P C Cast, Kristin Cast Dom Nocy 04

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Kra! Kra! Uparte krakanie jednej głupiej wrony me pozwalało mi zasnąć przez całą noc - a konkretnie przez dzień, bo pewnie wiecie, że dla wampirów, do których już prawie należę, dzień i noc zamieniły się miejscami. Tak czy owak me zmrużyłam oka, choć brak snu był w tej chwili najmniejszym z moich zmartwień. Moje życie straciło sens. Przyjaciele się ode mnie odwrócili. Ale czyż mogło być inaczej? Halo, to ja, Zoey Redbird, niekwestionowana Mistrzyni we Wkurzaniu Wszystkich Dookoła. Persefona, potężna kasztanka, którą dostałam pod opiekę na czas swego przebywania w Domu Nocy, wykręciła łeb i musnęła nosem mój policzek. Pocałowałam ją w miękki pysk i wróciłam do szczotkowania gładkiej szyi. Oporządzanie klaczy zawsze pomagało mi w myśleniu i poprawiało samopoczucie. A bez wątpienia potrzebowałam obu tych - No dobra Od dwóch dni udaje mi się unikać Wielkiej Konfrontacji, ale dłużej już się nie da - powiedziałam jej. - Owszem, wiem, że są teraz w stołówce i pałaszują obiad, oczywiście wszyscy razem, adorując się wzajemnie, a mnie totalnie olewając. Persefona prychnęła, po czym powróciła do przeżuwania siana. - Taaa, ja też uważam, że są palantami. No dobra, okłamywałam ich, choć głównie przez pomijanie pewnych kwestii. Najczęściej dla ich dobra. Westchnęłam. Owszem, niemówienie im o tym, że Stevie Rae ożyła, było dla ich dobra, ale to o moim romansie z Lorenem Blakiem, Mistrzem Poezji i nauczycielem z Domu Nocy, raczej dla mojego. - Mimo to - Persefona zastrzygła uchem, jakby naprawdę słuchała - trochę za surowo mnie oceniają. Klacz znów prychnęła, a ja znów odpowiedziałam jej westchnieniem. Niech to szlag. Muszę wreszcie stawić im czoło. Raz jeszcze poklepałam Persefonę, po czym powoli przeszłam z jej boksu do pomieszczenia pomocniczego, by odłożyć wszystkie zgrzebła, których używałam przez ostatnią godzinę. Wciągnęłam głęboko w płuca zapach koni i skórzanych siodeł, by uspokoić skołatane nerwy. Pochwyciłam własne odbicie w oszklonym oknie pomieszczenia i machinalnie przeczesałam ciemne włosy, żeby nie wyglądać jak czupiradło. Minęły dopiero dwa miesiące, odkąd zostałam naznaczona przez boginię i przeniosłam się do Domu Nocy, a moje włosy wyraźnie już się zagęściły i wydłużyły. Była to zaledwie jedna z zachodzących we mnie zmian, zarówno tych niewidocznych - takich jak dar komunikacji ze wszystkimi pięcioma żywiołami - jak i tych bardzo widocznych, jak nietypowy tatuaż, który pokrywał moją twarz filigranową kombinacją niesamowitych szafirowych wzorów, po czym (w odróżnieniu od tatuaży innych adeptów, a nawet dorosłych wampirów) schodził w dół, obejmując szyję i ramiona, ciągnąc się wzdłuż kręgosłupa, a ostatnio także obramowując talię, o

czym nie wiedział jeszcze nikt z wyjątkiem mojej kotki Nali, bogini Nyks i mnie. Bo niby komu mogłabym go pokazać? - Cóż, wczoraj miałaś faceta, a nawet trzech - oznajmiłam swojej podobiźnie z lustra, przyglądającej mi się ciemnymi oczami z dość cynicznym półuśmieszkiem. - Ale załatwiłaś tę sprawę, co? Nie dość, że jesteś sama, to w zasadzie masz zagwarantowane, że nikt ci nie zaufa przez najbliższy... hm... powiedzmy, trylion lat. - A konkretnie nikt oprócz Afrodyty, która dwa dni temu całkiem ześwirowała i zmyła się z Domu Nocy z powodu podejrzenia, że niespodziewanie wróciła do ludzkiej postaci, i Stevie Rae, która ścigała wyżej wymienioną z powodu podejrzenia, że to ona (Stevie) przyczyniła się do Przemiany tamtej w wyniku utworzonego przeze mnie kręgu, który to krąg pozwolił jej (Stevie) z półmartwego zombiaka zmienić się w dziwacznego, ale żywego wampira z czerwonym tatuażem. Owszem, było to tak skomplikowane, jak się wydawało. - Tak czy owak - kontynuowałam rozmowę ze sobą - udało ci się zadrzeć praktycznie z każdym, kto kiedykolwiek przewinął się przez twoje życie. Gratulacje! Warga mi drżała, a oczy szczypały od nacierających łez. Nie, powiedziałam sobie, ryczenie tu nic nie pomoże. Gdyby mogło pomóc, to moi przyjaciele już dawno rzuciliby mi się na szyję i odpuścili wszystkie winy. Musiałam po prostu stawić im czoło i zacząć stopniowo wszystko odkręcać. Późnogrudniowa noc była chłodna i nieco mglista. Gazowe latarnie ciągnące się wzdłuż chodnika od stajni i sali gimnastycznej po główny budynek szkoły roztaczały małe aureolki żółtego światła, piękne i trochę w stylu retro. W gruncie rzeczy cały campus Domu Nocy był niesamowicie urokliwy i zawsze bardziej kojarzył mi się z legendami arturiańskimi niż ze współczesnym światem. Uwielbiam to miejsce, pomyślałam. To mój dom, moje życie. Pogodzę się z przyjaciółmi i wszystko znów będzie jak przedtem. Przygryzłam wargę i zastanawiałam się głęboko, jak też właściwie mam to zrobić, gdy nagle moje wysiłki umysłowe przerwał dziwny furkot w otaczającym mnie powietrzu. Ciarki przebiegły mi po plecach. Podniosłam wzrok, ale nie dostrzegłam nic oprócz odległego nieba i nagich gałęzi ogromnych dębów, które rosły szpalerem wzdłuż chodnika. Mimo to zadrżałam, czując w kościach, jak noc z łagodnej i mglistej przemienia się w mroczną i złowrogą. Że niby co? Mroczną i złowrogą? Co za bzdury. Pewnie tylko wiatr szeleścił w gałęziach. Jezu, kompletnie mi odwala! Pokręciłam głową z dezaprobatą i ruszyłam przed siebie. Po paru krokach znów usłyszałam ten dźwięk. Dziwaczne furkotanie nad moją głową tak wzburzyło powietrze, które wydało mi się nagle o parę stopni chłodniejsze, że uderzały we mnie podmuchy silnego wiatru. Machinalnie zaczęłam się oganiać, wyobrażając sobie nietoperze, pająki i różne inne obrzydliwe stwory. Moje palce trafiły w pustkę, ale była to pustka wywołująca lodowaty ból.

Jęknęłam z przerażenia i przycisnęłam dłoń do piersi. Przez chwilę nie miałam pojęcia, co robić. Zesztywniałam ze strachu. Furkotanie stawało się coraz głośniejsze, a zimno coraz bardziej dotkliwe. W końcu jakoś się pozbierałam, pochyliłam głowę i zrobiłam jedyną rzecz, jaką mogłam zrobić: pobiegłam w kierunku drzwi najbliższego budynku. Wśliznęłam się do wnętrza, zatrzasnęłam grube drewniane drzwi i oddychając ciężko, wyjrzałam przez umieszczone w nich łukowate okienko. Noc przeobrażała się przed moimi oczami, jakby ktoś nakładał na ciemną kartkę kolejne pędzle czarnej farby. Lodowaty strach nie ustępował. Co tu się dzieje? - Ogniu, przybądź - szepnęłam automatycznie, ledwie świadoma własnych słów. - Potrzebne mi twoje ciepło. Żywioł zareagował natychmiast, wypełniając otaczającą mnie przestrzeń kojącym ciepłem kominkowego ognia. Nie odrywając oczu od okienka, przycisnęłam dłonie do szorstkiego drewna drzwi. - Tam - wymamrotałam. - Rozgrzej powietrze na zewnątrz. Ogień oddalił się ode mnie ze świstem, przelatując przez drzwi i wylewając się w noc. Usłyszałam syk, jakby z suchego lodu unosiła się para. Mgła kłębiła się jak gęsta zupa, aż zakręciło mi się w głowie i poczułam mdłości, ale wkrótce potem dziwna ciemność zaczęła znikać. W końcu ciepło całkowicie pokonało chłód i wszystko skończyło się równie nagle, jak się zaczęło, a noc znów stała się spokojna i znajoma. Co to u diabła było? Ręka wciąż mnie szczypała. Oderwałam wzrok od okna, spojrzałam w dół i ujrzałam na dłoni czerwone pręgi, jakby podrapały mnie jakieś szpony. Potarłam ślady. Szczypały jak oparzenia od lokówki. I wtedy nagle doznałam obezwładniającego uczucia, tak silnego, że musiała w tym maczać palce Nyks, a uczucie to mówiło, że za nic w świecie nie powinnam tu być sama. Chłód, który skaził noc - niewidzialna obecność, która mnie zraniła i ścigała - wypełnił mnie potwornym przeczuciem i pod jego wpływem po raz pierwszy od dawna zrodził się w mojej duszy prawdziwy, głęboki strach. Nie o przyjaciół. Nie o babcię, byłego chłopaka czy nawet mamę, z którą i tak nie utrzymywałam kontaktów. Tym razem bałam się o siebie. I już nie tylko pragnęłam towarzystwa najbliższych mi osób, lecz potrzebowałam go jak powietrza. Przez krótką chwilę kręciłam się pod drzwiami zatłoczonej „jadłodajni”, czyli po prostu szkolnej stołówki, patrząc, jak inni uczniowie spokojnie i wesoło sobie rozmawiają, i nagle strasznie zapragnęłam być jednym z nich, przeciętną adeptką bez nadzwyczajnych mocy i związanej z nimi odpowiedzialności. Przez ten jeden moment tak strasznie chciałam być zwyczajna, że aż zaparło mi dech. Potem jednak poczułam na skórze łagodne muśnięcie wiatru, który wydawał się nieść z sobą płomień niewidzialnego ognia. Wciągnęłam w płuca odległą woń oceanu, choć w naszych okolicach próżno szukać jakiejkolwiek

wielkiej wody, usłyszałam śpiew ptaków i poczułam zapach świeżo skoszonej trawy, a moja dusza zadrżała z rozkoszy, wiedząc, że to odpowiedź wszystkich pięciu żywiołów, z którymi potrałam się komunikować: powietrza, ognia, wody, ziemi i ducha. Nie byłam zwyczajna. Nie byłam taka jak jakikolwiek inny adept czy wampir i nie powinnam tego żałować. Teraz część mojej niezwyczajności podpowiadała mi, że muszę wejść do stołówki i spróbować pogodzić się z przyjaciółmi. Wyprostowałam więc plecy, rozejrzałam się twardo po sali i bez trudu odnalazłam swoją gromadkę siedzącą przy tym stoliku co zwykle. Wzięłam głęboki oddech i szybko przeszłam przez salę, pozdrawiając skinieniem głowy lub uśmiechem osoby, które mnie witały. Zauważyłam, że wszyscy patrzą na mnie z typową mieszanką szacunku i podziwu, co oznaczało, że najbliżsi przyjaciele nie obgadali mnie przed całą szkołą oraz że Neferet nie przypuściła na mnie otwartego ataku. Jeszcze nie. Chwyciłam pierwszą z brzegu sałatkę i colę, po czym trzymając tacę tak sztywno, że aż palce mi zbielały, skierowałam się prosto do właściwego stołu i zajęłam swoje zwykłe miejsce obok Damiena. Gdy usiadłam, nikt na mnie nie spojrzał, ale swobodna pogawędka momentalnie umilkła. Nienawidzę tego jak diabli. Co może być gorsze od sytuacji, w której podchodzi się do swoich rzekomych przyjaciół, a oni natychmiast cichną, żeby nie zdradzić, o czym akurat rozmawiali? - Cześć - powiedziałam, choć miałam ochotę uciec i zalać się rzewnymi łzami. Odpowiedziała mi grobowa cisza. - Co nowego? - zwróciłam się do Damiena, wiedząc, że jest najsłabszym ogniwem w łańcuchu milczenia. Niestety, odpowiedziały mi Bliźniaczki, a nie Damien, który jako gej był z natury bardziej wrażliwy i uprzejmy. - Nic a nic, prawda, bliźniaczko? - odparła Shaunee. - Jak wyżej, bliźniaczko. Nikt nam nic nie mówi, bo przecież nie jesteśmy godni zaufania - poparła ją Erin. - Komu jak komu, ale nam po prostu nie można ufać. Wiedziałaś o tym, bliźniaczko? - Do niedawna nie - odpowiedziała Shaunee. - A ty? - Ja też nie - przytaknęła Erin. Pewnie już wiecie, że w rzeczywistości bynajmniej nie są bliźniaczkami. Shaunee Cole to śniada Amerykanka pochodzenia jamajskiego, wychowana na Wschodnim Wybrzeżu. Erin Bates jest z kolei uroczą blondynką urodzoną w Tulsie. Spotkały się dopiero po tym, jak zostały naznaczone i znalazły się w Domu Nocy. Wylądowały tu tego samego dnia i od razu się okazało, że idealnie do siebie pasują, jakby genetyka i geografia nie miały nic do rzeczy. Dziewczyny potrafiły dokańczać za siebie myśli, jakby się telepatycznie komunikowały. W tym momencie obie patrzyły na mnie spode łba z identycznym wyrazem gniewnej podejrzliwości na twarzy.

Matko, jakie to było męczące. I wkurzające. Owszem, miałam przed nimi tajemnice. Owszem, okłamywałam je. Tylko dlatego, że było to absolutnie konieczne. No dobra: było konieczne w większości przypadków. Więc to idiotyczne wywyższanie się Bliźniaczek naprawdę działało mi na nerwy. - Dziękuję za przeuroczy komentarz. Spróbuję teraz zadać pytanie komuś, kto nie stanowi stereofonicznej wersji Blair z Plotkary. - Odwróciłam się od nich i spojrzałam prosto na Damiena, choć słyszałam, jak dziewczyny wciągają powietrze, żeby powiedzieć coś, czego w przyszłości (miałam nadzieję) będą gorzko żałować. - Cóż, kiedy pytałam „co nowego”, tak naprawdę chodziło mi o to, czy zauważyłeś ostatnio na dworze tę straszną widmową, trzepoczącą dziwaczność. Co mi odpowiesz? Damien jest wysokim, naprawdę przystojnym facetem o idealnej budowie. Jego orzechowe oczy, zwykle wyraziste i życzliwe, teraz były nieufne i chłodne. - Trzepoczącą widmową dziwaczność? - zapytał. - Wybacz, ale nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Serce ścisnęło mi się na dźwięk tego obco brzmiącego głosu, lecz starałam się docenić fakt, że przynajmniej uzyskałam odpowiedź. - W drodze ze stajni coś mnie jakby zaatakowało W sumie niczego nie widziałam, ale to było zimne i zrobiło mi na ręce wielką pręgę. - Uniosłam dłoń, żeby mu pokazać, i okazało się, że nic już na niej nie ma. Super. Shaunee i Erin równocześnie prychnęły, a Damien miał jedynie bardzo, ale to bardzo smutną minę. Otwierałam własne usta, by wyjaśnić, że jeszcze parę minut wcześniej pręga była doskonale widoczna, gdy do stolika podbiegł Jack. - Hej, cześć. Sorki, że się spóźniłem. Po prostu wkładając koszulę, nagle zobaczyłem na niej wielką plamę centralnie z przodu! Nie do wiary, co? paplał, stawiając na stole swoją tackę i wciskając się na siedzenie obok Damiena. - Plamę? Chyba nie na tej cudnej koszuli od Armaniego, którą ci dałem na gwiazdkę, co? Tej z długim rękawem? - zapytał nerwowo Damien, przesuwając się, by zrobić miejsce dla swojego chłopaka. - Jezu, nie! W życiu bym jej nie poplamił. Jest najcudo... - Zamilkł jak rażony gromem, przenosząc wzrok na mnie. Przełknął ślinę. - O. Cześć, Zoey. - Cześć, Jack - odparłam z uśmiechem. Bynajmniej nie mam nic przeciwko temu, że on i Damien są razem. Są fajni i bardzo ich lubię, podobnie jak reszta moich przyjaciół i każda inna osoba, która nie jest wyjątkowo ograniczona i przekonana o swojej wyższości. - Nie spodziewałem się ciebie tutaj - wymamrotał Jack. - Myślałem, że wciąż się... no... - Umilkł niezręcznie i zarumienił się uroczo. - Że wciąż się ukrywam w pokoju? - zapytałam usłużnie.

Skinął głową. - Nie - odparłam stanowczo. - Z tym już koniec. - Rychło w czas - mruknęła Erin, ale zanim Shaunee zdążyła dorzucić swoje trzy grosze, od strony drzwi dobiegł bezczelnie uwodzicielski śmiech i wszyscy obrócili się w tamtą stronę. Do sali wparowała Afrodyta, mrugając do Dariusa, jednego z najmłodszych i najprzystojniejszych Synów Ereba - wojowników strzegących Domu Nocy - i kokieteryjnie potrząsając włosami. Zawsze miała talent do robienia wielu rzeczy naraz, więc to mnie specjalnie nie zaskoczyło w przeciwieństwie do luzu i opanowania, jakie demonstrowała. Zaledwie dwa dni wcześniej omal nie umarła, a potem dosłownie dostała schizy, bo szafirowy kontur półksiężyca, zdobiący każdego adepta od chwili rozpoczęcia przemiany, wskutek której albo przeobrazi się w wampira, albo umrze, zniknął z jej czoła. A to znaczyło, że jakimś cudem zmieniła się ponownie w zwykłą śmiertelniczkę.

ROZDZIAŁ DRUGI To znaczy: sądziłam, że zmieniła się w śmiertelniczkę. Teraz jednak nawet z dużej odległości doskonale widziałam, że Znak jest z powrotem na swoim miejscu. Afrodyta omiotła salę chłodnym spojrzeniem niebieskich oczu i zaśmiała się wyniośle, po czym podeszła do Dariusa i położyła mu rękę na piersi. - To niezmiernie miłe z twojej strony, że odprowadziłeś mnie do jadalni. Masz rację. Nie powinnam była opóźniać powrotu z wakacji aż o dwa dni. Przy tym wszystkim, co się tu dzieje, lepiej siedzieć w campusie i mieć ochronę. A skoro mówisz, że przydzielono cię do ochrony naszego internatu, będzie to nie tylko najbezpieczniejsze, ale i najatrakcyjniejsze miejsce do życia. - Po tych słowach dosłownie zamiauczała z rozkoszy. Matko, co za palantka. Gdybym nie była taka zaskoczona, pewnie zaczęłabym głośno rzygać. Oczywiście na niby. - Muszę wracać na stanowisko. Dobranoc, pani - odrzekł Darius i skłonił jej się szarmancko jak przystojny romantyczny rycerz z dawnych czasów, tyle że bez konia i zbroi. - Służenie ci jest dla mnie przyjemnością. - Uśmiechnął się do Afrodyty raz jeszcze, po czym obrócił się zwinnie na pięcie i wyszedł z sali. - A ja się założę, że całkiem przyjemnie byłoby posłużyć się tobą powiedziała obrzydliwym tonem Afrodyta, gdy tylko się trochę oddalił. Potem zwróciła się twarzą do gapiącego się w milczeniu tłumu, uniosła idealnie wyregulowaną brew i zachichotała w swoim stylu. - No co? Wyglądacie, jakbyście nigdy w życiu nie widzieli mojej słodkiej osoby. Przecież nie było mnie tylko dwa dni! Halo! Pamiętacie? Jestem tą uroczą francą, której z taką rozkoszą nienawidzicie. - Wszyscy milczeli, więc tylko przewróciła oczami. Dobra, kij wam w oko. - Dopiero gdy poleciała do lady z sałatkami, wszyscy znowu zaczęli gadać i jeść, udając, że jej nie widzą. Jestem przekonana, że dla niedoinformowanych Afrodyta była taka jak zawsze - bezczelna i zarozumiała. Ja jednak zauważyłam jej maskowaną nerwowość i napięcie. Kurczę, doskonale wiedziałam, jak się czuje, bo sama dopiero co przeszłam przez piekło. A właściwie nie tyle przeszłam, ile utknęłam w samym jego środku wraz z nią. - Zdawało mi się, że wróciła do ludzkiej postaci - zauważył szeptem Damien. - Ale jej Znak znów jest na swoim miejscu. - Niezbadane są wyroki Nyks - odparłam, starając się mówić jak ktoś, kto się na tym zna. W końcu szkoliłam się na najwyższą kapłankę. - Nie tyle „niezbadane”, ile inne słowo na „n”, prawda, bliźniaczko? mruknęła Erin. - „Nieźle porąbane”? - odgadła Shaunee. - Właśnie - przytaknęła Erin. - To dwa słowa - wtrącił Damien. - O rany, nie musisz się zaraz wymądrzać - burknęła Shaunee. -

Zasadniczo chodzi o to, że Afrodyta to głupia pinda i miałyśmy nadzieję, że Nyks wywaliła ją stąd na dobre. - „Nadzieję” to mało powiedziane - zauważyła Erin. Wszyscy gapili się na nowo przybyłą, a ja usiłowałam wepchnąć sobie do gardła odrobinę sałatki, nie mogąc przestać myśleć o niedawnych zdarzeniach. Swego czasu Afrodyta była najpopularniejszą, najpotężniejszą i najwredniejszą adeptką w Domu Nocy. Odkąd jednak naraziła się naszej najwyższej kapłance Neferet, została całkowicie pozbawiona dwóch pierwszych atrybutów i pozostała jedynie najwredniejszą. A potem, jak to ze mną bywa, całkiem niechcący się z nią zakumplowałam - no, w każdym razie zawarłyśmy sojusz. Pilnowałyśmy, żeby to się nie rozniosło, ale muszę przyznać, że martwiłam się o nią, kiedy się zmyła ze szkoły, chociaż Stevie Rae za nią poleciała. Przez dwa ostatnie dni nie miałam wieści od żadnej z nich. Oczywiście reszta moich przyjaciół - Damien, Jack i Bliźniaczki nienawidziła jej jak psa, więc powiedzenie, że byli wstrząśnięci i niezadowoleni, gdy podeszła prosto do naszego stolika i usiadła obok mnie, będzie takim samym eufemizmem jak słowa rycerza z Indiany Jonesa mówiącego „zły wybór”, gdy gość pociągnął łyk z niewłaściwego kielicha i rozsypał się na kawałki. - Nie wypada się gapić, nawet na kogoś tak olśniewającego jak mówiąca te słowa - obwieściła Afrodyta, po czym jakby nigdy nic zaczęła wcinać sałatkę. - Co ty tu, kurde, robisz? - zapytała Erin. Zapytana przełknęła, po czym spojrzała na nią z niewinną minką. - Jem, debilko - oznajmiła słodko. - To jest stół dla porządnych ludzi - mruknęła Shaunee, kiedy wreszcie odzyskała mowę. - Właśnie. Nie widzisz napisu? - poparła ją Erin, wskazując wyimaginowany szyld na oparciu ławki. - Nienawidzę powtarzać dwa razy tej samej opinii, ale zrobię wyjątek: nadal jesteście szajbuskami nierozłączkami. - To już szczyt! - uniosła się Erin. - Bliźniaczko, zetrzyjmy jej z czoła ten przeklęty Znak. - Taaa, może tym razem zniknie na dobre - zapaliła się do pomysłu Shaunee. - Przestańcie - powiedziałam i na widok ich krzywych spojrzeń poczułam ucisk w żołądku. Czy naprawdę aż tak mnie nienawidzą? Choć serce mi się krajało na samą myśl o tym, uniosłam dumnie głowę i popatrzyłam im prosto w oczy. W końcu miałam kiedyś zostać najwyższą kapłanką Domu Nocy (pod warunkiem że doczekam chwili ukończenia przemiany w wampira), więc słuchanie mnie leżało w ich interesie. - Już to przerabialiśmy. Afrodyta należy teraz do Cór Ciemności. Jest też niezbędną częścią naszego kręgu z racji swojego daru komunikacji z ziemią. - Zawahałam się, nie mając pewności, czy

rzeczywiście wciąż ten dar posiada czy też utraciła go w chwili przemiany powrotnej w człowieka, choć wszystko wskazywało na to, że i ten proces został odwrócony. Było to jednak zbyt skomplikowane, więc pospiesznie wróciłam do poprzedniej myśli. - Pamiętacie chyba, że zgodziliśmy się akceptować ją w tych rolach i zaprzestać wszelkich wyzwisk oraz uszczypliwości. Bliźniaczki milczały, za to z drugiej strony dobiegł dziwnie matowy i beznamiętny głos Damiena. - Owszem, ale nie obiecywaliśmy, że będziemy się z nią przyjaźnić. - Nie mam najmniejszego zamiaru się z wami przyjaźnić! - wypaliła Afrodyta. - Wal się, franco! - oznajmiły chórem Bliźniaczki. - Olać was - mruknęła Afrodyta i sięgnęła po swoją tacę, jakby chciała ją zabrać i odejść. Otwierałam właśnie usta, by kazać jej zostać, a Bliźniaczkom się zamknąć, kiedy od strony wejścia dobiegł dziwny dźwięk. - A to co… - zaczęłam, lecz zanim zdążyłam powiedzieć cos więcej, do stołówki wpadło co najmniej kilkanaście kotów, syczących i plujących jak opętane Cóż, kotów jest w Domu Nocy od groma. Wszędzie za nami łażą śpią z nami, a czasem, jak w przypadku mojej kotki Nah, dodatkowo strasznie marudzą. Na jednej z pierwszych lekcji wampirskiej socjologii dowiedziałam się, że koty i wampiry przyjaźnią się od wieków. Jesteśmy więc z tymi zwierzakami naprawdę oswojeni, ale takiej akcji nie widziałam jeszcze nigdy. Wielki kocur Bliźniaczek, Belzebub, wskoczył prosto pomiędzy nie tak nastroszony, że zrobił się dwa razy większy niz normalnie, i zmrużonym, gniewnie bursztynowymi oczami wpatrywał się w otwarte drzwi sali. - Belzebub, kochanie, co się stało? - zapytała uspokajająco Erin. W tym momencie na kolana wskoczyła mi Nala która stanęła na tylnych łapkach, biało zakończone przednie opierając na moim ramieniu i warcząc jak opętana. Ona także wpatrywała się w drzwi, zza których wciąż dobiegały chaotyczne dźwięki. - Hej - odezwał się Jack - wiem, co to za odgłos. Zrozumiałam to w tym samym momencie. - Szczekanie psa! Zaraz potem do jadalni wpadło coś przypominającego raczej wielkiego żółtego misia. W ślad za mm podążał jakiś chłopak, a za nim z kolei biegła gromada dziwnie zasapanych opiekunów, wśród których rozpoznałam naszego trenera szermierki Smoka Lankforda, instruktorkę jazdy konnej Lenobię i kilku Synów Ereba. - Mam cię! - wrzasnął chłopak, łapiąc psa, który był juz w drodze do naszego stolika. Przytrzymał rozszczekaną bestię za obrożę (zauważyłam, że jest zrobiona z różowej skory i nabita srebrnymi ćwiekami), zręcznie przyczepił do niej smycz. Ledwie zapięcie znalazło się na swoim miejscu, zwierzak

przestał szczekać, klapnął grzecznie tyłkiem na podłogę i wpatrywał się w chłopaka, dysząc ciężko. - Dobrze. Grzeczny pies. Od teraz masz się zachowywać - przemawiał właściciel, podczas gdy psisko ewidentnie szczerzyło się od ucha do ucha. Choć szczekanie ustało, zgromadzone w stołówce koty bynajmniej się nie uspokoiły. Wszędzie wokół rozbrzmiewał syk, jakby powietrze uchodziło z przebitej dętki. - Teraz widzisz, co próbowałem ci wyjaśnić, James - odezwał się Smok Lankford, z marsową miną wpatrując się w psa. - Ten zwierzak po prostu nie pasuje do Domu Nocy. - Stark, nie James - poprawił go chłopak. - Ja też już ci tłumaczyłem, że pies musi ze mną zostać. Musi i już. Jeśli dla mnie jest tu miejsce, to dla niej też. Zauważyłam, że nowy adept ma specyficzny sposób bycia. Nie można go było wprawdzie nazwać bezczelnym, ale też nie odnosił się do Smoka z szacunkiem, nie mówiąc już o lęku, z jakim ogromna większość nowo przyjętych uczniów podchodziła do dorosłych wampirów. Przyjrzałam się jego koszulce w stylu retro z Pink Floydami: brakowało na niej insygniów klasowych, więc nie miałam pojęcia, z którego jest formatowania ani kiedy został naznaczony. - Stark - powiedziała Lenobia, najwyraźniej próbując przemówić mu do rozumu - trzymanie psa w campusie jest po prostu niemożliwe. Nie widzisz, jak koty się go boją? - Przywykną. Tak jak w chicagowskim Domu Nocy. Ona na ogół ich nie goni, ale ten szary kocur sam się o to prosił tym swoim syczeniem i drapaniem. - No, no - szepnął Damien. Nie musiałam patrzeć na Bliźniaczki, by wiedzieć, że nadęły się jak balony. - Na miłość Nyks, a cóż to za harmider? - Do sali wpadła Neferet wyglądająca jak zwykle pięknie, władczo i bardzo statecznie. Nowy chłopak zrobił wielkie oczy. Najwyraźniej był pod wrażeniem jej postaci. Matko, jakie to było wkurzające, kiedy wszyscy prawie sikali z zachwytu na widok naszej kapłanki i sprawczyni moich nieszczęść. - Przepraszam za zamieszanie, Neferet. - Smok przyłożył pięść do serca i skłonił się jej z szacunkiem. - To mój nowy adept. Dopiero co przyjechał. - To wyjaśnia jego obecność, lecz nie obecność tego - wskazała sapiącego psa. - Ona jest ze mną - odparł chłopak, a kiedy Neferet zwróciła ku niemu swoje zielone oczy, skopiował salut i ukłon Smoka. Potem się wyprostował, a ja omal nie padłam na widok bezczelnego uśmieszku, który jej posłał. - To moja wersja kota. - Czyżby? - Neferet uniosła jedną ze swoich cienkich kasztanowych brwi. - Dziwnie przypomina niedźwiedzia. No proszę. A więc to nie był wytwór mojej bujnej wyobraźni.

- To labradorka, kapłanko, ale nie tylko ty masz takie skojarzenia. W każdym razie łapy ma równie wielkie jak misiek. Zobacz! - Z wybałuszonymi oczami patrzyłam, jak chłopak odwraca się plecami do Neferet. - Przybij piątkę, Cesa. - Olbrzymka posłusznie uniosła łapę i uderzyła nią w dłoń Starka. - Dobra sunia! - pochwalił ją chłopak i podrapał za oklapniętymi uszami. Hm, musiałam przyznać, że to fajna sztuczka. Chłopak ponownie zwrócił się do Neferet. - Pies czy niedźwiedź, jest ze mną od czterech lat, to znaczy od samego Naznaczenia, więc zdążyła się świetnie wczuć w rolę mojego kota. - Labradorka? - Neferet teatralnie obeszła i zlustrowała psa. - Jest ogromna! - Owszem, kapłanko, Cesa zawsze była nietypowo duża. - Cesa? Tak się wabi? Chłopak pokiwał głową, szczerząc się od ucha do ucha, a ja pomyślałam, że nawet jak na szóstoformatowca jest wyjątkowo swobodny w rozmowie z dorosłą wampirką, zwłaszcza z kimś tak ważnym jak najwyższa kapłanka. - Skrót od Cesarzowa. Neferet przeniosła wzrok z psa na właściciela i zmrużyła oczy. - A ty, chłopcze, jak się nazywasz? - Stark - odparł. Zastanawiałam się, czy ktoś jeszcze zauważył, jak zaciska zęby. - James Stark? - zapytała. - Po prostu Stark - odparł. - Od kilku miesięcy nie używam imienia. Ignorując go, kapłanka zwróciła się do Smoka. - To ten adept, którego przeniesiono z Domu Nocy w Chicago? - Tak, kapłanko - przytaknął Smok. Kiedy Neferet znów spojrzała na chłopaka, na jej wargach tańczył wyrachowany uśmieszek. - Sporo o tobie słyszałam, Stark. Wkrótce będziemy musieli sobie uciąć dłuższą pogawędkę. - Nie spuszczając z niego badawczego wzroku, zwróciła się do Smoka: - Zapewnij Starkowi stały dostęp do wszelkiego sprzętu łuczniczego, z jakiego będzie miał ochotę skorzystać. Zauważyłam, że Stark lekko się wzdrygnął. Neferet też musiała to dostrzec, bo uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Oczywiście, że wieść o twoich zdolnościach dotarła tu przed tobą. Nie możemy dopuścić, żebyś wyszedł z wprawy tylko dlatego, że zmieniłeś szkołę. Po raz pierwszy od spektakularnego wejścia chłopakowi wyraźnie zrzedła mina. Nawet więcej niż zrzedła. Na wzmiankę o łucznictwie przeobraził się z uroczego i lekko sarkastycznego w chłodnego i niemal wściekłego. - Już mówiłem przed przeniesieniem, że więcej nie wezmę udziału w zawodach - powiedział tak stłumionym głosem, że ledwie go usłyszeliśmy. Zmiana szkoły nic tu nie pomoże. - W zawodach? Masz na myśli coś tak banalnego jak konkurs strzelniczy,

w którym rywalizują różne Domy Nocy? - Neferet wybuchnęła śmiechem, od którego przeszły mnie ciarki. - Chłopcze, twoje uczestnictwo w tych zabawach nic dla mnie nie znaczy. Jako rzeczniczka Nyks oznajmiam ci, że musisz pielęgnować otrzymany od niej talent. Nie znasz dnia ani godziny, w których bogini może cię wezwać, i to bynajmniej nie na jakieś głupkowate zawody. Mój żołądek dosłownie fiknął koziołka. Wiedziałam, że kapłanka ma na myśli swoją wojnę z ludźmi. Ale Stark nie miał o tym zielonego pojęcia, więc wyraźnie mu ulżyło, że nie będzie musiał brać udziału w zawodach, i znów stał się nonszalancki, by nie rzec bezczelny. - Nie ma sprawy. Mogę poćwiczyć - odparł. - A co mamy zrobić z tym... hm... pieskiem? - zwrócił się do kapłanki Smok Lankford. Neferet znieruchomiała na moment, po czym przykucnęła z wdziękiem przed jasną labradorką, która zastrzygła wielkimi uszami i z zaciekawieniem obwąchała jej uniesioną dłoń. Siedzący na ławie naprzeciwko mnie Belzebub syknął złowrogo. Nala warknęła gardłowo. Kapłanka uniosła głowę i napotkała mój wzrok. Usiłowałam zachować kamienną twarz, ale nie wiem, do jakiego stopnia mi się udało. Poprzednim razem widziałam Neferet dwa dni wcześniej, gdy wyszła za mną z auli po wypowiedzeniu wojny rodzajowi ludzkiemu w odpowiedzi na zabójstwo Lorena. Oczywiście wdałyśmy się w pyskówkę. Neferet była kochanką Lorena. Ja też, choć jak się później okazało, nic dla niego nie znaczyłam. To ona zaaranżowała nasz romans i miała świadomość, że teraz już o tym wiem. Podobnie jak o tym, że Nyks nie popiera jej postępowania. Mówiąc najkrócej, kapłanka bardzo mnie zraniła, w związku z czym nienawidziłam jej niemal równie mocno, jak się jej bałam. Miałam nadzieję, że żadne z tych uczuć nie maluje się na mojej twarzy, gdy podchodziła do naszego stołu, lekkim skinieniem ręki nakazując Starkowi i jego psu, by szli za nią. Kot Bliźniaczek wydał jeszcze jedno przeciągłe syknięcie, po czym czmychnął. Gorączkowo głaskałam Nalę, licząc na to, że nie dostanie kompletnej schizy, gdy pies znajdzie się zbyt blisko. Neferet przystanęła przy stoliku, na chwilę przeniosła wzrok ze mnie na Afrodytę, a potem zatrzymała go na Damienie. - Cieszę się, że cię tu widzę. Chciałabym, żebyś pokazał Starkowi jego pokój i oprowadził go po campusie. - Z przyjemnością, Neferet - odparł natychmiast Damien, a gdy Neferet rzuciła mu jeden ze swoich stuwatowych uśmiechów, jego oczy odbiły blask. - Smok pomoże ci załatwić formalności - powiedziała kapłanka, po czym przeniosła wzrok na mnie. Twardo odwzajemniłam spojrzenie. - Zoey, to jest Stark. Stark, to Zoey Redbird, przywódczyni Cór Ciemności. Skinęliśmy sobie głowami. - Zoey, powierzam sprawę psa Starka tobie jako przyszłej kapłance. Ufam, że jeden z licznych talentów, jakimi obdarzyła cię Nyks, pomoże ci zapewnić integrację Cesarzowej w szkole. - Cały czas przewiercała mnie

zimnym spojrzeniem, całkowicie odmiennym od ociekającego słodyczą głosu. Zdawało się mówić: „Pamiętaj, że ja tu rządzę, a ty jesteś tylko dzieckiem”. Celowo przerwałam kontakt wzrokowy i uśmiechnęłam się sztywno do Starka. - Z przyjemnością pomogę twojemu psu w aklimatyzacji- Doskonale! - zagruchała Neferet. - Jeszcze jedno. Zoey, Damien, Shaunee i Erin. - Uśmiechnęła się do moich przyjaciół, a oni wyszczerzyli się do niej jak przygłupy. Na Jacka i Afrodytę nawet nie spojrzała. - Na dwudziestą drugą trzydzieści zwołałam nadzwyczajne zebranie. - Zerknęła na swój wysadzany diamentami platynowy zegarek. - Już prawie dziesiąta, więc musicie szybko kończyć posiłek, bo chcę widzieć na zebraniu całą radę starszych. - Z przyjemnością! - zaćwierkali jak upośledzone pisklęta. - Neferet - odezwałam się, podnosząc głos. by usłyszano mnie w całej sali - zapomniałaś o Afrodycie. Ponieważ otrzymała od Nyks dar komunikacji z ziemią, podjęliśmy decyzję o przyjęciu jej do rady. - Wstrzymałam oddech w nadziei, że moi przyjaciele jakoś to przełkną. Na szczęście nie odezwał się nikt z wyjątkiem Nali, która warczała cicho na Cesę. - Jakim cudem Afrodyta mogłaby uczestniczyć w radzie? Przecież nie należy już do Cór Ciemności - wycedziła lodowato Neferet. Zrobiłam niewinną minę. - Czyżbym ci nie powiedziała? Tak mi przykro, Neferet! To chyba przez te wszystkie okropności, które się ostatnio wydarzyły. Afrodyta ponownie wstąpiła do Cór Ciemności. Przysięgła mnie i Nyks, że będzie przestrzegać nowego kodeksu postępowania, więc pozwoliłam jej wrócić. Sądziłam, że ty też byś chciała, żeby znów była z boginią. - Fakt - dziwnie cicho przyznała Afrodyta. - Zgodziłam się przestrzegać nowych zasad. Chcę się zrehabilitować za dawne błędy. Wiedziałam, że Neferet sprawiłaby wrażenie podłej, gdyby otwarcie odrzuciła Afrodytę po tym, jak ta wyznała, że pragnie się zmienić. A kapłance zbyt mocno zależało na zachowaniu pozorów. Uśmiechnęła się więc do całej sali, nie patrząc na naszą dwójkę. - Jakie to wielkoduszne ze strony Zoey, że przygarnęła Afrodytę z powrotem do piersi Cór Ciemności, zwłaszcza że teraz osobiście będzie odpowiadać za postępki nowo przyjętej. Ale Zoey świetnie sobie radzi z odpowiedzialnością. - Wtedy na mnie spojrzała. W oczach miała taką nienawiść, że aż dech mi zaparło. - Tylko uważaj, żeby się nie udusić pod naporem tych wszystkich obowiązków, które sama sobie narzucasz, droga Zoey. - Po czym jakby przesunąwszy dźwignię, znów przywołała na twarz słodycz i blask, uśmiechając się promiennie do nowego chłopaka. - Witaj w Domu Nocy, Stark.

ROZDZIAŁ TRZECI - No dobra, hm... Jesteś głodny? - zwróciłam się do Starka, gdy Neferet i reszta wampirów wyszli ze stołówki. - Taaa... chyba tak - odparł. - Jak się pospieszysz, możesz zjeść z nami, a potem Damien zaprowadzi cię do pokoju i zdążymy przed zebraniem. - Podoba mi się twój pies - powiedział Jack, przechylając się przez Damiena, żeby obejrzeć Cesę. - Owszem, jest duży, ale ładny. Nie ugryzie mnie, co? - Chyba że ty zaczniesz - odrzekł Stark. - Ble! - jęknął Jack. - Nie wyobrażam sobie, żeby psia sierść dostała mi się do ust. Co za koszmar! - Stark, to jest Jack. Chłopak Damiena. - Postanowiłam jak najszybciej mieć z głowy prezentację i ewentualną reakcję z cyklu „O jeny, to pedały!”. - Cześć - rzekł z bardzo słodkim uśmiechem Jack. - Witaj - odparł Stark. Nie było to wielkie i radosne „witaj”, ale też nie dostrzegłam w nim specjalnych oznak homofobii. - A to Erin i Shaunee. - Wskazałam każdą po kolei - Reagują także na słowo „bliźniaczka”, co zrozumiesz, jak ich posłuchasz przez jakieś dwie i pół minuty. - Witaj - rzekła Shaunee, lustrując go wzrokiem. - Jak wyżej - zawtórowała jej Erin z identycznym spojrzeniem. Na twarz Starka powrócił lekko ironiczny uśmieszek. - A ty jesteś boginią miłości. Wiele o tobie słyszałem. Afrodyta przyglądała mu się z dziwną intensywnością, która raczej nie wyglądała na zaproszenie do flirtu, choć gdy tylko chłopak się odezwał, od razu spektakularnie zarzuciła włosami. - Cześć - powiedziała. - Lubię być rozpoznawana. Jego uśmiech poszerzył się, teraz już ewidentnie sarkastyczny. - Trudno byłoby cię nie rozpoznać - rzekł i zaśmiał się lekko. - Imię jest dość oczywiste. Badawcze spojrzenie dziewczyny szybko ustąpiło miejsca znajomemu wyrazowi snobistycznego lekceważenia, lecz nim zdążyła się odezwać, by dać Starkowi odprawę, wtrącił się Damien. - Pokażę ci, gdzie są tace i wszystko. - Podniósł się, ale przystanął przed Cesą wyraźnie skonsternowany. - Bez obaw - rzekł Stark. - Nie ruszy się z miejsca. O ile jakiś kot nie zrobi nic głupiego. Przeniósł wzrok na Nalę, która po ucieczce Belzebuba była jedynym kotem w pobliżu. Tym razem nie zaczęła warczeć, tylko siedziała sztywno na moich kolanach, wpatrując się w psa bez najmniejszego mrugnięcia.

- Nala będzie grzeczna - powiedziałam, łudząc się, że to prawda. W rzeczywistości nie miałam nad nią żadnej władzy. No bo kto ma władzę nad jakimkolwiek kotem? - No dobra. - Skinął mi szybko głową. - Zostań, Cesa - rozkazał psu, a ten o dziwo naprawdę został na miejscu, gdy jego pan ruszył za Damienem do przejścia. - Wiecie - odezwał się Jack, wpatrując się w Cesarzową, jakby była obiektem badań naukowych - psy są znacznie głośniejsze od kotów. - Bo ciągle dyszą-rzekła Erin. - Poza tym więcej pierdzą, bliźniaczko - dodała Shaunee. - Moja mama hoduje te olbrzymie pudle. Straszne z nich śmierdziele. - Zmywam się - oznajmiła Afrodyta. - Dziękuję za niemiły wieczór. - A nie chcesz zostać i powdzięczyć się do nowego? - zapytała przesłodzonym tonem Shaunee. - Właśnie - włączyła się Erin. - Chyba wpadłaś mu w oko. - Zostawię nowego waszej dwójce, co będzie absolutnie właściwe, biorąc pod uwagę jego miłość do suk. Zoey, wpadnij do mnie, jak już się rozstaniesz ze swoim durnym stadkiem. Chcę z tobą o czymś pogadać przed zebraniem rady. Zarzuciła włosami i uśmiechnęła się złośliwie do Bliźniaczek, po czym wymaszerowała z jadalni. - Nie jest taka zła, na jaką pozuje - powiedziałam do nich, a gdy spojrzały na mnie z niedowierzaniem, wzruszyłam ramionami. - Po prostu kreuje się na wredną. - Jest absolutnie nieznośna - obstawała przy swoim Erin. - Dzięki niej zaczynamy rozumieć, dlaczego niektóre kobiety topią swoje dzieci - dodała Shaunee. - Dajcie jej szansę - zaproponowałam. - Przy mnie już czasem zrzuca tę złośliwą maskę. Zobaczycie, że potrafi być miła. Milczały przez parę sekund, a potem popatrzyły na siebie, jednocześnie kręcąc głowami i przewracając oczami. Westchnęłam. - Wróćmy do ważniejszego tematu - podsunęła Erin. - Właśnie - pochwyciła Shaunee. - Nowe ciacho w szkole. - Przyjrzyj się jego tyłkowi. - Mógłby trochę opuścić te dżinsy, żebym więcej widziała. - Bliźniaczko, opuszczanie dżinsów jest na maksa wieśniackie. Tak robili gangsterzy-pozerzy z lat dziewięćdziesiątych. Ciacha mówią takim rzeczom stanowcze „nie” - oświadczyła Erin. - Tak czy owak chciałabym zobaczyć jego tyłeczek - upierała się Shaunee. Potem zerknęła na mnie i rzuciła mi powściągliwą wersję swojego dawnego przyjacielskiego uśmiechu, znacznie już lepszą od sarkastycznej ostrożności, z którą odnosiła się do mnie przez ostatnie dni. - Jak myślisz, to typ Christiana Bale'a czy Tobeya Maguire'a? Miałam ochotę rozpłakać się z radości i zawołać: „O rany, laski, jak to

cudownie, że znów ze mną rozmawiacie!”, ale zachowałam odrobinę rozsądku i dołączyłam do nich w obgadywaniu Starka. Bo w sumie miały rację. Był ciachem. Średniego wzrostu, nie tak wysoki jak mój były, Heath, który grał na pozycji rozgrywającego, ani nie gigantyczny jak Superman czy mój następny chłopak, Erik, który niedawno ukończył przemianę z adepta w wampira. Niski jednak też nie. Mniej więcej taki jak Damien. I dosyć szczupły, chociaż przez koszulkę przebijały muskuły, a ręce miał super. Włosy też fajne, po męsku rozczochrane, piaskowej barwy - ani bardzo jasne, ani ciemne. Twarz w miarę, z wyrazistą brodą, prostym nosem, dużymi orzechowymi oczami i ładnymi ustami. Krótko mówiąc, rozpatrywany w oparciu o poszczególne aspekty Stark prezentował się nieźle. Przyglądając mu się, doszłam jednak do wniosku, że tym co wybija go ponad przeciętność, jest jego wyrazistość i pewność siebie. Poruszał się tak, jakby każdy jego ruch był przemyślany, ale przez cały czas otaczała go leciutka aura sarkazmu. Sprawiał wrażenie, jakby z jednej strony był częścią świata, a z drugiej totalnie go olewał. Ciekawe, że tak szybko to zauważyłam. - Zdecydowanie ciacho - zawyrokowałam. - O matko! Właśnie sobie uświadomiłem, kto to jest! - wyjąkał nagle Jack. - No to gadaj - zaciekawiła się Shaunee. - To James Stark! - wysapał Jack. - Też mi nowość - zakpiła Erin. - Nie! Nic nie rozumiesz! To ten James Stark! Najlepszy łucznik świata! Nie pamiętasz, jak czytaliśmy o nim w necie? Skopał wszystkim tyłki na letnich igrzyskach w zeszłym roku. Ludzie, on walczył z dorosłymi wampirami, Synami Ereba, i pokonał ich wszystkich! To gwiazdor! - zakończył z marzycielskim westchnieniem Jack. - Bez jaj! W mordę jeża! Trzymaj mnie, bliźniaczko! Jack ma rację! wykrzyknęła Erin. - Wiedziałam, że on musi być kimś wyjątkowym - zauważyła Shaunee. - Lał. - Tylko tyle mogłam dodać. - Chyba spróbuję polubić jego psa - zadeklarowała Erin. Oczywiście wszyscy gapiliśmy się na Starka jak banda debili, gdy wraz z Damienem wrócił do stolika. - Co? - zapytał z ustami wypchanymi kanapką i zerknął na Cesę. - Zrobiła coś, jak mnie nie było? Przyznaję, że trochę lubi lizać palce. - Kurczę, to... - zaczęła Erin, lecz zaraz umilkła, bo Shaunee kopnęła ją pod stołem. - Nie, spoko. Zachowywała się jak prawdziwa dama - powiedziała, uśmiechając się do chłopaka z wielką, ale to wielką sympatią. - To dobrze - odparł, a myśmy się nadal gapili. W końcu Stark zaczął się niespokojnie wiercić, a Cesarzowa jak na rozkaz przysunęła się, oparła o nogę swego pana i wpatrywała w niego z miłością w oczach. Od razu się rozluźnił,

machinalnie wyciągając dłoń i drapiąc psa za uszami. - Czytałem o tobie! - wypalił Jack. - Pokonałeś w zawodach wiele wampirów! - Potem zacisnął gwałtownie usta i zaczerwienił się jak burak. Stark wzruszył ramionami, nie unosząc głowy znad talerza. - Taaa, jestem dobry w łucznictwie. - To ty??! - zdumiał się Damien, dopiero teraz pojmując. „Dobry w łucznictwie”? Człowieku, jesteś niesamowity! Tym razem Stark podniósł głowę. - Niech wam będzie. Odkąd zostałem naznaczony, zawsze miałem do tego dryg. - Przeniósł wzrok na mnie. - A skoro mowa o słynnych adeptach, widzę, że plotki o twoich dodatkowych tatuażach były prawdziwe. - Tak. - Naprawdę nienawidziłam pierwszych spotkań. Czułam się cholernie niezręcznie, rozmawiając z kimś, kto widział we mnie jedynie superadeptkę, a nie prawdziwą Zoey. I wtedy załapałam. Stark prawdopodobnie czuł się mniej więcej tak samo. By odejść od tematu naszej wyjątkowości, zadałam pierwsze pytanie, jakie mi przyszło do głowy: - Lubisz konie? - Konie? - Sarkastyczny uśmieszek znów zatańczył na jego wargach. - No, pomyślałam, że wyglądasz na miłośnika zwierząt - wyjaśniłam głupio, wskazując brodą psa. - Taaa, chyba lubię konie. I większość zwierzaków. Oprócz kotów. - Oprócz kotów! - pisnął Jack. Stark znów wzruszył ramionami. - Nigdy ich nie lubiłem. Jak na mój gust, są zbyt wredne. Bliźniaczki prychnęły jednogłośnie. - Koty są niezależne - zaczął Damien, a ja na dźwięk jego profesorskiego tonu od razu poczułam, że moja próba zmiany tematu się powiodła. - Wszyscy oczywiście wiemy, że były czczone w wielu starożytnych kulturach, ale czy wiedziałeś, że były też... - Wybaczcie, że przerywam - odezwałam się, wstając i mocniej chwytając Nalę, żeby przypadkiem nie wylądowała na grzbiecie Cesarzowej. - Muszę sprawdzić, czego chciała Afrodyta, a zaraz potem lecę na zebranie. Zobaczymy się tam, dobra? - Dobra. - Spoko. - Nie ma sprawy. Cóż, przynajmniej tym razem jakoś mnie pożegnali. Rzuciłam Starkowi przyjazny uśmiech. - Miło było cię poznać. Jak będziesz potrzebował czegoś dla Cesy, daj mi znać. Niedaleko jest dobry sklep zoologiczny. Mają bardzo dużo żarcia dla kotów, więc myślę, że dla psa też sporo się znajdzie. - Dam znać - odparł. A potem, gdy Damien powrócił do swojego wykładu z cyklu „koty są

cudowne”, Stark mrugnął do mnie szybko i skinął głową, dając wyraźny znak, że docenia moją niezbyt subtelną zmianę tematu. Odmrugnęłam. W połowie drogi przez salę załapałam, że szczerzę się jak pomylona, zamiast myśleć o tym, że gdy ostatnio byłam na dworze, coś mnie zaatakowało. Gdy stałam przed wielkimi dębowymi drzwiami jak osoba specjalnej troski, ze schodów prowadzących do jadalni dla personelu zbiegła grupa Synów Ereba. - Kapłanko - rzekł na mój widok jeden z nich i wszyscy się zatrzymali, by mi się pokłonić i zasalutować zamaszyście, przykładając pięść do muskularnej klatki piersiowej. Nerwowo odwzajemniłam salut. - Pozwól, że otworzę ci drzwi - zaoferował jeden ze starszych wojowników. - Och, dziękuję - mruknęłam niezręcznie i pod wpływem nagłego olśnienia dodałam: - Może któryś z was mógłby pójść ze mną do internatu i podać mi listę wojowników przydzielonych do ochrony żeńskiego budynku? Myślę, że będą się lepiej czuli, jeśli poznamy ich imiona. - To bardzo miłe z twojej strony, pani - rzekł starszy wojownik, wciąż przytrzymując dla mnie drzwi. - Z chęcią ci je podam. Uśmiechnęłam się i podziękowałam. Wojownik przez całą drogę do budynku opowiadał kurtuazyjnie o kolegach, którzy mieli nas strzec, a ja kiwałam głową i przytakiwałam, kątem oka zerkając na spokojne nocne niebo. Tym razem nic nie furkotało ani nie zmrażało powietrza. Mimo to nie mogłam się pozbyć przerażającego wrażenia, że ktoś lub coś mnie obserwuje.

ROZDZIAŁ CZWARTY Ledwie zdążyłam dotknąć klamki, drzwi mojej sypialni się otworzyły i Afrodyta schwyciła mnie za nadgarstek. - Właź szybko, do cholery! Jezu, Zoey, ruszasz się jak mucha w smole! Wciągnęła mnie do pokoju i mocno zatrzasnęła za mną drzwi. - Bynajmniej. Za to ty musisz mi wyjaśnić parę rzeczy - powiedziałam. Jak się tu dostałaś? Gdzie jest Stevie Rae? Jak to się stało, że znów masz Znak? Co... - Moją tyradę przerwało głośne uparte stukanie dobiegające od strony okna. - Po pierwsze, jesteś debilką. To Dom Nocy, a nie szkoła publiczna w Tulsie. Nikt tu nie zamyka drzwi na klucz, więc po prostu sobie weszłam. Po drugie, Stevie Rae jest tam. - Minęła mnie i podbiegła do okna, a ja stałam jak wryta, przyglądając się, jak odsuwa grube kotary i zabiera się do otwierania ciężkiego okna z szybami ze szkła ołowiowego. Z irytacją obejrzała się na mnie przez ramię. - Halo! Przydałby mi się ktoś do pomocy! Zupełnie skołowana podeszłam do niej i dopiero wspólnym wysiłkiem udało nam się otworzyć okno. Spojrzałam z góry na stary budynek z surowego kamienia, bardziej przypominający zamek niż internat. Grudniowa noc wciąż była zimna i ponura, a z nieba zaczynało kapać coś w rodzaju słabowitego deszczu. W ciemnościach ledwie dostrzegałam ukryty za szpalerem drzew wschodni mur. Zadrżałam, ale nie z zimna. Adepci rzadko je odczuwali. Dreszcz przeszedł mnie raczej na widok muru - siedliska mocy i miejsca okrutnej zbrodni. Za moimi plecami Afrodyta westchnęła i pochyliła się, by wyjrzeć. - Przestań kombinować i właź. Zaraz cię złapią, a co gorsza, od tej wilgoci porobią mi się kudły. Omal się nie posikałam, kiedy za oknem pojawiła się nagle głowa Stevie Rae. - Cześć, Zo - zaćwierkała. - Fajnie się wspinam, co? - Jezu. Właź już. - Afrodyta wyciągnęła rękę na zewnątrz, schwyciła Stevie za jedną z dłoni i pociągnęła, a ta wpadła do środka jak balon. Afrodyta szybko zatrzasnęła okno i zasunęła zasłony. Udało mi się w końcu zamknąć usta, ale nadal gapiłam się jak sroka w gnat na Stevie, która spokojnie stała przede mną, otrzepując kowbojskie dżinsy i wpychając w nie koszulę. - Stevie Rae - zdołałam wreszcie wyjąkać - czy mi się zdaje, czy właśnie wspięłaś się po ścianie budynku? - Bingo! - Wyszczerzyła się, potrząsając głową tak energicznie, że krótkie jasne loczki latały jej jak jakiejś kopniętej cheerleaderce. - Jazda, co? To tak, jakby się było zrobionym z tego samego kamienia co budynek. Jakbym nic nie ważyła. Rach-ciach i już tu jestem. - Rozłożyła ręce.

- Jak Drakula. - Dopiero gdy Stevie Rae zmarszczyła brwi, uświadomiłam sobie, że powiedziałam to na głos. - Co jak Drakula? Klapnęłam ciężko na skraj łóżka. - W starej książce Brama Stokera - wyjaśniłam - Jonathan Harker widzi Drakulę schodzącego po ścianie zamku. - Aha. A tak, to umiem. Jak powiedziałaś „Drakula”, to myślałam, że niby według ciebie wyglądam jak on. Że niby mam taką zakazaną bladą mordę, skudlone kłaki i długie ohydne paznokcie. Ale nie o to ci chodziło, prawda? - Nie. Jak już chcesz wiedzieć, to wyglądasz super. - Wcale nie przesadzałam. Wyglądała rewelacyjnie, szczególnie w porównaniu ze swoim wyglądem (oraz zachowaniem i zapachem) z poprzedniego miesiąca. Znów przypominała dawną Stevie, tę sprzed chwili, w której niemal dokładnie miesiąc wcześniej, ciało mojej najlepszej przyjaciółki odrzuciło Przemianę, co skończyło się jej natychmiastową śmiercią, a potem niepojętym zmartwychwstaniem - już w innej, zepsutej postaci. Tamta Stevie Rae niemal całkowicie utraciła człowieczeństwo, a co gorsza, nie była w tym osamotniona. Po starych tunelach z czasów prohibicji, biegnących pod nieczynnym dworcem autobusowym w centrum Tulsy, kręciła się cała banda obrzydliwych zombiaków, którzy kiedyś byli adeptami. Stevie omal nie stała się taka jak oni wredna, ziejąca nienawiścią i niebezpieczna. Tylko otrzymana od bogini zdolność komunikacji z ziemią pomogła jej zachować odrobinę własnej osobowości. To jednak nie wystarczało. Coraz bardziej się oddalała. Z pomocą Afrodyty (która także otrzymała dar więzi z ziemią) utworzyłam więc krąg i poprosiłam Nyks o uleczenie Stevie. Bogini nas wysłuchała, lecz podczas procesu uzdrawiania okazało się, że Afrodyta musi umrzeć, by uratować Stevie. Na szczęście jej śmierć nie była rzeczywista. Z czoła dziewczyny zniknął za to półksiężyc będący stemplem każdego członka wampirskiej społeczności, a Znak Stevie Rae jakimś cudem wypełnił się i rozszerzył, co oznaczało, że ukończyła przemianę w dorosłego wampira. Żeby było jeszcze dziwniej, Znak nie był szafirowy, jak u wszystkich, tylko szkarłatny - koloru świeżej krwi. - Halo, halo! Ziemia do Zoey! Jest tam kto? - wdarł się w moje rozmyślania bezczelnie kpiący głos Afrodyty. - Lepiej się zajmij swoją kumpelą, bo chyba się rozkleiła. Zamrugałam. Niby cały czas wpatrywałam się w Stevie, ale tak naprawdę wcale jej nie widziałam. Dopiero teraz zobaczyłam, że stoi pośrodku pokoju, który dzieliłyśmy, dopóki jej śmierć na zawsze nie zmieniła naszego świata, i rozgląda się wokół ze łzami w oczach. - O rany, Stevie, przepraszam. - Podeszłam i przytuliłam ją. - To musi być dla ciebie trudne. Myślałaś, że już tu nie wrócisz. - Poczułam, że nagle dziwnie zesztywniała, i odsunęłam się nieco, aby się jej przyjrzeć. Wyraz jej twarzy dosłownie zmroził mi krew. Zamiast łez zobaczyłam w

oczach wściekłość. Przez chwilę się zastanawiałam, skąd znam ten wyraz twarzy, bo Stevie rzadko wpadała w furię, i zaraz mnie olśniło: wyglądała tak, zanim utworzyłam ostatni krąg. Zanim odzyskała człowieczeństwo. Cofnęłam się. - Co się stało? - Gdzie moje rzeczy? - Głos miała równie wściekły jak wzrok. - Stevie - próbowałam ją uspokoić - wampiry zabierają wszystkie rzeczy adepta, kiedy ten, no wiesz... umiera... Wbiła we mnie zmrużone oczy. - Przecież ja żyję. Afrodyta podeszła i stanęła obok mnie. - Hej, nie wyżywaj się na nas. Przecież wampiry wciąż myślą, że umarłaś. - Nie martw się - wtrąciłam szybko. - Zmuszę je do wydania mi części twoich rzeczy. Wiem też, gdzie znaleźć resztę. Jak będziesz chciała, to ją dla ciebie odzyskam. W tym momencie jej wściekłość natychmiast się ulotniła i znów miałam przed sobą najlepszą przyjaciółkę. - Nawet lampę z kowbojskiego buta? - Nawet lampę - odparłam z uśmiechem. Kurde, też bym się wkurzyła, jakby mi ktoś wszystko pozabierał. - Można by sądzić, że gdy ktoś umiera, to przynajmniej gust mu się poprawia, ale widzę, że nic z tego - wtrąciła swoje trzy grosze Afrodyta. Najwyraźniej twoje zasrane zamiłowanie do kiczu jest nieśmiertelne. - Afrodyto - napomniała ją stanowczo Stevie Rae - naprawdę powinnaś być milsza. - Mam w głębokim poważaniu ciebie i twoje podejście do życia, panno Mary Poppins z rancza rodem - oznajmiła Afrodyta. - Mary Poppins była Brytyjką, więc nie mogła pochodzić z rancza zauważyła wyniośle Stevie Rae. Tak bardzo przypominała dawną siebie, że wydałam radosny okrzyk i znów rzuciłam jej się na szyję. - Cieszę się jak jasna cholera, że wróciłaś! Bo teraz to już naprawdę ty? - Trochę odmieniona, ale ja - odparła, odwzajemniając uścisk. Było mi tak błogo, że kompletnie zignorowałam słowo „odmieniona”. Radość z faktu, że Stevie znów tu jest, równie żywa i normalna jak dawniej, i że przez jakiś czas nie będę mogła nikomu o niej mówić, a więc także nie będę musiała się nią dzielić, absolutnie przyćmiła wszelkie obawy związane z jej nowym obliczem. Było jednak coś jeszcze. - Chwila - powiedziałam, uświadamiając to sobie - jakim cudem dostałyście się z powrotem na teren campusu niezauważone przez wojowników? - Zoey, musisz zacząć zwracać uwagę na to, co się wokół ciebie dzieje odparła Afrodyta. - Weszłam główną bramą. Alarm nie działa i chyba wiem

dlaczego. Informacja o skróceniu świątecznej przerwy, którą dostałam na komórkę, trafiła też zapewne do wszystkich innych osób przebywających poza campusem. Neferet musiała wyłączyć czar, boby dostała na łeb, gdyby uruchamiał go powrót każdego adepta, nie mówiąc już o milionach cudnych Synów Ereba, którzy spadają nam z nieba stadami jak smaczniutkie prezenty. - Chcesz powiedzieć, że przez te wszystkie alarmy stałaby się jeszcze bardziej kopnięta niż jest? - Nie da się ukryć, że jest jebnięta jak mało kto - przyznała Afrodyta, tym razem absolutnie zgadzając się ze Stevie. - Ale tak czy owak czar nie działa, nawet na ludzi. - Co? Na ludzi też? Skąd wiesz? - zdziwiłam się. Westchnęła, po czym dziwnym ruchem, jakby w zwolnionym tempie, uniosła rękę i grzbietem dłoni potarła czoło. Kontur półksiężyca rozmazał się i częściowo starł. Jęknęłam ze zgrozy. - Jezu, dziewczyno! - jęknęłam zdławionym głosem. - Ty jesteś... Umilkłam, bo reszta nie chciała mi przejść przez gardło. - Człowiekiem - podpowiedziała chłodnym, beznamiętnym tonem. - Jak to? Znaczy, na sto procent? - Na dwieście - odparła ponuro. - Ale nawet jeśli stałaś się człowiekiem, to jest więcej niż pewne, że nie całkiem normalnym - wtrąciła Stevie Rae. - Czemu? - zapytałam. Afrodyta wzruszyła ramionami. - Klepie trzy po trzy. Stevie westchnęła ciężko. - Wiesz co, ciesz się, że zmieniło cię w człowieka, a nie w drewnianego chłopca, bo przy tych wszystkich kłamstwach miałabyś już nos długi na milę. Afrodyta pokręciła głową z niesmakiem. - Nie zawracaj mi tu dupy jakimiś odwołaniami do filmów klasy G. Nie mam pojęcia, czemu nie mogłam po prostu umrzeć i iść do piekła. Tam przynajmniej nikt by mnie nie bombardował Disneyem. - Nie pierdziel, tylko gadaj, o co chodzi! - wkurzyłam się. - Lepiej jej powiedz, bo zaraz zacznie kląć - zadrwiła Afrodyta. - Ty wredna krowo. Szkoda, że cię nie pożarłam, jak byłam trupem burknęła pod jej adresem Stevie Rae. - Lepiej byś zrobiła, zjadając swoją mamusię z rancza - oznajmiła Afrodyta, kłaniając się jak czarna niewolnica. - Nic dziwnego, że Zoey potrzebuje nowej przyjaciółki, bo ty, panno Pollyanno, jesteś tylko wrzodem na dupie. - Zoey nie potrzebuje nowej przyjaciółki!!! - ryknęła Stevie Rae, odwracając się i robiąc krok w jej kierunku. Przez chwilę miałam wrażenie, że widzę w jej niebieskich oczach ohydną czerwień, która się tam jarzyła, gdy Stevie była zombiakiem i traciła panowanie nad sobą. Weszłam pomiędzy nie, czując, że zaraz pęknie mi głowa.

- Afrodyto, przestań się z niej nabijać! - W takim razie lepiej ty się nią zajmij - mruknęła, po czym podeszła do lustra nad zlewem, wyjęła chusteczkę i zaczęła ścierać sobie z czoła to, co zostało z półksiężyca. Zauważyłam, że chociaż udaje twardzielkę, trzęsą jej się ręce. Spojrzałam na Stevie Rae, której oczy znów były znajomo niebieskie. - Sorki, Zo - powiedziała, uśmiechając się jak dzieciak, który coś zbroił. Te dwa dni z Afrodytą doprowadziły mnie do szału. Od strony lustra dobiegło prychnięcie. Podniosłam głowę. - Tylko znów nie zaczynaj. - Luz. Mam to gdzieś. - Pochwyciłam wzrok Afrodyty w lustrze i byłam niemal pewna, że dostrzegam w jej oczach strach. Po chwili wróciła do zmywania makijażu. Kompletnie skołowana usiłowałam wrócić do miejsca, w którym rozmowa zeszła na boczny tor. - No więc o co chodzi z tym gadaniem, że Afrodyta jest nienormalna? Oczywiście nie mam na myśli jej nienormalnej złośliwości - dodałam pospiesznie. - Spoko - mruknęła Stevie Rae. - Chodzi o to, że wciąż ma wizje, a to chyba nie jest typowe dla ludzi. - Rzuciła Afrodycie spojrzenie mówiące: „O to mi tylko chodziło, idiotko”. - No dalej, powiedz jej. Afrodyta odwróciła się od lustra i usiadła na stojącym obok taborecie. - Taaa... - zaczęła, nie zwracając uwagi na Stevie. - Nadal mam te zasrane wizje. Jedyna rzecz, której nie lubiłam jako adeptka, okazała się też jedyną, jaka mi pozostała, gdy z powrotem zostałam durnym człowiekiem. Przyjrzałam się jej bliżej, ignorując maskę, której uparcie się trzymała, i zauważyłam bladość oraz ciemne worki wyglądające spod nałożonego pospiesznie korektora. Tak, wyraźnie wyglądała na kogoś, kto ostatnio zaznał wielu nieprzyjemności, a jedną z nich mogły być te wyczerpujące, zmieniające rzeczywistość wizje. Nic dziwnego, że się tak wrednie zachowywała. Trzeba być debilem, żeby się tego nie domyślić. - Co było w tej wizji? - zapytałam. Spojrzała mi prosto w oczy i otaczający ją obronny mur arogancji na chwilę zniknął. Przez jej ładną twarz przemknął cień przerażającej otchłani, a dłoń zakładająca za ucho kosmyk włosów zadrżała. - Widziałam wampiry mordujące ludzi i ludzi mordujących wampiry w akcie zemsty. Widziałam świat wypełniony przemocą, nienawiścią i mrokiem. A w tym mroku krążyły jakieś straszne istoty. Nie wiem, co to było. Nawet nie byłam w stanie na nie patrzeć. To był koniec wszystkiego - mówiła przerażonym głosem. - Powiedz jej wszystko - zażądała Stevie Rae zaskakująco łagodnym głosem. - Powiedz, dlaczego to się działo. Gdy Afrodyta znów się odezwała, jej słowa wbijały mi się w serce jak

odłamki szkła. - Bo ty nie żyłaś, Zoey. To się zaczęło z powodu twojej śmierci.

ROZDZIAŁ PIĄTY - No, nieźle - mruknęłam, po czym nogi odmówiły mi posłuszeństwa i musiałam przysiąść na łóżku. W uszach dziwnie mi brzęczało, a oddychanie stało się nagle strasznie trudne. - Wiesz, że to jeszcze nic nie znaczy - powiedziała Stevie Rae, poklepując mnie po ramieniu. - W końcu Afrodyta widziała też śmierć twojej babci, Heatha, a nawet moją. Znaczy, widziała, jak umieram po raz drugi. Ale tamte rzeczy się nie wydarzyły, więc i to się nie wydarzy, jeśli się postaramy. No nie, Afrodyto? Zapytana tylko się wierciła, jakby miała owsiki. - Nieźle - mruknęłam po raz drugi, po czym zmusiłam się do myślenia, ignorując wielką gulę, która wyrosła mi w gardle. - Twoja wizja o mnie różni się od tamtych, prawda? - Może to dlatego, że jestem człowiekiem - odparła powoli. - To jedyna wizja, jaką miałam od swojej Przemiany, no i pewnie przez to czułam się przy niej inaczej niż wtedy, kiedy byłam adeptką. - Ale? - zapytałam. Wzruszyła ramionami i w końcu spojrzała mi w oczy. - Ale faktycznie była jakaś inna. - A konkretnie? - No, bardziej niejasna, pogmatwana i pełna emocji. Niektórych rzeczy zupełnie nie rozumiałam. Na przykład nie rozpoznałam tych strasznych stworów, które skwierczały w ciemnościach. - Skwierczały? - Przeszedł mnie dreszcz. - To nie brzmi zachęcająco. - I nie było takie. Widziałam cienie skryte w mroku i cienie wewnątrz cieni. Były jak duchy próbujące wrócić do życia, ale to w co się zmieniały, było zbyt potworne, by na to patrzeć. - Znaczy, nie było człowiekiem ani wampirem? - Ani trochę. Mimowolnie potarłam dłoń, mając wrażenie, że po całym ciele biegają mi mrówki. - No, pięknie... - Co jest? - zapytała Stevie Rae. - Coś mnie dzisiaj jakby zaatakowało w drodze ze stajni do stołówki. Coś w rodzaju zimnego cienia, który wyłonił się z ciemności. - To nie wygląda za dobrze - mruknęła Stevie Rae. - Byłaś sama? - zapytała kamiennym głosem Afrodyta - Tak. - Właśnie. W tym problem - oceniła. - W czym? Co jeszcze było w twojej wizji? - Hm, zacznijmy od tego, że umierałaś na parę różnych sposobów, z czym nigdy wcześniej się nie spotkałam.

- Na pa... parę różnych sposobów? - Robiło się coraz weselej. - Może powinnyśmy poczekać na kolejną wizję, zobaczyć, czy coś się wyjaśni, i dopiero o tym pogadać? - zaproponowała Stevie Rae, siadając na łóżku obok mnie. Nie odwróciłam wzroku od Afrodyty i zauważyłam w jej oczach odbicie tego, co sama już wiedziałam. - Wizje, które ignoruję, zawsze się spełniają - powiedziała stanowczo. - Myślę, że część tej wizji już się spełnia - powiedziałam, czując narastający ból w żołądku i chłód drętwiejących warg. - Nie umrzesz! - zawołała Stevie Rae, wyraźnie zdenerwowana i zachowująca się w stu procentach jak moja dawna przyjaciółka. Otoczyłam ją ramieniem. - No dalej, Afrodyto. Gadaj. - To była mocna wizja, z wyrazistymi obrazami, tylko strasznie zakręcona. Może dlatego, że oglądałam i odczuwałam to wszystko z twojego punktu widzenia. - Przerwała i przełknęła ślinę. - Umierałaś na dwa sposoby. Raz tonęłaś. Woda była zimna i ciemna. I cholernie śmierdziała. - Śmierdziała? Jak te małe sadzawki w Oklahomie? - zapytałam zaciekawiona pomimo przerażenia wywołanego słuchaniem o własnej śmierci. Pokręciła głową. - Nie. Jestem prawie na sto procent pewna, że to nie była Oklahoma. Za dużo wody. Trudno wyjaśnić, skąd biorę taką pewność, ale to coś było za wielkie i za głębokie na zwykłe jezioro. - Przerwała zamyślona. Potem jej oczy nagle się rozszerzyły. - Pamiętam jeszcze coś. Niedaleko tej wody był jakiś budynek przypominający prawdziwy pałac na samotnej wyspie, a to wskazuje na starą dobrą arystokrację, raczej europejską, a nie na jakichś nadzianych pozerów z wielkimi wozami kempingowymi. - Prawdziwa z ciebie snobka - zauważyła Stevie Rae. - Dziękuję - odparła Afrodyta. - Do rzeczy. Widziałaś, jak tonę w pobliżu prawdziwego pałacu na prawdziwej wyspie, być może w Europie. Zauważyłaś coś jeszcze, co mogłoby choć trochę nam pomóc? - Cóż, oprócz tego, że w obu wizjach czułaś się bardzo osamotniona, odizolowana, widziałam pewną twarz. Twarz, która kompletnie nic mi nie mówiła. Przynajmniej do dziś. - Co? Jak to? - To był ten cały Stark. - Stark? On mnie zabił? - Myślałam, że za chwilę się porzygam. - Co to za jeden? - wtrąciła Stevie Rae, biorąc mnie za rękę. - Nowy chłopak, którego dzisiaj przenieśli z Domu Nocy w Chicago wyjaśniłam. - On mnie zabił? - powtórzyłam pytanie, patrząc na Afrodytę. - Nie sądzę. Nie przyjrzałam mu się za dobrze, było ciemno, ale wydało mi się, że czułaś się w jego obecności bezpieczna, nawet jeśli miałaś za chwilę

utonąć. - Mrugnęła do mnie. - Wygląda na to, że wyleczysz się z tej całej historii z Erikiem, Lorenem i Heathem. - Przykro mi z powodu twoich kłopotów. Afrodyta mi wszystko opowiedziała - wtrąciła Stevie Rae. Już otwierałam usta, by powiedzieć „dzięki”, gdy sobie uświadomiłam, że Stevie i Afrodyta w rzeczywistości wiedzą bardzo niewiele. Nie było ich przecież w szkole, gdy zginął Loren, a ludzkie media nie nagłośniły sprawy. Wzięłam głęboki oddech. Chyba wolałabym dalej słuchać opowieści o własnych zgonach, niż mówić o tym. - Loren nie żyje - wyrzuciłam z siebie. - Co? - Jak to? Spojrzałam na Afrodytę. - To się stało dwa dni temu. Tak jak z Nolan, odcięli mu głowę, a ciało ukrzyżowali i przybili do głównej bramy razem z przyczepioną do serca kartką, na której nabazgrali jakieś wstrętne zdanie z Biblii sugerujące, że jest obrzydliwy Mówiłam bardzo szybko, chcąc wyrzucić z ust smak tych okropnych słów. - O w mordę! - Afrodyta zrobiła się biała jak kreda i ciężko usiadła na dawnym łóżku Stevie Rae. - Zoey, to straszne! - jęknęła Stevie łamiącym się głosem i otoczyła mnie ramieniem. - Byliście jak Romeo i Julia. - Nie! - rzuciłam znacznie ostrzej, niż zamierzałam, więc zaraz potem szybko uśmiechnęłam się do Stevie. - Nie - powtórzyłam spokojniej. - On nigdy mnie nie kochał. Po prostu mnie wykorzystał. - Chciał cię tylko przelecieć? Kurczę, Zoey, to wstrętne! - oburzyła się. - Niestety nie, choć faktycznie zeszmaciłam się na tyle, żeby mu się oddać. Wykorzystywał mnie na rozkaz Neferet. Ona była jego prawdziwą kochanką. - Skrzywiłam się, wspominając podpatrzoną między nimi scenę, która dosłownie złamała mi serce. Nabijali się ze mnie. Ja oddałam Lorenowi nie tylko swoje serce i ciało, ale przez Skojarzenie także część swojej duszy. A dla niego to była jedna wielka komedia. - Chwila. Jeszcze raz. Mówisz, że Neferet nasłała go na ciebie? - zapytała Afrodyta. - Ale czemu miałaby to robić, skoro byli kochankami? - Chciała mnie odizolować. - Ze ściśniętym sercem zaczęłam składać fragmenty układanki. - Nie kumam. Niby że jak? Dlaczego związek z Lorenem miałby cię odizolować? - zdziwiła się Stevie Rae. - To proste - wyjaśniła jej Afrodyta. - Zoey musiała się wymykać na spotkania z nim, bo w końcu był nauczycielem i tak dalej. Podejrzewam, że nie powiedziała nikomu ze swojego kółka różańcowego, co wyrabia z panem profesorem. Podejrzewam także, że Neferet znacząco się przyczyniła do nakrycia Zoey przez Erika w niedwuznacznej sytuacji z facetem, który z całą

pewnością nie był nim. - Hej, ja tu jestem. Nie musisz o mnie mówić tak, jakbym była nieobecna. Prychnęła. - Jeśli moje domysły są słuszne, to chyba twój rozum był nieobecny przez dłuższy czas. - Są słuszne - przyznałam niechętnie. - Neferet postarała się o to, żeby Erik nakrył mnie z Lorenem. - W mordę! Nic dziwnego, że był taki wkuty - mruknęła Afrodyta. - Co? Kiedy? - dopytywała się Stevie Rae. Westchnęłam. - Przyłapał mnie z Lorenem i dostał szału. Wkrótce potem dowiedziałam się, że Loren w rzeczywistości był związany z Neferet i miał mnie dokładnie gdzieś, mimo żeśmy się skojarzyli. - Skojarzyliście! Ja pier...! - wykrzyknęła Afrodyta. - Wtedy to ja dostałam szału - ciągnęłam, olewając ją. To wszystko było zbyt okropne, żebym jeszcze miała się babrać w szczegółach. - Ryczałam jak wół, kiedy Afrodyta, Bliźniaczki, Damien, Jack i... - O w mordę jeża, i Erik! To wtedy znaleźliśmy cię ryczącą pod tym drzewem! - zorientowała się w mig Afrodyta. Wyszło na to, że jednak nie da się jej olewać. - No. I Erik ogłosił wszystkim nowinę o Lorenie i o mnie. - W sposób, który nazwałabym bardzo wrednym - dodała Afrodyta. - Cholerka - zmartwiła się Stevie Rae. - Skoro już nawet Afrodyta mówi, że to było wredne, to musiało być podłe jak diabli. - Owszem. Na tyle, że jej towarzystwo wzajemnej adoracji odebrało potajemne schadzki z Lorenem jako zniewagę pod swoim adresem. Dodaj do bomby pod tytułem „Zoey to dziwka” bombę po tytułem „Zoey ukrywała fakt, że Stevie Rae nie do końca umarła”, a otrzymasz stadko cholernie wkurwionych baranów zarzekających się, że już nigdy w życiu nie zaufają Zoey. - A to oznacza, że Zoey zostaje sama, tak jak sobie życzyła Neferet dokończyłam za nią, z niepokojącą łatwością używając w odniesieniu do siebie trzeciej osoby. - To się wiąże z moją drugą wizją o twojej śmierci - kontynuowała Afrodyta. - Byłaś zupełnie sama. Nigdzie na horyzoncie nie dostrzegłam ani tego nowego chłoptasia, ani twoich baranków. Najbardziej uderzające było w tej wizji właśnie twoje osamotnienie. - Kto mnie zabił? - No właśnie tak do końca nie wiadomo. Najpierw zagrażała ci Neferet, tylko że potem wszystko się pomieszało. Wiem, że zabrzmi to idiotycznie, ale w ostatniej chwili zauważyłam krążący nad tobą czarny kształt. - Ducha czy coś w tym stylu? - Z wysiłkiem przełknęłam ślinę. - Nie. Nie za bardzo. Gdyby Neferet miała czarne włosy, powiedziałabym, że to one latały wokół ciebie na porywistym wietrze, a ona

stała za tobą. Byłaś sama i potwornie się bałaś. Próbowałaś wzywać pomocy, ale nikt nie odpowiadał, więc zastygłaś z przerażenia i nawet się nie broniłaś. Więc ona, czy co to tam było, sięgnęła zza twoich pleców i czymś czarnym i zakrzywionym poderżnęła ci gardło. Musiało to być cholernie ostre, bo odcięło ci całą głowę. - Afrodyta zadrżała. - Z której, jak się pewnie domyślasz, wytrysnęło całe mnóstwo krwi. - Ohyda! - jęknęła Stevie Rae, otaczając mnie ramieniem. - Musiałaś się wdawać w takie szczegóły? - Nic się nie stało - odparłam szybko. - Afrodyta musi podawać wszystkie zapamiętane szczegóły, tak samo jak wtedy, gdy widziała śmierć babci i Heatha. Tylko w ten sposób możemy wymyślić, jak temu zapobiec. Co jeszcze zapamiętałaś z tej ostatniej wizji? - zapytałam. - Tylko to, że wzywałaś pomocy, ale nikt nie odpowiadał. Wszyscy traktowali cię jak powietrze. Kiedy dzisiaj to coś zaatakowało mnie w nocy, przestraszyłam się tak bardzo, że na chwilę dosłownie zamarłam i nie miałam pojęcia, co robić powiedziałam, trzęsąc się na samo wspomnienie tej chwili. - Czy Neferet mogła mieć z tym coś wspólnego? - zapytała Stevie Rae. Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Widziałam tylko jakąś straszną czerń. - Ja też ją widziałam. I chociaż przykro mi to mówić, musisz zrobić wszystko, żeby się pogodzić ze swoim stadkiem, bo brak przyjaciół może ci bardzo zaszkodzić - zauważyła Afrodyta. - Łatwiej powiedzieć, niż zrobić - odparłam. - Niby czemu? - zapytała Stevie Rae. - Po prostu powiedz im całą prawdę o tym, że to Neferet nasłała na ciebie Lorena i że nie mogłaś im o mnie powiedzieć, bo wtedy ona by... - Umilkła, uświadamiając sobie bezsens własnych słów. - Taaa, super. Powiedz im, że Neferet to wredna dziwka, która wyprodukowała bandę zombiaków. Jak tylko pierwszy z twoich przyjaciół znajdzie się w zasięgu telepatycznych możliwości Neferet, rozpęta się piekło. Nasza wstrętna kapłanka nie tylko się dowie, ile my wiemy, ale także pewnie zrobi coś bardzo przykrego naszym dzielnym przyjaciołom. - Afrodyta w zamyśleniu postukała się w brodę. - Hm, jak tak się zastanowić, nie byłoby to takie złe. - Hej - rzekła nagle Stevie Rae - Damien, Bliźniaczki i Jack już wiedzą coś, przez co mogą mieć wielkie kłopoty z Neferet. Wiedzą przecież o mnie. - O jeny - jęknęłam. - Kurde - zawtórowała mi Afrodyta. - Całkiem zapomniałam o tym szczególe. Ciekawe, czemu Neferet nie wydobyła tego jeszcze z małego móżdżka któregoś z naszych uroczych przyjaciół i nie dostała szału? - Była zbyt zajęta planowaniem wojny - odpowiedziałam, a kiedy obie dziewczyny zamrugały zdumione, uświadomiłam sobie, że nie tylko wieść o

śmierci Lorena dotąd do nich nie dotarła. - Kiedy usłyszała o zabiciu Lorena, wypowiedziała ludziom wojnę. Oczywiście nie taką otwartą. Chce, żeby to była obrzydliwa partyzancka wojna w stylu terrorystów. Jezu, jaka z niej podła krowa. Nie rozumiem, dlaczego nikt oprócz nas tego nie dostrzega. - Walka na śmierć i życie z ludźmi? Zapowiada się na niezłą jazdę. Rozumiem, że armia Synów Ereba ma być naszą bronią masowego rażenia? zastanawiała się Afrodyta. - No tak, podobno nawet z najgorszej sytuacji można wyciągnąć jakieś pozytywy. - Jak możesz być taka cyniczna! - wykrzyknęła Stevie Rae, zrywając się z łóżka. - Po pierwsze, nie przepadam za rodzajem ludzkim. - Uniosła rękę, by powstrzymać Stevie przed kolejnym wybuchem. - No dobra, wiem, że sama jestem teraz człowiekiem. Ohyda!... Więcej na ten temat nie powiem. Po drugie, Zoey jest żywa i zdrowa, więc ta mała wojenka specjalnie mnie nie martwi. - O czym ty, kurde, gadasz? - zdziwiłam się. Spojrzała na mnie z politowaniem. - Czy mogłabyś łaskawie za mną nadążać? Halo! To chyba oczywiste. Moja wizja dotyczyła wojny pomiędzy ludźmi, wampirami i jakimiś ohydnymi potworami z horroru rodem. Prawdopodobnie to one cię zaatakowały i kto wie, może są na usługach Neferet. - Przerwała na chwilę, jakby jej coś nie pasowało, ale zaraz wzruszyła ramionami i mówiła dalej: - Czy jakoś tak. Miejmy nadzieję, że nie będziemy musiały się dowiadywać, co to jest, bo wojna wybuchła dopiero po twojej śmierci. Dodajmy, że tragicznej i groteskowej. Tak czy owak wychodzi mi na to, że dopóki będziemy cię utrzymywać przy życiu, wojna nie wybuchnie. Stevie Rae wydała z siebie długie, głębokie westchnienie. - Coś w tym jest, Afrodyto. - Potem spojrzała na mnie. - Musimy cię zachować przy życiu, Zoey. Nie tylko dlatego, że cię kochamy jak nie wiem co, ale też dlatego, że musisz uratować świat. - Taaa. Nieźle. Niby ja mam uratować świat? - A w głowie tylko mi się tłukło: „Ja? Przecież ja się stresowałam nawet głupią geometrią!...”. Masakra.

ROZDZIAŁ SZÓSTY - Nie przejmuj się, Zo. Musisz uratować świat, ale my będziemy przy tobie. - Stevie Rae klapnęła z powrotem na łóżko obok mnie. - Nie, palantko. To ja będę przy niej. Ty musisz się stąd zmyć, dopóki nie wykombinujemy, co powiedzieć reszcie jełopów o tobie i twoich lekko niedomytych przyjaciołach - zaoponowała Afrodyta. Stevie Rae zmarszczyła brwi. - Jakich przyjaciołach? - zdziwiłam się. - Oni wiele przeszli, Afrodyto. I musisz wiedzieć, że kąpiel ani strojenie się nie należą do priorytetów kogoś, kto jest martwy. Albo nawet półmartwy powiedziała Stevie Rae. - Poza tym wiedz, że są teraz w lepszym stanie i naprawdę korzystają z rzeczy, które im kupiłaś. - Rozumiem, że musicie mnie jakoś wesprzeć, ale o jakich przy...? Umilkłam, załapując wreszcie, o kim one mówią. - Stevie Rae, tylko mi nie mów, że wciąż się zadajesz z tymi obrzydliwymi zombiakami z tuneli. - Nic nie rozumiesz, Zoey. - Tłumaczę: owszem, Zoey, zadaję się z obrzydliwymi wyrzutkami z tuneli - dodała Afrodyta, naśladując oklahomski akcent Stevie Rae. - Przestań - skarciłam ją instynktownie, po czym zwró cłam się do Stevie: - Nie, nie rozumiem. Wytłumacz mi Wzięła głęboki oddech. - No więc myślę, że to - wskazała swój szkarłatny tatuaż - oznacza, że muszę przebywać z innymi osobami o takich tatuażach, żeby im pomóc przejść Przemianę, która sama przeszłam. - Inni wskrzeszeni adepci też mają czerwone tatuaże? Wzruszyła ramionami, uciekając wzrokiem w bok - No, częściowo. Tylko mój jest ukończony, co pewnie oznacza, że tylko ja ukończyłam Przemianę. Ale kontury ich półksiężyców przebarwiły się z niebieskiego na czerwono Nadal są adeptami, tylko że... no, po prostu innego rodzaju… Łał! Dosłownie odebrało mi mowę. Siedziałam i usiłowałam ogarnąć cały sens tych słów. Wyglądało na to że pojawił się zupełnie nowy rodzaj adeptów, którzy oczywiście miel, się przeobrazić w nowy rodzaj wampirów! Byłam tak podekscytowana, że przez moment zachwyt przysłonił mi wszystko inne. Skoro wszyscy naznaczeni przejdą jakiś rodzaj przemiany, żaden adept nie będzie musiał umrzeć a przynajmniej nie na zawsze! Po prostu zmieni się w czerwonego” adepta. Cokolwiek to znaczy. Potem przypomniałam sobie, jacy okropni byli ci adepci Zabijali moich rówieśników. W ohydny sposób. Próbowali nawet zabić Heatha. Zginąłby, gdyby nie ja. A ja zginęłabym razem z nim, gdybym nie wykorzystała swojego daru komunikacji ze wszystkimi pięcioma żywiołami, by uratować nas oboje.

Przypomniałam też sobie czerwony błysk, który widziałam w oczach Stevie Rae, i malującą się na jej twarzy zupełnie niepasującą do niej dzikość tyle że teraz, gdy Stevie znów się zachowywała, wyglądała jak dawniej, łatwo potrafiłam uwierzyć, że tamto było jedynie przywidzeniem lub wyolbrzymieniem. Otrząsnęłam się. - Stevie Rae - zaoponowałam - przecież oni byli obrzydliwi! Afrodyta prychnęła. - Nadal są obrzydliwi i żyją w tym obrzydliwym miejscu. I nie łudź się, że stali się choć odrobinę milsi. - Nie są już tak dzicy jak dawniej, ale do tego co nazywasz normalnością, jeszcze im trochę brakuje - przyznała Stevie Rae. - Są obrzydliwymi wyrzutkami i tyle - podsumowała Afrodyta. - Są jak przybłędy. - Owszem, niektórzy z nich mają problemy i nie są duszami towarzystwa. I co z tego? - Mówię po prostu, że byłoby nam łatwiej zdecydować, co robić, gdyby chodziło tylko o ciebie. - Nie zawsze najłatwiejsze znaczy najlepsze. Nie obchodzi mnie, co będziemy musiały zrobić albo co ja sama będę musiała zrobić. Nie mam zamiaru pozwolić, żeby Neferet wykorzystała tych wszystkich adeptów oświadczyła stanowczo Stevie Rae. Wtedy nagle mnie olśniło. Jezu! Jak mogłam wcześniej na to nie wpaść? - O kurde! To dlatego Neferet przywróciła do życia tych wszystkich umarłych adeptów! Chce ich wykorzystać w swojej wojnie z ludźmi! - Jak to, Zo? Przecież oni ożyli już jakiś czas temu, a ona ogłosiła wojnę dopiero teraz, po śmierci Nolan i Lorena! - zauważyła Stevie. Milczałam, bo nie byłam w stanie otworzyć ust, by wypowiedzieć na głos to, co przyszło mi do głowy. Bałam się, że poszczególne sylaby przemienią się w osobne sztuki broni, a kiedy połączę je w całość, zniszczą nas wszystkich. - Co jest? - zapytała Afrodyta. - Nic. - Żonglowałam słowami w głowie, próbując ułożyć z nich coś, co dałoby się znieść. - Po prostu znaczy nam podejrzewać, że Neferet od dłuższego czasu szukała pretekstu do rozpoczęcia wojny z ludźmi. Nawet bym się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że stworzyła tych nieumarłych adeptów, żeby z nich zrobić swoją prywatną armię. Widziałam Ją z Ethanem wkrótce po tym, jak niby umarł. Robił wszystko, co mu kazała. Dosłownie załamka. - Zadrżałam na wspomnienie tego, jak Neferet rozstawiała chłopaka po kątach, a on kłaniał jej się w pas, żeby potem chłeptać jej krew w obrzydliwy, stanowczo zbyt erotyczny sposób Rzygać mi się chciało na samą myśl o tym. - Właśnie dlatego muszę do nich wrócić - powiedziała Stevie. - Potrzebują kogoś, kto będzie się o nich troszczył i pokaże, ze oni też mogą przejść Przemianę. Kiedy Neferet się dowie, że ich Znaki się przebarwiły, nadal będzie chciała nim. rządzić i zachować ich w takiej, no wiecie, niezbyt apetycznej

formie. A ja myślę, że można ich uleczyć, tak jak mnie. - A co z tymi, którzy nawet za życia byli do niczego? Pamiętasz tego całego Elliotta? Był równie beznadziejny przed śmiercią jak i po mej. Nawet jeśli zdoła się przemienić w czerwone coś tam, nic mu to nie pomoże. - Na widok wściekłej miny Stevie Rae Afrodyta wydała z siebie przesadne westchnienie męczennika. - Chodź, mi o to że oni od początku nie byli normalni, więc może po prostu nie ma czego w nich ratować. - Afrodyto, nie ty decydujesz, kogo warto, a kogo nie warto ratować. Ja na przykład mogłam być całkiem normalna, zanim umarłam, ale teraz nie jestem odparła Stevie - Mimo to warto mnie było uratować. - Nyks - odezwałam się nagle, a one spojrzały na mnie pytająco. - To ona decyduje, kogo warto ratować. Nie ja nie Sevie Rae ani nawet nie ty, Afrodyto. - Chyba zapomniałam o Nyks - odparła ta ostatnia, odwracając się do nas plecami, żeby ukryć ból. - No bo niby po co bogini miałaby sobie zawracać głowę jakąś ludzką nastolatką? - Nieprawda - zaprotestowałam. - Nyks nadal się tobą interesuje. Gdyby tak nie było, zabrałaby ci wizje tak samo, jak zabrała Znak. - Mówiąc te słowa, poczułam nagle z niezachwianą pewnością, że są w stu procentach prawdziwe. Afrodyta była upierdliwa, ale z jakiegoś powodu nasza bogini uważała ją za ważną. Spojrzała mi w oczy. - Wiesz to czy tylko przypuszczasz? - Wiem. - Nie odwróciłam wzroku. - Przysięgasz? - Przysięgam. - Bardzo to miłe i w ogóle, Afrodyto - odezwała się Stevie Rae - ale pamiętaj o tym, że ty też nie jesteś całkiem normalna. - Jestem atrakcyjna i czysta, nie mówiąc już o tym, że nie czaję się w obrzydliwych starych tunelach, warcząc i kłapiąc zębami na gości. - Właśnie - przypomniałam sobie - czemu ty w ogóle wlazłaś do tych tuneli? Przewróciła oczami. - Bo panna kowbojka uwidziała sobie, żeby za mną leźć. - Słuchaj no, odwaliło ci, jak zobaczyłaś, że nie masz Znaku, a ja w odróżnieniu od paru innych osób nie jestem pozbawioną uczuć wiedźmą. Poza tym uważałam, że mogłam się przyczynić do tego, co się z tobą stało, więc chciałam się upewnić, czy nic ci nie jest - zdenerwowała się Stevie Rae. - Ugryzłaś mnie, palantko - przypomniała jej Afrodyta - więc bez dwóch zdań się do tego przyczyniłaś. - Już cię za to przeprosiłam! - Dziewczyny - przywołałam je do porządku - może byście tak wróciły do tematu? - Dobra. No więc wlazłam do tych durnych tuneli inaczej twoja równie

durna kumpela spaliłaby się na popiół w chwili nadejścia dnia. - Ale czemu siedziałyście tam aż dwa dni? Afrodycie zrzedła mina. - Zastanawiałam się, czy powinnam wracać - przyznała. - Poza tym musiałam pomóc Stevie kupić parę rzeczy dla tych pokrak, które tam żyją. Nawet ja nie mogłam tak po prostu stamtąd odejść i pozwolić, żeby zostały takie - otrząsnęła się dla lepszego efektu - takie bleee. - Nie przyzwyczailiśmy się jeszcze do tego, że ktoś nas odwiedza wyjaśniła Stevie Rae. - Nie licząc ludzi, którymi żywią się twoi przyjaciele - zakpiła Afrodyta. - Stevie - zaoponowałam - nie możesz pozwalać im jeść ludzi. Nawet bezdomnych. - Wiem. To kolejny powód, że muszę do nich wrócić - Nie zapomnij zabrać ze sobą ekipy sprzątaczek i dobrych dekoratorów wnętrz - mruknęła Afrodyta - Zaproponowałabym ci tych, którzy przychodzą do moich starych ale twoi przyjaciele mogliby ich pożreć, a matka zawsze mawia, ze uczciwy nielegalny imigrant to skarb. - Nie mam zamiaru pozwalać dzieciakom zjadać ludzi i staram się zrobić porządek w tunelach! - zaperzyła sie Stevie. Pamiętałam aż nazbyt dobrze, jakie straszne są te ciemne brudne tunele. - Stevie Rae, czy nie ma jakiegoś innego miejsca, gdzie moglibyśmy przenieść ciebie, twoich... hm, czerwonych przyjaciół? - Nie! - rzuciła natychmiast, po czym uśmiechnęła się przepraszająco. Widzisz, tam jest nam dobrze. Czujemy że musimy przebywać we wnętrzu ziemi. - Przeniosła wzrok na Afrodytę, która zmarszczyła nos i zrobiła zniesmaczoną minę. - Tak, wiem, że to nienormalne, ale już ci mówiłam, że nie jestem normalna. - Słuchaj, Stevie Rae - odezwałam się. - Absolutnie się z tobą zgadzam, że bycie nienormalną jest całkiem w porzo. Wystarczy spojrzeć na mnie. Wskazałam swoje liczne tatuaże, które zdecydowanie do normalnych nie należały. - Jak widzisz, jestem królową dziwolągów, może jednak powinnaś nam wyjaśnić, co ty rozumiesz przez nienormalność? - Przydałoby się - poparła mnie Afrodyta. - No dobra, spróbuję. Tak naprawdę nie wszystko jeszcze o sobie wiem. Minęły dopiero dwa dni, odkąd przeszłam Przemianę i przestałam być nieumarłą, ale mam pewne zdolności, których dorosłe wampiry chyba nie mają. - Na przykład? - pogoniłam ją, gdy tak siedziała i przygryzała wargę. - Na przykład to łączenie się z kamieniami, które odczuwałam, wspinając się na budynek. Chociaż to może wynikać z mojej więzi z ziemią. Pokiwałam głową w zamyśleniu. - Brzmi sensownie. Ja na przykład odkryłam, że mogę przywoływać do siebie żywioły i tak jakby znikać, zmieniając się w mgłę, wiatr itepe. Stevie poweselała.

- Fakt! Pamiętam, jak raz zniknęłaś! - No właśnie. Więc może ta zdolność nie jest aż tak niezwykła. Może wszystkie wampiry mające więź z żywiołami mogą coś takiego robić. - Rewelacja! - wtrąciła Afrodyta. - Wy dostajecie wszystkie fajne talenty, a ja te upierdliwe wizje. - Może dlatego, że sama jesteś upierdliwa - zauważyła Stevie Rae. - I co jeszcze? - zapytałam, zanim znów skoczyły sobie do oczu. - Spaliłabym się, gdybym wyszła na słońce. - Nadal? Jesteś pewna? - Wiedziałam, że światło słoneczne stanowiło dla niej śmiertelne zagrożenie, gdy jeszcze była nieumarłą. - Tak - odparła Afrodyta. - Dlatego w ogóle wlazłyśmy do tych ohydnych tuneli. Byłyśmy w centrum miasta, słońce zaczęło wschodzić i amba jej odbiła. - Wiedziałam, że jak zostanę na powierzchni, stanie się coś strasznego dodała Stevie Rae. - Wcale mi amba nie odbiła, ale zaczęłam się poważnie obawiać. - No dobra, wychodzi na to, że nie dojdziemy do porozumienia w sprawie twoich nastrojów. Moim zdaniem dostałaś absolutnej amby, kiedy promień słońca padł ci na rękę. Sama zobacz, Zo. - Afrodyta wskazała prawą rękę dziewczyny. Stevie niechętnie wyciągnęła ją przed siebie i podwinęła rękaw. W okolicach łokcia zobaczyłam długą czerwoną pręgę, jak po silnym oparzeniu. - Nie jest tak źle. Wystarczy trochę kremu z filtrem, okulary słoneczne i czapka z daszkiem - mruknęłam. - Co ty!... - wtrąciła Afrodyta. - Trzeba było ją zobaczyć, zanim napiła się krwi. Jej ręka wyglądała jak wysoce nieapetyczna zwęglona frytka. Krwawa uczta przeobraziła ranę z obrzydliwej rany w łagodne oparzenie słoneczne, ale kto wie, co by to dało, gdyby dotyczyło całego ciała. - Stevie Rae, kochanie, bynajmniej nie zamierzam cię osądzać, ale chyba nie zjadłaś żadnego bezdomnego ani nic z tych rzeczy, gdy cię poparzyło? Potrząsnęła energicznie głową, wywołując burzę loków. - Nie. W drodze do tuneli leciutko zboczyłyśmy z trasy, zahaczyłyśmy o bank krwi Czerwonego Krzyża i pożyczyłyśmy trochę. - „Pożyczyć” znaczy „wziąć, a potem oddać” - zauważyła Afrodyta. - A o ile nie jesteś pierwszą w historii bulimiczką wśród wampirów, nie sądzę, żebyś miała tę krew zwrócić. - Spojrzała wyniośle na Stevie. - Powiedzmy więc prosto z mostu, że ją ukradłaś. I tak oto dochodzimy do kolejnej nowej zdolności twojej najdroższej przyjaciółki - zwróciła się do mnie. - Tę miałam okazję zaobserwować na własne oczy. I to nie raz. Muszę przyznać, że jest dość niepokojąca. Nasza Stevie jest dziwacznie dobra w sterowaniu cudzymi umysłami. Zauważ, że powiedziałam „dziwacznie”, które to słowo jest blisko spokrewnione ze słowem „dziwaczka”. - Skończyłaś? - zapytała Stevie Rae. - Raczej nie, choć chętnie sobie odsapnę.

Stevie Rae zmarszczyła brwi, po czym kontynuowała wyjaśnienia. - Afrodyta ma rację. To coś takiego, jakbym potrafiła sięgnąć w głąb czyjegoś umysłu i coś tam porobić. - Porobić? Wzruszyła ramionami. - Na przykład kazać komuś do mnie podejść albo wymazać z pamięci spotkanie ze mną. Nie wiem co jeszcze. Przed ukończeniem Przemiany też w jakimś stopniu to potrafiłam, ale teraz to zupełnie inna bajka. A ja wcale nie mam ochoty kontrolować cudzych umysłów. To się wydaje takie... bo ja wiem?... wredne. Afrodyta prychnęła. - No dobrze. I co jeszcze? Nadal możesz wchodzić do cudzych domów tylko na zaproszenie? - Po czym sama odpowiedziałam sobie na to pytanie: Chwila... Chyba nie, bo przecież cię tu nie zapraszałam, a jednak jesteś. Nie żebym miała coś przeciwko - dodałam szybko. - W zasadzie nie wiem - odparła Stevie. - Do tej siedziby Czerwonego Krzyża normalnie weszłam. - Oczywiście po tym, jak za pomocą sterowania umysłem zmusiłaś laborantkę do otwarcia drzwi - dodała Afrodyta. Stevie Rae zaczerwieniła się. - Nie skrzywdziłam jej ani nic, a poza tym nie będzie tego pamiętać. v e - Ale nie zaprosiła cię? - zapytałam. - Nie. Tylko że siedziba Czerwonego Krzyża jest budynkiem publicznym. A co do tego pokoju, to nie musiałaś mnie zapraszać, Zo, bo kiedyś tu mieszkałam. Pamiętasz? Uśmiechnęłam się. - Pamiętam. - Jeśli zaraz schwycicie się za ręce i zaczniecie śpiewać Przyjaciel wie, to będę musiała was przeprosić i wyjść żeby się nie porzygać - oświadczyła Afrodyta. - Nie możesz wykorzystać swojej umiejętności sterowania umysłem i zmusić jej, żeby przestała tak pajacować? - zwróciłam się do Stevie. - Niestety. Już próbowałam. W jej umyśle jest coś, przez co nie mogę się przebić. - To moja nadzwyczajna inteligencja - podsunęła Afrodyta. - Raczej impertynencja - odparowałam. - Mów dalej, Stevie Rae. - No, co tam jeszcze... - Zastanawiała się parę sekund - Jestem znacznie silniejsza niż przedtem - rzekła wreszcie. - Zwykłe dorosłe wampiry też są silne - zauważyłam Potern przypomniałam sobie o najściu na siedzibę Czerwonego Krzyża. - Więc nadal musisz pić krew? - Tak, ale bez niej chyba już bym tak nie szalała jak przedtem. Nie byłabym pewnie zadowolona. Mimo to raczej bym się nie zmieniła w

krwiożerczego potwora. - Chociaż pewności nie masz - wtrąciła Afrodyta - Nienawidzę przyznawać jej racji, ale tym razem ją ma - mruknęła Stevie Rae. - Nie wiem jeszcze tylu rzeczy o tym nowym rodzaju wampira, którym się stałam, że mnie to przeraża na maksa. - Bez obaw. Mamy mnóstwo czasu, żeby wszystko obadać. Stevie Rae z uśmiechem wzruszyła ramionami. - Będziecie musiały wykombinować to same, bo na mnie już czas. Z przerażeniem patrzyłam, jak idzie w stronę okna. - Chwila. Musimy jeszcze omówić parę spraw. A biorąc pod uwagę ogłoszenie zakończenia ferii i to, że wkrótce zjedzie tu pełno wampirów i adeptów, nie mówiąc już o Synach Ereba, i że wszyscy będą opętani wojną z ludźmi, nie wiem, kiedy uda mi się znowu z tobą spotkać. - Zaczynało mi brakować tchu na myśl o wszystkim, z czym musiałam się mierzyć. - Nie bój się, Zo. Nadal mam komórkę, którą mi kupiłaś. Po prostu zadzwoń, a ja się tu zakradnę, kiedy tylko zechcesz. - Pod warunkiem że nie będzie świeciło słońce - uściśliła Afrodyta, pomagając mi otworzyć okno. - Właśnie. - Stevie Rae spojrzała na nią. - Wiesz, że możesz iść ze mną, jeśli nie chcesz tu zostać i udawać. Zamrugałam zdumiona. Niby nie znosiła Afrodyty, a tu proszę, proponuje jej gościnę, i to w całkiem miły sposób, dokładnie tak, jak zrobiłaby dawna Stevie, moja najlepsza przyjaciółka. Zrobiło mi się cholernie głupio z powodu wcześniejszych obaw, że będzie się zachowywała jak potwór. - Serio - powtórzyła, a gdy nie otrzymała odpowiedzi, dodała coś, co w moich uszach zabrzmiało naprawdę dziwacznie: - Wiem, jak to jest udawać. W tunelach nie musiałabyś tego robić. Myślałam, że Afrodyta parsknie szyderczym śmiechem i rzuci jakiś dowcip o niedomytych czerwonych adeptach ale gdy się w końcu odezwała, zaskoczyła mnie jeszcze bardziej niż Stevie Rae. - Muszę tu zostać i udawać, że wciąż jestem adeptka Nie zamierzam zostawić Zoey samej, a nie ufam gejowatemu ani szajbuskom nierozłączkom, że w tym konkretnym momencie będą ją wspierać. Tak czy owak dzięki, Stevie Rae Uśmiechnęłam się do niej. - No widzisz. Jak chcesz, to potrafisz być miła. - Nie zamierzałam być miła, tylko praktyczna. Świat w którym toczy się wojna, nie jest za fajny. Ciągle trzeba biegać z wywieszonym ozorem, walczyć i zabijać się nawzajem Trudno w nim zachować dobrą fryzurę i porządny manikiur. - Afrodyto - rzekłam znużonym głosem - bycie miłą nie jest wcale obciachem. - Tako rzecze królowa dziwolągów - zakpiła.

- Do których i ty należysz, panno wizjonerko - wtrąciła Stevie Rae, po czym przytuliła mnie szybko na pożegnanie. - Trzymaj się, Zo. Wkrótce się zobaczymy. Obiecuję Odwzajemniłam uścisk zachwycona, że moja przyjaciółka znów pachnie i mówi tak jak dawniej. - Dobra. Chociaż żałuję, że musisz iść. - Nic mi nie będzie, zobaczysz. Wszystko się jakoś poukłada. - Po tych słowach wygramoliła się przez okno. Patrzyłam, jak schodzi po pionowej ścianie. Początkowo wyglądała jak robak, a potem jej ciało zafalowało i jakby znikło. Gdybym nie wiedziała, że tam jest, w ogóle bym jej nie widziała. - Jak te jaszczurki, które potrafią zmieniać kolor, żeby się wtopić w otoczenie - mruknęła Afrodyta. - Kameleony - podpowiedziałam. - Na pewno? Bardziej pasuje mi do niej słowo „gekon”. Zmarszczyłam brwi. - Na pewno. Przestań się zgrywać i pomóż mi zamknąć okno. Gdy już to zrobiłyśmy i zaciągnęłyśmy zasłony, westchnęłam i pokręciłam głową. - No i co my teraz zrobimy? - zapytałam bardziej siebie niż ją Zaczęła grzebać w eleganckiej torebeczce, którą nosiła na ramieniu jak ozdobę. - Nie wiem jak ty, aleja zamierzam użyć tej idiotycznej kredki do oczu, żeby narysować sobie na czole nowy Znak. Uwierzysz, że znalazłam ten odcień w Targecie? - Zadrżała w udawanym przerażeniu. - Trzeba być kompletnie bez gustu, żeby używać takiej barwy! Wracając do tematu, uzupełnię ten szczegół i zaraz lecę na to durne zebranie, które zwołała Neferet. - Afrodyto, chodziło mi o to, co zrobimy w sprawach życia i śmierci, które się wokół nas rozgrywają. - Nie wiem, kurwa! Nie chcę tego. - Wskazała pozostałości swojego fałszywego Znaku. - Nie chcę tych wszystkich rzeczy. Chciałabym być tym, kim byłam, zanim ty tu przyszłaś i zrobił się gnój. Chciałabym być popularna i potężna i chodzić z najfajniejszym facetem w szkole. Teraz to wszystko przepadło, a ja stałam się istotą ludzką, która ma przerażające wizje i za cholerę nie wie, co z tym wszystkim zrobić. Przez krótką chwilę milczałam, myśląc o tym, że to ja byłam przyczyną utraty przez Afrodytę popularności, władzy i chłopaka. Kiedy w końcu się odezwałam, zaskoczyłam siebie, mówiąc dokładnie to, co myślałam. - Pewnie mnie nienawidzisz. Długo się we mnie wpatrywała. - Kiedyś tak było - przyznała w końcu. - Ale teraz nienawidzę głównie siebie. - Niepotrzebnie - powiedziałam.

- Niby czemu? Czemu u diabła nie miałabym siebie nienawidzić, skoro nienawidzą mnie wszyscy inni? - Jej ton był ostry i wrogi, lecz w oczach pojawiły się łzy. - Pamiętasz tę wredną rzecz, którą mi niedawno powiedziałaś, kiedy jeszcze uważałaś, że jestem idealna? Uśmiechnęła się lekko. - Musisz mi przypomnieć. Mówiłam ci wiele wrednych rzeczy. - No cóż, w tym konkretnym przypadku powiedziałaś coś o tym, że władza zmienia ludzi i każe im robić głupoty. - Aha. Już pamiętam. Mówiąc o tym, że ludzie się zmieniają, miałam jednak na myśli twoje otoczenie. - Ale miałaś rację co do nich i co do mnie. Teraz to rozumiem. Rozumiem też wiele głupich rzeczy, które zrobiłaś. - Uśmiechnęłam się i dodałam: - Nie powiem, że wszystkie, ale wiele. Bo sama zdążyłam już narobić głupot i coś mi się zdaje, że jeszcze z tym nie skończyłam, nawet jeśli wcale mnie to nie cieszy. - Prawda nie musi cieszyć - stwierdziła Afrodyta. - A przy okazji, skoro już mówimy, że władza zmienia ludzi, musisz o tym pamiętać w kontaktach ze Stevie Rae. - Niby czemu? - Bo Stevie się zmieniła. - Dokładniej proszę - zażądałam, choć czułam już znajomy ciężar w żołądku. - Nie udawaj, że nie zauważyłaś w niej nic dziwnego - odparła. - Wiele przeszła - usprawiedliwiałam przyjaciółkę. - No właśnie. Wiele przeszła i to ją zmieniło. - Nigdy jej nie lubiłaś, więc nie oczekuję, że nagle zaczniecie się kumplować, ale nie mam zamiaru słuchać, jak opowiadasz o niej jakieś idiotyzmy. Zwłaszcza po tym, jak zaproponowała ci gościnę, żebyś nie musiała tu zostawać i udawać kogoś, kim nie jesteś. - Byłam coraz bardziej wkurzona i nie wiedziałam, czy dlatego, że słowa Afrodyty były wstrętne i nieprawdziwe, czy raczej dlatego, że były przerażająco prawdziwe, a ja nie miałam siły się z tym zmierzyć. - A pomyślałaś przez chwilę, że chciała mnie ze sobą zabrać, bo nie życzy sobie, żebym spędzała czas z tobą? - Co za bzdura. Niby czemu? Jest moją przyjaciółką, a nie moim facetem. - Bo wie, że przejrzałam jej gierkę i że powiem ci całą prawdę o niej. A prawda jest taka, że nasza Stevie nie jest już tym, kim była. Nie wiem, czym dokładnie jest, i ona chyba też za bardzo tego nie wie, ale z całą pewnością nie jest już starą poczciwą Stevie Rae z jakiejś wiochy w Oklahomie. - Wiem, że nie jest taka, jak była! - wykrzyknęłam. - To chyba jasne, nie? Ona umarła, Afrodyto! Umarła w moich ramionach, nie pamiętasz? Nie mam jednak zamiaru odwracać się do niej plecami tylko dlatego, że po takich przejściach stała się inna!

Afrodyta długo wpatrywała się we mnie bez słowa - tak długo, że w żołądku znowu zaczęło mi się przewracać. W końcu uniosła jedno ramię. - Dobra. Wierz sobie, w co chcesz. Mam nadzieję, że się nie mylisz. - Nie mylę się i nie chcę więcej o tym rozmawiać - oznajmiłam dziwnie roztrzęsiona. - Nie ma sprawy - powtórzyła. - Ja też nie. - Dobra. Kończ rysować Znak i lecimy na zebranie. - Razem? - Tak. - Więc już się nie przejmujesz, że ludzie nas razem zobaczą? - Cóż, wychodzę z założenia, że ludzie, a zwłaszcza moja gromadka, zajmą się teraz obgadywaniem mnie i roztrząsaniem kwestii naszej nagłej zażyłości, a przynajmniej braku nienawiści. Afrodyta spojrzała na mnie z podziwem. - A dzięki temu w ich ptasich móżdżkach zabraknie miejsca na Stevie Rae! - Moi przyjaciele nie mają ptasich móżdżków - wycedziłam. - Jak sobie życzysz. - Co do reszty, to owszem, Damien i Bliźniaczki będą zajęci myśleniem niemiłych rzeczy o tobie, dzięki czemu Neferet usłyszy głównie to, jeśli przypadkiem zachce jej sie nasłuchiwać. - Jak na początek brzmi nieźle - mruknęła. - Niestety na tym kończy się mój plan - przyznałam. - No cóż, przynajmniej w jednym jesteś konsekwentnanie masz zielonego pojęcia, co u diabła robisz. - Miło, że znalazłaś w tym jakiś pozytyw - zakpiłam. - Do usług. Kiedy skończyła odtwarzać fałszywy Znak, ruszyłyśmy do drzwi. Przed ich otwarciem zerknęłam na nią kątem oka. - Nawiasem mówiąc, wcale cię nie nienawidzę - powiedziałam. - W gruncie rzeczy zaczynam się do ciebie przekonywać. Wyszczerzyła się od ucha do ucha. - No widzisz? Mówiłam, że nie masz pojęcia, co robisz. Ze śmiechem otworzyłam drzwi i stanęłam oko w oko z Damienem, Jackiem i Bliźniaczkami.

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Chcemy z tobą pogadać, Zo - rzekł Damien. - I cieszymy się, że ona wychodzi - dodała Shaunee, patrząc spode łba na Afrodytę. - Uważaj, żeby ci drzwi nie przytrzasnęły tej chudej dupci - dodała Erin. Przez twarz Afrodyty przebiegł grymas bólu. - Nie ma sprawy. Spadam stąd. - Nigdzie nie spadasz - zatrzymałam ją. Zaczekałam, aż umilkną oburzone okrzyki Bliźniaczek, po czym kontynuowałam: - Nyks bardzo się zaangażowała w życie Afrodyty. Ufacie Nyks? - zapytałam, spoglądając na każdego z przyjaciół po kolei. - Oczywiście! - odpowiedział za wszystkich Damien. - W takim razie musicie przyjąć, że Afrodyta jest jedną z nas. Zaległa długa cisza, podczas której Bliźniaczki, Jack i Damien wymieniali spojrzenia. - Cóż, pewnie musimy się zgodzić, że Afrodyta jest ważna dla Nyks, ale szczerze mówiąc, żadne z nas jej nie ufa - odparł wreszcie Damien. - Ja tak - odparłam. No dobra, może nie ufałam jej w stu procentach, w końcu jednak przemawiała przez nią Nyks. - Cóż za ironia - mruknęła Shaunee. - Szkoda że my mamy wątpliwości, czy można ufać tobie. - Twoje kółko różańcowe jest na bakier z logiką zauważyła Afrodyta. Najpierw gadają: „Och, oczywiście” ze ufamy Nyks”, a za chwilę wątpią, czy mogą ufać tobie - Po czym zwróciła się bezpośrednio do nich: - Zoey jest adeptką numer jeden. Nikt, żaden wampir czy adept, nigdy me został przez boginię tak hojnie obdarowany. Może byście wreszcie to skumali? - Spojrzała na nich z politowaniem. - Coś w tym jest - odparł Damien po chwili niezręcznej ciszy. - Serio? - prychnęła Afrodyta. - W takim razie mam dla was jeszcze jedną nowinę. Moja ostatnia wizja dotyczyła zabójstwa Zoey i chaosu, w którym wskutek tego pogrąża się świat. I zgadnijcie, kto jest odpowiedzialny za zamordowanie waszej rzekomej przyjaciółki? - Przerwała, unosząc brew po czym kontynuowała: - Wy wszyscy. Zoey ginie, bo odwróciliście się od niej. - Ona miała wizję twojej śmierci? - zwrócił się do mnie Damien, którego twarz zrobiła się nagle kredowobiała. - Nawet dwie. Strasznie zagmatwane. Oglądała wszystko moimi oczami i było to dość ponure. Tak czy inaczej muszę się trzymać z dala od wody i... Nim zdążyłam powiedzieć „od Neferet”, Afrodyta weszła mi w słowo. - Musi się trzymać z dala od wody i nie może być sama. A to oznacza, że musicie się pogodzić. Tylko zaczekajcie aż się odwrócę, bo jak się tu zaczniecie obściskiwać, to chyba rzygnę.

- Wkurzyłaś nas, Zo - powiedziała Shaunee niemal równie blada jak Damien. - Ale nie chcemy, żebyś umarła - dodała nie mniej zaniepokojona Erin. - Wpędziłabyś mnie tym do grobu! - zadeklarował płaczliwie Jack, biorąc Damiena za rękę. - Cóż, w takim razie musicie pokonać swoje opory i znów stać się stadkiem radosnych baranków - podsumowała Afrodyta. - Od kiedy to obchodzi cię, czy Zoey żyje? - Od kiedy pracuję dla Nyks, a nie tylko dla siebie. A tak się składa, że Nyks jest nią cholernie zainteresowana, co znaczy, że ja też. I całe szczęście, bo z wami daleko by nie zaszła. Niby jesteście jej wielkimi przyjaciółmi, a wystarczy jedna czy dwie tajemnice albo jakieś debilne nieporozumienie, żebyście się na nią totalnie wypięli. - Spojrzała na mnie i prychnęła. - Mówię ci, Zoey, mając takich przyjaciół, możesz się tylko cieszyć, że nie jestem twoim wrogiem. Damien odwrócił się od niej, kręcąc głową, chyba bardziej zraniony niż zły. - Wiesz, co mnie najbardziej boli, Zo? Że najwyraźniej mówisz jej rzeczy, których nie chcesz powiedzieć nam. - Wrzuć na luz, gejasku. Nie musisz się zaraz tak napinać ze strachu, że zajmę twoje durne miejsce u boku Zoey. To chyba jasne, dlaczego mi się zwierza. Wampiry nie potrafią czytać w moich myślach. Damien zamrugał zdumiony, po czym spojrzał na mnie wielkimi jak spodki oczyma. - W twoich też, prawda? - Owszem - mruknęłam. - O kurde! - zdziwiła się Shaunee. - Chcesz powiedzieć, że kiedy nam coś mówisz, to tak jakbyś mówiła to wszystkim? - Niemożliwe, żeby czytanie w myślach adeptów było takie proste, Zo wtrąciła Erin. - Inaczej niektórzy z nas non stop mieliby kłopoty. - No nie wiem - zastanowił się Damien. - Wampiry przymykają oko na to, że adepci wymykają się czasem z campusu albo obściskują na widoku. - Mówił powoli, jakby wciąż składał fragmenty układanki. - Nie obchodzą ich drobne odstępstwa od zasad i dopóki chodzi o drobiazgi ni. zawracają sobie głowy podsłuchiwaniem naszych myśli I - Ale gdyby sądziły, że dzieje się coś poważniejszego i podejrzewały, że pewna grupa adeptów może mieć jakieś informacje na ten temat... - podsunęłam. - Skupiłyby się na tej grupie - dokończył za mnie Damien. - Więc ty naprawdę nie możesz nam mówić o pewnych rzeczach! - W mordę - mruknęła Shaunee. - Niezła kaszana - dodała Erin. - Cóż za błyskotliwość - burknęła Afrodyta. - To ma jakiś związek ze Stevie Rae, prawda? - zapytał Damien, ignorując

ją. Skinęłam głową. - No właśnie, Stevie! - obudziła się Shaunee. - Co z nią? - zapytała Erin. - Wyluzuj, nic jej nie jest - odparła Afrodyta - Znalazła mnie, a jak mój tatuaż z powrotem się pojawił, przestało mi odwalać i wróciłam. - A ona dokąd poszła? - zapytał Damien. - A co to? Anioł stróż jestem? Skąd mam, kurde, wiedzieć, gdzie polazła wasza przymulona kumpela? Mówiła że ma sprawy do załatwienia. Jak zawsze. - A ty zaraz będziesz miała sprawy ze mną, jak nie przestaniesz się tak wyrażać o Stevie Rae! - zdenerwowała się Shaunee. - Mogę ci ją przytrzymać - zaoferowała Erin. - Czy wy przypadkiem nie jesteście zrośnięte móżdżkami? - zapytała słodko Afrodyta. - Jezu! Przestańcie! - wrzasnęłam. - Mogę umrzeć. Nawet dwa razy. Dzisiaj zaatakowało mnie jakieś gówno i do tej pory jestem śmiertelnie przerażona! Nie mam pojęcia co się dzieje ze Stevie Rae, a Neferet zwołała zasrane zebranie pewnie po to, żeby omówić swoje plany wojny. Wojny, która jest pieprzonym błędem. A wy nic, tylko ujadacie! Jeszcze trochę i szału przez was dostanę! - Lepiej jej posłuchajcie. Naliczyłam w tej krótkiej mówce dwa brzydkie słowa i jedno prawie brzydkie. Dziewczyna mówi poważnie - oznajmiła Afrodyta. Zauważyłam, że Bliźniaczki z trudem powstrzymują uśmiechy. O matko, dlaczego moja niechęć do przeklinania budzi taką sensację? - Dobra. Spróbujemy się jakoś dogadać - zadeklarował Damien. - Dla Zoey - dodał Jack, uśmiechając się do mnie słodko. - Dla Zoey - powtórzyły dwugłosem Bliźniaczki. Serce mi się ścisnęło, gdy na nich patrzyłam. Kurczę, oni mimo wszystko wciąż mnie wspierają! Mogę na nich liczyć. - Dzięki! - powiedziałam, mrugając, żeby powstrzymać łzy. - Uścisk zbiorowy! - zaproponował Jack. - O nie, tylko nie to! - jęknęła Afrodyta. - W tej jednej sprawie się z nią zgadzamy - stwierdziła Erin. - Właśnie - przyklasnęła jej Shaunee. - Lepiej już chodźmy. - Ojejku, Damien, my też musimy uciekać! - przypomniał sobie Jack. Obiecałeś Starkowi, że wpadniesz do niego przed zebraniem i sprawdzisz, czy wszystko OK. - Fakt - przyznał Damien. - No to trzymaj się, Zo! Obaj wyszli z pokoju w ślad za Bliźniaczkami. Wykrzykując pożegnania pod moim adresem, ruszyli wzdłuż korytarza, rozmawiając o tym, jaki to Stark jest super. Ja zostałam z Afrodytą. - No widzisz, chyba jednak nie są tacy źli ci moi przyjaciele, co? -

zapytałam. Wlepiła we mnie swoje niebieskie oczy. - Twoi przyjaciele to kompletni debile. Zaśmiałam się i szturchnęłam ją ramieniem. - Z tego wniosek, że ty też jesteś debilką. - Tego się właśnie obawiam - odparła. - A skoro już mowa o moich nieszczęściach, chciałabym, żebyś mi pomogła rozwiązać pewien problem jeszcze przed zebraniem. Chodźmy do mojego pokoju. Wzruszyłam ramionami. - Jasne. - Osobiście byłam teraz całkiem zadowolona z życia. Przyjaciele znów się do mnie odzywali i wyglądało na to, że wszyscy jakoś dojdą do porozumienia. - Hej - powiedziałam, gdy szłyśmy korytarzem - zauważyłaś, że Bliźniaczki powiedziały ci coś miłego, zanim wyszły? - Bliźniaczki są przykładem idealnej symbiozy i mam nadzieję, że wkrótce ktoś je stąd zabierze, żeby na nich robić eksperymenty naukowe. - Z takim nastawieniem wiele nie zdziałasz - zauważyłam. - Mogłybyśmy się wreszcie zająć czymś naprawdę istotnym? - zapytała. - Znaczy? - Mną, rzecz jasna, i tym, w czym masz mi pomóc. - Otworzyła drzwi swojego pokoju, który w moich oczach był niemal pałacem. Kurczę, wyglądał jak żywcem wyjęty z Plotkary (jak znam życie, pewnie powstała już cała książka z opisem wnętrz wykorzystywanych w tym serialu). - Afrodyto, czy ktoś ci kiedyś powiedział, że możesz cierpieć na zaburzenia osobowości? - Paru przepłaconych psychiatrów. Zwisa mi to. - Przeszła przez pokój i otworzyła drzwi ręcznie malowanej (prawdopodobnie zabytkowej i niesamowicie drogiej) szafy dwudrzwiowej stojącej przed ręcznie rzeźbionym (z całą pewnością zabytkowym i niesamowicie drogim) łożem z baldachimem. Szperając w niej, odezwała się: - Nawiasem mówiąc, musisz znaleźć sposób na przekonanie rady, żeby wydała tobie, a także niestety mnie i choć strasznie przykro mi to mówić, twojemu towarzystwu wzajemnej adoracji zgodę na opuszczanie campusu. - Co? - zdziwiłam się. Westchnęła i spojrzała na mnie. - Może byś tak spróbowała za mną nadążać? Musimy mieć możliwość wychodzenia i wracania, żeby móc się dowiedzieć, co kombinuje Stevie Rae i jej zasrani przyjaciele. - Już ci mówiłam, że nie zamierzam słuchać, jak ją obrażasz. Nic nie kombinuje. - To rzecz dyskusyjna, ale skoro odmawiasz rozsądnej dyskusji na ten konkretny temat, pogadajmy o pokrakach, które jej towarzyszą. A jeśli masz rację i Neferet chce je wykorzystać w wojnie z ludźmi, to co? Nie żebym przepadała za rodzajem ludzkim, ale jeszcze mniej przepadam za wojną.

Uważam więc, że powinnaś się temu przyjrzeć. - Ja? Niby czemu ja? I czemu mam znajdować sposób na to, żebyśmy wszyscy mogli się wymykać? - Bo jesteś bohaterką, a ja tylko twoją bardziej atrakcyjną towarzyszką. Aha, no i mamy jeszcze twoich durnych pachołków. - Super - mruknęłam. - Nie, no nie stresuj się. Coś wymyślisz. Jak zawsze. Zamrugałam. - Jestem zdumiona twoją wiarą we mnie. I mówiłam serio. Ona chyba naprawdę wierzyła, że uda mi się znaleźć jakieś wyjście z tego koszmaru. - Nie powinnaś. - Wróciła do przetrząsania zagraconej szafy. - Wiem chyba lepiej niż ktokolwiek inny, jak hojnie obdarowała cię Nyks. Jaka jesteś potężna itede, itepe. Więc coś wymyślisz. Jest! Wreszcie! Matko, czemu oni nie pozwalają nam zatrudniać pokojówek? Kiedy muszę sama po sobie sprzątać, nigdy nie mogę nic znaleźć! - Po tych słowach Afrodyta wyłoniła się z szafy, trzymając w ręku zieloną świecę w pięknym zielonym krysztale i wymyślną zapalniczkę. - Mam ci pomóc w sprawdzeniu czegoś, co dotyczy świecy? - Nie, Sherlocku. Czasami naprawdę nie mogę pojąć wyborów Nyks. Podała mi małą złotą zapalniczkę. - Masz mi pomóc sprawdzić, czy utraciłam dar komunikacji z ziemią.

ROZDZIAŁ ÓSMY Przeniosłam wzrok ze świecy na Afrodytę. Była blada, a usta ściągnęła w cienką zbielałą kreskę. - Nie próbowałaś przyzywać ziemi, odkąd zniknął twój Znak? - zapytałam łagodnie. Pokręciła głową, wciąż wyglądając, jakby strasznie bolał ją brzuch. - No dobra. Masz rację, mogę ci pomóc w sprawdzeniu tego. Pewnie powinnam utworzyć krąg. - O to mi chodziło. - Wzięła głęboki, drżący oddech. - Miejmy to już z głowy. - Podeszła do ściany naprzeciwko łóżka i stanęła, unosząc świecę. - Tu jest północ. - OK. - Energicznie podeszłam i stanęłam przed nią, po czym zamknęłam oczy i skoncentrowałam się. - Ono wypełnia nasze płuca i daje nam życie. Przyzywam do mego kręgu powietrze. - Nawet bez symbolizującej żywioł żółtej świecy i bez Damiena, który miał dar łączności z nim, poczułam natychmiastową odpowiedź w postaci powiewu łagodnego wietrzyku. Otworzyłam oczy i obróciłam się w prawo, zgodnie z ruchem wskazówek zegara przesuwając się po okręgu ku południowi i tam przystając. - On nas ogrzewa i daje bezpieczeństwo. Przyzywam do mego kręgu ogień. - Uśmiechnęłam się, gdy żywioł podgrzał otaczające mnie powietrze. Idąc dalej w prawo, zatrzymałam się na zachodzie. - Ona nas obmywa i chłodzi. Przyzywam do mego kręgu wodę. - Od razu poczułam na nogach chłód niewidzialnych fal i z uśmiechem ruszyłam dalej, by przystanąć przed Afrodytą. - Gotowa? - zapytałam. Skinęła głową i zamknęła oczy, unosząc zieloną świecę symbolizującą jej żywioł. - Ona nas karmi i dźwiga. Przyzywam do mego kręgu ziemię. - Zapaliłam zapalniczkę i przytknęłam płomyk do świecy. - Szlag! - wrzasnęła Afrodyta, jak oparzona upuszczając świecznik, który roztrzaskał się o drewnianą podłogę u jej stóp. Kiedy dziewczyna uniosła wzrok znad rozbitego kryształu, zobaczyłam w jej oczach łzy. - Już po nim. - Mówiła prawie szeptem, a łzy płynęły jej po policzkach. - Nyks mi go odebrała. Wiedziałam, że tak będzie. Że nie jestem dla niej dość dobra, żeby mieć dar komunikacji z czymś tak niesamowitym jak żywioł ziemi. - Nie wierzę w to - odparłam. - Przecież widziałaś. Nie reprezentuję już ziemi. Nyks mnie nie chce powiedziała płaczliwie. - Nie chodzi mi o to, że nie wierzę w utratę przez ciebie daru. Po prostu nie sądzę, by bogini zrobiła to dlatego, że nie jesteś go warta. - Ale nie jestem - szepnęła łamiącym się głosem.

- Nie wierzę w to i już. Pokażę ci coś. Odsunęłam się od niej o mały krok i już bez zielonej świecy powiedziałam: - Ona nas karmi i dźwiga. Przyzywam do mego kręgu ziemię. Natychmiast otoczyły mnie aromaty i odgłosy wiosennej łąki. Usiłując zignorować fakt, że moje działania przyprawiają Afrodytę o jeszcze większy płacz, weszłam do środka niewidzialnego kręgu i przywołałam do siebie ostatni żywioł. - Z niego się rodzimy i nim stajemy się na powrót, gdy nasz ziemski czas dobiega końca. Przyzywam do mego kręgu ducha. - Ostatni żywioł wniknął w moje serce i przepełnił je radością. Mocno skoncentrowana na mocy płynącej z obecności wszystkich żywiołów, uniosłam ręce nad głowę, a głowę przechyliłam do tyłu, nie widząc jednak sufitu, lecz wyobrażoną atłasową ciemność nocnego nieba. Modliłam się - nie tak, jak to robili moja mama i ojczym, z fałszywą pokorą, mnóstwem ozdobników typu „amen” itepe. Ja nie zmieniałam się podczas modlitwy w kogoś innego. Rozmawiałam z boginią tak samo, jak rozmawiałam z babcią czy najlepszą przyjaciółką. Lubię wierzyć, że Nyks docenia moją uczciwość. - Nyks, z tego siedliska mocy, którą mi ofiarowałaś, proszę cię o wysłuchanie moich próśb. Afrodyta wiele straciła, ale nie sądzę, aby to wynikało z utraty twojej łaski. Myślę, że chodzi tu o coś innego i bardzo pragnę, żebyś dała jej znak, że jej nie opuściłaś. Nic się nie działo. Wzięłam głęboki oddech, koncentrując się jeszcze mocniej. Zdarzało mi się już słyszeć głos Nyks - czasem autentycznie do mnie przemawiała, kiedy indziej po prostu wysyłała mi przeczucia. Możesz zrobić jedno albo drugie - dodałam w milczeniu, uzupełniając modlitwę. Zamknęłam oczy i nasłuchiwałam z takim natężeniem, że zacisnęłam powieki i dosłownie zapomniałam o oddychaniu. Z tego wszystkiego omal nie umknął mi cichy okrzyk zdumienia wydany przez Afrodytę. Otworzyłam oczy - i zaraz potem rozdziawiłam usta. Pomiędzy nami migotał srebrzysty wizerunek pięknej kobiety. Kiedy później próbowałyśmy rozmawiać o tym, jak właściwie wyglądała, okazało się, że nie pamiętamy żadnych szczegółów z wyjątkiem tego, że była jak duch, który nagle stał się widoczny, co w zasadzie nic nie oznacza. - Nyks! - wykrzyknęłam. Bogini uśmiechnęła się do mnie. Myślałam, że serce z radości wyskoczy mi z piersi! - Witaj, moja u-we-tsi-a-ge-ya - rzekła, używając czirokeskiego słowa oznaczającego córkę, jak często robiła moja babcia. - Dobrze postąpiłaś, przywołując mnie. Powinnaś częściej słuchać swojej prawdziwej intuicji, Zoey. Ona nigdy cię nie zawiedzie. Potem odwróciła się do Afrodyty, która ze szlochem padła przed nią na

kolana. - Nie płacz, drogie dziecko. - Jak w cudownym śnie Nyks wyciągnęła eteryczną dłoń i pogładziła ją po policzku. - Nyks, przebacz! - zaszlochała Afrodyta. - Popełniłam tyle głupstw, tyle błędów! Naprawdę bardzo tego żałuję. Nie mam do ciebie żalu, że odebrałaś mi Znak i pokrewieństwo z ziemią. Wiem, że nie zasługuję na nie. - Źle mnie zrozumiałaś, córko. To nie ja odebrałam ci Znak. To moc twojego człowieczeństwa go wypaliła i to ona ocaliła Stevie Rae. Czy ci się to podoba czy nie, zawsze będziesz przede wszystkim człowiekiem w najpiękniejszym tego słowa znaczeniu i po części właśnie dlatego tak bardzo cię kocham. Nie myśl jednak, że jesteś tylko człowiekiem. Jesteś czymś więcej, lecz sama musisz się dowiedzieć, co to oznacza, i zdecydować, czy chcesz tym być. Bogini ujęła ją za rękę i podniosła z klęczek. - Chcę, abyś zrozumiała, że dar pokrewieństwa z ziemią nigdy nie należał do ciebie. Ty jedynie przechowywałaś go dla Stevie Rae. Widzisz, ziemia nie mogła w pełni żyć wewnątrz niej, dopóki Stevie nie odzyskała duszy. Powierzyłam więc ten cenny dar tobie, dzięki czemu Stevie mogła znów stać się człowiekiem, gdy nadeszła właściwa chwila. - Więc jego odebranie nie jest karą? - zapytała Afrodyta. - Nie, córko. Sama karzesz siebie zbyt surowo, żebym jeszcze ja miała dokładać ci cierpienia - odparła łagodnie bogini. - I nie nienawidzisz mnie? - szepnęła dziewczyna. Nyks uśmiechnęła się promiennie, a zarazem smutno. - Już powiedziałam, że cię kocham, Afrodyto. I zawsze będę kochała. Afrodyta znów się rozpłakała, ale tym razem były to łzy radości. - Obie macie przed sobą długą drogę. Znaczną jej część przejdziecie razem. Wspierajcie się. Zawierzcie swojej intuicji. Słuchajcie tego cichego głosu, który zawsze wam towarzyszy. Potem bogini zwróciła się do mnie. - U-we-tsi-a-ge-ya, grozi nam ogromne niebezpieczeństwo. - Wiem. Byłam pewna, że nie chcesz tej wojny. - Nie chcę jej, córko. Nie o tym niebezpieczeństwie jednak mówię. - Skoro jednak nie chcesz wojny, dlaczego po prostu jej nie powstrzymasz? Neferet musi cię usłuchać! Musi wypełniać twoją wolę! mówiłam gorączkowo, nie bardzo wiedząc, dlaczego nagle ogarnęło mnie takie wzburzenie, zwłaszcza że bogini wpatrywała się we mnie z całkowitym spokojem. Zamiast odpowiedzieć, sama zadała pytanie. - Czy wiesz, co jest największym darem, jaki kiedykolwiek dałam swoim dzieciom? Zastanawiałam się głęboko, ale znajdowałam w głowie tylko pomieszane fragmenty układanki, z której trzeba było złożyć odpowiedź. - Wolność wyboru! - usłyszałam wyraźny, silny głos Afrodyty. Nyks uśmiechnęła się.

- Właśnie, córko. A kiedy już coś daję, nigdy tego nie odbieram. Ten dar staje się integralną częścią osoby i gdybym miała nagle wkroczyć i zażądać posłuszeństwa, a w szczególności gdybym chciała je wyegzekwować, odbierając dary, zniszczyłabym tę osobę. - Może jednak Neferet by cię wysłuchała, gdybyś z nią porozmawiała tak, jak teraz rozmawiasz z nami. Jest twoją kapłanką- zauważyłam. - Powinna cię słuchać. - Choć bardzo mnie to smuci, Neferet postanowiła odwrócić się ode mnie. To właśnie jest niebezpieczeństwo, o którym ci mówiłam. Neferet słucha teraz innego głosu, głosu, który od dawna już kusił ją podszeptami. Łudziłam się, że jej miłość do mnie zagłuszy tamten głos, ale tak się nie stało. Zoey, Afrodyta ma dobre wyczucie w wielu sprawach. Kiedy powiedziała, że władza zmienia ludzi, trafiła w sedno. Władza zawsze zmienia tego, kto ją posiada, i jego najbliższe otoczenie, choć osoby, które uważają, że każda władza korumpuje, zbytnio upraszczają problem. Kiedy mówiła, dostrzegłam migoczącą wewnątrz jej wizerunku jasną falę, jak gdyby z pola unosiła się oświetlona księżycową poświatą mgiełka, która stopniowo rozwiewała obraz bogini. - Zaczekaj! - zawołałam. - Zostań jeszcze! Mam tyle pytań! - Życie odsłoni przez tobą wybory, których będziesz musiała dokonać, by uzyskać odpowiedzi - rzekła Nyks. - Powiedziałaś, że Neferet słucha teraz innego głosu. Czy to znaczy, że nie jest już twoją kapłanką? - Neferet zeszła z mojej ścieżki i wybrała chaos - odparła ledwo widoczna bogini. - Nie zapominaj wszak, że nigdy nie odbieram tego, co raz dałam. Nie lekceważ zatem jej potęgi. Nienawiść, którą próbuje wskrzesić, niesie ze sobą wielkie niebezpieczeństwo. - Boję się tego, Nyks. Ja... - zająknęłam się. - Zawsze nawalam. A zwłaszcza ostatnio. Uśmiechnęła się. - Niedoskonałość jest elementem twojej siły. Szukaj wsparcia w żywiole ziemi, a odpowiedzi w opowieściach ludu swojej babki. - Byłoby znacznie bezpieczniej, gdybyś po prostu mi powiedziała, co powinnam wiedzieć i robić - namawiałam ją. - Tak jak wszystkie moje dzieci, musisz odnaleźć własną drogę i dokonując tego, podjąć decyzję, przed którą ostatecznie stają wszystkie ziemskie dzieci: czy wybrać chaos czy miłość. - Czasem chaos i miłość wydają się tym samym - zauważyła Afrodyta. Widziałam, że próbuje odnosić się do Nyks z czcią, a jednocześnie jest wyraźnie zniecierpliwiona. Bogini chyba nie miała jej za złe tego komentarza. Pokiwała tylko głową, mówiąc: - Istotnie, ale gdy przyjrzeć im się bliżej, można zauważyć, że choć obie

te rzeczy są potężne i kuszące, w rzeczywistości różnią się od siebie tak bardzo jak blask księżyca od blasku słońca. Pamiętajcie o tym... Zawsze znajdziecie mnie w swoich sercach, najdroższe córki... Po tych słowach zamigotała srebrzyście i zniknęła.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Na maksa pokręcone!... Chaos i miłość są tym samym, ale nie tym samym. Neferet wciąż ma swoje dary ale me słucha już Nyks. A, i jeszcze próbuje zbudzić coś niebezpiecznego. Co to w ogóle znaczy? Czy to przenośnia, że niby wojna z ludźmi „obudzi niebezpieczeństwo”, czy też chodzi o dosłowne przebudzenie jakiegoś strasznego monstrum które będzie chciało nas pożreć? Jak to coś, co mnie wtedy podrapało, a o co nawet nie zdążyłam zapytać Nyks. Niech to szlag! - nawijałam, wybiegając wraz z Afrodytą z budynku Wyglądało niestety na to, że spóźnimy się na zebranie rady. - Na mnie nie patrz. Mam dość własnych zagadek do rozwiązania. Jestem człowiekiem, ale nim nie jestem? Co to niby ma znaczyć? I jakim cudem moje człowieczeństwo ma być takie wspaniałe, skoro nawet nie lubię ludzi? Westchnęła, poprawiając sobie włosy. - Cholera. Pewnie wyglądam jak pół dupy zza krzaka. Widać, że ryczałam? - zapytała, patrząc na mnie. - Setny raz ci mówię, że nie. Wyglądasz całkiem dobrze. - Niech to szlag. Wiedziałam. Wyglądam tragicznie. - Afrodyto! Przecież powiedziałam, że całkiem dobrze. - Jasne. Większości ludzi „całkiem dobrze” wystarczy. Dla mnie to oznacza katastrofę. - Jezu. Dopiero co ukazała nam się nasza bogini, nieśmiertelna Nyks, i przemówiła do nas, a ty się przejmujesz swoim wyglądem? - Pokręciłam głową. Nawet jak na nią było to niewiarygodnie płytkie. - Fakt, to było niesamowite. Ona jest niesamowita. Przecież nie powiedziałam, że nie. No więc o co ci chodzi? - O to, że może po odwiedzinach bogini powinnaś... nie wiem, bardziej się troszczyć o ważniejsze sprawy niż twoja i tak już idealna fryzura? - Byłam załamana. To niby u jej boku miałam walczyć z tym strasznym złem, które chciało wstrząsnąć całym światem? Matko święta, wyroki Nyks były absolutnie niepojęte. Choć to i tak mało powiedziane. - Nyks doskonale wie, jaka jestem, i mimo wszystko mnie kocha. Oto ja. Wykonała zamaszysty gest ręką. - No więc jak, mam idealną fryzurę? - Równie idealną jak twoje wkurzająco płytkie podejście do wszystkiego odparłam. - No, już mi lepiej. Zmarszczyłam brwi, ale nie powiedziałam nic więcej. Szybko pobiegłyśmy po schodach do sali spotkań mieszczącej się naprzeciwko biblioteki. Nigdy wcześniej tam nie byłam, często jednak zaglądałam do środka. Gdy sala była pusta, drzwi zwykle zostawiano otwarte na oścież i w drodze do biblioteki lub z powrotem mogłam się do woli gapić na piękny, ogromny okrągły stół, który zajmował centralną część pomieszczenia. Kiedyś nawet całkiem serio zapytałam Damiena, czy to może być ten okrągły stół z czasów

króla Artura. Powiedział, że raczej nie, choć nie jest pewien. Dziś sala zebrań nie była pustym kuriozum: wypełniały ją wampiry, Synowie Ereba i oczywiście ta niewielka grupka adeptów, która należała do rady. Na szczęście zdołałyśmy się wśliznąć akurat w momencie, gdy Darius zamykał drzwi i obejmował wartę przy nich. Afrodyta przyjrzała się jego muskularnej postaci i uśmiechnęła zalotnie, a ja musiałam zdławić westchnienie, gdy oczy wojownika zaiskrzyły się w odpowiedzi. Próbowała zostać z tyłu i z nim pogadać, ale chwyciłam ją za rękę i praktycznie ciągnęłam w kierunku dwóch pustych krzeseł obok Damiena. - Dzięki za zajęcie - szepnęłam. - Nie ma sprawy - odszepnął, uśmiechając się po swojemu. Od razu się trochę uspokoiłam. Rozejrzałam się wokół. Afrodyta i ja siedziałyśmy na prawo od Damiena. Po drugiej stronie Afrodyty zasiadała nasza nauczycielka jeździectwa, Lenobia, pogrążona w rozmowie ze Smokiem i Anastasią Lankfordami. Na lewo od Damiena siedziały Bliźniaczki. Pokiwały mi głowami, udając pełen luz, ale widziałam, że w rzeczywistości są zdenerwowane i czują się równie nie na miejscu jak ja. Radę starszych tworzyli najważniejsi członkowie grona pedagogicznego, z których część znałam jedynie z widzenia, lecz oprócz nich znajdowało się tu mnóstwo prężących muskuły Synów Ereba, w tym jakiś siedzący koło drzwi facet, zdecydowanie najpotężniejsza osoba, jaką widziałam w życiu. Starałam się na niego nie gapić, chociaż korciło mnie, żeby zapytać Damiena, który miał w małym palcu wszystkie szkolne zasady, czy wojownicy mają prawo uczestniczyć w radzie. - To Ate, przywódca Synów Ereba - szepnęła Afrodyta, pochylając się w moją stronę. - Wiem od Dariusa, że dzisiaj miał przyjechać. Kawał chłopa, co? Zanim zdążyłam odpowiedzieć, że przypomina raczej kilku wielu wielkich chłopów złożonych do kupy w jeden kawał, otworzyły się tylne drzwi i do sali wkroczyła Neferet. Nim jeszcze zauważyłam kobietę za jej plecami, wyczułam, że coś jest nie tak. Zwykle nasza kapłanka nie okazywała publicznie żadnych emocji - była wcieleniem spokoju i opanowania. Tym razem jednak wyglądała na wstrząśniętą. Jej piękne rysy zdawały się ściągnięte, jak gdyby z wielkim wysiłkiem próbowała się opanować, napinając każdy cal ciała. Weszła do sali, a potem odsunęła się na bok, ukazując kroczącą za nią osobę. Obecne na sali wampiry były wyraźnie zszokowane jej widokiem. Synowie Ereba natychmiast zerwali się na równe nogi, a członkowie rady szybko poszli za ich przykładem. Nasza grupka wstała razem ze wszystkimi, automatycznie naśladując ich salut: pięść przyłożona do serca i pochylona głowa. No dobrze, przyznaję, że jednocześnie podniosłam wzrok, żeby się przyjrzeć nowo przybyłej. Była wysoka i szczupła. Jej skóra miała kolor wysokogatunkowego dobrze oheblowanego ciemnego drewna, czegoś w rodzaju

mahoniu, a cera była gładka i bez skazy, ozdobiona filigranowym tatuażem, ku mojemu zdumieniu mającym postać łukowatej sylwetki bogini, takiej samej jak ta, którą wszyscy wampirscy nauczyciele noszą wyhaftowaną na piersi. Właściwie były to dwie identyczne, stanowiące lustrzane odbicia sylwetki, które ciągnęły się od czoła poprzez policzki. Kobieta uniosła dłonie, jakby chciała objąć półksiężyc na swoim czole. Miała niesamowicie długie włosy, sięgające daleko poniżej talii i lśniące niczym czarny jedwab, duże ciemne oczy w kształcie migdałów, długi prosty nos i pełne usta. Z wysoko uniesioną brodą i spokojnym spojrzeniem przypominała królową. Dopiero kiedy jej wzrok na chwilę zatrzymał się na mnie, uświadomiłam sobie, że wyróżnia ją coś, czego jeszcze nigdy nie spotkałam u wampira: była stara. Nie pomarszczona jak starzy ludzie - według ludzkich kryteriów wyglądała na czterdziestkę, co w przypadku wampira mogło sugerować naprawdę podeszły wiek, ale nie o to tu chodziło. Raczej o to, że otaczała ją aura doświadczenia i godności, którą kobieta nosiła jak piękny klejnot zawieszony na szyi. - Bądźcie pozdrowieni. - Nie potrafiłam rozpoznać jej akcentu. Trochę przypominał ten z Bliskiego Wschodu choć nie do końca. Brytyjski też nie. Tak czy owak, głos był równie dostojny jak cała postać i wyraźnie rozbrzmiewał w całej sali. - Bądź pozdrowiona - odpowiedzieliśmy odruchowo. Wtedy kobieta się uśmiechnęła i była w tym tak podobna do Nyks, że nogi prawie się pode mną ugięły. Na szczęście zaraz potem dała nam znak, żebyśmy usiedli. - Przypomina mi Nyks - szepnęła Afrodyta. Skinęłam głową, czując ulgę, że to nie tylko moje zwidy. Nie było jednak czasu na nic więcej, bo Neferet zdołała już wystarczająco dojść do siebie, by przemówić. - Podobnie jak wy byłam niezmiernie zdumiona i zaszczycona niezapowiedzianą i jakże niezwykłą wizytą Szechiny w naszym Domu Nocy. Usłyszałam, jak Damien gwałtownie wciąga powietrze, i rzuciłam mu pytające spojrzenie. Oczywiście nasz drogi pracuś miał przygotowane kartki i naostrzony ołówek, by robić notatki, więc szybko nabazgrał kilka słów i lekko pochylił papier, żebym mogła przeczytać: SZECHINA - ARCYKAPŁANKA WSZYSTKICH WAMPIRÓW. O w mordę jeża! Nic dziwnego, że Neferet była taka przerażona. Wciąż uśmiechając się spokojnie, Szechina dała naszej kapłance znak, by usiadła. Neferet skłoniła się w sposób, który zapewne miał być wyrazem szacunku, ale na moje oko wyglądał na wymuszony i sztywny. Usiadła, wciąż dziwnie spięta, a Szechina na stojąco rozpoczęła przemowę. - Gdyby to była zwyczajna wizyta, oczywiście powiadomiłabym was zawczasu, żebyście mogli się odpowiednio przygotować. Jest ona jednak równie daleka od zwyczajnej jak to zebranie od zwyczajnego zebrania rady. Już sama obecność Synów Ereba stanowi pewne odstępstwo, ale rozumiem, że w tak

niebezpiecznych i burzliwych chwilach są wam potrzebni. Widzę jednak, że zaprosiliście także adeptów. - To z powodu... Szechina uniosła rękę, nakazując Neferet milczenie. Nie wiedziałam, co bardziej wyprowadza mnie z równowagi - niemal boska potęga bijąca od tej kobiety czy fakt, że tak łatwo radzi sobie z naszą najwyższą kapłanką. Jej oczy prześliznęły się po Bliźniaczkach, Damienie i Afrodycie i w końcu zatrzymały się na mnie. - Ty jesteś Zoey Redbird - powiedziała. Odkaszlnęłam, usiłując nie wić się pod jej badawczym spojrzeniem. - Tak, pani. - A zatem ta czwórka to z pewnością adepci obdarzeni darami komunikacji z powietrzem, ogniem, wodą i ziemią. - Tak - odparłam. Skinęła głową. - Teraz rozumiem, dlaczego zaproszono was na zebranie - powiedziała, pochylając głowę i przeszywając wzrokiem Neferet. - Chcesz wykorzystać ich moc. Skamieniałam, choć z całkiem innego powodu niż nasza kapłanka. Czy Szechina wiedziała to, co ja dopiero zaczynałam nieśmiało podejrzewać - że Neferet wykorzystuje swoją władzę do wywołania wojny pomiędzy wampirami a ludźmi? Neferet odezwała się ostro, porzucając wszelkie pozory serdeczności: - Chcę wykorzystać wszystkie dary, jakie otrzymaliśmy od bogini, by zapewnić bezpieczeństwo moim podwładnym. Pozostali członkowie szkolnej rady wzdrygnęli się w odpowiedzi na jej bezceremonialność. - Właśnie dlatego tu jestem. - Zupełnie niezrażona jej zachowaniem Szechina przeniosła wzrok na resztę rady. - Bardzo szczęśliwie się złożyło, że przebywałam właśnie z prywatną wizytą w Domu Nocy w Chicago, gdy dosięgła mnie wieść o waszych nieszczęściach. Gdybym była u siebie w Wenecji, byłoby zbyt późno, by działać, i nie dałoby się zapobiec tym zgonom. - Zapobiec, kapłanko? - zapytała Lenobia. Zerknęłam na nią i zauważyłam, że jest znacznie spokojniejsza niż Neferet. Mówiła życzliwym, choć z całą pewnością pełnym szacunku tonem. - Witaj, droga Lenobio. Miło cię znów widzieć - pozdrowiła ją przyjacielsko Szechina. - Każde spotkanie z tobą jest dla mnie radością. - Lenobia pochyliła głowę, a jej niezwykłe srebrzystoblond włosy rozłożyły się jak mięciutki welon. - Sądzę jednak, że w imieniu całej rady mogę powiedzieć, iż jesteśmy zaskoczeni. Patricia Nolan i Loren Blake nie żyją. Jeśli miałaś na myśli zapobieżenie zgonom tych dwojga, przybyłaś za późno.

- W istocie - przyznała Szechina. - Serce mi krwawi na myśl o ich losie, lecz przybyłam, by zapobiec śmierci kolejnych osób. - Przerwała na moment, po czym wolno i wyraźnie powiedziała: - Nie będzie wojny między wampirami i ludźmi. Neferet zerwała się na równe nogi, omal nie przewracając krzesła. - Nie będzie wojny? Mamy pozwolić, żeby mordercy nie ponieśli kary za swoje nikczemne zbrodnie przeciwko nam? Wyczuwałam w powietrzu napięcie Synów Ereba, równie wstrząśniętych jak ona. - Czy zadbałaś o to, by wezwać policję, Neferet? - zapytała Szechina lekkim z pozoru tonem. Poczułam jednak, jak zawarty w nim ładunek siły ociera się o moją skórę i porusza coś wewnątrz mnie. - Wezwać ludzką policję i kazać im łapać ludzkich morderców, a potem sądzić ich przed ludzkim sądem? Nie, bynajmniej. - I jesteś tak pewna, iż nie wyegzekwujesz od nich sprawiedliwości, że nawet nie próbując tego, chcesz rozpocząć wojnę? Neferet przyglądała się jej zmrużonymi oczami, nie mówiąc ani słowa. W tej ciężkiej ciszy przyszedł mi do głowy detektyw Marx, gliniarz, który mi pomógł, gdy banda nie-umarłych porwała Heatha. Był niesamowity. Wiedział, że zmyśliłam historyjkę o kloszardzie, który porwał Heatha i zabił dwóch innych chłopaków, a i tak zaufał mi, kiedy mówiłam, że niebezpieczeństwo minęło, i przez cały czas mnie krył. Wyjaśnił mi, że jego siostra bliźniaczka przeszła Przemianę, a on zawsze był z nią blisko, więc w żadnym wypadku nie nienawidzi wampirów. Był jednym z szefów wydziału zabójstw i wiedziałam, że zrobiłby co w jego mocy, by wykryć zabójcę. I nie wierzyłam, żeby tylko on jeden w Tulsie był porządny i uczciwy. - Zoey Redbird, a co ty wiesz o tej sprawie? Pytanie Szechiny tak mnie zaskoczyło, że natychmiast zaczęłam myśleć na głos, jakby pociągnęła za jakiś sznurek we mnie i uruchomiła glos. - Znam uczciwego policjanta - wypaliłam. Uśmiechnęła się do mnie tym uśmiechem, który przywodził mi na myśl Nyks. Uspokoiłam się trochę. - Sądzę, że wszyscy jakichś znamy, a przynajmniej tak sądziłam, dopóki nie usłyszałam, że wypowiedziano wojnę... nie dając ludziom choćby szansy na schwytanie własnych przestępców. - Nie słyszysz, jak paradoksalnie to brzmi? - Zielone oczy Neferet rzucały niebezpieczne błyski. - „Schwytanie własnych przestępców”! Już to widzę! - Czynili to wielokrotnie na przestrzeni wieków. I dobrze o tym wiesz, Neferet. - Spokojna mowa Szechiny była kompletnym przeciwieństwem wściekłości naszej kapłanki. - Zabili ją, a potem Lorena - wysyczała Neferet. Szechina łagodnie dotknęła jej ramienia.

- Jesteś zbyt mocno zaangażowana w tę sprawę. Nie myślisz rozsądnie. Neferet odskoczyła od niej jak oparzona. - Spośród nas dwóch właśnie ja myślę rozsądnie! - wykrzyknęła. Ludziom zbyt długo uchodziły na sucho ich podłe czyny! - Od tych morderstw minęło bardzo niewiele czasu, a ty nie dałaś ludziom nawet szansy na to, żeby osądzili swoich. Zamiast tego natychmiast przyjmujesz, że są nieuczciwi. A to, niezależnie od twoich osobistych doświadczeń, nie dotyczy wszystkich. Słuchając Szechiny, przypomniałam sobie opowieść Neferet o tym, że naznaczenie przez boginię uratowało ją przed ojcem, który od lat ją wykorzystywał. Działo się to prawie sto lat temu. Lorena zabito dwa dni temu, a Nolan dzień wcześniej. Było dla mnie jasne, że ich zabójstwa nie były jedynymi „podłymi czynami”, o jakich mówiła Neferet, i wyglądało na to, że Szechina doszła do podobnego wniosku. - Kapłanko Neferet, uważam, że twoja ocena tej sprawy jest wypaczona. Miłość do utraconych przyjaciół i pragnienie odwetu zamąciły ci w głowie. Najwyższa Rada Nyks odrzuca wypowiedzianą przez ciebie wojnę! - Tak po prostu! - Neferet z wściekłej przemieniła się w zimną i urażoną. Byłam szczęśliwa, że jej gniew jest skierowany przeciwko Szechinie, bo to znaczyło, że nie muszę się go bać. - Gdyby nie twoje zaślepienie, wiedziałabyś, że Najwyższa Rada Nyks nigdy nie podejmuje pochopnych decyzji. Sytuacja została dokładnie rozpatrzona, mimo iż wiadomość o wypowiedzeniu przez ciebie wojny otrzymaliśmy z trzeciej ręki. - Ostatnie słowa wypowiedziała z przyganą. Dobrze wiesz, siostro, że tak ważka kwestia powinna być przedstawiona do oceny na najwyższym szczeblu. - Nie było czasu! - wysyczała Neferet. - Na mądrość zawsze jest czas! - Oczy Szechiny zabłysły, a ja prawie wcisnęłam się w krzesło. Uważałam, że Neferet jest straszna? Przy Szechinie była tylko nieznośnym bachorem. Arcykapłanka na moment zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech, aby się opanować. Potem mówiła już uspokajającym, wyrozumiałym tonem. - Ani Rada Nyks, ani ja nie negujemy faktu, że zamordowanie dwojga członków naszej społeczności jest karygodne, ale o wojnie nie ma mowy. Od ponad dwóch wieków żyjemy w pokoju z ludźmi. Nie zerwiemy go wyłącznie z powodu obrzydliwych postępków kilku maniaków religijnych. - Jeśli zignorujemy to, co się dzieje w Tulsie, znów zapłoną stosy. Nie zapominaj, że potworności w Salem także rozpoczęły się od podżegań kilku, jak ich nazywasz, „maniaków religijnych”. - Nie zapominam. Urodziłam się niecały wiek po tamtych mrocznych dniach. Teraz jesteśmy silniejsi niż w siedemnastym wieku. I świat jest inny, Neferet. Zabobony zastąpiła nauka. Ludzie stali się rozsądniejsi. - Czego potrzeba, by wszechmocna Najwyższa Rada przejrzała na oczy i

zrozumiała, że walka jest jedynym wyjściem? - Potrzeba zmiany w mentalności świata i modlę się do Nyks, by nigdy do tego nie doszło - odparła z powagą Szechina. Oczy Neferet błądziły po pomieszczeniu, w końcu spoczęły na przywódcy Synów Ereba. - Czy ty i twoi wojownicy zamierzacie siedzieć z założonymi rękami, kiedy ludzie będą nas wybijać jednego po drugim? - zapytała z zimnym wyzwaniem w głosie. - Żyję po to, by chronić. Żaden z Synów Ereba nigdy nie pozwoli skrzywdzić swoich podopiecznych. Będziemy strzec ciebie i tej szkoły. Nie zamierzam się jednak przeciwstawiać decyzji Najwyższej Rady - odparł głębokim, silnym, opanowanym głosem Ate. - Kapłanko, niesprawiedliwie jest żądać od Ate'a, by podporządkowywał się twoim życzeniom zamiast postanowieniom rady. - W głosie Szechiny nie było już wyrozumiałości. Wpatrywała się w Neferet zmrużonymi oczyma. Nasza kapłanka milczała przez dłuższą chwilę. Potem przez jej ciało przeszedł dreszcz. Opuściła ramiona i w mgnieniu oka jakby przybyło jej lat. - Wybaczcie - rzekła cicho. - Masz rację, Szechino. Ta sprawa jest zbyt bliska mojemu sercu. Kochałam Patricię i Lorena. Nie myślę jasno. Muszę... powinnam... Przepraszam - zdołała wykrztusić, po czym szybko opuściła salę, sprawiając wrażenie kompletnie załamanej.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Wydawało się, że milczenie trwa wieki, choć w rzeczywistości było to prawdopodobnie kilka niezręcznych sekund. Widok rozbitej Neferet był tak dziwny, że wstrząsnął mną mimo świadomości jej wstrętnych działań i odwrócenia się od Nyks. Po prostu nie potrafiłam sobie wyobrazić, że ktoś tak potężny może zupełnie się rozsypać. Co tu się w ogóle działo? Czyjej już całkiem odbiło? Czy ta ciemność, o której wspomniała Nyks, znajdowała się wewnątrz szalonego umysłu Neferet? - Wasza kapłanka przeżyła ostatnio potworne chwile - odezwała się wreszcie Szechina. - Nie wybaczam jej błędnego osądu, lecz potrafię go zrozumieć. Czas uleczy jej rany, a działania miejscowej policji mu w tym pomogą. - Przeniosła wzrok na gigantycznego wojownika. - Ate, pomożesz detektywom w śledztwie. O ile mi wiadomo, spora część materiału dowodowego uległa zniszczeniu, ale być może współczesna nauka potrafi coś odtworzyć. - Ate z powagą skinął głową, a kapłanka przeniosła wzrok na mnie. Zoey, jak się nazywa ten uczciwy detektyw, o którym wspomniałaś? - Kevin Marx - powiedziałam. - Skontaktujemy się z nim - zapewnił Ate. Szechina uśmiechnęła się z aprobatą. - A co do reszty z nas... - zaczęła, po czym przerwała ^ i jej anielski uśmiech rozciągnął się jeszcze bardziej. - Tak mówię „nas”, ponieważ postanowiłam tu pozostać, przynajmniej dopóki Neferet nie dojdzie do siebie. ; Rozejrzałam się szybko wokół stołu, próbując ocenić reakcję nauczycieli na tę niespodziewaną wiadomość. Na niektórych twarzach dostrzegłam ogromne zdumienie, na innych tylko lekkie zaskoczenie lub wręcz radość. Przypuszczam, że moja wyrażała to ostatnie. No bo co mogła zrobić Neferet w obecności przywódczyni wszystkich wampirskich kapłanek? - Uważam, a Najwyższa Rada się ze mną zgadza, że szkoła w miarę możliwości powinna funkcjonować normalnie. Od jutra wznawiamy więc wszystkie zajęcia. Część nauczycieli wyglądała na zakłopotanych. Osobą, która odważyła się zabrać głos, była znów Lenobia. - Kapłanko, z radością wrócimy do zajęć, ale brakuje nam dwojga ważnych pedagogów. - Istotnie. Również z tego powodu zamierzam przez pewien czas tu pozostać. Zajmę miejsce Lorena Blake'a jako nauczycielka poezji. Nie musiałam patrzeć na nienawidzące poezji Bliźniaczki, by wiedzieć, że zrzedły im miny. Uśmiechnęłam się w duchu, lecz następne słowa Szechiny sprawiły, że opadła mi szczęka. - Udało mi się też zawrócić z lotniska Erika Nighta. Wiem, że wampiry, które dopiero ukończyły Przemianę, na ogół nie zostają od razu nauczycielami,

ale znaleźliśmy się w wyjątkowej sytuacji. Ponadto adepci znają Erika i zaakceptują go w roli następcy ich ukochanej profesor Nolan. O matko święta! Erik wraca i będzie mnie uczył! Nie wiedziałam, czy mam krzyczeć z radości czy rzygać, więc wybrałam milczenie i próbę zapanowania nad rozstrojonym żołądkiem. Bariera, którą Neferet otoczyła szkołę, nie zostanie przywrócona. O ile zgadzam się, że w pierwszej chwili była potrzebna w związku z popełnionym mordem i niedostateczną ochroną, o tyle uważam, że obecnie takie rozwiązanie nie jest właściwe. Odcięcie szkoły byłoby równoznaczne z deklaracją stanu oblężenia, a tego zdecydowanie chcemy uniknąć. Poza tym, rzecz jasna, jesteśmy teraz w pełni chronieni przez Synów Ereba. - Skłoniła się Ate'owi, który odwzajemnił gest. - Reasumując, chciałabym, abyście w miarę możliwości wrócili do normalnego życia. Ci, którzy mają bliskich wśród ludzi, nie powinni zrywać z nimi znajomości. Pamiętajcie o lekcji, którą nasi przodkowie otrzymali za cenę własnej krwi: strach i bigoteria rodzą się z izolacji i niewiedzy. Przyznaję - nie mam zielonego pojęcia, co mi odbiło, ale nagle, jakby bez udziału mojej woli, ręka mi idiotycznie powędrowała w górę, jakbyśmy byli w klasie i jakbym wpadła właśnie na genialny pomysł. - Zoey, czy chciałabyś coś dodać? - zapytała Szechina. Miałam ochotę powiedzieć: „Jezu, nie!”, tymczasem moje usta wypaliły: - Kapłanko, zastanawiałam się, czy to nie jest dobry moment na realizację pomysłu, z którym noszę się już od pewnego czasu. Chodzi o włączenie się Cór Ciemności w działalność ludzkiej organizacji dobroczynnej. - Mów dalej, młoda damo. Zaintrygowałaś mnie. Przełknęłam ślinę. Chodzi o to, że planowałam skontaktowanie Cór Ciemności z Kocią Budą. Znaczy, z taką organizacją dobroczynną, która daje schronienie bezdomnym kotom i znajduje dla nich domy. Myślałam, że... no, że to może być dobry sposób na zintegrowanie się z ludzką społecznością - dokończyłam żałośnie. Szechina uśmiechnęła się promiennie. - Domy dla kotów! Cudownie. Tak, Zoey, sądzę, że to doskonały pomysł. Zwalniam cię z jutrzejszych porannych zajęć, żebyś mogła rozpocząć rozmowy z organizacją - Kapłanko - zaoponował Ate - jestem przeciwny samodzielnej wyprawie adeptki do ludzkiej części miasta dopóki nie będziemy mieli pełnej wiedzy na temat osób odpowiedzialnych za zbrodnie wobec naszej społeczności - Przecież ludzie nie będą wiedzieć, że jesteśmy adeptkami! - odezwała się nagle Afrodyta Wszyscy spojrzeli na nią. Widziałam, jak się prostuje i unosi głowę. - Z kim mam przyjemność? - zapytała Szechina - Mam na imię Afrodyta, arcykapłanko. Przyglądałam się badawczo Szechinie, czekając na jakiś znak, ze słyszała

plotki rozpuszczone przez Neferet - że Nyks odwróciła się od byłej przywódczyni Cór Ciemności odebrała jej moc i tak dalej, i tak dalej - ale na jej twarzy malowało się tylko zaciekawienie. - Z jakim żywiołem się komunikujesz, Afrodyto? - zapytała. Zamarłam. Niech to szlag! Przecież ona utraciła swój - Nyks związała mnie z ziemią - odparła Afrodyta - Lecz moim największym darem jest zdolność doświadczania wizji ukazujących przyszłe niebezpieczeństwa. Kapłanka skinęła głową. - Tak. Słyszałam o twoich wizjach, Afrodyto. Cóż zatem chciałaś nam powiedzieć? Ulżyło m. jak diabli. Afrodycie udało się odpowiedzieć na pytanie tak, żeby nie wzbudzić podejrzeń, a jednocześnie dzięki użyciu czasu przeszłego w zasadzie nie skłamać - Chodziło mi o to, że ludzie i tak nas nie rozpoznają, bo kiedy wychodzimy ze szkoły, maskujemy tatuaże. Tylko osoby z Kociej Budy wiedziałyby, kim jesteśmy, a jakie jest prawdopodobieństwo, że są związane ze zbrodniami? - Wzruszyła ramionami. - Więc nic by nam nie groziło. - Ma trochę racji, Ate - zauważyła Szechina. - Nadal uważam, że adeptki powinny być eskortowane przez wojownika upierał się. - W ten sposób zwróciłybyśmy na siebie uwagę - zauważyła Afrodyta. - Chyba że i on by zamaskował swój Znak - wtrącił Darius. Tym razem wszystkie głowy obróciły się w jego kierunku. Wciąż stał przy drzwiach jak jakiś olbrzymi, wyjątkowo umięśniony i urodziwy posąg. - Jak ci na imię, wojowniku? - Darius, pani. - Przyłożył dłoń do serca i skłonił się. - A zatem, Dariusie, byłbyś gotów zasłonić swój tatuaż? - zapytała Szechina. Wydawała się równie zaskoczona jak ja. Owszem, adepci musieli ukrywać Znaki, gdy wychodzili poza teren szkoły. Takie były zasady Domu Nocy. I nic dziwnego - młodzież (zwłaszcza chłopaki) czasami zachowuje się naprawdę głupio i gdyby podczas swoich zabaw zadarła z ludzkimi nastolatkami (albo, co gorsza, z glinami czy nadopiekuńczymi starymi), z pewnością nic dobrego by z tego nie wynikło. Ale gdy po ukończeniu Przemiany tatuaż byłego adepta wypełnił się i rozrósł, nie było mowy o jego zasłanianiu. To byłoby wbrew dumie, solidarności i dorosłości. A tu nagle Darius, młody i świeżo przemieniony, z własnej woli chce zrobić coś, o czym większość wampirów, a zwłaszcza wampirskich mężczyzn nie chciałaby nawet słyszeć. Szybko przyłożył pięść do serca, salutując Szechinie. - Kapłanko, jestem gotów zakryć swój Znak, by towarzyszyć adeptkom i zapewnić im bezpieczeństwo. Jestem Synem Ereba i ochrona mego ludu więcej dla mnie znaczy niż źle rozumiana duma.

Leciutko unosząc kąciki ust, Szechina zwróciła się do Ate'a. - Co odpowiesz na prośbę swego żołnierza? Nie zawahał się ani chwili. - Powiem, że niekiedy możemy się wiele nauczyć od młodych. - W takim razie wszystko jest już jasne. Zoey, jutro udasz się z propozycją do ludzi z Kociej Budy. Chcę jednak, byś wybrała sobie do towarzystwa adepta lub adeptkę W dzisiejszych czasach lepiej pracować parami. A ty, Dariusie, pójdziesz z nimi, zasłoniwszy swój Znak. Oboje skłoniliśmy się lekko. - A teraz, jeśli nie ma więcej pytań - urwała, spoglądając na Lenobię, Afrodytę, Dariusa i w końcu na mnie - ani uwag, pozwolę sobie zakończyć to spotkanie. Za kilka dni odprawię ogólnoszkolny rytuał oczyszczenia. Kiedy przybyłam dziś w wasze progi, poczułam unoszącą się wokół atmosferę bólu i strachu, którą może rozproszyć jedynie błogosławieństwo Nyks. - Kilkoro członków rady pokiwało głowami. - Zoey, chciałabym, abyś jutro przed opuszczeniem szkoły odwiedziła mnie i poinformowała, kto będzie ci towarzyszyć. - Dobrze - powiedziałam. - W takim razie bądźcie pozdrowieni! - zakończyła. - Bądź pozdrowiona! - odparliśmy. Uśmiechnęła się, lekkim ruchem ręki nakazując Lenobii i Ate'owi, by poszli za nią, i cała trójka opuściła salę. - O rany! - rzekł wniebowzięty Damien. - Sama Szechina! Niesamowite zaskoczenie. Jest jeszcze bardziej olśniewająca, niż sobie wyobrażałem. Jejku, chciałem się odezwać, ale byłem absolutnie otumaniony! Mówił prawie szeptem, bo staliśmy w korytarzu, patrząc na wychodzących z sali członków rady i wojowników. - Tym razem nie będziemy cię dręczyć za dziwaczne słownictwo oznajmiła Shaunee. - Fakt. Potrzeba naprawdę wielkich słów, żeby opisać Szechinę przyznała Erin. - To na razie! - zawołała do mnie Afrodyta, rzucając na Bliźniaczki pełne politowania spojrzenie. - Idę potumanić się trochę z Dariusem. - Że jak? - zdziwiłam się. - To nie jest właściwe znaczenie tego słowa - oznajmił Damien. - Właśnie. Pomyliłaś je z innym - dodała Erin. - Też na „p” - mruknęła Shaunee. - Żegnam was ozięble, panny Zrosłomóżdżki i panie Słownikowski. - Po tych słowach Afrodyta ruszyła korytarzem w kierunku, w którym odszedł Darius. - Aha, no i nie bądźcie zazdrośni i wkuci, jak Zoey ogłosi, że jutro zabiera ze sobą mnie - dodała, patrząc na mnie w sposób świadczący dobitnie o tym, że to po prostu musi być ona. Potem zarzuciła grzywą i odmaszerowała. - Nienawidzę jej - mruknęła Erin. - Jak wyżej, bliźniaczko - zgodziła się z nią Shaunee.

Westchnęłam. Babcia powiedziałaby, że jeśli chodzi o próbę przekonania ich do Afrodyty, zrobiłam jeden krok naprzód i dwa w tył. A ja po prostu czułam, że jeśli oni wszyscy natychmiast się nie uspokoją, dostanę szału. - W rzeczy samej jest denerwująca, ale podejrzewam, że istotnie to ją jutro zabierzesz do Kociej Budy - rzekł Damien. - Zgadłeś - odparłam niechętnie. Naprawdę nie chciałam znowu ich wkurzyć, Afrodyta jednak wydawała się najbardziej przydatna, nawet jeśli nie miałam pojęcia, dlaczego chce mi towarzyszyć. Może ma jakiś pomysł na pozbycie się Dariusa i odnalezienie Stevie Rae? - Powinnaś nam była wcześniej powiedzieć o tej sprawie z telepatią zaczął Damien, gdy wyszliśmy z głównego budynku i ruszyliśmy w stronę internatu. - Pewnie tak, ale stwierdziłam, że im mniej o tym mówię, tym mniej wy będziecie myśleć o tym i o powodach mojej tajemniczości - odparłam. - Brzmi sensownie - przyznała Shaunee. - No. Teraz kumamy - dodała Erin. - Cieszę się, że to nie było zwykłe olewanie - wtrącił Jack. - Ale o Lorenie to już mogłaś powiedzieć - wypomniała mi Erin. - Jak już dojdziesz do siebie i tak dalej, mimo wszystko chciałybyśmy poznać szczegóły tej historii - dodała Shaunee. Uniosłam brwi w odpowiedzi na ich zaciekawione miny. - Nie liczcie na to. Skrzywiły się. - Dajcież dziewczynie trochę prywatności - ujął się za mną Damien. Historia z Lorenem była dla niej bardzo traumatyczna! Same pomyślcie: Skojarzenie, utrata dziewictwa i jeszcze... Erik! Końcowe „Erik” miało postać dziwacznego pisku. Otworzyłam usta, by zapytać Damiena, co mu się stało, gdy nagle zauważyłam, że oczy zrobiły mu się okrągłe i wielkie. Spoglądał ponad moim lewym ramieniem gdzieś do tyłu, skąd dobiegał specyficzny odgłos zamykania bocznych drzwi budynku szkoły. Żołądek podjechał mi do gardła, ale wraz z Bliźniaczkami i Jackiem obejrzałam się w samą porę, by zobaczyć Erika wychodzącego z bocznego skrzydła, które właśnie minęliśmy i w którym rzecz jasna znajdowała się sala teatralna. - O, Damien, Jack... - Uśmiechnął się życzliwie do byłego kolegi z pokoju, który odpowiedział zachwyconym powitaniem, niemal wijąc się z rozkoszy. Z tego wszystkiego poczułam się jeszcze gorzej. Nie dość że Erik był superpopularny i zabójczo przystojny, to w dodatku naprawdę fajny. - Shaunee, Erin... - kontynuował, kiwając głową w stronę dziewczyn, które uśmiechnęły się, zatrzepotały rzęsami i jednogłośnie powiedziały „Cześć!”. W końcu spojrzał na mnie. - Witaj, Zoey. - Nie mówił już tym swobodnym, przyjacielskim tonem, którego użył w stosunku do pozostałych. W jego głosie nie było jednak złości, raczej chłodna uprzejmość. Pomyślałam, że to

pewna poprawa, ale potem przypomniałam sobie o zdolnościach aktorskich Erika. - Cześć. - Nie byłam w stanie powiedzieć nic więcej. Ja akurat nie jestem zbyt dobrą aktorką, więc bałam się, że zabrzmi to równie nerwowo, jak się czułam. - Właśnie się dowiedzieliśmy, że będziesz nas uczył dramatu - rzekł Damien. - Taaa... Czuję się trochę niezręcznie, ale Szechina mnie poprosiła, a jej raczej nie można odmówić. - Nolan na pewno by się ucieszyła, że ją zastąpisz - wypaliłam, zanim zdążyłam się ugryźć w język. Erik spojrzał na mnie. Jego niebieskie oczy nie wyrażały w tej chwili kompletnie nic. Czułam się nieswojo, bo przecież były to te same oczy, które kiedyś patrzyły na mnie z radością, namiętnością, życzliwością, może nawet z kiełkującą miłością. A także z bólem i gniewem. Jak to możliwe, że teraz były tak obojętne? - Czyżbyś otrzymała nowy dar? - zapytał bez wyraźnej nienawiści, lecz lakonicznie i chłodno. - Potrafisz rozmawiać z umarłymi? Czułam, jak gorąco uderza mi na twarz. - N...nie - wyjąkałam. - Po prostu... no po prostu pomyślałam, że Nolan by się ucieszyła. Erik otworzył usta, a w jego oczach pojawiły się złośliwe iskierki, zamiast się jednak odezwać, oderwał ode mnie wzrok i spojrzał w ciemność. Zacisnął zęby i przeczesał swoje gęste czarne włosy znajomym gestem, który mimowolnie wykonywał, gdy był zmieszany. - No cóż, mam nadzieję, że się cieszy. Zawsze była moją ulubioną nauczycielką - odrzekł w końcu, nie patrząc na mnie. Niezręczną ciszę przerwał w końcu Jack. - Będziesz znów mieszkał ze mną w pokoju? - zapytał nieśmiało. Erik wydał z siebie długie westchnienie, a potem uśmiechnął się przyjaźnie. - Niestety, umieścili mnie w budynku dla nauczycieli. - Ojej. No tak. Ciągle zapominam, że ukończyłeś Przemianę. - Jack zachichotał nerwowo. - Taaa, czasem sam o tym zapominam - przyznał Erik. - Nawiasem mówiąc, muszę lecieć do nowego mieszkania. Muszę rozpakować mnóstwo kartonów i napisać masę konspektów. Trzymajcie się. - Umilkł i przeniósł wzrok na mnie. - Do widzenia, Zoey. Do widzenia. Poruszyłam ustami, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. - Na razie! - zawołali za Erikiem pozostali, gdy odwracał się i szedł szybko w kierunku nauczycielskiej części budynku.

ROZDZIAŁ JEDENASTY W drodze do internatu moi przyjaciele gadali o różnych duperelach, starannie pomijając fakt, że dopiero co wpadliśmy na mojego byłego i wyszła z tego wybitnie niezręczna i okropna sytuacja. Przynajmniej dla mnie. Czułam się podle. To ja spowodowałam rozstanie z Erikiem, ale teraz strasznie za nim tęskniłam. I nadal strasznie mi się podobał. Fakt, zachowywał się jak palant, trudno mu się jednak dziwić, skoro przyłapał mnie na seksie z innym facetem. A konkretnie - z innym wampirem. Co za różnica. Rzecz w tym, że sama się wpakowałam w tę kabałę i byłam niesamowicie sfrustrowana tym, że nijak nie mogę się z niej wyplątać, bo wciąż zależało mi na Eriku. - Co o nim sądzisz, Zo? - O nim? - Że niby o Eriku? No cóż, sądziłam, że jest cudowny, frustrujący i... i na widok miny z cyklu „obudź się, dziewczyno” uświadomiłam sobie, że nie jego ma na myśli Damien. - Znaczy o kim? - zapytałam z właściwą mi domyślnością. Westchnął. - O tym nowym. O Starku. Wzruszyłam ramionami. - Wydaje się miły. - I niezłe ciacho - dodała Shaunee. - Dokładnie w naszym guście - zawtórowała jej Erin. - Spędziłeś z nim więcej czasu niż my, więc lepiej powiedz, co ty o nim myślisz - zwróciłam się do Damiena, puszczając gadkę dziewczyn mimo uszu. - Jest w porządku, ale wydaje się jakiś wyobcowany. I co gorsza, przez Cesarzową musi mieszkać w pokoju sam. Same rozumiecie, ten pies jest naprawdę ogromny. - Ludzie, przecież on jest nowy. Wiecie, jakie to uczucie. Może po prostu woli się na jakiś czas odizolować. - Dziwne, że ktoś o takim niezwykłym talencie nie chce z niego korzystać - zauważył Damien. - Może o czymś nie wiemy - powiedziałam, myśląc o tym, jak spokojnie i pewnie zachowywał się Stark, gdy stawiał się wampirom w sprawie swojego psa, i jak nagle się spłoszył, gdy Neferet go spytała, czy chce brać udział w zawodach łuczniczych. Wyglądał niemal na wystraszonego. - Posiadanie niezwykłych zdolności bywa czasem przerażające. - Mówiłam bardziej do siebie niż do Damiena, ale on się uśmiechnął i szturchnął mnie ramieniem. - O niezwykłości to ty pewnie coś wiesz - rzucił. Pewnie tak. Odwzajemniłam uśmiech, starając się rozproszyć ponury nastrój, w jaki wprawiło mnie spotkanie z Erikiem. Komórka Shaunee pisnęła sygnałem esemesa. Dziewczyna wyszarpnęła telefon.

- Ja pierdziu, bliźniaczko! To jego uroczość Cole Clifton! Pyta, czy piszemy się na maraton filmów o Bournie z nim i T.J.-em w męskim internacie. - Kochana, toć ja od kołyski o niczym innym nie marzę! - odparła dramatycznie Erin, po czym Bliźniaczki zachichotały i wykonały wariacki erotyczny taniec, wywołując nasze pełne politowania spojrzenia. - Tak przy okazji, wy też jesteście zaproszeni - oznajmiła Shaunee Damienowi, Jackowi i mnie. - Dobra - odparł Jack. - Ostatniego jakoś nie miałem okazji obejrzeć. Jaki on miał tytuł? - Ultimatum Bourne’a - rzekł szybko Damien. - Fakt. - Jack wziął go za rękę. - Masz niesamowitą pamięć do filmów! Dosłownie nie ma takiego, którego byś nie znał. Damien poczerwieniał. - Nie przesadzajmy. Najbardziej lubię klasykę. Wtedy w filmach występowały prawdziwe gwiazdy, takie jak Gary Cooper, Jimmy Stewart czy James Dean. Dzisiaj zbyt wielu aktorów... - I nagle zamilkł. - Co jest? - zapytał Jack. - James Stark! - wykrzyknął Damien. - Co z nim? - zdziwiłam się. - Tak się nazywał grany przez Jamesa Deana bohater starego filmu Buntownik bez powodu. Wiedziałem, że to nazwisko mi coś mówi, ale myślałem, że to z powodu jego sławy. - Widziałaś ten film, bliźniaczko? - zapytała Erin. - Raczej nie - odparła Shaunee. - Kurczę - powiedziałam. Znałam film - oczywiście oglądałam go z Damienem - i teraz zadawałam sobie pytanie, czy chłopak nazywał się tak już przez Naznaczeniem czy dopiero po. Wielu nastolatków wybiera sobie nowe nazwiska, kiedy rozpoczyna życie adeptów. Jeśli tak było w przypadku Starka, mogło nam to powiedzieć coś ciekawego o jego charakterze. - Przejdziesz się, Zo? - wdarł się w moje rozmyślania głos Damiena. Podniosłam głowę i zobaczyłam wpatrzone we mnie cztery pary oczu. - Gdzie? - Jeeezu! Ziemia do Zoey! Idziesz z nami do chłopaków na Bourne'a? zapytała Erin. - A - odparłam automatycznie. - Nie. - Cieszyłam się, że nie są już na mnie wściekli, ale czułam się dziwnie odległa od nich i nie miałam zbytniej ochoty na wspólną zabawę. Za dużo się ostatnio wydarzyło. W ciągu kilku dni skojarzyłam się i straciłam cnotę z wampirem, który mnie nie kochał i wkrótce potem został okrutnie zamordowany. Złamałam serca moim chłopakom. Obydwu. Omal nie wybuchła wojna, którą w ostatniej chwili odwołano. Przynajmniej teoretycznie. Moja najlepsza przyjaciółka przestała być zombiakiem, lecz nie stała się „normalną” adeptką ani wampirką. Ani ona, ani

ci, wśród których żyła. Ale nie mogłam powiedzieć większości moich przyjaciół, a konkretnie nikomu oprócz Afrodyty, o dziwacznych czerwonych adeptach, bo wtedy mogłaby się o tym dowiedzieć Neferet i kto wie, co by zrobiła. A teraz Erik, jeden z moich zdradzonych ekschłopaków, miał być naszym nauczycielem dramatu - jak gdyby sam jego powrót do Domu Nocy nie był dla mnie wystarczająco dramatyczny. - Nie - powtórzyłam stanowczo. Pójdę sprawdzić, co u Persefony. - Wprawdzie całkiem niedawno odwiedziłam klacz w stajni, nigdy jednak nie było mi za wiele spokoju i ciepła, które wokół siebie roztaczała. - Na pewno? - spytał Damien. - Naprawdę ucieszyłoby nas twoje towarzystwo. Pozostali z uśmiechem pokiwali głowami, roztapiając resztkę lodowatego przerażenia, które zagnieździło się w moim żołądku, gdy byli wściekli. - Wielkie dzięki, ale dzisiaj naprawdę nie mam ochoty - wykręciłam się. - Niech ci... - machnęła ręką Erin. - ...będzie - dokończyła Shaunee. - To narka - powiedział Jack. Myślałam, że Damien jak zwykle obejmie mnie na pożegnanie, ale on zwrócił się do pozostałych: - Idźcie już, a ja odprowadzę Zoey do stajni i dogonię was. - Dobry pomysł - odparł Jack. - Wezmę dla ciebie popcorn. Damien uśmiechnął się. - A krzesło mi zajmiesz? Jack wyszczerzył się i pocałował go krótko na pożegnanie. - Jasne. Potem Bliźniaczki i Jack ruszyli w jedną stronę, a my w przeciwną. Miałam nadzieję, że to nie jest żaden omen dotyczący naszej przyszłości. - Nie musisz mnie odprowadzać - powiedziałam. - To przecież niedaleko. - Nie mówiłaś przypadkiem, że coś cię napadło i zraniło w rękę, gdy szłaś ze stajni do stołówki? Uniosłam brwi. - Myślałam, że mi nie wierzysz. - Cóż, powiedzmy po prostu, że przekonały mnie wizje Afrodyty. Jak już będziesz miała dość obcowania z Persefoną, możesz zadzwonić na moją komórkę, a ja wezmę Jacka i pobawimy się w ochroniarzy, udając osiłków, którymi nie jesteśmy. - Daj spokój. Nie zauważyłam, żebyś był jakoś szczególnie delikatny. - Ja nie, ale Jack owszem. Zaśmialiśmy się. Chciałam się z nim spierać, że nie potrzebuję żadnej eskorty, lecz właśnie wtedy rozległo się krakanie wrony. Szczerze mówiąc, teraz, gdy byłam mniej senna i dokładnie się przysłuchiwałam, bardziej przypominało dziwaczny żabi rechot, choć nie było przez to ani odrobinę mniej denerwujące.

A nawet, jak się dobrze zastanowić, nie tyle denerwujące, ile upiorne. Tak, to było właściwe słowo. - Słyszysz to? - zapytałam. - Kruka. Owszem. - Kruka? Myślałam, że to wrona. - Nie, chyba nie. Jeśli dobrze pamiętam, wrony kraczą, a głos kruka jest gardłowy i przypomina raczej skrzek ropuchy. - Damien zamilkł, a ptak znów parę razy zaskrzeczał. Wydało mi się, że się zbliżył. Brzmiało to tak strasznie, że aż dostałam gęsiej skórki. - Tak, to z pewnością kruk. - Nie podoba mi się ten głos. Czemu tak hałasuje? Jest zima, więc chyba nie mają teraz godów, co? Tym bardziej w nocy. Nie powinien spać? Usiłowałam coś dostrzec w ciemności, lecz nie zauważyłam żadnego durnego ptaszyska, co bynajmniej nie było dziwne. W końcu kruki są czarne i noc też. Ale ten jeden ptak zdawał się zajmować całe niebo nad moją głową, a jego charkot naprawdę działał mi na nerwy. - Nie znam się zbytnio na ich zwyczajach - odparł Damien, po czym przyjrzał mi się badawczo. - Dlaczego tak się tym przejmujesz? - Jak to coś mnie zaatakowało, słyszałam trzepot skrzydeł. Poza tym ten dźwięk po prostu brzmi upiornie. Nie czujesz tego? - Nie. Westchnęłam, myśląc, że Damien za chwilę powie coś o potrzebie zapanowania nad nerwami i wyobraźnią, ale mnie zaskoczył. - Masz silniejszą intuicję niż ja, więc skoro mówisz, że brzmi to dziwnie, wierzę ci. - Serio? - Staliśmy na schodkach stajni. Zatrzymałam się i spojrzałam na Damiena. Uśmiechnął się ze swoją zwykłą życzliwością. - Pewnie. Wierzę w ciebie, Zoey. - Nadal? - zapytałam. - Nadal - odpowiedział stanowczo. - I będę cię chronił. W tym momencie kruk przestał krakać i moje obawy niemal natychmiast się rozproszyły. Musiałam odchrząknąć i zamrugać parę razy, nim zdołałam się odezwać. - Dzięki, Damien. Nagle usłyszałam charakterystyczne zrzędliwe miauczenie starej kociej baby, które mogło się wydobyć jedynie z gardła Nali, a zaraz potem jasnorude kocisko wyłoniło się z mroku i zaczęło łasić do nóg Damiena. - Cześć, złotko - powiedział, drapiąc ją pod brodą. - Wygląda na to, że teraz ty przejmiesz opiekę nad Zoey. - Tak - przyznałam. - Naprawdę możesz już iść. - Jeśli będziesz mnie potrzebowała w drodze powrotnej, zadzwoń. To naprawdę nic takiego - rzucił na pożegnanie, przytulając mnie. - Dzięki - powtórzyłam.

- Nie ma sprawy, Zo. - Uśmiechnął się i odszedł, pogwizdując Seasons of Love z musicalu Rent. Nadal z uśmiechem na ustach otworzyłam boczne drzwi prowadzące do korytarza, który oddzielał stajnię od sali gimnastycznej. Dochodzący z prawej strony słodki zapach siana i koni oraz ulga spowodowana świadomością, że przyjaciele nie są już na mnie wściekli, sprawiły, że powoli zaczęłam się rozluźniać. Cholerny stres! Naprawdę powinnam poćwiczyć jogę czy coś (pewnie raczej „coś” niż jogę). Żyjąc dalej w takim napięciu, prędzej czy później dorobię się wrzodu żołądka. Albo, co gorsza, zmarszczek. Właśnie obracałam się w prawo i kładłam dłoń na klamce drzwi prowadzących do stajni, gdy usłyszałam dziwny świst, po którym nastąpił stłumiony trzask. Odgłosy dochodziły z lewej strony. Zerknęłam w bok i zauważyłam, że sala gimnastyczna jest otwarta. Kolejny świst i trzask jeszcze podgrzały moje zaciekawienie, no i jak to ja, zamiast wykazać się odrobiną rozumu i pójść grzecznie do stajni, weszłam na salę. Mówiąc konkretnie, ta nasza sala to nic innego jak halowe boisko otoczone bieżnią. Adepci grają tam w nogę i biegają. Sama nie przepadam ani za jednym, ani za drugim, ale przynajmniej teoretycznie wiem, do czego służy sala. Jest zadaszona, żeby uniknąć problemów ze światłem słonecznym, i oświetlona przymocowanymi do ścian lampami gazowymi, które nie biją tak po oczach. Tym razem większość była zgaszona, więc spojrzałam w odpowiednim kierunku dopiero na dźwięk kolejnego świstu. Zobaczyłam stojącego plecami do mnie Starka z łukiem w rękach, zwróconego twarzą do tarczy. W jej pomalowanym na czerwono środku tkwiła dziwnie gruba strzała. Zmrużyłam oczy, ale w przyćmionym świetle niewiele widziałam, zwłaszcza że tarcza znajdowała się bardzo, bardzo daleko zarówno od Starka, jak i ode mnie. Nala fuknęła cicho. Dopiero wtedy się zorientowałam, że jasne zawiniątko leżące obok Starka to Cesarzowa, prawdopodobnie śpiąca u jego stóp. - Też mi pies obronny - szepnęłam do kotki. Stark przeciągnął wierzchem dłoni po czole, jakby ścierał pot, i opuścił ramiona. Nawet z dużej odległości wydawał się silny i pewny siebie. Była w nim jakaś powaga, której nie miała większość chłopaków z Domu Nocy ani ludzkich nastolatków. Kurczę, coraz bardziej mnie intrygował. Gdy tak stałam, zastanawiając się, do jakiej kategorii facetów można by go zaliczyć, wyjął następną strzałę z leżącego na podłodze kołczana, odchylił się, uniósł łuk i jednym błyskawicznym ruchem wypuścił strzałę, która pomknęła ze świstem jak kula i wbiła się w sam środek tarczy. Trzask! Byłam w szoku. Dopiero teraz do mnie dotarło, dlaczego strzała wbita w tarczę jest tak gruba. To wcale nie była strzała: to była garść strzał, które jedna po drugiej wbijały się dokładnie w to samo miejsce. Każda, którą wypuszczał, lądowała dokładnie tam - w samym środku. Przeniosłam wzrok na stojącego

wciąż w strzeleckiej pozycji Starka i pomyślałam, że kategoria, do której należy, powinna się nazywać Kategorią Niegrzecznych Przystojniaków. O matko. Tylko tego mi teraz było trzeba. Przecież przysięgłam, że kończę z facetami. Na dobre. Na amen. Zaczynałam się właśnie odwracać, by się ulotnić, gdy zatrzymał mnie jego głos. - Wiem, że tam jesteś. Nawet się nie odwrócił. Za to Cesarzowa jak na komendę wstała, ziewnęła i przydreptała do mnie radośnie, merdając ogonem i poszczekując na powitanie. Nala wygięła grzbiet, ale nie zaczęła pluć ani syczeć. Co więcej, pozwoliła labradorce przez chwilę się obwąchiwać, nim złośliwie kichnęła jej prosto w pysk. - Cześć - powiedziałam do psa i właściciela, drapiąc Cesarzową za uszami. Stark odwrócił się do mnie. Na ustach błąkał mu się ten jego bezczelny prawie uśmiech. Zaczynałam podejrzewać, że taki wyraz twarzy to u niego norma. Zauważyłam jednak, że wydaje się bledszy niż podczas obiadu. Cóż, początki w nowej szkole są trudne i potrafią człowieka wymęczyć, nawet jeśli jest niegrzecznym przystojniakiem. - Szłam do stajni i usłyszałam, że coś się tu dzieje. Nie chciałam ci przeszkadzać. Wzruszył ramionami i zaczął coś mówić, ale musiał przerwać i odchrząknąć, jakby od dawna nie używał głosu. Kaszlnął lekko i w końcu udało mu się powiedzieć: - Nie ma sprawy. W sumie to się cieszę, że tu jesteś. Przynajmniej nie muszę cię szukać. - Potrzebujesz czegoś dla Cesy? - Nie, ma wszystko. Przywiozłem ze sobą jej rzeczy. Ale chciałem z tobą pogadać. Gdzie tam, wcale nie czułam się diabelnie zaszczycona i nie wychodziłam z siebie, żeby się dowiedzieć, czego ode mnie chce. Byłam absolutnie spokojna i wyluzowana. Przynajmniej na oko. - Tak? A o czym? Zamiast odpowiedzieć, zadał mi pytanie: - Czy te twoje nietypowe tatuaże naprawdę oznaczają, że potrafisz się komunikować ze wszystkimi pięcioma żywiołami? - Taaa... - odparłam, starając się nie zgrzytać zębami. Nienawidziłam, jak nowi pytali o moje dary. Na ogół albo robili ze mnie bohaterkę, albo zaczynali mnie traktować jak bombę, która w każdej chwili może wybuchnąć. Obie sytuacje były bardzo niezręczne i bynajmniej mi nie pochlebiały. - W moim dawnym Domu Nocy w Chicago była kapłanka, która miała więź z ogniem. Potrafiła sprawić, że coś samo z siebie się zapalało. Umiesz używać żywiołów w ten sposób? - Nie potrafię podpalić wody ani nic równie dziwnego - wykręciłam się,

unikając konkretnej odpowiedzi. Stark zmarszczył brwi, pokręcił głową i znów przetarł dłonią czoło. Starałam się nie widzieć, że przez to pocenie staje się jeszcze bardziej boski. - Nie pytam, czy umiesz manipulować żywiołami. Chcę tylko wiedzieć, czy masz dość mocy, by nad nimi panować. To oderwało moją uwagę od jego urody. - Słuchaj no. Wiem, że jesteś nowy, ale to naprawdę nie twoja sprawa. - Czyli że faktycznie masz niezły power. Zmrużyłam oczy. - Jak już mówiłam, to nie twoja sprawa. Jeżeli będziesz chciał czegoś konkretnego, na przykład dla psa, to zapraszam. A na razie żegnam. - Czekaj. - Zrobił krok w moją stronę. - Może robię wrażenie bezczelnego, ale naprawdę mam powody, by o to pytać. Ironiczny półuśmieszek zszedł mu z twarzy, ustępując miejsca obsesyjnemu zaciekawieniu. Wyglądał teraz jak ktoś, kto naprawdę koniecznie musi się czegoś dowiedzieć. - No dobrze. Owszem, mam sporą moc. - I naprawdę umiesz panować nad żywiołami? To znaczy, że gdyby stało się coś złego, potrafiłabyś je wykorzystać do ochrony swoich bliskich? - No, teraz już przegiąłeś. Grozisz nam? - O kurczę, nie! - rzucił szybko, unosząc jedną rękę, jakby się poddawał. Oczywiście trudno było nie zauważyć, że w drugiej wciąż trzyma łuk, z którego dopiero co ładował strzały w sam środek tarczy. Zauważył, na co patrzę, pochylił się powoli i położył łuk na podłodze. - Nikomu nie grożę. Po prostu jestem słaby w wyjaśnianiu. Chodzi o to, że chcę ci opowiedzieć o moim talencie. Wypowiedział ostatnie słowo z takim zażenowaniem, że uniosłam brwi ze zdziwienia. - Talencie? - powtórzyłam. - No, tak się to nazywa, a przynajmniej inni tak o tym mówią. Właśnie dlatego jestem taki dobry w tym. - Wskazał brodą leżący u jego stóp łuk. Milczałam, czekając (choć z wielką niecierpliwością) na ciąg dalszy. - Mój talent polega na tym, że nie umiem nie trafiać. - Nie umiesz nie trafiać? No i co z tego? Jak to się ma do mnie i mojej komunikacji z żywiołami? Znowu pokręcił głową. - Nie rozumiesz. Zawsze trafiam w cel, ale to nie znaczy, że cel zawsze jest tam, gdzie celuję. - Gadasz bez sensu, Stark. - Wiem, wiem. Mówiłem ci, że nie umiem tłumaczyć. - Przeczesał palcami włosy, które nastroszyły się jak kaczy ogon. - Najlepiej będzie, jak dam przykład. Słyszałaś kiedyś o wampirze Williamie Chidseyu? Nic mi to nie mówiło.

- Nie, ale niech cię to nie dziwi. Zostałam naznaczona dopiero kilka miesięcy temu. Nie znam się zbytnio na wampirskiej polityce. - Will nie zajmował się polityką, lecz łucznictwem. Przez prawie dwieście lat był niedoścignionym mistrzem wśród wampirów. - Inaczej mówiąc, mistrzem świata, bo przecież wampiry strzelają znacznie lepiej od ludzi - zauważyłam. - Taaa... - kiwnął głową. - No więc przez prawie dwa wieki Will ze wszystkimi wygrywał. Aż pół roku temu przyszła kryska na Matyska. Zastanowiłam się. - Pół roku temu? Czyli latem? Wtedy odbywa się wampirska olimpiada, nie? - Tak. Nazywamy to letnimi igrzyskami. - No dobra. Więc ten Will jest cholernie dobry w strzelaniu z łuku. I wygląda na to, że ty też. Dobrze go znasz? - Znałem. Czas przeszły. Will nie żyje. Ale owszem, znaliśmy się całkiem dobrze. - Przerwał na chwilę, po czym dodał: - Był moim mistrzem i najlepszym przyjacielem. - O kurczę. Przykro mi - wybąkałam. - Mnie też. Bo to ja go zabiłem.

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Zabiłeś go? - Nie byłam pewna, czy dobrze usłyszałam. - Owszem. A raczej zabił go mój talent. - Stark mówił swobodnie, jakby to nie było nic takiego, ale w jego oczach malował się taki ból, że aż musiałam odwrócić wzrok. Najwyraźniej był on równie oczywisty dla Cesarzowej, która natychmiast przydreptała do swojego pana i usiadła wsparta o niego, z uwielbieniem patrząc mu w oczy i skomląc cicho. Stark machinalnie wyciągnął rękę i pogładził miękką sierść na łbie psa. - To się stało podczas letnich igrzysk, przed samymi finałami. Will i ja prowadziliśmy i było praktycznie pewne, że podzielimy między siebie złoto i srebro. - Zamiast patrzeć na mnie, Stark wbijał wzrok w łuk, nie przestając głaskać Cesy. Co ciekawsze, Nala także podkradła się do niego i pomrukując jak kosiarka, zaczęła się łasić do tej samej nogi, o którą opierała się Cesarzowa. - Rozgrzewaliśmy się na torach treningowych. To były takie długie wąskie pasy rozdzielone przegrodami z białego materiału. Will stał na prawo ode mnie. Pamiętam, że naciągnąłem cięciwę i skoncentrowałem się bardziej niż kiedykolwiek w życiu. Naprawdę chciałem wygrać. - Przerwał, kręcąc głową i wykrzywiając usta w wyrazie autoironii. - Myślałem tylko o tym, żeby zdobyć złoty medal. Napiąłem więc łuk, myśląc sobie: „Niech się dzieje, co chce, bylebym trafił i pokonał Willa”. - Stark opuścił głowę, wzdychając ponuro. - Strzała pomknęła prosto w cel, który obrałem sobie w myślach. Trafiła Willa prosto w serce i zabiła na miejscu. Odruchowo pokręciłam głową. - Jakim cudem? Stał blisko tarczy czy co? - Gdzie tam. Stał nie więcej niż dziesięć kroków w prawo ode mnie. Dzieliła nas tylko ta płócienna przegroda. Mierzyłem przed siebie, ale to nie miało znaczenia. Strzała trafiła go prosto w serce. - Skrzywił się z bólu na wspomnienie tamtej chwili. - To wszystko stało się tak szybko, że zorientowałem się, dopiero gdy zobaczyłem na płótnie jego krew. Will już nie żył. - Stark, może wcale nie ty go zabiłeś! Może to były jakieś dziwaczne czary. - W pierwszej chwili tak pomyślałem, a przynajmniej miałem taką nadzieję. Wypróbowałem więc swój talent. Przeraziłam się. - Zabiłeś jeszcze kogoś? - Nie! Wypróbowywałem go na martwych przedmiotach. Koło szkoły codziennie o tej samej porze przejeżdżał pociąg towarowy. Taki stary, z dużą czarną lokomotywą i czerwonym wagonem na końcu. W Chicago taki widok to wciąż normalka. Wydrukowałem sobie zdjęcie tego czerwonego wagonu i przykleiłem do tarczy na terenie szkoły. Pomyślałem o trafieniu w wagon i wystrzeliłem.

- No i? - zapytałam, gdy umilkł. - Strzała znikła. Ale tylko na pewien czas. Znalazłem ją następnego dnia, czekając przy torach. Była wbita w bok prawdziwego wagonu. - O w mordę! - wyrwało mi się. - Teraz rozumiesz. - Podszedł i stanął bardzo blisko mnie. - Dlatego musiałem ci opowiedzieć o sobie i dowiedzieć się, czy masz dość mocy, by chronić osoby, które są ci bliskie. Mój żołądek po raz kolejny tego dnia fiknął koziołka. - Co chcesz zrobić? - Nic! - wrzasnął, aż Cesarzowa zaskomlała, a Nala przerwała swój mrucząco-łaszący rytuał i wgapiła się w niego. Stark odchrząknął i z wielkim wysiłkiem zdołał się opanować. - Nie chcę niczego robić. Ale Willa też nie chciałem zabić, a jednak to się stało. - Wtedy nie wiedziałeś, że to potrafisz, a teraz tak. - Podejrzewałem - rzekł cicho. - O. - Tylko tyle udało mi się wyjąkać. - Tak - rzekł i na moment zacisnął mocno usta. - Tak, wiedziałem, że ten mój talent jest jakiś dziwny. Powinienem zawierzyć przeczuciu i być ostrożniejszy. Ale nie byłem, a teraz Will nie żyje. Chcę więc, żebyś znała prawdę o mnie, zanim coś się stanie. - Chwila! Jeśli dobrze rozumiem, tylko ty możesz wiedzieć, w co tak naprawdę celujesz, bo to się znajduje w twojej głowie! Prychnął sarkastycznie. - Tak by się zdawało, ale nie. Raz chciałem sobie całkiem bezpiecznie poćwiczyć, więc poszedłem do parku koło naszego Domu Nocy. Upewniłem się, że nikogo tam nie ma, znalazłem wielki stary dąb i zawiesiłem tarczę mniej więcej na środku drzewa. Przyglądał mi się, jakby czekał na reakcję, więc kiwnęłam głową. - Znaczy na środku pnia? - Właśnie. Dokładnie tak myślałem, gdy celowałem w to miejsce. Celuję sobie w środek tego drzewa. W samiutkie jego serce. Wiesz, co czasem nazywają sercem drzewa? - Nie - odpowiedziałam. - Nie znam się zbytnio na drzewach - dodałam głupio. - Ja też nie wiedziałem. Dopiero potem sprawdziłem. Dawne wampiry, te obdarzone darem komunikacji z ziemią, wierzyły, że serce drzewa mogą stanowić niektóre zwierzęta, a nawet ludzie. - Przerwał na chwilę. - No więc pomyślałem sobie o sercu drzewa i wystrzeliłem. - Nie musiał mówić więcej; wystarczyło, że spojrzał na swój łuk. - Kogo zabiłeś? - zapytałam cicho. Zupełnie bez zastanowienia wyciągnęłam rękę i położyłam mu na ramieniu. Nie mam pojęcia, dlaczego go dotknęłam. Może po prostu wyglądał, jakby potrzebował dotyku drugiej osoby. A może mimo tego, co przed chwilą usłyszałam, wciąż byłam nim

zainteresowana. Przykrył moją dłoń swoją i opuścił ramiona. - Sowę - powiedział łamiącym się głosem. - Siedziała na jednej z górnych gałęzi wewnątrz korony. Krzyczała, dopóki nie uderzyła o ziemię. Strzała przebiła ją na wylot. - A więc sercem tego drzewa była sowa - szepnęłam, walcząc z idiotycznym pragnieniem, by przytulić Starka. - Właśnie. A ja ją zabiłem. - Podniósł głowę i nasze oczy się spotkały. Pomyślałam, że jeszcze nigdy nie widziałam w niczyim spojrzeniu takiego żalu. Zwierzaki u jego stóp próbowały go pocieszać, wykazując się (przynajmniej Nala) większą intuicją niż zwykle, a mnie przyszło do głowy, że może Stark ma jeszcze inne dary niż tylko trafianie w rzeczy, w które nieświadomie celuje. Miałam na szczęście dość rozumu, by zachować to dla siebie, zamiast dobijać go kolejnym niechcianym talentem. - Teraz widzisz - dodał. - Jestem niebezpieczny, nawet gdy tego nie chcę. - Chyba rozumiem - odparłam ostrożnie, wciąż trzymając rękę na jego ramieniu. - Może powinieneś zrezygnować ze strzelania, przynajmniej dopóki nie nauczysz się w pełni panować nad tym, co potrafisz? - Owszem, powinienem. Ale kiedy nie ćwiczę, kiedy staram się zapomnieć o strzelaniu, czuję się, jakby wyrywano ze mnie jakąś integralną część. Jakby coś we mnie umierało. - Puścił moją dłoń i zrobił krok w tył. - O tym też musisz wiedzieć: jestem tchórzem, bo nie potrafię znieść tego bólu. - Chęć uniknięcia bólu nie robi z ciebie tchórza - zapewniłam szybko, słuchając cichego głosu, który rozbrzmiewał we mnie. - Jesteś po prostu człowiekiem. - Adepci nie są ludźmi - zauważył. - Szczerze mówiąc, nie jestem tego taka pewna. Sądzę, że każdy, adept czy wampir, jest w dużej części człowiekiem. - Zawsze jesteś taką optymistką? Zaśmiałam się. - No co ty! Tym razem uśmiechnął się mniej sarkastycznie i bardziej szczerze. - W każdym razie nie wydaje mi się, żebyś miała na drugie imię Załamka. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha. - Aż taką pesymistką też nie jestem, a przynajmniej do niedawna nie byłam. - Spoważniałam. - Chociaż fakt, ostatnio nie jest mi tak wesoło jak kiedyś. - Co się stało ostatnio? Potrząsnęłam głową. - Więcej, niż chciałabym opowiadać. Nasz wzrok znów się skrzyżował i ze zdziwieniem zobaczyłam zrozumienie w oczach Starka. Po chwili zaskoczył mnie jeszcze bardziej, podchodząc i odgarniając mi z twarzy kosmyk włosów.

- Jeśli chcesz pogadać, umiem słuchać. Czasem opinia kogoś z zewnątrz może się przydać. - A nie wolałbyś raczej być kimś z wewnątrz? - zapytałam, starając się opanować emocje wywołane jego bliskością i wrażeniem, jakie na mnie robił. Wzruszył ramionami, a jego uśmiech znów stał się sarkastyczny. - Tak jest łatwiej. Głównie dlatego nie byłem wściekły że mnie zabierają z mojego Domu Nocy. - Właśnie chciałam cię o to zapytać... - Urwałam i udając, że muszę zrobić parę kroków, żeby pomyśleć, odsunęłam się nieco od niego, zmuszając swój umysł, by oderwał się od kwestii jego uroku i zajął odpowiednim formułowaniem pytań, z których Stark nie wyciągnie niewłaściwych wniosków, szczególnie dotyczących Neferet. - Mogę pytać o rzeczy związane z twoim przyjazdem tutaj? - Możesz pytać, o co tylko chcesz, Zoey. Spojrzałam w jego orzechowe oczy i zobaczyłam w nich znacznie więcej, niż mówiły same słowa. - W porządku. Przenieśli cię z powodu tego, co się stało z Willem? - Chyba tak. Nie mam pewności. Wszystkie wampiry w moim dawnym domu mówiły tylko, że nasza kapłanka poprosiła o przeniesienie mnie. Tak się czasem dzieje, gdy adepci mają szczególne zdolności, które bardziej by się przydały innej szkole. - Zaśmiał się ponuro. - Wiem na sto procent, że nasz dom starał się o jednego świetnego aktora, którego tu macie. Jak on się nazywał? Chyba Erik Night... - Tak - powiedziałam - Erik Night. Ale on już nie jest adeptem. Przeszedł Przemianę. - O rany. Naprawdę nie miałam ochoty gadać o Eriku z kimś, kto podobał mi się tak bardzo jak Stark. - A. No, no... W każdym razie wasz dom nie chciał go wypuścić i on też nie chciał się przenosić. A mojemu domowi już na mnie nie zależało. Ja też nie miałem powodu, żeby zostać. Więc kiedy się dowiedziałem, że w Tulsie mnie chcą, powiedziałem, żeby sobie nie wyobrażali, że jeszcze kiedykolwiek wezmę udział w zawodach. Mimo to mnie chcieli. No i jestem. - Kpina zniknęła z jego twarzy i przez chwilę wyglądał słodko i jakby nieśmiało. - Zaczynam się nawet cieszyć, że mnie tu sprowadzili. - Taaa... - mruknęłam kompletnie już zbita z tropu przez to uczucie bliskości, które się między nami rodziło. - Ja też zaczynam się cieszyć, że cię sprowadzili. - Dopiero wtedy dotarły do mnie jego wcześniejsze słowa i ogarnęło mnie straszne przeczucie. Musiałam odchrząknąć, nim zdołałam zadać następne pytanie. - Wszystkie wampiry wiedzą, jak Will zginął? Zobaczyłam w jego oczach błysk bólu i pożałowałam tych słów. - Pewnie tak. W mojej starej szkole wszystkie wiedziały, a wiesz, jak to z nimi jest. Trudno utrzymać coś w tajemnicy. - Tak - przyznałam. - Wiem. - Słuchaj no, czy mi się zdaje czy między tobą a Neferet coś jest nie tak? -

zapytał nagle. Mrugnęłam ze zdziwienia. - Niby co? - Wyczułem jakieś napięcie. Powinienem coś o niej wiedzieć? - Jest potężna - odparłam. - No, to wiem. Jak wszystkie najwyższe kapłanki. Zastanowiłam się. - Cóż, na razie powiem tylko, że nie jest do końca tym, kim się wydaje, i że powinieneś na nią uważać. No i ma bardzo silną intuicję. Praktycznie potrafi czytać w myślach. - Dobrze wiedzieć. Będę ostrożny. Uznałam, że czas się zmywać. Chłopak z jednej strony sprawiał wrażenie pewnego siebie i wiedzącego, czego chce, a z drugiej wyglądał na bardzo wrażliwego i tak fascynującego, że zaczynałam zapominać, iż poprzysięgłam trzymać się z dala od seksu. Kurczę, co ja gadam! To znaczy od facetów. Trzymać się z dala od facetów. I od seksu z nimi. O matko, zaraz zwariuję! - Chyba już pójdę. Muszę oporządzić konia - wypaliłam. - Fakt, z tym lepiej nie zwlekać. Zwierzęta potrafią być bardzo wymagające. - Uśmiechnął się i podrapał Cesę za uszami. Zaczęłam się odwracać do wyjścia, ale schwycił mnie za nadgarstek, po czym wolno zsunął dłoń tak, by jego palce splotły się z moimi. - Dzięki za to, że nie spanikowałaś po tym, co ci powiedziałem. Odwzajemniłam uśmiech. - Z przykrością stwierdzam, że przy tym, co przeżyłam w ostatnim tygodniu, twój niesamowity talent wydaje się prawie zwyczajny. - Z równą przykrością stwierdzam, że miło mi to słyszeć - rzekł, po czym uniósł i ucałował moją dłoń. Tak po prostu. Jakby codziennie całował dziewczyny po rękach. Normalnie mnie zatkało. Co należy zrobić, gdy ktoś pocałuje cię w rękę? Dziękować czy co? Miałam ochotę odwzajemnić pocałunek (niekoniecznie w rękę), wpatrywałam się w jego orzechowe oczy i myślałam o tym, że nie powinnam o tym myśleć, kiedy on zapytał: - Opowiesz wszystkim o mnie? - A chcesz? - Nie, chyba że będziesz musiała. - Więc nie powiem, jeśli nie będę musiała - odparłam. - Dzięki, Zoey - rzekł, po czym ścisnął moją dłoń, uśmiechnął się i wreszcie mnie puścił. Stałam tam przez chwilę, patrząc, jak Stark podnosi łuk i podchodzi do miejsca, w którym leży skórzany kołczan. Nie oglądając się na mnie, wyjął strzałę, przymierzył i wypuścił, trafiając jak zwykle w sam środek tarczy. Był naprawdę niesamowicie tajemniczy i w ogóle tak ekstra, że dosłownie nie mogłam nad sobą zapanować, ale odwróciłam się, zacisnęłam zęby i powiedziałam sobie, że muszę wziąć się w garść i zapanować nad hormonami.

Byłam już przy drzwiach, gdy usłyszałam za plecami kaszlnięcie. Zamarłam, mając nadzieję, że po prostu odchrząknął i że za chwilę usłyszę świst kolejnej strzały pędzącej w środek tarczy. Znów zakaszlał. Tym razem z całą pewnością usłyszałam dobiegające z głębi jego gardła straszliwe gulgotanie. A zaraz potem uderzył mnie zapach piękny, potworny zapach świeżej krwi. Zacisnęłam zęby, by powstrzymać obrzydliwą żądzę. Nie chciałam się odwracać. Chciałam wybiec z budynku, wezwać kogoś na pomoc i nigdy, przenigdy nie wracać. Nie chciałam być świadkiem tego, co za chwilę miało się stać. - Zoey! - dobiegł mnie gulgoczący, przepełniony strachem krzyk. Odwróciłam się wbrew swojej woli. Zobaczyłam Starka na klęczkach, zgiętego wpół i wymiotującego krwią na gładki złoty piasek wyściełający podłogę sali. Cesarzowa skomlała potwornie. Dławiący się krwią chłopak wyciągnął rękę i pogłaskał psa, uspokajając go szeptem między kaszlnięciami. Podbiegłam do niego. Osuwał się już na ziemię; zdołałam go złapać i ułożyć sobie jego głowę na kolanach. Pociągnęłam za bluzę, rozdzierając ją pośrodku i wykorzystując do otarcia krwi tryskającej z oczu, nosa i ust. - Nie! Dlaczego to się dzieje teraz? - Przerwał, wykasłując więcej krwi, niż byłam w stanie zetrzeć. - Dopiero cię znalazłem i już mam odchodzić? - Jestem przy tobie. Nie zostawię cię samego. - Starałam się mówić uspokajająco, ale byłam kompletnie załamana. Proszę, nie zabieraj go! Uchroń go! - wrzeszczałam w duchu. - To dobrze - wykrztusił i znów kaszlnął, wyrzucając z nosa i ust świeże strumyczki krwi. - Cieszę się, że to ty. Jeśli to musi się stać, dobrze, że tu jesteś. - Ciii... - uspokajałam go. - Wezwę pomoc. Zamknęłam oczy i zrobiłam pierwszą rzecz, jaka mi przyszła do głowy: skoncentrowałam się na myśleniu o powietrzu, o słodkich letnich bryzach, i po chwili poczułam na twarzy ciepły pytający dotyk wiatru. Sprowadź tu Damiena i każ mu wezwać pomoc - zakomenderowałam, a wiatr zawirował wokół mnie jak tornado i odleciał. - Zoey! - wykrzyknął Stark i znów zakaszlał. - Cicho. Oszczędzaj siły - powiedziałam, mocno trzymając go jedną ręką, a drugą odgarniając mu łagodnie z twarzy mokre włosy. - Płaczesz - powiedział. - Przestań. - N...nie mogę - wyjąkałam. - Szkoda, że pocałowałem cię tylko w rękę... Myślałem, że mam więcej czasu - szeptał pomiędzy mokrymi ciężkimi oddechami. - Za późno. Spojrzałam mu w oczy i kompletnie zapomniałam o całym świecie. Wiedziałam jedynie, że trzymam Starka w ramionach i że bardzo, bardzo niedługo go stracę.

- Nie jest za późno - powiedziałam, pochylając się i przyciskając usta do jego ust. Otoczył mnie ramionami. Wciąż miał dość siły, by mocno mnie objąć. Moje łzy zmieszały się z jego krwią, a pocałunek był niesamowicie cudowny, straszny i stanowczo za krótki. Stark oderwał usta, obrócił głowę i wykaszlał na ziemię mnóstwo życiodajnej krwi. - Ciii... - uspokajałam go, łkając coraz bardziej. Przyciągnęłam go bliżej siebie. - Jestem tu. Trzymam cię. Cesarzowa znów zaskomlała żałośnie i położyła się obok swego pana, wpatrując się w zakrwawioną twarz z ewidentnym przerażeniem. - Zoey, wysłuchaj mnie, zanim umrę. - Dobrze. Nie bój się. Słucham. - Obiecaj mi dwie rzeczy - rzekł słabym głosem. Odsunął się, by wykaszleć kolejny strumień krwi. Przytrzymałam go za ramiona, a kiedy znów opadł, był tak drżący i blady, że wydawał się niemal przejrzysty. - Jasne. Co tylko chcesz - zapewniłam. Uniósł zakrwawioną dłoń i pogłaskał mnie po policzku. - Obiecaj, że mnie nie zapomnisz. - Obiecuję - powiedziałam, ocierając się policzkiem o jego dłoń. Próbował zebrać drżącym kciukiem moje łzy, przez co płakałam jeszcze bardziej. - Nie mogłabym zapomnieć. - I że zaopiekujesz się Cesarzową. - Psem? Ale ja mam... - Obiecaj! - Jego głos nabrał nagle mocy. - Nie pozwól, żeby oddali ją obcym. Ciebie przynajmniej zna i wiem, że już cię polubiła. - Dobrze, obiecuję! Nie martw się - powiedziałam szybko. Sprawiał wrażenie, jakby wraz z moją ostatnią obietnicą przestał walczyć. - Dzięki. Szkoda, że... - Ucichł, zamykając oczy. Odwrócił głowę, którą trzymał mi na kolanach, i otoczył mnie ręką w pasie. Czerwone łzy cicho spływały mu po twarzy. Prawie całkiem znieruchomiał: tylko pierś drgała mu lekko, gdy usiłował złapać oddech mimo zalewającej mu płuca krwi. Potem coś sobie przypomniałam i poczułam przypływ nadziei. Nawet jeśli się myliłam, musiałam mu to powiedzieć. - Stark, posłuchaj mnie! - Nie dał znaku życia, więc potrząsnęłam go za ramiona. - Stark! Rozchylił lekko powieki. - Słyszysz? Ledwo dostrzegalnie skinął głową, wykrzywiając czerwone usta w karykaturze sarkastycznego, zadziornego uśmiechu. - Pocałuj mnie jeszcze, Zoey - szepnął. - Słuchaj uważnie. - Pochyliłam się, by mówić mu prosto do ucha. - To nie musi być twój koniec. W naszym Domu Nocy adepci umierają, po czym odradzają się w innym rodzaju Przemiany.

Szerzej otworzył oczy. - Mogę... nie umrzeć? - Nie na zawsze. Adepci czasem wracają. Moja najlepsza przyjaciółka tak się odrodziła. - Pilnuj Cesarzowej. Jeśli będę mógł, wrócę po nią i po ciebie - szeptał gorączkowo wśród czerwonych strug płynących nieprzerwanie z ust, nosa, oczu i uszu. Nie był w stanie powiedzieć nic więcej, a ja mogłam jedynie trzymać go w ramionach i patrzeć, jak uchodzi z niego życie. Mniej więcej wtedy gdy Stark brał ostatni świszczący oddech, do sali wbiegł Damien, a za nim Smok Lankford, Afrodyta i Bliźniaczki.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Pierwsza dobiegła do mnie Afrodyta. Pomogła mi wstać. Ciało Starka bezwładnie ześliznęło się z moich kolan. - Masz krew na ustach - szepnęła, wyjmując z torebki chusteczkę i podając mi. Otarłam usta, a potem oczy, nim podbiegł do nas Damien. - Chodź z nami - powiedział. - Zaprowadzimy cię do pokoju, żebyś mogła się przebrać. Stanął obok, mocno chwytając mnie za łokieć. Afrodyta stała po drugiej stronie, trzymając mój drugi łokieć jak w imadle. Bliźniaczki objęły się nawzajem, z wielkim trudem powstrzymując łzy. Pojawiło się kilku Synów Ereba z ciemnymi noszami i kocem. Afrodyta i Damien usiłowali mnie wyprowadzić z budynku, ale zaparłam się i cicho płacząc, patrzyłam, jak wojownicy ostrożnie podnoszą zakrwawione ciało Starka i kładą je na noszach. Potem przykryli go kocem, zakrywając twarz. Wtedy Cesarzowa uniosła pysk i zawyła potwornie. Jej rozdzierający krzyk wypełnił krwawą noc smutkiem, samotnością i poczuciem ogromnej straty. - O Boże, to straszne - usłyszałam głos Afrodyty. - Biedaczka - dodał szeptem Damien, po czym i on rozpłakał się cicho. Nala przysiadła obok zrozpaczonego psa i wpatrywała się w niego wielkimi smutnymi oczyma, jakby nie bardzo wiedziała, co robić. Podobnie było ze mną. Czułam się dziwnie otępiała, choć z oczu nadal płynęły mi łzy. Usiłowałam wyrwać się przyjaciołom i podejść do psa, gdy nagle do pomieszczenia wbiegł Jack. Zatrzymał się gwałtownie, rozdziawiając usta ze zdumienia. Jedną ręką złapał się za gardło, a drugą zakrył usta, nieskutecznie próbując powstrzymać okrzyk przerażenia. Przeniósł wzrok z zasłoniętego ciała na noszach na zakrwawiony piach, a potem na wyjącego psa. Zapłakany Damien ścisnął mnie za łokieć, zaraz puścił i ruszył w kierunku Jacka, który jednak, ignorując wszystkich i wszystko wokół, podbiegł do Cesarzowej i opadł na kolana obok niej. - Kochany psiaku! Serce mi się łamie na twój widok! - powiedział cicho. Cesarzowa opuściła pysk i długo, badawczo wpatrywała się w chłopaka. Nie wiedziałam, że psy potrafią płakać, ale przysięgam, że ona umiała. Łzy rysowały ciemne błyszczące smugi, które ciągnęły się od kącików oczu w dół pyska. Jack też płakał, lecz gdy przemawiał do psa, w jego głosie nie było rozpaczy, tylko słodycz i pewność. - Jeśli pójdziesz ze mną, nie będziesz samotna. Wielka labradorka zrobiła powolny krok naprzód, jakby w ciągu ostatnich paru minut postarzała się o kilkadziesiąt lat, i oparła łeb na ramieniu chłopaka.

Przyglądałam się przez łzy, jak Smok Lankford łagodnie dotyka jego pleców. - Zabierz ją do swojego pokoju. Wezwę weterynarza, żeby dał jej coś na uspokojenie. Nie zostawiaj jej samej. Rozpacza tak jak kot po stracie ukochanego wampira. Jest wierna - dodał smutno. - Trudno jej będzie się pogodzić z jego odejściem. - Zaopiekuję się nią- rzekł cicho Jack, ocierając twarz jedną ręką, a drugą gładząc Cesę. Potem, gdy wojownicy wynosili z sali ciało Starka, objął wielkie psisko za szyję obiema rękami. Dopiero wtedy w progu pojawiła się Neferet, czerwona i zdyszana. - Ojej, nie! Kto to jest? - To ten nowy, James Stark - odparł Smok. Neferet podeszła do noszy i odchyliła koc. Wszyscy spojrzeli na Starka. Tylko ja nie potrafiłam się zmusić do patrzenia na jego nieruchomą twarz, więc przyglądałam się kapłance. I tylko ja zobaczyłam w jej oczach błysk triumfu i czystej, nieskrywanej radości. Potem Neferet wzięła głęboki oddech i z powrotem stała się zatroskaną opiekunką zasmuconą utratą adepta. Myślałam, że się porzygam. - Zanieście go do kostnicy. Zadbam, żeby się nim odpowiednio zajęto powiedziała. - Zoey - rzuciła, nie patrząc w moją stronę - postaraj się, żeby pies miał opiekę. - Potem dała wojownikom znak, by wyszli, i sama opuściła salę w ślad za nimi. Przez parę sekund nie mogłam wykrztusić słowa. Jej okrucieństwo w obliczu śmierci Starka było po prostu straszne. Przypuszczam, że jakaś część mnie, szczególnie w takich bolesnych chwilach jak ta, wciąż pragnęła, żeby Neferet była kobietą, za jaką początkowo ją uważałam - przybraną matką, która pokocha mnie taką, jaka jestem. Ocierając łzy grzbietem dłoni, przyglądałam się, jak wynoszą ciało Starka. Istniały osoby, które mnie potrzebowały i którym coś obiecałam. Musiałam wreszcie pogodzić się z faktem, że Neferet zeszła na złą drogę, i przestać się nad sobą roztkliwiać. Obróciłam się do Damiena. - Nie zostawiaj Jacka samego. On potrzebuje cię teraz bardziej niż ja. - Dasz sobie radę? - zapytał. - Ja się nią zajmę - zgłosiła się Afrodyta. - My też! - rzuciły jednogłośnie Bliźniaczki. Damien skinął głową, przytulił mnie mocno, a potem przykląkł obok swojego chłopaka i psa. Najpierw ostrożnie, później już bardziej pewnie i czule pogłaskał Cesarzową. - Jesteś pokrwawiona jak diabli, wiesz? - zapytała Afrodyta, odrywając moją uwagę od rozpaczliwych wysiłków obu chłopaków, którzy starali się pocieszyć psa. Spojrzałam w dół. Po tym, jak pocałowałam Starka, przestałam czuć

zapach krwi. Wyrzuciłam go ze świadomości, żeby nie zwariować od jego słodyczy, i teraz ze zdumieniem zauważyłam, że moje ubranie jest nią przesiąknięte. - Muszę zdjąć te ciuchy - powiedziałam głosem bardziej drżącym, niż chciałam - i wziąć prysznic. - Chodź, pozwolę ci odwiedzić spa - rzekła Afrodyta. - Spa? - zapytałam głupio, zbyt otumaniona, żeby zrozumieć, co ona u diabła gada. Stark właśnie skonał w moich ramionach, a ja mam jechać do jakiegoś uzdrowiska? - Nie wiedziałaś, że zamontowałam sobie w łazience nowy prysznic? - Może Zo wolałaby się wykąpać we własnym pokoju - zauważyła Shaunee. - Właśnie. Może woli to robić w znajomych czterech ścianach - dodała Erin. - Może, może. A może nie chce sobie przypominać, że ostatnio zmywała tam z siebie krew, gdy zmarła jej najlepsza przyjaciółka - burknęła Afrodyta, po czym dodała z wyższością: - No a poza tym cholernie dobrze wiem, że nie ma w pokoju marmurowego prysznica Vichy, bo mój jest jedyny w campusie. - Prysznica Vichy? - zapytałam, mając wrażenie, że to jakiś zły sen. Shaunee westchnęła. - To coś nieziemskiego. Erin spojrzała na Afrodytę z podziwem. - Masz taki w swoim pokoju? - To jeden z przywilejów, które przysługują osobom bogatym i bardzo, bardzo rozpieszczonym - odpowiedziała Afrodyta. - O w mordę, Zo - mruknęła powoli Erin, przenosząc wzrok na mnie może jednak powinnaś skorzystać. Prysznic Vichy jest superpomocny w odreagowywaniu stresu. Shaunee otarła oczy i strząsnęła ostatnie łzy. - A wszyscy wiemy, że stresów ci dzisiaj nie brakowało. - No dobrze. Pójdę do Afrodyty i się wykąpię. - Wygramoliłam się z sali jak drewniana lalka i szłam pomiędzy Afrodytą a Bliźniaczkami, wciąż czując na ustach pocałunek Starka i słuchając surrealistycznego krakania kruków. Prysznic Vichy okazał się czterema wielkimi, grubymi dyszami prysznicowymi (dwie zamontowane na suficie, a dwie po bokach marmurowego brodzika), jednocześnie zalewającymi całe moje ciało milionem ton miękkiej gorącej wody. Stałam tam, czekając, aż zmyje ze mnie krew Starka, i patrząc, jak z czerwonej robi się różowa, a potem czysta. Gdy krew całkiem spłynęła, znów zaczęłam płakać. Wydawało się to bez sensu, bo przecież znaliśmy się zaledwie parę godzin, ale miałam wrażenie, że śmierć Starka złamała mi serce. Jak to możliwe? Jak mogłam tak bardzo cierpieć po utracie kogoś, kogo prawie nie

znałam? A może jednak się znaliśmy - może niektóre osoby łączy coś, co wykracza poza ograniczenia czasowe i społeczne? Może to, co wydarzyło się między mną a Starkiem w ciągu tych kilku minut w sali gimnastycznej, wystarczyło, by nasze dusze rozpoznały się wzajemnie? „Pokrewne dusze”... czyżby to było coś więcej niż przenośnia? Kiedy od płaczu rozbolała mnie głowa, a łzy się wyczerpały, wyczłapałam spod prysznica. Narzuciłam na siebie obszerny biały szlafrok, który wisiał na drzwiach łazienki, i przeszłam do luksusowo urządzonego pokoju Afrodyty. Nie zdziwiłam się bynajmniej, że Bliźniaczki zdążyły już się zmyć. - Masz, wypij. - Afrodyta podsunęła mi kieliszek wina. Pokręciłam głową. - Dzięki, ale nie przepadam za alkoholem. - Wypij i nie gadaj. To nie tylko alkohol. - Hm. - Wzięłam kieliszek napoju i posmakowałam ostrożnie, jakbym się bała, że zaraz eksploduje. I tak się stało, tyle że była to eksplozja rozkoszy. - W tym jest krew! - Nie powiedziałam tego z wyrzutem. Afrodyta dobrze wiedziała, że jej słowa były dla mnie aż nadto zrozumiałe, a komentarz rzuciłam ot, tak sobie. - Poczujesz się lepiej - mruknęła. - Po tym też. Na małym stoliczku obok szezlonga stało otwarte styropianowe pudełko z wielkim tłustym cheeseburgerem Goldie i dużą porcją frytek. Obok stała butelka coli - z pełną zawartością cukru i kofeiny. Przełknęłam ostatni łyk zaprawionego krwią wina i sama zdumiona nagłym uczuciem głodu, rzuciłam się na burgera. - Skąd wiedziałaś, że kocham Goldie? - Wszyscy je kochają. Są cholernie tuczące, więc uznałam, że jeden dobrze ci zrobi. - Dzięki - wybełkotałam z pełnymi ustami. Zrobiła śmieszną minę, podebrała mi frytkę z talerza i opadła na łóżko. Przez chwilę pozwalała mi jeść w spokoju, a potem z dziwnym wahaniem zapytała: - To jak, pocałowałaś go, zanim umarł? Nie mogłam na nią spojrzeć, a smak cheeseburgera stał się nagle papierowy. - Tak. Owszem. - Nic ci nie jest? - Nie - odparłam cicho. - Coś się między nami wydarzyło i... - Urwałam, nie mogąc znaleźć właściwych słów. - Co chcesz z tym zrobić? Tym razem podniosłam na nią wzrok. - On nie żyje. Nie da się nic... - Zamilkłam. Jak mogłam o tym zapomnieć? Śmierć Starka wcale nie musiała być jego końcem, przynajmniej

jeśli brać pod uwagę ostatnie wydarzenia w naszym Domu Nocy. Potem przypomniałam sobie także resztę. - Powiedziałam mu. - Że? - Że to nie musi być koniec. Zanim umarł, opowiedziałam mu, że ostatnio niektórzy adepci umierali, a potem wracali po innego rodzaju Przemianie. - Co oznacza, że jeśli wróci, od razu pomyśli o tobie i o tym, co mu powiedziałaś. Miejmy nadzieję, że Neferet nie usłyszy tych myśli. Ścisnęło mnie w żołądku, trochę z nadziei, a trochę ze strachu. - A ty co byś zrobiła? Pozwoliłabyś mu umrzeć, nie dając tej odrobiny nadziei? Westchnęła. - Nie wiem. Pewnie nie. Zależy ci na nim, co? - Taaa... Nie wiem dlaczego. Znaczy owszem, nie da się ukryć, że jest... był niezłym towarem. Ale przed śmiercią powiedział mi co nieco o sobie i jakoś tak się zbliżyliśmy. - Próbowałam sobie przypomnieć, co dokładnie Stark mi powiedział, lecz wszystkie wspomnienia zmieszały mi się z jego pocałunkiem i z tym, jak wykrwawił się w moich ramionach. Zadrżałam i pociągnęłam długi łyk coli. - No więc co zamierzasz w tej sprawie zrobić? - nie dawała mi spokoju Afrodyta. - Nie wiem! Czy mam pomaszerować do kostnicy i poprosić Synów Ereba o wpuszczenie mnie do środka, żebym mogła posiedzieć przy Starku i sprawdzić, czy w końcu nie ożyje. - Wypowiadając te słowa, uświadomiłam sobie, że chyba to właśnie chciałabym zrobić - To raczej nie jest dobry pomysł - zgasiła mnie Afrodyta. - Nie wiemy, co się stanie, jak szybko i czy w ogóle. - Zastanowiłam się. Czekaj no, mówiłaś, że widziałaś Starka w jednei z wizji o mojej śmierci, no nie? - Taaa. - Co miał na twarzy? Niebieski półksiężyc, czerwony czy wypełniony czerwony tatuaż? Zawahała się. - Nie wiem. - Jak to nie wiesz? Mówiłaś, że go rozpoznałaś. - Jasne. Pamiętałam oczy i te nieprzyzwoicie seksowne usteczka. - Przestań tak o nim gadać - warknęłam. Wyglądała na autentycznie spłoszoną. - Sorry, bez urazy. Kurczę, widzę, że naprawdę cię wzięło. - Owszem. Wzięło. Więc spróbuj sobie przypomnieć, jak wyglądał w twojej wizji. Przygryzła wargę. - Mało co pamiętam. Widziałam go dosłownie przez moment. Serce waliło mi jak młot, a w głowie huczało od nagłego przypływu

nadziei. - Ale to musi znaczyć, że nie umarł naprawdę. Przynajmniej nie całkiem. Był w wizji dotyczącej przyszłości, więc musi w niej istnieć. On wróci! - Niekoniecznie - zaoponowała łagodnie. - Zoey, przyszłość jest płynna. Wciąż się zmienia. Pamiętaj, że widziałam dwie różne wersje twojej śmierci. Raz umierałaś samotnie, bo przyjaciele cię opuścili. No cóż, wygląda na to, że jednak z powrotem wcielili się w rolę twoich pomylonych muszkieterów. Urwała na moment. - Sorki. Wiem, że miałaś gówniany dzień. Nie chciałam być wredna. Chodzi o to, że skoro twoje kół... znaczy, skoro nie jesteś już odizolowana, wizja, w której umierasz w samotności, prawdopodobnie się nie sprawdzi. Czyli przyszłość uległa zmianie. Wizja ze Starkiem mogła oznaczać, że w tamtej wersji przyszłości on nie umrze. Teraz ona też może się nie spełnić. - Ale tylko może? - Niby tak - przyznała niechętnie. - Tylko się za bardzo nie podniecaj. Ja jestem jedynie panną wizjonerką, a nie ekspertem od takich spraw jak ożywianie adeptów. - W takim razie potrzebny nam ekspert od tych spraw. - Starałam się nie mówić jak ktoś, kto robi sobie wielkie nadzieje, choć widziałam po smutnej minie Afrodyty, że nie dała się nabrać. - No cóż, z wielką niechęcią przyznaję ci rację. Musisz pogadać ze Stevie Rae. - Wrócę do pokoju, zadzwonię do niej i poproszę, żeby się z nami spotkała jutro w Kociej Budzie. Myślisz, że dasz radę zagadać Dariusa? - Nie no, wyluzuj. Więcej niż zagadać. Będzie absolutnie zajęty wymruczała. - A idź ty!... No dobra, rób z nim, co chcesz. Tylko nie chcę nic widzieć ani słyszeć. - Na fali optymizmu schwyciłam butelkę z colą. - Spoko loko. Z radością zachowam to dla siebie. - Ble i jeszcze raz ble. - Ruszyłam do drzwi. - A tak w ogóle, jak się pozbyłaś Bliźniaczek? Będę musiała jutro tłumaczyć się przed nimi? - Łatwizna. Powiedziałam, że jeśli zostaną, zrobimy sobie wzajemnie pedikiur z masażem stóp i że ja jestem pierwsza w kolejce. - Taaa, teraz kumam, czemu się zmyły. Afrodyta nagle spoważniała. - Zoey, mówiłam serio. Nie rób sobie nadziei w sprawie Starka. Wiesz, że nawet jeśli wróci, może już nie być taki sam. Stevie Rae mówi, że czerwoni adepci są teraz w lepszej formie, no i faktycznie są, ale nie są normalni. Ona też nie. - Wiem, Afrodyto. Mimo to nadal uważam, że Stevie jest w porządku. - A ja nadal twierdzę, że każda z nas musi pozostać przy własnym zdaniu. W każdym razie bądź ostrożna. Stark nie jest... - Przestań! - Uniosłam rękę, żeby ją powstrzymać. - Pozwól mi zachować resztkę nadziei. Chcę wierzyć, że jest dla niego szansa.

Pokiwała wolno głową. - Wiem. I to mnie martwi. - Jestem zbyt zmęczona, żeby teraz o tym gadać - mruknęłam. - Jasne, rozumiem. Po prostu zastanów się nad tym, co ci powiedziałam. Kiedy otwierałam drzwi, dodała: - Może chcesz tu zostać na noc? Nie byłabyś sama. - Nie, ale dzięki za troskę. W internacie pełnym adeptów i tak nie będę sama. - Z ręką na klamce obejrzałam się przez ramię. - Dzięki, że się mną zajęłaś. Naprawdę już mi lepiej. Znacznie lepiej. Machnęła lekceważąco ręką, wyglądając na speszoną. - Nie ma sprawy - dodała po chwili już swoim zwykłym tonem. - Jak zostaniesz królową, to mi się odwdzięczysz. **** Stevie Rae nie odbierała telefonu. Od razu odzywała się jej wesolutka wieśniacka poczta głosowa. Nie zostawiłam wiadomości. Niby co miałam powiedzieć? „Cześć, Stevie Rae, tu Zoey. Słuchaj no, pewien adept właśnie się wykrwawił na śmierć w moich ramionach i chcę wiedzieć, co teraz z nim będzie. Wróci jako nieumarła krwiożercza pokraka czy będzie po prostu dziwny jak ci twoi adepci? Czy też może pozostanie trupem? Chciałabym to wiedzieć, bo wiesz, chociaż dopiero go poznałam, to naprawdę mi na nim zależy. Oddzwoń do mnie! Pa”. To chyba nie był najlepszy pomysł. Usiadłam ciężko na łóżku i właśnie zaczynałam tęsknić za towarzystwem Nali, gdy otworzyła się odgradzająca jej legowisko klapka i mój marudny zwierzak pomiaukując, przeszedł przez pokój, wskoczył na łóżko i zwinął się w kłębek na mojej piersi, przyciskając mi pyszczek do szyi i mrucząc jak zwariowany. - Naprawdę się cieszę, że cię widzę. - Pogłaskałam kotkę za uszami i ucałowałam w białą plamkę nad nosem. - Co tam u Cesy? - Nala zamrugała, kichnęła, po czym przycisnęła głowę do mojego ciała i znów zamruczała. Wywnioskowałam z tego, że Jack i Damien dobrze zajmują się psem. Czując się lepiej pod wpływem mruczącej magii Nali, próbowałam uciec od rzeczywistości, czytając książkę - Wymianę atramentu mojej ulubionej aktualnie wampirskiej autorki, Melissy Marr, ale nawet jej zabójcze elfy nie potrafiły na dłużej przykuć mojej uwagi. O czym myślałam? No jak to o czym - o Starku. Dotknęłam ust, wciąż czując na nich smak jego pocałunku. Co mi odbiło? Dlaczego tak strasznie to przeżywałam? Owszem, chłopak zmarł w moich ramionach i było to naprawdę potworne, ale między nami faktycznie istniała jakaś więź, a przynajmniej czułam, że mogła zaistnieć. Zamknęłam oczy i westchnęłam. Jeszcze mi tego brakowało, żeby teraz myśleć o kolejnym facecie, skoro nie wyleczyłam się na dobre z Erika ani Heatha.

I szczerze mówiąc, z Lorena też nie. Nie żebym wciąż była w nim zakochana, lecz nie mogłam zapomnieć o bólu, który mi zadał. Moje serce wciąż krwawiło i naprawdę nie było gotowe na przyjęcie kolejnego uczucia. Przypomniałam sobie, jak Stark wziął mnie za rękę i splótł swoje palce z moimi. Od dotyku jego warg na skórze też nie mogłam się uwolnić. - Cholera jasna. Chyba nikt nie poinformował mojego serca, że nie jest gotowe na nowe wyzwania - szepnęłam do siebie. Co będzie, jeśli Stark wróci? I co będzie, jeśli dla odmiany nie wróci? Miałam już dość tracenia bliskich osób. Otarłam łzę, która wymknęła mi się spod powieki, zwinęłam się w kłębek i przytuliłam twarz do futerka Nali. Byłam po prostu zmęczona. Miałam za sobą straszny dzień. Jutro będzie lepiej. Pogadam ze Stevie Rae, która pomoże mi zdecydować, co mogę zrobić w sprawie Starka. Tyle że nie potrafiłam zasnąć. Przez głowę przetaczała mi się procesja popełnionych błędów i zranionych przeze mnie osób. Czy śmierć Starka była jakimś rodzajem kary za to, co zrobiłam Erikowi i Heathowi? „Nie! - zbuntował się mój racjonalny umysł. - To idiotyczne! Nyks nie postępuje w ten sposób”. Ale nieczyste sumienie podpowiadało co innego: „Nie można ranić ludzi tak mocno, jak ty zraniłaś Erika i Heatha, i nie odpokutować za to”. „Dość!” - pomyślałam stanowczo. Swoją drogą Erik nie wyglądał dziś na specjalnie załamanego. Mówiąc szczerze, wyglądał jak pajac, a nie jak ktoś, kto ma złamane serce. No dobra, to też nie było sprawiedliwe. Erik i ja byliśmy na dobrej drodze do zakochania się w sobie, gdy nagle ja zrobiłam skok w bok z Lorenem. Czego się niby spodziewałam - że będzie rozpaczał i błagał, żebym do niego wróciła? Już to widzę. Zraniłam go. Wcale nie zachowywał się jak pajac, tylko po prostu bronił się przed dodatkowym bólem. Nie musiałam też widzieć się z Heathem, by wiedzieć, że i jemu złamałam serce. Znałam go wystarczająco dobrze, aby dokładnie wiedzieć, jak bardzo go to zabolało. Był częścią mojego życia, odkąd wpadliśmy sobie w oko w podstawówce. Przeszliśmy przez fazę dziecinnego zauroczenia, fazę nastoletniej miłości w gimnazjum, fazę „chodzenia” w liceum, a ostatnio przez fazę Skojarzenia, czyli wymiany krwi, która zaowocowała moim apetytem na krew Heatha i tym podobnymi kwestiami. Te „kwestie” to eufemistyczne określenie faktu, że wymiana krwi z człowiekiem uruchamia receptory hormonów płciowych w mózgach obojga, więc zaczęły mi się roić znacznie większe ekscesy z Heathem niż tylko chłeptanie jego krwi. Taaa, wiem, że brzmi to obleśnie, ale przynajmniej jestem wobec siebie szczera. No więc mnie i Heatha wiązało Skojarzenie, ale potem, kochając się z Lorenem (nadal dziwnie się czułam na myśl, że nie jestem już dziewicą -

dziwnie w tym sensie, że trochę mnie to niepokoiło, a wręcz przerażało), skojarzyłam się z nim, zrywając więź z Heathem, co - o ile Loren powiedział mi prawdę - było dla niego potwornie bolesne. Od tamtej pory nie miałam z nim kontaktu. A Stark uważał, że to on jest tchórzem, bo chce uniknąć bólu? W porównaniu ze mną bynajmniej. Zastanawiałam się, czy poczucie bliskości, jakie oboje mieliśmy, przetrwałoby, gdyby dowiedział się tego wszystkiego o mojej przeszłości. Jakkolwiek by patrzeć, on się przede mną wywnętrzył, a ja nic mu o sobie nie powiedziałam. No a byłoby o czym. Że nie wspomnę o wielu niepozałatwianych sprawach. Unikałam kontaktu z Heathem, bo wiedziałam, że g0 skrzywdziłam. I skoro już zaczęłam być wobec siebie szczera, musiałam też przyznać, że bałam się, jak mnie potraktuje. Kwintesencją Heatha było to, że zawsze mogłam na nim polegać. Szalał za mną. Chodziliśmy ze sobą od trzeciej klasy (nawet kiedy tego nie chciałam). Po prostu zawsze był przy mnie. Nagle uświadomiłam sobie, że jest mi potrzebny. Czułam się zraniona, skrzywdzona przez los i zagubiona. Musiałam wiedzieć, że nie straciłam ich wszystkich... że jeden naprawdę mnie kocha, nawet jeśli na to nie zasługuję. Komórka akurat ładowała się na nocnym stoliku. Otworzyłam ją pstryknięciem i szybko, zanim zdążyłam stchórzyć, wstukałam wiadomość: co u ciebie? Tylko tyle. Kiedy już odpowie - jeżeli odpowie - mogłam kontynuować. Znów skuliłam się wraz z Nalą na łóżku i próbowałam zasnąć. Wydawało mi się, że leżę całą wieczność, więc w końcu zerknęłam na zegarek. Było prawie wpół do dziewiątej rano. Aha. W takim razie Heath mógł po prostu spać. Wciąż miał ferie, a kiedy nie musiał wstawać do szkoły, spał do południa. Dosłownie. No więc śpi, powtarzałam sobie uparcie. Wcześniej to by nie przeszkadzało, zauważył oskarżycielsko mój umysł. Wcześniej odpisałby mniej więcej po sekundzie i błagał o spotkanie. Z całą pewnością nie przespałby wiadomości ode mnie. Może powinnam zadzwonić. I usłyszeć, że nigdy więcej nie chce mnie widzieć? Przygryzłam wargę. Chciało mi się rzygać. Nie, nie byłam w stanie tego zrobić. Nie po tym, co się dziś stało. Nie zniosłabym jego wyzwisk. Wystarczy, że będę musiała je przeczytać. O ile odpisze. Znów skuliłam się przy Nali i usiłowałam się skoncentrować na jej pomrukach, ignorując milczenie telefonu. Jutro, obiecałam sobie, nim odpłynęłam w niespokojny sen. Jeśli nie da

znaku życia, jutro do niego zadzwonię. Nim usnęłam, usłyszałam gdzieś w pobliżu za oknem niepokojący charkot kruka.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Nie musiałam nastawiać budzika na piątą po południu (czyli rano, bo jak pamiętacie, u adeptów dzień i noc są trochę pomieszane - na przykład szkoła zaczyna się o ósmej wieczorem, a kończy o trzeciej nad ranem). Obudziłam się znacznie wcześniej i gdy alarm się rozdzwonił, leżałam w łóżku, głaszcząc Nalę i starając się wyrzucić z pamięci Starka, Heatha i Erika. Podniosłam się ociężale. Włożyłam dżinsy i czarny sweter. Przyjrzałam się sobie w lustrze. Wcale nie wyglądałam źle. Wyglądałam potwornie. Worki pod oczami wzbogaciły się o dodatkowe worki. Następnej nocy naprawdę muszę dłużej pospać. Nala wygięła grzbiet i syknęła na drzwi. Dopiero potem rozległo się pukanie. - Zoey! Streszczaj się, do jasnej cholery! Otworzyłam i zobaczyłam wkurzoną Afrodytę w bardzo krótkiej (i odjechanej) spódniczce z czarnej wełny, ciemno-fioletowym swetrze i czarnych butach, za które dałabym się zabić. Z irytacji przytupy wała jednym z nich. - Czego? - zapytałam. - Wiem, że już ci to mówiłam, ale jesteś powolna jak grubas chodzący o kulach - powiedziała. - A ty wredna. I ja też ci to już mówiłam - odparłam, usiłując pozbyć się senności z oczu, a jak się da, to i z mózgu. - Poza tym nie jestem powolna. Możemy iść - dodałam po chwili. - Jasne. Tylko że nie zatuszowałaś tatuażu. - O kurde. Zapomniałam o... - Machinalnie spojrzałam na jej czoło, na którym oczywiście nic nie było. - Taaa, jedną z niewielu zalet udawania adeptki jest ta, że nie trzeba maskować Znaku przed wyjściem z campusu. - Powiedziała to lekkim tonem, ale na jej twarzy malował się smutek. - Hej, pamiętaj, co powiedziała Nyks: nadal jesteś dla niej kimś wyjątkowym. Przewróciła oczami. - Jasne. Wyjątkowym. No dobra, olać to. Pospieszysz się czy nie? Darius czeka, a ty musisz jeszcze powiedzieć Szechinie, że idę z tobą. - I zjeść coś - dodałam, nakładając grubą warstwę kremu na zawiłe tatuaże tworzące mój Znak. - Nie ma czasu - ofuknęła mnie, gdy już biegłyśmy po schodach. Musimy dotrzeć do tej kociej kanciapy, zanim durni ludzie zaczną wychodzić z roboty i zasuwać do tych swoich debilnych burżujskich domków. - Sama jesteś durnym człowiekiem - szepnęłam. - Jestem wyjątkowym człowiekiem - poprawiła mnie, po czym równie cicho kontynuowała: - Kiedy spotykamy się ze Stevie? Poradzi sobie, jak się

trochę spóźnimy? - O Jezu - odszepnęłam. - Nie dodzwoniłam się wczoraj do niej. - Norma. W tych tunelach zasięg jest do dupy. Zacznę się tłumaczyć Dariusowi z naszego spóźnienia, a ty w tym czasie spróbujesz zadzwonić jeszcze raz. Musi się udać. - Wiem, wiem - mruknęłam. - Hej, Zo! - zawołała Shaunee, gdy mijałyśmy kuchnię. - Jak się dziś czujesz? Lepiej? - dołączyła się Erin. - Tak. Dzięki - odparłam, uśmiechając się do nich. Bliźniaczki były niezniszczalne. Nawet kolejne bliskie spotkanie ze śmiercią nie było w stanie na długo ich przerazić. - To super. Wyjęłyśmy ci pudełko Count Chocula - powiedziała Erin. - Hej, szajbuski nierozłączki, może spotkamy się dzisiaj na małym pedikiurku? Będziecie mogły się trochę poznęcać nad wstrętnym halluksem na mojej prawej stopie. - Afrodyta uniosła prawy but i udawała, że zamierza go rozpiąć. - Twoje śniadanie też czeka, Afrodyto - zapewniła Erin. - Taaa, przygotowałyśmy ci słodką miseczkę Count Śmierdziula - dodała Shaunee. - Jesteście żałosne. Zoey, pójdę po Dariusa i spotkamy się na parkingu. Tylko raz-dwa. - Zarzuciła grzywą i odmaszerowała. - Nienawidzimy jej - oznajmiły jednocześnie Erin i Shaunee. - Wiem - westchnęłam. - Ale wczoraj naprawdę była dla mnie miła. - Pewnie dlatego, że ma poważne zaburzenia osobowości - mruknęła Erin. - Właśnie. Myślę, że cierpi na rozdwojenie jaźni - dopowiedziała Shaunee. - Słuchajcie, może niedługo ją zamkną u czubków! - Doskonały pomysł, bliźniaczko. Podoba mi się, że zawsze jesteś taką optymistką - poparła ją Erin. - Masz, Zo, zjedz płatków. Zerknęłam na kuszące pudełko moich ulubionych. - Nie mam czasu na jedzenie, dziewczyny. Muszę jechać do Kociej Budy i obgadać sprawę pomocy. - Powinnaś ich namówić, żeby zorganizowali jakiś kiermasz - podsunęła Erin. - No właśnie. Musimy porządnie przewietrzyć szafy przed nadejściem wiosny i chętnie sprzedamy stare rzeczy, żeby zrobić miejsce dla nowych dodała Shaunee. - W sumie niezły pomysł. Mogliby go zorganizować pod dachem, żebyśmy nie musiały stać w słońcu - powiedziałam. - Zróbmy remanent w butach, bliźniaczko - rzuciła Shaunee. - Zgoda. Słyszałam, że w nadchodzącym sezonie najmodniejszy będzie metalik. Wyszłam z internatu ścigana trajkotaniem Bliźniaczek na temat zakupu

nowych butów. Przed budynkiem stał jeden z Synów Ereba - nie Darius, ale ktoś równie wielki i groźny. Zasalutował mi z szacunkiem, a ja odwzajemniłam pozdrowienie i szybko ruszyłam chodnikiem w stronę głównego budynku, kiwając głową mijającym mnie adeptom. Otworzyłam komórkę i wybrałam numer Stevie Rae. Na szczęście tym razem odebrała po pierwszym dzwonku. - Hej, Zoey! - Wreszcie. - Nie wypowiedziałam jej imienia, lecz i tak starałam się mówić jak najciszej. - Dzwoniłam wcześniej, ale nie odbierałaś. - Sorki, tu jest beznadziejny zasięg. Westchnęłam. Powinnyśmy coś z tym zrobić, choć w tym momencie nie bardzo wiedziałam co. - Dobra. Spotkamy się za chwilę przy Kociej Budzie? To ważne. - Przy Kociej Budzie? Gdzie to? - Na rogu Sześćdziesiątej i Sheridan, w tym fajnym ceglanym domku za Charlie's Chicken. Dasz radę? - Taaa, chyba tak. Muszę podjechać autobusem, więc trochę to potrwa. Czekaj no, a może po mnie wpadniesz? Już otwierałam usta, żeby wyjaśnić, dlaczego nie mogę jej podwieźć i dlaczego koniecznie muszę z nią dziś pogadać, ale gdzieś w tle rozbrzmiał rozdzierający krzyk, a zaraz po nim przerażający śmiech. - Kurczę, Zoey, muszę spadać - rzuciła Stevie Rae. - Co jest? - Nic - odparła trochę zbyt szybko. - Stevie... - zaczęłam, lecz przerwała mi. - Nikogo nie jedzą. Serio. Ale muszę załatwić, żeby facet od pizzy nie zapamiętał zbyt wiele z tej dostawy. Widzimy się przy Kociej. Pa! I rozłączyła się. Zamknęłam klapkę telefonu (żałując, że nie mogę zamknąć oczu, zwinąć się w pozycji embrionalnej i spać) i przeszłam przez wielkie drewniane wierzeje głównego budynku Domu Nocy. Nie mamy czegoś, co można by nazwać gabinetem dyrektora, na dole jednak znajduje się pomieszczenie zarządzane przez pannę Taylor, atrakcyjną młodą wampirkę, która jest nie tyle sekretarką, ile czymś w rodzaju ministrantki w służbie Nyks. Wiedziałam od Damiena, że służba w Domu Nocy stanowi element jej szkolenia na kapłankę, więc oprócz przygotowywania kaplicy do obrzędów i tak dalej panna Taylor odbierała telefony, robiła ksero i załatwiała różne sprawy dla nauczycieli. - Cześć, Zoey - powitała mnie z uroczym uśmiechem. - Dzień dobry, panno Taylor. Mam poinformować Szechinę, kto jedzie ze mną do Kociej Budy, ale nie wiem, gdzie ona jest. - Kiedy nie uczy, zwykle przesiaduje w sali zebrań. Urządziła tam sobie gabinet. Pewnie ją tam znajdziesz, skoro lekcje jeszcze się nie zaczęły. - Dzięki! - zawołałam, biegnąc korytarzem w lewo, a potem krętymi

schodami prowadzącymi do biblioteki i znajdującej się naprzeciw niej sali zebrań. Nie byłam pewna, czy mogę tak po prostu wejść, więc uniosłam rękę, żeby zapukać. - Wejdź, Zoey! - zawołał w tym momencie głos z wnętrza sali. Kurczę, wampiry są takie przerażające z tym swoim przewidywaniem przyszłości. Wyprostowałam się i weszłam. Szechina miała na sobie czarną suknię z czegoś, co wyglądało na welwet, z wyhaftowanymi na piersi insygniami Nyks: kobiecą sylwetką z uniesionymi rękami obejmującymi księżyc. Uśmiechnęła się do mnie, na nowo oszałamiając mnie swoją egzotyczną urodą i aurą nagromadzonej przez wieki mądrości. - Bądź pozdrowiona, Zoey - powitała mnie. - Bądź pozdrowiona - odparłam odruchowo. - Jak się dziś miewasz? Słyszałam, że jeden z naszych adeptów zmarł zeszłej nocy, a ty byłaś przy jego śmierci. Przełknęłam ślinę. - Tak, byłam przy Starku, gdy umierał. Czuję się najlepiej, jak mogę w tych okolicznościach. - Nadal masz ochotę na wizytę w Kociej Budzie? Wiesz, że pierwsze spotkanie może być trudne. - Wiem, ale chcę jechać. Przynajmniej będę zajęta. - Dobrze. Ty znasz siebie najlepiej. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym zabrać ze sobą Afrodytę. - To ta adeptka, która ma więź z ziemią, prawda? Skinęłam nerwowo głową. - Taki dar otrzymała od Nyks. - No cóż, w sensie dosłownym nie kłamałam. - Ziemia uspokaja. Adepci, którzy są z nią związani, zwykle cechują się rozsądkiem i można na nich polegać. Dokonałaś świetnego wyboru, młoda kapłanko. Starałam się nie okazać poczucia winy. Afrodyta rozsądna i godna zaufania? Jak by to powiedziały Bliźniaczki bez jaj” - Dobrze, w takim razie już pójdę. Ona i Darius czekają. - Jeszcze chwilkę. - Szechina zerknęła na trzymany w ręku arkusz papieru, po czym podała mi go. - To twój nowy plan lekcji. Za moją zgodą Neferet przeniosła cię z wampirskiej socjologii dla początkujących na zajęcia dla szóstego formatu. - Spojrzała wymownie na mój niezwykły tatuaż, który już się wypełnił, choć bez dwóch zdań wciąż byłam adeptką. Nie mówiąc o tym, że żaden wampir ani adept nie miał tatuaży, które by się rozciągały w dół poprzez szyję, ramiona i plecy aż po talię. Szechina ich wprawdzie nie widziała, ale jej spojrzenie świadczyło, że wie o ich istnieniu. - Jesteś zbyt dojrzała, żeby pozostawać na tak niskim poziomie nauki. Mam poczucie, z którym zgadza się wasza kapłanka, że będzie ci potrzebna wiedza na temat wampirskiego życia, której zwykły trzecioformatowiec nie potrzebuje.

- Tak jest. - Tylko tyle zdołałam wyjąkać. - Przenosiny na wyższy poziom spowodowały pewne zmiany w twoim planie. Załatwiłam ci na dzisiaj zwolnienie do lunchu, ale postaraj się wrócić na czas i przypilnuj, żeby iść na właściwe zajęcia. - Oczywiście. A co ze zwolnieniem Afrodyty? - Już załatwione. Znów przełknęłam ślinę. - Dzięki. Znaczy, dziękuję bardzo. - Cholerna wampirska intuicja. Chciałabym zaproponować ludziom z Kociej Budy, żeby Córy Ciemności urządziły kiermasz, coś w rodzaju pchlego targu, a pieniądze przekazały im. Myślisz, że możemy to zrobić? - Wspaniała myśl! Jestem przekonana, że Córy i Synowie Ciemności znajdą u siebie wiele ciekawych przedmiotów na sprzedaż. Pomyślałam o furze designerskich butów Bliźniaczek, kolekcji figurek z Gwiezdnych wojen Erika (teraz, jak już przeszedł Przemianę i był dorosłym wampirem, mogły mu się znudzić) i obsesji Damiena na punkcie krótkich naszyjników ze splecionych sznurków konopnych. - Tak, „ciekawe” to w tym przypadku właściwe słowo. - Daję ci swobodę decydowania, jak chcesz prowadzić swoją działalność charytatywną. Zgadzam się, że szerszy kontakt z miejscową ludnością to dobry pomysł. Segregacja sprzyja niewiedzy, a niewiedza rozprzestrzenianiu się lęku. Rozpoczęłam już współpracę z tutejszą policją w sprawie zabójstw i zgadzam się z nią, że wyglądają one na dzieło bardzo małej i bardzo szalonej grupy istot ludzkich. Mam pewne obawy co do twoich spotkań z ludźmi w tym konkretnym czasie, ale wierzę, że twoje szlachetne plany wygrają z niebezpieczeństwem. - Ja również. - Poza tym będzie cię chronił Darius. - Fakt - przyznałam bez namysłu. - Przywodzi mi na myśl górę. - Potem zreflektowałam się i poczerwieniałam. Szechina jednak odpowiedziała uśmiechem. - Istotnie, ma w sobie coś takiego. - No dobrze. W takim razie pędzę. Dam znać, jak poszło w Kociej Budzie. - Proszę, odwiedź mnie jutro i zdaj relację. A skoro o jutrze mowa, postanowiłam odprawić specjalny obrzęd z okazji Nowego Roku, mający na celu uwolnienie szkoły od negatywnej energii. Po śmierci dwojga profesorów, a teraz tego biednego chłopca, teren wymaga gruntownego oczyszczenia. Słyszałam, że rytuały oczyszczające nie są ci obce, bo zostałaś wychowana w świadomości swojego indiańskiego dziedzictwa. - Tak! - Nie opanowałam zdumienia. - Moja babcia wciąż żyje zgodnie z czirokeską tradycją. - To dobrze. W takim razie liczę na to, że ty i twoi uzdolnieni przyjaciele zorganizujecie obrzędy. Jutro sylwester, więc ustalmy, że ceremonia rozpocznie się o północy. Przywitamy nowy rok w ogólnoszkolnej akcji oczyszczającej w

pobliżu wschodniego muru. - Wschodniego muru? Przecież to tam... - Urwałam, czując przypływ mdłości. - Tak. To tam porzucono ciało profesor Nolan. Ale jest to także siedlisko wielkiej mocy, więc doskonale nadaje się na punkt odprawienia waszego obrzędu. - Czy nie to właśnie robiła Neferet po śmierci profesor Nolan? - Nasza kapłanka odprawiła coś w rodzaju ceremonii pogrzebowej w miejscu znalezienia zwłok. Właśnie wtedy rzuciła na obszar szkoły silny czar, dzięki któremu miała wiedzieć, kiedyś ktoś opuszczał Dom Nocy lub do niego przychodził. - Oczyszczanie i ochrona to dwie różne rzeczy, Zoey. Neferet skupiła się na ochronie, co w tamtym momencie było doskonałą reakcją na tragedię, która się tu dokonała. Teraz jednak nadszedł czas na oczyszczenie naszych umysłów i spojrzenie w przyszłość. W tym celu musimy uzdrowić przeszłość. Rozumiesz? - Tak sądzę - odpowiedziałam. - Z niecierpliwością czekam na wasz rytuał. - Ja też - skłamałam. - Bądź dziś ostrożna i mądra, Zoey. - Dam z siebie wszystko - obiecałam, po czym zasalutowałam, skłoniłam się lekko i wyszłam. O matko. Miałam jutro poprowadzić obrzęd oczyszczenia całej szkoły w kręgu, w którym nie będzie przedstawiciela ziemi, a tymczasem wszyscy ciągle wierzyli, że Afrodyta posiada dar łączności z tym żywiołem. No i że wciąż jest adeptką. Masakra. Po raz kolejny wdepnęłam w niezłe szambo.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Żeby nie zwariować od myślenia o tym przeklętym obrzędzie, w drodze na parking zajrzałam do nowego planu lekcji. Szechina miała rację przeniesienie na wyższy poziom wampirskiej socjologii faktycznie nieźle wywróciło rozkład moich zajęć, zamieniając miejscami pierwsze cztery godziny, a dramat w ogóle przenosząc z drugiej na piątą, zaraz przed jedyną lekcją, która pozostała o dawnej porze, czyli jazdą konną. - Rewelacja - mruknęłam do siebie. - Nie dość, że mam przed sobą ceremonię, która okaże się totalnym fiaskiem, to jeszcze czeka mnie dzisiaj lekcja z Erikiem. Walczyłam właśnie z pustym żołądkiem, który próbował się wywrócić na drugą stronę, gdy zauważyłam Afrodytę i Dariusa stojących przy zarypiastym czarnym lexusie. No dobra, zauważyłam Dariusa, bo trudno było go przeoczyć. Afrodyta stała w jego cieniu, czarując go wzrokiem. - Sorki, że tyle to trwało - powiedziałam, wciskając się na tylne siedzenie wozu. - Nie ma sprawy - odparła Afrodyta, wślizgując się z wdziękiem na przedni fotel pasażera. - Nie stresuj się. Przewróciłam oczami. Teraz nagle jej się nie spieszyło? Na mój gust mogłaby zachować choć trochę pozorów. - Afrodyto - odezwałam się słodko, gdy Darius płyn. nie wyjeżdżał przez szkolną bramę - zapisz sobie w kajeciku, że jutro o północy jesteś zajęta. - Co? - Rzuciła mi przez ramię spojrzenie świadczące dobitnie o tym, że najchętniej wcisnęłaby mnie pod tapicerkę, żeby zostać sam na sam z Dariusem. - Jutro - północ - ty - ja - Damien - Bliźniaczki - wielki obrzęd tworzenia kręgu i oczyszczania na oczach całej szkoły. Zrobiła wielkie i wyraźnie przestraszone oczy. - To będzie... - zaczęła zdławionym, prawie histerycznym głosem. - Niezły ubaw! - rzuciłam, nie czekając, aż zdoła wykrztusić „katastrofa”. - Chętnie się temu przyjrzę - rzekł Darius, uśmiechając się do niej ciepło. - Moc waszego kręgu jest wyjątkowa. Widziałam, że Afrodyta z całych sił próbuje wziąć się w garść, więc kiedy odpowiedziała, jej głos brzmiał już normalnie - to znaczy flirciarsko i z lekka złośliwie. - Cóż, „wyjątkowa” to równie dobre określenie jak każde inne. - Nigdy nie spotkałem tylu adeptów obdarzonych tak znaczącą mocą dodał Darius. - Kochany, o mojej mocy to ty nawet nie masz pojęcia - wyszemrała mu do ucha, śmiejąc się cicho. Tu się zgodzę, pomyślałam, przygryzając wargę i dosłownie umierając z nerwów, podczas gdy ona tak się mizdrzyła do Dariusa, że aż mnie zemdliło.

Ani on, ani nikt inny z wyjątkiem Afrodyty, Stevie Rae i mnie nie mieli zielonego pojęcia, co naprawdę się z nami dzieje. Szczerze mówiąc, my też nie bardzo miałyśmy pojęcie, nie mówiąc już o tym, że zupełnie nie miałyśmy pojęcia, jak utworzyć krąg bez jednego żywiołu. Pamiętałam, co się stało, gdy Afrodyta próbowała przywołać ziemię w swoim pokoju, i wiedziałam, że jeśli to się zdarzy przy wszystkich, od razu się skapną, że nie ma już daru. Jak to wyjaśnimy? Damien i Bliźniaczki pewnie znów się na mnie wkurzą, że nic im nie powiedziałam. Super. Potrzebowałam czegoś, co mogłoby tak bardzo odwrócić uwagę wszystkich zebranych, żeby nie zauważyli maleńkiego szczegółu, jakim był brak komunikacji z ziemią. No dobra. Spójrzmy w prawdzie w oczy. Tak naprawdę potrzebowałam odpoczynku albo ekstramocnej tabletki na ból głowy. Pogrzebałam w torebce, ale nie znalazłam żadnych tabletek, co zresztą zbytnio mnie nie zmartwiło: leki kiepsko działają na adeptów, więc nawet gdybym coś znalazła, i tak by pewnie nie pomogło. Jako że odwrócenie uwagi całej szkoły też było raczej niewykonalne, podejrzewałam, że czeka mnie to co zawsze: kolejne kłopoty, stres i prawdopodobnie potworna biegunka. Darius bez najmniejszego problemu znalazł Kocią Budę. Był to przytulnie wyglądający kwadratowy ceglany budyneczek z wielkimi witrynami wypełnionymi po brzegi towarami dla kotów. Zanotowałam sobie, żeby przed wyjściem kupić dla Nali jakieś małe co nieco. Mój kot był wystarczająco marudny, nawet kiedy nie myślał, że go zdradzam (a z pewnością tak pomyśli, kiedy wrócę do domu, śmierdząc tysiącem innych kotów), a ja mu nie przyniosłam prezentu na przeprosiny. Darius przytrzymał drzwi Afrodycie i mnie. Weszliśmy do jasno oświetlonej sklepowej części budynku. Wszyscy troje mieliśmy okulary słoneczne, ale światło i tak drażniło nam oczy. Zerknęłam na nowo uczłowieczoną Afrodytę... no cóż, w każdym razie światło drażniło dwoje z nas. - Witamy w Kociej Budzie. Pierwszy raz? Odwróciłam się i zobaczyłam... no nie mogę! Zakonnicę? Zamrugałam zdumiona i miałam ochotę przetrzeć oczy. Siostra uśmiechnęła się do mnie ze swojego krzesełka za ladą. Jej wyraziste brązowe oczy wyglądały żywo i wesoło w bladej twarzy, która z całą pewnością była stara, ale jednocześnie dziwnie gładka i otoczona białym czepkiem, czy jak to się tam nazywa, na który nachodził czarny welon. - Młoda damo? - zapytała, nie przestając się uśmiechać. - Yyy, no. Znaczy tak. Pierwszy raz tu jestem - odparłam debilnie. O matko, co tu robiła zakonnica? Kątem oka zauważyłam kolejną postać w czerni i uświadomiłam sobie, że w holu budynku jest ich więcej. Czyżby to miejsce było zarządzane przez zakonnice? A jeżeli tak, to czy się nie wściekną, jak im

powiem, że wampirscy adepci chcą dla nich pracować charytatywnie? - Świetnie. Zawsze miło witamy nowych gości. Co Kocia Buda może dla was zrobić? - Nie wiedziałam, że benedyktynki pomagają kotom - odezwała się ku mojemu zaskoczeniu Afrodyta. - Cóż, od dwóch lat właśnie my prowadzimy ten dom. Czy zgodzisz się ze mną, że koty to bardzo uduchowione stworzenia? - Uduchowione? - prychnęła Afrodyta. - Zabijano je za to, że zadają się z wiedźmami i z samym diabłem. Ludzie mówią, że czarny kot przynosi pecha. To siostra rozumie przez „uduchowiony”? Chciałam ją kopnąć za to, że tak pyskuje siostrze zakonnej, ale sama siostra wcale się nie przejęła. - A nie sądzisz, że to dlatego, iż koty zawsze były blisko związane z kobietami? Szczególnie tymi, które społeczeństwo uważało za mądre? Trudno się więc dziwić, że w społeczeństwie zdominowanym przez mężczyzn pewien typ ludzi postrzega je jako siedlisko zła. Afrodyta wyraźnie drgnęła z zaskoczenia. - Tak! Tak właśnie myślę! Ale jestem zdziwiona, że siostra też - wyznała szczerze. Zauważyłam, że Darius przestał udawać klienta sklepu i z wielkim zaciekawieniem przysłuchuje się rozmowie. - Młoda damo, to że mam na głowie czepiec, nie odbiera mi mózgu ani zdolności myślenia. I mogę cię zapewnić, że miałam znacznie więcej przykrych kontaktów z męską dominacją niż ty. - Dzięki jej uśmiechowi te słowa zabrzmiały mniej ostro, niż mogłyby brzmieć w innych okolicznościach. - Czepiec! Tak się to nazywa! - wykrzyknęłam jak idiotka, nim zdążyłam ugryźć się w język. Poczułam, że czerwienię się jak burak. - Tak. Właśnie tak. - Przepraszam. Ja... nigdy nie znałam żadnej zakonnicy - wybąkałam, czerwieniąc się jeszcze bardziej. - Nic dziwnego. Aż tak wiele nas nie ma. Jestem siostra Mary Angela, przeorysza naszego małego opactwa i szefowa Kociej Budy. - Przeniosła uśmiechnięte spojrzenie na Afrodytę. - Jesteś katoliczką, moja droga? Rozpoznałaś mój habit. Afrodyta parsknęła krótkim śmiechem. - Zdecydowanie nie. Jestem jednak córką Charlesa La-Fonta. Siostra pokiwała wyrozumiale głową. - Och, córka burmistrza. Zatem z pewnością wiesz o charytatywnej działalności naszego zakonu. - Potem uniosła brwi, przypomniawszy sobie nagle, że burmistrz ma tylko jedną córkę. - Jesteś wampirską adeptką. Nie wyglądała na zbyt przerażoną, ale uznałam ten moment za właściwy, by dać jej do zrozumienia, że jej przybytek odwiedził sam szatan. Wzięłam głęboki oddech i wyciągnęłam rękę, po czym wyrecytowałam jednym ciągiem:

- Tak Afrodyta jest adeptką a ja jestem Zoey Redbird adeptka i przywódczyni Cór Ciemności. Czekałam na wybuch, lecz nie nastąpił. Siostra Mary Angela nie zareagowała od razu. Po chwili jednak zamknęła moją dłoń w ciepłym, mocnym uścisku. - Witaj, Zoey Redbird. - Spojrzała ostrożnym wzrokiem na Afrodytę, a potem na Dariusa, na którego widok uniosła jedną siwą brew. - Wyglądasz dość poważnie jak na adepta - zauważyła. Skłonił się uprzejmie. - Słuszne spostrzeżenie, kapłanko. Jestem dorosłym wampirem, Synem Ereba. No, nieźle. Nazwał ją kapłanką. Ale i tym razem nie doczekałam się wybuchu złości. - Ach tak. Pewnie eskortujesz dziewczęta. - Spojrzała na mnie. - A skoro poświęca się wam tyle uwagi, musicie być kimś ważnym. - No, tak jak mówiłam, ja jestem przywódczynią Cór... - Jesteśmy kimś ważnym - przerwała mi Afrodyta - ale to nie jedyny powód obecności Dariusa. W ciągu ostatnich dni zamordowano dwoje wampirów, więc nasza kapłanka nie pozwoliła nam opuścić murów szkoły bez ochrony. Rzuciłam jej spojrzenie z cyklu „porąbało cię?”. Najwyraźniej dostała jakiejś sraczki słownej, co nieczęsto jej się zdarzało. - Zabito dwoje wampirów? Słyszałam tylko o jednej zbrodni. - Trzy dni temu zginął nasz Mistrz Poezji. - Nie potrafiłam wymówić jego imienia. Siostra wyglądała na strapioną. - To straszna wieść. Pomodlimy się w jego intencji. - Chcecie się modlić za wampira? - odezwałam się, nim zdążyłam pomyśleć, i znów poczułam gorąco na policzkach. - Oczywiście, że tak. - Przepraszam. Nie chcę być niegrzeczna, ale czy siostra nie uważa, że wszystkie wampiry są przeklęte z powodu czczenia bogini? - zapytałam. - Moje dziecko, uważam, że Nyks jest inną postacią naszej ukochanej matki Maryi. Wierzę też głęboko w słowa z ewangelii świętego Mateusza „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni”.1 - Szkoda, że nie biorą ich sobie do serca Ludzie Wiary. - Niektórzy biorą, kochanie. Spróbuj nie mierzyć ich wszystkich tą samą Ewangelia św. Mateusza 7,1. Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, w przekładzie z języków oryginalnych; oprać, zespól biblistów polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2008 (ten przypis i następne pochodzą od tłumaczki). 1

miarą. Pamiętaj, że „nie sądźcie” odnosi się do obu stron. A zatem czym Kocia Buda może służyć Domowi Nocy? Wciąż miałam problem z uwierzeniem, że zakonnica może tak bezproblemowo odnosić się do wampirów, ale jakoś się otrząsnęłam. - Jako przewodnicząca Cór Ciemności wpadłam na pomysł, żeby nasza grupa włączyła się w miejscową działalność charytatywną - wyrzuciłam z siebie. Siostra znowu się uśmiechnęła. - I oczywiście pomyślałaś o kotach. Teraz ja się uśmiechnęłam. - Tak! Zostałam adeptką stosunkowo niedawno i wciąż wydaje mi się dziwne, że chociaż nasza szkoła leży w samym środku Tulsy, jesteśmy odizolowani od miasta. Chyba nie powinno tak być. - Naprawdę łatwo się z nią rozmawiało, więc szybko się otworzyłam. - No i właśnie dlatego tu przyszłam... przyszłyśmy - poprawiłam się na widok zmarszczonych brwi Afrodyty, które dostrzegłam kątem oka. - Pomyślałyśmy, że fajnie będzie pomóc przy kotach i zrobić zbiórkę pieniędzy na Kocią Budę. Może na przykład zorganizujemy pchli targ i oddamy wam zarobione pieniądze. - Pieniędzy i doświadczonych wolontariuszy nigdy za wiele. Masz kota, Zoey? Wyszczerzyłam się od ucha do ucha. - Tak naprawdę to Nala ma mnie i gdyby tu była, z pewnością by to siostrze powiedziała. - Widzę, że wiesz, o czym mówisz. A ty, wojowniku? - Sześć lat temu Nefretete, najpiękniejsza kotka trójbarwna na świecie, wybrała mnie jako swego - rzekł Darius. - A ty? Afrodyta wyglądała, jakby zaraz miała zacząć się wiercić, i nagle sobie uświadomiłam, że nigdy nie widziałam jej w towarzystwie kota. - Nie. Ja nie mam - powiedziała. Kiedy wszyscy troje wbiliśmy w nią wzrok, wzruszyła niezdarnie ramionami. - Nie wiem czemu, ale żaden mnie nie wybrał. - Nie lubisz ich? - zapytała siostra. - Boja wiem, chyba lubię. Ale widać one nie lubią mnie - mruknęła Afrodyta. - Hm - chrząknęłam ze zbyt słabo skrywanym rozbawieniem, a ona spiorunowała mnie wzrokiem. - To nic - powiedziała spokojnie siostra Mary Angela. - Dla chętnej osoby zawsze znajdzie się zajęcie. Ja pierniczę, ona naprawdę nie żartowała, kiedy mówiła, że zagoni nas do roboty. Powiedziałam, że w szkole musimy być dopiero za parę godzin, a ona od razu się za nas wzięła. Afrodyta oczywiście bardzo poważnie potraktowała moją

prośbę o odwracanie uwagi Dariusa, żebym mogła pogadać ze Stevie Rae (która jeszcze się nie zjawiła), i dała się wysłać wraz z nim do izby kotów, żeby czyścić kuwety i szczotkować zwierzaki w towarzystwie dwóch innych sióstr, Bianki i Fatimy, którym siostra Mary Angela przedstawiła nas całkiem zwyczajnie, jakby nie było nic szczególnego w tym, że adepci i wampiry (z zasłoniętymi tatuażami) bawią się w wolontariat. Nie jestem aż taka tępa, więc tym razem nie spodziewałam się gromów z jasnego nieba. Zaczynałam rozumieć, że te kobiety są religijne w całkiem inny sposób niż mój potrzaskany ojczym i jego banda akolitów (o, widzę, że znajomość z Damienem poszerzyła moje słownictwo). Niestety, mnie siostra Mary Angela zesłała do piekła inwentury. Okazało się, że właśnie przyszła dostawa kocich zabawek - potężna dostawa w postaci olbrzymiego pudła, w którym znalazło się ponad dwieście sztuk sierściastych, myszastych dupereli - i siostra kazała mi po kolei wklepywać wszystkie te denerwująco ruchliwe gadżety do systemu komputerowego. Do tego raz-dwa nauczyła mnie obsługiwać „wymyślną” (jej słowo) kasę fiskalną, powiedziała groźnie: „Dzisiaj mamy otwarte do późna i ty odpowiadasz za sklep” i zniknęła w kantorku obok zabudowanej części sklepu, naprzeciwko pomieszczenia z czekającymi na adopcję kotami. No dobra, tak naprawdę wcale nie zostawiła mnie tam samopas. Widziałam ją przez wielkie szklane okno zajmujące prawie całą ścianę budynku, co oznaczało, że ona też mnie widzi. Owszem, była strasznie zapracowana, dzwoniła i robiła inne poważnie wyglądające rzeczy, ale dosyć często czułam na sobie jej wzrok. Tak czy owak muszę przyznać, że strasznie mi się podobał jej przyjazny stosunek do nas - trochę dziwny, biorąc pod uwagę, że była zakonnicą, czyli osobą zaślubioną Bogu. Zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem za bardzo nie upraszczałam sprawy, mierząc, jak to ona powiedziała, wszystkich religijnych ludzi tą samą miarą. Niespecjalnie lubię się przyznawać do błędów, zwłaszcza że ostatnio musiałam to robić dość często, ale te babki w habitach dały mi do myślenia jak nic. Gdy tak siedziałam pogrążona w niezwykłych jak na mnie rozważaniach religijnych i zagrzebana w stercie kocich zabawek, zadźwięczał wesoło dzwoneczek nad drzwiami i do środka wmaszerowała Stevie Rae. Uśmiechnęłyśmy się do siebie. Nie macie pojęcia, jak cudownie było widzieć moją najlepszą przyjaciółkę nie jako umarłą czy nawet nieumarłą, tylko jako normalną żywą osobę. Znów wyglądała jak dawna Stevie ze swoimi krótkimi blond loczkami, piegami i kowbojskimi dżinsami, w które - o zgrozo wetknęła męską koszulę. No kurde, kocham tę laskę. Niech sobie będzie na bakier z modą. Nie miałam najmniejszego zamiaru brać sobie do serca żadnych wrednych uwag Afrodyty na jej temat. - Zo! Cholerka, tęskniłam za tobą! Słyszałaś najnowsze wieści? powiedziała ze swoim cudownym prowincjonalnym akcentem.

- Wieści? - No, te o... Przerwało jej mocne puknięcie w okno kantorka siostry Mary Angeli, która patrzyła na nas, unosząc brwi. Wskazałam Stevie i powiedziałam bezgłośnie „koleżanka”, a wtedy siostra narysowała palcem na czole półksiężyc i pytająco wskazała na moją przyjaciółkę, która gapiła się na nią z rozdziawioną gębą. Pokiwałam energicznie głową, a siostra odpowiedziała krótkim skinieniem, uśmiechnęła się i pomachała Stevie Rae, po czym wróciła do swoich telefonów. - Zoey - szepnęła Stevie - to jest zakonnica! - Tak - odparłam jakby nigdy nic. - Wiem. Siostra Mary Angela zarządza tym biznesem. W izbie kotów są dwie inne zakonnice razem z Afrodytą i pewnym Synem Ereba, do którego ona obrzydliwie się mizdrzy, oczywiście w ramach odwracania jego uwagi od mojego spotkania z tobą. - Ble! Obleśna jest z tymi swoimi flirtami. Ale wracając do tematu, zakonnice? - Stevie Rae zamrugała zdziwiona. - I one wiedzą, że jesteśmy adeptkami itepe? Domyśliłam się, że mówiąc „itepe”, ma na myśli siebie i swój nieokreślony status, lecz zignorowałam to i skinęłam głową. Nie miałam zamiaru wdawać się z siostrami w szczegóły dotyczące czerwonych adeptów. - Taaa... Wygląda na to, że nie mają nic naprzeciwko, bo uważają, że Nyks jest innym wcieleniem Matki Boskiej. Poza tym nie lubią osądzać innych. - Hm, to o nieosądzaniu całkiem mi się podoba, ale Nyks i Matka Boska? Trzymajcie mnie! Dawno nie słyszałam nic tak odjechanego. - W takim razie musi być naprawdę nieźle odjechane, bo podejrzewam, że jako umarła, a potem nieumarłą słyszałaś sporo dziwnych rzeczy - zauważyłam. Pokiwała poważnie głową. - Tak dziwnych, że jak mawia mój tata, trup by się w grobie przewrócił. Pokręciłam głową, wyszczerzyłam zęby i objęłam ją mocno. - Stevie Rae, ty głupia wariatko, tęskniłam za tobą!

ROZDZIAŁ SZESNASTY Nasze czułe powitanie przerwała denerwująca kaskada chichotów Afrodyty dolatująca od strony kociej izby. Spojrzałyśmy z politowaniem w tamtym kierunku. - Mówiłaś, że co ona tam robi? I z kim? Westchnęłam. - Pozwolili nam opuścić campus tylko w asyście jednego z Synów Ereba, a ten wojownik, Darius... - Musi być niezły, skoro Afrodyta tak się do niego wdzięczy. - No, jest niezły. Nawet więcej niż niezły. W każdym razie przydzielili nam go do ochrony, a ona powiedziała, że się nim zajmie, żebyśmy mogły spokojnie pogadać. - Cóż za poświęcenie - zadrwiła Stevie Rae. - Dobra, dobra. Nie musisz mi przypominać, że jest trochę bezwstydna mruknęłam. - Trochę? - Staram się być miła - wycedziłam. - No już dobrze. Spoko. Też spróbuję. Więc Afrodyta odwraca uwagę tego przystojniaka, żebyśmy mogły spokojnie pogadać. - No i... Dwa kolejne stuknięcia w okno zmusiły nas do spojrzenia na siostrę Mary Angelę, która powiedziała: „Mniej gadania, więcej pracy” dostatecznie głośno, żebyśmy mogły ją usłyszeć przez szybę. Pokiwałyśmy szybko głowami, jakbyśmy się jej bały (no bo kto się nie boi zakonnic?). - Wygrzebuj z pudła wszystkie kropkowane szaro-różowe myszki wypchane kocimiętką i podawaj mi, a ja je będę wklepywać do tego czegoś powiedziałam, podnosząc dziwny pistoletopodobny aparat, którego obsługi nauczyła mnie siostra. - Gadać możemy w trakcie roboty. - OK. - Stevie zaczęła grzebać w wielkim brązowym pudle z nalepką UPS-u. - Mówiłaś o jakichś wieściach - przypomniałam jej, wklikując do urządzenia kolejną myszkę, jakbym grała na automacie. - No właśnie! W życiu nie uwierzysz! Kenny Chesney ma wystąpić w tej nowej BOK Arenie! Spojrzałam na nią. Potem jeszcze raz. I jeszcze. A wszystko bez słowa. - No co? Przecież wiesz, że go uwielbiam! - powiedziała z wyjątkowo wieśniackim akcentem. - Stevie Rae - zdołałam w końcu wykrztusić - nie rozumiem, jak po tych wszystkich koszmarnych wydarzeniach możesz się jeszcze podniecać jakimś beczącym kiczowatym jełopem.

- Odszczekaj to, Zo! On jest przeciwieństwem jełopa! - Dobra, dobra, odszczekuję. To ty jesteś jełopką. - Mów, co chcesz - zrezygnowała. - Ale kiedy już wykombinuję, jak podłączyć w tunelach internet, żeby zamówić bilety, to nie proś, żebym ci jeden załatwiła. Pokręciłam głową z politowaniem. - Komputery w tunelach? - Zakonnice w Kociej Budzie? - odgryzła się. Wzięłam głęboki oddech. - W porzo, kumam. Ostatnio wszystko stanęło na głowie. Zacznijmy od początku. Jak się czujesz? Brakowało mi cię. Zmarszczone brwi natychmiast ustąpiły miejsca uśmiechowi, od którego w kącikach ust zrobiły jej się dołki. - Nie narzekam. A ty? Też mi cię brakowało. - Jestem skonsternowana i zestresowana - powiedziałam. - Podaj mi teraz parę tych zabawek z fioletowymi piórami. Szaro-różowych chyba już nie ma. - Za to fioletowych jest ful, więc trochę nam to zajmie. - Zaczęła mi podawać długie dziwaczne zabawki. (Zdecydowanie nie miałam zamiaru kupować Nali takiego prezentu - pewnie zaczęłaby na jego widok prychać jak wielka purchawka). - Skonsternowana i zestresowana? Masz na myśli to co zawsze czy nowe, ulepszone stresy? - Jasne, że nowe i ulepszone. - Spojrzałam jej w oczy i bardzo cicho wyjaśniłam: - Ostatniej nocy w moich ramionach zmarł adept. Nazywał się Stark. - Umilkłam, a ona skrzywiła się, jakby moje słowa fizycznie ją zabolały. Musiałam jednak dokończyć. - Nie wiesz czasem, czy wróci? Stevie Rae przez dłuższy czas w milczeniu podawała mi kocie zabawki. W końcu podniosła na mnie wzrok. - Chciałabym móc ci to powiedzieć. Ale prawda jest taka, że nie mam pojęcia. - Ile to może potrwać? Pokręciła głową wyraźnie sfrustrowana. - Tego też nie wiem! Nie pamiętam. Wtedy czas nic dla mnie nie znaczył. - A co pamiętasz? - zapytałam łagodnie. - Obudziłam się i byłam głodna. Głodna jak wilk, Zoey. Musiałam się napić krwi. A ona tam była i dała mi ją. - Stevie Rae znów skrzywiła się z bólu. - Swoją. Jak tylko się obudziłam, napoiła mnie swoją krwią. - Ona? - wyszeptałam. - Neferet? Stevie pokiwała głową. - Gdzie to było? - W tej obrzydliwej kostnicy. Wiesz, w bok od głównego budynku szkoły, przy południowym murze, tam gdzie te sosny. Mają tam też piec kremacyjny. Zadrżałam. Wiedziałam o piecu kremacyjnym. Wszyscy wiedzieli. Tam właśnie miało trafić ciało Stevie Rae.

- I co potem? Jak już się napiłaś? - Zaprowadziła mnie do tuneli. Inni już tam byli. Często nas odwiedzała. Czasem nawet przyprowadzała nam kloszardów do zjedzenia. - Odwróciła wzrok, ale nim to zrobiła, zdążyłam dostrzec w jej oczach poczucie winy. Dla takiej dobrej niewinnej dziewczyny wspominanie czasów, gdy prawie nie była człowiekiem, musiało być straszne. - Trudno mi o tym myśleć, Zoey. A mówić jeszcze trudniej. - Wiem. Przepraszam, ale to ważne. Muszę wiedzieć, co będzie, jeśli Stark wróci. Popatrzyła mi prosto w oczy, a gdy się odezwała, jej głos nagle zabrzmiał obco. - Nie wiem, co będzie. Czasem nie wiem nawet, co będzie ze mną. - Ale ty jesteś już inna. Ukończyłaś Przemianę. Jej oczy zabłysły gniewem. - Owszem, ukończyłam, tylko że to nie takie proste jak z normalnymi wampirami. Wciąż muszę wybierać, czy chcę zachować w sobie ludzką cząstkę, a czasem nie jest to takie łatwe, jakby się wydawało. - Wbiła we mnie ostre spojrzenie. - Mówisz, że ten chłopak nazywał się Stark? Nie pamiętam nikogo takiego. - Był nowy. Dopiero co przenieśli go z Chicago. - Jaki był? - Dobry - odparłam instynktownie i umilkłam, uświadamiając sobie, że tak naprawdę nic o nim nie wiedziałam. Po raz pierwszy zadałam sobie pytanie, czy moja fascynacja nim nie wypaczyła przypadkiem mojego postrzegania Starka. Przyznał się przecież do zabicia swojego mistrza. Jak mogłam przejść nad tym do porządku dziennego? - Zoey? Co się stało? - Zaczynałam go lubić. Cholernie lubić. Ale w sumie za dobrze go nie znałam - wyjaśniłam w końcu, nagle tracąc ochotę do opowiadania Stevie o Starku. Jej mina złagodniała i znowu miałam przed sobą swoją starą dobrą przyjaciółkę. - Jak ci na nim zależy, to musisz iść do kostnicy i wyciągnąć go stamtąd. Przetrzymaj go gdzieś przez parę dni i zobacz, czy ożyje. A jak ożyje, będzie głodny i pewnie będzie mu trochę odwalało. Będziesz musiała go nakarmić, Zoey. Odgarnęłam włosy z czoła drżącą ręką. - Dobra. Dobra. Coś wykombinuję. Muszę coś wykombinować. - Jak ożyje, przyprowadź go do mnie. Może z nami mieszkać powiedziała Stevie. - Dobra - powtórzyłam skołowana jak diabli. - Tyle się teraz dzieje w Domu Nocy. Zupełnie inaczej niż kiedyś. - Znaczy jak? Powiedz, może ci pomogę się w tym połapać. - No, przede wszystkim przyjechała Szechina.

- Szechina? Coś mi to mówi. Jakaś ważna osobistość. - Bardzo ważna. To przywódczyni wszystkich wampirskich kapłanek. Można powiedzieć, że opieprzyła Neferet na oczach całej szkolnej rady. - Kurde, szkoda, że tego nie widziałam! - Taaa, to było super, ale też trochę przerażające. Szok, że ktoś może mieć taką władzę nad Neferet. Stevie przytaknęła. - Co powiedziała? - Wiesz, że Neferet otoczyła szkołę czarem, chociaż skróciła ferie i kazała wszystkim wracać? - No. - Stevie znów przytaknęła. - Szechina zdjęła czar. - Pochyliłam się bliżej i już zupełnym szeptem dodałam: - I odwołała wojnę. - Co ty?! Neferet musiała dostać szału! - odszepnęła Stevie. - Jeszcze jak. Szechina jest fajna, przynajmniej w stosunku do mnie. Ale rozumiesz, co mam na myśli, mówiąc, że jest przerażająco potężna? - Niby tak, chociaż możesz na to spojrzeć inaczej. Wreszcie masz po swojej stronie kogoś ważniejszego od Neferet. A odwołanie wojny to rewelka. - Rewelka - zgodziłam się. - Tyle że ona chce jeszcze przeprowadzić wielki obrzęd oczyszczania całej szkoły. I zgadnij, kto ma to zrobić. No jasne. Ja i moja ekipa wielce utalentowanych adeptów. Bliźniaczki - ogień i woda, Damien - powietrze, no i oczywiście Afrodyta - ziemia. - Mhm - mruknęła Stevie Rae. - Ale ten... Zoey... czy ona wciąż ma więź z ziemią? - Ani grama - odparłam. - A jest w stanie udawać? - No co ty. - Próbowała? - No. Świeca ją oparzyła i wyleciała jej z ręki. Można powiedzieć, że nie tyle ma zerową więź z ziemią, ile wręcz ujemną. - To mamy problem - zauważyła Stevie. - Cholerny problem - przyznałam. - A jak krąg nie wyjdzie, to jak znam Neferet, na sto procent zdoła wszystkim wmówić, że to ze mną jest coś nie tak albo co gorsza, z Afrodytą, Damienem i Bliźniaczkami. - No to dupa. Naprawdę chciałabym ci jakoś pomóc. - Nagle się rozpromieniła. - Hej, może mogę! A jakbym się zakradła na ceremonię i skryła za Afrodytą? Jestem pewna, że jeśli podczas przywoływania ziemi skupisz się na mnie a ja pomyślę o ziemi, to świeca się zapali i wszystko będzie wyglądało normalnie. Już otwierałam usta, by powiedzieć, że dzięki, ale sorry - ryzyko, że ją złapią i że wszystko się wyda, było zbyt duże. Nic jednak nie powiedziałam, bo nagle się zastanowiłam, co takiego właściwie by się stało, gdyby to wyszło na jaw? Nie w tym sensie, że złapaliby Stevie, jak się potajemnie zakrada na

campus i bierze udział w obrzędach, tylko w tym, że w ogóle dowiedzieliby się o niej. Znajome ciepłe uczucie w środku dało mi do zrozumienia, że tym razem chyba (dla odmiany) dobrze kombinuję. - Może i by się udało. - Serio? Chcesz mnie ukryć? No to spoko, powiedz tylko gdzie i kiedy. - A jakbyśmy cię nie ukryli? Jakbyś się zdekonspirowała? - Zoey, uwielbiam Damiena i tak dalej, ale naprawdę nie jestem homo. Fakt, od dłuższego czasu z nikim nie chodziłam, ale wciąż robi mi się ciepło i mrówki po mnie przechodzą, jak sobie przypominam Drew Partaina. Pamiętasz, jak mu się podobałam, zanim umarłam i zrobiłam się dziwna? - Zacznijmy od początku. Po pierwsze, pamiętam, że mu się podobałaś. Po drugie, nie jesteś już martwa i dziwna, więc pewnie nadal byś mu się podobała. To znaczy gdyby wiedział, że żyjesz. I tak oto dochodzimy do trzeciego punktu: kiedy mówiłam, że masz się zdekonspirować, nie miałam na myśli tego, że jesteś homo, tylko że jesteś tym, czym jesteś. - Machnęłam lekko ręką w kierunku niewidocznych szkarłatnych tatuaży na jej twarzy, które oczywiście starannie zamaskowała przed przyjazdem tutaj. Przez chwilę gapiła się na mnie jak cielę na malowane wrota. Wyglądała na nieźle zszokowaną. Kiedy wreszcie się odezwała, miała zdławiony głos. - Przecież oni nie mogą się o mnie dowiedzieć. - Czemu? - zapytałam spokojnie. - Bo wtedy dowiedzą się też o innych. - No i? - I będzie źle - odparła. - Czemu? - zapytałam znowu. - Zoey, mówiłam ci już, że to nie są normalni adepci. - A co za różnica? Zamrugała. - Nic nie rozumiesz! Ani oni, ani ja nie jesteśmy normalni. Przyglądałam jej się przez długą chwilę, rozmyślając o tym, co wiedziałam: że Stevie Rae odzyskała człowieczeństwo, i o tym, co częściowo podejrzewałam, choć nie chciałam się przed sobą do tego przyznać: że mimo jego odzyskania wciąż ma w sobie mroczne plamy, których nijak nie jestem w stanie pojąć. Wiedziałam, że muszę podjąć decyzję. Albo jej ufam, albo nie. I tak z ręką na sercu - wcale nie było to takie łatwe. - Wiem, że nie jesteś całkiem taka, jaka byłaś, ale ci ufam. Wierzę w obecne w tobie dobro i zawsze będę w nie wierzyła. Wyglądała, jakby zaraz miała się poryczeć. - Naprawdę? - Na sto procent. Wzięła głęboki oddech. - OK. Jaki jest plan?

- Szczerze mówiąc, jeszcze go dokładnie nie obmyśliłam, ale uważam, że wampiry i adepci powinni się dowiedzieć o tobie i pozostałych, zwłaszcza teraz, gdy zmarł kolejny uczeń. Nie wiemy o was wszystkiego, co byśmy chciały, ale jedno co wiemy prawie na pewno, to że Neferet jakoś was stworzyła. Czy raczej stworzyła wam możliwość odrodzenia się. Dobrze kombinuję? - Chyba tak. Szczerze mówiąc, wciąż się boję, że Neferet potrafi nas kontrolować, a przynajmniej wpływać na nas nawet jeśli się zmieniliśmy i na razie zostawia nas w spokoju. - Tym bardziej nie powinna pozostawać jedyną dorosłą wampirką, która o was wie. Zwłaszcza teraz, kiedy lada chwila może się przebudzić kolejny czerwony adept. - Nagle uderzyła mnie inna myśl. - Stark miał pewien specyficzny talent. Kiedy celował w coś ze swojego łuku, zawsze trafiał. „Zawsze” w sensie dosłownym. - Będzie go chciała wykorzystać jak nic - mruknęła Stevie Rae. - Przed moją Przemianą wykorzystywała albo przynajmniej próbowała wykorzystywać innych. - Wzruszyła przepraszająco ramionami. - Naprawdę mi przykro, że nie pamiętam wszystkiego, co się przedtem wydarzyło. Inni też mówią, że pamiętają tamten czas jak przez mgłę. Większości rzeczy mogę się tylko domyślać. - Ja też niewiele widziałam, ale nie mam wątpliwości, że Neferet kombinuje coś bardzo niedobrego. - Też mi nowość - zakpiła Stevie. - Pewnie, że nie nowość, tyle że właśnie dlatego myślę, że reszta wampirów powinna się o was dowiedzieć. Jak się ujawnicie, będzie jej o wiele trudniej wykorzystywać was w swojej wrednej gierce pod tytułem „zapanowanie nad światem”. - To jest jej plan? - Boja wiem? Ale to by było w jej stylu. - Fakt - przyznała Stevie Rae. - No więc? Co ty na to? Chwilę się namyślała, a ja milczałam, żeby jej nie przeszkadzać. To była ważna decyzja. Z tego co wiedziałyśmy, czerwoni adepci byli czymś zupełnie nowym - czymś, co nigdy wcześniej nie istniało. A w takim wypadku Stevie Rae była pierwszą przedstawicielką nowej kategorii wampirów, a bycie pierwszą zawsze się wiąże ze sporą odpowiedzialnością. Kto jak kto, ale ja wiedziałam o tym aż za dobrze. - Może i masz rację - odezwała się wreszcie głosem niewiele głośniejszym od szeptu. - Ale się boję. Co będzie, jak zwykłe wampiry uznają nas za jakieś dziwadła? - Nie jesteście dziwadłami! - powiedziałam z przekonaniem, którego tak naprawdę nie odczuwałam. - W życiu nie pozwolę, żeby coś złego stało się tobie albo pozostałym. - Obiecujesz?

- Obiecuję. Poza tym teraz jest idealny moment. Szechina ma większą władzę niż Neferet, a wokół szkoły kręci się wielka banda Synów Ereba. - Co z tego wynika dla mnie? - Jeśli Neferet dostanie szału, powstrzymająją. - Zoey, nie chcę, żebyś wykorzystała to jako pretekst do odegrania się na Neferet - powiedziała Stevie, blednąc nagle. Zrobiłam wielkie oczy. - No co ty! - rzuciłam o wiele za głośno, po czym kontynuowałam ciszej: - Przecieżbym cię w ten sposób nie wykorzystała. - Nie chcę powiedzieć, że to uknułaś, żeby jej przywalić, tylko że nie będzie zbyt mądre z twojej, a raczej z naszej strony tak otwarcie występować przeciwko niej. Co z tego, że będzie tam Szechina i Synowie Ereba? Z Neferet dzieje się coś bardzo złego. Nie chodzi o jej zwykłą szajbę. Nie wiem dokładnie, co to jest, ale wiem, że jest niebezpieczna. I to bardzo. Zmieniła się w jakiś zasadniczy sposób, i to bynajmniej nie na dobre. - Szkoda, że nie pamiętasz wszystkiego, co ci się przydarzyło. Skrzywiła się. - Czasem sobie przypominam. A kiedy indziej cieszę się jak diabli, że nie pamiętam. To nie było miłe, Zoey. - Domyślam się - odparłam z powagą. Przez chwilę w milczeniu liczyłyśmy zabawki, nie mogąc oderwać myśli od śmierci i ciemności. Wciąż wracałam pamięcią do tej strasznej chwili, w której Stevie umarła w moich ramionach, i do najpotworniejszego koszmaru, w którym odkryłam, że została wskrzeszona jako krwiożercza istota z wielkim trudem zachowująca w sobie resztki człowieczeństwa. Spojrzałam na nią i zobaczyłam, że nerwowo przygryza wargę, nie przestając wyszukiwać w pudle fioletowych zabawek. Wyglądała jak przestraszone dziecko, stanowczo zbyt wrażliwe mimo swoich nowych mocy i odpowiedzialności, którą obarczył ją los. - Hej - powiedziałam cicho - wszystko będzie dobrze. Przysięgam. Przecież będzie tam Nyks. - Że niby bogini jest po naszej stronie? - Pewnie. No więc jutro o północy odprawiamy obrzęd oczyszczenia przy wschodnim murze. - Nie musiałam dodawać, że jest to siedlisko mocy, a jednocześnie miejsce zbrodni. - Myślisz, że dasz radę dostać się do campusu i ukryć w pobliżu do chwili, gdy zacznę przywoływać ziemię? - Taaa... - mruknęła niechętnie, najwyraźniej nie w pełni przekonana do mojego pomysłu. - A jeśli przyjdę, to jak myślisz, innych też powinnam przyprowadzić? - To już twoja decyzja. Jeśli uznasz, że tak będzie lepiej, to jestem jak najbardziej za. - Muszę to przemyśleć. I pogadać z nimi. - Jasne. Sama musisz ocenić, czy przyjść, a jeśli tak, to czy przyprowadzić pozostałych. Mam do ciebie zaufanie.

Wyszczerzyła się do mnie. - Miło mi to słyszeć, Zo. - Po prostu stwierdzam fakt. - Zauważyłam, że mimo uśmiechu Stevie Rae wciąż wygląda na zaniepokojoną i niezdecydowaną, więc na chwilę zmieniłam temat, żeby dać jej czas na zastanowienie. - Hej, chcesz się czegoś dowiedzieć o moich nowych, ulepszonych stresach? - Jeszcze jak. - Jak skończymy robotę, muszę wracać na lekcje, a ponieważ w tym semestrze zmienili mi plan, zdążę na zajęcia teatralne, które od dziś prowadzi wielce popularny i wielce na mnie wściekły nowy profesorek w Domu Nocy, pan Erik Night. - O w mordę - mruknęła Stevie Rae. - W mordę - zgodziłam się. - Przyznam bez bicia, że nie spodziewam się oceny celującej. - Hm, jest pewien sposób, dzięki któremu mogłabyś dostać „A” - rzekła z chytrym uśmieszkiem Stevie. - Nawet nie poruszaj tego tematu. Skończyłam z seksem. Mam go absolutnie, totalnie dość. Dostałam nauczkę. Poza tym jesteś obrzydliwa, sugerując, że mogłabym się mu oddać w zamian za dobrą ocenę. - Co ty, Zo?... Nie miałam na myśli seksu. Chodziło mi o to, że Erik mógłby ci wyszyć na koszuli wielką czerwoną literę „A”. - A? - zapytałam z głupią miną. Westchnęła ciężko. - Taką jak w książce Szkarłatna litera. Bohaterka musiała ją nosić, bo się puszczała. Naprawdę powinnaś więcej czytać, Zoey. - Jasne. Dzięki za urocze porównanie. Czuję się teraz znacznie lepiej. - O rany, nie wkurzaj się. - Rzuciła we mnie futrzastą zabawką. Żartowałam. Wciąż siedziałam naburmuszona, gdy zadzwoniła jej komórka. Stevie spojrzała na wyświetlacz i skrzywiła się. Zerknęła na siostrę Mary Angelę, która wyglądała na całkowicie zaabsorbowaną czymś, co robiła na komputerze, i odebrała. - Cześć, Venus, co jest? - zapytała z udawaną wesołością. Potem chwilę słuchała, a mina szybko jej rzedła. - Nie! Mówiłam wam już, że niedługo wrócę i potem razem zamówimy żarcie. - Po kolejnej przerwie, podczas której coraz bardziej marszczyła brwi, Stevie odwróciła się do mnie bokiem i ściszyła głos. Nie! Mówiłam, że zjemy coś, a nie kogoś. Nic wam nie będzie. Zaraz wracam. Narka. Obróciła się z powrotem do mnie ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do zaniepokojonej twarzy. - O czym to mówiłyśmy? - Stevie Rae, błagam, powiedz mi, że ci twoi adepci nie jedzą ludzi!

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY - No co ty! Pewnie, że nie jedzą ludzi! - odpowiedziała ze świętym oburzeniem tak głośno, że siostra Mary Angela uniosła głowę znad kompa i spojrzała w naszą stronę. Pomachałyśmy jej, uśmiechając się i unosząc futrzaki. Długo się nam przyglądała, w końcu na jej twarzy pojawił się życzliwy uśmiech, po czym przeniosła wzrok z powrotem na ekran. - Stevie Rae, co się naprawdę dzieje z tymi adeptami? - wyszeptałam, wklikując do systemu kolejne fioletowe paskudztwa. Stanowczo zbyt nonszalancko wzruszyła ramionami. - Po prostu są głodne i tyle. Wiesz, jak to jest z nastolatkami. Wciąż by jadły. - I skąd biorą żarcie? - zapytałam. - Głównie od dostawców pizzy. - Jedzą dostawców pizzy? - wyszeptałam gorączkowo. - Nie! Dzwonimy z komory i podajemy adres budynku niedaleko dworca i wejścia do tuneli. Przeważnie mówimy, że pracujemy po godzinach w komitecie wyborczym albo że mieszkamy w Tribune Lofts. Potem czekamy, aż dostawca się zjawi. - No i? - popędziłam ją niecierpliwie. - No i wychodzimy mu naprzeciw, jak idzie do budynku, przejmujemy dostawę i sprawiamy, że zapomina o naszym spotkaniu i wraca do swojej roboty, a my zjadamy pizzę, a nie jego - odpowiedziała na jednym oddechu. - Kradniecie pizzę? - No tak, ale to chyba lepsze niż zjadanie dostawców co? - Owszem - odparłam, przewracając oczami. - I kradniecie też krew z banku krwi w śródmieściu? - To też lepsze niż zjadanie dostawców - powiedziała. - I stanowi kolejny powód, żebyś koniecznie się ujawniła - zauważyłam. - Bo kradniemy pizzę i krew? Naprawdę muszę się z tego spowiadać przed wampirami? Znaczy, chyba będziemy mieć dość spraw na głowie, żeby jeszcze dokładać te drobne incydenty. - Nie, nie chodzi o to, że kradniecie, tylko o to, że nie macie forsy, żeby legalnie - ostatnie słowo wymówiłam z naciskiem, rzucając jej ostre spojrzenie o siebie zadbać. - Żałuję, że Afrodyta już u nas nie mieszka. Ma kupę forsy i parę złotych kart kredytowych - mruknęła Stevie. - Ale musiałabyś z nią wytrzymywać. Zmarszczyła brwi. - Chciałabym móc jej namieszać w głowie, tak jak mieszam dostawcom pizzy. Wcisnęłabym tam sporą dawkę uprzejmości i od tej pory żylibyśmy

wszyscy długo i szczęśliwie. - Stevie Rae, nie możecie dłużej mieszkać w tych tunelach. - Ale mi się tam podoba - odparła uparcie. - Są ohydne, mokre i brudne. - Lepsze niż kiedy ostatnio tam byłaś, a mogłyby się jeszcze poprawić, gdyby trochę o nie zadbano. Gapiłam się na nią. - No dobra, więcej niż trochę. - Jak sobie chcesz. Chodzi mi o to, że potrzebujecie forsy, poparcia i ochrony ze strony szkoły. Spojrzała mi prosto w oczy, nagle wyglądając na znacznie starszą i dojrzalszą niż kiedykolwiek dotąd. - Forsa, poparcie i ochrona ze strony szkoły nie pomogły Nolan, Lorenowi ani nawet temu całemu Starkowi. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Miała rację, mimo to instynkt mi podpowiadał, że ludzie - to znaczy głównie wampiry - powinni wiedzieć o istnieniu czerwonych adeptów. Westchnęłam. - Dobra, wiem, że to nie jest idealny plan, ale naprawdę wierzę, że wszyscy powinni się o was dowiedzieć. - To znaczy masz przeczucie, że Nyks ci podpowiada, żeby to zrobić? - No właśnie. Jej westchnienie było znacznie głębsze i znacznie bardziej wystraszone niż moje (choć wydawało się to niemożliwe). - W porzo. Przyjdę tam jutro. Liczę, że jakoś nas z tego wyplączesz, Zoey. - Jasne. - Po tym słowie posłałam Nyks krótką modlitwę: Liczą na ciebie tak, jak ona na mnie... Zabawkowa inwentura ciągnęła się niemal w nieskończoność, ale jakoś udało nam się dobrnąć do końca. Spojrzałam na zegarek i uświadomiłam sobie, że jeśli Afrodyta i ja natychmiast nie wyruszymy, spóźnimy się do szkoły. Stevie Rae z kolei musiała lecieć do swoich wygłodniałych adeptów, zanim zrobią coś gorszego niż kradzież pizzy. Szybko się więc pożegnałyśmy, a ja jeszcze na odchodnym powtórzyłam, że widzimy się jutro na ceremonii. Była trochę blada, lecz przytuliła mnie i obiecała, że przyjdzie. Potem wetknęłam głowę do biura siostry Mary Angeli. - Proszę siostry... - Nie wiedziałam dokładnie, jak należy się zwracać do zakonnicy, gdy chce się być superuprzejmym, a ona jest bardzo zajęta czymś, co wygląda na czatowanie na laptopie. „Proszę siostry” chyba się sprawdziło, bo podniosła głowę i uśmiechnęła się pogodnie. - Plan wykonany, Zoey? - Tak. Ale musimy już wracać do szkoły.

Spojrzała na zegar i zrobiła wielkie oczy. - Ojej! Nie miałam pojęcia, że jest tak późno. No i zapomniałam, że wasze dni są trochę poprzestawiane. Skinęłam głową. - Pewnie siostra uważa, że prowadzimy dziwaczny tryb życia. - Myślę o was jako stworzeniach nocnych, co w dużej mierze upodabnia was do naszych kotów. One też są aktywniejsze nocą. Nawiasem mówiąc, co byś powiedziała na wydłużenie dnia roboczego w soboty, żebyście mogły wtedy przychodzić? - Świetna myśl. Poproszę o zgodę naszą kapłankę i dam siostrze znać. Aha, co z kiermaszem? Mam to zorganizować? - Tak. Zadzwoniłam do kościelnej rady nadzorczej, która po krótkiej dyskusji doszła do wniosku, że to dobry pomysł. Zauważyłam, że jej głos stał się surowszy, a i proste plecy wyprostowały się jeszcze bardziej. - Nie wszystkim spodobała się współpraca z adeptami, co? Mina siostry złagodniała. - O to się nie martw, Zoey. Wielokrotnie musiałam sama przecierać sobie szlaki i kiedy trzeba, biorę maczetę i ruguję chwasty czy inne przeszkody. Zrobiłam wielkie oczy. Ani przez chwilę nie wątpiłam, że słowa siostry są czymś więcej niż tylko przenośnią. Potem przypomniałam sobie jej wcześniejsze słowa. - Ta kościelna rada to przedstawiciele waszego kościoła czy innych też? - Nasze opactwo nie jest kościołem, bo składa się tylko z sióstr benedyktynek. Rada, o której mówiłam, zrzesza przywódców kilku miejscowych wyznań. - Na przykład Ludzi Wiary? Zmarszczyła brwi. - Tak. Ludzie Wiary mają dość duży udział w radzie, co wynika z rozmiarów ich wspólnoty. - Na sto procent to były te chwasty do wytrzebienia - mruknęłam. - Przepraszam, Zoey, nie dosłyszałam - powiedziała siostra, mrużąc łobuzersko oczy i bezskutecznie próbując ukryć uśmiech. - Nie, nic. Tak tylko sobie głośno myślałam. - Okropny zwyczaj, którym w dodatku można sobie napytać biedy, jeśli się nie jest ostrożnym - dodała siostra, teraz już uśmiechając się na całego. - Jakbym nie wiedziała - przytaknęłam. - Więc jest siostra pewna, że ten kiermasz może się odbyć? No bo jakby robili za duże problemy, to wymyślimy coś in... Siostra uniosła rękę, przerywając mi. - Skontaktuj się z waszą kapłanką - powiedziała tylko - i dowiedz się, jaki dzień w przyszłym miesiącu byłby najdogodniejszy. Dostosujemy się do waszego terminu.

- Dobrze - odrzekłam dumna, że mój pomysł wolontariatu tak świetnie się sprawdza. - No nic, idę po Afrodytę i lecimy. Zwolnili nas tylko z pierwszej części dzisiejszych zajęć, a na reszcie musimy być. - Zdaje się, że twoi przyjaciele skończyli już jakiś czas temu, ale są dość urwała z błyskiem w oku - zajęci. - Zajęci? - spytałam zdziwiona. To że siostra nie dostawała szału na widok adeptów czy wampirów to jedno, ale żeby tak ją bawił obrzydliwy flirt Afrodyty z Dariusem? Nawet dla mnie dowodziło to stanowczo za dużej tolerancji. Zakonnica najwyraźniej odgadła moje myśli z wyrazu twarzy, bo roześmiała się, odwróciła mnie za ramiona i lekko wypchnęła z biura w kierunku kociej izby. - Sama zobacz, co miałam na myśli - powiedziała. Totalnie skołowana przeszłam krótkim korytarzem do pomieszczenia z czekającymi na adopcję kotami. Zakonnic nigdzie nie zauważyłam, za to Afrodyta i Darius, jak było do przewidzenia, siedzieli ramię w ramię jak kochankowie w kąciku przeznaczonym na „kocie zabawy”, odwróceni do mnie tyłem. I w dodatku (fe!) robili coś z rękami. Cholernie mocno nimi pracowali (dwa razy fe!). Odchrząknęłam teatralnie, lecz oni bynajmniej nie odskoczyli od siebie jak oparzeni. Darius spojrzał przez ramię i uśmiechnął się do mnie, a Afrodyta (dziwka jedna) nawet nie raczyła się odwrócić, żeby zobaczyć, kto wszedł. Kurczę, przecież to mogła być zakonnica albo ktoś. - Ehem, ehem. Przepraszam, że państwu przerywam tę słodką chwilę, ale musimy już jechać - oznajmiłam z ironią. Afrodyta obróciła się, wzdychając głęboko. - Cóż. Mus to mus. Ale bez niej nigdzie się nie ruszam. I wtedy zobaczyłam, nad czym tak pracowała rękami wraz z Dariusem. - To kot! - wykrzyknęłam. Spojrzała na mnie z politowaniem. - Coś ty? To niesamowite, w Kociej Budzie jest kot! - Brzydki kot - dodałam. - Nie mów tak! - naskoczyła na mnie Afrodyta, usiłując wstać z ogromnym białym kociskiem w rękach. Darius przytrzymał ją za łokieć, żeby nie upadła. - Nie jest brzydka! Jest wyjątkowa i na pewno bardzo droga. - Czeka na adopcję - zauważyłam - więc kosztuje tylko tyle, ile wynosi opłata adopcyjna. Tak samo jak reszta bezdomnych zwierzaków. Afrodyta w zamyśleniu głaskała kotkę, która zamknęła usytuowane w spłaszczonym pyszczku paciorkowate oczy i zaczęła mruczeć, od czasu do czasu przerywając jak zepsuty silnik, co prawdopodobnie znaczyło, że ma strasznie zakłaczony przewód pokarmowy. Ignorując ten dziwny dźwięk, Afrodyta uśmiechała się czule do płaskiego pyska. - Diabolina z całą pewnością jest czystej krwi persem, który skończył w tych opłakanych warunkach wyłącznie dlatego, że jako jedyny wyszedł żywo z

potwornej tragedii. - Zmarszczyła swój idealny nosek, rozglądając się po całkiem porządnych klatkach pełnych wszelkiej maści kotów. - Absolutnie nie powinna przebywać w tak banalnym otoczeniu. - Powiedziałaś „Diabolina”? Czy tak się czasem nie nazywała zła wiedźma z Królewny Śnieżki? - Owszem, i była sto razy ciekawsza niż ta przesłodzona, plastikowa księżniczka Aurora. Poza tym podoba mi się samo imię. Jest mocne. Z wahaniem wyciągnęłam rękę i pogłaskałam wielką kulę białego futra. Diabolina uchyliła powieki i fuknęła groźnie. - Pochodzi od diabła - zauważyłam, szybko cofając dłoń przed kocimi pazurami. - Owszem. A „diabeł” to bardzo mocne słowo - odparła Afrodyta, cmokając czule na bestię. - Ma obcięte pazury? - zapytałam. - Nie - odparła z zadowoleniem. - Spokojnie mogłaby wydrapać komuś oko. - Rewelka - mruknęłam. - Uważam, że jest równie wyjątkowa i piękna jak jej nowa pani - wtrącił Darius. Zauważyłam, że kiedy on głaszcze Diabolinę, kotka mruży oczy, ale nie fuka. - A ja uważam, że twoja ocena jest wypaczona. Zresztą wszystko mi jedno. Umieram z głodu. Nie jadłam śniadania, a lunch już przeszedł nam koło nosa, więc musimy coś wsunąć w drodze do szkoły. - Wezmę rzeczy Diaboliny - rzekł Darius, biorąc spod ściany czyściutki woreczek z napisem „Dla twojego nowego kotka” wyhaftowanym piękną kursywą. - Zapłaciłaś już za nią? - spytałam Afrodytę. - Jeszcze jak! - odezwała się od strony drzwi siostra Mary Angela. Zauważyłam, że obchodzi Diabolinę w bezpiecznej odległości, by przypadkiem nie dostać się w zasięg jej szponów. - Nie do wiary, że ta para tak przypadła sobie do gustu. - Chce siostra powiedzieć, że nikt inny nie mógł dotknąć tej kotki? - Ani jedna osoba - potwierdziła z szerokim uśmiechem zakonnica dopóki w progu schroniska nie stanęła nasza urocza Afrodyta. Siostra Bianca i siostra Fatima powiedziały, że to cud. Diabolina natychmiast polubiła to dziewczę. Uśmiech Afrodyty był w stu procentach szczery. Wyglądała z nim młodo i pięknie. - Czekała na mnie - stwierdziła. - Tak - zgodziła się siostra. - Istotnie. Świetnie do siebie pasujecie. Potem spojrzała na Dariusa i na mnie. - Myślę, że Kocia Buda i Dom Nocy też do siebie pasują. Czuję, że mamy przed sobą wspaniałą przyszłość. - Uniosła rękę, błogosławiąc nas. - Niech was strzeże czujne oko Matki Bożej.

Wymamrotaliśmy podziękowanie. Poczułam dziwną chęć wyściskania siostry, ale jej strój - ten cały czepiec i czarny habit - nie wydawał się do tego stworzony, więc tylko uśmiechałam się jak pomylona i machałam ręką energicznie, póki nie znaleźliśmy się na zewnątrz budynku. - Szczerzyłaś się i machałaś jak idiotka - wypomniała mi Afrodyta, czekając, aż Darius otworzy jej drzwi i pomoże wsiąść do lexusa wraz z wiercącą się kocią brzydulą. - Chciałam być mila. Poza tym polubiłam ją - powiedziałam, otwierając tylne drzwi. Wśliznęłam się na siedzenie, przypięłam pasem i podniosłam wzrok na osadzone w spłaszczonym pysku wredne oczka Diaboliny, rozciągniętej wzdłuż tułowia swojej pani i spoglądającej jej przez ramię. - Yyy, słuchaj, ona czasem nie powinna siedzieć w jakiejś klatce czy czymś? - Jezu! Jak możesz być tak podła? Moja Diabolina i klatka? - Afrodyta pogłaskała bestię, wzniecając biały prysznic z futra. - Rany, wyluzuj, chodziło mi tylko ojej bezpieczeństwo - skłamałam. Tak naprawdę chodziło mi o własne bezpieczeństwo. Diabolina wyglądała, jakby miała wielką ochotę schrupać na kolację kawałek Zoey. - Hej, umieram z głodu - przypomniałam sobie. - Musimy się gdzieś zatrzymać na wyżerkę - rzekłam do Dariusa. - Dobrze. Jakieś konkretne życzenia? - zapytał. Zerknęłam na zegar na desce rozdzielczej. O matko, było po dwudziestej trzeciej! - Większość knajp już pozamykana. - Usłyszałam, jak Afrodyta szepcze do Diaboliny coś o „durnych ludzkich śpiochach”. Ignorując ją, rozglądałam się i próbowałam sobie przypomnieć, jakie porządne miejsca z fast foodami (czyli na przykład Taco Bueno albo Arby, w odróżnieniu od McDonalda czy Wendy) znajdują się w pobliżu. I nagle przez popękane szyby lexusa dobiegł mnie znajomy słodki zapach. Ślinka napłynęła mi do ust na widok wielkiego żółtoczerwonego szyldu. - Mniam! Chodźmy do Charlie's Chicken! - Sam tłuszcz - skrzywiła się Afrodyta. - Między innymi dlatego jest takie smaczne. Bez przerwy przesiadywałam tam z Heathem. Dają tam wszystkie podstawowe rodzaje pokarmów: tłuszcz, ziemniaki puree i colę. - Jesteś obrzydliwa - skrzywiła się Afrodyta. - Ja płacę! - zadeklarowałam. - Niech ci będzie - zgodziła się.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Darius na ochotnika został w samochodzie, żeby popilnować Diaboliny, kiedy my będziemy wcinać. Uważałam, że stanowczo za bardzo się poświęca. - Jest dla ciebie za dobry - powiedziałam. Mimo późnej godziny u Charliego było tłoczno. Jak posłuszne owieczki dałyśmy się popychać tłumowi takich samych owieczek, ostatecznie lądując w kolejce za grubą babą o zepsutych zębach i łysiejącym nieświeżym gościem. - Jasne, że tak - zgodziła się Afrodyta. Zamrugałam zdziwiona. - Że co? Chyba źle usłyszałam. Prychnęła. - Myślisz, że nie wiem, jak wrednie traktuję swoich facetów? Daj spokój. Jestem samolubna, ale nie głupia. Pewnie za parę miesięcy będzie miał mnie dość. Rzucę go, zanim on zdąży mnie rzucić, a na razie chcę się dobrze bawić. - Przyszło ci kiedyś do głowy, że mogłabyś być miła i nie doprowadzać do sytuacji, w której będzie miał cię dość? Spojrzała mi w oczy. - Szczerze mówiąc, właśnie się nad tym zastanawiałam i kto wie, może dla Dariusa zrobię wyjątek. - Umilkła na chwilę, po czym dodała: - Ona mnie wybrała. - Kto? - Diabolina. - No owszem. Jest teraz twoja. Tak jak Nala wybrała mnie, a kot Dariusa... jak mu było? - Nefretete. - No, Nefretete wybrała jego. Czemu tak cię to dziwi? Tak się dzieje bez przerwy. Koty wybierają sobie adepta albo wampira. Prawie każdy wampir ma swojego zwierzaka i... Nagle zrozumiałam, dlaczego ten koci wybór zrobił na niej takie wrażenie. - Dzięki temu nie czuję się obca - powiedziała cicho. - Wciąż jestem częścią tej całej - jeszcze bardziej ściszyła głos, aż musiałam się pochylić w jej stronę - wampirskiej paki, a nie jakimś totalnym autsajderem. - Nie mogłabyś być autsajderem - odszepnęłam. - Należysz do Cór Ciemności. Należysz do szkoły. I co najważniejsze, należysz do Nyks. - Ale odkąd to się stało - przesunęła dłonią po czole, którego nie musiała pokrywać kremem, by zasłonić nieistniejący Znak - nie czułam, że w ogóle do czegoś należę. Diabolina to zmieniła. - Hm - mruknęłam, mocno zaskoczona jej otwartością. Ona jednak szybko wzięła się w garść, wzruszyła ramionami i znacznie już bardziej przypominając starą, znajomą i znienawidzoną Afrodytę, dodała:

- Zresztą olać. I tak mam gówniane życie, a jak jeszcze zjem z tobą to tanie tłuste obrzydlistwo, chyba odjadę. - Odrobina tłuszczu dobrze robi na włosy i paznokcie. Jak witamina E. Szturchnęłam ją w ramię. - Mogę nawet za ciebie zamówić. - A nie ma nic dietetycznego? - Odbiło ci? Charlie nie sprzedaje dietetycznych rzeczy. - Ma dietetyczne napoje - zauważyła. Parsknęłam śmiechem. Patrzcie no, jaka spostrzegawcza. - Nie dla ciebie. Jak przystało na fast food, obsługa była szybka, więc już po chwili siedziałyśmy przy prawie czystym stoliku i wcinałyśmy tłustego pieczonego kurczaka z utopionymi w keczupie frytkami. Żeby nie było niejasności: chociaż pochłaniałam to wszystko w zabójczym tempie, bo spieszyłyśmy się do szkoły, a poza tym nie chciałyśmy, żeby Darius za długo musiał pilnować piekielnej kocicy, to jednak rozkoszowałam się każdym kęsem. Po kilku miesiącach superpożywnego doskonałego jedzenia, jakim karmili nas w stołówce Domu Nocy, moje kubki smakowe potwornie się stęskniły za odrobiną obrzydliwie smakowitego i totalnie niezdrowego żarcia. Mniam. Powaga. - No więc - powiedziałam między kęsami - pogadałam ze Stevie Rae. - Tak mi się zdawało, że słyszę z drugiej sali jej wieśniacki głos. Uszczknęła odrobinę kurzej nóżki i zmarszczyła nos, widząc, jak dosypuję soli do i tak już mocno posolonych frytek. - Spuchniesz jak śnięta ryba. - Trudno, będę chodzić w dresach, póki wszystkiego nie wysikam. Wyszczerzyłam zęby, nie przestając przeżuwać. Afrodytę przeszedł dreszcz. - Jesteś obrzydliwa. Nie mogę uwierzyć, że się kumplujemy, co tylko potwierdza, że przechodzę kryzys osobowości. No dobra, gadaj, co ze Stevie Rae i resztą jej zwierzaków. - W sumie nie gadałyśmy zbyt wiele o niej ani reszcie tamtych adeptów odparłam, nie chcąc mówić, że jej podejrzenia co do Stevie były częściowo słuszne. - Jeśli nie gadałyście o tych pomyleńcach, to podejrzewam, że skupiłyście się na Starku. - Owszem. Sprawa nie wygląda za dobrze. - Fakt. Chłopak nie żyje. Albo już jest zombiakiem. Żadna z tych opcji nam się nie podoba. Stevie coś mówiła na temat tego, kiedy ewentualnie miałby zmartwychwstać? Czy mamy po prostu poczekać, aż zacznie śmierdzieć, i wtedy uznać, że nic z tego? - Przestań tak o nim mówić! - Sorry, zapomniałam, że się w nim bujasz. Co powiedziała Stevie? - Niestety nie mogła podać zbyt wielu szczegółów. Bardzo słabo pamięta to, co się działo przed jej Przemianą. Mówiła, że najlepiej ukraść ciało z kostnicy i sprawdzić, czy się obudzi. A jeśli tak, to będzie go trzeba zaraz

nakarmić. - Nakarmić? W sensie burgera z frytkami czy w sensie otwarcia sobie żył? - Raczej to drugie. - Ble. Wiem, że polubiłaś wymianę krwi, ale dla mnie to jakaś masakra. - Dla mnie też, tyle że strasznie pociągająca - przyznałam niechętnie. Przyjrzała mi się badawczo. - W książce do socjologii piszą, że to coś bardzo podobnego do seksu. Może nawet lepsze. Wzruszyłam ramionami. - To za mało - powiedziała. - Chcę znać szczegóły! - No cóż. Owszem. Bardzo przypomina seks. - I jest przyjemne? - zapytała z błyskiem w oku. - Tak. Ale miewa nieprzyjemne następstwa. - Przed oczyma zamigotał mi obraz Heatha, więc uznałam, że najwyższy czas zmienić temat. - No więc mam wykombinować, jak wydostać ciało Starka z kostnicy i ukryć gdzieś, gdzie teoretycznie będziemy mogły je obserwować, żeby wyczaić, kiedy się obudzi. A wtedy go nakarmimy i... - Chciałaś chyba powiedzieć, że to ty go nakarmisz? Jeśli o mnie chodzi, zdecydowanie sobie nie życzę, żeby mnie gryzł. - Jasne, ja go nakarmię. - Z przyjemnością, dodałam w myślach, choć oczywiście nie miałam najmniejszego zamiaru mówić o tym Afrodycie. - Tylko nie mam pojęcia, jak mogłabym go wykraść, a potem ukryć. - Łatwo nie będzie, zwłaszcza że Neferet zapewne nie spuszcza z niego swoich wrednych oczek. - Zapewne. Tak przynajmniej twierdzi Stevie Rae. - Pociągnęłam łyk coli. - Chyba potrzebujesz cyfrowej niańki - mruknęła Afrodyta. - Czego? - zdziwiłam się. - No wiesz, takiej małej kamerki, dzięki której bogate mamuśki mogą obserwować swoje słodkie szkrabki, siedząc w klubokawiarni i popijając martini o jedenastej rano. - Afrodyto, ty pochodzisz z jakiegoś innego świata! - Dziękuję - odparła. - Ale taka kamerka na serio by się przydała. Mogę ci ją kupić w RadioShacku. Zdaje się, że ten mały Jack zna się na elektronice? - Tak - przyznałam. - Mógłby ją zainstalować w kostnicy, a monitor w twoim pokoju. Ej, no, pewnie dałoby się nawet dostać taką z przenośnym monitorkiem, który mogłabyś wszędzie ze sobą nosić. - Bez kitu? - Bez kitu. - To czad! Nie da się ukryć, że myśl o ukrywaniu Starka w szafie była raczej mało przyjemna. - Ble. - Nie przeszkodziło nam to w delektowaniu się jedzeniem, więc przez chwilę żułyśmy w milczeniu. - Co tam jeszcze wieśniara mówiła? -

zapytała potem Afrodyta. - Jak już chcesz wiedzieć, to rozmawiałyśmy o tobie - odparłam przemądrzale. - O mnie? - Zmrużyła oczy. - No, ale tylko trochę. Głównie jednak o tym, że Stevie ma zająć pozycję ziemi podczas jutrzejszej ceremonii oczyszczenia. - Znaczy, ma się ukryć za mną i udawać, że to ja przywołuję ziemię, a tak naprawdę to będzie ona? - Eee, nie. Niezupełnie. Raczej myślałam o tym, żebyś po prostu ustąpiła jej miejsca w kręgu. - Na oczach wszystkich? - Bingo. - Lecisz sobie. - Nie. - I ona się zgodziła? - Tak - odparłam znacznie pewniej, niż się czułam. Afrodyta przez chwilę jadła w milczeniu. Potem powoli pokiwała głową. - Dobra. Kumam. Liczysz na to, że Szechina uratuje ci tyłek. - Raczej nam. To znaczy tobie, mnie, Stevie Rae, czerwonym adeptom i Starkowi, jeśli ożyje. Jak wszyscy się o nich dowiedzą, Neferet nie będzie mogła tak łatwo ich wykorzystać do swoich niecnych celów. - Brzmi jak opis filmu klasy B. - Niech sobie brzmi, jak chce, ale dla mnie to śmiertelnie poważna sprawa. I wszyscy powinni ją tak traktować. Neferet jest groźna. Chciała rozpętać wojnę z ludźmi i coś mi się zdaje, że nadal będzie kombinować w tym kierunku. Poza tym - dodałam z wahaniem - mam złe przeczucie. - W mordę. Konkretnie jakie? - Szczerze mówiąc, usiłowałam to ignorować, ale od chwili naszej rozmowy z Nyks mam bardzo złe przeczucia co do Neferet. Zoey, weź się nie wygłupiaj. Złe przeczucia co do Neferet to ty masz od tygodni. Pokręciłam głową. - Nie tego rodzaju. Teraz chodzi o coś gorszego. Stevie Rae też to czuje. Znów się zawahałam. - Po tym jak wczoraj coś na mnie skoczyło, boję się nocy - wyznałam. - Nocy? - Nocy - powtórzyłam. - Zoey, przecież my jesteśmy dziećmi nocy! Jak możesz się jej bać? - Nie wiem! Wiem tylko, że czuję się obserwowana. A ty? Westchnęła. - Co ja? - Co czujesz w związku z Neferet, nocą i w ogóle! Po prostu mi powiedz, czy dostrzegłaś jakieś negatywne wibracje.

- Nie wiem. Nie zastanawiałam się zbytnio nad wibracjami. Miałam trochę za dużo spraw na głowie. Zacisnęłam palce na kurczaku, żeby jej nie udusić. - To może łaskawie byś się nad tym zastanowiła? No wiesz, to dość istotne. - Ściszyłam głos, choć wszyscy wokół i tak byli zbyt zajęci zasysaniem tłuszczu, żeby zwracać na nas uwagę. - Miałaś te wizje o mojej śmierci. Neferet pojawiała się w przynajmniej jednej z nich. - Owszem. To może się kwalifikować jako złe przeczucie. - Przy ostatnich słowach nakreśliła w powietrzu znak cudzysłowu. - A fakt, że ci o tym powiedziałam, zapewne nie poprawił ci samopoczucia. - Moim zdaniem chodzi o coś więcej. Ostatnio wiele się wydarzyło w moim życiu, ale do niedawna ani razu się nie bałam. To znaczy nie aż tak, żeby prawie sikać w gacie ze strachu. Teraz... - Urwałam gwałtownie, słysząc znajomy śmiech i zerkając na drzwi sali. Oddech zamarł mi w tchawicy, jakby ktoś walnął mnie pięścią w żołądek. To był on. Niósł tacę ze swoim ulubionym zestawem - numer 3, z ogromną porcją frytek - i malutkim zestawem dziecięcym. Wiecie, takim, jakie zamawiają dziewczyny na randkach, żeby wyglądało na to, że mało jedzą, podczas gdy w rzeczywistości po powrocie do domu wymiatają w samotności całą lodówkę. Idąca obok niego dziewczyna nic nie niosła, za to trzymała rękę w jego przedniej kieszeni (przedniej! kieszeni!), przekornie usiłując mu tam wetknąć zwitek banknotów. Wiedziałam, że on ma straszne łaskotki, więc chociaż był nienaturalnie blady i miał podłużne sine worki pod oczami, śmiał się jak kompletny idiota, a ona uśmiechała się do niego flirciarsko. - Co jest? - zapytała Afrodyta. Gdy gapiłam się jak sroka w gnat, zamiast odpowiedzieć, okręciła się na krześle, żeby sprawdzić, co takiego widzę. - Hej, czy to czasem nie ten... jak mu tam? Ten twój dawny facet? - Heath - wyszeptałam, ledwie poruszając ustami. To powinno być kompletnie niemożliwe. Znajdowaliśmy się na przeciwległych końcach sali, więc niby jak mógłby mnie usłyszeć, ale gdy tylko wypowiedziałam jego imię, gwałtownie podniósł głowę i spojrzał prosto na mnie. Uśmiech natychmiast zniknął mu z twarzy, a ciało zadrżało - całkiem dosłownie - jakby na mój widok przeszedł przez nie paroksyzm bólu. Dziewczyna przestała grzebać mu w kieszeni, podążyła za jego wzrokiem i zrobiła wielkie oczy. Heath szybko spojrzał na nią i bardziej zobaczyłam, niż usłyszałam, jak mówi: „Muszę z nią pogadać”. Dziewczyna z powagą kiwnęła głową, wzięła od niego tacę i poszła do najbardziej oddalonego od nas stolika, jaki udało jej się znaleźć, a Heath powoli podszedł do mnie. - Cześć, Zoey - powiedział tak spiętym głosem, że zabrzmiał obco. - Cześć - odparłam, mając wrażenie, że usta mi zesztywniały i że jest mi jednocześnie gorąco i zimno. - Więc nic ci nie jest? Nie jesteś ranna ani nic takiego? - zapytał cicho, ale

z takim napięciem, jakby miał znacznie więcej niż osiemnaście lat. - Wszystko w porządku - wydukałam. Wypuścił wielki haust powietrza, jakby od paru dni wstrzymywał oddech, oderwał ode mnie wzrok i zapatrzył się gdzieś w dal, wyraźnie nie mogąc znieść mojego widoku. Szybko jednak się pozbierał. - Parę nocy temu coś się stało... - zaczął, ale przerwał i przeniósł wzrok na Afrodytę. - Yyy... Heath, to moja... koleżanka z... z Domu Nocy, Afrodyta - jąkałam się, ledwo wydobywając z siebie głos. Spojrzał na mnie pytająco. Ponieważ nie powiedziałam nic więcej, Afrodyta westchnęła i swoim zwykłym sarkastycznym, umęczonym głosem powiedziała: - Zoey chce powiedzieć, że owszem, możesz przy mnie mówić o Skojarzeniu i tym podobnych rzeczach. - Umilkła i uniosła brwi, a kiedy nadal milczałam, podpowiedziała: - Może, prawda? - Ja nadal nic. - Chyba że chcecie pogadać na osobności - dodała ze wzruszeniem ramion. - Jak tak, nie ma sprawy. Zaczekam w samochodzie i... - Nie! Zostań. Heath, możesz przy niej o wszystkim mówić - zdołałam w końcu przerwać tamę, którą postawił mi w gardle ból. Heath skinął głową i znów na moment odwrócił wzrok, lecz zdążyłam zauważyć w jego piwnych oczach błysk rozczarowania. Wiedziałam oczywiście, że wolałby ze mną pogadać bez świadków. Ale ja nie potrafiłam. Nie mogłam zostać z nim sam na sam i zranić jego uczuć. Jeszcze nie. Dopiero co straciłam Lorena, Erika i Starka. Nie mogłabym znieść słuchania, jak bardzo Heath mnie nienawidzi i jak bardzo żałuje, że kiedykolwiek byliśmy razem. Wiedziałam, że przy Afrodycie będzie się trochę powstrzymywał. Owszem, zerwie ze mną, ale w odróżnieniu od Erika nie zrobi mi publicznej sceny. Został wychowany przez rodziców na dżentelmena w każdym calu i nic nie mogło tego zmienić. Kiedy znów na mnie spojrzał, jego twarz nic nie wyrażała. - Dobrze. Jak już mówiłem, parę nocy temu coś się wydarzyło. Wydaje mi się, że nasze Skojarzenie zostało zerwane. Z wysiłkiem skinęłam głową. - Więc zniknęło. Na dobre? - Na dobre. - Jak? - zapytał. Wzięłam głęboki oddech. - Skojarzyłam się z kimś innym - powiedziałam. Patrzył na mnie z lekko pochyloną głową, ale na dźwięk tych słów szarpnął głową, jakbym go spoliczkowała. - Z innym człowiekiem? - Nie! Zacisnął szczęki, po czym je rozluźnił i zapytał: - Z tym adeptem, o którym mi opowiadałaś? Z Erikiem?

- Nie - odparłam cicho. Tym razem nie odwrócił wzroku. Nie zrobił nic, by ukryć ból widoczny w jego oczach i słyszalny w głosie. - Jest jeszcze ktoś? Ktoś oprócz tego, o którym już od ciebie słyszałem? Otworzyłam usta, żeby mu powiedzieć, że był jeszcze ktoś, ale już go nie ma, a zresztą i tak okazał się jedną wielką pomyłką, Heath jednak nie dopuścił mnie do głosu. - Zrobiłaś to z nim. Nie zabrzmiało to jak pytanie, lecz kiwnęłam głową. On i tak już wiedział. Nasza więź była silna i nawet jeśli nie poczuł, co dokładnie zaszło między Lorenem a mną, musiał się domyślić, że było to coś poważnego, skoro zerwało naszą więź. - Jak mogłaś, Zo? Jak mogłaś mi... nam to zrobić? - Przykro mi, Heath. Nie chciałam cię zranić. Po prostu... - Nie! - Uniósł rękę, jakby w ten sposób mógł zatrzymać moje słowa. „Nie chciałam cię zranić”, co za bzdura! Kocham cię od podstawówki. To, że byłaś z innym, nie jest w stanie mnie nie zranić. - Ty też jesteś dzisiaj z kimś innym - wdarł się w rozdzielającą nas przestrzeń spokojny głos Afrodyty. Spojrzał na nią z gniewnym błyskiem w oku. - Pozwoliłem koleżance - wymówił to słowo z naciskiem - wyciągnąć się z domu po raz pierwszy od kilku dni. Koleżance - powtórzył. Potem przeniósł wzrok na mnie. Zauważyłam, że jest bardzo blady i zbolały. - To Casey Young. Pamiętasz ją? Kiedyś się kumplowałyście. Zerknęłam w stronę stołu, przy którym siedziała samotna i wyraźnie zakłopotana Casey. Dopiero teraz rozpoznałam jej ciemne włosy, ładne miodowe oczy i zdrową piegowatą cerę. Heath miał rację - kiedyś była moją koleżanką. Nie tak bliską jak Kayla, ale jednak. Heath zawsze traktował ją jak młodszą siostrę. Lubiła go, lecz nigdy nie czułam, że ma ochotę mi go odbić (w odróżnieniu od mojej rzekomo najlepszej przyjaciółki Kayli). Zauważyła, że na nią patrzę, i po chwili wahania pomachała mi smutno. Odpowiedziałam podobnym gestem. - Wiesz, co się dzieje z człowiekiem, kiedy zrywa się Skojarzenie? zapytał ostro Heath. Nie mówił już chłodno ani smutno: głos miał ostry, jakby wykrawał sobie z duszy każde słowo. - To sprawia... ból - odparłam. - Ból? To trochę za mało powiedziane, Zoey. W pierwszej chwili myślałem, że nie żyjesz. A wtedy sam chciałem nie żyć. I myślę, że część mnie umarła. - Heath - wyszeptałam przerażona tym, co zrobiłam. - Strasznie mi... Ale on jeszcze nie skończył. - Potem uświadomiłem sobie, że żyjesz, bo czułem część tego, co się z tobą działo. - Skrzywił się. - Część tego, co ty czułaś dzięki niemu. Od tamtej

pory do dziś mam w sercu wielką wyrwę w miejscu, w którym przedtem znajdowałaś się ty. Nadal ją czuję. Boli mnie bez przerwy, codziennie. Zamknął oczy i pokręcił głową, próbując zapanować nad bólem. - Nawet do mnie nie zadzwoniłaś. - Chciałam - powiedziałam żałośnie. - A nie, sorry. Dziś rano przysłałaś mi eskę. Wielkie dzięki - mruknął drwiąco. - Heath, chciałam z tobą porozmawiać. Po prostu nie potrafiłam. Popełniłam... - Urwałam, zastanawiając się, jak wytłumaczyć mu historię z Lorenem w kilku wypowiadanych przy świadku zdaniach. Ale to było niemożliwe. Nie tu, nie tak. Więc powiedziałam tylko: - Popełniłam błąd. Przykro mi. Pokręcił głową. - To nie wystarczy, Zo. Nie tym razem. Nie w tej sprawie. Pamiętasz, jak powiedziałaś, że kocham cię i pragnę tylko ze względu na Skojarzenie? - Pamiętam. - Przygotowałam się na to, że zaraz usłyszę prawdę: że nigdy mnie nie kochał, nigdy naprawdę nie pragnął i cieszy się, że pozbył się mnie i naszej durnej sztucznej więzi. - Powiedziałem ci wtedy, że się mylisz. 1 nadal tak jest. Kochałem cię od trzeciej klasy. Kocham cię i pragnę nadal. I pewnie już zawsze będę cię kochał. - Oczy lśniły mu od niewylanych łez. - Ale nigdy więcej nie chcę cię widzieć. Miłość do ciebie za bardzo mnie rani, Zoey. Wolnym krokiem odszedł w kierunku Casey. Kiedy dotarł do jej stolika, powiedziała coś cicho. Heath skinął głową. Casey ujęła go pod ramię. Wstali, zostawili nierozpoczęte jedzenie i bez jednego spojrzenia w moją stronę Heath wymaszerował z mojego życia.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Nie odezwałam się słowem, gdy Afrodyta chwyciła mnie za ramię, podniosła i wyprowadziła z baru. Darius wystrzelił z samochodu jak z procy. - Co się dzieje? - zawołał. Afrodyta uspokoiła go gestem. - Nic. Zo miała scenę z byłym. Zmykajmy stąd. Burknął coś pod nosem i wrócił do wozu. Afrodyta posadziła mnie na tylnym siedzeniu. Nie miałam pojęcia, że płaczę, póki nie podała mi paczki chusteczek. - Jesteś zasmarkana i makijaż ci spływa - ostrzegła. - Dzięki - mruknęłam i wydmuchałam nos. - Nic jej nie jest? - zapytał Darius, przyglądając mi się w lusterku wstecznym. - Przejdzie. Spotkania z eksami rzadko bywają przyjemne, a to co jej się przydarzyło, było wyjątkowo parszywe. - Nie mówcie o mnie tak, jakby mnie tu nie było - zaskomlałam, wycierając oczy. - Wszystko w porządku? - zapytał Darius, tym razem zwracając się bezpośrednio do mnie. - A jeśli powie, że nie, to co? - zapytała Afrodyta. - Wrócisz tam i zabijesz tego palanta? Z moich ust wydobyło się zaskoczone parsknięcie. - Nie życzę mu śmierci. Dam sobie radę. Wzruszyła ramionami. - Jak tam chcesz, ale osobiście uważam, że należałoby go uśmiercić. Pociągnęła Dariusa za ramię, wskazując pasaż handlowy, do którego dojeżdżaliśmy. - Kochanie, zatrzymasz się przy RadioShacku? Mój durny iPod touch ostatnio świruje i chcę sobie kupić nowy. - Mogę? - zwrócił się do mnie Darius. - Jasne. Przyda mi się trochę czasu, żebym mogła się pozbierać, zanim wrócimy do szkoły. Ale... posiedzisz ze mną w samochodzie? - Oczywiście, kapłanko. - Jego życzliwy uśmiech w lusterku wywołał we mnie uczucie wstydu. - Minuta osiem jestem z powrotem. Przypilnujcie Diaboliny. - Afrodyta rzuciła kocicą w Dariusa i prawie wbiegła do sklepu. Kiedy już udało mu się jakoś usadowić syczącą bestię, wojownik obrócił się do mnie. - Jeśli chcesz, mogę porozmawiać z tym chłopakiem. - Nie, dzięki. - Wysmarkałam się i otarłam twarz. - Miał pełne prawo być wściekły. Namieszałam. - Ludzie, którzy się wiążą z wampirami, często bywają nadwrażliwi -

rzekł Darius, starannie dobierając słowa. - Trudno być partnerem wampira, zwłaszcza tak ważnego jak najwyższa kapłanka. - Nie jestem wampirem, a zwłaszcza najwyższą kapłanką- odparłam. Jestem zwykłą adeptką. Zawahał się, najwyraźniej nie wiedząc, ile może mi powiedzieć. Odezwał się, dopiero gdy Afrodyta wróciła do samochodu ż pakunkiem udającym iPoda. - Zoey, musisz pamiętać o tym, że kapłanki nie rodzą się z dnia na dzień, lecz rozwijają swoje zdolności już jako adeptki. Szybko rosną w siłę. Tak jak ty. Nie jesteś i nigdy nie będziesz zwykłą adeptką, a twoje czyny zawsze będą miały potężny wpływ na innych. - Akurat teraz, kiedy powoli zaczynałam się przyzwyczajać do tej swojej inności, nagle czuję się nią przytłoczona. Afrodyta posadziła sobie Diabolinę na kolanach i odwróciła się, by na mnie spojrzeć. - Taaa, bycie wyjątkową nie jest takie fajne, jak myślałaś, co? Myślałam, że mi wyjedzie z tym swoim złośliwym uśmieszkiem, ale patrzyła na mnie ze zrozumieniem. - Zrobiłaś się dziwnie miła - mruknęłam. - Bo wywierasz na mnie zły wpływ - zażartowała - ale i tak plusy przeważają. - Plusy? - Czyli to, że prawie wszyscy uważają mnie za wredną jędzę z piekła rodem - odparła, uśmiechając się radośnie i tarmosząc kotkę. - Uważam, że jesteś niesamowita - odezwał się Darius, głaszcząc Diabolinę, która odpowiedziała mruczeniem - Święta racja. - Afrodyta pochyliła się i nieco przyduszając miauczącego wniebogłosy kota, głośno cmoknęła Dariusa w policzek. Wydałam odgłos obrzydzenia, udając, że wymiotuję w chusteczkę, ale gdy Afrodyta do mnie mrugnęła, uśmiechnęłam się i zrobiło mi się nieco lepiej. Przynajmniej mam już spokój, pomyślałam. Erik mnie nienawidzi, Stark nie żyje a nawet jeśli ożyje, odeślę go do innych nieumarłych. I tyle. Ogólnie rzecz biorąc, po tej okropnej konfrontacji z Heathem mam spokój z facetami na długi, długi czas. Oczywiście spóźniłam się na zajęcia teatralne. Z racji zmiany planu lekcji znalazłam się na poziomie zaawansowanym, co bynajmniej mi nie przeszkadzało. W liceum przed swoim Naznaczeniem, byłam w klasie średnio zaawansowanej i naprawdę lubiłam grać (oczywiście na scenie, a nie poza nią). Może nie byłam jakąś rewelacyjną aktorką, ale się starałam. Zmiana poziomu spowodowała, że znalazłam się w zupełnie innej grupie uczniów. Stałam w drzwiach, kombinując, gdzie by tu usiąść, a jednocześnie nie chcąc przeszkadzać Erikowi (profesorowi Nightowi?) w wykładzie na temat sztuk Szekspira.

- Usiądź na najbliższym wolnym miejscu, Zoey - odezwał się, nie patrząc na mnie. Mówił energicznym, profesjonalnym i nawet trochę monotonnym głosem. Innymi słowy, jak typowy nauczyciel. Nie mam pojęcia, skąd wiedział, że stoję w progu, skoro nawet nie odwrócił głowy w moją stronę. Szybko weszłam do sali i usiadłam w pierwszej wolnej ławce. Niestety była to pierwsza ławka. Kiwnęłam głową Becce Adams, która siedziała zaraz za mną. Ona też mi kiwnęła, lecz była wyraźnie zajęta wpatrywaniem się w Erika. Słabo ją znałam. Była uroczą blondynką, co w Domu Nocy stanowiło pewną normę - na każdą „normalną” osobę przypadało mniej więcej pięciu blondynów - i niedawno wstąpiła do Cór Ciemności. Chyba widziałam ją parę razy z dawnymi koleżankami Afrodyty, ale tak ogólnie nie miałam o niej zdania. Choć oczywiście to, że wyciągała szyję, żeby zza mojej głowy pogapić się maślanym wzrokiem na Erika, specjalnie mnie do niej nie przekonało. Hej, ochrzaniłam siebie, Erik już nie jest twoim facetem. Nie możesz się wściekać, że się komuś podoba. Musisz to zignorować, a może nawet powinnaś się z nią zakumplować i pokazać wszystkim, że tamto już dawno odeszło w niepamięć. Tak, wła... - Hejka, Zo! Moje rozmyślania przerwał bardzo jasnowłosy, bardzo przystojny i bardzo wysoki Cole Clifton, który ostatnio zaczął się umawiać z Shaunee (co oznaczało, że jest również bardzo odważny). - Hejka! - odpowiedziałam, uśmiechając się szeroko. - O, świetnie. Dzięki, że się zgłosiłaś, Zoey. - Słucham? - zamrugałam, gapiąc się na Erika jak cielę na malowane wrota. Uśmiechnął się promiennie, ale wzrok miał lodowaty. - Zauważyłem, że coś mówisz, więc pomyślałem, że chcesz się zgłosić do czytania ze mną Szekspirowskiej improwizacji. Przełknęłam ślinę. - Ojej. W zasadzie... - zaczęłam, próbując się wykręcić, zwłaszcza że nie miałam zielonego pojęcia, co to u diabła jest Szekspirowska improwizacja, ale kiedy spojrzenie Erika stało się kpiące, jakby tylko czekał, aż zrobię z siebie tchórzliwą idiotkę, zmieniłam zdanie. Nie ma mowy, żeby pan Erik Night przez cały semestr mnie dręczył. Odkaszlnęłam więc i wyprostowałam się nieco. - W zasadzie to chętnie. Krótki błysk zdziwienia w jego cudownych niebieskich oczach dał mi chwilową satysfakcję, która wyparowała w mgnieniu oka po następnych słowach. - Dobrze. W takim razie podejdź tu i weź swój konspekt. O kurde, kurde i jeszcze raz kurde! - W porządku. - Stanęliśmy na scenie zwróceni przodem do klasy. - Jak już mówiłem, zanim Zoey się spóźniła i przeszkodziła, improwizacja Szekspirowska to świetny sposób na ćwiczenie wyobraźni. Owszem, jest

nietypowa, bo sztuki Szekspira rzadko bywają na scenie improwizowane. Zwykle aktorzy trzymają się dokładnie słów dramaturga. Dlatego właśnie przedstawienie ich w formie zaimprowizowanej może przynieść ciekawy efekt. Erik wskazał bardzo krótki scenariusz, który nerwowo obracałam w rękach. - To początek sceny między Otellem i Desdemoną... - Gramy Otella? - pisnęłam, czując, jak w żołądku rośnie mi wielka gula. Właśnie monolog Otella Erik swego czasu wyrecytował przed całą szkolą jako wyraz swojej miłości do mnie. - Tak. - Spojrzał mi w oczy. - Jakiś problem? Nie, skądże. - Nie - powiedziałam. - Tak tylko zapytałam. - Jezu! Czy on chciał mnie zmusić do improwizowania którejś ze scen miłosnych z Otella? Nie wiedziałam, czy mój żołądek wywraca się flakami na wierzch dlatego, że tak bardzo chcę to zrobić, czy dlatego, że tak bardzo nie chcę. - Dobrze. Znasz treść sztuki, prawda? Przytaknęłam. Trudno, żebym nie znała. Maur (czyli czarnoskóry) Otello ożenił się z (absolutnie białą) Desdemoną. Byli w sobie wielce zakochani, póki Jago, wredny i zazdrosny gość, nie postanowił nabrać Otella, że żona go zdradza. Skończyło się tak, że Otello udusił Desdemonę. Super. - Dobrze - powtórzył Erik. - Gramy scenę z końcówki utworu. Otello rozmawia z Desdemoną. Zaczniemy od odczytania rzeczywistych fragmentów. Wpisałem je do konspektów. Kiedy zapytam, czy odmówiłaś pacierz, to będzie znak, że należy zacząć improwizować. Staraj się wiernie oddać treść, ale używając współczesnego języka. Jasne? - Tak - odparłam. Niestety tak. Erik jak zwykle wcielił się w rolę tak doskonale, że po prostu stał się odgrywaną postacią. Odwrócił się tak, że nie stał już twarzą do mnie, i zaczął recytować kwestię Otella. Zauważyłam, że odłożył konspekt i mówi z pamięci. Oto przyczyna, to przyczyna - duszo! Nie chciejcie, proszą, abym ją wyjawił, O czyste gwiazdy! Oto jest przyczyna. Ale ja krwi jej nie przeleję; szkoda, Szkoda byłoby zrysować żelazem Tę skórę bielszą od śniegu i gładką...2 Przysięgam, że przeobraził się fizycznie i mimo całego swojego przerażenia wynikającego ze świadomości, że szykuje się bardzo zawstydzająca 2

Ten i następne fragmenty Otella (do słów „Tak, panie”) cytowane za- William Shakespeare, Otello, w: Tragedie 11, Tower Press, Gdańsk, 2000. Przeł Józef Paszkowski.

publiczna scena, doceniałam jego niesamowity talent. Kiedy odwrócił się do mnie i ujął mnie za ramiona, serce tak mi waliło, że ledwo byłam w stanie myśleć. Gdzież znajdę iskrę prometeuszową, Co by to światło roztliła na nowo? Gdy raz twą różę zerwę, już jej życia Wrócić nie zdołam; musi, musi zwiędnąć, Niechże się jeszcze jej wonią nacieszę, Póki jest na pniu. Po czym, szokując mnie jak diabli, Erik pochylił się i pocałował mnie w usta. Jego pocałunek był jednocześnie brutalny i czuły - pełen gniewu, a zarazem namiętności. Zdawał się trwać wieki, podczas których zaparło mi dech, zrobiło się niedobrze i zakręciło w głowie. Ile bym w tej chwili dała, żeby znów być jego dziewczyną! Pozbierałam się szybko, słysząc, że zbliża się moja kwestia. Nie mogę się wstrzymać Od łez; okrutne to łzy jednak; żal mój Jest żalem nieba, co chłoszcze kochając. - Kto tu? Czy to ty, Otello? - przeniosłam wzrok z kartki na Erika, mrugając i starając się wyglądać, jakby jego pocałunek mnie obudził. - Tak, Desdemono. O matko! Nie mogłam uwierzyć, że mam to powiedzieć. Przełknęłam ślinę. - Czy chcesz się położyć? - wyjąkałam półgłosem. - Czyś odmówiła pacierz, Desdemono? Jego przystojna twarz była teraz tak napięta i przerażająca, że w zasadzie nie musiałam udawać paniki. - Tak, panie - przeczytałam szybko ostatni fragment widniejący w moim konspekcie. - Świetnie. W obliczu tego, co dziś się z tobą stanie, lepiej, żebyś oczyściła zawczasu swą duszę! - zaimprowizował, wciąż wyglądając jak oszalały z zazdrości Otello. - Co się stało? Nie wiem, o czym mówisz. - Ta część nie była trudna. Zapomniałam, że jesteśmy na lekcji i że wszyscy na nas patrzą. Widziałam Erika jako Otella i czułam strach i osamotnienie Desdemony na myśl o tym, że go traci. - A jak myślisz? - wycedził przez zęby. - Jeśli masz coś na sumieniu, nadszedł czas błagania o wybaczenie. Od tej pory nic już nie będzie dla ciebie takie samo.

Wbijał mi palce w ramiona tak mocno, że musiały pozostawić sińce, ale nawet się nie skrzywiłam. Patrzyłam mu prosto w dobrze znajome oczy, usiłując odnaleźć w nich dawnego Erika, któremu wciąż na mnie zależało. Konspekt wypadł mi z odrętwiałych rąk. - Co mam powiedzieć?! - krzyknęłam, starając się pamiętać, że Desdemoną to nie ja. Ona, w odróżnieniu ode mnie, była niewinna. - Prawdę! - zagrzmiał, wodząc wokół oszalałym wzrokiem. - Przyznaj się, jak dalece mnie zdradziłaś! - Ależ nie! - Czułam w oczach szczypiące łzy. - Nie sercem! Moje serce nigdy cię nie zdradziło! Erik jako Otello wymazał mi z pamięci wszystko inne - Heatha, Starka, Lorena. Był tylko on, ja i moja potrzeba wytłumaczenia mu, że wcale nie zamierzałam go zdradzić I nadal nie zamierzam. - W takim razie twoje serce jest czarne i skarlałe bo zdrada była oczywista! Zaczął przesuwać ręce z moich ramion na szyję. Wiedziałam, że czuje tętno pulsujące jak oszalały ptak, który miota się w pułapce. - Nie! To były błędy! Złamałam własne serce, i to nie raz, a trzy razy! - Chcesz zatem złamać i moje? - Otoczył palcami moją szyję. Zauważyłam, że on także ma łzy w oczach. - Nie, panie - odparłam, rozpaczliwie chwytając się tej niewielkiej cząstki Desdemony w sobie. - Chcę jedynie żebyś mi przebaczył i... - Przebaczył! - wrzasnął, nie dając mi skończyć - Niby jak mam to zrobić? Kochałem cię, a ty zdradziłaś mnie z innym. Pokręciłam głową. - To wszystko kłamstwa. - Przyznajesz, że cały czas mnie okłamywałaś? - Zacisnął mi palce na szyi. Jęknęłam. - Nie! Nie to miałam na myśli. Nic nie rozumiesz To co z nim zrobiłam, było kłamstwem. On był kłamstwem. Przez cały czas miałeś rację co do niego. - Za późno - odparł głębokim głosem. - Zbyt późno to zrozumiałaś. - Nie musi być za późno! Przebacz mi i daj jeszcze jedną szansę! Nie pozwól, by to się tak skończyło. Na jego twarzy ścierały się różne emocje. Bez trudu dostrzegałam gniew, a nawet nienawiść, ale był tam też smutek... może, choć tylko może odrobina nadziei czekającej pokornie gdzieś w spokojnej przystani w kącikach niebieskich oczu. Nagle cały smutek i nadzieja znikły. - Nie! Zachowałaś się jak dziwka, więc dostaniesz taką nagrodę, jaka należy się dziwce. Z prawdziwym szaleństwem w oczach wyprostował się, przewyższając mnie teraz jeszcze bardziej. Zrobił krok w moją stronę i zdjął z mojej szyi jedną

dłoń, by móc mnie nią otoczyć i zamknąć w uścisku. Drugą dłonią i tak zdołał objąć niemal całą szyję. Przygarnął mnie do siebie, a ja poczułam oślepiające pożądanie. Wiedziałam, że nie powinnam go czuć i że to wszystko jest idiotyczne, lecz teraz serce biło mi bynajmniej nie ze strachu. Patrzyłam mu w oczy. czując przerażenie Desdemony i własną namiętność, a twardość w przywierającym do mnie ciele nie pozostawiała wątpliwości, że on czuje to samo. Był Otellem, oszalałym z zazdrości i gniewu, ale był też Erikiem, który zakochał się we mnie i tak bardzo cierpiał, gdy nakrył mnie z innym. Nasze twarze niemal się stykały i czułam na skórze jego oddech. Znajomy zapach dokończył dzieła: zamiast się odsunąć albo kontynuować improwizację i udawać, że umieram, otoczyłam go ramionami i przyciągnęłam do siebie, sięgając ustami jego ust. Włożyłam w ten pocałunek cały swój ból, smutek, namiętność i miłość, a on rozchylił wargi i odpowiedział tym samym - namiętność za namiętność, ból za ból, miłość za miłość. I wtedy zadzwonił ten cholerny dzwonek.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY O bogini. Wył mi w uszach jak syrena strażacka. Erik odsunął się ode mnie, a klasa wybuchnęła aplauzem, wołając „Uuuu!” i „Ale czad!”. Całe szczęście, że Erik wciąż mnie trzymał, inaczej by, się przewróciła. - Ukłoń się - mruknął półgłosem. - I uśmiechnij. Jakimś cudem zdołałam się do tego zmusić i udawać że mój świat przed chwilą nie eksplodował. Gdy wszyscy zaczęli się zbierać do wyjścia, Eric przemówił nauczycielskim tonem: - Pamiętajcie, żeby na jutro przypomnieć sobie Juliusza Cezara. Będziemy improwizować w oparciu o niego. Dzisiaj poszło wam bardzo dobrze! - Erik - powiedziałam po wyjściu ostatniej osoby - musimy pogadać. Puścił moją rękę, jakby go parzyła. - Lepiej już idź. Chyba nie chcesz się spóźnić na kolejną lekcję. - Potem odwrócił się ode mnie i wszedł do swojego kantorka, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi. Mocno przygryzłam wargę, by powstrzymać łzy, i upokorzona, z płonącymi policzkami wybiegłam z klasy. Co to, kurde, miało być? Jednego byłam pewna: Erik Night wciąż był mną zainteresowany. Może i to zainteresowanie polegało głównie na pragnieniu, żeby mnie udusić, ale jednak. Nie zobojętniał na mnie tak bardzo, jak udawał. Usta aż mnie bolały od jego namiętnych pocałunków. Uniosłam dłoń i łagodnie przesunęłam palcem po dolnej wardze. Ruszyłam przed siebie, nie patrząc na adeptów mijających mnie w drodze na lekcje i nie bardzo wiedząc, gdzie się znajduję, póki z korony drzewa nad głową nie dobiegło krakanie kruka. Przeszedł mnie dreszcz. Zatrzymałam się gwałtownie i podniosłam głowę, usiłując coś dojrzeć pośród ciemnych gałęzi. Noc falowała i kłębiła się jak łój spływający po czarnej świecy. Nie miałam pojęcia, co to jest, ale napawało taką grozą, że kolana się pode mną ugięły i żołądek mnie rozbolał. Od kiedy to jestem taką ofermą - taką małą, przerażoną dziewczynką? - Kto to?! - zawołałam w ciemność. - Czego chcesz?! - Wyprostowałam ramiona, mając serdecznie dość tej głupiej zabawy w chowanego. Może i byłam załamana z powodu Heatha, skołowana z powodu Starka i bezradna z powodu bałaganu, którego narobiłam z Erikiem, ale w tej sprawie mogłam coś zrobić. Zamierzałam podejść do tych drzew i wezwać wiatr, by strząsnął to, co się w nich kryje, żebym mogła skopać temu tyłek. Koniec ze strachem i konsternacją, chcę znowu być sobą i... Nim zdążyłam zejść z chodnika, przede mną znienacka zmaterializował się Darius. Kurczę, jak na kogoś tak wielkiego poruszał się przerażająco szybko i cicho. - Zoey, musisz natychmiast pójść ze mną! - rzekł.

- Co się dzieje? - Afrodyta! Poczułam taki ucisk w żołądku, że omal nie zwymiotowałam. - Chyba nie umiera, co? - Nie, ale cię potrzebuje. Szybko! Nie musiał mówić nic więcej. Malujące się na jego twarzy napięcie i śmiertelna powaga w głosie wystarczyły. Skoro nie umierała, to musiała mieć wizję. - W porządku - powiedziałam i ruszyłam w stronę in tematu, starając się nadążyć za Dariusem Wojownik przystanął na chwilę i spojrzał na mnie tak przeszywającym wzrokiem, że aż skuliłam się w sobie - Ufasz mi? - zapytał krótko. Skinęłam głową. - Więc się rozluźnij i uwierz, że nic ci nie grozi. - Dobra. - Nie miałam pojęcia, o czym on gada ale me protestowałam, gdy złapał mnie za ramię. - Pamiętaj, musisz się rozluźnić - dodał. Otworzyłam usta, żeby powtórzyć „dobra” (i może przewrócić oczami), lecz nagle zaparło mi dech, bo Darius wystrzelił naprzód, w jakiś sposób unosząc mnie ze sobą To było najdziwniejsze przeżycie w moim dotychczasowym życiu, a to wiele mówi, bo w ciągu ostatnich miesięcy miałam całą masę naprawdę dziwacznych przeżyć. Ale to! To było jak jazda ruchomym chodnikiem, tyle że w roli chodnika wystąpiła aura Dariusa (czy coś w tym stylu), a ruch był tak szybki ze cały świat dookoła zmienił się w jedną wielką plamę Po kilku - dosłownie kilku - sekundach stanęliśmy przed wejściem do żeńskiego internatu - Jasny gwint! Jak ty to zrobiłeś? - zapytałam, dysząc lekko. Jak tylko Darius mnie puścił, zaczęłam gorączkowo odgarniać włosy z twarzy, mając wrażenie, że odbyłam właśnie naddźwiękową przejażdżkę harleyem. - Synowie Ereba są potężnymi wojownikami o różnorodnych umiejętnościach - odparł zagadkowo. - Hm. Serio? - Już miałam dodać że wszyscy mówią jakby właśnie zeszli z ekranu, na którym leciał Władca pierścieni, ale nie chciałam być niegrzeczna. - Jest w swoim pokoju - powiedział, dosłownie pchając mnie po schodach budynku, wyciągając rękę i otwierając drzwi. - Kazała mi natychmiast cię sprowadzić. - Trzeba przyznać, że się spisałeś - rzuciłam przez ramię. - A mógłbyś odnaleźć Lenobię i wyjaśnić jej, dlaczego nie jestem na lekcji? - Oczywiście, kapłanko - odrzekł, po czym zniknął równie nagle, jak się pojawił, a ja, wciąż lekko oszołomiona, weszłam do środka. Główna sala była pusta - wszyscy oprócz Afrodyty i mnie byli na lekcjach

- więc mogłam spokojnie popędzić schodami na górę, nie musząc odpowiadać na pytania ciekawskich koleżanek. Zapukałam dwa razy w drzwi pokoju Afrodyty, po czym je otworzyłam. Pokój oświetlała tylko jedna mała świeczka. Afrodyta siedziała na łóżku z kolanami podciągniętymi pod brodę, łokciami opartymi na nich i twarzą ukrytą w dłoniach. Obok, zwinięta się w puchatą białą kulkę, leżała Diabolina. Kiedy weszłam, podniosła głowę i fuknęła cicho. - Wszystko w porządku? - zapytałam. Afrodyta zadrżała, po czym z wyraźnym wysiłkiem uniosła głowę i otworzyła oczy. - O matko! Co się stało? - Podbiegłam do niej i włączyłam stojącą na nocnym stoliku lampkę witrażową. Diabolina poruszyła się i syknęła groźnie. Tylko spróbuj - powiedziałam ostrzegawczo - a wyrzucę cię przez okno i wezwę deszcz, żeby cię przemoczył do nitki. - Spokojnie, Diabolino. Zoey jest wredna, ale nie zrobi mi krzywdy odezwała się zmęczonym głosem Afrodyta. Kotka raz jeszcze fuknęła, po czym posłusznie zwinęła się z powrotem w kulkę. Spojrzałam na dziewczynę: oczy tak jej nabiegły krwią, że białka zrobiły się całkiem czerwone. Nie różowe, jakby miała alergię na pyłek i właśnie przeszła przez pole, na którym było go pełno, tylko czerwone - czerwone jak krew. Wręcz szkarłatne. Twarz dla odmiany miała bladą jak ściana. - Ta była naprawdę straszna - odezwała się drżącym głosem. - M...możesz mi wyjąć z lodówki butelkę wody Fiji? Szybko podeszłam do minilodówki i wyjęłam z niej butelkę. Potem wskoczyłam do łazienki, chwyciłam jeden z jej ręczników ze złotym haftem (Jezu, jaka ta dziewczyna jest nadziana!) i szybko zmoczyłam go lodowatą źródlaną wodą. - Napij się, a potem zamknij oczy i połóż sobie ręcznik na twarzy. - Pewnie strasznie wyglądam? - Nie da się ukryć. Pociągnęła z butelki kilka wielkich łyków, jakby umierała z pragnienia, po czym przykryła oczy mokrym ręcznikiem i stękając z wyczerpania, położyła głowę na stercie designerskich poduszek. Diabolina obserwowała mnie zmrużonymi złowrogimi oczami, ale nie zwracałam na nią uwagi. - Miałaś tak już kiedyś z oczami? - W sensie, że bolały jak cholera? Zawahałam się, lecz w końcu postanowiłam jej powiedzieć. Nie należała do osób unikających luster, więc wkrótce sama by zauważyła. - W sensie, że robiły się krwistoczerwone. Podskoczyła jak oparzona i wyciągnęła rękę, by zdjąć sobie ręcznik z oczu, rozmyśliła się jednak i opuściła ją z powrotem. - No to się nie dziwię, że Darius dostał schizy i wyleciał stąd jak oparzony.

- Jestem pewna, że to przejdzie. Może powinnaś trochę poleżeć z zamkniętymi oczami. Westchnęła teatralnie. - Jeśli te cholerne wizje zaczną mnie oszpecać, to naprawdę się nieźle wkurzę. - Afrodyto - powiedziałam, starając się powstrzymać uśmiech - jesteś zbyt piękna, by cokolwiek mogło cię oszpecić. Tak przynajmniej nam mówiłaś jakiś milion razy. - Racja. Nawet z czerwonymi gałami wyglądam lepiej niż ktokolwiek inny. Dzięki za przypomnienie. Jeśli choć przez sekundę miałam jakieś obawy w tej kwestii, to tylko z powodu stresu wywołanego przez te zasrane wizje. - A skoro o zafajdanych wizjach mowa, może uchylisz rąbka tajemnicy? - Słuchaj no, naprawdę nie roztopiłabyś się ani nic, gdybyś sobie od czasu do czasu zaklęła. Na boginię, skąd tyś wzięła to staroświeckie słowo „zafajdane”? - Pozwolisz, że wrócimy do tematu? - W porzo. Ale nie miej do mnie pretensji, jeśli ktoś ci powie, że gadasz jak żałosna pojebka. Widzisz tę kartkę z wierszem na moim biurku? Podeszłam do jej drogiego sekretarzyka, gdzie rzeczywiście na lakierowanym drewnianym blacie leżała jakaś kartka. Podniosłam ją. - Tak. - Dobra. Masz to przeczytać i mam nadzieję, że zrozumiesz, co te pierdoły znaczą. Jeśli o mnie chodzi, cała poezja to nudne zasrane duperele. Puszczając mimo uszu nacisk położony na słowo „zasrane”, zabrałam się do czytania wiersza. Wystarczył jeden rzut oka, a już dostałam gęsiej skórki, jakby owionął mnie zimny wiatr. - Ty to napisałaś? - Taaa, jasne. Kpisz czy o drogę pytasz? Nawet jako dziecko nienawidziłam rymowanek. - Nie chodzi mi o to, czy go ułożyłaś, tylko czy własnoręcznie go spisałaś. - Robisz się coraz głupsza czy co? Tak, Zoey, spisałam wiersz, który zobaczyłam w swojej koszmarnej i stanowczo zbyt bolesnej wizji. Bynajmniej go nie ułożyłam. Zadowolona? Pokręciłam głową zirytowana, patrząc, jak Afrodyta układa się na swoich poduszkach pośrodku ekskluzywnego łoża z baldachimem, zakrywając twarz ręcznikiem ze złotym haftem i gładząc jedną ręką ohydnego kota. Zachowywała się jak jakaś nadęta diva (by nie rzec „dziwa”) operowa. - Wiesz, jakbym cię teraz udusiła jedną z tych twoich poduszek, to nikt by za tobą nie tęsknił. Zanimby cię znaleźli, ten koszmarny kot zeżarłby ciebie i wszystkie dowody mojej zbrodni. - Diabolina by mnie nie zjadła. Za to zjadłaby ciebie, gdybyś tylko zaczęła coś kombinować. Poza tym Darius by za mną tęsknił. Więc przestań gadać i przeczytaj ten durny wiersz, a potem mi powiedz, o co tam chodzi.

- To ty jesteś panną wizjonerką. Ty powinnaś wiedzieć, o co chodzi. Przeniosłam wzrok na wiersz. Dlaczego to pismo tak dziwnie na mnie działało? - Wizjonerką owszem. Widzę, ale nie interpretuję. Jestem tylko wielce atrakcyjną wyrocznią. Ty natomiast szkolisz się na kapłankę, nieprawdaż? Więc sama kombinuj. - No dobra. Mogę przeczytać na głos? Czasem łatwiej zrozumieć wiersz, gdy się go słyszy. - Jak tam chcesz. Bylebyś w końcu zrozumiała. Odkaszlnęłam i zabrałam się za czytanie. Przedwieczny śpi, czekając chwili swej Gdy ziemi moc czerwienią świętą lśni Zapłonie znak; królowa zbudzi go Tsi Sgili z łoża strząśnie deszczem krwi Swobodę wróci mu śmiertelna dłoń Straszliwe piękno, widok jak ze snu By nimi rządzić znów jak czarna moc Zastępy dam hołd będą składać mu Kalony pieśń ach jakże słodko brzmi Zimnego żaru rzeź i morze krwi. Skończyłam i umilkłam, starając się uchwycić znaczenie wiersza i zrozumieć, dlaczego tak mnie przeraża. - Straszne, co? - zapytała Afrodyta. - Raczej nie wygląda na miłosny poemat. - Raczej nie. Zastanówmy się. Co to jest „ziemi moc” i dlaczego ma lśnić świętą czerwienią? - Mnie się pytasz? - Hm. - Przygryzłam wargę w zamyśleniu. - Ziemia lśni czerwienią, gdy się kogoś albo coś zabije i krew wsiąka w grunt. Może ta moc pochodzi od zabitego, jeśli to był ktoś potężny. - Na przykład Nolan - podsunęła Afrodyta z odrobiną triumfu, przyćmionego jednak potwornością wspomnienia. - Ziemia faktycznie wtedy wyglądała, jakby sama krwawiła. - Racja. To może mieć coś wspólnego ze śmiercią albo zabiciem tej królowej Tsi Sgili. Królowa to w końcu ktoś bardzo potężny. - Ale kim do cholery jest ta cała królowa Tsi-Cośtam? - Brzmi znajomo. Jak czirokeskie imię. Może... - Zamilkłam jak rażona gromem, nagle pojmując, dlaczego charakter pisma, którym spisano wiersz, tak mnie przeraził. - Co jest? - Afrodyta usiadła prosto, zdejmując z oczu ręcznik i

przyglądając mi się badawczo. - Co się stało? - To pismo... - wymamrotałam zmrożonymi wargami. - To pismo mojej babci.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY - Pismo twojej babci? - zdziwiła się. - Jesteś pewna? - Sto procent. - Niemożliwe! Przecież ja sama dopiero co to napisałam. - A ja przed chwilą teleportowałam się tu z Dariusem, co także powinno być niemożliwe, a jednak. - Jasne, palantko, chyba że ktoś żyje w świecie ze Star Treka. - Skoro rozpoznałaś odniesienie, to jesteś taką samą palantką jak ja. - Nie, po prostu obracam się wśród palantów. - Słuchaj, jestem pewna, że to pismo mojej babci, ale zaczekaj tu chwilę. Mam w pokoju list od niej. Pójdę po niego. Może masz rację... wyjątkowo dodałam, unosząc brwi - i to pismo jest po prostu podobne. - Już miałam wyjść z pokoju, po krótkim namyśle jednak zatrzymałam się i podetknęłam jej kartkę z wierszem pod nos. - To twoje normalne pismo? Wzięła ode mnie kartkę i mrugnęła parę razy, żeby lepiej widzieć. Zrobiła tak zdziwioną minę, że nie miałam wątpliwości, co powie. - O w mordę! Kompletnie niepodobne! - Zaraz wracam. Popędziłam do pokoju, starając się za dużo nie kombinować, póki nie zobaczę listu. Zamaszyście otworzyłam drzwi i usłyszałam niezadowolone miauknięcie Nali, której przerwałam słodką drzemkę. Wystarczyła dosłownie sekunda i już miałam w ręku ostatni list od babci, który cały czas leżał na biurku (tańszej wersji sekretarzyka Afrodyty). Na froncie widniał obrazek przedstawiający ponure zakonnice (zakonnice!), a napis pod nimi głosił: „Dobra wieść jest taka, że modlą się za ciebie”, a po otwarciu kartki można było przeczytać ciąg dalszy: „Zła wieść jest taka, że tylko one trzy”. Chichocząc, pobiegłam z powrotem do pokoju Afrodyty. Zastanawiałam się, czy siostra Mary Angela uznałaby tę kartkę za zabawną czy za obraźliwą. Byłam prawie pewna, że to pierwsze, ale postanowiłam przy okazji ją o to spytać. Gdy weszłam do pokoju, Afrodyta już stała z wyciągniętą ręką. - Dawaj, porównam - powiedziała i pokręciła głową ze zdumienia. Przysięgam, że napisałam ten wiersz może z pięć minut temu, ale to ewidentnie pismo twojej babci, a nie moje. - Spojrzała na mnie. Jej twarz była kredowobiała, a krwistoczerwone oczy jeszcze podkreślały tę bladość. - Lepiej do niej zadzwoń. - Zaraz. Najpierw chcę wiedzieć wszystko, co pamiętasz z tej wizji. - A nie będzie ci przeszkadzało, jak zamknę oczy i położę na nich ręcznik? - Nie, spoko, nawet ci go na nowo zmoczę. No i napij się jeszcze trochę. Wyglądasz niespecjalnie.

- Dziwne to nie jest. Czuję się też niespecjalnie. - Wypiła resztę wody z butelki, ja zmoczyłam ręcznik, po czym złożyłam go i podałam jej, a ona przykryła nim twarz i położyła głowę na poduszkach, w zamyśleniu gładząc mruczącą Diabolinę. - Chciałabym wiedzieć, o co tam chodziło - powiedziała. - Ja chyba wiem. - Serio? Rozszyfrowałaś wiersz? - Nie. Chodzi mi o to niejasne podejrzenie, które razem ze Stevie Rae miałyśmy w sprawie Neferet. Ona coś kombinuje. Coś o wiele gorszego niż jej dotychczasowe wyskoki. Myślę, że to się zaczęło po śmierci Lorena. - Nie zdziwiłabym się, gdybyś miała rację, ale muszę przyznać, że Neferet nie występowała w mojej wizji. - Tak czy owak opowiedz mi ją. - No cóż, była krótka i niezwykle jasna jak na to, co ostatnio prezentują moje wizje. Był piękny letni dzień i jakaś kobieta, nie wiem kto, siedziała na środku pola czy raczej pastwiska. Niedaleko widziałam małe urwisko i słyszałam szum wody w strumieniu albo rzeczce. Ta kobieta siedziała sobie na wielkiej białej narzucie we wzorki. Pomyślałam, że bez sensu ją brudzi na tej łące. - Nie ubrudziła się - przerwałam jej zmartwiałymi wargami. - Jest z bawełny i łatwo się ją pierze. - Więc wiesz, co to było? - Narzuta babci. - W takim razie to twoja babcia trzymała ten wiersz. Nie widziałam jej twarzy. W sumie w ogóle słabo ją widziałam. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami, a ja tak jakbym stała za nią i zaglądała jej przez ramię. Tyle że jak już zobaczyłam wiersz, to skoncentrowałam się na nim i wszystko inne znikło mi z pola widzenia. - Czemu go spisałaś? Wzruszyła ramionami. - Właściwie nie wiem. Po prostu czułam, że muszę. Napisałam to, jak jeszcze wizja trwała. Potem się z niej ocknęłam, spojrzałam na Dariusa, kazałam mu iść po ciebie i na koniec chyba zemdlałam. - Tylko tyle? - A czego jeszcze chcesz? Zapisałam cały cholerny wiersz! - Ale twoje wizje zwykle zawierają ostrzeżenia przed jakimiś strasznymi wydarzeniami. Więc gdzie to ostrzeżenie? - Nie było go. W zasadzie nawet nie miałam złych przeczuć. Był tylko ten wiersz. Łąka była całkiem przyjemna, no wiesz, przyroda itepe. Piękny letni dzień. Wszystko było super, dopóki się nie ocknęłam z potwornym bólem głowy i oczu. - Czuję, że dla żadnej z nas nic dobrego z tego nie wyniknie powiedziałam, wyjmując z torebki komórkę. Spojrzałam na czas: była prawie

trzecia w nocy. Kurde! Babcia pewnie śpi jak zabita. W dodatku uświadomiłam sobie, że nie zaliczę już dzisiaj żadnej lekcji oprócz tej żenującej sceny z Erikiem na dramacie. Super. Westchnęłam ciężko. Wiedziałam, że babcia mnie zrozumie, i mogłam jedynie mieć nadzieję, że nauczyciele też. Odebrała po pierwszym dzwonku. - Och, Zoey, ptaszyno! Tak się cieszę, że zadzwoniłaś! - Przepraszam, że tak późno, babuniu. Wiem, że spałaś, a nienawidzę cię budzić. - Nie, u-we-tsi-a-ge-ya, nie spałam. Parę godzin temu zbudziłam się ze snu o tobie. Od tamtej pory nie zmrużyłam oka. Modliłam się. Jej znajome czirokeskie słowo oznaczające córkę dało mi poczucie miłości i bezpieczeństwa. Nagle zapragnęłam, żeby jej lawendowa farma znajdowała się bliżej, a nie półtorej godziny drogi od Tulsy. Chciałam natychmiast zobaczyć babcię, ukryć się w jej ramionach i usłyszeć, że wszystko będzie dobrze, tak jak wtedy, gdy byłam mała i mieszkałam u niej po tym, jak matka wyszła za mojego debilnego ojczyma i przeobraziła się w ultrareligijną wersję żony ze Stepford. Niestety nie byłam już mała i nie mogłam utopić swoich problemów w objęciach babci. Szkoliłam się na wampirską kapłankę i odpowiadałam za los innych osób. Nyks mnie wybrała, a ja musiałam znaleźć w sobie siłę. - Co ci jest, kochanie? Co się stało? - Nic, babciu - zapewniłam ją szybko, zła na siebie, że ją zmartwiłam. Chodzi o to, że Afrodyta miała kolejną wizję i ta wizja ma coś wspólnego z tobą. - Znów coś mi grozi? Uśmiechnęłam się mimowolnie. Babcia miała zmartwiony głos, gdy myślała, że ja mam jakiś problem, ale kiedy usłyszała, że to jej może coś grozić, mówiła twardo i pewnie. Naprawdę ją uwielbiam! - Nie - powiedziałam - chyba nie. - Ja też nie sądzę - dodała Afrodyta. - Afrodyta mówi, że nic ci nie grozi. Przynajmniej na razie powiedziałam do telefonu. - To dobrze - odparła rzeczowym tonem babcia. - Bardzo dobrze. Problem w tym, że nie za bardzo rozumiemy, o co chodziło w tej wizji. Zazwyczaj ostrzeżenia są zrozumiałe, a tym razem zobaczyła tylko ciebie trzymającą kartkę z wierszem i czuła, że musi ten wiersz skopiować. - Nie wspomniałam, że skopiowała też pismo babci, żeby nie dodawać kolejnego dziwacznego faktu do czegoś, co już samo w sobie było dziwaczne. - No więc go spisała, ale on nic dla nas nie znaczy i nie mamy pojęcia, o czym mówi. - Może więc mi go przeczytasz? Może ja go rozpoznam? - Tak, właśnie to chciałyśmy zrobić. No więc leci tak. - Afrodyta po omacku podniosła kartkę, a ja wzięłam ją od niej i zaczęłam czytać:

Przedwieczny śpi, czekając chwili swej Gdy ziemi moc czerwienią świętą lśni Zapłonie znak; królowa zbudzi go Tsi Sgili z ło... - T-si S-GI-LI - przerwała mi babcia, kładąc nacisk na drugie słowo. Głos miała spięty i mówiła niemal szeptem. - Wszystko w porządku, babciu? - Czytaj dalej, u-we-tsi-a-ge-ya - poleciła mi już normalniejszym tonem. Czytałam dalej, starając się wymówić imię tak jak ona. Tsi Sgili z łoża strząśnie deszczem krwi Swobodę wróci mu śmiertelna dłoń Straszliwe piękno, widok jak ze snu By nimi rządzić znów jak czarna moc Zastępy dam hołd będą składać mu Kalony pieśń ach jakże słodko brzmi Zimnego żaru rzeź i morze krwi. Babcia aż jęknęła. - Niech Wielki Duch ma nas w opiece! - wykrzyknęła. - Babuniu, co się stało? - Najpierw Tsi Sgili, a teraz Kalona. Nie jest dobrze, Zoey. Jest bardzo, bardzo źle. Na dźwięk strachu w jej głosie dosłownie spanikowałam. - Co to są te Tsi Sgili i Kalona? Czemu jest tak źle? - Zna ten wiersz? - zapytała Afrodyta, siadając prosto i zdejmując z twarzy ręcznik. Zauważyłam, że jej oczy wyglądają już trochę lepiej, a twarz częściowo odzyskała kolor. - Babciu, mogę cię puścić na głośnik? - Oczywiście, kochanie. Włączyłam przycisk głośnika i usiadłam na łóżku obok Afrodyty. - Już cię słyszymy, babciu. Jesteśmy tu tylko we dwie. Ja i Afrodyta. - Afrodyta i ja - poprawiła mnie odruchowo babcia. Przewróciłam oczami. - Przeprasza, babuniu. Afrodyta i ja. - Pani Redbird, poznaje pani ten wiersz? - zapytała Afrodyta. - Możesz nazywać mnie babcią, kochanie. Nie, nie poznaję wiersza, to znaczy nigdy przedtem go nie słyszałam ani nie czytałam. Ale znam mit przekazywany z pokolenia na pokolenie w moim plemieniu. - Dlaczego tak się przestraszyłaś Tsi Sgili i Kalony? - zapytałam.

- Bo to czirokeskie demony. Ciemne duchy najgorszej maści. - Zawahała się i słyszałam, jak czymś szeleści. - Zoey, zanim przejdę do innych stworzeń, zapalę kadzidełko z szałwii i lawendy, a podczas naszej rozmowy będę rozwiewać dym gołębim piórem. Chciałabym, żebyś zrobiła to samo. Oczy prawie wyszły mi z orbit. Wiedziałam, że Czirokezi od setek lat używają kadzidła w swoich obrzędach, zwłaszcza kiedy zachodzi potrzeba oczyszczenia lub ochrony. Babcia regularnie je rozpalała, ale zawsze sądziłam, że to tylko rytuał ku czci Wielkiego Ducha i oczyszczanie własnej duszy. Nie pamiętałam, żeby kiedykolwiek czuła potrzebę robienia tego na wzmiankę o kimś lub o czymś. - Zoey - powiedziała surowo - musisz to zrobić teraz!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Zawsze wypełniam polecenia babci. - Dobrze, już idę. Mam w pokoju susz. Zaraz go przyniosę. - Zerknęłam na Afrodytę, a ona kiwnęła mi głową i dała znak, że mam iść. - Z jakich ziół? - zapytała babcia. - Z białej szałwii i lawendy. Ten, który zawsze trzymam w szufladzie z koszulkami. - Dobrze, dobrze. Traktujesz go jako osobisty talizman, ale nie uwolniłaś jeszcze jego magii. Biegnij. Pobiegłam po susz i szybko wróciłam. - Kadzielnicę już mamy - oznajmiła Afrodyta, podając mi miseczkę w kolorze lawendy z dekoracją w postaci trójwymiarowych winogron i oplatającej całe naczynie winorośli. Była zupełnie niesamowita. Wyglądała na drogą i bardzo starą. - Owszem - wzruszyła ramionami Afrodyta - jest stara. Spojrzałam na nią z politowaniem. - Dobra, babciu, mamy naczynie. - A pióro? Musi pochodzić od ptaka symbolizującego pokój, takiego jak gołąb, albo ochronę, jak jastrząb lub orzeł. - N...no nie, babciu, pióra nie mam - przyznałam, spoglądając pytająco na Afrodytę. Pokręciła głową. - Ja też nie. - To nic, jakoś sobie poradzimy. Gotowa, Zoey? Wymachiwałam przypominającą różdżkę laseczką zrobioną z gęsto splecionych suszonych ziół, aż ogień zgasł i pozostał łagodnie unoszący się dym. Potem włożyłam ją do lawendowej miseczki i położyłam pomiędzy Afrodytą a mną. - Gotowe. Dymi jak trzeba. - Powachlujcie nią wokół siebie, dziewczęta. Myślcie w skupieniu o ochronie i o dobrych duchach. Myślcie o swojej bogini i o tym, jak bardzo was kocha. Spełniłyśmy polecenie, łagodnie rozwiewając dym dłońmi i wdychając go powoli. Diabolina kichnęła, fuknęła, zeskoczyła z łóżka i zniknęła w łazience. Nie powiem, żeby mi było przykro z tego powodu. - A teraz trzymajcie naczynie blisko siebie i słuchajcie mnie uważnie rzekła babcia, po czym usłyszałam, jak bierze trzy głębokie wdechy. - Po pierwsze, musicie wiedzieć, że Tsi Sgili to czirokeskie wiedźmy. Tylko niech was nie zmyli słowo „wiedźmy”. Nie podążają pięknymi pokojowymi ścieżkami Wicca. Nie są też mądrymi kapłankami, takimi jak te, które służą Nyks. Tsi Sgili żyją jako banitki, poza plemieniem. Są złe do szpiku kości. Rozkoszują się

zabijaniem i upajają śmiercią. Czerpią magiczne moce ze strachu i bólu swoich ofiar. Karmią się zniszczeniem. Potrafią torturować i zabijać za pomocą ane li sgi. - Co to znaczy, babciu? - Że są potężnymi telepatkami i potrafią mordować samym umysłem. Afrodyta spojrzała na mnie i wiedziałam, że obie myślimy o tym samym: Neferet jest silną telepatką. - Kim jest królowa, o której mowa w wierszu? - zapytała Afrodyta. - Nie słyszałam o żadnej królowej Tsi Sgili. Te istoty żyją samotnie i nie mają żadnej hierarchii. Ale nie znam się na nich aż tak dobrze. - Czy Kalona jest jedną z nich? - zapytałam. - Nie. Kalona jest gorszy, znacznie gorszy. Tsi Sgili są złe i niebezpieczne, ale są ludźmi i można z nimi walczyć po ludzku. - Babcia urwała, biorąc trzy kolejne oczyszczające wdechy. Gdy znów zaczęła mówić, jej głos był cichszy, jakby się bała, że ktoś ją podsłucha. Nie wydawała się przestraszona; raczej ostrożna. Ostrożna i bardzo, bardzo poważna. - Kalona był ojcem Kruków Prześmiewców. Nie był człowiekiem. Jego i jego nikczemne potomstwo nazywamy demonami, choć to nie jest ścisłe określenie. Chyba najlepiej będzie go opisać jako anioła. Gdy wspomniała o krukach, przeszedł mnie zimny dreszcz, lecz po ostatnim słowie zamrugałam ze zdumienia. - Anioła? Jak te z Biblii? - Czy one czasem nie powinny być dobre? - dodała Afrodyta. - Powinny. Pamiętaj jednak, że według chrześcijańskiej tradycji sam Lucyfer był najjaśniejszym i najpiękniejszym z aniołów, tylko upadł. - Fakt. Zapomniałam o tym. Więc ten Kalona był aniołem, który upadł i stał się zły? - W pewnym sensie. Przed wiekami aniołowie chodzili po ziemi i wiązali się z ludźmi. Wiele ludów opowiada historie o nich. W Biblii występują jako giganci lub nefilimowie. Grecy i Rzymianie uważali ich za bogów. Ale jakkolwiek ich zwano, wszystkie te opowieści zgadzają się w dwóch sprawach: po pierwsze, byli piękni i potężni. Po drugie, płodzili potomstwo z ludźmi. - Jest w tym sens - mruknęła Afrodyta. - Skoro byli tacy atrakcyjni, musieli mieć powodzenie u kobiet. - Owszem, byli wyjątkowi. Czirokezi opowiadają historię o pewnym aniele niezrównanej urody, który miał skrzydła koloru nocy i potrafił się zmieniać w istotę przypominającą ogromnego kruka. Początkowo nasi ludzie przyjęli go z otwartymi ramionami jako boga. Śpiewano o nim pieśni i tańczono dla niego. Nasze ziemie rodziły obfite plony, a kobiety były płodne. - Babcia urwała na moment - Z czasem jednak wszystko się zmieniło. Nie wiem dlaczego bo opowieści są bardzo stare, a zbyt wiele z nich w ogóle przepadło. Przypuszczam, że trudno się żyje w towarzystwie boga, nawet tak pięknego. Moja babka śpiewała pieśń o tym że Kalona się zmienił, gdy zaczął obcować z

dziewczętami z plemienia. Już po pierwszym razie popadł w obsesję, od tej pory nieustannie pożądał kobiet, których jednocześnie nienawidził jako sprawczyń swego pożądania. Afrodyta prychnęła. - Założę się, że tylko on je czuł. Żadna kobieta nie ma ochoty sypiać z męską dziwką, choćby i nie wiem jak piękną. - Masz rację - przyznała babcia. - Pieśń głosiła że dziewczęta odwróciły się od niego, a wtedy on przeobraził się w potwora. Wykorzystał swoją boską moc, by rządzić naszym, mężczyznami i bezcześcić kobiety. Jego nienawiść do nich stawała się coraz silniejsza, co było jeszcze bardziej przerażające z powodu prześladującej go obsesji. Słyszałam kiedyś, jak pewna mądra kobieta z naszego plemienia mówiła, ze dla Kalony czirokeskie kobiety były wodą, powietrzem i pokarmem; że były całym jego życiem, choć nienawidził swojego rozpaczliwego głodu. - Babcia umilkła na chwilę i bez trudu wyobraziłam sobie wyraz obrzydzenia na jej twarzy. - Zgwałcone kobiety zachodziły w ciążę mówiła po chwili - ale większość z nich rodziła martwe płody nierozpoznawalne jako niemowlęta żadnego gatunku. Od czasu do czasu jednak płód przeżywał, choć z całą pewnością nie był człowiekiem. Opowieści głoszą, że dzieci Kalony były krukami o ludzkich oczach i kończynach. - O matko, ciało jak u kruka, a nogi i oczy jak u człowieka? Co za obrzydlistwo! - stwierdziła Afrodyta. Znów poczułam ciarki na plecach. - Ostatnio słyszę mnóstwo kruków. Wydaje mi się, że jeden próbował mnie zaatakować. Zamachnęłam się, a on zadrapał mnie w rękę. - Co? Kiedy? - wykrzyknęła babcia. - Słyszę je w nocy. Wydawało mi się dziwne, że robią tyle hałasu. Aż... aż zeszłej nocy coś, czego w zasadzie nie widziałam, zaczęło furkotać wokół mnie jak jakieś wstrętne niewidzialne ptaszysko. Uderzyłam je, a potem wbiegłam do szkoły i przywołałam ogień, żeby odpędził chłód, który pojawił się wraz z tym czymś. - I zadziałało? Odpędził je? - zapytała babcia. - Tak, ale od tamtej pory wciąż czuję się obserwowana. - Kruki Prześmiewcy. - Głos babci był twardy jak stal. - Prześladują cię duchy demonicznych dzieci Kalony. - Ja też je słyszałam - odezwała się Afrodyta, blednąc gwałtownie. Nawet się zastanawiałam, czemu ostatnio tak hałasują. Od paru dni. - Od śmierci profesor Nolan - dodałam. - Ja też chyba wtedy zaczęłam je słyszeć. O Boże, babciu, czy one mogą mieć coś wspólnego ze śmiercią Nolan i Lorena? - Nie, nie sądzę. Kruki Prześmiewcy utraciły materialną formę. Pozostały im tylko dusze, a te mogą skrzywdzić jedynie kogoś, kto jest bardzo stary i bliski śmierci. Mocno zraniły cię w rękę, kochanie? Instynktownie spojrzałam na dłoń, na której nie pozostał żaden ślad tamtego zdarzenia.

- Niezbyt. Po paru minutach zadrapanie znikło. Babcia zawahała się na chwilę. - Nigdy nie słyszałam o tym, by Kruk Prześmiewca mógł zranić energiczną młodą osobę. To po prostu złośliwe mroczne duchy, które lubują się w denerwowaniu żywych i dręczeniu tych, którzy są u progu śmierci. Nie wierzę, że mogłyby spowodować śmierć zdrowego wampira, ale te zabójstwa mogły je przyciągnąć do Domu Nocy i w jakiś sposób wzmocnić. Bądź ostrożna. To straszne istoty, a ich obecność zawsze stanowi zły omen. Słuchając jej, znów spojrzałam na wiersz i nie mogłam oderwać wzroku od słów „Swobodę wróci mu śmiertelna dłoń”. - Co się stało z Kaloną? - zapytałam nagle. - W końcu nienasycone pożądanie doprowadziło go do zguby. Wojownicy plemion przez wiele lat usiłowali go pokonać, ale nie byli w stanie. Był stworzeniem utkanym z mitu i magu i tylko one mogły go zniszczyć. - No i? - zapytała niecierpliwie Afrodyta. - Ghigua zwołały tajną radę kobiet ze wszystkich plemion. - Ghigua? - To czirokeska nazwa oznaczająca Ulubienicę Plemienia. Ghigua jest zdolną i mądrą kobietą, dyplomatką żyjącą w ogromnej bliskości z Wielkim Duchem. Każde plemię wybiera jedną Ulubienicę, która następnie służy w radzie kobiet. - Czyli są czymś w rodzaju kapłanek plemienia? - zapytałam. - Tak, to dobre porównanie. Więc Ghigua zebrały wszystkie kobiety z rady, spotkały się z nimi potajemnie w miejscu, w którym Kalona nie mógł ich podsłuchiwać: w jaskini, głęboko pod powierzchnią ziemi. - Dlaczego nie mógł ich tam usłyszeć? - zapytała Afrodyta. - Kalona nienawidził ziemi. Jego domem było niebo. - No to dlaczego Wielki Duch albo ktokolwiek nie zmusił go do powrotu do tego domu? - drążyłam temat. - Wolna wola - wyjaśniła babcia. - Kalona mógł wybrać własną drogę, tak samo jak ty i Afrodyta możecie wybrać swoje. - Czasem wolałabym nie móc - mruknęłam. Znajomy śmiech babci pomógł mi nieco się rozluźnić. - Czasem by się chciało, u-we-tsi-a-ge-ya. Ale w tym przypadku to właśnie wolna wola kobiet Ghigua ocaliła nasz lud. - Co zrobiły? - zapytała Afrodyta. - Użyły swojej magii do stworzenia panny tak pięknej, że Kalona nie był w stanie się jej oprzeć. - Stworzyły dziewczynę? Znaczy, rzuciły na kogoś czar, który zmieniał wygląd? - Nie, u-we-tsi-a-ge-ya. Stworzyły od początku. Najzdolniejsza garncarka uformowała z gliny kobiece ciało i namalowała twarz niezrównaną w swojej urodzie. Najzdolniejsza tkaczka spośród wszystkich plemion utkała dla niej

długie czarne włosy, które falami opadały ku wąskiej talii. Krawcowa uszyła dla niej suknię koloru księżyca w pełni, a wszystkie kobiety udekorowały ją muszlami, koralikami i piórami. Najbardziej rącza z kobiet dotknęła jej nóg, obdarzając je niezwykłą rączością, a najlepsza śpiewaczka wyszeptała jej do ucha słodkie łagodne słowa, które nadały jej cudny głos. - Potem - kontynuowała babcia - Ghigua nacięły sobie dłonie i własną krwią wyrysowały na ciele dziewczyny symbole mocy Świętej Siódemki: północy, południa, wschodu, zachodu, góry, dołu i ducha. Na koniec utworzyły krąg wokół glinianej figury, chwyciły się za ręce i używając swojej połączonej mocy, tchnęły w nią życie. - To chyba jakiś żart, babciu - zaoponowałam. - Ożywiły glinianą lalkę? - Tak głosi opowieść - odparła. - Młoda damo, dlaczego wydaje ci się to bardziej niewiarygodne niż fakt, że pewna dziewczyna posiada moc przyzywania wszystkich pięciu żywiołów? - Hm... - mruknęłam, czując ciepło na policzkach. - Chyba coś w tym jest. - Pewnie, że jest. A teraz siedź cicho i daj jej opowiedzieć resztę ochrzaniła mnie Afrodyta. - Przepraszam, babuniu - wybąkałam. - Pamiętaj, że magia istnieje, kochanie - rzekła babcia. - Zapominanie o tym może być niebezpieczne. - Będę pamiętać - zapewniłam ją, myśląc o tym, jakie to ironiczne, że mogę wątpić w moc magii. - No więc - podjęła opowieść babcia - kobiety Ghigua tchnęły życie i cel w dziewczynę, której nadały imię A-ya. - Hej, znam to słowo. Ono znaczy „ja”! - powiedziałam. - Świetnie, u-we-tsi-a-ge-ya. Nazwały ją A-ya, bo miała w sobie fragment każdej z nich. Każda z kobiet Ghigua mogła o niej powiedzieć „ja”. - W sumie fajnie - zauważyła Afrodyta. - Nie powiedziały o niej nikomu, nawet swoim mężom, córkom, synom czy ojcom. Następnego ranka wyprowadziły ją z jaskini i powiodły nad strumień, w miejsce, gdzie Kalona codziennie przychodził się kąpać. Cały czas szeptały jej do ucha, co musi zrobić. Zobaczył ją, jak się wygrzewała w promieniach porannego słońca, czesząc swoje piękne włosy i śpiewając niewinną piosenkę, i oczywiście od razu zapragnął ją posiąść. A wtedy A-ya zrobiła to, do czego ją stworzono. Uciekła przed nim na rączych nogach, a on w swoim pożądaniu niemal bez wahania zbiegł za nią w głąb groty, nie widząc podążających w ślad za nim kobiet i nie słysząc ich cichych zaklęć. Schwytał Ayę dopiero głęboko pod ziemią. Wtedy zamiast krzyczeć i szarpać się z nim, ta urocza istota rozwarła ramiona i przyjęła go, lecz gdy tylko w nią wszedł, jej miękkie ciało zmieniło się w to, czym było na początku: w ziemię i kobiecego ducha. Jej ręce i nogi stały się gliną, która go uwięziła, a duch ruchomym piaskiem, który go wessał. Kobiety Ghigua śpiewem wezwały Matkę Ziemię, by zamknęła jaskinię, na zawsze więżąc Kalonę w objęciach A-yi. Tkwi tam do

dziś, mocno przyciśnięty do serca ziemi. Zamrugałam, jakbym się wyłoniła spod wody po długim nurkowaniu. Mój wzrok padł na leżącą na łóżku obok lawendowej miseczki kartkę. - A wiersz? - Pogrzebanie Kalony nie było końcem tej historii. Gdy tylko grobowiec został zamknięty, każde z jego dzieci, straszliwych Kruków Prześmiewców, zaczęło ludzkim głosem śpiewać pieśń obiecującą jego powrót i potworną zemstę na ludziach, a zwłaszcza na kobietach. Dziś większość tej pieśni przepadła. Nawet moja babka znała jedynie kawałeczki, które zasłyszała od własnej babki. Niewiele osób chciało ją pamiętać. Uważano, że przechowywanie takich potworności może przynosić nieszczęście. Wiem jednak dzięki temu, co przetrwało, że w pieśni mowa była o Tsi Sgili i krwawiącej ziemi, a także o tym, jak straszliwe piękno ich ojca powstanie z martwych. Babcia zawahała się, a Afrodyta wbiła przerażony wzrok w kartkę. - Obawiam się, że wiersz z twojej wizji to właśnie pieśń kruków - dokończyła babcia. - I że jest ostrzeżeniem przed powrotem Kalony.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI - To na pewno ostrzeżenie - przytaknęła z powagą Afrodyta. - Wszystkie moje wizje to ostrzeżenia o możliwych tragediach. Ta wcale nie była inna. - Chyba masz rację - powiedziałam i do niej, i do babci. - A czy nie jest tak, że kiedy bierze się sobie do serca te ostrzeżenia, to udaje się uniknąć tragedii? - zapytała babcia. Afrodyta nie wyglądała na przekonaną, więc odpowiedziałam zamiast niej, udając pewniejszą, niż byłam w rzeczywistości. - Właśnie tak. To jej wizja cię uratowała, babuniu. - Mnie i kilka innych osób, które zginęłyby tamtego dnia na moście dodała babcia. - Wtedy musiałyśmy tylko wykombinować, jak zapobiec wypadkowi w takiej formie, w jakiej go widziała, więc teraz musimy postąpić podobnie stwierdziłam. - Ja też tak myślę, Zoey. Afrodyta jest naczyniem Nyks, za pomocą którego bogini wyraźnie cię ostrzega. - I wyraźnie chce, żeby babcia nam pomogła - dodała Afrodyta. - To właśnie babcia w mojej wizji czytała ten wiersz. - Zawahała się i spojrzała na mnie, a ja kiwnęłam głową, rozumiejąc, co jeszcze chce powiedzieć. - A kiedy go spisałam, by napisany babci pismem. Babcia wydała stłumiony okrzyk zdumienia. - Jesteś tego pewna? - Tak - powiedziałam. - Porównałam z jednym z twoich listów. To samo pismo. - W takim razie muszę się zgodzić, że Nyks wyznaczyła mi jakąś rolę w tej historii - rzekła babcia. - Nic dziwnego - powiedziałam. - Jesteś jedyną kobietą Ghigua, jaką znamy. - Och, kochanie, jaka tam ze mnie Ghigua! Musiałoby mnie na nią wybrać całe plemię, a już od wielu pokoleń nie mieliśmy oficjalnych Ghigua. - Ja głosuję na babcię - zadeklarowała Afrodyta. - Ja też - dodałam. - I jestem pewna, że Damien i Bliźniaczki także. A przecież można powiedzieć, że tworzymy osobne plemię. Babcia się zaśmiała. - Cóż, w takim razie nie będę się spierać z wolą plemienia. - Powinna babcia tu przyjechać - odezwała się nagle Afrodyta. Spojrzałam na nią zdziwiona, a ona powoli ze śmiertelną powagą pokiwała głową. Posłuchałam swojego instynktu i z bolesnym łomotaniem serca zrozumiałam, że ma rację. - Och, Afrodyto, bardzo ci dziękuję, ale nie. Nie lubię opuszczać swojej farmy. Wystarczy, jak będziemy się porozumiewać telefonicznie lub przez

komunikator internetowy. - Babciu - zapytałam - ufasz mi? - No pewnie, córeńko - odparła bez wahania. - Musisz tu przyjechać - powiedziałam po prostu. Odpowiedziało mi milczenie. Niemal widziałam, jak babcia się namyśla. - Spakuję parę rzeczy - rzekła w końcu. - Proszę przywieźć trochę tych piór - dodała Afrodyta. - Jestem pewna, że będziemy jeszcze musiały sporo nadymić. - Dobrze, moje dziecko. - Przyjedź natychmiast, babciu! - pogoniłam ją wściekła z powodu własnej niecierpliwości. - W nocy, Zoey? Nie mogę zaczekać tych paru godzin do rana? - W nocy. - Jakby dla podkreślenia mojej prośby za oknem rozległ się mrożący krew w żyłach gardłowy charkot kruka. - Babciu, nic ci nie jest? - To byty duchowe, u-we-tsi-a-ge-ya. Mogą zrobić prawdziwą krzywdę tylko komuś, kto jest bliski śmierci, a zapewniam cię, że nawet w przybliżeniu mnie to nie dotyczy - oznajmiła stanowczo. Pamiętając o wzbudzanym przez kruki przerażeniu i o bolesnej prędze na swojej dłoni, nie byłam do końca przekonana ojej racji. - W każdym razie pospiesz się, babuniu - powiedziałam. - Czuję się znacznie lepiej, gdy jesteś przy mnie. - Ja też - dodała Afrodyta. - Będę za dwie godziny. Kocham cię, Zoey. - Ja ciebie też. Już miałam się rozłączyć, gdy babcia dodała: - Ciebie także kocham, Afrodyto. Możliwe, że już dwa razy mnie ocaliłaś. - Do zobaczenia wkrótce! - pożegnała ją Afrodyta. Zakończyłam połączenie i ze zdumieniem zobaczyłam, że oczy Afrodyty, które zdążyły już niemal zupełnie odzyskać swój zwykły błękitny kolor, są pełne łez, a policzki zaróżowione. Wyczuła, że ją obserwuję, więc szybko wzruszyła jednym ramieniem i otarła oczy, wyglądając, jakby chciała się zapaść pod ziemię. - No co? Lubię twoją babcię. To zbrodnia czy jak? - Wiesz, zaczynam podejrzewać, że gdzieś w głębi ciebie ukrywa się jakaś miła Afrodyta. - Tylko się za bardzo nie wzruszaj. Jak tu dotrze, zaraz ją utopię w wannie. Zaśmiałam się. - Nie sądzisz, że powinnaś już iść? - zmieniła temat Afrodyta. - Masz kupę roboty. - Że co? - zdziwiłam się. Westchnęła. - Musisz zwołać swoje baranie stadko, powiedzieć im o wierszu i tak

dalej, no i wykombinować lokum dla babci, czyli pewnie pogadać z Szechiną, bo raczej nie masz ochoty na miłe sam na sam z Neferet. Do tego musisz dać Jackowi kamerkę do zamontowania w kostnicy. Życzę szczęścia. - Kurde, masz rację! A ty co będziesz robić w tym czasie? - Odpoczywać, żeby odzyskać siły i móc wykorzystać przerażająco cudowne moce swego umysłu do rozpracowania zagadki wiersza. - W skrócie, zamierzasz się przespać? - Coś w tym stylu. Hej, rozchmurz się. Udało nam się wywinąć od całego dnia w szkole - powiedziała. - Tobie się udało. Ja zdołałam dotrzeć na zajęcia z moim byłym akurat na czas, żeby na oczach całej klasy wykonać z nim naprawdę niezręczną i bardziej niż trochę zawstydzającą improwizację. - No, no! Opowiadaj! - Niedoczekanie twoje - rzuciłam przez ramię, wychodząc z pokoju. Znalezienia Damiena i Bliźniaczek nie było trudne. Siedzieli w świetlicy na dole, pochłaniając torby precelków i pieczonych czipsów (wampiry mogłyby trochę odpuścić i pozwolić nam jeść mniej zdrowe rzeczy). Na mój widok nagle się zamknęli, a potem zaczęli nawijać jedno przez drugie, więc się domyśliłam, że przyłapałam ich na obgadywaniu mnie. - O rany, Zoey, właśnie się dowiedzieliśmy o lekcji z Erikiem - rzekł Damien, poklepując mnie współczująco po ramieniu. - Ale chcemy poznać szczegóły - wtrąciła Shaunee. - Zdecydowanie potrzebujemy więcej szczegółów z ust samej zainteresowanej - dodała Erin. Westchnęłam. - Robiliśmy improwizację. Erik mnie pocałował. Cała klasa zwariowała. Po dzwonku wszyscy się zmyli, ja zostałam, a on mnie olał. Koniec, kropka. - Taaa, jasne. Tak łatwo się nie wywiniesz - mruknęła Erin. - Nawet Becca powiedziała nam więcej. Wiesz, bliźniaczko, mam wrażenie, że to dziewczę zabujało się w naszym Eryczku - dodała Shaunee. - Coś ty? Czy mamy jej w imieniu Zo wydrapać oczęta? - zapytała Erin. Stęskniłam się już za porządną wydrapką. - Och, jakie wy jesteście banalne! - jęknął Damien. - Zapomniałyście, że Erik i Zoey się rozstali? - A twoje słownictwo jest banalne- odgryzła się Erin. - B-właśnie - dodała Shaunee. - Do cholery, przestaniecie wy wreszcie klekotać? Dzieją się bardzo ważne rzeczy, przy których moje żałosne historie miłosne wydają się jeszcze żałośniejsze niż do tej pory. Idę po colę i stanę na głowie, żeby znaleźć w kuchni prawdziwe czipsy, a wy w tym czasie raczcie podnieść tyłki i udać się do pokoju Afrodyty. Tam się spotkamy. Musimy omówić pewną niecierpiącą zwłoki sprawę.

- Sprawe? - zapytał Damien. - Jakiego typu? - Tego samego koszmarnego, wstrząsającego i apokaliptycznego co zawsze. Damien i Bliźniaczki przez chwilę gapili się na mnie z głupimi minami. - Dobrze. W porzo. Już idziemy - mruknęli potem jednocześnie. - Aha, Damien - powiedziałam - Jack też niech przyjdzie. Mam dla niego zadanie. W pierwszej chwili był zaskoczony, potem zadowolony, a na końcu posmutniał. - A może przyjść z Cesarzową, Zo? Ten pies nie puszcza go nigdzie samego. - Jasne, nie ma sprawy. Tylko go uprzedź, że Afrodyta ma nowego kota, który jest jej klonem opakowanym w sierść - ostrzegłam. - Ble! - jęknęły Bliźniaczki. Pokręciłam głową i zniknęłam w kuchni, nie mając najmniejszego zamiaru wdawać się w kolejną dyskusję. - Ojejku, słabo mi! - jęknął Jack, wachlując się i co rusz zerkając na ciężkie zasłony. Był naprawdę blady. Cesarzowa, wciśnięta do pokoju wraz z nami i fukającym kotem, wsparła się o niego i zaskomlała. Jack odezwał się pierwszy po długiej chwili ciszy, która zaległa po tym, jak Afrodyta i ja opowiedziałyśmy im o wizji, wierszu i wszystkim, czegośmy się dowiedziały od babci na temat Tsi Sgili, Kruków Prześmiewców i Kalony. - Ja pierdziu, to najstraszniejsza historia, jaką słyszałam w życiu wykrztusiła wreszcie Shaunee. - Gorsza niż wszystkie części Piły razem wzięte. - Święta racja, bliźniaczko. Piła IV prawie mnie zabiła, ale ten cały Kalona jest jeszcze gorszy. Dobry pomysł z zaproszeniem tu twojej babci, Zo dodała Erin. - Jak nic - przyznała Shaunee. - Och, Zo! - wykrzyknął Jack, nerwowo tarmosząc Cesarzową za uszami. - Na samą myśl o tych obrzydliwych kruczyskach krakających na twoją uroczą babcię siedzącą w swoim domku na lawendowej farmie na odludziu przechodzą mnie ciarki. - Super - wtrąciła Afrodyta. - Myślicie, że Zoey nie jest dość wystraszona i trzeba jej jeszcze podłubać nożem we flakach? - Ojej! Przepraszam, Zo! - zreflektował się błyskawicznie Jack, jedną ręką ściskając Damiena, a drugą głaszcząc psa. Wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać. Myślałam, że Bliźniaczki jak zwykle zaczną się wyżywać na Afrodycie, ale one tylko spojrzały na siebie, a potem na mnie. - Sorry, Zo - mruknęła Erin. - No. Wiedźma, w sensie Afrodyta, ma rację. Nie powinniśmy cię straszyć w sprawie babci - dodała Shaunee.

- Nie mogę! Czyżby szajbuski nierozłączki właśnie stwierdziły, że miałam w czymś rację? - Afrodyta przyłożyła grzbiet dłoni do czoła i udała, że mdleje. - Jeśli to cię ucieszy... - rzekła Shaunee. - ...to wciąż cię nienawidzimy - dodała Erin. - Mogłybyście łaskawie pamiętać, że Cesarzowa wiele ostatnio przeszła? zapytałam, kucając obok wielkiej labradorki i obejmując dłońmi jej pysk. Oczy miała spokojne i mądre, jakby rozumiała już znacznie więcej, niż nam kiedykolwiek się uda. - Jesteś lepsza od nas wszystkich, prawda? Polizała mnie po twarzy, a ja odpowiedziałam uśmiechem. Przypominała mi Starka - żywego, oddychającego, pewnego siebie Starka - i poczułam przypływ nadziei, że chłopak kiedyś po nią (i po mnie) wróci. Choć wiedziałam, że jeszcze bardziej skomplikowałoby mi to życie, ta myśl dodała mi wiary, że nasza aktualna sytuacja nie jest tak przerażająca, jak się wydaje. Damien niemal natychmiast rozwiał moje złudzenia. - Pokaż ten wiersz. - Jak przystało na jego uczoną mość, przeszedł natychmiast do istoty rzeczy, omijając sporą część dramatu. Z ulgą, że przekazuję zagadkę tęgiemu mózgowi, wstałam i podałam mu kartkę. - Po pierwsze, uważam, że nazywanie tego wierszem jest wysoce nieścisłe - powiedział. - Babcia mówiła, że to pieśń. - Też niezupełnie. Przynajmniej moim zdaniem. Bardzo szanowałam jego zdanie, zwłaszcza w sprawach, które w mniejszym lub większym stopniu można było określić jako naukowe, więc zapytałam: - Skoro nie wiersz ani nie pieśń, to co? - Proroctwo. - Cholera! On ma rację! - zdziwiła się Afrodyta. - Niestety muszę się z tym zgodzić - rzekła Shaunee. - Płacz i zgrzytanie zębów, tylko wyrażone w jakimś popieprzonym języku. Zgadza się, to proroctwo - przyznała Erin. - Takie jak to o powrocie króla we Władcy pierścieni! - zapytał Jack. - Właśnie takie - odparł z uśmiechem Damien. Potem wszyscy spojrzeli na mnie. - Pewnie tak - powiedziałam głupio. - No dobrze. W takim razie bierzmy się do jego rozszyfrowania. - Damien przyjrzał się proroctwu. - Podzielone na trzy zwrotki z rymami abcb defe bb. - A to ma jakieś znaczenie? - zapytałam. - Znaczy, skoro nazwaliśmy to proroctwem, a nie wierszem, to co nas obchodzi jakieś abcb? - Cóż, stuprocentowej pewności nie mam, ale skoro spisano to wierszem, zakładam, że przy jego rozszyfrowywaniu należy wziąć pod uwagę kwestie poetyckie.

- No dobra - poddałam się. - Brzmi logicznie. - W poezji zwrotki są mniej więcej tym, czym w prozie akapity. Każda ma własny, odrębny temat niezależnie od tego, że całość też musi jakoś do siebie pasować. - Zuch chłopak! - zawołał Jack, szczerząc się i przytulając Cesarzową. - Kurde, on naprawdę ma łeb - przyznała Shaunee. - Normalnie inteligent - dodała Erin. - Od samego patrzenia na niego głowa mnie boli uzupełniła Afrodyta. - To znaczy, że najpierw musimy potraktować każdą zwrotkę osobno? upewniłam się. - Nie zaszkodzi - rzekł Damien. - Przeczytaj na głos - podsunęła Afrodyta. - Jak Zoey czytała głośno, łatwiej było zrozumieć. Damien odkaszlnął i ze swoją idealną dykcją przeczytał pierwszą zwrotkę. Przedwieczny śpi, czekając chwili swej Gdy ziemi moc czerwienią świętą lśni Zapłonie znak; królowa zbudzi go Tsi Sgili z łoża strząśnie deszczem krwi... - Cóż, ten przedwieczny, o którym mowa, to z pewnością Kalona powiedział. - A my z Afrodytą doszłyśmy do wniosku, że ta lśniąca czerwienią ziemia może być aluzją do czyjejś śmierci, na przykład Nolan. - Przełknęłam ślinę. Powinnam dodać „i Lorena”, ale nie potrafiłam się zmusić, by wypowiedzieć jego imię. - Jak ją znalazłam, wszędzie wokół na trawie było pełno krwi, która nie wsiąkła, więc to naprawdę wyglądało jak krwawiąca ziemia - zauważyła drżącym głosem Afrodyta. - Tak, na sto procent można to tak opisać - przyznałam. - A jeżeli zabita osoba była obdarzona mocą, to odniesienie do mocy też pasuje. - Pasuje, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę dwa następne wersy. Ta cała królowa Tsi Sgili wyraźnie stoi za wszystkimi zdarzeniami. - Damien umilkł, przyciskając palce do czoła, po czym dodał: - Wiecie co, tu może tkwić pewna sztuczka. Tsi Sgili jest autorką planu i sprawczynią wydarzeń, ale jednocześnie to potęga jej krwi sprawia, że ziemia się czerwieni, a on wstaje z łoża. - Ohyda - stwierdziła Shaunee. - I kim w ogóle jest ta królowa Tsi Sgili? - zapytała Erin. - Nie wiadomo. Babcia nie miała pojęcia. W sumie wie o Tsi Sgili tylko tyle, że są niebezpieczne i karmią się śmiercią. - W takim razie musimy się rozglądać za potencjalną królową - rzekł

Damien. - Nawet jeśli nie mamy zielonego pojęcia, kto to może być? - Mamy pojęcie - zauważyła Erin. - Babcia Zoey powiedziała, że Tsi Sgili karmią się śmiercią, więc musi to być ktoś, kto staje się silniejszy, gdy ktoś inny umiera. - Mówiła też, że Tsi Sgili mają często coś, co się nazywa... Zoey, pomóż! Ane coś tam - przypomniała sobie Afrodyta. - Ane li sgi - dopowiedziałam. - To znaczy, że są silnymi telepatkami. Wzięłam głęboki oddech i szybko kontynuowałam: - Chyba wszyscy znamy pewną wampirkę, która pasuje do tego opisu. - Neferet - szepnął Damien. - No fakt, wszyscy wiemy, że nie jest taka, jaką udaje - dodała Erin. - Ale czy jest aż tak zła, jak niby mają być te Tsi Sgili? - zapytała Shaunee. Wymieniłam spojrzenia z Afrodytą. Podjęłam decyzję i skinęłam głową. - Zeszła ze ścieżek Nyks - rzekła Afrodyta. Bliźniaczki zrobiły wielkie oczy, a Jack znowu przytulił się do Cesy i przysięgam, że zaskomlał cicho. - Jesteś pewna? - zapytał drżącym głosem Damien. - Tak. Jesteśmy pewne - odpowiedziałam za nas obie. - W takim razie możliwe, że to do niej odnosi się przepowiednia. Poczułam, jak żołądek dosłownie rozsypuje mi się na kawałki. Kolejne fragmenty układanki wskoczyły na swoje miejsca. - Od czasu śmierci Nolan i Lorena Neferet się zmieniła. - Na boginię! Chcesz powiedzieć, że miała coś wspólnego z tymi strasznymi morderstwami? - wyjąkał Jack. - Nie wiem, czy miała z nimi coś wspólnego czy po prostu na nich skorzystała - powiedziałam, po czym przypomniałam sobie scenę między Lorenem a Neferet, której świadkiem byłam krótko przed jego śmiercią. Niewątpliwie byli kochankami. Lorenowi na niej zależało, a ona go wykorzystała, zmuszając, żeby do mnie dotarł, uwiódł mnie i skojarzył się ze mną. Jak mogłaby to zrobić, gdyby rzeczywiście go kochała? A może jej wyobrażenie o miłości było równie przewrotne jak ona sama? Czy to znaczyło, że mogła zabić kogoś, kogo rzekomo kochała? - Ale... byliśmy pewni, że to Ludzie Wiary maczali palce w tych zbrodniach - zdziwiła się Shaunee. - Może królowa Tsi Sgili chciała, żebyśmy tak myśleli - rzekł Damien, unikając wypowiadania imienia Neferet, co było z jego strony bardzo przezorne. - Racja. Najpierw te morderstwa, potem Afrodyta ma dwie masakryczne wizje o mojej śmierci, przy czym w jedną z nich jest zamieszana Neferet, no i teraz ta przepowiednia. To trochę za dużo jak na zbieg okoliczności. Może to miało wyglądać na zbrodnię na tle religijnym - powiedziałam, myśląc o sympatycznych zakonnicach, które niedawno poznałam i dzięki którym nie

myślałam już o wszystkich chrześcijanach jako o maniakach z klapkami na oczach, gotowych wykończyć każdego, kto ma inne poglądy. - A tak naprawdę Neferet chodziło o zdobycie mocy pozwalającej na wskrzeszenie Kalony - dodała Afrodyta. - Może na razie nazywajmy ją królową, dobra? - rzuciłam szybko. Wszyscy pokiwali głowami, a Afrodyta wzruszyła ramionami. - Spoko. - Czekaj no, to proroctwo może też oznaczać, że śmierć królowej umożliwia zmartwychwstanie Kalony - zauważył Damien. - Powiedzmy więc, że być może znamy królową, a jeśli jest nią ta, którą o to podejrzewamy, to jakoś sobie nie wyobrażamy, żeby mogła się poświęcić po to, żeby ktoś inny zdobył władzę. - Może zna tylko część proroctwa. No wiesz, babcia mówiła, że nikt nie spisał pieśni Kruków Prześmiewców i że przetrwały jedynie jej niewielkie fragmenty, a całość już dawno została zapomniana. - Hm - mruknęła Afrodyta. Spojrzeliśmy na nią. - Co? - zapytałam. - Nie wiem, mogę się mylić, ale może Kalona w jakiś sposób oddziałuje na ludzi z tego swojego grobu czy jak tam to nazwiemy. Może ziemia, która go więzi, zaczyna mięknąć? Jest nieśmiertelny. Może potrafi sięgnąć do ludzkich mózgów. Tak jak Nyks. Ona też potrafi szeptać nam różne rzeczy. - Szeptać! To właśnie powiedziała Nyks: że Neferet słucha podszeptów kogoś innego. - Zadrżałam na myśl o tym, czując instynktownie, że jesteśmy na dobrym tropie. - W takim wypadku byłoby logiczne, że najłatwiej mu będzie trafić do osób lubujących się w śmierci i złu - rzekł Damien. - Takich jak Tsi Sgili! - podchwyciła Erin. - A zwłaszcza ich królowa - dodała Shaunee. - No to niezła jazda - jęknęłam.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY - W porządku - rzekł Damien. - Czytajmy dalej. Swobodą wróci mu śmiertelna dłoń Straszliwe piękno, widok jak ze snu By nimi rządzić znów jak czarna moc Zastępy dam hołd będą składać mu. - No i końcowy dwuwiersz: Kalony pieśń ach jakże słodko brzmi Zimnego żaru rzeź i morze krwi. - Niestety większość tej części jest dla mnie aż nazbyt oczywista odezwała się Erin, a my wlepiliśmy w nią gały. - Dobra, przyznaję: czegoś się nauczyłam w zeszłym półroczu na lekcjach z poezji. Zabijcie mnie. W każdym razie, nie licząc pierwszej linijki, chodzi o to, że jak tylko Kalona będzie wolny, znów zacznie gwałcić i wykorzystywać kobiety. - A pierwsza linijka opisuje, jak zostanie uwolniony - dodał Damien. Przez „śmiertelną dłoń”. Jeśli dodamy do tego pierwszą zwrotkę, wychodzi na to, że ta dłoń spowoduje coś krwawego i potwornego, wskutek czego ziemia pokryje się czerwienią. - Sugeruje też, że osoba, która to zrobi, to królowa Tsi Sgili. Ale jeśli to ta, o której myślimy, coś tu nie gra. Bo ona żyje - powiedziałam. - A może to tylko symbolika? No bo jak coś, co już nie żyje, może spowodować, że coś innego będzie krwawić? To bez sensu. Między innymi dlatego nigdy nie lubiłam poezji - stwierdziła Afrodyta. - A nawet jeśli przyjmiemy, że to wszystko dotyczy jednej osoby i że ta cała Tsi Sgili nie żyje i krwawi, to też bez sensu, bo umarli nie krwawią. A przynajmniej niedługo po śmierci. - O Jezu! O, nie! - jęknęłam, pojmując nagle, co musi oznaczać ta przepowiednia. Nogi ugięły się pode mną i usiadłam gwałtownie na łóżku. - Co jest, Zoey? - zapytał Damien, wachlując mnie kartką papieru. - Jak mi narzygasz na łóżko, to cię zabiję - zadeklarowała Afrodyta. Ignorując ją, schwyciłam Damiena za ramię. - Stevie Rae! Była martwa, a teraz żyje. I krwawi. Krwawi jak cholera. I ma zdolności telepatyczne, a do tego niesamowitą więź z ziemią. Może to ona jest królową? - No i ma czerwony tatuaż. Jak w tej opowieści o super-dziewczynie, którą Ghigua zrobiły dla Kalony. - Na sto procent ma z tym coś wspólnego - mruknęła Shaunee.

- Stevie Rae! O matko! Stevie Rae! - jęknął Jack wyglądający chyba nawet gorzej, niż ja się czułam. - Wiem, wiem - próbował go podnieść na duchu Damien. - Niełatwo się z tym pogodzić. Afrodyta spojrzała mi w oczy. - Muszę przyznać, że twoja teoria jest wiarygodna. - Czekajcie - zaoponował w zamyśleniu Damien Stevie Rae była straszna, kiedy wymykało jej się człowieczeństwo. Ale teraz, po Przemianie, znów jest taka jak dawniej. Moim zdaniem nie może być królową Tsi Sgili, bo z całą pewnością nie jest zła. Afrodyta spojrzała na mnie wymownie. - Słuchajcie - powiedziała - Stevie Rae wcale nie jest taka jak dawniej. - Co jest oczywiście usprawiedliwione, skoro tak wiele przeszła dorzuciłam szybko. Niezależnie od wszystkiego nie miałam zamiaru uwierzyć, że Stevie jest zła. Owszem, inna, ale nie zła. Potem przyszła mi do głowy jeszcze jedna rzecz. - Wiesz, bardziej mi pasuje, że to będzie któryś z pozostałych czerwonych adeptów. Sama mówiłaś, że wciąż są... - Urwałam gwałtownie, widząc, że Afrodyta pokazuje mi, żebym się zamknęła, a Damien i Bliźniaczki wpatrują się we mnie z rozdziawionymi ustami. - Taaa... Chyba zapomniałaś, że nie wszyscy o nich wiedzą - mruknęła Afrodyta i przewróciła oczami na widok osłupienia moich przyjaciół. - Ups. Skoro ci się wymsknęło, to już dokończ. No jazda, Zoey, opowiedz ciemniakom o zdechlakach. Cholera jasna. A to wtopa. Postanowiłam być lakoniczna. Powiedzieć całą prawdę i mieć to z głowy. A jeśli wszystko inne zawiedzie, to po prostu się poryczę. - Dobra. Pamiętacie innych adeptów, którzy umarli? Pokiwali sztywno głowami. - Pokurcza Elliotta, Elizabeth Bez Nazwiska i paru innych? Znów pokiwali. - No więc oni wcale nie umarli. Stało się z nimi to samo co ze Stevie, tylko w trochę innej formie. Trudno mi o tym opowiadać. - Zawahałam się, szukając właściwych słów. - W każdym razie żyją, a niebieskie półksiężyce zamieniły się u nich w czerwone. Mieszkają w tunelach ze Stevie Rae. Ku mojemu zdziwieniu uratował mnie słodki Jack. - Chcesz powiedzieć, że to też musiałaś trzymać przed nami w tajemnicy, żebyśmy przypadkiem o tym nie pomyśleli, kiedy Neferet, która tak naprawdę nie stoi po dobrej stronie, będzie podsłuchiwać nasze myśli? - Jack - powiedziałam - mam ochotę cię pocałować. - Ojejku! - zachichotał Jack, tarmosząc Cesarzową za uszami. Przeniosłam wzrok na pozostałych. Czy Bliźniaczki i Damien też tak spokojnie przyjmą ujawnienie kolejnego steku kłamstw? Długo milczeli,

spoglądając na siebie nawzajem. W końcu odezwał się Damien. - To Neferet stoi za tym wszystkim? Zawahałam się, chcąc oszczędzić im brutalnej prawdy tak długo, jak to tylko możliwe. - Tak - wyręczyła mnie Afrodyta. - Nie ma co do tego wątpliwości. Dlatego Zoey nie chciała wam powiedzieć o tamtych adeptach. Neferet jest niebezpieczna, a ona nie chciała was narażać. - Urwała i spojrzała na mnie. - Ale teraz już za późno. Muszą się wszystkiego dowiedzieć. - Tak - odpowiedziałam w zamyśleniu. - Musicie wiedzieć. - Świetnie - podsumował Damien, wyciągając rękę i chwytając Jacka za dłoń, która głaskała Cesę. - Czas się wszystkiego dowiedzieć. Jesteśmy gotowi i nie boimy się. - A w każdym razie nie aż tak - dodał Jack. - Spoko. Przecież wiesz, jak uwielbiamy plotki - oznajmiła Erin. - Zwłaszcza pierwszorzędne i z pierwszej ręki - dodała Shaunee. - Szajbuski nierozłączki, to są plotki, których nie będziecie mogły przekazać dalej - zauważyła z wyraźnym niesmakiem Afrodyta. - O rany, przecież wiemy! - burknęła Shaunee. - No jasne, że wiemy, ale w przyszłości będzie z tego niesamowita bomba - poparła ją Erin. - Dobrze - przerwał im Damien. - Opowiadaj, Zoey. Wzięłam głęboki oddech i wszystko im opowiedziałam. Zaczęłam od tego, jak myślałam, że widzę duchy, a potem odkryłam, że to wstrętny Elliott i Elizabeth Bez Nazwiska (którą musiałam podpalić i naprawdę uśmiercić, żeby wyciągnąć Heatha z tuneli) przeistoczeni w nieumarłych. Opowiedziałam o tunelach i o tym, co się stało, gdy ratowałam Heatha. A także o Stevie Rae - ze wszystkimi szczegółami. Na koniec wspomniałam, że Stark też może wrócić jako nie-umarły. Gdy skończyłam, zaległa długa cisza. - Łał - mruknął w końcu Jack. Zauważyłam, że Afrodyta spięła się i zrobiła chłodną, wyniosłą minę, jakby się szykowała na atak. Jakby za chwilę mieli jej powiedzieć, że teraz, gdy już wszystko wiedzą, nie jest im do niczego potrzebna. - Musiało ci być ciężko - odezwał się Jack - zwłaszcza że byliśmy dla ciebie tacy wredni. Zrobiła wielkie oczy. - Właśnie - przyznał Damien. - Przepraszam, że mówiłem takie rzeczy. Byłaś przy Zoey nawet wtedy, gdy myśmy się od niej odwrócili. - Jak wyżej - poparła go Shaunee. - Niestety - dodała Erin. Afrodycie oczy prawie wyszły z orbit. Wyszczerzyłam się i mrugnęłam do niej ukradkiem. Nie powiedziałam tego na głos, ale wyglądała, jakby właśnie

dołączała do naszego baraniego stadka. - No a teraz, jak już wszystko wiecie, musimy się zabrać do roboty powiedziałam. Słuchali mnie uważnie. - Tak jak mówi Stevie Rae, trzeba przypilnować, żeby Stark zaraz po przebudzeniu nie stał się pachołkiem Neferet. - Ble - mruknęła Shaunee. - Oblecha. A był taki czadowy - dodała Erin. - Może znowu być taki - odezwał się Jack, po czym wydał okrzyk przerażenia i zasłonił Cesarzowej uszy. - Jeśli zamierzacie o nim mówić, to może lepiej nazywajcie go Jot Es albo literujcie jego nazwisko. No wiecie, ze względu na Cesę. Spojrzałam w orzechowe oczy Cesarzowej, które na chwilę mnie zahipnotyzowały i przysięgam, że zobaczyłam w nich ból, poczucie straty i wielką, nieskończoną dobroć. - Dobrze, będziemy używać inicjałów - powiedziałam z ulgą, myśląc, że wtedy nie będę myślała o nim jako o nim i nie będę pamiętała, jak bardzo zbliżyliśmy się do siebie przed jego śmiercią. - A żebyśmy nie musieli wykradać ciała St... Jot Esa i ukrywać go w szafie Zoey czy gdzieś, ja, bo któż by inny, wpadłam na lepszy pomysł. Afrodyta przerwała na chwilę, by się upewnić, że wszyscy słuchają. - Kupiłam cyfrową niańkę. - O, super! - zachwycił się Jack. - Widziałem takie coś w Doktorze Philu. Matko, to było straszne! Nagrało się, jak jedna prawdziwa straszna i wybaczcie, że to mówię, gruba i źle ubrana niania prała biednego dzieciaka, aż wióry leciały. - Więc wiesz, co to jest? - upewniła się Afrodyta. - Tak. - To świetnie. Musisz się zakraść do kostnicy, zainstalować kamerkę, a monitor umieścić w pokoju Zoey. Dasz radę? - zapytała. Jack zbladł. - Do kostnicy? Tam, gdzie trzymają trupy? - Nie myśl o nich w ten sposób - wtrąciłam szybko. - Może Jot Es po prostu śpi, tyle że nie oddycha. - Hm - mruknął absolutnie nieprzekonany Jack. - Dasz radę? - zapytałam, ciesząc się w duchu, że nic nie wiem o elektronice i nie mogę sama tego zrobić. - Tak. Zrobię to. Obiecuję - odparł zdecydowanie Jack, otaczając ramieniem szyję Cesy. - No to mamy problem z głowy. - Przynajmniej dopóki Jot Es się nie obudzi, pomyślałam, o ile to w ogóle nastąpi. Miałam nadzieję, że uda mi się odsapnąć parę dni, zanim będę musiała stawić czoło następstwom tego zdarzenia. Szybko zmieniłam temat, żeby uciec przed tymi myślami. Wracajmy do proroctwa. Naprawdę się obawiam, że linijka „swobodę wróci mu śmiertelna dłoń” odnosi się do Stevie Rae.

- Nadal nie sądzę, żeby Stevie mogła maczać palce w zmartwychwstaniu upadłego anioła - rzekł Damien. - Ale tych nowych wampirów jest więcej, no nie? - zapytał Jack. - Niezupełnie wampirów - wyjaśniłam. - Stevie Rae jako jedyna ukończyła Przemianę. Adeptów jest całkiem sporo. - Myślę, że to będzie raczej któryś z nich - mruknął Damien. - Właśnie. Stevie Rae nie będzie nic kombinować z jakimś demonem poparła go Erin - Nigdy w życiu - dodała Shaunee. Afrodyta tylko na mnie spojrzała. Obie milczałyśmy. - Ale Zoey mówiła, że ci pozostali są tacy... no... obrzydliwi - powiedział Jack. - Są jak... - Afrodyta zastanawiała się chwilę, po czym oczy jej zabłysły ...jak jacyś robole. - Afrodyto - załamałam ręce - robotnicy to normalni ludzie! - Że co? Słyszę twoje słowa, ale brzmią jakoś dziwnie. Spojrzałam na nią z ukosa. - Jak się zastanowić, to czerwoni adepci mogą być odrażający jedynie w dziwnym świecie wartości Afrodyty. Ja nie widziałam żadnego z nich od czasu Przemiany Stevie Rae, która twierdzi, że są pod kontrolą i odzyskali człowieczeństwo. Na wszelki wypadek powstrzymam się więc od oceny. - Cóż, niezależnie od tego, czy naprawdę są prymitywni czy tylko tak postrzegani przez Plotkarę, musimy się im przyjrzeć - rzekł Damien. - Musimy wiedzieć, co robią. Z kim rozmawiają. Co myślą. Jeśli się tego dowiemy, będziemy też wiedzieć, czy ten nasz demon próbuje się skontaktować z którymś z nich i wykorzystać go do swoich nikczemnych celów. - Nik-jakich? - zapytała Shaunee. - Jak-ciemnych? - dziwiła się Erin. - To znaczy „bardzo wrednych” - wytłumaczył im szeptem Jack. - Cóż, dobra wiadomość jest taka, że Stevie Rae i jej czerwoni adepci przychodzą jutro na obrzędy - ogłosiłam. Wszyscy wlepili we mnie gały. Spojrzałam na Afrodytę, a ona westchnęła. - Nie mam już daru komunikacji z ziemią - przyznała, po czym uniosła rękę i grzbietem dłoni potarła czoło, rozmazując narysowany szafirowy półksiężyc. - Nie jestem adeptką. Jestem człowiekiem. - No, nie takim zwyczajnym - wtrąciłam. - Nadal ma wizje, czego dowodem jest to proroctwo, a to znaczy, że nadal jest dla Nyks kimś bardzo ważnym. - Uśmiechnęłam się do niej. - Sama słyszałam to od bogini. - To niesamowicie dziwne! - wykrzyknął Jack. - Wręcz popieprzone! - dodała Shaunee. - A ty tylko o jednym - zachichotała bez przekonania Erin. - W takim razie - rzekł z namysłem Damien - podobnie jak Stevie Rae i

czerwoni adepci, Afrodyta jest czymś, czego nigdy wcześniej nie było. - Na to wygląda - przyznałam. - Coś się zmienia - kontynuował Damien. - Jakby na świecie rodził się zupełnie nowy porządek. Ciarki przeszły mi po plecach. - To dobrze czy źle? - Chyba jeszcze nie wiadomo - odparł. - Ale niedługo się okaże. - To przerażające - powiedział cicho Jack. Rozejrzałam się po twarzach. Wszyscy wyglądali na wystraszonych i niepewnych, a wiedziałam, że to nam nie pomoże. Musieliśmy być silni. Trzymać się razem i wierzyć w siebie nawzajem. - Nie uważam, żeby było przerażające. - Na początku wręcz czułam, jak nos mi się wydłuża, lecz z czasem sama zaczęłam wierzyć we własne słowa. Przemiana może być dziwaczna, a nawet - spojrzałam na Shaunee popieprzona, ale musi nastąpić, jeśli sprawy mają się posunąć - tym razem chyba się trochę zaczerwieniłam - naprzód. Jeśli mamy dojrzeć. Gdyby Stevie nie przeszła Przemiany, toby nie żyła. Staram się o tym pamiętać, gdy czuję się przytłoczona tym wszystkim, co się dzieje. Poza tym - spojrzałam na każdego po kolei - mamy siebie. A Przemiana nie jest taka straszna, gdy się ją przechodzi razem. Na widok wstępującej na ich twarze pewności pomyślałam, że może kiedyś uda mi się zostać w miarę dobrą kapłanką. - Jaki jest plan? - zapytał Damien. - Ty i Jack montujecie w kostnicy cyfrową niańkę - powiedziałam. Myślisz, że dacie radę zrobić to tak, żeby was nikt nie nakrył? - zapytałam. - Nie nakrył i nie pokrył - zachichotała nieszczerze Shaunee. - Sądzę, że uda nam się odwrócić ich uwagę - odparł Jack, przenosząc wzrok z Cesarzowej na Diabolinę, która przez cały czas siedziała w progu łazienki, pofukując groźnie na psa. - Jeżeli będziemy mogli liczyć na pomoc Afrodyty. - Nie ma sprawy. Ale jeśli mój kot zeżre waszego psa, to nie chcę słyszeć ani słowa skargi, nawet jeśli Jot Es zmartwychwstanie i zainteresuje się, kto zmasakrował jego ukochaną. - O rany, to ma być odwrócenie uwagi, a nie jatka - mruknęłam. - Załatwione - odparli jednocześnie Damien i Jack. - Pójdę poszukać Szechiny i zawiadomić ją, że przyjeżdża moja babcia i że potrzebny będzie pokój gościnny - powiedziałam. - A my będziemy się trzymać cholernie daleko od Neferet - obiecała Erin. - Cholernie - potwierdziła Shaunee. - Wszyscy inni z wyjątkiem Zo i Afrodyty też powinni. Otwierałam właśnie usta, by się z nią zgodzić, gdy rozległo się głośne „Nie!”. Wlepiliśmy w Afrodytę zdumiony wzrok.

- Jak to nie? Musimy się od niej trzymać z daleka. Jeśli zacznie podsłuchiwać nasze myśli, dowie się, że wiemy o Stevie Rae i tamtych adeptach. A jeśli rzeczywiście jest królową Tsi Sgili, zostanie też uprzedzona, że wiemy o niej, o Krukach Prześmiewcach, a nawet o Kalonie. - Momencik. Powiedz, dlaczego uważasz, że nie powinni unikać Neferet zwróciłam się do Afrodyty. - To proste. Jeśli twoje towarzystwo wzajemnej adoracji będzie jej unikać, kapłanka na sto procent zacznie podsłuchiwać ich myśli. I to bardzo dokładnie. Co innego, jeśli Damien, Jack i szajbuski nierozłączki będą się zachowywać normalnie, to znaczy jak nieuświadomione matołki, nie tylko jej nie unikając, ale wręcz chodząc za nią, pozdrawiając, zadając pytania o prace domowe i narzekając na zbyt zdrowe żarcie. - Trudne to nie będzie - zauważył Jack. - No właśnie. Jak Neferet będzie w pobliżu, to niech na przykład Jack skupia się na tym, jak stresujące jest zajmowanie się smutnym psem, a Damien na zadaniu domowym i na tym, jakie piękne są oczy Jacka. A Bliźniaczki niech kombinują, jak by się tu wymknąć na posezonową wyprzedaż butów zimowych w Saksie, która nawiasem mówiąc, odbywa się w przyszłym tygodniu. - Co ty? Już? - wykrzyknęła Shaunee. - Wiedziałam. Wiedziałam, że w tym roku zrobią ją szybciej. Po tej durnej burzy śnieżnej muszą zwiększyć sprzedaż, więc cały system się posypał jęknęła Erin. - Tragedia, bliźniaczko. - No widzisz? - zauważyła Afrodyta. - Jeśli matołki faktycznie będą miały w głowie taką sieczkę, jaką zdaniem Neferet mają, to nie będzie się dalej zagłębiać. - Naprawdę myślisz, że uważa nas za tępaków? - zapytał Damien. - Mnie notorycznie nie docenia, więc was prawdopodobnie też powiedziałam. - Jeśli to prawda, to mamy wielką przewagę - rzekł. - Dopóki nie uświadomi sobie własnego błędu - dodała Afrodyta. - Miejmy nadzieję, że to się stanie jak najpóźniej - mruknęłam. - No dobra, idę poszukać Szechiny. Od tej pory powinniśmy się w miarę możliwości trzymać razem. Niby Kruki Prześmiewcy to tylko duchy, ale jestem prawie w stu procentach pewna, że jeden z nich wczoraj mnie zaatakował. I to bolało. Poza tym ogólnie mnie przerażają. Babcia wspomniała też, że potrafią krzywdzić starych ludzi, którzy są bliscy śmierci. No a skoro Kalona rośnie w siłę, to one też, prawda? Co będzie, jeśli się okaże, że potrafią też skrzywdzić kogoś, kto nie jest taki stary ani tak bliski śmierci? - Ale mnie wystraszyłaś - jęknął Jack. - No i dobrze. Dzięki temu będziesz ostrożniejszy. - Nie chcę się bać ani zakradać do kostnicy. - Pamiętaj, że on może być tylko uśpiony - przypomniał mu Damien i

otoczył go ramieniem. - Zabierzmy Cesarzową do mojego pokoju i opracujmy plan odwrócenia uwagi. - Spojrzał na Afrodytę. - Idziesz z nami, nie? Westchnęła. - Chcecie wykorzystać mojego kota. To nie było pytanie, ale obaj pokiwali głowami, szczerząc radośnie zęby. - No to idę. A Diabolina tu zostaje, dopóki wszystkiego nie obgadamy. - Jasne - rzekł Damien. Spojrzałam na Bliźniaczki. - Wam chyba nie muszę mówić, żebyście się trzymały razem, co? - Nie - odparła Erin. - Hej - zaproponowała Shaunee - a może by tak zebrać więcej ziółek na kadzidła? - Świetnie. Nie zaszkodzi, jak oczyścimy wszystkie nasze pokoje przyznałam. - Spoko wodza - stwierdziły Bliźniaczki. - Chwila - odezwał się Jack - wy też możecie nam pomóc w realizacji planu. - Wiesz, że Belzebub nie jest zbyt miły - rzekła Shaunee. Jack przytaknął ze śmiechem. - No i o to chodzi. - Biedna Cesarzowa - mruknęła Erin. - A ty jakie masz plany, Zo? - zapytał Jack. - Muszę załatwić z Szechiną lokum dla babci. - Spojrzałam na zegarek. Niedługo powinna dotrzeć. - Dobrze - podsumował Damien. - Skoro wszyscy wiemy, co mamy robić, to do dzieła. Ruszyliśmy do drzwi. Tylko Afrodyta się ociągała. - Zaraz do was dołączę. Wygląda na to, że przez jakieś czas będziemy musieli się trzymać razem. Uśmiechnęłam się do niej. - Ale się wkopałaś, co? Przewróciła oczami, wyjęła z torebki lusterko i profesjonalnie narysowała fałszywy tatuaż. Gdy w ślad za nią opuszczałam pokój, słyszałam, jak mamrocze: - Taaa... durne wizje, od których oczy się czerwienią, durni znajomi, pradawne zło... Umieram z ciekawości, co jeszcze...

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Idąc chodnikiem łączącym żeński internat z głównym budynkiem szkoły, doszłam do wniosku, że lepiej będzie nie pokazywać się Szechinie w stanie totalnego stresu, więc wzięłam kilka oczyszczających oddechów, żeby się uspokoić, rozluźnić, pozbierać myśli i po prostu chłonąć piękno tej wyjątkowo ciepłej nocy. Latarnie gazowe rzucały przyjemne cienie na drzewa i żywopłot, a lekka bryza przywiewała zapach cynamonu i ziemi, który unosił się z zalegających wokół opadłych liści. Tu i ówdzie kręciły się grupy rozgadanych i roześmianych adeptów - jedni wracali do pokojów, inni szli do stołówki. Parę osób powiedziało mi „cześć”, a wiele innych zasalutowało z szacunkiem. Doszłam do wniosku, że mimo wszystkich swoich problemów patrzę w przyszłość z optymizmem. Nie byłam sama. Towarzyszyli mi przyjaciele, którzy po raz pierwszy od dawna wiedzieli wszystko. Nie okłamywałam ich ani nie wymigiwałam się od odpowiedzi. Mówiłam prawdę i byłam z tego powodu bardzo, ale to bardzo szczęśliwa. Z ciemności wyłoniła się Nala i przydreptała do mnie, miaucząc zrzędliwie i spoglądając na mnie z wyrzutem. Prosto z marszu wskoczyła mi w ręce i musiałam się nieźle postarać, żeby zdążyć ją złapać. - Hej, mogłaś mnie ostrzec! - ochrzaniłam ją, lecz zaraz potem ucałowałam w białą plamkę nad noskiem i wytargałam za uszy. Szłyśmy pogrążonym w półmroku chodnikiem, oddalając się od ruchliwej części campusu w kierunku bardziej wyludnionej, prowadzącej do biblioteki i dalej, do budynku z mieszkaniami nauczycieli. Noc była naprawdę przyjemna, na niebie mrugało mnóstwo gwiazd. Nala przytuliła łebek do mojego ramienia i mruczała zadowolona... aż nagle poczułam, że cała sztywnieje. - Nala? Co się st... I wtedy to usłyszałam. Gardłowe krakanie pojedynczego kruka, dobiegające z tak bliska, że powinnam go dostrzec gołym okiem wśród ciemnych gałęzi pierwszego z brzegu drzewa. Potem jego rechot podjął inny ptak, a po nim następne. Efekt był piorunujący. Zrozumiałam, dlaczego te stworzenia nazwano Krukami Prześmiewcami: choć łatwo było je pomylić z prawdziwymi ptakami, słuchając nieco uważniej, odkrywało się w ich pozornie zwyczajnym krakaniu echo śmierci, przerażenia i obłędu, jakby drwiły sobie ze struchlałych słuchaczy. Ciepłą, słodko pachnącą bryzę zastąpiła lodowata pustka, jakbym właśnie wkroczyła do mauzoleum. Czułam, jak krew zastyga mi w żyłach. Nala długo i groźnie syczała, wpatrując się ponad moim ramieniem w ciemność otaczającą ogromne stare dęby, zazwyczaj tak znajome i przyjazne. Ale nie dziś. Dziś schroniły się w nich potwory. Instynktownie przyspieszyłam kroku, gorączkowo rozglądając się za adeptami, którzy jeszcze przed chwilą mnie otaczali. Niestety wszyscy zostali za zakrętem, a Nala i ja musiałyśmy

samotnie zmierzyć się z nocą i wszystkim, co się w niej kryło. Kruki znów zakrakały. Na ten dźwięk włoski na rękach i karku stanęły mi dęba. Nala fuknęła, po czym znów zaczęła syczeć. Wokół słyszałam trzepot skrzydeł, tak bliski, że uderzał we mnie wywoływany przez nie zimny wiatr. Potem je poczułam: obrzydliwie słodko śmierdziały zepsutym mięsem i ropą. Poczułam żółć w gardle. Noc rozdarły kolejne krucze krzyki. Dostrzegałam już ciemność głębszą od nocy, poruszającą się na tle naturalnego mroku, i od czasu do czasu połyskiwało mi przed oczami coś ostrego i zakrzywionego. Jakim cudem mogły mieć błyszczące w miękkim świetle gazowych lamp dzioby, skoro były tylko duchami? Jak duchy mogły cuchnąć śmiercią i zepsuciem? A jeśli przestały już być tylko duchami - co to oznaczało? Zatrzymałam się, nie wiedząc, czy biec przed siebie czy wracać. A gdy tak stałam zmrożona paniką i niepewnością, czerń na tle najbliższego drzewa załopotała i rzuciła się na mnie. Serce waliło mi jak młot. Nie mogłam się ruszyć. Potrafiłam jedynie dyszeć z przerażenia, patrząc, jak czerń się zbliża. Każde machnięcie wielkich skrzydeł wtłaczało w moje nozdrza zgniłe lodowate powietrze. Widziałam go: widziałam ludzkie oczy w zmutowanej ptasiej twarzy, ramiona zakończone poskręcanymi groteskowymi dłońmi w kształcie poszarpanych szponów. Stwór otworzył dziób i wrzasnął na mnie, wysuwając rozszczepiony jęzor. - Nie! - krzyknęłam, cofając się i mocno przyciskając do siebie syczącą kotkę. - Wynocha! Odwróciłam się i pobiegłam. Wtedy mnie złapał. Czułam, jak zaciska mi na ramionach lodowate pazury. Wrzasnęłam i upuściłam Nalę, która skuliła się u moich stóp, fukając na stwora. Otoczył mnie skrzydłami, unieruchamiając i przywierając do pleców w parodii uścisku. Przechylił się przez moje ramię, przyciskając dziób do szyi w miejscu, w którym można było wyczuć galopujący puls, i otworzył lekko pysk, wysuwając język i liżąc moją skórę, jakby próbował przysmaku przed zjedzeniem. Zastygłam w całkowitym przerażeniu, czekając, aż przegryzie mi gardło. Wizja Afrodyty właśnie się spełniała, tyle że to demon miał mnie zabić, a nie Neferet! Nie! Na boginią, nie! - modliłam się. - Duchu! Znajdź kogoś, kto mi pomoże! - Zoey? - usłyszałam na wietrze głos Damiena. - Ratunku! - zdołałam wyszeptać. - Ratuj Zoey! - krzyknął Damien. Gwałtowne uderzenie wichru odrzuciło demona, ale zdążył mnie jeszcze dziabnąć w szyję. Opadłam na kolana, unosząc rękę ku szczypiącej ranie i spodziewając się tryskającego strumienia gorącej gęstej krwi, lecz wyczułam tylko podłużne zgrubienie. Bolało jak diabli. Za plecami znów załopotały skrzydła. Zerwałam się na równe nogi i

odwróciłam, ale tym razem wiatr był łagodny i nie cuchnął śmiercią. Niósł ze sobą jedynie siłę przyjaźni Damiena. Świadomość, że nie jestem sama - że przyjaciele mnie nie opuścili - przedarła się przez paraliżującą mgłę paniki, która spowiła moje myśli jak miecz mściwej bogini. Znów potrafiłam myśleć. Nieważne, czy były to duchy, olbrzymie ptaki czy sługi perwersyjnych żądz Neferet. Znałam coś, co potrafiło pokonać je wszystkie. Szybko zwróciłam się ku wschodowi, uniosłam nad głowę obie ręce, zamknęłam oczy i zablokowałam złowrogie odgłosy zniekształconych ptasich nawoływań. - Wietrze! Dmij mocno! Pokaż tym istotom, co czeka tego, kto podnosi rękę na ulubienicę bogini! Wyciągnęłam ręce ku krukom, które zawładnęły nocą, i zobaczyłam, jak najbliższego - tego, który próbował poderżnąć mi gardło - unosi pierwszy podmuch, zakręcając nim i uderzając z mocą o kamienny mur otaczający teren szkoły. Kruk rozsypał się i jakby wsiąkł w ziemię, całkowicie znikając. - Wszystkie! - zawołałam, przekuwając strach w siłę i stanowczość. Unieś je stąd! - Znów rozłożyłam ręce i z ponurym zadowoleniem słuchałam, jak krucze krzyki ukrytych w koronach drzew monstrów zmieniają się w paniczne wrzaski, a potem milkną. Kiedy miałam pewność, że kruki zniknęły, opuściłam ręce. - W imieniu bogini Nyks dziękuję ci, wietrze. Uwalniam cię i proszę o powiadomienie Damiena, że już nic mi nie grozi. Nim odleciał, pogłaskał mnie po twarzy, przynosząc nie tylko ślad Damiena, lecz także specyficzne ciepło skwierczących na ogniu przypraw, przywodzące na myśl Shaunee, oraz zapach życiodajnego wiosennego deszczu, który jak wiedziałam, pochodził od Erin. Trzy żywioły odpowiadające moim przyjaciołom połączyły się, zmieniając wiatr w uzdrawiającą bryzę, która oplatała mi szyję jak jedwabny szal i koiła pozostawioną przez kruka piekącą ranę. Gdy ból całkiem zniknął, wiatr odleciał powoli, zabierając ze sobą ciepło ognia i dotyk wody, a pozostawiając spokój nocnej ciszy. Uniosłam rękę i przesunęłam palcami po szyi, nie znajdując nawet zadrapania. Zamknęłam oczy. Dziękuję ci za moich przyjaciół, szepnęłam do Nyks. Dzięki ich pomocy zapobiegłam spełnieniu się jednej z wizji Afrodyty. Została jeszcze druga... Podniosłam Nalę i przygarniając ją mocno, szybko ruszyłam chodnikiem, starając się powstrzymać wstrząsające moim ciałem dreszcze. W tym stanie ducha byłam bardzo wrażliwa na bodźce i kiedy instynkt mi podpowiedział, że lepiej, aby mnie teraz nie widziano, przed wejściem do pogrążonej w ciszy szkoły przywołałam ducha, by mnie skrył w cieniu i zagłuszył moje kroki. Niezauważona przemierzałam wyludnione korytarze. Pierwszy raz robiłam to wewnątrz budynku i czułam się dziwnie oderwana, jakbym ukrywała nie tylko ciało, ale i myśli. Nim doszłam do sali obrad, strach i radość ze zwycięstwa zdążyły trochę osłabnąć i zaczęłam oddychać swobodniej.

Chociaż Neferet nie próbowała poderżnąć mi gardła w sensie dosłownym, w głębi duszy wiedziałam, że przed chwilą cudem uniknęłam śmierci, a co najmniej jej posłańców. Gdyby Damien wciąż był na mnie wściekły, raczej nie zdołałabym się przedrzeć przez przerażenie, jakie we mnie wzbudziły Kruki Prześmiewcy, i sięgnąć po ochronę żywiołów. I chociaż to nie Neferet przyłożyła mi ostrze do szyi, byłam pewna, że jest w to całe zdarzenie jakoś zamieszana. Czy nadal się bałam? Jeszcze jak! Oddychałam jednak i byłam w miarę cała (choć chwilowo niewidzialna). Czy potrafię ponownie pokonać kruki? W ich obecnym kształcie pół duchów, pół ludzi tak, z pomocą przyjaciół i żywiołów. Ale czy zdołam tego dokonać wtedy, gdy będą w pełni ukształtowane i nabiorą pełnej mocy? Zadrżałam na samą myśl o tym. Zrobiłam więc to, co zrobiłby każdy rozsądny młody człowiek: postanowiłam na razie o tym nie myśleć. Wyłowiłam z pamięci odpowiedni cytat: „Dosyć ma dzień swojej biedy”3 i zanurkowałam głęboko w Krainę Ułudy, celowo zajmując myśli zastanawianiem się, gdzie słyszałam te słowa. Bezgłośnie mknęłam po schodach w kierunku sali obrad, licząc na to, że znajdę tam Szechinę. W korytarzu prowadzącym do sali usłyszałam jednak aż nazbyt znajomy głos i dziękowałam bogini, że posłuchałam instynktu i okryłam się płaszczem niewidzialności. - Więc przyznajesz, że i ty to czujesz? Masz wrażenie, że dzieje się coś niezwykłego? - Tak, Neferet. Muszę przyznać, że wyczuwam w szkole jakieś dziwne fluidy. Pewnie jednak pamiętasz, że kiedy postanowiliśmy kupić ten campus od mnichów z Cascia Hall pięć lat temu, stanowczo się sprzeciwiałam. - Potrzebowaliśmy Domu Nocy w tej części kraju - upierała się Neferet. - Właśnie ten argument przekonał radę, ale ja nie zgadzałam się z nim wtedy i nie zgadzam się teraz. Ostatnie zgony tylko potwierdzają, że nie powinno nas tu być. - Ostatnie zgony potwierdzają, że potrzebujemy bardziej wyrazistej obecności tutaj i w całym świecie! - wybuchnęła Neferet. Słyszałam, jak bierze głęboki oddech, jakby próbowała nad sobą zapanować. Gdy znów się odezwała, mówiła spokojniej. - Ta zła aura, o której mówiłyśmy, nie ma nic wspólnego z oporem przeciwko otwarciu naszej szkoły. Jest inna, bardziej złowroga, a w ostatnich miesiącach mocno się nasiliła. Szechina długo milczała. Ewangelia Św. Mateusza 6,34. Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych; oprać, zespól biblistów polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2008. 3

- Wyczuwam złą wolę - rzekła wreszcie - ale nie potrafię jej nazwać. Wydaje się ukryta, otoczona całunem czegoś, co nie jest mi znajome. - Sądzę, że ja potrafię ją wskazać - odparła Neferet. - Jakie masz podejrzenia? - Doszłam do wniosku, że zło ukryło się pod postacią niewiniątka. Dlatego tak trudno je zdemaskować - powiedziała. - Nie rozumiem, Neferet. Sugerujesz, że siedliskiem złej mocy jest jeden z adeptów? - Niechętnie o tym mówię, ale tak, to wydaje mi się coraz bardziej prawdopodobne - rzekła Neferet smutno, niemal płaczliwie, jakby sprawiało jej to straszny ból. Oczywiście doskonale wiedziałam, że gra. - Powiedz zatem, co podejrzewasz. - Nie co, lecz kogo. Szechino, siostro, mówię to z ciężkim sercem, ale obecność wielkiego zła, które obie wyczuwamy, zaczęła narastać wraz z pojawieniem się pewnej konkretnej adeptki. - Urwała i choć wiedziałam, co za chwilę powie, byłam wstrząśnięta, gdy te słowa rzeczywiście padły. - Obawiam się, że Zoey Redbird skrywa straszliwy sekret. - Zoey?! Ależ to najbardziej uzdolniona adeptka w naszej historii! Nie tylko nigdy nie było ucznia, który władałby wszystkimi pięcioma żywiołami, ale też żaden nie był otoczony tyloma zdolnymi rówieśnikami. Każde spośród jej bliskich przyjaciół potrafi przywołać jeden z żywiołów. Czy ktoś tak hojnie obdarowany miałby udzielać schronienia złu? - Nie wiem! - Głos odmówił Neferet posłuszeństwa i rozpłakała się. Jestem jej mentorką. Wyobrażasz sobie, jak bardzo cierpię na samą myśl o tym wszystkim, nie mówiąc już o mówieniu tego na głos? - Jakie masz dowody? - zapytała Szechina i z ulgą stwierdziłam, że nie wydaje się zbyt przekonana rewelacjami swojej podwładnej. - Chłopaka, który był jej kochankiem, wkrótce po jej naznaczeniu omal nie zabiły duchy. Oczy prawie wyszły mi z orbit. Że co? Heath i ja byliśmy kochankami? Bynajmniej - i ona doskonale o tym wiedziała. Poza tym nie ja przywołałam te złe duchy, tylko Afrodyta. I owszem, omal nie zjadły Heatha - a także Erika ale z pomocą Stevie Rae, Damiena i Bliźniaczek udało mi się je powstrzymać. - Niecały miesiąc później dwaj kolejni ludzcy chłopcy, również... hm... bardzo jej bliscy, zostali porwani, brutalnie zamordowani i wytoczono im krew. Później zaginął inny, także bliski jej chłopak. Cała społeczność popadła w psychozę, a wtedy Zoey go uratowała. - Ostatnie słowo Neferet wymówiła z przekąsem. Niech to szlag! Przekręcała wszystkie fakty i kłamała jak najęta, dobrze wiedząc, że to te wściekłe zombiaki zabiły dwóch piłkarzy z Union, którzy z całą pewnością nie byli „bardzo mi bliscy”. A Heatha owszem, uratowałam, i to z łap tych samych obrzydliwych krwiopijczych (co akurat trochę rozumiałam)

pachołków Neferet! - Co jeszcze? - zapytała Szechina. Z radością przyjęłam fakt, że wciąż mówi spokojnie i nie sprawia wrażenia przekonanej, że jej rozmówczyni ma rację. - Ostatnie wyznanie jest dla mnie najtrudniejsze, ale Zoey bardzo się zbliżyła z Patricią Nolan. Spędzały razem wiele czasu przed zamordowaniem Patricii. Myślałam, że wyjdę z siebie. Jasne, lubiłam Nolan i ona mnie chyba też, lecz z całą pewnością nie byłam jej szczególnie bliska ani nie spędzałam z nią zbyt wiele czasu. - Mam też powody przypuszczać, że Zoey została kochanką Lorena Blake'a na krótko przed jego śmiercią. Mówiąc konkretnie, wiem na pewno, że połączyło ich Skojarzenie. - Neferet urwała, znów łkając gorzko. - Dlaczego nie powiadomiłaś rady o żadnym z tych zdarzeń? - zapytała surowo Szechina. - Co miałam powiedzieć? „Sądzę, że najbardziej uzdolniona ze wszystkich adeptek sprzymierzyła się z diabłem”? Jak mogłabym oskarżyć młodą dziewczynę, nie mając żadnych podstaw z wyjątkiem zbiegów okoliczności, podejrzeń i przeczuć? No a co właśnie w tej chwili robiła? - Ależ Neferet, jeśli adeptka wiąże się z nauczycielem, kapłanka ma obowiązek interweniować i powiadomić radę. - Wiem! - W jej głosie nadal słychać było szloch. - Myliłam się. Powinnam była coś powiedzieć. Gdybym to zrobiła, może zapobiegłabym jego śmierci! Na chwilę zaległa cisza. - Byłaś związana z Lorenem, prawda? - zapytała Szechina. - Tak! - załkała Neferet. - Masz świadomość, że wasz związek może wpływać na twoją ocenę Zoey? - Tak. - Udała, że wielkim wysiłkiem woli bierze się w garść. - To kolejny powód, że wahałam się z wyjawieniem swoich podejrzeń. - Badałaś jej umysł? - zapytała Szechina. Z drżeniem serca czekałam na odpowiedź kapłanki. - Próbowałam. Nie potrafię czytać jej w myślach. - A jej przyjaciele? Ci adepci o wyjątkowych zdolnościach? Kurde! Kurde! Kurde! - Od czasu do czasu ich sprawdzałam. Nie znalazłam nic niepokojącego. Na razie. Szechina westchnęła głośno. - Dobrze, że zostaję tu przez resztę semestru. Będę mogła mieć oko na Zoey i pozostałych. Zawsze istnieje możliwość, i to bardzo duża, że Zoey tylko wydaje się zamieszana w te zdarzenia ze względu na swą niespotykaną moc.

Może wcale nie powoduje tych incydentów, lecz została tu przysłana przez Nyks, żeby pokrzyżować plany złu. - Mam szczerą nadzieję, że tak właśnie jest - rzekła Neferet. Wredna krowa! - Ale będziemy się jej bacznie przyglądać - dodała Szechina. - Bądź czujna, gdy prosi cię o przysługę - powiedziała Neferet. Że co? Nie prosiłam jej o żadną cholerną przysługę! I nagle zaświtało mi, o co jej chodzi: starała się nie dopuścić do tego, żeby moja babcia mogła przebywać na terenie szkoły! Co za pinda! A w ogóle skąd wiedziała o babci? Odpowiedź Szechiny zagłuszył dobiegający z dworu hałas. Stałam na korytarzu, więc szybko podeszłam do okna. Ponieważ była noc, rozsunięto zasłony i mogłam wyjrzeć na zewnątrz. Omal nie padłam trupem! Cesarzowa z wściekłym szczekaniem uganiała się za warczącą, syczącą i wydającą dzikie wrzaski białą kulą w której rozpoznałam Diabolinę. Afrodyta biegła za psem, wołając „Do mnie! Zostań! Zamknij ryj!”. Za mą pędził Damien wymachując rękami i wrzeszcząc: „Cesa! Do mnie” Niespodziewanie do gonitwy dołączył kot Bliźniaczek, wielki i bardzo zarozumiały Belzebub, który ruszył w pogoń za Cesarzową. - O Jezuniu! Belzebub! Złotko! - W polu widzenia pojawiła się krzycząca przeraźliwie Shaunee. - Belzebub! Cesarzowa! Spokój! - zawodziła biegnąca w siad za nią Erin. Nagle na piętro wpadł Darius. Ukrywałam się za zasłoną, nie wiedząc, czy jestem dostatecznie niewidzialna Najwyraźniej nie zauważył ani mnie, ani niczego, bo popędził prosto do sali obrad. Słyszałam, jak mówi do Neferet żeby koniecznie zeszła na dół, bo „rozpętało się pandemonium” Kapłanka szybko wybiegła z sali i ruszyła za wojownikiem w kierunku rozszczekanego, rozmiauczanego i rozkrzyczanego szaleństwa. Zauważyłam, że w całym tym chaosie ani na moment nie dostrzegłam Jacka. Przecież chodziło tylko o odwrócenie uwagi!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Ponownie zaufałam intuicji i zamiast od razu pozbyć się kamuflażu, szybko przesunęłam się w stronę schodów, zeszłam na dół, dopiero wtedy oddaliłam czar, podziękowałam duchowi i ruszyłam z powrotem do góry, całkowicie widoczna, powtarzając sobie: „Bądź spokojna... bądź zwyczajna... Neferet to kłamczyni, a Szechina jest bardzo, bardzo mądra”. Zatrzymałam się przed salą i zapukałam dwukrotnie. - Wejdź, Zoey! - zawołała Szechina. Starałam się nie zastanawiać, czy wie, że już przedtem tu byłam. Przywołałam na twarz uśmiech i weszłam, kłaniając się z szacunkiem i przykładając pięść do serca. - Bądź pozdrowiona, Szechino. - Bądź pozdrowiona, Zoey Redbird - odparła. Nie zauważyłam w jej głosie żadnej niezwykłej nuty. - Jak się udała wizyta w Kociej Budzie? Uśmiechnęłam się od ucha do ucha. - Wiedziałaś, że to schronisko prowadzą siostry benedyktynki? Odwzajemniła uśmiech. - Nie, chociaż spodziewałam się, że będą to kobiety. Zawsze dobrze się rozumiały z kotami. Czy siostry przystały na waszą propozycję? - Jeszcze jak! Były naprawdę miłe. Aha, no i Afrodyta adoptowała dla siebie kota, chociaż pewnie lepiej będzie powiedzieć, że to Diabolina adoptowała ją. - Diabolina? Cóż za niezwykłe imię! - Tak, ale pasuje do niej. To całe zamieszanie tam - wskazałam głową korytarz i wychodzące na dziedziniec okna, za którymi wciąż słychać było szczekanie, pisk i wrzaski - to najprawdopodobniej jej sprawka. - Chcesz powiedzieć, że siostry mogą wam być podwójnie wdzięczne? Za pomoc i za pozbycie się wyjątkowo kłopotliwej kotki? - Tak, właśnie. Poza tym siostra Mary Angela prosiła mnie o ustalenie z tobą, kiedy możemy zorganizować kiermasz. Powiedziała, że dostosują się do naszych możliwości. No i co sobotę będą mieć dłużej otwarte, żebyśmy mogły przychodzić raz w tygodniu. - Świetnie. Omówię z Neferet kwestię terminu, który będzie dla szkoły najwłaściwszy. - Zamilkła, po czym zapytała: - Zoey, Neferet jest twoją mentorką, prawda? Usłyszałam w głowie dzwonek alarmowy, ale zmusiłam się do zachowania spokoju. Postanowiłam odpowiadać na wszystkie pytania Szechiny tak szczerze, jak tylko mogłam. Przecież nie zrobiłam nic złego! - Tak. - I jest ci bliska? - Kiedyś była. Wkrótce po moim przybyciu do szkoły bardzo zbliżyłyśmy

się do siebie. Szczerze mówiąc, od kilku lat źle mi się układało z mamą i miałam nadzieję, że Neferet mi ją zastąpi - przyznałam. - Ale to się zmieniło? - zapytała łagodnie. - Tak - odparłam. - Dlaczego? Zawahałam się. Starannie dobierałam słowa. Chciałam powiedzieć Szechinie tyle prawdy, ile tylko się ośmielę, a przez chwilę rozważałam nawet wyjawienie wszystkiego - o Stevie Rae, proroctwie i naszych obawach - lecz intuicja kazała mi milczeć, a ja znów jej zawierzyłam. Jutro Szechina i tak dowie się prawdy, pomyślałam, a na razie lepiej, żeby Neferet nie miała pojęcia, co planujemy i że wkrótce będzie musiała stawić czoło temu, co zrobiła i czym się stała. - Tak na sto procent to nie wiem - odparłam. - A jak przypuszczasz? - Wydaje mi się, że Neferet ostatnio się zmieniła. Nie wiem dlaczego. Częściowo może z powodu pewnych osobistych problemów, jakie między nami wystąpiły. Jeśli jednak pozwolisz, wolałabym o nich nie mówić. - Oczywiście. Rozumiem, że chcesz zachować sprawy prywatne dla siebie. Wiedz jednak, Zoey, że zawsze jestem do twojej dyspozycji. Choć minęło już wiele czasu, wciąż pamiętam, jak to jest być adeptką o wielkiej mocy i czuć, że dźwiga się na swoich barkach zbyt wielki ciężar. - Tak - przyznałam, walcząc z napływającymi do oczu łzami. - Właśnie tak czasem się czuję. Rzuciła mi ciepłe, życzliwe spojrzenie. - Z czasem będzie lepiej. Obiecuję. - Liczę na to. A skoro już o poprawie mowa - dodałam - moja babcia chciałaby przyjechać z krótką wizytą. Jesteśmy z sobą naprawdę zżyte. Chciałam do niej pojechać na parę dni podczas ferii, ale jak wiesz, zostały one skrócone, więc babcia chciałaby pobyć ze mną przez jakiś czas tutaj. Czy będzie mogła przebywać na terenie szkoły? Szechina przyjrzała mi się badawczo. - Chyba wszystkie pokoje gościnne w budynku nauczycielskim są zajęte z powodu mojej wizyty i przybycia Synów Ereba. - To może mogłaby mieszkać ze mną? Moja koleżanka z pokoju, Stevie Rae, zmarła w zeszłym miesiącu, a nikogo nowego mi nie dokwaterowali, więc mam wolne łóżko i tak dalej. - Cóż, chyba nic się nie stanie, jeśli tak zrobimy. O ile twojej babci nie przeszkadza obecność tylu przyszłych wampirów. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha. - Babcia uwielbia młodzież. Poza tym zna już kilkoro moich przyjaciół, a oni bardzo ją lubią. - Zatem powiadomię Synów Ereba oraz Neferet, że udzieliłam ci zezwolenia na goszczenie babci w twoim pokoju. Pamiętaj jednak, Zoey, że nie

zawsze rozsądnie jest prosić o przysługi, nawet jeśli ma się wyjątkową moc. Patrzyłam jej w oczy bez mrugnięcia. - To moja pierwsza prośba od czasu przybycia do Domu Nocy. - Po chwili zastanowienia poprawiłam się. - No nie. Druga. Pierwszą była prośba o zachowanie kilku pamiątek po koleżance z pokoju, gdy umarła. Szechina kiwnęła powoli głową, a ja miałam wielką, wielką nadzieję, że mi wierzy. Najchętniej zaczęłabym krzyczeć: „Zapytaj innych nauczycieli! Wiedzą, że nie domagam się szczególnego traktowania!”, ale nie mogłam dać jej do zrozumienia, że podsłuchałam rozmowę z Neferet. - Dobrze. W takim razie podążasz właściwą drogą. Dary otrzymane od bogini nie niosą ze sobą przywilejów, lecz odpowiedzialność. - Rozumiem to - odparłam stanowczo. - Tak mi się zdaje - przyznała. - No dobrze. Na pewno masz dużo zadań domowych, a do tego musisz się przygotować na jutrzejsze obrzędy, więc pozwól, że cię pożegnam i życzę dobrej nocy. Bądź pozdrowiona! - Bądź pozdrowiona! - Zasalutowałam, skłoniłam się i wyszłam z sali. Poszło całkiem nieźle. Wprawdzie Neferet kłamała jak z nut na mój temat i kipiała jadem, ale to dla mnie żadna nowość. Szechina ma swój rozum i z całą pewnością nie da się tak łatwo ogłupić (tak łatwo jak Loren, podpowiedział mój umysł). Babcia jest w drodze do szkoły i ma mieszkać ze mną, więc będziemy mogły wspólnie pracować nad rozszyfrowaniem przepowiedni. Moi przyjaciele w końcu wszystko wiedzą, więc nie muszę ich unikać ani nic zmyślać. I czuwają nade mną. Wprawdzie sama myśl o Krukach Prześmiewcach przerażała mnie jak diabli, ale mając u boku tych kilka wspaniałych osób, byłam w stanie sobie z tym poradzić. No i nazajutrz wszyscy mieli się dowiedzieć o Stevie Rae i czerwonych adeptach, a co za tym idzie, także o Neferet. Gdy to wszystko się wyda, być może okaże się także, że Stark nie umarł naprawdę i wróci. Sprawy miały się coraz lepiej! Otwierałam właśnie drzwi wyjściowe budynku i szczerzyłam się do siebie jak palantka, gdy wpadłam prosto na Erika. - O kurczę, przepraszam, zamyśli... - zaczął machinalnie, wyciągając rękę, by mnie podtrzymać, i dopiero wtedy zauważył, kogo omal nie przewrócił. - A, to ty - dodał znacznie mniej sympatycznym tonem. Wyplątałam się spod jego ręki i cofnęłam, odgarniając włosy z twarzy. Patrzenie w jego zimne niebieskie oczy było jak skakanie na główkę do lodowatej wody... a ja uświadomiłam sobie, że wylał na mnie tej wody już trochę za dużo. - Słuchaj, mam ci coś do powiedzenia - oznajmiłam, zastawiając mu drogę. - To mów. - Wczoraj z przyjemnością mnie całowałeś. Z cholerną przyjemnością. Odpowiedział dobrze wyćwiczonym kpiącym uśmiechem. - Czyżby? Nigdy nie powiedziałem, że całowanie się z tobą nie sprawia

mi przyjemności. Problem w tym, że robiło to zbyt wielu facetów. Poczułam ciepło na policzkach. - Nie waż się tak do mnie mówić! - Dlaczego? Przecież to prawda. Całowałaś się ze swoim ludzkim chłopakiem, ze mną i z Blakiem. Jak dla mnie to całkiem sporo. - Od kiedy to jesteś takim gnojkiem? Wiedziałeś o moim związku z Heathem. Nigdy tego przed tobą nie ukrywałam. Wiedziałeś, że jestem z nim skojarzona, a na tobie mi zależy i że mam problem z odnalezieniem się w tej sytuacji. - A Blake? Wytłumacz mi to. - Popełniłam błąd! - wrzasnęłam, w końcu przestając nad sobą panować. Miałam dość jego ciągłego wypominania mi czegoś, co sama wypomniałam sobie tyle razy. - Miałeś rację. Wykorzystał mnie. Tyle że nie chodziło o seks. Seks posłużył jedynie do przekonania mnie, że Lorenowi na mnie zależy. Podsłuchałeś moją kłótnię z Neferet, więc wiesz, że chodzi o coś więcej, niż wszyscy sądzą. Neferet nasłała na mnie Lorena, swojego kochanka, żeby mi wmówił, że mnie kocha, bo jestem kimś szczególnym. - Przerwałam, gniewnie ocierając łzy, które pociekły mi z oczu wbrew mojej woli. - Ale tak naprawdę chodziło o to, żebym wkurzyła swoich przyjaciół i została sama, zraniona, rozczarowana i niezdolna zrobić użytku ze swoich mocy. I udałoby się, gdyby nie pomoc Afrodyty. Bo ty nie dałeś mi nawet sekundy na wyjaśnienia. Przeczesał palcami ciemne włosy. - Widziałem, jak się z nim kochasz. - Wiesz, co widziałeś, Erik? Widziałeś, jak mnie wykorzystuje. Widziałeś, jak popełniam największy błąd w swoim życiu. Przynajmniej dotychczasowym. To właśnie widziałeś. - Zraniłaś mnie - rzekł cicho, już bez gniewu i drwiny. - Wiem. Przykro mi. Ale najwyraźniej i tak niewiele nas łączyło, skoro nie potrafimy sobie wybaczyć tego bałaganu. - Uważasz, że jest coś, co ty musiałabyś wybaczyć mnie?! Znowu zaczął się przeobrażać w palanta. Miałam tego naprawdę dość. - Owszem! I to wiele! Twierdziłeś, że ci na mnie zależy, a nazwałeś mnie dziwką! Narobiłeś mi wstydu przed przyjaciółmi! A potem przed całą klasą! 1 zrobiłeś to wszystko, znając jedynie część historii, Eriku! Więc owszem, nie jesteś bez winy! Zamrugał zdziwiony moim wybuchem. - Nie wiedziałem, że znam tylko część. - To może następnym razem się zastanów, zanim zaczniesz się wyżywać, nie wiedząc wszystkiego. - Więc teraz mnie nienawidzisz? - zapytał. - Nie. Bynajmniej. Brakuje mi cię. Patrzeliśmy na siebie, nie wiedząc, co dalej. - Mnie też cię brakuje - rzekł w końcu Erik.

Serce przez chwilę biło mi mocniej. - Może powinniśmy pogadać jeszcze raz - zaproponowałam. - Znaczy, bez wrzeszczenia. Wpatrywał się we mnie bardzo, bardzo długo. Usiłowałam coś wyczytać z jego oczu, ale one tylko odzwierciedlały moją własną konsternację. Zadzwoniła komórka. Wyłowiłam ją z kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz. - Przepraszam. Dzwoni moja babcia - powiedziałam do Erika, po czym odebrałam. - Cześć, babuniu, już jesteś? - Pokiwałam głową, gdy mówiła, że właśnie zajechała na parking. - Dobra, za parę minut tam będę. Nie mogę się doczekać! Na razie! - Przyjechała tutaj? - zdziwił się Erik. - Tak - odparłam rozpromieniona. - Pomieszka u mnie przez parę dni. Wiesz, przez to skrócenie ferii i tak dalej. - Aha. No tak. Leć, pogadamy kiedy indziej. - Hm... a może poszedłbyś ze mną na parking? Babcia mówiła, że zabierze ze sobą parę rzeczy, co prawdopodobnie oznacza, że wzięła jedną olbrzymią torbę albo dziesięć małych. Z pewnością przyda jej się dorosły wampir do poniesienia tego, no bo ja jestem tylko malutką adeptką... Wstrzymałam oddech, myśląc, że (znów) wszystko zepsułam, posuwając się za daleko. No i faktycznie jego spojrzenie znów stało się nieprzeniknione. W tym właśnie momencie z drzwi za moimi plecami wyszedł jeden z Synów Ereba. - Przepraszam - zwrócił się do niego Erik - przedstawiam ci Zoey Redbird. Właśnie przyjechał jej gość. Miałbyś chwilę, żeby im pomóc przenieść bagaż? Wojownik zasalutował mi zamaszyście. - Jestem Stephan. Z przyjemnością ci pomogę, młoda kapłanko. Zmusiłam się do uśmiechu i podziękowania. Potem przeniosłam wzrok na Erika. - Zobaczymy się wkrótce, co? - Jasne. Przecież chodzisz na moje zajęcia. - Zasalutował mi i wszedł do szkoły. Parking znajdował się bardzo blisko głównego budynku, więc na szczęście nie musiałam długo iść z wojownikiem w niezręcznym milczeniu. Babcia pomachała do mnie i oboje ze Stephanem ruszyliśmy w jej kierunku przez gąszcz samochodów. - O rany, wygląda, jakby tu były setki wampirów - powiedziałam, przyglądając się obcym samochodom. - Do waszego Domu Nocy wezwano wielu wojowników - rzekł Stephan. Skinęłam głową w zamyśleniu. Czułam, że mnie obserwuje. - Kapłanko - powiedział ze spokojną stanowczością w głosie - nie musisz się obawiać o swoje bezpieczeństwo.

Uśmiechnęłam się, myśląc „gdybyś tylko wiedział”, ale nie odpowiedziałam. - Zoey! Jesteś, kochanie! - Babcia wyciągnęła ramiona, a ja przylgnęłam do niej, wdychając znajomy zapach lawendy i domu. - Tak się cieszę, że przyjechałaś! - Ja też, kochanie, ja też! - Uścisnęła mnie mocno. Stephan skłonił się jej z szacunkiem, po czym zaczął zbierać bagaż. - Babciu, zamierzasz tu zostać przez rok? - zapytałam, spoglądając ze śmiechem na stos przywiezionych przez nią rzeczy. - Och, Zoey, zawsze trzeba być przygotowanym na wszelkie możliwe okoliczności. - Babcia wzięła mnie pod rękę i razem ruszyłyśmy w kierunku chodnika prowadzącego do internatu. Stephan szedł w ślad za nami. Wkrótce babcia zbliżyła głowę do mojej i szepnęła: - Szkoła jest całkowicie otoczona. Przeszły mnie ciarki. - Przez kogo? - Kruki. - Wyrzuciła z siebie to słowo, jakby pozostawiło w jej ustach ohydny smak. - Są wszędzie wokół, ale żaden nie przekroczył szkolnego muru. - Bo je stąd wygnałam - odparłam. - Ty? - szepnęła. - Dobra robota, Zoey! - Przerażają mnie, babciu - przyznałam. - Myślę, że odzyskują fizyczną powłokę. - Wiem, kochanie. Wiem. Drżąc, mocniej przylgnęłyśmy do siebie i przyspieszyłyśmy kroku. Miałyśmy wrażenie, że noc odprowadza nas wzrokiem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Ani trochę się nie zdziwiłam, widząc w moim pokoju dosłownie wszystkich. - Babcia Redbird! - wykrzyknął Damien, rzucając jej się w ramiona. Kolejne minuty były jednym wielkim chaosem: prezentacja Jacka, powitania Bliźniaczek i w końcu bardzo mocny i szczery uścisk, jakim babcia obdarzyła speszoną, lecz zadowoloną Afrodytę. Korzystając z zamieszania, Damien i Bliźniaczki przyparli mnie do muru. - Nic ci nie jest? - zapytał cicho Damien. - Martwiliśmy się - dodała Shaunee. - Dzieją się jakieś straszne rzeczy - mruknęła ponuro Erin. - Nic mi nie jest. - Zerknęłam ukradkiem w stronę babci zagadanej przez Jacka, który nawijał, jak bardzo lubi lawendę. - Dzięki waszej pomocy. - Nie jesteś sama, Zoey. Zawsze możesz na nas liczyć - rzekł Damien. - Jak wyżej - przytaknęły Bliźniaczki. - Zoey, czy to pies? - Wielkie jasne futro na skraju mojego łóżka właśnie się poruszyło, wywołując syk wszystkich obecnych w pokoju kotów. - Tak, babciu. Pies. Ale to długa historia. - Czyj? - zapytała babcia, ostrożnie głaszcząc Cesę po głowie. - No, jakby mój - odparł Jack. - Przynajmniej chwilowo. - Może to dobry moment, żeby opowiedzieć twojej babci o Stevie Rae i całej reszcie? - podsunęła Afrodyta. - Stevie Rae? - usłyszała babcia. - Och, kochanie. Bardzo ci jej brakuje? - N...niezupełnie, babciu - odparłam powoli. - Ale to długa opowieść. - W takim razie zacznijmy. Coś mi mówi, że czas staje się dla nas towarem deficytowym - rzekła babcia. - Po pierwsze, musisz wiedzieć, że nie powiedziałam ci o tym wcześniej, bo jest w to zamieszana Neferet. „Zamieszana” w złym sensie tego słowa. A ona jest silną telepatką i może wydobyć ci z głowy wszystko, co ode mnie usłyszysz - zaczęłam. Babcia zastanawiała się przez chwilę, przysuwając sobie krzesło i sadowiąc się na nim. - Jack, kochanie - powiedziała w końcu - czy mógłbyś mi skombinować szklankę wody? - Mam w lodówce wodę Fiji - wtrąciła Afrodyta. - To wspaniale! - Idź i przynieś ją dla babci. Tylko niczego więcej nie dotykaj! - poleciła Jackowi Afrodyta. - Nawet twoje... - Nawet. Jack zrobił nadąsaną minkę, lecz posłusznie wybiegł po wodę.

- Rozumiem, że wszyscy pozostali już wiedzą to, co Zoey zamierza mi powiedzieć? - zapytała po jego powrocie babcia. Pokiwali głowami, wyglądając jak wielkookie pisklęta. - I jakim cudem Neferet nie czyta wam w myślach? - Hm, to na razie tylko teoria: próbujemy się skupiać na niepoważnych, banalnych młodzieżowych sprawach - odparł Damien. - Jak wyprzedaż butów itepe - wyjaśniła Erin. - No, albo fajni faceci czy stres związany z nauką - dodała Shaunee. - I liczymy na to, że nie będzie zaglądać głębiej - podsumowałam. - Ale nas Neferet nie docenia. Nie sądzę, żeby w twoim przypadku miała popełnić ten sam błąd. Wie już, że żyjesz zgodnie z czirokeską wiarą i masz więź z duchem ziemi. Może zajrzeć w głąb twoich myśli niezależnie od tego, co krąży po powierzchni. - W takim razie będę musiała oczyścić umysł i oddać się medytacjom, które praktykuję od dzieciństwa. - Babcia uśmiechnęła się pewnie. - Nie zdoła się przebić do mojego umysłu, jeśli go przed nią zablokuję. - A jeśli to ona jest królową Tsi Sgili? Uśmiech zniknął z jej twarzy. - Naprawdę w to wierzysz, u-we-tsi-a-ge-ya! - Sądzimy, że to możliwe - powiedziałam. - W takim razie jesteśmy w ogromnym niebezpieczeństwie. Musisz mi wszystko opowiedzieć. Zrobiłam to więc - z pomocą Afrodyty, Damiena, Bliźniaczek i Jacka. Wtajemniczyliśmy babcię we wszystkie szczegóły, choć przyznaję, że nieco powierzchownie potraktowałam fragment o tym, jak bardzo Stevie Rae się zmieniła. Afrodyta rzuciła mi znaczące spojrzenie, ale milczała. W miarę słuchania ogorzała twarz babci stawała się coraz bardziej posępna. Na koniec opowiedziałam o ostatnim ataku Kruków Prześmiewców. Wyjaśniłam też, że śmierć Starka może nie być ostateczna i że Stevie Rae z Afrodytą, choć zabrzmi to dość makabrycznie, postanowiły mieć oko na jego trupa. - Jack miał zamontować w kostnicy cyfrową niańkę - powiedziałam. - I jak, Jack? Widziałam waszą próbę odwrócenia uwagi. - Wyszczerzyłam się do Cesarzowej i wytargałam ją za uszy, a ona zamruczała cicho i polizała mnie po twarzy. Diabolina i Bezlzebub, skuleni razem przy drzwiach (wyglądało na to, że wredne kociska lgną do siebie), uniosły głowy i zgodnie zasyczały, a śpiąca na mojej poduszce Nala tylko zerknęła spod przymkniętych powiek. - O rany, z tego wszystkiego prawie zapomniałem! - Jack zerwał się na równe nogi i pobiegł do miejsca, w którym trzymał swoją torebkę (albo saszetkę, jak sam ją nazywał). Podniósł ją z podłogi, podszedł do mnie i wyjął dziwaczne ustrojstwo przypominające malutki ekran telewizyjny. Pomajstrował przy jakichś gałkach, po czym wręczył mi go z triumfalnym uśmiechem. Voila! dzięki temu będziesz mogła obserwować śpiącego (miejmy nadzieję)

gościa. Wszyscy stłoczyli się wokół nas, zaglądając mi przez ramię. Zebrałam się w sobie i przekręciłam jedną z gałek na „wł.”. Ekran rzeczywiście się rozświetlił, ukazując czarno-biały obraz niewielkiego pomieszczenia z dużym, przypominającym piec urządzeniem na jednym końcu i metalowym stołem, na którym leżał ludzki kształt owinięty prześcieradłem. - Ohyda - rzuciły jednocześnie Bliźniaczki. - Niezbyt przyjemne - przyznała Afrodyta. - Może powinniśmy to wyłączyć, póki jest tu p-i-e-s - przeliterował Jack. Byłam jak najbardziej za i szybko przekręciłam gałkę na „wył.”, nie mając zbytniej ochoty szpiegować zmarłych. - To jego ciało? - zapytała dziwnie blada babcia. Jack przytaknął. - No. Musiałem zajrzeć pod prześcieradło, żeby mieć pewność. Posmutniał i zaczął nerwowo gładzić Cesę. Labradorka położyła mu łeb na kolanach i westchnęła, co chyba go uspokoiło, bo zrobił to samo, po czym przytulił psa i rzekł: - Udawałem, że tylko śpi. - A wyglądał na martwego? - spytałam. Skinął głową z zaciśniętymi ustami. - Dobrze robicie - oświadczyła stanowczo babcia. - Moc Neferet jest silnie związana z tajemnicą. Postrzega się ją jako potężną kapłankę Nyks i siedlisko dobra. Od dawna ukrywa się za tą fasadą i dzięki niej, jeśli wasze domysły są trafne, może się swobodnie dopuszczać potwornych czynów. - Więc zgadzasz się, że jutrzejsze ujawnienie Stevie Rae i innych adeptów to dobry pomysł? - zapytałam. - Tak. Jeśli zło skrywa się pod maską tajemnicy, należy je odsłonić. - Racja! - przytaknęłam. - Racja! - poparli mnie pozostali. I wtedy Jack ziewnął. - Ups! Przepraszam. Nie jestem znudzony ani nic. - Jasne, że nie, ale już prawie świta. Mieliście ciężki dzień - rzekła babcia. - Może wszyscy powinniśmy się zdrzemnąć? Nawiasem mówiąc, nie zaczęła się już przypadkiem cisza nocna? - O kurde! Całkiem zapomnieliśmy. Jeszcze nam tego brakowało, żeby nas teraz złapali - jęknął Jack, po czym speszony dodał: - Przepraszam, babciu. Nie chciałem powiedzieć „kurde”. Babcia uśmiechnęła się i poklepała go po policzku. - Nic się nie stało, kochanie. A teraz wszyscy spać. Oczywiście jej polecenie było dla nas rozkazem. Jack i Damien wydreptali z pokoju, ciągnąc za sobą Cesę. - Hej! - zawołałam, nim zamknęli drzwi. - Cesarzowa nie miała żadnych kłopotów z powodu waszej akcji? Damien pokręcił głową.

- Nie. Zwaliliśmy wszystko na Diabolinę, a biorąc pod uwagę jej wariackie zachowanie, nikt nawet nie zainteresował się Cesą. - Moja kotka nie jest wariatką! - zaprotestowała Afrodyta. - Jak już, to bardzo dobrą aktorką! Po chłopakach wyszły Bliźniaczki, wylewnie żegnając się z babcią i podnosząc sennego Belzebuba. - Widzimy się na śniadaniu! - zawołały. Zostały już tylko babcia, Afrodyta, Diabolina i śpiąca kamiennym snem Nala. - No to ja też pójdę - powiedziała Afrodyta. - Jutro czeka nas kupa roboty. - Może powinnaś dziś spać tutaj? - zaproponowałam. Uniosła jedną blond brewkę i przyjrzała się pogardliwie moim bliźniaczym łóżkom. - No tak - mruknęłam z politowaniem - jesteś rozpieszczona do granic. Jak chcesz, to możesz spać w moim łóżku, a ja prześpię się w śpiworze na dywanie. - Nigdy przedtem u ciebie nie spała? - zapytała babcia. - Gdzie tam - prychnęła Afrodyta. - Babciu, gdybyś tylko zobaczyła mój pokój, wiedziałabyś, dlaczego wolę przebywać tam. - Poza tym Afrodyta ma opinię wrednej francy - dodałam usłużnie. - Nikt jej nie przygarnia na noc. - Pominęłam fakt, że faceci może czasem tak. Tego akurat babcia nie musiała wiedzieć. - Dzięki - mruknęła Afrodyta. - A jeśli zanocuje u ciebie, szczególnie teraz, gdy Szechina zapewne powiedziała Neferet, że przyjechałam, czy będzie się to wydawało bardzo dziwne? - Tak - przyznałam niechętnie. - Nie tyle dziwne, ile całkowicie nie do pomyślenia - dodała Afrodyta. - W takim razie musisz wrócić do siebie, żeby Neferet nie miała powodu jeszcze bliżej nam się przyglądać - zadecydowała babcia. - Ale będziesz miała ochronę. - Po tych słowach babcia wstała z pewnym wysiłkiem, podeszła do sterty toreb i zaczęła się przekopywać przez piękny niebieski neseser, który nazywała swoją torbą weekendową. Najpierw wyjęła ozdobny łapacz snów: skórzane kółko wypełnione pajęczyną sznureczków lawendowej barwy z przywodzącym na myśl letnie niebo maleńkim turkusowym kamykiem pośrodku. Trzy rzędy piór, dwa zaczepione po bokach i jeden u dołu, miały perłowoszarą barwę gołębich skrzydeł. Podała łapacz Afrodycie, która od razu się nim zachwyciła. - Niesamowity! - powiedziała. - Serio. Uwielbiam go. - Cieszę się, że ci się podoba, moje dziecko. Wiele osób sądzi, że łapacze potrafią jedynie filtrować sny, jeśli w ogóle jakoś działają. Kiedy ostatnio robiłam kilka takich, podczas wszywania do środka ochronnego turkusu pomyślałam o potrzebie odfiltrowania z naszego życia czegoś więcej niż tylko złych snów. Weź to i powieś sobie na oknie. Niech jego duch chroni twą śpiącą

duszę przed wszelką krzywdą. - Dziękuję, babciu - odparła z powagą Afrodyta. - I jeszcze jedno. - Babcia znów odwróciła się do torby i po chwili poszukiwań wyjęła stamtąd kremową świecę. - Zapal ją przed snem i postaw na stoliku przy łóżku. Podczas ostatniej pełni wyrzekłam nad nią ochronne zaklęcie i na całą noc wystawiłam na działanie księżycowych promieni. - Czyżbyś dostała obsesji na punkcie ochrony? - zapytałam ze śmiechem. Po siedemnastu latach obcowania z moją babcią byłam przyzwyczajona do tego, że często dziwnym trafem wie rzeczy, których wiedzieć nie powinna kiedy przyjadą goście albo kiedy nadciąga tornado (na długo przed wynalezieniem radaru dopplerowskiego nr 8), albo, tak jak teraz, kiedy będzie komuś potrzebna ochrona. - Zawsze warto zachować ostrożność, u-we-tsi-a-ge-ya. - Wzięła w dłonie twarz Afrodyty i ucałowała ją lekko w czoło. - Spij dobrze, córeczko, i miej szczęśliwe sny. Widziałam, jak Afrodyta mruga, i domyśliłam się, że robi wszystko, aby się nie rozpłakać. - ...branoc - wymamrotała, pomachała mi i w pośpiechu wyniosła się z pokoju. Babcia długo milczała, z zamyśleniem wpatrując się w drzwi. - Nie sądzę, by ta dziewczyna kiedykolwiek zaznała ciepła matczynej miłości - rzekła w końcu. - Jak zwykle masz rację, babuniu - przyznałam. - Kiedyś była okropna. Nikt nie mógł jej znieść, a zwłaszcza ja, ale teraz myślę, że przez większość czasu po prostu grała. Nie żeby była idealna. Jest strasznie rozpieszczona i płytka, a czasem potrafi być naprawdę wredna, ale jest... - Urwałam, szukając słów na określenie Afrodyty. - Twoją przyjaciółką - dokończyła za mnie babcia. - Wiesz - powiedziałam - jesteś zadziwiająco bliska ideału. Babcia uśmiechnęła się łobuzersko. - Wiem. To u nas rodzinne. A teraz pomóż mi powiesić nasz łapacz snów i zapalić księżycową świecę. I zaraz potem marsz do łóżka. - A ty? Zadzwoniłam do ciebie w środku nocy i mówiłaś, że już od dawna nie śpisz. - Trochę się zdrzemnę, ale mam pewne plany. Rzadko bywam w mieście, więc kiedy moja wampirska rodzinka będzie spać, zrobię małe zakupy i zjem pyszny lunch w Chalkboardzie. - Mniam! Nie byłam tam od czasu naszej wspólnej wizyty. - Cóż, śpiochu, dam ci znać, czy nasza restauracyjka jest tak dobra jak wtedy, a jeśli będzie, to może któregoś bardzo deszczowego dnia odwiedzimy ją razem. - Aha, więc twój lunch ma służyć tylko sprawdzeniu, czy się nie zepsuli? Przysunęłam krzesło do okna i zaczęłam szukać miejsca do powieszenia

łapacza. - Właśnie. Kochanie, co chcesz zrobić z tą cyfrową niańką? - Babcia uniosła monitor. Choć był wyłączony, trzymała go ostrożnie, jakby mógł lada chwila wybuchnąć. Westchnęłam. - Afrodyta mówiła, że ma też dźwięk. Widzisz jakiś dodatkowy przycisk? - Tak - odparła babcia. - To chyba to. - Wcisnęła guzik i zapaliło się zielone światełko. - No to może zostawmy dźwięk bez obrazu? Położę monitor koło łóżka. Jak coś będzie się działo, to usłyszę. - To znacznie lepsze niż oglądanie trupa przez całą noc - mruknęła ponuro babcia, przenosząc ekran na mój nocny stolik. Potem spojrzała na mnie. Kochanie, może po prostu odsuniesz na chwilę zasłony i powiesisz łapacz bliżej okna? Chronimy się przed złem z zewnątrz, a nie z wewnątrz. - Fakt. Dobra. Obiema rękami pociągnęłam za kotarę i... zamarłam w przerażeniu, spoglądając prosto w koszmarną mordę wielkiego czarnego ptaszyska o makabrycznych, świecących na czerwono, ale ludzkich w kształcie oczach. Przywierało do szyby od zewnątrz, rozpościerając ludzkie kończyny. Otworzyło niebezpiecznie zakrzywiony dziób, wysuwając rozszczepiony czerwony jęzor i wydając z siebie ciche „krr”, które brzmiało kpiąco i złowrogo zarazem. Nie mogłam się poruszyć. Zahipnotyzowały mnie jego oczy - ludzkie oczy w twarzy straszliwego ptaka, istoty stworzonej z pradawnego gwałtu i zła. Czułam gorąco na ramionach, w miejscach, w których wcześniej dotknęło mnie jedno z tych stworzeń. Pamiętałam dotyk obleśnego jęzora i piekący ból spowodowany cięciem dzioba próbującego przegryźć mi gardło. Gdy Nala zaczęła syczeć i miauczeć, babcia szybko podbiegła do mnie. Widziałam jej odbicie w ciemnej szybie. - Przywołaj do mnie wiatr, Zoey! - zażądała. - Wietrze, przybądź! Babcia cię potrzebuje! - zawołałam, wciąż uwięziona w potwornym spojrzeniu Kruka Prześmiewcy. Wiatr zatrzepotał gwałtownie wokół miejsca, w którym stała babcia. - U-no-le! - zawołała. - Zanieś to bestii wraz z moim ostrzeżeniem! Przyglądałam się, jak unosi ręce i zdmuchuje wprost na przycupniętego na gzymsie kruka coś, co trzymała w dłoniach. - Ahiyaa A-s-gi-na! Wiatr wezwany przeze mnie, lecz kierowany przez moją babcię, kobietę Ghigua, porwał z jej palców lśniący niebieski pył i ze świstem przepuścił przez maleńkie szpary pomiędzy odcinkami fazowanej szyby, zamykając kruka w błękitnym wirze, który coraz ciaśniej przylegał do ciała. Aż nazbyt ludzkie oczy demona rozszerzyły się, a z otwartego dzioba wydarł się potworny wrzask, po czym istota odleciała z łopotem skrzydeł. - Odeślij wiatr, u-we-tsi-a-ge-ya - powiedziała babcia, chwytając mnie za rękę i podtrzymując.

- Dź...dziękuję, wietrze. Uwalniam cię - rzekłam drżącym głosem. - Dziękuję ci, u-no-le - wymamrotała babcia. - Nie zapomnij powiesić łapacza - dodała. Drżącymi rękami przyczepiłam go od wewnątrz do szyny, po czym szybko zasunęłam kotarę. Babcia pomogła mi zejść z krzesła. Wzięłam Nalę w ramiona i wszystkie trzy siedziałyśmy skulone, nie przestając drżeć. - Już dobrze - mruczała babcia. - Już go nie ma. Nawet nie zauważyłam, że obie płaczemy, póki nie uścisnęła mnie po raz ostatni i nie poszła po chusteczki. Siedziałam na łóżku, przytulając do siebie Nalę. - Dzięki - powiedziałam, ocierając twarz i wydmuchując nos. - Zadzwonić do pozostałych? - zapytałam. - A jak myślisz, przestraszą się? - Jak diabli - odparłam. - W takim razie lepiej zrobisz, ponownie wzywając wiatr. Możesz go poprosić, żeby porządnie przewiał przestrzeń wokół budynków mieszkalnych i wykurzył stamtąd wszystko, co czai się w mroku? - Tak, ale chyba najpierw powinnam przestać się trząść. Babcia uśmiechnęła się i odgarnęła mi włosy z twarzy. - Świetnie ci poszło, u-we-tsi-a-ge-ya. - Spanikowałam i zamarłam, tak samo jak poprzednio! - Przeciwnie. Bez mrugnięcia spojrzałaś demonowi w oczy, zdołałaś wezwać wiatr i kazałaś mu mnie słuchać - zaprotestowała. - Tylko dlatego, że ty mi to podsunęłaś. - Następnym razem nie będę musiała. Będziesz już silniejsza i sama zrobisz, co trzeba. - Z czego był ten pył, który odgonił kruka? - To sproszkowany turkus. Dam ci woreczek. Ten kamień ma wielką moc ochronną. - Masz go dość, żeby dać też pozostałym? - Nie, ale umieszczę go na liście zakupów. Mogę kupić parę turkusów i moździerz, w którym go skruszę. Przynajmniej będę miała coś rozsądnego do roboty, kiedy ty będziesz odsypiać. - Co oznaczają słowa, których użyłaś? - zapytałam. - Ahiya’a A-s-gi-na znaczy: „Odejdź, demonie”. - A u-no-le to wiatr? - Tak, kochanie. - Babciu, czy on miał postać fizyczną czy był tylko duchem? - Myślę, że był i taki, i taki. Ale jest bardzo bliski uzyskania pełnej fizycznej postaci. - A to znaczy, że Kalona rośnie w siłę - zauważyłam. - Tak sądzę. - To straszne, babciu.

Przygarnęła mnie do siebie i głaskała po głowie jak wtedy, gdy byłam mała. - Nie bój się, u-we-tsi-a-ge-ya. Ojciec demona dowie się, że dzisiejszymi kobietami nie tak łatwo zawładnąć. - Zaszalałaś, babciu. Uśmiechnęła się. - Zaszalałyśmy, córeńko.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY W entuzjastycznej asyście babci ponownie wezwałam wiatr i kazałam mu omieść cały campus, a w szczególności budynki mieszkalne. Wytężałyśmy słuch, ale zamiast demonicznych wrzasków dobiegał nas tylko pocieszający gwizd wichru. Wreszcie wykończona przebrałam się w piżamę i położyłam do łóżka w towarzystwie Nali, a babcia zapaliła ochronną świecę i przystąpiła do odprawiania swoich ulubionych nocnych rytuałów, które zaczęła od szczotkowania długich siwych włosów. Odpływałam właśnie w sen, gdy dotarł do mnie jej łagodny głos: - U-we-tsi-a-ge-ya, musisz mi coś obiecać. - Dobrze, babciu - mruknęłam sennie. - Cokolwiek się stanie, musisz zadbać o to, żeby Kalona nie powrócił. Nie ma nic ważniejszego niż to. Mały strumyczek obawy wsączył się w mój mózg i sprawił, że całkiem oprzytomniałam. - Co chcesz przez to powiedzieć? - To co powiedziałam. Nie pozwól, by cokolwiek odwróciło twoją uwagę od tej sprawy. - Mówisz, jakby nie miało cię przy mnie być - zauważyłam, czując w gardle pierwsze objawy paniki. Babcia podeszła i przysiadła na skraju łóżka. - Zamierzam być przy tobie bardzo, bardzo długo, i dobrze o tym wiesz, kochanie. Ale i tak musisz mi to obiecać. Dla świętego spokoju. Potraktuj to jako zadbanie o spokojny sen staruszki. Zmarszczyłam brwi. - Nie jesteś żadną staruszką. - Obiecaj - nalegała. - Obiecuję. A teraz ty mi obiecaj, że nie pozwolisz, aby coś ci się stało. - Obiecuję, że zrobię co w mojej mocy - odparła z uśmiechem. - Odwróć głowę, a ja będę cię czesać, nim zaśniesz. To ci zapewni dobre sny. Odwróciłam się z westchnieniem na bok i usnęłam pod czułym dotykiem babci, przy akompaniamencie nuconej cicho czirokeskiej kołysanki. W pierwszej chwili myślałam, że stłumione głosy dochodzą z cyfrowej niańki, i nie do końca przebudzona sięgnęłam po monitorek. Wstrzymałam oddech, wcisnęłam przycisk „wł.” i odetchnęłam z wielką ulgą na widok samotnego stołu z niezmienionym, owiniętym w prześcieradło ciałem. Wyłączyłam obraz i popatrzyłam na puste, starannie zasłane łóżko babci. Rozejrzałam się po pokoju i uśmiechnęłam. Oczywiście nie mogła wyjść na zakupy i lunch, nie posprzątawszy wcześniej w pokoju. Przeniosłam wzrok na Nalę, która zamrugała sennie.

- Wybacz. Chyba bujna wyobraźnia płata mi figle. - Księżycowa świeca wciąż płonęła, choć była teraz wyraźnie mniejsza, niż kiedy się kładłam. Zerknęłam na zegarek. O, super: dopiero druga po południu. Mogłam spokojnie pospać jeszcze parę godzin. Położyłam się z powrotem, naciągając kołdrę pod szyję. Stłumione głosy, tym razem idące w parze z kilkoma cichymi puknięciami w drzwi, najwyraźniej jednak nie były dziełem mojej bujnej wyobraźni. Senna Nala miauknęła gniewnie, a ja nie miałam innego wyjścia, jak tylko się z nią zgodzić. - Jeśli to Bliźniaczki, które chcą się wymknąć na wyprzedaż butów, to je uduszę - powiedziałam do kotki, która wyglądała na zadowoloną z tej obietnicy. Potem odchrząknęłam, usuwając z gardła resztki snu. - Wejść! - zawołałam. Oczy prawie wyszły mi z orbit na widok stojącej w drzwiach Szechiny, której towarzyszyły Afrodyta i Nefe-ret. Afrodyta płakała. Usiadłam gwałtownie, przygładzając niesforne włosy. - Co się stało? Cała trójka weszła do pokoju. Afrodyta usiadła na łóżku obok mnie. Przeniosłam wzrok z niej na Szechinę, a potem na Neferet. Nie wyczytałam z ich oczu nic poza smutkiem, ale uparcie wpatrywałam się w Neferet, usiłując przejrzeć jej maskę i żałując, że wszyscy nie widzą tego, co jest pod nią. - Co się stało? - powtórzyłam. - Moje dziecko - zaczęła Szechina życzliwym, lecz smutnym tonem chodzi o twoją babcię. - O babcię!... Gdzie ona jest? - Milczały, a mnie ścisnęło w żołądku. Chwyciłam Afrodytę za rękę. - Mów! - Miała wypadek samochodowy. Poważny. Straciła panowanie nad kierownicą na Main Street, bo... bo w jej szybę uderzył wielki czarny ptak. Samochód wypadł z drogi i czołowo zderzył się z latarnią. - Łzy spływały jej po twarzy, ale głos miała pewny. - Jest na OIOM-ie w szpitalu Świętego Jana. Przez chwilę nie byłam w stanie nic powiedzieć. Po prostu gapiłam się na puste łóżko babci i na leżącą tam wypełnioną lawendą poduszeczkę. Babcia zawsze się otaczała zapachem tej rośliny. - Jechała na lunch do Chalkboardu. Powiedziała mi to zeszłej nocy zaraz przed... - Urwałam, przypominając sobie, jak tuż po naszej rozmowie rozchyliłam zasłony i zobaczyłam potwornego kruka. Musiał nas podsłuchiwać. Dzięki temu dokładnie wiedział, dokąd wybiera się babcia. Zaczaił się tam, żeby uderzyć w samochód i spowodować wypadek. - Przed czym? - Osobie postronnej głos Neferet wydałby się zatroskany, czyli taki, jaki powinien być w tej sytuacji głos powierniczki i mentorki. Ale kiedy spojrzałam w jej szmaragdowe oczy, dostrzegłam chłodne wyrachowanie wroga. - Przed pójściem spać. - Ze wszystkich sił starałam się nie pokazać, jak

bardzo się nią brzydzę i jak doskonale przejrzałam jej podły, przewrotny charakter. - Dzięki temu wiem, dlaczego wybrała tamtą drogę. Powiedziała mi o wszystkim, co zamierzała zrobić, gdy będę spać. - Przeniosłam wzrok na Szechinę. - Muszę do niej jechać. - Oczywiście, moje dziecko - odparła. - Darius już czeka przy samochodzie. - Mogę jechać z nią? - zapytała Afrodyta. - Wczoraj opuściłaś wszystkie lekcje, więc chyba... - Proszę! - przerwałam Neferet, zwracając się bezpośrednio do Szechiny. Nie chcę być sama. - Nie sądzisz, że rodzina jest ważniejsza niż szkoła? - zapytała swoją podwładną arcykapłanka. Neferet zawahała się, ale tylko na moment. - Tak, oczywiście. Po prostu się martwiłam, żeby Afrodyta nie miała zbyt wiele do nadrabiania. - Zabiorę książki do szpitala i wszystko przeczytam - obiecała Afrodyta, rzucając kapłance szeroki rozbrajający uśmiech, równie fałszywy jak cycki Pameli Anderson. - W takim razie załatwione. Obie jadą do szpitala, a Darius będzie nad nimi czuwał. Nie spiesz się z powrotem, Zoey. I jeśli szkoła może w jakiś sposób pomóc twojej babci, koniecznie daj mi znać - rzekła życzliwym jak zwykle głosem Szechina. - Dziękuję. Nawet nie zerknęłam na Neferet, gdy obie kapłanki opuszczały mój pokój. - Zasrana dziwka! - wybuchła Afrodyta, patrząc spode łba na zamknięte drzwi. - Jakby kiedykolwiek się przejmowała, że będę do tyłu z materiałem. Po prostu jest wściekła, że się kumplujemy. W głowie mi huczało. Wiedziałam, że muszę pojechać do babci, nie mogłam jednak działać pochopnie. Nie mogłam zapominać o tym, co jej obiecałam. Grzbietem dłoni otarłam z twarzy łzy i szybko wyciągnęłam z toaletki dżinsy i bluzę. - Neferet jest wściekła, bo nie może nam zajrzeć do głów. Ale może to zrobić Damienowi, Jackowi i Bliźniaczkom, więc całkiem możliwe, że będzie dziś próbowała ich przyskrzynić. - Musimy ich ostrzec - powiedziała Afrodyta. Skinęłam głową. - No. Ta cyfrowa niańka nie sięgnie aż do Świętego Jana, co? - Pewnie nie. Zdaje się, że ma zasięg kilkuset metrów. - To ja się szybko ubiorę, a ty w tym czasie zanieś ją do pokoju Bliźniaczek. Powiedz im, co się stało, i każ ostrzec Damiena i Jacka przed Neferet. - Wzięłam głęboki oddech i dodałam: - W nocy do mojego okna

przyssał się Kruk Prześmiewca. - O bogini! - Był straszny. - Zadrżałam na samo wspomnienie. - Babcia sypnęła w niego sproszkowanym turkusem, a ja przywołałam wiatr, żeby jej pomógł, no i kruk zniknął, ale nie wiem, jak długo nas podsłuchiwał. - Teraz kumam, co chciałaś powiedzieć. Kruk wiedział, że babcia jedzie do Chalkboardu. - To on spowodował wypadek - dodałam. - Albo ona - rzekła Afrodyta. - Neferet. - Albo oboje. - Podeszłam do stolika nocnego i podniosłam monitor. Zanieś to Bliźniaczkom. Nie, czekaj jeszcze - zatrzymałam ją, nim zdążyła wyjść. Podeszłam do niebieskiego neseseru babci i przeszukałam komorę, którą pozostawiła otwartą. Tak jak się spodziewałam, znalazłam tam mieszek z jeleniej skóry. Na wszelki wypadek sprawdziłam, co jest w środku, po czym zadowolona podałam mieszek Afrodycie. - To sproszkowany turkus. Niech dziewczyny podzielą się nim z Damienem i Jackiem. Powiedz im, że stanowi silną ochronę, ale nie mamy go wiele. Skinęła głową. - Dobra. - No to jazda. Będę gotowa, zanim wrócisz. - Zoey, ona z tego wyjdzie. Mówią, że jest na OIOM-ie, ale miała zapięty pas i żyje. - Niechby spróbowała inaczej - mruknęłam, walcząc z napływającymi do oczu łzami. - Nie wiem, co bym wtedy zrobiła. Podróż do szpitala upłynęła nam w milczeniu. Dzień był oczywiście denerwująco słoneczny, więc chociaż wszyscy mieliśmy okulary słoneczne, a szyby lexusa były mocno przyciemnione, czuliśmy się nieswojo (my, to znaczy Darius i ja, bo Afrodyta wyglądała, jakby z trudem powstrzymywała się od wyjrzenia przez okno i napawania się słońcem). Darius wysadził nas przed drzwiami ambulatorium. Miał zaparkować i spotkać się z nami na OIOM-ie. Choć nigdy nie spędziłam w szpitalu wiele czasu, dobrze pamiętałam tamtejszy zapach i zdecydowanie go nie cierpiałam, bo kojarzył mi się z tuszowaniem choroby środkami odkażającymi. Podeszłyśmy do informacji i zapytałyśmy o OIOM, a miła starsza pani w łososiowym kitlu wskazała nam drogę. Muszę przyznać, że było tam naprawdę strasznie. Zawahałyśmy się, nie bardzo wiedząc, czy wolno nam przejść przez dwuskrzydłowe wahadłowe drzwi z czerwonym napisem „Oddział Intensywnej Opieki Medycznej”. Potem przypomniałam sobie, że trzymają tam moją babcię, i zdecydowanym krokiem przemaszerowałam przez onieśmielające drzwi do Krainy Horroru. - Nie patrz - szepnęła Afrodyta, gdy zaczęłam się potykać, mimowolnie zaglądając w wielkie szyby oddziałowych sal. Mówię serio: sale w ogóle nie

miały ścian, tylko okna, więc każdy mógł się gapić na umierających staruszków sikających do basenów itepe. - Idź prosto do dyżurki pielęgniarek. One ci powiedzą, co z babcią. - Skąd tyle wiesz na ten temat? - zapytałam szeptem. - Ojciec dwa razy przedawkował i wylądował tutaj. - Coś ty? - Gapiłam się na nią z rozdziawioną gębą. Wzruszyła ramionami. - Też byś przećpała, jakbyś miała za żonę moją starą. Pewnie tak, ale wolałam jej tego nie mówić. Poza tym dotarłyśmy właśnie do dyżurki. - W czym mogę pomóc? - zapytała kanciasta blondynka. - Przyszłam zobaczyć moją babcię, Sylvię Redbird. - Jak się nazywasz? - Zoey Redbird - odpowiedziałam. Pielęgniarka sprawdziła coś w grafiku i uśmiechnęła się. - Jesteś wymieniona jako jej najbliższa krewna. Musisz chwilkę zaczekać, teraz jest u niej lekarz. Posiedź w sali dla rodzin na końcu korytarza, a ja dam mu znać, że przyszłaś. - Będę mogła ją zobaczyć? - Oczywiście, jak tylko lekarz skończy. - Dobrze. Zaczekam. - Zrobiłam parę kroków, po czym stanęłam. - Nie zostawiacie jej samej, prawda? - Nie. Sale mają szyby zamiast ścian, żeby żaden z pacjentów nie był pozostawiony bez nadzoru. Hm. Zaglądanie przez szyby mogło nie wystarczyć na problemy babci. - Proszę mnie zawiadomić, jak tylko doktor wyjdzie, dobrze? - Oczywiście. Poszłam z Afrodytą do sali dla rodzin, niemal równie sterylnej i strasznej jak reszta oddziału. - To mi się nie podoba. - Nie byłabym w stanie wysiedzieć, więc chodziłam w tę i we w tę przed strasznie brzydką niebieską kanapą w kwiatki. - Potrzebuje do ochrony czegoś więcej niż tylko pielęgniarek zaglądających raz po raz przez szybę - przyznała Afrodyta. - Nawet przed ostatnimi wydarzeniami Kruki Prześmiewcy potrafiły szkodzić starym, bliskim śmierci ludziom. Babcia jest już starsza, a teraz... teraz... - Słowa uwięzły mi w gardle. - Jest ranna i nic więcej - rzekła stanowczym tonem Afrodyta. - Ale masz rację, stała się przez to bezbronna. - Myślisz, że pozwolą mi wezwać do niej szamana? - A znasz jakiegoś? - No, tak jakby. Pośrednio. Jest taki jeden gość, John Whitehorse, który od dawna przyjaźni się z babcią. Wiem od niej, że należy do plemiennej starszyzny. Babcia powinna mieć w komórce jego numer. Na pewno będzie znał jakiegoś

szamana. - Nie zaszkodzi spróbować - mruknęła. - I co z nią? - rozległ się głos Dariusa, który właśnie w tej chwili wszedł do sali. - Jeszcze nie wiemy. Czekamy na lekarza. Właśnie się zastanawiałyśmy, czy nie zadzwonić do jednego z przyjaciół babci i nie poprosić szamana, żeby przy niej posiedział. - A nie byłoby prościej poprosić o to Neferet? W końcu jest naszą najwyższą kapłanką, a jednocześnie uzdrowicielką. - Nie! - odpowiedziałyśmy jednogłośnie. Darius zmarszczył brwi, ale wejście lekarza uratowało nas przed koniecznością dalszych wyjaśnień. - Zoey Redbird? Wyciągnęłam rękę do wysokiego faceta. - To ja. Z powagą uścisnął mi dłoń. Rękę miał silną i gładką, a uścisk mocny. - Jestem doktor Ruffing. Zajmuję się twoją babcią. - W jakim jest stanie? - zapytałam, zdziwiona spokojnym brzmieniem swojego głosu, bo w gardle miałam wielką kluchę strachu. - Usiądźmy - zaproponował. - Postoję. - Próbowałam uśmiechnąć się przepraszająco. - Jestem zbyt zdenerwowana, by siedzieć. Jego uśmiech był bardziej przekonujący, a wyraz twarzy życzliwy. To dobrze. - W porządku. Twoja babcia miała poważny wypadek. Odniosła obrażenia głowy, a prawą rękę ma złamaną w trzech miejscach. Pas bezpieczeństwa poranił jej klatkę piersiową, a poduszki powietrzne poparzyły twarz, ale obie te rzeczy uratowały jej życie. - Wyjdzie z tego? - zapytałam szeptem, bo głos z coraz większym trudem wydobywał mi się z gardła. - Ma spore szanse, ale musi upłynąć jeszcze doba, żebyśmy mogli coś wiedzieć na pewno. - Jest przytomna? - Nie. Wprowadziłem ją w śpiączkę, żeby... - W śpiączkę! - Zachwiałam się, zrobiło mi się gorąco, a na skraju pola widzenia pojawiły się jasne plamki. Darius schwycił mnie za łokieć i poprowadził do sofy. - Oddychaj powoli. Skoncentruj się na nabieraniu powietrza. - Doktor Ruffing przykląkł przede mną, chwytając palcami mój nadgarstek i mierząc puls. - Przepraszam - szepnęłam, ocierając pot z czoła. - Już dobrze. Po prostu ta śpiączka tak strasznie zabrzmiała. - To nic takiego. Wprowadziłem ją w śpiączkę, żeby mózg miał szansę się

wyleczyć - rzekł doktor. - Mam nadzieję, że dzięki temu opanujemy obrzęk. - A jeśli nie? Poklepał mnie po kolanie, po czym wstał. - Wszystko po kolei. - Mogę ją zobaczyć? - Tak, ale zachowaj ciszę. - Pociągnął mnie za sobą w stronę sali babci. - Czy Afrodyta może pójść ze mną? - Na razie można do niej wchodzić tylko pojedynczo - odparł. - Nie ma sprawy - rzekła Afrodyta. - Zaczekamy tu na ciebie. Pamiętaj, nie bój się. Cokolwiek się stało, to wciąż jest twoja babcia. Skinęłam głową, przygryzając wnętrze policzka, żeby powstrzymać łzy. Potem poszłam za doktorem Ruffingiem do szklanej sali niedaleko dyżurki pielęgniarek. Zatrzymaliśmy się przed wejściem. Lekarz spojrzał na mnie. - Jest podłączona do wielu urządzeń i rurek. Wygląda to znacznie gorzej, niż jest w rzeczywistości. - Oddycha sama? - Tak, jej serce bije mocno i równo. Gotowa? Skinęłam głową, a on otworzył mi drzwi. Wchodząc do sali, usłyszałam przerażający trzepot ptasich skrzydeł. - Słyszał pan to? - szepnęłam. - Co? - zapytał doktor. Spojrzałam w jego szczere oczy i nie miałam najmniejszych wątpliwości, że nie słyszał bicia kruczych skrzydeł. - Nic. Przepraszam. Dotknął mojego ramienia. - Wiem, że to dla ciebie bardzo trudne. Ale twoja babcia ma silny organizm i jest wielka szansa, że jej się uda. Powoli podeszłam do łóżka. Babcia wydawała się teraz tak drobna i wątła, że łzy same pociekły mi po policzkach. Twarz miała strasznie posiniaczoną i popaloną, na pękniętej wardze i policzku widniały szwy. Większość głowy pokrywały bandaże, a prawa ręka całkowicie zniknęła pod grubym gipsem, z którego wystawały dziwaczne metalowe ustrojstwa. - Czy jeszcze coś chciałabyś wiedzieć? - zapytał łagodnie doktor Ruffing. - Tak - powiedziałam bez wahania, wpatrzona w twarz babci. - Moja babcia jest Czirokezką i wiem, że czułaby się lepiej, gdybym wezwała do niej szamana. - W końcu oderwałam wzrok od jej poranionej twarzy i spojrzałam na lekarza. - Nie chcę pana urazić. Tu nie chodzi o sprawy medyczne, tylko duchowe. - Cóż, przypuszczam, że byłoby to możliwe, ale dopiero później, gdy zostanie przeniesiona na zwykły oddział. Z trudem się powstrzymałam, żeby nie wrzasnąć: „Przecież właśnie tu potrzebuje szamana!”. Doktor nadal mówił cicho, lecz jego słowa brzmiały bardzo szczerze.

- Musisz zrozumieć, że to katolicki szpital, więc w gruncie rzeczy nie pozwalamy tym... - Katolicki? - przerwałam, czując przypływ ulgi. - Więc pozwoliliby państwo, żeby siedziała przy niej zakonnica? - Hm, tak, jasne. Siostry i księża często odwiedzają naszych pacjentów. Uśmiechnęłam się. - To świetnie. Znam idealną kandydatkę. - Dobrze. Czy chciałabyś zapytać o coś jeszcze? - Tak. Mają tu państwo książkę telefoniczną?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Nie wiem, ile minęło godzin. Odesłałam Dariusa i Afrodytę do szkoły protestowali, ale przypomniałam Afrodycie, że ktoś musi przypilnować spraw na miejscu, żebym ja mogła spokojnie zostać tutaj i martwić się wyłącznie o babcię. Wtedy w końcu zgodziła się mnie zostawić. Obiecałam Dariusowi, że nie wyjdę sama ze szpitala, tylko zadzwonię, żeby po mnie przyjechał, mimo że do szkoły była stąd niecała mila prostą drogą i bez problemu dotarłabym pieszo. Na OIOM-ie czas dziwnie płynie. Nie ma tam okien wychodzących na zewnątrz budynku, a poza warkotem, stukotem i pikaniem aparatury szpitalnej, które brzmiało jak z filmu SF, w salach panowała cisza. Wyobraziłam sobie, że to coś w rodzaju przedsionka śmierci, i trochę spanikowałam. Ale nie mogłam opuścić babci, przynajmniej dopóki nie zluzuje mnie ktoś przygotowany na walkę z demonami. Siedziałam więc, czekając i czuwając nad uśpionym ciałem babci, które próbowało uleczyć się samo. Trzymałam ją za rękę i cicho nuciłam jedną z czirokeskich kołysanek, które lubiła mi śpiewać, aż wreszcie do sali wbiegła siostra Mary Angela. Spojrzała na mnie, potem na babcię i rozwarła ramiona, a ja rzuciłam się jej w objęcia, przyciskając twarz do miękkiego habitu, żeby zagłuszyć płacz. - Ciii... Wszystko będzie dobrze, moje dziecko. Matka Boska czuwa nad nią - wymruczała siostra, poklepując mnie po plecach. Gdy w końcu byłam w stanie coś powiedzieć, spojrzałam na siostrę i pomyślałam, że jeszcze nigdy w życiu tak się nie cieszyłam z niczyjego widoku. - Strasznie siostrze dziękuję za przyjście. - Byłam zaszczycona, że zadzwoniłaś właśnie do mnie. Przepraszam, że to tak długo trwało. Musiałam się nieźle napracować, zanim udało mi się wyrwać z opactwa - powiedziała i wciąż otaczając mnie ramieniem, podeszła do łóżka babci. - Nie ma sprawy. Dobrze, że teraz siostra tu jest. Przedstawiam siostrze moją babcię, Sylvię Redbird - wykrztusiłam zdławionym głosem. - Jest dla mnie matką i ojcem. Bardzo ją kocham. - Musi być kimś szczególnym, skoro zyskała uwielbienie takiej wnuczki. Rzuciłam siostrze szybkie spojrzenie. - W szpitalu nie wiedzą, że jestem adeptką. - To nie powinno mieć znaczenia - odparła stanowczo siostra. - Jeśli ty lub twoja rodzina potrzebujecie opieki lub pociechy, powinni wam ją zapewnić. - Nie zawsze tak jest - zauważyłam. Spojrzała na mnie ze zrozumieniem. - Niestety muszę ci przyznać rację. - Więc pomoże mi siostra, nie mówiąc im, kim jestem? - Tak - odrzekła. - To dobrze, bo babcia i ja potrzebujemy pomocy.

- Co mogę dla was zrobić? Zerknęłam na babcię. Wyglądała na równie spokojną jak wtedy, gdy przy niej zasiadłam. Nie słyszałam już trzepotu skrzydeł i nie wyczuwałam w powietrzu złej aury. A jednak nie chciałam zostawić jej samej nawet na parę minut. - Zoey? Zajrzałam w życzliwe, mądre oczy tej niesamowitej zakonnicy i powiedziałam najszczerszą prawdę. - Muszę z siostrą porozmawiać, ale nie chcę tego robić tutaj, gdzie mogą nam przeszkodzić albo nas podsłuchać, a z drugiej strony boję się zostawić babcię samą, bez opieki. Siostra patrzyła na mnie spokojnie zupełnie niezrażona moimi wariacjami. Potem sięgnęła do jednej z przednich kieszeni obszernego czarnego habitu i wyjęła małą, lecz pięknie wyrzeźbioną figurkę Maryi. - Czy będziesz spokojniejsza, jeśli na czas naszej rozmowy zostawię tu z babcią Matkę Boską? Skinęłam głową. - Chyba tak - powiedziałam, starając się nie wnikać, dlaczego niby miałaby mnie uspokajać podobizna matki chrześcijan przyniesiona przez zakonnicę. Wystarczyło mi instynktowne przekonanie, że mogę zaufać tej kobiecie i jej „magii”. Siostra postawiła figurkę na stoliku przy łóżku babci, po czym pochyliła głowę i złożyła ręce. Widziałam, jak porusza ustami, ale szeptała tak cicho, że nic nie zrozumiałam. Na koniec przeżegnała się, ucałowała swoje palce i lekko dotknęła figurki. Po tym wszystkim wyszłyśmy z pokoju. - Która to godzina? - zapytałam. - Jeszcze jasno na dworze? Spojrzała na mnie zdziwiona. - Już dawno po zmroku, Zoey. Minęła dziesiąta. Potarłam twarz. Byłam wykończona. - Może wyjdziemy na chwilę na zewnątrz? Mam siostrze do powiedzenia wiele trudnych rzeczy i chyba będzie mi łatwiej zrobić to w ciemnościach. - Z przyjemnością. Jest ładna, rześka noc. Znalazłyśmy drogę w labiryncie szpitala i w końcu wyszłyśmy z budynku od zachodu, naprzeciwko pięknej fontanny szemrzącej po drugiej stronie ulicy, na rogu Dwudziestej Pierwszej i Utica. - Pójdziemy do fontanny? - zapytałam. - Prowadź, Zoey - odparła z uśmiechem siostra. Szłyśmy w milczeniu. Rozglądałam się wokół, wypatrując śladów czających się w ciemności pokracznych ptaków i nasłuchując dźwięków, które zbyt łatwo mogły być wzięte za zwykłe krakanie. Ale nic takiego nie zauważyłam. W otaczającej nas nocy wyczuwałam jedynie wyczekiwanie, a nie miałam pojęcia, czy to dobry czy zły znak.

Niedaleko fontanny stała ławka zwrócona przodem do zdobiącego południowo-zachodni róg szpitala marmurowego posągu Maryi otoczonej owieczkami i pastuszkami. Przy drzwiach ambulatorium też stała taka figura, tyle że kolorowa, przedstawiająca Matkę Boską w jej słynnym niebieskim szalu. Ciekawe, że nigdy dotąd nie zauważyłam, jak wiele tu jest tych posągów. Chwilę posiedziałyśmy, odpoczywając w chłodnej nocnej ciszy. W końcu wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na siostrę. - Czy wierzy siostra w demony? - zapytałam, przechodząc od razu do rzeczy. Nie było sensu kręcić, zresztą nie miałam na to czasu ani cierpliwości. Uniosła siwe brwi. - W demony... Hm, tak. Demony mają w naszej wierze długą i burzliwą historię. Potem tylko patrzyła na mnie spokojnie, czekając na ciąg dalszy. To była jedna z rzeczy, które w niej najbardziej polubiłam: nie należała do tych dorosłych, którzy uważają, że powinni kończyć za ciebie zdania. Ani do tych, którzy nie potrafią spokojnie zaczekać, aż ktoś młodszy od nich pozbiera myśli. - Spotkała siostra jakiegoś osobiście? - Nigdy naprawdę. Miałam kilka wezwań w ich sprawie, ale za każdym razem okazywało się, że stoją za nimi albo bardzo chorzy, albo nieuczciwi ludzie. - A anioły? - Czy w nie wierzę czy czy je spotkałam? - Jedno i drugie - odparłam. - Odpowiednio tak i nie. Chociaż zdecydowanie wolałabym spotkać anioła niż demona, gdybym miała wybór. - Niech siostra nie będzie taka pewna. - Słucham? - Czy zna siostra słowo nefilim? - Tak czasem nazywają gigantów ze Starego Testamentu. Niektórzy teologowie sądzą, że Goliat albo do nich należał, albo był potomkiem jednego z nich. - A ten Goliat nie był dobrym człowiekiem, prawda? - Według Biblii nie. - No cóż. Opowiem siostrze historię o jednym z gigantów. On też nie był dobry. To opowieść plemienia mojej babci. - Plemienia? - Babcia jest Czirokezką. - O! W takim razie mów, Zoey. Uwielbiam opowieści rdzennych Amerykanów. - Lepiej niech siostra mocno trzyma czepiec. To nie będzie bajka na dobranoc. - Po tych słowach przedstawiłam jej skróconą wersję historii o Kalonie, Tsi Sgili i Krukach Prześmiewcach. Skończyłam w momencie uwięzienia Kalony i utraconej pieśni kruków

zwiastującej powrót ich ojca. Siostra siedziała w milczeniu przez kilka długich minut, a gdy się odezwała, ze zdziwieniem spostrzegłam, że zareagowała podobnie jak ja, gdy po raz pierwszy usłyszałam tę legendę. - Kobiety ożywiły glinianą lalkę? Uśmiechnęłam się. - O to samo zapytałam, gdy babcia mi to opowiedziała. - I co ona na to? Biorąc pod uwagę malujący się na jej twarzy spokój, myślała pewnie, że się roześmieję i powiem, że babcia wyjaśniła to jako baśń, a może alegorię religijną. Ale ja powiedziałam prawdę. - Przypomniała mi, że magia naprawdę istnieje i że jej przodkowie, którzy są też moimi przodkami, z równym niedowierzaniem traktowaliby opowieści o dziewczynie, która potrafi władać wszystkimi pięcioma żywiołami. - Chcesz powiedzieć, że ty dysponujesz takim darem i że to dlatego do Kociej Budy musi cię eskortować wojownik? - zapytała siostra. Widziałam w jej oczach, że nie chce nazwać mnie kłamczuchą i zepsuć naszej ledwo zawartej przyjaźni, lecz nie wierzy mi. Wstałam więc, odeszłam o mały krok od ławki, żeby wyjść z drażniącego blasku latarni, zamknęłam oczy i wciągnęłam głęboko w płuca chłodne powietrze nocy. Nie musiałam się długo zastanawiać, gdzie jest wschód. Samo przyszło. Zwróciłam twarz w stronę szpitala po drugiej stronie ulicy i otworzyłam oczy. - Wietrze - zaczęłam z uśmiechem - w ostatnich dniach często cię przyzywałam. Dziękuję ci za wierność i raz jeszcze proszę o wysłuchanie. Przybądź do mnie! Noc była niemal bezwietrzna, ale gdy tylko wezwałam pierwszy żywioł, wokół mnie zaczęła tańczyć słodka psotna bryza. Siostra znajdowała się dość blisko, by ją poczuć. Przytrzymała nawet ręką welon. Zatrzepotałam powiekami w odpowiedzi na jej zdumione spojrzenie i obróciłam się w prawo, na południe. - Ogniu, wieczór jest chłodny, więc jak zawsze potrzebujemy twojego ciepła! Przybądź i ogrzej nas! Chłodna noc nagle stała się ciepła, wręcz parna. Słyszałam wokół trzask iskier z niewidocznego kominka i miałam wrażenie, że za chwilę razem z siostrą zacznę smażyć kiełbaski. - Niesamowite! - wyszeptała. Uśmiechnęłam się i znów zwróciłam w prawo. - Wodo, potrzebujemy cię, byś nas oczyściła i złagodziła żar ognia. Przybądź do mnie! Z niemałą ulgą poczułam, jak ogień przygasa, przygnieciony dotykiem i aromatem wiosennego deszczu. Moja skóra nie zmokła, choć powinna: było tak, jakbym została wrzucona w sam środek burzy, obmyta, schłodzona i odnowiona. Siostra uniosła twarz do nieba i otworzyła usta, jakby myślała, że naprawdę pochwyci kroplę deszczu.

Zrobiłam kolejny zwrot w prawo. - Ziemio, zawsze jesteś blisko mnie. Ty nas karmisz i chronisz. Przybądź! Wiosenny deszcz przeobraził się w letnie pole świeżo skoszonego siana. Schłodzona deszczem bryza była teraz wypełniona lucerną, słońcem i radosnymi nawoływaniami bawiących się dzieci. Spojrzałam na siostrę. Nie podniosła się z ławki, ale zdjęła czepiec z welonem, wystawiając na wiatr krótkie siwe włosy, śmiejąc się i oddychając głęboko. Trochę przypominała ładną dziewczynkę. Poczuła, że na nią patrzę, i odwzajemniła spojrzenie w chwili, gdy unosiłam ręce nad głowę. - To duch nas łączy i to on nas czyni wyjątkowymi. Duchu, przybądź do mnie! Jak zawsze w takiej sytuacji miałam wrażenie, że moja dusza szybuje w górę. - Och! - jęknęła siostra, ale nie wydawała się przestraszona czy zła, tylko oczarowana. Patrzyłam, jak się pochyla i przyciska do serca koraliki zawieszonego na szyi różańca. - Dziękuję wam, duchu, ziemio, wodo, ogniu i wietrze. Możecie już odejść, zabierając ze sobą moją wdzięczność. Chwała wam! - powiedziałam, rozkładając szeroko ręce, a żywioły zawirowały wesoło wokół mnie i odpłynęły w noc. Powoli podeszłam do ławki i usiadłam obok siostry, która przygładzała włosy i nakładała czepiec. W końcu spojrzała na mnie. - Od dawna to podejrzewałam. - Podejrzewała siostra, że potrafię panować nad żywiołami? - spytałam zdumiona. Zaśmiała się. - Nie, moje dziecko. Podejrzewałam, że świat jest pełen niewidzialnych mocy. - Bez urazy, ale to trochę dziwne, żeby zakonnica mówiła coś takiego. - Czyżby? Nie sądzę, żeby to było aż takie dziwne, jeśli się weźmie pod uwagę, że jestem zaślubiona czemuś, co w gruncie rzeczy jest duchem. Zawahała się, po czym dodała: - Czułam obecność tych mocy... - Żywiołów - przerwałam. - To pięć żywiołów. - W porządku. Mój błąd. Czułam obecność tych żywiołów już wiele razy w opactwie. Legenda głosi, że wybudowano je na miejscu, które w pradawnych czasach było siedliskiem mocy. Widzisz więc, Zoey Redbird, przyszła kapłanko: to co mi dziś pokazałaś, bardziej potwierdza moje domysły, niż mnie szokuje. - Hm. Miło mi to słyszeć. - A zatem kobiety Ghigua zbudowały z gliny dziewczynę, która zwabiła upadłego anioła w pułapkę, a Prześmiewcy śpiewali pieśń o jego powrocie, po czym sami zmienili się w duchy? I co było dalej? Uśmiechnęłam się na dźwięk jej rzeczowego tonu, po czym

spoważniałam i kontynuowałam opowieść. - Wygląda na to, że przez wiele lat, to znaczy pewnie z tysiąc, nic się nie działo. A potem, parę dni temu, zaczęłam słyszeć po nocach jakieś okropne krakanie. - Ale nie sądzisz, że to były zwykłe wrony? - Wiem, że nie. Po pierwsze, wrona robi „kra”, a nie „krr”. Siostra pokiwała głową. - Tak robią kruki. - Właśnie się tego dowiedziałam. Po drugie, nie tylko dwa z nich mnie zaatakowały, ale ostatniej nocy jednego widziałam. Podsłuchiwał za oknem, gdy babcia mówiła, dokąd pojedzie, kiedy ja będę spać. I właśnie podczas jazdy miała ten dziwaczny prawie śmiertelny „wypadek”. - Nakreśliłam w powietrzu łapki, dając do zrozumienia, że wcale nie uważam tego za wypadek. Świadkowie mówią, że spowodował go ogromny czarny ptak, który wleciał prosto w samochód. - Matko Najświętsza! Dlaczego Kruk Prześmiewca miałby atakować twoją babcię? - Myślę, że chodziło o to, żeby nie mogła nam dalej pomagać w walce z nimi. - „Nam”, to znaczy tobie i komu? - Moim przyjaciołom, którzy także są adeptami. Większość z nich potrafi się komunikować z jednym żywiołem, a jedna osoba ma wizje przestrzegające przed złymi rzeczami, które mogą się zdarzyć. Zazwyczaj chodzi o śmierć i zniszczenie, no wie siostra, jak to zwykle w wizjach. - Czy tą osobą może być Afrodyta, ta przemiła dziewczyna, która dzięki Bogu! adoptowała wczoraj Diabolinę? Wyszczerzyłam się. - Tak, to ona. A jeśli chodzi o Diabolinę, to nikt z mojego grona nie jest zachwycony jej obecnością. - Siostra parsknęła śmiechem. - W każdym razie Afrodyta zobaczyła w ostatniej wizji coś, co naszym zdaniem jest proroctwem Kruków Prześmiewców, i spisała to. Siostra Mary Angela zbladła. - I to proroctwo zwiastuje powrót Kalony? - Tak. Chyba właśnie mamy z nim do czynienia. - O Maryjo! - jęknęła siostra i przeżegnała się. - Dlatego potrzebna nam siostry pomoc - dodałam. - Jak mogę pomóc, żeby proroctwo się nie ziściło? Wiem parę rzeczy o gigantach, ale nie mam pojęcia o sprawach, o których mowa w tej czirokeskiej legendzie! - Sądzę, że sami już się orientujemy, o co mniej więcej chodzi, a dzisiejszej nocy chcemy rozpocząć pewną akcję, która mocno przeszkodzi Kalonie w realizacji jego planów. Potrzebujemy jednak pomocy przy babci. Widzi siostra, kruki miały rację. Robiąc jej krzywdę, zrobiły krzywdę mnie. Nie

zostawię jej samej, żeby mogły ją dalej dręczyć. Personel szpitala nie pozwala wezwać do niej szamana, bo nie lubi pogańskich wierzeń. Potrzebuję kogoś, kto jest silny duchem i kto mi wierzy. - Czyli mnie - domyśliła się. - Tak. Pomoże mi siostra? Czy posiedzi tu siostra z babcią i będzie ją chronić przed krukami, kiedy ja będę próbowała cofnąć czas o jakieś tysiąc lat? - Z przyjemnością. - Siostra wstała i zdecydowanym krokiem ruszyła do przejścia. Odwróciła się do mnie. - A co? Myślałaś, że będziesz musiała znowu przywołać wiatr, żeby mnie tam zaniósł? Zaśmiałam się i ruszyłam za nią. Tym razem nie niecierpliwiłam się, gdy przystanęła przed posągiem Matki Boskiej w holu, skłaniając głowę i szepcząc krótką modlitwę. Zamiast tego dokładnie przyjrzałam się Maryi, po raz pierwszy dostrzegając w jej twarzy życzliwość, a w oczach mądrość. - Ogniu, potrzebuję cię - szepnęłam, a gdy temperatura wokół mnie zaczęła wzrastać, pochwyciłam ciepło w dłonie, po czym pstryknęłam palcami w kierunku jednej ze stojących u stóp figurki świec wotywnych. Zapaliła się nie tylko ta jedna, lecz także kilka sąsiednich. - Dziękuję, ogniu. Możesz już odejść do swoich zabaw - powiedziałam. Siostra bez słowa podniosła jedną z zapalonych świec i spojrzała na mnie wyczekująco, a gdy milczałam, podpowiedziała: - Masz ćwierć dolara? - Chyba tak. - Pogrzebałam w kieszeniach dżinsów i wyjęłam resztę wyrzuconą przez automat z colą. Były tam dwie ćwiartki, dwie dziesięciocentówki i pięciocentówka. Nie do końca wiedząc, czego siostra ode mnie oczekuje, wyciągnęłam drobne w jej kierunku. - Dobrze - odparła z uśmiechem. - Połóż to wszystko na miejscu tej świeczki i chodźmy na górę. Wykonałam polecenie i ruszyłyśmy do sali babci. Siostra niosła świeczkę, osłaniając ręką migoczący płomyk. Gdy weszłyśmy na salę babci, tym razem nie powitał nas furkot skrzydeł. Nie zauważyłam też na skraju pola widzenia żadnych poruszających się cieni. Siostra podeszła do figurki Maryi i postawiła przed nią świeczkę. Potem usiadła na krześle, na którym przez cały dzień siedziałam ja, i zdjęła z szyi różaniec. - Nie powinnaś już iść, moje dziecko? - zapytała, nie patrząc na mnie. Ty też masz do rozegrania bitwę ze złem. - Tak. Właśnie. - Szybko podeszłam do łóżka. Babcia wciąż trwała w bezruchu, ale wmawiałam sobie, że wygląda trochę zdrowiej i oddycha głębiej. Ucałowałam ją w czoło. - Kocham cię, babuniu - szepnęłam. - Niedługo wrócę. Na razie zostanie przy tobie siostra Mary Angela. Nie pozwoli krukom cię zabrać. Potem zwróciłam się do siostry, która wyglądała bardzo spokojnie i jakoś nieziemsko, siedząc na tym szpitalnym krześle i przesuwając w palcach paciorki różańca w migoczącym płomyku świeczki, który rzucał na nią i jej boginię

roztańczone cienie. Otwierałam już usta, aby się odezwać, lecz ona zrobiła to pierwsza. - Nie musisz mi dziękować, dziecko. To moja praca. - Siedzenie przy chorych? - Pomaganie dobru w powstrzymywaniu zła. - Cieszę się, że siostra jest w tym dobra - powiedziałam. - Ja też. Pochyliłam się i ucałowałam jej mięciutki policzek, a ona się uśmiechnęła. Przed wyjściem musiałam jednak powiedzieć jeszcze jedną rzecz. - Siostro, jeśli mi się nie uda... jeśli nie zdołamy powstrzymać Kalony przed powrotem, ludzie w okolicy, a w szczególności kobiety znajdą się w niebezpieczeństwie. Będziecie musiały się ukryć gdzieś pod ziemią. Czy zna siostra jakieś miejsce, na przykład piwnicę albo nawet jaskinię, gdzie można by się szybko schronić? Skinęła głową. - Pod naszym opactwem ciągną się podziemia, które kiedyś wykorzystywano w różnych celach, w tym do ukrywania szmuglowanego alkoholu w czasach prohibicji, jeśli wierzyć legendom. - Więc niech siostra tam pójdzie i zabierze ze sobą inne siostry... nie, kurczę, całą Kocią Budę też. Musicie zejść pod ziemię. Kalona nie pójdzie tam za wami, bo będzie się bał. - Rozumiem. Wierzę jednak, że zwyciężycie. - Mam nadzieję, że tak, ale niech mi siostra obieca, że w przeciwnym razie zejdziecie pod ziemię i zabierzecie ze sobą babcię. - Spojrzałam jej w oczy, spodziewając się stwierdzenia, że zniesienie do podziemi opactwa rannej kobiety z oddziału intensywnej terapii nie będzie zbyt łatwe, lecz ona się tylko uśmiechnęła jakby nigdy nic. - Daję ci słowo. Zamrugałam zdziwiona. - A co, myślałaś, że tylko ty potrafisz czynić cuda? - zapytała, unosząc siwe brwi. - Ludzie rzadko kwestionują postępowanie siostry zakonnej. - Hm. No to świetnie. Dobra. Zadzwonię, jak tylko będę mogła. Niech się siostra nie rozstaje z komórką. - Nie martw się o babcię ani o mnie. Stare kobiety zawsze sobie poradzą. Jeszcze raz ucałowałam ją w policzek. - Siostra jest zupełnie jak babcia. Żadna z was nigdy nie będzie stara.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Nie chciało mi się czekać na Dariusa, skoro mogłam dotrzeć do szkoły szybciej, niż on zdążyłby dojść do samochodu, odpalić go i przyjechać pod szpital, ale kiedy już wyszłam na zewnątrz, przestraszyłam się nocy, która z przyjaciela zmieniła się w jakiegoś nieokreślonego, a zarazem okropnego wroga. Wezwałam więc wojownika, a w oczekiwaniu na niego wstukałam numer Stevie Rae. Nie odebrała. Telefon nawet nie zadzwonił, tylko od razu przełączył się na pocztę głosową. Hm. Niby jaką wiadomość miałam jej zostawić? „Cześć, Stevie Rae, chciałam z tobą pogadać o wielkim proroctwie i pradawnym złu, z którym wkrótce staniesz oko w oko, ale jak cię nie ma, to pogadamy kiedy indziej. Pa!”. Jakoś nie miałam wrażenia, żeby to było zbyt mądre wyjście, więc wściekałam się na siebie, że nie zadzwoniłam wcześniej. Tyle że byłam totalnie pochłonięta wypadkiem babci. A o to właśnie chodziło Krukom Prześmiewcom. Czarny lexus zaparkował przy krawężniku obok wejścia do ambulatorium. Darius wyskoczył i otworzył mi drzwi. - Jak babcia? - Bez zmian. Lekarz mówi, że to dobrze. Teraz siedzi przy niej siostra Mary Angela, żebym ja mogła wrócić i poprowadzić rytuał oczyszczenia. Skinął głową i zawrócił w stronę szkoły. - Siostra Mary Angela to potężna kapłanka. Byłaby z niej doskonała wampirka. Uśmiechnęłam się. - Powiem jej, że tak twierdzisz. Czy dziś w szkole wydarzyło się coś, o czym powinnam wiedzieć? - Kiedy rozeszła się wieść o twojej babci, niektórzy proponowali przełożenie ceremonii. - Nigdy w życiu! - zaprotestowałam szybko. - Jest zbyt ważna, żeby ją przekładać. Zerknął na mnie z ciekawością, ale powiedział tylko: - Tak właśnie mówiła Neferet. Przekonała Szechinę, żeby wszystko odbyło się zgodnie z planem. - Serio? - zapytałam, zastanawiając się, dlaczego tej wiedźmie miałoby na tym zależeć. Może podejrzewała, że Afrodyta straciła dar komunikacji z ziemią, i szykowała się na narobienie jej i mnie wielkiego wstydu? No cóż, jeśli na to liczyła, to czekała ją duża niespodzianka. - Ledwo się wyrobisz - zauważył, patrząc na cyfrowy zegar na desce rozdzielczej. - Musisz się migiem przebrać i lecieć pod wschodni mur. - Spoko. Uwielbiam działać pod presją czasu - skłamałam. - Cóż, z tego co wiem, Afrodyta i reszta już wszystko przygotowali.

Skinęłam głową i uśmiechnęłam się. - Afrodyta, no, no. Odwzajemnił uśmiech. - Mhm. Afrodyta. Zatrzymaliśmy się przy krawężniku i Darius wysiadł, żeby otworzyć mi drzwi. - No to dzięki, panie narzeczony - zażartowałam. - Widzimy się na ceremonii. - Za nic w świecie bym tego nie przegapił - odparł. **** - O matko! Co z twoją babcią? Dosłownie odchodziłem od zmysłów! Jack wpadł do mojego pokoju jak małe tornado, ściskając mnie z taką siłą, że omal się nie udusiłam. Dodatkowo rzuciła się na mnie Cesarzowa, merdając ogonem i dysząc radośnie. - Właśnie - dorzucił Damien, pakując się do pokoju zaraz za nimi i także mnie obejmując. - Strasznie się przejęliśmy. Zapaliłem dla niej lawendową świecę i cały dzień pilnowałem płomienia. - To by jej się spodobało - powiedziałam. - No więc jak? Wyjdzie z tego? - rozległ się od strony drzwi głos Erin. - Afrodyta oczywiście nas olała - dodała Shaunee. - Powiedziałam wam wszystko, co wiedziałam - zaprzeczyła zamykająca pochód Afrodyta. - Czyli że dopiero za jakąś dobę będzie wiadomo więcej. - Nadal czekamy - powiedziałam. - Ale nie pogarsza jej się, a to już dobra wiadomość. - Ten wypadek to naprawdę sprawka Kruków Prześmiewców? - zapytał Jack. - Jestem tego pewna. Kiedy weszłam do jej sali, jeden tam był. - To może nie powinnaś jej zostawiać samej? - przestraszył się. - Co będzie, jak jej coś zrobią? - Na pewno by mogły, ale nie jest sama. Pamiętasz zakonnicę, o której wam opowiadałyśmy? Tę z Kociej Budy? Siedzi teraz przy babci i nie pozwoli, żeby kruki ją skrzywdziły. - Zakonnice mnie przerażają - mruknęła Erin. - Mnie też - dodała Shaunee. - Przez pięć lat chodziłam do prywatnej katolickiej podstawówki i zapewniam cię, że to potworne babska. - Siostra Mary Angela z całą pewnością potrafi się obronić - przyznała Afrodyta. - I pogonić każdego kruka, który będzie próbował zaszkodzić babci podsumowałam. - Więc ta siostra wie o krukach? - zapytał Damien. - Wie wszystko. O przepowiedni itede. Musiałam jej powiedzieć, żeby

wiedziała, dlaczego nie może ani na chwilę zostawić babci samej. - Po namyśle postanowiłam przyznać się także do reszty. - Poza tym jej ufam. Zawsze w jej obecności odczuwam obecność potężnych sił dobra. W sumie bardzo mi przypomina babcię. - W dodatku sądzi, że Nyks jest inną wersją Matki Boskiej, co oznacza, że nie uważa nas za złych i zmierzających prosto do piekła - poparła mnie Afrodyta. - Ciekawe - rzekł Damien. - Chciałbym ją poznać, gdy już rozprawimy się z Kaloną i tym całym szaleństwem. - A skoro o szaleństwie mowa, to czy rzucaliście okiem na cyfrową niańkę? - zapytałam. Jack przytaknął i poklepał swoją nieodłączną saszetkę. - Jasne, że tak. Nic się nie działo. Można by wręcz powiedzieć, że panuje grobowa cisza. - Zachichotał i zakrył usta dłonią. - Sorki! Nie chciałem, żeby to zabrzmiało jak żart z kogoś, kto być może jest m-a-r-t-w-y - przeliterował. - Wszystko w porządku, kochanie. - Damien otoczył go ramieniem. - W takich sytuacjach humor się przydaje. Poza tym twój śmiech jest naprawdę słodki. - Zanim dostanę mdłości i obrzygam swoją nową cudowną suknię, może powtórzymy prowizoryczny plan ceremonii? - przerwała ich czułości Afrodyta. - Nie będzie za fajnie, jak się spóźnimy. - Racja. Do roboty. Ale wy dwaj naprawdę wyglądacie super. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha w kierunku chłopaków. - W ogóle jesteśmy świetną paczką. Wszyscy zaczęli się wygłupiać, dygać i wykonywać pokazowe obroty. To Bliźniaczki wymyśliły, żebyśmy poubierali się na ceremonię w nowe ciuchy. Powiedziały, że potrzebujemy ich jako symbolu nowego roku i ogólnie pojętej nowości. Uważałam, że trochę przesadzają, lecz miałam za dużo na głowie, żeby się tym przejmować. Kiedy czuwałam przy babci, one wybrały się na zakupy (nie pytałam, jak się wykręciły od lekcji - niektórych rzeczy lepiej nie wiedzieć). Byliśmy ubrani na czarno, choć każde inaczej. Afrodyta miała suknię z czarnego aksamitu z dekoltem w kształcie łezki i strasznie krótką spódniczką, która w zestawieniu z czarnymi szpilkami wyglądała dosłownie zabójczo. Podejrzewałam, że ten strój miał ilustrować jej dewizę: „Najgorszą sytuację można poprawić dobrym wyglądem”. Damien i Jack mieli na sobie czarne ubrania. Ani trochę się nie znam na męskich strojach, naprawdę jednak błyszczeli. Bliźniaczki miały krótkie czarne spódniczki i jedwabne bluzki z gatunku tych, co do których nie mogę się zdecydować, czy wygląda się w nich fajnie czy tylko jakby się było w ciąży. Oczywiście nie miałam najmniejszego zamiaru dzielić się z Bliźniaczkami tą myślą. Ja byłam ubrana w nową, wybraną przez Erin suknię - czarną, ale z małymi czerwonymi szklanymi koralikami okalającymi dekolt i długie obcisłe rękawy oraz kończącą się zaraz nad kolanami. Pasowała idealnie i wiedziałam, że kiedy uniosę ręce, by przywołać

żywioły, światło będzie lśniło na koralikach jak krew. Innymi słowy, będę wyglądać zarąbiście. Oprócz tego wszyscy mieliśmy oczywiście swoje wisiorki z potrójnymi księżycami, znak przynależności do Cór i Synów Ciemności. Mój był wysadzany czerwonymi kamieniami połyskującymi tak samo jak korale na sukni. Uśmiechnęłam się dumna i pewna siebie. Pozostawiłam babcię w dobrych rękach, przyjaciele wiedzieli o moich planach i byli przy mnie. Wszystko pójdzie jak z płatka, a Stevie Rae i czerwoni adepci pokażą się całej szkole i Neferet nie będzie już w stanie ukrywać ich istnienia niezależnie od tego, czy przyzna się do swojej roli czy też nie. Erik po prostu będzie musiał zacząć się do mnie odzywać. No a skoro już o facetach mowa, możliwość powrotu Starka do życia budziła we mnie pewną nadzieję. Tym razem ożywienie zmarłego adepta odbywałoby się pod okiem potężnej wampirki, jaką była Szechina. Nie miałam zamiaru się teraz martwić tym, że może znów będę musiała wybierać między dwoma facetami. Na to jeszcze przyjdzie czas. Tak więc ogólnie czułam się bardzo dobrze i podobnie jak pozostali byłam gotowa na walkę z każdym durnym pradawnym złem, jakie ośmieli się stanąć mi na drodze. - No dobra. Obrzęd będzie przebiegał mniej więcej tak jak zawsze. Wybór muzyki pozostawiam Jackowi. Chłopak pokiwał entuzjastycznie głową. - Wszystko gotowe! Zmiksowałem najlepsze fragmenty soundtracku Wyznań gejszy z czymś jeszcze. Ale to coś niech na razie pozostanie tajemnicą. Zmarszczyłam brwi. Ostatnio nie lubiłam być zaskakiwana. - Bez obaw - rzekł Damien. - Spodoba ci się. Westchnęłam. I tak było za późno na jakieś zmiany. - No dobrze. Wychodzę przy muzyce i tworzę krąg, przywołując żywioły. Afrodyto, pamiętaj, żeby stanąć dokładnie przed tym wielkim dębem przy wschodnim murze. - To już załatwione, Zo - rzekła Erin. - Ustawiłyśmy świece i nakryłyśmy rytualny stół w czasie, gdy Jack i Damien podłączali sprzęt nagłośnieniowy. Świeca ziemi stoi zaraz przy drzewie. - Dobra. A tak w ogóle... widzieliście gdzieś Stevie Rae? - Nie - odparli chórem. Znów westchnęłam. Co będzie, jak się nie zjawi? - Nie martw się, przyjdzie - zapewnił mnie Damien. Wymieniłam spojrzenia z Afrodytą. - Miejmy nadzieję - powiedziałam. - Inaczej nie wiem, co u diabła zrobimy, jak świeca wyskoczy ci z rąk, gdy będziesz próbowała przywołać ziemię. - Zawsze może postawić świecę, kiedy będziesz ją zapalała, i wykonać w tym czasie taniec ziemi - podsunął usłużnie Jack.

Afrodyta spojrzała na niego z politowaniem, ale ja skinęłam głową. - Uznajmy to za plan awaryjny, choć mam nadzieję, że nie będzie potrzebny. Kiedy Stevie Rae się pojawi, wszystkie żywioły zostaną wezwane i krąg utworzony, wydam jakieś ogólne oświadczenie na temat czerwonych adeptów i ewentualnej ich pomocy w oczyszczeniu szkoły z tajemnic. - Świetnie pomyślane - pochwalił mnie Damien. - Dzięki - odparłam. - Spodziewam się, że po obrzędach będzie wiele do wyjaśniania, więc samą ceremonię chcę skrócić do minimum. - Potem będziemy mogli się przyglądać, jak Neferet radzi sobie z konsekwencjami - dodała Afrodyta. - Jeśli jest królową Tsi Sgili, to będzie zbyt zajęta ratowaniem się przed gniewem Szechiny, żeby zaprzątać sobie głowę realizacją proroctwa Kalony powiedziałam. A jeśli spełnią się najgorsze podejrzenia i królową okaże się Stevie Rae albo inna czerwona adeptka, pomyślałam, to muszę zawierzyć Szechinie i Nyks, że nas z tego wyplączą. Na głos dodałam: - Damien, na wszelki wypadek rozglądaj się za krukami. Jeśli ci się wyda, że jakiegoś widzisz lub słyszysz, uderz w niego wiatrem. - Zgoda - odparł. - Gotowi? - zapytałam wszystkich. - Gotowi! - zawołali. Potem wszyscy szybko wyszliśmy z internatu i pewni sukcesu ruszyliśmy dziarsko ku ostatnim chwilom swojej niewinności.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Wyglądało na to, że cała szkoła już na nas czeka. Adepci i wampiry ustawili się w wielkim kręgu wokół prowizorycznej sceny ograniczonej przez umieszczone we właściwych miejscach świece. Nad wszystkim górował rosnący w samym środku wielki dąb. Ucieszył mnie widok Synów Ereba. Rozstawili się na zewnętrznym obwodzie koła, ale również na szczycie otaczającego szkołę wysokiego ceglanokamiennego muru. Wiedziałam, że to utrudni Stevie Rae i czerwonym adeptom dostanie się na teren szkoły, lecz przynajmniej czułam się zabezpieczona przed Krukami Prześmiewcami, Kaloną i tym niezidentyfikowanym kimś, kto zabijał wampiry. Jack i ja stanęliśmy z boku, a Damien, Bliźniaczki i Afrodyta zajęli swoje miejsca, zwracając się twarzami do środka kręgu i biorąc w ręce kolorowe świece odpowiadające ich żywiołom. Gdybym się wspięła na palce, pewnie dostrzegłabym stół biesiadny, który czasem ustawialiśmy dla Nyks pośrodku kręgu. Tej nocy wyobraziłam sobie, że są na nim, stosownie do zimowej pory, suszone owoce, marynowane warzywa, rytualna lampka wina i takie tam. Wydało mi się, że widzę kogoś stojącego przy stole, choć nie byłam tego pewna, bo zbyt wiele osób zasłaniało mi widok. - Bądź pozdrowiona! - powitała mnie Szechina. - Bądź pozdrowiona. - Uśmiechnęłam się i zasalutowałam. - Jak się czuje babcia? - Trzyma się - odparłam. - Rozważałam odwołanie lub choćby przesunięcie obrzędów, ale Neferet nalegała, by przeprowadzić je zgodnie z planem. Zdawała się sądzić, że będzie to dla ciebie ważne. Zrobiłam zainteresowaną, lecz neutralną minę. - Cóż, uważam, że ceremonia jest ważna, i nie chciałabym, żeby przeze mnie się nie odbyła - powiedziałam, rozglądając się. Dziwne, że Neferet nie pofatygowała się osobiście, żeby mi utrzeć nosa. Byłam przekonana, że nalegała na planowe przeprowadzenie obrzędów tylko dlatego, że wiedziała, jak bardzo mnie przybił i zaniepokoił wypadek babci. - Gdzie Neferet? - zapytałam. Szechina spojrzała za siebie, zmarszczyła brwi i rozejrzała się po tłumie. - Przed chwilą za mną stała. Dziwne, że teraz nigdzie jej nie widzę... - Pewnie już się ustawiła na swoim miejscu. - Miałam nadzieję, że moja twarz nie zdradza, iż w głowie biją mi już ostrzegawcze dzwony. Spojrzałam w kierunku miejsca, gdzie Jack majstrował przy sprzęcie nagłaśniającym. - Cóż, chyba czas zaczynać. - Ojej, omal nie zapomniałam ci powiedzieć... W gruncie rzeczy liczyłam, że zrobi to Neferet. - Szechina urwała i znów rozejrzała się za naszą kapłanką. No dobrze, w takim razie sama muszę cię o tym powiadomić. Neferet

wspomniała, że nigdy dotąd nie przeprowadzałaś rytuału oczyszczającego, więc jako bardzo młoda adeptka możesz o tym nie wiedzieć, ale podczas ceremonii musisz domieszać krwi wampira do wina, które poświęcisz żywiołom. - Słucham? - zapytałam przekonana, że się przesłyszałam. - Tak. W gruncie rzeczy to całkiem proste. Erik Night zgłosił się na ochotnika nie tylko do zajęcia miejsca nieodżałowanego Lorena Blake'a i przywołania cię do kręgu, lecz także to odegrania tradycyjnej roli partnera kapłanki i ofiarowania swojej krwi. Podobno jest doskonałym aktorem, więc świetnie sobie poradzi. Ty po prostu wykonuj jego polecenia. - To o tej niespodziance mówiłem! - rzucił Jack, pojawiając się nagle obok Szechiny. - Znaczy, chodziło mi o to, że Erik będzie cię przywoływać do kręgu. A krew to szczegół. - Mówił to dzieciak, który zbyt krótko był adeptem, by mieć takie doświadczenia z krwią jak na przykład ja. - Super, że Erik się zgłosił, co? - Taaa, super... - wymamrotałam. - Zajmę już swoje miejsce - rzekła Szechina. - Powodzenia. - Powodzenia - wybąkałam do jej pleców i odwróciłam się do Jacka. Myślałeś, że się ucieszę z przejęcia przez Erika roli Lorena? - szepnęłam natarczywie. Zmarszczył brwi. - No, obaj z Damienem tak myśleliśmy. Może dzięki temu znów zaczniecie ze sobą rozmawiać. - Ale nie przy całej szkole! - Ojejku. Hm. O tym nie pomyśleliśmy. - Zaczęła mu drżeć warga. Przepraszam. Gdybym wiedział, że się wściekniesz, od razu bym ci powiedział. Otarłam ręką czoło, odgarniając włosy z twarzy. Jeszcze mi tego brakowało, żeby chłopak się teraz tu poryczał. Od tego gorsza była jedynie konfrontacja na oczach całej szkoły z uroczym Erikiem i jego smakowitą krwią. OK, OK, powtarzałam sobie, oddychaj głęboko... Radziłaś już sobie z bardziej żenującymi sytuacjami. - Zoey? - zaskomlał Jack. - Dobra, nie ma sprawy. Serio. Po prostu byłam... no wiesz, zaskoczona. A chyba o to chodzi w niespodziankach. Dam sobie radę. - N...no dobrze. Na pewno? Jesteś gotowa? - Dwa razy tak - odparłam, nie dając sobie czasu, by z krzykiem uciec gdzie pieprz rośnie. - Możesz już puścić muzykę. - Daj czadu, Zo! - rzucił na pożegnanie i pobiegł włączyć sprzęt. Zamknęłam oczy i zaczęłam głęboko oddychać, żeby oczyścić umysł i przygotować się do przywołania żywiołów oraz utworzenia kręgu, a z powodu „niespodzianki” w postaci Erika kompletnie zapomniałam powiedzieć Jackowi, by zerknął na monitor cyfrowej niańki. Jak zawsze w takich sytuacjach byłam kłębkiem nerwów do momentu, kiedy ruszyłam w kierunku kręgu wypełniona dźwiękami muzyki - tym razem

była to piękna i poruszająca melodia z Wyznań gejszy. Potem wplótł się w nią głos Erika, jednocząc się z nocą i dając magiczny efekt. Gdy niebo pełne gwiazd I księżyc blado lśni Gdy noc uśmierzy ból Palących dni... Słowa wiersza pochwyciły mnie i poniosły na fali wypowiadającego je głosu. Uniosłam dumnie głowę, rozrzucając włosy i powoli wchodząc do kręgu w tańcu, w który wplotły się słowa, muzyka i magia. Posłuchaj rady mej Choć sercem włada gniew Gdy już pożegnasz dzień Uśmiechnij się... Posuwałam się pewnie wokół kręgu oczarowana doskonałością recytowanego przez Erika wiersza. Wydawał się wręcz idealny. Wiedziałam, że dawniej, gdy to Loren przyzywał mnie do kręgu, wykorzystywał to jako okazję do uwiedzenia i otumanienia mnie. Nie myślał o tym, czym powinien być ten rytuał dla mnie, dla innych adeptów, nawet dla Nyks. Zawsze troszczył się tylko o siebie. Teraz było to dla mnie tak oczywiste, że nie rozumiałam, jakim cudem przedtem potrafił mnie tak omamić. Erik różnił się od niego równie mocno jak księżyc od słońca. Wybrał wiersz o przebaczeniu i uzdrowieniu i choć miło byłoby sądzić, że chodziło mu choćby częściowo o mnie, wiedziałam, że ma na uwadze przede wszystkim szkołę i adeptów, którzy usiłowali dojść do siebie po śmierci dwojga nauczycieli. Bo ten okrutny czas Mroczny i na wskroś zły Już nie dosięgnie nas Już twardo śpi Więc przebacz, rany liż A wnet odnajdziesz sen Gdy niebo pełne gwiazd Utuli cię. Wiersz skończył się w momencie, gdy znalazłam się obok Erika w centrum kręgu, przed stołem Nyks. Spojrzałam na niego. Był wysoki i wyglądał zabójczo cały w czerni, która świetnie współgrała z jego ciemnymi włosami i wydobywała błękit oczu. - Witaj, kapłanko - rzekł łagodnie.

- Witaj, panie - odparłam. Zasalutował uroczyście, przykładając pięść do serca i wykonując głęboki ukłon. Potem odwrócił się do stołu i jedną ręką podniósł misternie ozdobiony srebrny kielich, a drugą rytualny nóż. Mówiąc „rytualny”, nie mam jednak na myśli tego, że był nieprawdziwy. Przeciwnie, był diabelnie ostry, ale także piękny, z wyżłobionymi świętymi słowami i symbolami Nyks. - Będzie ci potrzebny - powiedział, podając mi go. Wzięłam nóż zaniepokojona tym, jak wyraźnie klinga odbija światło księżyca. Nie bardzo wiedziałam co dalej. Na szczęście muzyka wciąż grała i obserwujący nas tłum kołysał się łagodnie przy hipnotyzującej melodii z Gejszy. Owszem, obserwowali nas, lecz ze spokojem, a do tego nie mogli nas usłyszeć, póki rozmawialiśmy cicho. Zerknęłam na Damiena, a on uniósł brwi i mrugnął do mnie. Szybko odwróciłam wzrok. - Wszystko w porządku? - szepnął Erik. - Wiesz, że to mnie prawie nie zaboli. - Nie? - Nigdy tego nie robiłaś? Pokręciłam nieznacznie głową. Na ułamek sekundy dotknął mojego policzka. - Ciągle zapominam, jak krótko z nami jesteś. Dobrze. To proste. Wyciągnę prawą rękę wnętrzem do góry i będę ją trzymał nad kielichem. Podniósł kielich, który zdążył już przełożyć do lewej ręki. Poczułam zapach wypełniającego naczynie wina. - Ty uniesiesz nóż nad głowę, zasalutujesz nim we wszystkich kierunkach, a potem siekniesz mnie w dłoń. - Sieknę? - jęknęłam. Uśmiechnął się. - Siekniesz, chlaśniesz, co tam wolisz. Po prostu pociągniesz ostrzem wzdłuż miękkiej części pod kciukiem. Nie musisz się wysilać, bo nóż jest bardzo ostry. Potem odwrócę rękę i kiedy ty będziesz mi dziękować za ofiarę w imieniu Nyks, trochę mojej krwi spłynie do wina. Po chwili zacisnę pięść, a ty weźmiesz kielich i podejdziesz do Damiena, żeby zacząć tworzyć krąg. Każdy uczestnik kręgu dostanie łyk wina, który ma symbolicznie oczyścić żywioły przed twoim wielkim całościowym oczyszczeniem. Jasne? - Tak - odparłam drżącym głosem. - To do roboty. Nie martw się, dasz radę - rzekł. Skinęłam głową i uniosłam nóż. - Wietrze! Ogniu! Wodo! Ziemio! Pozdrawiam was! - zawołałam, obracając ostrze ze wschodu na południe, zachód i północ i wykrzykując nazwy wszystkich żywiołów. W coraz większym napięciu obserwowałam ich narastającą moc, jakby wprost paliły się do tego, by odpowiedzieć na moje wezwanie. Opuściłam nóż, przycisnęłam czubek ostrza do nasady wyciągniętego nieruchomo kciuka Erika i jednym szybkim ruchem przecięłam jego dłoń we wskazanym wcześniej miejscu.

Natychmiast uderzył mnie zapach jego krwi, ciepłej, ciemnej i nieopisanie upojnej. Zahipnotyzowana przyglądałam się jej pęczniejącym, przypominającym rubiny kroplom. Potem Erik odwrócił dłoń i krew zaczęła kapać do wina. Spojrzałam w jego jasne niebieskie oczy. - W imieniu Nyks dziękuję ci za dzisiejszą ofiarę, miłość i wierność. Jesteś błogosławionym synem bogini i oblubieńcem jej kapłanki. - Po tych rytualnych słowach pochyliłam się i łagodnie ucałowałam wierzch jego krwawiącej dłoni. Gdy nasz wzrok znów się spotkał, zobaczyłam w oczach Erika niezwykłą jasność i pomyślałam, że wygląda łagodnie, niemal czule, ale nie wiedziałam, czy tylko wciela się w swoją rolę wybranka Nyks czy naprawdę czuje to, co okazuje. Przyłożył pięść do serca i raz jeszcze mi zasalutował. - Jestem i zawsze będę wierny Nyks i jej najwyższej kapłance. Nie było czasu na zastanawianie się, czy mówi o mnie czy dalej odgrywa rolę. Miałam zadanie do wykonania. Podeszłam do Damiena, trzymając w ręku kielich zaprawionego krwią wina. Uśmiechnął się do mnie, unosząc żółtą świecę. - Wietrze, jesteś mi tak drogi i znajomy jak każdy życiodajny oddech. Dziś potrzebuję twej siły, by rozwiać otaczający nas stęchły dech śmierci i strachu. Proszę, przybądź do mnie, wietrze! - Dzisiejsza ceremonia była nieco inna od dotychczasowych, o czym Damien oczywiście wiedział zawczasu znacznie lepiej niż ja, więc miał już w pogotowiu zapalniczkę. Gdy tylko świeca się zajęła, wokół nas załopotał idealnie kontrolowany wicher. Uśmiechnęliśmy się do siebie, po czym ja uniosłam kielich, by Damien mógł łyknąć wina. Zgodnie z ruchem wskazówek zegara przesunęłam się po okręgu w stronę Shaunee, która z entuzjastycznym uśmiechem trzymała już uniesioną świecę. - Ogniu, ty nas ogrzewasz i oczyszczasz. Dziś potrzebujemy twej odkażającej mocy, by wypalić zalegającą w naszych sercach ciemność. Ogniu, przybądź do mnie! Jak zwykle nie było trzeba dotykać płomieniem świecy Shaunee, bo knot natychmiast wybuchnął radosnym płomieniem, otaczając nas ciepłem i jasnością domowego kominka. Uniosłam kielich, a Shaunee pociągnęła łyk. Od ognia przeszłam ku wodzie uosabianej przez Erin trzymającą niebieską świecę. - Wodo, wchodzimy w ciebie brudni, a wychodzimy czyści. Dziś proszę cię o uwolnienie nas od wszelkiej skazy, jaka na nas ciąży. Wodo, przybądź do mnie! - Erin zapaliła świecę i przysięgam, że usłyszałam szum fal uderzających o plażę i poczułam chłód rosy na skórze. Uniosłam kielich, a Erin upiła łyk. Powodzenia, Zo! - szepnęła. Skinęłam głową i energicznie przeszłam do Afrodyty, która blada i spięta trzymała zieloną świecę gotową wyskoczyć jej z rąk, gdy tylko spróbuję przywołać ziemię.

- Gdzie ona jest? - szepnęłam, prawie nie poruszając ustami. Odpowiedziała lekkim, nerwowym wzruszeniem ramion. Zamknęłam oczy i modliłam się. Bogini, liczę, że pomożesz mi to dokończyć. A jeśli już będę musiała zrobić z siebie idiotkę, pomóż mi chociaż się z tego wyplątać. Jeszcze raz. Gdy otworzyłam oczy, byłam zdecydowana. Nawet jeśli Stevie Rae się nie pojawi, opowiem wszystkim całą historię. Niektórzy uwierzą mi bez dowodów, inni nie. Zaryzykuję. Ja i moi przyjaciele wiemy, że to prawda. Zamiast zacząć przyzywać ziemię, mrugnęłam więc do Afrodyty, szepnęłam: „No to jazda” i obróciłam się twarzą do kręgu i zaciekawionego tłumu widzów. - Muszę teraz przywołać ziemię. Wszyscy to wiemy. Jest jednak pewien problem. Wszyscy wiedzieliście, że Nyks obdarzyła Afrodytę darem komunikacji z tym żywiołem. Okazuje się jednak, że był on tymczasowy, bo w rzeczywistości chodziło tylko o przechowanie daru dla osoby, która jest prawdziwą reprezentantką ziemi. Dla Stevie Rae. Ledwie wymówiłam jej imię, w rozłożystej koronie wielkiego dębu nad naszymi głowami zapanowało jakieś poruszenie i po chwili Stevie zeskoczyła zwinnie z gałęzi. - Kurczę, Zo, mogłaś się bardziej streszczać! - przywitała mnie, po czym podeszła do Afrodyty i wzięła od niej świecę. - Dzięki za zagrzanie miejsca. - Miło, że dotarłaś - odparła Afrodyta i odsunęła się na bok. Stevie Rae zajęła pozycję ziemi, odwróciła się i strząsając z twarzy blond loki, uśmiechnęła się szeroko do zebranych, połyskując misternym wzorem pnączy, ptaków i kwiatów tworzących jej tatuaż. - Teraz możesz przywołać ziemię.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Oczywiście rozpętało się piekło. Synowie Ereba z wrzaskiem pędzili w stronę kręgu, wampiry płakały ze zdumienia, jakaś dziewczyna zaczęła krzyczeć wniebogłosy. - Ups - szepnęła Stevie Rae. - Lepiej coś z tym zrób, Zo. Zwróciłam się twarzą do niej i nie marnując czasu na uprzejmości, zawołałam: - Ziemio, przybądź! - Przez chwilę byłam bliska paniki, bo ani ja, ani Stevie nie miałyśmy zapalniczki, ale Afrodyta z właściwym sobie spokojem pochyliła się, pstryknęła swoją i zapaliła świecę. Natychmiast otoczyły nas zapachy i dźwięki letniej łąki. - Pij. - Uniosłam kielich, a Stevie Rae pociągnęła wielki łyk. Zmarszczyłam lekko brwi. - Co? - szepnęła. - Erik jest smaczniutki. Przewróciłam oczami i pobiegłam do środka kręgu, gdzie stał Pan Smaczniutki we własnej osobie, gapiący się na Stevie jak sroka w gnat. Uniosłam rękę nad głowę. - Duchu, przybądź! - zawołałam bez wstępów i czując, jak w moją duszę wstępuje energia, zapaliłam fioletową świecę stojącą na stole Nyks zapalniczką, która leżała obok. Na koniec sama pociągnęłam spory łyk zmieszanego z krwią wina. Kurczę, jaki efekt! Stevie miała rację, Erik był smaczniutki, ale o tym wiedziałam już dawno. Pomaszerowałam naprzód przepełniona entuzjazmem zrodzonym z wina, krwi i ducha. Nie mogłabym być bardziej dumna ze swoich przyjaciół. Stali twardo na miejscach, trzymając uniesione świece i panując nad żywiołami, dzięki czemu nasz krąg był silny i nierozerwalny. Wędrując wokół lśniącej nici, którą sama przed chwilą utkałam, podniosłam głos i zawołałam, przekrzykując otaczający nas chaos: - Domu Nocy, wysłuchaj mnie! - Wszyscy zamilkli, słysząc w moim głosie potęgę przemawiającej przeze mnie bogini. Sama byłam tym tak zaskoczona, że omal też nie umilkłam, lecz szybko odchrząknęłam i kontynuowałam, tym razem nie musząc już nikogo uciszać. - Stevie Rae nie umarła. Przeszła Przemianę innego rodzaju. Było jej ciężko i omal nie utraciła swego człowieczeństwa, dała jednak radę i stała się nowym typem wampira. Powoli wędrowałam po okręgu, starając się spojrzeć prosto w oczy tylu osobom, ilu tylko się dało. - Ale Nyks nigdy jej nie opuściła. Jak widzicie, Stevie nadal ma dar komunikacji z ziemią. Bogini jej go dała i postanowiła nie odbierać. - Nie rozumiem. Ta dziewczyna była adeptką, umarła i zmartwychwstała? - Szechina wystąpiła naprzód i stała wpatrzona w Stevie Rae. Nim zdążyłam odpowiedzieć, Stevie zrobiła to za mnie. - Tak, arcykapłanko. Umarłam. A potem powróciłam, choć nie byłam już taka sama. Zatraciłam siebie, a przynajmniej większość siebie, ale Zoey,

Damien, Shaunee, Erin i przede wszystkim Afrodyta pomogli mi się odnaleźć, a kiedy to się stało, przeobraziłam się w nowy rodzaj wampira. - Wskazała swój piękny czerwony tatuaż. Afrodyta zrobiła krok naprzód, wchodząc do wnętrza kręgu wyznaczonego srebrzystą nicią. Myślałam, że nić ją odrzuci, porazi albo coś, lecz nie - ustąpiła, wpuszczając ją i pozwalając podejść do mnie. Zauważyłam, że taka sama nić oplata jej ciało. - Kiedy Stevie przeszła Przemianę, ze mną stało się to samo. - Uniosła szybko rękę i starła z czoła niebieski półksiężyc. Kilka osób krzyknęło ze zdumienia. - Nyks przemieniła mnie z powrotem w człowieka, ale także nowego rodzaju: człowieka pobłogosławionego przez boginię. Nadal mam wizje, które Nyks zsyłała mi, gdy byłam adeptką. Nie opuściła mnie. - Afrodyta uniosła dumnie głowę, jakby rzucała wyzwanie każdemu, kto miałby ochotę powiedzieć o niej coś złego. - Mamy więc nowy typ wampira i nowy typ człowieka - podsumowałam. Zerknęłam na Stevie Rae, która uśmiechnęła się od ucha do ucha, kiwając głową. - A także nowy rodzaj adepta. - Gdy tylko to powiedziałam, z dębu dosłownie zaczęli spadać czerwoni adepci. Pomyślałam, że muszę później spytać Stevie Rae, jakim cudem zdołała ukryć tyle osób w koronie drzewa, bo było ich co najmniej sześcioro. Rozpoznałam Venus, która kiedyś dzieliła pokój z Afrodytą, i przez chwilę się zastanawiałam, czy zdążyły już zamienić parę słów. Rozpoznałam też wstrętnego Elliotta, który nadal wyglądał równie wstrętnie. Wszyscy stanęli wewnątrz kręgu, po obu stronach Stevie Rae, wyraźnie zdenerwowani, z doskonale widocznymi czerwonymi konturami półksiężyców. Słyszałam, jak niektórzy uczniowie spoza kręgu płaczą i wykrzykują imiona wskrzeszonych adeptów, rozpoznając dawnych znajomych. Współczułam im, bo dobrze wiedziałam, jak to jest sądzić, że twój przyjaciel nie żyje, a potem znów zobaczyć go chodzącego, mówiącego i oddychającego. - Oni żyją - oznajmiłam stanowczo. - Są nowym typem adepta, nowym typem istoty. Ale to nasi ludzie. Czas przyjąć ich z powrotem i dowiedzieć się, po co Nyks ich wskrzesiła. - To kłamstwa! - rozległ się rozdzierający wrzask, tak głośny, że omal nie popękały mi bębenki. W tłumie rozległy się pomruki. Potem osoby stojące najbardziej na południe rozstąpiły się, przepuszczając Neferet. Wyglądała jak bogini zemsty, jej surowe piękno nawet mnie odebrało mowę. Miała na sobie przepiękną suknię z czarnego jedwabiu, podkreślającą jej zgrabną sylwetkę i obnażającą gładkie alabastrowe ramiona. Rozpuściła gęste ciemne włosy, które falami opadały aż za szczupłą talię. Jej zielone oczy błyszczały, a usta miały czerwoną barwę świeżej krwi. - Prosisz nas o akceptację tych wybryków natury jako dzieła bogini? zapytała głębokim, cudownie modulowanym głosem. - Te stworzenia nie żyły. Należy je znów uśmiercić.

Narastająca we mnie złość zniszczyła jej magnetyzm. - Akurat ty powinnaś coś wiedzieć na temat tych, jak je nazywasz, „stworzeń”. - Wyprostowałam ramiona i spojrzałam jej w oczy. Może nie miałam jej wyćwiczonego głosu ani niewiarygodnej urody, ale miałam po swojej stronie prawdę i boginię. - Chciałaś je wykorzystać, odmienić. To ty je więziłaś, póki za naszym pośrednictwem Nyks ich nie uleczyła i nie uwolniła. Udawała niebotycznie zdziwioną. - Obwiniasz mnie o stworzenie tych potworów? - Słuchaj no - rozległ się za moimi plecami głos Stevie Rae - ja i moi przyjaciele nie jesteśmy żadnymi potworami! - Milcz, bestio! - zażądała Neferet. - Dość tego! - Odwróciła się twarzą do osłupiałego tłumu. - Dziś odkryłam jeszcze jedno monstrum ożywione przez Zoey i jej ludzi. - Pochyliła się i podniosła coś leżącego u jej stóp, po czym wrzuciła to do wnętrza kręgu. Rozpoznałam saszetkę Jacka, która spadła na ziemię, otwierając się. Ze środka wypadł monitor cyfrowej niańki, a po nim sama kamera (która powinna być bezpiecznie ukryta w kostnicy). Neferet lustrowała wzrokiem tłum, póki nie znalazła właściciela. - Jack! - zawołała. Czy zaprzeczysz, że Zoey kazała ci to umieścić w kostnicy, gdzie zamknęliście ciało zmarłego niedawno Jamesa Starka, żeby mogła obserwować, czy jej ohydne czary zaczynają działać? - Nie. Tak. To było inaczej - popiskiwał Jack, a siedząca u jego stóp Cesarzowa skomlała żałośnie. - Daj mu spokój! - wykrzyknął ze swojego miejsca w kręgu Damien. Neferet natarła na niego. - Więc wciąż jesteście przez nią zaślepieni? Wciąż wolicie iść za nią niż za Nyks? Nim zdążył odpowiedzieć, odezwała się stojąca obok mnie Afrodyta. - Słuchaj no, Neferet, a gdzie twoje insygnia bogini? Neferet przeniosła na nią wzrok i wściekle zmrużyła oczy. Ale było za późno - wszyscy patrzeli na nią i zastanawiali się nad słowami Afrodyty. Olśniewająca suknia rzeczywiście nie miała na piersi symbolu Nyks. Potem zauważyłam coś jeszcze: kapłanka miała na szyi wisiorek, którego nigdy przedtem nie widziałam. Zamrugałam niepewna, czy dobrze widzę, i po dokładniejszym przyjrzeniu się uznałam, że owszem. Na złotym łańcuchu, który miała na szyi, wisiał wizerunek skrzydeł: wielkich czarnych kruczych skrzydeł wyrzeźbionych w onyksie. - I co masz na szyi? - zapytałam. Machinalnie uniosła dłoń i pogłaskała kołyszące się między piersiami czarne skrzydła. - Skrzydła Ereba, wybrańca Nyks. - Przepraszam, że się wtrącę, ale nie - rzekł Damien. - Skrzydła Ereba są złote, nigdy czarne. Sama nas tego uczyłaś na wampirskiej socjologii. - Dość tych bredni - ucięła Neferet. - Czas rozwiązać tę małą

zgadywankę. - Wiesz, moim zdaniem to cholernie dobry pomysł - odparłam. Zaczynałam się właśnie rozglądać po zgromadzonych w poszukiwaniu Szechiny, gdy Neferet odsunęła się, kiwając palcem na jakiś niewyraźny kształt, który pojawił się za nią. - Podejdź tu i pokaż im, co dziś stworzyli. Rozpaczliwe wycie i przeraźliwe skomlenie Cesarzowej, które nastąpiło potem, na zawsze pozostanie w mojej pamięci sprzężone z pierwszym widokiem nowego Starka. Poruszał się jak widmo, skórę miał potwornie bladą, a jego oczy przybrały barwę zakrzepłej krwi. Półksiężyc na jego czole był czerwony, tak jak u stojących w moim kręgu adeptów, ale Stark był kimś całkiem innym. Stanął obok Neferet, w jego oczach płonęło szaleństwo. Na ten widok aż mnie zemdliło. - Stark! - chciałam zawołać głośno, lecz wyrwał mi się z ust jedynie zdławiony szept. Mimo to Stark skierował na mnie wzrok. Krwawa barwa w jego oczach osłabła i przez sekundę zdawało mi się, że widzę chłopaka, którego znałam. - Zzzoey... - Raczej wysyczał, niż wypowiedział moje imię, i tak jednak obudził we mnie odrobinę nadziei. Zrobiłam niepewny krok w jego stronę. - Tak, Stark, to ja - powiedziałam, starając się nie rozpłakać. - Mmmówiłem, żżże po ciebie wrócę - wymamrotał. Uśmiechnęłam się przez łzy, podchodząc coraz bliżej skraju kręgu i miejsca, w którym stał chłopak. Otwierałam już usta, aby mu powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, że znajdziemy sposób na naprawienie go, ale nagle obok mnie znalazła się Afrodyta, która schwyciła mnie za rękę i pociągnęła z powrotem do środka kręgu. - Nie podchodź do niego - szepnęła. - Neferet cię wrabia. Chciałam ją odepchnąć, zwłaszcza kiedy z drugiej strony kręgu rozległ się głos Szechiny: - To co zrobiono z tym chłopcem, jest straszne. Zoey, muszę cię poprosić, żebyś na razie przerwała ceremonię. Zabierzemy adeptów do domu i wystąpimy do Rady Nyks z prośbą o przybycie i ocenę tych zdarzeń. Poczułam, że czerwoni adepci za moimi plecami wiercą się niespokojnie. Odwracając wzrok od Starka, spojrzałam na Stevie Rae. - Nie bójcie się. To Szechina. Ona potrafi odróżnić kłamstwa od prawdy. - Ja tym bardziej potrafię. Mam lepszą ocenę sytuacji niż jakaś odległa rada - usłyszałam głos Neferet. - Zostałaś zdemaskowana! - wrzasnęłam na cały głos. - Nie ja zrobiłam to Starkowi czy innym adeptom, tylko ty, a teraz musisz ponieść konsekwencje! Neferet uśmiechnęła się szyderczo. - A jednak to twoje imię wymawia ta istota. - Zzzoey - wysyczał znów Stark.

Wpatrywałam się w niego, usiłując dostrzec w tej zbolałej twarzy dawnego znajomego. - Stark, strasznie mi przykro, że cię to spotkało. - Zoey Redbird! - Zabrzmiał ostry jak sztylet głos Szechiny. Natychmiast zerwij krąg. Te wydarzenia muszą ocenić osoby, których sąd jest wiarygodny. A na razie ten biedny chłopiec trafi pod moją opiekę. Z jakiegoś powodu na dźwięk tego rozkazu Neferet wybuchnęła śmiechem. - Mam złe przeczucie - mruknęła Afrodyta, ciągnąc mnie z powrotem do środka kręgu. - Ja też - dorzuciła Stevie Rae ze swojego miejsca na północnym wierzchołku kręgu. - Nie zrywaj kręgu - rzekła Afrodyta. Wtedy usłyszałam w głowie szept Neferet: Nie zrywaj kręgu, a wyjdziesz na winną. Zerwij go, a staniesz się bezbronna. Co wolisz? Spojrzałam jej w oczy. - Wybieram siłę kręgu i prawdy - rzekłam na głos. Uśmiechnęła się zwycięsko. - Celuj w prawdziwy Znak - rozkazała Starkowi. - Ten, od którego ziemia spłynie krwią. Już! - Widziałam, że chłopak się waha, jakby walczył ze sobą. Rób, co każę, a spełnię twoje pragnienie - szepnęła Neferet. Wyczytałam te słowa z jej warg, choć były przeznaczone tylko dla niego. Efekt był piorunujący: oczy Starka zalśniły czerwienią, a ręka uniosła się z szybkością atakującego węża. Trzymał w niej łuk, którego wcześniej nie zauważyłam. Wycelował i wypuścił strzałę, która przeszyła powietrze ze śmiercionośnym świstem i ugodziła Stevie Rae w środek klatki piersiowej z taką mocą, że zagłębiła się aż po ciemne pióra na końcu. Stevie jęknęła i upadła na ziemię. Podbiegłam do niej przerażona, słysząc, jak Afrodyta wrzeszczy do Damiena i Bliźniaczek, żeby nie przerywali kręgu. Podziękowałam jej w duchu za zachowanie zimnej krwi i przyklękłam przy Stevie. Miała zwieszoną głowę i oddychała płytko, spazmatycznie. - Stevie Rae! O bogini, nie! Stevie Rae! Powoli uniosła głowę i spojrzała na mnie. Z jej piersi płynęła krew - nie wyobrażałam sobie, że może jej być aż tyle. Wsiąkała w ziemię pofalowaną od korzeni wielkiego dębu i hipnotyzowała mnie, choć nie swoim słodkim, odurzającym zapachem, tylko samym wyglądem: sprawiała wrażenie, jakby ziemia u stóp dębu krwawiła. Spojrzałam przez ramię na Neferet, która stała przy brzegu kręgu z triumfalnym uśmiechem. Stark opadł na kolana obok niej, wpatrując się we mnie oczami, które nie były już czerwone, lecz nabrzmiałe trwogą. - Neferet! - krzyknęłam. - To ty jesteś potworem, nie Stevie Rae! Nie jestem już Neferet. Od tej nocy nazywaj mnie królową Tsi Sgili. Usłyszałam te słowa w głowie tak wyraźnie, jakby kapłanka stała obok i

szeptała mi je do ucha. - Nie! - krzyknęłam, a wtedy noc wokół nas eksplodowała.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Ziemia pod moimi stopami, przesiąknięta krwią Stevie Rae, zaczęła drżeć i falować, jakby z twardej materii zmieniła się w wodę. Poprzez okrzyki przerażenia dotarł do mnie głos Afrodyty, tak spokojny, jakby tylko opieprzała Damiena i Bliźniaczki, że się źle ubrali. - Zbliżcie się do nas, ale nie przerywajcie kręgu! - Zoey - wydyszała Stevie Rae, patrząc na mnie zbolałym wzrokiem. Posłuchaj jej. Nie przerywaj kręgu. Cokolwiek się stanie. - Ale ty... - Nie! Nie umieram. Przysięgam. On rozlał moją krew, ale nie zabrał mi życia. Nie przerywaj kręgu. Skinęłam głową i wstałam. Najbliżej mnie stali Erik i Venus. - Stańcie po obu stronach Stevie. Pomóżcie jej trzymać świecę. Za nic w świecie nie pozwólcie, żeby zgasła i przerwała krąg. Venus wyglądała na przestraszoną, lecz skinęła głową i podeszła do Stevie Rae. Blady jak ściana Erik tylko gapił się na mnie. - Wybieraj - powiedziałam. - Albo jesteś z nami, albo z Neferet i tamtymi. Nie wahał się. - Dokonałem wyboru, gdy postanowiłem wystąpić w dzisiejszej ceremonii jako twój partner. Jestem z tobą. - Podszedł szybko do Stevie Rae i pomógł Venus ją podnieść. Usiłując zachować równowagę na ruchomej ziemi, podeszłam do stołu Nyks i schwyciłam swoją fioletową świecę, mm zdążyła się przewrócić i zgasnąć. Ściskając ją mocno w rękach, odwróciłam się do Damiena i Bliźniaczek. Wypełnili spokojne polecenie Afrodyty i nie zważając na panikę i chaos, które rozpętały się poza kręgiem, krok po kroku zbliżali się do nas, zawężając obwód srebrnej nici wokół Stevie Rae, póki wszyscy - Damien, Bliźniaczki, Afrodyta, Erik, czerwoni adepci i ja nie stłoczyliśmy się przy niej. - Zacznijcie ją odsuwać od drzewa - rzekła Afrodyta. - Razem, bez przerywania kręgu. Musimy się przesunąć do furtki w murze. I to szybko. Spojrzałam na nią, a ona z powagą pokiwała głową. - Wiem, co się zaraz stanie, i nie będzie to nic dobrego. - Spadamy - zadecydowałam szybko. Zaczęliśmy się przesuwać małymi kroczkami po wybrzuszonej ziemi, z wielką ostrożnością traktując Stevie Rae, świecę i krąg, którego - jeśli wierzyć Afrodycie - nie wolno nam było przerwać. Można by sądzić, że adepci i wampiry będą nam stać na drodze albo chociaż że Szechina coś do nas powie, wyglądało jednak na to, że istniejemy w jakiejś dziwnej bańce spokoju pośrodku świata pełnego krwi, paniki i chaosu. Oddalaliśmy się od dębu, powoli sunąc wzdłuż muru. Zdążyłam zauważyć, że trawa pod naszymi stopami jest gładsza i pozbawiona śladów krwi, gdy nagle dobiegł mnie potworny śmiech Neferet.

Dąb z ogłuszającym hukiem rozpadł się na dwie części. Szłam tyłem, podtrzymując Stevie od przodu, więc wszystko dokładnie widziałam. Spod zniszczonego drzewa wydostała się straszna istota: najpierw zobaczyłam wielkie czarne skrzydła całkowicie zasłaniające ciało, ale zaraz potem postać wydostała się z resztek dębu, prostując potężną postać i rozpościerając czarne skrzydła. - O bogini!... - wyrwało mi się. Nigdy nie widziałam niczego piękniejszego. Jego skóra była gładka, pozbawiona wszelkich skaz i pozłocona czymś, co przypominało miłosny dotyk promieni słońca. Włosy, gęste i równie czarne jak skrzydła, opadały mu na ramiona, nadając wygląd starożytnego wojownika. A twarz... jak mogłabym w pełni opisać jej piękno? Była jak ożywiona rzeźba, a każdy śmiertelnik, czy to człowiek, czy wampir, wyglądał przy niej jak nieudana, karykaturalna próba naśladowania jego urody. Oczy miał idealne, bursztynowe, niemal złote. Poczułam, że mam ochotę się w nich zanurzyć. Przywoływały mnie... on mnie przywoływał... Stanęłam jak wryta i przysięgam, że przerwałabym krąg, by pobiec i rzucić się do stóp Kalony, gdyby on właśnie w tym momencie nie uniósł swych cudnych ramion i nie zawołał głębokim, dźwięcznym i potężnym głosem: - Wznieśmy się razem, moje dzieci! Z otworu w ziemi wzbiły się w niebo dziesiątki Kruków Prześmiewców. Znajomy widok ich pokracznych ciał obudził we mnie przerażenie, które zniszczyło czar rzucony przez piękno ich ojca. Kruki okrążały go z okropnym krakaniem, a on ze śmiechem uniósł ramiona jeszcze wyżej, by mogły dotykać go skrzydłami. - Wynosimy się - syknęła Afrodyta. Otrząsnęłam się. - Jazda! - rzuciłam. Ziemia już nie drżała, więc mogliśmy przyspieszyć. Nadal posuwałam się do tyłu, więc z mieszanką przerażenia i fascynacji mogłam obserwować, jak Neferet podchodzi do uwolnionego anioła, zatrzymuje się przed nim i wykonuje głęboki, wdzięczny ukłon. Demon po królewsku pochylił głowę, patrząc na kapłankę chciwym wzrokiem. - Moja królowo - rzekł. - Panie - odparła, po czym odwróciła się do tłumu, który przestał się bezładnie miotać i teraz wpatrywał się w Kalonę jak zauroczony. - Oto Ereb, który wreszcie zstąpił na ziemię - ogłosiła. - Pokłońcie się małżonkowi Nyks i nowemu władcy ziemi. Wiele osób, zwłaszcza adeptów, natychmiast padło na kolana. Rozglądałam się za Starkiem, ale nigdzie nie było go widać. Zauważyłam, że Szechina rusza przed siebie, klucząc między bijącymi pokłony uczniami ze zmarszczonym czołem i nieprzeniknioną twarzą. Wielu Synów Ereba podeszło do niej czujnie, nie miałam jednak pojęcia, czy podobnie jak ona wątpią w tożsamość przybysza czy tylko chcą go chronić przed arcykapłanką. Nim zdołała się przedrzeć przez tłum i stanąć twarzą w twarz z czarnym aniołem,

Neferet uniosła rękę i wykonała lekki ruch nadgarstkiem, tak nieznaczny, że nawet bym go nie zauważyła, gdybym jej nie obserwowała. Szechina wybałuszyła oczy, jęknęła, schwyciła się za szyję i osunęła na ziemię. Synowie Ereba podbiegli do jej ciała. Szybko wyjęłam z kieszeni telefon i zadzwoniłam do siostry Mary Angeli. - Zoey? - Odebrała po pierwszym dzwonku. - Proszę uciekać. Natychmiast - powiedziałam. - Rozumiem - odparła z całkowitym spokojem. - Niech siostra zabierze babcię! Nie wolno jej zostawić! - Oczywiście. Zajmę się nią. Ty pilnuj siebie i swoich ludzi. - Zadzwonię, jak będę mogła. - Rozłączyłam się. Kiedy podniosłam głowę, zauważyłam, że Neferet przeniosła wzrok na nas. - Jesteśmy! - powiedziała Afrodyta. - Otwórz tę cholerną furtkę! - Już otwarta - usłyszałam znajomy głos. Odwróciłam się i zobaczyłam Dariusa stojącego obok popękanej furtki, która jakby cudem pojawiła się nagle wśród cegieł i kamieni. Z wielką ulgą dostrzegłam też obok niego Jacka, płaczącego jak bóbr, ale w jednym kawałku i z Cesarzową u boku. - Jeśli jesteś z nami, musisz być przeciw nim - oznajmiłam Dariusowi, wskazując ruchem brody Dom Nocy i Synów Ereba, którzy znajdowali się na terenie szkoły i w żaden sposób nie wystąpili przeciw Kalonie. - Dokonałem wyboru - powiedział. - Moglibyśmy się już stąd wynieść? - zapytał płaczliwie Jack. - Ona na nas patrzy! - Zoey! Musisz ją zatrzymać! - zawołała Afrodyta. - Wykorzystaj żywioły. Wszystkie. Osłoń nas. Skinęłam głową i zamknęłam oczy, aby się skoncentrować. Gdzieś w tle słyszałam, jak Afrodyta rozkazuje czerwonym adeptom, by trzymali się blisko i nie wychodzili z kręgu, który był już pogmatwany wskutek naszego przepychania się przez furtkę i wcale nie wyglądał jak krąg. Ale ja byłam tam obecna tylko częściowo, bo resztą siebie rozkazywałam wiatrowi, ogniowi, wodzie, ziemi i duchowi, by nas ukryli, ochronili, zasłonili przed wzrokiem Neferet. Gdy przyszli mi z odsieczą, poczułam się wypompowana jak nigdy. Bo też nigdy wcześniej nie przywoływałam jednocześnie wszystkich żywiołów, i to do tak wymagającego zadania. Miałam wrażenie, że mój umysł i wola próbują przebiec maraton sprintem. Zacisnęłam zęby i koncentrowałam się dalej. Żywioły kłębiły się nad nami i wokół nas. Pachnący morską solą silny wiatr przywiał mgielną zasłonę, a potem na zachmurzonym nagle niebie rozległ się grzmot i błyskawica z sykiem uderzyła w drzewo kilka metrów przed nami. Ziemia zwielokrotniła rozmiar drzewa i kiedy otworzyłam oczy w momencie, gdy jeden z czerwonych adeptów przeciągał mnie przez furtkę, zobaczyłam, że furia żywiołów całkowicie nas

zakryła. W samym środku tego chaosu usłyszałam cudowne znajome „miau”, wyjrzałam przez furtkę i zobaczyłam Nalę siedzącą na ziemi poza terenem szkoły w otoczeniu grupki kotów, wśród których była okropna i bardzo potargana Diabolina, niemal przytulona do wrednego Belzebuba. Raz jeszcze rzuciłam okiem na Neferet, rozglądającą się gorączkowo i wyraźnie niemogącą uwierzyć w to, że ktoś zdołał jej się wymknąć. Potem furtka się zamknęła, odgradzając nas od Domu Nocy. - Dobra, wyrównajcie i zacieśnijcie krąg. Bliźniaczki! Jesteście za blisko siebie i wykrzywiacie go. Koty! Przestańcie syczeć na Cesarzową. Nie mamy czasu na takie bzdury - rozkazywała Afrodyta jak wytrawny dowódca. - Tunele - przeszył noc słaby głos Stevie Rae. Spojrzałam na nią. Nie mogła wstać. Erik uniósł ją i trzymał w ramionach jak dziecko, starając się nie dotykać wystającej jej z pleców strzały. Twarz dziewczyny była biała jak kreda, nie licząc czerwonych tatuaży. - Musimy się dostać do tuneli. Tam będziemy bezpieczni - wydyszała. - Ma rację. On tam za nami nie pójdzie. Ona też już nie - powiedziałam. - Do jakich tuneli? - zapytał Darius. - Leżą pod miastem. To stare podziemia z czasów prohibicji. Wejście jest na stacji autobusowej w centrum. - Na stacji? To co najmniej trzy mile stąd przez miasto - zdziwił się Darius. - Jak się tam...? - Umilkł nagle na dźwięk straszliwych krzyków dochodzących ze wszystkich stron. Na niebie niczym straszliwe, śmiercionośne kwiaty rozwijały się jasne kule ognia. - Co się dzieje? - zapytał Jack, zbliżając się do Damiena. - To kruki. Odzyskały swoje ciała i są głodne. Żywią się ludźmi wyjaśniła Afrodyta. - Potrafią używać ognia? - zapytała Shaunee. Wyglądała na wściekłą jak diabli. - Potrafią - odparła Afrodyta. - Ja im dam! - Shaunee zaczęła unosić rękę. Poczułam ciepło gromadzące się w powietrzu. - Nie! - wrzasnęła Afrodyta. - Nie możemy zwracać na siebie uwagi. Nie dziś. Jak to zrobisz, będzie po nas. - Widziałaś to? - zapytałam. Skinęła głową. - To i jeszcze więcej. Ci, którzy nie zejdą pod ziemię, padną ich ofiarą. - No to spadamy do podziemi - zarządziłam. - Jak? - zapytała czerwona adeptka, której nie rozpoznałam. Głos miała dziecinny i bardzo wystraszony. Byłam już wyczerpana tak silnym manipulowaniem wszystkimi elementami, ale wzięłam się w garść, nie chcąc, żeby pozostali wiedzieli, jak bardzo mnie to męczy. Musieli wierzyć, że jestem silna, pewna i mam wszystko pod kontrolą. Odetchnęłam głęboko.

- Bez obaw. Wiem, jak możemy się poruszać niewidoczni. Już to robiłam. - Uśmiechnęłam się słabo do Stevie Rae. - Robiłyśmy. - Przeniosłam wzrok na Afrodytę. - Prawda? Stevie zdołała lekko skinąć głową. - Jasne - odparła Afrodyta. - Więc jaki jest plan? - zapytał Darius. - No - ponagliła mnie Erin. - Gadaj i jazda. - Jak wyżej. Już mnie skurcz bierze od tego ścisku - mruknęła Shaunee najwyraźniej wciąż wkurzona, że nie może zwalczać ognia ogniem. - Oto plan. Stajemy się mgłą i cieniem, nocą i mrokiem. Nie istniejemy. Nikt nas nie widzi. Jesteśmy nocą, a noc jest nami - tłumaczyłam, czując znajomy dreszcz i słysząc okrzyki zdumienia czerwonych adeptów, którzy zamiast mnie widzieli teraz spowitą mrokiem mgłę. Dziwne, ale teraz, gdy byłam taka wyczerpana, wtapianie się w noc okazało się łatwiejsze, jakbym miała po prostu się w niej rozpłynąć i wreszcie zasnąć... - Zoey! - wyrwał mnie z tego niebezpiecznego transu głos Erika. - OK! Nic mi nie jest! - odpowiedziałam szybko. - Teraz wy. Skoncentrujcie się. To coś podobnego jak wtedy, kiedy wymykaliście się z Domu Nocy na randki albo imprezy, tylko że tym razem skupienie musi być większe. Dacie radę. Jesteście mgłą i cieniem. Nikt was nie widzi. Nikt nie słyszy. Jest tu tylko noc, a wy jesteście jej częścią. Na moich oczach zaczęli falować i znikać. Nie wyszło idealnie, a Cesarzowa pozostała wielkim i całkowicie materialnym jasnym labradorem - w odróżnieniu od kotów nie potrafiła się wtopić w noc - ale adept, przy którego nodze szła, bardziej przypominał cień. - Dobra. Idziemy. Idźcie razem. Trzymajcie się za ręce. Nie dajcie się zdekoncentrować. Dariusie, prowadź - rozkazałam. Miasto, do którego wkroczyliśmy, przypominało koszmar na jawie. Gdy było po wszystkim, zastanawiałam się, jakim cudem przez nie przebrnęliśmy, i uświadomiłam sobie, że to ręka Nyks nas prowadziła. Szliśmy w jej cieniu. Osłonięci przez jej moc staliśmy się nocą, choć prawdziwa noc przeobraziła się w kipiący chaos. Wszędzie pełno było Kruków Prześmiewców. Niedawno minęła północ i rozpoczął się nowy rok, więc w klubach i restauracjach bawiło się mnóstwo ludzi, którzy teraz pijani wytaczali się na zewnątrz, biorąc ogień demonów za fajerwerki, i padali ofiarą kruków. Z dziwnie przytłumionym przerażeniem zadawałam sobie pytanie, dla ilu z nich to co ujrzeli, unosząc głowę do nieba potworne czerwone oczy o ludzkim kształcie osadzone w monstrualnych twarzach - było ostatnim widokiem w życiu. Nim dotarliśmy do połowy trasy, czyli gdzieś w okolice skrzyżowania Cincinnati z Trzynastą, rozbrzmiały syreny straży pożarnej i policji oraz strzały. Na ich dźwięk uśmiechnęłam się ponuro. W końcu byliśmy w Oklahomie, a mieszkańcy tego stanu uwielbiają spluwy, dumnie i ochoczo korzystając z

prawa do posiadania broni gwarantowanego im przez Drugą poprawkę do konstytucji. Byłam ciekawa, czy nowoczesna broń może w jakiś sposób zaszkodzić istotom zrodzonym z magii i mitu, i wiedziałam, że nie będę musiała długo czekać, by poznać odpowiedź. Gdy byliśmy o przecznicę od opuszczonego dworca, z nieba zaczęła kapać zimna, żałosna, mglista mżawka, która zmroziła nas do kości, ale pomogła ukryć naszą grupkę przed przenikliwym wzrokiem ludzi i bestii. Wpadliśmy do podziemi dworca, szybko i łatwo odsuwając metalową kratę, która na oko wydawała się bardzo mocna. Gdy tylko pochłonęła nas piwniczna ciemność, wydaliśmy zbiorowe westchnienie ulgi. - Dobra. Możesz już przerwać krąg. - Dziękuję ci, duchu. Możesz odejść - zaczęłam, po czym obróciłam się do Stevie Rae, którą Erik wciąż trzymał na rękach. - Ziemio, jestem ci wdzięczna, możesz odejść. - Erin stała na lewo ode mnie. Uśmiechnęłam się do niej poprzez mrok. - Wodo, dobrze się sprawiłaś. Możesz odejść. Obróciłam się jeszcze bardziej w lewo, do Shaunee. Ogniu, dziękuję, możesz odejść. Wtedy z cichym pyknięciem i skwierczeniem znikła srebrzysta nić, która nas połączyła i uratowała. Zacisnęłam zęby, żeby się nie poddać wyczerpaniu, ale i tak osunęłabym się na ziemię, gdyby mnie Darius nie podtrzymał. - Zejdźmy niżej - rzekła Afrodyta. - Tu nie jesteśmy w pełni bezpieczni. Przeszliśmy w głąb piwnicy do kanału odpływowego, który - o czym już wiedziałam - skrywał rozległą sieć tuneli. Ponowne wejście do nich było równie surrealistyczne jak cała ta noc. Poprzednim razem byłam tu w środku burzy śnieżnej, próbując obronić Heatha przed Stevie Rae i tą samą bandą adeptów, którą teraz ratowałam. Kurczę, co z Heathem? - Zoey, chodź już! - rzekł Erik, widząc moje wahanie. Przekazał Stevie Rae Dariusowi, który poszedł przodem, i tylko my dwoje byliśmy wciąż na górze. - Muszę najpierw zadzwonić do dwóch osób. Na dole nie ma zasięgu. - Tylko się streszczaj - mruknął. - Powiem im, że zaraz nas dogonisz. - Dzięki. - Posłałam mu zmęczony uśmiech. - Pospieszę się. Z powagą kiwnął głową, po czym zszedł po stalowej drabince w głąb kanału. Byłam zdumiona, gdy Heath odebrał po pierwszym dzwonku. - Czego chcesz? - Posłuchaj mnie, Heath, muszę się streszczać. W Domu Nocy uwolniono coś potwornego. Będzie źle, bardzo źle. Nie wiem, jak długo to potrwa, bo nie mam pojęcia, jak to powstrzymać. Ale jeśli chcesz być bezpieczny, zejdź pod ziemię. Rozumiesz? - Tak - odrzekł.

- Wierzysz mi? Nawet się nie zawahał. - Tak. Westchnęłam z ulgą. - Zabierz rodzinę i wszystkich, na których ci zależy, i zejdźcie na dół. Dobrze pamiętam, że u twojego dziadka jest wielka stara piwnica? - Tak. Możemy tam jechać. - Dobra. Zadzwonię znowu, jak będę mogła. - Zoey, ale tobie nic nie grozi? Serce mi się ścisnęło. - Nie. - Gdzie jesteś? - W starych tunelach pod dworcem - powiedziałam. - Tam jest niebezpiecznie! - Nie, już nie. Nie martw się. Po prostu zadbaj o siebie, dobra? - Dobra - odparł. Rozłączyłam się, zanim zdążyłam powiedzieć coś, czego oboje byśmy żałowali. Potem wstukałam drugi numer. Po pięciu dzwonkach włączyła się poczta głosowa i energiczny głos mamy oznajmił: „Tu mieszkanie Hefferów. Niech łaska Pana naszego, którego darzymy miłością i bojaźnią, będzie z tobą. Pozostaw wiadomość, amen”. Przewróciłam oczami, a po sygnale powiedziałam: „Mamo, pewnie pomyślisz, że szatan wstąpił na ziemię, i tym razem nawet będziesz bliska prawdy. Te istoty są naprawdę złe, a jedyny sposób, żeby się przed nimi uchronić, to zejść do piwnicy lub jaskini. Zejdź więc do kościelnych podziemi i siedź tam, dobra? Kocham cię, mamo. Babcia też jest bezpieczna, zostawiłam ją z...” - Poczta się wyłączyła. Westchnęłam z nadzieją, że mama po raz pierwszy od dłuższego czasu mnie wysłucha. Potem ruszyłam za pozostałymi w głąb tuneli. Czekali na mnie niedaleko wejścia. W niegościnnych ciemnościach przed nami zaczynały migotać światła. - Wysłałam czerwonych adeptów, żeby zapalili lampy i wszystko przygotowali - powiedziała Afrodyta, po czym spojrzała na Stevie Rae. - To znaczy, żeby skombinowali jakieś koce i suche ciuchy. - Dobra. Super. - Mimo wyczerpania zmusiłam się do myślenia. Adepci zapalili już parę staroświeckich lamp olejnych, które można było nosić na ruchomych uchwytach, i zawiesili je na wysokości oczu, więc nietrudno było odczytać wyraz twarzy moich przyjaciół, gdy na mnie spojrzeli. Wszyscy, nawet Afrodyta, wyglądali tak samo: byli przerażeni. Nyks - posłałam w górę milczącą, gorączkową prośbę - proszę, daj mi siłę i pomóż powiedzieć to we właściwy sposób, bo ta wypowiedź nada ton naszemu życiu tutaj. Proszę, nie pozwól mi wszystkiego zepsuć. Nie dostałam dosłownej odpowiedzi, lecz poczułam przypływ ciepła, miłości i pewności, który pozwolił mojemu sercu bić przez chwilę mocniej i dał

mi zastrzyk siły. - Jest źle - zaczęłam. - Nie da się tego ukryć. Jesteśmy młodzi, osamotnieni i zranieni. Neferet i Kalona są potężni i całkiem możliwe, że mają po swojej stronie wszystkich pozostałych adeptów i wampiry. Ale my mamy coś, czego oni nie będą mieć nigdy. Mamy miłość, prawdę i siebie nawzajem. Mamy też Nyks. Ona nas wszystkich naznaczyła i w pewnym sensie wybrała. Nigdy dotąd nie było takiej grupki jak nasza. Jesteśmy czymś całkiem nowym. Urwałam, starając się spojrzeć każdemu w oczy i uśmiechnąć krzepiąco. Chwilę ciszy wykorzystał Darius. - Kapłanko, nigdy dotąd nie zaznałem takiego zła - rzekł. - Nigdy o czymś takim nie słyszałem. To nieposkromiona, ziejąca nienawiścią bestia. Gdy wyskoczyła spod ziemi, miałem wrażenie, że odradza się czyste zło. - Ale ty je rozpoznałeś, Dariusie, a wielu innych wojowników nie. Obserwowałam ich reakcje. Nie sięgali po broń ani nie uciekali jak ty. - Może i ja bym został, gdybym miał więcej odwagi - powiedział. - Sranie w banie! - wybuchnęła Afrodyta. - Zostałbyś, gdybyś był głupszy. Będąc tu z nami, masz możliwość walki, a pozostali wojownicy albo zostali już rozszarpani przez te cholerne ptaszyska, albo są pod wpływem jakiegoś dziwacznego czaru jak reszta adeptów. - Właśnie - przytaknął Jack. - Znaleźliśmy się tu dlatego, że jesteśmy inni. - Wyjątkowi - dodał Damien. - Wyjątkowi jak diabli - poparła go Shaunee. - Zgadzam się w całej rozciągłości - podsumowała Erin. - Taaa, w słowniku przy haśle „słaby na umyśle” widnieje nasze zbiorowe zdjęcie - dodała Stevie Rae, wyraźnie też słaba na ciele, ale bez wątpienia żywa. - No dobra, to co teraz robimy? - zapytał Erik. Wszyscy spojrzeli na mnie, a ja na nich. - No, ten... wymyślamy plan - powiedziałam. - Plan? - zdziwił się Erik. - Tylko tyle? - Nie. Wymyślamy plan i kombinujemy, jak odbić szkołę. Wspólnie. Wyciągnęłam przed siebie rękę jak jakaś idiotka grająca w softball. Wchodzicie w to? Afrodyta przewróciła oczami, ale pierwsza przykryła moją dłoń. - Wchodzę. - Ja też - rzekł Damien. - I ja - dodał Jack. - Jak wyżej - ogłosiły unisono Bliźniaczki. - Ja też wchodzę - powiedziała Stevie Rae. - W życiu nie pozwolę, żeby mnie to ominęło - rzekł Erik, kładąc rękę na szczycie piramidy i z uśmiechem patrząc mi w oczy. - No to jazda! - rzuciłam. - Zmiećmy ich! Wszyscy zawyli wariacko, a ja poczułam niesamowite ciarki, które od czubków palców rozprzestrzeniły się na dłonie, i wiedziałam, że gdy tylko

wyciągnę je spod sterty rąk, znajdę tam nowiutkie misternie poprowadzone tatuaże, jak u jakiejś pradawnej, wyświęconej przez boginię kapłanki. Dzięki temu mimo całego szaleństwa, zmęczenia i nieopisanego chaosu ogarnął mnie spokój i słodka świadomość, że podążam drogą wyznaczoną mi przez Nyks. Wprawdzie była to droga wyboista i dziurawa, była jednak moja i musiała być równie wyjątkowa jak ja.