Ostrowska Ewa - Babcia, my i gangsterzy

Ewa Ostrowska: Babcia, my i gangsterzy: Skrzat, Kraków 2007Copyright by Ewa OstrowskaEdycja Copyright by Skrzat, Kraków 2007Redakcja: Joanna SkóraSkład: Aleksandra KowalKorekta: AnnajanowskaProjekt okładki: Elżbieta Śmietanka-CombikISBN 978-83-7437-2435Księgarnia Wydawnictwo Skrzat Stanisław Porębski31-202 Kraków,ul. Prądnicka 77tel. (012) 41428 51 wydawnictwoskrzat. com.plOdwiedź nasząksięgarnię internetową: www. skrzat. com.pl.

Rozdział pierwszy, w którym opowiadam trochę o babci. Pani Czajkowska z pierwszego piętra naszego wieżowcawraz ze swoim synem, pryszczatym starym kawalerem,od latnieodmiennie rozsiewają nikczemne plotki o mojej babci (jak również o całym klanie Sosnowsko-Jodłowskim, ale o tym będzie mowa później). Zdaję sobie sprawęz tego, że jesteśmy dośćnietypowi, a zwłaszczababcia,leczczy tojest powód do opluwania? Babcia ze swoim drugimmężem,AndrzejemPiotrowskim, wiele lat temu wyprowadziła sięna Mazury,a pani Czajkowska ciągle sięjej czepia. Na przykład: wracam ze szkoły i nim ściągnę windę,naglepaniCzajkowska materializujesię przymnie niczym czarownica, dla której grubość ścian klatki schodowejnie maznaczenia, potrafi jeprzeniknąć w każdej chwili. Chociaż,moimzdaniem,czarownica o tak potężnych gabarytachjakpani Czajkowska powinna mieć poważne kłopoty z przenikaniem. Panią Czajkowską bowiem łatwiejprzeskoczyć.

niżobejść. Tak na oko waży sporo powyżej stu kilogramów. Niedojdziesz nawet, gdzie kończy się jej trzeci podbródek. Wraz z bratemodnosimy wrażenie, że trzecipodbródekpani Czajkowskiej opada wprost najej obfity biust, a tenłączy się w doskonałej harmonii zrównie okazałym brzuchem. Więcspokojna bo nie spostrzegłam pani Czajkowskiej czatującej naławce,która znajdujesię na skwerkuprzed wieżowcemani wychylającej się niby detektyw zzarogu wchodzę na klatkę, naciskam przycisk windy i. matkokochana! a jakim cudemona tutaj? Sapie, dyszy,mruży oczka, łapie mnie zarękę i mówi:O, co za spotkanie! Powiedz mi, co tamsłychaću twojej babci? Jeszczejej nieodwieźli w kaftaniebezpieczeństwado wariatkowa? Odpowiadamuprzejmie, chociaż w środku trzęsę sięzoburzenia niczym zimne nogiw galarecie. Och, jak mi przykro,pani Czajkowska. Naprawdę. Bardzo, bardzo. To znaczy, że jednak nieodwieźli? Ciekawe, dlaczego? A my z Czarusiem jużtyle pism napisaliśmy w tejsprawie. Donosów, pani Czajkowska, donosów. O, przepraszam cię! unosi się obfitym honorempani Czajkowska. My wszystkie pismado odnośnychwładz zawsze podpisujemy pełnym imieniem inazwiskiem. Bardzo chwalebne, proszę pani. Zechcepani puścićmoją rękę. Winda zjechała. Windanie zając, nie ucieknie do lasu tak jak zrobiłatotwoja umysłowo chora babcia odpowiadafilozoficzniepani Czajkowska. Mruży jeszcze bardziej swojeoczka,które stają się szpareczkami. Odpowiedz mi,złotko,a może babcię zakuli w kajdanki, bo przecież każdy wie,że jeździ niczym pirat drogowy, stanowiąc zagrożenie dlainnych użytkowników dróg? Szalenie mi przykro, lecz nie zakuli odpowiadami staramsię wyrwać rękę, jednak pulchna dłońściskamojąz

żelazną siłą. Dziwne. doprawdy. bardzo dziwne. też pisaliśmy do odpowiednichwładz wsprawie piractwa drogowegotwojej oszalałejbabci. Zastanawia się głośno pani Czajkowska, po czym oznajmia, że to skandal, tyle wysłanychpism do odpowiednich władz, a one nic, nadal tolerująwariatkę oraz pirata drogowego. Wyrażając uprzejme współczucie dla poniesionych kosztów:znaczkipocztoweplus koperty, wciążusiłuję uwolnić dłoń z uścisku nadobnej matrony Ale gdzietam! PaniCzajkowska z pewnością niejednego siłacza położyłaby bezwiększych trudności na rękę. Więc nie zakuli. Ale możechociaż zabrali prawojazdy? Nicmi o tym niewiadomo,proszę pani.

Powinni zabrać! Twoja babcia ma ograniczoną poczytalność! Jest prawie ślepa, głucha oraz stanowczo za starana prowadzenie pojazdów mechanicznych rozpędza siępani Czajkowska i tu ja jestemgórą! Uśmiecham się z wielkąuprzejmością, po czymodpowiadam:Babcia madokładnietyle lat, co pani: pięćdziesiątcztery. Nie sądziłam,żepani uważa sięza starą. Jakśmiesz mnie obrażać? Ja? Stara? Sądząc po makijażu oraz kolorzewłosów, pani Czajkowska uważasię niemal za nastolatkę. Włosypofarbowane sąna ognistą czerwień, policzki, spadające fałdami tłuszczudo trzeciego podbródka, mająpiękny, mocnyróż, brewkiposiadająsmolistą czerń,zaś to,co pani Czajkowska widocznie uznaje za powieki pociągnięte zostaje jadowitązielenią aż po samą skroń. Oczywiście, że nie, proszę pani. Pani wygląda bardzomłodo moja uprzejmość jest zaprawiona trucizną. Wprost przerażająco młodo. W przeciwieństwie do twojej babci, którawygląda nadziewięćdziesiąt lat z okładem! Wyschła na wiórek! Skurczyła się! Posiwiała! pokrzykuje radośniepani Czajkowska. I zawsze wtym momencie rozluźnia uścisk, więc jaczym prędzej uciekam do windy! Wpadającdomieszkania, zamykam nawszelki wypadek wszystkie trzy zamki,zakładałam łańcuch. Bo kto ją tam wie, tępanią Czajkowską! Z jej gabarytami oraz siłąwyważenie drzwi to pestka10i nadodatek mogłaby zdemolować nam mieszkanie. Takąnienawiścią pała do babci. Nie trudno zgadnąć,skądu pani Czajkowskiej to obsesyjnomaniakalne uczucie do babci. Po pierwsze: babcia ułożyła sobie życie z drugim mężem, Andrzejem Piotrowskim,natomiastpan Czajkowskiktóregoś dnia wyszedł wieczorem po papierosydo kioskuiwięcejnie wrócił, mimoszlochających apeli,wzywającychukochanegomałżonkaoraz ojca do powrotunałono rodziny, wygłaszanych przez panią

Czajkowską w programietelewizyjnym POSZUKIWANI. Pan Czajkowski nawiał odswojej coraz grubszej małżonkiicoraz bardziej pryszczatego syna Czarusia, zanim ja iGoguśprzyszliśmy na świat. Z opowieści mamy wynika, że odtamtego dnia sympatiapaniCzajkowskiej donaszej rodziny więdła jak kwiat pozbawiony wody, zaś poodrzuceniupropozycji matrymonialnej juniora Czajkowskiego nie tylkozwiędła całkowicie,lecz przerodziła się w obsesyjną niechęć (nazywając łagodnie touczucie). Otóż jedynak pani Czajkowskiej pojawił sięna piątym piętrze z bukietem płomiennych jak jegouczucieróżi poprosił babcięo rękę mojej cioci Kasi. Naprawdę,trzeba cierpieć na kompleks absolutnej wyższości, żeby obsypany pryszczami facet, mówiący: "jezdem", "poszłem","wyszłem",nigdzie niepracujący, z wykształceniemmożepodstawowym, amoże nie, na garnuszku coraz grubszejmamusi, wyobraził sobie, że stanowi znakomitą partię. Ba!11.

Może nawet popełnia z miłości mezalians, oświadczając sięślicznej studentce drugiego roku filozofii, Katarzynie Sosnowskiej. Jak opowiadamama, młodzieniec ów, usłyszawszy babcine: "Bardzo mi przykro,naprawdę,lecz w imieniumojejcórki muszępanu odmówić", najpierw zbladł, potemwykrzyknął: "Ach tak? Jeszcze mnie popamiętacie! ", rzucił bukietem róż w babcię, następnie trzasnął drzwiami,zaś wdwie godziny później pojawił się pan policjant z pobliskiego komisariatu,ponieważna niejaką Barbarę Piotrkowską zostało złożone doniesienie, że zniszczyła mieniepaństwowe w postaci wycięcia wszystkich róż z klombówna skwerku przy ulicy Limanowskiego. Róże, dowód rzeczowy,stały w wielkim wazonie pośrodku stołu i babciawżaden sposób niemogła sięich wyprzeć. Pan policjantwyciągnął więc odpowiednie papierzyska, żeby napisać stosownyprotokół o tym niecnym przestępstwie,natomiastbabcianie w ciemię bita poczęstowała władzę kawą ześmietanką,kruchymiciasteczkami orazsernikiemwiedeńskim. W rezultacie pan policjant,zamiast spisać protokół,wypił kawę, wyjadł kruche ciasteczka,trzy porcje sernika,oblizał się kilkakrotnie i. poprosił babcię o przepisy na teciastkoweznakomitości, wzdychając przy tym żałośnie, żegdy jego żona upiecze sernik, towychodzi jej zakalcowatynaleśnik, na widok którego nawet pies wyje, a kruchymiciasteczkamiautorstwa żony niczym kamieniami da sięszybę wybić. Otrzymawszy wydrukowane nakomputerze12przepisy na pyszne pyszności, pan policjant całkiem zapomniał,po co przyszedł. Wycałowawszy obiedłoniebabci,pognał tak moja mamaz babcią przypuszczałyzamiast naposterunek, prosto doswego domu, aby czymprędzej przekazać żonie,jakpowinno się piec sernik bezzakalca orazkruche ciasteczka, żebynie stały się kamieniami, na których łamiesię przednie zęby. Od tej różanej afery babcia nie mogłajuż parkować swegostaruszka fiata przedblokiem,ponieważktoś regularnie(wiadomo kto! ) przebijał wszystkie cztery opony. Natomiast pani Czajkowska zcoraz większąenergiąw swoimoraz swegosyna imieniu opowiadała każdemu,że ci, comieszkają na piątym piętrzepod siedemnastką, mają

nierównopod sufitem na czelez niejaką Barbarą Piotrowską,jej mężem, wyrzuconym z policji za korupcję orazresztąmieszkańców: moją mamą, ciociąKasiąoraz nami, bliźniakami, tak niepodobnymi do siebie, że należy wątpić,czy nas nie zamieniono w szpitalu. Po wygłoszeniupełnejtyrady (ja ją bardzoskróciłam! ) pani Czajkowska z triumfem wyciągała wniosek, że taką rodzinę należy czym prędzejizolować od społeczeństwa, ponieważzagraża ona bezpieczeństwu narodowemu. Gdy babcia z dziadkiem kupili nad jeziorem Orzyszwpobliżu wsi, nazywającej się poetycko Wierzbiny, dośćsporą leśną działkę i wybudowali tam dużydom z drewnianych bali, pani Czajkowska kwestionowałauczciwość13.

transakcji. Pisała nawet do ministra ochrony środowiskai wszystkich innychmożliwych, odpowiednich władz, żePiotrowscy weszli współę z miejscowym leśniczym, nakradli budulec drzewny i że należy ich przykładnie napiętnować, a więc albo skuć kajdankami i skazaćna dożywocie,albo w najłagodniejszym przypadku napiętnować rozpalonym żelazem. Biednakobieta mówiła babcia. Może i biedna. Właściwie o, tak, bardzo biedna! Synama pryszczatego. Mąż odniej nawiał i moimzdaniem,wybrał jedyną słuszną drogę. Wszystkie donosy nababcię i na nas nieprzynosiły zamierzonychskutków. Babciawciąż żyła, i to w pięknym miejscu. Starość nienaruszyłazmarszczkamijej policzków, nie farbowała włosów, wciążmiała je płowe jakw młodości. Nie musiała jak pani Czajkowska nosić sztucznej szczęki przyklejanejprotefixem. Wzrok miałanadal sokoli. Byłaszczupła. A dziadek zabezpieczył ją materialnie. Wprzeciwieństwie do pani Czajkowskiej cieszyła się życiem. Wdodatku dwukrotniebyła sławna. Pierwszyraz, kiedymoja mamai ciocia miały po czternaścielat i razem (no,trochę przy pomocy swego przyszłegomęża,wtedy kapitanazajmującego sięodzyskiwaniem skradzionych dziełsztuki)unieszkodliwiły groźny gang, usiłujący przemycićzagranicęwielkiej wartości zbiory numizmatyczne. O tym wyczy14nie Barbary Sosnowskieji jejczternastoletnich bliźniaczekpisały wszystkie media, nawet telewizja przeprowadziła wywiad,po którym babcia została wprost zasypana listami odwielbicieli jejurody,odwagi i przenikliwości umysłu. Drugiraz zostałasławnarok temu, a świadkami jej niesłychanego wyczynu był mój brat, moja mama, ciocia Kasia ija. Działo tosię w pierwszychdniachlipca. W sobotę pojechaliśmy na rynek do Orzysza. Babciakoniecznie chciałajechaćswoim piętnastoletnim volkswagenem i mama długomusiała ją przekonywać, aby

zrezygnowała z tegopomysłu. Bynajmniej nie dlatego, że jeździ jakpirat, ale z powodu urwanejrury wydechowej, cosprawiało, że wehikułbabci grzmiałniczym startującyodrzutowiec. Mamo tłumaczyła babci nasza mama. Po pierwsze: wystraszysz jego rykiem pół Orzysza. Ludzie pomyślą,że to jakiś nalot! Po drugie, dałaś słowo honoru panu leśniczemu, że nie będziesz jeździć po lesie dopóty, dopókiniezamontujesz tej piekielnejrury, gdyż zatruwasz środowiskonaturalne. Dankowska! przerwała babcia. Po lesie przecież to zaledwiedwieście metrów, dalej wyjeżdżamynaszosę. Mamo! oświadczyła naszamama stanowczo. W Orzyszu mijamy posterunek policji. Nim dojedziemy15.

do rynku, dogoni nas patrol drogowyi zabierze ci prawojazdy. Ha! Niech tylkospróbuje! krzyknęładziarskobabcia. W końcu znalazła salomonowewyjście. Okay,JastrzębieUcho, ale twoje puntojaprowadzę. O, matko kochana powiedziała nasza mama,całkowiciezałamana. Babcia już kilkarazy siadałazakierownicą punto i dusząc gaz do dechy, od wyjazdu naszosę do wjazdu w Wierzbinach, na jednym kilometrzerozpędzała się do stu trzydziestu kilometrów, zakrętyw Wierzbinach brała z poślizgiem, pokrzykując wesoło:Ha! Widzicie! Żałuję, że nie zostałam w młodości kierowcą rajdowym! Tak więcz babcią za kierownicą, pobladłą mamą obok,i nami ztyłu, zajechaliśmy narynek. Ciocia Kasia zostaław domu. Wolałanie ryzykować. Babcia zahamowała z fasonem, ażwszystkiecztery oponyzapiszczały i natychmiastpobiegła dostoiskaz przyborami wędkarskimi. Zażądałaspinningowej wędki, najmocniejszej żyłki, dziesięciu woblerów, piętnastu największych błystek, dwudziestu "kotwiczek" numer dziesięć. Sprzedawca rzucił okiem na kruchą postać babci, przyodzianejw dżinsy, bawełnianąkoszulę w kratę, białeadidasy i popełnił błąd, ponieważ roześmiałsię,a następnie zauważył z przekąsem:Szanowna pani wybiera sięna połów wieloryba? 16Ha! Żebypan wiedział! odparła wyniośle babcia. A za trzy dni niech pan ogląda telewizyjne Wiadomości. Aco w nich będzie takiego ciekawego, poza polityką? Ha!wykrzyknęła z triumfembabcia. Ja!Czyżby? (Matko kochana, ten biedny człowiek niewiedział, z kim się zadaje! )A nibykto inny? Ha!I pewnozułowionym przezszanowną panią wielorybem? Nie.łaskawypanie. Wieloryby są objęte międzynarodowąochroną odparła tonem wyższości babcia.

BędęJA zeszczupakiem. Ważącymprawie dwadzieścia kilogramów i mierzącym ponad półtora metra. Naprawdę? Ho, ho, ho. Panśmiewątpić? Śmiem, szanowna pani. Takichokazów szczupakaniema już w całym kraju. W moim jeziorze są. Pływają całymi stadami odparła z godnością babcia, porwała spinning, żyłkę, wszystkie błystki naprzyszłego wieloryba, i rzucając panusprzedawcy słodkiuśmiech, wycofała sięod stoiska z godnościądamy, która ma kaprys nosić poprzecierane na kolanachdżinsy. Babciu! Moim zdaniem powinnaś już niecowydorośleć powiedział mój brat, któryjest lalusiem, gogusiem17.

i fujarą, a w ogólenie rozumiem, w jakim celu mamagourodziła. A po co, złotko? zdumiałasię babcia. ,No i przynajmniej nie kłamać, botonieładnie nieustępował mój brat. Psiakrew, moralista się znalazł! Wnuku pierworodny powiedziała babcia, upychając zakupy dobagażnika. Bynajmniej nie kłamałam. Ha!Przecież w orzyskim jeziorze całymi stadami pływająmałeokonki i pospolite krasnopiórki! Nie półtorametroweszczupaki. A skąd wiesz, że nie pływają? Ty nawet obawiasz sięzamoczyć wjeziorze palec u nogi, wnuku! Ponieważstopień zanieczyszczenia wód powodujewyginięcie wielu gatunków ryb. rozpoczął wielceuczony monolog mój brat, więc go czym prędzejkopnęłam w kostkę oraz obiecałam sobie w duszy, że napuszczędo jegołóżka przynajmniej kilkanaścieszczypawek i z tuzinżuczków. Bo ja babcię doskonalerozumiem. Sama,gdy stajęz wędką na kładce, widzę oczymawyobraźni olbrzymie liny,leszcze i za każdym razem, jak spławikzaczyna drgać, mamnadzieję, że się właśnie uczepił na haczyku przynajmniejpięciokilowy leszcz. To babcia widzistada swoich wymarzonych olbrzymich szczupaków. Dotej pory udało sięjejwyciągnąć z wodysześciokilową rybę i potemkażdy na niąwsklepie u pana Makowskiego spoglądał zpodziwem i ze18źle skrywaną zazdrością. "Taaaki szczupak, szanowna paniPiotrowska, ale miałapani fart! ". I potężne facety stawiałybabci piwo, jako dowód swegopodziwu. Babcia wychylałapuszkę jednym haustem imówiła: "Ha! Panowie wybaczą,więcejnie mogę: prowadzę. Szacuneczek panom! ". I odjeżdżała z dumnie podniesioną głową. Aty,wnuku, widziałeś Saharę? przerwała babciaGogusiowi. Saharę? zdumiał się Goguś.

No właśnie. Nie widziałeś. A jest powiedziała babcia. To co innego, babciu! Nie, wnuku, to dokładnie to samo. Ha!"Ha! " oznaczałou babci koniec dyskusji,toteż Goguśobraził się i do końca dnianie odzywał się do babci. Wniedzielę,kiedy, przeciągając się błogo,ledwo wstaliśmy,pewni, że babcia jak w każdą niedzielę upiekłana śniadanie bułeczkinadziewaneowocamii ugotowałakakao,po zejściu do kuchni zastaliśmy jedynie mamę. Byłalekko przerażona. Podała nam kartkę zapisaną równympismem babci. Kochani. Wypłynęłamna Saharę. Wrócę, kiedywrócę. Muszęwypróbować sprzęt. Czasami zgadzamsię z paniąCzajkowską zauważył Goguś która twierdzi, żezbabciącoś jestnie tak. Nazwać jezioro Saharą? 19. Zasunęłammu takiego kuksańca w bok, że zawył, jakbymmu złamałaprzynajmniej trzy żebra. Już wielokrotniezwracałam siędo mamy z zasadniczympytaniem,jak mogławydać na świat tak różniącesię międzysobą charakterem,osobowością, że nie wspomnę o inteligencji bliźniaki? Boto ja powinnamurodzić się chłopakiem,Goguś natomiastlalusiowatą, słodziutką jak landrynka dziewczynką. Gdybygoubrać w sukienkę, mógłby startować w konkursie MissNastolatek, taki z niego prześliczny chłoptaś. Ze mnie żadnejmiss się nigdy nie zrobi. I chwała Bogu. Nienawidzę byćdziewczyną. Potem wyjaśnię wam, dlaczego. Na razie wracam do niedzielnego poranka wdomu babci nad jezioremi jejzostawionej dla nas karteczki. Karol, zachowujsię! upomniała mnie mama, alei po jej miniewidać było, że jest zła naGogusia. Synku,niemasz zupełnie wyobraźnidodała z westchnieniem. A po co mi ona?

Karolina ma i co osiągnęła dotąd? Jest zaledwiew pierwszej gimnazjalnej. Mójiloraz inteligencji wynosi ponad stopięćdziesiąt, czylijestem geniuszem, a tymamo, dumna ze mnie, wyraziłaś zgodę naindywidualny tok nauczania,więc terazja, w wieku czternastulat zdałem maturę ijestem studentem pierwszegoroku matematyki oraz fizyki! Piszą o mnie gazety! Udzielam wywiadów telewizyjnych! Stanowięprzyszłość polskiejnauki! Stąd w moim wybitnym umyśle nie ma miejsca nacoś takgłupiego jakwyobraźnia! 20Popełniłam błąd, zgadzając się na twoje indywidualnenauczanie. Wolałabym mieć normalnego synajęknęłamama. Na to nielicz oświadczył z pogardą Goguśi, o dziwo, sam sobie zrobił kanapkę,a raczejkanapę,którą obłożył plastrami szynki na grubość dwóch palców,a całość przyozdobiłcałą zawartością słoika majonezumarki Winiary A o tym, że i my lubimy majonez, nawet niepomyślał. Miałam cichą nadzieję, że może sięzadławi. Niby zciebietaki wielki geniusz, a nie pojąłeś, żeSahara to metaforapowiedziałam. Też mi metafora prychnął Goguś imoja nadziejaspełniła się. Goguś poczerwieniał, potem wybałuszył oczy,które omalmu niewypadły z oczodołów. Postanowiłam odczekać. Niech się bardziej podławi. Dławił się, nie mogącwydać z siebie głosu, a że mama odwrócona do nas tyłemsmażyła dla mnie i dlasiebie jajecznicę,więc nie śpieszyłam się z ratunkiem. Walnę Gogusia, gdy zaczniesinieći wymachiwaćrękami. Zsiniał. Za słabo pomyślałam. Sfioletowiał. O taki kolormi chodziło! Walnęłam go w plecy z całej siły. Cudownie! Goguś wyplułzsiebiekawał nieprzeżutej szynki wrazz solidną porcjąmajonezu. O, nie! Tak łatwo się nie wywiniesz! Zeżarłeś całysłoik, oddawaj całość, która popłynieżółtawą,ohydną strugą, plamiąc

twojągogusiowatą21.

białą w jasnoniebieskie paseczki koszulkę. A możeinatwoje białespodenki co nieco skapnie! Walnęłamgoponownie z jeszczewiększą przyjemnością. I miałam/rację, żewalnęłam. Nasz rodzinny geniusz tym razem'" zapluł się calutki, od koszulki po spodenki majonezemdekoracyjnym. Mamo! wrzasnął Goguś. Popatrz,co ona mizrobiła! Mama odwróciłasię od kuchenki gazowej. Ja chyba z wami zwariuję! Jeżeli przez czternaście lat nie zwariowałaś, to jużte kilka lat wytrzymasz odparłam ze stoickim spokojem. Natomiast ty, mój genialny bracie, na drugi razzachowaj majonezowy umiar. Coś mi sięzdaje, że twojakoszulka ispodenkinadają się do wyrzucenia. Mamaspojrzała naGogusia, a raczejna jego wierzchnieubranie, ze wstrętem. Ja się tego nie dotknę. Ohyda orzekła mama. Goguś! Ubranie do śmieci, a sampod prysznic. I tomigiem. Lecimy z Karolem na pomost. Babciacoś długonie wraca. Pewno złowiła bieługa i zatopiła się wraz z łodziąmruknął wściekły Goguś, sądząc, żenikt godosłyszy. Niedarmo jednaknasza mama, nimstała się jedną z trzechbohaterek zdemaskowania gangu nad Mokrem, nosiła ksywkęJastrzębieUcho. Moje jest lepsze, bosokole. Usłyszałam22bluźnierstwo Gogusia. Przy najbliższej, sprzyjającej okazjizałożę mu nelsona. A wcześniej zaknebluję, żeby ani mama,ani babcia nie słyszały jego wrzasków opomoc. Wkońcuod czterech lat uprawiam wiele sportów: zapaśnictwo, pływanie, biegi,gimnastykę przyrządową orazjudo. Czegoś siętam człowiek przyuczył. No i ma na kim trenować różnechwyty. Nelson,ćwiczony na Gogusiu, wychodzi mi pierwszorzędnie. Mama pobiegła napomost, Goguś zmierzał do łazienki. Ty,geniusz!

zawołałam za nim. Skoro jesteśtaki gitesmajonezwe wszystkim, to powinieneś wiedzieć,żebieługa, jedna z największychryb jesiotrowatych,osiągająca nawet pięć metrów długości idochodząca do półtorejtony, nie mieszka w jeziorach, ale głównie wmorzach,naprzykład Azorskim czy Kaspijskim. Bez majonezowychaluzji proszę, idiotko powiedział mój brat. Wiedział doskonale, żemoże sobie przynajmniej w tej chwili pozwolić na obelgi,ponieważnieośmielę sięgonawet dotknąć małym palcem, gdyżzbytociekamajonezemzdobionym niczymkwiatuszkami kęsami różowejszyneczki. Co się odwlecze, tonie uciecze! zawołałam. Pobiegłam do mamy na pomost. Chyba coświdzę krzyknęła mama. O, matkokochana! Karol! Widzisz to, co ja widzę? 23. O,matko ! Widziałam! Widziałam babcię w łodzi, wygięte w pałąk wędzisko. A łódź wraz z babcią pływała sobiepo jeziorze, raz we te, raz w tamte,to zataczając koła, toprosto jak strzelił, tozygzakiem, jakby łódź z babcią ciągałholownik, którego kapitan jest po kilkunastu piwach i maatak delirium tremens\Matko kochana! Karol! Łódź zanurza się prawie podziób! Starakrypa musiała nieźle nabrać wody. Zanurzałasię corazgłębiej. Ale pod dziwnym kątem. Od strony wędziska. Jakby krypa nie tonęła, lecz była wciągana w kipieljezioraprzezkogoś, ktow tej kipieli siedzi. Karol! Trzeba wezwać posiłki! krzyknęła mama. Mamo! Jakie posiłki? Wszystko jedno jakie! Policję! Straż pożarną! Tymczasem łódź babci wyprostowałasię, zaś w

sekundępóźniej podskoczyław górę, jakby tocoś, co złapała babcia lubodwrotnie, tocoś, co złapało babcię, wpłynęło podłódź i niczym piłką podrzucało nią do góry. Po kilkutakichwstrząsach drobna postać babci zniknęła na dnie łodzi. Matko kochana! Babcia zemdlała! Karol,ty świetniepływasz, biegnij babci na ratunek! Znałam babcię. Babciaw przeciwieństwie do mojejpięknejcioci Kasi, nigdynie mdleje. Potrafizachować zimnąkrew. A skorojakiś słodkowodny potwór uczepił się wędki,tobabciatym bardziej zachowa zimną krew. Inie należy jej24w tymprzeszkadzać. O! Babcia właśnie wynurzyła sięz głębinłodzi i chwyciła wiosła. Łódź bardzo powoli zmierzaław kierunku brzegu. Matko kochana szepnęła mama. Karol. Czy tywidziszto, co jawidzę. Widziałam. Za łodzią babci płynęła kłoda. Ogromna. Półtorametrowa albo jeszcze większa. Z tej odległości wydawała się prawie czarna. Matkokochana szepnęła nagle pobladłamama. A jeśli Goguśma rację? Ibabcięby należało do psychiatry? Na litośćboską, poco ona sobie przyczepiła do haczykakłodę? Gdyby taką sugestię wysunął mójbrat, jak nic,nie zważając na świadków,założyłabym munelsona ijeszcze dołożyła syfon, czylirozpłaszczanie nosa. Leczrodzonej mamienie mogę,niestety. Mamo, to niejest kłoda. Karol! Zwariowałaś! To wyłącznie może być kłoda! Boco innego? Ryba! Karol, z tobą równieżgorzej! Matko kochana! Mająctakie dzieci i taką matkę, jak nicwyląduję w wariatkowie!

Matka łowikłody, córka kłodę nazywarybą, zaś syn rozwiązuje całki! I jaktu nie oszaleć? Ale tonaprawdę była ryba. Okaz. Unikatowy szczupak. Potwór. Mama, co prawda, gdy babcia podpłynęła do25.

brzegu, najpierw zawyła, ponieważ faktycznie na widokprawie półtorametrowej, szczupakowatej kłody można byłozawyć dwojako: w przerażeniu, że coś takiego pływało w tymjeziorze i mogło ci z całymspokojem jednym kłapnięciemostrych zębówodgryźć rączkę albo nóżkę lub zawyć z radości, że ma się tak cudowną babcię, która potwora pokonałai doholowała do brzegu, opadłego z sił,brzuchemdo góry,niekłapiącego nawet szczęką. Ha! zawołała dumnie babciaz łodzi. Jejpłowe włosybyły jednak zmierzwione, jakby je babcia wcześniej wyrywałaz głowy Widzicie? Ale się fantastycznie przejechałam pojeziorze. Przez dwie godziny nie korzystałamz wioseł, bota głupia stwora dowiozła mnie aż do Wyspy Róż,a potemtutaj! Pełenkomfort! A ile emocji! Dankowska! Dzwoń popana Adama! Same nie damy rady wyholować potwora nabrzeg, dotego niestety,potrzebujemy faceta! Karol! Ty dzwońdo telewizji. Muszą mniesfilmować. To cidopiero będzieheca! Nacałą Polskę. Barbara Piotrowska, lat pięćdziesiątcztery, na jeziorze Orzysz złowiła okaz szczupaka. Babciazachichotała. Specjalnie w tę sobotę pojadę na rynek. Ha!Facet ze stoiska będzie miał idiotyczną minę, a możenawetpadnie przede mną na kolana! Natomiast burmistrzna mojącześćwyda przyjęcie w kawiarni Anna, bo tym szczupakiemprzysporzę gminie turystów a turystów! Wiadomośćo złowieniu przez babcię olbrzyma spowodowała, że na brzeg jeziora nie tylko piechotą, z pobliskich26Wierzbin,lecz i z dalszej okolicy,samochodami ze Strzelnik. Kostek, Ogródka przyjeżdżały całerodziny obejrzećna własneoczy babciny okaz. Babcia promieniała. Mamapromieniała. Ja promieniałam. Ciocia Kasia promieniała.

Nawet Goguś poczuł wreszcie uzasadnioną dumę, że maoto taką babcię, któraco prawda nieułowiła wieloryba,lecz niesamowity okazszczupaka. Ja sądzę, że gdybyw jeziorze orzyskim pływał jakiś wielorybczy potwór z Loch Ness,to babcia też by mu dałaradę. Ha!Na skutekopowiadania kolejnoprzyjeżdżającymoswoim wyczynie,babci wysiadłogardło, po prostu straciłagłos i wydawała z siebiechrypiące dźwięki. Przejęłamwięc jej obowiązki. Ale i mnie wysiadło gardło. Matkokochana, ale się działo! Każdy chciał się fotografowaćz babcią na tle szczupaka, wyciągniętego przy pomocypana Adama. Moja duma rosła:zdjęcie babci znajdziesię w albumach setek rodzin, w następstwie tego, w wielelat później,jakaś inna miejscowa babciabędzie opowiadała wnukom:"Ata pani tutaj,toBarbara Piotrowska,która właśnie ułowiła, przyjrzyj siędobrze, kółeczku, taaaakiego szczupaka". Wreszcie przyjechała telewizjai dziennikarzez mazurskowarmińskichgazet. Babcia udzielała chrypiącego wywiadu. Nam również dziennikarze porobili zdjęcia, dziękiczemu mieliśmy szansę stać się sławni. 27. Oficjalnie i komisyjnie zmierzono oraz zważono szczupaka. Waga: o, matko święta! dwadzieścia pięć i pół kilograma! Wzrost: metr czterdzieści dziewięć! Rekord Polski,, pobity! BARBARA PIOTROWSKA REKORDZISTKĄ! Ha! Nicdziwnego, że pan Adam tarmosiłtego szczupakana brzeg, ciężko sapiąc i purpurowiejąc na twarzy. Kilkunastu dorodnychfacetów zgłosiło się na ochotnikado dźwignięciababcinegoszczupaka, takby na fotografiachbyło widać jego rozmiary w całej okazałości. Babcia stanowczo zaprotestowała. I słusznie. Rekord należał do niej! Ha!Nikt nie maprawa zabierać jej sławy! Ha!Długo zastanawiano się, jak spełnić ów warunek, właściwie niewykonalny. Ale żaden z przedstawicieli mediównieznałskali wyobraźni pogromczyni szczupakowatego potwora!

Ha!Babciaułożyła się malowniczo na trawie. Kazałaprzy swoimbokuułożyć półtorametrowy rekord. I tak ich sfilmowano. Babcię przytuloną czule doszczupaka. Należyprzyznać: niestandardowo. To zdjęcie obiegło nieomal cały świat. Pokazywałyje stacje amerykańskie, europejskie, azjatyckie; przed rukowywałypisma poważne i kolorowe, w kraju i za granicą,zaś listonoszuginał się pod ciężarem listów do babci, pisanych przezwędkarzy zcałego świata, pytających na jaką przynętę, jakiej grubościżyłkę, jakie wędzisko udało się babci złowićtakiego potwora. W końcu babcia wyłączyła komórkę,te28lefon stacjonarny również, sama wielce zdumiona,że wywołała taką sensacjęna świecie! Ha!Podobno pani Czajkowska, oglądając babcię w telewizji,o małoniedostała zawału. Następnie wformie listuotwartego napisała do"Skandali", gdzie stwierdziła, że zdjęciebabcileżącej przyzwłokachprawie dwumetrowego szczupaka jest zwykłym fotomontażem. Ta nieszczęsna kobieta nigdy sięnie zmieni westchnęła babcia,czytając w "Skandalach" protest paniCzajkowskiej. Poczym zachichotała. Prawdajest taka, że toszczupak mniezłowił,nie ja jego. Wypłynęłamna orzyskie trochę poćwiczyć rzutyspinningiem, a tu nagle jakmną i łodzią nie szarpnie! Omal nie wypadłam za burtę! Owszem, zawsze lubiłam łowićduże ryby,ale bez przesady. Matko kochana,daj żyć,każ się temu, co mnietak wraz z łodziąciąga tami nazadpojeziorze,odczepić babcia chichotała coraz bardziej rozbawiona. Rozważałam pomysł,czy po prostu nierzucić spinningudowody, ale, matko kochana, spinning dopieroco kupiony, zacałetrzysta zetów,atu mi rękęwprostze stawuwyrywa inogami zapieramsięo burtę łodzi, żeby nie wypaść i niestać się pokarmem dlatego, cosię uczepił mojej blachy numer dziesięć. Żyłka wypuszczona do oporu. Kołowrotek trzeszczy. Łódź również. Co zajakaś piekielna żyłka, dlaczego nie pęka? Miała wytrzymać ciężar do dziesięciukilogramów, a tumnie ciągawrazz łodzią jakiś potwór, zaś ta cholerna żyłkaani myśli29.

sięzerwać! Ach, tak? pomyślałam. Chcesz mnie ciągać, potworze, to sobie ciągaj. I klawo. Nie będę musiała wiosłować, wkońcu przekroczyłam już pięćdziesiątkę, no nie? Wsadziłamkołowrotek w taki dzyndzol metalowy, który. wbudowany jest w samprzódłodzi. Sama się położyłamna dnie i wystawiłam twarzdo słoneczka. Ty mnie ciągasz,a jasię opalam. Ciągał mnie tak ze dwiegodziny, aż sobie nosprzypiekłam na czerwono. Potem wynurzył sięnapowierzchnię. Matkokochana! Przecież to zwykła kłoda! Prawie czarna, gruba, długa. ale, matko święta, takłodama ogon! I płetwy! Iwyczerpana przewracasię to na jedenbok,to na drugi. Więc ja za wiosła! I dobrzeguz tą kłodą! Ato ci afera! Rozdział drugi, w którym skrótowo opowiadam o naszej mamie. Nasza mama Danuta Jodłowska po mężu jako nastolatka była (tak twierdzijej siostra bliźniaczka, czyli ciocia Kasia) mała i gruba. Nie posiada jednak dowodów na to twierdzenie, bowiemnie ma anijednego zdjęcia. Poza tym ciociaKasia dodaje (również zapewne złośliwie), że to mama zniszczyła dowody rzeczowew postaci fotografii, drąc je na drobnekawałeczki i wyrzucając do śmieci. Mała, metr pięćdziesiątw kapeluszu i okrąglutka niczym pączuszek upierała sięprzy swoim ciociaw przeciwieństwie do mnie, ponieważja byłam smukłajak trzcinka i po prostu prześliczna. Podpytywałam więc babcięjak to naprawdę było. I babcia stanowczo oświadczyła, że obiejej córki wyróżniałysię od urodzenia wielką urodą. Zczym zgodzić się mogę,ponieważmoja mama, tak jak ciocia

Kasia, jest wysoka,szczupła, zgrabna ibardzo ładna. Posiada jednak nad ciocią Kasią wielką przewagę. Ma nas. Mnie, czyli Karolaoraz 31.

Maćka, nazywanego w rodzinie Gogusiem. Ale tylko nas. Bo historia jakbyzatoczyła koło. Mąż babci,niejaki A. S.opuścił ją, kiedy urodziła bliźniaczki. Pisał pracę doktorską, a onedarły się dzień i noc. Poszedł więc pisać pracęniewtak wyjących warunkach i więcej niewrócił. Na pierwszymroku studiów medycznych zajęcia z anatomii prowadził niejaki adiunkt. Paweł Jodłowski. Miałtrzydzieści lat i był superprzystojny. Kochały się w nimnieomal wszystkie studentki,nie wyłączając mamy. Podobnopierwszym pytaniem babci której mamazwierzyła się zeswoich jeszcze nieodwzajemnionychuczuć było, jak się ów wybraniec nazywa. Usłyszawszy,że Jodłowski,babciaomal niezemdlała, a potemzażądałaodmamy przysięgi, że nigdy więcejnie spojrzyna przystojnego adiunkta. Doszło nawet do tego, że babcia namawiała mamę, aby zmieniła kierunek studiów. Jesteśmłoda,masz dopierodziewiętnaście lat, lekarzybez liku,wybierzsobie jakiś inny kierunek studiówbez szałowego adiunktawtle. Ale mama uparła się na medycynę! (Amoże przedewszystkimna adiunkta alboi na jedno, i nadrugie, takz bratem sądzimy). Mamę raczył zauważyć,gdyzderzył się znią wdrzwiach,wchodząc dosalićwiczeń. (Podejrzewamy z bratem, że tomama, udając roztargnioną i zajętą problemami anatomiistudentkę, wpadłana pana adiunkta). Rezultatem tegozde32rżeniabyłydwiepiękne śliwki. Jednana czole przystojnegoadiunkta. Druga na czole ślicznej studentki. I takowedwie dorodne śliwki połączyły ichw parę. Pan adiunkt dostrzegłpłomiennorude, opadające ażna ramiona włosy, zielone oczy, wyrażające wielkie (mimobólu) wzruszenie i chyba coś znacznie więcej niż wzruszenie. Natychmiastpo swoich zajęciach zaprosił mamęna kawę, plotąc cośo tym, że mamamusi się podciągnąćz budowy kolana.

Przez następnymiesiącnamiętnieszkolił ją z różnych części anatomicznych człowieka. Po trzechmiesiącach, zamiast szkolić,wyznał mamie miłość. Mamawyznała mu swoją. Postanowilisiępobrać. Babcia, kiedy to usłyszała, padła na kolanaibłagałamamę, żeby się natychmiast odkochała i w żadnymwypadkunie wiązała sięzeswym ukochanym na stałe. "To ci,Dankowska, przejdzietłumaczyła. Tochwilowe zauroczenie. Nie marnujswego młodego życia. Maszdopiero dziewiętnaście lat. Dokładnie tyle samo co ja,kiedydałam się oszukać niejakiemu A. S. I dokładniejak A. S., tentwój cierpina przerost ambicji. Tonie jestzwykły przypadek, córko, że twój wybraniec nazywasię odjodły. To jestostrzeżenie samej opatrzności". Babcia bowiem żywiła szalone uprzedzenia dowszystkichfacetów, których nazwiskamiały cokolwiek wspólnegoz drzewostanem. Nic zresztą dziwnego. A.S.(powtarzamza mamą) zachowałsię wobecbabci łajdacko, zaś swoje33.

ojcostwo ograniczył do płacenia alimentów, które nawet niestarczałyna mleczko Bebiko oraz do przesyłania kart świątecznych znastępującym tekstem: "Z okazji świąt pozdrowienia od A. S.". Naszamama oraz ciocia Kasia nigdy swegoojca nie widziały. My również. Ale nas to niebolało. Co nasobchodził jakiś A. S.,biologiczny dziadek, skoro opatrznośćzesłała nam dziadka Andrzeja, zktórymmożna było jakznajlepszym kumplem chodzić i na ryby, i na grzyby, i nalwynawet, gdyby takie żyły w lasach wokół Orzysza. Narzeczony mamy z uporem odmawiał poznania swojej przyszłejteściowej,a ilekroć mamago już uprosiła, tozawsze wostatniej chwili znalazłwymówkę. Bo manieczyste sumienie oraz niecne zamiary,moja córko. Ktoś, kto nazywa się odjodły, musi być potworem. Twój ojciec nazywał się od sosny ico się okazało? Że to łajdak nad łajdakami. Ina uczelni skończył marnie. W każdym razie profesorem, nawetnadzwyczajnym, niezostał mówiła babcia. Córko mojal Opamiętaj się,póki czas! Mamajednak nie chciałasię opamiętać. W dniu ślubu nad Łódź nadciągnęła potężna, czarnachmura. Zły znak oświadczyła babcia, która na ślubmamyubrała czarną kieckę. Córko! Powiedz mu NIE! Dankowska wtrąciła się ciociaKasia. Przecieżwiesz, że jesteś obciążona genetycznie. 34Ja? Kaśka! Ty mi po prostuzazdrościsz! itu podobno rozgniewana mama rzuciła się szczypać siostrę bliźniaczkę. Zresztą owoszczypanie, jak wynika z opowiadańbabci oraz naszych własnych autopsji, zostało im od dzieciństwaaż do czasów obecnych. Mama z ciocią często swojekonfliktyrozstrzygają przy pomocy takzwanego szczypasaz zakrętasem. Odziedziczyłam po nich tę skłonność, którączęstostosuję z powodzeniem wobec Gogusia.

Powracając do dniaślubumojej mamy, według babcii cioci,niebo rozjarzyło sięod błysków piorunów isiekłowściekłymdeszczem. Kolejny znakzajęczała babciai założyła porazpierwszyi ostatni w swoimżyciu doczarnej kieckiwytworny czarny kapelusz z czarną woalką. Ciocia Kasiaopowiadała nam, żebabcia wyglądała niczymduch, którypodczas udzielania ślubu wychyli się z ławy dla gościi zawyje długo a przeciągle. Czemu nie? Po babci można sięwszystkiego spodziewać. Panmłodysię spóźniał. Mama się denerwowała, a babcięogarnął nastrój radości. Dzięki Ci, Boże wzdychała nabożnie. Pewnotatwoja jodła wpadłapod samochód. Albo złamałanogę. Albo,Panie Boże spraw, niechbysobie cokolwiekzłamała, bylebynie dopuścićdo nieszczęścia i w tym momencie babciaodchylała woalkę i spluwała dwa razy przez lewe ramię, mamroczącpod nosem: "zgiń, przepadnij, maro przeklęta! "35. Niestety,w ostatniej chwili mara przeklęta zmaterializowała się w postaci wielce przystojnego bruneta. CiociaKasia mówiła nam, żenawetbardzo przystojnego, tylkooczkamiał okropnie rozbiegane, jakby zezujące obrotowowe wszystkich możliwych kierunkach. Straszne korki. ulice zalane. wybacz mi, ukochana. Mama wybaczyła ze łzamiw swoich pięknych, zielonychoczach. Łzami szczęścia,rzecz jasna. Mamo,to właśnie jest Paweł, twój przyszłyzięć dokonała mama prezentacji, zaś (tak przynajmniej twierdziciocia Kasia) przystojny brunetz rozbieganymi obrotowooczkami na widok teściowej, żałobnicy, zbladł, zachwiałsię, i zapytał, czyktoś umarł? Takodparła grobowym głosem babcia. Mojanadzieja. Ślub odbył się przyhuku piorunów i przy jednejświeczce,ponieważ wUrzędzie StanuCywilnegowysiadło światło. Jeszczejeden znak, mojacórko odezwała się grobowym głosem

babcia i nie czekając na sakramentalne"tak",opuściła salęślubów. Po ślubie mama wprowadziła siędo kawalerki swegohabilitującegosię adiunkta. Poroku, zgodniez przewidywaniamicioci Kasi, urodziła nas. Mnie, ochrzczonąpaskudnym, bo dziewczyńskimimieniem Karolina oraztegozboczonegointelektualistę, któremu nadanoimię Maciej36zamiast Albert (jak Einstein), ponieważ we wrzeszczącymtłumoku trudno było wtedyrozpoznać przyszłego geniusza. Babcia,niczym jasnowidząca, przewidziała nieomalwszystko. Poza jednym,że nasz szanowny rodzic okaże sięjeszcze większymłajdakiem niż A. S. Jesteśmy z Gogusiemskłonnizrozumieć, żedwójka bliźniaków w kawalercetoojednągębę za wiele. Że szanownemu adiunktowi pękałyod naszych wrzasków bębenkiw uszach. Żenasze pampersiki nie pachniałylawendą. Że miewaliśmy kolki orazinne niemowlęce, ryczące przypadłości. Ale żeby własnąpodobno tak ukochaną żonęwraz zwalizką, wózkiemdwa razy szerszym od normalnego, wypełnionym własnymidziećmi wystawić poprostu na klatkę schodową i nawet niezafundować kilkunastuzetówna taksówkę, tylko narażaćnas na długąwędrówkę z jednego krańcaŁodzi, czyli z Teofilowa na drugi kraniec, czyli na Widzew, do babci, przydwudziestostopniowym mrozie i zawiei śnieżnej, totakmoże postąpić nie zwykły łajdak, lecz łajdak wręcz unikatowy. Matko kochana! żeby chociaż poczekał na wyrzucenienas zeswojej kawalerki do wiosny. Ale nie. Powiedział mamie "Anisekundy dłużej! " i wystawił za drzwi. Jakbyśmybylikubłami na śmieci. Dobrze, że po prostunasnie wrzucił do zsypu, ponieważ mieszkał na dziewiątym piętrze! Więc w tymjednym przypadkujestem ze swoim ohydnym bratem solidarna. Nieznamy,nie poznamy i, co jest37.

najistotniejsze, nie zamierzamy poznać tego, którego imię,niestety, figuruje w naszych metrykach urodzenia. Obiecałam w imieniu naszym orazmamy, że jeżelikiedykolwiek spotkam P. J. , to założęmu podwójnego nelsona. Wtymgłównie celu uprawiam wszelkie możliwe sporty,łącznie ztrenowaniem zapasów. Mój trenerod zapasówmówi,że mam wrodzonytalent. I bardzo dobrze, że mam. Tęgębę gościa, zwanego P. J., zapamiętałam doskonalezezdjęcia ślubnego, które mama,łudząc się naiwnie, że P. J. się opamięta, przez wiele lat przechowywała walbumie, abypewnegodniawreszcie przejrzeć naoczy, wyrwać zdjęcie,wyrzucić do śmieci i krzyknąć gromko: "Koniec z nami! Precz stąd! "Babcia przeraziłasię:Córko! Istoto nieszczęsna! A dokąd ty pójdzieszz dziećmi? Dlaczego wołasz "koniec z nami, precz! "Mamo krzyknęłamama. Niezwami! Matko kochana! przeraziła się babcia. Toz kim? Z nim! Jakim nim? zapytała babcia, przytulając nas, swojesiedmioletniewnuki, obronnym ruchem,ponieważ babciajużdawno zapomniała, że ktoś taki jakP. J. istniał, cobyło łatwe, gdyż zasądzone alimenta przesyłał przelewemna kontomamy. Znowu poznałaś jakiegośdrzewopodobnego, nieszczęsne dziecko? 38Mamo! Od wszystkich drzewopodobnych trzymamsięz daleka! Nie zawieram znajomości nawetz takimi, którzy w rdzeniu nazwiska mają krzaczek lub roślinkę! Kończęz nim! Z PJ! Wyrwałam go właśnie całkowiciez duszy orazz pamięci. W ogóle zastanawiamsię, czy ja kiedykolwiekkogoś takiego znałam?

Ostatnidowód: nasze zdjęcieślubnewywaliłam do kubła ze śmieciami! Moje biedne dzieckowestchnęła babcia, mimowyjaśnieńmamy wciąż przerażona, tuląca nas do siebiecoraz mocniej. Niemożesz się wyprzeć całkowicie znajomości z owym panem. Mogę! krzyknęłamama. Jednak te dwa nieszczęsne kurczęta są żywymświadectwem twojejzbyt bliskiej z nimznajomości. Też się ichwypierasz? spytałasłabym głosem babcia. Skłaniamsię do innejkoncepcji poczęcia odparłamama. Taki Arystoteles naprzykład uważał, żeistniejesamorództwo. Według niego żabyi węgorze rodziły sięz mułu rzecznego. Matko kochana! krzyknęła babcia. Ty spójrznaswoje dzieci! Czy one przypominają jakąśohydną ropuchęlub obślizgłego węgorza? Oj,mamo. Traktuj to jako przenośnię odpowiedziała mama i rozpłakała się. Na co babcia sięrównież rozpłakała i my też, i tak szlochaliśmy wczwórkę, a"z naszych połączonych łez pewno39.

niedługo utworzyłoby się słone jezioro, leczna szczęściedziadek wrócił z pracy, więc mama z babcią zajęły się podawaniem obiadu i w ten sposób historia naszego poczęciaz mułu rzecznego odpłynęła zaraz przy pierwszym daniu:rosole zmakaronem. Płacz mamywraził siew mojąpamięć. Mojazemsta dojrzewaławe mnie, niczym jabłkona jabłoni. Dojrzewała, jazaś zaciekle trenowałam zapaśnicze chwyty. W zeszłym rokuuznałam, że chociaż nienastał jeszcze sezon na jabłka, to jadojrzałam. Odszukałam w książce telefonicznej wszystkichJodłowskich. Było ich na pęczki, lecz tylko przy jednymwidniało dumne: doc. hab.n. med. Miałam go! Zmienił dzielnicę, a więc i mieszkanie. No, proszę, dorobił się segmentu! Ulica CzerwonegoKapturka! Ha! Wspaniale! Lepiej być nie może. Przyjdziezły wilk i pożre docenta nauk medycznych. Zastanawiałamsię,czy wziąć ze sobą (tak na wszelki wypadek) młotek? Czy lepiej siekierkę? Jednak zrezygnowałam. I z młotka, a tym bardziejz siekierki. Ajeśli zbytnio mnieponiesiei zamiast podwójnego nelsona stuknę docenta habilitowanego nauk medycznych zbyt mocno młotkiem? Lub uszkodzę jakiś ważny szczegół anatomiczny siekierką? Co powiem policji,gdy taprzyjedzie zabrać mnie do więzienia zaszkody wyrządzone na ciele docenta habilitowanegonauk medycznych? Nelsonemnadwyrężę docentowi jedy40nie nieco szyjęoraz barki, zmuszając go do wypowiedzenianastępującego oświadczenia: JA, PAWEŁ JODŁOWSKIJESTEM SKOŃCZONYM ŁAJDAKIEM! WYRZUCIŁEM SWOJĄ ŻONĘ ORAZ DZIECI NA MRÓZ IZAWIEJĘ. On mi to powie,a ja tę wypowiedźnagram na dyktafon. Roześlę kopię nagrańdogazet, a przede wszystkim na Akademię Medyczną,której PJ. jest pracownikiem naukowym,niech się dowiedzą onimcałej, nagiej prawdy.

Oj, dadząmu wtedypopalić, dadzą. Tensegment na Czerwonego Kapturka był wyjątkowo zaniedbany Mimoże wiosna w pełni ani jednegodrzewka czykrzaczka. Zato wywalonaogromniastawizytówka, informująca,że to właśnie tu, nie gdzieindziejmieszka taki strasznyważniak, docenthabilitowany Dobra. Zadzwoniłam do domofonu. Męski głos wrzasnął: "Czy to ty, kochanie? ".Dziwnepomyślałam. Żeby słowo "kochanie" takwywrzaskiwać? Przepraszam, lecz nie"kochanie" powiedziałamdo domofonu. Przesyłka. Pilna. Cholera jasna, zaraz,zaraz. wrzasnął ów głosjeszcze wścieklej. Tylko odtych bachorów niech się odpędzę! Bachorów? zdumiałam się niebywale. Szanowny P. J. ma dzieci? Adużo ich pantam ma? zawołałam. Bo toekspresowa przesyłka! 41

Dwa razy po dwa! Dwarazy po dwa? To jakaś zagadka? Tosamo życie, proszę pani. Już, już, tylko mi się tedwa najmłodsze jednocześnie skupkały, a takie są wredne,że dopóty nie przestaną się pruć, dopóki im nie założęświeżych pampersów. męski głos wyraźnie się załamywał. Bliźniaki? Bardzo współczuję powiedziałam, myśląc, że jednak chyba nie będę musiałazakładać P. J. podwójnego nelsona, pojedynczy wystarczy. Dwa razy pod rząd bliźniaki! załkał głos w domofonie. Jeszczechwileczkę. A żona gdzie? Matko kochana! szanownego docenta habilitowanego nauk medycznychopatrznośćjednakdopadła, zemściła się w naszym imieniu. Żona u ginekologa. łkał głos mego biologicznego rodzica. Znowusię spodziewa? O Boże, tym razem USG wykazało trojaczki! Ja sięchybazabiję! Albo oszaleję! Zostałem ukarany! Słusznieukarany! To jakaś zemsta i nawet wiem czyja! Tej piekielnejkobiety, któraw trakcie mego pierwszego ślubu co i ruszplułaprzez lewe ramię! Cholernie musiały mu się te ostatnie bliźniaki skupkać,że tak długo je przewija. Tak, tak, P. J. zostałeś srodze ukarany. Już ja cinawet odpuszczę i tego zwykłego nelsona. Jestem 42 całkowicie usatysfakcjonowana. Matko święta! Dwa razybliźniaki, a teraz trojaczki! Aleafera! Fani poczeka! Kolejne mi się zsiusiały!

to jużnawetnie było łkanie. To był bezdennyjęk rozpaczy. Uznałam, że nasza mama oraz my zostaliśmy pomszczeni. O wielebardziej,niż się możnabyło spodziewać. Życzę po trojaczkach, czworaczków! zawołałamdo domofonu. Albo pięcioraczków! Kiedyś w telewizjipokazywali siedmioraczki brazylijskie. Wszystkiego najlepszego od niejakich Karoliny oraz Macieja Jodłowskich panie P. J.

Rozdział trzeci, w którym opowiadam, jak strasznie nienawidzę być dziewczyną. Nie wiem, dlaczego mi to mama zrobiła. Taką krzywdę. To Goguś charakterologicznie posiada wszystkie cechy płciżeńskiej. Od urodzenia robi za prześliczne dziewczę. Oczętabłękitne, rzęsy puszyste, głowa w naturalnychloczkachblond. Cera, jakby powiedział poeta: "różana". Krygujesię przed lustrem, myjąc perłowe ząbki, niczym panienkaprzed wyjściem na randkę. Ubóstwia łazić zmamą albobabciąpo sklepach i potrafi doprowadzić douprzejmego szałuekspedientki, bo zanim wybierze jedną koszulę, spodnie lubnajzwyklejsze adidasy musi koniecznie obejrzeć oraz przymierzyć wszystkie, jakie znajdują się aktualnie w sklepie. Dobrze, że nie ma dostępu do magazynów albohurtowni! Dopieroby się działo! Przypuszczam, że nie zważając natak wysoki, świadczący o geniuszu iloraz inteligencji megobrata,właściciel hurtowni zawezwałby prędzej lub późniejkaretkę z wariatkowa. Albo sam by zwariował. Doprawdy, 44 jestem pełnapodziwu dla mamy ibabci (bo ciocia Kasiapo dwóch takich eskapadach z siostrzeńcem do sklepu poprostu wymiękła), że jeszcze nie zwariowały. Wręczprzeciwnie. Obie niemal bez przerwy zachwycająsię Gogusiem: żetaki mądry i że taki śliczny jak dziewczynka. Ja, gdybym była chłopakiem, za porównanie mnie dodziewczyny, obraziłabym się prawiena zawsze. Lecz mójbrat owe kompromitujące jego płeć komplementy chłoniez lekko rozchylonymi (oczywiście różanymi) wargamii często się ich wręczdomaga. Mamo, prawda, żeładnie mi w tejbłękitnej koszulce? pyta, wyginając się przed lustrem. Prześlicznie, synku zachwyca się mama, zaś Goguś promienieje. A żebyście zobaczylimego brata, kiedy czasem skaleczysię w paluszek! Wypłyną dwie kropelki krwi, a Goguś jużumiera!

Prawdziwe kino. Biegnie do aktualnie przebywającej w domu dorosłej osoby,wydając przeraźliwe jęki: "Napomoc! Ratunku! Krew się ze mnie leje! Mamo, może potrzebna mi transfuzja? Na pewno? A zastrzykprzeciwtężcowy? Mamo, a jeśli dostanę zakażenia krwi? ". Wyliczanka wszelkich możliwych powikłań po ukłuciusię w mały palec pineską jest bardzo długa. Goguśw wieku lat siedmiu przestudiowałmnóstwo fachowej literatury medycznej. Nie wiem i nie chcę wiedzieć, co bysię działo, gdyby na przykład skaleczył się nożem podczas 45.

krojenia chleba. Lecz taka ewentualność na razie mu niegrozi, bowiem na sam widok noża większego od scyzorykablednie i nawiewa do swego pokoju. Pozatym Goguś boi sięwielu rzeczy,na przykład: myszy, żabek, pająków,chrząszczywszelkiego rodzaju, wszystkiego, co fruwa, pełza lub skacze, a także własnego cienia oraz wszystkich innych cieni. W związku z powyższym otwierają się dla mnie niezliczone możliwości straszenia Gogusia. Nawet w mieście niebrakuje różnychstworzonek, na widok których Goguś dostaje spazmów. Mieszkania przyjaciółek mamy z ogromnąchęcią oczyszczam z pająków różnej wielkości, za coprzyjaciółki mamy są mi nieskończenie wdzięczne. Pająki, myślęrównież, ponieważratuję je przed wciągnięciem do odkurzacza. Wyposażyłam się w różnej wielkości plastikowepojemniczki zotworkami do oddychania, wymoszczone (w zależności od pory roku) albo świeżą trawką, albotrocinami. Bardzo ostrożnie, żeby nie uczynić najmniejszej krzywdypajączkowi lub żuczkowi, umieszczam schwytany eksponatw pojemniku, niosę do domui kiedy na przykład z pokojuGogusia rozlega się przeciągły wrzask, oznacza to, że mójbrat geniusz zobaczył na swoim biurku pełznącego pająkalub żuczka. Wówczas kto żyw leci na pomoc Gogusiowi, zemnąna czele, ponieważ: popierwsze, muszę ratować życiestworzonka, po drugie, usunąćtakzwany dowód rzeczowy. Nie ma stworzonka, nie ma dowodu! Natomiast Goguś,przylepiony do ściany, pokazującna przeciwległą wrzesz46 czy: "Tam! Tam! Wielki pająk! Ratujcie mnie! ". Dziękitemumój nadzwyczajny brat mimoswego nadzwyczajnego ilorazu wychodzi na zwykłego histeryka. Nawet gorzej nahisteryka, mającego halucynacje. Ponieważ korzystam z każdejokazji, aby w coś pełzającego zaopatrzyćpokój brata,to pewnego razu babcia zgłosiła swoje wątpliwości dotyczące zdrowia psychicznego Gogusia. Powiedziała mamie, że Gogusia należy skonsultowaćz jakimś

porządnym psychiatrą. Bo perorowała babcianawet jakby widział pająka, to co w tym strasznego? Pamiętasz, córko, naszegoFryderyka? Aż do późnej starości mieszkał sobie spokojnie wlampienad stołem i żadna z was nie wrzeszczała najego widok. Mamo,ale on pełzał tylko po tobie odcinała sięod Fryderyka mama. Maciuś jest po prostu ogromniewrażliwym chłopcem. Nie po mnie babcia niepozostawała mamiedłużna. Ani nie potobie, ani nie po twojej siostrze,a już tym bardziej poPJ. To znaczy, że my byłyśmy gruboskórne? Niewrażliwe? wtrącała sięz oburzeniem ciocia Kasia. Matko święta! Dankowskapamiętasz, jak pani Teofilkowa złożyłajaja w twojej poduszce? O, matko kochana, Kaśka! Tobył horror zawołała mama. Chcęsię położyć we własnym łóżku, a tu 47.

pod moją własną kołdrą pani Teofilkowa wraz ze swym nadobnym mężem Teofilkiem syczą, jakby mnie widziały poraz pierwszy w życiu. Potem nagle znieruchomiały, jakbyzmarły w jednej sekundzie na jakąś piorunującą, wężowąchorobę. A potem, gdy się nad nimi pochyliłam, obryzgałymnie czymś śmierdzącym. Broniły swoich niewyklutych dzieci, nic nadzwyczajnego wzruszyła ramionami babcia. To byłoniezwyklezżyte małżeństwo. W końcu gdzieś pani Teofilkowa musiałajaja złożyć, no nie? Uznała,zgodniez prawdą, że poduszka Dankowskiej niejest co prawdastertą torfu, ale z pewnościąwypełnionąautentycznym pierzem. Więc najlepiej nadawałasięna gniazdo lęgowe. Matko święta! otrząsnęła się mama. A potemz tego gniazda lęgowego wypełzły dwadzieścia cztery małeTeofilki! Ibyły wszędzie! Pod kanapą. Podkredensem. Zawanną i w wannie. Oj, przesadzasz powiedziała babcia. Przeważnieurzędowały w wannie, bo wężelubią mokre i ciepłe środowisko naturalne. Matko święta! Dwadzieścia cztery Teofilątka,a naczatach Teofil zeswoją nadobną Teofilową. Ani wejść dołazienki! Oj,przesadzasz powiedziała znowu babcia. Wejść się dało,tylko nie można było się kąpać. Katastrofanastąpiłaby, gdyby nasze Teofilki wybrały sobiekibel. 48 Wtedy rzeczywiście byłby poważny problem. Wysiusiaćzawsze można by się było do jakiegoś wazonu, no, ale z tymdrugim. fakt, należałoby biegać do toalety publicznej. A łazienka? Małe piwo! Nie myłyśmy się zaledwie przezdwa tygodnie. Eskimosi naGrenlandii w ogóle sięnie myjąi jakoś żyją.

Zresztą na koniec oświadczyłababcia dwa razy w tygodniu chodziłyśmy do łaźni na Zachodniej. A poza tym,nie odwracajcie kota ogonem. Jakiego kota? U mnie nie ma ani jednegozaprotestowałamama. Maciuś boi się dostać uczulenia nasierść kocią. Kota toty masz,Dankowska, na punkcie Gogusia! zdenerwowała się babcia. Mój syn, a twój jedyny wnuk ma na imię Maciuś! Karol gosłusznie przechrzciła na Gogusia! krzyknęła babcia. A ja ci powiadam, córko, zaprowadź Gogusiadla jego dobra do psychiatry! Geniusznie geniusz, pal todiabli, ale czy ktowidział kiedykolwiek czternastoletniegochłopaka, który, po pierwsze nie ugania się za dziewczynami! Po drugie całymi godzinami siedziz nosemwjakiejś grubej knipie! Potrzecienie uprawia żadnychsportów! Po czwarte nie tylko nigdy nie wybił szyby, grając w piłkę, ale nawet nie potrafi się bronić, kiedyKarol goatakuje, pozwalasię jejszczypać, zakładać nelsona. Boto Karolpowinna byćchłopakiem, a nie Maciuś! krzyknęła mama. 49.

I tu się z nią w pełni zgadzam, ponieważ mam metr siedemdziesiąt, rozrośnięte ramiona od pływania i trenowania zapasów. Poza tym wdrapuję sięna wszystkie okolicznedrzewa, które rosną wpobliżu domubabci nad jeziorem,niebrzydzę siępająków, myszek, jaszczurek, w ogóle niczego! Ostatni raz nosiłam kieckę w dniumojej pierwszejkomunii,i tylko dlatego, że nie zdołałam przekonać babci,by zamiast falbaniastej, białej,ohydnej kiecki, uszyli mibiały garnitur! Ale nie! Ubrali mniew falbanki! Mieli nawetzamiar ufryzować mi moje włosy w loczki, nawetzamówilitermin u fryzjera. No i tu się nacięli. Jeżeli już musi być tafalbaniasta kiecka z jakimiś koronkami, kwiateczkami, toze swoich włosów niepozwolę zrobić słodkich loczków! Wystarczy, że Goguś ma loczki na łbie! Toteż w nocypoprzedzającej wizytę u fryzjera, zakradłam się do łazienkii ścięłamwłosy na jeżyka. Trochę nadcięłam lewe ucho, alezalepiłam je plastrem. O, matko kochana! Chyba nie muszę opowiadać, co sięnastępnegodnia działo! Tego zresztą nie da się wyrazić słowami. A ponieważ moją okropnąfryzurę należało czymśzasłonić, wsadzono mi na łeb zimowy, biały beret. Pani Czajkowska z pierwszego piętra, która oczywiściepognała do kościoła obserwować uroczystość z udziałemnienormalnych dzieci szalonej rodziny SosnowskoJodłowsko-Piotrowskiej na widok mojej głowy, odzianej w zimowy,włóczkowy beret, doszła do dwóch wniosków. Pierwszy był 50 taki, że KarolinęJodłowską urlopowano z zakładu karnegodla nieletnich z powodu pierwszej komunii. Dla sprawdzenia słuszności tej tezy obiegła kościół trzy razy oraz pobliskąuliczkę, pilnie wypatrując karetki więziennej, a ponieważtakowej nie wypatrzyła, postawiła wniosek drugi: Karolina Jodłowska jest terminalna. Ogolili jej łebw szpitalu,bomaostatnie stadium raka. Na tę drugąokoliczność w paniCzajkowskiej obudziło się serce matkii podbiegła do mojej,składając jej kondolencje.

Mama wolała nie wyprowadzaćpani Czajkowskiej z błędu, bowiemfakt, że jej córka samasobie, na znak protestu przeciwko loczkom, ścięła włosyna jeżyka, należało pilnie ukryć, ponieważkompromitowałcałą rodzinę, gdyby zaś prawdę poznała pani Czajkowska,ani chybi otrąbiłaby wszem i wobec, że w naszej rodzinie,poczynając od babci, obłęd stał się dziedziczny i teraz zaatakował kolejne, najmłodsze pokolenie. Toteż mama pozwoliła się obcałować pani Czajkowskiej,zaś na jej dramatycznepytanie, kiedywyzionę w mękach ducha, mama odpowiedziała,zgodnie z prawdą, że nie wie. W następnych tygodniach po komunii,pani Czajkowska, dorywając mnie (ciągle w berecie) na klatce schodowejwpatrywała się jak kobra w swoją ofiarę, szukając namojejtwarzy oznak niechybnie zmierzającejpo mnie kostuchy Biedne dziecko mówiłapani Czajkowska. Bardzo boli? Oj, strasznie zaspokajałamjej ciekawość. 51.

A morfina już nie pomaga? Niestety,już nie. Biedne dziecko. Ale janie słyszę, żebyś krzyczałaz bólu? Bo krzyczę w poduszkę, proszę pani. Aha. Rozumiem. A masz przerzuty? Niestety, wszędzie sięprzerzuciło. Wątroba, nerki,płuca, trzustka, żołądek, jelito cienkie, jelito grube. Boże drogi! Jak ty potwornie musisz cierpieć! załamywała pulchne dłonie na pulchnym brzuchu pani Czajkowska. Naprawdę, Karolciu,jesteś wyjątkowo dzielna, żeznosisz aż takie cierpienia z uśmiechem na ustach. Ale powiedz, dlaczego wciąż chodzisz do szkoły? Powinnaś ostatniedni swego młodego życia spędzać odpoczywając, pośród bliskich. .. No tak, ale skorosię mataką zwariowaną babkę jaktwoja oraz matkę też nie do końca przyzdrowych zmysłach,że nie wspomnę o twojej ciotce, Karolciu, to sprawa staje sięjasna. Oni się nad tobą po prostu znęcają. Sadyści. Ależ, proszę pani. To zaleceniepsychologa. Łatwiejmi znosić myśl o rychłym odejściu,udając, że się jest zdrowym, właśnie chodząc do budy. Aha odpowiadałapani Czajkowska. Skorotak. .W każdym razie, Karolciu, ja ci życzę, żeby TO trwałojak najkrócej. Tu pani Czajkowska siorbała nosem orazwyciskała ze swoich zatopionych w fałdach tłuszczu oczekkilka mizernych łez. 52 Dziękujępani mówiłam. Jest pani bardzo dobra. Tym stwierdzeniemo dobroci wywoływałam u pani Czajkowskiej istny popłoch. Rozglądała się dokoła, upewniającsię,czy na pewno o niej mowa. Następnie rzucała się kumnie z wyciągniętymi ramionami.

Niech lepiej się panido mniezabardzo nie zbliża mówiłam. Jedenz moichraków jest zaraźliwy. Ach, Boże! wołała pani Czajkowska i miałam jązgłowy. Nie na długo. Pani Czajkowska przecież nie byłaby panią Czajkowską, która zrezygnowałaby z tropieniaśmiertelnych postępów moich raków. Odtąd czatowałanamnie, przyozdabiając twarz maseczką z gazychirurgicznej,zaśswoje tropienie przeprowadzała z odległości przynajmniej pięciu metrów. Karolcia, dziecko! Ty żyjeszi żyjesz zdumiewałasię paniCzajkowska. Ano, jakośopatrzność nie chce mnie powołać donieba. Do nieba? pani Czajkowska, zapominająco moimcierpieniu, oburzała się. Wybijsobie niebo z głowy! Ty,jak i cała twoja rodzina, wylądujecie w piekle! Kiedy opowiadałam w domu o tych spotkaniachi rozmowach zpanią Czajkowską, chichrałyśmy się na czelez babciąażdo bólu brzucha. Nieszczęsna kobieta wzdychała babcia. Przeżyjeszok, jeżeli nie skonasz. 53.

Tuż przed wyjazdem na wakacje do domu babci, musiałam wyznać pani Czajkowskiej prawdę. Beretu włóczkowego już nie nosiłam, bo zapanowały straszliwe upały, zaśmoje włosy odrosły. Pani Czajkowska czatowała na mnie w bramie. Jakby ci się zaczęło poprawiać? zauważyła zprzekąsem (wolę myśleć,że z przekąsemniż "ze złością", bojednakpani Czajkowska to też jakby człowiek). Opalona, inic a nic nie schudłaś, jakbynawet się poprawiłaś,wyglądasz niczym okaz zdrowia,a przecież powinnaś jużleżeć w grobie. Z tylomarakami naraz tosię schodzi szybciuteńko. Pani wybaczy, pani Czajkowska, alewszystkie mojeraki cofnęły się i żaden nieokazał się złośliwy. Bardzo miprzykro, że panią zawiodłam. To znaczy. toznaczy, że jesteś zdrowa? głos paniCzajkowskiej autentycznie zadrżał. Biedaczka. Tak bardzopragnęła ujrzeć mnie na marach. Całkowicie. Na pewno? Niestety, na pewnopotwierdziłam. A ja już na twój pogrzeb zakupiłam wieniec z praktycznych, sztucznych kwiatów. Ailerazyciebie opłakiwałam, to tylko Bóg oraz mój syn wiedzą! wykrzyknęłaz autentyczną rozpaczą pani Czajkowska i zapłakała autentycznymi łzami. Takie koszta poniosłam. 54 Chętnie panije zwrócimy zaproponowałam. Nie potrzebuję! I tak wyszło mi w kartach, że ktośod was umrze! Może się utopi w jeziorze? A może, jadącna Mazury, wpadniecie pod tira pani Czajkowska najwyraźniej odzyskiwała nadzieję. A ty mi zejdź z oczu,bezczelna dziewczyno! Zapewne ów żałobny wieniec ze sztucznych kwiatówprzechowuje do tej pory, oczekując, żejakiś zbłąkany piorun porazi śmiertelnie kogoś z naszego klanu. No cóżkomentuje babcia. Biedna kobieta.

Powracając do tematu, to od dnia komuniijuż nigdy niezałożyłam(mimo licznych próśb mamy) kiecki. Strzygęsię umęskiegofryzjera. Kazałam nazywać się Karolem (odKaroliny). Początkowo napotykałam pewne trudności, leczdziśmogę powiedzieć, że wszyscy, łącznie z chłopakamiw budzie,traktują mnie jak Karola,a nie jak jakąś kretynkęKarolinę. Goguś złośliwie kilka razy nazwał mnie tym żeńskimimieniem. Dałam mu jednak takiwycisk, że odtąd już się nie zapomina.

Rozdział czwarty, w którym muszę uzupełnić kilka ważnych szczegółów dotyczących rodzinnego klanu. Wybaczcie, że moja opowieśćjest nieco (a może bardzo,tu liczę na waszą łaskawość) chaotyczna, uznałam jednak,że powinnam wtrącić tak zwaną dygresję, która odnosi siędo czasu, w którym P. J. wystawił mamę wraz z wózkiem, wypełnionym nami, a także walizkąza drzwi swojej kawalerkii wykrzyknął: "Ani sekundy dłużej! ". Mama chłostanamrozem i zawiejąw połowie drogi naWidzew porzuciła walizkę, uznając, że lepiej porzucić walizkę z ciuchami niż nas. Za co, oczywiście, oboje z Gogusiem, jesteśmy wdzięczni, ponieważ z tego, co potem, gdyjuż przestaliśmy być dziećmi, opowiadała babcia, wspieranaprzez ciocię Kasię oraz żyjącego jeszcze dziadka, wynikałoniezbicie, że byliśmy niemowlakami perfidnymi, złośliwymi,a na dodatek (tak twierdzi babcia) zdającymi sobie doskonalez tego sprawę, więc w zasadzie wybranie walizki przez mamęzamiast nas byłoby czynem usprawiedliwionym. 56 I nie chodzi tylko o to, żewrzeszczeliśmy ponad miarę. O, nie! Chociaż każde z naswrzeszczało oddzielnie. Kiedyjakończyłam wrzeszczeć i kołysana przez ciocię zasypiałam,natychmiast budził się Goguś, aby nadawać swój koncert,przy czymGogusia nie satysfakcjonowało banalne kołysanie, on już w wieku czterech miesięcy wykazałswój geniusz,z wrzeszczącym Gogusiem należało wykonywać kangurzeskoki, po których mama padała jak nieżywa. Mieliśmy, jakby wnas umieszczono zegary, dokładnieodmierzony czas wrzeszczenia. Ja wrzeszczałam trzy godziny. Trzy kolejne Goguś. Po czym on zasypiał (musiałprzecież odpocząć, no nie? ), ja się budziłam izaczynałamswój koncert. Itakprzez całą dobę. Dzień po dniu. Kiedyo tym teraz myślę, dziwię się, że nasza rodzina nie zwariowała całkowicie, tylkotrochę. Z drugiej jednakstronywiem, żenaszarodzina na czele z babcią pod względemtak zwanego rozsądku posiadała zawsze

wielkie luki (ale niewiem, czy je można określić tak dosadnie, jak to czyniłapani Czajkowska z pierwszego piętra? ). Na podobnych zasadach odbywało się karmienie. Kiedyjedno chciało łaskawie jeść,drugie absolutnie nie wyrażało zgody na żaden pokarm. Po prostu pluło. Zwracamuwagę, bo to jest różnica zasadnicza: pluło, a nie wypluwałaPlułoBebikiem, zupkami Gerbera, soczkami owocowymi,trafiając precyzyjnie wcel, jakim się stały policzki osób,które usiłowały nas karmić. Babcia opowiada,że opluwanie 57.

Bebikiem to fraszka w porównaniu z opluwaniem zupkamiGerbera. Marchewkowo-groszkowo-pomidorowe zupki malowały twarze naszych najbliższych w arcydzieła sztuki abstrakcyjnej. Mieliście od niemowlęctwa zdecydowaną osobowośćtwierdziła babcia. A wszystkoto rozgrywało się na czterdziestu ośmiu metrachkwadratowych, łączniez łazienką,toaletą, kuchnią oraz korytarzem, które zajmowane były przez cztery osoby dorosłe orazdwie nasze niemowlęce, choć już wtedy wybitne osobowości. Babcia musiała dokonać rewolucyjnych zmian w rozlokowaniu powiększonejnagle rodziny Ciocię Kasię,która zajmowałanaj mniejszy z dwóch pokoi(dziesięć metrów kwadratowych),przeniosłado kuchni. Odtądciocia miała swoją sypialnięw postaci łóżka polowego, rozstawianego na noc poprzekątnej (inaczejsię nie mieściło), w związku zczym jej głowa spoczywała pod kuchennym stołem (stąd ciocia Kasiaregularnienabijała sobie piękne guzy na czole), a nogi wystawały przezwyjęte drzwi (inaczej to polowe łóżko by się nie zmieściło! ) nakorytarz. Zresztą nogi cioci stawały się przeszkodą dla wszystkich, którym w nocy zachciało się do toalety Pokoik po cioci zajęli babcia zdziadkiem, dzieląc gosolidarnie z dwoma kotami: Zuzką iAśką oraz psem wabiącymsię Mały. Z kotami to było z kolei tak,że pewnego razu dziadekwybrał siędosklepuna zakupy, a wrócił z dwoma kotkami 58 w torbie. Ktoś obciął im ogony i wyrzucił do ulicznego kosza na śmieci. Straciły wielekrwi, były dygoczącymi kłębuszkami kociego przerażenia. Dziadek zawiózł je natychmiastdo pana weterynarza, któryje uratował. Babcia,sądząc, że tokocie panienki, rudaska nazwała Zuzką,a białaska Aśką. Nababcinym wikciewyrosły na dwa olbrzymie, spasione kocury. Mały natomiast przywędrował do nas sam. Albo miałtakidobry węch, że zulicy wyczuł dobrychludzi,

mieszkających na piątympiętrze, albo takznakomicie rozwiniętą psiąintuicję. W każdym razie ciocia Kasia, wychodząc rano dopracy, znalazła Małego,który spokojnie spał nawycieraczceprzed drzwiami. On zaś przywitał ciocię niczym dobryznajomy, merdając radośnie ogonem. Dziadek orzekł, że tostary, przynajmniej ośmioletni pies, który od dawna błąkałsię po Łodzi, nie tracąc nadziei, że nie skończy w schronisku dla psów, lecz znajdzie dla siebie na swoją psią starośćdom, gdzie go pokochają, a on odpłaci się również wierną,psią miłością. Z przekory babcia nazwała go "Mały", ponieważ tak naprawdę był on wielkim psiskiem, krzyżówkąowczarka zwyżłem. Miał niesamowite umaszczenie: jasnobrązowe w szare łaty. Żył długo, dlatego go pamiętam. Przypominamsobie też to jak wspólnie z Gogusiem wyprowadzaliśmyMałego na spacer. Wzbudzał wtedy ogólne zainteresowanieswoim przedziwnym umaszczeniem. Jakato rasa? pytano nas. To jestunikalna rasa owczarkatureckiego odpowiadaliśmy z dumą. 59.

Tak więc wyobraźcie sobie babcię, dziadka, Zuzkę, Aśkęoraz Małego, których przestrzeń życiowa została ograniczona do dziesięciu metrów kwadratowych! Mamie i nam natomiast dziadkowie przydzielili największy pokój, z którego uprzednio wyniesiono wszystkiemeble, a zostawiono jedynie tapczan, szafę i nasze łóżeczka,co dawało nam niewielką przestrzeń życiową. Prawdziwy horror zaczął się wówczas, gdy równocześnie co do godziny i minuty zaczęliśmy chodzić. Chodzić? To zbyt łagodneokreślenie. Odkryliśmy bowiem, żenogi służą nietylkodo machania, wierzgania, kopania, aleprzede wszystkim do chodzenia i totam, gdzie dusza zapragnie. Wykorzystywaliśmy tę nowąumiejętność maksymalnie, stając się od tego momentu nieprzewidywalnymi. Na spacer do parkuwychodziliśmy z pełną obstawą, czyliz mamą,ciocią, dziadkiem i babcią. Nie można było spuścićnas z oka. Jeżeli jedno było w polu widzenia, drugie znikałogdzieś za krzakami. Nim skończyliśmy dwa lata, na noc wokoło naszych łóżeczek rodzina budowała zapory z krzeseł,ustawianych jedno na drugim, mającepowstrzymać nasząenergię, którą właśnie nocami wykazywaliśmy się szczególnie. Prześlizgnąć sięprzez takązaporę nie stanowiło dla nasproblemu! Dwa perfidnebliźniakiwysuwały się z pokojui z wrzaskiem radości wskakiwałyna nieszczęsną ciocię Kasię,która zjeszcze większym wrzaskiem podrywała się zeswegopolowego łóżka, nabijając sobie kolejnego siniaka na czole! 60 W ostatecznej rozpaczy ciocia urządziła sobie spanie w wannie. Nasza mama podobno (wierzymyw to obojesolidarnie,jai Goguś) słaniała się na nogach od wiecznegoganianiai wyciągania nas a to z kibla, ato spod stołu w kuchni, a toz parapetu okiennego. Babcia teżsię słaniała. Dziadek mówił,że się nie słaniał, ale sądzę, że udawał jedynie takiego dzielnego dziadka. Ciocia Kasia na naszwidok wydawała z siebie okrzyk zgrozy i zamykała się w łazience.

Wtedy babciawpadła na genialny pomysł. Wykrzyknęła: "Eureka,wiem! "z takim natężeniem głosu i takim błyskiem dzikiegotriumfuw oku, że dziadekprzestraszył się i kazał babciwypić całąbutelkęamolu(amol jest dobryna wszystko, na nerwy również). Babcia odepchnęła dziadka wraz zamolem dobrym nawszystko idalejkrzyczała: "Eureka, wiem! ". Wówczas nawetmoja mama z ciocią uznały, że jednak z babcią jest coś nietak, bo ona w kółkoto swoje: "Eureka, wiem! ". Aśka z Zuzką wskoczyły naszafę. Mały próbował się wcisnąć pod tapczan, ale udało musię tam wetknąć jedynieczęść pyska. A mypodobno wtym czasie, kiedy babciaoznajmiała wszem i wobec swoje "Eureka, wiem! ",wdrapaliśmy sięna kredens kuchenny i wyjadaliśmy z michy wiśnie,naktórych babcia przyrządziłanalewkęwiśniową. Ponieważniktna nasnie zwracał uwagi, gdyż babcia ciągle pokrzykiwała o tejeurece,to my w tym czasie opędzlowaliśmy te wiśnie w jednej czwartej, po czym, pierwszy raz od urodzenia,obejmującsię słodko, zasnęliśmy na kredensie, i 61.

Tymczasem babcia jak katarynka nawijała o eurece, noi że już wie! Rzeczywiście, wiedziała. Po kilku dniach zostaliśmy obwiązani gumowymi szelkami, połączonymi w jeden długi rzemień, na końcu którego znajdował się uchwyt. Ito była ta eureka babci. W takioto sposób niczym dwoma alaskańskimi malamutamiweskimoskim zaprzęgu mogła nami sterować jedna osoba. Doczasu jednak. Biednababcia, wykrzykując swoje: "Eureka, wiem! ", nie wzięła jednak pod uwagę, że jeśli wtakioto sposób dało sięograniczyć wolność dwulatkom,to jużz trzylatkami takłatwo nie pójdzie. Goguśjeszczewtedynie wykazywałsięnadzwyczajnym geniuszem, natomiastja wykazywałam się niezwykłąjak na trzyletniąpanienkęsiłą. Nasz bliźniaczy zaprzęg znowu musiały ciągnąć przynajmniej dwie osobyTak na spacerze,jak i w domu. Naprawdę, słuchając tychwszystkich opowieści mamy,cioci Kasi i babci, o tym jak szorowałyzanim kolanami poalejkach parkowych, wysypywanych żwirkiem lub rozbijałysobie głowy o kaloryfery, rogi stołu oraz o wszystkie kantymebli, dochodzę do wniosku, że to istny cud, że nasza rodzina nie popadła w obłęd. Poza tymwyciągam dla siebienastępujący wniosek: nigdy w życiunie wyjdęza mąż. Bojak nic, mam zapisane w genach tak po mieczu,jak i pokądzieli,przynajmniej trojaczki. Więc nie! Pozostanę starymkawalerem, podobnie jakciocia Kasia,która w dalszym 62 ciągu jestpanną. Ona też za żadne skarby nie chce męża. Patrzy na nas (często z przerażeniem! ) i wypowiadajednojedyne słowo: Nigdy! I ja ciocię doskonale rozumiem. Mamanie wróciła na studia medyczne, chociaż marzyłao tym, żezostanie wybitnymkardiochirurgiem dziecięcym. A że mając na względzie naszą przyszłość musiała cośstudiować, więc poszła na tak zwaną łatwiznę i

skończyła zaocznie wychowanie przedszkolne. Zarabia niewiele. Cały czasmamie oraz nampomagają ciocia Kasia i babcia. Jedyny pożytekz zawodu mamy jest taki,że ma dwumiesięczne wakacje. Właśnieza czterydni rozpoczynają się i jedziemy dobabci, do jej pięknego domu, zbudowanego z bali! I tak blisko nad jeziorem, na ile to pozwalałyprzepisy Dombabcijest duży Bardzo duży, naweto wiele za duży, zwłaszcza odkąd nie ma w nim dziadka. Dziadek odszedł, starając się nie robić nikomu swoimodejściem przykrości. Umarł we śnie. Miał siedemdziesiątlat. Chyba jednak przewidywał, żeodejdzie, ponieważ babciaznalazła w szufladzie testament,w którym dom i wszystkieswoje oszczędnościzapisywałswojej kochanej żonie, Barbarze. I prosił, żeby się nie martwiła, bo to przecież jest zwykłei naturalne, żetrzeba odejść. Prosił też, aby gopoddano kremacji i chociaż tojest wbrew przepisom, rozsypano prochyz łódki do jeziora. 63.

I tak się stało. Może dlatego, kiedy mama wraz z nami i z ciocią Kasią wjeżdżają kupioną na raty pandą w brzozową aleję, nakońcu której widnieje pokryty dachówką wielki dom z facjatkami, czuję wielką radość, że za chwilę obejmą mnieramiona babci, a równocześnie wielki, dojmujący smutek,ponieważ wiem, że na podjeździe nie pojawi się lekko przygarbiona sylwetka dziadka i już nigdy, nigdy nie usłyszę: ,Witaj, wnusiu! Tak, dom jest duży. Dziadek, budując go, powtarzał: "Musi byćduży, Basiu. Mamyprzecież dwie piękne córkii piękne wnuki. Danusia spotka jeszcze mężczyznę swegożycia, Kasia również, wyjdą za mąż i urodzą nam kolejnewnuki. Będą przyjeżdżać nie tylko na wakacje, urlopy,weekendy, alei na każde święta. Będziemy się z nimi łamać opłatkiem, Basiu, a nasz dom wypełni się tymi, których kochamy". Och, dziadku. Kocham tę zatokę jeziora nie tylkodlatego, żejest otoczona wysokimlasem porastającymwzgórza. Że wczesną wiosną woda ma kolor połyskliwegogranatu, po którym pływają odbijające się w nim białechmury podobne białym łabędziom. Żew trzcinach trwanieustanne życie. Że to jezioroma swoją własnąmuzykę. Że o świcie i zmierzchu odbywają się nad nim koncertyświerszczyi cykad. Dziadku, kocham je, boty w nim jesteś. 64 I czasem,gdy stoję zwędkąnazbudowanym przez ciebiedla babci pomoście, zapominam o łowieniu. Wpatruję sięw wodę. Tęsknię za tobą i do ciebie, dziadku.

Rozdział piąty, w którym opowiadam, jaki z Gogusia potrafił być wredny geniusz. Kiedy dziadek skończył budować swoje oraz babci marzenienad jeziorem przy lesie, dopieścił w nim każdy szczegółi uznał, że można dom pokazać rodzinie, skończyliśmyz Gogusiem dziewięć lat. Otrzymaliśmyprawo wybraniadlasiebiepokoi. Ja wybrałam pokoik na poddaszu, z oknemw dachu, z którego roztaczałsię widok najezioro lśniącejak wielka podłużna perła otoczona schodzącymi ze wzgórzsosnami i świerkami. Mójpokoik jest śliczny. Stoi w nim staroświeckie łóżkozmetalowymi oparciami, przykryte szydełkową kapą z długimi frędzlami. Podłogę z desek zdobi kolorowy chodniczek. W okniewisi podpięta błękitną kokardą ażurowa firanka. Ten albo żaden zachwycona oświadczyłam. Taksądziliśmy zbabcią powiedział dziadek. Prawda, Basiu? 66 Ha! zawołała triumfalnie babcia,potrząsającgrzywką. Pewno! Natomiast mój brat, już zapoznany geniusz, obleciawszy cały dom, zażądał natychmiastowegoodwiezienia godoŁodzi, ponieważnie tylkonie znalazł telewizora, lecz(o zgrozo! ) komputera z Internetem. Ależ, wnusiu,komputer i te inne nowoczesne hockiklockimasz przez dziesięć miesięcyusiłowała Gogusia udobruchać babcia. Odpoczniesz od nich. Będzie cudownie. Będziemy palić nad brzegiemjeziora ognisko,piec kiełbaski. .. Nie cierpię kiełbasy. Jadam wyłącznie szynkę! wrzasnął Goguś. Niestety, stałam za daleko, żeby go kopnąć. Ależ, wnusiu, będziesz się kąpał. Za nic w świecie! Nie umiem pływać! My ciebienauczymy. Nie chcę się uczyć pływać! Niezanurzę wtej wodzienawet palca!

wydzierałsię Goguś. Czy wy widzieliście kiedykolwiek krople wody pod mikroskopem? Wiecie,jakie paskudztwa w niej się roją! Obrzydliwe pierwotniaki! Rzęsistki! Lamblie! Orzęski! Poruszające się za pomocąnibynóżek! Niby co? zdumiała się babcia. Nibynóżek! Nigdy nie czytałaś o nibynóżkach? z kolei zdumiał się mój genialny brat. 67.

A po co miałabym czytać o jakichś paskudztwach? Żeby mi się później śniły horrory? Niejestem masochistką oświadczyła babcia. I w ogóle nie pozwalamci obrażać naszego jeziora! Nibynóżki! Pierwotniaki! Lamblie! Córko! zwróciła się babcia do mamy. Od czasu,kiedy Goguśw wieku czterech lat sam się nauczył czytaćpowtarzałam, że nic gorszego ciebie jako matkę nie mogłospotkać! Topo prostu nieszczęście mieć geniusza wrodzinie. Goguś! Wnuku! Opamiętaj się! Choć na te dwa wakacyjnemiesiące miej tyle lat, ile masz, czyli dziewięć! Zapomnij okropli wody pod mikroskopem! Nie potrafię i nie chcę zapomnieć oznajmił twardoGoguś. I wam też nieradzę kąpać się w jeziorze. Wszystkie jeziora są obecnie mikrobiologicznie skażone. Nie mamzamiaru zarazić się na przykład meningokokiem i umrzećw mękach na posocznicę. Od razu uprzedzam, że do lasurównież nie mam zamiaruuczęszczaćtu Goguś zachrzęścił wymawiając bezokolicznik "uczęszczać". Wlesiewszędzie sąkleszcze, zaś ukąszenie kleszcza wywołuje albozapalenie opon mózgowych alboboreliozę. O, matko kochana, Goguś! Coty pleciesz? zawołała babcia. Czy ty wiesz, ile ja z siebie wyciągam kleszczydzień w dzień? I jakoś żyję. Podobnie dziadek. Babciu. To, co mówisz, dowodzi, że mimo swegowieku jesteś małoodpowiedzialna oznajmiłmój brati wrzasnął Auuu! bokopnęłam gow kostkę. Mamo, 68 Karol mnie kopnęła!

Auu! Mamo! Karol mnie znowu kopnęła! Pomyślałam,że nakopię go wiele razy! I nie tylko w kostkę. Mam wystarczająco długienogi, aby nakopać mu chudytyłek. Karol! Dlaczego kopieszbrata? Biedna mama! Tak bardzo czekała na ten pierwszy inaugurujący otwarcie domu, dzień! A tu na wstępie bunt Gogusia. Wszystkim zresztą było przykro. Dziadek stał z boku imilczał. Ciocia Kasia objęła gestem pocieszenia babcię. Zaś babcia patrzyła terazna swego jedynego wnuka z wyraźnym smutkiem. Więc nic ci się w naszym domu niepodoba? Goguśprychnął. Dom od biedy ujdzie. Ja jednak wolałbym kurnąchatęz komputerem i Internetem. Zanudzę się przez te dwa miesiące. Bo co tu robić? Faktycznie, wnuku, nie pozostaje ci nic poza nudą. Goguś uśmiechnął się z wyższościągeniusza. Nuda, babciu, też może być twórcza. Aha powiedziała tylkotylebabcia, natomiast mamarozpłakała się. Córko, nie martwsię. Goguś ma dopiero dziewięć lati z wiekiem muminie. O, bardzo przepraszam wtrąciłsię Goguś. Nicmi nie minie. Wprostprzeciwnie. Z roku na rok mój intelektbędzie się wzbogacał. Zaprogramowałem się do dwudziestegoroku życia. 69.

O, matko kochana! zawołała z przestrachem babcia. Wiesz co,Goguś? Idź czym prędzej do swego pokoju, programuj się dalej, za pół godziny, jeżeli oczywiścienie osłabi ci twego intelektu tak trywialna czynność jakjedzenie, przyjdź do stołowego na obiad, a następnie dalejprogramuj się, ile wlezie! Dokładnie zgadzam się ze zdaniem babci oświadczył Goguś,lecznim wyszedł, zdołałam go raz kopnąćw kostkę oraz wykonaćna jego policzku szczypankę z zakrętasem. Szczypanki z zakrętasem wykonujęperfekcyjnie. Zostaje po nich prześliczny siniaczek. Mamo! Karol. wrzasnął Goguś, ale mama zlekceważyła jego okrzyk bólu. Wytarła łzy. Powiedziała zimno: Widziałam. Karol kopnęła cię w kostkę i ozdobiłacipoliczek szczypanką z zakrętasem. Na jej miejscu zrobiłabym tosamo. Kiedyśbyłam w tym bardzo dobra. A terazwykonaj poleceniebabci. Inawet dobrze,że zamierzasz sięprogramować w zaciszu swegopokoju, ponieważ my zamierzamy się świetnie bawić. Prawda, Rącza Gazelo? Oczywiście, Jastrzębie Ucho. Howgh! dołączyła się ciocia Kasia. A ja? zapytał dziadek. Co ty? odpowiedziała pytaniem już całkowicierozweselona babcia. Oj, Rącza Gazelo, aleś ty niedomyślna! Tacie chodzi,jakie otrzyma indiańskie imię! 70 MężnyByk bez zastanowienia wypaliła babcia. Ha! Ha! krzyknęliśmy wszyscy zgodnym chórem. Mójbrat patrzył na nas z wyraźną pogardą. Tacy dorośli, nawet starzy, a zachowują się jak dzieciaki wykrzywił się zniesmakiem. Och,spadaj geniuszupowiedziała ciocia Kasia.

I krzyknęłaKochani! Dlaczego my tu jeszcze stoimy? Wybiegła z domuprosto wkierunku jeziora. Wskoczyłado wody A my za nią. Co tam, że w ubraniach! Lato zapowiadało się wspaniałe, mimo obecności Gogusia!

Rozdział szósty, w którym odbywa się próba wstąpienia na ścieżkę wojenną w sprawie Gogusia. Po odejściu dziadka do tego, podobno lepszego świata,mama z ciocią nalegały na babcię, aby sprzedała dom i przeprowadziła się z powrotem do Łodzi. Nie powiedziała babcia. Pochyliła się niby nadrobótką ręczną. Ale ja widziałam, że babcia wten sposóbchce ukryć łzy. I chociaż miałam wtedy dopiero jedenaścielat, zrozumiałam,dlaczego babcia odmawia. Mamo kochana, takie odludzie, wielki dom, jaktysobie poradzisz? Musisz sprzedać namawiały uparcie. Nie powtórzyłababcia. A one dalej swoje. Babcia włożyła robótkę wraz z szydełkiem do wiklinowego koszyczka. Milczała. Przestańcie powiedziałam. Jesteście okrutne. My? zdziwiły się równocześnie. Coty pleciesz,Karol? 72 Dziękuję ci, Karol odezwała się po krótkiej chwilibabcia. One są nieświadomie okrutne, pojmujesz to,Karol? Kiwnęłamgłową. Pewno, świadomie nigdy by niesprawiały babci bólu. Kochają ją. Dziewczynki powiedziała babcia, jakbymamaz ciocią miały jeszcze mniej lat niż ja i trzeba im wytłumaczyćbardzo prostą sprawę. Moje kochane dziewczynki,czasami widzę, jak patrzycie na mnie ze źle ukrywanymzdumieniem,że ja w kilka miesięcy po odejściu swego Andrzeja śmieję się, skaczę, wciąż noszę sportowe, kolorowebluzy w kratki, w paski i w ciapki, zamiast płakać po kątach, odziana w żałobę, biedna, załamana wdowa. Byłamdokładnie w waszym wieku, kiedy poznawałam swego przyszłego,drugiego męża. Dwadzieścia lat przeżyłam z nimw spokojnym szczęściu. Kiedy piętnaście lat temukupiliśmy tę działkę nad jeziorem, wasz bardziejprawdziwyod prawdziwego nowy tata rysował na piaskupatyczkamiplan naszegoprzyszłego domu.

Wybudowaliśmy gow trudzie. Posadziliśmy swoje drzewa. Spójrzcie nanaszą alejębrzozową, jak wspaniale się rozrosła! Mówicie "sprzedać"? Dziewczynki moje. Jak mogę sprzedać tę aleję, ten ogródz dorodnymi jabłoniami, śliwami? I tę werandę sprzedać, i tezydle, i ten stół, ścieżkę wśród traw wydeptanądo jeziora, nad którymsiadywaliśmy świtem zAndrzejem, oglądać wschody słońca? Lub o liliowym zmierzchu, 73.

oglądać zachody? Przecież tu wszędzie jest mój ukochanymąż. W każdymskrawku podłogi. Wkażdej dachówce. Nakażdej leśnej drodze. Naprawdę? Sprzedać? To tak, jakbymsprzedała swojei jego życie. Mama z ciocią poryczały się, zaś babcia ocierała im zasmarkane nosy, jakby naprawdę były małymi dziewczynkami. Stądteż, w każdy długi weekend, na święta bożonarodzeniowe, wielkanocne, no i na wakacjejeździmy do babci. Zdarza się, że mama popiątkowych zajęciach w szkoletak mniej więcej około godziny szesnastej zaczyna kręcićsię po mieszkaniu, zupełnie jak legendarny pies Boguś,który podobno (według opowieści rodzinnych) usiłowałdogonić własny ogon. Mama (bo przecież nie ma ogona)biega dookoła stołu coraz szybciej i szybciej, wreszcie zadyszana przystaje i woła: Ha! Jedziemy do babci. Zbiórka w pełnym umundurowaniu za pięć minutna dole, przy samochodzie. W tym samym momencie dzwoni komórka mamy. Kaśka! Jesteś telepatką czy co? Właśnie miałam dociebie dzwonić. No pewno, że jedziemy! Upiekłaś placekz wiśniami? Super! Ale zrobimy mamie niespodziewanąniespodziankę! Mam dobrą pamięć. Ododejścia dziadka mama z ciociąusiłowały przynajmniej raz na dwa tygodnie zrobić niespodziewanąniespodziankę. Jednak widocznie babcia, podob74 nie jakciocia Kasia, również posiadała zdolności telepatyczne. I mimo że mama gasiła w pandzie nawetświatłapostojowe, kazała namwstrzymywać oddechy, to drobnapostać babci oczekiwała nas wdrzwiach,stółbył już nakryty,a pasztety, mięso oraz ciasta upieczone. A może to wcalenie telepatia kazała babci nakrywać stółi ustawiać na nim sześć nakryć,zaśmięso trzymaćw

piekarniku? Czasem myślę, że babcia po prostu i zwyczajnieza nami tęskniła iwyobrażała sobie, że przyjedziemy wieczorem, w piątek? Więc widzę ją, krzątającą się po kuchni,lepiącą pierożki, wałkującą krucheciasto,uśmiechniętą,że za kilka godzin nas zobaczy, obejmie, przytuli. I widzęją w tewieczory piątkowe,stojącą w okniei wypatrującązmrużonymi oczami naszej, wynurzającej się z ciemnegotunelu alei,jasnozielonej pandy. Czas mija, a nas nie ma. Nie przyjedziemy,już o tym wiesz, babciu. Czy uprzątaszzastawiony stół z sześcioma nakryciami, bo to szóste jestnastolebabci zawsze: dla dziadka. Czyteż siedzisz przy stolesama? Och, przepraszam, babciu. Ty nigdy nie czujesz sięsama. Przy tobie zawsze jest dziadek. Przy nas czasami też. Teraz właśnie siedzimy przy ognisku, którego odblask załamuje się migotliwie na falach jeziora. Wsuwamy opiekane,kapiące tłuszczem kiełbaski. Babcia z mamą i ciocią popijają piwo. Ja napój pomarańczowy. Toczternaste ognisko. Czyli, że już minęły dwa tygodnie wakacji. Szkoda, że 75.

minęły. Dla mnie tutaj, nad jeziorem, w Domu SpełnionychMarzeń, czas mógłby się zatrzymać. W przeciwieństwie domego brata,któryliczy dni, dzielącego odwyjazdudo Łodzi. Właśnie uczy się piątegoobcego języka. Kuje francuskie słówka, czasy i zwroty. Zapowiedział, że gdy opanujefrancuski, toprzestają go interesować języki europejskie, ponieważ gaworzy po niemiecku, angielsku, holendersku orazwłosku tak, jakby się w owych krajach urodził i wychował,w związku z czym zabiera się za Azję, zaczynając od chińskiego. Widujemy Gogusiadokładnie trzy razy dziennie. Na śniadaniu o dziewiątej,na obiedzie o czternasteji nakolacji o dziewiętnastej. Babcia już nie pociesza mamy, żemu minie "wraz z wiekiem". Wygląda, że "wraz z wiekiem"geniusz Gogusia nabiera rozpędu. I to jest przerażające. Dlatego trzeba koniecznie sprowadzićGogusia do mniejgenialnegopoziomu. Wszyscy próbowali. Bezskutecznie. Nawet ja się zniechęciłam, sprowadzając swego brata nadobrą drogę przy pomocy zakładania nelsona, kopania pokostkach,a od szczypanek z zakrętasem porobiły mi się odciski na palcach. I nic. Bez efektu. Poza tym trudno kopaćkogoś lub zakładać nelsona, kto wygląda jakGoguś. Metrsiedemdziesiąt kości, zapadła klatka piersiowa, absolutnyzanik mięśni (aż się dziwię, na jakiej zasadzie Goguś porusza tymi swoimi piszczelami, którepodobnonazywająsięnogami? ) oto wizerunek mego brata, którego nawetprzedszkolak zdoła przewrócić jednympalcem. 76 Gdyby chociaż jego geniusz oraz tkwienie przed komputerem lub książką spowodowały postępującąślepotęi mójbratmusiałby nosićokulary o cylindrycznych szkłach,zasłaniających jego duże, modre oczy? A promieniowanie od komputera naznaczyłoby jego jakże

romantyczniebladą cerę wielkimi pryszczami, zaś jego głowę pozbawiłyprześlicznych, złotych loczków? Ale niestety. Goguś jestnieustająco ślicznyi kochają sięw nimnamiętnie wszystkie mojekoleżanki orazkoleżanki koleżanek. Na ostatnieWalentynkipoczta przyniosłasto dwadzieścia trzy uperfumowane koperty,z logo przedstawiającym czerwoneserce przebite strzałą, zaś w kopertach uperfumowaneliściki, wktórych sto dwadzieścia trzyidiotki wyrażałyGogusiowi wnajczulszych słowachswoją dozgonną miłość. Dojego pokoju nie dało się wejść, ponieważ nosczłowieka atakował skumulowany zapach stu dwudziestu trzech różnych perfum. Biednypan listonosz poWalentynkach poszedłna zwolnienie, takiej dostał alergii,o czym zsatysfakcjązawiadomiła mnie pani Czajkowskaz pierwszego piętra, twierdząc, że my ponosimy winęzastraty moralnei fizyczne pana listonosza, i że ona na jegomiejscu podałaby nas do sądu, domagając się wysokiego odszkodowania, najlepiej takiego, które puściłoby nas z torbami. Nieszczęsna kobieta. Kiedyś przez nas naprawdę zwariuje pomyślałam, podrzucając gałązki do ogniska. 77.

Babcia z mamą i ciocią chichotały, wspominając słynnewakacje z gangsterami. O, matko święta, olśniło mnie! Wiem,w jaki sposób oderwać Gogusia od: merci,moi cheri\ Jakie to proste! Jak jabłko spadające z jabłonki wprostpod nogi Newtona, któryw tak prosty sposób odkrył prawociążenia! Czyżby to oznaczało,żei ja jestem genialna? Coto, to nie! Stanowczo protestuję! Wystarczyjeden geniuszwnaszej rodzinie, który od czwartej klasy podstawówki niechodzi do budy, bo ma indywidualny tok nauczania i właśnie w wieku lat czternastu zdał maturę i został studentemdwóch fakultetów równocześnie: matematyki oraz fizyki. W związku z tym, aby choć trochę obniżyłswoje loty geniusza, to należy mu urządzić wakacje z gangsterami! Czarna krowa w czarne kropki! krzyknęłam. Czarne wiadra pełne czarnego jak smoła mleka! Mama z ciotką spojrzały na mnie tak, jakbym się niespodziewanieprzemieniła w nosorożca i na wszelki wypadekodsunęły się ode mnie. Za tobabcia! Ach ta babcia! Z niąibez słów da się porozumieć, pojęła wlot moją myśl. Ha! oświadczyła babcia, wstając i wymachująckiełbaską na patyku. Karol! Czarna krowa w czarne kropki,czarna chmura, czarny deszcz, czarna ziemia,wszystkoczarne, Karol, mimo że nie nawijasz wpięciu językach,jesteś genialna! Dziewczyny! Co się tak wnią obie wpatrujecie, jakby to Karol zgłupiała, podczas gdy to wy zgłupiałyście, oby niedoszczętnie! Zapomniałaś, Dankowska, jak 78 nad Mokrym się darłaś o czarnej krowie, ostrzegając mniez Kaśką o przybyciugangstera? Oczywiście, że pamiętam, lecz tu nie ma gangsterów,więc dlaczegonajpierw Karol, a teraz ty, mojamatko, też nadajesz w czarnym języku? zapytała mama.

O, a możejednak w okolicy sięznajdą? Kaśka, jak myślisz: znajdą się? Ale byłoby fajnie, gdyby byli. E,tam westchnęłamelancholijnie ciocia i westchnęła. Terazporządni gangsterzy nie grasują nad jeziorami. Nie te czasy Niestety. I znowuwestchnęła. Jakiś superowy nadkomisarz rozbiłby namiot w pobliżu. .. Potem by miprzyniósł bukiet leśno-polnychkwiatów. ..Liczę dokładnie trzydzieści cztery lata, jak kiedyś ty,Rącza Gazelo. Zawsze byłaś i pozostaniesz egoistką, Kaśka! Nibydlaczegopan nadkomisarzmiałby akurat tobieprzynosić bukiet? zawołała moja mama. Nie jestem jużanigruba, ani mała! No i jak Rącza Gazela mam bliźniaki! Samajesteś egoistką! Pomarzyć nie dajesz po raztrzeci westchnęła ciocia. Chrząknęłam dwa razyBabcia odchrząkała o jeden razwięcej. Teraz jeszcze na dodatek chrząkają oburzyła sięmoja mama. Małpują nas, jakbyłyśmy w ich wieku, apłamy powiedziała ciocia. 79.

Kaśka! rozsierdziła się mama. Karol nikogo niemałpuje! To normalna dziewczyna, chociaż, udając chłopaka, strzyże się u męskiego fryzjera na "jeżyka"! A jeśli chodzi o Maciusia. Mimo rozpierającej moją matczynąpierśdumy z tak genialnego syna, o którym piszą gazety, czasamiopluwam własną brodę, że zgodziłam się na ten cholernytok nauczania indywidualnego, które mu do końca przewróciło w głowie. Ha! krzyknęła dziarsko babcia. Same jesteściedwie apłamki! I aklibedki! Skoro nie ma tu gangsterów, toich należy wymyślić! Ale po co? zapytała mama (naprawdę nie rozumiem, po kim Goguś odziedziczyłgeny geniusza). Właśnie? Po co? podchwyciła ciocia. Jakby tomiało do nas sprowadzić dwóch wysokich, opalonych nabrąz nadkomisarzy. Eee. nawetzwyczajni komisarze bynam wystarczyli, prawda, Dankowska? To ja nawet mogęprzebraćsię zagangstera. Trzeba by pojechać do Ełku albo do Giżycka drążyła temat mama, niczego jednak nie kumając i kupićdwieperuki. Dlaczego dwie? To ja będę robiła za gangstera! krzyknęła ciocia. Im więcejgangsterów tym lepiej. Wysmukła Łanio oświadczyła wyniośle mama. Zapomniałaś, że podczastamtych wakacji z gangsterami, to ja dowodziłam, narażając własneżycie. 80 O, matko kochana, dziewczyny! babcia załamałaręce. Kto wamdał magisterskie tytuły? Karol kapuje,a wy nie? Mamo! Co niby Karol kapuje? Żeby wymyślićgangsterów!

Przecież właśnie ich wymyślamy! Ja i Dankowska staniemy się niezwykle groźnymi gangsterami! Przerażająco groźnymi! Napadniemy na was nocnąporą, skrępujemy, zakneblujemy, a wy wezwiecie policję. No co ty Dankowska? Jeżeli zakneblujemy, nie będąmogły wezwać policji! Więc tylko zwiążemy zgodziła się wspaniałomyślnie mama. I zostawimy napisane drukowanymi literamiostrzeżenie, że żądamy okupu. Bardzo wysokiego okupu. Ale niby za co ten okup, Dankowska? zapytałarzeczowo ciocia. A czy to ważne? Nie bądźprzesadnie drobiazgowa! Może masz rację. spokorniała ciocia. Wtedyjak amen w pacierzu policja potraktuje sprawę poważnie i rozpocznie za nami pościg! Mam tylko nadzieję, żewśród ścigających znajdą sięjacyś dwaj przystojni i bezobrączek. tuciociauśmiechnęła się z taką radością,jakbyjuż ci dwaj przystojni i bez obrączek mieli się zarazzmaterializować. A ty. Jastrzębie Ucho za kierownicąpandy. Sto czterdzieści na liczniku. 81.

Coś się tak rozpędziła moim samochodem do stuczterdziestu na godzinę? wnerwiła się mama. To niety spłacasz raty, lecz ja! Czterysta zetów miesiącw miesiąc! A bank tylko czyha, żebymsię spóźniła zratą. Zabierzemi wtedy natychmiast samochód, natomiast spłaconychrat nie odda, świnia. Dankowska! Dlaczego mi wymyślasz od świń! Nie tobie, aklibedko,lecz bankowi, to raz. Zaśdwa: dlaczego manas ścigać policja? Policjabędzieścigać gangsterów, myjedynie ją naprowadzimy na ich trop. Sama jesteś aklibedka do sześcianu! Przecież tomyw miejsce prawdziwych gangsterów będziemy udawać fałszywych! O, matko! nie wytrzymałam. Babciu, wytłumacz tym oto dwóm pięknym, aczkolwiek mało rozgarniętym istotom płci żeńskiej, w jakim celu pragniemy gangsterskich wakacji? Jak to:po co? oburzyły się obiejednocześnie i zgodnymchórem dokończyły Ponieważ chcecie sprowadzićtu nadjezioro dwóchprzystojnych komisarzy. Oczywiście,niezaobrączkowanych. Ewentualnie mogą być rozwiedzeni uzupełniłaindywidualnieciocia Kasia. No.. ewentualnie. zgodziła się niezbyt chętniemama. Babcia rozchichotała się całkiem niestosownie do jejwieku (tak by powiedziała pani Czajkowska). Ja natomiast 82 straciłam zapał. Ciotka Kasia jest wolna, niech sobie znajduje przystojnego, opalonego, rozwiedzionego lub owdowiałego komisarza! Ale mama? O, nie! Mama ma nas,więc poco jej jakikolwiek przystojniak?

Jeden tatuś mi całkowiciewystarczył. Drugiego, nawet filmowego amanta, niepotrzebuję. Babci zdarzył się cud, ponieważ trafiła na dziadka. Czy wiadomo, na kogo trafi mama? Poco w ogóle mamiefacet? Widocznie ażtak nas nie kocha, skoro bo terazwyszło jak szydło z worka marzy o wyjściu za mąż. Poczułam się tym pragnieniem po prostu zdradzona. Miałamdość tego idiotycznegoogniska. Kiełbasek również dość. Zjadłam równe dziesięć. Więc to tak? Dlaczego nigdy misię nie zwierzyła, żechce? Chociaż,bo taktwierdzi, jestemjej najlepszą przyjaciółką, nie tylko córką? Wystawiła mniepo prostudo wiatru. Zawiodła. A ja się jej zwierzałam zkażdej myśli. Spojrzałam nawyraźnie rozmarzonąmamę, wpatrującąsię zamglonym okiem w zamgloną nad jeziorem dal i natęswoją, równie idiotycznie rozmarzoną ciotkę, równiezamglonym okiem wpatrzoną w zamgloną dal. Kopnęłamsama siebie w kostkę. Mocno. Bo jeszcze chwilka,a się rozryczę. Ej, Karol szepnęła mi doucha babcia. Nie bądźzazdrosna. Porozmawiamy przy pierwszej okazji. Na jaki nibytemat? burknęłam. Na babcię też spojrzałam nieprzyjaźnie. Czyta w moichmyślach, czy jak? 83.

Doskonale wiesz, na jaki odszeptała babcia. -Lecz teraz zajmijmy sięGogusiem. On jest realny, a niewirtualny jak przystojny komisarz policji, który by się zakochał od pierwszego spojrzenia w twojej mamie. OkayKarol? Niech będzie. odszeptałam. Co wy tam spiskujecie przeciwko nam? zawołałyniczym w chórze greckim mama z ciocią. Zamierzamy was sprowadzić z obłoków na ziemię oświadczyłam twardo. Mamo, ciociu! Chodzio Gogusia! A my sądziłyśmy, że o przystojnych policjantów jęknął chórgrecki. Matko kochana! Powariowałyście obie z tymi przystojnymi policjantami? Chodzi o Gogusia! babcia pozbawiała chór grecki złudzeń. Tak dłużej być niemoże. Goguś wymaga natychmiastowej pomocy. Gangsterzy pojawią się, alepo to, aby wywabić Gogusia z pokoju. Rzucićgo wwir wydarzeń. Przez nas zainscenizowanych, lecztak,by Goguśsię nie zorientował, co jest grane. Córko! Twójsyn, a mój jedyny dotąd wnuk, jest jak narcyz. Zapatrzonyw siebie i spełnianie swego zaprogramowania. Dość tego! Ha! Goguś musi staćsię facetem! Przestaćmyśleć wyłącznieo swoimgeniuszu! Mój jedyny wnuk, co obserwuję z przerażeniem, wykazuje coraz słabszeemocje. Powoli staje sięjakzimny, obślizgły padalec. 84 Wypraszam sobie! krzyknęła mama. Maciuśnas bardzo kocha! Zaczynam mieć poważne wątpliwości co do skalijegouczuć. Być może"jeszcze" kocha. Chcesz mieć kochającegosyna, czy mającego cię w nosie

geniusza? Kochający syn może być też geniuszem słabo zaoponowała mama. Lecz rzeczywiścieostatnionie pozwalasię ani pogłaskać,ani pocałować na dobranoc. Otóż to! zawołała babcia. A im dalej, tym gorzej. W którymś momencie przestanie was w ogólezauważać. Przesadzasz, mamo. Akurat babcia nie znała litości. On narazie niekocha nikogo poza sobą. I nikt go, poza własną osobą, nieinteresuje. Potknie się o ciebie inie zauważy. To straszne, co mówisz. Ale niestetyprawdziwe babcia pozostała nieugięta. Jużnie będę ci wypominać błędów wychowawczych, córko. Na całe szczęście Karol sprowadzała częstoGogusia do pionu, robiąc za szczypawkę. Wiesz, córko? dokończyła babcia. Właściwieto niesprawiedliwe. Goguś, taki śliczny od niemowlęcia,powinien być dziewczynką, natomiast Karol chłopcem. Och, babciu, wiedziałam, że mnie rozumiesz! rzuciłam się ściskać babcię. Karol, zadusisz mnie na śmierć iwtedy nie wejdziemyna ścieżkę wojenną przeciwko Gogusiowi broniła się 85.

babcia. Ha! Należy opracować strategię. Wasz pomysłprzebierania się za gangsterów uznaję za dobry. Jednak obienaraz za gangsterówrobić nie możecie. Pamiętajcie o ilorazie inteligencjiGogusia. Plan musi byćperfekcyjny Najpierw ustalmy, od czegobędą nasi gangsterzy. Przy ognisku zapadło milczenie. Mama oraz ciocia wyjątkowo intensywnie myślały. Nie powinny intensywniemyśleć. Robią się im wtedy dwie grube zmarszczki na czole. U mamypodłużne. U cioci pionowe. Na twarzy babcidostrzegłam rozbawienie. Wiem! rozdarłasię ciocia. To będą kidnaperzy,którzy porwą Gogusia! Zwiążą go, zakneblują, wrzucą. wrzucą do tego wykopanego dołu jak się idziena koźlakii borowiki, skręcając zaraz w lewo od głównej leśnej drogi,prowadzącej na Wyspę Róż. To prawie bunkier, zimny,ciemny, kłujący zeschłymi igiełkami od świerków isosenek. Tam rokrocznie panAdam składuje wczesną wiosnąsadzonki na uprawy leśne perorowała z zapałem ciociaKasia. Żmija! wykrzyknęła mama. Matko święta, gdzie? przestraszyła się ciotka. Ty! Jesteś po prostu żmiją! Zamierzaszmoje biednedziecko wiązać i kneblować? Wrzucać do zimnego dołu? mama cisnęła w ciotkę kiełbaską, wyjętą prosto z ogniska. Kiełbaska pacnęła w sam środek czoła cioci. Ciotkawrzasnęła. Cisnęła w mamę swoją kiełbaską. Też precy86 zyjnie. Więc mama również wrzasnęła. Matko święta, i toniby mają być poważne kobiety? Pragnące wyjść za mąż? Najbardziej napalony wielbiciel ucieknieod nich

gdziepieprz rośnie. No i bardzo dobrze. Tomisię podoba. Bardzo podoba. Jeżelikiedykolwiek, co nie dajBoże, jakiśfacetzacznie uderzać do mamy,to ja ją muszęsprowokowaćdo ataku wściekłości. Ciśnie we mnie tym,co będzie miałapod ręką i facet, poznając temperamentmamy, da nogę,murowane. ChwałaBogu odezwała się babcia że kiełbaskisię nam skończyły Czy teraz zaczniecie bitwę na kije? Karol! Wyszukaj grube a mocne. Niech się biją! Bo, mamo. zaczęła ciocia. Ona przezwałamnie żmiją! A ja ze względu na dobro Gogusia. Bo ona,mamo, tażmija właśnie, ona Maciusia bychciałanarazić nastrach, nacierpienia fizyczne oraz psychiczne! Czemu nie? odparła babcia. Gogusiowi przydałobysię takiesilne przeżycie. Goguś związany, zakneblowany. .. tu babcia zachichotała. Tobyłby widoknie do zapomnienia. Na pewnoze strachu by się zmoczyłwspodnie. Nie sądziłam, że ty również, mamo, potrafisz byćżmiją! Sadystyczną wdodatku. Ha! Nie wchodzę z wami nażadną ścieżkę wojenną. Idędo Maciusia. Biedne dziecko. Muszę go pocieszyć! 87.

No to idź powiedziała babcia, zaś ja z ciocią zdumiałyśmy się: babcia rezygnuje z tak dobrego pomysłu? Niedosyć,że Goguś na pewno co nieco przygłodzony, a przedewszystkim wystraszony,pokilku dniachprzebywania w dolena sadzonki a głęboki on prawie jak studnia zrozumiałby, że jego geniusz w tak ekstremalnych okolicznościachna nic się nie zda, może liczyć tylko na ratunek tych, którychz powodu swego geniuszu olewa, bo to oni będą narażać swojeżycie, ponieważ go kochają. Takie doświadczenie powinnochoć trochę zmienić priorytety wartości u mego brata. No i pójdę! oświadczyła mama. A do was, łącznie ztobą, Karol,w ogóleprzestanę się odzywać. Twoja wola, córkoze spokojem przyjęła buntmamy babcia. A jeśli Goguś wyrzuci cię za drzwi jakopersona nań grata, to zawszemożesz pogadać do szafy albo dolodówki. Ech, masz mnóstwo możliwości. Więcidź czymprędzej do swego geniusza, który jak skończy zfrancuskimto zacznie odzywać się do ciebie po chińsku. Też mi coś! prychnęła mama. To i ja nauczę sięchińskiego. Żegnam was! I pognała do domu. Babciu zaczęłam, lecz babcia położyłami palecnaustach, że mam być cicho. Babcia naprawdę jest telepatką. Nie minęło pięć minut,gdy posłyszałyśmy ryk Gogusia (naszczęście ryczał po polsku, niepo francusku): 88 Niewidzisz, że się uczę! Zwariowałaś! Wiesz, że nienawidzę całowania! Wynoś sięstąd! To mój pokój! Zakłócasz moją prywatność! Moje prawa człowieka! darł sięjak opętany nasz rodzinny geniusz. Matkokochana, babciamiałarację: mój brat nikogo niekocha. Tak wrzeszczeć narodzoną matkę? O, ja mu tego nie odpuszczę!

Sama zwiążę,zaknebluję i wrzucę do dołu na sadzonki. I jeszcze mu tamwpuszczędo towarzystwa żaby oraz ślimaki! Biedna mama. Pewno teraz, oparta głową ościanę, zachłystuje się płaczem. Polecę ją pocieszyć. Siedźprzytrzymała mnie babcia. Ależ, babciu. mama. Siedź rozkazała babcia. Mama wypadła z domu, jakby ją goniło stado rozjuszonych lwów. Spinka, podtrzymująca upiętyna głowie węzeł,wypadła (czyżby Goguś mamę ośmielił się poszarpać? ),a włosy które rozwiewane wiaterkiem tworzyły wokółgłowyświetliste rudą aureolę. Lecz twarz mamy w niczym nieprzypominała twarzy anioła. Mamatryskała wściekłością. Dobiegła do ogniska, stanęła w rozkroku jak kowboj, wydyszała wściekle, choć (pewno z powodu wściekłości) niecochaotycznie: Ha! Ścieżka wojenna! Porwać! Zakneblować! Udusić! Nie, jeszcze z duszeniem zaczekać! Wrzucić do dołu! DółPrzykryć gałęziami. Wodę mu spuszczać na sznurku! Ja byćgangster. Wybyć gangsterzy! Bez litości! Ja go nauczyć! On 89.

mnie wyrzucać! To potwór, nie syn. Ha! Jemu należeć siękara. Wiesz co? powiedziała ciocia. Usiądź. Ochłoń. Napij się piwa. I przestań gadać bezokolicznikami. Ja się zgadzać na wszelkie możliwe rodzaje tortur mama klapnęła na pieniek, udający fotel, tyle że bez oparcia. Mnie po prostu brać cholera. Każdego na moimmiejscu brać by cholera. Wypij piwoi część cholery ci minie, siostro poradziłaciocia Kasia. Mama wlała wsiebiepiwo prostoz butelki. Dawać jeszcze! zażądała. Uznałam, że czas się wtrącić. Po raz pierwszyw życiu widziałam tak rozwścieczoną mamę (czemu się nie dziwię). Alenie życzę sobie miećmatki alkoholiczki. W dodatkumarzącejo drugim mężu, opalonym przystojniaku. Nie dawać oświadczyłam. Ja zabraniać. Ty? mama spojrzała na mnie jużnie tak dzikimwzrokiem. Aha,znaczy, że jej gotującysię od wściekłościna Gogusia mózg stygnie. Ja. Masz dość promili we krwi. Poza tymdajesz swojejcórce zły przykład. Ja? zdumiała się mama. Ty Nie mam nic przeciwko temu,że gdy siedzimyprzy wieczornymognisku, wy w trójkę sączycie przeztrzygodziny jedną warkę na jedną głowę. Prawda, babciu? 90 Zgadza się. Nie wystarczy wejść na ścieżkę wojenną. Już mówiłam, należy opracować strategię babcia wyjęłaz rąk mamy opróżnioną butelkę, wstawiła do koszyka. Pomysł Wysmukłej Łani aprobuję. Jest dobry. Leczmamygroźnegoprzeciwnika.

O, matko kochana, naprawdę? Widziałaś gangstera? Był chociaż przystojny? uradowałasię niezwykle ciociaKasia. Ratunku, dziewczyny, ręce po prostu miopadają! westchnęła babcia. Zapomnijcie o przystojnych gangsterach i jeszcze bardziejprzystojnych komisarzach policji! Zacznijcie główkować! Przeciwkokomu urządzimy dalszyciąg wakacji z gangsterami? Przeciwko Gogusiowi. To jestnasz główny, groźny przeciwnik. Musi uwierzyć w gangsterów. Inaczej klapa. Pełna kompromitacja. Mam pięćdziesiątcztery lata i nie chcę sięskompromitować przed czternastolatkiem, aby go jeszcze bardziej utwierdzić wprzekonaniu,że jest taki genialny. Ha! Ależ, mamo! Nie ma nic prostszego! Przebierzemysię za gangsterów, porwiemy Gogusia, wrzucimy do dołui. I co dalej? zaplątała się ciocia. Posiedzi sobiew tym dole, zgłodnieje i zrozumie,comu możedaćmatka oświadczyła patetycznie mama. Wiecie co? powiedziała babcia. Lepiej się nieodzywajcie. Bo co słowo, to jedno głupsze od drugiego. Prawda, Karol? 91.

Ochoczo zgodziłam się ze zdaniem babci. Mama wygłosiła długąprzemowę natemat podrywania autoryteturodzicielskiego, lecz babcia i mamę, i przemowę kompletnie zignorowała, czym mama poczuła się dotknięta, więcobraziła się na babcię i umilkła. Ciocia Kasia solidarnieteż obraziła się i też umilkła. Świetnie ucieszyła się babcia. Na razieplannasz zaprojektujemy ogólnie. Dopiero potem przystąpimydo dokładnego dopracowywania szczegółów, jako że każdymądry człowiek wie, że diabeł tkwi w szczegółach. Jaki diabeł? wyrwało się mamie. Co sądzisz, Karol babcia znowu zignorowałapytanie mamy (chyba jednak to piwo było zbyt mocnealbo głowa mojej mamy za słaba, albosama nie wiem co,bo przecież nie mogę podejrzewać własnej matki o nagłyniedorozwój umysłowy) o tym, aby plan podzielić nakilka faz? Pierwsza: musi uświadomićGogusiowi, że nagle nad naszymjeziorem i w okolicznych lasach dzieje sięcoś bardzo niebezpiecznego,co ma bezpośredni związekz nami. Na przykład, że nasza rzekomo spokojnarodzina zajmuje się przemytemnarkotyków podpowiedziałam. Dobre! pochwaliła babcia. Będzie to łatwe dozaaranżowania. Pojeździmy po okolicznych miastach. Ale nie moją pandą! wtrąciła egoistyczniemama. 92 Córko, takich pand jak twoja to na pęczki! Niczymsię niewyróżnia. Natomiastmój volkswagen jestprawieunikatem. Hałasuje nadal mimo wymiany tłumików. A więczwraca na siebie uwagę. No i kolor, musicie przyznać, jestfantazyjny Sama pomalowałam go niebieską farbą, a różową, musicie przyznać artystycznie dorobiłam margerytki. Sąjak żywe. Margerytki są białezłym głosem zaoponowałaciocia Kasia. Oj, nie masz za grosz wyobraźni. Zresztą, skąd byśją mogła mieć, skoro studiowałaś filozofię?

Przypominamwam również, że jesteście na mnie śmiertelnie obrażone. Ha! Rozmawiam wyłącznie z Karol. Nowięc, Karol, żebyjeszcze większą zwrócić na siebie uwagę, ubierzemy się odpowiednio, ja na przykład do starych dżinsów założę wielkisłomkowy kapelusz, w którymchodzę na ryby, każdy mniewtedyzapamięta, objeździmy kolejnoOlsztyn,Ryn,Elbląg,Węgorzewo, Giżycko też może być. Będziemy wchodzićdo różnych restauracji. Domagać się rozmowyz właścicielem. W pierwszej, do której wejdziecie, wezwą do was karetkę z kaftanami bezpieczeństwa odezwałasię ciocia. Nie bój się nic! Po prostu zazdrościsz mi inicjatywy! Nie. Po prostuchce mi się spać. Oraz nie chcemi sięwysłuchiwać twoich sorry, mamo bredni. Dobranoc 93.

powiedziała ciocia i poszła sobie. A mama za nią. Nie mówiąc nawet dobranoc. Zostałyśmy z babcią same. Babcia zachichotała. No, nareszcie. Myślałam, że już nigdy się nie obrażąi będą tu siedziały z nami do rana. One są jakieś mało poważne, nie uważasz, Karol? Trudno byłoby zaprzeczać. Powiedziałabym dobitniej: wyjątkowo mało poważne. Babcia ściszyła głos, jakby wszędzie roiło się od pluskiew. Oczywiście, nietych gryzących (bo i skąd wlesie),ale tychdo podsłuchiwania rozmów. Tym ściszonym głosem, rozglądającsię podejrzliwe nawszystkie strony, zapoznała mnie z poszczególnymi fazamiswego planu. Byłdoskonały. Rozdział siódmy, w którym trwają przygotowania do inwigilacji mojej mamy i cioci Kasi. Przez kolejnetrzy dni babcia skoro świt wsiadała w swójchrzęszczący oraz wyjący mimowymiany tłumików wehikuł i odjeżdżała w niewiadomym kierunku. Mojepytania, dokąd jeździ, zbywała tajemniczym szeptem: "Zobaczysz". Natomiast ciocia imama, konsekwentnie się donas nie odzywały, tylko uprawiały szeptankę po kątach. Coś knuły. Z pewnością swójwłasny wariant swego własnego planu. Powiedziałam o tym babci, ale się nie przejęła. Wręcz się ucieszyła. Karol, one nie potrafią wymyślić niczego mądrego. Goguś je szybkozdemaskuje. A jak je zdemaskuje, to straciczujność. Co dla nas jest bardzo sprzyjającą okolicznościąbabcia machnęła ręką, jakby się odganiała od dokuczliwychkomarów, po czymkonspiracyjniezaszeptała dlatego narazie, Karol, siedzimy i obserwujemy poczynania dziewczyn. Zupełnie jak w teatrze.

Coś mi jednak podpowiada, 95.

że sztuka w wykonaniu dziewczyn skończy się po akciepierwszym lub w jego połowie. Ale będzieklawo. Babciu, teraz nie mówi się "klawo" sprostowałam. A jak? Babciu,swoje emocje wyrażasię na wiele sposobów. Naprzykład, jeżeli uznasz, żety albo ktokolwiek inny dokonałczegośniezwykle superowego, mówi się: gites majonez. Samogites bez majonezu oznacza mniejszy stopieńpodziwu. Podziw dasię też wyrazić okrzykiem: alemasz jaja! lub łauł! Łauł? W brzmieniu fonetycznym,oczywiście. Zangielskiego: wow! Aha. Ciekawe. Ciekawe. Istnieje jeszcze wiele takich określeń, którymi lakonicznie oraz dosadnie wyrażamy stanuczuć. Aha. Na dziś mi jednak starczy, Karol. Postaram sięzapamiętać. To z jajami spodobało mi się najbardziej. Nowięc, Karol, my, dwie dziewczyny z jajami, zabieramy sięza śledzenie. Tylko dyskretne, Karol. Chociaż dodała pokrótkim zastanowieniu moje córki nie mająjaj, więc dogłowy im nie przyjdzie, że je śledzimy. A jeśliprzyjdzie? E, tam! babcia wyraźnie lekceważyła wszelką konkurencję. Zajmiesz się ciotką oraz matką. Gites majonez,łauł! Z jajami, Karol, z jajami! 96 Z jajami, czy bezbyłam mocno zawiedziona: dlaczegozamiast działać, ograniczamysiędo śledzenia? Karol, inwigilacja jest sprawą niesłychanie ważną powiedziała babcia, jakby czytała w moich myślach (alboja myślałam na głos, matko kochana, jeszcze by tego brakowało! ). Naprawdę?

zapytałam bez entuzjazmu. Niech wszystkie włosy z własnej brody zjem,jeżeliłżę oświadczyła babcia, lecz nie udało się jej mnie rozśmieszyć. Trzy dni już minęły, a my nic. Babcia przepada ' ; na całe dnie, zaś ja obserwujęjedynie coraz głupsze,nibyi tajemnicze miny mamy i ciotkiorazwsłuchujęsię w ichtajemnicze pochrząkiwania. Babciu, na twojej nierośnie ani jeden włosekzauważyłam z przekąsem. Karol! To metafora. Coz twoim poczuciem humoru? Poszedł na spacer odparłam ponuro. Na długi spacer? zapytała babcia zchochlikamiw oczach. Na bardzodługi. Nie wiem, kiedy wróci zaczynałamnie ogarniać złość. Szkoda westchnęła babcia. Niestety, Karol, narazie niczego nie mogę cizdradzić. Muszę jeszcze przezkilka dni wyjeżdżać. A nikt nie maprawa wiedzieć,dokąd. 97.

Nawet ja? Twoimzadaniem jest na razie obserwować mamę i ciocię. Codziennie wieczorem zdasz mi z ich zachowania pełnąrelację. Zaufaj mi,wnuczko. Twoja babcia ma jaja. Wyjdziez nich majonez gites! Ha! Trudno. Postanowiłam nie nalegać. Babcia wyjeżdżała,a mama z ciocią usiłowały wyciągnąć ze mnie informację,dokąd i po co babcia tak się rozjeżdża. Próbowały na różne sposoby Mama ubiła mój ulubionykremśmietankowy. Smakuje,Karol? Jak się cieszę, że smakuje! A tak przyokazji, powiedz własnej matce o czym wczoraj z babcią szeptałyście dokładniegodzinęi piętnaście minut przy dogasającym ognisku? Wcinałam krem i pytałam niewinnie: A skąd wiesz, że godzinę i piętnaście minut? Życzysz sobiejeszcze kremiku? starała się odwieśćmnie od tematu mama. Pewno, tylkogłupiego pytają, czy chce! Mama nakładała mi kolejną, kopiastą salaterkę kremu,natomiast japytałam nadalniewinnie: A skąd wiesz,że szeptałyśmy? Co prawda nosiszksywkę Jastrzębie Ucho, ale twoje ucho, nawet jastrzębie,musiałoby się przykleić do któregoś z okolicznych drzew,żeby cokolwiek usłyszeć z naszego szeptania. Skoro pytaszsię, o czym szeptałyśmy, toznaczy, żeani ty, ani ciotka niezdołałyścieniczego podsłuchać. 98 Wstydziłabyś się, Karoloburzała się mama, niewyjaśniającjednak, czego to ja mam się wstydzić? Tego, żewrazz ciotką usiłowały nas podsłuchać? Jak sobie życzysz, mamo. Wstydzę się. Nawet bardzo. A babcia mówiła ci, dokąd się dziśwybiera? dopokoju wkraczałaciociaKasia z miną anielicy, niosąc w pucharku czekoladowo-śmietankowe lody O matko! Gdybymwiedziała, że oczekują na mnie jeszcze lody,

niepochłonęłabym litra kremu! Trudno się jednak oprzeć czekoladowolodowej pokusie. Najwyżej nie zjemobiadu. A na obiad przygotujemy specjalnie dla ciebie twojeulubione bitki wołowe w sosie grzybowym dodała ciocia. Matko kochana! Bitkiwołowe mogłabym wsuwać trzyrazy dziennie. Takie jesteście chytre? Więc zrobię wamnazłość, zjem i lody,i te bitki też. W zamian dowiecie się odemnie figę. Zresztą nie mam pojęcia, dokąd babciasięudała. Może do Olsztyna, bo tam nie jest tak znana, jak w okolicznych miastach. Na przykład do Biedronki w Piszuniema po coz babcią jeździć. Odrazu ustawiasię do niej,zamiast do kasy, długa kolejka, pragnąca dostać autograf odtak wybitnej osoby. Nie wiem odpowiedziałam, wylizując pucharek. Niemożliwe zauważyła ciocia. Wczoraj po ognisku przez godzinę i piętnaście minut uprawiałyście szeptaną konspirację. 99.

Ciocia również, jak mama, podsłuchiwała uśmiechnęłam się radośnie. Ciekawe czy razem,czy każda z wasna własną rękę? Na co psu buda, jeśli nie mapsa? Mama zciocią wymieniłyporozumiewawczespojrzenia. Uśmiechnęły się z zadowoleniem. Na co psu buda, skoro nie ma psa? upewniała sięmama. Dokładnie. Polecę zapisać zaoferowała się ciocia Kaśka. Nieśpiesz się,siostro. Karol! To się czyta wspak? Wybrałam tajemnicze milczenie. Kaśka! Wspak by było: Psama nie skoro buda psu naco? Karolplecie brednie,żebysię odnas odczepić! oburzyła się mama. Wzruszyłamobojętnie ramionami. Myślcie co się wamżywnie podoba wstałam odstołu. Matko kochana,babci już nie ma ze czterygodziny! Ostatnio w jej wehikule urwała sięklamka od drzwi i babcia,zamiast pojechać do mechanika, przywiązuje klamkę sznurkiem do przedniego siedzenia! I komórkiteż nie wzięła! Matko kochana, a jeśli sznureksię zerwałi przy szybkościstu kilometrów na godzinę babcię wyssało z samochodu? Bo nadodatek babcia nagminnie zapomina zapiąć pas bezpieczeństwa. Ate dwie, rodzone córki babci, przepytująmnie, zamiast się zamartwiaćo własną, mało odpowiedzialną matkę! 100 Psa ma nie skoro buda psu na co? powtórzyła zamamą ciocia. Dankowska, to jestzapewne ich zakodowane hasło! Musimy je rozszyfrować! Doskonale. Rozszyfrujcie go sobie, jeślipotraficie! Zatrzymałam się w progupokoju. Na co psu buda,skoro nie ma psa? powiedziałamdobitnie. Poszłam na skraj szosy nie tyle wypatrywać, conadsłuchiwaćznajomych chrzęstów,zgrzytów blachy

orazwycia bryki babci. Kiedy wróciła o szóstej, położyła palecna ustach i szepnęła: Jutrorównież wyjeżdżam skoro świt. Wypytywałycię? No, jeszcze jak, aż musiałampopuścić pasek przyspodniach. Usiłują na ciebie wpłynąć przez żołądek, jakie cwane,no, no. A ty co? Ja? Objadłam się kremem śmietanowym, potem lodami, potembitkami wołowymi zachichotałam. Potem wpuściłamje w maliny. Jakie maliny? zdumiała się babcia. Tak się mówi, jeśli się kogoś wyroluje. Kocto wiem, że się roluje. Ojej,babciu. Po prostu im naściemniałam. Aha. To dobrze. Bardzo mają ciemno? Pogrążyły się w egipskich ciemnościach. Rozważają,co oznacza powiedzenie: "Na co psu buda,skoro nie mapsa. ", czytane wspak. 101.

Wspak? zdumiała się babcia. Babciu! One to uznałyza nasze zakodowane hasło. Od obiadu zamknęły sięw pokoju cioci i usiłują znaleźćkod. Bardzo dobrze sięspisałaś, Karol. Powiesz mi, gdzie dziś jeździłaś i w jakim celu? I poco jedziesz jutro? Karol. Na razie, im mniej wiesz, tym lepiej. Zaufaj mi. Zaufać babci,to jakby zaufać osobie, co nieco poszarganej na umyśle. Zaufać babci, to jakby wejść w dziki nurtnieznanej rzeki. No i zdanie: "Immniej wiesz,tym lepiej. "brzmiało podejrzanie. Czyżby babcia zjeżdżała pół Polskiw poszukiwaniu prawdziwych gangsterów? O prawdziwychw planie babcinie byłoani słowa. Więc snułam się przezdwa następne dni bez humoru. Toteż kiedybabcia trzeciegodnia wróciła już dobrze o zmroku,postanowiłam albo zerwać sojusz albo dowiedzieć się wreszcie prawdy. Babciu, mój humorznowu wybrał się na spaceroznajmiłam. Od ciebie zależy, czyw ogóleodnajdziedrogę do domu. Żądam sprawozdaniaz twojej dotychczasowej działalności. Karol. Z podróżami koniec. Sekret tkwiw bagażnikumegovolkswagena. E tam. Ściemniasz. 102 Musimy odczekać, aż się naprawdę ściemni odparła babcia. Przygotuj dobrąherbatkę. Tu są pyszneciasta podała mi wielkie pudło. Nakryj do stołu, rozstaw talerzyki, no i w ogóle, co potrzeba, żeby sobie przyherbatce miło pogawędzić. Babciu! Potraktuj mnie poważnie! Ciii, Karol.

Widzępodejrzany cień za dębem. Faktycznie. Cień do złudzenia przypominającymi mojąwłasną mamę. A tam, Karol szeptała babcia za tamtym świerczkiem drugi cień. Widzisz? Twojej cioci. Podglądają nas. Acha odszepnęłam. Alechyba nie masz zamiaru przy tej miłej, wieczornej herbatce zdradzać mamiei cioci sekret ukryty w twoim bagażniku? Masz mnieza idiotkę? w szepcie babci pojawiłasię nutka oburzenia. Zrobisz tak: nalejesz herbatę dokubków. Obie piją zawsze w tych czerwonych z logo Nescafe. Do kubkówmamy i cioci wrzucisz po dwie kapsułkisalofenu. Rozpuścisz jenajpierww małej ilości herbaty. Kumasz? tu babciawyjęła z kieszeni fiolkę. Tylko niewięcej,dwie wystarczą. To silny środek nasenny. Babciu? Co ty? Coty? z przerażenia omal niekrzyknęłam. Zamierzasz otruć własne córki? Chyba zwariowałaś, Karol. Przecież one umierająz ciekawości. A dopókibędąumierać, dopóty nie zasną. Natomiast ja mogę wydostać zbagażnika moje tajemne 103.

niespodzianki dopiero wówczas, gdy będę pewna, że dziewczyny śpią kamiennym snem szeptała babcia. Trzymajto pudło. Nieś ostrożnie. Nie upuść. Matko kochana jęknęłam to są ciastkaczy granaty? Ciastka. Czemu patrzyszna to pudło wzrokiembazyliszka? Ale bez arszeniku? upewniałam się. O, matko,Karol! Kto ja jestem? Lukrecja Borgia? Przyherbatce usypiającej,najedzone ciastkami, szybciej uderząw kimono. Kumasz? Może nie wszystko, lecz to najważniejsze i owszem: babcia nie zamierza mordować swoich córek. Aniproszkaminasennymi,aniarszenikiem czy inną trucizną. Karol, a teraz przestajemy szeptać. Musimyzachowywać się naturalnie. Uważaj, bo zarazna ciebie nakrzyczę. Okropnienakrzyczę. Udaj nawet, że płaczesz. Zawsze uważałam, że babciaposiada wiele talentów: kulinarny, wędkarski, kierowniczy (jako prowadząca samochód). Lecz żeby tak znakomicie odegraćscenę gniewu, tonależy jeszcze posiadać wielki talent aktorski. Oczybabciciskały błyskawicami gniewu. Głos stał się gromem. Gestykulacja odpowiednia i dobłyskawic, i do gromów. Ty skończonaidiotko! krzyczała babcia. Jakśmiesz napadać na mnie? Jeżdżę sobie, gdzie chcę! Mam twojątroskę w nosie! Gites majonez, łauł! I precz mi z oczu! 104 Zaniepokojonetym, zupełnie do babci nieprzystającymwybuchem, dekonspirując się,zza drzew wypadły mamaz ciocią. A wy tu czego, panie podglądalskie?

Jedna przylepiłasię do dębu, druga do świerku, a obie zapomniały, że nie sąwirtualne, więc rzucają cienie. Śledzicie mnie? Swoją matkę? Gites majonez! Karol! Byłam już na stopniach ganku. Odwróciłam się. Może chociaż ty wiesz, po co buda,skoro nie mapsa? wrzasnęła babcia. Herbata mabyć mocna! Cotak stoisz! Boże,dlaczego mnie takpokarałeś! Obie mojecórki niezbyt rozgarnięte, aleza to ogromniewścibskie. Karol, chociażjest dziewczyną, udaje chłopaka. Goguś,któryjest śliczny jak dziewczyna, jest niestety chłopakiemi na dodatek geniuszem. Ja przez was zemrę na zawał. Słabomi. Zaraz zemdleję. O, już mdleję. Mama z ciocią rzuciły się podtrzymać omdlewającą babcię. Nieczekając na ciąg dalszy omdlewania, pobiegłam dokuchni. Nastawiłam czajnik na gaz. Czy babciaobliczyładobrze czas, w którym powinnapozostawać zemdlona? Pięćminut na zagotowanie wody. Drugie pięć na zaparzenie herbaty. .. W tym czasie nakryję do stołu, rozstawię talerzykido ciastek. Rozpuszczę kapsułki w dwóch czerwonychkubkach z logo Nescafe. Szybko Karol, szybko,dziesięćminut omdlenia to długo, o wiele za długo, matka z ciotkąrzucą się babcię reanimować, ponieważ sytuacje krytyczneodbierają im rozum, co znam z autopsji. 105.

Przed naszym wieżowcem stoi nielegalny trzepak (bo dolicha gdzieś ludzie muszą trzepać dywany). Pierwsza zanielegalnym trzepakiem głosowała pani Czajkowska. No więcstanął. Tak pod nim wylano beton, żeby pokażdym trzepaniu korzystający zniego miał możliwość wymiecenia śladównielegalności, no i gites, ponieważ pani Czajkowska na nikogo nie donosiła, bo by musiała również donieść na samąsiebie. Trzepakrównież znakomicienadawał się doćwiczenia sprawności fizycznej. Bardzo często na nim trenowałamakrobatyczne figury przy aprobacie gapiów, podziwiającychmoje umiejętności. Pryszczaty Czaruś pani Czajkowskiej też. Nie wiem, czy za jej poradą, czy z własnej inicjatywy pewnegorazu wysmarował trzepak albo margaryną, albo smalcem. Niemam pojęcia czym. Natomiast zbyt późno się zorientowałam, stojąc już na górnej rurze trzepakai wykonującpodskoki jak na równoważni. No i spadłam, waląc czołemo beton. Mojapublika podniosła wrzask, ponieważ leżałambez ruchu. Nie wrzeszczał tylko jeden jedyny Czaruś. Podobno nawet pochylił sięnad moim ciałem i bez dozy żaluoznajmił zebranym, że chyba nie żyję. Wrzask zaalarmowałmamęi ciocię. Zamiast wezwać do nieprzytomnej pogotowie, rzuciły się na mnie. Ciocia wchuchiwała mi w ustaczosnkowe powietrze, ponieważniedawnowsunęła kanapkęz czosnkiem, natomiast mama omal niepołamała mi żeber,takgorliwy stosowała masaż serca. Matko kochana, niewielebrakowało, abymnie rzeczywiście uśmierciły W najlepszych 106 l chęciach oczywiście. A terazgotowe są w najlepszych zamiarach uśmiercić udającą omdleniebabcię! Wyjrzałam przez okno, gotowa ratować ją przed jejwłasnymi córkami. Ale nie musiałam.

Babcia,maszerującw kierunkudomu, pokrzykiwała: Za co Boże tak mnie ukarałeś, obdarzając takimistworami? Jedenmnie dusił swoim oddechem, drugi waliłpo żebrach! Ależ, mamo! wołała ledwo nadążając za babciąciotka Kasia. Myśmy się przeraziły, że naprawdę zemdlałaś. Ach, tak? Zarzucasz mi na dodatek symulowanie? Mnie? A kto krzyczał do Dankowskiej: ,Wzywaj natychmiast pogotowie, nie wyczuwam u mamytętna". Co toja? Jakiś fakir indyjski, który potrafi powstrzymać bicieserca? Miewam różne pomysły,lecz ozawodziefakira nierozmyślałam! Kaśka! Mimo swoich zaledwie trzydziestuczterech lat głuchniesz! Tętno u mnie jak dzwon! Sprawsobie aparat słuchowy! A ty, Dankowska, waliłaś mnie pięścią pożebrach. Ależ,mamo! To w ramach reanimacji! usprawiedliwiała się moja mama. Dankowska! Zawsze miałaś skłonności sadystyczne! Kaśce zatykałaś nos klamerką do przypinania bielizny naprzykład. Kopałaś. Gryzłaś. 107.

Mamo, wtedy gnębiły mnie kompleksy! Byłammała,gruba, a Kaśkawysoka i smukła. Musiałam je rozładować! Na tobie niemogłam przecież, nonie? Za to teraz wzięłaś odwet! Walącmnie po żebrach! Matko kochana, mamo! Omal nie umarłam, kiedyty nagle otworzyłaś oczy wrzeszcząc: "Przestańcie się nademną znęcać, wy potwory! " krzyknęła ciocia. Ach tak, córko? Wolałabyś, żeby moje serce naprawdęprzestało bić? Dobrze wiedzieć. Wydziedziczę cię! Chwileczkę, mamo? Dlaczego mnie? Ja ci tylko robiłam usta-usta. ToDankowskawaliła cię po żebrach! Dankowską równieżwydziedziczę odparła babcia. Hieny! Czyhającena mój majątek. Dzięki tej wymianie zdań zdążyłam rozpakować pudło,ułożyć ciastka wyglądającetak pysznie, że mimo kremuśmietankowego, lodów i dziesięciu bitek, już przełykałamślinkę. Babciaw kuchni zjawiła się sama. Promieniująca. Gites majonez omdlenie, prawda, Karol? Jeszcze im pokażemy, naco nas stać! "Kwiateczki" dobrze rozpuściłaś? Na amen. - Ale jaja! ucieszyła się babcia. Łauł! Super ekstra! A gdzie podziałaś swoje córki? zapytałam z pewnym niepokojem, bo jeśli się obraziły, to nasz plan nie wypali. 108 Musiałam sprawdzić,czy tu wszystkogra. Dlategokazałam im iść umyć ręce. Mama z ciocią nie wyglądałynajlepiej. Powiem prawdę: wyglądały fatalnie.

Na osoby, które mogą się stać groźnedla otoczenia. Chyba dlasiebiestałysię już groźne w łazience: mama miałana policzku ślad, typowy dla zawijasazeszczypanką, u cioci stosownyzawijas wypadał tuż nadlewym okiem i lekko opuchł. Po takich przeżyciach herbata z ciastkiem dobrzenamwszystkim zrobi głos babci ociekał słodyczą. Aha, dziewczyny. Ja ztym wydziedziczeniem żartowałam. Nieraczyły odpowiedzieć. Siadły przy swoich kubkach. Upiły łyk herbaty. Chyba jednak "kwiatuszki" były gorzkawe, ponieważ mama z ciocią cowypiłykilka łyków, tonatychmiast sypały do kubkówczubate łyżeczkicukru. Zauważyłam natwarzy babci niepokój. W moim interesie równieżleżało, aby się mama z ciocią czym prędzejuśpiły. Zżerała mnie ciekawość, co babcia schowała wbagażniku. No i poco, babciu, psu buda, skoro nie ma psa? zapytałam. Mama z ciocią podskoczyły nakrzesłach,jakbyJe poraził prąd. Podniosły kubki i wytrąbiły pośpiesznieherbatę. Ale czy aby do końca? Mamo? Ciociu? Czy jeszczetejpysznej herbatki nalać? Mamazajrzała w głąb kubka. 109

Kaśka, u ciebie też taki dziwny osad na dnie? zapytała. Cholera, źle! Co robić? Należy natychmiast odwrócićuwagę od osadu! t' Nieprzejmuj się, Karoluśmiechnęła się babcia. Jest gites majonez. Majonez? Do ciastek z kremem? mama ponowniepodskoczyła na krześle, ale ciocia szybko nachyliła się domamy ucha i coś tam zaszeptała. Pewnopowiedziała jej, żemy zbabcią rozmawiamy przy pomocy szyfru,gdyżmamaspojrzała i nababcię, i na mnie z jednakowym wstrętem. Poczym ziewnęła. Szeroko. Jakby zamiast ciastkazamierzałanaspołknąć. Rzeczywiście mocne te "kwiatuszki" babci, bo iciociaKasia ziewnęła. Ciekawa, skąd babciawytrzasnęła kapsułkio tak piorunującym działaniu? W fiolcemiałaich chyba zedwadzieścia. Tak czy siak, przydadzą się. A bo towiadomo,kogo namjeszcze przyjdzie usypiać? Na przykład Gogusiaprzed porwaniem. Gites majonez, babciu powiedziałam z uznaniemi puściłam tak zwane perskie oko. No pewno, bo to piorunująco działający majonez potwierdziła babcia. Łauł! Rozdział ósmy, w którym babcia ujawnia dlaczego znikała z domu przez ostatni tydzień. Mama usnęłaz twarzą wbitą w napoleonkę. Ciocia zdążyła wstać od stołu i zataczając się, dotrzeć do tapczanu,na który zwaliłasię wraz zadidasami i rozpoczęła aktywnepochrapywanie. Ani cioci, ani mamy nie mogłyśmyzostawić w pokojustołowym. Poprzebudzeniu domyśliłyby się, że zostały podstępnie uśpione. Zwłaszcza mamaz napoleonkąw charakterze maseczki kosmetycznej na twarzy.

Po raz pierwszy z babcią byłyśmy wdzięczne Gogusiowi,że go nicaninikt poza jego osobą nie interesuje. Kolacjęmama zaniosła muosobiście o godzinie siedemnastej dopokoju (pewno licząc na wybaczenie). Wybaczenia nie otrzymała (tak misię wydaje). Goguś, chociażma anielski wygląd,tona pewno nie jest aniołem. To wredny facet. Od tamtego wieczoru, gdy mamęwyrzucił za drzwi,w kuchni pojawił siętylko raz, oświadczając, że życzy sobie otrzymywać posiłki 111.

do pokoju, ponieważ nie chce przebywać w naszym towarzystwie, gdyż nie dorównuje mu ono intelektualnie i w ogólepod każdym innym względem. Ciocia Kasia poczuła sięmocno dotkniętai oznajmiła, że ona nie zaniesie Gogusiowi nawet szklanki wody. Babciamiała podobne zdanie,cociocia Kasia. Biedna mamarozpłakała się i spojrzała namnie rozpaczliwie a zarazem pytająco. Kocham mamę i swego nadętegobrata, aleza jegoosobistą pokojówkę robić nie będę. Tak więc mama, niechcąc,aby jej syn umarł z głodu, podjęła siętej przykrej roli. Niktz nas jednak nie przewidział kolejnejpodłości Gogusia. Kazał bowiem zostawiać tacę z jedzeniem pod drzwiamii się wynosić. Następnie opróżnione z jadłatalerze wystawiał za drzwi ipozostawał głuchy na jękimamy: "Syneczku, proszę ciebie, wpuść, musimy poważnie porozmawiać". Naprawdę, powiadam wam,zasłużył sobie na srogąkarę. Niezagrożone przezGogusia, dysząc ciężko, usiłowałyśmy z babcią w kulturalny sposób przenieść do sypialnipochrapującą coraz głośniej ciocię (ja trzymając ją za nogi,babcia za ramiona) i ułożyć w jej własnym łóżku. Okazałosię to niewykonalne. Matko święta,niby taka wiotka, takasmukła, a tak pieruńsko ciężka. Trudno, Karol oświadczyła babcia. Musimywobec tego zachowaćsię brutalnie. 112 To znaczy jak? zapytałam, nie wyobrażając sobiedrobnej babci jako osoby zachowującej się brutalnie. Karol. Cel uświęcaśrodki westchnęła babcia. Nasz cel jest szlachetny, więc jesteśmy rozgrzeszone. Pierwszyetap:sturlamy Kaśkę z tapczanu na dywan. Nawet nie jęknęła. Drugi etap, łapiemy ją obiezaramiona iwleczemydo pokoju. O, matko kochana, ale się zasapałyśmy. Ze zgrozą uświadomiłam sobie, że sypialnia mamy jest

usytuowana na samym końcu rozległego hallu. Etap trzeci, Karol, rozbieramy ciotkę zadysponowałababcia. Na podłodze? A dasz radę ją podnieść i ułożyć niczym grzecznąpanienkę pod jej własną kołderką? Jęknęłam. No właśnie,Karol. Toprzekracza nasze fizyczne możliwości. Nie jesteśmyaż takimi kulturystkami. Więc rozbierzemy Kaśkę z ciuchów i ułożymy je niezwykle porządniena krześle, bo pamiętaj,że ciotka jest pedantką. O, matko, aleśmy się z babcią namordowały ztymrozbieraniem. Potem należało ciotkęodziać w strój nocny. Potem doturlać ciotkę tak blisko łóżka, aby gdy się przebudzi, sama doszła downiosku, że koszmarne sny, które jądręczyły, spowodowały, że wypadła z łóżka. Humanitarnie 113.

chciałam ciotce podłożyć jasieczek pod głowę, lecz babciapowstrzymała mnie, tłumacząc, że nikt nie spada z ułożonym pod głową jasieczkiem. Wróciłyśmy do stołowego. Mama chyba przez sen uznała,że leżenie z nosem w napoleonce sprawia jej dyskomfort,więc głowamamyzmieniłapołożenie: teraz włosy oblepiałysię napoleonkowym kremem jajecznym. Wysiłek włożony wprzeturlanie iprzeciągnięcie ciotki,wobec obecnie czekającego nas zadania był jak mały pryszczna słoniu. I co teraz, babciu? Czarno to widzę. Będziei gites, i majonez odparła babcia. Naszczęście selofen jesttak silny, że usypia na amen. Matko kochana, babciu! i poczułam, że wszystkiewłosy z przerażenia stają mi dęba. Jak silny? Oj,Karol! Bez histerii. Może rzeczywiście dwiekapsułkitolekka przesada, ale nic się nie martw, i ciotka,imama zbudzą się jutro, nieco oszołomione, z lekkim bólem głowy oraz potężnym kacem. Napoleonkę łatwo zmyjemy. Na szczęście niekupiłam tych podwójnych, bo wtedytwoja mamabyłaby całajak jedna wielka napoleonka. Dawaj zmoczony ręcznik. Będzie gites, Karol. Oczyściłyśmy zkremu włosy i twarz mamy. Pojękiwałacichutkoprzez sen. Babciu, dlaczego mama jęczy? zaniepokoiłamsię. 114 Bo pewno śni jej się Goguś. Jak ją wyrzuca zadrzwi. Babciu, sądzisz, że uda nam się z Gogusia zrobićczłowieka? Karol. Nic niesądzę, lecz niech żywi nietracą nadziei. Babciu, a jeśli Goguś większość genów odziedziczył po P. J. Wtedy daremny trud, gorzki żal,klęskatotalna. Alei mój pierwszy mąż, niejaki A.

S., był draniem, ajednakdziewczyny są gites majonez! Dość pogwarek! ZwalamyDankowską z krzesła! Babciu. A jednak chciałamodwlec tę chwilę. Jużzwalanie, wleczenie i szarpanie pochrapującymi zwłokami cioci nie sprawiało mi przyjemności. jednak zwalać rodzonąmamę, turlaćją niczym piłkęprzez hali. toprzerasta moje psychiczne siły. Z drugiej strony, mama niemoże tu zostać. Trzeba wybrać: dobro mamy, która cierpiod lat z powodu Gogusia i spróbować gouszlachetnić? Czy zostawić mamę w stołowym, śpiącą na krześle? Ciocia obudzi się obok łóżka, mama obudzi się tu, obu będąpękałygłowy jak na kacu i obie natychmiast przypomnąsobie dziwnysmak herbaty. Niestety, takie głupienie są,domyślą się,że zastosowałyśmy środki nasenne. Matkokochana, nie mogą! 115.

I tak źle, a tak jeszcze gorzej. To którą opcję wybrałaś? babcia naprawdę jest telepatką (lub może miała podobne do moich rozterki? ). Zostawiamy Dankowską, czy turlamy? Turlamy powiedziałam zciężkim sercem. Przeturlałyśmy. Rozebrałyśmy Odziałyśmy w piżamę. A jednak widok mamy leżącej na podłodze, nawet bezpoduszeczki podgłową, wstrząsnął moim sumieniem. Wstrząsnął taksilnie, że stałam się nagle silna jak samStallone. Babcia również przeżyładuchowąmetamorfozę. Chwyciła mamę za nogi, ja za ramiona i udało się! Przykryłam mamętroskliwie kołdrą, pocałowałam w policzek,szepcząc, że to wszystkodla jej dobra. Bez słowa, chyba porozumiewając się telepatycznie, równym krokiem udałyśmy się z babcią do pokoju cioci. Biedaczka, w samej koszulinie,drżała z zimna. Zespoliłyśmyswoje siły i ciocia wylądowała na łóżku. Gdy babcia skończyła ją otulać kołdrą, ciociauśmiechnęłasię przez seni powiedziała: "Dzięki ci, mamo". Babcia siorbnęła nosem, ja też. Poczułyśmy się wyjątkowo nikczemnie. Cel, i owszem,szlachetny, lecz zastosowana metoda była jednak brutalna. Pocieszające było to,że ani mama, ani ciocia nie zmarzną, bólgłowy ułagodząsobie ibupromem,a kaca alcaprimem, o ile babcia posiadatakie środki w apteczce. 116 Mam i alcaprim i ibuprom max odezwała się zwyraźną skruchą babcia-telepatka (albo ja znowu z powodul' stresugadałam do siebie). Naobiad ugotujęnaszymkochanym dziewczynomkapuśniak. Nie ma nic lepszegona kaca, jak kwaśny kapuśniak. To dobrze,babciu. Nie chciałabym, aby mama lubciocia rozchorowały się. Karol. Przecież nie jestempotworem! oburzyła siębabcia. Chodź do bryki. Terazci pokażę to, co musimyzachować w najgłębszej tajemnicy.

Poczułambardzo przyjemny dreszczyk podniecenia. Zaoknem panowały ciemności, nie było ani gwiazd, ani księżyca. No i świetnie. Potrzebna jest odpowiednia atmosfera: trochę grozy, odrobina strachu, skoro dalszy ciągwakacjima być z gangsterami. Masz tu latarkę, Karol zaszeptała babcia. Głowęi ramiona spowiłaczarnym szalem. Na razie nie zapalaj. Trzymaj się mnie. Ja znam tukażdy kamień, każdągrudkęziemi. Staraj się iść bezszelestnie. Dlaczego, babciu, skoro uśpiłyśmy mamę i ciocię? Ciii. Nie jestem pewna,czy nie miałam dziśogona. Matko święta! Widocznie przeżycia związane z uśpieniem niebezpiecznym lekiem własnych córek, zrzucanieichz tapczanów, turlanie i przeciąganie po podłodze nadwerężyło nie tylko sumienie babci, lecz także jej rozum. 117.

Jak się przyczepił do mnie za Olsztynem, tak niechciał się odczepić aż do krzyżówki do Strzelnik. szeptała babcia. Ten ogon? A jak wyglądał? Przypominał może lisiąkitę? Lub prześliczny ogonek jamniczka? zaszeptałam,próbując żartami sprowadzićbabcię do przytomności, ponieważ plotła trzy po trzy. Karol? Co tobie dziecko? Masz gorączkę? Ty bredzisz? babcia przystanęła. Z całymszacunkiem, ale to ty,babciu, majaczyszo jakimś ogonie, który sięprzyczepił do ciebie. Karol! Nic nie kumasz! Ogon był w czarnymjaksmoła audi, z przyciemnionymi szybami, mógł wyciągnąćprzynajmniej sto osiemdziesiąt, ja, niestety, tylko sto, bosama wiesz, co się dzieje z moją bryką, kiedy usiłuję przekroczyć setkę. Wiem. Dostaje ataku epilepsji. Zaraz epilepsji! w imieniu volkswagena obraziłasiębabcia. Poprostu trzęsie się nieco i tyle, a tak w ogólejest gites majonez. No, babciu, streszczaj się, nie kumam twoich metaforycznych ogonów. Karol. Matko, jakąmam niedorozwiniętą wnuczkę. To byłoaudi, kumasz? Audi jeżdżąalbo politycy, albogangsterzy Zobaczyłam je natychmiast, gdy po załatwieniupewnej sprawy. 118 Jakiej sprawy? O niejza chwilę. Teraz siedzę w bryce, dociskam pedał gazu, ociekam potem, bo gorącoi naglewidzę w lusterku to audi. Nie spodobało mi się od razu. Z czarnymkoloremmiałam przykredoświadczenia. Myślę: taki wózsuper, a wlecze się za mną dziewięćdziesiątką?

Dziwne. Więczwolniłam do pięćdziesięciu, dałam migacz, że mogą mniewyprzedzać. I wiesz, co? Oni też zwolnili. To ja setką. Tooniza mną dziewięćdziesiątką. To ja trzydziestką. Tooniza mną dwudziestką. I tak aż dokrzyżówki do Strzelnik. Żadnych wątpliwości: śledzili mnie. Ale pokiego grzyba? Babciu oświadczyłam ja wiem, czemu czarneaudi wcharakterze ogona siedziało cinaogonie. Po prostuw całej Polsce i za granicąnie znajdziesz takiego drugiegoegzemplarza volkswagena. Boczy kto kiedykolwiek widziałsamochód odmalowany w kępki różowych margerytek? Każdy,kto po raz pierwszy zobaczy twój wehikuł, maprawosądzić, że ijej właścicielowi rosną w miejsce mózguróżowemargerytki. Więc potem się nie dziw,że zapatrzeniw twójsamochód kierowcy wpadają do rowów lub uciekają czymprędzej, sądząc, że ulegają halucynacjom. Podobnie byłozaudi. Jechało za tobą długo, ponieważ jej kierowca, jak ipasażerowie musieli się przekonać, czy to co widzą, to widząw realu. Założę się, że wprawiłaś ich w takie osłupienie, żezapomnieli,gdzie mają jechać. Jechali za tobą, podszczypującsię nawzajem, biedacy, czy przypadkiem niezwariowali. 119.

Nie zdziwiłabym się, gdyby ciebie wraz z volkswagenemsfilmowali jako dowód rzeczowy, że nie ulegli omamom. A wiesz powiedziała babcia chyba filmowali. Bojeden wychylił się tak bardzo przez okno, że aż się przestraszyłam, że wypadnie. No i coś trzymał przy oku. Noto, babciu, wszystko się zgadza. Ruszmy w końcudo volkswagena, bo inaczej zapuścimy wpodłoże korzonkii staniemy się krzaczkami. Drzwi wehikułu zachrobotały. To cud, że pojazd babciwciąż jeździ. Oczywiście, babcia nie naprawiła zamka idlatego długo odplątywała sznurek. Drugi cud, że babci żadenpolicjant niezabrał prawa jazdy, zaś jejbryki nie odholowałna złomowisko. Tutejszej policji się nie dziwię, gdyż babciawciążrobi zagwiazdę i wozi przy sobie, obok prawa jazdy,swoje epokowe zdjęcie, na którym złowiony przez nią szczupak jest niewiele od niej mniejszy, za to o wiele grubszy. Wyobrażam sobie minę pana policjanta z drogówki,który na przykład: w okolicach Łodzizatrzymuje babcię,oznajmiając, że po pierwsze, przejechała bez zatrzymania znak stop albo żewjechaław ulicę jednokierunkową"pod prąd", a po drugie, że wygląd samochodu oraz stantechniczny nakazują by odebrać jej dowód rejestracyjnypojazdu i wystawić mandat w wysokości tysiąca złotych,a następnie skierować na badania psychiatryczne. Wtedybabcia zeswoimnaprawdę wciąż (mimo przekroczonejpięćdziesiątki) uwodzicielskim uśmiechem, potrząsając 120 płową grzywką, podaje wymagane dokumentyPan policjantprzegląda je, otwiera dowód rejestracyjny i obok sumiennieopłaconego OC widzizdjęcie babci zeszczupakiem,zaś nadzdjęciemtytuł, którygłosi:BARBARA PIOTROWSKAREKORD POLSKI POBITY, a dalej mniejszą czcionką: "I taoto drobna kobieta poskromiła szczupakowatego potwora". Więc nie ma mocnych. Na babcię, oczywiście. Panpolicjant natychmiast prosi o autograf i wzruszony

poznaniem tak sławnej osoby, na chwiejnych nogach wraca dowozu patrolowego. Babcia, rozglądając się na boki, otworzyłabagażnik i wyciągnęła coś dość sporych rozmiarów. Potem nakazała miszeptem zająć miejsce w bryce. Moja ciekawośćsięgnęłazenitu. Babcia zapaliła swoją latarkę, ja swoją. Od razu nastrójtajemniczości prysł. Właściwie, to należało tematogona,czyli czarnego audi pociągnąć i udawać, że babcię w tymmomencie obserwuje przez noktowizory cały pluton policji. Eee, żadnafrajda: policja! Gangsterzy, bandyci, to bybyło to! Jakoś, przyznaję, Goguśi jego moralna odnowawypadły mi z głowy. Przedemną otwierały się perspektywywspaniałej przygody To coś okazało się małą walizeczką, którą babcia otworzyła. Oświeciła wnętrzelatarką i. zdębiałam. A co to zaJakieś dziwaczne urządzenia? Trochę podobne do komórki,ale tylko trochę. Poza tym jakieś pozwijane druciki, jedne 121.

zakończone jakby motylkami, tyle że czarnymi, zaś inne,o matko kochana! Obrzydlistwo poprostu: do złudzeniaprzypominające karalucha zdługimi dwoma czułkami. I to ma być ta twoja tajemnicza niespodzianka, zaktórą rozjeżdżałaś się ponad tydzień? Babciu! Co te paskudztwa mają wspólnegoz twoim planem,z jakim zapoznałaś mnie przy ostatnim ognisku? Naprawdę, poczułam sięoszukana. I jeszcze te ogonowegłupoty. Oczywiście zmyśliła, audi to bardzo drogi wóz ipojakącholerę miałby gonić tyle kilometrów za pomalowanym w różowe margerytki wehikułem babci? Te urządzenia, Karol, są nieodzownączęścią planunaprawy moralnej Gogusia. Plan pozostajeniezmieniony. Ale do jego przeprowadzenia potrzebne nam są odpowiedniegadżety. Masz je przed sobą. Zdobycie ich kosztowałomnie wiele trudu,więc spodziewałam się wdzięczności,a nie wyrzutów. Chyba rozumiesz, że Dankowska z Kaśkąuknuły swój własny plan? Tu sięz babcią zgadzałam. Na pewno uknuły. I że ichplan okaże się, niestety, głupi? Turównież sięz babcią zgadzałam. I że będą obserwowaćkażdy nasz ruch? Bo uraziłyśmy ich ambicję, Karol. W tym punkcie też przyznawałam babci rację. Mamaz ciociąsą nieproporcjonalnie ambitne do swoich możliwości. Mówiąc prawdę,wątpię, czy im chodzi o Gogusia, czy 122 raczej o przystojnych,opalonych na brąz panów komisarzyPoza tym mama nigdy nie zgodzi się wrzucić Gogusiadozimnego, ciemnego dołu po sadzonkach i przetrzymać bez soku pomarańczowego i bułki z podwójną porcją szynki na choćbyjedną godzinę. Co zresztą rozumiem. Mama nas kocha. Mniei swego genialnego syna.

Uważa nas za dwa ósme cudy świata. Jest w stosunku do nas całkowicie bez krytyczna. ;; Wobec tego, Karol, my też musimy znać każdy ich ruch. Po pierwsze, żeby sięniewpakowały wjakąśawanturę. Po drugie, żeby pozwoliły nam działać. Te wszystkie urządzenia służą do podsłuchu, wnuczko. Kumasz? Nieco mniej krzywym okiem spojrzałam na zawartośćwalizeczki. Babcia wyjęła coś, na co patrząc, możnasię było przestraszyć. Przypominałobowiem narzędzie do duszeniaofiary. Miało mnóstwo śrubek, poza tym zakończonebyło wysuniętym, czarno lśniącym, mocno wydłużonymobiektywem, który posiadał groźnie połyskujące szklaneoko. O, matko kochana, Karol! wykrzyknęła babcia. Przestraszyłaś się zwykłych gogli noktowizyjnych? Przecieżwidziałaś takie na filmach sensacyjnych! O, matko, babciu! A po co nam one? O, matko, Karol! Poprostu są nam potrzebne. A w jakisposób będziemy śledzić moje córki nocą? 123.

Nocą to one będą spały jak susły! A jeżeli zdarzy się szczególny przypadek i nie będąspały? Ipójdą sobie w las? Ty, Karol, wiesz, jaki nocą lasmoże być niebezpieczny nawet dla tych, którzy znają każdyjeden wykrot? Niebezpieczny? Przecież tu wilkinie grasują. Ale przez te lasy wiedzie ich szlakłowiecki. W wielumiejscach jeszcze nie byłaś, Karol. Są tu bagna. Sążeremiebobrów. No i są kłusownicy, Karol. A kłusownicy chodząnocą. Mam z nimi na pieńku, Karol. O, matko, babciu! Robisz imkonkurencję i kłusujesz? oniemiałam ze zdumienia. Moja babciakłusowniczką? Boże, ratuj! O, matko, Karol! Rusz rozumem! Ja przecież kochamwszystkie zwierzątka, duże i małe. Poza robakami, dla których nie znasz litościi nadziewasz jena haczyk zauważyłam. Nigdy nie potrafiłamsię przemóc, aby nadziewać żywego robakana haczyk. Łowiłam wyłącznie na ciasto oraz kukurydzę. O matko, Karol! Nikt niejest doskonały! Kłusownicymnie nienawidzą. Już wiele razyotrzymywałam i telefony,i anonimyz pogróżkami. Uprzedzę twoje pytanie i powiem: ja odpuszczam sobie tylkopodczas wakacji, gdy wy przyjeżdżacie. Atak jeżdżę po lesie. Znamnie tylko szlaki wilków. Znam szlaki jeleni, łosi i przeważnie trafiambezpudła. W co bez pudła? 124 Ponieważkłusownicyswój okrutny sprzęt, te wszystkie żelastwa ustawiają właśnie na szlakach zwierząt. Niestetybardzo często przyjeżdżam za późno i znajduję już

uduszoną we wnyku sarnęczy inne zwierzątko. Czasem udaje misię trafić na biedaka, który jeszcze żyje. Wtedy wzywamprzezradiotelefon pana Adama i czasami przy pomocy orzyskichweterynarzy udajenam się uratować je i wtedy wracają dolasu. Tymi okaleczonymi, które bez pomocy człowieka zginęłyby, opiekuje się pan Adam. Ma specjalną zagrodę. Partycypowałam finansowow jej urządzaniu. U pana Adama spotkasz wiele okaleczonych zwierzaków. To wyjątkowej dobrociczłowiek. Jemu również grożą. Dlatego ani twoja mama, aniciocia nie powinny się włóczyć nocą. Kumasz? Kumałam. Spojrzałam na babcię z podziwem. Wiedziałam, że jest dzielna, ale żebyaż tak. Musimy być przygotowane na wszystkie ewentualnezagrożenia, Karol. Dziękigoglom możemy sięporuszaćswobodnie również nocą. Są lekkie, dają sięzamontowaćna głowie. Wyobraziłamsobiebabcię z goglamizamontowanymi nagłowie. Zachichotałam. Do złudzenia przypominałaby wydłużony ryj dzika. Pomyślałam również, że jeszcze dzisiejszej nocy sprawdzę działanie naGogusiu. Może zemdlejeze strachu? Byleby ci tylkonie przyszło dogłowy straszyć w goglach Gogusia powiedziała babcia. O, matko,znowu 125.

myślałam na głos? Czy teżmoja babcia ma naprawdę zdolności telepatyczne? Karol, skup się. Przypatrz się uważniekolejnym urządzeniom podsłuchowym. Ten drucik,wyposażony na końcu jak żuczekw wąsy, jest w rzeczywistości czułym nadajnikiem. To zminiaturyzowana pluskwa,zasilana baterią o zasięgu do stu metrów wterenieniezabudowanym. Posiada, jak widzisz, również kabel do nagrywania na dyktafon. Tamci szepczą, a ty nie tylkosłyszysz,coszepczą, alejeszcze nagrywasz to na dyktafon. Powaga? przyglądałam się teraztym dziwacznymurządzeniomz wielkim szacunkiem. Czego to ludzie niewymyślą! Karol, powaga. To niesą żarty. Tumasz modele innych, równie użytecznych pluskiew. Powsadzamyje do kontaktu w pokojach moich córek, u Gogusia, w kuchni orazw stołowym. Zaplukswimy cały dom, łącznie z pokojem gościnnym. Tu mamy krótkofalówki. Jedna dla ciebie, drugadla mnie. Nawetoddalone o trzysta metrów od domu,będziemy miały pełnąkontrolę nad tym, jakie głupstwa wymyślają moje córki. Natomiast tentutaj, podobny dopowiększonej baterii, służy do wykrywaniapodsłuchu. Skoro my zamierzamypodsłuchiwać, o czym niktnie wie, to po co nam taki wykrywacz? Lepiej chuchać na zimne, niż sięsparzyćodparłababcia. O, matko, babciu! A za takiszpiegowski sprzęt nasnie powloką do aresztu? 126 Babcia uśmiechnęła się tajemniczo. Skompletowałaś tyle sprzętu, że można by nim obdzielić oddział antyterrorystyczny. Babciu! Muszę znaćprawdę. Skąd to wszystko wzięłaś? Kupiłaśna czarnymrynku? Tajemniczość uśmiechu babci pogłębiła się. Babciu.

Odpowiedz. Ma się tu iówdzie różne znajomości odparła nibyskromnie babcia. O,matko, babciu! Masz znajomości wśród mafiosów? O, matko, wnuczko! Poprostu nie mogę powiedzieći już. Dałam słowo,że nikt się nie dowie, bo ten sprzęt będzie użyty w celach szlachetnych. I że go zwrócęnajdalejza dwa tygodnie. Więcej ze mnie nie wyciągniesz, nawetwbijając mnie na pal. Ha! No dobra,tylkożebyto nas ktoś nie zechciał wbijaćna pal albo przypalaćnam pięty żywym ogniem mruknęłam. Ico dalej? Dalej jest dom. W domu są nasze sypialnie. Wsypialniach wygodne i samotne łoża. Gasimy latarki. Zawiązujemy drzwi volkswagena sznurkiem. Ja zabieramwalizeczkęz urządzeniami. Nim jednak udamy się na zasłużony wypoczynek, korzystając z przymusowego uśpienia moich córek, nafaszerujemy pluskwami wszelkie kontakty, komórki,zegarki i co się jeszcze da. Potem wypijemy herbatkębez 127.

obaw, że ktoś nas podsłuchuje, zjemy po ciasteczku i ustalimy bardzo ważną rzecz, czyli hasło. Hasło? , O, matko, Karol! Tak! Hasło! babcia skończyła obwiązywanie drzwi volkswagena. Przecież od jutraschodzimy do podziemia. O ile jeszcze pozostawałam po obejrzeniu sprzętu szpiegowsko-wywiadowczegoprzy zdrowychzmysłach, to nieprzypominałam sobie o jakichkolwiek podziemiach poddomem babci. Owszem, byłatam piwnica igaraż. W piwnicy mieścił się głównie piec do centralnego ogrzewania. Z garażu babcia korzystała jedynie zimą. Słowo "podziemie" zabrzmiało złowieszczo. Nie chcę schodzićdo podziemia. Anido żadnych innych lochów. To już staje sięzbytprawdziwe, żeby nadawało się na superową przygodę! Wolę łowić ryby, pływać crawlemi motylkiem, byczyć sięna słońcu. O, matko kochana, w coja się wplątałam! Jeszcze hasło wymyślaj! Dobrze,że pani Czajkowska tego niesłyszy. Jak nic wezwałaby karetkęz kliniki psychiatrycznej. I kto wie, czy tymrazem niemiałaby racji? Coś brzęknęło. O,matko kochana jęknęła babcia. Poświeć mi,Karol. Upuściłam kajdanki. A jednak pani Czajkowska miałaby sto procent racji. Babci odbiło. 128 Kajdanki? Babciu, kochana, najmilsza, najsłodsza,oprzyjsię na mnie,zaprowadzę cię do domu, rozbiorę, zaparzę malinek na poty. Wariatka! Bez twoich malinek spociłam się jak mysz syknęła babcia. Świeć. Kajdanki też muszę zwrócić.

O, matko! jęknęłam, też pocąc się jak mysz. A po co ci kajdanki? Kogo zamierzasz aresztować? Nie masz odpowiednich uprawnień! Ciii. Nie drzyjsię tak. Obowiązuje nas konspiracja bredziłababcia. O, matko są. Kochanemoje! zabrzęczała najprawdziwszymi kajdankami, po czym przykuła nimi walizkę ze sprzętem do podsłuchu,czym ostatecznie mnie przeraziła. Jutro opowiem o wszystkim mamie. Babcię trzeba poddać badaniom psychiatrycznym,to pewne. Żadnymbadaniom, Karol. Z nas dwojga to ty wymagasz psychiatry oświadczyła babcia, ruszając dziarskimkrokiem w kierunkuciemnej bryły domu. Bez przerwymówisz sama dosiebie. Pospiesz się. A hasło już wymyśliłam. Powinnambyłazapytać: jakie? Ale wolałam odwlec tę chwilę. Może babciazapomni o haśle. Może zapomni o planie uzdrowienia moralnego Gogusia. Może. Nie zapomni ani o haśle, an-i tym bardziej o swoim,Jak dotąd, paskudnym wnuku powiedziała babcia. O, matko, a jeśli rzeczywiścietO nie babci, tylko mnie 129.

potrzebny psychiatra? Ratunku! Dlaczego wciąż i wciążrozmyślam na głos. Bo jesteś w stresie odparła babcia. Chodź, Karol. To ja ci naparzę herbatkę z malin. A twoje hasło będziebrzmiało: pies. Pies? Pies. Wszystko mi jedno. Niech będzie pies. Mój odzew: buda. Jaki znowuodzew? Jeśli jest hasło, musi być odzew. Taka procedura stwierdziłababcia. Zastanów się,jak inaczej, łącząc sięz tobą przez krótkofalówkę, będę wiedziała, że ty wraz z niąnie wpadłaś w szpony wroga? I odwrotnie. Aha. I odwrotnie. Ale dlaczego mam wpadać w szponywroga? Ha odparła gromko babcia,wchodząc do kuchnii zapalając światło nigdynic nie wiadomo. A te kajdanki po co? zapytałam, wchodząc za babcią, pobrzękującąkajdankamido kuchni. Po pierwsze, przykuję nimi walizkę z jej cenną zawartością do nogi łóżkaw sypialni. A po drugie,nigdy nicnie wiadomo. Rozdział dziewiąty, w którym hurtownia Żądło pojawia się po raz pierwszy. Popełniłam błąd. Należało usiąść na krześle i moczyćnogi w miednicy z zimnąwodą, poto żebynie zasnąć. Wtedy niedręczyłby mnie sennyhorror. Miewałam różne złesny. Głównieprzed klasówkamiz matematyki. Matematyka była przekleństwem mego młodego życia. Czego mamanie potrafiła zrozumieć. Mama,jako jedyna w klasie, wybrała matematykę na egzamin maturalny.

"Karol" mawiałamama "jakmożna nie rozumieć matematyki? Nie ma nic łatwiejszego! ". Iregularnepały z trudem wyciąganena miernedzięki poświęceniumamy, próbującej mnie oświecić matematycznie towarzyszyły mi jak dotąd od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Posiadam uzasadnione przekonanie, że będą mi towarzyszyć przez pozostałe dwa lata gimnazjum i trzy lataliceum. Więc cierpiałam, gdymama nazywałaGogusiapieszczotliwie: "ty mój geniuszumatematyczny". Geniusza 131.

zauważała, lecz moich szóstek z polaka czy histry nie. Takato sprawiedliwość! Powtarzając na przemian buda-pies, pies-buda, niemyjąc zębów ani nóg, walnęłam się na łóżko. Dałabym sobiegłowę uciąć, że natychmiast zasnęłam. Jednak nagle usłyszałam wyraźne skradanie się, które dobiegało od stronyokna. Karol, nie panikuj pomyślałam. Przecieżtwójpokoik jest na facjatce, którą odparteru dzieli dobrecztery do pięciu metrów. Nikt się nie skrada, chyba żeczłowiek-pająk. Skradaniebyłojednak coraz wyraźniejsze i ciągle słyszałam szur, szur po ścianie. Oczywiście śnię uspakajałam się. Po takiej dawceprzeżyć, jakie mi zaaplikowałababcia, nie można mieć słodkich snówdziewczęcych. Szuranie ustało. Za to na parapecie okna pojawiła się parawielkich łapsk, odzianych wczarne rękawiczki. Zamarłam. To sen powtarzałam. To sen. Obudź się, Karol. Natychmiastsię obudź. Ponad łapskamiukazała się głowa. W czarnej kominiarcei z wyciągniętymświńskim ryjem, który do złudzenia przypominał niedawno oglądane gogle noktowizyjne. Izarazkolejne dwa ryje noktowizyjne wyrosły obok pierwszego. 132 Najdziwniejszebyłoto, że wszystkie trzy noktowizyjne ryjewyrastały z jednej szyi. Chciałam krzyknąć, ale nic z tego. Sparaliżowało mi gardło. Chciałam się ruszyć, uciekać do drzwi i też nic z tego. Cała byłam sparaliżowana. Myśl jak błyskawica przebiegłami przez głowę, że babcia do herbatkiz malinami wsypałami truciznę. No iją mamy, truskaweczkę przepiękną zadudniłśrodkowy ryj. Jest nasza dodał ten z lewej strony Od razu w worek? zapytał ten z prawej.

W worek,potem do bagna i to rozkoszne, słodkie gul, gul. Zboczeniec. Sadysta. Socjopata. Porwiemy ją izarazzacznąjejszukać. W ten sposób wyłapiemy całą rodzinkę. Jeśli zajdziepotrzeba, będziesz miał sporo do topienia. Świetna okolica. Tyle bagien zaśmiał się środkowy ryj. Zrobią gul,gul, gul i żaden ślad po nich niezostanie. Najpierw porwiemy dziewczynę, któraudajechłopaka. A potem chłopaka,który udaje dziewczynę. Do roboty, chłopcy zarządził środkowy ryj. Trzy ryje zmaterializowały sięnagle przy moim łóżku. Poczułamdziwny zapach. Trupi odór. Swój? Czy mego nieszczęsnego brata? Matko kochana, zamierzają nas kolejno topićwbagnie! Zrobiło mi sięsłabo ze strachu. Zapadłam wciem ność. 133.

Ciągle się w niej znajdowałam, kiedy ktoś brutalniezaczął mną szarpać. Powróciłaświadomość: budzą mnie! Znaczy, że kiedy się ocknę,zobaczę babcię, mamę, ciocięi,Gogusia zakneblowanych i związanych. Ratunku! Napomoc! Nie poddam się bez walki! chciałam krzyczeć,lecz wielkie łapsko zatkało mi usta i wielki, czarny ryj odezwał się głosem babci: Karol! Co tobie? Karol, nie kop mnie. Karol,to ja,babcia. Babcia! Dobre sobie! Nie nabiorą mnie na babcię! Albobabcia przeszłana ich stronę. Matko kochana! Jak mogęposądzać rodzoną babcię o takąnikczemność? Babcia zanas dałaby się pokrajać w plasterki, posypać solą i pieprzem. Poczułam, żepłaczę. Ach, już szybciej zróbcie togul,gul, niech nie oglądam cierpień moich najbliższych! Goguśjestwredny, to fakt, ale przed nim całe życie. Plannaprawy moralnej Gogusiabył doskonały, a on na pewnow przyszłościstałby się wielkimuczonym. Poza tym mojabiedna mama to pewno już umarłaz rozpaczy, oglądającswoje dzieci wtakim stanie. Karol. Dziecinko. Co tobie? Obudź się wreszcie. Kochanie. Skarbie. To naprawdę ja, babcia. Otworzyłam jednooko. Osoba, która pochylała sięnade mną wyglądała jak babcia, fakt, ale dopiero cowidziałam trzy czarne ryje noktowizyjne. Ich rozmowa wciąż 134 brzmiała mi w uszach.

Potrafiłabympowtórzyć każdel słowokażdego ryja. Kto mi da gwarancję, że ze strachunie pomieszałymi się zmysły i widzę wirtualną babcię,wytwór mojej chorej wyobraźni? Precz jęknęłam. Nie nabierzesz mniena babcię, morderco. Jestem gotowa na śmierć. Karol,co ty pleciesz? Na jaką śmierć? Kto jest gotowy? Matko kochana, głos babci brzmiał autentycznie! Leczkto mi zaręczy, że mordercy wcześniej nie nagrali głosu,az poszczególnych słów dokonali montażui terazmi właśnie puszczają fałszywkę. Niby babcia mówi, nibybabciasiedzi koło mnie,ale to nieprawda. Z mego pokoiku nafacjatce porwali mnie bandyci. Karol,oprzytomniej! I nie używaj nawet przez senwulgarnegosłownictwa. Cholera, cholera, cholera! Kulturalny dusiciel sięznalazł! Trudno. Muszę ci to zrobić oznajmił głos babci,a ja zamknęłam oko, oczekując łap, zaciskających sięnamojej szyi. Zamiast tego ktoś załaskotał mnie w pięty, któresą szczególnie uwrażliwione na łaskotki. A moja reakcjana nie jest natychmiastowa, po prostu zaczynam wrzeszczeć oraz wierzgać. Świetnie, Karol powiedziała babcia. Szkoda,że tak późno przypomniałam sobie o twoim najsłabszym 135.

punkcie. Matko kochana, jakie ty brednie wygadywałaśprzez sen. No, otwórz oczy. Jużsię obudziłaś. Otworzyłam, gotowa natychmiast je zamknąć. Ale tonaprawdę była babcia. Nieco przeze mnie pokopana, wytarmoszona, ale babcia. Chwała Bogu,że dociebie zajrzałam, Karol powiedziała babcia. Inaczej dalejbyś śniłaswój kryminał. Z tego, co się zorientowałam był całkiemniezły. Alenapiszesz go w innej porze. Teraz wstawaj. Musimy jeszcze ustalić kryptonimdla pierwszej fazy naszego planu. Kumasz? Ni w ząb. Za oknem zmrok. Babcia też w papuciachi szlafroku, spod którego wystawał brzeg nocnej, flanelowej koszuli. Matko kochana! Bardzo jestem wdzięcznababci, żeuwolniła mnie od sennegohorroru, ale zdrugiej stronyz tym kryptonimem mogłaby poczekać do rana. Ustaliłyśmy hasło i odzew. Ja pies, japies, odbiór. Jabuda, ja buda,słyszę cię dobrze. Po co nam kryptonim? Nie starczy tychszpiegowskich tajemnic? Potężnie ziewnęłam. Babciu,bądź człowiekiem. Nie możemy z kryptonimem zaczekać do rana? Jakiego rana? Zwykłego, babciu. Teraz zapada wieczorny zmrok,potem smacznie prześpimy nockę, wstaniemy wyspane, 136 i pełne inwencji wymyślimy superkryptonim, chociaż taknaprawdę, to nie wiem, po co? Matko kochana, Karol! Od tego sennego koszmaruwszystko ci się pokręciło. Właśnieprzespałaś noc i jestrano. Takie mroczne? A dlaczego jesteśw nocnej koszuli?

Nie czepiaj się drobiazgów. Zęby już umyłam. Zarazwezmę prysznic. Potem się ubiorę. Lecz najpierw kryptonim, Karol. Ja proponuję "Żądło". Doskonale, babciu. Nic lepszego nie wymyślę. "Żądło". Okay. A teraz pozwól mi spać. Nie mogę oświadczyła babcia. Jednym ruchemzerwała ze mnie kołdrę. Poza tym i tak najdalej za dwiegodzinybyś wstała i poszła na ryby. Zarazsię rozwidni. Pośpiesz się. Babciu! Miej litość! Daruj pół godzinki! Dziewczyno. Przed nami tam i nazad prawie dwieściekilometrów. Punktsiódma musimy byćna miejscu. I zdążyć obrócić do ósmej. Kumasz? Patrzyłamna babcię zrozpaczą. Nie kumałam. Zapomniałam ci wczoraj powiedzieć, że umówiłamsię telefonicznie z pewną małą hurtownią spożywczą. Nazywa się Żądło, więcnie musiałamłamać sobie głowy, wymyślająckryptonim naszej akcji. Żądło,to brzmi niezwykle złowrogo, zawiera w sobie pierwiastek grozy, prawda 137.

wnuczko? Bo tak, wyobraź sobie, że mąkę kartoflaną zesklepów i pobliskich hurtowni jakby wymiotło! mówiłababcia, ja zaś pomyślałam, że chyba nadal śnięswójhorror senny Kumasz, Karol, żadna inna mąka w gręnie wchodzi. Musi być kartoflana. I musi być jej dużo. Przynajmniej dwadzieścia kilogramów. Pakowana najlepiejw ćwierćkilowe porcje. Nie chcemi się potem jej przeważaći dzielić na gramy. Gramy? W co gramy? Bo cię znowu połaskoczę w pięty, Karol! Myw nicnie gramy! Przecież powiedziałaś najwyraźniej: gramy. Że mąkę muszę rozważyć na gramowe porcje, kumasz? Nie. Po co nam mąka w gramach? Oj, Karol! Widać, że nigdy nie ćpałaś, chwała Boguzresztą! Matko kochana, babciu! A ty ćpałaś? Matko kochana,Karol, zwariowałaś? Ja? Rozmawiając z tobą, rzeczywiście można zwariować. Udaję, że niedosłyszałam obelgi! Wnuczko! Tylewiem o ćpaniu, co czytałam. Wiem, żedealerzy sprzedają narkotyki podzielone na działki, w gramach. Skoromamy udawać, że w naszym domu pojawiły sięnagle narkotyki. 138 Aha, już kumam. Ale po co ci aż dwadzieścia kilogramów mąkikartoflanej? Karol! Bo brak jej na rynku! Zrobię sobie zapas! Wszyscy lubicie babkę kartoflaną, no nie? Zapas się przyda. Kumasz? Kumam oświadczyłam, wstając z łóżkai szerokoziewając. Matkokochana, jeszcze nawet nie świta!

Co toza hurtownia, która sprzedaje towar o tak nieludzkiej porze? Nie mampojęcia odpowiedziała babcia. Załamałam się. Znów myślę na głos. Grunt, żesprzedaje. Paniz hurtowni bardzo się ucieszyła z megotelefonu i zapytała, ile potrzebujemy tej mąki. Jak jej oznajmiłam, że przynajmniejdwadzieścia kilogramów, to jeszcze bardziej sięucieszyła. Zadała kolejne pytanie: w jakich opakowaniachikiedy, powiedziałam, żew ćwierćkilowych, to obiecała mi,że dwadzieścia kilogramów mąki kartoflanej w ćwierćkilowych opakowaniach będzie na mnie czekać jutro o godziniesiódmej zero, zero. Szef nie toleruje spóźnień nawetsekundowych! No więc,Karol, typod prysznic, ja pod prysznic,wskakujemy w ubranka i prujemy do Węgorzowa. Topojedź sama. Wolę na ryby. A kto mi pomoże załadować do samochodu dwadzieścia kilogramów w opakowaniach po dwadzieścia pięćdeko każde? w głosie babcizabrzmiał wyrzut. Tamiłaosoba zastrzegła jeszcze, że odbiór musi sięodbyć w ciągu 139.

dziesięciu minut, gdyż później oczekuje na innego, bardzoważnego klienta. Oj, nie truj. Pojadę powiedziałam. Wiedziałam, że masz jaja! ucieszyła siębabciai przydeptując szlafrok, wyszła, zostawiając mnie samą. Wtej sytuacji postanowiłam nie myć zębów i w ogóle sięnie myć, bojak się bawimy, to się bawimy! Ryby z jeziorami nie uciekną. Natomiast Goguś,porwany przez rzekomegogangstera,to jestto! Trzeba muw dole na sadzonkizałożyć podsłuch. Z lubościąposłucham jego wrzasków,jęków oraz błagań! Plan dobry, obawiamsię jednak, że mamęna czas przebywania Gogusia wdole, trzebabędzie co jakiśczas usypiać, inaczej się nie da, mama zawiadomi bowiemwszystkie policje świata, łącznie z Interpolem oraz FBI, żeporwano jej genialnego synka! Na wszelki wypadek ostrożnie zajrzałam dosypialnimamy Żyła. Oddychałaprzez sen równo. I tak śliczniewyglądała: zaróżowione policzki, długie rzęsy, rudewłosyrozsypane na poduszce. Właściwie. właściwie to ze mnienikczemna egoistka pomyślałam, przyglądając się śpiącej. Mama jest młoda, ma na co dzień takiedwa potwory,jak my, gorszych od nas ze świecą nie znajdziesz, i co bysię złego stało,gdyby spotkała swego księcia? Którypadłbyprzed niąna kolana? Ach, mógłby nawet nie padać, alemamę kochać prawdziwie i nas też pokochać. Bylibyśmypełną, szczęśliwą rodziną. I mama częściejby się śmiała. 140 Cioci Kasi równieżmusidokuczać samotność. Podobnokiedyś przeżyła wielkąmiłość i jeszcze większy zawód. Podobno (podsłuchałam raz rozmowę babci z mamą) ciociaKasia nie potrafi o tym facecie zapomnieć. Matko kochana, jakie to wszystko skomplikowane. I jakcudowniemieć czternaście lat, cieszyć się każdą większą złowionąpłotką, prawie płakać z zachwytu, gdy

sięo świcie siedzinadjeziorem z wędką i ogląda się niski lot srebrno-czarnejjaskółki tużnad połyskliwą tafląwody, słucha się najprzeróżniejszych świergotów ptasich, no i tego niepowtarzalnego szumu drzew. Babcię zastałam pełzającą na kolanach wokółwehikułu. Bardzokocham babcię i nieżyczę jej źle, dlatego zamiastnatychmiast pognać do domu, chwycić zasłuchawkę i wykręcić numerpogotowia, sama padłam na kolana, próbujączajrzećbabci w twarz, by sprawdzić, czy ma już dostatecznyobłęd w oczach, czy to zaledwie preludium? Tak czy siak,jakośnamówię babcię,by zrezygnowała z podróży podWęgorzewo. Ostatecznie, jeżeli ta pani taka miła, to możeodłożyć mąkędla babci. A jeżeli niezechce,to trudno, poczekamy kilka dni, a na pewnohurtownie uzupełnią swojezapasy, zaś babcia podreperuje nadwątloną psychikę. Zabiorę babcię na kajakową wycieczkę pojeziorze i przysięgam, że całą drogę będęsama wiosłować! Nazbieram kwiatków polnychi uwiję babci wianek. 141.

Babciu, spójrz na mnie, to ja, twoja wnuczka, Karol. A niby kto miałbybyć? Królowa Elżbieta w łatanychdżinsach? oburzyła się babcia i prawie nosem przypadłado ziemi. Karol! Widzisz tu jest odbity czubek dużegomęskiego buta, a tu podeszwa. Chyba jednak pognam do domu. Babciu, kochana prawie się rozszlochałam. Skąd by tu się wziął odcisk męskiego buta? Goguś domunieopuszcza. Pan listonosz przywozi pocztę maluchemwprostpod wejściowe drzwi, podaje korespondencję, niewysiadając z samochodu. PanAdam, leśniczy, wraz zeswoją przemiłą żoną, jeśli wpada na kawkę, torównieżswoim terenowym land roverem, więc babcia ani chybimajaczy. Cholera zaklęła babcia,energicznie wstając z kolan za mało czasu. I brak mi odpowiedniego sprzętu dozidentyfikowania. Karol,wskakuj do wozu. Gnamy! Byłabym bez sumienia, gdybym babcię w takim stanieopuściła. Babciaod razu nacisnęła na kitę, silnik zawył,opony zapiszczały jak na filmie sensacyjnym. Zapięłampasy,szczękajączębami. Ze strachu przed babcią, o babcięi przez babcię. O babcię że naprawdę coś z nią nie pokolei. Przed babciąże jeśli nie wszystko uniej po kolei, to ciężko przewidzieć jej następne reakcje. Przez bab142 cię gdyż jedynie cudmożesprawić, że za moment niewyleci wraz ze mną z ostrego zakrętu, dachując albo podczas wyprzedzania tira, zderzy się czołowo z innym tirem. Wtedy staniemy się mokrymi plamami, które ciężko będzie zeskrobać z szosy i tira. Chociaż brak mi doświadczeniaz wariatami(bo i niby gdzie je miałam nabyć? ) na wszelkiwypadek wydawałam zsiebie nikłe okrzykizachwytu,w rodzaju: "Babciu, ale z ciebie rajdowiec! Babciu, twój talentsię marnuje, powinnaś startować w

wyścigach samochodowych! ". Dojechałyśmy jednak. Babcia zahamowała przed podłużnym barakiem bez okien. Nad szerokimi drzwiami wisiał napis: HURTOWNIATOWARÓW SPOŻYWCZYCHŻĄDŁO. Drzwi zachrobotały Rozsunęły się zaledwie na szparkę. Przezszparkę łypnęło oko niewiadomej (na razie) płci. Kto przyjechał? oko miało głos żeński. Ja po mąkę. Dzwoniłam wczoraj. Jaką mąkę? Interesuje mnie w myśl umowy wyłącznie kartoflana. Zgadza się. Hasło? Na twarzy babci pojawiło się zdumienie. Jednak bez zastanowienia odparła: - Osa. 143.

Wtedy drzwi zachrobotały silniej, otworzyły się i byłytak szerokie, że z powodzeniem mogłaby przejechać nimiciężarówka, a nawet tir. Co było w środku, tego w pierwszejchwili nie spostrzegłam, ponieważ whurtowni nie paliłosięani jedno światło. Wjedzietyłem polecił damski głos. Babcia wjechała tyłem. Drzwiznowu zachrobotały i zamknęły się niczym wrota Sezamu. Paskudne wrażenie: jakbynas złapano w pułapkę. Wokoło panował mrok. Paliłysięjedynie dwie gołe żarówki. Cuchnęło stęchlizną, wilgocią,kocimi odchodami. Jakaś dziwna ta hurtownia Żądło, pomyślałam. Otrząsnęłam sięz odrazą. Sanepid w powieciewęgorzewskim ogłosił strajk? Taką hurtownię spożywcząpowinno się natychmiast zamknąć! Drgnęłam, bo ktoś mizaświecił ostrym, silnie niebieskim światłem latarki prostow oczy. Wysiadka. Dziwne słownictwo jak na pracownicę hurtowni. W ogóle jakieś wszystko tu dziwne. Albo może nie? Możestąd dziwnie, ponieważ babcia ubóstwia nawet prostymzdarzeniom nadawać odpowiednią dramaturgię. Oj, nabrała mnie ta moja kochana,nieprzewidywalna babcia,ongiś Rącza Gazela! Właściwie to jest gites. Będzie cowspominać po wakacjach, gdyż twórcza inwencja babcinie zna granic. 144 Wysiadłam. Snop światła obmacał mnie całą, od głowypo adidasy. Długo oświetlał adidasy. Aż tak się spodobały? Zdzieram parę adidasów w dwa miesiące. Te nosiłam jużtrzeci. Niedługo się rozpadną. Sznurówki wymieniałam tylerazy, że nie policzę. Ostatnio prawy adidaszawiązywałamczerwonym, natomiast lewy zielonym sznurowadłem,a tostąd, że najpierw porwał się jedenczerwony, a z poprzednich zielonych, ocalał również jeden, lecz kto by sięprzejmował takimi

drobiazgami jak dwie różne w kolorachsznurówki! Grunt, że adidasy jeszcze się trzymały. Zgadzasięoświadczył damski głos bez odrobinyuprzejmości. Nie wiedziałam, co się zgadza, ale ważne, żesię zgadzało. Teraz snop latarki skierował się nadrewnianą, bardzodługą ibardzo szeroką półkę, na której, poza dziesiątkamiplastykowych torebek z mąką kartoflaną nie leżało nic. Zabierać. Migiem. Sprawdzać nie musi. Jak zawsze. mąka prima sort. Wrzuciłyśmytorebki do bagażnika. Babcia wyciągnęłaportfel. Ile płacić? zapytała bezokolicznikiem. No, wreszcie to powiedziała głos damski jakbyodetchnął z ulgą. Bardzo nie lubię sprzątać. Trzeba wtedyzmieniać miejsce, bo psy węszą. Odjeżdżać szybko. Jak dojechać, to sięzameldować, a zapłacić potem przelewem. 145.

Rzecz jasna odpowiedziała babcia, dając mi kuksańca. Czym prędzejwładowałam sięw samochód. Dramaturgia dramaturgią, ale jednak wolałabym więcej normalności. Żądło czekać. Osa stawić się w myśl umowy odpowiedziała babcia. Drzwi zachrobotały. Wyjechałyśmy na światło dzienne. Odetchnęłam. Hurtownia Żądłozdecydowanie nie przypadłami do gustu. Dziwne miejsce. Dziwnasprzedająca. Jakaś wariatka, no nie, Karol? odezwała się babcia,dodając gazu. Kumasz coś z tego? Nie kumam. Aledreszczykemocji przeżyłaś, co? zachichotałababcia. Było gites. Gites majonez. Może. odpowiedziałam z wahaniem. W lusterkuwstecznym zobaczyłam wyjeżdżającez bocznej szosy czarneaudi. Co ty, Karol? Straciłaś jaja? Babciu, mamy ogon. E, tam! Masz przewidzenia, wnuczko. Babciu. Za nami jedzie czarne audi. Jedzie,niech jedzie. Na pewno audi? Napewno. Skoro audi, to nie maobaw. Pewnie to samo, którenie tak dawno jechało za mną odOlsztyna aż do Strzelnik. Zresztą, proszę bardzo! Śledzi nas audi, powiadasz? I gites! 146 Jeszcze jeden dreszczyk emocji! zawołała babcia, wciskając gaz dodechy. Wehikuł zajęczał rozpaczliwie.

Drzwi,uwiązane sznurkiem kłapały raz po raz jak obluzowanasztucznaszczęka. Matko kochana,babciu! Wolałabym, żebyś co nieco spoważniała. Jeszcze kilka takich dreszczykówemocji,a zacznębać się własnego cienia!

Rozdział dziesiąty, czyli kto kogo przechytrzył? Pandy przy domu nie było. W porze śniadania mamaudała się na przejażdżkę? Ale po co? Uzupełnić zapasy? Bezsensu. Dwa dni temu wykupiłyśmy w Piszu pół Biedronki. Lodówka jest tak zapchana, że otwierając, trzeba uważać, abynie dostać w głowę spadającą z górnej półki puszką konserwowanego groszku lub koncentratu pomidorowego Pudliszki. Babcia zaparkowała tam, gdziezawsze. Nieopodal dębu. Znowu padła na kolana irozpoczęła poszukiwanie czubkaoraz podeszwy od męskiegobuta. Daj spokój, babciu. Szkoda czasu. Nikt twego wehikułu nie zamierzał ukraść, chyba że jakiświelbiciel różowych margerytek. No wiesz! Jesteś podła! Moje margerytki są piękne! Ale na klombie! Margerytki na samochodzie świadczą o stanie umysłujego właściciela! Nie powiem, ojakim! Ze względu na mój szacunekdo ciebie. Poza tym jestemgłodna oraz zaniepokojona wyjazdem mamy. 148 Ale trujesz powiedziała babcia, wstająci otrzepując kolana z igliwia. A co z mąką? Woreczki będziemy nosić w koszyku? spytałam. Nie wjedziesz dogarażu? Jakbym wjechała ni z gruszki, ni z pietruszki do garażu, wszystkim wydałobysię to podejrzane wyjaśniła. A mąkiw ogóle nie ruszymy. Weźmiemy tylko jedno opakowanie. Wiesz, gdzie jest najciemniej? Pod latarnią. Otóż to, Karol. Nikomu nie przyjdzie na myśl, że niewypakowałyśmy

bagażnika. Niech mąkaspoczywa tam razem z zapasowym kołem. Taka ilość mąki kartoflanej w spiżarni spowodowałaby lawinę niepotrzebnych pytań ze stronymoich dziewczyn. A żadne przepytywanki nie posłużą naszejsprawie. Jeśli nie przerazimy Gogusia działkami porozrzucanymi w widocznych częściach domu tudzież ostrzeżeniamiw imieniu gangsterów,wtedy uruchomimy plan awaryjny. Miałamnadzieję, że dotego niedojdzie, bowiem planawaryjny zakładał porwanie mamy. Sądzę, że Goguś pęknie już po trzecim anonimie. On jestjaki jest, ale mamę kocha. Też tak myślę babcia spoważniała, ale na krótko. Znowu parsknęłaśmiechem i potrząsnęła płową grzywką. A gdy mój wnuk znajdzie jedną lub dwie działeczki, toMięknie niczym wosk. 149.

Potem, babciu, te męskie ślady! Wyobrażasz sobiemamę i ciocię? Będą umierały z przerażenia też się roześmiałam. Babcia kupiłaogromniaste męskie buty, w których zamierzała kilkakrotnie obejść dom, zostawiając śladyrzekomego gangstera. Dużo śladów. Najwięcej pod oknem Dankowskiejchichot babci przeszedł w radosne rżenie. A jeśli przerażone wydarzeniami, a przede wszystkimgroźbami, mama z ciocią zadzwonią na policję? Coś ty,Karol! Niezadzwonią. W każdym anonimienapiszemy ostrzeżenie, że jeśli ktokolwiek wezwie na pomoc policję,to mama umrze w straszliwych mękach. Trochę przesadzasz z tymi straszliwymi mękami, babciu. Gangsterzy mówią prostym językiem. Należy po prostunapisać,że mama umrze,jeżeli. i niedokończyłam. Słowo "umrze" zabrzmiało tak realnie, tak złowrogo, takgroźnie, że poczułam na całym ciele gęsią skórkę i ogarnęłymnie wątpliwości, czy plan babci jest rzeczywiście taki doskonały? Jakoś przestał mi się podobać. Czywarto trudzić siędla Gogusia? Straszyćmamę i ciocię przy okazji? Bo gdybychodziło o straszenie wyłącznie samego Gogusia, proszębardzo, niech sobie szczękazębamize strachu, niech nawet zemdleje. Lecz kolejną bohaterką planu babci (po Gogusiu, jeśli zawiedzie plan A, czyli Goguś nie okaże zainteresowaniagroźbami i nadal będzie zasuwał francuskie słówka, mającmamę w nosie oraz gdy nic a nic nie wzruszy go fakt, że to 150 mama ratuje go z dołu? ) jest mojarodzona matka. To jąmająporwać rzekomi gangsterzy, czyli ja z babcią. Oczywiście, niebędzie trudne namówienie mamynaspacer o zmroku. Niezamierzamy też jejwiązać ani nic z tych rzeczy Pragniemy wtajemniczyć ją w plan, poprosić, żeby

dobrowolnie zgodziłasięzniknąć z domu na jeden lub dwa dni, schować się wgłębokim, zimnym dolenasadzonkii czekać, aż zrozpaczony Goguś ją odnajdzie. Oczywiście, dostałaby koce,komórkę,żebyutrzymywaćz nami kontakt, a wieczorami zanosiłybyśmymamie na zmianę z ciocią różne pyszności. Ale wszystkojedno: nie jestem tchórzem (tak mi sięprzynajmniej wydaje),lecz nocą nie oddalę się od domu babci dalejniż napomost,za żadneskarby(za co podziwiam babcię! ) nie poszłabym nawieczorną wizytę do pana Adama przez ciemny, migający cieniami las. Każde drzewo stałoby się widmowympotworem,wyciągającym po mnie zagięteszpony. Czasami, gdydługosennie przychodzi, przez otwarte oknowpadają do facjatkiodgłosy lasu i bynajmniejnie wywołują u mnie zachwytu. Są straszne. Las szumi jakoś inaczej, złowrogo skrzypiąc gałęziami. Gdzieś blisko rozlega się przenikliwy głos sowy, gdzieśdalej jakieś ciamkania, tupotyO matko kochana,a mojamama może spędzić w tymdole nawet trzynoce, ponieważbabcia powiedziała,że im dłużej Goguś będzie mamę uważał za porwaną dlaokupu, tym większe w nim narośnie poczucie strachu, które uświadomi mu wreszcie, że po prostui zwyczajnie mamę kocha. 151.

Przestań się roztkliwiać nad mamą, Karol! (znaczy: znowu rozmyślam na głos! ). Była akuratw twoim wiekui. Oj, wiem, wiem,sto razy słyszałam o jej bohaterskich wyczynach! przerwałam babci. Babciu! A jeśliciocia Kasia dostała po twoich kapsułach usypiającychkomplikacji? Imama zawiozła ją do Ośrodka ZdrowiawOrzyszu? Ranisz moje uczucia matczyne, Karol. Trzy razyw nocy wchodziłam dosypialni moich córek, gnębionawyrzutami sumienia, lecz one spały słodko i zapewniamcię, że nic im nie jest. Pewno Goguś zażyczył sobielodówpistacjowych, więc mama, która jak ostatnia idiotka spełnia każde jego życzenia, pognałaszukać ulubionych lodówswego synka zdenerwowała się babcia. I wiesz, co cipowiem? Gogusiowiprzydałaby się silna, męska ręka. Zupełnie nie kumam,dlaczego taka atrakcyjna kobieta dotądnie wyszła drugi raz za mąż? Może niespotkała kogoś takiego, kogo potrafiłabypokochać, babciu zauważyłam wchodząc do hallu. A coty, smarkata, możesz wiedzieć o miłości? Wiem dużo, bo obserwowałam ciebiei dziadka powiedziałam i zrobiło mi się smutno. Zatęskniłam za dziadkiem. Zatęskniłamdo szczęśliwegouśmiechumamy. Boona, chociaż uśmiecha się często, nigdy nie uśmiecha siętak, jakbabcia to robiła, kiedy żył dziadek. 152 Muszę na chwilę do łazienkiszybko powiedziałababcia. Oj, babciu kochana! Wiem, do czego ci teraz potrzebnałazienka! Gdy zniej wyjdziesz, będziesz miała lekko zaczerwienione oczy i powiesz,że wypłukiwałaś zoka paproch. Jedynym śladem pobytumamy w kuchni była gorącawoda w czajniku i szklanka pokawie, wstawiona do zlewu. Mama zawsze rozpoczyna dzień od wypiciamocnej kawy. Mówi, że dopiero ona stawia ją do pionu. Oj, paproch, który wpadł dookababci musi być wyjątkowo kłujący.

Babcia siedzi w łazience już dobrepięćminut. Podpaliłam gazpod czajnikiem. Wyjęłam zlodówkimleko, biały ser, szynkę i masło. Pokroiłam chleb, posmarowałam, ułożyłam kanapki na półmisku. Nalałam herbatędo szklanek. Herbatębabci osłodziłam pysznym miodempana Adama zjego własnej pasieki. Babcia weszłado kuchni ipowiedziała: Przepraszam, Karol, lecz wpadł mi do oka cholernypaproch. Rozumiem, babciu. Popatrzyłana mnie z czułością. Zbyt dużo rozumiesz, wnuczko powiedziała, lecznie wyczułam w jej głosie nagany,tylko smutek. Usiadła zastołem. Słońce padało na jejtwarz, wciąż taką ładną, mimokurzych łapek przy oczach i dwóch bruzd przy ustach. 153.

Kocham cię, babciu. Ja wasteż. Babciu, proszę, tylko niech ci znowu jakiś paprochnie wpada do oka. Wypij herbatę. Zjedzkanapkę. Pójdęobudzić ciocię Kasię. Ciocia i beztwoich kapsułeksypiajak suseł. To był tylko pretekst. Miałam przeczucie, że ciocia Kasiapojechała razem z mamą. Przecież one też spiskują. Chciałamdać jednak babci czas na wyjęcie kolejnych paprochówz oczu. Coś mi się wydaje,że sporo tych paprochów miałado wybierania. W pokoju cioci zastałam nieposłany tapczan, piżamęrzuconą na fotel. Ciocię,wybitną pedantkę, która nawetskarpety układa w kant,mama wyrwała gwałtownie ze snu,nie dając jej czasu na pozostawienie po sobie nieskazitelnego ładu. Ciekawe, co mamę zmusiłodo takpośpiesznegodziałania? Przecież znajdowała się w czułych objęciach Hypnosa(Hypnos to jest grecki bóg snu, jakbyście nie wiedzieli! Ha! Oczytana jestembardziej od Gogusia. Onczyta jedynie wybitne dzieła matematyczne, a poza tym nie mapojęcia o niczym, pewno nawetnie wie, kiedy była bitwapod Grunwaldem! ) oraz pod wpływem działania nasennych kapsułekbabci. Słyszałamprzecieżjej równy oddech. Czyżby udawała, że śpi? Niemożliwe. 154 Wyjechały z domu niedawno, ponieważ woda w czajnikubyła gorąca. Jednak bałagan wpokoju cioci świadczył otym, że wyjechały pośpiesznie. Zajrzałam do sypialni mamy. Tam też była rozrzuconapościel, jedenkapeć przy tapczanie, a drugi przydrzwiachjakby je mama wbieguzrzucała z nóg. Co one knują? Opracowały swój własny plan naprawymoralnej Gogusia? Na to wygląda.

Niedobrze. Bardzo niedobrze. Gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść. Pokręciłam się jeszczeprzez kilkaminut po domu,w końcu uznałam, że babcia zdążyła jużwyjąć wszystki paprochyz oczu, więcposzłam w kierunku kuchni. O, matkoświęta! Wróciły! Wyraźnie usłyszałam podniecony głosmamy: ...a im się wydaje,że są takiepiekielnie mądre śmiechmamyzaś one,Kaśka, po prostu są nieobliczalne! W przeciwieństwie do nas kierujących się zdrowym rozsądkiem. Zresztą mama zawszetakabyła. Dopóki,dzięki nam, nie poznała dziadkawtrąciłsię głos cioci Kasi. Daj spokój, Kaśka,dziadek przymamie też zrobiłsię nieobliczalny. Pamiętasz, jak się założyli, kto dalej wypłynie wjezioro w pełnym rynsztunku? Matko kochana,Kaśka, pamiętasz? Założyli nawet kaskina głowy i kaloszedo kolan! 155.

A pamiętasz, Dankowska, jak mama nas wszystkichomal nie otruła, zresztą siebie również? Bo do zupy pomidorowej zamiast koncentratu Pudliszek wlała roztwórowadobójczy! A Kaśka! To akurat bym jej wybaczyła! Todziadekprzelał trujący środek do słoika po koncentracie. A że środek. też był czerwony. głos mamy zachichotał. Co cię takcieszy, aklibedko? O,matko kochana! Bo mi się przypomniało, jak wszyscy pluliśmypierwszą łyżką rzekomej pomidorówki, bo niedało się jej przełknąć, taka skondensowana gorycz! Opluliśmysiebie oraz pół stołu. Potem mineralnąspłukiwaliśmyjamy ustne i też pluliśmy! A mama, która poszła po sóli zastała nasoplutych i plujących, straszliwie się obraziła,że śmiemy podejrzewać ją o tak trującą omyłkę, w związkuz czym postanowiła udowodnić, że zje calutką zupę i niepadnie trupem! Zdębiałam. Dlaczego babcia pozwalasię tak obrażać? Rodzinna legendagłosi, że babcia od wczesnej młodościbyła nieobliczalna, zaś jej nieobliczalność była jak wirus zaraźliwa i przenosiłasię na najbliższe osoby, łącznie z dziadkiem. Zresztąi on przy babci też nie mógł być pewien swegożycia i dlatego sampo pewnym czasie zabrał się za gotowanie obiadów czy pieczenie ciast, bo babciazbyt często faszerowała je przedziwnymi ostro kłującymi przedmiotami. Albo wsadzała do nich jakieś pineski, albo nie wiadomo 156 skąd i dlaczego gwoździe, a raz w biszkopcie zapiekła nawetnożyczki. Listaekscesów babci jesttak długa, że nie sposóbwymienić wszystkich grzechów popełnionych w wynikuroztargnienialub zamyślenia. Lecz zawsze wybaczaliśmyjejte grzechyi nieładnie ze strony mamy oraz cioci, że donich wracają. Babcia jest, jaka jest, a jest najlepsza i najukochańsza, więc nie pozwolę robić z babci jaj! Wkroczyłam zdecydowanie dokuchni i ponowniezdębiałam.

W kuchni poza babcią nie było nikogo. Tymczasemgłoscioci nawijał: A wczoraj zamierzała nas uśpić. Całe szczęście, żepodejrzałam Karol, jak rozciera coś w moim czerwonymkubku. Przytwoim, Dankowska, już pozbyłam się wątpliwości, ponieważzobaczyłam dobrze znajomą mifiolkę z lekiem nasennym, który mamie po śmierci dziadka przepisałlekarz rodzinny z Ośrodka Zdrowia wOrzyszu. Uprzedzałkilkakrotnie, żepo zażyciu jednej kapsułkiselofenu należysię natychmiast położyć, gdyż usypia w ciągu kilkunastuminut. A Karol pakowała nam po dwie kapsuły! To oznaczało, żenasza mama weszła na ścieżkę wojenną bez nas. Uświadom to sobie Dankowska. Powtykała do kontaktóww naszych pokojach jakieś urządzenia. O, matko święta, Kaśka! Odrazu widać, żemaszw głowie tego filozofa, co siedział w beczce. Natomiast po tobie odrazu widać, że jesteś niedouczona. To był Diogenes, aklibedko. 157.

Diogenes czy jakiś inny Sofokles. Sofokles, niedoukutrzydziestoczteroletni, pisał dramaty! Podobnie jak Eurypides! Oj, dobra! Chcę ci powiedzieć, że te urządzenia, ja. kie mamanam powsadzała do kontaktów i do zegarków,to są pluskwy. Dankowska! Pluskwa, jak nas uczono w liceum nabiologii, jest gatunkiem, należącym do rzędu pluskwiaków,które są wyposażone w kłująco-ssące narządy gębowe i żywiące się krwią ssaków. Więc, dolicha, wjakim celu mamamiałaby nam wciskać pluskwy do kontaktów? Jeżeli zamierzała je nakarmić krwią rodzonych córek, to podłożyłabyje nampod poduszki, prześcieradła. O, matko! Kaśka, bo cię wyszczypię! Skąd by wzięłatyle insektów naraz? Musiałaby założyć własną hodowlę! No i pluskwy, co sama stwierdziłaś, żywią się krwią, nieelektrycznością! Ikto tu jestniedoukiem trzydziestoczteroletnim, ha? Pluskwyto popularna nazwa urządzeń podsłuchowych. Nie oglądasz filmówkryminalno-szpiegowskich? Taknisko intelektualnie jeszcze nie upadłam. Szkoda. Bo byś nie plotła bredni. Lepiejzastanówmysię, w jakim celu mama założyła nam podsłuchy? Bo chce nas podsłuchiwać. Masło maślane. Bułkabułczana. Kaśka! Nie pojmuję,jak ktoś taki jak ty,napisał doktorat irobi habilitację? Przecież to oczywiste, żezamierza nas podsłuchiwać. Pytaniebrzmi tylko: dlaczego? 158 Babcia zachichotała. Spod stołu wyciągnęła czarne pudełko. Chytra sztuka z babci: dyktafon umocowała podstołem. Pstryknęła guzikiem i głos mamyzamarł w półsłowa: aczego.

Ale mam głupie córki odezwała się babcia. Sądziły, że kuchniajest wolna odpluskiew. Tymczasemw pokojach umieściłampluskwy prymitywne,za to w kuchnipluskwę najnowszej generacji z nadajnikiem i odbiornikiem połączonym kablem z dyktafonem. W bawialnipluskwa też jest dobra. Bo gdzie moje dziewczyny najwięcejspędzają czasu? Ha! W kuchni,ponieważ, podłe, nie pozwalają mi ujawniać moich wyjątkowych talentów kulinarnychoraz w bawialni, czytając książki. Twojecórki, babciu, sągenialne! Przechytrzyły cię. Nabiły w butelkę. Musiałymieć niekiepską zabawę, gdyśmyje takturlały z charczącym wysiłkiemprzez stołowy, hali,każdądojej sypialni, a potem rozbierały, ćwiczyły podrzuty, nimnaprawdę udało się nam je wrzucić na tapczani przykryć troskliwie kołderkami. Ty, z powodu wyrzutówsumienia prawie nie spałaś i ciągle sprawdzałaś, czy dawkaselofenunie była za wysoka. Ja zaswoje niecne czyny zostałam ukaranasnem horrorem. Babciu! Rozumiem wszystko. Ciocia mnie podejrzała. Uprzedziłamamę. Lecz przecieżWIDZIAŁAM,jak one tę herbatkę zwkładką PIJĄ, ciągledosładzając. Czy mama z ciocią pobierały poza normalnymwykształceniem jakieś nauki u magików? Przecieżw ich 159.

kubkach NIE BYŁO herbaty, na dnie została jedynie zawiesina. Przecież nie wlały sobieherbaty do kieszeni. W jakisposóbpiły, nie pijąc? Chytre bestie oświadczyła babcia. Zajrzyj podstół, Karol. Stół był zawsze przykryty długą prawie do podłogiserwetą. Nie, nie zawsze. Tylko wtedy, gdy po śmierci dziadkaprzyjeżdżałyśmy do babci. Przyjeżdżałyśmy,potem ciociaKasia wyładowywała zapasykulinarne, czyli garnki z bigosem, z kotletami mielonymi, blachy z ciastami i nosiła jedo kuchni. Zawsze się dziwiłam, w jakim celuprzywozimyze sobą tyle żarcia,skoro babcia przygotowuje dla nas samepyszności? Mama wyjmowała z walizki komplet serwet, szłado stołowego i wymieniała krótką serwetę najedną z przywiezionych, którasięgała do podłogi. Zajrzałam ostrożnie, tak jakby pod stołemnależało sięspodziewać tykającej bomby Matko kochana,więc to byłyserwety maskujące! Tuż przykrzesłach, na którychsiadałymama z ciocią stało plastykowe wiaderko. Jest? zapytała babcia. Jest odparłam. Już zrozumiałam. Wiaderko stawiały na tak zwany wszelki wypadek. Nie dziwsię im powiedziała babcia. Został imurazzdzieciństwa i młodości. Późniejteż mi się zdarzałozapomnieć albo zamyślići na przykład zamiast cukru wsypywałam do kremu cytrynowego sólbabcia westchnęła. 160 Człowiek jest ułomny. Pewnie nieraz słyszałaś te opowieścio moich dokonaniach. Stąd to wiaderko. Wiedziałaś o nim? No pewno uśmiechnęła się babcia, Ale onenie wiedziały, że jawiem. Sztukę usuwania z talerzypotraw wyglądającychpodejrzanieobie moje córki opanowały perfekcyjnie.

Jednaktym razemsądziłaś, że wypiły herbatkęz wkładką? Niestety. Nie podejrzewałam, że Kaśkacię podpatrzy westchnęła babcia izarazwybuchła śmiechem. O,matko, Karol! Odegrały dla nas przedstawienie gites majonez! A Dankowska! Jak nagle nie walnie twarzą w napoleonkę! Wiesz, myślę,że za bardzo wczuła się w rolę. Jak doniej zaglądałam, tonos miała nieco opuchnięty I co dalej, babciu? Puścimy taśmę, to się dowiemy odpowiedziałababcia. Babcia włączyładyktafon. ... przecież to oczywiste, żezamierza nas podsłuchiwać. Pytanie brzmi: dlaczego? odezwał się dyktafon głosem mojej mamy Jesteś taką filozoficzną intelektualistką,więc na pewno znasz odpowiedź. To chybajasne, dlaczego. Chce mieć nad nami przewagę,a zarazem pewność,że nie knujemy czegoś. Tak jak tykiedyś, mama pragnie trafićna pierwszestrony magazynów. 161.

Zobaczysz, nawet Karol wykiwa. Ty też mnie wtedy wykiwałaś. Tyle lat minęło, a ty mi wciąż to wypominasz? Kaśka! Wróć do dnia dzisiejszego! Zrobimy tak. Mama i Karolnie wiedzą, że wczoraj udawałyśmy uśpienie. Cholera,dobrze,że nie złamałam nosa! Nos, dobre sobie! A tywiesz,jak one sięze mną brutalnie obchodziły? Turlały, jakbym była wałkiem do ciasta! Obiłymi boki nadrewnianej podłodze w hallu. Mało brakowałoa wyrwałybymi ramiona z barków. Przeciągały mnie przezpróg do sypialni! Jestem całaposiniaczona, obolała. Przestań jęczeć, siostro. Trudno. Ze mną też nie obeszły się łagodnie. Wyjechały skoro świt. PO COŚ. Trzebasiędowiedzieć, po co. Więc kończę kawę, wsiadam w pandęi wyjeżdżam. Ja ztobą. Nie, siostrzyczko. Ty zostajesz. Schowasz się za drzewami,poczekaszdo ich powrotu, bo jak wrócą, to wyjmąto COŚ z samochodu i zaniosą gdzieś, żeby to ukryć. A tywywęszysz, gdzie. Więcej szacunku proszę. Co to ja pies, żeby węszyć? Ja pojadę, a tywęsz. Do woli. Jeden razpożyczyłam ci pandę i spaliłaś mi sprzęgło. Też mi wielka strata. Miałaśpandę na gwarancji! Ty wiesz, jak na mnie patrzyliw serwisie? Jakich docinków musiałam wysłuchać na temat swojej lewejnogi. 162 Dlaczego akuratlewej? Bo lewą naciskasz sprzęgło, filozofko. Więc powiedzieli. Dankowska, opowiadałaś mi to ze sto razy.

Sto pierwszy nie wytrzymam. Zacznę wrzeszczeć i obudzę twego Gogusia. Jedź, zawsze byłaś egoistką oraz. Kaśka! Z tobą się nie da poważnie rozmawiać. Odrazuodbiegasz od tematu. Więc słuchaj i niczego nie pokręć. Schowasz sięzadrzewem. Wyśledzisz to COŚ. Mamaod razu spostrzeże brak mojego samochodu. Będziezdumiona i. pewno przestraszona, ponieważ dotąd nigdytak wcześnie, przed śniadaniem, nie wyjeżdżałam. Leczpo zastanowieniudojdzie do wniosku, że to nawet lepiej. Może pomyśli, że i ty ze mnąpojechałaś. Poczuje się bezpieczna. Dankowska! To podstępne oraz egoistyczne, co proponujesz. A próba uśpienia nas selofenemniebyła podstępna? Dosyć tej dyskusji, siostro. Jadę. A ty za drzewo. Ico dalej? O, matko święta! Kaśka! Zawsze się dziwiłam, dlaczego uważającię za inteligentną! Zadzwoniszdo mnie, żejuż wróciły Zza drzewa? O, matko, Kaśka! Weźmiesz za to drzewo komórkę. Powiesz:Na co buda, skoro nie ma psa? Tak na wszelki wypadek, 163.

bo może Karol cię wyśledzi. Ona jest bardzo sprytna, ma topo mnie. Odpowiemci, a ty się rozłączysz. I co dalej? Wrócę, zatrąbię,otworzę bagażnik, który zasłoni drzewo, za którym stoisz. A jeśli one wrócą po południu. Kaśka! Jestem starsza i masz mnie słuchać? Puknijsięwczółko. Danka! Co ty, dzięcioł? Przestań! Kaśka! One nie wrócą po południu. Onemająchytryplan i na pewno będą chciały zdążyć punktualnie naśniadanie. Zmienianie rozkładudnia mogłoby się wydaćpodejrzane. Mama opowie jakąś bajeczkę, że na przykładpan Adam wezwał jądo pomocy, ponieważ znalazł sarnęwe wnykach. A Karol? Co: Karol? No,po co mama zabrała Karol? Matko, chyba cię zaraz wyszczypię, cierpliwości. Mama powie, że Karol zgłosiła się na ochotnika do pomocy. Niewyłaź zza drzewadopóty, dopóki nie wrócę, niezatrąbię i nieotworzę bagażnika. Jak mam je śledzić, nie wyłażąc zza drzewa, mądralo? Masz tulornetkę, mądralo. I precz za drzewo. Natychmiast! Pamiętaj, zadzwonisz i rzucisz hasło: Na cobuda,skoro nie ma psa. 164 Dyktafon zatrzeszczał, jakby tłumionymjękiem ciociKasi. Koniec zapisu z podsłuchu. Popatrzyłam nababcię z podziwem. Całe szczęście, że dwadzieścia kilogramów mąki kartoflanej zostało w bagażniku. Prawda? odpowiedziałaz triumfem babcia. Matkoświęta, znowu myślęna głos! Brak pandy od razu wydałmi się podejrzany.

I ktotu kogo przechytrzył? Ha!.

Rozdział jedenasty, w którym rozpoczynamy przygotowania do wprowadzenia w czyn fazy drugiej pod kryptonimem Szerszeń. Ledwo babcia zdążyła umocować dyktafon pod stołem,poprawić kabelki łączące go z nadajnikiem pluskwy, któreprzemyślnie zostały ukryte za zwojami cisusa, gdy do kuchniwkroczyła, uśmiechając się przymilnie, mama, a za nią ciociaKasia trzymająca wielkie, płaskie pudło i usiłująca rozprostować mocno przygięte plecy. Sweterek miała przepięknienaszpikowany igiełkami świerku,a we włosach kokieteryjnąszyszeczkę. O, matkokochana, biedna ciocia! Postanowiłatak chytrze nas śledzić, żezamiast stanąć za świerkiem, onapo prostu wczołgała się pod niego i nawet wiem, pod który! Ten najbardziejrozrośnięty,z gałęziami płożącymi się naziemi! Mój kochany świerk: w okresie grzybobrania wszyscypędzili w las, aja udawałam, że wolę łowić rybyniż ganiać polesie zoczami wbitymiw poszycie,wypatrując podgrzybkalub borowika. Bo i po co? Skoro wystarczyło odchylić po166 tężną gałąź i wycinać młodziutkie cudownie pękate borowiczki, takie wsam raz domarynowania! Lecznajwspanialsze okazy rosły wokół potężnego pnia i za każdym razem,wczołgując się pod gałęzie, nieźle się podrapałam. No, ciocię świerk równieżczule popieścił. Zwłaszczaczoło ilewy policzek. Jakby kocur przejechał ostrymi pazurami. O, wróciłyście! zawołała z udawanym zdziwieniemmama. Pewno panAdam wezwałwas bladym świtem dojakiegoś biednego, okaleczonego zwierzaczka? Babciawzruszyła ramionami. Nikt nas nie wzywał odparła, zabierając się za krojenie chleba na kanapki. A poza tym, skąd wiesz, że świtem, do tego bladym? Więc udawałaś sen? Ciekawe, dlaczego? I bardzo ciekawe, dlaczego znowu śledzicie mnie i Karol? My, mamo?

zdumienie mama połączyłaz lekkimoburzeniem. My niedawno wstałyśmy. Prawda, Kaśka? No.. wydyszała z siebie ciocia. Pewno, ja teżbym dyszała, gdybym musiała się wyplątywać spod gałęzitego świerka. To naprawdę wymaga kondycji fizycznej. Akurat obojętnośćbabci stała się pogardliwa. Skąd byłyśmy śledzone, nietrudno się domyślić. Córko, u ciebie pomyślunku za grosz. Należałosię wcześniej poobieraćz igiełek oraz wybrać szyszki, zaplątane we włosy. Ty, Dankowska, zapewne o siódmejrano, poczułaś nieodpartą chęć 167.

na napoleonki, jakby ci wczorajszych było mało. Dosłowniewchłaniałaś je nosem. Nic dziwnego, że ci opuchł. Bardzo śmieszne obraziła się mama. I nietrafione. Goguś poprosił, żeby mu kupić na śniadanie pączki. Kupiłam więcej, bo dla wszystkich. Chyba wszyscy lubimypączki. A nosrzeczywiście mi spuchł. Musiałam ostro hamować i walnęłam w kierownicę. Biedaczka babcia ułożyła kolejnąkanapkę na półmisku. Ciocia Kasia podczas tej wymiany zdań szarpałasię z igiełkami świerkowymi, wbitymi w sweter. Córkoz doktoratem iprzed habilitacją! Masz przed sobą całydzień. Mam nadzieję, że jeden dzień wystarczy ci na oczyszczenie sweterka. Natomiast tę szyszeczkę to chyba musiszwyciąć razem z włosami. Nie potrafiłaś, córko, mimo doktoratu, wybraćlepszegomiejsca na podglądanie matki orazsiostrzenicy? O dziwo! Ciocia Kasia spojrzałanie na babcię, lecz namoją mamę wzrokiem,który mordował, poczym jęknęłai wypadła z kuchni. Jednejgęby mniej do kanapek skomentowała paniczną ucieczkę cioci babcia. Ty, Dankowska, też powinnaślecieć. Do Gogusia. Z tymi pączkami. Aha, ipewnoKaśka cię poinformowała, że Karol niosła do domu opakowanie z czymśbiałym. Jeśliś ciekawa, co to, to nie krępuj się,obejrzyj, jeszcze nie zdążyłyśmy z Karol znaleźć schowka,bo chyba sama rozumiesz, że trzymanie na widoku ćwierć 168 kilo narkotyku, który jestwartze sto tysięcy zetów w detalu,zagraża bezpieczeństwunas wszystkich? Policja wsadzadopakiza marne trzy działki marychy, więc za ćwierć tego czegoś w czystej postaci wsadzilibynas przynajmniejna dziesięć lat bez możliwości zwolnienia za dobre sprawowanie. Masz mnie za taką głupią?

Na kilometr widać, że tozwykła mąka. Albo tortowa, albokartoflana. Naprawdę,mamo, nie uważasz, żew twoim wieku po prostu nie wypada bawićsię w udawany przemyt narkotykowy? Najwyższy czasspoważnieć. Dobrze, córko. Posypięsobie głowę popiołemorazprzywdzieję włosiennicę iw tym momencie babcia zabrałasię za konsumpcję apetycznych kanapek z szyneczką ipomidorkiem, ozdobionych zielonym listkiem pietruszki. Karol! Marsz do swego pokoju! krzyknęła rozłoszczona i poniżona przez babcię mama. Masz ode mnie,swojej matki, szlaban na wszystko! Żadnych ryb i wypraww las! Idź, Karol,słuchaj się matki, chociaż chce cię skazaćnaśmierć głodową, nie pozwalając zjeść śniadania. Takatosprawiedliwość, Karol: dla Gogusia sto dwadzieścia pączków, a dla ciebie szlaban. Matko święta! Ja z wami zwariuję! wrzasnęła mama. Jakie sto dwadzieścia? Zaledwie pięćdziesiąt! Podziesięć na osobę! Okay, róbcie sobie, co chcecie! Obie! Bawcie się w berka, w chowanego, a zwłaszcza w podchody! 169.

Ustawcie wigwamy! Bijcie w tarabany! Ja wymiękam. Idęna ryby! A Goguś? zapytała niewinnie babcia. Kto muzaniesie śniadanko złożone z pączków, których sobie zażyczył o siódmej rano? Mamapochwyciła pakę z pączkami i wyparowałazkuchni, trzaskając drzwiami. No i o to chodziło, Karol. Teraz przynajmniej niebędą nas podglądać ucieszyła się babcia. Przystępujemy do fazy drugiejnaszego planu rozbudzaniaemocjiw Gogusiu. Nosi ona kryptonim: "Szerszeń". Czemu Szerszeń? Bo się kojarzy z żądłem odpowiedziała babcia. Tej facetce w hurtowni Żądło na pytanie o hasło bezwahania odpowiedziałaś osa. Może pozostańmy przy osie. Osa jest mniej groźna od szerszenia. I owielebrzydsza babci wyraźnie dopisywał apetyt, bo wsuwała piątąkanapkę. Szerszeń ma tułów brązowo-czerwony, odwłokżółty wczarne plamki. Jego jad zawiera większą dawkę toksyn niż jad osy lub pszczoły Kumasz? To oszerszeniu tak. Niech będzie "Szerszeń". Zastanawiam się jednak, babciu, skąd znałaś hasło, które przednami i twoją bryką otworzyło wrota podobne do czeluściprzypominających Hades. Przez proste skojarzenie. Hurtownia Żądło. Hasło: Osa. 170 Do rodziny osowatych należą i osa, ipszczoła, i Szerszeń. zauważyłam. Pszczoła należy do pszczołowatych sprostowałababcia. A poza tym ta facetka w hurtownito zabawowaosoba. Nic dziwnego.

Zauważyłaś, żetaki olbrzymi barakniczym hangar, a puste półki? Ja też na miejscu pracownicytak marnie zaopatrzonej hurtowni, posiadającejna składziejedynie marne dwadzieścia kilogramów mąki kartoflanej,nudziłabym się jak mops i dla rozrywki wymyślała różnezabawy. JakbympowiedziałaSzerszeń, to też by otworzyławrota. Dla mnie dziwne. Wiesz, nawet się bałam, kiedymnielustrowała w świetle latarki. E, tam! babcia pochłonęła szóstą kanapkę. Karol? Ale dlaczego ty nie wsuwasz? Przysięgam, niesą zatruteani nadziane ostryminarzędziami. Bardzo się staram, gdyprzyjeżdżacie, żeby niczego nie nadziewać. Chyba,że kurczaka na rożen. Miałam ochotę na te pączki. Tak ładnie pachniały. .. Karol! Przecież nawet Goguś nie zeżre pięćdziesięciupączków! Wsuwaj kanapki, bo zjem wszystkie i wysiądziemi wątroba! Zjadłamdwie. Jakoś nie miałam apetytu. Mówiąc prawdę,znudziła mi się ta zabawa wywiadowczoszpiegowska. Gogusia nic ani nikt nie odmieni. Był wredny,jestwredny 171.

i pozostanie wredny. Tylko ze względu na babcię, bo widzę, jak się świetnie bawi, pozostanę przez czas jakiś wspólniczką drugiej fazy pod kryptonimem "Szerszeń". No więc kryptonim ustaliłyśmy Mogę iść naryby? Karol, powaga! Jakie ryby? Otrzymujesz trudne zadanie babciawyciągnęła z kieszeni dżinsów pomiętąkartkę. Czytaj. MASZ CZAS DODWUDZIESTEJ. DWADZIEŚCIA KILOGRAMÓW NARKOTYKU ZŁÓŻ POD NAJSTARSZĄ JODŁĄ. JEŻELI ZAWIEDZIESZ, PORWIEMY DANUTĘJAKO ZAKŁADNICZKĘ. JEJ LOS BĘDZIE MARNY. JESTEŚMY ZDETERMINOWANI. JEŻELI NADAL NIEZWRÓCISZ, BĘDZIEMY PORYWAĆ KOLEJNO WSZYSTKICH CZŁONKÓW TWOJEJ RODZINY. MARNA KOBIETO! Z NAMINIE WYGRASZ! Matko kochana! Babciu, co to jest? Wdałaś sięw aferęprzemytniczą? Dlatego ta hurtownia taka straszna, a facetkamamrotała coś, że nie lubi sprzątać! O, matko kochana, Karol! jęknęłababcia, chwytającsię za prawybok. Moja wątroba. Pozatym nieściemniaj. Hurtownia jak hurtownia. Zresztą, nie mampojęcia, jakwyglądają hurtownie, ponieważ nigdy w żadnej nie byłam. To jest tekst, jakim należy postraszyć Gogusia oraz moje dwie córki. Poto mibyła potrzebna ta 172 i mąka. Podzielimy ją na działki. Podrzucimytu i ówdzie. Niby w ukryte, lecz absolutnie dostępnemiejsca. Na przykład jednądo szufladyze sztućcami. Kaśka otwiera szufladę, widzi działkę, a że wcześniej porozrzucamy pierwszeostrzeżenia,wszyscy są przekonani,

naczele z Gogusiem,że twojej matce w pierwszej kolejności grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Kumasz? Najpierw miałyśmy unieszkodliwić Gogusia. Chętnie zobaczyłabym go jęczącego w głębokim, zimnym dole,w towarzystwie wszędzie pełzających pająków. rozmarzyłam się. Sadystka powiedziała babcia. Czy to jakaś różnica, kto pierwszywyląduje wdole? Przestań marudzić. Idźdo swego pokoju. Znajdziesz w szufladzie nożyce, papier,klej, a pod łóżkiem stare gazety. Przygotowałam to wszystkowczoraj, jak byłaś narybach, a moje córki wystawiały prawie nagie zwłoki, odziane w skąpe bikini, opalającsię namulatki. Przyznaję, zgrabne bestie. To oczywiście po mnie. Dziadek mówił,że mam talię osy, a nogidługieaż do samejszyi. babcia niepotrzebnie wdała się we wspomnienia. Zaraz pogna do łazienki wyjmowaćpaproch z oka. A mniesię śpieszy. Odwalę robotę, wypiszędziesięć takich ostrzeżeń,i na ryby! Na dziś starczy mi przeżyć. Czuję bowiem,żenaprawdę zapadam na zdrowiu. Tym psychicznym. Muszę odpocząć. Głównie od babci, jej psów, bud, żądeł, os,szerszeni, skorpionów. 173.

Rozdział dwunasty, w którym ważną rolę odgrywa klej pod pieszczotliwą nazwą Kropelka. Matko kochana! Kto by przypuszczał, że wycinanieliterek z gazet, apotem naklejanie ich na papier wedługszablonu od babci, okaże się zajęciem tak bardzo pracochłonnym, mozolnym i klejącym! Nożyczki babcia daławyjątkowo tępe, gazetystare izetlałe, natomiastklejo nazwie Kropelka przyklejałdo papieru nie tylko litery, leczprzede wszystkim moje palce. Odrywając (nie mylić z odklejaniem)palce od kartki, wydzierałam w niej potężne dziury,łącznie z wyciętą literą, toteż moje palce po wielokrotnychpróbach zostały szczelnie obklejone skrawkami papieru, tymiż literami, aż w końcu wszystkie palce (poza kciukiem)mojej prawicy stały się jednym, grubym, niemogącym sięporuszać paluchem. Spociłam się. Ze złości, że się posklejałam bezproduktywnie. Nagle zaswędział mnie nos. Zawsze w takich swędzących przypadkach drapałam sięprawą ręką. No i sięstało! 174 Ręka przykleiła mi się do nosa! W telewizyjnejreklamieproduktu polecanego przezPoxipol, nie ma niestety krztyprzesady! Gdy odrywałam rękę od nosa, taodrywała mójnos od twarzy! Odnosiłam również wrażenie,że mój organ węchustaje się coraz dłuższy i dłuższy, i lada momentzamieni się w trąbę słonia! Nie życzącsobie zdecydowanie trąby, przestałam się odrywać. Z nienawiścią przyglądałam się niewinnie wyglądającej tubce z Kropelką. Bolał mnie wściekle nos, zaś rękadoń przylepiona zaczynała drętwieć. Przezzwariowane pomysły babci zostanę w wieku czternastu lat kaleką! Babciatwierdziła, że ostrzeżenia wypisane drukowanymi literamibędą mniej wiarygodne, poza tym mogą wzbudzić podejrzliwość Gogusia, mamy i cioci bowiem na wszystkich filmach gangsterskich bandyci podrzucaliswoim ofiaromostrzeżenia oraz groźby z literek wycinanych z

pism lubstawialiżądania przez telefon. Jednak nie mogłam siedzieć tak pozlepiana. Klej wyraźnie twardniał. Należało podjąć energiczne działania. Alejakie? Odpiłować rękę? Czy nos? Matko święta! I to,i tojest mi niezbędne! Ijak leci, Karol? Skończyłaś? najpierw zaświergotał głos babci, by nagle wydać okrzyk zdumienia. Karol! Miałaś wylepiać ostrzeżenia,a nie zlepiać siebie! Babcia, oglądając mnie niczymżywąreklamę kleju Kropelka, wykrzyknęła: 175.

Ale jaja! Tenklej rzeczywiście jest nadzwyczajny! Muszę go kupić na zapas! Powiedzcie sami, czy tak zachowuje się babcia, kochającaswoją jedyną wnuczkę? Powinna nade mną załamywać ręce,zastanawiać się, jak mi pomóc, natomiast moja ukochanababcia cieszy się z jakości klejowego produktu i snuje wizjejego wykorzystania w przyszłości. Bo, kumasz, Karol, na przykład, napada na mnie samotną w tej leśnej głuszy bandyta, a ja go klejem po oczach. Powieki mu się skleją wtedy na amen. Tak jak tobieteraz przykleja się nos do ręki czy też odwrotnie. Świetnypomysł. Ha! Kumam na razie tyle, że jesteś potwór, a niebabcia odpowiedziałam wrogo. Nos mi stwardniał nakamień. Rękateż. Przynieś jakiś rozpuszczalnik,zrób coś,żeby mnie uwolnić od tego świństwa! Na twarzybabci odmalowało się zmieszanie. Pani w sklepie zapewniłamnie, że na Kropelkę niezadziałażaden rozpuszczalnik. Sorry,Karol. To ja mam resztę życia spędzić sklejona? wrzasnęłam. Zerwałam się z krzesła, lecz krzesło uniosłosię razemz moją częścią ciała, przeznaczoną do siedzenia i nie tylko. Matko kochana, znaczy, że w bliżej miniewiadomy sposób,skleiłam się z meblem! Tym się akurat nie martw, Karol pocieszała mniebabcia. Zejdziesz na dół,a ja raz dwa krzesło odrąbięsiekierką od twego. no.. wiesz czego. 176 Wizja odrąbywania krzesła przezbabcię spowodowała,że na moment zabrakło mi tchu, zaś babciawydała mi się [wyjątkową sadystką.

Matko kochana! Czy to aby na pewnobabcia? Może to ktoś podstawiony, podobny łudząco dobabci? Czytałam taki thriller Kinga, gdzie zło właziłow zwykłych ludzi i czyniłoich potworami. Tylko jak sięprzekonać, czy babcia nadal jest babcią? Główkuj, Karol,ponieważmarny twój los. Hasło? krzyknęłam. Dziecko, rozumiem, gorzej ci. Hasło! Gadaj! Matko, Karol. Pies! Odzew? O, matko, Karol. Buda. I nadal chcesz mnie porąbać? Karol, nie ciebie, lecz krzesło. Krzesło? Pogięło cię chyba! W jaki sposób, nie odrąbując mojej dolnej partii ciała, zlepionejz krzesłem twojąwściekłą Kropelką,odrąbiesz krzesło? Postaram się. Dasz gwarancjęna piśmie? A nos od ręki też siekierką? Pomyślałam, żeby tak ostrożnie nożykiem. Nożykiem? Ostrożnie? Bardzo delikatnie. zaledwie muskając. Może udasię minimalnym kosztem. 177.

Kosztem nosa? Czy ręki? Pragnę zachować i jednoi drugie, i to trzecie przylepione do krzesła w całości, nieuszkodzone! Tak, tonaprawdę teraz była moja babcia. Na jej twarzypojawiło sięcierpienie. Obawiam się, Karol, że bez uszkodzeń cielesnych sięnie obejdzie. jęknęła. Tak mi przykro. Jednak należało uważać, klejąc. Dlaczego dłoń przykleiłaś do nosa? Bo zaczął swędzić. Podrapałam się. Trzeba było lewą. Babciu, zastanów się lepiej,jak mi pomóc! Chce misię kichać, anie mogę! Matko święta, a czemu nie możesz? Widocznie zlepiły mi się również dziurki od nosa. Babciu, corobisz? krzyknęłam, ponieważ babcia rozpoczęła systematyczne sprzątanie mego biurka. Zacieram ślady twojejkonspiracyjnej działalności mruknęła babcia, chowając do szuflady podarte gazety, wycięte już, a jeszcze niewykorzystane literki, nożyczki. Ja jeznam, te swoje córki. Gdy tylko wsiądziemy w samochód,onezaraz przybiegną tu węszyć. Dlaczego mamy wsiadać w samochód? z przerażenia byłam bliska omdlenia. Karol, nie taję: twoja sytuacja jest poważna. Skoroobawiasz się poddać próbiesiekierki oraz nożyka, muszę cięzawieźć czym prędzej doOśrodka Zdrowia powiedziała 178 babcia, a ja wyobraziłam siebie z krzesłem przylepionymdo dolnej partiiciaławsiadającą do babcinego wehikułu,i ta czynność wydała mi się technicznie niewykonalna, boniby jak moja zlepiona z krzesłem osoba zmieści się namiejscu pasażera? Następnamyśl była wręczporażającai wyrażała się następującym pytaniem: a co oni ze mną poczną w ośrodku? Niby jakim sposobem mnie rozlepią? Nie rozlepią, a rozetną odpowiedziała babcia.

Czyli ze mną jest bardzoźle, skoro znowu rozmyślam nagłos. A jeśli nie tam, to dadzą skierowanie do chirurgai on już załatwi to pod znieczuleniem i z niewielkimi ubytkamiskóry Myślę, że niebędzie ci musiałrobić przeszczepów. Byłoby nam to niena rękę. Musiałybyśmy zawiesićna czas nieokreślonynasz plan moralnego uzdrawianiaGogusia. Nawet nie mogłam mieć planu iGogusia w nosie, ponieważ nos był szczelnie zalepiony DziękowaćBogu, że niezalepiłam sobie ust, więc mogę chociaż oddychać. Z głodurównież nie zemrę. No i w razie czegomogę wrzeszczeć ilesił. Toteż jakaś pociecha. Słababo słaba, ale jest. Strasznie zbladłaś, Karol! przestraszyła się babcia. Babciu! Ulituj się! A jakamam być? Zielona? Czerwona? W paski? Wkropki? Samo słowo "chirurg" budzi grozę. "Niewielkie ubytki skóry" jeszcze większe. Natomiast "przeszczepy" to już w ogóle jakiśhorror. 179.

A wszystkiemu jesteś winna ty. Musiałaś kupować Kropelkę, poręczaną przez Poxipol? Mało jest przeróżnychklejów, które sklejają, ale dają się odklejać bez interwencjichirurga? Karol, kochana wnuczko, wybacz mi i tu babciazamierzała rzucić sięmi na szyję z uściskami pocieszenia,lecz w obawie, że podstępna Kropelka Kropelki gdzieś sięczai na moim ciele, włosach, rękawie bluzki wrzasnęłam: Nie! ponieważ tylko tego jeszcze brakowało, byśmy siępozlepiały Nieto nie babcia się nieco obraziła. Zamknętwój pokójna klucz. Ostrożność przed ewentualnymi wścibskimi nie zawadzi tu babcia obrzuciła mnie naprawdępełnym współczucia spojrzeniem. I spróbuj, możliwiejak najciszej zejść ze schodów. Podjadę volkswagenem podganek. Tyłem. Podniosę klapę od bagażnika. Powinnaśsięw nim wraz z krzesłem zmieścić. Nie zmieściłam się. Babcia wytężyła wszystkie siły, jarównież, lecz wciążwystawały mi nogi. Pozostał więc niezawodny sposóbbabci, która potraktowała mnie tak, jakbymbyła stosem desek. Zostawiła moje wystającenogi,przywiązała sznurem klapę bagażnika iżeby pozostawaćw zgodzie z przepisami ruchu drogowego, na mojejstopiebabcia zawiązała czerwoną szmatkę. Będę jechała bardzo ostrożnie zapewniła. Pomyślałam, że jeżeli dojedziemy do Ośrodka Zdrowiaw Orzyszu bez spowodowania wypadku, to będzie znaczyło, 180 że cuda się zdarzają. Wyobraziłam sobie bowiem kierowcówjadącychza babcią. Patrzą i własnym oczom nie wierzą: spod bagażnika wystają dwie nogi, każda z nich obuta w rozpadający się adidas, z podrygującą wrazz samochodem czerwoną szmatką. Co takikierowca może pomyśleć? że albo on zwariował, alboktoś wpakował trupa dobryki, nie bacząc, że jest biały dzień. Namiejscu kierowcy wybrałabym pierwszą opcję. Że ma paranoiczne halucynacje.

Więc albo naciśnie na gaz, chcąc naswyprzedzić, a tu są same zakręty,toteżjak nic zderzy się czołowo z pojazdem jadącym z naprzeciwka. Albogwałtowniezahamuje, a jeśli nie zdąży wyhamować to wjedzie nam w bagażnik, łamiąc minogi! Matko kochana, ratuj! Babciachyba miała podobne wątpliwości, bo ledwo znalazła się naszosie, popędziła jak wicher, nie zważając na prowadzone właśnie roboty drogowe, wtym czasie ta cholernaklapa, jak tylko volkswagen wjeżdżał kołem w dziurę, uderzała mnie po nogach! Nie dość, że jestem całapozlepiana,tododatkowostracę obie nogi, które bez siekierki czy skalpelazostaną obcięte w kolanach! W najlepszymwypadkuprzy kilkunastu jeszcze podobnychklapnięciach dojdziedo zmiażdżenia. Tak czy siak przy latach czternastu zostanę kaleką! Babciu! Zwolnij! Karol! Nie mogę! ' Babciu, dlaczego? 181.

Karol! Robotnicy drogowi porzucają narzędzia, chowają się po rowach! Taki jeden stuknięty wyprzedził mnienazakręciei omal się nie zderzył z tirem! Karol, błagam,przykurcz jakoś te nogi! Ciekawe, jak? Gdy babcia skręcała na parking przyOśrodku Zdrowia, byłam przekonana, że Goguś nigdy niezostanie nawrócony moralnie, babcię zabierze jedno pogotowie do wiadomego szpitala, mnie drugie prosto nasalę operacyjną, gdzie poza nosem, częścią tylną, służącądo siedzenia (i nie tylko) oraz ręką zostaną mi amputowaneobie nogi wraz ze zmiażdżonymi kolanami. Przyjazd babci, a raczej to, coprzywiozła, stał się przyczyną nagłego ozdrowienia wszystkich chorych, czekających w kolejce do swoichlekarzy rodzinnych,ponieważ wybiegli oni przyglądaćsię dyndającym łydkom w adidasach. Pielęgniarki też przybiegły. Lekarze podobnie. O, matkokochana! Tkwiłam wciąż w bagażniku, zaśbabcia opowiadała szczegółowo o nieszczęściu, jakie przydarzyło się jej biednej wnuczce, która korzystała z klejuKropelka, która rzeczywiście,jak zapewniająw reklamietelewizyjnej, że: "Co Kropelka sklei, sklei, tego nic jużnieodklei", skleił jej wnuczkę w przeróżnych miejscach! Wreszciepan doktor się opamiętał i wyciągnięto mniewraz z krzesłem. Widok ten sprawiłna obecnych wstrząsające wrażenie. Jakaśpanizemdlała. Ja też prawie mdlałami to zestrachu, ponieważ tłum patrzył na mnie jak na osobę 182 chwilowo niepoczytalną. Patrzono na mnie, tak jakbym stanowiła klasyczny okaz najbardziej szalonego wariata. Ale zdrugiej strony jak mieli patrzeć? Ktonormalny przylepiakrzesło klejem na gwarancjach Poxipolu do tylnej częściciała? Prawą dłoń skleja z nosem w jedną, integralną częśćtwarzy?

Wiadomo, kto! Toteż nawszelki wypadek jarównież zemdlałam. Kiedysię ocknęłam, zostałam już odcięta od krzesła,a jedyną,poniesionąstratą były moje stare dżinsy, którez piękną, wielką dziurą na tylnej części, okrywającejmojątylną, wstydliwą część ciała, spoczywały na. absolutnienieuszkodzonym krześle! Matko święta, jak to możliwe,żeby ów mebel nie odniósł żadnych uszkodzeń? Pan doktor pochylał się nade mną, błyskajączłowrogojakimś wąskim narzędziem. Nie będzie bolało uspokoił mnie. Aleś narozrabiała, Karol. dodał. Nie utnie mi pan nosa? Postaram się, Karol. Jeśli mogę prosić, proszę bardzo się postarać. Mamcałkiemładny nos. Poklepał mnie popoliczku. Zachowam go w całości, Karol zapewnił. A moje nogi? bo poczułam ostry bólw kolanach. 183.

Masz całkiem zgrabne nogi, Karol roześmiałsię pan doktor. Kolana już zabandażowane. Za kilkadnimożesz stawać do biegów na przełaj. Zamknij oczy. Grzecznadziewczynka. Tylko nie dziewczynka! Nie znoszę być dziewczyną! To ci minie. Przyjdzie czas, kiedy bardzo, ale to bardzo będziesz chciała być dziewczyną. E, tam. mruknęłam i nagle, niewiadomo dlaczego pomyślałam, że pan doktor jest bardzo przystojnymfacetem. Szkoda, żeżonatym. Nadałbymi się na męża dlamojejmamy. Siostro! Zastrzyk! Przystępujemydo zabiegu. Chodzę na karate. Robięznaczne postępy w zapaśnictwie. Łażę po drzewach ze zwinnością wiewiórki. Pływamrównie dobrzecrawlem jakmotylkiem. Jestem odważna. Nie obawiam się chodzić sama wieczorem po ulicachŁodzi. Lecz zawsze zwalał mnie z nóg widok strzykawkiz igłą. Teraz również zwalił. Nie całkowicie, lecz wystarczająco,żeby wszystko to, co pan doktor wyczyniałzmoim nosem oraz dłonią, a później poszczególnymipalcami, stało się tak doskonale obojętne, jakby nie dotyczyło mojej osoby, lecz kogoś, kogo nie znam i na kimmi nie zależy, komu się przyglądam z bezpiecznej odległości. 184 Hej, Karol! Już po wszystkim! OtwórzoczyOtworzyłam. Prawą rękę spowijały bandaże i w każdympalcu, poza kciukiem, czułam pulsujący ból. Na czubkunosa, którybył, według mnie, stanowczo zbyt duży, też goczułam. Wniosek nasuwał się sam. Katastroficzny. Mój nosocalał fragmentarycznie. Mamnadzieję, że chociaż liczba palcówsię zgadza?

Nie amputował mi pan doktor ani jednego? jęknęłam. W ogóle niczego ci nie amputowałem roześmiałsię pandoktor. Wesołeksię znalazł. Bawi się cudzym cierpieniem. Twoje ubytki cielesne są niewielkie. Trochęskóry znosa, trochęz palców. Wybacz, aleinaczejnie dałosię ciebie rozkleić. To naprawdę niezawodny klej. Bardzo nie fair, paniedoktorze odezwałam sięponuro. Co: nie fair? zdumiał się pandoktor. Ja cierpię ifizycznie, i psychicznie, a pan sięśmieje. Jeżeli ją mocno boli, panie doktorze,zrobięzastrzykznieczulający zaoferowałasię siostra. Co to,to nie! wrzasnęłam. Żadnych zastrzyków! Sadyści! Poderwałam się z leżanki. Miłościwie przykrywające mnieprześcieradło opadło i. matko kochana! Byłamw samychmajtkach! Jak todobrze, że codziennie zakładam czyste. 185.

Ale to i tak obciach! Przecież nie założę dżinsów z okrągłądziurą z tyłu, bo będzie jeszcze większy obciach! Gdzie babcia? Dlaczego jej przy mnie, szlochającej, nie ma? Gdzie babcia? Dlaczego mnie opuściła w tej strasznejdlamnie chwili? Babcia udziela wywiaduredaktorowi telewizji poinformowała siostra. Powinnaś być dumna z babci. Tonajsławniejsza osoba w okolicy. Jakoś tym razem nie poczułam dumy. Raczej urazę. Zostawiła mniei pognała udzielać wywiadu? Aż taka zbabciłasa osoba na sławę? A w ogóle, skąd tak nagle znalazł sięw Orzyszu redaktor telewizji? Jakiej telewizji? Regionalnej czy krajowej? zapytałam rzeczowo. Chyba krajowej odpowiedziała siostra i wygładziłafartuch. Z nami pewno również zechce przeprowadzaćwywiad. Jakby mi pan doktor pożyczyłkitel, opuściłabym tenprzybytek boleści. Trochę mi się kręciw głowie, lecz w sytuacji, gdy moja babcia udzielawywiadu,czuję się za niąodpowiedzialna i powinnam przypilnować czy ta sławnaw okolicy osoba nie opowiada głupstw. Ależ, Karol oburzyła się pani pielęgniarka. Znam babcięiwiem, co mówię. To jak, panie doktorze? Oddam przy najbliższej okazji. 186 Wolałabym,Karol, żeby nie było żadnej "najbliższejokazji". Możesz mój kitelzachować na pamiątkę roześmiał się pan doktor. Na dziedzińcu trwał ciąg dalszy widowiska. Jeżeli ja jezapoczątkowałam, to teraz niewątpliwiegłówną rolę odgrywała babcia. Stała przy wehikule. Mówiła do podsuniętegomikrofonuo tym,że dzisiejszy, rzeczywiście wyjątkowy,wypadekwnuczki, związany z klejem

Kropelka na gwarancji Poxipolu, świadczy o najwyższej jakości owego kleju,jednak wytoczy proces producentom i zażąda od nich odszkodowania. Na jakiejpodstawie? padło pytanie wysokiegofaceta, ubranego w nienaganny stalowo-srebrny garnitur,nienaganniejedwabną,stalowosrebrną koszulę pod nienagannie zawiązanym, o ton ciemniejszym od koszuli, ao dwa tony od garnituru krawatem. Na takiej, że oznajmiła babcia producentpowinien był umieścić na opakowaniu ostrzeżenie: "Uwaga,klej niedający sięrozpuścić żadnym rozpuszczalnikiem aniinnym środkiem chemicznym". Rozległy się brawa zebranych. Babcia wyprostowała dumnie swoją drobną postać. Natomiast ja na próżno szukałamwzrokiemwozu transmisyjnego z napisem TELEWIZJA. Na parkingu przyOśrodkunie było takiego. Stały czterystare volkswageny,dwa fiaty punto i wszystkie namiejscowych numerach. 187.

Wybiegłam przed Ośrodek. Był jeden. Krzywo zaparkowany. Ciemnogranatowa toyota z rejestracją warszawskosatanistyczną: WI V666! Wróciłam na parking. Przepchałam się do babci. Nienaganny facet ostalowoszarych oczach podsuwał babcimikrofon, który. nie miał kabla! No,nie znam się nanowoczesnej technice telewizyjnej i może to był bezprzewodowy mikrofon? Lecz ani w jednym uchu, ani wdrugimNienagannego, nie tkwiła nawetnajmniejsza słuchawka,a taki reporter zawsze ma słuchawkę w uchu, wóz transmisyjny oraz filmującego kamerzystę. Jednym słowem byłto podejrzany typ. Ma pani rację. Wygra pani w każdymsądzie. Producent musi brać pod uwagę wszystkie możliwe skutkiuboczne, wynikające z używania jego produktów nawijał Nienaganny. Tak jak na przykład producent mąkikartoflanej musi dbać o jejjakość. Mąkanie może byćzanieczyszczona, jak to niektórzy powodowani chęcią zysku robią, mieszając mąkę kartoflaną, dajmy nato, zkrupczatką. Takim osobomrównież grożą kary. Bardzo dotkliwe kary. Dla Wiadomości Telewizyjnych mówiłz Orzysza Zygmunt Olszak. Nie miałam wątpliwości, że tooszust. Ale dlaczego mówił o mące? Co ma mąka kartoflana wspólnego z klejemKropelka? Wszystko towydało mi się jakieś dziwne i podejrzane. 188 Nie wiadomo dlaczegopo plecach przeleciał mi zimnydreszcz. W dodatku głos Nienagannego wydał mi się znajomy. Podobnym głosem przemawiał w moimsennym horrorzejeden ze świńskich ryjów. Nonsenspomyślałam, targana zimnymi dreszczami.

Rozdział trzynasty, w którym powinno być mi dobrze, ale nie jest. Leżałamw bawialni naskórzanej, szerokiej kanapie,przykryta wełnianym kocem i obstawiona stolikami, naktórych znajdowały się same pyszności! Tort makowy upieczony przez babcię w poczuciu winy. Kruche ciasteczkaw czekoladzie z rodzynkami, migdałkami iwiórkami kokosowymi, które były dziełem kulinarnymcioci Kasi. Oblanezresztą jej łzami współczucia dla moich cierpień. Roladkiz piersi indyka,faszerowane pieczarkami, to z kolei potrawa,którą mojamama serwowała jedynie na uroczystyobiadurodzinowyswoich ukochanych bliźniaków. A ponadto,dostałam jeszcze kilkanaście pudełek z wedlowskim ptasimmleczkiem, jeszcze więcejopakowańRaffaello, tyleż Toffi,nie licząc czekolad. Nawet mój brat sięwysilił,przynoszącmiosobiście pół zjedzonej puszki z ananasami i wyznającz rozbrajającą szczerością, że sięananasami przejadł i jużnie może na nie patrzeć. 190 Leżałam, opychałam się pysznościami, wzruszona troskliwością mamy, cioci, babci, wpadających co chwila i dopytujących się o moje samopoczucie, gotowych spełnić każdemoje życzenia. Tymczasem ja chciałamjedynie, żeby już nieprzynoszono mi kolejnych upichconych pyszności, ponieważ nawet tych pierwszychmimo wrodzonego łakomstwa niezdołałamskonsumować nawet w połowie, a pozatym chciałam, żeby zostawiono mnie wreszcie w spokoju i niezadręczano tymi samymi pytaniami: "Ach, Karol, kochanie,bardzo cię boli czy choć odrobinę mniej? ". A najgorsza byłababcia. Wpadała co pięć minut, pochylała się nade mną i pytała szeptem: "Milczenie po grób, pamiętasz, Karol? ". Wracającz Ośrodka, babcia zażądała bowiem ode mnieprzysięgi na grób, że będę milczećjak grób. (Nie powiedziałajednak, czyj! ). Przysięgłam natychmiast i bez oporów. Prawdao moichcierpieniachoraz opatrunkach była zbyt karykaturalna inienadawała się do rozpowszechnienia! Na szczęściemama z ciocią wylegiwały się nad brzegiem jeziora w skąpych kostiumachbikini i nic nie wiedziały o

moich sklejeniach. Pana Adama babcia wzięła na siebie prosząc go, żebynie zdradził, co mnie spotkało, bo oczywiście pan Adamwraz ze swoją uroczą żoną jeszcze tego samego dnia wiedzieliwszystko oaferze klejowej, a cały Orzysz trąbił, że dziękibabci znowu stał się sławny, bo przyjechała telewizja. Na wszelki wypadek, aby już całkowicie odciąć się odOrzysza, babcia wyłączyła telefon stacjonarny. 191.

- Bo wiesz, Karol, jacy są ludzie szepnęła, rozglądając się na boki, jakby w obawie, że pół Orzysza podsłuchujepod oknami. Będą ciągle dzwonić i dopytywać otwojezdrowie. A jeśliby taki telefon odebrałatwoja mama albociotka? Ijak nic,po nitce do kłębka, domyśliłyby się prawdy,ponieważ obie sąokropniedociekliwe. To prawda. Ledwo wróciły znad jeziora, najpierw wylały na mnie wiadra współczujących łez, potem rozpoczęłyprzesłuchanie. Na pierwszy ogień poszła babcia. Napadły nanią, żemimo swego wieku jest osobą nieodpowiedzialną (z czymsię, mimo ogromnych pokładów uczucia do babci w duchu zgodziłam), że jest pośrednią przyczyną moich obrażeń, ponieważ z pewnością kazała mi zrobić coś głupiego(z czym też musiałam się zgodzić), że coś się za tym kryje,jeżeli mnie, ranną, wywiozła cichcem. W ogólezamierzałydalej rozwijać punkt po punkcie polski alfabet, ale babciatupnęła nogą ioświadczyła, że nie pozwoli się dalej obrażać. Wyszła, trzaskając drzwiami. Egoistka. Zostawiłamnie, chociaż, wracając z Ośrodka, nie ustaliłyśmy wersjiwydarzeń i musiałam improwizować. - W co cię babcia wplątała, Karol, moje biedne, połamane dziecko? jęknęła pytaniemmama. - Tylko mów prawdę! jęknęła jeszcze bardziej rozdzierającood mamy ciocia. 192 W nic odpowiedziałam i w myśl strategii, że najlepszą obroną jest atak, krzyknęłam czemu czepiacie siębabci? Obydwie leżałyście plackiem nasłońcu w tak skąpychbikini, że doprawdy wstyd w waszymwieku. W jakimznowu wieku, Karol? oburzyła się mama. Poza tym mamyco pokazywać z dumą oświadczyłaciocia Kasia. A co ważniejsze, absolutnienie wyglądamyna swoje lata. Otóż to. W talii, mimo że urodziłam bliźniaki, mamrówne sześćdziesiątcentymetrów. Wbiuściedziewięćdziesiąt,wbiodrach osiemdziesiąt osiem.

Kaśka podobnie. Obie jesteśmy niesłychanie zgrabne. I całkiem ładneuzupełniła ciocia. Nawet bardzo ładne podkreśliła z mocą mama. Były zgrabne i ładne, i co z tego? Czyod tej ładnościi zgrabności przybyło im intelektu? Potrafiłysobie, jaktosię potocznie mówi: ułożyć życie? Nie! I dlatego wyrażambezustanny sprzeciw, żezostałam poczęta jako osoba płciżeńskiej! Bo co onemają w głowie, te dziewczyny? Nawettakie trzydziestoczteroletnie? Wymiary w biuście, talii orazbiodrach! Zgadzamsię z wami całkowicie przytaknęłam dyplomatycznie. Jesteście obie super, na maksa seksi. Rozanieliły się. Już sądziłam, że polecą do lustra w łazience, oglądać się i licytować, co u której ładniejsze, lecznagle mama ściągnęła brew. 193.

Ty nas tu nie zagaduj, Karol! Odpowiadaj! Skąd natobie tyle opatrunków i co się w ogóle stało? Tylko nie kręć! dodała ciocia. A twojekomplementy są banalne. Oczu nam nimi nie zamydlisz. Spiskujesz z babcią! Powinnaś ją pilnować, a nie spiskować! Babciajest w stanie popełnić każde szaleństwo. Zawsze taka była wtrąciła mama. Raz omalnie utonęła, bo wgłębiny jeziora wciągała ją wielka ryba. Więc mów! Niby co? udałam Greka. Opatrunek na nosie. Opatrunkina czterech palcach. Opatrunki nakolanach. Dżinsy zwyciętą dziurą, za przeproszeniem, akurat na siedzeniu. Wróciłaś w samych majtkach. O, przepraszam, wkitlu lekarskim! zaprotestowałam. W kitlu, czy bez, i tak byłaś pod nim prawie goła! Dobrze, że chociażmajtkiczyste. Chodzici,mamo, o moją moralność, czy o moje obrażenia? udałam, że ocieram łzę. Niewielebrakowało,amiałabyś córkę kalekę. Córkę z roztrzaskanym kręgosłupemi połamanymi nogami. Ze wstrząsem mózgu. Możena zawsze już podłączoną do respiratora. I po wielu latachmusiałabyś powziąć decyzję, czy dalej to warzywo, o imieniu Karol, chcesz sztucznie utrzymywać przy życiu. Czy teżodłączyć je od respiratora. Wyobrażasz sobie, jakbyś wyglą194 dała za te dziesięć czy piętnaście lat. Jakwłasnababcia. Bezżadnych szans na ponowne zamążpójście. Matko kochana, Karol! mamazbladła. Nastraszyłam ją super.

Na maksa. Nie wiem tylko,czy wizją karmienia mnie sondą, zrurkami wnosie i wszędzie, gdzie terurki dałoby się wetknąć, czy teżzaprzepaszczeniem szansna przystojnego faceta, który by klęknął i wyszeptał namiętnie: "Och, Danuto, czy zostaniesz moją żoną? ". Onazmyśla zaraz widać, że jednak ciocia jest pofilozofii i preferuje rozum, gardząc emocjami a tydajesz się nabierać. Więc co takiego ci się przytrafiło, Karol,że omal nie roztrzaskałaś kręgosłupa? Spadłam. powiedziałam iutknęłam, ponieważnie potrafiłam natychmiast wybrać obiektu, z jakiego mogłabymspaść ponosząc tak straszliwe konsekwencje. Spadłaś? dopytywała ciocia. Jakoś w pobliżudomu nie widzę żadnejwieży ani wysokościowca. Matkoświęta! Ciociu! Spadłam. z drzewa. Ty? teraz już wątpliwości miała i mama. Tynigdy dotądnie spadłaś z żadnego drzewa. Kiedyś musi być ten pierwszy raz odparłam filozoficznie. Skoro moja rodzona matka skąpi pięćdziesięciu zet na kupienie nowych adidasówi łażę wrozpadających się, wyślizganych kapciach, za to Gogusiowi, żeby sięu babci nie nudził kupuje laptopa za dwie bańki. Karol! Goguś jest. 195.

Wiem, wiem przerwałam. Goguś jestgeniuszemmatematycznym, podczas gdy ja przepadam na zwykłychułamkach. Aż którego drzewa? zapytała,nie dając za wygranąciocia Kasia. Z tamtego. Bardziej konkretniemożesz? Bo większość tak wysokich drzew, z których upadekgroziłby ci tymi wszystkimi straszliwymi konsekwencjami, jakie obrazowo namprzedstawiłaś, rośnie przy naszej plaży, prawda, kochanasiostrzeniczko? Comi ciocia imputuje? Że łżesz, kochana, w żyweoczy. Narażającswoją nieszczęsną matkęnastres. Cóż, byłam faktycznie podła, strasząc mamę. Lecz czymiałam inne wyjście? Kaśka, a jeżeli Karol mówi prawdę? przezłzywychlipała mama. Ja rzeczywiście powinnam była jużdawno kupić jej nowe adidasy. Dankowska! Rusz rozumem! Gdyby spadła, słyszałybyśmy! Chyba, że spadała bezdźwięcznie, niczym komar! A kto cioci powiedział, że ja spadłam zktóregośdrzewa, rosnącego przy plaży? Ty Ja? Nic podobnego. Ja powiedziałam: z tamtego. Z tamtego czyli znajwyższej sosny, spośród sosen rosnących za domem babci, po drugiej stronie drogi. 196 Po drugiej stronie drogi rosły wielowiekowe sosny. Najwyższamiała około trzydziestu metrów i robiła za pomnikprzyrody. Nawet za patola nie odważyłabym się na nią wdrapywać. O, matkoświęta! Dziecko! To cud, że żyjesz rozszlochałasię pełna poczucia winy mama. Jateż się omal nierozszlochałam. Nad mamą,że tak szlocha i nad sobą, żepotrafię być po prostu nikczemna i jakto słusznie określiłaciocia, kłamięw żywe oczy.

A ta okrągła, jakby wycięta nożyczkami dziura w tylnej części twoich dżinsów? niedawała zawygraną ciocia. Spadając, zahaczyłamo konar. Wisiałam na nim jakiśczas. Krzyczałam:ratunku! Ale wy opalałyście się egoistycznie, zajęte wyłącznie swoją urodą. Dopiero babcia usłyszała moje wołanie o pomoc i przybiegła,omal nie mdlejącna mój widok, bo się dyndałamna wysokości ponad dziesięciu metrów, a dżinsytrzeszczały i konar też trzeszczał,więc babcia zawołała do mnie: wytrzymaj jeszcze chwilkę,wnusiu, i pobiegła do domu. i tu mnie zatkało, bo poco miałaby babcia biecdo domu? Aha, wiem. Pobiegłai przytargałapierzynę, i to babcizawdzięczacie, że jestemwcałości, anie w kawałkach, tu nóżka, tam rączka. Och, dziecko, czy mi wybaczysz? zawołałamama. 197

Raczej jej zabroń łazić po drzewach powiedziałaciocia, ale spostrzegłam, że moje ściemnianie przyniosłoefekt: ciocia mimo swego racjonalizmu uwierzyła w tęnietrzymającą się ani ładu, ani składu bajeczkę. Ma czternaście lat i na dodatek jest dziewczyną. Przez potworną omyłkę, kochana ciociu odpa- rowałam. Chyba gołym okiem widać tę omyłkę. Czyja wyglądam jakdziewczyna? A Goguś wygląda jak chłopak? Mama otarła oczy. Ciężko westchnęła. Objęłamniedelikatnie. Przyrzeknij mi, że już nigdy więcej nie wejdzieszna żadne, nawet najmniejszedrzewo, nawet na krzaczek,błagam. Rozryczałam się jakbym była głupią, sentymentalnądziewczyną. Lecz jak tu nie ryczeć, kiedy drżące dłoniemamy gładzą cię po głowie, jak na twój policzek spada łzamamy, jak słyszysz przyśpieszone bicie jej serca? I wiesz,że to przez ciebie? Co gorsza,z powodu twego ohydnegokłamstwa? Zaczęłam się zastanawiać, czy nie wyznać całejprawdy, łączniez pluskwami w kontaktach, z noktowizorami, nadajnikami, krótkofalówkami, hurtownią Żądłoi już otwierałam usta, aby zawołać: "Mamo! To wszystkojest. " kiedy do bawialni wkroczyłababcia. No, dość moje kochane, nadręczyłyście nieszczęsną Karol. Dajcie jej odpocząć. Jak cinie wstyd, Kaśka, 198 po takim wypadku,takim szoku, jakich doznała Karol,urządzać jejprzesłuchanie? Zktórego drzewa spadła? A co to za różnica, z tego, czy z tamtego? Ha?.

Rozdział czternasty, w którym otrzymuję zadanie od babci na krótkofalówkę, lornetkę i wykonanie dzikiego tańca plemienia Balba. Jakieto szczęście, żewszędzie pozakładałam pluskwy oświadczyła z dumą babcia, siadając przy mnie. Jeszczechwila, a zwierzyłabyśim się ze wszystkiego. Lecz jaczuwałam,Karol! Jesteśmy związane przysięgą! Jednak to, co robimy, jest niemoralne powiedziałam, wciąż czującdrżenie dłonimamy na moich krótkoostrzyżonych włosach. E, tam. burknęła babcia. Nasze działaniasłużą wyższym celom i zupełnie niespodziewanie zachichotała. Aleśwymyśliła z tą pierzyną! Zwłaszcza, że niemam ani jednej! Przestaje mi się tenwyższy cel podobać. Na kłamstwiedaleko się niezajedzie. Patrzcie ją! oburzyła się babcia. Jaka to zmojejwnuczki moralistka. 200 A ciebie nie dręczą wyrzuty sumienia? zapytałam. Ha! Wysokie jak Giewont! wykrzyknęła babcia,lecz tak radosnym tonem, jakby wyrzuty sumienia były stanem upajającymi szczególnie wspaniałym. Karol! Niemorduj mnie wzrokiem! Nikomu nie robimy krzywdy! A mojamama? Twoja mama w twoim wieku była najbardziej szalonądziewczyną na całym osiedlu. Kaśkapodobnie. Jak twojamama pozna prawdę. A pozna? Pewno! Goguś zamienisię nieomal w anioła, więcmama będzie z tego powodu szczęśliwa. Powiedz prawdę: przez kogo mama częściej płacze? Przez ciebie? Czy przeztwegogenialnego brata bliźniaka?

Ktojej więcej sprawiabólu? Troski? Kto ją wyrzuca z pokoju? Ktoniepozwolisięprzytulić. Goguś jest jak raróg. Jak nadęta,zimna ropucha. Jak oślizgła glista. Za laptop ten bęcwał nawet niepodziękował. To prawda. Mama z taką radościąw oczach przywiozłaz Giżycka czarną, płaską teczkę. Stała z niąprzy drzwiachpokoju Gogusia, pukała ipukała: "Otwórz, syneczku. Mamdla ciebie niespodziankę". Aż sięciocia Kasia zdenerwowała i krzyknęła: "Danka! Zostaw go! Podaruj lepiej laptopKarol! ". 201.

Słowo laptop obudziło w Gogusiu energię. Otworzyłdrzwi. Wręcz wydarł mamie jejniespodziankę. Otworzył. Pokiwał głową. Powiedział: "Ujdzie" i. zatrzasnął przedmamąoraz nami wszystkimi drzwi. Nawet potwór tak bysię nie zachował. No właśnie. Nawet potwórzgodziła się babcia,czyli żeznowu rozmyślałam na głos! Ale my go przerobimy, Karol. Bo jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, żebymój jedyny wnuk był z gruntu zły. Nie. On nie jest zły Tylkoże o tym jeszcze nie wie. I my mu uświadomimy, żejest zupełnie przyzwoitym, z drobnymi wadami boktóż ichnie ma czternastolatkiem. Więcdo dzieła! Zanim się pozlepiałaś, ja przerobiłamćwierć kilo mąki. Tak na oko. Po pół pięćdziesiątki i chlup! Matkokochana, babciu! Ile tych pół pięćdziesiątekwypiłaś? A potem prowadziłaś samochód, wioząc mniedo ośrodka! Karol! Odmierzałam działkikieliszkiem do wódki! A chlup nie oznacza, że piłam mąkękartoflaną! Robiłamchlup do woreczka plastikowego! Lecz wiesz co? Ta mąkajest jakby popsuta. Gdyby nie chodziło nam o udawanie,że wokoło grasuje mafia narkotykowa, wniosłabym reklamację. Wyszło narazie mi trzydzieści działek. I starczy Potem się naradzimy, gdzie je rozrzucić. Na razie upchałamjedo bieliźniarki. 202 A co z mąką, którą trzymasz w bagażniku? Karol! Przecież jejnie wytaszczę niepostrzeżenie dospiżarni! oświadczyła babcia. Na razie niejest mi narękę, że trzeba było cię rozlepiać. Nie nadajesz siędziś dożadnegodziałania. Ja? Nie nadaję się dodziałania?

Z powodu czterechpalców, potłuczonych kolan i opatrunku na nosie? Prawdziwyfacet nie takiecierpienia zniesie! Nawet pokona ociężałośćopchanego tortami, ciasteczkami i roladkami brzucha. No,chyba że się nie dopnę w nowych dżinsach. Dlaczegoja jestem taka łakoma? Pochłonęłam pół tortu,ze trzydzieściciasteczek, dwanaście roladek,na szczęście podziękowałamza obiad, chociaż mama kusiła mnie pieczonym udkiemkurczaka z frytkami. Łakomstwo to nasza cechagenetyczna odpowiedziała babcia,czym mnie dobiła ostatecznie. Chybapowinnam byłaKropelką skleić sobie wargi i uczynić sięniemową! Jak tak nadalbędę rozmyślać na głos, tonie utrzymam żadnej tajemnicy! Utrzymasz, utrzymasz pocieszyła mnie babcia. Jęknęłam. Ugryzłam się w język. Mocno. Zabolał. No, możeto jest sposób na jego poskromnienie? Więc spróbuj się ubrać. Mamie i ciotce powiesz,żebardzo boli cię głowa i jedynie spacer po lesie zdoła cipomóc, żadne proszki, pamiętaj. Swojąwędkę, sadzyk na 203.

ryby oraz torbę rybacką z kukurydzą na przynętę znajdziesz za trzecim dębem, na prawo, po drugiej stroniedrogi. Do torbyzapakowałam cilornetkę i krótkofalówkę. Nieprzerywaj, Karol. Słuchaj uważnie. Udasz się na ten'cypel z lewejstrony zatoki. Tam, gdzie harcerze zawszerozbijali obóz. No wiem! Tam biorą fantastycznie płocie i krasnopiórki! Wędka, sadzyk i tak dalej to jedynie kamuflaż. Maszsię wysunąćna sam cypel. A wieszdlaczego? Niby skąd mogłam wiedzieć? Oj,Karol. Z okna Gogusia ten cypel widać jak nadłoni! Moja głowa w tym, żeby Goguś zainteresował sięwidokiem zeswego okna. Wywołam cię przezkrótkofalówkę. Pamiętasz nasze hasło? Wtedy ty,zamiast łowić ryby,ostentacyjnie zostawisz wędkę, chwycisz za lornetkę, i zaczniesz lornetkować drugi brzeg jeziora, i dawać temu komuś, ukrytemu w krzakach, znaki. Podskakiwać, machaćrękoma, wykonywać różneprzedziwnełamańceniczymczłonek dzikiegoplemienia Baluba! Matko kochana, babciu! Kto tam w krzakach będziesiedział? Aleś tymało kumata, Karol! Niktnie będzie siedział! To po co mam lornetkować i dawać znaki? 204 Dla zmyłki. Żeby Goguś je zobaczył. To go zastanowi. Onjako zapoznany geniuszmusi znaleźć rozwiązanie każdej zagadki. A jeśli oleje mnie i moje znaki? Pożyjemy, zobaczymy Do dzieła, Karol.

Rozdział piętnasty, w którym poznaję topielca. Wniecałą godzinę potem kuśtykałam leśną drogą, niewydając nawet jęku, chociaż bolały mnie kolana i prawadłoń z użytecznym jedynie kciukiem. No, aleco kciukiemda się wykonać? Ciężką torbę dzięki wkładce babci przewiesiłam przez ramię, sadzyk na ryby przywiązałam donogi,więc pobrzękiwał na każdym kamieniu, zaś wędkę,też nagle dziwnie ciężką, niosłam niczym karabin na drugim ramieniu. Zazwyczaj drogę do cypla pokonywałam w ciągu piętnastuminut. Tym razem zajęło mi to prawie godzinę. Bólw rozlepionych palcach momentami (pewno na skutek ruchu)stawał sięnie do zniesienia. Pot zalewał mi oczy. Dziesiątkikomarzyc wybrało mnie na łatwą ofiarę i opijało się mojąkrwią,że już nie wspomnę o kąsających wściekle gzach. Co kilkanaście metrów stawałam, machałam kciukiem,lecz komarzyce ani myślały się goprzestraszyć. Właściwiedo czego służy człowiekowi kciuk? Ani w nosienim podłu206 bać,ani komarówodpędzić. Lecz parłam naprzód, powtarzając: "Jestem prawdziwym facetem. Prawdziwy facet niezważa na ból. Prawdziwyfacet olewa komary. Tylko jakimsposobem prawdziwy facet założy ziarnko kukurydzy nahaczyk, skoro maczynną jedynie lewą rękę? I jakprawdziwyfacettą lewą ręką obsłuży lornetkę oraz krótkofalówkę? ". Dotarłam w końcu na ten przeklęty cypel,lecz kiedy stanęłam na jego brzegu i zobaczyłam wyciszone jezioro w kolorze tak cudownego błękitu, jakiegochyba żaden impresjonista nie namalował, i wyobraziłam sobie całe stada dużych,złoto-czerwonawych krasnopiórek, jak również srebrnołuskich z żółtawymi oczkami płotek, ogarnęło mnie podniecenie prawdziwego faceta, który szykuje się na łów. Och, jużwidziałam te płocie, które rzucają się na kukurydzianeziarnko! Zapomniałam o lornetce, krótkofalówce i poleceniach

babci. Wprowadzenie haczyka w ziarenko zajęło minieco czasu, pomagałam sobie przy tej tak zazwyczaj prostejczynności, czym miałam i mogłam, ustami, kciukiem. Szybciej, Karol, szybciej! ponagliłam sięw myślach. Słyszysz, tam, przy trzcinach plusnęłajakaś potężna krasnopióra! Musiała być wielka. A ty ją, Karol, musisz złowić. Na kukurydzę może również wziąć duży leszcz, a tusąbardzo duże leszcze. Alebrały! Co rzut, to spławik ciachi pod wodę! Niewątpliwie po babci odziedziczyłam to szaleństwo nazywanewędkowaniem. Nie dziwiło mnie wcale, że babcia kiedyś 207.

omal się nie utopiła z powodu wielkiej ryby! Sama dałabymsię utopić! Niestety, mój największy złowiony dotąd okaz,leszcz, ważył zaledwie kilogram i dwa deko. Babcia takieleszcze uważa za rybie maleństwa. Podejrzewam, że babciaposiada w sobie jakieś magiczne siły, które każą wielkimrybom rzucać się samobójczo na haczyk przy jej wędce. Moja torba nagleodezwała się chrzęszcząc: "Tubuda. Tubuda. Odbiór". A mnie właśnie uczepiłasię chyba jakaświększa sztuka,ponieważ wędziskowygięło się wpałąk! A torbaaż podskakuje, wzywając budę. Ogarnęłamnie rozpacz. Pozwolić rybie nawiać? Nigdy! Buda musi poczekać. Pierwszeństwo ma moja, może właśnie rekordowa ryba! Ryba walczyłaze mną, aja z rybą. Niemacie pojęcia,jakie topodniecające. Adrenalina aż się gotuje! Matko kochana! Ryba koniecznie życzyła sobie schować się w trzcinach. Wtedy koniec. Nie wyciągnę. Wszyscy święci,pomóżciemi! A ta cholerna buda niech się zamknie! Wreszcie zobaczyłamswoją rybę. To był lin. CiemnozielonyPiękny. Dzielny wojownik. Stoczyłze mną wspaniałąwalkę. Wyciągałamgo zwody powoli. Ostrożnie przeciągnęłamna piaszczysty brzeg. A on ciągle się nie poddawał. Chwytałwąskim pyskiem powietrze i walił ogonem. Dlaczego to zrobiłam? Nie wiem. Alezrobiłamto. Delikatnie wyjęłam haczyk. I podarowałam linowi życie, wrzucając do wody. 208 Usiadłam na brzegu i rozpłakałam się.

Jak baba. Budaciągle mnie wywoływała. Oj, dobra,babciu. Niech ci będzie. Pies zaraz sięzgłosi. Wygrzebałamkrótkofalówkę. Buda zdenerwowana, zapominając o haśle, napadła na mnie: Karol, a żeby cię! Już ochrypłam! Odezwij się wreszcie! Tu pies, babciu, tu pies. Wszystkookay Pies, właź na stanowisko. Lornetkuj. Dawaj znaki. Cel stoi w oknie. Buda, pies lornetkować. Dawaćznaki. Zaraz. Pies, możesz mówić normalnie? Nie wczuwaj się zabardzo w rolę. Niejesteś członkiem plemienia Baluba, maszgo jedynie udawać! Buda, nieprzeszkadzać. Buda się wyłączać. Rzeczywiście, złoto-blond włoski sterczały w oknie. Rozpoczęłam serię wymachiwania rękami, podrygiwań, padałam plackiem, czołgałam się, wstawałam,padałam znowu,właziłam za krzaki, wynurzałam się z nich, przyozdabiającgłowę liśćmi, mchem, czym się dało, jednak te wyczyny rozbudziły wyciszony adrenaliną ból w palcach oraz kolanach,więc na końcu, zdając sobie sprawę, że tego Goguś nie dojrzy pokazałam mu język. Pies ma dosyć. Ewentualniesprawdzi przez lornetkę efekty swego działania. Goguś zniknął. No pewno, byłby ostatnim głupkiem,gdyby nadal przyglądał się moim dzikim harcom. Lecz 209.

zaraz. zaraz. tam, po drugiej stronie jeziora. czyja abynie ulegam omamom? Czy na tej pochylonej nad lustremwody starej wierzbie, dobrze mi zresztą znajomej, bo z niejr czasem łowiłam okonie, leży facet i lornetkuje. mnie? Poprawiłam ostrość w swojej lornetce. Matko kochana! Leży, całkiem okazałych rozmiarów, z metr dziewięćdziesiąt, bodokładnie sięga od końcadokońca pnia starejwierzby, ubrany wszary,zlewający się z tłem dres, szarączapkę, ma wielki nochal, wielkie łapska, którymi trzymalornetkę, nakierowaną na moją osobę! Czyli: obserwujemnie. Czyli:śledzi! E, tam, zaraz śledzi! Poprostu przygląda mi się, zastanawiającsię, czy patrzy naistotę przy zdrowych zmysłach, czyna kompletnie szaloną pomyślałam. To napewno jakiś ornitolog. Wypatruje ptaszków albo muszek,albo czegoś tam. Matko kochana! Pieńwierzby, na którym się rozpłaszczył, jest nie tylkostary, lecz przede wszystkim spróchniały,a jezioropod wierzbą ma siedem metrów głębokości. Facetjak wielkolud. Niemal usłyszałam, jakpieńpod nim trzeszczy Muszęgo ostrzec. Bo jeśli nie umie pływać, marny jegolos. Wrzasnęłam, ile sił w płucach: Proszę pana! Pan z lornetką! Pień lada moment sięzłamie! Umiepan pływać? 210 Wielkolud, zamiast się ostrożnie, rakiem, wycofać z pnia,drgnął nerwowo, usiadł. No i. rozległo się głośne plum! Po czym kręgina wodzie zrobiły się takie,jakby dojeziorawpadł głaz wielkości młyńskiego koła. Lornetkowałam zawzięcie.

Nie wypływał. Poszedł jak kamień. Prosto na dno. Karol, pobiłaś rekord młodzików nasto metrów crawlem. Od złamanego pnia wierzby dzieli cięniewiele więcej niż sto metrów. Nurkujesz jak szczupak. Przeszłaśkursratowniczy. Pamiętasz, co mówił instruktor? Jeśli topielecjest nieprzytomny,układasz go na swojej klatce piersiowejtak,aby jego głowa znajdowała się nadlustrem wody i czymprędzej zapychasz dobrzegu. To wszystko przypominałam sobie, prując niczym motorówka z włączonym na maksymalne obroty silnikiem. Szkoda, że nikt ze stoperem nie liczył czasu. Sądzę,że pobiłam rekord Polski. Zanurkowałam. Matko kochana! Że też mnie akurat musiał się przytrafić topielec o tak potężnychgabarytach! Coś mi tamtłukło się po głowie, że ciało zanurzonew cieczy traci pozornie na ciężarze tyle, ile ważypłyn. Ach, mniejsza z tym! Miałam ciało zanurzone w wodziei miałam nadzieję, że cieczi wodato to samo, więci mójtopielec pozornie straci na ciężarze. i, pomyślciesami, jakie to idiotyzmy przychodzą wtrudnych momentach człowiekowi do głowy? Żeby mnie ktoś potem zapytał, jaką technikę ratowniczą zastosowałam, daję słowo: nie 211.

pamiętam. Ledwo zipiąc, ociekając wodą, opadłam obokwyciągniętego topielca. Był nieprzytomny. Krzywiąc sięze wstrętu,zatkałam mu nochal palcami lewejręki i zastosowałam metodę usta-usta. Ohyda. Nigdy się nie pocałujęz żadnym chłopakiem. Mój topielec beknął. Przewróciłammu łeb na bok, bo reszcie ciała nie dałabym rady,beknąłdrugi raz i plunął strumieniem wody. Trzeba przyznać,wypiłsporojeziora. Trochęsinawy na twarzy, lecz żyjący,otworzył oczy. Nie spodobały mi się. Przyglądały się mojej,ciężkodyszącej osobie,podejrzliwei czujne. Pokaż nogi odezwał się Topielec. Żądanie było tak nieoczekiwane, że pomyślałam, iż mamdo czynienia ze zboczeńcem. Trzebanawiewać. Tą samądrogą, wpław, bo Topielec nie umie pływać, więcmnie niedogoni to raz, zaś dwana cypelku zostawiłam torbę,wędkę i sadzyk z rybami. Wstałam. Topielec próbował usiąść, jednakbył zbyt słaby. Opadł bezsilnie. Jęknął. Nie uciekaj. Mamprośbę. Pomożesz mi? głosTopielca stał się słodki jak miód. Niby w czym? Nie znam pana. Mamusia zabroniłami zadawać się znieznajomymi. Pan wygląda podejrzanie. I zamało oleju wlano panu dogłowy. Na drugi raz,gdypanzechce lornetkować ptactwo wodne lub muszki, niechsprawdzimiejsce, na jakie pan włazi. Poza tym, stanowczopowinien pan się odchudzić. Całepana szczęście, że prawo 212 ' Archimedesa (przypomniało mi się otym ciele w cieczy)nadal działa. No i że ja akurat pana zobaczyłam, usłyszałam oraz

doskonale pływam. Aha. Pan chyba rzadko myjezęby Polecam pastę colgate. Używać przynajmniej dwa razydziennie. Tak radzi panu jegowybawiciel. Nieoczekiwanie twarz Topielca rozjaśniłasię uśmiechami. Matko kochana! Skąd taka nagła metamorfoza? Czuj duch,Karol. Poza jego chuchem z ust, coś mi tu jeszcześmierdzi. Możewartosię dowiedzieć:co? Zgadza się. Jedno zielone, drugie czerwone powiedział z ulgą. Jak Heloiza bardzo nie lubię sprzątać. Bredzi? Zielone? Czerwone? Ciągle jestw szoku? Jaka Heloiza? Co to za imię? Gdzieś już słyszałam to powiedzenieo sprzątaniu. Aha, whurtowni Żądło. Ta kobieta, którabadawczo wpatrywałasię w moje adidasy, też powiedziała,że nie lubi sprzątać. Przypadek? Zbieg okoliczności? Topielec, ledwo oprzytomniał, zażądał pokazania nóg. Możemu nie chodziło o zgrabnełydki, lecz o adidasy? Lecz comogą go obchodzić moje adidasy z różnokolorowymisznurowadłami? Ja również nielubię sprzątać powiedziałam, zgodnie z prawdą. Nie sprzątam na złość Gogusiowi. On w swoimpokoju ma wszystko poustawiane jak pod linijkę. Ty? zdumiał się Topielec. Tobie w twoim wiekukażą sprzątać? 213.

Czasami odpowiedziałam, również zgodniez prawdą. Mama regularnie, raz natydzień,wciska odkurzacz i mówi: sprzątnij ten chlew w swoim pokoju, Karol. Żegnasz się przed sprzątaniem? Jasne odparłam, ciągle zgodnie z prawdą. Mamszczególne zdolnoścido robienia bałaganu. Staję z odkurzaczem i aż się żegnam, nie dowierzając, że te wszystkieśmieciw postaci papierków, ogryzków od jabłek czy gruszek, okruchy chipsów, ciasteczek są moim dziełem. Naprawdę, w śmieceniuchyba nikt mi nie dorówna. Ja to jeszcze wzdycham i mówię:Wieczneodpoczywanie racz im dać. Panie. Amen dokończyłam. TwarzTopielca odzyskiwałanormalną barwę. Czas spadać. Poradzi sobiebez mojej pomocy. Babcia tam pewnociąglewywołuje budę. A budamilczy zaciekle, co babcię wprawi w zdenerwowanie, którepowiększy się,gdy zauważy brak mojej osobyna cypelku. Gotowa zorganizować wyprawę ratunkową. A gdynie znajdzie mnie w oznaczonym miejscu wpadnie w popłoch i zadzwoni po policję, żeby przeczesywała las, ekipę nurków,żeby szukali moich zwłok w jeziorze. Mama zemdleje, ciocia też, babcia dostanie zawału. Wszystko z powodu Topielca, którywybrał nieadekwatny do swoich gabarytówpień do obserwacji. Mieszkasz w tym pięknym domu nad jeziorem? 214 Nie lubię wścibskich. Cogo obchodzi, gdzie mieszkam? Tak mu się spodobałam, że chce się umówić na randkę? Mieszkam tam, gdzie mieszkam odpowiedziałam,nie siląc się na uprzejmość. Bardzo pięknydom. odezwał się z nutką żaluw głosie. Szkoda oznajmił Topielec tragicznym głosem. Czego szkoda? zaniepokoiłam się. Poza tym znowuwydało mi się, że skądś znam ten głos. Leczskąd? Facetaoglądam pierwszy raz wżyciu! Nonsens.

Bzdura. Nie powiedzieli ci? Oj,będzie się działo! Rzeczywiście przyznałam. Głównie z panem. Co pan powie szefowi? Czym wytłumaczy stratę lornetkimarki DeltaOptical? Brakwyników obserwacji? Utopionąna wieki kamerę bezprzewodową? Krótkofalówkę? Radiotelefon? plotłam, przypominającsobie akcesoria wywiadowcze, zdobyte przez babcię, zaś Topielec, w miarę, gdyplotłam,stawałsię coraz silniej drżącą osiką, zaś jego oczywpatrywały się we mnie ze strachem i chyba. o, strzeżcie mnie wszyscy anieli pańscy żądzą mordu! Już wiedziałam, kim jest! Kłusownikiem! Pan Adam niedawnoopowiadał, że wokolicygrasujezorganizowanabanda kłusownicza,polująca na dziki, jelenie i sarny. Topielecjestjej członkiem. Tylko dlaczego obserwował przez lornetkęmarki Delta Optical (rozpoznałam markę, moja lornetka torównieżDelta Optical)przeciwległy brzeg jeziora? No, ale 215.

ja nie mam pojęcia o zwyczajach kłusowników, w każdymrazie nieźle tego tutaj postraszyłam. Żeby go dostateczniedobić, dodałam: Na panamiejscu uciekłabym,gdzie pieprz rośnie. Szef na pewno każe pana sprzątnąć. Topielec padłprzede mnąna kolana. Wstaw się za mną, błagam! Przecież znasz Szefa! Jegobezwzględność. Mimo młodego wieku musisz mieć sporezasługi, skoro nawet dokładnie znasz moje służbowe wyposażenie. Wysłał cię, żeby mnie śledzić? Zgadłem, prawda? Ostatnio zawaliłem dwasprzątania i Szef powiedział,że tomoje ostatnie zadanie. Więcej mi nie da. Skończy ze mnądefinitywnie. Mam dopiero czterdzieści dwa lata! Błagam. Pomóż! Matko kochana, też mi kłusownik! Pływać nie potrafi,topi się wraz ze sprzętem, ma metr dziewięćdziesiąt, bicepsyjak u Stallone, a pada przede mną na kolana! Ale kino! Dobrze. Wstawię się oświadczyłam wspaniałomyślnie. Siedź tu inie wyłaź. Dam ciznać przez krótkofalówkę. Jakodbiorę? Moja utonęła. zajęczał. Faktycznie, łamago. Niepotrzebnie cię ratowałam. Z korzyścią dla ciebie byłoby pozostać na zawsze topielcem. Coś ściemnię przed Szefem. Siedź i czekaj cierpliwie. Ktośzbandy po ciebie przyjdzie. Może nawetja. Dooobrzeee zaszczekał zębami. 216 Przepłynęłamna drugą stronę jeziora. Moja torba przywoływała psa.

Roześmiałamsię. Ale fajnie! Czułam się świetnie, nawetmoje obrażeniamniej bolały! Wyjęłam krótkofalówkę. Buda, tu pies. Gdziesiępodziewałaś tyle czasu? Mama dostała histerii. Ciotka mnie zbeształa, że cię w takim stanie wypuściłam z domu. Buda, buda! Nie zapominać o konspiracji. Niechbuda przestanie lamentować. Niech zatrzyma obie ptaszynyw gniazdku. Pies ma się dobrze. Pieswraca cały i zdrowyBez odbioru.

Rozdział szesnasty, w którym zaczyna być niebezpiecznie. Babcia natychmiast wsiadła dovolkswagena i pojechała do pana Adama, poinformować go o niedoszłymtopielcukłusowniku, zapewne członku poszukiwanej szajki,która ostatnio swoje kłusownicze działania przeniosła nateren nadleśnictwa Drygały, a wcześniej obecność jej stwierdzono w Puszczy Piskiej koło Rucianego. Była to świetniezorganizowana szajka. Przemieszczała się z miejsca na miejscewłasnymi samochodami. Wyposażona była w CB-radia,krótkofalówki, nadajniki, a także w broń nieuchwytnai groźna. Po sobie zostawiała jedynie ślady w postaci zdartychskór z upolowanych zwierząt, głównie jeleniowatych. Na dziczyznę popyt wciąż wzrastał. Wkraju nie brakowałoekskluzywnych restauracji, płacącychniemałe pieniądzeza sarninę, widniejącą potem w karcie dań jako na przykład"sarnina w czerwonym winie". Więc dziczyzna szła jakwoda. Bardzo opłacalny biznes. Zapewniający duże pieniądze. Szajka składała się jakby z dwóchsekcji. Członkowie 218 pierwszego zajmowalisię kłusownictwem zwierzynypolasach. Drugiego zorganizowanym, również na wielkąskalę kłusownictwem jeziornym. Jezior ani lasów na Mazurach nie brakuje. Zwierzynyi ryb również. Brakuje natomiast strażników, chroniącychwody czy lasy. No więcinteres kwitnie. Karol, ale ty masz jaja! zawołała babcia, odjeżdżając. Już pan Adam zawiadomi i straż leśną, i policję. Złapiemytego drania! Całą szajkęzłapiemy! Gites majonez! Super! Ekstra! Łauł! Właśnie zamierzałam sięprzebraćw sucheubranie, kiedymama, patrząc srogo, kazała mi udać się do bawialni. Mama zajęła miejsceobok cioci.

Obie ściągnęły potępiająco brwi. Nie wiem dlaczego, ale pomyślałam, że obiewyglądają jak dwie konkurujące ze sobą o jedno kurczątkonastroszone kwoki. Musiałamugryźć sięw język, tak bardzomnie ich widokrozśmieszył. Pierwsza uderzyła mama. Czy zechcesz uprzejmie wyjaśnić, Karol zaczęła lodowato w jakiż to cudowny sposób wyszłaś z domu podpozorembólu głowyna rzekomy spacer bez wędki, a powróciłaś z wędką, sadzykiem, pełnym ryb oraz torbą wędkarską? (Namoje szczęście, żadnej nie przyszłodo głowy,aby przejrzeć torbę rybacką. Nie potrafiłabym wytłumaczyć wplątanej między żyłki krótkofalówki oraz lornetkiDelta Optical). 219.

Śledziłaś mnie, mamo? Fe, to brzydko śledzić własnącórkę. Gogusia nigdy nie śledziłaś. Bo Goguś nie spiskuje z babcią! wtrąciła ciociaKasia. Właśnie! podniosła głos mama. Zapomniał wół, jak cielęciem był mruknęłam. My w twoim wieku zaczęły chóralnie. Ale im przerwałam: Wy w moim wieku zdemaskowałyście gangsterów. Do tej pory hołubicie pożółkłe strony różnych gazet, któreopisywały wasze wyczyny, zwłaszcza twoje, kochana mamusiu powiedziałam. Mama zaczerwieniła się. Ciocia Kaśka natomiast zaoponowała gwałtownie: Myliszsię, Karol! Gazety opisywały głównie moje wyczyny Nawet telewizji udzielałam wywiadu. A mojąsiostręwyrzucono ze studia, bo w tamtym czasie nie zmieściłabysię w kadrze! No wiesz, Kaśka! obruszyła się mama i zaczęły sięwykłócać, która ilei komu udzielała wywiadów. Ponieważznałamto napamięć, zajęłam się oglądaniem paznokciprzy lewejręce. Dostrzegłam, że opatrunki na prawej mocnoucierpiały w trakcie akcji ratunkowej. No i jednak paluchybolałymnie niekiepsko. W końcu mamaz ciotką osiągnęłyporozumienie, więczajęłysię ponownie moją osobą. 220 Następna ciekawostka, Karol: w jaki sposóbz cypla,na którym podobno łowiłaś ryby, dostrzegłaś na przeciwległym brzegu faceta? Przecieżbrzeg jest porośnięty trzcinami? zaatakowała ciocia. Uśmiechnęłam się niewinnie. Ciociu kochana. Myliszsię. W wielu miejscach wędkarze trzciny wycięli i widać brzeg jak na dłoni. Aha. Jak na dłoni powiadasz.

Z odległościponadstu metrów? To ciocia zafundowała sobie szkła kontaktowe. Jawidzę doskonale odparowałam. Danka, nie wytrzymam z tą dziewczyną! Ona mnieobraża! Kaśka! Nie zaprzeczysz, że odpracy przed komputerem prawie oślepłaśi masz ileś tamminusów! Zaśkontaktyzafundowałaś sobie z próżności. Zazdrościsz mi i tyle! Niby czego? Też coś! prychnęła mama. Bo mam ładniejsze oczy od twoich! Torzecz gustu stwierdziła mama i zatrzepotałarzęsami, dając w tensposób cioci do zrozumienia, że byćmoże ciocia ma ładniejsze oczy, lecz nie posiada tak długich i tak gęstych rzęs. Znowu przez kilkanaście minut oglądałam najpierw paznokcie, następnie skupiłam sięna swoich łydkach. Posiniaczone okropnie,jednakcałkiem zgrabne, stwierdziłam, 221.

Ciocia z mamą ponownie osiągnęły consensus w sprawie swojej urody. No niech ci będzie Karol rozpoczęła ciociażedostrzegasz żabę siedzącą na liściu z odległości tysiąca kilometrów i dzięki wycinkom w trzcinie dostrzegłaś podejrzanie zachowującego się faceta. Ciociu, facet był obwieszony lornetkami, krótkofalówkami, radiotelefonamii miał broń nałgałam. Karol, a skądty wiesz, jak wygląda krótkofalówkai te innenarzędzia wywiadowcze? zapytała z triumfemw głosie mama,będąc przekonana, że już mnie ma. Oj, mamo. Z filmów. Wtelewizji pięć razy na tydzieńleci jakaś sensacja. A Bondy oglądałyśmy wszystkie. Zawszewzdychałaś, jakjamesa Bonda grał Roger Moore. Mama zaczerwieniłasię, zaś ciocia prychnęła pogardliwie: Pogratulować gustu. Zdecydowanieprzystojniejszyjest Pierce Brosnan. Matko kochana! Zaraz się zaczną kłócić, który przystojniejszy i dlaczego. Wymiękłam. Zdecydowanie ruszyłamku drzwiom. Karol, a ty dokąd? Jeszcze nieskończyłyśmyz tobą! rozległsię zgodny tym razem siostrzany duet. Wracaji siadaj. Muszę się przebrać. To sadyzmprzetrzymywać mniew mokrym ubraniu zaprotestowałam. 222 No właśnie, Karol. Kąpałaś sięw ubraniu? zapytała mama. Poślizgnęłam się i wpadłam do wody. Wnosząc po stanie twoich opatrunków stoczyłaśw jeziorze walkę zrekinem zadrwiła ciocia. Karol! Cały czas kłamiesz. Przybiegłaś do domu, wywołałaś babcię,która kazała nam nie opuszczać kuchni, jakbyśmy były jakimiś smarkatymi

czternastolatkami, lecz dzięki otwartemuoknu słyszałyśmy, że pokrzykiwałaś o facecie kłusowniku,który się topił, ale nie utopił, po czym babcia wsiadła w samochód i pojechała do pana Adama. A skąd wiesz, ciociu, że do pana Adama? Bo skręciła zaraz na lewo, a na lewo droga prowadziprosto jak strzelił do leśniczówki. Oj, dobra. Niech wam będzie. Zeznam jak na spowiedzi. Łowiłam ryby na cypelku. Wypatrzyłam podejrzanegofaceta,rozpłaszczonego na spróchniałym pniu wierzby. Lornetkował drugi brzeg. Pień się pod nimzałamał, a tamjezioro ma głębokość siedmiu metrów. Gościu nie wypływał. Więc popłynęłam mu na pomoc. Wytaszczyłam nieprzytomnego. Zrobiłam mu usta-usta. Karol! zdenerwowała się mama. Taki kit namwciskasz? Masznas za idiotki? Sama topowiedziałaś, mamo. Bezczelna! Arogancka! Marsz do łazienki! I głowęwymyj, masz na niej skorupę z mułu! 223.

Bo ty, Danka, zupełnie nie umiesz wychowywaćdzieci! krzyknęła namamę ciocia Kasia. Za to ty potrafisz, bo masz ich dwanaścioro! odgryzła się mama. Nie czekając na ciąg dalszy siostrzanych kłótni, poszłamdo łazienki, z przyjemnością wzięłam gorący prysznic i pozbyłam się brudnych, postrzępionych opatrunków. Mojecztery palce opuchły i posiniały, więc zaciskając zęby,oblałam jespirytusem salicylowym, a potemkażdy owinęłamw bandaż. Postanowiłam zostać w łazience, zabezpieczającejmnie przed mamą i ciocią aż do powrotu babci. Zamiast babciprzyjechał radiowózpolicyjny Pan komisarz życzył sobie rozmawiać ze mną. Wystraszona mamana próżno tłumaczyła, żejestem nieletnia, a później zasłaniała mnie własnym ciałem. Nawet Goguśwylazł,obrzydliwie zadowolony, oświadczając panukomisarzowi, żeKarolina Jodłowska jest osobąnieodpowiadającą zaswojesłowa, ani czyny (i dotąd, słuchając brata, sądziłam, naiwna, że chce mnie bronić! ), ponieważ dziś między godzinąpiętnastą czterdzieści aszesnastą dziesięć był świadkiemataku szaleństwa wyżej wymienionej, która na pobliskimcypelku (tu już moja naiwna wiara prysłajak bańka mydlana) wyczyniała skoki wzwyż i w poprzek, machając rękami oraz nogami. Poza tym padałana piaszczysty brzeg,czołgała się po nim, aby potem w następującej kolejności: wstać, pokazać niewiadomo komujęzyk, porzucićwędkę, 224 a następnie rzucić się w ubraniu i adidasach do jeziora. Wniosek do wyciągnięcia mój ukochany braciszek pozostawiał łaskawiepanu komisarzowi, choć nie ulega wątpliwości, że Karolina Jodłowska, lat czternaście nie jest zdrowana umyśle, co on. MaciejJodłowski, też lat czternaście,uczący się w tym czasie właśnie piątego językai przerabiającypierwszy rok studiów matematycznych,z chęciąpotwierdzi swoim podpisem. Pan komisarz spoglądał raz na mnie, a raz naGogusiacoraz dzikszym spojrzeniem. Niewątpliwie oboje nas uznałza osobyo mocno zachwianej psychice. Mama pospołuz ciocią przysięgały, że ja od czasu do czasu

miewam przypływy niesamowitej energii, którą muszę koniecznie rozładować, natomiast Goguś, ze względu na swoją genialnośćnie uczęszcza do normalnej szkoły, lecz idzie indywidualnym trybem nauczaniai rzeczywiście jest już po egzaminiematuralnym, przyjętym na dwa fakultety: matematyczny[i oraz fizyczny i dlatego żyje w świecie nauki, stąd nie należy przyjmować jego oświadczeń w kwestii mojej osobyza miarodajne. Te tłumaczenia wywołały u pana komisarza nerwowytikpowieki i wyraźną chęć ucieczki lub wezwania z Węgorzowa karetki z kaftanami bezpieczeństwadla czterech osób. Na to zjawiła się babcia. Panie komisarzu,co panu jest? krzyknęła. Takipan blady. Jakby ujrzał stadoupiorów. 225.

Nic, nic, pani Basiu słabym głosem odpowiedziałpan komisarz. Upiory to przesada,znaczna przesada,lecz. nie wiem, jak się mam wyrazić. Niemusi pan! zawołała babcia. Znam swojecórki oraz wnuki. Potrafią tak namącićw głowie, że człowiek myśli, żealbo on zwariował, albo ma do czynieniaz wariatami! Ja też wmłodości takabyłam. Panie komisarzu! Szkoda czasu! Jedziemy! Karol, zabierasz się z panemkomisarzem. Ja pojadę przed wami, wskazując drogę. A ty,Karol, jeśli naściemniałaśw sprawie tego Topielca,to odpowiesz przed sądem dla nieletnich! Matko kochana, babciu! Zostawiłam go tam, gdziemówiłam. Kazałam muczekać na kogoś z bandy. Bardzo siębał. Mówił,że u nich za niewykonanie zadania sprzątają. Karol! Pan Adamzawiadomiłstraż leśną. Nikogo tamnie znaleźli. Na wszelki wypadek zadzwoniłam do pana komisarza. Żeby przyjechał pociebie, ponieważ to ty wiesz najlepiej,gdzie zostawiłaśTopielca. Już panu trochęlepiej? Pan komisarz kiwnął zrezygnowany głową. Poganiani przez babcię wypadliśmyz domu. Pan komisarz,idąc doradiowozu, trochę się zataczał, biedak. Na szczęście niemusiał prowadzić. Przyjechał zkierowcą. Ruszyliśmy. Babcia za nami w swoimchrzęszczącymwehikule. Byłam mocno podekscytowana. Pierwszy raz jechałampolicyjnym samochodem, szkoda,że nie na sygnale. Za226 stanawiałam się również, dlaczego straż leśna nie znalazłaTopielca? Czyżby ze strachu przedsprzątaniem nawiał?

To wydawało się mimało prawdopodobne. Gabaryty miałpotężne,lecz bardzo osłabione. Na pewnoschował się w jakichś krzakach. Chyba że. tu ciarki przeszły mipo plecach, bo jeżeli Szef dorwał nieszczęśnika i go sprzątnął? Policyjny samochód zatrzymał się. Rozpędzony volkswagen babcihamował z fasonem. Dalej nie dało się jechać. Leśna droga przechodziła w ścieżynkęwydeptaną przez zwierzęta idące dowodopoju. Musimy iść pieszo szepnęłam panu komisarzowii zachowywać sięcicho. Uważaćna gałązki podnogami. Ma pan broń? Tak się boisz? Ja?Skądże! Jak prawdziwy facet nie bojęsię niczego! oświadczyłamurażona niecnym podejrzeniemo tchórzostwo. Ale mieć broń nie zawadzi. MójTopielecstraszliwie bał się Szefa. Ten Szef to jakiś pedant. Za byleco od razusprząta. Aha powiedział z niedowierzaniem pan komisarz. Pedant, co sprząta, mówisz? Naprawdę, nie ściemniam nic a nic. Dotarliśmydo zatopionegopnia. Polanka była mocnozdeptana. Hej przywołałam. Wyłaź z krzaków! Szef ciwybaczył. A japrzybyłam z własną obstawą. 227.

I nic. Hej, to ja, wybawiciel! Bez odzewu. Panie komisarzu! Niechpan zobaczy przywołałababcia, z nosem przy ziemi jak najprawdziwszy tropicielśladów. Karol, odsuń się, nie zasłaniaj. Ale ja już zobaczyłam. W takim wilgotnym mchuśladypozostają na długo. Duże męskie stopy, dźwigające potężnegabaryty, dawały ogromne susy. Za nimi podążały odciskibutów, też męskich. Cholerapowiedziałam. Spóźniliśmy się. MójTopielec uciekał, a ktoś z bandy go gonił. O, Boże! A tugo dopadł! O, Boże, a to, co namchu, takie ciemnoczerwone. ..O, Boże,nie chcę wiedzieć, coto jest! PaniBasiu tym razem głos pana komisarza zabrzmiał twardo i zdecydowanie. Zabierzepani wnuczkęi odjedzie natychmiast do domu. Żarty się skończyły Teraz tojużsprawa policji. Karol, jutro złożysz dokładne zeznania doprotokołu. Pani Basiu. Proszę zachować daleko idącą ostrożność. Zobaczymy, jak się rozwinie śledztwo. Najprawdopodobniejpani wrazz rodziną otrzyma policyjną ochronę. Tabanda kłusownicza jest wyjątkowo niebezpieczna. Rozdział siedemnasty, w którym decydujemy się na super akcję. Babcia jechała ostrożnie, rozglądając sięna boki z takimnapięciem, jakby za każdym mijanym drzewem lub krzakiem czaił się sam Szef z karabinem maszynowym, gotowymdo strzału. Przyznam, że i ja czułamsię nieswojo. Usiłowałam odtworzyć przebieg zdarzeń kołozłamanej wierzby pomoimodpłynięciu. Topielec nie oddaliłby się nawet na siusiu. Za bardzo się bał. Czekał namnie.

Pytanie podstawowe: czy miał"ogon"? Skoro Szef zlecił mu obserwację brzegujeziora, w jakim celu przydzieliłby mu "ogon"? Chybażemiało to być zadanie sprawdzające, zadanie test, ponieważdwa poprzednie sprzątaniaTopieleczawalił. O, Boże! Omal nie krzyknęłam! Otworzyła mi się dotąd szczelniezamkniętaklapka wmózgu. Dlaczego sprzątanie kojarzyłomi się z mopem i szczotką? Cóż za idiotka ze mnie! Pokazowa! Sprzątać to w języku gangsterówznaczyzabijać! Mój Topielecbył regularnym mordercą, tyle że fajtłapą. Lornetkował drugi brzeg. Pusty. Jedyną osobą byłam ja. 229.

Mnie polecił Szef sprzątnąć? Majaczysz, Karol, bez sensu. Przecież Topielec uznał ciebie za niezwykle ważną figurę,która jest blisko z jego Szefem. Owszem,miał sprzątnąć,lecz kogośinnego. Ciekawe kogo? Może pana Adama? Lub strażnika leśnego? A ponieważ Szef wątpił, czy i tymrazem nienawali, wysłał za nim "ogon". Matko kochana! Ogon Topielca pewno mniewidział! To mi się nie podoba! Będę musiała pomyśleć, jak zmienić własną fizjonomię. Przyczepię brodę. Albo wąsy. O, matko kochana! Karol,nie rozpraszaj się! Wróć do Ogona i Topielca. Musiałoto sięodbyć tak: Topielec przyuważył, że ma Ogon więc zebrał siłyirzucił się do ucieczki. Wtedy Ogon ruszył za nim i niestetydogonił biedaka. Ale czy good razusprzątnął? Taka opcjajest możliwa, lecz mało logiczna. Na miejscu Szefa chciałabym się najpierw dowiedzieć, coTopielec zaobserwował,i dopieropotem bym go sprzątnęła. Topielec żyje. Niepotrzebnie się Ogonowi opierał, ponieważ on rozkrwawił munos, a należy przyznać, że nos Topielca jest imponującychrozmiarów, to i krwawił obficie. Matko kochana! Szkoda, żepan komisarz kazał nam wracać! Chętniebym sprawdziła,dokąd prowadzą ślady Ogona i Topielca. Oj, źle się stało,że babciabez zastanowienia pojechała do pana Adama! A jeszcze gorzej, że pan Adam, kiedy strażnicy nie znaleźliTopielca, zawiadomił policję. Pan komisarz wezwieterazekipęśledczą, w lesiezaroi się od policji. Błąd. Jeżeli stanowisko dowodzenia bandy znajduje się gdzieśblisko, nawieją 230

wszyscy. Chyba rozumiem, dlaczego policja nie potrafiłaich złapać i zawsze się spóźniała, znajdującjedynie ślady. O,właśnie: słyszę policyjne syreny! Co za głupota, oznajmiaćwszem i wobec, że się jedzie na miejsce przestępstwa! Drodzypanowie policjanci. Znajdziecie figę, a nie szajkę. Babcia dojechała do naszej drogi, zatrzymała samochód. Słyszysz? zapytała. Głucha nie jestem,babciu. Chyba aż wStrzelnicachsłychać syreny policyjne. Taaak. Niedobrze powiedziała babcia. Spłosząptaszki. Już strażnicy leśni jespłoszyli zauważyłam. Mogłyśmy same zdemaskować szajkę. Ciekawe, w jaki sposób? postawiłasię babcia. Ten twój Topielec miał ogon. Wiem. No i bardzo dobrze. Sameznalazłybyśmyślady, które zaprowadziłyby nas prostodo obozowiskaszajki. Nieźle kombinujesz, wnuczko babci zaiskrzyły sięoczy. Ale teraz to już musztardapo obiedzie, niestety. Myślę, że niekoniecznie odpowiedziałam. Jak to? Onijuż dawno nawiali. Oni nawiali,zgoda. Lecz nawiewając, zostawili noweślady Karol! I tymi śladami zajmie się policja. 231.

Babciu! Niekoniecznie tymi. Nie kumam. A jakimi? Babciu! Wczuj się w psychikę takiego szefa szajki! Skoro przez tyle czasu nie wpadł wraz ze swoimi ludźmiw ręce policji, musi być wyjątkowo łebski gościu! Co byś zrobiła na jego miejscu,wiedząc,że maszpolicję na karku? Babcia nie zastanawiałasię długo. Wypaliła: Wpuściłabym policję w maliny fałszywymi śladami. Zostawiłabym ich mnóstwo, żeby policja musiała na ichzbadanie poświęcić sporoczasu. Rozumowanie prawidłowe, babciu, ale opuściłaś pewien bardzo istotny jego fragment. Czytałaś o alpinistach,wybierających się na zdobycieszczytu? Po drodze zakładajątak zwane obozy. Wiem! ucieszyła się babcia. Sugerujesz, żew podobny sposób postępujeta banda? Dokładnie. Jeżeli pierwszyobóz spalony, wycofająsię do drugiego. Oczy babci rzucały snopy iskier. Karol, nie kuś. Mam ponad pięćdziesiąt lat! E, tam, babciu! Nikt ciw metrykę nie zagląda. Jesteśwysportowana, gibka jak pantera, zaś duch w tobie młodszyod mojej mamy! Nie opieraj się. Zaszalejmy. Czujesz jużw sobie to uderzenie adrenaliny? Czuję! krzyknęła babcia. Matko kochana, Karol! Mamy taki świetny sprzęt. Okazję dowypróbowaniajakości gogli noktowizyjnych! Szansęzdemaskowania nie232 uchwytnych dotąd bandytów, poszukiwanych przez najlepszych specjalistów policyjnych bez efektów, a tu my, czternastoletnia Karol z pięćdziesięcioczteroletnią

babcią wskazująmiejsce pobytu mafii kłusowniczej! To dopiero wyczyn! Na pewno zostałybyśmy odznaczone medalemza odwagę. Szkoda, że nie posiadamy kamery termowizyjnej! Moja mamabez noktowizorów i kamer wraz z ciocią doprowadziły do ujęciazorganizowanej szajki zauważyłam. Ale to było głupie i nierozważne,i gdybynie mójprzyszły mąż,a twój dziadek, to mogłosię to skończyć tragicznym finałem. zapałbabcizdecydowanie opadł. Babciu, nie szukaj dziury w całym. Chociażspróbujmy. Co nam szkodzi? Okolice jeziora znasz jakwłasnąkieszeń. Skoro kłusują tu, to znaczy, że kłusują i ryby, i zwierzynę. A ponieważ pan Adam,jego pracownicy i strażnicyleśni dotąd nie znaleźli anijednej skórypo sarnie, to oznacza to, że dopiero siętuzainstalowali wywodziłam. Karol! Zapominaszo Gogusiu! O naszym planiejego naprawy moralnej! Nie zapominam. Można świetnie połączyć jednoz drugim. Kłusownicy są prawdziwi, przemytnicy narkotyków zmyśleni. Twój plan podkryptonimem"Szerszeń" będzie działał. Dziświeczorem zostawimy na parapecie okiennym w kuchni ostrzeżenie. Tylko już niewylepiane,alenapisane dużymi, drukowanymiliterami. Jednow kuchni,drugie wsunę pod drzwi do pokoju Gogusia. Oczywiście 233.

dopiero wówczas, gdy wszyscy usną snem kamiennym. Nawszelki wypadek możemy każdemudo wieczornej herbatkidorzucić pół tabletki tego twojego, zwalającego z nóg środkanasennego. Założymy dresy. Kominiarki. wpadła mi w słowobabcia. Weźmiemy krótkofalówki. nadajnikpodsłuchowy. pierwszaklasa, pamiętasz? No. Miniaturowy, mniejszy od zapałki. Z bardzo czułym niskoszumnymmikrofonem. Łapie rozmowy prowadzone z odległości stu metrów. Super ekstra, babciu! Gites majonez, Karol! Przybiłyśmy piątki. Matko kochana! Ale będzie się działo! Zostaniemy bohaterkami! Zastawimywnyki, w które zamiast bezbronnych saren, złapią się uzbrojeni po zęby kłusownicy. Babciu! Takiej jak ty, nie ma drugiej na całym świecie! No myślę odparła zarozumialebabcia. Rozdział osiemnasty, w którym babcia zamierza siebie i mnie utopić w bagnie. Mama, ciocia i o dziwo, Goguś! czekali na naszpowrótzwielkim niepokojem. My zaprezentowałyśmy z kolei obojętne twarze. Jakbyśmy wróciły ze zwykłej przejażdżki. Zasypanegradem pytań, odczekałyśmy, aż grad się skończysypać (co wymagało znacznej cierpliwości, gdyżcopytanie,to głupsze) i. nakłamałyśmy, że: alarm okazał się fałszywy,a Topielec bardzo porządnym człowiekiem, ornitologiem,pracownikiem naukowym, zaś jedyna nieprzyjemność,wynikająca bezpośrednio z tego zdarzenia, dotyczy mojejosoby, gdyż zostanę wezwana na policję, może jutro, możepojutrze, do złożenia podpisu pod protokołem. Dlaczego ty? zapytałGoguś. Jesteś nieletnia.

Twój podpis pod protokołem policyjnym? Mamo! Ciociu! One obie coś kręcą! A ja życzę sobie mieć spokój! Japracuję naukowo! 235.

Pomyślałam, że przy pierwszej lepszej okazji skopięswemu bratu tyłek. Marny egoista. Od razu przypomniałmi się P. J. i to moje smutne, naiwne oczekiwanie, że któregoś dnia zadzwoni do naszych drzwi, ja je otworzę i zoba. czę bardzo przystojnego pana, który powie: "Och, Karol,ale ty urosłaś, córeczko! Jużwięcej się nie rozstaniemy. Odtąd zawsze będziemy razem. ". Więc biegałam otwieraćdrzwi, gdy tylko zadzwonił dzwonek. Arazemze mną biegłamama. Z takim na wpół radosnym, na wpół trwożliwymoczekiwaniem w oczach. Goguś nie biegł. Goguś, geniuszod czwartego roku życia, zajmował się wyłącznie sobą. Nanikogo nie czekał. Za nikimnie tęsknił. Poprostu, wiernakopia niejakiego EJ. Po tej uwadze Gogusia,że życzy sobie mieć spokój, twarzmamy skurczyła się boleśnie. Pewnosobie przypomniałaswego męża, którypakuje walizki i mówi: ,Wybacz, lecz japracuję naukowo,a te cholerne bliźniaki wrzeszczą i wrzeszczą, więc ani sekundy dłużej! ". To pracuj dalej, Goguś odezwała się babcia złowieszczymtonem. Pracuj. Skoro ci w domu za głośno,urządzimy ci niedługo prześliczny gabinecik wpiwnicy. Doprawdy, ja rozumiem, że babcia maskończonezaledwie studiazaoczne, toteż od babci za wiele wymagaćnie można, od mamy również, alety, ciociu,którasięhabilitujesz, powinnaś wykazać się jakim takim intelektem oświadczył Goguś, nadymając się jak ropuch w okre 236 sie godów. Zawsze mnie interesowało,w jaki sposób mójbrat potrafi tak szybko napompowaćpowietrzem policzki? Czym jewciąga? Nosem? Uszami?

Przedziwne zjawisko fizjologiczne, ponieważ nadymał się bez najmniejszego wysiłku. Maciuś! krzyknęłamama. Goguś nadął się jeszcze silniej, wzruszył ramionkami,szalenie obrażony opuścił niegodnejego intelektu towarzystwo, trzaskając drzwiami. Czy on sięnigdy nie zmieni? zadała, na razie retoryczne pytanie mama. Zapewniam cię, córko, że sięzmieni ito w najbliższym czasie oświadczyła babcia. Próbowałam wszystkiego. szepnęła mama. Lecz nigdy, jak radziłam, nie spuściłaś mu porządnego laniapowiedziała ciocia. Dziewczyny! Robi się późno! Wypijemywieczornąherbatkę, zjemy po kruchym ciasteczku i spać zakomenderowała babcia, ostentacyjnieziewając. Karol nam jąpoda, bo jestnajmniej zmęczona. Tylko pamiętaj, Karol,taką jak lubię. Rozkruszyłam po połówce selofenu do kubków mamyi cioci. Nie podejrzewając niczego (w myśl przysłowia, odsmażane nie smakuje! ) wypiły, zajadając ciasteczkiem. Popięciuminutach już się im kleiły powieki. Ucałowały mniei babcię na dobranoc. Zdążyły dotrzećdo swoich pokoi. 237.

Na wszelki wypadek zajrzałam: obie również zdążyły sięrozebrać i paść na łóżka. Każdą przykryłam kołdrą. Babcię zastałam w kuchni, wypisującą czerwonym flamastremostrzeżenie. Wsunęłam je poddrzwi kanciapy Gogusia. ChrapanieGogusia byłodonośne. Znając obyczajemegobrata, wiedziałam, że oko otworzy najwcześniej o dziewiątej rano, czyli do tej godziny czas jest nasz. Dopiero wtedyGoguś narobiwrzasku na całydom. Babciu? Ogarniają mnie wątpliwości. Zdążymy namierzyć szajkę do dziewiątej rano? Goguś wpanice natychmiast przygna do mamy. Mama wraz z ciocią wpadnąw panikę, zadzwonią na policję, a nie sąprzygotowane psychicznie. Nie zadzwonią babcia zawahała się. Niczego niezauważyłaś szczególnego w nagryzmolonym przezemnietekście? Nie odparłam po namyśle. Matko kochana, tekstpodczas sklejaniasię wbił mi się w pamięć. I do tej poryprzypomina o sobie rwącym bólem w palcach, że nie wspomnę o kolanach. Karol. wystawiłam ciebie powiedziała ze zmieszaniem babcia, po czym szybko zastrzegła. Ale to dladobra sprawy, wnuczko. Ha! Babciu? Co to ma znaczyć? Karol, sorry. Podrobiłam twój charakter pisma. No wiesz! Jesteś apłam! 238 Jestemzgodziła się potulnie babcia. Lecz zanim obrzucisz mnie kolejnym obraźliwym anagramem,zastanów się, w jakim celu posłużyłam się twoim charakterem pisma? Ha! Miałamna końcu języka cały zestaw dosadnych anagramów.

Nagle jednak spłynęło olśnienie! Matkokochana, toma sens! Goguś znajdzie ostrzeżenie, dostanie spazmów, żektoś dybie na jego genialną osobę, pogna do mamy, mamaprzeczyta, pozna oczywiście, że charakter pisma jest łudząco podobny do mego, odrzuci żądania Gogusia, abynatychmiast wracać do Łodzi lub przydzielić mu ochronępolicyjną, powie, że to kawał zrobiony mu przez wrednąsiostrę, więc Goguś przygna do mnie, strudzonej po nocnej eskapadzie, wyzywając od idiotek, a ja mu po prostu,mimo zmęczenia, z całą satysfakcją założę nelsona, i niepuszczę z uścisku, dopóki nie powie: Ja, Maciej Jodłowski,zapoznany geniusz, dałem się nabrać swojej siostrze o zerowym ilorazie inteligencji. W taki sposób nikt nie zawiadomi policji podsumowała mojerozmyślania babcia. Mama co nieco cięzbeszta, ale też nie zamocno, ponieważ po dzisiejszej odzywce tego zarozumialcajest na niego wściekła. Nie tylko, babciu powiedziałam. Goguś mamęboleśnie zranił. Wiem. Tym bardziej należygo postraszyć. I to nie jedenraz. Planpod kryptonimem "Szerszeń" trochę opóźnimy. 239.

Wyrażasz zgodę, wspólniczko? Pewno. Doprowadzimy Gogusia do takiego stanu, żebędzie się bał własnego cienia. Ekstraplan, super! Babciu! Nie mogę siędoczekać! Kiedy wreszcie zaczniemy tropić? Noc czarna, warunki doskonałe. Conagle, to po diable, Karol oświadczyła babcia. Patrz na mniei ucz się. Wystukała jakiś numer na komórce. Mam nadzieję, panie Kazimierzu, że pana nie obudziłam. Tak, to ja, BarbaraPiotrowska. Udało się wamdopaść tych bandytów? Nie? O, jak miprzykro. Fałszyweślady? No, no, kto by się po nich spodziewał. Zaczniecieskoro świt? Słusznie, słusznie. Na pana miejscu też zwlekałabym z powiadomieniem Pisza. Przyjadą tacy icałazasługa na nich spadnie. Ja panu również życzę spokojnejnocy. Babciaodłożyłakomórkę. Ha! oznajmiła z triumfem. Wiemy już, którykierunek nam się nie przyda. Ślady prowadziły prosto jakstrzelił leśną drogą na Orzysz, po czym skręciły w tę wąską,krótką ścieżkę, która prowadzi do zatoczki między trzcinowiskiem i wychodziło na to, że poszukiwani weszli. w jezioro. Babciu! Ale tam jest okropnie głęboko! Znam dobrzeto miejsce, siedzą tam wielkieokonie! A mój Topielec nieumiepływać! 240 Toteżpolicja uznała, że poszła fałszywym tropem. Jutro z samego rana zaczynają poszukiwania od nowa. Naszemukomendantowibardzo zależy na odnalezieniubandy. Może w zamian dostałby od swojej "góry" nagrodęw postaci dobrego sprzętu, bo pracują na zabytkowych jużkomputerach.

Więcsię pośpieszmy, babciu. Czas ucieka. Karol, wyluzuj. Wczuj się. Jesteś szefem bandy. Musiszmieć jak na wojnie: stanowisko dowodzenia. Pamiętaj, że kierujesz zakrojoną na szeroką skalę akcją. Maszw kilku różnych punktach swoichludzi. Jednikłusująwęgorze, szczupaki, liny, ściągają sieci, a ładunek natychmiast trafia do ciężarówek-chłodni. Inni ściągają z wiadomych sobiemiejsczamęczonąwe wnykach lub upolowaną nielegalniezwierzynę. To fachowcy: ściągnięcie skóryzajmuje im kilka minut i tuszeładują do oczekującychsamochodów-chłodni. Kumasz? No pewno oburzyłam się. Wszyscysą wyposażeni w odbiorniki, krótkofalówki, radiotelefony. Składająmeldunki dowództwu. Szefostwo analizuje sytuację. Szef jestłebski, więc poza wykonawcami, dysponuje również siecią"czujek", wystawianych w newralgicznych punktach, w których możnaprzewidzieć spotkanie z leśną strażą. Pewno mójTopielec byłtaką "czujką" właśnie. W razie jakiegoś podejrzenia, "czujka" melduje o zagrożeniu szefowi, zaś on kierujeposzczególne transporty na bezpieczne drogi. 241.

W trakcie mojego dociekania babcia wyjęła mapę okolic jeziora Orzysz. Na chwilkę zapomniałam o szefach,kłusownikach, pościgach, tropieniach nawet na mapiejezioro przedstawia się niesamowicie, a dla mnie jest najpiękniejszym jeziorem, jakie znam. Kocham je. Za jegopółwyspy, cyple, cypelki, zatoki, wyspyporośnięte lasem,gdzie można swobodnie biwakować, liczne strugi, z którychdwienajważniejsze jakiś sadysta nazwał Rzeźnicką Strugąoraz Czartowską Strugą. Ech, zawsze latem pragnę, abysięono nigdy nie skończyło. A potem, ledwo wrócimy dodomu, uwieszam się na szyi mamy i pytam: "Pojedziemy naweekend do babci? ".Zaś mójbrat nadyma się jak ropuch(właśnie,powiniennosićksywkę Ropuch, a nie Goguś! )i oświadcza napuszenie:"Alebeze mnie". Tu babcia pokazała punkt na mapie. Tu?Przecież tu i wokoło ciągną się rozległe bagna! Patrz na czubek mego palca zdenerwowała się babcia. Czy on tonie wbagnie? Zapomniałaś oWyspie Przemytników? Babciu! Nie zapomniałam! Jednak to wzgórze, porośnięte lasem, wybryk przyrody pośrodku bagien, jest praktycznie niedostępne! Ha! Zależy dla kogo oświadczyła dumnie babcia. Ja znam przejście. Pan Adam mi pokazał. Jest coprawda nieźle zamaskowanei wąskie, więc nie daj Bóg zboczyć choćby o mały krok,wtedy kaplica, gul, gul i po tobie, 242 w j; ale pomyśl,Karol, nie bez powodu wśród miejscowych nosinazwę Wyspy Przemytników. O tym,że babcia miewa szalone pomysły, cała nasza rodzina wiedziała od dawna. Ten pomysł babci uznałam zanajbardziej szalony ze wszystkich, jakie kiedykolwiek nawiedziłyjej głowę. Wyspa Przemytników! Mam zaledwie czternaście lat i oto rodzona babcia zamierza mniedla zaspokojenia własnych, nieobliczalnych ambicji utopić w bagnie!

Pan Adam pokazał! Dobre sobie! Ścieżka wąska i nie dajBógzboczyć z niejo krok! Wprost cudowna perspektywapowolnegogulgotania. Obie zresztą zabulgoczemy! Bo jakznam babcię, ona nie odpuści! Popatrzyłam wrogo na jejczubek palca, wcelowany w Wyspę Przemytników. To idealne stanowiska dowodzenia, Karol. Szefostwotam się zamelinowało. A my je zdemaskujemy Wcześniej zginiemy śmiercią męczeńską! I bezsensowną! Nie masz żadnej pewności, że poza kośćmi trupichczaszek, zastaniemy tam szefów bandy Pewnościnie mam, za to intuicję bezbłędną. Karol? Gdzie twój entuzjazm? A dopieroco mnie poganiałaś, szybciej, szybciej, idziemytropić! Tropić, niegulgotać! Nie zauważasz tej drobnej różnicy? E, tam! Wyluzuj! Też nie chcę gulgotać w bagnie. Paskudna śmierć otrząsnęła się z odrazą babcia. 243.

Czy chociaż raz szłaś tą ścieżką? zapytałam w przekonaniu, że usłyszę: "Ależ, Karol! Dziesiątkirazy! Znam jąna pamięć. Przejdę przez nią z zamkniętymi oczami! ". Nigdy wyznała babcia szczerze,lecz nie straciłaszalonego błysku w oczach. Karol! Kiedyś musi być tenpierwszy raz! Jeżelisię boisz, pójdę sama. Na to nie mogłam pozwolić. Pomyślałam, że należałobynapisać listy pożegnalne do mamyi do cioci. Bo naszychciałnigdy nie odnajdą,więc po co, biedne, mają się łudzić,że kiedyś nas znowu zobaczą? Rozdział dziewiętnasty, w którym okazuje się, że istnieje opatrzność. Przed wyruszeniem w bezpowrotną drogę(codo tegonie żywiłam złudzeń), babcia wręczyła mi kij od szczotki. Sama dzierżyła, poza plecakiem,w którym schowała na razie gadżety podsłuchowo-nasłuchowe, kij od grabi. Niezapytałam, do czego będą nampotrzebne. Nie interesowałomnie to. Nicmnie już nie interesowało. Nie potrzeba specjalnej wyobraźni, aby przewidzieć, co się z nami stanie. Jednak gdzieśna dnie mejudręczonej duszy kołatała nikła niteczkanadziei, że babcia w ostatniejchwili ze swegogulgoczącego pomysłu zrezygnuje. W końcu jestemjejjedyną i ukochaną wnuczką. Ale skoro była gotowa utopić się zpowodu dużej ryby i osierocić córki i wnuki, todlaczego teraz miałaby się wyrzec wkroczenia na ścieżkęprowadzącą według niej prosto na Wyspę Przemytników,zaś według mnie prosto w topiel bagienną? Pomykała raźnymkrokiemw kierunku Wyspy Przemytników jak najprawdziwszaRącza Gazela, oświecając drogę 245.

punktowym światłem diodowej latarki. Ledwo zanią nadążałam. Moje nogi, nie tylko ze względu na obrażenia kolan,stały się niesamowicie ciężkie. W książkach o takichnogachautorzy używają określenia: "stałysię jak kamienie". Uważałam, że mocno przesadzają, bo jak nogi mogą się stać niczym z kamienia? Teraz na własnych nogach przekonałamsię o słusznościowej kamiennejmetafory. Szybciej. Szybciej co jakiś czas upominała babcia. Więcej życia, Karol! Szczególne poczucie humoru, przyznajcie to sami. Ja,owszem, wierzyłam, leczwyłącznie już wpozagrobowe. Z babci jest niepoprawna optymistka. Zapycha niczymmaratończyk i jeszcze sobie podśpiewuje : chodź, pokaże: ci,czym moja miłość jest, dla ciebie zabije się. Chociaż,z drugiej strony, ten optymizm przyszłego topielca ma jakiś sens. Może i mnie, przyglądając się optymistycznie zapadającej sięw otchłań bagna babci będziełatwiej umierać. Zaraz. Zaraz, ale zjakiej racji JA mamdać się wciągnąć w kipiel? Ponieważ babci odbiło? PaniCzajkowskaz pierwszego piętra,jeśli chodzi o babcię, mastupięćdziesięcioprocentową rację! I moim zadaniemjesttę rację babci uzasadnić. Ale jak? Myśl, Karol. Udaj,że złamałaś nogę. Przewróć się efektownie. Jęknij przejmująco. Wykrzywtwarz w cierpieniu. Wyraź ubolewanie, że z dzisiejszej wyprawy nici. Właśnie zamierzałam wykonać piruet,po czym upaść, gdybabcia, całkowicie zapominając o konspiracji, krzyknęła: 246 Karol! To tu! dała susa w bok, znikającwe mgle. Panie, miej naszegrzeszne dusze w opiece szepnęłam i

również dałam susa w bok, za babcią. Wystarczyjeden potwór w rodzinie,mój brat. Cokolwiek miałobysię stać, nie zostawię babci samej. Jeżeli babcia zejdzie ześcieżki, podam kij odgrabi i uratujęją lubsama zginę. Bohaterską, chociaż męczeńską śmiercią. Może kiedyśnazwąjakąś ulicę moim imieniem? Babciu. Póki jeszcze bagno nas nie wciągnęło, zawróćmy. .. Nie możemy, Karol. Dlaczego nie możemy? Ścieżka za wąska. Wciągnębrzuch, babciu. Karol, jesteś płaska jak deska. Wezmę cię na barana. Karol, nie da rady Udźwignę cię,babciu. Jesteś drobna i szczuplutkajak czternastolatka. Ale janie wiem,czy ścieżka podnami, złożonymido kupyrazem, niezarwie się. Wydaje się być dość twarda, babciu. Lepiejnie ryzykować, Karol. Wdepnęłyśmy w bagno i musimy pruć do przodu. Prosto jak strzelił. Tak mówił pan Adam. Aby nie zboczyć ze ścieżki, wtedy jest się bezpiecznym. 247.

Na pewno? Skoro przemytnicy tędy chodzili. A wszyscy doszli? Niby skądmam wiedzieć? Sądziłam, żepan Adam udzielił ci szczegółowychinformacji! Pewno samnie wie, czy wszyscydoszli. O, matko, babciu jęknęłam. Asekurujęcię, Karol. Idę przecież pierwsza. Jakby co,wycofasz się rakiem. Nigdy, babciu! Jeśli zginiemy, to obie! Przestań siać panikę, wnuczko. Więcej odwagi! Dotrzemy do celu. Ha! Ha! powtórzyłam okrzyk babci bez przekonania. Posuwałam się wolno, ponieważbabcia szła niezwykle ostrożnie, macając krańce ścieżki kijem. Tam, gdziezapadał się, zaczynało się bagno. Ale szła i nie zapadała się. To już coś. Jednak podmiękły grunt pod nogami odczasudo czasu nieprzyjemnie chybotał i wówczas serce stawałow gardle. Dalekojeszcze? zaszeptałam. Cokolwiek by niepowiedzieć, to miejsce byłoprzerażające. Świadomość, żedookoła ciebie, pod tą jakże podstępną roślinnością, bostwarzającą pozory stałego lądu, kryje się bezdenna kipiel,nie należała do sympatycznych. Różne myśliprzelatywałyz szybkością błyskawicy: a jeśli pan Adam się myli i ta 248 ścieżka gdzieś zakręci, wtedy jak amen w pacierzu babcianagle przede mną zapadniesię, a ja. Pan Adam się nie myli,Karol przerwałababcia. Aha,więc znowu myślałam na głos. Ale taksię boję. nigdydotądtak się nie bałam. Ja również, przyznam się szczerze, cały czas umieram ze strachu. Tylko udajędzielną, żebyci dodać odwagi,Karol odpowiedziała babcia.

Leczteraz ciii. .Chybawidzę brzeg Wyspy. Chyba czy na pewno? Ciii. jeszcze ze trzy metry. przed namidrzewa. Z tego przeklętego bagna wszędzie wystają pniedrzewpodobne białym upiorom. Skąd wiesz, że te,które widzisz,są prawdziwe? Właśnie stąd, że nie sąbiałe. Te białe, ciągnące sięwzdłuż bagnacałymi pasmami to umarłebrzozy. Teprzedemną mają normalne pnie. I gałęzie. O, dobry Boże, Karol! Jesteśmy uratowane. Babcia, sapiąc i dysząc, przywarła całym ciałem do sosny. Objęła jej pień. Wycałowała czule. Mnie przejmował nadal strach. Za nami bagno. Przednami być może bandyci, którzy anichybi nas pochwycą, zwiążą i sprzątną. Idealne miejsce do sprzątania. Kilka metrów i wbagno, i gul, gul. A jeżeli w jakiś cudownysposób unikniemy gruntowanego sprzątnięcia naszych 249.

osób, to czeka nas. o, nie,wolę nie myśleć o powrocie natę chybotliwą, kląskającą ścieżkę! Karol zaszeptała babcia. Kijezostawimy podtą sosną. Pan Adam mówił. Babciu, błagam, ani słowa więcej o panu Adamie! Szanuję go, leczwolałabym,abyś gonigdy nie poznała,a on ciebienie poznał z tym koszmarnym przejściem naWyspę Przemytników. Jaka rozkoszna wizja: nie znasz panaAdama. Nie jesteśmy tu, gdzie jesteśmy, lecz w naszych wygodnych łóżkach słodko śpimy. Babcia nie odpowiedziała. Ściągnęłaplecak. Wyjęła zabrane ze sobą gadżety JamesaBonda. Zainstaluj się, Karol zaszeptała, podając mi radiotelefonMT 40. Też mi "instalacja"! MT 40 miał zaczep napasek. Jedenruch i już. Gdy dotrzemy do ich punktudowodzenia, rozdzielimy się, kumasz? Kumałam, lecz niewidziałam sensu. Nie znajdziemytu żadnego punktu dowodzenia ani przemytniczej bazy. Szefprzestępczej grupy musiałby być absolutnym debilem,aby instalować punkt dowodzenia naWyspie i narażać sięna taplanie przez bagna. Ewentualnie mógłby przylatywaćmotolotnią, ta zaś w tych okolicach wzbudziłaby niemałąsensację i policja zlokalizowałabyszefa raz dwa. A tu masz skaner babcia dorzuciła mi kolejnygadżet. 250 Dobra, może być iskaner. Pluskwy umieścimy z drugiejstrony wyspy, na jakimś drzewku i podsłuchiwać będziemyzaszyfrowany szum jego gałęzi. Po jakącholerę (wiem, żebrzydko jest kląć, lecz sytuacja chyba mnie usprawiedliwia! ) skaner, skoronie założyłyśmy wrzekomym oboziepodsłuchu? Teraz gogle noktowizyjne. Zakładaj, bo gaszę latarkę.

Założyłam. Przez sekundę otoczyła mnie ciemność,w drugiej świat jakby z filmowego horroru, cały w upiornym odblasku jasnozielonego koloru. Z trudem powstrzymałamnarastający w gardle protest. Głowa babci w goglachprzypominaładozłudzenia wydłużony ryj dzikiej świni. Pies,pies, sprawdzam, jak działasz odezwał sięgłos babci w moim uchu. Pies wolałby wrócić do budy, na wymoszczonekołderkąposłanko. Budateż by wolała. Lecz buda nie po tolazła na tęwyspę, żeby odejść z niewykonanym zadaniem. Budaza bardzoambitna. Pies niech się zamknie. I pełznie za mną. Buda za bardzo się zmęczyłapowiedziałam dyplomatycznie. Bo po jakiego grzyba babcia ma pełzać, kiedyi tak na wyspie, poza nami wariatkami, nikogo nie ma? Buda niech odpocznie. Piespopełznie, rozezna sytuacjęi jakbyco, da sygnał budzie. 251.

Buda nie czuje zmęczenia. Budama świeży przypływadrenaliny. Cholerna buda pomyślałam brzydko o babci. Oczywiście, kłamie, bo jak budamoże nie być zmęczona,skoro ja, młodsza od budy o czterdzieści lat, ledwo łapięoddech? Buda nie kłamie. A pies niech skończy zmyśleniemna głos. Izapycha na przód, nie opóźniającakcji. Pies, naprzód! Na czworakach! Pomyślałam, że grozi nam inne, całkiem realne niebezpieczeństwo. Obie na czworakach,ze świńskimi ryjamizamiast głów, przypominamy idealnieparkędorodnychdzikówi jeżeli jakiś zwykły kłusownik znajduje się na wyspie, ani chybi nie podaruje sobie takiej wyśmienitej okazji, żeby za jednym zamachem ustrzelić dwie sztuki. Gdyzamiast dzików zobaczy dwa ludzkie, krwawiące ciała ześwińskimi ryjami, wpadnie w szok i naoślep rzuci się doucieczki, lądując w bagnie. Po czym rozlegniesię jegocichnące gul,gul. Pies niech przestanie myśleć. Piesjest tchórzliwymkojotem. I niech się czołga nie jak czołg,lecz jak doświadczonytropiciel. Ciekawe,w jaki sposób zmusić własny mózg do niemyślenia? Zwłaszcza, kiedy dokoła ciebie trupio zielona okolicai nie masz pojęcia, czy za moment stały ląd pod tobąsięnie zarwie, bo diabliwiedzą, jakduża jest taWyspa Przemytników? 252 Świnia ze mnie, ale skoro babcipodskoczyła pozytywnaadrenalina, u mnie odwrotnienegatywna, toniech babcia sama pełznie dalej. Ja poczekam. Mam czas. Mammnóstwo czasu. Doczekam do białego rana. W dzień ścieżkaprzez bagna stanie się bardziej widoczna. Faktycznie: świnia nie pies. Dlaczego? zapytałam automatycznie.

Codzienniepsa całuję, zaś pies wyznaje, że kochabudę po mamie najbardziej. Oj, babciu. Ciii. Rozpłaszczyłamsię na kłującym, pełnym szyszek, poszyciu lasu. Żadna z nas: anija,ani babcianie nadawała sięjednak natropiciela. Jeszczechwila, a wylazłybyśmy prosto nadwa oświetlone od wewnątrz namioty, rozbite na polance. Byłyśmy tak blisko jednego z nich, żewyciągając rękę, mogłybyśmy dotknąć namiotowejpłachty Babcia pokazała mipalcem, że odczołga się na lewo, bliżej drugiego namiotu. Dobra. Ale codalej? Babcia, o ile dobrze kumam,zalegnie przy jednym namiocie, ja przy drugim. Wyposażyłasiębabcia w skanery, leczbez podsłuchów umieszczonychw namiocie są one bezużyteczne. Takie z nasjamesy Bondy,że końby się uśmiał. Cała wyprawa na próżno. A skąd pewność,że w namiotach siedząsobie szefowie gangu kłusowniczego i popijając dżin z tonikiem, opracowują strategię działań lub wydają polecenia swoim ludziom w terenie przez 253.

krótkofalówki? Ci, którzy się zakotwiczyli w namiotach, to jacyś wariaci, biorący udział w ramach modnej ostatnio Szkoły Przetrwania! Nawet w mojej szkole były rozwieszone plakaty, zapewniające, że uczestnik takiej szkoły dozna niezapomnianych wrażeń! Pies,zrób coś. jęknął głos w moim uchu. Pojaką choleręja brałam tyle sprzętu, targającgo na własnychplecach? Niech się buda nie wyraża przy nieletniej. Jakbypiespowiedział cholera, buda za karę nie dałaby deseru. Pies niech nie będzie tak wyszczekany zdenerwowała się buda. To jest myśl! Zaszczekam, udając psa, wtedy ani chybinieoczekiwane szczekanie wywoła kogoś z namiotu. Zaszczekałam. I nic. Widocznie za słabo. Zaszczekałam, powarkując. Buda rozpłaszczona przy drugimnamiocie w lot skapowała moją intencję. Rozszczekała się jak wściekła. Nawetzawyła jak wilczyca. Tym razem reakcja była natychmiastowa. Z obu namiotów wyskoczyli faceci. Buda ich nie widziała i nadal wyła. We mnie natomiast krewstężała w żyłach. Czterech facetów,odzianych wprzyjaźnie wyglądające piżamki, z bynajmniejnieprzyjaznymi karabinami, kałasznikowami? (nie znamsię na broni), wycelowanymi wcztery strony świata. 254 Dwóchz nich rozpoznałam natychmiast. Pana Nienagannego, który przeprowadzał z budą, to jest z babcią, wywiad przed Ośrodkiem Zdrowia oraz mego ożywionego(i po co? i poco? dziewczyno zadawałaś sobie tyle trudu,aby go wyciągać nabrzeg i reanimować metodą usta-usta?

)Topielca. A buda wyła. Wilki! krzyknął Nienaganny. Topielicebagienne! krzyknął Topielec. Atamci dwaj pozostali bynajmniejnie krzyczeli. Skradali się z wycelowaną bronią, obchodząc namiot, na tyłachktórego nieświadoma zagrożenia, napawała sięwłasnymwyciembuda. Musiałam wykazać się bohaterstwem. Nie pozwolę zastrzelić własnej budy, to jest babci! O, nie! Poderwałam sięna nogi,obiegłamszybkonamiot iwrzasnęłam: A kuku! Nie czekając ani chwili, dałam skok w bok izza najbliższej sosny wychyliłam swój noktowizyjnyryj: A kuku! Znowu skoczyłam za najbliższą sosnę. Kolejne "a kuku! " zamarło mi w gardle. Potężne łapskazerwały gogle z głowy,rzuciły na ziemię, wykręciły ręce boleśnie na plecy. Szczęknęło. Zostałam powalona i skuta brutalnie kajdankami. Moje szare komórki wprawiły się w stan 255.

najwyższych obrotów. Rozumowałam tak: kajdanki równasię policja, a policja równa się bezpieczeństwo. Facet, którymnie skuł, musiał być zKomendy Piskiej,bo z orzyskiego posterunku zdążyłam raczej wszystkichu babci przy różnych okazjach poznać. Dziękiszepnęłam. Co proszę? zdumiał się ten z Pisza. Bardzo, bardzo dziękuję. Jakie to szczęście, że się nawasnatknęłyśmy! Chybabredzi, jak sądzisz? zwrócił tenz Pisza doNienagannego. Psychiatria to nie moja dziedzina odparł Nienaganny. Ale czemu nie? Bredzi. Długo nie pobredzi. Zarazzłapiemy tę drugą. Całkiem nieźle wyła. Jeszczejej niezłapaliście, ofermy? rozgniewał sięten z Piszu. Szefie. To jakaś szybkobiegaczka. Niech się Szef niedenerwuje. Szef ma za wysokie ciśnienie. Niech Szefwracado namiotu i śpi spokojnie. Kochanieńki! Nie mogę spać spokojnie! Muszę miećzaraz tę drugą! Sam rozumiesz! No pewno. Żadnych świadków, to raz. Kochanieńki, zamknijsię. Zawsze wam powtarzam,że milczenie jest złotem. Ta tu nie musi więcej wiedzieć. I tak już wie stanowczo za dużo. 256 Fakt, Szefie. To gęba na kłódkę i bez uwag! Wiesz, że kiedy jestemwnerwiony, to staję się nieobliczalny? Tak jest. Szefie! Błagam o wybaczenie!

Nie błagaj. Działaj. Tamta druga, ta Szybkobiegaczka,również musi wiedzieć za dużo. Inaczej by razem tu nieprzylazły Się wie, Szefie. Lećszukać, nie stójtak, bo mnie szlag trafi! wrzasnąłSzef. Nienaganny rozpłynął się wciągusekundy. Natomiastmoja naiwnawiara w policję znacznie wcześniej. Razemz babciąwpadłyśmy wprost i jakby na własne życzeniew łapska kłusowniczej mafii. Matko kochana! W jaki sposóbtrafili na mój ślad? Wszystko jedno! Tak czy siak należypożegnaćsię życiem. Nietak szybko, kochanieńka odpowiedziałSzef,(awięc znów myślałam na głos). Na razie powędrujesz donamiotu. Wstawaj! dziabnął mnie lufą w ramię. Dobrze,żenie wystrzeliła, ale w zasadzie, co za różnica,teraz czykilkanaście minut później, skoro i tak nas sprzątną? Ruszaj się! Żwawo! Mam anemię, marznę w piżamie! Musi pan się tak wydzierać? powiedziałam, postanawiając doprowadzić go do szewskiej pasji, niech stracicierpliwość i wten sposób skróci moje psychiczne oraz fi257.

zyczne cierpienia. Matko, jak te kajdanki cisną! Okropnyz pana nerwus! Należy bardziej panować nad sobą. Przypodwyższonym ciśnieniu wylew murowany. Apopleksjarównież. Kochanieńka, nie zadzierajze mnąpowiedział,popychając mnie brutalnie lufą w plecy Znany jestemz porywczości. Cała banda się mnie boi. Drżyna sammójwidok. E, tampowiedziałam, wkraczając do namiotui bezczelniekierując się dofotela turystycznego. Owszem,ma pan bandę wybitnychdebili. Ten pana Topielec naprzykład. Siadaj izamknij się! Bardzo nerwowy osobnik. W jasno oświetlonym namiocie mogłam mu sięlepiej przyjrzeć. Niski ipękaty. Okularkina zadartymnosie. Ale jak zadartym! Matko kochana! Jegonos mniej więcej na wysokości połowy policzków rósł podgórę! A z nozdrzy wystawały mu kłaczki gęstych, rudychwłosków! Musiał mieć, biedak, przechlapane dzieciństwoi wielki, gigantyczny kompleks na tle nosa. Nic dziwnego, żewyrósł na sadystę. MójTopielec wprost umierał ze strachu,że zostanie sprzątnięty, ponieważ samniesprzątnął. No, kochanieńka, gadaj, ale prawdę, co wiesz? powiedział, przystawiając mi tym razem lufę do skroni. Powiem, pod warunkiem że odłoży pan tę pukawkę. Też mi potężny szef potężnej grupy przestępczej! Skuł nie258 letnią i jeszcze doniej mierzy z armaty. Przecież i tak nigdzienie ucieknę. A tak, tak, kochanieńka, nie uciekniesz - zgodził sięze mną Kochanieńki. Roześmiał się. O, matko kochana, miałtak samo niedomyte zęby jakmój Topielec! Brązowo-żółte. A na kolację jadł ani chybi sałatkę z pomidorów.

Czerwonawe skórki przyozdabiały jegoprzednie zęby Czy byłby pan takuprzejmy nie pochylać się nademną? Bo co, kochanieńka? Bonie przestrzega pan higienyjamy ustnej. Jak Topielec. Jaki znowu topielec? Znowu bredzisz? Bynajmniej. Ten pana, Boże pożal się, facet omuskulaturze Sylwestra Stallone, zaś móżdżku kury nioski. Wlazłna całkowicie spróchniały pień wierzby, który się pod nimzałamał, a Topielec wpadł do jeziora. Panie, kogo panu siebie zatrudniasz! Faceta, który idzie na dno jak kamień? Nawet pieskiemnie potrafi pływać. Kochanieńka, bo nie wytrzymam i zaraz cię osobiściesprzątnę! nos Kochanieńkiegoposiniał, jak mniemam,z wściekłości. Dziwne. Im dłużej pozostawałam w jego towarzystwie, tym mniej się bałam. Cospojrzałam na jego nos,musiałam powstrzymywaćchichot. Matko kochana, co zanos! Co zanos! Jaka ta naturaciekawa i dotąd niezbadana! 259.

Nosem Kochanieńkiego powinni się zająć naukowo laryngolodzy. E, tam. Wcale się pana nie boję. Kochanieńka, dwumetrowi faceci czołgali się przedemną na kolanach, błagając o skrócenie ich mąk. Ty, kochanieńka, nie wyobrażasz sobie, co ja potrafię. Niemam aż takiejwyobraźni powiedziałam itympowiedzeniemsprawiłam Kochanieńkiemu wyraźną przyjemność. Sadysta. Będę grała na zwłokę. Wiele tym niewskóram, ale. ale od mego ujęcia minęło jakieś dobre piętnaścieminut, trzech facetów gania po niewielkim lesie i nadal nieprzywlekli skutej babci, nie rzucili jej pod nogi Kochanieńkiego, więc jest nadzieja, że im umknęła. Szybkobiegaczka,całkiem gites określenie. Jednak skąd w babci tyle siły, żebytak ganiać wokół wyspy i nie dać się złapać? Szefie! do namiotuwpadł zdyszany i zziajany Topielec. Kolor jego gęby był fioletowy. Szefie! Nienaganny jużnie przypominał nienagannego gościa nawet w granatowej piżamie w białe paski. Jego wytworna piżamka zwisała na nim w żałosnych strzępach,on zaś dyszał i sapałjakby się ścigał z samochodemrajdowym. Szefie, litości! to tentrzeci, którego nie znałam. Wysoki, chudy, oznak szczególnych brak. Nie wiem, czyz powodu wyczerpania czy ze strachu przed Kochanieńkim, rymnął na kolana. 260 Kochanieńki posiniał. Znaczy się, kochanieńcy, że wam nawiała? odezwał się takim głosem, że ipo moich plecach przeleciałyciarki. Mówiłem:Szybkobiegaczka. wystękał Nienaganny. Tak szybko biegła, że nawet kijów ustawionychpod sosną tuż przy ścieżce nie zabrała. A ja.

Szefie jęknął Nijaki,nie wstając z kolan. Przecież cierpię na astmę. Milczeć,kochanieńcy! Ma być cisza! Muszę się skupić! Matko kochana! Babcia nie dała się tym gamoniomschwytać! Pewno już przeszła ścieżkę i przez radiotelefonzawiadamia policję. Ta z Orzysza dojedzie w ciągu piętnastu minut. Taz Pisza nieco dłużej,ale powinni, jeżeli sąmądrzy, wezwać helikopter policyjny z brygadą antyterrorystyczną. I już po was, matoły z niedomytymi zębami. Musimy ją dopaść, kochanieńcy. Tą ścieżką międzybagnami daleko nie zaszła, bo tam się idzie, a nie biega,idioci. Może dobryBóg sprawił, że bez kija właśnie zapadasię wbagno. .Tamsię długozapada. Pamiętacie Heloizę? Do dzieła! Biegiem! Brać kije! Albodopadniemy szybkobiegaczkę na ścieżce,albo. roześmiał sięzłowieszczoKochanieńki popatrzymy sobie, jak ją wciąga bagno. Osobiście wolałbym to drugie. chociaż muszę z niejwcześniej to i owo wydobyć. Obcążkiprzygotowane. 261.

Przeklęty sadysta! Wyszczerzył pokryte patyną ohydnezębiska. A co z nią? zapytał mój Topielec, wyszczerzającrównież w sadystycznym uśmiechu równie ohydne zębiska. Bo za jednymzamachem, ciach i gul, gul. I ja kogoś takiego ratowałam! zawołałamoburzona. Do tej pory spoczywałby pan na dnie i zajmowałyby się panem węgorze. Jakbyśsię wtedy tak nierozdarła, tobym nie spadł! Milczeć, kochanieńcy! Biegiem po Szybkobiegaczkę! Obie są potrzebne! Ta tutaj, nieletnia, może nie wiedziećwszystkiego! Ująć Szybkobiegaczkęi doprowadzić żywą! Zajmiemy się jej paluszkami! Każdy pokolei weźmiemy w obcążki! Przy piątym na pewno sięrozśpiewa. Każdy śpiewałprzy piątym. Szefie, a jeśli ona fałszuje? Szef wie,jak bardzomammuzykalne uszy zapytał Nijaki, otrzepując kolana. Kochanieńki posiniał. Chwycił się za głowę. Ja z nim oszaleję! A doradzałem, niech Szef pozbędzie się tego muzykalnego idiotywtrącił z przyganą Nienaganny Na dodatekdzielę z nim namiot, a on bez przerwy słucha jakichś koszmarnych wyjców operowych. Wiem, że to Szefa kuzyn,za bliskiepokrewieństwo, żeby sprzątnąć. Szkoda. Zacząłbym sprzątanie od uszu. Najpierw uciąłbym jedno, potem drugie. 262 Zdaje misię, że was wszystkichkażę sprzątnąć! Lecimy! Ta Szybkobiegaczka nie ma prawa nam umknąć! Pognali w las. Siedziałam skuta, zperspektywą tortur oraz gul, gul,chyba że policja okaże się szybsza. Moja kochana, choćzwariowana Szybkobiegaczko. Nie zawiedź.

Niechcę umierać! Bo do tej pory wszystko to, od kiedy zostałam skuta,tak naprawdę wydawałomi się jakąś farsą,w której gramwyznaczonąmi rolę,jednak teraz, gdyczterech facetów,z których dwóch na pewno od lat nie myło zębów, zniknęłoz pola widzenia, a ich nawoływania oraz tupoty nóg ucichły, i wokoło zapadła nagła cisza, zawładnął mną strach. Strach, jakiegonigdy dotąd nie doświadczyłam. Strachprzed bagnem podczas forsowania ścieżkito po prostupestka wobec tego,który teraz wstrząsał mnątak, jakbymdostała napadu padaczkowego. Nie grałam wfarsie. Kajdanki na moich wykręconychna plecyrękach były prawdziwe. Założonebezcienialitościwrzynały mi się w przeguby. Mogłam nadawać różne komiczne ksywki bandytom, a Szefowi jego nos niechby nawet wyrastał pośrodku czoła,nieważne! Nic nie zmieniałofaktu, że trafiłyśmy z babciąw ręce bandytów, którym obcesą wszelkie skrupuły i taki Topielec na przykład ażsię trzęsie,żeby mnie sprzątnąć. A ty, babciu, też nie jesteś Szybkobiegaczka, niestety. Masz swoje lata. Dopadną cię. Przywloką 263.

tutaj. To, co miało być jedynie superprzygodą, przekształciło się w koszmar. Nie mam do ciebie pretensji, babciu. No myślę! Mamsłuchoweoraz wzrokowe halucynacje. Wydłużonyświński ryj, ubrany w mocno ubłocone adidasytudzież poszarpany dres babci wsunął się do namiotu. A kysz! Wiem, że jesteś wytworem mojejspragnionejratunku wyobraźni. A kysz! Karol, to ja, babcia. Ty zjawa. Ty omam. Niestety powiedział świński ryj głosem babci. Przykro mi, Karol, lecz to zaboli. Ubłoconałapasięgnęła mego policzka. Dwa paluchywykonałyartystycznego szczypasa z zakrętasem. Wrzasnęłam. Zostanie ci siniak świński ryj uwolnił się z ryja,ukazując twarz babci, która zaczęła misię rozmazywaćw plamę. Tylko miniemdlej, Karol, bocię znowu uszczypięoświadczyła stanowczo babcia. Cholera, zakuli cię w najprawdziwsze kajdanki. Nie szkodzi. Widziałam na filmach,jak się je otwiera byle drucikiem. O, widzę i drucik. Tonaprawdęty? Ale jak ci się udało. Nieteraz, Karol! Musimy nawiewać. Nie nawiejemy! Onipobiegli na ścieżkę. Skąd ty się 264 tu wzięłaś? z radości, żebabcia jest, żyjei może mnierozkuje, rozbeczałam się. Płacz, płacz mówiłababcia, majstrując coś przykajdankach. No, gotowe!

Rzuciła kajdanki obok fotela. A teraz, Karol,szybko, szybko! Rąk nie czuję. wyszlochałam. Nie szkodzi. Dziewczyno, każda sekunda jest na wagęzłota. Rusz się! Dokąd? Na drzewo! No tak. To była z pewnością babcia, nie żaden omam. Tylko babcia mogłabywymyślićpodobną kryjówkę. Drzewo! Czemu nie! Ja się wdrapię! Ale babcia? To żadna sztuka łazić po drzewach odparła dumnie babcia. Uważasz, że jak ktośma nieco powyżej pięćdziesiątki, to już jest stetryczałymniedołęgą? Pociągnęłamnie stanowczoza rękę. Nie opierałamsię,bo i po co? I tak zaraz zginiemy. Tutaj! pokazała babcia. Tutaj? zdumiałam się. Rozłożystyświerk pniemniemal dotykał namiotu. Babcia zachichotała. Najciemniej jest pod latarnią, czyż nie? Włażę pierwsza. Ty zamną. Z jednej strony wchodzenie na świerki jest 265.

zadaniem przykrym, ponieważ kolącym okropnie powiedziała babcia, padając na ziemię i wczołgując się podświerk. Z drugiej strony, gęstośćkłujących gałęzi świerkowych ma tę zaletę, że znakomiciemaskuje schowaną pośród nich osobę. Ha! Nadążasz za mną, wnuczko? Jakośmarudnie ci idzie to wspinanie. Jeszcze ze trzy metry. Tam jesttakie rozwidlenie dwóch konarów, wymościłamna nim całkiem sympatyczne gniazdko. Cotak sapiesz? Matko kochana, i ta dziewczyna podobno ćwiczy zapasy,wygrywa stumetrówki na pływackich wyścigach. Więcejczadu, Karol! Matko kochana! I skąd w babci tyle energii kinetycznej? Przeskakuje z gałęzi na gałąź jak małpa. Tylko nie małpa, wnuczko! Wypraszamsobie obelgi! I wreszcie przestań myśleć na głos. Mam nadzieję, że wobecbandytów stałaś się warzywem. Jakim znowu warzywem? wystękałamz trudem,wyplątującsię z wściekle kłujących oplotów dwóch zrośniętych ze sobą gałęzi. Obojętnie jakim. Marchewką. Pietruszką. Burakiem. Wolę koperek. Młode kartofelki z masełkiem i koperkiem. Babciu, przestańsię znęcać! Umieramze strachui z głodu. Karol! Nie chodzi mi o twójzapadły z głodu żołądek. To udało cisięzostać koperkiemz młodymi ziemniakami 266 przy bandytach? Warzywa nie myślą, Karol. Kumasz? Kumałam. Zapewniłam babcię,że byłam jednym, wielkim warzywnikiem. Nic z moich myśli dobandytów nieprzeniknęło. Babciaśmignęła na kolejny, wyższy konar, bardzo przepraszam, ale naprawdę jak małpa.

Ja przywarłamdo drapiącego pnia. Musiałam odpocząć. Wolałabym schowankow jamieniż na świerku. Cierpiałam. Teraz już wyłącznie fizycznie. Bolało mnie wszystko. Czułamporanione przy operacji rozklejania palce, obrażenia kolan, ponieważ mam zadługie nogi i niedały się wepchnąć w całości do bagażnikavolkswagena. Bolały mnie przegubyrąk od zbyt mocno zaciśniętych kajdanków. A wędrówka po świerku dopełniałamiarycierpień. Wydawało mi się, że od czubka głowy postopy wkłułosię we mnie mnóstwo ostrych igiełek, że oczyzalepiłymi lepkie pajęczyny, a pająki właziły w nozdrza,w uszy, pod dres. A tu babciaciągle ponaglała: Czadu, Karol, czadu. Jeszcze jedenwysiłek i już! Ciemno, kłująco, gryząco, boląco, a babcia regularniekłamie. Miało być zaledwie ze trzy metrywłażenia,tymczasem znajduję się co najmniej na siódmym. W dodatkupunktowy snop światła latarki gdzieś znikł. Wraz z nimi babcia. Możejednak ja przez cały ten czas siedzę skutaw namiocie Kochanieńkiego, któryzaraz wraz ze swojąbandą przywlecze babcię ito, co przeżywam teraz, jest dalszym ciągiem halucynacyjnej nadziei na ocalenie? 267.

Karol. Słyszę ich. Wracają. Dlatego zgasiłam latarkę. Jestem nad tobą. Bliziutko. Po prawej stronie taki gruby konar. ..Śmiało,wnuczko. Koniec wspinaczki spłynął kumnie szept babci. Chętnie bym cię uszczypnęła, lecz niedosięgnę. Uszczyp się więcsama. Tylko mocno. W staniehalucynacji człowiek się nie szczypie. Namacałam prawą stronę świerka. Konar był gruby. Dobra. Włażę. Ale jeżeli tam nie znajdę babci,zacznę krzyczeć. Animi się waż,Karol. Aha. Po powrocie do Łodzi muszę się koniecznie wybraćdo psychiatry To chyba nie jest normalnie, aby człowiekciągle myślał na głos? Niejest potwierdziła babcia. Dłoń babci odnalazła mnie w ciemnościach świerkowonocnych. Natchnęłaotuchą. Siadaj, wnuczko. Koło mnie. Możesz wygodnieoprzeć sięplecami o pień i bez obawy spuścić nogi. Terazzerknij na lewo. Zerknęłam. O, matko święta, w prześwicie gałęzi całeobozowiskokłusownicze jak na dłoni. Ciii. Pewno, żeciii. Bandyci wpadli na polankę rozjuszeni. Mam dzielną i mądrą babcię. Pod każdymwzględemwspaniałą. Słusznie w młodości nazywaną Rączą Gazelą. Dodałabym od siebie, że jestrównież Sprytną Lisicą oraz Śmigłą 268 Wiewiórką.

Siedzi sobiena grubym konarze i macha nogami. Ma w nosie bandytów. Przechytrzyła ich. Kochanieńki wpadł do swego namiotu. Rozległ się jegoryk. Nie ma jej,kochanieńkiej! Uciekła! Jak to: uciekła? krzyknął mój Topielec. W kajdankach? Kochanieńki! zadarty nos Kochanieńkiego przybrał kolor fioletu, zaśpoliczki szkarłatu. Kajdankisobie rozpięła! Przepraszam Szefa pokornie,ale to fizycznaniemożliwość wtrąciłsię Nijaki. Kochanieńki, i bez ciebie wiem, że to fizyczna niemożliwość, a jednak kochanieńkiejnie ma! ryknął Zadarty Nos. Wobec tego, Szefie. zaczął Topielec, lecz Kochanieńkiprzerwał. Milczeć. Żadnych "wobec tego" nie życzę sobie! Tosprawka Szybkobiegaczki. Musiała tu przygnać i uwolnićwspólniczkę! Szefie,kochanieńki,niech Szef odpocznie. po Szybkobiegaczce znaleźliśmy jedynie jej plecak. zaraz za tamtympotężnym świerkiem. pewnosięutopiła, a Szefniech sięnapijemelisy. Szef ma za wysokieciśnienie. Szefze zmęczenia majaczy. żarliwie przemawiał mój Topielec. 269.

Sam majaczysz, kochanieńki! I chyba zaraz każę cięsprzątnąć! Masz mnie za wariata czy co? Gdzieżbymśmiał jęknął Topielec, czym prędzejchowając się za plecy Nienagannego. - Lecimy ich szukać? jęknął, ocierając pot z czołaNijaki. Niby gdzie? No.. nie wiem. Szefie. Ja wiem jedno, kochanieńki: uciekły obie. Nie wiem,jak. Może na miotle, niczym czarownice. Ale ichnie ma! ryknął. Mają tu jakąś melinę,której my nieznamy, kochanieńcy! Tak czy siak, jesteśmy spaleni! Nawet jeśli byśmyje znaleźli, też jesteśmy spaleni, bo zdążyły zawiadomićpolicję. Plecak tej Szybkobiegaczki zawierał istny skład najrozmaitszych nadajników. Porzuciła go, lecz na pewno zostawiła sobie inny sprzęt do nadawania! Szefie. Ja tylko tak. bojakbyśmy je znaleźli, to mybyśmy jew bagno i gul, guluśmiechnął się mój Topielec. Uważaj, kochanieńki, żebyśty nie zrobił gul,gul! Ale onepodadzą naszerysopisy. Szefie jęknąłTopielec. Ja szczególnie jestem rozpoznawalny. Dlatego sprzeciwiałemsię twojej kandydaturze, kochanieńki oznajmił Szef. Dawać nóż! Służę,Szefie uprzejmie w dłoniNienagannegozalśniło ostrze. 270 Obcinaj! O, matko kochana! Tam na dole, na moich oczach Nienaganny ciachał kawałek po kawałeczku zadarty nos Kochanieńkiego. Ciachał bez zastrzykuznieczulającego! DlaczegoKochanieńki nie wyje z bólu?

Hi, hi, hi rozchichotała się babcia i zamachałanogami. A ja sądziłam, że on ma bardzo artystycznie wykonany nos z modeli, tymczasemto jakieś zwykłe sztucznetworzywo. Ta babcia! Oglądała Kochanieńkiego z wysoka i spostrzegła to czego ja nie zobaczyłam z bliska, żezadartynosjest charakteryzacją. Bez zadartego nosa Szefnawet stał sięprzystojniejszy. Powiedziałabym: bardziej ludzki. Dobra, kochanieńcy! Ściągać maski! Poza moim Topielcem, Nienaganny oraz Nijaki matkokochana! mimo wszystko nie da się na topatrzyć! jakbyodrywając od szyi skórę, ściągali jązbrody, warg, policzków i nosówwraz z włosami! Zaś babcia, chichocząc corazradośniej, rozmachałasię nogami tak, żecały konar, mimogrubości, zatrząsł się i kilka szyszek spadło, obijając sięo gałęzie. Przyjrzyjmysię im dobrze szepnęła babcia. Trzeba zapamiętaćich prawdziwe oblicza. Prawdziwe oblicza rozczarowywały. Nienaganny miałgębę bandziora. Wąskie czółko. Wąski,długi nos, małeoczka pod krzaczastymi brwiami. Nijakiego można by się 271.

przestraszyć w biały dzień. Głowa podłużna, jakby ją ktośw imadle porozciągał, policzki zapadłe, ogromne wargi,z których dolna opadała na brodę, ukazując brak dolnych' zębów. Mój Topielec w zestawieniu z kumplami, miał szansęzakwalifikowania się do konkursu na mistera województwawarmińsko-mazurskiego. Dobra, kochanieńcy. Dawać mi tu krótkofalówkę! Migiem! Pakować broń! Też migiem! Matko kochana, tej broni to oni mieli tyle, że chyba obrabowali jakiś posterunek policyjny! Poobwieszali się nią jakSchwarzenegger w "Terminatorze". Przeszył mnie dreszczzgrozy. Babcię chyba również, ponieważ przestałamachaćnogami. Tymczasem Szef już z normalnym nosem pokrzykiwał gromko do aparatu znanego mi zgadżetów wywiadowczych babci. Tu Grom! TuGrom! Piorun, odezwij się! Piorun musiał odezwać się także migiem, ponieważ Szefrozkrzyczał się: Piorun, jesteśmy spaleni! Następuje ewakuacja! Zabrać nas w punkcie B. Tak, kochanieńki! Dokładnie tam! Wyłączam się. Matko kochana, to jest ich jeszcze więcej? Aleśmy sięz babcią wkopały! Teraz zacznie nas szukać cała armia bandytów, akażdy z nich lubi sprzątać. Sprzątnęli jakąś biedną 272 Heloizę, o którejmi wspominał mój Topielec. Zrobiłagul,gul. Pewnie była złą kobietą, lecz czy zasłużyła na bulgoczącą śmierć? Co z namiotami. Szefie? zapytał Nijaki.

Zostawiamy, kochanieńki,wszystko,poza bronią,fałszywymi odciskami palców orazpustą torbą Szybkobiegaczki. Zabierzemy jej sprzęt, bo jest całkiem profesjonalny zarechotał iznowu ryknął. Wszystkichwas każęsprzątnąć! Banda idiotów! Alojzy, odpowiedz, dlaczegozamierzam zostawić namioty i resztę sprzętu? Alojzy vel Nijaki zadygotał, po czym padł na kolana. Wstawaj, kochanieńki głos Szefa nabrał metalicznego brzmienia, co spowodowało, żeAlojzynie tylko niewstał z kolan, lecz przypadł czołem dobutów Szefa. Żebyś ty, kochanieńki, nienależał do mojej bliskiejrodziny, to ja bym. już dawnoz tobą zatańcował. Barany! Osły! Kretyni! Zostawiamy, żeby zmylić pogoń! Policjaznajdzie nasz obóz. Wezwie ekipę techniczną. A ta będzie miała co robić. Mnóstwo czasu zajmiejej zebranieisprawdzanie naszych fałszywych odcisków oraz śladów. A my tymczasemrozpłyniemy się w sinej mgle. Więc, kochanieńcy, biegiem! Ku ścieżce. Piorun już na nas czekaw punkcie B. Po dziesięciu minutach już ich nie było. Pozostały oświetlone wewnątrznamioty i resztki zdartego nosa w trawie 273.

oraz maski z głów Nienagannego i Nijakiego. TenSzef niebył głupi. Plan miał dobry. Babciu szepnęłam podniecona włącz latarkęi szybko zawiadom policję! Ciekawe, w jaki sposób mam zawiadomić? westchnęła babcia. Masz przecież krótkofalówkę. Nie mam. Została w torbie. O, matko,babciu. Toco zrobimy? Na wszelki wypadek posiedzimy sobie na tym konarzeokoło godzinki. O,matko jęknęłam. Czemu tak długo? Musimymiećpewność, że nikt się nie wróci. A potem zejdziemy z drzewa. Ico dalej? mój głos załamałsię. Odnajdziemy szlak łosia. Pan Adam mio nim wspominał, lecz nie wiem dokładnie, gdzie jest dokończyłababcia. Ścieżkąprzemytników nie możemy wracać. Mogą tam na nas urządzić zasadzkę. Odwagi,wnuczko. Przy mnie nie zginiesz. Rozdział dwudziesty, w którym postanawiamy z babcią nie wdawać się więcej w żadne afery. Obudziło mnie brutalne szarpnięcie. W pierwszym odruchu pomyślałam, że to początek tortur zadawanychmiprzez Topielca lub Nijakiego, więc postanowiłam nie otwierać oczu. Niech torturują, strzelają, topią,lecz ja się niemuszę temu przyglądać. Pragnę umierać zgodnością. Terazdobrali się do mego policzka. Skąd oni znają mojąmetodęzakrętasa z zawijasem? No, tortury torturami, ale proszę sobie wybrać inne miejscedo zadawania bólu, a nie szczypaći zakręcać raz po razie ten sam policzek! Pacnęłam gościa połapie.

Wrzasnął. Matko kochana, wrzasnął imitując głos Gogusia? To jago znowu,bęc, bęc! I znowuwrzask megobrata. Mój dobry Boże, czego to człowiekprzedwłasną śmierciąmusi doświadczyć! Omamów słuchowych! Pewno zarazusłyszę babcię albo mamę lub ciocię. Ich płacz i błaganiao darowanie mi życia. Proszę was,kochane, mnie i tak nicnie uratuje, a wy się przed byle kim nie poniżajcie! 275.

Tymczasem oprawca zabrał się ze wzmożoną energią zamój drugi policzek. Co to, to nie! Jeśli muszę umrzeć, totrudno, tak zażyczył sobie los,lecz nie pozwolę się oszpecić paskudnymi siniakami zwyrodniałemu sadyście! Wciąż-nie otwierając oczu, wczepiłam mu się oboma rękami wewłosy. Były długie i jedwabiste. Szarpnęłam. Wrzask w odpowiedzi świadczył, że szarpnęłam skutecznie. Zresztą i bezwrzasku miałam dowódskuteczności w dłoniach, a mianowicie pełną garśćwyrwanych włosów. Karol! Przestań! rozległ się okrzyk babci. Goguś! A tobie co odbiło? Notak, przedśmiertnehalucynacje mogłyby okazaćsię sympatyczniejsze. Głos babci zniosę, ale Gogusianigdy To jest idiotka! Niech babcia sama zobaczy! Co onami podłożyła pod drzwi! Widzi babcia? Widzi? Pismo Karol! Najpierw się piekielniewystraszyłem! Taki niekontrolowanyodruch emocjonalny. Tętno mi skoczyło do stu czterdziestu. Narkotyki w domu! Na szczęście jestem racjonalistą iniemal natychmiast rozum pokonał emocje. Popierwsze,skąd u babci w domu znalazłyby się narkotyki? Głupie, co? Po drugie, pismojest łudząco podobne do pisma mojej siostry, którejmózg ma wymiary jak u gołębia. Podła! Chciałamnie nastraszyć? Mnie? Maciejajodłowskiego, którywwiekuczternastu lat znabiegle cztery języki, uczy się piątego i przerabia materiał uniwersytecki pierwszego roku matematyki? 276

Wiesz co, Goguś? Spadaj powiedział głos babci. Z przyjemnością. Zdecydowanie wolę swojetowarzystwo od waszego. Trzasnęły drzwi. Wciąż bałam się otworzyć oczy. Bo jeśli to omamy? Ostatnie, co zapamiętałam z wczorajszej nocy, to to jak naglezapadłam się popas w gęstejbrei i krzykbabci: "Karol, zaraz cię wyciągniemy! ". A potemczyjś niezidentyfikowanygłos męski, który mówił: "Karol, niebój się! ".A dalej tojużczarna mogiła. Karol, kochanie. Wszystko okay Otwórzoczy. Nie wierzę zamamrotałam. Utopiłaś się razemze mną i jesteś bagienną topielicą. Wtym momencie poczułamdobrzeznajomeciepło ramion babci, które mnieobejmowały i jejdłoń, gładzącąmój wyszczypany policzek. Jakdobrze. Jak spokojnie. Razem trafiłyśmy do nieba. Razemtrafiłyśmy do domu odpowiedziała babcia. Uratował nas pan Adam. Straciłaśprzytomność. PanAdam przytargał ciebie na własnych plecach aż do łazienki. Mama i ciocia po selofoniespały na nasze szczęście snemkamiennym. Pomógł mi ciebie rozebrać. Od razuoprzytomniałam. Obcy mężczyzna mnie rozbierał! Karol, tylko zwierzchniej odzieży, przysięgam odpowiedziała babcia. 277.

Po pierwsze więc żyję, po drugie, jestem we własnymłóżku, po trzecie, babcia nie jest bagienną topielicą, a poczwarte, znowu myślę na głos i po raz pierwszy cieszę sięz tego. Otworzyłam oczy. Usiadłam. Tak, to cudowna rzeczywistość. Znajduję się wewłasnym łóżku, jestem umytaz błota,w czystejpiżamie, a przede mną widzę zatroskaną twarzbabci. Karol, muszęci to powiedzieć. Było znami krucho. Odnalazłyśmy przejście łosia. Pamiętasz? Nie bardzo. Trochę. Mgliście. Pamiętam jakieś trzcinowiska, obrzydliwy zapach zgnilizny i brodzeniew gęstejwodzie pokolana. Potem się zaczęłam topić. No właśnie, Karol. Wpadłaś po pas babcia pobladła na samo wspomnienie. Podałam ci kij. Usiłowałam wyciągnąć cię z bagna. Ale traciłam siły I wówczas jakduch pojawił się pan Adam. Z wrażenia, sama o mało niewpadłam do bagna. Miałyśmy więcej szczęścia niż rozumu. Pan Adam niekiepsko mnie zwymyślał. Akurat sprawdzałłosioweszlaki i usłyszał moje rozpaczliwe, bezsensowne: "Na pomoc! Ratunku! ". Chyba słusznie cię zwymyślał,babciu zauważyłam. Matko kochana, bolała mnie każda cząstka mego ciała. Mnierównież wszystkoboli. Niestety, Rączą Gazeląbyłam dawno temu. 278 Zdecydowanie zaprzeczyłam. Gdyby nie ty, babciu i twójgenialny pomysł wdrapania się na świerk, byłoby i po mnie, i po tobie. No i wyrwałaśmnie zeszponów Gogusia. Niech no tylko odzyskamsiły, to nie tylko go wyszczypię,alepodduszęnelsonem. A jednakGoguś ma jakieś resztkiludzkich uczuć

stwierdziła babcia. Przeraził się, że coś grozi całej rodzinie. Wybacz mu,Karol. On w taki sposób odreagowywałna tobie swój wcześniejszy strach, którego się zawstydził. I niech zostanieze swoimi resztkami powiedziałam ostro. A nelsona na pewno nie uniknie. Karol, mamci coś ważnego do powiedzenia babcia zniżyła głos doszeptu. Odpuszczamysobie aferęnarkotykową. To był z mojej strony absolutnie niepoważny,głupi pomysł. Najwyższy czas, abym już spoważniała i stałasię nobliwą, starszą panią w kapeluszu. O, matko! przeraziłam się i wyobraziłam sobienobliwą babcię, która zamiast wytartych sztruksów lubdżinsów, wykoślawionych adidasów, bawełnianej koszuliw kratę i płowej grzywki nad czołem, nosi garsonkę, kapelusz i ma trwałą. Poza tym mówi domnie: "Karolino,moja droga wnuczko,panience w twoim wieku nie wypada wdrapywać się na drzewa. Bierz przykład z Gogusia". Zgroza. Błagam, pozostańtaką, jaką jesteś! 279.

A jaka jestem? Jedynaw swoim rodzaju na świecie uśmiechnęłamsię. Z werwą i wyobraźnią. Babcią, która łowi potężneszczupaki, nie boi się ciemności i nie zrzędzi. Pozwalawydłubywać rodzynki z drożdżowegociasta, a poza tymczujesię wciąż młodą Rączą Gazelą. No i mnie to kiedyś zgubi westchnęła babcia. Maszrację, Karol. Wciąż czuję się Rączą Gazelą. A niepowinnam. Karol, przepraszam cię. Czującsię tą wciążmłodą Rączą Gazelą, o mały włosprzyczyniłabym się dostraszliwej tragedii. I jak ja bymspojrzała woczy swoimcórkom, gdyby cię spotkała jakaś krzywda? Nie, Karol,dość prawdziwychczy udawanychafer. Gdy mnie najdąwspomnienia z młodości, wdrapię się na jakieśdrzewoi tyle. Te wszystkie wywiadowczo-szpiegowskieurządzenia zwrócę, a za te które przepadły zwrócę kasę ucałowała mnie w czoło. Przyniosę ci zaraz na twojezmaltretowane policzki zimny okład. Jest dopiero ósma. Mama z ciociąwcześniej niż około dziesiątej się nieobudzą. Goguśnie wychyli się ze swojej naukowej kanciapy. Leż i wypoczywaj. Nie chcę leżeć! Muszę rozruszać obolałekości. Porąbię trochę drzewa w drewutni zerwałam się z łóżka, niezważając naból mięśni. Trochę zakręciło mi sięw głowie,ale to głupstwo. Nie sądziłam, żeze mnie taka słabizna. Po 280 babci nawet nie było widać nocnych przeżyć. No, miałamoże kilkadziwnych zadrapań tu i ówdzie, ale babcia częstobyła poznaczona dziwnymi zadrapaniami tui ówdzie,więc nie zwróci to niczyjej uwagi. Zeszłam do kuchni, z pewnym żalem patrzyłam jednak,jakbabcia wymontowujepluskwy. W tychprzemytnikówmożna bysię jeszcze pobawić. Nie ma mowy odpowiedziała babcia.

Ugryzłamsięwjęzyk. W Łodzi koniecznie muszę iść do psychiatryLecz w jaki sposób wytłumaczę mamie do czego potrzebnyjest mi psychiatra? Może tojest przejściowe zakłócenie równowagi umysłowej? Usłyszałam jakby gdzieś w pobliżu zatrzymywałsię samochód. Strach mawielkie oczy,zobaczyłamnimi ciemnogranatową toyotę na warszawskich numerach iwysiadających z niej Topielca, Nienagannego, Nijakiego oraz Szefaz nastawionymi do strzału automatami. Babciu, padnij! wrzasnęłam, padając na podłogę. Odnaleźli nas! Niby kto? babcia ze spokojem mieszała kakao. Oni! Bandyci! Przyjechali nas posprzątać! Posprzątać to by się przydało w kuchni ku mojemu zdumieniuodpowiedziała babcia. Wprowadzę ichdo gościnnego, tammniejszybałagan. To powiedziawszywyszła do hallu. Ja natomiast, przekonana, że zaraz rozlegnie się kanonada i towarzyszący 281.

jej śmiertelny okrzyk babci, wczołgałam się pod stół. Zamknęłam oczy, czekając na swoją kolej. Pomyślałam,że tyle z babcią pokonałyśmy przeszkód, a oni i tak nas; sprzątną w najmniej oczekiwanym przez nas momencie! Rozdział dwudziesty pierwszy, w którym poza mną nikt nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia. Leżałam skulona podkuchennym stołem. Zamiast śmiertelnego okrzyku babci usłyszałam jej pełne radości powitanie: Witam, witam panów. Przyjaciele naszego Adama sąnaszymi przyjaciółmi. Proszę tędy, do bawialni. Kawka? Herbatka? Mam też pyszne ciasteczka. Domowego wypieku. Spodziewałam się panów później, przepraszam, że przyjmujęw takimstroju. Zawołam wnuczkę, ona dotrzyma panomtowarzystwa, zanim ja się przebiorę i postaram się panówugościć. Nogi babci przedreptały w przydeptanych papuciach trzyrazy wokoło stołu. Karol! wywołałaszeptem babcia. Zwariowałaś? Wyłaź. Mamy gości. Też mi odkrycie na miarę Kolumba! Nawetwiem, co toza goście! Tylko nie załapuję, dlaczego babcia daje się podejść? Według mnie babcia wpuściła pod dach zwykłych 283.

bandytów! Pierwsza naiwna! Bandyta powoła się na panaAdama, a babcia już wierzy! Karol, ujawnijsię! babcia, cała w nerwach, otwierałakolejnoszafki z naczyniami, wysuwała szuflady, jak'gdyby jej wnuczka nagle zamieniła się w Calineczkę i siedziała między widelcami czy talerzykami do ciasta. Pomyślałam, żebandyci niepowinni tak długo przebywać sami. Wylazłam spod stołu. Odbiło ci kompletnie. Co ty? Pies? Buda odbiór. Tu pies. Karol, przestałyśmy się w to bawić! rozzłoszczonababcia tupnęłanogą. Z żałosnym skutkiem. Trudno tupać,jak się ma rozklapany papuć na miękkiej podeszwie. Buda, buda! Niechsię buda opamięta,włączy mózgownicę. Goście? O ósmej rano? Aczym przyjechali? Bojakbuda powie, że ciemnogranatową toyotą na warszawskich numerach, to pies zawyje. Karol! Tylko bezwycia! Buda nie wie, czym przyjechali. Na pewnonie na hulajnodze! babcia wyjrzałaprzez okno. Przyjechali i owszem,superbryką, ale niebyle jaką toyotą, lecz czarnym audi. Pies mieć wątpliwości, skąd budatak dobrze zna sięna markach samochodów. O, matko,pies, ty ich nie mieć! przerwała babcia,sapnęłagroźnie. Karol ma przestać być psem raz na zawsze. Poprawićwłosy. Iść do gości. Uśmiechać się. Buda.

284 tfu, na psa urok! I zbudami,i z psami! Co mnie opętałona stare lata? Psy! Budy! Żądła! Osy! babciawyprostowała sięz godnością. Nazywam się BarbaraPiotrowska,mam pięćdziesiątczterylata i pamiętaj o tym, Karol, żenależymi się szacunek oraz posłuszeństwo! Masz wobecmoich gości zachować się uprzejmie. Ja itak dałam plamę. W szlafroku, przydeptanych kapciach, a oni z czteremabukietami róż! Czuj duch! Dlaczego akurat z czterema? pomyślałam. Nie wiem odpowiedziała babcia. A czy toważne? Sąpiękne. Lecę się przebrać. Obudzę dziewczyny. Niech się zrobią na bóstwa. Bardzo przystojni. Żaden nienosi obrączki. Rozumiesz? Może to zrządzenie opatrzności? jużod drzwi rzuciła babcia swoje pytanie. Okay. Pójdę się przyjrzeć tym dwóm pacanom z czteremawiąchami róż. Wysilę cały swój dowcip, lecz zwieśćsię niedam. Mnie na byle róże nie nabiorą. Faktycznie byli przystojni. Nawet, jak na mój gust,za bardzo przystojni. Jeden ciemny blondyn z czarnymioczami. Drugibrunet z niebieskimi oczami. Natychmiastpoderwali się z foteli, pokazując w uśmiechujednakowo białe, równe zęby. Chwała Bogu. Ci przynajmniejmyją zębypokażdym posiłku. Karol Jodłowska przedstawiłam się. Panowiezechcą usiąść.

Babcia zaraz przyjdzie. 285.

Jan Kowalski, bardzo mi miło oświadczył ciemnyblondyn, podając mi bukiet róż. Miło mi również odpowiedziałam, odkładającróże na stolik. Spojrzałam na bruneta. Pan zapewne Józef Nowak? Niebieskie oczy przystojniaka stały się jakby jaśniejsze. 'Uśmiech tak szeroki, że zaczęłam obawiać sięo jego żuchwy. Masz intuicję, Karolodpowiedział. To nie intuicja, szanowny panie Nowak odpowiedziałam, zajmując miejsce w trzecim fotelu naprzeciwkoobu panów, gdyż zamierzałam ich dokładnie zlustrować. Nie? zdziwił się Niebieskooki. Prosta dedukcja odparłam skromnie. Dedukcja? do zdziwienia Niebieskookiego dołączył Czarnooki. Skoro pan nazywa się Jan Kowalski, to oczywiste, żepański przyjaciel musi nazywać się Józef Nowak. Ciekawa ta twojadedukcja, młoda damo oznajmił Niebieskooki. Nie widzę w niej nic ciekawego. Janto jednoz najpospolitszych imion. Kowalskich liczy się w tysiące. Toteżskoropan przedstawił się jako Jan Kowalski, nie ulega wątpliwości, że drugi z panów musi być Józefem Nowakiem. Józefów jak psów, Nowaków podobnie. Sorry za porównanie, lecz pies jest sympatycznymzwierzęciem. 286 Jesteś inteligentna,młodadamo. Dziękuję. Bardzo pan uprzejmy wstałam. Onirównieżnatychmiast poderwali się, tacy dżentelmeni jakbyzajechali prosto z Harvardu. Przeproszę panów na momencik. Przyniosę wazony z wodą. Szkoda, żeby te piękneróże nadal więdły. Wczorajkupione. Całą drogę w bagażniku. Jeśli panowie jechali z Węgorzowa lub z Olsztyna, topół

biedy. Jednak z Warszawy to już potężny kawał drogi. Nie czekając na ich odpowiedź, wyszłam. Ach, jak żałowałam, że nie mam odbiornika w uchu! Babcia nie zdążyłaoczyścićbawialni z pluskiew. Trudno, pozostało mi sięzdać na własne ucho. Wychodząc, nie domknęłam celowodrzwi. Przez pozostawioną szparę mogłam ich słyszeć, natomiastoni nie moglimnie widzieć. Trzeba na nią uważać, Jurek. Przestrzegałem cię, żeKowalski iNowak to zbytpospolite nazwiska! I dlatego bezpieczne. Nie panikuj. Ja nie panikuję. Janienawidzę przemądrzałych dziewczyn, ubranych w dżinsy, adidasy i sportowe koszulki. Też nie przepadam. Aleto wina wywiadowcy. Wyraźnie wraporcie napisał,że w inwigilowanym domu mieszkastarszapani, dwie jej córki, wnuk, który w ogóle nie opuszcza terenu, noi czternastoletnia dziewczynka. Dziewczynkato dziewczynka, pewno słodka idiotka, jak córka mojejsiostry, która godzinami piłuje sobie paznokcie, farbujepasemkawe włosach i nosi przykrótkie bluzki, pokazując 287.

pępek! A tu zamiast kretynki, dziewczyna ubierająca się jak chłopak, z bystrym spojrzeniem i co gorsza, umiejąca \ myśleć. I ja takiej wręczam kwiaty. U- Zauważyłeś, Waldek, że się z nią nie cackano? Cała twarz w siniakach. I takmiały szczęście. Onai jej babcia. Nie chciałbym przedzierać się nocą przezbagna. Aha.Dobrze wydedukowałam. Kowalski oraz Nowak toprzybrane nazwiska. Obaj panowie należądo najwyższegodowództwa gangu kłusowniczego. A żemój Topielec jestsłabo rozgarnięty, toi ja otym wiem. Okay. Teraz, dżentelmeni od siedmiu boleści, dopierowam pokażę, jaka jesteminteligentna! Uśmiechając się, wniosłam wazon z wodą. Wstawiłambukietod Czarnookiego. Róże, przynajmniej te dla mnie,po wypakowaniu ze sreber folii,lekko przywiędły, ale pachniały. I miały kolor płomiennej czerwieni. Niech spróbuję zgadnąć nawiązałam konwersację. Przyjechaliście panowie czarnym audi. To świetnabryka. Drobne sprostowanie. Marka się zgadza, kolor nie,młoda damo. Lecz nie narzekamuśmiechnął sięjasnooki. Twoja babcia też ma niezłą. Volkswageny to niezawodne samochody. A pomyka nim jak rajdowiec dołożył swój uśmiechCzarnooki. 288 Ciekawe. zauważyłam ze skromnościąsłodkiejidiotki skąd panowie wiedzą, że babcia ma volkswagena? To proste, młoda damo odparł Niebieskooki. Pan Adam nam powiedział. Aha. I powiedziałpanom też, że babcia pomyka poszosach jak rajdowiec? Zwłaszcza na E-16od Olsztyna ażdo krzyżówki ze Strzelnicami?

A następnie zaraz za Węgorzem prawie do samegoOrzysza? Miałam ich. Dali się zdemaskować. Dwukrotnie (a możei więcej razy) śledzili babcię. Jednak dlaczego? Co ma wspólnego zakup mąkikartoflanej z kłusownictwem? Myśl,Karol. Może ta hurtownia, tak wielka, że mogłaby ukryć zedwie ciężarówki,to ich główna baza? Tam zwożą i stamtądrozprowadzają towar. Nadwyżki trzymaj ą w wielkich lodówkach. To się trzyma kupy. Poza jednym. Przecież wówczasbabcia nie wiedziała, że wdamy się w aferę poszukiwaniabazy kłusowniczego gangu? Więc dlaczego śledziliją najpierw od Olsztyna? Potem nas obie od Węgorzewa? Wydaje misię, młoda damo, że ponosi cię wyobraźnia. Nie byliśmy ani wWęgorzewie,ani w Olsztynie powiedział Niebieskooki, lecz jego oczy stały się lodowate. A po polskich szosach jeździ sporo audi w kolorzegranatu wtrącił Czarnooki. Racja przyznałam. Volkswagenów również. Pan Adam zmieniłam temat tobardzofajnygość. 289.

Bardzo ochoczo podjął nowy wątek rozmowyCzarnooki. Szkoda,że za miesiąc odchodzi na wcześniejszą emeryturę. O, tak potwierdził Czarnookito znakomityleśnik. Wielkastrata dla leśnictwa Wierzbiny Może by i został, lecz jakpan zapewne wie, ma początki alzheimera łgałam bezczelnie. Już mu się zdarzanie poznawaćwłasnej córki. Potworna choroba potwierdził Czarnooki zesmutkiem takgłębokim, żejuż szukałam w kieszeni chusteczki na wypadek, gdyby się rozpłakał. Ponieważdo tegonie doszło, sama postanowiłam wylaćkilka sztucznych łez. Załkałam w chusteczkę. Biedna Ela. Ubóstwia swego ojca. Dlatego wpadław depresję. Jakie to wszystko straszne! Pan Adam, jeszczepół roku temu,pełen życia, optymizmu, radości, dziś siedzi w fotelu, ślini się i trzeba mu zakładać pampersy Córkawylądowała w psychiatryku, w bardzo, bardzo złym stanie,a żona pana Adama. Naszą elegancką konwersację przerwałababcia,wnosząctacęz kawą i ciasteczkami. Zaraz moje dziewczyny też przyjdą oznajmiła. Popatrzyłana mnie. Karol, dlaczego płaczesz, kochanie? Nam teżjest bardzo przykropowiedział z głuchym żalem w głosie Niebieskooki. Taka tragedia. 290 Matkokochana przeraziła się babcia. Co sięstało? Bo,babciu rozełkałam się panowie współczująogromnie naszemupanu Adamowi, którego wykańczaalzheimer. Niedługo stanie się warzywem. Już zapomina, jaksię sam nazywa. Osłupienie na twarzy babci było mi niena rękę. Podeszłam do niej, objęłam nibywoczekiwaniu pocieszenia i między jednym a drugim szlochem syknęłam. Niczemu sięnie dziw. Nie odzywaj się. Tylko słuchaj. I, ojejej, jakie to upokarzające, musi nosić

pampersy,lecz na szczęście niezdaje sobie zniczego sprawy My się zresztą martwimy nie tylkoo panaAdama, lecz o jego córkę, Elę. Prawda, babciu? Dlategood czasu do czasu jeździsz do Węgorzowa, bo tam Ela przebywana oddziale dla chorych, którzy cierpiąna depresję. Składamy wyrazywspółczucia wtrącił grobowymgłosemCzarnooki. Rzeczywiście, dramat. Bardzo wielki dramat zgodziła się babcia. Tymwiększy, że pan Adam jest zdrowy i na ciele, i na umyśle, niema córki, lecz dwóch synów. W co tu jestgrane, moi panowie? Kim naprawdę jesteście? Szanowna pani wyjąkał Niebieskooki. Nie mieliśmyzłych zamiarów. Takidrobny, niewinny żarcik dodał szybkoCzarnooki. Nasza praca jest niezwyklestresująca, potrzebujemyciszy, szukaliśmy odpowiedniego miejsca na wypoczynek, tujest wymarzone miejsce. 291.

Wręcz idealne, szanowna pani Niebieskooki przejął pałeczkę. Las,jezioro iduży dom. Przestańcie ściemniać! rozeźliła się babcia na dobre. Karol! Dzwoń na policję! Uprzejmość przystojniaków zniknęła w jednej sekundzie. W ich dłoniach pojawiła się broń, która została wycelowana we mnie i babcię. Pod ścianę! Rączki w górę! Już, już! rozkazał metalicznym głosem Niebieskooki. To przez ciebie, wścibska damo! dodał Czarnooki. Stać inie ruszać się. I ani pary z ust! Zaknebluj jepolecił Niebieskooki. Ale czym? Niebyliśmy przygotowani na podobnąsytuację! Masz chustkę do nosa? Masz. A tu weź moją. Szanownepanie wybaczą, wiemy, że kneble niezbythigieniczne. .. Matko kochana! Ten Niebieskooki to socjopata. Wepchnął mi zwiniętą w kłębek nieświeżąchustkę nieomaldo gardła. Zabrakłomi tchu. Zaraz się uduszę. Wnosząc powytrzeszczonych oczach babci, ona również się dusiła. Teraz je zwiąż! Co się tak patrzysz idiotycznie? Pośpiesz się. Zaraz zejdą tu te dwie. Niebieskookijednymruchem rozerwał piękną, pokrytąhaftem serwetę ze stolika na dwie części. Związanie namrąk zajęłomu może trzy sekundy. 292 Do szybkiego zobaczenia, szanowne panie!

zakpiłCzarnooki. Bardziej szybkiego, niż sądzicie wtrącił Niebieskooki. Bo my tu wrócimy. I wtedy inaczej porozmawiamy. O, tak! Uprzedzam, że jeżeli sprawdzą się nasze podejrzenia co do was,to nie będzie to przyjemna rozmowa! zakończył Czarnooki. A jeśli zawiadomicie policję, zostaniez was mokra plama. Zaraz rozległ się ryk silnika ipisk opon. Odjechali. A my dusiłyśmy się. Mama, która pierwsza przed ciocią weszła do pokoju,spojrzała na nas i. a niech ją! zemdlała! Ciocia na szczęście zachowała przytomność umysłu. Pośpiesznie wyciągnęła nam chustki z gardła. Oplułyśmysię aż po brody,kaszląc i charcząc. Co tu się stało? Mamo! Obudziłaśnas, kazałaś sięzrobić nabóstwa, bo tu mieli czekać niezwykle przystojnifaceci. Facetów nie widzę, natomiast wyzakneblowane,związane. Kto wamto zrobił, na litość boską? Kaśka, faceci byli. wycharczała babcia i owszem, dość przystojni. I rzeczywiście bez obrączek. .. Przystojni? Bez obrączek? mama gwałtownie odzyskała przytomność. Gdziesię podziali? Jesteś apłam! krzyknęła ciocia Kaśka. Egoistyczna apłam! W takiej chwili myśleć o facetach! Faceci 293.

byli. Może i bez obrączek, ale okazali się zwyrodniałymibandytami! Mamo, czego oni chcieli? Ha! odparła babcia, zakaszlała i dokończyła. Niemam najmniejszegopojęcia! Rozdział dwudziesty drugi, w którym wszystko się gmatwa. Mama z ciocią napróżno usiłowaływydobyć z babci jakiekolwiek informacje. Na każde ichpytanie oprzystojnychbandytów padała nieugięta,twarda odpowiedź: "Nie wiem". Wobec tego przerzuciły się na mnie. Mamapowoływała sięna swoje niezbywalne, macierzyńskie prawa, żądając prawdy. Ciotka groziła mi zarekwirowaniem wędek. W tymczasiebabcia zawzięcie kopała pod stołem moją kostkę nie wiemile razy. Dużo. Za dużo. Czułam, jak kostka mi puchnie. Głębokiżal ścisnąłmoje serce. W ciągu jednej zaledwie doby byłamrozklejana,zakuwana, topiona, szczypana, kneblowana,a teraz raz po raz rodzona babcia zasuwa mi kopniaka. Jest oczywiste, że obiekłamią jak najęte podsumowała przesłuchanie ciocia. Skoro kłamią, znaczy, żenie majądo nas zaufania. Dankowska! Gdyby nie to, że takdługo szukałyśmy kiecek i tuszowałyśmy rzęsy, również padłybyśmy ofiarą bandytów. I ktoby nas odkneblował? NaGogusia nie możemy liczyć. 295.

Kaśka odpowiedziała po namyśle mama. Odrzućmy emocje. Logicznierozumując, ci dwaj przystojnipanowie początkowo nie mieli złych zamiarów. Dankowska! Tobie w głowie wyłącznie przystojni faceci! zdenerwowała się ciocia. A tobie niby nie? Ile kiecek przymierzyłaś? Z dziesięć! Ito nas uratowało! odcięła się ciocia. Kaśka! Czy ktoś, kto żywi złe zamiary, przynosi bukiety tak zachwycających róż? Dankowska! Tobie by wystarczył wiecheć ostów i jużbyś trzepotała zalotnie rzęsami! Jakbyś miała takie długie jak ja,też byś trzepotała,zazdrośnico! Przed bandytami? Nigdy! ciocia na znak protestuwalnęła się w piersi. Dość tego! Dzwonię na policję! A dzwońsobie, dzwoń, kochana odezwała się babcia i ku ogromnemu zdumieniu obecnych zachichotała,jakby ciocia opowiedziała świetny kawał. Płonę z ciekawości,co powiesz tej policji? Że dwóchprzestępców dokonało na moją matkę orazsiostrzenicę bandyckiego napadu! Aha wesołość babcimiała prawo wzbudzać obawyo aktualny stan jej umysłu. I pewno jeszcze przedstawiszich rysopisy? 296 Byli wysocy, przystojni, dobrze ubrani, jeden brunet,drugi blondyn wyrecytowała ciocia, powodując u babcichichot taki, jakby ją łaskotano w pięty. Przyjechali z czterema bukietami róż dodałamama i nagle zdenerwowała się. A dlaczegoażz czterema? Karol się przecież nie liczy. O, wypraszam sobie! zaprotestowałam.

Mamskończone czternaście lat i jedenzprzystojniaków zwrócił się do mnie per "młoda damo". I ty, mamo, pozwoliłaś mu napodobne poufałościw stosunku do nieletniej? oburzyła się mama. Cisza! krzyknęła ciocia. Gadać mi tu na temat. Ja niemusiećznać ich rysopisów. To wy obie widzieć bandytów! I opisać ich policji! Kaśka? Dlaczegoty mówić nie po polsku? zdumiała się mama. Bo z wami można zwariować! Odbieracie człowiekowi rozum! Co ma piernik do wiatraka? nadal zdumiewała się mama. Jaki znowu piernik? teraz z kolei zdumiała się ciocia. Ten od wiatraka wyjaśniła mama. Wiatraka? Dankowska? Pleciesz jak w malignie. W okolicy nie ma ani jednego wiatraka! 297.

Matko kochana! Kaśka! Jakim cudem ty zdołasz sięhabilitować? Przecież jamówię o wiatraku od piernika! Danka! Piernik od wiatraka? Ja ci zaraz dam piernik! wrzasnęła na dobre rozzłoszczona ciocia i sięgnęłapalcami do policzka mamy, usiłując wykonać szczypasaz zakrętasem. Mama nie pozostała dłużna. I tak obie, nibystateczne kobiety, szczypały jedna drugą. Przestańcie! Jaki przykład dajecie nieletniej? krzyknęłam. Tymczasem babcia zsunęła się z fotela na dywan. Jak tosię kolokwialnie mówi: konała ze śmiechu. Nierozumiałam, co ją tak rozbawiło. Panów, którzy łaskawie nam wepchali w usta swoje używane chustki do nosa, mimo ichbukietów róż, nie da się w żaden sposób zaliczyć do dżentelmenów. Chociaż przyznaję, że na początku zachowywalisię, jakby każdy z nich skończył Harvard. Dziewczyny! Litości dla starejkobiety! Dostanęczkawki! Pamiętacie, zawsze dostawałam czkawki od śmiechu! Dzwońcie już na tępolicję! Niech przyjeżdżają na wizję lokalną bandyckiego napadu. Po którym zostały nawetdowody rzeczowe. Cztery bukiety oraz dwie wymiętoszone,męskie chustki do nosa. Ciocia z mamą spojrzały po sobie. Potemnamnie. Potem na babcię. Przenikliwie. Ostro. Gniewnie. To jakiś twój kolejny kawał? Odpowiadaj. Zawszebyłaś nieobliczalną, nieprzewidywalną matką! zaczęła srogo ciocia. 298 No ico z tego?

przerwała babcia, ocierając załzawione od śmiechu oczy. I tak zawsze kochałyście mnieszalenie. Może zaprzeczycie? Niestety, nie zaprzeczymy powiedziała ciocia. A teraz już mnie nie kochacie? Niestety, dalej kochamy szalenie wyznała ciocia. Ponieważ kochamy cię szalenie, więc nie chcemy, byci się stała krzywda powiedziała mama. Ha! Mnie? Krzywda? Dziewczyny! Co z wami? Pogięło? Ciebie pogięło! zdenerwowała się nadobre ciocia,rozcierając obolałypoliczek. Rozumiem, że urządziłaśprzedstawienie naszymkosztem! Nie było żadnych przystojnych ani kulawych lub garbatych facetów. Wczoraj wyjeżdżałaś z Karol do Orzysza i długowas nie było. Te różesą ciut, ciut przywiędłe, nic dziwnego, bokupione wczoraj. Wpadłaś rano, budzącnas i wołając: "Dziewczyny! Róbcie się na bóstwa! Przyjechali szałowi faceci i nie mająobrączek. ". A my, jak te dwie głupie, dałyśmy się nabrać. Cholera,założyłamjedwabnąbluzkę. A ja rozpuściłam włosy. Ato podpucha naszej zabawowej mamusi podsumowała ciocia Kaśka. Trudno,mamo. Muszę ci powiedziećprosto w oczy. Zachowałaś sięwstrętnie. Co gorsza,w swoją niecną zabawę wciągnęłaś Karol. A ty Karol zwróciła się wprost do mnie. Sądziłam, 299.

że jesteś mądrą, a przede wszystkim wrażliwą dziewczyną. Fajnie się bawićcudzym kosztem? Skuliłam się. Zbierałam niezasłużone cięgi. Ale musiałam milczeć. ", Nie spodziewałam się po tobie, dziecko, żezakpiszsobie z własnej matki odezwała się mama, masując poszczypany policzek. Ominęła i mnie, ibabcię wzrokiem. Wyszła zpokoju. Za nią, z opuszczoną głową podążyłaciocia. Jestem przekonana, że zaraz za drzwiami obie sięrozpłaczą. Babciu. Wiem, Karol. Bardzo mi przykro cała wesołośćbabcię opuściła. Matko kochana, tak udawać! Babcia naprawdę powinna była zostać aktorką. Wyszłopaskudnie. Musiałam odegrać tę komedię. Inaczejby zawiadomiły policję. A pamiętasz, co nam powiedzieli na koniec? Że zostanie z nas mokra plama. Jednak, babciu,straszliwie upokorzyłaś mamę i ciocię. Należało powiedzieć prawdę. Wtedy napewno wezwałyby policję, Karol. I policja by ich złapała, a nas obroniła powiedziałam. Nie miałam ochoty na dalszerozmowy. Chciałamdomamy. Przytulić ją. Objąć. Wymyślić jakąś zgrabną bajeczkę, która zdołałaby mamę pocieszyć. Nie dosyć, że masyna geniusza, to na dodatek córka zachowała się jak ostatnia podlizna. 300 Może tak, może nie odparła babcia. A ja muszę mieć pewność, że nic nikomu się nie stanie. Oni są wyjątkowodobrze zorganizowani. Musieli nasz dom obserwować od dawna. Tylko wjakimcelu? Tego nie kumam. W aferę zkłusownikami wdałyśmy się dopiero wczoraj

wieczorem. .. wcześniej byłyśmyczyste. Zagadkowa zagadka. Wolałabymjej nie rozwiązywać,babciu. Coś tu miniepasuje. Mnie też nie. zgodziła się babcia. Pogłówkujmy, Karol. Ci bandyci przyjechali do nas co prawdaw porze niestosownej jak na dżentelmenów, jednak na początkuzachowywali się jak dżentelmeni. Dlatego pobiegłamdo dziewczyn, tacy przystojnii bez obrączek. Zostałaśz nimi. Gdy wróciłam, szlochałaś nad losem rzekomej córkipana Adama oraz jego samego. Szydło z worka wyszło w takisposób, że ci dwaj przystojni panowie nieznają leśniczego,na znajomość którego powoływali się trzy dni wcześniejw rozmowie telefonicznej. Gdy zagroziłampolicją, zrozumieli, że są zdemaskowani. Wściekli się, związalinas i zakneblowali. Jednak, Karol, nie zastanawia cię fakt, że mogliz nami postąpić zupełnie inaczej? Myśliszo sprzątaniu? po plecach przeszły miciarki. Ależ tak! Kochanieńkize swoją ekipą nie ukrywał,że nas sprzątnie, zaś mój Topielec wręcz rwał się do zrobienia nam gul, gul. 301.

Jeden udusiłby ciebie, drugi mnie cicho, bez hałasu. Potemzeszłyby dziewczyny Je też bysprzątnęli. Dlaczego więc, wiedząc oistnieniu moich dorosłych córek,pośpiesznie odjechali, właściwie nie robiąc nam krzywdy? Odpowiedźbrzmi:ponieważwiedzieli, że onezaraz wkroczą i nas uwolnią? ' Babciu! Bandyci na takim poziomie doskonalewiedzą, co robią i muszą mieć w tym jakiś cel. Babciu! Ja podsłuchałam ich rozmowę. Oni nas już od dawna inwigilowali! Wiedzieli nawet o istnieniu Gogusia. Jestem głębokoprzekonana, że to ich audi jechało zanami od Węgorzowa,zaś przedtem za tobą odOlsztyna! Karol! Ale to się nie trzyma kupy! zawołała babcia. Tym gorzej dla nas, babciu stwierdziłam. Lepiej zadzwoń na policję. Do panakomendanta w Orzyszu. Zaproś go na obiadalbo na kawkę. Na razieopowiemy muprywatnie o tym, co nas spotkało teraz i na Wyspie Przemytników. Tomądry gościu. Będzie wiedział,jak postąpić. Pies całkiem dobrzedoradza budzie. Niech pies podakomórkę. Miałaś byćpoważna, babciu. Karol,jestem poważna. Usiłuję żartować, ponieważ. ponieważpotwornie się boję. Nie bałam się ażtak siedzącna świerku,taplając się w bagniepo pas. Intuicja mi podpowiada, że nasze kłopoty dopiero sięzaczną. 302 Podałam bez słowa komórkę. Intuicja babci pokrywałasię dokładnie z moją. Gdyby nie ci dzisiejsi faceci, byłobyposprawie. Wieczoremrozpaliłybyśmy ognisko nad brzegiem jeziora, piekłybyśmy kiełbaski lub skrzydełka kurzei oblizując palce z cieknącego tłuszczu, opowiedziałybyśmymamie i

cioci o naszych nocnych przygodach. Mama z ciocią trochę byna nas poburczały, wygłosiłybyprzemówieniana okolicznośćnaszego a zwłaszcza babci brakuodpowiedzialności i życie wróciłoby do normy. Jedynym,nierozwiązanym problemem pozostałby Goguś. Dzień dobry, panie Kazimierzu. Tu Barbara Piotrowska oznajmiłababcia komórce. Mam dla pana propozycję nie do odrzucenia. urwała, aby zaraz powiedziećcała zamieniam się w słuch. I zamieniła się w słuch tak dokładnie, że po chwili komórka wypadła jej z dłoni i twarzbabci nagle pobladła. Patrzyłam, jak babcia przestaje być Rączą Gazelą, Sprytnym Lisem, Hożą Wiewiórkąi starzeje się w oczach. W fotelu przede mną siedziała starakobieta, której ustadrżały, zaś oczy wyrażałytylko i wyłącznie przerażenie. To zupełnie nowa babcia jakiej dotąd nie znałam. Karol odezwałasię wreszcie drewnianym głosem Karol. Dziś wnocy grupa operacyjnaz Pisza wrazz policjantami orzyskiego posterunku zlokalizowała i ujęław okolicach Bemowa mafię kłusowniczą. Łącznie dziewiętnaście osób. Właśnietrwają intensywne przesłuchania. 303.

Wobec tego, Karol, wobec tego. głos babci zamarł nachwilę, dłonie złączyły się w rozpaczliwym supełku. Kimbyli ci na Wyspie Przemytników? Dlaczego im na nas zależało? Chcieli naszłapać,wydobyć z nas jakieś informa"cje, a potem sprzątnąć? Jakie informacje, Karol? Przecieżmy się tylko bawiłyśmy. mój Boże! Tylko bawiłyśmy sięwgangsterów. Rozdział dwudziesty trzeci, w którym zyskuję nieoczekiwanego sojusznika. Zaaplikowałam babci krople uspakajające, które niewiele pomogły. Babcia trzęsła sięi powtarzała w kółko,żemy przecież tylko bawiłyśmy się. Boże drogi, coz nią? Gdziesię podziała dzielna i odważna babcia? Włażącanaświerk,niepoddająca się przeciwnościom losui walczącado końca? Odznaczona orzyskim dyplomemBiegnącegoWilka? Znana w kraju i za granicą pogromczyni dwudziestoczterokilowego szczupaka? Babciabyła w staniekrańcowego załamania. Nikt nie powinien jej takiejoglądać. Nie broniła się, kiedy zaprowadziłam ją do sypialni, zdjęłam buty i położyłam w biały dzieńdo łóżka. Matko kochana! Moja babcia w łóżku w białydzień! Już z tego powodu można stracić resztkiodwagi, jakiejeszcze w człowieku zostały! Buda niechwypoczywa, pies czuważartem usiłowałam podnieść babcię na duchu. 305.

Nie podniosłam. Babcia jak małe dziecko, które coś przeskrobało, schowała się z głową pod kołdrę. Trudno. Na razie nic więcej dla niej nie dało się zrobić. Natomiastja, współodpowiedzialna za wydarzenia, musiałam pomyśleć. Może uda misię znaleźć odpowiedź, w co tujest z nami grane? Matko kochana,aleśmy zbabcią narozrabiały! Terazzewsząd sadystyczni bandyci zataczają wokółnas coraz ciaśniejszykrąg. Ratunku! Ja też się boję! Zeszłamdo kuchni. Dziwne zjawisko: z jednej stronyczułam taki strach,że żołądek ściskał, a zdrugiej stronyżołądek ściskał głód. Może jak się solidnie najem, strachbędzie mniejszy? Zjadłam pięć bułek, wypiłam trzy duże jogurty, a żołądekjak ściskał, tak ściskał. Otwierałam właśnieczwarty jogurt,gdydo kuchniwparował Goguś, co jużsamow sobie byłoczymś niezwykłym, ponieważ nasz geniusz w takie pospolite,banalne miejsca jak kuchnia prawie nigdy nie zaglądał. Wparował" to źle powiedziane. Wpadł jak furiat. Jakbestia. Z rozczochranymi blond włoskami oraz wielkimkrwiakiemna policzku, którego widok, nie taję, sprawiłminiemałą przyjemność. Wpadł, plasnął w stół kamieniem,zamachał jakąś kartkąi wrzasnął: Tego ci nie daruję! Gdybym się nie uchylił, trafiłabyśmnie w skroń lub wybiłabyś mi przednie zęby i musiałbym w wieku czternastu lat nosić protezę! Ja cięzaledwie 306' co nieco poszczypałem, aty z zemsty wypisujesz znowute swoje bzdury, owijasz nimi kamień icelujeszwe mnieprzez okno? Debilka! Goguś, matko kochana,sam jesteś debil zerknęłamna kamień.

Wymiary miałsłuszne. Mógł Gogusia porządnie uszkodzić. Szkoda. Goguś z protezą! Taką wyjmowanąna noc itrzymaną w kubkuz wodą. Ciekawe, czy bardzoby bez niejseplenił? Ja debil? wrzasnął Goguś i miał zamiar dobrać siędo mego policzka! Naprawdę debil! Tylko dlatego udało musię mnie wyszczypać wtedy, kiedy spałam, bo sądziłam, że torturuje mnie Kochanieńki. Uchwyciłam rękę Gogusia w żelaznym uścisku. Zawył. A teraz rusz swoim rozumem, geniuszu lingwistycznomatematycznypowiedziałam, lekko popuszczając uchwyt (w końcu to mójrodzony bratbliźniak, nie? ).I odpowiedzna kilka prostych pytań. Jak będę chciał postawił sięGoguś. Trudno. Bliźniaknie bliźniak, należy mu się nauczka. Wzmocniłamuścisk. Zawył odpowiednio głośno, więc nieco popuściłam,z satysfakcją dostrzegając krople potu na jego genialnymczółku. To gadaj. Jak dawno rzuciłam w ciebie ten kamień? Przed chwilą wystękał. Puść. Boli. 307.

Nie tak szybko, braciszku odpowiedziałam. A cotam, niech się jeszczetrochę spoci. Chwila chwilinierówna, geniuszu. Proszę ściślej. Ze trzy minuty temu, socjopatko nadal stękał. Aha. Trzy minuty. W takim razie powiedz, czy wierzysz w zjawiska paranormalne? Idiotka. Powinnam była go za idiotkęoraz socjopatkę ukarać,lecz niech zna moje dobre serce. Jeżeli nie wierzysz, to powiedz, w jaki sposób się rozdwoiłam, aby równocześnie znaleźć się w dwóch różnychmiejscach? Pod twoim oknem i tu, wkuchni, gdzie siedzęod dobrych piętnastu minut, zjadającpięć bułek zapijanych czwartym jogurtem? Umiesz liczyć do czterech? Widzisz trzy pojemniki po jogurcie oraz ten czwarty, ledwonapoczęty? Teraz należałoby mego brata bliźniaka sfotografować, bomiał minę zdumionego kretyna. Ale kamień był okręcony w kartkę. Z podobnymibzdetami jakte, które były na kartce, którą mi rano wsunęłaś pod drzwi. Stąd byłem przekonany, że to ty. zajęczał i poprosił puść, Karol. Tym razemten prezentjest nie ode mniepoczułam dziwny skurcz w okolicachkrtani. Pokaż. Kartka wyrwana ze zwykłego zeszytu w kratkę. Popstrzonaróżnejwielkościliteramiwyciętymi z gazet, niechlujnie na308 lepionymi i układającymi się w przerażającydoszpiku kości napis: OSTRZEŻENIE! WIEMY, ŻE TOWAR JEST U WAS. HELOIZAPONIOSŁA KARĘ. ZROBIŁA DŁUGIEGUL, GUL. MACIE DO GODZINY SIEDEMNASTEJDOSTARCZYĆ TOWAR POD KRZYWĄSOSNĘ. PRAGNIEMY SPRAWĘZAŁATWIĆ POLUBOWNIE. NIEPONOSICIE BEZPOŚREDNIEJ WINY ZA POMYŁKĘHELOIZY.

JEŻELI JEDNAK ZAWIADOMICIEPOLICJĘLUB NIE WYKONACIE NASZEGO POLECENIA. BĘDZIEMY KOLEJNO PORYWAĆ CZŁONKÓWWASZEJRODZINY JAKO ZAKŁADNIKÓW, KTÓRYCH LOSMOŻE STAĆ SIĘPODOBNYM DOLOSU HELOIZY. Pociemniało mi w oczach. Zachwiałamsię. Goguś przytrzymał mnie litościwie, bo inaczej rymnęłabym na podłogę. O, matko kochana powiedział Goguś. Aleś tyciężka. I cała się trzęsiesz. Karol? Ty się boisz? Tozupełniecoś nowego. i wzbudzającego wielki niepokój. Jeżeli niety, to kto jest autorem tego niewybrednego kawału? Babcia? Nie, nie babcia odpowiedział sam sobie. Babciajestco prawda szalona, ale nie do tego stopnia. Karol, co tujest grane? Jaki towar? 309.

Nie mam zielonego pojęcia wychrypiałam, takmocno dusił mnie strach. A ta Heloiza, to kto? Nie mam zielonego pojęciawychrypiałam jeszcze słabiej. Co to znaczy "długie gul, gul"? Matkokochana, Goguś,to znaczy. o, matko! Znaczy: powolne topienie kogoś w bagnie. A skąd wiesz? Goguś. nie wiem. takmi jakoś samo przyszło dogłowy. postanowiłam udawać Greka, bo, cholerka, wymsknęło mi się ztym gul, gul. Masz mnie za durnia? Kłamiesz takdebilnie, że ażprzykro cię słuchać! No, ale po kimś takim, kto myśli bicepsami, niewiele możnasię spodziewać powiedział mójbrat. W innych okolicznościach założyłabym mu nelsona. Takie intelektualne chuchro z wąskimiramionkami mnieocenia? Mnie? Strach zaraz mi przejdzie i sama obmyślędalsząstrategię postępowania. Nikogonie pozwolę skrzywdzić. Ja, KarolJodłowska obronię i babcię, i mamę, i ciocię,itego mądralińskiego egoistę również. Niebędzie żadnychgul, gul! Muszę jedynie zebrać myśli. No i pozbyć się geniusza. Tymczasem geniusz wywodził dalej. Nie ty napisałaśto ostrzeżenie. Nie ty wrzuciłaś jeowinięte na kamieniu. Po lekturze tekstu zbielałaśjakściana i niewiele brakowałocido omsknięcia się, tak bardzo się przeraziłaś. Awięc to 310 ostrzeżenienie jest głupim kawałem. Jest prawdziwe. Ty zaś,Karol, kłamiesz, że nic nie wiesz. W danym temacie posiadasz spory zasób wiedzy. Muszę ją poznać. Wplątałyście sięz babcią w jakąś ciemną aferę, której

skutkównie przewidziałyście. Teraz nam wszystkim grozi niebezpieczeństwo. Gadaj,nie opuszczając najmniejszych szczegółów. Wiesz co? Zajmij się lepiej swoją chińszczyzną czywłoszczyzną. Z czymty do gości, Goguś? Nawet nadrzewonie potrafisz się wdrapać! To robota dla silnych, twardychfacetów. Nie dla takich mięczaków jak ty! Przed chwilą omal nie zemdlałaś! odciął się mójbrat. Ale jużsię pozbierałam do kupy Zjeżdżaj! Karol, ja ci proponujęsojusz. Jak brat siostrze. Ty?omal mi nie odjęło mowy. Patrzcie go, tegogogusiowategogeniusza! I co taki sobie wyobraża? Matkokochana, toż by nie przetrwał ani jednej minuty w łapachTopielca czy Kochanieńkiego! Czepiałby sięich butów, ryczał jakbóbr, aby mu tylkonie wyrządzić krzywdy. Sojusz! Z Gogusiem! Tym fajtłapą! Powinnaś czuć się zaszczycona dodał, prostującdumnie swoją chudą pierś. Słuchaj. Nie mam czasuna gadanie z tobą. Zjeżdżaj. Pracuję indywidualnie. Siostro, proszę. Ty nawetnie wiesz, jak człowiekowi paskudnie być innym od innych. Czy to mojawina, 311.

że natura obdarzyła mnie nieprzeciętną inteligencją? Iżez tego powodu wszyscy oczekują odemnie wybitnych wyników? To twoja broszkaodparłamzimno. Karol, teraz miałbym szansę udowodnić mamie,cioci, babci, a nawet tobie, że wcale nie jestem takim życiowym niedorajdą. Że teżjestemodważny. Zdolny do wielkich czynów. Patrzyłam na swego genialnego brata i nagle zrobiłomisię go piekielnie żal. Jest z niego pokazowy zarozumialec,podlec,superegoista,alemoże to babcia, mama, ciocia orazpanie przedszkolanki, zachwycając się nadzwyczajnymimożliwościami Gogusia, nie pozwoliły mu zostać normalnym chłopcem, który kopie piłkę, jeździ na rowerze, ćwiczydżudo, chodzi na siłownię, boksuje i w ogóle zachowujesię jak każdy normalny chłopak? Mamazgodziłasię naindywidualny tok nauczania, tym bardziej odrywając Gogusia odkolegów, przyjaźni, środowiska. A zamykając gowczterech ścianach zwielce naukowymi knipami, zrobiłazniego totalne, egoistyczne monstrum. Ajesteś odważny? Wiesz dobrze, że nie, Karol. Boję się nawet myszy. Jednak skoro całej rodzinie zagrażają bandyci, to ja, jakojedyny mężczyznaw tej rodzinie, powinienem ją chronić. Zgadzasię, siostro? 312 Niby tak. ujęła mnie jego szczerość. Wyciągnęłamrękę. Przybij piątkę! Razem dokonamy wielkichczynów. Biedak, nawet nie wiedział, co to znaczy "przybićpiątkę". Nie szkodzi pomyślałam, ogarnięta współczuciem. Wiele się ode mnie nauczysz, braciszku, nie tylkoprzybijania piątki. Kazałam muusiąść. Potem zdałam mu dokładną relacjęz wczorajszych wieczorowo-nocnych wydarzeńorazdzisiejszej porannej

wizyty przystojnych bandytów. Im dłużejmówiłam, tym bardziej Goguś w intelektualnym wysiłkumarszczył czoło. I pocił się. ze strachu.

Rozdział dwudziesty czwarty, w którym pojawia się kolejny kandydat na wczasowicza. Ajednakgenialność Gogusia przydała się. Stanowczoodrzucił moją wersję, żedwóch przystojnych bandytówwchodzi w skład dowództwa gangu, który stacjonował naWyspie Przemytników. Według niego dwajprzystojniacyreprezentowali zupełnie odrębną grupęprzestępczą, rywalizującąo ten sam towar. Wskazuje na to styl zachowaniaoraz metody, bowiem te,które stosował Kochanieńkii jegopaka były prymitywne. Usuwały niewygodnych lub nieposłusznych członków swojej własnej mafii przy pomocy gul,gul, jakw przypadku owejnieznanejnam Heloizy Poza tymkamień owinięty w kartkę z ultimatum. wrzucił przez okno,oczywiście na polecenie Szefa,ktoś równie prostackijakjego Szef. W dwudziestym pierwszym wieku, dowodził mójbrat, taki rodzaj komunikacji jest świadectwem zwyczajnegokretynizmu. Inie tylko, bo wskazujedokładnie, że mamydo czynieniaz ludźmi o niskiej,nawetmocno ograniczo314 nej inteligencji. Dlatego oni nie są dla nas groźni, chociażniewątpliwieto socjopaci i sadyści. Prawdziwe zagrożeniestanowią przysłani na przeszpiegi dwaj przystojni faceci,starannie ubrani, jeżdżący nowoczesnym autem. Działająwedług precyzyjnie przygotowanegoplanu. Coś musiałobyćna rzeczy, że już wcześniej zainteresowali się babcią ijejwehikułem w różowe margerytki, inwigilując ją na olsztyńskiej, jak również węgorzewskiej szosie. Tylko co? Jeżelipoznamy odpowiedź na to pytanie, torozwiążemy całązagadkę. Niestety, na razie byłozbyt mało przesłanek, jedyniesame domniemania. Poza jednym:obie przestępcze grupyobserwowały nasz dom oraz jego mieszkańców. Gdybyś ich nie zdemaskowała,już byliby po świetnymśniadaniu, przygotowanym przez babcię i uwodzilibymamę oraz ciocię. Jednymsłowem, oczarowaliby wszystkich,i założę się, Karol, że prędzej niż później znaleźlibyto, czego

szukają. Owego towaru,siostro, którego złożeniaogodzinie siedemnastej pod Krzywą Sosną żąda bandaz WyspyPrzemytników wywodził Goguś. Matkokochana, Goguś, przecieżani ja, ani babcianie mamy żadnego towaru! krzyknęłam. To musi być jakiś wyjątkowy towar, wart mnóstwa pieniędzy. Brylanty naprzykład albo diamenty. Nic innego nieprzychodzimi do głowy Od szóstegoroku życia straciłemkontakt zeświatem zewnętrznym. Liczyła się wyłącznie nauka, nauka i jeszcze raz nauka. Przerywana na udzielanie 315.

wywiadów kretyńskim dziennikarzom, którzy tak na mniepatrzą, jakbym był szympansem, którego opiekun wytresował w liczeniu do stu. Do diabła, Goguś, czemu się nie zbuntowałeś? Ponieważ zawiódłbym mamę, ciocię, babcię i w jakimś sensie samego siebie też. Skoro jestem geniuszem,muszę swójgeniuszdoskonalić. Wszyscy bylii są ze mnietacydumni. Ja też jestemz siebie coraz bardziej dumnyi coraz bardziejsobą zachwycony. Karol! Pomóż mi! Ja chcębyć taki jak ty! Chcę mieć czternaście lat, a nie pięćdziesiątdziewięć! Dlaczego pięćdziesiątdziewięć? Nie wiem. Takmi się powiedziało. Ale daję ci słowo,że czasami czuję się tak, jakbym dobijał do setki. O, matko, Goguś, to potworne! Wiesz, cobym zrobiłana twoim miejscu? Co? Nagle stałabym się matołem. Matołem? Ja? w głosie megobrata pojawiła sięuraza. No,niedo końca matołem,ponieważ w twoim przypadku to niemożliwe, jednak gdybyś taknagle zaczął tracićpamięć? Zapominać o tym, czego się wcześniej nauczyłeś? Sprowadzićsię do niższego odwa, trzy piętra poziomu? Musieliby ci cofnąć indywidualny toknauczania. mówiłam, widząc jak na twarzy Gogusia na przemian pojawia 316 się wyraz niepewnościi oburzenia, że też ktoś ośmiela sięskładać mu tak haniebną propozycję. Dzięki, Karol, nie mam jednak prawazawieść pokładanych we mnie nadzieiodpowiedział, ja zaś pomyślałam, że raczej nie zamierza wyrzec się swoich rozhukanychambicji, chociaż. Chociażziarenko wątpliwości wduszyGogusia zasiałam i kto wie? A jeśli ono wykiełkuje? Okay, gadkinie było. Wróćmy do towaru. Niewątpliwie masz rację.

Musi być wart mnóstwo kasy,skoro walcząo niego dwagangi. Możebrylanty,może złoto w sztabkach,ukradzionez banku, może. A ja wam powiadam, że żadne brylanty i takie taminne świecidełka, tym bardziej sztabkizłota z banku, leczeuro lub funty, czy jakaś inna obca waluta, liczona w milionach. Ha! Oboje z Gogusiem podskoczyliśmy na krzesłach,gdytylkoza naszymi plecami rozległsię dziarski okrzyk babci. Matkokochana, tak straszyć ludzi! A przede wszystkimpodsłuchiwać ich pod drzwiami. Nie obrażaj mnie, Karol, nigdypod drzwiami niepodsłuchuję. oświadczyła babcia, a więc, matko kochana! Miałam nawrót choroby psychicznej o nieustalonejjeszcze nazwiei kto wie, czy mojemyślenie na głosnie stanie się przedmiotem badań naukowych. Wtedy na pewnoprzeszłabym do literatury psychiatrycznej. Przydzisiejszej techniceniemuszę, hi, hi, hi. zachichotała babcia,która, ku mojej radości, odzyskała dawną formę. 317.

Babciu, co ci wystaje z ucha? zainteresował sięGoguś, ale ja się rozzłościłam. Słuchawka, frajerze odpowiedziałamza babcię przez którą babcia podsłuchiwała całą naszą rozmowę. Obiecała pousuwać wszystkie pluskwy, czego jednak niezrobiła! Ależ, Karol. zdjęłam większość pluskiew. Pluskwy? Goguś zbladł, w panice wskoczył nakrzesło. W tym domu są PLUSKWY? Ja chcę doŁodzi! U nasnie ma pluskiew! Ani innych insektów! Pluskwa, frajerze, to takie urządzenie podsłuchujące,czaisz? przemocą zdjęłam brata z krzesła i równie brutalnie go usadziłam. Co to znaczy: czaisz? Przecież ja się nie czaję. załamałsięGoguś. To znaczy tyle samoco: kumasz, rozumiesz teraz,mój wnuku? zapytałababcia, oswabadzając ucho z tejwątpliwej ozdoby. Biedny Goguś. Niczego nie rozumiał. Koniecznie muszę go wyrwać zeszponówindywidualnego nauczania. Nic dziwnego, że czasami czuje się jak stuletni staruszekz długą siwą brodą, sztucznymi zębami, ogarnięty otępiającą drżączką. O,teraz również: trzęsie mu się głowai ręce,zaś usta rozdziawił, jakby zamierzał połknąć żabę. Matkokochana, czy tak wygląda genialnygeniusz? Babcia westchnęła. Pogładziła Gogusia pogłowie. 318 Na szczęście masz dopiero czternaście lat i wszystkow twoim życiu możesię zmienić. Naprzykład: kopnie ciękońw głowę i amnezja murowana. Przestajeszbyć znanągwiazdą intelektu. Karol, właściwie, jakbyś odczasu doczasu potraktowałagłowę brata jako worek treningowy, skutek mógłby być podobny.

To ja wracam do siebie oznajmiłprzerażony Goguś. Siedźtym razem w krzesło wcisnęła go babcia. Co trzy głowy,tonie dwie. Podobnojesteś, jeśli dobrze podsłuchałam, jedynym mężczyzną w tym domu. Cholerka! Zachowuj się jak mężczyzna! Sumującto, co dotąd ty i Karol powiedzieliście sytuacja wygląda tak: w naszym domulub wjego pobliżu jest towar. Skąd się tu znalazł? Ha! Niktz nas nie ma pojęcia, ale towar ten gdzieś tu jest i każą gonam zwrócić, bo inaczejzrobią nam gul, gul. Brr, ohyda. Jednigul, gul,drudzy,chociaż tacy przystojni, sprzątnąprzy użyciu karabinu maszynowego. Wolę karabin niż gul,gul. A ty, Goguś? Goguś był bliski omdlenia. Jednak przecenił swoje męskie siły Mnie też jakoś tak zrobiło się byle jako. Ponieważ nie wiemy, jaki to towar,ani nie mamy zielonego pojęcia,gdzieon się znajduje, skomasujemy siły. Wasza matka wraz z ciotką otrzymają szlaban naopuszczaniedomu. Do pomocy wezwiemypana Adama. Onjest myśliwym, ma broń,świetnie strzela, będzie bronił domu jak twierdzy. 319.

My się rozdzielimy. Mającświadomość, że każdy nasz krokcały czas inwigilują ludzie Kochanieńkiego oraz ludzie przystojniaków, zachowamy się jak trzy wesolutkie, niezdającesobie sprawę z zagrożenia, szczygiełki. I co rusz będziemypokazywać się to w tym, tow tamtym oknie. Wpiwnicy posiadamy jeszcze caływórzeszłorocznych kartofli, które namdotąd służyły jako zanęta na leszcza i lina. Oj, po twojejminieGoguś, widzę, że zaczynasz czaić! Natomiast ty, Karol,patrzysz namnie tępo jakwół. Naprawdę nie czaisz? Obraziłamsię straszliwie za wywyższenie Gogusia i poniżeniemnie porównaniem do tępego wołu, więc wzruszyłampogardliwie ramionami,a następnie wycedziłam: Kumam, kochana babciu, że co nieco przyćmił cisię umysł. Chceszsię bawić w sytuacji, kiedy za progiemczyhaśmierć? Frajerka! O, matko kochana, to powiedział mój brat! No proszę,czegośgo jednak nauczyłam. Nadaję się na pedagoga. Jeżelimój bliźniak powie jeszcze kumam lub czaisz, to wybaczębabci jej obraźliwą uwagę a proposmoich niekapującychszarych komórek. Frajerka powtórzyłGoguś,delektując siętym określeniem. Babciu,ona nie kuma! To proste, leczgenialneposunięcie! Wytaszczymy worek z piwnicy, ty podjedziesz Volkswagenem pod ganek. Tyłem, oczywiście. Potem do bagażnika wrzucimy worek i zawieziemy kartoflepod Krzywą 320 Sosnę,tylko że nie o siedemnastej,lecz o szesnastej. ONI,którzycały czasobserwują dom, ci odgul, gul i ci od karabinu maszynowego, ruszą zaraz w ślad za nami. Zobaczą,że zostawiamy pod umówionym miejscem towar. Skąd wiesz, że oni ten towar schowali do worka? A jeśli to jest paczuszka z brylantami? zapytałamironicznie,pewna swej przewagi. Frajerka!

Nieważne, w co ONI schowali, przecież mogliśmy przepakować, no nie? Poza tym IMtakzależy naodzyskaniu towaru, że opakowanie jest bez znaczenia. Gites majonez, wnuku! zawołała babcia, potrząsając buńczuczniegrzywką. Jesteś super! Karol co niecopotrenuje ciosyna twojej głowie i staniesz sięprawie normalny. Dostarczymy towar godzinę przedterminemi damydyla w las. Od Krzywej Sosny znam taką bocznądróżkę,wąską, między potężnymi świerkami, ale w miaręrówną, da sięposunąć setką, a potemto mogą mi nadmuchać. ..Nieopodal znajdują się wykopane stanowiska czołgowe, bo to przecież poligon. W takie stanowisko weszłybyze cztery volkswageny, schowanko ekstra, zwłaszcza, że sięszybko zamaskujemy gałęziami. Nagłe zachwyty babci nad mądrością Gogusia doprowadziły mniedo stanuwrzenia. O, nie! Tak łatwo niezrzeknęsięswojej pierwszoplanowej dotąd roli w tej aferze! Babcia jest osobą sławną. Goguś podobnie. O mnie była tylkoraz wzmiankai to petitem, na ostatniej stronie"Gazety 321.

Łódzkiej", informująca o tym, że zajęłam drugie miejscew międzyszkolnych zawodach pływackich. Proszę bardzo. Wdzięczcie się do siebie. Ja spadam. W waszych nieprzemyślanych wygłupach, gdy całej rodzinie grozi gul, gullubkarabin maszynowy, nie wezmę udziału. Goguś jest życiowoniedoświadczonym geniuszem, lecz babcia? Żeby sama sięwpuszczać w kanał? I coz tego, że zdąży obugangom nawiać? Nic. Dokładnie nic. Wręcz przeciwnie: rozwścieczonegangi, że wykpiono je workiem ze starymi kartoflami, tymbardziej dobiorą się nam do skóry. Matkokochana! Zabijąmamę, ciocię, jednym celnym strzałem rozwalą głowę panuAdamowi, anastępnie metr po metrzeprzeszukają dom. Zaraz, zaraz, Karol,zastanów się, przecież my nic nie wiemyo tym cholernym towarze, cooznacza, że został onnampodrzucony. Pytanie: przez który gang idlaczego? Na pytanie "dlaczego" odpowiem od razu, bo któryś z członkówktóregoś z gangów postanowił towar zawłaszczyć wyłączniedla siebie. Uznał więc, że schowanie go w samotnie stojącym domu, gdzie mieszkają same kobiety z nastolatkamijest świetnym miejscem. Potemzapewne było tak, że towarukrył unas, sam zaś wpadł w pułapkę. Wzięto go natorturyi wyduszono ogólnikową informację o tym, gdzie schowałtowar. Gościuprzed czasem wyzionął ducha i gang dowiedział się tylko tyle, że TU należy szukać. Matko kochana,coś mi jednaknie pasuje. Jedengang wiedział, że TU, leczskąd dowiedział się drugi? Śledzili się wzajemnie? Z tego by 322 wynikało, że towar najpierwbył w rękach jednegogangu,potem zaśdrugi gang go wykradł! Matko kochana, stanowczo o jeden gang za dużo! Babcia, kiedy była RącząGazeląoraz moja mama, kiedy była

Jastrzębim Uchem,walczyłyz jednym gangiem, ich zadanie było nieporównywalnie łatwiejsze od mego, bo ja postanowiłam, że rozprawię się samaz oboma. To będzie wyczyn! Gogusiowiopadnie zzazdrości szczęka, babcia pewno poczuje się urażona, lecz wszyscyuznają mnie za wybitną pogromczynię bandytów. Tych odgul, gul i tych, niestety takszalenie przystojnych, odkarabinówmaszynowych. Karol i co sądzisz o planie babci? Genialny, prawda? Podobnie genialny,jak ty, bracie geniuszu ziewnęłam, udając zmęczenie, do którego zresztą po ostatniejnocy i dzisiejszych przeżyciach porannych, miałam pełneprawo. A ponieważ daleko mido waszej zespolonejgenialności,idę sięzdrzemnąć. Idź, idź, dziecko zgodziła siędobrodusznie babcia. My tu z Gogusiemdopracujemy szczegóły i bezciebie. Nie było mi jednak dane opuścić kuchni. Ktoś dobijałsię do drzwi. Goguśzbladł i niewiele brakowało, aby wlazł pod stół. Babci też zrzedła mina. Nie spodziewam się żadnych wizyt. Matko kochana! A jeśli to ONI? szepnęła. Dopiero dziesiąta. Umawiali 323.

się na siedemnastą. Gangsterzy powinni dotrzymywaćumów. Pójdę otworzyć zgodziłam się wspaniałomyślnie,, chociaż kolana nagle mi zmiękły Na wszelki wypadek'-wezmę pogrzebacz. I jakby co, tood razu w łeb. Karol! jęknęła babcia. Pamiętaj, że jesteś silna. Za mocno przyłożysz i trzeba będzie sprzątać! Ten ktośdobijał sięcoraz głośniej. Ujęłam pogrzebacz. Poszłamdo hallu. Otworzyłam drzwi. Matko kochana! Naprzeciwko mnie stał wysoki, nienagannie ubranyw sportową, białą marynarkę, białe spodnie, superprzystojnyfacet. Gdybym nie przysięgała sobie,że nigdy sięw nikimnie zakocham, zakochałabym się z punktu. Od pierwszego wejrzenia. Nawet różnicawieku nie miałaby znaczenia. Uśmiechnął się do mnieolśniewająco zniewalającymuśmiechem i nie tylko kolana mi wymiękły, na momentrozum też. Dobrze, żetylko na moment. Strach pomyśleć,gdyby na dłużej. Ci dwaj poranni również byli szałowoprzystojni. Ten najszałowiej, lecz z całą pewnością to ichkumpel po fachu. Nazywam się PawełDębowski powiedział, a głosmiał jak aksamit. Przepraszam za bezceremonialnenajście, lecz mam pilną sprawę do paniBarbaryPiotrowskiej. Do pani Barbary, powiada pan? zmarszczyłamgroźnie brwi i podparłam się napogrzebaczu. Pani 324 Barbara jest niedysponowana. Lecz chyba wiem, z jakąsprawą pan przybywa. Zapewne przysyłapana nasz uroczy i uczynny pan leśniczy. Leśniczy? Przykro mi, nie znamodpowiedziałjeszcze bardziej aksamitnym głosem. Lepszy cwaniak.

Lecztrafiła kosa na kamień. Ja również potrafiębyć chytrą lisicą. Uśmiechnęłam się pogodnie, jednocześnie kręcąc młynkapogrzebaczem. Niech wie, że nie zawahamsię go użyć. A... nie zna pan. Szkoda,bo to bardzo miły panleśniczy. Świetnie teżstrzela. Kładzie dzika jednym strzałemmiędzy oczy. Okoliczni kłusownicyśmiertelnie sięgo boją. To tak na marginesie. Do pana wiadomości. Superprzystojniak roześmiał się. Zabawna jesteś powiedział. Dziękuję za ostrzeżenie. Gdybyś jednak była uprzejma odłożyć ten pogrzebacz i pozwolić mi porozmawiać z twoją babcią. A skądpan wie, że Barbara Piotrowska jest moją babcią? nadzieja, że Superprzystojniak nie należy do gangu,prysła niczym bańka mydlana. Należał. I na dodatek byłniezbyt bystry. Co da się może wykorzystać? Nanaszą korzyść? Łatwo się domyślić odpowiedział, wciąż się wdzięcząc. Wiem, żepani Barbara jest starszą osobą, aty jesteśdo niej bardzo podobna. Nie zapytałam już, skąd wie, jak wygląda moja babcia, bofaceta nie należy przyciskać do muru. Dwóch jego kumpli 325.

przycisnęłam i fatalnie się to skończyło. Odstawiłam pogrzebacz i wyciągnęłam rękę: Karol Jodłowska, do usług. Babcia nie może terazz panem rozmawiać, ale ja chętnie pana wysłucham i postaram się pomóc lub umówić pana na inną godzinę. Widziałam, że się zastanawia. Przestąpił znogina nogęi dopiero teraz dostrzegłam niewielkich rozmiarów, za tosolidnie wypchaną torbę podróżną. Jeżeli panu chodzio wynajęcie u nas pokoju, to mogęw imieniu babci wyrazić zgodę. Mamy bardzoładny pokój gościnnyz widokiem na jezioro. Cisza, spokój zapewniony Zapytamjednak: na jak długo pan planuje pobytw naszym domu? Jesteśnie tylko zabawna zauważył lecz i bardzo inteligentna. No tak, zgadza się. Poszukuję cichegoi ustronnego miejsca naprzemyślenie książki, jaką mamzamiar napisać. To pan jest pisarzem? Pewno sławnym! Co zazaszczyt! zawołałam z udawanym entuzjazmem. Proszęza mną. Wskażę panu pokój, łazienkę. Obiad jemy punktualnie o godzinie czternastej. W imieniu babci zapraszamserdecznie. Babcia będzie szczęśliwa, mogąc poznać sławnego pisarza. Dużo pan książek wydał? Paweł Dębowski. Chyba i ja czytałam jakiś pana bestseller. Z wielką przyjemnością zauważyłam, że pisarz poczerwieniał aż po czubki uszu. 326 Chyba cię rozczaruję zaczął, leczmu szybko przerwałam. Rozumiem pana skromność. To tu. otworzyłam drzwi do pokoju dla gości. Mam nadzieję, że będziesię panuświetnie pisało o. Mogę zapytać o temat? Temat? Teraz modne sąpowieści sensacyjne.

Tematy możnabrać prosto z życia. Na przykład o dwóch gangach, walczącychbezwzględnie ze sobą o towar. Rzeczywiście niezłytemat powiedział, rozglądając siępo pokoju lekko przymrużonymi oczami. Podszedł do okna, które babcia przyozdobiła fantazyjnie upiętą firanką. Za dużo światłastwierdził. Wolałbym zasłonę. Pokój zyskałby na intymności. To niski parter. Nie lubię, żebymnie podglądano. Przekażę babci oznajmiłam i pomyślałam, żeteżbym nie lubiła, gdybym była gangsterem, udającym pisarza. Przykro mi, żenie ma tu biurka, lecz komputer może pan ustawić na stole. Nie korzystam aniz komputera, ani z maszyny dopisania. Stosuję staroświecką metodę. Piszę piórem. Aha. Kumam. Nic pana wówczas nierozprasza. Zaraz przyniosę pościel oraz ręczniki. Nie śpiesz się. Do wieczora daleko. Klucz od pokojudostanę? 327.

Oczywiście. Tylko muszę go poszukać. Bo my, proszępana, nie obawiamy się złodziei, zamykamy jedynie drzwiwejściowe. Skoro pan jednak życzysobie zasłonyw okniei klucz od pokoju, to oczywiście spełnimy te prośby. Widocznieposiadapan cenne rzeczy do ukrycia. Roześmiał się. Niezbyt sympatycznie. Powiem więcej: jego śmiech zabrzmiał złowieszczo. Po plecachprzeszłymiciarki i zwątpiłam, czy wpuszczenie gangstera do domubyło słusznymdziałaniem. Naprawdę, bystra z ciebie dziewczyna. Idź po tenklucz. Za obiad dziękuję. Mam dużopracy. Pisarskiej. rzecz jasna. Bardzo jasna odpowiedziałam, wychodząc. Zastanawiałamsię, czy w gościnnym pokoju babcia równieżumieszczała pluskwy? A jeśli tak, czy one tunadal są? Bardzo by się przydały! Rozdział dwudziesty piąty, w którym powstaje plan, w jaki sposób podsłuchiwać pisarza. Co tak długo? Matko kochana! Karol? babcia poderwała się z fotela. Już miałam leciećz odsieczą! Ja też powiedziałmój brat, leczoczywiście jemunie uwierzyłam. Kolor twarzy miał zielonkawy. Pozbyłaśsiętego bandyty? Najgłupsze, geniuszu, co mogłabym zrobić, to gospławić! W imieniu babci wynajęłam mu na czas nieokreślony gościnny pokój. Zaprosiłam też na obiad. Jednakwnoszę, że długo u nasniezabawi. Opuści nasze gościnnepodwoje zaraz po tym, jak wyruszymy

pod Krzywą Sosnę. Pewno przystojny jak tamci poprzedni westchnęłababcia. Tak bardzo, babciu, że lepiej, aby go ani mama, aniciocia nie zobaczyły. Gotowe zakochać sięod pierwszegowejrzenia. 329.

Karol! Łatwo powiedzieć, wykonać trudniej! zdenerwowała siębabcia. Zwłaszcza, żezaprosiłaś go naobiad. Babciu, wystarczy uśpićje salofenem. Uśpić mamę? oburzył się mój brat i bardzo mito jego oburzenie przypadło do gustu. Oznacza to, że zachowałresztkiuczuć. Mama nazywa mnie potworembez serca, aleto ty nim jesteś! Salofen to wyjątkowo silnyśrodek nasenny! No i o to chodzi, kochany odparowałam. Mamapadnie, ciocia też, obudzą się na kolację, kiedy będziejużpo wszystkim. Goguś! Życzyłbyś sobie, żeby nasza mamazakochała się wbandycie? Siedzisz od ranado nocy w swojejnaukowej kanciapie i nie masz pojęcia, jak bardzo mamapragnie się zakochać! A po co? zapytał geniusz. I gadaj tu z takim! Więczwracając się wyłącznie do babci i olewając Gogusia,zdałam pełną relację ze spotkania z Pisarzem. Idiotka! Teraz on nas wszystkich pozabija! wrzasnąłmój brat i zerwał się z krzesła, gotów do ucieczki. Spoko-Maroko, wnuku. Nie pozabija. Z tej prostejprzyczyny, że otrzymał polecenie śledzenia każdego naszego kroku. Może nawet. tu babcia podrapała się ponosie. Ktowie? Będzie usiłował na własną rękę poszukać skarbu? Cholerka! A ja w gościnnym nie założyłamanijednejpluskwy! 330 Mam pomysł oznajmiłam. Pewno głupi! Jak wszystko, co robisz! Babciu! Zamiast usypiać własne córki, wrzuć selofen do herbaty lubkawy bandyty.

Od razuze trzy tabletki. Unieruchomią gona amen. Jestem genialny, czyż nie? wtrącił Goguś, nadymając policzki. Matko kochana! Kiedyś nadmie się tak,że policzki, zamienione w dwa balony, pękną z hukiem,w rezultacie czego mój brat trafi na stół chirurgiczny! I super! Ajuż zupełny ekstra super, żeby muchirurg zszywałpoliczki bez znieczulenia! Chociaż nie. Nie super. Goguśby cierpiał, awraz z nim mama. Goguś sobie może cierpieć,lecz mama w żadnym wypadku. Z przykrością stwierdzam, wnuku, żedaleko ci dogenialności odezwała się babcia. Bandyta musibyćna chodzie. Z wielu powodów. Karol, kumasz? No pewno! Towyjaśnij bratu, bo on nie kuma. Goguś! Ów bardzo przystojnybandyta(tu, niestety,niezdołałam powstrzymać westchnienia) otrzymałokreślonezadanie. Jego szeflub szefowie na pewno są z nimw stałym kontakcie. Jak sądzisz,co się stanie, jeżelibandytęuśpimy,zaś jego szefostwo bezskuteczniebędzie usiłowałosię z nim połączyć? A skąd ja mam wiedzieć? Nie znam się na bandytach. Goguś nadąłsiętak, że jego nos chował się międzypoliczkami. 331.

Nie trzeba się znać. Trzeba rozumować logicznie,bracie. Kontakt z osobą,mającą nas inwigilować, urywasię. Facet zamiast odbieraćkomórkę, chrapie. Szefostwo siędenerwuje. Postanawia sprawdzić, dlaczegoich wysłanniknie odpowiada. Kumasz? Też mi jest tu coś dokumania! Przyjadą sprawdzić,co się z nim dzieje! zasyczał Goguś nosem. Niesamowitezjawisko: w ten sposób opróżniał policzki z powietrza! Przyjadą, braciszku,jak amen w pacierzu. Znajdąchrapiącego kumpla. A nas ustawią podścianą i rozstrzelają. Itu się mylisz! uśmiechnął się zwycięskomójbrat, wypuszczając kolejnąporcję balastu (tym razem chybauszami). Nie rozstrzelają. Muszą bowiem się dowiedzieć,gdzieukrywamy towar. Tym gorzej, genialny mądralo. Zanim nas ukatrupią,przedtem storturują wcelu uzyskania informacji, gdziejestskarb. Ponieważ nie wiemy, gdzie jest, będą torturować i torturować. Umrzemy w mękach. Wyłuszczać ci inne powody,dla których nasz gośćpowinien być na chodzie? Wypchaj się! przeciągły syk i policzki Gogusiawróciły do normy. Karol rozchichotała się babcia, wpatrzona zpodziwem w Gogusia. Tylerazy obserwowałam owo przedziwne zjawisko nadymania oraz wypuszczania powietrza,jednak zupełnie nie jarzę, jak on to robi. A ty? 332 Ja również nie jarzę. Goguś poprosiłam. Nadmuchaj się jeszczeraz. Kretynka! Sama się nadmuchaj! Kiedy nie umiem, kochany braciszku. " A coty wogóle umiesz?

pogardaw głosie Gogusia brzmiała wprost zabójczo. Nic. Zero. Tylko straszyć. Babciu! Zrób coś z moją głupią siostrą! Zwiąż ją! Zamknijw piwnicy! Trzeba natychmiast zadzwonić na policję! Niechprzyślą oddział antyterrorystyczny! Helikoptery! Czołgi! Wozy opancerzone! Biedny Goguś. Ale się nakręcił! Takbardzo bał się o swojemarne w końcu życie. Już nie myślał o mamie. Anio nikim. Wyłącznie o sobie. Uczepił się błagalnie rąk babci. Ta pogłaskała go pocieszająco po głowie. Wnuku, wszystko będzie dobrze. Poradzimy sobiewwalce zbandytami. Ty przecież już masz swój wkład w tęwalkę. Nadal liczymy na twój rozum. Naprawdę? zapytał Goguś słabnącym głosem. Mój rozum jakby się gdzieś ulotnił. Wolałbym zabarykadować sięw swoim pokoju. Dość jałowego gadania! zawołałam. Babciu! Proponuję tak: dasz mi zaraz pluskwę, tę miniaturową 4B orazkabel i dyktafon. Ja udam się nagórę do pokojudziadka. Ty natomiastzaniesiesznaszemu wczasowiczowi pysznąkawę iciasteczka. Powiesz, że czujesz się znacznie lepieji jesteś zaszczycona, mogąc pod swoim dachem gościć tak 333.

znakomitą osobistość, wybitnego pisarza. Prowadź z nimsuperintelektualną rozmowę. Jakby ci się udało, babciu,pod byle jakim pretekstem, wywabić go choćby na dziesięćminut z pokoju, byłoby gites majonez. Jeżeli nie udaj głuchą, bardzo głuchą, niech on ci nawija jak najgłośniej. Podżadnym pozorem przystojny bandyta nie możezwrócićuwagi na sufit. Nie uda mi się wywiercić otworku międzydeskami podłogi bezszelestnie ani bezpyłowo. Karol, matko kochana! Ty wcale niejesteś taka głupia! rozdarłsię Goguś,najwyraźniej szczęśliwy z faktu,że zakapował, o comi chodzi. Karol, zgrajmy zegarki. Na moimjest dokładnie jedenastajedenaście. Na moim również. Mój sięspieszy pięć minut oznajmiła babcia, regulując zegarek. Okay. Teraz wszyscy mamy dokładny czas dyrygował Goguś jak natchniony. Babciu, ile ci czasu zajmiedostarczenie Karol tej. .'jak jej tam? Pluskwy iresztyoporządzenia? Dziesięć minut, wnuku. Okay Doliczmy jeszcze kolejne dziesięć minut nanaszą obecną rozmowę. Więco godzinie jedenastej trzydzieści jeden ty, babciu, wkraczasz do naszego gościa, zaśty, Karol,do pokoju dziadka. Karol, ile zajmie ci czasurozłożenie narzędzi? 334 Dwie minuty, nie więcej i pomyślałam z dumą,żejednak Goguś jest super, pod warunkiem że się nie nadyma. Okay. Wstrzymasz się jeszcze zrozpoczęciem wiercenia kolejne dziesięć minut. Czyli na zegarkach wybijegodzina jedenasta czterdzieści trzy Ty, babciu, wtym czasie,prowadź rozmowę. Wyraźzgodę na zaciemnienie okien i nacokolwiek, czego onsobiezażyczy. Punktualnie ogodziniedziewiątej trzydzieści pięć do

pokoju gościnnego wpadamJA. Bez pukaniai gwałtownie. Wpadam z wrzaskiem: "Babciu, jakieś podejrzane typykręcą się przy twoim samochodzie! Jest ichczterech! Mająbroń! Trzeba koniecznie przenieść towar winne, bezpieczne miejsce! ". Bardzosprytnie, wnuku. Gites majonez pochwaliła babcia. Nie ma silnych, poleci znami pod pozorem,że chce nam pomóc w przeniesieniu towaru! Naprawdę, masz łeb kwadratowy, braciszku oświadczyłam. Doliczę trzy minuty na wszelki wypadek,wywiercę otworek, wpuszczę miniaturową pluskwę,połączę ją z kablem do dyktafonu i będziemy znali każdejego słowo. Po czym natychmiast zbiegniesz na dół, do gościnnego pokoju i usuniesz z podłogi odpryski drewna,powstałe w wyniku wiercenia! Pamiętaj, Karol, faceta nie zdołamy dłużej zatrzymaćniż siedem, osiem minut. Połapie sięraz dwa, że coś tu nie tak. ostrzegł Goguś. 335.

E, tam! powiedziała babcia, prostując swojądrobną postać. Już ja go zagadam, nie bój sięnic. Jeśliwyczerpię wszystkie znane mi środki, wezmę i zemdleję. i Prosto w jegoramiona. Przecież omdlałą, starszą panią taki" '. - elegancki dżentelmen, słynny pisarz w dodatku,nie ciśnieo ziemię! Rozdział dwudziesty szósty, w którym Goguś waruje przy dyktafonie, a ja odkrywam, że jesteśmy otoczeni. Babcia nie musiała mdleć. Nasz oszałamiającej urodyamant tak siępodniecił okrzykiem Gogusia, że obiegł pobliskie drzewa, zajrzał pod samochód, poprosił o pokazaniepiwnicy, potem garażu z wiadomym skutkiem. Wtedyzdenerwował się. Czytasz zbyt wiele idiotycznych powieści sensacyjnych powiedział z gniewem Gogusiowi. Lub jesteś głupimniedorostkiem, urządzając nieodpowiedzialne kawały! Straciłem tyle cennego czasu przez ciebie! A pani zwróciłsię dobabci dziękuję za kawę, za to poproszę oklucz odpokoju. Nie lubię, jeśli ktokolwiek naruszamoją prywatnośćdodał ostrzegawczo. A do mnie powiedział tyzaś, panienko, nie bądź taka dociekliwa. Bo twoja dociekliwośćmoże się dla twojej rodziny źleskończyć. Po prostunam groził. 337.

Biedak, nie wiedział, że klucz go nie ustrzeże przed naszą pluskwą i że poznamy jego prawdziwe zamiary orazprawdziwe oblicze przystojnego bandyty. Goguś pognałna górę,warować przydyktafonie i zmieniać ewentualniew nimtaśmy. Babcia kazała mi przez lornetę obserwowaćbezustannie teren, czyli jezioro, szuwary oraz porastającyjezioro las. Wyposażyła mnie w krótkofalówkę. Miałammeldować o wszystkim, co mi się wyda podejrzane. Okay spodobała mi się rolawywiadowcy. Musisz jeszczejakoś zagospodarować mamę iciocię. Z tym będą trudnościzamyśliła się babcia. Sąokropnie obrażone, To je przeproś. I podżadnym pozorem nie pozwólim opuszczać domu. Ha! oznajmiła gromko babcia. Ja je po prostuzamknęna klucz. A klucz wrzucę w morze. Babciu! Jak je znam, wyjdą oknem! Masz rację. Są uparte jak dwieoślice. Twoje nieodrodne córki bliźniaczki roześmiałam się. Właściwie co nammogło grozić? Ten przystojniak,podsłuchiwany przezGogusia? Jegoferajna? Banda Kochanieńkiego? Trzeba znaleźć sposób, żeby oba gangi na siebie napuścić. Wystrzelają się nawzajem. Potem się wezwiepolicję do posprzątania. Szkoda, że to twoje rozumowanie jest zbyt proste odpowiedziała babcia. Matko kochana, chyba zaszyję so338 bie usta i nauczę sięjęzyka migowego. Namigi przecieżsię głośno nie myśli! Godzina dwunasta. O pierwszej spotykamy sięw kuchni i dzielimy sięspostrzeżeniami zarządziła babcia, dodając gdy już unieszkodliwięKaśkę oraz Dankowską,zajmę się panem Pisarzem. Co ty, babciu, knujesz? zapytałam widząc w oczachbabci niebezpieczne błyski. Zawsze takie ma, kiedy do głowywpada jej jakiś zupełnie

wariackipomysł. Wcale nie wariacki, przynajmniej tymrazem odpowiedziałaz urazą babcia. Chyba nie sądzisz,że naszPisarzna wieki zamknie się w pokoju? On tu przyjechałpowęszyć. Więc jak zda relację swemu szefowi, która nagrasię na dyktafon, to zjem własny język, jeślinie wymknie sięostrożnie i nie rozpocznie poszukiwaniaskarbu. Ha! A jaza nim! Gdzieon, tam i ja! Babciu, to jest profesjonalista, natychmiast cię zdemaskuje! Ha! Niech spróbuje! oświadczyła babcia i poszłado pokoju mamy. Wzwiązku z tym nie miałam innego wyjścia, jaktylkowdrapać się nanajwyższą sosnęza domem. Stamtąd, nieomalże z jejwierzchołka, roztaczała się rozległapanorama,widziałam nawet poszczególne ławki w Zielonej Szkole,jaką urządził pan Adam dla dzieci z orzyskich podstawówek. Przyjeżdżały tam na biwaki połączonez pieczeniem 339.

w ognisku kiełbasek. Bardzo piękny widok. Częstowłaziłamna tę sosnę i godzinami przyglądałam się okolicy, cieszącsię, że jest mi dane oglądać w perspektywie jezioro w kształcie wydłużonej łzy, ujętej w klamry zielonego jak szmaragdlasu. I słuchać tej jedynej w swoim rodzajuciszy, która jestśpiewem ptaków, szumem drzew,melodią rozbijających sięo piaszczysty brzeg fal. Tak, dziadku myślałamwtedy wybrałeś dla siebiei babci uroczysko. Żyćw takim miejscu można tylko szczęśliwie. I rozumiem, dlaczego babcia zamierza tu zostać, chociażciebie fizycznie nie ma. Na jej miejscu też bym chciała. Matko kochana! Mam się nie roztkliwiać, lecz obserwować! Wyłuskiwać,o ile są, czyhających na nas bandytów. Matko kochana, byli! Najpierw wypatrzyłam w szuwarach ukrytą łódź. Siedziało w niej dwóch facetów w dwóchwielkich kapeluszach,które zasłaniałyich na pewno wredne gęby. Pozornie wyglądali na wędkarzy, ponieważ dwa kije moczyły się w wodzie. Ich jednak nie interesowały kije. Oni zawzięcielornetkowaliprzeciwległy brzeg. I słusznie lornetkowali. Po chwiliwypatrzyłam. matkokochana, chroń mnie i nas. Kochanieńkiego we własnejosobie, obwieszonego niczym bożonarodzeniowa choinkakarabinamiróżnychrozmiarów oraz armatami! Kilkanaście metrów dalej na potężnej brzozie umiejscowił się Nienaganny, podobnie jak Kochanieńki wyposażonyw kilka 340 rodzajów broni. Pod brzozą wystawali mójTopielec wrazz Nijakim. Patrząc nanich, odnosiłam wrażenie, żewcześniej napadli na arsenał, z którego poza czołgami zrabowalicałą broń. Nawet w"Terminatorze" Schwarzenegger nie byłniątak przyozdobiony! W dalszym planie dostrzegłam przynajmniejosiem potężnie zbudowanych,leżących plackiem facetów, z

długimikarabinami (wybaczcie minieznajomość militarnego wyposażenia), wcelowanymi prosto w łódź z rzekomymi wędkarzami. Przerzuciłam się więc z Kochanieńkiego i jegogangu, nałódź, potem uważnie spenetrowałam metr pometrze, drzewo po drzewie teren za łodzią i,o! matko kochana! Tam ażsię roiło od facetów ubranych w czarne ubrania,z kominiarkami zasłaniającymi ich twarze! I też uzbrojonychpo zęby,z krótkofalówkami i jakimiś jeszcze urządzeniami, których przeznaczenia nie znałam. Gdy doliczyłamdo dwudziestu, pot zalał mi oczy, lornetka o mało nie wypadła z rąk,a ja z sosny. Próżne nadzieje! Zapowiada mi sięto na regularną wojnę! Otoczyli nas. Z jednejstrony bandaKochanieńkiego, z drugiej gang przystojnychbandytów! Może łatwiej umierać z rąk przystojnych niż prostakóww rodzaju Topielca czy Kochanieńkiego? To jednak niesprawiedliwei okrutne! Dlaczego nasz dom wraz z mieszkańcami wzięty jest w dwa ognie, skoro my nie mamy bladegopojęcia o żadnym skarbie! Póki czas, wynośmy sięstąd! My pandą, babcia volkswagenem. Babcia? Cóż za myśl! 341.

Babcia, jak kapitan na tonącym okręcie, utonie, lecz swegodomu nie opuści! Buda, buda, odbiór! zachrzęściła krótkofalówka. To ty jesteś buda, nie ja. Odbiór! Pies, nie wymądrzaj się. Złaź. Psu tu dobrze. Niezłazi. Za nic. Pies nędzny kojot! Ha! Buda, oni są wszędzie. Pies smrodliwa hiena. Budanie sądziła, że pies byćihiena, i kojot. Oj, dobra, dobra. Buda narozrabiała, a pies ma sięwystawiać? Piesrozrabiał podobnie jak buda. Ale buda jeststara i powinna mieć rozum. Wypraszam sobie, pies, podobne uwagi! Buda jestw formie! Rozum też ma! Pies złazi natychmiast! Naradawojenna za pięć minut! Jaka mi tam narada wojenna! Buda, tfu! babcia udajebohaterkę. Naradawojenna! A o czym tu radzić, skoro ladamoment od stronywerandy wpadnieKochanieńki ze swojąbandą, zaś od strony ganku ci w kominiarkach! Amyw samym środku ognia! Albojeszcze gorzej: Kochanieńki z drugim gangiem zawrą porozumienie i oba gangi wezmą nasw swoje obroty, żeby dowiedzieć się, gdzie trzymamy skarb! Skarb, którego nie posiadamy! To cidopiero ironia losu! 342 Idąc przez hali dopadł mnie smakowity zapach pieczonejwołowiny. Babcia przyrządza wołowinę, palce lizać. Matkokochana, w takiej chwili, tuż przed śmiercią w mękach,babcia przyrządza pieczeń?

Pani Czajkowskaz pierwszegopiętra pierwsza poznała się na szaleństwie babci. Babcia jestszalona. Tylko że my, kochając babcię szalenie, tego nie zauważamySłusznie ktoś powiedział, że miłość jest ślepa. Goguś siedział za stołem. Jakby odmienionyOczy mubłyszczały z podniecenia. Policzki w normie, jeśli chodzio objętość, lecz w wypiekach. Babcia podlała ze spokojem już cudownie przyrumienioną wołowinę, otarładłonie w fartuch. Na deser będzie bita śmietanaoznajmiła. Matkokochana! najwyraźniej niebezpieczeństwo odebrało babcirozum całkowicie. Deser! Bita śmietana! Możesz nie jeść, Karol. Zostanie więcej dla nas oznajmiła babcia. Siadaj. Goguś! Puść pierwszą taśmę. Goguśwłączył dyktafon. Tak, to ja. Sęp głos naszego gościa. Sęp? Niezłaksywka pomyślałam. Za wcześnie na jakąkolwiek akcję przerwa. Zachowaliście się jak ostatni kretyni przerwa. Tak,wiem, chcieliście je postraszyć,lecz nie akceptuję takichmetod przerwa. Owszem, mała jest inteligentna przerwa. Ale niedomyśla się, kim jesteśmy lekkie rozbawienie w głosie Sępa, przerwa. Może tak, może nie 343.

przerwa. Żadnej pewności przerwa. Tak, tak, wiem! że odwiedzały Żądło przerwa. Ach, daj spokój, starszapani jest urocza przerwa. Oczywiście, nie zmienia topostaci rzeczy,że obie, Barbara Piotrowska oraz jej wnuczka,Karolina, są wplątane w ten proceder przerwa. Tego,czy ich udział jest przypadkowy nie wiemy. To się dopierookaże jak znajdziemy towar. przerwa. W każdym razie obowiązuje stan najwyższego pogotowia przerwa, poczym zniecierpliwiony głos Sępa W żadnym wypadku! Dopiero na mój rozkaz, zrozumiano? przerwa. Niewychylać się. Czekać. Koniec rozmowy. Sęp, bandyta, a jednak dżentelmen. Urocza starszapani, prawda, że ładnie? odezwała się z satysfakcjąbabcia. Urocza. Zna się na urodzie kobiet. Dobrze,żedziewczynom zabroniłam wychodzić z pokoju tu babciazachichotała mówiąc im, że narażą sięna niepotrzebnystres, ponieważ nasz nowy gość jest garbaty, zezowaty, kulawyoraz potwornie pryszczaty. Pryszcz na pryszczu. Biedaczki,znowu przeżyły rozczarowanie. Za to mnie nazwał "małą"! oburzyłamsię. A jamam metr siedemdziesiąt i ciągle rosnę! No i codalej? Niewylazł z pokoju? Ha! Wylazł! Pewno, że wylazł. Przebranyw dres,w trampkach, w takich białych rękawiczkach, jakby obawiałsię zostawićswoje odciski palców, rozglądając się naboki, po koleiwchodził do każdegopokoju, zaglądał pod 344 meble, opukiwał ściany, a ja zanim sunęłam jakduch, obserwując każdy jego ruch przez szparęw drzwiach, bo je

zostawiał lekko uchylone. Sądzę, że na wszelki wypadek, żebynie daćsię zaskoczyć. Najdłużejzabawił w mojej sypialni. No, trzeba przyznać, że moja sypialniajest dość zagracona. Przeszukałwszystkie szufladyw komódkach. Zabrał sięza penetrowanie szafy. Sprawdził każdą kieszeń wkażdejbluzce oraz w spodniach. Potem zabrał się za bieliźniarkę. No i wyciągnął tekilkanaście popakowanych porcji z mąkąkartoflaną. Przyglądał się im długo, kiwał głową, wreszcie wyobraźcie to sobie! wsunął pod dres! Nie dosyć,że bandyta, tow dodatku pospolity złodziej! Bardzo się doniego rozczarowałam! Goguś,teraz twoja kolej. Goguś uruchomił dyktafon. Tu Sęp, tu Sęp, jak mnie słyszysz? przerwa. Niestety, starsza pani, choć taka urocza, prawdopodobnie jestw to zamieszana przerwa. Tak, znalazłem kilkanaście przerwa wybuch gniewu w głosie Sępa. Powiedziałem: prawdopodobnie! Co nie oznacza, że jest! Prędzejpodejrzewałbym tego chłopaka! przerwa, kolejny wybuchgniewu. Albo tę gówniarę! przerwa, już oficjalnymgłosem. Dam znak,kiedy uznam, że należy wkroczyć. Na razie obserwujcie drugą stronę. Nie życzę sobie rozlewu krwi. Chcę ich mieć wszystkich żywych! przerwa,wybuch gniewu. Proszę bardzo, składaj meldunek komuchcesz! Dopókinie otrzymam rozkazu z góry, podlegasz 345.

mnie i twoim psim obowiązkiem jest podporządkowaniesię moim rozkazom! Koniec dyskusji! Kumacie coś z tego? Bo ja ani-anibabcia nerwowoprzeszła się po kuchni. Kradnie mi dwadzieścia pięć-deko mąki kartoflanej, gdy tymczasem w mojej sypialni natoaletce leży srebrny łańcuszek, który dostałam od dziadka,a także dwa pierścionki: jeden ze szmaragdowym oczkiem,drugi z brylancikiem. Po kiegogrzyba mu moja mąka kartoflana? Rozdział dwudziesty siódmy, w którym mój brat zdaje test na miłość. W kuchnizapadła nagłacisza, przerywana skwierczeniem pieczeni wołowej. No, powiedzcie, po kiego grzyba. tożto zwykłamąka kartoflana. powtórzyła słabszym głosem babcia i zbladła. Babciu, a jeśli to nie jestmąka? zapytał,równieżnagle mocno pobladłyGoguś. A niby co? Kupowałam mąkę, ponieważ. no, ponieważ zaplanowałyśmyz Karol rzekomą aferę narkotykowo-przemytniczą. babcia usiadła, a raczej klapnęłanakrzesło. Więcej nie powiem! Karol? zwrócił do mnie mój brat. Ty też niepowiesz? Nagle otworzyła mi się dotąd zatrzaśnięta na amenklapka w mózgu. Wszystko ułożyło mi się w logiczną całość. Owa hurtownia o dziwnej nazwie Żądło to miejsce, w którymodbywało się przekazywaniegangowi przemycanych 347.

z zagranicy narkotyków. Babcia musiała zadzwonić do hurtowni dokładnie w tym czasie, w jakim miał zadzwonić mafioso. Mąka kartoflana to po prostu zaszyfrowana nazwanarkotyku. Żądanie babci, że "mąka kartoflana" ma byćw ćwierćkilowych opakowaniach, widocznie też się zgadzało. Na pytanie o hasło, babcia bez zastanowienia odpowiedziałapierwszym lepszym skojarzeniem zżądłem,a mianowiecie "Osa". Wtedy przed nami otworzyłysięwrota do tej cuchnącej jaskini, zwanejhurtownią spożywczą. Matkokochana, nawet moje różnorakie sznurowadłaprzyadidasachokazały się okay, bo taki miał być znak rozpoznawczy jedno zielone, drugie czerwone pośredników odbierających narkotyki, wysłanych oczywiście przezmafię. Dlatego ta osoba, którejtwarzy nie zobaczyłyśmy,po zlustrowaniu moich adidasów odetchnęła z ulgą i wypowiedziaładziwnezdanie, że nie lubi sprzątać. Matkokochana, ta osoba, to nikt inny, tylko owa nieszczęsna Heloiza, która swoją omyłkę przypłaciła powolnym gul, gul! Ratunku! A reszta "mąki kartoflanej" spoczywa sobie spokojnie w bagażniku babcinegowehikułu! Aci, co od Węgorzewa za nami jechaliaudi zprzyciemnionymi szybami,to inna mafia, konkurująca z mafią Kochanieńkiego! Onazapewneteż miała cynk o przerzucie większej ilości narkotyków i postanowiła Kochanieńkiemu towar sprzątnąćsprzed nosa. Matko kochana, babcia samamówiła, że tamąka jakaś dziwna. Narkotyki. Nie znam się na nich,ale w postaci mącznej chyba występują. 348 Heroina i kokaina odpowiedział mój brat. Nawetnie ruszyło mnie to, że znów rozmyślałam głośno. Zlodowaciałam zestrachu. Babcia przykurczyła się na krześle,zasłoniła twarz rękoma. Heroina lub kokaina. To wyrokna naszą rodzinę. Zwykły przypadek, zbieg okolicznościwplątał nas w tryby

machiny,której nie jesteśmy w staniewżaden sposób zatrzymać, a która niesie nam wyrok. Wyrok śmierci. Dom otoczony Sęp w środku. Nawet policji niezdążymy wezwać. Policja być może ocaliłaby nam życie, aleteż wtrąciła na długie lata do więzienia, bowszystko świadczyło przeciwko nam. Działkiupchane pod bieliźniarką. Prawie dwadzieścia kilogramów narkotyku, wartego pewnokilka milionów lubznacznie więcej, w bagażniku volkswagena. Naszetłumaczenia? Że to dzieło przypadku, łączniez dwoma różnokolorowymi sznurowadłami przy moichadidasach? Poklepaliby babcię i mnie po czółkach! Z całą pewnością poklepalibyodpowiedział Goguś. Karol, wiem, żeto musztarda po obiedzie, jednakchciałbym poznać powody, dla których ty i babcia planowałyście taką rzekomą aferę przemytniczo-narkotykową? Co zamierzałyście osiągnąć? Goguś. chodziło o ciebie wyjąkałam. O mnie? Goguś, wybacz, braciszku. Zamierzałyśmy cięzmienić. Udać, że działa mafia. Ta mafiamiała porwaćmamę. 349.

Aha przerwał mi brat. Zaczynam kumać. Oddawna już byłem okropny, prawda? Nie da się zaprzeczyć. Mama często przez ciebiepłakała. Goguś! Zachowywałeś tak,jakbyś już w ogólenikogo, nawet mamy, nie kochał! Milczał długo. Opuścił głowę. Gdy ją podniósł, miałłzy w oczach. Terapia wstrząsowa odezwał się cicho lubtestsprawdzającymoje stany emocjonalne. Dobry był tenwasz plan, dziewczyny. Należał mi się. Szkoda,że się nieudał. Babciu. Karol. Chociaż wszystko potoczyło się fatalnie, dziękuję wam. Teraz, gdy grozinam prawdziwe niebezpieczeństwo uświadamiam sobie, jak was bardzo kocham. Mamę. Ciocię. Ciebie, babciu. I ciebie, Karol. Teraz ja zbabcią milczałyśmy. Po policzkach mego brataspływały łzy. Wierzyłam w ich szczerość. Powiem więcej: mójbrat, gogusiowaty mięczak oraz zapoznany geniuszw tejdecydującej o naszych dalszych losach chwili, nie myślało sobie. Myślało nas. I myślał, że to, co siędzieje i to,cosię stanie,jest jego winą. Gdyby zachowywałsięnormalnie,niepotrzebny byłby plannaprawy moralnej. Przepraszam odezwał się mój brat. Otarł łzy. Wstał. Najpierw sprzęgło wcisnąć do oporu. Potemwrzucić pierwszy bieg. Wajchą do góry. Puścićsprzęgło. I co dalej, babciu?

Matko kochana, Goguś! krzyknęłam. Dostałeśgorączki? Bredzisz? 350 Karol, on nie bredzi. Więc zamierzasz, wnuku naprawdę. ..? głos babci zadrżał. Tak, babciu! powiedział twardo, jakby nie byłczternastoletnim chłopcem,lecz dojrzałym mężczyzną,który postanowił bronić swojej rodziny za wszelką cenę,nie myśląc zupełnie o własnym bezpieczeństwie. Babciu? Odpowiedz! Ja to zrobię, wnuku. Wsiądę w samochód i odwrócęich uwagę od domu. Nie. Jestemnastolatkiem,nic mi nie zrobią. Najwyżej trochę obiją. i tyle. Odzyskają towar. Będą musieli jaknajszybciej odjechać, ponieważ w ślad za nimi ruszy natychmiast druga mafia. Szybko, babciu. Jak puszczę sprzęgło, tosamochód ruszy, tak? Babciu? Mów! Czas nam umyka! Zajarzyłam. Patrzyłam na swego brata i wierzcie mi,choćłzymileciały rzęsiste, byłam z niegodumna. Puścisz sprzęgło powoli i samochód ruszy odpowiedziałam. Prawie zawsze siedziałam obok mamyw pandzie, paliłam się do zrobienia prawa jazdy, toteż pilnie obserwowałam wszelkie czynności i zmiany biegów znałamna pamięć. Wtedy znowu wciśniesz sprzęgło, zaśwajchęprzesunieszdo dołu. Dodasz gazu. Znowu sprzęgło i wajcha prosto do góry. Będziesz na trzecim biegu. Więcej ci niepotrzeba. Gaz dodechy i chodu! Prosto drogą w kierunkuWyspy Róż.

To jest dobra droga. Można cisnąć. Obyś trzymał prosto kierownicę. 351.

Karol! Rozbije się na pierwszym drzewie! krzyknęła babcia. Przecież Goguś nie ma bladego pojęciao prowadzeniu samochodu! Babciu powiedziałam przez łzy. Daj mukluczyki. Goguś zdaje teraz swój test na miłość. I na odwagę. Jeżeli mu tego zabronisz, popełnisz błąd. Czy muszę ci tłu' maczyć, jaki? A jeżeli go zabiją? krzyknęła z rozpaczą babcia. Jeżeli tu zostaniemy,też go zabijąodpowiedziałam. Nas wszystkich. To jedyna szansa, babciu. I ty o tymdoskonale wiesz. Jestemstara, mnie mogą zabijać, was nie pozwolę. Pojadę sama! Ha! "Ha", tak zwykle buńczuczne, teraz babciwypadło słabo,bezsilnie. Kluczyki, babciu! Natychmiast! Ha! powiedziałGoguś. Uściskał babcię. Uściskałmnie. Wrócę cały i zdrowy. Ha! Rzuciłyśmy się do okna. Goguś zmierzał do volkswagena pewnym, zdecydowanym krokiem. Matkokochana,zapomniałyśmy o tych przeklętych, przywiązywanychsznurkiem drzwiach! Jeżeli chodzi o mnie, to byłam bliska omdlenia, tak z nagłej radości, że mam wspaniałegobrata, jak i ze strachu o niego. Z babcią działosię chybatosamo, co zemną i tak obie, podtrzymując sięwzajemnie,patrzyłyśmy, jak Goguś trzaska tymi przeklętymi drzwiami, 352 zaś one zwisają niczym zranione skrzydło ptaka i, matkokochana, zgrzyt wrzucanego biegu zazgrzytał w naszychuszach.

Matko kochana! Volkswagen wystartował jak wyrzucony z katapulty, wyrzucając spod kółzwały ziemiorazigliwia i jużznikał za drzewami. Dziewczyny! za naszymi plecami krzyk mamy. Czyja zwariowałam, czy was pogięło? Dlaczego mój syn,niemającybladego pojęcia o prowadzeniu samochodu,wsiadł wtwój chrzęszczącyzłom, mamo, i nagle gdzieśodjechał? Kto mu dał kluczyki? Chcecie gouśmiercić? Mama miała paniczny strach w oczach i wcale się temunie dziwiłam. Zanim jednak któraś z naszdążyła cokolwiekpowiedzieć, do kuchni wpadł z rewolwerem w ręku Sęp! Żartysię skończyły,szanowne panie! Siadać!

Rozdział dwudziesty ósmy, w którym oczekujemy na wyrok śmierci. Był wściekły. Stawiać mu opór? Ale jak, kiedy ktośdociebiecelujez rewolweru? Pani też! wrzasnął na moją mamę. Co to, tonie! Bandytanie bandyta, nie pozwolę w taki sposób odnosićsię do mamy! Więcej szacunku, proszę! terazja z koleiwrzasnęłam (mimopotu spływającego po plecach). Patrzciego,jaki dzielny mafioso! Trzyma trzy bezbronne, słabe kobietyna muszce! Ty! Nie doprowadzaj mnie do szału! Dokąd wysłałyście chłopaka? Nie pana sprawa! Wysłałyśmy tam, gdzie się nampodobało! Kokainę schowałyście w bagażniku, prawda, mojepanie? Nos w sos! wrzasnęłam jak mogłamnajgroźniej. Cicho, idiotko! ,354 Teraz mama poczuła się urażona w moim imieniu. Jak pan śmie w ten sposób zwracać się do mojejcórki? krzyknęła. I kim pan jest, dodiabła? Milczeć! Zaraz sięwami zajmą moi ludzie. Kto tujeszczejest? Ja!w progu kuchni stanęła bardzo blada ciocia. Jeśli mamyginąć, to wszyscy razem. Jesteśmy kochającą sięrodziną! Ładna mirodzinka! A co? Może się panu nie podobam? Rozjuszyłsię ostatecznie. Takich jak wy powinno się rozgniatać niczym karaluchy! Sam pan jesteś, mimo urody amanta filmowegokaraluch! odcięła się ciocia dzielnie. Zasapał. Opuścił broń.

Zniżył głowę, usta przysunął domankietu, jakby miał zamiar go ucałować i powiedział: Przygotować się. Ptaszek ucieka volkswagenem. Towarw bagażniku. Co robią wrony? Rozumiem, gonią. tak jakprzewidywaliśmy. Za nimi, ale utrzymywać odległość. Gdydopadną gówniarza, otoczyć. Aha. I przysłaćmi tu ze czterech do domu. Natychmiast! Nie zostawię tych piekielnychbab samych! Czekam! Ale cham! "Piekielne" bym mu darowała, ale"baby"? Niech się pan nie wysila. Nie musi pan czekać. Proszę nas od razu rozwalić,a ci, co przyjdą, posprzątają po 355.

panu. Dom pewno spalicie razem z naszymi trupami. Bandyci! powiedziałam. Zamknij się, dziewczyno. Nie pogarszaj sytuacji! Chyba gorsza już być nie może, co nie? PanieSępie? Zdumienie rozlałosię na jego wściekłej choć nadal przystojnej twarzy Przyjrzał się mi uważnie, potem babci, następnie mamie i cioci. Poza narkotykami pewnou wasw domu znajdziesię sprzęt do podsłuchu powiedział. Jesteście dobrzezorganizowaną grupą. Pogratulować. Tym gorzej dla was. Żadnych okoliczności łagodzących. O tym wiemy odparłam, zadzierając hardogłowę. Nie mamy też zamiaru o nic błagać. Posiadamyhonor, któregopanuSępowi brakuje. Świetna ksywkazresztą: Sęp. Ptaszysko, żywiące siępadliną! Znowu się rozjuszył. Szanownarodzinka niech wpłynie nagówniarę! Masiedzieć i milczeć! Szanowna rodzinka również ani paryz ust! po czymwarknął do mankietu. Do cholery! Ruszcie tyłki! Długo mam czekać? Karol, błagam cię,nie zadzieraj z tym. z tym panem rozpłakała się mama. Miałamna końcu języka tostraszliwe zdanie, że i tak nasrozwalą bezwzględu na to, czy zadzieramz Sępem, czy siędo niego łaszę. Zmilczałam. Wiedziałam jedno: Gogusiowi, 356 mimo jego szaleńczego poświęcenia,wybieg się nie udał. Nie odciągnął uwagi gangów. Sądziłam, podobniejak mójbrat i babcia,że gdy tylko volkswagen ruszy, toSęp, powydaniu rozkazuswoim ludziom, żeby dogonili wehikuł babci,sam natychmiast popędzi objąć

dowodzenie. Nie popędził,żądny naszej krwi mafioso. Czyktokolwiek jestw staniewyobrazić sobie, coja czułam? Sądząc po bladości babci,czuła to samo. Że przez naszą, szlachetną w założeniachaferę, mama i ciocia, niemające z nią nic wspólnego, stracążycie. I nic się nie da zrobić. Niczego odkręcić. Chciałamumrzeć od razu, natychmiast. Babcia chyba też chciała. Proszępana, błagam odezwała się do Sępa. Niech pan chociaż wypuści moje córki, wnuczkę i oszczędzi wnuka. Ja ponoszę odpowiedzialność. Dlaczego mająginąć niewinni? To się jeszcze okaże odparł bezlitośnie Sęp. Ktojest winny, kto nie. Po stopniach ganku zatupały głośno złowieszcze męskiebuciory. Czterech facetów,każdy takna oko:metr osiemdziesiąt, w kominiarkach, w potwornie czarnych spodniachwpuszczonych wczarne buty, w czarnych bluzach, z karabinami, wpadłodo kuchni. Pilnowaćtych szanownych dam! wydał polecenie Sęp. Skuć je? Zakneblować? 357.

Sęp roześmiał się. Matko kochana, a takie piękne miałzęby, zaś śmiech odwrotnie proporcjonalny: wyjątkowo odrażający. Zaiste, naturapotrafi okazać się piekielniezłośliwa. Ktoś taki, jak Sęp, powinienmiećprzynajmniej dwagarby i kostropatą gębę! Wystarczy trzymać na muszce. Gdy wrócęz akcji,zajmiemy się nimi. Alerano dwie z nich były na pana polecenie zakneblowanei związane,szefie. Sęp roześmiałsię znowu. Nie znacie się,chłopaki,nicna psychologii. Należałojesolidnie postraszyć, czyli zmiękczyć, żeby wyśpiewały,gdzie mają towar. Tak jest, szefie! Sęp wybiegł. Posłyszałyśmy szumsilnika: widoczniezajechał poniegosamochód. Czterech zabójców stanęło w rozkroku. Z otworów kominiarek świeciły ich bezlitosneoczy. Więc jeszcze może godzina życia nam pozostała? Może pół? Matkokochana, oświeć mnie! Jak wykorzystać tenzesłanyprzez opatrzność czas na przechytrzenie czworga zbirów? Mamo? Jaki towar? O czym ten człowiek mówił? zaszeptałaciocia Kasia. Milczeć! Ani mru-mru! Cztery lufy skierowały się ostrzegawczo w naszą stronę. Durnie! Sęp polecił trzymać nas na muszce, alenic pozatym. Nagle pomyślałam, że Sęp musi być bardzo pewny 358 siebie. Powiedział, że wróciz akcji, czyli ma przeważającenad gangiem Kochanieńkiego siły, a poza tym jeden gangzostanie unieszkodliwiony Teraz, Karol, skup się, bo niktpoza tobą nie obroni rodziny! Mama na wpół omdlała. Ciocia podobnie.

Babcia załamała się. Tylko ja. JA, Karol, chociaż umieram ze strachu, nie straciłam do końcanadziei. Nadzieja dotąd, dopóki niepojawi się ponownieSęp. KAROL, WYSIL MÓZGOWNICĘ! Sceny z różnychamerykańskich filmów sensacyjnych wyświetlały się w mojej głowie z szybkością światła. Bohaterowie zawsze wychodzili z najbardziej nieprawdopodobnie groźnych pułapek. Trzeba chociaż spróbować. Podniosłam dwapalce jak na lekcji w budzie. Czego? warknął jeden ze zbirów. Proszę pana zapiszczałam najcieniej jak potrafiłam. Ja muszę dotoalety. Nie ma mowy! Proszępana! Ale ja się posiusiam! Naprawdę, proszępana. Przecież wam nie ucieknę. Gdzie tatoaleta? Jednaprzy gościnnym pokoju, w którymrozlokowałsię podstępnie pana szefpiszczałam. Druga, ogólna,jesttu zaraz, w hallu. Może mnie pan pod karabinem tamzaprowadzić. Proszę. Tak nie lubięmiećmokrych majtek. No i wstyd. Okropny. 359.

Idź z nią! powiedział jeden ze zbirów do drugiego. Och, dziękuję, dziękuję! zapiszczałam. Boże kochany, zawsze tak piszczysz? Choruję na przewlekłe zapalenie strun głosowychmoje piszczenie osiągnęło wyżyny lub raczej niziny Ażmnie samej zapiszczało w uszach. Nie da siętego słuchać! Wynoś się! Co za wspaniałesłowa. WYNOŚ SIĘ! Byłyby absolutniewspaniałe, gdyby za mną nie ruszyłjeden ze zbirów. No, alechyba uszanuje mój dziewczęcywstyd i pozwoli zamknąćdrzwi od toalety? Uszanował. Pozwolił. Nakazał tylko mi się pośpieszyć,bo szef może lada chwila wrócić. Rozdział dwudziesty dziewiąty, w którym pobijam rekord świata w biegach na przełaj. Łazienkaprzy hallu miała jeszcze jedne drzwi, prowadzące do sypialnimamy. Dwie sekundy, nie dłużej, zajęłomi przejście do sypialni. Oknanawet niemusiałam otwierać, mama zawsze,nawetzimą, zostawiała jedno otwarte,żebydobrze przewietrzyćpokój. Skok z parteru i jużprosto w ogród,tak bardzo kochanyprzez dziadka, ponieważ wraz z babcią zasadzilitu każdą jabłonkę, wiśnię, gruszkę, krzak agrestu czy porzeczki. Biegłamskulona,bokto tam wie,tych bandytów? A jeśliza ogrodem, na którejś sośnie usadowiłsię snajper imnie"zdejmie" jednym strzałem? Krytycznymoment topokonanie dwumetrowego ogrodzenia na podmurówce. Przełażąc przeznie, byłam wystawiona do strzału. Prawie czułamna swoich plecach celowniklunety. Oczamiwyobraźniwidziałam tor lecącej kuli, która zaułamek sekundy rozerwie 361.

mi plecy. Matko kochana, zeskakując z ogrodzenia, wprostnie wierzyłam, że nadal żyję. Wykonałam z całej siły naswoim własnym policzku zakrętas z zawijasem,ponieważpotrzebny był mi sprawnie działający umysł oraz nogi bezmiękkich kolan. Gites. Zabolało super. Dwoma susamiprzeskoczyłam drogę wprost w las. Kierunek leśniczówka. Leśną drogą to zaledwie jeden kilometr. Ale droga zablokowana przez wybijające się w morderczej walce gangi. Dziwne, powinnam słyszeć strzelaninę. CzyżbyKochanieńki i jego ferajna poddali siębez oporu? Ha! To możliwe. Sępchyba dysponowałcałą armią! Co zrobią z Kochanieńkim i resztą? Pewno ichwyprowadzą w ustronne miejscai rozstrzelają. Lub pognają na bagna i utopią? Matko kochana,przecieżmnie to nie obchodzi! Niechrozstrzeliwująalbo topią! Aby oszczędzili tylko mego brata! Goguś, kochany,jesteśwspaniały i dzielny jak nikt inny! Jesteśrównież genialny jak nikt,więc poradzisz sobie z Sępem. Nacoś go zagniesz, ja w towierzę! Gnam okrężną drogąprzezlas, gałęzie walą mnie w twarz,zderzam się z pniami, leczto głupstwo, mam jeszcze szansę uratować mamę, ciocięi babcię. Bylezastać pana Adama! On ma CB-radio. Połączysię raz dwa z policją ! Z dowództwem wojskpoligonowychw Bemowie! Wtakiej akcji, której celem jest nie tylko obronaniewinnie zagrożonych osób, lecz właściwym zadaniem 362 staje się ujęcie aż dwóch mafii przemytniczych, zapewneposzukiwanych przez FBI, coja plotę! FBI to wfilmachamerykańskich, u nas jest inaczej! Co z tą moją pamięcią? Agencja. Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, chybatak! Więc napewno ABW włączy się do akcji.

Matko kochana, niemożliwe! Widzęprzez prześwit lasu dach leśniczówki pokryty czerwoną dachówką! Matko kochana, chybapobiłam rekord świataw biegach na przełaj! Suki pana Adamarozszczekały się. Rozchrząkała się PaniDzikowa, którą pan Adam jako na wpół zdychającego warchlaczka przyniósł do siebie, odratował i odtąd pilnuje muzajadle leśniczówki, zaś pana Adama kocha wiernie jaknajwierniejszy pies. Pani Dzikowa, toja! Odejdź od bramki, ty głupia,oswojona świnio! Ach, cotam! Najwyżej mnie trochępoturbuje! Przebiegłam podwórze, nie bacząc na kły Pani Dzikowej, któragalopowałatuż przy mojej nodze! Panie Adamie krzyknęłam,bez pukania wpadając do leśniczówki. Gdzie pan jest? Potrzebujemy pomocy! Karol? powiedział pan Adam, wychodząc doprzedpokoju. Był nie tylko zaskoczony moim wtargnięciem. Byłzmieszany Wybacz. Teraz mam gościa. Karolczyli Karolina Jodłowska? padło pytaniez pokoju. 363.

Tak, ona i pan Adam zmieszał się jeszcze silniej. Niech wejdzie iopowie, co sięstało! polecił męski głos. Wpadłam do pokoju. Za stołem, nad szklanką herbaty,siedział facet w okrągłych, staroświeckich okularkach,zza których patrzyły na mnie uważnie okrągłe oczka. Niespodobał misię. Skąd zna moje imię i nazwisko? I jakimprawemwydaje panu Adamowi polecenia? Idlaczego panAdam tak bardzo zmieszał się na mójwidok? Chcę z panem Adamem rozmawiać bez świadków! zawołałam. Panie Adamie, błagam! Każda straconaminuta może kosztować życie! Więc mów powiedziałfacet. Ale. Mów powtórzył rozkazująco, zaś jego okrągłeoczka błysnęły stalą. Matko kochana,kim jest ów facet? Może to mafioso odSępa? Zapewniam cię,nie jestem mafioso powiedziałfacet. Matko kochana, żeby mi język przyrósł do podniebienia! Jak nic kłaniami się psychiatra! Ale mogę pomóc. Nawetbardzo. Słucham. Mów, Karol. Samąprawdę odezwał się proszącopan Adam. Trudno. Mam gdzieś,kim jestów gościu! Chlusnęłampotokiem bezwładnych zdań. Że Gogusia pewno już zabili! ŻeSęp zaraz wróci i zamorduje mamę, ciocię, babcię! 364 Chociażby z wściekłości, ponieważ zostawił czterech bandziorów z karabinamido pilnowania, a ja nawiałam! Poczekaj, kochana przerwał mi facet. Zacznijod początku. To długa historia, panie Ciekawski, a trzeba ratowaćmoją rodzinę! krzyknęłam. Panie Adamie! Niech

(pan wzywa policję,zawiadamia ABW, inaczej Sęp nie tylkowymorduje moich bliskich, lecz równieżmafię Kochanieńkiego i sam umknie z łupem! Jakim łupem? zapytał facet. Panie! Z dwudziestoma kilogramami kokainy alboheroiny, nie znam się na narkotykach i nie mampojęcia,jaki narkotyk babci wetknęli w Żądle! spojrzałam z rozpaczą na pana Adama. Biegłam tu jak na skrzydłach poratunek, a nadziałamsię na jakiegoś kretyńskiego ciekawskiego osobnika! Żeby gocholera! Aż tak źle mi życzysz, pannoKarolino? powiedział facet, uśmiechając się, moim zdaniem, krzywo. Zastanawia mnie, dlaczego osoba, ogólnieszanowanajaktwoja babcia, zgodziła się na współpracęz przemytniczymgangiem? No właśnie. Wprost nie do uwierzenia. przytaknął pan Adam. Dobra. Że jakiś obcy, durnowaty gościu zadaje mi durnowate pytania jakoś przeboleję. Lecz żeby pan Adam, 365.

przyjaciel babci od lat, posądzał ją o podobną potworność,to już doprawdy ciężko skumać. Panie Ciekawski! wybuchnęłam. Trzeba być poprostu idiotą, aby wyciągnąć takidiotyczny i niesprawiedliwy wniosek, jedynie z tego powodu, że moja babcia wrazze mną znalazła się o nieodpowiedniej porze w nieodpowiednim miejscu! To suma zbiegów okoliczności sprawiła,że babci wydano wŻądle narkotyki jako mąkę kartoflaną! Daruję ci inwektyw, moja panno, lecz dowody świadczą przeciwko wam. Jakie znowu dowody? krzyknęłami. rozpłakałam się na głos,wiedząc, że czas nadziei minął, już tamSęp zdążył zrobićswoje. Jeszcze tylko musimnie znaleźći rozwalić, ponieważ widziałam jego parszywą, choć naderprzystojną gębę! Nie wzruszam się łzamiczternastoletnich przestępczyń oświadczył facet. Więc mi tu nie szlochaj. Faktycznie,uważasz mnie za idiotę, skoro sądzisz, żety i twojababcia, a byćmoże brat, matka i ciotka, wykpicie się od odpowiedzialności za współudział w przestępstwie. Dziwna tatwoja suma zbiegów okoliczności. Pewno powiesz,że babcibyło potrzebne dwadzieścia kilogramów mąki kartoflanejdo placków kartoflanych? Ach, było mi już wszystko jedno! Nikogo nie uratuję. Jedyniezszarganą opinię nieżyjącej już pewno babci. Otar366 łam z wściekłością łzy. Popatrzyłam na faceta z nienawiścią. Na pana Adama zwyrzutem. Mąkę kartoflana dodaje się do babki kartoflanej,panie Ciekawski,a do placków szklankę mąki tortowej. To tyle w kwestii formalnejwycedziłam. PanieAdamie! postanowiłam odtąd nie zauważać obecności Ciekawskiego Pan zna megobrata, Gogusia. Pan doskonalewie, że zrobił sięz niego egoista, egocentryk,narcyz, zarozumialec, purchawka, nadęty ropuch, a wszystkoz powodu jego nader wysokiego ilorazu

inteligencji. Doszłyśmyz babciądo wniosku, że na Gogusiu należy przeprowadzićtest. Czy jeszcze kogokolwiek pozawłasnąosobą kocha? Wymyśliłyśmywięc, że porozrzucamy po domu coś nakształt działek z rzekomymi narkotykami. Niewiele posiadającwiedzy w tym temacie,postanowiłyśmyużyć mąkikartoflanej. W takiejilości? zapytał ironicznie Ciekawski. Zignorowałam go. Jak na złośćw okolicznych sklepach nie było anigrama mąki. To sięzgadza potwierdził pan Adam. Mojażona zjeździła okoliczne sklepy, podobno zabrakło w pobliskich hurtowniach. Dlatego babcia wybrała z książki telefonicznej numer do odległej hurtowni. Zadzwoniła. Zapytała o mąkę 367.

kartoflaną. Skąd mogła wiedzieć, że ta rzekoma hurtowniazajmuje się rozprowadzaniem narkotyków, a "mąka kartoflana" jest kryptonimem przemycanego narkotyku? Dwadzieścia kilogramów wystarczy? zadano pytanie babcia. Odpowiedziała:,W nadmiarze". I to też było hasło! Gdy dodała, że życzy sobie mieć mąkę kartoflaną w opakowaniachćwierćkilowych, nieświadomie uzupełniła brakującą częśćhasła. Gdyprzyjechałyśmy naokreśloną godzinę, na pytanieo hasło babcia, sądząc, że to żart, odpowiedziała bez namysłu "Osa". Matko kochana! Nawetmoje sznurówki przyadidasach, jedna zielona, druga czerwona, bo wszystkiemisię podarły, również były znakiem rozpoznawczym! Gdybynie to, nie wyszłybyśmy z hurtowni żywe. Ta kobieta, któranam świeciła diodową latarką prosto pooczach, bardzo sięucieszyła,że wszystko się zgadza, mówiąc, że ogromnie nielubi sprzątać. Myślałam, że chodzi o zwykłe sprzątaniei dlatego w tej hurtowni tak cuchnie myszami, ponieważ takobieta rzeczywiście nie sprząta, leczto chodziło o zabijanie. .. bo potem,kiedy zbabcią, bawiąc się w detektywów,przeszłyśmy w poszukiwaniu kłusowników przez bagnonaWyspę Przemytników i tam mnie Kochanieńki złapał,natomiast Topielec, któremu osobiście uratowałam życie,bo poszedł na dno jak kamień i nawet poświęciłam się,robiąc mu usta-usta, chociaż on chyba od lat, podobniejak Kochanieńki, nie używał szczoteczki do zębów, matko 368 kochana, zaplątałam się! aha. Topielec koniecznie chciałmnie sprzątnąć i pewno by to zrobił,lecz Kochanieńkiemuzależałona informacjach o towarze, bo tonie byli kłusownicy, lecz mafioso od narkotyków i musieli nas śledzić, podobniejak mafiaSępa. Matko kochana! Dziewczyno! Nie pędź tak! Zaczynamrozumieć, jak się sprawy miały przerwał mi

Ciekawski. Panie Adamie, mapan coś na uspokojenie? Proszędać Karolinie,ona sięcała trzęsie. Nie trzęsłabym się, gdyby nie pan! krzyknęłam. Gdyby nie pan,zostałaby zawiadomiona policja i ABW! A mojarodzina by żyła! Twojej rodzinie, jak dotąd włos z głowy nie spadł. Twego brata odbiliśmy. Mafia narkotykowa ujęta codosztuki. Niestety, volkswagena brat rozbił na drzewie, ale tochyba najmniejsza strata, prawda? Wytrzeszczyłam oczy. Może nawet dostałam oczopląsu. Zdajesię też, że rozdziawiłam na całąszerokośćusta, pokazując brak zębów mądrości, bo mi dotąd nie wyrosły,w przeciwieństwie do Gogusia, któryod dwóch lat szczyciłsię górnymi ósemkami. Kim panjest u licha? wystękałam. Nadkomisarz Jan Śledziński zWydziału do Walkiz Narkotykami przy Centralnym BiurzeŚledczym. Od dawna namierzaliśmy ten kanał przerzutowy podWęgorzewem,dziewczyno. Bezskutecznie. Naszą uwagę 369.

zwróciła dopiero pewna starsza pani, jeżdżąca volkswagenem ozdobionym różowymi kwiatkami i dopytująca sięo mąkę kartoflaną. Oczywiście, niby to nic takiego, jednakzastanawiał nas upór owej damy, toteż rozpoczęliśmy inwigilację. I oto owa dama ztowarzyszącą jejnastolatką, pojawia pod Żądłem. Rozumiesz? Odtąd nie spuściliśmy was zoka. Zniknęłyście nam na jednąnoc. Tę, którą spędziłyściena Wyspie Przemytników i co teraz rozumiem umykając z rąk gangu, zmusiłyście go do opuszczenia swojejpodstawowej bazy. Gang obserwował was, my zaś, pewni, żejesteściejednym z ogniw łańcucha przerzutowego, zmobilizowaliśmy swoje siły, gotowi ująć i was, i gang za jednym podejściem. Co do waszej roli, dopóki komisarz Sępiński nieznalazł w waszym domu schowanych działek, dopóty niebyliśmy pewni. Twojababcia cieszyła się nieposzlakowanąopinią i na przykład pan Adam dawał sobie rękę uciąć, żeto jakaś totalna pomyłka. Jednak znalezione działki kokainy stanowiły dowód nie do obalenia. Bardzomi przykro,dziewczyno. Z twojejopowieści wynika niezbicie, żeto tobie oraz twojej superbabcizawdzięczamyujęcie przemytniczej mafii. Atak na marginesie wyjaśnienie: ABWtoAgencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Coś mówił, jednak ja już tego nie słuchałam. Rzuciłamsię w objęcia pana Adama, rycząc w jego zieloną kurtkę leśniczego z wszechogarniającej radości, bo mojejrodzinienic nie zagrażało! Żyli! Babcia! Mama! Ciocia! Goguś! Moi 370 najmilsi. Moi kochani. Bezktórych nie wyobrażałamsobieswojego dalszegożycia! A ja? odezwał się pan nadkomisarz.

Co pan? Chciałbym pierwszy uścisnąć dłoń dzielnej dziewczyny! To dla mnie zaszczyt!

Rozdział trzydziesty, ostatni Zbliżał się ciepły, lipcowy wieczór. Siedzieliśmy wokołoogniska, zasłuchani w szum lasu i plusk fal jeziora. Potrzebna nambyła dobra cisza, łagodząca naszeostatnie przeżycia. Otarliśmysię o śmierć dosłownie, nie w przenośni. Ja z babcią przysięgłyśmy sobie, że jużnigdy więcej żadnych zabaw w gangsterów. Zbyt łatwobowiem nasza zabawa przerodziła się w prawdę, mrożącą krew w żyłach. I nieważne, że gdyby nie splotokoliczności, pozostałabytylko zabawą. Nie! Matko kochana, stanowcze NIE wszelkim udawaniem kogoś innego, nawet w najszlachetniejszymcelu, który nie zawsze uświęca środki. Przekonałyśmy sięboleśnie o niesłuszności tego popularnego przysłowianawłasnych skórach! Odtąd jesteśmy tym, kim jesteśmy Babcia uroczą, pełną humoru starszą panią. Ja zpewnąprzykrością wszak postanowiłam przyznać siędo swojej płci,czyli jestem (niestety) dziewczyną. Karol odeszła 372 w niebyt, a chociaż nie wskoczyłam natychmiast w kieckii dalej zamierzam uprawiać sporty, pozwoliłam się nazywaćKaroliną(w żadnym jednak wypadku Karolcią! ). Mamieobiecałam, że już nigdy więcej nie udam się do męskiegofryzjera i zapuszczę długie włosy. Wkwestii umawiania sięnarandkiz chłopakami uznałam, że pozostaje ona wciążdo dyskusji. Ale kto wie? Ktowie,co czas przyniesie? Po ujęciu przezpolicję mafii Kochanieńkiego(naprawdęnazywał się JózefGolek, zaś na swoim sumieniu miał kilkaosobistych sprzątnięć, w tymtej nieszczęsnej Heloizy, któranam wydała towar), ja z babcią stałyśmy się najważniejszymi świadkami. Zprzestępczyń zamieniłyśmy się nieomal w bohaterki. Przesłuchiwano nas długimigodzinami,aby ustalić wszystkie szczegóły. Mówiąc prawdę,nie należało to do przyjemności, chociaż panowie z CentralnegoBiuraŚledczego traktowalinas z

wyszukaną uprzejmością. Najbardziej deprymowały mnie ibabcię ich zgoła nieodpowiednie wybuchy wesołości, kiedy na przykład zdawałamrelację o tym, jak Kochanieńki itrójka pozostałych uganialisię po Wyspie Przemytników za Szybkobiegaczką, która najspokojniej siedziała sobie na siódmym metrze wiekowegoświerka, wymachując nogami. NadkomisarzJan Śledziński złożył namgratulacje. Trzeba przyznać, że na babcię spoglądał jednak ciągle z pewnym, niedającym się ukryć, zdumieniem oraz podziwem. Nie wiem, czy bardziejpana nadkomisarzazdumiewała 373.

wizja babci, wdrapującej się na świerk, czy też podziwiałwizję babci, siedzącej na konarze i machającej nogami. Szkoda, że nie jestem starszy wygłosiłw pewnymi momencie pan nadkomisarz i bach! Wycisnął całusa na dłoni babci. Matko kochana, co też pan opowiada! zarumie' niłasiębabcia. Ech. szkoda i już westchnął pan nadkomisarz. Następnego dnia posłaniec dostarczył babci ogromny bukietprzepięknych różwraz z bilecikiemnastępującej treści: "Barbarze Piotrowskiej od tego, który żałuje, że nie jeststarszy. A Pani wie, dlaczego. " Matko kochana, nie wiem! zarzekła się z wielkąenergią babcia. Jakiś wariat z tego nadkomisarza, nieuważacie dziewczyny? "Dziewczyny" dostałynagłej czkawki, tłumiąc wybuchśmiechu. Wam też odbiło? zdenerwowała się babcia. Żadnego szacunku dla własnej matki! Niech ja go spotkam,tego pożal się Boże, amanta w okularach! Patrzciego! Jakizarozumialec! Nawet gdyby był o dziesięć latstarszy, niespojrzałabym na niego! A jednak przyjemnie dostawać kwiaty. westchnęły jednocześnie mama z ciocią. Dziewczyny! Gdy byłam w waszym wieku, sądziłam,że już nigdy nie pokocha mnie żaden mężczyzna, a ot, spo374 tkałam dziadka i zakochaliśmy się w sobie od pierwszegowejrzenia. My nie spotkamynikogo wygłosiłytękwestiezgodnym chórem, kończąc ją jeszcze cięższym westchnie niem. E, tam! ucięła babcia. Spotkacie. Pamiętajcietylko obie,że nie może nazywać się oddrzewa,

krzaczkalubjakiejkolwiek krzewinki! Ci dwaj, co mniez Karolinązakneblowali, na szczęście noszą normalne nazwiska. Teraz mama zciociąsię zdenerwowały. Nawet nasnie widzieli na oczy! Ani my ich! Babcia uśmiechnęła siętajemniczo. Wszystko w swoim czasie, dziewczyny powiedziała. E, tam odpowiedziały chóralnie. I na tymsię ta rozmowaskończyła. Niestety, pannadkomisarz, widocznieze względu na swój podziw, udzielającwywiadu w telewizji podkreślił z całąmocą, że do spektakularnego sukcesu niewątpliwie przyczyniły się BarbaraPiotrowska wraz z wnuczką, Karoliną Jodłowską, no i zaczęło się! Najpierw przyjechała telewizja lokalna. Potem zbiorowodziennikarze zewszystkich gazet, ukazujących się na Warmii i Mazurach. Gardła nam zaschły od udzielania wywiadów. Oczy zaropiały od błysków fleszy. Uszyogłuchły odterkotu kamer. Więc po czterech dniach ustawiania nas 375.

indywidualnie, grupowo, na tle domu, na tle jeziora, profilem, en face, stwierdziliśmy wszyscy zgodnie, że zrzekamysię dobrowolnie sławy, że niepotrzebna nam popularność,ponieważ mogą z niej wyniknąć znowu jakieś nieprzewidziane sploty okoliczności oraz że pragniemy resztę wakacjispędzić w rodzinnym gronie. W związku z powyższym babcia wyłączyła telefon stacjonarny oraz wszystkie telefony komórkowe, opuściła żaluzje we wszystkich oknach, zaopatrzyła lodówkę w zapasżywności na tydzień, pandę mamy zamknęła w garażu,a na drzwiach wejściowychwywiesiła wielki napis: WYJECHALIŚMY NA SESZELE, SORRY,NIE WIEMY,KIEDYWRÓCIMY, po czym zeszliśmy do podziemia. Nie paliliśmy światła. Chodziliśmy na palcach. Na wszelki wypadek jedliśmywyłącznie suchy prowiant, popijany wodąmineralną, a todlatego, żejakieś smakowite zapachy mogłyby zdradzić ciągle przyjeżdżającym dziennikarzomnaszą obecność. Takukrywaliśmy się cały, długi tydzień. Aż do dzisiaj. Oddwóch dni przed dom babci nie zajechał ani jedensamochód. Mogliśmy się ujawnić. Zapadł zmrok. Ognisko pachniało żywicą. Szumiałlas. Goguś obejmował mamę, mamaciocię, ciocia babcię,a babcia mnie. 376 Milczeliśmy Słowa nie były nam potrzebne. Rozumieliśmy siębez słów. Od czasu do czasu, gdy ogień przygasał, wstawałamiwrzucałam sosnową gałąź. ' Mogę? To pan Adam. Tak wiele mu zawdzięczaliśmy. Zwłaszczaja i babcia. Ale tak niewiele miałyśmy ja i babciapanuAdamowi do zaoferowania. Miejsceprzy ognisku i ciepłyuśmiech. Wiedziałyśmy jednak, że pan Adam niczego więcej nie potrzebuje. Więc znowu milczeliśmy teraz wspólnie z

naszymnajlepszym przyjacielem. Szumiał las. Pachniało żywicą. Niebo powoli granatowiało i pokazały się pierwsze gwiazdy. I właściwie to koniec mojej opowieści. Być może jej dalszy ciąg nastąpi, ponieważ w pewnymmomencie pan Adam podał babci podłużną,białą kopertę. Więc jednak. odezwała się szeptem babcia, abynie płoszyć ciszy. Pan Adam pokiwał głową, uśmiechnął, spojrzał namamę, potem na ciocię. Babcia rozdarła kopertę. Też się uśmiechnęła. Teżspojrzała najpierw na mamę, potem na ciocię. Dziewczyny zaszeptała. Znacie bajkę o Kopciuszku? 377.

Mamo? odszeptały ciocia z mamą. Znowu jakieś głupie pomysły? Dziewczyny. Tym razem być może będzie to bajka,o dwóch uroczych, samotnych Kopciuszkach. Co prawdaw tej bajce nie ma księcia. I żaden bal się nie odbędzie. Aledwóch całkiem przystojnych panów poczuło się w obowiązku złożyć nam wizytę i przeprosić osobiście za swojeniecne podejrzenia. Pytają, czy mogą? W dogodnym dlanas terminie. I na tym zdecydowanie kończę swoją opowieść. Bo to, co ewentualniezdarzy się później, to naprawdęzupełnieinna bajka. Do której nikt nie napisałzakończenia. I nikt też niewie,jakie ono będzie. Jamam nadzieję, że szczęśliwe.

Spis treści: Rozdział pierwszy, w którym opowiadam trochę, o babci................................................7 Rozdział drugi, w którym skrótowo opowiadam o naszej mamie...............................31 Rozdział trzeci, w którym opowiadam, jak strasznie nienawidzę być dziewczyną.......44 Rozdział czwarty, w którym musze uzupełnić kilka ważnych szczegółów dotyczących rodzinnego klanu.................................................... ......56 Rozdział piąty, w którym opowiadam o tym, jaki z Gogusia potrafił być wredny geniusz........................................66 Rozdział szósty, w którym odbywa sie próba wstąpienia na ścieżkę wojenną w sprawie Gogusia.............................................72 Rozdział siódmy, w którym trwają przygotowania do inwigilacji mojej mamy i cioci Kasi.............................................95 Rozdział ósmy, w którym babcia ujawnia, dlaczego znikała z domu przez ostatni tydzień...............................................111 Rozdział dziewiąty, w którym hurtownia Żądło pojawia sie po raz pierwszy...................131 Rozdział dziesiąty, czyli kto kogo przechytrzył............................................. ...................148 Rozdział jedenasty, w którym rozpoczynamy przygotowania do wprowadzenia w czyn fazy drugiej pod kryptonimem „Szerszeń".............................166 Rozdział dwunasty,

w którym ważną role odgrywa klej pod pieszczotliwą nazwą Kropelka................................................. ........174 Rozdział trzynasty, w którym powinno być mi dobrze, ale nie jest...................................190 Rozdział czternasty, w którym otrzymuje zadanie od babci na krótkofalówkę, lornetkę i wykonanie dzikiego tańca plemienia Baluba.....................200 Rozdział piętnasty, w którym poznaje Topielca................................................. ..............206 Rozdział szesnasty, w którym zaczyna być niebezpiecznie........................................... .....218 Rozdział siedemnasty w którym decydujemy sie na superakcje.............................................22 9 Rozdział osiemnasty, w którym babcia zamierza siebie i mnie utopić w bagnie..................235 Rozdział dziewiętnasty, w którym okazuje się, że istnieje opatrzność.......................................245 Rozdział dwudziesty, w którym postanawiamy z babcią nie wdawać się więcej w żadne afery.................................................... ....................275 Rozdział dwudziesty pierwszy, w którym poza mną nikt nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia............283 Rozdział dwudziesty drugi, w którym wszystko się gmatwa................................................... .....295 Rozdział dwudziesty trzeci, w którym zyskuję nieoczekiwanego sojusznika...................................305 Rozdział dwudziesty czwarty,

w którym pojawia się kolejny kandydat na wczasowicza..................314 Rozdział dwudziesty piąty, w którym powstaje plan, w jaki sposób podsłuchiwać Pisarza............329 Rozdział dwudziesty szósty, w którym Goguś waruje przy dyktafonie, a ja odkrywam, że jesteśmy otoczeni................................................. 337 Rozdział dwudziesty siódmy, w którym mój brat zdaje test na miłość............................................347 Rozdział dwudziesty ósmy, w którym oczekujemy na wyrok śmierci............................................354 Rozdział dwudziesty dziewiąty, w którym pobijam rekord świata w biegach na przełaj, Rozdział trzydziesty, ostatni.................................................. ...................... Przeczytaj koniecznie pierwszą częśćprzygód szalonej rodzinki! Danka ma 14 lat i wielkie kompleksy na punkcie własnego wyglądu. Nadomiar złegomaniesamowicie piękną i mądrą siostrę bliźniaczkę. Obiewychowywane są przez zwariowaną i niezwykle pomysłową mamę. Kiedy nadchodzą wakacje, cała rodzinka wraz z domowym zwierzyńcem (pies, kot i zaskroniec) wyrusza na Mazury. Na trasie niespodziewanie "łapią gumę". Staje się to początkiem serii niewiarygodnych i prześmiesznych przygód.