Ostatnie Imperium 6 Zalobne opa - Sanderson Brandon

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Mapy Prolog Część pierwsza Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Część druga Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Część trzecia Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy

Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Rozdział dwudziesty czwarty Rozdział dwudziesty piąty Rozdział dwudziesty szósty Rozdział dwudziesty siódmy Rozdział dwudziesty ósmy Rozdział dwudziesty dziewiąty Rozdział trzydziesty Rozdział trzydziesty pierwszy Epilog Post scriptum Ars Arcanum Podziękowania

Tytuł oryginału: T he Ban ds of Mourn in g Copyright © 2016 by Dragonsteel Entertainment, LLC Copyright for the Polish translation © 2016 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Ilustracja na okładce: Dominik Broniek Opracowanie graficzne okładki: Dark Crayon Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-702-9 Wydanie III Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel. 22 813 47 43, fax 22 813 47 60 e-mail [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl Skład wersji elektronicznej [email protected]

Ben ow i Olsen ow i, Który prz yjaź n i się z ban dą z w ariow an ych pisarz y I ciągle z n ajduje cz as, ż eby ucz yn ić n asz e książ ki lepsz ym i.

PROLOG

– Telsin! – syknął Waxillium, wyślizgując się z chaty nauk. Telsin obejrzała się, skrzywiła i przycupnęła jeszcze bardziej. Szesnastoletnia siostra Waxilliuma była od niego starsza o rok. Długie ciemne włosy okalały twarz o niewielkim nosie i wąskich wargach. Nosiła tradycyjne terrisańskie szaty zdobione kolorowymi wzorami w kształcie litery V, które na niej zawsze leżały lepiej niż na nim. Na Telsin wydawały się eleganckie. Kiedy nosił je Waxillium, czuł się tak, jakby włożył na siebie worek. – Odejdź, Asinthewie – powiedziała, przesuwając się ostrożnie wzdłuż ściany chaty. – Przegapisz wieczorną recytację. – Nie zauważą mojej nieobecności. Nigdy nie sprawdzają listy. Wewnątrz chaty mistrz Tellingdwar ględził o tradycyjnej terrisańskiej postawie. Podporządkowanie, potulność i coś, co nazywali „pełną szacunku godnością”. Zwracał się do młodszych uczniów – starsi, tacy jak Waxillium i jego siostra, mieli w tym czasie medytować. Telsin ruszyła biegiem przez zalesione okolice Elendel zwane po prostu Wioską. Waxillium po chwili wahania pośpieszył za siostrą. – Wpakujesz się w tarapaty – powiedział, kiedy ją dogonił i mijali pień olbrzymiego dębu. – Wpakujesz mnie w tarapaty. – I co z tego? – spytała. – Co ty masz z tymi zasadami? – Nic. Po prostu... Ruszyła w głąb lasu. Westchnął i dalej szedł za nią, aż w końcu spotkali się z trójką młodych Terrisan – dwiema dziewczynami i chłopakiem. Kwashim, jedna z dziewcząt, szczupła i śniada, obrzuciła Waxilliuma uważnym spojrzeniem. – Przyprowadziłaś go? – Poszedł za mną – wyjaśniła Telsin. Waxillium uśmiechnął się z nadzieją do Kwashim, a później do Idashwy, drugiej z dziewczyn, jego rówieśniczki. Idashwy miała szeroko rozstawione oczy i, na Harmonię... była cudowna. Zauważyła jego zainteresowanie, zamrugała kilka razy, po czym ze skromnym uśmiechem odwróciła wzrok. – Naskarży na nas – stwierdziła Kwashim, odwracając jego uwagę od drugiej dziewczyny. – Wiesz, że to zrobi.

– Wcale nie – warknął Waxillium. Kwashim spiorunowała go wzrokiem. – Spóźnisz się na wieczorne zajęcia. Kto odpowie na wszystkie pytania? W sali będzie panowała zardzewiała cisza, jeśli zabraknie tego, który zawsze podlizuje się nauczycielowi. Wysoki chłopak imieniem Forch stał w cieniu. Waxillium nie patrzył na niego, nie spojrzał mu w oczy. On nie wie, prawda? Nie może wiedzieć. Forch był najstarszy z nich wszystkich, ale rzadko się odzywał. Był Podwójnym, jak Waxillium. Choć ostatnio żaden z nich nie korzystał z Allomancji. W Wiosce wychwalano ich terrisański aspekt, to znaczy Feruchemię. Fakt, że obaj byli Monetostrzelnymi, nie miał dla Terrisan większego znaczenia. – Chodźmy – powiedziała Telsin. – Koniec kłótni. Pewnie i tak nie mamy dużo czasu. Jeśli mój brat chce się wlec za nami, to jego sprawa. Ruszyli za nią pod koronami drzew, liście szeleściły pod ich stopami. Tak wielka ilość listowia sprawiała, że człowiek mógł bez trudu zapomnieć, iż znajduje się w środku ogromnego miasta. Krzyki ludzi i uderzenia podków o bruk wydawały się odległe, nie było też widać ani czuć dymu. Terrisanie bardzo się starali, by ich część miasta była spokojna i zaciszna. Waxillium powinien być zachwycony. Pięcioro młodzików wkrótce dotarło do Chaty Synodu, gdzie swoje gabinety mieli najważniejsi spośród starszych Terrisan. Telsin gestem kazała im zaczekać, a sama podbiegła do okna, przy którym zaczęła nasłuchiwać. Waxillium rozejrzał się z niepokojem dookoła. Nadchodził wieczór, w lesie zapanował półmrok, ale w każdej chwili ktoś mógł na nich wpaść. Nie martw się tak bardzo, powiedział sam sobie. Musiał zacząć brać udział w ich wybrykach, jak zrobiła to jego siostra. Wtedy zaczęliby go postrzegać jako jednego z nich. Prawda? Po twarzy spływał mu pot. Kwashim opierała się o drzewo, zupełnie beztroska, a kiedy zobaczyła zdenerwowanie Waxilliuma, na jej wargach pojawił się złośliwy uśmieszek. Forch stał w cieniach, nie kucał, ale, na rdzę, mógłby być drzewem – tak mało okazywał emocji. Waxillium spojrzał na wielkooką Idashwy, a ona zarumieniła się i odwróciła wzrok. Telsin wróciła do nich. – Ona tam jest. – To gabinet naszej babki – powiedział Waxillium. – Oczywiście, że tak. Została tam wezwana w pilnej sprawie. Prawda, Idashwy? Cicha dziewczyna przytaknęła. – Widziałam, jak starsza Vwafendal biegnie obok mojego pokoju medytacji. Kwashim uśmiechnęła się szeroko. – A to znaczy, że nie będzie pilnować. – Pilnować czego? – spytał Waxillium. – Cynowej Bramy – odparła Kwashim. – Wydostaniemy się do miasta. Będzie nawet łatwiej niż zwykle! – Zwykle? – powtórzył Waxillium, spoglądając z przerażeniem to na Kwashim, to na siostrę. – Robiliście to wcześniej? – Pewnie – odparła Telsin. – W Wiosce trudno o drinka. Ale dwie ulice stąd jest świetny

pub.

– Jesteś obcy – powiedział do niego Forch, podchodząc bliżej. Mówił powoli, z namysłem, jakby każde słowo z osobna wymagało zastanowienia. – Dlaczego się przejmujesz, że wychodzimy? Trzęsiesz się. Czego się boisz? Spędziłeś tam większość życia. „Jesteś obcy”. Dlaczego jego siostrze udawało się wpasować w każdą grupę? Dlaczego on zawsze musiał stać na zewnątrz? – Nie trzęsę się – odpowiedział Forchowi. – Po prostu nie chcę się wpakować w tarapaty. – On na nas naskarży – powiedziała Kwashim. – Nie. – A w każdym razie nie za to, dodał w myślach Waxillium. – Chodźmy – rzuciła Telsin. Poprowadziła grupkę przez las w stronę Cynowej Bramy – wymyślne określenie na coś, co w rzeczywistości było kolejną ulicą – choć rzeczywiście zdobił ją kamienny łuk z wyrytymi starożytnymi terrisańskimi symbolami szesnastu metali. Za nią leżał inny świat. Wzdłuż ulicy stały gazowe latarnie, gazeciarze wlekli się do domów z niesprzedanymi gazetami pod pachami. Robotnicy szli w stronę hałaśliwych pubów, żeby się napić. Nigdy właściwie nie poznał tego świata – dorastał w luksusowej rezydencji wśród wspaniałych strojów, kawioru i wina. Coś w tym prostym życiu go pociągało. Może odnajdzie to właśnie tutaj? To coś, czego nigdy nie odnalazł. To coś, co wszyscy pozostali mieli, a czego on nawet nie umiał nazwać. Pozostała czwórka wybiegła na zewnątrz, mijając budynek z ciemnymi oknami, w którym o tej porze zazwyczaj siedziała babka Waxilliuma i Telsin i czytała. Terrisanie nie mieli strażników przy wejściach, co nie znaczyło, że ich nie obserwowali. Waxillium jeszcze nie wyszedł. Spuścił wzrok i odsunął rękawy szaty, by odsłonić metalowe bransolety. – Idziesz?! – zawołała Telsin. Nie odpowiedział. – Oczywiście, że nie. Zawsze boisz się kłopotów. Pociągnęła za sobą Forcha i Kwashim. Co zaskakujące, Idashwy się ociągała. Cicha dziewczyna spojrzała na niego pytająco. Mogę to zrobić, pomyślał Waxillium. To nic wielkiego. Z szyderstwem siostry dzwoniącym w uszach zmusił się, by dołączyć do Idashwy. Zrobiło mu się niedobrze, ale szedł obok niej, ciesząc się jej nieśmiałym uśmiechem. – Co to była za pilna sprawa? – spytał ją. – Hę? – Ta pilna sprawa, w której wezwano babcię? Idashwy wzruszyła ramionami i ściągnęła terrisańską szatę. Był wstrząśnięty, dopóki nie zobaczył, że miała pod spodem zwyczajną spódnicę i bluzkę. Wrzuciła szatę w krzaki. – Niewiele wiem. Zobaczyłam, jak wasza babcia biegnie do Chaty Synodu, i usłyszałam, jak Tathed o to pyta. Jakiś kryzys. Planowaliśmy się dziś wyślizgnąć, więc uznałam, że to dobry czas. – Ale ta pilna sprawa... – Waxillium obejrzał się przez ramię. – Chodziło o jakiegoś kapitana konstabli, który przyszedł ją przesłuchać – powiedziała

Idashwy. Konstabl? – Chodźmy, Asithew – powiedziała, biorąc go za rękę. – Twoja babcia szybko załatwi obcego. Może właśnie już tu wraca! Znieruchomiał. Idashwy spojrzała na niego. Te pełne życia ciemne oczy utrudniały mu myślenie. – Chodź – zachęciła go. – Wyślizgnięcie się to żadna zbrodnia. Przecież mieszkałeś tam przez czternaście lat, prawda? Na rdzę. – Muszę iść. – Odwrócił się i pobiegł w stronę lasu. Idashwy przez chwilę stała w miejscu, w którym ją zostawił. Waxillium wszedł do lasu i pobiegł w stronę Chaty Synodu. Wiesz, że teraz uzna cię za tchórza, powiedział sobie w duchu. Wszyscy cię uznają. Waxillium zahamował gwałtownie pod oknem gabinetu babki, serce waliło mu w piersi. Przycisnął się do ściany i słuchał przez otwarte okno. – Sami troszczymy się o porządek – powiedziała wewnątrz babka Vwafendal. – Dobrze pan o tym wie. Waxillium odważył się podnieść i zajrzeć przez okno do środka. Babka siedziała za biurkiem jak uosobienie terrisańskiej praworządności, włosy miała splecione w warkocz, a szaty idealnie czyste. Mężczyzna stojący po drugiej stronie biurka na znak szacunku trzymał czapkę konstabla pod pachą. Był starszym mężczyzną o długich wąsach, a insygnia na jego piersi oznaczały, że jest kapitanem i detektywem. Wysoki stopień. Ważny. Tak! – pomyślał Waxillium i sięgnął do kieszeni po notatki. – Terrisanie sami troszczą się o porządek – stwierdził konstabl – ponieważ rzadko potrzebują utrzymywać porządek. – Teraz też nie potrzebują. – Mój informator... – Teraz mówi pan, że ma pan informatora? – spytała babka. – Sądziłam, że to był anonimowy donos. – Anonimowy, owszem. – Konstabl położył kartkę papieru na biurku. – Ale uważam to za coś więcej niż „donos”. Babka podniosła kartkę. Waxillium wiedział, co na niej jest. Sam ją posłał do konstabli, razem z listem. „Koszula, która pachnie dymem, wisząca za jego drzwiami. Zabłocone buty, których rozmiar pasuje do odcisków pozostawionych przed spalonym budynkiem. Butelki oliwy w skrzyni pod jego łóżkiem”. Na liście był tuzin poszlak wskazujących, że to właśnie Forch kilka tygodni wcześniej spalił chatę jadalną. Waxillium poczuł przyjemny dreszczyk na myśl, że konstable poważnie potraktowali jego znaleziska. – Niepokojące – przyznała babka – ale nie widzę na tej liście niczego, co dawałoby panu

prawo wtargnięcia na nasze terytorium, kapitanie. Konstabl pochylił się i oparł dłonie na brzegu biurka, rzucając jej wyzwanie. – Nie odrzuciliście tak szybko naszej pomocy, kiedy wysłaliśmy straż pożarną, by zgasić ten pożar. – Zawsze przyjmiemy pomoc, która ratuje życie. Nie potrzebuję jednak pomocy, która je więzi. Dziękuję. – Czy to dlatego, że ten Forch jest Podwójnym? Boicie się jego mocy? Spojrzała na niego pogardliwie. – Starsza. – Mężczyzna odetchnął głęboko. – Jest wśród was zbrodniarz. – Jeśli rzeczywiście tak jest, sami zajmiemy się tym osobnikiem. Odwiedzałam domy smutku i zniszczenia, które wy nazywacie więzieniami, kapitanie. Nie pozwolę, by jeden z moich ludzi został tam uwięziony na podstawie pogłosek i anonimowych fantazji posłanych pocztą. Konstabl odetchnął i znów się wyprostował. Z trzaskiem postawił coś na biurku. Waxillium zmrużył oczy, ale konstabl przykrywał ten przedmiot dłonią. – Jak wiele wiecie o podpaleniach, starsza? – spytał cicho konstabl. – Często są, jak to określamy, przestępstwem towarzyszącym. Odkrywamy, że miały zatuszować włamanie, ułatwić oszustwo lub być początkowym aktem agresji. W przypadku takim jak ten pożar często jest zapowiedzią. W najlepszym wypadku macie w swoich szeregach podpalacza, który czeka, żeby znowu coś spalić. W najgorszym... nadchodzi coś większego, starsza. Coś, czego wszyscy pożałujecie. Babka zacisnęła usta. Konstabl podniósł dłoń, odsłaniając to, co położył na biurku. Kula. – Co to? – spytała babka. – Przypomnienie. Babka machnięciem ręki zrzuciła nabój z blatu, aż uderzył o ścianę w pobliżu miejsca, gdzie ukrywał się Waxillium. Chłopak odskoczył i skulił się, a serce mocno biło mu w piersi. – Niech pan nie przynosi do tego miejsca swoich narzędzi śmierci – syknęła babka. Waxillium wrócił pod okno w chwili, gdy konstabl zakładał kapelusz. – Kiedy chłopak znów coś podpali – powiedział cicho – poślijcie po mnie. Miejmy nadzieję, że nie będzie za późno. Dobranoc. Odszedł. Waxillium kulił się przy ścianie budynku, obawiając się, że konstabl się odwróci i go zobaczy. Nie zrobił tego. Mężczyzna pomaszerował ścieżką i wkrótce zniknął w półmroku. Ale babka... ona nie uwierzyła. Nie widziała? Forch dopuścił się przestępstwa. Zamierzali zostawić go w spokoju? Dlaczego... – Asinthewie – powiedziała babka, jak zawsze używając terrisańskiego imienia Waxilliuma. – Czy mógłbyś przyjść do mnie? Natychmiast poczuł ukłucie przerażenia, a zaraz potem wstydu. Wstał. – Skąd wiedziałaś? – spytał przez okno. – Odbicie w lustrze, dziecko. – Trzymała w obu dłoniach kubek herbaty i nie patrzyła na niego. – Spełnij łaskawie moje polecenie. Niechętnie obszedł budynek i wszedł frontowym wejściem do drewnianej chaty. Całość pachniała bejcą, którą ostatnio pomagał nakładać. Wciąż miał jej resztki pod paznokciami.

Zamknął drzwi. – Dlaczego...? – Usiądź, proszę, Asinthewie – powiedziała cicho. Podszedł do biurka, ale nie zajął krzesła dla gości. Stał, dokładnie w tym samym miejscu, co konstabl. – Twój charakter pisma – stwierdziła babka, muskając papier, który zostawił konstabl. – Powiedziałam ci, że sprawa Forcha jest pod kontrolą. – Wiele rzeczy mówisz, babciu. Uwierzę, kiedy zobaczę dowód. Vwafendal pochyliła się. Z kubka w jej dłoniach unosiła się para. – Och, Asinthewie. Sądziłam, że bardzo chcesz tu pasować. – Owszem. – To dlaczego podsłuchujesz pod moim oknem, zamiast odbywać wieczorną medytację? Odwrócił wzrok i zarumienił się. – Dla Terrisan liczy się porządek, dziecko. Nie bez powodu mamy zasady. – A palenie budynków nie jest wbrew zasadom? – Oczywiście, że tak. Ale nie ty jesteś odpowiedzialny za Forcha. Rozmawialiśmy z nim. Żałuje. Jest bezmyślnym młodzikiem, który zbyt wiele czasu spędza w samotności. Poprosiłam innych, żeby się z nim zaprzyjaźnili. Odpokutuje swoje przestępstwo na nasz sposób. Wolałbyś, żeby zgnił w więzieniu? Waxillium po chwili wahania westchnął i opadł na krzesło po drugiej stronie biurka. – Chcę się dowiedzieć, co jest właściwe – szepnął – i tak postępować. Dlaczego to jest takie trudne? Babka zmarszczyła czoło. – Łatwo odkryć, co jest właściwe, a co nie, dziecko. Przyznam, że decyzja, by zawsze postępować zgodnie z tym, co właściwe, bywa... – Nie – powiedział Waxillium i zaraz się skrzywił. Przerywanie babce V. nie było mądre. Nigdy nie krzyczała, ale jej dezaprobata była wyczuwalna równie łatwo jak nadchodząca burza. Mówił dalej już ciszej. – Nie, babciu. Odkrycie, co jest właściwe, nie jest łatwe. – Zostało zapisane w naszych zwyczajach. Uczysz się tego każdego dnia na swoich lekcjach. – To jeden głos, jedna filozofia. Istnieje tak wiele... Babka sięgnęła nad biurkiem i położyła dłoń na jego dłoni. Jej skóra była ciepła od kubka z herbatą. – Ach, Asinthewie. Rozumiem, że jest ci ciężko. Jesteś dzieckiem dwóch światów. Dwa światy, pomyślał od razu, ale żadnego domu. – Ale musisz postępować zgodnie z tym, czego się uczysz – kontynuowała. – Obiecałeś mi, że w czasie pobytu tutaj będziesz przestrzegać naszych zasad. – Próbuję. – Wiem. Tellingdwar i inni nauczyciele mówią o tobie same dobre rzeczy. Mówią, że uczysz się lepiej niż ktokolwiek... to znaczy, jakbyś spędził tu całe życie. Jestem dumna z twoich wysiłków. – Inne dzieciaki mnie nie akceptują. Próbowałem robić to, co mi poradziłaś... być bardziej

terrisański niż ktokolwiek, udowodnić swoje pochodzenie. Ale dzieciaki... nigdy nie będę jednym z nich, babciu. – Młodzi często nadużywają słowa „nigdy” – babka pociągnęła łyk herbaty – ale rzadko je rozumieją. Niech zasady staną się twoim przewodnikiem. W nich odnajdziesz spokój. Jeśli niektórzy darzą cię niechęcią z powodu twojej gorliwości, pozwól im. W końcu dzięki medytacji wyzbędą się takich uczuć. – Czy mogłabyś... może polecić kilkorgu z pozostałych, żeby się ze mną zaprzyjaźnili – spytał, wstydząc się jednocześnie słabości, o której świadczyły te słowa. – Jak to zrobiłaś z Forchem? – Zobaczę. A teraz uciekaj. Nie zgłoszę tego uchybienia, Asinthewie, ale proszę, obiecaj mi, że pozbędziesz się obsesji na punkcie Forcha i pozostawisz karanie innych Synodowi. Waxillium zaczął się podnosić, lecz wtedy jego stopa poślizgnęła się na czymś. Opuścił rękę. Kula. – Asinthewie? – spytała babka. Zacisnął kulę w dłoni, kiedy się prostował, a później wybiegł na zewnątrz.

***

– Metal jest twoim życiem – powiedział Tellingdwar, przechodząc do ostatnich części wieczornej recytacji. Waxillium klęczał w pozycji do medytacji, wsłuchując się w słowa. Wokół niego rzędy spokojnych Terrisan również pochylały się z szacunkiem, wychwalając Zachowanie, starożytnego boga ich wiary. – Metal jest twoją duszą – powiedział Tellingdwar. Tak wiele było doskonałości w tym cichym świecie. Dlaczego Waxillium czasem miał wrażenie, że nanosi brud samą swoją obecnością? Że oni wszyscy byli częścią jednego wielkiego białego płótna, a on plamą na samym dole? – Chronisz nas – powiedział Tellingdwar – a my będziemy twoi. Kula, pomyślał Waxillium, wciąż ściskając w dłoni kawałek metalu. Dlaczego zostawił nam kulę jako przypomnienie? Co to znaczy? Wydawało mu się, że to dziwny symbol. Po zakończeniu recytacji młodzi, dzieci i dorośli podnieśli się i zaczęli przeciągać. Trochę rozmawiali ze sobą, ale zbliżała się cisza nocna, co oznaczało, że młodsi ruszyli do domów lub wieloosobowych sypialni. Waxillium się nie podniósł. Tellingdwar zaczął zbierać maty, na których wcześniej klęczeli medytujący. Miał ogoloną głowę, a jego szaty były jaskrawożółte i pomarańczowe. Z matami w ramionach zatrzymał się, kiedy zobaczył, że Waxillium nie wyszedł z pozostałymi. – Asinthewie? Dobrze się czujesz? Waxillium pokiwał ze zmęczeniem głową i wstał. Nogi mu zdrętwiały po tak długim klęczeniu. Ruszył powoli w stronę wyjścia, jednak zatrzymał się w drzwiach.

– Tellingdwarze? – Tak, Asinthewie? – Czy w Wiosce kiedykolwiek doszło do aktów przemocy? Niski mężczyzna znieruchomiał, zaciskając ręce na matach. – Dlaczego pytasz? – Z ciekawości. – Nie musisz się martwić. To było dawno temu. – Co było dawno temu? Tellingdwar zebrał pozostałe maty, poruszając się szybciej niż wcześniej. Może ktoś inny uniknąłby odpowiedzi na pytanie, ale Tellingdwar był wyjątkowo szczery. Klasyczna terrisańska cnota – w jego oczach uniknięcie odpowiedzi byłoby równe kłamstwu. – Nie zaskakuje mnie, że wciąż o tym szepcą. Piętnaście lat nie zmyło całej krwi, jak sądzę. Ale pogłoski są fałszywe. Zginęła tylko jedna osoba. Kobieta, z rąk męża. Oboje byli Terrisanami. – Zawahał się. – Znałem ich. – Jak ją zabił? – Musisz to wiedzieć? – Cóż, pogłoski... Tellingdwar westchnął. – Pistolet. Broń z zewnątrz. Nie wiemy, skąd go wziął. – Tellingdwar pokręcił głową i zrzucił maty na stertę z boku pomieszczenia. – Pewnie nie powinniśmy być zaskoczeni. Ludzie są wszędzie tacy sami, Asinthewie. Musisz o tym pamiętać. Nie uważaj się za lepszego od innych tylko dlatego, że nosisz szatę. Tellingdwar każdą rozmowę mógł zmienić w lekcję. Waxillium skinął mu głową i wyślizgnął się na zewnątrz. Słychać było grzmoty zapowiadające deszcz, ale mgła jeszcze się nie pojawiła. „Ludzie są wszędzie tacy sami, Asinthewie...”. Jaki w takim razie był cel wszystkiego, czego tu uczyli? Jeśli nie mogli powstrzymać ludzi przed zachowywaniem się jak potwory? Dotarł do sypialni chłopców. Cisza nocna już się zaczęła i Waxillium musiał ukłonić się przepraszająco opiekunowi sypialni, zanim pobiegł korytarzem do swojego pokoju na parterze. Ojciec Waxilliuma upierał się, że jego syn ze względu na szlachetne pochodzenie ma mieć własny pokój. To jeszcze bardziej odróżniało go od pozostałych. Zrzucił szatę i otworzył szafę, w której wisiały jego stare ubrania. Deszcz zaczął uderzać o szybę w chwili, kiedy włożył spodnie i koszulę zapinaną na guziki, które uważał za wygodniejsze od tych zardzewiałych szat. Skrócił knot lampki i otworzył książkę, żeby poczytać. Na zewnątrz niebo burczało jak pusty żołądek. Waxillium próbował czytać przez kilka minut, po czym odrzucił książkę na bok – omal nie przewracając lampki – i poderwał się na równe nogi. Podszedł do okna i wpatrzył się w ulewę. Ze względu na baldachim drzew deszcz padał nierówno, kolumnami. Waxillium zgasił lampę. Wpatrywał się w deszcz, a w głowie kłębiły mu się myśli. Wkrótce musiał podjąć decyzję. Zgodnie z umową zawartą przez jego babkę i rodziców Waxillium miał spędzić w Wiosce rok, z którego pozostał już tylko miesiąc. Później sam miał zadecydować, czy tu zostanie. Co czekało na niego na zewnątrz? Białe obrusy, pozerzy z nosowymi akcentami

i polityka. Co czekało go tutaj? Ciche sale, medytacja i nuda. Życie, którego nienawidził, albo życie pełne otępiającej powtarzalności. Dzień po dniu po dniu... i... Czy ktoś poruszał się wśród drzew? Waxillium przycisnął czoło do chłodnego szkła. Rzeczywiście ktoś wlókł się przez mokry las, ciemna postać o znajomym wzroście i sylwetce, pochylona i niosąca na ramieniu worek. Forch spojrzał w stronę sypialni, zaraz jednak ruszył dalej w mrok. Czyli wrócili. Szybciej, niż się spodziewał. Czy tak właśnie Telsin zamierzała wrócić do sypialni? Wślizgnąć się przez okno i twierdzić, że wrócili przed ciszą nocną, a opiekun po prostu ich nie zauważył? Waxillium czekał, zastanawiając się, czy zauważy również trzy dziewczyny, ale niczego nie widział. Jedynie Forcha znikającego w cieniach. Dokąd on szedł? Kolejny pożar, pomyślał od razu Waxillium. Ale Forch z pewnością nie podłożyłby ognia w taki deszcz, prawda? Waxillium spojrzał na zegar tykający cicho na ścianie. Godzina po ciszy nocnej. Nie miał pojęcia, że tak wiele czasu spędził, gapiąc się na deszcz. Forch nie jest moim problemem, powiedział sobie stanowczo. Postanowił wrócić do łóżka, ale natychmiast odkrył, że miota się po pokoju. Z niepokojem wsłuchuje się w deszcz i nie może powstrzymać ciała przed poruszaniem się. Cisza nocna... „Niech zasady staną się twoim przewodnikiem. W nich odnajdziesz spokój”. Zatrzymał się przy oknie. Po chwili je otworzył. Kiedy wyskoczył na zewnątrz, jego bose stopy zagłębiły się w wilgotnej, sprężystej ziemi. Ruszył przed siebie, a strumienie wody uderzały go w głowę i spływały za koszulę. Dokąd poszedł Forch? Waxillium wybrał kierunek, który wydał mu się najbardziej prawdopodobny. Mijał ogromne drzewa, jak wykute w skale monolity, a szum deszczu zagłuszał wszystko inne. Odcisk buta w błocie obok pnia drzewa świadczył, że był na dobrym tropie, ale musiał się pochylić, żeby go zobaczyć. Na rdzę! Robiło się ciemno. Co teraz? Waxillium rozejrzał się dookoła. Tam, pomyślał. Magazyn. Stara sypialnia, obecnie nieużywana, w której Terrisanie trzymali zapasowe meble i dywany. To by było doskonałe miejsce do podpalenia, prawda? W środku mnóstwo łatwopalnych rzeczy, a w takim deszczu nikt by się tego nie spodziewał. Ale babka z nim rozmawiała, pomyślał Waxillium, potykając się wśród deszczu. Stopy mu marzły, kiedy rozgarniał liście i mchy. Będą wiedzieli, że to on. Czy go to nie obchodziło? Celowo starał się wpakować w kłopoty? Waxillium podszedł do starej sypialni, masywnego dwupiętrowego budynku, czarnego na tle coraz ciemniejszej nocy. Strumienie wody spływały z jego dachu. Nacisnął klamkę. Drzwi oczywiście nie były zamknięte na klucz – to w końcu była Wioska. Wślizgnął się do środka. Tam. Kałuża wody na podłodze. Ktoś tędy niedawno wchodził. Ruszył dalej pochylony, dotykając odcisków butów, jednego po drugim, aż dotarł do schodów. Jeden bieg schodów, drugi. Co tam było? Dotarł na najwyższe piętro i zobaczył przed sobą światło. Skradał się korytarzem

wyłożonym dywanem, aż dotarł do migoczącej świecy ustawionej na stole w niewielkim pokoju pełnym mebli, z ciężkimi draperiami na ścianach. Waxillium podszedł do świecy. Drżała, krucha i samotna. Dlaczego Forch ją tu zostawił? Co było... Coś ciężkiego uderzyło go w plecy. Sapnął z bólu i poleciał do przodu, aż wpadł na dwa krzesła ułożone jedno na drugim. Za plecami usłyszał kroki. Udało mu się odskoczyć w bok i rzucić na podłogę w chwili, kiedy Forch uderzył starym drewnianym słupkiem w krzesła, które popękały. Waxillium podniósł się, ramiona go bolały. Forch odwrócił się w jego stronę, jego twarz kryła się w cieniach. Waxillium się cofnął. – Forch! Nic się nie dzieje. Chciałem tylko porozmawiać. – Skrzywił się, kiedy uderzył plecami w ścianę. – Nie musisz... Forch zamachnął się na niego. Waxillium jęknął i wybiegł na korytarz. – Pomocy! – krzyknął, kiedy Forch ruszył za nim. – Pomocy! Zamierzał ruszyć w stronę schodów, ale pomylił kierunki i w rzeczywistości się od nich oddalał. Uderzył ramieniem o drzwi na końcu korytarza. Jeśli ta sypialnia miała ten sam rozkład co ta, w której mieszkał, prowadziły do górnej sali spotkań. I może drugich schodów? Waxillium wpadł do jaśniejszego pomieszczenia. Stare stoły ustawione jeden na drugim otaczały otwartą przestrzeń pośrodku, przypominając widownię i scenę. Tam, na samym środku, oświetlony blaskiem tuzina świec, leżał może pięcioletni chłopczyk, przywiązany do deski ułożonej między dwoma stołami. Jego koszula została rozcięta i rzucona na podłogę, a knebel tłumił jego krzyki. Dziecko szarpało się słabo w więzach. Waxillium zatrzymał się gwałtownie, obejmując wzrokiem chłopca, rząd błyszczących noży ułożonych na pobliskim stole, ślady krwi z rozcięć na piersi chłopca. – A niech to piekło – szepnął Waxillium. Forch wszedł za nim i z trzaskiem zamknął drzwi. – A niech to piekło – powtórzył Wax i odwrócił się z szeroko otwartymi oczyma. – Forch, co z tobą nie tak? – Nie wiem – odparł cicho chłopak. – Muszę po prostu zobaczyć, co jest w środku. Rozumiesz? – Wyszedłeś z dziewczynami, żeby mieć alibi. Jeśli ktoś zobaczy, że twój pokój jest pusty, będziesz mówił, że byłeś z nimi. Pomniejsze wykroczenie, żeby ukryć zbrodnię. Na rdzę! Moja siostra i jej koleżanki nie wiedzą, że wróciłeś, prawda? Są pijane i nawet nie będą pamiętać, że zniknąłeś. Będą przysięgać, że byłeś... Waxillium przerwał, kiedy Forch podniósł wzrok. Jego oczy odbijały blask świec, a twarz była bez wyrazu. W ręku trzymał garść gwoździ. Racja. Forch jest... Waxillium krzyknął i rzucił się w stronę sterty mebli w chwili, kiedy gwoździe wyleciały z dłoni Forcha popychane jego Allomancją. Uderzyły jak grad o drewniane stoły, nogi krzeseł i podłogę. Uciekając, Wax poczuł nagły ból w ramieniu.

Krzyknął i chowając się za meblami, zacisnął rękę na bolącym miejscu. Jeden z gwoździ oderwał kawał ciała w pobliżu jego łokcia. Metal. Potrzebował metalu. Minęło wiele miesięcy, odkąd po raz ostatni spalił stal. Babka chciała, by zaakceptował swoją terrisańską naturę. Uniósł ramiona i odkrył, że są nagie. Jego bransolety... W twoim pokoju, idioto, pomyślał Waxillium. Sięgnął do kieszeni spodni. Zawsze trzymał... Woreczek płatków metalu. Wyciągnął go, cofając się przed Forchem, który odrzucał na bok stoły i krzesła, żeby się do niego przedostać. Z tyłu dochodziły jęki uwięzionego dziecka. Palce Waxilliuma drżały, kiedy próbował otworzyć woreczek z płatkami metalu, ale on nagle wyrwał się z jego palców i przeleciał przez pokój. Zdesperowany Waxillium odwrócił się do Forcha i zobaczył, że tamten zdejmuje ze stołu metalowy pręt i rzuca w jego stronę. Waxillium próbował się uchylić. Zbyt wolno. Odepchnięty pręt uderzył go w pierś i popchnął do tyłu. Forch sapnął i się zatoczył. Nie miał praktyki w Allomancji i nie zapewnił sobie stosownego oparcia. Jego Odpychanie rzuciło go do tyłu niemal tak samo, jak Waxilliuma. Waxillium wpadł na ścianę i poczuł, że coś w nim pęka. Sapnął i osunął się na kolana, czując, że robi mu się ciemno przed oczami. Pokój zaczął się kołysać. Woreczek. Bierz woreczek! Gorączkowo przeszukiwał podłogę wokół siebie, ledwie zdolny myśleć. Potrzebował tego metalu! Jego zakrwawione palce musnęły tkaninę. Niecierpliwie chwycił woreczek i otworzył go. Odchylił głowę, by wrzucić do ust płatki. Nagle pojawił się nad nim cień i kopnął go w brzuch. Złamana kość ustąpiła pod naciskiem i Waxillium krzyknął. Połknął jedynie szczyptę metalu. Forch wytrącił mu torebkę z ręki, rozrzucając płatki, i podniósł go. Młodzik wyglądał na masywniejszego niż wcześniej. Sięgnął do metalmyśli. Rozgorączkowany Waxillium próbował Odepchnąć bransolety mężczyzny, ale Feruchemiczne metalmyśli z trudem poddawały się Allomancji. Jego Odpychanie nie było dość silne. Forch wypchnął Waxilliuma przez otwarte okno i wywiesił na zewnątrz, trzymając go za szyję. Waxillium z trudem łapał oddech, zalewały go strugi deszczu. – Proszę... Forch... Forch go puścił. Waxillium spadał z deszczem. Trzy kondygnacje w dół, przez gałęzie klonu, wśród wilgotnych liści. Stal zapłonęła w jego wnętrzu, z piersi wyrosły niebieskie linie prowadzące do pobliskich źródeł metalu. Wszystkie nad nim, żadne pod. Nic, od czego mógłby się Odepchnąć, żeby uratować życie. Za wyjątkiem jednego kawałka w kieszeni spodni. Koziołkując w powietrzu, Waxillium Odepchnął go desperacko. Metal przebił kieszeń, ześlizgnął się po nodze i rozciął bok stopy, zanim wystrzelił w stronę ziemi, popychany ciężarem ciała. W chwili kiedy kawałek metalu uderzył w ziemię, Waxillium szarpnął się w powietrzu i zwolnił. Uderzył stopami o mokrą ścieżkę, ból przeszył jego nogi. Upadł na ziemię i odkrył, że jest oszołomiony, ale żywy. Odpychanie go uratowało.

Deszcz padał na twarz Waxilliuma, który czekał, ale Forch nie zszedł, żeby go dobić. Młodzik zatrzasnął okiennice, może obawiał się, że ktoś zobaczy światło świec. Waxillium czuł ból w całym ciele. Ramion od pierwszego ciosu, nóg od upadku, piersi od uderzenia prętem – ile żeber połamał? Leżał w deszczu i kaszlał, aż w końcu przetoczył się i zaczął szukać kawałka metalu, który uratował mu życie. Bez trudu go odnalazł, śledząc jego Allomantyczną linię, zanurzył rękę w błocie i wyciągnął go. Kula konstabla. Deszcz obmywał jego dłoń, oczyszczając metal. Nawet nie pamiętał, kiedy wcisnął ją do kieszeni. „W przypadku takim jak ten pożar często jest zapowiedzią...”. Powinien wstać i pójść po pomoc. Ale ten chłopiec na górze krwawił. Noże już zostały wyjęte. „Nadchodzi coś większego, starsza. Coś, czego wszyscy pożałujecie”. Nagle Waxillium poczuł, że nienawidzi Forcha. To miejsce było doskonałe, spokojne. Piękne. Ciemność nie powinna w nim istnieć. Jeśli Waxillium był plamą na białym płótnie, to ten mężczyzna był studnią czystej czerni. Waxillium krzyknął, podniósł się i przez tylne drzwi wszedł do starego budynku. Mimo bólu wspiął się dwa piętra po schodach, po czym z trzaskiem otworzył drzwi do sali spotkań. Forch stał nad płaczącym dzieckiem, w ręku trzymał zakrwawiony nóż. Powoli odwrócił głowę, ukazując Waxilliumowi jedno oko, pół twarzy. Waxillium rzucił między nich kulę – jej łuska błyszczała w blasku świec – i Odepchnął ze wszystkich sił. Forch odwrócił się i również ją Odpychał. Reakcja była natychmiastowa. Kula zatrzymała się w powietrzu, cale od twarzy Forcha. Obaj mężczyźni polecieli do tyłu, ale Forch złapał się stołów i zachował równowagę. Waxillium uderzył o ścianę przy drzwiach. Forch uśmiechnął się, a jego mięśnie napęczniały, gdy zaczerpnął siłę z metalmyśli. Wziął pręt leżący na stole obok noży i rzucił nim w Waxilliuma, który krzyknął i go Odepchnął. Nie był dość silny. Forch nadal Odpychał, a Waxillium miał mało stali. Pręt poleciał do przodu, uderzył w pierś Waxilliuma i przycisnął go do ściany. Czas znieruchomiał. Jedna kula wisząca tuż przed Forchem, ich główna walka o pręt, który z każdą chwilą coraz bardziej miażdżył Waxilliuma. Jego pierś wypełnił ból, a z ust wyrwał się krzyk. Miał tu umrzeć. „Chcę postępować właściwie. Dlaczego to jest takie trudne?”. Forch z uśmiechem zrobił krok do przodu. Waxillium skupił wzrok na złocistym naboju. Nie mógł oddychać. Ale ten nabój... Metal jest twoim życiem. Nabój. Trzy części z metalu. Pocisk. Metal jest twoją duszą. Łuska. Chronisz nas... I ten mały kawałek na końcu, w który uderzał kurek. W tej chwili w oczach Waxilliuma rozdzielił się na trzy linie, trzy części. Widział je

wszystkie jednocześnie. Po chwili, choć pręt wciąż go miażdżył, wypuścił dwie części. I pchnął spłonkę. Nabój wybuchł. Łuska poleciała do tyłu, Odpychana Allomancją Forcha, sam pocisk zaś poleciał nietknięty do przodu i wbił się w czaszkę Forcha. Waxillium osunął się na ziemię, kiedy pręt poleciał do tyłu. Zwinął się w kłębek, z trudem łapiąc oddech, a woda spływała z jego twarzy na drewnianą podłogę. Ledwie słyszał głosy na dole. Ludzie w końcu zareagowali na krzyki, a później odgłos strzału. Zmusił się do wstania i przekuśtykał przez pokój, ignorując głosy Terrisan i Terrisanek, którzy wspinali się po schodach. Dotarł do dziecka i zerwał jego więzy. Chłopiec nie uciekł przerażony, tylko mocno objął nogę Waxilliuma i się rozpłakał. Do środka weszli ludzie. Waxillium pochylił się, podniósł łuskę z mokrej podłogi i wyprostował się. Tellingdwar. Babka. Starsi. Widział ich przerażenie i wiedział, że go znienawidzą, bo sprowadził przemoc do ich wioski. Znienawidzą go, bo miał rację. Stał obok trupa Forcha i zaciskał jedną dłoń na łusce, a drugą opierał na głowie drżącego dziecka. – Znajdę swoją drogę – szepnął.

D WADZIEŚCIA OSIEM LAT PÓŹNIEJ

Drzwi kryjówki uderzyły o ścianę, wzbijając chmurę kurzu. Ściana mgły otoczyła mężczyznę, który otworzył je kopnięciem, podkreśliła jego sylwetkę – mgielny płaszcz z falującymi pasmami, uniesiona śrutówka. – Ognia! – krzyknął Migs. Chłopaki wystrzeliły. Ośmiu mężczyzn, uzbrojonych po zęby i ukrytych za barykadą we wnętrzu starego pubu zaczęło strzelać do ciemnej sylwetki. W powietrzu zaświstały kule, które jednak omijały mężczyznę w długim płaszczu. Uderzały o ścianę, poszatkowały drzwi i rozłupały futrynę. Zostawiały ślady w zbierającej się mgle, ale stróż prawa, idealnie czarny w półmroku, nawet się nie wzdrygnął. Migs rozpaczliwie wypuszczał kolejne pociski, jeden po drugim. Opróżnił magazynek jednego rewolweru, później drugiego, wreszcie uniósł strzelbę i strzelał najszybciej, jak mógł. Jak oni się tu zaleźli? Na rdzę, jak do tego doszło? Nie tak miało być. – To bez sensu! – zawołał jeden z chłopaków. – On nas wszystkich pozabija, Migs! – Co tak tu stoisz?! – krzyknął Migs do stróża prawa. – Weź się do roboty! – Wystrzelił dwa razy. – Co z tobą nie tak? – Może odwraca naszą uwagę – powiedział jeden z chłopaków – żeby jego kumpel mógł się do nas podkraść. – Ej, to... Migs zawahał się, spoglądając na tego, który się odezwał. Okrągła twarz. Prosty kapelusz woźnicy, jak melonik, ale o spłaszczonym denku. Kto to właściwie był? Przeliczył swoją ekipę. Dziewięciu? Chłopak obok Migsa uśmiechnął się, uchylił kapelusza i walnął go w twarz. Wszystko wydarzyło się oszałamiająco szybko. Gość w kapeluszu woźnicy w mgnieniu oka rzucił Śliskiego i Guilliana na ziemię. Nagle znalazł się przy dwójce na drugim końcu sali i powalił ich laskami pojedynkowymi. Kiedy Migs się odwrócił, żeby podnieść broń, którą upuścił, stróż prawa z łopotem pasm płaszcza przeskoczył przez barykadę i kopnął Szufladę w pierś. Obrócił się i wycelował ze śrutówki do mężczyzn po drugiej stronie. Rzucili broń. Migs ukląkł za przewróconym stołem i pocąc się, czekał na odgłos strzałów. Nie usłyszał ich. – Czekają na pana, kapitanie! – krzyknął stróż prawa. Do środa wpadła gromadka konstabli, rozpraszając mgłę. Na zewnątrz blask świtu i tak zaczynał już ją wypalać. Na rdzę. Naprawdę ukrywali się tu przez całą noc?

Stróż prawa wycelował w Migsa. – Rzuć broń, przyjacielu – powiedział. Migs się zawahał. – Po prostu mnie zastrzel, stróżu prawa. I tak wpakowałem się po uszy. – Postrzeliłeś dwóch konstabli – odparł mężczyzna, trzymając palec na spuście. – Ale przeżyją, synu. Nie zawiśniesz, jeśli postawię na swoim. Rzuć broń. Wcześniej Migs słyszał te same słowa, wykrzykiwali je ci, którzy ich okrążyli. Teraz odkrył, że w nie wierzy. – Dlaczego? – spytał. – Mógłbyś nas wszystkich zabić i nawet się nie spocić. Dlaczego?! – Jeśli mam być szczery, nie jesteś wart tego, by cię zabijać. – Uśmiechnął się przyjaźnie. – Już dość mam na sumieniu. Rzuć broń. Jakoś to załatwimy. Migs rzucił broń i wstał, po czym machnął ręką do Szuflady, który podnosił się z rewolwerem w ręku. Tamten z wyraźną niechęcią również rzucił broń. Stróż prawa odwrócił się, Allomantycznym skokiem przeleciał nad barykadą i wcisnął krótką śrutówkę do kabury na udzie. Dołączył do niego młodszy mężczyzna w kapeluszu woźnicy, pogwizdywał cicho. Wydawało się, że zwinął ulubiony nóż Guilliana – z jego kieszeni wystawała rękojeść z kości słoniowej. – Należą do pana, kapitanie – powiedział stróż prawa. – Nie zostanie pan, żeby dopilnować zatrzymania, Wax? – spytał kapitan konstabli. – Niestety nie. Muszę iść na ślub. – Czyj? – Obawiam się, że swój własny. – Wziął pan udział w nalocie w dzień swojego ślubu? – spytał konstabl. Stróż prawa, Waxillium Ladrian, zatrzymał się w drzwiach. – Na swoją obronę mogę powiedzieć, że to nie był mój pomysł. Jeszcze raz skinął głową zgromadzonym konstablom i członkom szajki i wyszedł w mgłę.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Darmowe eBooki: www.eBook4me.pl

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Waxillium Ladrian zbiegł po schodach baru zamienionego w kryjówkę, mijając kręcących się konstabli w brązowych mundurach. Mgły już się rozpraszały, świt zapowiadał koniec ich czuwania. Obmacał rękę – pocisk wyrwał sporą dziurę w mankiecie koszuli i boku kurtki. Wcześniej czuł, jak przelatuje. – Ano – powiedział z boku Wayne. – To był niezły plan, co? – Ten sam, co zawsze. Ten, w którym ja jestem wabikiem. – To nie moja wina, że ludzie lubią do ciebie strzelać, stary – stwierdził Wayne, kiedy dotarli do powozu. – Powinieneś być zadowolony. Wykorzystujesz swoje talenty, a moja babcia zawsze powtarzała, że to właśnie powinien robić człowiek. – Wolałbym, żebym moim talentem nie był „ruchomy cel”. – Cóż, trzeba korzystać z tego, co się ma. – Wayne oparł się o bok powozu, kiedy stangret Cob otwierał drzwi Waxowi. – Z tego samego powodu zawsze mam w potrawce mięso szczura. Wax zajrzał do powozu, popatrzył na miękkie poduszki i elegancką tapicerkę, ale nie wsiadł. – Nic ci nie będzie? – spytał Wayne. – Ależ oczywiście. To moje drugie małżeństwo. Można powiedzieć, że mam już spore doświadczenie. Wayne uśmiechnął się szeroko. – Ach, tak to działa? Bo mnie wydaje się raczej, że małżeństwo jest jedną z tych rzeczy, z którymi ludzie z upływem czasu radzą sobie coraz gorzej. I jeszcze z utrzymywaniem się przy życiu. – Wayne, to zabrzmiało wręcz głęboko. – A niech mnie. Celowałem we wnikliwie. Wax stał nieruchomo, wpatrując się w powóz. Stangret, który wciąż przytrzymywał otwarte drzwi, odchrząknął. – To naprawdę elegancki stryczek – zauważył Wayne.

– Nie dramatyzuj. Wayne pochylił się, żeby wejść do środka. – Lordzie Ladrianie! – zawołał ktoś z tyłu. Wax obejrzał się i zobaczył wysokiego mężczyznę w ciemnobrązowym garniturze i muszce, który przeciskał się między konstablami. – Lordzie Ladrianie – powtórzył mężczyzna – czy mogę zająć chwilę? – Niech pan weźmie wszystko. Ale proszę to zrobić beze mnie. – Ale... – Spotkamy się na miejscu – powiedział Wax do Wayne’a i skinął mu głową. Upuścił zużytą łuskę pocisku i Odepchnął się w powietrze. Po co marnować czas na jazdę powozem? Czując w żołądku przyjemne ciepło płonącej stali, odepchnął się od pobliskiej elektrycznej latarni – wciąż świecącej, choć nadszedł już ranek – i wzniósł się wyżej w powietrze. Elendel rozciągało się przed nim – poplamione sadzą cudowne miasto, wypuszczające dym z setek tysięcy kominów domów i fabryk. Wax odepchnął się od stalowego szkieletu na wpół ukończonego budynku i serią skoków przebył Czwarty Oktant. Minął pole powozów do wynajęcia, rzędy pojazdów czekających cierpliwie w szeregach. Robotnicy unosili wzrok, kiedy ich mijał. Jeden pokazał go palcem – może to mgielny płaszcz zwrócił jego uwagę. Kurierzy Monetostrzelni nie byli w Elendel rzadkością, a ludzie szybujący w powietrzu nieczęsto przykuwali uwagę. W kilku kolejnych skokach przeleciał nad kompleksem magazynów ustawionych w stłoczonych rzędach. Każdy skok radował Waxa. Zadziwiające, że coś takiego wciąż wydawało mu się wspaniałe. Wiatr na twarzy, te krótkie chwile nieważkości, kiedy zawisał na szczytach łuków. Wkrótce jednak ciążenie i obowiązek ściągnęły go w dół. Opuścił dzielnicę przemysłową i przeleciał nad porządniejszymi drogami. Ich gładka nawierzchnia ze smoły i żwiru służyła tym przeklętym automobilom lepiej niż bruk. Bez trudu zauważył kościół Ocalitów z jego wielką kopułą ze szkła i stali. W Weathering wystarczyła prosta drewniana kaplica, ale dla Elendel nie byłaby dość wspaniała. Budowlę zaprojektowano w taki sposób, by wierni mogli w nocy oglądać mgły. Wax uważał, że jeśli chcieli zobaczyć mgły, powinni po prostu wyjść na zewnątrz. Ale może był cyniczny? W końcu kopułę – ze szklanych tafli umieszczonych między stalowymi wspornikami, przez co wyglądała jak cząstki pomarańczy – można było przy szczególnych okazjach otworzyć, by mgły spływały do wewnątrz. Wylądował na wieży ciśnień na dachu budynku naprzeciwko kościoła. Może kiedy wybudowano świątynię, jej kopuła była dość wysoka, by przyćmić sąsiadujące budynki. Z pewnością miała ładny zarys. Teraz budowle wznosiły się coraz wyżej, zasłaniając kościół. Wayne umiałby odkryć w tym metaforę. Pewnie prymitywną. Siedział na wieży ciśnień górującej nad świątynią. Oto w końcu był w tym miejscu. Poczuł, że zaczyna mu drgać powieka, a w sercu wzbiera ból. Wydaje mi się, że już tamtego dnia cię kochałam. Taki śmieszny, a jednocześnie taki szczery...

Przed sześcioma miesiącami pociągnął za spust. Wciąż słyszał odgłos strzału. Podniósł się i wziął się w garść. Kiedyś udało mu się uleczyć tę ranę. Znowu mu się to uda. A jeśli jego serce pokryją blizny, może właśnie tego potrzebował. Zeskoczył z wieży ciśnień i spowolnił upadek Odpychaniem od łuski pocisku. Uderzył w ziemię i przeszedł obok długiego szeregu powozów. Goście już przybyli na miejsce – zgodnie z zasadami śluby Ocalitów odbywały się albo wczesnym rankiem, albo późnym wieczorem. Wax skinął głową kilku mijanym ludziom. Nie mógł się powstrzymać przed wyjęciem śrutówki z kabury i oparciem jej na ramieniu, kiedy wbiegł po schodach i otworzył drzwi Odpychaniem. Steris spacerowała po przedsionku ubrana w gładką białą suknię, którą wybrała, ponieważ wedle pism ten fason był modny. Z zaplecionymi włosami i profesjonalnym makijażem wyglądała całkiem ładnie. Uśmiechnął się. Jego napięcie i nerwowość nieco osłabły. Steris uniosła wzrok i natychmiast do niego podeszła. – I jak? – Nie dałem się zabić. I tyle. Spojrzała na zegar. – Spóźniłeś się, ale nie za bardzo. – Przepraszam? To ona nalegała, żeby wziął udział w nalocie. Wręcz go zaplanowała. Takie było życie ze Steris. – Jestem pewna, że zrobiłeś wszystko, co w twojej mocy. Steris wzięła go pod rękę. Była ciepła i nawet drżała. Steris była skryta, ale wbrew temu, co sądzili o niej niektórzy, nie beznamiętna. – Nalot? – spytała. – Poszedł dobrze. Żadnych ofiar. – Przeszedł z nią do bocznej salki, gdzie jego lokaj Drewton czekał obok stołu, na którym rozłożono biały ślubny garnitur Waxa. – Wiesz oczywiście, że udział w nalocie w dniu własnego ślubu jedynie umocni mój obraz w oczach społeczeństwa. – Jaki obraz? – Zbira – powiedział, zdejmując mgielny płaszcz i podając go Drewtonowi. – Ledwie cywilizowanego łotra z Dziczy, który przeklina w kościele i przychodzi uzbrojony na przyjęcia. Spojrzała na śrutówkę, którą rzucił na sofę. – Lubisz bawić się tym, jak postrzegają cię ludzie, prawda? Starasz się, by czuli się niezręcznie, wytrącasz ich w ten sposób z równowagi. – To jedna z niewielu prostych przyjemności, jakie mi pozostały, Steris. Uśmiechnął się, kiedy Drewton rozpiął jego kamizelkę. Następnie zdjął ją razem z koszulą, odsłaniając tors. – Widzę, że zaliczam się do tych, którzy mają się poczuć niezręcznie – zauważyła Steris. – Korzystam z tego, co mam – odparł Wax. – I dlatego zawsze masz w potrawce mięso szczura? Wax zawahał się, zanim oddał rzeczy Drewtonowi. – Tobie też to powiedział?

– Owszem. Jestem coraz bardziej przekonana, że wypróbowuje te teksty na mnie. – Założyła ręce na piersi. – Ten kundel. – Nie wyjdziesz, kiedy będę się przebierał? – spytał z rozbawieniem Wax. – Za niecałą godzinę będziemy małżeństwem, lordzie Waxilliumie. Sądzę, że zniosę widok twojej nagiej piersi. Tak na marginesie to ty jesteś Ścieżkowcem. Pruderia jest częścią twojego systemu religijnego, nie mojego. Czytałam o Kelsierze. Oceniając po tym, czego się dowiedziałam, wątpię, by on się przejmował... Wax zaczął rozpinać drewniane guziki spodni. Steris zarumieniła się, obróciła i w końcu stanęła plecami do niego. Po chwili dodała wyraźnie wytrącona z równowagi: – Cóż, przynajmniej zgodziłeś się na pełną ceremonię. Wax uśmiechnął się, usiadł w samych slipkach i pozwolił, by Drewton szybko go ogolił. Steris pozostała na swoim miejscu, nasłuchując. W końcu, kiedy Drewton wycierał krem z jego twarzy, spytała: – Masz wisiorki? – Oddałem je Wayne’owi. – Że... co? – Pomyślałem, że będziesz chciała mieć trochę zamieszania na ślubie. – Wax wstał i wziął od lokaja czyste spodnie. Włożył je. Od czasu opuszczenia Dziczy rzadko chodził w bieli. Tam trudno było zachować czystość, przez co białe ubrania nabierały większej wartości. – Uznałem, że to się uda. – Chciałam mieć zaplanowane zamieszanie, lordzie Waxilliumie – warknęła Steris. – Nie denerwuję się, jeśli je rozumiem, jestem na nie przygotowana i nad nim panuję. Wayne to całkowite przeciwieństwo, nie sądzisz? Wax zapiął guziki, a Drewton zdjął z wieszaka koszulę. Na ten dźwięk Steris natychmiast się odwróciła, wciąż z rękami na piersiach, zupełnie po sobie nie pokazując, że choć przez chwilę była zażenowana. – Jak się cieszę, że kazałam zrobić kopie. – Kazałaś zrobić kopie naszych ślubnych wisiorków? – Tak. – Zagryzła wargi. – Sześć kompletów. – Sześć? – Pozostałe cztery nie dotarły na czas. Wax uśmiechnął się szeroko, dopiął guziki, i pozwolił lokajowi zająć się mankietami. – Jesteś jedyna w swoim rodzaju, Steris. – Formalnie rzecz biorąc, Wayne też... jak również Zniszczenie, skoro o tym mowa. Jeśli się nad tym zastanowić, to żaden komplement. Wax założył szelki i pozwolił, by Drewton zajął się jego kołnierzem. – Nie rozumiem, Steris – mruknął, stojąc sztywno, gdy lokaj pracował nad jego ubiorem. – Przygotowujesz się tak starannie na wszystko, co mogłoby pójść nie tak... jakbyś wiedziała i spodziewała się, że życie jest nieprzewidywalne. – Tak, i co z tego? – I życie jest nieprzewidywalne. Dlatego twoje przygotowania na różne nieprzewidziane

wydarzenia gwarantują jedynie, że coś innego pójdzie nie tak. – To dość fatalistyczny punkt widzenia. – Życie w Dziczy tak działa na ludzi. Popatrzył na nią, olśniewającą w białej sukni. Stała z założonymi rękami i stukała palcem wskazującym prawej dłoni w lewe ramię. – Ja po prostu... czuję się lepiej, kiedy próbuję – powiedziała w końcu. – Chodzi o to, że jeśli coś pójdzie nie tak, przynajmniej próbowałam. Czy to ma sens? – Sądzę, że tak. Drewton cofnął się zadowolony. Garniturowi towarzyszyły bardzo ładny czarny fular i kamizelka. Tradycyjne, zgodnie z preferencjami Waxa. Muszki były dla sprzedawców. Włożył marynarkę, jej poły musnęły tył ud. Po chwili wahania zapiął pas i wsunął Obrońcę do kabury. Nosił broń na swoim ostatnim ślubie, więc dlaczego i nie na tym? Steris pokiwała głową z aprobatą. Ostatnie były buty. Nowa para. Wydawały się koszmarnie niewygodne. – Czy jesteśmy już dość spóźnieni? – spytał Steris. Spojrzała na zegar w rogu. – Planowałam, że wyjdziemy za dwie minuty. – Ach, cudownie. – Wziął ją za rękę. – To znaczy, że możemy być spontaniczni i wyjść wcześniej. To znaczy mniej spóźnieni. Trzymała go mocno, pozwalając, by poprowadził ją przez boczną salkę w stronę wejścia do świątyni. Drewton podążył za nimi. – Jesteś pewien... że chcesz kontynuować? – spytała Steris, zatrzymując go, zanim weszli do korytarza prowadzącego do nawy głównej. – Masz wątpliwości? – Absolutnie nie – odparła natychmiast Steris. – To małżeństwo posłuży mojemu rodowi i pozycji. – Objęła lewą dłoń Waxa obiema swoimi. – Ale lordzie Waxilliumie – powiedziała cicho – nie chcę, żebyś czuł się w potrzasku, szczególnie po tym, co wydarzyło się wcześniej tego roku. Jeśli chcesz się wycofać, zaakceptuję to. Sposób, w jaki ściskała jego dłoń, kiedy wypowiadała te słowa, świadczył o czymś zupełnie innym. Ale ona najwyraźniej tego nie zauważała. Patrząc na nią, Wax zaczął się zastanawiać. Kiedy zgodził się na ślub, zrobił to z poczucia obowiązku wobec swojego rodu. Teraz jednak zdał sobie sprawę, że jego uczucia się zmieniły. Jej obecność przez te wszystkie miesiące, kiedy był w żałobie... Sposób, w jaki teraz na niego patrzyła... Na rdzę i Zniszczenie. Naprawdę polubił Steris. Nie była to miłość, ale wątpił, by zdołał pokochać raz jeszcze. To musiało wystarczyć. – Nie, Steris – powiedział. – Nie wycofam się. To by... nie było w porządku wobec twojego rodu, ze względu na wszystkie pieniądze, jakie wydaliście. – Pieniądze nie są... – W porządku. – Wax lekko ścisnął jej dłoń. – Doszedłem już do siebie. Jestem dość silny, by to zrobić. Steris otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale rozległo się pukanie do drzwi i po chwili wysunęła się zza nich głowa Marasi. Siostra Steris miała ciemne włosy i delikatniejsze rysy,

malowała wargi na czerwono i nosiła strój nowoczesnej damy – plisowaną spódnicę i obcisły zapinany żakiet. – W końcu – powiedziała. – Ludzie zaczynają się denerwować. Wax, jest tu ktoś, kto chce cię widzieć. Próbowałam go odesłać, ale... no... Weszła do środka i zostawiła otwarte drzwi, ukazując szczupłego mężczyznę w brązowym garniturze, którego Wax widział już wcześniej. Stał teraz z popielnymi dziewczętami w przedsionku kopuły. – Jak pan tu dotarł przed Wayne’em? – spytał Wax. – Pański przyjaciel raczej tu nie dotrze. Mężczyzna wszedł do środka, skinął Marasi, a później zamknął drzwi przed nosem popielnych dziewcząt. Odwrócił się i rzucił Waxowi kulkę zmiętego papieru. Kiedy Wax ją złapał, usłyszał brzęczenie. Po rozwinięciu ujrzał dwa ślubne wisiorki. Na papierze nagryzmolono następujące słowa: „Zamierzam się narąbać tak, że nie będę sikał prosto. Szczęśliwego ślubu i w ogóle”. – Cóż za obrazowy styl – powiedziała Steris. Wzięła ślubny wisiorek Waxa okrytą białą rękawiczką dłonią, a Marasi popatrzyła mu ponad ramieniem, żeby przeczytać wiadomość. – Przynajmniej o nich nie zapomniał. – Dziękuję – zwrócił się do mężczyzny w brązie Wax – ale jak pan widzi, jestem zajęty własnym ślubem. Czegokolwiek pan ode mnie chce, może... Twarz mężczyzny stała się przezroczysta, ukazując kości czaszki i kręgosłup. Steris zesztywniała. – O święty... – szepnęła. – Święta zaraza – stwierdził Wax. – Powiedz Harmonii, żeby tym razem zwrócił się do kogoś innego. Jestem zajęty. – Powiedz... Harmonii... – wymamrotała Steris, szeroko otwierając oczy. – Niestety, na tym polega częściowo problem – wyjaśnił mężczyzna w brązie, a jego skóra znów przybrała normalny odcień. – Harmonia jest ostatnio dość nieobecny. – Jak Bóg może być nieobecny? – spytała Marasi. – Nie jesteśmy pewni, ale się niepokoimy. Potrzebujemy pana, Waxilliumie Ladrian. Mam zadanie, które może pana zainteresować. Rozumiem, że śpieszy się pan na ceremonię, ale później, jeśli będzie miał pan chwilę... – Nie – stwierdził Wax. – Ale... – Nie. Wax pociągnął Steris za ramię, gwałtownym ruchem otworzył drzwi, minął Marasi i zostawił kandrę. Minęło sześć miesięcy od czasu, kiedy te stwory go zmanipulowały, bawiły się nim i go okłamały. Skutek? Martwa kobieta w jego ramionach. Kanalie. – Czy to naprawdę był jeden z Bezimiennych Nieśmiertelnych? – spytała Steris, oglądając się przez ramię. – Tak i z przyczyn oczywistych nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. – Spokojnie – powiedziała, ściskając jego ramię. – Potrzebujesz chwili?

– Nie. – Pewien jesteś? Wax się zatrzymał. Czekała, a on oddychał głęboko, wyrzucając z umysłu obraz tej straszliwej sceny, kiedy klęczał samotnie na moście, trzymając Lessie. Kobietę, której, jak sobie uświadomił, nigdy tak naprawdę nie znał. – Nic mi nie jest – powiedział do Steris przez zaciśnięte zęby. – Ale Bóg powinien wiedzieć, że nie należy do mnie przychodzić. Szczególnie tego dnia. – Twoje życie jest... zdecydowanie dziwne, lordzie Waxilliumie. – Wiem. – Przeszedł parę kroków i stanął z nią obok ostatnich drzwi dzielących ich od głównej nawy. – Gotowa? – Tak, dziękuję. Czy miała... łzy w oczach? Nigdy nie widział, by w taki sposób okazywała uczucia. – A czy ty się dobrze czujesz? – spytał. – Tak. Wybacz mi. Po prostu... to cudowniejsze, niż sobie wyobrażałam. Otworzyli drzwi i ujrzeli błyszczącą kopułę. Promienie słońca wpadały przez nią i oświetlały oczekujący tłum. Znajomi. Dalecy krewni. Szwaczki i hutnicy zatrudnieni przez jego ród. Wax szukał wzrokiem Wayne’a i poczuł się zaskoczony, kiedy go nie zobaczył, mimo wiadomości. Chłopak był jedyną prawdziwą rodziną Waxa. Popielne dziewczęta wybiegły na zewnątrz, rozrzucając popiół na wyłożony dywanem pasaż, który okrążał kopułę. Wax i Steris ruszyli dostojnym krokiem, prezentując się zgromadzonym. Na ceremonii Ocalitów nie było żadnej muzyki, ale kilka piecyków zarzuconych zielonymi liśćmi wypuszczało dym, który miał symbolizować mgłę. Dym się wznosi, a popiół opada, pomyślał, przypominając sobie słowa kapłana z czasów młodości, kiedy jeszcze uczęszczał na uroczystości Ocalitów. Obeszli cały tłum dookoła. Przynajmniej rodzina Steris się pojawiła, w tym jej ojciec – zaczerwieniony mężczyzna z entuzjazmem uniósł pięść, kiedy go mijali. Wax odkrył, że się uśmiecha. Tego właśnie chciała Lessie. Czasem śmiali się ze swojej prostej ścieżkowej ceremonii, dokończonej na końskim grzbiecie, kiedy uciekali przed rozwścieczonym tłumem. Powiedziała, że pewnego dnia zmusi go, żeby zrobił to właściwie. Migoczący kryształ. Cichy tłum. Kroki chrzęszczące na dywanie posypanym popiołem. Uśmiechnął się szerzej i spojrzał w bok. A tam oczywiście stała niewłaściwa kobieta. Prawie się potknął. Idioto, powiedział sobie. Skup się. Ten dzień był ważny dla Steris, mógł się postarać, żeby go nie zepsuć. A przynajmniej nie zepsuć w sposób, którego się nie spodziewała. Cokolwiek to znaczyło. Niestety, kiedy przechodzili ostatni odcinek wokół rotundy, czuł się coraz gorzej. Miał mdłości. Pocił się. Było mu źle, jak w tych nielicznych przypadkach, kiedy był zmuszony uciekać przed zabójcą i zostawić niewinnych w niebezpieczeństwie. Wszystko to zmusiło go w końcu, by stawił czoło bolesnemu faktowi. Nie był gotów. Nie chodziło o Steris ani otoczenie. Po prostu nie był na to gotów. To małżeństwo oznaczało porzucenie Lessie.

Znalazł się w potrzasku i musiał być silny. Zacisnął zęby i wstąpił wraz ze Steris na podwyższenie, na którym czekał już kapłan, między dwoma stojakami, na których umieszczono kryształowe wazony z kwiatami pragnienia Mare. Ceremonia miała swoje źródła w starożytnych wierzeniach Larsta, zapisanych w Odrodz on ych w ierz en iach Harmonii, jednym z tomów Słów Stworzenia. Kapłan wypowiedział słowa, ale Wax go nie słyszał. Był odrętwiały – zaciśnięte zęby, oczy wpatrzone przed siebie, mięśnie napięte. W tej właśnie świątyni znaleźli zamordowanego kapłana. Zabitego przez Lessie, kiedy oszalała. Czy nie mogli czegoś dla niej zrobić, zamiast wysłać go na polowanie? Nie mogli powiedzieć mu prawdy? Siła. Nie ucieknie. Nie będzie tchórzem. Trzymał Steris za rękę, ale nie mógł na nią spojrzeć. Uniósł głowę, by przez szklaną kopułę popatrzeć na niebo. W większości zasłaniały je budynki. Drapacze chmur po obu stronach, ich okna błyszczące w porannym słońcu. Ta wieża ciśnień z pewnością zasłaniała widok, choć na jego oczach poruszyła się... Poruszyła się? Wax wpatrywał się w przerażeniu, jak podpory ogromnego cylindra zginają się, jakby chciały przyklęknąć, i powoli przechyliły ciężar na bok. Pokrywa wieży zsunęła się, wypuszczając tony wody w spienionej fali. Przyciągnął do siebie Steris, obejmując ją mocno w pasie, po czym oderwał drugi guzik kamizelki i rzucił go na ziemię. Odepchnął się od tego guzika, odlatując wraz ze Steris z podwyższenia. Kapłan krzyknął zaskoczony. Woda uderzyła w kopułę, która stawiała opór jedynie przez krótką chwilę, zanim otworzyła się do środka, gdy zawiasy ustąpiły pod ciężarem wody.

ROZDZIAŁ DRUGI

– Na pewno nic panu nie jest, milordzie? – spytał Wax, pomagając lordowi Drapenowi, konstablowi-generałowi Szóstego Oktantu, zejść po schodach w stronę powozu. Woda płynęła wokół nich małymi strumykami, dołączając do niedużej rzeki w rynsztoku. – Wie pan, zniszczyłem swój najlepszy pistolet – powiedział Drapen. – Będę go musiał odesłać do oczyszczenia i naoliwienia! – Proszę mi przysłać rachunek – odparł Wax, ignorując fakt, że odrobina wody – no dobrze, dużo wody – nie mogła raczej zniszczyć dobrego pistoletu. Wax oddał podstarzałego dżentelmena pod opiekę jego stangreta, wymienił z nim zrezygnowane spojrzenia, odwrócił się i znów ruszył po schodach do kościoła. Dywan mlaskał mu stopami. A może to były jego buty? Minął kapłana sprzeczającego się z rzeczoznawcą ubezpieczeniowym Erikellów – który przybył ocenić szkody, spodziewając się, że kościół zażąda wypłaty z polisy – i wszedł do głównej nawy. Otwarta tafla szkła wciąż wisiała na zawiasach, a przechylona wieża ciśnień – podpory po drugiej stronie powstrzymały ją przed upadkiem – wciąż zasłaniała większość nieba. Mijał przewrócone ławki, rozrzucone płatki kwiatów pragnienia Mare i wszelkiego rodzaju śmieci. Jedynym dźwiękiem oprócz odbijającego się echem głosu kapłana było kapanie wody. Wax dotarł z mlaskaniem na podwyższenie. Steris siedziała na jego krawędzi, mokra suknia opinała jej ciało, a kosmyki włosów, które wysunęły się z warkoczy, lepiły się do jej twarzy. Siedziała z rękami opartymi na kolanach i wpatrywała się w podłogę. Wax usiadł obok niej. – Następnym razem, kiedy zrzucą nam na głowę powódź, postaram się pamiętać, że skok w górę to kiepski pomysł. – Próbowałeś jednocześnie odskoczyć do tyłu. Po prostu nie byłeś dość szybki, lordzie Waxilliumie. Chrząknął. – Wygląda na zwyczajne zmęczenie materiału. Jeśli to próba zabójstwa... to bardzo niekompetentna. Wewnątrz nie było dość wody, by stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Największe obrażenia odniósł lord Steming, który przewrócił się i uderzył w głowę, kiedy zerwał

się z miejsca. – W takim razie to był tylko wypadek. Steris opadła plecami na podwyższenie przy akompaniamencie cichego mlaśnięcia. – Przepraszam. – To nie twoja wina. – Westchnęła. – Myślałeś może kiedyś, że cosmere chce cię zmiażdżyć, lordzie Waxilliumie? – Cosmere? To znaczy Harmonia? – Nie, nie On. Jedynie kosmiczny przypadek rzucający kośćmi za każdym razem, kiedy przechodzę obok, i zawsze wyrzucający same jedynki. Wydaje się to wręcz poetyckie. – Zamknęła oczy. – Oczywiście, że ślub nie mógł się udać. Kilka ton wody wpadające przez dach? Dlaczego tego nie przewidziałam? To coś tak cudacznego, że wprost musiało się wydarzyć. Przynajmniej tym razem nikt nie zamordował kapłana. – Steris. – Wax położył jej dłoń na ramieniu. – Poradzimy sobie. Wszystko będzie dobrze. Otworzyła oczy i spojrzała na niego. – Dziękuję, lordzie Waxilliumie. – Za co właściwie? – Że jesteś miły. Że gotów jesteś narazić się, cóż, na kontakty ze mną. Rozumiem, że nie jest to przyjemna perspektywa. – Steris... – Nie myśl, że próbuję się umniejszać, lordzie Waxilliumie – Steris usiadła i odetchnęła głęboko – i nie zakładaj proszę, że jestem posępna. Jestem, kim jestem, i akceptuję to. Ale nie mam żadnych złudzeń na temat tego, jak postrzegane jest moje towarzystwo. Dziękuję. Za to, że przy tobie nie czuję się tak jak przy innych. Zawahał się. Jak zareagować na coś takiego? – Nie jest tak, jak myślisz, Steris. Uważam, że jesteś urocza. – Ale kiedy zaczęła się ceremonia, zgrzytałeś zębami, a dłonie zacisnąłeś równie mocno, jak ktoś trzymający się kurczowo balustrady mostu, żeby nie spaść z niego do rzeki. – Ja... – Czy martwi cię fakt, że nasz ślub się opóźnił? Czy naprawdę mógłbyś to powiedzieć i być szczerym jak stróż prawa, lordzie Waxilliumie? A niech to. Zaplątał się. Wiedział, że kilka prostych słów mogłoby rozbroić to pytanie lub je ominąć, ale nie mógł ich odnaleźć, mimo że szukał ich niezręcznie długo – tak długo, że cokolwiek powiedział, musiało zabrzmieć protekcjonalnie. – Być może – powiedział z uśmiechem – kiedy podejmiemy następną próbę, po prostu spróbuję wcześniej się rozluźnić. – Wątpię, by upicie się przed ceremonią pomogło. – Nie powiedziałem, że się upiję. Raczej wypróbuję terrisańską medytację. Popatrzyła na niego. – Wciąż zamierzasz kontynuować? – Oczywiście. – Pod warunkiem, że nie tego samego dnia. – Zakładam, że masz zapasową sukienkę. – Dwie – przyznała i pozwoliła, by pomógł jej się podnieść. – I zarezerwowałam inny

termin ślubu, za dwa miesiące. W innym kościele... na wypadek gdyby ten wybuchł. Chrząknął. – Brzmisz jak Wayne. – Cóż, rzeczy podejrzanie często wybuchają w twojej obecności, lordzie Waxilliumie. – Spojrzała na kopułę. – Skoro już o tym mowa, przemoczenie musi być sporą nowością.

***

Marasi kręciła się przez zalanym kościołem, ręce trzymała za plecami, a w kieszeni marynarki czuła znajomy ciężar notatnika. Kilkoro konstabli – wyłącznie kaprali – stało dookoła i sprawiało wrażenie, jakby panowało nad sytuacją. Takie rzeczy były ważne w chwili kryzysu – statystyki wskazywały, że jeśli w okolicy znajdował się mundurowy, ludzie mieli mniejsze tendencje do paniki. Oczywiście pewna grupa ludzi miała większe tendencje do paniki, jeśli w okolicy pojawił się ktoś w mundurze. Ponieważ ludzie byli ludźmi i tylko jedno było pewne – niektórzy z nich zachowywali się dziwnie. Albo raczej, każdy zachowywał się dziwnie, kiedy okoliczności przypadkiem pasowały do jego osobistej odmiany szaleństwa. A skoro już o tym mowa, tego dnia polowała na pewną ściśle określoną odmianę szaleństwa. Najpierw zajrzała do pobliskich pubów, ale to było zbyt oczywiste. Później sprawdziła rynsztoki, jedną tanią jadłodajnię i – wbrew zdrowemu rozsądkowi – dostarczyciela „atrakcji”. Nie miała szczęścia, choć jej pośladki zostały skomplementowane przez trzy różne osoby. W końcu, kiedy zabrakło jej pomysłów, poszła sprawdzić, czy może przypadkiem postanowił ukraść widelce z weselnego śniadania. Tam, w sali jadalnej naprzeciwko kościoła, znalazła Wayne’a w kuchni, w białej marynarce i czapce kucharza. Łajał kilkoro asystentów, którzy gorączkowo zdobili tartinki owocowym lukrem. Marasi oparła się o futrynę i patrzyła, stukając ołówkiem w notatnik. Wayne brzmiał zupełnie inaczej niż wszyscy, mówił nosowym głosem z akcentem, którego nie umiała umiejscowić. Może ze wschodu? Mieszkańcy zewnętrznych miast miewali silny akcent. Asystenci nie podawali jego słów w wątpliwość. Błyskawicznie reagowali na polecenia i znosili jego potępienie, kiedy spróbował zimnej zupy i zaczął przeklinać ich niekompetencję. Jeśli nawet zauważył Marasi, nie okazał tego, jedynie wytarł ręce o obrus i zażądał, by pokazano mu produkty, które dostarczono tego ranka. Marasi w końcu weszła do kuchni, mijając niską asystentkę uginającą się pod ciężarem wielkiego kociołka, i podeszła do Wayne’a. – Widziałem jędrniejszą sałatę na stercie śmieci! – mówił do skulonego chłopca na posyłki. – A to nazywasz winogronami? Są tak przejrzałe, że właściwie już zaczynają fermentować! I... o, cześć Marasi. – Ostatnie słowa wypowiedział swoim normalnym głosem. Chłopiec na posyłki odbiegł.

– Co ty wyprawiasz? – spytała Marasi. – Gotuję zupę. Wayne uniósł drewnianą łyżkę. Stojący w pobliżu asystenci zatrzymali się gwałtownie i popatrzyli na niego, wstrząśnięci. – Wynocha! – powiedział do nich głosem kucharza. – Potrzebuję czasu na przygotowania. Sio! Rozbiegli się, a Wayne uśmiechnął się szeroko. – Wiesz oczywiście, że śniadanie weselne zostało odwołane – powiedziała Marasi, opierając się o stół. – Pewnie. – To dlaczego... Przerwała, kiedy wrzucił do ust cały placek i się uśmiechnął. – Mufiałem fię upewnić, że naf nie wykiwają i przygotują nam cof do żarcia – powiedział, przeżuwając, a z jego ust wypadały okruchy. – Zapłaciliśmy za to. To znaczy Wax zapłacił. Poza tym odwołanie ślubu nie jest powodem, żeby nie świętować, prawda? – Zależy, co świętujesz. – Marasi otworzyła notes. – Śruby zabezpieczające wieżę ciśnień zostały bez wątpienia poluzowane. Droga poniżej była podejrzanie pusta, bo jakieś zbiry... z zupełnie innego oktantu, mogłabym dodać... zatrzymały ruch, wszczynając bójkę na samym środku drogi. Wayne chrząknął i zajrzał do kredensu. – Czasem nie znoszę tego twojego notesika. Marasi jęknęła i zamknęła oczy. – Komuś mogła stać się krzywda, Wayne. – Nie, to nieprawda. Komuś stała się krzywda. Temu łysemu tłuściochowi. Rozmasowała skronie. – Wiesz oczywiście, że jestem konstablem, Wayne. Nie mogę przymknąć oczu na uszkodzenie mienia. – Nie jest tak źle – odparł Wayne, nie przerywając poszukiwań. – Wax zapłaci. – A gdyby komuś stała się krzywda? To znaczy poważna? Wayne wciąż prowadził poszukiwania. – Chłopaków trochę poniosło. „Dopilnujcie, żeby ten kościół zalało”, powiedziałem im. Chciałem, żeby kapłan otworzył rano kościół i odkrył, że ma do czynienia z łagodnym przypadkiem „rury popękały i woda zalała całe zardzewiałe wnętrze”. Ale chłopaki były trochę podekscytowane. – „Chłopaki”? – Paru znajomych. – Sabotażyści. – Nie ma mowy. Myślisz, że umieliby wymówić to słowo? – Wayne... – Już im sprawiłem lanie, Marasi. Przysięgam, że to zrobiłem. – On się domyśli. Co wtedy zrobisz? – Mylisz się. – Wayne w końcu wyłonił się z kredensu, w ręku trzymał duży szklany

dzban. – Wax jest ślepy na takie rzeczy. W głębi tej jego mózgownicy będzie czuł ulgę, że powstrzymałem ślub. Domyśli się, że to ja, głęboko w podświatłości, i zapłaci za szkody... niezależnie od tego, co powie rzeczoznawca. I nic nie powie, nawet nie przeprowadzi śledztwa. Sama zobaczysz. – No nie wiem... Wayne wskoczył na kuchenny blat i poklepał miejsce obok. Patrzyła na niego przez chwilę, po czym z westchnieniem usiadła na wskazanym miejscu. Podał jej dzban. – To sherry do gotowania, Wayne. – Ano – przyznał. – Puby podają o tej porze najwyżej piwo. Trzeba być kreatywnym. – Z pewnością znajdziemy jakieś wino... Pociągnął łyk. – Nieważne – mruknęła Marasi. Opuścił dzbanek, zdjął czapkę kucharza i rzucił ją na blat. – A co ty taka spięta jesteś? Myślałem, że będziesz krzyczeć z radości i biegać ulicami, zrywając kwiaty i w ogóle. Nie ożenił się z nią. A w każdym razie jeszcze nie. Nadal masz szansę. – Nie chcę szansy, Wayne. On podjął decyzję. – Co to za gadanina? – spytał ostro. – Poddałaś się? Czy tak zachowywała się Wojowniczka Wstąpienia? Co? – Nie. Jeśli o tym mowa, ona podeszła do mężczyzny, którego pragnęła, wytrąciła mu książkę z ręki i pocałowała go. – I widzisz, tak powinno być! – Choć Wojowniczka Wstąpienia oprócz tego zamordowała kobietę, którą Elend miał poślubić. – Serio? – No. – Przerażające – powiedział Wayne z aprobatą i pociągnął kolejny łyk sherry. – A to dopiero początek. – Marasi odchyliła się do tyłu, opierając ręce o blat. – Chcesz czegoś przerażającego? Podobno również rozszarpała wnętrzności Ostatniego Imperatora. Widziałam przedstawienia w kilku iluminowanych manuskryptach. – Dość drastyczne jak na opowieść religijną. – One wszystkie takie są. Myślę, że muszą umieszczać dużo ekscytujących fragmentów, żeby skłonić ludzi do przeczytania reszty. – Hm. – Wyraźnie jej nie dowierzał. – Wayne, czy ty kiedykolwiek czytałeś jakieś religijne teksty? – Pewnie. – Naprawdę? – Tak, wiele rzeczy, które czytałem, zawierało teksty religijne. „Potępienie”. „Piekło”, „Smrodliwa, włażąca w dupę menda”. Spojrzała na niego. – To ostatnie pochodzi ze Świadectwa Hammonda. Przysięgam. A przynajmniej wszystkie litery.

Kolejny łyk. Wayne mógł wypić więcej niż ktokolwiek, kogo znała. Oczywiście głównie dlatego, że mógł sięgnąć do metalmyśli i uzdrowić się, błyskawicznie trzeźwiejąc – po czym zacząć od nowa. – Posłuchaj – mówił dalej – oto, co musisz zrobić. Bądź jak lady Zrodzona z Mgły. Bądź zabójcza. Nie cofaj się. On powinien być twój, a ty musisz dać to ludziom do zrozumienia. – Zabójcza? – Pewnie. – Wobec własnej siostry. – Mogłabyś być uprzejma. Na przykład pozwolić, by zadała pierwszy cios czy coś. – Nie, dziękuję. – Nie musi chodzić o prawdziwe morderstwo, Marasi. – Wayne zeskoczył z blatu. – To może być przenośnia i w ogóle. Ale powinnaś walczyć. Nie pozwolić, by się z nią ożenił. Marasi odchyliła głowę i wpatrzyła się w zawieszone nad blatem łyżki wazowe. – Nie jestem Wojowniczką Wstąpienia, Wayne. I wcale nie chcę nią być. Nie chcę kogoś, kogo musiałabym przekonywać, kogo musiałabym skrępować, żeby mi się poddał. Takie rzeczy pasują do sali sądowej, nie do sypialni. – Wiesz, ktoś mógłby powiedzieć... – Ostrożnie. – ...że to bardzo postępowe myślenie. – Pociągnął łyk sherry. – Nie jestem udręczoną, porzuconą istotą. Wayne. – Marasi uśmiechnęła się do swojego zniekształconego odbicia w chochli. – Nie usycham z tęsknoty i nie marzę, aż ktoś inny zadecyduje, czy mam być szczęśliwa. Tam nic na mnie nie czeka. Nie wiem, czy chodzi o prawdziwy brak uczucia z jego strony, czy raczej upór, nie obchodzi mnie to. Zrobiłam kolejny krok. Spojrzała z góry w oczy Wayne’a. Przechylił głowę. – Hm. Mówisz poważnie, prawda? – Jak diabli. – Zrobiłaś kolejny krok... Na zardzewiałe śruby! To da się zrobić? – Z całą pewnością. – Hm. Myślisz... że ja też powinienem... no wiesz... z Ranette... – Wayne, jeśli ktokolwiek powinien przyjąć kosza, to właśnie ty. Tak. Zrób kolejny krok. Naprawdę. – Och, przyjąłem kosza. – Znów pociągnął łyk sherry. – Tylko nie pamiętam, gdzie go zostawiłem. – Wpatrzył się w dzban. – Pewna jesteś? – Ona ma dziewczynę, Wayne. – To tylko faza – mruknął. – Która trwa już piętnaście lat... Odstawił dzbanek, znów sięgnął do kredensu i wyjął butelkę wina. – Na litość Zachowania – powiedziała Marasi. – Cały czas tam było? – Smakuje lepiej, kiedy wcześniej wypije się coś, co smakuje jak pomyje. Wayne wyciągnął korek zębami, co robiło spore wrażenie, musiała to przyznać. Nalał jej do kubka, a później do drugiego dla siebie. – Za zmianę? – spytał.

– Pewnie. Za zmianę. Uniosła kubek i zobaczyła w winie odbicie kogoś stojącego za jej plecami. Sapnęła, obróciła się i sięgnęła do torebki. Wayne jedynie uniósł kubek w stronę przybysza, który powoli obszedł blat. To był mężczyzna w brązowym garniturze. Nie, nie mężczyzna. Kandra. – Jeśli jesteś tutaj, żeby przekonać mnie, żebym przekonał jego – stwierdził Wayne – powinieneś wiedzieć, że on mnie nie słucha, o ile nie jest bardzo pijany. – Jednym haustem wypił wino. – Pewnie dlatego przeżył tak długo. – Właściwie – powiedział kandra – nie przyszedłem do ciebie. – Odwrócił się do Marasi i przechylił głowę. – Osoba, którą wybrałem jako pierwszą w tym przedsięwzięciu, odmówiła mi. Mam nadzieję, że nie obrazisz się, że jesteś druga. Marasi poczuła, że jej serce bije szybciej. – Czego pan chce? Kandra uśmiechnął się szeroko. – Proszę mi powiedzieć, panno Colms. Co pani wie o naturze Napełnienia i Tożsamości?

ROZDZIAŁ TRZECI

Wax miał przynajmniej ubranie na zmianę, które nie było mokre – rzeczy, które nosił podczas nalotu. Dlatego było mu przyjemnie sucho, kiedy jego powóz podjechał do Rezydencji Ladrianów. Steris udała się do domu ojca, by tam odzyskać siły. Wax odłożył gazetę i zaczekał, aż Cob, nowy stangret, zeskoczy i otworzy drzwi powozu. Drobny mężczyzna poruszał się z przejęciem, jakby wiedział, że Wax jeździ powozem jedynie dla przyzwoitości. Dużo szybciej dotarłby do domu, skacząc na liniach stali, ale podobnie jak lord nie mógł chodzić wszędzie pieszo, to gdyby on sam zbyt często Odpychał się wokół miasta w ciągu dnia, nie goniąc kryminalistów, inni członkowie jego rodu poczuliby się niezręcznie. Głowa rodu po prostu się tak nie zachowywała. Wax skinął Cobowi i oddał mu gazetę. Stangret uśmiechnął się szeroko – uwielbiał je. – Zrób sobie wolne na resztę dnia – powiedział mu Wax. – Wiem, że nie mogłeś się doczekać uroczystości. Cob uśmiechnął się jeszcze szerzej, złożył ukłon i znów wspiął się na górę, by odprowadzić powóz i konie. Resztę dnia pewnie zamierzał spędzić na wyścigach. Wax westchnął, wspinając się po schodach prowadzących do rezydencji. Była jedną z najpiękniejszych w mieście: luksusowa, zdobiona rzeźbioną kamieniarką i drewnem, z gustownymi marmurowymi akcentami. Co nie znaczyło, że nie była więzieniem. Tyle że bardzo ładnym. Wax nie wszedł do środka. Przez chwilę stał na schodach, zanim w końcu odwrócił się i usiadł na nich. Zamknął oczy i pozwolił, by wszystko do niego dotarło. Dobrze ukrywał swoje blizny. Został postrzelony już prawie tuzin razy, a kilka z ran było poważnych. W Dziczy nauczył się podnosić i działać dalej, niezależnie od tego, co się wydarzyło. Jednocześnie czuł, że w tamtych czasach wszystko było proste. Nie zawsze łatwe, ale proste. A niektóre blizny wciąż bolały. Z czasem coraz bardziej. Podniósł się z jękiem, ponieważ cały zdrętwiał, i ruszył dalej po schodach. Nikt nie otworzył przed nim drzwi ani nie wziął jego płaszcza. Nie miał licznej domowej służby, jedynie taką, którą uważał za niezbędną. Zbyt wielu służących, a krążyliby wokół niego i zamartwiali się, kiedy robił cokolwiek samodzielnie. Jakby sama myśl, że był do tego zdolny, wzbudzała

w nich pierwotny... Wax zmarszczył czoło, wysunął Obrońcę z kabury i uniósł go na wysokość głowy. Nie wiedział dokładnie, co wywołało tę reakcję. Kroki na górze, choć dał pokojówkom wolne. Kubek z resztkami wina na stoliku. Wyciągnął zza pasa niewielki flakonik i połknął jego zawartość – płatki stali zawieszone w whiskey. Metal zapłonął znajomym ciepłem w jego wnętrzu, emanującym z żołądka, a wokół niego pojawiły się niebieskie linie. Poruszały się razem z nim, kiedy się skradał, jakby był związany tysiącem cieniutkich nitek. Podskoczył i Odepchnął się od inkrustacji na marmurowej podłodze. Wzniósł się obok schodów na wiszący bezpośrednio nad wejściem balkon na pierwszym piętrze. Bez trudu prześlizgnął się nad balustradą i wylądował z bronią w ręku. Drzwi do jego gabinetu zadrżały i się otworzyły. Wax przeszedł przez nie na palcach. – Chwileczkę, ja tylko... Mężczyzna w jasnobrązowym garniturze znieruchomiał, kiedy poczuł lufę rewolweru Waxa przyciśniętą do skroni. – Ty – powiedział Wax. – Darzę tę czaszkę sporą sympatią – stwierdził kandra. – Szósty wiek przed zielenią, głowa handlarza metalem z Urteau, którego grób został przypadkiem przesunięty i ochroniony, kiedy Harmonia odbudowywał świat. Antyk, jeśli woli pan takie określenie. Jeśli zrobi w niej pan dziurę, zrażę się do pana. – Mówiłem, że nie jestem zainteresowany – warknął Wax. – Tak. A ja wziąłem to sobie do serca, lordzie Ladrianie. – W takim razie czemu tu jesteś? – Ponieważ zostałem zaproszony – stwierdził kandra. Uniósł rękę, dwoma palcami chwycił lufę rewolweru Waxa i ostrożnie odsunął ją na bok. – Potrzebowaliśmy miejsca, by porozmawiać. Pański współpracownik je zasugerował, gdyż, jak mi powiedziano, służba dostała wolne. – Mój współpracownik? – Wtedy właśnie z gabinetu dobiegł śmiech. – Wayne. – Popatrzył na kandrę i z westchnieniem schował broń do kabury. – Którym z nich jesteś? TenSoon, czy to ty? – Ja? – Kandra się roześmiał. – TenSoon? A co, słyszy pan dyszenie? – Zaśmiał się i gestem zaprosił Waxa do jego własnego gabinetu, jakby robił mu wielką uprzejmość. – Jestem VenDell, z Szóstych. Miło mi pana poznać, lordzie Ladrianie. Jeśli musi pan do mnie strzelić, proszę celować w lewą nogę, gdyż tamtych kości nie darzę szczególnym sentymentem. – Nie zamierzam do ciebie strzelać. Wax przecisnął się obok kandry i wszedł do środka. Żaluzje zostały opuszczone, a ciężkie zasłony wisiały swobodnie, przez co wewnątrz panowała niemal całkowita ciemność, pomijając dwie nieduże elektryczne lampki. Po co zaciągnięto zasłony? Czy kandra tak się martwił, że ktoś ich zobaczy? Wayne spoczywał w głębokim fotelu Waxa, z nogami na ławie, i zajadał orzechy. Na sąsiednim fotelu spoczywała w podobnej pozie kobieta ubrana w obcisłe spodnie i luźną bluzkę. Miała zamknięte oczy, a dłonie trzymała za głową. Nosiła inne ciało, niż kiedy Wax widział ją po

raz ostatni, ale jej poza – i wzrost – kazały mu sądzić, że to MeLaan. Marasi przyglądała się jakiemuś dziwnemu urządzeniu ustawionemu na postumencie na drugim końcu pokoju. Było to pudełko z niedużą soczewką z przodu. Wyprostowała się, kiedy tylko go zobaczyła, i – jak to Marasi – natychmiast się zarumieniła. – Przepraszam za to – powiedziała. – Szliśmy do mojego mieszkania, żeby porozmawiać, ale Wayne nalegał... – Potrzebowałem orzechów – powiedział Wayne z ustami pełnymi wspomnianych orzechów. – Kiedy zaproponowałeś mi zatrzymanie się tutaj, powiedziałeś, żebym poczuł się jak u siebie w domu. – Nadal nie rozumiem, dlaczego potrzebowałeś miejsca do rozmowy – stwierdził Wax. – Powiedziałem, że wam nie pomogę. – Owszem. – VenDell nadal stał w drzwiach. – Ponieważ był pan niedostępny, z konieczności wybrałem inne rozwiązanie. Lady Colms była na tyle uprzejma, by mnie wysłuchać. – Marasi? – spytał Wax. – Zwróciłeś się do Marasi? – I co? Zaskakuje to pana? Odegrała niezmiernie ważną rolę w pokonaniu Milesa Stożywotów. Nie wspominając o jej pomocy podczas zamieszek wywołanych przez Paalm. Wax spojrzał na kandrę. – Próbujecie do mnie dotrzeć od innej strony, co? – I kto tu jest zarozumiały – powiedziała MeLaan ze swojego miejsca. – Zawsze taki jest – mruknął Wayne, łupiąc orzechy. – Czy to takie absurdalne – spytała Marasi – że zwrócili się o pomoc do mnie? – Przepraszam. Nie to miałem na myśli – odparł Wax, odwracając się do niej. – W takim razie co miałeś na myśli? Wax westchnął. – Nie wiem, Marasi. To był długi dzień. Strzelano do mnie, spadła mi na głowę wieża ciśnień i mój ślub skończył się katastrofą. A teraz Wayne zasypuje mój fotel łupinkami orzechów. Naprawdę myślę, że muszę się napić. Podszedł do barku na tyłach gabinetu. Marasi popatrzyła na niego, a kiedy ją mijał, mruknęła: – Mnie też nalejesz? Bo to wszystko sprawia, że zaczynam dostawać świra. Uśmiechnął się, wyjął butelkę whiskey i nalał sobie i Marasi. VenDell zniknął za drzwiami, ale po kilku minutach wrócił z jakimś sprzętem, który podłączył do dziwnego urządzenia. Pociągnął przewód od machiny do jednego z kinkietów, wyjął żarówkę i wkręcił na jej miejsce koniec przewodu. Wax uznał, że gdyby wyszedł, zachowałby się dziecinnie, więc oparł się o ścianę i sączył whiskey, bez słowa patrząc, jak VenDell uruchamia maszynerię. Na ścianie pojawił się obraz. Wax znieruchomiał. To był obrazek, całkiem podobny do evanotypu – ale na ścianie i dość duży. Przedstawiał Pole Odrodzenia w centrum Elendel, gdzie znajdowały się groby Vin i Elenda Venture. Nigdy wcześniej nie widział nic takiego. Obraz wydawał się stworzony ze światła. Marasi westchnęła. Wayne rzucił w niego orzechem.

– No co? – spytał, kiedy pozostali spiorunowali go wzrokiem. – Chciałem zobaczyć, czy jest prawdziwy. Zawahał się, po czym rzucił kolejnym orzechem. Na obrazie pojawił się cień, kiedy orzech przelatywał między urządzeniem a ścianą. Czyli rzeczywiście to było światło. – Projektor obrazów – wyjaśnił VenDell. – Nazywają go evanoskopem. Jak sądzę, w ciągu roku staną się pospolite. – Zawahał się. – Harmonia sugeruje, że jeśli ten wynalazek uznamy za coś cudownego, nasze metale zapłoną jeszcze mocniej, kiedy obrazki zaczną się poruszać. – Poruszać się? – Wax zrobił krok do przodu. – Jak miałyby to robić? – Nie wiemy – przyznała MeLaan, krzywiąc się. – Przypadkiem mu się to wymknęło, ale więcej nie chciał nam powiedzieć. – Jak Bogu może się coś wymknąć przypadkiem? – spytała Marasi, nie odrywając wzroku od obrazu. – Jak już mówiłem – stwierdził VenDell – On był ostatnio nieobecny. Próbowaliśmy dowiedzieć się więcej na temat ruchomych obrazków, ale jak na razie nie mieliśmy szczęścia. On często się tak zachowuje... mówi, że to niezmiernie ważne, żebyśmy sami odkrywali różne rzeczy. – Jak pisklę wykluwające się z jaja – dodała MeLaan. – Mówi, że jeśli nie będziemy się starać i sami zdobywać wiedzy, nie będziemy dość silni, by przetrwać to, co nadchodzi. Pozwoliła, by jej słowa wybrzmiały. Wax wymienił spojrzenia z Marasi. – Cóż... – powiedziała powoli Marasi – to zabrzmiało złowieszczo. Czy On powiedział coś jeszcze o Trellu? Wax założył ręce na piersi. Trell. Bóg ze starożytnych zapisów, z czasów sprzed Katacendre – a wręcz poprzedzających rządy Ostatniego Imperatora. Harmonia zapamiętał tę religię razem z wieloma innymi, w czasach, gdy żył jako śmiertelnik. Marasi miała obsesję na punkcie tego boga, i nie bez powodu. Wax nie był do końca pewien, czy wierzy w jej twierdzenie, że wiara w Trella miała związek z tym, co stało się z Lessie, ale kolce, które odkryli... wydawały się wykute z metalu nieznanego ludzkości. Kandra je skonfiskowali. Wax tak bardzo pogrążył się w smutku, że kiedy wreszcie zaczął do siebie wracać, odkrył, że już ich nie ma. – Nie – odparł VenDell. – I skoro już o tym mowa, nie mam żadnych nowych wiadomości na temat kolców. Ale zadanie, które dla ciebie mam, panno Colms, może pomóc w uzyskaniu pewnych informacji. Wystarczy, jeśli powiem, że obawiamy się, iż do tej krainy wtargnął inny bóg. – Ej – odezwała się MeLaan – co musiałaby zrobić dziewczyna, żeby dostać trochę tej whiskey? – Siostro – odezwał się VenDell, przekręcając na swojej maszynie coś, co sprawiło, że obraz stał się jaśniejszy – jesteś przedstawicielką Harmonii i Jego oświecenia. – Ano – zgodziła się MeLaan – i do tego tragicznie trzeźwą. Wax przyniósł jej szklankę, a ona uśmiechnęła się z wdzięcznością. – To się nazywa galanteria – powiedziała. – Manipulacja – mruknął drugi kandra. – Panno Colms, wspomniałem wcześniej o Napełnieniu i Tożsamości. Obiecałem ci wyjaśnienia. Proszę.

Pstryknął czymś, zmieniając obraz. Na ścianie pojawiła się lista Feruchemicznych metali, ich atrybutów i natury. Nie było to śliczne, artystyczne przedstawienie, z którym Wax wielokrotnie się stykał – wydawało się o wiele mniej wymyślne, ale za to bardziej szczegółowe. – Podstawowe fizyczne zdolności Feruchemii są dobrze znane – powiedział VenDell, podchodząc do ściany i długą trzciną wskazując na odpowiedni fragment tabeli. – Terrisanie od co najmniej tysiąca pięciuset lat prowadzili nad nimi badania, to ich tradycja i spuścizna. Harmonia pozostawił szczegółowe objaśnienia w Słowach Stworzenia. Podobnie, zdolności z tak zwanego kwadrantu umysłowego tabeli zostały przedstawione i omówione, przetestowane i zdefiniowane. Nasze pojmowanie jest tu bardziej ograniczone, nie wiemy na przykład, dlaczego wspomnienia ulegają zniekształceniu, kiedy są wyjmowane z metalmyśli, albo dlaczego sięgnięcie do bystrości umysłu wywołuje głód, ale i tak mamy spore doświadczenie w tym zakresie. – Zatrzymał się i wskazał na grupę metali i zdolności na samym dole: Szczęście, Napełnienie, Tożsamość, Związek. Wax się pochylił. Podczas roku, który spędził w Wiosce, słyszał wzmianki na ich temat, ale jedynie jako część katechizmu Feruchemii i terrisańskich wierzeń. Nie wspominały one, do czego właściwie służyły te moce. Uważano je za wykraczające poza pojmowanie, jak Bóg albo czas. – Chrom – powiedział VenDell – nicrosil, aluminium, duraluminium. Nie są to metale znane większości starożytnych. Dopiero niedawno nowoczesne procesy wytopu metali sprawiły, że stały się pospolite. – Pospolite? – powtórzył Wayne. – Stary, za jedną aluminiową kulę mógłbym kupić ci garnitur, który nie wygląda tak idiotycznie, i jeszcze zostałoby mi na kapelusz albo dwa. – Możliwe – zgodził się VenDell – ale w porównaniu z ilością aluminium na świecie przed Katacenre, metal ten stał się teraz pospolity. Oczyszczanie boksytów i nowoczesne procesy chemiczne umożliwiły produkcję metali w ilościach, które wcześniej nie były możliwe. Autobiografia Ostatniego Obligatora wyjaśnia, że początkowo aluminium wydobywano z wnętrza Popielnych Gór! Wax przeszedł wzdłuż stożka światła emanującego z maszynerii. – A co one właściwie robią? – Badania trwają. Ferryci obdarzeni takimi zdolnościami są bardzo rzadcy, a dopiero w ostatnich kilku dziesięcioleciach uzyskaliśmy dość tych metali, by rozpocząć eksperymenty. Odbudowywanie społeczeństwa okazało się... pracochłonnym procesem. – Żyliście wcześniej – zauważyła Marasi. – W czasach Wojowniczki Wstąpienia. VenDell odwrócił się i uniósł brwi. – W rzeczy samej, choć nigdy jej nie spotkałem. Jedynie TenSoon ją znał. – Jakie było wtedy życie? – spytała Marasi. – Ciężkie. Było... ciężkie. – Mamy luki we wspomnieniach – dodała cicho MeLaan. – Z okresu, kiedy usunęliśmy kolce. Wraz z nimi straciliśmy część siebie. Niektórych rzeczy nigdy nie odzyskamy. Wax pociągnął łyk whisky. Rozmowie z kandra towarzyszył ciężar świadomości, że w chwili, kiedy skończył się Świat Popiołu, większość z nich miała już kilkaset lat. To były starożytne istoty. Być może Waxa nie powinna dziwić ich bezczelność. Dla nich on – i w rzeczy samej wszyscy inni żyjący – był właściwie dzieckiem.

– Tożsamość – powiedział VenDell, uderzając trzciną w ścianę i rzucając cień na obraz. – Lordzie Ladrianie, czy inny Feruchemik mógłby użyć pańskich metalmyśli? – Oczywiście, że nie. Wszyscy to wiedzą. – Dlaczego? – Bo... dlatego. Są moje. Feruchemia była prosta, elegancka. Wystarczyło przez godzinę napełniać metalmyśl atrybutem – jak ciężar Waxa czy zdrowie i uzdrawianie Wayne’a – by później móc przez godzinę z niego korzystać. Albo też doprowadzić do gwałtownego wybuchu mocy, który był niezwykle silny, ale trwał jedynie chwilę. – Surową mocą Allomancji i Feruchemii – powiedział VenDell – jest coś, co nazywamy Napełnieniem. To bardzo ważne, gdyż w Feruchemii Napełnienie jednostki jest dostrojone wyłącznie do niej. Do czegoś, co nazywamy Tożsamością. – Wzbudziłeś moją ciekawość – stwierdził Wax, spoglądając na ścianę, podczas gdy VenDell nieśpiesznie powrócił do swojego urządzenia. – Skąd ono wie? Moje metalmyśli... czy one mnie rozpoznają? – W pewnym sensie. – VenDell pstryknął i na ścianie pojawił się obraz Feruchemiczki sięgającej po siłę. Mięśnie kobiety były kilka razy większe niż normalnie, unosiła nad głową konia. – Każdy mężczyzna i każda kobieta mają aspekt Duchowy, fragment ich osoby, który istnieje w zupełnie innej Krainie. Moglibyście nazwać go duszą. Twoje Napełnienie jest dostrojone do twojej duszy... a właściwie może być częścią twojej duszy, podobnie jak krew jest częścią twojego ciała. – Czyli gdyby ktoś mógł magazynować Tożsamość – wtrąciła Marasi – w taki sam sposób, jak Waxillium ciężar... – Przez jakiś czas byłby jej pozbawiony – dokończył VenDell. – Jak czysta kartka, o ile można tak powiedzieć. – Czyli mógłby korzystać z cudzych metalmyśli? – spytała Marasi. – Możliwe. VenDell szybko zaprezentował innych Feruchemików korzystających ze swoich możliwości, aż zatrzymał się na obrazie przedstawiającym szerokie bransolety. Proste metalowe obręcze do noszenia na przedramionach pod ubraniem. Bez koloru nie dało się ocenić metalu, ale wyryto na nich starożytne terrisańskie symbole. – Niektórzy eksperymentowali z tym pomysłem – powiedział kandra – a wczesne wyniki są obiecujące. Jednak wizja Feruchemika korzystającego z cudzych metalmyśli, choć intrygująca, raczej nie zmieni naszego życia. W naszym społeczeństwie można znaleźć jednostki o niezwykłych zdolnościach, to byłby po prostu kolejny ich rodzaj. Mnie interesuje coś przeciwnego, panno Colms. Co, gdyby Feruchemik pozbył się całej Tożsamości, a później napełnił inną metalmyśl atrybutem. Na przykład siłą. Co by się stało? – Stworzyłby niedostrojoną metalmyśl? – spytała Marasi. – Taką, z której mógłby korzystać inny Feruchemik? – Owszem – zgodził się VenDell. – Ale być może istnieje inna możliwość? Większość żyjących obecnie ludzi ma w żyłach choć odrobinę krwi Feruchemików. Czy to możliwe, by z metalmyśli, którą opisałem, a która nie została dostrojona do określonej jednostki, mógł

skorzystać każdy? Zrozumienie wypełniło Waxa jak powoli spalający się metal. Siedzący w fotelu Wayne zagwizdał cicho. – Każdy mógłby zostać Feruchemikiem – powiedział Wax. VenDell przytaknął. – Napełnienie, to znaczy wrodzona zdolność spalania metali lub sięgania do metalmyśli, to kolejny atrybut, który Feruchemia potrafi magazynować. Lordzie Waxilliumie... dopiero zaczynamy pojmować te sztuki. Ale ich tajemnice mogą zmienić świat. W dawnych czasach Ostatni Imperator odkrył metal, który zmienił go w Zrodzonego z Mgły. Metal, który, jak powiadają, każdy mógłby spalić. To z kolei sugeruje ukrytą możliwość, nie aż tak potężną, ale wciąż niewiarygodną. A gdyby, manipulując Tożsamością i Napełnieniem, udało się stworzyć zestaw bransolet, które obdarzałyby noszącą je osobę zdolnościami Feruchemicznymi lub Allomantycznymi? Każdy mógłby zostać Zrodzonym z Mgły, Feruchemikiem albo oboma jednocześnie. Zapanowała cisza. Od głowy VenDella odbił się orzech. Kandra natychmiast odwrócił się i spiorunował Wayne’a wzrokiem. – Przepraszam – powiedział Wayne. – Po prostu nie wierzyłem, że ktoś może być tak melodramatyczny. Musiałem sprawdzić. VenDell rozmasował czoło i sapnął z irytacją. – To wszystko brzmi fascynująco – przyznał Wax. – Ale niestety jest też niemożliwe. – A dlaczegóż to? – spytał VenDell. – Nie wiecie nawet, w jaki sposób by to miało działać i czy w ogóle by zadziałało. – Wax machnął ręką w stronę ekranu. – A nawet gdybyście wymyślili sposób, i tak potrzebowalibyście pełnego Feruchemika. Kogoś posiadającego co najmniej dwie moce Feruchemiczne, by mógł magazynować w metalmyślach Tożsamość wraz z innym atrybutem. Na rdzę! Żeby zrobić to, co zaproponowałeś przed chwilą, i tworzyć również Allomantów, potrzebowalibyście kogoś, kto jest już Zrodzonym z Mgły i Feruchemikiem. – Prawda – przyznał VenDell. – A kiedy ostatnio urodził się pełny Feruchemik? – Bardzo dawno temu. Ale urodzenie się Feruchemikiem nie jest jedynym sposobem, by tego dokonać. Wax po chwili wahania spojrzał na Marasi. Kiedy skinęła głową, przeszedł przez pokój i odsunął drewniany panel zasłaniający sejf. Wprowadził szyfr i wyjął książkę, którą przekazał mu Żelaznooki. Odwrócił się, unosząc ją. – Hemalurgia? Harmonia jej nienawidzi. Czytałem, co lord Zrodzony z Mgły miał do powiedzenia na ten temat. – Tak – zgodził się VenDell. – Z Hemalurgią... wiążą się problemy. – Częściowo dlatego, że bez niej byśmy nie istnieli – dodała MeLaan. – Taka świadomość nie jest szczególnie przyjemna... że ktoś musiał zostać zamordowany, byśmy zyskali świadomość. – Tworzenie nowych kolców to ohydna praktyka – zgodził się VenDell. – Nie mamy

zamiaru zrobić niczego takiego, by eksperymentować z Tożsamością. Miast tego czekamy. Wśród ludzi w końcu narodzi się pełny Feruchemik... szczególnie prawdopodobne jest to wśród terrisańskiej elity, która bardzo stara się uchronić swoją krew przed rozwodnieniem. Niestety, nie wszyscy podzielają naszą... powściągliwość. A niektórzy znajdują się już blisko zrozumienia, jak to wszystko działa. Mój wuj, pomyślał Wax, spuszczając wzrok na dłonie. O ile wiedział, Edwarn – znany jako Pan Garnitur – próbował wyhodować Allomantów. Co by zrobił z Hemalurgią, gdyby się o niej dowiedział? – Musimy wyprzedzić tych, którzy mogliby wykorzystać tę wiedzę w złym celu – powiedział VenDell. – Musimy eksperymentować i zrozumieć, jak mogłyby działać te pozbawione Tożsamości metalmyśli. – To może być niebezpieczne – stwierdził Wax. – Łączenie mocy jest niewiarygodnie niebezpieczne. – Powiedział Podwójny – mruknęła MeLaan. – Ja jestem bezpieczny. – Wax posłał jej spojrzenie. – Moje moce nie łączą się ze sobą... pochodzą od innych metali. – Być może się nie łączą – stwierdził VenDell – ale i tak są fascynujące, lordzie Waxilliumie. Każde połączenie Allomancji i Feruchemii daje niespodziewane efekty. – Co takiego jest w tobie – mruknął Wax – że mam ochotę cię walnąć, nawet jeśli mówisz rzeczy, które mogą mi się przydać? – Nikomu z nas nie udało się jeszcze do tego dojść. – MeLaan gestem poprosiła Wayne’a, by rzucił jej orzecha. – To jedna z wielkich tajemnic cosmere. – Lordzie Ladrianie – odezwał się VenDell, unosząc dłonie. – Nie wypada się tak odzywać do kogoś, kto ma ręce pańskiego przodka. – Jego... ręce? – spytał Wax. – To jakaś metafora? – Ależ nie. Breeze powiedział mi, że mogę je sobie wziąć po jego śmierci. Doskonałe kości śródręcza. Wyjmuję je na szczególne okazje. Wax przez chwilę stał bez ruchu, trzymając w ręku książkę, i próbował przetrawić słowa VenDella. Jego przodek, pierwszy lord Ladrian, Doradca Bogów... oddał temu stworowi swoje ręce. W pewnym sensie Wax uścisnął rękę trupowi Breeze’a. Wpatrzył się w swoją szklankę, a kiedy z zaskoczeniem stwierdził, że jest pusta, dolał sobie whiskey. – To była bardzo pouczająca lekcja – powiedziała Marasi. – Ale z całym szacunkiem, Wasza Świątobliwość, nadal nie dowiedziałam się, czego ode mnie chcecie. VenDell wyświetlił na ścianie rysunek. Czarnowłosy mężczyzna, nagi od pasa w górę, w pelerynie, która znikała za jego plecami w nieskończoności. Jego ręce, założone na piersi, otaczały misternie zdobione fantazyjne bransolety. Wax rozpoznał symbolikę, choć nie to szczególne przedstawienie. Rashek. Pierwszy Cesarz. Ostatni Imperator. – Co wiesz o Żałobnych Opaskach, panno Colms? – spytał kandra. – Metalmyśli Ostatniego Imperatora. – Marasi wzruszyła ramionami. – Artefakty z mitologii, jak noże lady Zrodzonej z Mgły albo Lanca Fontann.

– Wedle naszej wiedzy jedynie cztery osoby przyjęły moc Wstąpienia. Rashek, Ocalały, Wojowniczka Wstąpienia i lord Harmonia. Poprzez Wstąpienie Harmonia zyskał precyzyjną i szczegółową wiedzę na temat sztuk metalicznych. Wydaje się logiczne, że Ostatni Imperator również miał dostęp do tych samych informacji. Rozumiał Tożsamość jako zdolność Feruchemiczną i wiedział o ukrytych metalach. To on dał aluminium swoim Inkwizytorom. Następny obraz pokazany przez VenDella przedstawiał bardziej szczegółowo ramiona z metalowymi bransoletami. – Co ciekawe, nikt nie wie, co się właściwie stało z Żałobnymi Opaskami. Kiedy Ostatni Imperator zginął, TenSoon nie towarzyszył jeszcze Wojowniczce Wstąpienia i choć przysięga, że słyszał wzmianki na ich temat, luki w pamięci nie pozwalają mu przypomnieć sobie, kiedy i w jakich okolicznościach. Opaski otacza przy tym wiele legend – mówił dalej VenDell. – Mity z nimi związane sięgają czasów sprzed Katacendre, a jeśli pójdziecie do pubu za rogiem, usłyszycie kogoś opowiadającego nowe, wymyślane w locie, by was zabawić. Ale jeden motyw powtarza się w nich wszystkich... ten, kto trzymał bransolety Ostatniego Imperatora, zyskiwał podobno jego moce. – Czysta fantazja – stwierdził Wax. – Naturalnie, że ludzie pragną czegoś takiego i opowiadają o tym historie. To bez znaczenia. – Naprawdę? – spytał VenDell. – Podania utrzymują, że Opaski mają tę właśnie moc, którą nauka uznaje obecnie za prawdopodobną? – Zbieg okoliczności – sprzeciwił się Wax. – Sam fakt, że mógł coś stworzyć, nie oznacza jeszcze, że to zrobił. Tak samo jak to, że choć wy uważacie, iż Tożsamość działa właśnie w taki sposób, nie oznacza jeszcze, że macie rację. Poza tym Opaski z pewnością zostały zniszczone, gdy Harmonia przebudowywał świat. Nie wspominając już o tym, że byłoby głupotą ze strony Ostatniego Imperatora stworzenie broni, którą ktoś mógłby użyć przeciwko niemu. VenDell pstryknął i urządzenie wyświetliło kolejny evanotyp, tym razem obrazu na ścianie. Przedstawiał on pomieszczenie z centralnym podwyższeniem w kształcie ściętej piramidy. Na cokole na podwyższeniu umieszczono parę misternej roboty bransolet z metalowych pasm w kształcie spiral. To było tylko malowidło ścienne. Wydawało się jednak, że przedstawia Żałobne Opaski. – Co to? – spytała Marasi. – Zdjęcie to zrobił jeden z naszych braci, kandra imieniem ReLuur – powiedziała MeLaan, prostując się. – Żałobne Opaski go fascynowały – dodał VenDell. – ReLuur poświęcił ostatnie dwa stulecia na ich poszukiwanie. Niedawno powrócił do Elendel, a w bagażu miał aparat evanotypowy z tymi zdjęciami. – VenDell wyświetlił kolejny obraz, przedstawiający dużą metalową płytę wprawioną w ścianę, w której wyryto dziwaczne znaki. Wax zmrużył oczy. – Nie znam tego języka. – Nikt go nie zna – stwierdził VenDell. – Jest dla nas zupełnie obcy, nie łączy go żadne pokrewieństwo z terrisańskim czy imperialnym. Nawet wśród starych języków w zapiskach Harmonii nie ma niczego, co przypominałoby to pismo. VenDell wyświetlał kolejne obrazy, a Waxowi zrobiło się zimno. Kolejne ujęcie dziwnego

języka. Rzeźba postaci przypominającej Ostatniego Imperatora i trzymającej długą włócznię. Wydawała się oszroniona. Kolejne ujęcie malowidła, bardziej szczegółowe, ukazujące bransolety łączące elementy z różnych metali. To nie były bransolety dla Ferryty, jak Wax, ale dla pełnego Feruchemika. Tylko malowidło, owszem, ale frapujące. – ReLuur wierzył w Opaski – stwierdził VenDell. – Twierdzi, że je widział, choć w jego aparacie nie ma żadnych zdjęć artefaktów. Mimo to jestem skłonny uwierzyć w jego słowa. VenDell pokazał kolejny obraz – inne malowidło ścienne. To przedstawiało mężczyznę stojącego z podniesionymi dłońmi na szczycie góry. Tuż poza zasięgiem jego rąk unosiła się świetlista włócznia. U stóp mężczyzny leżał trup. Wax podszedł bliżej i wkroczył w strumień światła, aż znalazł się tuż przed obrazem. Wpatrzył się w tę część, której nie zasłaniał jego cień. Mężczyzna na mozaice zwrócił wzrok w górę i miał rozchylone wargi, jakby był oszołomiony tym, co widział. Na ramionach miał bransolety. Wax odwrócił się, ale ponieważ stał w strumieniu światła, nie widział nikogo ze zgromadzonych. – Chcecie mi powiedzieć, że wasz brat, ten ReLuur, rzeczywiście znalazł Żałobne Opaski? – Coś znalazł – stwierdził VenDell. – Gdzie? – Nie wie – odparł cicho VenDell. Wax wyszedł ze stożka światła i zmarszczył czoło. Patrzył to na VenDella, to na MeLaan. – O co chodzi? – spytał. – Brakuje mu kolca – wyjaśniła MeLaan. – Na ile umiemy ocenić, został zaatakowany, zanim zdążył powrócić z gór na skraju Południowej Dziczy. – Nie uzyskaliśmy od niego żadnej spójnej wypowiedzi – dodał VenDell. – Kandra bez jednego kolca... już nie jest do końca zdrowy na umyśle. O czym sam dobrze wiesz. Wax zadrżał, czując, jak wypełnia go pustka. – Tak. – I tu właśnie, panno Colms – powiedział VenDell, odchodząc od maszyny – zaczyna się twoja rola. ReLuur był... jest... jednym z najlepszych spośród nas. Pochodzi z Trzeciego Pokolenia, jest badaczem, mistrzem zmiany ciał i geniuszem. Gdybyśmy go stracili, byłby to dla nas wielki cios. – Nie rozmnażamy się – dodała MeLaan. – Nasza liczba jest stała. Trzeci tacy jak ReLuur... to nasi rodzice, nasze autorytety. Nasi przywódcy. On jest cenny. – Chcielibyśmy, żebyś odzyskała jego kolec – stwierdził VenDell. – Od tych, którzy go zabrali. To przywróci mu rozum, a być może również wspomnienia. – Im dłużej będzie funkcjonował bez niego, tym większe pozostaną luki – powiedziała MeLaan. – Być może rozumiecie teraz naszą niecierpliwość. I dlaczego uznałem za konieczne przeszkodzenie lordowi Ladrianowi, nawet w tak ważnym dniu. Kiedy ReLuur powrócił do nas, brakowało mu jednej ręki i połowy piersi. Choć nie może... lub nie chce... powiedzieć nam, skąd wziął te zdjęcia, przypomniał sobie atak w Nowym Seran. Wierzymy, że kiedy wracał, ktoś go

zaatakował i ukradł znalezione przez niego artefakty. – Mają jego kolec – powiedziała MeLaan z naciskiem w głosie. – Wciąż tam jest. Musi być. – Zaraz, zaraz – odezwała się Marasi. – Dlaczego nie dacie mu innego kolca? Macie ich dość walających się po okolicy, żeby robić z nich kolczyki, jak ten, który daliście Waxilliumowi. Kandra patrzyli na nią, jakby oszalała, choć Wax nie rozumiał dlaczego. Sam uznał pytanie za bardzo trafne. – Nie rozumiesz natury tych kolców. – VenDell niemal się zagotował. – Po pierwsze, Błogosławieństwa kandra nie „walają się po okolicy”. Wspomniane przez ciebie kolczyki wykuwamy ze starych kolców Inkwizytorów, a ich moc jest minimalna. Choć sześć miesięcy temu lordowi Waxilliumowi udała się sztuczka z jednym z nich, nie mają dość mocy, by kandra odzyskał rozum. – Ano – zgodziła się MeLaan. – Gdyby to mogło się udać, już byśmy wykorzystali te wszystkie kolce do stworzenia nowych dzieci. Nie możemy, gdyż Błogosławieństwo kandra musi zostać stworzone w ściśle określony sposób. – Próbowaliśmy zrobić coś podobnego do tego, co zasugerowaliście – przyznał VenDell. – TenSoon... oddał jeden ze swoich własnych kolców, by podarować naszemu upadłemu bratu choć kilka chwil jasności umysłu. Było to bardzo bolesne dla TenSoona i niestety, nic nie udało się nam osiągnąć. ReLuur jedynie krzyczał i błagał o swój kolec. Po chwili wyrzucił z siebie ten należący do TenSoona. Próba użycia cudzego kolca, kiedy nie ma się własnego, może wywołać radykalne zmiany w osobowości, wspomnieniach i temperamencie. – Lessie – powiedział Wax ochrypłym głosem. – Ona... ona często zmieniała kolce. – A każdy z nich został stworzony wyłącznie dla niej. Żaden nie był używany przez innego kandra. A poza tym, czy nazwałby ją pan zdrową na umyśle, lordzie Waxilliumie? Musicie nam uwierzyć, zrobiliśmy wszystko, co możliwe, a przynajmniej tutaj. MeLaan uda się do Nowego Seran, by przeprowadzić śledztwo i odzyskać kolec ReLuura – mówił dalej VenDell. – Panno Colms, chcielibyśmy, żeby dołączyła pani do niej i pomogła odzyskać świadomość naszego brata. Możemy interweniować u twoich przełożonych na komendzie i dopilnować, żebyś oficjalnie została wysłana z tajną misją dla rządu. Jeśli uda wam się odzyskać kolec ReLuura, znajdziemy odpowiedzi. VenDell spojrzał na Waxa. – To nie będą szalone poszukiwania artefaktu. Chcemy jedynie odzyskać przyjaciela. Oczywiście docenimy wszelkie informacje wskazujące, dokąd udał się na poszukiwania i gdzie zrobił te zdjęcia. W Nowym Seran są pewni interesujący ludzie, arystokraci, na których punkcie ReLuur ma obsesję, choć nie umiemy z niego wydobyć, z jakich przyczyn. Wax jeszcze przez chwilę wpatrywał się w ostatni obraz. Kusiło go. Mistyczne artefakty to jedno, ale ktoś atakujący – i prawie zabijający – jednego z Bezimiennych Nieśmiertelnych? To dopiero interesujące. – Pojadę – powiedziała Marasi za jego plecami. – Zrobię to. Ale... przydałaby mi się pomoc. Waxilliumie? W głębi duszy pragnął wyruszyć w drogę. Uciec przed przyjęciami i potańcówkami, politycznymi zobowiązaniami i spotkaniami w interesach. Kandra to wiedział. Harmonia to wiedział.

Na tę myśl poczuł tlący się gniew. Polował na Lessie, a oni mu nie powiedzieli. – Wydaje mi się, że to doskonałe wyzwanie dla twoich umiejętności, Marasi – powiedział. – Wątpię, byś mnie potrzebowała. Jesteś bardzo kompetentna i czuję się głupio, że nawet przypadkiem zasugerowałem, iż mogłoby być inaczej. Jeśli potrzebujesz towarzystwa, może Wayne pojedzie z wami, by zapewnić wam bezpieczeństwo. Obawiam się, że ja muszę... Obraz na ścianie zmienił się, przedstawiał teraz miasto z wielkimi wodospadami. Nowe Seran? Nigdy tam nie był. Wzdłuż ulic rosły drzewa, a mieszkańcy nosili brązowe garnitury w paski i miękkie białe suknie. – Ach, zapomniałbym – powiedział VenDell. – W rzeczach ReLuura był jeszcze jeden obraz. Odkryliśmy go na samym końcu, gdyż pozostałe starannie spakowano i przygotowano do wywołania. Przypuszczamy, że to zdjęcie zostało zrobione w Nowym Seran tuż przed atakiem. – A dlaczego miałoby mnie to obchodzić? – spytał Wax. – To... Przerwał, czując lodowaty wstrząs, gdy rozpoznał kogoś na obrazie. Wrócił do strumienia światła i przycisnął dłoń do białej ściany, próbując – bezowocnie – poczuć obraz. – Niemożliwe. Stała między dwoma mężczyznami, którzy mocno trzymali ją za ramiona, jakby wbrew jej woli ciągnęli ją do przodu. Została uwięziona w biały dzień. Kiedy zrobiono evanotyp, obróciła się przez ramię i spojrzała w stronę aparatu. To musiał być jeden z tych nowych modeli, o których słyszał, a które nie wymagały, by model stał bez ruchu. Kobieta miała około czterdziestu lat, była szczupła, ale nie delikatna, a jej długie ciemne włosy otaczały twarz, którą Wax poznawał nawet po tak wielu latach. Telsin. Jego siostra.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Dwie godziny po dziwacznym spotkaniu Wayne miotał się po rezydencji Waxa, zaglądając za obrazy i podnosząc wazony. Gdzie on trzymał dobry towar? – To ona, Steris – mówił Wax w pobliskim salonie na parterze. – A ten mężczyzna odwrócony plecami i trzymający ją za ramię mógł być moim wujem. Są w to zamieszani. Muszę się tam udać. Wayne’a zawsze dziwiło, jak bogacze decydowali, co jest cenne. Przyjrzał się ramie obrazu, którą najpewniej wykonano z czystego złota. Dlaczego kogokolwiek obchodził ten błyszczący metal? Owszem, złoto pozwalało zrobić parę ciekawych rzeczy w Feruchemii, ale w Allomancji było zupełnie bezużyteczne. Cóż, bogacze je lubili. Dlatego dużo za nie płacili, co sprawiało, że było cenne. I żadnych innych powodów. Jak decydowali, co jest cenne? Może po prostu zbierali się wszyscy razem, siadali w tych swoich garniturach i sukniach, i mówili: „Ej. Zacznijmy zjadać rybie jajeczka i niech ten towar będzie naprawdę drogi. Aż im od tego zardzewieją mózgi”. A później wszyscy się śmiali, jak to bogacze, i zrzucali z dachu paru służących, żeby zobaczyć, jakiego rodzaju mokre plamy zostawią na ziemi. Wayne odłożył obraz na miejsce. Nie zamierzał grać zgodnie z regułami ustalonymi przez bogaczy. Sam decydował, co jest ważne. Do tego rama była paskudna. A to, że otaczała evanotyp przedstawiający kuzynki Steris, które wyglądały jak ryby, z pewnością jej nie pomagało. – W takim razie z pewnością powinieneś wyruszyć w drogę, lordzie Waxilliumie – powiedziała Steris. – Czym się tak martwisz? Możemy przełożyć inne zobowiązania na późniejszy termin. – To mnie doprowadza do szału! – Nawet na korytarzu Wayne słyszał w tonie głosu Waxa, że ten miota się po pokoju. – Ani słowa przeprosin, czy to z ich strony, czy Harmonii, za to, co mi zrobili. VenDell rzucał dość bezceremonialnymi uwagami, nazwał postrzelenie Lessie „sztuczką”. Wykorzystali mnie. Lessie próbowała jedynie, na swój niezgrabny sposób, uwolnić mnie od nich. A teraz wracają, ani słowem nie wspominają o tym, co utraciłem, i spodziewają

się, że ja stanę na baczność i znów będę wypełniał ich polecenia. Biedny Wax. To go naprawdę rozwaliło, a Wayne rozumiał dlaczego. Ale przeprosiny? Czy ludzie zabici w powodzi oczekiwali przeprosin od Boga? Bóg robił, co tylko zechciał. A człowiek mógł mieć tylko nadzieję, że nie nadepnie mu na odcisk. Jak z tym wykidajłą w klubie, który miał śliczną siostrę. A poza tym Harmonia nie był jedynym bogiem. I to właśnie zajmowało Wayne’a w tej chwili. Po pewnym czasie Wax zaczął znowu mówić, już ciszej. – Muszę wyjechać. Po tym wszystkim, co zrobili, jeśli mój wuj jest w to naprawdę zamieszany... jeśli udałoby mi się uwolnić Telsin... muszę wyruszyć. Jutro wieczorem w Nowym Seran odbędzie się zgromadzenie elity politycznej zewnętrznych miast. Gubernator Aradel jest słusznie zaniepokojony. I tak zamierzał wysłać swojego przedstawiciela. Będę miał wiarygodny powód, by udać się do tego miasta. Marasi może szukać zaginionego kolca, a ja polować na wuja. – Czyli decyzja została już podjęta – stwierdziła Steris. – Wyjeżdżamy natychmiast? Wax milczał przez chwilę. – My? – Założyłam... To znaczy, jeśli zabierasz ze sobą moją siostrę, byłoby bardzo dziwne, gdybym ci nie towarzyszyła Wayne miał wrażenie, że słyszy jej rumieniec. – Nie chciałabym ci się narzucać. Możesz oczywiście zrobić, jak sobie życzysz, ale... – Nie, masz rację. Wyglądałoby dziwnie, gdybym pojechał sam. Częścią zgromadzenia będzie w końcu przyjęcie. Nie chciałbym zasugerować... To znaczy... – Mogłabym pojechać, ale nie wchodzić ci w drogę. – Wyjazd może okazać się niebezpieczny. Nie mam prawa cię o to prosić. – Jeśli czujesz, że tak właśnie musisz postąpić, z radością podejmę ryzyko. – Ja... Na rdzę. Ta dwójka razem była równie niezręczna jak pierdnięcie w kościele. Wayne pokręcił głową i podniósł jeden z wazonów stojących przy wejściu. Dobra ceramika, ładny zakręcony wzór. Może ona nada się na ofiarę. Ktoś zapukał do drzwi i Wayne odstawił wazon. Nie wydawał się właściwy. Zabrał jednak jeden z kwiatów, wymienił go na zapasową skarpetkę z tylnej kieszeni. Hm. W drugiej kieszeni miał srebrne sztućce. Z weselnego śniadania? A, racja. Przygotowali dla niego nakrycie, z jego imieniem i w ogóle. To znaczyło, że sztućce również należały do niego. Wsunął widelec, nóż i łyżkę z powrotem do kieszeni, założył kwiat za ucho i podszedł do drzwi. Dotarł do nich tuż przed kamerdynerem. Spiorunował mężczyznę wzrokiem – było tylko kwestią czasu, kiedy mężczyzna pęknie i spróbuje zabić ich wszystkich – i otworzył drzwi. Po drugiej stronie stał ten typ kandra. Jego garnitur miał teraz jeszcze jaśniejszy odcień brązu. – Ty. – Wayne pokazał na niego palcem. – Przed chwilą się ciebie pozbyliśmy! Minęło dopiero... Ile, dwie godziny od jego wyjścia? – Dzień dobry, chłopcze – powiedział kandra. – Czy zastałem rodziców? Darriance uprzejmie odsunął Wayne’a z drogi i gestem zaprosił VenDella do wejścia.

salonu.

– Jest pan oczekiwany, sir. – Naprawdę? – spytał Wayne. – Pan Ladrian powiedział, żeby zaprosić pana do środka. – Kamerdyner wskazał w stronę

– Dziękuję. – VenDell ruszył we wskazanym kierunku. Wayne szybko go dogonił. – Ładny kwiatek – stwierdził kandra. – Czy mogę dostać twój szkielet, kiedy umrzesz? – Mój... – Wayne pomacał się po głowie. – Jesteś Krwiotwórcą, prawda? Uzdrawiasz się? Kości Krwiotwórców bywają wyjątkowo interesujące, gdyż czas, który spędzacie słabi i chorowici, doprowadza do powstania niezwykle charakterystycznych osobliwości w waszych stawach i kościach. Bardzo chciałbym dostać twój szkielet. O ile oczywiście nie masz nic przeciwko. Prośba tak zbiła Wayne’a z tropu, że aż się zatrzymał. Po chwili przebiegł obok kandry i wpadł do salonu, w którym rozmawiali Wax i Steris. – Wax – poskarżył się, pokazując palcem – ten nieśmiertelny typ znowu mówi upiorne rzeczy. – Dzień dobry, lordzie Ladrianie – powiedział VenDell, wszedł do środka i uniósł teczkę. – O to pańskie bilety, jak również transkrypcje wszystkiego, co udało nam się wydobyć z ReLuura. Ostrzegam, większość nie jest szczególnie jasna. Wayne spojrzał w stronę barku Waxa. Może tam było coś, co nadawałoby się na ofiarę. – Jeszcze nie powiedziałem, że pojadę – odparł Wax. – Zapędzacie mnie jak owcę do zagrody. – Tak – zgodził się nieśmiertelny. Znów wyciągnął teczkę. – Wewnątrz znajduje się lista ludzi, o których wspomina ReLuur. Może pan uznać za interesujące, że wymienia kilkoro z nich, w tym kobietę urządzającą przyjęcie, na które was wysyłam, jako mających kontakty z pańskim wujem. Wax z westchnieniem przyjął teczkę. Wskazał na Steris, która podniosła się i dygnęła. – Moja narzeczona. Właśnie zastanawialiśmy się, czy powinna mi towarzyszyć. – Jesteśmy przygotowani, niezależnie od tego, jaką decyzję podejmiecie. A choć wyglądałoby o wiele mniej podejrzanie, gdyby pani też pojechała, lady Harms, nie mogę zapewnić pani bezpieczeństwa. – Może byłoby dobrze, gdybyś ty nam towarzyszył, VenDellu – powiedział Wax. – Przydałby nam się kolejny Metaliczny. VenDell wybałuszył oczy i zbladł tak bardzo, jakby właśnie się dowiedział, że jego dziecko urodziło się z dwoma nosami. – Wyruszyć w teren? Ja? Lordzie Ladrianie, zapewniam, że wcale pan tego nie chce. – Czemu nie? – Wax oparł się o ścianę. – Praktycznie nie da się ciebie zabić i możesz przybrać dowolny zardzewiały kształt, jaki tylko zechcesz. – Chwileczkę. – Wayne odwrócił się od barku. – Możesz zmienić się w cokolwiek? Na przykład w królika? – Bardzo małe zwierzęta są wyjątkowo trudne, ponieważ potrzebujemy pewnej masy, by zachować funkcje kognitywne i...

– Królik – powtórzył Wayne. – Czy możesz zostać królikiem? – Tylko jeśli to absolutnie konieczne. – Czyli to o to chodziło w tej przeklętej książce. VenDell westchnął i spojrzał na Waxa. – MeLaan może dokonywać niezbędnych przeobrażeń. Ja przestrzegam Pierwszego Kontraktu, lordzie Ladrianie. Poza tym świat zewnętrzny mi nie odpowiada. Jest w nim za dużo... – Zamachał rękami. – Za dużo czego? – spytał Wax, marszcząc czoło. – Wszystkiego – odparł VenDell, choć Wayne nie przegapił faktu, że zardzewiały królik posłał mu spojrzenie, kiedy to mówił. Wayne potrząsnął głową i spróbował otworzyć barek. Niestety, był zamknięty na klucz. Wax okazywał mu zaiste wielkie zaufanie. – Moja siostra spotka się z wami na stacji – dodał VenDell. – Tor siedemnasty, za cztery godziny. – Cztery godziny? – powtórzyła Steris. – Muszę posłać po pokojówki! I lokaja! I... – Uniosła dłoń do czoła. Wyglądała, jakby miała zemdleć. – I muszę zrobić listę. – Będziemy na miejscu, VenDellu. – Doskonale. – Kandra sięgnął do kieszeni. Wayne stracił zainteresowanie w chwili, kiedy zobaczył, że VenDell wyjmuje z niej porysowany kolczyk, prosty i w starym stylu. – Przyniosłem dla pana. – Nie, dziękuję. – Ale gdyby musiał pan... – Nie, dziękuję – powtórzył z naciskiem Wax. Patrzyli na siebie coraz bardziej paskudnie, jakby oskarżali się nawzajem o narobienie nieprzyzwoitego smrodu. – Dobrze, dobrze – powiedział Wayne, kierując się w stronę drzwi. – Do zobaczenia na stacji. – Nie zamierzasz się spakować?! – zawołała za nim Steris. – Worek jest w moim pokoju – odkrzyknął Wayne. – Pod łóżkiem. Zawsze jestem spakowany i gotów do drogi, stary. Nigdy nie wiadomo, kiedy pojawi się jakieś nieporozumienie. Odwrócił się, zdjął kapelusz ze stojaka, wrzucił go na głowę i wyszedł przez frontowe drzwi, pozostawiając ich z ich dyskusjami, kłótniami i nieśmiertelnymi królikami. Miał sprawy do załatwienia. A przynajmniej jedną sprawę. Wayne miał misję. Pogwizdywał, kiedy zbiegał po schodach. Prosta melodia, łatwa i znajoma, a towarzyszący jej rytm rozbrzmiewał w jego głowie. Ba-bum, ba-bum, ba-bum. Szybki, pełen energii. Szedł ulicą spacerowym krokiem, ale był coraz mniej zadowolony z kwiatka. To nie była stosowna ofiara dla boga, z którym musiał się spotkać. Zbyt oczywista, zbyt miękka. Z namysłem obrócił go w palcach, cicho pogwizdując. Nie przychodziły mu do głowy żadne lepsze pomysły. Ta okolica była zbyt elegancka, z tymi wszystkimi rezydencjami, ogrodami i starannie przystrzyżonymi żywopłotami. Ulice nawet nie śmierdziały końskim łajnem. Trudno myśleć w takim miejscu – każdy wiedział, że najlepiej myśli się w bocznych uliczkach i slumsach. W miejscach, gdzie mózg musiał być uważny, wręcz spanikowany – tam, gdzie ten gnojek

wiedział, że jeśli się nie ożywi i nie wymyśli czegoś genialnego, jego właściciel pewnie zostanie dźgnięty, a wtedy jak by skończył? Należało wziąć swój mózg jako zakładnika przeciwko własnej głupocie – tak się załatwiało sprawy. Wayne dotarł do pobliskiego kanału i znalazł gondolę, której właściciel wydawał się znudzony. – Mój drogi – powiedział do siebie Wayne. – Mój drogi. Tak, o to chodziło. Mówić, jakby miało się problemy z oddychaniem – akcent z Pierwszego Oktantu, z niewielką domieszką Terrisan. Bogaty akcent. Bardzo bogaty. – Przewoźniku! – zawołał Wayne, machając ręką. – Ej! Och, pośpiesz się. Nie mam czasu! Gondola podpłynęła. – Szybko, szybko, mój drogi! – krzyknął Wayne. – Ile za dzień? – Za dzień? – powtórzył mężczyzna. – Tak, tak – powiedział Wayne, wskakując do łodzi. – Będę potrzebował twoich usług przez cały dzień. – Usadowił się, nie czekając na odpowiedź. – Naprzód. W górę Kanału Czwartego-Piątego, skręć w prawo wokół Piasty, później na wschód w górę Irongate. Pierwszy przystanek w Trzecim Oktancie. Ona na mnie liczy. – Cały dzień – powiedział z przejęciem przewoźnik. – Tak, sir, no... milordzie... – Ladrian. Waxillium Ladrian. Nie płyniemy. Dlaczego nie płyniemy? Mężczyzna zaczął odpychać łódź, tak uszczęśliwiony perspektywą wielu godzin zatrudnienia, że nawet nie poprosił o zaliczkę. – Pięćdziesiąt – powiedział w końcu. – Hm? – Pięćdziesiąt. Za cały dzień. – Tak, tak, doskonale – powiedział Wayne. Plugawy złodziej, pomyślał. Próbuje oszukać szlachetnego obywatela i do tego głowę rodu, tylko dlatego że ten wydaje się nieco rozproszony? Dokąd zmierzał ten świat? Kiedy jego dziadek Ladrian był głową rodu, ludzie umieli okazywać szacunek. W tamtych czasach przewoźnik prędzej sam wskoczyłby do kanału, zanim wziąłby spinkę więcej niż powinien. – Jeśli wolno mi spytać, milordzie... – odezwał się mężczyzna. – I nie chciałbym pana urazić... ale pańskie ubranie... – Tak? – Wayne obciągnął płaszcz z Dziczy. – Czy coś z nim nie w porządku? – Nie w porządku? – Wayne wpakował w swój akcent tyle szlachetnego oburzenia, że jego głos niemal krwawił. – Nie w porządku? Człowieku, czy ty nie śledzisz mody? – Ja... – Sam Thomton Delacour zaprojektował te ubrania! – stwierdził Wayne. – Inspiracja północnymi rubieżami. To sam szczyt, mówię ci! Szczyt. Monetostrzelny nie wzniósłby się wyżej. – Przepraszam. Przepraszam, milordzie. Powiedziałem, że nie chciałbym pana urazić! – Nie możesz po prostu zacząć od „proszę się nie obrazić”, a później powiedzieć czegoś obraźliwego, człowieku! To tak nie działa. Wayne usadowił się wygodniej z rękami założonymi na piersi.

czas.

Przewoźnik rozsądnie przestał się odzywać. Po mniej więcej dziesięciu minutach nadszedł

– A teraz – powiedział Wayne, jakby do siebie – zatrzymamy się w dokach na Błyszczącym Cyplu. A później ślizg wzdłuż Pasa Stansel. Pozwolił, by jego akcent się zmienił, pojawiła się w nim nuta Gałek – slumsu. Niewyraźny akcent, jakby mówił z ustami pełnymi waty. Tamtejsi używali słowa „ślizg” do określenia właściwie wszystkiego. Bardzo charakterystyczny wyraz. Śliiiizg. Brzmiał, jakby miał oznaczać coś nieprzyzwoitego. – Przepraszam, milordzie? – Tak? Ach, jedynie wyliczam sprawy do załatwienia. Mój bratanek bierze ślub... może słyszałeś o uroczystości, całe miasto o niej mówi. Tak wiele spraw do załatwienia. O tak, ten dzień będzie prawdziwym ślizgiem. To był akcent zbira, ale tylko delikatna sugestia, jak cytryna w porządnym drinku. Ukrył go pod akcentem arystokraty. Przewoźnik wyraźnie zaczynał się czuć niezręcznie. – Powiedział pan Pas Stansel? To niezbyt miła okolica. – Muszę zatrudnić robotników – odparł Wayne z roztargnieniem. Przewoźnik nadal popychał łódź, ale robił się nerwowy. Przytupywał, coraz szybciej poruszał bosakiem, ignorował pozdrowienia mijanych kolegów. Coś było nie w porządku. Jak zapach pasztecika, który przed kilkoma dniami wpadł pod kanapę. Wynajęcie na cały dzień? Za skandalicznie wysoką cenę? To mogła rzeczywiście być pułapka. Udawać lorda, a później zwabić go do slumsów, żeby tam go obrabować... – Milordzie! – odezwał się mężczyzna. – Właśnie sobie uświadomiłem. Muszę wracać. Nie mogę zostać wynajęty na cały dzień. Muszę pomóc matce. – Co to za bzdura? – spytał ostro Wayne. – Nie mam czasu na twoją gadaninę, człowieku! A szukanie innej łodzi zmarnuje mój cenny czas. Podwoję stawkę. Teraz mężczyzna naprawdę poczuł się niepewnie. – Przykro mi, milordzie – powiedział, zbliżając się do ściany kanału. – Bardzo mi przykro. Nie mogę. – Przynajmniej zabierz mnie do Pasa... – Nie! – jęknął mężczyzna. – Nie ma mowy. Muszę lecieć. – Nigdy nie zostałem potraktowany w taki sposób! – żołądkował się Wayne, opuszczając łódź. – A nie jesteśmy nawet w połowie drogi! – Przepraszam, milordzie! – powiedział mężczyzna, odpychając się ze wszystkich sił. – Przepraszam! Wayne przechylił kapelusz na bakier, uśmiechnął się szeroko i spojrzał na znak wiszący na ulicznej latarni. Dokładnie tam, gdzie chciał się znaleźć, a nie zapłacił ani spinki. Zaczął pogwizdywać i ruszył wzdłuż kanału, wyglądając lepszej ofiary. Czego mógł chcieć bóg? Może tutaj? – zastanawiał się, spoglądając na kolejkę stojącą przy wózku Starego Denta, sprzedawcy smażonych ziemniaków. Uznał, że to dobry pomysł. Podszedł bliżej. – Potrzebujesz pomocy, Dent?

Starszy mężczyzna uniósł wzrok i otarł czoło. – Pięć spinek za małą torebkę, osiem za dużą, Wayne. I nie podjadaj towaru albo usmażę ci palce. Wayne uśmiechnął się i stanął za wózkiem, a starszy mężczyzna odwrócił się do piecyka i zaczął obracać partię, która dopiero się smażyła. Wayne przyjmował pieniądze klientów – i nie podjadał zbyt wiele towaru – aż do ostatniego w kolejce, eleganckiego gościa w stroju odźwiernego. Pewnie pracował w jednym z hoteli przy ulicy. Dawali tam dobre napiwki. – Trzy duże – powiedział mężczyzna. Wayne dał mu ziemniaki, przyjął jego pieniądze i zawahał się. – Właściwie – powiedział, unosząc banknot – ma pan może drobne? Mamy za dużo wysokich nominałów. – Pewnie tak. Mężczyzna sięgnął do portfela ze skóry węgorza. – Świetnie, tu jest dwudziestka. – Mam dwie piątki i dziesięć jedynek – stwierdził mężczyzna, kładąc je na ladzie. – Dzięki. – Wayne przyjął je, po czym się zawahał. – Właściwie jedynek mam mnóstwo. Mógłbym dostać tę dziesiątkę, którą widziałem w pańskim portfelu? – W porządku. Wayne dał mu garść monet i wziął dziesiątkę. – Ej, tu jest tylko siedem – zauważył mężczyzna. – Ojej! – powiedział Wayne. – Co ty wyprawiasz, Wayne? – spytał Stary Dent. – W tej skrzynce na dole mamy więcej drobnych. – Naprawdę? – Wayne spuścił wzrok. – Na rdzę. W porządku, może po prostu odda mi pan moją dwudziestkę? Wayne odliczył trzynaście i położył monety oraz banknoty na dłoni mężczyzny. Ten westchnął i oddał Wayne’owi dwudziestkę. – Mógłbym dostać trochę sosu do ziemniaków? – Pewnie, pewnie. – Wayne wycisnął trochę sosu do woreczków, obok ziemniaków. – Ładny portfel. Ile pan za niego chce? Mężczyzna zawahał się, patrząc na portfel. – Oddam panu to. Wayne wyjął kwiatek zza ucha i podał go razem z banknotem o nominale dziesięć. Mężczyzna wzruszył ramionami, oddał pusty portfel, wziął banknot i wepchnął go do kieszeni. Kwiatek wyrzucił. – Idiota – mruknął, odchodząc z ziemniakami. – Nie wydałeś mu za mało reszty, Wayne? – spytał Stary Dent. – To znaczy? – Skłoniłeś go, żeby dał ci pięćdziesiąt, a oddałeś mu czterdzieści. – Że co? – Wayne wcisnął portfel do tylnej kieszeni. – Wiesz, że nie umiem za dobrze liczyć, Dent. Poza tym w końcu dałem mu dziesięć ekstra. – Za portfel.

– Nie. Kwiatek był za portfel. Banknot dostał dlatego, że nagle wylądowałem z dodatkową dziesiątką, zupełnie przypadkiem i bez żadnych złych zamiarów. Uśmiechnął się, poczęstował torebką ziemniaków i ruszył dalej. Portfel był ładny. Jego bogu by się spodobał. Każdy potrzebował portfela, prawda? Wyciągnął go, otwierał i zamykał, aż zorientował się, że jedna strona jest wytarta. Na rdzę. Został oszukany! To się nie nada na ofiarę. Potrząsnął głową, idąc promenadą wzdłuż kanału. Z boku siedziała para uliczników, wyciągając ręce po monety. Dalej rozlegał się melancholijny głos ulicznego muzyka. Wayne zbliżał się do Uciekinierów, niezłego slumsu, i czuł już nutę jego charakterystycznej woni. Na szczęście aromat unoszący się z pobliskiej piekarni niemal ją zagłuszał. – I w tym cały problem – powiedział do jednego z uliczników, dziewczynki, która nie mogła mieć więcej niż siedem lat. Przykucnął. – Za mało w tym mojej krwawicy. – Sir? – spytała dziewczynka. – W starych opowieściach o bohaterach konieczna jest krwawica. To taka praca, ale z dodatkowym elementem krwi. Pewnie z pękających pęcherzy na rękach. – Czy... czy mogłabym dostać monetę, sir? – Nie mam monet. – Wayne zastanawiał się przez chwilę. – A niech mnie. W opowieściach oni zawsze pomagają ulicznikom, co nie? Po tym poznaje się bohatera. Zaczekaj chwilę. Podniósł się i wpadł do piekarni, naprawdę bohatersko. Kobieta za ladą właśnie wyciągała z pieca paszteciki z mięsem. Wayne wbił widelec w prosty drewniany blat – sterczał tam jak zardzewiały legendarny miecz. – Ile pasztecików za to dostanę? – spytał. Piekarzowa zmarszczyła czoło, popatrzyła na niego, w końcu wzięła widelec. Obróciła go w palcach. – Proszę pana, to czyste srebro. – Ile? – spytał Wayne. – Całą masę. – Masa wystarczy, szlachetna rzemieślniczko. Chwilę później wyszedł z piekarni, trzymając trzy duże papierowe worki, z których każdy mieścił tuzin pasztecików. Sprzedawczyni wbrew jego protestom wcisnęła mu garść monet jako resztę. Wrzucił je w wyciągnięte ręce uliczników, a kiedy dzieciaki popatrzyły na niego z otwartymi ustami, uniósł palec. – Musicie to odpracować. – Jak, sir? – Weźcie je – powiedział, upuszczając worki. – Rozdawajcie to, co jest w środku. – Komu? – spytała dziewczynka. – Każdemu, kto może ich potrzebować. Ale widzicie, jest jeden warunek. Sami nie zjedzcie więcej niż po cztery, dobrze? – Cztery? – spytała dziewczynka. – Wszystkie dla mnie? – No dobra, pięć, umiesz się targować. Mała oszustka. Pozostawił oszołomione dzieciaki i tanecznym krokiem ruszył wzdłuż brzegu kanału,

mijając ulicznego muzyka, który brzdąkał na starej gitarze. – Coś żywego, minstrelu! – zawołał Wayne, wrzucając srebrną łyżkę do kapelusza mężczyzny, w którym ten miał napiwki. – Zaraz, zaraz – powiedział mężczyzna. – Co to? – Zmrużył oczy. – Łyżka? – Wygląda na to, że sprzedawcy bardzo ich potrzebują! – zawołał Wayne. – Dadzą ci za nią pół setki pasztecików z mięsem i jeszcze wydadzą resztę. A teraz zagraj „Ostatnie tchnienie”, minstrelu! Mężczyzna wzruszył ramionami i zaczął grać melodię z myśli Wayne’a. Ba-bum, ba-bum, ba-bum. Szybka, pełna energii. Wayne kołysał się z przymkniętymi oczyma. Koniec epoki, pomyślał. Bóg, którego trzeba przebłagać. Usłyszał śmiech dwójki uliczników, a kiedy otworzył oczy, zobaczył, że rzucają pasztecikami w mijanych ludzi. Wayne uśmiechnął się, po czym prześlizgnął wzdłuż krawędzi kanału pokrytej warstwą śliskiego szlamu. Udało mu się przebyć dobre dziesięć stóp, zanim stracił równowagę i się przewrócił. Co oznaczało, rzecz jasna, że wylądował w kanale. Wydostał się na brzeg i rozkaszlał. Cóż, może to liczyło się jako krwawica. Jeśli nie, pewnie była w tym metaforyczna sprawiedliwość, gdyby wziąć pod uwagę to, co rano zrobił Waxowi. Wyłowił kapelusz i odwrócił się plecami do kanału. Tak właśnie powinien iść. Wpatrzony przed siebie, plecami zwrócony do przeszłości. Nie ma sensu skupiać się na rzeczach, które nie mają już znaczenia. Wciąż szedł, ociekając wodą i obracając w palcach ostatni ze sztućców – nóż. To nie była właściwa ofiara w jego misji, tego był pewien. Ale co nią było? Zatrzymał się przy następnym moście nad kanałem i cofnął o krok. Niski mężczyzna w mundurze, którego Wayne nie rozpoznawał, szedł pobliską ulicą z książeczką w dłoniach. Parkowały tam liczne automobile ustawione w różnoraki sposób, większość częściowo na chodnikach. Mężczyzna w mundurze zatrzymywał się przy każdym i pisał coś w notesie. Wayne ruszył za nim. – Przepraszam – odezwał się do mężczyzny. – Co pan robi? Niski mężczyzna w mundurze spojrzał na niego, a później znów zajrzał do notesu. – Nowe miejskie zarządzenie o parkowaniu pojazdów silnikowych wymaga, by stawiano je w uporządkowany sposób, a nie na chodnikach... – I dlatego... – I dlatego zapisuję numer rejestracyjny każdego z nich – wyjaśnił mężczyzna. – Później odnajdziemy właścicieli i ukarzemy ich grzywną. Wayne zagwizdał cicho. – To niegodziwe. – Bzdura. Takie jest prawo. – Czyli jest pan konsem? – Urzędnikiem odpowiedzialnym za nakładanie grzywien. Jeszcze przed miesiącem przez większość czasu kontrolowałem kuchnie. Ale tu jestem o wiele bardziej wydajny, tyle powiem. To... – Wspaniale – przerwał mu Wayne. – Ile pan chce za notes?

Mężczyzna spojrzał na niego uważnie. – Nie jest na sprzedaż. – Mam tu taki ładny portfel. – Wayne uniósł ociekający wodą portfel. – Niedawno czyszczony. – Proszę odejść, sir. Nie jestem... – A to? – Wayne wyciągnął nóż. Mężczyzna odskoczył przestraszony i upuścił notatnik. Wayne chwycił go i rzucił nóż na ziemię. – Doskonała wymiana. Dzięki. Do widzenia. Wayne ruszył biegiem. – Ej! – zawołał mężczyzna, biegnąc za nim. – Ej! – Zwrotów nie przyjmuję! – krzyknął Wayne, przytrzymując mokry kapelusz i biegnąc ze wszystkich sił. – Wracaj no tu! Wayne wybiegł z powrotem na główną ulicę przy kanale, mijając dwóch staruszków siedzących na schodach kamienicy w pobliżu wejścia do slumsów. – To chłopak Edipa – powiedział jeden z nich. – Zawsze się pakuje w tarapaty. Chwilę później dostał w twarz pasztecikiem. Wayne zignorował to i wciąż biegł, przytrzymując kapelusz. Kons był zdeterminowany, podążał za nim przez dobre dziesięć przecznic, zanim zwolnił, a wreszcie zatrzymał się z rękami na kolanach. Wayne uśmiechnął się szeroko i zniknął za rogiem. Tam oparł się plecami o ceglaną ścianę budynku, obok okna. Sam był nieźle zdyszany. Pewnie złoży raport, pomyślał Wayne. Mam nadzieję, że grzywna, którą każą zapłacić Waxowi, nie będzie zbyt wysoka. Powinien znaleźć coś, co mógłby przynieść jako przeprosiny. Może Wax potrzebuje portfela? Coś usłyszał, a kiedy odwrócił głowę, zobaczył kobietę w okularach wychylającą się przez okno i patrzącą na niego z zainteresowaniem. W dłoni trzymała pióro, a na biurku pod oknem leżał niedokończony list. Doskonale. Wayne uchylił kapelusza i wyrwał jej pióro. – Dzięki – powiedział, otworzył notatnik i napisał kilka słów. Kiedy krzyknęła, rzucił jej pióro i ruszył dalej w drogę. Cel jego wędrówki, siedziba boga, nie był daleko. Skręcił w cichą uliczkę, wzdłuż której rosły drzewa i stały malownicze domki szeregowe. Odliczył je, po czym skręcił w prawo i stanął przed nią. Nową świątynią boga. Niedawno się do niej przeprowadziła. Odetchnął głęboko, pozbywając się muzyki z głowy. Musiał być cicho. Ostrożnie skradał się długą ścieżką do frontowych drzwi. Tam cichutko wsunął notatnik między klamkę a drzwi. Nie odważył się zapukać. Ranette była zazdrosnym bogiem, znanym ze strzelania do ludzi – można by rzec, że miała do tego upoważnienie rządowe. Gdyby konstable co tydzień nie znajdowali paru trupów na jej progu, zaczęliby się zastanawiać, czy z nią wszystko w porządku. Wayne odszedł ostrożnie. Uśmiechnął się, wyobrażając sobie reakcję Ranette, kiedy otworzy drzwi, a był przy tym tak rozproszony, że niemal wpadł na Ranette we własnej osobie,

idącą dróżką do domu. Wayne zatoczył się do tyłu. Idealne brązowe włosy, ściągnięte w kucyk, by odsłonić cudowną twarz, ogorzałą po latach spędzonych w Dziczy. Fantastyczna figura, krągła we wszystkich właściwych miejscach. Wysoka. Wyższa od Wayne’a. By miał ku czemu unosić wzrok. – Wayne! Co robiłeś przed wejściem do mojego domu? – Ja... – Idiota. – Przecisnęła się obok niego. – Mam nadzieję, że się nie włamałeś. Powiedz Waxowi, że właśnie dostarczyłam mu te sznury. Nie musiał nikogo wysyłać, żeby mnie poganiał. – Sznury? – spytał Wayne. Jakie sznury? Zignorowała pytanie, mamrocząc pod nosem. – Przysięgam, zastrzelę cię, ty mała gnido. Odprowadził ją wzrokiem, uśmiechnął się, odwrócił i ruszył dalej w swoją stronę. – Co to? – spytała zza jego pleców. Wciąż szedł. – Wayne! – krzyknęła na niego. – Zastrzelę cię, i to już. Przysięgam, że to zrobię. Powiedz mi, co zrobiłeś. Odwrócił się. – To tylko prezent, Ranette. – Notatnik? – spytała, przerzucając kartki. Wsunął dłonie do kieszeni i wzruszył ramionami. – Książka do pisania. Zawsze zapisujesz różne rzeczy, myślisz o rzeczach. Pomyślałem, że jeśli coś ci się może przydać, to książka do pisania. Te wszystkie pomysły muszą się bardzo tłoczyć w twojej głowie. Potrzebujesz miejsca, żeby je przechowywać. – Dlaczego jest wilgotny? – Przepraszam. Zapomniałem się i na chwilę włożyłem go do kieszeni. Ale zaraz go wyjąłem. Musisz wiedzieć, że walczyłem o niego z dziesięcioma konstablami. Przewracała kartki, mrużąc podejrzliwie oczy. – Co to? – Uniosła notatnik i przeczytała słowa, które nagryzmolił na ostatniej stronie. – „Dziękuję i do widzenia”? Co z tobą nie tak? – Nic się nie stało. Po prostu uznałem, że nadszedł czas. – Wyjeżdżasz? – Na trochę, ale nie to oznaczają te słowa. Pewnie jeszcze będziemy się widywać. Może nawet często. Będziemy się widywać... ale nie będziemy się spotykać. Rozumiesz? Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, po czym wyraźnie się rozluźniła. – Mówisz poważnie? – Ano. – W końcu. – Kiedyś trzeba dorosnąć, co nie? Dowiedziałem się, że... no cóż, to, że czegoś chcę, nie oznacza jeszcze, że to się spełni, rozumiesz? Ranette uśmiechnęła się. Wydawało się, że strasznie dawno nie widział jej uśmiechu. Podeszła do niego, a on nawet nie drgnął, kiedy wyciągnęła rękę. Był z tego dumny. Uścisnął jej dłoń, a ona uniosła jego dłoń i ucałowała jej grzbiet.

– Dziękuję, Wayne. Uśmiechnął się, puścił ją i odwrócił się, by odejść. Zrobił jednak tylko jeden krok, zawahał się, przeniósł ciężar ciała na drugą nogę i znów pochylił się w jej stronę. – Marasi mówi, że zalecasz się do innej dziewczyny. – ...Tak. Wayne pokiwał głową. – Nie chciałbym popełnić błędu, skoro jestem taki elegancki, dorosły i w ogóle. Ale nie możesz mieć pretensji do mężczyzny, że kiedy słyszy o czymś takim, zaczyna mieć pomysły. No i... nie ma chyba szans, żebyśmy we troje... – Wayne. – Nie będzie mi przeszkadzać, jeśli ona jest gruba, Ranette. Lubię, jak dziewczynę można za coś złapać. – Wayne! Znów na nią spojrzał, zauważył jej wściekłą minę. – Racja. Racja. W porządku. No tak. Kiedy już będziemy czule wspominać tę rozmowę i nasze pamiętne pożegnanie, nie przypuszczam, żebyśmy mogli zapomnieć o tym ostatnim fragmencie? – Postaram się. Uśmiechnął się, zdjął kapelusz i złożył jej głęboki ukłon, którego nauczył się od odźwiernego sali balowej lady ZoBell w Czwartym Oktancie. Wyprostował się, znów założył kapelusz i odwrócił się do niej plecami. Znowu pogwizdywał. – Co to za melodia?! – zawołała za nim. – Znam ją. – „Ostatnie tchnienie” – powiedział, nie odwracając się. – Pianola ją grała, kiedy się poznaliśmy. Wyszedł za róg i nadal się nie odwracał. Nie sprawdził nawet, czy Ranette celuje do niego ze strzelby albo coś w tym rodzaju. Energicznym krokiem ruszył do najbliższego ruchliwego skrzyżowania i wrzucił pusty portfel do rynsztoka. Po krótkiej chwili podjechał powóz do wynajęcia, a stangret spojrzał w bok, zobaczył portfel i zszedł na dół, by go zabrać. Wayne wyskoczył z bocznej uliczki i przegonił mężczyznę, rzucając się na ziemię. – Mój! – powiedział. – Zobaczyłem go pierwszy! – Bzdura. – Stangret uderzył Wayne’a trzciną, którą poganiał konie. – Upuściłem go, ty łotrze. Jest mój! – Ach tak? Ile jest w środku? – Nie muszę ci odpowiadać. Wayne uśmiechnął się szeroko, unosząc portfel. – Wiesz co. Weź go i wszystko, co jest w środku. Ale zabierz mnie na dworzec kolejowy w Czwartym Oktancie. Stangret popatrzył na niego, po czym wyciągnął rękę. Pół godziny później powóz podjechał pod stację – ponury budynek z licznymi wieżyczkami i malutkimi oknami, jakby ktoś chciał dręczyć uwięzionych wewnątrz widokiem skrawków nieba. Wayne siedział z tyłu na miejscu lokaja, machając nogami. Niedaleko pociągi wypuszczały parę i podjeżdżały do peronów, by zaspokoić głód nowymi pasażerami.

Wayne zeskoczył, uchylił kapelusza przed ponurym stangretem – który najwyraźniej wiedział, że został oszukany – i wszedł przez otwarte drzwi. Wcisnął ręce do kieszeni i rozglądał się, aż zobaczył Waxa, Marasi i Steris stojących pośród niewielkiej górki walizek. Obok czekali służący gotowi je przenieść. – Nareszcie! – warknął Wax. – Wayne, nasz pociąg już prawie przyjechał. Gdzieś ty się podziewał? – Składałem ofiarę pięknemu bóstwu. – Wayne spojrzał w stronę wysokiego sklepienia budowli. – Dlaczego to miejsce jest takie wielkie? Przecież pociągi tutaj nie wjeżdżają, co nie? – Wayne? – Steris zmarszczyła nos. – Jesteś pijany? – Oczywiście, że nie – powiedział nieco bełkotliwie. – Dlaczego... dlaczego miałbym być pijany o tej godzinie? – Spojrzał na nią od niechcenia. – Jesteś nieznośny – powiedziała, wzywając gestem pokojówkę. – Nie mogę uwierzyć, że ryzykowałeś spóźnienie dla odrobiny trunku. – To nie była odrobina – mruknął Wayne. Kiedy pociąg przyjechał, wsiadł razem z innymi. Steris i Wax zamówili dla siebie cały wagon. Niestety, ponieważ został wynajęty w ostatniej chwili, doczepiono go na samym końcu, a Wayne musiał dzielić przedział z lokajem Hervem. Do diabła z tym. Dobrze wiedział, że mężczyzna chrapie. Musiał znaleźć sobie inne miejsce do spania albo po prostu się nie kłaść. Jazda do Nowego Seran nie mogła trwać tak długo. Powinni dotrzeć do celu przed świtem. W końcu, kiedy machina wreszcie powoli ruszyła, ku konsternacji Herve’a wychylił się z okna swojego przedziału i wspiął się na dach. Siedział tam, pogwizdując cicho, i przez jakiś czas patrzył, jak mija ich Elendel, a wiatr mierzwił jego włosy. Prosta melodia, łatwa i znajoma, a towarzyszący jej rytm wygrywały koła pociągu na torach. Ba-bum, ba-bum, ba-bum. Szybki... pełen energii. Położył się, wpatrując się w niebo, chmury, słońce. Wpatrzony przed siebie, plecami zwrócony do przeszłości.

CZĘŚĆ DRUGA

ROZDZIAŁ PIĄTY

Kiedy Wax wyglądał przez okno na mijany krajobraz, natychmiast uderzyło go, jak gęsto zamieszkane są tereny na południe od Elendel. Łatwo było zapomnieć, jak wielu ludzi mieszka w miastach innych niż stolica. Linia kolejowa biegła wzdłuż rzeki dość szerokiej, by pochłonąć całe osady w Dziczy. Wioski, miasteczka, a czasami nawet miasta wyrastały wzdłuż trasy, rozmieszczone tak gęsto, że przejazd między nimi zwykle nie zajmował pociągowi więcej niż pięć minut. Między miejscowościami ciągnęły się sady. Pszenica kołysała się i tańczyła. Wszystko było zielone i żywe, odświeżane wieczorami, gdy nadchodziły mgły. Wax odwrócił się od okna i zajrzał do paczki, którą wysłała mu Ranette. Wewnątrz, w dopasowanym, wyłożonym miękką tkaniną futerale spoczywała spora dwururka. Obok, w specjalnych zagłębieniach znajdowały się trzy kule, a każda z nich owinięta cienkim sznurem. Kul i sznurów się spodziewał. Śrutówka była przyjemną niespodzianką. „Eksperymentuję z wyjątkowo dużymi ładunkami”, brzmiał tekst wiadomości, „i gigantycznymi pociskami do śrutówki, do powstrzymywania Zbirów albo kolossów czystej krwi. Sprawdź je, proszę. Żeby strzelić, będziesz potrzebował zwiększonego ciężaru. Odrzut będzie wyjątkowy”. Na rdzę i Zniszczenie, pociski do tego czegoś miały obwód męskiego nadgarstka. Śrutówka przypominała raczej armatę. Uniósł jeden z nich, kiedy pociąg zwolnił, wjeżdżając na stację. Nie zapadła jeszcze całkowita ciemność, ale okna w miasteczku rozświetlały już elektryczne lampy. Elektryczne światła. Opuścił pocisk i przyjrzał im się uważniej. W zewnętrznych miastach mieli elektryczność? Oczywiście, że tak, idioto, pomyślał natychmiast. Dlaczego mieliby jej nie mieć? Padł ofiarą tego samego przesądu, który kiedyś wyszydzał u innych. Zaczął zakładać, że wszystko, co ważne, modne lub ekscytujące działo się wewnątrz Elendel. Takie podejście irytowało go, kiedy mieszkał w Dziczy. Pociąg wypuścił garstkę pasażerów, a przyjął jeszcze mniej, co zaskoczyło Waxa, gdyż peron wydawał się zatłoczony. Czekali na kolejny pociąg? Przechylił się i wyjrzał przez okno.

Nie... ludzie tłoczyli się, słuchając, jak jeden z nich krzyczy coś, czego Wax nie słyszał. Kiedy próbował przeczytać transparent niesiony przez jednego z ludzi, ktoś rzucił jajkiem, które rozbiło się tuż obok jego okna. Cofnął się. Pociąg znów ruszył – na tym przystanku stał o wiele krócej niż zwykle. Kiedy wyjeżdżał ze stacji, w jego stronę poleciało więcej jajek. Wax w końcu mógł przyjrzeć się transparentowi. KONIEC Z UCISKANIEM PRZEZ ELENDEL! Uciskanie? Zmarszczył czoło i nachylił się do okna. Kiedy pociąg skręcił, mógł przyjrzeć się tłumowi na peronie. Kilku mężczyzn wskoczyło na tory i wygrażało pięściami. – Steris? – spytał, zamykając futerał od Ranette. – Czy śledziłaś sytuację w zewnętrznych miastach? Żadnej odpowiedzi. Spojrzał w stronę narzeczonej, która siedziała po drugiej stronie przedziału z kocem na ramionach. Wydawało się, że nie zauważa postoju ani jajek – twarz wcisnęła w książkę tak bardzo, że gdyby ją teraz zatrzasnął, uderzyłby ją w nos. Landre, jej pokojówka, poszła pościelić łóżko Steris, a Wayne gdzieś zniknął. W przedziale byli sami. – Steris? Żadnej odpowiedzi. Wax przechylił głowę, próbując przeczytać napis na grzbiecie i zorientować się, co ją tak zafascynowało, ale książkę osłaniała płócienna okładka. Przesunął się nieco w bok i zobaczył, że oczy Steris są szeroko otwarte. Szybko przerzuciła kartkę. Wax zmarszczył czoło, podniósł się i nachylił, żeby zajrzeć do książki. Steris go zobaczyła, podskoczyła i zatrzasnęła tom. – Och! – powiedziała. – Coś mówiłeś? – Co czytasz? – Historię Nowego Seran – odparła, wciskając książkę pod pachę. – Wydawałaś się zaszokowana. – Cóż, nie wiem, czy to sobie uświadamiasz, ale nazwa Seran ma bardzo niepokojącą historię. O co chciałeś mnie spytać? Wax wrócił na swoje miejsce. – Widziałem tłum na peronie. Ludzie wydawali się wściekli na Elendel. – A, tak. Zastanówmy się. Zewnętrzne miasta... sytuacja polityczna. – Najwyraźniej potrzebowała chwili na uspokojenie. Co takiego niepokojącego przeczytała? – Cóż, wcale mnie to nie zaskakuje. Nie są szczęśliwi z przyczyn oczywistych. – Chodzi ci o kwestie podatkowe? Są aż tak zdenerwowani? – Wyjrzał przez okno, ale byli już zbyt daleko, by zobaczyć tłum. – Nakładamy niezbyt wysokie podatki, konieczne, by utrzymać infrastrukturę i rząd. – Cóż, oni by utrzymywali, że nie potrzebują naszego rządu, bo mają swoje własne władze miejskie. Waxilliumie, wielu w Kotlinie odnosi wrażenie, że Elendel zachowuje się, jakby nasz gubernator był swego rodzaju cesarzem... a to miało się skończyć, kiedy lord Zrodzony z Mgły abdykował po stuleciu rządów. – Ale gubernator Aradel nie jest opłacany z naszych podatków. Z nich pokrywa się koszty takie jak wynagrodzenia konstabli patrolujących doki czy utrzymanie linii kolejowych. – Formalnie to prawda. Jednak wszystkie towary podlegają również opodatkowaniu,

kiedy docierają do Elendel liniami kolejowymi i rzekami, o których utrzymanie dbamy. Zauważyłeś, że nie ma właściwie żadnych linii kolejowych biegnących z miasta do miasta z pominięciem Elendel? Pomijając węzeł w Doriel, każdy, kto chciałby udać się z jednego zewnętrznego miasta do drugiego musi najpierw pojechać w stronę Elendel. Chcesz przesłać coś z Elmsdel do Rashekin? Musi przejść przez Elendel. Chcesz sprzedawać metale w Tathingdwel? Muszą przejść przez Elendel. – Taki węzeł komunikacyjny ma sens – stwierdził Wax. – I pozwala nam obłożyć podatkiem właściwie wszystkie towary transportowane przez całą Kotlinę. Umowy z zewnętrznymi miastami oznaczają, że tak naprawdę zostają opodatkowani dwa razy. Po raz pierwszy, gdy płacą nasze podatki na utrzymanie linii kolejowych, i po raz drugi, kiedy zmuszamy ich do wysyłania wszystkiego przez Elendel. Od lat domagali się bezpośrednich linii kolejowych biegnących wokół Kotliny, ale zawsze spotykali się z odmową. – Hm – mruknął Wax, odchylając się do tyłu. – Z rzekami jest tak samo. Oczywiście nie mamy wpływu na ich bieg. Ale wszystkie rzeczywiście płyną w stronę Elendel, więc kontrolujemy również szlaki wodne. Miasta łączą drogi, ale w porównaniu z transportem wodnym lub kolejowym transport drogowy jest ogromnie mało wydajny, więc tak naprawdę cła Elendel narzucają ceny w całej Kotlinie. Możemy być pewni, że towary produkowane w mieście nie będą miały tańszej konkurencji, możemy również sprawić, by rzeczy, których sami nie produkujemy, w mieście były sprzedawane po niższej cenie. Wax powoli pokiwał głową. Miał pewne pojęcie i słyszał o skargach zewnętrznych miast. Ale zawsze czytał elendelskie gazety wypowiadające się na ten temat – kiedy usłyszał jakże bezpośrednie słowa Steris, zaczął się dziwić własnej krótkowzroczności. – Muszę bardziej uważać. Może powinienem porozmawiać o tym z Aradelem? – Cóż, Elendel ma swoje powody. Steris odłożyła książkę i wstała, by zdjąć jedną z toreb. Wax zauważył, że zaznaczyła stronę zakładką. Sięgnął po książkę, ale nagłe szarpnięcie sprawiło, że Steris usiadła gwałtownie z powrotem, a na woluminie postawiła walizkę. – Lordzie Waxilliumie? – Przepraszam. Mów dalej. – Cóż, gubernator i senat próbują zachować jedność państwa wewnątrz Kotliny i powstrzymać jego rozpad na gromadkę państw-miast. Wykorzystują gospodarkę, żeby zmusić zewnętrzne miasta do przyjęcia rządów centralnych w zamian za niższe cła. Nawet Aradel, jako umiarkowany liberał, przyjął, że jest to dobre dla Kotliny jako całości. Oczywiście arystokratyczne rody mniej przejmują się jednością, a bardziej czerpaniem zysków z kontroli nad handlem. – Zakładam, że ja również skorzystałem na tej polityce? – Skorzystałeś? Dzięki niej rozkwitasz, lordzie Waxilliumie. Twoje tekstylia i metale bez tych ceł musiałyby być sprzedawane po znacznie niższej cenie. Dwa razy głosowałeś za ich utrzymaniem, a raz za podniesieniem. – Naprawdę?

– Cóż, ja to zrobiłam – wyjaśniła Steris. – Kazałeś mi, żebym troszczyła się o interesy twojego rodu podczas głosowania... – Tak, wiem – powiedział Wax z westchnieniem. Pociąg kołysał się na torach, z dołu dobiegało rytmiczne dudnienie. Wax odwrócił się z powrotem do okna, ale akurat nie mijali miasta i robiło się ciemno. Żadnej mgły tej nocy. – Coś się stało, lordzie Waxilliumie? – spytała Steris. – Kiedy tylko rozmawiamy o polityce albo finansach rodu, robisz się nieobecny. – To dlatego że czasem jestem dzieckiem, Steris. Proszę, prowadź wykład dalej. Muszę zrozumieć te kwestie. Nie pozwól, by moja głupota cię zniechęciła. Steris pochyliła się i oparła dłoń na jego ramieniu. – Ostatnie sześć miesięcy było trudne. Można ci wybaczyć brak skupienia na polityce. Wciąż wyglądał przez okno. Po pierwszej śmierci Lessie zatracił się. Nie chciał zareagować tak po raz kolejny, dlatego skupił się na współpracy z konstablami. Cokolwiek, co mogło go zająć i nie pozwoliło mu osunąć się w tę melancholijną bezczynność, która opadła go, gdy utracił ją po raz pierwszy. – I tak byłem głupcem. I może chodzi o coś jeszcze, Steris. Nigdy nie miałem głowy do polityki, nawet kiedy próbowałem wypełniać obowiązki. Być może to wykracza poza moje możliwości. – W ciągu tych miesięcy, które spędziłam z tobą, zaczęłam cię postrzegać jako niezmiernie inteligentnego człowieka. Zagadki, które rozwiązywałeś, odpowiedzi, które wydobywałeś... To naprawdę zdumiewające. Jesteś z pewnością zdolny zatroszczyć się o swój ród. Nie obraź się, ale moim zdaniem to nie jest kwestia twojego umysłu, tylko chęci. Wax uśmiechnął się i spojrzał w jej stronę. – Steris, jesteś urocza. Jak ktokolwiek może uważać cię za nudną? – Ale ja jestem nudna. – Bzdura. – A kiedy poprosiłam cię, żebyś pomógł mi przejrzeć listę przygotowań do podróży? Lista liczyła dwadzieścia siedem stron. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że udało ci się to wszystko spakować. – Wszystko... – Steris zamrugała. – Lordzie Waxilliumie, ja nie zabrałam tych wszystkich rzeczy. – Ale zrobiłaś listę. – Żeby pomyśleć o wszystkim, czego moglibyśmy potrzebować. Jeśli coś idzie nie po naszej myśli, czuję się lepiej, jeśli wcześniej pomyślałam, że mogłoby do tego dojść. W ten sposób, jeśli okaże się, że czegoś zapomnieliśmy, poczuję się lepiej ze świadomością, że pomyślałam, iż ta rzecz może się nam przydać. – Ale jeśli nie zabrałaś tych wszystkich rzeczy, to co jest w skrzyniach? Widziałam, jak Herve z trudem wnosi je do pociągu. – Och. – Steris otworzyła walizkę, którą wcześniej zdjęła. – To oczywiście finanse naszego rodu. Wewnątrz rzeczywiście znajdowała się sterta ksiąg finansowych. – Podróż nie była zaplanowana – wyjaśniła – a ja muszę w ciągu najbliższego miesiąca

przygotować raport dla banków. Ród Ladrian prawie już powrócił do stabilności finansowej po wydatkach twojego wuja, ale musimy prowadzić ścisłą księgowość, żeby przekonać pożyczkodawców, że jesteśmy wypłacalni, bo wtedy będą skłonni z nami współpracować. – Mamy od tego księgowych, Steris. – Owszem, to ich praca. Muszę ją sprawdzić... nie można tak po prostu oddać cudzej pracy, nie upewniając się wcześniej, że została starannie wykonana. Poza tym w sprawozdaniu finansowym z tego kwartału pomylili się o trzy spinki. – Trzy spinki? Z jakiej sumy? – Pięciu milionów. – Pomylili się o trzy setne skrzyńca – powiedział Wax – z pięciu milionów. Powiedziałbym, że to nieźle. – Na pewno mieści się w granicach ustalonych przez bank, ale mimo wszystko to niechlujna robota! Te sprawozdania finansowe to sposób, w jaki przedstawiamy się światu, lordzie Waxilliumie. Jeśli chcesz przezwyciężyć opinię, jaką ludzie wyrażają na temat rodu Ladrian i jego słabości, musisz się zgodzić, że mamy obowiązek przedstawiać się... Znowu to robisz. Wax wzdrygnął się i wyprostował. – Przepraszam. – Nieobecne spojrzenie – zauważyła. – Czy to nie ty zawsze powtarzasz, że obowiązkiem ludzi jest przestrzeganie prawa? – To coś zupełnie innego. – Ale twoje obowiązki wobec rodu... – ...są powodem, dla którego tu jestem, Steris. Dlaczego w ogóle wróciłem. Rozumiem je. Uznaję je. – Po prostu ich nie lubisz. – Człowiek nie musi lubić swoich obowiązków. Wystarczy, że je wypełnia. Złożyła dłonie na kolanach i przez chwilę mu się przyglądała. – Pozwól, że coś ci pokażę. Wstała i sięgnęła po kolejną walizkę na półce nad siedzeniem. Wax wykorzystał tę chwilę, by wysunąć z ukrycia książkę, którą czytała wcześniej. Dotarł do strony, którą zaznaczyła, ciekaw, cóż to w historii Nowego Seran tak ją zafascynowało. Dlatego też był wstrząśnięty, kiedy odkrył, że strona ta nie zawiera historycznych opisów, lecz szkice anatomiczne. Wraz z długim opisem wyjaśniającym... ludzkie rozmnażanie? Zapanowała głęboka cisza. Wax uniósł wzrok i odkrył, że Steris patrzy na niego z przerażoną miną. Zaczerwieniła się jak burak i opadła na siedzenie. Z głośnym jękiem ukryła twarz w dłoniach. – No... – mruknął Wax. – Ja chyba... hm... – Chyba zaraz zwymiotuję – powiedziała Steris. – Nie chciałem być wścibski, Steris. Zachowywałaś się tak dziwnie i byłaś tak zafascynowana lekturą... Znów jęknęła. Wax siedział w podskakującym na torach pociągu, czuł się niezręcznie i próbował znaleźć

właściwe słowa. – Jak przypuszczam... nie masz żadnego... doświadczenia w tych sprawach – Ciągle pytałam o szczegóły. – Steris odchyliła się do tyłu, oparła głowę o ścianę i wpatrzyła się w sufit. – Ale nikt mi nie chciał nic powiedzieć. „Domyślisz się”, mówili z mrugnięciem i uśmiechem. „Ciało wie, co robić”. Ale jeśli moje nie wie? Jeśli zrobię coś nie tak? – Mogłaś spytać mnie. – Ponieważ to by wcale nie było żenujące. – Steris zamknęła oczy. – Znam podstawy, nie jestem głupia. Ale muszę urodzić spadkobiercę, to niezmiernie ważne. Jak mam to zrobić we właściwy sposób, jeśli brak mi informacji? Próbowałam przepytać kilka prostytutek... – Zaraz. Zrobiłaś coś takiego? – Tak. Trzy bardzo miłe młode damy. Umówiłam się z nimi na herbatkę, ale zamknęły się w chwili, kiedy dowiedziały się, kim jestem... właściwie zrobiły się na swój sposób opiekuńcze i też nie chciały mi podać żadnych szczegółów. Mam wrażenie, że uważały mnie za słodką. Cóż takiego słodkiego może być w starej pannie? Masz pojęcie, że dobijam trzydziestki? – I stoisz już jedną nogą w grobie. – Łatwo ci żartować, bo jesteś mężczyzną – warknęła. – Nie masz żadnego nieprzekraczalnego terminu wniesienia czegoś użytecznego do tej umowy. – Jesteś warta więcej niż twoja zdolność urodzenia dziecka, Steris. – Racja. Są jeszcze moje pieniądze. – Jeśli zaś chodzi o mnie, w tej umowie liczy się tylko tytuł. To działa w obie strony. Steris przez chwilę oddychała przez zęby. W końcu otworzyła jedno oko. – Umiesz też strzelać. – Umiejętność, której każda prawdziwa dama oczekuje od swojego mężczyzny. – Mordowanie jest bardzo tradycyjne. Wax się uśmiechnął. – Gdybyś chciała być bardzo tradycyjna, to znaczy cofnąć się do Cesarskiej Pary, w tym związku to dama mordowała. – Tak czy inaczej, przepraszam za swoją tyradę. Była absolutnie niestosowna. Postaram się być bardziej stanowcza wobec samej siebie, gdy już zawrzemy związek. – Nie bądź głupia. Lubię widzieć cię w takich chwilach. – Lubisz, kiedy damy są w tarapatach? – Lubię, kiedy pokazujesz mi coś nowego. Dobrze pamiętać, że ludzie mają różne aspekty. – Cóż – powiedziała, biorąc książkę – mogę kontynuować badania kiedy indziej. W końcu nasz ślub się opóźnił. To miała być ta noc, uświadomił sobie. Nasza pierwsza noc po ślubie. Wiedział to, rzecz jasna, ale kiedy o tym pomyślał, czuł się... Pełen ulgi? Zasmucony? Jedno i drugie? – Jeśli poczujesz się lepiej – powiedział Wax, kiedy chowała książkę do walizki – nie musimy się... angażować zbyt często, szczególnie gdy urodzi się dziecko. Nie wydaje mi się, by twoje badania były ci potrzebne przy więcej niż kilkunastu okazjach. Kiedy to powiedział, wyraźnie posmutniała, opuściła ramiona i zwiesiła głowę. Wciąż patrzyła na walizkę, ale od razu to zauważył.

A niech to. Głupie słowa, co? Gdyby Lessie była przy nim, za coś takiego nadepnęłaby mu na nogę. Zrobiło mu się niedobrze. Odchrząknął. – To było nierozsądne z mojej strony, Steris. Przepraszam. – Prawda nie powinna być uważana za coś niewłaściwego, lordzie Waxilliumie. – Wyprostowała się i odwróciła w jego stronę, znów panując nad sobą. – Dokładnie tak miała wyglądać nasza umowa, o czym wiem doskonale. W końcu sama napisałam kontrakt. Wax przeszedł na drugą stronę przedziału, usiadł obok niej i wziął ją za rękę. – Nie lubię, kiedy tak mówisz. I kiedy ja tak mówię. Mamy zwyczaj udawać, że w naszym związku chodzi wyłącznie o tytuły i pieniądze. Ale Steris, kiedy Lessie umarła... – Zaczął się dławić i musiał odetchnąć głęboko, zanim zaczął mówić dalej. – Wszyscy chcieli ze mną rozmawiać. Mówić do mnie. Ględzić, że wiedzą, jak się czułem. Ale ty pozwoliłaś mi płakać. Czego potrzebowałem bardziej niż czegokolwiek. Dziękuję. Spojrzała mu w oczy i uścisnęła dłoń. – Na to, jak będziemy żyć razem – powiedział do niej Wax – i co zrobimy z naszą przyszłością, nie musi wpływać kawałek papieru. – Albo raczej cała sterta. – Kontrakt nie musi nas ograniczać. – Przepraszam. Ale sądziłam, że taki jest właśnie cel kontraktu. By zdefiniować i wyznaczyć granice. – A celem życia jest wypróbowywanie granic, roztrzaskiwanie ich, wymykanie się z nich. – Dziwny punkt widzenia jak na stróża prawa. – Wcale nie. Wax zastanawiał się przez chwilę, po czym wrócił na swoją stronę przedziału i sięgnął do pudełka od Ranette. Wyciągnął zeń jedną z metalowych kul z długim sznurkiem. – Wiesz, co to jest? – Widziałam, że wcześniej to oglądałeś. Skinął głową. – Trzecia wersja jej haka, za pomocą czegoś podobnego wspięliśmy się na Wieżę ZoBell. Spalił stal i Odepchnął kulę. Wyskoczyła z jego ręki i poleciała w stronę pręta półki na bagaże, ciągnąc za sobą sznurek – który trzymał w dłoni. Kiedy kula dotarła do półki, Wax Odepchnął pewną ściśle określoną cienką niebieską linię, którą ukazały mu Allomantyczne zmysły. Wskazywała na zatrzask ukryty wewnątrz kuli, przypominający ten wewnątrz Obrońcy odblokowujący broń. Ze sfery wyleciały ukryte haki. Pociągnął za sznurek i z przyjemnością stwierdził, że całość zaczepiła się o półkę. O wiele wygodniejszy od wcześniejszych modeli, pomyślał Wax. Po raz drugi Odepchnął przełącznik i mechanizm odczepił się, z trzaskiem wciągając haki do środka. Kula spadła na siedzenie obok Steris, a Wax pociągnął za sznurek, by ją odzyskać. – Sprytne – powiedziała Steris. – Ale jak to się wiąże z naszą rozmową? Wax znów Odepchnął kulę, ale tym razem nie uruchomił mechanizmu. Mocno ściskał sznur, dając kuli jakieś trzy stopy swobody. Zatrzymała się gwałtownie w powietrzu. Wciąż Odpychał, w górę i pod kątem od siebie, ale jednocześnie trzymał za linkę, a to powstrzymywało kulę przed upadkiem.

– Ludzie są jak sznury, Steris. Wijemy się, ruszamy to w jedną stronę, to w drugą, ciągle szukamy czegoś nowego. Taka jest ludzka natura, odkrywać to, co ukryte. Tak wiele możemy zrobić, tak wiele miejsc możemy odwiedzić. Poruszył się, zmieniając swój środek ciężkości, a wtedy kula uniosła się nieco w górę na uwięzi. – Ale jeśli nie ma żadnych granic, zaczynamy się wikłać. Wyobraź sobie tysiąc tych sznurków śmigających po sali. Prawo istnieje po to, by powstrzymać nas przed uniemożliwieniem innym dokonywania ich własnych odkryć. Bez prawa nie ma wolności. Dlatego jestem tym, kim jestem. – A polowanie? – spytała Steris ze szczerym zainteresowaniem. – To cię nie interesuje? – Ależ oczywiście, że interesuje – odparł Wax z uśmiechem. – To część odkrycia, część poszukiwania. Dowiedzieć się, kto to zrobił. Odnaleźć tajemnice, odpowiedzi. Istniał oczywiście jeszcze jeden aspekt – Miles zmusił Waxa, by pogodził się z jego istnieniem. Stróże prawa odczuwali pewną perwersyjną niechęć do tych, którzy łamali prawo, niemal zazdrość. Jak ci ludzie śmieli uciekać? Jak śmieli odwiedzać miejsca, które dla wszystkich innych były zakazane? Pozwolił, by kula opadła, a wtedy Steris podniosła ją i przyjrzała się uważnie. – Mówisz o odpowiedziach, tajemnicach i poszukiwaniu. Dlaczego tak bardzo nienawidzisz polityki? – Cóż, może dlatego, że siedzenie w dusznej sali i słuchanie, jak ludzie narzekają, jest przeciwieństwem odkrycia. – Nie! Każde spotkanie to tajemnica, lordzie Waxilliumie. Jakie są ich motywy? Jakie ciche kłamstwa wypowiadają i jakie prawdy uda ci się odkryć? – Rzuciła mu kulę, po czym wzięła walizkę i postawiła ją na niewielkim stoliku pośrodku przedziału. – Finanse rodu są takie same. – Finanse rodu – powtórzył beznamiętnie. – Tak! – Steris sięgnęła do walizki i wyciągnęła księgę rachunkową. – Popatrz tylko. Otworzyła ją i wskazała na rachunek. Popatrzył na kartkę, a później na nią. Jest tak podekscytowana, pomyślał. Ale... księgi rachunkowe? – Trzy spinki – powiedział. – Tabele różnią się o trzy spinki. Przepraszam, Steris, ale to suma bez znaczenia. – Nie jest bez znaczenia. – Podeszła i usiadła obok niego. – Nie widzisz? Odpowiedź jest gdzieś tutaj, w tej księdze. Nie jesteś ciekaw? Tajemnicy, gdzie się podziały? Pokiwała głową, wyraźnie podekscytowana. – Cóż, pewnie możesz mi pokazać, jak szukać. Pomysł go przerażał, ale ona wydawała się taka szczęśliwa. – Tutaj. – Podała mu księgę, a ona wyjęła inną. – Sprawdź towary otrzymane. Porównaj daty i wypłaty z rejestrem! Ja zajmę się utrzymaniem. Spojrzał w stronę okna w drzwiach przedziału, na wpół spodziewając się, że ujrzy tam Wayne’a zaśmiewającego się do łez z żartu. Ale Wayne’a nie było. To nie był żart. Steris chwyciła swoje księgi i zaatakowała je z równą gwałtownością, jak wygłodzony człowiek atakuje stek. Wax westchnął, usadowił się wygodniej i zaczął sprawdzać liczby.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Marasi zatrzymała się na portrecie potwora. Nadszedł wieczór, w wagonie restauracyjnym ludzie rozmawiali przyciszonymi głosami, a pociąg pokonywał właśnie malowniczy zakręt, jednak ją na chwilę poraził ten obraz. Szkic nakreślony gwałtownymi, szorstkimi pociągnięciami, które w jakiś sposób emanowały straszliwym przerażeniem. Większość sterty papierów, które dostarczył jej VenDell, zawierała transkrypcję pytań, na które odpowiadał – a częściej nie odpowiadał – ranny kandra. Ten fragment był inny. Szalony szkic z użyciem dwóch kolorów ołówka, by przedstawić straszliwy obraz. Płonąca czerwona twarz, zniekształcone usta, na krawędzi wystające rogi i kolce. Ale oczy były czarne, narysowane jak pustka na tle czerwonej skóry. Wyglądało zupełnie jak obraz dziecięcego przerażenia wyrwany wprost z koszmaru sennego. Na dole kartki był opis: „Narysowany przez ReLuura szkic potwora opisanego 08.07.342 r.”. Poprzedniego dnia. Na następnej stronie znajdował się wywiad. „VenDell: Opisz nam ponownie istotę, którą zobaczyłeś. ReLuur: Bestię. VenDell: Tak, bestię. Strzegła bransolet? ReLuur: Nie. Nie! To było wcześniej. Spadła z nieba. VenDell: Z nieba? ReLuur: Z ciemności nad. Jest z pustki. Nie ma oczu. Patrzy na mnie! Patrzy na mnie teraz! Dalsze pytania mogliśmy zadać dopiero po godzinie, gdyż ReLuur zawodził w kącie i nie dawał się uspokoić. Kiedy znów zaczął reagować, bez dalszej zachęty stworzył ten szkic, mamrocząc coś o stworze, którego widział. Coś jest nie tak z oczami tej istoty. Może to kolce?”.

Kolce. Marasi wyciągnęła spod stołu torebkę i zaczęła przeglądać jej zawartość. Para siedząca przy stoliku za nią zaśmiała się głośno i zażądała więcej wina. Marasi odsunęła wciśnięty tam wcześniej dwustrzałowy pistolet i wyjęła cienką książeczkę, kopię tej, którą Żelaznooki dał Waxilliumowi. W niej znalazła potrzebny jej opis, słowa zapisane przez lorda Zrodzonego z Mgły, Lestibournesa. „O ile umiem to ocenić, Hemalurgia zdolna jest stworzyć właściwie cokolwiek, poprzez napisanie od nowa jego aspektu Duchowego, ale niech to piekło pochłonie, nawet Ostatni Imperator miał z tym problemy. Jego kolossy były wspaniałymi żołnierzami – mogły zjadać ziemię, żeby utrzymać się przy życiu – jednak właściwie całe dnie spędzały na zabijaniu się nawzajem pod wpływem kaprysu i były wściekłe, że już nie są ludźmi. Kandra wyszły mu lepiej, lecz pozbawione kolców zmieniają się w stertę śluzu – i nie mają zdolności reprodukcyjnych. Chodzi mi o to, że z tym aspektem Hemalurgii nie należy zbytnio eksperymentować. Jest właściwie bezużyteczny – na każdy jeden dobry rezultat istnieje milion różnych możliwości zrobienia błędu. Trzymajcie się przekazywania mocy, tak będzie lepiej. Uwierzcie mi na słowo”. Dziwnie się czuła, czytając słowa lorda Zrodzonego z Mgły, które brzmiały tak swobodnie. Był Ocalałym z Płomieni, gubernatorem, który przez stulecie dobrotliwie władał ludzkością, prowadząc ją po trudnej ścieżce odbudowy cywilizacji. Brzmiał tak normalnie. W jednym miejscu nawet się przyznał, że to Breeze, Doradca Bogów, pisał mu większość przemówień. Czyli te wszystkie słynne słowa, cytaty i inskrypcje przypisywane lordowi Zrodzonemu z Mgły były w rzeczywistości zmyśleniem. Nie był przy tym głupcem. Nie, książka była pełna głębokich spostrzeżeń. Niepokojących spostrzeżeń. Lord Zrodzony z Mgły proponował, by odnajdywać Metalicznych, którzy byli starzy lub śmiertelnie chorzy, i prosić ich, by się poświęcili w celu stworzenia tych... kolców, które z kolei mogły zostać wykorzystane, by stworzyć jednostki o wielkiej mocy. Zawarta w książce argumentacja była przekonywająca. Nie byłaby tak niepokojąca, gdyby dawało się ją łatwo zlekceważyć. Wczytała się w zawarte w książce opisy Hemalurgicznych eksperymentów, próbując zignorować głośną parę za plecami. Czy ten rysunek mógł przedstawiać nowego Hemalurgicznego potwora, jak te, które Wax napotkał w podziemiach Elendel? Zaprojektowanego przez Krąg, a może powstałego w wyniku nieudanego eksperymentu? A może wiązał się z wciąż umykającym poznaniu Trellem, bogiem z nieznanym metalem? W końcu odłożyła książkę i skupiła się na pierwotnym zadaniu. Jak odnaleźć kolec ReLuura? Został ranny w wybuchu, który oderwał fragment jego ciała, i zmuszony do ucieczki, porzucając ciało – a wraz z nim kolec. Ciało kandra nawet po odcięciu zachowywało ludzką formę, więc ci sprzątający po wybuchu mogli się go po prostu pozbyć, czyż nie? Musiała sprawdzić, czy ofiary zabite w wybuchu złożono we wspólnym grobie. Oczywiście, jeśli Krąg wiedział, czego szukać w ciele kandra, mogli odzyskać kolec. Rysunki – i możliwość, że eksperymentowali z Hemalurgią – czyniły to bardzo prawdopodobnym. Kolejny potencjalny trop. I... Czy to głos Wayne’a? Marasi odwróciła się, by spojrzeć na roześmianą parę za plecami. Oczywiście Wayne dołączył do nich i rozmawiał przyjaźnie z pijaną parą, która miała na sobie

eleganckie wieczorowe stroje. Wayne jak zwykle włożył spodnie na szelkach, a płaszcz z Dziczy zawiesił na haku obok stołu. Zobaczył Marasi, uśmiechnął się, wypił kieliszek wina i pożegnał się z parą. Pociąg podskoczył, aż zabrzęczały talerze na stołach, a Wayne wślizgnął się na miejsce naprzeciwko Marasi. Na twarzy miał szeroki uśmiech. – Podkradasz cudze wino? – E tam. Pili bąbelki. Ledwie je wypiłem. Podkradam akcenty. Ci goście pochodzą z Nowego Seran. Muszę wyczuć, jak tamtejsi mówią. – Ach. Masz świadomość, że pod dachem zdejmuje się kapelusz, prawda? – Pewnie. Uchylił kapelusza, po czym usadowił się wygodnie i jakimś cudem oparł nogi na niewielkim stole. – Co tu właściwie robisz? – spytał. – W wagonie restauracyjnym? Potrzebowałam miejsca, żeby rozłożyć swoje rzeczy. – Wax wynajął nam cały wagon, kobieto. – Wayne machnął na mijającego ich kelnera, pokazał na usta i odchylił głowę do tyłu. – Mamy chyba z sześć przedziałów tylko dla nas. – Może po prostu chciałam być wśród ludzi. – A my nie jesteśmy ludźmi? – Co do ciebie można mieć pewne wątpliwości. Uśmiechnął się i mrugnął do niej. Kelner w końcu do nich podszedł. – Pan szanowny sobie życzy... – zaczął mówić kelner. – Gorzały. – A nieco bardziej szczegółowo? – Dużo gorzały. Kelner westchnął i spojrzał na Marasi, która potrząsnęła głową. – Ja dziękuję – powiedziała. Mężczyzna zaczął się odwracać, żeby wypełnić zamówienie. – Żadnych bąbelków! – wrzasnął za nim Wayne, wywołując zgorszone spojrzenia innych gości, po czym odwrócił się znów do Marasi. – I co? Odpowiesz na moje pytanie? Przed czym się ukrywasz, Marasi? Siedziała przez chwilę w milczeniu, wsłuchując się w rytmiczne dudnienie pociągu. – Czy tobie kiedykolwiek przeszkadza, że pozostajesz w jego cieniu? – Czyim? Waxa? Owszem, ostatnio trochę przytył, ale aż tak gruby jeszcze nie jest, co? Uśmiechnął się szeroko, jednak uśmiech ten zaraz zniknął, kiedy nie odpowiedziała w podobny sposób. Z nietypową dla siebie powagą Wayne zsunął buty ze stołu i oparł na nim łokieć. Pochylił się w jej stronę. – E tam – powiedział po chwili namysłu. – Wcale nie. Ale mnie nie obchodzi, czy ludzie na mnie patrzą, czy nie. Czasem moje życie jest łatwiejsze, kiedy nikt na mnie nie patrzy, rozumiesz? Lubię słuchać. – Spojrzał jej w oczy. – Boli cię, że uznał, iż sama sobie nie poradzisz? – Nie. Ale... nie wiem, Wayne. Studiowałam prawo... i historię słynnych stróżów prawa... ponieważ chciałam osiągnąć coś, co według innych było niemożliwe. Dostałam pracę na komendzie i sądziłam, że coś osiągnęłam, ale Aradel przyznał później, że go zainteresowałam,

ponieważ chciał mieć kogoś, kto był blisko Waxilliuma i mógł mieć na niego oko. Oboje wiemy, że kandra na tę misję chcieli wysłać jego i zaaranżowali spotkanie ze mną, żeby spróbować go skusić. Na komendzie, jeśli coś osiągnę, wszyscy uważają, że Waxillium mi pomagał. Czasami wydaje mi się, że jestem tylko przyrostkiem. – Wcale nie, Marasi. Jesteś ważna. Dużo pomagasz. A poza tym ładnie pachniesz i wcale nie jesteś zakrwawiona, i w ogóle. – Świetnie. Nie rozumiem, o czym do mnie mówisz. – Przyrostki nie pachną ładnie. I są dość obrzydliwe. Raz jednego wycinałem. – Masz na myśli wyrostek? – Pewnie. – Zawahał się. – Czyli... – To nie to samo. – Racja. Myślałem, że to metafora, bo przecież ludzie ich nie potrzebują i w ogóle. Marasi westchnęła, odchyliła się do tyłu i przetarła oczy wierzchem dłoni. Dlaczego znów dyskutowała o tym z Wayne’em? – Rozumiem – powiedział. – Wiem, jak się czujesz, Mara. Wax... on jest dość przytłaczający, co nie? – Trudno mieć do niego pretensje. Jest skuteczny i wątpię, by w ogóle miał świadomość, że bywa apodyktyczny. Załatwia sprawy... dlaczego miałoby mnie to denerwować? Na rdzę, Wayne, studiowałam jego życie i podziwiałam to, co robił. Powinnam być szczęśliwa, że mu towarzyszę. I przeważnie jestem. Wayne przytaknął. – Ale chcesz być kimś. – Dokładnie! – Nikt cię nie zmusza, żebyś trzymała się z nami – zauważył Wayne. – O ile pamiętam, Wax z początku bardzo się starał powstrzymywać cię przed angażowaniem się w nasze sprawy. – Wiem, wiem. Po prostu... Tym razem przez jakiś czas myślałam, że może uda mi się dokonać czegoś ważnego samodzielnie. – Odetchnęła głęboko. – To głupota, wiem, ale i tak czuję się sfrustrowana. Wykonamy zadanie, odnajdziemy ten kolec i wrócimy do kandra... a oni podziękują Waxilliumowi. Wayne pokiwał z namysłem głową. – Znałem kiedyś jednego gościa – Wayne znów usadowił się wygodnie i położył nogi na stole – który uznał, że będzie świetnym pomysłem zabranie ludzi na polowanie. Miastowych, rozumiesz? Którzy nigdy nie widzieli zwierzaka większego od szczura, co to miał za dużo żarcia, jasne? W Dziczy mamy lwy. Dzikie stwory, mają mnóstwo zębów i... – Wiem, czym jest lew, Wayne. – Racja. W każdym razie Drzazga, tak go wołali, wydrukował reklamy w gazetach, ale pożyczył trochę banknotów od swojej dziewczyny, żeby to zrobić. I dlatego ona pomyślała, że też powinna dostać trochę kasy, kiedy już ludzie zaczną płacić za wycieczkę. No i przyszły pierwsze pieniądze, pokłócili się i ona dźgnęła go prosto w kaburę, jeśli wiesz, co chcę powiedzieć. No więc on wytoczył się na ulicę, cały zakrwawiony, i wtedy właśnie znaleźli go konstable i powiedzieli mu, że nie może zabijać lwów. Widzisz, jest takie prawo, one są naszym skarbem narodowym, czy coś w tym rodzaju. W każdym razie zabrali Drzazgę i wpakowali go

do ciupy, gdzie zupełnym przypadkiem zatrzasnęli mu kratę na zardzewiałych palcach. Połamali mu prawą rękę i już nie może zgiąć czubków palców. Kelner przyniósł jego zamówienie – butelkę whiskey i niedużą szklankę. Wayne przyjął ją, kazał obciążyć rachunek Waxilliuma, nalał sobie trochę i znów usiadł. – I to już koniec? – spytała Marasi. – A co? Chciałabyś, żeby biedakowi przytrafiło się coś jeszcze? Prawdziwa z ciebie sadystka, Marasi. Sadystka. – Nie chciałam... – Odetchnęła głęboko. – Czy to ma jakiś związek z sytuacją, w której się znajduję? – Raczej nie. – Wayne pociągnął łyk, po czym wyjął z kieszeni nieduże drewniane pudełko i z niego wyjął kulkę gumy. – Ale mówię ci, Drzazga to dopiero miał pecha. Kiedy sobie myślę, że moje życie jest żałosne, przypominam sobie jego i mówię sobie: „Dobra, Wayne. Przynajmniej nie jesteś spłukanym gościem bez kutasa, który nie może sobie nawet porządnie podłubać w nosie”. I czuję się lepiej. Mrugnął do niej, wrzucił gumę do ust i wyślizgnął się zza stołu. Pomachał do MeLaan, która miała na sobie zwiewną koronkową sukienkę i przerośnięty kapelusz. Normalna kobieta musiałaby włożyć do takiego stroju naprawdę solidny gorset, ale kandra pewnie po prostu ukształtowała swoje ciało, żeby pasowało. Co było ogromnie niesprawiedliwe. Marasi wpatrywała się w notatki. Po rozmowie z Wayne’em czuła się zdezorientowana, co było stanem dość typowym, ale być może w jego słowach kryła się mądrość. Wróciła do badań, ale wkrótce zaczęła przysypiać. Robiło się późno, słońce już zupełnie zaszło, a do celu mieli dotrzeć dopiero za kilka godzin. Dlatego włożyła stertę kartek do większej teczki. Kiedy to robiła, z teczki coś się wysunęło. Marasi zmarszczyła czoło i uniosła tkaninowy woreczek. Wewnątrz znajdował się nieduży kolczyk Ścieżkowców i wiadomość. „Na wszelki wypadek, Waxilliumie”. Ziewnęła, schowała go do środka i wyszła z restauracji. Prywatny wagon, który wynajął dla nich Waxillium, znajdował się wagon dalej, na samym końcu pociągu. Kiedy wyszła na otwarty podest między dwoma wagonami, mocno przycisnęła do siebie papiery, gdyż wiatr był bardzo mocny. Stał tam niski kolejarz, odprowadzał ją spojrzeniem, kiedy przechodziła dalej. Tym razem przynajmniej nic nie mówił, choć poprzednio próbował ją zniechęcać do przechodzenia między wagonami i upierał się, że przyniesie jej jedzenie, jeśli tego sobie życzy. Kolejny wagon był pierwszej klasy, z prywatnymi przedziałami po jednej stronie. Marasi mijała świecące na ścianach elektryczne kinkiety. Kiedy ostatnio jechała pociągiem, oświetlenie było gazowe. Ceniła postęp, ale te światła wydawały się o wiele mniej godne zaufania – na przykład przygasały, kiedy pociąg zwalniał. Przeszła do ostatniego wagonu, minęła swój przedział i ruszyła w stronę tego, w którym Waxillium i Steris jedli wcześniej kolację. Zaskoczyło ją, że oboje wciąż w nim przebywali. Waxilliuma się spodziewała, ale Steris zwykle nie siedziała po nocach. Marasi odsunęła drzwi i zajrzała do środka. – Waxilliumie? Klęczał na podłodze, na jego siedzeniu leżała sterta ksiąg rachunkowych i arkuszy papieru. Wpatrując się w jedną z nich, uniósł rękę w jej stronę, by ją uciszyć, kiedy zaczęła pytać, co

właściwie robił. Zmarszczyła czoło. Dlaczego... – Aha! – wykrzyknął Waxillium i wstał. – Znalazłem! – Co? – spytała Steris. – Gdzie? – Napiwki. – Sprawdziłam napiwki. – Jeden z dokerów zgłosił się z opóźnieniem. – Waxillium chwycił kartkę i obrócił ją w stronę Steris. – Dał chłopakowi z portu cztery spinki za przekazanie wiadomości i poprosił o zwrot. Kierownik mu je oddał i zrobił notatkę, ale zapisał czwórkę podobnie do trójki i tak też ta kwota została zaksięgowana. Steris spojrzała na niego szeroko otwartymi oczyma. – Ty kanalio – powiedziała, a Marasi zamrugała. Nigdy wcześniej nie słyszała, by Steris używała takich słów. – Jak się tego domyśliłeś? Waxillium uśmiechnął się szeroko i zaplótł ręce na piersi. – Wayne powiedziałby, że to dlatego, że jestem błyskotliwy. – Wayne ma zdolności umysłowe muszki owocówki – powiedziała Steris. – W porównaniu z nim każdy jest błyskotliwy. Ja... – Umilkła, gdy zauważyła Marasi. Zamrugała, a jej twarz natychmiast spoważniała. – Marasi. Witaj. Chciałabyś usiąść? – Na czym? – spytała Marasi. Każdą powierzchnię pokrywały księgi i kartki. – Na półce na bagaż? Czy to finanse rodu? – Znalazłem zaginioną spinkę – wyjaśnił Waxillium. – Powinienem dodać, że ostatnią, co tego wieczoru daje mi dwie, podczas gdy Steris znalazła jedną. Marasi wpatrzyła się w Steris, która zaczęła przygotowywać jej miejsce do siedzenia. Przeniosła spojrzenie na Waxilliuma. Stał rozpromieniony z kartką w ręku i patrzył na nią, jakby to był zaginiony metal wyniesiony z labiryntu. – Zaginiona spinka – powiedziała Marasi. – Cudownie. Może tutaj też uda ci się coś znaleźć. – Uniosła kartki, które dał jej VenDell. – Ja idę się położyć na kilka godzin. – Hm? – mruknął Waxillium. – A, pewnie. Dzięki. Z niejaką niechęcią odłożył kartkę i wziął teczkę. – Koniecznie obejrzyj rysunki potworów – dodała Marasi z ziewnięciem. – A, w środku było to. Rzuciła mu woreczek z kolczykiem i wróciła na korytarz. Ruszyła w stronę swojego przedziału, czując, jak pociąg znowu zwalnia. Kolejne miasto? A może znowu owce przechodziły przez tory? Podobno wjeżdżali właśnie na najładniejszy odcinek trasy. Szkoda, że na zewnątrz było tak ciemno. Podeszła do swoich drzwi, pierwszych w wagonie, i wyjrzała przez frontowe okno w stronę reszty pociągu, który – co stwierdziła z zaskoczeniem – zaczynał się od nich oddalać. Gapiła się przez chwilę, a wtedy drzwi na drugim końcu wagonu się otworzyły. Stojący na zewnętrznym podeście mężczyzna uniósł broń i wystrzelił.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Myślę, że naprawdę masz do tego talent, lordzie Waxilliumie, co zresztą zasugerowałam... Wax przestał słuchać Steris. Zwalniający pociąg. Oddalające się sapanie. Otwierające się drzwi. Wax spalił stal. Steris nie przestawała mówić, a on w roztargnieniu kiwał głową, zachowując pozory, choć inna część jego umysłu stała się czujna. Usłyszał trzask i natychmiast Odepchnął w lewo, jednocześnie Odpychając się w prawo od konstrukcji pociągu, żeby się nie poruszyć. Kiedy przez korytarz przeleciał pocisk, jego Odpychanie – już w gotowości – pchnęło go bokiem w ścianę. Ruszaj. Otworzył drzwi gwałtownym Pchnięciem. Upuścił kolczyk – niech piekło pochłonie tego VenDella – i Odepchnął się od metalowej ramy okna po prawej. Poleciał w lewo, na korytarz. Uderzył w ścianę w miejscu, w które wbił się pocisk, Obrońcę miał już w dłoni. Trafił zaskoczonego mężczyznę na końcu korytarza prosto w czoło. Marasi stłumiła krzyk. Steris wystawiła głowę na korytarz i patrzyła szeroko otwartymi oczami. Niezbyt rozsądne posunięcie, ale też Steris nie brała udziału w wielu strzelaninach. – Dzięki – powiedziała Marasi. Krótko skinął głową. – Znajdź siostrze jakąś kryjówkę. Prześlizgnął się obok niej i wyszedł na niewielki podest między wagonami – tyle tylko, że ich został odpięty i porzucony. Obok zwalniającego coraz bardziej wagonu jechała trójka wyraźnie zaskoczonych mężczyzn na koniach. Konie? – pomyślał Wax. Serio? W świetle gwiazd – tej nocy wyjątkowo jasnym, gdyż nie było chmur, a Czerwone Pęknięcie wisiało nisko nad horyzontem – widział, że mężczyźni nosili kamizele na koszulach i spodnie z mocnej tkaniny. Większa grupa galopowała wzdłuż pociągu z przodu. To nie był atak

wycelowany w ich wagon, ale zbrojna napaść na pociąg. Co znaczyło, że musiał być szybki. Wax Odepchnął się od podestu i zmniejszył ciężar. Trzej rabusie zaczęli strzelać, ale Odpychanie Waxa wyniosło go poza zasięg ich strzałów, a zmniejszony ciężar oznaczał, że opór powietrza odpychał go do tyłu, w stronę wagonu. Wylądował, zwiększył ciężar i zastrzelił jednego z konnych. Pozostała dwójka spięła konie i popędziła w stronę pozostałych, wykrzykując: – Allomanta! Allomanta! A niech to, pomyślał Wax i zastrzelił jednego z uciekających. Drugi wjechał w zagajnik. Wkrótce znalazł się poza zasięgiem strzału, a niedługo miał dogonić towarzyszy. Wax opadł na podest i pobiegł korytarzem. Pokój, który dzielił ze Steris, był pusty, ale drżące niebieskie linie prowadziły do sąsiedniego pomieszczenia. Marasi mądrze zebrała wszystkich w przedziale dla służby. – To napad – powiedział Wax, otwierając gwałtownie drzwi. Tym ruchem zaskoczył wszystkich, służbę, Marasi i Steris. Większość kuliła się na podłodze, choć Marasi wyglądała przez okno. A Steris siedziała na wbudowanym siedzeniu i wydawała się zadziwiająco opanowana. – Bandyci? – spytała Steris. – Naprawdę, lordzie Waxilliumie, czy musisz wszędzie ciągnąć za sobą swoje rozrywki? – Ruszyli za resztą pociągu. – Wax pokazał palcem. – Pierwsi złodzieje zauważyli, że to prywatny wagon, i pewnie uznali, że jest pełen dóbr do splądrowania, więc go odczepili. Ale coś jest nie tak. – Poza tym, że próbują nas zabić? – spytała Marasi. – Nie – sprzeciwiła się Steris – moje doświadczenie podpowiada mi, że to akurat jest zupełnie normalne. – Cały problem polega na tym – wyjaśnił Wax – że oni jadą konno. Wszyscy zagapili się na niego. – Konne napady na pociągi – wyjaśnił Wax – zdarzają się tylko w powieściach w odcinkach. W rzeczywistości nikt tak nie postępuje. Po co wsiadać do jadącego pociągu i ryzykować życie, skoro można po prostu go zatrzymać, jak to robili Znikacze? – Czyli nasi napastnicy... – zaczęła mówić Marasi. – Są nowi – dokończył Wax. – Albo czytali za dużo tanich powieści. Tak czy inaczej, nadal są niebezpieczni. Nie zaryzykuję zostawienia was tutaj, bo mogliby po was wrócić. Dlatego nie wychylajcie się i trzymajcie się mocno. – Trzymajcie się? – spytał Herve. – Dlaczego... Wax wyskoczył na korytarz i pobiegł na koniec pociągu. Wyjrzał przez drzwi, po czym wyskoczył na tory za prywatnym wagonem, który w końcu się zatrzymał. Następnie sięgnął do metalmyśli i zwiększył ciężar. Bardzo. Jego ciało stało się wielokrotnie cięższe, a stopy zagłębiły się w tłuczniu. Zacisnął zęby, rozjarzył metal i Odepchnął. Wagon szarpnął się gwałtownie, jakby uderzył w niego inny pociąg. Odpychanie sprawiło,

że popędził po torach, a Wax wypuścił powietrze. Mięśnie go nie bolały, ale miał wrażenie, jakby zderzył się ze ścianą. Uwolnił metalmyśl, wracając do normalnego ciężaru, i Odepchnął się od torów, żeby wydobyć się z tłucznia. Przy okazji prawie zgubił buty. Znów Odepchnął się od torów, goniąc poruszający się wagon. Nie dość szybko, pomyślał, opadł na ziemię i znów zwiększył ciężar. Popchnięty wagon zakołysał się, a Wax podskoczył i ruszył za nim. Powtórzył całą procedurę trzy razy, żeby dodać mu prędkości, po czym wreszcie wskoczył na podest. Oparłszy się ramieniem o tylną ścianę, Odpychał się od torów, by utrzymać i jeszcze zwiększyć pęd. Ziemia rozmywała się za pędzącym wagonem, całe rzędy drewnianych podkładów, a stalowe tory bez ustanku wypuszczały niebieskie linie biegnące do piersi Waxa. Jęknął i ustawił się plecami do ściany. Mimo wszystko Odpychanie groziło tym, że go zmiażdży, a nie mógł zwiększyć ciężaru, żeby nie zniszczyć torów. Przejechali obok grupki koni pilnowanej przez kilku młodzików – zapasowe konie bandytów. Wax uniósł Obrońcę i wystrzelił w powietrze, ale zwierzęta były zbyt dobrze wyszkolone, żeby wystraszyć się hałasu. Podwoił Odpychanie, gdyż wydawało mu się, że z przodu słyszy strzały. Chwilę później ich wagon uderzył w pociąg. Wax rozluźnił się i z bolącymi plecami osunął się na podest. Jednak sprzęgi zaskoczyły i wagon pozostał połączony z resztą pociągu. Zajrzał do wagonu, po czym wślizgnął się do środka, mijając przedział, w którym ukrywali się pozostali. W swoim własnym przedziale wsunął Obrońcę do kabury i zdjął futerał na broń z półki na bagaże. – Waxilliumie? – odezwała się Marasi, wchodząc do przedziału. – Widziałaś Wayne’a? – Jakiś czas temu był w wagonie restauracyjnym. – Pewnie już walczy. Jeśli go spotkasz, powiedz mu, że przeskoczę na przód pociągu i będę szedł do tyłu. – Wax naładował jednego sterriona i sięgnął po drugiego. – Jasne. – Zawahała się. – Martwisz się. – Nie mają masek. – Nie... – Bandyci noszą maski. Wax naładował drugiego sterriona i zapiął pas. Obrońca po ponownym naładowaniu trafił do kabury pod pachą. – A ludzie, którzy nie noszą masek? – Nie obchodzi ich, że ktoś ich zobaczy. – Podniósł wzrok i napotkał jej spojrzenie. – Już są wyjęci spod prawa i nie mają nic do stracenia. Ludzie tacy jak oni łatwo zabijają. Poza tym jest dla mnie oczywiste, że nigdy wcześniej nie próbowali napadu na pociąg. Albo są naprawdę zdesperowani... albo ktoś ich na to namówił. Pobladła. – Nie sądzisz, by ten atak był przypadkowy. – Jeśli tak jest, zjem kapelusz Wayne’a. Spojrzał na śrutówkę, którą przysłała mu Ranette, po czym założył kaburę na udo

i wsunął ją do środka. U pasa zawiesił dwie kule na sznurku. W końcu zdjął z najwyższej półki worek ze strzelbą i rzucił go Marasi. – Pilnuj Steris – powiedział. – Zobacz, czy uda ci się znaleźć Wayne’a. Sprawdź najbliższy wagon albo dwa, ale nie próbuj ruszyć dalej, jeśli napotkasz opór. Raczej broń swojego terenu i chroń tych ludzi. – Jasne. Ruszył w stronę korytarza, ale kiedy tylko wyszedł na zewnątrz, grad kul zmusił go do cofnięcia się. Zaklął. Wystarczyłaby jedna aluminiowa kula – której nie mógł Odepchnąć – a byłby trupem. Odetchnął głęboko i wyjrzał szybko, jednocześnie Odpychając. Naliczył czterech bandytów na tylnym podeście sąsiedniego wagonu. Znów wystrzelili. Cofnął się i obserwował niebieskie linie lecących pocisków, odrywających kawałki drewnianej boazerii i wbijających się w drzwi jego przedziału. Nie wydawało się, by któryś był aluminiowy. – Odwrócić ich uwagę? – spytała Marasi. – Proszę. – Wax zwiększył swój ciężar i Odepchnął framugę okna, które wyleciało na zewnątrz i rozbiło się o mijane drzewo. – Wystrzel kilka razy, kiedy będę wychodził, później policz do dwudziestu i odwróć ich uwagę. – Da się zrobić. Wax wyskoczył przez okno. Natychmiast wystrzelił w dół z Obrońcy. Kula wbiła się w ziemię, pozwalając mu Odepchnąć się w górę. Marasi wystrzeliła kilka razy – miał nadzieję, że bandyci uznają, iż on również strzelał w środku. Wzniósł się wysoko, a wiatr szarpał jego włosami i marynarką. Wbił kolejną kulę w ziemię, ale trochę dalej od torów, co pozwoliło mu się skierować w prawo, dzięki czemu znalazł się nad pociągiem. Nie pozwolił sobie dotknąć dachu, lecz Odepchnął się od wbitych weń gwoździ, by polecieć dalej do przodu. Poszybował nad swoim wagonem i nad tym, w którym byli bandyci, a w końcu wylądował na wagonie restauracyjnym, trzecim od końca. Kiedy odwrócił się do tyłu, w myślach doliczył do dwudziestu. Chwilę później usłyszał strzały Marasi. To był sygnał – Wax opadł między wagonem restauracyjnym a tym, który zajęli napastnicy. Zupełnie niespodziewanie niemal wpadł na jednego z bandytów, który właśnie wycofywał się z drugiego wagonu. Uniósł broń, ale mężczyzna uderzył go pięścią w brzuch. Wax sapnął i zwiększył ciężar. Podest pod jego stopami zajęczał, ale kiedy pchnął bandytę ramieniem, ten poleciał w stronę torów. Rabuś uprzejmie zostawił otwarte tylne drzwi, odsłaniając plecy towarzyszy na drugim końcu, którzy koncentrowali się na Marasi w ostatnim wagonie. Wax nie strzelił, jedynie Odepchnął metal, który mieli na sobie. Mężczyźni zsunęli się z podestu w przestrzeń między wagonami. Jeden złapał się balustrady. Wax strzelił mu w ramię i unosząc broń, odwrócił się w stronę wagonu restauracyjnego. Wewnątrz kulili się ludzie, niektórzy chowali się pod stołami, inni jęczeli. Na rdzę... bez bandan i innych znaków charakterystycznych zauważenie bandytów miało być sporym

wyzwaniem. Stworzył bańkę stali, lekkie Odpychanie we wszystkich kierunkach obejmujące wszystkie metale poza jego bronią. Nie była idealna – używając jej, kilka razy został postrzelony – ale trochę pomagała. Odwrócił się, wszedł do drugiego wagonu od końca – tego, który zajęli bandyci – i zaglądał do każdego przedziału, a bańka stali sprawiała, że klamki dygotały. Wewnątrz chowali się pasażerowie pierwszej klasy, żaden nie wydawał się ranny. W ostatnim wagonie Marasi wyjrzała z przedziału. W ręku trzymała jeden z ulubionych kapeluszy Waxa, obecnie przedziurawiony w wielu miejscach. Wzruszyła przepraszająco ramionami. – Jeśli znajdę Wayne’a, poślę go do ciebie – powiedział i sięgnął do pasa po fiolkę metalu. Poczuł wilgoć na palcach, a pas brzęczał stłuczonym szkłem. A niech to. Rabuś, który go uderzył, potłukł jego fiolki. Przeskoczył po podeście i znów znalazł się w swoim prywatnym wagonie. – Potrzebuję metalu – wyjaśnił, gdy Marasi spojrzała na niego pytająco. Podszedł do swojego przedziału, jednak zatrzymał się, kiedy z sąsiedniego wysunęła się ręka trzymającą małą fiolkę. – Steris? – spytał, podchodząc do niej. Wciąż siedziała na tapicerowanym siedzeniu, choć była zdecydowanie bledsza niż wcześniej. – Płatki stali w płynie – powiedziała, kołysząc fiolką. – Od kiedy je nosisz? – spytał Wax, przyjmując buteleczkę. – Od około sześciu miesięcy. Włożyłam jedną do torebki, bo uznałam, że może ci się przydać. – Uniosła drugą rękę, pokazując dwie kolejne fiolki. – Pozostałe noszę, bo jestem neurotyczką. Uśmiechnął się szeroko i wziął wszystkie trzy. Wypił zawartość pierwszej i prawie się zakrztusił. – Co to, do diabła, jest? – Poza stalą? – spytała Steris. – Tran. Popatrzył na nią z szeroko otwartymi ustami. – Whiskey ci szkodzi, lordzie Waxilliumie. Obowiązkiem żony jest troska o zdrowie męża. Westchnął i wypił zawartość jeszcze jednej, a ostatnią wcisnął za pasek. – Uważaj na siebie. Ja sprawdzę pociąg. Wyszedł z przedziału i wyskoczył przez tylne drzwi, a potem Odepchnął się od torów i wzniósł wysokim łukiem. Ziemia rozpościerała się pod nim skąpana w blasku gwiazd. Południowy skraj Kotliny, w pobliżu łańcucha Seran, był o wiele bardziej urozmaicony niż północna część. Wśród pofałdowanego terenu wznosiły się coraz wyższe wzgórza. Rzeka Seran biegła zadziwiająco prosto, a jej wąwozy i kaniony często przecinały wzgórza. Linię kolejową zbudowano wyżej, w pobliżu szczytów wzniesień, choć jej bieg wymagał, by dwa lub trzy razy przecięła rzekę po wielkich kratownicowych mostach. Pociąg składał się z ośmiu wagonów pasażerskich, kilku wagonów towarowych i wagonu restauracyjnego. Wax opadł w stronę jednego z wagonów z przodu, z którego dobiegały odgłosy

wystrzałów. Kiedy wylądował tuż za nim, ktoś wytoczył się ze środka na podest, trzymając się za twarz. Uzbrojony strażnik bankowy, pomyślał, zauważając mundur mężczyzny. Pociąg przewoził w wagonie kurierskim pieniądze na wypłaty, zamaskowane jako bardziej pospolity ładunek. Co to był za zapach? Formaldehyd? Strażnik z trudem łapał powietrze. Wkrótce dołączył do niego kolejny. Obu wkrótce powaliły wystrzały z wnętrza wagonu kurierskiego. Wax opadł na podest obok leżących mężczyzn i sprawdził ich stan. Jeden wciąż się poruszał. Wax ukląkł i przesunął dłoń mężczyzny na ranę w jego ramieniu. – Przyciśnij – powiedział ponad dudnieniem kół o tory. – Wrócę po ciebie. Mężczyzna słabo skinął głową. Wax odetchnął głęboko i wszedł do wagonu kurierskiego. Oczy natychmiast zaczęły mu łzawić. Wewnątrz poruszali się mężczyźni w dziwacznych maskach, zajmowali się dużym sejfem w samym środku. Na podłodze leżały ciała sześciu strażników. Wax zaczął strzelać. Zabił kilku bandytów, po czym znów Odepchnął się na zewnątrz i w górę, kiedy inni się ukryli i też zaczęli strzelać. Wylądował na wagonie za wagonem kurierskim, schował do kabury Obrońcę – wystrzelił już wszystkie naboje – i wyciągnął sterriona. Zamierzał właśnie zeskoczyć i spróbować zastrzelić kolejnych bandytów, kiedy w wagonie kurierskim rozległ się wybuch. Nie był bardzo silny, ale Waxowi i tak zadzwoniło w uszach. Skrzywił się i opadł na podest, zauważając postacie poruszające się w dymie, pochylające się nad sejfem, wyjmujące jego zawartość. Inni zaczęli do niego strzelać. Uskoczył w bok i Odepchnął wzmocnione metalowe drzwi wagonu kurierskiego, zatrzaskując je i powstrzymując strzały. Chwycił rannego strażnika pod ramiona i przeciągnął go nad niewielką przestrzenią między podestami, do wnętrza wagonu pasażerskiego. Był to kolejny wagon z prywatnymi przedziałami, ale tym razem drugiej klasy, przeznaczonymi dla większej liczby pasażerów. Obecnie był pusty – pasażerowie, słysząc strzały, uciekli do kolejnych wagonów. Wax sprawdził każdy przedział po drodze. Później oparł rannego o ścianę w jednym z przedziałów i mocno obwiązał ranę chustką. – Pieniądze... – powiedział strażnik. – Mają pieniądze – odparł Wax. – Powstrzymanie ich nie jest warte śmierci kolejnych ludzi. – Ale... – Przyjrzałem się uważnie kilku z nich, i pan pewnie też. Opiszemy ich, wytropimy i zastawimy na nich pułapkę na naszych warunkach. Poza tym, jeśli teraz uciekną, może zdążymy jeszcze pomóc kilku z pańskich kolegów. Mężczyzna pokiwał głową. – Nie mogliśmy ich powstrzymać. Wrzucili butelki przez okna... A później wyrwali drzwi. Stalowe drzwi, Odepchnięte do środka, zerwane z zawiasów, jakby były z papieru... Wax poczuł ciarki na plecach. Bandyci również mieli Metalicznego. Wyjrzał zza ściany w stronę wagonu kurierskiego i odkrył, że drzwi, które wcześniej zamknął, są już otwarte. Na podeście stał chudy mężczyzna w długim płaszczu, wspierający się na lasce. Gestykulował

i mówił coś z naciskiem, a w końcu kazał innemu bandycie ruszyć w stronę wagonu Waxa – niezgrabnemu brutalowi wysokiemu na prawie siedem stóp. Cudownie. – Tutaj – powiedział Wax do strażnika, otwierając schowek na bagaż w podłodze przedziału. – Niech pan się nie wychyla. Strażnik wczołgał się do schowka, który był ciasny i płytki, ale dość duży, by się w nim zmieścił człowiek, nawet w towarzystwie kilku sztuk bagażu. Wax wyciągnął oba sterriony i skulił się w wejściu do przedziału. Pociąg wciąż się kołysał, przejeżdżając przez kolejny zakręt. Nie zatrzymał się. Maszynista nie wiedział o ataku, czy liczył, że dotrze do kolejnego miasta? Na rdzę, wydarzenia w wagonie kurierskim kazały Waxowi zmienić ocenę sytuacji. Może jednak nie chodziło o niego? Ale dlaczego po prostu nie zatrzymali pociągu i nie splądrowali go w dziczy? Zbyt wiele pytań i za mało czasu, żeby na nie odpowiadać. Miał bandytę do zabicia. Musiał zaskoczyć brutala i szybko go powalić. Jeśli tamten był Metalicznym, zaskoczenie było... Coś przeleciało korytarzem i zatrzymało się na podłodze obok Waxa, tuż za drzwiami jego przedziału. Niewielki metalowy sześcian. Odskoczył, obawiając się wybuchu, ale nic się nie wydarzyło. Co to było? I wtedy uświadomił sobie z przerażeniem, że już nie spala metalu. W swoim wnętrzu nie miał niczego, co mógłby spalić. Jego rezerwy stali jakimś sposobem zniknęły.

***

Marasi wystrzeliła trzy razy ze strzelby, zmuszając bandytów w sąsiednim wagonie do wycofania się. Imponujące, pomyślała, oddając z roztargnieniem Steris broń do załadowania. Wcześniej zawsze strzelała ze strzelby tarczowej, z której oddawała pojedyncze strzały i przeładowywała. Strzelba Waxa miała jednak bębenek pełen nabojów, który obracał się sam z siebie, podobnie jak w rewolwerze. Steris oddała jej broń i Marasi znów wycelowała, czekając na pojawienie się bandytów. Ukrywała się tuż za drzwiami do przedziału dla służby, a napastnicy nie podjęli żadnej poważniejszej próby natarcia na jej pozycję. Ktoś obok coś powiedział. Marasi zajrzała do środka i zobaczyła, że to Drewton coś mówi. Wyjęła jedną z woskowych zatyczek do uszu. – Co? – spytała. – Czy to zatyczki do uszu? – spytał lokaj. – A jak wyglądają? – odparła, wycelowała i strzeliła. Drewton przycisnął ręce do uszu. I rzeczywiście, w pomieszczeniu wystrzał zabrzmiał dość głośno, by poczuła irytację, że zmusił ją do wyjęcia zatyczki. – Nosi je panienka przy sobie? – spytał Drewton. – Nie ja, Steris.

Marasi była nieco zaskoczona, kiedy Steris wyciągnęła parę dla siebie, a później – z obojętną miną – podała drugą Marasi. – Spodziewały się więc panie, że do tego dojdzie? – Mniej więcej – odparła Marasi, czekając, aż któryś z bandytów się poruszy. Mężczyzna wydawał się przerażony. – Takie rzeczy często się zdarzają? – Powiedziałabyś, że to się często zdarza, Steris? – spytała Marasi. – Hm? – Steris wyjęła zatyczkę. – O co chodziło? Marasi wystrzeliła i uniosła wzrok. Tego chyba postrzeliłam w rękę, pomyślała. – Lokaj chce wiedzieć, czy takie rzeczy często się nam zdarzają. – Tobie częściej niż mnie – odparła swobodnym tonem Steris. – Ale kiedy lord Waxillium jest w okolicy, rzeczywiście przytrafiają się takie sytuacje. – Sytuacje? – powtórzył Drewton. – Przytrafiają się? To zardzewiały napad na pociąg! Steris spojrzała chłodno na lokaja. – Nie dowiedziałeś się nic na temat swojego potencjalnego pracodawcy, nim zatrudniłeś się u lorda Waxilliuma? – No tak, wiedziałem, że interesuje się pracą konstabli. Tak jak niektórzy lordowie interesują się symfoniami albo sprawami społecznymi. Wydawało mi się to dziwne, ale nie niestosowne. Co innego, gdyby próbował swoich sił w teatrze! Dziwnie ucichli, pomyślała Marasi, nerwowo stukając palcem w lufę strzelby. Zamierzali znów przejść na dach jej wagonu? Z jednego z otworów w dachu wciąż kapała krew po poprzedniej próbie. Z boku Steris cmoknęła z dezaprobatą, słysząc słowa Drewtona. Nie odrobił pracy domowej, co w oczach Steris było wielkim grzechem. Niewiele rzeczy było gorszych od nieprzygotowania. – Czy on... czy on wróci? – spytał Drewton. – Kiedy skończy – odparła Steris. – Skończy z czym? – Zabijaniem reszty z nich, jak mam nadzieję – stwierdziła Steris. Marasi zaskoczyły krwiożercze instynkty siostry. Oczywiście porwanie przed osiemnastoma miesiącami bardzo ją zmieniło. Steris nie zachowywała się, jakby była w szoku – ale się zmieniła. – Nie próbują już nas dopaść – powiedział Drewton. – Wycofali się? – Może – odparła Marasi. Pewnie nie, dodała w myślach. – Powinniśmy sprawdzić? – spytał Drewton. – My? – To znaczy panienka. – Pociągnął za kołnierz. – Strzelanina. Nie spodziewałem się strzelaniny. Czy służących w takich ekstrawagancjach zwykle nie zostawia się w spokoju? – Przeważnie – mruknęła Marasi. – Za wyjątkiem tego razu, kiedy dom wybuchł – dodała Steris. – Za wyjątkiem. – I... no wiesz – mówiła dalej Steris.

– Lepiej o tym nie wspominać. – Nie wspominać o czym? – spytał Drewton. – Nie przejmuj się tym – powiedziała Marasi i spiorunowała Steris wzrokiem. Naprawdę. Nawet jeśli człowiek nie przeprowadził odpowiedniego śledztwa przed rozpoczęciem pracy... – Zaraz, zaraz. – Drewton zmarszczył czoło. – Co się dokładnie stało z poprzednim osobistym służącym lorda Ladriana? Znów ruch w korytarzu. Marasi poderwała strzelbę, gotowa wystrzelić. Jednak w korytarzu nie poruszał się jeden z bandytów, tylko starsza kobieta w eleganckiej sukni podróżnej. Bandyta szedł obok, unosząc broń do jej głowy. Marasi trafiła go w czoło. Otworzyła szeroko usta, zaskoczona własnym zachowaniem, i niemal upuściła broń. Całe szczęście ostatni bandyta, widząc niepowodzenie fortelu, wybiegł z wagonu, kierując się w stronę przodu pociągu. Na rdzę! Marasi poczuła, jak pot spływa po jej skroni. Wystrzeliła tak szybko, właściwie nie myśląc. Biedna zakładniczka stała zalana krwią zabitego. Marasi znała to uczucie. I to bardzo dobrze. Stojący obok Drewton puścił wiązankę przekleństw, od których nawet Harmonia by się zarumienił. – Co ty sobie myślałaś? – spytał ostro. – Mogłaś trafić tę kobietę. – Statystyka... Statystyka mówi... – Marasi odetchnęła głęboko. – Zamknij się. – Hę? – Zamknij się! Wstała, trzymając niepewnie broń, i ruszyła do kolejnego wagonu. Kobieta odnalazła swojego męża – na szczęście żywego – i płakała w jego ramionach. Marasi stanęła nad trupem bandyty i popatrzyła na dach swojego wagonu, na którym leżał kolejny. Nienawidziła tej części. Półtora roku pracy z Waxilliumem nie sprawiło, że zabijanie stało się łatwiejsze. Wytrącało ją z równowagi i było wielkim marnotrawstwem! Jeśli trzeba było kogoś zastrzelić, społeczeństwo już poniosło porażkę. Wzięła się w garść i szybko sprawdziła przedziały w wagonie pierwszej klasy. Doszła do wniosku, że bandyci wreszcie się wycofali. Jeden z pasażerów pierwszej klasy twierdził, że ma doświadczenie z bronią palną, więc podała mu strzelbę i kazała dopilnować, by żaden z bandytów nie wrócił. Stamtąd ruszyła do wagonu restauracyjnego, sprawdziła pasażerów i uspokoiła ich. Z przodu pociągu dobiegały odgłosy strzelaniny. Waxillium wykonywał swoją robotę. Swoją skuteczną, brutalną robotę. Następny wagon – czwarty od końca – był drugiej klasy i pełen pasażerów. Również sprawdziła ich stan. Między dwoma wagonami znalazła czterech postrzelonych ludzi. Jeden był martwy, a inny poważnie ranny, więc Marasi poszła sprawdzić, czy Steris przypadkiem nie zabrała bandaży i sprzętu medycznego. Szanse nie były wielkie, ale to w końcu była Steris. Kto wie, co zaplanowała? Marasi minęła Drewtona, który siedział z ponurą miną w jednym z przedziałów pierwszej klasy i najwyraźniej zastanawiał się, jak mistrz wiązania krawatów znalazł się na

środku pola bitwy. Steris nie było jednak w przedziale dla służby. Nie było jej też w tym, który dzieliła z Waxilliumem. Czując coraz większy niepokój, Marasi zaczęła przeszukiwać przedziały pierwszej klasy. Ani śladu siostry. W końcu spytała mężczyznę, którego postawiła na straży. – Ona? Tak, panienko. Przeszła tędy kilka minut temu, w stronę lokomotywy. Miałem ją zatrzymać? Wydawała się bardzo zdeterminowana. Marasi jęknęła. Steris musiała się prześlizgnąć obok, kiedy ona sprawdzała przedziały drugiej klasy. Marasi odebrała strzelbę i ruszyła za siostrą.

***

Rezerwy metalu Waxa zniknęły. Klęczał oszołomiony. To niemożliwe. Jak, na Harmonię? Odwrócił się i odkrył, że olbrzymi bandyta wszedł do wagonu. Kiedy szedł, grzechotały drzwi, jakby ktoś próbował gwałtownie wydostać się na zewnątrz. Wax wyskoczył na korytarz i uniósł broń, ale Odpychanie wyrwało mu ją z rąk. Zaraz potem on sam poleciał do tyłu, szarpany pasem z bronią. Uderzył w przeciwną ścianę wagonu, tuż obok zamkniętych drzwi prowadzących na tył pociągu. Jęknął z bólu. Jak? Jak oni...? Potrząsnął głową i zaparł się o ścianę. Wykorzystał specjalny mechanizm klamry, żeby pozbyć się pasów i kabur. Osunął się na ziemię, pozostawiając broń i fiolkę z metalem wciąż przylepione do ściany. Brutal szedł w jego stronę. Wax uchylił się przed pierwszym ciosem mężczyzny, a sam uderzył go w bok. Czuł się tak, jakby uderzał w stalową ścianę. Odskoczył do tyłu, ale, na rdzę, od lat nie brał udziału w prawdziwej bójce na pięści – i był wolniejszy niż kiedyś. Następny prawy sierpowy trafił go, kiedy sam próbował uderzyć olbrzyma w twarz. Zrobiło mu się ciemno przed oczami, a policzek zabolał. Cios pchnął go na boczną ścianę. Na rdzę! Gdzie był Wayne? Brutal znów zaatakował, a Wax uskoczył w bok i udało mu się trafić w twarz mężczyzny. Jeden, dwa, trzy szybkie uderzenia. Brutal się uśmiechnął. Drzwi wciąż grzechotały wokół niego – był Monetostrzelnym i Odpychał, również wykorzystując bańkę stali. Wax czuł nawet pewien nacisk na metalmyślach, które były przecież odporne na Allomancję. Ten mężczyzna mógłby w dowolnej chwili zakończyć walkę, łapiąc kawałek metalu i strzelając nim. Wolał jednak walkę wręcz. W rzeczy samej uniósł pięści i skinął Waxowi, wciąż uśmiechając się szeroko, zapraszając go do kolejnej rundy. Do diabła z tym. Wax odwrócił się, uderzył ramieniem w drzwi pustego przedziału drugiej klasy i ruszył w stronę okna. – Ej! – zawołał mężczyzna. – Ej!

Wax rzucił się do okna i zwiększył swój ciężar. Uderzył w nie ramieniem, rękami osłaniając twarz, i przebił się na drugą stronę – i w ostatniej chwili złapał się dolnej krawędzi ramy. Z palcami ociekającymi krwią wyprostował się, stanął na parapecie i wspinał się po boku pociągu, aż w końcu wciągnął się na dach. Z zaskoczeniem stwierdził, że nie jest tam sam. Cztery wagony przed nim grupa uzbrojonych mężczyzn kierowała się w stronę przodu pociągu, dźwigając coś dużego i wyraźnie ciężkiego. Co to było, na zaginiony metal? – Ej! – powtórzył wielki bandyta, wspinając się po boku wagonu. Wax westchnął i kopnął mężczyznę w twarz, kiedy ten próbował wciągnąć się na górę. Tamten warknął. Wax znów go kopnął i nadepnął na jedną z jego rąk. Mężczyzna spiorunował Waxa wzrokiem, opuścił się i przez okno wrócił do środka. „Możesz pokonać każdego”, powtarzał zawsze Wayne, „jeśli tylko nie pozwolisz im odpowiedzieć na swój atak”. Wax przeszedł na środek wagonu. Czuł, że powinien gonić tych z przodu. Ale był nieuzbrojony, a Monetostrzelny na dole z pewnością z nim nie skończył. Macie, czego chcieliście, pomyślał o bandytach. Dlaczego wciąż walczycie? Głowa brutala pokazała się po chwili tuż nad krawędzią dachu, w pobliżu tylnego podestu, gdzie znajdowała się drabina. Wax pobiegł w tamtą stronę, gotów znów go kopnąć, ale brutal wspinał się zbyt szybko. Coś trzymał. Jeden z pasów Waxa. A niech to piekło pochłonie. Mężczyzna uśmiechnął się, wszedł na dach, wyciągnął olbrzymią śrutówkę Ranette i upuścił pas. Tymczasem pociąg wyjechał z lasu i toczył się w stronę mostu wznoszącego się setki stóp nad rzeką. Brutal uniósł broń, jakby chciał strzelić z biodra. Doskonale. Wax rzucił się na dach w chwili, kiedy brutal pociągnął za spust, a potężny odrzut zupełnie go zaskoczył. Broń wyleciała z jego palców, przekoziołkowała i spadła między wagonami. Mężczyzna zawył, ściskając dłoń. Wax uderzył go w pierś. Mężczyzna sapnął, zatoczył się do tyłu, ale odzyskał równowagę, zanim spadł z pociągu. Waxa to nie obchodziło. Interesował go pas, który upadł u stóp mężczyzny. Sięgnął po niego palcami wciąż mokrymi od krwi. Znajdowały się w nim dwa urządzenia Ranette i jedna cudowna fiolka z metalem. Wax wyciągnął ją i wcisnął pas za pasek spodni. Fiolka zadrżała w jego palcach. Chwycił ją mocno, ale Odpychanie brutala popchnęło go do tyłu po dachu wagonu. Poślizgnął się i padł na kolana, złapał się krawędzi dachu. Monetostrzelny nie przestawał Odpychać. Wax lewą ręką trzymał się dachu, ale jego prawa ręka – którą ściskał fiolkę z metalami – wygięła się boleśnie. Brutal uśmiechnął się i ruszył do przodu. Każdy krok pozwalał mu Odpychać mocniej. Wax zacisnął zęby. Rany na palcach były powierzchowne, choć piekły jak diabli, a krew sprawiała, że jego dłonie się ślizgały. Próbował unieść fiolkę do ust, ale nie udało mu się. Urządzenia Ranette. Wisiały u pasa zatkniętego za pasek jego spodni. Czy mógł je wykorzystać? Jak? Pod nim pociąg wjechał na most.

Zbir zbliżył się do Waxa, poruszył ręką i spróbował zacisnąć pięść mimo złamanego kciuka. Za nim coś poruszało się na drabinie. Pojawiła się głowa. Wayne? Nie. Kiedy ten ktoś się wspinał, Wax zobaczył lufę. Wayne nie miałby broni. Marasi? Na krawędzi dachu pojawiła się Steris, wiatr szarpał jej włosami. Patrzyła to na ogromnego rabusia, to na Waxa i wydawało się, że westchnęła – choć wiatr zagłuszał jej głos. Wspięła się na górę i przyklęknęła na jedno kolano, trzymając śrutówkę Ranette. O nie. – Steris! – krzyknął. Brutal odwrócił się i zobaczył ją, kiedy oparła broń na ramieniu. Miała szeroko otwarte oczy, a wiatr szarpał jej sukienką. Pociągnęła za spust. Oczywiście kula poleciała w bok, ale udało jej się otrzeć o ramię brutala. Popłynęła krew. Mężczyzna chrząknął i przerwał Odpychanie. Niestety, ogromny odrzut strzelby – zaprojektowanej do walki z Allomantami – szarpnął Steris do tyłu. I zrzucił ją z dachu pociągu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Wax zeskoczył z dachu pociągu i uniósł fiolkę do ust. Steris koziołkowała poniżej, spadając w stronę rzeki. Wyrwał korek zębami i obrócił się w powietrzu, wysysając zawartość buteleczki. Tran i płatki metalu wypełniły jego usta. Ich przełknięcie zajęło cenną chwilę. Nic. Nic. Nic. Moc. Wax krzyknął, rozjarzył stal i Odepchnął się od torów nad głową. Błyskawicznie opadł w dół, zderzył się ze Steris, chwycił ją i Odepchnął śrutówkę koziołkującą poniżej. Broń uderzyła w wodę. Natychmiast zwolnili. Gęstość wody pozwalała na Odpychanie się od czegoś, co tonęło. Chwilę później śrutówka uderzyła w dno pod wzburzonym nurtem, a Wax i Steris zawiśli jakieś dwie stopy nad powierzchnią wody. Pojedyncza cienka linia prowadziła od Waxa do broni. Steris gorączkowo łapała powietrze. Przytuliła się do niego, zamrugała i wpatrzyła w rzekę. – Co jest nie tak z tą strzelbą?! – wykrzyknęła. – Była przeznaczona tylko dla mnie, a strzelając z niej, miałem zwiększać swój ciężar, by zrównoważyć odrzut. Spojrzał w stronę oddalającego się pociągu, który przejechał już przez most, ale teraz musiał zwolnić na biegnącym zakosami odcinku torów prowadzącym w dół wzgórza. Wkrótce miał opuścić wyżyny i skierować się dalej w stronę Nowego Seran. – Łap to – powiedział do Steris, podając jej pas, z którego wyjął dwie kule. – Co ty sobie myślałaś? Kazałem ci zostać w tamtym wagonie. – Tak naprawdę wcale tego nie zrobiłeś. Powiedziałeś mi, żebym uważała na siebie. – I co z tego? – Moje doświadczenie podpowiada mi, że najbezpieczniejszym miejscem w strzelaninie jest to najbliżej ciebie, lordzie Waxilliumie.

Chrząknął. – Wstrzymaj oddech. – Co? Dlaczego miałabym.... Krzyknęła, kiedy Odepchnął się od pobliskich stalowych podpór mostu i oboje zanurzyli się w rzece. Otoczyła ich lodowata woda, ale Wax nie przerywał Odpychania, aż dotarł do swojej śrutówki – którą zlokalizował bez trudu dzięki niebieskiej linii – wciśniętej w szlam na dnie. Czując nieprzyjemny nacisk w uszach, złapał broń, umieścił na jej miejscu jedną z kul Ranette i Odepchnął się. Znów wznieśli się nad powierzchnię, ociekając wodą, a Wax Odepchnął ich najwyżej, jak na to pozwalała jego kotwica. Oddał Steris broń do potrzymania i Odepchnął się od jednego z dźwigarów poniżej, dzięki czemu wznieśli się w górę i trochę w bok. Odpychanie od dźwigara z drugiej strony sprawiło, że znów wznieśli się w górę i w ten sposób udało mu się dotrzeć do szczytu mostu. Niestety, kąt Odpychania sprawił, że znaleźli się z dala od torów. Kiedy przelatywali obok mostu, wyciągnął drugie urządzenie Ranette i wsunął je w niewielką przestrzeń między dwiema rozpórkami. Wypuścił haki, a Odpychanie od dołu w połączeniu z naprężonym sznurem w jego dłoniach sprawiło, że opadli łukiem w stronę mostu. Wylądował na torach, jedną ręką przytrzymywał przemoczoną Steris, a drugą sznurek. Wyobrażał sobie uśmiech Ranette, kiedy opowie jej, jak doskonale zadziałało jej urządzenie. Schował haki i pociągnął kulę do siebie, choć sznurek musiał już nawinąć własnoręcznie. Steris głośno szczękała zębami. Nie przerywając nawijania sznurka, popatrzył w jej stronę, spodziewając się, że będzie przerażona i nieszczęśliwa. Ona jednak, choć ociekała wodą, uśmiechała się głupio, a jej oczy płonęły podnieceniem. Wax nie mógł powstrzymać uśmiechu. Schował kulę Ranette i zapiął pas, a później wcisnął śrutówkę do kabury. – Pamiętaj, takie rzeczy nie powinny cię bawić, Steris. Podobno jesteś nudna. Tak w każdym razie twierdzi pewna moja znajoma. – Człowiek pozbawiony słuchu muzycznego wciąż może znajdować przyjemność w słuchaniu dobrego chóru... nawet jeśli sam nigdy by w nim nie mógł zaśpiewać. – Nie kupuję tego, moja droga. Już nie. Przed chwilą wspięłaś się na dach jadącego pociągu i postrzeliłaś bandytę, ratując w ten sposób swojego narzeczonego. – Kobiecie wypada okazywać zainteresowanie pasjami swojego męża. Choć pewnie powinnam być oburzona, gdyż to druga niechciana kąpiel, którą zafundowałeś mi w bardzo krótkim czasie, lordzie Waxilliumie. – Chyba mówiłaś, że ta pierwsza nie była z mojej winy. – Owszem, ale ta była dwa razy zimniejsza. Wszystko się wyrównuje. Uśmiechnął się. – Zaczekasz tutaj czy dołączysz do mnie? – Yyy... dołączę do ciebie? Skinął w lewo. Poniżej pociąg zbliżał się do końca odcinka biegnącego zakosami w dół wzgórza i zwalniał właśnie przed ostatnim zakrętem. Steris szerzej otworzyła oczy i objęła go mocno.

– Kiedy wylądujemy – powiedział – nie wychylaj się i znajdź sobie kryjówkę. – Jasne. Odetchnął głęboko i wzniósł ich wysoko w nocne niebo. Poszybowali nad rzeką i opadli jak drapieżny ptak w stronę przodu pociągu. Wax zwolnił upadek ostrożnym Odpychaniem od lokomotywy i postawił ich na szczycie tendra przewożącego węgiel. W kabinie przed nimi bandytka unosiła rewolwer do głowy maszynisty. Wax puścił Steris, obrócił się i przeładował śrutówkę, wyrzucając w powietrze zużyte łuski. Odepchnął je przez kabinę, prosto w tył głowy napastniczki, która upadła na deskę rozdzielczą. Wax niemal spadł z tendra, kiedy pociąg zahamował gwałtownie. Obrócił się i chwycił Steris za ramię. Po jego prawej zaskoczony maszynista chwycił za dźwignię i złagodził hamowanie. Trzymając mocno Steris, Wax zeskoczył na otwarty tył lokomotywy. Wylądowali obok inżyniera i martwej napastniczki. – Co oni robią? – spytał, puszczając Steris. Ukląkł przy zabitej i zabrał jej pistolet. – Mają jakieś urządzenie – powiedział maszynista, pokazując palcem. – Instalują je między tendrem a pierwszym wagonem. Te kanalie zastrzeliły palacza, kiedy próbował mnie bronić! – Gdzie jest najbliższe miasto? – Ironstand! Zbliżamy się. Jeszcze kilka minut. – Niech pan nas tam doprowadzi najszybciej, jak się da, a potem wezwie lekarzy i miejscowych konstabli. Mężczyzna skinął głową. Wax zamknął oczy i odetchnął głęboko, by zorientować się w sytuacji. Ostatnie pchnięcie. Idziemy.

***

Znajdująca się w połowie pociągu Marasi miała powód, by przeklinać Waxilliuma Ladriana. To znaczy kolejny powód. Dodała go do listy. Choć zamierzała odnaleźć Steris, większość czasu spędzała otoczona przez zaniepokojonych pasażerów, którzy wymagali pocieszania. Najwyraźniej bandyci szybko przetrząsnęli wagony drugiej i trzeciej klasy, pozbawiając ludzi tych niewielkich sum, które mieli przy sobie. Pasażerowie byli przerażeni i zdenerwowani, więc szukali kogoś obdarzonego choć odrobiną autorytetu, by ich uspokoił. Marasi dawała z siebie wszystko, prosiła ich, żeby usiedli, i sprawdzała, czy są jeszcze jacyś poważnie ranni. Pomogła opatrzyć młodego mężczyznę, który stawiał opór bandytom i został postrzelony w bok. Miał szansę się z tego wylizać. Pasażerowie widzieli przechodzącą Steris. Z trudem panując nad niepokojem, Marasi

zajrzała do kolejnego wagonu. Był opustoszały poza jednym pasażerem stojącym spokojnie na drugim końcu. W ręku miał laskę i blokował przejście. Marasi sprawdziła kolejne przedziały po drodze, trzymając w gotowości strzelbę, ale nie zauważyła bandytów. To był ostatni wagon pasażerski przed wagonami towarowymi – które, co dziwne, znajdowały się z przodu pociągu. Wnętrze tego wagonu nosiło liczne ślady po kulach w boazerii, co sugerowało, że odwiedził go Waxillium. – Sir? Marasi pośpieszyła w stronę samotnego mężczyzny. Był szczupły i młodszy, niż się spodziewała, widząc go od tyłu – takie wrażenie robiła jego przygarbiona sylwetka i laska, na której się wspierał. – Sir, tu nie jest bezpiecznie. Powinien pan przejść na tył. Odwrócił się ku niej z uniesionymi brwiami. – Zawsze jestem skłonny spełnić życzenie ładnej kobiety. – Jedną rękę trzymał sztywno z boku i zaciskał pięść, jakby coś w niej chował. – Ale co z panią? Czy pani nie będzie zagrożona? – Poradzę sobie. Marasi zauważyła, że w kolejnym wagonie leży sporo trupów. Zrobiło jej się niedobrze. – W rzeczy samej! Wygląda pani na bardzo kompetentną. Zaiste bardzo kompetentną. – Pochylił się do niej. – Może jest pani kimś więcej, niż się wydaje na pierwszy rzut oka? Metaliczną? Zmarszczyła czoło, słysząc to dziwne pytanie. Oczywiście połknęła porcję kadmu – choć niewiele to dawało. Jej zdolności Allomantyczne były śmieszne – mogła spowolnić upływ czasu w bańce wokół siebie, co oznaczało przyśpieszenie go dla wszystkich pozostałych. Cudowna moc, jeśli było się znudzonym i czekało na rozpoczęcie sztuki. Ale w walce się nie przydawała – używający jej zamierał, podczas gdy wrogowie mogli uciec, lub też wystawiał się na ich strzały w chwili rozproszenia bańki. Oczywiście mogła uczynić bańkę dość dużą, łapiąc w niej innych – co jednak wciąż oznaczało, że była uwięziona, i to najpewniej z kimś wrogo wobec niej nastawionym. Mężczyzna uśmiechnął się i nagle uniósł rękę – tę, w której zdaje się coś ściskał. Marasi zaczęła reagować, uniosła strzelbę. Jednak w tej właśnie chwili pociąg nagle szarpnął, gwałtownie zwolnił, jakby ktoś mocno pociągnął hamulec. Mężczyzna zaklął, zatoczył się i uderzył w ścianę, po czym osunął się na kolana. Marasi zachowała równowagę, ale upuściła strzelbę. Patrzyła na mężczyznę, który przyglądał jej się szeroko otwartymi oczyma, po czym podniósł się niezręcznie – jedną nogę miał niesprawną – i pośpiesznie wyszedł na zewnętrzny podest, zamykając za sobą drzwi. Odprowadziła go wzrokiem wyraźnie zdezorientowana. Zakładała, że próbował sięgnąć po broń, ale wcale tak nie było. Przedmiot był na to o wiele za mały. Sięgnęła po strzelbę i z zaskoczeniem zobaczyła, że na podłodze obok niej leży mały metalowy sześcian zdobiony dziwacznymi symbolami. Z przodu rozległy się strzały. Marasi zabrała sześcian i uniosła strzelbę, zdecydowana odnaleźć Waxilliuma i – jak miała nadzieję – swoją bezmyślną siostrę.

***

Zamknąwszy oczy, Wax czuł płonący metal. Ogień, przyjemny i znajomy. Metal był jego duszą. W porównaniu z nim chłód rzeki był jak kropla deszczu spadająca na ognisko. Czuł pistolet w dłoniach. Należący do bandyty, nieznajomy, a jednak go znał – rozpoznawał go dzięki liniom wskazującym na lufę, spust, naboje wewnątrz. Zostało ich pięć. Widział je nawet z zamkniętymi oczyma. Idź. Otworzył oczy i wyskoczył z lokomotywy, Odpychając się do przodu. Przeleciał nad tendrem i wpadł do pierwszego wagonu towarowego – załadowanego workami z korespondencją. Gdy znalazł się na jego końcu, wypadł na tylny podest i Odepchnął, wyrzucając stojących na straży bandytów do góry i w bok – każdego w inną stronę. Pociąg jechał wzdłuż rzeki. Po lewej drzewa, rozmywające się w zieloną plamę, po prawej woda. Wax wzniósł się, na szczyt drugiego wagonu towarowego, gdzie zauważył bandytów z ich urządzeniem. Inna, większa grupa zebrała się na szczycie drugiego wagonu – tego, który obrabowali. Wax strzelał z lodowatą precyzją, zabijając trzech bandytów. Podszedł do „urządzenia” wspomnianego przez maszynistę, które okazało się dużą skrzynką dynamitu połączoną z zapalnikiem zegarowym. Wax oderwał detonator, odrzucił go na bok, a później na wszelki wypadek Odepchnął całą skrzynkę. Wpadła do rzeki. Coś wyrwało mu pistolet z rąk. Obrócił się i zobaczył idącego w jego stronę wielkiego bandytę, który porzucił większą grupę napastników na sąsiednim wagonie. Znowu ty, pomyślał Wax. Warknął i upuścił pas, ale przycisnął go stopą, żeby nie porwał go wiatr. Mężczyzna ruszył biegiem w jego stronę. Kiedy się zbliżył, Wax ukląkł i wyjął kulę Ranette. Bandyta oczywiście ją Odepchnął, a wtedy kula odskoczyła do tyłu i w bok. Wax mocno trzymał sznur i z gwałtownym szarpnięciem owinął nim nogę bandyty. Olbrzymi mężczyzna spojrzał zaskoczony w dół. Wax Odepchnął, posyłając kulę w zagajnik drzew, i wysunął haki. – To chyba twój przystanek. Potężny bandyta nagle zleciał z dachu, pociągnięty sznurem, który był teraz zaczepiony o drzewo. Wax podniósł pas i ruszył w stronę większej grupy bandytów. Wiatr szarpał jego ubranie. Było ich co najmniej dwunastu – a on nie miał broni. Na szczęście grupka była zbyt zajęta zrzucaniem jednego z jej członków z pociągu. Wax zamrugał zaskoczony. Ale to właśnie zrobili – zrzucili z dachu mężczyznę z laską. Z pluskiem uderzył w powierzchnię płynącej wzdłuż torów rzeki. Kolejni podążyli za nim i również zaczęli wskakiwać do wody. Jeden zauważył Waxa i pokazał go palcem. Sześciu ostatnich bandytów uniosło broń. I znieruchomiało. Wax się zawahał. Mężczyźni się nie poruszyli. Nie drgnęli. Nawet nie zamrugali. Wax

przeskoczył na dach kolejnego wagonu, wyjął z kieszeni zatyczkę – z jednego z flakoników – i rzucił nią w stronę mężczyzn. Trafiła w niewidzialną barierę i zamarła, wisząc w powietrzu. Wax uśmiechnął się szeroko, zeskoczył w przestrzeń między wagonami i wszedł do wnętrza tego, na którym stali mężczyźni. Tam zobaczył Marasi stojącą na stercie walizek i przyciskającą ramiona do dachu wagonu tuż pod miejscem, w którym stali mężczyźni, dzięki czemu mogła ich objąć bańką prędkości i unieruchomić.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wax nigdy wcześniej nie zastrzelił lekarza, ale lubił nowe doświadczenia. Może dziś miał być ten dzień. – Nic mi nie jest – warknął, kiedy kobieta oczyszczała ranę na jego twarzy po ciosie potężnego bandyty. Pękła mu warga. – Ja to ocenię. W pobliżu konstable z Ironstand prowadzili czterech oszołomionych bandytów wzdłuż peronu zalanego światłem z kilku wysokich latarni łukowych. Wax siedział na ławce w miejscu, gdzie lekarze opatrywali innych rannych. Dalej, w cieniu, leżały przykryte brezentem ciała zabitych. Było ich o wiele za dużo. – Wygląda na poważniejszą, niż jest w rzeczywistości – rzekł Wax. – Ma pan krew na całej twarzy, milordzie. – Wytarłem czoło zakrwawioną ręką. Kobieta już wcześniej opatrzyła ją gazą, ale zgodziła się, że rozcięcia są powierzchowne. W końcu lekarka cofnęła się i z westchnieniem skinęła głową. Wax wstał, chwycił wilgotną marynarkę i ruszył w stronę pociągu. Z przodu zauważył Marasi. Potrząsnęła głową. Ani śladu Wayne’a i MeLaan. Węzeł w żołądku Waxa urósł dwukrotnie. „Wayne’owi nic nie będzie”, powiedział sobie. „Może się uzdrowić z każdej rany”. Ale istniały sposoby zabicia Krwiotwórcy. Strzał w tył głowy. Przedłużone duszenie. Właściwie wszystko, co zmusiłoby Wayne’a do ciągłego uzdrawiania się aż do wyczerpania Feruchemicznych zasobów. I oczywiście było jeszcze to coś. Dziwny efekt, który pozbawił Waxa Allomantycznych mocy. Jeśli działał również na Feruchemię... Wax przeszedł wzdłuż pociągu, bez słowa minął Marasi i zaczął własne poszukiwania. Po zatrzymaniu pociąg był ciemny, jedyne światło pochodziło z peronu. Niewiele widział. – Lordzie Waxillium? – odezwał się konstabl Matieu, wyglądając spomiędzy dwóch wagonów. Tyczkowaty mężczyzna miał na twarzy przyjazny uśmiech, który jednak zniknął w chwili, kiedy Wax minął go pośpiesznie.

– Jestem zajęty – mruknął Wax, wchodząc do kolejnego wagonu. Niebieskie linie wskazywały na źródła metalu nawet w ciemnościach. Wayne nosił fiolki z metalem i bransolety. Szukaj słabych źródeł metalu ukrytych za czymś. Może... może jedynie pozbawili go przytomności i gdzieś wcisnęli. – Eee... – odezwał się z tyłu konstabl. – Zastanawiałem się, czy któryś z pańskich służących nie będzie potrzebował, no, wsparcia emocjonalnego. Wax zmarszczył czoło. Wyjrzawszy przez okno, ujrzał Drewtona siedzącego w otoczeniu nie mniej niż trzech pielęgniarek. Przyjął od jednej z nich kubek herbaty, nie przerywając głośnych narzekań. Wax słyszał je nawet wewnątrz wagonu. – Nie – odparł. – Dziękuję. Matieu podążał za nim przez pociąg. Był miejscowym kapitanem, choć, o ile Wax umiał to ocenić, miasteczko było na tyle małe, że jego „poważne sprawy” zwykle oznaczały złapanie tego, kto kradł mleko spod drzwi pani Hutchen albo coś w tym rodzaju. Cieszył się, że udało się znaleźć chirurgów. Większość z nich pewnie zajmowała się również krowami, ale lepsze to niż nic. Na peronie stała spora gromadka młodszych oficerów. Na szczęście odłożyli te swoje książeczki z autografami, ale wydawali się bardzo nieszczęśliwi, że kapitan nie pozwolił im zadręczać Waxa. Gdzie? – myślał Wax, czując się coraz gorzej. Chwilę później dołączyła do niego Marasi z lampką oliwną. Oświetlała mu wnętrze pociągu, gdy on przeszukiwał wagon towarowy pełen worków z pocztą. Tu go nie będzie, pomyślał Wax. Znajdował się przed wagonem, w którym w tajemnicy przewożono wypłatę. Wayne nie mógłby go przejść – wagon był zamknięty jeszcze przed przybyciem bandytów. Mimo to wolał być ostrożny. Przeszukał go, po czym gestem wezwał Marasi i ostrożnie przebył zniszczony przez rabusiów wagon kurierski. Matieu szedł za nim. – Muszę powiedzieć, lordzie Waxilliumie, że pańska obecność była wyjątkowo fortunna. Gang Nocnych Ulic robił się coraz bardziej zuchwały, ale nigdy nie przypuszczałem, że odważą się na coś takiego. – Czyli to znany gang? – spytała Marasi. – Ależ tak. Wszyscy w okolicy znają Nocne Ulice, choć oni atakowali głównie miasta bliżej Dziczy. Pewnie za górami nie mieli już czego kraść, więc odważyli się wyruszyć w głąb lądu. Ale coś takiego! Napad na pociąg? I kradzież wypłaty Erikellów? To odważne. Ten ród produkuje broń, sam pan zresztą o tym wie. – Mieli ze sobą co najmniej jednego Allomantę – powiedział Wax, prowadząc ich przez pusty wagon kurierski, w którym wciąż dało się wyczuć słaby smród formaldehydu. – O tym nie słyszałem. Tym większe szczęście, że pan tam był! – Nie powstrzymałem ich przed ucieczką i kradzieżą wypłaty. – Zabił pan albo pojmał dobrą połowę gangu, milordzie. Ci, których pojmaliśmy, doprowadzą nas do pozostałych. – Zawahał się. – Musimy zebrać oddział pościgowy, milordzie. Oni z pewnością uciekną do Dziczy. Przydałaby się nam pańska pomoc. Wax rozejrzał się po wnętrzu, skupiając się na błękitnych liniach.

– A kulejący mężczyzna? – Milordzie? – Wydawało się, że nimi dowodzi – wyjaśnił Wax. – Mężczyzna w eleganckim garniturze, który wspierał się na lasce. Sześć stóp wzrostu, wąska twarz i ciemne włosy. Kim on jest? – Nie wiem, milordzie. Ich przywódcą jest Donny. – Wielki gość? Szyja jak pień drzewa? – Nie, milordzie. Donny jest mały i zadziorny. Najwredniejszy zardzewiały kig, jakiego widziałem w życiu. Kig. Potoczne określenie człowieka z domieszką krwi kolossów. Wax nie widział wśród bandytów nikogo o pasującym kolorze skóry. – Dziękuję, kapitanie – powiedział. Mężczyzna zrozumiał, że został odprawiony, ale się zawahał. – A możemy liczyć na pańską pomoc, milordzie? Kiedy będziemy gonić Donny’ego i jego gang? – Ja... poinformuję was. Matieu zasalutował, co było całkowicie niestosowne – Wax nie miał żadnych uprawnień w tym okręgu – i odszedł. Wax szukał dalej, otworzył schowek na bagaż pod pierwszym wagonem pasażerskim. Linie metalu wskazywały jedynie na kilka walizek. – Waxilliumie – odezwała się Marasi – nie możesz im pomóc w polowaniu. Mamy zadanie. – Mogą być powiązane. – Albo nie. Słyszałeś go, Waxilliumie. Ci goście to znani kryminaliści. – Którzy przypadkiem obrabowali dokładnie ten pociąg, którym jechaliśmy. – Ale jednocześnie wydawali się całkowicie zaskoczeni obecnością strzelca Allomanty w ostatnim wagonie. Zamiast wrzucić do środka dynamit i zasypać wagon gradem kul, wysłali paru ludzi, żeby obrabowali coś, co uznali za łatwy cel. Wax rozważył jej słowa i z napięciem sprawdził kolejny schowek na bagaże. Żadnych ciał. Odetchnął głęboko. – Nie mogę teraz o tym myśleć – powiedział. Pokiwała ze zrozumieniem głową. Sprawdzili kolejne przedziały, a ponieważ nie widział żadnych podejrzanych linii, ruszyli dalej. Kiedy przechodzili między dwoma wagonami, zauważył, że Steris mu się przygląda. Siedziała samotnie na ławce, okryta kocem, i trzymała kubek z jakimś parującym napojem. Wydawała się całkowicie spokojna. Ruszył dalej. Strata przyjaciół była częścią życia stróża prawa – wolał nawet nie liczyć, ile razy mu się to przytrafiło. Ale po tym, co wydarzyło się przed sześcioma miesiącami w mieście... cóż, nie był pewien, co by się z nim stało, gdyby stracił Wayne’a. Zacisnął zęby, przeszedł do następnego wagonu, otworzył pierwszy schowek i znieruchomiał. Słabe linie stali prowadzące do innego miejsca w tym wagonie. I poruszały się. Wax pobiegł w ich stronę. Marasi podążyła za nim, unosząc wysoko lampkę. Linie wyrastały z podłogi wewnątrz jednego z przedziałów – jednak na półkach nie leżał bagaż, a na podłodze nie było żadnych śmieci. To był prywatny przedział, który nie został wynajęty. Wax wszedł do środka i gwałtownym ruchem otworzył schowek na bagaż. Wayne

zamrugał. Młody mężczyzna był rozczochrany i miał rozpiętą koszulę, ale Wax nie widział żadnych więzów. Nie wydawało się, żeby Wayne’owi coś się stało. Właściwie... Wax przykucnął i w świetle lampki Marasi ujrzał to, co wcześniej ukrywało się przed jego wzrokiem. W schowku znajdowała się również MeLaan, naga od pasa w górę. Usiadła, zupełnie nie wstydząc się swojej nagości. – Zatrzymaliśmy się! – powiedziała. – Już dotarliśmy do celu?

***

– Skąd miałem wiedzieć, że zostaniemy zaatakowani?! – wykrzyknął Wayne, już ubrany, choć wciąż z włosami w nieładzie. Wax nie słuchał go zbyt uważnie. Urzędnicy kolejowi oddali im do użytku jedno z pomieszczeń stacji. Wiedział, że powinien być wściekły, ale czuł głównie ulgę. – Bo my to my – stwierdziła Marasi, założywszy ręce na piersi. – Bo wyruszyliśmy z niebezpieczną misją. Nie wiem. Mogłeś chociaż powiedzieć nam, co zamierzasz. – Zawahała się. – A właściwie, co ty wyprawiałeś? Wayne pochylił głowę. MeLaan opierała się o ścianę obok drzwi. Wpatrywała się w sufit, jakby próbowała udawać niewinną. – Zrobiłem kolejny krok – powiedział Wayne, pokazując palcem na Marasi. – Sama mi to radziłaś. – Nie zrobiłeś kroku dalej! Ty „biegłeś ze wszystkich sił”. Ty „pędziłeś jak wystrzelony z pistoletu”, Wayne. – Nie lubię półśrodków – odparł poważnie Wayne, kładąc dłoń na sercu. – Od dawna nie miałem okazji do porządnego macanka ze względu na sumienną idealizację pewnej pięknej, lecz niedostępnej... – A jak to możliwe – przerwała mu Marasi – że nie słyszałeś odgłosów walki? Była strzelanina, Wayne. Praktycznie tuż nad wami. Wayne poczerwieniał. – Widzisz, byliśmy dość zajęci. A leżeliśmy tuż przy torach, które bardzo hałasowały. Chcieliśmy mieć trochę prywatności, sama wiesz, i... – Wzruszył ramionami. – Phi! Czy masz pojęcie, jak bardzo Waxillium się martwił? – Mnie w to nie mieszaj – powiedział Wax, siedzący z nogami wspartymi na sąsiedniej ławce. – Czyżbyś akceptował takie zachowanie? – spytała Marasi, odwracając się do niego. – Na Niebiosa, nie. Gdybym akceptował połowę rzeczy, które robi Wayne, Harmonia pewnie zabiłby mnie na miejscu. Ale on żyje i my żyjemy, a nie możemy mieć pretensji, że zapewnił sobie trochę rozrywki podczas czegoś, co uznaliśmy za łatwą podróż. Marasi przez chwilę patrzyła na niego, po czym westchnęła i wyszła na peron, nie zaszczycając MeLaan nawet spojrzeniem.

Wayne wstał i podszedł do niego, wyciągnął z kieszeni pudełko z gumą i postukał nim o dłoń, żeby proszek wewnątrz opadł. – Ci złodzieje, czy oni ją może postrzelili, kiedy nie patrzyłeś? Bo nagle zrobiła się całkiem sztywna. – Po prostu martwiła się o ciebie. Porozmawiam z nią, kiedy się uspokoi. MeLaan opuściła swoje stanowisko przy drzwiach. – Czy w ataku było coś dziwnego? – Mnóstwo rzeczy. Wax wstał i przeciągnął się. Na rdzę. Czyżby naprawdę robił się na to za stary, jak często żartowała Lessie? Zwykle po walce czuł uniesienie. To przez śmierci, pomyślał. Zginął tylko jeden pasażer, starszy mężczyzna. Ale zabito również pół tuzina strażników, nie wspominając rannych. – Jeden z bandytów – powiedział do MeLaan – zrobił coś, co stłumiło moją Allomancję. – Pijawka? – spytała. Wax pokręcił głową. – Nie dotknął mnie. Pijawki, Allomanci, którzy spalali chrom, mogli pozbawiać innych Allomantów rezerw metali, ale wymagało to bezpośredniego kontaktu. – Wrażenie było podobne. W mgnieniu oka cała moja stal zniknęła. Ale, MeLaan, w tym brało udział urządzenie. Mały metalowy sześcian. – Zaczekajcie – powiedział ktoś. W drzwiach pojawiła się Marasi. – Sześcian? Cała trójka popatrzyła na nią, a ona zarumieniła się w ostrym elektrycznym świetle. – No co? – Wyszłaś sztywnym krokiem – zauważył Wayne – cała zdefasonowana. – A teraz wchodzę sztywnym krokiem – stwierdziła Marasi. Ruszyła w stronę Waxa, jednocześnie sięgając do kieszeni. – Równie dobrze mogę być zdefa... zdegustowana tutaj. Wyciągnęła dłoń, na której leżał mały metalowy sześcian. – Skąd to masz? – Upuścił go ten facet z laską. Zrobił gest, jakby zamierzał wyciągnąć pistolet, i uniósł to. Wax odwrócił się do MeLaan, która potrząsnęła głową. – To naprawdę dziwny pistolet – zauważył Wayne. – Czy tradycja, o której mówił VenDell – spytał Wax – wspomina cokolwiek na temat urządzenia, które neguje Allomancję? – O niczym takim nie słyszałam – odparła MeLaan. – Ale mówiłaś też, że nie przykładałaś większej wagi do badań, MeLaan – zauważyła Marasi, odbierając sześcian. – Prawda. – A gdyby nawet z tego zardzewiałego czegoś dawało się strzelać – dodał Wayne – kula byłaby wielkości pchły. Marasi westchnęła. – Wayne, czy ty kiedyś pozwalasz dowcipowi umrzeć śmiercią naturalną? – Kochanie, ten dowcip od początku był martwy. Ja jedynie wyprawiam mu stosowny

pogrzeb. – Potrzebny nam kolejny pociąg jadący na południe – powiedziała Marasi, zwracając się do pozostałych. – Ci bandyci mogą mieć informacje – stwierdził Wayne. – Warto by ich było dogonić. Poza tym nie miałem okazji wlać żadnemu z nich, a to z powodu pieszczot w nieco niefortunnym momencie. – Przynajmniej były to porządne pieszczoty – stwierdziła MeLaan. Kiedy Marasi spiorunowała ją wzrokiem, dodała: – No co? Takie były. Biedak od lat nie miał okazji do porządnych pieszczot. I mnóstwo zgromadzonej energii. – Nawet nie jesteś człowiekiem – zauważyła Marasi. – Powinnaś się wstydzić. Nie mówiąc już o tym, że masz sześćset lat. – Ale serce mam młode. Naprawdę. Skopiowałam je z szesnastolatki, którą zjadłam przed kilkoma miesiącami. Zapanowała cisza. – Och... czy to było niezręczne? – MeLaan skrzywiła się. – Było niezręczne, prawda? Nie smakowała zbyt dobrze, jeśli coś to zmienia. Nie była ani trochę nadgniła. I... chyba powinnam przestać o tym mówić. Nowe Seran? Jedziemy czy zostajemy, żeby gonić bandytów? – Jedziemy – powiedział Wax, na co Marasi przytaknęła. – Jeśli to wszystko jest ze sobą powiązane, natkniemy się na nich później. Jeśli nie, zobaczę, czy uda mi się pomóc, kiedy już załatwimy sprawę z moim wujem. – A jak dotrzemy do Nowego Seran? – spytał Wayne. – Nie wygląda na to, że nasz pociąg wkrótce ruszy dalej. – Pociąg towarowy – stwierdził Wax, sprawdzając rozpiskę na ścianie. – Przejeżdża tędy za godzinę. Przestawią nasz pociąg na tor naprawczy, więc będziemy mogli zatrzymać ten. Wygodnie nie będzie, ale rano dotrzemy do celu. Idźcie po swoje bagaże. Miejmy nadzieję, że nie są zbyt podziurawione. Wayne i MeLaan ruszyli wypełnić jego polecenie. Szli obok siebie. Może rzeczywiście coś między nimi było. Wayne w każdym razie nie wydawał się ani odrobinę zrażony przypomnieniem, jak obca i jak stara była MeLaan. Z drugiej strony Wayne nie słynął z dobrego gustu, jeśli chodzi o kobiety. Właściwie w ogóle nie słynął z dobrego gustu. Wax spojrzał na Marasi, która została w środku. Trzymała nieduży sześcian i obracała go w palcach, przyglądając się skomplikowanym grawerunkom na ściankach. – Mogę znów dostać od ciebie notatki VenDella? – spytała. – Może jest w nich coś na temat tego czegoś. – Teraz jesteś bardziej skłonna uwierzyć, że to nie był przypadkowy napad na pociąg? – Może trochę. Powinieneś pójść porozmawiać z moją siostrą. – Wydawała się całkowicie spokojna, kiedy ostatnio do niej zajrzałem. – Oczywiście, że jest spokojna. W końcu to Steris. Ale jednocześnie zajęła się haftowaniem. – A to źle? – Steris zajmuje się haftem tylko wtedy, gdy wypełnia ją przemożne pragnienie, by

wydawać się normalną. Gdzieś wyczytała, że to stosowne zajęcie dla zamożnej kobiety. Nienawidzi go z całego serca, ale nikomu tego nie powie. Zaufaj mi. Jeśli dochodzi do haftowania, jest zdenerwowana. Mogłabym z nią porozmawiać, ale ona nigdy mnie nie słucha. Przez pierwsze kilkanaście lat życia nawet nie wiedziała o moim istnieniu. Poza tym powinieneś się w tym wprawiać. Wyszła z pomieszczenia, a Wax ku swojemu zaskoczeniu stwierdził, że się uśmiecha. Cokolwiek by powiedzieć, Marasi bardzo się zmieniła od ich pierwszego spotkania. Zdjął marynarkę z haka na ścianie, włożył ją i wyszedł w mrok. Marasi wołała zawiadowcę stacji, pewnie po to, żeby załatwić ich przejazd pociągiem towarowym. Wax szedł wzdłuż torów, mijając zimne elektryczne światła, aż dotarł do ławki, na której Steris siedziała i haftowała. Usiadł obok niej. – Marasi mówi, że jest ci ciężko. Steris przerwała pracę. – Jesteś bardzo bezpośrednim człowiekiem, lordzie Waxilliumie. – Możliwe. – Ale, jak oboje wiemy, to tylko poza. Zostałeś wychowany wśród elity Elendel. Miałeś guwernerów i nauczycieli dykcji. W młodości spędzałeś wiele czasu na przyjęciach i balach. – A później przeżyłem dwadzieścia lat w Dziczy. Tamtejsze wiatry sprawiają, że wietrzeje najtwardszy granit. Zaskakuje cię, że mogą to samo zrobić z człowiekiem? Odwróciła się do niego, przechylając głowę. Wax westchnął, oparł się wygodniej i wyciągnął przed siebie nogi, krzyżując je w kostkach. – Czy kiedykolwiek byłaś w miejscu, do którego nie pasujesz? Miejscu, gdzie wszyscy inni rozumieją wszystko w lot? Wiedzą, co robić. Wiedzą, co powiedzieć. Ale na rdzę, ty musisz włożyć dużo wysiłku, by to wszystko rozwikłać? – Opisujesz całe moje życie – odparła cicho Steris. Objął ją ramieniem i pozwolił, by opuściła głowę na jego bark. – Cóż, tym właśnie były dla mnie te przyjęcia. Sytuacje społeczne były dla mnie przykrym obowiązkiem. Wszyscy się śmiali, a ja stałem zdenerwowany i usiłowałem się domyślić, jak powinienem postąpić. W tamtych czasach nie uśmiechałem się zbyt często. Pewnie nadal tego nie robię. Kiedy tylko mogłem, uciekałem z przyjęć i znajdowałem sobie cichy balkon. – I co? Czytałeś? Wax roześmiał się. – Nie, lubię od czasu do czasu coś przeczytać, ale to Wayne czyta naprawdę dużo. Steris uniosła głowę, wyraźnie zaskoczona. – Mówię poważnie. Owszem, od czasu do czasu wybiera książeczkę z obrazkami, ale czyta. Często na głos. Powinnaś kiedyś posłuchać, gdy zaczyna mówić głosami bohaterów. Ja... znajdowałem sobie balkon, który wychodził na miasto, i patrzyłem. Słuchałem. – Uśmiechnął się. – Kiedy byłem dzieckiem, wielu ludzi uważało, że jestem tępy, bo siedziałem i gapiłem się przez okno. – A później znalazłeś drogę do Dziczy. – Cieszyłem się, że opuściłem Elendel z jego sztucznością. Nazywasz mnie bezpośrednim. Cóż, takim właśnie człowiekiem chciałem się stać. Takiego człowieka podziwiam. Może jedynie

odgrywam taką rolę, ale staram się to robić na poważnie. Niech mnie powieszą, taki jestem. Steris przez chwilę siedziała w milczeniu, z głową wspartą na jego ramieniu, a Wax wpatrywał się w noc. Mimo wszystko to była ładna noc. – Mylisz się – zauważyła sennym głosem. – Uśmiechasz się. Głównie, kiedy latasz na liniach stali. To chyba jedyna okazja, kiedy wydaje mi się.... wydaje mi się, że widzę... w tobie czystą radość. Spojrzał na nią z góry, ale ona właśnie usnęła, oceniając po jej spokojnym oddechu. Usadowił się wygodnie i rozmyślał nad jej słowami, aż na stację w końcu wjechał pociąg towarowy.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Waxa obudził się na odgłos odległych wybuchów. Natychmiast poderwał się na równe nogi i sięgnął po metale, rozespany i zdezorientowany. Gdzie był? W przedziale dla obsługi pociągu towarowego. Był spory, z kilkoma twardymi kozetkami na tyłach, by maszyniści mogli się trochę przespać podczas rozładunku. Steris spała na jednej z nich, owinięta jego marynarką. Wayne drzemał w kącie z kapeluszem na twarzy. Służących na razie zostawili – mogli przyjechać kolejnym pociągiem pasażerskim. MeLaan wolała jechać z tyłu z ich bagażami – chciała przejrzeć swoje kości, by wybrać najlepsze na ten wieczór. Wax połknął metale, wyciągnął Obrońcę z kabury i ruszył do przodu w stronę źródła dźwięków – które, co mógł ocenić teraz, gdy się obudził, wcale nie musiały być wybuchami. Ciągłe dudnienie, jak trzęsienie ziemi, dochodzące gdzieś z przodu. Wyszedł do kabiny lokomotywy. Maszyna była nowa, na ropę, więc nie potrzebowała tendra z węglem. Marasi stała z przodu z maszynistą, wysokim mężczyzną o błyszczących oczach i przedramionach jak tłoki. To dudnienie... Wax zmarszczył czoło i opuścił broń, kiedy Marasi spojrzała na niego. Niebo było jasnoniebieskie – nadszedł świt. Przed nimi wznosiło się Nowe Seran. Miasto zajmowało kilkanaście olbrzymich, płaskich kamiennych teras. Był ich co najmniej tuzin, a każdą przecinały liczne strumienie, które przepływały po nich, a później spadały przez krawędź na terasę poniżej. Źródłem odgłosów były nie wybuchy czy trzęsienie ziemi, ale wodospady. W niektórych miejscach spadek był niewielki – pięć stóp, może trochę więcej. W innych jednak majestatyczne wodospady opadały pięćdziesiąt stóp w dół, zanim uderzyły w kolejną kamienną terasę. Wydawało się, że są dziełem rąk ludzkich, gdyż wszystkie strumienie i wodospady w końcu łączyły się w rzekę, która płynęła w stronę odległego Elendel. Wax wsunął Obrońcę do kabury, co wymagało dwóch prób, gdyż wodospady ogromnie go urzekły. A właściwie całe miasto. Między rzekami wyrastały budynki, a bujne zielone pnącza porastały urwiska niczym pukle natury. Za miastem wznosiły się wysokie białe szczyty gór Seran.

Marasi uśmiechnęła się szeroko i wychyliła z kabiny, żeby lepiej przyjrzeć się miastu. Maszynista stał przy swoich dźwigniach, zaworach i korbach, starając się zachowywać swobodnie, ale wyraźnie obserwował reakcje Waxa i Marasi. – Często myślę sobie – powiedział w końcu – że Harmonia nieco się popisywał, kiedy tworzył to miejsce. – Nie miałem pojęcia, że tak wygląda – stwierdził Wax, podchodząc do Marasi. Z tyłu Wayne ziewnął i podniósł się niezgrabnie. – No cóż – mruknął inżynier – ludzie z Elendel często zapominają, że tu jest cały kraj. Bez obrazy, milordzie. W Elendel jest wiele do oglądania, nic więc dziwnego, że czasem was trochę zaślepia. – Pochodzi pan z Nowego Seran? – spytała Marasi. – Tam się urodziłem i wychowałem, kapitan Colms. – W takim razie może mógłby nam pan powiedzieć, gdzie znajdziemy swój hotel? – spytała. – Miedziane Wrota? – O, ten jest bardzo porządny – zauważył inżynier i pokazał palcem. – Najwyższa terasa, dzielnica wodna. Szukajcie państwo dużego pomnika lorda Zrodzonego z Mgły. To jakieś dwa kwartały od niego. – Jak blisko może nas pan dowieźć? – spytała Marasi. – Obawiam się, że bardzo daleko – odparł maszynista. – Nie jesteśmy pociągiem pasażerskim, a nawet one docierają tylko do środkowych poziomów. My skończymy bieg na samym dole. Przejazd kolejką gondolową zajmie kilka godzin. Są też rampy, gdyby preferowali państwo powóz, ale to będzie trwało jeszcze dłużej... a z gondoli jest lepszy widok. Kolejka gondolowa byłaby wspaniałym pomysłem, uznał Wax, gdyby tylko tej nocy przespali więcej niż kilka godzin. Ze względu na czekające ich przyjęcie musieli być wypoczęci i gotowi.

– Skrót? – zaproponował Marasi. – Widzisz, że mam na sobie spódnicę. – Owszem. A co się stało z tym nowiutkim mundurem konstabla ze spodniami? – Spakowany. Nie każdy lubi chodzić w mundurze, kiedy nie musi, Waxilliumie. – Cóż, zawsze możesz zaczekać na kolejkę – stwierdził Wax. – Ale pamiętaj, że ja będę spokojnie odpoczywał na miękkim łóżku, kiedy ty będziesz sennie mrugać i przysypiać na... – Dobra. – Marasi podeszła bliżej. – Ale trzymaj się z dala od tłumów. Wax objął ją w pasie. – Wrócę po was – powiedział Wayne’owi, który przytaknął. – Proszę wysłać nasze rzeczy do Miedzianych Wrót, jeśli byłby pan tak uprzejmy, panie maszynisto. – Oczywiście, milordzie. Wax odsunął na bok drzwi kabiny, wypił kolejną porcję płatków metalu – z zapasu w bagażu – przycisnął do siebie Marasi, spalił stal i skoczył. Odpychanie połączone z rozjarzaniem sprawiło, że poszybowali z dala od pociągu, który zwalniał, zbliżając się do pierwszych budynków tłoczących się u podnóża Nowego Seran. Zaczęli opadać w ich stronę, ale kiedy zbliżyli się do ziemi, wystrzelił z Obrońcy i odbił się od kuli. Wzniósł się w górę, ponad najniższymi poziomami, i wykorzystywał tamtejsze źródła metalu, by utrzymywać się w powietrzu. Budynki były o wiele mniejsze niż w Elendel. Wręcz staroświeckie. W Elendel mało kto mógł sobie pozwolić na marnowanie przestrzeni na pojedynczy domek – nawet w slumsach normą były wysokie kamienice czynszowe. W mieście trwała niekończąca się przemiana, niektóre jego dzielnice powoli popadały w ruinę i wprowadzali się do nich ubodzy, ci zaś, którzy mogli pozwolić sobie na coś lepszego, przeprowadzali się gdzie indziej. Fascynowało go, że kiedy oglądał stare mapy, obecne dzielnice slumsów były uważane za modne. Nie widział wielu bloków mieszkalnych i tylko trzy drapacze chmur, wszystkie w niewielkiej dzielnicy handlowej na najwyższym poziomie. Choć terasy ograniczały rozwój miasta, wydawały się dość duże, by pomieścić wszystkich. Dużo parków i strumyków, zbyt płytkich jednak, by były spławne jak kanały Elendel. Trzymał się raczej dachów niż ulic, ze względu na Marasi – choć ona wcale nie miała problemów ze spódnicą. Zanim się wznieśli, wcisnęła ją między nogi, a ruch w górę powstrzymywał tkaninę przed rozpostarciem się. Wax wznosił się wielkimi łukami nad dzielnicami mieszkalnymi, aż dotarli do kolejnego urwiska, gdzie znalazł gondolę i wykorzystał ją jako kotwicę, by wznieść się pięćdziesiąt stóp w górę w stronę najwyższej terasy. Cieszył się tą chwilą, jej swobodą i pięknem. Było coś majestatycznego w szybowaniu wzdłuż wzburzonego wodospadu, ponad migoczącymi sadzawkami i zielonymi ogrodami. Dotarli na szczyt urwiska i wylądowali łagodnie obok wodospadu. Marasi wypuściła powietrze – jej nerwowy uścisk świadczył, że lot nie podobał jej się tak bardzo jak jemu. Odpychanie stali nie było dla niej niczym naturalnym, podobnie jak wysokości – kiedy tylko się uwolniła, odeszła od krawędzi urwiska. – Wracasz po pozostałych? – spytała. – Najpierw znajdźmy hotel – odparł Wax, wskazując na rzeźbę, którą zobaczył podczas

lądowania. Ponad dachami pobliskich domów widział zieloną patynę pokrywającą głowę pomnika. Ruszył w tamtą stronę. Marasi dołączyła do niego i razem wyszli na ulicę pełną pieszych. Na każdym rogu gazeciarze i gazeciarki zachwalali najnowsze wydanie gazety. Mniej koni i powozów niż w Elendel – prawie wcale, choć widział sporo riksz. To miało sens, biorąc pod uwagę układ miasta. Z zainteresowaniem zauważył, że kolejka gondolowa nie służyła jedynie do poruszania się między poszczególnymi terasami – widział również linie przecinające niebo, które pozwalały przenosić się między różnymi punktami na tej terasie. – Jak rekin między płotkami – mruknęła Marasi. – Co to znaczy? – spytał Wax. – Popatrz tylko, jak ludzie cię omijają. Lord Cimines przeprowadził kiedyś badania porównujące konstabli z rekinami i udowodnił, że na zatłoczonej ulicy ludzie reagowali dokładnie tak samo, jak zwierzęta na krążącego w pobliżu drapieżnika. Nie zauważył tego wcześniej, ale miała rację. Ludzie omijali go szerokim łukiem – choć nie dlatego, że był konstablem. Chodziło o jego mgielny płaszcz, broń i może wzrost. Wszyscy wydawali się tu odrobinę niżsi, a on sam wznosił się kilka cali nad tłumem. W Elendel jego ubiór były nietypowy – podobnie jak stroje wszystkich innych. Miasto było zbieraniną, jak stara beczka pełna zużytych łusek, w której można było znaleźć każdy kaliber. Tutaj ludzie nosili lżejsze ubrania niż w Elendel. Panie pastelowe sukienki, panowie białe garnitury w prążki i słomkowe kapelusze. W porównaniu z nimi był jak ślad po kuli w witrażu. – Nigdy i tak nie umiałem wtapiać się w tłum – stwierdził. – Jasne. Chciałam cię o coś spytać. Będziesz dziś potrzebował Wayne’a? – Na przyjęciu? – spytał Wax z rozbawieniem. – Trudno mi sobie wyobrazić sytuację, w której nie wyląduje pijany w wazie z ponczem. – W takim razie pożyczę go sobie. Chcę poszukać kolca ReLuura na cmentarzu. Wax chrząknął. – To będzie brudna robota. – I dlatego poprosiłam o Wayne’a. – Przyjąłem do wiadomości. Jak myślisz, jaką masz szansę na znalezienie kolca w grobie? Marasi wzruszyła ramionami. – Uznałam, że zaczniemy od najłatwiejszego i najbardziej oczywistego sposobu. – Rozkopywanie grobów jest najłatwiejszym sposobem? – Owszem, po odpowiednim przygotowaniu. W końcu nie zamierzam sama kopać... Wax przestał słuchać. Zgiełk tłumu ucichł, a on sam znieruchomiał, wpatrując się w gazetę trzymaną przez stojącą na rogu gazeciarkę. Ten symbol, to poszarpane odwrócone mah... znał ten znak aż za dobrze. Zostawił Marasi w połowie zdania, przepchnął się przez tłum w stronę dziewczynki i chwycił gazetę. Ten symbol. Niemożliwe. „rezydencja farthingów zaatakowana”, głosił nagłówek. Wax wygrzebał kilka spinek dla dziewczynki. – Rezydencja Farthingów? Gdzie to jest?

– Niedaleko, przy Alei Kwiatowej – powiedziała dziewczynka, pokazując brodą, a jednocześnie zabrała monety z jego dłoni. – Chodź – polecił, przerywając Marasi, która zaczęła coś mówić. Ludzie rzeczywiście schodzili mu z drogi, co było wygodne. Mógłby wznieść się w niebo, ale bez trudu odnalazł rezydencję, głównie dlatego, że wokół niej tłoczyli się ludzie, pokazując palcami. Symbol został wymalowany czerwoną farbą, dokładnie tak jak w Dziczy, ale tym razem szpecił kamienną ścianę eleganckiej dwupiętrowej rezydencji, a nie dyliżans. – Waxilliumie, na zdrowy rozsądek – powiedziała Marasi, doganiając go. – Co w ciebie wstąpiło? Wskazał na symbol. – Rozpoznaję go – stwierdziła. – Dlaczego miałabym go rozpoznawać? – Czytałaś relację z mojego pobytu w Dziczy – wyjaśnił. – Tam go opisano... to symbol Małpy Mantona, jednego z moich dawnych wrogów. – Małpa Manton! Czy on nie... – Tak – dokończył Wax, przypominając sobie noce tortur. – Poluje na Allomantów. Ale skąd miałby się tu wziąć? Wax go zamknął, i to nie w jakiejś wiosce, a w True Madil, największym mieście w całej Północnej Dziczy, w porządnym więzieniu. Jak, na Prawdziwe Imię Harmonii, dotarł aż do Nowego Seran? Działalność Mantona w mieście nie ograniczyłaby się do rabunku. W jego kradzieżach zawsze krył się jakiś motyw, cel. Muszę się dowiedzieć, co zabrał i dlaczego... Nie. Nie, nie teraz. – Chodźmy do hotelu – powiedział Wax, z trudem odrywając wzrok od czerwonego symbolu. – Na rdzę. – Marasi pośpieszyła za nim. – Czy on mógłby być jakoś w to zamieszany? – Z Kręgiem? Nie ma mowy. Nienawidzi Allomantów. – Wróg mojego wroga... – Nie w przypadku Małpy. Nie dotknąłby Metalicznego nawet gdyby ten wyciągnął rękę, ratując go przed śmiertelnym upadkiem. – Czyli... – Czyli on nie jest w to zamieszany. Ignorujemy go. Jestem tu ze względu na wuja. Marasi pokiwała głową, ale wydawała się zaniepokojona. Minęli żonglera Szarpacza, który upuszczał piłeczki i znów podrywał je w powietrze – czasami wraz z przedmiotami należącymi do rozbawionego tłumu widzów. Marnowanie Allomantycznych zdolności. A ci ludzie. Dusił się. Miał nadzieję, że kiedy opuści Elendel, ucieknie przed zatłoczonymi ulicami. Omal nie wyciągnął broni i nie wystrzelił, żeby ich rozproszyć. – Wax... Marasi wzięła go za ramię. – Co. – Co?! Na rdzę, samym spojrzeniem mógłbyś przybić głowę człowieka do ściany! – Nic mi nie jest – odparł, wyrywając ramię. – Ta wojna przeciwko twojemu wujowi jest...

– To nie wojna. – Wax przyśpieszył kroku, idąc wśród tłumu, a pasma mgielnego płaszcza łopotały za nim. – Wiesz, co on robi. – Nie. I ty też nie. – Hoduje Allomantów. Być może również Feruchemików. Nie muszę znać jego dokładnych planów, żeby wiedzieć, że to coś złego. A jeśli tworzy armię Zbirów i Monetostrzelnych? Podwójnych. Łączących moce. – Być może to prawda – przyznała Marasi. – Ale nie polujesz na niego z tego powodu, prawda? On cię pokonał. W całej historii ze Stożywotów Pan Garnitur wygrał. A teraz zamierzasz zwyciężyć w wojnie, choć przegrałeś bitwę. Zatrzymał się gwałtownie i spojrzał na nią. – Naprawdę uważasz mnie za aż tak małostkowego? – Biorąc pod uwagę to, co ci właśnie powiedziałam, owszem, uważam cię za dokładnie tak małostkowego. Nie ma nic złego w tym, że jesteś zły na Garnitura, Waxilliumie. Przetrzymuje twoją siostrę. Ale, na rdzę, nie pozwól, żeby to zmąciło twoją ocenę sytuacji. Odetchnął głęboko i wskazał na rezydencję za plecami. – Chciałabyś, żebym zaczął raczej polować na Małpę? – Nie. – Na twarzy Marasi pojawił się rumieniec. – Zgadzam się, że powinniśmy się skupić na odzyskaniu kolca. – Ty przybyłaś tu z powodu kolca. Ja zamierzam znaleźć Garnitura. – Wskazał na wiszący w pewnej odległości dyskretny szyld hotelu, ledwie widoczny na frontowej ścianie budynku. – Zamelduj nas. Ja idę po pozostałych.

***

– Z tym apartamentem i pozostałymi właściwie macie dla siebie całe najwyższe piętro. – Właścicielka hotelu, która upierała się, by nazywać ją Ciotką Gin, rozpromieniła się, mówiąc te słowa. Wayne ziewnął i przetarł oczy, rozglądając się po hojnie wyposażonym barku. – Świetnie. Cudownie. Czy mogę dostać pani kapelusz? – Mój... kapelusz? Starsza kobieta spojrzała na swój przesadnie wielki kapelusz. Jego boki wspaniale opadały, a całość była uwieńczona kwiatami. Całą masą kwiatów. Podejrzewał, że były z jedwabiu, ale wyglądały naprawdę naturalnie. – Masz przyjaciółkę? – spytała Ciotka Gin. – Chciałbyś podarować jej kapelusz? – Nie – mruknął Wayne. – Założę go, kiedy następnym razem będę starszą panią. – Następnym razem, kiedy będziesz robił co? Ciotka Gin pobladła, ale pewnie dlatego, że do środka wkroczył Wax w zardzewiałym mgielnym płaszczu. Ten człowiek naprawdę nie umiał się wtapiać w tłum. – Czy one się otwierają? – spytał Wax, wskazując na ogromne wykuszowe okna.

Wszedł na jedną z kanap i pchnął okno. – Cóż, kiedyś się otwierały – wyjaśniła Ciotka Gin. – Ale na wietrze grzechotały, więc je zamalowaliśmy i zablokowaliśmy zasuwy. Nie mogłam znieść myśli, że ktoś... Wax gwałtownym pchnięciem otworzył jedno z nich, łamiąc zasuwę. Rozległ się głośny trzask, kiedy farba na zewnątrz popękała, a być może również drewno. – Lordzie Ladrianie! – Ciotka Gin aż sapnęła. – Zapłacę za naprawę – obiecał Wax, zeskakując z kanapy. – Musi być otwarte na wypadek, gdybym musiał wyskoczyć na zewnątrz. – Wyskoczyć... – Aha! – powiedział Wayne, otwierając dolną część barku. – Alkohol? – spytała Marasi, przechodząc obok. – Orzeszki ziemne. – Wayne wypluł gumę i wrzucił garść orzeszków do ust. – Nie jadłem nic od czasu, kiedy zwinąłem trochę tych owoców z bagażu Steris. – O czym ty gadasz? – spytała Steris ze swojego miejsca na kanapie. Zapisywała coś w swoim notatniku. – Zostawiłem ci mój but na wymianę. – Wayne sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął drugi but. – A skoro o tym mowa, Gin, oddasz mi za niego swój kapelusz? – Za twój but? – spytała ciotka Gin, odwracając się w jego stronę, zaraz jednak podskoczyła, kiedy Wax otworzył drugie okno. – Pewnie. Oba to w końcu elementy ubrania, co nie? – A co miałabym zrobić z męskim butem? – Włóż go następnym razem, kiedy będziesz facetem – stwierdził Wayne. – Masz do tego doskonałą twarz. I dobre ramiona. – Cóż, ja... – Proszę go zignorować. – Steris podniosła się i podeszła bliżej. – Przygotowałam dla pani listę możliwych scenariuszy, które mogą się wydarzyć podczas naszego pobytu tutaj. – Steris... – powiedział Wax, otwierając trzecie i ostatnie okno. – Co? – spytała. – Personel musi być przygotowany. Odpowiadamy za ich bezpieczeństwo. – Pożar? – spytała Ciotka Gin, czytając listę. – Strzelanina. Napaść. Zakładnicy. Wybuch?! – To ostatnie jest niesprawiedliwe – stwierdził Wax. – Za dużo słuchałaś Wayne’a. – Ale wokół ciebie ciągle coś wybucha, stary – odparł Wayne, pogryzając orzeszki. Nieźle posolone. – Niestety, on ma rację – powiedziała Steris. – Doliczyłam się siedemnastu wybuchów, w których brałeś udział. To ogromna statystyczna anomalia, nawet biorąc pod uwagę twój zawód. – Żartujesz sobie. Siedemnaście? – Obawiam się, że tak. – Hm. Zachował przynajmniej dość przyzwoitości, by wyglądać przy tym na dumnego. – Raz wybuchła cukiernia, w której byliśmy – powiedział Wayne, nachylając się do Ciotki Gin. – Dynamit w torcie. Wielki bałagan. – Wyciągnął do niej garść orzeszków. – A może dorzucę do buta te orzeszki?

– To moje orzeszki! Z tego pokoju! – Ale teraz są warte więcej. Ze względu na mój głód. – Mówiłam, żeby go pani zignorowała. – Steris postukała w notatnik, który dała Ciotce Gin. – Proszę posłuchać, wystarczy, że przeczyta pani spis treści. Na kolejnych kartkach znajdują się opisy możliwych scenariuszy i sugerowane reakcje. Lista jest uporządkowana według możliwych zniszczeń. Wax skoczył na środek pokoju i wyciągnął przed siebie rękę. Drzwi zadrżały. – Co... co on robi? – spytała Ciotka Gin. – Sprawdza, jakie miejsce jest najlepsze, żeby zatrzasnąć drzwi umysłem – wyjaśnił Wayne. – Na wypadek gdyby ktoś nas napadł. – Niech pani po prostu zapozna się z treścią notatnika, dobrze? – poprosiła Steris uprzejmym tonem. Ciotka Gin spojrzała na nią z oszołomioną miną. – Czy to wszystko... groźby? – Oczywiście, że nie! – sprzeciwiła się Steris. – Chcę jedynie, by była pani przygotowana. – Ona jest skrupulatna – stwierdził Wayne. – Lubię być skrupulatna. – Zazwyczaj oznacza to, że jeśli poprosić ją o zabicie muchy, spali cały dom, żeby tylko mieć pewność. – Wayne – powiedziała Steris – przez ciebie pani niepotrzebnie się martwi. – Powódź wywołana przez zmianę biegu wodospadu. – Ciotka Gin znów zaczęła czytać spis treści. – Atak kolossów. Spanikowane bydło przebiegające przez hol?! – To ostatnie jest mało prawdopodobne – przyznała Steris – ale przygotowanie nigdy nie zaszkodzi! – Ale... Drzwi sąsiedniego apartamentu otworzyły się z trzaskiem. – Witajcie, ludzie – powiedziała MeLaan. Stanęła w drzwiach ubrana jedynie w obcisłe krótkie spodenki i kawałek materiału owinięty wokół torsu. – Muszę włożyć coś stosownego na dzisiejszy wieczór. Jak myślicie? Duże piersi? Małe piersi? Bardzo duże piersi? Wszyscy w salonie umilkli i odwrócili się w jej stronę. – Że co? – spytała MeLaan. – Wybór odpowiedniego rozmiaru biustu jest niezwykle ważnym elementem przygotowań damy do wieczornego przyjęcia! Cisza. – To... było dość niestosowne pytanie, MeLaan – powiedziała w końcu Steris. – Jesteś zazdrosna, bo nie możesz zdjąć swoich, kiedy masz ochotę pójść pobiegać – odparła MeLaan. – Ej, gdzie jest ten służący z moimi rzeczami? Przysięgam, jeśli upuści moje torby i czaszki popękają, naprawdę się wścieknę! Wyszła. – Czy ona mówiła coś o czaszkach? – upewniła cię Ciotka Gin. Drzwi zatrzasnęły się. – Aha! – Wax opuścił rękę. – Tu jest. Marasi podeszła i objęła starszą kobietę ramieniem, wyprowadzając ją na zewnątrz.

– Proszę się nie martwić. Nie będzie aż tak źle, jak się teraz wydaje. Pewnie z pani hotelem nic się nie stanie. – Nic gorszego od Waxa siłą otwierającego okna – zauważył Wayne. – Właśnie – przyznała Marasi i spiorunowała go wzrokiem. – Młoda damo – mruknęła Ciotka Gin – powinnaś opuścić tych ludzi. – Są w porządku – sprzeciwiła się Marasi, podchodząc do drzwi. – Po prostu mieliśmy ciężką noc. Ciotka Gin z wahaniem pokiwała głową. – Dobrze – powiedziała Marasi. – A kiedy dotrze pani na dół, czy mogłaby pani wysłać w moim imieniu gońca do faktorii? Potrzebuję nazwisk wszystkich, którzy pracują na miejscowych cmentarzach. – Cmentarzach? – To niezmiernie ważne – stwierdziła Marasi, wypchnęła kobietę na zewnątrz i zamknęła za nią drzwi. – Cmentarzach? – spytała MeLaan, zaglądając do środka. Była teraz zupełnie łysa. – Coś mi to przypomina. Zamówicie mi jakieś jedzenie? Kawałek skruszałego mięsa. – To znaczy zepsutego – powiedział Wax. – Nie ma nic lepszego od aromatu łaty wystawionej na cały dzień na słońce. Rozległo się pukanie do drugich drzwi, więc MeLaan wróciła do swojego pokoju. – Ach! Moje torby. Doskonale. Co? Nie, oczywiście, że w środku nie ma trupów. Po co by mi były kości wciąż pokryte ciałem? Dziękuję. Do widzenia. Wayne wrzucił do ust resztę orzeszków. – Nie wiem, jak wy, ale ja zamierzam się położyć na kilka godzin. – Gdzie będziemy spać, Waxilliumie? – spytała Marasi. – Ty i Steris w apartamencie po drugiej stronie korytarza – rzekł Wax. – Wayne i ja tutaj. MeLaan będzie miała własny pokój. Pewnie wolałaby, no... – Roztopić się? – zaproponowała Marasi. – ...być sama. – Nic mi nie będzie, naprawdę! – zawołała MeLaan z sąsiedniego pokoju. Po chwili znów otworzyła drzwi. Miała te same kości i sylwetkę, ale tym razem zupełnie odsłoniła tors. I nie był to tors kobiety. – Rozwiązałam problem – powiedziała. – Pójdę jako facet. W ten sposób lepiej się zamaskuję. Muszę tylko wybrać właściwe kości. Wayne przechylił głowę. Twarz też wyrzeźbiła inaczej, nadała jej bardziej męskie rysy. Steris wybałuszyła oczy. To było warto zobaczyć. – Jesteś... – powiedziała Steris. – Stałaś się... – Mężczyzną? Tak. Będzie wyglądać lepiej, kiedy wybiorę właściwe ciało. Muszę też zdecydować się na głos. – Rozejrzała się. – Czy to, no, problem? Wszyscy spojrzeli na Wayne’a. Zastanawiał się przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. Może to jej powinien oddać swoje buty. – Nie przeszkadza ci to? – spytała go Steris.

– Przecież to nadal ona. – Ale wygląda jak mężczyzna! – Podobnie jak właścicielka tego domu – stwierdził Wayne – a jednak ma dzieci, co oznacza, że ktoś wziął ją i... – Nada się, MeLaan – powiedział Wax, opierając dłoń na ramieniu Steris. – Zakładając, że uda ci się wejść na przyjęcie. – Tym się nie przejmuj. – Kandra odwróciła się. – Wejdę do środka i będę gotowa dać ci wsparcie. Ale to twoja rozgrywka, Ladrianie, nie moja. Ty jesteś detektywem. Ja będę w gotowości do tłuczenia i dźgania. Zamknęła drzwi. Wayne potrząsnął głową. Co powiedzieć, taka sytuacja nie zdarza się aż tak często... Cóż, on sam przy niektórych okazjach stawał się starszą panią, więc widział w tym sens. Pewnie dobrze, żeby kobieta od czasu do czasu została facetem, choćby po to, by spojrzeć z innego punktu widzenia. I jeszcze łatwiej się odlać. O tym nie można zapominać. – Ona wyraźnie zakłada – stwierdził Wax – że nasz styl pracy zwykle nie obejmuje tłuczenia i dźgania. – Jeśli mam być szczery – stwierdził Wayne – zwykle raczej obejmuje strzelanie i grzmocenie. Marasi rozmasowała czoło. – Dlaczego w ogóle prowadzimy tę rozmowę? – Bo jesteśmy zmęczeni – odparł Wax. – Chodźmy spać. Wayne, ty dziś wieczorem pójdziesz z Marasi i rozkopiesz parę grobów. – Odetchnął głęboko. – A ja niestety muszę udać się na przyjęcie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Strój składający się z formalnej marynarki i fularu przypomniał Waxowi rok po opuszczeniu Wioski. Rok, w czasie którego rozradowany wuj nadał mu wizerunek odpowiedni dla młodego arystokraty i przedstawiał go elicie miasta. Wyglądało na to, że triumfuje, jakby zwyciężył w bitwie, kiedy Wax został wygnany ze społeczności Terrisan. Wax, rzecz jasna, zamieszkał znów z rodzicami. Ale to wuj nadzorował jego wykształcenie i przygotowywał go do roli przyszłego dziedzica rodu. Po czasie spędzonym w Wiosce życie Waxa coraz mniej obracało się wokół najbliższej rodziny – w ciągu tego roku rzadko widywał rodziców, choć przecież z nimi mieszkał. Wtedy właśnie uścisk wuja zaczął go naprawdę dusić. Postukał palcami w poręcz, przypominając sobie tamte przyjęcia. Jak bardzo obecność wuja wpływała na jego wspomnienia? Powóz w końcu zatrzymał się przed olśniewającą rezydencją z witrażowymi oknami i płonącymi na zewnątrz światłami wapiennymi. Klasyczny styl oświetlenia, choć wnętrze niewiele miało wspólnego z tymi starożytnymi twierdzami, których wspomnienia miało przywoływać – co wiedział bardzo dobrze dzięki planom budynku, których nauczył się na pamięć w czasie, kiedy inni spali. Ta rezydencja była bardziej rozrośnięta niż imponująca, o wielospadowym dachu przypominającym nieco zarys łańcucha górskiego. Szereg powozów czekał, by wjechać przez bramę i wypuścić pasażerów. – Denerwujesz się – powiedziała Steris. Miała na sobie białe koronkowe rękawiczki, a jej suknia – nad którą zamartwiała się przez ponad godzinę – była cienka i zwiewna, zgodnie z tegoroczną modą w Elendel. Spódnica z wielu warstw tkaniny była bardziej pofałdowana niż w tradycyjnych sukniach, które zwykle preferowała Steris. Zaskoczyło go, że ją wybrała. Większość jej garderoby, zwłaszcza zabranej na wyjazd, była użytkowa. Dlaczego teraz włożyła właśnie to? – Nie denerwuję się. Rozmyślam. – Może powinniśmy omówić plan? – Jaki plan? – spytał Wax.

Bredzenie ReLuura skierowało ich na to właśnie przyjęcie zorganizowane przez Kelesinę Shores, damę dość liczącą się w Nowym Seran – a kandra chyba również sugerował, że mogła być powiązana z sytuacją. Była ich najlepszym tropem, choć notatnik ReLuura wymieniał również pięć innych rodów, które uważał za interesujące. Problem polegał na tym, że ReLuur w swoich notatkach nie wspominał, dlaczego są interesujące – ani co jego zdaniem mogły wiedzieć. Co grupa lordów i dam z elity jednego z zewnętrznych miast mogła mieć wspólnego ze starożytnym artefaktem? Owszem, niektórzy arystokraci lubili się uważać za „dżentelmenów poszukiwaczy przygód”, ale większość z tych typów przeważnie jedynie paliła cygara i gadała. Ten fircyk Jak przynajmniej rzeczywiście wychodził z zardzewiałego domu. Czas płynął, gdyż powozy poruszały się po podjeździe z szybkością szeregu krów w upalny dzień. W końcu Wax kopniakiem otworzył drzwi. – Chodźmy. – Ojej – westchnęła Steris. – Znowu? – Nie mów mi, że tego nie zaplanowałaś. – Owszem. Ale kolejka nie jest taka długa, lordzie Waxilliumie. Nie sądzisz, że może tym razem powinniśmy zaczekać? – Widzę zardzewiałe drzwi frontowe. – Wax pokazał ręką. – Dotrzemy tam w ciągu trzydziestu sekund. Albo możemy siedzieć tutaj i czekać, aż różni napuszeni ludzie wydostaną się ze swoich siedzeń i poprawią szale. – Widzę, że wieczór zaczyna się dobrze – powiedziała Steris. Wax zeskoczył, ignorując wyciągniętą rękę lokaja. Odesłał go machnięciem ręki i sam pomógł Steris wysiąść. – Ty jedź dalej i zaparkuj! – zawołał do stangreta. – Wezwiemy cię, kiedy skończymy. – Zawahał się. – Jeśli usłyszysz strzały, wracaj do hotelu. My poradzimy sobie sami. Stangret nieco się wzdrygnął, ale pokiwał głową. Wax wyciągnął rękę do Steris i oboje ruszyli ścieżką na teren rezydencji, mijając powozy pełne ludzi, którzy piorunowali ich wzrokiem, jednocześnie nie patrząc w ich stronę. – Przygotowałam dla ciebie listę – powiedziała Steris. – Ależ jestem zaskoczony. – Nie narzekaj, Waxilliumie. Pomoże. Dla ułatwienia umieściłam listę w tej książeczce. – Steris wyjęła notes wielkości dłoni. – Na każdej stronie znajduje się zagajenie rozmowy, indeks odsyła do ludzi, na których zadziała najlepiej. Poniżej znajduje się lista sposobów, w jakie mógłbyś skierować rozmowę na interesujące tematy i być może domyślić się, jakie są zamiary naszych celów i co wiąże ich z Żałobnymi Opaskami. – Nie brakuje mi umiejętności społecznych, Steris. Umiem prowadzić rozmowy towarzyskie. – Wiem, ale wolałabym uniknąć incydentu takiego jak na przyjęciu Cettów... – Którym przyjęciu Cettów? – Tym, na którym uderzyłeś jednego z obecnych bykiem. Przechylił głowę. – Ach, tak. Tego śliskiego małego człowieczka z absurdalnym wąsikiem.

– Lorda Westweathera Cetta. Dziedzica rodowej fortuny. – Racja, racja... Głupi Cettowie. Na swoją obronę mogę powiedzieć, że wyzwał mnie na pojedynek. Zażądał pojedynku z Monetostrzelnym. Pewnie uratowałem mu życie. – Łamiąc mu nos. – Uniosła dłoń. – Nie proszę cię o usprawiedliwienia ani wyjaśnienia, lordzie Waxilliumie. Pomyślałam jedynie, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by ci pomóc. Mruknął niechętnie, ale przyjął książeczkę i przeglądał jej zawartość w blasku latarni, kiedy szli przez trawnik. Na końcu znajdowały się opisy różnych ludzi, którzy mogli pojawić się na przyjęciu. Zapamiętał niektóre opisy przysłane przez VenDella, ale ta lista była o wiele bardziej wyczerpująca. Steris jak zawsze przeprowadziła staranne badania. Uśmiechnął się i wsunął książeczkę do kieszeni marynarki. Kiedy znalazła czas? Nagle Wax znieruchomiał, słysząc szelest w pobliskich krzakach. Natychmiast spalił stal, zauważył kilka poruszających się linii metalu i sięgnął do rewolweru pod marynarką. Wśród gałęzi ukazała się brudna, uśmiechnięta twarz. Oczy mężczyzny były białe jak mleko. – Spinkę dla biedaka, dobry panie – powiedział żebrak, wyciągając rękę i ukazując długie, zaniedbane paznokcie i poszarpaną koszulę. Wax wciąż trzymał dłoń na broni i wpatrywał się w mężczyznę. Steris przechyliła głowę. – Używasz wody toaletowej, żebraku? Wax pokiwał głową, gdyż on również to wyczuł. Żebrak drgnął, jakby zaskoczony, zaraz jednak się uśmiechnął. – Ma niezłego kopa, milady. – Pijesz wodę toaletową? – zapytała Steris. – To nie może być zdrowe. – Powinieneś stąd iść, żebraku – powiedział Wax, spoglądając na gromadkę służących i stangretów bliżej wejścia do budynku. – To teren prywatny. – Ależ wiem, milordzie, wiem. – Żebrak się roześmiał. – Formalnie rzecz biorąc, jestem właścicielem tego miejsca. A skoro mowa o tych monetach dla biednego Hoida, mój dobry panie... Wyciągnął rękę dalej, a jego oczy wpatrywały się ślepo. Wax sięgnął do kieszeni. – Masz. – Rzucił mężczyźnie banknot. – Wynoś się z ogrodu i kup sobie coś porządnego do picia. – Zaiste jest pan szczodry! – Żebrak opadł na kolana i zaczął macać w poszukiwaniu banknotu. – Ale za dużo! O wiele za dużo! Wax znów wziął Steris za rękę i poprowadził ją w stronę imponującego wejścia. – Milordzie! – wrzasnął żebrak. – Pańska reszta! Wax zobaczył poruszającą się niebieską linię i zareagował natychmiast, odwrócił się i złapał monetę, która została rzucona z zaskakującą dokładnością w jego głowę. Czyli jednak nie był ślepy. Wax prychnął i schował monetę do kieszeni w chwili, kiedy przechodzący obok stróż zobaczył żebraka i krzyknął: – Znowu ty!

Żebrak zaśmiał się i zniknął w krzakach. – O co w tym chodziło? – spytała Steris. – Niech mnie piekło pochłonie, jeśli wiem. Chodźmy. Ruszyli dalej wzdłuż szeregu oczekujących powozów, a choć w czasie ich przechadzki kolejka przyśpieszyła, i tak dotarli do wejścia wcześniej, niż gdyby zaczekali. Wax ukłonił się potężnej kobiecie, która ledwie mieściła się w drzwiach swojego powozu i trzymając Steris za rękę, ruszył w górę schodów. Przed wejściem pokazał wizytówkę, choć wiedział, że jest oczekiwany. To nie było zwyczajne przyjęcie – chodziło o politykę. Spodziewał się jedynie jednego oficjalnego przemówienia – gospodyni zwracającej się do gości – ale wszyscy wiedzieli, dlaczego tu byli. Aby się spotykać, wymieniać pomysły i najpewniej zostać zachęconym do wpłaty darowizny na jeden z wielu celów odzwierciedlających zainteresowania zewnętrznych miast. Wax minął odźwiernego, który odchrząknął i wskazał w stronę alkowy obok wejścia. Tam służący odbierali kapelusze, płaszcze i szale. – Nie mamy nic do oddania – powiedział Wax – ale dziękuję. Kiedy Wax próbował ruszyć dalej, mężczyzna wziął go delikatnie za ramię. – Pani domu prosiła, by wszyscy obecni pozbyli się przedmiotów ordynarnej natury. Dla bezpieczeństwa wszystkich obecnych. Wax zamrugał i w końcu zrozumiał. – Mamy oddać broń. Chyba żartujesz. Wysoki mężczyzna nie odpowiedział. – Nie sądzę, by on był typem żartownisia – zauważyła Steris. – Wiesz przecież – powiedział Wax – że jestem Monetostrzelnym. Mógłbym zabić tuzin ludzi twoimi spinkami do mankietów. – Docenilibyśmy, gdyby pan tego nie zrobił – stwierdził odźwierny. – Jeśli można, lordzie Ladrianie, nie ma żadnych wyjątków. Czy musimy wezwać miejscowego Szarpacza, by upewnić się, że jest pan z nami szczery? – Nie – powiedział Wax. – Ale jeśli coś pójdzie dziś wieczorem nie tak, będziesz żałował, że w ogóle przeprowadziliśmy tę rozmowę. Podszedł ze Steris do lady, gdzie służący w białych rękawiczkach wymieniali kapelusze na numerki. Niechętnie wyjął Obrońcę z kabury pod pachą i położył go na ladzie. – Czy to wszystko? – spytała służąca. Zawahał się, po czym westchnął, ukląkł i wyciągnął zapasowy pistolet – malutki dwustrzałowiec – z kabury na łydce. Położył go na ladzie. – Czy moglibyśmy zajrzeć do torebki pani? – spytała służąca. Steris nie protestowała. – Wiecie oczywiście – powiedział Wax – że mam uprawnienia konstabla. Jeśli ktoś powinien być uzbrojony, to ja. Służący nie odpowiedzieli, choć wydawali się zakłopotani, kiedy oddali Steris torebkę i podali Waxowi numerek. – Chodźmy – powiedział, chowając do kieszeni kawałek sklejki i próbując, bez większych sukcesów, ukryć irytację. Razem ruszyli w stronę sali balowej.

***

Wayne lubił sposób działania banków. Miały swój styl. Wielu ludzi trzymało pieniądze w ukryciu, chowali je pod materacami albo w innych dziwnych miejscach. Żadnej w tym zabawy. Ale bank... bank był celem. Wybudowanie takiego miejsca i wypchanie go pieniędzmi było jak wspięcie się na szczyt wzgórza i rzucanie wyzwania każdemu podchodzącemu bliżej, by nas z niego zrzucił. Uznał, że o to właśnie chodziło. O zabawę. Bo z jakiego innego powodu mieliby umieszczać tak wiele cennego towaru w jednym miejscu? To miała być wiadomość, sposób na udowodnienie maluczkim, że bogacze mogli wykorzystać swoje pieniądze, by wybudować dom dla swoich pieniędzy, i wciąż zostawało im dość pieniędzy, by wypełnić nimi ten dom. Próba obrabowania takiego lokalu była samobójstwem. I dlatego wszyscy potencjalni złodzieje mogli jedynie stać na zewnątrz i ślinić się na myśl o wszystkim, co zgromadzono w środku. Naprawdę, bank był jak gigantyczny szyld z napisem „niech was rdza porwie” skierowanym do wszystkich przechodzących obok. Co było wspaniałe. Zatrzymał się z Marasi na długich schodach prowadzących do frontowego wejścia. Zdobiły je witrażowe okna i sztandary, na wzór klasycznej architektury kantonów. Marasi chciała tam zajrzeć przed odwiedzinami na cmentarzu. Wspomniała coś o archiwach banków, które miały zaprowadzić ich we właściwe miejsce. – Dobra, mam – stwierdził. – Wszystko sobie obmyśliłem. Będę bogatym gościem. Dorobiłem się kupy kasy na krwi i pocie biedaków. Tyle że wcale nie będę tak gadał, bo będę, no wiesz, grał rolę. – Naprawdę? Marasi ruszyła po schodach. – Ano. – Dołączył do niej. – Nawet zabrałem fikuśny kapelusz. Uniósł cylinder i zakręcił nim na palcu. – Ten kapelusz należy do Waxilliuma. – Wcale nie. – Wayne nałożył go na głowę. – Dałem mu za to szczura. – Sz... szczura? – Bez ogona. Bo ten kapelusz był ździebko zakurzony, kiedy go zabrałem. Tak czy siak, ja będę bogatym gościem. Ty będziesz córką mojego młodszego brata. – Jestem za stara, żeby być twoją bratanicą. A przynajmniej taką, która... – Urwała, kiedy Wayne zrobił grymas podkreślający zmarszczki i wyciągnął sztuczne wąsy. – Racja – mruknęła. – O tym zapomniałam. – Posłuchaj mnie, moja droga, kiedy ja będę odwracał uwagę pracowników tej szacownej instytucji kwestią swojej lokaty, ty wślizgniesz się do ich archiwów i zapoznasz się z niezbędnymi informacjami. Nie powinno to wystawić na próbę twoich umiejętności, albowiem oszołomię ich opisami swojego bogactwa i prestiżu, co powinno przyciągnąć uwagę wszystkich, którzy wciąż pracują o tak późnej porze. – Cudownie – powiedziała Marasi. – A tak na marginesie, moja droga – dodał Wayne – w najmniejszym stopniu nie podoba

mi się twój związek z tym parobkiem z naszej posiadłości. To poważny mezalians, a twój brak rozwagi może skalać dobre imię naszego rodu. – Daj spokój. – A do tego on ma brodawki – dodał Wayne, kiedy dotarli na szczyt schodów. – I skłonność do ataków wiatrów. Oraz... – Zamierzasz przez cały czas tak gadać? – Oczywiście! Pracownicy banku muszą wiedzieć, jak mozolę się z młodszym pokoleniem i jego żałosnym brakiem umiejętności podejmowania decyzji, które dla naszego pokolenia były proste i oczywiste. – Wspaniale. Marasi otworzyła szerokie szklane drzwi banku. Natychmiast podbiegł do nich bankier. – Przepraszam. Zaraz zamykamy. – Mój drogi! – zaczął mówić Wayne. – Z pewnością znajdzie pan chwilę czasu dla korzystnej inwestycji, która wkrótce objawi się... – Jesteśmy konstablami z Elendel – przerwała mu Marasi, wyciągnęła grawerowaną płytkę i uniosła ją. – Kapitan Marasi Colms. Chcielibyśmy przejrzeć państwa rejestry depozytów. To zajmie nie więcej niż kilka minut i będą mnie mieli państwo z głowy. Wayne przerwał i patrzył z otwartymi ustami, jak bankier – krępy, śniady mężczyzna o brzuchu w kształcie kuli armatniej i podobnie okrągłej głowie – bierze jej dokumenty i uważnie im się przygląda. To... to było oszustwo! – Jakich dokumentów pani potrzebuje? – spytał ostrożnie bankier. – Czy którakolwiek z tych osób ma u państwa rachunek? – spytała Marasi, podając mu kartkę. – Pewnie mogę sprawdzić... – powiedział bankier. Bankier z westchnieniem ruszył w głąb budynku, do miejsca, gdzie jedna z urzędniczek ślęczała nad księgą rachunkową. Mężczyzna otworzył drzwi i wszedł do środka, omijając biurko, a Wayne słyszał jego mamrotanie. – Muszę powiedzieć – stwierdził Wayne, zdejmując kapelusz – że to był najgorszy przypadek aktorstwa, jaki widziałem w życiu. Kto w ogóle uwierzy, że bogaty wujek ma bratanicę konstabla? – Nie ma potrzeby kłamać, jeśli wystarczy prawda, Wayne. – Nie ma potrzeby... oczywiście, że jest potrzeba! Co się stanie, jeśli będziemy musieli przywalić paru gościom i uciec z ich księgami rachunkowymi? Znają nas, a Wax będzie musiał zapłacić wielką rekompensatę. – Całe szczęście nie zamierzamy nikomu przywalić. – Ale... – Żadnego przywalania. Wayne westchnął. I tyle z zabawy.

***

– Musi pani wiedzieć, że bardzo poważnie traktujemy prywatność naszych klientów – powiedział bankier, trzymając rękę na rejestrach, które wyniósł z archiwum. Siedzieli teraz w jego gabinecie, na biurku stała niewielka tabliczka z napisem PAN ERIOLA. Pozostała dwójka wyraźnie nie pojmowała, dlaczego Wayne zachichotał na ten widok. – Rozumiem – odparła Marasi – ale mam poważne podejrzenia, że jeden z tych ludzi jest przestępcą. Z pewnością nie chciałby pan pomagać im w przestępstwie. – Nie chciałbym również zawieść zaufania, które we mnie pokładają – odparł bankier. – Skąd pewność, że ci ludzie są przestępcami? Ma pani jakieś dowody? – Dowodem będą liczby. – Marasi się nachyliła. – Czy wie pan, jak wiele przestępstw odkrywa się dzięki statystykom? – Biorąc pod uwagę to, jak sformułowała pani pytanie, założę, że liczba nie jest trywialna. Bankier odchylił się do tyłu i splótł dłonie na wydatnym brzuchu. – No tak. Przyczyną większości przestępstw są uczucia lub pieniądze. Tam, gdzie chodzi o pieniądze, w grę wchodzą liczby, a tam, gdzie w grę wchodzą liczby, ekspertyza księgowa daje nam odpowiedzi. Bankier nie wydawał się przekonany – ale zdaniem Wayne’a nie wydawał się też do końca człowiekiem. Musiał być choć częściowo delfinem. Mężczyzna nadal zasypywał Marasi pytaniami, wyraźnie grając na zwłokę. Wayne poczuł się niezręcznie. Zwykle kiedy ludzie w taki sposób grali na zwłokę, chodziło o to, by ich kumple mieli czas dotrzeć na miejsce i spuścić porządne lanie. Zabijał czas, bawiąc się różnymi przedmiotami z biurka bankiera i próbując zbudować z nich wieżę, ale cały czas miał oko na drzwi. Gdyby ktoś rzeczywiście się pojawił i ich zaatakował, musiałby wyrzucić Marasi przez okno, żeby się wydostać. Chwilę później drzwi się otworzyły. Wayne złapał Marasi, a drugą ręką sięgnął po laskę pojedynkową – ale to była tylko urzędniczka z sąsiedniego pokoju. Energicznym krokiem podeszła do bankiera i podała mu połowę kartki papieru. – Co to? – spytała Marasi, kiedy kobieta wyszła. – Telegram. – Wayne wyraźnie się rozluźnił. – Sprawdzał nas pan, co? Bankier zawahał się, po czym odwrócił kartkę w ich stronę. Telegram zawierał opis Wayne’a i Marasi, jak również słowa: „Rzeczywiście są konstablami pod moim dowództwem. Proszę udzielić im wszelkiej pomocy i zadbać, by niczego im nie brakowało – ale miejcie oko na tego niskiego, a po jego wyjściu sprawdźcie kasę”. – Zaraz, zaraz – stwierdził Wayne. – To niesprawiedliwe. Telegram kosztuje spinkę za każde pięć słów. Stary Reddi zmarnował pieniądze na szkalowanie mnie. – Właściwie to była kalumnia – stwierdziła Marasi. – Ano, czysty nawóz – mruknął Wayne. – Kalumnia, Wayne, nie... Nieważne. – Spojrzała w oczy bankierowi. – Czy to panu wystarczy? – Przypuszczam, że tak – odparł mężczyzna i przesunął rejestry w jej stronę. – Liczby. – Marasi sięgnęła do torebki. Wyciągnęła niewielką książkę i postukała w nią

palcem. – Mam tu listę przeciętnych zarobków pracowników cmentarzy, z podziałem na wykonywaną pracę. – Otworzyła rejestry. – A teraz, patrząc na wpłaty naszych ludzi, możemy odnaleźć wzorzec. Kto wpłaca do banku więcej pieniędzy, niżby to wynikało z jego zarobków? – Z pewnością to nie wystarczy, by kogoś oskarżyć o przestępstwo – zauważył bankier. – Nie zamierzamy nikogo oskarżać. – Marasi przejrzała pierwszy rejestr. – Potrzebuję jedynie pewnych wskazówek... W ciągu kolejnych minut Wayne stworzył stabilną wieżę z sześciu różnych przedmiotów, w tym zszywacza, co sprawiło, że poczuł się całkiem dumny. Marasi w końcu postukała w jeden z rejestrów. – I co? – spytał bankier. – Znalazła pani winnego? – Tak. – Marasi wydawała się zaniepokojona. – Wszystkich. – Wszystkich. – Czysta zgnilizna – powiedziała. – I to nie była zamierzona gra słów. – Odetchnęła głęboko i zatrzasnęła rejestr. – Pewnie mogłabym wybrać pierwszego z brzegu, panie Eriola. Ale i tak dobrze wiedzieć. – Wiedzieć co? – Że wszyscy są szemrani. – Znów sięgnęła do torebki. – Powinnam się domyślić. Większość ciał chowa się z czymś cennym, choćby to było ich ubranie. Nie ma sensu, żeby zgniło w grobie. Bankier pobladł. – Sprzedają ubrania zdjęte z trupów. – Owszem. – Marasi wyjęła z torebki niewielką butelkę brandy „Syles” i postawiła ją na stole – i może jeszcze biżuterię i inne rzeczy osobiste chowane wraz z ciałami. – Ej – powiedział Wayne. – Ale mi zaschło w gardle. To z pewnością dobrze by mi zrobiło, jak poranne odlanie się po dziewięciu pintach poprzedniego wieczoru. – To straszne! – powiedział bankier. – Owszem – zgodziła się Marasi – ale jeśli się nad tym zastanowić, wcale nie przerażające. Jedynymi ofiarami tego przestępstwa są zmarli, a ich prawa są wątpliwe. Wayne sięgnął do kieszeni i wyjął z niej srebrny nożyk do listów. Skąd go wziął? Postawił go na stole, wziął buteleczkę i wypił jej zawartość jednym haustem. – Dziękuję za poświęcenie nam czasu, panie Eriola – powiedziała Marasi, wzięła nożyk do listów i przesunęła go w stronę bankiera. – Bardzo nam pan pomógł. Bankier z zaskoczeniem spojrzał na nożyk, po czym zajrzał do szuflady. – Zaraz, to moje – powiedział, sięgnął do szuflady i wyciągnął z niej coś, co wyglądało jak kawałek sznurka. – Czy to... szczurzy ogon? – Najdłuższy, jaki widziałem – stwierdził Wayne. – Niezły łup. Szczęściarz z pana. – Jak to możliwe... – Bankier przeniósł wzrok z Wayne’a na Marasi, po czym podrapał się po głowie. – Skończyliśmy? – Tak. – Marasi wstała. – Chodźmy, Wayne. – Zamierzają państwo kogoś aresztować? Bankier wrzucił ogon do kosza na śmieci, co było zbrodnią. Ten ogon miał prawie dwie dłonie długości!

– Aresztować? – powtórzyła Marasi. – Nonsens, panie Eriola. Nie przybyliśmy tu, by kogokolwiek aresztować. – To po co było to wszystko? – Ależ to oczywiste – powiedziała Marasi – musiałam wiedzieć, kogo zatrudnić. Wayne, idziemy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Tak niewiele zmieniło się od czasów młodości Waxa. Owszem, obecni na przyjęciu nosili nieco inne stroje – eleganckie kamizelki były obszerniejsze, rąbki sukien uniosły się do połowy łydki, dekolty pogłębiły, a szyję i ramiona okrywała jedynie cieniutka tkanina. Ludzie jednak pozostali tacy sami. Mierzyli go wzrokiem, oceniali jego wartość, a za swobodnymi uśmiechami ukrywali sztylety. Przyjmował ich protekcjonalne skinienia i wcale nie tęsknił za rewolwerami tak bardzo, jak mógłby się spodziewać. To nie była odpowiednia broń do tej walki. – Kiedyś bywałem bardzo nerwowy na tych przyjęciach – powiedział cicho Wax do Steris. – To znaczy, kiedy byłem młodszy. Wtedy pewnie jeszcze obchodziło mnie ich zdanie. Zanim nauczyłem się, jak wielką przewagę zyskuje ten, kto się nie przejmuje, co myślą o nim inni. Steris odprowadziła wzrokiem dwie damy w sukniach całkowicie pozbawionych koronkowych elementów. – Nie jestem pewna, czy się z tobą zgadzam. Na przykład żałuję, że wybrałam tę suknię. Starałam się być modna, ale tutejsza moda jest inna. Nie wyglądam stylowo, lecz awangardowo. – Podoba mi się – stwierdził Wax. – Wyróżnia się. – Pryszcz również. Może przyniósłbyś nam coś do picia, a ja rozejrzę się po sali i spróbuję znaleźć nasze cele? Wax przytaknął. Wielka sala balowa była wyłożona dywanami i oświetlona żyrandolami – choć w ich lichtarzach umieszczono elektryczne żarówki. Sufit nie wznosił się bardzo wysoko, ale ściany zdobiły namalowane sklepione przejścia, wewnątrz których umieszczono barwne freski. Klasyczne w stylu, jak Wojowniczka Wstąpienia wznosząca się nad stadem kruków – typowe przedstawienie upiorów Ostatniego Imperatora, z których pozostał tylko sam Śmierć. Choć nikt do niego nie podszedł, nikt go również nie unikał. Jeśli już, byli zdecydowani nie schodzić mu ani na krok z drogi – a później zachowywali się, jakby go nie zauważali, kiedy ich omijał. Przyjechał z Elendel, ich politycznego wroga, a ich bezruch był deklaracją. Na rdzę, nienawidził tych gierek. Bar zajmował niemal całą długość przeciwległej ściany, a obsługiwały go co najmniej dwa tuziny barmanów, aby przypadkiem żaden z ważnych gości nie musiał ani chwili czekać. Poprosił

o wino dla Steris i prosty dżin z tonikiem dla siebie, na co reakcją było uniesienie brwi. Najwyraźniej drink był zbyt mało wyrafinowany. Powinien od razu zamówić whiskey. Odwrócił się i rozejrzał po sali, gdy barman przygotowywał ich napoje. Cicha muzyka harfy pomagała zagłuszyć wiele rozmów. Czuł się niezręcznie ze świadomością, że niektóre ze swobodnych pogaduszek w takiej sali mogły wywrzeć większy wpływ na życie mieszkańców Kotliny niż umieszczenie za kratami zbrodniarza, choćby bardzo nikczemnego. Marasi ciągle to powtarza, pomyślał. Że w przyszłości stróże prawa będą posługiwać się statystykami, nie strzelbami. Próbował sobie wyobrazić świat, w którym staranne planowanie społeczne zapobiegało morderstwom, i odkrył, że tego nie widzi. Ludzie zawsze będą zabijać. Mimo to czasami odnosił nieodparte wrażenie, że jest tym jedynym żyrandolem na sali, który wciąż wymaga świec. – Pańskie zamówienie, milordzie – powiedział barman, stawiając napoje na eleganckich serwetkach, na których wyhaftowano datę przyjęcia. Goście mieli je sobie zabrać na pamiątkę. Wax wyjął monetę z kieszeni i przesunął ją w stronę barmana jako napiwek. Zabrał drinki i właśnie się odwracał, kiedy barman odchrząknął. Mężczyzna uniósł monetę, a wtedy okazało się, że to nie piątka, którą Wax chciał mu dać. Właściwie nie przypominała żadnej monety, którą Wax widział w życiu. – Czy pan się nie pomylił, milordzie? – spytał mężczyzna. – Nie chcę być niewdzięczny, ale naprawdę wolałbym nie wziąć czegoś, co wygląda jak pamiątka. Symbole na tej monecie... – pomyślał Wax, wracając do baru. Takie same, jak na zdjęciach ścian, które zrobił ReLuur. Sięgnął po monetę z takim pośpiechem, że prawie przewrócił wino innego gościa. Z roztargnieniem wręczył barmanowi inny napiwek i uniósł monetę. To były te same symbole albo bardzo podobne. A na rewersie przedstawiono twarz mężczyzny patrzącego prosto przed siebie, z jednym okiem przebitym kolcem. Duża moneta składała się z dwóch kręgów, wewnętrznego i zewnętrznego, z dwóch różnych metali. Moneta z pewnością nie wydawała się stara. Była nowa czy tylko dobrze zachowana? Na rdzę i Zniszczenie... skąd się wzięła w jego kieszeni? Żebrak mi ją rzucił, pomyślał Wax. Ale skąd on ją wziął? Czy było ich więcej w obiegu? Zaniepokojony ruszył na poszukiwanie Steris. Idąc, minął lady Kelesinę, gospodynię przyjęcia, a jednocześnie osobę, z którą zamierzał porozmawiać. Starsza kobieta wyglądała olśniewająco w czarno-srebrnej sukni i rozmawiała z grupką ludzi, którzy wypytywali ją o jeden z jej projektów obywatelskich. Wax przysłuchiwał się przez chwilę, ale nie zamierzał jeszcze rozpoczynać rozmowy. W końcu zauważył Steris przy wysokim, wąskim stole w jednym z rogów. W sali nie było żadnych krzeseł. Tańców też nie, choć środek zajmował parkiet taneczny wznoszący się na cal albo dwa nad podłogą. Wax położył monetę na stole i przesunął ją w stronę Steris. – Co to? – spytała. – Moneta, którą rzucił we mnie żebrak. Symbole przypominają te na zdjęciach, które zrobił ReLuur. Steris zacisnęła wargi, po czym odwróciła monetę i spojrzała na rewers. – Twarz z przebitym okiem. Czy to coś znaczy?

– Nie mam pojęcia – stwierdził Wax. – Bardziej interesuje mnie, skąd żebrak ją wziął i dlaczego nią we mnie rzucił. To musi być relikt znaleziony przez ReLuura w tamtej świątyni. Czy możliwe, że zgubił ją w mieście albo na coś wymienił? Postukał palcem w stół. Był teraz pewien, że żebrak był kimś więcej, niż udawał. Równie pewien był, że gdyby teraz wyruszył na poszukiwanie, odkryłby, że mężczyzna zniknął. W końcu Wax schował monetę do kieszeni. – Musimy mieć nadzieję, że odpowiedzi są gdzieś w tej sali. Zakładając, że Kelesina rzeczywiście jest w to zamieszana. – W takim razie pora wziąć się do pracy. – Mijałem ją w drodze tutaj. Idziemy? – Jeszcze nie. Widzisz tamtą parę? Mężczyzna ma bordową kamizelkę. Wax podążył za jej spojrzeniem. Para, na którą wskazywała, była młoda, dobrze ubrana i wyraźnie zadowolona z siebie. Cudownie. – To lord Gave Entrone – wyjaśniła Steris. – Wasze rody miały pewne kontakty handlowe... oni zajmują się tekstyliami... co powinno ci pomóc nawiązać rozmowę. – Słyszałem o nim. Swego czasu zalecałem się również do jego kuzynki. Nie poszło dobrze. – Cóż, jest także na liście, którą twój szalony kandra spisał w swoim notatniku, więc może coś wiedzieć. Jest młody, dynamiczny i ma dobrą opinię, ale nie jest szczególnie ważny, więc nada się na początek. – Dobrze. – Wax spojrzał na Entrone’a, który przyciągnął do siebie całą gromadkę młodych kobiet. Opowiadał jakąś historię, która wymagała gestykulowania. Wax odetchnął głęboko. – Chcesz zagaić rozmowę? – Ty powinieneś to zrobić. – Pewna jesteś? Nie mogę pozbyć się wrażenia, że bardziej bym się przydał Marasi i Wayne’owi przy rozkopywaniu grobów, ty zaś czujesz się tu swobodnie. Jesteś w tym dobra, Steris. Naprawdę... i tylko nie zaczynaj znowu narzekać, że jesteś „nudna”. Jej spojrzenie stało się nieobecne. – W tym przypadku nie chodzi o to, że jestem nudna, ale raczej... nie na miejscu. Nauczyłam się udawać, że jestem normalna, ale lista przygotowanych uwag i żartów ma swoje ograniczenia. Ludzie wyczuwają, że nie jestem autentyczna, że nie lubię rzeczy, które oni lubią, i nie myślę tak samo, jak oni. Czasem zadziwia mnie, że ludzie tacy jak Wayne, a nawet kandra, bywają tak zaskakująco ludzcy, podczas gdy ja czuję się obca. Żałował, że nie umie powstrzymać jej przed mówieniem takich rzeczy. Nie znał właściwych słów, a za każdym razem, kiedy próbował się sprzeciwiać, tylko wycofywała się jeszcze bardziej. Steris wyciągnęła do niego rękę. Przyjął ją i razem przeszli przez salę w stronę lorda Gave’a i niewielkiej gromadki, jaką do siebie przyciągnął. Wax nie wiedział, jak dołączyć do rozmowy, ale kiedy tylko się zbliżył, towarzysze Gave’a wycofali się i zrobili mu miejsce. Najwyraźniej jego reputacja i status go poprzedzały. – Ależ to lord Waxillium! – powiedział Gave ze znaczącym uśmiechem. – Byłem zachwycony, kiedy dowiedziałem się, że zamierza pan wziąć udział w naszym małym

zgromadzeniu! Od lat chciałem pana poznać. Wax skinął głową jemu, jego partnerce i parze, z którą rozmawiali. Ta dwójka nie odeszła. – Jak pan znajduje Nowe Seran, milordzie? – spytała jedna z pań. – Poruszanie się po mieście wydaje się bardzo niewygodne – odparł Wax. – Ale poza tym jest bardzo ładne. Zaśmiali się, jakby powiedział coś zabawnego. Zmarszczył czoło. Co przegapił? – Obawiam się – stwierdził Gave – że nie znajdzie pan tu wiele interesujących rzeczy. Nowe Seran to spokojne miasto. – Ale co pan wygaduje, lordzie Gave?! – sprzeciwił się drugi młody mężczyzna. – Niech pan nie szkaluje naszego miasta. Nocne życie jest fantastyczne, lordzie Waxilliumie! A orkiestra symfoniczna dostała nagrodę za wybitne osiągnięcia od dwóch poprzednich gubernatorów. – Owszem, ale nie ma zbyt wielu strzelanin. Pozostali patrzyli na niego z konsternacją. – Byłem stróżem prawa – wyjaśnił im Wax. – W Dziczy. – Yyy... – zająknęła się jedna z pań. – Nadzorował pan jeden z miejskich posterunków? – Nie, był prawdziwym stróżem prawa – stwierdził Gave. – Z tych, co jeżdżą konno i strzelają do bandytów. Powinniście przeczytać relacje... w elendelskich gazetach są bardzo popularne. Pozostała trójka patrzyła na niego wyraźnie speszona. – To... niezwykłe – wykrztusiła w końcu jedna z dam. – Relacje są przesadzone – wtrąciła szybko Steris. – Lord Waxillium jest bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć co najwyżej setki ludzi. Chyba że doliczyć tych, których postrzelił, a w rany wdało się zakażenie... nadal nie jestem pewna, jak ich liczyć. – To było trudne życie – powiedział Wax, spoglądając na Gave’a, który uśmiechał się zza kieliszka z winem, a jego oczy błyszczały. Dla kogoś takiego jak on Wax i Steris byli wyraźnie dobrą rozrywką. – Ale te czasy minęły. Lordzie Gave, chciałem panu podziękować za lata korzystnej współpracy handlowej. – Och, proszę nie wspominać o interesach, lordzie Waxilliumie! – zaprotestował Gave, unosząc kieliszek. – W końcu jesteśmy na przyjęciu. Inni się zaśmiali. Wax ponownie nie miał pojęcia dlaczego. A niech to, pomyślał, patrząc na nich. Naprawdę zardzewiałem. Wcześniej narzekał, opierał się, ale nie spodziewał się, że będzie się czuł tak niezręcznie. Skupić się. Gave wiedział coś o Żałobnych Opaskach, a przynajmniej ReLuur tak sądził. – Ma pan jakieś zainteresowania, lordzie Gave? – spytał Wax, na co Steris zareagowała energicznym przytaknięciem. – Nic szczególnego – odparł Gave. – On wprost uwielbia archeologię! – powiedziała w tym samym momencie jego towarzyszka. Mężczyzna posłał jej niezadowolone spojrzenie. – Archeologia! – powtórzył Wax. – Nie nazwałbym tego „niczym szczególnym”, lordzie Gave.

– On wprost uwielbia relikty! – stwierdziła dama. – Spędza całe godziny w domu aukcyjnym i zdobywa wszystko... – Interesuje mnie historia – przerwał jej z naciskiem Gave. – Dzieła sztuki z przeszłości są dla mnie natchnieniem. A ty, moja droga, opisałaś mnie w taki sposób, jakbym był jednym z tych dżentelmenów-poszukiwaczy przygód. – Uśmiechnął się szyderczo, wypowiadając to określenie. – Z pewnością spotykał ich pan w Dziczy, lordzie Waxilliumie. Mężczyzn, którzy całe życie byli częścią społeczeństwa, ale pewnego dnia wyruszyli w poszukiwaniu dreszczyku emocji do miejsc, do których zupełnie nie pasowali. Steris zesztywniała. Wax zmierzył mężczyznę wzrokiem. Obelga, choć zawoalowana, przypominała te, które musiał znosić w Elendel. – Lepiej, żeby spróbowali czegoś nowego – stwierdził – i nie marnowali życia ciągle robiąc to samo. – Lordzie Waxilliumie! Rozczarowywanie rodziny nie jest bynajmniej niczym oryginalnym! Ludzie robili to od czasów Ostatniego Imperatora. Wax zacisnął pięść. Był przyzwyczajony do obelg, ale ta naprawdę mu dopiekła. Może dlatego, że był zdenerwowany, a może dlatego, że martwił się o siostrę. Steris ścisnęła jego ramię. Stłumił złość i wypróbował inne podejście. – Jak się miewa pańska kuzynka? – Valette. Bardzo dobrze. Wszyscy cieszymy się z jej niedawnego zamążpójścia. Przykro mi, że między wami się nie ułożyło, ale mężczyzna, który później starał się o jej rękę, był naprawdę koszmarny. Kiedy częścią związku są tytuły, zawsze przykro patrzeć na to, co wypełza z mgły, szukając kości. Mówiąc to, nie patrzył na Steris. Nie musiał. Ten przebiegły uśmieszek, jakże zadowolony, gdy popijał wino. – Ty szczurze – warknął Wax. – Ty zardzewiały szczurze. Sięgnął po rewolwer, którego – na szczęście – nie miał u pasa. Pozostała trójka młodych arystokratów popatrzyła na niego wstrząśnięta. Gave uśmiechnął się z zadowoleniem, zaraz jednak zrobił oburzoną minę. – Przepraszam – powiedział, chwycił towarzyszkę za ramię i odszedł. Pozostali pośpieszyli za nim. Wax westchnął i opuścił rękę. Wciąż czuł złość. – Zrobił to celowo – mruknął. – Nie sądzisz? Chciał mieć powód, by zakończyć rozmowę, więc mnie obraził. Kiedy to się nie udało, zaczął ubliżać tobie, wiedząc, że zareaguję ostro. – Hm... – mruknęła Steris. – Tak, masz rację. Pokiwała głową. Stojący w pobliżu ludzie rozmawiali, ale pozostawili wolną przestrzeń wokół Waxa i Steris. – Przepraszam – powiedział Wax. – Dałem się podejść. – Dlatego właśnie on był pierwszy. Mogłeś poćwiczyć. I czegoś się jednak dowiedzieliśmy. Wzmianka o archeologii była zbyt bliska czegoś, o czym nie chciał rozmawiać. Uciekł się do zawoalowanych obelg, żeby odwrócić naszą uwagę. Wax odetchnął głęboko, tłumiąc irytację. – Co teraz? Próbujemy kolejnego?

– Nie – odparła z namysłem Steris. – Nie chcemy, by nasze cele wiedziały, że świadomie ich wybieramy. Jeśli pomiędzy nimi będziesz rozmawiał z ludźmi, którzy nie są powiązani, trudniej będzie to zauważyć. – Racja. Wax rozejrzał się po sali. Harfistka wycofała się, na jej miejscu zaczęła się rozstawiać pełna orkiestra, z instrumentami dętymi – co na elendelskich przyjęciach było rzadkością. Orkiestra zaczęła grać, a oni sączyli swoje trunki. Choć melodia była dość powolna, by zachęcać do tańca w parach, miała w sobie werwę, której Wax się nie spodziewał. Odkrył, że nawet mu się podoba. Wypędziła z niego frustrację, zmieniła ją w ekscytację. – Może teraz pójdziesz tam? – Steris wskazała brodą na wytworną starszą damę z siwymi włosami upiętymi w kok. – To lady Felise Demoux w towarzystwie siostrzeńca. Kontaktowałeś się z nią w interesach, więc nikogo nie zdziwi, kiedy do niej podejdziesz. Ja pójdę po napoje. – Dla mnie woda sodowa – stwierdził Wax. – Nie mogę być zamroczony. Steris przytaknęła i ruszyła przez tłum gości kierujących się w stronę środka sali. Wax podszedł do lady Demoux, przedstawił się, wręczając wizytówkę jej siostrzeńcowi, i poprosił damę do tańca. Jego propozycja została zaakceptowana. Rozmowy towarzyskie. Umiał sobie poradzić z rozmowami towarzyskimi. Co się z tobą dzieje, Wax? – pomyślał, prowadząc lady Demoux na parkiet. Bez problemu przesłuchujesz zbrodniarzy. Dlaczego boisz się zwyczajnej rozmowy? Powtarzał sobie, że to czyste lenistwo. Jednak tak samo myślał o wszystkim, czego nie miał ochoty robić – to była wymówka. O co tak naprawdę chodziło? Skąd ta niechęć? Ponieważ te zasady ustalili oni. Jeśli postępuję zgodnie z nimi, akceptuję ich gierki. Miał wrażenie, że pozwala nałożyć sobie obrożę. Odwrócił się i uniósł rękę w stronę lady Demoux. Wtedy na jej miejsce wślizgnęła się inna kobieta, chwyciła jego dłoń i pociągnęła go pomiędzy tańczących. Był tak zaskoczony, że jej na to pozwolił. – Przepraszam? – odezwał się Wax. – Nie trzeba – odparła kobieta. – Zajmę panu tylko chwilę. Odcień jej skóry sugerował, że jest Terrisanką, choć aż tak ciemnej karnacji nie spotykało się często. Siwiejące włosy zaplotła w ciasne warkoczyki, a jej wargi były pełne, zmysłowe. Przejęła prowadzenie w tańcu, przez co Wax się potknął. – Wie pan – zagaiła – że jest pan rzadkim przypadkiem. Zderzacz, czyli Monetostrzelny i Muskacz w jednym. – Pośród Metalicznych obie te zdolności zdarzają się dość często. – Owszem, ale już dowolna kombinacja Podwójnych jest zaiste rzadka. Zaledwie jeden człowiek na tysiąc rodzi się Mglistym. Ferryci są jeszcze bardziej niezwykli i do tego pochodzą z nielicznych rodów. Osiągnięcie określonej kombinacji dwóch zdolności jest w związku z tym bardzo mało prawdopodobne. Jest pan jednym z trzech Zderzaczy w historii, lordzie Waxilliumie. – Naprawdę? – Rzecz jasna, nie mogę mieć stuprocentowej pewności. Śmiertelność niemowląt na

Scadrialu nie jest tak wysoka, jak w niektórych regionach, ale i tak wstrząsająco duża. Niech mi pan powie, próbował pan kiedyś zwiększyć swój ciężar w powietrzu? – Kim pani jest? Wax przejął prowadzenie w tańcu i pociągnął kobietę w prawo. – Nikim ważnym. – Wuj panią przysłał? – Nie interesuje mnie wasza lokalna polityka, lordzie Waxilliumie – odparła kobieta. – Gdyby był pan tak miły i odpowiedział na moje pytanie, dam panu spokój. Obrócił się z nią w rytm muzyki. Tańczyli szybciej, niż był przyzwyczajony, choć dobrze znał kroki. Udział instrumentów dętych napędzał melodię, dodawał energii jego krokom. Dlaczego wspomniał o wuju? To było niezręczne. – Zwiększałem swój ciężar w powietrzu – odparł powoli. – Niczego to nie zmieniło... wszystkie przedmioty spadają z taką samą prędkością, niezależnie od ciężaru. – Tak, prawo powszechnego ciążenia. Nie to mnie interesuje. A gdyby unosił się pan w powietrzu dzięki Odpychaniu stali i nagle zwiększył swój ciężar. Co wtedy? – Zwolniłbym... im jestem cięższy, tym trudniej mi się Odpychać. – Ach – powiedziała cicho kobieta. – Czyli to prawda. – Co? – Zasada zachowania pędu. Lordzie Waxilliumie, kiedy magazynuje pan ciężar, czy magazynuje pan masę, czy zmienia pan zdolność planety do rozpoznawania w panu czegoś, co powinna przyciągać? Czy istnieje jakaś różnica? Pańska odpowiedź daje mi wskazówkę. Jeśli pan zwalnia, kiedy w czasie lotu zwiększy pan swój ciężar, najprawdopodobniej nie wynika to z pańskich problemów z Odpychaniem, ale z praw fizyki. Zostawiła go w połowie tańca, puściła jego ręce i ominęła kolejną parę, która spiorunowała ich wzrokiem za przeszkadzanie w tańcu. Kobieta podała mu wizytówkę. – Proszę dalej eksperymentować i wysłać mi wiadomość. Dziękuję. A teraz, gdyby tylko udało mi się zrozumieć, dlaczego w bańkach prędkości nie pojawia się przesunięcie ku podczerwieni.... Z tymi słowami zeszła z parkietu, porzucając go osłupiałego w środku tańca. Uświadomiwszy sobie, że przyciąga spojrzenia, Wax uniósł wysoko głowę i zszedł z parkietu. Odnalazł lady Demoux i przeprosił ją wylewnie za zamieszanie. Oddała mu kolejny taniec, który przebiegł już bez żadnych incydentów, jeśli pominąć konieczność wysłuchania rozwlekłych opisów wystawowych ogarów lady Demoux. Kiedy skończył, spróbował odnaleźć dziwną kobietę z warkoczykami, posunął się nawet tak daleko, że spytał o nią odźwiernego. Na wizytówce był adres w Elendel, jednak brakowało nazwiska. Odźwierny utrzymywał, że nie wpuścił nikogo odpowiadającego opisowi, co jeszcze bardziej zaniepokoiło Waxa. Jego wuj próbował wyhodować Allomantów. Kobieta dopytująca się o szczegóły Allomantycznych zdolności nie mogła pojawić się przypadkiem, prawda? Minął za to MeLaan. Jej kwadratowa szczęka, ponad sześć stóp wzrostu i muskularne ciało przyciągnęły gromadkę zainteresowanych młodych dam. Mrugnęła do Waxa, kiedy przechodził obok, ale on nie zareagował.

Steris czekała przy stoliku z napojem dla niego, sama przeglądała notatnik i mamrotała coś pod nosem. Kiedy Wax podszedł bliżej, zauważył młodego mężczyznę, który próbował podejść do niej i nawiązać rozmowę, ona jednak odesłała go machnięciem ręki, nawet nie podniosła na niego wzroku. Młodzieniec odszedł przybity. Wax podszedł do stolika. – Nie masz ochoty zatańczyć? – A jaki miałoby to sens? – Cóż, ja tańczyłem, więc może i ty byś chciała. – Jesteś głową rodu – powiedziała Steris z roztargnieniem, nie przerywając lektury. – Masz zobowiązania natury politycznej i gospodarczej. Ktokolwiek chciałby zrobić to samo ze mną, najprawdopodobniej zamierzałby w ten sposób dotrzeć do ciebie, a ja nie mam na to czasu. – Albo też uważał, że jesteś ładna – stwierdził Wax. Steris podniosła wzrok znad notatek i przechyliła głowę. – Jestem zaręczona. – Jesteśmy tu nowi i znani jedynie tym, którzy interesują się sceną polityczną Elendel. Chłopak pewnie nie wiedział, kim jesteś. Steris zamrugała bardzo znacząco. Wydawała się wręcz zaniepokojona myślą, że ktoś nieznajomy mógłby uznać ją za atrakcyjną. Wax uśmiechnął się i sięgnął po szklankę, którą dla niego zostawiła. – Co to? – Woda sodowa. Uniósł ją do światła. – Jest żółta. – Najwyraźniej tutaj to ostatni krzyk mody – wyjaśniła Steris. – O smaku cytrynowym. Wax pociągnął łyk i prawie się zakrztusił. – Co się stało? – spytała z niepokojem Steris. – Trucizna? – Cukier – wyjaśnił Wax. – Jakieś siedem filiżanek. Steris pociągnęła łyk. – Dziwne. Smakuje jak szampan... Wax pokręcił głową. Co było nie tak z mieszkańcami tego miasta? – Wybrałam nasz kolejny cel. Steris wskazała na mężczyznę po drugiej stronie sali. Opierał się o kolumnę w pobliżu akwariów z egzotycznymi rybami. Był po trzydziestce i nosił marynarkę rozpiętą ze swego rodzaju celową niedbałością. Od czasu do czasu ktoś do niego podchodził, rozmawiał z nim przez chwilę i znów wracał na salę. – Zgłaszają się do niego? – Devlin Airs. – Steris pokiwała głową. – Informator. Tacy jak on są na każdym przyjęciu. Jest albo najmniej ważnym z gości, albo najważniejszym, zależnie od tego, jakie tajemnice chcesz poznać. Był też na liście ReLuura. Wax przez chwilę wpatrywał się w mężczyznę, a kiedy znów odwrócił się do Steris, połowa jego musującego żółtego napoju zniknęła. Kobieta patrzyła niewinnie w drugą stronę. – Najlepiej – powiedziała – jeśli podejdziesz do niego sam. Tacy jak on nie lubią widowni.

– W porządku. Wax odetchnął głęboko. – Poradzisz sobie, lordzie Waxilliumie. Przytaknął. – Mówię poważnie. – Steris delikatnie dotknęła jego dłoni. – Lordzie Waxilliumie, dokładnie to robiłeś przez ostatnie dwadzieścia lat w Dziczy. – Tam mogłem strzelać do ludzi, Steris. – Naprawdę? Tak właśnie rozwiązywałeś problemy? Nie dostawałeś odpowiedzi, więc strzelałeś? – Cóż, częściej waliłem pięścią. Uniosła brew. – Nie, jeśli mam być szczery, aż tak często nie strzelałem ani nie waliłem pięścią. Ale zasady były inne. Niech to piekło pochłonie, tam mogłem ustalać zasady, jeśli musiałem. – Tutaj też – stwierdziła Steris. – Ci ludzie wiedzą rzeczy, których ty musisz się dowiedzieć. Musisz albo użyć podstępu, albo ich przekupić. Jak to zawsze robiłeś. – Może masz rację. – Dziękuję. Poza tym, kto wie? Może wyciągnie nóż, a ty będziesz miał wymówkę, żeby i tak mu przywalić. – Nie będę sobie robił większych nadziei. Skinął jej głową i ruszył przez salę.

***

Bramy Cmentarza Nowej Dzielnicy Seran wieńczyła rzeźba przykucniętego Ocalałego, zaciskającego szeroko rozłożone, pokryte bliznami ręce po obu stronach metalowego łuku. Pomnik emanował mocą, która przytłaczała Marasi – mosiężne pasma płaszcza otaczały go promieniście, a metaliczna twarz spoglądała z góry na tych, którzy wchodzili do środka. Włócznia wbita w plecy wystawała z jego piersi, a jej wypolerowany grot wisiał stopę poniżej środka łuku. Kiedy Marasi przechodziła wraz z Waynem przez bramę, miała wrażenie, że z grotu powinna kapać krew. Zadrżała, ale nie zwolniła. Nie pozwoliła, by spojrzenie Ocalałego ją zastraszyło. Wychowała się w rodzinie Ocalitów, więc okrutna ikonografia związana z tą religią nie była jej obca. Po prostu za każdym razem, kiedy widziała przedstawienie Ocalałego, jego poza wydawała się tak wymagająca. Zupełnie jakby chciał, żeby ludzie zauważali wewnętrzne sprzeczności jego religii. Nakazywał, by ludzie ocaleli, jednak powiązane z nim obrazy śmierci były okrutnym przypomnieniem, że każdy w końcu poniesie porażkę. W religii Ocalałego nie chodziło więc o zwycięstwo, ale o wytrwanie jak najdłużej przed nieuniknioną klęską. Sam Ocalały, rzecz jasna, łamał reguły. Jak zawsze. Doktryna wyjaśniała, że nie umarł,

lecz przeżył – i planował powrócić w czasie największej potrzeby. Ale jeśli koniec świata nie skłonił go do powrotu w chwale, czy istniało cokolwiek, co mogłoby? Wędrowali przez cmentarz, szukając domku dozorcy. Zapadł zmierzch, a tej nocy postanowiły się również pojawić mgły. Próbowała nie traktować tego jako znaku, ale ich obecność sprawiała, że cmentarz robił wyjątkowo niepokojące wrażenie. Przetaczające się mgły spowijały kamienie nagrobne i pomniki. Czasami postrzegała mgły jako rozbawione. Tej nocy przypominały jej raczej tłum kłębiących się duchów, obserwujących ją i Wayne’a, i rozzłoszczonych ich obecnością. Wayne zaczął pogwizdywać, co sprawiło, że Marasi przeszedł kolejny dreszcz. Na szczęście domek dozorcy był już niedaleko – widziała jego światła jako żółtą bańkę wśród mgieł. Trzymała się blisko Wayne’a, i to wcale nie dlatego, że w jego obecności czuła się lepiej. – Naszym celem jest mężczyzna imieniem Dechamp – powiedziała. – Nocny dozorca cmentarza i jeden z tych, którzy mieli niespodziewane wpłaty na swoich rachunkach. Bez wątpienia rabuje groby. W rzeczy samej, na tym cmentarzu zdarza się to najczęściej, a wedle ksiąg rachunkowych miasto płaci za grzebanie niezidentyfikowanych ciał właśnie tutaj. Jestem względnie pewna, że resztki ciała kandry trafiły właśnie w to miejsce. Musimy jedynie odnaleźć tego mężczyznę i skłonić go, żeby je dla nas wykopał. Wayne przytaknął. – Nie będzie tak jak z bankierem – dodała Marasi. – Który był niechętny, ale w końcu okazał się pomocny. – Naprawdę? Bo mnie wydawał się raczej palantem... – Skup się, Wayne. Musimy wykorzystać całą moc prawa, żeby skłonić tego mężczyznę do współpracy. Pewnie będziemy musieli obiecać mu łaskę, żeby nam pomógł. – Zaraz, zaraz. – Wayne zatrzymał się, a pasma mgły otoczyły jego czoło. – Jemu też zamierzasz pokazać, co masz najlepszego? – Naprawdę wolałabym, żebyś użył innego sformułowania. – Posłuchaj mnie uważnie – powiedział cicho Wayne. – Miałaś rację co do bankiera. To był kawał dobrej roboty, Marasi, a ja nie jestem zbyt dumny, żeby to przyznać. Ale w świecie zwykłych ludzi władza działa inaczej. Wyjmiesz swoją odznakę przy tym gościu, a ja gwarantuję, że on zareaguje jak królik. Znajdzie najbliższą dziurę, przyczai się i nie odezwie ani słowem. – Odpowiednia technika przesłuchania... – Jest guzik warta, jeśli się śpieszysz – przerwał jej Wayne – a my się śpieszymy. Koniec dyskusji. – Zawahał się. – Poza tym i tak już zwinąłem twoją odznakę. – Ty... – Marasi sięgnęła do torebki i odkryła, że niewielka, grawerowana płytka rzeczywiście zniknęła zastąpiona pustą butelką po brandy „Syles”. – Daj spokój. Ona nie jest warta nawet w przybliżeniu tyle, co odznaka. – Wiem, że na tym skorzystałaś – stwierdził Wayne. – Bo twoja odznaka to bezużyteczny kawałek metalu... a w każdym razie tyle warta jest tutaj, na tym cmentarzu. – Oddasz mi odznakę, kiedy będzie po wszystkim. – Pewnie. Jeśli w zamian oddasz mi napełnioną flaszkę. – Ale powiedziałeś... – Opłata manipulacyjna.

Wayne spojrzał w stronę drogi prowadzącej do domku dozorcy. Zdjął cylinder i nadepnął na niego. Marasi cofnęła się i uniosła rękę do piersi, kiedy Wayne przydepnął kapelusz, po czym uniósł go i wywrócił na drugą stronę. Przyjrzał mu się krytycznie, wyjął zza pasa nóż i na koniec wyciął dziurę w boku cylindra. Odrzucił płaszcz na bok i przeciął jedno ramiączko szelek. Kiedy znów założył kapelusz, wyglądał zupełnie jak włóczęga. Zazwyczaj niewiele dzieliło go od takiego wyglądu, ale i tak zaskakiwało ją, jak dużo zmieniały dwa drobiazgi. Obrócił nóż w dłoni i obrzucił Marasi krytycznym spojrzeniem. Słońce zupełnie zaszło, ale światła miasta rozproszone w mgłach sprawiały, że w taką noc często było jaśniej niż w noc pozbawioną mgieł. – O co chodzi? – spytała niepewnie Marasi. – Wyglądasz zbyt elegancko. Spuściła wzrok. Miała na sobie prostą dzienną sukienkę w kolorze niebieskim, długą do pół łydki, sznurowaną na plecach i na rękawach. – Jest zupełnie zwyczajna, Wayne. – Nie nada się do tego, co planujemy. – Mogę być twoim pracodawcą albo coś w tym rodzaju. – Tacy ludzie się nie otworzą, jeśli w pobliżu będzie ktoś przyzwoity. Obrócił nóż w dłoni i sięgnął do jej piersi. – Wayne! – Nie bądź taka sztywna. Chcesz, żeby nam się udało, co? Westchnęła. – Tylko nie pozwalaj sobie na zbyt wiele. – Prędzej pozwoliłbym sobie na zbyt wiele z lwem, Mara. Serio. Wyciął wstawkę z nieprzezroczystej koronki z góry jej sukienki, pozostawiając głęboki dekolt. Następne były rękawy, skrócił je o dobrą stopę, by kończyły się nad łokciem. Wyjął z nich tasiemkę i zawiązał ją jak wstążkę pod jej biustem, a później mocniej zaciągnął sznurowanie na plecach, co w sposób zdecydowanie skandaliczny uniosło i podkreśliło jej piersi. Następnie zrobił kilka przemyślanych nacięć na spódnicy i wtarł w jej rąbek trochę ziemi. Cofnął się, z namysłem postukał palcem w policzek i pokiwał głową. Marasi spuściła wzrok, przyglądając się jego dziełu, i była pod wrażeniem. Poza podkreśleniem biustu ciął wzdłuż szwów i wyciągał nitki. W efekcie sukienka wyglądała nie tyle na zniszczoną, ile na zużytą. – Wszyscy najpierw patrzą na pierś – powiedział Wayne – nawet kobiety, co jest trochę dziwne, ale jest, jak jest. Teraz nikt nie zwróci uwagi, że brud jest zbyt świeży, a reszta sukienki nie jest dość stara. – Wayne, zaskoczyłeś mnie. Jesteś doskonałą szwaczką. – Lubię bawić się ubraniami. Nie wiem, czemu nie miałoby to być męskie zajęcie. Jego wzrok nie opuszczał jej piersi. – Wayne. – Przepraszam, przepraszam. Wczuwam się w rolę, jasne?

Przywołał ją gestem i razem ruszyli ścieżką. Kiedy to zrobili, Marasi coś sobie uświadomiła. Nie zarumieniła się. Cóż za odmiana, pomyślała i poczuła dziwną pewność siebie. – Spróbuj za dużo nie gadać – poradził jej Wayne, kiedy zbliżyli się do domku. – Bo normalnie brzmisz za mądrze. – Zobaczę, co da się zrobić. Wayne odłamał gałąź mijanego drzewa, obrócił ją na palcu i chwycił jak powykręcaną laskę. Razem podeszli do oświetlonego budynku – niedużej chatki krytej strzechą. Na porośniętym mchem podwórku stało kilka podniszczonych rzeźb przedstawiających mgielne upiory. Wedle tradycji rzeźby – w postaci szkieletów o skórze mocno naciągniętej na czaszkę – odstraszały prawdziwe stwory, gdyż mgielne upiory były bardzo terytorialne. Marasi podejrzewała, że istoty umiały odróżnić prawdziwych przedstawicieli swojego gatunku od kamiennych – ale też uczeni twierdzili, że mgielne upiory nie przeżyły Katacendre, więc cała kwestia nie miała już większego znaczenia. Obok chatki stał śliski człowieczek z blond kucykiem, i pogwizdując ostrzył łopatę. Kto ostrzy łopatę? – pomyślała Marasi, kiedy Wayne podszedł bliżej, wypiął pierś i wsparł się na zaimprowizowanej lasce, jakby był szanowanym gościem na balu. – A ty jesteś ten, co go wołają Dezchamp? – spytał Wayne. – Dechamp – odparł mężczyzna, powoli unosząc głowę. – Ojej. Czyżbym nie zamknął bramy? Powinienem zamykać ją na noc. Muszę poprosić pana o opuszczenie terenu, sir. – To już sobie idę. – Wayne uniósł laskę, ale się nie ruszył. – Ale zanim odejdę, chciałbym złożyć panu pewną propozycję co do interesów. Wayne mówił z tak przesadzonym akcentem, że Marasi musiała bardzo się skupiać, żeby zrozumieć jego słowa. Poza tym mówił staccato – więcej akcentowanych sylab, więcej rytmu w zdaniu. Zorientowała się, że Wayne mówi bardzo podobnie do dozorcy. – Jestem uczciwym człowiekiem, o tak. – Dechamp przeciągnął osełką po łopacie. – Nie mam interesów do omówienia, a szczególnie o takiej porze. – Och, słyszałem o pańskiej uczciwości – powiedział Wayne, kołysząc się na piętach i trzymając przed sobą laskę. – Słyszałem o niej na każdej ulicy. Wszyscy mówią o pańskiej uczciwości, Dechamp. Jest w samym środku zainteresowania. – Skoro wszyscy tyle gadają – odparł Dechamp – to wiecie, że mam już ludzi, z którymi dzielę się swoją uczciwością. Jestem... korzystnie zatrudniony. – To nie ma znaczenia dla naszych interesów. – Wydaje mi się, że ma. – A jednak nie, bo potrzebuję tylko jednego szczególnego przedmiotu, który nikogo innego nie zainteresuje. Dechamp obejrzał Wayne’a od stóp do głów. Później spojrzał na Marasi, a jego wzrok pozostał na dłużej w jednym miejscu, dokładnie tak, jak mówił Wayne. W końcu dozorca uśmiechnął się, wyprostował i zawołał w głąb chaty: – Chłopcze? Chłopcze! Ze środka wyszedł zaspany dzieciak, ubrany w brudną koszulę i spodnie.

– Sir? – Zrób no obchód cmentarza. Upewnij się, że nikt nie będzie nam przeszkadzać. Chłopiec otworzył szerzej oczy, po czym skinął głową i zniknął we mgle. Dechamp oparł łopatę na ramieniu i schował osełkę. – Jak mam się więc do pana zwracać, sir? – Pan Moneta się nada – odparł Wayne. – A pan będzie panem Bystrym, ze względu na decyzję, którą pan teraz podjął. Zmieniał akcent. Delikatnie, ale Marasi wychwyciła, że mówi odrobinę inaczej. – Nic jeszcze nie jest ustalone. Po prostu lubię, żeby chłopak miał trochę ruchu od czasu do czasu. Dla zdrowia. – Oczywiście. A ja doskonale rozumiem, że nie padły żadne obietnice. Ale mówię panu, chcę czegoś, za co nikt inny nie da panu spinki. – Jeśli tak, to dlaczego panu tak zależy? – Wartość sentymentalna. Należało do przyjaciela, dla którego rozstanie z tym przedmiotem było bardzo bolesne. Na te słowa Marasi parsknęła zaskoczona, przyciągając uwagę Dechampa. – Ty jesteś tym przyjacielem? – Nie znam języka skaa – odpowiedziała po staroterrisańsku. – Moglibyśmy może porozmawiać po terrisańsku? Wayne mrugnął do niej. – Nie ma co się wysilać, Dechamp. Nie mogę jej zmusić, żeby gadała po ludzku, choćbym bardzo się starał. Ale ładna jest, co nie? Powoli pokiwał głową. – A jeśli nawet ta rzecz jest pod moją troskliwą opieką, to gdzie można ją znaleźć? – Kilka tygodni temu w mieście wydarzył się tragiczny incydent – odparł Wayne. – Wybuch. Ludzie zginęli. Słyszałem, że kawałki przywieźli do was. – Dzienną zmianą kieruje Bilmy – stwierdził Dechamp. – On ich tu przywiózł. Tych, o których nikt się nie upomniał, miasto pochowało w porządnym grobie. W większości to byli żebracy i dziwki. – Którzy wcale nie zasłużyli na śmierć. – Wayne zdjął kapelusz i uniósł go do piersi. – Chodźmy ich zobaczyć. – Chce pan iść dzisiaj? – Jeśli to nie za dużo roboty. – Nie za dużo roboty, panie Moneta, ale lepiej, żeby pańskie nazwisko odpowiadało pańskim zamiarom. Wayne szybko wyjął kilka banknotów i pomachał nimi. Dechamp złapał je, z jakiegoś powodu je powąchał i wepchnął do kieszeni. – Cóż, to nie monety, ale się nadadzą. Chodźmy. Wyjął lampę oliwną i poprowadził ich w mgły. – Zmieniłeś swój akcent – szepnęła Marasi do Wayne’a, kiedy szli w pewnej odległości za mężczyzną. – Nieco go postarzyłem – wyjaśnił cicho Wayne. – Użyłem akcentu poprzedniego

pokolenia. – Jest jakaś różnica? Wydawał się wstrząśnięty. – Oczywiście, że tak, kobieto. Sprawił, że brzmiałem, jakbym był starszy, jak jego rodzice. Większy autorytet. Pokręcił głową, jakby nie mógł uwierzyć, że w ogóle o to spytała. Światło lampy Dechampa odbijało się od mgieł, przez co w ciemnościach widzieli jeszcze gorzej, ale pewnie potrzebował jej do kopania. Nie pomagało w rozproszeniu atmosfery niesamowitości, którą emanowały grobowce i rzeźby mgielnych upiorów. Marasi rozumiała, jak narodziła się ta tradycja. Cmentarz był bez wątpienia miejscem, od którego ludzie chcieli odpędzić padlinożerców. Tyle tylko, że to miejsce miało swoich własnych padlinożerców, więc rzeźby nie działały. – Musi pan wiedzieć – powiedział Dechamp, a Wayne dogonił go, żeby posłuchać – że jestem uczciwym człowiekiem. – Oczywiście. – Ale jestem również oszczędnym człowiekiem. – Jak my wszyscy – stwierdził Wayne. – Nigdy nie kupuję fikuśnego piwa, nawet kiedy zamykają knajpę, a barman obniża cenę, żeby skończyć beczkę. – Takich ludzi lubię. Oszczędnych. Czemu coś miałoby zgnić i się zmarnować? Ocalały nie marnował niczego, co mogło się przydać. – Poza szlachetnie urodzonymi. Wielu skończyło marnie z jego ręki. – To nie było marnotrawstwo – powiedział Dechamp ze śmiechem. – Tylko sprawdzanie broni. Trzeba się upewnić, że nóż wciąż jest ostry. – Owszem. Ja moje sprawdzam bardzo często. Żeby się upewnić, że nie połamią się nagle w trakcie walki. Roześmiali się obaj, a Marasi potrząsnęła głową. Wayne był w swoim żywiole – cały dzień mógł gadać o dźganiu bogaczy. Nieważne, że sam w tej chwili był bogatszy niż połowa Elendel. Nie miała ochoty ich słuchać, kiedy śmiali się i żartowali, ale niestety nie chciała również za bardzo się od nich oddalić. Tak, mgły podobno należały do Ocalałego, ale, na rdzę, co drugi nagrobek wyglądał jak postać idąca w mroku w jej stronę. W końcu dozorca zaprowadził ich do niedawno zasypanego grobu ukrytego za kilkoma większymi grobowcami. Był pozbawiony nagrobka, poza znakiem włóczni, wyrzeźbionym w kamieniu i wbitym w ziemię. W pobliżu kilka innych nowych grobów – wciąż pustych – czekało na ciała. – Siądźcie sobie – powiedział Dechamp, unosząc łopatę. – Pójdzie szybko, bo grób jest nowy, ale nie aż tak szybko. I może niech pan powie damie, żeby odwróciła wzrok. Nie wiadomo, jakie kawałki wykopię. – Usiąść... – Wayne rozejrzał się po polu nagrobków. – A gdzie, mój drogi? – Gdziekolwiek. – Dechamp zaczął kopać. – Ich to nie obchodzi. Takie jest motto dozorcy. Pamiętajcie, ich to nie obchodzi... I zabrał się do pracy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Muszę akceptować ich zasady, pomyślał Wax, idąc przez salę w stronę informatora. Niezależnie od tego, co twierdzi Steris, one są inne. Ale znam je. Postanowił zostać w Kotlinie i zobaczyć, czego uda mu się dokonać na miejscu. Widział niebezpieczeństwo na ulicach Elendel i starał się je zwalczyć. Ale to była pomniejsza rana – jak opatrzenie rozcięcia, gdy gangrena obejmowała całą rękę. Polowanie na pomniejszych sługusów Kręgu... pewnie chcieli, by to robił. Jeśli miał ochronić ludzi, musiał zaatakować ważniejsze cele. A to oznaczało panowanie nad złością, oznaczało tańce i bycie uprzejmym. Oznaczało robienie wszystkich rzeczy, których uczyli go rodzice, a nawet wuj. Wax zatrzymał się w pobliżu alkowy zajmowanej przez informatora, Devlina. Mężczyzna wpatrywał się w akwarium ustawione pod podobizną Tindwyl, Matki Terris, przedstawionej na murach podczas ostatniej walki przeciwko ciemnościom. W akwarium małe ośmiorniczki prześlizgiwały się po szkle. Po chwili informator skinął na niego. Wax podszedł bliżej i oparł rękę o szklaną taflę obok Devlina, niskiego, przystojnego mężczyzny ze śladami zarostu na górnej wardze i brodzie. – Spodziewałem się, że będzie pan arogancki – zauważył Devlin. – A dlaczego sądzi pan, że nie jestem? – Zaczekał pan. – Arogancki człowiek wciąż może być uprzejmy – stwierdził Wax. Devlin uśmiechnął się. – Pewnie tak, lordzie Waxilliumie. Jedna z ośmiorniczek złapała mackami przepływającą obok rybę i oderwała się od ściany akwarium. Trzymała wyrywającą się rybę, ciągnąc ją w stronę dzioba. – Nie karmią ich – zauważył Devlin – przez cały tydzień przed przyjęciem. Podoba im się przedstawienie. – Jest brutalne – stwierdził Wax. – Lady Kelesina uważa się za drapieżnika, a nas wszystkich za swoje rybki, które zaprasza, by pływały, a czasami również zostały pożarte. – Na twarzy Devlina znów pojawił się

uśmiech. – Oczywiście nie widzi, że sama również tkwi w klatce. – Wie pan coś o tej klatce? – spytał Wax. – To klatka, w której tkwimy wszyscy, lordzie Waxilliumie! Kotlina, którą stworzył dla nas Harmonia. Tak doskonała, tak bujna. Nikt jej nie opuszcza. – Ja to zrobiłem. – By udać się do Dziczy – powiedział Devlin lekceważącym tonem. – A co jest poza nią, Waxilliumie? Za pustyniami? Za morzami? Nikogo to nie obchodzi. – Już wcześniej słyszałem to pytanie. – A czy ktokolwiek wydał pieniądze, by znaleźć odpowiedzi? Wax potrząsnął głową. – Ludzie mogą zadawać pytania – stwierdził Devlin – ale tam, gdzie nie ma pieniędzy, nie ma odpowiedzi. Wax roześmiał się, na co Devlin odpowiedział skromnym skinieniem. Wymyślił bardzo delikatny sposób, by zasugerować, że udziela informacji jedynie za opłatą. Co dziwne, mimo tego bezpośredniego – a wręcz prostackiego – żądania Wax czuł się o wiele swobodniej niż w rozmowie z lordem Gavem. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął dziwną monetę. – Pieniądze – powiedział. – Pieniądze mnie interesują. Devlin przyjął ją i uniósł brew. – Gdyby ktoś powiedział mi, jak mógłbym wydać tę monetę – zauważył Wax – bardzo by mnie to wzbogaciło. A właściwie wzbogaciłoby nas wszystkich. Devlin obrócił ją w palcach. – Choć nigdy wcześniej nie widziałem tego obrazu, podobne monety pojawiają się dość regularnie na czarnorynkowych aukcjach antyków. Nie rozumiem, dlaczego tak jest. Nie ma powodu, by je ukrywać, a sprzedawanie ich na wolnym rynku nie byłoby nielegalne. Odrzucił monetę Waxowi, który złapał ją z zaskoczeniem. – Nie spodziewał się pan tak szczerej odpowiedzi – stwierdził Devlin. – Dlaczego ludzie tak często zadają pytania, choć nie oczekują odpowiedzi? – Wie pan coś jeszcze? – spytał Wax. – Gave kupił kilka, zaraz jednak przestał je kupować, a te, które kupił, nie są już prezentowane na widocznym miejscu w jego domu. Wax pokiwał z namysłem głową i sięgnął do kieszeni po pieniądze dla informatora. – Nie tutaj. – Devlin przewrócił oczami. – Sto. Niech pan wyśle przekaz do swojego banku i każe przelać je na moje konto. – Tak bardzo mi pan ufa? – spytał Wax. – Lordzie Waxilliumie, cała moja praca polega właśnie na tym, że muszę wiedzieć, komu mogę zaufać. – Zrobię to. Zakładając, że ma pan dla mnie coś jeszcze. – Cokolwiek jest tuszowane – powiedział Devlin, znów wpatrując się w akwarium – prawie jedna czwarta arystokracji tego miasta jest w to zamieszana. Z początku byłem zaciekawiony, teraz jestem przerażony. Wszystko wiąże się z ogromną inwestycją budowlaną na północny wschód stąd.

– Jaką inwestycją? – spytał Wax. – Nie wiadomo. Widzieli ją rolnicy. Twierdzili, że w sprawę są zamieszani Allomanci. Pogłoski nigdy tu nie dotarły. Zostały stłumione. Zdławione. Ostatnio w Nowym Seran dzieją się dziwne rzeczy. Najpierw morderca z Dziczy zaczął atakować domy bogatych Metalicznych, teraz pan przychodzi na przyjęcie... – Ta inwestycja na północnym wschodzie – przerwał mu Wax. – Allomanci? – Nic więcej o tym nie wiem. Devlin postukał w szkło, próbując przestraszyć ośmiorniczki. – A wybuch kilka tygodni temu? – spytał Wax. – Ten w mieście? – Atak zabójcy z Dziczy, tak mówią. – Wierzy im pan? – Żaden Metaliczny nie zginął – stwierdził Devlin. W każdym razie żaden, o jakim wiesz, pomyślał Wax. Gdzie w tym wszystkim było miejsce dla Hemalurgii? Devlin wyprostował się i skinął Waxowi głową, wyciągając do niego rękę, jakby na pożegnanie. – I to wszystko? – spytał Wax. – Tak. – Wysoka cena za tak niewiele – stwierdził Wax, ściskając dłoń mężczyzny. Devlin nachylił się i powiedział cicho: – W takim razie dam panu więcej. Jest pan zamieszany w coś bardzo niebezpiecznego. Bardziej, niż pan sobie wyobraża. Proszę się stąd wynosić. Ja tak zamierzam zrobić. – Nie mogę – odparł Wax, gdy Devlin się cofnął. – Znam pana, stróżu prawa. I mogę powiedzieć, że nie musi się pan przejmować tą grupką, na którą pan poluje. Nie będą stanowić niebezpieczeństwa przez najbliższe dziesięciolecia, może nawet stulecia. Ignoruje pan większe zagrożenie. – To znaczy? – Resztę ludzi na tej sali. Tych, którzy nie są uwikłani w pański mały spisek, ci, których obchodzi jedynie, jak ich miasta są traktowane. – Proszę o wybaczenie, ale oni nie wydają mi się aż tak wielkim zagrożeniem. – Co oznacza, że nie uważał pan. Osobiście jestem ciekaw, ile żywotów pochłonie pierwsza wojna domowa w Kotlinie. Do widzenia, lordzie Ladrianie. Odszedł, a mijając grupkę ludzi, pstryknął palcami. Jeden z mężczyzn pośpiesznie ruszył w jego stronę. Wax warknął cicho. Najpierw ta kobieta w tańcu, teraz ten gość. Miał wrażenie, że wisi na końcu sznurka, którym ktoś szarpie. Jakie właściwie informacje zdobył? Potwierdzenie, że sprzedawano artefakty? Czyli ktoś inny odnalazł miejsce, którego evanotypy zrobił ReLuur? Inwestycja budowlana, pomyślał Wax. Allomanci. Wojna domowa. Zrobiło mu się zimno. Ominął grupkę ludzi, zauważając przy tym, że Steris nie było przy ich stoliku – choć wcześniej wypiła do końca jego słodką wodę sodową. Odwrócił się i ruszył przez tłum, próbując ją odnaleźć.

I tak oto zupełnym przypadkiem znalazł się twarzą w twarz z posągową kobietą o włosach upiętych w kok i upierścienionych palcach. – Ach, lord Waxillium – powiedziała Kelesina i machnięciem ręki kazała swoim towarzyszom odejść, by porozmawiać z Waxem w cztery oczy. – Liczyłam, że będę miała okazję z panem porozmawiać. Poczuł natychmiastowy przypływ paniki – której strzelił w głowę i wrzucił trupa do jeziora. Nie da się zastraszyć jednemu z pachołków Garnitura, choćby był bogaty i wpływowy. – Lady Shores – powiedział, wziął jej dłoń i uścisnął ją, zamiast ucałować. Może i nie był w Dziczy, ale wolał nie spuszczać swojego przeciwnika z oczu. – Mam nadzieję, że przyjęcie się panu podoba – powiedziała. – Główne przemówienie nastąpi za około pół godziny, sądzę, że może pana zainteresować. Poprosiliśmy o jego wygłoszenie burmistrza Bilming. Postaram się, żeby dostał pan transkrypcję, którą będzie mógł pan przekazać swojemu chłopskiemu gubernatorowi, więc nie będzie się pan musiał kłopotać zapamiętywaniem szczegółów. – To bardzo uprzejme z pani strony. – Ja... Na rdzę, miał już dość pozwalania, by ktoś inny kierował tą rozmową. – Widziała pani lorda Gave’a? – przerwał jej Wax. – Przypadkiem wcześniej go obraziłem. Chciałbym to naprawić. – Gave? Niech się pan nim nie przejmuje, Waxilliumie. Nie warto. – A jednak. Czuję się tak, jakbym nosił na nogach betonowe bloczki i próbował tańczyć! Z każdym krokiem depczę komuś po palcach. Na rdzę, miałem nadzieję, że ludzie tutaj nie są tak drażliwi, jak w Elendel. Uśmiechnęła się. Jego słowa najwyraźniej ją uspokajały, jakby dostawała od niego dokładnie to, czego się spodziewała. Wykorzystaj to, powiedział sobie Wax. Ale jak? Ta kobieta przez dziesięciolecia obracała się w kręgach towarzyskich. Steris mogła wychwalać jego cnoty, ale on sam spędził dziesięciolecia na ćwiczeniu celności, nie zaś na przyjęciach. Jak mógł dorównać tym ludziom w ich własnej grze? – Szkoda, że nie przyprowadził pan swojego współpracownika – powiedziała Kelesina. – Wayne’a? – spytał Wax ze szczerym niedowierzaniem. – Tak. Przyjaciele z Elendel wspominali o nim w swoich listach. Wydaje się tak barwną postacią! – Można to określić również w taki sposób. Proszę o wybaczenie, lady Kelesino, ale prędzej zabrałbym na przyjęcie swojego konia. Jest o wiele lepiej wychowany. Roześmiała się. – Jest pan uroczy, lordzie Waxilliumie. Ta kobieta była winna, a on dobrze o tym wiedział. Wyczuwał to. Pod wpływem impulsu wyciągnął monetę z kieszeni i uniósł ją. – Może mogłaby mi pani udzielić odpowiedzi – powiedział i nagle uświadomił sobie, że pozwolił, by w jego głosie zabrzmiał akcent z Dziczy. Dzięki, Wayne. – Dostałem ją, chyba przez pomyłkę. Spytałem o nią paru gości tutaj, a niektórzy z nich zrobili się tak bladzi na

twarzach, jakby ktoś ich postrzelił. Kelesina znieruchomiała. – Osobiście sądzę – powiedział Wax, obracając monetę – że ma to coś wspólnego z pogłoskami o tym, co dzieje się na północnym wschodzie. Mógłbym się założyć, że chodzi o wielkie wykopki. Pewnie ta moneta pochodzi właśnie stamtąd. Relikt dawnych czasów. Bardzo interesujące, prawda? – Niech pan nie wierzy w te plotki, lordzie Waxilliumie – stwierdziła kobieta. – Po tym, jak pojawiły się opowieści, ludzie z miasta zaczęli tłoczyć takie monety, żeby sprzedawać je naiwnym. – Naprawdę? – spytał Wax, próbując robić wrażenie rozczarowanego. – Wielka szkoda. Całość brzmiała bardzo interesująco. – Schował monetę do kieszeni w chwili, gdy orkiestra zaczęła grać kolejną melodię. – Zatańczymy? – Niestety, ten taniec obiecałam już komuś innemu. Mogę przyjść do pana później, lordzie Waxilliumie? – Pewnie, pewnie – powiedział i skinął jej głową, kiedy odchodziła. Wrócił do stolika i przyglądał się, jak dama idzie zdecydowanym krokiem przez tłum, a jej ruchy świadczą o zdenerwowaniu. – Czy to była lady Kelesina? – spytała Steris, podchodząc do niego. W ręku trzymała kolejną szklankę słodkiego żółtego napoju. – Owszem. – Planowałam, że porozmawiasz z nią dopiero po przemówieniu – powiedziała Steris z wyraźnym niezadowoleniem. – Zaburzyłeś cały mój harmonogram. – Przepraszam. – Jakoś sobie poradzimy. Czego się dowiedziałeś? – Niczego. – Wax wciąż obserwował lady Kelesinę, która rozmawiała teraz z kilkoma mężczyznami w garniturach. Twarz miała spokojną, ale jej urywane gesty... tak, była wzburzona. – Powiedziałem jej, co odkryłem. – Że co? – Dałem jej do zrozumienia, że jestem na ich tropie – wyjaśnił Wax – choć próbowałem przy tym grać głupiego. Nie wiem, czy to kupiła. Wayne jest w tym lepszy ode mnie, ma naturalny talent. – Czy to znaczy, że wszystko popsułeś? – Może. Ale z drugiej strony, gdyby to była Dzicz, a ja stałbym twarzą w twarz ze zbrodniarzem... ale nie miałbym dowodów... tak właśnie bym postąpił. Pozwoliłbym, żeby mi się wyspnęło, że mam wobec niego podejrzenia, a później patrzyłbym, dokąd idzie. Lady Kelesina wyszła z sali, pozostawiając jednego z mężczyzn, by przeprosił gości w jej imieniu. „Lady musiała się zająć pewną pilną sprawą. Wkrótce powróci”. Steris podążyła za jego spojrzeniem. – Dziesięć banknotów, że poszła skontaktować się z Garniturem – powiedział Wax – i dać mu znać, że jestem na ich tropie. – Ach. Wax przytaknął.

– Doszedłem do wniosku, że jej nie przegadam, choćbym bardzo się starał. Ale ona nie jest przyzwyczajona do bycia ściganą przez stróża prawa. Będzie popełniać podstawowe błędy, do jakich nie byłby zdolny nawet niedoświadczony bandyta napadający na dyliżanse. – Musimy ją jakoś śledzić. – Taki byłby plan. – Wax postukał palcami w stół. – Być może będę musiał zacząć bójkę, żeby mnie wyrzucili. – Lordzie Waxilliumie! Steris sięgnęła do torebki. – Przepraszam. Nie umiem wymyślić niczego innego. – Ale to nie był dobry plan. Kelesina z pewnością by zauważyła, gdybym został wyrzucony. – Potrzebujemy wymówki, żeby wyjść. Czegoś wiarygodnego, ale niezbyt niepokojącego... Co to? Steris wyjęła z torebki niewielką fiolkę. – Syrop z wymiotnicy i solnika – powiedziała. – Żeby wywołać wymioty. Zamrugał zaskoczony. – Ale dlaczego... – Założyłam, że ktoś może spróbować nas otruć. Choć nie uważałam tego za zbyt prawdopodobne, lepiej być przygotowanym. – Zaśmiała się nerwowo. I wypiła całość. Wax złapał ją za rękę, ale za późno. Przyglądał się w przerażeniu, jak wciska zatyczkę na miejsce i chowa pustą fiolkę do torebki. – Może powinieneś wyjść poza zasięg rozbryzgów, że tak powiem. – Ale... Steris! Narobisz sobie wstydu przy ludziach. Zamknęła oczy. – Drogi lordzie Waxilliumie. Wcześniej mówiłeś, jaką wielką przewagę ma ktoś, kto nie przejmuje się, co myślą o nim inni. Pamiętasz? – Tak. – Cóż – Steris otworzyła oczy i uśmiechnęła się – ja próbuję ćwiczyć tę umiejętność. A następnie zwymiotowała na stół.

***

Kopanie wciąż trwało, a Marasi zabijała czas, czytając inskrypcje na nagrobkach. Wayne usadowił się na grobowcu, odwrócony plecami do pionowej płyty, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Kiedy minęła go, sprawdzając postępy, zobaczyła, że sięgnął do kieszeni. Po chwili wyjął z niej kanapkę i zaczął jeść. Widząc, że Marasi się na niego gapi, uniósł ją w jej stronę i pomachał, jakby chciał spytać, czy ma ochotę na kawałek. Czując mdłości, odwróciła się do niego plecami i zaczęła czytać kolejne inskrypcje. Znajdowali się w uboższej części cmentarza – miejsca pochówku były tu ściśnięte, a nagrobki małe i proste. Mgła kłębiła się między nimi i otuliła Marasi, gdy ta uklękła obok jednego

z kamieni nagrobnych, wytarła mech i przeczytała wspomnienie pochowanego pod nim dziecka. „eliza marin. 308-310. wstąp i bądź wolna”. Miarowy odgłos kopania towarzyszył jej, kiedy chodziła między grobami. Wkrótce znalazła się zbyt daleko od światła, by odczytywać inskrypcje. Westchnęła, odwróciła się i odkryła, że pośród mgieł ktoś stoi. Niemal wyskoczyła z butów, ale po chwili kłębiące się mgły – i zbyt sztywna sylwetka postaci – pokazały, że to tylko rzeźba. Marasi podeszła bliżej, marszcząc czoło. Kto zapłacił za umieszczenie rzeźby na cmentarzu biedaków? Była bardzo stara, postument z prawej strony zagłębił się na jakąś stopę w ziemi, przez co postać stała krzywo. Była również wspaniała, wykuta w czarnym marmurze, wysoka na osiem stóp i imponująca rozwianym mgielnym płaszczem. Marasi obeszła ją dookoła i wcale nie zaskoczył jej widok kobiecej sylwetki i delikatnej twarzy w kształcie serca okolonej krótkimi włosami. Wojowniczka Wstąpienia stała pośród grobów ludzi ubogich i zapomnianych. W przeciwieństwie do rzeźby Kelsiera, która dominowała nad przechodzącymi bramą, ta postać wyglądała jakby zrywała się do lotu z jedną nogą uniesioną i oczyma zwróconymi w stronę nieba. – Przez lata chciałam być tobą – szepnęła Marasi. – Pewnie każda dziewczyna tego pragnie. Kto by nie chciał, czytając takie historie? Ona sama zapisała się do klubu strzeleckiego dla pań, ponieważ uznała, że skoro nie jest zdolna Odpychać metalu, to chociaż nauczy się strzelać. – Czy czułaś się niepewna? – spytała Marasi. – A może zawsze wiedziałaś, co robić? Czy byłaś zazdrosna? Przerażona? Zła? Jeśli Vin była kiedyś zwyczajnym człowiekiem, opowieści i pieśni to pomijały. Nazywały ją Wojowniczką Wstąpienia, kobietą, która zabiła Ostatniego Imperatora. Zrodzoną z Mgły i legendą, która dźwigała na barkach cały świat, kiedy Harmonia przygotowywał się do boskości. Zabijała samym spojrzeniem, odgadywała tajemnice, których nikt inny nie znał, i sama walczyła przeciwko armiom rozwścieczonych kolossów. Niezwykła w każdym aspekcie. I pewnie dobrze, bo inaczej świat by nie przetrwał Wojny Popiołu. Ale, na rdzę... zostawiła po sobie reputację, do której nikt inny nie dorastał, choćby bardzo się starał. Marasi odwróciła się od rzeźby i przeszła po miękkiej ziemi z powrotem do Wayne’a i Dechampa. Kiedy podeszła bliżej, grabarz wyszedł z dołu i wbił łopatę w ziemię. Wyjął z torby flaszkę i pociągnął długi łyk. Marasi zajrzała do grobu. Dobrze sobie radził – wykopał dół głęboki na cztery stopy. – Podzielisz się? – spytał Wayne, podnosząc się. Dechamp potrząsnął głową i znów zakręcił flaszkę. – Dziadek zawsze powtarzał, żeby nie dzielić się gorzałą z nikim, kto nie podzielił się z tobą. – Ale w ten sposób nikt by się z nikim nie dzielił gorzałą! – Nie. To znaczy, że ja dostaję dwa razy więcej. Oparł dłoń na łopacie i spojrzał w głąb grobu. Teraz, gdy ucichły odgłosy jego pracy, na cmentarzu panowała cisza.

Musieli być już blisko ciał. Następna część miała być nieprzyjemna – przeglądanie trupów, które były w kawałkach, sprawdzanie, czy w którymś z nich nie tkwi kolec. Robiło jej się niedobrze na tę myśl. Wayne odgryzł kolejny kawałek kanapki, zawahał się i przechylił głowę. Następnie chwycił Marasi pod ramię, popchnął i wrzucił ją do grobu. Siła uderzenia zaparła jej dech w piersi. Po chwili rozległy się strzały.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Marasi sapnęła, kiedy Wayne wślizgnął się do płytkiego grobu i wylądował na niej. Zaparło jej dech w piersi – znowu. Wayne chrząknął, a strzały nagle ucichły. Próbując dojść do siebie, Marasi wpatrzyła się w czarne niebo i kłębiące się mgły. Dopiero po chwili zorientowała się, że mgła znieruchomiała. – Bańka prędkości? – spytała. – Właśnie. Wayne jęknął, przekręcił się na bok i przycisnął plecy do ziemnej ściany, żeby nie leżeć bezpośrednio na niej. Na jego ramieniu błyszczało coś mokrego. – Zostałeś ranny. – Trzy razy. – Popatrzyła na nogę i skrzywił się. – Nie, cztery. Westchnął i odgryzł kęs kanapki. – I... – Daj mi chwilę. Obróciła się w grobie i wyjrzała za krawędź. Dechamp padał powoli – jakby przez melasę – w stronę ziemi, z kilku ran na jego ciele tryskała krew, a jej kropelki wisiały w powietrzu. Błysk spalanego prochu ukazał źródło wystrzałów – grupkę postaci na ścieżce, ukrytych w cieniu i niemal niewidocznych. Kule leciały przez mgłę, pozostawiając ślady. – Skąd wiedziałeś? – spytała. – Przez nich ucichły świerszcze. Dechamp musiał nas sprzedać. Założę się o kapelusz Waxa, że posłał tamtego chłopca, żeby sprowadził tych gości. – Krąg był tu pierwszy – powiedziała Marasi ponuro. – Ano. Wax włożył palec przez jedną z dziur w koszuli i pomacał nim ranę, żeby się upewnić, że się zasklepiła. Drugą ręką wcisnął do ust resztę kanapki i dołączył do Marasi przy krawędzi grobu. Nad ich głowami powolna kula uderzyła w niewidzialną krawędź bańki prędkości. W mgnieniu oka przeleciała przez powietrze – zaledwie stopę nad głową Marasi – i uderzyła w drugą stronę, gdzie znów zwolniła. Marasi poniewczasie się skuliła. Kiedy cokolwiek uderzało w bańkę prędkości, odbijało się

i zmieniało trajektorię. Choć było mało prawdopodobne, by jeden z pocisków odbił się tak gwałtownie, żeby skierować się w dół w ich stronę, taka możliwość istniała. Poza tym stop bizmutowy Wayne’a spalał się wyjątkowo szybko. Wkrótce musiał rozproszyć bańkę. – Jakiś plan? – spytała. – Nie umrzeć. – A dokładniej? – Nie umrzeć... dzisiaj? Posłała mu zbolałe spojrzenie. Kolejne pociski przeleciały nad ich głowami, a poza bańką prędkości ciało Dechampa uderzyło w ziemię. – Musimy się do nich zbliżyć – powiedział Wayne, wyciągając zza pasa jedną z lasek pojedynkowych. – Trudno będzie. Oni się chyba ciebie boją. – Serio? – Wayne wydawał się ośmielony. – Naprawdę tak myślisz? – Wystrzelili dość amunicji, żeby wybić małą armię – powiedziała Marasi, kuląc się, gdy kolejna kula wpadła do bańki prędkości – i otworzyli ogień, mimo że Dechamp stał im na drodze. Choć wątpię, by dużo dla nich znaczył, sugeruje to, że byli zbyt przerażeni, by zmarnować choć chwilę na czekanie, aż on znów wejdzie do grobu. Wayne powoli pokiwał głową, na twarzy miał szeroki uśmiech. – A niech to. Mam reputację. Zastanawiam się... Marasi obejrzała się. Ten grób był w pobliżu kilku innych, otwartych, które wciąż czekały na lokatorów. – Możesz stworzyć bańkę tak dużą, żeby objęła jeden z tych pozostałych grobów? Podążył za jej spojrzeniem i podrapał się po brodzie. – Może najbliższy, jeśli rozproszę te bańkę i przeniosę się na koniec tego grobu, zanim stworzę kolejną. Nie mógł przesunąć bańki, kiedy już ją stworzył, a jeśli ją opuścił, rozpraszała się. – Czyli musimy zmusić ich, żeby podeszli zobaczyć nasze ciała – stwierdziła. – Co może być trudne, jeśli rzeczywiście tak się ciebie boją. – E tam – mruknął Wayne – to może być nawet proste. – Jak... – Kończy mi się czas. Nadal masz w torebce tę swoją pukawkę? Wyciągnęła mały pistolet. – Ma bardzo mały zasięg – powiedziała – i tylko dwa naboje. – Nieważne. Kiedy rozproszę bańkę, wystrzel w stronę tych gości. I bądź gotowa się ruszyć. Przytaknęła. – Do roboty – powiedział Wayne. Bańka się rozproszyła. Mgły znów zaczęły kłębić się nad nimi, a cmentarz wypełniły odgłosy wystrzałów. Dechamp drżał i sapał, a jego oczy były szkliste w blasku latarni. Marasi zaczekała, aż napastnicy przestaną strzelać i ucichnie echo ich wystrzałów. Wtedy uniosła pistolecik i dwa razy wystrzeliła w stronę cieni.

Znów się cofnęła, niepewna, czego właściwie miała dokonać. – Masz świadomość, że teraz jesteśmy uwięzieni oraz nieuzbrojeni, Wayne? – Ano. Ale jeśli ci goście naprawdę przejmują się moją przerażającą reputacją... – To co? – spytała Marasi, spoglądając w jego stronę, gdy wyjrzał poza krawędź. Rozległo się kilka trzasków, kiedy napastnicy odpowiedzieli ogniem, ale ostrzał nie był tak gorączkowy jak wcześniej. Co się... – Tam! – Wayne skoczył w stronę tyłu grobu i postawił bańkę prędkości. – Ha! Przyszli przygotowani, poważnie. Mili goście. Marasi znów wyjrzała. Znalazła się prawie twarzą w twarz z wirującą laską dynamitu znieruchomiałą w powietrzu. Lont sypał iskrami, a dym mieszał się z mgłą. Marasi jęknęła i cofnęła się. Dynamit dotarł już prawie do granicy bańki prędkości. – Przechodzimy – powiedział Wayne. Zdjął cylinder i przerzucił go z ich grobu do sąsiedniego. Ruszył za nim. Marasi dołączyła do niego, kuliła się i miała nadzieję, że napastnicy tego nie zauważą. Bańka prędkości sprawiała, że w oczach mężczyzn byliby rozmytymi plamami, ale ciemności i mgły powinny ich osłonić. Prześlizgnęła się do drugiego grobu, który był głębszy niż pierwszy. Wayne skinął głową i rozproszył bańkę. Marasi przylgnęła plecami do ściany grobu, zacisnęła powieki, zasłoniła uszy i odliczyła w myślach. Dotarła zaledwie do dwóch, kiedy poczuła wstrząs wybuchu, a ich kryjówkę zasypała fontanna ziemi. Spojrzała na Wayne’a, który wyjął drugą laskę pojedynkową i obracał obie w dłoniach. Usłyszała kroki i wyobraziła sobie widmowych napastników skradających się ostrożnie, by sprawdzić ciała ludzi, których rzekomo zabili. Pokonasz ich w pojedynkę? – zapytała Marasi właściwie samym ruchem warg. Uśmiechnął się i odpowiedział w podobny sposób: „A czy gościa bez rąk swędzą jaja?”. Złapał za krawędź grobu i wyskoczył na zewnątrz. Po chwili mgły znieruchomiały, gdy Marasi znalazła się wewnątrz bańki prędkości – Wayne pochwycił w nią również połowę mężczyzn. Była już przyzwyczajona do odgłosu drewna uderzającego o ludzką czaszkę, ale i tak się skrzywiła. Bańka prędkości się rozproszyła, gdy komuś udało się postrzelić Wayne’a, zaraz jednak rozległy się kolejne jęki i przekleństwa. Po chwili Wayne pojawił się na skraju grobu, podświetlony blaskiem migoczącej latarni. Wcisnął laski pojedynkowe za pas, ukląkł i wyciągnął rękę. Marasi podniosła się, by przyjąć jego pomoc w wydostaniu się z grobu. – Właściwie – powiedział Wayne, nie przyjmując jej ręki – miałem nadzieję, że podasz mi kapelusz.

***

– Poślemy po pański powóz, lordzie Waxilliumie – powiedziała zastępczyni zarządcy. –

Bardzo nam przykro z powodu nieszczęśliwych okoliczności, jakie dotknęły pańską towarzyszkę. Jest pan pewien, że nie zjadła niczego, co mogłoby jej zaszkodzić? – Jedynie piła, i to niezbyt dużo – odparł Wax. Kucharka wyraźnie się rozluźniła. Odciągnęła jedną z pokojówek za ramię, kiedy tylko zobaczyła, że Wax ją zauważył. Stał w drzwiach pokoju gościnnego, w środku Steris leżała na łóżku z zamkniętymi oczami. Zastępczyni zarządcy – Terrisanka w średnim wieku, ubrana w stosowne szaty – cicho cmoknęła i obejrzała się przez ramię, odprowadzając wzrokiem kucharkę i pokojówkę. Choć wydawała się niezadowolona, wyraźnie jej ulżyło, gdy dowiedziała się, że to nie jedzenie na przyjęciu odpowiadało za całą sytuację. Inni goście nie musieli się martwić. W korytarzu rozległ się przenikliwy głos. Ktoś – mężczyzna mówiący bardzo piskliwie – zapowiadał głównego mówcę tego wieczoru. Wax słyszał go wyraźnie, gdyż głos mężczyzny został elektrycznie wzmocniony. Najwyraźniej urządzenia młodej Tarcsel dotarły również do Nowego Seran. Zastępczyni zrobiła odruchowo krok w stronę sali balowej. – Niech pani idzie – powiedział do niej Wax. – Spędzimy tu jeszcze około pół godziny, żeby moja towarzyszka mogła odpocząć, a wtedy nasz powóz z pewnością będzie już na nas czekał. – Jeśli jest pan pewien... – Owszem. Proszę tylko dopilnować, by nam nie przeszkadzano. Pannie Harms bardzo doskwierają hałasy, kiedy nie czuje się dobrze. Zastępczyni zarządcy ukłoniła się i ruszyła korytarzem w stronę sali balowej. Wax zamknął drzwi i podszedł do łóżka, na którym leżała Steris. Kobieta otworzyła ostrożnie oczy, po czym spojrzała na drzwi, żeby się upewnić, że są zamknięte. – Jak się czujesz? – spytał Wax. – Niedobrze mi. – Steris uniosła się na łokciu. – To było nieco pośpieszne z mojej strony, czyż nie? – Doceniam twój pośpiech. – Wax spojrzał na ścienny zegar. – Zaczekam jeszcze kilka minut, żeby korytarz opustoszał, a później się wyślizgnę. Nie wiem, jak długo Kelesina będzie nieobecna, ale muszę działać szybko, żeby czegokolwiek się dowiedzieć. Steris skinęła głową. – Myślisz, że mogą trzymać ją tutaj? To znaczy twoją siostrę? – Mało prawdopodobne. Ale wszystko jest możliwe. Wystarczy mi dowolny trop. – Jaka ona jest? – Wydawała się typową zadufaną w sobie arystokratką. Pewną tego, że... – Nie lady Kelesina, Waxilliumie. Twoja siostra. – Ja... – Wax przełknął ślinę, spojrzał na zegar. – Nie widziałem jej od dziesięcioleci. – Ale tak gorliwie starasz się ją uratować. Westchnął i usiadł obok Steris. – Ona zawsze była odważna, kiedy byliśmy dziećmi. Ja byłem staranny, poważny, bardzo chciałem zrozumieć, co powinienem robić. A Telsin... wydawało się, że panuje nad wszystkim. Aż ja opuściłem Wioskę, a ona została. – Co znaczy, że była bardziej terrisańska niż ty.

– Może. Zawsze mi się wydawało, że nienawidziła tego miejsca, bo ciągle szukała pretekstów, żeby z niego uciec. A później została. – Pokręcił głową. – Nigdy jej nie poznałem, Steris. Nie tak, jak powinienem. Byłem zbyt skupiony na sobie. Nie mogę pozbyć się uczucia, że zawiodłem wszystkich... matkę, ojca, samą Telsin... nie pozostając blisko niej, kiedy wyruszyłem w Dzicz. A teraz znów ją zawodzę, pozostawiając ją w rękach wuja. Steris ścisnęła jego dłoń. – Odnajdę ją – powiedział Wax. – Wszystko naprawię. Uciekłem w Dzicz, sądząc, że nie potrzebuję żadnego z nich. Ale w miarę upływu lat, Steris, odkryłem, że coraz mniej pragnę samotności. Chyba nie umiem tego wyjaśnić. Ona jest moją rodziną. Moją jedyną rodziną. Na zewnątrz zabrzmiał nowy głos. Po zakończeniu wprowadzenia lord Severington rozpoczął swoje przemówienie. Wax spojrzał na zegar i wstał. – W porządku. Muszę iść się rozejrzeć, gdy uwagę zgromadzonych przykuwa przemówienie. Steris przytaknęła, opuściła nogi przez krawędź łóżka i odetchnęła głęboko. – Powinnaś zaczekać tutaj. To może być niebezpieczne. – Zapomniałeś, co mówiłam wczoraj wieczorem? – Najbezpieczniejszym miejscem z pewnością nie jest to w pobliżu mnie, Steris – sprzeciwił się Wax. – Mimo wszystko być może będziesz musiał szybko uciekać. I nie będziesz miał czasu, by po mnie wrócić. A jeśli ktoś cię zauważy, może zacząć się zastanawiać, dlaczego jesteś sam... Jeśli będziemy razem, powiemy, że właśnie wychodziliśmy i szukaliśmy drogi do naszego powozu. To były dobre argumenty. Niechętnie pokiwał głową i wezwał ją gestem. Podeszła pośpiesznie i czekała obok drzwi, kiedy je otworzył i wyjrzał na zewnątrz. Teraz jeszcze lepiej słyszał głos lorda Severingtona. – ...czas pokazać tym w Elendel, że ich tyrania jest nie tylko niesprawiedliwa, ale też sprzeczna z wolą Ocalałego, który zginął w imię wolności... Korytarz był pusty. Wax wyszedł razem ze Steris. – Spróbuj nie robić wrażenia, jakbyś się skradała – zasugerował cicho. Pokiwała głową i razem ruszyli długim korytarzem oświetlonym mosiężnymi lampami gazowymi, które przerobiono na elektryczne. Zgodnie z planem rezydencji, który zapamiętał, sala balowa i niewielka część dla gości zajmowały całe wschodnie skrzydło. Gdyby skierowali się na zachód tym korytarzem, wyszli za ten róg... Sklepione przejście doprowadziło ich do centralnego atrium rezydencji. Przez jego środek płynął strumień – woda z jednego z wodospadów, opadająca po starannie ułożonych kamieniach pokrytych dzwonkami. Na ścianach paliło się jedynie kilka świateł, przez co w atrium panował półmrok. – Ta wilgoć musi być szkodliwa dla stolarki – zauważyła Steris. – Taka rzeka płynąca przez środek domu jest niepraktyczna. – Jestem pewien, że kwestie praktyczne wcale ich nie interesowały – odparł Wax. W jednym z przejść pojawiła się pokojówka ze stertą pościeli. Zauważyła go i znieruchomiała.

Wax spiorunował ją wzrokiem, wyprostował się sztywno i przybrał minę arystokratycznej pogardy. Młoda kobieta nie odważyła się do nich odezwać, jedynie pochyliła głowę i oddaliła się pośpiesznie. Szli przez półmrok atrium. Umieszczone u góry wielkie szklane tafle ukazywałyby niebo – jednak tej nocy mgły kłębiły się i wirowały. Wax uniósł do nich palce w geście pozdrowienia, jednak zaraz się zatrzymał. Harmonia obserwował przez te mgły. Harmonia bezsilny, Harmonia bez znaczenia. Wax zacisnął zęby i odwrócił się od okien. Poprowadził Steris ścieżką w głąb wewnętrznego ogrodu, pełnego roślin i niedużych kamieni. Domyślał się, że Kelesina jest gdzieś na piętrze. Idąc prowadzącą na północ dróżką wzdłuż strumienia, zobaczył balkon na pierwszym piętrze. – Naprawdę – mruknęła Steris – jak mogą mieć pewność, że woda jest czysta? Rzeka płynąca przez ogrody im nie wystarczyła? Musi przepływać przez sam dom? Wax uśmiechnął się, wpatrując się w balkon. – Pójdę tam na zwiad. Jeśli ktoś cię zagadnie, odpowiadaj głośno. W ten sposób mnie ostrzeżesz, a wtedy wrócę do ciebie. – Dobrze. Sięgnął do kieszeni po garść monet. Poczuł się bardzo staromodny, kiedy spalił stal i przygotował się do skoku. – Może chciałbyś coś bardziej konkretnego? – spytała Steris. Spojrzał na nią, a później na jej torebkę. – Przeszukali twoją torebkę. – Owszem. – Chwyciła rąbek sukni i uniosła go, ukazując nieduży pistolet umocowany na udzie. – Obawiałam się, że zrobią coś takiego. Dlatego wymyśliłam inny plan. Wax uśmiechnął się szeroko. – Myślę, że mógłbym się przyzwyczaić do twojego towarzystwa, Steris. Zarumieniła się w półmroku. – Chyba będę, no, potrzebować twojej pomocy, żeby go zdjąć. Kiedy ukląkł, zorientował się, że wykorzystała jakieś siedem rolek taśmy, by umocować pistolet na miejscu. A ponieważ była Steris, pod spódnicą nosiła krótkie spodenki – na wypadek gdyby musiała zrobić to, co właśnie zrobiła. Dwie pary, jeśli oceniać po kawałku tkaniny wystającym spod wierzchniej pary. Wax zaczął wyplątywać z taśmy pistolet. – Widzę, że nie chciałaś, żeby przypadkiem się obluzował. – Ciągle wyobrażałam sobie, że spada na ziemię i strzela – powiedziała – w trakcie tańca. Wax chrząknął, mocując się z taśmą pod sukienką. – Wiesz oczywiście, że gdyby to była sztuka teatralna, w tym właśnie momencie ktoś by na nas wpadł. – Lordzie Waxilliumie! Do jakiego rodzaju teatru ty chodziłeś? – Takiego, jaki można znaleźć w Dziczy. Wax uwolnił pistolet. Okazało się, że to jeden z jego riotingów, sześciostrzałowy pistolet kaliber .22, który trzymał w futerale na broń, ale z którego rzadko korzystał. Nada się. Podniósł się, a Steris poprawiła spódnicę.

– Niezła robota. – Najpierw spróbowałam ze śrutówką – odpowiedziała, rumieniąc się. – Szkoda, że nie widziałeś, jak próbowałam z nią chodzić! – Staraj się nie być widoczna – powiedział jej, upuścił monetę i wzniósł się w stronę balkonu.

***

Marasi weszła do chaty dozorcy i zamknęła za sobą drzwi. Wayne uniósł wzrok znad krzesła, którego nogę właśnie odłamywał. – Czy to konieczne? – spytała Marasi. – Nie wiem – odparł, odłamując kolejną. – Ale to niezła zabawa. Jak nasi twardziele? Marasi spojrzała przez okno na grupkę miejscowych konstabli, którzy właśnie odwozili ostatnich zbirów. Okazało się, że wybuch dynamitu w środku miasta był doskonałym sposobem, by zwrócić na siebie uwagę władz. – Nic nie wiedzą. Wynajęci silnoręcy, opłaceni i wysłani, żeby nas zabić. Ci, którzy ich zatrudnili, wspomnieli twoje imię, co okazało się błędem. – Jestem sławny – powiedział wesoło Wayne, odłamując kolejną nogę. Chata została splądrowana – wyciągnięto szuflady, pocięto poduszki, meble były w drzazgach. Wayne spojrzał na nogę krzesła, którą właśnie odłamał, najwyraźniej sprawdzając, czy jest pusta, po czym wyrzucił ją przez ramię. – Możemy spróbować pójść tropem pieniędzy, które dostali ci mężczyźni – mówiła dalej Marasi – ale podejrzewam, że Garnitur jest zbyt ostrożny, żeby dać się tak wyśledzić. A chłopca na posyłki nigdzie nie ma. Wayne chrząknął, tupnął w podłogę, zrobił kilka kroków i znów tupnął. – Policja sprowadziła Allomantę – mówiła dalej Marasi. – W tym grobie nie ma śladu metalu, więc nawet jeśli kolec kiedyś w nim był, już go nie ma. – Westchnęła i oparła się o ścianę. – Na rdzę i Zniszczenie. Mam nadzieję, że Wax ma więcej szczęścia. Wayne piętą wybił dziurę w podłodze. Marasi uniosła głowę, a później podeszła bliżej, gdy zaczął grzebać w skrytce. – Aha! – wykrzyknął. – Co masz? – spytała Marasi. Wayne wyjął butelkę. – Ukryty zapas gorzały Dechampa. – I to wszystko? – Wszystko? To wspaniałe! Gość taki jak on dobrze ukrywa gorzałę. W okolicy jest zbyt wielu innych robotników, którzy mogliby ukraść mu towar. – Czyli znaleźliśmy się w ślepym zaułku. – Cóż, na biurku jest książeczka rachunkowa, którą znalazłem pod fałszywym dnem

szuflady. – Wayne pociągnął łyk ciemnego płynu, który znalazł. – Wymienia wszystkich, którzy w ciągu ostatnich lat płacili tutejszym za okradanie grobów. Marasi odwróciła się gwałtownie. – Kiedy ją znalazłeś? – Jako pierwszą. Właściwie nie musiałem szukać. Ale gorzałę ukryli dobrze. Mają swoje priorytety, ci goście. Marasi przeszła nad wypełnieniem jednej z kanap i podniosła książeczkę. Nie należała ona do Dechampa, ale do cmentarza jako instytucji. Wyszczególniono w niej groby, co w nich znaleziono i komu to sprzedano. Żeby szef wiedział na bieżąco, co sprzedali, a czego nie, pomyślała Marasi. Jak również by mógł śledzić swoich podwładnych, aby przypadkiem nie próbowali rozkręcić własnego interesu na boku. Obok wpisu sprzed kilku dni znajdowała się notatka kierownika. „Jeśli ktokolwiek spyta o ten grób, natychmiast poślijcie po mnie”. Marasi zamknęła książeczkę i wyciągnęła z kieszeni listę pracowników cmentarza. – Chodź – powiedziała do Wayne’a. – Mamy dziś jeszcze jedno do zrobienia.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Templeton Fig wygładził pióra martwej białej wrony. Miał pewność, że zwierzę było autentycznym albinosem, nie jakąś podróbką stworzoną przez oportunistę, który usłyszał o jego kolekcji. Widział już dość martwych zwierząt, które wybielono, by wykryć fałszerstwo. Sam wypchał wronę, jasny punkt kolekcji, i ustawił ją z głową odchyloną do tyłu i kawałkiem króliczego futra w dziobie. Cóż za wspaniała istota. Robiła wrażenie, gdyż jej ubarwienie było sprzeczne z tym, czego wszyscy oczekiwali. Wśród zwierząt takich jak koty czy psy białe umaszczenie zdarzało się naturalnie, więc albinosy z jego kolekcji nie były tak spektakularne. Znów przykrył wronę szklanym kloszem, po czym cofnął się i założył ręce, wpatrując się w rząd białych zwierząt. Bezruch śmierci. Doskonałość. Ale... warchlak. Czy nie został przesunięty w bok? Niech no się tylko okaże, że gosposia znów postanowiła odkurzyć jego kolekcję. Podszedł bliżej i przekręcił szklany klosz, w którym znajdował się warchlak. Za jego plecami na kominku trzaskał ogień, choć na zewnątrz nie było zbyt zimno. Nawet nie zamknął okna. Lubił kontrast – ciepło ognia, chłodny podmuch z dworu. Kiedy próbował odpowiednio ustawić warchlaka, drzwi gabinetu otworzyły się ze skrzypieniem. – Templetonie? – spytał ktoś cicho. Do środka zajrzała Destra. Miała worki pod oczami i rozczochrane włosy. Wydawało się, że ginie w swoim szlafroku. Ostatnio znowu schudła i coraz bardziej przypominała szkielet. – Idziesz do łóżka? – Później – odparł, znów spoglądając na warchlaka. O tak. – Kiedy później? – Później. Skrzywiła się, słysząc ton jego głosu, i zamknęła za sobą drzwi. Ta kobieta powinna mieć dość rozumu, żeby go nie niepokoić. Spać. Jak mógł zasnąć, dopóki nie dowie się, co się wydarzyło na cmentarzu? Nie należało rozczarowywać ludzi, z którymi prowadził interesy. Prosili, żeby coś zostało zrobione, a on pilnował, by tak się stało. Wkrótce miał się dowiedzieć. Zrobił krok do przodu i przestawił białą wiewiórkę na koniec

szeregu. Czy tak wyglądała lepiej? Otarł pot z czoła i przestawił wiewiórkę z powrotem. Nie, tak też nie. To jak miał... Ogień przestał trzaskać. Templetonowi zaparło dech w piersiach. Obrócił się powoli, sięgając do kieszeni kamizelki po chusteczkę. Ogień wciąż płonął, ale był nieruchomy. Na duszę Trella! Co mogło zamrozić płomienie? Coś uderzyło w drzwi. Templeton cofnął się, wciąż grzebiąc w kieszeni, wciąż szukając tej chusteczki. Znów usłyszał walenie do drzwi, a plecami uderzył w półkę, na której trzymał swoją kolekcję. Próbował wyszeptać pytanie, ale miał problemy z oddychaniem. Drzwi otworzyły się gwałtownie i do jego pokoju wpadł grabarz Dechamp – z błędnym wzrokiem i zalany krwią. Coś postukało w okno. Templeton zacisnął powieki, nie chciał patrzeć. Zamarznięty ogień. Trup na podłodze. Śnił. To był koszmar. To niemożliwe... Puk. Puk. Puk. W końcu znalazł chusteczkę, zacisnął na niej palce, wciąż nie otwierając oczu. Od strony okna dobiegł chrapliwy głos. – Templetonie. Templeton odwrócił się powoli do okna. Otworzył oczy. Na zewnątrz stał Śmierć. Był odziany w czarne szaty, a jego twarzy ukrywał kaptur – spod którego wystawały jednak dwa metalowe kolce odbijające blask płomieni.

– Jestem martwy – szepnął Templeton. – Nie – odparł równie cicho Śmierć. – Umrzesz, kiedy ja tak powiem. Nie wcześniej. – Och, Harmonio. – Nie należysz do Niego – szepnął stojący w mroku Śmierć. – Należysz do mnie. – Czego ode mnie chcesz? Proszę! – Templeton opadł na kolana. Zmusił się, by spojrzeć w stronę Dechampa. Czy to ciało powstanie? Czy po niego przyjdzie? – Masz coś, co należy do mnie, Templetonie – szepnął Śmierć. – Kolec. Gdy uniósł ramiona, jego płaszcz opadł, ukazując białą skórę. Jedno ramię przebijał kolec. W drugim ział tylko krwawy otwór. – To nie moja wina! – wrzasnął Templeton. – Oni się upierali! Nie mam go! – Gdzie. – Wysłany kurierem! Do Dulsing! Więcej nie wiem. Och, proszę. Proszę! Kazali mi zdobyć kolec. Nie wiedziałem, że należał do ciebie! To był tylko zardzewiały kawałek metalu. Jestem niewinny! Ja... Urwał, kiedy uświadomił sobie, że ogień znów zaczął trzaskać. Zamrugał i skupił wzrok na oknie. Było puste. A jednak... To był sen? Odwrócił się i ujrzał zakrwawionego trupa Dechampa. Templeton zajęczał i skulił się. Poczuł prawdziwą ulgę, kiedy po chwili do jego pokoju wpadli konstable.

***

Wax zrzucił koszmarny, ciężki płaszcz i uniósł ramię, uzdrawiając ranę. W jego metalmyśli niewiele pozostało. Musiał być oszczędny. Tamte rany od kul wiele go kosztowały. – Naprawdę nie musiałeś robić sobie dziury w ramieniu, Wayne – powiedziała Marasi, dołączając do niego w ogrodzie. Żeby dostać się do okna, zdeptał bardzo ładne petunie. – Oczywiście, że musiałem. – Wayne wytarł krew. – Trzeba być autentycznym. Podrapał się po głowie, przesuwając druty, które utrzymywały na miejscu obcięte kolce zasłaniające jego oczy. – Zdejmij to – stwierdziła Marasi. – Wyglądasz absurdalnie. – On tak nie sądził. Wewnątrz budynku konstable odciągali Templetona Figa. Informacje z książeczki, którą znalazł Wayne, powinny doprowadzić do jego uwięzienia. Biedak. Tak naprawdę nie zrobił nic złego. Nie można okraść człowieka, który jest martwy. Ale też ludzie mieli dziwne podejście do swoich rzeczy. Wayne już dawno zrezygnował z prób zrozumienia ich dziwnych zasad. Postanowił wysłać gościowi owoce do więzienia. Może wtedy poczuje się lepiej. – Jak mój akcent? – spytał.

– Skuteczny. – Nie byłem pewien, jak powinien brzmieć Śmierć, wiesz? Pomyślałem, że jak prawdziwy ważniak, czyli jak Wax, kiedy każe mi zdjąć nogi z mebli. Do tego trochę naprawdę starych dźwięków, jak u dziadka dziadka. I sprawiłem, że brzmiał chrapliwie, jak ktoś, kto się dusi. – Właściwie to on mówi zupełnie wyraźnie i wcale nie „chrapliwie”. A jego akcent jest dziwny... Nigdy wcześniej nie słyszałam czegoś takiego. Wayne chrząknął i zdjął kolce. – Umiałabyś go naśladować? – Co? Akcent? Wayne pokiwał głową. – Nie. Nie ma mowy. – Następnym razem, kiedy go spotkasz, powiedz mu, żeby do mnie przyszedł. Muszę go usłyszeć. – A jakie to ma znaczenie? – Muszę usłyszeć. Przed następnym razem. – Następnym razem? Jak często zamierzasz naśladować Śmierć? Wayne wzruszył ramionami. – To już czwarty raz, jak do tej pory, więc nigdy nic nie wiadomo. Pociągnął ostatni łyk brandy Dechampa, przerzucił płaszcz przez ramię i ruszył przez mgły w stronę drogi. – Dulsing – powiedziała Marasi. – Znasz je? – To niewielka rolnicza osada. Jakieś pięćdziesiąt mil na północny wschód od Nowego Seran. Czytałam o niej w podręcznikach... mieli tam precedensową sprawę o dostęp do wody... ale poza tym jest odizolowana i niewarta zainteresowania. Co Krąg może mieć z nią wspólnego? – Może lubią naprawdę świeże pomidory – zasugerował Wayne. – Ja na przykład bardzo lubię. Marasi umilkła. Była zamyślona i z jakiegoś powodu zatroskana. Wayne jej nie przeszkadzał. Wyciągnął puszkę z gumą, postukał w nią, otworzył i wyjął jedną z miękkich, oprószonych kulek. Jak dla niego to była klawa noc. Dynamit, niezła bijatyka, darmowa brandy i możliwość wystraszenia kogoś na śmierć. Takie proste rzeczy nadawały życiu sens.

***

Z początku Wax nie miał zbyt wiele szczęścia. Choć pierwsze pokoje, do których zajrzał, wyraźnie należały do Kelesiny, okazały się puste. Kusiło go, żeby je przeszukać, ale uznał, że zajęłoby to zbyt długo – i byłoby w tej chwili zbyt obciążające. Gdyby ktoś na niego wpadł, błąkanie się po korytarzach mógłby jakoś wyjaśnić, ale przeglądanie szuflad biurka pani domu to

zupełnie inna kwestia. Wrócił do atrium, zajrzał do Steris, pomachał jej ręką i ruszył kolejnym korytarzem. Ten przylegał do zewnętrznej ściany budynku i miał otwarte okna, przez które do środka wpadały miniaturowe wodospady mgieł. Pewnie jakiś służący miał obowiązek zamykać te okna w mgliste noce, ale zapomniał z powodu przyjęcia. Przystanął przy drzwiach, ale słyszał jedynie głos wpadający przez okno – głos lorda Severingtona, wciąż wygłaszającego swoje przemówienie w sali balowej. Urządzenia wzmacniające sprawiały, że Wax słyszał pojedyncze słowa. – ...znosić rządy... nowego Ostatniego Imperatora? ...nieodpowiednie opodatkowanie... era musi się zakończyć. Będę musiał zwrócić na to większą uwagę, pomyślał Wax, idąc przez korytarz w stronę kolejnych pokoi. Severington był burmistrzem Bilming, portowego miasta na zachód od Elendel. Było jedynym dużym miastem w Kotlinie poza samym Elendel – i centrum przemysłu. Gdyby doszło do konfliktu, oni staliby na jego czele. Stoją właśnie na jego czele, uświadomił sobie Wax, kiedy dobiegły go kolejne słowa. Ruszył dalej korytarzem i stanął przed kolejnymi drzwiami. Miał się właśnie odwrócić, kiedy usłyszał głos. W środku ktoś był. Wax pochylił się i przycisnął ucho do drzwi, żałując, że nie ma przy sobie Cynookiego. Ten głos... To był jego wuj. Wax przyciskał ucho do drzwi, nie zastanawiając się, jak wyglądałby dla kogoś idącego korytarzem. Na rdzę... niewiele rozumiał. Urywki słów. Ale to był Edwarn. Usłyszał kolejny głos, a ten z całą pewnością należał do Kelesiny. Szpara pod drzwiami była ciemna. Wax sięgnął do kieszeni i ukrytego w niej pistoletu, po czym ostrożnie nacisnął klamkę. Za drzwiami znajdował się gabinet, zupełnie pusty, poza wąskim paskiem światła pod drzwiami po drugiej stronie. Wax wślizgnął się do środka, zamknął za sobą drzwi i przeszedł przez pokój – tłumiąc przekleństwo, kiedy uderzył ramieniem w stolik. Z bijącym sercem przycisnął plecy do ściany obok drugich drzwi. – Nieważne – mówił wuj. Jego głos wydawał się stłumiony, jakby mówił przez tkaninę, maskę albo coś w tym rodzaju. – Dlaczego mi przerwałaś? Znasz wagę mojej pracy. – Waxillium wie o projekcie – stwierdziła Kelesina. – I znalazł jedną z monet. Udaje głupiego, ale wie. – A wszystko, co miało odwrócić jego uwagę? – Nie dał się złapać. – W takim razie za mało się starałaś. Porwij jednego z jego przyjaciół i zostaw list, rzekomo od jednego z jego dawnych wrogów. Rzuć wyzwanie jego intelektowi, wciągnij go w śledztwo. Waxillium nie umie się oprzeć osobistym urazom. Zadziała. – Napad na pociąg nie zadziałał – stwierdziła Kelesina. – Co na to powiesz, Garniturze? Zmarnowaliśmy w tym ataku cenne zasoby, ważne kontakty, które podtrzymywaliśmy przez lata. Obiecałeś, że jeśli zaatakujemy, kiedy będzie w pociągu, nie oprze się chęci poprowadzenia śledztwa. A jednak je zignorował. Jeszcze tej samej nocy opuścił Ironstand. Wax poczuł dreszcz, kiedy wszystkie jego wcześniejsze przypuszczenia nagle zostały wywrócone na nice. Napaść na pociąg... miała odwrócić jego uwagę od pogoni za Kręgiem?

– Odzyskanie urządzenia było warte ryzyka – rzekł Garnitur. – Masz na myśli urządzenie, które Irich natychmiast zgubił? – spytała ostro Kelesina. – Jemu nie wolno powierzać ważnych misji. Jest zbyt przejęty. Powinieneś pozwolić, żebym odzyskała przedmiot, kiedy tylko Wax wysiadł z pociągu. – Istniała spora szansa, że da się złapać na przynętę – stwierdził Edwarn. – Znam swojego bratanka, pewnie wciąż go kusi, żeby ruszyć za tymi bandytami. Jeśli jednak znalazł się teraz na twoim przyjęciu, to nie wypełniłaś swoich obowiązków. Nie mam czasu prowadzić cię za rączkę, Kelesino. Muszę ruszać do drugiego stanowiska. Wax zmarszczył czoło. Najwyraźniej napad na pociąg nie miał na celu jedynie odwrócenia jego uwagi. Ale słowa te zaniepokoiły go również z innego powodu. Przez ostatni rok gonił za kilkoma różnymi tropami, zakładając, że depcze wujowi po piętach. Ile z nich było zmyłkami? I jak wiele z innych jego spraw miało na celu odwrócenie jego uwagi? A Małpa Manton? Czy w ogóle był w Nowym Seran? Pewnie nie. Edwarn mówił prawdę. Dobrze znał Waxa. Za dobrze, jak na człowieka, którego w ciągu ostatnich dwudziestu lat widział kilka razy. – Cóż – powiedział Garnitur – miałaś szansę odzyskać urządzenie, jak mi obiecałaś. Jak ci idzie? – Nie miał go przy sobie, kiedy przyszedł na przyjęcie. Wprowadziliśmy szpiega do personelu hotelu, ona przeszuka jego pokój. Mówię ci, Irich... – Irich został ukarany – powiedział Garnitur. Dlaczego jego głos brzmiał o wiele słabiej niż Kelesiny? – To wszystko, co musisz wiedzieć. Odzyskaj je dla mnie, a inne twoje błędy mogą zostać wybaczone. To tylko kwestia czasu, nim przypadkiem użyją w jego pobliżu Allomancji. – I wtedy zobaczymy ten „cud”, który nam ciągle obiecujesz, Garniturze? – spytała ostro. – Jeszcze kilka takich przemów i Severington wzbudzi gorączkę w całej Kotlinie. Zupełnie ignorując fakt, że Elendel ma przewagę w ludziach i broni. – Cierpliwości! – powiedział Garnitur z wyraźnym rozbawieniem. – Sam spróbuj być cierpliwy. Oni nas wysysają. Obiecałeś nam, że zmiażdżysz to miasto, dostarczysz armię i... – Cierpliwości – powtórzył cicho Garnitur. – Powstrzymaj Waxilliuma. To twoja część umowy. Zatrzymaj go w mieście, odwróć jego uwagę. – To się nie uda, Garniturze. On już i tak wie za wiele. Ten przeklęty zmiennokształtny musiał mu powiedzieć... – Pozwoliłaś mu uciec... Kelesina milczała. – Sądziłem – powiedział Garnitur lodowato – że pozbyłaś się stwora. Przedstawiłaś mi jego kolec i stwierdziłaś, że drugi został zniszczony. – My... być może byliśmy zbyt pochopni. – Rozumiem. Oboje milczeli przez dłuższą chwilę. Wax uniósł pistolet na wysokość głowy, a po jego czole spływał pot. Miał ochotę od razu wpaść do środka. Miał dowody przeciwko Kelesinie w postaci rannego kandry i własnego zeznania. W tym wybuchu zginęło kilkoro ludzi. Morderstwo.

Ale czy miał dość przeciwko Edwarnowi? Czy jego wujowi znów uda się uciec? Na rdzę, armia? Mówili o zniszczeniu Elendel. Czy odważyłby się zaczekać? Gdyby w tej chwili pojmał ją i Garnitura, mogłaby się załamać, zeznawać przeciwko niemu... Kroki. Dobiegały z korytarza na zewnątrz. Kiedy zbliżyły się do drzwi, podjął błyskawiczną decyzję i upuścił monetę – nie tę szczególną, ją trzymał w innej kieszeni – i Odepchnął się. Kiedy drzwi się otworzyły, do środka wpadło światło z korytarza, ukazując tę samą zarządczynię, co wcześniej. Pośpiesznie przeszła przez pokój. Na szczęście nie zapalała światła – podeszła prosto do drzwi, przy których podsłuchiwał Wax. Nie podniosła wzroku i nie zobaczyła Waxa przyciśniętego do sufitu nad jej głową, Odpychającego się od monety, nad którą przeszła, by zapukać do drzwi. Kelesina kazała jej wejść. – Milady – powiedziała kobieta z naciskiem. – Burl przesłał mi wiadomość, kiedy obserwował Allomantów na przyjęciu. Wyczuł, że w tej okolicy ktoś używa metali. – Gdzie jest Waxillium? – Jego narzeczona się rozchorowała. Zaprowadziliśmy ją do pokojów gościnnych, żeby odpoczęła. – Ciekawe – powiedział wuj Edwarn. – A gdzie jest teraz? Wax opadł z hukiem na podłogę i wycelował w ludzi zebranych w pokoju. – Jest tutaj. Zarządczyni obróciła się i sapnęła. Kelesina podniosła się ze swojego miejsca, oczy miała szeroko otwarte. A wuj Edwarn... Wuja Edwarna nie było w środku. Przed Kelesiną stało jedynie urządzenie w kształcie pudełka.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

– Ależ Waxilliumie! – powiedziało pudełko głosem wuja. – Jakże miło słyszeć twój melodyjny głos. Zakładam, że twoje wejście było stosownie malownicze? – To telegraf dla głosu – stwierdził Wax, robiąc krok do przodu. Cały czas celował w Kelesinę, która stanęła plecami do ściany niewielkiego pokoju. Była bardzo blada. – Coś w tym rodzaju. – Głos Edwarna brzmiał słabo. Elektroniczny mechanizm nie odtwarzał go idealnie. – Jak się miewa lady Harms? Mam nadzieję, że jej dolegliwości nie były zbyt poważne. – Czuje się bardzo dobrze – warknął Wax – i to mimo że próbowałeś zamordować nas wszystkich w tym pociągu. – Daj spokój – powiedział Edwarn. – Nie o to chodziło. Właściwie zabicie was przyszło mi na myśl dopiero później. Powiedz mi, czy sprawdziłeś liczbę ofiar w pociągu? O ile mi wiadomo, zginął tylko jeden pasażer. Kim on był? – Próbujesz odwrócić moją uwagę. – Owszem. Ale to nie znaczy, że kłamię. Odkryłem, że powiedzenie ci prawdy zazwyczaj działa lepiej. Powinieneś sprawdzić zabitego. Będziesz pod wrażeniem tego, czego się dowiesz. Nie. Skup się, pomyślał Wax. – Gdzie jesteś? – spytał ostro. – Wyjechałem. W bardzo ważnych sprawach. Przepraszam, że nie mogłem się z tobą spotkać osobiście. W ramach kondolencji ofiaruję ci lady Kelesinę. – Kelesinę niech piekło pochłonie. – Wax chwycił pudełko i uniósł je, niemal wyrywając przewody ze ściany. – Gdzie jest moja siostra?! – Tak wielu niecierpliwych ludzi na świecie – powiedział Edwarn. – Naprawdę powinieneś się skupić na swoim mieście, bratanku, i poświęcać uwagę drobnym przestępstwom, którymi cię karmiono. Próbowałem być rozsądny. Obawiam się, że będę musiał zrobić coś drastycznego. Coś, co z pewnością odwróci twoją uwagę. Waxowi zrobiło się zimno. – Co zamierzasz zrobić, Garniturze?

– Nie chodzi o to, co zamierzam zrobić, bratanku. Chodzi o to, co robię. Wax spojrzał na Kelesinę, która sięgała do kieszeni sukni. Uniosła dłonie, wyraźnie przerażona, dokładnie w chwili, gdy coś ogromnego uderzyło w Waxa. Zatoczył się na stół i przewrócił go. Wax zamrugał zaskoczony. Zarządczyni! Nagle nabrała wielkiej siły, mięśnie ramion wybrzuszały się pod jej szatą, a kark stał się masywny jak udo mężczyzny. Wax zaklął i uniósł pistolet, który kobieta natychmiast wytrąciła mu z ręki. Jego nadgarstek przeszył ból. Wax skrzywił się i Odepchnął od gwoździ w ścianie, by przetoczyć się na drugi koniec pokoju, z dala od zarządczyni. Sięgnął do kieszeni po monety, ale kobieta nie skupiała się na nim. Podniosła z ziemi pistolet Waxa i odwróciła się do Kelesiny, która wrzasnęła. O nie... Wystrzał sprawił, że zadzwoniło mu w uszach.Kelesina osunęła się na podłogę, z rany na jej czole sączyła się krew. – Zabił ją! – krzyknął ktoś na zewnątrz. Wax odwrócił się i zobaczył pokojówkę, którą widział już wcześniej, unoszącą dłonie do twarzy. – Lord Ladrian zabił naszą panią! Kobieta odbiegła, wykrzykując te słowa, choć przecież wyraźnie widziała cały pokój. – Ty sukinsynu! – krzyknął Wax w stronę pudełka. – Daj spokój – dobiegł głos ze środka. – To całkowite oszczerstwo, Waxilliumie. Doskonale znasz moje drzewo genealogiczne. Zarządczyni podeszła do Kelesiny i zdjęła coś z jej ciała. Później z jakiegoś powodu znów strzeliła do martwej kobiety. Nieważne – dzięki temu mógł chwycić pudełko, które spadło ze stołu i leżało obok niego. – Lepiej bądź ostrożny, bratanku. Powiedziałem im, żeby cię zabili, jeśli im się uda. W tym przypadku martwy kozioł ofiarny jest równie dobry, jak żywy. Wax ryknął, wyrwał pudełko ze ściany i Odepchnął je przez drzwi do drugiego pokoju. Uniósł rękę i Odepchnął pistolet w dłoni zarządczyni, kiedy próbowała w niego wycelować. Kobieta zaklęła po terrisańsku. Wax odwrócił się i wybiegł z małego pokoju do większego gabinetu, w którym wcześniej się ukrywał. Zatrzasnął drzwi kopniakiem, by zapewnić sobie osłonę, po czym Odepchnął się od tej samej monety co wcześniej i przeskoczył nad kanapą, przelatując przez pokój. Złapał urządzenie komunikacyjne i wypadł na korytarz. Pół tuzina mężczyzn w czarnych płaszczach i białych rękawiczkach szło korytarzem w jego stronę. Znieruchomieli i unieśli broń. Na rdzę! Wax Odepchnął się od ram okiennych i wrócił do pokoju w chwili, kiedy mężczyźni otworzyli ogień. Wewnętrzne drzwi do pokoju z telegrafem otworzyły się, a wtedy Wax zamknął je za pomocą Allomancji, zatrzaskując je na twarzy zarządczyni. Inne wyjście. Korytarze dla służby? Niebieskie linie wskazywały we wszystkie strony. Szukał jednej nie na miejscu... tam! Odepchnął ją, otwierając ukryte drzwi w ścianie, prowadzące do wąskiego przejścia, z którego korzystała służba i które oświetlały jedynie gołe żarówki. Nie wypuszczając z rąk pudełka telegrafu, wskoczył do środka w chwili, gdy mężczyźni wpadli do pokoju. Wijący się labirynt korytarzy pozwolił mu zachować przewagę, choć musiał zużyć monetę, by wyeliminować jednego z mężczyzn, kiedy za bardzo się zbliżyli. Inni się cofnęli, ale

co ważne, nie wyczuwał żadnego metalu na ich ciałach. Aluminiowa broń. To był jeden z oddziałów zabójców Garnitura, pewnie wezwany w chwili, kiedy Kelesina się z nim skontaktowała. Wax wypadł z korytarza do jednego z pokojów. Miał nadzieję, że uda mu się dotrzeć od tyłu do atrium. Gdyby znaleźli Steris... Przebiegł przez oranżerię, oświetloną słabymi elektrycznymi światłami i obwieszoną mapami, i znalazł się w jednym z korytarzy, które zbadał wcześniej. Doskonale. Ruszył w stronę centralnego atrium, ale w chwili, kiedy dotarł do schodów prowadzących w dół, coś wyskoczyło z cieni i go uderzyło. Terrisanka, brocząca krwią ze złamanego nosa, warknęła i chwyciła go za gardło. Odepchnął monetę w jej stronę, ale odległość była zbyt mała, by kawałek metalu nabrał odpowiedniej prędkości. Uderzyła kobietę w pierś i tam się zatrzymała, a on Odpychał metal ze wszystkich sił, próbując oderwać od siebie napastniczkę. Zrobiło mu się ciemno przed oczami, aż nagle ktoś uderzył Terrisankę pięścią w twarz. Puściła go i zatoczyła się do tyłu. Wax z trudem złapał oddech i zobaczył nad sobą MeLaan. – Na rdzę! – powiedziała głębokim basem. – Zacząłeś beze mnie. Terrisanka znów rzuciła się do ataku, a Wax przetoczył się na bok i sięgnął do kieszeni po monety. Wyjął ostatnie trzy w chwili, kiedy zarządczyni uderzyła MeLaan pięścią w twarz. Coś trzasnęło głośno i Wax zawahał się, gdyż kobieta zatoczyła się do tyłu, przytrzymując drugą ręką zmasakrowaną dłoń. Jej kostki popękały, a kciuk prawie się oderwał. MeLaan uśmiechnęła się szeroko. W miejscu uderzenia jej ciało pękło, ukazując błyszczącą metalową czaszkę. – Naprawdę powinnaś uważać, gdzie walisz. Terrisanka podniosła się, a MeLaan od niechcenia chwyciła prawą ręką za lewe przedramię i wyrwała je, ukazując długie, wąskie metalowe ostrze przymocowane do kikuta. Kiedy Terrisanka się do niej zbliżyła, MeLaan przebiła nim pierś kobiety. Zarządczyni sapnęła i osunęła się na kolana, po czym opadła jak przebity bukłak. – Harmonio, kocham to ciało – powiedziała MeLaan, spoglądając na Waxa z głupkowatym uśmiechem. – Jak w ogóle mogłam chcieć nosić inne? – Czy całość jest aluminiowa? – spytał Wax. – Tak! – Musi być warte majątek. Wax wstał i oparł się plecami o ścianę. Przed sobą miał balkon, a po lewej korytarz, którym przyszedł. Wkrótce mógł się spodziewać oddziału zabójców. – Jak to dobrze, że mogłam na nie oszczędzać przez całe stulecia – powiedziała MeLaan. – To... Wax przyciągnął ją do swojej kryjówki przy ścianie. Była lżejsza, niż się spodziewał, jeśli wziąć pod uwagę metalowy szkielet. – Co? – spytała cicho. Wax uniósł monetę, nasłuchując kroków. Leżąca przed nim na balkonie Terrisanka drżała. Kiedy usłyszał kroki, odrobinę zwiększył swój ciężar, po czym wyskoczył za róg i jedną ręką

chwycił pistolet pierwszego mężczyzny, kierując lufę ku podłodze. Następnie przycisnął drugą dłoń do piersi napastnika i Odepchnął monetę. Mężczyzna i moneta polecieli razem korytarzem w stronę jego towarzyszy, którzy odskoczyli na boki. Waxowi pozostał aluminiowy pistolet. Obrócił go w powietrzu i wystrzelił cztery razy. Pierwszą kulę zniosło trochę w lewo i trafił przeciwnika w ramię, ale pozostałe trzy umieścił dokładnie w piersiach. Wszyscy trzej padli na ziemię. Czwarty jęczał na podłodze, na którą Pchnął go Wax. – A niech mnie – powiedziała MeLaan. – I mówi to kobieta, która właśnie oderwała sobie pół ręki. – Ona wraca na swoje miejsce. – MeLaan podniosła przedramię, które nasunęła z powrotem na ostrze. Z pęknięcia skóry sączyła się krew. – Widzisz? Jak nowe. Wax parsknął i wsunął skradziony aluminiowy pistolet za pas. – Uda ci się wydostać samej? Przytaknęła. – Chcesz, żebym odzyskała broń, którą zostawiłeś na wejściu? – A mogłabyś? – Pewnie tak. – Byłbym wdzięczny. Wax podszedł do Terrisanki, upewnił się, że nie żyje, po czym przeszukał jej kieszenie, aż znalazł pistolet, którym zabiła Kelesinę. W tej kieszeni miała coś jeszcze. Bransoletkę z czystego złota. Terrisanka zdjęła ją z ciała Kelesiny, pomyślał Wax, obracając bransoletkę w palcach i przypominając sobie chwilę, kiedy morderczyni uklękła obok ciała pani domu. Spalił stal, a jego przeczucie okazało się prawdziwe. Choć wyczuwał bransoletkę, linia była o wiele cieńsza, niż powinna. To była metalmyśl, i to Napełniona uzdrawianiem. – Czy Kelesina była Terrisanką? – spytała MeLaan. Schował bransoletkę, chwycił pudełko telegrafu – które chciał wysłać do Elendel do zbadania – i rzucił je MeLaan. – Weź je, jeśli możesz, i spotkaj się z nami w hotelu. Bądź gotowa wyjechać z miasta. Wątpię, żebyśmy zostali na noc. – A byłeś taki pewien, że wydostaniemy się stąd bez walki. – Nigdy tego nie powiedziałem. Mówiłem, że nie będzie tak źle, żebyśmy potrzebowali Wayne’a. Co jest prawdą. – Drobna różnica semantyczna. – Jestem arystokratą. Czegoś się jednak nauczyłem od swojej klasy. Zasalutował jej pistoletem, zeskoczył z balkonu i spowolnił upadek na monecie. – Steris? Wypełzła z pobliskiego krzaka. – Jak poszło? – Kiepsko. – Wax spojrzał w stronę sklepienia. Zdjął marynarkę. – Być może przypadkiem pozwoliłem im uwikłać nas w morderstwo lady Kelesiny. – Co za pech.

– Siła ich dowodów zależy od tego, czy uda im się powiązać kule ze mną – powiedział Wax – i czy znajdą moje odciski w okolicy. Tak czy inaczej, sprowadzą fałszywych świadków, by zasugerować, że przybyłem tutaj specjalnie, by zabić Kelesinę. Obejmij mnie. Steris chwyciła go, jak zauważył, z wyraźnym zapałem. Ten aspekt naprawdę jej się podobał. Wyjął kule ze swojego pistoletu kaliber .22 i zacisnął je w dłoni, a później Odepchnął się od monety poniżej, by wznieść się w stronę sklepienia. Rzucił kulami w świetlik i Odepchnął je, by osłabić szkło, a następne uniósł rękę – owiniętą marynarką – rozbił szybę i wzniósł się w kłębiące się mgły. Wylądowali na dachu, by Wax mógł się zorientować w ich położeniu. We mgle od razu poczuł się lepiej, a jego ręka – która bolała po ciosie Terrisanki – przestała piec. – Dowiedziałeś się czegoś użytecznego? – spytała Steris. – Nie jestem pewien. Większość tego, co podsłuchałem, dotyczyła buntu przeciwko Elendel. Wiem, że Edwarn gdzieś jedzie, żeby zrobić coś ważnego. Nazwał to drugim stanowiskiem? I wspomniał o czymś, co chyba wiązało się z tym sześcianem, który znalazła Marasi. Znów przyciągnął ją do siebie i Odepchnął ich przez mgły w stronę hotelu. Trzymała go mocno, ale z podziwem wpatrywała się w światła miasta poniżej. – Kazał zamordować Kelesinę – powiedział Wax. – Powinienem się tego domyślić. Powinienem przewidzieć. – Przynajmniej – powiedziała Steris ponad szumem wiatru – dziś są mgły. Będą mieli problem, żeby nas wyśledzić. – Dobrze sobie poradziłaś, Steris. Bardzo dobrze. Dziękuję. – To było zajmujące – odparła, kiedy opadli na dach. Uśmiech, który tak naturalnie pojawił się na jej twarzy, ogrzał go. Była dowodem, że mimo jego niechęci do polityki Kotliny w mieście żyli też dobrzy ludzie. Szczerzy ludzie. Co zadziwiające, kiedy wyjechał do Dziczy, został zmuszony, by dojść do takiego samego wniosku. Była wspaniała. Jak nieoszlifowany szmaragd leżący na stercie szkiełek oszlifowanych, by błyszczały. Jej entuzjazm w jakiś sposób równoważył jego zmartwienie tym, co się wydarzyło. Nieobecny Garnitur. Zamieszanie w morderstwo. Lessie by powiedziała... Nie. Nie musiał myśleć teraz o Lessie. Uśmiechnął się do Steris, przytulił ją mocniej i Odepchnął ich prosto w górę. Wyżej, z dala od tej dzielnicy. Wyższe budynki miasta były widoczne jedynie jako linie światła w mroku, wskazujące w górę wśród mgieł. Odepchnął się od dachu i minął kołyszącą się gondolę, poruszaną elektrycznością i pełną gapiących się pasażerów. Zakołysała się, kiedy Wax Odepchnął się od niej w bok, w stronę drapaczy chmur. Dwa stały dość blisko siebie, dzięki czemu, Odpychając się na przemian od jednego i drugiego, serią łuków wznosił siebie i Steris coraz wyżej. Wzniósł się ponad ich dachy i Odepchnął od jednego z drapaczy chmur, unosząc się jeszcze wyżej. Miał nadzieję, że dzięki wysokości tej najwyższej terasy miasta... Tak. Wyłonili się z mgieł w krainie znanej tylko nielicznym. Pole Wzniesienia, tak nazywali je Monetostrzelni – ponad mgłami w nocy. Biel rozciągała się we wszystkich kierunkach, wzburzona jak powierzchnia oceanu, skąpana w blasku gwiazd. Steris westchnęła, a Wax utrzymał ich w miejscu, Odpychając się od szczytów dwóch

drapaczy chmur poniżej. Nie był pewien, jak długo uda mu się utrzymać równowagę bez trzeciej kotwicy, ale na razie pozostali nieruchomi. – Jak tu pięknie... – powiedziała Steris, tuląc się do niego. – Dziękuję ci raz jeszcze. Wciąż nie mogę uwierzyć, że przemyciłaś pistolet na przyjęcie. – Wydaje się całkiem stosowne, że zrobiłeś ze mnie przemytniczkę. – A ty próbujesz zrobić ze mnie dżentelmena. – Już jesteś dżentelmenem – stwierdziła. Wax spojrzał na nią z góry. Trzymała go mocno, próbując patrzeć we wszystkie strony jednocześnie. Nagle poczuł, że coś w nim płonie, jak metal. Opiekuńczość wobec tej kobiety, którą trzymał w ramionach, tak pełnej logiki, a jednocześnie tak pełnej zachwytu. I ogromną sympatię. Dlatego pozwolił sobie ją pocałować. Była zaskoczona, ale poddała się jego objęciom. Zaczęli dryfować w bok i w dół, kiedy stracił równowagę na kotwicach, ale nie przerywał pocałunku i pozwolił, by znów osunęli się w mgły.

***

Wayne położył stopy na stoliku w ich apartamencie, a przed sobą trzymał otwartą nową książkę, którą przyniósł z miasta. – Powinnaś ją przeczytać, Mara! – zawołał do Marasi, która spacerowała niespokojnie za kanapą. – Najdziwniejsza historia, jaką słyszałaś. Ci goście, oni budują statek, jasne? Tyle tylko, że on ma się wznieść w górę. Wykorzystują ogromne wybuchy czy coś w tym rodzaju, żeby posłać go do gwiazd. Inni goście go kradną, a jest ich siedmioro, sami skazańcy. Wyruszają, żeby plądrować, ale kończą na tej gwieździe, która nie ma... – Jak możesz czytać? – spytała Marasi, nie zatrzymując się. – Nie jestem pewien. Wedle wszelkich wskazówek powinienem być tępy jak worek gwoździ. – Nie o to mi chodziło. Nie denerwujesz się? – A dlaczego miałbym? – Coś mogło pójść nie tak. – Nie – sprzeciwił się Wayne. – Mnie tam nie ma. Wax nie może się wpakować w zbyt wielkie tarapaty beze mnie... Coś uderzyło w okno i Marasi aż podskoczyła. Wayne odwrócił się i zobaczył Waxa trzymającego się jednego z parapetów. Pod pachą trzymał Steris, zupełnie jak worek kartofli – choć żaden worek kartofli nie miał tak interesującego dekoltu. Wax otworzył okno, postawił Steris na podłodze i sam wskoczył do pokoju. Wayne wrzucił do ust orzeszek. – I jak poszło? – Ech – mruknął tylko Wax.

Gdzieś po drodze zgubił marynarkę, jeden rękaw jego koszuli plamiła krew – oby nie jego własna – a fular miał rozluźniony. – Chyba wiemy, gdzie się zaszył Garnitur ze swoimi ludźmi – powiedział Wayne, kiedy Marasi podbiegła do siostry, która wydawała się wytrącona z równowagi. – Żartujesz – stwierdził Wax. – Nie – odparł Wayne, uśmiechnął się i zjadł kolejny orzeszek. – A co ty znalazłeś? – Wskazówki dotyczące sześcianu Marasi – powiedział Wax, zdejmując fular. – Coś o inwestycji budowlanej i potencjalnej armii. Wygląda na to, że plany Garnitura są bardziej zaawansowane, niż mi się wydawało. – Cudownie. Czyli... Wax westchnął, wyciągnął portfel i rzucił Wayne’owi banknot. – Wygrałeś. – Założyliście się? – spytała ostro Marasi. – Przyjacielski zakład – wyjaśnił Wayne, chowając banknot. – Mogę zabrać te orzeszki na drogę? – Na drogę? – powtórzyła Marasi. Wayne wskazał kciukiem na Waxa, który wyjął swoją torbę podróżną. – Wyjeżdżamy. Marasi, Steris, jeśli mogę coś zasugerować, nie bierzcie dużo rzeczy. Macie jakieś piętnaście minut. – Już jestem spakowana – stwierdziła Steris, wstając. – Ja... – Marasi patrzyła to na niego, to na nią, i wydawała się zbita z tropu. – Co wyście zrobili na tym przyjęciu? – Mam nadzieję – odparł Wax – że nie zaczęliśmy wojny. Ale pewien być nie mogę. Marasi jęknęła. – Pozwoliłaś mu na to – zwróciła się do Steris oskarżycielskim tonem. Steris zarumieniła się. Wayne’a zawsze to w niej zaskakiwało, bo przecież zwykle była zimna jak głaz. Następnie zaczęła się gorączkowa bieganina, gdy Wax i Marasi rzucili się pakować. Wayne przysunął się do Steris i wrzucił do ust orzeszek. – Podpatrzyłaś to wcześniejsze pakowanie się u mnie, tak? – Ja... cóż, właściwie to tak. – To na co się ze mną wymienisz? – spytał Wayne. – Musisz się wymienić, kiedy coś zabierasz. – Zastanowię się nad tym – powiedziała Steris. Piętnaście minut później wsiedli całą czwórką do powozu kierowanego przez MeLaan w męskim ciele. Rozczochrana Ciotka Gin stała na progu swojego hotelu, odprowadzając ich wzrokiem. W dłoni trzymała plik banknotów – plik, w którym były również pieniądze, które Wayne wygrał od Waxa. Zostawił je jako napiwek, bo wcześniej opierał buty na jej meblach. W pewnej odległości rozległy się gorączkowe dzwonki, które z każdą chwilą się zbliżały. – Czy to konstable? – spytała przerażona Ciotka Gin. – Obawiam się, że tak – odparł Wax, zamykając drzwi. Powóz ruszył, a Steris wyjrzała przez okno, machając na pożegnanie biednej gospodyni.

– Wrobieni w morderstwo! – zawołała do niej Steris. – Jest na stronie siedemnastej listy, którą pani dałam! Kiedy dotrą na miejsce, niech im pani nie pozwoli zbytnio męczyć naszej służby!

***

Kilka godzin później Wax podszedł w mroku do krawędzi urwiska i pozwolił, by otoczyły go mgły. Brakowało mu ciemności. W mieście nigdy nie było ciemno, nie tak jak w Dziczy. Elektryczne światła jedynie pogłębiały problem. Wszystko świeciło, odpędzało ciemność – a wraz z nią bezruch. Ciszę. Samotność. W samotności człowiek odnajdywał siebie. Miał tylko jedną osobę, z którą mógł porozmawiać, którą mógł obwiniać. Sięgnął do kieszeni mgielnego płaszcza i z zaskoczeniem natrafił na cygaro. Myślał, że już mu się skończyły, dobre, porządne tingmarsy, które przywiózł z Weathering. Przyciął je nożem wyciągniętym zza pasa i przypalił zapałką. Smakował je, wciągał dym, przytrzymywał go i wypuszczał, by zmieszał się z mgłą. Coś z niego mieszającego się z Harmonią. Oby się tym zadławił. W palcach obracał niewielki metalowy kolec. Kolczyk, który przysłał mu VenDell. Był niemal identyczny z tym, którym zabił Lessie. Wreszcie usłyszał odgłos kroków na sosnowych igłach. Zaciągnął się cygarem, a jego ciepły blask rozjaśnił mgły i ukazał twarz MeLaan. Tę kobiecą. Skończyła przemianę i właśnie dopinała guziki koszuli. – Zamierzasz się przespać? – spytała cicho. – Może. – O ile nic się nie zmieniło, ludzie wciąż potrzebują snu. Od czasu do czasu. Wax zaciągnął się i znów wypuścił dym w mgły. – Jak sądzę, Garnitur chce, żebyś wrócił do Elendel – powiedziała MeLaan. – Próbuje tak wszystko zorganizować, żebyś nie miał wyboru, a przynajmniej go nie dostrzegał. – Znaleźliśmy się w paskudnej sytuacji, MeLaan. Wysłannik Aradela na wiec polityczny zabija gospodynię? Jeśli w zewnętrznych miastach do tej pory nie panowało napięcie, teraz się pojawi. W najlepszym wypadku dojdzie do wielkiego politycznego zamieszania. W najgorszym właśnie zacząłem wojnę. Wiatr wiał, szeleszcząc gałęziami sosen, których Wax nie widział. Nie widział nawet MeLaan – chmury musiały zasłonić gwiazdy. Słodka, spowijająca go ciemność. – Jeśli dojdzie do wojny – powiedziała – to Garnitur ją zaczął. – Może udałoby mi się ją powstrzymać. Gubernator Aradel musi wiedzieć, MeLaan. Jeśli zewnętrzne miasta oskarżą mnie o zabójstwo, wykorzystają je jako pochodnię do podpalenia ogniska, nie mogę po prostu zniknąć. Muszę się dostać do Elendel. Kiedy tam dotrę, mogę

stwierdzić, że organy sprawiedliwości w Nowym Seran są skorumpowane, więc uciekłem w bezpieczne miejsce. Tam mogę przedstawić całą sprawę gazetom, zanim rozejdą się wieści. Mogę przekonać Aradela, że nie zabiłem tej kobiety. Jeśli zrobię cokolwiek innego, będzie się wydawało, że uciekam. – Jak już mówiłam. Zorganizował wszystko, żebyś nie miał wyboru, a przynajmniej go nie dostrzegał. – Ty postrzegasz całą sytuację inaczej? – Byłam wieloma ludźmi, Ladrianie. Patrzyłam wieloma oczami. Zawsze istnieje inna perspektywa, musisz tylko jej poszukać. Zaciągnął się i długo wstrzymywał dym, zanim w końcu wypuścił go wąską strużką. MeLaan odeszła cicho. Czy jej gatunek potrzebował snu? Sugerowała, że nie, ale nie mógł mieć pewności. Samotny z cygarem, próbował zrozumieć, co właściwie chciał zrobić. Wrócić do Elendel, do czego zmuszali go sługusi Garnitura, czy też rozwiązać tajemnicę – do czego zmuszali go sługusi Harmonii. Obrócił kolczyk w palcach i stawił czoło nienawiści, która w nim buzowała. Nigdy wcześniej nie czuł nienawiści do Boga. Po rzekomej pierwszej śmierci Lessie nie obwiniał Harmonii. Na rdzę, nawet kiedy Cyruliczka postawiła pytanie, dlaczego Harmonia nie pomógł, Wax nie zareagował nienawiścią. Ale teraz... tak, czuł nienawiść. W Dziczy można było oberwać, to prawda. Traciło się przyjaciół. Czasem trzeba było zabić człowieka, którego nie chciało się zabić. Ale jednego nigdy się nie robiło – nigdy nie zdradzało się towarzysza. Przyjaciele byli rzadkim przywilejem w tej dzikiej krainie, gdzie wydawało się, że wszystko pragnie jego śmierci. Cygaro w końcu się wypaliło. Pytania pozostały. Nim wrócił do obozu, mgły zaczęły się rozpraszać z nadejściem świtu. Nakarmił konie – szóstkę, kupioną na najniższej terasie Nowego Seran, razem z pełnowymiarowym dyliżansem, który niegdyś jeździł w Południową Dzicz. Ledwie udało im się uciec z Nowego Seran. Pędząc powozem, zjechali z ramp przed policją, ale dopiero wtedy, gdy Wax został zmuszony do przewrócenia linii kolejki gondolowej. Później konstable już go nie gonili, jakby się zorientowali, że nie mają dość środków, by polować na kogoś takiego jak Waxillium Świtostrzelny, a przynajmniej nie bez wsparcia. Wax i tak pragnął ruszyć dalej. Choć był zmęczony do szpiku kości, nie mógł pozwolić sobie – ani nikomu innemu – na dłuższy odpoczynek. Na wszelki wypadek. Kiedy pozostali na wpół przytomnie wgramolili się do dyliżansu, MeLaan wzięła od niego lejce i wspięła się na miejsce woźnicy. Wayne wskoczył na siedzenie obserwatora obok niej, a ona uśmiechnęła się do niego. – Dokąd, szefie? – spytała, odwracając się do Waxa. – Z powrotem do domu? – Nie – odparł Wax. – Jedziemy do Dulsing, miejsca, które zlokalizowali Wayne i Marasi. – W kierunku inwestycji budowlanej. – Widzę, że odnalazłeś inną perspektywę – stwierdziła MeLaan. – Jeszcze nie – powiedział cicho Wax, wchodząc do dyliżansu. – Ale zobaczmy, czy Harmonia ośmieli się mi ją zapewnić.

CZĘŚĆ TRZECIA

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Marasi w młodości dużo czytała o życiu w Dziczy i wiedziała, czego spodziewać się po jeździe dyliżansem – nudy, pyłu i niewygody. Była cudowna. Z wielkim wysiłkiem powstrzymywała się przed wychylaniem się przez okno, jak to czasem robił Wayne, i oglądaniem krajobrazów. Nie dotarli jeszcze do Dziczy, ale byli blisko. Zapach koni, wyboje na drodze, skrzypienie drewna i sprężyn... W czasie, który spędziła z Waxilliumem, widziała i zrobiła wiele zadziwiających rzeczy, ale teraz naprawdę czuła, że przeżywa przygodę. Waxillium odpoczywał naprzeciwko, stopy oparł o siedzenie tuż obok niej, jego oczy zakrywał kapelusz o szerokim rondzie, a twarz miał zarośniętą po jednym dniu bez golenia. Wcześniej zdjął buty, które postawił na podłodze obok śrutówki. Czuła się dziwnie na wspomnienie, że kiedyś w ogóle chciała się z nim związać – od tak dawna współpracowali. Nie, nie była zainteresowana, już nie. Ale podziwiała jego idealny obraz – ta strzelba, te buty, ten kapelusz. Oczywiście obraz ten psuła nieco Steris zwinięta w kłębek na sąsiednim siedzeniu i pochrapująca cicho z głową opartą na jego ramieniu. W jakim to dziwacznym świecie jej skrupulatna przyrodnia siostra stała się częścią przygody? Steris powinna siedzieć w salonie z filiżanką herbaty i nudną książką o ogrodnictwie, a nie jechać dyliżansem w stronę potencjalnej armii Allomantów. A jednak oto była, przytulona do samego Świtostrzelnego. Marasi potrząsnęła głową. Nie zazdrościła Steris, co było – szczerze mówiąc – zadziwiające, biorąc pod uwagę ich pochodzenie. Steris nie dawało się nienawidzić. W jej obecności można się było czuć znudzonym, zdezorientowanym albo sfrustrowanym – ale nienawiść? Niemożliwe. Marasi wyjęła notatnik i znów wzięła się do pisania raportu dla VenDella i konstablagenerała Reddiego. Miała nadzieję, że znajdzie okazję, by go wysłać przed dotarciem do Dulsing. Waxillium poruszył się, uniósł kapelusz i spojrzał na nią. – Powinnaś się przespać. – Odpocznę, kiedy się zatrzymamy.

– Zatrzymamy się? Marasi się zawahała. Jechali już pół dnia, unikając głównych dróg, by uciec przed ewentualną pogonią z Nowego Seran. Przejechali na skos przez kilka pól i bitą godzinę kołysali się na skalnej grani, by ominąć leżące w dole gospodarstwa w sposób, który pozostawiał jak najmniej śladów ich obecności. Jechali niemal prosto na północny wschód od Nowego Seran i trzymali się pogórza, by ominąć leżące po prawej góry. Oznaczało to pewne zmiany wysokości, ale okolica wciąż była żyzna. Cała Kotlina była, nawet jej skraj – choć w tych okolicach wilgoci było mniej niż w centrum. – Pomyślałam, że po tym, jak zatrzymaliśmy się ostatniej nocy – powiedziała. – Ojej. Zamierzasz pojechać prosto do celu? – „Prosto” nie jest najlepszym określeniem, biorąc pod uwagę to, jak bardzo MeLaan krąży, żeby uniknąć pochwycenia. Ale owszem. Nie powinno to zająć więcej niż cztery godziny. Pociąg mógłby dowieźć ich do celu znacznie szybciej i wygodniej. Może zewnętrzne miasta miały powód, by narzekać na obecną sytuację. – Waxilliumie? – odezwała się, gdy znów się poruszył. – Hm? – Czy myślisz, że one są prawdziwe? Żałobne Opaski? Całkiem uniósł kapelusz. – Powiedziałem ci kiedyś, dlaczego udałem się do Dziczy? – W młodości? Ponieważ nienawidziłeś polityki, oczekiwań. Eleganckiego towarzystwa, które bynajmniej nie było eleganckie. – Dlatego opuściłem Elendel. Ale dlaczego Dzicz? Mógłbym pojechać do jednego z zewnętrznych miast, mógłbym znaleźć sobie jakąś plantację, na której czytałbym książki i prowadził spokojne życie. – Cóż... – Marasi zmarszczyła czoło. – Pewnie zawsze chciałeś zostać stróżem prawa. Waxillium uśmiechnął się. – Żałuję, że sam nie zauważyłem tego z taką łatwością. A powinienem. W dzieciństwie zawsze donosiłem na inne dzieciaki, jeśli tylko zrobiły coś nie tak. – W takim razie dlaczego? Odchylił się do tyłu i przymknął oczy. – Goniłem za legendą, Marasi. Opowieściami o złocie Ocalałego, bogactwach do zdobycia i historią do napisania. – Ty? Byłeś dżentelmenem poszukiwaczem przygód? Waxillium wyraźnie się skrzywił. – Mówisz tak, jakbym był tym głupcem z gazet. Uwierz mi, Marasi, te pierwsze miesiące były ciężkie. W co drugim miasteczku pełno było bezrobotnych górników, których kopalnie zamknięto, a kiedy tylko wchodziłem do saloonu, trafiałem w nim na jakiegoś głupiego młodzika podobnego do mnie, który przybył z Kotliny z głową pełną opowieści o chwale i bogactwie. – I dlatego zacząłeś polować na przestępców, za których wyznaczono nagrody. O tym mi opowiadałeś. Coś związanego z butami. – W końcu tak – przyznał Waxillium z uśmiechem. – Miotałem się przez długi czas, zanim

w końcu się do tego zabrałem. Z początku jednak widziałem przed sobą tylko bogactwa i złoto. Dopiero po jakimś czasie się z tego otrząsnąłem, ale nawet wtedy zostałem stróżem prawa dla gotówki. Polowałem na ludzi dla pieniędzy. I, cóż, zawsze miałem w sobie coś takiego, że nie lubiłem patrzeć na to, jak ktoś pomiata ludźmi. Skończyłem w Weathering. Kolejnym zapomnianym, wysuszonym mieście w Dziczy, którym nikt się nie opiekował. Dopiero po sześciu latach dali mi uprawnienia i cała sprawa została sformalizowana. Kabina dyliżansu kołysała się. Z góry dobiegała rozmowa Wayne’a i MeLaan. Miała tylko nadzieję, że nie zaczną się obściskiwać w czasie jazdy. – Kiedy VenDell opowiedział nam o tym wszystkim, nie chciałem, żeby Opaski okazały się prawdziwe – powiedział Waxillium, wyglądając przez okno. – Nie mogłem znieść myśli, że jakieś głupie marzenie znów mnie odciągnie po tym, jak w końcu odnalazłem w Elendel stabilizację. Nie chciałem tej pokusy ekscytacji, wspomnienia zapylonego świata, który nauczyłem się kochać. – Innymi słowy uważasz, że są prawdziwe. – Widzisz – powiedział, pochylając się. Steris poruszyła się przez sen. – Wuj nie miał czasu wyhodować Allomantów, o co go podejrzewałem. Plany, które stworzył razem z Kręgiem, to inwestycja długoterminowa. Ale obiecał coś Kelesinie i brzmiał przy tym, jakby naprawdę mógł spełnić tę obietnicę. Masz urządzenie? Marasi wyjęła z torebki niewielki metalowy sześcian. Waxillium sięgnął do kieszeni i wyciągnął swoją monetę, tę samą, którą dostał od żebraka. Uniósł je obok siebie, a promienie słońca wpadające przez okno odbijały się od sześcianu, podświetlając nieziemskie symbole na jego ściankach. – Dzieje się coś dziwnego, Marasi. Coś na tyle ważnego, że zwróciło uwagę wuja. Nie znam odpowiedzi. Muszę je odnaleźć. Uśmiechnęła się na widok przejęcia w jego oczach. – To nie łowca skarbów sprawił, że postanowiłeś udać się do Dulsing, lecz detektyw. Również się uśmiechnął. – Słyszałaś, co MeLaan powiedziała mi ostatniej nocy? Przytaknęła. – Miałaś spać. – Waxillium podrzucił monetę, złapał ją, a sześcian odrzucił do Marasi. – Powrót do Aradela byłby dojrzałym, rozważnym posunięciem, ale ja muszę poznać odpowiedzi. A kto wie? Może Opaski istnieją. Jeśli tak, odebranie ich Garniturowi jest co najmniej równie ważne, jak poinformowanie gubernatora o tym, co wydarzyło się w Nowym Seran. – Sądzisz, że twój wuj próbuje stworzyć Allomantów przy użyciu techniki, nie przez narodziny. – Przerażająca moc w rękach kogoś takiego jak on. – Waxillium znów się położył. – Prześpij się. Pewnie spróbujemy przeniknąć do tej inwestycji w Dulsing pod osłoną nocy. Zasłonił oczy kapeluszem. Marasi czuła, że powinna postąpić zgodnie z jego radą, i spróbowała usnąć. Niestety, myśli tłoczące się w jej głowie uniemożliwiały sen. Po jakimś czasie poddała się i wróciła do listu. Wyjaśniała w nim, co zrobili i co odkryli. Musiała go wysłać jak najszybciej. Może udałoby jej się znaleźć stację telegrafu, kiedy będą zmienić konie, i wysłać list na czas, by cokolwiek zmienił.

Kiedy już napisała list, wróciła do notatek na temat zaginionego kolca. Kelesina, działając w imieniu Kręgu, próbowała zabić ReLuura i założyła, że jej się to udało. Kiedy Garnitur zażądał dowodu, nakazała wydobyć kolec i wysłała go do Dulsing. Ale gdzie go tam trzymali? Pewnie w jakimś bezpiecznym miejscu. Jak go miała odnaleźć? Trzymała w ręku nieduży sześcian. Garnitur o niego pytał. Czy mogła to jakoś wykorzystać? Marasi zmarszczyła czoło, obracając sześcian w dłoniach. Na jego ściankach znajdowały się niewielkie zagłębienia. Przyjrzała się uważniej i w blasku słońca zobaczyła coś, czego nie zauważyła wcześniej. Malutką gałkę ukrytą we wgłębieniu. Wyglądała jak... cóż, jak przełącznik. Zagłębiony w taki sposób, by nie dało się go przypadkiem przesunąć. Sięgnęła szpilką do włosów i przesunęła przełącznik. Poruszył się dokładnie tak, jak się spodziewała. Przełącznik, pomyślała. Wydawało się to takie... przyziemne. Sześcian był albo mistycznym artefaktem albo wytworem utrzymywanej w tajemnicy technologii. Takie rzeczy nie miewały przełączników – unosiło się je do blasku gwiazd, wypowiadało specjalne komendy albo tańczyło w ostatni dzień miesiąca, jednocześnie jedząc kumkwaty. Nic się nie wydarzyło. Dlatego Marasi przełknęła i spaliła szczyptę kadmu. Sześcian zaczął wibrować w jej palcach. Nagle cały dyliżans się zakołysał, szarpnął, jakby coś bardzo mocno w niego uderzyło. Marasi uderzyła głową w sufit, po czym znów opadła na siedzenie. Konie zarżały głośno, ale MeLaan jakimś sposobem nad nimi zapanowała. Po chwili powóz się zatrzymał. – Co to było, do diabła? – spytał Waxillium, podnosząc się z podłogi, na której wylądował razem ze Steris. Marasi jęknęła, usiadła i ukryła głowę w dłoniach. – Zrobiłam coś głupiego. – Jak bardzo głupiego? – spytał Waxillium. – Testowałam to urządzenie i użyłam Allomancji. Po krótkiej chwili w drzwiach pojawiła się głowa Wayne’a, który nachylił się ze swojego miejsca na górze. – Czy to była bańka prędkości? – Tak – przyznała Marasi. – Ten wstrząs omal nie zabił koni – stwierdził Wayne. – Przepraszam, przepraszam. Waxillium pomógł Steris usiąść. – Co... się właściwie stało? – spytała oszołomiona. – Marasi stworzyła w czasie jazdy bańkę prędkości – wyjaśnił Waxillium. – Dojechaliśmy do krawędzi i wyciągnęliśmy Marasi ze środka, co rozproszyło bańkę, a nas przerzuciło gwałtownie między różnymi prędkościami upływu czasu. – Ale przecież używała jej w pociągu – zauważyła Steris. – Bańki prędkości poruszają się razem ze swoim twórcą, jeśli ten znajduje się na czymś wystarczająco ciężkim – powiedział Waxillium. – Inaczej obrót planety wokół własnej osi

niszczyłby je co kilka chwil. Pociąg był ciężki i szybki. Dyliżans jest mały i dość powolny, więc... – Więc postąpiłam głupio. – Marasi zarumieniła się. – Nie zrobiłam tego od czasu, kiedy byłam dzieckiem. Ale, Waxilliumie, ono zabrzęczało. – Co? – Sześcian, on... – Marasi wzdrygnęła się, uświadomiwszy sobie, że w całym zamieszaniu upuściła urządzenie. Rozglądała się gorączkowo, zanim zlokalizowała je obok nogi Waxilliuma. Uniosła je triumfalnie. – Ma przełącznik. – Przełącznik? Przekręciła sześcian na bok, pokazując im malutką gałkę. – Trzeba wsunąć coś do środka, żeby go poruszyć – wyjaśniła. – Ale teraz jest uruchomione. Waxillium popatrzył na metalową kostkę z wyraźną konsternacją i przekazał ją Steris, która zmrużyła oczy. – Jakie niesamowite urządzenie ma włącznik? – spytała. – To pewnie ma sens – stwierdził Waxillium. – Nikt by nie chciał, żeby jego niesamowite urządzenie włączyło się przypadkiem. – Można wtedy prawie zabić swojego woźnicę – mruknął Wayne. – Nie powstrzymało twojej Allomancji? – Waxillium zwrócił się do Marasi, drapiąc się po brodzie. Potrząsnęła głową. Wciąż wyczuwała swoje rezerwy metalu. – Nie wydawało się, by zrobiło cokolwiek. – Hm. – Waxillium uniósł urządzenie. – Może być niebezpieczne. – To co, sprawdzamy je? – spytał Wayne, wisząc w oknie. – Oczywiście, że tak – odparł Waxillium. – Ale z dala od powozu.

***

Wax trzymał w dłoni wibrujący sześcian. Kostka zareagowała na spalanie przez niego metalu, ale nic poza tym. Zatrzymali się w pobliżu zagajnika potężnych orzechów, Wayne napełniał nimi kieszenie, a Marasi z bezpiecznej odległości obserwowała eksperymenty Waxa. MeLaan zaprowadziła konie do strumienia, by je napoić. Na pobliskim polu rosły młode marchewki, przez nikogo nieuprawiane. Powietrze pachniało świeżością, nietkniętym życiem. Uniósł brzęczący sześcian i pozwolił, by jego metale zgasły. Urządzenie przestało brzęczeć. Znów je zapalił, a ono zareagowało – z początku powoli, ale po kilku sekundach coraz szybciej. Ale co robiło? Dlaczego nie unieszkodliwiło jego Allomancji, jak wtedy w pociągu? Może nie działa na osobę, która je aktywowała, pomyślał. To by miało sens, choć nie wiedział, jak mógłby to sprawdzić. – Ej, Wayne!

– Tak, stary? – Łap. Wax rzucił mu sześcian. Wayne chwycił go i podskoczył, kiedy jego pas – przy którym miał fiolki z metalami i wszystkie monety – rozpiął się i poleciał do tyłu. Spadł na ziemię dobre dwadzieścia stóp dalej, a kiedy Wayne się do niego zbliżył, znów zaczął się poruszać. Wax pobiegł w ich stronę, a kiedy to zrobił, śrutówka w kaburze na udzie nacisnęła na jego nogę, jakby była Odpychana. Efekt zanikł po kilku sekundach, a kiedy Wax w końcu dotarł do Wayne’a, urządzenie już nie brzęczało. Wayne uniósł je w dłoni. – Co to było? Wax odebrał mu sześcian w chwili, kiedy podbiegła do nich Marasi. – On nie kradnie Allomancji, Wayne. Nigdy tego nie robił. – Ale... – Bierze metal, który ktoś spala – wyjaśnił Wax – i w jakiś sposób... zwiększa jego zasięg. Widziałeś to. Odepchnął twoje metale, jakby obok ciebie stał Monetostrzelny. Sześcian użył Allomancji. Cała trójka stała osłupiała, wpatrując się w niewielkie urządzenie. – Musimy znów spróbować – stwierdził Wax. – Wayne, weź to i spal swój stop bizmutowy. Marasi, idź tam. Wayne, kiedy będziesz gotów, rzuć jej sześcian. Wypełnili jego polecenie. Wax się cofnął. Kiedy Wayne zapalił metal, nagle rozmył się we wnętrzu swojej bańki prędkości. Mgnienie oka później sześcian wypadł na zewnątrz i wzniósł się w powietrzu w stronę Marasi. Tor jego lotu nieco się zmienił, ale wciąż poruszał się we właściwym kierunku. Uruchomił się tuż przed dotarciem do celu i Marasi też się rozmyła, błyskawicznie złapała kostkę i równie błyskawicznie wróciła na miejsce. Zdążył policzyć do dziesięciu, nim urządzenie przestało działać i Marasi wróciła do normalnego czasu. – Widziałeś to? – spytała Marasi z oszołomieniem, ściskając sześcian. – Stworzył dla mnie bańkę prędkości. Napełnił się Allomancją Wayne’a i odtworzył ją! – Czy to tego szukaliśmy? – spytał Wayne, dołączając do nich po rozproszeniu własnej bańki prędkości. – Nie do końca. – Wax wziął sześcian i wpatrzył się w niego. – Ale to z pewnością interesujące. Wygląda na to, że trzeba być Allomantą, żeby z niego korzystać... nie obdarza żadnymi nowymi mocami, ale zwiększa zasięg tych, które ktoś już posiada. To jak... Allomantyczny granat. Marasi przytaknęła. – Co oznacza, że mężczyzna w pociągu, ten, który użył go przeciwko nam, jest Pijawką. Może odbierać innym Allomancję i tę moc przekazał kostce, którą rzucił w twoją stronę. – Uruchamia się sekundę albo dwie po rzuceniu – zauważył Wax. – Bardzo przydatne. – I jest dowodem, że Garnitur ma do dyspozycji technologię, którą ukrywał. – O tym wiemy już z urządzenia komunikacyjnego, ale owszem, to o wiele bardziej interesujące. Zaczynam się zastanawiać, czy źródłem wszystkich tych historii o Żałobnych Opaskach nie są pogłoski na temat nowej technologii opracowywanej przez Krąg. – A symbole?

– Nie mam pojęcia – stwierdził Wax. – Może jakiś szyfr, który wymyślili? Postukał w sześcian i oddał go Marasi. – Dlaczego ja? – spytała. – Jest twój. Ty go znalazłaś, ty wymyśliłaś, jak go uruchomić. Poza tym mam przeczucie, że w twoich rękach będzie najskuteczniejszy. Trzymała go przez chwilę, aż nagle szerzej otworzyła oczy. Bycie Impulsowcem nie było szczególnie użyteczne, jeśli trzeba się było uwięzić w bańce, w której czas płynął wolniej niż poza nią. Jednak gdyby udało się złapać kogoś innego w tej bańce... Wayne zagwizdał cicho. – Spróbuję go nie zgubić. – Marasi schowała urządzenie. – Musimy je później zbadać, dowiedzieć się, jak działa. Zastanawiam się... – pomyślał Wax, przypominając sobie coś innego. Pod wpływem impulsu sięgnął do kieszeni i wyjął złotą bransoletkę, którą wcześniej nosiła Kelesina. Rzucił ją Wayne’owi. – Co to? – spytał Wayne, unosząc ją do góry. – Ładny złoty krążek, o tak. Z kim się na niego zamieniłeś? Mógłby mi się przydać. Byłaby z niego niezła metalmyśl. – Sądzę, że już nią jest – odparł niechętnie Wax. To był od początku głupi pomysł. Wayne sapnął. – Co się dzieje? – spytała Marasi. – To jest metalmyśl – odparł Wayne. – A niech mnie piekło pochłonie, to metalmyśl. I wyczuwam ją. Wax, masz nóż? Wax skinął głową, wyjął nóż zza pasa, a kiedy Wayne wyciągnął dłoń, delikatnie naciął jej wierzch. Rana zasklepiła się niemal od razu. – Staaary – szepnął Wayne. – To cudza metalmyśl, ale mogę jej użyć. – Dokładnie tak, jak mówił VenDell – stwierdził Wax, odbierając bransoletkę Wayne’owi. – Metalmyśl bez Tożsamości. Na rdzę. Muszę rozjarzyć metal, żeby zobaczyć najsłabszą linię skierowaną w jej stronę. To coś musi być napakowane mocą. Bardziej niż jakakolwiek metalmyśl, którą widział w życiu. Zwykle Odpychał je bez większego trudu. Tę z trudem poruszył. – Dlaczego od razu nie zauważyłem, co to jest? – spytał Wayne. – Musiałeś mi powiedzieć. Ach, na rdzę! To dowód na istnienie Żałobnych Opasek, co nie? – Nie – sprzeciwił się Wax. – Ja nie wyczuwam rezerwy w tej bransoletce. Nie mogę jej używać, bo nie jestem Krwiotwórcą. To nie jest metalmyśl, z której może korzystać każdy, lecz jedynie ktoś, kto już ma właściwe moce. – To wciąż niezwykłe – stwierdziła Marasi. – I niepokojące. Wax wpatrzył się w na pozór niewinne kółko. Jedynym, kto mógł ją stworzyć, był Feruchemik z dwiema mocami. Innymi słowy: albo Krąg miał dostęp do pełnych Feruchemików, albo jego obawy się ziściły. Dowiedzieli się, jak korzystać z Hemalurgii. Albo to relikt, pomyślał. Taka możliwość też istnieje. Być może bransoletka i sześcian były artefaktami z innych czasów. Znów rzucił bransoletkę do Wayne’a.

rankę.

– Ile jest w środku? – Mnóstwo. Ale zapas nie jest niewyczerpany. Zmniejszył się nieco, kiedy uzdrowiłem tę

– Zachowaj ją – powiedział Wax. Odwrócił się, kiedy usłyszał swoje imię. MeLaan stała na krawędzi łąki i machała do niego. Wax pozostawił Wayne’a i Marasi i podszedł do wysokiej kandry, wciąż zaniepokojony znaczeniem tych odkryć. Co oznaczała bransoletka? Co jeszcze mogli odkryć? Metalmyśli, które dawały każdemu, kto ich dotknął, niewiarygodne moce? Po raz pierwszy naprawdę zaczął się zastanawiać. A jeśli Opaski rzeczywiście istniały? Co by się stało ze społeczeństwem, gdyby moce Metalicznych dawało się po prostu kupić? Powlókł się do MeLaan. – Pomyślałam, że chciałbyś to zobaczyć. Przywołała go do siebie i razem ruszyli w górę stromego zbocza porośniętego zielenią. Ze szczytu widzieli tereny na północnym wschodzie. Gdzieniegdzie rozciągały się pola uprawne, ale większość przypominała okolicę, którą właśnie opuścili – nieużytki, na których w przypadkowych miejscach wyrastały owoce lub warzywa. Poczuł na twarzy chłodny podmuch, zbyt słaby jednak, by stłumić ciepło słonecznych promieni. Ten widok, ten doskonały wietrzyk, sprawiły, że Wax przypomniał sobie, co tak bardzo irytowało go w konflikcie między Elendel a zewnętrznymi miastami. Czy ci ludzie mieli pojęcie, jak wyglądało życie w Dziczy, gdzie uprawa roli nie była łatwa, a śmierć z głodu pozostawała realnym zagrożeniem? Myślą, że ludzie są głupi, jeśli mieszkają w Dziczy, pomyślał, biorąc od MeLaan staromodną lunetkę. Nie rozumieją, jak to jest być tam uwięzionym od pokoleń, zbyt biednym – albo zbyt upartym – by powrócić do Kotliny. Wolność w Dziczy miała swoją cenę. Tak czy inaczej, Kotlina była – dosłownie – rajem, stworzonym dla ludzi przez Boga, który chciał zrekompensować światu tysiąc lat popiołów i zniszczenia. Wydawało się, że nawet w raju ludzie umieli znaleźć sobie powód do kłótni i konfliktów. Wax uniósł lunetkę. – Czego mam szukać? – Popatrz na drogę milę stąd. Obok tego strumienia, nad którym jest mostek. Zauważył paru ludzi siedzących na polu z siekierami w rękach. Wydawało się, że zrobili sobie przerwę w rąbaniu pnia martwego drzewa. Inne przewrócone drzewo blokowało drogę. – Co widzisz? – spytała MeLaan. – Blokadę, która bardzo się stara, żeby tak nie wyglądać. Tamto drzewo na drodze zostało ustawione tak, żeby wydawało się, że po prostu upadło, ale zagłębienia w ziemi świadczą, że zostało celowo przeciągnięte w to miejsce, a od czasu umieszczenia kilka razy je przesunięto. – Dobre oko – zauważyła MeLaan. – Nie dostaniesz go. – Zwrócił lunetkę w stronę okolicznych gospodarstw. – Przypuszczam, że w tamtym domu stacjonują żołnierze. A z żadnego z pozostałych kominów nie unosi się dym. Pewnie są porzucone. O tej porze dnia w każdym gospodarstwie mają już

obiad w piecu. – Czekają na nas? – Nie, to zbyt szeroko zakrojone działanie. Pilnują całego obszaru. Nie chcą, żeby to tak wyglądało, żeby nie rozeszły się pogłoski, ale otoczyli kordonem całą okolicę. Co tam się dzieje, do diabła? MeLaan potrząsnęła głową, wydawała się zbita z tropu. – Cóż, dyliżansem dalej nie pojedziemy. – Wax oddał jej lunetkę. – Jak sobie radzisz bez siodła? – Ostatnio nie zrzuciłam żadnych jeźdźców, ale rzadko mam okazję być koniem, więc nie wiem, jak się dziś będę czuła. Wax zamrugał. – A, miałeś na myśli jazdę konno – powiedziała. – Poradzę sobie. Wątpię, byś to o mnie musiał się martwić. Skinęła głową w stronę Steris, która weszła właśnie do zagajnika. Za nią szedł Wayne z kapeluszem pełnym orzechów. – Racja – przyznał Wax. Miał nadzieję, że choć część ich koni okaże się potulna.

***

Zmrok zapadał niespokojnie, jak zmęczona powieka, która ze wszystkich sił starała się nie opaść. To pewnie przez różnorodność krajobrazów na południu, uznał Wax. Raz jechali zarośniętą lasem doliną, którą zupełnie spowijał cień, a za chwilę wjeżdżali na wzgórze pośród pól i odkrywali, że słońce nie do końca jeszcze opadło za horyzont. W końcu zapadła ciemność, jednak nie towarzyszyły jej mgły. Wax zorientował się, że tęskni za ich dotykiem. Wypad prowadziła MeLaan, w miarę możliwości starała się trzymać zalesionych terenów. Ona lub Wayne wyruszali na zwiady, nasłuchując patroli, ale Krąg starał się zapanować nad tak wielkim terenem, że oczywiście nie mógł obserwować całej dziczy. Marasi, rzecz jasna, była świetnym jeźdźcem – i wydawała się zadowolona z pretekstu, by założyć nowe spodnie i kurtkę konstabla. Steris go zaskoczyła. Radziła sobie doskonale, nawet w spódnicy. Zapakowała jedną dość obszerną, by mogła ją zebrać z tyłu i jechać bez siodła, nie odsłaniając zbyt wiele. Przyjęła to bez słowa sprzeciwu – jak właściwie wszystko podczas tej wyprawy. Nieliczne gospodarstwa lub chatki myśliwych, które mijali po drodze, były puste. Wax czuł coraz głębszy niepokój. Owszem, to był mało znaczący i niezbyt gęsto zamieszkany region w odległym zakątku Kotliny – ale i tak głęboko niepokoiła go tak wielka dominacja Kręgu. Kiedy dotarli do ostatniego zagajnika przed wioską, MeLaan ruszyła przodem, a później wróciła i wezwała go gestem. Podczołgał się razem z nią, żeby przyjrzeć się osadzie spod osłony

drzew.

Jaskrawe elektryczne reflektory oświetlały teren wokół ogromnej budowli, która zajmowała dawne centrum wioski Dulsing. Drewniana, pozbawiona okien i olbrzymia, wciąż była w budowie, oceniając po rusztowaniach po bokach i nieukończonym dachu na szczycie. Większość domów w miasteczku wyburzono, nie naruszając jedynie kilku na jego obrzeżach. Pozbawiony dachu szczyt budynku emanował ciepłym blaskiem. Skąd brali tak dużo elektryczności? MeLaan podała mu lunetkę, a on rozejrzał się wokół budowli. Ci ludzie w czerwonych mundurach z symbolem na piersi, którego z tej odległości nie rozpoznawał, byli z pewnością żołnierzami. Nosili strzelby na ramionach, a reflektory tworzyły jasny krąg wokół budynku. Skierowane na zewnątrz, nie do środka, co oznaczało, że wewnątrz znajdowało się sporo miejsc ukrytych w cieniu. Gdyby udało im się przedostać do środka, mieliby się gdzie ukryć. – Jak myślisz? – spytał. – Czy to jakiś bunkier? – Nie przypomina żadnego fortu, jaki widziałam w życiu – szepnęła MeLaan. – Z takimi cienkimi ścianami? Wygląda raczej na wielki magazyn. Magazyn wielkości miasteczka. Wax potrząsnął z konsternacją głową. Nagle zauważył coś na północnym skraju osady. Wodospad? Znajdował się poza kręgiem świateł, ale wydawało mu się, że widzi mgiełkę wznoszącą się z miejsca, w którym uderzał w ziemię, a przez wioskę rzeczywiście płynął niewielki strumień. – Tam jest wyżej – powiedział. – To prawda – zgodziła się. – Według mapy tam jest wodospad. Mały, ale podobno ładny. – Musieli umieścić na nim turbinę. Stąd mają energię. Wracajmy do pozostałych. Przekradli się przez zarośla z powrotem w głąb ciemnego lasu, gdzie czekali na nich Wayne, Marasi i Steris. – Są tutaj – szepnął Wax. – Musimy znaleźć drogę do środka. Mnóstwo żołnierzy. Pilnie strzeżona okolica. – Wleć do środka – zasugerowała Steris. – Nie uda się – sprzeciwił się Wayne. – Na przyjęciu mieli Szukacza, myślisz, że tu go nie mają? W chwili, kiedy któreś z nas spali metal, Garnitur wyśle nam na powitanie setkę oprychów. – To co robimy? – spytała Marasi. – Muszę się rozejrzeć – odparł Wayne. – Sądzimy, że z drugiej strony jest lepszy punkt widokowy – stwierdził Wax. Pokazał palcem, a MeLaan jako pierwsza ruszyła w mrok, prowadząc swojego konia wśród wysokich drzew. Wax dołączył do Steris na tyłach grupy i nieco zwolnił kroku, by móc porozmawiać z nią sam na sam. – Steris – szepnął – zastanawiałem się, co robić, kiedy już zdecydujemy, jak przeniknąć do środka. Myślałem, żeby zabrać cię z nami, ale nie mam pomysłu, jak to zrobić. Najlepiej by było, gdybyś została i pilnowała koni. – Dobrze. – Mówię poważnie. Tam mają uzbrojonych żołnierzy. Nie umiem sobie wyobrazić, jak bym się czuł, gdybym cię tam wprowadził i coś by się wydarzyło. Musisz zostać tutaj. – Dobrze.

– To nie podlega... – Wax zawahał się. – Zaczekaj. Ty naprawdę nie masz nic przeciwko? – A dlaczego miałabym mieć? Ledwie umiem wycelować broń, o skradaniu się nie wspominając... to zresztą bardzo skandaliczna umiejętność, jeśli się nad tym zastanowić, lordzie Waxilliumie. Choć rzeczywiście wierzę, że ludzie zwykle są najbezpieczniejsi w twoim towarzystwie, przeniknięcie na teren wroga byłoby przesadą. Zostanę tutaj. Wax uśmiechnął się. – Steris, jesteś cudowna. – Dlaczego? Bo mam nieco zdrowego instynktu samozachowawczego? – Powiedzmy tylko, że w Dziczy byłem przyzwyczajony, iż ludzie zawsze próbują robić rzeczy, które wykraczają poza ich możliwości. I zawsze wydają się zdecydowani zrobić to dokładnie w tej chwili, kiedy wiąże się to z największym niebezpieczeństwem. – Cóż, postaram się ukryć – powiedziała Steris – i nie dać się złapać. – Wątpię, byś musiała się tym przejmować w takiej odległości. – Zgadzam się z tobą. Ale takie statystyczne anomalie dręczą mnie przez całe życie, więc i tak wolę mieć plan. Z niejaką trudnością dotarli do wschodniego krańca miasteczka, gdzie pozostawili Steris z końmi. Wax wyjął zapasy z juków. Fiolki metalu, dodatkowe naboje, mnóstwo broni palnej – w tym aluminiowy pistolet zabrany z rezydencji Kelesiny. Oraz ostatnią z kul Ranette, którą wcisnął do torebki u pasa. Po dłuższej wspinaczce zakosami dotarli na szczyt grani nad wodospadem – który bynajmniej nie był tak imponujący, jak Wax sobie wyobrażał – i popatrzyli na miasteczko. A raczej jego pozostałości. – Żałuję, że nie możemy zajrzeć do wnętrza tego budynku – stwierdziła Marasi, oddając lunetkę. Wax chrząknięciem wyraził zgodę. Byli niemal dość wysoko, żeby zobaczyć, co się dzieje w środku. Bez wątpienia migoczące światła świadczyły o aktywności – ludzie chodzący po wielkiej sali, zasłaniający światła. Ale co robili i dlaczego o tak późnej porze? – Trudno się będzie wślizgnąć do środka – stwierdził Wayne. – Moglibyście zabić dla mnie jednego ze strażników – powiedziała MeLaan, siadając na kamieniu. – Ja bym go zjadła, przyjęła jego postać i otworzyła nam drogę. Wax zamrugał i spojrzał na Marasi, której było wyraźnie niedobrze. – Naprawdę – mruknęła MeLaan – musicie w końcu przestać tak na mnie patrzeć, kiedy składam pragmatyczne propozycje. – To nie jest pragmatyczna propozycja – sprzeciwiła się Marasi. – To kanibalizm. – Formalnie rzecz biorąc, nie, gdyż jesteśmy różnymi gatunkami. Szczerze mówiąc, jeśli przyjrzeć się naszej fizjologii, mam mniej cech wspólnych z ludźmi niż wy z krową... a nikt nie robi takiej miny, kiedy ktoś je wołowinę. Wtedy, w rezydencji, nie mieliście problemów ze strażniczką Innate’a. – Ona już była martwa – stwierdził Wax. – Dziękuję za propozycję, MeLaan, ale zdobycie ciała strażnika nie wchodzi w rachubę. – Nie lubimy zabijać ludzi – dodał Wayne. – A przynajmniej do chwili, kiedy zaczną do nas strzelać. Ci tam to zwykli goście, którzy wykonują swoją robotę.

Spojrzał na Marasi, jakby czekał na jej wsparcie. – Na mnie nie patrz. Czuję się przytłoczona twoją próbą moralizowania. – Skup się, Wayne – powiedział Wax. – Jak dostaniemy się do środka? Spróbujemy Tłustego Pasa? – Nie, za głośny. Myślę, że powinniśmy spróbować z Zepsutym Pomidorem. – Jest niebezpieczny. – Wax potrząsnął głową. – Umiejscowienie musiałoby być bardzo staranne, między oświetlonym obrzeżem a cieniem tuż pod ścianami. – Poradzisz sobie. Ciągle to robisz. Poza tym mamy tę nowiutką metalmyśl, pełną zdrowia w sam raz do wychłeptania. – Błąd mógłby zupełnie uniemożliwić wniknięcie, niezależnie od uzdrawiania – sprzeciwił się Wax. – Sądzę, że powinniśmy zrobić Kaczkę Pod Chmurami. – Żartujesz sobie? Przecież kiedy ostatnio próbowaliśmy, sam oberwałeś. – No tak. MeLaan patrzyła na nich skonsternowana. – Kaczka Pod Chmurami? – Czasem tak mają. – Marasi poklepała ją po ramieniu. – Lepiej nie słuchać ich zbyt uważnie. – Tuba – zaproponował Wayne. – Nie mamy kleju. – Pole Zguby? – Za ciemno. – Podwójne Tupnięcie Czarnej Straży. Wax się zawahał. – A co to jest, do diabła? – Właśnie wymyśliłem. – Wayne uśmiechnął się szeroko. – Ale to zmyślny kryptonim, co nie? – Niezły – przyznał Wax. – A jaki to plan? – Taki sam jak Zepsuty Pomidor – stwierdził Wayne. – Mówiłem, że jest niebezpieczny. – Nic innego się nie uda. – Wayne wstał. – Posłuchaj, będziemy tu siedzieć i się kłócić czy wreszcie to zrobimy? Wax wahał się przez chwilę, wpatrywał się w teren i myślał. Czy poradzi sobie z właściwym umiejscowieniem? Tylko czy on miał lepszy plan? Teren wokół budynku był bardzo dobrze strzeżony, ale noc była ciemna. Jeśli życie w Dziczy czegoś go nauczyło, to ufania własnym instynktom. Niestety, w tej chwili zgadzały się z Wayne’em. Dlatego, zanim zdążył przekonać samego siebie, by tego nie robić, wyjął z kabury śrutówkę i rzucił ją Wayne’owi. Niższy mężczyzna złapał ją niechętnie – nie lubił broni palnej. Jego ręce natychmiast zaczęły drżeć. – Spróbuj trzymać ją mocno – powiedział Wax. – Zrób otwór od północy, jeśli ci się uda. Zwiększył swój ciężar, rozjarzył metal i Odepchnął strzelbę, wykorzystując ją jako kotwicę, by zrzucić Wayne’a ze skał w stronę obozu. Mężczyzna wzniósł się w powietrze, po

czym opadł jakieś pięćdziesiąt stóp w dół. Marasi sapnęła. – Zepsuty Pomidor? – spytała. – Tak – odparł Wax. – Najwyraźniej czasami, kiedy ląduje, robi się bałagan.

***

Niech rdza porwie tego Waxa, pomyślał Wayne, pędząc w stronę ziemi, kiedy wiatr porwał jego kapelusz. Rzuca człowiekowi strzelbę i nawet go nie ostrzeże. To przecież... Uderzył. Tyle tylko, że ze śmiertelnym upadkiem był jeden problem. Ludzkie ciała uderzały w ziemię z dużym hałasem. Większym, niż ktokolwiek mógłby sądzić. Trochę go zmniejszył, uderzając o grunt stopami – złamał przy tym obie nogi – a później rzucił się w bok. Złamał sobie ramię, ale stłumił nieco odgłos, przetaczając się. Sięgnął do swojej nowej fikuśnej metalmyśli tuż przed tym, jak jego głowa uderzyła w ziemię, co go oszołomiło. Ostatecznie wylądował tuż przy stercie kamieni, cały połamany. Oczywiście Wax musiał go rzucić na stertę kamieni. Kiedy Wayne odzyskał wzrok, spróbował zobaczyć nogi, ale nie mógł się poruszyć. Właściwie niczego nie czuł, co było przyjemne. Zawsze było miło złamać kręgosłup – to łagodziło ból. On i ból byli starymi znajomymi, którzy od czasu do czasu uścisnęli sobie rękę albo poszli na piwo. Niezbyt się lubili, ale umieli współpracować. Odczucia – i cierpienie – zalały go falą, kiedy jego metalmyśl uzdrowiła kręgosłup, zaczynając od najpoważniejszych obrażeń. Wayne odetchnął głęboko. Złamany kręgosłup mógł doprowadzić do uduszenia. Ludzie tego nie wiedzieli. To znaczy ci, którzy wiedzieli, już się udusili. Kiedy tylko mógł się poruszyć – choć jego nogi dopiero się goiły – przekręcił się i zdrową ręką przesunął jeden z kamieni na stercie. Wydawało się, że zgromadzono je tutaj, by później wzmocnić nimi brzegi strumienia, a może zrobić z nich drogę na drugą stronę. Wayne dobrze je wykorzystał, a kiedy jego ramię się uleczyło, sięgnął również drugą ręką. Wax umieścił go w odpowiednim miejscu, w ciemności między strażnicami na obrzeżach i budynkiem w środku. Ale to nie znaczyło, że był bezpieczny. Podniósł się z trudem i pociągnął za sobą śrutówkę Waxa, kości jego nóg wciąż jeszcze przesuwały się i zrastały. Piekielne dobra metalmyśl z tej złotej bransoletki. Takie obszerne uzdrawianie kosztowałoby go całe miesiące oszczędzania, ale ta metalmyśl była jeszcze niemal pełna. Odkuśtykał najciszej, jak mógł, pozostawiając jeden duży kamień ustawiony niepewnie na pozostałych, a sam ukrył się głębiej w cieniach. Schował śrutówkę w pobliżu budynku, żeby jego przeklęta ręka w końcu przestała drżeć. Uciekł w ostatniej chwili. Właśnie zbliżała się para żołnierzy. – To było tutaj – powiedział jeden do drugiego.

Kiedy się zbliżyli, jeden z reflektorów odwrócił się w drugą stronę i oświetlił okolicę, prawie przy tym odsłaniając Wayne’a. Znieruchomiał w cieniach w pobliżu sterty sprzętu, cały spocony, a palce jego stóp trzaskały cicho, gdy kości ocierały się o siebie, wracając na swoje miejsce. Strażnicy tego nie słyszeli. Podeszli do miejsca, w które uderzył – całe szczęście tym razem nie zostawił pomidorowej plamy krwi – i rozejrzeli się dookoła. Jeden przypadkiem trącił kamień, a ten zsunął się z miejsca, w którym umieścił go Wayne, i potoczył się po niewielkiej stercie, grzechocąc na innych odłamkach skał. Mężczyźni spojrzeli na niego i pokiwali głowami, jeszcze rozejrzeli się szybko po okolicy, zaraz jednak wrócili na swoje stanowisko i znów odwrócili reflektor. Hałas, który słyszeli, był jedynie odgłosem przesuwających się kamieni. Nic ważnego. Wayne wyprostował się w ciemności i przestał sięgać do bransoletki. Czuł się dobrze. Odrodzony, jak zawsze po dużym uzdrawianiu. Miał wrażenie, że mógłby dokonać czegoś niemożliwego, wbiec na szczyt góry albo sam zjeść cały talerz dzika z frytkami u Findleya. Skradał się przez cienie, miał ważną misję. Na szczęście niemal od razu znalazł swój kapelusz w pobliżu innej sterty kamieni. Kiedy to zrobił, zajął się mniej ważnymi kwestiami, na przykład umożliwieniem pozostałym wejścia do środka. Wax wspominał o północy. Zobaczmy... Trzymał się blisko budynku i nawet zwalczył pokusę, by samemu sprawdzić, co się tu, na Zniszczenie, działo. Czas zacząć myśleć jak strażnik. Było mu trudno, bo nie miał kapelusza strażnika. Ukrył się w cieniach i wsłuchał w rozmowę mijającej go pary strażników, smakował ich akcenty jak pyszne precelki z musztardą. Po jakichś piętnastu minutach obserwacji wybrał prawdopodobnego kandydata i dotrzymywał mu kroku podczas obchodu, choć trzymał się w cieniach. Chudy gość miał króliczą twarz, ale był dość wysoki, by zrywać orzechy z drzewa bez pomocy drabiny. Tkwię tutaj, pomyślał Wax, w samym środku niczego! Pilnuję jakiejś starej szopy. Nie po to się zaciągnąłem. Osiem miesięcy nie widziałem córeczki. Osiem miesięcy! Pewnie już zaczęła mówić. Na rdzę. To życie. Mężczyzna odwrócił się w drugą stronę, a wtedy ktoś zawołał do niego z jednego z posterunków z reflektorami, mówiąc coś, czego Wayne nie zrozumiał. Ton był jednak jednoznaczny. A moi zwierzchnicy, pomyślał Wayne, odwracając się i prześlizgując w cieniach, wciąż dotrzymując kroku mężczyźnie. Jak oni mnie pilą! Za każdy drobiazg reprymenda. Krzyki. Takie jest życie tutaj. Ciągle tylko wrzaski. Wayne uśmiechnął się i pobiegł przodem, szukając czegoś, na co nadepnął wcześniej. Komplet czarnych przewodów, każdy gruby jak jego palec, podłączonych do dużej skrzynki w pobliżu budynku. Kiedy strażnik przechodził obok, nie zwracając większej uwagi na otoczenie, Wayne ostrożnie uniósł przewody. Strażnik zaczepił o nie nogą. W tej właśnie chwili Wayne wyrwał je ze skrzynki. Najbliższy reflektor zgasł. Ludzie natychmiast zaczęli krzyczeć. Strażnik wpadł w panikę. – Przepraszam! – krzyknął. – Nie chciałem. Nie patrzyłem, gdzie stawiam nogi!

Wayne wymknął się i znalazł sobie zaciszny kącik między dwiema stertami worków z piaskiem, kiedy strażnicy wrzeszczeli i kłócili się, mieszając tamtego biedaka z błotem. Przyszedł ktoś, żeby naprawić awarię, ale Wayne odrzucił przewody na bok, więc musieli trochę poszukać w ciemnościach, zanim znaleźli końce i je podłączyli. Światło znów się zapaliło. Wayne właśnie pociągnął długi łyk ze skórzanej manierki, kiedy Wax, Marasi i MeLaan dołączyli do niego w cieniu. – Ładnie – szepnął Wax. – Wręcz przeciwnie – odparł Wayne. – To było paskudne. Ten biedny strażnik nie zrobił nic złego, a wszyscy na niego wrzeszczą. Wax ruszył przodem i poprowadził ich wzdłuż boku wielkiej szopy. Nie tylko dach nie był ukończony – wejścia na razie były otworami, wciąż pozbawionymi drzwi. Zatrzymali się przed jednym, a Wayne pokazał palcem i szeptem wytłumaczył Waxowi, gdzie ukrył jego śrutówkę. Wax zabrał ją i wślizgnął się do środka. Ruszyli za nim, Wayne jako ostatni. Obszerne wejście oświetlały nieliczne elektryczne światła, minęli też długą, lekką kratownicę, która z pewnością miała zostać umieszczona w suficie, kiedy budynek uzyska dach. Wewnątrz było jaśniej niż na zewnątrz, ale tylko odrobinę, a długie rzędy skrzyń i worków z zapasami pozwoliły im niepostrzeżenie dostać się w głąb budynku. Kiedy dotarli na ich koniec, Wax zawahał się, a dwie kobiety wyjrzały zza niego. Waynem nikt się nie przejmował. Zawsze tak było. Najpierw wrzeszczeli na niego w pracy, a teraz to. Przecisnął się między nimi, wbijając łokieć w brzuch Marasi – za co został spiorunowany wzrokiem, jakby nie wiedziała, że protokół przeciskania się przez tłum wymagał zaprzyjaźniania się z kończynami sąsiadów. Udało mu się spojrzeć między Waxem i MeLaan, a w końcu zobaczyć to, co ich zatrzymało. To była łódź. Oczywiście pospolite słowo „łódź” nie oddawało temu czemuś sprawiedliwości. Wayne wpatrywał się w ogromną konstrukcję, szukając lepszego określenia. Czegoś, co oddałoby majestat i niewiarygodną skalę tego, na co patrzył. – To piekielnie wielka łódź – szepnął w końcu. O wiele lepiej. Dlaczego mieliby wybudować statek tutaj, całe mile od oceanu? Tego czegoś nie dało się łatwo poruszyć. Wypełniało niemal cały budynek, a jego zakrzywiony dziób wznosił się dobrze ponad dwa piętra. Miało też dwie długie wypustki po bokach, jak ramiona. Pływaki? Były wielkie, a jeden z nich nie został jeszcze ukończony, jego końcówka była poszarpana. Poszarpana? Wayne zmarszczył czoło. Tak się przecież nie budowało. Właściwie, im bardziej się przyglądał, tym bardziej dziób wyglądał na zgnieciony, nie zaś niedokończony. – Ktoś go uszkodził – powiedział Wayne, pokazując palcem. – Próbowali go poruszyć i odłamali jeden pływak. – To musi być okręt wojenny – stwierdziła Marasi. – Oni rzeczywiście przygotowują się do wojny. – Myślę, że Wayne ma rację – przyznał Wax. – Popatrzcie na wyżłobienia w ziemi, uszkodzenia kadłuba. To coś zerwało im się w trakcie transportu i popękało. Dlatego Krąg otoczył okręt tą budowlą, by nikt nie mógł go zobaczyć, kiedy będzie naprawiany.

– Inżynierowie. Wayne wskazał palcem na grupkę ludzi, którzy na pierwszy rzut oka byli bystrzakami. Chodzili wokół statku i pokazywali palcami, w rękach mieli notatniki, a na sobie ciemnobrązowe garnitury i spódnice. Takie, jakie noszą nauczyciele, myśląc, że to szczyt mody. – Zupełnie nie przypomina żadnego statku, jaki widziałam – stwierdziła Marasi, zakładając torebkę na ramię i zaciskając dłoń na strzelbie. – Zabrałaś torebkę – zauważył Wayne – na taką niebezpieczną misję? – A czemu nie? Torebki są wygodne. Jeśli Krąg ma technologię w rodzaju mówiącego telegrafu, co umieszczą na takim statku? I dlaczego w ogóle zbudowali go tak daleko od morza? – Garnitur będzie miał odpowiedzi. – Wax zmrużył oczy. – Marasi, zakładam, że nadal szukasz kolca. – Tak – powiedziała zdecydowanym tonem. – Ja znajdę wuja. Kogo wolisz? Wayne’a czy MeLaan? – Tym razem MeLaan. Wax przytaknął. – Ukrywajcie się, ale jeśli zauważą mnie i Wayne’a, spróbujcie pomóc. My zrobimy to samo z wami. Gdybyście znaleźli ten kolec, wróćcie tutaj i ukryjcie się. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wyślizgniemy się razem. – A jeśli nie pójdzie dobrze? – Co jest niemożliwe – dodał Wayne. – Spotkajmy się tam, gdzie zostawiliśmy Steris i konie – powiedział Wax, wyjmując rewolwer z kabury u boku. MeLaan zrobiła to samo, tyle tylko, że jej kaburą była noga. Normalnie – jej skóra pękła, a ona sięgnęła przez rozcięcie w spodniach i wysunęła pistolet o długiej, wąskiej lufie. Wayne zagwizdał cicho. Uśmiechnęła się szeroko i pocałowała go. – Spróbuj nie dać się trafić zbyt wiele razy. – Ty też – odpowiedział. Rozdzielili się.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Marasi skradała się przez magazyn, pasek od strzelby wrzynał jej się nieprzyjemnie w ramię. Cieszyła się, że włożyła spodnie – były lepsze niż szeleszcząca spódnica – ale ciągle się martwiła, że uczeni i robotnicy usłyszą jej kroki na ubitej ziemi. Mało prawdopodobne. W magazynie bynajmniej nie panowała cisza. Zapadła noc, ale niektórzy ludzie wciąż pracowali, choć pewnie nie tylu, co w ciągu dnia. Z boku pomieszczenia kilku cieśli piłowało drewno, a każde pociągnięcie piły odbijało się echem od ścian. Grupa inżynierów wykrzykiwała głośno, kiedy dyskutowali o różnych aspektach wielkiego statku. Wydają się zaskoczeni, pomyślała. Jakby to nie oni go wybudowali. Czyżby byli nowymi uczestnikami projektu? W magazynie również byli strażnicy, choć nie tak wielu, jak na zewnątrz. Trzymały się w cieniu między stertami skrzyń i worków z zapasami, ale i tak musiały przejść nieprzyjemnie blisko grupy żołnierzy siedzących przy stoliku i grających w karty. Żołnierze ich nie zauważyli. W końcu MeLaan i Marasi dotarły do południowej ściany, która była jednym z dłuższych boków prostokątnego budynku. W tym miejscu w budowli znajdowały się pokoje, które wydawały się nieco bardziej wykończone niż cała reszta, niektóre miały drzwi, a czasami nawet okna. – Kwatery mieszkalne? – spytała Marasi, pokazując palcem. – Może. – MeLaan kucnęła obok niej. – To jak znajdziemy kolec? – Zakładam, że jest w jakimś sejfie. – Może. A może w szufladzie biurka w jednym z tych pokojów, zapakowany do skrzyni... na piekło, mogli go nawet wyrzucić. Garnitur najwyraźniej chciał go dostać jako dowód, że tamci zajęli się biednym ReLuurem. Marasi odetchnęła głęboko. – Jeśli tak się stało, będziemy musiały przesłuchać Garnitura, kiedy Waxillium go znajdzie. Ale wątpię, by go wyrzucili. Wiemy, że Krąg bada sposoby tworzenia Allomantów, i wiemy, że interesują się Hemalurgią. Raczej zbadaliby kolec, zamiast go wyrzucić. MeLaan pokiwała z namysłem głową. – Ale i tak może być właściwie wszędzie.

Niedaleko nich uczeni – prowadzeni przez mężczyznę, który utykał na jedną nogę – weszli na drewnianą rampę i zajrzeli do środka łodzi przez otwór w boku. To on, pomyślała Marasi. Ten, którego widziała w czasie napadu na pociąg. Pokazywał nowym projekt. Weszli do środka. – Mam pomysł – stwierdziła Marasi. – Jak bardzo jest szalony? – Mniej szalony niż zrzucenie Wayne’a z urwiska. – Nie ustawiłaś poprzeczki zbyt wysoko, ale dobrze. Od czego zaczynamy? Marasi wskazała na otwór w kadłubie, przez który weszli uczeni. – Wchodzimy tam.

***

Wax prześlizgiwał się za paletami w kierunku przeciwnym niż Marasi, a czuł się przy tym tak, jakby kroczył w cieniach postępu. Rozmyślał nad przeobrażeniami, jakie Elendel przeszło pod jego nieobecność – pojazdy silnikowe i światła elektryczne, drapacze chmur i betonowe drogi. Zupełnie jakby opuścił jeden świat, a powrócił do innego. Wydawało się, że to jedynie początek. Ogromne okręty wojenne. Technika wzmacniająca Allomancję. Bransolety, które jeden Feruchemik mógł napełnić, a inny wykorzystać. Czuł się przytłoczony, jakby ten gigantyczny statek był żołnierzem z innych czasów, przybyłym, by zmiażdżyć wszystkie zakurzone relikty w rodzaju jego samego. Zatrzymał się obok ostatniej sterty desek w rzędzie, dołączył do niego Wayne. Mężczyzna wyjął manierkę z utwardzanej skóry o kształcie niedużej butelki. Pociągnął łyk i podał ją Waxowi, który ją przyjął i również się napił. Zakaszlał cicho. – Sok jabłkowy? – Jest dobry dla ciała. – Wayne schował manierkę. – Nie tego się spodziewałem. – Żołądek musi ciągle zgadywać, stary – stwierdził Wayne. – Inaczej zgnuśnieje i w ogóle. Jak znajdziemy twojego wuja? – Szersza perspektywa? – Wax skinął w stronę wiszącej nad magazynem skomplikowanej sieci tymczasowych pomostów. W nocy nikt z nich nie korzystał. – Mielibyśmy widok na całą okolicę, a nie bylibyśmy zbyt widoczni z dołu. – Brzmi nieźle. Ale poradzisz sobie? Będziesz się musiał wspinać jak zwykły człowiek. Żadnego Odpychania stali. Nie miał w sobie żadnego metalu – zbyt łatwo byłoby użyć go odruchowo. Fiolki z opiłkami wisiały mu u pasa. – Poradzę sobie – mruknął. Zaczekał, aż strażnicy i robotnicy przejdą obok, po czym pobiegł skulony pośród cieni

wewnątrz budynku. Światła były skierowane na statek, z dala od ścian. Musiał mieć nadzieję, że nieliczni krążący po wnętrzu robotnicy nie zwrócą uwagi na ciemne zakątki wielkiej sali. Na pewnej wysokości wzdłuż ściany biegły dwa długie pomosty. Prowadziły do nich drabiny i krótkie pomosty, podobne do podestów, na których można było składować materiały. Chwycił dolną drabinę i wspiął się na pierwszy poziom, a później na kolejny. Kiedy dotarł do trzeciego, rozbolały go ramiona. Uczynił się lżejszym, co trochę pomogło, ale i tak na piątym poziomie musiał zatrzymać się i złapać oddech. Podobnie jak uczynienie ciała cięższym dodawało mu siły koniecznej do poruszania przerośniętymi mięśniami, tak uczynienie go lżejszym zawsze kosztowało trochę sił. – Starzejesz się – powiedział Wayne z szerokim uśmiechem, minął go i zaczął się wspinać po kolejnej drabinie. – Nie bądź głupi. – Wax chwycił drabinę i również się wspiął. – Próbuję oszczędzać siły. A jeśli dotrzemy na najwyższy poziom i będziemy musieli walczyć? – Możesz w nich rzucić swoimi drewnianymi zębami – zaproponował Wayne z góry. – I wymachiwać laską. Pewnie jesteś zły, bo nie mogłeś się wcześnie położyć. Wax warknął cicho i wspiął się na kolejny poziom, ale był tak zdyszany, że nie miał nawet siły się kłócić. Młodszy mężczyzna wyraźnie to sobie uświadamiał, bo uśmiechał się szeroko, kiedy wspinali się po kolejnych dwóch drabinach na dolny pomost. – Powinienem cię walnąć prosto w ten wyszczerz – mruknął Wax, dołączając do wciąż uśmiechniętego Wayne’a na pomoście. – Ale ty byś się po prostu uzdrowił. – E tam. Przewróciłbym się i jęknął. Biorąc pod uwagę twój wiek, ważniejsze jest, żebyś poczuł, że udało ci się coś osiągnąć. Wax potrząsnął głową, odwrócił się i zrobił krok w bok. Deska, na którą nadepnął, natychmiast popękała. Jego stopa wpadła do środka i choć złapał równowagę i ją wyciągnął, po raz pierwszy od dawna czuł trochę z tego, co musieli czuć inni, kiedy byli tak wysoko. Ziemia znajdowała się bardzo, ale to bardzo daleko, a on nie miał w sobie żadnego metalu. Warknął i obszedł otwór. – To nie była moja wina. Deska była osłabiona. – Pewnie, pewnie – powiedział Wayne. – To nic takiego, stary. Większość ludzi u schyłku życia zaczyna nieco przybierać na wadze. To naturalne i w ogóle. – Gdybym do ciebie strzelił, nikt by nie miał do mnie pretensji. Pewnie by powiedzieli: „Rany, tak długo wytrzymałeś? Ja bym go zastrzelił dawno temu”. A później postawiliby mi kufelek. – A to zabolało, poważnie – odparł Wayne. – Ja... – Kim jesteście? Wax znieruchomiał, a później razem z Wayne’em spojrzał w górę w stronę człowieka, który wychylał się przez balustradę górnego pomostu i spoglądał na nich. Na pierwszy rzut oka inżynier, w białym kitlu narzuconym na kamizelkę. Zmarszczył czoło, a po chwili najwyraźniej rozpoznał Waxa, gdyż otworzył szerzej oczy. – Na rdzę – zaklął Wax. Uniósł ręce w tej samej chwili, w której Wayne podskoczył. Wax popchnął go do góry, a młodszy mężczyzna złapał krawędź balustrady górnego pomostu. Inżynier zaczął krzyczeć,

ale Wayne chwycił go za kostkę i przewrócił z hukiem. Wayne w mgnieniu oka wskoczył na górę i rozległo się drugie uderzenie. Wax czekał zdenerwowany. Mijały chwile. – Wayne? – syknął w końcu. – Jesteś tam? Chwilę później za krawędź pomostu wysunęła się twarz nieprzytomnego inżyniera. – Oczywiście, że on tam jest – powiedział Wayne, naśladując ton głosu nieszczęsnego inżyniera i poruszając jego głową jak marionetką. – Właśnie podrzuciłeś tego gościa do góry, stary! Już zapomniałeś? Problemy z pamięcią. Naprawdę się starzejesz.

***

Formalnie rzecz biorąc, wszyscy ludzie na świecie umierali – tyle tylko że bardzo powoli. Przekleństwem Iricha nie było to, że umierał, lecz fakt, że czuł, jak to się dzieje. Kiedy wlókł się korytarzami olbrzymiego drewnianego statku, musiał uważnie wpatrywać się w podłogę, ponieważ najmniejsze nawet zagłębienie lub pęknięcie mogło sprawić, że się potknie. Kiedy wskazywał w stronę ściany, na której znaleźli spalone mapy – opowiadał o nich innym uczonym – miał wrażenie, że do jego ramienia przymocowano dziesięciofuntowy odważnik. Jego lewa ręka już prawie nie funkcjonowała – mógł ją zacisnąć na lasce, ale wtedy zaczynała drżeć – a lewą nogę właściwie za sobą ciągnął. Miał zadyszkę. Lekarz powiedział mu, że pewnego dnia po prostu zabraknie mu sił, by oddychać. Tego dnia Irich miał się udusić w samotności, niezdolny się poruszyć. I czuł, jak ta chwila nadchodzi. Krok po straszliwym kroku. – A to co, profesorze Irich? – spytał Stanoux, wskazując w stronę sufitu. – Fascynujący wzór. – Nie jesteśmy pewni. Wsparty na lasce Irich spojrzał w górę – co okazało się zaskakująco trudne. Na rdzę. Wcześniej nie miał problemów z odchylaniem głowy do tyłu, prawda? Krok po kroku. – Wygląda jak statek – stwierdziła Stansi, przechylając głowę. Złoty wzór na suficie korytarza rzeczywiście przypominał niewielki statek. Dlaczego namalowano go tutaj? Przypuszczał, że poznanie licznych tajemnic tego statku miało zająć całe lata. Kiedyś Irich z radością poświęciłby całe życie na badanie tych dziwactw oraz opisywanie każdego z osobna. Dziś jednak jego „całe życie” wydawało się zbyt krótkie, by poświęcać je takim przedsięwzięciom. Garnitur i Sekwencja chcieli dostać broń i mogli ją sobie wziąć, bo Irich pragnął tylko jednego. Cudu. – Proszę za mną – powiedział Irich, idąc korytarzem swoim najnowszym krokiem. Co kilka miesięcy musiał wymyślać nowy, w miarę jak kolejne mięśnie robiły się coraz

słabsze albo przestawały działać. Krok, laska, pociągnąć nogę, oddech. Krok, laska, pociągnąć nogę, oddech. – Cóż za wspaniała stolarka! – powiedział Stanoux, poprawiając okulary. – Ciociu, rozpoznajesz, co to za gatunek drewna? Stansi podeszła do niego i gestem przywołała strażnika z latarnią, by móc uważnie przyjrzeć się temu dziwnemu drewnu. Irich na początku odnosił się z podobnym zainteresowaniem do wszystkich detali statku, ale z każdym dniem coraz bardziej tracił cierpliwość. – Proszę – powiedział. – Będziecie państwo mieli mnóstwo czasu na badania, testy, tworzenie teorii. Ale dopiero po rozwiązaniu podstawowego problemu. – To znaczy? – spytała Stansi. Irich wskazał gestem w stronę łukowatego wejścia strzeżonego przez żołnierkę z kolejną latarnią. Kobieta zasalutowała, kiedy Irich przechodził. Formalnie rzecz biorąc, był Szeregiem, co oznaczało pewne wpływy w Kręgu. Garnitur i jego ludzie szanowali naukowców. Jednak władza i prestiż nie miały dla niego znaczenia. Nie mogły zapewnić mu dodatkowego oddechu. Kiedy weszli do środka, gestem wezwał grupkę pięciorga naukowców, by spojrzeli na maszynerię wypełniającą ładownię wielkiego statku. Nie przypominała niczego, co widzieli, była pozbawiona kół zębatych i przewodów. Wyglądała bardziej jak palenisko, tyle tylko że zbudowane z lekkiego metalu, a przewody z innych metali łączyły je ze ścianami. Jak pajęczyna. – Ten statek – powiedział Irich – jest pełen tajemnic. Zauważyliście dziwne wzory na sufitach, ale takie pytania to zaledwie początek. Jaki jest cel istnienia pokoju z dziesiątkami czarnych kapturów, przypominających te noszone przez katów? Znaleźliśmy coś, co wygląda jak instrumenty muzyczne, ale wydają się niezdolne do wydania dźwięku. Statek ma przemyślny system instalacji sanitarnych, zidentyfikowaliśmy łazienki przeznaczone dla mężczyzn i kobiet... ale jest też trzecia grupa pomieszczeń z niezrozumiałymi oznaczeniami na drzwiach. Dla kogo zostały stworzone? Niższych klas? Rodzin? Trzeciej płci? Tak wiele pytań. Jedno pytanie przewyższa je wszystkie, a my jesteśmy przekonani, że odpowiedź na nie jest kluczowa. Dlatego właśnie wezwaliśmy tu was, najbardziej błyskotliwe umysły z zewnętrznych miast. Jeśli uda się wam na nie odpowiedzieć, zyskamy przewagę technologiczną niezbędną do wyzwolenia spod ucisku Elendel raz na zawsze. – A jakie to pytanie? – spytał profesor Javie. Irich odwrócił się do nich. – W jaki sposób to coś się porusza, rzecz jasna. – Nie wiecie? Irich pokręcił głową. – Mechanizm działania przeczy całej naszej wiedzy naukowej. Niektóre urządzenia bez wątpienia zostały uszkodzone w katastrofie, ale jak widzicie, pojazd jest w większości nietknięty. Powinniśmy być zdolni ustalić, w jaki sposób działa jego napęd, ale jak na razie nam to umyka. – A co z nawigatorami? – spytał Stanoux. – Załogą? Nikt nie przeżył? – Nie chcieli współpracować – powiedział Irich. I byli dość delikatni, dodał w myślach. – Poza tym bariera językowa okazała się jak do tej pory nie do pokonania. Dlatego zaprosiłem

pana, lordzie Stanoux, jako jednego z największych specjalistów zajmujących się starożytnymi językami z czasów sprzed zieleni. Może panu uda się odcyfrować książki znalezione na tym statku. Lady Stansi, pani i profesor Javie poprowadzicie naszych inżynierów. Wyobraźcie sobie potęgę, jaką zyskamy z flotą takich statków. Zawładniemy Kotliną. Uczeni popatrzyli po sobie. – Nie wiem, czy chciałabym, by jakakolwiek grupa zyskała taką moc – powiedziała lady Stansi. Ach, tak. Nie rozmawiał z politykami. Nie powinien używać takiej samej retoryki jak wtedy, kiedy Garnitur wysyłał go, by zdobywał fundusze od bogaczy. – Tak – przyznał. – To będzie straszliwy ciężar. Ale z pewnością rozumiecie, że lepiej, by ta wiedza znalazła się w naszych rękach niż w rękach Elendel? I pomyślcie tylko, czego się nauczymy, czego się dowiemy. Te słowa przyjęli lepiej, po kolei pokiwali głowami. Irich uznał, że musi porozmawiać z Garniturem – ci ludzie nie mogli postrzegać siebie jako służących totalitarnej armii, tylko łagodnemu ruchowi wolnościowemu dążącemu do wiedzy i pokoju. To będzie trudne w obecności tych wszystkich zardzewiałych żołnierzy, maszerujących i salutujących. Przygotował objaśnienie tego, co wiedzieli, zamierzając odwrócić uwagę uczonych obietnicami wiedzy, kiedy usłyszał głos odbijający się echem od ścian korytarza. – Profesorze Irich? Westchnął. Co teraz? – Wybaczcie mi – powiedział. – Lady Stansi, może zechciałaby pani przyjrzeć się temu urządzeniu, które wydaje się zapewniać jakiś rodzaj energii statkowi. O ile umiemy ocenić, nie mają elektryczności. Bardzo bym docenił pani bezstronną opinię, zanim powiemy wam, do jakich wniosków sami doszliśmy. Ja muszę się czymś zająć. Wydawali się otwarci na tę propozycję – nawet entuzjastyczni. Zostawił ich i pokuśtykał korytarzem. Zbyt wolno, zbyt wolno, pomyślał, zarówno o swoim marszu, jak i możliwości postępu uczonych. Nie mógł czekać na badania, eksperymenty. Potrzebował odpowiedzi, i to już. Myślał, że w pociągu uda im się znaleźć... Ale nie, oczywiście nie. Próżna nadzieja. Nie powinien ani na chwilę porzucać tego projektu. Kiedy wrócił na korytarz, nie zauważył osoby, która go wołała. Sfrustrowany dotarł aż do wejścia, po czym odwrócił się i skręcił w jeden z bocznych korytarzy. Nie powinni go wołać! Czy nie wiedzieli, jakie problemy miał z poruszaniem się nawet na niewielkich dystansach? Ruszył z powrotem korytarzem, ale zawahał się, kiedy zauważył niedużą komorę magazynową, która otworzyła się na ścianie. Były ich setki, rozrzuconych po całym statku, znajdowały się w nich liny, broń i inne rzeczy. Ale z tej coś spadło na podłogę. Niewielki srebrzysty sześcian. Poczuł nagłą ekscytację. Kolejne z tych urządzeń? Co za szczęście! Myślał, że wszystkie komory już zostały przeszukane. Musiał się bardzo postarać, żeby podnieść sześcian, ukląkł na zdrowym kolanie, chwycił go i podniósł się z trudem. W jego głowie już pojawił się plan. Powie Garniturowi, że urządzenie zostało odzyskane przez jednego z jego szpiegów w Nowym Seran. Jego kara zostanie zawieszona, a może nawet pozwolą mu przenieść się na drugie stanowisko albo i dołączyć do wyprawy.

Podekscytowany wysłał żołnierza, by pilnował uczonych, a sam wykuśtykał ze statku, uradowany, że coś w końcu poszło dla niego dobrze.

***

Marasi uchyliła drzwi schowka wewnątrz dziwnego statku i odprowadziła wzrokiem mężczyznę zwanego Irichem, który wykuśtykał przez otwór w ścianie. MeLaan wyślizgnęła się ze schowka po drugiej stronie korytarza, uniosła ostrzegawczo rękę, po czym ukradkiem podeszła do otworu, by obserwować Iricha. Marasi czekała z niepokojem. Choć jej obowiązki jako konstabla zazwyczaj wiązały się raczej z analizami i prowadzeniem śledztwa, w Elendel zdarzało jej się również brać udział w akcjach. Sądziła, że jest zahartowana, ale, na Harmonię, ta misja działała jej na nerwy. Zbyt mało snu, a zbyt wiele skradania się i ukrywania ze świadomością, że w każdej chwili ktoś mógł wyjść zza rogu i ją zobaczyć. MeLaan w końcu wezwała ją gestem. Marasi wydostała się ze schowka i uklękła obok kandry przy wejściu. – Wszedł do tamtego pomieszczenia – powiedziała MeLaan, wskazując na drzwi. – Co teraz? – Poczekamy jeszcze chwilę i zobaczymy, czy z niego wyjdzie.

***

Wax szedł po deskach wewnętrznego rusztowania. Dzięki lunetce MeLaan dobrze widział dolny poziom, choć wolałby lornetkę. Rozglądał się po okolicy i z zainteresowaniem stwierdził, że Marasi i MeLaan weszły na statek. Ten statek... coś w nim go niepokoiło. Nie pływał zbyt często, ale górne pokłady tego giganta wydawały mu się dziwne. Gdzie się podziały maszty? Zakładał, że są połamane, ale z góry nie widział ich kikutów. Może więc ten statek napędzał silnik parowy? Spalinowy? Obeszli cały budynek i wciąż nie zauważył śladu wuja. – Nadal nic? – spytał Wayne, kiedy Wax znów opuścił lunetkę. Wax potrząsnął głową. – Wzdłuż północnej ściany budynku znajdują się pokoje. Może być tam albo we wnętrzu statku. – To co robimy teraz? Wax postukał lunetką w dłoń. Sam zadawał sobie to pytanie. Jak miał odnaleźć swoją

ofiarę, nie ostrzegając jednocześnie strażników na zewnątrz? Wayne go trącił. Na dole kulejący mężczyzna wyszedł znów z łodzi. Wax obserwował przez lunetkę, jak tamten wchodzi do jednego z pobliskich pomieszczeń. – Czy nie wydawał ci się zaniepokojony? – spytał Wayne. – Ano. – Wax opuścił lunetkę. – Co te dwie kobiety tam zrobiły? – Może... – Nie chcę słyszeć twoich domysłów. Naprawdę. – W porządku. – Chodź. – Wax ruszył pomostem z powrotem w stronę drabin. – Masz jakiś pomysł? – spytał Wayne. – Bardziej wrażenie. Garnitur nie lubi rozmawiać z tymi, którzy dla niego pracują. Wszyscy przesłuchiwani mówili to samo – on wybiera sobie podwładnego obdarzonego pewną władzą i autorytetem i przekazuje sprawy w jego ręce. Miles, Strzelec. Wuj nienawidzi, kiedy zawraca mu się głowę. – Czyli... – Ten kulejący mężczyzna pewnie odgrywa tutaj podobną rolę. Jest Allomantą, a w rezydencji lady Kelesiny słyszałem wzmiankę na jego temat. Jest ważnym podwładnym, choć obecnie wypadł z łask. Tak czy inaczej, pewnie odpowiada bezpośrednio przed wujem. – Czyli jeśli będziemy go dość długo śledzić... – powiedział Wayne. – ...znajdziemy Garnitura. – Brzmi nieźle. O ile nie zgłasza się do niego codziennie w porze popołudniowej herbatki, bo wtedy będziemy czekać bardzo długo. Wax zatrzymał się przy drabinie. Zorientował się z zaskoczeniem, że kulejący mężczyzna już wyszedł z pokoju. Potężny statek częściowo zasłaniał mu widok, ale zauważył mężczyznę kuśtykającego wokół dziobu, znów idącego z wyraźną determinacją. Wax uniósł rękę do Wayne’a i przykucnął z lunetką. Kulejący mężczyzna przeszedł przez cały magazyn, kierując się do samotnego pokoju, przypominającego nieco strażnicę, w południowo-zachodnim rogu. Żołnierz odstąpił na bok, pozwalając kulejącemu wejść. Kiedy drzwi się otworzyły, Wax mógł zajrzeć do środka. Wewnątrz była jego siostra. Niemal upuścił lunetkę. Drzwi zatrzasnęły się, więc nie mógł przyjrzeć się uważnie, ale zobaczył ją. Siedzącą przy stole w cieniu wielkiego Monetostrzelnego, z którym Wax walczył w pociągu. – Wax? – spytał Wayne. – Telsin – szepnął Wax. – Przetrzymują ją w tym pomieszczeniu. Podniósł się i sięgnął po jeden z flakoników z metalami. – Prr, prr, stary. – Wayne chwycił go za ramię. – Sam lubię się czasem rzucić do ataku na oślep i w ogóle, ale nie sądzisz, że lepiej to najpierw omówić? Wiesz, zanim dojdziemy do fazy „wystrzelać wszystkich”. – Ona tu jest, Wayne. Dlatego tu przybyłem. – Zrobiło mu się zimno. – Ona wie różne rzeczy o naszym wuju. Jest kluczem. Idę po nią.

– W porządku. Ale, Wax, czy nie niepokoi cię fakt, że to ja jestem tu głosem rozsądku? Wax spojrzał z góry na przyjaciela. – Pewnie powinien. – No właśnie. Posłuchaj, mam pomysł. – Jak bardzo zły? – W porównaniu ze spaleniem Allomancji, wpadnięciem do środka i w nieunikniony sposób przyciągnięciem uwagi strażników, nie wspominając już o zabójcach Kręgu? W porównaniu z tym to piekielnie dobry pomysł. – Mów. – Bo widzisz – Wayne przykleił gumę do jednego ze wsporników podestu – tamten nieprzytomny gość ma na sobie bardzo porządny strój inżyniera, a ja od czasu tamtego przyjęcia pół roku temu ćwiczyłem gadanie jak mądrala...

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

Marasi czekała wewnątrz statku, zmuszając się – z trudem – do zachowania spokoju. Jak Waxillium to robił? On i Wayne bywali tak rozluźnieni, że wydawało się, iż byliby zdolni zdrzemnąć się w czasie strzelaniny. W każdym razie wytrwała i została wynagrodzona. Przez otwór w kadłubie statku obserwowała ścianę magazynu, za którą znajdowały się pokoje. Irich wkrótce wykuśtykał z jednego z nich, po czym ruszył dalej i zawołał strażników. – Co takiego powiedział? – spytała Marasi. – Kazał im „wysłać do pana Garnitura” – odparła MeLaan. – Sądzisz, że naprawdę schował to urządzenie w tym samym miejscu, co kolec? – Taką mam nadzieję. – Idziemy? Marasi przytaknęła, przygotowując się na kolejne niepokojące doświadczenie. MeLaan ruszyła przodem, zeszła po deskach na otwartą przestrzeń. Marasi podążyła za nią, unosząc wysoko głowę, jak poradziła jej MeLaan. „Wyglądaj, jakbyś miała prawo tu być”, powiedziała kandra. „Taka jest pierwsza zasada udawania – masz prawo tu być”. Czuła się zupełnie odsłonięta, jakby tańczyła nago w samym środku Piasty Elendel. Idąc przerażająco powoli, dotarły na koniec trapu i przeszły przez magazyn. Kierowały się w stronę drzwi. Czy nie szła zbyt sztywno? Nie mogła się oglądać – MeLaan ją przed tym ostrzegała. Ale z pewnością szybkie spojrzenie by nie zaszkodziło... Zachowaj spokój. MeLaan nacisnęła klamkę, drzwi na szczęście okazały się otwarte, a korytarz za nimi był pusty. Obie weszły do środka i Marasi zamknęła za sobą drzwi. Nie rozległy się żadne krzyki. Była przekonana, że jeden z cieśli spojrzał na nie, ale nikt się nie odezwał. – Niezła robota – stwierdziła MeLaan. – Chyba zaraz zwymiotuję. – To musi być rodzinne. MeLaan poprowadziła ją korytarzem. Miał ściany z surowego drewna, pachniał trocinami, a oświetlało go samotne elektryczne światło wiszące u sufitu. MeLaan zatrzymała się przy

prostych drzwiach na końcu, przez chwilę nasłuchiwała, po czym nacisnęła klamkę. Te były zamknięte. – Otworzysz je? – spytała Marasi. – Jak wcześniej? – Pewnie. – MeLaan uklękła przed klamką. – Żaden problem. Ale najpierw wypróbuję coś bardziej przyziemnego. Przechyliła dłoń, a wtedy ze skóry jej przedramienia wyłonił się zestaw wytrychów. Wyciągnęła je i zabrała się do roboty. – To podręczne – stwierdziła Marasi. – Zamierzona gra słów? – Zależy. – Obejrzała się przez ramię. Korytarz nadal był pusty. Głupia dziewczyna. – Ile razy słyszałaś już ten dowcip? MeLaan uśmiechnęła się, ale nie przerywała pracy nad zamkiem. – Żyję już od prawie siedmiu setek lat, dzieciaku. Będziesz miała problem ze znalezieniem dowcipów, których nie słyszałam. – Wiesz, pewnego dnia chciałabym przeprowadzić z tobą wywiad. MeLaan uniosła brew. – Wy, kandra, możecie spojrzeć na społeczeństwo z wyjątkowej perspektywy – wyjaśniła cicho Marasi. – Widzieliście tendencje, zmiany na wielką skalę. – Pewnie masz rację. – MeLaan przekręciła wytrych. – I co to daje? – Dane statystyczne wskazują, że jeśli wprowadzimy dobre zmiany w naszym środowisku, na przykład dotyczące podejścia do ustawodawstwa, zatrudnienia, może nawet rozplanowania miast, możemy pozytywnie wpłynąć na ludzi żyjących w tym środowisku. W twojej głowie może znajdować się klucz do tych zmian! Widziałaś, jak społeczeństwo się rozwija, przeksztaca, patrzyłaś na poruszenia ludzi jak na przypływy na plaży. – W moim udzie – powiedziała MeLaan, przekręciła zamek i ostrożnie uchyliła drzwi. Pokiwała głową i wyprostowała się. – Twoim... czym? – Powiedziałaś, że w mojej głowie może znajdować się klucz – stwierdziła MeLaan, wchodząc do pokoju, niedużego, ale zaskakująco bogato wyposażonego. – W tej chwili jej rolę pełni moje udo. Kandra magazynuje swój system kognitywny w całym ciele, ale moje wspomnienia znajdują się obecnie w solidnej metalowej komorze w moim udzie. Tak jest bezpieczniej. Ludzie celują w głowę. – To... co masz w głowie? – Oczy, aparat zmysłowy. I zapasową manierkę. – Żartujesz. – Nie. MeLaan oparła dłonie na biodrach i rozejrzała się po pokoju. Kolejne drzwi po lewej prowadziły dalej w głąb systemu pokojów wybudowanych wzdłuż ściany magazynu, ale na szczęście nie było żadnych okien wychodzących na główną salę. Choć pokój pachniał świeżymi trocinami, jak reszta budynku, woń ta mieszała się z aromatem wosku do drewna i słabym odorem dymu z cygara. Światło niedużej lampki na biurku ukazało niewielki gabinet z zastawioną książkami biblioteczką, stojące przed biurkiem

dwa miękkie krzesła pokryte brązowo-żółtą tapicerką i kilka roślin w doniczkach, które pewnie były na zmianę wystawiane na zewnątrz, żeby nie uschły. Marasi przeszła się po pokoju, zwracając uwagę na jego osobliwości. Każdy pokój je miał – oznaki indywidualności, wskazówki dotyczące życia mieszkańca. Szuflady miały przesadnie szerokie uchwyty. Stojąca lampa w rogu została przyśrubowana do podłogi, podobnie jak krzesła, pewnie po to, by się nie przewróciły, gdyby Irich na nie wpadł. Marasi nie wiedziała nic o chorobie mężczyzny, ale wydawało się, że chciał, żeby jego pokój wytrzymał trochę potknięć. MeLaan podeszła do biblioteczki i zaczęła zdejmować z niej książki. Rzucała je na podłogę. – Zawsze jest za książkami – powiedziała. – Ludzie nie lubią czytać, ale lubią być postrzegani jako ktoś, kto czyta... – MeLaan? – Marasi wskazała na duży sejf w rogu. – Ach. – MeLaan zrzuciła ostatnie książki z półki, może w imię dokładności, i podeszła do sejfu. – Hm... To będzie trochę trudniejsze. Nie uda mi się włamać do czegoś takiego wytrychem. – Ale poradzisz sobie? – spytała Marasi. – Cierpliwości. Przynieś tę lampę. Marasi zdjęła ją z biurka, rozciągnęła przewód na maksymalną długość i skierowała światło w stronę MeLaan. – Hm... – powiedziała kandra i przycisnęła dłoń do sejfu, ignorując zamek szyfrowy. Palce i dłoń MeLaan stały się przezroczyste, a później jej ciało zaczęło się poruszać, wciskać się w złączenia, pozostawiając kryształowe kości połączone jedynie delikatnymi ścięgnami. Marasi przełknęła ślinę, czując gorzki posmak w ustach. Wiedziała, że MeLaan jest zdolna do czegoś takiego, ale świadomość to coś zupełnie innego niż zobaczenie tego na własne oczy. Zajęła się podtrzymywaniem lampki na oparciu krzesła, żeby zapewnić MeLaan światło, choć kandra klęczała teraz z zamkniętymi oczami, więc kto wie, czy wciąż go potrzebowała? Marasi zaczęła przeszukiwać szuflady biurka, by sprawdzić, czy znajdzie w nich coś ważnego. Harmonia da, by Irich wrócił później do uczonych, pomyślała Marasi, a nie tutaj, żeby nadrobić papierkową robotę. – Świat wtedy – powiedziała nagle MeLaan – wcale nie różnił się tak bardzo od obecnego. Marasi się zawahała. MeLaan wciąż klęczała z zamkniętymi oczami, a jej dziwne kości były odsłonięte. Całe ciało stało się przezroczyste. – Co masz na myśli? – spytała w końcu Marasi. – Ludzie opowiadają o tamtych czasach – stwierdziła kandra. – Czasach lorda Zrodzonego z Mgły, tuż po Katacendre. Mówią o tym przyciszonym głosem, jakby to był czas legend. – Bo tak jest. Doradca Bogów, Hammond, Allrianne Ladrian. Stworzyli nowy świat. – Jasne. Ale jednocześnie sprzeczali się jak dzieci, a każde z nich miało swoją własną wizję, jak powinien wyglądać ten „nowy świat”. Połowa problemów, które teraz macie, wynika z tego, że nie obchodziły ich osady poza Elendel. Początkowi byli do szpiku kości wielkomiejscy. Chcesz poznać tendencje? Chcesz wiedzieć, co widziałam? Ludzie są ludźmi. Niech to piekło pochłonie, nawet kandra zachowują się na swój sposób tak samo. Życie wtedy było takie, jak

życie teraz, tyle tylko, że wy macie lepsze uliczne jedzenie. Marasi rozważyła te słowa, po czym wróciła do biurka. Wciąż chciała porozmawiać z kandra – ale może z takimi, które były bardziej niż MeLaan... skłonne do refleksji. W biurku znalazła notatnik z uwagami na temat statku i jego szkicami, stworzonymi drżącą ręką Iricha, a towarzyszyła im mapa okolicy. Im więcej się dowiadywała, tym bardziej była przekonana, że Krąg nie stworzył tego pojazdu. Badali go, jednocześnie go naprawiając. Marasi wsunęła notatnik do torebki. Widzicie, jest poręczna, pomyślała. Później wstała, by sprawdzić drugie drzwi prowadzące z pokoju. Nie chciała, by do środka wszedł nagle jakiś cieśla. Uchyliła je, zajrzała do ciemnego pomieszczenia i natychmiast uderzył ją smród – taki jak panował w slumsach. Niemyte ciała i brud. Marszcząc czoło, otworzyła drzwi szerzej. Słaby blask lampki – zwróconej w przeciwną stronę – powoli wsączył się do pomieszczenia. Kilka pustych stołów i sterta skrzyń rzucały długie cienie. A za nimi... czy to klatki? Tak. Wysokie na może cztery stopy, z grubymi prętami, jakby zrobiono je dla dużych zwierząt. Były puste. – MeLaan? – Marasi spojrzała na kandrę, która jednak nie odpowiedziała. Wydawała się całkowicie zaabsorbowana swoim zadaniem. Marasi ostrożnie weszła do pokoju, żałując, że nie ma innego źródła światła. Co tu trzymali? Psy stróżujące? Nie widziała żadnych wokół budynku. Zatrzymała się w pobliżu jednej z trzech dużych klatek i nachyliła się nad nią, żeby sprawdzić, czy uda jej się dowiedzieć, jakie zwierzęta wcześniej w niej trzymano. Coś zaszeleściło w sąsiedniej klatce. Marasi zaparło dech w piersiach. To, co wcześniej uznała za stertę koców lub poduszek, poruszało się. Spojrzała w stronę biurka w sąsiednim pokoju, na którym zostawiła strzelbę. Istota szarpnęła się i rzuciła na kraty. Marasi sapnęła i odskoczyła, uderzając plecami o stertę skrzyń. Wewnątrz klatki słaby blask odbijał się od zbyt płaskiej, czerwono-czarnej twarzy. Oczy wyglądały jak czarne jamy. Rysunki. Marasi zapomniała o rysunkach, które pozostawił ReLuur. Przerażające czerwono-czarne twarze, z głębokimi, ciemnymi oczyma. Obrazy jak z koszmaru, rysowane gorączkowymi pociągnięciami. Potwory były prawdziwe. A jeden z nich siedział w tej klatce, spowity gęstym futrem. Wpatrywał się w nią w milczeniu, a później sięgnął między kratami zadziwiająco ludzką ręką i wyszeptał jedno słowo, choć jego wargi się nie poruszyły: – Proszę.

***

Wayne skrócił swój długi, swobodny krok i zaczął bardziej dreptać. Temu inżynierowi się tutaj nie podobało, wśród tych wszystkich żołnierzy. Całe życie budował domy i pracował przy drapaczach

chmur, po czym znalazł się tutaj, właściwie pośrodku biwaku! Statek był wspaniały, ale jedna rzecz go martwiła. Był tajny. A tajne projekty miały to do siebie, że mali ludzie tacy jak on po zakończeniu znikali. Nie, coś jest nie tak, pomyślał Wayne. Nie zatrzymał się, ale zaczął chodzić w kółko, jakby nerwowo. Coś było nie tak, ale co? – Wayne? – syknął Wax z pobliskich cieni, gdzie kulił się przy beczce smoły. Wayne zignorował go i nadal krążył. Był... uczonym. Nie, nie, inżynierem. Był człowiekiem pracy. Dość wykształconym, ale nie jakimś fikuśnym profesorem, któremu płacili za to, żeby stał cały dzień i gadał. Budował rzeczy i nie znosił tego miejsca, z tymi wszystkimi strzelbami. Pomagał żyć, a ci żołnierze byli przeciwieństwem. Oni... oni... Nie, pomyślał znowu, unosząc ręce do głowy. Źle, źle, źle! Zapanuj nad sobą, Wayne. To był twój plan. Musi ci się udać. Co było źle? Był... był... Zatrzymał się, sięgnął do kieszeni kamizelki i wyjął ołówek. Uniósł go i przyjrzał mu się uważnie, po czym wsunął za ucho. Odetchnął z ulgą. Był inżynierem. Rzeczowym mężczyzną, który pilnował, żeby wszystko zostało odpowiednio zrobione. Podobało mu się tutaj, bo było trochę jak w wojsku – mówili mu, czego chcieli, i byli uczciwi. Ludzie dostawali wynagrodzenie za ciężką pracę. Nie podobały mu się te wszystkie strzelby. I z całą pewnością nie podobali mu się ci, którzy sprawowali władzę w tym miejscu. Coś z nimi było nie tak. Ale trzymał język za zębami. Rozluźniwszy się, Wayne pokonał resztę drogi dzielącej go od strażnika. Sztuczny nos, wąsy i odrobina powietrza w policzkach, żeby jego twarz wydawała się bardziej pulchna, do tego cały czas zmrużone prawe oko. Od wpatrywania się w plany. Ale nie potrzebował monokla. One wyglądały po prostu głupawo. Podszedł do strażnika. – Kratownicowe podpory aprecjacji są całkowicie liminalne! Mężczyzna zamrugał. – Nie stój tak! – Wayne machnął w stronę ścian magazynu. – Nie widzisz, że przedsiębierne transformacje zaczynają się uginać? Za chwilę możemy mieć na głowie pełnowymiarowy klopsztos! – Co... – odezwał się strażnik. – Co ja mam... – Proszę. Wayne odsunął go na bok – mężczyzna mu na to pozwolił – i otworzył drzwi. Scena za nimi wyglądała dokładnie tak, jak Wax ją opisał. To była rzeczywiście Telsin. Ciemne włosy, mocna sylwetka. Prawie jak kobieta z Dziczy. Widział jej evanotypy w całej rezydencji. Teraz wydawała się starsza. Uwięzienie tak działało. Krzywonogi i karczycho stali przy stole. Obaj odwrócili się z irytacją. Teraz, pomyślał Wayne, prawdziwa próba. – Mamy poważny problem – powiedział Wayne. – Sprawdzałem stabilność konstrukcji i pręty zerowe są całkowicie odorogenne! Jeśli ktoś z tym czegoś nie zrobi, za chwilę będziemy mieli na głowie pełnowymiarową ksymelolagnię. Mężczyzna w okularach popatrzył na Wayne’a, zamrugał, po czym stwierdził:

– Ależ oczywiście, że to zrobimy. Ale powiedz mi, co mamy zrobić? Wayne powstrzymał uśmiech, schował go do kieszeni na później. Wydawało mu się, że im bystrzejszy był człowiek, tym większą miał skłonność do udawania, że wie więcej niż w rzeczywistości. Jak ten najbardziej pijany gość w pubie, który zawsze był najbardziej pewny, że może wypić jeszcze kufelek. Krzywonogi prędzej sprzedałby swoją babcię jako podnóżek niż przyznał się, że nie rozumie, o czym mówi Wayne. – Szybko. – Wayne machnął ręką. – Musimy to podtrzymać, kiedy będę podnosił subliminalne warstwy izolacyjne! Musi pan nadzorować moją pracę! Krzywonogi westchnął, ale wyszedł. Na szczęście jego towarzysz karczycho podążył za nim. Już po chwili ten gość napierał na podpory jednego z pływaków, krzywonogi patrzył, a kilku strażników przyszło, by pomóc. Stłumione uderzenie z tyłu świadczyło, że Wax zajął się strażnikiem przy drzwiach. Zwykle w takiej sytuacji Wayne czułby się pominięty, bo nie dostał szansy, żeby kogoś pobić. Tym razem jednak miał okazję skłonić bandę idiotów do stania i przyciskania rąk do drewna, przekonanych, że w ten sposób powstrzymują statek przed przechyleniem się. W ten sposób wychodzili na zero.

***

– Proszę. Istota mówiła z dziwnym akcentem, ale głos był bez wątpienia ludzki. Marasi oddychała głośno, wpatrując się w rękę, która wyciągała się w jej stronę. Ludzką rękę. Usta, które się nie poruszały... błyszcząca skóra... To nie była twarz, ale maska. Nie stał przed nią nie przerażający stwór, ale człowiek w drewnianej masce, z oczyma ukrytymi w jej cieniu. To, co Marasi uznała wcześniej za futro, było grubym kocem, którym ten ktoś okrywał ramiona. – Marasi? – odezwała się MeLaan. Kandra stanęła w drzwiach. – Co ty robisz... co to, do diabła, jest? – Istota ludzka – powiedziała Marasi. Zamaskowany odwrócił się w stronę MeLaan, a światło padające pod innym kątem rozświetliło otwory w jego masce, ukazując ludzkie oczy o brązowych tęczówkach. Marasi podeszła bliżej. – Kim jesteś? Więzień odwrócił się do niej i powiedział coś całkowicie niezrozumiałego. Po chwili wahania dodał: – Proszę. Głos należał do mężczyzny. – Musimy iść – powiedziała MeLaan. – Sejf jest otwarty. – Czy w środku jest kolec?

– Zobacz sama. Marasi zawahała się, po czym wybiegła do drugiego pomieszczenia, mijając MeLaan. – Proszę! – krzyknął mężczyzna, przycisnął się do krat i wyciągnął rękę. Sejf stał otwarty w kącie pomieszczenia. Na najwyższej półce leżała sterta różnych przedmiotów, w tym nieduży Allomantyczny granat. Poczesne miejsce zajmował wśród nich kawałek srebrzystego metalu. Kolce kandra, jak pokazała sprawa Cyruliczki, były mniejsze, niż Marasi mogłaby sądzić – długie na niecałe trzy cale i wąskie, niepodobne do kolców w oczach Śmierci. Uklękła przed sejfem i wzięła go. – Mam – powiedziała do MeLaan. – Chcesz go nieść? Kandra potrząsnęła głową. – Nie dotykamy cudzych kolców. – Czy Strażnik nie... – Tak. Twarz MeLaan pozostała beznamiętna, ale jej głos brzmiał surowo. Marasi wzruszyła ramionami, wcisnęła kolec do torebki i zaczęła przeszukiwać sejf. Banknoty zostawiła – głupota, wiedziała, ale czułaby się jak rabuś, gdyby je wzięła – za to zabrała kostkę, która przechowywała Allomantyczne ładunki. Obok niej leżało kilka innych niedużych reliktów – każdy przypominał monetę, do której boków przymocowano tasiemki. Na nich również znajdowały się inskrypcje w nieznanym języku. Marasi podniosła jeden z nich, po czym ponad ramieniem MeLaan spojrzała do drugiego pomieszczenia, w którym mężczyzna w masce opierał się o kratę. Marasi wsunęła dysk do torebki i sięgnęła w głąb sejfu, wyjmując coś, co zauważyła już wcześniej. Niewielki pęk kluczy. Wstała i przeszła przez pokój. – Marasi? – MeLaan wydawała się sceptyczna. – To coś może być zarażone jakąś chorobą. – On nie jest czymś. – Marasi podeszła do klatki. Postać odwróciła się, by na nią spojrzeć. Jej dłoń drżała tylko trochę, kiedy otwierała klatkę – na właściwy klucz trafiła już za drugim razem. Gdy rozległ się trzask zamka, postać rzuciła się na drzwi klatki i otworzyła je gwałtownie. Wydostawszy się na zewnątrz, zatoczyła się – najwyraźniej mężczyzna od dawna nie mógł się wyprostować. Marasi cofała się, aż stanęła obok MeLaan. Wysoka kandra przyglądała się sceptycznie, z rękami założonymi na piersi, jak zamaskowana postać zatacza się, wspierając się o skrzynie. Mężczyzna z sapnięciem odepchnął się od skrzyń i ruszył na tył pomieszczenia. Znajdowały się tam drzwi, których Marasi nie zauważyła wcześniej, gdyż było zbyt ciemno. Mężczyzna otworzył je gwałtownie i wszedł do kolejnego pomieszczenia. Kiedy wymacał włącznik, w środku zapaliły się światła. – Jeśli zwróci uwagę strażników, zwalę winę na ciebie – powiedziała MeLaan, dołączając do Marasi, która ruszyła za mężczyzną. – Nie chciałabym być zmuszona powiedzieć Waxowi, że... Kandra umilkła, kiedy dotarły do kolejnego pomieszczenia. – Na Ojca i Pierwszy Kontrakt... – szepnęła.

Podłoga była splamiona czerwienią. Wzdłuż jednej ze ścian stały metalowe stoły operacyjne, błyszczące jaskrawo w porównaniu z makabryczną podłogą. Na ścianie wisiał tuzin masek podobnych do tej, którą nosił mężczyzna. Padł przed nimi na kolana i podniósł wzrok. Ścianę plamiła zaschła krew, która spłynęła z masek. Marasi rozejrzała się z przerażeniem i uniosła dłoń do ust. Nie było ciał, ale krew świadczyła o masakrze. Mężczyzna, którego uratowała, drżącą ręką uniósł maskę i odchylił ją do tyłu tak, że spoczęła na czubku jego głowy, odsłaniając twarz. Młodą twarz, o wiele młodszą, niż sobie wyobrażała. Jak oceniała, nie miał jeszcze dwudziestu lat, o czym świadczyła krótka, rzadka broda i wąsik. Wpatrywał się w te maski, nie mrugając, a ręce rozłożył na boki, jakby w niedowierzaniu. Marasi podeszła bliżej, sięgnęła do spódnicy, by ją unieść i nie splamić rąbka krwią – zanim przypomniała sobie, że nosi spodnie. Kiedy dotarła do młodzika, odwrócił się do niej. – Proszę – szepnął. W oczach miał łzy.

***

Wax wkroczył do pokoju. Telsin siedziała, obracając ołówek w palcach. Obok niej na stole leżało mówiące pudełko, z którego jednak nie dobiegał żaden głos. Odwróciła się leniwie, by zobaczyć, kto wszedł, po czym znieruchomiała z szeroko otwartymi ustami. Cicho zamknął za sobą drzwi, w drugiej ręce trzymał aluminiowy pistolet. Zaczął mówić, ale Telsin zerwała się z miejsca i rzuciła się w jego ramiona. Przytuliwszy głowę do jego piersi, rozpłakała się. – Na rdzę – powiedział, przytulając ją i czując się niezręcznie. – Co oni ci zrobili, Telsin? Nie był pewien, czego oczekiwał po ich ponownym spotkaniu, ale z pewnością nie tego. Nie sądził, by kiedykolwiek widział jej łzy. Z pewnością sobie tego nie przypominał. Potrząsnęła głową, cofnęła się, pociągnęła nosem i uniosła wysoko brodę. Wydawała się... stara. Wax pamiętał ją jako dziewczynę, a nie kobietę w średnim wieku. Choć brzmiało to głupio, nie spodziewał się, że Telsin się zestarzeje. Zawsze wydawała się niezwyciężona. – Nie ma innych wyjść z tego pokoju? – spytał Wax, rozglądając się. – Nie. Masz jakąś dodatkową broń? Wyciągnął jeden ze sterrionów i podał jej. – Wiesz, jak go używać? – Szybko się uczę. Wydawało się, że z bronią w ręku poczuła się o wiele swobodniej. – Telsin – odezwał się Wax. – Czy on tu jest? Nasz wuj?

– Nie. Właśnie z nim rozmawiałam przez to urządzenie. Lubi... lubi sprawdzać, jak się miewam. Muszę mu mówić, że uważam swoją kwaterę za wspaniałą. Wciąż udaje, że jestem jego gościem. – Cóż, nie jesteś nim. Już nie. Chodźmy. Miał nadzieję, że Wayne wciąż odwraca uwagę tamtych. Telsin jednak znów usiadła na krześle. Chwyciła broń obiema rękami, trzymała ją przed sobą, ale patrzyła niewidzącym wzrokiem. – Mam tak wiele pytań. Dlaczego wróciłeś? Na rdzę... dlaczego odszedłeś, Waxilliumie? Nie wróciłeś, kiedy po ciebie posyłałam, kiedy byłam zaręczona z Maurinem, kiedy nasi rodzice umarli... – Nie ma czasu. – Wax chwycił ją za ramię. Spojrzała na niego oszołomiona. – Zawsze byłeś tym cichym. Zamyślonym. Jak się tu dostałeś? Ja... Twoja twarz, Waxilliumie. Jesteś stary. Drzwi nagle otworzyły się gwałtownie. Stanął w nich wysoki, muskularny mężczyzna, z którym Wax walczył w pociągu. Miał oszołomioną minę. Przeniósł wzrok z Waxa na Telsin i otworzył usta. Telsin go zastrzeliła.

***

– Musimy iść – powiedziała MeLaan. – Zabieramy go ze sobą. – Marasi wskazała na mężczyznę. – Dlaczego? – Jeszcze się nie domyśliłaś, MeLaan? Ten statek nie został tu zbudowany przez Krąg. Pochodzi z innego miejsca, odległego i obcego. Pewnie rozbił się w pobliżu naszego wybrzeża, a Krąg sprowadził go tutaj, by go zbadać. Marasi przechyliła głowę. – Harmonia czasami mówi dziwne rzeczy, o innych ludach, nie z Kotliny... – Zamrugała i skupiła wzrok na mężczyźnie klęczącym na zakrwawionej podłodze. – A niech to. A niech to! Marasi przytaknęła. Dowód, że istniało życie poza Dziczą i sąsiadującymi z nią pustyniami. Nie mogła pozwolić, by tu został, a szczególnie z Kręgiem. – W takim razie zabierz go. – MeLaan ruszyła do wyjścia. – I wracajmy na miejsce spotkania. Marasi wskazała w stronę drzwi, próbując skłonić zamaskowanego mężczyznę, by poszedł za nią. On klęczał na zakrwawionej podłodze, wpatrując się w puste maski na ścianie. Później sięgnął drżącym palcem i znów opuścił maskę na twarz. Wstał, mocniej otulił się kocem i powlókł się za Marasi, która przeszła przez pomieszczenie z klatkami i weszła do gabinetu.

MeLaan była już w korytarzu. Marasi wzięła strzelbę i ruszyła w jej stronę. Na rdzę, co powie Waxillium, kiedy dowie się, że zabrała ze sobą przybłędę? Niemal słyszała jego głos: „Uwolniłaś go, Marasi, ale on jest przekonany, że należysz do tej samej grupy, która zabiła jego przyjaciół. Bądź ostrożna”. Stanęła w drzwiach i odwróciła się, mocniej ściskając strzelbę. Waxillium bywał zrzędliwy, ale często miał rację. Zamaskowany mężczyzna mógł być niebezpieczny. Zatrzymał się w pokoju z sejfem i rozejrzał, wyraźnie oszołomiony. Od jak dawna siedział w tej malutkiej klatce uwięziony w ciemności? Słuchając, jak jego przyjaciele są zabierani, torturowani i zabijani. Na rdzę i Zniszczenie... Kiedy jego wzrok padł na sejf, mężczyzna, powłócząc nogami, przeszedł przez pokój. Sięgnął do środka i Marasi przez chwilę myślała, że chodzi mu o banknoty. Ale oczywiście nie – wyciągnął jeden z dysków z paskami. Uniósł go, wyraźnie oszołomiony, po czym zrzucił z siebie koce, które nosił jak płaszcz. Spodziewała się, że pod spodem zobaczy opaskę biodrową albo coś równie prymitywnego, on jednak miał na sobie spodnie sięgające tuż poniżej kolan, spod których wystawały obcisłe białe pończochy. Na luźniej białej koszuli nosił kamizelkę, obcisłą i czerwoną – pasującą odcieniem do maski – zapinaną z przodu na dwa rzędy guzików. Nigdy wcześniej nie widziała takiego ubrania, ale nie mogła go nazwać prymitywnym. Mężczyzna podciągnął jeden rękaw, odsłaniając przedramię, i przymocował na nim dysk. Westchnął z ulgą. Znów spojrzał w jej stronę, ale wydawał się teraz bardziej pewny siebie. Był niski, kilka cali niższy od Wayne’a, ale kiedy się wyprostował i zrzucił koce, wydawało się, że urósł o stopę. Ale, na rdzę, jak go miały wyprowadzić? Z tą maską zwracał na siebie uwagę. Marasi i MeLaan mogły swobodnie przebywać niewielkie dystanse, nie wzbudzając większego zainteresowania, ale z tym mężczyzną było inaczej. W magazynie rozległy się strzały. Może nie musiała już się przejmować skradaniem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Trup osunął się do środka, jedną rękę wciąż trzymał na klamce, a na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Telsin wystrzeliła cztery razy, a trafiła tylko dwa, ale to wystarczyło. Wax zaklął, chwycił siostrę za ramię i pociągnął ją przez pokój. Drugą ręką odnalazł fiolkę metalu u pasa. – Zabiję ich wszystkich, Waxilliumie – szepnęła. – Każdego z osobna. Trzymali mnie... Cudownie. Z jednej strony nie mógł mieć do niej pretensji. Z drugiej to było rdzawo niedogodne. Wypił zawartość fiolki, po czym wyjrzał przez drzwi. Inżynierowie i cieśle rozbiegli się w poszukiwaniu osłony, a strażnicy biegli w jego stronę. Kilku było całkiem blisko – ci, których odciągnął Wayne – a jeden pokazał na niego palcem i krzyknął. Przypuszczał, że cienkie ściany pomieszczenia będą równie skutecznie chroniły przed ostrzałem, jak surowe słowa przed agresywnym pijaczkiem. Kiedy pierwszy żołnierz strzelił w jego stronę, Wax Odepchnął pocisk i podjął decyzję. – Trzymaj się mnie – powiedział i przyciągnął Telsin do siebie. Zrobił jeden krok na zewnątrz, strzelił w ziemię i Odepchnął się w powietrze. Żołnierze pokazywali go sobie palcem i unosili broń, ale on błyskawicznie znalazł się na szczycie statku. Jak to zauważył wcześniej, góra była obszerna i płaska, choć deski wydawały się gładsze niż na jakimkolwiek statku, który widział w życiu, a nadburcia przypominały zwieńczone blankami mury fortu albo starej wieży. Puścił Telsin. – Zaraz wracam – obiecał i zeskoczył ze statku. Mężczyzna, który do niego strzelił, nie poddawał się i znów rozpoczął ostrzał. Z burty statku poleciały drzazgi, kiedy Wax zastrzelił mężczyznę z Obrońcy. Wylądował, odbił się od jakiegoś gwoździa i zatrzymał przy stercie skrzyń, przy której ukrywał się Wayne. – Co się stało? – spytał Wayne. – Zniecierpliwiłeś się? – Moja siostra zastrzeliła jednego z nich. – Nieźle. Wax pokręcił głową. Z obu stron wielkiej budowli wysypywali się żołnierze. – Wcale nie. Wśród tych żołnierzy są oddziały zabójców, Wayne. Aluminiowe kule. Musimy wydostać Marasi i MeLaan, i uciekać. Szybko.

Wayne przytaknął. Wax pociągnął kolejny łyk stalowych opiłków, na wypadek gdyby stracił pas, i pokiwał głową. – Przyśpiesz nas na drugą stronę. Wayne wybiegł na zewnątrz, a Wax podążył za nim. Rozległy się wystrzały, ale Wayne stworzył bańkę prędkości. Choć obejmowała zaledwie dziesięć stóp, to wystarczyło, by utrudnić celowanie. Wayne przepuścił Waxa, a później ramię w ramię wybiegli przez krawędź. Bańka się rozproszyła i kule przeszyły powietrze w miejscu, w którym stali wcześniej. Pobiegli dalej. Zanim żołnierze zdołali znów wziąć ich na muszkę, Wayne stworzył kolejną bańkę. Ponownie rzucili się do przodu i wkrótce mogli już skoczyć za uszkodzony pływak i tam znaleźć osłonę. Żołnierze krzyczeli, zdezorientowani Allomancją – ale jeśli były wśród nich oddziały wyszkolonych mgłobójców, ci nie daliby się tak łatwo oszukać. Wax ruszył naprzód wzdłuż przodu statku, ukryty w jego cieniu. Kiedy tylko ktoś zaczął strzelać, Wayne postawił kolejną bańkę i obaj się przesunęli. Wayne zamierzał wybiec, ale Wax położył mu dłoń na ramieniu. – Czekaj. Bezpieczny wewnątrz bańki prędkości Wax rozejrzał się po obszernym wnętrzu. Byli blisko wschodniej ściany, a poruszający się bardzo powoli żołnierze ustawiali się w szeregach, blokowali wyjście i klęczeli. Kapitanowie na tyłach wrzeszczeli i pokazywali palcami, pociski leciały w stronę ostatniego miejsca, w którym widziano Wayne’a i Waxa. Niestety, inne kierowały się w stronę miejsca, w którym – gdyby trzymali się poprzedniego wzorca – opuściliby bańkę prędkości. – A niech to – mruknął Wayne, spoglądając na kule. Rzucił Waxowi swoją manierkę. Wax pociągnął łyk, oceniając odległości. Czuł się dziwacznie, stojąc spokojnie w samym środku ostrzału i popijając sok jabłkowy. – Zmasowany atak – zauważył Wayne. – Znają naszą reputację. Ile czasu ci zostało? – Może dwie minuty. Mam więcej stopu bizmutowego w jukach, tak na wszelki wypadek. Kandra dobrze mnie wyposażyły przed wyjazdem. Wax chrząknął. Dwie minuty mogli zużyć bardzo szybko. Wskazał na wielki otwór w boku statku, do którego prowadziła rampa z desek. – Widziałem, jak nasze panie tam wchodzą. – To zabawne, bo ja widzę je tam. Wax podążył za gestem Wayne’a i rzeczywiście zobaczył twarz MeLaan za lekko uchylonymi drzwiami do jednego z pomieszczeń z boku magazynu. Odetchnął głęboko. – Dobra. Te armie rozerwą nas na strzępy, niezależnie od naszej Allomancji, jeśli szybko się nie ukryjemy. Te pokoje się nadadzą. Możemy przejść przez nie do zewnętrznej ściany budynku. Ja ją rozwalę i uciekniemy w noc. – W porządku. A twoja siostra? – Na razie powinna być bezpieczna. Kiedy się wyrwiemy, wzniosę się na wysokość dachu, opadnę przez otwór i złapię ją. – Brzmi nieźle, poza jednym elementem. Wax oddał mu manierkę.

– Masz. – Ha! – mruknął Wayne, odbierając ją. – Ale ja mówiłem o tym. Wskazał w stronę statku. Po jednym ze sznurów wiszących wzdłuż kadłuba schodziła postać. Telsin nie została na miejscu. – Na rdzę i Zniszczenie – warknął Wax. – Mamy niecałą minutę, stary. – Wciągnij ją do bańki! – krzyknął Wax. – Ja dołączę do pozostałych. Idź! Rozdzielili się, a bańka prędkości się rozproszyła. Do uszu Waxa dotarła nagła kanonada, kiedy rzucił się na ziemię, nogami do przodu, i Odepchnął się od metalowych wsporników statku za plecami. Prześlizgnął się po podłodze z ubitej ziemi, poniżej fruwających dookoła kul, i dotarł do drzwi, które otworzyła przed nim MeLaan. Jego pięty uderzyły w próg – korytarz miał wzniesioną drewnianą podłogę – a on poderwał się na równe nogi i wylądował w środku, wznosząc chmurę kurzu. – Jeśli chcesz wiedzieć – powiedziała Marasi – nam udało się wykonać nasze zadanie, nie zwracając na siebie uwagi. – Wyślę ci tabliczkę pamiątkową. Co to jest, do diabła? Wax pokazał palcem na dziwnego, niskiego mężczyznę, który stał za nią. Mężczyzna odpowiedział podobnym gestem. – Jego lud musiał wybudować ten statek – wyjaśniła Marasi. – Trzymali go w klatce. – A niech to piekło pochłonie – mruknęła MeLaan, stojąca w wejściu. – Ta armia się nie patyczkuje. Trudno ją było usłyszeć ponad kanonadą. – Znalazłem swoją siostrę – powiedział Wax. – Ludzie Garnitura muszą wiedzieć, jak bardzo go to rozwścieczy. Musimy... – Wax! – krzyknęła MeLaan i pokazała palcem. Przecisnął się do niej. Wayne niemal dotarł do jego siostry, która stała przyciśnięta do burty statku i rozglądała się gorączkowo. A potem Wayne został trafiony. Szarpnął się w miejscu, zaciskając rękę na ramieniu, gdy kolejna kula trafiła go w szyję. Padł na ziemię w fontannie krwi. Wayne mógł się z tego uzdrowić z pomocą nowej, dziwnej metalmyśli. Niestety, żołnierze nie przestawali strzelać. Inna kula trafiła Wayne’a w bok, kiedy upadł na ziemię i udawał martwego, później kolejna. W mgnieniu oka uzdrowił się i wstał, ale wtedy powalił go kolejny pocisk. Byli przygotowani. Wiedzieli. Chcecie zabić Krwiotwórcę? Trzeba go powalić i nie przerywać strzelania. Widok krwawiącego przyjaciela, stojącego samotnie naprzeciwko pięćdziesięciu wrogów, obudził w Waxie coś pierwotnego. Nie myślał, nie wykrzykiwał rozkazów. Wypadł z korytarza, Odpychając się gwałtownie od gwoździ w ścianach, i wyleciał do magazynu, unosząc się jakąś stopę nad ziemią i ciągnąc za sobą chmurę pyłu. Żołnierze na to czekali. Stanęli po obu stronach magazynu, używając skrzyń jako osłony, i wypuścili dwie fale kul – zupełnie nie zwracając uwagi, że mogą przypadkiem trafić kogoś z drugiej strony. Zabicie Allomanty było tego warte.

Nie mieli tyle szczęścia. W oczach Waxa magazyn stał się siecią niebieskich linii, krosnem pełnym nici szalonej tkaczki. Krzyknął, Odpychając w obie strony, odrzucając deszcz kul w obu kierunkach i tworząc powiększającą się wolną przestrzeń. Kilka pocisków wciąż leciało w jego stronę, choć zauważył je dopiero, kiedy jeden z nich musnął jego ramię. Wax odwrócił się i wyjął Obrońcę z kabury. Nadeszła kolejna fala, a on – jego umysł błyskawicznie łączył niebieskie linie z wystrzelonymi pociskami – wystrzelił raz, zabijając jednego z żołnierzy, który miał aluminiowe pociski. Spadł na niego grad kul, ale on roztrącił je, jakby zrzucał naczynia ze stołu. Pozostawał jednak na łasce każdego, kto strzelał aluminium, więc nie zatrzymywał się, pobiegł przez magazyn i podskoczył, Odepchnął się do przodu, a po zakończeniu Odpychania gwałtownie zmniejszył swój ciężar. Efekt był natychmiastowy – poleciał do przodu jak strzała, a w uszach miał ryk powietrza. Wylądował obok Wayne’a i z głośnym krzykiem Odepchnął kule od uzdrawiającego się mężczyzny, po czym zwiększył ciężar i Pchnął kadłub statku. Jego furia miażdżyła deski i wyrzucała gwoździe ze spojeń, aż powstał kolejny otwór. – Do środka! – krzyknął do siostry rozciągniętej na ziemi tuż obok. Pokiwała głową i wpadła do środka, a Wayne – wciąż krwawiący z tuzina różnych ran – podczołgał się bliżej i rzucił przez otwór. Nie mogę pozwolić, żeby tu zostali, pomyślał Wax, Odpychając się do przodu, kiedy okolicę zasypał kolejny deszcz kul. Statek był śmiertelną pułapką. Owszem, zapewniał osłonę, ale gdyby się w nim ukryli, wojsko by ich otoczyło. Tyle że Wayne potrzebował chwili, żeby się uzdrowić. To oznaczało utrzymanie żołnierzy... Trzej mężczyźni w czarnych garniturach wznieśli się po kolei w powietrze nad przykucniętymi żołnierzami. Do ich broni nie prowadziły Allomantyczne linie. Wax zaklął, upuścił Obrońcę i wyciągnął śrutówkę z kabury na udzie. Pierwszy z Allomantów, który wylądował, Odepchnął Waxa. Odczuł to jako szarpnięcie na śrutówce, kiedy ją uniósł – zwiększając swój ciężar i opierając ją na ramieniu – żeby wystrzelić. Allomanta uśmiechnął się i Odepchnął pocisk, kiedy ten opuścił lufę. Jednak ogromny ładunek prochu tej strzelby – zaprojektowanej, by zabijać Zbirów – sprawił, że własne Odpychanie posłało mężczyznę do tyłu. Oszołomiony zdążył jeszcze tylko unieść głowę, kiedy kolejny pocisk trafił go w twarz. Dzięki, Ranette. Dwaj pozostali Allomanci skulili się przy lądowaniu, spodziewając się dalszego ostrzału, ale potężna śrutówka miała tylko dwa naboje. Klękając, Wax wsunął ją do kabury i chwycił Obrońcę. Z tyłu! Jeśli oddział zabójców nadchodził z jednej strony, pewnie wysłali też inny z drugiej. Zwykli żołnierze mieli jedynie odwracać jego uwagę. Przekręcił się, Odepchnął do tyłu i wycelował z Obrońcy, zaskakując mężczyznę i kobietę, którzy skradali się w jego stronę. Zabił kobietę. Mężczyzna otworzył ogień.

Zbyt wiele kul. Żadnych linii metalu. Wax... Kule zamarły w powietrzu. Wax znieruchomiał, a później zauważył coś, co upadło na ziemię w pobliżu wrogiego Allomanty – nieduży metalowy sześcian. Marasi kuliła się w drzwiach kryjówki, a MeLaan stała nad nią i przyciągała ogień – pochłaniała kule swoim ciałem, jakby to nie było nic wielkiego. Uśmiechnął się i zrobił krok w bok. Allomantyczny granat po chwili zużył cały ładunek, a mężczyzna uwięziony w bańce znów wystrzelił, próbując zabić Waxa, którego już tam nie było. Wax uniósł własną broń i zabił go.

***

Marasi żałowała, że nie wiedziała, gdzie podziały się jej zatyczki do uszu. Naprawdę, jak Waxillium radził sobie bez nich? W tej chwili musiał już być na wpół głuchy. O ziemię w jej pobliżu uderzyła kula. MeLaan klęczała obok Marasi, osłaniając ją, i przyjęła na siebie kolejne uderzenia. Chrząknęła. – To nie boli – mruknęła – ale nie jest też szczególnie przyjemne. Przed nimi Waxillium uniknął strzałów kolejnych dwóch zabójców i złapał urządzenie. Marasi uniosła strzelbę i spróbowała się skupić. Wszyscy poruszali się tak szybko. I jeszcze te kule... Świszczały wszędzie wokół niej. Wyeliminowała kilku żołnierzy, próbując skupić się na tych, którzy strzelali do niej. Wielu schowało się za skrzyniami po obu stronach, przez co nie strzelali już skoordynowanymi salwami. Wyglądało na to, że ich zadaniem jest robienie hałasu i rozpraszanie Waxa, kiedy inni, lepiej wyposażeni i wyszkoleni, rzeczywiście starali się go zabić. I zadziwiające wydawało się to, że nie został trafiony. Waxillium przebiegł obok z łopotem pasm mgielnego płaszcza, rozpraszając kule. Następnie wzniósł się w stronę pomostów. Podążyli za nim dwaj mężczyźni w garniturach. Allomanci. Marasi wycelowała w jednego z nich i strzeliła, ale jej pocisk został odepchnięty. Skoro o tym mowa... Choć w magazynie wciąż rozlegały się strzały, żadne kule nie uderzały w ziemię w pobliżu Marasi i żadne nie trafiały MeLaan. Ale dlaczego? – pomyślała Marasi. I wtedy zauważyła nieduży sześcian. Waxillium go naładował i upuścił, kiedy przebiegał obok. Uśmiechnęła się i wyciągnęła z torebki aluminiowy nabój. Czuła, jak urządzenie Odpycha jej strzelbę, ale było dość daleko, by nie miało to większego znaczenia. Poczuła dłoń na ramieniu. Podskoczyła i odkryła, że to niski zamaskowany mężczyzna. Prawie o nim zapomniała. Jego druga ręka zamarła w połowie drogi do maski, a widoczne za nią oczy były szeroko otwarte. Podążyła za jego spojrzeniem skupionym na Waxilliumie. Musiał wielokrotnie zwiększyć swój ciężar, bo Odpychając gwoździe, udało mu się popchnąć do tyłu stertę skrzyń, a razem

z nimi wielu żołnierzy. – Fotenstall – szepnął z podziwem. – Allomanta – powiedziała Marasi, kiwając głową. – Hanner konge? – Nie mam pojęcia, co to znaczy – powiedziała Marasi. – Ale ten sześcian wkrótce przestanie brzęczeć, więc musimy ruszać. MeLaan? Wycofujemy się? – Proszę. – Zamaskowany mężczyzna wskazał w stronę statku. Gorączkowo pokazał ręką. – Proszę! Marasi zignorowała go, przekradła się do przodu – opuszczając korytarz – i chwyciła urządzenie. Rzeczywiście przestało brzęczeć. Waxillium wylądował w pobliżu, odrzucając od niej garść kul, a Marasi naładowała urządzenie w dłoni. Wydawało się, że jest tak, jak ostatnim razem... tak, spalając jedynie odrobinę kadmu, mogła wywołać jego bzyczenie, a jednocześnie nie spowolnić się za bardzo. Jakimś sposobem wlała moc w urządzenie i rzuciła nim w ludzi, którzy wylądowali w pobliżu, goniąc Waxilliuma. Znieruchomieli. – Jak na razie dobra robota – powiedział Waxillium. – Ale będziemy musieli się rozdzielić. Wracaj do tego korytarza. Wkrótce za tobą pójdę. Jesteś tu zbyt odsłonięta! Mężczyźni wypadli z jej bańki prędkości. Waxillium zaczął do nich strzelać, ale oni się uchylili, a jeden chwycił sześcian. Marasi zabiła go aluminiową kulą, którą przed chwilą załadowała. Waxillium uśmiechnął się szeroko. – Idź! – powiedział, rzucając się na drugiego mężczyznę, który jęknął i wzniósł się w powietrze, Odpychając się. Waxillium po drodze złapał sześcian i też wzniósł się w powietrze. – Chodź. MeLaan chwyciła Marasi za ramię. Kula trafiła kandrę w twarz, odrywając kawałek jej policzka i odsłaniając zielone krystaliczne kości. Zamaskowany mężczyzna krzyknął przerażony, pokazał palcem i zaczął mamrotać coś w swoim języku. – Powinieneś widzieć mnie rano – powiedziała MeLaan. Gestem wskazała w stronę korytarza. Marasi ruszyła za nią. Mężczyzna w masce chwycił ją za ramię i znów z naciskiem pokazał na statek. – Proszę, proszę, proszę! Marasi zawahała się. Kiepski pomysł w czasie strzelaniny. Na szczęście większość żołnierzy skupiała się na Waxilliumie. Coś uderzyło ją w lewy bok. Spojrzała w dół i z zaskoczeniem zobaczyła czerwień plamiącą jej kurtkę wokół otworu. Otworu po kuli. – Zostałam postrzelona! – powiedziała. Czuła raczej zaskoczenie niż ból. Czy to nie powinno boleć? Została postrzelona! Patrzyła na krew, swoją krew, aż zamaskowany mężczyzna chwycił ją za ramiona

i pociągnął w stronę statku. MeLaan zaklęła i zaczęła mu pomagać. Marasi zorientowała się, że upuściła broń, i szarpnęła się w ich ramionach, bo nie chciała jej porzucić. To właściwie nie miało sensu. Częściowo to rozumiała, ale, na rdzę... Szok, pomyślała. Jestem w szoku. Niech to piekło pochłonie.

***

Wax wznosił się wysoko nad podłogą magazynu, przelatując między podestami, na których rozstawili się strzelcy. Wyrzucił urządzenie Ranette na zewnątrz – zaczepiając je o balustradę pomostu – i trzymając się mocno, zakręcił się w powietrzu. Strzelcy próbowali wziąć go na muszkę, kiedy wylądował za ich plecami. Cofnął się i w starannie wybranym momencie Odepchnął jednego ze strzelców na zewnątrz, wyrzucając go w powietrze dokładnie w chwili, kiedy ostatni z Allomantów z zaskoczoną miną przelatywał obok pomostu. W locie zderzył się ze strzelcem, a wtedy Wax się odwrócił i Odepchnął drugiego strzelca. Biedak poleciał z wrzaskiem na ziemię. Dalej na pomoście rozstawili się dwaj kolejni mężczyźni z kuszami i drewnianymi tarczami. Cudownie. Zwiększył swój ciężar. Cały pomost rozpadł się na kawałki, kiedy Wax przebił się przez drewno, niszcząc podpory. Odepchnął się od spadającego pręta, znów wzniósł się w powietrze i zakręcił urządzeniem Ranette. Nad nim mężczyzna w garniturze w końcu zrzucił z siebie oszalałego strzelca i Odepchnął się, żeby wznieść się w powietrze. Wax rzucił urządzenie Ranette w górę i puścił sznurek, cały czas spadając do tyłu. Zdezorientowany Allomanta złapał urządzenie za linkę, kiedy przelatywało obok. Wax strzelił mu w pierś. Nie powinieneś opuszczać Allomantycznej tarczy, pomyślał Wax, przekręcając się w powietrzu. Nawet po to, by złapać ładną zabawkę. Zbliżając się do ziemi, Wax spowolnił upadek na porzuconej kuli i wylądował z łopotem mgielnego płaszcza. Martwy Allomanta uderzył o ziemię obok niego. Kula wysunęła się z jego palców i potoczyła w stronę Waxa. – Dzięki – powiedział, podnosząc ją. Gdzie byli... Marasi. Ranna i krwawiąca, ciągnięta do statku. A niech to! Wax warknął i znów wzniósł się w powietrze, gdy kolejni żołnierze zaczęli strzelać. To miejsce było szalone. Zbyt wielu żołnierzy. Wielu zbliżało się do statku, osłaniając grupę mężczyzn z nowoczesnymi kuszami. Kiedy jeden zbliżył się do statku, na zewnątrz wyjrzał Wayne. – Wayne! – krzyknął Wax, mijając go górą. Schował kulę Ranette, wyjął Allomantyczny granat – który bzyczał gorączkowo – i upuścił go.

Wayne uniósł wzrok w ostatniej chwili, złapał urządzenie w powietrzu i popatrzył na nie z zaskoczeniem. Kiedy pierwsza kula poleciała na bok, Wayne uśmiechnął się szeroko, krzyknął radośnie i rzucił nią w mężczyzn z przodu. Urządzenie potoczyło się między nimi, odrzucając ich broń na bok. Wax westchnął i wylądował na szczycie statku. Oczywiście, że on musiał nim rzucić. Wayne skoczył między zbliżających się żołnierzy, energicznie machając laskami pojedynkowymi. Kula przeleciała zaskakująco blisko Waxa. Znów aluminium? Kiedy Wayne z entuzjazmem rozbijał głowy, Wax zeskoczył ze statku i wylądował między nacierającymi żołnierzami, zwiększył swój ciężar i rozjarzywszy metal, Odepchnął na zewnątrz. Strażnicy polecieli gwałtownie na boki. Na miejscu pozostało trzech oszołomionych mężczyzn, trzymających pistolety, których Wax nie wyczuwał. Zastrzelił ich ze sterriona – ostatniej broni, w której miał jeszcze naboje – i odwrócił się, gdy usłyszał odległy dźwięk. Trąbienie rogów, rozkaz. Odskoczył w bok – wystarczająco wielu mężczyzn zginęło lub padło na ziemię, by mógł wyjrzeć przez drzwi na zewnątrz. Z budynków w wiosce wybiegali ludzie. Całymi dziesiątkami. Poczuł przerażenie. Jak długo wytrzyma, zanim skończą mu się metale? Ilu jeszcze pokona, aż ktoś z kuszą albo aluminiową kulą będzie miał szczęście i go trafi? Ryknął i wzniósł się w górę nad mężczyznami, których Odepchnął. Wielu z nich już się podnosiło. Był jednym człowiekiem, nie armią. Musiał uciekać. – Wracaj! – krzyknął do Wayne’a, który już miał bełt w udzie. Niższy mężczyzna dołączył do niego, biegnąc w stronę uszkodzonego statku.

***

Marasi zacisnęła powieki, gdy uderzył ją ból. W końcu nadszedł, i to ze zdwojoną siłą. MeLaan dała jej środek przeciwbólowy do przeżucia, ale jeszcze nie zaczął działać. – Dieten. Zamaskowany mężczyzna położył dłoń na jej ranie, którą wcześniej opatrzył kawałkiem tkaniny z własnej koszuli. Uniosła powiekę i zobaczyła, że uspokajająco kiwa głową, choć z maską na twarzy widziała tylko jego oczy. Cóż, nie umarła. Nawet jeśli rdzawo bolało. I chyba gdzieś czytała, że postrzał w brzuch – nawet z boku – nie był niczym dobrym. „Nie myśl o tym”, powiedziała sobie. Co się działo? Zacisnęła zęby, stłumiła panikę wywołaną przez postrzał i próbowała ocenić ich sytuację. MeLaan obserwowała pole bitwy przez otwór w burcie. Siostra Waxilliuma stała w pobliżu z rewolwerem w dłoni. Na zewnątrz odgłosy strzelaniny, sapnięcia i jęki towarzyszyły Waxilliumowi i Wayne’owi, którzy robili to, co umieli najlepiej – wywoływali chaos. Najwyraźniej wyrobili normę, bo po chwili przez otwór wleciał Waxillium. Skinął głową

MeLaan, jego twarz błyszczała od potu, a oddech był ciężki. Po chwili do środka wszedł Wayne. W nogę miał wbity bełt. – To była niezła zabawa – powiedział Wayne, opadł na ziemię i odetchnął głęboko. – Nie dostałem takiego lania od czasu, kiedy ostatni raz grałem w karty z Ranette. – Marasi. – Waxillium podszedł do niej. Odsunął na bok mężczyznę w masce. – Żyjesz, Harmonii niech będą dzięki. Jak źle jest? – Ja... nie mam z czym tego porównać – powiedziała przez zaciśnięte zęby. Waxillium ukląkł obok niej, uniósł bandaż i chrząknął. – Przeżyjesz, chyba że naruszyła jelita. To bywa paskudne. – Jak paskudne? – Boleśnie paskudne. – Może będę mogła coś zrobić – stwierdziła MeLaan. – Sprawdzę, kiedy już będziemy bezpieczni. A skoro o tym mowa, jak zamierzamy się wydostać? Waxillium nie odpowiedział od razu. Wydawał się wyczerpany. Spojrzał na siostrę, która wciąż mamrotała i ściskała rewolwer. Na zewnątrz statku zapanowała niepokojąca cisza. – Naszą największą szansą jest wydostanie się przez ścianę magazynu. Musimy się przebić przez te pokoje, w których była Marasi i MeLaan. – To niebezpieczne, Wax. – Wayne podniósł się niezręcznie, nadal z bełtem w udzie. – Na pewno będą na nas czekali, wiedząc, że spróbujemy się przebić. – Poradzimy sobie – stwierdził Waxillium. – Ja będę Odpychał, dostaniemy się do tych pokojów, znajdziemy zewnętrzną ścianę i przebijemy się. – A jeśli będą czekać po drugiej stronie? – spytała MeLaan. – Miejmy nadzieję, że nie. Ja... – Ej – rzucił Wayne. – Wątpię, żebyśmy mieli czas na planowanie! Na zewnątrz znów rozległy się strzały, a o kadłub zaczęły uderzać kule. Wayne odsunął się od otworu. Marasi wydawało się, że słyszy Iricha, który krzyczał do żołnierzy, żeby nie uszkodzili statku, ale ostrzał wciąż trwał. Wyglądało na to, że ktoś miał większy autorytet od niego. – Proszę – powiedział zamaskowany mężczyzna, wziął Marasi za ramię i pokazał palcem. Marasi udało się wstać, choć ból sprawił, że w jej oczach pojawiły się łzy. Mężczyzna chwycił ją za rękę. Poszła za nim. To było łatwiejsze niż próba sprzeciwu. – Chcę ich zabić – powiedziała siostra Waxilliuma. – Potrzebuję więcej kul. – Skupmy się raczej na ucieczce, Telsin. Niech wszyscy czekają na mój znak. Wayne, złapałeś ten granat? – Ano. – Użyjemy go, żeby stworzyć w połowie bańkę prędkości – powiedział Waxillium. – Co za pech. Zużyłem cały stop bizmutowy. – A niech to. W takim razie... – Waxillium urwał. – Marasi? Dokąd ty idziesz? Nadal kuśtykała u boku mężczyzny w masce. – On chce nam coś pokazać – powiedziała.

– Nadchodzą! – krzyknął Wayne, wyglądając za róg. – Szybko! Marasi skupiła się na marszu korytarzem, z jedną ręką zaciśniętą na ranie. Usłyszała przekleństwo Waxilliuma, później w korytarzu rozległy się strzały. Waxillium strzelał do ludzi, którzy próbowali wejść przez otwór. Jesteśmy tu uwięzieni, pomyślała Marasi. Zamaskowany mężczyzna nagle ją puścił i pobiegł do przodu. – Nie... – zaczęła mówić Marasi, ale on zatrzymał się, odsunął drewniany panel, sięgnął i coś pociągnął. Fragment sufitu, na którym wymalowano jeden z tych dziwnych złotych wzorów, otworzył się. Wypadła z niego drabinka sznurowa, która jednak kończyła się w połowie wysokości korytarza. Mężczyzna podskoczył i złapał ją. – Tam jest ukryte pomieszczenie! – zawołała Marasi. – Lepsze to niż nic – odkrzyknął Waxillium. – Wszyscy na górę! Wayne był drugi, podskoczył, złapał drabinkę i wspiął się zwinnie na górę. MeLaan, która nie musiała podskakiwać, żeby ją złapać, była następna. Siostra Waxilliuma chwyciła ją z trudem, ale wspięła się z pomocą MeLaan. Marasi stała i wpatrywała się z rozpaczą w drabinkę, próbując wyobrazić sobie wspinaczkę mimo bólu, aż Waxillium złapał ją w talii i Odepchnął ich oboje do góry. Wylądowali w środku i znaleźli się w wąskim, niskim pomieszczeniu z krzesłami przyśrubowanymi do podłogi. Niewielkie okno po lewej, umieszczone w kadłubie, wpuszczało do środka odrobinę światła. Całość przypominała przedział w pociągu. – Wspaniale – powiedział Wayne. – Przynajmniej teraz możemy umrzeć w wygodnej pozycji. Mężczyzna w masce grzebał w czymś przy ścianie. Jakaś skrzynia? Otworzył ją i wyjął kolejny z niewielkich, podobnych do monet medalionów na paskach. Zdjął ten, który miał na sobie, i natychmiast zadrżał, po czym założył nowy. – I jak? – spytał, patrząc na nich. Marasi zamrugała wstrząśnięta. Wypowiedział te słowa w ich języku – owszem, dziwnie akcentowanym, ale zrozumiałym. – Nie? – spytał mężczyzna. – Wciąż patrzycie na mnie zdezorientowani. Te rzeczy nigdy nie działają. Ona przysięgała, że... – Nie, to działa! – powiedziała Marasi. – A przynajmniej ja cię rozumiem. Popatrzyła na pozostałych, którzy pokiwali głowami. – Aha! Świetnie, świetnie. Załóżcie je. – Mężczyzna rzucił im po medalionie. – Niech dotykają skóry, proszę, barbarzyńcy bez masek. Za wyjątkiem ciebie, Metaliczny. Ty go nie potrzebujesz, ta? Marasi wzięła swój i usiadła na jednym z siedzeń, czując zawroty głowy. Środek przeciwbólowy w końcu zaczął działać, ale wciąż była wyczerpana. Na dole rozległy się krzyki. – Lepiej, żeby ktoś zamknął te drzwi – powiedział mężczyzna w masce, czołgając się po podłodze i grzebiąc w czymś pod blatem. Wayne spełnił jego prośbę i pociągnął za drabinkę, która była przymocowana do klapy. Ta zatrzasnęła się, pozostawiając ich w jeszcze większych ciemnościach.

Na dole rozległ się strzał, później kolejny. Marasi podskoczyła, gdy kule uderzyły o podłogę. – Czy z tego miejsca jest jakieś inne wyjście? – spytał Waxillium. Mężczyzna w masce szarpnął coś i pokój podskoczył. – Nie. – To dlaczego nas tu sprowadziłeś? – spytał Waxillium ostro, chwytając go za ramię. Zamaskowany spojrzał na niego. – Medaliony założone, ta? Kolejne kule uderzyły w podłogę, ale na szczęście jej nie przebiły. – Co one robią? – spytała MeLaan. – Czynią was lżejszymi – odparł mężczyzna. Kiedy to powiedział – kiedy tylko dowiedziała się, co robił medalion – Marasi zrozumiała. Trzymała metal, który jakimś sposobem wyczuwała. Chciał czegoś od niej, a ona wlała to do środka, napełniając metal... metalmyśl. Stała się lżejsza i uniosła nieco na siedzeniu, gdy jej ciało przestało napierać na pośladki. Telsin sapnęła, wyraźnie doświadczając tego samego. – A to jest naprawdę dziwne – powiedział Wayne. – O Wielki Metaliczny – odezwał się mężczyzna w masce, spoglądając na Waxilliuma. – Oczywiście nie ważyłbym się wydawać rozkazów komuś o twojej pozycji, nawet jeśli przez cały czas masz odsłoniętą twarz. Kim jestem, by oceniać? Nawet jeśli wyglądasz równie prymitywnie, jak ci pozostali, nawet ta milutka, z pewnością taki nie jesteś. Ale jeśli wolno mi zasugerować... – Co? – przerwał mu Wax. – Niewielkie Odpychanie – wyjaśnił mężczyzna, pokazując w dół. – Na mój sygnał. – Gdybym Odpychał w dół, po prostu poleciałbym do góry i uderzył w sufit. Zawahał się, kiedy zamaskowany wskazał dwa uchwyty przymocowane do podłogi, każdy zakończony drewnianą rączką. Waxillium spojrzał na nie, a później na mężczyznę w masce, który skwapliwie pokiwał głową. Nawet w ciemności Marasi widziała zaciekawienie na twarzy Waxilliuma. Mimo krzyków na dole i stłumionych odgłosów strzałów wciąż był stróżem prawa – detektywem. Pytania go zachęcały. Podszedł do uchwytów, podniósł je i złapał mocno, wbijając stopy w podłogę. – Gotów – powiedział. – Chwileczkę. Zamaskowany sięgnął do dźwigni. Pociągnął ją, a wtedy cały pokój zadrżał i przesunął się w bok. Jak wysuwająca się szuflada. Marasi mogła wyjrzeć na zewnątrz, gdyż okazało się, że z przodu pomieszczenia jest duże szklane okno, które wcześniej było zasłonięte drewnem. – Już! – powiedział mężczyzna. Waxillium musiał Odepchnąć, bo pokój się zakołysał i wzniósł w powietrze. Wcale nie byli w pomieszczeniu, tylko w małej łódce, która mogła się oddzielić od statku.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Wax stał pośrodku niewielkiego pojazdu, Odpychając się od płyty poniżej, która – rzecz jasna – została zaprojektowana w tym właśnie celu. Z pewnością była przymocowana do półki, na której spoczywał pojazd, i nie wznosiła się razem z nim, lecz była swego rodzaju odskocznią, którą Allomanta mógł wykorzystać jako kotwicę. Pojazd, choć niewielki, i tak powinien być zbyt ciężki do podniesienia. Wax musiał zerwać te uchwyty, których się trzymał, albo zostałby zmiażdżony mocą własnego Odpychania. Jednak udało mu się. Trzymał uchwyty – w gruncie rzeczy zaprzęgając siebie do statku – i unosił go, wraz ze wszystkimi ludźmi wewnątrz, z półki, która wysunęła się z macierzystego pojazdu. To przez te medaliony, uświadomił sobie. Pozwalają wszystkim robić to samo, co ja – uczynić się lżejszymi, niemal równie lekkimi, jak powietrze. Co oznaczało, że tak naprawdę podnosił jedynie pojazd wraz z wyposażeniem. Pojazd był niewielki – szeroki na ledwie sześć stóp i może dwa razy dłuższy – a po obu bokach miał szerokie otwory jak drzwi. Kiedy spoczywał na przypominającej szufladę półce, były zwrócone do ścian, ale teraz otworzyły się na powietrze. W gruncie rzeczy całość przypominała wnętrze automobilu z wyrwanymi drzwiami. Kiedy pojazd się podniósł, niewielkie pływaki na składanych wysięgnikach opadły na miejsca i zablokowały się z trzaskiem. Wax przez chwilę widział zaskoczone miny żołnierzy na tej części pomostu, której nie zniszczył, a później opuścili magazyn, wznosząc się przez otwór w dachu. Dziwny mężczyzna w czerwonej masce przeszedł przez pojazd i wychylił się przez jeden z otworów w ścianach, by spojrzeć w dół. Wydawał się poważny, kiedy zasalutował statkowi poniżej, po czym zwiesił głowę i zaczął coś szeptać. W końcu odwrócił się do Waxa. – Świetnie sobie radzisz, o Boski! – Nie będę zdolny Odepchnąć go o wiele wyżej – powiedział Wax z chrząknięciem. – Kotwica jest zbyt daleko. – Nie będziesz musiał. – Mężczyzna przecisnął się obok Marasi, po drodze klepiąc ją po ramieniu, i zaczął kręcić gałkami z przodu maszyny. – Poproszę sześcian spłonkę – powiedział, wyciągając rękę do Wayne’a.

– Hm? – mruknął Wayne, spoglądając w jego stronę. Wychylał się przez drugi otwór drzwiowy, by spojrzeć w dół. Rozległo się kilka strzałów, kiedy żołnierze zaczęli strzelać na chybił trafił do unoszącego się pojazdu. – A, to? – Wyjął Allomantyczny granat. – Ta. – Mężczyzna prawie wyrwał go z jego dłoni. – Dzięki! Odwrócił się i przycisnął go do ramienia Waxa, który wciąż spalał stal, by utrzymać ich w powietrzu. Urządzenie zaczęło brzęczeć. Niski mężczyzna odwrócił się i wcisnął sześcian na miejsce pod półką z przodu statku. Maszyna zadrżała, a później coś zadudniło pod ich stopami. Wiatrak? Tak, bardzo duży, skierowany w dół, napędzany niewidzialnym silnikiem. – Możesz przestać, Wielka Metaliczna Istoto – powiedział mężczyzna, spoglądając na Waxa. – O ile takie jest twe boskie pragnienie. Wax przestał Odpychać. Niemal natychmiast zaczęli spadać. – Zmniejsz ciężar! – krzyknął mężczyzna. – To znaczy, jeśli to zgodne z twą wspaniałą wolą, O Metaboliczny. – Metaboliczny? – powtórzył Wax. Zaczął napełniać metalmyśl, zmniejszając swój ciężar. Statek natychmiast ustabilizował lot. – Yyy. – Mężczyzna w masce usiadł z przodu. – Powinniśmy za każdym razem używać innego tytułu, ta? Nigdy nie byłem w tym bardzo dobry, Wasza Wspaniałość. Proszę, nie rzucaj monetą prosto w moją czaszkę. Nie jestem bezczelny, jedynie głupi. Nacisnął dźwignię, a wtedy na końcach pływaków zaczęły się obracać mniejsze wiatraki.

– To nie łodzie – szepnęła MeLaan. – Ani ta, ani ta wielka na dole. To latające statki. – Na naramienniki Harmonii – powiedziała Marasi. Była bardzo blada i przyciskała dłoń do zranionego brzucha. Latające statki, które w jakiś sposób wykorzystywały Allomancję. Na rdzę i Zniszczenie. Wax poczuł, że świat wokół niego zaczyna się kołysać. Jeśli elektryczność tak gwałtownie zmieniła życie, jaki wpływ miałoby coś takiego? Zmusił się do otrząśnięcia się z osłupienia i spojrzał na niskiego mężczyznę w masce. – Jak się nazywasz? – Allik Nigdydaleko, o Wysoki. – Zaczekaj tu chwilę, Alliku. – Czegokolwiek sobie zażyczysz, o... Wax wyskoczył z pojazdu zanim został po raz kolejny wychwalony – albo obrażony, nie umiał ocenić, czym były te tytuły. Z zewnątrz mógł się lepiej przyjrzeć niewielkiemu statkowi powietrznemu. Tak, z tym płaskim dnem wyglądem przypominał bardziej długi automobil niż łódkę. Duży wiatrak dzieliła od statku niewielka przestrzeń, pozwalająca na dopływ powietrza od góry. Otwory na ścianach nie miały drzwi – dobrze, że siedzenia wewnątrz wyposażono w pasy. Wax spadał – bał się Odepchnąć od niewielkiego pojazdu – ale udało mu się wykorzystać kotwice na ziemi, by spowolnić swój upadek i skierować się w stronę lasów na północ od obozu. Śpieszyło mu się. Statek nie wzniósł się aż tak wysoko, by być bezpiecznym, gdyby tamci mieli armaty. W lesie opadł na ziemię i zaskoczył Steris, która siedziała na swoim koniu. Inne stały w szeregu objuczone i gotowe do drogi. – Lordzie Waxilliumie! – krzyknęła. – Założyłam, że przybędziecie, i przygotowałam... – Świetnie. – Wax podszedł do konia. – Zsiadaj i weź bagaż swój i Marasi. Zrobiła to bez słowa sprzeciwu, zdjęła niewielki pakunek z niezbędnymi rzeczami, później poszła po ten należący do Marasi. Wax zrobił to samo z rzeczami MeLaan i Wayne’a. – Zostawiamy konie? – spytała. Uwolnił zwierzęta i złapał Steris w talii. – Okazało się, że znaleźliśmy coś lepszego. Wyciągnął jeden ze swoich starszych rewolwerów i rzucił go na ziemię – potrzebował solidnego kawałka metalu, żeby wznieść ich odpowiednio wysoko – i Odepchnął się, wznosząc ich ponad las. Martwił się koniecznością manewrowania – na tak dużej wysokości zwykle Odpychał się od drapaczy chmur. Jednak Allik skierował statek w ich stronę, dzięki czemu Wax mógł wziąć dla Steris jedną z opasek na ramię i wepchnąć ją do pojazdu, po czym sam wszedł do środka. Pojazd przyjął ciężar ich rzeczy, choć Allik musiał pociągnąć za dźwignię, by przestali opadać. – Siedmioro ludzi – powiedział. – I wyposażenie. W ilg nie jest przeznaczony do dźwigania takich ciężarów, ale poradzi sobie. Aż do wyczerpania naszego metalu. Pytanie brzmi, dokąd chcesz, żeby nas zabrał? – Elendel – powiedział Wax, przechodząc na przód małego statku. – Wspaniale. A... gdzie to jest? – Na północy. – Wax pokazał palcem. Na niedużej półce z przodu statku, przypominającej

nieco deskę rozdzielczą automobilu, znajdował się kompas. – Jednak jeśli najpierw skierujesz się na zachód i odnajdziemy rzekę, możemy... – Nie. – Telsin chwyciła Waxa za ramię. – Musimy porozmawiać. Na dole rozległy się strzały, a zaraz po nich usłyszeli dudnienie. Cudownie. Jednak mieli armatę. – Po prostu nas stąd zabierz – powiedział Wax do Allika, po czym pozwolił Telsin zaprowadzić się na tył statku. Minęli Wayne’a, wciąż wychylonego przez jeden z otworów drzwiowych i wyglądającego na zewnątrz z szeroko otwartymi ustami. Marasi leżała na podłodze, MeLaan przyglądała się jej ranie, a Steris już zaczęła układać ich bagaże, tworząc porządną stertę między dwoma siedzeniami. Wiatraki zawirowały i statek zaczął się oddalać od obozu wroga – niezbyt szybko, ale miarowo. Wax usiadł z siostrą na ławce z tyłu pojazdu. Na rdzę... Telsin. Minęło półtora roku, od kiedy obiecał, że powstrzyma wuja i ją uwolni. I oto siedziała obok niego. Z wyglądu robiła wrażenie nowoczesnej kobiety: zakręcone włosy, stylowa sukienka zgodna z najnowszą modą, cienka, długa tuż za kolano, z dekoltem podkreślającym smukłą szyję ozdobioną delikatnymi łańcuszkami. Dopóki nie spojrzało jej się w oczy, można było założyć, że jest damą udającą się na bal. W jej oczach był jedynie chłód. – Waxilliumie – powiedziała – na południu jest jakaś broń, ukryta w górach dzielących Kotlinę od Dziczy. Wuj Edwarn ją odnalazł. Kieruje się w tamtą stronę. – Ile wiesz? – spytał Wax, biorąc ją za rękę. – Telsin, wiesz, co on planuje? Rewolucję? – Niewiele mi mówi. – Jej głos był tak spokojny, tak chłodny w porównaniu z tym, jaki był kiedyś. Zawsze była pełna uczuć, popychała go w stronę rzeczy, których nie powinien robić. Wydawało się, że w czasie miesięcy uwięzienia wyssali z niej życie. – Kiedy tu jest, zwykle jemy razem kolację, ale złości się, jeśli pytam go o jego pracę. Początkowo chciał mnie wykorzystać przy jednym ze swoich... projektów, ale mój wiek to uniemożliwia. Teraz jestem jedynie pionkiem. Do wykorzystania przeciwko tobie, jak sądzę. – Już nie. – Wax ścisnął jej dłoń. – Już nie, Telsin. – A jeśli on odnajdzie tę broń? – spytała. – Wydaje się przekonany, że ona tam jest i że da jego grupie moc niezbędną, by władać Kotliną. Waxilliumie, nie możemy pozwolić, by ją zdobył. – Do jej oczu powróciły uczucia, trochę tej Telsin, którą pamiętał. – Jeśli zdobędzie Kotlinę, znów mnie uwięzi. Zabije ciebie, a mnie uwięzi. – Dotrzemy do Elendel, poinformujemy gubernatora, a później wyślemy ekspedycję. – A jeśli to potrwa za długo? Wiesz, czym jest ta broń? Rzecz, której szuka? Wax spojrzał z góry na medalion na jej ramieniu. – Feruchemia i Allomancja, z której może korzystać każdy. – Moc samego Ostatniego Imperatora, Waxilliumie – powiedziała gorączkowo Telsin. – Żałobne Opaski. Możemy je odnaleźć, użyć ich przed nim. On musi podróżować pieszo zdradzieckim górskim szlakiem. Słyszałam, jak się do tego przygotowywali. My jednak... Wyjrzała przez otwór drzwiowy w stronę ziemi. Widok ten był znany niewielu, niegdyś zarezerwowany dla Monetostrzelnych. – Najpierw zobaczę, co z Marasi. Później zdecydujemy.

***

Marasi wznosiła się nad światem, spoglądając na ziemię skąpaną w blasku gwiazd. Drzewa jak krzaki. Rzeki jak strumyki. Wzgórza jak niewielkie kopczyki. Ziemia była ogrodem Harmonii. Czy On oglądał ją w taki właśnie sposób ze swej boskiej perspektywy? Ścieżka nauczała, że był wszędzie, że jego ciało było mgłami – że widział wszystko i był wszystkim. Mgły były wszechobecne, ale widoczne tylko wtedy, kiedy on tego chciał. Zawsze lubiła ten element nauczania, gdyż dzięki niemu czuła Jego bliskość. Jednak inne aspekty Ścieżki ją niepokoiły. Brakowało jej uporządkowania, a przez to każdy miał mieć własny pomysł na to, jak powinno się nią podążać. Ocalici, tacy jak Marasi, postrzegali Harmonię inaczej. Owszem, był Bogiem, ale dla nich był raczej siłą niż dobrotliwym bóstwem. Istniał, ale był równie skłonny pomóc chrabąszczowi jak człowiekowi, gdyż dla niego wszystko było tym samym. Jeśli naprawdę chciało się coś osiągnąć, należało się modlić do Ocalałego, który – jakimś sposobem – przeżył nawet śmierć. Marasi skrzywiła się, kiedy MeLaan kontynuowała pracę. – Mhm, tak – mruknęła kandra. – Bardzo interesujące. Marasi leżała na podłodze pojazdu, w pobliżu drzwi, z głową na poduszce ze zwiniętej kurtki. Wiatr nie był bardzo nieprzyjemny, wbrew temu, czego mogłaby się spodziewać, gdyż nie poruszali się bardzo szybko – ale wiatraki robiły sporo hałasu. MeLaan rozcięła mundur Marasi w bardzo nieprzyzwoity sposób, pozostawiając kluczowe miejsca ledwie osłonięte. To jednak nikogo nie obchodziło, więc Marasi też nie robiła zamieszania. Poza tym i tak było to o wiele mniej niepokojące od tego, co robiła z nią MeLaan. Kandra uklękła i położyła dłoń na boku Marasi, a jej ciało roztopiło się i wpłynęło do wnętrza rany. Całość nieprzyjemnie przypominała włamanie do sejfu, jakby Marasi była jedynie kolejną zagadką, którą należało rozwiązać. Na rdzę, czuła MeLaan obmacującą jej wnętrze kawałkami swojego ciała, które zmieniły się w macki. – Umrę, prawda? – spytała cicho Marasi. – Tak – odparła MeLaan. Światło niewielkiej latarni z ich bagaży oświetlało jej twarz. – Nic na to nie poradzę. Marasi zacisnęła powieki. Miała za swoje – nie powinna biegać jak jakiś stróż prawa z Dziczy w samym środku strzelaniny i zakładać, że jest niezniszczalna. – I jak? – spytał Waxillium. Marasi otworzyła oczy i zobaczyła, jak mężczyzna pochyla się nad nią. Zarumieniła się na myśl o swojej prawie nagości. Oczywiście. Jej ostatnim uczuciem miało być zażenowanie z powodu przeklętego Waxilliuma Ladriana. – Hm? – MeLaan wyciągnęła rękę, a jej ciało znów osłoniło krystaliczne kości. – Och. Znalazłam otwór w jelicie, jak podejrzewałeś. Zaszyłam go mocno, wykorzystując katgut z zapasowych jelit, które sobie wyhodowałam. Całość załatałam kawałkiem swojego własnego ciała. – Odrzuci je.

– E tam. Odgryzłam kawałek i odtworzyłam jej skórę. Jej ciało będzie myśleć, że to jej. – Zjadłaś część mnie? – spytała Marasi. – A niech to – powiedział Waxillium. – To... a niech to. – No cóż, jestem niewiarygodna. Przepraszam. – Wysunęła rękę przez otwór w boku pojazdu i wypuściła z niej strumień czegoś paskudnego. – Musiałam wessać różne rzeczy ze środka, żeby wszystko oczyścić. Tak jest najbezpieczniej. – Spojrzała na Marasi. – Masz wobec mnie dług wdzięczności. – Czy to część mnie, którą... no... zjadłaś? – spytała Marasi. – Nie, jedynie to, co wyciekało. Ten przeszczepiony kawałek na ranie powinien się utrzymać do czasu, kiedy twoje ciało samo się zagoi... połączyłam go z twoimi naczyniami włosowatymi. Będzie swędzieć, ale nie drap i daj mi znać, gdyby wdała się martwica. Marasi zawahała się, po czym ostrożnie obmacała ranę. Znalazła jedynie osłaniającą otwór napiętą skórę, nieco przypominającą bliznowca. Ból, który czuła, bardziej przypominał stłuczenie. Usiadła oszołomiona. – Powiedziałaś, że umrę! – Oczywiście, że umrzesz. – MeLaan przechyliła głowę. – Jesteś śmiertelniczką. Nie mogę zmienić cię w kandra przez... Och, myślałaś o dzisiaj? Niech to piekło pochłonie, dziewczyno. Ta kula ledwie cię drasnęła. – Jesteś paskudna, wiesz o tym? MeLaan uśmiechnęła się i skinęła na Waxilliuma, który podał rękę Marasi, by pomóc jej wstać. Szybko poprawiła mundur, choć kandra rozcięła go w sposób, który utrudniał zachowanie przyzwoitości. Musiała później sięgnąć do bagażu po coś innego, ale jak miała się przebrać w ciasnym pojeździe? Westchnęła, przyjęła rękę Waxilliuma i pozwoliła, by ją podniósł. Drugą ręką podtrzymywała spadające spodnie. Mężczyzna podał jej mgielny płaszcz, a ona włożyła go po chwili wahania. – Dzięki – powiedziała. Zauważyła, że pod płaszczem również nosił opatrunek, na lewym ramieniu tuż pod barkiem. Też został postrzelony w czasie walki? Nie wspomniał o tym, przez co poczuła się jeszcze bardziej głupio. Waxillium skinął głową w stronę przodu pojazdu, gdzie siedział Allik z nogami wspartymi o deskę rozdzielczą. Maska uniemożliwiała zobaczenie wyrazu jego twarzy, ale Marasi była przekonana, że jest zamyślony. – Czujesz się na siłach, by z nim porozmawiać? – spytał Waxillium. – Pewnie tak. Trochę kręci mi się w głowie i czuję się bardzo upokorzona. Ale poza tym nic mi nie jest. Waxillium uśmiechnął się i wziął ją za rękę. – Masz kolec ReLuura? – Tak – odparła Marasi, po czym sięgnęła do torebki, żeby się upewnić, tak na wszelki wypadek. Uniosła go. – One się degenerują, kiedy znajdują się poza waszym ciałem, prawda? Waxillium spojrzał na MeLaan, która usiadła w drzwiach z nogami wywieszonymi na

zewnątrz, zupełnie ignorując wygodne krzesła. – Skąd o tym wiesz? – spytała. – Książka, którą dał mi Żelaznooki. – Ach tak. – MeLaan spochmurniała. – Ona. Wiecie, lord Zrodzony z Mgły popełnił błąd, kiedy ją stworzył. – Ale ja i tak ją przeczytałem. MeLaan westchnęła i wyjrzała na zewnątrz. – Im dłużej jest poza ciałem ReLuura, tym bardziej jego Błogosławieństwo słabnie. Ale one są potężne i wytrzymają dość długo... poza tym, nawet jeśli Błogosławieństwo osłabnie, kolec i tak odda mu rozum. Z pewną... utratą pamięci. – Jej głos załamał się na tych słowach, odwróciła głowę. – Cóż, mamy go dzięki tobie. – Waxillium spojrzał na Marasi. – A ja mam siostrę. Powinniśmy więc powrócić do Elendel i dowiedzieć się, co wie Allik. – Powinniśmy – zgodziła się Marasi. – Ale twój wuj... – Słyszałaś moją rozmowę z Telsin? – Dosyć dużo. Kiedy nie była rozproszona obawą, że umiera. Głupia kandra. – I co sądzisz? – spytał. – Nie wiem, Waxilliumie. Naprawdę przybyliśmy tu po kolec albo nawet twoją siostrę? – Nie – odparł cicho. – Przybyliśmy, by zatrzymać Garnitura. Marasi skinęła głową, po czym znów sięgnęła do torebki i wyjęła notatnik, który ukradła z gabinetu Iricha. Otworzyła go na stronie z mapą i uniosła tak, by Waxillium też mógł ją zobaczyć. Wyraźnie zaznaczono na niej miejsce podpisane jako „Drugie stanowisko”, rodzaj bazy w górach. A dalej coś wśród szczytów, oznaczone jako znajdujące się niebezpiecznie wysoko. Irich opisał je jako „Podobno tu znajduje się świątynia”. – Broń. – Waxillium musnął mapę palcami. – Żałobne Opaski. – Są realne. – Mój wuj tak sądzi. – Waxillium zawahał się. – I ja też. – Czy potrafisz go sobie wyobrazić jako Zrodzonego z Mgły – powiedziała Marasi – i pełnego Feruchemika? Nieśmiertelnego... jak Miles, tylko gorzej. Obdarzonego mocą wszystkich metali. Jak Ostatni Imperator, który narodził się ponownie? – Wuj powiedział, że udaje się do drugiego stanowiska. – Waxillium wpatrzył się w mapę. – Możliwe jednak, że jego ekspedycja nie dotarła jeszcze do świątyni. Wiedzą już, gdzie ona jest, ale wtedy wciąż jeszcze planowali wyprawę. Z tą maszyną możemy ich przegonić. Waxillium odetchnął głęboko, po czym skinął w stronę Allika. – Porozmawiasz z nim? Dowiesz się, co on wie? – On wiele przeżył, Waxilliumie – powiedziała cicho Marasi. – Sądzę, że torturowali i zamordowali jego przyjaciół. Nie zasługuje na przesłuchanie w tej chwili. – Nie zasługujemy na wiele rzeczy, które się nam przydarzają, Marasi. Porozmawiaj z nim, proszę. Zrobiłbym to, ale sposób, w jaki on mnie traktuje... cóż, sądzę, że ty dostaniesz lepsze odpowiedzi.

Westchnęła, ale kiwnęła głową i przecisnęła się obok Wayne’a, który – co wcale jej nie zaskoczyło – skulił się na siedzeniu i pochrapywał. Steris siedziała z rękami na kolanach, wyraźnie zadowolona, jakby jazda latającym statkiem była dla niej czymś powszednim. Telsin zajęła miejsce na samym końcu pojazdu. Marasi zachwiała się. Na rdzę, ale jej się kręciło w głowie. Na szczęście z przodu były dwa siedzenia – to, które zajmował Allik, oraz mniejszy zydel obok. Allik spojrzał na nią, a ona uświadomiła sobie, że się myliła, oceniając jego nastrój. Nie był zamyślony, ale zmarznięty. Siedział z założonymi rękami i nawet trochę drżał. Była zaskoczona. Owszem, na górze było chłodniej niż na dole, ale sama wcale nie czuła się zmarznięta. Z drugiej strony miała teraz na sobie płaszcz Waxilliuma. Kiedy usiadła na stołku, Allik znów odwrócił się do przedniej szyby. – Zakładałem – powiedział – że wszyscy tutaj, w kraju Suwerena, są barbarzyńcami. Nikt nie nosi masek, a to, co twoi rodacy zrobili moim towarzyszom... Znów zadrżał, tym razem wyraźnie nie z zimna. – Ale wtedy ty mnie wypuściłaś – mówił dalej. – I mieliście ze sobą jednego z nich, wielkiego Metalicznego cennej sztuki. I dlatego czuję się zdezorientowany. – Nie uważam się za barbarzynkę – stwierdziła Marasi. – Ale przypuszczam, że jedynie najwięksi barbarzyńcy się za takich uważają. Przykro mi z powodu tego, co stało się z twoimi przyjaciółmi. Mieli nieszczęście natknąć się na grupę bardzo złych ludzi. – Na ścianie wisiało piętnaście masek – powiedział Allik. – Ale załoga Brun stella liczyła prawie stu ludzi, ta? Wiem, że niektórzy zginęli, kiedy się rozbiliśmy, ale reszta... Wiesz, gdzie mogą być? Spojrzał na nią, a w jego oczach widziała ból. – Możliwe – odparła Marasi, z zaskoczeniem uświadamiając sobie, że tak jest. Odwróciła notatnik, pokazując mu mapę. – Wiesz coś o tym? Allik wpatrywał się w nią. – Skąd to masz? – Znalazłam to w biurku jednego z ludzi, którzy cię pojmali. – Nie mogli się z nami porozumieć – powiedział Allik, biorąc od niej notes. – W jaki sposób to z nas wydobyli? Marasi skrzywiła się. Choć tortury były wyjątkowo nieskutecznym sposobem przesłuchania, przynajmniej jeśli chodziło o sprawy sądowe, przypuszczała, że stanowią doskonałą motywację do przełamywania barier. – Myślisz, że są tam. – Allik wskazał na mapę. – Myślisz, że ludzie, którzy ich porwali, źli ludzie, zabrali moich towarzyszy na poszukiwania świątyni Suwerena. – To pasuje do Garnitura – powiedziała Marasi, odwracając się do Waxilliuma, który zajął krzesło z tyłu i pochylony przysłuchiwał się ich rozmowie. – Na wszelki wypadek zabrać ze sobą przewodników, czy też ekspertów. On jest w drodze do tego miejsca, to znaczy przywódca tych, którzy zabili twoich przyjaciół. – W takim razie tam muszę się udać. – Allik wyprostował się i zmienił kierunek lotu statku. – W ilg i ja zostawimy was gdzieś po drodze, jeśli tego zażądacie, bo nie zamierzam rozzłościć tego tam. – Ponad ramieniem pokazał na Waxilliuma. – Ale muszę odnaleźć swoich

towarzyszy. – Kim jest Suweren? – spytał z tyłu Waxillium. Allik się wzdrygnął. – Z pewnością nie był tak wielki jak ty, o Niezwykły. Waxillium nie odpowiedział. – On na mnie patrzy, prawda? – Allik zwrócił się cicho do Marasi. Skinęła głową. – Oczy jak sople wwieracające się we mnie od tyłu. – Odezwał się głośniej. – Suweren był naszym królem przed trzema setkami lat. Mówił, że wcześniej był waszym królem. I bogiem. – Ostatni Imperator? – spytał Waxillium. – Ale on umarł. – Ta – zgodził się Allik. – To też nam mówił. – Dokładnie trzysta lat temu? – spytał Waxillium. – Trzysta i trzydzieści, o Uparty. Waxillium potrząsnął głową. – To po Wstąpieniu Harmonii. Jesteś pewien tych dat? – Oczywiście, że jestem pewien. Ale jeśli życzysz sobie, żebym zmienił swoje przekonania dla... – Nie – przerwał mu Waxillium. – Po prostu mów prawdę. Allik westchnął i przewrócił oczami, co w zestawieniu z maską robiło dziwne wrażenie. – Bogowie – szepnął. – Bardzo humorzaści. W każdym razie Suweren przybył do nas około dziesięciu lat po Lodowej Śmierci, ta? Głupie określenie, ale jakoś trzeba ją było nazwać. Ziemia była piękna i ciepła, a później zamarzła. Marasi spojrzała w stronę Waxilliuma, marszcząc czoło. Odpowiedział wzruszeniem ramion. – Zamarzła? – spytała. – Nie przypominam sobie zamarzania. – Jest zamarznięta nawet teraz! – Allik zadrżał. – Tutaj też ją mieliście, musieliście. Ponad trzysta lat temu nadeszła Lodowa Śmierć. – Katacendre? – odezwał się Waxillium. – Harmonia odbudował świat. Ocalił go. – Zamroził go. – Allik pokręcił głową. – Ziemia była łagodna i ciepła, a teraz jest surowa, zniszczona i zamarznięta. – Harmonio... – szepnęła Marasi. – Allik jest z południa, Waxilliumie. Nie czytałeś starych ksiąg? Ludzie z Ostatniego Imperium nigdy nie udawali się w tamtym kierunku. Podobno bliżej równika oceany się gotowały. – Ludzie, którzy mieszkali daleko na południu, przystosowali się – odparł cicho Waxillium. – Żadnych Popielnych Gór, by napełniały niebo popiołem, ochładzały... – I tak oto świat prawie się skończył – mówił dalej Allik. – A Suweren przybył i nas ocalił. Nauczył nas tego. – Wskazał na opaskę, którą nosił na ramieniu, i medalion, po czym się zawahał. – To znaczy nie dokładnie tego. Tego. Sięgnął do biurka i wyjął drugi medalion, który nosił wcześniej, ten, który zabrał z sejfu w magazynie. Założył go w miejsce językowego i westchnął z zadowoleniem. Marasi patrzyła na niego, po czym uniosła dłoń, jakby chciała dotknąć jego ręki, a on skinął głową. Skóra Allika robiła się coraz cieplejsza.

– Ciepło – powiedziała, spoglądając na Waxilliuma. – Ten medalion magazynuje ciepło. To zdolność Feruchemiczna, prawda? Waxillium przytaknął. – Najbardziej podstawowa. W starożytnych czasach moi terrisańscy przodkowie mieszkali na wyżynach i często podróżowali przez zaśnieżone górskie przełęcze. Zdolność magazynowania ciepła, a później korzystania z niego pozwalała im przetrwać tam, gdzie nikomu innemu się to nie udawało. Allik siedział i przez jakiś czas pławił się w cieple, zanim – z wyraźną niechęcią – zdjął medalion i szybko założył ten, który jakimś sposobem pozwalał mu z nimi rozmawiać. – Bez nich – powiedział, unosząc pierwszy medalion – bylibyśmy martwi. Odeszlibyśmy. Całe pięć plemion, ta? – I on was tego nauczył? Suweren? – spytała Marasi. – Pewnie. Ocalił nas, niech będzie błogosławiony. Nauczył nas, że Metaliczni są częściami Boga, każdy z nich, choć z początku ich nie mieliśmy. Dał nam urządzenia i zapoczątkował Ogniomatki i Ognioojców, którzy żyją, by napełniać te medaliony, żeby reszta z nas mogła opuszczać domy i przetrwać w tym zbyt zimnym świecie. Kiedy odszedł, użyliśmy jego darów, by wymyślić całą resztę, jak te, które pozwalają nam latać. – Ostatni Imperator – powiedziała Marasi – szukający odkupienia po tym, co zrobił tutaj, ratując ludzi tam. – On zginął – powiedział Waxillium. – Kroniki... – Myliły się już wcześniej – przerwała mu Marasi. – To musiał być on, Waxilliumie. A to znaczy, że Opaski... Waxillium podszedł od drugiej strony do Allika. Mężczyzna w masce spoglądał na niego, jakby czuł się bardzo niezręcznie w jego obecności. – Te tutaj – powiedział Waxillium, podnosząc dający ciepło medalion z deski rozdzielczej. – Możecie je tworzyć, kiedy tylko zechcecie? – Jeśli mamy odpowiednich Metalicznych i Wycinacze, ta. Wycinacze to dary, które stworzył dla nas Suweren. – Czyli z pomocą jednego z tych urządzeń Metaliczny może stworzyć taki medalion... dla dowolnej zdolności Allomantycznej lub Feruchemicznej? – Święte słowa. Ale jeśli ktokolwiek może je wypowiedzieć, to ty, o Bluźnierczy. Tak. Dowolnej. – A czy ktoś z was stworzył medalion dający wszystkie moce? – spytał Waxillium. Allik się roześmiał. Marasi zmarszczyła czoło. – Dlaczego się śmiejesz? – Uważasz nas za bogów? – Allik pokręcił głową. – Widzisz to? Ten, który trzymasz? Jest bardzo skomplikowany. Napełnia go zdolność, dzięki której możesz otrzymać skrawek świętości. – Napełnienie – stwierdził Waxillium. – Ten wewnętrzny krąg to nicrosil. Sięgasz do niego, a on daje ci Napełnienie, zmieniając cię na jakiś czas w Feruchemika zdolnego napełniać metalmyśl swoim ciężarem. – Uniósł medalion. – Żelazo jest tu jedynie dla wygody, prawda? Możesz je napełniać, ale jak długo sięgasz do Napełnienia, możesz zmienić dowolny kawałek

żelaza w metalmyśl. – Wiele o tym wiesz, o Tajemniczy. Jesteś mądry i... – Szybko się uczę. Waxillium spojrzał na Marasi. Pokiwała głową, dając mu do zrozumienia, by kontynuował. To było niezmiernie interesujące... ale nie znała się na Sztukach Metalicznych. On z kolei się nimi fascynował. – Czym jest ten drugi krąg wbudowany w medalion? – Daje ciepło – wyjaśnił Allik. – To wspaniałe połączenie... dwa różne atrybuty z dwóch osobnych pierścieni. Wiele lat minęło, zanim udało się nam to osiągnąć, ta? Ten, który teraz noszę, również daje dwa. Ciężar i Związek. Widziałem medaliony z trzema. Dwa razy w życiu. Wszelkie próby stworzenia poczwórnego się nie powiodły. – W takim razie noście po kilka medalionów – powiedział Waxillium. – Załóżcie trzydzieści dwa, a będziecie mieli wszystkie zdolności. – Przepraszam, o wielki Mądry. Najwyraźniej doskonale się na tym znasz i wiesz rzeczy, których nikt z nas nawet nie spróbował. Jakże mogliśmy być tak głupi, by nawet nie pomyśleć, żeby po prostu... – Zamknij się – warknął Waxillium. Allik się wzdrygnął. – Nie działa? – spytał Waxillium. Allik potrząsnął głową. – Zakłócają swoje działanie. – Czyli, żeby stworzyć jeden obdarzony kilkoma mocami... – Trzeba być bardzo uzdolnionym. O wiele bardziej niż ktokolwiek, kto żył pośród nas. Albo... – Zaśmiał się. – Albo trzeba by mieć wszystkie moce, zamiast dodawać swoją moc do medalionu, a później przekazywać go komuś innemu, by dodał swoją! Ktoś taki byłby zaiste wielkim bogiem. Równie potężnym, jak Suweren. – On rzeczywiście go stworzył – powiedział Waxillium, pocierając medalion kciukiem. – Jeden ze wszystkimi zdolnościami. Bransoletę, a raczej dwie, które dawały wszystkie szesnaście zdolności Allomantycznych i wszystkie szesnaście zdolności Feruchemicznych. Allik się skulił. – To dlatego tu jesteś, Alliku? – spytał Waxillium, patrząc mu w oczy. Marasi się pochyliła. Waxillium utrzymywał, że nie zna się na ludziach, ale się mylił. Był w tym świetny – o ile mógł ich zastraszyć, żeby ich poznać. – Tak – szepnął Allik. – Wyruszyliście ze swoich krain, żeby odnaleźć Żałobne Opaski. Dlaczego są tutaj? – Ukryte. Kiedy Suweren nas opuścił, zabrał je ze sobą, jak również swoich kapłanów, swoich najbliższych służących. Cóż, niektórzy z nich w końcu wrócili, ta? Z opowieściami. Zabrał ich w wielką podróż i kazał im wybudować świątynię dla siebie w głębi górskiego łańcucha. Zostawił tam kapłanów, z Opaskami, i kazał im ich strzec do jego powrotu. A to było głupie, ta? Ponieważ naprawdę by się nam przydały w walce z Przeciwnikami Masek. – Przeciwnikami Masek? Takimi jak my? – Nie, nie – odparł Allik ze śmiechem. – Wy jesteście tylko barbarzyńcami. Przeciwnicy są

naprawdę niebezpieczni. – Ej! – zawołał Wayne za ich plecami. Trzymał w dłoniach kapelusz, a wiatr szarpał jego włosy. Kiedy on się obudził? – Zrzuciliśmy wasz wielki statek z nieba, co nie? – Wy? – Allik wciąż się śmiał. – Nie, nie. Nie moglibyście zaszkodzić Brun stellow i. Padł ofiarą wielkiej burzy. To zagrożenie dla naszych statków... są tak lekkie, tak łatwo szkodzi im burza. Wylądowalibyśmy Brun stellem , ale byliśmy w górach i prowadziliśmy poszukiwania. Byliśmy tak blisko świątyni, ale wtedy... ta. Zostaliśmy wyrzuceni z gór nad wasze ziemie. Wbiliśmy się w biedną wioskę. Tamci barbarzyńcy byli z początku mili. Ale później przybyli inni. – Skulił się na krześle. Waxillium poklepał go po ramieniu. – Dziękuję, o Cudowny. – Allik westchnął. – Cóż, od kiedy elita Suwerena opowiedziała nam tę historię, próbowaliśmy odnaleźć Opaski. – Odnaleźć je? – powtórzył Waxillium. – Powiedziałeś nam, że zostawił tam Opaski dla siebie. – No tak, ale każdy interpretuje to jako wyzwanie. Próbę od Suwerena? Lubił je. Dlaczego pozwoliłby kapłanom opowiedzieć nam o nich, gdyby nie chciał, żeby ktoś z nas po nie przyszedł? Tyle, że po latach poszukiwań każdy zaczął uważać, że świątynia jest tylko legendą, zaginioną w czasie. Każdy miał wuja, który miał mapę, ta? Wiecie, wartą mniej niż papier, na którym ją narysowano? Ale ostatnio zaczęły krążyć interesujące historie. Opowieść o tych krainach i górach, których nikt nie zbadał. Wysłaliśmy kilka statków zwiadowczych, a one powróciły z opowieściami o waszym ludzie na tej ziemi. Cóż, jakieś pięć czy sześć lat temu Łowcy wysłali duży statek z misją odnalezienia świątyni. I chyba im się udało, tak sądzimy. Jeden ślizgacz wrócił z mapą miejsca, do którego trafili. Reszta zamarzła na śmierć – burza śnieżna w górach wygrała z ich medalionami. Allik umilkł. Wiatr kołysał małym statkiem. – Ruszamy do tej świątyni, prawda? – spytała Marasi, spoglądając na Waxilliuma. – Zardzewiała racja.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Kiedy kierowali się na południe w stronę gór, Marasi miała mnóstwo czasu do namysłu. Allik spodziewał się, że podróż zajmie około dwóch godzin, co ją zaskoczyło. Wyobrażała sobie, że statek powietrzny będzie się poruszał szybko, a wydawał się wolniejszy od pociągu. Sporą zaletą była jednak możliwość kierowania się do celu po linii prostej, bez zwracania uwagi na ukształtowanie terenu. Mimo warkotu wiatraków wydawało się, że statek przez większość czasu szybuje. Allik wznosił lub opuszczał pojazd, próbując znaleźć korzystne wiatry – i narzekał, że nie zna prądów powietrznych w tej okolicy. Nawigował z użyciem przyrządów, których nie rozpoznawała, oraz zaskakująco dokładnych map południowej Kotliny. Jak często ci ludzie krążyli po niebie, ukryci w ciemnościach, obserwując i rysując mapy? Większość pozostałych spała, czerpiąc ciepło z metalmyśli, jak ich nauczył Allik. Marasi też przez chwilę się nad tym zastanawiała, ale przerażała ją wizja, że wypadnie przez jeden z tych otworów drzwiowych i obudzi się w chwili uderzenia w ziemię – nawet jeśli wszyscy byli przypięci pasami. Wayne dał jej coś jeszcze przeciw bólowi, choć nie chciał powiedzieć, co to właściwie było. Jednak czuła się dobrze i przez większość czasu mogła ignorować obolały bok. Usiadła obok Allika i rozmawiała z nim. Czuła się trochę winna, gdyż musiał wtedy nosić medalion umożliwiający tłumaczenie, ale wydawał się równie zainteresowany rozmową, jak ona. Nie wiedziała, czy to dlatego, że podczas uwięzienia brakowało mu kontaktów z ludźmi, czy też wolał myśleć o czymś innym poza zastanawianiem się nad losem przyjaciół. Przez następne dwie godziny dowiedziała się więcej o medalionach, które nosili, poznała również legendy o Żałobnych Opaskach. Wedle opowieści Allika Ostatni Imperator napełnił je wielką ilością każdego atrybutu – a jednocześnie umożliwił czerpanie z nich każdemu, kto by je założył. Rodzaj wyzwania dla ludzi, by je odnaleźli, a jednocześnie ostrzeżenie, by tego nie robili. Allik wcale nie uważał tego za sprzeczność. Opowiadał jej także o życiu w swojej ojczyźnie – krainie za górami, całą południową Dziczą i pustkowiami, z którymi graniczyła. Odległym, cudownym miejscu, gdzie wszyscy nosili

maski, choć nie każdy w ten sam sposób. Lud Allika lubił zmieniać maski zgodnie z wykonywanym zawodem lub nastrojem. Rzecz jasna, nie codziennie, ale niektórzy zmieniali maski równie często, jak elendelska dama fryzurę. Istniały jednak również inne grupy. Jedna dawała maskę każdemu dziecku, którą zmieniano tylko raz, po osiągnięciu przez nie dorosłości. Allik twierdził, że lud ten, zwany Łowcami, w jakiś sposób wrastał w swoje maski, choć Marasi nie umiała w to uwierzyć. Z kolei inna grupa, o której mówił z pogardą, nosiła jedynie proste, niemalowane maski, dopóki jej członkowie nie zrobili czegoś, by zasłużyć na bardziej ozdobne. – To Upadli – wyjaśnił jej, machając jedną ręką przed twarzą w geście, którego nie rozpoznała. – Byli naszymi królami, ta? Zanim świat zamarzł. Obrazili Jaggenmire i właśnie dlatego wszystko się zepsuło i... – Zaczekaj – przerwała Marasi. Mówiła cicho, żeby nie obudzić pozostałych. – To... jaig... – Jaggenmire? Nie przetłumaczyło się? W takim razie nie macie odpowiednika w swoim języku. To coś jak bóg, tyle że nie do końca. – To wiele wyjaśnia. Ku jej zaskoczeniu uniósł maskę, co wcześniej zrobił tylko raz, kiedy klęczał przed maskami przyjaciół. Cieszyła się, że widzi jego twarz, nawet jeśli rzadka bródka i wąsy wyglądały dość śmiesznie – i sprawiały, że nie wyglądał na dwadzieścia dwa lata, o ile oczywiście podał jej swój prawdziwy wiek. – To jak... – skrzywił się – ...jak istota, która kieruje światem, ta? Kiedy coś wzrasta albo umiera, dzieje się tak dzięki Jaggenmire. Są Herr i jego siostra Frue, która jest jednocześnie jego żoną. Ona sprawia, że rzeczy się zatrzymują, a on sprawia, że rzeczy się poruszają, ale żadne nie może... – ...stworzyć życia samodzielnie – dokończyła Marasi. – Ta! – Zniszczenie i Zachowanie – powiedziała. – Dawni terrisańscy bogowie. Są teraz jednością, Harmonią. – Nie, zawsze byli jednością – sprzeciwił się Allik. – I zawsze byli rozdzieleni. Bardzo dziwne, bardzo skomplikowane. Ale... mówiliśmy o Upadłych, ta? Robią wszystko, by zmniejszyć ciężar porażki. Komplement wiele dla nich znaczy, ale trzeba być ostrożnym, bo jeśli powie im się, że dobrze sobie poradzili, mogą wziąć sobie ten komplement do serca i wrócić do swojego ludu, żeby powiedzieć wszystkim. I wtedy można zostać wezwanym, by zaświadczyć, jak dobrze postąpili, żeby mogli zmienić maskę. A ich język jest naprawdę ciężki. Trochę go znam, to zawsze przydatne, żeby nie trzeba było nosić medalionu, i kręci mi się od niego w głowie, jakbym zbyt długo latał zbyt wysoko. Uśmiechnęła się, słuchając tych słów i patrząc na jego gwałtowne gesty – które pewnie były naturalne, skoro wszyscy mieli przez większość czasu zasłonięte twarze. – Znasz wiele języków? – spytała, kiedy odetchnął, zakończywszy wreszcie opowieść. – Nawet własnego nie znam zbyt dobrze – odparł z uśmiechem. – Ale się staram. Wydaje się to przydatną umiejętnością dla pilota ślizgacza, skoro moim zadaniem często jest pilotowanie W ilga i przewożenie ludzi między statkami albo wieżami. A jeśli mam pół dnia siedzieć na zajęciach, lepiej, żeby to było coś użytecznego. Choć matematyka ma...

– Zajęciach? – spytała Marasi, marszcząc czoło. – Pewnie. A jak myślisz, co robimy przez cały dzień na statku? – Nie wiem. Szorujecie pokłady? Zwijacie liny. No... trymujecie... rzeczy. Tego typu zajęcia. Spojrzał na nią z wybałuszonymi oczyma i opuścił maskę. – Będę udawał, że nie porównałaś mnie właśnie do zwyczajnego marynarza, panno Marasi. – Yyy... – Trzeba być kimś wyjątkowym, żeby latać. Oczekują od nas, że będziemy dżentelmenami i damami. Wyrzucaliśmy ludzi za burtę za nieznajomość kroków tanecznych. – Naprawdę? – Ta, naprawdę. – Zawahał się. – Dobrze, dobrze, najpierw przywiązaliśmy mu linę do kostki. – Zrobił gest, który, jak zaczęła sobie uświadamiać, oznaczał coś w rodzaju uśmiechu lub śmiechu. – Wisiał pod Brun stellem przez dobre pięć minut, przeklinając jak burza. Ale później już nigdy nie pomylił kroków cysterny na trzy! A Svel zawsze mu powtarzał... Allik umilkł. – Co dalej? – spytała Marasi. – Przepraszam. Jego maska... to znaczy Svela. Na ścianie... Och. Allik wpatrzył się przed siebie przez szybę, a później nieco zmienił kierunek lotu. Na zewnątrz panowała ciemność, poza nielicznymi światełkami miast, które znajdowały się teraz daleko po ich lewej. Choć z początku omijali Łańcuch Seran, około pół godziny temu Allik wprowadził ślizgacz w głąb gór. Wznieśli się wyżej niż nad Kotliną i przelatywali nad szczytami. – Alliku. – Marasi oparła dłoń na jego ramieniu. – Tak mi przykro. Nie zareagował. I dlatego z wahaniem – w pełni świadoma, że prawdopodobnie łamie jakieś tabu – wyciągnęła rękę i uniosła jego maskę. Nie powstrzymał jej. Ujrzała jego oczy wpatrzone w przestrzeń i łzy płynące po obu policzkach. – Już nigdy ich nie zobaczę – powiedział cicho. – Brun stell się rozbił, już nigdy nie będę na nim służył. Niech to piekło pochłonie, już nigdy nie zobaczę domu, prawda? – Oczywiście, że go zobaczysz. Przecież możesz tam polecieć. – W ilg nie doleci tak daleko na kamieniu, który mam – powiedział, ocierając łzy najpierw z jednego policzka, a później z drugiego. – Kamieniu? – Paliwie. – Allik posłał jej spojrzenie. – A co, myślałaś, że W ilg lata dzięki chmurom i marzeniom? – Myślałam, że lata dzięki Allomancji. – Allomancja Odpycha wirniki. Ale wspiera ją ettmetal. – Ta nazwa też się chyba nie przetłumaczyła – mruknęła Marasi, marszcząc czoło. – Popatrz tutaj. Allik ukląkł i otworzył schowek, w którym wcześniej umieścił kostkę nazwaną przez Waxa Allomantycznym granatem. Została ona przymocowana do metalowej skorupy, która pośrodku emanowała łagodnym blaskiem. Mężczyzna pokazał palcem w bok, gdzie widziała mocniejsze, białe światło. Kamień płonący jak światło wapienne.

Albo jak sama Allomancja, uświadomiła sobie Marasi. – Ale jaki to metal? – Ettmetal. – Allik wzruszył ramionami. – Odrobina jest też w sześcianie spłonce, bez niego by nie działała. Dużo więcej potrzeba, by statek taki jak W ilg wzniósł się w powietrze, a jeszcze więcej, by podnieść Brun stella. Nie macie tego metalu? – Raczej nie. – Cóż, to, co mamy w W ilgu, wystarczy na dzień albo dwa lotu. Później będziemy potrzebować Allomanty Odpychającego przez cały czas. Innymi słowy, jeśli jego wspaniałość Zaspany na tyłach nie zechce polecieć ze mną do ojczyzny, oznacza to, że utknąłem tutaj, ta? – Powiedziałeś, że na Brun stellu jest go więcej. – Ta, ale mają go oni. – Uśmiechnął się szeroko. – Z początku źli nie wiedzieli, jak się nim zajmować. Zamoczyli go. To był dobry dzień. – Zamoczyli? – Ettmetal wybucha w kontakcie z wodą. – Jaki metal wybucha, jeśli zanurzyć go w wodzie? – Ten metal. W każdym razie wasi źli ludzie przejęli większość zapasu. – A my ich powstrzymamy – stwierdziła stanowczo Marasi. – Odnajdziemy twoich towarzyszy, zabierzemy ich na statek... albo kilka z tych ślizgaczy, jeśli duży już nie będzie nadawał się do lotu... i odeślemy was do domu. Zasunął panel pod kokpitem i wrócił na swoje miejsce. – Tak właśnie zrobimy. – Pokiwał głową, po czym spojrzał na nią, nie opuszczając maski. – Oczywiście twój lud nie ma tego, co my mamy. Żadnych statków powietrznych. I po prostu pozwolą, żebym odleciał wraz z towarzyszami i tą technologią, nie żądając żadnych informacji? Na rdzę. Bystry był. – Może moglibyśmy dać gubernatorowi część z tej technologii, na przykład kilka medalionów. I obiecać mu kontakty handlowe między naszymi narodami, nawiązane dzięki dobrej woli, jaką okazaliśmy, odsyłając was do domu. W ten sposób zatrzemy część złego wrażenia wywołanego przez to, co zrobił Garnitur. – Niektórzy w moich krainach mogliby uznać waszą Kotlinę za... kuszącą, pozbawioną obrony przed atakiem z powietrza. – Tym ważniejsze, byśmy mieli wśród was sojuszników. – Może. – Allik opuścił maskę. – Doceniam twoją szczerą naturę. Nie masz maski, która ukrywałaby twoje emocje. To dziwne, ale w tym przypadku korzystne. Mimo to zastanawiam się, czy cała sytuacja nie okaże się bardziej skomplikowana niż mówisz. Jeśli znajdziemy te relikty, które nazywacie Żałobnymi Opaskami, kto je zatrzyma? Są nasze, wątpię jednak, by wasz Metaliczny lord pozwolił je sobie odebrać. Kolejne trudne pytanie. – Ja... naprawdę nie wiem. Ale można by powiedzieć, że mamy do nich takie same prawa, jak ty, ponieważ to nasz władca je stworzył. – Władca, którego zabiliście – zauważył Allik. – Ale nie kłóćmy się o to, ta? Znajdziemy, co znajdziemy, a później zdecydujemy, co robić. – Zawahał się. – Muszę ci coś powiedzieć, panno Marasi. Możliwe, że w świątyni nie znajdziemy nic poza zniszczeniem.

Zmarszczyła czoło i usadowiła się wygodniej. Żałowała, że opuścił maskę, gdyż nie mogła odczytać wyrazu jego twarzy. – Co masz na myśli? – Powiedziałem ci o tych, którzy wyruszyli na poszukiwanie świątyni. – Łowcach. Kiwnął głową. – W czasach przed zamarznięciem byli wojownikami. Teraz polują na wyjaśnienia tego, co się nam przytrafiło, i wiedzę potrzebną, by nie dopuścić do powtórzenia całej sytuacji. Panno Marasi, znałem wielu z nich, a choć często są dobrymi ludźmi, to zawsze bardzo, ale to bardzo surowymi. Wierzą, że Żałobne Opaski zostały nam pozostawione jako próba... ale nie taka, jak się powszechnie uważa. Sądzą, że Suweren postanowił sprawdzić, czy sięgniemy po moc, po którą sięgnąć nie powinniśmy. I dlatego... – Co? – spytała Marasi. – Ich statek – spojrzał w jej stronę – który przybył tu jako pierwszy. Przenosił bomby, bardzo wielkie, wykonane z ettmetalu. Ich celem było zniszczenie Opasek. Nie udało im się, tak słyszałem. Ale wszystko mogło się zdarzyć. Miejsce, w którym znajduje się świątynia, podobno jest zamarznięte bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Niebezpieczne miejsce dla takich jak my. – Zadrżał i spojrzał tęsknie na medalion umieszczony na blacie przed nim. – Dalej, załóż go – zaproponowała Marasi. Robili to już kilka razy podczas lotu, dzięki czemu Allik mógł się ogrzać za pomocą Feruchemicznego urządzenia. Marasi też nosiła medalion i było jej przyjemnie ciepło – choć tak wysoko powietrze było pewnie lodowate. Allik usadowił się wygodnie, a Marasi z zaciekawieniem podniosła odłożony przez niego medalion Związku. Obracała go w palcach, przyglądając się biegnącym przez środek falistym liniom dzielącym metale. Żelazo dla ciężaru, duraluminium dla Związku – oraz najważniejszy nicrosil, dzięki któremu w ogóle mogła sięgnąć do mocy zgromadzonej w metalu. Znała dość teorii, by rozpoznać metale, ale Związek... Co on właściwie robił? I w jaki sposób sprawiał, że Allik zaczął mówić jej językiem? Nagle poczuła się głupio. Uśmiechnęła się i zdjęła swój medalion. Jej zwiększony ciężar sprawił, że statek natychmiast opadł. Pisnęła przestraszona i natychmiast założyła medalion łączący ciężar i Związek, dzięki czemu znów stała się lekka. Zarumieniła się, kiedy Waxillium złapał za rewolwer i zerwał się na równe nogi. Czyli wcale nie spał, tylko podsłuchiwał. Rozejrzał się dookoła, by zorientować się, co doprowadziło do szarpnięcia. Żadne z pozostałych nawet się nie poruszyło. Wayne wciąż chrapał. Marasi uniosła dysk do Allika, po czym sięgnęła do Związku. Czekała na jakąś reakcję w swoim wnętrzu, ale nic nie wyczuwała. – Byliśmy głupi – powiedziała. – Mogłam go nosić przez cały czas i mówić w twoim języku. A tobie przez cały czas byłoby ciepło. Allik uśmiechnął się do niej i powiedział coś niezrozumiałego. – Co się dzieje? – spytał z tyłu Waxillium. – Nic – odparła Marasi, znów się rumieniąc. Nie zadziałało. Dlaczego nie zadziałało?

Allik machnął w jej stronę, a ona znów wymieniła medaliony – tym razem bardzo ostrożnie, żeby uniknąć szarpnięcia, co jednak nie do końca jej się udało. Jak on wymieniał je tak gładko? Zrobił gest, przeciągając dłonią w poprzek twarzy, co jej zdaniem oznaczało uśmiech. – Sprytne, ale na ciebie nie zadziała. – Dlaczego? – Bo jesteśmy na waszej ziemi – wyjaśnił. – Medalion zawsze zakłada gość. Wypełnia go Związek, ta? Czysty Związek bez określonego miejsca. Ale Związek zawsze musi być z czymś, więc kiedy do niego sięgasz, zaczyna cię łączyć z miejscem, w którym właśnie przebywasz. Sprawia, że twoja dusza myśli, że wychowałaś się w tym miejscu, więc zaczynasz posługiwać się innym językiem. Marasi zmarszczyła czoło, ale Waxillium podniósł się i stanął między ich siedzeniami. – Interesujące – powiedział. – Bardzo interesujące. Allik wzruszył ramionami. – Tak działa świat. – W takim razie dlaczego nadal masz akcent? – spytała Marasi. – Jeśli twój mózg sądzi, że wychował się tutaj? – Ach. – Allik uniósł palec. – Moja dusza myśli, że wychowałem się tutaj, w waszej krainie, ale wie też, że jestem Malwianinem, a moi rodzice pochodzili z Wiestlow, więc nie mogę nie mieć akcentu, ta? Mam go po nich. Medaliony zawsze tak działają. – Dziwne – powtórzyła Marasi. – Ta – zgodził się Allik. A Waxillium pokiwał głową, jakby dla niego miało to całkowity sens. – Te góry po prawej. – Waxillium wskazał palcem. – Są wyższe niż te, które mijaliśmy wcześniej. – Ta! Dobre oko, o Spostrzeg... – Skończ z tytułami. – Ta, no, o Dezorient... no... – Allik odetchnął głęboko. – To szczyty, których szukaliśmy. Zbliżamy się. Musimy wznieść W ilga jeszcze wyżej. Niskie temperatury, niebezpieczne wysokości. Zawahał się, kiedy Waxillium wskazał na coś przed nimi. Ledwie widoczne, ale rzucające się w oczy. Marasi zobaczyła światło unoszące się w ciemności – ledwie iskra, ale wyraźnie widoczna na tle czerni. – Łańcuch Seran jest niezamieszkany – zauważył Waxillium – pomijając kilka dolin. Zbyt zimno, zbyt częste burze. – Czyli, jeśli widzimy światło... – zaczęła Marasi. – Garnitur wyruszył na wyprawę. – Waxillium wyprostował się. – Czas obudzić pozostałych.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Wayne został obudzony dość brutalnie, w sposób zupełnie niepasujący do jego wspaniałego snu, w którym był królem psów i miał koronę w kształcie miski. Zamrugał, czując przyjemne ciepło, i oberwał ostrym podmuchem. Sennie przypomniał sobie, że leciał jakimś zardzewiałym statkiem powietrznym z gościem, który nie miał twarzy. A to było niemal równie dobre, jak ta historia z psami. – Możemy się bardziej zbliżyć? – spytała Telsin. – Jeśli to zrobię – odparł gość w masce – usłyszą nas, choć wiatraki W ilga obracają się bardzo powoli. Musimy przelecieć nad tymi ludźmi poniżej, ale będziemy się trzymać bardzo wysoko. Na rdzę! Siostra Waxa wychylała się przez otwór w boku maszyny i patrzyła w dół, choć przy na wpół zgaszonych światłach Wayne ledwo ją widział. Nie spodziewał się, że Telsin będzie tak zuchwała, w końcu Wax przez większość czasu był spokojny i ostrożny. A ona, proszę, całkiem nieźle udawała szyld knajpy kołyszący się na wietrze! Pokiwał z podziwem głową, odpiął pas i wstał, żeby spojrzeć na to, na co patrzyła ona. Przeszedł nad bagażami, które nie leżały już w eleganckiej stercie ułożonej wcześniej przez Steris, po czym wychylił się obok Telsin. Dzięki temu mógł spojrzeć z góry na długi szereg ludzi – oświetlonych blaskiem latarni – wlokących się przez coś, co wyglądało na sięgający do pasa śnieg. Wax podszedł do drugiego otworu i spojrzał z góry przez lunetkę. Sam Wayne nie widział zbyt wiele. Złapał się jedną ręką, wyjął pudełko z gumą i potrząsnął nim. Została tylko jedna kulka. A niech to. Przynajmniej była obsypana dużą ilością pudru. To mu pomoże odzyskać przytomność, zdecydowanie. – Widzisz go? – spytała Telsin. – Tak sądzę – odparł Wax. – Zaczekaj. Tak, to on. Założę się, że wyruszyli w chwili, kiedy się dowiedzieli, co się wydarzyło w magazynie. Sięgnął do kabury i wyjął jedną ze spluw. Nadawał tym zardzewiałym rzeczom imiona, ale Wayne nigdy ich nie pamiętał. To była ta z długą rurą z przodu, co to spluwała kawałkami metalu w złych gości.

– Pozwól, żebym ja to zrobiła – powiedziała Telsin z napięciem w głosie. Wayne zawahał się z kulką gumy w połowie drogi do ust. Ta kobieta była naprawdę krwiożercza. – Taki strzał ci się nie uda – stwierdził Wax. – Nie jestem pewien, czy mnie by się udał. – Daj mi spróbować – błagała Telsin. – Nie obchodzi mnie, czego trzeba. Chcę, żeby zginął. Inny zajmie jego miejsce, ale chcę, żeby on zginął. Wax westchnął, a wszyscy na statku wstrzymali oddech. Wreszcie opuścił broń. – Nie – powiedział. – Twoje zeznania w sądzie bardziej zaszkodzą Kręgowi niż zabicie człowieka jedynie dla zemsty. I tak chciałbym go przesłuchać. – Schował broń. Wayne kiwnął głową. Godny zaufania gość z tego Waxa. Opanowany. Taki sam w dobre dni i w złe dni. Wayne cofnął się w głąb statku, ale kiedy przeciskał się między krzesłami, zderzył się z Telsin i przy okazji kopnięciem wyrzucił jedną z toreb przez otwór. Patrzył z przerażeniem, jak spadający bagaż uderza jednego z idących w głowę. – Coś ty zrobił? – spytała Telsin. Wayne się skrzywił. – Co tym razem zrobił Wayne? – spytała Marasi z rezygnacją w głosie. – Wyrzucił tę torbę prosto na nich – powiedziała Telsin. – To nie moja wina. Wax obudził mnie za wcześnie. Wytrącił mnie z równowagi. Wax westchnął i podszedł do pilota. Steris i MeLaan zajmowały ławkę z tyłu – MeLaan wylegiwała się w dość atrakcyjny sposób, a Steris pochylała się nad dużym notatnikiem. Robiła notatki? Czy ta kobieta miała nie po kolei w głowie? Poniżej ludzie brodzący w śniegu unieśli wysoko latarnie i wpatrzyli się z wyraźną konsternacją w niebo. – Zabierz nas stąd – powiedział Wax do zamaskowanego pilota i pokazał palcem. – Udaj się w stronę, w którą kierują się oni. – Ta, o Zdecydowany – odparł pilot, a wiatraki z boku maszyny zawarczały głośniej. – Trzymajcie się. Statek zmienił pozycję. Niezbyt szybko, ale znów zaczął się poruszać. To była niezła sztuczka – zatrzymać się w miejscu w locie. Ptaki tego nie umiały, jedynie Monetostrzelni. Wayne przeszedł do przodu i przecisnął się obok Marasi, żeby wyjrzeć przez przednią szybę. – Wiatr robi się coraz silniejszy – zauważył pilot. – Może nadejść burza, jakby i tak nie było już zimno. – Tutaj. – Wax pokazał palcem. – Co to było? – Zawrócę – powiedział pilot, obracając statek, który zakołysał się niebezpiecznie. Kolejny podmuch wiatru wpadający przez otwory w ścianach statku niósł ze sobą płatki śniegu. – Jesteśmy na miejscu – powiedział Wax, wyglądając przez zasłonę śniegu. – Na pierścienie Harmonii... to naprawdę tu jest. – Niczego nie widzę – stwierdził Wayne, mrużąc oczy. – Trzymajcie się czegoś – polecił pilot. – Albo upewnijcie się, że jesteście przypięci. Będę lądował. Dlatego Wayne chwycił go za ramię.

– Czegoś innego. Wayne złapał za tył krzesła i dobrze, że to zrobił, bo opadając, statek się przechylił. Lądowanie nie było zbyt nieprzyjemne, pomijając potrząsanie, a później uderzenie twarzą o ścianę. Wayne zamrugał. Otaczała go całkowita ciemność. Chwilę później MeLaan udało się ponownie zapalić latarnię i unieść ją. Jak się okazało, statek wylądował częściowo na boku, jedno ze skrzydeł z wiatrakiem – które mogły się składać, żeby całość mieściła się w większym statku – wygięło się do góry na zawiasach, a przez otwór z boku wpadła do środka wielka sterta śniegu. – Czy to zwykle tak wygląda? – spytał Wax, stając niepewnie na pochyłej podłodze. – Lądowanie jest trudne – przyznał pilot. – Formalnie rzecz biorąc – rzuciła Marasi z tyłu – wcale nie. Pewnie jest najłatwiejsze w lataniu, jeśli tylko nie jest się wybrednym. Wayne prychnął, wspiął się w stronę otworu zwróconego ku górze i wyskoczył na zewnątrz. Śnieg zatrzeszczał, kiedy na niego opadł. Tego się nie spodziewał – w Dziczy czasami zdarzały się przelotne śnieżyce, ale nigdy nie napadało go tak wiele. Dlaczego w ogóle trzeszczał? Przecież był zrobiony z wody, a nie z płatków śniadaniowych. Wydostał się z wysokiej sterty śniegu na oczyszczoną przez wiatr połać skały. Śnieg uderzał w niego jak ziarenka piasku, ale nie spadał z nieba, tylko unosił się po bokach. Wayne zadrżał i sięgnął po więcej ciepła. Właśnie wtedy chmury przetoczyły się, wypuszczając światło gwiazd jak bramkarz, który się cofnął i wpuścił gości do najbardziej luksusowego klubu tej nocy. Niebiańskie światło, białe i spokojne, opadało na zardzewiały zamek pośród gór. Ponurą fortecę wybudowaną z tego samego kamienia co skały wokół. Wydawała się piętrowa, skulona pośród wiatru, ale w blasku gwiazd błyszczała jak duch jakiegoś starożytnego budynku sprzed zieleni. Wayne powoli wypuścił powietrze z płuc, a jego oddech utworzył białą chmurkę. – Ładnie – powiedział, kiwając głową. – Ładnie. Ci goście, którzy to wybudowali, mieli niezły styl. Z pojazdu wydostała się Marasi. Z jakiegoś powodu miała na sobie mgielny płaszcz Waxa i niemal upadła twarzą w śnieg. Stanęła na szczycie sterty białego puchu, podmuch wiatru znów ją prawie przewrócił, aż wreszcie z trzaskiem zapadła się głębiej. W końcu przypomniała sobie, że powinna przestać napełniać metalmyśl. Łatwo popełnić taki błąd, jeśli nie jest się Feruchemikiem. Przecisnęła się przez zaspę i dołączyła do Wayne’a, ocierając stopiony śnieg z czoła. Radziło sobie całkiem nieźle, zwłaszcza jak na kogoś, kto niedawno został postrzelony. – Garnitur i jego ludzie są niedaleko – powiedziała. – I wiedzą już, że tu jesteśmy. – W takim razie musimy znaleźć Opaski jako pierwsi – odezwał się z tyłu Wax. To naprawdę było niesprawiedliwe, że wypłynął z machiny, wzniósł się łukiem w niebo i wylądował obok nich, nie brodząc wcześniej w śniegu. Naprawdę, po co Harmonia stworzył to białe coś? Nie wydawało się do niczego potrzebne. – Wszyscy bierzcie swoje rzeczy. Allik, zabierz granat ze statku, na wszelki wypadek. Wszyscy ruszyli wypełniać jego polecenie, Marasi wróciła na statek i razem ze Steris

zaczęła wydawać bagaże na zewnątrz. Allik wyszedł ze środka, wciąż w masce, i stanął z boku statku. Wpatrywał się w fortecę, kręcąc głową. Później odwrócił się i poklepał swój statek, jakby to był szczeniak, aż wyjrzała z niego Steris i z jakiegoś powodu odpędziła Allika. Chwilę później ze środka wyszła Marasi, ubrana w sukienkę zamiast munduru, ale w spodniach pod spodem. Oddała Waxowi mgielny płaszcz. Oczywiście. Kobieta musiała się przebrać przed taką wyprawą. Nie można przeniknąć do starożytnej świątyni na pustkowiu bez odpowiednich dodatków. Wayne przeczesał palcami włosy i na chwilę wpadł w panikę. Jego kapelusz! Wrócił do statku i zaczął się gorączkowo rozglądać, ale wtedy zauważył wystające z pobliskiej zaspy rondo. Musiał mu spaść z głowy w chwili lądowania. Podniósł go z westchnieniem ulgi. – Cofnijcie się – powiedział Wax. Zaparł się nogami w ziemię, a wiatr szarpał pasmami jego mgielnego płaszcza. Pozostali cofnęli się od statku, a Wax chrząknął i Odepchnął. Statek przesunął się powoli do tyłu, zagłębiając się w śniegu. Wax Odpychał tak długo, aż pojazd całkiem się schował. – Nieźle – powiedział Wayne. – Miejmy nadzieję, że jeden z ich Monetostrzelnych lub Szarpaczy nie zauważy go pod śniegiem. – Wax odwrócił się w stronę świątyni i zarzucił śrutówkę na ramię. – Chodźcie, schronimy się przed tym wiatrem. Podnieśli bagaże i ruszyli przez połać odsłoniętej skały w stronę fortecy. Steris znalazła gdzieś drugą latarnię i zapaliła ją. Wayne przyśpieszył kroku i dołączył do pilota w masce. – Wiesz – powiedział – też jestem Allomantą. Mężczyzna nie odpowiedział. – Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć, bo wydaje się, że na tym polega twoja religia i w ogóle. Na wypadek gdybyś potrzebował kogoś, komu będziesz oddawał cześć. Znów żadnej odpowiedzi. – Jestem Ślizgaczem. Bańka prędkości, rozumiesz? Te fikuśne tytuły by mi się podobały. O Przystojny. O Mądry. Yyy... Gość w Świetnym Kapeluszu. Słyszał jedynie odgłos ich kroków i wycie wiatru. – Widzisz, to niesprawiedliwe – kontynuował Wayne. – Wax nie chce, żebyś oddawał mu cześć, co nie? Ale ty musisz mieć kogoś, komu będziesz oddawał cześć. Taka jest ludzka natura. To jest w nas zakorzonkowane. Dlatego będę uczynny i pozwolę ci... – On cię nie rozumie, Wayne – wyjaśniła Marasi, przechodząc obok. – Wymienił metalmyśl na tę, która zapewnia mu ciepło. Wayne zatrzymał się gwałtownie, pozostali nie czekali na niego. – Cóż, kiedy odzyska mózg, niech ktoś mu powie, że jestem bogiem, dobra? – Da się zrobić! – zawołał z przodu Wax. Wayne westchnął i ruszył w stronę reszty grupy, ale zaraz znów się zatrzymał. Co to takiego? Z boku? Zarzucił bagaż na ramię i ruszył w tamtą stronę, ignorując wołanie Marasi. Tam coś było, w pobliżu urwiska. Masywny kształt większy od domu, odsłonięte części pokryte szronem. Wax podszedł do niego, zmrużył oczy i chrząknął. – Kolejny statek – powiedział. – Ten, który wysłali Łowcy.

– Kto? – Grupa ludzi z krainy Allika – wyjaśnił Wax. – Przybyli tu, by zniszczyć to miejsce. Na szczęście nie udało im się. Odwrócił się, by odejść, ale Wayne trącił go, wskazując na rękę wystającą z jednej z zasp. Przyjrzawszy się uważniej, zobaczył tuzin trupów, może nawet więcej, leżących w tym lodowatym miejscu, zamarzniętych na wieczność. Wax kiwnął głową i razem ruszyli w stronę pozostałych. Marasi i Steris czekały na nich, podobnie jak mężczyzna w masce – który, przebywszy połowę drogi do nowego statku, zatrzymał się i gapił na niego. Telsin wyrwała się do przodu, a MeLaan podążała za nią. Kiedy całą czwórką ruszyli za nimi, zamaskowany szybko do nich dołączył. – Twoja siostra – powiedział Wayne do Waxa – jest trochę... – Szorstka? – dokończyła Marasi. – Zamierzałem powiedzieć, że świrnięta – przyznał Wayne. – Choć nie jestem pewien, czy świrnięta w dobry, czy w zły sposób, bo jak na razie nie miałem czasu dokonać pełnej oceny. – Dużo przeszła – odparł Wax, nie patrząc w ich stronę. – Zabierzemy ją do domu i skłonimy, żeby porozmawiała z lekarzami. Wyleczy się. – Oczywiście, jeśli do tego dojdzie, już nie będzie do nas pasować – stwierdził Wayne. Szli dalej, a ta forteca, niech ją rdza, naprawdę robiła wrażenie. Zbudowano ją z wielkich kamiennych bloków – jakiś biedak pewnie złamał sobie kręgosłup, kiedy je przenosił – a stopnie z przodu prowadziły do ogromnej rzeźby. Wayne z początku był zaskoczony, bo ta okolica wydawała się dziwnym miejscem na pomnik – ale z drugiej strony te w Elendel zostały obsrane przez miliony ptaków, więc może to rzeczywiście było najlepsze miejsce na statuę. Ruszyli w górę schodów, cały czas walcząc z wiatrem. Medalion oznaczał, że wiatr nie był dość zimny, by zmrozić jego wnętrzności, ale i tak go denerwował. Kiedy znaleźli się na górze, musieli obejść rzeźbę przedstawiającą gościa w długim płaszczu, z włócznią u boku, wspartą grotem o ziemię. Wayne podrapał się po brodzie, cofnął o krok i wygiął szyję. – Co jest nie tak z jego okiem? – spytał, pokazując palcem. Marasi stanęła obok niego i zmrużyła oczy. – Kolec – powiedziała cicho. – Jak na tej monecie Waxilliuma. Tak, o to chodziło. Jeden kolec wystający z prawego oczodołu. Wayne obszedł pomnik, wokół którego zalegał śnieg. – Jedno oko przebite kolcem – powiedział z namysłem Wax. – To miejsce zostało wybudowane przez Ostatniego Imperatora. Dlaczego kazałby im wybudować swój pomnik z jednym okiem przebitym kolcem? – Trzyma w ręku włócznię – odezwała się Marasi. – Symbolizującą tę, którą zabił Ocalałego. – Metalową włócznię – zauważył Wax. – Ale żadnych linii. Aluminium. I na pasie też. Bardzo drogie. – Ostatni Imperator został przebity trzema włóczniami – wyjaśniła Marasi – zgodnie ze słowami lorda Zrodzonego z Mgły: „Raz dźgnięty przez żebraka, za ubóstwo, do którego doprowadził. Raz dźgnięty przez robotnika, za niewolnictwo, które narzucił. Ostatni raz dźgnięty przez księcia, za lordów, których zepsuł”. Włócznie nie zrobiły mu krzywdy.

– Chodźcie! – zawołała Telsin z wnętrza budynku, gdzie towarzyszyła jej Steris. Wax i gość w masce ruszyli dalej, ale Wayne wciąż wpatrywał się w rzeźbę. – Tak sobie myślałem... – powiedział Wayne, kiedy MeLaan go mijała. – Tak? – spytała, spoglądając na niego. Na rdzę. Wax mógłby uznać to za dziwne, biorąc pod uwagę, że ona miała miliardy lat czy coś w tym rodzaju, ale Wayne’owi wydawało się, że minęło jeszcze więcej czasu, od kiedy jakaś kobieta patrzyła na niego w taki sposób. Nie z pożądaniem ani nic w tym rodzaju, tylko z... Jak brzmiało to słowo? Sympatia. Tak, to słowo się nada. – Wayne? – spytała. – A, racja. No, to miejsce jest porzucone, co nie? Czyli nic z tych rzeczy nie należy do nikogo. – Cóż, jestem pewna, że wielu ludzi będzie zgłaszać do niego roszczenia. Ale trudno im będzie udowodnić własność. – Czyli... – Czyli i tak bym tu niczego nie dotykała – dokończyła MeLaan. – Ach. Racja. Uśmiechnęła się do niego i zniknęła w otworze drzwiowym za statuą. Był ogromny, szeroki jak usta gościa, któremu ktoś oderwał od nich manierkę. Spojrzał z powrotem na rzeźbę i trącił grot włóczni czubkiem buta. Później uderzył go piętą. Następnie kamieniem. Wreszcie przekręcił go kilka razy. Grot z brzękiem spadł na kamienie. Właściwie był już obluzowany. A Wax się mylił, tylko grot był metalowy, resztę przerośniętej włóczni wykonano z drewna. Aluminium, powiadasz? – pomyślał Wayne z uśmiechem. Nie obchodziło go zbytnio, co bogacze uważali za warte dużo pieniędzy. Chyba że było samo w sobie warte więcej niż dom. Mała Sophi Tarcsel, wynalazczyni, potrzebowała więcej funduszy. Grot włóczni, wielki jak jego dłoń, owinął w chusteczkę, żeby nie odmrozić sobie palców, i pogwizdując, pobiegł za pozostałymi. Po drodze zauważył, że kiedyś wejście do świątyni zamykały wielkie wrota, ale zostały roztrzaskane i leżały na ziemi w oblodzonych kawałkach. Pozostali zebrali się w środku, w swego rodzaju przedsionku świątyni. Po obu stronach znajdowały się malowidła ścienne, takie jak te, które tamten dziwny kandra pokazywał w rezydencji Waxa. Wayne podszedł do jednego z nich i stanął obok Waxa, który mu się przyglądał. Te same malowidła. Jedno przedstawiające parę naramienników na postumencie, drugie – po przeciwnej stronie – noszącego je Ostatniego Imperatora. – To oznacza, że znaleźliśmy właściwe miejsce – stwierdził Wax. – Rzeźba była ważną wskazówką, ale one są ostatecznym dowodem. ReLuur tu był. Razem wyszli z przedsionka i wyszli przez jedyne drzwi na długi, ciemny korytarz. Czym były te wybrzuszenia z przodu? MeLaan i Steris wyżej uniosły latarnie, choć nikt nie wykazywał ochoty, by być pierwszym, który zrobi krok naprzód.

Gość w masce jednak mamrotał dziwacznie. Śledził coś wzrokiem. Wzór z metalu na ścianie? Zrobił krok w bok i wyjął z kieszeni granat. Jakimś sposobem otworzył jego ściankę i za pomocą pęsety wyjął ze środka coś przypominającego samorodek metalu. Wepchnął go we wgłębienie w ścianie i pociągnął za dźwignię. Wayne miał wrażenie, że słyszy odległe brzęczenie, po czym na ścianach zapaliły się umieszczone w rzędach niebieskie światełka. Zgodnie z atmosferą całego zardzewiałego miejsca przyprawiały o gęsią skórkę bardziej niż widok Steris o poranku. Nie było żadnych żarówek ani niczego równie racjonalnego, tylko kawałki ściany, które wydawały się wykonane z półprzezroczystego szkła emanującego ponurym blaskiem. Dawały dość światła, by rozjaśnić wybrzuszenia na podłodze. Trupy. Dość niepokojąca liczba, leżące w niewygodnych pozycjach. A te kałuże wokół nich... zamarznięta krew. Wayne zagwizdał cicho. – Naprawdę bardzo się postarali, żeby to miejsce wyglądało niesamowicie. – Pierwotnie tych ciał tu nie było – zauważył chłodno Wax. – Sądzę, że... Wayne, co to jest, na piekło? – Samo spadło – powiedział Wayne, ściskając grot włóczni, który nawet przez chusteczkę był chłodny w dotyku. Z boku wystawał jego czubek. – Nawet na niego nie spojrzałem, Wax. Wiatr musiał go obluzować. Widzisz, na dole jest otwór, który pozwala go odkręcić i... – Niczego nie dotykaj – rzucił Wax, grożąc mu palcem. – Albo... MeLaan spojrzała na niego. – A ty się zamknij – powiedział do niej Wayne. – Nie powiedziałam ani słowa, Wayne. – Ale zasugerowałaś je. A to jeszcze gorsze. Wax westchnął i popatrzył na pilota, który wpatrywał się w płaskorzeźby na ścianach. – Alliku? – zapytał i postukał w medalion, który miał umocowany na nadgarstku. Zamaskowany mężczyzna westchnął, ale zmienił medaliony. Od razu zaczął się trząść. – Byłem już w piekle – powiedział. – Te góry z pewnością wznoszą się aż do niego. – Myślisz, że piekło jest na niebie? – spytała Steris. Stała obok Waxa, właściwie kurczowo się go trzymała. – Oczywiście, że tak – stwierdził Allik. – Jeśli zrobić wystarczająco głęboki wykop, robi się coraz cieplej. Piekło musi być w przeciwnym kierunku. Czego ode mnie chcesz, o Wielki Metaliczny Niszczycielu? Wax westchnął. – Trupy – powiedział, wskazując na korytarz. – Pułapki? – Tak. Zadaniem tych, którzy wybudowali to miejsce, była ochrona broni Suwerena. Wiedzieli, że inni w końcu za nimi podążą, więc budowniczy musieli utrudnić im sprawę, wiedząc, że oni sami nie będą już mogli osobiście strzec tego miejsca. Nie w tej krainie lodu i śmierci. Ale... – Co? – Te maski... – Maski Łowców? – spytał Wax. Allik spojrzał na niego zaskoczony.

– Jak je rozpoznałeś? – Wcale tego nie zrobiłem. Wax zrobił ostrożny krok do przodu. Dołączył do niego Wayne, podobnie jak MeLaan. Wax gestem kazał Marasi, Steris i Telsin pozostać z tyłu, choć Allika zaprosił bliżej. Całą czwórką podeszli do pierwszych trupów. Wax ukląkł obok kałuży zamarzniętej krwi. Najbliższy gość zmarł bolesną śmiercią, jego pierś przebił kolec. Wayne widział pułapkę, jej końcówka wciąż wystawała ze ściany. Towarzysze biedaka pewnie próbowali zdjąć go z kolca, ale wtedy sami wpadli w pułapkę. Ich maski różniły się od maski Allika. Były wykonane z drewna, a każdą zdobił inny, dziwaczny wzór z kawałków szkła. I ukazywały usta – zasłaniały górną połowę twarzy, a później opadały po bokach. Skóra z boków maski łączyła się z drewnem – choć może tylko tak to wyglądało, bo w środku było zimno jak w sypialni starej panny. Wax lekko trącił maskę. – Powiedziałeś, że Łowcy przybyli tu, żeby zniszczyć to miejsce. – Owszem – odparł Allik. – Cóż, albo cię okłamali, albo zmienili zdanie. – Wax wskazał w stronę zniszczonych drzwi, a później na pełen trupów korytarz. – Pokusa Opasek była dla nich zbyt potężna. Przypuszczam, że ci zabici, których znaleźliśmy przy statku, byli zdeterminowani wysadzić cały budynek. Zostali zdradzeni, ale później ci zdrajcy z kolei zostali zabici przez pułapki. Ci, którzy wrócili do domu, co się z nimi stało? Zniknęli? – Tak. – Allik przechylił głowę. Uniósł maskę, ukazując cudownie absurdalne wąsiki i bródkę, i popatrzył na Waxa z podziwem. – Wrócili do Łowców. Później... zniknęli. Wrócili do rodzin, tak mówiono. – Zostali straceni. – Wax się wyprostował. – Odkryto, że pomogli zamordować resztę załogi, a później próbowali ukraść Opaski. Wycofali się, ponieważ pułapki zabiły zbyt wielu ich towarzyszy, wzięli ślizgacz, bo brakowało im załogi do obsadzenia czegoś większego, i wrócili z wymyśloną historyjką o burzy śnieżnej. Zamierzali zebrać kolejną załogę i znów spróbować. Jednak zwierzchnicy wcześniej ich złapali. Allik wydawał się oszołomiony. – Jak... jak domyśliłeś się, że... – On to robi przez cały czas – rzucił Wayne. – Lepiej go nie zachęcać. – To tylko teoria. Ale oparta na dowodach. Steris, Telsin. Chcę, żebyście tu zostały, kiedy... – Idę z tobą – warknęła Telsin. Ruszyła do przodu, równie zimna jak ci goście na podłodze. – Nie dam się odsunąć na bok, Waxilliumie. Nie będę tu czekać, aż wuj nas dogoni i znów mnie uwięzi. Wax westchnął, patrząc na Steris i Marasi. – Zostanę – stwierdziła Steris. – Ktoś musi pilnować wejścia na wypadek, gdyby dotarli tu ludzie Garnitura. Wax skinął głową i spojrzał na Wayne’a. – Miej na nią oko. – Później spojrzał na Marasi. – A ty miej oko na niego. Przyjdziemy po was, jeśli coś znajdziemy. Marasi również pokiwała głową. Wayne westchnął.

– Zamierzasz ruszyć dalej? – Allik wstał i spojrzał na niego, wybałuszając oczy. – O Wielki Porywczy, nie przystoi mnie, pokornemu pilotowi, kwestionować twoich absurdalnych zamierzeń, ale... poważnie? Nie widziałeś trupów? – Widziałem je – odparł Wax. – MeLaan? – Już – powiedziała i zrobiła krok do przodu. – O Wielki, nie mogę wyzbyć się przekonania, że mają pułapki zaprojektowane, by zabijać takich jak ty. Jeśli wszystko przemyśleli, będą przygotowani. – Owszem – zgodził się Wax. – Ten kolec był w całości z drewna. Allik zdenerwował się jeszcze bardziej. – W takim razie dlaczego... MeLaan stanęła na płytce, która ugięła się pod jej stopą, a wtedy z jednego z licznych niedużych otworów w ścianie wyleciała włócznia. Poruszając się niewiarygodnie szybko, przebiła pierś MeLaan i wyszła z drugiej strony. Kandra westchnęła i spuściła wzrok. – To całkiem zniszczy moją garderobę. Allik przez chwilę stał z otwartymi ustami, po czym uniósł ręce, żeby podnieść maskę – tyle tylko, że już była uniesiona. Machał rękami, niezdolny oderwać wzroku od MeLaan, która swobodnym gestem wyrwała włócznię. – Pułapki – stwierdził Wax – są o wiele mniej niebezpieczne, kiedy towarzyszy ci nieśmiertelny. – Chyba że mają materiały wybuchowe – wtrąciła MeLaan. – Jeśli stracę kolec, lepiej go od razu we mnie wbijcie. I mówiłam poważnie, to naprawdę zniszczy mi ubranie. – Możesz je zdjąć – powiedział Wayne z nadzieją w głosie. Po chwili zastanowienia wzruszyła ramionami i sięgnęła do bluzki. – Kupię ci nowe ubrania, MeLaan – przerwał jej Wax. – Nie chcemy, żeby biedny Allik padł trupem na miejscu. – Właściwie – odezwał się Allik – nie sądzę, by mi to przeszkadzało. – Dobry z ciebie gość – powiedział Wayne. – Wiedziałem, że cię polubię. – Zignoruj ich – stwierdził Wax. – Wayne, pomóż pilnować drzwi. Alliku, musisz mi towarzyszyć, na wypadek gdybyśmy znaleźli jakieś napisy w twoim języku. Mężczyzna znów opuścił maskę. Teraz zaczęła mieć dla Wayne’a sens. On sam nie umiał wyhodować sobie brody, ale przynajmniej miał dość zdrowego rozsądku, żeby się golić. MeLaan ruszyła korytarzem. – Telsin, trzymaj się za mną – polecił Wax – i stawiaj nogi dokładnie tam, gdzie ja. Ty też, Alliku. Zostawili Wayne’a i dwie kobiety z tyłu. Z przodu z ukrytej komory wysunęła się nabijana kolcami kłoda, która dosłownie zmiażdżyła MeLaan, przyciskając ją do ściany. Kandra przyjęła to spokojnie i ruszyła dalej korytarzem, jednocześnie przywracając właściwy kształt nodze. – Wiecie co – powiedział Wayne, spoglądając w stronę Steris i Marasi – ona może być nawet lepsza ode mnie w Podwójnym Tupnięciu Czarnej Straży.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Marasi usadowiła się obok Wayne’a i Steris, obserwując podejście do świątyni. Odległy blask latarni ukazywał grupę Garnitura. Zbliżali się. Co mieli zrobić, gdyby udało mu się dotrzeć do celu? Walczyć? Jak długo? Ciepło w ich medalionach w końcu się wyczerpie, a prawie nie mieli zapasów. Musieli liczyć, że Waxillium szybko odnajdzie Opaski. Wtedy mogliby uciec ślizgaczem i znaleźć się daleko, zanim Garnitur zdążyłby coś zrobić. Sam pomysł, że ten nieznośny człowiek utknie tu w śniegu – przebywszy dziesiątki mil, by znaleźć pustą świątynię – był bardzo kuszący. A w każdym razie wyobrażanie sobie jego reakcji odwracało jej uwagę od własnej złości. „Siedź tutaj, Marasi. Trzymaj się z dala od kłopotów. Opiekuj się Wayne’em”. Wiedziała, że nie to miał na myśli, ale i tak się irytowała. Zamiast siedzieć i dusić w sobie złość, sięgnęła do torebki i wyjęła niewielki kolec, który należał do ReLuura. Tak mała rzecz i taka czysta – świecący kawałek... cyny z ołowiem? Wpatrując się w niego w blasku latarni Steris, żałowała, że zna jego historię. Dla stworzenia tego czegoś zabito człowieka, a jego dusza została rozerwana na kawałki, by jej część wykorzystać do stworzenia kandry. Choć zrobiono to przed wielu laty, a ten człowiek i tak byłby martwy już od setek lat, Marasi czuła, że kolec pod jej palcami powinien być śliski od krwi. Nie powinien być tak czysty. A jednak, pomyślała, gdzie znajdowałaby się ludzkość bez kandra, działających jak ręce Harmonii – kierujących nami i strzegących nas? Tak wielkie dobro z czegoś tak okropnego. W rzeczy samej, według Historica, bez kandra zbierających przez całe wieki atium ludzkość prawdopodobnie zostałaby zniszczona. Z Ostatnim Imperatorem jest tak samo, rozmyślała dalej. Był potworem. Stworzył ten kolec, zabijając kogoś. A jednak jakimś sposobem udało mu się dotrzeć do ludu Allika i ocalić ich całą cywilizację. Waxillium szukał sprawiedliwości. Miał wielkie serce – w końcu przed tak wielu laty oszczędził Wayne’a – ale w ostatecznym rozliczeniu starał się pilnować przestrzegania prawa. To było krótkowzroczne. Marasi chciała stworzyć świat, w którym stróżowie prawa nie byliby niezbędni. Czy to dlatego ostatnio tak ją irytował?

– Uważaj na to, dobra? – odezwał się Wayne, wskazując na kolec. – Nie chciałabyś się ukłuć i zmienić w kandra. – Wątpię, by działał w ten sposób – stwierdziła Marasi, chowając go z powrotem do torebki. – Nigdy nic nie wiadomo. Myślę, że to ja powinienem go nosić. Na wszelki wypadek. – Wymieniłbyś go na pierwszą błyskotkę, którą byśmy mijali, Wayne. – Wcale nie. – Zawahał się. – A co? Widziałaś po drodze coś ciekawego? Marasi wstała i podeszła do Steris, która siedziała sztywno na kamiennej półce biegnącej wzdłuż ściany przedsionka świątyni. Siedziała jak dama, z kolanami razem i wyprostowanymi plecami i w blasku latarni robiła notatki w zeszycie. – Steris? – spytała Marasi. Kobieta uniosła wzrok i zamrugała. – Ach. Marasi. Może ty mi pomożesz. Jak bardzo jestem bezużyteczna? – Przepraszam? – Bezużyteczna. Steris uniosła notatnik. Nie ten mały, kieszonkowy, ale duży zeszyt, który spakowała do torby. Robiła w nim zapiski. – Próbuję to określić dokładniej, dla celów porównawczych – stwierdziła Steris. – Nie mam żadnych złudzeń co do swojej pozycji w tej grupie. Jestem bagażem, przypadkiem. Osobą, która musi pozostać z końmi i trzymać się z daleka od pułapek. Gdyby lord Waxillium znalazł po drodze jakieś bezpiecznie miejsce, z pewnością by mnie w nim zamknął. Marasi westchnęła i opadła na półkę obok siostry. Czyżby to było coś, co mogło je połączyć? – Wiem, jak się czujesz – powiedziała. – Przez pierwszy rok czułam się niemile widziana w jego obecności, jakby Waxillium uważał mnie za szczeniaka podgryzającego go po piętach. A teraz, kiedy wydaje się, że w końcu mnie zaakceptował, traktuje mnie jak narzędzie, które po użyciu można odłożyć na półkę. Steris przechyliła głowę. – Chyba źle mnie oceniłaś. Oczywiście, że tak, pomyślała Marasi z rezygnacją. – W jaki sposób? – Nie chciałam powiedzieć, że takie traktowanie mi przeszkadza. Jedynie stwierdzam fakty. W czasie tej ekspedycji jestem raczej bezużyteczna, co uważam za naturalne, biorąc pod uwagę moje życiowe doświadczenia. Jednakże, gdybym chciała się poprawić, muszę wiedzieć, jak daleko powinnam zajść. Proszę. Odwróciła notatnik, by pokazać Marasi ostatnią stronę, na której coś zapisała. Dlaczego z tyłu? Tak czy inaczej, Steris narysowała niewielki graf z naniesionymi punktami. Na jednej osi umieszczono użyteczność, a na drugiej imiona. Na rdzę, wartości udziału każdego z nich w misji przypisała liczbę. Waxilliumowi odpowiadało sto, podobnie jak MeLaan. Wayne’owi siedemdziesiąt pięć. Marasi osiemdziesiąt trzy. Tego się nie spodziewała. – Powiedziałabym, że dziesięć to próg, poniżej którego bezużyteczność przeważa nad

niewielkim wkładem w projekt. Sądzę, że może mi odpowiadać siedem, bo były przypadki, kiedy moja obecność okazała się użyteczna, choć nieliczne. A co ty sądzisz? – Steris. – Marasi odsunęła notatnik. – Dlaczego w ogóle przejmujesz się tym, czy jesteś użyteczna? – A dlaczego ty to robisz? – Ponieważ taka właśnie jestem. Taka chcę być. Ale ty nie... ty jesteś całkowicie szczęśliwa, siedząc w salonie i przekopując księgi główne. A jednak oto znalazłaś się tutaj, na szczycie góry w burzy śnieżnej, czekając na strzelaninę. Steris zagryzła wargi. – Założyłam – powiedziała w końcu – że przydam się lordowi Waxilliumowi podczas przyjęcia, i tak się stało. Pierwotnie zakładałam, że całe to przedsięwzięcie będzie głównie natury politycznej. Oczywiście. Zawsze wszystko dokładnie analizowała. Marasi usadowiła się wygodniej i wyjrzała przez drzwi w stronę zbliżających się świateł. Na szczęście Wayne obserwował je uważnie. Czasami zachowywał się głupio, ale swoje obowiązki traktował poważnie. – A później – dodała cicho Steris – może wyruszyłam z wami ze względu na uczucia, jakie to wywołuje... Marasi spojrzała uważnie na siostrę. – Jakby cały świat stanął na głowie – mówiła Steris, wpatrując się w sufit. – Jakby prawa naturalne i ludzkie przestały się liczyć, stały się nagle elastyczne jak poluzowana lina. Jesteśmy kulami... podoba mi się myśl, że mogę się wyrwać z tego wszystkiego, oczekiwań, sposobu, w jaki jestem postrzegana, w jaki postrzegam samą siebie... i szybować. Najpierw zobaczyłam to w jego oczach. Ten głód, ten ogień. A później odkryłam go w sobie. Waxillium, on jest płomieniem, a ogniem można się podzielić. Kiedy tam jestem, kiedy jestem z nim, płonę, Marasi. To cudowne. Marasi gapiła się na siostrę z otwartymi ustami. Czy te słowa wyszły z ust Steris? Ostrożnej, bezbarwnej, nudnej Steris? Siostra Marasi spojrzała na nią i zarumieniła się. – Ty go naprawdę kochasz, prawda? – spytała Marasi. – Cóż, miłość to silne uczucie, które wymaga starannego rozważenia, by... – Steris. – Tak. – Spuściła wzrok na notatnik. – To głupie, prawda? – Oczywiście, że tak – zgodziła się Marasi. – Miłość to zawsze głupie uczucie. I o to właśnie chodzi. – Sięgnęła do Steris i objęła ją jednym ramieniem. – Cieszę się z twojego powodu, Steris. – A ty? Kiedy ty znajdziesz kogoś, kto cię uszczęśliwi? – Tu nie chodzi o znalezienie kogoś, Steris. Nie mnie. A o co chodziło? Jeszcze raz uścisnęła Steris i, zdezorientowana plątaniną własnych myśli, wróciła do Wayne’a. – O czym myślisz? – spytał Wayne, gdy dołączyła do niego przy zewnętrznych drzwiach. – Moje długoletnie przekonania na temat drugiej osoby właśnie zostały w jednej chwili zniweczone. Zastanawiam się, czy każdy człowiek, którego mijam, kryje w sobie takie głębie i czy istnieje jakiś sposób, by uniknąć błędu i nie ocenić ich powierzchownie, bym nie czuła się

wstrząśnięta, kiedy okażą całą swoją złożoność. A ty? – Patrzyłem na was – powiedział Wayne, z namysłem wpatrując się w zaśnieżony krajobraz na zewnątrz – i zastanawiałem się. Czy siostrom rzeczywiście zdarza się czulić ze sobą na oczach faceta, czy dzieje się tak tylko w przyśpiewkach? Marasi odetchnęła głęboko. – Dziękuję, że przywróciłeś mi wiarę w moją umiejętność oceny ludzi, Wayne. – Do usług. – Te światła wciąż są odległe – zauważyła Marasi. – Jak sądzisz, utknęli w śniegu? Wayne pokręcił głową. Marasi zmarszczyła czoło i zauważyła jego postawę – był na pozór rozluźniony, ale wyjął jedną z lasek pojedynkowych i położył ją na kolanach. – O co chodzi? – spytała. – Pomyślałem sobie, że gdybym wiedział, że zostałem zauważony, najlepszym sposobem podejścia bliżej byłoby zostawienie świateł z tyłu i robienie wrażenia, że poruszam się powoli. Marasi znów się rozejrzała. Tym razem zignorowała światła i wpatrzyła się w ciemność pełną kłębiącego się śniegu. I w pobliżu smaganej wiatrem skały przed świątynią dostrzegła ruch. Cienie wśród cieni. – Czas zawołać Waxilliuma? – spytała Marasi. – Sądzę... Marasi nerwowo sięgnęła po strzelbę. – Co? – spytała. Wayne wskazał na zbliżający się cień. Niósł niewielką flagę ze znakiem X. Symbolem rozmów.

***

Wax pociągnął za linę, pomagając MeLaan wyjść z jamy. Wyczołgała się poza krawędź i osunęła na ziemię. Miała rację co do swojego ubrania – było poszarpane, przebite w kilku miejscach, a lewa nogawka spodni była zupełnie podarta na wysokości uda. Jakimś sposobem sprasowała swoje ciało. Większość jej krągłości zmieniła się w naprężone mięśnie, do tego MeLaan pozbyła się włosów, które schowała do torby niesionej przez Allika, przez co była teraz zupełnie łysa. Wax ukląkł obok niej i spojrzał w głąb korytarza z jego kolcami, jamami, zatrutymi strzałkami i innymi dziwacznymi mechanizmami. Cała świątynia wydawała się jednym długim przejściem, skonstruowanym tak, by jego przebycie było jak najtrudniejsze. Coś tu jest bardzo nie tak, pomyślał Wax. Ale co? MeLaan się poruszyła. – Odpocznij przez chwilę – powiedział Wax, kładąc jej dłoń na ramieniu. – Nie wiem, czy mamy chwilę, Ladrianie – odparła, usiadła i przyjęła manierkę od

zdenerwowanego Allika. Telsin stała w pobliżu z rękami założonymi na piersi, wyraźnie zirytowana tym, jak długo to wszystko trwało. Często oglądała się przez ramię, jakby się spodziewała, że w każdej chwili może zobaczyć Garnitura, który przybył, by znów ją uwięzić. – Jak twoje kości? – spytał Wax. Uniosła lewą rękę – a raczej spróbowała. Kość ramienna złamała się w połowie i reszta jej ręki wisiała bezwładnie. Wax aż sapnął. – Jesteś pewna, że to nie boli? – Wyłączyłam nerwy przekazujące ból. Sztuczka, której nauczyliśmy się przez ostatnie stulecia. A ponieważ moje kości są z kryształu, nie mogą nic czuć. Skrzywiła się, prostując rękę, jakby zaczęła ją uzdrawiać. Ale Wax wiedział, że tak nie jest – kandra nie umiała tworzyć kości ani ich leczyć. – Kolejna łata? MeLaan skinęła głową. Umieściła wiązadło wzdłuż pęknięcia, by je unieruchomić. Wcześniej zrobiła to samo z wieloma innymi kośćmi. Zaczęła się podnosić. – Znajdziemy inną drogę – stwierdził Wax, wstając. – Przebijemy się przez jedną ze ścian z przodu albo może przez dach. – A ile to zajmie? – Zależy od tego, jak ważne jest dla nas to, co jest wewnątrz. – A nie byłoby głupotą przebycie całej tej drogi, a później z powodu własnej niecierpliwości zniszczenie Żałobnych Opasek? Wax spojrzał w głąb korytarza. Pokonali większość drogi, więc uznał, że nie ma sensu dalej naciskać na MeLaan. Przed sobą widział już drzwi. – Być może nie będziesz musiała dłużej tego robić – powiedział. – Chyba już wiem, na czym polega wzorzec. – Jaki wzorzec? – spytała MeLaan. – Płytka reagująca na nacisk pod drugim kamieniem na prawo od ciebie. Strzela strzałkami. Spojrzała na niego, po czym zrobiła krok do przodu i ostrożnie postukała w kamień palcem u nogi. Ze ściany wyskoczyły strzałki, przeleciały przed nią i odbiły od przeciwległej ściany. – Następna znajduje się dwa kamienie dalej – powiedział Wax. – Pod spodem jest sugestia linii metalu. Dotychczas to oznaczało pułapki ścienne. Kolejny delikatny nacisk palcem. Kawałek ściany się rozsunął, wyrzucając bardzo dużą, nabijaną kolcami kłodę. – Nieźle – rzuciła MeLaan. – Ostatnia pułapka powinna być jamą. – Wax ruszył razem z nią wokół powalonej kłody. – Sprawdź liny. Kamienie, pod którą się znajduje, są lekko uniesione. MeLaan szarpnęła sznur, używając prawej ręki, ponieważ palce lewej zostały zmiażdżone. Kryształ rozpadł się na kawałki, a ona otoczyła odłamki ścięgnami i miała dłoń na

stałe zaciśniętą w pięść. – Nienawidzę jam – powiedziała. – Są bardzo głębokie. Zaczynam się bać tego, co może znajdować się na dole. Stanęła na wskazanym fragmencie podłogi, a Wax mocno trzymał swój kawałek liny, którą obwiązał się w pasie. Tym razem otworzył się fragment sufitu i z góry spadł blok. MeLaan odskoczyła i na kamieniach poniżej rozbił się kawał lodu o dziwnym odcieniu. Był wilgotny, a jego powierzchnia wydawała się dziwnie oleista. – Co, na pierścienie Harmonii...? – MeLaan i kucnęła, by zbadać lód. – Może kwas? – zasugerował Wax. – Wygląda na to, że cokolwiek zmagazynowali na górze, było płynem, ale przez lata rozdzieliło się na frakcje, a część zamarzła. MeLaan długo wpatrywała się w lód. – O co chodzi? – spytał Wax. – Nic takiego – odparła, potrząsając głową. – I to już? – Tak mi się wydaje. Razem przeszli do końca korytarza i kamiennych drzwi, które jednak nie miały klamki. Reszta ściany też była z grubego kamienia. W drzwiach, o ile rzeczywiście nimi były, wyryto znaki. Kręgi z symbolami wewnątrz, inkrustowane srebrem. Wax spojrzał na Allika. – Nie rozpoznaję żadnego z nich – powiedział pilot, wymieniwszy metalmyśli. – Jeśli to pismo, nie rozpoznaję języka. – Co chcesz zrobić? – spytała MeLaan. – Wracajmy do pozostałych – zaproponował Wax. – Zawsze to więcej umysłów do rozwiązania zagadki, a Marasi może je rozpoznać z notatek ReLuura. Ruszyli z powrotem, znów puszczając MeLaan przodem – choć Wax wyglądał wszelkich oznak pułapek. Wciąż szli powoli, gdyż kandra chciała mieć pewność, że wyłapali wszystkie. Telsin dołączyła do Waxa. Raz obejrzała się na drzwi i przez cały czas trzymała ręce założone na piersi, choć z medalionem nie mogło jej być zimno. Allik wlókł się za nimi, znów założył medalion ogrzewający. – Zastanawiasz się czasem, Waxilliumie – zapytała cicho Telsin – jak dotarłeś do miejsca, w którym teraz jesteś? – Czasami. Choć wydaje mi się, że mogę to prześledzić. Nie zawsze mi się to podoba, ale ma sens, jeśli zatrzymam się i wszystko przemyślę. – Ja nie mogę zrobić tego samego. Pamiętam, jak byłam dzieckiem i zakładałam, że świat należy do mnie. Że kiedy podrosnę, będę mogła go zdobyć, spełnić swoje marzenia, stać się kimś wielkim. A jednak w miarę upływu czasu czuję, że panuję nad coraz mniejszą liczbą rzeczy. Nie mogę nie myśleć, że powinno być inaczej. Jak mogłam tak bardzo panować nad wszystkim w młodości, a jednak czuć się do tego stopnia bezradną w dorosłości? – To wina naszego wuja i tego, że cię uwięził. – I tak, i nie, Waxie. Jestem dorosła, posiwiałam i pół życia mam już za sobą. Nie powinnam mieć chociaż bladego pojęcia, na czym to wszystko polega? – Pokręciła głową. – To nie wina Edwarna. Co my narobiliśmy, Waxilliumie? Jesteśmy sami. Nasi rodzice nie żyją. Jesteśmy teraz dorośli, a gdzie nasze dzieci? Co jest naszym dziedzictwem? Co osiągnęliśmy? Czujesz

czasem, że tak naprawdę nigdy nie dorosłeś? Że wszystkim innym się to udało, ale ty w tajemnicy tylko udajesz? Nie, wcale się tak nie czuł, ale mimo wszystko chrząknął twierdząco – podobało mu się, że okazywała coś więcej niż tylko nienawiść do Garnitura i jego ludzi. – Czy dlatego tak bardzo chciałaś tu dotrzeć? – spytał Wax. – Myślisz, że to, co tu znajdziemy, coś da? – Przynajmniej pomoże społeczeństwu. – Chyba że zniszczy społeczeństwo. – Popychanie społeczeństwa do przodu nie jest zniszczeniem. Nawet jeśli ten proces pozostawia nas z tyłu. Znów się wycofała. Nie mógł mieć do niej pretensji, nie po jej ciężkich przejściach. Żałował, że nie mieli czasu wrócić do Elendel, umieścić jej w jakimś ciepłym i bezpiecznym miejscu, zanim powrócili tutaj. Wycofali się, mijając pułapki, które już uruchomili. Bloki kamienia spadające z sufitu, strzałki i włócznie wyskakujące ze ścian, nawet kamienny mur, który spadł, by zablokować im drogę, choć MeLaan powstrzymała go przed opadnięciem do końca, wpychając pod spód duży głaz. Waxowi udało się wcisnąć w wolną przestrzeń i Odepchnąć kilka monet do góry, by unieść go jeszcze bardziej, a później zablokowali go, umieszczając kamienie w prowadnicach po obu stronach. I tak musieli się pochylić, żeby przejść pod spodem. Znaleźli jeszcze dwie pułapki, które również uruchomili. Wax czuł coraz większe niezadowolenie. Tak dużo pracy, pomyślał, spoglądając na kawałek ściany, który opadł, uwalniając kosy przecinające powietrze. Ich ostrza zaczepiły się o siebie, więc pułapka nie była dla nich żadnym zagrożeniem – ale pomysłowość wymagana do jej stworzenia robiła niesamowite wrażenie. – Alliku – powiedział, skłaniając niskiego mężczyznę do założenia medalionu Związku. – Dlaczego twój lud wybudował tak oczywiste miejsce do przechowywania Opasek? Dlaczego wybudowali tę świątynię, która ogłasza wszem wobec, że wewnątrz jest ukryte coś cennego, a później włożyli tyle wysiłku w stworzenie tych wszystkich pułapek? Dlaczego po prostu nie ukryli Opasek gdzieś, gdzie nie rzucałyby się w oczy, na przykład w jaskini? – Jak już mówiłem, są wyzwaniem, o Zamyślony. I jeśli mam być dokładny, to nie mój lud stworzył to miejsce. Pierwotni kapłani, którzy wybudowali tę świątynię, nie należeli do żadnego ludu, który obecnie żyje pośród nas. – I powiedziałeś mi jeszcze, że Suweren zostawił tu swoją broń z rozkazami, by ją chronić, ponieważ zamierzał po nią wrócić. Zgadza się? – Tak twierdzi legenda. – W takim razie te pułapki nie mają sensu. – Wax objął korytarz szerokim gestem. – Nie martwili się o bezpieczeństwo waszego króla? – Proste pułapki nie byłyby dla niego problemem, o Mało Spostrzegawczy – powiedział Allik ze śmiechem. Nerwowym śmiechem. Znów spojrzał na MeLaan. – Pułapki są deklaracją i wyzwaniem. Szli dalej, ale Wax wciąż nie czuł się usatysfakcjonowany. Wyjaśnienia Allika miały sens – tyle samo, co wybudowanie świątyni wysoko w górach. Była wszystkim, czego Wax

spodziewałby się w takim miejscu, łącznie z najdrobniejszymi szczegółami. Może na tym właśnie polegał problem. – Wax! – W korytarzu pojawiła się głowa Wayne’a. Znajdowali się niemal przy frontowym wejściu. – Wax, dobrze że jesteś. Twój wuj, stary. On tu jest. – Jak blisko? – spytał Wax, przyśpieszając kroku. – Blisko, blisko. Jak właściciel mieszkania na progu żądający zapłaty czynszu. Miał nadzieję, że zdobędzie Opaski, zanim do tego dojdzie. – Musimy zatarasować wejście – powiedział Wax, kiedy dotarł do Wayne’a. – Albo może ten korytarz. Zablokować ich, kiedy będziemy kończyć poszukiwania. – Moglibyśmy to zrobić – zgodził się Wayne. – Albo... – Albo co? – Wax zatrzymał się w miejscu. – Złapaliśmy go – powiedział Wayne, machając ręką do tyłu. – Marasi trzyma strzelbę przy jego zardzewiałej głowie. Złapany? – Niemożliwe. – Ano. – Wayne wydawał się zaniepokojony. – Przyszedł do nas, niosąc flagę. Mówi, że chce rozmawiać. Z tobą.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Wax wyszedł z przedsionka świątyni na podest przed nią. Edwarn Ladrian, jego wuj, stał na szczycie schodów, tuż pod pomnikiem Ostatniego Imperatora. Wax zwykle widywał go w porządnym garniturze, otoczonego luksusem – dlatego z niejakim zaskoczeniem, choć również zadowoleniem, ujrzał Edwarna w grubym płaszczu, z podniesionym kapturem i futrem otaczającym policzki zaczerwienione od zimna. Jego brodę pokrywała warstwa śniegu, dłonie w rękawiczkach wspierał na lasce z kości słoniowej i uśmiechał się do Waxa. Marasi klęczała w wejściu, celując do niego ze strzelby. Edwarn stał samotnie, choć jego ludzie – co najmniej setka, może więcej – rozstawiali namioty i układali zapasy na kamiennym podejściu. – Waxilliumie! – powiedział Edwarn. – Rozmowa na zimnie będzie nieprzyjemna. Mogę dołączyć do was wewnątrz? Wax przyjrzał mu się uważnie. Jaką sztuczkę zaplanował? Edwarn nigdy nie zdałby się na łaskę swojego bratanka, prawda? – Możesz opuścić broń – powiedział Wax do Marasi. – Dziękuję. Wstała z wahaniem. Wax skinął na Edwarna, który z uśmiechem przeszedł przez drzwi. Wuj był krępym mężczyzną, pulchnym i okrągłym na twarzy. Kiedy Wax wszedł za nim do środka, Edwarn zdjął rękawiczki i opuścił kaptur, ukazując czuprynę, która była bardziej siwa niż czarna. Zdjął kurtkę – pod nią nosił spodnie z mocnej tkaniny, szelki i grubą białą koszulę. Kiedy złożył kurtkę na ramieniu, jego policzki nabrały normalnego odcienia i przestał drżeć. – Wiecie, do czego służą medaliony – stwierdził Wax. – Z pewnością – zgodził się wuj. – Ale ich zapasy ciepła nie są wieczne, a nie umiemy napełnić ich ponownie. Musieliśmy zarezerwować je dla tych, którzy bardzo cierpieli z powodu zimna podczas tej wędrówki. Spojrzał na Allika, który podszedł do Marasi, wziął ją za rękę i piorunował Edwarna wzrokiem. Telsin, pomyślał Wax, szukając jej wzrokiem. Gdyby zastrzeliła wuja jak tego mężczyznę w magazynie... Stała po drugiej stronie przedsionka, właściwie już poza nim, w korytarzu z pułapkami.

Wayne rozsądnie stanął w pobliżu, zwrócony plecami do wejścia. Od niechcenia skinął głową, zerknąwszy na Waxa. Obserwował ją. – Widzę, że ukradłeś jednego z moich dzikusów. – Edwarn wskazał na Allika. – Nauczył was, jak korzystać z medalionów? Ciepła i lekkości? Wax zacisnął wargi i nie odpowiedział. – Nie musisz udawać głupiego, bratanku. Umieliśmy, rzecz jasna, rozpoznać ich naturę dzięki metalom, jakie wykorzystano do ich stworzenia. Wielka szkoda, że nie odkryliśmy małych maszyn latających ukrytych w tej dużej. Bardzo ułatwiłyby nam podróż. – Dlaczego tu jesteś, wuju? Wax wszedł do środka i od niechcenia stanął zwrócony plecami do ściany, na wypadek gdyby na zewnątrz czekał strzelec wyborowy. Zauważył z podziwem, że Marasi zrobiła to samo. – Dlaczego tu jestem? Z tego samego powodu, co ty, bratanku. By znaleźć broń. – Chodziło mi o to, dlaczego przyszedłeś tutaj i oddałeś się w moje ręce. Poddajesz mi się? – Poddać się... bratanku, przyszedłem negocjować. – Nie mam potrzeby negocjować – stwierdził Wax. – Mam ciebie. Jesteś aresztowany za zdradę, morderstwo i porwanie. Allik będzie zeznawał przeciwko tobie. – Ten dzikus? – spytał z rozbawieniem Edwarn. – Mam również... Edwarn postukał laską w kamienie. Miała metalowe okucia. Głupota, Wax mógł ją wykorzystać przeciwko niemu. – Nie trzeba, nie trzeba – stwierdził Edwarn. – Nie zostałem przez ciebie aresztowany, bratanku. Skończ z tym fantastycznym urojeniem, że uda ci się osiągnąć cokolwiek, zamęczając mnie. Nawet gdyby udało ci się jakimś sposobem zaciągnąć mnie z powrotem do Elendel i wpakować do więzienia, zwolniliby mnie w ciągu kilku dni. – Zobaczymy. – Wax uniósł Obrońcę i wycelował go w głowę Edwarna. – Uciekaj. Daj mi pretekst, wuju. Proszę. – Ależ to melodramatyczne. Tego cię nauczyli w Dziczy? – Wuj pokręcił głową. – Wyjrzałeś na zewnątrz? Mam tam dwudziestu Allomantów i Feruchemików, synu. Wszystkich dobrze wyszkolonych i gotowych zabijać. Jeśli już, to ja aresztowałem ciebie. Wax odbezpieczył Obrońcę. – W takim razie dobrze, że ja mam ciebie. – Nie jestem aż tak ważny dla Kręgu – stwierdził Edwarn z uśmiechem. – Nie myśl, że nie zastrzeliliby mnie, żeby dopaść ciebie. Ale do tego nie dojdzie. Nie użyjesz mnie jako zakładnika. Co byś w ten sposób zyskał? Już wykopaliśmy wasz malutki statek latający. Nie wydostaniesz się stąd żywy. Chyba że ja wydam taki rozkaz. Wax zacisnął zęby, kiedy Edwarn zrobił krok w bok od wejścia i usiadł na kamiennej półce. Sięgnął do kieszeni i wyjął fajkę, po czym skinął na powitanie Steris, która wcześniej siedziała obok, ale natychmiast się cofnęła. – Czy mogłabyś użyczyć mi latarni? – spytał. Steris podała mu ją. Wuj wsunął do środka patyczek, którym z kolei zapalił fajkę. Pociągnął kilka razy i usadowił się wygodnie, z miłym uśmiechem.

– I co? – Czego ode mnie chcesz? – spytał Wax. – Towarzyszyć ci – stwierdził Edwarn. Skinął w stronę korytarza. – Przesłuchanie dzikusów... kiedy już udało nam się zmusić ich, by mówili w normalnym języku... sugeruje, że dalej jest korytarz pełen pułapek. A... – Edwarn zawahał się. – Ach, czyli już przeszliście przez pułapki, tak? Zatem wiecie o drzwiach? – Skąd ty o tym wiesz? – Allik zrobił krok do przodu, zaciskając pięści. Marasi położyła mu dłoń na ramieniu. – Co zrobiłeś moim towarzyszom? – Widzę, że ty też skłoniłeś swojego do mówienia – stwierdził Edwarn. – Wielka szkoda, że Ostatni Imperator zostawił im fantastyczną wiedzę, nie sądzisz? To ledwie ludzie. Muszą ukrywać swoje... – Skąd wiesz? – mówił dalej Allik, tym razem głośniej. – O korytarzu? O drzwiach? – Jak sądzę, twoja kapitan wiedziała wiele rzeczy, których ty nie wiedziałeś. Opowiadała ci o grupie Łowców, którą przewoziła w młodości jako podkapitan? Jak ich upiła i poznała ich tajemnice? Jak mówiła, planowali powrócić tutaj i zdobyć nagrodę. – Moja kapitan – odezwał się Allik z napięciem w głosie. – Ona żyje? Garnitur uśmiechnął się, pociągnął dym z fajki i odwrócił do Waxa. – Ze mną możecie przejść przez te drzwi. Mam klucz przekazany z ust umierającego kapłana skazanemu na śmierć Łowcy, później kapitanowi powietrznego statku, a na koniec mnie. Rozłożył szeroko ręce, w jednej trzymał dymiącą fajkę. – Próbujesz mnie oszukać. – Wax zmrużył oczy. – Oczywiście, że tak. Pytanie brzmi: czy uda ci się mnie pokonać? Bez zawarcia ugody jesteśmy w impasie. Moi ludzie na zewnątrz nie mogą tu wejść. Stanowisko jest zbyt dobrze umocnione, a nie możemy ryzykować materiałów wybuchowych, żeby nie uszkodzić łupu. Ty jednak nie możesz się wydostać. Nie zdobędziesz Opasek bez mojej pomocy, ale nie ominiesz też mojej armii Allomantów. Umrzesz tu z głodu. Wax zazgrzytał zębami. Na rdzę, jakże nienawidził tego człowieka. Edwarn... Garnitur... był zakażeniem, które wdało się w rany arystokratycznego społeczeństwa. Roznosił chorobę. Sprowadzał gorączkę. Był uosobieniem gierek, których Wax nienawidził. – Waxilliumie – powiedziała Telsin ze swojego miejsca w wejściu. – Nie ufaj mu. Oszuka cię. Wygra. On zawsze wygrywa. – Spróbujemy zrobić to na twój sposób, wuju – zgodził się niechętnie Wax. – Pozwolę ci otworzyć drzwi, ale później musisz wrócić tutaj. Edwarn prychnął. – Wejdę do środka, za drzwi, i zobaczę, co tam jest. Inaczej nie dostaniesz mojej pomocy. – Będziesz pod strażą. Będę trzymał lufę przy twojej głowie. – Nie mam nic przeciwko. Pociągnął dym z fajki, przytrzymał go w ustach, po czym wypuścił między zębami uśmiechu. Wax starannie obszukał wuja. Nie miał na sobie żadnego Allomantycznie aktywnego metalu poza tym na lasce, ale nie miał też żadnego aluminium. A przynajmniej nie w ilościach, które byłyby niebezpieczne.

– Ty idziesz przodem – powiedział Wax, wskazując rewolwerem w stronę wejścia i ignorując wściekłe spojrzenie Telsin. Wayne wstał i przytrzymał ją z boku, kiedy Edwarn wkroczył do środka, ciągnąc za sobą dym z fajki. Marasi dołączyła do Waxa i cały czas ściskała strzelbę pobielałymi palcami. Następnie ruszyli Allik, Steris i MeLaan. Wayne zamknął pochód, trzymając Telsin jak najdalej od Edwarna. – Pewien jesteś? – spytała Marasi, kiedy mijali gruz, rozrzucone włócznie i strzałki. Wax nie odpowiedział. Gorączkowo rozmyślał o tym, co mógł planować wuj. Czego Wax nie dopatrzył? Nim dotarli do drzwi, miał kilka różnych teorii. Edwarn stanął przed drzwiami i wpatrzył się w symbole. – Odepchnij ten – powiedział, wskazując na jeden z wyrytych kręgów. – Allomancją. Wax kazał się cofnąć wszystkim poza Wayne’em. Niższy mężczyzna pokiwał głową – w końcu miał na sobie bransoletkę, która mogła wyleczyć go z wielkich obrażeń, do tego był gotów postawić bańkę prędkości na wypadek, gdyby Edwarn planował uruchomić jakąś pułapkę w drzwiach. Wax Odepchnął. Coś trzasnęło. – Teraz tutaj. – Edwarn pokazał palcem. – To z trójkątnym symbolem. Trzask. – A na koniec to. – Edwarn trącił kolejny symbol wierzchem dłoni. – I już? – spytał Wax. – Jak słyszałem, jeśli pomylić kolejność, całość się blokuje – rzucił wuj od niechcenia. – W środku jest mechanizm zegarowy. Drzwi odblokowałyby się dopiero po dziesięciu latach. Mógłbyś zgadywać całe życie, a i tak miałbyś małe szanse je otworzyć. – Spojrzał na Waxa i uśmiechnął się. – Najwyraźniej te symbole oznaczają coś, co Ostatni Imperator by zrozumiał. Wax spojrzał na Allika, który z wyraźną konsternacją pokręcił głową. – Dla mnie naprawdę nie mają sensu. Wax odwrócił się, wstrzymał oddech i Odepchnął ostatni symbol. Rozległ się trzask. Później, ze zgrzytem metalu o metal, drzwi przesunęły się na bok, odsłaniając otwór. Edwarn zrobił krok w jego stronę, ale Wax uniósł broń, zatrzymując go. – Musisz wiedzieć – stwierdził Edwarn – że poświęciłem wiele czasu, by dowiedzieć się, co znajduje się w tym miejscu. Wydaje się niesprawiedliwe, że ktoś inny wejdzie tam przede mną. – Co za pech. – Wax chwycił Telsin za ramię, kiedy próbowała się prześlizgnąć obok niego i wejść do środka. – MeLaan? – Jasne. Na rdzę, kandra utykała, kiedy przechodziła przez drzwi. Z powodu złamań jedna z jej nóg była dłuższa od drugiej. Mówiła, że nie czuje bólu, ale gdyby postanowiła go okłamać, nigdy nie poznałby prawdy. Zatrzymała się w drugim pomieszczeniu, które wypełniał łagodny niebieski blask. Znów te szklane światła na ścianach. – Nic mnie nie uderzyło, kiedy wchodziłam – powiedziała. – Chcesz, żebym się trochę przeszła?

– Tylko wokół wejścia! – zawołał do niej Wax, wciąż celując w Edwarna. – Upewnij się, że jest bezpieczne. Czekali przez kilka pełnych napięcia chwil. Nie słyszał, by w sąsiednim pomieszczeniu uaktywniła się jakaś pułapka. – Jak możesz czekać? – spytała Telsin. – Wiedząc, co może się tam kryć. Cud wykraczający ponad wszelkie pojmowanie. – Nigdzie sobie nie pójdzie. – Ty nigdy nie chciałeś wiedzieć, co jest za drzwiami – szepnęła Telsin. – Nigdy nie goniłeś horyzontu. Gdzie się podziała twoja ciekawość? – Ma się dobrze. Po prostu mnie ciekawią inne rzeczy niż te, które ty uważasz za ekscytujące. – Czysto – powiedziała MeLaan z sąsiedniego pomieszczenia. Wax skinął na innych, by poszli przodem – wszyscy poza nim i Edwarnem. – Trzymajcie się blisko wejścia – powiedział. Kiedy pozostali znaleźli się w środku, podszedł do wuja. – Grozisz mi – stwierdził Edwarn, obrzucając go uważnym spojrzeniem. – Oddzieliłeś nas od pozostałych, Waxilliumie. Zamierzasz mnie trochę zastraszyć? – Troszczę się o ludzi w tamtym pomieszczeniu – powiedział cicho Wax. – Podejrzewam, że potwór taki jak ty nie zna tego uczucia. – Uważasz mnie za pozbawionego emocji? – spytał surowo Edwarn. – Próbowałem ocalić ci życie. Broniłem cię przed Kręgiem. Był czas, kiedy kochałem cię jak syna. Wax znów uniósł Obrońcę. – Kiedy z tym skończymy, podasz mi nazwiska. Innych z Kręgu. Zaciągnę cię do Elendel i tam będziesz mówił. – A ty z pewnością będziesz wobec mnie brutalny, żeby zdobyć te nazwiska. – Przestrzegam prawa. – Które może zostać zmienione... albo nagięte... żeby ci pasowało. Nazywasz mnie potworem, nienawidzisz mnie, ponieważ chcę rządzić. A jednak służysz tym, którzy robią dokładnie to samo, co ja. Wasz senat? Jego polityka gospodarcza sprawia, że dzieci giną z głodu. – Edwarn zrobił krok do przodu, a ruch ten sprawił, że lufa rewolweru Waxa przycisnęła się do jego skroni. – W swoim czasie, Waxilliumie, zrozumiesz, że mam rację. Różnica między dobrymi i złymi ludźmi nie polega na tym, do jakich czynów są skłonni, ale jedynie, w jakim imieniu są gotowi się ich dopuścić. – Waxilliumie? – W wejściu pojawiła się Marasi. – Musisz to zobaczyć. Wax zacisnął zęby i poczuł, że drga mu powieka. Cofnął broń od głowy wuja i machnął nią w stronę drzwi. Edwarn swobodnym krokiem wszedł do środka. Wax podążył za nim i znalazł się w samotnej sali pośrodku świątyni. Podwyższenie wyglądało dokładnie jak to przedstawione na malowidle przy wejściu do budowli. Wznosiło się na samym środku pomieszczenia, smukłe i pozłacane, prowadziły do niego stopnie. Na nim znajdował się niewielki kwadratowy postument zwieńczony czerwonym aksamitem i złotym stojakiem, odpowiednim, by prezentować na nim cenny relikt. Całość oświetlało padające z góry łagodne światło, białe – nie

niebieskie, jak to na ścianach. Pustą całość. Na podwyższeniu leżało potłuczone szkło. Wax dostrzegł narożniki – pozostałości szklanej gabloty, która niegdyś wieńczyła postument, chroniąc to, co na nim spoczywało. W sali panowały cisza i bezruch, podłogę w kilku miejscach pokrywała warstwa szronu, a w powietrzu unosił się kurz wzburzony otwarciem drzwi. Nie było żadnych innych drzwi ani otworów w ścianach. – Zabrane – szepnął Wax. – Ktoś był tu przed nami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

– Dlaczego wszyscy gapią się na mnie? – spytał Wayne. – Naturalna reakcja – odparła Marasi. Celowała w Edwarna, podobnie jak MeLaan. Wax ostrożnie przeszedł przez salę. Wygląda jak sala tronowa, pomyślał z roztargnieniem. Inni ruszyli za nim, ale powstrzymał ich, unosząc dłoń. – Idąc w stronę podwyższenia, trzymajcie się środka – polecił, nie odwracając się w ich stronę. – Po obu stronach są ukryte jamy, a ten lekko zagłębiony kwadrat tam? Naciśnięcie go zrzuci ostrze z sufitu. – Skąd on to wie? – spytała Steris, ściskając notatnik. – Wax ma naturalne powinowactwo z rzeczami, które zabijają ludzi – stwierdził Wayne. – Nadal się na mnie gapicie. Na rdzę, myślicie, że jakimś sposobem dostałem się tutaj i zwinąłem to zardzewiałe coś? – Nie – przyznała Marasi. – Ale ktoś to zrobił. Kandra ReLuur? – Nie. – Wax przykucnął i zaczął oglądać kawałki szkła na schodach prowadzących do postumentu. – Kurz świadczy, że one leżą tu już od dawna. Kandra z pewnością nie przeszedł tym korytarzem na zewnątrz. Pozostało zbyt wiele pułapek, a obok wszystkich, które zostały uruchomione, leżały trupy. Najprawdopodobniej kandra zrobił zdjęcia i rozsądnie wyruszył w drogę powrotną, by zgromadzić więcej przedstawicieli swojego gatunku i przygotować porządną ekspedycję. Kandra byli nieśmiertelni – nie śpieszyłby się, próbując dotrzeć do tego miejsca. Z pewnością zaplanował poświęcić lata na badania świątyni i poznawanie jej tajemnic. W takim razie kto? Telsin minęła go i podeszła do podwyższenia. Szkło trzeszczało pod jej stopami, a kiedy Wax podniósł wzrok, zobaczył, jak gapi się zdumiona na pusty postument. – Jak to możliwe? – wymamrotała. MeLaan pokręciła głową. – A co ty byś zrobiła, gdybyś w tajemnicy je ukradła? Zostawiła szeroko otwarte drzwi czy znów ustawiła pułapki i zniknęła? Nie, pomyślał Wax. Znów ustawić pułapki. Mało prawdopodobne. Spojrzał na wuja, który

stał z fajką w ręku i wpatrywał się z wyraźną złością w podwyższenie. Był zaskoczony. A może grał? Zabrali Opaski, a reszta była jedynie pułapką, mającą odwrócić jego uwagę? Wax strząsnął kurz z kawałka szkła, po czym upuścił je i wybrał większy kawałek, jeden z narożników. Przyjrzał się mu krytycznie, wziął kolejny odłamek i ułożył go obok. – To prawdziwe rozczarowanie – stwierdził Edwarn. Wydawał się szczerze zaniepokojony. To nie był on, pomyślał Wax, wyciągając jedno z pasm mgielnego płaszcza, by za jego pomocą ocenić długość odłamka szkła. Nie, to sięga o wiele dalej niż... Wstał, a kłótnie pozostałych były jedynie brzęczeniem z tyłu jego głowy, kiedy wpatrywał się w rzekome miejsce spoczynku Żałobnych Opasek. Nieduży, zdobiony aksamitem postument zamrożony w czasie. – I to by było na tyle – stwierdził Edwarn. – Czas to skończyć. Wax odwrócił się i wyciągnął broń. Wycelował nie w Edwarna, lecz w siostrę. Patrzyła na niego z ręką w kieszeni, następnie powoli wyjęła pistolet. Skąd go wzięła? Nie wyczuwał go. Aluminium. – Telsin – powiedział Wax chrapliwie. Edwarn nie przybyłby tutaj bez swojego człowieka. Obecność siostry miała największy sens. Ale, na rdzę... – Przepraszam, Waxilliumie – powiedziała. – Nie rób tego. Zawahał się. Za długo. Uniosła broń. Wystrzelił. Zrobiła to samo. Kula przeleciała obok niej, Odepchnięta Allomancją. Ale jej pocisk – aluminiowy – trafił go tuż pod szyją.

***

Marasi zareagowała bez namysłu. Strzelbę miała już wycelowaną, więc strzeliła do Garnitura. Cokolwiek się działo, jego śmierć nie mogła zaszkodzić. Niestety, jej kula też przeleciała obok, mijając Edwarna. Później broń wyleciała jej z rąk. Garnitur uśmiechnął się do niej z irytującą beztroską. Stojący przy postumencie Waxillium zachwiał się. Został trafiony w miejsce między obojczykiem a szyją. Próbował utrzymać się na nogach, ale Telsin strzeliła do niego po raz drugi, tym razem trafiając w brzuch. Waxillium osunął się na ziemię, przetoczył po schodach na sam dół i jęknął. Edwarn był Allomantą. Telsin była w Kręgu. Marasi znów zareagowała, zanim zrozumiała, co robi. Wayne skoczył do Garnitura, ale ten spokojnie przyjął cios laską pojedynkową, a później wykorzystał własną laskę – okutą metalem – i Odepchnął ją w stronę Wayne’a.

Wayne poleciał na Marasi, jego laski upadły na podłogę. Chrząknął i uderzył o ziemię w chwili, kiedy Marasi próbowała skoczyć na Garnitura. Może gdyby złapała go samego w bańce, Wayne mógłby... Jej rezerwy metalu zniknęły. Wayne zatoczył się za nią, wydawał się równie zdezorientowany. Telsin rzuciła coś między ich dwoje. Nieduży metalowy sześcian. Kolejny Allomantyczny granat. Ona również była Allomantką. Rzuciła Garniturowi jakiś woreczek. Monety. Wayne otrząsnął się z zaskoczenia i znów rzucił się na Edwarna. Ale mężczyzna Odepchnął garść monet. Wayne zaklął i wzdrygnął się, kiedy kawałki metalu przeszyły jego ciało. Marasi patrzyła przerażona, a ktoś w pobliżu krzyknął. Szok. Nie. Nie zamierzała pozwolić sobie na oszołomienie. Rzuciła się na Garnitura, choć on od niechcenia popchnął ją w bok. Spadając, złapała go za koszulę, ale tkanina wyślizgnęła się jej z palców. Uderzyła głową w kamienie. Oszołomiona widziała, jak Waxillium podnosi się z trudem. Szarpnął się, zalany krwią, kiedy Telsin znów wystrzeliła. I wtedy się rzucił – ale nie w stronę drzwi czy Garnitura. Odsunął się na bok, z dala od wszystkiego. Jedynym, co się tam znajdowało, był narożnik, w którym zostałby uwięziony... Podłoga się zapadła, wrzucając Waxilliuma do jamy. W pobliżu Wayne podniósł się na nogi. – Nie pozwól mu wstać! – krzyknął Garnitur, rzucając monetami w Wayne’a. Stojąca na podwyższeniu Telsin strzeliła do Wayne’a. Nie była dobrym strzelcem, ale razem z Edwarnem trafiła kilka razy. To go nie powaliło, nie ze złotą metalmyślą. Uzdrawiał rany niemal w chwili trafienia, a wybiegając przez drzwi, zrobił niegrzeczny gest. Garnitur warknął, kiedy Telsin skończyły się naboje. Marasi próbowała złapać Garnitura za nogi i może go przewrócić, ale kopnął ją w pierś. Sapnęła, a mężczyzna przycisnął jej nogę do szyi. – Wayne! – ryknął Garnitur. – Wracaj albo zabiję pozostałych! Żadnej odpowiedzi. Wayne najwyraźniej postanowił wykorzystać szansę ucieczki korytarzem. Dobrze. Nie porzucał ich, jedynie doszedł do słusznego wniosku, że ich szanse były największe, jeśli uda mu się uciec. – Zrobię to! – wrzasnął Garnitur. – Zabiję ją! – Naprawdę myślisz, że go to obchodzi? – spytała Telsin. – Szczerze mówiąc, w jego wypadku nie jestem pewien. Garnitur zaczekał jeszcze chwilę na odpowiedź Wayne’a, po czym westchnął i zdjął nogę z szyi Marasi. Oszołomiona i wciąż z trudem łapiąca oddech oceniła ich sytuację. MeLaan wiła się na podłodze. Kiedy to się stało? Allik i Steris stali nieruchomo z szeroko otwartymi oczyma. Wszystko wydarzyło się w mgnieniu oka. Jeszcze przed kilku laty Marasi zachowałaby się tak samo jak oni, stała oszołomiona i zdezorientowana. Na pewnym poziomie była pod wrażeniem szybkości swoich reakcji. To jednak nie wystarczyło. Edwarn podniósł jej strzelbę i wycelował w nią.

– Tam – powiedział, wskazując lufą w stronę Steris i Allika. Miała do nich dołączyć, by mógł celować jednocześnie w całą trójkę. Rozważyła możliwe posunięcia, ale co mogła zrobić? Jej rezerwy metalu zniknęły, a waga tego, co się właśnie wydarzyło, dopiero do niej docierała. Waxillium być może wykrwawiał się na śmierć na dnie tej jamy. Wayne uciekł, ale nie miał stopu bizmutowego. MeLaan została powalona. Być może sama będzie musiała coś na to poradzić. – Proszę. – Allik gorączkowo chwycił Marasi za ramię, gdy dołączyła do pozostałej dwójki. – Proszę. Spanikował, ale nie mogła mieć do niego pretensji. Widział, jak Waxillium – człowiek, któremu oddawał cześć – pada. I znów znalazł się w rękach Garnitura. Steris wpatrzyła się zmrużonymi oczyma w Telsin. Waxillium dostrzegł prawdę, ale zbyt późno. Nie przeszukał jej i zawahał się, zamiast strzelić. Mimo całej swojej inteligencji miał problemy z oceną Garnitura i Telsin. Zawsze tak było. Nikt nie powiedział, że ty poradziłabyś sobie lepiej, pomyślała Marasi. Telsin zeszła spokojnie po schodach, unosząc przed sobą broń. – Spartaczona robota. – Spartaczona? – powtórzył Edwarn. – Wydawało mi się, że poszło dobrze. – Pozwoliłam Waxilliumowi uciec. – Trafiłaś go trzy razy. Już jest martwy. – Jesteś pewien? – spytała Telsin. Edwarn westchnął. – Nie. Telsin skinęła głową i wyjęła nóż z kieszeni, po czym wbiła go w MeLaan. Steris krzyknęła i zrobiła krok w ich stronę. – Co ty jej zrobiłaś? – spytała Marasi. Nie dostała odpowiedzi, ale podejrzewała, że zna prawdę. Istniały płyny, które wstrzyknięte w ciało kandra unieruchamiały je na chwilę i sprawiały, że jego kształt zaczynał się rozmywać. Efekt był tymczasowy, ale Marasi mogła się jedynie domyślać, że kiedy skupiała się na Garniturze, Telsin jakimś sposobem potraktowała w ten sposób MeLaan. Z wykręconymi rękami i połamanymi nogami kandra nie miała szans się bronić. Telsin pracowała przez dłuższą chwilę, po czym wyjęła kolec. Schowała go do kieszeni i kontynuowała pracę. Garnitur podszedł do Marasi, a przez jego rozerwaną koszulę zobaczyła błysk metalu między żebrami. Nie tak duży kolec jak u Żelaznookiego. Coś bardziej subtelnego. Oni nie tylko eksperymentowali z Hemalurgią – wykorzystali kolce, by zapewnić sobie moce. Telsin w końcu wydobyła drugi kolec z biednej MeLaan i schowała go do kieszeni. Kandra roztopiła się, zmieniła w masę zielonkawo-brązowego ciała i mięśni, która nie miała się czego trzymać – wypłynęła z jej ubrania, pozostawiając kości i czaszkę z zielonego kryształu wpatrzoną tępo w sufit. Telsin wskazała w stronę jamy, do której wpadł Waxillium.

– Dogoń go. – Ja? – spytał Garnitur. – Z pewnością możemy zaczekać na... – Żadnego czekania. Ty znasz go najlepiej. Ty go dogoń. On wciąż żyje. Znałam skały mniej wytrzymałe od mojego brata. Garnitur znów westchnął, ale tym razem pokiwał głową i wymienili się z Telsin bronią. Wziął aluminiowy pistolet, naładował go i ruszył w stronę jamy. Marasi spojrzała na Telsin, która obserwowała szczątki MeLaan, ale trzymała strzelbę w gotowości. Czy powinna się na nią rzucić? Garnitur był posłuszny Telsin. Nie była jedynie członkiem kręgu, przewyższała rangą wuja Waxilliuma. I z pewnością była Allomantką, o czym świadczył sposób, w jaki użyła Allomantycznego granatu. Garnitur zszedł na dół, używając liny. Wkrótce potem Marasi usłyszała kroki na zewnątrz i za chwilę do środka wpadła grupa żołnierzy w takich samych mundurach jak ci w magazynie. – Ten niski – powiedziała z naciskiem Telsin. – Wayne. Mijaliście go? – Sir? – spytał jeden z żołnierzy. – Nie, nie widzieliśmy go. – A niech to. Gdzie się podział ten szczur? Wyślijcie tylu ludzi, ilu tylko możecie, żeby spenetrowali korytarz i równinę na zewnątrz. On jest skrajnie niebezpieczny, zwłaszcza jeśli ma jeszcze jedną fiolkę stopu bizmutowego. Marasi odwróciła się do Steris, która wciąż była oszołomiona i szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w otwór, w którym zniknął Waxillium. Allik trzymał Marasi za ramię, widziała jego oczy w otworach maski. – Wydostanę nas z tego – szepnęła do nich. Jakoś.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

Naskarż y n a n as... W iesz , ż e to z robi. Wax przetoczył się na plecy i spojrzał w górę. Ciemność. Jama wiła się – pamiętał, jak w czasie upadku uderzył w jedną ze ścian – i wyrzuciła go tutaj. Na rdzę... jak świat mógł mu wirować przed oczami, skoro niczego nie widział? Sięgnął niezgrabnie do kieszeni i wyjął fiolkę. Udało mu się przełknąć jej zawartość i uzupełnić rezerwy metalu. Idz iesz ? Ocz yw iście, ż e n ie. Zaw sz e boisz się kłopotów . Nie. Coś widział. Samotną świecę w ciemnym pomieszczeniu. Zamrugał, ale ona zniknęła. Wizja z przeszłości. Wspomnienie. Ś w iatło w ciem n ym pokoju. Um iesz cz on e, ż eby odw racać uw agę... Tym było podwyższenie na górze. Opasek nigdy tam nie było. Ludzie, którzy wybudowali to miejsce, pozostawili potłuczone szkło, pusty stojak, podwyższenie i postument – wszystko było podstępem. Ale popełnili jeden błąd. Szklana gablota, którą stłukli, była zbyt wielka, by zmieścić się na postumencie. Świeca w ciemnym pokoju... – pomyślał Wax. To oznaczało, że Opaski są w jakimś innym miejscu. Zamrugał i pomyślał – kiedy jego wzrok się przyzwyczaił – że rzeczywiście widzi światło. Nie znajdował się w ciasnej jamie. Przez ten otwór został wyrzucony gdzie indziej. Przekręcił się, podniósł na kolana i pomacał brzuch. Krew. Paskudna rana, na wylot, o czym świadczyła krew, którą wyczuwał płynącą po tylnej części uda. Został też trafiony w nogę, ale to było bez znaczenia. I tak ją złamał podczas upadku. Trafienie przy szyi było najgorsze. Nie musiał go nawet obmacywać, świadczył o tym sposób, w jaki działało jego ciało – jego fragmenty stawały się odrętwiałe, a niektóre mięśnie nie reagowały właściwie. Ten blask. Łagodny niebieski. Nie świeca, ale jedno z wbudowanych świateł budynku. Czołgał się w jego stronę, ciągnąc za sobą złamaną nogę, ocierając się o kamień, a pot spływał po

bokach jego twarzy i mieszał się z krwią spływającą na ziemię. – Harmonio – szepnął. – Harmonio. Żadnej odpowiedzi. Teraz się modlił? A co z jego nienawiścią? Przez jakiś czas to światło było dla niego wszystkim. Czołgał się przez godzinę, a może tylko minutę. Kiedy się zbliżył, zobaczył wartowników w ciemnościach. Ludzi siedzących wokół światła, rzucających długie cienie w głąb pomieszczenia. Sklepienie było niskie, znajdowałoby się tuż nad głową wyprostowanego mężczyzny. Dlatego... dlatego ludzie musieli siedzieć... Skup się! – polecił sobie i rozjarzył metal. Wartownicy mieli na sobie metal. I... tak, jeszcze jedna słaba linia wskazująca na miejsce na podłodze z przodu. Kolejna pułapka. Rozjarzony metal pomógł mu odzyskać jasność myśli, odepchnąć od siebie otępienie. Utrata krwi. Szybko tracił przytomność. Mimo to, odrobinę bardziej przytomny, zrozumiał, kim są wartownicy. Trupy. Jakimś sposobem siedziały otulone ciepłymi ubraniami. Minął pierwszy rząd i wpatrzył się w zamarznięte twarze, po latach skurczone, ale zadziwiająco dobrze zachowane. Każdy trzymał maskę na kolanach. Siedzieli w czterech kolistych rzędach i wpatrywali się w światło z przodu. Tu umarli ci, którzy wybudowali to miejsce. W takim razie jak... jak przekazano dalej wiedzę, jaki był klucz do drzwi? Wax czołgał się między skulonymi zmarłymi, zamarzniętymi mimo ciepłych ubrań. Wyobrażał sobie, jak siadają tutaj i czekają na koniec, w miarę wyczerpywania się ciepła w ich metalmyślach. Zimno, skradające się jak noc po zachodzie słońca, ostateczna, wszechpochłaniająca ciemność. A z przodu kolejny postument. Niewielki, wyrzeźbiony z białego kamienia. Proste światło na jego szczycie ukazywało parę metalowych bransolet. Żadnych fantazyjnych dekoracji, jedynie cichy szacunek zmarłych. Coś zabrzmiało z tyłu, szuranie butami o kamień, a później salę zalało światło. – Waxilliumie! – zawołał Edwarn. Wax się skulił. – Wiem, że tu jesteś, synu – powiedział Edwarn. – Zostawiasz szeroki ślad krwi. Skończyło się, jak musisz sobie uświadamiać. Jest teraz Allomantą, pomyślał Wax, przypominając sobie, co Edwarn zrobił ze strzelbą Marasi. Niósł pistolet, ten aluminiowy, którego używała Telsin. Telsin... od jak dawna z nimi współpracowała? Nie mógł się pogodzić z myślą, że się domyślił, nie mógł się pogodzić, że jego pierwszym odruchem – nawet jeśli miał rację – było wycelowanie w jedyną siostrę. To miało po prostu zbyt wiele sensu. Sprawiła, że Wayne wypchnął torbę przez otwór w pojeździe powietrznym. Zabiła tamtego brutala w magazynie, kiedy miał się odezwać – i potencjalnie zwrócić się do niej, zdradzając, że należy do Kręgu. Garnitur nie... nie wszedłby z nimi do świątyni, gdyby nie miał przewagi... Musiał się skupić. Edwarn się zbliżał. Waxa kusiło, by Odepchnąć kulę w stronę mężczyzny, ale się powstrzymał. Wuj uniósł światło, rozjaśniając wielką salę, i powoli rozejrzał się dookoła. Najwyraźniej nie dostrzegł Waxa, a wszystkie ciała miały na sobie trochę metalu, więc stalowy wzrok Edwarna nie zdradziłby Waxa. Wkrótce miał to zrobić ślad krwi. Wax wciąż czekał. Pochylił się, skulił w szeregu postaci, naśladując ich postawę.

Muszę dostać te bransolety... Zostanie zastrzelony, nim do nich dotrze. O ile udałoby mu się przebyć tę odległość, nie tracąc przytomności. – Naprawdę próbowałem cię chronić – powiedział Garnitur. – Co zrobiłeś mojej siostrze? – spytał ostro Wax. Jego głos odbijał się echem w ciemności. Garnitur uśmiechnął się i ruszył naprzód, przyglądając się ciałom. Gdyby udało mu się skłonić go do podejścia bliżej... – Niczego jej nie zrobiłem – odparł. – Synu, to ona mnie zwerbowała. – Kłamstwa – syknął Wax. – Stary świat umiera, Waxilliumie! – powiedział Edwarn. – Mówiłem ci, że wkrótce narodzi się nowy świat, w którym nie będzie miejsca dla ludzi takich jak ty. – Znajdę swoje miejsce w świecie statków powietrznych. – Nie o tym mówię. Mówię o tajemnicach, Waxilliumie. Świecie, w którym konstable istnieją jedynie po to, by ludzie czuli się bezpiecznie. Będzie to świat cieni, ukrytego rządu. Ta zmiana już następuje. Ci, którzy w dzisiejszych czasach rządzą, nie są tymi, którzy uśmiechają się do tłumów i wygłaszają przemówienia. Edwarn obszedł trupa i podążył wzrokiem za śladem krwi Waxa. Jeszcze tylko kilka kroków. – Dni królów przeminęły – powiedział Edwarn. – Dni potężnych ludzi, którym oddawano cześć, przeminęły, a wraz z nimi odchodzi prawo Allomantów do mocy. Te dary już nie będą zależne od kaprysów losu. Miast tego moce trafią do tych, którzy na nie zasługują. Którzy będą umieli je wykorzystać. Uniósł stopę, zaraz jednak zawahał się i spojrzał w dół. Uśmiechnął się szeroko i cofnął stopę, niwecząc nadzieje Waxa. – Próbujesz skłonić mnie, żebym wszedł w pułapkę? Cóż za zuchwały plan, Waxilliumie. – Spojrzał w górę. – Wygląda na to, że spadłby cały fragment sklepienia. Ty też byś oberwał. Edwarn odwrócił się i spojrzał prosto na Waxa, który próbował ukryć się wśród trupów. Wax uniósł głowę. – Byłoby warto. Wciąż miał śrutówkę, ale wątpił, by miał dość siły, by jej użyć. Dlatego, klęcząc, uniósł zakrwawioną dłoń, w której ściskał kulę. – Zobaczymy, jak dobry jesteś, wuju? Pojedynek. W pojedynku może mógłby zwyciężyć. Edwarn popatrzył na niego i pokręcił głową. – Nie sądzę. Stanął na płytce, uruchamiając pułapkę.

***

Telsin wyprowadziła Marasi i pozostałych ze świątyni. A kiedy znaleźli się na zewnątrz, sięgnęła do ramienia Marasi i zerwała medalion. Marasi sapnęła, zaciskając ręce na torebce, kiedy zimno opadło na nią jak chmara owadów, gryzących każdy odsłonięty kawałek skóry. Jej sukienka nagle wydawała się cieniutka, bezużyteczna. Równie dobrze mogła być naga. Telsin zrobiła to samo ze Steris, a później sięgnęła do Allika. – Proszę – powiedziała Marasi. – On... Telsin chwyciła medalion. Allik próbował się cofnąć, ale jeden ze strażników uderzył go w twarz, aż jego maska popękała, a on sam poleciał na zaśnieżoną ziemię. Strażnik pochylił się i zerwał medalion. Allik sapnął głośno i skulił się na zimnym kamieniu. Za nimi ludzie kłębili się gorączkowo na skałach. Poły namiotów łopotały na wietrze, a żołnierze krążyli wokół statku powietrznego Łowców. Grupa ludzi w maskach była właśnie prowadzona do szczególnie dużego namiotu – czyli towarzysze Allika wciąż żyli. Po schodach wspiął się mężczyzna w grubym płaszczu narzuconym na czerwony mundur. – Lady Sekwencjo – powiedział do Telsin, kiedy dotarł na górę. – Zlokalizowaliśmy to, co musi być bronią. – Opaski? – spytała Marasi. Telsin spojrzała na nią z rozbawieniem. – Opaski były możliwością. Interesującą, owszem, i nie będę zaprzeczać rozczarowaniu. Irich będzie szczególnie niezadowolony. Ale nie przybyliśmy tu po nie. Statek powietrzny, uświadomiła sobie Marasi, patrząc w jego stronę. Niosący bombę, która miała zniszczyć świątynię. Bombę, której nigdy nie użyto. Ludzie kręcili się wokół dużego statku powietrznego, badając go. Po to przybył tu Garnitur ze swoimi ludźmi. Marasi zrobiła krok do przodu, ale jeden ze strażników chwycił ją, a drugi grzebał w jej torebce, sprawdzając, czy nie ma w niej nic niebezpiecznego. Inny wytrącił Steris notatnik z rąk, po czym zaczął ją obszukiwać, niezbyt delikatnie. – Statek jest w dobrym stanie mimo działania żywiołów, Sekwencjo – powiedział do Telsin żołnierz. Marasi przyglądała się im bezradnie. – Nie rozbił się, jak ten drugi. – Doskonale – stwierdziła Telsin. – Sprawdźmy, czy jest w nim zapas kamienia napędzającego. Ruszyła w dół po schodach, a medalion pozwalał jej ignorować lodowate zimno. W swojej cienkiej sukni wyglądała jak duch wśród mężczyzn w grubych zimowych płaszczach. Po chwili zatrzymała się i spojrzała w stronę Marasi i pozostałych. – Dokładnie ich przeszukajcie – poleciła swoim ludziom. – Wyczuwałam słaby metal od tej starszej, ale już go nie ma. Jej notes musi mieć metalowe okucia. Wątpię, by mieli aluminiowe pistolety poza tym, który miał Waxillium. Tak czy inaczej, miejcie na nich oko. Są naszym ubezpieczeniem przeciwko temu niskiemu, który wciąż gdzieś tam jest.

***

Sufit spadł na nich. Wax krzyknął i rzucił się w stronę postumentu i dwóch prostych bransolet. Garnitur wybrał inną taktykę – Odepchnął się od bransolet, uciekając przed spadającymi kamieniami. Skały uderzyły w Waxa jak pięść wbijająca go w ziemię. Usłyszał trzask kości. Sapnął, ale w ustach miał tylko pył. Wiedział, że jest bardzo źle, kiedy ból zaczął słabnąć. Gdy pył opadł, zorientował się, że nie może poruszyć żadną częścią ciała. Na plecach miał ciężar przyciskający go do ziemi z głową przekręconą w bok. W jego polu widzenia znajdowała się jedna z dłoni, z połamanymi palcami. Nie czuł ich. Nie czuł niczego. Jedynie twarz. Dość, by poczuć łzy bólu i porażki na policzkach. Stal, pomyślał. Spróbował ją spalić. Poczuł kilka płomyków w swoim wnętrzu, ciepło, które stało się jedynym, co czuł. Pobliska sterta gruzu poruszyła się, kamienie zagrzechotały o ziemię. Chwilę później w polu widzenia Waxa pojawił się Garnitur, rana na jego ramieniu właśnie się zasklepiała. Otrzepał się i spojrzał na Waxa. – Problemem Hemalurgii są jej ograniczenia – stwierdził. – Jeśli zabijesz człowieka i ukradniesz jego Metaliczne zdolności, dar jest osłabiony. Wiedziałeś o tym? Ponadto, jeśli przebijesz się zbyt wieloma kolcami, stajesz się poddany... wpływom Harmonii. Legendy utrzymują, że w ten sposób można się poddać wpływom dowolnego głupiego Uspokajacza lub Podżegacza, który ma dość talentu. – Pokręcił głową. – Jestem ograniczony do trzech darów, nawet jeśli odkryliśmy, jak kogoś osłabić, a samemu czerpać z tego korzyść. Spojrzał w stronę bransolet. – Ale jeśli istnieje sposób na to, by zdobyć większą moc i nie być poddanym Harmonii... to by było coś. Rozumiem, dlaczego Telsin tak na tym zależało. Zostawił Waxa, ominął zamarznięte trupy z maskami na kolanach, które wciąż wystawały spod kamieni. Zostały zmiażdżone, a niektóre nawet rozpadły się na kawałki. Garnitur podszedł do postumentu. – Patrz na mnie, Waxilliumie. Dziś staję się bogiem. Wax próbował krzyknąć, ale w płucach miał za mało powietrza. Próbował się oswobodzić, ale jego ciało już nie działało. Umierał. Choć stal płonęła niespokojnie w jego wnętrzu, umierał. Nie. Już był martwy. Tylko jego ciało jeszcze się do końca nie zorientowało. Garnitur trzymał Opaski. Wax obrócił głowę najdalej, jak mógł, by to zobaczyć. Brodaty mężczyzna uśmiechnął się szeroko i czekał. Nic się nie stało. Garnitur naprężył się, a jego twarz pociemniała. Obrócił bransolety w dłoniach, przyjrzał im się uważnie. Założył je. Nadal nic się nie stało. – Opróżnione – powiedział z odrazą. – Po tym wszystkim okazały się opróżnione z atrybutów. Co za marnotrawstwo. – Westchnął i podszedł do Waxa, wyciągając aluminiowy pistolet z kieszeni. – Nie wątpię, że uczonym Iricha uda się odkryć, jak stworzono Opaski. Zabierz ze sobą tę myśl do wieczności, Waxilliumie. Uściśnij w moim imieniu rękę

Żelaznookiego. Zamierzam nigdy go nie spotkać. Przycisnął lufę do głowy Waxa. Wtedy coś w niego uderzyło. Garnitur krzyknął i zaczęła się szarpanina. Odgłos wystrzału. Przekleństwa Garnitura. Kroki na kamieniach. Chwilę później w polu widzenia Waxa ukazał się Wayne. Ukląkł i wpatrzył się w niego z przerażoną miną. – Wayne – wychrypiał Wax. – Jak...? – Nic wielkiego – odparł jego towarzysz. – Wyślizgnąłem się i wpadłem do jednej z tych jam. Niestety, ta na dole miała kolce. Ale uzdrowiłem się i wyszedłem na zewnątrz, kiedy żołnierze już sobie poszli, a później wślizgnąłem się do tej jamy. Wybrałeś sobie lepszą dziurę do wpadania, to pewne. – Garnitur... – Uciekł. Nie chciał stawić mi czoła, nie z moim uzdrawianiem. Tchórzliwy z niego gość... – Spojrzał z góry na przyciśnięte głazem ciało Waxa. – Ja... – Znajdź Steris i Marasi – wychrypiał Wax. – Pomóż im uciec. – Wax. – Wayne potrząsnął głową. – Nie. Nie! Nie zrobię tego bez ciebie. – Możesz. Walcz. – Nie o tę część chodzi. O całą resztę. Życie. My... wydostaniemy cię z tego. Otarł oczy dłońmi, po czym spojrzał na kamień na plecach Waxa i na zbierającą się pod nim krew. Później usiadł, przeczesał włosy dłońmi i patrzył przed siebie szeroko otwartymi oczami, jakby był w szoku. Wax próbował zachęcić go do odejścia, ale jego wargi się nie poruszyły. Za mało siły.

***

Marasi kuliła się na lodowatej ziemi ze Steris i Allikiem. Otaczali ich uzbrojeni mężczyźni, którzy przeszukali ich rzeczy. Wciąż trwała noc, ale chyba nadchodził już świt. Waxillium znalazłby wyjście z tej sytuacji. Przestań porównywać się z nim, pomyślała. Czy to dziwne, że stoisz w jego cieniu, skoro nie potrafisz sobie wyobrazić, że mogłabyś robić coś innego? Musiała znaleźć rozwiązanie. W jej głowie pojawiły się dziesiątki planów, a wszystkie głupie. Strażnik obok nadal miał jej torebkę. W środku wciąż mógł być kolec ReLuura. Ponieważ był Hemalurgicznie Napełniony, szukający metali Allomanta mógł go nie zauważyć. Strażnik wywrócił torebkę na nice, wyrzucając jej zawartość. Żadnego kolca. Za to spomiędzy jej notatników i chusteczek wypadł klin metalu wielkości dłoni. Aluminiowy grot włóczni rzeźby? Wayne, ja cię... Zacisnęła zęby. Kiedy wymienił go na jej kolec? Ten człowiek!

– Już przeszukałem torebkę – zauważył inny strażnik. – Żadnej broni. – A to co jest? – spytał pierwszy strażnik, unosząc klinowaty kawałek aluminium. Drugi strażnik prychnął. – Spróbuj zabić tym kogoś, jeśli tylko chcesz. Jest tępy. Marasi skuliła się, czując się głupio. Nawet gdyby miała kolec, co by mogła zrobić? Nie pokonałaby uzbrojonych strażników. W takim razie co mogła zrobić? Ktoś spadł z nieba i uderzył w ziemię w pobliżu. Podniosła wzrok, myśląc, że to Waxillium. Okazało się jednak, że to Garnitur. Jego ubranie było zakurzone i podarte, a w dłoni trzymał pistolet. Strażnicy zasalutowali, a ten z jej torebką upuścił ją i kawałek metalu. Jeden z flakoników z kosmetykami potoczył się na obok. Biedny Allik kulił się przy Steris. Przestał drżeć, a jego skóra posiniała. Steris spojrzała jej w oczy, wydawała się zrezygnowana. Garnitur przeszedł obok. Wydawał się o wiele bardziej groźny, kiedy opadł z nieba z pomocą Allomantycznych zdolności, niż kiedy ciepło opatulony stał na schodach świątyni. – Czy mój brat nie żyje? – spytała ostro Telsin, odwracając się od grupy inżynierów. – Tak – odparł Garnitur. – Choć spotkałem tego niskiego. – Zabiłeś go? – Odwróciłem jego uwagę. Pomyślałem, że chciałabyś zobaczyć, co znalazłem. – Uniósł coś, co błyszczało w mocnych reflektorach rozstawionych przez załogę. Dwie srebrzyste bransolety, każda obejmująca całe przedramię. – W środku była ukryta sala, Sekwencjo. I nie uwierzysz, jaka tajemnica się w niej kryła. Telsin przecisnęła się między inżynierami i podeszła do Garnitura. Wzięła bransolety wyraźnie oszołomiona. – Nie działają – zauważył Garnitur. – Co masz na myśli? – Wydaje mi się, że atrybuty wyczerpały się. Cały zapas został zużyty. – Ale one dają również Allomancję. Telsin założyła je i machnęła do jednego ze strażników, który rzucił jej fiolkę z metalem. Przełknęła go pośpiesznie. – I co? – spytał Garnitur. – Nic. Przynęta, pomyślała Marasi. Jak szklana gablota i pusty postument... one też tym były. Zrozumiała teraz, dlaczego Waxillium robił pomiary. Waxillium. On nie mógł... Nie. Co mogła zrobić? Nie walczyć. Ale myśleć. Te Opaski były przynętą. Drugą warstwą fałszu, by odwrócić uwagę intruzów. Zatem gdzie były te prawdziwe?

***

Świece w ciemnym pokoju. To kolejna przynęta, pomyślał Wax. Miał mętlik w głowie. Te naramienniki były zbyt doskonałe, zupełnie jak w opowieściach. Pozostawiono je, by nas oszukały. Jak symbole dawnego wroga Waxa wymalowane na drzwiach rezydencji. Miały odwrócić uwagę. Spowolnić. To miejsce zostało stworzone dla Ostatniego Imperatora, rozmyślał dalej Wax. Te pułapki... te pułapki są głupie. A jeśli dałby się złapać w jedną z nich? Cały budynek musi być przynętą. Czyli co? Gdzieś tam była kolejna świątynia? Może rzeczywiście ukryli je w jaskini? Ledwie cokolwiek widział. Wayne trzymał go za rękę, a po jego twarzy płynęły łzy. Wszystko gasło. Zimno... nadchodziło... jak ciemność... Nie, pomyślał Wax, nie mogły być gdzie indziej. Musiał móc je odnaleźć. On by je rozpoznał. Były. Były tutaj! Wax sapnął i spróbował coś powiedzieć. Oczy miał szeroko otwarte. Wayne ściskał jego dłoń tak mocno, że pobielały mu kostki. Nie czuł tego. Nadeszła ciemność i Wax umarł.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

Wax znieruchomiał. Wayne wypuścił jego dłoń. Chciał po prostu tu siedzieć. Gapić się w pustkę jak ci goście w szeregach, ci, którzy nie zostali zmiażdżeni. Siedzieć i stać się nicością. Przez całe jego życie tylko jeden człowiek w niego wierzył. Tylko jeden człowiek mu wybaczył, dodawał otuchy. Reszta tej przeklętej rasy mogła jak dla Wayne’a spłonąć i obrócić się w popiół. Nienawidził ich wszystkich. Ale... co by powiedział Wax? Zostawił mnie. Kanalia, pomyślał Wayne, ocierając oczy. W tej chwili Waxa również nienawidził. I zarazem kochał go bardziej niż nienawidził. Warknął i wstał. Nie miał broni – laski pojedynkowe zostały na górze. Popatrzył na ciało Waxa, po czym ukląkł i pomacał wzdłuż jego nogi. Złapał za coś i szarpnął. Śrutówka. Ręce Wayne’a natychmiast zaczęły drżeć. – Przestańcie – syknął do nich. – Skończyliśmy z tym. Odbezpieczył śrutówkę i wyruszył na poszukiwanie drogi wyjścia z grobowca.

***

Cała świątynia jest przynętą, pomyślała Marasi, drżąc z zimna. W takim razie gdzie są prawdziwe Opaski? Świątynia została wybudowana dla Ostatniego Imperatora, który rzekomo miał powrócić po swoją broń. Gdzie ona by ją umieściła? On wiedział, jak wyglądała, pomyślała Marasi. Sam ją stworzył. Myślimy, że miała kształt naramienników, ale wcale tak nie musi być. Może wyglądać jak cokolwiek.

To by było bardzo sprytne posunięcie przy tworzeniu broni. Przy tych metalmyślach trzeba było wiedzieć, co robią, zanim się ich użyło. Dzięki temu tylko ten, kto wiedział, czego szuka, mógłby użyć tej broni. A skoro tak, to ci, którzy wybudowali świątynię, mogli pozostawić broń w miejscu, w którym powracający Ostatni Imperator by ją zobaczył, ale wszyscy inni przeszliby obok, w głąb budynku, gdzie natrafiliby na pułapki, jamy i przynęty – zaprojektowane, by ich zabić lub przekonać, że skutecznie obrabowali świątynię. Gdzie mogli umieścić broń? Na progu, pod znakiem samego Suwerena, w jego dłoni. Marasi odwróciła się, szukając przerośniętego grotu włóczni. Leżał tuż obok niej, wyrzucony przez strażnika. Wax uznał, że jest z aluminium, bo nie mógł go wyczuć, ale nie przyjrzał mu się zbyt uważnie. Gdyby to zrobił, zobaczyłby, że jest z różnych metali, skutych razem, jak klinga miecza z wielu warstw. Nie mógł go Odepchnąć, ale nie dlatego, że grot był z aluminium. Stało się tak dlatego, że był metalmyślą, napełnioną mocą większą, niż ktokolwiek z nich kiedykolwiek widział.

***

Wokół Waxa wszystko stało się zamglone i niewyraźne. Jaskinia, skały, sama ziemia – wszystko zmieniło się w mgłę. Na której mógł stanąć. W zamglonym mroku u boku Waxa pojawił się Harmonia. Zaczęli iść, jakby wybrali się razem na spacer. Bóg wyglądał tak, jak Wax go sobie zawsze wyobrażał. Wysoki, spokojny, z dłońmi splecionymi na wysokości piersi. Twarz jak długi owal, pogodna i ludzka, choć za sobą ciągnął płaszcz bezczasu. Wax go widział, zdawało się, że pozostawia za sobą burze i wiatry, chmury i deszcz, pustynie i lasy. Harmonia nosił szatę w terrisańskim stylu, na której każde V było nie kolorem, lecz epoką. Warstwy czasu, jak na wykopanej z głębin skale. – Mówią – powiedział cicho Wax – że przychodzisz do wszystkich ludzi, kiedy umierają. – Ten obowiązek uważam za jeden z najświętszych – odparł Harmonia. – Nawet kiedy mam inne pilne sprawy, znajduję czas na ten spacer. – Czyli jestem martwy. – Owszem. Twoje ciało, umysł i dusza się rozdzieliły. Wkrótce jedno powróci do ziemi, drugie do cosmere, a trzecie... Nawet ja nie wiem. Wax szedł dalej. Ciemna jaskinia zniknęła, a on miał uczucie, że wszystko się rozmywa. Mgły stały się ciemnością. Wax widział jedynie odległe światło, jak blask słońca zza horyzontu. – Jeśli masz czas, by z nami spacerować – powiedział z goryczą do Harmonii – dlaczego nie przyszedłeś odrobinę wcześniej? Dlaczego nie zatrzymałeś spaceru, nim musiał się zacząć? – Czy powinienem zapobiegać wszystkim trudnościom, Waxilliumie? – Wiem, do czego to prowadzi. Wiem, co powiesz. Cenisz wybór. Wszyscy mają swoje teorie na ten temat. Ale mógłbyś pomóc. Zrobiłeś to wcześniej, sprawiając, że znalazłem się

w miejscu, w którym powinienem być. Interweniujesz. Dlaczego więc nie interweniujesz bardziej? Nie dopuszczając do śmierci dzieci. Sprawiając, by konstable przybywali na czas, żeby nikt nie zginął. Nie musisz odbierać wyboru, ale mógłbyś robić więcej. Wiem, że mógłbyś. Ostatnich zdań nie wypowiedział na głos. Mógłbyś ją uratować. Albo przynajmniej powiedzieć mi, co robię, dodał w myślach. Harmonia pokiwał głową. Wax czuł się dziwnie, stawiając żądania, ale na rdzę... jeśli to był koniec, chciał dostać kilka odpowiedzi. – Co to znaczy być Bogiem, Waxilliumie? – spytał Harmonia. – Wątpię, bym umiał odpowiedzieć na to pytanie. – Ja też nie sądziłem, że kiedyś będę musiał na nie odpowiedzieć. Niestety, zostałem zmuszony. Chciałbyś, żebym interweniował i nie dopuszczał do śmierci niewinnych. Mógłbym to zrobić. Zastanawiałem się nad tym. Ale gdybym miał nie dopuścić do niewinnej śmierci, co dalej? Czy powinienem również chronić przed okaleczeniem? – Oczywiście. – A w którym momencie powinienem się zatrzymać, Waxilliumie? Czy miałbym chronić przed wszystkimi ranami, czy tylko tymi zadawanymi przez złych ludzi? Czy miałbym powstrzymać człowieka przed zaśnięciem, żeby nie przewrócił świeczki i nie spalił swojego domu? Czy miałbym chronić każdego przed każdą krzywdą, która mogłaby mu się przytrafić? – Może. – A gdyby nikomu nie działa się krzywda, czy ludzie byliby zadowoleni? Czy nie modliliby się do mnie, by prosić o więcej? Czy niektórzy nadal przeklinaliby i pluli na dźwięk mojego imienia, ponieważ są biedni, a inni są bogaci? Czy to również powinienem złagodzić, sprawić, by wszyscy byli tacy sami, Waxilliumie? – Nie dam się złapać w tę pułapkę – stwierdził Waxillium. – To ty jesteś Bogiem, nie ja. Możesz postawić granicę w miejscu, w którym chronisz nas przed najgorszym. Możesz chronić nas przed najgorszym, w granicach zdrowego rozsądku, a jednocześnie pozwalać nam żyć naszym życiem. Światło z przodu nagle rozpostarło się przed nimi i Wax zorientował się, że okrążali planetę. Stali wysoko nad nią, a teraz wyszli z ciemności w światło słońca, w którym Wax ujrzał świat poniżej, zalany spokojnym, chłodnym blaskiem. Dalej wisiała czerwona mgiełka. Otaczała świat i napierała nań. Wax poczuł, że krztusi się miazmatami grozy i zniszczenia. – Być może – powiedział cicho Harmonia – już zrobiłem, co zasugerowałeś. Czego nie widzisz, bo najgorsze nigdy do was nie dociera. – Co to jest? – spytał Wax. Spróbował objąć wzrokiem ten bezkres czerwieni. Naciskała do wewnątrz, ale widział coś, wąskie pasmo światła – jak bańka wokół świata – które ją powstrzymywało. – Metafora – wyjaśnił Harmonia. – Być może dość prymitywna. Spojrzał na Waxa i uśmiechnął się, jak ojciec do zadziwionego dziecka. – Nie skończyliśmy jeszcze rozmowy – stwierdził Wax. – Pozwoliłeś jej umrzeć. Pozwoliłeś, bym ją zabił. – A ty jak długo zamierzasz się nienawidzić z tego powodu? – spytał łagodnie Harmonia.

Wax zacisnął zęby, ale nie mógł stłumić dreszczy, które go przeszyły. Znów przeżył tę chwilę, gdy trzymał ją w ramionach, kiedy umierała. I wiedział, że to on ją zabił. Nienawiść gotowała się w nim. Nienawiść do Harmonii. Nienawiść do świata. I tak, nienawiść do samego siebie. – Dlaczego? – spytał Wax. – Ponieważ tego ode mnie zażądałeś. – Wcale nie! – Tak. Część ciebie to zrobiła. Ewentualność, którą zobaczyłem, jeden z wielu możliwych Waxilliumów, jeszcze nie do końca ustalony, ale będący całkowicie tobą. Poznaj samego siebie, Waxilliumie. Wolałbyś, żeby ktoś inny ją zabił? Ktoś, kogo nie znała? – Nie – szepnął. – Wolałbyś, żeby żyła nadal jako niewolnik we własnym umyśle? Zepsuta przez ten przeklęty kolec, który pozostawiłby ją na zawsze poranioną, nawet gdyby został wymieniony? – Nie. – Wax płakał. – A gdybyś wiedział – Harmonia patrzył mu prosto w oczy – że nigdy nie pociągnąłbyś za spust, gdyby prawda nie była przed tobą ukryta? Gdybyś uświadamiał sobie, co uczyniłaby z tobą ta świadomość... powstrzymując twoją rękę, a ją czyniąc na wieczność więźniem szaleństwa... o co byś mnie poprosił? – Nie mów mi – szepnął Wax, zaciskając powieki. Wydawało się, że cisza, która zapanowała, trwa wieczność. – Przykro mi – powiedział łagodnie Harmonia – z powodu twojego cierpienia. Przykro mi z powodu tego, co zrobiłeś, co musieliśmy zrobić. Ale wcale nie jest mi przykro, że zmusiłem cię, byś zrobił to, co było konieczne. Wax otworzył oczy. – A kiedy się wycofuję, powstrzymuję się przed chronieniem tych na dole – stwierdził Harmonia – muszę zaufać, że ludzie poradzą sobie sami. – Spojrzał w stronę czerwonej mgiełki. – I ponieważ zajmują mnie teraz inne problemy. – Nie powiedziałeś mi, co to jest – zauważył Wax. – Ponieważ sam nie wiem. – To... mnie przeraża. Harmonia popatrzył na niego. – I tak powinno być. Daleko na dole na jednym z lądów zapłonęła malutka iskra. Wax zamrugał. Zobaczył ją mimo niewiarygodnej odległości. – Co to było? – spytał. Harmonia się uśmiechnął. – Zaufanie.

***

Marasi chwyciła grot obiema dłońmi. I sięgnęła do wszystkiego. Wypełniła ją moc rozpalająca jak piekielne ognie. Śnieg wisiał nieruchomo w powietrzu. Wstała i sięgnęła do pasa jednego ze strażników, wyjmując jego fiolkę z metalami. Wzięła je wszystkie, po kilka od każdego z mężczyzn, i wypiła. Sięgała do metalmyśli, która pozwalała jej poruszać się tak szybko, że kiedy uniosła dłoń, przez krótką chwilę widziała bańkę próżni. Uśmiechnęła się. I spaliła metale. Wszystkie. W tej jednej chwili transcendencji poczuła, że się zmienia, rozrasta. Poczuła moc samego Ostatniego Imperatora, zmagazynowaną w Żałobnych Opaskach – grocie włóczni, który ściskała w dłoni – wypełniającą jej ciało i miała wrażenie, że się rozpadnie. Jakby w jej żyły i tętnice wtłoczono nagle ocean światła. Z jej ciała wystrzeliły niebieskie linie, z początku wskazujące na metale, później zwielokrotniające się, zmieniające, przeobrażające. Widziała poprzez wszystko, wszystko było niebieskie. Nie było już ludzi i przedmiotów, jedynie skupiona energia. Metale świeciły jaskrawo, jakby były otworami prowadzącymi do innego miejsca. Skupiona kwintesencja, droga do mocy. Zużywała rezerwy z zaskakującą szybkością. Zmniejszyła prędkość, a ludzie wokół niej z jakiegoś powodu podskoczyli i unieśli ręce do uszu. Przechyliła głowę i ODEPCHNĘŁA. Jej Odpychanie odrzuciło strażników na dobre pięćdziesiąt stóp na boki, dzięki czemu pozostała twarzą w twarz z Garniturem i Telsin, którzy wpatrywali się w nią z przerażonymi minami. Byli dla niej świetlistą energią, ale rozpoznała ich. Mieli w sobie kolce. Cóż za wygoda. Kolce opierały się Odpychaniu, ale niewystarczająco, by Marasi się tym przejmowała. Uniosła dłoń i odrzuciła ich do tyłu z pomocą tych właśnie metali, którymi się przebili. Strażnicy wokół niej złapali za broń i odwrócili się do niej. Odrzuciła ich do tyłu i wzniosła się nad ziemię, Odpychając się od minerałów w skałach pod stopami. Wisząc w powietrzu, ze zdziwieniem zobaczyła coś kłębiącego się wokół niej. Mgła? Skąd się wzięła? Ze mnie, uświadomiła sobie. Unosiła się na niebie przepełniona mocą. W tej chwili była Wojowniczką Wstąpienia. Miała w sobie pełnię, której Waxillium ledwie zakosztował w swoim życiu. Mogła być nim, przyćmić go. Mogła przynosić sprawiedliwość całym narodom. Trzymając to wszystko w swoim wnętrzu, posiadając i oceniając, w końcu przyznała się sama przed sobą: nie tego pragnę. Nie zamierzała pozwolić, by dziecinne marzenia wciąż nad nią panowały. Uśmiechnęła się i Odepchnęła w stronę świątyni.

***

Steris patrzyła, jak jej siostra odlatuje.

– To nieoczekiwane – powiedziała. A zakładała, że jest gotowa na wszystko. Marasi zaczynająca świecić, z pomocą Allomacji odrzucająca ludzi na boki, jakby byli lalkami, a później odfruwająca i pozostawiająca za sobą ślad mgły... cóż, tego nie było na liście. Ani nawet w aneksie. Spojrzała z góry na biednego Allika, tak zmarzniętego, że przestał się trząść. – Będę musiała rozszerzyć swoje przewidywania tego, co jest prawdopodobne w czasie takich działań, zgodzisz się ze mną? Wymamrotał coś w swoim języku. – Forolate ludzie! – Zamachał ręką. – Forsalvin! – Mówisz, żeby uciekać bez ciebie? – Steris zrobiła kilka kroków i odzyskała swój notatnik. – Tak, ucieczka w czasie, kiedy wszyscy są zdezorientowani, to dobry pomysł, ale ja nie zamierzam jeszcze odchodzić. – Otworzyła notatnik, który wydrążyła nożem Waxa, kiedy siedziała na tyle ślizgacza, Marasi rozmawiała z przodu z Allikiem, a wszyscy inni spali. – Wiesz, że kiedy oceniałam użyteczność wszystkich pozostałych w czasie wyprawy, dałam sobie siedem na sto? Niezbyt dużo, owszem, ale nie mogłam przypisać sobie najniższej możliwej oceny. Czasami bywam przydatna. Obróciła duży notatnik, ukazując zapasowy medalion z magazynu ślizgacza, wciśnięty ostrożnie w wydrążone zagłębienie. Uśmiechnęła się do Allika, wydobyła go i wcisnęła mu w dłoń. Mężczyzna wydał z siebie długie westchnienie ulgi, a nawiany śnieg, który przylepił się do jego twarzy, stopniał. W pobliżu żołnierze zaczynali się podnosić i krzyczeć do siebie. – A teraz – powiedziała Steris – sądzę, że twoja wcześniejsza sugestia miała sporo sensu.

***

– A teraz co? – spytał Wax Harmonię. – Rozpływam się w nicość? – Nie sądzę, by to była nicość – odparł Bóg. – Tam coś jeszcze jest. Choć być może wiara ta wynika jedynie z mego pragnienia, by tak właśnie było. – Nie zachęcasz mnie. Nie jesteś wszechmocny? – Bynajmniej. – Harmonia się uśmiechnął. – Ale sądzę, że pewne części mnie mogłyby być. – To nie ma sensu. – I nie będzie mieć, dopóki mu go nie nadam. – Harmonia wyciągnął obie ręce. – Odpowiedź na twoje pytanie brzmi: jeszcze się nie rozpływasz. Choć już wkrótce. Teraz musisz dokonać wyboru. Wax popatrzył to na jedną, to na drugą rękę bóstwa. – Czy każdy dostaje ten wybór? – Ich wybory są inne. – Harmonia uniósł dłonie, jakby zachęcał Waxa do ich uściśnięcia. – Nie widzę wyboru.

– Moja prawa ręka – wyjaśnił Harmonia – to wolność. Sądzę, że ją czujesz. I tak było. Szybowanie, wyzwolenie ze wszystkich więzów, jazda na liniach błękitnego światła. Przygoda w nieznanym, dążenie jedynie do zaspokojenia własnej ciekawości. Było wspaniałe. Tego zawsze pragnął i poczuł, jak ogarnia go pokusa. Wolność. Wax westchnął. – A czym... czym jest druga? Harmonia uniósł lewą rękę i Wax coś usłyszał. Głos? – Wax? Tak, podekscytowany głos. Kobiecy. – Wax, musisz wiedzieć, jak to działa. Uzdrowi cię, Wax. Waxilliumie! Proszę... – Ta dłoń – powiedział Wax, patrząc na nią. – To obowiązek, prawda? – Nie, Waxilliumie – odparł łagodnie Harmonia. – Choć tak to zawsze postrzegałeś. Obowiązek albo wolność. Ciężar albo przygoda. Zawsze byłeś tym, który dokonywał właściwego wyboru, kiedy inni się bawili. I dlatego darzysz go niechęcią. – Wcale nie – stwierdził Wax. Harmonia się uśmiechnął. Zrozumienie na Jego twarzy było denerwujące. – Ta dłoń – powiedział Harmonia – to nie obowiązek, lecz jedynie inna przygoda. – Wax... – dobiegł głos z dołu, pełen uczuć. Należał do Marasi. – Musisz zaczerpnąć z metalmyśli. Wax sięgnął do lewej dłoni, a wtedy Harmonia – co go zaskoczyło – cofnął ją. – Jesteś pewien? – Muszę. – Naprawdę? – Muszę. Tym jestem. – W takim razie, synu – powiedział Harmonia – może powinieneś przestać czuć nienawiść. – Wyciągnął rękę. Wax się zawahał. – Najpierw powiedz mi jedno. – Jeśli tylko będę mógł. – Czy ona tu przyszła? Kiedy odeszła? Harmonia się uśmiechnął. – Prosiła, żebym się tobą zaopiekował. Wax uścisnął Jego lewą dłoń. Natychmiast został pociągnięty w stronę czegoś, jak powietrze wysysane przez otwór. Zalało go ciepło, które po chwili stało się ogniem. Wciągnął powietrze w płuca, krzyknął, napiął się i zrzucił głaz, który poleciał w bok – i odkrył, że znajduje się w niskiej sali pod świątynią. Cóż za siła! Odepchnął ten kamień nie mięśniami, lecz stalą. Jego ciało jeszcze się uzdrawiało, kiedy się podnosił, Odpychając się od śladów metalu w ziemi pod stopami. Wylądował i spojrzał na lewą dłoń. Tę, która zmasakrowana leżała przed jego twarzą, gdy umierał. Ściskał w niej przerośnięty grot włóczni wykuty z szesnastu różnych metali. Podniósł wzrok i spojrzał na Marasi, która wpatrywała się w niego ze łzami w oczach, ale też z szerokim

uśmiechem na twarzy. – Znalazłaś – powiedział. – Wystarczyła odrobina staromodnej roboty detektywistycznej. – Ocaliłaś mnie. Na rdzę i Zniszczenie... taka moc. Miał wrażenie, że mógł niszczyć miasta i budować je od nowa. – Garnitur i twoja siostra są na zewnątrz – stwierdziła Marasi. – Zostawiłam tam pozostałych. Ja nie... Cóż, nie myślałam jasno. A może myślałam za dużo. Masz. Wręczyła mu fiolkę z metalami. Wax wziął ją i uniósł Opaski. – Mogłabyś zrobić to sama. – Nie. – Ale... – Nie mogłabym – powtórzyła Marasi. – To po prostu... nie ja. – Wzruszyła ramionami. – Czy to ma sens? – Co zaskakujące, owszem. – Poruszył dłonią zaciśniętą na Opaskach. – Idź. Robić to, w czym jesteś najlepszy, Waxilliumie Ladrianie. – To znaczy w czym? W niszczeniu rzeczy? – W niszczeniu rzeczy – powiedziała Marasi – w doskonałym stylu. Uśmiechnął się i wypił zawartość fiolki.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

– Ludzie Waxilliuma mają Opaski! – szepnął Garnitur, idąc po ciemnych skałach. Zaczął padać śnieg, ostry, lodowaty śnieg, w niczym nieprzypominający łagodnych płatków, jakie widywał czasami na wschodzie Kotliny. – To kryzys. Zaatakują nas. Musimy przyśpieszyć działania! Przeżuwał własne słowa, rozważał je, naciągając mocniej płaszcz. Mimo urządzenia ogrzewającego ten wiatr był irytujący. Czy kupią jego argument? Nie, nie był dość złowieszczy. – Waxillium i jego ludzie mają Opaski! – powtórzył. – To z pewnością pozwoli kandra wymyślić sposób na stworzenie metalmyśli, z których mógłby korzystać każdy. Musimy przyśpieszyć działania i zdobyć Elendel teraz, zanim zyskają przewagę technologiczną! Tak. O to chodziło. Nawet najostrożniejsi z Serii będą zaniepokojeni perspektywą utraty przewagi technologicznej. To ich przekona, by dali mu swobodę ruchu, której pragnął. Wszystko mogło dać mu przewagę. Chciał dostać Żałobne Opaski dla siebie, ale znajdzie coś, co je zastąpi. Garnitur zawsze znajdował coś, co dawało mu przewagę. Mijał żołnierzy kręcących się dookoła i rozładowujących broń na zamarzniętej skalistej równinie. Wcześniej przygotowali się na ewentualność walki w tym miejscu, bo Garnitur obawiał się, że mogą napotkać kolejnych zamaskowanych dzikusów. – Sir! – zawołał jeden z mężczyzn. – Rozkazy? Wskazał na niebo. – Jeśli ktokolwiek poza Sekwencją opadnie z nieba albo zbliży się do waszej pozycji, strzelajcie. I nie przestawajcie strzelać, nawet kiedy ich powalicie. – Tak jest, sir! – powiedział żołnierz i gestem wezwał grupkę swoich ludzi. Odwrócił się w stronę pustego stojaka i zawahał się. – Moja strzelba! Kto wziął moją strzelbę?! Garnitur ruszył dalej, rzucił fałszywe Żałobne Opaski na śnieg i pozostawił swoich żołnierzy, by – jak liczył – spowolnili oddziały Waxilliuma. Sam skierował się w stronę nowego statku powietrznego. To urządzenie rzeczywiście dawało przewagę. Opaski służyły jednemu człowiekowi, czyniąc z niego bóstwo. Flota takich statków mogła zmienić w bóstwa całą armię.

Drewniany korytarz w środku oświetlały gazowe latarnie w surowych metalowych obudowach. Całość była o wiele prostsza niż statek, który rozbił się w Dulsing – drewno pozbawione ozdób, nielakierowane. Wnętrze tamtego statku wyglądało jak salon. Ten przypominał raczej magazyn. Pewnie budowa była tańsza, pomyślał, kiwając z aprobatą głową. Na górze rozległy się kroki – ludzie biegnący korytarzem na innym pokładzie. Garnitur otrząsał śnieg z ramion, kiedy podbiegł do niego technik w czerwonym mundurze Ukrytej Straży Kręgu. – Milordzie – odezwał się mężczyzna, podając mu jeden z medalionów. – Będzie go pan potrzebował. Garnitur przyjął medalion i podwinął rękaw, by umocować go na ramieniu. – Czy statek działa? Oczy mężczyzny zabłysły. – Tak jest, sir! Maszyneria działa, gdyż była chroniona przed żywiołami. Sir... to zadziwiające. Można wręcz wyczuć energię pulsującą w metalu. Musieliśmy wysłać ludzi, żeby odblokowali wiatraki... kilku Monetostrzelnych im pomogło... i już się ruszają. Fed jest na dole, uruchamia maszyny zmniejszające ciężar z pomocą swojej Feruchemii. To powinien być ostatni krok! – W takim razie podnieście nas – rozkazał Garnitur, idąc w stronę miejsca, w którym jego zdaniem powinien znajdować się mostek. – Milordzie Garniturze?! – zawołał za nim mężczyzna. – Nie czekamy na Sekwencję? Wahał się tylko przez chwilę. Gdzie ona się podziała? Kolejna przewaga? – pomyślał. Mógłby zostać Sekwencją. – Dołączy do nas w locie, jeśli będzie mogła – rzekł. – Priorytetem jest zapewnienie bezpieczeństwa temu statkowi i jego tajemnicom. Kiedy technik zasalutował i odbiegł wypełnić rozkazy, Garnitur zaczął napełniać medalion, dzięki czemu stał się lżejszy. To o wiele łatwiejsze niż zdobycie kolców. Nie mógł wyzbyć się poczucia, że ich eksperymenty z Hemalurgią były ślepą uliczką i marnowaniem zasobów. Statek zadrżał, a wiatraki uruchomiły się z hukiem głośniejszym, niż się spodziewał. Zanim dotarł na mostek, całość się zakołysała, a ponad hałasem wiatraków usłyszał odgłos pękającego lodu. Wyjrzał przez bulaj na oddalającą się ziemię. Udało się. Natychmiast zaczął rozmyślać nad implikacjami. Podróże. Handel. Działania wojenne. Mogliby zasiedlić nowe terytoria. Potrzebowaliby nowych typów budynków i doków. A wszystko to przechodziłoby przez jego ręce. Stłumił uśmiech – lepiej świętować dopiero po tym, jak bezpiecznie ucieknie – ale nie mógł zwalczyć uniesienia. Krąg miał plany na całe stulecie i więcej, zgodnie z jego sugestiami wprawiał w ruch skomplikowane intrygi. Był z nich dumny, ale jeśli miał być szczery, wolałby, żeby rządzili jeszcze za jego życia. A teraz było to możliwe.

***

Jordis kuliła się w namiocie i patrzyła, jak jej załoga umiera. Ta śmierć nadchodziła powoli. Ostatni węgielek w ognisku, uporczywie migoczący. Podczas straszliwego marszu w martwym deszczu jej ludzie dostawali niewielkie łyki ciepła z metalmyśli. Ledwie wystarczające, by utrzymać ich przy życiu, jak rośliny przez większość dnia zamknięte w ciemnej szopie. Ale teraz, w tym miejscu, zimno było zbyt wszechobecne – a trudy marszu zbyt druzgocące. Czołgała się między członkami załogi i szeptała zachęcająco, choć już nie czuła palców rąk ani stóp. Większość jej ludzi nie była nawet zdolna przytaknąć. Nieliczni zaczęli zdejmować ubrania, narzekając na gorąco. Dopadła ich lodowata gorączka. Już niedługo. Pozbawione masek diabły najwyraźniej to wiedziały – przy namiocie został tylko jeden strażnik. Jej ludzie mogliby się pewnie wyślizgnąć tyłem. Ale do czego mieliby się wyślizgnąć? Do śmierci na zewnątrz na wietrze zamiast śmierci wewnątrz? Jak ci bez masek mogą tu przeżyć? – zastanawiała się. Zaiste musieli być diabłami zrodzonymi ze szronu, by wytrzymywać takie zimno. Jordis uklękła obok Petrine, mistrzyni silnika i najstarszej z jej załogi. Jak ta kobieta przeżyła tak długo? Nie była bynajmniej krucha, ale skończyła już sześćdziesiąt lat. Petrine uniosła rękę i zacisnęła ją na ramieniu Jordis – choć maska ukrywała jej okolone zmarszczkami oczy, Jordis nie potrzebowała gestów ani min, by zrozumieć uczucia towarzyszki. – Atakujemy? – spytała Petrine. – W jakim celu? – By zginąć od ich broni zamiast z zimna. Mądre słowa. Może udałoby im się... Zza namiotu dobiegł głośny huk. Jordis poderwała się zaskoczona, choć większość pozostałych nadal się kuliła. Poły namiotu odsunęły się gwałtownie i pojawił się w nich mężczyzna w znajomej – choć połamanej – masce. Niemożliwe. Czyżby ją też dopadła lodowata gorączka? Mężczyzna uniósł maskę, ukazując młodą twarz i brodę. – Przepraszam, że przybyłem bez zapowiedzi – powiedział Allik – ale niosę dary. Zgodnie z tradycją, kiedy odwiedza się cudzy dom bez zapowiedzi, tak? Uniósł dłoń okrytą rękawicą, w której ściskał sznurki kilku medalionów. Jordis przeniosła wzrok z medalionów na młodego Allika, a później z powrotem. Tym razem nie zwróciła mu uwagi na zbytnią swobodę w podnoszeniu maski. Pokuśtykała do niego i z niedowierzaniem chwyciła jeden z nich. Przeniknęło ją cudowne ciepło, jak wschód słońca wewnątrz ciała. Westchnęła z ulgą i zaczęła myśleć jaśniej. To był on. – Jak? – szepnęła. – Ja – ogłosił Allik – zaprzyjaźniłem się z niektórymi spośród diabłów. Wskazał na bok, a wtedy do środka niemal wpadła kobieta bez maski, ubrana w jedną z długich sukien, które były popularne w tych okolicach. Dźwigała naręcze strzelb. Powiedziała coś w swoim języku, zrzuciła broń na podłogę namiotu i otrzepała dłonie.

– Ona chyba chce, żebyśmy zaczęli strzelać do tych drugich – powiedział Allik, kiedy Jordis szybko chwyciła pozostałe medaliony i zaczęła je rozdawać tym, którzy byli w najgorszym stanie. – Jeśli o mnie chodzi, z przyjemnością spełnię jej prośbę. Petrine przejęła rozdawanie medalionów, gdy Jordis chwyciła za strzelbę. Choć ciepło było cudowne, wciąż czuła się słaba i nie chciała zdejmować butów, żeby sprawdzić, czy odmroziła sobie palce. – Nie wiem, czy mamy dość sił, by długo walczyć. – Ale lepsza taka walka niż żadna, prawda, pani kapitan? – spytał Allik. – Prawda – przyznała Jordis i zrobiła gest szacunku, dotykając prawego ramienia lewą dłonią, a później opuszczając dłoń, by dotknąć nadgarstka. – Dobrze sobie poradziłeś. Prawie ci wybaczyłam niezgrabny taniec. – Odwróciła się do Petrine. – Rozdaj załodze tę broń. Zabijmy tyle diabłów, ile tylko możemy.

***

Wax wystrzelił ze świątyni w wybuchu mocy i Allomancji. Zawirował nad budynkiem, a kamienie wyrzucone siłą jego gwałtownego wypadu krążyły w powietrzu, ciągnąc za sobą mgłę. Na dole, gdzie wcześniej panowała cisza, zaczęła się strzelanina, choć nikt nie strzelał do niego. Nad jego głową statek powietrzny leciał powoli, na jego pływakach kręciły się dwa potężne wiatraki. Robił oszałamiające wrażenie, ale wyraźnie nie był zwrotny. Poruszał się z ociężałością typową dla czegoś bardzo dużego i bardzo ciężkiego – mimo zmniejszania ciężaru z pomocą medalionów. Waxa kusiło, żeby zmiażdżyć statek. Wypchnąć gwoździe z desek, rozerwać go na kawałki w szale zniszczenia, zrzucić Garnitura i zdradziecką siostrę na zamarzniętą ziemię. Prawie to zrobił. Ale... na rdzę. Nie był katem. Był stróżem prawda. Wolał raczej umrzeć niż to zdradzić. Cóż, umrzeć po raz drugi. Opadł, po czym wykorzystał ślady metali w kamiennych ścianach świątyni jako kotwicę, żeby prześlizgnąć się nad zamarzniętą ziemią. Nieliczni żołnierze strzelili do niego kilka razy, bez większego przekonania, ale większość wydawała się zajęta ostrzeliwaniem grupy ludzi w maskach, którzy zajęli stanowisko za kamienną półką. Steris, Allik, pomyślał Wax, rozpoznając ich. Dobrze. Wylądował wśród żołnierzy i odrzucił ich na boki. Zdjął ze stojaka aluminiowy pistolet, naładował go, pomachał ludziom w maskach, po czym wystrzelił w niebo za statkiem. Był silny. Niewiarygodnie silny. Opaski, które nadal ściskał w lewej dłoni, jakimś sposobem dawały mu nie tylko Allomancję, ale starożytną Allomancję. Potęgę tych, którzy żyli przed wielu laty, w czasach Ostatniego Imperatora. Może nawet większą. Czy to możliwe? Co stworzyłeś? – zastanawiał się. I na ile to wystarczy?

Jego zasoby się zmniejszały. Nie tylko metale w jego ciele, ale też rezerwy zmagazynowane w Opaskach. Zapasy zmieniające jego poziom Napełnienia. Wiedział, że powinien się pohamować – zachować je do badań albo na przyszłość – ale, na rdzę, to było upajające. Bez trudu dotarł do statku powietrznego, choć Odpychał się jedynie od paru łusek na dole. Wzniósł się w górę i wylądował na dziobie statku, po czym pięścią wybił jedno z okien na mostku. Rany na jego ręce zagoiły się natychmiast. W środku siedział samotnie Garnitur. Wax nie widział żadnych pilotów, techników czy służby. Tylko szeroki, częściowo owalny mostek, pozbawiony nawet dywanu, i Garnitur na krześle. Wax wdrapał się do środka i uniósł aluminiowy pistolet. Jego buty uderzyły o drewno. Rozejrzał się szybko. Ludzie w korytarzu na zewnątrz, pomyślał. I trochę metalu w ustach Garnitura. Stara sztuczka z monetą w ustach, sposób, by ukryć metal przed Allomantą. Wszystko, co znajdowało się wewnątrz ciała, było bardzo trudne do wyczucia. O ile oczywiście nie dysponowało się mocą stworzenia. – I tak oto – powiedział Garnitur, zapalając fajkę – wreszcie dochodzi do konfrontacji między nami. – Żadna to konfrontacja – stwierdził Wax, wciąż płonąc mocą. – Mógłbym cię teraz zniszczyć na setkę różnych sposobów, wuju. – Nie wątpię, że byś mógł. – Garnitur zgasił zapałkę i pyknął z fajki. Próbował ukryć monetę. Fajka w zębach wyjaśniała, dlaczego dziwnie mówi. – A ja mogę cię zniszczyć tylko na jeden sposób. Wax wycelował z pistoletu. Garnitur popatrzył na niego i uśmiechnął się. – Wiesz, dlaczego za każdym razem cię pokonywałem, bratanku? – Nie pokonywałeś mnie. Odmawiałeś walki. To coś zupełnie innego. – Ale czasami jedynym sposobem, by zwyciężyć, jest odmówić walki. Wax ruszył naprzód, uważając na pułapki. Myślał szybciej i poruszał się szybciej niż zwykle. Niebieskie linie rozpościerały się wokół niego jak świetlista sieć, wskazująca na źródła metalu, które były mniejsze i bardziej odległe, niż zwykle je wyczuwał. Czasami wydawało się, że migoczą, i przez chwilę widział blask wewnątrz każdej osoby i przedmiotu. Czuł, że byłby zdolny poruszyć również i je. Oszołomiony głos z tyłu jego głowy szepnął: „Wszystko jest tym samym. Metal, umysły, ludzie, wszystko jest z tej samej substancji...”. – Co zrobiłeś, wuju? – spytał cicho Wax. – I oto muszę odpowiedzieć na własne pytanie. – Edwarn pokręcił głową i wstał. – Pokonałem cię, Waxilliumie, nie dzięki przygotowaniom, choć były szeroko zakrojone. Pokonałem cię nie dzięki błyskotliwości czy sile fizycznej, ale dzięki swej wyjątkowej umiejętności. Kreatywności. – Zamierzasz zatłuc mnie obrazami? – Zawsze masz na końcu języka złośliwe komentarze! Brawo. – Co zrobiłeś, wuju?

– Uzbroiłem bombę – powiedział Garnitur. – Wybuchnie za kilka chwil. Chyba że ją powstrzymam. – Niech wybuchnie – stwierdził Wax, zaciskając dłoń na Opaskach, metalicznych warstwach przenikających się na trójkątnym kawałku metalu. – Jestem pewien, że to przeżyję. – A ci na dole? Twoi przyjaciele? Moi jeńcy? O ile umiem to ocenić po odgłosach, całkiem energicznie walczą o wolność. Jakże smutno by było, gdyby zostali zmieceni przez wybuch, który, jak mi powiedziano, mógłby zniszczyć duże miasto bez... Wax sięgnął do cynku, by przyśpieszyć myśli. Przejrzał tuzin różnych scenariuszy. Odnaleźć materiał wybuchowy i go Odepchnąć? Jak daleko by mu się udało? Czy Garnitur zdetonowałby bombę przed jego przybyciem? Prędkość fizyczna prawie się wyczerpała – Marasi musiała ją zużyć, żeby dotrzeć do niego – zatem tak, Garnitur miałby czas, ale czy rzeczywiście by to zrobił? Czy wysadziłby siebie, razem z całym statkiem, by pokonać Waxa? Gdyby chodziło o zwyczajnego zbrodniarza, Wax założyłby się, że do niczego takiego by nie doszło. Niestety, Garnitur i ogólnie Krąg wykazywali się fanatyzmem, jakiego się po nich nie spodziewał. Na przykład zachowanie Milesa podczas egzekucji. Ci ludzie nie byli jedynie łotrami i złodziejami – byli reformatorami politycznymi, niewolnikami idei. Co jeszcze? Co jeszcze mógł zrobić? Odrzucał scenariusz po scenariuszu. Zabrać Marasi i pozostałych w bezpieczne miejsce – zbyt powolne. Strzelić teraz do Garnitura – mógłby się uzdrowić, a Wax mógłby i tak nie mieć dość czasu, żeby dotrzeć do bomby i usunąć ją przed wybuchem. Odepchnąć statek do góry? Nie zrobiłby tego dość szybko – musiałby Odpychać powoli, żeby nie rozerwać go na kawałki. – ...problemu – powiedział Garnitur. – Czego chcesz? – spytał Wax. – Nie wypuszczę cię. – Nie musisz. Nie wątpię, że goniłbyś za mną dookoła świata. Ja jestem kreatywny, ale ty... ty jesteś nieustępliwy. – W takim razie czego chcesz? – Wyrzuć Opaski przez okno – stwierdził Garnitur. – Ja rozkażę rozbroić bombę. Później staniemy naprzeciwko siebie jako ludzie, bez nadnaturalnych przewag. – Myślisz, że ci zaufam? – Nie musisz. Daj mi tylko słowo, że to zrobisz. – Daję słowo – stwierdził Wax. – Rozbroić urządzenie! – krzyknął Garnitur w stronę drzwi. Przeszedł na przód statku i odezwał się do znajdującej się tam tuby. – Rozbroić je i cofnąć się. Za drzwiami rozległy się kroki. Wax mógł śledzić, jak się oddalają – nie dzięki ich metalom, ale sygnaturze ich dusz. Po chwili nie widział nikogo w okolicy ani ukrywającego się na mostku. W tubie rozległ się głos. Cyna, którą spalał Wax, pozwalała mu go usłyszeć. – Gotowe, milordzie. – Chwila ciszy. – Chwała niech będzie Trellowi. – W głosie brzmiała wyraźna ulga. Garnitur odwrócił się do Waxa. – W Dziczy podobno jest tradycja, czyż nie? Dwaj mężczyźni, piaszczysta droga,

rewolwery u pasa. Człowiek przeciwko człowiekowi. Jeden żyje. Drugi umiera. Spór zakończony. – Poklepał pistolet u pasa. – Nie ma tu piaszczystej drogi, ale może moglibyśmy zmrużyć oczy i udawać, że tę rolę odgrywa szron. Wax zacisnął wargi. Edwarn wydawał się zupełnie szczery. – Nie zmuszaj mnie do tego, wuju. – Dlaczego? Wiem, że nie mogłeś się doczekać tej właśnie okazji! Widzę, że masz aluminiowy pistolet. Taki sam jak mój. Żadnego Odpychania stali, które mogłoby przeszkodzić. Tylko dwaj mężczyźni i ich pistolety. – Wuju... – Marzyłeś o tym, synu. O szansie, by mnie zastrzelić, bez żadnych pytań, i nie złamać przy tym prawa. Poza tym zgodnie z prawem ja już jestem martwy! Twoje sumienie może być spokojne. Nie poddam się i jestem uzbrojony. Jedynym sposobem, by mnie powstrzymać, jest zastrzelenie mnie. Zróbmy to. Wax ścisnął w dłoni Żałobne Opaski i odkrył, że się uśmiecha. – Ty nie rozumiesz, prawda? – Ależ tak. Widziałem to w tobie! Ukryty głód stróża prawa marzącego o swobodzie, by móc zabijać. To definiuje ciebie i tobie podobnych. – Nie. Wax zdjął kaburę z uda, tę, w której wcześniej trzymał śrutówkę, i wsunął do niej Opaski. Za nimi podążyły pozostałe naboje i fiolki, aż pozostał bez metali, poza aluminiowym pistoletem. – Może i czułem ukryty głód – stwierdził Wax. – Ale to nie on mnie definiuje. – Ach tak, w takim razie co? Wax wyrzucił kaburę z Opaskami przez wybite okno i wsunął pistolet do kabury u pasa. – Pokażę ci.

***

Telsin gorączkowo przebijała się przez śnieg, wspinała się w nim. Garnitur był idiotą. Zawsze to wiedziała, ale dziś dostała dowód. Odlecieć statkiem? To pierwsze miejsce, w którym będą go szukać. Był już martwy. Ten dzień okazał się katastrofą. Niespotykaną katastrofą. Waxillium wiedział o jej podstępie. Krąg został odsłonięty. Ich plany się waliły. Coś musiało dać się uratować. Telsin wytoczyła się na niewielką polanę, w pobliżu wejścia do świątyni, gdzie jej ludzie umieścili ślizgacz, którym leciała z Waxilliumem. Miała nadzieję, że wciąż jest sprawny. Wiedziała, jak działał – przyglądała się uważnie w czasie lotu. Musiała tylko... Coś huknęło za jej plecami. Zamrugała, widząc nagły rozbłysk czerwieni na śniegu wokół niej. Czerwone płatki.

Jej własna krew. – Zabiłaś dziś jednego z moich przyjaciół – powiedział ktoś chrapliwie. – Nie pozwolę, byś zabrała drugiego. Padła na kolana przed pojazdem i odwróciła głowę. Za nią stał Wayne, jego twarz była udręczona, a w dłoniach trzymał śrutówkę. – Ty... – szepnęła Telsin. – Ty nie możesz... strzelby... – Ano. – Wayne przeładował śrutówkę. – Skoro już o tym mowa. Uniósł lufę do jej twarzy i wystrzelił.

***

Marasi wróciła do sali z potłuczonym szkłem i zdobionym postumentem, wspinając się po niewidocznych wcześniej schodach. Nie wiedziała, co sprawiło, że ta ukryta droga się ukazała, ale bardzo się ucieszyła na jej widok. Waxillium, jak zawsze bezpośredni, po prostu zrobił otwór w sklepieniu katakumb i wystrzelił do góry przez kamień – w efekcie połowa sali się zawaliła – ale ruszenie jego śladem wymagałoby męczącej wspinaczki. Moc zniknęła. Marasi oddała ją Waxilliumowi, ale zamiast przygnębienia czuła... spokój. Wypełniała ją pogoda ducha, jakby leżała sobie wygodnie w piękny letni dzień i czuła na twarzy promienie powoli zachodzącego słońca. Tak, światło zniknęło, ale, och, jak cudowne było wcześniej. Zobaczyła biedną MeLaan, która zaczęła wciągać kości, powoli łączyć je w dziwacznej konfiguracji. Bez kolców stała się mgielnym upiorem. Marasi uklękła obok niej, ale nie była pewna, jak mogłaby ją pocieszyć. W każdym razie wydawało się, że MeLaan wciąż żyje. Marasi wstała i pośpieszyła korytarzem z pułapkami, aż dotarła do przedsionka z malowidłami. Na zewnątrz trwała wojna – setki wystrzałów odbijały się echem wśród zimnej, śnieżnej nocy. Z zaskoczeniem stwierdziła, że ludzie w maskach chyba zwyciężają. Żołnierze zostali zepchnięci na krawędź skalnej półki, zwróceni plecami do urwisk i przepaści. Nie mieli gdzie się wycofać, a wielu z nich leżało zabitych lub rannych. Wydawało jej się, że widzi wpływ Waxa na część z tych ciał, jakby zostały wyrzucone w powietrze i rozbiły się o ziemię. Pokiwała z zadowoleniem głową. Niech dokończy zadanie, które go tu przywiodło. Ona sama miała swoje własne do wypełnienia. Wyszła ze świątyni i zeszła po schodach obok rzeźby Ostatniego Imperatora, który trzymał coś, co bez grotu wyglądało teraz jak zwyczajna laska. Gdzie mogła znaleźć... Głośny strzał, całkiem blisko. Obróciła głowę, szukając jego źródła. Kolejny wystrzał. Chwilę później ze śnieżycy wyłonił się Wayne. Miał opuszczoną głowę i ponurą minę. Na ramieniu niósł śrutówkę, a w dłoni ściskał nie jeden, ale trzy nieduże metalowe kolce.

***

Wax stał w milczeniu na mostku statku, czekając na ruch wuja. Opowieści kłamały. Nie dało się wyciągnąć szybciej broni, było to niemożliwe, jeśli nie korzystało się z Feruchemicznej szybkości. Jeśli ktoś czekał, aż druga strona się poruszy, było już za późno. Sprawdził to przy użyciu ślepych nabojów z najszybszym człowiekiem, jakiego znał. Ten, kto pierwszy wyciągnął broń, pierwszy strzelał. I tyle. Garnitur sięgnął po broń. Wax odepchnął się od metalowej ramy okna za plecami. W chwili gdy Garnitur wystrzelił, błyskawicznie pokonał odległość, która ich dzieliła. Kula trafiła Waxa w ramię, ale on sam uderzył w zaskoczonego Garnitura, rzucając ich obu na podłogę. Garnitur chwycił go za ramię. Rezerwy metalu Waxa zniknęły. – Aha! – powiedział Garnitur. – Zrobiłem się Pijawką! Mogę pozbawiać metali każdego, kto mnie dotknie. Jesteś martwy. Bez Opasek. Bez Allomancji. Ja wygrywam. Wax chrząknął, nie puszczając Garnitura, kiedy przetaczali się po podłodze. – Zapomniałeś – powiedział. – Nie jestem zaskoczony. Zawsze tym gardziłeś. Jestem Terrisaninem, wuju. Wielokrotnie zwiększył swój ciężar. Sięgnął do wszystkiego, co miał w naramienniku, zgromadzonego przez setki godzin, podczas których był lżejszy, niż powinien. Wydobył to wszystko w jednej chwili desperacji. Statek powietrzny zadrżał. I wtedy podłoga się rozpadła. Wax w czasie upadku ściskał Garnitura, trzymał go mocno, choć jedna z jego rąk zaczynała słabnąć po postrzeleniu. Przebili się przez dwa poziomy statku – główną część uderzenia przyjęło na siebie ciało Garnitura, który sięgał do zdrowienia – po czym wypadli przez dno, poobijani, zakrwawieni i poszarpani przez połamane drewno. Garnitur wydawał się przerażony. – Ty głupcze! Ty... W czasie upadku Wax obrócił ich w powietrzu tak, że Garnitur znalazł się na dole. Pełne śniegu powietrze świstało wokół nich, a płatki przelatywały obok. Garnitur wrzasnął. I Odepchnął. Wypluł monetę i użył Allomancji, by Odepchnąć ją w dół. Uderzyła o ziemię i z szarpnięciem spowolniła ich upadek. Wax zmniejszył swój ciężar na tyle, by Odpychanie Garnitura utrzymało ich przy życiu. Uderzyli w śnieg w pewnej odległości od płaskowyżu ze świątynią. Wax otrząsnął się jako pierwszy. Poderwał się na nogi i jedną ręką podniósł Garnitura. Stali samotnie na polu bieli. Garnitur patrzył na niego oszołomiony upadkiem i uderzeniem. – Definicja stróża prawa, wuju, jest bardzo prosta – powiedział Wax, czując, jak krew z dziesiątek drobnych ran spływa mu po twarzy. Chwycił Garnitura za ubranie i podciągnął bliżej. – To człowiek, który przyjmuje na siebie kulę, żeby nikt inny nie musiał tego robić. Z tymi słowami Wax uderzył go mocno w twarz i rzucił nieprzytomnego na śnieg.

***

MeLaan pływała w morzu grozy. Groza wewnątrz jej własnego umysłu – część jej wiedziała, że to niewłaściwe. Ta istota rządzona instynktami, kierowana tchórzliwymi impulsami. Ale tak właśnie robiła. Jedzenie. Potrzebowała jedzenia. Nie. Najpierw kryjówka. Z dala od drżących dźwięków. Ukryć się, znaleźć szczelinę. Wciąż budowała ciało, które pozwoliłoby jej się poruszać. Uciec. Tak zimno. Nie rozumiała zimna. Takiej rzeczy nie powinno być. I nie czuła smaku ziemi, tylko kamień. Wszędzie kamień. Zamarznięty kamień. Miała ochotę krzyczeć. Czegoś brakowało. Nie jedzenia. Nie kryjówki, ale... czegoś. Coś było strasznie, strasznie, strasznie nie tak. Spadł na nią przedmiot. Był zimny, ale nie z kamienia. To nie było jedzenie. Otoczyła go i zamierzała wypluć, ale wtedy coś się wydarzyło. Coś cudownego. Pochłonęła drugi, kiedy spadł, i zaczęła gorączkowo falować. Wszystko wróciło. Pamięć. Wiedza. Rozum. Tożsamość. Radowała się tym, ignorując niewielkie luki we wspomnieniach. Pamiętała większość drogi do tego miejsca, ale coś wydarzyło się w sali z Opaskami... Nie, Opasek tam nie było i... Najpierw stworzyła oczy. Wiedziała, co zobaczy, kiedy je otworzy. Już wyczuła go w powietrzu, a znała jego smak. – Witaj z powrotem – powiedział Wayne z szerokim uśmiechem. – Chyba wygraliśmy.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY

Marasi przyjęła manierkę od Allika. Unosiła się nad nią para, choć naczynie było ledwie ciepłe w dotyku. Siedziała na schodach świątyni, otulona jakimiś czterdziestoma kocami. Oddała swój medalion jednemu z Malwian i czekała teraz, aż wydobędą kolejne ze statku. A jego odzyskiwanie było co najmniej interesującym widokiem. Waxillium stał na skałach przed płaskowyżem, unosił ręce i Przyciągał coś niewidzialnego. Nad nimi statek powietrzny powoli opadał wśród śniegów, ciągnięty przez Waxilliuma na niewidzialnym sznurze. – Czy on się rozpadnie? – spytał Allik. Spojrzała na niego z zaskoczeniem, a później na jego medalion językowy. – Gorące czeko i koc na razie mi wystarczą – powiedział, siadając obok niej, i otulił się kocem. – Inni bardziej potrzebują, ta? Statek. Czy on się rozpadnie? Marasi spojrzała w jego stronę. Wyobrażała sobie ludzi Garnitura na pokładzie, rozpaczliwie próbujących sprawić, by silniki pracowały jeszcze ciężej, wiatraki obracały się szybciej. Statek i tak opadał. Waxillium Ladrian – wyposażony w Żałobne Opaski i ogromnie zirytowany – był jak siła natury. Uśmiechnęła się i pociągnęła łyk napoju. – Na rdzę! – westchnęła, spoglądając na niego. – Co to jest? Był ciepły, czekoladowy i cudowny. – Czeko – odparł. – Czasem to jedyny ratunek na tym zamarzniętym, samotnym świecie, ta? – Pijecie czekoladę? – Pewnie. A wy nie? Nigdy tego nie robiła. A poza tym ten napój był o wiele słodszy od czekolady, do której była przyzwyczajona. Ani trochę goryczy. Pociągnęła długi łyk. – Alliku, to najcudowniejsza rzecz, jakiej kiedykolwiek doświadczyłam. A przed chwilą trzymałam w rękach moce stworzenia. Uśmiechnął się. – Nie sądzę, by wasz statek był w niebezpieczeństwie – stwierdziła Marasi. – Przyciąga

go równomiernie i powoli. Waxillium jest ostrożnym człowiekiem. – Ostrożnym? Wydaje mi się, że jest mistrzem niszczenia różnych rzeczy. To chyba nie jest bardzo ostrożne, ta? – Cóż – powiedziała Marasi, popijając swój napój – robi to z zadziwiającą precyzją. Statek powietrzny wkrótce osiadł na skałach, i to wciąż w jednym kawałku. Waxillium przytrzymał go w miejscu, po czym uniósł w jednej dłoni Żałobne Opaski. Wokół niego krążyły wiatr, śnieg i nawet trochę mgły. Wiatraki zatrzymały się powoli. Po chwili ze środka zaczęli wychodzić żołnierze z uniesionymi rękami. Wayne i MeLaan pośpieszyli do nich i zaczęli odbierać im broń, a ludzie Allika weszli na pokład statku, by go zabezpieczyć i sprawdzić, czy nikt nie ukrywa się w środku. Marasi przeczekała to wszystko, popijając stopioną czekoladę i rozmyślając. Kolec ReLuura leżał bezpiecznie zawinięty w chusteczkę w jej kieszeni. Oczyma duszy wciąż widziała Wayne’a wlokącego się przez śnieg, ze strzelbą na ramieniu i zamarzniętą krwią na skórze. Obrazowi temu towarzyszyło wspomnienie radości, z jaką Waxillium wzniósł się w niebo, by dogonić wuja. W tych ludziach kryła się ciemność, o której milczały opowieści. Marasi się z niej cieszyła, ale sama podeszła do tej krawędzi i cofnęła się. Była dumna, że wypełniła misję, którą powierzyli jej kandra, ale uznała, że w przyszłości wszystko będzie wyglądać inaczej. I wcale jej to nie przeszkadzało. Takiego wyboru dokonała. – Na szron – powiedział Allik po jakimś czasie. – Lepiej chodźmy coś zrobić, ta? Podniosła wzrok znad pustej manierki i spojrzała w stronę wskazaną przez Allika. Malwiańska załoga wróciła z inspekcji, a wrodzy żołnierze zostali odprowadzeni – pewnie mieli zostać bezpiecznie zamknięci pod pokładem statku. Garnitur wciąż znajdował się tam, gdzie go zostawił Waxillium – przywiązany do szczytu włóczni Ostatniego Imperatora. Został zakneblowany, zdjęli mu metalmyśli, a Waxillium za pomocą Allomancji pozbawił go metali. Mimo to miała wrażenie, że wciąż nie zachowali dość ostrożności. Nadal miał swoje kolce, bo nie byli pewni, jak je usunąć, nie zabijając go. Bez metali nie mógł wiele zrobić, ale Marasi i tak czuła niepokój. Steris dołączyła do Waxilliuma, a on objął ją ramieniem. Marasi uśmiechnęła się. Nigdy by się nie spodziewała, że taki obraz uzna za uspokajający. Ale pasowali do siebie. Niestety, do Waxilliuma i Steris zbliżyły się kłopoty pod postacią kapitan Allika i kilku jej ludzi. Dwie grupy stanęły naprzeciwko siebie. MeLaan i Wayne dołączyli do Waxilliuma – Wayne swobodnie trzymał śrutówkę, a MeLaan była o dobre dwa cale wyższa od wszystkich i stała z założonymi rękami. – Chodźmy – powiedziała Marasi do Allika. Kapitan Allika, Jordis, nosiła jeden z medalionów tłumaczących – i nie wzdrygnęła się, czując podmuch wiatru towarzyszący nadejściu Marasi. – Dziękujemy wam za pomoc – mówiła Jordis ze śladem tego samego akcentu, co Allik. – Ale nasza wdzięczność nie pozwala nam ignorować kradzieży. Spodziewamy się, że nasze mienie zostanie zwrócone. – Nie widzę tu żadnego waszego mienia – odparł chłodno Waxillium. – Widzę jedynie

artefakt, który my odnaleźliśmy. Cóż, i jeszcze mój statek powietrzny. – Twój... – Jordis aż gotowała się ze złości. Zrobiła krok do przodu. – Od kiedy rozbiliśmy się na waszych ziemiach, moja załoga została uwięziona, była torturowana i mordowana. Wydaje się, że nie możecie doczekać się wojny, Allomanto. A niech to. Marasi miała nadzieję, że kobieta będzie darzyć Waxilliuma równie wielkim szacunkiem, jak Allik. Jednakże załoga wydawała się podenerwowana, a kapitan wyraźnie nie zamierzała ustąpić. – Jeśli ma dojść do wojny – stwierdził Waxillium – to oddanie wam potężnej broni nie wydaje się dobrym pomysłem, by ocalić mój lud. Nic nie poradzę na to, co zrobił wam Garnitur i jego ludzie... to przestępcy, a ich czyny są godne ubolewania. Dopilnuję, by stanęli przed obliczem sprawiedliwości. – A jednak nas okradasz. – Czy zaprzeczysz – spytał Waxillium – że ta świątynia była pusta, kiedy do niej przybyłem? Czy zaprzeczysz, że ten statek powietrzny należał do innej niż wy nacji? Nie mogę ukraść wam tego, co nigdy do was nie należało, pani kapitan. Zgodnie z prawami znalazcy roszczę sobie prawo do tego reliktu i tego statku. Możecie... Marasi już miała stanąć między nimi, kiedy, co zadziwiające, Steris przerwała Waxowi. – Lordzie Waxilliumie – powiedziała. – Uważam, że oddanie im statku byłoby rozsądne. – Co takiego? Niech mnie, jeśli pozwolę... – Waxilliumie – kontynuowała cicho Steris. – Są zmęczeni, nieszczęśliwi i z dala od domu. Jak twoim zdaniem mieliby powrócić do swoich bliskich? Czy to sprawiedliwość? Zacisnął wargi. – Krąg ma jeden z tych statków i może go badać, Steris. – W takim razie – Steris spojrzała na Jordis – prosilibyśmy... w zamian za ten szczodry dar... by Malwianie zaczęli z nami handlować. Podejrzewam, że szybciej my kupimy od nich statki, niż Krąg wybuduje własny. Marasi pokiwała głową. Nieźle, Steris. – O ile je sprzedadzą – stwierdził Waxillium. – Sądzę, że to zrobią. – Steris znów spojrzała na Jordis. – Ponieważ dobra pani kapitan przekona ich, że dostęp do naszych Allomantów jest wart wyzbycia się monopolu technologicznego. – To prawda. – Marasi podeszła do pozostałych. Towarzyszył jej Allik. – Wśród was jesteśmy rzadkością, czyż nie? – My? – spytał Allik, kiedy kapitan spojrzała na nią. – Też jestem Allomantką – odparła z rozbawieniem. – Nie widziałeś, jak ładuję ten sześcian w magazynie? – Byłem... trochę rozproszony... – Allik wydawał się oszołomiony. – Ojej. No. O Wielka. Marasi westchnęła i spojrzała na Jordis. – Nie mogę wam nic obiecać – powiedziała kapitan do Steris z wyraźną niechęcią w głosie. – Malwianie to jeden z wielu ludów. Inny naród może was uznać za słabych i zaatakować. – W takim razie możecie ich poinformować, że mamy Żałobne Opaski, gotowe ukarać

napastników. Jordis syknęła. Marasi nie widziała twarzy kapitan za maską, ale jej machnięcie ręką raczej nie świadczyło o zadowoleniu. – Niemożliwe. Oddajecie mi mniejszy łup, by odwrócić moją uwagę od większego, ta? Nie oddamy wam broni Suwerena. – Nie oddajecie jej nam. – Steris spojrzała na MeLaan, która przyglądała się całej sytuacji z rękami zaplecionymi na piersi. – Alliku. Twój lud zna opowieści o istotach takich jak ona, prawda? – Powiedz pozostałym – poprosiła Marasi Allika. – Proszę. Zdjął medalion i zaczął coś wyjaśniać w swoim języku, machając rękami, a później wskazał na MeLaan. Kandra uniosła brew i uczyniła skórę przezroczystą – ukazując szkielet tak popękany i połamany, że Marasi osłupiała. Jakim cudem MeLaan wciąż stała? Kapitan przyjęła to wszystko. – My – powiedziała Steris – oddamy Opaski nieśmiertelnym kandra. Są mądrzy i bezstronni, ich zadaniem jest służyć wszystkim ludziom. Oni obiecają, że nie pozwolą nam użyć Opasek, chyba że zostaniemy zaatakowani przez kogoś z was. Maska zasłaniająca twarz kapitan Jordis uniemożliwiała odczytanie jej uczuć. Kiedy kobieta się w końcu odezwała, zrobiła kilka krótkich gestów – ale te łatwiej poddawały się manipulacji niż wyraz twarzy, uznała Marasi. Co myśleć o społeczeństwie, w którym wszyscy ukrywali prawdziwe uczucia za maską, ukazując jedynie wykalkulowane reakcje? – To niezadowalająca ugoda – powiedziała Jordis. – Oznacza, że powlokę się z powrotem do swojego ludu, z połową załogi martwą, za to na statku, który jest już o dziesięciolecia przestarzały. – Prawda – zgodziła się Steris. Waxillium stał obok niej z założonymi rękami i robił groźne wrażenie, w czym był bardzo dobry. – Ale, pani kapitan, powrócicie z czymś o wiele cenniejszym niż jeden relikt albo nawet wasz uszkodzony statek. Będziecie mieli nowych partnerów handlowych w kraju pełnym Metalicznych. Czy wspomniano już, że lord Waxillium pełni ważną rolę w naszym rządzie? Że ma ogromny wpływ na handel, cła i podatki? Ci z waszego ludu, którzy zapewnią sobie korzystne umowy handlowe, mogą stać się zaiste bogaci. Jordis przyglądała się im przez chwilę, po czym założyła ręce na piersi i spojrzała prosto na Waxilliuma. – To nadal niezadowalające. Kapitan była o wiele niższa, ale mimo wszystko dobrze sobie radziła z robieniem groźnego wrażenia. Marasi miała wręcz wrażenie, że kobieta chciała na nich nakrzyczeć, zaatakować ich z wściekłością, zemścić się za to, co zrobiono jej i załodze. Cokolwiek, tylko nie podpisywać umowy. Może niektóre uczucia były zbyt silne, by ukryć je za maską. Jordis w końcu się zgodziła. – Dobrze. Niech tak się stanie. Ale nie odejdę bez zarysu porozumienia, co najmniej listu intencyjnego. Marasi odetchnęła z ulgą i z podziwem ukłoniła się Steris. Nie przegapiła jednak sztywnych ruchów Jordis, kiedy ściskała dłoń Waxilliuma. Tego dnia Kotlina nie zaskarbiła sobie

przyjaciół. Mogła mieć tylko nadzieję, że rozmowy w ostatniej chwili pozwoliły im uniknąć narobienia sobie wrogów. – Mam jeszcze jedną prośbę – powiedział do niej Waxillium. – O co chodzi? – spytała podejrzliwie Jordis. – To nic strasznego ani kosztownego. Tak naprawdę chciałbym tylko, żebyście nas podwieźli.

***

Południowcy na szczęście się zgodzili. Nie mieli zbyt wielkiej ochoty zabierać na południe całej grupy wrogów zamkniętych pod pokładem. Wax stwierdził stanowczo, że nie zatrzymają Garnitura, a kapitan ustąpiła po niewielkich protestach. Wydawało się, że rozumie, że jeśli tym, którzy skrzywdzili jej załogę, miała zostać wymierzona sprawiedliwość, musi pozwolić Waxowi na skrupulatne przesłuchania. Nie zdradził jej swojego pokrewieństwa z tym mężczyzną. Kiedy malwiańska załoga przygotowywała statek do odlotu, Wax stanął przed pomnikiem Ostatniego Imperatora z kolcem przebijającym oko. Sprawdził pas, który był z aluminium. Żadnych zasobów. Jeśli kiedyś rzeczywiście istniały dwa naramienniki, musiał założyć, że zostały przekute w jeden grot. Marasi przeszła obok niego. – Idę do ślizgacza, żeby sprawdzić, czy nic w nim nie zostawiliśmy. Wax skinął głową. Trzymałem twoją moc, pomyślał, patrząc na rzeźbę, choćby tylko jej niewielką odrobinę. Na rdzę... chyba rozumiem. Oddał Opaski MeLaan, a ona sprawiła, że zniknęły w jej ciele. Cieszyła go świadomość, że są właściwie poza jego zasięgiem. Zbyt wielka moc. Uniósł palec, żegnając Ostatniego Imperatora, i pobiegł za Marasi. – Aradelowi i senatowi nie spodoba się ta umowa – zauważył Wax, kiedy do niej dołączył. – Zwłaszcza ten fragment o oddaniu Opasek. – Wiem – powiedziała Marasi. – Przynajmniej mogę im powiedzieć, że to nie był mój pomysł. Spojrzała na niego. – Nie wydajesz się zbyt nieszczęśliwy, że je utraciłeś. – Bo nie jestem – przyznał. – Tak naprawdę się martwiłem. Opaski są już prawie opróżnione, ale pewnie moglibyśmy znów je napełnić dzięki łączeniu metali. Moc, którą dają, jest czymś... – Jednocześnie subtelnym i niszczycielskim? – spytała Marasi. – Niebezpiecznym ze względu na to, czego mogłaby dokonać w niewłaściwych rękach, ale z jakiegoś powodu jeszcze bardziej niebezpiecznym w naszych? – Tak.

Coś ich połączyło w tej chwili. Coś, czego dotknęli i czego – jak mieli nadzieję – tylko oni zaznali. Odwrócili się bez słowa, rozglądając się za ślizgaczem. Jordis pewnie chciałaby go załadować na statek, ale Wax najpierw musiał zobaczyć ciało. Nie miał do Wayne’a pretensji o to, co zrobił Telsin. Tak, zabranie jej do Elendel, by wymierzono jej sprawiedliwość – i przesłuchano – byłoby lepsze. I tak, odkrył, że sam chętnie pociągnąłby za spust. Harmonia miał rację. Ale tak czy inaczej, sprawa Telsin została załatwiona. To znaczyło... Krew na śniegu. Żadnego ślizgacza. Co ważniejsze, żadnego ciała. Marasi znieruchomiała, ale Wax podszedł do pustego miejsca na ziemi. Znów się wymknęła. Odkrył, że nie czuł się zaskoczony, jedynie był pod wrażeniem. Podniosła ślizgacz w czasie walki i w całym zamieszaniu uciekła. Wayne powinien się domyślić, że może się uzdrowić, pomyślał Wax i przykląkł obok dziwnego śladu kropel krwi, który wyglądał, jakby tworzył zarys ciała. – W takim razie to jeszcze nie koniec – stwierdziła Marasi. Wax musnął dłonią przymarznięte do ziemi krople krwi. Przez ostatnie osiemnaście miesięcy próbował uratować tę kobietę. A kiedy w końcu to zrobił, zabiła go. – Jeszcze nie koniec – zgodził się. – Ale w pewnym sensie tak jest lepiej. – Ponieważ twoja siostra nie umarła? Odwrócił się do Marasi. Wydawało się, że choć spędził wiele godzin w tym lodowatym miejscu, chłód dopiero teraz dotarł do jego wnętrza. – Nie – powiedział. – Ponieważ teraz mam na kogo polować.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY

– Wax, musisz to zobaczyć! Wax odchylił głowę do tyłu, oczy miał zapuchnięte. Te koje nie były szczególnie wygodne, ale przynajmniej statek powietrzny leciał spokojnie i gładko. Co było miłe, gdyż na pokładzie ślizgacza przez cały czas czuł się tak, jakby kolejny podmuch wiatru mógł nimi rzucić o pobliskie wzgórze. Wayne wychylał się przez duże okno. – To okno się otwiera? – spytał Wax z zaskoczeniem. – Każde okno się otwiera, jeśli tylko odpowiednio mocno popchnąć. Słuchaj, musisz to zobaczyć. Wax westchnął, podniósł się i wychylił przez okno obok Wayne’a. Pod nimi rozciągało się Elendel jak ogromne morze świateł. – Jak rzeki ognia – wymamrotał Wayne. – Popatrz tylko, jakie to wszystko uporządkowane. Bogate dzielnice lepiej oświetlone, drogi całkiem proste. Jakie to piękne. Wax chrząknął. – Tylko tyle możesz powiedzieć, stary? – zapytał Wayne. – Wayne, ja to widzę właściwie co noc. – A to już nie było w porządku. Powinieneś czuć się winny. – Że jestem Monetostrzelnym? – Że oszukałeś śmierć, Wax. – A może powinienem raczej czuć się wdzięczny? – Może być. Wax usiadł na swojej koi, wciągnął buty i zawiązał sznurówki. Czuł się obolały jak po brutalnym pobiciu. Żałował, że nie może zrzucić tego uczucia na karb wydarzeń ostatnich dni, ale trzymał w dłoni Żałobne Opaski i całkowicie się uzdrowił. To znaczyło, że ból był wynikiem kilku godzin przespanych na tej koi. Na rdzę. Naprawdę się starzał. Kiedy się zastanowił, doszedł do wniosku, że śmiertelność nie przeraża go aż tak bardzo jak kiedyś. – Powinniśmy pójść na mostek – zaproponował, podnosząc się. Minął cały dzień, od kiedy opuścili góry. Wax nalegał, by zatrzymali się w jednym

z miasteczek, by wysłać telegram, a później zaczekali do następnej nocy, nim ruszą dalej. Nie miał najmniejszego zamiaru zbliżyć potężnego latającego okrętu wojennego w pobliże miasta bez przynajmniej wcześniejszego ostrzeżenia. Jordis wyraziła zgodę, kiedy obiecał jej w zamian zapasy na drogę powrotną. Wiedział, że Marasi martwi się panią kapitan, ale on przecież spojrzał w oczy za maską. Była żołnierzem, zabójcą, nawet jeśli utrzymywała, że ona i jej załoga zajmują się handlem. Wiedziała. Wax trzymał w dłoniach Opaski. Mógłby bez chwili namysłu zniszczyć Malwian i ukraść ich statek, tymczasem zgodził się na kompromis zaproponowany przez Steris. Pomimo ostrych słów Jordis wiedziała, że ugoda dawała jej więcej, niż miałaby prawo się spodziewać. Wayne dołączył do niego na zewnątrz, razem zeszli z drogi grupie zmęczonych załogantów. Nie widział ich twarzy, ale odczytywał ich uczucia z przygarbionych pleców i przyciszonych głosów. – Zostali złamani – szepnął Wayne, oglądając się przez ramię, gdy załoga szła dalej. – To niesprawiedliwe, co się przytrafiło tym gościom, Wax. – A czy życie w ogóle jest sprawiedliwe? – Dla mnie było. Bardziej niż sprawiedliwe, tak myślę. Biorąc pod uwagę, na co zasługuję. – Chcesz o tym porozmawiać? – spytał Wax. – O czym? – Użyłeś broni palnej, Wayne. – Phi, to była śrutówka. Nie liczy się. Wax położył rękę na ramieniu przyjaciela. Wayne wzruszył ramionami. – Pewnie moje ciało pomyślało: „A co tam!”. – Sądziłem, że to oznacza, że sobie wybaczyłeś. – Nie. Po prostu byłem wściekły na twoją siostrę. – Wiedziałeś, prawda? – spytał Wax, marszcząc czoło. – Że ona się uzdrowi? – Cóż, nie chciałem zabić kogoś z zimną krwią... – Pewnie to dobrze. – ...ale nie miałem jak rozpalić wokół niej ognia. – Wayne... Niższy mężczyzna westchnął. – Widziałem metalmyśli wystające z jej rękawów. Pomyślałem, że jeśli ktoś mógłby sobie wziąć jedną moc Feruchemiczną, pewnie chciałby się uzdrawiać. Nie zamierzałem zabić twojej siostry, stary. Ale nie przeszkadzało mi, że trochę sobie poskacze, a potrzebowałem kolców MeLaan. – Wzrok Wayne’a się zamglił. – Pewnie powinienem tam zostać. Powstrzymać ją przed ucieczką, co nie? Ale nie byłem, że tak powiem, zdrowy na umyśle. Myślałem, że nie żyjesz, stary. Naprawdę tak myślałem. I ciągle sobie powtarzałem w myślach: „Czy Wax by ją zabił na dobre? Czy dałby jej jeszcze jedną szansę, jak mnie?”. I dlatego dałem jej spokój. Powstrzymałem się, bo to było ostatnie, co mogłem zrobić dla ciebie. Czy to ma sens? Wax ścisnął ramię Wayne’a. – Dziękuję. Cieszę się, że się uczysz.

Czuł się nieszczerze, mówiąc te słowa, kiedy w rzeczywistości żałował, że Wayne nie zdjął jej metalmyśli i nie zostawił zamarzniętego trupa. Wayne uśmiechnął się szeroko. Wax skinął w stronę, w którą kierowała się załoga. – Zobaczymy się na miejscu. – Idziesz po swoją kobietę? – spytał Wayne. – Będzie jej trudno wrócić do życia tutaj, z dala od jej naturalnego środowiska zamarzniętych, lodowatych, wymarłych pustkowi... – Wayne – przerwał mu Wax, cicho lecz stanowczo. – Hę? – Dosyć. – Ja tylko... – Dosyć. Wayne stał z otwartymi ustami. W końcu oblizał wargi i pokiwał głową. – W porządku. Do zobaczenia za chwilę na górze, stary? – Zaraz przyjdziemy. Wayne pośpieszył w stronę mostka. Wax ruszył korytarzem, odliczając kolejne drzwi do kajuty, którą Steris dzieliła z Marasi. Uniósł dłoń, by zapukać, ale drzwi były uchylone, więc zajrzał do środka. Steris leżała na koi, okryta kocem, i pochrapywała cicho. Nigdzie nie widział Marasi, ale też wcześniej wspominała, że chciała obejrzeć podejście do miasta z mostka. Zawahał się w drzwiach, patrząc na Steris. Prawie odszedł. Tak wiele przeszła przez ostatnie dni. Musiała być wyczerpana. Kiedy dotrą do Elendel, będą i tak musieli rozładować więźniów i wnieść zapasy na pokład – mogło minąć wiele godzin, zanim statek odleci. Z pewnością mogła przespać jeszcze chwilę? Drzwi zaskrzypiały, kiedy się o nie oparł. Steris obudziła się gwałtownie i natychmiast odnalazła go wzrokiem. Uśmiechnęła się, rozluźniła i przytuliła do poduszki. Pod kocem miała podróżną suknię. Wax wszedł do środka i usiadł na koi naprzeciwko Steris. Pomieszczenie było tak ciasne, że jego kolana dotykały jej koi. A tę kajutę załoga uważała za dużą. Pochylił się i wziął Steris za rękę. Ścisnęła go i znów zamknęła oczy, i tak pozostali. Spokojni. Wszyscy inni mogli chwilę zaczekać. – Dziękuję – powiedział cicho Wax. – Za co? – Za to, że mi towarzyszyłaś. – Niewiele zrobiłam. – Ogromnie pomogłaś mi na przyjęciu. A twoje negocjacje z Malwianami... Steris, to było niewiarygodne. – Być może. Ale i tak czuję, że przez większość podróży byłam zasadniczo bagażem. Wzruszył ramionami. – Steris, myślę, że tak się dzieje z nami wszystkimi. Jesteśmy przestawiani z miejsca na miejsce przez obowiązek, społeczeństwo albo Boga we własnej osobie. Jakbyśmy zostali zabrani tylko dla towarzystwa, nawet jeśli to nasze własne życie. Ale od czasu do czasu stajemy przed wyborem. Prawdziwym. Nie zawsze możemy zadecydować o tym, co się z nami dzieje

i w którym momencie się zatrzymamy, ale możemy wybrać kierunek. – Ścisnął jej dłoń. – Ty skierowałaś się w moją stronę. – Cóż – uśmiechnęła się – to przy tobie jest zwykle najbezpieczniejszym miejscem... Objął jej twarz dłonią, szorstką i pokrytą odciskami. Inna przygoda, pomyślał. W końcu przyszedł po nich jeden z członków załogi i Wax podniósł się niechętnie, po czym pomógł wstać Steris. Przeszli – trzymając się za ręce – przez korytarze statku, aż dotarli na mostek, gdzie czekali pozostali. W tym miejscu Wax mógł docenić, co wcześniej zobaczył Wayne. Miasto nocą widziane przez panoramiczne okna mostka rzeczywiście robiło oszałamiające wrażenie. Czy ten widok stanie się pospolity? – pomyślał Wax, kiedy Steris ścisnęła jego rękę i uśmiechnęła się szeroko. Technika statków powietrznych była nowością, ale z drugiej strony nie minęło wiele lat od czasu, kiedy zobaczył pierwszy pojazd silnikowy na drodze. Marasi wskazywała kapitan Jordis drogę ponad miastem. Wax nie mógł nic wyczytać w postawie pani kapitan i jej załogi. Czy byli pod wrażeniem rozmiarów metropolii i wysokości drapaczy chmur? A może na południu takie rzeczy były pospolite? Zbliżyli się do Wieży Ahlstroma, a Wax zaczął sobie wyobrażać historie opublikowane następnego ranka w gazetach. I dobrze. Nie znosił tajemnicy – niech mieszkańcy Elendel, co do jednego, dowiedzą się, że świat stał się właśnie o wiele większy. Wieża Ahlstroma, w której Wax miał udziały, miała płaski dach. Kapitan zapewniała go, że jej statek może wylądować „na gwoździu, jeśli będzie miał dość gładką główkę”. I rzeczywiście spoczęli łagodnie. – Jesteście pewni, że nie chcecie zostać? – Marasi zwróciła się do Jordis. – Moglibyście odwiedzić nasze miasto i dowiedzieć się, jacy naprawdę jesteśmy. – Nie. Dziękuję – odparła Jordis. Waxowi słowa wydawały się wymuszone. Ale też nie mógł mieć pewności, akcent bowiem znacznie utrudniał interpretację. – Przyjmiemy wasze zapasy i tej nocy odlecimy – dodała. Czas zejść z pokładu. Wax i Steris znów ruszyli razem korytarzem, pozostali szli gęsiego za nimi. – Mam wrażenie – powiedziała cicho Steris – że całe to doświadczenie było snem. Muszę wszystko zapisać, nim zatrze się w mojej pamięci. Wax odkrył, że kiwa głową – sam pomyślał o spotkaniu z Harmonią. Korytarz doprowadził ich do skrzyżowania, na którym jedna ze ścian została odsunięta na bok, a w otworze umieszczono długi trap prowadzący na dach. Na dole Wax widział kilka postaci odchylających głowy, by zobaczyć statek. Gubernator Aradel przyszedł osobiście. Przy drzwiach stał Allik, na widok Waxa podniósł maskę. Żadnego ukłonu czy skinienia głową, jedynie uniesienie maski. Może wśród tego ludu ten gest miał podobne znaczenie, gdyż z tyłu inni członkowie załogi postąpili podobnie. – O Wielki – powiedział Allik – niech twój następny ogień będzie ci znany. – I wzajemnie, Alliku. – To pewne – odparł mężczyzna z uśmiechem. – Gdyż mój następny ogień będzie w domu, ta?

Spojrzał na Marasi, po czym uniósł rękę i zdjął maskę – tę połamaną, którą skleił. Ujął ją obiema rękami i wyciągnął je przed siebie, co wywołało kilka westchnień z tyłu. – Proszę – powiedział Allik z wyraźniejszym akcentem, niż kiedy mówił wcześniej. Kapitan, która nie uniosła maski przed Waxem, na ten gest zesztywniała. Marasi po chwili wahania przyjęła maskę. – Dziękuję. – To ja dziękuję, panno Marasi – stwierdził Allik. – Za życie. – Wyjął zza pasa płaską, pozbawioną ozdób maskę i założył ją, zawiązując cienki rzemień. Maska była właściwie wygiętym kawałkiem drewna z otworami na oczy. – Nie mogę się doczekać powrotu do domu, ale oby później mój następny ogień był tutaj. Zamierzam przyjąć twoją propozycję zwiedzenia tego miasta. – Jeśli tylko zabierzesz ze sobą czeko – powiedziała Marasi – możesz przyjechać, kiedy tylko zechcesz. Wax uśmiechnął się, a później cała piątka oddała kapitan metalmyśli w kształcie medalionów, które zmniejszały ciężar – jak się dowiedzieli, taki był zwyczaj. Jordis już podarowała Waxowi w prezencie jeden medalion tłumaczący i jeden magazynujący ciepło. Wayne pewnie ukradł kolejny zestaw, choć Wax zamierzał go o to spytać dopiero po zejściu z pokładu. Wax jako pierwszy zszedł po trapie, ze Steris u boku. – Mówię poważnie, Waxilliumie – powiedziała Marasi, podchodząc do nich. – Musisz zacząć importować tę ich czekoladę. Nie wiem, co do niej dodają, ale jest cudowna. Myślisz, że statki powietrzne to wielka sprawa? Zaczekaj, aż spróbujesz, jak smakuje to coś. – Ej. – Wayne podszedł z drugiej strony, ale zaraz odwrócił głowę, żeby spojrzeć na ludzi na statku za ich plecami. – Marasi, wydaje mi się, że podobasz się tamtemu pilotowi. – Dziękuję – powiedziała Marasi – za podzielenie się z nami swoją oszałamiającą przenikliwością, Wayne. – To by mogło przynieść korzyści polityczne – zauważyła Steris. – Daj spokój. W porównaniu ze mną on jest właściwie dzieckiem. I tylko spróbujcie się roześmiać. – Ani bym się ważył – stwierdził Wax, patrząc przed siebie, nie mógł jednak nie zauważyć, z jakim szacunkiem Marasi trzyma maskę. Przed nimi grupka doradców i strażników gubernatora tłoczyła się w niewielkim, ciasnym kręgu, jakby ciepłem własnych ciał mogli odpędzić tę niesamowitość, przed którą, stali oraz wszystko, co oznaczała. Sam Aradel stał obok, jakby wyrwał się z grupy. Wax podszedł do niego, wciąż ze Steris u boku, i czekał. – A niech to – powiedział w końcu Aradel. – Ostrzegałem pana – przypomniał mu Wax. Oszołomiony Aradel pokręcił głową, oczy miał szeroko otwarte. – Cóż, może to odwróci uwagę wszystkich od tej katastrofy, do jakiej doprowadziliście w Nowym Seran. – Jest bardzo źle? – spytała Steris. Aradel chrząknął.

– Senat przez dwa dni podsmażał mi jaja na wolnym ogniu, wrzeszcząc coś o wojnie i nieodpowiedzialnym przywództwie. Jakbym kiedykolwiek miał na was wpływ. Wzdrygnął się, w końcu oderwał wzrok od statku powietrznego i zakaszlał – jakby właśnie się zorientował, co powiedział i do kogo. Wax się uśmiechnął. Aradel był bezpośredni, ale zazwyczaj zachowywał się bardziej taktownie. Nie można było zajść daleko jako konstabl bez pewnej umiejętności radzenia sobie z ludźmi o przerośniętym ego. – Proszę o wybaczenie, lady Harms. Ladrianie, muszę się dowiedzieć, co się wydarzyło w Nowym Seran. Szczerą prawdę, prosto z pańskich ust. – Dostanie ją pan – obiecał Wax. – Jutro. – Ale... – Panie gubernatorze, rozumiem sytuację, ale nie ma pan pojęcia, co przeszliśmy przez te ostatnie dni. Moi ludzie muszą odpocząć. Jutro. Proszę. Aradel chrząknął. – W porządku. – Przygotował pan to, o co prosiłem? – spytał Wax. – Na dole – stwierdził Aradel, odwracając się z powrotem do statku powietrznego. – W apartamencie na najwyższym piętrze. Gubernator odetchnął głęboko i znów spojrzał na gigantyczny statek powietrzny. Konstabl-generał Reddi przyprowadził właśnie grupę konstabli, by przejęli więźniów. Wax widział teraz, że statek wylądował jedynie na połowie budynku. Jeden wiatrak obracał się leniwie, utrzymując pojazd na miejscu. Pewnie wylądowali w taki sposób celowo, pomyślał. Żeby coś nam pokazać. Załoga chce nam przypomnieć, że nawet jeśli wkrótce dostaniemy tę technologię, oni i tak mają dziesięciolecia doświadczenia w jej wykorzystywaniu. – Myślę, że sobie poradzimy – powiedział Wax do Aradela. – Jeśli zewnętrzne miasta zamierzały nas zaatakować, to powinno ich powstrzymać. Niech rozejdą się wieści, że statek powietrzny przeleciał nad samym środkiem Elendel i pozwolił, żebym z niego wysiadł... a później spokojnie odleciał. – Zawarliśmy wstępne traktaty handlowe, panie gubernatorze – dodała Steris. – Korzystne dla nas. To powinno dać jastrzębiom do myślenia, a nam zapewnić czas niezbędny, by wszystko załagodzić. – Możliwe – stwierdził Aradel. – Ale to będzie trudny metal do przełknięcia dla senatu, Ladrianie. Nie sam statek powietrzny, ale fakt, że najwyraźniej pozwalam mu po prostu odlecieć. – Zawahał się. – Nie powiedziałem im o tym drugim przedmiocie. – Żałobnych Opaskach? Aradel skinął głową, zbyt uprzejmy, by wypowiedzieć to, co zdaniem Waxa na pewno myślał. „Coś ty tym razem narobił, Ladrianie?”. – MeLaan? – poprosił Wax. – Mogłabyś tu podejść? – Pewnie – odparła i ruszyła w ich stronę. Miała na sobie strój pożyczony od południowców, męskie spodnie i buty sięgające do pół łydki. Oparła dłoń na ramieniu gubernatora.

– O święta – powiedział Aradel głosem jednocześnie pełnym napięcia i szacunku. Spojrzał na Waxa. – Wie pan doskonale, jak ciężko jest z panem rozmawiać, kiedy zawsze może pan skorzystać z pomocy niebiańskich posłańców, by wyciągnęli pana z tarapatów? – To nic takiego – odparł Wax, prowadząc Steris w stronę schodów. – Niech mnie pan kiedyś spyta o rozmowę z Bogiem, którą przeprowadziłem, kiedy ostatni raz umarłem. – To było wredne – zauważyła Steris, gdy dotarli do schodów. – Bzdura. On jest teraz politykiem. Musi ćwiczyć bycie wytrącanym z równowagi podczas rozmów. W ten sposób pomogłem mu przygotować się do debat i innych takich. Popatrzyła na niego z ukosa. – Poprawię się – obiecał i otworzył przed nią drzwi. Marasi ruszyła w ich stronę, ale Wayne chwycił ją za ramię i pokręcił głową. – Poprawisz się? – spytała Steris z klatki schodowej. – Czyli już nie będziesz narzekać na przyjęcia. – Oczywiście, że będę zrzędził – odparł Wax, ruszając za nią i zostawiając resztę grupy z tyłu. – To jedna z ważniejszych cech mojego charakteru. Ale postaram się ograniczać najgorsze narzekania do ciebie i Wayne’a. – A ja obiecuję, że będę stosownie zachwycona twoimi wyczynami, kiedy będziesz ratował wszystkich przed wszystkim. – Uśmiechnęła się do niego. – I zawsze będę nosić przy sobie kilka flakoników metalu, na wszelki wypadek. A tak w ogóle, dokąd idziemy? Uśmiechnął się szeroko i poprowadził ją na najwyższe piętro drapacza chmur, do wspaniałego apartamentu, który obecnie nie był zajęty, gdyż jego lokatorzy wyjechali na dłuższe wakacje do Elmsdel. W korytarzu przed wejściem do apartamentu siedział zmęczony mężczyzna w stroju kapłana Ocalałego, w oficjalnym mgielnym płaszczu – właściwie bardziej szalu – narzuconym na szaty ozdobione szwami na rękawach, które symbolizowały blizny. Steris spojrzała z zainteresowaniem na Waxa. – Zastanawiałem się, Steris, czy zechciałabyś zostać moją żoną. – Już się zgodziłam... – Tak, ale kiedy poprzednio o to pytałem, chodziło o kontrakt. Głowa rodu poprosiła zamożną kobietę o zawarcie związku. Cóż, to nadal obowiązuje i jestem ci wdzięczny. Ale pytam ponownie. To dla mnie ważne. Czy zostaniesz moją żoną? Chcę wziąć z tobą ślub. Tu i teraz, przed obliczem Ocalałego i tego kapłana. Nie dlatego, że słowa na papierze każą nam to zrobić, ale dlatego, że chcemy. – Wziął ją za rękę i odezwał się ciszej. – Jestem boleśnie zmęczony samotnością, Steris. Najwyższy czas, bym to przyznał. A ty... cóż, ty jesteś niewiarygodna. Naprawdę. Steris pociągnęła nosem. Wysunęła rękę z jego uścisku i otarła oczy. – To... dobry czy zły płacz? – spytał Wax. Przez tyle lat miał kontakty z kobietami, a i tak czasami nadal nie umiał odróżnić rodzajów płaczu. – Cóż, widzisz, to nie było na żadnej mojej liście. – Ach. – Poczuł ucisk w piersi. – Nie pamiętam okazji, kiedy nie uwzględniłam czegoś na jednej ze swoich list, a okazało się to takie cudowne. – Pokiwała głową, wciąż pociągając nosem. – Tak właśnie jest. Dziękuję,

lordzie Waxilliumie. – Zawahała się. – Ale dzisiaj! Tak szybko? Czy inni nie zasługują na udział w ceremonii ślubnej? – Już w niej uczestniczyli. Nie nasza wina, że ostatecznie nie doszło do ślubu. I... co sądzisz? To znaczy, jeśli jesteś zmęczona po podróży, nie będę cię zmuszał. Po prostu myślałem... W odpowiedzi pocałowała go.

EPILOG

Marasi lubiła pracować w blasku świec, uważała go za inspirujący. Może chodziło o pierwotne niebezpieczeństwo. Elektryczne światła wydawały się bezpieczne, opanowane, ujarzmione – ale otwarty płomień, cóż, był czymś pierwotnym. Żywym. Malutka iskra furii, która, gdyby została uwolniona, mogłaby zniszczyć ją i wszystko, nad czym pracowała. Ostatnio miała do czynienia z wieloma takimi iskrami. Na jej biurku w komendzie oktantu leżały rozłożone notatki, akta, transkrypcje przesłuchań. W ciągu ostatnich dwóch tygodni była obecna przy większości z nich, doradzając konstablowi-generałowi Reddiemu. Współpracowali ze sobą tak blisko, że czasami Marasi trudno było sobie przypomnieć, jak bardzo utrudniał jej życie na samym początku, gdy została konstablem. Choć sam Garnitur się nie złamał, większość jego ludzi zaczęła mówić. Wiedzieli dość, by czuła się zirytowana. Zostali zwerbowani spośród niezadowolonych młodych ludzi z zewnętrznych miast – nakarmieni opowieściami o Ocalałym i jego walce przeciwko imperialnej władzy. Wyszkolono ich w miastach takich jak Rashekin i Bilming, z dala od centralnych rządów, w zamkniętych ośrodkach, które były o wiele bardziej rozbudowane, niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Aradel i pozostali skupili się na tych szczegółach. Oddziały, harmonogramy, technika – jak to urządzenie do rozmowy na odległość, które Waxillium ukradł z rezydencji lady Kelesiny. Przygotowywali się do wojny, cały czas mówiąc o pokoju. Byli przestraszeni, i nie bez powodu. Dziesiątki lat nie do końca łagodnego zaniedbania doprowadziły do powstania tego węzła. Mogła tylko mieć nadzieję, że uda się go pokojowo rozplątać. Takie kwestie pozostawiała politykom. Odcięła się od nacjonalizmu i retoryki, a skupiła uwagę na czymś innym. Opowieściach tych mężczyzn o czymś niezwykłym, wykraczającym poza pogłoski o statkach powietrznych i nowych Allomantycznych metalach. Uniosła jedną kartkę pokrytą notatkami. Enigmatyczne wzmianki, wyznania wypowiadane z rozbieganym wzrokiem, zawsze szeptem. Opowieści o czerwonookich ludziach, którzy zawsze przybywali nocą. Dodała je do teczki zawierającej wyniki jej badań na temat Trella, starożytnego boga, któremu ludzie znów zaczęli oddawać cześć. Boga, który stworzył

kolce, by zepsuć kandrę Paalm, i którego imię było na wargach wielu więźniów. Poświęciła całe miesiące na badania i jak na razie wydawało jej się, że nie wie nic. Ale postanowiła znaleźć odpowiedzi.

***

Ci, którzy uwięzili Garnitura, chcieli go zaszokować surowością zakwaterowania. Prosta cela w głębi więzienia, z wiadrem do załatwiania potrzeb fizjologicznych i jednym kocem na łóżku. Zużyte, bezcelowe podejście. Jakby przez całe życie znał tylko płatki róż i pierzyny, jakby nigdy nie spał na kamiennym bloku. Cóż, zobaczą. Wszystko umiał obrócić na swoją korzyść. W tym przypadku mógł udowodnić swoją wartość. Nie złamie się, a oni zobaczą. Wcale więc nie był zaskoczony, kiedy pewnej nocy po dwóch tygodniach od uwięzienia zewnętrzne drzwi jego celi otworzyły się i do środka wszedł nieznajomy. Tym razem mężczyzna, z niechlujną brodą i rozczochraną czupryną. Żebrak zabrany z ulicy, jak uznał Garnitur. Zawsze dało się ich poznać po sposobie, w jaki chodzili. Nigdy nie spacerowali, nigdy nie byli rozluźnieni. Zawsze szybcy, zdecydowani. Zdeterminowani. Oczywiście oczy emanujące słabym czerwonym blaskiem były bardzo charakterystyczne. O ile Garnitur mógł ocenić, Waxillium i jego głupcy na razie nic nie wiedzieli o tych istotach. Nie rozumieli, nie mogli zrozumieć. Krąg miał swoich własnych Bezimiennych Nieśmiertelnych. Garnitur wstał, obciągnął rękawy swojej więziennej bluzy i wygładził zmarszczki tkaniny na ramionach. – Dwa tygodnie to dłużej, niż się spodziewałem. – Wasz harmonogram nie jest naszym. – Nie skarżyłem się, jedynie stwierdzałem fakty. Jestem w pełni gotów czekać na chwilę, którą Trell uzna za dogodną. – Naprawdę? – spytał Nieśmiertelny. – Sądziliśmy, że naciskałeś na przyśpieszenie. – Jedynie zaprezentowałem swój punkt widzenia, by można było rozpocząć stosowną dyskusję. Istota wpatrywała się w niego przez kraty. – Nie złamałeś się i nie zdradziłeś tajemnic. – Owszem. – Jesteśmy pod wrażeniem. – Dziękuję. – Przewaga. Nawet dwa tygodnie w więzieniu można było wykorzystać, by coś udowodnić. – Działania zostaną przyśpieszone, jak prosiłeś – powiedział Nieśmiertelny. – Doskonale!

Istota sięgnęła do kieszeni i wyjęła urządzenie przypominające niewielką paczuszkę owiniętą drutem. Efekt jednej z wczesnych prób stworzenia urządzenia wybuchowego z metalu, który napędzał statki powietrzne, jakie podjął Irich. Okazało się nieskuteczne, niewiele silniejsze od dynamitu, podczas gdy oni potrzebowali czegoś zdolnego niszczyć miasta. – Co to? – spytał Garnitur nerwowo. – Nasz przyśpieszony harmonogram nie wymaga już, by Krąg miał pełną hierarchię. – Ale potrzebujecie nas! Aby władać, zarządzać cywilizacją... – Już nie. Ostatnie wydarzenia uczyniły tutejszą cywilizację zbyt niebezpieczną. Pozwolenie jej na dalsze istnienie oznaczałoby ryzyko rozwoju, nad którym nie moglibyśmy zapanować, dlatego postanowiliśmy usunąć życie na tej sferze. Dziękujemy ci za służbę, została przyjęta. Będziesz mógł służyć w innej Krainie. – Ale... Istota uruchomiła urządzenie wybuchowe, unicestwiając siebie – oraz Garnitura.

***

Wax obudził się gwałtownie. Czy to był wybuch? Rozejrzał się po cichej sypialni apartamentu na ostatnim piętrze. Steris zwinęła się na łóżku obok niego, całkowicie nieruchoma, choć lekko trzymała go za rękę. Często tak robiła, jakby bała się go puścić i ryzykować, że wszystko się skończy. Patrząc na nią w blasku gwiazd, poczuł się wstrząśnięty głębią uczucia, jakim ją darzył. Zaskoczenie go nie martwiło. Pamiętał wiele ranków, kiedy budził się u boku Lessie i czuł podobne zaskoczenie. Zadziwienie własnym szczęściem, oszołomienie głębią uczuć. Delikatnie zdjął rękę Steris i okrył ją dokładniej, po czym wyślizgnął się z łóżka i ruszył, nagi od pasa w górę, w stronę drzwi balkonowych. Zostali w apartamencie na czas miesiąca miodowego, nie wrócili do rezydencji. Wydawało się to dobrym sposobem na nowy początek, a Wax zaczął się zastanawiać nad przeprowadzką na stałe. Po raz chyba setny w życiu narodził się na nowo, a to była nowa epoka. Czasy cichych rezydencji i salonowych rozmów się skończyły, nadeszła era zuchwałych drapaczy chmur i ożywionej miejskiej polityki. Tej nocy pojawiły się mgły, kłębiły się na zewnątrz, choć drapacz chmur był dość wysoki, by Wax widział przez nie gwiazdy i Czerwone Pęknięcie. Zamierzał właśnie otworzyć drzwi i wyjść na balkon, zatrzymał się jednak i popatrzył na toaletkę, na której Drewton rozłożył rząd przedmiotów. Lokaj przejrzał rzeczy Waxa, w tym wszystko, co udało im się odzyskać z hotelu w Nowym Seran, i opróżnił jego kieszenie. Pewnie chciał wiedzieć, co Wax chciałby zachować, a co wyrzucić. Wax uśmiechnął się, przeciągając palcami po pomiętym fularze, który miał na przyjęciu. Pamiętał, jak rzucił go na ziemię, kiedy przebierał się w swoim pokoju w spodnie i mgielny płaszcz, tuż przed pośpieszną ucieczką z miasta. Drewton rozłożył go obok serwetki z przyjęcia,

zdobionej monogramem, i metalowej nakrętki, którą Wax zabrał na wypadek, gdyby potrzebował czegoś, od czego mógłby się Odepchnąć. Drewton umieścił ją na osobnym kawałku materiału, jakby mogła być najważniejszą rzeczą na świecie. Wax pokręcił głową i położył dłoń na drzwiach balkonowych. Nagle znieruchomiał i znów spojrzał na toaletkę. Była tam. Moneta, którą dostał od żebraka, błyszcząca w słabym blasku gwiazd. Drewton musiał ją znaleźć w jego kieszeni. Wax wyciągnął rękę, zawahał się, po czym zdjął ją z blatu i wyszedł we mgłę. Czy to możliwe? – zastanawiał się, unosząc monetę. Dwa różne metale. Jeden srebrzysty – czy to mógł być nicrosil? Drugim była miedź. Feruchemiczny metal. Choć wzór na awersie wyglądał inaczej, a sama moneta była mniejsza, bardzo przypominała medaliony południowców. Kiedy tylko o tym pomyślał – kiedy tylko zorientował się, jaki mógł być jej cel – metalmyśl zaczęła działać, a on odnalazł w swoim wnętrzu rezerwę, do której mógł sięgnąć. Westchnął. Nazywali je miedziomyślami. Niezwykły rodzaj Feruchemicznego magazynu. Taki, który przechowywał wspomnienia. Sięgnął do niego. Natychmiast znalazł się w innym miejscu. Jałowa kraina, nikogo w zasięgu wzroku, wokół niego unosił się tylko pył. Perspektywa była trudna do zrozumienia, gdyż tylko połowa wzroku patrzącego była normalna. Druga połowa była niebieska i składała się z niezliczonych linii. Wzrok człowieka z kolcem wbitym w oko. Postać szła przez opustoszałą krainę, mijając zaniedbane pola i uschnięte rośliny kołyszące się na wietrze. Przed nim leżało miasteczko – a raczej jego pozostałości. Słyszał szuranie własnych butów o kamień i szum wiatru, czuł chłód. Ruszył dalej do miasteczka, mijając fundamenty poczerniałe od dawno wypalonych ognisk. Jakimś sposobem wiedział, że tutejsi mieszkańcy – podobnie jak innych wiosek i miast, które mijał – rozpaczliwie próbując przeżyć, zburzyli ściany budynków, by wykorzystać je do rozpalenia ognia. Na ulicach leżały nagie ciała. Ich ubranie zostało zabrane do spalenia po tym, jak zamarzli w temperaturze, którą większość ludzi uznałaby jedynie za lekki chłód. Przed sobą miał kamienną budowlę przypominającą bunkier. Długa i wąska, coś mu przypominała – nie coś, co znał Wax, ale coś we wspomnieniach człowieka, który zmagazynował to doświadczenie. Obraz czegoś bardzo odległego, który zamigotał w jego świadomości i zaraz zniknął. Podróżny szedł dalej, dotarł do wejścia, które było pustym otworem – spalili drzwi. Wewnątrz kuliła się gromada ludzi otulonych bezużytecznymi kocami. Nie mieli już ognia. Spalili nawet własne maski. Podróżny przechodził między nimi, wywołując pewien niepokój, choć większość patrzyła na niego tępo. Czekając na śmierć. Bliżej środka odnalazł przywódców, starszych, noszących na twarzach tkaninowe maski – jedyne, co im pozostało. Jedna bardzo stara kobieta spojrzała na niego i uniosła swoją maskę.

Widział ją normalnie w jednym świecie, a jako niebieski zarys w drugim. Podróżny wyciągnął rękę, chwycił kobietę za ramię, ukląkł i wyszeptał jedno słowo. Wax gwałtownie opuścił wspomnienie, upuścił zaskoczony monetę i cofnął się. Moneta brzęknęła o balustradę i zatrzymała się przy jego nodze. Ta ręka... Ta ręka. Poznaczona siecią blizn nałożonych jedna na drugą, jakby śladów kolejnych, niezliczonych zadrapań. Dręczące słowo, które wypowiedział, odbijało się echem w umyśle Waxa. – Przeżyjcie.

POST SCRIPTUM

Marasi, Wax i Wayne powrócą w „Zaginionym metalu”, epickim finale „Z Mgły Zrodzonego: Drugiej Ery”. Ukaże się on po „Dawcy Przysięgi”, trzecim tomie „Archiwum Burzowego Świata”. Do tego czasu pozostaje Wam wydana jedynie w formie elektronicznej mikropowieść, którą należy przeczytać po „Żałobnych Opaskach”, choć dzieje się w czasach oryginalnej trylogii. „Z Mgły Zrodzony: Tajemna Historia” odpowie na kilka Waszych pytań. Zawsze jest kolejna tajemnica. Bran don S an derson Styczeń 2016 r.

ARS ARCANUM

L ISTA METALI

ALUMINIUM – Zrodzony z Mgły, który spala aluminium, natychmiast metabolizuje wszystkie swoje metale bez żadnego dodatkowego efektu, pozbywając się w ten sposób wszystkich rezerw Allomantycznych. Mgliści, którzy mogą spalać aluminium, nazywani są Aluminiowymi Komarami ze względu na bezużyteczność tej zdolności bez pozostałych. Ferryci Jaźniowi mogą przechowywać w aluminiowej metalmyśli swoją duchową tożsamość. Jest to umiejętność, o której poza Terris rzadko się wspomina, a nawet sami Terrisanie nie do końca ją rozumieją. Czyste aluminium i niektóre jego stopy są bierne Allomantycznie – nie można ich Przyciągać ani Odpychać, za to można wykorzystywać je do ochrony przed Allomantycznym wpływem na uczucia.

BRĄZ – Mgliści Szperacze spalają brąz, żeby „usłyszeć” Allomantyczne impulsy wysyłane przez innych Allomantów spalających metale. Różne metale wysyłają różne impulsy. Ferryci Wartownicy mogą magazynować przytomność w brązowej metalmyśli. Podczas jej napełniania czują się senni, a później mogą do niej sięgnąć, by zmniejszyć senność lub wyostrzyć zmysły.

CHROM – Mgliści Pijawki, którzy spalają chrom, jednocześnie dotykając innego Allomanty, niszczą wszystkie rezerwy metalu tego Allomanty. Ferryci Obrotowi mogą magazynować szczęście w chromowej metalmyśli. Podczas jej napełniania mają większego pecha, a później mogą do niej sięgnąć, by zwiększyć swoje szczęście.

CYNA – Mgliści Cynoocy, którzy spalają cynę, zwiększają wrażliwość swoich pięciu zmysłów, wszystkich jednocześnie. Ferryci Szepcący mogą magazynować wrażliwość jednego z pięciu zmysłów w cynowej metalmyśli – dla każdego zmysłu muszą używać innej metalmyśli. Podczas jej napełniania wrażliwość tego zmysłu się zmniejsza, a później mogą sięgnąć do metalmyśli, by wyostrzyć określony zmysł.

S KRÓCONY WYKRES WŁAŚCIWOŚCI METALI

Metal

Efekt Allomantyczny

Efekt Feruchemiczny

Żelazo

Przyciąga najbliższe metale

Magazynuje ciężar

Stal

O dpycha najbliższe metale

Magazynuje prędkość

Cyna

Wyostrza zmysły

Magazynuje zmysły

Cyna z ołowiem

Zwiększa możliwości fizyczne

Magazynuje siłę

Cynk

Rozpala (pobudza) uczucia

Magazynuje bystrość umysłu

Mosiądz

Uspokaja (tłumi) uczucia

Magazynuje ciepło

Miedź

Ukrywa Allomancję

Magazynuje wspomnienia

B rąz

Ujawnia Allomancję

Magazynuje przytomność

Kadm

Spowalnia czas

Magazynuje oddech

Stop bizmutowy

Przyśpiesza czas

Magazynuje energię

Złoto

Patrzenie w swoją przeszłość

Magazynuje zdrowie

E lektrum

Patrzenie w swoją przyszłość

Magazynuje zdecydowanie

Chrom

Niszczy wszystkie rezerwy Allomantyczne drugiej osoby

Magazynuje szczęście

Nicrosil

Wzmacnia Allomantyczne spalanie drugiej osoby

Magazynuje napełnienie

Aluminium

Niszczy wszystkie rezerwy Allomantyczne

Magazynuje tożsamość

Duraluminium

Wzmacnia kolejny spalany metal

Magazynuje związek

CYNA Z OŁOWIEM – Mgliści Cynozbrojni (zwani również Zbirami) spalają cynę z ołowiem, żeby zwiększyć swoją siłę fizyczną, prędkość i wytrzymałość, jak również zdolność regeneracji swojego ciała. Ferryci Brutale mogą magazynować siłę fizyczną w metalmyśli z cyny z ołowiem. Podczas jej napełniania słabną, a później mogą do niej sięgnąć, by zwiększyć swoją siłę.

CYNK – Mgliści Podżegacze spalają cynk, by rozpalać (pobudzać) uczucia pobliskich osób. Mogą pobudzać uczucia jednej osoby lub wszystkich na określonym terenie, mogą się również skupiać na określonych uczuciach. Ferryci Błyskotliwi mogą magazynować bystrość umysłu w cynkowej

metalmyśli. Podczas jej napełniania zmniejszają swoją zdolność myślenia i rozumowania, a później mogą sięgnąć do metalmyśli, by myśleć szybciej.

DURALUMINIUM – Zrodzony z Mgły, który spala duraluminium, natychmiast spala wszystkie inne metale, które spalał w tym samym czasie, uwalniając gwałtowny impuls ich mocy. Mgliści, którzy mogą spalać duraluminium, nazywani są Duraluminiowymi Komarami, ze względu na bezużyteczność tej zdolności bez pozostałych. Ferryci Wiążący mogą magazynować duchowy związek w duraluminiowej metalmyśli. Podczas jej napełniania zmniejszają więź i przyjaźń, jaką czują wobec nich inni, a później mogą sięgnąć do metalmyśli, by szybko nawiązać przyjaźń z innymi.

ELEKTRUM – Mgliści Wyrocznie spalają elektrum, by zobaczyć, jak mogłaby wyglądać ich przyszłość. Zazwyczaj ogranicza się to do zaledwie kilku sekund. Ferryci Szczytowcy mogą magazynować zdecydowanie w metalmyśli z elektrum. Podczas jej napełniania popadają w depresję, a później mogą do niej sięgnąć, by wejść w fazę maniakalną.

KADM – Mgliści Impulsowcy spalają kadm, by spowolnić upływ czasu w otaczającej ich bańce, przez co wydaje się, że w jej wnętrzu płynie on wolniej. Dzięki temu z punktu widzenia Impulsowca wydarzenia na zewnątrz bańki biegną oszałamiająco szybko. Ferryci Sapacze mogą magazynować oddech wewnątrz kadmowej metalmyśli. Podczas jej napełniania muszą hiperwentylować, by dostarczyć swoim ciałom dość powietrza, a później mogą zaczerpnąć tchu z metalmyśli, by móc przez jakiś czas nie oddychać lub oddychać rzadziej. Mogą również nasycić swoją krew tlenem.

MIEDŹ – Mgliści Chmury Miedzi (zwani również Dymiarzami) spalają miedź, żeby otoczyć się niewidzialną chmurą, która ukrywa pobliskich Allomantów przed Szperaczami i chroni znajdujących się w pobliżu przed Allomancją wpływającą na uczucia. Ferryci Archiwiści mogą magazynować wspomnienia w miedzianej metalmyśli (miedziomyśli). Podczas napełniania wspomnienie to znika z ich umysłu, a w późniejszym czasie można je odzyskać bez żadnych zniekształceń.

MOSIĄDZ – Mgliści Uspokajacze spalają mosiądz, żeby uspokoić (stłumić) uczucia pobliskich jednostek. Mogą tłumić uczucia jednej osoby lub wszystkich na określonym terenie, mogą się

również skupiać na określonych uczuciach. Ferryci Ogniści mogą magazynować ciepło w mosiężnej metalmyśli. Podczas jej napełniania ochładzają się, a później mogą do niej sięgnąć, by się ogrzać.

NICROSIL – Mgliści Wybuchowi, którzy spalają nicrosil, jednocześnie dotykając innego Allomanty, natychmiast spalają wszystkie metale, które w danej chwili spalał inny Allomanta, uwalniając gwałtowny (i być może niespodziewany) wybuch mocy tych metali. Ferryci Duchowi mogą magazynować Napełnienie w metalmyśli z nicrosilu. O tej mocy wie bardzo niewielu – jestem wręcz przekonany, że mieszkańcy Terris tak naprawdę nie rozumieją, co robią, kiedy wykorzystują te moce.

STAL – Mgliści Monetostrzelni, którzy spalają stal, mogą Odpychać pobliskie źródła metalu, przy czym muszą je Odpychać od swojego środka ciężkości. Ferryci Stalowi Biegacze mogą magazynować prędkość w stalowej metalmyśli. Podczas jej napełniania stają się spowolnieni, a później mogą do niej sięgnąć, by zwiększyć swoją prędkość.

STOP BIZMUTOWY – Mgliści Ślizgacze spalają stop bizmutowy, by przyśpieszyć upływ czasu w otaczającej ich niewielkiej bańce. Dzięki temu z punktu widzenia Ślizgacza wydarzenia na zewnątrz bańki biegną bardzo wolno. Ferryci Pochłaniacze mogą przechowywać substancje odżywcze i kalorie w metalmyśli ze stopu bizmutowego. Podczas jej napełniania mogą jeść dużo i nie czują się przy tym najedzeni ani nie przybierają na wadze, a później mogą do niej sięgnąć, by wyzbyć się potrzeby przyjmowania pokarmów. Osobną metalmyśl ze stopu bizmutowego można wykorzystać w ten sam sposób do przyjmowania płynów.

ZŁOTO – Mgliści Wróżbici spalają złoto, by zobaczyć wizję siebie w przeszłości albo to, kim by się stali, gdyby w przeszłości dokonali innego wyboru. Ferryci Krwiotwórcy mogą magazynować zdrowie w złotej metalmyśli. Podczas jej napełniania czują się chorzy, by później, sięgając do niej, uzdrowić się szybciej lub w sposób wykraczający poza normalne zdolności ludzkiego ciała.

ŻELAZO – Mgliści Szarpacze, którzy spalają żelazo, mogą Przyciągać pobliskie źródła metalu i muszą przy tym Przyciągać je do swojego środka ciężkości. Ferryci Muskacze mogą magazynować swój ciężar w żelaznej metalmyśli. Podczas jej napełniania redukują swój ciężar, aby później móc do niej sięgnąć, by go zwiększyć.

O

TRZECH SZTUKACH METALICZNYCH

Na Scadrialu istnieją trzy podstawowe przejawy Napełnienia. Lokalnie mówi się o nich jako o „sztukach metalicznych”, choć istnieją również inne nazwy. Allomancja jest najpopularniejsza z nich trzech. Zgodnie z moją terminologią, jest sztuką o sumie dodatniej, co oznacza, że uprawiający ją sięga do mocy ze źródła zewnętrznego. Następnie ciało filtruje ją, nadając jej różne formy. (Sposób, w jaki moc objawia się w rzeczywistości, nie jest wybierany przez korzystających z niej, lecz na stałe zapisany w ich Sieci Ducha.) Kluczem do sięgnięcia po tę moc są różne rodzaje metali, przy czym wymagany jest ściśle określony skład. Choć metal jest pochłaniany w czasie procesu, moc sama w sobie nie pochodzi z metalu. Można by powiedzieć, że metal jest katalizatorem, który rozpoczyna Napełnienie i je podtrzymuje. Właściwie Allomancja nie różni się zbytnio od opartego na formie Napełnienia znanego z Sel, gdzie kluczem jest ściśle określony kształt – jednak interakcja jest bardziej ograniczona. Nie można jednak zaprzeczyć sile Allomancji. Dla uprawiającego ją jest instynktowna i intuicyjna, w przeciwieństwie do znanego z Sel Napełnienia opartego na formie, które wymaga długiej nauki i dokładności. Allomancja jest brutalna, surowa i potężna. Istnieje szesnaście podstawowych metali, które się w niej wykorzystuje, choć dwa inne – lokalnie zwane Boskimi Metalami – mogą zostać wykorzystane w stopach, by stworzyć zupełnie inne zestawy, każdy po szesnaście metali. Ponieważ jednak te Boskie Metale nie są już powszechnie dostępne, inne metale nie są szeroko wykorzystywane. Obecnie Feruchemia jest szeroko znana i wykorzystywana na Scadrialu. Można wręcz powiedzieć, że jest teraz częstsza niż w poprzednich epokach, gdy była ograniczona do Terris lub ukrywana przez Opiekunów. Feruchemia jest sztuką o sumie zerowej, co oznacza, że mocy się nie zyskuje ani się jej nie traci. Również wymaga metalu jako punktu skupienia, jednak nie jest on pochłaniany, lecz służy jako środek do przechowywania umiejętności użytkownika w czasie. Jednego dnia można napełnić metal, drugiego opróżnić. To urozmaicona sztuka, obejmuje sferę Materii, Umysłu, a nawet Ducha. Te ostatnie moce są obiektem licznych eksperymentów Terrisan, o których jednak nie mówią osobom z zewnątrz. Należy zwrócić uwagę, że krzyżowanie się Feruchemików z innymi mieszkańcami planety w pewien sposób rozwodniło moc. Zdarza się często, że ludzie rodzą się tylko z jedną z szesnastu zdolności Feruchemicznych. Podejrzewa się, że gdyby dało się stworzyć metalmyśli ze stopów Boskich Metali, można by odkryć inne zdolności. Hemalurgia jest współcześnie właściwie nieznana na Scadrialu. Ci, którzy przeżyli odrodzenie świata, utrzymywali ją w tajemnicy, a jedynymi, którzy obecnie ją praktykują, są kandra, służący (w większości) Harmonii. Hemalurgia to sztuka o sumie ujemnej, co oznacza, że w czasie jej używania traci się moc. Choć w historii wielu nazywało ją „złą” sztuką, żadne z Napełnień nie jest tak naprawdę

złe. Sednem Hemalurgii jest odbieranie zdolności – czy też atrybutów – jednej osobie i przekazywanie ich innej. Dotyczy głównie krainy Ducha, przez co jest dla mnie najbardziej interesująca. Jeśli jedna z tych trzech sztuk miałaby być ważna dla cosmere, to właśnie ta. Sądzę, że istnieje wiele możliwości jej wykorzystania.

K OMBINACJE

Na Scadrialu można się urodzić ze zdolnościami korzystania zarówno z Allomancji, jak i z Feruchemii. Bardzo mnie to zainteresowało, gdyż łączenie różnych typów Napełnienia daje ciekawe efekty. W poszukiwaniu przykładów wystarczy tylko spojrzeć na to, co wydarzyło się na Rosharze – po połączeniu dwóch mocy często dochodzi wręcz do reakcji chemicznej. Zamiast otrzymać sumę składników, uzyskuje się coś nowego. Na Scadrialu ktoś dysponujący jedną mocą Allomantyczną i jedną mocą Feruchemiczną nazywany jest „Podwójnym”. Efekty są bardziej subtelne niż w przypadku łączenia Mocy na Rosharze, ale jestem przekonany, że każda wyjątkowa kombinacja tworzy również coś charakterystycznego. Można by powiedzieć, że to nie tylko dwie moce, ale dwie moce... i efekt. Ta kwestia wymaga dalszego zbadania.

PODZIĘKOWANIA

Powieść ta ukazuje się na dziesięciolecie serii noszącej tytuł „Z Mgły Zrodzony”. Biorąc pod uwagę wszystko inne, co robiłem, wydaje się, że sześć książek w dziesięć lat to wspaniałe osiągnięcie! Wciąż pamiętam początkowe miesiące, gorączkowe pisanie trylogii i próbę stworzenia czegoś, co naprawdę pokaże moje umiejętności jako pisarza. „Z Mgły Zrodzony” stał się moją pokazową serią i mam nadzieję, że uznacie ten tom za wartościowy dodatek do kanonu. Jak zawsze stworzenie tej książki wymagało wysiłków wielu ludzi. Oprawą graficzną zajęli się Ben McSweeney i Isaac Stewart – Isaac jest autorem map i symboli, a Ben wszystkich ilustracji w gazecie. Obaj pomogli również w stworzeniu większości tekstów w gazecie, Isaac zaś osobiście napisał tekst Nicki Savage – w końcu Jak zatrudnił kogoś, by pisał za niego, a my chcieliśmy, by ta osoba miała inny styl wypowiedzi. Uważam, że wyszło doskonale! Autorem okładki amerykańskiej jest Chris McGrath, a brytyjskiej Sam Green. Obaj od lat współpracują przy tej serii, a ich grafiki stają się coraz lepsze. Redakcją zajmowali się Moshe Feder w wydawnictwie Tor, a Simon Spanton w wydawnictwie Gollancz UK. Agentami zatrudnionymi przy tym projekcie byli Eddie Schneider, Sam Morgan, Krystyna Lopez, Christa Atkinson i Tae Keller z Jabberwocky w Stanach, którymi kierował wspaniały Joshua Bilmes. W Wielkiej Brytanii możecie podziękować Johnowi Berlyne z Zeno Agency, naprawdę niesamowitemu gościowi, który przez wiele lat ciężko pracował, by wprowadzić moje książki na brytyjski rynek. Na podziękowania zasługują również następujące osoby z wydawnictwa Tor: Tom Doherty, Linda Quinton, Marco Palmieri, Karl Gold, Diana Pho, Nathan Weaver i Rafal Gibek. Adiustacją zajmował się Terry McGarry. Książkę w wersji audio czyta Michael Kramer – i pewnie właśnie się zarumienił, bo musiał przeczytać ten fragment tekstu wszystkim słuchaczom. W Macmillan Audio nad książką pracowali Robert Allen, Samantha Edelson i Mitali Dave. Ciągłością, nieustającym wsparciem redakcyjnym i niezliczonymi innymi zadaniami zajmował się Nieskalany Peter Ahlstron. W moim zespole pracują również Kara Stewart, Karen Ahlstrom i Adam Horne. I oczywiście moja cudowna żona Emily. Ponieważ powieść ta nie miała szans przejść przez grupę pisarską, wyjątkowo

polegaliśmy na czytelnikach beta. A byli wśród nich: Peter Ahlstrom, Alice Arneson, Gary Singer, Eric James Stone, Brian T. Hill, Kristina Kugler, Kim Garrett, Bob Kluttz, Jakob Remick, Karen Ahlstrom, Kalyani Poluri, Ben „wow, ta książka jest dedykowana mnie, popatrzcie, jaki ważny jestem” Olsen, Lyndsey Luther, Samuel Lund, Bao Pham, Aubree Pham, Megan Kanne, Jory Phillips, Trae Cooper, Christi Jacobsen, Eric Lake i Isaac Stewart. (Jeśli się zastanawiacie, Ben wraz z Danem Wellsem i Peterem Ahlstromem tworzył moją pierwszą grupę pisarską. Z zawodu jest specjalistą od komputerów i jako jedyny z pierwotnej grupy nie miał ambicji wydawniczych, ale od lat jest ważnym czytelnikiem i przyjacielem. A do tego pokazał mi serię Fallout, więc sami rozumiecie.) Korektą zajmowała się większość z wyżej wymienionych, a oprócz nich: Kerry Wilcox, David Behrens, Ian McNatt, Sarah Fletcher, Matt Wiens i Joe Dowswell. Sporo tego! Ci ludzie są cudowni, a jeśli porównacie moje wczesne książki z późniejszymi, sądzę, że zauważycie, iż ich pomoc była bezcenna nie tylko w polowaniu na literówki, ale też w zapanowaniu nad narracją. Na zakończenie chciałbym podziękować Wam, Czytelnicy, że wytrzymaliście ze mną przez te dziesięć lat i byliście skłonni zaakceptować moje dziwne pomysły. Zrodzony z Mgły nie dotarł jeszcze do połowy przeobrażenia, które dla niego zaplanowałem. Nie mogę się doczekać, aż zobaczycie, co nadchodzi, a w tej książce niektóre z tych rzeczy w końcu zostają ujawnione. Bawcie się dobrze!