dręczy przyszłego despotę wizjami erotyzmu i okrucieństwa – zgodziła się bez wahania. Potem jednak wpadłem na pomysł spotkania z Tłustym Tronem podczas przedstawienia i teraz Drapieżna myślała już tylko o tym, by zrzucić z siebie przebranie i zająć się pilnowaniem mojego tyłka. Sęk w tym, że przedstawienie nie mogło się bez niej odbyć, a to od niego zależał mój sukces. Bez widowiska i finału, jaki sobie zaplanowałem, nie wrobiłbym Tłustego Tronu – nie wspominając o opuszczeniu amfiteatru w jednym kawałku i dotarciu do Herona po drugiej stronie miasta. Wiedziałem, że jeśli się uda, to o włos. Cieńszy, niż mi się podobało i niż sądziła Drapieżna. Co było zresztą drugim powodem, dla którego wolałem wysłać ją na scenę. Lepiej nie narażać ludzi bardziej, niż to konieczne. Nie tutaj i nie tego wieczoru. Położyłem jej dłoń na ramieniu. Nie wyrwała mi jej z nadgarstkiem. Dobry znak. – Potrzebuję cię tam – powiedziałem. – Masz się rozglądać czujnymi oczami Dębowej Opiekunki. Jeśli coś się posypie, ktoś, komu ufam, musi dać mi sygnał i przyjść z ratunkiem. – Jeśli cokolwiek się posypie, nie będzie miało żadnego znaczenia, jak szybko zobaczę zagrożenie, bo i tak nie dotrę do ciebie na czas. – Dlatego byłoby dobrze, gdybym nie dopuścił do żadnej wpadki, zgadza się? – Moje słowa nie brzmiały przekonująco nawet w chwili, kiedy je wypowiedziałem, a później jeszcze Drapieżna odwróciła się i spojrzała na mnie zmartwiona. – Pozwól mi pójść z tobą – poprosiła. – Potrafię być niewidoczna, pilnować cię z ukrycia. – W tym stroju? – Wiesz, co mam na myśli. Chwyciłem między palce kosmyk jej słonecznozłotych włosów i pokręciłem głową. – Nie w tym tłumie, Drapieżna, nawet gdybyś przebrała się w zwykły strój i go dla niepoznaki ubrudziła. – Puściłem ją, starając się nadać głosowi chłodne, beznamiętne brzmienie: – Sprawdziłaś, czy wszystko jest na swoim miejscu? Przytaknęła. – Moje uliczne ciuchy i miecz Degana są w pobliżu. Kiedy wszystko będzie gotowe, zabiorę je i zaczekam na ciebie w Czarnej Norze. – Świetnie – odparłem. Nie podobało mi się, że muszę zostawić miecz Degana, ale próba obrabowania meliny padyszacha z kawałkiem stali na plecach byłaby jeszcze głupszym pomysłem. Pomijając dodatkowy ciężar, miecz mógłby trafić w ręce jednego ze strażników, a ja już nigdy nie oddałbym go Deganowi. Ta myśl nie budziła we mnie szczególnej radości. Lepiej, żeby to Drapieżna miała nań baczenie. – Uważajcie w drodze powrotnej. – Ty też. I pilnuj Wilka. Może i zgodził się pomóc, ale jakoś nie mam do niego zaufania. – Czyli jest nas dwoje. Odwróciwszy się, ruszyłem w kierunku przebieralni i małych drzwi, które prowadziły do głównej części amfiteatru. – Hej! – zawołała za mną Drapieżna. Obejrzałem się. – Kiedy mówiłam, że masz się zacząć zachowywać jak Szary Książę… Wiesz, że nie mia-

łam na myśli tych martwych? – Nie domyśliłbym się. Dobrze, że wyjaśniłaś. Uśmiechnąłem się do niej, a ona do mnie, chociaż oboje wiedzieliśmy, że to pozory. A potem wyszedłem. – Wyjaśnij mi, proszę, dlaczego nie miałbym cię zabić tutaj i w tej chwili – odezwał się Tłusty Tron, unosząc na mnie wzrok. Znajdowaliśmy się na balkonie mniej więcej pośrodku lewej ściany amfiteatru. Przepierzenia zdobione wzorem splatających się winorośli oddzielały nas od innych lóż, a niski murek z krętą poręczą zabezpieczał przed przypadkowym wypadnięciem. Tłusty Tron siedział na długiej i niskiej sofie, którą najwyraźniej wniesiono przed chwilą tylko dla niego. Zajmowała przestrzeń przeznaczoną dla pięciu krzeseł, w związku z czym z trudem mieściliśmy się w loży z dwojgiem jego ludzi. Ryzyko przekoziołkowania przez balustradę było spore. Nie żebym nie rozważał pomysłu wykorzystania tej sytuacji… – Pomijając to, że obaj zgodziliśmy się na bezkrwawe spotkanie – powiedziałem – są jeszcze oni. – Wskazałem palcem w głąb teatru, na dużą lożę z baldachimem na wysokości dwóch trzecich galerii. Na tyle blisko, że każdy usłyszałby tam mój krzyk. – Jakoś mi się nie wydaje, żeby straż padyszacha spojrzała przychylnym okiem na morderstwo, nawet jeśli chodzi tylko o nas dwóch. Mam wrażenie, że są pod tym względem dość wybredni. Tłusty Tron obejrzał się na lożę i na dwa rzędy strażników w zielonych kubrakach, którzy otaczali ją z trzech stron. Wewnątrz stało jeszcze kilku żołnierzy, a wraz z nimi grupka funkcjonariuszy, służących i członków rady. Pośrodku, na wielkiej poduszce, siedział mężczyzna o szczupłej twarzy, dziobatych policzkach i ściągniętych ustach, który w skupieniu przyglądał się sztuce. Był ubrany w jedwabie, połyskujące już z daleka, i wymyślny, wielki turban, który niemalże wymagał podpory. Ociekał klejnotami i kosztownościami jak wodą po deszczu – bez wątpienia złodziej o zręcznych palcach w kilka chwil mógłby się nieźle obłowić. Z drugiej strony oczy padyszacha chłonęły każdy szczegół, nie tylko samą sztukę, ale i publiczność pod sceną i na krzesłach czy ruch świateł i cieni, rzucanych przez poruszające się na wietrze fałdy materiału. Wydawało się mało prawdopodobne, by jakikolwiek złodziej wyszedł stamtąd żywy, nawet ten zaprawiony w swym fachu. A przecież oprócz padyszacha było tam mnóstwo innych ludzi – między innymi Heron i wezyr, co zauważyłem nie bez satysfakcji. Tłusty Tron parsknął cicho i odwrócił się do mnie. Od wysiłku na jego górnej wardze zebrała się warstewka potu. Wytarł dłonią wilgotny wąs, po czym zapytał: – Myślisz, że mój człowiek nie potrafiłby zabić cię bezgłośnie? Zauważyłem, że spojrzał gdzieś za mnie. Powstrzymałem odruch podążenia za jego wzrokiem i napięcia mięśni. Mężczyzna, o którym mówił, miał zimne oczy i stał bliżej niż jego towarzyszka. Kobieta przynajmniej skinęła głową, kiedy wszedłem do środka, choć to ona zabrała mi ostatni sztylet – reszty stali pozbawiono mnie znacznie wcześniej, zanim moja stopa dotknęła schodów prowadzących na galerię. Dwoje na jednego, i to za moimi plecami. Marne szanse. – No dobrze – ciągnął Tłusty Tron. – Niech nikt nie mówi, że nie dotrzymuję słowa. – Rozparł się na sofie i podniósł ze stolika kwadratową karteczkę. – Jakieś prośby? – Co powiesz na list udzielający patronatu? Tłusty Tron zmarszczył czoło i zarechotał. – A może wystarczy zawieszka, żebyś miał się czym legitymować? Nie, nie sądzę. Nie żebym nie mógł tego załatwić, ale… po prostu nie. – Nawet w zamian za plik starannie poskładanych papierów? Zamarł. – Jakich papierów? – Takich, z których na pewno nie będziesz robił ptaków, małp i Anioły wiedzą czego jeszcze, żeby przypadkiem nie wpadły w ręce ludzi despoty. Przyjrzał mi się badawczo. – Czyli miałem rację. Jesteś w Djanie, żeby przemycać magię.

– Jestem tu z wielu powodów, ale na pewno nie należy do nich zadzieranie z Zakurem. – Sięgnąłem do dubletu – powoli, żeby nie sprowokować ochroniarzy i ich noży – i wyciągnąłem z kieszeni papierowe zwierzę, które kupiłem w drodze do amfiteatru. Postawiłem je na krawędzi sofy, obnażonymi zębami w stronę rozmówcy i ogonem w moją. – Nie powinienem był drażnić wilka w jego własnym legowisku. Teraz to wiem. Popełniłem błąd i chcę za niego przeprosić. Tłusty Tron chwycił papierowego wilka i obrócił go w dłoniach. Był zrobiony z czystego, kremowobiałego papieru, a jego krawędziami można by kroić chleb. Tu i ówdzie nałożono, a potem starto barwniki, dzięki czemu bestia wyglądała jak żywa – jakby w każdej chwili mogła zacząć oddychać, wyć i skakać, jeśli tylko wypowie się odpowiednie słowa. Tłusty Tron uniósł ją do światła padającego ze sceny. – Nadzwyczajna – powiedział. Niech mnie szlag, jeśli taka nie była. Słono za nią zapłaciłem. Oglądał ją jeszcze przez chwilę. – Tak czy inaczej okłamałeś mnie – odezwał się nagle. – Po tym, jak wysłałeś po mnie dwóch Nożowników, żeby przyprowadzili mnie do twojej lektyki? Jasne, że cię okłamałem. – Podszedłem o krok bliżej i pochyliłem się. Widziałem stąd scenę i stojącego na niej Tobina, a także wynajętego yazani, który dbał o efekty magiczne z odgrodzonego sznurem obszaru tuż poniżej. – Ale mówiłem prawdę, gdy powiedziałem, że kogoś szukam i że mam inne powody, by pozostać w Djanie. – Chodzi ci teraz o Leniwe Oko? – O jego szlaki – skłamałem. – Nie dźgnąłem go w oko przez przypadek i nie przyjechałem do el-Qaddice dla kaprysu. Wciąż składam do kupy resztki jego organizacji i dyscyplinuję jego ludzi, ale to tylko kwestia czasu. A kiedy skończę, chcę być gotowy do transportu błyskotu. Po to tutaj jestem i dlatego za pierwszym razem kazałem ci iść do diabła. Myślałem, że uda mi się zorganizować wszystko z pomocą Kamratów z Dzielnicy Imperialnej. – Ale teraz już wiesz, że to niemożliwe. – Teraz już wiem – przytaknąłem. Tłusty Tron spojrzał na scenę i na występujących na niej aktorów. – A oni? – Mieli tylko pomóc mi dostać się do el-Qaddice – odparłem. – Bez względu na to, jak im pójdzie, jutro rano zostaną wyprowadzeni z miasta. Wynik przesłuchania jest ustawiony. – Przez padyszacha? – Jego wezyra. Tłusty Tron kiwnął głową, jakby to było zrozumiałe i oczywiste. – Ale ty nie chcesz odejść wraz z nimi. – Jak już mówiłem, mam tu inne sprawy do załatwienia. – Takie jak ubicie ze mną interesu. – Między innymi. Miejscowy tuz kryminalnego światka odłożył papierowego wilka na bok i splótł dłonie na swoim wielkim brzuchu. – Zakładam, że przyszedłeś do mnie z konkretną ofertą? Uśmiechnąłem się. – Miałem na myśli zwyczajowy układ. Tłusty Tron zamrugał. – To znaczy? – Dokładnie to, co myślisz. Będziesz dalej wysyłać magię na północ, a ja pieniądze na południe. Przeciągnął palcami po kłykciach drugiej dłoni. Raz i drugi. – A poza tym? – zapytał wreszcie. – Co poza tym? – Jakie plany wiążesz z Dzielnicą Imperialną? – A jakie mógłbym wiązać? – zdziwiłem się. – Leniwe Oko nie miał tu swoich ludzi. – Tak

przynajmniej wskazywały zdobyte przeze mnie informacje. – No właśnie – odparł Tłusty Tron. – Leniwe Oko nigdy nie wyciągał rąk poza prowincje przygraniczne, a ty? Przekraczasz granicę Djanu z magią w kieszeni, jedziesz aż do el-Qaddice i udajesz mecenasa trupy aktorskiej, żeby uniknąć podejrzeń. Po co? Oblizałem nerwowo usta. – Ja tylko… – Powiem ci, po co – nie dał mi dojść do słowa. Zmienił pozycję na siedzącą, ściągając z sofy nogi potężne jak dwa maszty. – Tobie nie chodzi tylko o to, żeby zabierać djaneńską magię na północ. Chcesz przesyłać imperialną magię na południe. Do swoich ludzi, do swojej organizacji w el-Qaddice. – Oparł dłonie na kolanach. – Chcesz sobie wypracować pozycję, żeby rzucić Zakurowi wyzwanie w Dzielnicy Imperialnej, a pierwszy krok polega na udowodnieniu, że potrafisz przemycić swoją magię miejscowym Kamratom. – Słucham? – Prychnąłem. – Wiesz, jak daleko jesteśmy od Imperium? Dlaczego miałbym to robić? Przecież to się nigdy nie uda. – To prawda – zgodził się Tłusty Tron. Odetchnął powoli, a następnie podniósł się z wysiłkiem na nogi. Cofnąłem się odruchowo, żeby zrobić mu miejsce. I wszedłem prosto w ramiona jednego z Nożowników. Szlag… – Gdybyś jednak pozyskał wsparcie tal – ciągnął Tłusty Tron, podczas gdy jego człowiek coraz mocniej zaciskał dłonie na moich ramionach – to już zupełnie co innego. Pomoc jednej ze szkół, która wypadła z łask i pomimo niechęci Zakuru zdecydowałaby się współpracować z Kamratami, dostarczając ci w zamian magiczne błyskotki. Mógłbyś zgromadzić ludzi i pieniądze, nie wspominając o magii, być może nawet zdołałbyś sprawić, że Zakurowi nie opłacałoby się usuwać cię z miasta. Zmusiłbyś nas do wspólnych interesów, przynajmniej na jakiś czas. – Pochylił się ciężko, żeby podnieść papierowego wilka i podetknąć mi go pod nos. – Twoje własne malutkie gniazdko w samym środku terenów łowieckich. Zuchwały plan, choć wyborny, przyznaję. – Jeszcze przez chwilę podziwiał papierową podobiznę wilka, po czym pozwolił jej spaść na podłogę. – Jaka szkoda, że nigdy nie dojdzie do skutku. Próbowałem wyszarpnąć się z uścisku, osłabić chwyt Nożownika, przepchnąć się za Tłusty Tron lub chociaż obok. Tylko stamtąd, spod balustrady, mogłem przekazać na scenę znak. Nic z tego. Nożownik nawet nie drgnął. Spojrzałem na swojego rozmówcę. Jego górna warga znowu lśniła od wilgoci – prawie tak samo jak oczy. – Posłuchaj mnie – zacząłem. – Owszem, usztywniłem Leniwe Oko, ale… Tłusty Tron spojrzał na swoich ludzi i kiwnął głową. Właśnie brałem głęboki oddech, by wydrzeć się na całe gardło – niech usłyszą mnie aktorzy, ludzie padyszacha, do diabła, nawet Wilk – gdy raptem zza pleców doleciało mnie mamrotanie. Poczułem na karku nacisk, a mięśnie przestały słuchać moich poleceń. Powietrze uszło mi z płuc z cichym świstem. – Dziękuję, Nazin – powiedział Tłusty Tron i znów na mnie spojrzał, teraz z uśmiechem. – Ach, no tak. Wy, Imperialni, nie macie swych osobistych magów, wykonujących polecenia na zawołanie. Wielka szkoda; ludzie obdarzeni taką mocą bywają bardzo przydatni. – Następnie rzucił do mężczyzny z tyłu: – Ponieważ przyszedł tu negocjować, prawdopodobnie ma ten pakunek ze sobą. Przeszukaj go. Ręce puściły moje nadgarstki i zaczęły mnie obszukiwać: oklepywać rękawy, odpinać guziki, przetrząsać każdy skrawek ubrania od środka i na zewnątrz. Kiedy natrafiły na podłużne ostrze o trójkątnym przekroju, które przeprowadziłem przez szwy rękawa dubletu, ich właściciel zagwizdał z podziwem. – Cwany dupek… – mruknął, wyciągając ośmiocalowy sztylet zabójcy. Odłożył go na zapiski swojego szefa, po czym jeszcze uważniej podjął rewizję. Tymczasem yazani stanęła z boku i poprawiła magiczny szal, zaciśnięty na mojej szyi. Zawiązała luźne końcówki i wetknęła je za węzeł, upewniając się, by ani na chwilę nie przestały dotykać mojej skóry. Pachniała tytoniem i miętą, a podczas pracy nuciła. Ja zaś stałem jak skamieniały, oddychając (ledwie, ledwie) i mrugając (choć niezbyt często).

Gapiłem się na Tłusty Tron, bo nie miałem innego wyboru, a on gapił się na mnie. – Gdyby chodziło o zwykłe interesy – powiedział – może nawet pozwoliłbym ci wyjechać z miasta, bez palca albo czterech. W końcu twój plan naprawdę był genialny, a ja nie mam ochoty podburzać ludzi w Dzielnicy Imperialnej. Ale zabiłeś Sa’da, a ja nie mogę puścić ci tego płazem. Daleka to rodzina, ale jednak wspólna krew, a poza tym był mi bliski. – Pokręcił głową niemal ze smutkiem. – Nie chcę myśleć, co powiedzą moi ziomkowie, jeżeli cię zabiję, ale interesy klanu zawsze stoją na pierwszym miejscu. Całe szczęście, że nie mogłem w żaden sposób zareagować – w innym razie parsknąłbym mu śmiechem w twarz. Postępował dokładnie tak, jak chciała Mamuśka Lewa Ręka, i nawet nie zdawał sobie sprawy, że popełnia błąd. Nie pomyliła się – był zwykłym głupcem. Mimo to oddałbym wszystko, by móc się odezwać i wyjaśnić mu, że nie mam w el-Qaddice żadnych ludzi i że nie jestem nawet w połowie tak sprytny, jak mu się zdaje – że przybyłem do Djanu tylko po to, by kogoś odszukać i wyświadczyć yazani przysługę. Zamiast tego wsłuchiwałem się w uderzenia serca grzmiące mi w uszach i zadawałem sobie pytanie, czy udusiłbym się, gdybym teraz zwymiotował. Nożownik wkrótce znalazł przesyłkę Jelema – i tak zamierzałem oddać ją Tłustemu Tronowi, więc nie była zbyt dobrze ukryta. Przekazał ją yazani, ta zaś wyśpiewała kilka słów i natarła plik dokumentów srebrnobrązowym pyłem. Woskowa pieczęć syknęła i wypuściła obłoczek dymu, po czym zsunęła się z papieru. – No i? – rzucił do kobiety Tłusty Tron, podczas gdy ta wczytywała się w zapiski. Kątem oka zauważyłem, jak wybałuszyła oczy. Wyszeptała coś swojemu szefowi do ucha, a ten zareagował w podobny sposób. Wyrwał jej papiery z dłoni, obejrzał je i zwrócił na mnie swój wzrok. Teraz nie tylko jego usta były wilgotne od potu. – Co to… – zaczął, lecz zaraz potem urwał. Zamachał mi kartkami przed nosem, jakbym mógł odpowiedzieć. Zamrugałem. – Odwołuję to, co mówiłem – rzucił cicho, niemal szeptem. – Ty nie jesteś genialny, jesteś szalony. Szalony i przeklęty. – Odwrócił się do Nożownika. – Zabierz go do trzeciego kręgu i zostaw w pierwszej lepszej uliczce. Tylko żeby nikt go nie rozpoznał, jak już z nim skończysz! – Złożył papiery Jelema i wsunął je za swoją szarfę. – Trzeba jak najdłużej utrzymać w tajemnicy, że stracił tę przesyłkę. Nożownik podniósł rękę i złapał z tyłu za szal zawiązany na mojej szyi. – Odwróć się – rzucił – i idź powoli. Ku swojemu rozczarowaniu zrobiłem dokładnie to, co kazał. Jak tresowany pies. Wyprowadził mnie z loży, a potem pchnął korytarzem w stronę wąskich schodów, które prowadziły na niższe piętra. Słyszałem przez ściany krzyki i aplauz, czułem przez podeszwy butów tupanie publiczności. Wyglądało na to, że sztuka Tobina zrobiła dobre wrażenie. Szkoda tylko, że nie mogłem się tym nacieszyć. U podestu schodów czekał kolejny człowiek Tłustego Tronu. Mijałem go już wcześniej, to on odebrał mi broń, kiedy szedłem na spotkanie. Tym razem nawet nie podniósł na mnie wzroku. Siedział na krześle z nogami skrzyżowanymi w kostkach i opuszczoną głową, pogrążony we śnie albo znudzony. Dopiero kiedy prawie się z nim zrównaliśmy, prowadzący mnie Nożownik zrozumiał, że jego towarzysz wcale nie śpi. Ale wtedy było już za późno. Wilk wyszedł z przejścia, w którym zgodnie z naszą umową miał czekać, i uciszył Nożownika pojedynczym, czystym pchnięciem ponad moim ramieniem. Usłyszałem, jak ostrze przebija skórę, poczułem zapach natłuszczonej stali i pęd powietrza, gdy mnie minęła. Na moje plecy trysnęła krew. Mimo to wciąż szedłem. – Cóż, to było… hej, dokąd się wybierasz? – rzucił do mnie Wilk. Zastąpił mi drogę, a ja po prostu w niego wszedłem. Odsunął się i przytrzymał mnie ręką. – W co ty sobie znów pogrywa… Ach. – Zmarszczył brwi. – Ależ to djaneńskie, używać magii w sytuacji, gdy sprawdziłby się knebel

i kawałek sznura. Cholerni pozerzy… – Popchnął mnie, sprawiając, że zawirowałem, po czym ściął mnie kopniakiem z nóg. Zwaliłem się na podłogę jak kłoda. Bycie kłodą boli. Usłyszałem, jak Wilk wytarł miecz i wsunął go do pochwy. Kucnął przede mną. Moje nogi wciąż się poruszały. – Przepraszam za twój nos – powiedział. Nos? Co z nim było nie tak? – A zatem magia… – Obejrzał mnie dokładnie. – Zakładam, że ten, którego zabiłem, nie był szamanem, potrzebował więc jakiegoś przedmiotu, żeby cię kontrolować. Co znaczy… – Wyciągnął nóż, błysnął nim koło mojej szyi i schował go tak szybko, że trwało to nie dłużej niż dwa uderzenia serca. Krępujący mnie szal zsunął się i odzyskałem władzę nad mięśniami. Zaczerpnąłem gwałtownie powietrza. Jęknąłem, obróciłem się na bok i oczywiście dotknąłem nosa. Wciąż go miałem i chyba nie był złamany, tylko zakrwawiony. A to już coś. – Jak poszło z grubaskiem? – zapytał Wilk, stając nade mną. Chwycił ciało martwego Nożownika za kostki i zaciągnął do wnęki pod schodami. – Połknął haczyk, jeśli o to pytasz. – Usiadłem na podłodze. – Choć nie byłem pewien, czy pożyję wystarczająco długo, żeby zobaczyć efekty. – Właśnie dlatego trzeba było go zabić, tak jak ci radziłem. – Już ci mówiłem, dlaczego to nie wchodziło w grę. – W takim razie trzeba też było usztywnić starą babę. – Pchnął ciało po raz ostatni i podszedł do mnie. Nie mieściło się całkowicie we wnęce, ale w tym świetle trzeba było wytężyć wzrok, żeby je zobaczyć. – Mamuśka Lewa Ręka nie jest kimś, kogo można… – Urwałem i pokręciłem głową. Do diabła, dlaczego sprzeczałem się z Wilkiem na temat mordowania władców kryminalnego światka? Przecież obaj to robiliśmy. Zresztą przerabialiśmy ten temat dwa dni temu, gdy przedstawiłem mu plan, a następnie – niechętnie, ale z uwagi na brak środków nie mogłem tego uniknąć – poprosiłem o pomoc. Pomimo obaw, że w ostatecznym rozrachunku zbyt mało osób wyzionie ducha, przystał na moją propozycję. – Najważniejsze, że Tłusty Tron dostał przesyłkę. Teraz muszę tylko dać sygnał. – W takim razie zabierajmy się do tego od razu. Zmarnowaliśmy wystarczająco dużo czasu na głupoty. – Głupoty. Jasne. Bo to przecież żaden kłopot ignorować to, że za twoją głowę wyznaczono nagrodę. Nie mówiąc o groźbie wysłania za tobą połowy organizacji… Wilk wyciągnął do mnie rękę i pomógł mi wstać. – Jeśli nie ma to żadnego związku z odnalezieniem Brązowego i namówieniem go do powrotu, wciąż są to tylko głupstwa. – Miło jest patrzeć na życie tak prosto. – Nie myl prostego celu z prostym charakterem. – Będę o tym pamiętać. – Strzepnąłem brud ze spodni i kopnąłem czubkiem buta przecięty szal, który leżał na podłodze. Ciało nie przestało mnie słuchać, więc podniosłem go i przetarłem nim tył głowy. Krwi Nożownika było mniej, niż się spodziewałem. Wytarłem też nos. – Poza tym już ci mówiłem. To, co się tu dzisiaj wydarzy, nie ma żadnego związku z Zakurem. Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, być może jutro rano będę miał dla ciebie dobre wiadomości. Wziąłem rapier i noże z miejsca, gdzie odłożył je Nożownik. Czas ruszać. Wilk podreptał za mną. – Wolałbym pójść z tobą i dowiedzieć się już dziś. Pokręciłem głową. – Idę sam, chyba że nie zależy ci na nowym tropie. Ten temat również zdążyliśmy już przewałkować. Wilkowi nie podobało się, że chcę działać w pojedynkę, ale wolałem, żeby nie dowiedział się o Heronie ani tym bardziej o mieczu wiszącym na ścianie. Za każdym razem, gdy próbowałem odegrać w wyobraźni scenę wspólnego wejścia do

biblioteki, skutki były opłakane. Wilk spochmurniał. – Świetnie. Ale masz mi dać znać, jak tylko się czegoś dowiesz. – Bez obaw. Burknął, ale poza tym nic nie powiedział. Dotarłszy do podstawy kolejnych schodów, skręciliśmy i ruszyliśmy przez łukowe przejście na widownię. Zatrzymałem się trzy stopnie przed tłumem, by rzucić okiem na scenę. Trupa odtwarzała właśnie późne sceny drugiego aktu. Tobin czekał za kulisami, a po scenie chodził Ezak, grający kalifa Hesada, który próbował wytłumaczyć Tobina (Abu Ahzreda) przed radą starszych. Z pewnością plotki na temat tak zaufanego i cenionego doradcy są fałszywe, a on sam nigdy w to nie uwierzy, i tak dalej, i tak dalej… Dobrze znałem tę część sztuki. Za kilka minut Abu Azhred zawrze umowę z dżinnem i obali Kalifat. Trup będzie słał się gęsto, zapłoną magiczne ognie, a narodziny Despotii zostaną przedstawione w najmroczniejszym świetle od wielu pokoleń. Krótko mówiąc, byliśmy o włos od wygnania. Odwróciłem się w stronę publiczności, która wyglądała na oczarowaną. Widziałem, jak ich oczy pożerały każdy szczegół, a uszy wyłapywały każde słowo, najdrobniejszy niuans. Towarzyszyły im radość i zdumienie, śmiech i odraza – zupełnie różne reakcje zdawały się rozrzucone wśród publiczności niczym muszle na plaży. Trudno było przewidzieć, jak zachowa się tłum, kiedy dojdzie do finału, i co zrobią widzowie, gdy strażnicy padyszacha poderwą się z miejsc. A wiedziałem, że na pewno nie będą siedzieć bezczynnie. Znów dotknąłem nosa i podniosłem wzrok na lożę padyszacha. Z dołu dostrzegałem tylko czubek jego turbanu, za to ludzie stojący u jego boku i za nim byli doskonale widoczni. Przebieg sztuki śledziły bystre oczy, a wprawne usta płynnie tłumaczyły każdą kwestię. Z pewnością nikt nie miał wątpliwości, w jakim kierunku zmierza przedstawienie, co mówiło o pochodzeniu i naturze Despotii. A mimo to wśród strażników i orszaku nic się nie działo – królewski turban nie poruszał się gniewnie, nie padały pośpieszne rozkazy, ręce nie gestykulowały nerwowo. Wręcz przeciwnie, panował spokój. Do diabła, co oni sobie tam myśleli? Zresztą wszystko jedno. Przygotowaliśmy się także na sytuację, że padyszach nie będzie chciał przerwać występu. Co prawda wtedy nie powstanie aż taki chaos, jak zakładałem, ale będzie się działo wystarczająco dużo, by zakłócić przedstawienie. Zaczynając od teraz. Odwróciłem się z powrotem do sceny, ale patrzyłem na coś innego – skupiłem się na grupce spoconych, mamroczących, gestykulujących mężczyzn i kobiet, którzy przed nią stali. Było ich pięcioro – same Gęby przyprowadzone na prośbę Tobina, żeby rozświetlić scenę magicznym światłem i zadbać o efekty pirotechniczne, niezbędne podczas scen walki w pałacu i na morzu. Wszystkich yazani opłacił padyszach, lecz dwóch należało do mnie. Czekałem, aż niższy z dwójki – ten, któremu brakowało większej części prawej dłoni – spojrzy w moją stronę, a nasz wzrok się spotka. Wówczas skinąłem głową. Następnie odwróciłem się, żeby odejść. Wilk zamrugał. Gapił się na lożę padyszacha, ale teraz popatrzył na mnie. – I co? To już wszystko? – zapytał. – Jeszcze chwilę. – Ale co… Przerwał mu oślepiający, czerwony błysk i dźwięk przypominający stłumiony huk pioruna. Ja wiedziałem jednak, że grzmot doleciał z loży na drugim piętrze, gdzie Tłusty Tron i jego Gęba gapili się w ciszy i zdumieniu na wściekle roziskrzoną magię, wyzwoloną z widowni poniżej; magię, którą każdy kompetentny mag rozpoznałby jako imperialną, choćby nawet siedział po drugiej stronie amfiteatru albo i dalej; magię, która najwyraźniej próbowała przywołać dżinna lub coś cholernie podobnego, i to niebezpiecznie blisko osoby padyszacha. Magię, którą Raaz i jego mistrz zaklęli w papierach, żebyśmy mogli uwolnić ją we właści-

wej chwili. Bo choć bardzo zależało im na notatkach Jelema, jeszcze bardziej pragnęli zemścić się na Tłustym Tronie, szczególnie gdy uświadomiłem im, że to on opłacił neyajin, która zaatakowała nas w piwnicy. Na szczęście zemsta nie była wyłącznie domeną kryminalistów i arystokracji. Ostatni raz obejrzałem się przez ramię tuż przed tym, jak publiczność zdała sobie sprawę, że rozgrywająca się na ich oczach magiczna bitwa nie stanowi części przedstawienia. Wybuchła panika. Spojrzeliśmy na siebie z czarownikiem. Szczerzył się do mnie jak idiota. Zaraz potem tłum rzucił się w dzielącą nas przestrzeń i mężczyzny już nie było. Chwilę później ja także znikłem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

Chociaż kusiło mnie, by korzystać z głównych dróg i w ten sposób zyskać nieco czasu, w drodze do pałacu padyszacha trzymałem się mrocznych uliczek. Częściowo wynikało to z przyzwyczajenia, głównie jednak z tego, że nie umiałem ocenić, jaki obrót przybiorą wydarzenia w amfiteatrze. Błyskot Raaza, zaklęty w przesyłce Jelema, był głównie na pokaz; miał zwrócić uwagę padyszacha i jego osobistych yazani, a przy okazji dać Raazowi i jego mistrzowi szansę na wykazanie się i schwytanie szefa Zakuru – człowieka dość głupiego, żeby przemycić do el-Qaddice imperialną magię i użyć jej w pobliżu syna despoty. Na pewno nie mógł to być zbieg okoliczności, raczej ponura próba zdrady. Nie umiałem powiedzieć, czy Tłusty Tron wyjdzie z teatru żywy, to już jednak nie był mój problem. Mamuśka Lewa Ręka zastrzegła jedynie, że mam skompromitować jej krewniaka, ale nie mogę go usztywnić. W mojej ocenie osiągnąłem oba te cele, zresztą i bardzo słusznie. Najważniejsze, że bez względu na to, co się stanie, padyszach i jego ludzie – łącznie z Heronem – przez parę godzin będą mieć pełne ręce roboty, próbując uporać się z zagrożeniem i chaosem. Przy odrobinie szczęścia stracą na to całą noc. A biorąc pod uwagę to, co mnie czekało, potrzebowałem całkiem sporo szczęścia. Podczas gdy Tobin i jego ludzie ćwiczyli do przesłuchania, ja wykorzystałem resztę czasu na rekonesans pałacu padyszacha. Moje obserwacje nie napawały optymizmem. Zewnętrzną część terenów tworzyły wysokie, gładkie ściany i szerokie połacie pustej przestrzeni. Przy murach nie mogły stać żadne budynki ani drzewa, co oznaczało, że nie przesadzę ich, wybijając się z podobnej wysokości. I choć spacer po linie wydawał się możliwy, nie byłem aż tak dobrym akrobatą, żeby przebiec z dachu na mur, nie ryzykując upadku lub wykrycia. Jeśli zaś chodzi o zwykłą wspinaczkę… Pomijając żelazne szpikulce, dowiedziałem się o wypełnionym odłamkami szkła kanale biegnącym wzdłuż szczytu muru – kanale, który zawierał także sznurek z koralikami z kropel rtęci. Na każdym koraliku widniał ponoć symbol, nakreślony przez maga rubinowym rylcem. Osobiście nie mieściło mi się w głowie, jak można nanieść jakikolwiek trwały znak na rtęć, ale po Starym Mieście krążyły opowieści o niedoszłych złodziejach, którzy stawali w ogniu. To wystarczyło, żeby mnie zniechęcić. Przejście dołem raczej też nie wchodziło w grę. Historie o podziemnych bramach, strażnikach i duchach kanałów czyniły pogłoski o murze zaledwie igraszką. Pozostawała jeszcze jedna opcja – i na szczęście to właśnie ją poznałem najlepiej podczas krótkiego pobytu w el-Qaddice. Kundle włóczące się po placu przed Psią Bramą warczały i ujadały, strosząc sierść, kiedy przechodziłem obok, ale trzymały się na dystans. Zbij porządnie psa, nawet dzikiego, a będzie się kulić przed każdym człowiekiem o zdecydowanym kroku. Nie umiałem powiedzieć, kto maltretował te biedne zwierzaki, wiedziałem jednak, kto podnosił kij na te po drugiej stronie bramy. Pytanie tylko, czy pies, który miał mi stanąć na drodze, wystarczająco często dostawał od swojego pana lanie, żeby posłusznie się ugiąć. – Otwieraj – rzuciłem krótko, stanąwszy przed Psią Bramą. Spoglądałem w bok, by wyglądać na obojętnego, ale też po to, by ochronić nocne widzenie przed blaskiem lampy palącej się w budce strażnika. Zauważyłem, że psy siedzące w środku były cicho. – Spierdalaj – odpowiedział mężczyzna. W jego głosie było dużo więcej zadowolenia niż podczas poprzedniej wizyty. Spojrzałem strażnikowi w oczy. – Nie przeciągaj struny – wycedziłem, podchodząc bliżej żelaznych prętów. – Wiesz, jak to

się może skończyć. Mimo to mężczyzna nie cofnął się i zamiast tego podszedł o krok bliżej. Zły znak. – Nie wolno ci przekraczać bramy – oznajmił, a jego ręka przesunęła się po drzewcu krótkiej włóczni. – Co więcej, powiedziano mi, że mam cię odesłać. – Palce drugiej dłoni zacisnęły się niżej na trzonku, a grot włóczni opadł i zbliżył się do mnie odrobinę. – Siłą, jeśli to będzie konieczne. A mam wrażenie, że jest. Heron. Musiał wydać odpowiednie rozkazy, kiedy jego uczucia do mnie uległy nagłemu ochłodzeniu. Cóż, mogłem się tego domyślić. Teoretycznie człowiek z rapierem jest w stanie załatwić człowieka z krótką włócznią. Degan robił to w przeszłości, któregoś wieczoru rozprawialiśmy nawet o szczegółach takiej sytuacji. Ale rozmowa to jedno, a walka zupełnie co innego – miałem w głowie dość oleju, by wiedzieć, że tym razem lepiej nie kroczyć tą ścieżką. Nie zamierzałem rzucać wyzwania strażnikowi z długą bronią, który na dodatek stał po drugiej stronie zamkniętej bramy – a tym bardziej po tym, jak starłem jego szarfą psie gówno z buta. Cofnąłem się o krok i uniosłem ręce, by dać mu do zrozumienia, że traktuję jego groźbę poważnie. Nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Myśl szybciej, Drothe. – Kiedy dostałeś te rozkazy? – zapytałem. – Co za różnica? – Nakierował na mnie grot włóczni. – Tak czy inaczej nie przejdziesz przez bramę. Jak spróbujesz, wtedy to będzie moje słowo przeciwko twojemu trupowi. Kiwnąłem głową. – To prawda, ale sytuacja może się okazać niezręczna, gdy będziesz musiał wyjaśnić, dlaczego zabiłeś jeden z najnowszych nabytków padyszacha. Dopiero te słowa dały mu do myślenia. – Słucham? Skinąłem za siebie kciukiem. – Przedstawienie dzisiejszego wieczoru. Spodobaliśmy się padyszachowi, więc zaoferował nam patronat. Teraz należę do niego. – Ha! – Mężczyzna splunął, tak na wszelki wypadek, gdybym jeszcze nie wyczytał pogardy z jego słów. – Mój pan was przyjął? Jakoś mi się nie wydaje. – Niech ci się wydaje, co chce. Otwieraj bramę, żebym mógł dostarczyć wiadomość. – Jaką wiadomość? Westchnąłem i opuściłem ręce. – Tę, którą wręczył mi sekretarz padyszacha. Grot włóczni zachwiał się, ale zaraz potem znów obrał mnie zdecydowanie na cel. – Nie ma żadnej wiadomości – stwierdził strażnik z większą pewnością, niżbym sobie życzył. – A ty nie jesteś podopiecznym padyszacha. Gdybyś był, dostałbyś od mojego pana zawieszkę, zamiast nosić tę od wezyra. Spojrzałem w dół, jakbym zapomniał o niewielkim żetonie z mosiądzu na piersi. – Jak już mówiłem, zatrudnił nas jako… och, nieważne. Czekaj… – Sięgnąłem do dubletu. Strażnik napiął mięśnie i zamachnął się na mnie włócznią. Zamarłem. – Nawet nie próbuj! – krzyknął. Cóż, musiałem przyznać, że napędziłem mu niezłego stracha. Sam nie wiedziałem, czy to powód do radości, czy irytacji. – Spokojnie – rzuciłem. – Chciałem ci tylko pokazać tę wiadomość. – Ostrożnie wyciągnąłem blady, niepoplamiony fragment szalika, który schowałem w amfiteatrze do dubletu. Miałem nadzieję, że w półmroku mężczyzna weźmie go za papier. Podszedłem odrobinę bliżej. – Sam zobacz. – Kolejny krok. Strażnik ruszył w moją stronę, a wraz z nim włócznia. – Wystarczy, zatrzymaj się – wycedził. – Połóż wiadomość na grocie włóczni, to ją sobie przyciągnę. Szlag. Miałem nadzieję, że podejdę na odległość noża, może nawet bliżej. Nawet gdybym

miał coś, co można by uznać za papier, nabijanie go na włócznię nic by mi nie dało. Schowałem „wiadomość” z powrotem do dubletu i cofnąłem się nieco. – Żebyś mógł ją przeczytać? – Czy dałbym radę złapać za drzewce i pociągnąć strażnika na żelazne pręty bramy? – Albo zniszczyć i potem udawać, że nigdy ci jej nie pokazałem? – Czy zyskałbym dość czasu, żeby zmniejszyć dystans, zanim by mi uciekł? Pokręciłem głową. – Nie wydaje mi się. Nachmurzył się jeszcze bardziej. Nie przekonała go moja historyjka. Do diabła, nawet mnie samego nie przekonywała, tak była naciągana. – Nie sądzę… – zaczął, ale nagle ucichł, a na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. Nic dziwnego, zważywszy, że tuż nad jego kołnierzem pojawił się tępy koniec lotki. Ostry utkwił w jego szyi. Uniósł rękę, a jego palce dotknęły delikatnego włosia lotki. Zdążył jeszcze jęknąć i wypowiedzieć pierwszą sylabę jakiegoś słowa, po czym upadł na ziemię. Właśnie się odwracałem, gdy za plecami usłyszałem słowa: – Jakim trzeba być głupcem, żeby próbować dostać się do pałacu padyszacha, dyskutując ze strażnikiem? – Drwiący głos zdawał się dobywać z fragmentu nocy o zmysłowych oczach, który zmierzał w moją stronę; fragmentu nocy, który właśnie chował do rękawa krótką dmuchawkę. – Taki, któremu dwa razy już się to udało – odparłem i wyprostowałem się, gdy Aribah stanęła obok mnie. – Co tutaj robisz? Wzruszyła ramionami. – Jak już mówiłam, mam pilnować, żebyś się nie zabił. A ponieważ najwyraźniej bardzo ci na tym zależy… – Nie chcę twojej ochrony. – Nie teraz. Nie tutaj. – Jeśli o mnie chodzi, możesz nawet pragnąć, żeby z nieba spadły gwiazdy i zamieniły się u twoich stóp w diamenty. Dopóki jednak sama nie zdecyduję inaczej, dziś będą ci towarzyszyć dwa cienie: twój własny i ja. – Skrzyżowała ręce na piersi i uniosła piękną brew. – I co, zamierzasz tu stać, aż ktoś przyjdzie sprawdzić, co się dzieje? Cofnąłem się o pół kroku. – Nie będziesz próbowała mnie powstrzymywać? – A dlaczego bym miała? – No wiesz… – Skinąłem na żelazną bramę. – Żebym się nie zabił. – Jestem tu po to, by uchronić cię od śmierci, a nie od głupoty. To drugie chyba nawet nie byłoby możliwe. – No tak. Jasne. – Odwróciłem się do bramy. Strażnik upadł na tyle blisko, że wystarczyło złapać go za nogi, przyciągnąć i przetrząsnąć jego ubranie w poszukiwaniu klucza. Przekręciłem go w zamku. Pisk zardzewiałych zawiasów sprowokował psy w psiarni do szczekania. Oczywiście natychmiast zawtórowały im te na placu. – Pomóż mi – rzuciłem do Aribah. Zaciągnęliśmy ciało strażnika na plac, a następnie w jedną z bocznych uliczek. Budka stała bliżej, ale uliczka była lepszym wyborem, ponieważ nieobecni strażnicy nie wzbudzają niepokoju tak szybko jak martwi. Psy już zajmowały się trupem, kiedy wróciliśmy do bramy. Zamknąłem ją za nami, po czym ruszyliśmy w ciemność przypałacowych terenów padyszacha. Choć pora była późna, ogrody nie wyglądały na opustoszałe. Ścieżkami co jakiś czas przechodził służący wysłany z jakąś drobną sprawą czy funkcjonariusz z pochodnią, niosąc pismo, albo oświetlając drogę pysznie ubranym arystokratom i wyższym oficerom. Nie brakowało też patroli padyszacha, choć było ich niewiele i robiły tyle hałasu, że nawet ja słyszałem je z daleka, a co dopiero Aribah. Na szczęście ich uwagę pomagały odwrócić kręgi gości siedzących pod gołym niebem i pawilony, niektóre rozświetlone, inne zaś ciemne. W przeciwnym razie ktoś mógłby nas zauważyć. W pewnym sensie była to idealna sytuacja dla każdego Wytrycha czy Doliniarza: otwarta przestrzeń, mnóstwo kryjówek i wystarczająco wielu Chlebodawców, by psy stróżujące i inne nocne zabezpieczenia nie miały racji bytu. Nie potrafiłem zrozumieć, jak to możliwe, że pałacu nie ob-

rabiają dosłownie co tydzień – wystarczyło przejść przez mur, żeby znaleźć się w raju każdego złodzieja. Wspomniałem o tym Aribah, kiedy zatrzymaliśmy się w cieniu zagajnika pistacjowego, który znałem z poprzedniej wizyty. – Ogrody to nie pałac – odpowiedziała, przeczesując wzrokiem trawniki. Raz po raz zadzierała głowę niczym śpiewający ptak, by wsłuchać się w noc. Pomimo barwnika wtartego w skórę wydawało mi się, że rozróżniam wystarczająco wiele szczegółów, żeby widzieć nie tylko, gdzie jest, ale także co robi, choć wymagało to wysiłku. – Dotrzeć do ludzi, którzy służą padyszachowi to co innego, niż dotrzeć do samego padyszacha. – Jak bardzo innego? Smuga ciemności zwróciła się w moją stronę. – Czy wszyscy Imperialni tyle gadają podczas pracy? – Tylko ci najlepsi. – W takim razie będę wyczekiwać twojego nieuchronnego milczenia. Parsknąłem i rozejrzałem się po okolicy. Niewielki oddział strażników szedł trawnikiem nieco niżej, a z kaganka lampy strzelały w powietrze języki ognia i dymu. Znajdowali się na tyle daleko, że od blasku tylko łzawiły mi oczy. Zamrugałem i przetarłem je. Trasa patrolu ciągnęła się między zagajnikiem i wzgórzem nieopodal domu Herona. Czekaliśmy, aż żołnierze przejdą dalej. – To kto, oprócz nich, pilnuje padyszacha? – Wskazałem na poruszające się światło. – Na przykład Opalowa Gwardia – odpowiedziała Aribah. – Oni nie są z Opalowej Gwardii? – Skądże. Gdyby byli, już byśmy stąd uciekali. – Aż tacy dobrzy? – Aż tacy dobrzy. Poruszyłem się, by wyciągnąć spod nogi połamaną gałąź. – Powiedziałaś „na przykład”. Kto jeszcze stoi przy nim dębem? – Stoi dębem? – Pilnuje go. Chroni. Ma na oku. Aribah wymamrotała coś o Imperialnych i szaleństwie. – Czasami Lwy Aratu – powiedziała już głośno. – No i dżinny. – Dżinny? Przytaknęła. – Skrępowane kajdanami ze srebra. Codziennie wykuwa się je na nowo, a czarownicy nanoszą na nie magiczne znaki, by móc więzić duchy każdej nocy. Tak mówił mi dziadek. – A on sam widział te dżinny? Aribah zmierzyła mnie ponurym, wzgardliwym spojrzeniem. – Mój dziadek to jeden z trzech zabójców, którzy kiedykolwiek – kiedykolwiek! – zdołali wejść do domu padyszacha i wrócić, żeby podzielić się z nami opowieścią. Należy do Czarnych Sznurów, jego zdania się nie kwestionuje. Skupiłem wzrok na oddziale straży. Kaganek podskakiwał w oddali, aż nagle fragment trawnika zajął się ogniem. Strażnik niosący lampę musiał się potknąć i rozlać część smoły. Doleciały do nas pokrzykiwania i śmiech. Najwyraźniej nawet tutaj Archanioły były po prostu Archaniołami. – Imperialny? – odezwała się po chwili Aribah. – Tak? Zwilżyła językiem usta, a gdy się odezwała, jej głos lekko drżał: – Jak to jest? Wiedziałem, o co pytała, ale wolałem się upewnić: – Widzieć w ciemnościach? – Tak. Nie rozmawiałem o tym zbyt często, ale też niewielu ludzi wiedziało o moim darze. Z przyzwyczajenia chciałem zbyć pytanie neyajin, odburknąć coś zdawkowo lub po prostu skłamać. Ale ona opowiedziała mi o runach, barwnikach i szatach – w zamian mogłem zdradzić jej co nieco na

temat zdolności, dla której stawiała na szali swoje życie. – Posługuję się nocnym widzeniem tak długo, że sam nie wiem, jak je opisać – zacząłem. – W pewnym sensie to dla mnie po prostu część nocy, tak jak gwiazdy, księżyc czy smród ciasnej uliczki. Jak się opisuje coś oczywistego? Chód, smak, zapach… To coś podobnego, a jednak innego. Ale to chyba bardziej wymówka niż odpowiedź. – Urwałem, wpatrując się w noc, podczas gdy Aribah czekała milcząco u mego boku. – Jest czerwone. – Czerwone? – Tak. – Kiwnąłem głową. – Czerwone i złote. Przykleja się do wszystkiego, co widzę. Wszystko lśni bursztynowym blaskiem, jakby było przyprószone światłem dostrzegalnym tylko dla mnie. – Wskazałem na ziemię, a Aribah podążyła wzrokiem za moim gestem, żeby zobaczyć to co ja, jakbym mógł przekazać jej dar samą siłą woli. – Czy kiedykolwiek widziałaś przy pracy artystę wykonującego szkic? Moja… znam pewną baronową, która roztoczyła nade mną opiekę. Nie wiem, czy tutaj jest tak samo, ale w Ildrekce istnieje grupa malarzy – choć pewni ludzie wolą nazywać ich kliką – którzy odchodzą od dawnego, ikonicznego stylu. Najpierw szkicują wszystko dokładnie, posługując się węglem i kredą – tekstury, perspektywę, cienie – a dopiero później używają farb. Ich dzieła są jak żywe, nie w tym sensie, że człowieka na koniu można by wziąć za prawdziwego człowieka na koniu, ale wyglądają prawie identycznie – jak konkretny człowiek i konkretny koń. Nie musisz się niczego domyślać, rozpoznałabyś tę namalowaną postać na ulicy, gdybyś wcześniej zobaczyła obraz. Moje nocne widzenie przypomina szkice, tyle że zamiast czerni, szarości i bieli są czerwienie i złoto. To zarazem wskazówki, szczegóły i braki – obraz, który rozpoznajesz zarówno po tym, czym jest, jak i po tym, czym nie jest. – Jak walka w ciemności – odezwała się Aribah. – Wsłuchujesz się w ciszę i ożywiasz ją za pomocą dźwięków, posługując się nimi jak drogowskazami, ale też wyznaczając granice. – Pokręciła głową. – Gdybym miała twój dar, kroczyłabym szlakiem krwi. Lwy opłakiwałyby straty, a mój dziadek… – Co twój dziadek? – zapytałem, gdy zamilkła. Uniosła rękę i pociągnęła delikatnie za tkaninę okrywającą dolną część jej twarzy, by szczelniej ją zacisnąć. Udało mi się dostrzec zarys ostrego nosa i napięte mięśnie żuchwy, które protestowały przed wypowiedzeniem słów. Nic nie mówiłem, zachowując komentarz dla siebie. Jeśli węszenie na ulicy czegokolwiek mnie nauczyło, to tego, że większość ludzi w głębi duszy pragnie się zwierzyć, nawet kiedy wydaje im się, że tego nie chcą. Dobre Nosy – a może także dobrzy Szarzy Książęta – pozwalają, by ciszę wypełniały głosy innych. Aribah wpatrywała się w przestrzeń, skupiona bardziej na mrokach w środku niż tych na zewnątrz. – Może wtedy mój dziadek wreszcie zobaczyłby we mnie – mnie, a nie blady cień matki – powiedziała w końcu. – Zobaczyłby we mnie neyajin, a nie kolejne rozczarowanie. Pociągnęła nosem, patrząc w noc. Znów bawiła się srebrnym pierścieniem na palcu. – Była wyjątkowa – podjęła po chwili. – Najlepsza zabójczyni, jaką od pokoleń wydała nasza szkoła. Była urodzonym mordercą i przywódcą. Dziadek mówił, że w jasną noc potrafiła podejść do strażnika, policzyć włosy w jego brodzie, a potem poderżnąć mu gardło – a on do końca nie wiedział, co się stało. Salihah Shiham, czyli Salihah Strzała. Pierwszy raz zabiła w wieku trzynastu lat. W wieku siedemnastu została kalat, a dwudziestu sześciu przejęła w szkole funkcję amma. – Co się z nią stało? – zapytałem. – Zginęła. Pozwoliłem ciszy trwać, obserwując, jak Aribah obraca pierścień na palcu, ale tym razem nic już nie powiedziała. – Na szwindlu? – zapytałem, po czym poprawiłem się szybko: – Podczas zadania? – To chyba nie twoja sprawa – burknęła. – Masz rację, ale… – Wzruszyłem ramionami. Odwróciła się z powrotem w ciemność.

– Miała zamordować imama i generała straży. – Zrobiła to? – Tak, ale jak się potem okazało, nie demona, którego hodował. Dżinnowi udało się uciec i zabić moją matkę. Wiem to dzięki temu. – Uniosła dłoń, pokazując mi pierścień. – Trzy miesiące po jej zniknięciu, podczas burzy piaskowej, usłyszałam pukanie do drzwi. Tak samo pukała moja mama, gdy jednak otworzyłam, nikogo nie było. Znalazłam tylko warkocz przybity do drzwi, a na nim ten srebrny pierścień… i kilka innych rzeczy. Odwróciłem wzrok. W mojej głowie kłębiły się myśli, które domagały się uwagi: myśli o matce marniejącej w łóżku, o Sebastianie zamordowanym na progu naszej chaty, o próbach utrzymania Christiany na ulicach Pustelni i sromotnej porażce… Zepchnąłem je głęboko w mroki przeszłości. Nagle zapragnąłem mieć własny pierścień, o który mógłbym się martwić. – Przykro mi – powiedziałem. – Tobie? Z jakiego powodu? – Po prostu ci współczuję. Chyba mogę? Spojrzała na mnie ciemnymi oczami. – Tak. Chyba możesz. – Chwila ciszy. – Po co tu jesteś? – Pytasz, dlaczego włamałem się na teren pałacu padyszacha? – Od tego możesz zacząć. – Dla przyjaciela – wyznałem. – Złamałem słowo i teraz chcę… cóż, mam nadzieję, że uda mi się to naprawić, choćby w najmniejszym stopniu. – A czy to, po co tu dziś przyszedłeś, wystarczy? – Wątpię. Ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że muszę chociaż spróbować, nawet jeśli to nie wystarczy. Bo przynajmniej coś zrobię, postaram się zrobić. A to chwilowo wszystko, co mogę mu zaoferować. Aribah spoglądała w ciemność. – To nie wystarczy – oznajmiła cicho. – Kiedy coś zostaje złamane – słowo, przyjaźń, zaufanie rodziny – nigdy tego nie odzyskasz. Zepsutą rzecz można naprawić, ale nigdy nie będzie już tak samo trwała. Bez względu na to, jak ciężko pracujesz, ile krwi i łez przelejesz, skaza nie zniknie. Zawsze tam będzie, skryta pod powierzchnią. – Być może – odparłem – ale to nie znaczy, że nie powinienem próbować. – Zawsze powinno się próbować, choć próby nie zawsze prowadzą do sukcesu. – Przekręciła pierścień po raz ostatni, po czym spojrzała w dół zbocza. – Patrol zniknął. Idź. – A ty? Nie idziesz ze mną? Na jej twarzy pojawił się uśmiech. – Naprawianiem swoich błędów zajmij się sam. Kim ja jestem, żeby ci mówić, jak masz to robić? Też się uśmiechnąłem, ale zamiast wstać, zerknąłem na jej rękę. – Powiedz mi jedną rzecz. Mówiłaś, że znalazłaś pierścień matki na warkoczu przybitym do drzwi. – To prawda. – Czym był przybity? Długa chwila ciszy, a potem szept: – Jej własnym sztyletem. – Jasne. – Sięgnąłem do buta po sztylet o cienistym ostrzu, teraz należący do Aribah, a w przeszłości do Salihah Shiham, i położyłem go na trawie. – W takim razie przepraszam. Nie powinienem był ci go zabierać, a twój dziadek nie powinien był zmuszać cię, żebyś mi go oddała. – Nie mogłeś wiedzieć… – Ja nie, ale on tak. Patrzyłem, jak podnosiła ostrze. Zaśmiała się cicho i pogłaskała rękojeść. Potem odsłoniła twarz i delikatnie ucałowała broń, by ostatecznie schować ją w mrokach zaklętej szaty. – Nie zrozum mnie źle – dodałem jeszcze – ale twój dziadek to dupek.

Westchnęła, wciąż nie zaciągając chusty. – Prawda jest tylko prawdą, nie można brać jej do siebie. – To też wymyślił twój dziadek? – To słowa ze świętej księgi. – Och. – Wyjrzałem na trawnik. Nie powinno mnie tu być, powinienem włamywać się do meliny Herona, zanim będzie za późno. Mimo to nawet nie drgnąłem. – A co ta księga mówi o zmienianiu prawdy? – Co przez to rozumiesz? Kłamstwo? – Nie, nie kłamstwo. Przeciwieństwem prawdy nie zawsze musi być kłamstwo. Aribah zmrużyła oczy, zaciekawiona i nieufna jednocześnie. – W takim razie… co? – Inna prawda: taka, którą sama tworzysz. – Zamiast pozwalać, by robił to twój dziadek, pomyślałem. – Sama nie wiem… – Pokręciła głową. – Jak się „tworzy prawdę”? Albo coś jest prawdziwe, albo nie. – Nie w twoim przypadku. Ty możesz sama zdecydować, co w twoim życiu będzie prawdą. – Spojrzałem w mrok, zastanawiając się nad okolicznościami, które mnie tu sprowadziły. – W każdym razie do pewnego stopnia. Aribah wpatrywała się we mnie przez chwilę. – Znów masz na myśli mojego dziadka – stwierdziła łamiącym się głosem. – Powinnam mu powiedzieć, że nie jestem moją matką, tak? No cóż, wyobraź sobie, że on o tym wie. Każdego dnia mu o tym przypominam. – Nie – odparłem. – Powinnaś mu powiedzieć, że może iść do diabła. I odejść. – Co? – Wciąż była na tyle opanowana, by stłumić wybuch, choć mało brakowało. Mimo to się wzdrygnąłem. – Odejść, porzucić szkołę? To moja krew, mój klan! Jestem neyajin, my nie odchodzimy. – W takim razie może powinniście zacząć. W jednej chwili poderwała się na nogi, mroczna smuga na tle ciemności. – Nie masz pojęcia, co to znaczy być neyajin. Nie masz pojęcia, co znaczy służyć swoim ludziom, być częścią czegoś większego niż… – Niż co? – dociekałem. – Mówiłaś, że twój dziadek jest ostatnim z waszej linii krwi. Wasz klan liczy dwie osoby, a jego połowa traktuje cię jak śmiecia. – Usiadłem na trawie. – Sądzisz, że nie wiem, co to znaczy poświęcić się większej idei? Ja jestem większy od samego siebie! W tej chwili setki mil stąd ludzie oszukują dla mnie i umierają – ludzie, których nie znam. Ludzie, których nie chcę mieć pod sobą. Ale oni wszyscy patrzą na mnie i oczekują, że nimi pokieruję, bo ich prawda mówi, że znam wszystkie odpowiedzi. W rzeczywistości nie znam żadnej. Ani ty. Ani twój dziadek. Każdy z nas tworzy swoją prawdę na bieżąco. – Nie… – Aribah pokręciła głową. – Nie! Dla mnie to nie jest takie proste. Może dla ciebie jest, może w Imperium więzi się tak po prostu zrywa, a prawdę kształtuje zgodnie ze swą wolą, ale nie tutaj, nie w Djanie. Tu bez klanu, bez rodziny znaczysz tyle co nic. Może to prawda, że mój dziadek jest dla mnie całą rodziną, ale oprócz niego mam także szkołę. Szkołę, która należy do mnie, a ja należę do niej. – Ale w ich żyłach nie płynie ta sama krew – zauważyłem. – Oni nie są twoim klanem. – Oni… – Westchnęła i usiadła, znów spoglądając na pierścień na palcu. – Nie, nie są klanem. Nie moim. Pochodzą z innych plemion i z innych tradycji. Dołączyli do nas ze względu na dziadka i jego Czarny Sznur. – A kiedy jego zabraknie? Aribah pokręciła głową. – Wówczas odziedziczę po nim szkołę, ale czy uczniowie zostaną… Nie wiem. – Wiesz. – To skomplikowane. – Nieprawda. Może być tak proste, jak tylko tego zapragniesz.

Cisza. Aribah nie odpowiadała. – Chcesz poznać prawdę? – zapytałem. – Oto moja: jestem ulicznym cwaniaczkiem, który próbuje uchodzić za kryminalnego geniusza. Nie wybrałem tej prawdy, ale muszę się z nią pogodzić. Wcześniej tworzyłem własną: pracowałem na ulicy, wyłuskiwałem sekrety… Sam kierowałem swoim życiem. Dopiero gdy odszedłem od tej prawdy, inni zaczęli definiować ją za mnie. – A teraz? Jaka jest twoja prawda? – To… skomplikowane. Aribah się uśmiechnęła. – Tylko dlatego, że sam na to pozwalasz. Odwzajemniłem jej uśmiech. – Możliwe, ale teraz nie rozmawiamy o mnie. Usta jej zadrżały, a rozbawienie zniknęło z twarzy. – Nie jest mi łatwo. – Myśleć o tym? – Zrobić to. – Więc już o tym myślałaś? Przytaknęła. Oczywiście, że myślała. Któż by nie myślał? Pozwoliłem ciszy trwać, cierpliwie czekając na słowa dziewczyny. – To zarazem przerażające i ekscytujące – odezwała się w końcu. – Myśl, żeby odejść. Być sobą i brać odpowiedzialność tylko za siebie. Jednocześnie przyciąga mnie i odpycha, wydaje się w równym stopniu odwagą, co tchórzostwem. A ja nie wiem, co jest prawdą ani co jest słuszne. Wszystko się zmienia. – Tak to już bywa. Podniosła wzrok, spoglądając mi w oczy w blasku księżyca. – Jak można porzucić wszystko, co się zna? Wróciłem myślami do dnia, kiedy odeszliśmy z Christianą z Lasu Balsturiańskiego – byłem wtedy o pół dekady młodszy od Aribah. Przypomniałem sobie, jak porzuciłem siostrę i wszelką nadzieję na naprawienie obustronnych krzywd, a potem bliższe mi czasy, gdy odwróciłem się plecami do Degana i do tego, co w mojej ocenie stanowiło o istocie Kamratów. Nie była to szlachetna ani chwalebna historia. Anioły wiedzą, że kosztowała mnie wiele bólu i cierpienia, ale przynajmniej to ja ją stworzyłem, to ja wybrałem prawdę. – Zaczynasz, robiąc jeden mały krok – powiedziałem – a po nim następny i następny. Aż w końcu zdasz sobie sprawę, że droga, którą idziesz, należy do ciebie i nikogo innego. – W twoich ustach to brzmi tak łatwo… – To bez wątpienia najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobisz. Ale wiesz, co jest najlepsze? – Postukałem palcem o jej srebrny pierścień. – Ona może iść z tobą. W środku. Aribah zaśmiała się z ulgą. – Brzmi całkiem nieźle. – I takie jest. Otwierała usta, by powiedzieć coś jeszcze, gdy raptem w ciemnościach za nami rozbrzmiał ponury, surowy głos: – Może i brzmi nieźle, ale nigdy się nie zdarzy. Moja wnuczka nie opuści el-Qaddice, a już na pewno nie z tobą.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY

W jednej chwili zerwaliśmy się na nogi. Dostrzegłem między drzewami fragment mroku ciemniejszy od otaczającej nas nocy. – Dziadku! – zaczęła Aribah. – Nie chciałam… – Dość! – warknął cień. – Żadnych wymówek. Słyszałem, co mówiłaś, i wiem, co miałaś na myśli. Przesunąłem się w bok. W lewej dłoni ściskałem już ostrze z pochewki na nadgarstku. Prawa zawisła przy boku, gotowa w każdej chwili dobyć rapiera lub sztyletu, w zależności od tego, jak zachowa się przeciwnik. – Co ty tu robisz? – zapytałem. – Śledził cię – odpowiedziała za niego Aribah. – Szedł za nami. Nie wierzył, że sama zdołam zapewnić ci bezpieczeństwo, i bał się, że odejdziesz. – Odejdę? – Nie rozumiałem. – Z el-Qaddice – odparł stary zabójca. – Choć nie spodziewałem się, że spróbujesz zabrać Aribah ze sobą. – Usłyszałem, jak odchrząknął, a zaraz potem w blasku nocnego widzenia zalśniły jego plwociny. – Nie spodziewałem się też, że moja wnuczka tak szybko odwróci się plecami do własnej krwi. Aribah się wyprostowała. – Nikt nie próbuje nikogo zabierać… – Zamilcz, dziewczyno. Jak na jedną noc wyrządziłaś już dość szkody pamięci swojej matki, nie mówiąc o moim honorze. Nie wbijaj tego ostrza głębiej. Aribah skuliła się i wycofała w głąb siebie, a ogień, który jeszcze przed chwilą widziałem, przygasł. Zrobiła niepewnie krok do tyłu. Odwróciłem się do ciemnej smugi przed nami. Ty stary draniu… – Tu wcale nie chodzi o nią – rzuciłem, przesuwając się w lewo, żeby ustawić się przed jednym z drzew. – Chodzi o ciebie i twoją spuściznę. – Dłoń spoczęła na rękojeści rapiera. – O wykorzystanie Aribah i mojego daru nocnego widzenia, by twoje imię mogło żyć wiecznie. Starzec zaśmiał się cicho. – Naprawdę tak sądzisz, Imperialny? Że z próżności nie chcę pogodzić się z myślą, że ludzie mogliby o mnie zapomnieć? Że ryzykowałbym życiem wnuczki, wysyłając ją twoim śladem, bo chcę zostawić po sobie wspaniałą spuściznę? – Smuga cienia poruszyła się, jakby stary zabójca spojrzał w drugą stronę, na Aribah. – A ty? Czy ty też tak myślisz? – W tej chwili sama już nie wiem, co myśleć – wyszeptała. – W takim razie jesteś głupcem. – Znów zwrócił się do mnie, ignorując Aribah. – Masz do czynienia z Czarnym Sznurem, Imperialny. Cóż mi po sławie? Sława przynosi zainteresowanie, a zainteresowanie prowadzi do śmierci. Jedyne, czego pragnę, to ocalić rodzinę i odbudować klan. Przywrócić szkole i neyajin świetność. Sprawić, abyśmy znów byli silni. – Brzmi szlachetnie – powiedziałem i wysunąłem rapier z pochwy. Przez ciszę nocy poniósł się szelest stali ocierającej o skórę i mosiądz. – Ale przyznaj, że ta perspektywa potrafi uderzyć do głowy – po tylu latach zyskać sławę jako jedyny zabójca, który odkrył sekret nocnego widzenia. Czarny Sznur, który w pojedynkę odmienił losy szkoły i swojego plemienia. – Pokręciłem głową. – Nie zaprzeczę, że ma to swój urok, ale kierują mną inne motywy. – Skoro tak twierdzisz. Przesunął się, a ja dostrzegłem ulotny, bursztynowy błysk światła na powierzchni stali. Krótki miecz, gdybym musiał zgadywać. W drugiej ręce też coś trzymał, ale nie widziałem co.

Świetnie. Zamieniłem nóż na sztylet, lepszy do cięć i parowania ciosów. – To naprawdę nic nie da – powiedziałem. – Już ci tłumaczyłem, że nie wiem, jak przekazuje się dar. Jeżeli mnie zabijesz, mój sekret umrze wraz ze mną. Możesz mnie pojmać, ale co ci po człowieku, który nie wie, jak ci pomóc? – Też tak o tym z początku myślałem – przyznał – ale wtedy coś do mnie dotarło. Przecież to jest el-Qaddice, siedziba proroków, nauczycieli i… magów. Niektórzy z nich nie boją się od czasu do czasu zwracać ku mrocznym sztukom, szczególnie gdy mają ku temu właściwą motywację. Jako Czarny Sznur dysponuję zarówno środkami, jak i autorytetem, by zaskarbić sobie ich uwagę. – Zrobił krok do tyłu, usuwając się w nakrapiany blaskiem księżyca cień drzew. – W tym mieście żyją światli ludzie, którzy potrafią czerpać wiedzę nie tylko z ksiąg, lecz także od istot znacznie bieglejszych w sztuce magicznej od nas samych. Istot, które mają długą pamięć i chowają wielką urazę. – Dziadku, nie! – Aribah poderwała do ust poznaczoną runami dłoń, przez co jej podbródek wyglądał na pokryty plamkami. – Tylko nie dżinny. Błagam, powiedz mi, że nie omawiałeś tej sprawy z dżinnami. – Jeśli naprawdę zależy nam na sekretach tego człowieka, musimy podążyć drogą, która dotychczas była dla nas zamknięta. Musimy dokonać wyboru. – Coś ty najlepszego zrobił… – wymamrotała głosem dziecka zagubionego w ciemnościach. – Tylko to, co było konieczne – odparł stary zabójca. Dopiero gdy to powiedział, zrozumiałem, że się przesunął – że cały czas się przesuwał i na pewno nie było go tam, gdzie jeszcze przed chwilą. Szlag. Uchyliłem się odruchowo, rapier trzymając wysoko, a sztylet nisko. W tej samej chwili usłyszałem ciche syknięcie, a potem głuche uderzenie, jakby w pień drzewa za mną wbiło się coś niedużego. Rzutka? Nóż? Zresztą jakie to miało znaczenie? Przyciągnąłem do siebie ramię i przetoczyłem się na bok, wiedząc, że zdradzam napastnikowi swoją pozycję. Nie mogłem jednak stać w bezruchu – nie kiedy w powietrzu latały noże, a zabójca był coraz bliżej. Musiałem cały czas się przemieszczać. Poderwałem się na nogi i wbiegłem między drzewa, jak najbliżej pni. Miałem nadzieję, że wystające korzenie pomogą mi spowolnić neyajin. Kolejne syknięcie i kolejny trzask, tym razem tuż przede mną. Odskoczyłem i zmieniłem kierunek ruchu. Nie tak byłem przyzwyczajony walczyć w ciemnościach! Umknąłem za kolejne drzewo, by znalazło się między mną a pozycją, z której prawdopodobnie nastąpił poprzedni atak. Próbowałem opanować oddech i serce walące mi w piersi, ale bez większych rezultatów. Jeżeli będę czekać, aż usłyszę starego zabójcę, skończę ze skrępowanymi rękami i kneblem w ustach, zanim zrozumiem, co się w ogóle stało. Nie, musiałem zmniejszyć dystans – znaleźć się na pozycji, która dałaby mi możliwość wypatrywania kolejnych ataków. A to oznaczało, że będę musiał pobiec w stronę człowieka, który śledził moje ruchy wyłącznie za pomocą dźwięków. Po prostu cudownie. – Aribah? – zawołałem. Cisza. – Aribah! – Nie odpowiadaj mu – krzyknął jej dziadek. – Chce, żeby twój głos mnie rozkojarzył. – Doskonale wiem, co próbuje osiągnąć – odezwała się wreszcie jego wnuczka. – Więc zamilknij. Teraz słyszałem go bliżej, zdaje się, że gdzieś z prawej. Spojrzałem w mrok, a moje nocne widzenie zamieniło cienie drzew w krwistoczerwone plamy na tle bursztynowych traw. – Nie za coś takiego – powiedziała Aribah. – I nie w taki sposób. – Do diabła, dziecko…

– Jesteśmy neyajin – nie dała mu dojść do słowa, bliska płaczu. – Sam mnie uczyłeś, co to znaczy – mnie i moją matkę. Mówiłeś nam, że mamy budzić strach, działać efektywnie, odizolować się od ludzi. Mówiłeś, że ci, na których polujemy, nic nie mogą o nas wiedzieć. „Będąc ciemnością, stajemy się strachem, który wypełnia ciemność”. To twoje słowa. – I one się spełnią – zapewnił ją dziadek. Znowu się przesuwał, jeszcze dalej w prawo. – Gdy posiądziemy dar nocnego widzenia, słowo neyajin stanie się synonimem sprawiedliwości i śmierci. Jak dawniej. Wytężałem wzrok tak intensywnie, że paliły mnie oczy. Czy to była jego ręka, o tam? A może plecy? – Magowie i dżinny będą truchleć na dźwięk naszego imienia, a my zasiądziemy w cieniu po prawicy despoty. W czasie gdy on przemawiał, ja wymknąłem się z kryjówki. Biegłem szybko, pochylony jak najniżej. Liście szeleściły na wietrze, sprawiając, że plamy księżycowego światła tańczyły w trawie. Ujrzałem przed sobą niewyraźny ruch, kontur jakby wytrawiony w bursztynie po zawietrznej stronie pnia. Mocniej zacisnąłem palce na rękojeści rapiera, ale zaraz potem poluźniłem chwyt. Jeszcze tylko kilka kroków, Drothe, mówiłem sobie. Nie dasz rady, jeśli będziesz zbyt spięty. – Mówiłeś o wyborze – odezwała się Aribah. Obejrzałem się i ujrzałem fragment jej odsłoniętej twarzy i ust. Ona też weszła między drzewa. – O jaki wybór chodzi? Chciałem jej powiedzieć, żeby się nie zatrzymywała, nie przestawała mówić i została z tyłu, ale nie zrobiłem tego. Nie było czasu. Bursztynowa plama chronionej runami tkaniny znajdowała się tuż przede mną – dziadek Aribah stał pod drzewem pistacjowym sześć kroków ode mnie. Pięć… Uniosłem rapier i wyciągnąłem przed siebie rękę. Ruszaj się, Aribah. Niech słyszy ciebie zamiast mnie. Cztery. Pochyliłem się, przenosząc naprzód środek ciężkości. – Na co się zgodziłeś? – powtórzyła pytanie Aribah. Trzy. Starczy. Wybiłem się do pchnięcia. Klinga rapiera nadała mi kierunek, pociągając za sobą ciało, podczas gdy sztych szukał w mroku celu. Lewa stopa przesunęła się do przodu, kiedy prawa wylądowała na ziemi. Ten ruch nadał mi dodatkowy impet i moje ostrze przebiło obleczony w tkaninę cień. Za nim przyszedł sztylet, w przód i w tył, w przód i w tył… Pracował wytrwale, by zamienić człowieka w trupa. Sęk w tym, że moje ciosy nie przelały ani jednej kropli krwi, a ciało nie padło bez życia na ziemię. Zamiast tego zorientowałem się, że próbuję wypatroszyć zabarwiony farbą neyajin płaszcz i słup dymu, który nagle wzniósł się i rozwiał na wietrze, cicho chichocząc. – Zgodziłem się coś sprzedać – gdzieś zza pleców doleciał mnie głos dziadka Aribah. – Za odrobinę pomocy. Wciąż się obracałem, próbując wyprowadzić cios sztyletem, gdy wokół mojego ciała owinęły się języki ognia. W każdym razie takie miałem wrażenie – z całą pewnością wiem tylko tyle, że broń wypadła mi z rąk, moje stopy oderwały się od ziemi, a ja odchyliłem głowę i zacząłem krzyczeć. Czy raczej próbowałem krzyczeć. – No już, złodziejaszku – powiedział głos, który wydawał się płonąć wewnątrz mojego umysłu. – Przecież to niepotrzebne. Nie chcielibyśmy chyba sprowadzić tu jednego z moich zniewolonych pobratymców, co? Krzyk zamarł mi w gardle, zamieniając się w zduszone sapnięcie. Mimo to wciąż zipałem i krztusiłem się w agonii, dopóki ból nie zelżał – w końcu został po nim tylko drobny ślad i mogłem zaczerpnąć oddechu. Cudowne uczucie. – Zło… złodzieju? – Prychnąłem z głową wciąż mocno odchyloną i zaciśniętymi powiekami. Ciepło płomieni coraz szczelniej przylegało do mojego ciała – prawie czułem ich łaskotanie, chroniła mnie od nich tylko cienka, niezauważalna bariera. – Ale ja… niczego… niczego ci nie… ukradłem. – Pamiętałbym, gdybym opędzlował kogoś, kto dysponował taką mocą. – Niczego? – zasyczał płonący głos. – Jak w takim razie wytłumaczysz to?

Nagle moje powieki same się uniosły, a ja patrzyłem na zagajnik z góry, z wysokości dwa razy większej niż zwykle. Świat płonął oślepiającym, bursztynowozłotym ogniem – widziałem wszystko o wiele wyraźniej niż kiedykolwiek wcześniej. Bursztynowy blask roztaczała każda żyłka na liściu, każda fałda kory drzewa i każde źdźbło trawy, a ostrość szczegółów raniła moje oczy. Pode mną stał dziadek Aribah – jego cwany uśmiech przebijał się przez zasłonę niewidzialnej szaty. Jednakże nawet teraz trudno byłoby mi go dostrzec, gdyby nie to, że trzymał coś w rodzaju ognistego sznura, który wyłaniał się z niewielkiej butelki w jego dłoni i krępował moje ciało, od palców stóp aż po czubek głowy spowijając je bólem. Z płonącego sznura unosił się dym, który uformował w powietrzu nade mną rzadką chmurę o kształcie przypominającym człowieka. Łatwo byłoby przypisać to przypadkowi, gdyby nie głos, który płonął w mojej głowie. I oczy, które gapiły się na mnie znacząco. – Patrzysz oczami dżinna – oznajmiła chmura, a jej słowa zapisały się ognistymi literami w powietrzu między mną a zabójcą. Choć były jasne, nie zakłócały mojego nocnego widzenia, podobnie jak sznur. – Oczami skradzionymi jednemu z moich pobratymców. – Słu… słucham? – wycedziłem, skręcając się z bólu. Oczy skradzione dżinnowi? Do diabła, Sebastianie, coś ty takiego narobił? – Ja nie… – Twoje nocne widzenie – powiedział dziadek Aribah po odczytaniu płonących słów. – Coś mi nie pasowało, to, że nigdy go nie tracisz. Nawet Lwy przestają widzieć po jednym dniu i nocy. Dlatego zacząłem wypytywać odpowiednich ludzi, starych sufi i mistyków, którzy utrzymują, że potrafią komunikować się z mrocznymi duchami. – Uniósł buteleczkę, sprawiając, że sznur się zahuśtał, ja zachwiałem w powietrzu, a wizerunek dżinna zadrżał. – Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy usłyszałem historię o władcy dżinnów, któremu ktoś odebrał wzrok. A to nie wszystko – okazało się, że ten duch wciąż pragnie zemsty! – Ale ja nie ni… nikomu nie ukradłem wzroku – wysapałem. – Może i nie – odparł stary zabójca – ale z tego, co się orientuję, dżinny inaczej patrzą na te sprawy. – Pożremy twoją duszę, odezwał się głos w mojej głowie. – Dla nich to bez znaczenia, kto ukradł ich własność. Ważne jest tylko to, kto ją teraz ma. – A twoja zapłata? – zapytałem, choć znałem odpowiedź. Mężczyzna się uśmiechnął. – To chyba jasne. Nauczą nas tajemnic nocnego widzenia. – Nie! – z gardła Aribah dobył się krzyk, gdy wnuczka mężczyzny weszła w krąg światła rzucanego przez płonący sznur. Nie, nie weszła – raczej zakradła się z cienistym sztyletem matki w dłoni i buńczucznie zaciśniętą szczęką. Pod jej oczami widać było fragment skóry, z której łzy zmyły barwnik. Nigdy wcześniej nie ucieszyłem się tak na widok zabójcy. – Nie – powtórzyła. – Jesteśmy neyajin, nie zawieramy umów z istotami, na które polujemy. Nie handlujemy z tymi, których zabijamy. Nie przyjmujemy zapłaty od… – Skinęła ręką na chmurę. – Od nich. Jesteśmy neyajin. – Jesteśmy tylko ich cieniem – warknął starzec. – Cieniem organizacji, którą byliśmy w przeszłości, i zarazem bladym odbiciem tego, czym dopiero możemy się stać. Tylko pomyśl, Aribah. Pomyśl, co to znaczy dla naszego klanu, dla szkoły. Dla nas. Jeden mały układ, jedno pogwałcenie zasad, a znów skąpie nas blask chwały. – Sam przecież mówiłeś, że należymy do cienia, nie do światła. Stary zabójca machnął niecierpliwie ręką. – Dobrze wiesz, co mam na myśli, dziewczyno. Aribah spojrzała na dziadka, potem na sznur i w końcu na chmurę o płonących, wesołych oczach. Jej wzrok ominął tylko mnie, ale ja nie odgrywałem w tej grze żadnej istotnej roli. Przygryzła wargę. – Nie tym są neyajin – oświadczyła w końcu. – Dość! Zapominasz, gdzie twoje miejsce, dziewczyno. To ja decyduję, czym są neyajin i jakie działania przysłużą się szkole i klanowi. Gdy zdobędziemy nocny wzrok, a wraz z nim odzyskamy dawny szacunek i obudzimy strach naszych wrogów, będziesz mogła kłócić się ze mną, co to

znaczy być neyajin, do tego czasu masz mi być jednak posłuszna. I będziesz. Aribah odwróciła głowę, jakby dziadek ją spoliczkował. Wzięła głęboki oddech, wyprostowała ramiona i zrobiła krok do przodu. W mojej głowie odezwał się szaleńczy śmiech. – To nie jest moja prawda – powiedziała nagle Aribah. – Co? – Jej dziadek wpatrywał się w ciemność. – Twoja prawda? Co to ma znaczyć? Co ty w ogóle wiesz o prawdzie? – Wiem, że nie ma w niej miejsca na układy z dżinnami. Ani na… – potarła kciukiem pierścień matki. – Ani na posłuszeństwo względem ciebie. Nie w tej sprawie. Nigdy więcej. Stary zabójca uniósł brwi tak wysoko, że prawie zniknęły pod jego kefiją. – Wypowiadasz mi posłuszeństwo? Znowu? – Ja… ja się z tobą nie zgadzam. Byłem przekonany, że starzec ją uderzy. Zamiast tego zacisnął dłoń w pięść i odwrócił się do wnuczki plecami. – Odejdź – rozkazał. – Zostaw mnie samego. Wyrzekam się ciebie, wyrzekam się wszystkiego, czym jesteś. Nie należysz już do neyajin. Zdumiona Aribah wybałuszyła oczy. Uniosła dłoń i zrobiła krok w stronę dziadka, ale po namyśle się zatrzymała. – Dziadku – próbowała przemówić mu do rozsądku. – Błagam, wysłuchaj mnie. Istoty, z którymi się układasz i od których zgodziłeś się przyjąć zapłatę, są tymi samymi duchami, z którymi szkoła walczy od pokoleń. Lampart nigdy nie sprzeda wolności lisowi, a my nie oszczędzimy dżinna. Sądzisz, że potwór, który zabił twoją córkę, dał jej wybór? Zapytał moją matkę, czy nie zechciałaby zawrzeć z nim paktu? Nie. Zabił ją, a jej rzeczy zatknął na… Stary zabójca odwrócił się na pięcie. – Myślisz, że tego nie wiem?! – krzyknął. – Że sam nad tym nie rozmyślałem? Spędziłem wiele bezsennych nocy, zastanawiając się, jak postąpić. – Przetarł twarz wierzchem dłoni ściskającej broń. – To prawda, dżinn odebrał jej życie, ale potrzebujemy daru, który ten złodziej ma do zaoferowania, żeby znów uczynić neyajin silnymi. Żebyśmy odzyskali naszą dumę. – Jakim kosztem? Kosztem jej pamięci? I honoru? – Twoja matka na pewno by zrozumiała. Aribah zadarła głowę i wyprostowała się, by spojrzeć dziadkowi prosto w oczy. – Nie – stwierdziła. – Nie zrozumiałaby. Powiedziałaby ci, że robisz błąd. Starszy zabójca długą chwilę mierzył wnuczkę ponurym wzrokiem. Kiedy się w końcu odezwał, jego słowa były zimne jak bryły lodu na pustyni. – Zostaw pierścień i sztylet matki. Zostaw swoje szaty i porzuć swoje imię. Nie zasłużyłaś, by nosić ze sobą cokolwiek, co przypominałoby ci o twojej przynależności do szkoły neyajin. – Znów odwrócił się do niej plecami, a zaraz potem dodał prawie szeptem: – Tak jak nie zasłużyłaś, żeby być jej córką. Postąpiłby rozważniej, gdyby te ostatnie słowa zachował dla siebie. Aribah nie zaatakowała w napadzie gniewu czy z krzykiem sprzeciwu na ustach; zrobiła to z chłodną i cichą efektywnością. Jeden krok, drugi, potem znalazła się w powietrzu, z uniesionym sztyletem, a jego klinga zarysowała w powietrzu łuk – smugę cienia czy co to, do diabła, było. Jednakże jej dziadek nie zdobył rangi Czarnego Sznura przypadkiem. Już robił unik, już się okręcał i unosił miecz, by zadać uderzenie kontrujące, gdy Aribah wyląduje w miejscu, gdzie jeszcze przed momentem stał. Tyle że Aribah wcale tam nie celowała. Zamiast tego opadła na ziemię jakieś trzy stopy dalej, wyprostowała się i znów wyskoczyła, unosząc ostrze nad głowę. Kiedy przecięła płonący sznur, wydarzyły się trzy rzeczy jednocześnie. Po pierwsze, dżinn zawył. Po drugie, jej dziadek zaklął. Po trzecie, krzyknąłem z radości, choć zaraz potem umilkłem, bo zacząłem spadać. Gdy tylko doszedłem do siebie po nieudanym lądowaniu, przeturlałem się na plecy. Ognia już nie było, a chmura przedstawiająca dżinna rozpływała się na wietrze. Wydawało mi się, że

uchwyciłem jeszcze niewyraźne mamrotanie, ale zagajnik wypełniły odgłosy walki i nie mogłem mieć co do tego pewności. Podniosłem się na kolana i przykucnąłem, w ostatniej chwili uświadomiwszy sobie, że mój rapier i sztylet leżą gdzieś w pobliżu. Przeczesywałem wzrokiem okolicę, dziękując Aniołom, że moje nocne widzenie wróciło do normy. Koniec z wypolerowanym złotem i skrzącymi się rubinami błyszczącymi w mroku nocy – zastąpiły je czerń, czerwień i brudny mosiądz. Co wyjątkowo mi odpowiadało. Jedyny problem polegał na tym, że szukałem wzrokiem dwojga ludzi, którzy byli dla mnie niewidzialni. Dźwięki podpowiadały mi, gdzie się ich spodziewać, ale poza tym… Tu ujrzałem przelotnie fragment odsłoniętego podbródka, tam oleistą czerwień płaszcza, jeszcze gdzie indziej przyćmiony, złocisty blask stali. Nie mogłem liczyć na dokładny ogląd sytuacji, nie mówiąc o wyraźnym widoku walczących, lecz przynajmniej potrafiłem ich namierzyć. Tylko co, do cholery, zamierzałem z tym zrobić? Sięgnąłem do buta po długi nóż i ruszyłem naprzód, w równym stopniu wyglądając, jak i nasłuchując ofiary. Stęknięcia i sapnięcia; stłumiony tupot stóp na trawie i ciała uderzającego o ciało. Od pojedynku na miecze przeszli do walki wręcz, w sferę ciosów, chwytów i potknięć. Nic szczególnie zaskakującego – towarzyszyło im tak wiele gniewu i wściekłości, że zwykła stal nie załatwiłaby sprawy. Teraz królował surowy żywioł: krew i kości, zęby i pot. Miłość zsunęła się z krawędzi noża, obnażając ostrze nienawiści. Wtedy ich zobaczyłem, kilkanaście kroków dalej. Skłębiona masa na wpół widocznych cieni, poruszających się i siłujących – raz po raz pojawiały się w polu mojego widzenia i znikały. Jeden powalił drugiego i uwięził w uścisku, podczas gdy drugi walczył o wolność. Rzuciłem się w ich stronę. Jeśli to starzec był na górze, jego plecy stanowiły łatwy cel; jeśli zaś leżał na ziemi, miałem czas, żeby wyprowadzić śmiertelny cios. Liczyłem tylko, że zdążę rozwikłać tę tajemnicę, zanim będzie za późno. Dzieliło mnie od nich może z pięć stóp, kiedy postać na górze wyrwała się i wbiła rękę – tak to przynajmniej wyglądało – w odsłonięte, niepomalowane gardło przeciwnika, po czym odtoczyła się w mrok. Dzięki temu łatwo odgadłem, kto był kim. Potwierdził to zresztą widok Aribah leżącej na trawie – była półprzytomna i walczyła o oddech. – Spokojnie – wyszeptałem, przyklęknąwszy obok. – Myślę, że… ufff! Starzec poruszał się wyjątkowo szybko. W pierwszej chwili pomyślałem, że wycofał się, żeby zebrać siły lub po prostu zwiększyć dystans dzielący go od dwóch przeciwników. Tymczasem okrążył nas i zaszedł od tyłu, wszystko to w czasie kilku oddechów. Zacisnął na mojej szyi garotę. Zacząłem się krztusić, a nóż wypadł mi z dłoni. Szarpałem palcami za sznurek i ręce starego zabójcy, drapałem o ziemię, próbując znaleźć jakiś punkt zaczepienia, uchwycić się czegoś stałego w otaczającym mnie świecie. Na próżno, nic nie osiągnąłem, tylko brud dostał mi się pod paznokcie. Stary zabójca szarpnął za garotę, odciągając mnie od wnuczki. Zatoczyłem się krok czy dwa, upadłem na kolano. Mój napastnik nie popuszczał ani na chwilę. – Bez obaw – syknął mi do ucha. – Wciąż potrzebuję cię żywego, Imperialny. Po prostu trochę sobie odpoczniesz. – Znów zacisnął garotę. – Nie pozwolę, żebyś wtrącał się w moje sprawy rodzinne. Czułem się, jakby ktoś okręcił wokół mojego gardła ognisty sznur, ale z własnego doświadczenia wiedziałem już, że to zupełnie inne uczucie. Teraz miałem do czynienia z najczystszym bólem i strachem, wrażeniem, jakby coś utknęło mi w gardle. Wystarczyło się tego pozbyć, żeby znów odetchnąć. Kierowała mną desperacka potrzeba nie tyle zdławienia bólu, ile po prostu zaczerpnięcia powietrza. Sznurek był zaciśnięty zbyt mocno, by wepchnąć pod niego palce, a co dopiero całą dłoń. Sięgnąłem do tyłu. Poczułem tkaninę szaty, skórę, zarost na twarzy. Zakleszczyłem palce i pociągnąłem, ale w dłoni została mi tylko kefija. Odrzuciłem ją i spróbowałem jeszcze raz. Mój oprawca odchylił jednak głowę, uciekając na długość ramienia, a następnie wbił mi kolano w plecy. Rzuciłem Aribah rozgorączkowane spojrzenie. Światło księżyca przebiło się przez szpary

między liśćmi, skrząc się na jej twarzy i malując bursztynową poświatą jej ciało, które rzucało na ziemię krwistoczerwony cień. Leżała na boku, trzymając się za gardło. Raz po raz rozpaczliwie wciągała powietrze w płuca, oddychając chrapliwie i nierówno. Nasz wzrok się spotkał i oboje już wiedzieliśmy – nie dojdzie do siebie na czas. Nie było na to szansy. Jej dziadek zdąży pozbawić mnie przytomności, ją być może nawet zabić, a potem zaciągnie moje ciało do jakiejś ciemnej piwnicy, by renegocjować umowę z dżinnem. A mimo to Aribah się poruszyła. Zmieniła na ziemi pozycję, sięgając po coś, drapiąc ziemię – nie, raczej drapiąc w ziemi, jakby czegoś szukała… Zorientowałem się czego, kiedy podniosła to i rzuciła w moją stronę: sztylet o cienistym ostrzu. Nie złapałem go, nawet nie byłem blisko, ale udało mi się szarpnąć dość mocno, żeby upaść. Prawie martwy ciężar mojego ciała pociągnął starego zabójcę za sobą. Wyciągnąłem rękę, szukając czegoś, czego nawet nie widziałem. Pociemniało mi przed oczami na krawędziach pola widzenia, choć mrok stopniowo pochłaniał wszystko, co widziałem. A widziałem niewiele: trawę i korzenie drzew wystające z ziemi. Zamrugałem, ale nic to nie pomogło. Przed oczami pojawiły mi się białe iskierki. Czułem, że głowa za chwilę podda się i opadnie, a moje płuca palił ogień pragnienia. Nie pamiętam, kiedy znalazłem ostrze. Wiem, że w pewnym momencie poczułem coś w dłoni, choć jeszcze przed chwilą była pusta – coś twardego i gładkiego w słabnącym uścisku. Złapałem sztylet najmocniej, jak potrafiłem, i podniosłem go z ziemi. W pierwszej chwili nie wierzyłem, że mi się to udało, tak był ciężki. Nie zamachnąłem się do tyłu. Nawet wtedy miałem dość przytomności umysłu, by wiedzieć, że przy takim kącie nie wykrzeszę z siebie wystarczającej siły, żeby wyrządzić staremu zabójcy krzywdę. Zamiast tego uderzyłem w ziemię, w ciemnoczerwoną plamę ciemności, będącą naszym złączonym cieniem. Miałem nadzieję, że to, co stało się w piwnicy – co Aribah zrobiła czarownikowi za pomocą swego ostrza – zadziała teraz w przypadku jej dziadka. Że Anioły, Rodzina czy ktokolwiek patrzył na nas z góry pozwolą mi ugodzić jego cień. Że zabiję jego albo siebie, a może nas obu. Bo wolałbym zaprzedać duszę diabłu, niż pozwolić, by zrobił to po swojemu. Ostrze złączyło się z celem, a starzec krzyknął. Ja zresztą też. – Wstawaj! – Czego… – zakaszlałem i potarłem szyję. – Czego chcesz? Aribah złapała mnie za ramię i podciągnęła do pozycji siedzącej. – Musisz już iść – powiedziała. – Oboje musimy. Narobiliśmy mnóstwo hałasu, zaraz ktoś tu przyjdzie. Jej głos był gardłowy i zachrypnięty, zauważyłem, że po każdym zdaniu urywała, by przełknąć ślinę. Po jej szczęce, gdzieś z okolic ucha, spływała strużka krwi, a lewa strona ust zaczynała puchnąć. Zniknął gdzieś turban, ukazując mocno spleciony warkocz kruczoczarnych włosów, spięty mosiężnymi szpilkami. Zastanawiałem się, czy szpilki miały stalowe końcówki, choć teraz i tak niczego by to nie zmieniło. Rozejrzała się dookoła tak niepewnie, jak ja się czułem, ale wzrok miała twardy, a uścisk mocny, więc nie protestowałem. Doskonale znałem wartość ciszy i nie chciałem skończyć parę stóp pod ziemią tylko dlatego, że ją zakłóciliśmy. Próbowałem podciągnąć pod siebie nogi, ale poczułem opór. Spojrzałem w dół – ciało jej dziadka leżało na mojej prawej nodze. On już nie musiał martwić się o dyskrecję. – Tak! – syknęła Aribah. – Nie żyje. A teraz chodź. Nic mi z tego nie przyjdzie, jeśli zabiorę stąd jego ciało, a ciebie wydam na pastwę straży. No już, wstawaj! Usłuchałem, choć skrzywiłem się, gdy ramię przeszył ostry ból. Zerknąłem w bok, żeby sprawdzić, co się stało – tkanina była rozcięta, a pod nią także skóra. Niech to szlag… Byłem chyba jedynym człowiekiem na świecie, który potrafił zranić się nożem w rękę, która go trzymała. Cholerne cienie. W końcu udało mi się podnieść, choć mało brakowało, żebym znów upadł. Sapnąłem, czując w głowie paskudne łupanie. – Trzymaj. – Aribah podała mi niewielką butelkę i wycofała się w ciemność. – Wypij.

Znów zrobiłem dokładnie to, co kazała. Prawie się zadławiłem, kiedy gorzka mikstura spłynęła po języku w coś, co wydawało się trwałym wgnieceniem w moim gardle. – Na Anioły, co to jest? – zdumiałem się, gdy Aribah wróciła. Niosła w rękach mój rapier, sztylet i nóż z buta. – Zioła, wywar z aramu, przyprawy i odrobina kaffy – pijemy to, żeby zachować czujność i stłumić ból. Wymieniłem pustą buteleczkę na moją broń, cały czas spluwając. Wciąż czułem okropny smak, ale za to burza szalejąca wewnątrz mojej głowy powoli się uspokajała. Aribah chwyciła moją twarz w dłonie, by obejrzeć mnie w świetle księżyca. Przyglądała mi się dokładnie z każdej strony, a potem wymierzyła mi dwa policzki i odchyliła głowę. – Ile widzisz księżyców? – Dwa – odparłem. – Półtora. – Czyli nie jest z tobą aż tak źle. – Puściła mnie i schyliła się. Gdy się wyprostowała, w ręku miała kefiję dziadka, a za pasem sztylet matki. – Myślisz, że uda ci się zrobić to, po co tutaj przyszedłeś? – zapytała, po czym owinęła sobie tkaninę wokół głowy. Przesunąłem się na bok, by obejrzeć teren dzielący nas od następnego wzgórza. Mógłbym przysiąc, że teraz znajdowało się dalej niż poprzednio, ale było puste. Przynajmniej chwilowo. – Myślę, że tak. O ile nie czekają mnie kolejne niespodzianki. – Kiedy się odwróciłem, po Aribah został już tylko cichy szept w mroku. – Świetnie. W takim razie ruszaj. Zamrugałem, zdawszy sobie sprawę, że cień przede mną był już tylko tym – cieniem. Aribah klęczała przy zwłokach dziadka. Poprawiała jego szaty i użyła własnego turbanu, żeby okryć go zasłoną ciemności. – Jeśli się pośpieszę, uda mi się przemknąć obok strażników razem z dziadkiem. Przyjrzałem się jej, a potem ciału. – Jesteś pewna? – Muszę. – Mógłbym ci… – Nie – rzuciła i choć głos jej się łamał, było w nim wiele pewności. – Nie możesz, nie w tej sprawie. To moje brzemię i muszę je dźwigać sama. Jej słowa ucięły dalszą dyskusję, więc nie protestowałem. Zamiast tego podszedłem do miejsca, gdzie wcześniej rozmawialiśmy, i przeczesywałem wzrokiem cienie, póki nie znalazłem noża z pochewki na nadgarstku. Kiedy się odwróciłem, Aribah próbowała zarzucić sobie ciało krewniaka na ramię. Wyprostowała się z sapnięciem i zachwiała, ale w końcu zdołała złapać równowagę. Teraz widziałem w mroku tylko jej oczy. – Przykro mi – powiedziałem, bo nie przychodziły mi do głowy inne słowa. – Nie bardziej niż mnie. – Zamrugała, żeby powstrzymać łzy. – Powodzenia w poszukiwaniu twojej własnej prawdy, Imperialny. Patrzyłem za nią, gdy odchodziła, choć już po kilku krokach była zaledwie niewyraźną plamą na tle nocy. Jeszcze dwa i całkiem znikła. Trwałem jeszcze chwilę w bezruchu, wpatrując się w ciemność. Myślałem. Oczy dżinna? Niech cię diabli, Sebastianie. Niech cię diabli podwójnie, za to, że już nie żyjesz. Ruszyłem w dół zbocza. Czy mi się to podobało, czy nie, wciąż miałem sporo do zrobienia.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY

Podczas poprzedniej wizyty nie miałem okazji obejrzeć meliny Herona i teraz też nie zostało mi na to zbyt wiele czasu. Szybka rundka dookoła budynku powiedziała mi tylko tyle, że architekt brał pod uwagę w równym stopniu wymogi estetyki, jak i bezpieczeństwa. Okien było sporo, ale te dostępne – wąskie jak szczeliny dla łuczników, z wprawionymi szybami – służyły wyłącznie do wpuszczania odrobiny światła i powietrza. Te większe, położone wyżej, zaopatrzono – podobnie jak drzwi balkonowe – w wymyślne żelazne kraty ze ślimacznicami, za którymi znajdowała się dodatkowa warstwa ochronna w postaci okiennic z rzeźbionego drewna. Wszystkie drzwi na poziomie parteru były piękne i solidne, miały misterne zamki, a wytrawiane kwasem osłony świadczyły także o złożoności mechanizmów. Myśl, że musiałbym na poczekaniu uporać się z nie znanym mi zamkiem, nie napawała mnie radością, szczególnie że ból głowy jeszcze nie minął, a oddech wciąż się rwał. Choć każde drzwi da się sforsować, nie każdy ślusarz podchodzi do swojej pracy w taki sam sposób. Zwykle wyprodukowane przez nich zamki w jakimś stopniu przejmują ich osobowość. Na przykład w Ildrekce mechanizmy Żelaznej Dłoni przekręcają się zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Dorynian stosuje system z podwójnym obrotem, a całkiem sporo Wihajstrów ma fałszywą zapadkę, która niewłaściwie uniesiona, może zablokować cały mechanizm. A tutaj, w el-Qaddice, na terenie pałaców padyszacha? Nie miałem bladego pojęcia, jak proste czy skomplikowane są te zamki, że o jakichś szczególnych rozwiązaniach stosowanych przez ich twórców nie wspomnę. I choć przy odpowiedniej dozie cierpliwości poradziłbym sobie z większością mechanizmów, wolałem nie myśleć, co by było, gdyby przy pracy zdybał mnie członek Opalowej Straży – lub ktoś jeszcze gorszy. Zamiast tego zdecydowałem się na sprawdzoną metodę z czasów młodości: zapukałem do frontowych drzwi. Mimo że sporo przeszedłem tej nocy, wciąż nie było tak późno, jak bym sobie życzył. Zarządca domu nie ziewał i nie przecierał oczu, gdy mi otwierał, choć i tak zrobił to zbyt nieostrożnie. Znajdowaliśmy się na terenach należących do despoty, otoczeni murami i patrolami strażników – kto spodziewałby się tutaj napadu? Z całą pewnością nie on. Rękojeść mojego sztyletu trafiła go w skroń, gdy tylko drzwi się uchyliły – aż z głowy spadła mu czapka. Zatoczył się, a ja zaatakowałem ponownie, tym razem w potylicę. Jednocześnie wyciągnąłem przed siebie rękę, żeby skontrolować jego upadek. Nie chciałem, by swoim ciałem zablokował drzwi. Spotkał się z podłogą w tej samej chwili, co jego czapka. Przyznaję, nie było to eleganckie, ale najskuteczniejsze metody nie zawsze takie są. Sporo Kamratów preferuje w szybkiej robocie pałkę lub pięść – a już na pewno jest ich więcej niż tych, którzy posługują się wytrychami czy nożem do rozcinania kabzy. I choć Chlebodawcy wolą widzieć w nas uśmiechniętych, wprawnych złodziejaszków, w głębi ducha większość z nas nie różni się wiele od oprychów z ciemnych uliczek. Osobiście lubię myśleć, że stoję w tej hierarchii wyżej niż większość moich kuzynów, co nie zmienia faktu, że przez lata wielokrotnie musiałem zmywać krew z monet, by móc je później wydawać. Cóż, czasami metoda siłowa jest po prostu wskazana. Wciągnąłem zarządcę głębiej do przedsionka i zamknąłem drzwi. Przykucnąwszy, nasłuchiwałem dźwięków domu i jednocześnie przeszukiwałem ubranie ofiary, która nieprzytomnie próbowała się bronić. Przy pasku mężczyzny znalazłem kółko z kluczami, a z szyi ściągnąłem niewielki gwizdek. Pasek też mu zdjąłem i skrępowałem mężczyźnie ręce. Następnie posadziłem go w cieniu drzwi i parę razy spoliczkowałem, by się upewnić, że uważnie mnie słucha. Uniosłem znacząco sztylet.

– Ilu poza tobą? – zapytałem. Zerknął przelotnie na ostrze, wciąż nie potrafiąc się skupić. – Jestem tu sam – wymamrotał w końcu. – Jeśli spotkam kogokolwiek innego, umrzesz. – Dwóch. Kiwnąłem głową. – Gdzie? – Na górze. Ściągnąłem mu szarfę, na jednym końcu zrobiłem supeł i włożyłem mu go w usta, po czym obwiązałem resztą głowę, tworząc prowizoryczny knebel. – Nie ruszaj się stąd – rozkazałem mu. Trochę żałowałem, że nie stracił przytomności, ale nie miałem zamiaru dłużej go tłuc. Są różne granice – i nie wszystkie należy przekraczać wyłącznie ze względu na wygodę. Ruszyłem tą samą drogą, którą szedłem do biblioteki podczas pierwszej wizyty u sekretarza. Dotarłszy do celu, musiałem tylko znaleźć właściwy klucz. Służba przygotowała się do snu, bo paliło się niewiele świec, na wypadek powrotu pana domu. Jednakże miarowe poskrzypywanie podłogi dolatujące z góry pozwoliło mi ustalić, że dwaj służący byli jeszcze na nogach. Wróciłem do frontowych drzwi, żeby zająć się zarządcą. Próbował podnieść się na nogi, ale nie szło mu to najlepiej, o czym mogły świadczyć bladość cery i pot perlący się na czole. – Ostrożnie – rzuciłem, podpierając go. – Nie chcesz się zrzygać z kneblem w ustach. Łatwo się wtedy zadławić i udusić. Przemyślał sprawę i kiwnął niemrawo głową. Poprowadziłem go do biblioteki, zbaczając z kursu tylko na moment, by wziąć jedną ze świec. Gdy znaleźliśmy się w środku, posadziłem mężczyznę na podłodze i zamknąłem dębowe drzwi. – Twoje życie zależy wyłącznie od twojego milczenia – powiedziałem, odwracając się. – Żadnego kopania, żadnego przewracana ciężkich przedmiotów i żadnych hałasów, a nic ci się nie stanie. Jeśli się jednak odezwiesz, obiecuję ci, że znajdą tu tylko jednego żywego człowieka, nawet jeśli wyłamią te drzwi. Rozumiemy się? Zarządca zgromił mnie wzrokiem, ale kiwnął głową. Wyprostowałem się i odwróciłem do regałów. – Pewnie nie wiesz, gdzie twój pan trzyma książki na temat deganów? Tym razem odpowiedziało mi tylko nienawistne spojrzenie. – Tak myślałem. Zacząłem od półki, z której Heron ściągnął książkę Simonis Chionates. Namierzenie tego dzieła nie zajęło mi wiele czasu. Przekartkowałem je – papier nosił znamiona częstego użytkowania, a na marginesach w wielu miejscach widniały komentarze sporządzone przez co najmniej dwie różne osoby. Co ciekawe, obok znalazłem coś, co wyglądało na wcześniejszą wersję tekstu – charakter pisma był identyczny jak ten w ukończonej pracy. Oryginalne zapiski i ostateczne dzieło? W światku badaczy prawdziwa gratka. Biorąc jednak pod uwagę, że żadna z tych książek nie traktowała o Ciosowym ani o najwcześniejszych praktykach Zakonu, nie miałem z nich wielkiego pożytku. Szukałem więc dalej. Zbiór na tym regale składał się z prac na temat historii ogólnej; pamiętników ludzi, którzy robili interesy z deganami; dwóch foliałów pełnych blaknących liter; kilku podręczników walki, między innymi autorstwa Gambogiego, krytykowanego niegdyś przez Degana; i wreszcie kopii O naturze imperialnej świętości Usseriusa, z oślimi uszami, książki, którą można było określić jako przypadkowy zbiorek zmyślonych historii i ballad. Ostatnia nosiła tytuł Przygody, bohaterskie czyny i śmiertelne zagrożenia najświetniejszego Zakonu Deganów. Napisał ją niejaki Dżentelmen, choć zważywszy na jakość tekstu, była to obelga wymierzona w każdego szanującego się dżentelmena. Liczyłem na dużo więcej, a po spędzeniu godziny na przeglądaniu tekstów miałem już pewność, że nie było to jedyne źródło informacji Herona na temat Zakonu. Dla kogoś, kto rzekomo przez całe życie fascynował się tym tematem i kolekcjonował związane z nim książki, ten zbiór był

raczej powodem do wstydu niż chwały. Być może zepsuły mnie rzadkie dzieła przechodzące przez ręce Baldezara, czy nawet te, które powstawały na zapleczu jego warsztatu w Ildrekce, ale Heron wypowiadał się o deganach bardzo świadomie – niemożliwe, żeby cała jego wiedza pochodziła z tej marnej kolekcji. Z tego, co widziałem, o Ciosowym pojawiały się nieliczne i skąpe wzmianki, a o wczesnych latach Zakonu było ich jeszcze mniej. Nie, musiał mieć coś więcej, i to nie tylko dlatego, że tak mi na tym zależało. Zerknąłem na zarządcę domu. Stracił przytomność, między innymi przez łomot, jaki mu spuściłem. Zresztą gdyby nawet był świadomy, i tak nie mógłbym liczyć na jego pomoc. Zamiast tego zacząłem przeszukiwać inne regały i gablotki. Kartkowałem grube tomy, szukając wszystkiego, co mogłyby dotyczyć mojej misji. To, że dzieło Simonis leżało w jednym miejscu, nie oznaczało wcale, że tytułów o deganach nie ma też w innych. Podobnie jak zamki, każda biblioteka jest wyjątkowa. Niestety, choć teoria była sensowna, nie udało mi się znaleźć żadnych książek nawiązujących do tematu deganów – ani bezpośrednio, ani za pomocą aluzji. Wróciłem do półki z Simonis i Dżentelmenem wcześniej, niż miałem ochotę. Potoczyłem wzrokiem po pomieszczeniu, zastanawiając się przelotnie, czy Heron nie trzyma gdzieś katalogu swoich zdobyczy. Marne szanse. Był wystarczająco zarozumiałym typkiem, by uważać, że wystarczy mu ten spisany w głowie. Choć włamanie się do biblioteki poszło mi łatwiej, niż sądziłem, nie miałem złudzeń – nie uda mi się dorwać w swoje ręce sekretarza, a potem jeszcze nakłonić go, by wyznał, gdzie skrywa swoje sekrety. Nie wydawał mi się człowiekiem, którego łatwo złamać. Z drugiej strony pozory mylą, a mnie nie zostało zbyt wiele opcji. Nie zapowiadało się, by Heron miał mnie w najbliższej przyszłości zaprosić na kawę i przekąski. Jeśli zaś chodzi o powtórzenie numeru z dzisiejszej nocy… Cwany Wytrych nie obrabia tej samej meliny dwa razy z rzędu, szczególnie gdy owa melina leży na terenie należącym do syna władcy. Tacy ludzie dysponują wystarczającymi środkami, żeby każdą kolejną próbę włamania uczynić dla złodzieja śmiertelną. Co oznaczało, że muszę czekać. Nie byłem w nastroju na czekanie. Zająłem sobie czas poszukiwaniem ukrytych szuflad i schowków w biurku, na wypadek gdybym mylił się co do arogancji sekretarza. Cóż, chyba się nie myliłem. Obstukałem też tylne ścianki półki, na której stały książki o deganach, a następnie listwy profilowe i łączenia wzdłuż ścian, ale bez rezultatu. Jeżeli Heron ukrywał coś w swojej bibliotece, zarówno ja, jak i Christiana moglibyśmy się od niego wiele nauczyć. Po sprawdzeniu, czy zarządca wciąż oddycha, stanąłem przed „ścianą wspomnień” Herona, żeby obejrzeć kwiaty, wachlarz i miecz. Pod wpływem przelotnego kaprysu przyciągnąłem krzesło i wszedłem na nie, by delikatnie ściągnąć wachlarz z kołków. Był spory, nawet jak na wachlarz pogrzebowy, i potrzebowałem obu rąk, by go podnieść. Z bliska widziałem przez ciemną gazę złote liście i nawet kilka drogocennych kamieni zdobiących jego powierzchnię. Żeberka wykonano z polerowanego hebanu, a w pozycji otwartej przytrzymywał je specjalny pręt. Ściana za wachlarzem była pusta: żadnych kluczy, żadnych spisów dzieł ani skrytek zawierających parusetletnie zapiski – tylko biały tynk i niteczki świeżo porwanych pajęczyn. No cóż, to i tak był ślepy strzał. Gdy odwieszałem wachlarz na miejsce, osłaniająca go tkanina żałobna zsunęła się na podłogę, wzniecając chmurę kurzu. Odwróciłem głowę, by kichnąć – zarówno z szacunku dla wachlarza, jak i strachu, że spadnę na podłogę. Tak czy inaczej krzesło się zakołysało, a wachlarz zachwiał groźnie w moich rękach, ale zdołałem utrzymać równowagę. Z ulgą odwróciłem się do ściany, żeby odwiesić własność Herona na miejsce – i aż zaparło mi dech w piersi. Nawet słowo „wyjątkowy” nie oddaje tego, co zobaczyłem. Sama kaligrafia była dziełem sztuki, a każdy symbol, każdy akcent przykładem nienagannej techniki, jednocześnie swobodny i stylistycznie idealny. Litery cepty zdawały się lśnić – taki efekt dawały sproszkowane perły, które wyłapywały i odbijały światło lampy za moimi plecami, przez co pismo zdawało się ożywać na je-

dwabiu. Zupełnie jakby widniejąca przede mną historia kobiety pragnęła spłynąć z wachlarza i zaprezentować się w ruchu zamiast w pojedynczych obrazach. Jakość pracy była niesamowita – każdą postać, każdą górę, każdy widok celowo odtworzono za pomocą niewielu pociągnięć pędzla. Mimo to nie dało się ich z niczym pomylić. Zgodnie z tradycją dominowała czerń, ale tu i tam dodano odrobinę kolorów, by podkreślić poszczególne chwile i wspomnienia: niebieskozieloną linię morza, różowe kwiaty migdałowca czy piaskowobrązowy brzuch przelatującego sokoła wędrownego. Wszystko po to, by przedstawione na wachlarzu życie nie tylko pamiętać i opłakiwać, ale też wysławiać. Żeby je kochać i żeby się nim upajać. Jednakże to nie przez olśniewającą kaligrafię zabrakło mi tchu. Nie sprawiło tego piękno ilustracji ani bijące z nich oddanie. Przyczyna była inna – imię zapisane złotymi zgłoskami w górnej części wachlarza: Simonis Chionates. Imię należące do autorki liczących dwieście lat dzieł na regale za mną i tej samej kobiety, która obudziła w sekretarzu zainteresowanie deganami. Dzięki jej ilustrowanej historii dowiedziałem się, że poślubiła człowieka o imieniu Heronestes Karkappadolis. Dla niego też znalazło się miejsce na wachlarzu – trzymał na nim miecz o rękojeści z kości słoniowej, stojąc w grupie innych mężczyzn i kobiet uzbrojonych w zdobione ostrza. Natychmiast rozpoznałem tego człowieka, choć jego miniaturowa podobizna widniała na liczącej dwieście lat tkaninie. Był nim Ciosowy Degan, członek Zakonu Deganów. Był nim Heron. Drzwi biblioteki otworzyły się z hukiem i do środka wparował Heron, a za nim dwaj żołnierze w opalizujących, pomalowanych białą emalią zbrojach. W rękach dzierżyli miecze – lśniące, zakrzywione ostrza; piękne i niewątpliwie przeznaczone do użytku. Opalowa Straż, gdybym miał zgadywać. Cała trójka zatrzymała się, gdy zobaczyła mnie siedzącego na krześle bezpośrednio pod wachlarzem, zarządcę domu skrępowanego i zakneblowanego tuż obok i miecz ze ściany leżący na moich kolanach. Trzymałem przed sobą otwartą księgę Simonis. Heron jednym spojrzeniem ocenił sytuację i uniósł rękę, aby powstrzymać strażników przed kolejnym krokiem. – Zostawcie nas – rozkazał. Mężczyźni zawahali się i wymienili za jego plecami niepewne spojrzenia. – Z całym szacunkiem, panie… – Doszło do nieporozumienia – odezwał się Heron, patrząc mi w oczy. – Ten człowiek był ze mną umówiony. Zupełnie o tym zapomniałem. Kolejna porozumiewawcza wymiana spojrzeń. – Nie znam się na dworskiej etykiecie, panie, ale nic chyba nie tłumaczy konieczności wiązania i kneblowania pracownika domu. Czy jesteś pewien, panie… – Zabierzcie zarządcę ze sobą – przerwał mu znów Heron. – Rozwiążcie go, a jeśli coś wam powie… – Sekretarz opuścił wzrok na swojego człowieka. – Jeśli powie cokolwiek, zabijcie go. Czy wyrażam się jasno? Zarówno strażnicy jak i zarządca kiwnęli głowami. Minutę później zamknęły się za nimi drzwi, a ja zostałem sam na sam z Heronem. Wyraźnie miał za sobą ciężką noc i nie był z tego powodu zadowolony. Świadczyły o tym zmierzwione włosy i ściągnięta twarz, a także brud, pot i krew rozmazana na szatach. Wyglądał, jakby wziął udział w małej bitwie albo w cholernie dużej bójce w tawernie. – Zakładam, że liczysz na kilka odpowiedzi – zaczął. – Liczę na dużo więcej – odparłem. – No tak. – Wszedł głębiej do pomieszczenia. – Czy mogę chociaż prosić, żebyś odłożył na miejsce mój miecz? – Chyba nie boisz się, że go użyję? – Powiedzmy, że jego widok w twoich rękach… krzywdzi moje poczucie estetyki. – A jeśli odmówię?

Heron westchnął. – Naprawdę chcesz, żebym sam ci go zabrał? Oparłem miecz o krzesło. – Lepiej? – Jeszcze książka. – Która? Oryginalne zapiski Simonis z twoimi uwagami na marginesach? – Sięgnąłem po leżące za mną dzieło, oprawione w skórę i cieniutkie drewno laurowe. – Czy ukończona wersja? – Podniosłem tę, którą trzymałem w rękach w chwili, gdy Heron wszedł do biblioteki. – Ta z odręczną dedykacją dla męża tuż pod frontyspisem? Spędziłem w warsztacie Baldezara wystarczająco dużo czasu, by rozwinąć w sobie uznanie dla sztuki fałszowania i analizowania dokumentów: oceniania ich wieku, odróżniania prawdziwych znamion zużycia od sztucznych czy rozpoznawania naturalnego, płynnego ruchu ręki autora, pozbawionego niezdecydowania, które często pojawiało się w dopiskach fałszerzy. Pismo Simonis było identyczne w obu książkach – drobne i wydajne, faworyzujące sztywność formy. Klasyczne, jeśli można to tak ująć. Autor dopisków miał swobodną rękę, a jego uwagi pełne były skrótów i rozmazanych znaków charakterystycznych dla skrybów i sekretarzy. Ponadto charakter pisma zgadzał się z komentarzami Herona, jakie odnalazłem w innych książkach. Wzrok Herona przesunął się z książek na wiszący nade mną wachlarz, a później z powrotem na mnie. W jego oczach płonął ogień tłumionego gniewu. – Najlepiej niczego nie dotykaj. Zamknąłem oba dzieła i położyłem je sobie na kolanach. – Ciosowy Degan? – rzuciłem. Heron skłonił się w pas. – Owszem, nazywano mnie tak w przeszłości. – Ten sam Ciosowy, który założył Zakon Deganów? – Teraz jestem już tylko Heronem. Choć po części spodziewałem się takiej odpowiedzi, wciąż nie byłem pewien, co o tym myśleć. Ba, jeszcze nie zdecydowałem, czy w to wszystko uwierzę. Co powiedzieć człowiekowi, który wyciął numer niedostępny nawet dla samego imperatora? Ostatecznie zdecydowałem, że zacznę od prostego pytania: – Jak to możliwe? – Zrezygnowałem ze swojego przydomka, kiedy odszedłem z Zakonu. – Dobrze wiesz, że nie o to pytałem. – Tak. Wiem. Gapiliśmy się na siebie długą chwilę, a w mojej głowie pojawiło się poniewczasie pytanie, czy wiedząc to, co wiem, wyjdę z tego domu żywy. – Jesteś jak on? – przerwałem w końcu ciszę. – Kto? – Imperator. – Pytasz, czy się odradzałem? – Heron zaśmiał się i pokręcił głową. – Nie. W tym przypadku to nic tak prostego. – W takim razie wytłumacz mi, jak to możliwe, jak zwykły człowiek, deganin, może żyć ponad dwieście lat, choć Stephen Dorminikos, władający zasobami całego Imperium i zastępem Cnotników, musiał podzielić duszę na części i przyjąć postać trzech odradzających się ludzi? – To proste – odparł Ciosowy, składając przed sobą ręce. – Dorminikos chciał zatrzymać swoją duszę, a ja nie bałem się wyrzec swojej. – Wyrzec się?… – Pokręciłem z niedowierzaniem głową. – To nie ma sensu. – Nie? Dlaczego? – Bo to twoja… dusza! Cnotnicy potrzebują jej, aby posługiwać się imperialnym błyskotem, imperator, by się odradzać, a zwykli ludzie… – Potrzebują duszy, żeby Anioły mogły po śmierci ich osądzić? – Chyba tak – powiedziałem. – Przynajmniej tak sądzą ludzie. Ja… ja sam już nie jestem

pewien. – Odkąd się dowiedziałem, że imperator kłamał, twierdząc, iż to Anioły wybrały go na wiecznego władcę, a one nie uznały za stosowne wymierzyć mu kary, moja ocena ich przydatności znacznie spadła. Nie żeby wcześniej była szczególnie wysoka. – Uważasz, że człowiek nie może żyć bez swojej duszy? Przede wszystkim obawiałem się, że pytanie Ciosowego zaprowadzi nas w rejony, w które nie miałem ochoty się zapuszczać, dlatego stwierdziłem tylko: – Myślę, że zamiast odpowiedzi serwujesz mi prawdy teologiczne. Na jego twarzy pojawił się zmęczony uśmiech. – Pod pewnymi względami to przecież jedno i to samo, czyż nie? Ale ciebie to nie interesuje, ty chcesz wiedzieć, jak to możliwe, że tu jestem – dwieście jedenaście lat po tym, jak pomogłem założyć Zakon Deganów. – Zawsze to jakiś początek. – Odpowiedź jest prosta: Przysięga. – Która? Przyznaję, że uśmiechnąłem się, gdy Ciosowy odruchowo zrobił krok do tyłu. – Co masz na myśli? – zapytał zaskoczony – zbyt późno jednak, żeby ukryć swój błąd. Wstałem z krzesła. – Która Przysięga? – powtórzyłem, ruszając w jego stronę. – Ta pierwotna, którą stworzyłeś dla Zakonu, czy też Przysięga, którą deganie wiązali się ze swoimi klientami, zanim postanowiłeś odejść? A może złożyłeś komuś jeszcze jedną obietnicę. Imperatorowi, jednemu z Cnotników… przysięgę służby w zamian za kilka wieków życia? Znajdowałem się już pośrodku biblioteki, podczas gdy Ciosowy stał niewzruszenie na jej drugim końcu. Nawet stąd widziałem niepewność w kącikach jego oczu. Dobrze ją skrywał – spędziwszy dwieście lat jako Imperialny w Djanie, musiał to potrafić – ale te wątpliwości wciąż tam były, jeśli się wiedziało, gdzie szukać. A szukanie stanowiło część mojej pracy. – Ponoć rozczarowałeś się pewnymi sprawami. – Postanowiłem oprzeć się na teoriach, poskładać do kupy pojedyncze informacje, jakie udało mi się zebrać, żeby stworzyć lepszy obraz sytuacji i wysunąć oskarżenie. A wszystko po to, by go przycisnąć. W końcu cztery żywoty to całkiem sporo, kiedy próbuje się coś ukrywać. – Ale czy naprawdę chodziło o rozczarowanie? Może to nie były kwestie teologiczne, tylko polityczne. Może Zakon za bardzo zagrażał Imperium. – Przyszła mi do głowy pewna myśl. – A może Białym Szarfom. Oni też przysięgali chronić imperatora. – Zatrzymałem się dwa kroki przed Ciosowym, żeby głębiej zajrzeć mu w oczy. – Poskarżyli się na ciebie? Twoja organizacja przekroczyła jakąś granicę? – Nie bądź śmieszny. Nie masz pojęcia… – Znam się na ludziach – odparłem szybko. – A najbardziej na tych, którzy mają władzę. Och, jakże oni nie znoszą, kiedy nowe twarze zaczynają zagrażać ich schludnym układzikom. Nie wkłada się tyle wysiłku w stworzenie czegoś równie potężnego jak Zakon Deganów, żeby tak po prostu odejść. Nie przysięga się chronić kogoś tak potężnego jak imperator, by go koniec końców porzucić. Ktoś cię zmusił do odejścia. – Odłóż książki i wyjdź. – Imperator czy Białe Szarfy? – zignorowałem jego rozkaz. – W końcu rzecz dotyczy między innymi dusz. Obiecali ci długie życie czy grozili, że zrobią ci coś gorszego? Wzrok Ciosowego przeskoczył z mojej twarzy na ścianę, gdzie wisiał wachlarz. Wskazałem go kciukiem i powiedziałem: – A może grozili jej? Przekonałem się na własnej skórze, że rozmawiam z deganinem. Nawet nie wiem, kiedy się ruszył – a mimo to oberwałem w twarz. Cios posłał mnie na podłogę. Upadłem z szeroko rozłożonymi rękami, a książki prześliznęły się po drewnianej podłodze. Zaraz potem Ciosowy uklęknął nade mną i chwyciwszy mocno za mój dublet, poderwał mnie do góry. – Jak śmiesz! – syknął mi w twarz przez zaciśnięte zęby i już podnosił rękę, żeby zadać drugi cios. – Śmiem więcej, niż ci się wydaje – odparłem, przytykając nóż z pochewki na nadgarstku

do jego uda w miejscu, gdzie przebiegała arteria. Wykorzystałem reakcję na jego cios, żeby wysunąć ostrze do dłoni. Ciosowy zamarł ze zmarszczonymi brwiami i uniesioną pięścią. – Myślisz, że nie zdążę cię zabić, zanim wbijesz ten nóż? – Jestem pewien, że zdążysz, ale teraz już wiem, że możesz umrzeć. W innym razie moja stal nie powstrzymałaby cię przed uderzeniem. Ciosowy chrząknął i opuścił rękę. – Może po prostu nie chcę zniszczyć sobie spodni. Przyznaję, że zdarzało mi się ocalić skórę z bardziej błahych powodów. Mimo to powiedziałem: – Tak czy inaczej uważam, że powinniśmy dać sobie spokój z tą farsą i porozmawiać. – Cofnąłem nóż. Ku mojej uldze Ciosowy pozwolił mi żyć. Podniósł mnie na nogi i ostrożnie pozbierał książki, by odłożyć je na miejsce – dzieło Simonis tam, gdzie stały inne prace traktujące o deganach, a tom oprawiony w drewno laurowe między dzieła na temat imperialnej filozofii, gdzie wpasowało się idealnie. Dopiero po tym, jak zobaczyłem wachlarz i połączyłem elementy układanki, dotarło do mnie, że książka Obietnice czasu może być czymś więcej, niż mi się zdawało. – Jesteś tu z Zakonem, zgadza się? – rzucił Ciosowy, odwrócony do regału. – Wynajęli cię, żebyś mnie znalazł. Ze strachu, że ich rozpoznam, jeśli sami po mnie przyjdą. – Nikt mnie nie wynajął – odparłem – i nie przybyłem tu z kimś, a raczej dla kogoś. – Ciosowy obejrzał się i zmarszczył brwi, a ja dodałem: – To skomplikowane. – Ale chodzi o deganina? – Ja powiedziałbym, że tak, ale on by zaprzeczył. Dopiero te słowa sprawiły, że Ciosowy odwrócił się do mnie z zaciekawieniem. – Mówisz o deganinie, który zabił Żelaznego? Zawahałem się, bo nie chciałem wybiegać przed szereg. Jak poczułby się Degan, gdybym opowiedział o jego czynach… no właśnie, komu? Żywej legendzie Zakonu? Upadłemu ideałowi? Za kogo Degan uznałby Ciosowego? – Jeśli ktokolwiek potrafi wczuć się w sytuację twojego przyjaciela, to właśnie ja – dodał Ciosowy. – Zabiłem pięcioro braci i sióstr, zanim złożyłem broń. Nie będę go osądzać. Słuszna uwaga. Zresztą jeśli wciąż miałem w tej kwestii coś do powiedzenia, Degan i Ciosowy i tak wkrótce się spotkają. Stojący przede mną człowiek był czymś więcej, niż Degan mógłby sobie wymarzyć, przynajmniej jeśli chodziło o informacje na temat starych praw. – Brązowy – oznajmiłem. Oczy Ciosowego na ułamek sekundy zrobiły się większe, ale już po chwili jego twarz wyrażała tylko obojętność. Odwrócił się z powrotem do regału. – Zakładam, że miał swoje powody. – Nie mnie to osądzać. – Istotnie, nie tobie. – Ściągnął kodeks z półki – tak wysokiej, że musiałbym się do niej wspinać, albo chociaż stanąć na stołku. Słyszałem szelest i suche trzeszczenie papieru welinowego pod jego palcami. – A czego ode mnie chce? – Jak już mówiłem, nie mnie to osądzać. – Ale ma to coś wspólnego ze śmiercią Żelaznego i opuszczeniem Zakonu? Zamiast odpowiadać, podszedłem do krzesła i spojrzałem na miecz Ciosowego. Pomimo całej elegancji rzeźbionego jelca była to prosta broń – zwężające się ku sztychowi obusieczne ostrze, którego można było używać zarówno jedną ręką, jak i dwiema. Oręż równie wytworny co mój, lecz z poprzedniej epoki – broń przeznaczona na pole bitwy, a nie na ulicę. Sięgnąłem w jego stronę, chcąc przeciągnąć palcami po krawędzi listków tulipana. – Nie dotykaj – rzucił Ciosowy, nawet się nie oglądając. Cofnąłem rękę i zamiast tego przeszedłem za krzesło, by się o nie oprzeć. – W jaki sposób deganin staje się urzędnikiem? – zapytałem. – Właściwe pytanie brzmi: w jaki sposób urzędnik zostaje deganinem? – Wzruszył ramiona-

mi. – W latach młodości uczono mnie zarówno szermierki piórem, jak i mieczem, a także wielu innych rzeczy. Na różnych etapach swojego życia wykorzystywałem większość z tych umiejętności, żeby przetrwać. – Nie wątpię. Miałeś na to sporo czasu. Przypomnij mi, jak to w ogóle możliwe? Ciosowy odetchnął płytko. Wciąż był skupiony na księdze, a nie na mnie. – Pytałeś wcześniej, dlaczego imperator nie poszedł w moje ślady – zaczął. – Odpowiedź jest prosta: nie miał takiej możliwości. Kiedy Dorminikos próbował zdobyć nieśmiertelność, reinkarnacja była wszystkim, co potrafili jego Cnotnicy. Ale to nie znaczy, że później zaprzestali badań nad magią i duszą – wciąż starali się przekraczać granicę tego, co ty nazywasz imperialnym błyskotem. Nieco ponad dwa wieki temu paru z nich odkryło sposób, jak… cóż, niekoniecznie stać się nieśmiertelnym, ale bardzo utrudnić śmierci zadanie. – I wymaga to wyrzeczenia się duszy? – Wymaga wielu rzeczy, na które nie zdobyła się Jego Boskość, ze strachu albo z powodu wiary. Pomijając zagadnienia teologiczne, nikt nie był do końca pewien, jak taka magia podziała na kogoś, kto rozbił swoją duszę na części i na dodatek odradzał się tyle razy, co on. Zresztą ten człowiek zrobił tak wiele, by zapewnić sobie wieczne rządy, że po prostu uznał to przedsięwzięcie za niewarte ryzyka. – Ale ty miałeś inne zdanie. – Tak, koniec końców ja zdecydowałem inaczej. – Dlaczego? – Bo w tamtej chwili poprzysiągłem już służyć imperatorowi swoim życiem i duszą. Z tego względu wybór wydawał się prosty. Życiem i duszą. Słyszałem już wcześniej te słowa. Czułem, że moje oczy robią się wielkie jak spodki. – Białe Szarfy. – Wyprostowałem się. – Chcesz mi powiedzieć, że byłeś Szarfiarzem?! Ciosowy odwrócił się z wyrazem autentycznego zaskoczenia na twarzy. – Co? Nie, oczywiście, że nie! – To dobrze. – Rozluźniłem się i oparłem o krzesło. – Bo gdyby… – Nie byłem jednym z Białych – oznajmił wyniośle. – Byłem Cnotnikiem.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI

Godzinę później wyszedłem z domu Ciosowego i zagłębiłem się w mrokach terenów padyszacha. Nad moją głową świecił cienki sierp księżyca. Z jakiegoś powodu czułem, że powinno być znacznie później – że słońce powinno już wstawać, a świat na zewnątrz zmienić się, odkąd przestąpiłem przez próg i sam zmieniłem się w środku. Po raz kolejny. To się zaczynało robić nudne. Wszedłem między cienie na końcu dróżki i czekałem, aż obudzi się moje nocne widzenie. Gdy rzeczywistość odmalowała się przede mną bursztynowymi konturami, przeciągnąłem palcem po złożonym dokumencie w rękawie dubletu. Koniec z usztywnianiem strażników – ta kartka była moim ułaskawieniem, jak również przepustką do pałacu. Ciosowy zgodził się na spotkanie z Deganem. Nie było łatwo go przekonać – od wielu lat unikał swych dawnych braci i sióstr i początkowo nie zamierzał robić wyjątku. Nie chciał mi też wyjawić, dlaczego odszedł z Zakonu, ale w kwestii jego powstania był mniej tajemniczy. Kiedy mu już wytłumaczyłem, po co Degan przybył do Djanu i dlaczego czuję się w obowiązku, by mu pomóc, były deganin okazał mi więcej serdeczności. Ciągle pamiętał, co to znaczy odejść z krwią pobratymców na rękach, lecz nie zapomniał też, jak czuje się deganin, który łamie słowo. – Jednakże największy błąd, jaki popełniłem – ciągnął nad kubkiem parującej herbaty w bibliotece, z mieczem znów wiszącym na ścianie – polegał na zwróceniu się do imperialnych elit, kiedy werbowałem pierwszych ludzi do Zakonu. – Czemu? – Sączyłem własny napar, starając się nie krzywić. Nie bez powodu wolałem kawę od herbaty, a ten kubek letniej i cierpkiej lury z rozmoczonych liści znów mi o tym przypomniał. Warto być jednak uprzejmym, kiedy próbuje się wyciągnąć informacje od ponad dwustuletniego szermierza i byłego imperialnego maga. Posłodziłem napój jeszcze jedną porcją miodu. – Bo Lucien stworzył Zakon właśnie po to, by go odseparować od Czarnych Szarf armii i Złotych wewnętrznej straży – odpowiedział. – A jeśli przyświeca ci taki cel, lepiej nie rekrutować do Zakonu bandy Szarfiarzy. W każdym razie tak się może wydawać, tylko że ani ja, ani imperator nie mieliśmy pomysłu, gdzie jeszcze szukać. Lucienowi zależało na ludziach, którym mógłby powierzyć nie tylko własne bezpieczeństwo, ale też dobrobyt Imperium. Ten wymóg bardzo zawężał grono potencjalnych kandydatów. – Zaraz, zaraz – rzuciłem, odstawiając kubek na bok. – Stworzyłeś Zakon na życzenie imperatorów? Oni od początku o tym wiedzieli? – Byłem Cnotnikiem. Kto inny mógłby ode mnie wymagać, żebym oddał swą duszę? – Cóż… – I nie zrobił tego cały Wieczny Triumwirat, to był wyłącznie projekt Luciena. Od pewnego czasu Lucien nie ufał Złotym Szarfom. Odkąd w wyniku Zamachu Nienarodzonego Theodoi Szósty udał się na wygnanie, każda inkarnacja starała się stworzyć wewnątrz straży frakcję lojalną sobie i tylko sobie. W tamtym okresie polityka zaczynała pokazywać swoje paskudne oblicze, a Lucien dobrze o tym wiedział. Postanowił wyjść poza imperialne struktury i stworzyć Zakon. – Werbując ludzi spośród Białych Szarf? – dociekałem. – Przecież białych powołano tylko po to, żeby obalić Isidora i uporać się z problemem Kamratów. Osobistymi strażnikami imperatora stali się znacznie później. – Tak i nie – odparł Ciosowy. – Ta sprawa, podobnie jak wiele innych, dowodzi jednoznacznie, że geniusz imperatora ma wiele twarzy. Cały ten „mroczny król” pojawił się w idealnym momencie i posłużył jako wygodna wymówka do stworzenia nowej kadry mieczy w pałacu. Owszem,

Białe Szarfy zostały powołane do życia, by tropić Kamratów i chronić imperatora, ale od początku to spośród nich wybierano nowych rekrutów do Zakonu. Wyprostowałem się na krześle. – Chcesz mi powiedzieć, że zniszczenie organizacji Isidora dwieście lat temu – razem z czystką połowy Kamratów – było tylko wybiegiem na rzecz imperialnej polityki? Ciosowy zmarszczył brwi. – A dlaczego by nie? – Upił nieśpiesznie łyk herbaty. – Uwierz mi, imperator i Imperium robili przez wieki o wiele gorsze rzeczy, często z mniej chwalebnych pobudek. Na przykład blokadę i w rezultacie klęskę głodu w Phykopolis można przypisać… – W wyniku tego waszego „wybiegu” tysiące Kamratów zawisło na dachach domów i palach Ildrekki. Zresztą to nie byli tylko Kamraci – Szarfiarze wyrzynali też ich rodziny, przyjaciół czy sąsiadów… Przez niemal rok na ulicach miasta toczyła się regularna wojna! – Owszem – przyznał Ciosowy – tak właśnie było, ale ginęli głównie kryminaliści i ludzie, którzy się z nimi zadawali. – Odstawił kubek na blat z solidnym brzękiem. – Porównaj to do dziesiątek tysięcy ludzi, którzy zmarli z głodu w Phykopolis, dlatego że jakiś anonimowy urzędnik zwęszył szansę, by stworzyć nielicencjonowany monopol handlowy, a najłatwiej było zatuszować sprawę, niszcząc miasto, gdzie rozwinął interes. Na tle takich wydarzeń rzeź porównywalnej liczby Kamratów i ich przyjaciół to dla Dworu prawie powód do chwały. – To tłumaczenie nie usprawiedliwia pogromu. – Powinieneś był zauważyć, że Imperialny Dwór nie czuje potrzeby usprawiedliwiania się przed takimi jak my. – Ciosowy pociągnął nosem i skrzywił się prawie niezauważalnie. – Mimo to czasem nawet niewłaściwe działania dają dobre rezultaty. – Chodzi ci o deganów? – zapytałem. – O ideały, które próbowaliśmy wdrożyć w Zakonie i zawrzeć w Przysiędze. O zasadę, że człowiek odpowiada za każde wydarzenie, któremu nada bieg i że każda otrzymana przysługa to jednocześnie dług do spłacenia. Że wszystkich obietnic należy dotrzymywać, bez względu na to, komu się je składa. – Moje doświadczenie mówi, że w prawdziwym świecie ideały nie mają zbyt wielkiej wartości. Nie dla większości ludzi. – Gdybym przejmował się większością ludzi, byłbym dziś Cnotnikiem, zamiast stać się deganinem. Już chciałem zapytać, jak te ideały miały się do tego, że dwieście lat temu zabijał własnych pobratymców, ale taki tok rozmowy nie dałby zbyt dużych nadziei na konstruktywne wnioski. Zamiast tego złożyłem więc przed sobą ręce na stole i powiedziałem: – Czyli żadna z pozostałych inkarnacji imperatora nigdy nie dowiedziała się o deganach? I tylko Lucien wie o twoim istnieniu, bo to on cię stworzył? – Nie wydawało się to prawdopodobne, choć z drugiej strony któż lepiej wiedział, jak oszukać imperialne oczy, jeśli nie sam imperator? – Raczej nie jestem już na bieżąco – odparł Ciosowy – ale musi być tak, jak mówisz. W przeciwnym razie Zakon już dawno zostałby starty z powierzchni ziemi. – A co z innymi Cnotnikami? Przecież nie mogłeś zrobić tego sam. – Oczywiście, że nie. – To dlaczego nie powiedzieli… – Doszło do czystki. – Och. – Stephen Dorminikos postąpił tak samo, gdy magowie rozbili jego duszę na części. Najwyraźniej imperialna polityka zakładała, że maga łatwiej zabić, niż zmusić do milczenia. Ciekawe, czy obecni Cnotnicy w służbie Markino wiedzieli o losie swoich poprzedników. Cóż, to też wydawało się wątpliwie. – Można powiedzieć, że to część ryzyka zawodowego. Ciosowy napił się herbaty. – Gdy za bardzo zbliżysz się do imperatora, całe jego otoczenie nagle staje się zbędne. Chrząknąłem na znak zgody. Rzeczywiście, ten motyw lubił się powtarzać. – Dlaczego to właśnie ty zrzekłeś się swojej duszy? Ciosowy wpatrywał się przez chwilę w kubek, po czym wziął ostatni łyk. Odniosłem wraże-

nie, że w tej chwili chętnie napiłby się czegoś mocniejszego. – Już ci mówiłem. – Sięgnął po żelazny dzbanek. – Byłem Cnotnikiem, a ktoś musiał rzucić zaklęcie i stworzyć więzy. Ktoś musiał wypowiedzieć Przysięgę, by raz na zawsze związać Zakon i jego członków nowym celem istnienia. Kiedy w grę wchodzą Imperium i władca z boskiego nadania, nie mówiąc o tajemniczej sekcie szermierzy, słowa nie wystarczą. Potrzeba jeszcze magii. Postanowiłem zachować dla siebie komentarz, że imperator stworzył swój kult wyłącznie na podstawie ostrożnie zaplanowanego kłamstwa. – A twoja dusza przypieczętowała umowę? – Tak. Wraz z innymi rzeczami. – Ciosowy uniósł dzbanek, żeby nalać sobie herbaty. Zmarszczył brwi, gdy do kubka spłynęła ostatnia struga pełna herbacianych fusów. – Jeśli pomoże ci to zrozumieć, poświęciłem duszę i magię z własnej woli. – Odstawił dzbanek na bok. – Nie umiem powiedzieć, czy dziś zrobiłbym to samo, ale to jest właśnie największe przekleństwo czasu, czyż nie? Możemy spojrzeć na swoje czyny z perspektywy i krytykować młodsze wcielenia, nie dając im możliwości obrony. Zostają im tylko wymówki. Bawiłem się na blacie swoim kubkiem. Musiałem o to zapytać. – Jak to jest… żyć bez duszy? – Nie twoja sprawa, Kamracie – odwarknął były deganin. Potem jednak zamrugał, a ja miałem wrażenie, jakby odepchnął od siebie zły nastrój, a wraz z nim wspomnienia. Kiedy ponownie zwrócił na mnie swój wzrok, lśniła w nich fałszywa pogoda ducha człowieka, który próbuje robić dobrą minę do złej gry. – A zatem Brązowemu zależy na starych prawach – powiedział. – Uważa, że twoje zapiski w jakiś sposób pomogą ocalić Zakon. – Ma nadzieję, że coś w nich znajdzie – domyślał się Ciosowy. – Jakieś zdanie, jakąś stronę, która trafi prosto w serce tego sporu i ukróci go raz na zawsze. Niestety, niczego takiego tam nie ma. W innym razie sam posłużyłbym się tymi zapiskami, kiedy niezgoda w szeregach Zakonu była jeszcze młoda. – Od dwustu lat nikt nie widział tych praw – zauważyłem. – To cholernie długi czas dla ludzi, którzy muszą się kierować wyłącznie pogłoskami i wspomnieniami. Kto wie, jak ta grupa deganów zareaguje na oryginalne dokumenty? – Wydaje mi się, że z dużym prawdopodobieństwem potrafiłbym to zgadnąć. Zresztą stare dokumenty i starzy ludzie rzadko zmieniają zdanie. Ożywiłem się na te słowa. – Starzy ludzie? Czy to znaczy, że zdecydowałbyś się wrócić do Ildrekki, żeby przedstawić swoje argumenty? Na jego ustach zaigrał melancholijny uśmiech. – Być może. Minęło już tyle czasu… Nie miałbym nic przeciwko, by znów przejść się ścieżkami, którymi w młodości chadzaliśmy z Simonis, choćby dla samych wspomnień. – Zaraz potem zmierzył mnie jednak twardym wzrokiem. – Co nie znaczy, że zgadzam się z samym sentymentem. Wszystko zależy od tego, jak Brązowy przedstawi swoją sprawę. Jeżeli masz rację, w jego planach jest zbyt wiele idealizmu, ale mogę go przynajmniej wysłuchać. Z trudem powstrzymywałem uśmiech, który unosił kąciki moich ust. Dzięki oryginalnym zapiskom i Ciosowemu znacznie wzrosły moje szanse na sprowadzenie Degana do Ildrekki. Ale to nie wszystko – być może uda mi się także naprawić to, co między nami zaszło, a jeśli nie, to przynajmniej skontaktować go z założycielem Zakonu. Założycielem, który na zdrowy rozum powinien już nie żyć. Do diabła, to na pewno musiało dla niego coś znaczyć. Później Ciosowy podpisał moją przepustkę, oczywiście jako Heron. Muszę przyznać, że wahał się tylko przez chwilę, kiedy wspomniałem mu, że będzie mi ona potrzebna także do uniknięcia konsekwencji za pewien incydent przy Psiej Bramie. Szybką ręką i eleganckim pismem Ciosowy skreślił na przepustce uwagę, że ze względu na dobro kraju nie należy mnie zatrzymywać, po czym życzył mi szerokiej drogi.

Wracając, z czystej ciekawości przeszedłem obok zagajnika. Pustka – nie było ani dwójki zabójców, ani straży. To drugie mnie ucieszyło, to pierwsze zasmuciło – miło byłoby po raz ostatni zobaczyć Aribah. Rozejrzałem się dla pewności, że nie przeoczyłem żadnego cienia o kształcie neyajin, po czym wśliznąłem się w noc. – No i? – zapytała Drapieżna, gdy usiadłem naprzeciwko. – Dowiedziałeś się czegoś? Znajdowaliśmy się w całonocnej herbaciarni tuż za murami Dzielnicy Imperialnej, o rzut beretem od bramy czwartego kręgu. Był to przybytek, który kierował swe usługi głównie do ludzi umiarkowanie uzależnionych od chiby, a także zatwardziałych miłośników muzyki. Na niewielkiej scenie siedział mężczyzna, który ponoć w centralnej Despotii nie miał sobie równych, jeśli chodziło o grę na djaneńskiej lutni – pochodził z wioski na wzgórzach Venatti i został na miesiąc sprowadzony do miasta. Dla mnie liczyło się tylko to, że muzyka pomagała zagłuszyć rozmowę. Powietrze było gęste od dymu. – Kilku rzeczy – odparłem i podniosłem dzbanek, by napełnić stojący przede mną kubek. Posmakowałem. Kardamon. – Okazuje się, że Heron to Ciosowy Degan. – Co?! Nawet grajek zamarł, gapiąc się na Drapieżną. Uśmiechnąłem się do swojego kubka, a potem uniosłem rękę, by przeprosić gości po djaneńsku, podczas gdy Drapieżna ciskała oczami gromy. W całym pomieszczeniu zapanowała wesołość, a facet z lutnią podjął grę. – Ciosowy Degan? – syknęła, gdy otaczający nas ludzie na powrót skupili swą uwagę na występie i fajkach wodnych. – Ten, który ponoć założył Zakon? – Ten sam. – Jak to w ogóle możliwe? – Długa historia. – Nie pierdol. Uniosłem wzrok, by spojrzeć jej w oczy. – Zbyt długa, by teraz ją opowiadać. – Jasne. Nalałem sobie jeszcze herbaty z kardamonem, wrzuciłem dwa kawałki kandyzowanej cytryny i zamieszałem. – A jak poszło w teatrze? – Po tym, jak sprawiłeś, że wybuchło tam najprawdziwsze piekło? – Przypomnę ci, że właśnie taki był plan. – W takim razie podziałał. Występ natychmiast przerwano, Archanioły wyprowadziły widzów z miejsc siedzących, a na widowni pod sceną doszłoby do zamieszek, gdyby padyszach nie cisnął w tłum garści monet. – Drapieżna pokazała mi kilka. – W drodze do wyjścia udało mi się oskubać paru naiwniaków. Przewróciłem oczami. – A Tłusty Tron? – Wyprowadzony w łańcuchach. – Mamuśka Lewa Ręka zdążyła to jakoś skomentować? – Spodziewasz się od niej wiadomości? – Właściwie to nie. – Jej słowa o porozumieniu w sprawie starych szlaków Leniwego Oka brzmiały całkiem zachęcająco, ale podejrzewałem, że były raczej przynętą niż realną propozycją. Prawdopodobnie miała w Despotii wiele innych tras, którymi przerzucała błyskot do Imperium. – Też dobrze – odparła Drapieżna – bo jej ludzie nie mieliby się z nami jak skontaktować. Padyszach kazał odprowadzić trupę do Cienia Anioła. Połowa Archaniołów wciąż tam jest. Kiwnąłem głową. Spodziewaliśmy się podobnego rozwoju wypadków – ja, Drapieżna i Tobin. Jeśli uwolni się w Djanie zakazaną dorminikańską magię – nawet gdy są to tylko fajerwerki na pokaz – można mieć pewność, że wszyscy Imperialni w zasięgu wzroku zostaną spędzeni jak stado baranów. Właśnie dlatego zadbaliśmy, żeby aktorów w żaden sposób nie dało się połączyć z wydarzeniami w loży Tłustego Tronu. Rzecz jasna, nie dawało to żadnych gwarancji; despotę nazywano

despotą nie bez przyczyny – w naszym przypadku ten człowiek mógł zrobić, co mu się żywnie podobało. – Jakieś wieści od trupy? – zapytałem. Drapieżna pokręciła głową. – Jeszcze mnie tam nie było. Planowałam wrócić do zajazdu, kiedy załatwimy nasze sprawy. – A wezyr? – Pewnie ze złości odgryzł sobie rękę. – Pewnie tak. – Napiłem się odrobinę herbaty. Kandyzowana cytryna nie pomogła. – Jesteś w stanie dostać się bez przeszkód do zajazdu? Drapieżna uniosła niewielkie zawiniątko. – Tu mam swój strój sceniczny. Pomyślałam, że mogłabym się przebrać i powiedzieć, że zgubiłam się w tym całym zamieszaniu. – A miecz? Poczułem, jak coś twardego uderzyło mnie pod stołem w kolano. Drapieżna pchnęła przedmiot w moją stronę. – Wspaniale. – Jeszcze jeden łyk, po czym sięgnąłem pod stół, a moja dłoń zamknęła się na jakże znajomej pochwie i szarfie. – No to w drogę. Muszę odszukać Degana. Znalazłem go zaledwie trzy przecznice od jego kwatery – stał na ulicy pod latarnią, jedząc jakąś smutną zieleninę i kawałek przypalonego mięsa na rozmokłym placku chlebowym. – Do cholery, co to za świństwo? – rzuciłem, podkradłszy się do niego. Spojrzał na mnie z góry i zmarszczył pytająco brwi. – Drapieżna cię śledziła, pamiętasz? – wytłumaczyłem. – Nie było trudno cię znaleźć, wiedząc, gdzie szukać. – Skinąłem na jego posiłek. – Co to jest? Westchnął i cisnął jedzenie na ziemię. – Pomyłka. – To się dobrze składa, bo jestem głodny, a wolałbym spróbować czegoś jadalnego. Dziesięć minut później staliśmy pod okienkiem w obskurnym murze. Nieco niżej i po przeciwnej stronie ulicy zza zasłony wiszącej w wejściu dolatywały dźwięki rozmów i muzyki. Pod okienkiem było ciemniej i ciszej, lecz wynagradzały to zapachy niosące się ze środka. Cebula smażona na maśle, ziarna kolendry prażone na patelni, ser piekący się nad ogniem. Mięta, pieprz i ciężka, kwaśnawa woń mielonego mięsa w pikantnym sosie jogurtowym. A do tego chleb – zapach chrupiącej, spieczonej skórki rozgrzanej na gorącym kamieniu. Podałem przez okno monety i dostałem w zamian dwa bochenki, ścięte i wydrążone u góry, wypełnione cebulą, smażonym serem i podłużnymi kawałkami koziego mięsa, wszystko to zaś zwieńczone sałatką z pietruszki i mięty, skropioną odrobiną soku z cytryny. – Skąd ty wiesz, gdzie szukać takich miejsc? – zapytał Degan po czwartym kęsie. Wykręciłem głowę w stronę hałaśliwego wejścia. W tej samej chwili ze środka wytoczyli się trzej mężczyźni. – Jakiś czas temu urabiałem tamtą melinę, kiedy wciąż cię szukałem. Bezskutecznie, ale zauważyłem, że wszyscy przychodzili tu na nocną wyżerkę. Jakby chcąc dowieść mojej racji, mężczyźni ruszyli w górę ulicy, już sięgając do sakiewek i rękawów po pieniądze. Degan pokręcił głową i odgryzł kolejny kęs. Poprowadziłem go spod okienka głębiej w ciemność nocy. Przyglądałem mu się kątem oka, kiedy szliśmy i jedliśmy jednocześnie. Prawie jak za dawnych czasów, choć wiedziałem, że to tylko złudzenie. Narosło między nami napięcie, niepokój, który krył się pod ciszą tam, gdzie wcześniej istniała swoboda. Częściowo spowodowane to było mieczem Degana – namacalnym dowodem moich porażek, wiszącym zaledwie kilka stóp od jego ręki. Wiedziałem, że nie ułatwiam sobie sprawy, nosząc go ze sobą, ale nie chciałem go nigdzie zostawiać. Nie wiedziałem nawet, czy zdołałbym go odzyskać, gdybym to zrobił. Jednakże miecz stanowił tylko część problemu – reszta brała się z trwającej niepewności. Nawet na początku naszych relacji – kiedy Degan prawie mnie zabił, a ja prawie go otrułem – nie było między nami takiego wahania i niepokoju. Nie ufał mi wtedy, a ja nie ufałem jemu, ale w tej

nieufności było coś szczerego, bo się nie znaliśmy i kierowała nami zwykła przezorność ulicy. Teraz chodziło o coś innego; negatywne uczucia powstały ze zdrady i żalu, ze wspomnień i zastanawiania się, co by było, gdyby. Było to milczenie zarazem zbyt ciężkie, by je udźwignąć, i zbyt kruche, żeby je odtrącić; mogło nas zadusić swą obecnością lub głęboko zranić, gdyby się roztrzaskało. Jak zwykle to Degan pierwszy odważył się zrobić wyłom: – Zakładam, że wkrótce wracasz do Ildrekki? – stwierdził, przełknąwszy ostatni kawałek chleba. Spojrzałem na niego pytająco i dopiero po chwili dodałem dwa do dwóch. – Słyszałeś o przedstawieniu? – Słyszałem? Byłem w tym teatrze. – Ty? Na występie trupy? – Nie ma w tym mieście zbyt wielu imperialnych teatrów, trzeba korzystać z tego, co jest. – Urwał, by odkaszlnąć kilka okruszków. – Myślę, że Drapieżna wypadła całkiem nieźle. Uśmiechnąłem się. – Kto by pomyślał, że taka z niej aktorka. – Ale ciebie nie widziałem. – Taki był plan. – Szkoda. Moim zdaniem świetnie wypadłbyś w roli Babby. Prychnąłem. Babba był gadającym mułem despoty, który pojawiał się w sztuce. Jeden z djaneńskich motywów, którego ni w ząb nie rozumiałem. – Występowanie na scenie nie jest w moim stylu. – Prawda, ty wolisz produkcje zakulisowe. Czy mogę spytać, po co cała ta… farsa? – Żeby odwrócić uwagę kilku osób. Degan spojrzał na mnie i zmarszczył czoło. – Tyle zamieszania, żeby wrobić pojedynczego kryminalistę? – To był tylko jeden powód. – A ten drugi to…? – Ciosowy Degan. – Ciosowy? – powtórzył Degan, chwytając mnie za rękę. – Znalazłeś jego zapiski? – Znalazłem coś więcej. Samego faceta. – Co chcesz przez to powiedzieć? Odgryzłem ostatni kawałek swojego bochenka, a resztę wyrzuciłem. – Chcę przez to powiedzieć, że ten człowiek żyje – wymamrotałem, połykając. – Oddycha. Rozmawia nawet. – Uśmiechnąłem się do Degana. – I jak ci się podo… uff! Zanim zrozumiałem, co się dzieje, Degan zaciągnął mnie po schodach w cień przejścia łukowego, gęsto porośniętego winoroślą. Za nami czułem delikatną woń uśpionego ogrodu. Prawie wystarczyła, żeby stłumić zapach potu, dolatujący od mojego towarzysza. – Degan? – rzuciłem, wyrywając się z uścisku. Położyłem dłoń na rękojeści rapiera. – Degan, co się dzieje, do diabła? – Widziałeś go? – Rozglądał się po ulicy, przeczesując wzrokiem ciemne zakamarki. – Domyślił się, że rozgryzłeś jego prawdziwą tożsamość? – Czy się domyślił… Chwila. – Cofnąłem się o krok, żeby lepiej go widzieć. – Ty wiedziałeś, że on wciąż żyje? Degan nie odrywał wzroku od ulicy. – Powiedzmy, że miałem pewne podejrzenia. – Jak można podejrzewać, że żyje ktoś, kto powinien był umrzeć dwieście lat temu? – No wiesz, słyszy się pewne rzeczy. – Rzeczy? Jakie rzeczy? Niech to szlag, czemu mi nie powiedziałeś, że po el-Qaddice może chodzić deganin, który ma na karku dwieście lat? – Liczyłem, że się mylę – odparł Degan, a po chwili dodał: – I że wyjedziesz z miasta. – Gratulacje. Pomyliłem się w obu przypadkach.

– Zauważyłem. Jak go znalazłeś? – Okazało się, że teraz pracuje jako sekretarz dla wezyra Ogrodów Muzy. Zdawałem mu sprawozdania z postępów trupy, odkąd dostaliśmy się do Starego Miasta. – Jako sekre… – Degan pokręcił głową. – Niesamowite. I co, tak po prostu powiedział ci, kim jest? – Oczywiście, że nie. Sam się domyśliłem. – Jak? – Po pierwsze, widziałem jego miecz… Degan spojrzał odruchowo na ostrze wiszące na moich plecach. – Wciąż ma swój miecz? – Na ścianie gabinetu. Najwyraźniej nie wszyscy deganie rezygnujący z członkostwa w Zakonie porzucają swoją broń w zgliszczach płonącego magazynu. Degan zacisnął zęby. Przyznaję, nie był to z mojej strony uprzejmy komentarz, ale wciąż mnie bolało, że Degan nie powiedział mi o Ciosowym. Wet za wet. – Cóż, po odnalezieniu miecza chyba wszystko stało się jasne. – Stałoby się, gdybym wiedział, że Ciosowy wciąż żyje – stwierdziłem. – Ale nie miałem żadnych powodów przypuszczać, że Ciosowy jest teraz czymś więcej niż… stertą gnijących kości. Dopiero gdy włamałem się do jego biblioteki i przytknąłem sztylet do gardła zarządcy jego domu, powiedział mi prawdę. – Czyli z nim rozmawiałeś. – Długo. – I? – Chce się z tobą spotkać. Degan zarechotał, odwracając się z powrotem do ulicy. – Pewnie, że chce. – Źle mnie zrozumiałeś. – Czyżby? Ciosowy wymordował pół tuzina braci i sióstr, zanim odszedł z Zakonu. A kiedy to zrobił, wyraźnie dał do zrozumienia, że zabije każdego, kto będzie go szukać. Wątpię, by nawet po tak długim czasie zmieniły się jego uczucia w tej kwestii. Przypomniałem sobie tego człowieka o dwóch obliczach, badacza i wojownika. Obie jego twarze sprawiały wrażenie zmęczonych, może nawet zrezygnowanych. Jeśli płonęły w nim kiedyś ognie przeszłości, to moim zdaniem już dawno wygasły. – Dwa wieki to szmat czasu. – Mniej, niż ci się wydaje. – Powiedział, że być może chciałby wrócić do Ildrekki. Zauważyłem, że Degan rozluźnił palce zaciśnięte na rękojeści miecza. – Z powrotem do Imperium? Przełknąłem ślinę. – Niewykluczone. – Moje negocjacje z Deganem były teraz równie delikatne, co wcześniejsza rozmowa z Ciosowym. Nie wiedziałem, po co Brązowy przybył aż do el-Qaddice, ale najwyraźniej nie zakładał w swoich planach nasiadówki z założycielem Zakonu. Sęk w tym, że właśnie do tego chciałem go nakłonić – dla dobra wszystkich zainteresowanych, lecz głównie jego samego. – Powiedziałem mu, co zaszło między tobą a Żelaznym. O… – Co zrobiłeś?! Nie miałeś prawa… – Miałem wszelkie prawo – uciąłem krótko. – Pomogłem narobić tego bałaganu i to przeze mnie musiałeś dokonać wyboru. Gdyby nie ja, nie byłoby cię tutaj. – Nie pochlebiaj sobie. Problemy Zakonu zaczęły narastać o wiele wcześniej, niż twój los splótł się z Cieniem i Samotnicą. I mną, skoro o tym mowa. To ja podejmowałem decyzje, które mnie tu doprowadziły, nie ty. – Nie twierdzę, że było inaczej. Ale odegrałem w tym swoją rolę, i dalej ją odgrywam. – Skinąłem w kierunku drugiego kręgu miasta. – Ciosowy miał więcej czasu niż ty, żeby przemyśleć swoje wybory, choć w istocie zrobiliście to samo: obaj przelaliście krew i odeszliście z Zakonu.

Nikt nie wie, jak to jest – ani ja, ani Srebrny, ani żaden inny deganin. Żaden oprócz Ciosowego, a on zgodził się porozmawiać. Degan westchnął, zdjął kapelusz i przeciągnął dłonią przez wilgotne od potu włosy, aż nastroszyły się jak nierówne kolce. – Musisz coś zrozumieć – powiedział. – Nie przybyłem tu szukać rozgrzeszenia. Ani odkupienia. Zrobiłem to, żeby ratować coś, za co potrafiłem zabić, choć przez moje postępowanie nie mogę rościć sobie prawa do tej rzeczy. Przybyłem tu, żeby chronić moich byłych braci i siostry przed tym, co sam musiałem uczynić, by nikt więcej nie musiał kroczyć tą samą drogą co ja. Nie myślę o odzyskaniu dobrego imienia ani miejsca w Sali Koszarowej, wręcz przeciwnie – spodziewam się, że już nigdy więcej nie zobaczę murów Nicerii. Nie, znalazłem się w tym miejscu, bo choć nie jestem już deganinem, nadal mogę służyć Zakonowi. – Wiem. I mniej więcej to samo powiedziałem Ciosowemu. Degan zamrugał, a potem się uśmiechnął. – Czyżby? – Może nie tak elokwentnie, ale chyba udało mi się przekazać tę samą myśl. – I jak na to zareagował? – Twierdzi, że nie ma dla ciebie odpowiedzi, której szukasz, ale zgadza się przejrzeć stare prawa i przedyskutować możliwości. Degan wyprostował się z postawy szermierczej, którą przyjął nie do końca świadomie. Odetchnął głęboko. Kiedy wypuścił powietrze z płuc, uleciała z niego większość napięcia. Ja też odetchnąłem. Czułem, że mam go w garści. Jeszcze raz zaczerpnął tchu i zaśmiał się, po czym założył swój kapelusz. – Ciosowy na dworze despoty, kto by pomyślał… – Nasunął brzeg ronda mocniej na czoło. – Anioły mi świadkiem, że to ostatnie miejsce, gdzie bym go szukał. – Mógłbym powiedzieć to samo. Choć chyba powinienem był się domyślić. – Jak to? Degan wyszedł na ulicę. Ruszyłem za nim. – Kiedy tu dotarliśmy, Wilk udał się na poszukiwania do el-Beyad. Stwierdził, że człowiek przyzwyczajony do służenia innym, nawet w ramach Przysięgi, chciałby… Co jest? Znów położył mi rękę na ramieniu, tym razem po to, by odwrócić mnie w swoją stronę. – Wilk? – zapytał z dziwnym wyrazem twarzy. – Wybacz, Srebrny Degan. Poznałem go jako Wilka i szczerze mówiąc, ten przydomek bardziej utkwił mi w głowie. Pasuje do niego. Degan kiwnął powoli głową. – Jasne. – Podszedł o krok bliżej. – Opowiedz mi coś o Srebrnym. – Niby co? – Na przykład o jego bliźnie. Ścisnęło mnie w żołądku. – Jakiej bliźnie? – Tej, co biegnie od prawej brwi aż do szczęki. – Przeciągnął palcem po twarzy. – Tej, przez którą oślepł na jedno oko. Teraz mój żołądek próbował wykonać coś w rodzaju instruktażu wiązania węzłów marynarskich. Degan czytał w mojej twarzy. – Ten twój Srebrny nie jest ślepy na jedno oko, co? – Nie… – Dłonie drżały mi tak bardzo, że z trudem zacisnąłem je w pięści. Skurwysyn znów nabił mnie w butelkę. – Nie jest. – W takim razie to nie Srebrny Degan.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI

– Pieprzony sukinsyn! – krzyknąłem. Dwa razy wyciął mi numer. Dwa razy. – Kłamliwa, spiskująca gnida… – Czy Wilk miał przy sobie jego miecz? – przerwał mi Degan. – Co? – Miecz Srebrnego – powtórzył, mierząc mnie niecierpliwym wzrokiem. – Miał go? Przypomniałem sobie zdobioną srebrnymi grawerunkami broń, którą tyle razy widziałem u jego boku. – Jeśli chodzi ci o okutą srebrem szablę, to tak, miał ją. Degan ściągnął usta w cieniutką linię. – To ostrze należało do Srebrnego. Chciałem zapytać, jak to możliwe, że dałem się nabrać, ale przecież już to wiedziałem. Zobaczyłem miecz, przekonałem się, jak sprawnie nim włada, słyszałem, jak mówi, a on po prostu utwierdził mnie w moich przypuszczeniach. W końcu ilu ludzi udaje, że są deganami? Przede wszystkim jednak roztaczał tę szczególną aurę, nosił się jak deganin. Z pewnością jakaś część mnie przeoczyła te sygnały. – Czy on chociaż jest deganinem? – Och, pewnie – odparł Degan, tylko częściowo poprawiając mi humor. Podjęliśmy marsz. – Sami nazywaliśmy go czasem Wilkiem, bo jak sam stwierdziłeś, pasuje do niego ten przydomek. Ale w Zakonie zwą go Stalowym. – Stalowy Degan – powiedziałem głośno. Rzeczywiście, to imię pasowało do niego lepiej niż Srebrny. – Skoro jednak nosi przy sobie miecz Srebrnego… – To znaczy, że nie tylko ja przelałem w ostatnim czasie krew w Zakonie – dokończył Degan i pokręcił głową. – Na Anioły, czym my się staliśmy? Na to pytanie nie miałem odpowiedzi, dlatego postanowiłem milczeć. – Czy Ciosowy wie o Stalowym? – O tobie wie tylko dlatego, że mu powiedziałem – odparłem. – Tematu Wilka… to znaczy Stalowego, nie poruszałem. – To już coś. Gdyby Ciosowy dowiedział się, że w el-Qaddice są dwaj deganie, przy czym jeden z nich to Stalowy, wytropienie go zajęłoby nam kolejne dwa stulecia. – Jest aż tak groźny? Degan kiwnął głową. – Jeden z najlepszych, jeśli chodzi o miecz. Być może nawet najlepszy. – Przecież minęły dwa stulecia – zauważyłem. – Ciosowy nie ma prawa wiedzieć nic o Stalowym, bo Stalowy, którego sam znał, umarł wieki temu. – Po wstąpieniu do Zakonu każdy deganin przejmował imię jednego z założycieli organizacji. Brązowy był na przykład siódmym deganinem dzierżącym to imię. – Nie bądź naiwny – odparł Degan. – Choć Ciosowy chował się przez wszystkie te lata w Djanie, możesz być pewien, że ma w Imperium swoich agentów. Zapewne nie wie o wszystkich działaniach Zakonu, ale też nie żyje w całkowitej ignorancji, jak prawdopodobnie próbował cię przekonać. Nie da się stworzyć takiej potęgi jak deganie, a potem tak po prostu o nich zapomnieć, bez względu na to, dokąd się udasz. Szliśmy w milczeniu może z pół kwartału. Degan narzucił szybkie tempo, a obolałe mięśnie i zmęczenie minioną nocą nie pomagały mi za nim nadążyć. Nie wydawał się jednak w nastroju, by zwolnić, nasypałem więc sobie na dłoń parę ziaren aramu. Chciałem tylko dwa, a wyszło pięć. Pieprzyć to. Wziąłem je wszystkie do ust. – Degan? – rzuciłem, obracając je na języku. – No?

– Co tu się, do diabła, dzieje? – Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że Stalowy pragnie miecza Ciosowego. – Dlaczego? – Bo ten miecz jest kluczem do Zakonu. – W jaki sposób? Degan milczał przez chwilę, aż w końcu powiedział: – Co zrobiłem po zabiciu Żelaznego? Próbowałem przypomnieć sobie tamten dzień na Bazarze A’Riifa, gdy po długiej i chaotycznej walce Degan usztywnił Żelaznego pojedynczym, idealnym pchnięciem. – Zabrałeś jego miecz. – Zgadza się. A kiedy Zakon przyszedł pytać o Żelaznego – gdy dzięki tobie odnaleźli ten miecz – co chcieli wiedzieć? – Chcieli wiedzieć, co się z tobą stało. – I? – I… – Och, tak bardzo skupiłem się na próbach sprzedania im swojej historyjki, że nie zwróciłem na to uwagi. – Pytali, co się stało z twoim mieczem. – No właśnie. Nie bez przyczyny składamy Przysięgi na miecze – i nie chodzi tu tylko o symbolizm. Każde ostrze zapisuje Przysięgi deganów, którzy je noszą, a także Przysięgi tych, którzy postanowili się z nimi związać. To coś w rodzaju rejestru zarówno naszych uczynków, jak i długów, a także długów innych ludzi wobec Zakonu. Uniosłem rękę w stronę miecza wiszącego na moich plecach. Tym razem jednak moja dłoń zatrzymała się kilka cali od zawiniątka. – Chcesz powiedzieć, że moja Przysięga jest zapisana w tej broni? – Owszem, razem z jej statusem. Przegryzłem i połknąłem ziarna. Nie przeszły mi łatwo przez gardło. Jakże się teraz cieszyłem, że nie pozwoliłem Wilkowi dotykać miecza Degana. – A deganin, który przejmie takie ostrze, może… co, czytać z niego? – Nie jest to proste, ale przy odpowiedniej ilości czasu i spokoju da się to zrobić. Właśnie tak Zakon sprawdza długi, które zostały już spłacone, i te, które po śmierci deganina wciąż wymagają uregulowania. – Co tłumaczy, dlaczego wziąłeś miecz Żelaznego – wywnioskowałem. – Chciałeś go zwrócić Zakonowi. – Biorąc pod uwagę, co się wtedy stało, uznałem, że mogę zrobić chociaż tyle. Byłem to winien zarówno Żelaznemu, jak i pozostałym braciom i siostrom. Przyszła mi do głowy pewna myśl. – Czy Żelazny wciąż miał na swoim koncie jakieś niespłacone długi? – Niestety, nie miałem jego miecza w rękach dość długo, żeby to sprawdzić – powiedział Degan znacząco, a ja odwróciłem wzrok. – Skoro jednak próbował przekazać cię Samotnicy, gdy skrzyżowaliśmy nasze ostrza – ciągnął łagodniejszym tonem – ona pewnie wciąż zalega ze swoją częścią zapłaty, jeśli o to pytałeś. Dokładnie tak. Oznaczało to także, że Samotnica znajdowała się na smyczy Zakonu – a jeśli nie teraz, to czekało ją to w przyszłości. Z jednej strony to dobrze, z drugiej budziło mój niepokój. Skoro Wilk potrafił skutecznie mnie zwodzić, nie dało się wykluczyć, że jakiś inny deganin przyciskał w tej chwili Samotnicę. Na Anioły, ostatnie, czego potrzebowałem, to kolejne zmartwienie… – Rozumiem, jak to się ma do twojego miecza, Żelaznego czy nawet Srebrnego – jeśli ktokolwiek składał mu Przysięgę, Wilk ma go teraz w garści – ale jak w tym wszystkim wygląda rola Przysięgi Ciosowego? Przecież te długi liczą sobie dwieście lat. – Czy Ciosowy opowiadał ci o początkach Zakonu? – zapytał Degan. Docieraliśmy do bramy drugiego kręgu. Po obu stronach stali strażnicy, tuż przed kręgiem światła pochodni wiszącej na ścianie. Zwolniłem i odwróciłem wzrok od piekącego blasku ognia. – Co nieco.

– Czyli? – Powiedział, że deganie zostali powołani do życia, żeby zapewnić imperatorowi ochronę przed Szarfiarzami. – Na czyj rozkaz? – Jak to czyj? Luciena. Kto inny mógłby wydać Cnotnikowi rozkaz związania swojej duszy z mieczem, a potem stworzyć Przysięgę, która połączyłaby grupę najemników z… Urwałem, zdawszy sobie sprawę z konsekwencji swoich słów. Przysięga. Deganie. I imperator. A niech mnie. – Chcesz powiedzieć – mruknąłem, odruchowo ściszając głos – że to imperator złożył Przysięgę na ostrze Ciosowego? Że Lucien ma dług wobec Zakonu? – Lucien musiał związać się z Zakonem – odparł Degan – a najsilniejsze obietnice działają w obie strony. Nie mógł zrobić tego lepiej i mocniej podkreślić swojej wiary w Zakon, niż składając Przysięgę, która leżała u podstawy jego istnienia. – I złożył tę Przysięgę na miecz Ciosowego? – Tak jak wszyscy pierwsi deganie. – Co znaczy, że oni także byli z nim związani. – Zgadza się. Gwizdnąłem. – No dobrze, ale to był Lucien. W tej chwili rządzi Markino, a po nim ma przyjść Theodoi. Kolejna inkarnacja Luciena nie zasiądzie na tronie przez trzydzieści, czterdzieści lat. Co ta Przysięga da dziś Wilkowi? – Przysięga została złożona na miecz, w którym Ciosowy zaklął swoją duszę – wytłumaczył Degan. – Na dodatek wcześniej, przed stworzeniem Zakonu, Ciosowy był Cnotnikiem, a to też sporo zmienia. – Dlaczego? – Zakon może zażądać spłaty długu od dowolnej inkarnacji. Łącznie z obecną. Stanąłem jak wryty, sprawiając, że Degan też się zatrzymał. – Chcesz powiedzieć, że jeśli Wilk dostanie w swoje łapska miecz Ciosowego, będzie mógł zmusić Markino do spłacenia długu Luciena? Degan kiwnął ponuro głową. – Nie inaczej. – Ale jak? Przecież Markino to nawet nie ten sam… cóż, nie ta sama osoba, tylko jej inkarnacja. – Skąd mam wiedzieć? To wszystko magia dusz. Wiem tylko tyle, ile dowiedziałem się od Ciosowego. – Degan skinął w stronę bramy. Strażnicy coraz uważniej się nam przyglądali. – Nie powinniśmy tak stać. Posłuchałem jego przestrogi. – No dobrze. – Podjąłem marsz pod czujnym okiem strażników. – Jeśli nawet założymy, że masz rację i chodzi tu o magię dusz, Wilk powinien, sam nie wiem… Zaraz. – Spojrzałem na Degana. – Chwila. Jak to: dowiedziałeś się od Ciosowego. Gadałeś z nim? Kiedy? Degan wytrzeszczył oczy, ale zaraz je zmrużył. Kiedy znów się odezwał, jego głos był stalowy i chłodny: – To nie jest właściwa chwila, żeby to roztrząsać. – Pieprzenie, teraz jest idealna chwila. Kiedy rozmawiałeś z Ciosowym? – Nie rozmawiałem. – Gówno prawda, nie wiedziałbyś o mieczu, gdyby sam ci nie powiedział. – Zaświtała mi pewna myśl, która mi się nie podobała. – Chyba nie manipulowałeś mną, żeby trzymać Wilka na dystans? A może skłamałeś, że nie wiesz, co się stało z Ciosowym, żebym przypadkiem nie wyśpiewał nic Wilkowi? – Słucham? Nie, oczywiście, że nie. – To skąd wiesz? Degan szedł przed siebie w milczeniu.

– Do diabła, Degan, nie przybyłem tutaj dla przyjemności. Chcę ci pomóc. – Jesteś tu, bo Wilk przystawił ci nóż do gardła. – Pierdolić Wilka i jego nóż, chodzi o ciebie, o to, że potraktowałem cię gorzej, niż na to zasługiwałeś. Wilk wskazał mi drogę, ale to ja postanowiłem nią iść. Nie zamierzam udawać, że jakikolwiek czyn wynagrodzi ci złamanie Przysięgi. Wiem, że to niemożliwe. Ale to nie znaczy, że nie będę próbował, wszystko jedno, czy to się wiąże z ratowaniem deganów, ukrywaniem cię przed nimi czy zmuszeniem, żeby przyjęli cię w swoje szeregi – to już zależy od ciebie. Wiem tylko, że muszę zrozumieć, co się dzieje, jeśli mam ci pomóc. A pomogę ci. Degan długą chwilę wpatrywał się we mnie twardym wzrokiem. W końcu spojrzał na miecz na moich plecach, a potem znów na mnie. Kiwnął głową. – Dobrze – powiedział. – Wiem to, bo tam byłem. – Gdzie? – Byłem tam, gdy Ciosowy zaklął swoją duszę w mieczu i gdy imperator Lucien składał Przysięgę. Byłem tam, gdy pozostali deganie przyrzekali służyć Imperium, a przez tę służbę także imperatorowi. – Uśmiechnął się na poły ze smutkiem, na poły z melancholią. – Byłem tam, kiedy Zakon został powołany do życia. – Co?! – krzyknąłem, zatrzymując się tak gwałtownie, że prawie potknąłem się o własne nogi. – Ale to by musiało oznaczać, że jesteś… że masz… – Dwieście czterdzieści dwa lata – dokończył za mnie Degan. – Ile? – Przestaniesz się wydzierać?! – Znów wskazał gestem na bramę. – I tak przyciągamy zbyt wiele uwagi. Nie stawiałem oporu, gdy prowadził mnie obok nachmurzonych strażników do drugiego kręgu Starego Miasta. – Dwieście czterdzieści dwa lata? – rzuciłem, gdy oddaliliśmy się nieco od murów. – Mniej więcej. To zależy, jaki kalendarz stosujesz. Urodziłem się jeszcze w czasach starego kalendarza wystriańskiego, gdy rok miał sześć dni mniej od roku kalendarza imperialnego. Zgodnie z tymi wyliczeniami… – Dwieście czterdzieści dwa?! – powtórzyłem. – Jak to możliwe, że udało ci się… – Tak samo jak Ciosowemu – odparł Degan surowym głosem. – I Miedzianej, Srebrnemu czy Jadeitowemu. Znałem Żelaznego ponad dwieście lat, zanim go zabiłem. Składając Przysięgę, trzymaliśmy jedną dłoń na mieczu Ciosowego, a drugą na własnym, na wieczność związując nasze istnienia ze służbą i stalą. – Odwrócił wzrok. – A więc i dusze. – Wasze… – Nagle ciężar miecza na plecach zaczął mi doskwierać. – Chcesz powiedzieć, że w tym ostrzu znajduje się twoja dusza? Degan nie odpowiedział, ale nie musiał. Wystarczył mi wyraz jego twarzy. – A pozostali członkowie Zakonu… – Tak samo. Poruszyłem ramionami i poczułem, jak przemieszcza się na nich ciężar miecza będącego pojemnikiem na duszę. Skręciło mnie w żołądku. Wskazałem kciukiem na rękojeść wystającą mi zza pleców. – Pewnie nie ma sensu pytać… – Już ci mówiłem, nie chcę go. Nie ja powinienem go dzierżyć. – Ale przecież to twoja dusza. – Oddałem ją w służbę Zakonowi, a sam już do niego nie należę. Co oznacza, że moja dusza też nie należy do mnie. Lód w moim żołądku skruszał i zamienił się w ogień. – Nie bądź pieprzonym durniem – rzuciłem. – Słucham? Zdjąłem zawiniątko z mieczem i wyciągnąłem je do Degana. – To należy do ciebie, bez względu na wszelkie przyrzeczenia świata. Do cholery, nie wyobrażam sobie niczego, co byłoby bardziej twoje niż ten miecz. Jest wszystkim, czym byłeś przez

ponad dwieście lat. Nie możesz go porzucić z powodu jednego błędu. Degan cofnął się o krok. – To nie był błąd, lecz świadomy wybór. Wybór, przez który Zakon może się dziś zawalić pod własnym ciężarem. Wiedziałem, co robię, zanim jeszcze złożyłeś mi Przysięgę. Zdawałem sobie sprawę z zagrożenia i postanowiłem podjąć ryzyko, a ceną za ten wybór było wyrzeczenie się całej przeszłości. – Jasne – rzuciłem. – Teraz tylko się nad sobą użalasz. Nawet Stalowy twierdzi, że z powodu konfliktu o imperatora deganie mogą obrócić się przeciwko sobie. Ponoć kolejny rozlew krwi to wyłącznie kwestia czasu. – Jeśli chcesz wierzyć Stalowemu, radziłbym… – Jeszcze nie skończyłem. – Zrobiłem krok w jego stronę, a on się cofnął, jakby z obawy, że jego dawny miecz może go poparzyć. – Tak, zabiłeś Żelaznego, ale zrobiłeś to, bo wierzyłeś, że ratujesz królestwo, którego przysięgałeś bronić. Do diabła, może nawet po części zakładałeś, że wspomożesz sam Zakon. Rzecz w tym, że nie musisz z tego powodu zrzekać się własnej duszy. Ciosowy wciąż ma swój miecz, a usztywnił więcej deganów niż ty. Założę się, że Stalowy też nie porzucił swojego. – Kolejny krok. Degan drgnął, niemal płochliwie, ale tym razem nie ustąpił. – Nie musisz rezygnować ze swojej przeszłości tylko dlatego, że już nie możesz być tym samym człowiekiem. Nie musisz odrzucać tego – potrząsnąłem przed nim mieczem – bo nie należysz już do Zakonu. Degan wpatrywał się na zmianę we mnie i w miecz. Gdzieś nad miastem rozbrzmiał ptasi krzyk, prawdopodobnie pustynnej sowy. – To nie takie proste – stwierdził Degan. – To nigdy nie jest proste – odparłem. – Też coś o tym wiem. – Przycisnąłem mu klingę miecza do piersi. Degan zesztywniał. Nawet w mroku widziałem, jak powiększają mu się źrenice, słyszałem, jak pod naciskiem ostrza przyspiesza oddech. Na jego górnej wardze pojawiły się kropelki potu. Uniósł dłoń i zatrzymał ją w powietrzu nad mieczem. Drżała, gdy wodził nią w jedną i drugą stronę. Przycisnąłem mocniej. Zachłysnął się powietrzem. A potem tak po prostu zaczął się cofać. – Nie. – Opuścił rękę. – Nie mogę. – Dlaczego? – Bo jako deganin nie pomogę Zakonowi. – Co to ma niby znaczyć? – Że nie mogę przyjąć od ciebie tego miecza. A teraz chodźmy. – To nie była odpowiedź na moje pytanie – zauważyłem, gdy podjęliśmy marsz. – Coś takiego. Mamrocząc pod nosem, zawiesiłem miecz Degana na ramieniu. I choć nie skrzywiłem się, gdy jego ciężar spoczął na moich plecach, nie mogłem powiedzieć, żebym się ucieszył. Noszenie na nerkach nieśmiertelnej duszy drugiej osoby potrafi rozkojarzyć człowieka w sposób, jakiego sobie dotąd nie wyobrażał. Plac przed Psią Bramą wyglądał dziwnie nienaturalnie, kiedy chwilę później dotarliśmy na miejsce. Jasne, wciąż śmierdziało gównem, a na jego obrzeżach pałętały się pojedyncze kundle, ale znikły gdzieś bezpańskie sfory psów, podobnie jak ucichły piski uległości i warczenie. – Jakiś problem? – zapytał Degan, widząc, że zatrzymałem się u wylotu uliczki. – Możliwe. Gdy opuszczałem pałacowe tereny, zatrzymali mnie cheri-bashi i czterech jego ludzi. Odczytawszy (dwukrotnie) list Herona, sierżant poinformował mnie, że strażnik, który miał pilnować bramy, zaginął, a jednocześnie doszły ich słuchy o zamieszaniu w ogrodach. Niestety, nie trafili na żadne ślady ani strażnika, ani zamieszania, lecz na wszelki wypadek postanowili wzmocnić warty na wszystkich bramach. Ponieważ miałem przy sobie przepustkę Herona, nie obawiałem się żadnych trudności, lecz teraz, wpatrując się w opustoszały plac i światło pochodni przy niepilnowanej bramie, naszło mnie przeczucie, że wejście do ogrodów nie będzie naszym największym zmartwie-

niem. Podejrzenie zmieniło się w pewność, gdy zauważyłem, jak do bramy podkrada się niska, zgarbiona postać. Pies, zorientowałem się po chwili. Pchnął pyskiem żelazne skrzydło bramy, powiększając szparę, której wcześniej nie dostrzegłem, i wybiegł na plac, trzymając w zębach zakrwawioną, pozbawioną buta stopę. – Poprawka – rzuciłem, gdy bydlę znikło w uliczce. – Zdecydowanie mamy problem.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY

Było ich czterech. Ponieważ w międzyczasie zwłokami zajęły się psy, nie mogliśmy z całą pewnością stwierdzić przyczyny śmierci, ale wyglądało to na kilka celnych pchnięć. Szybka i czysta robota. Degan zatrzymał się przy ciałach dosłownie na moment, a zaraz potem już wyszedł z kręgu światła. Rzuciłem jeszcze okiem do budki strażnika, aby się upewnić, że jest pusta, po czym szybko ruszyłem za nim. Psy warczały, obnażając przed nami zakrwawione zęby, ale nie robiły nam krzywdy. Nawet nie pytałem Degana, kto załatwił tych strażników. Obaj znaliśmy odpowiedź. Do świtu zostały trzy godziny, może nawet mniej. – Jak Stalowy wpadł na pomysł, żeby tu przyjść? – spytał Degan, kiedy zagłębiliśmy się w ciemnościach. – Nie wiem. Ostatnio widziałem go… – O cholera. No jasne, to wszystko tłumaczyło. – Kiedy? – Podczas przedstawienia – odpowiedziałem. – Nie rozumiem, jaki to ma związek… – Zauważyłem, że spoglądał w stronę loży padyszacha. Ciosowy siedział na balkonie w pobliżu. Degan się skrzywił. – Niczego więcej nie było mu trzeba. Jeśli go zobaczył, choćby z daleka, na pewno od razu go rozpoznał. A potem musiał tylko poczekać na dalszy rozwój wypadków i śledzić Ciosowego do domu. – A ponieważ Ciosowy był rozkojarzony wydarzeniami w amfiteatrze, nawet nie zauważył, że ktoś za nim idzie – wymamrotałem. I wszystko dzięki mnie. Degan przyspieszył kroku. Zszedłem z mozaikowej ścieżki z marmuru, by poprowadzić nas przez tereny zielone. Nie była to trasa identyczna jak ta, którą szliśmy wcześniej z Aribah, ale bardzo podobna. Obeszliśmy duży, lśniący w blasku księżyca staw, a potem wspięliśmy się na wzgórze. Stanąłem na jego szczycie. Z pewnym zaskoczeniem, ale też zadowoleniem ujrzałem w dole dom Ciosowego. W dwóch parterowych oknach z tyłu paliło się światło, pozostałe były ciemne. – To tam? – zapytał Degan. – Tak. Ruszył w dół zbocza. – Jeszcze jedno – rzuciłem za nim. Zatrzymał się, ale nie odwrócił. – No? – Kiedy wracałem stąd wcześniej, przy bramie stało pięciu strażników. – A znaleźliśmy tylko cztery trupy – dokończył Degan. – Co oznacza, że mógł zmusić jednego z nich, żeby służył mu jako przewodnik. – Tak to przynajmniej wygląda. Dobył miecza i ruszył dalej, a ja za nim. Nie zaskoczył nas widok piątego ciała na ścieżce przed frontowymi drzwiami. Same drzwi były uchylone, a wzdłuż ich dolnej krawędzi biegła smuga krwi. Degan nie wahał się – pchnął drzwi i wpadł do środka z głową pochyloną na bok i mieczem uniesionym lekko w górę, by mieć większą szansę na sparowanie wszelkich ciosów nadchodzących z ukrycia. Wszedłem za nim, trzymając rapier nisko, żeby się na niego nie nadział, gdyby musiał odskoczyć. Obaj przeskoczyliśmy nad ciałem zarządcy leżącym tuż za progiem. Nie miał lewej części twarzy – stracił ją od ciosu, który rozpłatał mu szyję i pierś. Mokry od krwi dywan niemal zapluskał pod naszymi stopami.

– Dokąd? – rzucił ostro Degan, świdrując wzrokiem ciemność. W porównaniu z mrokiem ogrodów, gdzie świeciły gwiazdy, ciemności korytarza przytłaczały – nawet mnie. – Zgaduję, że w bibliotece, w tylnej części domu – odparłem. – Tam gdzie w oknach paliło się światło. Jeszcze nie skończyłem mówić, a Degan już szedł korytarzem. Hałas jego kroków na przemian tłumiły dywany i potęgowały fragmenty nagiego parkietu. Zakląłem i pośpieszyłem za nim. Nawet w blasku nocnego widzenia mozaiki ścian po obu stronach były rozmazanymi smugami bursztynu i cieni. – W prawo! – zawołałem, gdy Degan dotarł do rozwidlenia korytarza. Obaj porzuciliśmy już wszelkie pozory dyskrecji. – A potem pierwsza w lewo. Skręcił, wiedziony w równym stopniu przez instynkt, jak niewyraźne kontury. Ruszyłem za nim i niemal natychmiast musiałem odwrócić wzrok – za zakrętem widać już było łunę światła. Z przyzwyczajenia zwolniłem i tylko słyszałem, jak Degan brnie naprzód. Do diabła z tym wszystkim. Przyspieszyłem kroku, skupiając oczy na wszelkich zakamarkach i szczelinach, jakie udało mi się znaleźć. Liczyłem, że zdołam zaczaić się na Wilka – ba, że go chociaż zobaczę, zanim skrzyżujemy stal, najwyraźniej jednak Degan miał inne plany. Nie żebym spodziewał się odegrać jakąkolwiek znaczącą rolę, kiedy dwójka deganów sięgnie po broń. Z drugiej strony zawsze mogłem się do czegoś przydać – zalać Stalowego nadmiarem swojej krwi albo unieruchomić jego miecz między swoimi żebrami. Skręciłem za róg. Widziałem na podłodze światło wydostające się z biblioteki Ciosowego, które tworzyło przed moimi oczami oślepiającą, złoto-czerwoną kałużę. Pochyliłem głowę i z piekącymi oczami parłem dalej. Nie dolatywały do mnie żadne dźwięki stali uderzającej o stal, gdy pokonywałem kilka ostatnich jardów. Zamiast tego zastałem w środku głuchą ciszę – przełamywał ją tylko odgłos moich butów szurających o podłogę, kiedy próbowałem uniknąć zderzenia z plecami Degana. Stał pośrodku biblioteki i wpatrywał się w coś zapamiętale. Nawet przez łzy widziałem, że wokół panuje bałagan. Książki i dokumenty pospadały z regałów, a stół do czytania był przewrócony. W kałużach stwardniałego wosku leżały na podłodze trzy świece, dwie kolejne płonęły słabo na pustej półce. W powietrzu unosił się zapach palonych knotów i świeżo wznieconego kurzu – tak wyraźny, że minęła chwila, zanim poczułem jeszcze jedną, gęstszą i bardziej ziemistą woń. Nie musiałem jednak czuć krwi, by wiedzieć, że tam była – rozmazany ślad prowadził od stóp Degana przez podłogę i papiery aż do postaci zgarbionej pod ścianą na pamiątki, gdzie wisiał teraz tylko wachlarz, a obok stał wazon z suszonymi kwiatami. Ciosowy wciąż tu był, ale jego miecz zniknął, a wraz z nim człowiek, który wykorzystał nas, by go znaleźć. Degan otrząsnął się i podbiegł do ciała. Ja poruszałem się ostrożniej, jakby Wilk mógł w każdej chwili wyskoczyć spomiędzy grzbietów książek albo wyłonić się ze stert papieru welinowego szeleszczących pod stopami. Łajdak przez cały czas wyprzedzał mnie o dwa kroki – nie zamierzałem opuszczać gardy tylko dlatego, że w pomieszczeniu było pusto. Stan Ciosowego nie budził wątpliwości. Oberżnięta ręka, głębokie rozcięcie na głowie, przez które widać było naruszoną czaszkę, i kałuża krwi świadczyły dobitnie, że stary deganin nie żył. Co więcej, nie mógł dostać się pod ścianę sam; zaciągnął go tam Wilk, jakby chciał przekazać mnie i Deganowi wiadomość. – Potrafisz określić, kiedy mniej więcej zgi… – On wciąż żyje – przerwał mi Degan, uklęknąwszy przy Ciosowym. – Żyje? – Teraz ja też w pośpiechu podbiegłem do ściany. – Jak to możliwe? – Deganina nie jest łatwo zabić. Podszedłem bliżej. Rzeczywiście, powieka Ciosowego drgnęła. Degan delikatnie wytarł rękawem koszuli krew z jego oczu, a wówczas Ciosowy otworzył je nieco szerzej. Uśmiechnął się, gdy jego wzrok spoczął na Deganie, i z ust popłynęła mu świeża strużka krwi.

Wtedy zdałem sobie sprawę, że Wilk odciął mu także język. Bydlę. – Przepraszam, że się spóźniłem – powiedział Degan cicho. Ciosowy uniósł lewą rękę i położył ją na ramieniu Degana. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale z jego gardła wydobył się tylko zdławiony charkot. Degan szybko pochylił rannego mężczyznę i przytrzymał mu głowę, by ten mógł zwymiotować krew, która zbierała mu się w gardle – ciemną i gęstą. – Ale dlaczego język? – zapytałem, gdy Ciosowy kaszlał. – Nie wiem – szepnął Degan. – Żeby nie wypowiadał zaklęć leczniczych? Nie wiem. Kiedy Ciosowy zapanował nad kaszlem, Degan ostrożnie pomógł przyjacielowi usiąść. W porównaniu z kolorem jego twarzy niektóre stare zwoje, leżące na podłodze biblioteki, wydawały się wręcz rumiane i lśniące. Mężczyzna znów zamknął oczy. – Ciosowy – powiedział cicho Degan. Powieki Ciosowego zadrżały, ale się nie uniosły. Znajdowałem się dość blisko, by dobrze słyszeć bulgotanie, które z każdym oddechem rozbrzmiewało w gardle umierającego mężczyzny. Wilk przedziurawił mu co najmniej jedno z płuc. Jak to możliwe, że ten stary drań wciąż żył? Degan odchrząknął. Mimo to jego głos był zachrypnięty, gdy powiedział: – Przepraszam, ale muszę o to zapytać. Gdzie jest twój miecz? Zabrał go Stalowy? Stary deganin zesztywniał, a ja pomyślałem mimowolnie, że woli umrzeć, niż przyznać się do porażki. Ale wtedy niespiesznie wypuścił powietrze z płuc i kiwnął głową. Degan zacisnął zęby. Spojrzał na mnie, a ja zobaczyłem w jego oczach rozpacz, głęboką i mroczną – rozpacz nie tylko z powodu utraty miecza czy Ciosowego, lecz samego Zakonu. Ból spowodowany tym, co i w jaki sposób stało się z jego organizacją, a także obawą, że on sam to wszystko zaczął, zabijając Żelaznego, i skończył, doprowadzając Stalowego do Ciosowego. Tylko że to nie była wina Degana, a w każdym razie nie tylko jego. Odegrałem w tej tragedii znaczącą rolę, bo koniecznie musiałem odnaleźć własną formę odkupienia; pragnąłem jej tak bardzo, że dałem się oszukać Wilkowi, niemal bezwolnie ulegając jego planom. Chciałem po raz ostatni odegrać cwanego Nosa, pokazać, że ciągle potrafię knuć i że wyplączę się z tej kabały o własnych siłach. Chciałem udać się do Djanu, by móc udawać, że nie jestem Szarym Księciem, a tymczasem okazało się, że reputacja mnie wyprzedziła. I w efekcie, oprócz wielu innych rzeczy, miałem na sumieniu także los Ciosowego. Odwróciłem wzrok od umierającego deganina, by rozejrzeć się po bibliotece – po pustkach i rozgardiaszu panujących na regałach, po rozrzuconych księgach i dokumentach i po śladach krwi, które szpeciły dywan z papieru, pergaminu i welinu. Większość tego bałaganu została rozsunięta na boki, kiedy Wilk ciągnął Ciosowego pod ścianę, ale kilka kartek spadło na szlak wytyczony krwią starego deganina. Ich krawędzie były teraz ciężkie od czerwieni, a stary, rdzawy atrament stapiał się z ciemnym tłem posoki, którą stopniowo nasiąkał. Zastanawiałem się, czy można uratować część tych zbiorów, czy próba wyczyszczenia papieru bardziej mu pomoże, czy zaszkodzi. Baldezar na pewno by wiedział, ale starego skryby nie było w el-Qaddice. Gdyby był, ten kościsty wiór człowieka katalogowałby już i sortował zawartość biblioteki, gruchając do siebie i do ksiąg, zachwycony nie tylko bogactwem spoczywającym u jego stóp, ale także tym, że większa jego część przetrwała walkę w zasadzie nienaruszona. Patrząc na białe strony i proste grzbiety, odnosiłem wręcz wrażenie, że… Odwróciłem się na pięcie. – A co z prawami? – zapytałem. Degan zamrugał. Ciosowy nie reagował. – Co masz na myśli? – Co ze starymi prawami Zakonu? – uściśliłem, podchodząc bliżej. – Z obrzędami, rytuałami i czym tam jeszcze, co Ciosowy wziął ze sobą, gdy odchodził z Zakonu. Czy Stalowy je znalazł? Degan gapił się na mnie w zdumieniu. – Stalowy ma miecz Ciosowego. Niespecjalnie mnie martwi, że mógłby znaleźć jakiś pie-

przony zapis, który… – Mnie też nie. – Kucnąłem przy drugim boku starego deganina i ostrożnie chwyciłem go za podbródek, żeby zwrócić ku sobie jego twarz. – Ciosowy? – próbowałem do niego przemówić. – Ciosowy! Cichy bulgot i drżenie powieki. Za mało. Degan wyraźnie się obruszył. – Drothe, co ty, do diabła… – Rozejrzyj się – wszedłem mu w słowo. – Te księgi i zwoje nie spadły z regałów podczas walki. Zrzucono je później, już po tym, jak Wilk zdobył upragniony miecz. Wniosek z tego taki, że musiał szukać czegoś jeszcze. – Mając miecz, ma zarazem Przysięgę – odparł Degan. – W takim razie zależało mu na czymś innym. Może istnieje jakieś prawo, rytuał, które pozwoli mu inaczej wykorzystać Przysięgę… Sam nie wiem, zwiększyć jej moc… Jedno jest jasne. Nie da się inaczej wytłumaczyć tego bałaganu. Po co przewracałby bibliotekę do góry nogami, nie wspominając o ucinaniu Ciosowemu języka i ręki, którą pisał? – Ucinaniu jego… – Degan opuścił wzrok na Ciosowego, a potem przyjrzał się pobojowisku, w które Wilk zamienił bibliotekę. W jego oczach pojawiła się nowa obawa. Jeszcze raz spojrzał na starego deganina. – Pytaj – rzucił krótko. Nachyliłem się do Ciosowego i uniosłem mu głowę, by przytknąć usta do jego ucha. – Ciosowy, co z twoimi prawami? Otworzył oczy tak gwałtownie, że niemal odskoczyłem, przerażony jego spojrzeniem. Nagle znów z nami był, a ja mogłem tylko zgadywać, ile wysiłku go to kosztowało. – Prawa – powtórzyłem. – Czy Wil… czy Stalowy je znalazł? Skóra w kącikach oczu deganina zmarszczyła się w ponurym uśmiechu. Poczułem, jak kręci słabo głową. – To znaczy, że wciąż tu są? Prawie niewyczuwalny nacisk na moją dłoń. Najsłabsze z możliwych potaknięcie. – Gdzie? Jego oczy uniosły się w górę i na lewo. Zorientowałem się, że patrzy na wachlarz przedstawiający życie jego żony. – Himomif… – stęknął, choć to, co wydobyło się z jego pokiereszowanych ust, bardziej przypominało mokre chrapnięcie niż słowo. Na szczęście zrozumiałem, co próbował mi przekazać. – Simonis? – wymówił imię jego żony. – To ona ma prawa? Ciosowy się uśmiechnął. Spojrzałem na Degana. – Są ukryte w jej historii – wyjaśniłem, odwracając się w stronę regału, na którym stało właściwe dzieło. Wtedy Ciosowy złapał mnie lewą ręką za kostkę. Obejrzałem się, a on rzucił mi znaczące spojrzenie i skierował je na ścianę, na mnie i na ścianę… Podążyłem za jego wzrokiem. – Wachlarz? – chciałem się upewnić, wpatrzony w duży, okryty czarną gazą łuk. Przyglądałem mu się dość dokładnie, gdy poznałem tajemnicę Ciosowego, ale nie widziałem wówczas niczego, co odnosiłoby się do praw Zakonu. Ale kim ja byłem, żeby kłócić się ze starym deganinem? Podniosłem krzesło, którego Ciosowy używał do czytania, wspiąłem się na nie i ściągnąłem osłonę z wachlarza. Szczegóły były zarazem drobne, jak i misterne, przez co już po chwili nachylałem się w stronę ilustracji, uważając, by nie przeważyć krzesła. Mimo to niewiele brakowało, a znów przeoczyłbym to, co najważniejsze. Był to naprawdę niewielki detal na przedostatnim wizerunku Simonis, ukazanej za pomocą samego konturu – czarnej linii sugerującej zarys kobiety, podkreślonej białą linią jej sukni. Nachylała się nad biurkiem w swoim gabinecie. Trzem czerwonym kreskom, wstążkom w jej włosach, odpowiadały trzy karminowe punkciki cepty na leżącej przed nią karcie, a bladozłota linia przedsta-

wiała trzcinowe pióro w jej dłoni. Skryba podczas pracy, bez reszty zatracony w swym rzemiośle – obraz, który bez wątpienia zajmował w sercu Ciosowego specjalne miejsce, skoro deganin zdecydował się umieścić go na jednym z ostatnich miejsc. Ilustracja skupiona w całości na jego żonie – szczegóły zdawały się rozmywać, kiedy wzrok zbłądził poza jej postać. Tylko blady rząd miniaturowych ksiąg pozostawał wyraźny. Nachyliłem się jeszcze mocniej, wsparty ręką o ścianę. Bez szkła powiększającego nie mogłem stwierdzić tego z całą pewnością, ale przysiągłbym, że kropeczki cepty dało się odczytać, choć były naprawdę malutkie. Spojrzałem na Ciosowego. Znów się osunął i położył głowę na ramieniu Degana, ale wciąż przyglądał mi się spod ciężkich powiek. „Nie byłem Szarfiarzem – powiedział. – Byłem Cnotnikiem”. Cholerny stary cwaniak. – To nie jest żadna wskazówka – stwierdziłem. – Stare prawa Zakonu są ukryte w wachlarzu. – Wskazałem na postać Simonis. – W jakiś sposób zakląłeś treść księgi w ten wachlarz, zgadza się? Na jego twarzy pojawił się uśmiech ulgi – a może zmęczenia? – a z ust pociekła kolejna strużka krwi. – Ach – sapnął. „Tak”. – No dobrze, ale jak mamy ją odczytać? Ciosowy próbował podnieść rękę z podłogi, gdy Degan odpowiedział za niego: – Miecz – rzucił, nawet nie patrząc na ścianę. – W mieczu kryje się dusza Ciosowego, a więc także klucz do jego magii. I starych praw. Zszedłem z krzesła. – Jego… – No tak. Ciosowy był Cnotnikiem, zanim został deganinem, a Cnotnicy ogniskowali moc błyskotu za pomocą własnej duszy. To, że Ciosowy nie nosił swojej duszy w ciele, nie musiało wcale oznaczać, że automatycznie stracił zdolność do… – Szlag – rzuciłem. – Czy to znaczy, że Stalowy może się posługiwać błyskotem Ciosowego? – Nie sądzę. W końcu to dusza Ciosowego, a nie Stalowego. Posiadanie samego miecza nie daje mu nad nią kontroli – ani wiedzy, jak tej magii używać. – Ale nie masz co do tego pewności. Degan spojrzał na starego deganina. Ciosowy znów miał zamknięte oczy, a jego pierś poruszała się prawie niezauważalnie. – Spróbuję się dowiedzieć – stwierdził Degan. – W międzyczasie znajdź Drapieżną i zabierajcie się stąd. Możemy się spotkać w Dolnym Mieście, tam spróbujemy podjąć trop Stalowego. Nie sądzę, żeby z el-Qaddice każdego dnia wybywało wielu Azaryjczyków. Znalezienie kogoś, kto go widział, nie powinno być trudne. – Zakładając, że nie usztywnił wszystkich świadków – wymamrotałem. – Wtedy wystarczy iść za tłumem ludzi złaknionych zemsty. – W tej chwili bardziej od zgubienia tropu Stalowego martwi mnie, jak się stąd wydostaniemy. – Skinąłem kciukiem w kierunku, z którego przyszliśmy. – Do świtu zostało niewiele czasu. W świetle dnia nie będzie tak prosto stąd uciec – i nie ułatwi nam tego sterta trupów przy Psiej Bramie. – Właśnie dlatego powiedziałem, że powinieneś już iść. – A ty? – Ja pójdę, kiedy Ciosowy odejdzie. – Może być już za późno. – Dopiero kiedy Ciosowy odejdzie – powtórzył Degan. Zastanawiałem się, czy protestować, ale dałem sobie spokój. Degan spóźnił się i w konsekwencji nie zdołał uratować przyjaciela; byłoby nie w porządku odciągać go stąd, zanim się z nim właściwie nie pożegna. Ale ja też miałem coś jeszcze do załatwienia. – Degan – odezwałem się – dlaczego Wilkowi tak bardzo zależy na tych prawach?

– Nie jestem pewien. – Ale masz pewne podejrzenia. Chwila ciszy. – Owszem. Czekałem. Uszy wypełnił mi mokry, świszczący dźwięk oddechu Ciosowego. W końcu Degan przemówił, nie patrząc na mnie: – Zgodnie ze starą legendą Ciosowy związał deganów Przysięgą w taki sposób, żeby w razie konieczności można było zażądać od nas spłaty długu. Właściciel długu potrafiłby skłonić nas do działania w taki sam sposób, w jaki deganie skłaniają tych, którzy w przeszłości wymienili Przysięgę z Zakonem, a więc nie tylko powołując się na honor czy uciekając do gróźb, ale też wykorzystując magię samych więzów. – Niech zgadnę: właścicielem tej Przysięgi jest imperator. – Nie – odparł Degan. – Większość uważa, że Ciosowy. – Chcesz powiedzieć, że zrobił z was wszystkich swoich… klientów? – „Związani Przysięgą” to termin, którego używamy. Ale tak, mniej więcej o to chodzi. – Degan wytarł z wargi Ciosowego spienioną krew. – Nie mam pojęcia, czy to prawda, ale nie wykluczam, że mogło tak być. Jako młoda organizacja próbowaliśmy stworzyć coś nowego i nie mieliśmy pojęcia, jak długo przetrwają owoce naszej pracy. A Ciosowy był Cnotnikiem, dbanie o dobro imperatora należało do jego kluczowych obowiązków. Kto umiałby przewidzieć, co za sto lat zrobi grupa prawie nieśmiertelnych najemników? Lepiej się zabezpieczyć, zakładając im coś w rodzaju smyczy. – I nikt nie protestował? – Och, oczywiście, że się tacy znaleźli, kiedy historia wyszła na jaw. Przodował im Stalowy – podkreślał, że przysięgał wierność imperatorowi, a nie Ciosowemu, i że nie podoba mu się ten miecz wiszący nad jego głową. Czuł, że hańbi jego imię. – Jak Ciosowy na to zareagował? – Nijak. Nie zrobił nic, żeby rozwiązać problem. Ani on, ani nikt inny. – Dlaczego? – Bo wciąż byliśmy młodzi i zbyt dobrze pamiętaliśmy o naszej historii w Białych Szarfach, żeby się kłócić. A także dlatego, że Ciosowy był Cnotnikiem, a my i tak złożyliśmy te Przysięgi. Zresztą wszystko to narodziło się ze zwykłej plotki. Prawdziwa czy nie, mieliśmy wtedy o wiele poważniejsze sprawy na głowie. – Więc po prostu służyliście? – Służyliśmy – przytaknął Degan. – Ale od tamtej pory toczyła się nieustająca debata, komu jesteśmy winni wierność – Imperium czy imperatorowi, który nas okłamał. Debata, która trwa do dziś. – A jak miały się do tego prawa? Degan spojrzał na wachlarz. – Niektórzy snuli teorie, że Ciosowy stworzył rytuał, który pozwalał wymusić spłatę długu. Albo odnowić Przysięgę. Albo ją zniszczyć. Nikt nie miał co do tego pewności. Ja wiem tylko tyle, że podczas gdy miecz poprzez moc Przysięgi daje przewagę nad imperatorem i Zakonem, prawa mogą zapewnić całkowitą kontrolę. – I dlatego Wilk pragnie obu tych rzeczy. – Nie wiem. Być może. Zakładam, że do realizacji planów wystarczy mu miecz. W końcu nikt nie wiedział, czy stare prawa przetrwały aż do dziś. Bezpieczniej założyć, że przybył tu wyłącznie z myślą o mieczu. – Ty przybyłeś szukać starych praw – zauważyłem. – Szukałem czegokolwiek, co pomogłoby moim dawnym braciom. Spora różnica. Spojrzałem w dół, na człowieka umierającego w ramionach Degana, a potem na zrujnowaną bibliotekę. Nasza teoria była niekompletna. Wciąż brakowało fragmentów układanki. – Jak myślisz, dlaczego Wilk pozostawił go przy życiu? – zapytałem. Degan pokręcił głową.

– Nie wiem, ale na pewno miał powód. Wilk zawsze ma powody, a ja sprawdzę jakie. Nie zamierzałem się z tym kłócić. Zamiast tego wstałem i podszedłem do ściany, na której wisiał wachlarz. Odwiązałem jedwabne wstążki, które go podtrzymywały, i użyłem ich, go by złożyć i zabezpieczyć. Kiedy się odwróciłem, Degan pochylał się nad swoim bratem, prawie dotykając wargami jego ucha. Szeptał coś, a usta Ciosowego poruszały się bezgłośnie w tym samym rytmie i zamierały, gdy Degan milknął. Złożyłem wachlarz u jego stóp, a razem z nim przepustkę Ciosowego. Dopiero wtedy ruszyłem do wyjścia. Degan nawet nie podniósł głowy.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY

Ponad wschodnim horyzontem ukazywały się pierwsze pasma fioletu, kiedy opuściłem dom Ciosowego frontowym wejściem. Godzina do brzasku, może ciut więcej – lepiej, by Degan nie zamarudził tu zbyt długo. Wciągnąłem ciało strażnika do domu – było ciężkie – i zamknąłem drzwi. Kilka garści piaszczystej ziemi wystarczyło, żeby częściowo zamaskować ślady krwi. Wciąż dało się je zauważyć, ale przynajmniej nie były tak oczywiste. Unikałem głównych ścieżek, starałem się jednak zachowywać normalnie, jak posłaniec z misją, urzędnik załatwiający ważne sprawy czy kochanek wracający z nocnej schadzki. Krótko mówiąc, jak ktoś, kim na pewno nie byłem – a nie jak złodziej porzucający najlepszego przyjaciela i ciało skryte w mroku nocy. Tu i tam kręcili się nieliczni służący i strażnicy, ale dzięki latarniom bez trudu ich unikałem. Mimo to odetchnąłem swobodniej dopiero w chwili, gdy dotarłem pod bramę, gdzie psy podgryzały truchła zamordowanych strażników. Obecność ciał świadczyła, że nikt nie zauważył wyrwy w zabezpieczeniach pałacu. Wciąż mieliśmy szansę, chociaż z każdą chwilą coraz mniejszą. Kundle nie próżnowały. Okolice bramy przypominały krwawe pobojowisko, z fragmentami ciała i kości rozwleczonymi po bruku. Przyszedł mi do głowy pomysł, by ukryć trupy – zaciągnąć je do budki albo schować głębiej w cieniu – ale uznałem, że niewiele na tym zyskam. Za dużo było krwi i brunatnych śladów łap, za dużo ponurych spojrzeń ucztujących zwierząt. Niech szlag trafi Wilka, że zostawił ciała pośrodku drogi i nie zamknął bramy. Ominąłem kundle, uchyliłem lekko bramę i wymknąłem się na plac. W porównaniu z kostnicą, którą niedawno minąłem, pachniał niemal świeżo. Niemal. Schowałem rapier do pochwy i wyciągnąłem spod koszuli żeton patronatu. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że mam problem – czy też kolejny problem. Otóż mosiężna zawieszka w niewyjaśniony sposób zamieniła się w niebieskozielony kawałek śniedzi – który na domiar złego świecił. Wyglądało na to, że ktoś cofnął mi patronat. Nie żeby mnie to zaskoczyło – wydarzenia w teatrze gwarantowały taki obrót spraw – ale nie zdawałem sobie sprawy, że będzie to takie… widowiskowe. Cóż, to był w końcu Djan. Uniosłem zawieszkę w powietrze. Jej blask nie był może oślepiający, ale wystarczył, by uczynić ze mnie łatwy cel – w ciemności, czy nawet w tłumie. W każdym razie nie mogłem się przemieszczać głównymi ulicami, a właśnie na tym mi zależało, bo czas naglił. Szlag. Wrzuciłem żeton do studzienki kanalizacyjnej i skręciłem w boczną uliczkę. Tak jak się spodziewałem, wiła się niczym wąż, aż w końcu straciłem orientację, dokąd zmierzam. Ignorowałem spojrzenia, które padały na mnie z ciemnych drzwi i okien, udawałem, że nie robią na mnie wrażenia szepty rozbrzmiewające za moimi plecami. Szedłem szybko, lecz nie pośpiesznie, starając się zasłaniać pierś, by nikt nie zauważył braku patronatu. Schodami dotarłem na następną uliczkę, która po chwili przerodziła się w sklepione przejście, a przejście wyprowadziło mnie na pomost biegnący ponad ulicą, którą przed chwilą szedłem. Zatrzymałem się, szczęśliwy, że już nie otaczają mnie przyczajone cienie, po czym zeskoczyłem na pobliski dach. W pokojach pode mną zaszczekał pies, ale zanim doleciał do mnie krzyk jego właściciela, znajdowałem się na kolejnym budynku. Pies zignorował napomnienie pana i wciąż ujadał. Uśmiechnąłem się ponuro, słysząc za sobą cichnące szczekanie. Gdyby kundle na placu przed Psią Bramą zachowały się tak jak ten, za żadne skarby nie weszlibyśmy na teren ogrodów, nie mówiąc o ich opuszczeniu. A skoro o tym mowa, Wilk też miałby nie lada problem. Nie żeby go to obeszło – przecież zostawienie za sobą sterty ciał i otwartej bramy nie było szczytem subtelności. Przeskoczyłem nad niskim murkiem i przedarłem się przez pajęczynę pustych sznurków na

pranie. Przede mną otwierała się przepaść, co oznaczało, że zmierzam w kierunku szerszej arterii miasta. Rozejrzawszy się na lewo i prawo, dostrzegłem zwężenie ulicy kwartał dalej i zmieniłem kurs. Przez głowę przemknęło mi pytanie, jak wyglądała konfrontacja Ciosowego z Wilkiem. Rozmawiali czy od razu przeszli do rękoczynów? Możliwe, że Wilk nie chciał się śpieszyć, by najpierw zadrwić z dawnego brata. Może nawet zaproponował Ciosowemu pokojowe wyjście z sytuacji, choć od początku wiedział, że ostatnie słowo będzie należeć do stali. Tak, to by było w jego stylu – lubił pokazywać, jaki jest cwany, i dawać celowi do zrozumienia, że sterował nim jak marionetką. Anioły mi świadkiem, że dostarczyłem mu w tym względzie sporo satysfakcji. Twarzą w twarz z Ciosowym nie powstrzymałby się przed przekręceniem noża. O nie, pokusa była zbyt wielka. Grzechot kamienia po mojej prawej sprawił, że zamarłem i przykucnąłem. Jak dotąd nie widziałem nikogo tak wysoko, ale to nie znaczy, że byłem na dachach sam. Po grzechocie do moich uszu doleciało przekleństwo, a zaraz potem na sąsiedni budynek wspięła się jakaś postać. Zatrzymała się, by otrzepać ręce o szaty, i sprężystymi susami ruszyła w dalszą drogę. Czekałem, aż zniknie mi z oczu, zanim podjąłem marsz – sfrustrowany, że sam nie poruszam się tak swobodnie. Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że Ciosowy nie złapał się na przynętę Wilka. Był zbyt sprawnym politykiem i zbyt długo musiał się oglądać przez ramię, żeby wpaść w zasadzkę przechwałek i blefu Azaryjczyka. Niemal słyszałem, jak stary deganin ponagla Wilka, by przeszedł do rzeczy, ściągając ze ściany miecz; niemal widziałem błysk w jego oku, gdy skrzyżowali stal. A jeśli chodzi o to, jak się zachował po przegranej walce… Nie miałem wątpliwości, że kazał Wilkowi iść do diabła i nie pisnął słowa o starych prawach Zakonu. Uśmiechnąłem się do tej myśli. To dopiero musiał być widok – Wilka zdającego sobie sprawę, że jego plany pokrzyżuje upór jednego człowieka; że jest bezsilny i w żaden sposób nie zmusi Ciosowego do oddania dokumentów. Sporo bym zapłacił, żeby na własne oczy zobaczyć to przedstawienie. Dotarłem na krawędź łagodnie opadającego dachu. Od sąsiedniego dzielił mnie jeden skok, a dalej ciągnął się długi odcinek blisko stojących budynków. W oddali widziałem ciemnoszarą linię muru, który oddzielał drugi krąg Starego Miasta od trzeciego. W jego cieniu czekała Drapieżna – w piwnicznej tawernie, którą wybraliśmy na naszą tymczasową melinę. Potem wystarczyło przekazać w odpowiednie ręce łapówkę, by dołączyć do kolumny ludzi opuszczających el-Qaddice. Unieważnione żetony patronatu mogły podbić cenę, ale byliśmy przygotowani również na taką ewentualność. To nie opuszczeniem miasta najbardziej się martwiłem, tylko odnalezieniem i powstrzymaniem Wilka. Nie napawała mnie radością konieczność tropienia go w dziczy, ale przynajmniej wiedzieliśmy, dokąd zmierzał. A poza tym w najgorszym razie mogliśmy spróbować nadgonić kilka mil i wyprzedzić go w drodze do Ildrekki. W końcu całkiem nieźle znaliśmy jego plany. On miał miecz, my stare prawa; liczba opcji wydawała się ograniczona. Ustawiłem odpowiednio stopy, jeszcze raz oceniłem spadek dzielący mnie od następnego dachu i… zamarłem. Nie. To nie miało sensu. Ta droga była zbyt prosta, zbyt oczywista; zbyt łatwo się przede mną rysowała. Obejrzałem się, spoglądając w stronę pałaców padyszacha, Psiej Bramy i martwych strażników na bruku. W stronę rozrzuconych dokumentów i Ciosowego umierającego w swojej bibliotece. W stronę rzekomej porażki Wilka. To po prostu nie układało się w sensowną całość. Dlaczego Wilk pozostawił Ciosowego przy życiu? Jeśli do tej pory udało mu się czegoś dowieść, to tego, że nigdy nie działał bez uzasadnienia. Od zamordowania Leniwego Oka, przez zmanipulowanie Nijjan, aż po wysłanie mnie tropem Degana, każde jego posunięcie było obliczone na konkretny cel: zdobycie miecza Ciosowego i starych praw Zakonu. Piękny plan, trzeba to przyznać; żadnego zmarnowanego ruchu czy choćby jednej pomyłki. Każde działanie, każda rozmowa stano-

wiły podwaliny następnego etapu, preludium do kolejnego kroku w tym skomplikowanym tańcu. Żaden Szary Książę nie wstydziłby się zapisać na swoim koncie tak błyskotliwej intrygi. Czy Wilk sądził, że stary deganin wykrwawi się na śmierć, zanim dotrze do niego pomoc? A może chciał się upewnić, że Ciosowy zginie powolną śmiercią, by odpłacić mu za kłótnię sprzed dwóch wieków? Anioły mi świadkiem, że był na to wystarczająco bezwzględnym człowiekiem. W takim razie dlaczego zostawił na widoku ciała strażników? Nie umiałem powiedzieć, czy zabił ich, idąc do Ciosowego, czy wracając z jego domu, ale z pewnością wiedział, że jeśli trupów nie znajdą strażnicy padyszacha, trafię na nie ja z Deganem. A wtedy… Och. Oczywiście. Kurwa. Odwróciłem się i pognałem na złamanie karku w stronę pałacu. Ty głupcze! Właśnie o to chodziło, mieliśmy odnaleźć te trupy! Zresztą nie tylko trupy, mieliśmy też odnaleźć umierającego Ciosowego. Umierającego, ale wciąż żywego. Żebyśmy mogli z nim porozmawiać, pocieszyć go. Żebyśmy nakłonili starego deganina, aby przed śmiercią zdradził nam miejsce ukrycia starych praw Zakonu. Łajdak. Wilk wciąż tam był, gdzieś nad placem – niewykluczone, że obserwował Psią Bramę właśnie w tej chwili, czekając, aż przejdzie przez nią Degan. Nie widziałem go, ale to nie znaczy, że się tam nie chował, że nie czekał, by wyskoczyć na nas z ukrycia z dala od strażników padyszacha, którzy mogliby wejść mu w paradę. Zakradł się do mojego pokoju pod samym nosem Drapieżnej. Jeśli ktokolwiek potrafił się przede mną ukryć, nawet przed moim nocnym widzeniem, to właśnie on. Ale dlaczego puścił mnie wolno? Dlaczego pozwolił, żebym tak po prostu przeszedł obok? Bo czekał na grubszą rybę. Chciał zdobyć prawa Zakonu i wiedział, że to raczej Degan będzie je mieć, a nie ja. Wiedział też, że będzie go musiał zabić. Pędziłem ile sił w nogach, wspinając się i skacząc tam, gdzie wcześniej ostrożnie stawiałem kroki. Pies znów zaszczekał i tym razem jego właściciel krzyknął, choć raczej z powodu dachówek, które zsunęły się z dachu i rozbiły na ulicy. Przebiegłem przez sklepione przejście i w pośpiechu niemal zleciałem ze schodów na uliczkę. Sylwetki podkreślone bursztynowym blaskiem nocnego wzroku odskakiwały, widząc, jak nadbiegam, a potem ciskały we mnie przekleństwami. Miałem to gdzieś; nie obchodziło mnie, że zwracam na siebie uwagę, że nie mam zawieszki, że ludzie za moimi plecami mogli chwytać za broń. Myślałem tylko o tym, by dotrzeć do przeklętej bramy, zanim Degan wpadnie w pułapkę Wilka. Skręciłem za ostatni róg i wyhamowałem gwałtownie, ślizgając się na zakurzonych kamieniach. W miejscu, gdzie ulica otwierała się na plac, stała samotna postać. W ręku miała miecz, a na twarzy uśmiech. Deganin, choć nie ten, którego miałem nadzieję spotkać. – Właśnie się zastanawiałem, czy uda ci się poskładać to wszystko do kupy – powiedział Wilk, ubrany po djaneńsku: w luźne spodnie i krótką tunikę, na której nosił burnus cały splamiony krwią. – Nie było to szczególnie trudne – skłamałem. Wilk zmarszczył z powątpiewaniem brwi. – Czyżby? – A jak myślisz? – Mów, myślałem. Kup sobie więcej czasu. Zwlekaj, aż Degan przejdzie przez bramę i może cię znajdzie, usłyszy. Zajdzie Wilka od tyłu. – Zapomniałeś już, po co mnie tu sprowadziłeś? Czym zajmowałem się w Ildrekce? To moja praca. Obracam fakty, aż nabiorą sensu, zbieram strzępy informacji, by z układanki stworzyć całość. – Położyłem dłoń na rękojeści rapiera. Wilk nie zareagował. – Wyłamałeś się ze schematu. – Schematu? – Pozwoliłeś Ciosowemu przeżyć. To do ciebie niepodobne. – A, to. – Wilk skinął na ścianę za swoimi plecami. Wspierał się o nią długi miecz. Broń

Ciosowego. – Może akurat zebrało mi się na litość. W końcu dawno temu byliśmy przyjaciółmi. – Przyjaciołom nie obcina się języków. – Nie znasz ludzi, których w przeszłości nazywałem przyjaciółmi. – Cwany zabójca nie zostawia sterty trupów, by oznajmić wszystkim swoją obecność. – A gdybym powiedział, że się śpieszyłem? – Odparłbym, że mógłbyś zatrzeć ślady, uciekając z płonącego domu. Wilk oparł o ziemię sztych szabli – swojej, wnioskując po wypukłym stalowym grawerunku na jelcu – i przyjrzał mi się uważnie. – Tak. Rzeczywiście masz łeb na karku. Nie pomyliłem się, kiedy cię wybrałem. – Ale ja się pomyliłem, podróżując z tobą do Djanu. – Nie dałem ci wyboru. – Zawsze jest jakiś wybór. – Zostać w Ildrekce? – Prychnął. – Nie przetrwałbyś, nie po tym, jak nasłałbym na ciebie pozostałych Szarych Książąt. – Może i nie, ale zawsze warto próbować. Trzeba było stanąć murem za własną organizacją. – Trzeba było wyjść na pierwszą linię frontu, zamiast uciekać i narażać dla siebie wszystkich innych. Dla własnego wyobrażenia Szarego Księcia. – Owszem, tylko że to nie leży w twojej naturze – odparł Wilk. – Za długo pracowałeś samotnie, by inni mogli rościć sobie do ciebie prawo. Jesteś jak wilk, który biegnie ze sforą psów – przyjemne uczucie, ale wiesz, że zostałeś stworzony do większych celów. Do biegania wolno pod szerokim niebem. – Uniósł miecz i oparł o ramię klingę. – Powinieneś uważać się za szczęściarza, że tak szybko to rozgryzłeś. Ja potrzebowałem dwóch wieków, by zdać sobie sprawę, że Przysięga sama w sobie nie jest celem, a bractwo to nie plemię. Innym może to wystarczyć, ale nie mnie. – Pokręcił głową. – Jestem Azaryjczykiem, Azaryjczyk nie żyje po to, by gromadzić obietnice i przehandlowywać je za swój honor. Dałem słowo, że będę służył sprawie czynem, a nie siedział, biernie czekając. – To dlaczego nie odejdziesz z Zakonu? – Azaryjczyk nigdy nie łamie słowa. Nie zdołałem się powstrzymać i wybuchnąłem śmiechem. Postąpił złowrogo w moją stronę. – Kpisz ze mnie? – warknął. – Nawet teraz? Gdy wiesz, do czego jestem zdolny? – Kpię z ciebie właśnie dlatego, że wiem, do czego jesteś zdolny – odpowiedziałem, ignorując wrażenie, jakby w moim żołądku formowała się dziura. – Masz na rękach krew zaprzysiężonych braci. Usztywniłeś założyciela własnego Zakonu, żeby zdobyć jego miecz. I ty to nazywasz dotrzymywaniem słowa? Wilk wyprostował się i spojrzał na mnie z góry, gromiąc mnie wzrokiem. – Nic nie wiesz. – Podniósłszy miecz Ciosowego lewą ręką, zaczął się odwracać. – Wręcz przeciwnie, wiem całkiem sporo – rzuciłem do jego pleców. – Po co miałbyś wyrzynać sobie drogę do domu Ciosowego, jeśli nie po to, by wyzwolić Zakon? Po co cały ten trud, jeśli nie po to, by zmusić imperatora do posłuszeństwa i zwolnienia deganów z Przysięgi? Moje słowa sprawiły, że zamarł. – Coś ty powiedział? – Markino. Imperator i jego dwie pozostałe inkarnacje, zadłużone u Zakonu Deganów. Związane Przysięgą miecza Ciosowego, kiedy powstała wasza organizacja. Obejrzał się przez ramię. – Skąd o tym wiesz? Od Brązowego? – Nie, imperator wspomniał przy kielichu, zanim wyjechałem z Ildrekki. Cisza pełna zadumy, a potem: – Mój brat musi cię szczerze kochać, skoro dzieli się z tobą wiedzą, którą tak długo utrzymywaliśmy w tajemnicy. Nie byłem pewien, jak na to odpowiedzieć, więc milczałem. – Masz rację, przybyłem tu po miecz – ciągnął – ale co do reszty się mylisz. Nie chcę, by

imperator zwolnił mnie z Przysięgi. Wszystko, co ci wcześniej mówiłem, jest prawdą – zależy mi na ocaleniu Zakonu. Tylko że w przeciwieństwie do Brązowego i większości pozostałych mam dość rozsądku, by wiedzieć, że nie zrobimy tego za pomocą rozmów czy praw. Teraz uratować nas może wyłącznie działanie. – Jakiego rodzaju działanie? – dociekałem. – Sprawisz, że jeszcze więcej trupów zalegnie na ulicach? Zmusisz imperatora, żeby rozgrzeszył was ze wszystkich win? A może chcesz zasiać w jego głowie wątpliwości, by to on wybrał, komu macie służyć – Imperium czy imperatorowi? Bo jeśli tak, mogę ci już teraz powiedzieć, którą opcję wybierze, i nie będę musiał zgadywać. – Człowiek, który potrafił stworzyć cały kult, żeby zapewnić sobie wieczną władzę, nigdy by nie dopuścił, by narzędzie takie jak deganie wymknęło mu się z rąk. – Masz mnie za głupca? – warknął Wilk. – Doskonale wiem, co by wybrał. Powiedziałby, że należymy do niego, a my na zawsze utracilibyśmy Zakon. Rany, które nas podzieliły, są zbyt głębokie, żeby dało się je uleczyć zwykłym oświadczeniem, choćby i samego imperatora. Opowiedzieć się za jedną stroną znaczyłoby przeciwstawić się drugiej. O nie, przetrwaliśmy tak długo tylko dlatego, że do tej pory nie szukaliśmy rozwiązania, nie daliśmy sobie powodów, by wesprzeć nasze argumenty stalą. Robiliśmy wszystko, co możliwe, by nie powtarzać grzechów Ciosowego. Ale teraz kiedy Żelazny, Srebrny i Ciosowy nie żyją? Kiedy po naszych ostrzach ścieka krew deganów? To tylko kwestia czasu, aż ktoś chwyci za broń, z wściekłości, dumy lub żądzy zemsty, a Zakon upadnie pod własnym ciężarem. – Przecież sam pomogłeś to sprawić – wytknąłem mu. – Na litość Aniołów, to ty zabiłeś dwóch z tych deganów! – Istotnie. – Dobrze wiedziałeś, do czego to doprowadzi. – Zgadza się. – Więc dlaczego? Wilk patrzył na mnie, by po chwili wznieść głowę ku niebu nad ulicą. Z czarnego zrobiło się grafitowe, a gwiazdy znikły. W kącikach oczu deganina pojawiły się delikatne zmarszczki od uśmiechu. – Próbujesz mnie zdekoncentrować – powiedział. – Chcesz kupić Brązowemu czas, żeby mógł uciec albo się na mnie przyczaić. Niegłupie. Niegłupie, ale zupełnie bezużyteczne. – Odwrócił się i skinął na plac. – Chodź. Razem zaczekamy na mojego brata. Nawet nie drgnąłem. Do diabła, co mi jeszcze umknęło? Jeśli, jak twierdził Wilk, Zakonu nie dało się naprawić, to po co przyspieszać jego upadek? Po co zrywać rozejm, który przez wieki powstrzymywał Zakon przed rozpadem? Nawet jeśli Wilk zdobędzie prawa Ciosowego, nic mu z nich nie przyjdzie, gdy członkowie Zakonu zaczną się nawzajem wyrzynać. Gdyby… Zaraz. Wilk nie mówił o naprawianiu. On chciał stworzyć Zakon od nowa. Podniosłem wzrok i zorientowałem się, że na mnie patrzy. Czekał. – Ty chcesz, żeby członkowie Zakonu sięgnęli po broń – powiedziałem. – Chcesz, żeby się wzajemnie mordowali. – Żeby ujrzeli, że nic nie da się zrobić: nie ma żadnego kompromisu, żadnej nadziei. – Chcesz rozbić Zakon. – Czasem, żeby coś naprawić, trzeba to najpierw rozbić – odparł Wilk. – Żeby zaś stworzyć coś od fundamentów, trzeba to zrównać z ziemią. Dla mojego Zakonu nie ma dzisiaj ratunku, ale gdybyśmy zbudowali go od nowa? Tak, dopiero wtedy byłby uratowany. – Zdrada to nie ratunek – doleciał zza jego pleców głos. – Zdrada to po prostu zdrada, a nazywanie jej inaczej to wymówki słabego człowieka. Wilk okręcił się na pięcie, unosząc miecz do postawy, a ja uskoczyłem w bok, by móc spojrzeć na plac. Stał tam Degan.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY

Wilk na chwilę zamarł, gdy jednak ujrzał, że Degan nie podchodzi, zaśmiał się głośno. – I kto to mówi, Brązowy? – rzucił. – Ty, który masz na rękach krew Żelaznego? Kimże jesteś, by mówić o usprawiedliwieniach? Nie przypominam sobie, żebyś stanął przed Zakonem za swoje zbrodnie, nie przyszedłeś do Sali Koszarowej, by poddać się karze. W czym twoja wymówka jest lepsza od mojej? Dlaczego tobie wolno unikać sprawiedliwości i szukać Ciosowego, a mnie nie? Degan stał jakieś piętnaście stóp od Wilka. W jednej ręce trzymał miecz z rękojeścią zdobioną wzorem łańcucha, w drugiej wachlarz wdowca. Nie potrafiłem wyczytać z jego twarzy, co zamierza. – Ja nie przybyłem do Djanu, żeby zabić Ciosowego. Wilk parsknął. – Boś głupi. – Ciosowy nie zasłużył na… – Zasłużył na wszystko, co ode mnie dostał, a nawet na więcej – warknął Wilk. – Zasłużył na całe wieki cierpienia – za kłamstwa, którymi nas karmił, i za życia, które nam ukradł. Staruszek skrępował nas łańcuchami naszego honoru, a potem odszedł. Co gorsza, pozwolił, by odstawiono nas na boczny tor. My, którzy mieliśmy być mieczami Luciena, zamiast tego marnujemy czas, wymieniając się obietnicami jak kupcy na bazarze. Broń, która kiedyś miała wspierać imperium, dziś służy do załatwiania prywatnych porachunków. – Wilk splunął na plac. – Miecz rdzewieje, jeśli nie jest używany. Nie chcę dłużej rdzewieć. Czas, by nasza stal znów zalśniła. Wpatrując się w jego plecy, ostrożnie zrobiłem krok naprzód, tak by zasłonił mnie przed Deganem. Gdyby Degan dostrzegł ten ruch i zorientował się, co planuję, nie pozwoliłby mi zaatakować Wilka od tyłu. Bo choć było to najprostsze rozwiązanie, nie zgodziłby się na taki los swojego brata od miecza. Co oznaczało, że muszę być po prostu ostrożny. – Na jakim blasku tak ci zależy? – zapytał Degan, ja zaś podszedłem bliżej. – Blasku krwi na stali twojego miecza? Zastanów się, co mówisz: w jednej chwili chcesz naprawiać Zakon, a w następnej go niszczyć. Skłócenie ze sobą deganów nie sprawi, że odzyskamy jedność, jesteśmy na to zbyt zaprawieni w bojach. Kilku może ulegnie z tęsknoty za przeszłością, ale gdy popłynie krew, pozostali się nie ugną. Złoty, Jadeitowy, Perłowy i Mosiężna prędzej umrą, niż dadzą za wygraną. – Wiem. – W takim razie po co to robisz? – Słyszałem rozpacz w głosie Degana i mogłem sobie wyobrazić frustrację malującą się na jego twarzy. – Dlaczego chcesz doprowadzić do rzezi? – Bo musimy zdać sobie sprawę, jak nisko upadliśmy. Od ponad dwustu lat kłócimy się, która droga jest właściwa, ślepi, że obie prowadzą donikąd. Co za różnica, komu służymy? Imperator zapomniał o nas, tak samo jak Imperium. Niczym głupcy usychający z pragnienia, siedzimy pośrodku pustyni, wspominając cudowny smak wody, zamiast jej po prostu szukać. Jeśli Zakon Deganów ma odzyskać jakikolwiek cel, jakikolwiek honor, musimy porzucić zmurszałą przeszłość. Czas uwolnić się od starych metod, żeby stworzyć nowe. – Zabijanie ludzi nie czyni ich wolnymi – stwierdził Degan. Kolejny krok. – To nie martwymi się przejmuję – odparł Wilk. – Niech fanatycy i deganie największej wiary mordują się nawzajem, niech Imperium spłynie krwią. Kiedy na ulicach zalegną nasze ciała, a w Sali Koszarowej zawisną bezpańskie miecze, pozostali zaczną się wahać, a ci, którzy przetrwają, poczują potrzebę. – Potrzebę czego? – Uwolnienia się od Przysięgi. Służenia Imperium w taki sposób, jaki sami uznamy za sto-

sowny, bez jarzma magicznych słów, które nas ogranicza. Każdy z nas widział i tworzył historię – nasze umiejętności predestynują nas do roli szejków i przywódców, a nie mieczy do wynajęcia czekających na wezwanie, które nie nadchodzi. Ciosowy nazywał nas bractwem, ale nie ma braci ani sióstr bez ojca, a ja przerosłem już naszego ojca imperatora, podobnie jak chyba każdy z nas. Nie jesteśmy bractwem, jesteśmy plemieniem złączonym duszami, których się wyrzekliśmy, i krwią, którą razem przelaliśmy. Kiedy opadnie kurz, powstaniemy jak prawdziwi członkowie jednego rodu: wolni, równi i przynależni tylko sobie. – A co według ciebie powie na to nasz „ojciec”? Wilk zważył miecz w dłoni. – Nie będzie miał wielkiego wyboru, kiedy przypomnę mu o obietnicy złożonej przez jego dawną inkarnację. Głos Degana stał się jeszcze chłodniejszy. – A zatem od początku planowałeś zabić Ciosowego, żeby zdobyć miecz. – Planowałem? Nie. Miałem nadzieję, że odszukam jego ostrze – a to, że jeszcze żył, okazało się dla mnie szczęśliwym zbiegiem okoliczności. I mniej szczęśliwym dla niego. – A gdybyś nie znalazł miecza? Wilk wzruszył ramionami. – Byłeś jeszcze ty. – Ja? – zdziwił się Degan. – Chyba nie myślisz, że zgodziłbym się wrócić z tobą do Ildrekki, wiedząc, że zabiłeś Srebrnego. – Wrócić? Ach, już rozumiem. Szary Książę raczył cię swoimi historyjkami. To wspaniale, ale prawda jest taka, że nigdy nie chciałem sprowadzać cię do Ildrekki. Nie żebym nie wierzył w twoje możliwości przekabacenia Zakonu – potrafiłbyś to zrobić i właśnie w tym problem. Twoja obecność przywróciłaby równowagę, podczas gdy mnie zależy na rozlewie krwi. Nie wróciłbym z tobą do Ildrekki. Wróciłbym sam, by oddać Zakonowi miecz deganina, który zamordował nie tylko Żelaznego, ale też Srebrnego i Ciosowego. – Obarczyłbyś mnie całą winą? – tym razem w głosie Degana pobrzmiewały ból i niedowierzanie. – Dlaczego? – Kiedy upada człowiek będący wzorem – odpowiedział Wilk – skutki są czasem tak potężne, jakby upadło wszystko, co sobą reprezentował. Świadomość, że jesteś mordercą – nie mówiąc o tym, że odwróciłeś się do deganów plecami, bo uważałeś ich za niedoskonałych – wstrząsnęłaby Zakonem do głębi. I chociaż nie wystarczyłoby to do wywołania wojny, na której tak mi zależy, przynajmniej zostałbym okrzyknięty zbawcą. To nie to samo co dostęp do Przysięgi imperatora, ale istnieje wiele sposobów na doprowadzenie do rozłamu. – A teraz kiedy już masz miecz Ciosowego? – Teraz? – usłyszałem uśmiech w pytaniu Wilka. Byłem już blisko. Bardzo blisko. – Teraz powołam się na twoją Przysięgę. – Przysięgę? – Degan prychnął. – Chyba o czymś zapominasz. Odrzuciłem swój miecz. Odszedłem z Zakonu. Właśnie dlatego tu jestem – z nas wszystkich tylko ja mogę cię jeszcze powstrzymać. Od mojego celu dzieliło mnie może sześć kroków. Zgiąłem lewą rękę, by wysunąć nóż z pochewki na nadgarstku, ale po namyśle sięgnąłem do rękawa prawą dłonią. Nie chciałem, by zdradził mnie choćby najcichszy dźwięk. Do diabła, czemu nie poprosiłem Aribah o odrobinę jej trucizny… Kolejny krok. Ujrzałem ponad ramieniem Wilka Degana, był jednak zbyt skupiony na swoim bracie, żeby mnie zauważyć. – Nie wystarczy odwrócić się i odejść, żeby wystąpić z szeregów Zakonu – rzekł Wilk. – Ciosowy mógłby ci coś o tym powiedzieć. Pewnie by to zrobił, gdyby miał język. – Kłamiesz. W odpowiedzi Wilk potrząsnął mieczem Ciosowego. – Brązowy Deganie, powołując się na śluby złożone na tę stal, nakazuję ci spłacić twój dług. Zgodnie z prawami Zakonu Deganów żądam, abyś wypełnił swą Przysięgę.

Oczy Degana zrobiły się wielkie, miecz w jego ręce zadrżał. Patrzyłem, jak zamyka się wokół niego uścisk ponad dwustuletniej obietnicy. Szlag. Czyli Wilk nie blefował. – Na krew i magię, na duszę i stal, wzywam cię do… Poderwałem się. Niestety, zrobił to też Wilk. Nie liczyłem, że tak po prostu o mnie zapomniał – był na to zbyt cwany. Mimo to miałem nadzieję, że w trakcie przemowy przeoczy mój ruch, nie usłyszy, jak się do niego zbliżam. Cóż, warto było zaryzykować. Tylko że teraz wydawało się to głupotą. Wilk okręcił się, gdy skoczyłem w jego stronę, zataczając lewą ręką szeroki, piekielnie szybki łuk. Poczułem, jak rękojeść miecza uderza w mój nadgarstek, nóż wymsknął mi się z mrowiących palców. Mimo to parłem naprzód, gotowy na walkę w zwarciu. Gdybym się teraz cofnął, dałbym mu tylko sposobność do uniesienia broni. Ale ciało przy ciele – wtedy to ja miałem przewagę. Wyprowadziłem cios nasadą lewej dłoni w kierunku jego twarzy, a prawą stopą wymierzyłem mu kopniaka w wewnętrzną część nogi. Łydka, podbicie, stopa… wszystko jedno, gdzie trafię, najważniejsze, że go zaboli. I że Degan zyska dość czasu, by zmniejszyć dystans i zaatakować. Wilk uniósł ramię i pochylił głowę, unikając mojej ręki. Stopa w coś trafiła, ale lekko i nieczysto. Przenosiłem ciężar ciała, by zamienić nieudany cios w zabójcze uderzenie łokciem, gdy mój przeciwnik zamachnął się w dół, trafiając mnie jelcem miecza w bok głowy. Eksplozja bólu i światła gdzieś za oczami. Świat chwiał się w posadach. Wyciągnąłem przed siebie rękę, szukając oparcia, poczułem coś na ramieniu i złapałem. Wilk zaklął. Na moment udało mi się zachować pion, a potem splątały mi się nogi i upadłem, ciągnąc za sobą podporę. Usłyszałem, że Wilk coś krzyknął, ale jego słowa uciął dźwięk stali uderzającej o stal. Próbowałem się podnieść, przewrócić na bok. Kiepski pomysł. Rzeczywistość zawirowała jeszcze mocniej, a resztki jedzenia postanowiły wydostać się z mojego żołądka. Rozlały się po ulicy i mojej twarzy mniej więcej w równych proporcjach. Znów dostałem torsji. Stęknięcia i sapnięcia, dźwięk stóp poruszających się szybko po bruku, miecz uderzający o miecz – wszystkie te dźwięki przebijały się przez echo dzwonów bijących w mojej głowie. Nie potrafiłem określić, czy dwaj deganie walczyli tuż obok, czy pół kwartału dalej. Złapałem oddech, raz i drugi. Ucisk w żołądku zelżał do nieprzyjemnego drżenia. Zamrugałem i zobaczyłem ulicę, śluz i niestrawione resztki posiłku, tylko tu i ówdzie podkreślone resztkami bursztynowej poświaty. Zbliżał się świt. Uniosłem głowę, przesunąłem ręce i odepchnąłem się od ziemi. Coś się pode mną przesunęło, zazgrzytało o bruk. Spojrzałem. Miecz Ciosowego. A więc to tego się złapałem – uczepiłem rękami miecza, który w jakiś sposób zaplątał mi się między nogi, i wyszarpnąłem go Wilkowi z uścisku. I dobrze. Łajdak miał za swoje. Zacząłem się śmiać, ale wtedy świat znowu zachybotał się groźnie, więc przestałem. Później będzie czas na triumfy. Teraz spróbuj przeżyć. Podciągnąłem pod siebie nogi i skierowałem uwagę na dźwięki dolatującej walki. Degan i Wilk stali u wylotu wąskiej uliczki, tam gdzie otwierała się ona na brudny plac. Brązowy bronił swojej pozycji – wykorzystywał zalety większego zasięgu i szybkości rapiera, by uwięzić Wilka między budynkami, gdzie jego zakrzywiona klinga nie miała zbyt wiele swobody. Wilk próbował przebić się przez obronę Degana przyprawiającym o zawrót głowy wachlarzem cięć i pchnięć z bocznych rejonów, chcąc zbić jego klingę i zmusić przeciwnika do cofnięcia się w głąb placu. W innej sytuacji nie bałbym się obstawić, że to Degan będzie kontrolować walkę, lecz walczył z drugim deganinem, a najwyraźniej Wilk miał w tym względzie tyle samo do powiedzenia, jeśli nie więcej. Lepiej powstrzymać się od pochopnych sądów. Patrzyłem z rozdziawioną gębą, jak Wilk ciął nisko, ześliznął szamszir z zasłony Degana, poprowadził klingę dookoła, aby uderzyć z przeciwnej strony, i w ostatniej chwili zamienił cięcie w

pchnięcie, po czym zrobił krok wprzód i ciął po raz trzeci, biorąc za cel głowę Degana – wszystko to w jednym płynnym ruchu. Degan zdołał uniknąć stali Wilka, ale musiał cofnąć się szybko o dwa kroki, a potem o trzeci. W końcu rzucił się naprzód, by zatrzymać postępy przeciwnika. Ostrza się spotkały, ciała splotły, równowaga zmieniła i obaj szermierze odskoczyli. Teraz byli już głęboko na placu. Wilk zarechotał. – Widzę, że wciąż faworyzujesz szkołę Virocchiego. Myślałem, że dałeś sobie spokój. Zacząłem wstawać, podpierając się mieczem Ciosowego jak trzecią nogą. – Stare nawyki – odparł Degan, po czym zmienił kąt ostrza. – Zresztą jeśli dobrze pamiętam, Piero Virocchi radził sobie całkiem nieźle, kiedy skrzyżowaliście stal. Wilk zrobił krok, przyjmując postawę na szerzej rozstawionych nogach, a potem kolejny, znów przyciągając je do siebie. – Phi. Walki pokazowe nic nie znaczą. – Porażka to wciąż porażka. – A trup to wciąż trup. – Wilk machnął lekceważąco sztychem broni. – Ten mały ibriański królik gnije w grobie od stu pięćdziesięciu lat, co znaczy, że jego popisy w końcu go zdradziły. – Ale nie w pojedynku z tobą. Patrzyłem, jak Wilk okrąża przeciwnika i jak Degan przestawia stopę wysuniętą w tył do przodu, by nawet na moment nie spuścić Azaryjczyka z oczu. W lewej ręce trzymał wachlarz, choć teraz z tyłu, za plecami, lekko nachylony do boku. – Jak już mówiłem: walki, które nie kończą się rozlewem krwi, nie mają znaczenia. – Brzmi to trochę jak wymówka – odparł Degan, wyciągając naprzód miecz. – Myślałem, że dałeś sobie z tym spokój. Wilk otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć, a zaraz potem zamienił się w rozmazaną plamę. Szamszir wystrzelił naprzód, odbijając miecz Degana w bok, gdy Azaryjczyk natarł. Degan cofnął się lekko, ściągnął sztych broni pod szablę Wilka i obniżył postawę, żeby pchnąć mieczem w ciało nadciągającego szermierza. Piękny wypad – sprytny, oszczędny i zabójczy. Zapewne w przypadku każdego innego przeciwnika załatwiłby sprawę, ale Wilk nie był każdym innym przeciwnikiem. Miecz Degana ledwie zdążył ustawić się w linii natarcia, gdy szabla Wilka pomknęła w przeciwną stronę, łapiąc rapier i ściągając go na bok. Metal tarł o metal, kiedy Wilk prześlizgiwał się obok sztychu Degana, unosząc własny i cały czas podążając wzdłuż klingi rywala. Degan uchylił się i uniósł gardę, ale nawet ja wiedziałem, że to nie wystarczy – dźwignia Wilka i krzywizna szabli odebrały mu szansę, by umknąć na czas. Już po nim. I właśnie dlatego musieliśmy być z Wilkiem równie zaskoczeni, gdy Degan zrobił krok do przodu, naparł gardą rapiera na jelec szabli i zmusił ją wraz z Wilkiem do odskoczenia. Manewr sprawił, że obaj mężczyźni znaleźli się w zasięgu sztyletów, z rękami uniesionymi, mieczami skrzyżowanymi i wzrokiem wbitym w przeciwnika. Gdyby to byli inni szermierze, nastąpiłaby krótka przerwa – choćby ułamek sekundy, żeby dopuścić do siebie zaskoczenie po udaremnionym ataku i ulgę spowodowaną uniknięciem śmiertelnego ciosu. To byli jednak deganie; ledwie ich gardy się zderzyły, a Wilk już uwolnił broń i ciął w ciało przeciwnika. W tym samym momencie Degan obrócił się wokół własnej osi, przewidując nadchodzące uderzenie, i zamachnął się rapierem w głowę Wilka. Odrobinę za wolno. W ostatniej chwili Degan musiał zamachnąć się wachlarzem Ciosowego do przodu i w dół, żeby utrzymać Wilka na dystans. Trzask stali uderzającej w laminowane żeberka odbił się echem od pobliskich budynków. Niestety, nie towarzyszył mu trzask miecza miażdżącego szczękę Wilka. Po wyprowadzeniu cięcia Azaryjczyk natychmiast zanurkował. Niespodziewany dźwięk zaskoczył obu mężczyzn i obaj cofnęli się w pośpiechu. Tego nie przewidywała ich starannie zaplanowana partia szachów. Degan zaklął. Jedna trzecia wachlarza zwisała pod nienaturalnym kątem. Wilk przyjrzał się kawałkowi drewna w dłoni Degana i tak jak on, przekrzywił głowę.

– Ciosowego? – zapytał. Degan nie odpowiedział i tylko przyjął postawę. Wilk uśmiechnął się szeroko. – Oczywiście. Prawa. Mogłem się domyślić. Przebiegły stary drań. Dwaj deganie znów krążyli wokół siebie. Mnie w końcu udało się stanąć, choć na niepewnych nogach. Świat wciąż wydawał się przechylony lekko na lewo. Trudno, i tak nic nie mogłem na to poradzić. Spojrzałem w dół, na swoją prawą rękę. Nadgarstek spuchł mi już od uderzenia szablą i z trudem zaciskałem palce. Mimo to spróbowałem dobyć rapiera. Palce mi się trzęsły, a nerwy protestowały, ale zmusiłem dłoń do złapania za rękojeść. Niestety, nie utrzymałem broni zbyt długo – ledwie ostrze opuściło pochwę, a już wyśliznęło mi się z uścisku. Gdyby nie szeroki, stalowy kosz, rapier uderzyłby z brzękiem o bruk. Nic z tego nie będzie. Spojrzałem z powrotem na plac. Chwilowo skończyły się szermierskie popisy. Teraz zamiast rzucać się do ataku, dwaj deganie wycofali się o kilka kroków. Wciąż walczyli, co do tego nie było wątpliwości, ale wkładali w każdy krok dużo więcej namysłu. Nie umiałem powiedzieć, ile czasu minęło, odkąd skrzyżowali miecze, było jednak jasne, że musieli dokonać ponownej oceny sytuacji. Podobnie jak nie ulegało wątpliwości, że ta przerwa nie potrwa długo. Przełożyłem rapier do lewej ręki, prawą podniosłem miecz Ciosowego. Następnie poprawiłem broń Degana wiszącą na moich plecach i ruszyłem w stronę placu. Prędzej zdechnę, niż zostawię tę sprawę przypadkowi. Wszedłem ostrożnie na plac, ani na chwilę nie chcąc spuścić dwóch deganów z oczu. Musiałbym być głupcem, by uwierzyć, że mnie nie zauważyli, choć żaden nie zwracał na mnie uwagi. Wszyscy doskonale wiedzieliśmy, kto stanowi prawdziwe zagrożenie. W tej chwili trudno było powiedzieć, kto radzi sobie lepiej. Obaj przynajmniej raz mocniej przycisnęli rywala, obaj zaskoczyli go i zmusili do odwrotu. Nie byłem dość biegłym szermierzem, by wydawać sądy, i bardzo przerastali mnie swymi umiejętnościami, co nie znaczy, że nie mogłem mieć własnego zdania. A niestety brzmiało ono tak, że przewagę zyskuje Wilk. Nie chodziło o jego zdolności, technikę czy brutalność – wątpię, czy pod tym względem różnili się choć odrobinę. Nie, problem miał dużo bardziej podstawowy charakter. Był nim miecz Wilka. Czy też raczej miecz Degana, bo to nim się martwiłem. Choć niewątpliwie wykonano go z porządnej stali, nie mógł się równać z bronią deganina. Zarówno przewaga surowca z Czarnej Wyspy, jak i styl Wilka faworyzujący cięcia odbiły się na stanie klingi Degana – wzdłuż ostrza biegła seria wyżłobień. Klinga miecza jest najwytrzymalsza wzdłuż krawędzi, bo to tam ma przyjmować uderzenia, ale nie w takim stopniu, jakiego byłem świadkiem – i na pewno nie z taką częstotliwością. Rozciągnąłem palce prawej dłoni na pochwie broni Ciosowego, by sprawdzić, w jakim są stanie. Nie najlepszym. Co prawda odrętwienie ustępowało, ale w jego miejscu pojawił się pulsujący ból, który sięgał od kłykci, przez śródręcze aż za nadgarstek. Nawet gdybym przełożył rapier do prawej dłoni, mógłbym nim sobie co najwyżej pomachać, i to tylko w powietrzu – jedno silniejsze uderzenie czy parada i od razu miecz upadłby na ziemię. Jeżeli chciałem pomóc Deganowi, miałem dwa wyjścia: zrobić coś, co nie wymagało użycia broni, albo zaczekać na idealny moment do ataku. Po raz trzeci w przeciągu kilku kroków obejrzałem się na Psią Bramę. Była szeroko otwarta, bo w pośpiechu Degan nie zdążył jej zamknąć, i psy znów zbierały się pod jej łukiem. Ponieważ nadchodził świt, a walka toczyła się u samych drzwi pałacu padyszacha, było tylko kwestią czasu, aż z bramy wypłynie potok strażników w opalowych kurtkach i turbanach ze strusimi piórami. Nie umiałem powiedzieć, czy będą próbowali przytłoczyć nas liczebnością, czy zasypią strzałami, ale tak czy inaczej nie chciałem tu być, kiedy padnie rozkaz. Skupiłem się tymczasem na walce.

Degan i Wilk przesunęli się już na przeciwległą stronę placu. Stal dźwięczała, a hałas odbijał się zwielokrotniony od ścian budynków, jakby to walczył pułk piechoty. Po obu mężczyznach było widać oznaki zmęczenia. Pomimo krwawego śladu na lewej nodze Degan przyjął bardziej wyprostowaną postawę, z rapierem na wysokości ramienia, bronią luźno wyciągniętą naprzód i lewą ręką przy ciele. Za każdym razem, gdy Wilk ciął, Degan przenosił sztych dookoła lub pozwalał mocy uderzenia obrócić jego rapier, by przygotować się do kontrnatarcia. Jego ruchy były płynne, wydajne i miały w sobie aurę bezwzględnej, chłodnej kalkulacji. Jakimkolwiek by jednak był taktykiem, jego ostrze nie potrafiło zagrozić Wilkowi. Azaryjczyk chwiał się niczym trzcina na wietrze, wysuwał i cofał na ugiętych kolanach szerokiej postawy. Raz odchylał się, by sparować uderzenie, raz pochylał, by zaatakować, nieustannie zmieniając dystans i linię ataku. Zauważyłem rozdarcie w jego burnusie. W świetle wczesnego poranka zalśnił pod spodem metal, co oznaczało, że Wilk założył na ten pojedynek zbroję. Wątpiłem, by Degan miał podobną przewagę. To zdecydowało – z jedną ręką czy dwoma, nie mogłem dłużej przyglądać się walce. Stal z Czarnej Wyspy, zbroja… Wilk miał zbyt wiele asów w rękawie. Musiałem przerwać to rozdanie. Właśnie ruszałem w ich stronę, gdy Degan minął jeden z wypadów Azaryjczyka i zaczął wywierać presję. Raptem wymiana ciosów zamieniła się w jednostronną szarżę. Najwyraźniej Degan uznał, że pora przycisnąć Wilka i zasypać go gradem ciosów. Pchnięcia, cięcia i kontruderzenia, zamachy i wymachy – strumień uderzeń rozbijał się o zasłonę Wilka, ale krok za krokiem spychał go coraz skuteczniej w tył. Azaryjczyk, który dotychczas mierzył przeciwnika chłodnym wzrokiem zza lekko zmrużonych powiek, teraz miał oczy wielkie ze zdumienia, a jego obrona zaczynała wyglądać na rozpaczliwą. Przyspieszyłem kroku, bo poczułem, że nadarzyła się okazja. I miałem rację. Problem w tym, że nie była to okazja, na jaką liczyłem. Wciąż dzieliło mnie od nich kilka kroków, gdy Degan wzniósł ciężki rapier i spuścił go na Wilka z siłą młota, uderzając w jego szablę tak mocno, że powinien był nie tylko odbić ją w bok, ale rozpłatać mu ramię i pierś. I tak by się stało, gdyby nie nagły, zaskakujący trzask pękającej stali. Metal błysnął w świetle poranka, a ja zobaczyłem przelotnie, jak spory fragment klingi mknie przez powietrze i upada w błoto. Zastygłem zdumiony. Wilk nie miał takich problemów. Nie marnując ani chwili, złapał za wyciągniętą rękę Degana i szarpnął, jednocześnie biorąc zamach jelcem szabli. Degan zachwiał się, przyjął niezdarnie cios na głowę i padł na kolana. W każdym innym miejscu i w każdych innych okolicznościach byłby to jego koniec, ale znajdowaliśmy się na placu przed Psią Bramą. Oznaczało to, że dwaj deganie nie walczyli na bruku, ale raczej na dywanie błota i psiego łajna – błota, które pozwoliło upadającemu Deganowi prześliznąć się po ziemi jakieś trzy stopy dalej, niż obaj zakładali. Oznaczało to, że Wilk, przygotowany na cięcie, nie mógł przewidzieć manewru rywala, który poślizg zamienił w przewrót i podniósł się na kolana z połamanym mieczem wciąż w dłoni. Wilk zamrugał. Degan puścił do niego oko. Zaraz potem szamszir znów był w ruchu. Dźwięk szabli uderzającej o gardę miecza Degana pomógł mi otrząsnąć się ze stuporu. Zrobiłem odruchowo krok, ale zaraz potem zamarłem. Nie, nie zdążę na czas. Jeśli chcę go uratować, muszę odciągnąć Wilka, stać się bardziej opłacalnym celem niż Degan i wachlarz. Nie, nie bardziej opłacalnym. Cenniejszym. Uniosłem wysoko miecz Ciosowego. – Hej, dupku! – zawołałem. – Hej! Ku mojej uldze Wilk spojrzał w moją stronę. Schowałem rapier do pochwy i zacząłem się cofać. – To chyba na nim tak ci zależy, co? – Zamachałem mieczem nad głową. – Bez niego nikt nie będzie chciał tańczyć do twojej piosenki. Wilk zmrużył oczy i zrobił krok do tyłu. Degan przezornie utrzymał postawę obronną, choć on też spojrzał w moją stronę nieufnie. – Nie wiem jak ty – ciągnąłem, cofając się powoli – ale ja czułbym się jak ostatni frajer,

gdybym przybył do Djanu i pozwolił byle Kamratowi odejść z mieczem, na którym tak mi zależało. To by było cholernie upokarzające, szczególnie dla deganina, co nie? – Nie chcesz tego robić, Szary Książę – rzucił Wilk. – Wiesz, co się stanie, kiedy cię znajdę. Odłóż to. – Mówisz „kiedy”, a ja na twoim miejscu powiedziałbym „jeśli”. Spędziłem całe życie na szwindlu i jeśli coś potrafię, to zniknąć bez śladu. – Nie ukryjesz się. Nie przede mną. – A kto twierdzi, że będę się ukrywać? – Obejrzałem się przez ramię. Połowa drogi… – Zajmowałem się przemytem relikwii, pamiętasz? Znam ludzi, którzy wiedzą, jak przenieść przedmiot z miejsca na miejsce. Ludzi, którzy mogą poprosić o specjalne przysługi. – Znów zamachałem mieczem. – Ludzi, którzy potrafiliby dostarczyć to żelastwo mnichom z klasztoru na Czarnej Wyspie. Wilk zrobił wielkie oczy. – Nie odważysz się… – Nie odważę się? – zapytałem, próbując nie zwracać uwagi na ruch za Psią Bramą. Sylwetki były za duże na psy. – Przekazać miecza mnichom? Czemu nie? Z tego, co mi się obiło o uszy, tylko oni mogą przetopić tę stal. Kto wie, może nawet uda im się usunąć modlitwami zaklętą w niej magię. Tak czy inaczej warto przynajmniej spróbować. Wilk ruszył w moją stronę, oddalając się od Degana. Uśmiechnąłem się. – Nie żebym miał tam popłynąć osobiście – dodałem. – Na pewno wpadłbyś na pomysł, żeby się na mnie przyczaić. Ale ile trafia tam węgla? Ile buszli zboża? Ilu pielgrzymów odwiedza wyspę? Byle konus przemyciłby ten miecz. Azaryjczyk spojrzał na Degana, wciąż klęczącego w błocie, ze złamanym mieczem wyciągniętym przed siebie. Degan kiwnął głową. – Zatrzymam cię wystarczająco długo, żeby zdążył uciec – rzucił do Wilka. – Dobrze wiesz, że nawet w tym stanie nie sprawi mi to trudności. – Lepiej decyduj, co dalej. – Kiwnąłem głową na Psią Bramę. Zbierał się w niej tłumek rozgorączkowanych postaci. – Nie będziemy tu długo sami. Chyba widziałem, jak strażnicy padyszacha napinają cięciwy. Wilk zaklął – po azaryjsku, głębokim i melodyjnym głosem. Gdybym go zrozumiał, pewnie zwiędłyby mi uszy. Obejrzawszy się po raz ostatni na Degana, podniósł wachlarz Ciosowego i rzucił się biegiem w moją stronę. – Dobry piesek – wymamrotałem, po czym odwróciłem się i pognałem w uliczkę. – Sprawdźmy, jak ci idzie zabawa w łowcę, kiedy nieposłuszna zwierzyna nie chodzi wytyczonymi przez ciebie szlakami. Usłyszałem za plecami krzyk Degana, ale jego słowa zagłuszył nagły dźwięk rogu. Ludzie padyszacha musieli uznać, że najwyższa pora wyruszyć za bramę. Miałem nadzieję, że gdy dotrą na plac, znajdą tam tylko ponure kundle i gówno rozmazane na bruku.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY

Jak się okazało, przydomek Wilka pasował do niego jak ulał – bardziej, niż było mi w smak. Nie żebym od razu chciał go zgubić. Gdybym to zrobił, mógłby zawrócić i zabić Degana – który, przypomniałem sobie po raz kolejny, nie miał broni. Nie, Wilk musiał podążać moim tropem aż do chwili, gdy sam uznam za bezpieczne zniknąć. Niestety, pojawił się pewien problem – z każdą chwilą stawało się coraz bardziej oczywiste, że być może wcale nie dam rady wywieść go w pole, czy tego chciałem, czy nie. Biegłem zygzakiem nisko pochylony, wślizgiwałem się w ciasne uliczki i skręcałem gwałtownie w ich odnogi, wykorzystując wysokość tłumu, by skryć się przed wzrokiem pogoni. Zostawiałem jednak wyraźne ślady swojej ucieczki: przewróconą klatkę z drobiem, wściekłego sprzedawcę naczyń czy odcisk stopy w błocie. Pozwalałem Wilkowi myśleć, że to on mnie tropił, choć w rzeczywistości to ja wodziłem go za nos. Stara sztuczka ulicznych gówniarzy – przyzwyczaić cel do poszukiwania oczywistych znaków, by w kluczowym momencie przegapił te mniej widoczne. Wiele razy robiłem to w przeszłości i choć działało lepiej w grupie – lub przynajmniej w mieście o znajomym rozkładzie ulic – zawsze był to solidny blef. Zaczynałem mieć jednak wrażenie, że Wilk znał go nie gorzej ode mnie, a może nawet lepiej. Dotarłem do kolejnego skrzyżowania i usłyszałem za sobą trzask, gdy pod czyjąś stopą pękła klatka z trzciny. Ludzie krzyczeli, inni złorzeczyli. Coś spadło na ziemię i się rozbiło. Wilk wciąż deptał mi po piętach, a hałas sugerował, że biegnie z wyciągniętą szablą. Skręciłem w wąską uliczkę, odbiłem się od mężczyzny ubranego w jakiś migoczący płaszcz, odzyskałem równowagę i wbiegłem po kilku kamiennych stopniach. Nieznajomy krzyczał, kiedy uchyliłem się przed łukowym sklepieniem bramy i znalazłem na ulicy, która wyglądała znajomo, choć na pewno taka nie była. Zawahałem się. Nadszedł czas, by pozbyć się ogona – ale w którą stronę teraz? Nie chciałem nagle się zatrzymać w ślepym zaułku. Podniosłem wzrok i zobaczyłem cień prześlizgujący się po dachu. Przeskoczył ponad zaułkiem i zniknął na szczycie następnego budynku. Gdybym tylko… W Ildrekce nie wahałbym się, na który mur wskoczyć, po których dachach tańczyć i do którego warsztatu wbiec, żeby zmylić pościg. Zawsze wiedziałem, gdzie pracują malarze, z czyich rusztowań mogę skorzystać i którzy tynkarze za kilka monet odwrócą wzrok. A tutaj? Tu czasem nie umiałem stwierdzić, czy przypadkiem nie natknąłem się na ulicę, którą biegłem już wcześniej. W Ildrekce stałbym się niewidzialny, gdybym tylko tego zapragnął; w el-Qaddice mogłem mówić o wielkim szczęściu, jeśli nie rzucałem się w oczy. Zza bramy i schodów doleciał głos Wilka. Wykrzykiwał pytania do mężczyzny, który wciąż na mnie wrzeszczał. Czas się zmywać. Postanowiłem skręcić w prawo. Wszystko zaczynało mi doskwierać – upał, doba bez snu, ból po uderzeniu długim mieczem… Strach dodawał mi energii, ale to nie wystarczyło, żeby stłumić wszystkie dolegliwości. Choć jeszcze na placu odzyskałem przytomność umysłu, w głowie potężnie mi łupało. Bolały mnie nogi, a szew u boku palił jak po ciosie sztyletem. A jeśli chodzi o usta – cóż, nie splunąłbym, nawet gdyby ktoś obiecał mi imperialny tron. Woda wydawała się nieosiągalna, nawet gdy mijałem kolejkę ustawioną do publicznych kranów w murze. Pędziłem łukiem ulicy, która przeszła w szerszą aleję pełną ludzi, pawilonów i straganów przykrytych morzem płóciennych markiz. Poranny handel kwitł w najlepsze. Zanurkowałem w tłum, poruszając się wraz z jego nurtem zawsze, gdy było to możliwe, i pod prąd, gdy było to konieczne. W powietrzu brzęczały muchy i muzyka ulicznych grajków, oba dźwięki równie nieznośne dla mojej obolałej głowy, a rzeźnicy i sprzedawcy ziół unosili długie

noże do rąbania i szatkowania towarów. W powietrzu walczyły ze sobą wonie kurzu, krwi i egzotycznych olejków – otaczały mnie i rozpraszały się dalej wśród szali, sandałów i zaciekawionych spojrzeń, które wzbudzał mój pośpiech. Starałem się zachować dyskrecję, pochylając się i uskakując, z twarzą zasłoniętą kefiją i mieczem uwalanym gównem przy boku. Prywatni ochroniarze rzucali mi czasem ponure spojrzenia, ale większość ludzi była zbyt zajęta własnymi sprawami, żeby zauważyć małego, brudnego Imperialnego, który lawirował w gąszczu ciał. Ujrzałem przed sobą wyrwę w tłumie. Wyglądało to na fontannę, za którą ciągnęła się kolejna ulica. Gdybym tylko zdołał przedostać się na drugą stronę, zanim Wilk… – Złodziej! – usłyszałem znajomy głos. Wilk był tuż-tuż. – Zatrzymajcie złodzieja! Lata praktyki powstrzymały mnie od zmiany tempa i ściągnięcia na siebie uwagi, gdy spoglądałem przez ramię do tyłu. Wilk znajdował się jakieś trzydzieści kroków za mną i wciąż zmniejszał dystans. Do diabła, wiedziałem, że bydlak ma długi krok, ale nigdy bym nie pomyślał, że tak szybko mnie dogoni. Doskonale wiedział, co krzyknąć – szczególnie tutaj, na targu. Nic tak skutecznie nie skłania ludzi do szybkiej reakcji i nic nie spotyka się z takim odzewem jak prośba o zatrzymanie Krawca czy Szybkiej Ręki. Złodziej to wspólny wróg zarówno sprzedawców jak i klientów, przez co na słowa zwykłego ostrzeżenia ludzie często sięgają po broń. Spojrzałem w tłum. Większość gapiów wciąż patrzyła na deganina, ale kilku innych przeczesywało wzrokiem ulicę – a wśród nich najwięcej było strażników. – Złodziej! – wydarł się znowu Wilk. Dzieliło nas już tylko dwadzieścia kilka stóp, a ludzie zaczynali schodzić mu z drogi. Zauważyłem, że jeden ze strażników patrzy na mnie z namysłem. Odwróciłem się w inną stronę, rzekomo bardzo zajęty. Raczej go nie przekonałem, lecz nie taki był mój cel – nie próbowałem go zmylić, raczej szukałem kogoś, kogo mógłbym… Tam! Chuda, umorusana, z rozbieganymi oczami; lekko pochylona i wyraźnie gotowa, by wziąć nogi za pas. Bladozielona sukienka skutecznie maskowała jej intencje, ale zdradzały ją ugięte kolana i warstewka potu lśniąca na górnej wardze. Złodziejka – Szybka Ręka, jeśli jakąś wskazówkę mogła stanowić dziwna przerwa w równiutkim rządku miedzianych pojemniczków na przyprawy. Nikt jej jeszcze nie zauważył, ale przez krzyki niosące się ulicą szybko mogło się to zmienić. Ona też toczyła wzrokiem po ciżbie, choć nie szukała podejrzanych, tylko drogi ucieczki – oceniała kierunek ruchu pieszych, przesmyki między straganami i zagęszczenie tłumu. Nasze spojrzenia się spotkały. Przejrzała mnie, od razu to zrozumiałem. Mimo że nigdy się nie spotkaliśmy, oboje doskonale wiedzieliśmy, kim jesteśmy. Ona zmrużyła oczy, ja się uśmiechnąłem. A potem wskazałem ją palcem i krzyknąłem na całe gardło: – Tam jest! To ona! To ona ukradła przyprawy! Strażnik, który zbliżał się do mnie z przekonaniem, że go nie widzę, obrócił się na pięcie. Inni wzięli z niego przykład. Ktoś podjął krzyk. Miejscowa złodziejka zgromiła mnie złowrogim spojrzeniem i rzuciła się do ucieczki. Odwróciłem się w przeciwną stronę, by zrobić to samo. – Nie! – przebił się przez nagłą wrzawę głos Wilka. – To nie ona! To on, ten z… Ale ja już skręciłem za następny stragan, zmierzając w kierunku wąskiej uliczki, która się za nim otwierała. Połknęły mnie cienie. Pod moimi stopami walało się teraz więcej śmieci i przemykały szczury, a ja robiłem wszystko, co w mojej mocy, by nie nadepnąć ani na jedno, ani na drugie. Za plecami usłyszałem trzask drewna i huk mosiądzu, a potem połajanki wściekłego właściciela stratowanego straganu. Modliłem się do Aniołów, żeby to był djaneński strażnik, a nie Wilk. Jak zwykle jednak Anioły zignorowały moje prośby. – Imperialny! – Echo sprawiło, że krzyk rozległ się tuż za mną, choć obawiałem się, że Wilk

i tak jest bardzo blisko. Nie brzmiał na zadowolonego. Zaryzykowałem spojrzenie do tyłu i w świetle u wlotu uliczki ujrzałem ciemną sylwetkę. Udało mi się podwoić dzielący nas dystans, ale znów mnie doganiał. Pochyliłem głowę. Starałem się ignorować wszystkie wrażenia prócz bólu nóg i tupotu stóp uderzających o ziemię. Nie uda mi się – nie tutaj, nie teraz. Uliczka była zbyt wąska, opcje ograniczone. Żadnych dachów, na które mógłbym się wspiąć, żadnych krętych przecznic ani tłumów, w których mógłbym się skryć. Nie ucieknę. Zauważyłem przed sobą skrzyżowanie – na miejsce przecięcia dwóch ulic padała samotna plama bladego światła. Ale co z tego? To tylko kolejny zakręt, w dodatku zbyt oczywisty. Gdyby było ciemniej, gdyby zakręt prowadził w ciemny zaułek, a ja miałbym przewagę w postaci nocnego widzenia, może zgubiłbym pogoń. A tak, ze światłem padającym na mnie z góry i Wilkiem z każdą chwilą zmniejszającym dystans? Będzie widział jak na dłoni, co zrobiłem i dokąd pobiegłem. W najlepszym razie zyskam parę kroków, i to tylko dlatego, że mógłbym ściąć zakręt mocniej niż on. Kiedy jednak znajdzie się za rogiem i przyspieszy… Zaraz. Zaułek. To jest to. Przyspieszyłem po raz ostatni, a potem skręciłem tak szeroko, by przebiec przez sam środek plamy światła. Już gnałem nową uliczką. Całe sześć kroków, zanim postanowiłem się zatrzymać. Próba zahamowania prawie zniweczyła moje wysiłki, i to wcale nie z powodu kłopotów ze znalezieniem oparcia dla stóp. Po prostu miałem wrażenie, jakby nogi pragnęły już tylko tego, by się pode mną ugiąć. Łapałem chrapliwie oddech i musiałem wykrzesać z siebie resztki siły woli, by nie zwymiotować żółci zalegającej w żołądku. Zamiast tego odwróciłem się i zrobiłem dwa chwiejne kroki z powrotem w stronę skrzyżowania. Ale to była ta łatwa część. Musiałem jeszcze utrzymać miecz Ciosowego, gdy wyciągałem go z pochwy. Wysunęło się bez najmniejszego oporu – czyste, naoliwione ostrze w często używanym pokrowcu, w każdej chwili gotowe do służby. Dwusieczne od sztychu aż po jelec, proste i zwężające się lekko, przez co przypominało długi, paskudny kieł. Zapewne dla człowieka znajdującego się po drugiej stronie wyglądało jeszcze groźniej. Było dużo lżejsze, niż sądziłem; solidniejsze od mojego rapiera, ale nie czułem, żebym trzymał coś nieznajomego. Było też lepiej wyważone, nawet w jednej ręce, jakby chciało ze świstem ciąć powietrze – niczym srebrny łuk śmierci, który tylko czekał, aż ktoś zrobi z niego użytek. Człowiek, który wiedział, jak się posługiwać tą bronią, mógłby nią wyrżnąć pół armii – albo na przykład załatwić wściekłego deganina. Sęk w tym, że ja nie miałem pojęcia, co robię, nie kiedy w grę wchodziły długie miecze. Mogłem nim co najwyżej wymachiwać jak maczugą, bo brakowało mi zarówno techniki, jak i możliwości. Z prawą ręką spuchniętą i bezużyteczną niczym flak wypchany mięsem, miałem czas na jeden desperacki manewr – na coś, co dawało mi więcej niż przeciętną szansę na zatrzymanie biegnącego deganina. Nic fantazyjnego ani złożonego. Nic, co wymagałoby jakiejkolwiek finezji. Chciałem po prostu zabić Wilka tak szybko, jak to możliwe. Właśnie dlatego zdecydowałem się użyć miecza Ciosowego niczym włóczni. Na szczęście miałem dość przytomności umysłu, żeby skręcić w lewo. Oznaczało to, że gdy Wilk nadbiegnie, jego miecz będzie się znajdował z przeciwnej strony ciała, co utrudni mu parowanie, a jeszcze bardziej kontruderzenie. Jeśli dodać do tego mój plan, żeby pchnąć, a nie ciąć, zostanie mu na reakcję nie więcej niż ułamek sekundy. Najbardziej martwiłem się tym ułamkiem. Zrobiłem pół kroku do tyłu, zbliżając się plecami do ściany tak bardzo, jak tylko miałem odwagę. Długi miecz trzymałem prostopadle do ciała, ze sztychem wycelowanym w miejsce, gdzie spodziewałem się ujrzeć Wilka, gotów do szarży i pchnięcia, gdy tylko się zjawi. Oddech świszczał mi w gardle, serce waliło w piersi jak werbel. Próbowałem uspokoić jedno i drugie, uciszyć orga-

nizm ze strachu, że przegapię sygnały nadbiegającego deganina. Niepotrzebnie się martwiłem. Najpierw usłyszałem ciche człapanie pantofli, a potem poślizg skóry na brudnych kamieniach bruku, gdy zwalniał, żeby skręcić. Przesunąłem ciężar ciała i czekałem. Pojawił się w jednej chwili. Uliczka była pusta, aż raptem Wilk wpadł za zakręt z wyciągniętym szamszirem i zębami wyszczerzonymi z wysiłku. Krok do przodu i pchnięcie z całych sił. Rękami i masą ciała posłałem przed siebie miecz, celując sztychem w miejsce, gdzie szyja Wilka łączyła się z korpusem. Na ten widok wybałuszył oczy. Pośliznął się, próbując wyhamować, a jego prawa ręka uniosła szablę wzdłuż ciała do parady. Za daleko. Za wolno. Już był mój. Prawie. Przeciwko każdemu innemu rywalowi mój plan poskutkowałby bez pudła. Miecz wystrzeliłby naprzód, ostrze trafiło w szyję i walka dobiegłaby końca. Ale to był Wilk – a na dodatek Wilk z wachlarzem Ciosowego w lewej ręce. Gdy miecz pomknął w jego stronę, Wilk próbował się odwrócić, by zejść z linii ataku, i jednocześnie poderwał bliższą rękę, tę dzierżącą wachlarz. Zwężający się stalowy sztych, który nieomylnie trafiłby go w gardło, utknął między laminowanymi listewkami i został przez nie wytrącony z pierwotnego kursu. Nie była to ani silna, ani idealna parada, ale wystarczyła, by zbić ostrze z szyi na ramię. Mimo to trafiłem wystarczająco mocno, by poczuć cios wzdłuż miecza – odsunął tkaninę i metal na bok, prześlizgując się przez szparę lub znajdując słaby punkt zbroi, którą Wilk nosił pod spodem. A następnie zagłębił się w ciele. Deganin wrzasnął. Nie przestał się jednak poruszać; odwracał się od ciosu, żebym nie wprowadził ostrza głębiej i go nie przygwoździł. Jednocześnie posłał szablę zabójczym łukiem w moją stronę, zmuszając mnie do rozpaczliwej zasłony. Musiałem wyszarpnąć miecz, w innym razie atak pozbawiłby mnie głowy. Zbiłem pierwsze uderzenie, minąłem się z drugim. Wilk, jak to Wilk – zaatakował całą kombinacją ciosów, pewnie nawet nie do końca świadomie. Ponad dwieście lat szkolenia oznaczało tyle, że gdy cięcie w górnej linii napotkało opór, natychmiast poprawił w dolnej. I trafił. Cholerni deganie. Wciąż starałem się zmienić kierunek pędu miecza i zrekontrować pierwszy cios, kiedy poczułem drugi, jakby tuż nad moim kolanem eksplodowała linia ognia. Parsknąłem i zatoczyłem się w tył, trzymając przed sobą broń Ciosowego zarówno w próbie obrony, jak i zniechęcenia Wilka do kolejnych ataków. Deganin też się wycofał, cały czas przeklinając. Spróbowałem oprzeć ciężar ciała na krwawiącej nodze. Zaprotestowała, nie godząc się na taki wysiłek, ale wytrzymała, choć mało stabilnie. To tyle, jeśli chodzi o próbę ucieczki. Lewa ręka Wilka wisiała bezwładnie przy ciele, a na ramieniu wykwitła ciemna plama. Chciał dotknąć rany, ale rozmyślił się i wycelował we mnie miecz. – Ty skurwysynu – wycedził przez zęby. Przy każdym oddechu z jego ust tryskały drobinki śliny, brudząc czarną brodę. – Chciałem ci zabrać miecz i może ukarać za ucieczkę, ale teraz? – Zamachnął się, a szamszir zaświszczał, jakby powietrze płakało z bólu. – Teraz pokażę ci, co Azaryjczycy robią swoim wrogom, jeśli tylko mają odrobinę czasu i nienawiści do zmarnowania. Nagle pomysł, by odciągnąć Wilka od Degana, nie wydawał mi się już taki dobry. Zastanawiałem się, czy nie przełożyć miecza Ciosowego do lewej ręki, żeby prawą dobyć rapiera. Nawet w mrowiących palcach znana broń była lepsza od nieznanej. Sęk w tym, że prawdopodobnie straciłbym życie, zanim zdążyłbym złapać za rękojeść. Zamiast tego naprostowałem miecz Ciosowego, by zabezpieczyć się przed atakami. Wilk ruszył w moją stronę. Wiadomo, że o wiele trudniej trafić kogoś, kto postanawia wyłącznie się bronić. Kiedy człowiek nie myśli o tym, by zadać cios, łatwiej mu skupić się na unikaniu uderzeń. Na dłuższą metę

nie jest to opłacalna taktyka – prędzej czy później jeden z ciosów musi prześliznąć się przez zasłonę, a ponadto, jeśli sam nie atakujesz, pozwalasz przeciwnikowi dyktować tempo i przebieg walki – ale potrafi zdziałać cuda, kiedy chcesz kupić sobie czas. Chyba że walczysz z deganinem – wtedy wszelkie rachuby są warte tyle, co nic. Uderzenia szabli Wilka spadły na mnie jak grad. Cięcia, pchnięcia, ataki tylną stroną klingi, próby wybicia mi broni… Jakbym chronił się przed ulewą za pomocą porwanego płaszcza. Może i złapię kilka pierwszych kropel, ale mogę być pewien, że i tak przemoknę do suchej nitki. Ratował mnie miecz Ciosowego. Jego wyważenie i wydajność pozwalały mi odpierać ataki z oszałamiającą mocą i szybkością. Ponieważ trzymałem za rękojeść obiema rękami – choć prawa liczyła się tylko w połowie – mogłem blokować nawet potężne cięcia, a długi jelec i prosta klinga ułatwiały parowanie subtelnych pchnięć, choć za każdym razem o włos. Tak czy inaczej wiedziałem, że moja sytuacja jest beznadziejna. Liczyłem tylko na to, że wytrzymam dość długo, by w uliczce zjawił się oddział miejscowej straży – albo że jakimś cudem wpadnie na nas zataczający się Degan. Poza tym mogłem jedynie czekać na jakiś błąd, który dałby mi sposobność do zadania śmiertelnego ciosu. Raczej się na to nie zanosiło. Trafił mnie, gdy najmniej się tego spodziewałem. W jednej chwili spychałem jego ostrze na bok tak jak dziesiątki razy wcześniej, a w następnej Wilk przekręcił nadgarstek i wykorzystał krzywiznę szabli, by prześliznąć się przez zasłonę i dźgnąć mnie w ramię. Tym razem to ja krzyknąłem, a prawa dłoń ześliznęła się z rękojeści miecza. Próbowałem utrzymać go lewą, ale moje starania zawiodły. Wilk przekręcił szablę, żeby ją uwolnić, i uderzył mnie jelcem w twarz. Upadłem na ulicę. Patrzyłem niepokojąco obojętny, jak umazany błotem pantofel odkopuje miecz Ciosowego. Sięgnąłem lewą ręką, ale ona też została odkopnięta. Prawie tego nie poczułem. Za to całkiem nowy ból rozlał się wewnątrz mojej czaszki, z każdym ruchem wyrzynając nowe kanały agonii. Walczyłem z nim, odpychałem go, próbowałem udobruchać – robiłem wszystko, co w mojej mocy, żeby zostawił mnie w spokoju i poczekał na swoją kolej razem z całą gamą innych nieszczęść, które domagały się uwagi. Do diabła, tyle jest do zrobienia, tyle istnień do uratowania… A jeśli to nie wypali, w najgorszym razie chciałem powitać swoją śmierć z godnością. Ból najwyraźniej słuchał, bo wycofał się na tyle, że zdałem sobie z czegoś sprawę – ktoś przemawiał do mnie przez brzęczenie w uszach. Skupiłem się, a słowa nabrały kształtu. – …imperialny gnojku – wycedził Wilk. Patrzyłem na niego, choć nie przypominałem sobie, żebym się podnosił. Jak do tego doszło? Dopiero gdy potrząsnął moją głową, zdałem sobie sprawę, że to on ją trzyma. Za włosy. Jedna zagadka mniej. – Świetnie – mówił Wilk. – Chcę, żebyś był przytomny. – Odepchnął moją głowę z powrotem na bruk – tak jakby w tym stanie robiło mi to jakąkolwiek różnicę – i sięgnął w stronę moich pleców. Poczułem szarpnięcie i usłyszałem stłumiony szelest stali trącej o skórę. Dobył miecza Degana z pochwy na moich plecach, a potem cofnął się o krok, żebym dobrze go widział. Trzymał ostrze Degana swobodnie, jakby od niechcenia. – Walczyłeś już mieczami tylu deganów – wychrypiałem, zdumiony, że udało mi się cokolwiek wykrztusić – że trzymanie jeszcze jednego nie robi ci żadnej różnicy? Wilk się skrzywił. – Przysporzyłeś mi pracy, Szary Książę. Będę musiał wytropić Brązowego, zanim dotrze do Imperium. No cóż – wzruszył ramionami – jeden krok więcej na mojej drodze. Nieważne, wkrótce i tak dotrę do celu. – Przewrócił mnie stopą na plecy i wyciągnął przed siebie miecz Degana, zatrzymując sztych nad moją piersią. – Czy to nie będzie symboliczne, zabić cię mieczem Brązowego, biorąc pod uwagę… wszystko? – Żebyś mógł z niego zadrwić, pokazując mu moją krew na ostrzu? Twarz Wilka przybrała przerażony wyraz. – Co? Brązowy to mój brat, dlaczego miałbym… – Nie wiem, co chciał powiedzieć, bo

przerwała mu cicha eksplozja żółtawego pyłu nad głową. Wilk odwrócił się i opadł na jedno kolano, tnąc mieczem Degana cienie uliczki. Ostrze napotkało jednak tylko powietrze, a szermierz zaczął się krztusić w chmurze pyłu. Z mroku nieco dalej oddzieliła się szara sylwetka, postać trzymająca w ręce podłużną, cienką dmuchawkę. Wilk przetarł oczy, warknął i ruszył przed siebie. Stojąca w odległości dziesięciu kroków Aribah nawet nie drgnęła. Przewróciło mi się w żołądku, i to nie tylko od uderzenia w głowę. Nie, pomyślałem. Nie stój tak, on jest deganinem! Uciekaj stąd! Po trzecim kroku Wilk zaczął potrząsać głową, jakby próbował dojść do siebie; po szóstym łapczywie wciągał powietrze w płuca. Gdy zrobił dziewiąty, już się zataczał, ale parł naprzód. Aribah wybałuszyła oczy i cofnęła się szybko. Do diabła, niełatwo zabić deganina. Wilk wydał z siebie pomruk. Uniósł rapier Degana, który w bladym świetle wyglądał bardziej jak nakrapiana smuga niż kawałek stali. Tymczasem Aribah dobyła znajomego sztyletu. Z ostrza krótszej broni skapywał cień. Próbowałem odepchnąć się od ziemi, podciągnąć pod siebie ręce i nogi. Udało mi się, choć nie przyniosło to efektów. Klęczałem na czworakach, gdy Wilk rzucił się na neyajin. I zginął prawie w tej samej chwili. Wydaje mi się, że trucizna miała w tym swój udział, ale gdy Aribah uchyliła się przed ciosem i przeciągnęła sztyletem najpierw po gardle deganina, a później jego cieniu, była w tym niemal poezja. Wilk padł na ziemię. Nie poruszał się, nie oddychał, nie drżał. Po prostu leżał, całkowicie martwy. Wciąż gapiłem się na ciało, gdy Aribah przykucnęła obok. – Był zwykłym głupcem – powiedziała, pomagając mi usiąść i oprzeć się o ścianę. Upewniwszy się, że nie upadnę, zaczęła oglądać moją nogę. – Nigdy nie marnuj czasu na rozmowy z ofiarą. Jeśli masz okazję zabić, zrób to. Zwlekając, narażasz się na niebezpieczeństwo. – Odgięła skórzany kołnierz mojego buta i podwinęła bufiaste spodnie. Skrzywiłem się, zaskoczony, że ból znów ma znaczenie. – Głupiec – mruknęła jeszcze raz. Patrzyłem, jak pochyla się nad nogą. Materiał, którym zwykle zasłaniała twarz, zwisał luźno – nie zawiązała go po strzale z dmuchawki, a na jej profil padł cień. Pasował jej. – Aribah… – Masz szczęście. – Nie dała mi nic powiedzieć. – Wygląda na to, że cios nie uszkodził poważnie kolana, ale rana jest brudna. Trzeba ją będzie porządnie umyć i zaszyć, kiedy tu skończymy. Mogę wykorzystać szaty tego martwego, żeby… – Co ty tu robisz? – Jestem neyajin – odpowiedziała, jakby to wystarczyło. – Wiem, kim jesteś, ale to niczego nie tłumaczy. – Tłumaczy wszystko doskonale. – Zbliżyła się, by obejrzeć moje ramię. – Ty widzisz w ciemnościach, a ja nie. Jeśli chcę się tego nauczyć, muszę zachować cię przy życiu. – Już ci mówiłem… – To bez znaczenia. – Wyciągnęła nóż i zaczęła odcinać guziki dubletu. – Na początku neyajin też nie wiedzieli, jak się kryć przed dżinnami, ale się nauczyli. Sami do tego doszli. Może dzisiaj nie wiesz, jak działa twój wzrok, ale to nie znaczy, że się nie dowiesz. Za jakiś czas. – Ściągnęła kawałek materiału z mojego ramienia, a ja aż sapnąłem. Sporo krwi. – Wydawało mi się, że nie zostaniesz w el-Qaddice – ciągnąłem, by nie myśleć o bólu. – Że zamierzasz porzucić szkołę. – To było wcześniej, zanim ją odziedziczyłam – odparła chłodno. Skrzywiłem się, wcale nie z powodu jej zabiegów. – Nie zamierzam cię za to przepraszać – powiedziałem. – A czy oczekuję tego od ciebie? To ja zaatakowałam dziadka. Był moją rodziną, ale to, co robił, co planował… – Pokręciła głową. – Intencje może miał słuszne, ale obrał złą drogę do celu. Nie mogłam pozwolić, by poprowadził nią klan. Gdybyś go nie zabił, sama musiałabym to zrobić.

Nie było innego wyjścia. Podeszła do ciała Wilka i odcięła kawałek jego szaty, po czym wróciła do mnie. – Czy to znaczy, że teraz jesteś głową neyajin w el-Qaddice? – dociekałem, kiedy kucnęła przy mnie i zaczęła składać tkaninę. Ściągnęła usta w wąską linię. – Nie do końca. Może i jestem ostatnią z mojej linii krwi, ale nie cieszę się taką reputacją jak mój dziadek i nie stoję tak wysoko w szeregach szkoły. Zapewne niektórzy odejdą, a być może znajdzie się paru, którzy rzucą mi wyzwanie. – Dasz sobie z nimi radę? – Z jednym na pewno, ale jest jeszcze drugi, z którym raczej nie. Ale to bez znaczenia, bo nie zostaję w el-Qaddice. – Wydawało mi się… – Chciałem coś powiedzieć, lecz słowa zdusił syk bólu, gdy Aribah przycisnęła opatrunek do rany na ramieniu i zapięła na nim dublet. – Stwierdziłam tylko, że jestem neyajin i że odziedziczyłam szkołę po rodzinie. Wszystko to prawda, ale jeśli zostanę, pojawią się pęknięcia, które doprowadzą do jej upadku. Lepiej, żebym zabrała ją ze sobą i zbudowała od nowa w innym miejscu. Do bólu dołączyło uczucie ssania w żołądku. – A gdzie jest to „inne miejsce”? – zapytałem podejrzliwie. Odpowiedział mi uśmiech samozadowolenia. – Jak to: gdzie? Tam gdzie zabierasz swój nocny wzrok. – Do Ildrekki? – A czy to tam teraz zmierzasz? W takim razie tak, do Ildrekki. – Nie możesz tak po prostu… Aribah uniosła zakrwawiony palec i przytknęła go do moich ust, żeby mnie uciszyć. – Straciłeś dziś dużo krwi i prawie zginąłeś, więc powiem to najprościej, jak potrafię. Potrzebuję cię. Potrzebuję cię żywego, bo jak długo jesteś żywy, mam szansę nie tylko odkupić rodzinę, ale także przywrócić świetność neyajin, a wszystko dzięki twojemu wzrokowi. Jak już mówiłam, dziadek miał rację, wybrał tylko złe metody. Jeśli więc oznacza to, że będę musiała iść za tobą do Ildrekki, to właśnie tak zrobię. Nie tylko dla rodziny, ale także dla siebie. Wciąż mam u ciebie dług. Pokręciłem głową. – Jesteśmy kwita. – W kategoriach śmierci: tak, ale w kategoriach życia? Aby uratować moje, musiałeś zrobić coś więcej, niż zabić, a ja nigdy ci tego nie zapomnę. Wyobraziłem sobie, jak wracam do Ildrekki, a za mną ciągnie się wianuszek zabójców. Do diabła, niechby chociaż była sama… Coś mi mówiło, że to nie wzbudzi entuzjazmu. Ale mogło mi się bardzo przydać. – Chodź – powiedziała Aribah – już i tak za długo tu jesteśmy. Muszę cię zaprowadzić do twoich ludzi, żeby mogli się tobą zająć. – Te miecze. Są mi potrzebne. – Wskazałem na ciało Wilka. – I wachlarz. Aribah spochmurniała. – Chyba nie potrzebujesz pieniędzy aż tak bardzo, żeby… – Nie rozumiesz – przerwałem jej. – Ja też mam swoje długi i potrzebuję tych mieczy, żeby je spłacić. Przez chwilę przyglądała się niewielkiej kolekcji łupów, aż w końcu westchnęła. Kiedy zbierała rzeczy i robiła prowizoryczne nosidełko z szarfy i szaty Wilka, ja zapiąłem dublet najlepiej, jak umiałem, i podźwignąłem się na nogi. Wciąż mnie bolały, a moja głowa była dziwnie lekka, wiedziałem jednak, że nie damy sobie rady, jeśli nie pójdę o własnych siłach. Lepiej od razu mieć to za sobą. Wydłubałem dwa ziarna z sakiewki na szyi i wsunąłem je sobie do ust, ignorując miedziany posmak krwi, który mieszał się z wędzonym aromatem aramu. Kiedy Aribah znów do mnie podeszła, oba miecze miała zawinięte i zawieszone na plecach,

a w ręce trzymała wachlarz. Spojrzałem między ścianami budynków na perłowe niebo. Brzask przechodził już w pełnoprawny dzień. – Jakieś pomysły, jak w tym stanie przedostaniemy się przez miasto, nie mówiąc o paru bramach? – zapytałem, gdy Aribah wsunęła mi rękę pod ramię, żeby mnie objąć. – No jasne – odparła z uśmiechem. – W końcu jestem neyajin, czyż nie?

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY

Drzwi otworzyły się z impetem na zardzewiałych zawiasach, a przez pustą salę wysoko aż po krokwie poniósł się przeraźliwy zgrzyt. Hałas spłoszył ptaki gnieżdżące się pod sklepieniem. Zobaczyłem, jak kilka gołębi i coś, co wyglądało na sowę, czmycha przez dziurę wielkości trzeciej części dachu i fragmentu ściany. Rozejrzałem się po zakurzonym, pustym pomieszczeniu i ledwo powstrzymałem kichnięcie. – I to ma być ta wasza Sala Koszarowa? – zapytałem. – Co? – rzucił Degan, pchnąwszy drugie skrzydło ciężkich drzwi. – Och nie, to miejsce jest dużo starsze. – Cofnął się i wytarł dłoń o spodnie, patrząc przez opadające pierze i smugi porannego światła w przeszłość. – Tutaj zaczął się Zakon Deganów. Znajdowaliśmy się o trzy tygodnie drogi od el-Qaddice i jakieś dwa do pięciu dni na wschód od Ildrekki. Tego drugiego nie mogłem być całkiem pewien, bo zboczyliśmy z przybrzeżnych traktów wiele dni temu, żeby przez ziemie uprawne i pastwiska wyruszyć w stronę kamiennych wzgórz. Teraz musieliśmy być gdzieś między stolicą Imperium a Nicerią, jednym z miast portowych, gdybym jednak musiał wskazać to miejsce na mapie, przytknąłbym palec na chybił trafił do jednej z bocznych grani Gór Eonijskich, które ciągnęły się wzdłuż morza. Pewny byłem tylko tego, że stara forteca prawdopodobnie zniknęła z map dwieście lat temu, jeśli nie wcześniej. Drapieżna na moje polecenie wróciła do Ildrekki. Nie tryskała z tego powodu radością, ale potrzebowałem kogoś, kto potrafiłby ocenić, jak bardzo podczas mojej nieobecności ucierpiała organizacja, i zdać mi sprawozdanie. Zresztą Degan nie chciał zabierać na spotkanie całego orszaku. Najchętniej poszedłby sam, ale wciąż miałem jego miecz – nawet teraz nie chciał go przyjąć. Cóż, przynajmniej przestałem nosić go na plecach i zamiast tego chowałem w śpiworze. Nie było sensu sypać w te rany więcej soli. Podejrzewam, że i tak by mnie zostawił, gdyby nie to, że odzyskałem miecze Stalowego i Ciosowego, a do tego stare prawa. O ile „odzyskaniem” można nazwać zaniesienie ich przez Aribah na podwórze Cienia Anioła – a koniec końców także i mnie – zanim rozpłynęła się w mroku. Od tamtej pory nie widziałem jej na oczy, co mnie szczególnie nie zaskoczyło – w końcu była neyajin. Tobin i jego ludzie postanowili wrócić do Imperium dłuższą i, jak liczyli, zyskowniejszą trasą. Choć sztuka, którą zagrali w el-Qaddice, stała się przyczyną ich wygnania, szejkowie z prowincji, a nawet jeden bej zaproponowali trupie wikt, opierunek i zapłatę za prywatne występy. Jak się okazało, w rejonach oddalonych od dworu istniała pokaźna i wcale nie tak dyskretna publiczność, która chętnie oglądała zakazane sztuki. A że występowała w nich banda imperialnych aktorów? Cóż, to czyniło je tylko bardziej intrygującymi! Jak się dowiedziałem, wszelkie ustalenia i formalności wzięła na siebie Mamuśka Lewa Ręka w zamian za tylko odrobinę zawyżoną cenę. Ponoć miałem się spodziewać powrotu trupy na wiosnę. Dzięki czemu podróż z Deganem przebiegała szybko, spokojnie i cicho. Aż do teraz. – Myślałem, że to Lucien was stworzył – powiedziałem, wchodząc z wahaniem do środka. Nagie ściany z szarego i czerwonego kamienia wznosiły się na wysokość trzech pięter aż do spiczastego dachu, podziurawione z obu stron ciasnymi rzędami wysokich otworów okiennych, w których nie ostał się nawet kawałek szkła. Mniej więcej pośrodku sali stały naprzeciw siebie dwa wielkie stosy drewna; jeden niedawno używany, choć ogrom tego miejsca musiał przyćmić ogień. Może bandyci znaleźli tu tymczasowe schronienie. Albo samotny pasterz, co wydawało się bardziej prawdopodobne. Tu i tam walały się resztki mebli, między innymi obdrapany stół na kozłach, żaden jednak nie pochodził z tego miejsca. – Można by pomyśleć, że imperator wybrałby… wystawniejszą lokalizację. Lub przynajmniej dogodniejszą. – Nie tworzy się sekretnej społeczności najemników na dziedzińcu Pałacu Mniejszego Księżyca – odparł Degan, podnosząc przewrócone krzesło. Chwiało się, bo brakowało mu jednej nogi. – To zaprzecza istocie dyskrecji, szczególnie gdy członkowie tejże społeczności są znani albo przy-

najmniej rozpoznawalni na dworze – lepiej zrobić to z dala od Imperialnego Miasta, gdzie nikt nie ma nawyku szpiegowania. – Dlaczego akurat tutaj? – A dlaczego nie? – Degan wzruszył ramionami i poprawił wiszący na plecach tłumok, w którym nosił miecze. – Chyba nikomu nie przyszło do głowy, żeby zapytać. Kazano nam tu przybyć, więc przybyliśmy. Tak to wtedy działało. – W przeciwieństwie do obecnych czasów – stwierdziłem i wszedłem głębiej do budynku, lekko kulejąc. Nawet po tygodniu spędzonym w łóżku w Dolnym Mieście i regularnych wizytach medyków oraz Gąb przysyłanych przez Mamuśkę noga zraniona w potyczce z Wilkiem o poranku sztywniała. Liczyłem, że po powrocie do domu uda mi się coś na to zaradzić, choć miałem co do tego coraz większe wątpliwości. – Och, Zakon wciąż słucha – zapewnił mnie Degan i poklepał tłumok. – Kiedy wołanie jest dość głośne lub stawka dość wysoka. – Czyli teraz, jak sądzę – doleciał nas głos z drugiej strony sali. Obaj zareagowaliśmy w jednej chwili – ja opadłem do półprzysiadu i położyłem dłoń na rękojeści rapiera, a Degan odwrócił się i uśmiechnął. – Właśnie zadawałem sobie pytanie, czy zjawisz się przed czasem – powiedział. – Dlaczego miałabym zmieniać swoje nawyki? W bocznym wejściu stała dobrze zbudowana kobieta o sztywnych włosach, ciemnej karnacji i swobodnym uśmiechu. Była ubrana w strój podróżny, choć z pewnością nie wędrowała tą samą drogą, co ja z Deganem – nie w tunice zdobionej koralami i haftami, spodniach do jazdy konnej podszytych skórą koźlęcą i płaszczu, który wyglądał na uszyty z najgładszego lnu lub najbardziej szorstkiego jedwabiu. Taki ubiór był odpowiedniejszy w majątku ziemskim niż w dziczy. Jedyne, co zdawało się pasować do tego miejsca, to znoszony, wypłowiały kapelusz, który zsunęła na tył głowy, lecz nawet on musiał być kiedyś wyśmienitej jakości. Teraz wyglądał bardziej jak stary przyjaciel. – Dobrze znowu cię widzieć, Brązowy – powiedziała, zbliżając się do nas, z płaszczem sunącym po podłodze z taką samą gracją co ona sama. Zauważyłem u jej boku zwężający się długi miecz, o klindze szerokiej na sześć lub więcej palców w miejscu złączenia z jelcem. Rękojeść była prosta – ciemne drewno z zaokrągloną głowicą i ramionami jelca wygiętymi do przodu w kształt półksiężyca z miodowozłotego metalu. – Mosiężna – rzucił Degan. Stał odwrócony w jej stronę, ale nie podszedł bliżej. Deganka zauważyła jego wahanie i też zatrzymała się dalej, niżby chciała. Rozciągnięte w uśmiechu usta zadrżały. – Aż tak jesteś niepewny? – zapytała. – Aż tak ostrożny. Przyjrzała mu się wnikliwie. – W twoim przypadku to chyba równie rozsądne – stwierdziła, po czym spojrzała na mnie. – A ty jesteś… Chciałem odpowiedzieć coś w rodzaju: „wplątany w tę kabałę po same uszy”, ale ostatecznie zdecydowałem się na zwykłe „Drothe”. Mosiężna uniosła brew. – Ten Szary Książę? Spojrzałem na Degana, a on uśmiechał się pod nosem. – Cóż mogę powiedzieć? Jesteś sławny. Mosiężna zaśmiała się, aksamitnie i naturalnie. – Czy raczej niesławny. Możesz mi wierzyć, przez ostatnie miesiące Miedziana miała na twój temat sporo do powiedzenia. Och. – Drothe znajduje się pod moją opieką – rzucił Degan, nagle poważniejąc. – Wspaniale – odparła Mosiężna – ale ważniejsze pytanie brzmi: pod czyją opieką ty się znajdujesz? – Uniosła w powietrze złożony kawałek papieru, czyli jedną z wiadomości, które De-

gan wysłał do swoich ziomków, gdy przekroczyliśmy granicę. – Wszystko pięknie, ale sam dobrze wiesz, że dla niektórych z nas te słowa będą miały mniej więcej taką samą wagę jak papier, na którym je skreśliłeś. – Wiem o tym – odparł Degan – ale nie było innego wyjścia. – Zawsze jest jakieś wyjście, Brązowy. Zorientowałem się, że coś między nimi zaszło – coś, czego nie zauważyłem i czego nawet nie potrafiłbym zrozumieć; coś, co odnosiło się do dwustu lat walki, zatargów i stosunków rodzinnych; coś, co prawdopodobnie mógł zrozumieć tylko inny deganin. Degan kiwnął głową i odwrócił wzrok. Mosiężna westchnęła, wskazując na tłumok. – A zatem udało ci się go zdobyć. Miecz Ciosowego. – I stare prawa. – I stare… – Z rozdziawionymi ustami zrobiła w zdumieniu krok. – Nie wspomniałeś nic o prawach, Brązowy. Degan się uśmiechnął. – Musiałem trzymać coś w zanadrzu, inaczej nie byłoby niespodzianki. – Czy mogłabym… – Oczywiście. – Degan położył zawiniątko na podłodze, rozwiązał skórzane rzemienie i odwinął płótno. Mosiężna wpatrywała się w trzy miecze i wachlarz, szeptem odmawiając modlitwę. – Srebrny i Stalowy też już… – rzuciła w końcu. – Stalowy to długa historia. – A Srebrny? Degan pokręcił głową. Oczami wyobraźni wciąż widziałem, jak przyszedł do mnie dwa dni po tym, gdy odzyskałem przytomność w Dolnym Mieście. W dłoni ściskał miecz Srebrnego, a jego szaty były zaplamione krwią. Nie chciał mi wówczas zdradzić, jak wytropił ostrze, które Wilk miał przy sobie, kiedy się po raz pierwszy spotkaliśmy. – Wolałbym opowiedzieć wszystko po kolei – stwierdził teraz. – Rozumiem. – Mosiężna uklękła przed kolekcją broni i sięgnęła w stronę miecza Ciosowego. – Nie wydaje ci się, że wybiegasz przed szereg? – usłyszeliśmy kolejny głos, tym razem w głównym wejściu. Podniósłszy wzrok, zobaczyliśmy w drzwiach trzech deganów. Pierwszym był Złoty, który kilka miesięcy temu wypytywał mnie o zniknięcie Degana, a drugiego nie kojarzyłem. Towarzyszyła im Miedziana. Uśmiechnęła się do mnie ponuro. Udawałem, że tego nie widzę. – Nic nie szkodzi popatrzeć – stwierdziła Mosiężna. Mimo to wstała, nie dotknąwszy żadnego z mieczy. – Szkodzi, jeśli pozwolisz, by dary Brązowego dla Zakonu wpłynęły na twój osąd – odpowiedział Złoty, występując naprzód. Choć był niedużym, szczupłym mężczyzną o krępej budowie, robił spore wrażenie: jakby zawładnął starym budynkiem, gdy tylko wszedł do środka. Siwy i o ciemnoszarych oczach, roztaczał aurę człowieka wyważonego, a ja pomyślałem, że nie chciałbym siadać naprzeciwko niego przy planszy do gry. – Nie zapominaj, dlaczego tu przybyliśmy, siostro. Żelazny i Srebrny nie żyją, Stalowy zaginął, a miecz Ciosowego nagle pojawił się w rękach naszego upadłego brata. Nie da się zgromadzić takiej ilości związanej Przysięgą stali bez przelania krwi. – Zatrzymał się i spojrzał na Degana. – Czyż nie, bracie? – Nie jestem twoim bratem. – Degan pochylił się, spoglądając na Złotego spode łba. – Odrzuciłem swój miecz. – Jak to się dobrze dla ciebie składa, że nie możemy go obejrzeć. A gdzie jest teraz? Zmusiłem się, by nie przenieść wzroku ze Złotego na wejście, podwórze i stojącego na nim muła. Jeśli zauważył mój wysiłek, to nie dał tego po sobie poznać. – W bezpiecznym miejscu – odparł Degan. – Tak, tego jestem pewien. – Złoty zaszczycił mnie spojrzeniem. – A ten z rapierem? Co to za jeden? – To Drothe. – Miedziana stanęła obok mężczyzny. – Ten, który kłamał w sprawie Żelazne-

go, pamiętasz? – Ach tak, nie poznałem go. Czego tu szukasz, złodzieju? – Jest tu na moją prośbę – rzucił Degan, wychodząc przede mnie, zanim zdążyłem zareagować. – Gdyby nie on, nie przyniósłbym mieczy ani praw. To on zabrał je Stalowemu. Złoty po raz pierwszy wyglądał na szczerze zaskoczonego. – On? Chcesz powiedzieć, że Stalowy też nie żyje, a ten złodziej go zabił? – Stoi tu z nami, czyż nie? – A Stalowego nie ma. Kolejny szczęśliwy zbieg okoliczności, bracie. Teraz także Mosiężna zrobiła krok do przodu. – Zbastuj, Złoty. Trybunał jeszcze nie rozpoczął obrad. Czekamy na pozostałych. – No tak. – Złoty obejrzał się przez ramię na dwoje towarzyszy, a potem znów na nas. – Choć zastanawiałem się, czy nie byłoby łatwiej, gdybyśmy od razu przeszli do rozstrzygnięcia. Możemy to nazwać, powiedzmy, sądem polowym i szybko załatwić sprawę. Oszczędzilibyśmy sobie trochę czasu. – Uśmiechnął się. – To co, głosujemy przez podniesienie ręki? – A może raczej stali? – Mosiężna położyła dłoń na rękojeści miecza. Deganin stojący obok Miedzianej się uśmiechnął. – Wątpię, czy chciałabyś korzystać z tej opcji, siostro – rzucił i sam też złapał za broń. We wstędze stali tworzącej gardę zauważyłem jasne punkciki. Perły? Kawałki kości? Białe opale? – Nie, nie chciałaby – zagrzmiał za nimi głos. – Bo jeśli w tym towarzystwie złapiemy za broń, nikt nie zdoła przewidzieć, kto wyjdzie stąd żywy. Do sali wkroczył mężczyzna potężny niczym dąb, wysoki i barczysty. Przy nim nawet wejście wydawało się małe. Miał ciemną karnację i mocne rysy twarzy, które niczego nie zdradzały, a na ramieniu niósł dwuręczny miecz. Ubrany był w prostą tunikę w brązowo-zielone paski i rozszerzone u dołu spodnie, a na głowie nosił chustę w niepokojąco znajomy deseń. Jelec jego miecza wyglądał na wykonany z najzwyklejszej stali, ale zatopiono w nim jakieś szare okruchy, których nie potrafiłem rozpoznać. Nachyliłem się do Degana. – Co to za olbrzym? – zapytałem szeptem. – To Kamienny – odparł. – Brat Stalowego. – Jego… – Z trudem przełknąłem ślinę. – Doskonale cię rozumiem – powiedział Degan. – Też mnie zawsze przerażał. – Ach, to świetnie. Od razu lepiej się poczułem. Złoty spojrzał na Kamiennego i uśmiechnął się. – Słuszna uwaga, bracie. Czuję się pouczony. – Ukłonił się lekko przed Kamiennym, a potem zwrócił do swych towarzyszy: – Spocznijmy i zaczekajmy na resztę. Cała trójka jak jeden mąż odeszła w ustronny kąt pomieszczenia. – Zakładam, że to twoi przeciwnicy – powiedziałem. – Coś w tym rodzaju – odparła Mosiężna. – Złoty zrobił się bardzo wrażliwy na krew innych deganów, odkąd straciliśmy Kościaną Degankę. – Kościaną? – zapytałem. – Byli wtedy razem – wyjaśnił Degan. – Złoty bardzo przeżył jej śmierć i przysiągł, że ukarze każdego deganina, który pójdzie w ślady Ciosowego. – Czyli ciebie. – Tak, teraz mnie. – Degan westchnął przeciągle. – Powinieneś już iść. – Jeszcze czego. – Nie masz wśród deganów żadnej pozycji ani prawa głosu. Byłoby lepiej, gdybyś stąd odszedł, zanim zjawią się pozostali. – Nie pokonałem tak długiej drogi, żeby odwrócić się i wyjść. Przyszedłem tutaj… – Wiem, po co przyszedłeś – przerwał mi Degan – i doceniam to. Ale jeśli zostaniesz, w najlepszym razie wyrzucą cię stąd. – W najlepszym? – wtrąciła się Mosiężna. – Doprawdy, Brązowy, nie sądzę… – Ale ja wiem – warknął Degan. Chwycił mnie za ramię i odciągnął na bok, z dala od in-

nych deganów. – Odejdź – rzucił niemal błagalnym tonem. – Dlaczego? Rozejrzał się po sali, a potem nachylił bliżej. – Bo nikt spoza Zakonu nie powinien wiedzieć tego, co ty. Inni nie zgodzą się, żeby ktokolwiek, kto nie jest deganinem, został wtajemniczony w nasze wewnętrzne spory, nie mówiąc o sprawach dotyczących imperatora i prawdziwej natury naszej służby. Gdyby Złoty i pozostali zrozumieli, jak wiele się dowiedziałeś… – Chcesz powiedzieć, że mnie zabiją, bo za dużo wiem? – zapytałem. – Może cię to zaskoczy, ale to nie jest dla mnie nic nowego. – Może, ale z nimi będzie inaczej. Żadnych rozmów, debat czy targowania się. Oni po prostu skrócą cię o głowę. Zawsze tak działamy. Nadszedł czas, żebyś mnie zostawił, póki jeszcze nikt nie wie, jaka jest w tym wszystkim twoja rola. Odejdź, nim trybunał rozpocznie obrady, żeby pozostawić te pytania bez odpowiedzi. – A twój miecz? Co mam z nim zrobić? – Zabierz go ze sobą. – Wydawało mi się… – Jeśli dostaną miecz w swoje ręce, dowiedzą się, że wciąż jesteś związany Przysięgą – syknął Degan. – Po tym, co się stało, wolałbym, żebyś był od niej wolny, wolny od nich. Wymieniłem z tobą Przysięgę ze względu na to, kim byłeś, kim jesteś dla mnie, ale oni tego nie zrozumieją. Dla nich będziesz tylko kolejnym narzędziem, a ja na to nie pozwolę. Zabierz miecz i odejdź. Podniosłem wzrok na Degana i uśmiechnąłem się. Dobrze było usłyszeć to, na co tak bardzo liczyłem; warto było pokonać razem wszystkie te mile. Ale pokręciłem głową. – Nie mogę tego zrobić. Degan zacisnął zęby. – Nie pozwolę, żebyś został. – Nie zmusisz mnie do odejścia. – Czyżby? – Degan obejrzał się i zawołał do Kamiennego: – Sierżancie? Kamienny odwrócił w jego stronę potężną głowę. – No? – Ten człowiek nie jest deganinem. Proszę go stąd wyprowadzić. Wyrwałem się z uścisku Degana. – Chyba żartujesz. – Chodźmy – rzucił Kamienny głosem, który wydawał się dziwnie cichy, choć w ustach innego człowieka zabrzmiałby zwyczajnie. – Nie zmuszaj mnie do wysiłku. Moi bracia zaświadczą, że robię się wredny, kiedy muszę pracować. Przyszło mi do głowy, że mógłbym zrobić unik i zacząć uciekać, żeby odwlec nieuniknione, ale znajdowałem się w sali pełnej deganów, a kolejni już byli w drodze. Do diabła, co na tym zyskam? Będę odpędzać się od nich rapierem? Westchnąłem, a ramiona mi opadły. – Wyjątkowy z ciebie sukinsyn – rzuciłem do Degana. – Nie musisz mi dziękować – odparł, gdy szedłem do wyjścia z Kamiennym za plecami. Potężny deganin wyprowadził mnie długim korytarzem do wyjścia z twierdzy. Zatrzymałem się u szczytu schodów wiodących na dziedziniec i zamrugałem w porannym świetle. Kamienny stanął tuż obok. Kiedy się odezwał, przeszedł od razu do sedna: – Złoty powiedział mi, że zabiłeś Stalowego. Zamarłem. – Czy to prawda? – drążył. – Ja… – Nie próbuj mnie okłamywać, chłopcze. Domyślę się. No dobrze, ale czy to ja zabiłem Stalowego? Technicznie rzecz biorąc, nie – to Aribah zada-

ła śmiertelny cios, choć nie dlatego, żebym sam nie próbował. Gdyby to zależało ode mnie, Stalowy zginąłby od miecza Ciosowego, a nie ostrza neyajin. Ale czy miało to znaczenie? A przede wszystkim: czy zamierzałem spierać się o szczegóły z bratem Wilka? – Przyłożyłem rękę do jego śmierci – powiedziałem w końcu. – Szacunek za to, że odważyłeś się powiedzieć prawdę. – Kamienny odchrząknął. – Chcę tylko, byś wiedział, że nie mam do ciebie żalu o śmierć Wilka. Już nie. – Jeśli to ma jakiekolwiek znaczenie, to nie ja… – Nie ma. – Jeszcze raz odchrząknął. – Choć bardzo się starał, Wilk chyba nigdy nie zdołał przedłożyć Przysięgi ponad własne interesy. Już z tego powodu dawno przestał być moim bratem. – Wielki Deganin spojrzał na mnie z góry, szczerząc nierówne zęby. – Pomyślałem, że powinieneś o tym wiedzieć. – Dziękuję – rzuciłem niepewnie. – Nie ma za co. A teraz odejdź stąd, zanim będę zmuszony cię zabić.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY

Oczywiście nie odszedłem – nie do końca. To znaczy, wspiąłem się na grzbiet muła i odjechałem ze starej fortecy, ale zatrzymałem się, gdy tylko zyskałem pewność, że nikt mnie nie śledzi ani nie widzi. Następnie, starając się unikać wszelkich deganów, którzy wciąż mogli zmierzać na miejsce spotkania, zarzuciłem sobie miecz Degana na plecy i ruszyłem okrężną drogą przez wzgórza, by podkraść się do starej budowli od innej strony. Nie było łatwo, bo forteca stała na urwistym klifie ponad wąskim przesmykiem. Idealna lokalizacja, jeśli chodzi o obronę – nawet z całą armią nie miałbym szans podejść dość blisko, by odbić twierdzę z rąk kilkunastu deganów – ale nie byłem dowódcą armii, tylko pojedynczym człowiekiem z mułem. Zresztą od dawna nikt tu nie dbał o karczowanie drzew i krzewów, które zasłaniały widok i utrudniały obronę. Trochę mi to zajęło, ale koniec końców udało mi się znaleźć wystarczająco wiele kozich ścieżek i koryt wyschniętych strumyków – najpierw dla muła i dla siebie, a potem tylko dla siebie – by podejść pod mur i przez wyrwę dostać się do środka, z dala od bramy i głównego dziedzińca. W głębi ducha liczyłem, że znajdę jakieś puste okno czy wyłom w ścianie albo dachu, z którego miałbym dobry widok na to, co działo się w środku, ale rzeczywistość szybko pogrzebała moje nadzieje. Bez sprzętu do wspinaczki nie miałem co marzyć, że uda mi się wejść tak wysoko, a nawet wówczas ryzykowałbym, że dostrzeże mnie Kamienny lub jeden z jego braci na dziedzińcu. Zamiast tego wykorzystałem cenny czas, by rozejrzeć się dookoła budowli w poszukiwaniu innego wejścia. Pech chciał, że wszystkie drzwi były pozamykane lub otwierały się na sale i korytarze oddalone od miejsca, gdzie chciałem się znaleźć. Aż nagle usłyszałem głosy. Przechodziłem akurat przez coś, co niegdyś było ogrodem, lecz z czasem zamieniło się w splątaną gęstwinę, wpatrzony w boczną ścianę wieży, z której mógłbym przeskoczyć do głównej sali. Niewyraźne słowa zaraz potem uleciały na wietrze, ale ja podchwyciłem trop. Wystarczyła odrobina szukania i nasłuchiwania, by namierzyć źródło dźwięków – szczelinę w murze nie szerszą od mojej dłoni. Uczyniło ją ziarno, które zapuściło korzenie w pęknięciu w zaprawie i z upływem czasu osiągnęło rozmiary dojrzałego djaneńskiego klonu. Szczelina nie była prosta i zwężała się w głąb muru, ale to nie miało znaczenia. Czego nie widziałem, to mogłem usłyszeć i chwilowo mi to wystarczało. Oparłem się o szorstki, czerwonobrązowy pień drzewa, po czym przytknąłem ucho do pęknięcia. Krzyczeli. Na jaki temat, tego jeszcze nie wiedziałem, ale chór głosów tworzył w szczelinie ściany stłumiony gwar. W końcu hałasy odrobinę ucichły, a ja usłyszałem, jak głos Złotego wznosi się ponad inne, zmuszając deganów do milczenia samym swym autorytetem. – Choć nie zaprzeczam, że one też są ważne – mówił – chciałbym przypomnieć wszystkim, po co się tutaj zebraliśmy. Na pewno nie po to, by rozpływać się w zachwytach nad mieczami i prawami, które zwrócił nam Brązowy. Nie przeczę, szlachetny to gest i imponujące osiągnięcie, ale obecność tych rzeczy nie zmienia tego, że na stole przed nami leżą trzy miecze bez swych prawowitych właścicieli, a kolejny wisi na ścianie w Sali Koszarowej. Jeśli już, ta broń podkreśla przyczynę naszego spotkania, a jest nią czterech martwych deganów w niespełna osiem miesięcy. Ciężar śmierci każdego z nich spoczywa na Brązowym. To właśnie dlatego tu jesteśmy, bracia i siostry. Nie zapominajcie o tym. – Jesteśmy tutaj – głos Degana przeciął powietrze jak opadający miecz – bo członków Zakonu podzieliła przepaść. Wszystko inne – śmierć, zagubione prawa, miecz Ciosowego i to, co się w nim kryje – jest tylko skutkiem. Dopóki nie poradzimy sobie z problemem Przysięgi i jej związku z imperatorem, nie będzie miało większego znaczenia, co zrobiłem i czego nie zrobiłem. – Jak to się dobrze dla ciebie składa – rzucił Złoty. – Dobrze czy nie, taka jest prawda. – Dlaczego mielibyśmy ci wierzyć? – odezwał się inny głos, którego nie rozpoznawałem. –

Po co tu w ogóle przybyłeś, jeśli nie po to, by wkupić się w nasze łaski i wrócić na łono wspólnoty deganów? – Dlatego że przychodząc tu dzisiaj, Brązowy skazał się na nasz osąd. – Z rozpoznaniem swobodnego, miękkiego tonu głosu Mosiężnej nie miałem żadnych kłopotów. – Brązowy przyniósł nam zarówno miecze, jak i prawa. Kto z nas próbował w ostatnim stuleciu osiągnąć choć jedną z tych rzeczy, nie mówiąc o obu? Kto z nas zrobił cokolwiek, by odpowiedzieć na pytania, które dręczą nas od czasu powstania Zakonu? A kto przystał na status quo? – Nie przeczę, że Brązowy przyniósł miecze i prawa tam, gdzie ich miejsce – odparł Złoty – tylko za jaką cenę? Gdzie jest teraz Ciosowy, gdzie Stalowy? Bez nich nie mamy nic prócz słowa człowieka, którego będziemy sądzić za ich śmierć. – Nie ma żadnego powodu, by obwiniać za ich śmierć Brązowego. – Ten głos brzmiał znajomo, ale nie potrafiłem przyporządkować go do osoby. Czyżby był to ktoś, kto przesłuchiwał mnie w Ildrekce na temat Żelaznego? Tak czy inaczej inne głosy mu przytaknęły, większość jednak opowiedziała się przeciw. – Mam przed sobą ich stal! – zawołał Złoty, a jego słowa zdusiły kłótnię niczym koc tlący się ogień. – Czego więcej mi trzeba? Który z nas oddałby swój miecz, wciąż żyjąc? Oczywiście nie licząc Brązowego. – Odpowiedziały mu wybuchy śmiechu, choć nieliczne. – Któż gotów jest uwierzyć, że te miecze nie miały swojej ceny? – Oczywiście, że miały – odparła Mosiężna. – Mimo to nie możesz zakładać, że to Brązowy ich zabił, bo wciąż żyje. Gdyby to zrobił, po co by do nas wracał? Dlaczego po prostu nie uciekać dalej? Albo, jeśli jest, jak twierdzisz, mordercą, dlaczego nie kontynuuje polowania? Po co zwoływać Zakon i poddawać się sądowi, gdy ma się tak wiele innych opcji? – Ze strachu. – Odpowiedź spadła z ust Złotego niczym brzemię, uciszając salę. – Ze strachu, że to my dopadniemy jego. Że go znajdziemy. Że nie będziemy sądzić go na podstawie uczynków, lecz świadectwa jego miecza. A może po prostu ze strachu przed niesławą. Nasz brat Brązowy wrócił, bo zrozumiał, że zdobył więcej, niż chciał utargować – tak dużo, że nie wiedział, co począć ze swą zdobyczą. Nawet ten, kto łamie Przysięgę i zabija, ma swoje granice, a granicą Brązowego okazał się miecz Ciosowego. Gdy chwycił w swoje dłonie los całego Zakonu, uznał, że to za wiele nawet jak na niego – że nie potrafiłby działać z tak dużym obciążeniem ani tak wiele ryzykować. – Chwila ciszy. Oczami wyobraźni widziałem, jak Złoty odwraca się dramatycznie w stronę Degana. – Mam rację, bracie? Czy to strach sprowadził cię przed nasze oblicze? – Tak. Nawet przez szczelinę w murze usłyszałem gremialne westchnienie zdumienia. – Masz rację – ciągnął Degan. – Wróciłem ze strachu. Nie bałem się jednak niesławy i nie robiło na mnie wrażenia, że będziecie mnie ścigać. Nie boję się ani ciebie, ani tego, co reprezentuje sobą miecz Ciosowego. Wróciłem, ponieważ boję się o ciebie i o Zakon. Zrobiłem to, co zrobiłem, bo gdy ujrzałem na ziemi ciało Żelaznego, dotarło do mnie, że Zakon jest rozbity i nadszedł czas na zmianę. – I to ty masz być tą zmianą? – zapytał Złoty. – Tylko jej częścią. – Dobrze, Brązowy. Wytłumacz zatem, jaką zmianę chciałeś nam przynieść. Rozlew krwi i szczęk stali, które ponoć zaplanował dla nas Stalowy? A może posłużyłbyś się mieczem Ciosowego i więzami, które są w nim zaklęte? Jak chciałeś nas uratować? – Ani tak, ani tak. – To w jaki sposób? Na długą chwilę zapadła cisza. Gdy Degan w końcu się odezwał, musiałem przytknąć ucho do szczeliny, żeby cokolwiek słyszeć. – Nie we wszystkim Stalowy się mylił – zaczął. – Z początku tego nie rozumiałem, ale w drodze powrotnej miałem sporo czasu, by czytać inne księgi, które zabrałem z biblioteki Ciosowego, i to one pozwoliły mi zrozumieć punkt widzenia Stalowego, a także Ciosowego. Przez szczelinę doleciało mamrotanie, którego nie zrozumiałem. Po chwili jednak ucichło, a ja znów słyszałem Degana:

– Kiedy zaczynasz coś tworzyć – ciągnął – masz w głowie obraz tej rzeczy, już ukończonej. Tworzysz ten obraz i mocno się go trzymasz, bo jest drogowskazem. Kiedy jednak rzeczywistość nabiera kształtu, kiedy wcielasz pomysł w życie, zdajesz sobie sprawę, że ostateczny rezultat nie będzie taki, jak sobie wymarzyłeś. Dostrzegasz błędy i wady, pomyłki i porażki – i choćbyś nie wiem jak się starał, nie unikniesz ich, a twoje dzieło nie będzie lśnić wymarzonym blaskiem. Dociera do ciebie, że idealna rzecz nie powstanie, bo nie może powstać. Nie w takiej postaci, w jakiej istniała na początku w twojej wyobraźni. Sądzę, że właśnie coś takiego spotkało Ciosowego i, w mniejszym stopniu, Stalowego. Że to właśnie takie myślenie od początku prześladuje Zakon. Nie jesteśmy tym, czym chcieliśmy być, i – z imperatorem czy bez – nigdy nie będziemy. Co nie znaczy, że musimy rezygnować z naszego marzenia. To, co stworzyliśmy, wciąż tu jest. Czeka. Owszem, Zakon ma swoje wady. One tu są od samego początku. W tym sensie Stalowy miał rację – musimy zacząć od nowa. Ale wyjściem nie jest przelew krwi ani śmierć. Stalowy chciał zburzyć Zakon do fundamentów i odbudować go cegła po cegle, lecz takie podejście wymagałoby, abyśmy zapomnieli o wszystkim, co dotychczas zrobiliśmy, także o tych dobrych rzeczach. Główne pytanie brzmi: co zrobić z Przysięgą, żeby zagwarantować trwanie Imperium? Wilk zamierzał wykorzystać Przysięgę zaklętą w mieczu Ciosowego, by podporządkować sobie imperatora, zmusić go, by to on nadał nam nowy cel i na nowo określił warunki naszej służby. Chciał uczynić nas tym, czym byliśmy przed złożeniem Przysięgi. Ale wszyscy jesteśmy dziś czymś więcej niż Białymi Szarfami, którymi byliśmy na początku. Odpowiedziały mu pomruki zgody. – Błąd Wilka polegał na przekonaniu – mówił Degan – że można nas zmusić do obrania nowej drogi – drogi, którą on widział jako honorową. Sęk w tym, że nie da się nikogo zmusić, by postępował honorowo, i nie można zapewnić sobie tego obietnicami. – W takim razie co według ciebie powinniśmy zrobić? – zapytał Złoty, nie całkiem kpiarsko, ale też nie całkiem pojednawczo. – Zwróciłbyś się do imperatora, by to on zdecydował? Użył miecza Ciosowego, by pchnąć nas w jedną lub drugą stronę? A może przyjąłbyś rolę arbitra i przewodnika, który pokierowałby nas ku odkupieniu? – Nie. Wybrałbym jeszcze inną ścieżkę. – Jaką, Brązowy? Cisza. Jakby zamarł nawet wiatr w gałęziach klonu, czekając na odpowiedź. – Nie wiem – stwierdził w końcu Degan – ale… Nic więcej nie zdołał powiedzieć, bo zagłuszyła go erupcja krzyków na sali. Najwyraźniej nie takich słów oczekiwano. Po chwili wrzawy i huku, który brzmiał jak uderzenia głownią miecza o stół, na powrót zapanował jaki taki porządek. – Cóż, to doprawdy fascynujące – odezwał się Złoty – ale wciąż w żadnym stopniu nie przybliża nas do rozwiązania sprawy, która nas tu sprowadziła. – Podobnie jak twoje pytania – odparła Mosiężna, unosząc głos. Pobrzmiewała w nim desperacja, przez co zacząłem się zastanawiać, jakie nastroje panują po drugiej stronie muru. Choć jako wieloletni Nos byłem przyzwyczajony do podsłuchiwania, czułem się sfrustrowany; dlaczego ta szczelina nie mogła być oknem? – Czy twoim zamiarem jest zarzucać Brązowemu oszczerstwo za każdym razem, gdy się odezwie? Czy tak wygląda twój plan? By każdy jego uczynek naznaczyć znamieniem zwątpienia? Bo jeśli tak, chciałabym przypomnieć, że to jest Brązowy, ten sam człowiek, który… – Wszyscy wiemy, czego dokonał Brązowy – przerwał jej kwaśno Złoty. – Skoro jednak pytasz, odpowiem: tak, zamierzam wątpić we wszystko, co mówi, i to z powodu, który sama przytoczyłaś: ponieważ to jest Brązowy. Nie możemy zaoferować mu żadnej litości. Nie tego by zresztą oczekiwał, czy mam rację? – Wyglądało na to, że większość deganów przytaknęła jego słowom. – Szacunek i podziw to za mało, żeby go ułaskawić, a co dopiero powitać z otwartymi ramionami. – W takim razie czego od niego oczekujesz? – Mosiężnej najwyraźniej kończyła się cierpliwość. – Chcesz, by przyzwał Stalowego lub Srebrnego i zapytał przy nas, w jaki sposób natknął się na ich miecze? Chcesz prosić Ciosowego o wyjaśnienie, jak Degan zdobył jego ostrze i prawa? Jeśli

to wioskowego szamana ci trzeba, wrócę z nim za dwie godziny, Złoty. Tu i tam odezwał się śmiech, ale było go za mało – o wiele za mało. Mosiężna i Degan przegrywali tę potyczkę. – Doceniam propozycję – powiedział Złoty – ale chyba istnieje prostsze wyjście. – Jakie? – Degan przerwał milczenie. – Wystarczy, że odpowiesz na jedno pytanie, które trafia w samą istotę tej sprawy i dotyczy wszystkiego, co będzie później. I nie ma to nic wspólnego ze Stalowym czy prawami Ciosowego. Jedno proste pytanie. – Zapytam raz jeszcze: jakie? – Czy zabiłeś Żelaznego Degana? Szlag. Oderwałem się od pnia drzewa i pognałem na złamanie karku. Nie musiałem tkwić przy szczelinie, by wiedzieć, jaka padnie odpowiedź, i nie musiałem wysilać uszu, by usłyszeć tumult zamieszania z okien twierdzy, kiedy biegłem w stronę głównego wejścia z mieczem Degana obijającym się o plecy. Oczywiście, Degan odpowiedział „tak”; odpowiedział zgodnie z prawdą, bo to leżało w jego naturze. Niech szlag trafi Złotego. Celowo sformułował pytanie w taki sposób, by nie pozostawić miejsca na tłumaczenia, by Degan nie mógł wyjaśnić, że walcząc z Żelaznym, tak naprawdę próbował uhonorować Przysięgę – tę złożoną mnie i imperatorowi. Wszyscy deganie zgromadzeni na sali wiedzieli tylko tyle, że Brązowy zabił jednego ze swych braci – i czy mu się to podobało, czy nie, była na to tylko jedna reakcja. Chyba że wcześniej dostanę się do środka i zmuszę ich, by mnie wysłuchali. Albo przynajmniej oddam Deganowi jego miecz, żeby mógł się bronić. Tak czy inaczej nie zamierzałem stać i patrzeć, jak na głowę wali mu się cały świat. Przebiegłem przez dziedziniec, choć zraniona noga protestowała przy każdym kroku, i ruszyłem po schodach do fortecy, przeskakując po dwa stopnie naraz. Drzwi, korytarz, zakręt i już stałem w wejściu do głównej sali. Gdzie czekał Kamienny ze swym mieczem w ręce. Zatrzymałem się gwałtownie jakieś sześć kroków przed potężnym deganinem. Na moje szczęście nie opuścił sztychu broni, bo nabiłbym się nań jak mięso na szaszłyk. Mimo to Kamienny stanął na ugiętych nogach w szerokiej postawie i chwycił swój miecz w połowie, jedną dłonią za klingę, a drugą za rękojeść, by przygotować się do walki w zwarciu. – Ponoć miałeś stąd odejść – rzucił w moją stronę. – Muszę się dostać do środka. Kamienny obejrzał się przez ramię. Drzwi były uchylone – być może nie mógł ich zamknąć, a być może sam chciał podsłuchać rozmowę. Nie potrafiłem tego stwierdzić, lecz ze środka wciąż dolatywały pokrzykiwania. – Nie – powiedział krótko. – Oni go zabiją. Kamienny kiwnął głową. – Bardzo możliwe. – Nie mogę na to pozwolić. – A ja nie mogę cię przepuścić. Rozwarłem i zacisnąłem pięści. Kamienny czekał niewzruszenie, wspaniale imitując posąg z tak bliskiego mu materiału. Hałas odrobinę przycichł, a ja wyłuskałem głos Degana przebijający się przez wrzawę: – Na moją Przysięgę… – zaczął, lecz szybko przerwał mu Złoty. – Na twoją Przysięgę?! – krzyknął. – Twoją Przysięgę? Tę samą, którą złamałeś, gdy skrzyżowałeś stal z Żelaznym? Gdy postanowiłeś go zabić? Przysięgę, którą odtrąciłeś, porzucając swoją duszę i miecz w pyle? Oczekujesz, że będziemy słuchać, jak powołujesz się na Przysięgę? Sięgnąłem za plecy i dobyłem miecza Degana. Kamienny obniżył postawę i warknął.

– Nie! – zaprotestowałem, szybko przesuwając dłoń z rękojeści na środek klingi. – Posłuchaj, ja naprawdę muszę się tam dostać. Żeby mu to zanieść. Kamienny zrobił wielkie oczy, ale wciąż stał na ugiętych nogach, gotów do starcia. – Skąd to masz? Za drzwiami sali Złoty ciągnął swoją tyradę. – Porzucając miecz, zerwałeś więzy z Zakonem i razem ze stalą straciłeś swój honor. Odpowiadały mu złowróżbne pomruki i krzyki aprobaty. – A jak ci się, do cholery, wydaje? – Próbowałem zajrzeć potężnemu Deganowi za ramię. – Dał mi go. – Brązowy? – Nie, pierdolony imperator! Jasne, że Brązowy. Słyszałem, że Mosiężna coś mówi. Starała się brzmieć spokojnie, ale nie miała wśród swych braci żadnego posłuchu. Kamienny opuścił odrobinę miecz. – Po co? Po co miałby oddawać ci broń, zamiast przynieść ją nam? Przecież to ostrze mogłoby mu teraz pomóc. Przypomniałem sobie, co mówił mi Degan: o tym, jak zareagowaliby jego ziomkowie, gdyby dotarło do nich, że złożyłem Przysięgę i że wiem o Zakonie dużo więcej, niż się wydawało. Pewnie nawet nie zdążyłby krzyknąć: „Czekajcie!”, zanim miecz opadłby na mój kark. Myślałem o tym wszystkim, aż w końcu postanowiłem machnąć ręką na zagrożenie. – Dał mi swój miecz, ponieważ kryje się w nim moja Przysięga, a ja poznałem prawdę na temat konfliktu Zakonu z imperatorem. – Przełknąłem ślinę i wyciągnąłem przed siebie ostrze. – Dał mi go, bo nie chciał wam mówić, że jestem teraz na waszej smyczy. Kamienny zamrugał. Coraz wyraźniej słyszałem Złotego – zwracał się do słuchaczy jak mówca, który czuje, że całkowicie zawładnął publicznością, zarówno jej duchem jak i ciałem. – Czy możemy zaufać słowom człowieka, niechby to nawet był Brązowy Degan, który potrafi odrzucić tak wiele i tak wielu? Który splamił swój honor? Wstrzymałem oddech, gdy Kamienny delikatnie przeciągnął palcem po płazie miecza, a potem uniósł wzrok, by spojrzeć mi w oczy. – Nie ma znaczenia, czy to Brązowy zabił Srebrnego – ciągnął Złoty – ani czy Stalowy zrobił to, o co jest oskarżany. Nie dbam też, czy Ciosowy oddał Brązowemu miecz i stare prawa z uśmiechem na ustach i pieśnią w sercu. Liczy się tylko to, że Brązowy zgładził Żelaznego. Nie dla Zakonu, Ciosowego ani nawet dla praw; zrobił to, bo Żelazny stanął na straży Imperium, a Brązowy – imperatora. Wszystko inne to tylko skutki tej decyzji. Koniec końców Brązowy zabił, ponieważ… – Ponieważ był związany ze mną Przysięgą i tylko w taki sposób mógł ją uhonorować – oznajmiłem, pchnąwszy ciężkie drzwi, by wejść do sali z mieczem Degana nad głową i Kamiennym za plecami. Szedłem w stronę Złotego, patrząc prosto w jego zimne szare oczy. – Brązowy walczył z Żelaznym, bo był to najlepszy i jedyny sposób, żeby pozostać wiernym umowie, a jednocześnie, w jego mniemaniu, ochronić Imperium. Zrobił to, by wypełnić Przysięgę, a nie ją zdradzić. Ja zaś w ramach zapłaty zdzieliłem go sznurem w głowę i zabrałem miecz Żelaznego. Jeśli chcecie rozmawiać o łamaniu Przysięgi, powinniście rozmawiać ze mną, bo wszystko, co robił Brązowy, było wyłącznie honorowe. Pozwolił nawet, żebyście wdeptali go w ziemię, byle nie narażać mnie na spotkanie z Zakonem. – Przytknąłem miecz Degana do piersi Złotego i pchnąłem. – Oddajcie temu człowiekowi jego broń, byśmy mogli raz na zawsze załatwić tę sprawę. Siedziałem na schodach przed fortecą, masując nowego siniaka na podbródku, gdy ze środka wypadł Złoty Degan. Zatrzymał się na chwilę dość długą, żeby zgromić mnie wzrokiem, po czym odwrócił się do Kamiennego i Kryształowego – dwóch deganów, którzy mnie pilnowali. Mężczyźni odwzajemnili spojrzenia. Kiedy wszyscy zaspokoili potrzebę kontaktu wzrokowego, Złoty zszedł po schodach z Opalowym Deganem depczącym mu po piętach. Mosiężnej nigdzie nie było widać. To tyle, jeśli chodzi o próbę zawarcia nowych przyjaźni.

Mimo wszystko wziąłem to za dobry omen. Skupiłem się z powrotem na bólu szczęki i obserwowaniu wejścia do fortecy. Po tym, jak pięść Złotego trafiła w moją szczękę, obrady trybunału trafił szlag. Podniosły się krzyki, dłonie chwyciły za rękojeści mieczów, a Degan wystąpił naprzód, gotów zarazem mnie bronić, jak i wyjaśnić nieoczekiwany zwrot akcji w postaci opowieści złodzieja o Przysiędze. Ostatecznie nie udało mu się ani to pierwsze, ani drugie; zanim się zorientowałem, o co chodzi, Mosiężna i inny deganin – Ołowiany, jak później odkryłem – odciągnęli mnie z mieczem na bok i pochylili się nad klingą, a Kamienny wyraził dobitnie, że każdy, kto spróbuje tknąć mnie lub Degana, będzie miał z nim do czynienia. Po chwili mamrotania i dotykania stali oświadczono, że w istocie złożyłem Przysięgę i rzeczywiście jeszcze jej nie wypełniłem. Szybko to naprawiono, przynajmniej po części, sadzając mnie na rozklekotanym krześle i nakazując, abym pod Przysięgą wyjawił zebranym… no właśnie, w jakiej roli występowali ci ludzie? Sędziów? Mścicieli? W każdym razie kazano mi nakreślić ze szczegółami, jak wyglądała sytuacja z Żelaznym i późniejsze spotkanie z Wilkiem i Ciosowym. Moja opowieść nikogo do końca nie usatysfakcjonowała. Wręcz przeciwnie, niektóre jej elementy wywołały powszechnie niezadowolenie, ale zebrani w fortecy szermierze i szermierki i tak zmienili podejście: Degana wciąż trzeba osądzić, tylko w świetle nowych rewelacji. Po kolejnej serii pytań podziękowano mi, wyproszono mnie i odeskortowano na dziedziniec, gdzie ze zdumieniem zobaczyłem, że słońce nie przebyło nawet połowy drogi do zachodniego horyzontu. Tym razem przydzielono mi straż, by Zakon mógł w spokoju załatwić swoje sprawy. A teraz siedziałem na schodach i patrzyłem, jak ze środka w parach i grupkach wychodzą kolejni deganie. Na moje oko nie było ich więcej niż czterdziestu, choć Kamienny powiedział, że co najmniej czterech nie dotarło na spotkanie. W przeszłości zakładano, że ten czy ów znajdował się zbyt daleko lub po prostu wypełniał zobowiązania Przysięgi, ale po ostatnim wysypie trupów na ulicach niektórzy członkowie Zakonu przypomnieli sobie, co znaczy martwić się z powodu nieobecności brata czy siostry. Jak stwierdził Ciosowy, trudno zabić deganina, jednakże wszyscy boleśnie zdali sobie sprawę, że „trudny” to nie to samo co „niemożliwy”. W końcu w świetle dnia pojawił się także Degan, z mieczem wiszącym u boku. Szła za nim Mosiężna. Gdy zauważyła, jak wstaję, by ich powitać, uśmiechnęła się i zachichotała. – Powiem tak: wiesz, co to znaczy efektowne wejście. – Ostatnio spędzałem dużo czasu w towarzystwie aktorów. Wolałbym się nie przyznawać, jak wiele – wyjaśniłem. – Człowiek podłapuje pewne rzeczy. – W takim razie podłapałeś je koncertowo – odparła, po czym zwróciła się do Degana: – Przepraszam, że nie byłam dla ciebie większą pomocą. – Trwałaś przy swoim stanowisku jak prawdziwa deganka – odpowiedział Degan – i nie ugięłaś się pod naporem Złotego, a to nie lada osiągnięcie. Nie mógłbym wymagać więcej ani od ciebie, ani od nikogo innego. Mosiężna przechyliła lekko głowę i dotknęła policzka Degana. – To miłe, co mówisz, ale oboje wiemy, że pieprzysz od rzeczy. Trzeba było Kamrata, żeby wywalić drzwi i uratować ci tyłek. W mojej ocenie to, niestety, porażka. – Być może, ale i tak uważam, że jesteśmy kwita za Yrenstone. – I słusznie! – Mosiężna prychnęła. – Nie pozwoliłabym, żebyś dłużej mi to wypominał. Siedemdziesiąt lat to aż nadto. – Spojrzała na mnie. – To była czysta przyjemność, Rapierze. Z niecierpliwością będę wyczekiwać chwili, gdy nasze drogi znów się skrzyżują. Odwróciła się i niemal ześliznęła po schodach, jakby jej stopy dotykały podłoża tylko przelotnie. Kamienny puścił do mnie oko i też się oddalił. Kryształowy odszedł, nawet nie zaszczyciwszy mnie spojrzeniem. – No dobra – powiedziałem, przyglądając się wymownie mieczowi u boku Degana. – Zakładam, że przyjęli cię z powrotem? – W pewnym sensie. – W pewnym sensie? Co to ma znaczyć? – Trybunał ostatecznie uznał, że pogwałciłem zasady Przysięgi, walcząc z Żelaznym. Ponie-

waż jednak po raz pierwszy od ponad dwustu lat mamy przed sobą stare prawa, nie można wykluczyć, że istnieją okoliczności łagodzące, o których dzisiaj nikt już nie pamięta. – Czyli? – Czyli opóźnią zamknięcie sprawy, by w spokoju przyjrzeć się rzeczom, które im dostarczyłem… to znaczy dostarczyliśmy. – Innymi słowy, możliwe, że nigdy nie pociągną cię do odpowiedzialności. – Och, nie wątpię, że to zrobią – odparł Degan. – Sam o to zadbam. Nie pozwolę, aby śmierć Żelaznego ciążyła mnie czy Zakonowi na sumieniu. Żelazny zasługuje na więcej. Jakie to dla niego typowe: nigdy nie korzystać z najprostszego wyjścia. Ale czego tak naprawdę oczekiwałem? Usiadłem na schodach, a Degan tuż obok. Kolejni deganie wychodzili z fortecy – niektórzy rozmawiali w niewielkich grupach, podczas gdy inni zmierzali prosto do stajni. Jeszcze inni schodzili na ubocze, najwyraźniej czekając na Degana. Kiwał do nich głową, lecz nie śpieszył się, by do nich dołączyć. Doceniłem to i zapamiętałem. – A w międzyczasie? – zapytałem. – W międzyczasie musimy zdecydować, co dalej z mieczem i prawami Ciosowego. Kiedy Ciosowy odszedł, nikt nie martwił się Przysięgą, którą złożyliśmy na jego miecz – a potem zarówno on, jak i ostrze rozpłynęli się w powietrzu. Teraz gdy znów się pojawiło, trzeba będzie ustalić, co zrobimy z zaklętymi w nim więzami. W nieodpowiednich rękach ten miecz mógłby powalić cały Zakon na kolana, przynajmniej na jakiś czas. – A da się jakoś złamać te Przysięgi? Sprawić, żeby… sam nie wiem, zniknęły? – Nie mam pojęcia – odparł Degan. – Zresztą nie jestem pewien, czy tego chcemy. – Słucham? Dlaczego nie? – Ponieważ przywykliśmy już do świadomości, że jesteśmy do czegoś przywiązani. Pomyśl, przecież składamy Przysięgi, odkąd powstał nasz Zakon – poświęcamy się ludziom i ideom. Nie sądzę, żebyśmy mogli tak po prostu przestać. To jest teraz częścią naszej istoty. – A co z Przysięgą samego imperatora? Degan podniósł kilka kawałków żwiru i zaczął ciskać nimi po schodach. – To będzie trudniejsze. Wciąż jesteśmy podzieleni, co tak naprawdę znaczy Przysięga złożona imperatorowi, ale miecz i stare prawa mogą nam pomóc dojść w tej kwestii do porozumienia – lub może rozpatrzyć ją na nowo. – Macie jakieś plany? – Kilku z nas na pewno, a jeśli nie konkretne plany, to chociaż ich zalążki. – Na przykład Złoty? – Prawdopodobnie, ale nie tylko. – Martwisz się tym? – Na razie za bardzo cieszę się życiem, żeby myśleć o tych sprawach. Zapytaj mnie za tydzień. Zaśmiałem się, a Degan mi zawtórował. – A ty? Masz jakiś plan? – zapytałem po chwili. Westchnął i spojrzał na mnie kątem oka. Wahał się, ale w końcu uległ. – Nie żartowałem, kiedy stwierdziłem, że Stalowy miał rację. Musimy jeszcze raz się zastanowić, komu będziemy służyć i w jaki sposób. Nie wystarczy związać się na wieczność z jedną osobą, imperatorem czy szejkiem deganów. Ostatnie dwa stulecia świadczą o tym dobitnie. Ale jeszcze nie jesteśmy pewni, w którą stronę podążać. Ja chciałbym poświęcić więcej namysłu idei Stalowego, by traktować Zakon bardziej jak plemię czy klan, a mniej jak zaprzysiężone bractwo. W tej chwili istnieje między nami, sam nie wiem… pewna wyniosłość, która pogłębia dzielący nas dystans. Mogłoby się wydawać, że po dwóch stuleciach funkcjonowania będziemy umieli zdobyć się względem siebie na szczerość, a tymczasem to się dzieje rzadziej, niż można by pomyśleć. Pokręciłem ze śmiechem głową. – No co? – zapytał Degan. – Tylko ty mógłbyś dojść do wniosku, że większa szczerość wśród bandy nieśmiertelnych

wojowników to dobry pomysł. – Nie jesteśmy nieśmiertelni – przypomniał mi Degan – tylko długowieczni. – Rzeczywiście, to wiele zmienia. Uśmiechnął się i rzucił na ziemię garść żwiru. – Może masz rację. Tak czy inaczej musimy spróbować czegoś innego niż dotychczas. – Przynajmniej nie musicie się martwić, że pomrzecie ze starości, zanim debata dobiegnie końca. – To rzeczywiście zaleta. – Degan wytarł o siebie dłonie. – Tak na marginesie: dziękuję. – Za co? – Po pierwsze za to, że mnie nie posłuchałeś. – A, to. No cóż, mam sporą praktykę. Nie musisz dziękować. – I za to, że wróciłeś, ryzykując życie. – Ty zaryzykowałeś dla mnie więcej, niż ja kiedykolwiek będę w stanie. Mogłem zrobić przynajmniej tyle. Degan potarł palcem o usta. – A co z tobą? – Ze mną? – Zakładając, że twoja organizacja jeszcze nie upadła, udało ci się ją uratować, a na dodatek wypracowałeś sobie dogodną pozycję, żeby przemycać błyskot z el-Qaddice. Wygląda na to, że jak na żółtodzioba znalazłeś się w całkiem przyjemnym położeniu. Co dalej? Teraz to ja podniosłem kilka kamyczków i zacząłem ciskać nimi przed siebie. – Ja też rozmyślałem nad swoją przyszłością. Zarówno podczas naszej podróży, jak i tutaj, kiedy na ciebie czekałem. – I? – Kończę z tym. – Z czym? – Nie chcę być dłużej Szarym Księciem. – Dlaczego!? – Jeśli podróż do Djanu czegoś mnie nauczyła, to tego, że gówniany ze mnie Książę. Nie myślę, nie planuję, a już na pewno nie działam jak jeden z nich. Jestem Kamratem ulicy, ulicę mam we krwi i tym się zajmuję. – To głupie, ale musieli mnie prawie usztywnić, żebym zdał sobie sprawę, że jestem lepszym Nosem niż Szarym Księciem – i że to się nigdy nie zmieni. W głębi duszy wiedziałem, że bez względu na to, ile lat upłynie, w pierwszej chwili instynkt zawsze będzie mi podpowiadał, by gromadzić informacje, zamiast je rozsiewać. Mógłbym kierować własnymi Uszami i od czasu do czasu fabrykować plotki, ale żeby organizować szwindle i manipulować gangami, i to nie tylko w Ildrekce, lecz w całym Imperium? Nie, to nie dla mnie; nie na skalę, na jaką musiałbym to robić. – Węszenie to mój fach i moje powołanie. Przyjemnie było zrzucić to z serca. Znów poczuć się wolnym. – A co z twoimi ludźmi? – zapytał Degan. – Z organizacją? – Jaką organizacją? Pracuje dla mnie parę Nosów, Nożowników i przemytników plus jeden Najwyższy, który najwyraźniej nie ma zbyt wiele oleju w głowie, niech go Anioły mają w opiece. Wszyscy oni skorzystają, przenosząc się pod skrzydła kogoś, kto będzie w stanie ich chronić – na przykład Kellsa, jeśli zależy mu na tym tytule, albo Samotnicy. A jeśli nie, to niech radzą sobie sami. Odkąd zrobili ze mnie Księcia, tylko ich narażam. – A Drapieżna? – Do diabła, może wreszcie się przełamie i mnie pocałuje, to by jej bardzo ułatwiło pracę. – Wydaje mi się, że jej nie doceniasz. – Nagminnie. Degan odepchnął kapelusz na tył głowy i przeciągnął dłonią po czole. – Drothe, nie możesz tak po prostu przestać być Księciem. – Jasne, że mogę – odpowiedziałem z dużo większą pewnością w głosie niż w sercu. – Sam się w to wplątałem, więc sam się z tego wyplączę. Będzie to wymagać planowania, układów i paru

plotek, ale jestem Księciem tak krótko, że ludzie zapomną o mnie po sześciu miesiącach. Najważniejsze, żeby na ten czas zaszyć się gdzieś i przeżyć. Czy dałbym sobie radę? Czy naprawdę byłoby to możliwe, a w dodatku tak proste? Nie miałem co do tego pewności, bo nie słyszałem, by próbował tego ktokolwiek przede mną. Z drugiej strony aż dotąd nikomu nie udało się przeskoczyć z roli ulicznego kombinatora do roli Szarego Księcia. Tak szybki awans wiązał się z ryzykiem bolesnego upadku, ale może dało się go zamortyzować – zamienić upadek w zejście tą samą trasą, którą wspiąłem się na szczyt. Anioły mi świadkiem, że lepiej spróbować, niż czekać, aż przez moją niekompetencję na ulicach wyrosną kolejne stosy trupów. – Nie o to mi chodziło – powiedział Degan przez ściśnięte gardło. – Nie możesz tak po prostu odejść, bo to nie będzie… – Bezpieczne – przerwałem mu. – Tak, wiem o tym. Ale jeśli dobrze to zaplanuję i przemyślę, no i zadbam, żeby inni Książęta nie mieli powodu… – Drothe, zamilcz – rzucił Degan. – Nie słuchasz, co do ciebie mówię. Odwróciłem się w jego stronę. – Wspaniale, w takim razie wyjaśnij mi, o potężny deganie, dlaczego nie mogę odejść. Degan przez chwilę patrzył mi w oczy, aż w końcu opuścił wzrok. – Bo ci na to nie pozwolę. Uśmiechnąłem się. – Niestety, nie siedzimy już na sali pełnej deganów, nie możesz mi… – Zakon też ci nie pozwoli. – Zakon? A co, do diabła, ma z tym wspólnego… – Urwałem w pół zdania, czując, jak w moim żołądku formuje się bryła lodu. Miałem złe przeczucia. – Rozpoczęliśmy już dyskusję na temat tego, co chcemy osiągnąć – powiedział Degan. – Jak będziemy służyć Imperium. Musisz zrozumieć, że przez lata stworzyliśmy misterną siatkę długów i przysług. Niektóre, tak jak twoje, są świeże, ale inne liczą sto lat, czasem więcej, i wciąż nie zostały spłacone. Banki, gildie, kupcy, rodziny… Wyobraź sobie wielki gobelin utkany z Przysiąg, a w samym środku znajdujemy się my – Zakon. Bryła przybrała ostateczny kształt i z żołądka ruszyła ku gardłu. Próbowałem ją przełknąć, zdławić lęk, który ze sobą niosła, lecz bezskutecznie – nie potrafiłem, tak jak nie byłem w stanie odwrócić wzroku od Degana, choć on wcale na mnie nie patrzył. – Aż do dziś oszczędzaliśmy te zaległe przysługi na dzień, kiedy będziemy musieli służyć imperatorowi. Ale teraz, rozglądając się za innymi możliwościami? Myśląc o zerwaniu tej pierwotnej więzi? Wszystkie te długi będą nam potrzebne. Przysięgi złożone przez mistrzów gildii, bankierów, wysokie rody i pospolite rodziny… Nie… – I przez Kamratów. – Nie… – Bryła dotarła na czubek języka i przez usta wydostała się na zewnątrz. – Nie możesz tego powiedzieć. Nie po tym, przez co przeszliśmy i co razem zrobiliśmy. Degan w końcu odwrócił się w moją stronę, a jego niebieskie, puste oczy napotkały mój rozpalony wzrok. – Nie możesz. Do cholery, nie po tym wszystkim. Nie wolno ci. Degan podniósł się wolno – tak wolno, jak podnosiłby się starzec, który przeżył dwieście czterdzieści dwa lata – i popatrzył na mnie z góry. – Drothepholousie Pasikratesie, powołując się na Przysięgę, wzywam cię do spłaty długu. Ja i Zakon Deganów żądamy, abyś pozostał Szarym Księciem. – Urwał, lecz po chwili dodał: – I pomógł nam ocalić Imperium. Degan, ty sukinsynu…

EPILOG

Drzwi otworzyły się z impetem, solidnie uderzając o ścianę. Na końcu pokoju wysoki mężczyzna z szarą brodą i burzą siwych włosów podniósł głowę znad biurka i jednym płynnym ruchem dobył sztyletu. Człowiek siedzący na krześle naprzeciwko zareagował jeszcze sprawniej – nim zdążył rozlec się huk, zerwał się z ostrzem w dłoni i oczami skierowanymi na wejście. Trzeba przyznać, że był dobry. Z drugiej strony właśnie za to płaci się ochroniarzom. Posłałem im uśmiech, wciąż stojąc w drzwiach. – Miło cię widzieć, Długoręki – powiedziałem. – Kroczący Alejkami – odparł. – Słyszałem, że wróciłeś. A już mi się wydawało, że jesteś nieco bystrzejszy. – Błagam, mów mi po prostu Drothe. – Wszedłem do środka. – Nie przepadam za ulicznymi przezwiskami. Ochroniarz spojrzał na swojego szefa, ten zaś na mnie, a potem na drzwi. – Bez obaw, nic im nie jest – zapewniłem go. – Komu? – Strażnikom, o których tak się martwisz. Mój kolega po fachu skinął głową, a jego człowiek ruszył w moją stronę. – Znów wynająłeś tego djaneńskiego Gębę? – Długoręki poruszył się za biurkiem. – Głupi pomysł, Kroczący… przepraszam, Drothe. O ile wiem, dopiero co wróciłeś. Pewnie nawet nie zdążyłeś się wysrać, a co dopiero zebrać ludzi. Kiepski czas, żeby zaczynać wojnę. – Jestem w Ildrekce od trzech tygodni. Nawet na diecie z sera i pszenicy nie zajmuje mi to aż tyle czasu. Długoręki się uśmiechnął. – Zabawne. Szkoda tylko, że twoja sytuacja nie sprzyja dowcipom. – Ani twoja. – Teraz to ja kiwnąłem głową i naprzód wysunął się fragment cienia, kładąc nóż na gardle Szarego Księcia. – Odetchnij zbyt głęboko – powiedziała Aribah po djaneńsku – a przysięgam, że zabraknie ci powietrza w płucach. – Mówi, że macie tu przeciągi – przetłumaczyłem. Ochroniarz okręcił się w jedną i drugą stronę. – Trudna sprawa, co? Kogo najpierw zadźgać? Sprawdźmy, czy to ułatwi ci decyzję. Mężczyzna wytrzeszczył oczy, gdy przesunąłem się na bok i do środka wmaszerowali Mosiężna, Granatowy oraz Degan. Chwilę później miecz strażnika spadł na podłogę, a ja nie byłem pewien, czy stał za tym świadomy wybór, czy szok. Zrobiłem swobodnie kilka kroków w głąb pomieszczenia. – Dobra decyzja. – Czyli mieli rację – oznajmił Długoręki przez ściśnięte gardło. Starał się jednocześnie mówić i patrzeć na mnie, nie poruszając głową. – Śmierć Leniwego to był tylko pierwszy krok. Chcesz się pozbyć nas wszystkich. – Splunął na podłogę. – Pierdolone uliczne ścierwo. – Dumne uliczne ścierwo – poprawiłem go. Zatrzymałem się przed ochroniarzem i podniosłem na niego wzrok. Zszedł mi szybko z drogi, a ja usiadłem na krześle. – Ale nie po to przyszedłem. – Czyżby? Jeżeli nie chciałeś wywoływać wojny, lepiej od razu mnie zabij, bo właśnie to cię czeka, gdy tylko wyjdziesz z tego pokoju. – Chciałem, żebyś mnie dobrze posłuchał. – Przysunąłem się do biurka i oparłem nogi na jakichś dokumentach Długorękiego. – Jak ci zapewne wiadomo, ostatnio sporo podróżowałem. No wiesz, oglądanie świata, poszerzanie horyzontów i całe to pieprzenie. Udało mi się nawiązać nowe przyjaźnie… – urwałem, by skinąć na Aribah, która w odpowiedzi pociągnęła nosem – …ale też na-

uczyłem się kilku ciekawych rzeczy. – Kto by pomyślał, że takie gówno jak ty może się czegokolwiek nauczyć. – Ja też byłem cholernie zaskoczony. Okazuje się, że wystarczy przeżyć próbę spopielenia wnętrzności przez dżinna, by stać się lepszym człowiekiem. Niesamowite, co? Ale do rzeczy. Podczas mojej podróży dowiedziałem się tego i owego na temat szacunku i przetrwania. Widzisz, zrozumiałem, że ludzie trudniący się tym samym fachem są traktowani przez innych tak, jak traktują siebie nawzajem. Weźmy na przykład szewców. Jeśli trzech szewców mieszka na tej samej ulicy i połowę czasu spędzają na szyciu butów, a połowę na szkalowaniu konkurentów, nie tylko robią mniej butów, ale też ludzie nie chcą ich kupować, bo się nasłuchali, jaki to bubel. Próbując stworzyć swoją pozycję kosztem innych… – To chyba jakiś pierdolony żart! – sapnął Długoręki. – Jest jeszcze coś takiego jak gildie, durniu. To one pilnują pierdolonych szewców i kogo tam jeszcze, żeby nie psuli rynku. Wyobraź sobie, że te gildie istnieją od stuleci. – A więc już o nich słyszałeś. Świetnie, pozwoli nam to zaoszczędzić nieco czasu. – Co? – Bo chodzi o to, że wymyśliłem sobie coś podobnego – wyjaśniłem – ale dla Szarych Książąt. Coś w rodzaju zrzeszenia, może tylko nie tak zaangażowanego i nieco mniej… sztywnego. Coś jak rada. – Zerknąłem ponad jego ramieniem na neyajin. – O, rada plemienna, jeśli mogę to tak ująć. Uśmiechnęła się do mnie oczami. – Co? – powtórzył Długoręki. – Chcesz stworzyć… co? Westchnąłem i spojrzałem na Degana. Wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „A nie mówiłem?”. A myśleliśmy, że z nich wszystkich to Długorękiego najłatwiej będzie urobić. Odwróciłem się z powrotem do mojego rozmówcy. – Dobra, spróbuję inaczej. – Westchnąłem. – Co wiesz o djaneńskiej szkole zabójców?

PODZIĘKOWANIA

W pierwszej kolejności serdecznie dziękuję swojej grupie pisarskiej, nieocenionym Wyrdmisthom: Eleanor Arnason, Naomi Kritzer, Kelly McCullough, Lydii Morehouse, Seanowi M. Murphy’emu i Adamowi Stemple’owi. Choć nie mówię tego wystarczająco często, naprawdę nie wiem, co bym bez Was zrobił. Jeszcze raz dzięki za Wasze spostrzegawcze oczy i mądre słowa. Z tych samych względów składam głęboki ukłon podziękowania swoim pierwszym czytelnikom, Justinowi Landonowi i Haddayr Copley-Woods. Jeśli diabeł rzeczywiście tkwi w szczegółach, trudno byłoby mi znaleźć lepszych egzorcystów. Chciałbym także podziękować wszystkim, którzy tak chętnie okazywali mi pomoc i służyli wiedzą na rozmaite tematy, bez względu na to, czy zdecydowałem się wykorzystać ją w książce, czy nie (tak to już bywa z pisaniem). Jean Hetzel, Elizabeth Kalmbach, Kellie Hultgren, Ernesto Maldonado, Patrick Bailey, Terry „Ten Koleś” Tindill i ci, o których zapomniałem – należą Wam się podziękowania, wszystkim razem i każdemu z osobna. Dziękuję moim synom, Evanowi i Cameronowi, że wytrzymywali ze mną, kiedy pisałem tę książkę. Wiem, nie zawsze było łatwo, ale obaj jesteście równiachami. Na koniec kieruję słowa wdzięczności do tych, którzy poświęcili swój czas, żeby wysłać mi wiadomość, wejść na stronę internetową, zostawić tweeta czy po prostu sprawdzić, jak mi idzie pisanie. Trzy lata to sporo czekania na nową książkę, a każdy z Was co do jednego wykazał się wdzięcznością i zrozumieniem, motywując mnie do pracy. Nie mógłbym sobie wyobrazić lepszych czytelników, choćbym nawet próbował. Jesteście najlepsi na świecie.