Pam Jenoff Prawie w domu

Pam Jenoff Prawie w domu

Jeśli zginę, zapamiętajcie jedno: W jakimś zakątku świata Pozostał ślad Anglii Rupert Brooke, Żołnierz

Trymestr jesienny

1 Pokonuję podwójne drzwi i korytarz Departamentu Stanu, przechodzę przez wykrywacz metali, machając plastikowym identyfikatorem do strażnika, który rozpoznaje mnie i kiwa głową. Stukot moich wysokich obcasów odbija się echem na marmurowych podłogach, kiedy szybko maszeruję korytarzem, mijając rząd kolorowych flag i wysokie okna, za którymi pod parasolami kulą się palacze. Na nudnych białych ścianach wiszą prace studentów pozostałe z Miesiąca Historii Afroamerykanów. Docieram do wind i wciskam guzik. W gabinecie na drugim końcu korytarza dwóch siwych mężczyzn bez marynarek i w identycznych brązowych krawatach beznamiętnie i leniwie dyskutuje o Kubie. Ni suficie nad nimi wściekle miga przepalająca się jarzeniówka. Odwracam się i postukując nogą, jeszcze kilka razy wciskam guzik. W powietrzu unosi się zapach przypalonej kawy. Pewnie ktoś zostawił na palniku pusty dzbanek. Drzwi otwierają się z piskiem, wskakuję do windy i przed wciśnięciem guzika przesuwam identyfikatorem przed skanerem. Błagam, nie zatrzymuj się, myślę. Opieram się o drewnopodobną boazerię i patrzę, jak numery pięter się rozświetlają, kiedy winda po woli pnie się w górę. Chwilę później drzwi się otwierają. Wychodzę i przystaję, na sekundę zapominając o pośpiechu. Majestatyczne, dostojne piętro dyrektorskich gabinetów a biurokratyczny letarg na dole to dwa zupełnie inne światy. Na gustownie oświetlonych beżowych ścianach wiszą olejne portrety wszystkich sekretarzy stanu od czasów Jeffersona. Spogląda ją na mnie z powagą,

przypominając, bym trzymała się prosto. Po obi stronach wind stoją ogromne donice z kwiatami. Mobilizując się przed rozmową, którą zaraz mam odbyć, odwracam się od zamkniętych podwójnych drzwi prowadzących do gabinetu sekretarza i idę po granatowej wykładzinie wzdłuż szeregu chronologicznie powieszonych obrazów w złotych ramach. Przystaję pod portretem Johna Calhouna i poprawiam kołnierzyk, a potem przekręcam gałkę w znajomych szerokich, dębowych drzwiach. – Dzień dobry, Patty – mówię, wchodząc do gabinetu, i mijam recepcję, zanim tęga, kasztanowowłosa sekretarka spróbuje mnie zatrzymać. Dwukrotnie pukam do drzwi bez tabliczki na drugim końcu pomieszczenia i nie czekając na zaproszenie, wchodzę. – Chcę jechać do Londynu – oznajmiam. Paul van Antwerpen, który siedzi za masywnym dębowym biurkiem, podnosi wzrok znad depeszy, którą właśnie czytał, i mruga oczami. – Tak? – odpowiada, unosząc brwi i przeczesując palcami rzednące włosy. Przez chwilę się waham. Jak na beznamiętnego van Antwerpena to dość gwałtowna reakcja. Widzę, że jest zaskoczony tym wtargnięciem i naturą mojej prośby. Ten szef wywiadu jest przywiązany do zasad. Na spotkania z nim trzeba się umawiać, a zdarzają się one dość rzadko.

– Tak – w końcu wyduszam z siebie. Głową wskazuje dwa krzesła po drugiej stronie biurka. – Usiądź. Przysiadam na krześle bliżej drzwi. W gabinecie van Antwerpena jak zwykle panuje nieskazitelny porządek. Blat biurka jest niemal pusty, leży na nim tylko kilka stosików równo ułożonych dokumentów. Na ścianach wiszą jedynie obowiązkowe zdjęcia prezydenta i sekretarza stanu. Na kredensie za biurkiem stoi telefon z bezpośrednią linią do sekretarza stanu i doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego. Na ekranie komputera przewija się zaszyfrowany tekst z informacjami o bieżących działaniach wywiadu na całym świecie. Wygładzam spódnicę. – Wiem, że mieliśmy umowę... – Mamy umowę – poprawia mnie. – Na rok. – Tak. – Kiedy dyrektor mi to proponował, rok nie brzmiał aż tak źle. Oczywiście byłam wtedy w szpitalu, dwa dni wcześniej wróciłam z Liberii, od operacji minęło dziesięć godzin i byłam tak oszołomiona lekami przeciwbólowymi, że ledwo pamiętam jego wizytę. Teraz osiem miesięcy później, rok jest dla mnie jak cała wieczność, dożywotnia służba. Praca dla dyrektora nie oznacza kary. Jako jego łącznik z Radą

do spraw Bezpieczeństwa Narodowego całe dnie spędzam na spotkaniach w Departamencie Stanu i Białym Domu. Poznałam świat wielkiej polityki zagranicznej i widziałam rzeczy, jakich większość ludzi nawet sobie nie wyobraża. Ale teraz muszę z tym skończyć. A on mi odmówi. Dyrektor, jedyna osoba, której nadal wolno palić w tym gmachu sięga do pojemnika na cygara stojącego w prawym rogu biurka. Walczę z chęcią skrzywienia się, kiedy odcina czubek cygara i je zapala. – Proszę mnie źle nie zrozumieć – mówi wreszcie, wydmuchując w bok chmurę dymu. – Nie sądziłem, że będę mógł panią zatrzymać przez cały rok. Tylko w ciągu ostatniego miesiąca pięć razy do mnie dzwoniono w pani sprawie. Z Karaczi, Dżakarty, Montenegro, Lagos, Bogoty, ze wszystkich ogródków. Uśmiecham się w duchu. „Ogródki” to wymyślne określenie, jakie go dyplomaci używają do opisania najtrudniejszych posterunków. To z nich przychodzą najciekawsze zlecenia, o które zawsze zabiegałam. Z dumą mogłam stwierdzić, że nigdy nie wysłano mnie w miejsce, gdzie można pić wodę prosto z kranu. – A teraz prosi mnie pani... – urywa. – O Londyn? – Kładzie cygaro na pustej szklanej popielniczce za jednym ze stosików i z górnej szuflady biurka wyjmuje teczkę z moim nazwiskiem. Zaskakuje mnie. Nie wiedziałam, że trzyma moje

akta. – Była pani w Londynie dwa... nie, trzy razy. Nawet nie lubi się pani tam przesiadać w inny samolot. – Odkłada teczkę, spogląda na mnie obojętnie. – O co więc chodzi? Odwracam wzrok, patrzę ponad ramieniem van Antwerpena i spoglądam przez okno za jego biurkiem. W oddali po lewej widzę jasny kamienny obelisk ku czci Waszyngtona na tle szarego nieba. Z trudem przełykam ślinę i poprawiam się na krześle. – To sprawa osobista. Widzę, że się waha, niepewny, co odpowiedzieć. Zwykle takie wyjaśnienie byłoby nie do przyjęcia. Jako oficerów wywiadu nauczono nas oddzielać życie osobiste od zawodowego – niemalże zapominać o tym pierwszym. Ja uczciwie zarabiałam na chleb, przez niemal dziesięć lat narażałam swoje życie. Van Antwerpen wie, że jest mi coś winien. Musi tak czuć, liczę na to. – Jeśli pan woli, mogę wziąć urlop... – zaczynam, ale dyrektor macha ręką. – Nie. Zabiliby mnie, gdybym na to pani pozwolił. Może pani jechać do Londynu. Martindale – wymawia to nazwisko, jakby nie chciało mu przejść przez gardło – z radością panią przyjmie. Od miesięcy usiłuje mi panią ukraść. Uśmiecham się na myśl o odwiecznej rywalizacji van Antwerpena i Maureen Martindale, energicznej, rudej zastępcy szefa na posterunku w Londynie. Nie widziałam Mo od trzech

lat, odkąd razem pracowałyśmy w San Salvador. Jeśli dyrektor nie spełni mojej prośby, zadzwonię do niej. Van Antwerpen zamyka teczkę. – No to jesteśmy umówieni. Proszę tylko o parę tygodni na załatwienie papierkowej roboty. Oddycham głęboko. – Przepraszam, ale to za długo. Muszę jechać tam natychmiast. Dziś wieczorem, jeśli to możliwe. Najpóźniej jutro. – Wiem, że igram z ogniem, narażając się na jego gniew. – Sama kupię sobie bilet na samolot i wykorzystam urlop, dopóki robota papierkowa nie zostanie załatwiona. Jeśli to kwestia spraw, które zaczęłam tutaj, to dokończę je na odległość, postaram się o jakieś zastępstwo... – Desperacja w moim głosie staje się coraz większa. Van Antwerpen patrzy na mnie sceptycznym wzrokiem. – Weiss, o co tak naprawdę chodzi? Przez chwilę się waham. Już nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. – O nic – kłamię w końcu. – Skoro tak pani twierdzi. – Z tonu jego głosu mogę wyczytać, że mi nie wierzy, ale wiem, że nie będzie dalej naciskał. Paul van Antwerpen trzyma wszystkich na dystans. Pracuję dla niego od tylu lat, a wciąż nie wiem, skąd pochodzi,

czy ma rodzinę – on zaś nie wypytuje o to swoich oficerów. Początkowo jego chłód niepokoił mnie, mylnie odbierałam go jako dezaprobatę. Teraz akceptuję tę jego cechę – tak samo jak firmowe szklanki coca – coli i cygara. Wstaje i podaje mi rękę. – Powodzenia, Weiss. O cokolwiek chodzi, mam nadzieję, że ci się uda. Ja też mam taką nadzieję. – Dziękuję. Dwie godziny później wsiadam do podniszczonej granatowej taksówki. – Poproszę do Arlington. Columbia Pike – zamawiam kurs i zamykam drzwi za sobą. Taksówkarz chrząka i zjeżdża z krawężnika na mokrą od deszczu jezdnię. Z radia leci hałaśliwa hinduska muzyka. Wyczerpana, odchylam się na podarte winylowe oparcie. To, co właśnie zrobiłam, uderza we mnie niczym fala. Anglia. Taksówka hamuje gwałtownie, kiedy światła na Virginia Avenue zmieniają się z żółtych na czerwone. Małe tekturowe pudełko z moim rzeczami z biura, które trzymałam na kolanach, spada na podłogę. Schylam się i zbieram zawartość. Niewiele tego jest: kubek do kawy z napisem „Solidarność” od Kasi, jednej z naszych pracownic służb dyplomatycznych w Warszawie – prezent pożegnalny. Parę raportów, które muszę

dokończyć w Londynie. Zdjęcie moich rodziców w drewnianej ramce Wyjmuję je z pudełka i oglądam. Mama z ojcem stoją pod starym kio nem w ogródku za naszym domem w Vermont. Na ramiona mają na rzucone identyczne ciemnoczerwone wełniane swetry, wyglądają jak żywcem wyjęci z katalogu wysyłkowego. Przesuwam palcem po szkle. Włosy mamy, ciemne i kręcone jak moje, są o wiele bardziej przyprószone siwizną, niż to zapamiętałam. Przed wyjazdem nie zdążę się spotkać z rodzicami. Wiem jednak, że nauczyli się godzić z moimi nagłymi, niezapowiedzianymi wyjazdami i tygodniami, a czasami miesiącami milczenia. Zrozumieją, a przynajmniej będą udawali, że rozumieją. Wdzięczność miesza się we mnie z poczuciem winy. Zasługują na wnuki, a przynajmniej na córkę, która dzwoni przed wyjazdem z kraju. Kiedy taksówka wjeżdża na most Roosevelta prowadzący do Arlington, odchylam się i wyjmuję komórkę z kieszeni płaszcza. Przez chwilę zastanawiam się, czy chociaż raz nie postąpić zgodnie z protokołem i załatwić sobie bilet na samolot przez biuro podróży Departamentu Stanu. W końcu rezygnuję i wciskam zero. Proszę o połączenie z British Airways. Operatorka natychmiast przełącza mnie na automat, proszący mnie z angielskim akcentem o chwilę cierpliwości. Potem w słuchawce rozlega się muzakowa[1] wersja poloneza Chopina. Czekając, przechylam się i przyciskam czoło do chłodnej szyby. Patrzę na białe nagrobki przy mokrych, zielonych wzgórzach cmentarza komunalnego w Arlington. Dwa razy byłam tam na pogrzebie: raz kilka lat temu i raz zeszłego lata. Były to pogrzeby dyplomatów, którym zasługi dla kraju zapewniły pochówek na cmentarzu wojskowym. Myślę o Ericu

i znowu widzę, jak wypada z helikoptera startującego w Liberii. Czuję na talii ręce Marinę, która powstrzymuje mnie przed skokiem za nim. Z trudem przełykam ślinę. Od wilgoci i wspomnień boli mnie złamany dawno temu obojczyk. – W czym mogę pomóc? – Z zamyślenia wyrywa mnie kobiecy głos z brytyjskim akcentem, tym razem żywy. Szybko przedstawiam swoją prośbę. – Na dziś wieczór do Londynu? – kobieta powtarza ze zdziwieniem. – Sprawdzę, czy mamy coś wolnego. Jeśli nie, czy może pani polecieć jutro? – Nie, muszę dzisiaj. – Narasta we mnie panika. Jeśli nie pojadę dzisiaj, być może nie pojadę już nigdy. – Chwileczkę. – W słuchawce zapada cisza, potem rozlega się stukot klawiszy komputera. – Mamy parę miejsc na lot o szóstej, ale tylko w business class. – Dobrze. – Jestem pewna, że van Antwerpen zapewni mi zwrot kosztów i że sam jego podpis oznacza zezwolenie na tę odrobinę luksusu. Podaję numer swojej karty kredytowej, który znam na pamięć po czym zapamiętuję kod potwierdzający, który podaje mi telefonistka. – Odbiorę bilet przy odprawie. – Rozłączam się. Pięć minut później taksówka zatrzymuje się pod moim domem, wysokościowcem z lokalami dla pracowników rządowych. Jadę windą na szóste piętro i przekręcam klucz w zamku. Podnoszę żaluzje i rozglądam się po niemal pustym mieszkaniu, po raz pierwszy dostrzegając surowość gołych białych ścian. Siadam na tapczanie, jedynym mebli w pokoju.

Myślami wracam do szpitala, kiedy przed ośmioma miesiącami biedziłam się nad znalezieniem jakiegoś lokum w Waszyngtonie. – Nie chcę podpisywać umowy najmu. Nie chcę kupować żadnych mebli – żaliłam się matce, która mnie wtedy odwiedziła. – Umowę można rozwiązać, a meble sprzedać – uspokajała mnie odgarniając mi włosy z twarzy, jakbym miała pięć lat. – Przecież nie zobowiązujesz się do końca życia. Kiedy teraz rozglądam się po pokoju, uświadamiam sobie, że miała rację. Umowa zawierała klauzulę o transferze dyplomatycznym, na podstawie której mogłam bez kary ją rozwiązać. Jutro miałam odstawić tapczan do komisu. W niespełna dwadzieścia cztery godziny mieszkanie to będzie wyglądało tak, jakby mnie tu nigdy nie było. Jak każde po tamtym okresie w Anglii. Sięgam do ogromnej skórzanej torby służącej mi za walizkę i wyjmuję kopertę, od której wszystko się zaczęło. Tego ranka czekała na mnie w recepcji apartamentowca. Początkowo się zawahałam, zaskoczona tą przesyłką. Skąpa korespondencja, jaką dostawałam, niemal zawsze przychodziła na adres moich rodziców. Kiedy zobaczyłam, że nadawcą jest Sara, czym prędzej rozdarłam kopertę. Nie widziałam Sary od dwóch lat, odkąd zmieniłam plany w Johannesburgu, a ona jechała sześć godzin z Durbanu, żeby się ze mną spotkać. W lotniskowej kafejce pachnącej kawą i śmierdzącej zepsutym mięsem przekazała mi wiadomość: w końcu zdiagnozowano jej

tajemniczą chorobę, tę, przez którą od półtora roku miała sparaliżowaną prawą rękę. – To stwardnienie zanikowe boczne – wyjaśniła spokojnie. Patrzyłam na nią pustym wzrokiem. – ALS. Wy, Amerykanie, nazywacie ją chorobą Lou Gehriga. Przypomniało mi się, że właśnie na to cierpi Stephen Hawking. Raz czy dwa razy widziałam w Cambridge tego słynnego profesora na wózku. Wspomnienie jego pokurczonego, bezwładnego ciała sprawiło, że żołądek podszedł mi do gardła. Czy Sara też tak skończy? – Co zrobisz? – spytałam, odsuwając od siebie ten obraz. – Wracam do Londynu – odparła. – Tamtejsi lekarze są lepsi. – Może zamieszkasz u mnie? – zaproponowałam. Ze śmiechem pokręciła głową. – Jordie, przecież ty nigdzie nie potrafisz zagrzać miejsca. Musiałam przyznać jej rację. Nie mogłam zaoferować Sarze prawdziwego domu. Wzięłam ją za rękę. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Nic – odparła stanowczo. – Zadzwonię, jeśli będę czegoś potrzebować. Parę minut później uściskałyśmy się na pożegnanie.

Patrzyłam za nią i myślałam, jak spokojnie się zachowuje. Zawsze miała pod górkę. Jej matka zmarła na chorobę Alzheimera, a ojciec zniknął w buszu, kiedy Sara miała dziesięć lat. Kiedy tego wieczoru wróciłam do hotelu, weszłam do internetu i znalazłam parę stron o ALS. Ze łzami w oczach dowiedziałam się, że ta choroba to wyrok śmierci. Stopniowy, całkowity paraliż. Brak lekarstwa. Przypomniałam sobie piegowatą twarz Sary i jej niebieskie oczy pozbawione lęku. Nie powinnam była jej zostawiać. Potem pisywałyśmy do siebie i czasami dzwoniłyśmy. W ciągu ostatnich paru lat pisała coraz rzadziej, a pół roku temu w ogóle przestała. Kilka razy próbowałam skontaktować się z nią telefonicznie. Bez powodzenia. I wtedy przyszedł ten list. Jedna strona, napisana na maszynie, z ledwo czytelnym odręcznym podpisem na dole. Przeprosiny za długie milczenie, gadka szmatka o pogodzie w Londynie. I ostatnie zdanie: „Chciałabym móc się z tobą spotkać. Gdybyś tylko przyjechała...”. Siedziałam nieruchomo, raz za razem czytając to zdanie. Sara była przy mnie podczas moich ostatnich dni w Cambridge, wiedziała jak się czuję w Anglii i dlaczego tak się dzieje. Nigdy nie prosiłaby mnie o przyjazd, gdyby to nie było absolutnie niezbędne. Wyraźnie była te prośba umierającej kobiety. Mogłam odmówić, wykręcić się pracą. Sara nie uwierzyłaby w te wymówkę, ale na pewno by zrozumiała. Ale to ona w college’u zawsze wysłuchiwała moich zwierzeń – niezależnie od wagi problemu czy pory dnia. To ona wsadziła

mnie do samolotu lecącego z Anglii, kiedy by łam tak zdruzgotana, że ledwo chodziłam, i od tamtej pory to ona trzy razy przyjeżdżała z drugiego końca świata, żeby się ze mną spotkać Była prawdziwą przyjaciółką, lojalną bez względu na odległość cza upływ lat. Teraz to ona mnie potrzebowała, i to nie szybkiej trzydniowej wizyty. Teraz przyszła kolej na mnie. Składam list i chowam go do torby, a potem biorę flanelową koszulę. Kiedyś należała do Mike’a. Wtulam w nią nos i głęboko wciągam je go zapach. Widzę jego brązowe włosy i rozbrajające oczy jak u szczenięcia. Przez ostatnich parę miesięcy spotykaliśmy się nieregularnie – parę drinków w jednym z barów w przerwach w jego pracy, jako szefa ochrony wiceprezydenta albo, jak poprzedniego wieczoru, późna wizyta, kiedy wrócił z podróży. Fizyczna bliskość, ciepło w mroźne noce. Nic poważnego, chociaż po tym, jak na mnie patrzył, widziałam, że liczy na coś więcej. Powinnam do niego zadzwonić, powiedzieć, że wyjeżdżam. Wiedziałam jednak, że będzie próbował mnie odwieść od te go zamiaru, a kiedy zrozumie, że to mu się nie uda, uprze się, żebyśmy spotkali się na lotnisku. Nie, tak będzie lepiej. Składam koszulę. Ode ślę mu ją razem z liścikiem. Wstaję, zaczynam pakować ubrania i parę rzeczy osobistych Kończę czterdzieści pięć minut później. Całe moje życie w dwóch walizkach. Oczywiście były i inne rzeczy w rządowym magazynie i na poddaszu moich rodziców: dziesiątki pudeł z książkami, zdjęciami i innymi pamiątkami. Nie widziałam ich od tylu lat, że miałam wrażenie, jakby przestały należeć do mnie. Znowu przypomina mi się zdjęcie rodziców. Czasami żałuję, że nie prowadzę normalnego trybu

życia – tak jak oni – z ogródkiem za domem, myciem naczyń i sadzeniem roślin. Żałuję, że nie jestem tak zadowolona jak oni. „Gdyby marzenia były końmi, żebracy by na nich jeździli” – przypomina mi się powiedzonko mojej mamy, którego nie słyszałam od lat. Dziś wszystko do mnie wraca. Biorę bagaże i idę do drzwi. Zamykam je, nie oglądając się za siebie. Dwadzieścia minut później wsiadam do kolejnej wilgotnej i pachnącej stęchlizną taksówki i jadę na lotnisko Dulles. Kiedy samochód odjeżdża spod domu, a linia dachów Waszyngtonu oddala się, poprawia mi się nastrój. Znowu wyruszyłam w drogę – jedyne miejsce, w którym naprawdę czuję się jak w domu.

2 – Hamuj! – wołam do załogi, spoglądając na splątaną masę łodzi siedem metrów dalej na ostrym zakręcie pod mostem Chesterton. – Zatrzymać łódź! – Kiedy wioślarze dotykają wiosłami wody, zwalniając tempo z ciemnych chmur, które zebrały się nad płaskimi mokradłami na wschodzie, rozlega się niski pomruk. – Cholera – mruczę pod nosem. – Spokojnie, Jordie – mówi Chris, który siedzi przodem do mnie na miejscu szlakowego. – Masakra? Potakuję i przechylam się, żeby zobaczyć za jego głową siedem pa: szerokich ramion. – Łodzią z Downinga zarzuciło za zakręcie. Chyba mają dodatkowego sternika. – Wyluzuj się. I tak nic z tym nie zrobisz. – Głos Chrisa jest obojętny, wyzuty z wszelkich emocji. Oczywiście ma rację. Rzeka Cam o szerokości zaledwie dwóch łodzi i o długości tylko pięciu kilometrów nigdy nie nadawała się na super trasę wioślarską, którą ostatecznie się stała. Wyłączam mikrofon. – Kończymy? Przecząco kręci głową. – Dobrze nam idzie. Za parę minut się przejaśni.

Nie odpowiadam, tylko odpędzam ręką rój komarów, który wzbił się znad spokojnej wody. Słońce opadło już nisko nad horyzont, ale późnowiosenne powietrze wciąż jeszcze jest ciepłe. – Jordie... – Chris odwraca głowę na prawo. – Może wolisz... Podskakuję, po raz pierwszy zauważając, że prąd znosi nas bokiem ku brzegowi rzeki. – Cholera! – przeklinam znowu, dziób łodzi z łupnięciem uderza w ścianę hangaru. Otwiera się okrągłe okienko w hangarze i wychyla się z niego nieogolona twarz mężczyzny bez koszuli. – Wynocha! Nauczcie się sterować! – drze się, wywołując salwy śmiechu z łodzi wokół nas. Wiercę się na swojej wąskiej ławce, przygryzam dolną wargę, czuję, że robię się czerwona. Potem znowu włączam mikrofon. – Rufa, wstecz. – Dwóch wioślarzy najbliżej mnie wychyla się do przodu z wyciągniętymi rękami. Kiedy jednocześnie rozgarniają wiosłami wodę, nasza łódź powoli oddala się od hangaru. – Hamuj! – Po paru sekundach znowu muszę wydać tę komendę, bo zbliżamy się do załogi za nami. Opadam na swoje miejsce. Prąd z pewnością znowu zniesie nas do brzegu, ale nie mamy innego wyjścia.

Chwilę później łodzie przed nami oddalają się. – Dobra, chłopaki, do roboty. – Kiedy szykuję się do wydawania komend, słyszę głośny syk. Odwracam się gwałtownie, przez co łódź zaczyna się niebezpiecznie kołysać. Metr za mną na wodzie, na tylnych łapach i z rozpostartymi skrzydłami, unosi się ogromny łabędź. – Cała ósemka, pełną parą, naprzód! – wołam tak głośno, że mikrofon aż sprzęga. Łódź wyrywa się do przodu, ale za wolno. Łabędź jest już tylko kilkanaście centymetrów ode mnie, czuję jego gorący, śmierdzący oddech. Wrzeszczę, gdy jego ostry dziób wbija się w moją szyję. Ogromne skrzydła otaczają mnie, widzę już tylko ciemność... – ...podchodzimy do lądowania na Heathrow – rozlega się czysty, wyraźny głos pilota. Otwieram oczy i gwałtownie dźwigam głowę. – Proszę podnieść oparcia foteli... Mrugając oczami, prostuję się i przeciągam. Nie słucham dalszego ciągu znajomej mantry pilota. Naprawdę przespałam cały lot? Spoglądam na ekran telewizora przed sobą. Mapę świata przecina biała linia między Waszyngtonem a Londynem, ukazująca trajektorię naszego lotu. Nasz malutki samolocik już kończy podróż. Żołądek podchodzi mi do gardła. Spokojnie, myślę, wciskając guzik na podłokietniku. Mapa znika, ekran robi się ciemny. Rozglądam się po kabinie. Miejsce, które zarezerwowałam w takim pośpiechu, znajduje się w ostatnim rzędzie business class. Na szczęście za mną fotel jest wolny. Zza cienkiej niebieskiej zasłonki dobiega odgłos

szczękania naczyń. Stewardesy sprząta ją talerze po śniadaniu, które przespałam. Po drugiej stronie przejścia mężczyzna po pięćdziesiątce, w niebieskiej koszuli, czyta gazetę, a je go towarzyszka, młodsza kobieta o brązowych włosach (córka? sekretarka? kochanka?) grzebie w torebce, błyskając długimi, czerwonym paznokciami. Odwracam się i podnoszę roletę. Niebo wygląda złowieszczo, jest spowite gęstą mgłą. Po zewnętrznej stronie szyb spływają strumyczki skroplonej pary. Wyobrażam sobie lotnisko w dole, kontrolerów naprowadzających samoloty energicznymi ruchami rąk, wózki bagażowe i kateringowe, ludzi uwijających się jak mrówki. Te znajome obrazy po winny zadziałać na mnie uspokajająco. Każde lotnisko tak wygląda. – Proszę pani? – Odwracam się i widzę stewardesę stojącą w przejściu za mną. W plastikowych szczypczykach podaje mi zwinięty ręczniczek do rąk. Biorę od niej ciepłą, wilgotną ściereczkę i sadowię się z powrotem w fotelu. „Proszę pani”. Kiedy pierwszy raz leciałam tą trasą, nikt tak się do mnie nie zwrócił. Miałam zaledwie dwadzieścia jeden lat, właśnie skończyłam studia na wydziale stosunków międzynarodowych, które do niczego by mi się nie przydały w ogarniętym kryzysem gospodarczym Waszyngtonie. Jeszcze szukałam pracy, kiedy otrzymałam wiadomość: studentka, która dostała stypendium w Cambridge, nie mogła tam pojechać (później się dowiedziałam, że zaszła w ciążę). Czy chcę zająć jej miejsce? Przez chwilę się wahałam Już prawie zapomniałam o tym stypendium, jednym z dziesiątek, o które się ubiegałam poprzedniej jesieni w bezskutecznej próbie zapomnienia o chłopaku, który na początku ostatniego roku studiów rzucił

mnie dla mojej współlokatorki i przy okazji zabrał wszystkich naszych wspólnych znajomych. Ze słuchawką w dłoni rozejrzałam się po ciasnym mieszkanku w Adams Morgan, które dzieliłam z dwiema dosłownie obcymi dziewczynami. Nic mnie tam nie trzymało. Trzy tygodnie później leciałam do Anglii. Anglia. Delikatnie ocieram twarz ściereczką. W dzieciństwie słowo to brzmiało dla mnie czarodziejsko. Anglia to kolebka wszelkich legend, kraina króla Artura, Dickensa i Mary Poppins. W czwartej klasie przybiegłam ze szkoły do domu i oznajmiłam mamie, że musimy natychmiast tam jechać, bo Nostradamus przepowiedział, że Anglię zaleje morze. Oczywiście nie pojechaliśmy. Rodzice rzadko wyjeżdżali dalej niż do naszego domku w Berkshires albo niekiedy na wakacje na Cape Cod. Spędzaliśmy je bardzo spokojnie: ojciec pracował nad artykułami, dzięki którym uznano go za głównego specjalistę w dziedzinie mikroekonomii, a matka pisała romanse, za które się utrzymywaliśmy. Dopiero dziesięć lat później wyruszyłam w podróż do krainy moich marzeń. Pojechałam do Cambridge. Pamiętam, jak szłam do samolotu linii British Airways, z pierwszym świeżutkim paszportem w dłoni. Myślałam, że z radości serce mi wyskoczy. Wtedy Anglia była inna. Zanim wszystko się wydarzyło. Przesuwam językiem po zębach pokrytych osadem po śnie, wyjmuję do połowy pełną butelkę wody i upijam duży łyk. Potem sięgam po torbę, która leży na fotelu obok. Czekoladowobrązowa, prezent, który rok temu dostałam w szpitalu od rodziców. „Od Coacha”? – zaprotestowałam, otwierając ją. Nigdy mi nie zależało na markowych rzeczach

i nie wyobrażałam sobie, że mogłabym dostać tak luksusowy prezent. Szybko jednak pokochałam miękką skórę, użyteczność i wielkość torby, do której jednego dnia mogłam pakować akta, a drugiego sprzęt sportowy. Grzebię w bocznej kieszeni i odnajduję puderniczkę. Mam matową, szarą cerę, ciemne kręgi pod orzechowymi oczami. Kiedyś mogłam lecieć dwadzieścia godzin samolotem towarowym i wysiąść, gotowa na spotkanie, a teraz... nie kończę tej myśli. Ściągam skręcone włosy w koński ogon, wodą z butelki przygładzam niesforne kosmyki. Samolot przez parę minut unosi się równolegle nad ziemią, jego skrzydła bujają się na boki, jakby lada chwila chciały odpaść. Kiedy koła dotykają płyty lotniska, lekko podskakujemy, potem znowu i wreszcie suniemy. Kładę rękę na oparciu fotela przed sobą, żeby przy ostrym hamowaniu nie polecieć do przodu. W końcu można już wychodzić, ale ja zostaję na miejscu. Inni pasażerowie stają w przejściu, wyjmują bagaż ze schowków. Posiedzę tu jeszcze chwilę, myślę, kiedy kręcą się koło mnie. Kabina samolotu przedtem tak zatłoczona, a teraz pełna porzuconych gazet i koców, wy daje mi się bezpiecznym, znajomym schronieniem. Jest już prawie pusta, więc stewardesa stojąca w przedniej części kabiny spogląda na mnie z wyczekiwaniem. Czas iść. Wstaję i zarzucam na ramię podręczną torbę. Biorę głęboki wdech i ruszam do wyjścia. Na terminalu podążam za tłumem do kontroli paszportowej i od prawy celnej. Omijam ruchome chodniki, idę korytarzem, żeby rozciągnąć mięśnie nóg zesztywniałych po długim locie. Na ścianach ha li widzę znajome, jasno oświetlone reklamy

musicali na West Endzie pod nimi jeden obok drugiego sklepy bezcłowe. Widzę i zmiany wszechobecne telefony komórkowe i punkty dostępu do Internetu – udogodnienia, których tu nie było ostatnim razem. Stawiam długie i zdecydowane kroki, wymijając wolniej przemieszczających się po drożnych. Uśmiecham się w głębi ducha, ciesząc się przypływem energii, jaki czuję zawsze pierwszego dnia w innym kraju. Przy wejściu do ogromnej hali odprawy paszportowej waham się Wpatruję się w żółte znaki kierujące podróżnych z Unii Europejskie i krajów Wspólnoty Brytyjskiej do jednej kolejki, a pozostałych do drugiej. Zawsze niechętnie korzystam z przywilejów dyplomaty, ale w hali przy słupkach połączonych linami aż roi się od ludzi z dziećmi i bagażem. Strasznie wolno przesuwają się w stronę około dwudziestu celników w boksach. Zbliżam się do kobiety w granatowym żakiecie, która kieruje pasażerów, podnoszę czarny paszport i staram się ignorować pełne wściekłości spojrzenia innych pasażerów, kiedy zostaję poproszona prosto do boksu. Podaję paszport mężczyźnie w uniformie. Mężczyzna przegląda go pobieżnie. Potem przestaje i spogląda na mnie. Wiem, chodzi o te pieczątki, całe strony pieczątek z krajów, w których byłam. Zastanowiłyby nawet najbardziej doświadczonego pracownika urzędu imigracyjnego na jednym z największych lotnisk świata. Zwykle przed nowym zleceniem „czyszczę” paszport, usuwam większość stron z pieczątkami, żeby uniknąć pytań, ale tym razem nie miałam czasu. Uśmiecham się do urzędnika, który kciukiem zamyka paszport, oddaje mi go i pozwala przejść dalej.

Idę po odbiór bagażu, zdejmuję z taśmy walizki i kładę je na wózku. Przechodzę oznaczonym na zielono korytarzem ze znakiem „Nic do oclenia” i wychodzę na główny terminal. Skanuję wzrokiem tłum czekających i kierowców w ciemnych garniturach, z tabliczkami z nazwiskami pasażerów. Nie widząc swojego, oddycham z ulgą. Maureen nie wysłała po mnie nikogo, bo albo wiedziała, że wolę przyjechać sama, albo nie miała czasu na zorganizowanie dojazdu. Tak czy siak, odpowiada mi to. Manewruję wózkiem przez zatłoczony terminal, zatrzymuję się przy bankomacie, żeby podjąć kilkaset funtów – tyle żeby starczyło, dopóki nie zacznę pracy i nie dostanę dostępu do banku ambasady. Wiem, że tutaj kurs będzie bardziej opłacalny niż w kantorze. W hali unosi się zapach kawy, co mi przypomina o śniadaniu, które przespałam w samolocie. Chowam banknoty, podążam za zapachem do bufetu i zamawiam małą cappuccino z chudym mlekiem. Kiedy barman podgrzewa mleko, zerkam na ciastka na ladzie. Żołądek mam ściśnięty, myśl o jedzeniu wydaje mi się absurdalna. Parę minut później znowu idę przez halę, z przyjemnie ciepłym plastikowym kubkiem w dłoni. Zlizuję piankę, która wypłynęła spod pokrywki, upijam łyk kawy i wychodzę z lotniska przez automatyczne drzwi. Zderzam się ze świeżym powietrzem jak ze ścianą. – O rany – mówię na głos, głęboko wciągając powietrze. W tutejszym powietrzu zawsze jest coś bardziej rześkiego, żywego. Niebo też wygląda inaczej – wydaje się wisieć niżej niż w domu, przypomina czapkę głęboko naciągniętą na czoło.

Pamiętam, że w Anglii zawsze jest pochmurno i szaro. A jednak teraz niebo ma hipnotyzujący, intensywny odcień błękitu, a słońce świeci mocno, kpiąc z moich obaw. Z wysiłkiem opuszczam wzrok i próbuję wziąć się w garść. Dwoma potężnymi łykami dopijam kawę i wrzucam pusty kubek do kosza przy krawężniku. Koło mnie przemykają taksówki i hotelowe autokary. SPÓJRZ W PRAWO! – ostrzega mnie jaskrawożółty napis na chodniku. Po drugiej stronie ulicy znajduje się dworzec autobusowy. Dziesiątki autobusów odjeżdżają z przystanków, a na ich miejsce pojawiają się nowe. Mój wzrok instynktownie wędruje w lewo, gdzie garstka młodych ludzi – po podartych spodniach i przygarbionych sylwetkach domyślam się, że to studenci – czeka na szaro – niebieski autobus. Auto bus do Cambridge. Robię krok do przodu. A gdybym to ja miała teraz wsiąść do tego autobusu? Wyobrażam sobie, jak wrzucam plecak do bagażnika, wsiadam i wyglądam przez okno, z nosem przyciśniętym do szyby. Auto bus jedzie autostradą Mil przez równiny wschodniej Anglii, a ja szeroko otwieram oczy, kiedy na horyzoncie pojawiają się wieże Cambridge. Na miejscu pokonałabym niewielką odległość między przystankiem na Drummer Street a moim domem na Lower Park Street, gdzie znalazłabym Jareda, który – żartując z Sarą – robiłby dla mnie tosty z pieczoną fasolą. Jared.

Przestań, nakazuję sobie, ale jest już za późno. Kiedy w myślach widzę jego twarz, z trudem powstrzymuję się przed wymówieniem jego imienia. – Jordan! – Z zamyślenia wyrywa mnie gromki okrzyk. Cholera – klnę w duchu. Maureen jednak kogoś po mnie wysłała. – Jordan Weiss! Uświadamiam sobie, że ten głos należy do kobiety. Południowy akcent. Kiedy się odwracam, po drugiej stronie ulicy widzę wysoką, znajomą postać w jaskraworóżowej garsonce. Kobieta macha do mnie gorączkowo. Maureen nikogo po mnie nie wysłała, przyjechała osobiście. Czuję, że głowy przechodniów odwracają się w stronę Maureen, która idzie do mnie przez ulicę, potrząsając burzą rudych loków. Rozlega ją się klaksony, gdy Maureen paraduje w butach na niebotycznie wysokich obcasach, nie zawracając sobie głowy przejściem dla pieszych tylko zatrzymując samochody wyciągniętą ręką. Moje myśli galopują To niesłychane, żeby zastępca szefa misji, prawa ręka ambasadora osobiście przyjeżdżał po pracownika. Maureen nie zrobiła tego podczas moich dwóch poprzednich zleceń w Anglii. Co ona tu robi? Ale nie ma czasu na rozmyślania. Maureen, poruszając się zdumiewająco szybko jak na kobietę jej postury, w mgnieniu oka staje koło mnie. – Hej, ty! – woła, nie bacząc na zdziwione spojrzenia przechodniów. Zarzuca mi ręce na szyję, rozsiewając wokół

siebie chmurę kwiatowego zapachu. Ściska mnie tak mocno, że nieomal podnosi z ziemi. – Tak długo na to czekałam. Witaj w Londynie! – Dzięki, Mo – udaje mi się wykrztusić. Ledwo mogę złapać oddech. – Nie musiałaś po mnie przyjeżdżać... – Nie wygłupiaj się! – Maureen robi krok do tyłu i zbywa moje słowa machnięciem ręki. – Mój szofer zaraz podjedzie. Wstrzymuję oddech, podświadomie spodziewając się widoku różowego cadillaca, który w Waszyngtonie wzbudził taką sensację, ale zza rogu wyjeżdża czarny mercedes. – Nie pozwolili mi wziąć Bessie – mówi Maureen, zupełnie jakby czytała w moich myślach. – To niezgodne z protokołem i tak dalej. Podaję bagaż kierowcy i wsiadam z tyłu. Już zapomniałam, jakie to dziwne uczucie wsiadać z prawej strony samochodu. Lokuję się za kierowcą. Wtapiam się w ogromny fotel obity skórą. Zaskakuje mnie widok dwóch kubków parującej herbaty na stojakach. Z uśmiechem biorę jeden. Earl Grey, bez mleka i cukru. Nie widziałam Maureen od lat, a ona wciąż pamięta, jaką herbatę piję – a w każdym razie, jaką piłam, jeszcze zanim potrzebowałam dwóch filiżanek kawy rano, żeby się obudzić. Maureen siada koło mnie. Wyjeżdżamy z terenu lotniska, mijamy ogromną reklamę ginu Beefeater: ogromna butla wciąż przypomina, że firma sponsorowała ostatnie zawody wioślarskie, w których udział brały załogi college’ów

z Cambridge i Oksfordu. Zawody te to punkt kulminacyjny kalendarza wioślarskiego w Anglii. Reprezentacje – Niebiescy z Cambridge i Granatowi z Oksfordu rywalizują ze sobą podczas dwudziestominutowego wyścigu na Tamizie. To stupięćdziesięcioletnia tradycja przerwana tylko w czasie obu wojen światowych. Oglądam się przez ramię na reklamę, zastanawiając się, kto wygra w tym roku. Moja załoga nigdy nie zrobiła wielkiej kariery. Nigdy na wet nie marzyłam o tym, by zostać sternikiem Niebieskich, ale pan moich wioślarzy mogłoby odnieść duży sukces. Jared, gdyby tylko chciał i może... tak, Chris też był niezły. Może udałoby mu się w następnym roku, gdyby sprawy inaczej się ułożyły. – Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? – pyta Maureen, kiedy wjeżdżamy na autostradę M4. Cała ona. Od razu przechodzi do sedna sprawy. Upijam łyk herbaty i odstawiam kubek na stojak. – Zaszczyt? – powtarzam, próbując zyskać na czasie. Kiwa głową. – Twój przyjazd. To nie przypadek. Twerp nigdy by cię nie puścił z własnej woli. A przy okazji, co u niego? Przygryzam dolną wargę, powstrzymując śmiech. Konflikt między Paulem van Antwerpenem a Maureen Martindale jest w departamencie wręcz legendarny i stanowi przyczynę

nieustannych spekulacji. Oboje są wybitnymi dyplomatami z dwudziestopięcioletnim doświadczeniem. Niektórzy twierdzą, że ich antypatia ma korzenie w rywalizacji o awans czy jakieś ważne zlecenie, o które starali się lata temu. Chodzą też plotki, że kiedyś mieli romans, i to bardzo namiętny, który fatalnie się zakończył. Chciałabym wierzyć, że są zbyt profesjonalni, by którekolwiek z tych wyjaśnień mogło wpłynąć na ich stosunki zawodowe. Wolę myśleć, że po prostu mają inny styl pracy: Maureer jest jak tornado, van Antwerpen to pedant. – U niego wszystko w porządku – mówię wreszcie. – Przesyła pozdrowienia. Maureen prycha. – Pewnie. W każdym razie wiem, że gdyby mógł, toby cię nie puścił. – Upija łyk herbaty i odstawia kubek z półksiężycem różowej szminki na brzegu. – O co więc chodzi? Waham się. Znam Maureen już prawie dziesięć lat. To jedyna oso ba w tym biznesie, którą mogę nazwać prawie przyjaciółką. Ale moją psychiką rządzi pierwsza zasada wywiadu: nigdy nie przyznawaj się do tego, że masz osobiste życie poza pracą, a już na pewno o nim nie opowiadaj. Chrząkam. – To sprawa osobista – mówię drugi raz w ciągu niespełna dwudziestu czterech godzin. Ale Maureen to nie van Antwerpen. Nie daje się tak łatwo zbyć.

– No mów, o co chodzi. Obstawiałabym chłopaka, lecz za dobrze cię znam. Przyjaciółka w potrzebie? – Słucham? – pytam, zaskoczona. Maureen zawsze czytała w moich myślach, ale skąd mogła o tym wiedzieć? Uśmiecha się. – Po prostu zgadywałam. Wiem, że tu studiowałaś i od tamtej pory nie wracałaś do Anglii. Trudno znaleźć inny powód twojego powrotu. – Tak. – Z ulgą rozpieram się w fotelu. Potem opowiadam historię Sary i jej choroby. – Nie wiem, ile czasu jej zostało. Przyjechałam, żeby zrobić wszystko, co w mojej mocy. – Bardzo mi przykro – mówi cicho Maureen. – Mój kuzyn chorował na Lou Gehriga. To koszmar. Krzywię się w duchu. Mo nigdy nie owija w bawełnę. Poza tym od nikogo nie usłyszałam ani słowa nadziei w związku z ALS. Maureen już się nie odzywa, tylko sięga do torebki i wyjmuje smartfon BlackBerry, zbyt nowoczesny jak na prezent od rządu. Przyglądam się jej ukradkiem. Musi mieć około pięćdziesięciu lat. Jak zwykle ma perfekcyjny makijaż: symfonię eyelinera, tuszu do rzęs, różu. Zarys jej szczęki już nie jest tak wyraźny, a policzki nieco się zapadły. Czy i ona widzi, że się zmieniłam? Mam nadzieję, że wyglądam na bardziej

doświadczoną, pewniejszą siebie. Wygładzam czarne spodnie podróżne, które niezupełnie zasługują na swoją nazwę, i ścieram odrobinę brudu z rękawa żakietu w kolorze khaki. Szosa kończy się i wjeżdżamy na autostradę A4. Szybko docieramy do ronda. Zielona tablica zapełniona białymi napisami, drogowskazy: Chiswick na jedenastej, centrum Londynu na pierwszej. Światło zmienia się na żółte i czerwone, a potem na zielone. Przejeżdżamy przez rondo, mijamy browar Fullera, czerwoną furgonetkę pocztową i wjeżdżamy na Great West Road. Tuż przy ulicy stoi rżąc domów z brązowej cegły – identycznych, gdyby nie parę ogromnych anten satelitarnych tu i tam. Niskie żywopłoty wzdłuż chodnika przed domami upstrzone są maleńkimi zielonymi pączkami, a z wąskich trawników wyrastają żonkile. Patrzę przed siebie na maleńkie samochody, nieznajome znaki drogowe. Wszystko wydaje mi się takie inne, urocze, niemal jak z książki. Czuję falę ciepła, która spycha strach i zgrozę, przypomina mi, że to było moje najukochańsze miejsce na ziemi. Chyba już o tym zapomniałam, myślę, dotykając szyb czubkami palców. – O czym zapomniałaś? Odwracam się do Maureen, która podnosi głowę znad smartfonu Nie wiedziałam, że mówię na głos. – Przepraszam, o niczym. Wiesz, nad czym będę pracować? – pytam, by czym prędzej zmienić temat.

Maureen poważnieje. – Tu nie mogę zbyt wiele powiedzieć. To ściśle tajne. Jutro spotykamy się z resztą zespołu. Wtedy wszystkiego się dowiesz. – Jutro? – Miałam nadzieję, że zgodnie ze starym zwyczajem dostanę dzień na rozpakowanie się, odpoczynek po podróży, spotkanie z Sarą. Ale Maureen kiwa głową, nie dostrzegając mojego zdziwienia albo je ignorując. – Wpół do dziewiątej w Bańce. – Światła się zmieniają i samochód znowu rusza, tym razem wolniej. – Pomyślałam, że podrzucimy cię do twojego mieszkania, żebyś mogła trochę odpocząć – mówi parę minut później, znowu lekkim tonem. – Jeśli chcesz, umów się z przyjaciółką. Miałaś szczęście, jeśli chodzi o zakwaterowanie. W ostatniej chwili ktoś zwolnił mieszkanie. – Unosi jedną brew na znak, że opowie mi jaką: pikantną historyjkę, kiedy już zostaniemy same. – W Hammersmith. – W Hammersmith? – Wstrzymuję oddech. Kiwa głową. – Wspaniały dom, piękna okolica. W normalnych okolicznościach ulokowalibyśmy cię w Maida Vale albo St. Johns Wood. Nie odpowiadam, tylko znowu wyglądam przez okno.

Hammersmith znajduje się na prawym brzegu rzeki. Widzę siebie, siedzącą w łodzi na miejscu sternika, przodem do Chrisa i siedmiu innych wioślarzy za nim. Wychylają się do przodu, zanurzają się we wzburzonych wodach Tamizy. Czuję lekkie mdłości. Dosyć tego. Odsuwam od siebie ten obraz, kiedy samochód skręca w szeroką ulicę pełną przechodniów. Tutejsze sklepy należą do znajomych sieci: drogeria Bootsa, sklep spożywczy Tesco Metro. Nieco dalej na dużej wystawie Marksa & Spencera widnieją przecenione bluzy z kapturami i minispódniczki na wiosnę. Jestem zdziwiona – ostatnio w sklepach odzieżowych widziałam tu same luźne, ciemne ciuchy w stylu grunge, który tak bardzo lubiłam. Teraz stroje na manekinach są obcisłe i kolorowe, bardziej w stylu Posh Spice niż Pearl Jam. Mijamy piekarnię i kwiaciarnię, a potem skręcamy w ulicę, po której obu stronach stoją stateczne domy z cegły i niewielkie samochody. Na jej końcu, prostopadle do głównej ulicy, znajduje się rząd niepasujących nowoczesnych domów i pub wciśnięty w kąt. – To tutaj – mówi Maureen, kiedy zwalniamy przed rzędem segmentów. – Twój jest ostatni z prawej strony. – Domy i pub oddziela niski żywopłot, a za nimi rozciąga się bezchmurne błękitne niebo. Mój dom, całkiem dosłownie, stoi na rzece. Maureen wyciąga rękę do klamki. – Pomogę ci się urządzić.

– Mo, zaczekaj. – Odwraca się i spogląda na mnie. Waham się. Nie chcę wyjść na niegrzeczną, ale jeśli Maureen wejdzie i zostanie na pogawędkę, to może potrwać ładnych parę godzin. – Nie musisz ze mną wchodzić. Możesz po prostu dać mi klucze... Maureen podnosi rękę. – Rozumiem. Chcesz się spotkać z przyjaciółką, tak? – Nie czekając na odpowiedź, wychyla się do przodu i podaje klucze kierowcy. – Harry, wnieś, proszę, bagaże pani Weiss do domu. – Znowu odwraca się do mnie. – Możemy cię podrzucić do przyjaciółki. – Nie trzeba. To aż w Notting Hill. Mogę pojechać metrem i... – Bzdury – przerywa mi. – Zawieziemy cię. Opadam na fotel, wiedząc, że nie ma sensu się spierać. – Jaki adres? – pyta Mo, kiedy wraca Harry. – Pembridge Crescent trzydzieści dziewięć. Tuż koło Bayswater niedaleko od metra i Portobello Road. – Uwielbiam tamtejszy targ w soboty – mówi Maureen, kiedy samochód rusza. – Powinnyśmy się kiedyś razem tam wybrać. Zresztą muszę ci dać parę rzeczy. – Podaje mi klucze do domu. Spod fotela wyciąga walizeczkę i ją otwiera. – Proszę. – Wciska mi w dłoń telefon komórkowy Jest czarny i maleńki,

bez nazwy producenta. – Najnowszy model. Technologia satelitarna. Możesz dzwonić z każdego miejsca, odbierać e – ma ile, korzystać z Internetu, wysyłać SMS, wszystko. Ma też wbudowany GPS, więc się nie zgubisz. I oni mogą namierzyć mnie. Zaintrygowana, patrzę na Maureen. – Często będziesz w plenerze – wyjaśnia. – Musimy w każdej chwili być w kontakcie. Moja ciekawość rośnie. Spodziewałam się pracy przy biurku, może nadzorowania młodszych oficerów. Jeśli Maureen zauważyła moje zdziwienie, nic po sobie nie pokazuje. – To też dla ciebie. – Wyjmuje walizeczkę i mi ją podaje. W środku znajduje się glock, pistolet, który zostawiłam w podziemiach. – Dyrektor wysłał go w torbie podróżnej. – Nie wiedziałam, że pozwolą mi nosić pistolet w Anglii – w kraju, gdzie nawet większość policjantów nie nosi broni. Wyjmuję pistolet i sprawdzam komorę. Oczywiście jest naładowany. Swojsko leży w mojej dłoni. Kiedyś słyszałam, że istnieje nierozerwalna więź między człowiekiem a pistoletem, z którego wystrzelił, by uratować komuś życie. Maureen podaje mi złożoną kartkę. – To twoje pozwolenie na broń. Możesz ją nosić wszędzie. Nawet nie wspomnę, za jakie sznurki musiałam pociągnąć, żeby zapewnić ci ten przywilej.

Zastanawiam się, dlaczego zadała sobie aż tyle trudu. Na pewno nie tylko z uprzejmości. Odsuwam od siebie te pytania, kiedy dojeżdżamy do Notting Hill. Ogarnia mnie nostalgia, gdy mijamy Portobello Road. W dzieciństwie ulica ta była dla mnie legendą, którą stworzyła Angela Lansbury w jednym z moich ulubionych filmów, Gałki od łóżka i kije od miotły „Portobello Road, Portobello Road, ulica, gdzie starość jest w cenie”. Kiedy studiowałam w Cambridge, w soboty często tu przyjeżdżałam, oglądałam stare książki i teatralną biżuterię na zatłoczonych straganach po obu stronach ulicy. W dni powszednie chaos na targu cichnie, tylko paru nadzianych klientów niespiesznie przechadza się między eleganckimi kafejkami i sklepami z antykami. Kiedy skręcamy z głównej ulicy w Pembridge Crescent, wkładam pistolet z powrotem do walizeczki, którą chowam do torby razem z telefonem i pozwoleniem na broń. Tutejsze wiktoriańskie domy są wysokie i szerokie, za niskimi żelaznymi bramami znajdują się ganki z kolumnami z jasnego kamienia. – Dzięki, Mo – mówię, kiedy samochód staje. Wyciągam rękę do klamki. – Do zobaczenia jutro. – Czekaj. Byłabym zapomniała. – Odwracam się. – Dziś wieczorem w rezydencji ambasadora jest przyjęcie. Dobrze by było, gdybyś przyszła. Jęczę w duchu. Nie cierpię zamorskiego dyplomatycznego światka, niekończących się przyjęć i oficjalnych spotkań – nie cierpię ich prawie tak samo jak biurokracji w Waszyngtonie. Chciałabym wziąć kąpiel, rozpakować się i pójść spać. Z tonu

głosu Maureen domyślam się jednak, że to nie prośba. – Jasne. Nie ma sprawy – odpowiadam, w myślach robiąc przegląd ubrań, które ze sobą wzięłam, i zastanawiając się, czy coś nadaje się na tę okazję. – Świetnie. Przyjęcie zaczyna się o siódmej. Do zobaczenia. – Maureen się uśmiecha. – Jordan, dobrze znowu cię widzieć. Patrzę za jej odjeżdżającym samochodem i podnoszę wzrok na rząd statecznych domów stojących dosłownie o metr od siebie, z ceglanym frontami pomalowanymi na różne odcienie wyblakłej bieli. Przecinam chodnik, staję pod numerem trzydzieści dziewięć i przez chwilę się waham. Ten dom nie jest tak zadbany jak sąsiednie, klamka na bramie wisi bezwładnie, framugi okien gniją. Nie przypominam sobie, żeby ostatnio wyglądał na tak zapuszczony. Sara dostała go po swojej babci. Don należał do jej rodziny od I wojny światowej, w latach pięćdziesiątych został podzielony na mieszkania. Rodzina zatrzymała parter, a pokoje na górze wynajęła. Idąc po spękanych marmurowych schodach, zastanawiam się, czy czynsz już nie wystarcza Sarze na utrzymanie domu. Patrzę na rząd guzików na prawo od drzwi i wciskam ostatni. W głębi domu słyszę cichy dzwonek. Nikt nie otwiera, więc przekręcam gałkę i wchodzę do śmierdzącego stęchlizną holu. Wystrój nie zmienił się od mojej ostatniej wizyty. Stary żyrandol rzuca przyćmione żółte światło, de maskując wytarty dywan w niebieskie kwiaty i szarą, łuszczącą się farbę.

Mijam szerokie schody i staję pod drzwiami mieszkania Sary. Zastanawiam się, w jakim jest stanie, jak zareaguje na moją niezapowiedzianą wizytę. Pukam i otwieram drzwi. – Halo? – wołam w głąb ciemnego pokoju. – Sara? – Jordie...? – W głosie Sary brzmi niedowierzanie. – To ja. – Wchodzę i dostosowuję wzrok do mroku. Pokój jest ogromny. W kącie po lewej znajduje się kuchenka i korytarz prowadzący w głąb mieszkania. Sara siedzi w wózku inwalidzkim pod przeciwległą ścianą. Gruba zasłona za nią jest zaciągnięta. Podłoga trzesz czy pod moimi stopami, kiedy przechodzę przez pokój. Kiedy zbliżam się do Sary, serce mi zamiera. Zawsze była szczupła, ale teraz wygląda tak, jakby skurczyła się o połowę. Jej mięśnie dosłownie zniknęły, a gdy się schylam i ją obejmuję, czuję wystające kości ramienia. Całuję ją w policzek. Ma chłodną, wilgotną skórę. Jej włosy brązowe i matowe, krótsze niż kiedyś, pachną mydłem. – Co ty, do licha, tu robisz? – pyta Sara z akcentem z Durbanu. – Och, byłam w okolicy. – Robię krok do tyłu. Spostrzegam, że jej prawa ręka zwisa bezwładnie. – Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę ty. – Jej głos się załamuje, co zaskakuje mnie bardziej niż wszystko inne. Zawsze mówiła ze stoickim spokojem, beznamiętnie. Nazywałam ją

Skałą. To ona była ta silna. Jak coś takiego mogło jej się przydarzyć? Odsuwam od kuchennego stołu drewniane krzesło i stawiam je koło niej. Rozglądam się ukradkiem. Wysokie pomieszczenia i gzymsy świadczą o minionej świetności, ale teraz tynk odpada ze ścian upstrzonych ciemnymi plamkami wilgoci. Mebli tu jest niewiele: podniszczona brązowa sofa i krzesło na wyblakłym dywanie. W pokoju panuje jednak porządek: naczynia są poustawiane na suszarce nad zlewem, w powietrzu unosi się delikatny zapach spirytusu salicylowego i cytrynowego środka czyszczącego. Z ulgą stwierdzam, że ktoś się Sarą opiekuje. Siadam obok niej, ale najpierw rozsuwam zasłony, za którymi widać niewielki trawnik oddzielający jej dom od rzędu sąsiednich z tyłu. – Widzisz w ciemności? – żartuję, wskazując na książkę na jej kolanach. Sara spuszcza wzrok, zdezorientowana, jakby zapomniała o książce. – Pewnie zdrzemnęłam się parę godzin temu, po wyjściu pielęgniarki. – Jak się czujesz? Wzrusza ramionami.

– Bywają lepsze i gorsze dni – odpowiada, a ja uświadamiam sobie, że muszę spytać pielęgniarkę o stan zdrowia Sary. – Kiedy przyjechałaś? – Jakąś godzinę temu. – Gdzie twoje bagaże? Myśli, że przyjechałam tylko do niej. – Zostawiłam je. – Gdzie? Mam nadzieję, że nie w jakimś hotelu. – Jej głos staje się rześki i rozkazujący, jak u dawnej Sary. – U mnie jest mnóstwo wolnego miejsca. Niespokojnie wiercę się na krześle. – Nie, w swoim mieszkaniu. – W swoim mieszkaniu? – Mruga dwukrotnie i szeroko otwiera oczy. – Na jak długo przyjechałaś? – Och. – Chrząkam. – Mniej więcej na dwa lata. – To znaczy... to znaczy, że się tu przeprowadzasz? – Kiwam głową – Dlaczego? – To moja zawodowa szansa – zaczynam, ale urywam na widok sceptycznej miny Sary. Nigdy nie umiałam jej okłamywać. – No dobrze, prawda jest taka, że moja przyjaciółka

choruje i... – Jordie... – Sarze ze zdziwienia aż szczęka opada. – Przyjechałaś dla mnie? Nie prosiłam, żebyś wywracała całe swoje życie do góry nogami. – Nie prosiłaś, sama się zaoferowałam. To była dobra wymówka żeby się wyrwać z Waszyngtonu. – Ale jak ty teraz... To znaczy... – Nie kończy. Dziesięć lat temu była przy mnie. Dobrze wie, co przeżyłam i ile mnie kosztował powrót tutaj. – Nie wiem. – Moje oczy wypełniają się łzami. Przestań, myślę przerażona. To nie ja mam powód do płaczu. – Dam sobie radę – mówię, kiedy już gardło mi się rozluźnia. Unikam jej wzroku. – Potrzebujesz czegoś? Mogę skoczyć do sklepu albo coś ugotować... – Nie – odpowiada szybko i chrząka. – Nie zrozum mnie źle. Bardzo się cieszę, że przyjechałaś, że będziesz blisko. – Zuchwale podnosi brodę. – Ale nie traktuj mnie jak dziecko, przynajmniej nie teraz, kiedy jeszcze sobie radzę. Pielęgniarka zostawia mi wszystko, czego potrzebuję, a resztę potrafię zrobić sama. Po prostu bądź moją przyjaciółką, tak jak zawsze. Powiem, jeśli będę potrzebowała czegoś więcej. Kiwam głową. Uświadamiam sobie, że stawia warunki swojej chorobie, tak samo jak mnie. – Robi się tak szaro – zauważa chwilę później, wskazując

głową na ciemne chmury, które zebrały się nad kominami, z niespodziewaną szybkością przesłaniając błękitne niebo. – Niedzielna pogoda – dodaję. Potakująco kiwa głową. Niedziele w Cambridge zawsze były ponure i przygnębiające. Nad dziedzińcami wisiały ciemne chmury. Żartowałyśmy, że to bogowie gniewają się za nasze ekscesy. Potem już żadna z nas się nie odzywa. Po chwili spoglądam na Sarę. Ma na wpół przymknięte oczy. – Wszystko w porządku? – pytam, kładąc dłoń na jej dłoni. – Tak. To przez te lekarstwa. Czasami czuję się zmęczona. – Uśmiecha się słabo. – Cieszę się, że przyjechałaś. Wciąż trzymając ją za rękę, wyglądam przez okno i patrzę na dwóch chłopców, którzy nieco dalej, na spłachetku trawy grają w piłkę nożną. Poły ich zimowych kurtek powiewają. Kiedy odwracam się z powrotem, Sara ma głowę przechyloną na bok i zaciśnięte powieki. Oddycha powoli i głęboko, śpi. Budzi się we mnie opiekuńczość. Może powinnam się tu wprowadzić, żeby się nią zaopiekować? Ale Sara jest na to zbyt dumna. Po prostu będę blisko. Wyjmuję swoją nową komórkę i zapisuję numer w notesiku na ławie. Potem podnoszę bawełniany koc, który spadł z jej kolan na podłogę, i przykrywam Sarę. W drodze do wyjścia zatrzymuję się przy oprawionym zdjęciu nad kominkiem. To fotografia setek studentów zrobiona z lotu ptaka. Studenci, w smokingach i eleganckich sukniach,

patrzą w górę i wznoszą toast. Wstrzymuję oddech. Bal Majowy. W prawym rogu, między Chrisem a mną, widzę twarz Jareda. Jego ciemne oczy niemalże wyskakują ze zdjęcia, pytają, co tu robię, dlaczego wróciłam. Drżącymi palcami dotykam fotografii – ostatniej, jaką mu zrobiono. Parę godzin później już nie żył. W końcu odstawiam zdjęcie na kominek, jakby zaczęło mnie parzyć w palce. Na palcach, żeby nie obudzić Sary, szybko wychodzę z mieszkania.

3 Wysiadam z czarnej taksówki na chodnik przed rezydencją ambasadora w Chelsea i idę za jakąś starszą parą schodami przed ogrodzoną posiadłością. Zauważam, że kobieta w futrze ma suknię do samych kostek i czuję się w swojej małej czarnej przed kolana i cienkim wełnianym płaszczu zbyt skromnie ubrana. Nigdy nie potrafię odpowiednio się ubrać na takie okazje i między innymi dlatego tak ich nie cierpię. W wysokim holu tłoczą się goście, stoją w kolejce do komitetu powitalnego która wije się pod kryształowym żyrandolem ku wejściu do dużej sali. – Przepraszam, gdzie jest toaleta? – pytam lokaja, podając mu płaszcz. Wskazuje w głąb korytarza. Opuszczam gwarny hol, mijam rząd drogich, lecz okropnych olejnych obrazów przedstawiających polowania, psy gończe, które na kolejnym obrazie pożerają lisa. W łazience zamykam drzwi, wyjmuję szminkę z wieczorowej kopertówki, przeglądam się w lustrze i maluję usta na przydymiony róż dwa odcienie ciemniejszy od naturalnej barwy moich warg. Włosy, które potraktowałam prostownicą, opadają gładką, gęstą falą na moje ramiona. Cerę mam szarą od waszyngtońskiej zimy, a pod pudrem widać ciemne kręgi pod oczami. Wychodzę z toalety, idę korytarzem, mijam kolejkę i docieram do kuchni, w której pracownicy uwijają się przy ogromnych sprzętach z nierdzewnej stali, mieszają w garnkach, układają potrawy na talerzach. – Przepraszam – mówię i łapię z tacy kieliszek białego

wina, zanim zaskoczony kelner zdąży zaoponować. Szybko przechodzę przez kuchnię i wkraczam do małej biblioteki na tyłach dużej sali, w której zgromadziła się większość zaproszonych. Staję bokiem do wysokich dębowych regałów pod ścianami, udając, że oglądam książki, choć tak naprawdę obserwuję ludzi. Szkoda, że Maureen nie powiedziała mi, z jakiej okazji to przyjęcie zostało wydane. Domyślam się, że to jakaś delegacja wojskowa. Goście, zbici w małe grupki, to głównie mężczyźni, wielu w mundurach galowych z krajów, których nie mogę zidentyfikować. Mają ciemne włosy i śniadą karnację. Środkowy Wschód albo Azja Południowa. Przypomina mi się artykuł z „The Economist” o handlu bronią między Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią i Arabią Saudyjską. Być może ma to jakiś związek z tym przyjęciem. Zrobimy wszystko, żeby pozbyć się tych pozostałości broni jeszcze z okresu zimnej wojny, i któregoś dnia to się na nas zemści. – Ornitolog? – Za moimi plecami rozlega się czyjś głos. Zaskoczona, odwracam się gwałtownie do mężczyzny, który zadał mi to pytanie. – Słucham? Wskazuje na książkę, którą zdjęłam z półki. Dopiero teraz spostrzegam, że to encyklopedia ptaków. – Zastanawiałem się, czy to pani zawód, czy hobby.

Chyba Szkot, dochodzę do wniosku, próbując określić jego akcent. – Ani to, ani to. – Odstawiam książkę i przyglądam się mężczyźnie. Natychmiast stwierdzam, że jest przystojny. Ta myśl mnie zaskakuje. Zwykle potrzeba trochę czasu, by mężczyzna zrobił na mnie wrażenie, a jego wysoka, szczupła sylwetka mocno odbiega od wysportowanego typu, który ostatnio mi się podoba. Ma krótkie brązowe włosy z jaśniejszymi kosmykami, uparcie podwijające się do góry, jakby przegrały walkę z grzebieniem. – Chciałam tylko uniknąć rozmów. – Ja też. – Przekłada kieliszek i talerzyk do lewej ręki, podaje mi prawą. – Sebastian Hodges. Jordan Weiss. – Ściskając jego dłoń, dostrzegam drobne zmarszczki w kącikach głęboko osadzonych zielonych oczu i uznaję, że ma około czterdziestu lat (choć trudno mi ustalić, czy jest przed czterdziestką, czy ją przekroczył). – Może kawałek świnki w kocu? – Sebastian lekko kołysze talerzem. Spoglądam na talerz i śmieję się. Tylko amerykański dyplomata tak by nazwał miniaturowe hot dogi w puszystym cieście. – Dziękuję. – Biorę jednego hot doga i wrzucam go sobie do ust Jego smak natychmiast mi przypomina grille, jakie w dzieciństwie moi rodzice urządzali za domem. Parady na 4

Lipca na Main Street. – Przyleciałam dziś rano i od tamtej pory nic nie jadłam. – Ja tak samo znoszę podróże samolotem. To kwestia zmiany stref czasowych. – Sebastian upija łyk piwa i krzywi się. – Niedobre? – Podnoszę kieliszek i z miną znawcy wącham wino. Kręci głową. – Świnka w kocu nie bardzo pasuje do wina. Znowu się śmieję, czując, jak po raz pierwszy od przyjazdu moje ramiona się rozluźniają. Upijam mały łyk wina. Smakuje... no cóż smakuje jak wino. Nigdy nie byłam koneserem win. Po raz pierwsza napiłam się wina w Cambridge. W Oddbins kupowaliśmy parę butelek po dwa czy trzy funty, zabieraliśmy je na kolację w Formal Hall al bo na studenckie imprezy, na które zapraszano z dopiskiem PB ( „Przy nieś butelkę”). W naszym college’u były też towarzystwa miłośników wina, na których udawaliśmy, że oceniamy bukiet, i nigdy nie wypluwaliśmy wina. Po dziesięciu kieliszkach już nie wiedziałam, co piję. Początkowo nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Odkąd zostałam dyplomatą, miałam okazję próbować wielu doskonałych win – a w każdym razie tak mi mówiono – ale do tej pory ich nie rozróżniam ani nie pamiętam gatunków. – Pierwszy raz w Anglii? – pyta Sebastian. Chciałabym! Kręcę głową.

– Studiowałam w Cambridge. Historię. Ale nie przyjeżdżałam tu od bardzo dawna. – Upijam kolejny łyk wina, czuję, że się rozluźniam. – W Cambridge? Nie będę miał tego pani za złe. Ja studiowałem lingwistykę w All Souls. All Souls to jeden z college’ów w Oksfordzie. Absolwenci Oksfordu i Cambridge zawsze identyfikują się ze swoimi macierzystymi uczelnia mi, nawet po latach. W Stanach i innych krajach mówiłam po prostu, że skończyłam Cambridge, ale w Anglii należało podać konkretny college: Magdalenę (wymawiane jak „Maudlin”), Trinity albo Saint Johns. Stopnie naukowe dostawało się na uniwersytecie, ale więzy krwi łączyły cię z konkretnym college’em, miejscem, gdzie spałeś, jadłeś i imprezowałeś. Kiedyś o tym nie wiedziałam. Złożyłam podanie na uniwersytet w Cambridge. Do college’u Lords trafiłam przypadkowo, bo tam dostałam stypendium. Po paru tygodniach college ten stał się moim domem. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym studiować gdzie indziej. – Podejrzewam jednak, że studiowałem tam wiele lat wcześniej niż pani – dodaje Sebastian. – No nie wiem – protestuję żartobliwie. – Ja tylko tak młodo wyglądam. – Kończę wino i stawiam pusty kieliszek na brzegu półki. – Niemożliwe. – Sebastian z poważną miną taksuje mnie wzrokiem od stóp do głów.

Czuję na szyi ciepły rumieniec. Co ja wyprawiam? Flirt z nieznajomym? To do mnie niepodobne, zwłaszcza kiedy jestem na służbie. Mam wielką ochotę na następny kieliszek wina. Z nadzieją rozglądam się po pokoju, ale bar znajduje się bardzo daleko i oddziela mnie od niego morze gości. Z powrotem odwracam się do Sebastiana. – A więc co pan...? Tu jesteś! – Przerywa mi czyjś grzmiący głos. Kiedy się odwracam, widzę Maureen maszerującą do biblioteki. Zrezygnowała ze swojego ulubionego różu na rzecz dopasowanej czarnej sukni z głębokim dekoltem, która na każdej innej kobiecie wyglądałaby tandetnie, ale na pulchnej figurze Maureen robi piorunujące wrażenie. – Próbowałaś mnie unikać? Kręcę głową, zmuszając się do uśmiechu. Teraz, kiedy Maureen mnie odnalazła, mogę się pożegnać z chwilą spokoju w bibliotece. – Cześć, Sebastian – mówi Maureen i szybko z powrotem odwraca się do mnie. – Chodź, przedstawię cię paru osobom. Nie udaje mi się odpowiedzieć, bo Maureen łapie mnie pod łokieć i odciąga od regału. Bezradnie spoglądam przez ramię na Sebastiana, który uśmiecha się szeroko i mruga do mnie. – Maureen, kto to? – zaczynam. Ona jednak ciągnie mnie przez tłum, nie słuchając,

co mówię. – Ominęłaś komitet powitalny – wtrąca. – Nie zaprzeczaj. Widziałam, jak się tu zakradałaś. Dostrzegam kelnera, idącego w naszą stronę z tacą pełną kieliszków białego wina. – Chciałam się wemknąć, żeby poobserwować... Rzuca mi cyniczne spojrzenie. – Nie opowiadaj mi tu bajek, Weiss. Jeszcze nawet nie przydzielono ci zadania. Mam ochotę zaprzeczyć, ale wiem, że to bez sensu. Na szczęście po drodze udaje mi się złapać kieliszek wina. Kiedy idziemy przez pokój, raz jeszcze skanuję wzrokiem gości. Widzę garstkę dyplomatów, bladych mężczyzn w niedrogich amerykańskich garniturach, którzy udają zainteresowanie rozmową, ukradkiem rozglądając się po sali w poszukiwaniu ważniejszych person. – Pani Martindale. – Przed nami staje starszy mężczyzna o oliwkowej cerze, mówiący ze środkowowschodnim akcentem, którego nie udaje mi się rozpoznać. Łapie Mo za rękę. Przepraszam, kochanie. – Maureen strząsa jego dłoń i obdarza go swoim firmowym, dwudziestoczterokaratowym uśmiechem. – Dwie sekundki, dobrze? – Gdyby na jej miejscu był ktoś inny, mężczyzna prawdopodobnie by się obraził, on

jednak z szacunkiem się odsuwa. Chwilę później staję przed ambasadorem, próbując ignorować spojrzenia tych, którzy czekają na rozmowę z nim. – Panie ambasadorze, chciałabym przedstawić Jordan Weiss. – Ambasador Raines to wysoki mężczyzna o wydatnym brzuchu, niemalże łysy, tylko wianuszek siwych włosów okala jego głowę w kształcie gruszki. Wiem, że nie wybrał kariery dyplomaty dla pieniędzy. Zbił fortunę, jako dyrektor dużej firmy w przemyśle obronnym, a podczas ostatnich wyborów prezydenckich ofiarował spore dotacje. Ambasadorzy w dużych europejskich krajach często są bogaczami z politycznego nadania, nad czym pracownicy służb dyplomatycznych nieustannie boleją. Ambasador ujmuje moją wyciągniętą dłoń. – Miło mi panią poznać. Dużo o pani słyszałem. – Dziękuję, panie ambasadorze. – Przyglądam się jego twarzy, próbując odkryć znaczenie tych słów. Wolę trzymać się na uboczu, działać za kulisami, ale PR wypuścił parę informacji na temat mojej działalności, co media skwapliwie podchwyciły. Czy ambasador odnosi się do tego, czy Mo powiedziała mu coś więcej? – A to moja żona. – Raines odwraca się do o wiele młodszej kobiety u jego boku. Zauważam, że nie wymawia jej imienia. Kobieta jest prawie tak samo wysoka jak ambasador, ale szczupła. Ma nieskazitelną cerę i idealne jasne włosy

do ramion. Jej prosta, czarna, jedwabna suknia szyta ze skosu pochodzi najwyraźniej od jakiegoś wybitnego projektanta. Nie ma na sobie żadnej biżuterii, tylko bransoletkę z diamentami, której wartość zapewne przekracza moje roczne zarobki. Dochodzę do wniosku, że to nie pierwsza żona ambasadora. – Jestem oczarowana. – Pani Raines (zakładam, że nie została przy swoim panieńskim nazwisku) mówi głosem, w którym brzmi wszystko oprócz oczarowania. Nie podaje mi dłoni, tylko omiata mnie wzrokiem, przez co natychmiast czuję się niepozorna i niegustownie ubrana. – Maureen mówiła mi... – zaczyna ambasador. Ukradkiem spoglądam w lustro na ścianie. Widzę rosnącą kolejkę gości w holu. W morzu ciemnowłosych mężczyzn mój wzrok przykuwa jakiś blondyn. Znajomy kolor jego włosów przeszywa mnie dreszczem. Znałam tylko jednego mężczyznę o tym konkretnym, pszenicznym odcieniu włosów. Ale to nie może być on. – Pani Weiss? – Głos ambasadora sprowadza mnie na ziemię. Z wysiłkiem odwracam wzrok od lustra. Uświadamiam sobie, że ambasador zadał mi jakieś pytanie. Wszyscy patrzą na mnie z wyczekiwaniem, ale nie mam pojęcia, o co chodzi. – Prze... przepraszam – wyduszam z siebie. – Pan ambasador pytał... – zaczyna Maureen.

Znowu patrzę na lustro. Blondyn odwraca się lekko, ukazując profil. Na widok jego szerokiej szczęki aż wstrzymuję oddech. – Przepraszam. – Odwracam się na pięcie i ruszam w stronę holu ledwo świadoma niskich pomruków za moimi plecami. Przepycham się przez tłum, rozchlapując wino. – Przepraszam! – wołam, czując, że nadepnęłam komuś na stopę. W końcu docieram do holu, ale nigdzie nie widzę blondyna. Z powrotem zaglądam do sali, próbując ignorować zaskoczone miny gości, których potrąciłam, po czym idę korytarzem prowadzącym do kuchni. Gdzie on się podział? Odwracam głowę do wejścia, ale widok zasłania mi kolejka gości. Przepycham się przez tłum, wybiegam na werandę i pędzę do bramy. Na ulicy rozglądam się na obie strony Jakaś taksówka skręca za róg i znika. Mój blondyn odjechał. Stoję nieruchomo, z mocno bijącym sercem. To przypadek, myślę Produkt uboczny psychiki zmęczonej zmianą stref czasowych. Ale tylko jeden mężczyzna, którego znałam, tak wyglądał. Chris Bannister Jestem tego pewna. Co on tu robi? Słyszałam, że ostatnio był korespondentem zagranicznym, próbował uciec od tych samych upiorów przeszłości, co ja. Po co miałby przyjeżdżać do Londynu, a tym bardzie przychodzić na przyjęcie dla dyplomatów?

Ktoś kładzie dłoń na moim ramieniu. Odwracam się, spodziewając się widoku wściekłej Maureen, ale to Sebastian z wyrazem troski na twarzy. – Widziałem, jak wybiegałaś. Wszystko w porządku? Odwracam wzrok od Sebastiana i spoglądam na pusty kieliszek w mojej dłoni, a potem znowu spoglądam na niego, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Łzy napływają mi do oczu. Z całą pewnością nic nie jest w porządku. Ale nie załamię się, nie przed człowiekiem, którego ledwo znam. Odwracam się bez słowa i biegnę przez ulicę do małego parku naprzeciwko rezydencji ambasadora. – Hej! – Sebastian biegnie za mną i bez trudu mnie dogania, chwyta za ramię i łagodnie, ale stanowczo odwraca. – Zaczekaj chwilę. – Dysząc ciężko, prowadzi mnie do ławki przy ścieżce. Kątem oka spoglądam na postój taksówek na rogu i przez chwilę mam ochotę tam pobiec. – W szkole byłem sprinterem – mówi Sebastian. – Ale zupełnie straciłem kondycję. Nie każ mi znowu się ścigać. – Niechętnie opadam na ławkę obok niego. – Co się stało? – pyta, delikatnie wyjmując kieliszek z mojej dłoni i rzucając go w krzaki za nami. – Czym się tak zdenerwowałaś? Nie odpowiadam. Żołądek, gdyby nie wino – pusty, podchodzi mi do gardła. Odchylam się i patrzę na drzewa. Między rzadkimi gałęziami widzę czyste niebo pełne gwiazd i jasny sierp księżyca. Potem odwracam się do Sebastiana i niepewnie przyglądam jego twarzy. Dopiero się poznaliśmy, nic o nim nie wiem. A jednak w jego oczach jest coś,

co wzbudza zaufanie. – Chyba zobaczyłam kogoś znajomego. – To musiał być nie byle kto – zauważa. – Wiele wspomnień wiąże się z tym miastem – odpowiadam wymijająco i znowu odwracam wzrok. W parku wieje ostry wiatr. Drżę, przypominam sobie, że płaszcz zostawiłam w rezydencji. Nie mogę po niego wrócić, nie teraz. Czuję coś na ramionach. To Sebastian zdjął marynarkę i zarzucił mi ją na plecy. – Dziękuję – wyduszam z siebie szeptem. Nie odpowiada, tylko zagląda mi w oczy. Coś we mnie pęka. Pochylam się do przodu, ogarnięta wielką chęcią opowiedzenia mu wszystkiego: dlaczego wróciłam i dlaczego to tak bardzo boli. – Po prostu... – Głos mi się załamuje. Twarz Sebastiana jest teraz dosłownie kilkanaście centymetrów od mojej, na czole czuję jego ciepły oddech. Pod wpływem impulsu podnoszę głowę i muskam ustami jego usta. Zaskoczony, przez chwilę się waha, a potem oddaje pocałunek. Całuje mnie mocno i gwałtownie. Łapię go za ramiona i przyciągam bliżej do siebie. Cieszę się, że choć na chwilę mogę uciec od myśli i wytłumaczeń. Sebastian kładzie dłoń na moim karku, nasze usta się rozchylają. Z ulicy dobiega dźwięk klaksonu. Odsuwam się. – Przepraszam – mówię szybko, odwracając twarz.

– A ja nie przepraszam. – Niemalże czuję, że się uśmiecha. Wpatruję się w ziemię, starając się spokojnie oddychać. Potem przypomina mi się zszokowana mina ambasadora i pomruki gości, kiedy tak gwałtownie wybiegłam z sali. – O Boże. Zrobiłam to! Jestem tu zaledwie od dziesięciu godzin a już zdążyłam obrazić ambasadora... – I potencjalnego następnego ministra obrony. – Ze zdziwieniem unoszę brew. – Odkąd Robinson uwikłał się w ten skandal finansowy ambasador jest głównym kandydatem prezydenta. Nie wiedziałaś o tym? Kręcę głową. Jestem na bieżąco, jeśli chodzi o tę część polityki światowej, która ma jakiś związek z moją pracą, ale nigdy mnie nie interesowały polityczne spekulacje i obstawianie członków rządu jak koni na wyścigach. – Super. A więc wygłupiłam się przed przyszłym członkiem rządu i całą społecznością dyplomatów. Sebastian śmieje się. – Śmiem twierdzić, że dałaś im ciekawy temat do rozmów, za co powinni ci być wdzięczni. Usłyszałem, że Maureen usprawiedliwiła cię przed ambasadorem i jego żoną, więc z pewnością ci wybaczą, a może i zapomną. Tylko Maureen mi tego nie wybaczy, bo ona nie wybacza ani nie za pominą niczego. Mimo wszystko oddycham z ulgą.

– Przynajmniej nie muszę już tam wracać. – To prawda. I wyświadczysz mi przysługę, jeśli pozwolisz odwieźć się do domu. Mój samochód stoi tuż za rogiem. Waham się, wszystko w środku mnie boli. Rozpaczliwie chcę przyjąć jego propozycję. Nie chcę zostać sama, lecz wiem, że jeśli mnie od wiezie, nie będę mogła go wpuścić do domu. – Dziękuję, ale nie trzeba. – Wstaję i oddaję marynarkę Sebastianowi. – Dobranoc. Nie czekając na odpowiedź, odwracam się i szybkim krokiem ruszam ku postojowi taksówek na rogu, z niejasną nadzieją, że Sebastian pobiegnie za mną. Kiedy jednak zamykam drzwi taksówki i spoglądam na park, Sebastiana już tam nie ma. Samochód rusza, a ja, cała roztrzęsiona, opadam na oparcie. Co właściwie się stało? Odtwarzam w myślach tamtą chwilę w parku. Ogarnia mnie fala gorąca, kiedy przypominam sobie pełne, ciepłe usta Sebastiana. Ze zgrozą uświadamiam sobie, że właściwie się na niego rzuciłam. Zresztą nieważne, pewnie już i tak nigdy go nie zobaczę. Czuję ukłucie żalu. Przez ten pocałunek nabrałam ochoty na więcej. Kiedy jedziemy przez ciemne ulice, wracam myślami do tamtego blondyna. Czy to naprawdę był Chris? Po śmierci Jareda i on uciekł, biorąc zlecenia jak najdalej od Anglii. Przysiągł, że nigdy tu nie wróci. A jednak wrócił – tak samo jak

ja. Dziesięć minut później taksówka staje pod moim domem. Płacę kierowcy i wysiadam, czując, jak opada mnie zmęczenie. Powinnam się porządnie wyspać, myślę, ze znużeniem idąc po schodach. Może najpierw wezmę kąpiel, jeśli wcześniej nie usnę. Wkładam klucz do zamka i wtedy mój wzrok pada na coś leżącego na podłodze. W szczelinę pod drzwiami ktoś wsunął małą, kremową kopertę. Przez chwilę się waham, pełna wątpliwości. W końcu klękam, podnoszę kopertę i odwracam ją. Zastygam. Moje nazwisko jest napisane odręcznie, pełnym zawijasów znajomym charakterem pisma, które odbieram jak zapomniany sen. Serce mocno mi bije. Wiem bez otwierania koperty. To list od Chrisa Bannistera.

4 Otwieram oczy i podnoszę głowę z gołej poduszki. Razi mnie blade światło sączące się przez żółte zasłony, czuję tępe pulsowanie w lewe skroni. Spoglądam na zegarek, którego zapomniałam zdjąć z ręki na noc. Wpół do siódmej. Przez chwilę zastanawiam się, czy nadal jestem w swoim mieszkaniu w Waszyngtonie, czy wydarzenia poprzedniego dnia były jedynie snem. Potem przewracam się na bok. Ale wtedy dostrzegam na poduszce obok kremową kopertę z wystającą z niej wizytówką i wiem, że to mi się nie przyśniło. Siadam w niezasłanym łóżku. Rzuciłam na nie tylko koc i poduszkę, które w pośpiechu wyjęłam z powitalnego zestawu. Po drugiej stronie pokoju, koło wysokiej szafy leżą na bokach moje dwie walizki, na nich – czarna sukienka. Przełykam ślinę. W ustach czuję gorycz i smal przetrawionego wina. Nagle wszystko mi się przypomina: przyjęcie spotkanie z Sebastianem, koperta pod drzwiami. Wniosłam ją do mieszkania, nieotwartą, i gapiłam się na nią, przebierając się do snu. Kiedy już nie mogłam się powstrzymać, rozdarłam ją i wyjęłam wizytówkę z grubego papieru. Było na niej napisane tylko jedno zdanie: Mam nadzieję, że mnie zaszczycisz swoją obecnością na kolacji w czwartek dwudziestego czwartego kwietnia, o wpół do ósmej w restauracji Malta przy Pilgfim Street 79. Z poważaniem, Cnristopber Bannister Biorę kopertę z poduszki i znowu wyciągam wizytówkę. Chris Bannister. Żołądek podchodzi mi do gardła. Nie chodzi

o to, że się nie ucieszyłam. Należał do Ósemki i był najlepszym przyjacielem Jareda Ale dlaczego nie podszedł do mnie na przyjęciu? To był on, teraz jestem tego pewna. I skąd wiedział, że przyjechałam, a tym bardziej – gdzie mieszkam? Na ulicy w dole rozlega się klakson samochodu. Mrugając oczami, znowu czytam treść zaproszenia. 24 kwietnia. Pusty żołądek zaczyna mnie piec. Dosyć tego. Odkładam kopertę, spuszczam nogi z łóżka, boso idę po drewnianej podłodze, wyjmuję z walizki tabletki na zgagę i wrzucam trzy do ust. Żując je, idę do salonu. Promienie słońca wpadają przez dwa szerokie świetliki na wysokim, pochyłym suficie. Mieszkanie wygląda przytulniej, niż to oceniłam z zewnątrz. Regały wbudowane w ściany z gołej cegły, niebieska, miękka sofa i krzesła do kompletu to miłe zaskoczenie po meblach obitych kwiecistą tapicerką, które rząd chyba hurtowo kupuje do każdej rezydencji na świecie. Oczywiście mieszkałam już w większych domach. W San Salvador był nawet domek dla służby i ogrodnika. Ale jak na tak duże miasto jak Londyn, gdzie ceny mieszkań są wyśrubowane, a lokale dla dyplomatów malutkie i obskurne, ten apartament – zgodnie ze słowami Maureen – wygląda jak pałac. Idę na dół do kuchni i wyjmuję puszkę kawy z plastikowej torby na zakupy, którą zostawiono na blacie razem z powitalną kartką z ambasady. Rozpuszczalna, jak się okazuje, więc zamiast kawy wkładam do filiżanki torebkę ekspresowego earl greya. Nalewam wody do czajnika elektrycznego i czekając, aż się zagotuje, rozglądam się po kuchni. Sprzęty są białe i mniejsze niż w Stanach: wąska kuchenka i mała lodówka, tej

samej wielkości zmywarka i suszarka w kącie. Parę minut później niosę filiżankę do salonu, a potem podchodzę do szerokich, przeszklonych drzwi na przeciwległej ścianie i rozsuwam zasłony. Wczoraj, kiedy wróciłam od Sary i po raz pierwszy zobaczyłam panoramę Tamizy, aż wstrzymałam oddech, zaskoczona bliskością wody i przytłoczona wspomnieniami. Rzeka, wtedy w czasie przypływu, wyglądała, jakby lada chwila miała wystąpić z brzegów. Teraz poziom wody się obniżył, odsłaniając pasy błotnistych, zaśmieconych brzegów po obu stronach. Kilkadziesiąt łodzi płynie rzeką, trzymając się środka i próbując znaleźć najgłębszą część nurtu. Jak zahipnotyzowana patrzę na jedną z załóg, dosłownie liczę uderzenia wioseł, kiedy płynie w stronę mostu Hammersmith. Wiosłują nierówno, wioślarz na miejscu czwartym za wcześnie uderza w wodę. Sącząc herbatę, znowu myślę o Chrisie. Odnalazł mnie i zaprosił na kolację. I co z tego? Pewnie chciał się ze mną przywitać i powspominać stare czasy. Wcale nie mam takiej pewności. Żołądek znowu pod chodzi mi do gardła. Na jego liściku nie było telefonu. Nie miałam jak zaakceptować albo odrzucić zaproszenia. Cały Chris. Jak zwykle charyzmatyczny spodziewał się, że ludzie będą robili to, czego sobie życzył, i przeważnie się nie mylił. Może nie powinnam tam iść, choćby po to, żeby utrzeć mu nosa? Szkoda, że nie mogę poprosić Sary o po moc. Doradziłaby mi, co robić. Przypomina mi się jej zmęczona, udręczona twarz. Nie mogę jej teraz tym obarczać. Odstawiam pustą filiżankę na ławę i idę do łazienki, czując pod bosymi stopami chłód białych płytek. Kiedy myję zęby nad

umywalki umieszczoną na postumencie, spoglądam na ogromną wannę na lwich łapach, która stoi pod przeciwległą ścianą. Wanny to jedno z moich najmilszych wspomnień z Anglii. W naszym akademiku w college’u nie było prysznica, polubiłam więc rytuał długich, gorących kąpieli rano, a często i wieczorem. Wanna tutaj jest głęboka i kusząca. Ma tylko jeden kran – nie dwa: osobno na zimną i gorącą wodę, które tak mnie irytowały w czasach studenckich. Idealne połączenie dwóch światów. Nie mam jednak czasu na kąpiel. Maureen zwołała zebranie na wpół do dziewiątej. Włączam prysznic i wchodzę do kabiny, nie czekając, aż woda się nagrzeje. W myślach wciąż widzę twarz Chrisa. Prawie godzinę później docieram na plac Grosvenor. Po drugiej stronie parku całą jedną ścianę placu zajmuje ambasada z masywnym złotym orłem i amerykańską flagą na dachu. Ten gmach został zaprojektowana w biurokratycznym stylu końca lat pięćdziesiątych – waszyngtoński koszmarek wrzucony w sam środek malowniczego Londynu. Nic się nie zmienił, odkąd tu byłam dziesięć lat temu. W mroźny grudniowy poranek stała pod nim kolejka osób podchodzących do egzaminu na pracownika służb dyplomatycznych. Mało brakowało, a bym nie przyszła. Poprzedniej nocy byłam na imprezie i obudziłam się z takim kacem, że ledwo mogłam ustać na nogach. Sara wyciągnęła mnie jednak z ciepłego łóżka Jareda, zawiozła do Londynu i poczekała, kiedy w pośpiechu, ołówkiem numer dwa, wypełniałam niekończące się pola, odpowiadałam na pytania o politykę, ekonomię i bieżące wydarzenia na świecie. Zielona od mdłości, skończyłam egzamin godzinę przed czasem, pewna, że nie dostanę odpowiedzi z Departamentu Stanu.

Na głowę spada mi kropla deszczu, potem jeszcze jedna. „Cholera” – klnę, rozpaczliwie spoglądając w stronę rzadkich drzew rosnących wzdłuż parku. Zaczyna lać jak z cebra. Jasnoszare chmury, które widziałam, wychodząc z mieszkania, nie zapowiadały ulewy. Już zapomniałam, jak szybko pogoda tutaj się zmienia i że zawsze powinnam nosić przy sobie parasol. Biegnę do czerwonej budki telefonicznej w połowie długości ulicy. Wielkie krople deszczu rozpryskują się na mojej białej bluzce. Otwieram drzwi budki, wskakuję do środka i staram się złapać oddech po tym nieoczekiwanym sprincie. Czuję, jak woda spływa mi aż na nogi, a moje włosy z kręconych przemieniają się w siano. Na zebraniu będę wyglądała jak zmokła kura. Szkoda, że Maureen nie pozwoliła mi zacząć od jutra. Wyobrażam sobie, jak siedzę w przytulnym mieszkanku, popijając herbatę i odsypiając podróż samolotem. Rozlega się bicie zegara w oddali. Spoglądam na zegarek. Piętnaście po ósmej. Pędzę przez zalaną deszczem ulicę i wbiegam na schody ambasady. Przystaję w holu, żeby złapać oddech. – Dzień dobry, pani Weiss. – Znikąd pojawia się siwa kobieta w prostej, szarej garsonce. Omiatam wzrokiem jej wyprasowany żakiet i nieskazitelny kok i czuję się jak mokry pudel. – Jestem Amelia Hastings, sekretarka pani Martindale. Coś ją zatrzymało, ale oczekuje pani. Mam panią zaprowadzić do jej gabinetu. – Jej angielski akcent jest bezbłędny. Prowadzi mnie do stanowiska ochrony, przy którym stoi dwóch żołnierzy piechoty morskiej. – Nowy dyplomata – mówi, wskazując na mnie. – Może wejść?

Jeden z żołnierzy kręci głową, z powagą nabytą po jedenastym września. – Musimy ją sprawdzić. – Wskazuje na wykrywacz metalu. – Proszę położyć torebkę na pasie transmisyjnym. Wkładam zawartość kieszeni do torebki, zadowolona, że zostawi łam pistolet w mieszkaniu. Żołnierz ogląda zawartość mojej torby na monitorze, a ja przyglądam się jego dziecięcej twarzy. Kiedy zaczyna łam pracę w tym departamencie, żołnierze, którzy pilnowali bezpieczeństwa, wyglądali bardzo atrakcyjnie. W niektórych krajach tylko z nimi mogłabym umówić się na randkę. Teraz, kładąc torebkę na pasie i przechodząc przez wykrywacz metali, zastanawiam się, dlaczego zatrudniają tak młodych mężczyzn. Amelia prowadzi mnie przez hol, mijamy ogromne, marmurowe schody. – Konsulat znajduje się za tamtymi drzwiami – mówi, wskazując na prawo. Przez szybę widzę ludzi ubiegających się o wizę, którzy czekają na otwarcie biura. – Gabinet ambasadora i szefa działu przetwarzania danych są na piątym piętrze – wyjaśnia, kiedy wsiadamy do windy. Aż się wzdrygam, kiedy winda rusza w górę. Modlę się w duchu, żebym nie musiała spotykać się z ambasadorem. Stawienie czoła Maureen po ostatnim wieczorze już i tak będzie wystarczająco trudne. – Dział ekonomiczny jest na czwartym, polityczny na trzecim. Biblioteka na drugim, a bufet w suterenie. Jeśli starczy nam czasu, mogę cię oprowadzić.

Drzwi windy otwierają się i idę za Amelią szerokim korytarzem. Ni ścianach wiszą portrety siwowłosych mężczyzn, byłych ambasadorów Stajemy pod ogromnymi, dębowymi drzwiami z tabliczką z nazwiskiem Maureen. – Jesteś cała mokra – mówi Amelia, przeprowadzając mnie przez sekretariat do gabinetu Maureen. Jej głos jest rzeczowy, pozbawiony krytykanctwa. – Przyniosę ci herbatę. Wolałabym kawę, ale rezygnuję z prośby. – Dziękuję. Kiedy Amelia znika, staję na środku gabinetu, nie chcąc w mokrych ciuchach siadać na krześle. Nic dziwnego, że Maureen i van Antwerpen się nienawidzą, myślę, rozglądając się. Są jak dzień i noc. Gabinet van Antwerpena jest prawie pusty i surowy. U Maureen panuje totalny bałagan. Ogromne mahoniowe biurko wygląda, jakby wyrzucono na nie stertę papierów. Na ścianach wiszą odznaczenia od prezydenta i zdjęcia Katie i Ryle – wietnamskich bliźniaczek, które zaadoptowała, a które teraz już studiują, oraz jej starzejącej się dobermanki, Teeny Nawet meble aż rażą w oczy: różowe poduchy i zasłony do kompletu – równie krzykliwe jak sama Maureen. Parę minut później gałka w drzwiach się przekręca i pojawia się Amelia z parującą filiżanką. – Czy życzy sobie pani... – zaczyna Amelia, ale przerywa

jej hałas na drugim końcu pokoju. – Nie ma czasu na herbatę! – woła Maureen, wpadając do gabinetu przez drugie, prywatne, wejście. – Zebranie zaczyna się za pięć minut. Potem napijemy się kawy. Dzięki, Amelio. – Sekretarka z filiżanką wycofuje się z gabinetu. – Co, do diabła, wczoraj się z tobą działo? – pyta Maureen, gdy tylko drzwi zamykają się za sekretarką. Krzywię się w oczekiwaniu na nieuchronną tyradę. Maureen podchodzi do biurka i zdejmuje coś z krzesła. Kiedy rzuca to w moją stronę, rozpoznaję swój płaszcz. – Dobrze się czujesz? Przerzucam płaszcz przez ramię i nerwowo przestępuję z nogi na nogę. – Dobrze. Przepraszam. Po prostu... – urywam, bezskutecznie szukając w myślach wiarygodnego usprawiedliwienia. – Źle się poczułam, musiałam wyjść na powietrze – kończę koślawo. Maureen marszczy brwi i przygryza dolną wargę, jakby chciała dodać coś więcej. – Idziemy. Wychodzę za nią na wąski korytarz prowadzący do windy, która wygląda tak, jakby przetrwała obie wojny światowe. W milczeniu jedziemy na dół. W końcu drzwi się otwierają na przestronną piwnicę, wewnątrz której stoi Bańka – ogromne pomieszczenie w kształcie przyczepy samochodowej.

Podchodzę z Maureen do drzwi Bańki i odsuwam się nieco, kiedy wciska parę guzików na klawiaturze. Zamek otwiera się z cichym stuknięciem. Maureen wprowadza mnie do środka, a próżniowo zamykane drzwi zasuwają się za nami z sykiem. Z zewnątrz dobiega cicho szum wentylatorów, które mają zagłuszać rozmowy. Przy stole konferencyjnym biegnącym przez całą długość pokoju siedzi młoda blondynka obcięta na pazia. – Dzień dobry – szczebiocze, wstając. – Dzień dobry, Sophie – odpowiada Maureen. – Chciałabym c przedstawić Jordan Weiss, starszego oficera wywiadu. Jordan, to Sophie Dawson. Niechętnie ściskam wyciągniętą dłoń Sophie. Ma malutki, zadarta nosek, który zdaje się unosić jej górną wargę, garsonkę szytą na miarę i ufryzowane włosy, na których nie widać ani śladu deszczu. Wygląda jak żywcem wyjęta z broszury rekrutacyjnej uczelni dyplomatyczne w Georgetown. Ciekawe, czy w barze proszą ją o dowód. – Muszę powiedzieć, pani Wei... to znaczy Jordan, że to dla mnie wielki zaszczyt – trajkocze nerwowo Sophie. Maureen mruga do mnie. – Zaczynamy – mówi, podchodząc do szczytu stołu. – Każdy przejaw... – Przerywa jej kliknięcie przy drzwiach, odgłos wystukiwania kodu. Odwracam się, a kiedy drzwi się

otwierają, serce podchodzi mi do gardła. W wejściu do Bańki stoi Sebastian. – Była awaria metra – usprawiedliwia się. Jego szkocki akcent jest jeszcze wyraźniejszy niż na przyjęciu poprzedniego wieczoru. Niesforne włosy dziś nie zamierzały mu się poddać, sterczą na wszystkie strony jakby Sebastian przed chwilą wstał z łóżka. Co on tu robi? – Przepraszam za spóźnienie. – Kiedy uśmiecha się do mnie i Mo, w jego policzkach pojawiają się dołeczki, których wczoraj nie zauważyłam. Maureen piorunuje go wzrokiem. – To było do przewidzenia. – W jej głosie nie ma gniewu. – Już znasz Sophie. A Jordan chyba poznałeś wczoraj. – To prawda. – Na jego twarzy pojawia się niemal niezauważalny wyraz rozbawienia. Ze złością uświadamiam sobie, że ani trochę nie jest zaskoczony moim widokiem. Wczoraj dobrze wiedział, kim jestem, ale się z tym nie zdradził. Celowo mnie wczoraj szukał? – Sebastian jest z SOCA, agencji do walki z przestępczością zorganizowaną – dodaje Mo. – Zaczynajmy. Zajmuję miejsce naprzeciwko Sophie, nie patrząc na Sebastiana, który siada koło mnie. Gdy przewieszam płaszcz przez oparcie krzesła, czuję na sobie jego wzrok i uświadamiam sobie, że moja wciąż jeszcze wilgotna bluzka zbyt mocno przylega do klatki piersiowej.

– Jordan, nie miałam okazji wprowadzić cię w sprawę. Krótko mówiąc, przydzielono nam zadanie związane ze zorganizowaną przestępczością w Albanii. Ze zdziwieniem mrugam oczami. Nie tego się spodziewałam. Próbuję sobie przypomnieć cokolwiek na temat Albanii. Niewiele wiem na temat tego kraju – nigdy tam nie byłam. Wiem, że znajduje się w południowo – wschodniej Europie, nad Adriatykiem. Tak samo jak inne kraje postkomunistyczne walczy o wprowadzenie demokracji i wolnego rynku. Mo dalej mówi do mnie: – Zebraliśmy ten zespół kilka tygodni temu, a kiedy dowiedziałam się o twoim transferze, uznałam, że idealnie nadajesz się do tego zlecenia. Sebastianie, może naświetlisz nam problem? – Dziękuję, Maureen. – Sebastian wiesza na oparciu krzesła wymiętą granatową marynarkę. Kiedy mnie mija, czuję lekki zapach wody po goleniu. Znowu widzę jego twarz w świetle księżyca, czuję jego usta na moich. Gdybym tylko wiedziała. – W ciągu ostatnich paru lat albańska mafia stała się poważnym problemem w całej Europie. W Wielkiej Brytanii wypiera inne grupy, w tym Turków i Rosjan. Kontroluje wszystkie obszary czarnego rynku: narkotyki, broń, prostytucję. Do niedawna konflikty wewnętrzne w największych rodzinach związanych z albańską przestępczością zorganizowaną utrudniały nam namierzenie celów W ciągu paru ostatnich lat klanem wiodącym

prym stała się rodzina Radajów. Dwa tygodnie temu policja w Leeds interweniowała podczas transakcji narkotykowej i aresztowała Bakima Vastiego, prawdziwą szychę w tym syndykacie. – Dowiedzieli się czegoś od niego? – wtrąca Sophie, próbując wyjść na osobę kompetentną. Dlaczego znalazła się w tym zespole? Z pewnością jest początkująca. Pracuje w CIA? Wiem, że ludzie często pytają, czy jestem z CIA. Agenci CIA często działają pod przykrywką służb dyplomatycznych a ich prawdziwa tożsamość ujawniana zostaje tylko w wypadku najwyższej potrzeby. „Znajdź ducha” – demaskowanie szpiegów – to popularna, choć potępiana przez zwierzchników forma rozrywki. Jednał wydaje mi się mało prawdopodobne, by ta blondyneczka zdała egzamin na pracownika służb dyplomatycznych, już nie wspominając o działalności szpiegowskiej. Sebastian przecząco kręci głową. – Vasti zabił się w areszcie dwa dni po tym, jak został tam osadzona Teraz moja kolej. – Jak mu się to udało? – Cyjanek potasu. Pewnie ukrył go w takim miejscu, które przeoczono podczas rewizji osobistej. Albo ktoś mu go dał, myślę. To całkiem prawdopodobne, że który: z nisko opłacanych strażników więziennych został

przekupiony prze: mafię, ale to jeszcze nic pewnego. Vasti nie żyje, a nawet gdyby żył, te gangsterzy z Europy Wschodniej słyną z zaciętości. Nawet w krzyżowym ogniu pytań nie złamałby się, nie zdradził tego, czego chcielibyśmy się dowiedzieć. Sebastian siada koło mnie i mówi dalej: – Kiedy policja przeszukała jego samochód, znalazła dokumenty potwierdzające nasze podejrzenia: mafia ma w Anglii wspólnika pracującego w dużej firmie albo nawet instytucji, który zajmuje się praniem brudnych pieniędzy. Musimy zidentyfikować źródło, żeby ich powstrzymać. – I tu wkraczacie wy – dodaje Maureen. Urywa na widok mojej miny. – O co chodzi? Waham się. – Dlaczego my? Czy brytyjski rząd nie powinien się tym zająć? – Zajmuje się. To ich śledztwo. Zespół z SOCA też nad tym pracuje, a Brytyjczycy wykorzystają każdą informację, jakiej im dostarczymy – odpowiada Mo. – Sebastian będzie koordynował naszą pracę. Ma wszelkie zezwolenia, więc zwykłe restrykcje wobec obcokrajowców go nie dotyczą. Poproszono nas o pomoc. To również nasza sprawa. Albańczycy prowadzą działalność przestępczą na dużą skalę również w Stanach, a wiele ich tras przechodzi przez Wielką Brytanię.

– Pewne obiekty, które będziemy badać, to filie amerykańskich korporacji – dodaje Sebastian. – Naszym zadaniem jest odnalezienie osoby lub osób, które finansują Albańczyków i piorą dla nich brudne pieniądze – ciągnie Mo. – I to szybko. – Idzie na przód pokoju, wciska guzik na ścianie. Z sufitu zsuwa się duży ekran. Maureen otwiera laptop stojący na podeście i na ekranie pojawia się pół tuzina nazwisk. Nad nimi widnieje jaskrawo – czerwony napis ŚCIŚLE TAJNE – NIEDLAOBC ( „Nie dla obcokrajowców”). – To lista potencjalnych kontaktów wstępnie zidentyfikowanych przez SOCA, osób, które mogę rzucić pewne światło na podejrzane firmy czy organizacje. Nie są naszymi szpiegami, lecz potencjalnymi źródłami informacji. Przeglądam listę. W połowie zatrzymuję się. – Duncan Lauder – czytam na głos. Znam to nazwisko. Po plecach przebiega mi dreszcz. – Tak. To dyrektor finansowy Infodyne, brytyjskiej filii dużej amerykańskiej firmy. Prowadzi poważne interesy na Półwyspie Bałkańskim, co oznacza dla nas czerwoną flagę. Kiwam głową. Pamiętam Duncana, był wioślarzem w Downing, college’u rywalizującym z naszym. Tajemnicą poliszynela w Cambridge był jego romans z utalentowanym aktorem Vance’em Ellisem. – Znam Duncana ze studiów. Myślicie, że jest w to wplątany?

– Niekoniecznie. Został zidentyfikowany, jako potencjalny informator – odpowiada Maureen. – Jak dobrze go znasz? – Na tyle dobrze, by odnowić z nim kontakt. – W porządku, w takim razie zajmiesz się Duncanem. Znowu spoglądam na listę. Przechodzi mnie dreszcz. Duncan Lauder. Jakie to dziwne. Przypominam sobie, że to Anglia, kraj o wiele mniejszy od Stanów. Sara mówiła pół żartem, pół serio, że dwóch Brytyjczyków, którzy spotkają się na ulicy w Bangkoku, z pewnością ma ją wspólnych znajomych z szóstej klasy w szkole w Surrey. Przy drzwiach do Bańki znowu rozlega się kliknięcie i w progu po jawią się ambasador Raines. Kiedy rozgląda się po pokoju, mam ochotę schować się pod stół. – Panie ambasadorze. – Maureen najwyraźniej jest zaskoczona tą wizytą. – Właśnie naświetlałam sprawę albańskiej mafii. Ambasador nie odpowiada. Spogląda na mnie chłodno, a ja nastawiam się na burę za moje zachowanie na przyjęciu. On jednak obojętnie odwraca wzrok i mówi do Maureen: – Chciałbym z tobą porozmawiać, jak tylko tu skończysz. – Oczywiście, panie ambasadorze – odpowiada Mo ze zdenerwowaniem. Przez całe życie pracowała z urzędnikami

na najwyższych szczeblach. Ciekawe, dlaczego Raines tak bardzo ją stresuje. Kiedy ambasador wychodzi i zamyka za sobą drzwi, Maureer chrząka. – Kończmy już. – W dziesięć minut omawiamy pozostałe nazwiska, a Sophie i Sebastian rozdzielają między sobą zadania. – A teraz uważnie mnie wysłuchajcie – mówi Maureen bardzo poważnym głosem. – Musicie zachować wyjątkową ostrożność. – Wciska klawisz na laptopie i listę nazwisk na ekranie zastępuje ziarniste, czarno – białe zdjęcie. Mrużę oczy, próbując coś na nim dostrzec. Słyszę, jak Sophie gwałtownie wciąga powietrze. Na zdjęciu widnieje naga kobieta. Leży na ziemi. Tam, gdzie kiedyś miała oczy, piersi i genitalia, teraz są czarne dziury. – To zdjęcie jeden z naszych zrobił dwa tygodnie temu w Tiranie. – Maureen urywa na chwilę, byśmy oswoili się z tym widokiem. – Nie dajcie się zwieść temu, że znajdujemy się w Anglii. To zlecenie jest równie niebezpieczne, jak akcje w Bogocie czy Sudanie. Albańscy gangsterzy są bezwzględni, zabijają każdego, kto stanie im na drodze. Nie bawią się, nie mają niczego do stracenia. Uważajcie... i róbcie swoje. Patrzę na nią ze zdumieniem. Jesteśmy w Londynie. Trudno uwierzyć, że może tu być aż tak niebezpiecznie. Ale Mo nigdy nie dramatyzuje. Teraz rozumiem, dlaczego dała mi pistolet. Wciska kolejny klawisz i ekran ciemnieje.

– Spotykamy się tutaj za tydzień o tej samej porze. – Zamyka laptop i ekran znowu chowa się pod sufitem. – Chyba, że któreś z was wcześniej będzie musiało się ze mną skontaktować. W takim wypadku dzwońcie na moją prywatną linię. – Podaje nam karteczki z numerem telefonu, a także numery komórek Sebastiana, Sophie i mój. – Nie kontaktujcie się przez Amelię. To miła kobieta, ale nie została wtajemniczona. Jordan, dział polityczny jest na trzecim piętrze. Kiedy się tam stawisz, Bob Maxwell zaprowadzi cię do twojego biurka. Kiwam głową. Biurko to czysta formalność. Mo wie, że zawsze pracuję w terenie. – Dzięki – mówię, kiedy rusza do wyjścia. Przez chwilę mam ochotę pójść za nią i skorzystać z zaproszenia na kawę. Chciałabym z dala od innych spytać ją o wiele spraw dotyczących zlecenia: właściwie, czego mam się dowiedzieć od Duncana? Jaki związek ma Infodyne z innymi firmami objętymi śledztwem? Zebranie było krótkie, a informacje, które dostaliśmy – wyjątkowo skąpe. Ale Mo już wychodzi z Bańki. Sophie podąża tuż za nią, zostawiając mnie samą z Sebastianem. Wstaję i nie patrząc na niego, biorę płaszcz i torbę. – Miło było znowu cię spotkać – mówi Sebastian, podchodząc do mnie. Podnoszę wzrok, spoglądam na niego chłodno.

– Wczoraj w nocy wiedziałeś o wszystkim, prawda? Że będziemy razem pracować. – Nie odpowiada. – Dlaczego nic nie powiedziałeś? Waha się. – Na początku chciałem, ale wybiegłaś z przyjęcia. A potem w parku byłaś tak zdenerwowana, że chwila wydała mi się nieodpowiednia. Mam ochotę powiedzieć: „Ale wystarczająco odpowiednia, żeby mnie pocałował. A w każdym razie nie bronił się przed pocałunkiem’ Gapię się na jego usta. Odwracam wzrok, czując, jak fala gorąca żale wa mi szyję. – Sebastian, nie lubię, jak ktoś się mną bawi. – Otwiera usta, ale uciszającym gestem podnoszę rękę. – To było złe. Praca zespołowa opiera się na zaufaniu. – Przepraszam. – Szeroko otwiera oczy jak skruszony chłopiec. – Chciałbym ci to wynagrodzić. Chodźmy po pracy na drinka. Waham się, nie byłam na to przygotowana. Czy on naprawdę zaprasza mnie na randkę? – Mam już plany – odpowiadam, przypominając sobie liścik od Chrisa. – W takim razie jutro. – To bardziej wyzwanie niż pytanie. Mój gniew rośnie, przyćmiewając sympatię. Czy Sebastian

naprawdę jest aż tak arogancki? Czy myśli, że dzięki jego czarowi zapomnę, że mnie oszukał? – Jesteśmy kolegami z pracy. Niech tak zostanie. – Odwracam się i szybko wychodzę z Bańki, z nadzieją, że Sebastian nie zauważył mojego rumieńca.

5 Zaczyna zmierzchać, kiedy mijam zamykane sklepy przy Fleet Street. Jest chłodno, więc zapinam płaszcz aż pod szyję. Z chodnika, jeszcze wilgotnego od porannego deszczu, unoszą się wyziewy spalin. Przede mną idzie grupa adwokatów z togami przerzuconymi przez ramię. Tonem głosu świadczącym o zarozumiałości omawiają jakąś sprawę. Skręcają w wąską uliczkę wyłożoną kocimi łbami. Podnoszę głowę i spoglądam na biurowce wznoszące się po obu stronach ulicy. W oknie na trzecim piętrze pali się żółte światło. Wyobrażam sobie reportera stukającego w klawisze staroświeckiej maszyny do pisania, przygotowującego wielkiego newsa do porannego wydania gazety. Większość redakcji przeniosła się do Wapping i innych bardziej przestronnych i tańszych lokalizacji. Wbrew sobie zastanawiam się, czy biuro Chrisa znajduje się w pobliżu. Chris. Przystaję, ogarnięta nagłą chęcią powrotu do metra. Ale nie ma sensu uciekać. Chris i tak mnie odnajdzie – czy przyjdę na dzisiejszą kolację, czy nie. Biorę się w garść i idę dalej. Za rogiem Fetter Lane masywna, skąpana w słońcu kopuła katedry Świętego Pawła. Czuję rosnące podniecenie. To moje ulubione miejsce w Londynie z okresu dzieciństwa. Kiedy po raz pierwszy wspięłam się po jej stopniach, niemalże spodziewałam się widoku starej kobiety z Mary Poppins sprzedającej za jednego pensa torby ziarna dla ptaków. Chris niegdyś żartował z mojego sentymentalizmu, który nazywał „filmem głupiutkiego dziecka”. Może teraz celowo wybrał miejsce naszego spotkania tak blisko katedry, wiedząc, jak bardzo ją lubię.

Wciąż gapiąc się na katedrę, skręcam w Pilgrim Street i staję pod wyznaczonym adresem. Malta to winiarnia pełna młodych bankierów siedzących przy stolikach pod oknem na froncie. Oddycham z ulgą. Może Chrisowi jednak chodziło o zwykłe spotkanie po latach? Tutejsi ludzie wyglądają zupełnie inaczej niż Amerykanie, myślę, przepychając się przez tłum gości wylewających się na chodnik. Anglicy ma ją bledsze cery i nieco krzywe zęby. Nie przywiązuj ą aż tak wielkiej wagi do wyglądu, lepiej czują się we własnej skórze. Przypuszczam, że częściowo to, dlatego mam wrażenie, że tutaj jestem w domu. W półmroku baru ktoś gra jazz na pianinie, którego nie widzę. Rozglądam się po sali, bezskutecznie szukając nad tłumem jasnowłose głowy Chrisa. „Przepraszam” – mówię, przeciskając się między dwie ma młodymi kobietami i próbując dopchnąć się do stanowiska hostessy wciśniętego w kąt przy oknie. Czyjaś ręka chwyta mnie za łokieć. Podskakuję i odwracam się Przede mną, w szarym, sportowym płaszczu, stoi Chris. Aż zapiera mi dech w piersiach. Planowałam błyskotliwe powitanie: „Kapitanie, mój kapitanie”. To nasz stary żart, aluzja do poezji Walta Whitmana, które go oboje uwielbialiśmy, oraz do przywództwa Chrisa w klubie wioślarskim. Ale stojąc tu, czuję, że nie mogę wydusić z siebie ani słowa. Przy pominą mi się, że ostatnio widziałam go na mszy żałobnej. Ukryta za filarem w studenckiej kaplicy, patrzyłam na niego i sześciu innych chłopców, siedzących z pochylonymi głowami w pierwszym rzędzie. Za Chrisem znajdowało się puste krzesło przeznaczone dla mnie Uciekłam, zanim msza się zaczęła, nie

mogąc znieść psalmów i komunałów tak nieprzystających do mojego cierpienia. – Chris! – wzdycham w końcu. Spogląda na mnie, jakby się upewniał, czy to na pewno ja, a potem schyla się i oficjalnie całuje mnie w policzek. Pachnie mokrą wełną i wodą toaletową Burberry. – Chodźmy – mówi z silniejszym akcentem, niż to zapamiętałam. Wciąż trzymając mnie pod łokieć, umiejętnie prowadzi mnie przez bar. Jego szerokie ramiona zdają się samą siłą woli rozdzielać gęsty tłum. Otwiera drzwi w głębi sali i ruchem ręki prosi, żebym weszła na wąskie marmurowe schody. Czuję niepokój. Hałas tłumu w dole cichnie. Na szczycie schodów znajduje się drugi bar, gdzie przy stole do bilarda stoi jedynie garstka mężczyzn palących cygara. Ukradkiem zerkam w lustro nad barem. Po pracy nie miałam czasu iść do domu i się przebrać, ale miałam nadzieję, że przed spotkaniem z Chrisem przynajmniej się odświeżę. Odwracam się, żeby go spytać, gdzie jest toaleta, ale w tej chwili pojawia się hostessa. – Panie Bannister, pański stolik jest gotowy. – Zwraca się do mnie: – Czy mogę wziąć pani płaszcz?

Waham się, jeszcze nie jestem gotowa pozbyć się tej zbroi. – Dziękuję, ale trochę zmarzłam. Kiedy hostessa prowadzi nas przez salę do eleganckiej jadalni, uświadamiam sobie, że to prywatny klub. Na studiach słyszałam o takich miejscach, lecz nigdy w takim nie byłam. To lokale dla studentów z bogatych rodzin, którzy spędzali zimowe wakacje w Nevis, a Wielkanoc w Gstadt. Wydawało mi się, że w takich klubach panuje sztywna, oficjalna atmosfera, ale widzę, że meble są wygodne, a wystrój nowoczesny. W tle leci jakiś kawałek Coldplay, którego nie rozpoznaję. Hostessa prowadzi nas do ustronnego stolika w kącie przy oknie. Chris odsuwa dla mnie krzesło, a ja siadam niezdarnie, onieśmielona jego obecnością, tym, że o sekundę za długo stoi za mną, jakby się obawiał, że ucieknę. Staram się normalnie oddychać. Spoglądam na salę, próbując się skoncentrować na pozostałych gościach. Większość to młodzi, elegancko ubrani mężczyźni. Kiedy siadamy, przypomina mi się artykuł, który dawno temu czytałam w „The Economist”, mówiący o nowym pokoleniu dwudziestoparoletnich londyńczyków, którzy zbili fortunę na inwestycjach bankowych i prywatnych udziałach. Czuję się tu nie na miejscu. Patrzę przez stół na Chrisa. Dziennikarstwo wyraźnie nie jest zbyt dochodowym zajęciem. Jak przez mgłę pamiętam jego rodzinę. Chris zawsze lubił udawać buntownika, ale jego ojciec był prezesem jakiejś ogromnej firmy. Historie o jego rodzinnym domu w Kent, o stadninie i prywatnym basenie były wręcz legendarne. Kelner nalewa nam wody mineralnej Pellegrino.

– Jakie wino pijesz, białe czy czerwone? – pyta mnie Chris. Wzruszam ramionami, zdejmuję płaszcz i wieszam go na oparciu krzesła. – Wszystko jedno. – Może po kieliszku każdego? Krzywię się w duchu. Już nie mam tak mocnej głowy jak na studiach. Ta niewielka ilość wina, którą wypiłam poprzedniego dnia na przyjęciu, nieźle uderzyła mi do głowy. Chris zamawia dwie butelki wina, nie zaglądając do karty: australijskie sauvignon blanc i chilijskie pi not noir. Przyglądam mu się kątem oka. Mocno zarysowana szczęka pełne wargi. Zawsze był uderzająco przystojny. Wielu twierdziło, że jest atrakcyjniejszy od Jareda, przynajmniej w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Teraz myślę, że w ogóle nie wygląda jak Anglik. Jego jasne włosy i opalona twarz bardziej kojarzą się z Los Angeles niż z Londynem a umięśnione ciało z amerykańskim futbolem. Chris spogląda na mnie, a ja szybko odwracam wzrok i patrzę po nad jego ramieniem. – Pokochasz tutejszą kuchnię. Odkąd zmienił się szef, wszystko jest na najwyższym poziomie. Mówi zbyt szybko. Ze zdziwieniem uświadamiam sobie, że i on jest podenerwowany. Bezskutecznie próbuję sobie

przypomnieć, czy kiedykolwiek widziałam go w takim stanie. Nieco mięknę. Chris zawsze był świetnym facetem, lojalnym przyjacielem, którego mogłam wezwać w środku nocy, kiedy zgubiłam klucze do mieszkania albo zepsuł m się komputer. Dosłownie męska wersja Sary, a w każdym razie podobny do niej pod tym względem. To głupie, żebym się go bała. Patrzy na mnie. – Jordie, wyglądasz pięknie. – Waham się, wytrącona z równowagi jego bezpośredniością. Myśli galopują mi po głowie. To o to chodzi? Po prostu chciał umówić się ze mną na randkę? To zbyt proste nawet jak na niego. Zawsze mnie pociągał, ale chyba nie wyobraża sobie, że po tym wszystkim, co się stało... – Nie chciałem... – ciągnie. – To znaczy... – Chrząka. – W porządku – mówię pośpiesznie, odwracając wzrok. Kelner wraca z winem. Pokazuje je Chrisowi, a potem nalewa mi niewielką ilość czerwonego, a mnie białego. Próbuję i kiwam głową. – Doskonałe – mówię, udając znajomość tematu. – Zamówiłem specjalność szefa kuchni – mówi Chris, kiedy kelner kończy nalewać wino. Jego głos brzmi normalnie, jakby sytuacja sprzed chwili w ogóle nie miała miejsca. – Trzeba ją zamówić, kiedy rezerwuje się stolik, bo wszystkie składniki muszą być świeże. Niebo w gębie, w całym mieście nie znajdziesz lepszego jedzenia.

I droższego, myślę. – Brzmi wspaniale – mówię. Moja nadzieja na szybki odwrót pryska. Dostrzegam, że lazurowy błękit koszuli Chrisa idealnie pasuje do koloru jego oczu. – A więc... – zaczyna Chris, kiedy kelner zostawia nas samych. Gapię się na obrus, walcząc z chęcią nerwowego bawienia się sztućcami. – A więc. – Co cię po tylu latach sprowadza do Londynu? Praca, tak? Podnoszę głowę i spoglądam na niego. – Myślałam, że wiesz. – Słyszę zgryźliwość w swoim głosie. – Jeszcze zanim tu przyjechałam, wiedziałeś, że wracam. I gdzie mieszkam. – Mam swoje źródła – żartuje, a potem poważnieje. – Przyznaję, że działałem nieco podstępnie. – Zwłaszcza kiedy pojawiłeś się na przyjęciu u ambasadora – odpowiadam zwięźle. – A potem zniknąłeś. – Widziałaś mnie – mówi z zaskoczeniem. Kiwam głową. Odwraca wzrok i przez parę chwil milczy. – Przepraszam za to – odzywa się w końcu. – Chciałem z tobą porozmawiać, ale zabrakło mi odwagi. Nie wiedziałem, jak... to znaczy, jak ty...

– Znowu odwraca wzrok. – Ale cieszę się, że wróciłaś. – Kelner pojawia się z koszykiem ciepłego chleba i stawia przed nami dwa talerze z przystawkami. – Dzięki – Chris mówi do kelnera, a potem zwraca się do mnie: – Toro tartare. Spoglądam na różową kupkę tuńczyka otoczonego sałatką z wodorostów. Doświadczenie mnie nauczyło, że w obcych krajach lepiej nie jadać surowej ryby, ale Chris patrzy na mnie wyczekująco, więc nabieram na widelec niewielką ilość tuńczyka i maczam go w sosie wasabi. Jest zdumiewająco świeży, z lekką nutką imbiru. Przez tych dziesięć la angielska kuchnia bardzo się zmieniła. – Co u ciebie? – pytam, chcąc jak najszybciej zmienić temat. Chris wzrusza ramionami. – Nic nowego. Nadal pracuję dla „The Times”. Parę lat temu zmusili mnie do powrotu do redakcji. To praca przy biurku, ale przynajmniej pozwalają mi pisać o tym, co chcę. Kiwam głową, pełna zrozumienia dla rozpierającej go energii, dla potrzeby bycia zawsze dwa kroki przed wszystkimi. Przez chwilę się waham. – A Caren? – Przypomina mi się wysoka szatynka, która po tym co się wydarzyło, tak bardzo chciała zdobyć serce Chrisa, być przy nim. – Myślałam, że może skoro tu osiadłeś, to...

Przecząco kręci głową. – Stare dzieje. Wyszła za agenta ubezpieczeniowego. Ma córeczkę. – Podaje mi informacje w reporterskim skrócie. – Kiedyś wpadłem na nich na West Endzie. Facet wygląda na miłego gościa. Cieszę się, że jest szczęśliwa. To wspaniała dziewczyna. To ja nie potrafiłem się przystosować. Nie miała szans, myślę. Dostrzegam drobne zmarszczki na jego czole lekko podpuchnięte oczy. Wygląda jak starzejący się gwiazdor filmowy. – Może poznasz inną. Śmieje się z goryczą, a na jego twarzy pojawia się cyniczny wyraz, którego nigdy u niego nie widziałam. – Mało prawdopodobne. Kiedyś przyjaciel powiedział mi, że małżeństwo to wspaniała sprawa: każdy kiedyś powinien spróbować. – Spogląda na moją lewą dłoń. – A ty? – Nigdy nie wyszłam za mąż. Nadal przekładam papierki w Departamencie Stanu. – Nie wierzę! – wykrzykuje Chris i znowu bierze się do jedzenia. – Co nieco obiło mi się o uszy. Byłaś w Liberii, prawda? – Kiwam głową – Widziałem zdjęcie, które zrobił jeden z waszych. Stałaś w tle – dodaje, jakby uważał, że powinien to wyjaśnić. – Potwierdził, że to ty.

– Byłam tam. – Starannie dobieram słowa. Chris nadal jest obcokrajowcem, a do tego dziennikarzem. – Kiedy rozpętało się piekło moje zlecenie przemieniło się w misję ratunkową. – Obojczyk zaczyna mi pulsować – jak zawsze, kiedy wspominam o Liberii. Chris cicho gwiżdże. – Pewnie było ciężko. – Było. Straciłam przyjaciela. – W myślach widzę nieruchome ciało Erica na ziemi, coraz mniejsze i mniejsze, kiedy nasz helikopter się unosił. Przez prawie dwa dni nie dostaliśmy oficjalnego potwierdzenia, ale już wtedy wiedziałam, że nie żyje. Najpierw Jared, potem Erie. Czy wszyscy bliscy mi mężczyźni muszą umierać młodo? – Nie wiedziałem. Przepraszam. Ja też, myślę. Przepraszam Erica i wszystkich, którym nie umiałam pomóc. W milczeniu kończymy przystawkę. Zanim zdążę zaprotestować, Chris dolewa mi białego wina. Keler sprząta naczynia i po chwili wraca z dwoma przykrytymi talerzami. Jednocześnie zdejmuje pokrywki, odsłaniając cienkie plastry mięsa, które wygląda na surowe. – Tempura z krewetek z carpaccio z wołowiny z Kobe – oznajmia. – Ostatni krzyk mody – żartuje Chris, kiedy kelner

odchodzi. – Coś pysznego. Uśmiecham się i sięgam po kawałek chleba, żeby uspokoić żołądek, wciąż jeszcze protestujący po tatarze. – Utrzymujesz kontakt z kimś ze studiów? – pytam, nagle spragniona wiadomości. – Z nikim. Parę razy wpadłem w pubie na Andy’ego i raz w metrze na Rogera. Mark mieszka na wsi w Oxfordshire. Ma żonę i dwójkę dzieci. – Uśmiecham się, próbując sobie wyobrazić tego chudego, piegowatego wioślarza z własną rodziną. – A ty? – pyta. Kręcę głową. – Z nikim. – Biorę do ust kawałeczek wołowiny i przełykam. – Pycha. To znaczy tylko z Sarą Sunderson, przyjaciółką z RPA. – A tak, pamiętam ją – mówi Chris, ale widzę, że nie może sobie przypomnieć twarzy Sary. Dla mnie Sara była wszystkim, ale jako wyjątkowo spokojna osoba wolała wtapiać się w tło. – To z jej powodu wróciłam. Jest samotna i bardzo chora. Chciałam jej pomóc. – Fatalnie. – Uświadamiam sobie, że Chris nie wygląda na zaskoczonego. Oczywiście. Już wie o Sarze. Wie o wszystkim.

– Dlaczego? – wyrzucam z siebie. – Dlaczego co? Biorę głęboki wdech i spokojnie spoglądam mu prosto w oczy. – Dlaczego mnie wyśledziłeś? – Dowiedziałem się, że wracasz. – Bezskutecznie próbuje mówić lekkim tonem. – Chciałem się przywitać. Kręcę głową. – Chris, to na nic. Nikt tak po prostu nie „dowiaduje się” o moich podróżach. Nie przy tym zawodzie, który wykonuję. Zdobywa się na słaby uśmiech. – Odnalazłem cię przez wspólnego znajomego? – Nawet Sara nie wiedziała, że przyjeżdżam. Odchyla się na krześle, splata dłonie za głową i głośno wypuszcza powietrze. – Dobrze, Jordie, przyłapałaś mnie. Wyśledziłem cię. Skontaktowałem się z paroma osobami z Ministerstwa Spraw Zagranicznych, żeby się dowiedzieć, gdzie cię znaleźć. – Tyle to sama zgadłam. – Myślałem, że od najdę cię w Afryce albo Azji – ciągnie, zanim zdążę zareagować. – Zdziwiłem się, że tu

wracasz. Po prostu miałem szczęście. Ale odnalazłbym cie wszędzie. – Znowu wychyla się do przodu i obiema dłońmi chwyta kra wędź stołu. – Jordan, musiałem cię odnaleźć. Potrzebuję twojej pomocy. – Pomocy? – Ogarnia mnie nieufność. Już wcześniej znajomi prosili mnie o pomoc – głównie w sprawie jakichś informacji lub dostępu czegoś związanego z moją pracą, czego nie mogłam im dać. – Nie rozumiem. – Jordie, chodzi o Jareda. – Na dźwięk jego imienia cała zamieram. Kawałek wołowiny, który właśnie przełykałam, utknął mi w gardle, przez co nie mogę złapać tchu. – O co chodzi? – wyduszam z siebie parę chwil później. – Chcę się dowiedzieć, co mu się stało. – Wiemy, co się stało. Umarł. Przypomina mi się gwałtowne pukanie do drzwi. Otumaniona snem i alkoholem, zarzuciłam na siebie szlafrok i otworzyłam drzwi. W progu stali Chris i Mark, w milczeniu, z zapadniętymi oczami oświetlonymi przez migające światła policyjnego wozu za nimi. Domyśliłam się wszystkiego, jeszcze zanim się odezwali. – Policja powiedziała, że Jared utonął – mówi Chris. – Bo tak było – ucinam. Znalazł go jakiś rybak – tak wyjaśnił czyjś obcy głos w ciemności za drzwiami, kiedy

chłopcom zabrakło słów. Chris kręci głową. – W rzece Cam, dwa i pół metra głębokości, siedem metrów szerokości? Niemożliwe. Jared był jednym z najlepszych pływaków, jakich znałem. Kiedy nasza dwójka przewróciła się na Henley, widziałem, jak przepłynął pięć razy większą odległość i nawet się nie zadyszał. Nie wierzę, że nie dopłynął do brzegu. Nagle ogarnia mnie wrażenie, że jakaś ogromna łapa ściska moje serce. Odwracam wzrok, z trudem przełykam ślinę, staram się głęboko oddychać. – Co więc sugerujesz? Odwracam się z powrotem. Chris patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. – Jordie, śmierć Jareda to nie był wypadek. Jego głos ledwo się przebija przez dzwonienie w moich uszach. – Mówili, że to przez alkohol... na Balu Majowym[2]. – Wszyscy piliśmy, ale nikt nie był na tyle pijany, żeby wejść do rzeki i utonąć. Zwłaszcza Jared. On nie... – zaczynam z naciskiem, lecz nie potrafię się

zmusić do tego, żeby dokończyć zdanie. Po śmierci Jareda było mnóstwo spekulacji. Niektórzy twierdzili, że popełnił samobójstwo. Ludzie wiedzieli, że był zamknięty w sobie. Ogarnia mnie poczucie winy. Tamtej nocy się pokłóciliśmy, wyszedł rozgniewany. – On się nie zabił – Chris kończy za mnie zdecydowanym głosem. – Jared miał wszystko. Był szczęśliwy. A raczej – powinien być. Kończył pisanie doktoratu i na następny rok miał zapewnione prestiżowe stypendium naukowe w Oksfordzie. Ale w ciągu paru tygodni przed śmiercią był humorzasty, odległy. Wydawało mi się, że ma to związek z końcem roku szkolnego i moim wyjazdem – to temat, który wisiał, niedopowiedziany, między nami. – Co więc podejrzewasz? – Nie wiem, Jordie. Wielu rzeczy nie udało się nam dowiedzieć. Na przykład, co robił sam w środku nocy nad rzeką. Nie był z tobą, ze mną czy z innymi. I nie było z nim innej kobiety. – Nie – mówię szybko. Jared był mi wierny, tego jestem pewna. – Dlaczego teraz? – pytam. Chris przez chwilę milczy. – Przez lata dręczyły mnie wątpliwości. Jego śmierć, wytłumaczę nie, jakie podawano... to wszystko nie miało sensu. W głębi ducha zawsze czułem, że...

– W głębi ducha? – przerywam mu. – Jesteś dziennikarzem, ja pracuję w wywiadzie. Zajmujemy się faktami. – Wiem, ale ciągle do tego wracam... zrobiło się takie zamieszanie a władze uczelni chciały jak najszybciej mieć to z głowy. Mówili nam tylko to, co chcieli. Byliśmy młodzi, głupi... nie wiedzieliśmy, że trzebi naciskać. A potem dostałem to. – Z tylnej kieszeni spodni wyjmuje złożoną kartkę. – Przyszło pocztą parę tygodni temu. Na widok znajomego artykułu czuję, jak żołądek podchodzi mi do gardła. To pierwsza strona „Cambridge Evening News”, wydanie z dnia, w którym znaleziono ciało Jareda. „Utonął student” – głosi nagłówek Pod spodem widnieje zdjęcie Jareda i rzeki. – Chris, ktoś ci wysłał artykuł. Pewnie jakiś wariat, któremu nie podobają się twoje felietony. – To coś więcej. – Chris kręci głową. – W tym artykule nie ma o mnie mowy. Musiał go przysłać ktoś, kto nas znał, kto wiedział, co się stało. Nie wiem, kto ani dlaczego, ale wysłanie tego artykułu dziesięć lat po wypadku... zupełnie jakby ktoś chciał nam coś powiedzieć. Myślę, że powinniśmy się tym zająć. Jesteśmy to winni Jaredowi. I samym sobie. – Czego ode mnie oczekujesz? Wyciąga rękę przez stół i ujmuje moją dłoń.

– Chcę, żebyś pojechała ze mną. – Dokąd? – pytam cicho, choć już znam odpowiedź. – Do Cambridge. Pomóż mi to rozwikłać. Potrzebuję cię. Nikt tak nie znał Jareda jak ty. Odwracam wzrok, z trudem przełykam ślinę. Teraz to ja tonę, zimna woda wypełnia mi nos, usta i płuca. – Jordie, o co chodzi? Nic ci nie jest? – Chris ma zmartwioną minę. Czuję falę mdłości. – Nie. – Wyrywam rękę, wstaję, biorę płaszcz i torbę. – Muszę już iść. – Zaczekaj, proszę! – Słyszę, jak za mną woła, kiedy biegnę przez salę, czując na sobie spojrzenia gości. Zbiegam po schodach i gorączkowo przepycham się przez tłum. Na zewnątrz pędzę przed siebie, spodziewając się, że za chwilę usłyszę goniącego mnie Chrisa. Idę na oślep ulicą, ledwo widząc katedrę Świętego Pawła, kiedy mijam teren, na którym stoi. Parę minut później oglądam się przez ramię i uświadamiam sobie, że Chris mnie nie goni. Zwalniam do szybkiego marszu. Dzięki chłodnemu powietrzu mdłości mijają, ale dyszę ciężko, jakbym właśnie ukończyła maraton. Uciekam po raz drugi w ciągu dwóch dni, a to do mnie niepodobne. Dobrze, że tym razem nie zapomniałam płaszcza. Jest już ciemno, ruch uliczny zmalał, chodniki prawie

całkiem opustoszały. Instynktownie wiem, że znajduję się blisko rzeki. Ruszam krętą uliczką w stronę wody, wciąż widząc szeroko otwarte oczy Chrisa i czując jego ciepłą, ciężką dłoń na mojej dłoni, kiedy próbował zabrać mnie w miejsce, do którego nie chciałam jechać. Ból rozdziera moje serce niczym nóż. Przeszłość, przez tyle lat skrzętnie skrywana, tera: się przebudziła. Stanęła przede mną ze wszystkimi pytaniami i wątpliwościami, złowieszcza i nieustępliwa. To dlatego nie chciałam wracać, dlatego tak długo jej unikałam. Staję na betonowym nabrzeżu i spoglądam na panoramę Tamizy łodzie na noc zacumowane przy brzegu. Przez rzekę biegnie most Millennium, zadaszone przejście dla pieszych, którego nie było tu dziesięć lat temu. Łączy City z South Bank i kończy się przy Tatę Modern. Po prawej stronie widzę szczyt London Eye – to dla mnie również nowość – otaczający wysoki biurowiec ogromnym kręgiem czerwonych i niebieskich świateł. Głęboko wciągam powietrze, a potem ruszam betonową promenadą na wschód. Uliczne latarnie rzucają plamy żółtego światła na chodnik, oświetlając parę całującą się na parkowej ławce, gałęzie drzew chłostające niebo. W mojej głowie wciąż rozbrzmiewają słowa Chrisa śmierć Jareda nie była wypadkiem. Chris nie wierzy, że Jared utonął albo popełnił samobójstwo. To znaczy... gwałtownie się zatrzymuję i wstrzymuję oddech. Co prawda nie powiedział tego wprost, ale zasugerował, że Jared został zamordowany. Znowu czuję mdłości. Zginam się wpół i zwracam kolację na kratkę ścieku. Po chwili, kiedy mój żołądek się uspokaja, prostuję się i staram się powoli, płytko oddychać. „Nie histeryzuj”

– nakazuję sobie, ocieram usta chusteczką i idę dalej. To, że Chris stał się podejrzliwy, bo dostał pocztą ten artykuł, nie oznacza, że Jared naprawdę został zamordowany Chris się myli. Na pewno. Kiedy jednak idę przed siebie, ogarnia mnie niepokój. Utonięcie Ja reda nie ma sensu. Nigdy nie miało dla mnie sensu w tych ulotnych chwilach w środku nocy, kiedy pozwalałam sobie o tym pomyśleć. Nie pokój ten przypisywałam żałobie. Nawet w najczarniejszych chwilach nie przyszło mi do głowy to, co zasugerował Chris: to, że ktoś mógł celowo doprowadzić do śmierci Jareda. I chociaż po tamtej tragedii Cambridge przestał być dla mnie rajem, nadal wydawało mi się niemożliwe, by coś tak potwornego mogło się tam wydarzyć. A jeśli Chris się nie myli? Rozmyślam gorączkowo. Przez dziesięć lat starałam się pogodzić z faktem, że Jared, jedyny mężczyzna, którego kochałam, utonął w rzece. A jeśli to nieprawda? Jeśli kryje się za tym coś więcej? Potrząsam głową. Ta myśl jest nie do zniesienia. A teraz Chris chce, żebym wróciła do Cambridge, otworzyła drzwi do tego, co się wydarzyło. Zmusiłam się do tego, żeby dla Sary przyjechać do Anglii, ale nigdy mi przez myśl nie przeszło, że mogłabym tam pojechać, chodzić ścieżkami, które wydeptywałam dziesięć lat temu. Oczyma wyobraźni widzę siebie i siedmiu wioślarzy, którzy zostali tego ranka po mszy pogrzebowej. Jakby za cichą zgodą, przed świtem przyjechaliśmy do hangaru, wsiedliśmy do łodzi i popłynęliśmy rzeką. Czerwcowe powietrze było gęste

i stęchłe, nad nieruchomą wodą unosiły się chmary komarów. Oczywiście wiosłowaliśmy wolniej – była nas szóstka, a nie ósemka. Ewan trzymał swoje wiosło nieruchomo, jakby chciał oddać cześć pustemu miejscu za sobą, gdzie zwykle siedział Jared. Kiedy zbliżyliśmy się do środka Plough Reach, wciągnęliśmy łódź na prawy brzeg i utworzyliśmy krąg wokół świeżo usypanego grobu. Staliśmy w milczeniu, ze spuszczonymi głowami. Dzikie gęsi przelatujące nad mostem kolejowym gęgały nisko, gardłowo, przerywając ciszę. W tamtej chwili, kiedy słońce wschodziło nad łąkami, miałam wrażenie, że zawarliśmy cichy pakt: pozostali członkowie Ósemki zawsze będą się wspierać. „Jesteśmy to winni Jaredowi – powiedział Chris. – I samym sobie”. Widzę jego znękane spojrzenie, kiedy wypowiadał te słowa. Nie dowiemy się niczego, ale może musimy otworzyć stare rany, żeby raz na zawsze zamknąć przeszłość. Odwracam się i ruszam pod górę drogą prowadzącą od rzeki. W połowie jej długości wstępuję do czerwonej budki telefonicznej i wybieram numer informacji. – Bannister Christopher – podaję nazwisko Chrisa z nadzieją, że jest tylko jedna osoba o tym nazwisku. Telefonistka podaje mi numer, a potem z nim łączy. Telefon dzwoni pięć czy sześć razy. Przychodzi mi do głowy, że może to zły numer albo Chrisa nie ma w domu. – Halo? – Rozlega się jego zaspany głos. Jak długo wędrowałam?

– To ja – mówię, kurczowo ściskając słuchawkę. – O, cześć. – Jego głos natychmiast staje się przytomny, pełen oczekiwania. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłam. Nie wiedziałam, że jest już tak późno. – Nie, tylko drzemałem. Zeszłej nocy prawie nie zmrużyłem oka – Chris nigdy nie miał problemów ze snem, potrafił zasnąć dosłownie na zawołanie. Pewnie denerwował się przed naszym spotkaniem. – Za dużo wina. – Zastanawiam się, czy po moim wyjściu dokończył drugi butelkę. – Jordie, bardzo przepraszam, jeśli cię zdenerwowałem... – Wszystko w porządku – ucinam. Przygryzam dolną wargę. – Chciałam cię przeprosić, że tak nagle wybiegłam. To było okropnie nie grzeczne. – Rozumiem – mówi, a ja czuję, że naprawdę rozumie. – Chodzi o to, że... – urywam i głęboko wciągam powietrze. – Tak To znaczy pojadę z tobą. W słuchawce zapada cisza. Może Chris się na mnie wkurzył? Może się rozmyślił? – Naprawdę? – pyta chwilę później. – Tak. Kiedy chcesz jechać?

– Jak najszybciej. Przypomina mi się tyle moich innych obowiązków: śmiertelnie chora przyjaciółka, którą powinnam się opiekować, mafia, którą powinnam zlikwidować. Nie mam na to czasu. Ale wspomnienie wioślarzy przy grobie Jareda dzień po jego pogrzebie uświadamia mi, że nie mam wyboru. Im szybciej to załatwię, tym lepiej. – Jutro – mówię w końcu. Chciałabym zasypać Chrisa pytaniami, w jaki sposób chce zdobyć informacje na temat śmierci Jareda? Co będziemy robić w Cambridge? Ogarnia mnie wielkie zmęczenie. Czas na pytania przyjdzie później. – Spotkajmy się piętnaście po drugiej na Chimney – mówię szybko, żeby Chris nie zaproponował wspólnej podróży do Cambridge. Potrzebuję trochę czasu, muszę pojechać tam sama. – Aha, i dziękuję za kolację. – To ja dziękuję. Jordan, nie pożałujesz. Nie odpowiadam, tylko odkładam słuchawkę. Już żałuję, myślę, wychodząc z budki na nocne powietrze, które nagle zrobiło się gęste od mgły. Wrzesień 1997 Powietrze przed świtem jest rześkie i nieruchome, kiedy zamykam drzwi i wychodzę na ciemną Lower Park Street. Chłodna księżycowa poświata oświetla rząd domów z szarej cegły stojących tuż przy krętej ulicy. To czynszówki przerobione na studenckie stancje. Na końcu ulicy dostawca stawia pod drzwiami butelki mleka.

Idę w stronę Jesus Green. Nylonowe rękawy bluzy ocierają mi się o boki, przerywając ciszę, kiedy idę ścieżką przez park. Na drzewach nadal jest mnóstwo liści, ale panuje już taki chłód, że widzę parę wydobywającą się z moich ust i szron pokrywający trawę. W wąskim kanale po prawej stronie parku rodzina kaczek kołysze się na wodzie tuż przy brzegu. Śpią, z łebkami schowanymi pod skrzydła. Stęchły zapach wody miesza się z nikłą wonią ogniska, które tu rozpalono poprzedniego wieczoru. Po raz pierwszy udałam się na tę pielgrzymkę prawie rok temu, w bardzo podobny poranek. Kiedy przeszłam przez opustoszały park, poczułam ciarki na całym ciele. Co ja wyprawiam? Przed dwoma dniami, podczas spotkania dla studentów pierwszego roku, uległam namowom atrakcyjnego blondyna. Powiedział, że wszyscy w naszym college’u zapisują się do klubu wioślarskiego, a ponieważ jestem nieco zbyt niska jak na wioślarza, to może wolałabym zostać sternikiem? Pod wpływem alkoholu i ekscytacji zgodziłam się, a potem zupełnie o tym zapomniałam. Następnego dnia w swojej przegródce znalazłam liścik z informacją, że trening wioślarski zaczyna się o szóstej rano. Chciałam to odwołać, ale na liściku nie było żadnego telefonu. Poszłam więc przez park, kwestionując własne bezpieczeństwo i zdrowie psychiczne i przeklinając brak asertywności. Może popełniłam błąd, pomyślałam, dochodząc do drogi oddzielającej zielony park od Midsummer Common. Popatrzyłam na puste hangary na drugim brzegu rzeki. Może trening odwołano? Kiedy jednak się odwróciłam po drugiej stronie parku zobaczyłam poruszającą się plamkę światła Zrozumiałam, że to reflektor roweru, kiedy pojawiło się drugie, a po tern trzecie światełko. Tańczyły niczym świetliki, tworzyły latarnie wskazującą drogę do rzeki.

Tego ranka nie widzę rowerowych reflektorów. Jest koniec września, nieco ponad tydzień przed końcem semestru i tylko parę załóg z większych college’ów wstało wcześnie, by rozpocząć sezon. Nowicjusze pojawią się w następnym tygodniu. Zostaną zrekrutowani tak jak ja. Najpierw nauczą się wiosłować w metalowych korytach, a po tern zapełnią rzekę wolnymi drewnianymi łodziami. Chłopak z wieczorku dla studentów pierwszego roku (Chris, jak się później do wiedziałam) nie kłamał – wyglądało na to, że wszyscy studenci próbowali wioślarstwa. Równie egalitarny, jak popularny, to jeden z tych rzadkich sportów, których nie uprawia się od dziecka. Uczysz się go, kiedy kończysz osiemnaście lat, i rozwijasz się o tyle, o ile po zwalają talent i kondycja fizyczna. No i ja. W normalnej sytuacji student drugiego roku nie załapałby się na pozycję sternika w takiej legendzie wioślarstwa jak nasz college – pewnie przyjęto by jakiegoś zarozumialca, który był sternikienm w Eton albo przynajmniej doświadczonego studenta trzeciego roku – ale z powodu różnych szarad miejsce sternika zwolniło się nagle i nie oczekiwanie, więc przyjęto mnie. Przechodzę przez pustą drogę, nie czekając na światło. W połowie Midsummer Common przystaję i spoglądam na pub Fort Saint George i mostek obok prowadzący nad wąską, krętą odnogą do hangaru Tęsknota, która narastała we mnie przez długie letnie miesiące, teraz znajduje ukojenie. Jestem w domu. Przechodzę przez mostek i idę pochyłym chodnikiem biegnącym między hangarami a brzegiem rzeki. W jednym z hangarów po moje lewej stronie zapala się światło. Słyszę rozbawione głosy i stukot wioseł zdejmowanych ze stojaków. Przede mną, piąty po lewej, stoi hangar mojego college’u,

kwadratowy, z ciemnego drewna. Troje szerokich, metalowych drzwi garażowych pomalowanych na czarno w czerwone pasy jest jeszcze zamkniętych. Jak zwykle przyszłam za wcześnie. To klątwa mojej rodziny, dominująca cecha, którą odziedziczyłam po obojgu rodzicach. Ale teraz mi to nie przeszkadza. Lubię w ciągu tych paru minut ciszy pozbierać myśli, ocenić nurt i wiatr, i to, w jaki sposób wpłyną na nasz trening. Kiedy staję przed hangarem, spoglądam ponad wodą na horyzont, który nie zmienił się w ciągu tych paru miesięcy mojej nieobecności. Za parkiem, blisko rzeki, znajduje się college Lords. Kaplica i kominy wznoszą się nad jeszcze uśpionymi dziedzińcami. Po prawej stronie, nad centrum miasta, na tle różowiejącego nieba widnieją wieżyczki college’ówTrinity, Saint John’s i King’s. Odwracam się, idę do hangaru i otwieram drewniane drzwi. Idąc po schodach, wdycham znajomy zapach słodyczy i potu. Na drugim piętrze staję jak wryta. Na balkonie, tyłem do mnie, stoi jakiś wysoki brunet, którego nie rozpoznaję. Czekam, aż się odwróci i mnie zauważy, lecz on nadal patrzy na horyzont, osłaniając oczy dłonią, jakby raziło go słońce. Spogląda w lewo, tam, gdzie rzeka znika w oddali. – Dziś wieje wiatr od wschodu – mówi nagle, jakbyśmy od jakiegoś czasu rozmawiali. – Poczujesz go dopiero przy długim zasięgu, ale lepiej trzymać się blisko brzegu. Przez chwilę waham się, zaskoczona. – Jestem Jordan Weiss – mówię, świadoma nagle swego amerykańskiego akcentu. Odwraca się. Ma ostre rysy twarzy, wystające kości policzkowe, mały dołek w brodzie. Gęste brwi sprawiają, że wygląda jak drapieżnik. – Wiem. Sterniczka z drugiego roku. Przyjęli cię, kiedy

Fergusowi spadła forma. – Ma taką minę, po której domyślam się, że jego zdaniem nie zasłużyłam na ten awans. – Pięćdziesiąt kilo, mogłabyś trochę schudnąć. – Oczy ma chłodne, szmaragdowozielone. Narasta we mnie fala gniewu. Jak ten obcy śmie krytykować moja wagę? Otwieram usta, ale nie zdążam odpowiedzieć, bo na schodach za mną rozlega się głośny tupot. – Stary, fajnie cię widzieć! – Na balkon wskakuje Chris, opalony po wakacjach. Przebiega koło mnie i potrząsa dłonią obcego jak jakiś naćpany polityk. Jest niższy i szerszy w barach niż tamten, wygląda jak przystojny buldog. Potem odwraca się i zanim udaje mi się zaprotestować, unosi mnie w górę w niedźwiedzim uścisku. Jego włosy pachną mydłem. – Jordie! – woła, całuje w oba policzki i wreszcie stawia na ziemi. – Jak tam było w Stanach? – Robię krok do tyłu, próbując złapać oddech. Chris nie czeka na odpowiedź. – Oczywiście znasz Jareda. Jared Short. Zatyka mnie. Słyszałam o nim. Jared Short to legenda wioślarstwa. Trzy razy wiosłował dla załogi oksfordzkiej i nawet miał się dostać do angielskiej reprezentacji. Chodziły słuchy, że wystartowałby w olimpiadzie, gdyby nie odnawiająca się kontuzja ramienia. Przeć dwoma laty przyjechał do Cambridge, żeby zrobić doktorat. W zeszłym roku pod koniec maja przed wakacjami przyszła wiadomość: Chris przyjaciel Jareda ze szkolnej ławy, namówił go na przenosiny na ostatni rok studiów z college’u Caius do Lords, wstąpienia do naszej załóg wioślarskiej i pomocy w dostaniu się do czołówki. – Cze- cześć – wyduszam z siebie, ciesząc się, że nie zdążyłam go ochrzanić. Jared nie odpowiada, tylko odwraca się do Chrisa.

– Patrzyłem na łodzie – mówi, a ja już wiem, że właśnie zostałam spławiona. Z żeńskiej szatni biorę słuchawki sternika i schodzę na dół, słysząc, jak Jared i Chris rozmawiają o nowej łodzi Aylings, którą klub wioślarski kupił latem. Jared mówi krótko. Na dole zebrali się inni, pół tuzina nowych w spodenkach z lycry i T-shirtach z długimi rękawami. Moi chłopcy. – Jordie! – woła Mark na mój widok i podchodzi, żeby mnie uściskać. Rudy i piegowaty student drugiego roku, najmłodszy członek załogi, który przyłączył się do nas, bo miał już doświadczenie. – Wakacje się udały? – pytam. Wskazuje ręką na grupkę chłopców. – Pojeździliśmy po Europie. – Mark i dwóch studentów z trzeciego roku – Andy i Nick – od zeszłej zimy są nierozłączni. Obok nich stoi Roger, uroczy, choć nieco dziwaczny chłopak w okularach z grubymi szkłami. Słucha z ciekawością, marząc o tym, by dopuszczono go do rozmowy. – Zaczekaj, aż usłyszysz, co nasz Markie zrobił w Monachium. – Andie mruga do mnie, po czym przewraca swoimi oczami spaniela. – Byliśmy w Hofbrauhaus, kiedy... – No dobra – przerywa mu głos dochodzący zza moich pleców. Jared zszedł na dół, a tuż za nim Chris. Chłopcy spoglądają na niego, nieprzywykli do jego rzeczowego tonu. Z wielką ekscytacją czekali na jego przyjazd, licząc na to, że pomoże nam zwyciężyć w majowych zawodach. Ja jednak wiedziałam, że to zły pomysł. Nasza załoga, od zeszłego roku w niemal niezmienionym składzie, była ze sobą zżyta. Ego Jareda z pewnością jedynie nam zaszkodzi. – Dosyć pogaduszek – rzuca Jared, potwierdzając moje obawy. Spoglądam na Chrisa, zastanawiając się, czy ja ko kapitan załogi zainterweniuje. On

jednak tylko patrzy na Jareda z nabożnym wyrazem twarzy. – Chłopcy, co powiecie na rozgrzewkę? – proponuję. Jared odwraca się do mnie. – Nie ma na to czasu. Już jesteśmy spóźnieni. O szóstej powinniśmy być rozgrzani i siedzieć w łodziach, a nie stać tu i dowcipkować. – Ale jeśli się nie rozgrzeją... – Rozgrzewka na suchym lądzie to strata czasu – przerywa mi. – Dobry sternik – dodaje, jasno dając mi do zrozumienia, że nie uważa mnie za takiego – potrafi rozgrzać załogę w łodzi. Czuję na sobie wzrok pozostałych chłopców. Gryzę się w język, walcząc z chęcią wdania się w kłótnię. Konflikt nam nie pomoże. – W porządku, bierzemy się do roboty – mówię tylko. Nie podnosząc wzroku, idę za chłopcami przez otwarte drzwi ga razowe do stojaków z podłużnymi łodziami. Staram się mówić spokój nie, wydając polecenia. – Wiosła powinny być już gotowe – warczy Jared, kiedy stawiamy łódź na wodzie, a chłopcy idą po wiosła. Przytrzymuję łódź od strony rufy, żeby nie odpłynęła, i ze złością patrzę na Jareda. Co on sobie wyobraża? Chłopcy wsadzają wiosła do metalowych odsadni w kształcie trójkąta, które wystają z łodzi, po cztery z każdej strony. Wioślarze szlakowi wsiadają pierwsi i unoszą wiosła nad wodą, żeby utrzymać równo wagę, zanim dołączy do nich czwórka na rufie. Kiedy zawiązują but\ przyczepione do łodzi, przyglądam się im: Mark najdalej ode mnie na dziobie, Roger przed nim na miejscu drugim, Andy i Nick na miejscach trzecim i czwartym. Simon i Ewan na miejscach piątym i szóstym przez ostatni rok wiosłowali dla Niebieskich. Nie znam ich tak dobrze jak pozostałych. Chris, oczywiście, na rufie, siedzi najbliżej

mnie. Jared zajmu je miejsce siódme za nim. – Na co czekasz? – warczy Jared. Przez chwilę waham się, zaskoczona jego agresją, po czym wsiadam do łodzi, przytrzymując się rękami, i zajmuję wąską ławeczkę na jej końcu. Czuję, że policzki mi płoną. – Zacznijcie się meldować, kiedy będziecie gotowi – mówię do mikrofonu, uważając, żeby głos mi się nie załamał. – Wioślarz szlakowy! – woła Mark, a po nim kolejni chłopcy mel dują swoją gotowość. – Rufa – mówi Chris, kiedy przychodzi jego kolej. Mruga, jakby chciał powiedzieć: „Nie przejmuj się Jaredem”. Ja jednak czuję gulę w gardle. Całe lato czekałam na tę chwilę, gdy odpłyniemy od brzegu i znowu poczujemy pod sobą wodę. Teraz, gdy patrzę na kamienną twarz Jareda, wiem, że to wioślarstwo, które po kochałam, zniknęło.

6 – Bilety do kontroli! – woła konduktor, idąc wzdłuż wagonu. Składam egzemplarz „International Herald Tribune”, na którym bezskutecznie próbowałam się skupić, i podaję konduktorowi bilet powrotny, który godzinę wcześniej kupiłam na King’s Cross. Oddaje mi przecięty bilet, a ja odchylam się i wyglądam przez okno. Kiedy zrobiłam to ostatnio, jakieś pół godziny wcześniej, wciąż jeszcze przejeżdżaliśmy przez północny Londyn, mijaliśmy hale przemysłowe, obdrapane bloki i meczet ze złotą kopułą na tle szarego nieba. Teraz po obu stronach pociągu rozciągają się zielone pola ze stadami owiec. Kiedy pola ustępują miejsca domom z szarej cegły, a potem małemu centrum handlowemu, oceniam, że znajdujemy się gdzieś na północ od Royston. Niespełna piętnaście minut jazdy od Cambridge. Cambridge. Wstrząsa mną dreszcz. Co ja tu robię? Zeszłej nocy, myjąc zęby, zadałam sobie to samo pytanie. Potem weszłam do łóżka i leżałam, gapiąc się w półmroku na szerokie krokwie na suficie. Kiedy podjęłam decyzję o wyjeździe do Anglii, kiedy zebrałam się na odwagę, żeby poprosić van Antwerpena o zgodę i wsiąść na pokład samolotu, w ogóle nie brałam tego pod uwagę. Oczywiście wiedziałam, że Cambridge znajduje się zaledwie godzinę jazdy z Londynu, a dojechanie tam trwa krócej niż podróż wokół Washington Beltway w godzinach szczytu. Gdybym miała czas na zastanowienie się, zdecydowałabym zignorować Cambridge, po prostu udawać, że nie istnieje. Nie marzyłam o tym, by zaledwie parę dni po przyjeździe do Anglii pojechać tam i wypytywać o Jareda.

Biorę kubek cappuccino ze stojaka obok, pochylam głowę i chłonę aromat kawy. Papierowy kubek wciąż jest lekko ciepły, a znajomy gorzki smak działa na mnie uspokajająco. Spoglądam ponad kubkiem w głąb wagonu. Jest prawie pusty. Tylko kilku studentów z bagażem wraca z ferii wielkanocnych, dwoje siwowłosych turystów z aparatami fotograficznymi i saszetkami przy pasku czyta przewodnik, planując trasę po college’ach. Myślę o swoich rodzicach i ogarnia mnie poczucie winy. Wyj echa łam z Waszyngtonu przed czterema dniami, a oni nawet nie wiedzą dokąd. Wyjmuję komórkę z torebki. Wcześniej zadzwoniłam do Mo a kiedy z ulgą stwierdziłam, że nie odbiera, zostawiłam jej wiadomość że dziś pracuję w terenie. Teraz wybieram kierunkowy do Stanów, a potem numer moich rodziców. Telefon dzwoni dwa razy. – Halo? – W słuchawce rozlega się zaspany i otumaniony głos mojego ojca, tak wyraźny, jakby tata znajdował się tuż za ścianą. Uśmiecham się na wspomnienie trzasków na linii i oczekiwania na połączenie. Tak było dziesięć lat temu. – Tato, to ja... – Jordan. – W jego głosie pojawia się panika. – Co się stało? – Wszystko w porządku – odpowiadam szybko. – Przepraszam, że cię obudziłam. – Spoglądam na zegarek. Jest jedenasta, czyli szósta w Stanach. Ostatnio moi rodzice przestali

zrywać się skoro świt, po kornie poddali się półemeryturze, jeśli nie starości. – Nie szkodzi. Właśnie wstawałem. Kiepsko cię słyszę... i ten numer telefonu... Jordan, gdzie jesteś? – W Anglii, tato. Przepraszam, że nie zadzwoniłam przed wyjazdem. Wszystko stało się tak nagle. – Aha... – Niemal słyszę, jak siada w łóżku, zapala światło i sięga po okulary, próbując oswoić się z tą wiadomością. – Ale przecież mówiłaś, że już nigdy... – Tak mówiłam. – Waham się przez chwilę. – Musiałam przyjechać. Sara jest chora. – Och. – W jego głosie brzmi troska. Rodzice raz spotkali się z Sarą, kiedy przed paroma laty pojechała ze mną do Vermontu. Natychmiast ujęła ich jej szczerość i otwartość. – To coś poważnego? – Bardzo. Choroba Lou Gehriga. Nie chcę teraz o tym mówić. – Rozumiem. Przepraszam. Jak długo zamierzasz tam zostać? – To stałe zlecenie. Dwa lata, może dłużej. – W słuchawce zapada cisza. – Nie martw się. Niedługo was odwiedzę. I może wy moglibyście przyjechać do mnie.

– Może. – Z tonu jego głosu domyślam się, że nic z tego. Rodzice nigdy nie wyjeżdżali za granicę. Ich paszporty, które na moją prośbę sobie wyrobili, leżą nietknięte w szufladzie kuchennego kredensu. – Dobrze, że chociaż tym razem jesteś w bezpiecznym miejscu – dodaje. W bezpiecznym miejscu. Anglia nigdy nie wydawała mi się bezpieczna. Teraz, zaledwie parę minut jazdy pociągiem do Cambridge, wolałabym znaleźć się pod obstrzałem w Monrowii. – Co u was? – pytam, żeby zmienić temat. – Dobrze. Dużo pracy w ogrodzie. – Uśmiecham się na myśl o ogrodzie rodziców, ich wspólnej dumie i radości. Mama dogląda drzewek owocowych i warzyw, a tata specjalizuje się w egzotycznych kwiatach i bluszczu, który oplata ich dziewiętnastowieczne kamienne ogrodzenie. – Obudzić mamę? Będzie jej przykro, że nie mogła z tobą porozmawiać. – Nie, niech śpi. Jeszcze zadzwonię. – Podaję mu numer swojej nowej komórki, wiedząc, że nigdy z niego nie skorzysta, tylko będzie czekał na mój telefon. – Kocham cię, Jord. – Ja też cię kocham. Rozłączam się. Wyobrażam sobie rodziców przytulonych do siebie pod ślubną kołdrą w rześki poranek w Nowej Anglii.

W nogach łóżka leży Buster, ich border collie. Za oknem łagodne wzgórza ustąpiły miejsca łąkom wschodniej Anglii. Już prawie jesteśmy na miejscu. Rozpaczliwie chcąc się zająć czymś innym, znowu spoglądam na gazetę. Dolną połowę pierwszej strony zajmuje artykuł o oderwaniu się Kosowa od Serbii. Autor obawia się, że to wydarzenie może na nowo wywołać wojnę w już i tak ciężko doświadczonym rejonie. Między Serbią a Kosowem zawsze panowało napięcie wywołane głównie przez rdzennych Albańczyków. Wzmianka o Albańczykach przypomina mi o mafii, o tym, że mam robotę do wykonania. Odkładam gazetę i wyjmuję z torby cienką teczkę z dokumentami, informacje o Infodyne, które ściągnęłam z Inter netu. Na internetowej stronie firmy nie znalazłam żadnych szczegółów tylko słowa poparcia dla ochrony środowiska i parę słów o problemach ogólnoświatowych. Musiałam się nieźle naklikać, żeby znaleźć listę po szczególnych firm: od spedycyjnych i załadunkowych aż po agencje ochrony. Biorę kartkę z namiarami Infodyne: nazwa wydrukowana pogrubioną czcionką, adres, numer telefonu i adres strony internetowej Znowu otwieram telefon i wystukuję podany numer. Włącza się auto mat. Wypełniam instrukcje i wprowadzam nazwisko Duncana. Komputer je rozpoznaje i przełącza mnie na jego numer wewnętrzny. Wstrzymuję oddech, słysząc sygnał w słuchawce. Zazwyczaj stworzenie kontaktu w nowej misji trwa parę tygodni: trzeba ustalić cel poznać jego rozkład dnia, zaplanować przypadkowe spotkanie. Tyn razem wystarczy zadzwonić

do kolegi ze studiów. Czuję jednak przypływ adrenaliny, która sprawia, że serce szybciej mi bije. – Duncan Lauder, słucham – odzywa się męski głos, przerażająco znajomy pomimo upływu lat. Przez chwilę milczę. Spodziewałam się, że odbierze recepcjonistka, dzięki czemu zdobędę parę dodatkowych sekund. – Halo? Głęboko wciągam powietrze. – Duncan? Mówi Jordan Weiss. Nie wiem, czy mnie pamiętasz Cambridge? Byłam sternikiem w college’u Lords. – Oczywiście, że pamiętam. – Co dziwne, nie sprawia wrażenie zaskoczonego. – Co u ciebie, Jordan? – Wszystko w porządku, dzięki – odpowiadam, zbita z pantałyki jego konwencjonalnym pytaniem. – Wróciłam do pracy do Londynu Może skoczylibyśmy kiedyś na kawę? W słuchawce zapada cisza. Niemal widzę, jak Duncan – starsza wersja tamtego szczupłego chłopaka – zaciska wąskie usta, próbując się domyślić, o co mi chodzi. – Oczywiście – odpowiada w końcu. – Kiedy? Zaskoczona, waham się. W głębi ducha podejrzewałam, że odmówi. Ale oczywiście on jest zbyt uprzejmy, żeby odrzucić moje zaproszenie. – Jesteś w Luton, prawda?

– Tak. – Dziś będę w Cambridge. – Staram się mówić neutralnym tonem, ukryć nadmierny entuzjazm. – Masz czas dziś po południu? – Przypomina mi się, że właśnie wtedy miałam spotkać się z Chrisem. Duszę w sobie wyrzuty sumienia. Spotkanie z Duncanem będzie dla mnie jak luk bezpieczeństwa. – Hmm... – Duncan chrząka. – Dziś mi nie pasuje, mam mnóstwo spotkań. Ale w poniedziałek będę w Londynie. Może na Trafalgar Square przy Waterstone o dziesiątej? Zastanawiam się, czy mówi prawdę, czy też nie chce, żebym przyjeżdżała do Infodyne. Nie znam go na tyle dobrze, żeby naciskać. – Świetnie. Może daj mi na wszelki wypadek numer swojej komórki. Duncan waha się przez chwilę, a ja już myślę, że odmówi, ale w końcu podaje mi numer, który szybko zapisuję na pierwszej kartce w teczce, a potem podaję mu swój. – Na razie. – Rozłącza się. Odsuwam telefon od ucha i przyglądam mu się niepewnie. Powinnam zadzwonić do Sary, sprawdzić, jak się czuję, powiedzieć, dokąd pojechałam. Nie jestem jednak gotowa powiedzieć jej o Chrisie, o jego prośbie. I nie mogłabym jej powiedzieć, że jadę do Cambridge albo odpowiadać na pytania,

jakie niewątpliwie taka informacja by za sobą pociągnęła. Pociąg wjeżdża w łagodny zakręt i zwalnia. Na horyzoncie pojawiają się zabudowania. Prostuję się, chowam papiery i telefon z powrotem do torby, a potem głęboko wciągam powietrze. Zamykam oczy, powoli liczę do dziesięciu i wypuszczam powietrze. Czuję ogromne zdenerwowanie, kiedy koła pociągu zatrzymują się z piskiem. Coraz głośniej dzwoni mi w uszach, ledwo słyszę głos konduktora, który próbując przekrzyczeć głośniki, oznajmia, że dojechaliśmy do Cambridge. Biorę się w garść i idę za pozostałymi pasażerami z przedziału. Ni przeciwległym torze stoi drugi pociąg, czekający na odjazd do Londynu. Walczę z chęcią wskoczenia do niego. Idę przez peron i przez chwilę mam wrażenie, że wróciłam na studia z jednodniowego wypadu do stolicy. Wychodzę z dworca i mijając stojak z przymocowanymi rowerami, szczelniej otulam się płaszczem na zaskakująco chłodnym powietrzu. Zerkam na postój taksówek, na małe autobusy, z których wysiadają pasażerowie. Dosłownie w parę minut mogłabym dojechać do centrum i znaleźć się w college’u. Nie mogę jednak się śpieszyć. Ru szam prosto Station Road, mijam domy z brązowej cegły – niegdyś eleganckie, a teraz przerobione na szkoły językowe dla studentów z za granicznej wymiany. Kiedy skręcam w Hills Road, moje ramiona nieco się rozluźniają Przedmieścia Cambridge wyglądają jak w innych angielskich miasteczkach: uliczki pełne pubów i sklepów. Parę

minut później przecinam ruchliwe skrzyżowanie przy Lensfield Road, gdzie znajduje się centrum miasta, a potem idę zatłoczoną Regent Street. Wąski chodnik jest pełen ludzi: klientów z okolicznych wsi i studentów śpieszących się na wy kłady. W mojej pamięci Cambridge jest wspaniałe i imponujące. Tera: budynki dosłownie wiszą nad chodnikami, tworząc klaustrofobiczna atmosferę. Po mojej prawej stronie znajduje się wejście do Emmanue College, ozdobne sklepienie, wysokie ceglane ściany po obu stronach Na terenie całego Cambridge znajduje się około trzydziestu college’ów jedne w centrum, inne – jak mój – na peryferiach. Czując, jak żołądek zaciska mi się w supeł, odwracam się od college’u i idę w stronę rzędu sklepów usytuowanych wzdłuż wąskiej uliczki Petty Cury. Ulica wychodzi na targ pod gołym niebem, pełen straganów z markizami. Powietrze jest aż gęste od zapachu świeżych ryb, kwiatów i mydła. Mrugam oczami. Co ja tu robię? Tędy mi nie po drodze. Nie mu siałam iść tą trasą, żeby spotkać się z Chrisem, by w minimalnym stopniu spełnić swoją obietnicę. Wiem, że to coś więcej niż gra na zwłokę. Jakby wbrew własnej woli idę dalej przez targ, mijając stragan z używanymi książkami i ubraniami, aż docieram na jego drugą stronę i staję na kocich łbach przed King’s Paradę. Przede mną wznosi się najwspanialszy z college’ów, jego hipnotyzujące wieżyce wzbijają się ku niebu niczym olbrzymi wartownicy. Chmury nad nimi zdają się rozdzielać, przepuszczając promień słońca, który pada na dach kaplicy rozświetlając witraże. Podziwiam ten widok, który tak długo usiłowałam wyprzeć ze świadomości. Mam wrażenie, że wieże spoglądają w dół na mnie, żądając odpowiedzi na pytania: Gdzie byłaś? Czym sobie zasłużyłaś na powrót? I dlaczego w ogóle wróciłaś?

Dźwięk dzwonu wyrywa mnie z zamyślenia. Podskakuję, gdy tuż obok mnie przejeżdża rower. Rowerzyście udaje się gwałtownie skręcić, od zderzenia dzielą nas dosłownie centymetry. Kiedy odjeżdża, patrzę za nim. Coś w jego sylwetce, we włosach rozwianych przez wiatr przypomina mi Jareda. Z trudem odwracam wzrok. Nadal stoję na środku ulicy. Wokół mnie studenci pędzą do bibliotek i na wykłady, śmieją się i rozmawiają z przyjaciółmi. Uświadamiam sobie, że tylko ja stoję nieruchomo. Odwracam się i idę Trinity Street, nie patrząc na inne college’e i sklepy, zmierzając prosto do wybranego celu. Na końcu Jesus Lane ponownie przystaję. Już prawie jestem na miejscu. Znowu mam wrażenie, że mój żołądek przemienia się w kamień. Już za późno na odwrót, więc zmuszam się, by iść dalej. Ulica lekko skręca i wysoki mur kończy się prostą, żelazną bramą, wejściem do Lords College. Widok ten aż zapiera mi dech w piersiach. Zapach wiciokrzewu niesiony przez wiatr z niewidocznego ogrodu przypomina mi minione lata. Za bramą biegnie Chimney, zabudowane przejście o długości kilkuset metrów. Po obu stronach ścieżki stoją dziesiątki rowerów. Przejście kończy się ceglaną, trzypiętrową wieżą zwieńczoną czerwono – czarnym gniazdem, w którym stoją trzy koguty. – Och! – wołam i zasłaniam usta dłonią. Oczy wypełniają mi się łzami, pieką tak, jakby zaraz miały spłonąć. Nie byłam przygotowana na to, że wszystko będzie wyglądało tak samo jak przed dziesięcioma laty.

W przejściu ktoś przyklęknął, żeby zawiązać sznurówkę. Przez sekundę myślę, że to Jared. Kiedy jednak postać się prostuje, rozpoznaję Chrisa. Ocieram oczy i idę do niego. Na jego twarzy pojawia się zdziwienie, jakby się nie spodziewał, że naprawdę przyjdę. Potem wyraź nie oddycha z ulgą, a jego mięśnie twarzy rozluźniają się. – Jordie – mówi i schyla się, żeby pocałować mnie w policzek. Nie odpowiadam, tylko spoglądam ponad jego ramieniem na Pierwszy Dziedziniec, zahipnotyzowana widokiem znajomego budynku z cegły po trzech stronach dziedzińca, w którego centrum, na wy pielęgnowanym trawniku, stoi posąg konia. – Zupełnie jakbyśmy nigdy stąd nie wyjeżdżali, prawda? Jak się trzymasz? – W porządku – wyduszam z siebie, z wysiłkiem odwracając wzrok od dziedzińca. – To dobrze. – Przesuwa wzrok z mojej twarzy na kurtkę w kolorze khaki i dżinsy, a ułamek sekundy za długo wpatruje się w mój obcisły biały T-shirt. – Poczekaj tu chwilę, dobrze? Nie zdążyłam nawet odpowiedzieć. Chris wchodzi przez zaokrąglone na górze drzwi po lewej stronie sklepienia, prowadzące do portierni biura, w którym załatwiana jest większość spraw administracyjnych college’u. Przez okno w wąskiej framudze patrzę, jak Chris rozmawia z siwym portierem, którego nie rozpoznaję. Za nimi, na ekranie czarno – białego telewizora rozgrywa się mecz rugby

Odwracam się. Naprzeciwko portierni wisi tablica pełna ogłoszeń o treningach wioślarskich i rugby, godzinach mszy w kaplicy. Uświadamiam sobie, że jest początek majowego semestru. Ponownie dostrajam umysł do dawno zapomnianego kalendarza akademickiego. Roi akademicki podzielony jest na ośmiotygodniowe trymestry: jesienny zimowo-wiosenny od stycznia do kwietnia i w końcu semestr majowy który kończy się czerwcu. Każdy z nich pamiętam jako sprint, wir zajęć sportowych i towarzyskich, kulminację, a potem cztery tygodnie wakacji przed kolejnym semestrem. Mija mnie grupa nieprzyzwoicie młodych studentów. Ich śmieci dzwoni mi w uszach, odbijając się echem od ceglanych ścian budynków, kiedy idą ścieżką obok trawnika. Uczelniane szaliki w czerwono-czarne pasy dumnie za nimi powiewają. Jeden z studentów z ożywieniem rozmawia przez komórkę, umawiając się z kimś na wieczór. Za moich czasów jeszcze nie było telefonów komórkowych. Większość studentów w ogóle nie miała telefonów. Korzystaliśmy z płatnych automatów pod barowymi schodami. Między sobą komunikowaliśmy się na papierze, poprzez liściki w pośpiechu bazgrane na karteluszkach i wkładane do wąskich przegródek w sekretariacie przy portierni. Notatki, potwierdzanie planów kolacji i imprez tworzyło swoistą mozaikę naszych dni w college’u. Początkowo zachowywałam każdy liścik, planując wkleić je kiedyś do albumu razem ze zdjęciami z kolacji i imprez. Potem w nocy podjechały wozy policyjne na sygnale. Opuściłam college z jedną walizką, zostawiając w swoim pokoju wszystkie notatki, zdjęcia i inne rzeczy osobiste, jakbym udawała się do Stanów tylko z krótką wizytą. Jakbym wkrótce

miała wrócić. Co się z tym wszystkim stało? Wyobrażam sobie swój pokój na Lower Park Street, zatrzymany w czasie. Czy właściciele wszystko usunęli? Nie, Sara na pewno się zaopiekowała moimi rzeczami. Nie pozwoliłaby, żeby ktoś obcy w nich grzebał. Została z tym sama, chyba posortowała moje ubrania i oddała je ubogim. A co z rzeczami Jareda? Ktoś na pewno je spakował i odesłał do domu. Odnotowuję w pamięci, by spytać o to Chrisa. Patrzę za studentami, którzy znikają w przejściu prowadzącym do dziedzińca Cloister – jednego z pół tuzina dziedzińców tworzących wnętrze terenu collegeu. Czy wiedzą o Jaredzie, o tym, co się tu stało? Zakładam, że większość nie ma o niczym pojęcia. Może wioślarze coś wiedzą – przy hangarze wisi pamiątkowa tablica. Sara mi kiedyś o niej powiedziała. Ufundowano ją z datków. Wtedy uważałam, że powinno się zrobić coś więcej: nazwać jego imieniem część uczelni albo przynajmniej ustanowić stypendium. Ale Jared nie pochodził z tak bogatej rodziny jak Chris. Jego rodzice byli prostymi ludźmi. Wyjechałam, po jakimś czasie wyjechali i inni i nie został nikt, kto znałby Jareda. Nie, to tak jakby zniknął, jakby pamięć o nim rozwiała się niczym dym. Wiem, że główną przyczyną były okoliczności jego śmierci. Gdyby umarł po heroicznej walce z chorobą, pamięć o nim by przetrwała Utonięcie w niewyjaśnionych okolicznościach wydawało się niestosowne. Uczelnia zminimalizowała skalę tej tragedii, obawiając się zmniejszenia dotacji i popularności. Z pewnością w ciągu paru lat po naszym wyjeździe studenci szeptali między sobą na ten temat, powstawały miejskie legendy. Teraz jego śmierć została

zredukowana do krótkiej notatki, niewielkiego fragmentu historii college’u. Po chwili ponownie pojawia się Chris. – Chodźmy. – Rusza z powrotem przejściem w stronę Chimney i klęka przed jednym z rowerów opartych o ścianę. – Nie rozumiem – mówię, kiedy odpina rower i prowadzi go do mnie. – Pomyślałem, że najłatwiej pojechać tam na rowerach. Pojechać dokąd? – pytam, ujmując kierownicę. Wcześniej nie przyszło mi do głowy, żeby wypytać Chrisa o jego plany. Teraz uświadamiam sobie, że nie mam pojęcia, co robimy. – O wpół do czwartej mamy spotkanie z lekarzem sądowym. Policja w niczym nam nie pomogła. Twierdzili, że akta sprawy parę lat te mu zostały odesłane. Na szczęście mój kuzyn ma znajomości w szpitalu. Tamtejszy lekarz sądowy zgodził się porozmawiać z nami. – Wskazuje na rowery. – Wypożyczyłem je, żebyśmy mogli pojechać do Addenbrooke. – Aha. – Nie wiem, dlaczego się dziwię. Studenci Cambridge wszędzie jeżdżą na rowerach, a szpital Addenbrooke znajduje się na przedmieściach. Nigdy nie byłam dobrym kolarzem, a na rowerze nie jeździłam od lat. Przyglądam mu się. Jest stary i zardzewiały, wygląda jakby stał pod ścianą przez ten czas, gdy mnie tu nie było. Gdyby Chris mnie uprzedził, dokąd jedziemy, po prostu pojechałabym z dworca taksówką prosto

do Addenbrooke i zaoszczędziłabym sobie wysiłku. Idę za Chrisem, prowadzę rower przez Chimney i bramę. – Gotowa? – pyta, kiedy znajdujemy się na ulicy. Kiwam głową, wkładam torbę do bagażnika i wdrapuję się na siodełko. Próbuję się nie chwiać, kiedy pedałujemy przez Jesus Lane, opuszczając centrum. Kiedy docieramy do ronda przy Maids Causeway, kątem oka zauważam coś zielonego. Po mojej lewej stronie znajduje się Midsummer Common, a tuż za nim rzeka i hangar. Kiedy włączamy się do ruchu, rower zaczyna się pode mną chwiać. Rozlegają się klaksony samochodów. Chris gwałtownie hamuje, wraca do mnie i wciąga mnie z powrotem na chodnik. – Wszystko w porządku? – Chy... chyba tak – wyduszam z siebie. – Po prostu... Podąża za moim wzrokiem ku rzece. – Byłaś tam? – Wiem, że pyta, czy poszłam nad rzekę, ścieżką ku grobowi Jareda. Przecząco kręcę głową. – Ja też nie. – Chrząka. Jego ręka wydaje się ciężka i ciepła na moim ramieniu. – Musimy jakoś dotrzeć do koronera, dobrze? Nie odpowiadam, tylko znowu zaczynam pedałować, zmuszając się do tego, by patrzeć przed siebie. Szpital Addenbrooke znajduje się na południowym skraju

miasta. To zwalista grupa bloków w stylu lat siedemdziesiątych, usadowiona między bardziej nowoczesnymi budowlami campusu wydziału biomedycznego, który wyrósł wokół niego. Jako studentka nigdy tu nie byłam. Widywałam szpital tylko z szosy, słyszałam o nim od Andy’ego i innych studentów medycyny, którzy przyjeżdżali tu na obchód. Teraz jadę za Chrisem do przepełnionego stojaka na rowery i zeskakuję z siodełka, a Chris spina oba rowery razem. W milczeniu wchodzimy do szpitala. Korytarze są pomalowane na brudną biel. Pełno na nich noszy i sprzętu medycznego. Wszędzie unosi się metaliczny zapach, który mi przypomina własny pobyt w szpitalu parę lat wcześniej. Chris bez wahania – jakby już wcześniej tu bywał – prowadzi mnie jednym korytarzem, a potem następnym do windy. Kiedy zjeżdżamy do piwnicy, wyobrażam sobie gabinet koronera, porozcinane ciała na stołach. Ale gdy stajemy pod drzwiami, a Chris puka, zaglądam przez okno i z ulgą stwierdzam, że w środku znajduje się tylko biurko i krzesła. Nie ma żadnych zwłok. – Proszę. – Za starym metalowym biurkiem zawalonym papierami siedzi drobniutka Azjatka o krótko przyciętych, przyprószonych siwizną włosach. – Pan Bannister, jak sądzę? – Unosi się lekko i wyciąga dłoń. – Chris. – Chris ściska jej dłoń. – A to jest Jordan. – Miło mi was poznać. Rachel Peng, zastępca koronera. – Kobieta wskazuje na krzesła. – Usiądźcie, proszę.

– Dziękujemy, że zgodziła się pani na to spotkanie – mówi Chris. – Dla pańskiego kuzyna zrobiłabym wszystko – odpowiada. – Jak rozumiem, chcielibyście przejrzeć akta mężczyzny o nazwisku Jared Short. – Tak. Doktor Peng zsuwa dwuogniskowe okulary i spogląda na nas. – Mogę spytać, w jakim celu? Chris chrząka. Jordan był na studiach naszym kolegą – zaczyna. Słyszę, jak starannie dobiera słowa. – Utonął. – Bardzo mi przykro. – Byliśmy wtedy bardzo młodzi i zbyt przerażeni, żeby zrozumieć, co właściwie się stało. Teraz... – na chwilę urywa – chcielibyśmy domknąć sprawę. – Zgodnie z przepisami do tego potrzebna jest zgoda rodziny lub zezwolenie z policji – mówi doktor Peng. Czuję ulgę. Może wyjdziemy stąd bez raportu. Ona jednak mów dalej:

– Ale pański kuzyn był moim przyjacielem i jestem mu winna więcej niż jedną przysługę, dlatego... – Sięga przez biurko i bierze teczkę. – Proszę. Znalazłam ją dziś rano, lecz nie zdążyłam przeczytać. Jeśli dacie mi sekundkę... – Otwiera teczkę. – Raport stwierdza, że ciało... przepraszam, pan Short... został znaleziony w rzece, gdzie sądząc po stanie rozkładu zwłok... to znaczy po jego wyglądzie... leżał przez trzy godziny – Podnosi wzrok. – Mam nadzieję, że wybaczycie mi moją obcesowość. Rzadko mam do czynienia z rodzinami, całymi dniami pracuję w laboratorium, więc mówię fachowym językiem. – Wraca do studiowania raportu. – W jego krwi stwierdzono pewną ilość alkoholu... – Ile? – przerywam jej. – Mniej więcej jedną dziesiątą promila. Kiwam głową. Chris miał rację. Jared pił na balu. Wypił wystarczająco dużo, by nie móc prowadzić samochodu, ale nie tyle, by wpaść do rzeki i się utopić. – Nie stwierdzono żadnych obrażeń – ciągnie doktor Peng. Marszczy brwi. – Hmmm, to dziwne. Chris wychyla się do przodu. – Co takiego? – Brakuje zdjęć z sekcji zwłok. – Żołądek podchodzi mi

do gardła. Wiedziałam, że zrobiono sekcję zwłok, że przyczyny jego śmierci tego wymagały. Po to tu przyjechaliśmy. Ale słyszę na własne uszy, że coś takiego zrobiono Jaredowi, że były jakieś zdjęcia... to więcej, niż mogę znieść. A powinny być? – pyta Chris. Tak. Nie wiem, dlaczego ich brakuje. – Podnosi teczkę i pokazuje nam pustą stronę, gdzie zostały tylko dwa kawałki taśmy klejącej. – W Londynie na pewno jest duplikat. Mam o niego poprosić? Tak, proszę – odpowiada Chris. – Byłoby wspaniale. Najlepiej, gdyby mogła wysłać pani akta do Jordan do ambasady amerykańskiej w Londynie. Krzywię się. Nie chcę oglądać tych zdjęć. – Czy możemy przejrzeć teczkę? Doktor Peng podaje mi teczkę przez biurko. W środku znajduje się trzystronicowy raport napisany pochyłym pismem, wyblakły od upływu czasu. Przesuwam palcami po papierze. Ktokolwiek to napisał, dotykał Jareda. Chris pochyla się nad moim ramieniem. – Doktor Antony – czyta i podnosi wzrok. – Kto to? – Mój poprzednik. To on przeprowadził sekcję zwłok.

– Pracuje tu jeszcze? Doktor Peng kręci głową. – Niestety jakieś osiem miesięcy temu zmarł na zawał. Czytam raport. Dwudziestodwuletni mężczyzna. Sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, dziewięćdziesiąt pięć kilo. Kilka akapitów napisanych jest medycznym językiem, którego nie rozumiem. – Przepraszam – mówię, oddając teczkę doktor Peng. – O co chodzi? Przebiega wzrokiem pierwszą stronę. – Jest tu napisane, że wasz przyjaciel został znaleziony w przybliżeniu trzy godziny po śmierci i że ciało było nietknięte, nie licząc zmian charakterystycznych dla zwłok, które tyle czasu znajdowały się w wodzie. Badania toksykologiczne wykazały jedną dziesiątą promila alkoholu we krwi i brak obecności narkotyków. On... – Doktor Pen| urywa i przewraca kartkę na drugą stronę. – O co chodzi? – pyta Chris. Doktor Peng nie odpowiada, tylko podnosi rękę, a potem przechodzi do trzeciej strony raportu. Po chwili z powrotem wraca do drugiej Znowu marszczy brwi, tym razem jeszcze bardziej. – Coś nie tak? – dopytuje się Chris.

Słyszę zniecierpliwienie w jego głosie. Lekko przydeptuję mu stopę, dając znak, by się opanował. – Czy może nam pani powiedzieć, co jest napisane w dalszej część raportu? – pytam łagodnie. – Nic takiego – doktor Peng odpowiada szybko, ale na twarze wciąż ma niepokój, a w oczach strach. – To pewnie błąd. Wychylam się do przodu. – Pani doktor, bardzo proszę. Drżącymi rękami zamyka taczkę. – Nie powinnam była tego robić. Nie wolno mi bez zezwolenia pokazywać akt. Mogłabym stracić pracę. – Obiecujemy, że nie będzie pani miała przez nas żadnych kłopotów – mówię szybko. – Nikomu nie powiemy, że tu byliśmy. Po prostu chcemy poznać treść raportu. Przez chwilę się waha, potem chrząka. – Jeśli ktoś mnie spyta, zaprzeczę, że się z wami spotkałam. Doktor Antony był moim mentorem i wybitnym patologiem. Ale coś mi tu nie gra z tym raportem. – To znaczy? – dopytuje się Chris. Mocniej przydeptuję

jego stopę. – Tutaj. – Doktor Peng przechyla się nad biurkiem i pokazuje nam pierwszą stronę raportu. – Jak sami mówiliście, jako przyczynę śmierci podano utonięcie. – Przekłada kartkę na drugą stronę. – Ale tutaj jest napisane, że podczas autopsji w płucach denata nie znaleziono wody. Dreszcz przebiega mi po plecach. – Co to znaczy? – pytam, choć podświadomie już znam odpowiedź. – To znaczy, że Jared nie utonął. Kiedy wpadł do wody, już nie żył.

7 Jared nie utonął. Stoję nieruchomo, oparta o ścianę szpitala, słowa doktor Peng rozbrzmiewają mi w uszach. Parę minut wcześniej, kiedy stało się jasne, że wstrząśnięta lekarka już nic więcej nie powie, pośpiesznie jej podziękowaliśmy i wyszliśmy z gabinetu. – Powiedziała, że Jared nie utonął – Chris mówi za mnie. W jego głosie nie ma zdziwienia. – Ale powiedziała też, że to prawdopodobnie jakaś pomyłka – zauważam. – Albo w jego płucach była woda, albo nie. Prosta sprawa, zwłaszcza dla tak doświadczonego patologa jak doktor Antony. – Wskazuje głową na rowery. – Chodźmy. Idę za nim, spoglądając na pola za szosą. Chmury nieco się rozrzedziły sączy się przez nie światło słoneczne, dzięki czemu nieco się ociepliło. Stajemy na skraju drogi, a ja wciąż nie mogę przestać myśleć o słowach doktor Peng. Nie potrafię w to uwierzyć. Tak długo przyczyna śmierci Jareda była dla mnie faktem, częścią mojego życia: studiowałam w Cambridge i miałam chłopaka, który utonął. Teraz ktoś wyrwał z tej układanki jeden fragment, zostawiając na jego miejscu pustkę Wdrapuję się na siodełko, a potem odwracam do Chrisa. – Nawet jeśli raport koronera jest prawdziwy, jeśli Jared

nie utonął, to jak... – zaczynam. Gardło mam wyschnięte i spieczone. – Jak umarł Chris kręci głową. – Zadajesz niewłaściwe pytania. Nieistotne jest, jak umarł, tylko kto go zabił. Kto go zabił. Te słowa niczym cios trafiają mnie w żołądek. – To, że nie utonął w rzece, jeszcze nie oznacza, że... – Nie mogę dokończyć tego zdania. – Że został zamordowany? Chyba żartujesz – mówi Chris podniesionym głosem. Oczy mu płoną. – Jordan, on nie utonął. To już wiemy. Jak myślisz, co się więc stało? Umarł, a potem przypadkowo wpadł do rzeki? – N – n – nie wiem... – jąkam się. – Po prostu myślę, że wyciągamy pochopne wnioski. – Jeśli Jared nie utonął w rzece, to musiał zostać zamordowany. Jakie inne wnioski można tu wyciągnąć? Nie odpowiadam. Rozmyślam gorączkowo, bezskutecznie próbując znaleźć jakieś racjonalne wytłumaczenie. Pamiętam, z jakim przekonaniem Chris mówił poprzedniego wieczoru w restauracji. Wtedy podejrzewał, że Jared został zamordowany, a teraz ma już pewność. Zaczynam wściekle pedałować, chcąc jak najszybciej zostawić za sobą szpital.

– Jordan, zaczekaj! – Koła roweru Chrisa piszczą, kiedy zrównuje się ze mną. Łapie moją kierownicę i łagodnie zwalnia, aż jestem zmuszona się zatrzymać. – Przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem. – Badawczo patrzy mi prosto w oczy. – Wierzysz w moją wersję? – Nie wiem. – Odwracam wzrok. Fakty wydają się niezaprzeczalne. Doktor Peng powiedziała, że Jared nie żył, zanim znalazł się w wodzie. Ktoś musiał brać w tym udział. – Tak – szepczę, z trudem przełykając ślinę. – Dziękuję. – Chris mówi z takim spokojem, że przez sekundę myślę, że to mu wystarczy, że na tym poprzestanie. Potem jednak znowu na jego twarzy pojawia się zaciętość. – Rozwiążmy tę sprawę razem. Dla Jareda. Czterdzieści minut później wchodzimy do Maypole, pubu tuż obok college’u przy Jesus Lane, na rogu Park Street i Lower Park Street. – Czego się napijesz? – pyta mnie Chris. Waham się. Pub Maypole zawsze słynął z koktajli, kremowych i kolorowych napojów o wymyślnych nazwach, podawanych w wysokich szklankach z parasoleczkami i kawałkami owoców. Ale teraz takie koktajle wydają mi się niestosowne. – Poproszę kawę. – Nadal czuję chłód, który towarzyszył mi, odkąd wyszliśmy z Addenbrooke.

Chris idzie do baru, a ja spoglądam na zegarek. Ze zdziwieniem stwierdzam, jak szybko minęło to popołudnie. Pub wypełnia się klientami korzystającymi z happy – hour. Idę do wolnego stolika i opadam na krzesło. Słucham studentów rozmawiających przy sąsiednim stoli ku o tym, jak im poszła dzisiejsza próba. Położony zaledwie parę kroków od amatorskiego kółka teatralnego, Maypole był ulubionym miejscem spotkań aktorów. Na ścianach wisi mnóstwo plakatów z różnych przedstawień i oprawionych wycinków z gazet. Nad moim stolikiem znajduje się niebiesko-zielony plakat reklamujący Jak wam się podoba przedstawienia, które widziałam na studiach. Przysuwam się do nie go i czytam obsadę wydrukowaną pod tytułem mniejszą czcionką Vance Ellis. Widzę go w myślach: wysoki, o kruczoczarnych włosach i jasnej, porcelanowej cerze. Vance był kochankiem i przyjacielem Duncana Laudera. Różnili się pod każdym względem: Duncan był łagodny i wysportowany, Vance obdarzony ognistym temperamentem i skłonnością do alkoholu i narkotyków. Mimo to byli nierozłączni i tworzyli jeden z najbardziej trwałych związków, jakie znałam w Cambridge. Ciekawe, czy wciąż są razem. Parę minut później Chris wraca z dwoma parującymi szklanym kubkami, stawia je na stoliku i siada na krześle tuż koło mnie. – Dzięki. – Upijam łyk, zaskoczona intensywnym smakiem alko holu w kawie. – Kawa z likierem Baileys – wyjaśnia Chris w odpowiedzi

na moje uniesione brwi. – Zawsze lubiłaś taką kawę. Pomyślałem, że przyda nam się coś mocniejszego. – Kiwam głową i obiema dłońmi obejmuję kubek, rozkoszując się jego ciepłem. – Kto więc zamordował Jareda? – pyta Chris tak rzeczowym tonem, jakbyśmy rozmawiali o pogodzie. – Nie mogę w to uwierzyć. – Wbijam wzrok w blat stołu. – Wciąż próbuję oswoić się z myślą, że to nie był wypadek, że raport koronera nie zawiera błędów. – Upijam następny łyk kawy, starając się opanować emocje, myśleć o tym jak o zleceniu. – Myślę, że pierwsze pytanie powinno brzmieć: dlaczego został zamordowany? Kto chciałby mu zrobić krzywdę? Był takim miłym... – Na widok sceptycznej miny Chrisa urywam w pół zdania. – No dobrze, może „miły” to nieodpowiednie słowo. – Jared miał wiele zalet. Był świetnym studentem, utalentowanym wioślarzem i wspaniałym przyjacielem, ale nie nazwałbym go miłym. Potrafił zachować się jak drań. Przytakuję, przypominając sobie, jak kiedyś Jared narzucił załodze duże tempo, chociaż nikt jeszcze nie umiał dobrze wiosłować. Był impulsywny i wymagający, brakowało mu cierpliwości dla osób, które nie spełniały jego standardów. Ale był też drugi Jared, ten, którego znałam tylko ja, który wtulał się we mnie jak dziecko i chował twarz w zagłębieniu mojej szyi, żeby uciec przed problemami. Ten, który budził się w środku nocy, cały spocony i przerażony złym snem, o którym nie chciał opowiadać i przed którym nie potrafił uciec. – Był impulsywny – przytakuję. – Ale to jeszcze nie

powód, żeby go mordować. Oczywiście zakładamy, że to nie było przypadkowe zabójstwo. – Nie w tym mieście – odpowiada szybko. Oczywiście ma rację. Cambridge to uosobienie małomiasteczkowej Anglii. Poza sporadycznymi bójkami między pijanymi młodymi mieszkańcami i studentami akty przemocy prawie się tu nie zdarzają. – Na czym więc stoimy? Jared nie miał wrogów. – W każdym razie nic nam o tym nie wiadomo. Przechylam głowę. – Co masz na myśli? – Chris kończy kawę i odstawia kubek. – Jared miał wszystko. Ktoś mógł mu zazdrościć. – Czego? – Nie wiem. – Chris patrzy mi prosto w oczy. – Ciebie? Kręcę głową, czując rumieniec na szyi. – To jakieś szaleństwo! – Możliwe. Po prostu badam wszystkie teorie. – Nie. – Upieram się. – Nie było nikogo więcej.

– Nie mówię o tobie. Ale może ktoś się zakochał...? Tylko ty, myślę, czując, jak w powietrzu zawisają niewypowiedziane słowa. – To niemożliwe. – W takim razie co innego zostaje? Ósemka...? – Ze zdumieniem słucham własnych słów. Na twarzy Chrisa pojawia się zrozumienie. Wioślarstwo w dużych college’ach takich jak Lords oznaczało zaciętą rywalizację, zwłaszcza w maju, kiedy najlepsze załogi wściekle walczyły o dostanie się do czołówki. Niektórzy wioślarze byli wkurzeni, jeśli ich łódź nie wygrała, chociaż według nich zasługiwała na zwycięstwo. A rywalizacja między college’ami była jeszcze bardziej zacięta. Słyszałam plotki o wioślarzach, którzy uszkadzali łodzie czy wiosła innej załogi, żeby zapewnić sobie zwycięstwo. Istniała też legenda o tym, jak w przeddzień zawodów jedna drużyna zatruła jedzenie drugiej, by wyeliminować ją z wyścigu. Ale historia o tym, że ktoś mógłby zabić, by dostać się do łodzi albo wygrać, wydaje mi się nieprawdopodobna. – Szkoda, że doktor Peng nie dała nam kopii raportu – mówię, że by zmienić temat. – Takiego? – Chris sięga do kieszeni kurtki i wyjmuje parę złożonych kartek.

Zdumiona, przenoszę wzrok z dokumentów na jego twarz i z powrotem na papiery. – Jak...? – Na dnie teczki była dodatkowa kopia, którą udało mi się wysunąć. Doktor Peng nawet nie wiedziała o jej istnieniu. – Podaje mi papiery – Przetrzymaj je u siebie. Szybko wkładam kartki do torby, nie chcąc, by mój wzrok padł na zdanie potwierdzające prawdę o śmierci Jareda. – Jaki jest nasz następny krok? – pyta Chris. – To na pewno nie koniec, nie po tym, czego się dowiedzieliśmy. Będziesz mi dalej pomagać, prawda? – Spogląda błagalnie na mnie. Przez chwilę się waham. Z jednej strony żałuję, że w ogóle się zgodziłam na dzisiejszą wyprawę, wolałabym trwać w fałszywym przekonaniu o tym, że Jared przypadkowo utonął w rzece. Ale otworzyliśmy pewne drzwi i musimy przez nie przejść, tam, dokąd nas poprowadzi ścieżka. Nie mogę zawrócić. – Tak – mówię w końcu. – To dobrze. – Chris wstaje. – Bo czeka nas mnóstwo pracy. Chodźmy. Z wahaniem spoglądam na zegar nad barem. Jest za pięć siódma.

– Dokąd? Dziś już chyba nic nie załatwimy. – Pomimo swojej obietnicy mam wielką ochotę wsiąść do najbliższego pociągu do Londynu. Chris nerwowo przestępuje z nogi na nogę. – Jest coś jeszcze. Dziś rano, kiedy na ciebie czekałem, wpadłem na lady Annę. – Lady Anna to żona lorda Colberta, dziekana college’u. –– Zaprosiła nas na kolację do Formal Hall. Serce mi zamiera. – I przyjąłeś zaproszenie? Chris kiwa głową. – Pomyślałem, że nie zaszkodzi zadać parę pytań, sprawdzić, co pamiętają. – Spoglądam na niego z irytacją. Przez cały dzień o tym wiedział. Wiedział też, że lepiej nie mówić mi o tym wcześniej. Chris zawsze umiał przekazywać ludziom tylko te informacje, których potrzebowali, nie więcej, niż mogliby znieść. Przez chwilę rozważam odmowę, ale rezygnuję. Chris już taki jest, a dawno temu przekonałam się, że nie warto marnować energii na próbę zmienienia innych osób. Poza tym ma rację – dziekan i jego żona to potencjalnie dobre źródła informacji. W głębi ducha jęczę. To mój trzeci wieczór w tym kraju, a jeszcze nie miałam ani chwili wytchnienia. Wciąż się waham.

– Sama nie wiem. Jeszcze się nie przestawiłam po podróży. – Spuszczam wzrok na dżinsy zabłocone po jeździe na rowerze. – I jestem niestosownie ubrana. – Włożymy togi, więc nikt nic nie zauważy. Chodźmy już, bo się spóźnimy. Na zewnątrz robi się ciemno, zapalają się latarnie. Bez słowa odprowadzamy rowery przed college i opieramy je o ścianę Chimney. Chris staje przed portiernią. – Poczekaj tutaj – prosi i wchodzi do środka. Ponownie patrzę na Pierwszy Dziedziniec. Za niskim murkiem znajduje się boisko do hokeja na trawie, a za nim łąka prowadząca do domów na Lower Park Street. Zachodzące słońce migocze na horyzoncie. W myślach widzę dziewczynę idącą przez pole. To moja młodsza wersja. Mam dwadzieścia, może dwadzieścia jeden lat, niosę plecach wypchany książkami z biblioteki i mam na sobie flanelową koszulę na rzuconą wierzchem na spodnie. Rozmawiam z kimś, kogo nie widzę Moja twarz się rozjaśnia, wybucham śmiechem. I nagle uświadamiam sobie, że przez wszystkie te lata uciekałam nie tylko przed cierpieniem lecz również przed radością. Przed wspomnieniem raju w jednej chwili wyrwanego razem z korzeniami, szczęścia tak prawdziwego i zapierającego dech w piersiach, że musiało zniknąć i już nigdy nie wrócić. – Proszę. – Chris podaje mi czarną togę bez rękawów. Jako alumni college’u ( „Starzy Członkowie”, jak nas nazywają) w Formal Hall tak samo jak obecni studenci powinniśmy

wkładać tę czarną szatę na strój codzienny. Wsuwam ręce w otwory, zostawiam togę niezapiętą z przodu. Dzwony w kaplicy wybijają siódmą piętnaście, kiedy przechodzi my przez skraj Pierwszego Dziedzińca, mijamy inne sklepione przejście i wspinamy się po kamiennych stopniach. Na górze wpadam w panikę. Olbrzymia jadalnia wygląda dokładnie tak samo jak przeć dziesięcioma laty: ściany pokryte ciemną boazerią i olejne obraz – przedstawiające byłych dziekanów pozostały niezmienione prze: upływ czasu. Idę za Chrisem przez salę, klucząc między studentami którzy krążą wśród ław, próbując znaleźć miejsca dla siebie i przyjaciół przy drewnianych stołach biegnących przez całą długość jadalni Kolacje w Formal Hall odbywają się niemal co wieczór, ale większość studentów przychodzi tylko raz albo dwa razy w tygodniu. Wolą jadać kolacje w tańszych stołówkach, gdzie ten posiłek podaje się o wcześniejszej godzinie. Dla większości studentów to specjalna okazja, szansa na nieco lepsze jedzenie i pogadanie z przyjaciółmi przy butelce wina. We frontowej części sali, na podwyższeniu, znajduje się stół zarezerwowany dla dziekana, profesorów i ich gości. Przy jednym końcu stołu już siedzi paru profesorów, których nie rozpoznaję. Są pogrążeni w rozmowie. Kiedy podchodzimy, lord Colbert i lady Anna wstają. – Witamy – mówi lord Colbert głębokim barytonem. Ściska dłoń Chrisa, a mnie całuje w policzek. Musi mieć już około siedemdziesięciu pięciu lat, lecz jego łysa głowa i królewskie rysy twarzy nie zmieniły się – w sposób charakterystyczny dla bardzo starych osób.

Natomiast lady Anna, która nigdy nie należała do drobnych kobiet, zaokrągliła się jeszcze bardziej, a jej puszyste włosy z siwych stały się białe. – Jakie to szczęście, że wróciliście! – woła. Rozlega się dźwięk dzwonka, a my zajmujemy swoje miejsca: lord Colbert u szczytu stołu, lady Anna po jego prawej stronie, Chris po lewej, a ja obok niego. W sali zapada cisza, kiedy jeden ze studentów występuje naprzód i odczytuje podziękowania po łacinie. Potem rozlega się szuranie i zgrzyt ławek o podłogę, kiedy studenci siadają. – Żona mi powiedziała, że sprowadziła was tu nostalgia za dawnymi czasami – mówi lord Colbert, gdy na stole pojawia się pierwsze danie: panierowane grzyby. – Zawsze miło się spotkać ze Starymi Członkami. – Dziękuję, wasza ekscelencjo – odpowiada Chris. – Minęło... ileż to? Dziesięć lat od waszego wyjazdu – ciągnie lord Colbert. Potakująco kiwam głową. – Christopher, pracujesz teraz dla „The Times”, prawda? Czytałem parę twoich artykułów – dodaje, nie czekając na odpowiedź. Potem odwraca się do mnie. – A czym ty się od wyjazdu zajmowałaś? To znaczy w sensie pracy zawodowej. – Jestem urzędnikiem w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Dyplomatą z Departamentu Stanu. Stacjonowałam w wielu krajach, a zeszły rok spędziłam w Waszyngtonie.

– A teraz wysłano cię do Londynu? – Niedawno. Przyjechałam zaledwie parę dni temu. – Zastanawiam się, czy wspomnieć o Sarze, ale rezygnuję. – Kilka razy spotkałem się z ambasadorem Rainesem – mówi lord Colbert. – Świetny facet. Podobno czeka go obiecująca przyszłość w Waszyngtonie. – Jakie to szczęście, że wróciliście – wtrąca lady Anna, zanim zdążam zareagować na słowa lorda. – Założyliście rodziny? Chris i ja wymieniamy zaniepokojone spojrzenia. Pewnie wyszliśmy na dziwaków na tle naszych kolegów ze studiów, z których większość wzięła ślub i ma dzieci. Nie, proszę pani – odpowiada w końcu. – Wiecie, w czerwcu z okazji pięćsetlecia powstania naszego college’a wydajemy uroczyste przyjęcie dla absolwentów. – Dziekan zmienia temat. Zapomniałam, że w tym roku nasz college obchodzi pięćsetni rocznicę powstania. – Otwieramy nową bibliotekę Mortensena. Nabieram na widelec trochę grzybów, zduszam w sobie czkawkę, która w tej ogromnej sali z pewnością zabrzmiałaby wyjątkowo głośno i sięgam po szklankę wody. Jednym uchem słuchając wieści o rozbudowie college’u, spoglądam na morze tog wypełniających jadalnię W miarę jak ubywa wina, rozmowy

studentów stają się coraz głośniejsze. Wiem, że kiedyś też byłam taka młoda, a moim największym zmartwieniem było pytanie, czy po całej nocy imprezowania dam radę sterować łodzią albo przygotować się na spotkanie z promotorem Nie mogę jednak przypomnieć sobie, jak to jest być tak beztroskim Mój wzrok wędruje ku balkonowi w głębi sali. Za oknem widzę kra wędź dachu kaplicy, ledwo widoczne miejsce, gdzie stykają się dwa budynki. Coś mi się przypomina, a serce zaczyna mi mocniej bić. – Dostaliśmy zawiadomienie o zlocie – mówi Chris. Odwracam się do niego i próbuję skupić się na rozmowie. Kelner zbiera talerze po przystawkach. – Postaramy się przyjść. – Kiwam głową, chociaż nie wyobrażam sobie swojej obecności na tym zlocie. – Kiedy dziś spotkałem lady Annę, nie zdążyłem wytłumaczyć prawdziwego celu naszej wizyty. Wpadam w panikę. Chris zaraz powie, czego się dowiedzieliśmy o Jaredzie. Za wcześnie, za bardzo bezpośrednio. Pod stołem łapię go za rękę, ale strząsa moją dłoń i ciągnie: – Zbieramy informacje o naszym koledze ze studiów. To niebywałe szczęście, że mamy szansę z państwem porozmawiać. Może coś się państwu przypomni. – Postaram się. – Lord Colbert odchyla się na krześle i unosi kieliszek wina. – O kogo chodzi? – O Jareda Shorta.

– Ach, tak? – To ten piękny chłopiec, który utonął w rzece? – wtrąca lady Anna. Wstrzymuję oddech, spodziewając się, że Chris ją poprawi, powtórzy to, czego dowiedzieliśmy się od doktor Peng. – Tak, proszę pani – odpowiada z szeroko otwartymi oczami i szczerym wyrazem twarzy. Nieco się uspokajam. Może nie jest aż tak obcesowy, jak sądziłam. – Czego chcielibyście się dowiedzieć? – pyta lord Colbert. – Przyda nam się każda informacja – odpowiadam. Chrząka. – Nie wiem, czy wam się przydam. Nie znałem go zbyt dobrze. Był świetnym wioślarzem i wybitnym studentem. Miał wielu przyjaciół. Ale to już wiecie. – Tak. – Chris bierze swój kieliszek i z udawaną nonszalancją obraca go w dłoni. – Dobrze znaliśmy Jareda jako studenta. Zastanawiałem się, co pan wie na temat jego śmierci. – Nic. – Lord Colbert odpowiada o sekundę za szybko. – Tej nocy kiedy zginął, byłem poza miastem na konferencji. Wiem tylko tyle, ile dowiedziałem się od policji i co zostało napisane w raporcie. – To znaczy co? – naciskam, badawczo wpatrując się

w jego twarz. – Znacie tę historię tak samo dobrze jak ja. – W jego głosie pobrzmiewa zniecierpliwienie. – Była to noc Balu Majowego. Zaginął i znaleziono go w rzece – urywa. – Dlaczego teraz o to wypytujecie? – Przy kolacji nie powinno się poruszać tak nieprzyjemnych tematów – włącza się lady Anna. Ale Chris się nie zraża. – Mam wrażenie, że okoliczności śmierci Jareda są dość niejasne Jednego dnia jest gwiazdą studenckiej załogi wioślarskiej, a następne go tonie w rzece. Zupełnie jakby nigdy nie istniał. – Przydeptuję pod stołem jego stopę, żeby się uspokoił. – Nie było żadnego pogrzebu, żadnej wzmianki w roczniku. – Taka była wola jego rodziców – mówi lord Colbert rzeczowym tonem. – Zostało odprawione nabożeństwo żałobne. – Rozumiemy – wtrącam, starając się, by w moim głosie zabrzmiała empatia. – Jestem jednak pewna, że doceni pan fakt, iż jego najbliżsi przyjaciele próbują poznać parę dodatkowych szczegółów. – Panno Weiss, nie ma żadnych dodatkowych szczegółów. – Lorc mówi to obojętnym tonem. – Może pan ich nie zna – wtrąca Chris.

– One po prostu nie istnieją. Chris otwiera usta, żeby zareagować, ale kopię go pod stołem, żeby nie zdradził tego, czego się dowiedzieliśmy. W milczeniu przez parę minut jemy danie główne: sarninę zapiekaną w puszystym cieście. Be: entuzjazmu grzebię widelcem. Nigdy nie byłam fanką dziczyzny, którą zwykle podają tutaj na oficjalne kolacje. Staram się wypełnić pusty żołądek ziemniakami i groszkiem. W końcu kelnerzy zbierają talerze. – Nie będzie miał pan nic przeciwko temu, jeśli trochę rozejrzymy się po college’u? – pyta Chris lorda Colberta, kiedy na stole pojawia się deser. – Może znajdziemy więcej informacji. Colbert odkłada widelczyk. – Informacji na jaki temat? – Dotyczących okoliczności śmierci Jareda – odpowiada Chris. Dziekan, nienawykły do takiej presji, gwałtownie wypuszcza powietrze. – Myślałem, że już zamknęliśmy ten temat. – Czy sugerujecie, że ze śmiercią Jareda wiąże się jakaś tajemnica? – pyta lady Anna.

Lord Colbert gwałtownie odwraca głowę w jej stronę. Wyraz jego twarzy się nie zmienia, ale widzę, jak jego oczy nadają gorączkowe komunikaty w sekretnym języku znanym tylko małżeństwom z wieloletnim stażem. Próbuje ją uciszyć. Czy po prostu nie chce, by nas zachęcała do zadawania kolejnych pytań, czy też nie chce, żeby się z czymś zdradziła? – Nie wiemy – odpowiadam szybko, żeby Chris nie zdążył wspomnieć o raporcie koronera. – Tego właśnie próbujemy się dowiedzieć. Dziekan przecząco kręci głową. – Marnujecie czas. Wiemy, co się stało. Jared utonął. Dosłownie czuję, jak Chris zaciska zęby, powstrzymując się przed reakcją. – Możliwe, jednak chcielibyśmy się rozejrzeć i sprawdzić, czy ktoś coś pamięta – mówię. – Przykro mi, ale to nie ma sensu. Obawiam się, że będę musiał was poprosić o porzucenie tego zamiaru. Nie pozwolę, żebyście niepokoili moich profesorów, rozdrapywali bolesne rany. Jeśli ta sprawa ujrzy światło dzienne, notowania college’u spadną. A teraz wybaczcie, jestem zmęczony, a jutro rano mam seminarium, więc zrezygnuję z deseru. Bardzo się cieszę, że się spotkaliśmy. Mam nadzieję, że przyjdziecie na zlot. Wstaje i odchodzi, lady Anna idzie tuż za nim.

– Interesujące – mówi Chris dziesięć minut później, kiedy schodzimy na dół, zostawiając za sobą śmiech studentów. Chłodne wieczorne powietrze przynosi mi ulgę po dusznej jadalni. Na końcu Chimney, przy bramie, stoi taksówka zamówiona przez Chrisa. – Poproszę na dworzec – mówi Chris, siadając koło mnie. Przysuwa się bliżej niż to konieczne, czuję na udzie ciepło jego nogi. – Myślę, że niepotrzebnie im powiedzieliśmy, po co tu przyjechaliśmy – odzywam się, kiedy taksówka rusza Jesus Lane. – Nie, to było mistrzowskie posunięcie. Wiedziałem, że dziekan niczego nam nie powie, ale czekałem na taką właśnie reakcję. Odwracam się, słysząc coś szczególnego w jego głosie. – A więc chciałeś być zaproszony do Formal Hall? – Chris potakująco kiwa głową. – I celowo wpadłeś na lady Annę? – Tak jest. – Jego głos brzmi obojętnie. – Przypomniało mi się, że lady Anna codziennie o tej porze chodzi na spacer. I cieszę się, że te zrobiłem. Widziałaś minę Colberta, kiedy wspomnieliśmy o Jaredzie? Wie więcej, niż nam powiedział.

– Chyba tak... – mówię z wahaniem. Wyglądam przez okno, kiedy przejeżdżamy obok Parker’s Place. Ten płaski, trawiasty park, za dnia pełen graczy w krykieta i ludzi polegujących na kocach, teraz jest zupełnie opustoszały. Tylko jakaś parka migdali się na ławce pod latarnią. – A może tylko zdenerwowało go nasze wścibstwo. A może uzna nas za idiotów. – Nie sądzę. I zamierzam się tego dowiedzieć. Potem oboje milkniemy. Kątem oka zerkam na twarz Chrisa. Intensywnie wpatruje się w przestrzeń przed siebie, jak człowiek całko wicie skupiony na swojej misji. Taksówka zajeżdża pod dworzec, Chris płaci kierowcy. – Za piętnaście dziesiąta masz pociąg – mówi, kiedy wchodzimy do hali dworca i sprawdzamy rozkład jazdy. – Za siedem minut. – Nie musisz czekać. Dam sobie radę – mówię, kiedy idziemy na peron. Spogląda na mnie z troską. – Zostanę. Kupić ci coś do jedzenia? Coś do czytania? – Wskazuje na kiosk, który zaraz zostanie zamknięty na noc. Kręcę głową i wkładam rękę do torby.

– Mam ze sobą trochę pracy. I jestem najedzona po kolacji – kłamię, czując lekkie wyrzuty sumienia. Ledwo tknęłam swoją porcję. Nie chcę spóźnić się na pociąg i marzę o tym, żeby uciec od wspomnień i wszystkiego, czego się dowiedzieliśmy. – Rozumiem. Przepraszam, że nie mogę cię odwieźć do Londynu – mówi, kiedy idziemy peronem. – Chcę tu zostać i jutro znowu trochę powęszyć. Stajemy pod drzwiami pociągu. – Co planujesz? – Popytam. Niektórzy profesorowie pracują tu od kilkudziesięciu lat. Na pewno coś pamiętają. – Ale lord Colbert powiedział... – Jordan, my już nie studiujemy. Dziekan nie może nas kontrolować. Mogę rozmawiać, z kim mi się podoba. Mam tylko nadzieję, że on nie dorwie ich pierwszy. – Informuj mnie na bieżąco. – Sprawdzam godzinę. Dwie minuty do odjazdu. – Pójdę już. – Dobrze. – Pochyla się i obejmuje mnie muskularnymi ramionami. Wtulam się w jego ciepłą pierś, zapach jego wody po goleniu jest kojący. Pozostaję w tej pozycji o sekundę czy dwie za długo. Przez cały dzień wspólnie dźwigaliśmy ciężar naszego odkrycia. – Uważaj na siebie. – Odwracam się i nie patrząc Chrisowi w oczy, wsiadam do pociągu.

W ostatnim wagonie siedzi tylko mężczyzna w garniturze, czytający gazetę. Wybieram miejsce pośrodku, kładę torbę na fotelu obok i oglądam się za siebie, kiedy pociąg rusza. Za oknem widzę Chrisa odchodzącego peronem, z pochylonymi ramionami i spuszczoną głową. Potwierdzenie własnych przypuszczeń, co do śmierci Jareda nie sprawiło mu żadnej radości. Patrząc przed siebie, sięgam do torby po plik dokumentów dotyczących Infodyne, których nie przejrzałam rano w pociągu. Nagle moje palce natrafiają na jakąś złożoną na pół kartkę. Raport koronera. Szybko cofam rękę i zapinam torbę. Ale jest już za późno – ta myśl narasta we mnie niczym fala, mroczna i groźna. Jared nie utonął. Odchylam głowę i zamykam oczy. Ktoś go zamordował. Zawsze sobie wyobrażałam, może naiwnie, że jego śmierć była bezbolesna, jakby po prostu usnął pod wodą. Teraz jednak tysiące straszliwych obrazów wypełnia mój umysł. Czy cierpiał? Czy wiedział, że umrze? Wkładam pięść do ust, by stłumić krzyk. Śmierć czy morderstwa nie są mi obce W swojej pracy aż nazbyt często spotykałam się z potwornościami, ja kie człowiek potrafi zrobić drugiemu człowiekowi. Ale to co innego. To dotyczy mnie. Zmęczenie bierze górę, łagodne kołysanie się pociągu usuwa z mojego umysłu te obrazy. Jakiś czas później budzę się z przerażeniem Otwieram oczy. Zasnęłam, nie wiem na jak długo. Mrugam oczami wyglądam przez okno, próbując się zorientować, jak daleko zajechaliśmy Nie rozpoznaję tej okolicy pogrążonej w mroku.

Odwracam wzrok od okna, a wtedy coś przykuwa moją uwagę. Mo ja torba leży na podłodze. Czując narastający niepokój, schylam się, że by ją podnieść. Kiedy przysnęłam, leżała na fotelu obok. Sama spadła? Stoi całkiem prosto, zawartość się nie wysypała. Nie, ktoś musiał ją zdjąć. Rozglądam się, ale wagon jest pusty, tylko biznesmen śpi z gazeta na kolanach. Fotele przede mną również są puste. Przez chwilę zastanawiam się, czy to sprawka konduktora, ale on z pewnością obudziłby mnie i poprosił o bilet. Pośpiesznie podnoszę torbę i zauważam, że suwak jest niedopięty. – Cholera! – przeklinam, wkładając rękę do torby i besztając siebie za to, że zasnęłam w nieodpowiedniej chwili. Zostałam okradziona? W środku znajduję komórkę, portfel i klucze. Już spokojniej grzebie w torbie, sprawdzając, czy czegoś brakuje. Może rzeczywiście torba po prostu spadła? Może zapomniałam ją zamknąć? Gdy jednak sięgam pod dokumenty o Infodyne, a moja dłoń napotyka pustkę, już wiem, że to się nie stało przypadkiem. Zniknął raport koronera. Listopad 1997 Następnego wieczoru powietrze jest mroźne, kiedy idę przez pole oddzielające domy na Lower Park Street od tyłów college’u Trzymam się kamiennej drogi, żeby moje buty na wysokich obcasach nie zapadły się w błotnistą ziemię. Docieram na skraj Północnego Dziedzińca i ze zmęczenia opuszczam ramiona. Zwykle przed kolacją w klubie wioślarskim odbywam rytuał: długa drzemka i gorąca kąpiel, a potem coś

na ząb, żeby zrobić sobie podkładkę przed całą nocą picia. Ale dziś prawie sześć godzin spędziłam w uniwersyteckiej bibliotece, szukając artykułu z argumentami popierającymi moją tezę na temat konferencji pokojowej w Paryżu, którą chciałam zawrzeć w swojej pracy magisterskiej. Oczy mnie pieką od przeglądania wyblakłych mikrofilmów, paznokcie mam połamane od przerzucania zakurzonych papierów. Straciłam poczucie czasu i wróciłam tak późno, że ledwo zdążyłam uprasować swoją małą czarną i zrobić lekki makijaż. W innej sytuacji cieszyłabym się na tę kolację, świętowanie po zawodach, ale poranny wyścig, Fairbairn Cup, nie dał nam powodów do radości. Był to zwykły wyścig na czas przez rzekę, przeznaczony raczej dla nowicjuszy niż dla bardziej doświadczonych wioślarzy. Mimo to wiosłowaliśmy kiepsko, przypływ adrenaliny nas rozproszył i zdobyliśmy lokatę ósmą na dwanaście. Dzisiejsze fiasko nie pozwoliło nam zignorować prawdy: coś jest nie tak z naszą załogą. Nie chodzi o brak wysiłku. Trenujemy sześć dni w tygodniu, jednorazowo co najmniej dwie godziny, wykonujemy ćwiczenia mające zwiększyć naszą szybkość i precyzję uderzeń. Słyszałam, jak chłopcy rozmawiali cicho w swojej szatni albo przy śniadaniu o przyczynie problemu. Niektórzy uważają, że Mark jest zbyt niedoświadczony albo że on i Nick są za słabi jak na wioślarzy szlakowych. Inni twierdzą, że to kwestia nowej łodzi. Ja jednak wiem, że chodzi o zupełnie co innego. Wiem, że problemem jest Jared. Obecność Jareda w naszym klubie przeszła moje najgorsze oczekiwania. Jared jest wiecznie zły, a jego arogancja ma ogromny wpływ na całą załogę. Ze stanowiska sternika widzę, jak chłopcy z napięciem czekają na jego wybuch, gniew za to, że któryś z nich za wcześnie uderzy wiosłem w wodę, nie

poczeka, aż wioślarz na rufie nada rytm. A najwięcej żółci wylewa na mnie. Wioślarze rzadko doceniają sterników. Uważają nas za zbędny balast na tyle łodzi, który nie dodaje szybkości ani mocy. Nie widzą wysiłku, jakiego wymaga spoglądanie ponad ośmioma parami muskularnych ramion, wybór najbardziej bezpośredniej trasy, wejście w ostry zakręt przy Ditton – tak by zmieścić się między dwiema łodziami a łabędziami i nie rozbić się o brzeg. No i komendy – moim zadaniem jest obserwowanie ruchu wioseł, ocena odległości i ilości wody odgarniane przez każde uderzenie wiosła, pilnowanie, czy wszystko jest w po rządku. Nie, załoga nigdy tego nie dostrzega, przeważnie jestem traktowana jak zło konieczne, ale ponieważ mnie lubią, nie wyżywa ją się za bardzo, jeśli zdarzy mi się zachwiać równowagę łodzi, po ciągnąć za mocno za ster albo doprowadzić do kontaktu naszych wioseł z wiosłami załogi płynącej obok. Ale Jared jest inny. Zachowuje się tak, jakbym była źródłem wszystkich kłopotów, ciągle na mnie krzyczy. Brakuje mi odpowiednich kwalifikacji, jestem więc łatwym celem – sternik z drugiego roku, nawet dobry, nie ma odpowiedniej technicznej wiedzy, dość pewności siebie i opanowania, by umieć w ułamku sekundy podjąć decyzję. Dziś rano po wyścigu wyskoczyłam z łodzi, próbując ją za trzymać. W pośpiechu zapomniałam jednak zdjąć mikrofon, więc kabel się zerwał. „Idiotka!” – wrzasnął Jared. Reszta wioślarzy patrzyła na mnie ze współczuciem, ale nikt się za mną nie ujął. Wyszłam z hangaru roztrzęsiona i zniechęcona. Napięcie zaczęło mnie dopadać również poza treningami. Śpię niespokojnie, mam koszmary a rano budzę się z przerażeniem, wiedząc, że muszę tam wrócić. Idę przez Pierwszy Dziedziniec i wspinam się po schodach.

Przed wejściem do Formal Hall wieszam płaszcz. W sal i jest już co najmniej stu wioślarzy w smokingach i małych czarnych. Szukają wolnych miejsc przy stole, z drinkami, na które się spóźniłam. Ławy, stojące zwykle przydługich drewnianych stołach, zostały zastąpione krzesła mi, a światło żyrandola przyćmiono, by wprowadzić elegancki klimat Idę przez tłum do stołu z przodu po lewej stronie, zarezerwowanego dla pierwszej ósemki. Reszta załogi już tam siedzi. Zajmuję ostatnie wolne miejsce obok Rogera i naprzeciwko Nicka. Z ulgą stwierdzam, że Jared siedzi przy drugim końcu stołu. Na blacie leżą serwetki z materiału, porcelanowa zastawa z herbem uczelni i złożone menu. W sali robi się ciepło, rozlega się gwar głosów. Kelnerzy nalewają białe wino. Upijam łyk i krzywię się. Na kolacjach wioślarzy, tak samo jak na innych studenckich imprezach, najważniejsza jest ilość alkoholu, a nie jego jakość. Na ramieniu czuję czyjąś dłoń. „Wyścig wioślarski” – mówi Roger. Jęczę w duch u. Wyścig wioślarski to zawody w piciu, podczas których osoby po obu stronach stołu piją na zmianę. Roger wskazuje głową na Jareda i Chrisa siedzących naprzeciwko. Jestem zdziwiona – spodziewałam się, że Jared odmówi wzięcia udziału w tych zawodach, ale on unosi kieliszek w stronę Chrisa. Wyścig się zaczyna. Chris opróżnia kieliszek jednym haustem, Simon idzie w jego ślady. Po drugiej stronie stołu picie idzie nieco wolniej. Kiedy Jared kończy, Mark waha się przez chwilę. Biorę swój kieliszek i patrzę, jak Roger wypija swoje wino. Nie mogą przegrać przeze mnie. Gdy przychodzi moja kolej, odchylam głowę i dwoma haustami opróżniam kieliszek, po czym odstawiam go na znak, że skończyliśmy. – Zwycięstwo! – Roger i Ewan wołają z taką radością, jakby chodziło o prawdziwy wyścig. Nick po drugiej stronie

stołu domaga się dogrywki. Do kieliszków leje się wino, tym razem czerwone, a ja spostrzegam, że Jared patrzy na mnie. Na jego twarzy pojawia się rozbawienie, jakby chciał powiedzieć: „Co za wygłupy”, a w jego gładkich policzkach pojawiają się dołeczki. Szybko odwracam wzrok, czując, jak fala gorąca oblewa mi szyję. Uświadamiam sobie, że po raz pierwszy widzę jego uśmiech. Tym razem wyścig zaczyna się przy naszym końcu stołu. Duszkiem wypijam wino, ale nie mogę rywalizować z Nickiem, który opróżnia swój kieliszek jednym haustem, zapewniając zwycięstwo swojej drużynie. „Druga runda!” – nalega Chris, kiedy na stół wjeżdża pierwsze danie: zapiekany ser Brie. Mój pusty żołądek protestuje. Nie dam rady tak szybko wypić kolejnego kieliszka wina. – Przepraszam – rzucam, wstaję i niepewnym krokiem ruszam ku wyjściu. Takie same zabawy odbywają się przy pozostałych stołach w sali, studenckie życie w miniaturze. Pod drzwiami dopadają mnie mdłości. Przystaję i przytrzymuję się framugi. Nagle czuję na łokciu czyjąś dłoń. Nade mną stoi Jared z poważną miną. Co on tu robi? Zamierza na mnie nakrzyczeć? – Wszystko w porządku? – pyta z troską. – Tak – ledwo mogę mówić – Szłam do łazienki. – Kiedy wstawałaś, byłaś prawie zielona na twarzy. Odprowadzę cię. Mam ochotę zaprotestować, ale rezygnuję. Pozwalam się poprowadzić krótkimi schodami do damskiej toalety na antresoli. – Dzięki – mówię, cofając rękę. Wchodzę do kabiny i gapię się w sedes, który wiruje mi przeć oczami. Co się ze mną dzieje? Zimny pot występuje mi

na czoło Dwa kieliszki wina nie powinny aż tak bardzo mi zaszkodzić. Przypomina mi się podejrzanie wyglądająca kanapka z tuńczykiem, którą późnym rankiem zjadłam w kafeterii przy bibliotece. Wszystko pod chodzi mi do gardła. Powinnam zmusić się do wymiotów? Chłopcy nazywają to „palcem w gardło”. To pozbycie się z żołądka części alkoholu, żeby się nie upić albo żeby móc pić dalej. Ale przecież nit zwrócę kanapki, którą zjadłam tyle godzin temu. Rezygnuję z tego zamiaru i myję ręce. Na zewnątrz ze zdziwieniem stwierdzam, że Jared wciąż stoi przy drzwiach. – Nie musiałeś czekać. – Nie ma sprawy. Sam chciałem trochę odpocząć. – Wciska mi kieliszek w rękę. Zaczynam protestować. Kolejny drink to ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebuję. – To woda – dodaje. Obejmuję dłońmi chłodny kieliszek i upijam łyk wody. – Dzięki. Nie poradziłabym sobie z kolejnym wyścigiem. – Chodź. – Wstępuje na schody. Waham się, zaskoczona. Nit kieruje się do jadalni, ale i nie na zewnątrz. – Dokąd idziemy? – pytam, bo wspinamy się po schodach, mijając ciemne wejścia do Sali Górnej. Jadalnie na kolejnych piętrach tworzą warstwy jak na torcie: każda kolejna jest mniejsza od poprzedniej. Jared kładzie palec na ustach, kiedy przechodzimy obok uchylonych drzwi spiżarni, gdzie dwóch kelnerów dyskutuje nad rozlaną butelką wina. „Cholerny idiota” – mówi jeden, a ja nie wiem, czy chodzi mu o drugiego kelnera, czy o któregoś ze studentów. Docieramy do Sali Przeoryszy, trzeciej i najmniejszej z jadalni. W środku panuje mrok. Stoły i krzesła ustawione są w kącie.

– Dokąd idziemy? – ponawiam pytanie, kiedy weszliśmy do sali. Jared nie odpowiada, tylko otwiera okno. – Ja pójdę pierwszy. – Dokąd? – Ponad jego ramieniem spoglądam w ciemność – Ćśśś. – Jared prześlizguje się przez okno i wyciąga ręce. Waham się. Wchodzenie na dach jest z pewnością zabronione, a robienie tego po nocy i pod wpływem alkoholu to czyste szaleństwo. Zaczynam protestować, ale Jared już znika w mroku za oknem. Biorę głęboki wdech i podaję mu ręce. Kiedy wyciąga mnie przez okno na parapet, lodowaty podmuch wiatru omiata moje gołe ramiona i szyję. Z tęsknotą myślę o płaszczu, który zostawiłam dwa piętra niżej. – Tędy. Uważaj, trochę tu brudno. – Prowadzi mnie na róg, gdzie ściana budynku spotyka się z kaplicą, tworząc niewielką niszę. Wdrapujemy się na dach kaplicy. Tutaj krawędź jest nieco szersza, ale ma tylko pół metra głębokości, a od ziemi dzielą nas cztery piętra. Przyciągam kolana do piersi i obejmuję je rękoma, próbując zajmować jak najmniej miejsca. – Chyba nie próbujesz mnie zabić, co? – pytam, dzwoniąc zębami. Jared się śmieje. Z jego ust wydobywa się mały obłok pary. – Nie zabiłbym swojego sternika. „Zły sternik – mam ochotę dodać – jest lepszy niż żaden”. Postanawiam jednak się z nim nie kłócić, kiedy siedzimy na takiej wysokości. Obejmuje mnie i zamyka okno. „Żeby portierzy nie zauważyli”. Potem zdejmuje marynarkę i zarzuca mija na ramiona. Z jego kołnierzyka unosi się cytrynowy zapach szamponu. Przypominam sobie, że już kiedyś poczułam tę słodką woń przemieszaną z zapachem potu, kiedy Jared pochylił

się nad moim miejscem, żeby naprawić stanowisko sternika, przeklinając jednocześnie mój brak zdolności technicznych Uderza mnie dziwaczność tej sytuacji. To ten Jared, który na mnie wrzeszczał. Jared, przez którego mam koszmarne sny. Nienawidzimy się. Dlaczego teraz traktuje mnie tak przyjaźnie? Odchyla się, ale wciąż mocno mnie obejmuje, żebym nie spadła Rozluźniam dłoń zaciśniętą na krawędzi dachu i po raz pierwszy za uważam gargulce strzegące dachu niczym wartownicy. – Patrz – mówi Jared, wyciągając wolną rękę. Na horyzoncie w świetle księżyca malują się chłodne i blade sylwetki Trinity, King’s i Saint John’s, za nimi niczym koc rozpościera się czyste, rozgwieżdżone niebo. – A jeśli chodzi o bardziej przyziemne sprawy... Podążam w dół za jego wzrokiem. Za wysokim, łukowato sklepionym oknem rozpościera się widok z lotu ptaka na jadalnię w Forma Hall. Chłopcy przy naszym stole zrobili kapelusiki z serwetek. Rozbrzmiewają ciche odgłosy śpiewania. „A czy te stopy w dawnych czasach...”. Fałszujący chór tenorów i basów śpiewa Jeruzalem, hymn oparty na wierszu Blake’a wysławiającym zielone pola Anglii. Wiem, że niedługo śpiew przerodzi się w wygłupy i jak zwykle skończy się na żartobliwych wyzwiskach: „Tony Johnson to dupa wołowa”. Kątem oka zerkam na Jareda. Z lekkim uśmiechem patrzy na zgromadzenie w dole – niczym ojciec obserwujący swoje dzieci A więc jednak mimo wszystko lubi swoją załogę. – Nie wiedziałam, że tu można wejść – mówię. – Odkryłem to przypadkowo miesiąc temu. Czasami lubię pobyć w samotności. Pochodzę ze wsi, a Cambridge niekiedy jest takie za tłoczone, prawda? Otwieram usta, by zaprzeczyć. Ja pochodzę

z Waszyngtonu, więc dla mnie Cambridge jest spokojne, wręcz sielskie. Ale z drugiej strony wiem, co Jared ma na myśli. Codziennie przebywamy, uczymy się i imprezujemy w tym samym miejscu z kilkoma setkami tych samych osób. – Bywa tu klaustrofobicznie – przytakuję. – Poza tym to dobre miejsce na rozmyślania – dodaje. Przechylam głowę. Nie spodziewałam się, że jest tak refleksyjny. – O różnych rzeczach. O mojej dysertacji. – Na jaki temat piszesz? – pytam. To moja pierwsza rozmowa z Jaredem, która nie dotyczy wioślarstwa. Mam ochotę dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Przez chwilę się waha, jakby zaskoczony moim zainteresowaniem. – Pracuję nad pewnymi kwestiami związanymi z wojną – przestępcami wojennymi i innymi rzeczami... – Nie wiedziałam, że interesujesz się historią – przerywam mu. Myślałam, że zajmuje się czymś mniej humanistycznym, na przykład naukami przyrodniczymi albo informatyką. – Nigdy cię nie widziałam na wydziale historii. – Nie spędzam tam wiele czasu. Mój promotor jest w Londynie, a ja zbieram informacje głównie w państwowych archiwach notarialnych w Kew. Właściwie nie skupiam się na historii, chociaż z tego piszę magisterkę, raczej na polityce i kwestiach międzynarodowych. Sprawdzam, dokąd uciekli mniej znani przestępcy wojenni. Kiedy skończę, chciałbym ją wydać, może to rzuci światło na ten temat. – Aha. – Zastanawiam się, czy wspomnieć o swojej pracy magisterskiej, ale w porównaniu z tematem Jareda rozwój ekonomiczny po I wojnie światowej wydaje mi się nieinteresujący i banalny. – Zostało mi parę luk, które muszę wypełnić. No i jeszcze

nasza łódź – co z nią jest nie tak i jak ją na czas naprawić przed majowymi zawodami. Kiwam głową, wcale nie zaskoczona tą nagłą zmianą tematu. Ja też ciągle myślę o naszej załodze. Od majowych zawodów dzieli nas ponad pół roku, ale Jared ma rację – trzeba naprawić podstawę łodzi. Zawody The Bumps odbywają się tylko w Oksfordzie, Cambridge i paru innych miejscach na świecie. Siedemnaście łodzi oddziela dystans półtorej długości. Cel polega na wejściu w kontakt z wyprzedzającą łodzią, zanim zostanie się uderzonym przez łódź płynącą z tyłu. Jeśli załodze się to uda, następnego dnia zamienia się miejscami z łodzią, która została potrącona. Zawody trwają cztery dni, a celem jest pokonanie jak największej liczby miejsc – chyba, że tak jak my już się jest na drugim miejscu czołówki – lub potrącenie łodzi płynącej przodem i utrzymanie się na szczycie, co zapewnia zwycięstwo. W zeszłym roku udało się to kobiecej załodze z naszego college’u. Po kolacji w klubie wioślarskim rozpalono wielkie ognisko, do którego – by uczcić zwycięstwo – rytualnie wrzucono łódź. Nasze załogi męskie od trzech lat utrzymują się na drugim miejscu, bezskutecznie próbując pokonać college Trinity i odzyskać championat, który straciliśmy kilkadziesiąt lat temu. Załogi na dalszych miejscach, spragnione sukcesu depczą nam po piętach. W tym roku pojawiło się wyjątkowe napięcie – jeśli nie wygramy teraz, zaczniemy spadać w rankingach. Jareda sprowadzono do Lords, żeby nam pomógł dostać się do czołówki. Czuje się odpowiedzialny za nasz sukces lub porażkę Nagle zaczynam rozumieć jego impulsywność. Nie jest złym człowiekiem, po prostu ma pasję. Zupełnie jakby coś gonił, przez co nit może się zatrzymać i zachowywać jak inni. – I co o tym myślisz? Mówię o łodzi. – Patrzę na niego

ze zdziwieniem. Nigdy wcześniej nie pytał o moje zdanie na temat załogi – Sternik wyczuwa pewne rzeczy, widzi to, czego ja nie widzę. Waham się. Czy ośmielę się powiedzieć mu prawdę? Alkohol mnie rozgrzewa i dodaje odwagi. – Myślę, że załoga się ciebie boi. – Jared już otwiera usta, ale podnoszę rękę, żeby go uciszyć. – Wiem, że nie możesz się z nimi cackać, że muszą być zdyscyplinowani, lecz cały czas są spięci. Tak się boją twojego gniewu, że nie mogą się rozluźnić. A powinni. Powinni się razem pośmiać, nawiązać więź. Nie odpowiada, tylko spogląda w dół, a ja przez chwilę obawiam się, że go rozzłościłam. – Patrz – mówi, wskazując na Formal Hall w dole, gdzie kelnerzy właśnie roznoszą deser. Trwają zawody pod nazwą „Bez łapek”, których celem jest zjedzenie posiłku bez użycia rąk czy sztućców. Podążam za jego wzrokiem ku prawemu kątowi sali, gdzie Chris rozmawia z Michelle, wioślarką z drugiego roku. Kręci głową. – Ten chłopak zawsze wychodzi z imprezy z jakąś dziewczyną. Jared ma rację. Chris ma dziewczyn na pęczki, nawet jak na studenckie standardy. Zupełnie jakby miał jakąś misję do wykonania, jakby próbował coś udowodnić. Ale to nie wszystko: Chris często urządza w swoim pokoju nocne imprezy, po różnych ważnych wydarzeniach zaprasza ludzi na drinka. – Może nie lubi sam wracać do domu? – Prędzej czy później każdy z nas wróci sam do domu. – Jared oddycha głośno, niemalże wzdycha. – Tak czy siak, ten chłopak zasługuje na dobrą dziewczynę. – Ale czeka na nią w niewłaściwym barze – powtarzam coś, co kiedyś usłyszałam. – Myślę, że jego zdaniem to ty jesteś tą właściwą

dziewczyną – Jared mówi wprost. Spoglądam na niego ze zgrozą. O czym on mówi? – My nigdy... to znaczy ja nigdy... – Wiem jednak, że były tysiące znaków: opiekuńczość Chrisa wobec mnie, jego dążenie do tego, by być zawsze blisko. Odbierałam to, jako troskę wioślarza o sternika. Czyżby Jared miał rację? – To niemożliwe – mówię w końcu, ale aż mi się kręci w głowie. – Być może – odpowiada obojętnie. „A ty?” – mam ochotę spytać. Nigdy nie widziałam Jareda z dziewczyną. Tysiące myśli kłębi mi się w głowie. Co on tu ze mną robi? Dlaczego mnie tak nie cierpi? Odwracam się do niego, myśląc, że dalej przygląda się przyjęciu w dole, ale on z nieodgadnionym wyrazem twarzy patrzy w dal na dachy. – Dziwne – mówię nagle. Jared spogląda na mnie. – Dziwne, że tak tu sobie gadamy jak starzy znajomi. Jakbyśmy się nie nienawidzili. Wyraz jego twarzy nieco łagodnieje. – Nie czuję do ciebie nienawiści. – Uważasz, że jestem beznadziejnym sternikiem. – Nieprawda. Myślę, że mogłabyś zostać dobrym sternikiem. – Teraz jego kolej na szczerość. – Masz zdolności techniczne, ale jesteś za bardzo emocjonalna. Sternik powinien myśleć chłodno, racjonalnie. Powinnaś sterować załogą jak końmi wyścigowymi, a nie cackać się z nimi jak z dziećmi. Chłopcy ci ufają, to dobrze. Ale w łodzi nie możesz być ich przyjaciółką. Odwracam wzrok, wstrząśnięta prawdą w tych słowach. Mam nadzieję, że w mroku nie widzi rumieńca na moich policzkach W oddali rozlega się dźwięk dzwonu. – Powinniśmy już iść – mówi nagle Jared. – Portierzy zamykają górne piętro tuż po dziewiątej. Lepiej, żebyśmy tu nie

utknęli na noc Na dole stajemy przy drzwiach do Formal Hall, słuchamy śpiewów, odgłosów pociągu, z którego wysiedliśmy. Zdejmuję płaszcz z wieszaka, po czym w niemym porozumieniu schodzimy na dół i wychodzimy z budynku. Jared zatrzymuje się i odwraca do mnie. – Jutro wcześnie rano muszę złapać pociąg do Kew – mówi, jakby chciał przeprosić za to, że nie zaprosi mnie na dalszy ciąg do baru albo do siebie na kawę. Czuję ulgę, a jednocześnie dziwne rozczarowanie. Wyciąga rękę, a ja zamieram. Chce mnie przytulić na dobranoc. Ale on dotyka mojej twarzy. – Trochę się tu ubrudziłaś... – Jakie to miłe, myślę, kiedy kciukiem wyciera mój kącik ust. Z klasą. – No, teraz lepiej. Jeśli się już nie spotkamy, to życzę wesołych świąt. Odwraca się. Walczę z chęcią zawołania za nim, poproszenia, żeby zaczekał. Przypominam sobie jego zranioną minę i chcę powiedzieć „Ja też nie czuję do ciebie nienawiści”. Ale on jest już w poło wie drogi przez dziedziniec. Idzie przygarbiony, ze spuszczona głową, walcząc z wiatrem.

Trymestr zimowo-wiosenny

8 W poniedziałkowe poranki na Trafalgar Square roją się tłumy ludzi Samochody i autobusy jeżdżą zrywami, stoją w korkach na światłach wypełniają powietrze chmurami spalin. Podróżni niewidoczni pod morzem czarnych parasoli pędzą z autobusów do miasta, ze stacji metra Charing Cross do Whitehall. Po drugiej stronie ulicy sam plac jest pełen turystów, którzy niezrażeni lekką mżawką karmią gołębie przycupnięte przy posągach lwów pod kolumną Nelsona i pstrykają fotki ze schodów National Gallery. Przyciskam się do szyby Waterstone’a, szukając schronienia przed tłumem i deszczem, po czym składam parasol. Tym razem przyszłam przygotowana, zdecydowana nie pojawić się przemoknięta na ważnym zebraniu. Patrzę na zegarek. Za dziesięć dziesiąta. Wyjmuję komórkę z kieszeni. Mam jedną wiadomość. Ktoś musiał dzwonić, kiedy jechałam metrem. Otwieram klapkę telefonu i pośpiesznie odblokowuję klawiaturę. Dwa razy próbowałam dodzwonić się do Chrisa: raz z dworca i raz po powrocie do domu. Chciałam mu powiedzieć, że skradziono mi dokumenty. On jednak nie odbierał telefonu i przez cały weekend do mnie nie oddzwonił. Kiedy obudziłam się w pociągu i odkryłam, że zniknął raport koronera, chyba z pięć razy przeszukałam torbę, zajrzałam pod swój fotel i ten naprzeciwko, a nawet sprawdziłam, czy nie ma go pod tapicerką. Przeszłam przez cały pociąg, obserwując garstkę pasażerów, którzy drzemali albo czytali. W końcu konduktor spytał, czy nic mi nie jest. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Stwierdzenie, że ktoś mi ukradł

pozornie bezwartościowe dokumenty, a zostawił portfel i inne cenne rzeczy, zabrzmiałoby dziwacznie, wręcz paranoicznie. Usiadłam z powrotem na swoim miejscu, powtarzając sobie, że po prostu mogłam zgubiłam ten raport. Mógł mi wypaść z torby podczas kolacji albo w taksówce, chociaż wydawało mi się, że przez cały czas moja torba była zamknięta. Tak czy inaczej raport zniknął. Kiedy więc pociąg wjechał na stację King’s Cross, zadzwoniłam do Chrisa. Głos, który teraz słyszę w słuchawce, nie jest jednak głosem Chrisa. To Sara. Uprzejmie pyta, czy się zadomowiłam, czy czegoś potrzebuję. Ogarnia mnie poczucie winy. Nie rozmawiałam z nią od dwóch dni. W sobotę rano wpadłam do niej, chcąc ją namówić na wyjście z domu i wspólne zakupy. Zawahała się, z tęsknotą spojrzała na okno, a potem na swój wózek. Wiedziałam, że martwi się, jak się wydostanie na dół i jak będzie lawirować na wózku w tłumie zalewającym w weekendy Portobello Road. „Jestem trochę zmęczona” – powiedziała w końcu i chociaż jeszcze kilka razy ponawiałam swoją propozycję, wiedziałam, że nadaremnie. Nic nie mogło zmienić zdania Sary, kiedy już podjęła decyzję. Tuż potem wyszłam i spędziłam resztę weekendu na urządzaniu się, odsypianiu różnicy stref czasowych i czytaniu dokumentów na temat Infodyne. Chciałam zadzwonić, ale... nieważne. Odsunęłam od siebie wymówki. W końcu przyjechałam tu dla niej. Szybko wybieram jej numer z listy połączeń przychodzących. W słuchawce rozległy się dwa sygnały, a potem zabrzmiał cichy głos Sary: – Halo?

– To ja. Właśnie odsłuchałam wiadomość od ciebie. – Jordie, chciałam tylko sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. – W jej głosie brzmi troska, nie ma ani śladu wyrzutów. – Przepraszam, że się z tobą nie skontaktowałam. Przespałam pół weekendu... – W sobotę, kiedy do niej przyszłam, nie wspomniałam o moim wypadzie do Cambridge. Uznałam, że jeszcze za wcześnie dzielić się nowymi informacjami o Jaredzie. Teraz czuję pragnienie, by opowiedzieć jej o wszystkim, by mi pomogła to rozgryźć. Ale nie mogę, nie tutaj. – Właśnie idę na spotkanie, lecz chętnie bym się z tobą spotkała. Może zjemy dziś razem kolację? – Tylko sprawdzę w kalendarzu – żartuje Sara. – Tak, chyba mam czas. – Oczywiście, że ma. – Świetnie. Przyjadę o siódmej. Kupię coś po drodze. – Wyłączam telefon, a potem strzepuję jakąś nitkę ze swojego białego swetra. Nie mogłam się zdecydować, jak się ubrać, przebierałam się kilka razi i w końcu wybrałam prosty bliźniak i jasną, wełnianą spódnicę. Chciałam wyglądać poważnie, ale nie onieśmielająco. – Jordan! – Słyszę za plecami czyjś głos. Odwracam się i widzę Duncana Laudera, który maszeruje w moją stronę, po drodze składając parasol. – Duncan! – wykrzykuję, a on schyla się i lekko całuje mnie w oba policzki. Jest wyższy, niż pamiętałam, i bledszy.

Zdrową opaleniznę i wysportowaną sylwetkę – skutek godzin spędzonych na wiosłowaniu – zastąpiły szara cera urzędnika i lekko wystający brzuszek. Jego bujne brązowe włosy nieco się przerzedziły, odsłaniając niewielkie zakola. – Mam nadzieję, że nie czekałaś długo. Pociąg spóźnił się parę minut. – Jego zęby zachodzą na siebie, czego też nie pamiętałam. – Nie, nie. Przyszedłeś w samą porę. Dzięki, że zgodziłeś się na te spotkanie. Duncan znowu otwiera parasol i przytrzymuje go nade mną, kiedy ruszamy przez tłum. Czuję lekki niepokój. Duncan powiedział, że znajduje się w pobliżu. Dlaczego więc musiał przyjechać pociągiem? Dla czego nie wybrał dogodniejszego dla siebie miejsca? Przypomina mi się, jak się zawahał, kiedy zaproponowałam spotkanie w siedzibie Infodyne. Może nie chce, żeby widziano nas razem? Dosyć, myślę, odsuwając od siebie te pytania. Paranoja nigdy mi nie służyła. Najprawdopodobniej to jego pierwsze spotkanie tego dnia i po prostu przyjechał pociągiem stamtąd, gdzie mieszka. Odwracam się do niego. – Dokąd pójdziemy? – pytam lekkim tonem, kiedy stajemy po północnej stronie placu. – Parę ulic dalej jest miła kafejka – odpowiada i prowadzi mnie za kościół Saint Martin – in – the – Fields. Kiedy skręcamy, zauważam, że ukradkiem zerka za siebie. Nie, moje

pierwsze wrażenie nie było mylne. Z całą pewnością Duncan denerwuje się tym spotkaniem, chociaż nawet jeszcze mu nie zdradziłam jego celu. Idziemy dalej wąską uliczką biegnącą równolegle do Charing Cross Road. To odludne miejsce między zamkniętymi teatrami na West Endzie i gwarnymi straganami w Covent Garden, pełne miejscowych sklepów, które nie interesują turystów tłoczących się na większych ulicach. Deszcz pada na worki ze śmieciami na krawężniku. W powietrzu unosi się ich kwaśny odór. – Co u Vance’a? – pytam, kiedy Duncan otwiera drzwi kawiarenki i stawia parasol przy wejściu. Podejmuję celowe ryzyko, zakładając, że wciąż są razem. Mam nadzieję, że to pytanie przełamie lody, jeśli takowe istnieją. – Dzięki, świetnie. – Na wzmiankę o jego partnerze twarz Duncana się rozjaśnia. – Występuje teraz na West Endzie, w adaptacji musicalu Company Sondheima. Ma doskonałe recenzje. Powinnaś zobaczyć to przedstawienie. A w zeszłym roku kupiliśmy piękne mieszkanie w Bethnal Green. – To we wschodnim Londynie, prawda? Duncan kiwa głową. – Robi się tam naprawdę elegancko. To już nie taka dziura jak kiedyś. Mieszkanie w tej okolicy to niezła lokata kapitału. – Pewnie poświęcasz dużo czasu na dojazdy do Luton,

prawda? – pytam, kiedy zamawiamy cappuccino. Sięgam po portfel, lecz Duncan protestuje. – Prawda, ale warto. Nie wyobrażam sobie, jak moglibyśmy mieszkać poza Londynem. – Wiosłujesz jeszcze czasami? – Tak. Nieczęsto, jednak nasza załoga stara się spotkać raz czy dwa razy w tygodniu. W ósemkę, jeśli uzbiera się nas tylu, a jeśli nie, to we czwórkę. Powinnaś się do nas przyłączyć. Ciągle szukamy dobrego sternika. Śmieję się nieszczerze. – Treningi wcześnie rano to już nie dla mnie. Ale zastanowię się. W środku cała drżę. Od dziesięciu lat nie siedziałam w łodzi, odkąd dzień po pogrzebie Jareda popłynęliśmy na jego grób. Nie wyobrażam sobie, żebym jeszcze kiedykolwiek miała to zrobić. Duncan bierze filiżanki cappuccino i prowadzi mnie do stolika w głębi kawiarni. Zauważam, że wybiera miejsce jak najdalej od okna. – Co cię sprowadza do Anglii? – pyta, kiedy już siadamy. Wsypuje brązowy cukier do swojej kawy.

Przez chwilę się waham. Gdyby to był inny kraj, miałabym wymówkę, mogłabym wymyślić jakieś zlecenie, żeby nie wzbudzić podejrzeń Duncana. Ale Anglia to, co innego. Zbyt wiele osób mnie tu zna, żebym mogła działać w ukryciu. – Moja przyjaciółka ze studiów, Sara Sunderson, zapadła na straszną chorobę, ALS. Chciałam być blisko niej, więc przyjęłam zlecenie w Anglii – mówię powoli, starannie dobierając słowa. Duncan marszczy brwi, kąciki jego ust opadają. – Nie znałem jej, ale bardzo mi przykro. – Jego smutek jest szczery. Duncan zawsze był bardzo miłym człowiekiem. Żałuję, że musieliśmy spotkać się w takich okolicznościach, że muszę go wplątać w te aferę. – Przyjechałaś pierwszy raz od...? – Nie kończy. – Tak. – Z tego powodu też mi jest bardzo przykro. Potem nie miałem szansy się z tobą spotkać, porozmawiać po nabożeństwie żałobnym. Bo uciekłam, zanim się zaczęło, myślę. Wymknęłam się bocznym drzwiami kaplicy, nie mogąc znieść kondolencji, które chciałby mi złożyć. – Chciałem ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro. Jak bardzo lubiłem Jareda. – Duncan mówi teraz bez wahania, z żalem tak świeżym, jakby Jared umarł wczoraj. – Oczywiście

znałem go z hangaru, a kiedyś byliśmy razem na konferencji w Madrycie. Chciałem wysłać ci list, ale nie mogłem... w każdym razie to potworna tragedia. Jeszcze większa, niż ci się wydaje, myślę, przypominając sobie, czego Chris i ja dowiedzieliśmy się wczoraj. Przez chwilę mam ochotę opowiedzieć Duncanowi o naszym wypadzie do Cambridge, poznać jego zdanie. Ale spotkałam się z nim w celach zawodowych, nie mogę narażać swojej misji z osobistych powodów. – Dziękuję – mówię w końcu. Upijam łyk cappuccino, walcząc ze łzami, które napływają mi do oczu za każdym razem, kiedy ktoś wspomina o Jaredzie. Mrugam oczami i przeklinam w duchu. Co się ze mną stało? Przyjazd tutaj zupełnie mnie rozwalił, a to bardzo mi się nie podoba. – Żałuję, że nie mogę ci pomóc – dodaje Duncan – ale naprawdę wiem tyle samo co ty o tej nocy, kiedy zginął. Zbyt szybko przełykam kawę, niemal dławiąc się gorącym napojem, a potem głośno odstawiam filiżankę. – Słucham? – Nie mam żadnych informacji na temat tej nocy, kiedy umarł Jared. Rozumiem, że w tym celu się ze mną spotkałaś. Jak już powiedziałem Chrisowi... – Chrisowi Bannisterowi? – Nie potrafię ukryć zdziwienia. – Rozmawiałeś z nim?

– Myślałem, że wiesz. – Duncan szeroko otwiera oczy. – Zadzwonił do mnie jakiś tydzień temu. Powiedział, że ma jakieś podejrzenia w związku ze śmiercią Jareda i pytał, co pamiętam. Dodał, że razem próbujecie to rozwikłać. – Myślę gorączkowo. Chris nie wspominał, że skontaktował się z Duncanem. A rozmawiał z nim tydzień temu, jeszcze zanim spotkał się ze mną, zanim zgodziłam się mu pomóc. Biorę głęboki wdech. Skup się. Zdobądź informacje, po które przyszłaś, Chrisem zajmiesz się później. – Nie spotkałam się z tobą, żeby rozmawiać o Jaredzie. Chciałam pogadać o czymś innym. Marszczy brwi. – Nie rozumiem. – Duncan, nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, czy nie, ale pracuję w Departamencie Stanu. Należę do zespołu śledczego... – Śledczego? – Urywam, nie chcąc zdradzić zbyt wiele. – Nasz zespół zajmuje się zorganizowanymi syndykatami przestępczymi i kontrabandą, którą wysyłają do Anglii i Stanów.

Znowu szeroko otwiera oczy. – Nie mam żadnych informacji na ten temat. – Jesteś dyrektorem finansowym w Infodyne, prawda? – Pełniącym obowiązki dyrektora finansowego – poprawia mnie lekko podniesionym głosem. – Ale jesteśmy jedenastą, co do wielkość firmą w Anglii. Nie można powiedzieć, że... jak to ujęłaś? Zorganizowany syndykat przestępczy? – Wiem, nie chciałam sugerować, że... – Głęboko oddycham, próbując się opanować. – Obawiamy się, że jakaś angielska firma może być w to wplątana, na przykład pierze brudne pieniądze. Niekoniecznie Infodyne, ale Albańczycy mają spore udziały w waszej firmie. Przerywam i obserwuję twarz Duncana. Jest zupełnie spokojny, ma tylko lekki tik w kąciku lewego oka. – Prawdopodobnie nie cała firma ma w tym udział – ciągnę – tylko jej część, paru graczy. Małe, powtarzające się transakcje. W tak ogromnej firmie ktoś może robić różne rzeczy bez twojej wiedzy. – Wiem, na czym polega pranie brudnych pieniędzy – Duncan reaguje o sekundę za szybko. – I zapewniam cię, że w Infodyne nie dzieje się nic niewłaściwego. Przykro mi. To jakiś absurd.

Kłamie. Biorę głęboki wdech. – Duncan, czy masz jakieś informacje na temat Albańczyków? Jeśli tak, musisz mi powiedzieć. Mamy powody przypuszczać, że... – Nie wiem, o czym mówisz. – Jego głos brzmi spokojnie, lecz twarz stała się o jeden ton bledsza. – Przykro mi, że nie mogę ci pomóc. Przepraszam, ale o jedenastej mam spotkanie z przedstawicielem jednego z naszych domów maklerskich. – Odsuwa się od stołu i wstaje. – Duncan, zaczekaj. – Zrywam się na równe nogi i kładę dłoń na jego dłoni. – Może powinieneś przeprowadzić kontrolę i dać mi znać, jeśli coś znajdziesz? – Obawiam się, że to niemożliwe. – Duncan cofa się, strząsając moją dłoń. – Proszę... jeśli to kwestia bezpieczeństwa, to wszystko w porządku. Mam wszelkie upoważnienia. Jeśli Infodyne jest w jakikolwiek sposób wplątana w... – Takie oskarżenia nikomu z nas się nie przysłużą – przerywa mi. – Nikomu. Uświadamiam sobie, że się boi, i dreszcz przechodzi mi po plecach. Kogo miał na myśli, mówiąc „nas”? – Duncan, jeśli to kwestia bezpieczeństwa, to możemy ci pomóc, zapewnić ochronę... – Wiem jednak, że to na nic.

– Muszę już iść. – Odchodzi od stołu, po chwili się odwraca. – Uważaj na siebie, Jordan. Zanim zdążę się odezwać, szybko wychodzi z kawiarni.

9 – Duncan, zaczekaj! – wołam, robiąc krok do przodu, i zatrzymuję się. Chcąc go dogonić, musiałabym pobiec, a nie chcę robić scen. I tak nie więcej już mi nie powie. Dobrze poszło. Z powrotem siadam na krześle, patrzę na niemal nietkniętą cappuccino Duncana, a potem sięgam po swoją filiżanki i odtwarzam w myślach naszą rozmowę. Duncan coś wie o Albańczykach – to pewne. Kiedy o nich wspomniałam, miał taką minę jakby zobaczył ducha? Gdybym tylko inaczej to rozegrała, zadała właściwe pytania, może by mi się zwierzył. Ale jak brzmią te właściwe pytania? Wyjmuję z torby komórkę i kartkę od Mo z telefonami do członków zespołu. Waham się, rozważając, do kogo zadzwonić. Sophie mi się nie przyda, Mo jest zbyt zapracowana. Bardzo nie chcę o nic prosić Sebastiana, ale chyba będę musiała. Wybieram jego numer telefonu. – Halo? – po chwili słyszę w słuchawce zaspany głos. W moim umyśle bezwiednie pojawia się obraz na wpół nagiego Sebastiana w łóżku. – Tu Jordan Weiss – mówię. Czuję się głupio, podając swoje nazwisko. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłam. – Nie należę do rannych ptaszków. – Nie sprawia wrażenia zaskoczonego moim telefonem.

– Dochodzi jedenasta – zauważam, starając się ukryć irytację. – Do późna pracowałeś nad zleceniem? Ziewa i przeciąga się, wzdychając. Coś w tym rodzaju. W czym mogę ci pomóc? – Potrzebuję paru informacji w sprawie śledztwa. – W piwnicy jest gruba teczka. Po prostu poproś Amelię... Kręcę głową. Nie mogę przez dwa dni czytać akt. Pomyślałam, że może podałbyś mi skróconą wersję. Zapraszam na kawę. Połączmy ją ze śniadaniem. Gdzie jesteś? – Koło Trafalgar Square. – Spotkajmy się za pół godziny przy ławkach przed Westminster Abbey. Dwadzieścia pięć minut później idę przez Parliament Square, w jednej ręce trzymając dwa hot dogi i dwie puszki napoju, które kupiłam w ulicznej budce, a w drugiej swój parasol i parasol, który Duncan zostawił przed kawiarnią. Deszcz już nie pada, przez chmury za Big Benem po mojej lewej stronie przebijają się promienie słońca. Ze zdziwieniem widzę, że Sebastian już na mnie czeka na parkowej ławce przy pasie trawnika biegnącego wzdłuż

bocznej ściany Westminster Abbey, parę metrów od tłumu turystów tłoczących się na chodniku. Ma wilgotne włosy, a jego dżinsy i biały T-shirt są wygniecione, na ziemi zaś stoi podniszczona skórzana walizka. Jest kompletnie nieprofesjonalny i – co natychmiast stwierdzam – jeszcze przystojniejszy, niż to zapamiętałam. – Co to? – pyta, kiedy podchodzę. Przesuwa wzrok z mojego sweterka na nogi, a potem z powrotem na sweter. Podaję mu jednego hot doga, starając się nie zwracać uwagi na ciepło dłoni, którą mnie musnął. – Śniadanie. Krzywi się i bierze ode mnie puszkę napoju. – Nie do końca to miałem na myśli. Miałem nadzieję, że pójdziemy na jajecznicę i tosty. – Kręci głową. – Wy, Amerykanie, i wasze hot dogi. – W tak krótkim czasie nie zdążyłam więcej załatwić. Na przyjęciu u ambasadora ci smakowały. – Chciałem ci się przypodobać. – Nieważne. – Wycieram chusteczką wilgotną ławkę i siadam, ignorując jego próbę nawiązania flirtu. – Przed chwilą spotkałam się z Duncanem Lauderem. Sebastian otwiera puszkę, wyjmuje z kieszeni dwie

aspiryny luzem zdmuchuje z nich okruszki i popija gazowanym napojem. – I...? – Nie mogę powiedzieć, że dał mi klucze do królestwa. – Odwijam folię z jednego końca hot doga i odgryzam kawałek. – Ale moje pytania wywołały u niego silną reakcję. Przeraził się, kiedy wspomniałam o Albańczykach. – Na chwilę urywam. – Sebastian, potrzebuję więcej informacji. Nie odpowiada, tylko patrzy przez trawnik na dwie wiewiórki bawiące się pod drzewem. Obserwuję go kątem oka. Po plecach przebiega mi dreszcz. Dosyć, myślę, ale już za późno. Wracam myślami na tamtą ławkę po przyjęciu u ambasadora. Usta Sebastiana na moich ustach. Gwałtownie się do mnie odwraca, a ja uciekam wzrokiem i wpatruję się w chodnik. – I prosisz o to mnie, nie Maureen. Waham się, zastanawiając się, jak odpowiedzieć na pytanie zawarte w tym stwierdzeniu. Maureen to jedna z moich najbliższych przyjaciółek. – Uderza mnie myśl, że poza Maureen i Sarą w ogóle nie mam przyjaciół. – Bezgranicznie jej ufam, ale teraz jest zastępcą szefa misji. – Polityka i biurokracja – zauważa Sebastian.

– Właśnie. Już nie zajmuje się tym, co my... – Urywam, bo zaczyna mnie kręcić w nosie i muszę kichnąć. – Na zdrowie. – Sebastian wyjmuje z kieszeni kurtki czystą chusteczkę. Wycieram nos. – To przez tę wilgoć. W ciągu pierwszych paru dni tutaj zawsze łapię przeziębienie. – Znowu na niego spoglądam. – Opowiedz mi o tym śledztwie. Powiedz, co naprawdę powinnam wiedzieć. Podnosi rękę. – Lada chwila znowu się rozpada. – Wskazuje głową na Westminster Abbey – Wejdziemy? Nie czekając na odpowiedź, wstaje, bierze walizeczkę i rusza do wejścia. Idę za nim, po drodze kończąc hot doga. Wyrzucam do kosza folię i puszkę po napoju, a potem wkładam do ust listek gumy do żucia. Idąc za Sebastianem, zwracam uwagę na rytmiczność jego ruchów i wąski pasek gołego ciała nad spodniami, które na chwilę odsłania się przy każdym kroku. W środku przystaję i rozglądam się z zachwytem, kiedy Sebastian płaci za wstęp. Tylko raz byłam w tym ogromnym kościele, podczas wycieczki do Londynu, w pierwszych tygodniach moich studiów w Cambridge. Już zapomniałam, jak ogromny jest tutejszy łuk odporowy, jak imponująco wyglądają

witraże. Z podłogi bije silny zapach mokrych kamieni. Sebastian prowadzi mnie od turystów wypełniających główną kaplicę do bocznej krypty oświetlonej jedynie kilkunastoma małymi świeczkami. Patrzę, jak zapala świeczkę, a potem robi znak krzyża. – Jesteś wierząca? – pyta potem. Jego pytanie mnie zaskakuje. Wychowałam się w typowej na Wschodnim Wybrzeżu zreformowanej rodzinie żydowskiej. Chodziłam do hebrajskiej szkoły, ale tylko tyle, żeby przejść bat micwę, a dwa razy w roku podczas najważniejszych świąt brałam udział w nabożeństwach. Podczas swojego pierwszego zlecenia w Warszawie znalazłam synagogę i w większość piątkowych wieczorów spotykałam się z żydowską społecznością – częściowo z samotności, a częściowo dlatego, że podkreślanie swojej żydowskiej tożsamości było aktem oporu przeciwko nazistom, dowodem na to, że nas nie pokonali. Po wyjeździe przestałam praktykować i od lat nie byłam w synagodze. – Raczej nie. – Zdumiewające, do czego ludzie są zdolni z powodu przekonań religijnych. Krucjaty, inkwizycja, holokaust. – To prawda – mówię, starając się ukryć zniecierpliwienie. Jared uwielbiał dyskutować na takie tematy, umieszczał swoje badania nad przestępcami wojennymi w szerszym historycznym kontekście. Nigdy nie byłam dobra w teoretycznych

rozważaniach. Chciałam tylko się dowiedzieć czegoś więcej o albańskiej mafii, a nie o historii religijnej nietolerancji. – Co wiesz o konflikcie bałkańskim? – pyta Sebastian, spoglądając na witraż nad świecami. Przez chwilę się waham. Temat ten jest bliższy Albanii, przynajmniej pod względem geograficznym, ale wciąż nie pojmuję, do czego Sebastian zmierza. – Coś wiem – odpowiadam krótko, nie chcąc, by rozpoczął dług wykład na ten temat. Prawdę mówiąc, nie wiem więcej niż tylko to, że po wojnie alianci utworzyli Jugosławię, zmuszając różne skłócone przez stulecia grupy etniczne do współistnienia, jako jeden naród. Po upadku komunizmu parę republik, na przykład Chorwacja i Słowenia odzyskało niepodległość. W innych rejonach, zwłaszcza w Bośni, konflikty etniczne doprowadziły do wojny domowej. Ale nie znam dokładnych dat, a wydarzenia i postacie nieco mi się mieszają. – Byłem w Sarajewie, jako tak zwany rozjemca – mówi Sebastian, a w jego głosie pojawia się ponura nuta. – Niewiele mogliśmy zrobić patrzyliśmy tylko, jak różne grupy zabijają się nawzajem. Jordan, wyobraź to sobie. – Odwraca się i spogląda na mnie z ukosa. – Sarajewo było międzynarodową kolebką sztuki i kultury, w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym czwartym roku odbyły się tam igrzyska zimowe. Niespełna dziesięć lat później miasto legło w gruzach. Na ulicach leżały zwłoki, ludzie zabijali swoich sąsiadów albo doprowadzali do uwięzienia ich w obozach. Zupełnie jak w Berlinie albo w Monachium pod koniec lat trzydziestych. Ale to się działo w latach

dziewięćdziesiątych. Mieliśmy CNN, telewizję. Trzynaście lat temu w Bośni, myślę, trzynaście minut temu w Darfurze. Czytałam informacje o wydarzeniach w Rwandzie, widziałam, jakie potworności dzieją się w Liberii. Czas nie oduczył nas nienawiści, dzielenia się na grupy. Pomimo wiedzy, jaką nam przyniosła technologia, nie wydajemy się zdolni położyć kres przemocy. – Po podpisaniu układu z Dayton – ciągnie Sebastian – w większość rejonów w Bośni walki ustały. Ale pojawił się kolejny problem: Kosowo – Kosowo niedawno ogłosiło niepodległość – wtrącam, przypominając sobie, co wyczytałam w gazecie, jadąc pociągiem. Kiwa głową. – Kosowo zawsze miało kluczową rolę w bałkańskiej rozgrywce. To prowincja Serbii, była republika Jugosławii. Jego mieszkańcy to głównie Albańczycy i silna serbska mniejszość. W końcu mówi o Albańczykach. Wreszcie ruszamy we właściwym kierunku. – Za czasów komunizmu Tito zdusił Serbów, bo uważał, że słabsza Serbia oznacza silniejszą Jugosławię, co wzmocniło kosowskich Albańczyków – dodaje. – Ale pod koniec lat osiemdziesiątych Milośević w ramach swojej kampanii podburzył kosowskich Serbów.

– Interesujące – mówię bez przekonania. Siadam na ławce przed świecami, pod dłońmi czuję chłodny kamień. – Nie jestem jednak pewna, jaki to ma związek z naszym śledztwem. – Słyszałaś o Armii Wyzwolenia Kosowa? – Niewiele. – Kręcę głową. – AWK była ruchem partyzanckim w Kosowie. Albańscy buntownicy walczyli z kontrolą Serbii. Początkowo była to tylko banda niezorganizowanych buntowników rozsianych po całym kraju. Z powodu chaosu w Bośni i upadkowi komunistycznego reżimu w Albanii mogli skonsolidować swoje działania i zgromadzić pokaźne zapasy broni. Patrzę, jak chodzi w tę i z powrotem i modlę się w duchu, żeby wreszcie przeszedł do meritum. Uświadamiam sobie, że szybciej by poszło, gdybym sama przeczytała akta. – W połowie lat dziewięćdziesiątych zaatakowali serbską mniejszość – ciągnie – próbując przejąć władzę i uzyskać autonomię dla Kosowa. Była to kolejna brutalna wojna, w której zginęły tysiące cywilów. – Druga Bośnia – zauważam. – Dokładnie tak. – Przerywa i odwraca się do mnie. – Nie zrozum mnie źle: Serbowie też walczyli i wyrżnęli w pień wiele niewinnych osób. Nikt tu nie ma czystych rąk. KLA skorzystało na nalotach NATO na Serbię i wsparciu finansowym

z Waszyngtonu. – Nie rozumiem. Dlaczego mielibyśmy...? – ...wchodzić w układ z bezwzględnymi mordercami? – kończy za mnie. – Daj spokój, Jordan, nie bądź naiwna. Uświadamiam sobie, że ma rację. Zdarzało nam się wspierać podejrzane grupy buntowników, jeśli mieliśmy z tego jakieś korzyści. – Nie jestem kolejnym Brytyjczykiem, który krytykuje amerykańską politykę zagraniczną – dodaje, siadając koło mnie. – To byłoby takie banalne. I łatwe, myślę, zwłaszcza w tych czasach. Odkąd zaczął się konflikt w Iraku, coraz trudniej być amerykańskim dyplomatą za granicą. – Ale niekiedy nasz rząd wybiera najmniejsze zło, a po Bośni Zachód nie był skłonny wspierać Serbów, więc nawiązaliśmy stosunki z AWK. – I co potem się stało? – pytam, próbując popchnąć temat do przodu. – Po interwencji ONZ Armia Wyzwolenia Kosowa w końcu za kończyła działania wojenne. Ale wielu jej członków znalazło posady na policji i w tymczasowej administracji. – Teraz jego głos przemienia się niemalże w warkot, a w oczach płonie gniew, który dodaje mu jeszcze więcej atrakcyjności.

– A sama organizacja nadal posiadała inne przedsięwzięcia biznesowe. W latach dziewięć dziesiątych AWK mocno zaangażowała się w działalność czarnorynkową, zdobywając pieniądze na broń. Narkotyki, handel ludzkim towarem. Same dochody ze sprzedaży heroiny wystarczyły na sfinansowanie ich armii. Po wojnie mogli całkowicie poświęcić się tej działalności. Nagle zaczynam dostrzegać związek. – A więc albańska mafia wywodzi się z AWK? Sebastian kiwa głową. – Wszyscy Vastisowie tego świata to tylko buntownicy, którzy awansowali na stanowiska przywódców przestępczych syndykatów. Te same feudalne klany, które kiedyś zaopatrywały armię w broń, teraz zajmują się handlem narkotykami w Manchesterze. – Jak się dostali do Anglii? Milknie, gdy koło nas rozlega się szuranie. W wejściu do krypty staje grupa starszych kobiet w białych tenisówkach i saszetkach przy paskach. Typowe Amerykanki. Chwilę później, kiedy odchodzą, Sebastian mówi dalej: – Zaczęli od zdominowania czarnego rynku na Bałkanach, a potem rozprzestrzenili się na całą Europę. We Włoszech wyparli Cosa Nostra z rynku narkotykowego, co jest wręcz niesłychane. Nawet Rosjanie boją się im przeciwstawić.

– Dlaczego? – Bo Albańczycy są wyjątkowo bezwzględni. Przestrzegają kanonu, kodeksu honorowego, który wywodzi się jeszcze z czasów feudalnych. Bez wahania zabiją każdego: mafiosa, policjanta, prokuratora... – I rządowego informatora – dodaję, przypominając sobie zdjęcie, które Mo pokazała nam w Bańce. – Nawet członków własnej rodziny, jeśli dopuszczą się zdrady. Każdego, kto stanie im na drodze. Teraz kontrolują niemal cały nielegalny handel w Europie i Anglii. Prawie całe zło, które trafia do Europy, przechodzi przez Albańczyków A to nie tylko narkotyki, ale również broń, ludzie... – Handel ludzkim towarem? Tutaj? – przerywam mu. Oczywiście wiem o niewolniczej sile roboczej, jednak wydawało mi się, że to problem krajów nierozwiniętych, że robotnicy z biednych krajów azjatyckich są wykorzystywani, próbując poprawić swoje warunki życia. Sebastian kiwa głową. – Wraz z ekspansją Unii Europejskiej przemyt prostytutek i innych niewolników stał się łatwiejszy niż kiedykolwiek. Działają w Brukseli, Amsterdamie, Londynie, Nowym Jorku... – Dlaczego nie robimy więcej, żeby ich powstrzymać? – wtrącam, obawiając się kolejnego wykładu.

– W latach dziewięćdziesiątych wszyscy byli skupieni na zawieszeniu broni, postawieniu przed sądem bośniackich zbrodniarzy wojennych. A potem przyszedł jedenasty września... – Wzrusza ramionami. Nie musi kończyć zdania. Od jedenastego września mówi się tylko o Iraku i Afganistanie. – Między albańską mafią, a pewnymi muzułmańskimi grupami terrorystycznymi zawsze istniał podejrzany związek. Na Bałkany płynęły pieniądze. Ale ostatnio dowiedzieliśmy się, że pieniądze od Albańczyków idą prosto do al Kaidy i innych dużych organizacji terrorystycznych. Wreszcie nasze rządy się obudziły, zrozumiały, że coś z tym trzeba zrobić i tak właśnie powstały grupy specjalne. – Ale... – Myśli galopują mi po głowie. Jaki związek z albańską mafią może mieć taka firma jak Infodyne? I co tak przeraziło Duncana? Już otwieram usta, żeby dokończyć myśl, lecz w tej właśnie chwili czuję wibracje komórki na nodze. Kiedy po nią sięgam, zaczyna dzwonić również telefon Sebastiana. – Ćśśś! – ucisza nas ktoś przy wejściu do krypty. – Tu nie wolno używać telefonów komórkowych! Sebastian odpina komórkę od paska i ją wyłącza.

– To Maureen – mówi. Mój telefon przestaje wibrować. – Hodges. Cześć, Mo. Tak, jest ze mną. – Uśmiecha się. Słucha przez chwilę i poważnieje. – Rozumiem. Przekażę jej. Dzięki.

– Zamyka telefon. – Musimy natychmiast jechać do ambasady. Maureen zwołała pilne zebranie i chce natychmiast się z nami spotkać.

10 Kiedy przychodzimy, Maureen już jest w Bańce. Nerwowo chodzi tam i z powrotem. Sophie, ze złożonymi rękami, siedzi po lewej stronie od szczytu stołu. Podchodzę do Mo. – Co się dzieje? – Usiądź. – Opadam na krzesło naprzeciwko Sophie. – Nastąpiła pewna zmiana w dyrektywach – mówi Maureen, kiedy Sebastian siada obok mnie. – Mamy natychmiast zakończyć śledztwo w sprawie Infodyne. – Co takiego?! – wybucham, nie mogąc się opanować. Sebastian pod stołem trąca mnie kolanem, dając znak, abym się uspokoiła. Przełykam ślinę, biorę się w garść. – Dziś rano spotkałam się z Duncanem Lauderem. Sprawiał wrażenie zdenerwowanego. Jestem pewna, że coś wie. – Jordan, bardzo mi przykro. Ambasador Raines osobiście wydał ten rozkaz. Zostawiamy Infodyne w spokoju. Zapewnił mnie, że sam się tym zajął. Firma jest czysta. – Jasne. – Słyszę sarkazm we własnym głosie. – A więc, ot tak, przestajemy badać jeden z naszych najlepszych tropów? Maureen pochyla się nad stołem, spogląda na mnie obojętnie. – Ot, tak. Dostaniecie listę innych celów. – Podnosi z podłogi walizkę. – Na razie to wszystko. Ty, Weiss, pójdziesz

ze mną – dodaje. Patrzę za nią, oszołomiona. Zebranie trwało niespełna minutę, krótko – nawet jak na Maureen. Dlaczego nie przekazała nam tej informacji przez telefon? Coś mi tu śmierdzi. Idę za Mo, która już wyszła na zewnątrz. Kiedy mijam Sebastiana, łapie mnie za rękę. – Zadzwoń do mnie – mówi bezgłośnie. Kiwam głową i wybiegam z Bańki, próbując dogonić Mo. Wskakuję do windy tuż przed zamknięciem drzwi. Spodziewam się, że pójdziemy do gabinetu Mo, więc jestem zaskoczona, kiedy wciska guzik „Parter”. Porusza szczęką, jakby żuła gumę. Widzę, że nad czymś rozmyśla. Nad czymś, o czym nie chciała mówić przy innych. – Przejdźmy się – mówi w końcu. Drzwi się otwierają, wychodzę za nią przez hol na ulicę. – Głodna? – nie patrząc na mnie, pyta, kiedy przecinamy plac. Właściwie to nie chce mi się jeść. Przypomina mi się, że godzinę temu zjadłam z Sebastianem hot doga. – Głodna? – nie patrząc na mnie, pyta, kiedy przecinamy plac. Właściwie to nie chce mi się jeść. Przypomina mi się, że godzinę temu zjadłam z Sebastianem hot doga. – Jasne.

– Może skoczymy na herbatę? – Dobrze – zgadzam się, znowu zdziwiona. Mo rzadko robi sobie przerwę na jedzenie. Domyślam się jednak, że chodzi nie tylko o spotkanie towarzyskie. Bez słowa prowadzi mnie przez eleganckie ulice Mayfair. Mijamy kilka małych ambasad i galerię sztuki przypominającą muzeum. Z zaskakującą zwinnością Mo omija kałuże pozostałe po porannej ulewie Po paru minutach stajemy przed pięciopiętrowym hotelem. Przy imponującym wejściu stoją flagi. Claridge to jeden z najbardziej luksusowych hoteli w Londynie. Mo ma na myśli herbatę przez duże „H”. – Tu jest najbliżej – wyjaśnia, kiedy wchodzimy po schodach do holu wyłożonego biało – czarnymi płytkami. Atmosfera, duszna od przepychu, wydaje się zbyt pretensjonalna jak na gust Mo. – Jeszcze nic dziś nie jadłam. Kelner prowadzi nas do Czytelni – eleganckiego salonu z kremowymi ścianami i kolumnami z ciemnego drewna. Meble są w stylu art deco z lat trzydziestych ubiegłego wieku. Krzesła pokrywa tapicerka w zielono – beżowe geometryczne wzory, na przykrytych obrusami stołach stoją kwadratowe srebrne lampki. Kiedy siadamy przy kominku kelner podaje nam kartę z listą gatunków herbaty dłuższą od listy win, ale Mo odsyła go ruchem ręki. – Poprosimy angielskie śniadanie. Przykro mi z powodu Infodyne – dodaje, kiedy kelner odchodzi.

Przez chwilę waham się, zastanawiając się nad jej słowami. Mo rzadko przeprasza, zastanawiam się, więc, czy po prostu powtarza polecenie zakończenia śledztwa w sprawie firmy. Ale w jej głosie brzmi szczery żal. – Kto podjął tę decyzję? – pytam. – Ambasador Raines? – Nie – odpowiada z nieco zbyt dużym naciskiem, jakby próbowała przekonać samą siebie. – Oczywiście to ważna persona w administracji, ale dyrektywa z pewnością przyszła z wyższego szczebla. – Wierzysz im? – Rozkładam serwetkę. – W to, że firma jest czysta? – Nieważne, w co wierzę. Wiesz, jak wygląda taka gra. Jeśli nadepniemy komuś na odcisk, dostajemy rozkaz zakończenia śledztwa. Albo status PNG. – Unoszę brew. Persona non grata to termin określający dyplomatę, który na polecenie rządu ma opuścić kraj. W przeciwnym razie straci immunitet i zostanie aresztowany. Zwykle mianem tym określa się osobę z wywiadu, która została przyłapana na szpiegowaniu. W czasach zimnej wojny w Związku Radzieckim i innych krajach bloku wschodniego często stosowano ten zabieg. Nic w tym dziwnego, ale trudno mi uwierzyć, że coś podobnego mogłoby się wydarzyć we współczesnej Anglii. Coś mi tu nie gra. Maureen ciągnie:

– Odkąd w zeszłym miesiącu Kosowo ogłosiło niepodległość, temat ten stał się wyjątkowo drażliwy. Kiwam głową, znając już zasady gry. Eksperci do spraw Bałkanów w Waszyngtonie i stolicach całego świata próbują dociec, dlaczego misja pokojowa się nie powiodła, próbują ustalić, dlaczego pomoc warta miliony dolarów, które przez ostatnie lata pompowano w ten rejon świata, poszła na marne. – Jordan, czasami trzeba dokonać wyboru. Przepuścić piłkę, dopaść jej później i strzelić gola. Uśmiecham się w głębi ducha. Niektóre kobiety używają sportowych porównań, by wyjść na tak mocne i twarde jak faceci. Ale każdy, kto kiedykolwiek pracował z Mo, wie, że jest zagorzałą fanką Dallas Cowboys i chętnie rozmawia o sporcie, jeśli tylko znajdzie słuchacza. Jej coroczne przyjęcia z okazji rozgrywek Super Bowl, pikantne skrzydełka kurczaka i wielowarstwowe kanapki stały się już legendarne. – Tak czy siak ta sprawa nie leży już w mojej gestii. Skreślamy Infodyne z listy – kończy Maureen. Wraca kelner z paterą pełną babeczek i innych ciastek. Przygotowuje herbatę, zalewa wrzątkiem maleńkie sitko z liśćmi, ustawiając je bezpośrednio nad naszymi filiżankami. Rozglądam się za serwetką, w którą mogłabym zawinąć gumę do żucia. Nie znajduję żadnej, więc wyjmuję z kieszeni jakiś stary rachunek i wciskam weń gumę. Mo przygląda się kelnerowi.

– Mam nadzieję, że to nie wynik mojej rozmowy z Duncanem Lauderem – mówię, kiedy kelner odchodzi. – Jak poszła? – Niezbyt dobrze. Jestem pewna, że moje pytania go zdenerwowały, ale zamknął się w sobie, zanim zdążyłam się czegokolwiek dowiedzieć. – Sięgam po babeczkę, przełamuję ją na pół i smaruję wnętrze gęstą śmietaną. – Próbowałam obchodzić się z nim delikatnie, ale chyba przegięłam. – Jestem pewna, że byłaś świetna – zapewnia mnie Mo. – Zresztą to nie Lauder był problemem. – A co? – Twoja rozmowa z lordem Colbertem. Zastygam z na wpół uniesioną ręką. – N – n – nie rozumiem. – Wczoraj pojechałaś do Cambridge, prawda? Przypominam sobie, że w komórce mam GPS, więc nie mogę skłamać – Tak. Jeśli chodzi o moją nieobecność w biurze... – I rozmawiałaś z Colbertem. – To nie pytanie. Aż mi się kręci w głowie. Skąd wie? I, co ważniejsze,

dlaczego ją to obchodzi? Odkładam babeczkę i próbując opanować drżenie dłoni sięgam po filiżankę. Upijam łyk herbaty, chcąc zyskać na czasie, zrozumieć, o co tu chodzi, i wymyślić jakąś sensowną odpowiedź. – Tak, lord Colbert jest dziekanem college’u, w którym studiowałam. Spotkaliśmy się na kolacji. – O czym rozmawialiście? – O starych czasach – odpowiadam ostrożnie. Maureen uderza ręką w stół, aż zabrzęczały naczynia. Paru gości ogląda się na nas, a potem uprzejmie odwraca wzrok. W naszą stronę rusza kelner. – Czy wszystko w...? – W porządku. – Mo unosi dłoń, a on się wycofuje. – Jordan, przestań mi tu chrzanić. Dlaczego rozmawiałaś z Colbertem o śledztwie? Chcę zaprotestować, ale przerywa mi cichym, poważnym głosem: – Lord Colbert to potężny człowiek. Jeden telefon od niego do Ministerstwa Spraw Zagranicznych i już po naszym śledztwie. – Maureen, przepraszam, ale nic nie rozumiem. Ani słowem nie wspomniałam Colbertowi o śledztwie. Co on ma z tym wspólnego?

– Jest w zarządzie Infodyne. – Co takiego? – Czuję się tak, jakbym dostała cios w brzuch. – To niemożliwe! – Wiem jednak, że się mylę. Dla studentów lord Colbert był wybitnym naukowcem, majestatycznie przechadzającym się po dziedzińcach, jeżdżącym na konferencje lingwistyczne. Ale poza tym pochodzi z bogatej rodziny i zasiada w wyższej izbie parlamentu. To całkowicie możliwe, że jest w zarządzie kilku firm, w tym Infodyne, która to firma – jak to dziś rano stwierdził Duncan – należy do największych w Anglii. – To znaczy, że nie przepytywałaś go w ramach śledztwa? Pochylam się nad stołem, rozcieram skronie, w których zaczyna mi pulsować. – Jak już mówiłam, nawet nie wspomniałam o Infodyne. – Po co więc z nim rozmawiałaś? I co go tak przeraziło? – Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale Maureen ucisza mnie gestem. – I nie wmawiaj mi, że to było spotkanie towarzyskie, bo cię odsunę od śledztwa i przez miesiąc będziesz przyjmować petentów starających się o wizę. Odwracam wzrok, nie wiedząc, od czego zacząć, ile jej powiedzieć Wyciąga rękę i kładzie dłoń na moim przedramieniu. – Jordan, jesteśmy przyjaciółkami. Zawsze sobie ufałyśmy, nawet wtedy, gdy w grę wchodziło nasze życie. Znam cię

i wiem, że coś się dzieje. Chcę ci pomóc, ale nie mogę, jeśli będziesz milczała. Zaglądam jej w oczy i czuję, jak coś we mnie pęka. Biorę głęboki wdech. – Moja rozmowa z lordem Colbertem naprawdę nie miała nic wspólnego ze śledztwem w sprawie Infodyne. Wiesz, że studiowałam w Cambridge, prawda? Maureen kiwa głową, odgryza kawałek babeczki i czeka na ciąg dalszy. – Dziesięć lat temu. To tam poznałaś swoją przyjaciółkę, Sarę, tę która choruje. – Tak. I miałam tam chłopaka. – Określenie to tak bardzo nie pasuje do tego, co mnie łączyło z Jaredem. – Nazywał się Jared Short. Zmarł dwa tygodnie przed obroną dyplomu. Przyciska serwetkę do ust, zostawia na niej różowy ślad. – Bardzo mi przykro. Jak to się stało? – Utonął, w każdym razie tak nam się wydawało. – Teraz już nie ma sensu niczego ukrywać. Szybko opowiadam Maureen, jak Chris skontaktował się ze mną tej nocy, kiedy było przyjęcie u ambasadora, opowiadam o naszym spotkaniu z doktor Peng. – Jared nie żył, zanim znalazł się w wodzie. Ktoś go tam wrzucił. – Po raz pierwszy rozmawiam o tym z kimś

oprócz Chrisa – po raz pierwszy te słowa w pełni do mnie docierają i czuję ulgę, mogąc je wypowiedzieć. – To musiał być dla ciebie wielki szok. A teraz chcesz się dowiedzieć, kto to zrobił. – Tak. I dlaczego. Mo gwałtownie wypuszcza powietrze. – Niesamowite. Jordan, nawet nie potrafię sobie wyobrazić, jak bardzo cierpisz. Niewiedza jest bolesna. Ale próbujesz rozwiązać zagadkę morderstwa, które popełniono dziesięć lat temu. Jesteśmy dyplomatami, a nie detektywami. – Walczę z chęcią przypomnienia jej, że ta granica nigdy nie była zbyt wyraźna. – I prowadzisz dla nas ważne, niebezpieczne śledztwo. Potrzebuję twojej całkowitej koncentracji. – Mo, już mi się zdarzało prowadzić kilka spraw naraz. Obiecuję, że to mi nie przeszkodzi w pracy. – Już przeszkodziło. Twoje nękanie lorda Colberta zwróciło na nas uwagę i to wtedy, kiedy jest nam to najmniej potrzebne. W jaki sposób lord Colbert skojarzył mnie z Infodyne? Wracam myślami do naszej rozmowy. Powiedziałam mu tylko, że jestem dyplomatą, nie wspomniałam o niczym, co mogłoby wzbudzić jego podejrzenia. Chyba że... czy to możliwe, że Duncan rozmawiał z Colbertem, ostrzegł go przede mną? Związek między nimi wydaje się nieprawdopodobny, nie licząc

powiązania z Infodyne. Może dlatego tuż po mojej rozmowie z Duncanem Colbert natychmiast zastopował śledztwo? To jedyne wytłumaczenie, jakie mi przychodzi do głowy. Odwracam się do Mo, która patrzy na mnie wyczekująco. – Przepraszam, Mo. Nie planowaliśmy spotkania z lordem Colbertem. To jego żona zaprosiła nas na kolację w Formal Hall. Pomyślałam, że to dobra sposobność, żeby zadać mu parę pytań na temat Jareda. – Spoglądam w dół na swoją filiżankę. – Ale, jak już powiedziałam, ani słowem nie wspomniałam o firmie. Nie wiem, w jaki sposób powiązał te dwie sprawy. – Jordan, wszystko jest ze sobą powiązane w sposób, którego nawet nie potrafimy sobie wyobrazić. – W jej głosie brzmi jakaś dziwna nuta. – Wiesz, że mogłabym zabronić ci śledztwa w sprawie śmierci Jareda. – Otwieram usta, lecz ona znowu ucisza mnie ruchem ręki. – I zrobiłabym to, gdybym uznała, że to się nam w jakiś sposób przysłuży. Ale ja cię znam: zrobisz, co będziesz chciała, co uznasz za stosowne. – Uśmiecha się. – Przypominasz mi mnie samą sprzed lat. Na twoim miejscu też chciałabym znaleźć odpowiedź. – Ponownie poważnieje. – Chcę być jednak informowana o tym, czego się dowiesz. I masz być ostrożna. – Będę – obiecuję. – Dzięki, Maureen. – Na razie to wszystko. Dopijam herbatę. – Wracasz? Kręci głową.

– Wypiję jeszcze jedną herbatę i nadgonię robotę papierkową. Za godzinę mam spotkanie na Whitehall. – Wyjmuje z walizki teczkę i kładzie ją na stole. Ton jej głosu mówi mi, że zostałam odprawiona. Odsuwam się od stołu. Przez chwilę się waham. – Mo, chciałam cię o coś spytać. Podnosi głowę znad dokumentów. – Tak? – O co chodzi z Sophie? Marszczy brwi. – Jak to, o co chodzi? Nerwowo przestępuję z nogi na nogę. – Dlaczego nowicjusz bierze udział w tak ważnym śledztwie? – Jordan, Sophie jest inteligentniejsza, niż na to wygląda. Ma doktorat ze stosunków międzynarodowych i finansów, a poza tym biegle zna arabski. Imponujące, myślę sobie, chociaż akurat tutaj niespecjalnie przydatne. – A jej ojciec to Albert Morrell – dodaje Mo. – Aha – Albert Morrell był jednym z najwybitniejszych

arabistów w historii naszego departamentu. Ambasador w kilku krajach na Środkowym Wschodzie, parę lat temu złożył rezygnację i po raz drugi się ożenił – z kobietą pochodzącą z królewskiej rodziny w Arabii Saudyjskiej. – Nie mogłaś o tym wiedzieć. Sophie używa panieńskiego nazwiska matki. – Teraz rozumiem chęć rywalizacji w zachowaniu Sophii i jej nadmierny entuzjazm. Próbuje udowodnić, że jest nie tylko córką swojego ojca, ale i sama ma coś do powiedzenia. Może powinnam być dla niej milsza. Maureen ciągnie: – Kiedy zagłębiamy się w proceder prania brudnych pieniędzy, widać, w jaki sposób jej finansowe zaplecze mogłoby się okazać dla nas korzystne. – Jasne – odpowiadam, przywołując w pamięci wygląd dziewczęcej blondynki. Ale wygląd bywa mylący. Wychodzę z hotelu i wracam do ambasady. Myśli galopują mi po głowie. Colbert ma powiązania z Infodyne. Ale w jaki sposób skojarzył mnie z tą firmą? Wie, że jestem dyplomatą. Zdenerwowany naszymi pytaniami na kolacji, mógł się skontaktować z Ministerstwem Spraw Zagranicznych. A przecież nasze śledztwo jest ściśle tajne. Nawet człowiek tak wysoko postawiony miałby problemy z dotarciem do informacji. Nie, to jakaś grubsza afera. Parę minut później zatrzymuję windę na trzecim piętrze ambasady. Dział polityczny to morze boksów, w których młodsi oficerowie i sekretarki piszą przy komputerach, ze słuchawkami telefonu między uchem a ramieniem. Pod przeciwległą ścianą znajduje się rząd gabinetów dyplomatów wyższego szczebla.

Mój to wąski pokój po prawej stronie. Ledwo zapewnia mi odrobinę prywatności, ale nie jest na tyle mały, by wywoływać ironiczne uśmieszki na twarzach innych oficerów. Umeblowanie jest w przestarzałej rządowej modzie: metalowe biurko i popękane winylowe krzesło. Na obudowie zwalistego monitora komputerowego – poprzednika monitorów płaskoekranowych – wisi samoprzylepna żółta karteczka: „W gabinecie Sophie. Przyjdź, kiedy tylko wrócisz. S. H.”. Przeglądam plan ambasady i dowiaduję się, że gabinet Sophie znajduje się w dziale ekonomicznym piętro wyżej. Kiedy pukam do uchylonych drzwi jej biura, widzę Sebastiana siedzącego na biurku, ze stopami na parapecie. – Dzwoniłeś? – Nie – odpowiada z kamienną twarzą. – Napisałem. Ruchem głowy daje mi znak, żebym zamknęła drzwi. Siadam na jednym z dwóch krzeseł przed biurkiem i rozglądam się. Malutki gabinet Sophie jest wysprzątany, a jej biurko prawie tak samo puste jak moje. Ale widzę też parę akcentów, którymi sama nigdy nie zawracałam sobie głowy: wazonik ze stokrotkami w rogu biurka, oprawiona reprodukcja obrazu Matisse’a na ścianie. – Jak było na herbacie? Wzruszam ramionami. – W porządku. Dostałam kolejne ostrzeżenie, żeby

zostawić Infodynę w spokoju. I niewiele więcej. O co chodzi? Podaje mi kartkę. – Dostaliśmy zmienioną listę celów. I... – I to same bzdury. Nie dodano nic nowego, tylko usunięto Infodynę. Wczoraj udało mi się ściągnąć z sieci trochę finansowych danych, przelewów bankowych z zeszłego roku. – Przechylam głowę. – Zadzwoniłem do starego znajomego, który pracuje w bankowości i jest mi winien przysługę. Sophie przeanalizowała te dane, szukając schematów. – Ale Maureen powiedziała... – Maureen powiedziała, że mamy przerwać oficjalne śledztwo. Nie wspomniała nic o śledztwie prywatnym. – Wiesz, że to nielegalne. – Wiem, że Maureen to prawdziwy pitbull. I że niezależnie od polityki chce, żebyśmy znaleźli firmę, która pierze brudne pieniądze mafii. – No dobrze, pokaż. – Ciekawość bierze górę nad rozsądkiem. Wstaje i zaprasza mnie na drugą stronę biurka, gdzie stoi włączony laptop. – Coś tu się nie zgadza.

Siadam na jeszcze ciepłym krześle i studiuję wykaz na ekranie. Sebastian pochyla się nade mną, bardziej, niż to konieczne, bicepsem dotyka mojego ramienia. – Jak wiesz, Infodyne to ogromny konglomerat. Musimy się przyjrzeć różnym firmom, rozpoznać podejrzane schematy i sprawdzić, w jaki sposób mogli robić finansowe przekręty. Kręcę głową, wpatrując się w niekończącą się listę liczb. Dla mnie to czarna magia. – Nic z tego nie rozumiem – mówię, odwracając się do Sebastiana. Nasze twarze dzieli dosłownie kilkanaście centymetrów, na policzku czuję jego ciepły oddech. Uśmiecha się. – Prawdziwa humanistka, co? Nie zdążam odpowiedzieć, bo drzwi gabinetu się otwierają i pojawia się w nich jasnowłosa głowa Sophie. – Sebastian... – Dostrzega mnie i waha się przez chwilę. – O, cześć. – Wyraźnie spodziewała się, że zastanie go samego. Sebastian się prostuje. Właśnie pokazywałem Jordan finanse Infodyne. – Kiedy się ode mnie odsuwa, wreszcie wypuszczam powietrze. Naprawdę powinnam wziąć się w garść. – Trudno jednak się

w tym rozeznać. – To powinno wam pomóc. – Sophie przesuwa po blacie arkusz papieru. Łatwiej zrozumieć jego treść niż dane na ekranie komputera. Równe kolumny transakcji razem z datami przypominają wyciąg bankowy. – Przepuściłam ten raport przez program zapobiegający praniu brudnych pieniędzy stworzony przez Ministerstwo Finansów, zastosowałam różne kryteria, przeprowadziłam analizę powiązań i dopasowałam następstwo czasowe. – Spoglądam na nią z podziwem. Nie znam się na technicznych aspektach prania brudnych pieniędzy, lecz wiem, że programy, które opisuje, to najbardziej nowatorskie i wyrafinowane narzędzia, jakimi w takich celach posługuje się rząd. Sophie ciągnie: – Większość tych firm została sprawdzona. Ale jest filia z siedzibą w Glasgow, oficjalnie firma importowo – eksportowa. Pozornie ich księgowości nie da się niczego zarzucić. Wpływy i wydatki, opłaty, wszystko zaksięgowane. – Urywa i wymanikiurowanym palcem wskazuje na biurko. – Jednak po dokładnej analizie można znaleźć nieregularne przelewy dokonywane co tydzień przez parę miesięcy z dwóch banków – jeden w Genewie, drugi w Dubaju. – Co nam to mówi? – pytam. – Samo w sobie niewiele. – Sebastian przeczesuje palcami włosy. – Możliwe, że to legalne transakcje. – Możliwe, ale mało prawdopodobne – dodaje Sophie. – Musimy zweryfikować te transakcje, dowiedzieć się, od kogo pochodzą pieniądze, czy rzeczywiście opłacono z nich zamówione usługi.

– Jak to zrobimy? – Papiery wartościowe Infodyne znajdują się w obrocie publicznym. Musimy się przekopać jeszcze przez mnóstwo papierów i informacji o udziałowcach – odpowiada Sebastian. – Mogę skontaktować się ze znajomymi bankowcami. Oczywiście najszybciej by było, gdybyśmy znaleźli wtyczkę w Infodyne. Ale tym moglibyśmy zwrócić na siebie uwagę. – Musimy się dowiedzieć, jaki był prawdziwy powód przerwania inwestycji Infodyne – dodaje Sophie. – Niestety to bardzo proste. Szybko opowiadam im o Jaredzie i moim wypadzie do Cambridge Po raz drugi w ciągu godziny przytaczam tę historię i teraz przychodzi mi to z większą łatwością, chociaż głos nadal mi się załamuje, gdy wypowiadam imię Jareda. Kiedy wspominam o swoim podejrzeniu, że jego śmierć nie była wypadkiem, Sophie szeroko otwiera oczy. – To wszystko moja wina – kończę. – Nie miałam pojęcia, że lord Colbert ma powiązania z Infodyne. Nie wiem nawet, w jaki sposób się dowiedział, że prowadzę śledztwo w tej sprawie. – Mleko już się rozlało, Jordan – mówi Sophie. – Nic już na to nie poradzimy – przytakuje Sebastian. – Ale

twoja rozmowa z lordem Colbertem mogła okazać się przydatna. – Przydatna? Nie rozumiem. – Fakt, że sprawa Infodyne tak zdenerwowała lorda Colberta oznacza, że trafiliśmy na właściwy trop. – Infodyne to najważniejszy trop. Więc... – Sophie z wahaniem spogląda na Sebastiana. – Uważamy, że powinniśmy skupić się na tej firmie. My, myślę, patrząc, jak na twarzy Sophie pojawiają się rumieńce Czyżby podkochiwała się w Sebastianie? – Zamierzacie więc dalej badać sprawę Infodyne? Analiza finansowa to jedno, ale wy planujecie pełne śledztwo pomimo dyrektywy, którą Maureen przekazała nam godzinę temu. – Pomimo – Sebastian odpowiada stanowczo – a może właśnie dlatego. Znasz Maureen: gdyby nie siedziała w wielkiej polityce, sama zajęłaby się tą sprawą. Jeśli poprosimy ją o zgodę, a ktoś nas zdemaskuje, ona też będzie w to wplątana. Sophie wychyla się do przodu. – Co ty na to? Przenoszę wzrok z Sophie na Sebastiana i z powrotem na nią.

– Myślę, że to zły pomysł. Nawet szalony. Złamiemy bezpośrednią dyrektywę. – Ciekawe, czego się boisz. Słowa Sebastiana brzmiące jak wyzwanie sprawiają, że nie wiem, co powiedzieć. Czy staję się jednym z tych biurokratów bez kręgosłupa, którymi zawsze pogardzałam, skupionych bardziej na procedurach i protokole niż na misji, bojących się podjąć ryzyko? Jeśli tak, to czas się wycofać. W tym biznesie strach zabija. – Dobrze, wchodzę w to – mówię. – Zajmijmy się Infodyne. – Wiedziałem, że się zgodzisz. – Sebastian z uśmiechem otwiera szufladę biurka i wyjmuje teczkę z dokumentami. – Stworzyłem profile członków zarządu, wyższych stopniem urzędników i innych kluczowych graczy w Infodyne. Oczywiście z pozoru nic nie wydaje się podejrzane. Sophie i ja podzielimy się tą listą, sprawdzimy ich pochodzenie i słabe strony. Kiwam głową. Słabe strony czynią z człowieka łatwy cel do szantażu lub manipulacji: problemy z narkotykami, problemy finansowe czy inne skrywane tajemnice. – Oczywiście wciągniemy na listę inne firmy, żeby niczego nie przeoczyć – dodaje. – Czego ode mnie oczekujecie? – pytam.

– Ponownie skontaktuj się z Duncanem Lauderem. Wypytaj go o przelewy, sprawdź, czy dowiesz się czegoś więcej ponad informacje, które już zdobyliśmy. Przytakuję, chociaż wyobrażając sobie bladą, ściągniętą twarz Duncana, jestem pewna, że nic więcej od niego nie wyciągnę. Muszę odbudować kontakt w taki sposób, żeby Maureen i lord Colbert się o tym nie dowiedzieli. Nie chcę jednak, żeby Sebastian znowu oskarżył mnie o tchórzostwo. – Spróbuję. – Uda nam się – mówi Sophie. – Wiem, że nam się uda. Przypomina trenera licealnego w jakimś sportowym filmie, lecz przez sekundę jej wierzę. Wstaję, ale pod drzwiami zatrzymuję się i od wracam. – Uważajcie na siebie – ostrzegam ich. – Bez wiedzy czy aprobaty departamentu jesteśmy zupełnie bezbronni. Jeśli coś pójdzie nie tak, nie mamy żadnego zabezpieczenia.

11 Opieram na biodrze torbę z zakupami i wolną ręką przekręcam gałkę na drzwiach mieszkania Sary. – Halo? – Nie słyszę odpowiedzi, więc wchodzę i zamykam za sobą drzwi. – Zobacz, co... – Urywam. W pokoju jest pusto i ciemno, jedyne światło daje ekran włączonego komputera na biurku w kącie. W powietrzu unosi się nieprzyjemny zapach brudnych naczyń. – Sara, gdzie jesteś? – Tutaj – z holu za salonem dobiega stłumiony głos. Zaniepokojona, puszczam torbę i biegnę w stronę źródła głosu. Sara leży twarzą do dołu na podłodze w łazience, z nogami w korytarzu. – Sara! – Serce na chwilę mi zamiera. Wiem, że Sara jest śmiertelnie chora. Śmierć nie jest mi obca – straciłam Jareda i paru kolegów z departamentu. Jednak dociera do mnie, że kiedyś mogę znaleźć Sarę w takiej samej sytuacji, ale już martwą, a na tę świadomość jeszcze nie jestem gotowa. – Co się stało? – pytam, okrążając wózek, który blokuje mi dostęp do Sary. Klękam i delikatnie ujmuję ją pod pachy, żeby odwrócić ją na plecy. Z bliska czuję kwaśny odór, jakby Sara się zanieczyściła. – Nic ci nie jest? Sara wypuszcza powietrze, zdrową ręką odgarnia grzywkę

i wskazuje głową na szafkę nad umywalką. – Pielęgniarka zapomniała zostawić mi lekarstwa pod ręką. A ja, jak ta głupia, myślałam, że dam radę je stamtąd wyjąć. Pielęgniarka przychodzi tylko rano. Dochodzi siódma wieczorem. Jak długo Sara tu leżała? Wyrzuty sumienia wywołane tym, że spędzam z nią za mało czasu, teraz mnie przytłaczają. Dochodzę do wniosku, że jestem najgorszą przyjaciółką na świecie. Przysuwam wózek. – Zrobiłaś sobie krzywdę? – Skrzywdziłam tylko własną dumę. – Kiedy sadzam ją na wózku zauważam, że jest lekka jak piórko. Zdejmuję lekarstwo z półki nad umywalką i podaję je Sarze. Wskazuje głową na sedes. – Czy mogłabyś mi dać minutkę? I czyste ubranie. Idę korytarzem do małej sypialni, w której mieści się tylko dwuosobowe łóżko i biała komoda. Z górnej szuflady wyjmuję czystą bieliznę, a z niższych świeży T-shirt i niebieskie spodnie od dresu. Kiedy się prostuję, mój wzrok pada na oprawioną fotografię wśród masy buteleczek z proszkami i zmiętych chusteczek higienicznych. Sara i ja w długich kwiecistych sukniach. Przypominam sobie, że zdjęcie to zrobiono na garden party, jednym z niewielu przyjęć, na które Sara zgodziła się przyjść. Jeździliśmy po mieście z jednej imprezy na drugą, pijąc likier Pimm z lemoniadą i szampanem, wygrzewając się na słońcu. Patrzę na nasze opalone, uśmiechnięte twarze. Czy te radosne, zdrowe dziewczyny to naprawdę my?

Odstawiam fotografię i wracam z ubraniami do łazienki. – Dasz radę sama? – Sara kiwa głową. Po raz pierwszy zauważam grube, metalowe rurki zamocowane na ścianach na wysokości pasa. Pewnie nie mogła dosięgnąć ich z podłogi, żeby się podciągnąć i podnieść. Przez chwilę zastanawiam się, czy zostać i pomóc jej się przebrać, ale nie chcę urazić jej dumy. – Poczekam za drzwiami. – Idź do salonu – Sara nakazuje mi stanowczym głosem. Zamykam za sobą drzwi i niechętnie zostawiam ją samą. Podnoszę torbę z zakupami, nasłuchując wołania o pomoc. – No to co przyniosłaś? – parę minut później Sara pyta raźnie, wjeżdżając do salonu. Ma umytą twarz i uczesane włosy. Zupełnie jakby nie leżała przez pół dnia na podłodze w łazience. Serce znowu boleśnie mi się ściska. Idę po torbę z zakupami, którą położyłam na kuchennym blacie. Co powiesz na odrobinę klasyki? – Starając się wykrzesać z siebie trochę wesołości, wyjmuję DVD z Narzeczoną dla księcia. – Albo jeszcze bardziej klasyczną klasykę. – Wyjmuję Casablancę. – I przyniosłam nie jedną, ale dwie butelki wina. I... – Potrząsam pudełkiem makaronu. – Zrobię kolację! – Makaron z sosem pesto? – Kiwam głową. Sara krzywi się, a potem wybucha śmiechem. Makaron z kupnym sosem pesto był na studiach moim popisowym daniem, a od tamtej pory moje umiejętności kulinarne ani trochę się nie zwiększyły.

– W takim razie najpierw koniecznie musimy napić się wina. Pół godziny później niosę do salonu dwa parujące talerze z zielonym makaronem penne. Od zapachu bazylii i orzeszków piniowych aż mnie kręci w nosie. – Jak tam w pracy? – pyta Sara, kiedy stawiam na ławie przed nią talerz, tak by mogła do niego dosięgnąć. Ponownie napełniam kieliszki winem i włączam Casablancę. Wiem, że ten film będzie tylko tłem dla naszej rozmowy. Obie widziałyśmy go już tyle razy, że nie musimy się na nim skupiać. – W porządku. – Upijam łyk wina, zastanawiając się, ile jej powiedzieć. Instynkt zawsze mi podpowiadał, żeby mówić Sarze o wszystkim, ale moje śledztwo należy do ściśle tajnych, a Sara jest obcokrajowcem. – Mo, jak zwykle świetna, ma ostatnio dużo spraw na głowie. A mój zespół... – Sara przechyla głowę, kiedy urywam, żeby zjeść trochę makaronu. – Pracuję z młodszą oficer, która wygląda i zachowuje się dokładnie tak jak Lucy MacFadden. – Porównanie to jest dość niesprawiedliwe, zważywszy na to, co Mo mi powiedziała o kwalifikacjach Sophie, ale wiem, że odniesienie do eleganckiej, głupiutkiej studentki, której ojciec zasiadał w parlamencie, da Sarze właściwy obraz. – Do tego okazało się, że jest irytująco inteligentna. No i ten Szkot, któremu się wydaje, że jest darem od Boga. Wchodzi do pokoju... – ...z taką miną, jakby już zaliczył wszystkie obecne w nim kobiety? – kończy za mnie Sara. – Właśnie! – To taki nasz dowcip. Moje ramiona nieco się

rozluźniają, kiedy upijam kolejny łyk wina. Dobrze jest pośmiać się z Sarą jak za dawnych czasów, jakby nie wydarzyło się nic złego. Niestety teraz wszystko się zmieniło. Wiem, że muszę jej powiedzieć. – Jest coś jeszcze. Na dźwięk zmiany w moim głosie Sara blednie. Ma wyraz twarze kobiety, która przywykła do złych wieści i teraz przygotowuje się na najgorsze. – Co takiego? – Jej drżąca dłoń z widelcem zastyga w połowie drogi między talerzem a ustami. – Wszystko w porządku – odpowiadam szybko. – Po prostu zdobyłam nowe informacje na temat Jareda. Marszczy brwi. – Nie rozumiem. – O jego śmierci. – Opowiadam jej, co się wydarzyło, wolniej i bardziej szczegółowo niż w rozmowie z Mo. Zaczynam od liściku od Chrisa. Na dźwięk jego nazwiska Sara lekko wydyma usta. Nigdy nie lubiła Chrisa. Jego energia i brak obycia przytłaczały ją. Jej zdaniem zachowywał się jak szczenię doga szalejące w sklepie z porcelaną. – Poszliśmy na kolację. Powiedział, że jego zdaniem śmierć Jareda nie była wypadkiem – To musiało być dla ciebie straszne – mówi Sara, a ja słyszę troskę w jej głosie. – Chodzi jednak o to... – urywam na chwilę i odkładam

widelec – że Chris może mieć rację. – Jordi... – Sara mówi łagodnym, cierpliwym tonem, którego używa tylko wtedy, kiedy uważa, że zachowuję się głupio. Nie, poważnie. Pojechaliśmy do koronera w Addenbrooke. Po wiedziała nam, że... – Byłaś w Cambridge? – przerywa mi. – Kiedy? – W piątek. Miałam ci powiedzieć w ten weekend. – Wbijam wzrok w talerz, czując się dziwnie winna. – Dlaczego pytasz? – Bez powodu – odpowiada zbyt szybko, z napięciem. Jest na mnie zła? Na pewno zazdrosna. Nigdy by nie pomyślała, że tam pojadę, ale skoro pojechałam, to chciałaby być u mojego boku – jak kiedyś. – W każdym razie ta lekarka powiedziała nam... – Przełykam ślinę, nie wiedząc, jak dobrać słowa. – Powiedziała, że Jared nie utonął. – Nie utonął – Sara powtarza powoli. – Jak to możliwe? – Już nie żył, kiedy znalazł się w wodzie. Chris jest przekonany, że Jareda zamordowano. Upija mały łyk wina.

– A ty? Przez chwilę się waham. – Nie widzę innego wytłumaczenia. Chciałabym, lecz żadne nie wydaje mi się przekonujące. Ciężko mi się pogodzić z tą myślą. Nie jestem naiwna, w pracy wiele razy stykałam się ze śmiercią. Ale Jared? Kto chciałby go zabić? Nie do wiary, że coś tak strasznego musiało się wydarzyć akurat tam. – Mnie to nie dziwi. Oczywiście nie mam na myśli Jareda – dodaje szybko Sara – tylko ogólnie college. – Naprawdę? Wierzysz, że w Cambridge mogło się stać coś takiego? – Dla mnie to ma sens. W tym mieście przez pięćset lat studiowali przyszli światowi przywódcy, naukowcy i przemysłowcy. Gdzie jest tyle pieniędzy i władzy, tam znajdą się i mroczne tajemnice. – Och, daj spokój! Może milion lat temu jakiś hrabia nasypał arszeniku do porto jakiegoś księcia, ale morderstwo? W naszych czasach? – Mówię tylko, że ja bym się nie zdziwiła. Nabijam na widelec trochę makaronu. – Dziekan nie zgodziłby się z tobą.

– Lord Colbert? To ten stary bufon jeszcze żyje? Kiwam głową. – Jedliśmy w Formal Hall kolację z nim i z lady Anną. – W Formal Hall? Boże kochany, Jordie, zaraz mi powiesz, że poszłaś nad rzekę i w imię dobrych, starych czasów zagrałaś w piłkarzyki. Wróciłaś na stare śmieci, co? – Nie... – urywam nagle. Przez lata unikałam myśli czy choćby najmniejszej wzmianki o Cambridge. A teraz, zaledwie parę dni po powrocie, już wsiąkłam z powrotem w ten świat. – W każdym razie dziekan mało co nie dostał zawału, kiedy zaczęliśmy go wypytywać o śmierć Jareda. – Na pewno nie chce, żebyście to rozgrzebywali, znowu narażali na szwank wizerunek college’u. Poza tym boi się, że możecie coś odkryć. Już chcę wyjaśnić Sarze, czym tak naprawdę lord Colbert się zdenerwował, ale szybko zmieniam zdanie. Infodyne to część mojego nieformalnego śledztwa. – Wydaje mi się, że moi dwaj współpracownicy mają się ku sobie. – Gwałtownie zmieniam temat. – Księżniczka i dar od Boga? Kiwam głową.

– Dziś po południu na zebraniu ciągle się na niego gapiła. A jemu najwyraźniej to nie przeszkadzało. – A tobie? To znaczy, czy ci to przeszkadzało? – Wcale nie! – zaprzeczam. – Dopóki nie przeszkadza nam to w pracy... – Widzę znaczące spojrzenie Sary. – Nie, nie jestem zazdrosna o Sophie. Sebastian jest atrakcyjny i poprzedniego wieczoru, jeszcze zanim się dowiedziałam, że będziemy razem pracować, rzeczywiście wpadł mi w oko. Ale jest arogancki, poza tym pracujemy razem i... – kończę tę paplaninę – niech go sobie weźmie. Poważnie. Po prostu nie wiem... Przez ostatnie dziesięć lat przyzwyczaiłam się do samotności. A teraz, tutaj... – Przypomniałaś sobie, jak bardzo jesteś samotna? – Nie odpowiadam. Sara ciągnie: – To zrozumiałe. Zasługujesz na wspaniałego faceta „Ty też” – mam ochotę dodać. Odkąd się znamy, Sara była sama. Raz, parę lat temu, napisała mi o krótkim romansie w Paryżu z mężczyzną, który moim zdaniem miał żonę. A teraz, kiedy się rozchorowała, jej szanse na stworzenie związku spadły właściwie do zera. – A co z Chrisem? – pyta. – A co ma być? – W sensie potencjalnego faceta. Zawsze cię uwielbiał.

– Och! – Jestem wytrącona z równowagi. – Nic się nie... – zaczynam protestować, ale milknę. Widziałam to w oczach Chrisa, w jego spojrzeniu, kiedy myślał, że nie widzę. – Chyba zawsze nas do siebie ciągnęło, lecz przez te lata zbyt dużo się wydarzyło. – Zapada krępująca cisza. Chrząkam. – Smakował ci makaron? – pytam, wskazując na talerz Sary. Od jakiegoś czasu nawet nie wzięła widelca, a jej talerz jest prawie nietknięty. – Bardzo. Jednak chyba już nie zjem więcej. – Prawie nic nie zjadłaś. – Nieprawda – protestuje ze śmiechem. – Za dużo mi nałożyłaś. Tylko ty dałabyś radę zjeść taką porcję. Uśmiecham się, spoglądając na swój pusty talerz. Zawsze przepadałam za węglowodanami. Ciągle jestem w biegu, więc na razie uchodzi mi to na sucho, ale kiedyś na pewno to obżarstwo się na mnie zemści. Znowu spoglądam na Sarę, zastanawiając się, czy już nie ma siły sama jeść. – Pomóc ci to dokończyć? – Nie, dzięki – odpowiada stanowczo. – Jestem najedzona. Było pyszne, naprawdę. Niosę talerze do kuchni, a potem włączam czajnik elektryczny i zmywam naczynia, czekając, aż woda się zagotuje. Parę minut później wracam do salonu z dwiema filiżankami

herbaty i talerzem herbatników w czekoladowej polewie. Podaję filiżankę Sarze, a ciastka kładę na niskiej ławie między nami. Wracam na kanapę i opieram się o poduszki. W Casablance akcja przenosi się do Paryża tuż przed wojną. Rick czeka na dworcu na Ilsę, która się nie pojawi. Tragiczni kochankowie, którzy poznali się w niewłaściwym czasie i musieli się rozstać. Ale Ilsa przynajmniej znowu zobaczy Ricka, chociaż będzie już za późno. Zamykam oczy i wyobrażam sobie, jak by to było wejść do kawiarni i znaleźć tam Jareda. – Hej! – Sara rzuca we mnie poduszką. Gwałtownie otwieram oczy i prostuję się, mrugając. – Obudź się! Chrapałaś! Trę oczy i podnoszę głowę z poduszki. Mam wrażenie, że spałam zaledwie parę minut, ale okazuje się, że film właśnie się skończył. – Zawsze zasypiałaś na filmach. – Sara chichocze. – Rany, przecież to ja powinnam dostać coś na sen. – To przez wino. – Wskazuję na drugą, do połowy pustą butelkę na ławie. – Już nie mam tak mocnej głowy jak kiedyś. – Wstaję niepewnie. – Zaraz wracam. Idę do łazienki. Przy wejściu zatrzymuję się na wspomnienie Sary leżącej na podłodze. – Sara – mówię po powrocie. Przez chwilę się waham, biorę głęboki wdech. Wkraczam na niebezpieczny teren. – Nie jest ci za trudno samej?

Rumieni się. – Daję sobie radę. Nie stać mnie na całodobową pielęgniarkę. Państwowa służba zdrowia najchętniej oddałaby mnie do domu opieki, a poza tym nie chcę, żeby ciągle po domu kręcił się ktoś obcy. – Może ja bym... – Co, miałabyś się tu wprowadzić? – Przerywa mi, piorunując mnie wzrokiem. – Niańczyć mnie? Nie wygłupiaj się. Podnoszę rękę. – Saro, proszę. Nie chciałam... – Ale ja mówię poważnie, Jordan. Uwielbiam cię i bardzo się cieszę, że przyjechałaś, ale jeśli zamierzasz poświęcić życie na opiekę nad umierającą kobietą, to lepiej złap najbliższy samolot do domu! Bezradnie patrzę, jak lawiruje między meblami, jedzie korytarzem do sypialni i trzaska drzwiami. Przez chwilę mam ochotę za nią pójść i przeprosić, ale to by jeszcze pogorszyło sytuację. Sarze przyda się parę minut na ochłonięcie. Wychodzę z domu na chłodne wieczorne powietrze. W mroku rozbrzmiewa cykanie świerszczy. Czuję wibrowanie na nodze. To moja komórka. Wyciągam ją z kieszeni.

– Halo? – To ja, Chris. – Chris! Próbowałam się do ciebie dodzwonić. Gdzieś ty się podziewał? – To długa historia. Wracam do Londynu. Muszę z tobą porozmawiać. – Ja z tobą też – odpowiadam, przypominając sobie skradzione dokumenty. – Muszę ci powiedzieć, że... – Nie tutaj – przerywa mi. – Powinniśmy porozmawiać osobiście. Będę za parę godzin. Zastanawiam się, gdzie on się podziewał. – Może jutro po pracy? – Na Marylebone High Street, tuż przy Weymouth jest pub Spade & Bucket. Spotkajmy się tam jutro o siódmej. – No to na razie. – Zamykam telefon i wracam do środka. Sara siedzi przy biurku w kącie. Ma świeżo umytą twarz, ale w kąciku oka widać ślad łez. – Przepraszam. Nie chciałam... Kręci głową. – To nie twoja wina. Chciałaś tylko pomóc. To ja

powinnam cię przeprosić. Czasami wszystko mnie denerwuje – dodaje łamiącym się głosem. Chcę powiedzieć, że rozumiem. Ale skąd miałabym wiedzieć, co czuje? Tak samo jak po śmierci Jareda. Nie odstępowała mnie ani na krok, lecz nie mogła tego przeżyć za mnie. Delikatnie ściskam jej ramię. – Zapomnijmy o tym, dobrze? Kiwa głową. – Kto dzwonił? – Chris. Znalazł coś, ale chce mi o tym powiedzieć osobiście. Jutro mamy się spotkać. Kiedy niosę do kuchni talerze i je myję, Sara włącza komputer, laptop z płaskim ekranem podłączony do stacji dokującej. – Fajny – rzucam, wycierając ręce i podchodząc do biurka. – Kupiłam go w zeszłym miesiącu. Jedyny luksus, na jaki sobie pozwoliłam. Moje jedyne okno na świat, więc szarpnęłam się na szybkie łącze wideo. Przypomina mi się, jak próbowałam nawiązać z nią kontakt listowny. Przez cały ten czas, a przynajmniej ostatnio, dzieliło nas zaledwie jedno kliknięcie. Gdybym tylko wiedziała.

– Naprawdę fajny – powtarzam. – Jeszcze go nie miałam, kiedy ostatnio rozmawiałyśmy – tłumaczy, jakby czytała w moich myślach. – I nie znałam twojego adresie – mailowego. – Chcę ją spytać, dlaczego w ostatnim liście nie podała mi swojego e – maila, lecz ona mówi dalej: – Jest wiele stron dla osób z ALS lub innymi chorobami, które utrudniają normalne funkcjonowanie. – W jej głosie brzmi nutka dumy. – Czasami rozmawiamy na czacie o badaniach nad lekarstwami łagodzącymi objawy. I o różnych innych rzeczach. Dosyć wolno piszę. Ale są syntezatory mowy. – Wiem, że myśli o przyszłości, kiedy już nie będzie mogła używać lewej ręki. – Pójdę już. Baw się dobrze. – Schylam się i całuję ją w policzek. – Postaraj się trochę odpocząć. Jutro zadzwonię. – Ruszam do drzwi. – Jordie? – Odwracam się. – Dzięki. Czterdzieści pięć minut później otwieram drzwi swojego mieszkania. Idę na górę do łazienki i puszczam do wanny silny strumień gorącej wody. Rozbierając się, znowu rozmyślam o śledztwie. Z powodu mojej rozmowy z lordem Colbertem – w każdym razie taki jest oficjalny powód – odsunięto nas od sprawy Infodyne. Wracam myślami do kolacji w Formal Hall, próbuję sobie przypomnieć, czy powiedziałam coś, co mogło zaniepokoić Colberta. Ale to głównie Chris mówił. Ciekawe, gdzie był i czego się dowiedział o śmierci Jareda. Jeszcze parę dni temu uważałam, że jego podejrzenia związane z tą tragedią to paranoja. Teraz i ja chcę usłyszeć odpowiedzi.

Ostrożnie wchodzę do wanny i rozkoszuję się gorącą kąpielą. Kiedy się odchylam, mój wzrok pada na ciemną plamkę na boku. Z wahaniem dotykam palcem miejsca tuż nad prawym biodrem. Rzadko zwracam uwagę na ten czarny tatuaż przedstawiający łabędzia, nie większy od srebrnej dolarówki. Teraz delikatnie go przyciskam, wracając myślami do przeszłości. Marzec 1998 – Cholera – klnie Chris, schylając się i podnosząc mnie ze stanowiska sternika. Obejmuję go za szyję, mocno do niego przywieram, próbując się osłonić od ostrego wiatru dmącego od rzeki. Nie lubię, kiedy ktoś mnie bierze na ręce, ale trudno się wspiąć po stromym brzegu Tamizy tak jak na brzeg rzeki Cam, więc chłopcy wnoszą mnie do łodzi i wynoszą na brzeg, żebym nie musiała razem z nimi brodzić po łydki w zimnej, brudnej wodzie. Stawia mnie na ziemi, a pozostali wciągają łódź. – Masakra. Szczękając zębami, w milczeniu potakuję. Te zawody to istna komedia pomyłek. Pogoda była paskudna, wiatr spychał łódź na bok, dlatego odcinek, który zwykle pokonujemy wciągu dwudziestu pięciu minut, przepłynęliśmy w dwukrotnie dłuższym czasie. Co gorsza, Mark uparł się, że będzie wiosłował, chociaż złapał grypę żołądkową i w połowie zawodów zwymiotował. „Fuj!” – krzyknął Nick, kiedy woda zmieszana z wymiocinami bryzgnęła w górę. Potem, jakieś dwadzieścia metrów przed metą, Andy złamał dulkę, w której siedziało jego wiosło, więc właściwie nie mógł wiosłować dalej. Do mety dosłownie się przeczołgaliśmy. Wnosimy łódź na przyczepę, na której następnego dnia

wróci do Cambridge, bierzemy prysznic i przebieramy się w hangarze, z którego korzystaliśmy przez cały tydzień. „Piąte miejsce!” – woła Chris, kiedy ogłaszają wyniki. Chłopcy wiwatują. W normalnych okolicznościach piąte miejsce byłoby dla nas porażką, ale tym razem ulżyło nam, że nie znaleźliśmy się na ostatnim. Piąte miejsce oznacza dobrą prędkość i precyzję. Później ktoś proponuje, żebyśmy coś przekąsili, więc idziemy do hinduskiej restauracji, którą wcześniej mijaliśmy na Putney High Street. Wiatr już się uspokoił, marcowe powietrze jest zimne i wilgotne po deszczu. W restauracji chłopcy jak zwykle po wyścigu rzucają się na jedzenie z wilczym apetytem: talerze pełne ciepłego chleba naan i papadum, curry w najrozmaitszych odmianach z dymiącym jaśminowym ryżem, a to wszystko spłukiwane kuflami piwa. Rozcierając nos jeszcze czerwony od zimna, patrzę na długi stół i chłopców, którzy – zwykle rozgadani – teraz zajadają w ciszy. Jared przy drugim końcu stołu podnosi głowę, spogląda mi prosto w oczy po czym odwraca wzrok. Serce szybciej mi bije. Minęły trzy miesiące od kolacji w Fairbairn i naszej rozmowy na dachu. Spotkaliśmy się dopiero w styczniu, kiedy wróciłam z ferii zimowych i poszłam do hangaru. W głębi ducha miałam nadzieję, że zacznie mnie traktować z większą serdecznością, on jednak odsunął się ode mnie jeszcze bardziej. Zmienił się też pod innymi względami, i to wcale nie na gorsze. Rzadziej wydziera się na załogę, nawet na mnie. Wciąż jest wymagający, ale widzę, że się hamuje, kiedy komuś wytyka błędy, które jego zdaniem są oczywiste, stara się mówić spokojnie. Zupełnie jak by wziął sobie do serca moją uwagę o tym, że chłopcy się go boją. Widelce szczękają o talerze, kiedy chłopcy kończą jeść,

i znowu zaczyna się dyskusja. – Skoro udało nam się na Tamizie z zepsutą dulką, to pomyśleć tylko, co zrobimy na Bumps – mówi Nick. – Jeśli tylko Mark się nie porzyga – wtrąca Ewan. Zakłopotany Mark podnosi kufel. – Za zwycięstwo! – głośno wznosi toast. Pozostali wahają się, nie chcąc zapeszyć. Chrząkam, chcąc przerwać tę niezręczną ciszę, a potem podnoszę kubek. – Za Ósemkę – mówię, oddając hołd naszej załodze, a nie celowi. Chłopcy dołączają się do toastu, serdecznie powtarzając moje słowa. – Nie ma drugiej takiej załogi jak nasza – mówi Chris, kiedy talerze znikają ze stołów, a pojawia się druga kolejka piwa. – Powinniśmy zrobić sobie tatuaże na jej cześć – proponuje Mark żartobliwie. Paru chłopców wybucha śmiechem. – Mark ma rację. – Cała grupa ze zdziwieniem odwraca się do Jareda, który przez większą część wieczoru milczał. – Tatuaż związałby nas na wieki. Przez parę sekund nikt się nie odzywa. – Teraz? – pyta Roger, mrugając oczami. – Czemu nie? – Jared wzrusza ramionami. – Dobrze. – Chris kończy swoje piwo. – Na co czekamy? Wychodzimy na ciemną ulicę. Chłopcy debatują nad logistyką wykonania tatuażu. – Słyszałem o dobrym salonie w Fulham – mówi Nick. Idziemy na przystanek autobusowy. Ciągnę się parę kroków z tyłu. Spostrzegam, że chłopcy idą jak oddział żołnierski: Chris prowadzi, Jared ochrania tyły. W ciągu

ostatnich paru miesięcy członkowie naszej załogi bardzo się zżyli. Częściowo dzięki wielogodzinnym wspólnym treningom nabrali pewności siebie, doskonaląc szybkość i siłę. Ale to nie wszystko: uwolnieni od apodyktycznego zachowania Jareda, mogą wreszcie się rozluźnić i pośmiać. Parę tygodni temu w pewien wyjątkowo ciepły dzień przyszliśmy do hangaru, jak zwykle spodziewając się treningu, ale okazało się, że Jared czeka na nas na łączce za hangarem, z piłką do rugby. „To dobre ćwiczenie na zwinność” – wyjaśnił, rzucając mi znaczące spojrzenie, kiedy podzieliliśmy się na drużyny. Chłopcy, śmiejąc się i żartując, rzucali do siebie piłkę, biegali i łapali, z twarzami skąpanymi w słońcu. W pewnej chwili Chris wpadł na Jareda i obaj upadli na ziemię, pociągając za sobą dwóch czy trzech innych graczy. I chociaż atmosfera w naszej załodze zmieniała się stopniowo przez cały semestr, to odniosłam wrażenie, że to właśnie w tamtej chwili Jared stał się jednym z nas i narodziła się Ósemka. Ta więź to nie tylko zsynchronizowane wiosłowanie. Chłopcy często chodzą razem do baru. Tego właśnie potrzebujemy, by przejść na wyższy poziom, wygrać w majowych zawodach. Mam nadzieję, że to wystarczy. Jedziemy nocnym autobusem do Fulham, rozwalamy się na pustych siedzeniach. Kiedy autobus wjeżdża na Putney Bridge, myślę o tatuażu. Chcą, żebym ja też go sobie zrobiła? Moi rodzice byliby przerażeni. Na pierwszym roku studiów razem z moją współlokatorką zastanawiałyśmy się nad tatuażem, ale wycofałyśmy się w ostatniej chwili. Tym razem to jednak co innego. Muszę to zrobić, muszę pokonać barierę dzielącą wioślarzy od sternika i stać się jedną z nich. Pół godziny później wchodzimy do salonu tatuażu w jakiejś bocznej uliczce – malutkiego, obskurnego sklepiku

prowadzonego przez mężczyznę, który sam nie ma żadnych widocznych tatuaży, ale z wielką chęcią ozdobi dziewięciu nowicjuszy. Z radia leci TheBoys Are Backin Town. – Jaki wzór wybieramy? – pyta Roger, kiedy oglądamy rysunki na ścianach przedstawiające smoki i demony. – Ten! – woła Chris, wskazując na łabędzia. Pozostali chłopcy mruczą z aprobatą. W głębi ducha mam ochotę się wycofać. Łabędzie na rzece są aroganckie i okropne. Nie chcę mieć wizerunku jednego z nich na stałe wyrytego na moim ciele. Z drugiej strony rozumiem wybór Chrisa. Łabędzie symbolizują władzę i wdzięk. Rysunek robi wrażenie swoją szczegółowością. Ptak wspina się na łapy i rozpościera skrzydła. – Pójdę pierwszy. – Chris rozpina koszulę i wchodzi za zasłonkę – Obok jest pub. – Simon rusza do drzwi. – Poczekamy tam na ciebie. – Ja też idę – mówi Andy. – Dajcie mi znać, kiedy będzie moja kolej. – Roger i reszta wychodzą za nim, zostawiając mnie i Jareda. Spoglądam na niego z niepokojem. – Nie idziesz z nimi? Macha ręką. – Nie, chcę już mieć to z głowy. Między nami zapada krępujące milczenie. Przez chwilę zastanawiam się, czy iść do pubu, zamiast siedzieć samotnie z Jaredem. Ale chłopcy już poszli, ich śmiech cichnie na ulicy. Jared siada na plastikowym krześle i bierze z niskiego stolika „Financial Times”. Obserwuję jego twarz, mam ochotę powiedzieć coś, co by przerwało to na pięcie, wrócić do rozmowy, którą prowadziliśmy na dachu, i nie potrafię.

Odwracam się i oglądam wzory tatuaży na ścianach. Po chwili zza zasłonki wyłania się Chris. – Nie było źle. Zapłaciłem za wszystkich – dodaje, wychodząc ze sklepu. – Ja stawiam. – Kto następny? – woła mężczyzna. Jared i ja spoglądamy na siebie. – Ja pójdę – proponuje. – Potrzymać cię za rękę? – szepczę żartobliwie, ale Jared z poważną miną kiwa głową. Ze zdumieniem uświadamiam sobie, że się denerwuje. Wchodzę z nim za zasłonkę. Kiedy ściąga koszulkę, wbrew sobie patrzę na jego umięśniony tors i na to miejsce tuż nad dżinsami. Oczywiście już wcześniej widywałam go półnagiego, kiedy tak jak inni chłopcy ćwiczył na ergometrze, a potem szedł pod prysznic. Ale teraz, gdy patrzę na niego z bliska, czuję jakąś nieznajomą tęsknotę. Jared wchodzi na stół i kładzie się twarzą do dołu. – Tutaj? – pyta mężczyzna, dotykając miejsca na tylnej stronie prawego ramienia Jareda. Jared kiwa głową, a wtedy mężczyzna przenosi wzór z papieru na jego skórę. Jared bierze mnie za rękę, jego długie, pokryte odciskami palce splatają się z moimi. Wzmacnia uścisk, kiedy tatuażysta przystawia maszynkę do jego ramienia. Twarz Jareda pozostaje bez wyrazu, patrzy prosto na mnie. Kątem oka widzę strużkę krwi spływającą z jego ramienia na stół. – Nie było tak źle – mówi już po wszystkim, schodząc ze stołu. Twarz ma bladą. – Jo, nie musisz tego robić. Jo, myślę, czując, jak się rumienię. Pierwszy raz tak się do mnie zwrócił. – Wiem. – Siadam. Stół jest jeszcze ciepły od jego ciała. – Chciałabym, żeby był malutki – mówię do tatuażysty, rozstawiając palce na dwa – trzy centymetry. – Tutaj. – Klepię

się tuż nad prawym biodrem. – Mam wyjść? – pyta Jared, kiedy rozpinam dżinsy. Przecząco kręcę głową. Kładę się i zsuwam spodnie po jednej stronie, odsłaniając kawałeczek różowej, koronkowej bielizny. Za sobą czuję oddech Jareda. Kiedy maszynka dotyka mojej skóry, zamykam oczy, wyciągam rękę i mocno łapię go za przedramię. Pół godziny później wychodzimy zza zasłonki. W poczekalni siedzi Roger, który właśnie wrócił z pubu. – Pozostali są zamknięci – mówi. Niektóre puby są zamykane o oficjalnej godzinie, ale goście, którzy w tym czasie siedzieli w środku, mogą zostać i pić dalej. – Wpadliśmy na chłopaków z Downing. Zaprosili nas na imprezę w Tideway Scullers. Pewnie tam pójdziemy, kiedy już to załatwimy. – Powodzenia, stary – mówi Jared i poklepuje Rogera po plecach. Na zewnątrz zrobiło się chłodniej. Marcowa noc jeszcze jest zimowa, nie wiosenna. Zapinam kurtkę i rozglądam się po ulicy. Jest całkiem pusta, tylko dwóch mężczyzn wychodzi z baru z kebabem na rogu. – Późno już. – Nie chce mi się iść na tę imprezę – mówi Jared. – Ale chyba nie mamy wyboru. Kiwam głową. Nie możemy wejść do pubu, a nie mamy klucza do mieszkania, w którym zatrzymała się załoga. Na rogu zatrzymujemy taksówkę. Wślizguję się na tylne siedzenie. Jared siada koło mnie i podaje kierowcy adres, pod którym jest impreza. W pewnej chwili czuję, że coś się ociera o moje ramię. Pod noszę wzrok. To Jared obejmuje mnie jedną ręką. Myślę, że ją cofnie, ale on tylko wygląda przez okno. Kiedy dojeżdżamy na miejsce, impreza już się na dobre

rozkręciła. Z drugiego piętra hangaru ryczy muzyka. Ogromna sala jest pełna chłopców i dziewczyn. Gadają i piją piwo z plastikowych kubków. Mijamy zaimprowizowany parkiet do tańca i idziemy do kąta, w którym wokół beczki z piwem zebrała się grupka ludzi. Chwilę później Jared wyłania się z tłumu, trzymając dwa kubki nad głową, żeby nie rozlać piwa. – Chodź. Wychodzimy na balkon. Od rzeki wieje ostry wiatr, więc jest tu zupełnie pusto. Otulam się kurtką. – Chcesz wrócić do środka? – pyta. Kręcę głową. – Tu jest dobrze. – Stajemy w kącie, z dala od wejścia. – Nie tak cicho jak na dachu kaplicy – dodaję – ale na pewno mniej strasznie. Bez słowa odwraca wzrok. Uświadamiam sobie, że czuje się zakłopotany całym tym wieczorem. Rozumiem, dlaczego zachowuje się z taką rezerwą. Żałuje, że opuścił gardę, jakby intymność naszej rozmowy odsłoniła jego słabość. – Denerwujesz się przed zawodami? – pytam w końcu, zmieniając temat. – Ani trochę. Przegrana w zawodach może być tak samo korzystna jak wygrana, może nawet bardziej. Rozumiesz, co mam na myśli? Rozumiem. Radzenie sobie z porażką w zawodach, dalsza praca pomimo przeszkód są dla Ósemki tak samo ważną umiejętnością jak inne. – Ale przed nami jeszcze długa droga – dodaje, zanim zdążę odpowiedzieć. – To był tylko sprawdzian szybkościowy. Jednak w zawodach... – Nie musi kończyć. Dziś był tylko wyścig na czas – my kontra zegar. Nie rozpraszały nas inne łodzie jak na regatach albo, co gorsza, kiedy goniła nas inna

załoga na Bumps. Kiwam głową. – Ale przyznasz, że załoga się zintegrowała? – Jak każda, którą znam – przyznaje. – Miałaś rację wtedy na dachu. Musiałem się trochę zrelaksować, żeby mogli się ze sobą związać. – Patrzy mi teraz prosto w oczy. – Jo, chyba ci jeszcze o tym nie mówiłem, ale ty też jesteś teraz lepsza. Naprawdę o wiele sprawniej radzisz sobie z załogą. Znowu Jo. Czuję gulę w gardle, aż trudno mi się odezwać. – Dzię – dziękuję – wyduszam z siebie. – Chyba oboje czegoś się od siebie nauczyliśmy. Nie odpowiada, tylko pochyla się nade mną. Uświadamiam sobie, że zaraz mnie pocałuje, i rzeczywiście – ułamek sekundy później zanim udaje mi się dokończyć tę myśl, zanim udaje mi się zdecydować, czy w ogóle tego chcę, jego pełne, ciepłe usta dotykają moich. Czuję się jak sparaliżowana. Zalewa mnie fala gorąca. W końcu ulegam i całuję go mocno. Otwiera usta, wpija się w moje wargi. Po chwili odrywamy się od siebie. Co właściwie się wydarzyło? Jared odwraca wzrok, oddycha ciężko. Wstaje i rusza do drzwi, a ja przez chwilę myślę, że chce mnie zostawić. – Chodź – mówi szorstko. Nie odwracając się, wyciąga rękę i prowadzi mnie przez tłum do wyjścia. Na zewnątrz przystajemy z wahaniem, nie wiedząc, co dalej. Z ciemnej ulicy dobiega śmiech. Rozpaczliwie oglądam się przez ramię. Nie chcę widzieć innych, nie teraz. – Tutaj – szepczę, ciągnę Jareda za hangar i otwieram drzwi do pomieszczeń, w których trzymane są łodzie. W środku panuje wilgoć, unosi się znajomy zapach drewna i terpentyny. Jared przyciąga mnie do siebie, znowu całuje – teraz mocniej i bardziej niecierpliwie. Potem prowadzi mnie

za stojaki na łodzie przyciska do betonowej ściany i nie przerywając pocałunku, przesuwa głodnymi rękami po moim ciele. Obejmuję go i przywieram do niego, nie bacząc na tępy ból w miejscu, gdzie niedawno zrobiłam sobie tatuaż, i na to, że mój mocny uścisk może sprawiać Jaredowi ból. Tym razem jest zupełnie inaczej, myślę. Na studiach nikt nie śpieszy się tak bardzo. Zwykle dochodzi tylko do pieszczot, a pełne zbliżenie należy do wyjątków. Ale z ruchu, jakim podnosi moją koszulkę, wiem, że przeskoczymy wszystkie etapy zalotów. Stanie się od razu wszystko: tu i teraz. Rozpinam jego spodnie i je ściągam. – Jesteś pewna? – pyta, zdyszany, między pocałunkami. – Tu jest tak zimno i brudno. – Nieważne – odpowiadam i znowu go całuję. Podnosi mnie, a ja obejmuję go nogami w pasie, nie przejmując się, że ktoś może usłyszeć mój krzyk.

12 Wchodzę do swojego gabinetu, spoglądam na zegarek i włączam laptop, który dostałam tego ranka. Jest piąta, jeszcze nie zdążyłam zadzwonić do Duncana. Planowałam zrobić to z samego rana, ale kiedy przyszłam do biura, czekał już młodszy oficer z wydziału politycznego, Bryce, który miał mnie oprowadzić po całej ambasadzie, czego do tej pory udawało mi się uniknąć. Nie skrywając braku entuzjazmu, szłam z nim od jednego gabinetu do drugiego, gdzie musiałam wypełniać formularze, by dostać identyfikator na stałe i laptop. Resztę dnia spędziłam na grzecznościowych, dziesięciominutowych spotkaniach z szefami różnych działów zorganizowanych przez Amelię, podczas których następowała typowa gadka szmatka w stylu „Gdzie pan służył/och, coś takiego/czy zna pan/i tak dalej”. Bill Wright, doradca polityczny, ambitny i przedwcześnie wyłysiały mężczyzna po czterdziestce, przyjął mnie wyjątkowo chłodno. Chyba miał mi za złe fakt, że dla pozorów umieszczono mnie w jego dziale, chociaż w rzeczywistości pracowałam dla Mo. Podnoszę słuchawkę telefonu i wybieram numer biura Duncana. Po trzech dzwonkach włącza się poczta głosowa. Pewnie wyszedł na cały dzień. Przypomina mi się, że mogłabym zadzwonić na jego komórkę. Wolę jednak go nie przestraszyć. Lepiej poczekać i spróbować jutro. Odwracam się do laptopa na stacji dokującej. Podrapana obudowa świadczy o tym, że komputer nie jest pierwszej nowości, ale z informacji o systemie domyślam się, że został zaktualizowany tak, by spełniać wymogi bezpieczeństwa. Loguję się, a kiedy pojawia się tapeta, klikam ikonkę z pocztą. Przewijam spam,

powitalny mail z bufetu i przypomnienie od pracownika ochrony o zabezpieczeniu laptopa. W połowie listy wiadomości widzę mail od Sebastiana. Spokojnie, myślę, czując dreszcz podniecenia. To tylko kolega z pracy, jasno dałaś mu to do zrozumienia. Klikam ikonkę wiadomości, która brzmi: „Znalazłem to po naszej rozmowie. S.”. Otwieram załącznik: raport komitetu praw człowieka ONZ dotyczący handlu żywym towarem. Prześlizguję się wzrokiem po oficjalnym wstępie na temat praw człowieka i statystykach dotyczących przemytu kobiet. Na dole znajduje się parę tekstów napisanych odręcznie w nieznanym mi języku. Pod spodem znajduję tłumaczenie. Nagłówek brzmi „Zeznanie Anny B. z Prisztiny”. Dołączone zdjęcie młodej kobiety jest tak niewyraźne, że prawie nic na nim nie widać. Tekst brzmi następująco: Był ranek w sierpniu 1996 roku. Nie pamiętam dokładnej daty Właśnie wychodziliśmy do szkoły, kiedy do domu wpadli jacyś mężczyźni. Byłam w toalecie, więc mnie nie widzieli. Słyszałam, co mówią. Początkowo myślałam, że to żołnierze, ale nie rozpoznawałam ich mundurów. Było ich pięciu, może sześciu. Oskarżyli mojego ojca o szpiegowanie dla rządu. Nie uwierzyli, kiedy powiedział, że jest zwykłym bibliotekarzem. Zastrzelili go w kuchni, mojego brata też, kiedy chciał uciec. Matka z krzykiem do niego podbiegła. Byłam pewna, że i ją zastrzelą, ale oni pchnęli ją na zakrwawioną podłogę i po kolei ją gwałcili. Potem poderżnęli jej gardło nożem. Podpalili nasz dom, ale zanim sobie poszli, zdążyłam uciec... Przerywam lekturę, czuję żółć w gardle. Oczywiście mniej

więcej wiedziałam, co się dzieje na Bałkanach, nawet jeszcze zanim Sebastian opisał mi szczegóły, ale informacje o tej wojnie ograniczały się do polityki separacji etnicznej lub bombardowań, które zniszczyły zabytkowe mosty i budynki. Dopiero po latach dowiedzieliśmy się o ludobójstwie i gwałtach, ale wtedy jeździłam po świecie, pracowałam dla rządu, walcząc z niesprawiedliwością w innych rejonach. Teraz nie mogę uciec przed prawdą – kiedy my bawiliśmy się w Cambridge, w miejscu oddalonym dosłownie o parę godzin lotu samolotem, trwała rzeź. Co robiłam, kiedy mordowano rodzinę Anny? Czuję wyrzuty sumienia. Wychowałam się w żydowskiej rodzinie, więc lekcja o holokauście na trwałe wryła się w moją świadomość. Często gościło u nas hasło „Nigdy więcej”. Moi rodzice, choć nie religijni, byli do niego bardzo przywiązani. W młodości brali udział w ruchu na rzecz praw człowieka, protestowali przeciwko zakazowi emigracji Żydów ze Związku Radzieckiego w okresie komunizmu. Kiedyś, podczas Paschy, ojciec powiedział mi, że walka o sprawiedliwość społeczną to obowiązek każdego Żyda, że powinniśmy uwolnić ludzi spod ucisku – tak jak kiedyś uwolniono nas. Ale wciąż nam się to nie udawało. Znowu spoglądam na ekran, przewijam na drugą stronę i zmuszam się do dalszej lektury. Anna wspomina, jak żołnierze zabrali ją do obozu, zamknęli w szopie razem z kilkoma innymi dziewczętami i codziennie wielokrotnie je gwałcili. Napisała, że miała więcej szczęścia niż inne. Te, które się rozchorowały, zostały wyciągnięte na zewnątrz i zastrzelone. Po wojnie, gdy żołnierze uciekli, Armia Wyzwolenia

uwolniła nas z obozu. Powiedzieli, że kiedy wkroczy ONZ, będziemy musiały wracać do naszych wiosek. Nie miałyśmy jednak, do czego wracać: nasze rodziny nie żyły, a domy zniszczono. Powiedzieli, że ludzie, którzy przeżyli, na pewno nam nie pomogą. Obwinia nas o sypianie z wrogiem, o dobrowolną kolaborację. Pozwolą, żebyśmy umarły z głodu na ulicy – o ile wcześniej sami nas nie zabiją. Nie miałyśmy, dokąd pójść. Mężczyźni powiedzieli, że pomogą nam wyjechać na Zachód. Zdobyli dla nas paszporty i wizy, załatwili przejazd w ciężarówce. Powiedzieli, że podróż kosztuje pięćset dolarów i że możemy odrobić te pieniądze na miejscu. Myślałam, że chodzi o pracę w restauracji albo przy sprzątaniu domów. Zmuszono nas jednak do spotykania się z mężczyznami i uprawiania seksu za pieniądze. Ja miałam szczęście: mogłam spotykać się z mężczyznami w barze. Zanim zabrali mnie do pokoju albo samochodu, kupowali mi drinka czy kolację. Inne dziewczyny, na przykład moja przyjaciółka Olga musiały przez całą noc, niezależnie od pogody, pracować na ulicy. Obsługiwałyśmy wielu mężczyzn, czasami pięciu czy sześciu w ciągu jednej nocy. Niektórzy sprawiali nam taki ból jak tamci żołnierze w obozie. Miałyśmy prawo tylko do parogodzinnego odpoczynku, potem musiałyśmy od razu wracać do pracy, nawet jeśli byłyśmy chore. W tym miejscu zeznanie Anny nagle się kończy. Raport opisuje, że po przyjeździe kobietom zabrano paszporty. Musiały płacić ogromne pieniądze za jedzenie i dach nad głową, ich długi rosły i nie mogły wrócić do kraju. Kiedy policja rozbiła gang sutenerów, Annę i dwanaście innych dziewcząt znaleziono w pokoju w Manchesterze. Spały na podłodze, po dwie, trzy

na jednym materacu. Drzwi były zablokowane od zewnątrz. Dwie z pięciu dziewcząt, z którymi Anna przyjechała do Anglii, zmarły: Olga z chorób i niedożywienia, inną dziewczynę udusi „klient”. Wracam na pierwszą stronę. Data na górze wskazuje, że Anna urodziła się 8 sierpnia 1981 roku. Teraz ma prawie dwadzieścia siedem lat. Gdzie jest? Jak udaje jej się żyć dalej? Próbuję ją sobie wyobrazić: nie musi już pracować, jako prostytutka, zaczęła nowe życie, znalazła pracę, może nawet chodzi do szkoły. Niestety rząd ograniczył fundusze na pomoc dla odratowanych kobiet, więc Anna – bez pieniędzy i wykształcenia – być może musiała wrócić na ulicę. Zamykam dokument, nie chcąc czytać podobnych zeznań, które prawdopodobnie bym tam znalazła. Czy Annie i innym lepiej by było w ojczyźnie? Wiem, że problem dotyczy nie tylko Bośni – mafia wykorzystuje pragnienie ucieczki od cierpienia i stworzenia lepszych warunków życia. To właśnie tych ludzi próbujemy powstrzymać. Nie takiej pracy się spodziewałam, prosząc o zlecenie w Londynie, by być blisko Sary. To się dzieje naprawdę. Ale nie spodziewałam się też zderzenia się z prawdą o śmierci mojego ukochanego ze studiów. Przytłoczona, wyłączam komputer i wychodzę z gabinetu. Jadę windą na parter. Kiedy idę korytarzem, na jego końcu po prawej stronie widzę Maureen pogrążoną w rozmowie z mężczyzną, którego nie rozpoznaję. Trzyma otwartą teczkę, coś mu pokazuje. Robię krok w jej stronę, próbuję nawiązać z nią kontakt wzrokowy, ale ona nie podnosi głowy i mnie nie zauważa. Staję parę metrów od niej, nie chcąc wyglądać tak,

jakbym podsłuchiwała. Parę minut później Mo podaje rękę mężczyźnie, który rusza w stronę wyjścia. – Cześć, Mo – mówię, podchodząc do niej. Mruga oczami, jakby zaskoczona moim widokiem, po czym zamyka teczkę i wkłada ją pod pachę. Czyżby próbowała coś przede mną ukryć? – Jordan. Co u ciebie? – W porządku. – Przez chwilę się waham. Chciałabym jej opowiedzieć o swoim śledztwie w sprawie śmierci Jareda, o tym, czego się dowiedzieliśmy razem z Chrisem, udowodnić, że to nie strata czasu. Ale nie tutaj. – Właśnie wychodziłam. – Zaczęłaś dochodzenie w sprawie nowych celów? – Tak – mówię i od razu czuję wyrzuty sumienia z powodu tego kłamstwa. – To dobrze. – Uśmiecha się, lecz twarz ma spiętą. Co ją tak stresuje? Nasze śledztwo czy coś innego? – Pogadamy jutro. – Zanim zdążę zareagować, odwraca się i kieruje ku windzie. Po wyjściu idę przez Grosvenor Square. Od mojego przyjazdu ociepliło się, słońce z determinacją próbuje się przebić przez warstwę chmur. Parę minut później docieram na Oxford Street i lawiruję po chodniku w tłumie turystów i klientów wysypujących się z domów towarowych.

Przecinam zatłoczone skrzyżowanie i mijam Selfridges, a potem skręcam w uliczkę prowadzącą na północ. Tłum rzednie, sklepy ustępują miejsca modnym butikom i kafejkom tuż przy ulicy, luksusowym restauracjom i winiarniom. Tutejsza, niemal wakacyjna atmosfera stanowi jaskrawy kontrast z przerażającym zeznaniem Anny B., które niedawno przeczytałam. To Londyn, którego ona i jej przyjaciółki nigdy nie poznają. Na Marylebone High Street po lewej stronie widzę pub Spade & Bucket. To bardziej restauracja niż pub. Jego ściany pomalowane są na przyjemny kremowy kolor, w kątach sali stoją subtelnie oświetlone ogromne rośliny doniczkowe. Na tablicy nad barem widnieje długa lista win i świeżych, zdrowych dań. W samolocie czytałam artykuł o modzie na gastro puby – połączenie pubu z restauracją – które w modnych dzielnicach wypierają bary serwujące rybę z frytkami. Trend ten wydaje się tu dość popularny. Sala jest pełna klientów siedzących gęsto przy stołach. Za oknem w głębi pubu widzę zatłoczony ogródek. Chwilę później do środka wpada Chris. – No, jesteś! – woła, jakby to on na mnie czekał. Dochodzę do wniosku, że byłby z niego kiepski tajniak. Ściska mnie mocno, jakbyśmy nie widzieli się od paru lat, a nie paru dni. Potem raptownie się odwraca, dwoma ogromnymi krokami przechodzi przez salę i zajmuje stolik, od którego właśnie wstają goście. – Chodź! – macha do mnie. Siadamy, a on przygląda się mojemu czarnemu swetrowi

z dekoltem w serek i wąskim spodniom khaki. Wpatruję się w jego twarz wciąż mając w pamięci rozmowę z Sarą. Czy Chris mnie pociąga? Z pewnością jest przystojny: ma szerokie bary i wygląda nieco jak sportowiec czy wojskowy, a taki typ ostatnio bardzo mi się podoba – może dlatego, że tak dalece się różni od mrocznego, ponurego stylu Jareda... Z zamyślenia wyrywa mnie kelnerka. – Wina? – pyta Chris. – Jasne – wypalam z nadzieją, że nie zauważył, jak się na niego gapiłam. – Mam ci mnóstwo do opowiedzenia – zaczyna Chris, kiedy kelnerka przynosi kufel guinnessa dla niego i kieliszek pinot noir dla mnie. – Ja też. Nie mogłam się do ciebie dodzwonić. – Marszczy brwi kiedy mówię, że ukradziono mi raport koronera. – Wiem, że miałam go przechować w bezpiecznym miejscu. Przepraszam. Chris przechyla głowę. – Dziwne. Dobrze, że to była tylko kopia. Zresztą doktor Peng powiedziała, że wydobędzie oryginał z archiwum. Ten ze zdjęciami. Przepraszam, że cię naraziłem na niebezpieczeństwo. – Niebezpieczeństwo? Jak to?

– Ktoś cię śledził, żeby ukraść raport. Aż strach pomyśleć, co by się stało, gdybyś się obudziła w obecności złodzieja. – Myślę, że trochę dramatyzujesz. – Zabrali coś jeszcze? – Waham się. Oczywiście Chris ma rację. Zwykły złodziej ukradłby mój portfel i pistolet. – Ktoś nie chciał, żebyśmy mieli dowody na to, że śmierć Jareda nie była wypadkiem – dodaje. Kręcę głową. – Teraz nic z tym nie zrobimy. No to czego się dowiedziałeś? Chris upija duży łyk piwa. – Wróciłem do portierni i pogadałem z Peterem Masonem. Uśmiecham się na myśl o podstarzałym portierze, który pracował w college’u chyba od momentu jego zbudowania. – Dziwne, że chciał z tobą rozmawiać. Myślałam, że dziekan mu zabroni. – Peter to mój stary kumpel. Kiedyś, gdy pracował na nocną zmianę, czasami przychodziłem do niego z whiskey i razem oglądaliśmy telewizję. Patrzę na niego, zaskoczona. Nie wyobrażam sobie eleganckiego i zarozumiałego Chrisa bratającego się z szeregowymi pracownikami uczelni. Ale z drugiej strony

zawsze był bardzo towarzyski i zrobiłby wszystko, żeby tylko nie wracać samotnie na noc do domu. – Złapałem go przed naszą kolacją w Formal Hall, zanim dziekan zdążył z nim porozmawiać – ciągnie. – I co ci powiedział? Spytałem, czy pamięta coś dziwnego z tego dnia, kiedy umarł Jared. Długo się zastanawiał. Dziesięć lat to szmat czasu, nawet jeśli w grę wchodzi takie wydarzenie. Przypomniał sobie tylko, że tuż przed śmiercią Jareda zostawiono dla niego paczkę w portierni. – No i? To mogło być cokolwiek, choćby wałówka od matki. Chris kręci głową. – Na tydzień przed końcem semestru? Mało prawdopodobne. Poza tym Peter zapamiętał tę paczkę, bo nie przyszła pocztą. Dostarczył ją jakiś mężczyzna w garniturze. Mam wrażenie, że ktoś ukłuł mnie szpilką. Pamiętam, że z oddali widziałam takiego mężczyznę, który rozmawiał na parkingu z Jaredem. Był starszy, nie pasował do studentów w dżinsach i flanelowych koszulach, ale był też zbyt elegancko ubrany jak na wykładowcę. Później, kiedy spytałam o niego Jareda, wykręcił się od odpowiedzi. Odparł, że mężczyzna ten miał jakiś związek z posadą wykładowcy, jaką mu proponowano na następny rok. Wydało mi się to dziwne, ale nie naciskałam.

Wiele takich drobiazgów zamiotłam pod dywan, chcąc się nacieszyć ostatnimi dniami razem przed swoim wyjazdem. – O co chodzi? – pyta Chris. – Po prostu... Nagle czuję czyjąś dłoń na ramieniu. Podnoszę wzrok i widzę przed sobą Sebastiana z dwiema szklankami piwa. – Dobry wieczór. – O, cześć – mówię zaskoczona. W brzuchu czuję łaskotanie. – Co za spotkanie. – Umówiłem się ze znajomą na drinka. – Wskazuje głową na bar. – Zobaczyłem cię i pomyślałem, że się przywitam. Rozglądam się po sali, zastanawiając się, czy przyszedł z Sophie czy z inną kobietą. Tłum zasłania mi widok. – Sebastianie, to mój przyjaciel, Chris Bannister. Razem studiowaliśmy Chris, to Sebastian Hodges, mój kolega z pracy. Chris kiwa głową. Nie podają sobie dłoni, tylko obrzucają się chłodnym spojrzeniem. Co za ironia losu, myślę. Dwaj mężczyźni, o których godzinę temu wspomniała Sara. Są zupełnie inni, każdy atrakcyjny na swój sposób.

– No cóż – odzywa się Sebastian po chwili niezręcznego milczenia – Będę już wracał. Bawcie się dobrze. Jordan, do zobaczenia w biurze. – Nie zachowałeś się zbyt miło – mówię do Chrisa, kiedy Sebastian odchodzi. – O co chodzi? Chris wzrusza ramionami i wraca do swojego piwa. – O nic. Po prostu ten gość mi się nie spodobał. Przyglądając się jego twarzy, myślę, że to nie wszystko. Taka arogancja nie pasuje do Chrisa. Może jest zazdrosny? – A więc Peter powiedział, że Jared dostał paczkę – zmieniam temat. Chris ogląda się przez ramię i chrząka. – Wiesz, może nie powinniśmy tutaj o tym rozmawiać. – Patrzę na niego z zaskoczeniem. W tym zatłoczonym, hałaśliwym pomieszczeniu nikt nas nie słyszy. – Po tym, co ci się przydarzyło w pociągu... no, nigdy nie wiadomo, kto tu może się kręcić. Mieszkam parę ulic dalej. Może przeniesiemy się do mnie? Waham się. Oczywiście na studiach wiele razy zostawałam z Chrisem sam na sam: piliśmy, oglądaliśmy filmy albo do późnej nocy graliśmy w karty w jednym z naszych pokoi. Ale teraz sytuacja się zmieniła. Minęło wiele lat, a pytanie Sary o jego zainteresowanie mną wciąż mnie prześladuje.

– No, chodź – nalega Chris. – Przecież cię nie ugryzę. Poza tym chciałbym ci coś pokazać. Ma rację. Zachowuję się jak idiotka. – Dobrze, chodźmy. Na zewnątrz jest już ciemno i o parę stopni chłodniej niż przedtem, ale powietrze wciąż jest przyjemnie łagodne. Idę z Chrisem na północ. Przez High Street docieramy na Marylebone Road. Auta nieprzerwanie pędzą w obu kierunkach po szerokiej ulicy. Chwilę później zmienia się światło, samochody i autobusy zatrzymują się, a my możemy przejść. Na rogu jakaś bezdomna kobieta siedzi na chodniku i prosi o drobne. Przyglądam się jej z zupełnie nowej perspektywy. Skąd się tu wzięła? Czy Anna B. też gdzieś żebrze? Sięgam do kieszeni, wyjmuję pięciofuntowy banknot i podaję kobiecie. Chris prowadzi mnie w mniejszą uliczkę. Zostawiamy za sobą ruch uliczny i zgiełk. – Po wyjeździe z Cambridge pojechałem do Walii do mamy Jareda – ciągnie cichym głosem. – Jego ojciec zmarł parę lat temu. Nic o tym nie wiedziałam. Zawsze wyobrażałam sobie rodziców Jareda takimi, jacy byli przed laty, kiedy poznałam ich na studiach. Jego ojciec był wysokim, małomównym mężczyzną, robotnikiem na emeryturze, z dużymi dłońmi

pokrytymi odciskami. Matka, drobniutka pomarszczona kobieta urodziła się w tym samym domku nad morzem, gdzie później wychowała swojego jedynego syna. Przez całe życie zaledwie parę razy opuściła ten zakątek. Pamiętam, jak ze strachem rozglądali się po college’u, zupełnie jakby się bali, że zaraz ktoś ich wyprosi i jakby byli boleśnie świadomi, że tu nie pasują. – Chyba się nie gniewasz, że nie wziąłem cię ze sobą. Wiem, że ciężko ci się wyrwać z pracy – dodaje. – Jasne, nic nie szkodzi – odpowiadam, wiem jednak, że Chris mówi to tylko z uprzejmości. Wiedział, że matka Jareda będzie bardziej skłonna porozmawiać z nim w cztery oczy. Kiedy się poznałyśmy, przyglądała mi się podejrzliwie. Byłam outsiderem, kobietą, która mogła odebrać jej syna. Odetchnęłam z ulgą, gdy się okazało, że jego rodzice nie przyjechali na mszę pogrzebową i że nie musiałam stanąć z nią twarzą w twarz. Cieszę się, że Chris mnie ze sobą nie wziął, ale z drugiej strony żałuję, że nie zobaczyłam rodzinnego domu Jareda, nie stanęłam na ziemi, na której wyrósł. Chris staje przed swoim domem i otwiera drzwi. Wchodzimy do zadbanego holu. Na drewnianym parkiecie leży wzorzysty dywan, na niskiej ławie stoi wazon z żonkilami. – Panie mają pierwszeństwo. – Chris puszcza mnie przodem po schodach. – Niestety mieszkam na ostatnim piętrze. Ruszam na górę. Po trzech stopniach przystaję.

– Najpierw muszę cię o coś spytać. Wpadłam na Duncana Laudera. – Co za ironia losu. Okłamuję Chrisa co do okoliczności swojego spotkania z Duncanem, a jednocześnie żądam od niego prawdy. Nie mogę jednak nic mu powiedzieć o swojej pracy, nie więcej, niż powiedziałam Sarze. – Wspomniał, że pytałeś o Jareda. Dlaczego mi nie mówiłeś, że się spotkaliście? Chris przez chwilę zastanawia się nad odpowiedzią. – Nie wiem – odpowiada w końcu szczerze. – Sądziłem, że to nieistotne. – Jak to? – Zanim się spotkaliśmy, zrobiłem rozpoznanie. Chciałem mieć jak najwięcej informacji o śmierci Jareda, żeby cię przekonać, że nie zwariowałem. Na studiach Jared kilka razy wspomniał o Duncanie. Zdaje się, że razem pracowali nad jakimś projektem. Pogadałem więc z Duncanem, ale nie miał dla mnie żadnych cennych informacji. Nie powiedziałem ci o tym, bo uznałem, że to nic ważnego. – Aha. – Wpatruję się w jego twarz. Dzięki mojej pracy umiem odgadnąć, kiedy ktoś kłamie, ale Chris nie mówi defensywnym tonem, a jego wytłumaczenie wydaje mi się sensowne. Nagle moja własna podejrzliwość mnie zawstydza. – W porządku. Pytałam z ciekawości. Znowu ruszam po schodach. Na ostatnim piętrze odsuwam

się na bok, aby Chris mógł wejść do mieszkania. – Witaj Chez Christopher. – Włącza światło i teatralnym gestem zaprasza mnie do środka. – Bardzo tu ładnie. Mieszkanie w stylu loftu zajmuje całą długość budynku. Otwartą przestrzeń narusza tylko niewielka nisza w miejscu, gdzie wyburzono ścianę między dwoma pokojami czy apartamentami. Wystrój jest nowoczesny i bardzo elegancki. Ciemny, lakierowany parkiet i dyskretne oświetlenie nadają wnętrzu atmosferę przytulności. Przez całą długość mieszkania biegnie ściana z surowych cegieł. Chris wskazuje na komplet wypoczynkowy na środku pokoju: niskie kanapy w stylu tapczanów wokół ławy ze szkła i metalu. – Rozgość się. Przyniosę coś do picia. Idzie do kuchni z granitowymi blatami wyposażonej w sprzęty z nierdzewnej stali. Siadam na pomarańczowej sofie bez poduszek, cały czas rozglądając się po mieszkaniu. Ściany ozdobione są czarno – białymi fotografiami autorstwa znanych fotografików, których nazwisk nie mogę sobie przypomnieć, i oprawionym plakatem z wystawy w Tate Modern. Widać tu rękę dekoratora wnętrz. Czegoś tu jednak brakuje: nie widzę ani jednej osobistej rzeczy, niczego Chrisowego. Przypominają mi się zdjęcia ze studiów, które widziałam u Sary. Jak to możliwe, że Chris, tak skupiony na przeszłości, nie zachował żadnych

pamiątek? – No i co powiesz? – pyta, przechodząc przez mieszkanie. Stawia na ławie butelkę czerwonego wina i dwa kieliszki. Na jego twarzy maluje się nadzieja, wygląda jak chłopiec czekający na pochwałę. – Pięknie tutaj. Uśmiecha się szeroko. – Moja siostra jest dekoratorem wnętrz, a to jej dzieło. Wiele moich rzeczy jeszcze leży w magazynie. To tłumaczy brak zdjęć, myślę, znowu karcąc się za podejrzliwość. – Skądś to znam. Całe moje życie zostało na poddaszu w domu rodziców. Siada koło mnie i ruchem głowy wskazuje w głąb mieszkania. – Przepraszam za bałagan. Sprzątaczka przychodzi dopiero w piątek. – Po raz pierwszy dostrzegam szeroki, nieposłany tapczan zarzucony ubraniami. Ten mały rozgardiasz działa na mnie uspokajająco, jest dowodem na to, że Chris nie planował mnie tu zwabić. Nalewa wina i podaje mi kieliszek. – Na zdrowie.

Stukamy się kieliszkami, upijam łyk wina. – Mmmm... – wzdycham, rozkoszując się bogatym, pełnym smakiem. Nawet moje niewyrafinowane podniebienie rozpoznaje różnicę między tym winem a napitkiem, który podano mi w pubie. – Zawsze byłeś znawcą. – W każdym razie znawcą win – mówi Chris ze śmiechem. – Cieszę się, że ci smakuje. To ostatnia butelka z limitowanej serii, którą przywiozłem jesienią zeszłego roku z Johannesburga. – Aha. – Ta wzmianka o RPA przypomina mi o Sarze. W myślach widzę ją, jak leży na podłodze, z wyrazem urażonej dumy na twarzy. – O co chodzi? – Nic, nic. No to opowiadaj. – Zakładam nogę na nogę. – Czego się dowiedziałeś od matki Jareda? – Oczywiście była zaskoczona, ale i ucieszyła się z mojego przyjazdu. – Kiwam głową, wyobrażając sobie, jak jej początkowa podejrzliwość topnieje pod wpływem uroku Chrisa. – Pytała, po co przyjechałem i dlaczego wypytuję o Jareda. – I co jej powiedziałeś? – Mniej więcej prawdę. Nic nie wspomniałem o tej sprawie z doktor Peng. Nie ma sensu sprawiać jej cierpienia, przynajmniej teraz, kiedy jeszcze nie wiemy wszystkiego. Powiedziałem jednak, że badam okoliczności śmierci Jareda

i że moim zdaniem paru spraw nigdy do końca nie wyjaśniono. – Jak to przyjęła? – To jest właśnie najdziwniejsze. Myślałem, że będzie zaskoczona, może się zdenerwuje. Ale wyglądało na to, że jej ulżyło. Powiedziała, że i ją dręczą różne wątpliwości. Nie wspominała o nich, bo nie wiedziała, z kim się nimi podzielić, a poza tym kto by chciał słuchać starej kobiety w żałobie? Ucieszyła się, że chcę z nią o tym porozmawiać. – Wątpliwości? – pytam, dopijając wino. – Po pierwsze chciała wiedzieć, dlaczego nie pozwolono, by zabrała Jareda do domu i pochowała go na tamtejszym cmentarzu. – Co takiego? – Mocniej, niż chciałam, odstawiam kieliszek, nie trafiając w podkładkę. – Dziekan powiedział, że rodzice Jareda nalegali, żeby został pochowany w Cambridge. – Najwyraźniej to nieprawda. – Chris dolewa mi wina. – Według pani Short władze college’u stwierdziły, że zgodnie z tradycją studenci, którzy umierają w Cambridge, są chowani na miejscu. Tradycja dotycząca tylko jednej osoby, myślę, upijając kolejny łyk wina i przypominając sobie o samotnym grobie Jareda nad rzeką. Może źle zrozumiała?

– Dziwne. – A to dopiero początek. Pani Short mówiła też, że to lord Colber powiedział jej o miejscu pochówku, kiedy zadzwonił z wiadomością o śmierci Jareda. Moja ręka z kieliszkiem zastyga w powietrzu. – Przecież nam powiedział... – ...że tej nocy, kiedy zginął Jared, nie było go w mieście. Rozcieram skronie. – To nie ma sensu. – Ma, jeśli lord Colbert próbuje coś ukryć. Jeśli nie chce, żebyśmy wiedzieli, że tej nocy był w mieście. Jared mógł zostać pochowany szybko, bez badania koronera w Walii. Powoli wypuszczam powietrze, próbując uspokoić natłok myśli. – Myślę, że wyprzedzamy fakty. Co jeszcze ci mówiła? – Nic więcej o jego pogrzebie. Ale jest coś jeszcze. Powiedziała, że parę dni przed śmiercią Jared zadzwonił do niej. – No i? – Zwykle dzwonił w niedziele. – Kiwam głową. Czasami

po niedzielnym lunchu szliśmy z Jaredem do automatu telefonicznego przy barze. Jedno dzwoniło do domu, a drugie czekało. – Ale według jego mamy zadzwonił we wtorek i chciał rozmawiać z ojcem, który poszedł na ryby. Poprosił więc ją. – O co? – O pieniądze. Chciał, żeby rodzice wysłali mu pieniądze. – Aha. – To mnie zaskakuje bardziej niż wszystko inne. Jaredowi nigdy nie brakowało pieniędzy. Dostawał stypendium – niezbyt duże, ale starczało mu na drobne wydatki, takie jak pizza raz na jakiś czas czy butelka wina na kolację w Formal Hall. – O ile poprosił? – Nie wymieniła konkretnej sumy, ale chyba dużo. Ile tylko mogła przysłać. Mówiąc jej słowami, miała „wyczyścić całą skarpetę”. Robi mi się niedobrze. Rodzice Jareda nie byli bogaci. Pewnego dnia powiedział mi, że kiedy był mały, jego matka dorywczo zajmowała się praniem i szyciem, żeby dorobić do pensji męża. Zawsze czułam, że Jared ma wyrzuty sumienia, mieszkając w luksusowym Cambridge, podczas gdy jego rodzice musieli ciężko harować na utrzymanie. Był zdecydowany bez ich pomocy skończyć studia i pomagać im, kiedy tylko sam zacznie zarabiać. Nigdy ich o nic nie prosił, chyba że pojawiła się jakaś awaryjna sytuacja. – Nie powiedział, po co mu te pieniądze?

– Nie. – To do niego niepodobne. – Wiem. Jego matka nie powiedziała nic więcej, a ja nie naciskałem. W każdym razie po jego śmierci władze college’u odesłały do domu jego dokumenty i inne rzeczy osobiste. Pokazała mi je. – Obejrzałeś wszystko? Chris kręci głową. – Lepiej. Namówiłem ją, żeby mi je pożyczyła. – Sięga za sofę i wyciąga średniej wielkości kufer. – Chris, jak...? – Wstaję, okrążam ławę i podchodzę z drugiej strony do kufra. Klękam przed nim i przesuwam dłonią po zakurzonym dębowym wieku. To kufer Jareda, ten sam, który trzymał w szafie w swoim pokoju. – Dziwne, że pozwoliła ci go wziąć. – Obiecałem, że w przyszłym tygodniu osobiście go odwiozę. To biedactwo chyba łaknie towarzystwa. Ogarnia mnie poczucie winy, kiedy myślę o matce Jareda, samej w maleńkim domku, za jedyne towarzystwo mającej tylko wspomnienia. Powinnam była do niej napisać, wysłać chociaż kartkę na święta, ale w głębi ducha bałam się jej, bałam się, że wini mnie za śmierć syna.

Powoli, ceremonialnie Chris podnosi wieko. W środku znajdują się dwie sterty równiutko ułożonych papierów, a pod nimi złożone ubrania. Kufer jest spakowany tak pedantycznie, jakby Jared sam to zrobił. – Już je przeglądałeś? – pytam, kiedy Chris wyjmuje plik papierów. Kręci głową. – Wróciłem zaledwie godzinę temu i od razu do ciebie zadzwoniłem. Pochylam się, sięgam do kufra i wyjmuję kurtkę. To nylonowo-flanelowa czerwono-czarna bluza z kapturem, taka, jaką nosi wielu wioślarzy. Za mała na Jareda. Uświadamiam sobie, że jest moja, i zsuwam się z kanapy na podłogę. Podnoszę kurtkę do twarzy i chłonę zapach potu i brudnej wody z rzeki, który dziesięć lat przetrwał w tej krypcie. – Pewnie zostawiłam to w jego pokoju. – W połowie majowego semestru zgubiłam tę kurtkę, a przynajmniej tak mi się wydawało. Teraz zastanawiam się, czy Jared celowo ją zachował, chcąc po moim wyjeździe mieć przy sobie cząstkę mnie. Kładę bluzę na podłodze obok, znowu sięgam do kufra i wyjmuję wielką, niebieską koszulkę. Jared miał ją na sobie w noc wyścigu na torze Tideway. Od razu wszystko mi się przypomina. Nasz pierwszy pocałunek. Szybko odsuwam od siebie te myśli. Na ramieniu, gdzie zrobił sobie tatuaż, wciąż widnieje plamka krwi. Podnoszę koszulkę do nosa i wącham ją. Pokój zamazuje mi się przed oczami i przez chwilę znowu jestem w pomieszczeniu za hangarem nad Tamizą, za plecami

czuję twardy, wilgotny beton, głowę wtulam w szyję Jareda. Chris chrząka. Wracam do rzeczywistości. Podniósł wzrok znad papierów i patrzy na mnie. Na jego twarzy malują się emocje, których nie potrafię odszyfrować. – Jestem pewien, że pani Short nie będzie miała nic przeciwko temu, jeśli zechcesz zachować jego rzeczy – mówi łagodnie. Nie odpowiadam. Bierze z kolan jakieś papiery i podaje mi je. – Podzielmy się nimi. Niechętnie odkładam koszulkę i biorę od niego plik kartek. Jared zachowywał wszystko rachunki ze studiów, zaproszenia na przyjęcia liściki, które ludzie zostawiali w jego przegródce. Swojego rodzaju pamiętnik z jego życia w college’u. Przerzucam dokumenty, przeglądam je szybko jak akta śledztwa w pracy, pomijam nieistotne papiery, szukam ważnych informacji. Ale nie znajduję niczego ciekawego to głównie informacje o treningach, plany na weekend. Grzebię dalej. Moja uwagę przykuwa złożona kremowa kartka. Rozkładam ją. Nagłówek brzmi „Porozumienie”. To umowa z podpisem Jareda i drugim, którego nie mogę odczytać. – Chris, co to może być? Bierze ode mnie dokument, szybko przesuwa po nim wzrokiem. – To coś związanego ze stypendium Jareda. Zostało podpisane przez Fundację MacLeoda w Nowym Jorku. Wygląda na to, że opłacili jego studia i ufundowali stypendium.

– Nie rozumiem. – Biorę od niego dokument i próbuję przyswoić tę informację. Oczywiście wiedziałam, że Jared dostawał stypendium, ale zawsze zakładałam, że od naszej uczelni. Dlaczego jakaś amerykańska fundacja miałaby opłacać jego studia? Nagle wydaje mi się obcy. Byliśmy razem tak krótko. Szybko zbliżyliśmy się do siebie, ale wciąż tylu rzeczy o nim nie wiem. Znowu biorę koszulkę Jareda i ściskam ją kurczowo, jakby mogła mi dać odpowiedź. – Patrz – mówi Chris chwilę później. Odkładam koszulkę i dokument i odwracam się do niego. Trzyma numer zawodnika z regat w Nottingham, zawodów, o których już dawno zapomniałam. – Dziwne, prawda? Jared był taki szorstki i praktyczny. Nigdy bym go nie podejrzewał o sentymentalizm. A tu okazuje się, że niczego nie wyrzucał. Te papiery to jak dokumentacja naszego studenckiego życia. – Tak. – Żałuję, że sama czegoś nie zostawiłam. Oczywiście zamierzałam zachować wszystko: zaproszenia, liściki, każdy skrawek papieru. Ale to było przedtem. Znowu spoglądam na papiery leżące na moich kolanach. Mój wzrok pada na inną kremową kartkę. Szybko ją wyciągam, zastanawiając się, czy rzuci więcej światła na to dziwne stypendium Jareda. Ale to tylko papier listowy z papeterii. Na górze widnieje napis „Hotel Vincci Via”, a pod spodem znajduje się adres ulicy w Madrycie. Może zanim się poznaliśmy, Jared pojechał tam na wakacje? Ta myśl wywołuje u mnie nieprzyjemny ucisk w brzuchu. Jak większość ludzi, niewiele uwagi poświęcam życiu poza chwilą obecną. Życie

Jareda ogranicza się dla mnie do tego jednego roku naszej znajomości. Boli mnie świadomość, że straciłam tyle lat jego życia, że nie wiedziałam o jego wakacjach, kochankach i imprezach przed naszą erą. Prześlizguję się wzrokiem przez kartkę. Nieczytelne notatki spisane chaotycznym charakterem pisma Jareda, numer telefonu. Na dole nabazgrał: „M. J. A., Trin. H. #3”, a niżej liczbę „3284”. W górnym prawym rogu widnieje data: 10 maja 1998 roku. Po plecach przechodzi mi dreszcz. W tamtym okresie byliśmy razem. Może te stara papeteria, którą przywiózł z wakacji i później w pośpiechu wyjął z szuflady, żeby coś zapisać? Tamtej wiosny wyjechał z Cambridge na jakąś konferencję. Nie przypominam sobie, nie wiem dokąd. Wtedy myślałam, że do Londynu. Ale teraz okazuje się, że może za granicę. Składam kartkę. – I co ty na to? – Nie wiem. – Chris marszczy brwi. – Może to nic ważnego, jakiś świstek z wakacji. – Może. – Chcę odłożyć kartkę na stertę papierów, ale nie mogę wypuścić jej z dłoni. Nie chcę puścić czegoś, co napisał i trzymał Jared – Mogę to sobie zatrzymać? – Jasne. Mama Jareda na pewno nic nie zauważy. Znowu odwracam się do sterty papierów. Na jej dnie leży

plik kartek spiętych zszywaczem. Wyciągam je. To fotokopie jakiegoś dokumentu napisanego po arabsku. – Patrz. – Podaję je Chrisowi. Przegląda dokumenty i wzrusza ramionami. – Wygląda, że to jakieś badania. – Ale Jared zajmował się zbrodniarzami wojennymi w Europie – przypominam mu. – I na pewno nie znał arabskiego. – Nie mam pojęcia. – Mogę to też wziąć? Poproszę kogoś w departamencie, żeby to dla mnie przetłumaczył. Chris kiwa głową. Biorę dokumenty i wkładam je do torby, a potem wracam do reszty papierów. Widzę jak przez mgłę, mrugam oczami, które stały się suche i zmęczone. Spoglądam na zegar na ścianie. Minęła jedenasta. – Późno już – mówię. – Zupełnie straciłam poczucie czasu. Chris niechętnie podnosi wzrok. – Jeśli chcesz, możemy do tego wrócić jutro. – Zaczyna chować z powrotem papiery do kufra. – A to co? – Pochylam się w jego stronę. Na samym dnie, niemal niewidoczna pod parą wyblakłych dżinsów, leży koperta z czerwono – niebieskim

wzorkiem. Kiedy Chris ją wyjmuje, rozpoznaję logo British Airways. – Pewnie bilety z wakacji – mówię, zastanawiając się, czy to bilet do Madrytu. Chris podaje mi otwartą kopertę. – Raczej nie. W środku znajduje się niezużyty bilet na samolot, taki do odrywania, jakich używano, zanim linie lotnicze wprowadziły bilety elektroniczne. Otwieram plan podróży przypięty do biletu. Bezpośredni lot z Gatwick do Rio de Janeiro. Data odlotu: 1 lipca 1998 roku, zaledwie parę tygodni przed śmiercią Jareda. – Może miał plany na lato... – Sama nie wierzę w to, co mówię. Jared nie wyjechałby, nic mi o tym nie wspominając. Chris kręci głową, po czym wskazuje na górę strony. Liczba podróżnych: 2. – Nie wybierał się tam sam. Szybko zaglądam na drugą stronę. O Boże. – Wstrzymuję oddech na widok swojego nazwiska. – Chciał pojechać z tobą – mówi Chris ponuro. – Jordie...

to bilety w jedną stronę. Chciał z tobą wyjechać i już nie wrócić.

13 Przez parę sekund patrzę w milczeniu na bilety. – Nie rozumiem – mówię w końcu. – Nic ci o tym nie wspomniał? Planowaliście wspólne wakacje po zakończeniu semestru? – Kręcę głową przecząco. – Może chciał ci zrobić niespodziankę – upiera się Chris. – Niemożliwe. W tym tygodniu miałam wrócić do Stanów i Jared o tym wiedział. – Zaglądam do koperty z biletami i wyjmuję rachunek – Zapłacił gotówką. – Może nie chciał, żeby ktoś się dowiedział, dokąd jedziecie. – Ale w takim razie dlaczego podał nasze prawdziwe nazwiska? – Widzę, że Chris bez słowa wzrusza ramionami. – Pewnie dlatego poprosił matkę o pieniądze – dodaję. – Mało prawdopodobne. – Chris pochyla się nade mną. – Spójrz tutaj – wskazuje na datę kupna: osiemnasty maja. – Kupił bilety na miesiąc przed telefonem do domu. Ale zaledwie parę dni po powrocie z Madrytu, przypominam sobie hotelową papeterię. Wracam myślami do ostatniego semestru w Cambridge. Nasz ostatni wspólny miesiąc przesycony był desperacją. „Wyjedź ze mną” – mówił często, zamykając oczy i wskazując na odległy punkt na mapie wiszącej nad jego biurkiem. Wydawało mi się, że w ten sposób

chciał mi dać do zrozumienia, żebyśmy się nie rozdzielali, że ta metafora ucieczki przed naszym nieuchronnym rozstaniem i okolicznościami, które miały zakończyć nasz związek. Nie miałam pojęcia, że mówił poważnie. Chris bierze ode mnie bilety i odkłada je na bok. – Wróćmy do tego jutro. Może znajdziemy jakieś wytłumaczenie tej podróży. Niechętnie biorę plik papierów, które przeglądałam, i chowam je z powrotem do kufra, wciąż myśląc o biletach do Rio. Nagle moja dłoń trafia na coś grubego w samym środku pliku. Wyciągam zdjęcie. To fotografia Ósemki grającej w rugby na trawniku obok hangaru – tego marcowego dnia, kiedy Jared przyszedł z piłką. W tamtym okresie zawsze nosiłam ze sobą aparat fotograficzny, chcąc zarejestrować każdą chwilę. Teraz się zastanawiam, kiedy zrobiłam ostatnie zdjęcie. Przesuwam palcami po roześmianych, beztroskich twarzach chłopców. Miesiąc później Jared zginął, a Ósemka rozpadła się na zawsze. Ale w chwili uwiecznionej na zdjęciu pozostaliśmy na całą wieczność młodzi i szczęśliwi. Chris pochyla się nade mną, żeby obejrzeć zdjęcie. Na policzku czuję jego ciepły oddech. – Prawie zapomniałem o tamtym dniu. – Ja też. – Łzy napływają mi do oczu zbyt szybko, bym zdążyła je powstrzymać.

– Nie płacz. – Wstaje z kanapy. – Przyniosę ci chusteczkę. Nigdy nie radził sobie ze smutkiem, myślę, kiedy idzie do łazienki. Po chwili wraca z zawstydzoną miną. – Chusteczki się skończyły, ale gdzieś tu mam papierowy ręcznik... Kręcę głową. – Już dobrze. Przepraszam. – Ocieram oczy rękawem. Chris siada na podłodze obok mnie. – Po prostu... – Wiem. – Obejmuje mnie. Z wdzięcznością zamykam oczy i pozwalam się przytulić. Jego ciepły, piżmowy zapach przypomina mi studia i hangar, ostatni raz, kiedy czułam się szczęśliwa i bezpieczna. Przez chwilę mam wrażenie, że to Jared mnie przytula i głaszcze po głowie. Ale Jared nie żyje i nic – ani jego ubrania i dokumenty, ani bliskość jego przyjaciela – nie może tego zmienić. To sprawia tylko, że moja strata staje się jeszcze bardziej rzeczywista. Nagle pogrążam się w otchłani rozpaczy, czuję ból tak żywy i świeży, jakby Jared umarł wczoraj. Właśnie tego bałam się najbardziej, wracając tutaj, to przed tym uciekałam przez dziesięć lat. Rozpaczliwie płaczę, wciskając twarz w ramię Chrisa i nie obchodzi mnie czy to go krępuje. Po paru chwilach przestaję szlochać. – Przepraszam – mówię, próbując złapać oddech.

Chris nie odpowiada. Podnoszę głowę. Uważnie się we mnie wpatruje, dzieli nas dosłownie kilkanaście centymetrów. Potem ujmuje moją twarz w dłonie i kciukami ociera mi łzy z policzków. Spogląda na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, którego nie widziałam od lat. – Jordie... – Chris... – zaczynam, ale wtedy on mocno mnie całuje. Zastygam całkowicie zaskoczona. Nie chciałam tego, ale ciepło jego ciała jest takie miłe, a jego dotyk przynosi ulgę mojemu cierpieniu. Oddaję mi pocałunek, rozpaczliwie próbując pozbyć się bólu. Wracam myślami do Balu Majowego i pocałunku, do którego nigdy nie powinno dojść i który przypieczętował nasz los. Przestań, myślę, próbując pozbyć się tego obrazu z umysłu. To nie ten pocałunek. Nie jesteśmy tamtymi dzieciakami. Czuję falę gorąca, kiedy Chris przyciska mnie do podłogi, jedną rękę trzymając pod moją głową, a drugą rozpinając mi bluzkę. Kiedy przesuwa dłońmi po moich piersiach, przypomina mi się pistolet i dopiero po chwili uświadamiam sobie, że tego dnia go nie wzięłam. Spoglądam na Chrisa, przez moja głowę przemykają tysiące sprzecznych emocji. Powinniśmy przestać porozmawiać o tym, co się między nami dzieje. Ale Chris ma zamknięte oczy, a jego dłonie wędrują pod moje biodra. Zamykam oczy i poddaję się jego pieszczotom. Łapię go za ramiona i przesuwam dłońmi po mięśniach pleców. Potem siadam na nim i zdzieram z niego spodnie. Wolę go ujeżdżać niż być ujeżdżaną. Czuję narastające

pożądanie. Po wszystkim przewracam się na bok i zamykam oczy. – Zadałem ci ból? – pyta Chris, przyciągając mnie do siebie. Zaprzeczam ruchem głowy. Całuje moje policzki i powieki. Jego pełen szacunku dotyk zdradza mi uczucia, o które go podejrzewałam, mówi o nieodwzajemnionej miłości. Poruszam się i czuję coś pod plecami. Koszulka Jareda. Czuję zimną falę żalu. Nie powinnam była do tego dopuścić. Dziesięć lat temu przerwałabym, wiedząc, że źle robię. Dziesięć lat temu kazałabym Chrisowi przestać. Ale teraz jest już za późno. Chris całuje mnie od szyi aż po brzuch odsłonięty przez na wpół rozpiętą bluzkę. Dla niego to dopiero początek. Żołądek podchodzi mi do gardła. Odsuwam się od niego i siadam. – Powinnam już iść. Poważnieje. – Wychodzisz? Myślałem, że po tym, co się stało... Nagle zaczynam rozumieć. Dla mnie to był impuls, sposób na stłumienie bólu. Ale on od dawna tego pragnął, a jego marzenie wreszcie się spełniło. Odwracam się do niego.

– Chris, nie możemy tego robić. Uśmiecha się. – Wydaje mi się, że właśnie zrobiliśmy. Mówię poważnie. – Wkładam majtki. – Wiesz, o co mi chodzi. Rumieni się. – Dlaczego nie? – dopytuje się, nieprzyzwyczajony do odmowy. Z tysiąca powodów. Przytłacza mnie zmęczenie. Powinnam mu wszystko wyjaśnić, ale znam upór Chrisa, a teraz nie mam siły na dyskusję. – Słuchaj, przepraszam. Jestem zmęczona, a jutro wcześnie rano muszę iść do pracy. Porozmawiajmy o tym kiedy indziej, dobrze? – Nie ma sprawy – odpowiada szybko, myląc tę zwłokę ze zgodą. – Może jutro, kiedy wrócisz, żeby dokończyć przeglądać papiery... – Dobrze. – Wstaję, chcąc jak najszybciej wyjść. Spoglądam na bluzę i niebieską koszulkę leżące obok kufra. Przez chwilę się waham. Czy zachowam się dziwacznie, prosząc mężczyznę, z którym właśnie się przespałam, o pamiątkę po byłym chłopaku? – Mogę to wziąć? Chris przytakuje bez najmniejszego zdziwienia.

– Znaleźliśmy parę ciekawych rzeczy i myślę, że robimy postępy – mówi z entuzjazmem, odprowadzając mnie do drzwi. Jest szczęśliwy i wyluzowany jak za studenckich czasów. Myśli, że zostaniemy parą. – Na rogu jest postój taksówek... – Dzięki, dam sobie radę. – Pochyla się i zanim zdążę zareagować całuje mnie długo i mocno. Delikatnie się odsuwam. – Porozmawiamy jutro. Na ulicy zatrzymuję się, żeby złapać oddech, a potem idę na róg i wsiadam do jednej z dwóch taksówek. Co właściwie się stało? Kiedy samochód jedzie przez ciemne ulice, wracam myślami do chwili tuż przed naszym pocałunkiem. Czy w jakiś sposób zachęciłam Chrisa? I dlaczego go nie powstrzymałam? W pewnym sensie było mi dobrze: Chris zawsze mi się podobał. Nigdy nie wzbudzał we mnie takiej namiętności jak Jared, po prostu wydawał mi się atrakcyjny jak David Beckham albo George Clooney. Dochodzę do wniosku, że była to potrzeba fizyczna wzmocniona widokiem rzeczy Jareda. Ale dla Chrisa to było coś więcej. Widzę jego twarz na chwilę przeć pocałunkiem, pożądanie w jego oczach. Lata temu widziałam u niego to spojrzenie, ale nigdy nie chciałam dopuścić do siebie świadomości co oznacza. Jego uczucia pozostały niezmienione. Teraz je przywołałam i się nimi bawiłam. Kiedy oświadczyłam nagle, że wychodzę, wyglądał na zranionego. Potem znowu myślę o Jaredzie i biletach na samolot. Dlaczego mi nie powiedział o swoich planach? I dlaczego

właśnie Rio? Nasze fantazje dotyczyły Afryki, Grecji i krajów śródziemnomorskich. Nigdy nie braliśmy pod uwagę Ameryki Południowej. Rio to ogromne, zatłoczone miasto, zupełnie niepasujące do podróży po odludziach, jakie planowaliśmy. W wielomilionowym tłumie łatwo się schować. Sięgam do torby i wyjmuję bilety. Jared kupił je zaledwie parę dni po konferencji w Madrycie. Coś tam się stało, coś, co sprawiło, że chciał uciec i zabrać mnie ze sobą. Przypomina mi się, że Duncan wspominał o Madrycie. Może wie przed czym Jared chciał uciec? Obiecałam Sebastianowi i Sophie, że jeszcze raz skontaktuję się z Duncanem i spytam o dokumentację finansową. Już raz naraziłam nasze śledztwo, zadając Duncanowi niewygodne pytania na temat śmierci Jareda. Czy odważę się zaryzykować znowu? Kiedy ściskam bilety w dłoni, moja determinacja rośnie. Intuicja mi podpowiada, że to, co się wydarzyło w Madrycie, ma jakiś związek ze śmiercią Jareda. Na pewno warto zaryzykować. Dwadzieścia minut później otwieram drzwi swojego mieszkania i wchodzę na górę. Jestem wykończona, ale nie mogę od razu położyć się do łóżka. Idę do łazienki i puszczam silny strumień wody z prysznica. Przez parę minut stoję pod gorącą wodą, bezmyślnie, zupełnie otępiała. Potem dokładnie się szoruję, jakbym chciała z siebie zmyć to, co się stało. Wreszcie, mokra i naga, tylko w ręczniku, padam na łóżko. Natychmiast zasypiam, ściskając w dłoni koszulkę Jareda. Jakiś czas później budzę się. W pokoju jest jeszcze ciemno, ale po hałasie śmieciarki na ulicy domyślam się, że już prawie

świta. Głowę mam ciężką od nadmiaru wina, a mięśnie bolą mnie jak po treningu, tyle że w innych miejscach. Przypominam sobie Chrisa, twardy parkiet pode mną, ciężar jego ciała na mnie. Jezus Maria. Co ja zrobiłam? Nie chcąc leżeć sam na sam z tymi myślami, przewracam się na bok i siadam. Za dwadzieścia szósta. Już nie mogę się doczekać, kiedy spytam Duncana o Madryt, ale jest jeszcze za wcześnie. Idę do łazienki i myję zęby. Moje odbicie w lustrze patrzy na mnie potępiająco, oczy mam podpuchnięte, a policzki zaczerwienione i piekące od zarostu Chrisa. Rzucam okiem na prysznic, lecz dochodzę do wniosku, że najpierw pobiegam, więc tylko ochlapuję twarz wodą. Muszę to z siebie wypocić. Pięć minut później, w granatowych spodniach od dresu i białym T – shircie z długimi rękawami, zamykam drzwi i wybiegam na ulicę. Poranne powietrze jest rześkie i chłodne, a chodnik wilgotny, jakby w nocy padało. Odwracam wzrok od rzeki i biegnę w stronę mostu Hammersmith, po drodze mijając szereg wąskich domów stojących tyłem do rzeki. W moich myślach pojawia się twarz Chrisa, ale odsuwam od siebie ten obraz. Żadnego myślenia podczas pierwszych pięciu minut biegu – taka jest zasada. Domy po mojej prawej stronie stają się coraz rzadsze, ustępują miejsca zaniedbanemu parkowi. Docieram do podstawy mostu Hammersmith i zaczynam się wspinać, mijając paru innych joggerów i kilku przechodniów z psami. Krew szybciej krąży mi w żyłach. Czuję, jak mięśnie moich nóg się rozluźniają, a w głowie rozjaśnia. We mgle wiszącej nad rzeką dostrzegam ósemkę wiosłującą dla

rozgrzewki. Most schodzi na dół i po paru minutach znajduję się na drugim brzegu. Przez chwilę się waham. Jeśli skręcę w lewo, dojdę do mostu Putney, skąd mogę pobiec prosto do domu. Będę jednak musiała minąć hangary na łodzie, a z tym sobie nie poradzę, nie dzisiaj. Skręcam więc w stronę Barnes. Tu brzeg jest mniej zadbany, przy opustoszałej ścieżce rosną rzadkie drzewa i krzaki. Mgła zgęstniała, zasłaniając widok przede mną. Świergot ptaków i tupot moich nóg przerywają po ranną ciszę. Biegnę szybciej, pod moim sportowym biustonoszem zbiera się pot. Znowu przypominam sobie twarz Chrisa. Pięć minut minęło – już nie mogę się wykręcić od rozmyślań. Dla mnie to, co się wydarzyło zeszłej nocy, wynikało z fizycznej potrzeby zrodzonej z żalu na widok pamiątek z przeszłości. Skończyło się w tej samej chwili, gdy się zaczęło. Zaspokoiłam swoją ciekawość, a pomysł stałego związku z Chrisem wydaje mi się absurdalny. Dla Chrisa była to jednak nie tylko przygoda na jedną noc, lecz coś bardzo ważnego. I wierzy, że zostaliśmy parą. Pragnie mnie. Dziś muszę z nim porozmawiać, wyjaśnić, że nie możemy stać się dla siebie kimś więcej niż przyjaciółmi. Nie będzie to łatwa rozmowa. Uwielbiam Chrisa i nie mogę znieść myśli o tym, że muszę go zranić. Narasta we mnie niepokój. Nie znoszę takich rozmów. Kilka razy przeprowadzałam je z Mikiem w Waszyngtonie. Nie rozumiał, dlaczego nie chcę poznać jego rodziców, bardzo cierpiał, kiedy wykręciłam się od rozmowy o wspólnej

przyszłości. Z Jaredem było inaczej. Nas: związek był jak oddychanie – naturalny od pierwszego pocałunku, i nie musieliśmy o niczym rozmawiać. Nagle słyszę za sobą głośny trzask. Zatrzymuję się i odwracam Mgła otula mnie szczelnie, zasłania ścieżkę, widoczność nie przekracza metra. Ogarnia mnie strach. Rozglądam się na boki, bezskutecznie usiłując dojrzeć brzeg rzeki i drzewa. – Halo? – wołam. Mój głos niknie we mgle. Nikt nie odpowiada. Ciarki mi przechodzą po plecach. To pewnie inny jogger, ale przecież odkąd przeszłam przez rzekę, nie widziałam ani jednego. Przypomina mi się powrót z Cambridge i zniknięcie moich dokumentów. Czyżby ktoś mnie śledził? Odruchowo sięgam ręką do pasa, lecz nic nie znajduję. Cholera, zostawiłam pistolet w domu. Wbrew ostrzeżeniom Maureen uznałam, że nie będzie mi potrzebny, nie tutaj. Rozlega się kolejne trzaśnięcie, a ja aż podskakuję. Teraz dźwięk rozlega się przede mną, tym razem jest stłumiony, dobiega z większej odległości. Pewnie to tylko wiewiórka. Potrząsam ramionami, żeby się rozgrzać. Nikogo tu nie ma, myślę, ale wcale się nie uspokajam. Dzięki swojej pracy dobrze wiem, kiedy ktoś mnie obserwuje, i rzadko się mylę. Po raz ostatni spoglądam w gęstą mgłę przed sobą, odwracam się i szybko biegnę do domu. Kwiecień 1998 Jedziemy rowerami drogą prowadzącą z Cambridge. Budynki college’ów znikają za naszymi plecami, hałas miasta cichnie. Droga przechodzi w wąską alejkę. Po obu jej stronach

rozciągają się bezkresne łąki porośnięte jeszcze niewybujałą wiosenną trawą. Tylko gdzieniegdzie stoi dom albo szopa. Na jasnym, lazurowoniebieskim niebie płynie tylko kilka postrzępionych chmurek. Przede mną Jared pedałuje równo, miarowo. Ja poruszam się zrywami, lekko kołysząc się na boki. Mięśnie nad moimi kolanami, nie – przyzwyczajone do takiego wysiłku, pieką w proteście. Po bokach pod koszulką płyną mi cienkie strużki potu. Jared. Patrzę na jego ramiona poruszające się pod T-shirtem i zalewa mnie fala gorąca. Od tamtej nocy wyścigu na Tideway minął ponad miesiąc. Kiedy po wszystkim leżeliśmy na zimnej, betonowej podłodze hangaru, zdyszani i splątani ze sobą, zastanawiałam się, co właściwie się wydarzyło. „Nic” – odpowiedziałam sama sobie szybko. Studenci w Cambridge, jeszcze bardziej niż w amerykańskich uczelniach, lubią się zabawić: za dużo alkoholu, wolnego czasu i mieszkanie w akademiku. Takie akcje zdarzają się często, chociaż przeważnie ograniczają się do przytulanek i obmacywania się po imprezie. Rząd ko sprawy zachodziły tak daleko jak teraz. A po wszystkim prawie zawsze para się rozchodziła – każde szło w swoją stronę. Zadrżałam, zmarznięta od wilgoci. – Wszystko w porządku? – spytał Jared, przytulił mnie do siebie i okrył kurtką moje nagie ramiona. Wtedy pierwszy raz zauważyłam, że jedną dłoń trzyma w moich włosach. – Tatuaż trochę mnie boli, ale... – Pytałem o to, co zrobiliśmy – przerwał mi naglącym tonem. – Jasne. – Wzruszyłam ramionami. – Po prostu trochę mnie

to za skoczyło. – Naprawdę? Mnie nie. Wydaje mi się, że zanosiło się na to od tamtej kolacji w klubie wioślarskim. Może nawet wcześniej. Nie żebym cokolwiek planował – dodał defensywnie. Roześmiałam się. – Pomyślałam, że figle na zimnej, betonowej podłodze hangaru to dosyć niezwykła technika uwodzenia. Nie zareagował na mój żart. – Prawdę mówiąc, chciałem tego uniknąć. Dla dobra Ósemki. A więc to dlatego przez tych parę ostatnich miesięcy był tak chłodny. – Zmarzłaś – powiedział z troską. – Powinniśmy już iść. Jednak zamiast wstać, jeszcze mocniej przywieramy do siebie. Ten ruch znowu wzbudza we mnie pożądanie, większe niż kiedykolwiek. Przesunęłam dłonią do jego biodra i kiedy poczułam, że jest gotowy, usiadłam na nim. Jęcząc, znowu poruszaliśmy się w idealne harmonii. Potem leżeliśmy w mroku, ze splecionymi palcami, słuchając głosów ostatnich imprezowiczów, którzy wychodzili do domu. Nie pamiętam, które z nas odezwało się pierwsze. Zaczęliśmy rozmawiać szeptem. Jared opowiedział mi o swojej rodzinie w Walii. Okazało się, że oboje jesteśmy jedynakami. Ja mu powiedziałam parę rzeczy o swoich rodzicach i domu w Vermoncie, ale głównie słuchałam, kiedy mówił o szkole i treningach do reprezentacji. Słowa wylewały się z niego, zniknęła jego zwykła małomówność. Zupełnie jakby od lat z nikim nie rozmawiał. W pewnej chwili zauważyłam słabe światło sączące się pod drzwiami hangaru.

– Już świta? – spytałam z niedowierzaniem, odsunęłam się od Jareda i wstałam. – Prawie. – Usiadł i wciągnął koszulkę przez głowę. – Nie zapominaj, że późno dotarliśmy na imprezę. Ale powinniśmy już wracać, jeśli... Nie dokończył myśli. Wiedziałam, że chodzi mu o to, że powinniśmy ukradkiem wślizgnąć się do domu, żeby chłopcy nas nie zobaczyli i nie zadawali pytań na temat naszej nieobecności. Później tego ranka wyjechałam na ferie wiosenne. Wymknęłam się z mieszkania, zanim inni się obudzili, i złapałam taksówkę na Heathrow. Cierpiałam przez całe dwa tygodnie – snułam się po domu rodziców w Vermoncie, udając, że się cieszę z przyjazdu. Na okrągło wspominałam tamtą noc w hangarze i zastanawiałam się, jak po moim powrocie Jared będzie się do mnie odnosił. Normalnie, tak jakby nic się nie stało? I, co najważniejsze, czego właściwie chciałam? Myśli wirowały mi w głowie. Próbowałam połączyć mężczyznę, którego tak długo nie lubiłam, z tym, który mnie tulił, gdy rozmawialiśmy w ciemności, który dał mi nieznaną dotąd rozkosz. Trudno mi było wyobrazić nas sobie jako parę, ale jeszcze trudniejsza wydawała mi się myśl o tym, że Jared będzie się zachowywał jak gdyby nigdy nic. Kiedy po feriach wróciłam do Anglii, nie pojechałam od razu na uczelnię, tylko wyruszyłam pociągiem na obóz wioślarski. Chociaż „obóz” to za dużo powiedziane. Cała załoga pojechała nie do lasu, tylko do domu jednego z chłopców, którego rodzice mieszkali nad rzeką i nie przeszkadzało im dziewięciu studentów, którzy spali na podłodze, wieszali na kaloryferach mokre ciuchy i gotowali w ich kuchni fantastycznie ogromne posiłki. Tym razem był to obszerny dom

Andy’ego na wzgórzach Herefordshire. Trzy razy dziennie wiosłowaliśmy po rzece Wye, wąskiej i spokojnej jak Cam. Na pustej rzece mogliśmy wiosłować długo, bez przerwy, chociaż musiałam nawigować między skałami i płyciznami. W przerwach wracaliśmy do domu, gdzie chłopcy jedli, drzemali i leczyli pokryte pęcherzami dłonie, oglądając futbol w telewizji. Kiedy przyjechałam, chłopcy właśnie zdejmowali łódź z przyczepy. Ponad ich głowami zauważyłam Jareda, który parę metrów dalej mocował dulki na łodzi. Nie spojrzał na mnie. A więc to tak, pomyślałam zmartwiała. Pierwszego dnia, kiedy wiosłowaliśmy, a potem na kolacji w miejscowym pubie nie odezwał się do mnie ani słowem. Wyszłam wcześniej, wykręcając się zmęczeniem po zmianie stref czasowych i położyłam się na wąskim łóżku otoczonym śpiworami chłopców. W samotności wreszcie mogłam w pełni przeżyć rozczarowanie: Jared zachowywał się tak, jakby nic między nami nie zaszło. W środku nocy obudziłam się, czując, że coś wślizguje się w moją rękę. Kiedy otworzyłam oczy, uświadomiłam sobie, że to palce. Palce Jareda. Spał na podłodze przy moim łóżku i przez sen wziął mnie za rękę. Rano już go nie było, a ja się zastanawiałam, czy tylko mi się wydawało. Ale kolejnej nocy znowu wziął mnie za rękę. Tydzień później obóz się skończył i wróciliśmy przez środkową Anglię do college’u. Rozpakowując się, myślałam o Jaredzie. Co między nami zaszło? Poza tym, że w nocy trzymał mnie za rękę, nie dawał żadnego znaku, że coś nas łączy. Prawie się do siebie nie odzywaliśmy. Walczyłam z chęcią, by pobiec do jego pokoju, zapukać do drzwi i domagać się odpowiedzi, rzucić mu się na szyję. Z tęsknoty wszystko

mnie bolało. Kiedy jednak przejrzałam się w lustrze i stwierdziłam, że nie wyglądam zbyt atrakcyjnie, rozmyśliłam się i położyłam spać. Jakiś czas później obudził mnie dziwny hałas. Pomyślałam, że to tylko wiatr. Że to gałęzie ocierają się o ścianę domu. Ale przez ten szelest przebijał się inny dźwięk: stuknięcie w okno, potem jeszcze jedno. Kiedy podeszłam do okna, kamyk znowu stuknął w szybę. Na dole, w świetle księżyca, stał Jared z nadzieją patrzący w górę. Nie otworzyłam okna, tylko od razu zbiegłam na dół. Jared wszedł do domu i objął mnie, bez słowa wziął na ręce i wniósł po wąskich schodach do mojego pokoju. Nogą zamknął drzwi i w tej chwili dostałam odpowiedź na wszystkie dręczące mnie pytania. Kolejne dni były najszczęśliwsze w moim życiu. Tuż przed wiosenną przerwą oddałam pracę magisterską, więc pozostało mi tylko czekać na opinię promotora. Całymi dniami czytałam powieści, na które wcześniej nie miałam czasu, opalałam się na brzegu boiska do krykieta, chodziłam do znajomych na herbatę, scrabble’a albo remika. Do zawodów zostały jedynie dwa miesiące, więc oczywiście trenowaliśmy jeszcze intensywniej. Wiosłowaliśmy wieczorami. Spotykaliśmy się o szóstej i szybko płynęliśmy do śluzy. Tam, zamiast zawrócić, podpływaliśmy do brzegu. Chłopcy zdejmowali wiosła z dulek i kładli je na trawie, a potem podnosili łódź z wody i nieśli ją na drugą stronę śluzy, lawirując na stromym brzegu. Dodatkowe treningi się opłacały. Tamtejsza woda była spokojna i nieruchoma, ciszę przerywał sporadyczny krzyk gęsi albo wędkarz na brzegu i rytmiczne uderzenia wioseł przecinających wodę, przyśpieszenie i zwolnienie. Jared siedzi na miejscu piątym, nieco dalej. Powiedział, że dzięki temu wioślarz na miejscu czwartym złapie lepszy

rytm. Ja jednak wiem, że zrobił to dla nas. Teraz, kiedy jesteśmy kochankami, próbuje się trzymać z dala ode mnie. Pomimo tej zwiększonej odległości jego obecność i tak mnie rozprasza. Raz na jakiś czas Jared zerka na mnie. Bez uśmiechu, z obojętną miną, ale w jego oczach widzę wszystko – ocenę naszego treningu, chęć powrotu do biblioteki i dokończenia rozdziału pracy magisterskiej. Pożądanie. Potem odwraca wzrok – tak szybko, że zastanawiam się, czy to aby nie moja wyobraźnia. Patrzę na jego plecy, kiedy skręca z głównej drogi, zwalnia i zatrzymuje się, kiedy zbliżamy się do amerykańskiego cmentarza w Madingley. Kładziemy rowery na trawie i idziemy na podest pod amerykańską flagą. U jej podstawy widnieje cytat z wiersza Na polach Flandrii: „Omdlałymi rękami przekazujemy wam pochodnię – nieście ją wysoko”. Za podestem, w rzędach stoją tysiące małych, białych krzyży, niczym szprychy w kole rowerowym. Podchodzimy do Ściany Pamięci ogradzającej cmentarz z jednej strony. Spoglądam na Jareda. Jego jabłko Adama lekko się przesuwa, kiedy czyta nazwiska wyryte w kamieniu. Ta podróż była moim pomysłem – ten cmentarz należał do miejsc, które chciałam zobaczyć zanim... Zanim. Mój nieuchronny wyjazd wisi między nami niczym kamień. Co za ironia losu: odnaleźliśmy się na parę miesięcy przed końcem moich studiów i wyjazdem na stałe do Ameryki. Staję koło Jareda i biorę go za rękę. Zdziwiłam się, kiedy się zgodził na tę wycieczkę rowerową. Wahałam się, zanim mu podsunęłam ten pomysł, wiedziałam, że ma mało czasu na pracę. Harówa bez przerwy, kończył badania, jednocześnie pisząc pracę magisterską. Co wieczór, po późnej kolacji dla załóg trenujących wieczorami zamiast pójść z nami do baru, wracał do biblioteki nad Pierwszym Dziedzińcem.

Po zamknięciu baru szłam sama do domu, wiedząc, że przyjdzie do mnie w środku nocy, zmarznięty od nocnego powietrza. Obudzi mnie pieszczotami, a ja poczuję pożądanie. Rano kiedy wstanę, jego już nie będzie – wróci do swoich badań i tylko zmięta pościel na łóżku będzie świadczyć o tym, że to wszystko m się nie przyśniło. Odwraca się i wskazuje na chmury, które zebrały się nad drzewami. – Powinniśmy już wracać. Prowadzimy rowery za bramę cmentarza i tam wspinamy się na siodełka. Na skrzyżowaniu z główną drogą Jared nie skręca w stronę Cambridge, tylko jedzie dalej na południe. Kieruje się ku Grantchester. Domyślam się tego dzięki czemuś w rodzaju telepatii, jaka powstała w naszym młodym związku. Ta wioska, uwieczniona w wierszach Ruperta Brooke’a, to kolejne miejsce, które chciałam zobaczyć. Myślę, że nie ma znaczenia, dokąd jedziemy. Cieszę się ponadczasowością tego niedzielnego popołudnia, rzadką okazją bycia sam na sam z Jaredem. Nasz związek nie przysparza załodze żadnych kłopotów. Po powrocie z obozu przez parę dni ukrywaliśmy go przed chłopcami, nocami osobno wychodziliśmy z baru, by zaraz potem spotkać się w jednym z naszych pokoi, a skoro świt jedno z nas ukradkiem się wymykało. Zupełnie jakbyśmy chcieli pielęgnować nasz nowonarodzony związek, rozkoszować się nim w samotności, zanim ujawnimy go światu. Aż wreszcie któregoś wieczoru, jakby w niemym porozumieniu, weszliśmy do baru ze splecionymi rękoma. Wstrzymałam oddech, obawiając się, co Ósemka sobie pomyśli, jak nasz związek wpłynie na współpracę w załodze. Oni jednak zaakceptowali go w milczeniu, choć początkowo na pewno zdziwił ich romans

dwóch osób, których nigdy by nie podejrzewali o odwzajemnione uczucie. Z wyjątkiem Chrisa. Chris trzymał dystans, w klubie wioślarskim usiadł jak najdalej ode mnie, nie śmiał się i nie żartował w łodzi. Myślę, że był na mnie zły. Chris uwielbiał Jareda, stawiał go na piedestale, a ja dopuściłam się zdrady, odbierając mu przyjaciela. Moje rozmyślania przerywa ulewny deszcz. Wielkie krople przesiąkają przez moją bawełnianą koszulkę. – Niedaleko jest schronienie! – woła Jared przez ramię i przyśpiesza. Staję na pedałach, dyszę ciężko, próbując go dogonić. Za najbliższym zakrętem docieramy do walącej się sterty kamieni. Kiedy rzucamy rowery i biegniemy do niej, widzę, że to ruiny kaplicy. Dach już prawie nie istnieje, ale gęste gałęzie drzew tworzą nad naszymi głowami baldachim z liści. W powietrzu unosi się zapach mokrej ziemi i kamienia. Jared rozkłada kurtkę. Siadam i biorę od niego butelkę wody. Pada koło mnie i wyjmuje z plecaka przekąski: orzechy i ser, jabłka i winogrona. Nie przypuszczałam, że weźmie ze sobą prowiant. Jemy bez słowa. Leje coraz bardziej, deszcz przecieka między liśćmi, spryskując nas fontanną kropli. – Przepraszam za to – mówi Jared, jakby ta burza była jego winą – Mogliśmy pojechać do Grantchester, ale bałem się, że droga będzie za śliska. Nie chciałem, żeby któreś z nas się przewróciło. – Oczywiście ma na myśli mnie, słabszą rowerzystkę. Zauważam, że mi się przygląda. – O co chodzi? – pytam. Cały podkoszulek mam przemoczony, mokre włosy przykleiły mi się do głowy. Nie odpowiada, tylko się pochyla i mocno, długo całuje mnie mokrymi ustami. Jego dłonie są lodowate na mojej

wilgotnej skórze, robi mi się zimno, kiedy ściąga mi koszulkę przez głowę. Obejmuję go, żeby się rozgrzać. Przytula mnie i sadza sobie na kolanach, a ja ściągam mu spodnie, dosiadam go i wtulam nos w jego ciemne, mokre włosy. Potem, kiedy fala pożądania już opada, drżę, otulona kurtką i ramionami Jareda. Zauważam, że przestało lać, spadają na nas tylko krople z gałęzi poruszanych przez wiatr. Po chwili Jared chrząka. – Powinniśmy już wracać. Wyskakuj z tych mokrych ciuchów. Wskazuję na swoje dżinsy opuszczone do kostek. – Zdaje się, że właśnie to zrobiliśmy. To znaczy, wyskoczyliśmy z mokrych ciuchów. Cierpliwie uśmiecha się w reakcji na mój żart. – Zanim się przeziębimy. Nie możemy się teraz rozchorować. Do Grantchester pojedziemy kiedy indziej. – W głębi ducha wiem, że nigdy tam nie pojedziemy, że odbyłam długą podróż i nigdy jej nie powtórzę. To samo czuję codziennie, kończąc studia, robiąc różne rzeczy po raz ostatni. Nawet nasz raczkujący związek przesycony jest wrażeniem, że każdy kolejny dzień razem przybliża nas do rozstania. – Kocham cię – mówię, nie przejmując się, że wypowiadam te słowa pierwsza, że może nie powinnam albo jest za wcześnie. Nigdy nie jest za wcześnie, kiedy czas się kończy. Moje słowa bez odpowiedzi odbijają się echem po przykościelnym cmentarzu. – Kocham cię – powtarzam. Jared znowu przyciąga mnie do siebie, a kiedy wtula twarz w moją szyję, czuję na skórze gorącą wilgoć i uświadamiam sobie, że płacze.

14 Kiedy przechodzę przez Grosvenor Square, mgła się rozprasza, a słońce wysusza resztki wilgoci na chodnikach. Ptaki nawołują się z drzew przy ścieżce, jakby oznajmiały, że jest szansa na prawdziwy wiosenny dzień. Pod różowym swetrem z krótkim rękawem, do kompletu ze spódnicą w kwiaty, ukryłam pistolet. Gdy zegar w oddali wybija ósmą, wyjmuję z torby komórkę i waham się przez chwilę. Chcę jak najszybciej zadzwonić do Duncana, ale wolę, żeby Maureen mnie nie namierzyła. Wobec tego pędzę do czerwonej budki telefonicznej na rogu, wyławiam z kieszeni parę monet po czym wyjmuję z torby teczkę z dokumentami Infodyne. Postanawiam najpierw zadzwonić na komórkę Duncana. Może i on poczuje się swobodniej, nie rozmawiając przez służbowy telefon. Wybieram numer, który zapisałam w pociągu, i czekam na sygnał, ale w słuchawce rozlega się tylko kliknięcie i od razu włącza się poczta głosowa. Szybko przeglądam dokumenty i wykręcam główny numer do Infodyne, a potem wypełniam polecenia dyktowane mi przez automat. Wciskam litery składające się na nazwisko Duncana. „Nazwisko nie znane – mówi raźnie automat. – Proszę spróbować ponownie”. Starannie jeszcze raz wprowadzam nazwisko Duncana. „Nazwisko nieznane. Proszę poczekać na połączenie z pomocą techniczną”. Cholerne systemy. Nigdy nie działają tak, jak powinny. Po chwili w słuchawce rozlega się kobiecy głos:

– Tu Infodyne. W czym mogę pomóc? – Chciałabym rozmawiać z Duncanem Lauderem. – Zapada cisza przerywana jedynie stukaniem palców w klawisze. – Przykro mi, ale nie pracuje tu nikt o tym nazwisku. – L – A – U – D – E – R – literuję niecierpliwie. – Pracuje w dziale finansowym. Znowu przerwa. – Nie mamy pracownika o takim nazwisku. – To na pewno pomyłka – upieram się. – Kilka dni temu dzwoniłam do niego pod ten numer telefonu. – Sprawdzę w papierowej książce telefonicznej, może w programie komputerowym wystąpił jakiś błąd – proponuje kobieta. Rozlega się łupnięcie, słychać niskie, stłumione głosy. – Niestety nic nie znalazłam. – Kiedy ją ostatnio aktualizowaliście? – Trzy miesiące temu. Mocniej ściskam słuchawkę. – Czy może mnie pani połączyć z kimś z działu finansowego?

Operatorka prosi, żebym poczekała, w słuchawce rozlega się muzyka. – Słucham, Maria Jones – parę sekund później słyszę inny głos, tym razem niższy. Biorę głęboki wdech. – Dzień dobry. Mam nadzieję, że mi pani pomoże. Próbuję zdobyć telefon wewnętrzny do Duncana Laudera. – W słuchawce zapada cisza. – Halo? – Nie pracuje tu nikt o tym nazwisku – odpowiada kobieta obojętnym tonem. – Niemożliwe! – wyrzucam z siebie. – Nic z tego nie rozumiem. Rozmawiałam z nim dosłownie parę dni temu. Wczoraj nagrałam mu się na pocztę głosową! – Nie pracuje tu nikt o tym nazwisku – powtarza kobieta. – Musiała się pani pomylić. – Może odszedł z pracy? – dopytuję się podniesionym głosem. – Wyjechał na urlop? Ma pani jakikolwiek telefon do niego? – Przez chwilę jest cisza, po czym rozlega się kliknięcie i połączenie zostaje przerwane. Odwieszam słuchawkę. Duncan zniknął. Otwieram drzwi budki telefonicznej i biegnę przez ulicę, po dwa stopnie naraz pokonuję schody prowadzące do ambasady i pędzę, ignorując

zaskoczone spojrzenia innych dyplomatów i urzędników. W środku pokazuję strażnikowi identyfikator, przechodzę przez wykrywacz metali i wbiegam do windy. W swoim gabinecie na stojąco włączam laptop. Szybciej, szybciej – modlę się w duchu, przestępując z nogi na nogę, kiedy system się uruchamia. Pochylam się i klikam ikonkę Internet Explorer. Na ekranie pojawia się strona główna ambasady, oficjalne zdjęcie uśmiechniętego ambasadora Rainesa, szczuplejszego i z gęstszymi włosami niż obecnie. Otwieram zakładkę z historią. W zakładkach z poprzedniego dnia jest strona Infodyne. Stawiam na niej kursor i przez chwilę się waham. Po tym, jak Maureen zarządziła przerwanie śledztwa, zostanie ślad po moim wejściu na tę stronę. Ale za bardzo się śpieszę, żeby się tym przejmować. Klikam na zakładkę i po chwili pojawia się strona Infodyne. Wybieram link z personelem i wpisuję do wyszukiwarki „Lauder”. Pojawia się wiadomość: „Brak wyników”. Wybieram listę pracowników i przesuwam kursor na nazwiska zaczynające się na L. Lane, Lewis. Nie ma żadnego Laudera. Rozmyślam gorączkowo. Gdzie się podział Duncan? Odszedł z pracy albo wziął urlop w ciągu tych paru dni, odkąd rozmawialiśmy? Ale operatorka powiedziała, że to nazwisko nie istnieje w książce telefonicznej zaktualizowanej trzy miesiące temu, w jego wydziale zaś nie potrafią albo nie chcą potwierdzić istnienia Duncana. Coś mi tu nie gra. Biorę słuchawkę telefonu na biurku i dzwonię do biura numerów. Kiedy odzywa się telefonistka, mówię: „Lauder, Duncan”. „Zachodni Londyn”

– dodaję, przypominając sobie o mieszkaniu, które kupił razem z Vance’em. W słuchawce na chwilę zapada cisza. – Nie znalazłam nikogo o tym nazwisku. Waham się. – Może w takim razie Ellis? Vance Ellis? – Jest mało prawdopodobne, że numer telefonu Duncana należy do jego partnera, mało znanego aktora, ale warto spróbować. – Znalazłam numer. – Z ulgą notuję numer, który dyktuje mi telefonistka. – Połączyć? – Poproszę. – Po chwili ciszy telefon zaczyna dzwonić. Bębnię palcami po blacie biurka. Jeden sygnał, drugi, trzeci. Odbierz. – Halo? – w słuchawce rozlega się zaspany głos nienależący do Duncana. – Dzień dobry, czy mogę mówić z Duncanem? – Nie ma go. – Głos jest już całkiem rozbudzony, ostry. – Kto mówi? – Czy to Vance? – Kto mówi? – powtarza mężczyzna.

– Vance, nie wiem, czy mnie pamiętasz. Nazywam się Jordan Weiss. Kiedy byłeś w Downing, studiowałam w college’u Lords. Znam Duncana ze środowiska wioślarzy. Kiedyś chyba spotkaliśmy się na jakimś przyjęciu. Ja... – Pamiętam cię – przerywa mi chłodnym tonem. – Czego chcesz? Skręcam w dłoni kabel telefoniczny. – Proszę, chciałabym porozmawiać z Duncanem. To ważne. – Już ci mówiłem, nie ma go. – Wiesz, kiedy wróci? W słuchawce zapada cisza. – Nie wróci – odpowiada w końcu Vance, głosem głuchym i spiętym. – Odszedł. Wstrzymuję oddech. – Odszedł? Dokąd? – Daj mu spokój. Już dość namieszałaś. – Vance trzaska słuchawką. Oszołomiona, patrzę na telefon. Duncan odszedł. Mogła to

być zwykła kłótnia kochanków, może po prostu się rozstali. Jednak coś w głosie Vance’a, złość i troska, mówią mi, że zniknięcie Duncana nie ma nic wspólnego z ich związkiem. Nie, Duncan odszedł nie tylko z domu, ale i z Infodyne i jestem pewna, że jego zniknięcie jest powiązane z moimi pytaniami. Znowu podnoszę słuchawkę. W pierwszym odruchu chcę zadzwonić do Maureen, ale oczywiście nie mogę, bo zabroniła nam dalszego drążenia kwestii Infodyne. Wybieram więc służbowy numer Sebastiana, ale po trzech sygnałach włącza się jego poczta głosowa. Odkładam słuchawkę i dzwonię do niego na komórkę. Odbierz, do cholery, myślę, słysząc sygnał za sygnałem. Wiem, że tam jesteś. W końcu rozlega się kliknięcie. – Halo? – mówi ktoś, nie Sebastian. Powoli dociera do mnie, że ten głos należy do kobiety. Amerykanki. Przez chwilę się waham, zupełnie zaskoczona. – Halo? – powtarza kobieta. – Sophie, to ty? Mówi Jordan. Cisza. Słyszę jakieś stłumione głosy. Potem odzywa się mężczyzna. – Tu Sebastian. Walczę z chęcią wspomnienia o Sophie.

– Mówi Jordan. – O, cześć. – Jego głos jest rozluźniony i zaspany, jakby nie było nic dziwnego w tym, że wczesnym rankiem to Sophie odebrała jego telefon. – Właśnie wychodziłem do biura. Co się dzieje? Przygryzam dolną wargę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Sebastian i Sophie sypiają ze sobą. Dziesiątki emocji kłębią mi się w głowie. Od jak dawna to trwa? Zaczęło się przed moim przyjazdem czy związał się z nią po tym, jak go odtrąciłam? – Muszę z tobą porozmawiać – mówię w końcu. Oczywiście nie mogę dyskutować o śledztwie przez telefon. – Możemy się spotkać? – Jasne. – Słysząc, jak zrywa się z łóżka, wyobrażam sobie twarz Sophie. – W biurze? – Nie. – No to może za pół godziny przy stacji metra Covent Garden? – Super. Do zobaczenia. Dwadzieścia pięć minut później idę przez skąpany w słońcu plac w Covent Garden, lawirując między turystami krążącymi wśród straganów pod arkadami. Mim w białej, powiewającej szacie i z pomalowaną twarzą żongluje

pomarańczami, stojąc na skrzynce po mleku. Otacza go spora grupka gapiów. Kiedy zbliżam się do stacji, Sebastian wychodzi na górę z dwoma kartonowymi kubkami w jednej ręce, drugą ręką wtykając koszulę w spodnie. Uświadamiam sobie, że wygląda w stylu, który chłopcy określali skrótem PCSP: „Przed chwilą się pieprzyłem”. Widząc mnie, zatrzymuje się, na chwilę przesuwa wzrok na moją spódnicę, a potem z powrotem na twarz. – Przyniosłem kawę – mówi wesoło, podając mi kubek, jakby proponował rozejm. Bez słowa biorę od niego kawę. Na widok mojej miny markotnieje. – Jordan, to nie to, co... Podnoszę rękę. – To nie moja sprawa. Nie musisz się przede mną tłumaczyć. – Ruszam w stronę sklepów po drugiej stronie ulicy. – W porządku. I tak nie zamierzałem – odpowiada gładko, idąc za mną. Nie mogę już dłużej się powstrzymywać. – Sebastian, ona należy do naszego zespołu. – Sophie nie jest moją podwładną. Nawet nie pracujemy dla tej samej osoby. Technicznie biorąc, nie naruszyłem protokołu.

– Technicznie biorąc. Ile ona ma lat? Dwadzieścia trzy? – Zazdrosna? – odparowuje. – Nie – odpowiadam szybko i idę dalej, choć to pytanie boleśnie mnie ugodziło, co uświadamiam sobie ze zdziwieniem. Nie powinnam być zazdrosna. Sebastian mnie podrywał, a ja go odtrąciłam. Zatrzymuję się przed galerią sztuki na rogu i wbijam wzrok w ogromny obraz na wystawie. Jest w nowoczesnym stylu, przedstawia bezładne czerwone i pomarańczowe maźnięcia. – Po prostu uważam, że związywanie się z członkiem tego samego zespołu to nie najlepszy pomysł. – Twoje słowa. – Przypomina mi się nasza rozmowa w Bańce dzień po przyjęciu. Widzę, że Sebastian nadal ma mi za złe odrzucenie go. Wzrusza ramionami. – Wiesz, to mogliśmy być my. Gdybym nie miała kogoś. Wracam myślami do pubu i wymiany lodowatych spojrzeń między Sebastianem i Chrisem. – Chris i ja tylko się przyjaźnimy. Pomijając ostatnie dwadzieścia cztery godziny, to nie do końca kłamstwo. W wyobraźni widzę Chrisa leżącego na mnie na podłodze. Uświadamiam sobie, że nie tylko Sebastian jest winny, prowadzę skomplikowane życie seksualne. Przełykam ślinę, próbując pozbyć się z umysłu tego obrazu. Sebastian kręci głową.

– Nie miałem na myśli Chrisa, chociaż wczoraj w pubie wyglądaliście na spoufalonych. Mówiłem o twoim chłopaku ze studiów, o tym, który umarł. Czy chcesz się do tego przyznać, czy nie, nadal go kochasz. Mów, co chcesz, ale oboje wiemy, że to z jego powodu, a nie z powodu misji, trzymasz mnie na dystans. Spuszczam wzrok, czuję się tak, jakby ktoś dał mi w twarz. – To niesprawiedliwe. – Nie mogę ciągnąć tej rozmowy, nie teraz. – Poza tym wyciągnęłam cię z łóżka nie po to, żeby rozmawiać o moim życiu uczuciowym. Ani o twoim. Sebastian przygląda mi się z niedowierzaniem. – W takim razie po co zadzwoniłaś? Biorę głęboki wdech. – Duncan Lauder zniknął. – Szybko opowiadam mu o telefonach, moich poszukiwaniach na stronie internetowej i rozmowie z Vance’em. – Najwyraźniej wystraszył się moich pytań. Obserwuję jego twarz, zastanawiając się, czy mi powie, że zachowuję się irracjonalnie, że wyciągam pochopne wnioski niepoparte faktami.

On jednak tego nie robi. – Cholera. Gdyby nam nie kazano zakończyć śledztwa w sprawie Infodyne... – Wiem. Moglibyśmy w oficjalny sposób obserwować Duncana, dopilnować, żeby nie uciekł. Ale to już nie wchodzi w grę. Pytanie brzmi: co teraz zrobimy? – Musimy go odnaleźć. – Sebastian przykłada prawą dłoń do czoła. – Sophie i ja rozpracowujemy inne źródła, jednak Lauder wciąż jest naszym głównym kontaktem w Infodyne i tylko on może rzucić więcej światła na te transfery. Jeśli go stracimy, wrócimy do punktu wyjścia. Poszukam go, oczywiście nieoficjalnie. – Ale jeśli uciekł, to na pewno opuścił kraj. – Mam znajomości – odpowiada tajemniczo. – Dobrze, ja też zacznę go szukać. – W jaki sposób? Waham się. Nie chcę zdradzać Sebastianowi swojego planu, który może nie wypalić. – No, Weiss. – ponagla mnie. – Znasz zasady: nie zostawiamy naszych ludzi bez wsparcia.

Ma rację. – Skontaktuję się z Vance’em. – Przecież nie chciał z tobą rozmawiać. – Przez telefon. Jeśli pójdę do teatru i spotkam się z nim osobiście, trudniej mu będzie odmówić. Przynajmniej zobaczę jego minę i domyślę się, czy kłamie. – Warto spróbować. Ale uważaj. Duncan Lauder prawdopodobnie jest teraz zdesperowany. A Vance zrobi wszystko, żeby go chronić. – Wiem. Będę uważać. – Przypominają mi się notatki, które zeszłej nocy u Chrisa wyjęłam z kufra Jareda. – Chciałabym cię prosić o jeszcze jedną przysługę. Bez związku ze sprawą. – Sebastian przechyla głowę. – Potrzebuję tłumaczenia z arabskiego. Nie wiem, czy mówić dalej. Uwaga Sebastiana na temat moich uczuć do Jareda wciąż mnie bolała. Nie chcę przyznać, że po tylu latach próbuję się dowiedzieć, co właściwie mu się stało. Nie mam jednak wyboru. Wyjmuję papiery z torby. – Chris i ja znaleźliśmy to. Myślę, że te notatki mają jakiś związek z pracą Jareda. – I mam poprosić Sophie, żeby to przetłumaczyła.

Wzruszam ramionami. – Woli ciebie ode mnie. Potrzebuję streszczenia. Nie znam tu nikogo na tyle dobrze, żeby o to poprosić. Jeśli się nie zgodzisz, poszukam jakiegoś biura tłumaczeń... Przerywa mi machnięciem ręki. – W porządku. – Bierze ode mnie papiery i spogląda na zegarek. – Może zdążę ją złapać, zanim wyjdzie do biura. Wracasz? – Kiwam głową. – No to na razie. Patrząc, jak znika w tłumie, czuję nagłą tęsknotę. Uświadamiam sobie, że mogłabym go polubić, tak naprawdę. I właśnie dlatego jest dla mnie tak niebezpieczny. Na szczęście jest z Sophie i sądzi, że nadal kocham Jareda. W jego słowach jest więcej prawdy, niż chciałabym to przyznać. Z zamyślenia wyrywa mnie wibrowanie telefonu. Wyjmuję komórkę z kieszeni płaszcza. To Chris. Nie dam rady z nim porozmawiać, nie teraz. Ale może ma jakieś nowe wieści na temat Jareda. Telefon piszczy i na ekranie pojawia się ikonka nowej wiadomości Niechętnie łączę się z pocztą głosową. – Jordan, to ja, Chris. – W jego głosie brzmi zdenerwowanie. – Nie wiem, dlaczego nie odbierasz, ale przepraszam za ostatnią noc. Jeśli chcesz, możemy o tym pogadać albo udawać, że nic się nie stało. To nie powinno nam przeszkadzać w śledztwie. Oddzwoń, dobrze? Chciałbym...

Nie słucham nagrania do końca. Usuwam je i chowam telefon do torby.

15 Jest już sporo po dziewiątej, kiedy wychodzę na Piccadilly Circus i przesuwam się powoli w tłumie pasażerów, który wylewa się ze stacji metra na oświetloną neonami ulicę. Na chodniku przepycham się na drugą stronę tłumu i podchodzę do budynku. Odwracam się do wystawy i przeglądam w szybie: czarne spodnie i golf, ciemny wełniany płaszcz. Ten strój ma nie tylko uchronić mnie przed wieczornym chłodem, ale i nadać mi anonimowy wygląd. Na Shaftesbury Avenue tłoczą się turyści, widzowie teatrów i młodzież zmierzająca na imprezy. Początkowo próbuję przepchnąć się przez tłum, chcąc się poruszać szybciej, niż mi na to pozwala wolno przetaczająca się masa ludzi. W końcu jednak się poddaję, znajduję strumień osób idących w tym samym kierunku, co ja i pozwalam mu się ponieść. Wkrótce przede mną pojawiają się teatry sygnalizujące skraj West Endu. Pod jedną z markiz stoi grupka widzów palących papierosy. Przez chwilę myślę, że przedstawienia już się skończyły, że się spóźniłam, ale po chwili rozlega się dzwonek oznaczający koniec długiego antraktu. Palacze gaszą papierosy i znikają we wnętrzu teatru. W mojej torbie wibruje komórka. Wyciągam ją i mówię nieobecnym głosem: – Halo? – Jordan, to ja – w słuchawce rozlega się cichy, błagalny

głos Chrisa. – Proszę, nie rozłączaj się. Jeśli chodzi o ostatnią noc... – Nie mogę teraz rozmawiać – odpowiadam szybko. – Jestem w środku pracy. Rozumiem. – Słyszę jednak, że wcale nie rozumie. – Przyjdziesz dziś wieczorem? Krzywię się, przypominając sobie, że obiecałam dziś dokończyć przeglądanie rzeczy Jareda. – Nie mogę – wyrzucam z siebie. – Praca, o której wspomniałam pojawiła się nagle i nie mogę się wykręcić. Bardzo cię przepraszam. – W porządku – odpowiada powoli, bez powodzenia próbując ukryć rozczarowanie. – W takim razie chyba sam je przejrzę. Waham się. Pomimo niezręcznego zajścia z zeszłej nocy Chris to mój przyjaciel i razem próbujemy odkryć, co się stało Jaredowi. Muszę z nim porozmawiać, oczyścić atmosferę, sprawdzić, czy nie żywi do mnie jakiejś urazy. Wkrótce. – Zadzwonię do ciebie, jeśli okaże się, że skończę wcześniej. A jeśli nie, to na pewno jutro wieczorem. – Dobrze – mówi weselszym głosem. – Będę w domu, jeśli plany ci się zmienią.

Kiedy zamykam telefon, zegar w oddali wybija dziesiątą. Lada chwila przedstawienia powinny się skończyć. Skręcam w Charing Cross Road, mijam zamknięte antykwariaty z książkami i sieć barów ze stekami. Bliżej placu Leicester w sklepach przy ulicy można kupić tanią pizzę i T-shirty albo miniaturki Big Bena. Pamiętając o wskazówkach z przewodnika, skręcam w lewo w mniejszą uliczkę. Jakieś pięćdziesiąt metrów dalej po prawej stronie znajduje się teatr Marlbery z neonem dumnie obwieszczającym powrót na deski teatru musicalu Company, który z taką dumą zachwalał Duncan. Podchodzę do teatru i oglądam czarno-białe zdjęcia aktora za szybą tuż koło ogromnego plakatu. Zdjęcie Vance’a jest drugie od góry. Ciemne włosy i gęste wąsy przydają mu bardziej dramatycznego stylu niż na studiach. Teraz nieco przypomina Freddiego Mercury’ego. Za spękanymi drzwiami grzmi muzyka. Przedstawienie zaraz się skończy. Rozglądam się na obie strony, sprawdzając, czy nikt mnie nie śledzi, i daję nura w alejkę po prawej stronie teatru, przestępując przez kałużę, w której odbijają się jaskrawe światła z markizy. W połowie alejki znajduję zamknięte wyjście dla aktorów. Wyobrażam sobie wychodzącego Vance’a. Będzie sam czy z kolegami? Jak zareaguje? Czy zechce ze mną porozmawiać? Z wnętrza teatru płyną triumfalne dźwięki muzyki, a potem rozlegają się gromkie brawa. Kiedy oklaski przybierają na sile, cichną, a potem znowu się rozlegają, domyślam się, że to aktorzy wychodzą przed kurtynę. Parę chwil później frontowe

drzwi otwierają się z hukiem i na ulicę wylewa się tłum widzów. „Postaraj się o autograf” – mówi jakaś Amerykanka. Odgłosy kroków stają się coraz głośniejsze. Szybko wycofuję się z powrotem w głąb alejki i chowam za kartonowe pudła ustawione przy kontenerze na śmieci. Jestem ukryta w cieniu, kiedy w alejce pojawiają się trzy mocno zbudowane kobiety w legginsach, białych tenisówkach i z saszetkami przy pasku. Ściskając w ręku programy, stają pod wyjściem dla aktorów, by dorwać ich, gdy tylko pojawią na zewnątrz. Po kilku minutach drzwi się otwierają i wychodzi paru aktorów. Kobiety otaczają ich i proszą o autografy, trajkocząc wysokimi głosami. Potem drzwi znów się otwierają, a kobiety wyrywają aktorom programy i wracają biegiem do wyjścia. Ze swojej kryjówki w cieniu natychmiast rozpoznaję Vance’a. W pomarańczowym skórzanym płaszczu do łydek wygląda jeszcze mroczniej niż na zdjęciu. Jego ostre rysy twarzy nie zmieniły się przez tych dziesięć lat. Przez chwilę się waham. Co teraz? Nie mogę tak po prostu wyskoczyć zza tych pudeł. Stoję więc za nimi, kiedy Vance rozdaje autografy i przyjmuje komplementy ze zblazowaną miną, która sugeruje, że to dla niego rutyna. „Przepraszam” – mówi po chwili, daje ostatni autograf, oddaje długopis i rusza przez alejkę. Kobiety otaczają innego aktora, a ja występuję zza pudeł. Na skraju alejki zatrzymuję się i rozglądam na obie strony. Nigdzie nie widzę Vance’a, ale sekundę później dostrzegam go, piętnaście metrów dalej, po prawej stronie. Porusza się żwawo, omijając tłum. Idę za nim, nie spuszczając go z oczu, a on

skręca w jedną ulicę, potem następną. Staram się dotrzymać mu kroku, wąskie strużki potu spływają mi pod koszulką. Dzielą nas już tylko trzy metry, więc zwalniam, żeby mnie nie zauważył, i utrzymuję tę odległość, gdy przechodzi przez zatłoczone skrzyżowanie na Strandzie. Kiedy skręca w Villiers Street i kieruje się ku stacji metra, uświadamiam sobie, że zmierza na nabrzeże. Widząc że schodzi do metra, waham się. Co teraz? Mogę jutro wrócić do teatru i znowu spróbować podejść do niego pod wyjściem dla aktorów. Ale z pewnością i wtedy będzie otoczony przez fanów, a ja chcę jak najszybciej odnaleźć Duncana. Nie, muszę go śledzić i dzisiaj z nim porozmawiać. Starając się za bardzo do niego nie zbliżać, podążam za nim schodami, przechodzę przez bramkę, ciesząc się, że wcześniej kupiłam bilet tygodniowy, potem przemierzam labirynt dworca i wychodzę na peron linii District, skąd pociągi jeżdżą na wschód Londynu. Studiując mapę metra, zastanawiam się, dokąd Duncan jedzie. Duncan wspomniał o mieszkaniu na East Endzie. Staję na peronie parę metrów od Vance’a, chowając się za grupką przepychających się nastolatków. Pociąg wjeżdża na stację, wsiadam do tego samego wagonu co Vance. Biorę „Daily Mail”, który ktoś zostawił, i udając, że czytam, wyglądam znad gazety. Wstrzymuję oddech. Vance siedzi na ostatnim miejscu wagonu, tuż za przeszklonymi drzwiami, twarzą do mnie. Czy mnie rozpoznał? Ale głowę ma przechyloną, a oczy zamknięte. Nawet z tej odległości widzę, jak bardzo jest zmartwiony i zmęczony. Ogarnia mnie poczucie winy i przez chwilę mam ochotę wrócić do domu. Już i tak go

zraniłam, wdzierając się z pytaniami w jego świat, zmuszając jego kochanka do ucieczki. Przypominam sobie jednak, że muszę od naleźć Duncana. Szybko znowu chowam się za gazetą. „Liverpool Street” – oznajmia kobiecy głos. Vance wstaje i rusza do drzwi. Zrywam się ze swojego miejsca, wyskakuję z pociągu i idę schodarni za Vance’em, na główny dworzec, skąd odjeżdżają podmiejskie pociągi. Mój puls przyśpiesza. Wyjeżdża z miasta, żeby spotkać się z Duncanem? On jednak idzie przez dworzec podziemnym przejściem prowadzącym na drugą stronę ulicy. Na zewnątrz mijamy kilka ogromnych biurowców, ostatnich przyczółków stolicy, z ciemnymi holami. O tej porze są zupełnie puste w środku znajdują się tylko ochroniarze. Vance skręca z głównej ulicy w krętą alejkę nie szerszą niż dwa metry, po której obu stronach stoją butiki i puby. Nagle, zupełnie nieoczekiwanie, zatrzymuje się. Zastygam, po czym czmycham pod drzwi zamkniętego baru kanapkowego. Serce mocno mi bije. Zauważył mnie? Schyla się i wiąże sznurówkę. Prostuje się, zapala papierosa i idzie dalej. Żarzący się czubek papierosa wygląda jak latarnia. Teraz już ostrożniej podążam za nim, uważając, by moje buty na płaskim obcasie nie stukały zbyt głośno na bruku. Idziemy przez szeroką ulicę i znowu skręcamy w kolejną wąską alejkę. Po chwili Vance skręca w następną dużą ulicę. Idę za nim, ciesząc się z anonimowości, jaką daje ruch uliczny i przechodnie. Na rogu wisi tabliczka z napisem „Brick Lane”. Od pikantnych zapachów z restauracji na drugim końcu ulicy

kręci mi się w nosie, tłumię kichnięcie. Dwie przecznice dalej Vance się zatrzymuje i wchodzi do jakiegoś budynku. Drzwi zatrzaskują się za nim. Ostrożnie staję na ulicy i przyglądam się budynkowi. Jest niski, ceglany, niczym się nie różni od innych budynków po obu stronach ulicy. Na parterze znajduje się pusty sklep, a nad nim trzy piętra mieszkań. To tu Vance i Duncan mieszkają? Serce mi zamiera, kiedy przyglądam się kilku dzwonkom przy wejściu. Nawet gdybym śmiała, nie wiedziałabym, który przycisnąć. Nie mogę przez całą noc czekać na tej ciemnej, opustoszałej ulicy, aż Vance wyjdzie z domu. Cholera. Drzwi się otwierają, a ja odskakuję na bok. To nie Vance, tylko dwóch niższych mężczyzn, którzy ramię przy ramieniu idą w przeciwną stronę. Nie zauważają mnie. Nagle wyczuwam pod nogami dudnienie przypominające odgłos przejeżdżającego pociągu metra, ale bardziej rytmiczne i głuche. Uświadamiam sobie, że to muzyka. Wytężam słuch i rozpoznaję jakiś utwór techno dobiegający zza zamkniętych drzwi budynku. Podchodzę do drzwi i je otwieram. Muzyka jest teraz głośniejsza, dudni w brudnej klatce schodowej. Ruszam na dół po schodach i natykam się na potężnego, umięśnionego mężczyznę w kamizelce i z większą ilością kolczyków w jednym uchu, niż zmieściłoby się w mojej szkatułce na biżuterię. Spogląda na mnie. – To prywatny klub. Szkoda, że nie włożyłam spódnicy.

– Na pewno zrobi pan wyjątek. Dla mnie. – Uśmiecham się uwodzicielsko, co jednak nie robi na nim najmniejszego wrażenia. – Prywatny klub – powtarza. Sięgam do torby i wyjmuję tyle banknotów, ile udaje mi się złapać za jednym zamachem. Nie więcej niż osiemdziesiąt funtów. Podaję pieniądze bramkarzowi i uśmiecham się z nadzieją. – Chyba nie jest pani niczyją żoną, co? – Energicznie kręcę głową. Bramkarz wzrusza ramionami. – No dobrze, ale to chyba nie miejsce dla pani. Bierze pieniądze, odsuwa się i otwiera drzwi za sobą. Mrugam oczami, próbując się przyzwyczaić do fioletowej poświaty. Klub jest ogromny. Szacuję, że rozciąga się na co najmniej połowę długości ulicy, choć nie widzę jego końca. Pomimo tych rozmiarów niski sufit tworzy klaustrofobiczną atmosferę. Większą część pomieszczenia zajmuje parkiet do tańca, ludzie wyginają się przy ogłuszających dźwiękach techno. Teraz rozumiem, co bramkarz miał na myśli i dlaczego spódnica nic by nie zmieniła. W środku znajdują się prawie sami mężczyźni, tańczą półnadzy. Szybko rozglądam się po sali i w kącie dostrzegam tylko dwie kobiety, a w każdym razie dwie osoby wyglądające jak kobiety. Podchodzę do baru po lewej, czując na sobie spojrzenia.

– Poproszę cosmopolitan – zamawiam i znowu rozglądam się po klubie. Przy drugim końcu baru widzę Vance’a, który rozmawia z krępym mężczyzną w koszuli bez rękawów. Nawet tutaj Vance wyróżnia się w swoim oryginalnym pomarańczowym płaszczu. Płacę barmanowi, biorę drinka i ruszam w stronę Vance’a, starając się nic nie rozlać w otaczającym mnie tłumie. – Przepraszam – mówię, stając za nim. Nie słyszy mnie, dalej rozmawia z mężczyzną, plecami odwrócony do mnie. Delikatnie dotykanjego ramienia. – Vance Ellis? Podskakuje i odwraca się do mnie. – Tak... – odpowiada uprzejmie, jakby szykował się na kolejną porcję komplementów od fana, lekko zirytowany tym, że wielbiciel zawraca mu głowę w jego ulubionym klubie. Kiedy mnie rozpoznaje, szeroko otwiera oczy. – Jordan! Co ty tu robisz? – Zajmę ci tylko minutkę. Proszę. Przez chwilę się waha. – W porządku, Martin – zwraca się do swojego rozmówcy. Kiedy Martin mi się przygląda, staram się nie gapić na kolczyki w jego sutkach połączone złotym łańcuszkiem. – Jak chcesz. Poczekam tam. – Klepie Vance’a po ramieniu

i podchodzi do grupy tańczących mężczyzn, nadal podejrzliwie spoglądając na mnie przez ramię. – Mogę się dosiąść? – Proszę bardzo. – Vance wyjmuje paczkę papierosów, nie bacząc na tabliczkę nad barem z zakazem palenia. Siadam na barowym stołku i wskazuję na trzy puste szklaneczki przed Vance’em. – Co pijesz? – Burbona. – Macha na barmana, który stawia przed nami dwa drinki. Vance podsuwa mi jeden i bierze drugi. – Do dna – mówi, opróżniając szklaneczkę. Z bliska widzę ciemne kręgi pod jego oczami i cienką smużkę po charakteryzacji na lewej skroni. Odchylam głowę i wypijam burbona, próbując się nie krztusić, kiedy brązowy płyn piecze mnie w gardło. – Myślałam, że palenie źle wpływa na głos – mówię, kiedy Vance zapala papierosa. Masz rację – odpowiada i zaciąga się głęboko. – Nie paliłem przez osiem lat. – Wypuszcza dym. – Do wczoraj. – W jego głosie brzmi nieskrywana pretensja. Walczę z chęcią odpędzenia dłonią dymu, który unosi się przede mną.

– To znaczy, odkąd Duncan odszedł. – Vance nie odpowiada. – Dlaczego to zrobił? – Jakbyś nie wiedziała. – Naprawdę nie wiem. Dlatego chciałam z tobą porozmawiać. Przepraszam, że cię nagabuję, ale muszę go odnaleźć. To bardzo ważne. – Nie mogę ci pomóc. Dotykam jego ręki. – Vance, nie jestem twoim wrogiem. Nie chcę zrobić krzywdy Duncanowi ani wchodzić z butami w wasze życie. Prowadzę bardzo ważne śledztwo, które może ocalić wiele ludzkich istnień. A Duncan ma informacje, których desperacko potrzebuję. Cofa rękę. – Mam więc przehandlować jego życie za życie innych ludzi? Nic z tego. – Przehandlować jego życie? Nie rozumiem. Gasi papierosa i znowu daje znak barmanowi. Odzywa się dopiero wtedy, gdy przed nami pojawiają się kolejne dwie szklaneczki burbona.

– Po waszym spotkaniu Duncan wrócił do domu śmiertelnie przerażony. Nie widziałem, żeby tak się bał od... od dawna. – Bierze szklaneczkę i jednym haustem ją opróżnia. – Powiedział, że musi wyjechać, ja mu pomogłem. Nie mówił dlaczego, a ja nie pytałem. Nie wróci. Wiem, że nie narazi na szwank bezpieczeństwa swojego kochanka zdradzając mi miejsce jego pobytu. – Jak myślisz, dlaczego tak się bał? – pytam. Vance wzrusza ramionami. – Jeśli coś wiesz, cokolwiek... Przygryza dolną wargę. – Ma to jakiś związek z tymi interesami, które na studiach prowadził z Jaredem. – Z Jaredem?! – Wstrzymuję oddech. Vance tak samo jak przedtem Duncan myśli, że chodzi mi o Jareda. Już mam wyjaśnić, że nie o tym chciałam porozmawiać z Duncanem, ale intuicja mi podpowiada, żeby pozwolić mu mówić dalej. – Jakimi interesami? – Naprawdę o niczym nie wiesz. Ty? – pyta z nutką zarozumiałości w głosie. Jego kochanek mu się zwierzył, a mój nie. – Na ostatnim roku studiów Jared poprosił Duncana o pomoc w jakichś badaniach, z którymi miał problemy. – Nie rozumiem. – Tym razem nie mogę się powstrzymać i przerywam mu: – Jared studiował historię, a Duncan finanse i ekonomię.

Vance kiwa głową. – Wtedy też mi się to wydało dziwne. Nic z tego nie rozumiałem. Zdaje się, że badając sprawy przestępców wojennych, Jared odkrył coś na temat pieniędzy nazistów. – Złoto? – Legendy o zaginionym skarbie nazistów przez lata krążyły po naszym departamencie. – Raczej nie. W każdym razie Duncan nic nie wspominał o złocie. Chodziło o ogromną sumę na jakimś koncie bankowym. Tak czy inaczej, Jared dotarł do informacji, że to konto wciąż jest aktywne i ktoś z niego korzysta. Poprosił więc o pomoc Duncana, który robił dyplom z finansów. – Urywa i głęboko zaciąga się dymem z papierosa. – I czego się dowiedzieli? Wzrusza ramionami. – Nie wiem. Napisali raport na temat swoich odkryć i mieli go przedstawić na jakiejś konferencji, ale nigdy tego nie zrobili. Coś tam się musiało wydarzyć, bo Duncan wrócił przerażony. Powiedział Jaredowi, że kończy z tą sprawą. Jared nalegał, upierał się, że sam opublikuje ten raport i że Duncan mu w tym nie przeszkodzi. – Co było potem? – Potem, kiedy, no wiesz... – Milknie, a na jego twarzy

pojawia się poczucie winy. Jego kochanek żyje, a mój nie. – Po skończeniu studiów Duncan się uspokoił. Już nigdy nie wrócił do tej sprawy. – Posępnieje. – Aż do teraz. – Domyślasz się, czego tym razem się przestraszył? – Zakładam, że miało to jakiś związek z twoimi pytaniami. Mam ochotę powiedzieć, że nie pytałam Duncana o Jareda, ale nie mogę o tym wspomnieć, nie nawiązując do śledztwa w sprawie Infodyne. – Wiem tylko tyle – dodaje. Nie mówi prawdy. – Dziękuję, Vance. – Widzę, jak strzela oczami na boki, zastanawia się, czy nie powiedział za dużo, czy nie zaszkodził swojemu partnerowi. – Jeśli skontaktujesz się z Duncanem, powiedz mu, że myślę o nim i mam nadzieję, że u niego wszystko w porządku. I że bardzo mi przykro. – Wyjmuję długopis i zapisuję na serwetce numer swojej komórki. – Dałam Duncanowi ten numer, ale weź na wszelki wypadek. Może dzwonić o każdej porze dnia i nocy. – Z ruchu, jakim Vance wpycha serwetkę do kieszeni koszuli, domyślam się, że nigdy nie przekaże jej Duncanowi. Wstaję, a Vance odwraca się i sięga po kolejnego papierosa. – Och, jeszcze tylko jedno pytanie. Pamiętasz, gdzie się odbyła ta konferencja, na którą pojechali Jared i Duncan? Wznosi oczy ku górze, próbując sobie przypomnieć.

– Chyba w Hiszpanii. Pamiętam, że się wkurzyłem, bo miałem próby i nie mogłem z nim pojechać. Może w Barcelonie albo w Madrycie. W Madrycie. Serce mocniej mi bije. Biorę drugą szklaneczkę burbona, która stoi nietknięta na barze, i opróżniam ją jednym haustem. – Poproś Duncana, żeby do mnie zadzwonił – powtarzam. Ruszam do drzwi, gorączkowo rozmyślając. Zakładałam, że zniknięcie Duncana ma coś wspólnego z Infodyne. Vance jednak uważa, że jest związane z Jaredem i raportem, który mieli przedstawić w Madrycie. Czy Duncan mógł znać przyczyny morderstwa Jareda: Cały pokój, w którym nagle robi się zbyt ciepło, zaczyna wokół mnie wirować. Wszystko stanęło na głowie. Spytałam Duncana o Infodyne, a on natychmiast pomyślał o Jaredzie. Spytaliśmy lorda Colberta o Jareda, a on natychmiast skojarzył go z Infodyne. Dzieje się coś bardzo dziwnego. – Tak szybko pani wychodzi? – pyta barman z ironią w głosie. Nie odpowiadam. Idę na górę po schodach, a w głowie kręci mi się coraz bardziej. Co się ze mną dzieje? Po dwóch drinkach nie powinnam się czuć aż tak źle. Na ulicę wychodzę, z ledwością trzymając się na nogach. Zaczęło padać. Duże krople kapią na chodnik, uwalniając zapach ziemi. Unoszę twarz z nadzieją, że chłód mnie orzeźwi,

ale to na nic – czuję jeszcze większe zawroty głowy. Muszę znaleźć taksówkę i wracać do domu. Przechodzę między dwoma zaparkowanymi samochodami, przytrzymując się dachu jednego z nich, żeby zachować równowagę, i rozglądam się po ulicy. Za mną rozlega się głośny klakson. Odskakuję w ostatniej chwili, kiedy mija mnie ciężarówka. Budynki wokół mnie wirują coraz szybciej, wszystko rozmazuje mi się przed oczami. Potrzebuję pomocy. Na oślep sięgam po komórkę. Do kogo zadzwonić? Sara mi nie pomoże, a nie chcę, żeby Mo się dowiedziała, dokąd poszłam. Zaczynam wybierać numer Chrisa, ale się rozmyślam i wybieram inny. W słuchawce rozlega się jeden sygnał, drugi. – Odbierz, do cholery – szepczę. Włącza się poczta głosowa Sebastiana. – Tu Jordan – mówię. Ziemia usuwa mi się spod nóg. – Dowiedziałam się czegoś... – Coraz trudniej mi mówić. – Je – je – jestem na Brick Lane – wyduszam z siebie, rozpaczliwie szukając wzrokiem dokładniejszego adresu. – Na południe od Liverpool Street. Robi mi się bardzo gorąco, a potem zimno. Zbiera mi się na wymioty. Biegnę w boczną alejkę, walcząc z narastającymi mdłościami. Ten drink. Ktoś musiał coś do niego nasypać. – Potrzebuję... Ziemia pędzi mi na spotkanie, a potem ogarnia mnie mrok.

Trymestr majowy

16 W mroku rozlega się ciche, natarczywe dzwonienie. Budzik, myślę, za spana. Kiedy się przewracam na bok, żeby go wyłączyć, moja ręka tra fia w coś zimnego i mokrego. Raptownie sobie uświadamiam, że leże na chodniku, zlana deszczem. Serce mocno mi bije. Przypominam sobie, że byłam w nocnym klubie i rozmawiałam z Vance’em. Co się stało potem? Znowu rozlega się dzwonienie. Macam ręką ziemię koło siebie znajduję komórkę i przyciskam ją do ucha. Halo? – wykrztuszam, czując zapach unoszący się z kałuży wymiocin tuż koło mnie. – Jordan, słyszysz mnie? – Jak przez mgłę rozpoznaję głos Sebastiana. – Nic ci nie jest? – Ja... ja nie... – urywam. – Nie rozłączaj się – nakazuje mi. – Dobrze. – Słabym ruchem przyciskam telefon do ucha. Parę minut później słyszę kroki. Próbuję odwrócić głowę w stronę, z której dochodzą, lecz nie mogę. Kątem oka widzę jakąś postać wyłaniającą się z cienia. Spanikowana, sięgam po pistolet, ale moje ruchy są spowolnione, jakbym brodziła w mule. Potem postać staje nade mną. Próbuję usiąść.

– Nie ruszaj się! – syczy znajomy głos. – Sebastian – wołam cicho. – Ćśśś. – Przykuca koło mnie i rozgląda się na wszystkie strony Widzę, że wyjął broń. – Jak...? – Nic nie mów. – Podkłada dłoń pod mój kark i podnosi mnie delikatnie jak dziecko. U podstawy czaszki czuję ostry ból i aż jęczę. Sebastian z powrotem kładzie mnie na chodniku. Spostrzegam, że mokre włosy przykleiły mu się do czoła, co nadaje mu chłopięcy wygląd. – Bolą cię plecy? – Głowa. Zupełnie jakby ktoś nią grał w piłkę nożną. Przesuwa palcami po jej tylnej części. – Nabiłaś sobie guza, pewnie kiedy się przewróciłaś. Potknęłaś się o coś? – Nie – zaprzeczam słabo, ale z oburzeniem. – Nagle zakręciło mi się w głowie. Myślę, że ktoś dał mi narkotyki.

– Co takiego?! – wykrzykuje, zapominając o swoich napomnieniach. – Kto? A poza tym co robisz w tej okolicy? – Jedno pytanie naraz. – Z trudem przełykam ślinę. Od czego zacząć? W głowie mi dudni. – Rozmawiałam tutaj z partnerem Laudera, próbowałam się dowiedzieć, dokąd Duncan wyjechał. – Myślałem, że porozmawiasz z nim w teatrze. Znowu przełykam ślinę, próbując pozbyć się suchości w gardle. – Próbowałam, ale nie mogłam go dorwać sam na sam, więc musiałam go śledzić i trafiłam do jakiegoś gejowskiego klubu. Kiedy wyszłam, zrobiło mi się niedobrze. Zdążyłam zwymiotować, zanim zemdlałam. – Sięgam do pasa i z ulgą stwierdzam, że pistolet jest na miejscu. – Jezu, Jordan, ktoś mógł cię zabić! Zawiozę cię do szpitala. – Pochyla się i z bliska ogląda tył mojej głowy. Pomimo bólu czuję jego bliskość, ciepło jego dłoni na mojej szyi. – Nie krwawisz, ale możesz mieć wstrząśnienie mózgu. – Tylko nie szpital. Nic mi nie jest. – Łapię Sebastiana za rękę i próbuję usiąść. – Jeśli zatrzymają mnie w szpitalu, Mo nabierze podejrzeń. – Widzę, że Sebastian zastanawia się nad moimi słowami. – Będzie chciała wiedzieć, co robiłam i dlaczego. Stracimy kilka tygodni albo w ogóle będziemy musieli zrezygnować.

– Dobrze – zgadza się w końcu i pomaga mi wstać. – Ale muszę cię stąd szybko zabrać, bo ktoś może cie szukać. Dasz radę iść? – Obejmuje mnie, a ja opieram się na nim całym ciężarem. Pewnie wyglądam jak menel, już nie wspominając o smrodzie wymiocin i brudu z chodnika. Na rogu zatrzymuje taksówkę i pomaga mi wsiąść. Opadam na fotel, a Sebastian wychyla się do przodu i mówi coś do kierowcy. – Jak długo byłam nieprzytomna? – pytam, kiedy ruszamy przez śliskie od deszczu ulice wschodniego Londynu. – Mniej więcej dwadzieścia pięć minut. Przyjechałem tak szybko, jak tylko mogłem. Chcę spytać, dokąd jedziemy, ale zamiast tego zamykam oczy, zbyt zmęczona, żeby się tym przejmować. – Hej. – Sebastian pochyla się nade mną, przykłada dłoń do mojego czoła. – Nie zasypiaj, dobrze? Kiwam głową. – Tylko trochę odpocznę. Parę minut później czuję, że taksówka zwalnia, skręca w jedną ulicę, potem w kolejną, jakby kierowca szukał drogi. Otwieram oczy, kiedy zatrzymujemy się przed jakimś

magazynem. Z zaskoczeniem spoglądam na Sebastiana. – Gdzie jesteśmy? – W Docklands. Tutaj mieszkam – wyjaśnia, płacąc kierowcy. – Niedaleko od miejsca, w którym cię znalazłem, więc pomyślałem, że najlepiej będzie przyjechać tutaj. Ale jeśli wolisz, możemy jechać do ciebie. Ramiona mam ciężkie ze zmęczenia. – Nie, w porządku. – W milczeniu jedziemy na piąte piętro skrzypiącą, okratowaną windą. Mieszkanie Sebastiana to loft, ale bez tej elegancji, jaka cechowała apartament Chrisa. Parkiet jest stary i spękany poza starym materacem w kącie nie ma tu ani jednego mebla. Od dawna tu nie mieszkam – tłumaczy. – Kupiłem to mieszkanie niewykończone, miałem nadzieję, że zrobię remont, ale te wszystkie podróże... – Rozumiem – odpowiadam, myśląc o własnym pustym mieszkaniu w Waszyngtonie. Podchodzę do szerokich okien ciągnących się przez całą długość przeciwległej ściany. Budynki po drugiej stronie ulicy są niższe, nad nimi rozciąga się widok na rzekę i rozświetlone miasto za nią. – Piękny widok. – Nogi znowu się pode mną uginają, więc przysiadam na brzegu materaca. U jego stóp leży niebieski kardigan, z pewnością należący do Sophie. Sebastian znika za rogiem, słyszę, jak się krząta

w pomieszczeniu, które zapewne jest kuchnią, otwiera szafki. Po paru minutach wraca z dwiema filiżankami, szklanką wody i papierowym ręcznikiem. – Proszę. – Podaje mi go. Nie rozumiem, o co mu chodzi. Wtedy przyciska wilgotny ręcznik do kącika moich ust, a kiedy go odsuwa, widzę zaschnięte resztki wymiocin. Cudownie. Potem podaje mi wodę i dwie aspiryny. – Vance ci coś powiedział? Kładę aspiryny na języku, popijam je wodą i przecząco kręcę głową. – Nic o tym, gdzie jest Duncan. – Powoli przypominam sobie resztę rozmowy z Vance’em. – Ale jest coś jeszcze. Vance uważa, że zniknięcie Duncana nie ma nic wspólnego z moimi pytaniami o Infodyne. Myśli, że jest w jakiś sposób powiązane z czymś, nad czym Duncan i Jared pracowali na studiach. Sebastian unosi brwi. – Jared? Przez chwilę się waham. Dziwnie się czuję, rozmawiając na ten temat z Sebastianem po tym, jak mi zarzucił, że wciąż kocham Jareda. – Wiem, to brzmi bardzo dziwnie. – Szybko mu opowiadam o badaniach Jareda i konferencji w Madrycie. – Duncan i Jared pracowali razem i Vance uważa, że moje pytania o Jareda mogły tak wystraszyć Duncana, że postanowił

wyjechać. Nieprawdopodobne, co? – Może tak, a może nie. – Słucham? Sebastian wyjmuje zza łóżka jakąś teczkę i mi ją podaje. – Chciałem ci to dać jutro w biurze. – Otwieram teczkę i rozpoznaję dokumenty po arabsku, które mu dałam. Pod nimi znajduje się kilka kartek z odręcznie napisanym tekstem po angielsku. Wyobrażam sobie Sophie siedzącą na tym materacu i tłumaczącą. Odsuwam od siebie tę myśl i próbuję przeczytać dokument, ale litery rozmazują mi się przed oczami, a moja prawa skroń zaczyna pulsować. Oddaję mu teczkę i opieram się o ścianę za materacem. – Teraz nie dam rady tego przeczytać. Możesz powiedzieć, co tan jest napisane? – Słyszałaś o Mohammadzie Amin al-Husseinim? – Przecząco kręcę głową. Dyplomaci pracujący na Środkowym Wschodzie to hermetyczna grupa złożona z osób, które przez całą swoją karierę studiowały ten rejon świata. – Przed wojną był Wielkim Muftim Jerozolimy. – A, tak. – Przypominam sobie to nazwisko z jakiegoś fakultetu na studiach. – Przywódca muzułmanów w Palestynie w latach dwudziestych i trzydziestych.

– Ten sam. Pod koniec lat trzydziestych Brytyjczycy skazali go na wygnanie. Wyjechał do Berlina i został tam przez całą wojnę. Zawarł sojusz z nazistami, stworzył muzułmańskie oddziały SS na Bałkanach. Co gorsza, zatrzymywał transporty Żydów do Palestyny. Dzieci, którym udałoby się uciec, gdyby nie on, zginęły w Oświęcimiu. Sojusz między nazistami i Palestyńczykami. Próbuję oswoić się z tą informacją. – To ma sens. Jedni wrogowie Żydów dogadali się z innymi wrogami Żydów. – Było to coś więcej niż tylko wspólny cel. Naziści obiecali al – Husseiniemu, że po wojnie będzie mógł eksterminować Żydów w Palestynie, a kraj oddać muzułmanom. – Do czego nie doszło. – Tak. Po upadku Niemiec Mufti uciekł z Europy i stracił większość politycznych wpływów. Zmarł na początku lat siedemdziesiątych w Libanie. – Ciekawe. – Przyciskam dłonie do skroni, modląc się w duchu, żeby aspiryna szybciej zadziałała. – Ale jaki to ma związek z pracą Jareda? Zajmował się ukrywającymi się przestępcami wojennymi. Wiemy, gdzie ten gość mieszkał. – Opisałem ci tylko tło – odpowiada Sebastian. Przysuwa się na materacu do mnie i pochyla. – W dokumentach, które mi

dałaś, są dwie wersje umowy między al-Husseinim i Rzeszą. – Wskazuje na podkreślone ołówkiem miejsce na jednym z oryginalnych arabskich dokumentów, a potem na to samo miejsce w tłumaczeniu. – Ten akapit mówi o funduszach, jakie naziści gwarantowali Muftiemu, jako przyrzeczenie pomocy po wojnie. – Przewraca dokumenty na inną stronę. – Ale brakuje go w ostatecznej umowie. – Może postanowili jednak nie ustanawiać tego funduszu. – Albo stwierdzili, że nikt nie powinien o nim wiedzieć. Tak czy inaczej, zapis o funduszu nie pojawił się w umowie. – Sebastian przenosi wzrok na mnie. – Wiesz, to niesamowite, że zwykły student odnalazł te dokumenty. Mam ochotę powiedzieć, że Jared nie był jakimś tam zwykłym studentem, tylko doktorantem – utalentowanym i wnikliwym. – Szukał informacji głównie w archiwum w Kew Gardens. – Byłam tam kiedyś. Zdumiały mnie niekończące się rzędy pudeł z dokumentami, nieskatalogowanymi i niezabezpieczonymi, do których każdy miał właściwie dostęp. – Pamiętam, jak Jared mówił, że po zakończeniu zimnej wojny były blok wschodni przekazał Zachodowi tysiące dokumentów, informacji, do których przez prawie pięćdziesiąt lat nikt nie miał dostępu. To była jedna z rzeczy, które go najbardziej ekscytowały w tych badaniach. – Mógł być jednym z pierwszych naukowców, którzy widzieli te dokumenty, zwłaszcza jeśli znajdowały się w jakimś

niepozornym pudle – przytakuje Sebastian. Stuka palcem w kartkę. – I to z ich powodu mógł poprosić Duncana o pomoc. – Duncan studiował finanse. Jared mógł go poprosić o informacje o różnych rodzajach funduszy, o tym, jak dowiedzieć się, czy dany fundusz istnieje. – Zgadza się. Ale pytanie brzmi: czego się na ten temat dowiedzieli? – Trudno powiedzieć, skoro nie mamy reszty badań Jareda. Myślę, że u Chrisa zostały jeszcze jakieś dokumenty. Będę musiała tam wrócić. Albo dotrzeć do Duncana. Kiedy z nim rozmawiałam, myślał, że chcę go pytać o Jareda, chociaż w ogóle nie miałam takiego zamiaru. – Skąd miałaś wiedzieć? – Vance jest pewien, że Duncan zniknął z powodu tego, nad czym pracował z Jaredem, i z tego samego powodu dziesięć lat temu był taki przerażony. – A Jared? On też był przerażony? – pyta Sebastian łagodnie. – Nie wiem. Na pewno na tyle, żeby kupić bilet lotniczy w jedną stronę. – Dokąd? – Do Ameryki Południowej. Czy to naprawdę ma jakieś

znaczenie? – Słyszę ostrą nutę we własnym głosie. – Przepraszam – mówię, rozcierając oczy. – Po prostu jestem zmęczona. To nie twój problem. Nie ma to żadnego związku z naszym śledztwem. – W porządku – odpowiada. – Uważam, że cała ta sprawa jest bardzo interesująca i chętnie ci pomogę. – Ale naprawdę myślisz, że...? – urywam i wskazuję na dokumenty. – Że te badania mają jakiś związek ze śmiercią Jareda? Po prostu pisał pracę naukową. – W chwili kiedy wypowiadam te słowa, uświadamiam sobie, że to nigdy nie była tylko praca naukowa. Widziałam jego zaangażowanie, wiedziałam, że pracuje nad czymś bardzo ważnym. Biorę filiżankę z podłogi i obejmuję ją obiema dłońmi. – Teraz mam jeszcze więcej powodów, żeby odnaleźć Duncana. Tylko on mi może opowiedzieć o pracy Jareda. Ale Vance był moim ostatnim tropem. Chyba utknęłam w martwym punkcie. – Może w sprawie Duncana. Zresztą na pewno znajdzie się inny sposób. Co z tym raportem, który mieli przedstawić w Madrycie? Mógł zawierać informacje, które ktoś bardzo chciał ukryć. – Racja. Ale jak go znajdę? Duncan nie dałby mi kopii, nawet gdybym do niego dotarła. – Czy Jared miał komputer? – Tak! – W latach dziewięćdziesiątych komputery osobiste dopiero wchodziły do powszechnego użytku. W myślach widzę

niezgrabny wczesny model laptopa Jareda. – Może Chris wie, czy matka Jareda zachowała jego komputer? Zadzwonię do niego, powiem, czego się dowiedziałam na temat badań Jareda. – Nie pomyślałaś, że on już może o tym wiedzieć? Gwałtownie odwracam do niego obolałą głowę. – Co takiego? Sebastian kładzie dłoń na moim ramieniu. – Jordan, nie chciałem cię denerwować, ale czy nie zastanawiałaś się, choć przez chwilę, dlaczego Chris się z tobą skontaktował? Dlaczego właśnie teraz? – Ktoś przysłał mu artykuł na temat śmierci Jareda – odpowiadam szybko. – To wzbudziło jego podejrzenia. – I nie mógł sam go sfabrykować, bo...? – Nie zrobiłby tego. Przecież go znam... – Znałaś – poprawia mnie. – Od lat nie utrzymywaliście ze sobą kontaktu. – Przez chwilę się waha. – Zrobiłem małe rozeznanie na temat Chrisa Bannistera. Po tym, jak spotkałem cię z nim w pubie. – Co zrobiłeś? – Coś w nim mnie niepokoi.

– Niepokoi? Może po prostu mu zazdrościsz? Sebastian kręci głową. – Nie. A w każdym razie nie dlatego to zrobiłem. Jordan, w tej pracy nasze życie osobiste się nie liczy. Dobrze o tym wiesz. Chciałem sprawdzić, z kim się spotykasz. Nie zamierzam za to przepraszać. – I co takiego odkryłeś? – To wrak człowieka. W ciągu ostatnich dziesięciu lat zdążył się rozwieść... – Z Caren. Wiem. – A wiedziałaś, że po studiach przez parę lat miał problem z alkoholem? Tak to już jest w Cambridge, myślę. Wszyscy mieliśmy problem z alkoholem. Sebastian ciągnie: – I problemy finansowe. – Problemy finansowe? – dziwię się. Sebastian kiwa głową. – Niemożliwe. Chris pochodzi z jednej z najbogatszych rodzin w Anglii.

– Z rodziny, która kiedyś należała do najbogatszych w Anglii – mówi Sebastian z naciskiem. – W Stanach pewnie nie czytasz angielskich brukowców, ale w ciągu ostatnich lat rodzina Bannisterów miała po ważne kłopoty. – Dostał pracę w „The Times”. – Zwolnili go pół roku temu. Podobno za bardzo się zbliżył do jednej ze swoich informatorek, co wpłynęło na jego obiektywizm. Pewnie zapomniał ci o tym wspomnieć. – Nie odpowiadam. Uświadamiam so bie, jak mało wiem o Chrisie. Sebastian mówi dalej: – Słuchaj, wiem że to twój przyjaciel, i nie twierdzę, że zrobił coś złego... – Co więc twierdzisz? – warczę. – Tylko tyle, że ma spory... bagaż życiowy. – Jak my wszyscy. – I że Chris Bannister może być zupełnie inny od tamtego, którego kiedy: znałaś. – I że może ma własne powody, dla których chce się dowiedzieć co się stało Jaredowi? – kończę za niego. Nie odpowiada. – Kiedy zamierzałeś mi o tym wszystkim powiedzieć? – Może nigdy – mówi Sebastian szczerze. – Dobrze się z nim bawiłaś, nie chciałem się wtrącać w twoje życie. Ale teraz, po twojej rozmowie z Vance’em i tym incydencie z narkotykami... Proszę tylko, że byś na siebie uważała. – To nie ma żadnego sensu. – Przygnębiona, opieram

głowę na dłoniach. Chris mnie odnalazł i poprosił o pomoc w odkryciu prawdy, bo przyjaźnił się z Jaredem. To wszystko. – Co mam teraz zrobić? – Myślę, że powinnaś się skupić na odnalezieniu raportu, który Jared i Duncan mieli przedstawić na konferencji. – Może jeśli wrócę do Cambridge... – Przez parę dni to w ogóle nie wchodzi w rachubę. Najpierw musisz iść do lekarza, sprawdzić, czy nie masz wstrząśnienia mózgu. – Ale co ze śledztwem w sprawie Infodyne? Teraz, kiedy utknęłam w martwym punkcie, jeśli chodzi o Laudera. – Wstrząsa mną dreszcz. Sebastian podchodzi do sterty ubrań w kącie i wraca z bluzą z kapturem. – Włóż to – nakazuje mi. – I nic się nie martw o śledztwo. Sophie i ja przez dzień czy dwa popracujemy nad innymi tropami. Ty powinnaś odpocząć. Biorę bluzę pachnącą jego wodą kolońską. – Dzięki, ale muszę tylko porządnie się wyspać. Nic mi nie będzie. Powinnam już iść. Wstaję, lecz tak kręci mi się w głowie, że muszę przytrzymać się ściany.

Sebastian staje koło mnie. – Absolutnie nie powinnaś zostać dziś sama. Jeśli chcesz, odwiozę cię do domu albo do twojej przyjaciółki, możesz też przenocować tutaj, ale na pewno nie zostawię cię samej. Wyczerpana, z powrotem padam na tapczan, odczepiam pistolet od paska i chowam go do torby. – Zostanę tutaj. – Sebastian siada, bierze ode mnie bluzę i pomaga mi ją włożyć. Cofam się, nagle zawstydzona tym, że jestem brudna od leżenia na chodniku. – Mogłabym przedtem wziąć prysznic? Na pewno obrzydliwie wyglądam. – Wcale nie. – Wstaje, znowu podchodzi do sterty ubrań, wyciąga T-shirt i podaje mi go. – Łazienka jest tuż za kuchnią. – Wskazuje na drzwi. Łazienka jest malutka. Znajduje się w niej tylko kabina prysznicowa, sedes i umywalka. Odkręcam kurek i czekając, aż przeleci zimna woda, otwieram szafkę nad umywalką. Pewnie nie znajdę w niej zapasowej szczoteczki do zębów. Wyciskam trochę pasty na palec wskazujący i najlepiej, jak się da, myję nim zęby, jednocześnie myśląc o tym co Sebastian powiedział o Chrisie. Myśl, że Chris mógł mnie okłamywać i z innych powodów szukać prawdy o śmierci Jareda, wydaje mi się nieprawdopodobna. Wypluwam pastę i wyjmuję z szafki płyn do płukania ust. Przyglądam się swojemu odbiciu w lustrze. Wyglądam, jakbym

wpadła pod pociąg towarowy. Całą twarz mam brudną, włosy przykleiły mi się do głowy. – Lepiej? – pyta Sebastian, kiedy dziesięć minut później wychodzę z łazienki, osuszając włosy ręcznikiem. Siadam na materacu koło niego, a on znowu podaje mi bluzę, pomaga mi ją włożyć i zapina suwak z przodu. Odchylam się, a Sebastian podsuwa mi pod głowę dwie poduszki i obejmuje mnie opiekuńczym gestem. Zmęczona, rozglądam się po mieszkaniu. Powinnam zaproponować, że prześpię się na kanapie, ale poza tapczanem nie ma tu żadnego łóżka. Z materaca gapi się na mnie sweter Sophie. Mam ochotę o nią spytać. – Wszystko w porządku – mówi Sebastian, podążając za moim wzrokiem. – Obiecuję, że nie będę się do ciebie dobierał. Po prosto chcę się tobą zaopiekować. Zbyt zmęczona, by się spierać, przewracam się na bok, opieram głowę na jego piersi i zamykam oczy. Jak port w czasie sztormu. Sebastian mocniej mnie przytula. Oddycham coraz równiej i wolniej, tak samo jak on. Jak dobrze, myślę i nagle sztywnieję. Ta myśl zupełnie mnie zaskakuje. Uświadamiam sobie, że jednak przejmuję się tym, że Sebastian przespał się z Sophie. Protest wzbiera we mnie niczym woda w rzece boję się, że w niej utonę. Nie mogę się zakochać w Sebastianie. To mój współpracownik. Związanie się z nim, śledztwo w sprawie Infodyne troska o Sarę i szukanie prawdy na temat śmierci Jareda to po prostu za dużo. Nie ma mowy – powtarzam sobie w duchu. Już raz mu odmówiłaś. Teraz jest z Sophie. Odsuwam

od siebie te myśli i znowu zamykam oczy. Jakiś czas później gwałtownie się budzę. W mieszkaniu jeszcze jest ciemno, ale za oknem niebo przybrało jaśniejszy odcień szarości. Z ulicy w dole dobiega warkot silnika ciężarówki i odgłosy załadunku towarów. Czuję, że Sebastian się porusza. Spoglądam na niego, myśląc, że jeszcze śpi, ale on ma otwarte i zupełnie przytomne oczy. – Cześć – mówi. – Cześć – szepczę, próbując się pozbyć uczuć, które zawładnęły mną przed snem. Wyciąga rękę i dotyka tego miejsca na mojej głowie, w które się uderzyłam. – Jak się czujesz? Ból już prawie zniknął, przeszedł w tępe mrowienie. – O wiele lepiej. Jak długo spałam? – Rozcieram kark zesztywniały od snu w niewygodnej pozycji. Pod włosami moje palce natykają się na palce Sebastiana. Nie cofa ich. – Tylko parę godzin. Czuwałem, żeby dopilnować, czy nic ci nie jest. – Jego twarz jest bez wyrazu, ale w głosie pojawił się głębszy ton i opiekuńczość, których nie rozpoznaję.

– Myślę, że... – Urywam. Patrzę w jego oczy i nie mogę mówić dalej. Nagle przestaje mnie obchodzić Sophie, Chris czy fakt, że Sebastian i ja pracujemy razem. Przysuwam się do niego, muskam ustami jego usta. Przez sekundę się waha. Potem mnie całuje, początkowo delikatnie, później coraz intensywniej. Ostrożnie przyciąga mnie do siebie, aż prawie na nim leżę. Już nie ma żadnego wahania, żadnych pytań. Wkłada rękę pod moją bluzę. – Coś między nami wibruje. – Chyba powinieneś... – zaczynam, nie odrywając od niego ust. Ale on wyjmuje telefon z kieszeni i rzuca go na podłogę. Chwilę później koło materaca dzwoni mój telefon. Niechętnie odsuwam się od Sebastiana. Na ekranie wyświetla się numer, którego nie znam. – To może być Duncan – szepczę, podnosząc klapkę telefonu i dłonią tłumiąc jęk rozczarowania Sebastiana. Wsuwa do ust mój palec i zaczyna go ssać – Tu Jordan Weiss – mówię, czując, jak cała mięknę. – Pani Weiss, dzwonię z ostrego dyżuru szpitala uniwersyteckiego Pani przyjaciółka, Sara Sunderson, prosiła, żeby się z panią skontaktować. Została przyjęta na oddział nagłych wypadków. Przerażona, odsuwam dłoń od Sebastiana. – Czy to coś poważnego?

Sebastian patrzy na mnie, zaintrygowany. – Niestety tak. Proszę natychmiast przyjechać.

17 Sebastian idzie za mną, kiedy zbiegam na dół, przeskakując po dwa stopnie naraz. Zatrzymuję się na wilgotnym chodniku i rozpaczliwie rozglądam się na obie strony. – O tej porze nie złapiesz tu taksówki. Sebastian ujmuje mnie pod łokieć i delikatnie prowadzi do swojej czarnej vespy zaparkowanej pod zadaszeniem przy bocznej ścianie domu. Kiedy zdejmuje pokrowiec z siodełka, zaczynam mówić, że nie musi ze mną jechać. Gdy jednak rozglądam się po pustej ulicy, uświadamiam sobie, że ma rację. Podaje mi kask, który wytrzasnął nie wiadomo skąd, i wsiada na skuter. Wkładam kask i wspinam się na niewielkie siodełko za nim, zmuszona mocno się do niego przycisnąć. Skuter zjeżdża z chodnika, a ja szybko obejmuję Sebastiana w pasie, żeby nie spaść. Wdychając jego zapach, przypominam sobie nasz pocałunek. Co ja zrobiłam? Najpierw Chris, potem Sebastian – i to w niespełna jeden dzień. A teraz coś się stało Sarze... zupełnie jakby dopadła mnie zła karma albo jakby spotkała mnie kara za grzechy. Co się stało Sarze? Kiedy się ostatnio widziałyśmy, wyglądała dobrze. Pamiętam jednak, że kiedy przyszłam, leżała na podłodze w łazience. Znowu upadła i tym razem zrobiła sobie krzywdę? – Na pewno nic jej nie będzie! – Sebastian woła przez ramię, zupełnie jakby czytał w moich myślach. Lawirujemy między samochodami, prawie nie zatrzymując się na światłach.

Oglądam się za siebie, modląc się w duchu, żeby policja nas nie zatrzymała. Całą wieczność później z piskiem opon hamujemy pod znakiem z zakazem parkowania w zatoczce przy izbie przyjęć. Zeskakuję ze skutera i łapię równowagę, czując zawroty głowy. – Skoro już tu jesteś, powinnaś się przebadać – mówi Sebastian, stając obok. – Nic mi nie jest – odpowiadam szybko. Sara mnie potrzebuje, a to co zaszło między mną a Sebastianem, muszę zostawić za sobą. – Możesz już iść. – Poczekam tutaj – upiera się. – Dzięki, ale to niekonieczne. Wracaj do śledztwa. Jesteś tam po trzebny, Sophie nie powinna zostać sama. – Jej imię dziwnie brzmi w moich uszach. Już nie jest tylko moim współpracownikiem, ale również tą drugą. Przez chwilę obawiam się, że odrzucając jego pomoc, sprawię mu przykrość, ale Sebastian to nie Chris. Wzrusza ramionami, nie zamierzając mnie przekonywać. Ten brak nachalności sprawia, że wydaje m się jeszcze bardziej atrakcyjny. – Przykro mi, że nam przerwano... – zaczynam. Jego twarz się rozjaśnia. – Mnie też. Wrócimy do tego innym razem, dobrze?

Odwracam się, walcząc z chęcią pocałowania go. – Zadzwonię później! – wołam przez ramię, biegnąc do drzwi szpitala. – Dzięki za podwiezienie. Wpadam do izby przyjęć. – Szukam Sary Sunderson – mówię recepcjonistce. Kobieta spogląda na mnie, a potem przenosi wzrok z powrotem na ekran komputera. – Chwileczkę, tylko... – Jordan – za moimi plecami rozlega się czyjś głos. Odwracam się W moją stronę idzie Mo w różowym swetrze i dżinsach. – Mo! Nie rozumiem. Jak ty...? – Ze szpitala zadzwoniono do ambasady. Szukali cię – odpowiada. Wygląda tak, jakby postarzała się przez jedną noc. Uświadamiam sobie, że po raz pierwszy widzę ją bez makijażu. – Wszystko u ciebie w porządku? – Tak – odpowiadam, zapominając o własnym urazie. Mo nie może dowiedzieć się o Sebastianie i o tym, że przez własną nieostrożność dałam się nafaszerować narkotykami. – Gdzie jest Sara? – W prywatnym pokoju. Chodź ze mną. – Prowadzi mnie

przez korytarz, zatrzymuje się pod zamkniętymi drzwiami, tarasuje przejście i kładzie dłoń na moim ramieniu. – Jordan, poczekaj chwilę. Sara została ciężko ranna. Ranna? – Żółć podchodzi mi do gardła. – Chyba nie... – Nie, nie, już wszystko w porządku – odpowiada Maureen szybko. Głęboko wciągam powietrze i korytarz przestaje się kołysać pod moimi nogami. – Zaraz cię do niej zaprowadzę, ale najpierw musimy porozmawiać. – Rozgląda się na obie strony i wciąga mnie do pustego pokoju. – To poważna sprawa. Sarę napadnięto. – Napadnięto? – Przytrzymuję się drzwi, podłoga znowu zaczyna się pode mną chwiać. – Myślałam, że... jej choroba... że może znowu się przewróciła... Maureen kręci głową. – Policjanci powiedzieli, że dwaj mężczyźni włamali się do jej mieszkania. Szukali czegoś w jej biurku albo w komputerze. Byli pewni, że śpi, ale ona się obudziła. – Kiwam głową. Sara zawsze miała lekki sen. – Kiedy wjechała na wózku do pokoju, zaatakowali ją, związali, puścili gaz. Myśleli, że nie przeżyje. Na szczęście pielęgniarka przyszła wcześniej i w ostatniej chwili ją znalazła. – Jak bardzo źle z nią jest? Mo ściska moje ramię.

– Kiepsko. Jej płuca już i tak są osłabione przez chorobę, a gaz jeszcze bardziej im zaszkodził. – Nie... – szepczę, opierając się o framugę drzwi. Łzy napływają mi do oczu. – Ale jest przytomna. Żyje. Twarda z niej sztuka. Wcale mnie to nie pociesza. – Muszę się z nią zobaczyć. – Próbuję wyminąć Mo, lecz chwyta mnie mocniej za ramię i przytrzymuje. – Jeszcze chwilę. Mam do ciebie pytanie: dlaczego ktoś miałby zaatakować Sarę? Niepewnie przestępuję z nogi na nogę. – Nie wiem. – Mówiłaś jej coś o śledztwie? – Oczywiście, że nie – odpowiadam, nie mogąc ukryć oburzenia w głosie. – Przecież jest ściśle tajne. Rozmyślam gorączkowo. Sara wie o śmierci Jareda, o moich próbach dotarcia do prawdy. Przypomina mi się, jak Vance mówił o przerażeniu Duncana. Czy ten, kto go przestraszył, mógł zaatakować Sarę. Wydaje mi się to niemożliwe. Nie mogę jednak powiedzieć Mo o mojej rozmowie z Vance’em, nie zdradzając jednocześnie, że szukam Duncana

i że nadal prowadzimy śledztwo w sprawie Infodyne. I nie mam czasu na tysiące pytań, które zapewne by to za sobą pociągnęło. Wskazuję na pokój Sary. – Powiedziała coś? – Niewiele. – Mo wpatruje się we mnie, zaciskając usta. – Wcale mi się to nie podoba – oznajmia, gwałtownie wypuszczając powietrze. – Robi się niebezpiecznie. – Maureen, wszystko w porządku. – No jasne! – Mo wali dłonią we framugę. – Nikt bez powodu nie napada na rodziny naszych agentów. I to w taki sposób... – Nie kończy zdania, bo dzwoni jej telefon. Wyjmuje go z kieszeni, nie przejmując się tym, że jesteśmy w szpitalu. – Martindale – mówi. – Ze słuchawki dobiega męski, zdenerwowany głos, ale nie słyszę słów. Maureen nerwowo rozgląda się na wszystkie strony, zmarszczki na jej czole się pogłębiają. – Tak, rozumiem. Oczywiście. W tej chwili. Zastanawiam się, kto dzwoni do Mo i w tak obcesowy sposób wydaje jej rozkazy. – To w sprawie naszego śledztwa? – pytam, kiedy zamyka telefon. Nie – odpowiada szybko. Obserwuję jej twarz. Nie wiem, czy mogę jej wierzyć, ale

teraz nie ma czasu na przyciskanie jej do muru. – Muszę do Sary. – Znowu próbuję ją wyminąć. – Jeszcze nie skończyłyśmy. – Blokuje mi przejście. Zniża głos. – Jordan, odsuwam cię od tej sprawy. I proszę, żebyś zakończyła inne śledztwa – również te prywatne. – Maureen, proszę. Jestem tak blisko. – Uświadamiam sobie, że to kłamstwo. Nie mam pojęcia, kto stoi za Infodyne ani za śmiercią Jareda. – Nie możesz żądać, żebym teraz zrezygnowała. Mówiłaś, że na moim miejscu zrobiłabyś to samo. Zamyka oczy. Przyglądam się jej twarzy, zastanawiając się, czy moje słowa do niej dotarły. – Porozmawiamy o tym jutro. Masz dwadzieścia cztery godziny. – I co potem? – Zobaczymy. Przydzielę ci jakieś nieistotne zadanie. Albo pracę przy biurku, jeśli będziesz niegrzeczna. – Patrzy, jak markotnieję. – Zgoda? – Tak. – Za plecami krzyżuję palce, anulując tę umowę. Będę dalej prowadziła to śledztwo – przez dwadzieścia cztery godziny albo dwadzieścia cztery lata. Ten, kto zaatakował Sarę, zadarł ze mną. Teraz to sprawa osobista. – Tylko błagam, nie praca przy biurku – dodaję.

– Dobrze. – Najwyraźniej zadowolona, Maureen wskazuje na dwóch strażników pod pokojem Sary. – Przydzielę ci całodobową ochronę. Po wszystkim jeden z tych dżentelmenów odwiezie cię do domu. Zrozumiano? Chcę zaprotestować, wytłumaczyć, że nie uda mi się działać dyskretnie z ochroniarzem na karku. Rozmyślam się jednak. Tej bitwy nie wygram. – Sara też ma ochronę, prawda? – Oczywiście. Skoordynowaliśmy nasze działania z policją. W tej chwili przeszukują jej mieszkanie, postawili strażników i tam, i tu. – Dzięki, Maureen. – Wracam do domu, muszę trochę odpocząć. Jestem tu od trzeciej. – Zauważam ciemne kręgi pod jej oczami. – A tak przy okazji: gdzie wczoraj byłaś i dlaczego nie mogliśmy się do ciebie dodzwonić? Przez godzinę dobijałam się na twoją komórkę. – Już otwieram usta, żeby powiedzieć, że moja komórka nie dzwoniła, ale ona mówi dalej – Nawet wysłałam Sophie do twojego mieszkania. – Unoszę jedną brew. – Tak, Sophie. Tylko ją mogłam wezwać, nie stawiając na nogi całej ambasady. Do Sebastiana też nie mogłam się dzwonić – dodaje znaczącym tonem. – Pracowałam w terenie – odpowiadam, unikając jej wzroku. – Nie wiem, dlaczego telefon nie zadzwonił.

Odwracam się i ruszam w stronę pokoju Sary, czując na sobie spojrzenie Mo. Ściska mnie w dołku. Sara leży nieruchomo, z zamknięty mi oczami. Pod koszulą oplata ją sieć rurek i kabli. Nad jej głową pika kardiomonitor. Kiedy zbliżam się do łóżka, aż się krzywię ze zgrozy Sara ma ogromny siniak na policzku i rozciętą górną wargę. Otwiera oczy. – Cześć – szepcze i uśmiecha się słabo. – Saro, tak mi przykro. – Pochylam się i dotykam czołem jej czoła. – Daj spokój. To nie twoja wina. – Oddycha ciężko, jakby biegła. – Moja. – Rozglądam się, rozpaczliwie próbując jakoś jej pomóc Spostrzegam dzbanek przy jej łóżku. – Napijesz się wody? – Kiwa głową. Nalewam wody do małego kubka. Przyciskam guzik z boku łóżka, żeby łóżko się uniosło, ale szybko rezygnuję, gdy krzywi się z bólu. – Proszę. – Delikatnie podkładam dłoń pod jej kark i ostrożnie przysuwam kubek do jej ust. Upija mały łyk i spogląda na mnie. Odsuwan kubek. – O co chodzi? – Co ci się stało w czoło? – pyta szeptem. Podnoszę rękę i po raz pierwszy wyczuwam skaleczenie. Czy Maureen je zauważyła? – Ciebie też dopadli, co? – Łzy napływają jej do oczu. Bardziej się przejęła napaścią na mnie niż tym, co ją

spotkało. – Ktoś mi dosypał czegoś do drinka. Zemdlałam i uderzyłam głową o chodnik. – Domyślasz się, kto to mógł być? – Spotkałam się w barze z Vance’em Ellisem, ale nie sądzę, by on... – Z Vance’em Ellisem? – przerywa mi silniejszym głosem. – Tak, to partner Duncana. Szeroko otwiera oczy. – Jordie, patrz. – Wskazuje głową na telewizor na przeciwległej ścianie. Czytam tekst na pasku: SAMOBÓJSTWO AKTORA. Serce mi zamiera. Ze zdjęcia na ekranie, takiego samego, jakie wisiało na markizie nad teatrem, spogląda na mnie Vance. – O nie – szepczę. Sara włącza dźwięk. Vance’a znaleziono w toalecie w gejowskim klubie Pit na East Endzie. Przedawkował. Chodziły plotki, że po rozstaniu z kochankiem wpadł w depresję. – Mówią, że to wygląda na samobójstwo. – Sara jeszcze

bardziej podkręca głośność. Przypominam sobie, jak zeszłej nocy Vance wściekle bronił swojego partnera. Wcale się z nim nie rozstał i nie zrobiłby nic, co by mu uniemożliwiło pomoc kochankowi. Nie, Vance został zamordowany, zaledwie parę godzin po rozmowie ze mną. A wraz z jego śmiercią straciłam ostatni trop prowadzący do Duncana. – Uważasz, że wcale się nie zabił, prawda? – pyta Sara. Kręcę głową, przypominając sobie szklaneczki burbona, które Vance opróżniał jedna po drugiej. – Nie miał samobójczych skłonności. Był przybity i wstawiony, ale nie na tyle, żeby się zabić. – To te drinki, myślę nagle. Ja wypiłam tylko dwa i straciłam przytomność. Ten drugi, który wypiłam po wzmiance Vance’a o Madrycie, był przeznaczony dla niego. – Myślę, że ktoś mu wsypał narkotyki do drinków – również do tego, po którym ja zemdlałam. Ale dlaczego? – pyta Sara. Dlatego, że wiedział więcej, niż mi powiedział. Wiedział, nad czym pracowali Jared i Duncan, a ktoś chciał, by ta informacja zniknęła raz na zawsze. Na myśl o tym czuję się, jakby ktoś uderzył mnie prosto w brzuch. Osoba lub osoby, które zamordowały Vance’a, mogły zamordować również Jareda. Jeśli się nie mylę, Duncan jest w wielkim niebezpieczeństwie.

Sara delikatnie dotyka mojej ręki, wyrywając mnie z zamyślenia. – Myślisz, że to ma jakiś związek z Jaredem? – Jak to? – Wczoraj wieczorem, kiedy mi powiedziałaś, czego Chris dowiedział się o śmierci Jareda, zrobiłam research w Internecie. Mam mnóstwo czasu, chciałam ci pomóc. Jordie, czy wiesz, że Jared i Duncan badali jakąś aferę związaną z pieniędzmi nazistów? Patrzę na nią, zdumiona, że aż tyle dowiedziała się z Internetu Pewnie zdobyłabym te same informacje, gdybym od przyjazdu do Anglii miała choć chwilę, by usiąść i pogrzebać w sieci. – Wiem. Na miesiąc przed śmiercią Jareda mieli wygłosić odczyt na konferencji w Madrycie. Z jakiegoś powodu nie zrobili tego. – Wiem, że na Sarę napadnięto właśnie z powodu grzebania w sprawie Jareda. Zalewa mnie fala poczucia winy. – Widziałaś napastnika? Kręci głową. – Właściwie nie. To było dwóch mężczyzn. Jak już powiedziałam policji, na twarzach mieli maski. Sądząc po ich głosach, mogli być pod trzydziestkę albo tuż po trzydziestce. Chyba obcokrajowcy, ale nie rozpoznałam języka. Byli ubrani tak, jakby bawili się w ulicznych bandytów.

– Tak jakby? Nie rozumiem. – Mieli na sobie podarte spodnie i brudne koszule. Ale ich dłonie – krzywi się, dotykając twarzy – którym dobrze się przyjrzałam, były wymanikiurowane i zadbane. I mieli zegarki od Cartiera. Tę informację przeanalizuję później. – Czego chcieli? – Nie wiem. Nie odzywali się do mnie. Usłyszałam jakiś hałas w salonie, myślałam, że to pielęgniarka. Kiedy wjechałam do pokoju wyglądali na zaskoczonych. Przeszukiwali moje biurko, włączyli laptop i próbowali domyślić się hasła. A potem związali mnie, puścili gaz i wyszli. – Musiałaś być przerażona. – Nie – zaprzecza. – Zagrożenie życia nie robi takiego wrażenia, jeśli się jest śmiertelnie chorym. – Och! – Opuszczam głowę na materac i zaczynam szlochać. – No już, już. – Sara kładzie dłoń na moim ramieniu. – Wszystko w porządku. Ale Jordie... ten raport Jareda... myślisz, że to dlatego...? – Nie kończy zdania. Podnoszę głowę ze świeżego białego prześcieradła

i wycieram oczy rękawem. Po raz pierwszy uświadamiam sobie, że wciąż mam na sobie bluzę Sebastiana. – Że to dlatego ktoś go zabił? Nie wiem. Wydaje mi się nieprawdopodobne, że ktoś mógłby chcieć zabić studenta zbierającego informacje, nawet tak wybitnego jak Jared. – To chyba zależy od tego, co Jared odkrył – rzuca. – Prawda. Nie wiem, co robić. – Musisz się dowiedzieć, co Jared i Duncan zamierzali przedstawić w Madrycie – udziela mi logicznej odpowiedzi. – Wtedy zdobędziesz pewne pojęcie o tym, kto mógł chcieć ich powstrzymać. – Ale Maureen kazała mi zakończyć to śledztwo. Oczywiście odmówiłam, ale teraz, kiedy zobaczyłam ciebie... to zbyt niebezpieczne. A jeśli tamci wrócą? – Tym bardziej powinnaś je kontynuować. Widziałam tych mężczyzn, widziałam wyraz ich oczu. Przyszli do mnie, bo za bardzo zbliżyłyśmy się do prawdy. – My, myślę, znowu czując wyrzuty sumienia. Nie chciałam wciągnąć w to Sary. – Nie poddadzą się dlatego, że my to zrobimy. Rozumiesz, o co mi chodzi? Oczywiście ma rację. Wiemy już tyle, że ci ludzie nigdy nam nie odpuszczą. Muszę ich odnaleźć, zanim wrócą i spróbują ponownie – i tym razem Sara skończy jak Vance. Nie mam wyboru, muszę ciągnąć to śledztwo.

– Rozumiem. Uśmiecha się z zadowoleniem. – Dobrze. Dorwij tych drani. Jaki jest twój następny krok? Przypominam sobie rozmowę z Sebastianem. – Duncan zniknął, więc muszę w inny sposób odnaleźć raport, który razem z Jaredem miał przedstawić w Madrycie. – To ma sens. Przeszukałam internet, ale nigdzie go nie znalazłam Przykro mi. Ściskam jej ramię. – Zrobiłaś kawał dobrej roboty. Musimy wymyślić inny sposób Chris wziął od mamy Jareda jakieś papiery. Mogę je przejrzeć. Dziś wieczorem wybieram się do niego – urywam i przygryzam dolną wargę. – Jordie, o co chodzi? – dopytuje się Sara. Jej policzki pokrywają się rumieńcem, a po chwili znowu bledną. Odwracam wzrok. W innej sytuacji z pewnością bym jej się wyżaliła, lecz nie mogę zrobić tego, gdy leży w szpitalnym łóżku. – Chris i ja za bardzo się do siebie zbliżyliśmy. To nic wielkiego po prostu głupio się zachowałam. Taka jest najkrótsza

wersja, a pełną opowiem ci innym razem. Teraz muszę się skupić na odszukaniu tego raportu. – Może na konferencji był jeszcze ktoś z Cambridge? – sugeruje. – Ktoś, kto zachował kopię? – Dobry pomysł. Ale kto? – Przypomina mi się hotelowa papeteria, którą wzięłam z kufra Jareda. Były na niej nabazgrane czyjeś inicjały, drugą literą chyba było A. Pod spodem widniała nazwa Trinity Hall, jednego z college’ów Może na tej konferencji był jeszcze jakiś student albo profesor? – Mam pomysł. – Wyjmuję komórkę i wybieram numer Sebastiana. – Halo – odbiera po chwili. – Tu Jordan – mówię, starając się uspokoić trzepoczące serce. – O, cześć. – Podnosi głos o jeden ton. – Jak się czuje twoja przyjaciółka? – Dobrze. Czy mógłbyś mi wyświadczyć małą przysługę? Masz pod ręką komputer? – Jasne. Tylko muszę go włączyć. – Wejdź na stronę Cambridge, a potem na stronę Trinity Hall. Znajd mi wszystkich wykładowców, których nazwiska zaczynają się na A. Po chwili ciszy słyszę stukanie w klawisze klawiatury. Sara

obserwuje mnie z uniesionymi brwiami. – Jest dwóch – Sebastian w końcu się odzywa. – Marcelius Ang i Rosemary Alberts. – Czego uczą? – Alberts literatury, a Ang jest profesorem historii. – Marcelius J. Ang? – pytam, teraz w myślach widząc wyraźnie inicjały na papierze listowym. – Tak. – Świetnie, dzięki. Pogadamy później. – Zamykając telefon, czuję ogarniającą mnie falę tęsknoty. – Co się stało? – pyta Sara. Szybko opowiadam jej o hotelowej papeterii. – Myślę, że Ang też mógł być na tej konferencji. Muszę z nim porozmawiać. – Możemy odszukać jego numer telefonu – sugeruje Sara. – Nie, nie chcę dzwonić i ryzykować, że zniknie tak samo jak Duncan. Nie, muszę z nim porozmawiać osobiście. Wtedy trudniej mu będzie mnie spławić. – Z wahaniem rozglądam się po pokoju. – Bardzo nie chcę zostawiać cię samej, ale skoro mamy dorwać tych drani, muszę brać się do roboty. Mo dała mi tylko dwadzieścia cztery godziny potem zamyka śledztwo.

Sara kiwa głową. – Nic mi nie będzie. Oni nie wrócą. Pilnują mnie psy stróżujące Maureen. – Mnie też. Muszę się ich jakoś pozbyć. Jeśli będą pytali, powiedz im, że... – ...pojechałaś do domu, żeby wziąć prysznic i się przespać. Uśmiecham się. – Dzięki, jesteś cudowna. – Wstaję i w powietrzu posyłam jej buziaka. – Uważaj na siebie – mówi bezgłośnie. Kiedy wychodzę, jeden z ochroniarzy rusza za mną. – Nie trzeba – mówię. – Pani Martindale dała mi instrukcje... – Pani Martindale by pana wyśmiała – odpowiadam krótko. – Idę do toalety, gdzie obejdę się bez pana towarzystwa, a potem do bufetu. Jeśli pan chce, proszę do niej zadzwonić – dodaję, wyjmuję komórkę i podaję ją ochroniarzowi. – Wrócę, zanim zdąży pan ją złapać. Siedziała tu całą noc i raczej się nie ucieszy, jeśli ktoś ją obudzi. – Ochroniarz z wahaniem siada z powrotem na krzesełku.

Nonszalanckim krokiem idę za róg i skręcam do pustej sali z trzema wolnymi łóżkami. Jest tu tylko jedno wyjście: rząd wysokich okiem na przeciwległej ścianie. Biorę głęboki wdech i przyglądam się oknom zastanawiając się, czy do nich dosięgnę. Mam najwyżej minutę, zanim któryś z ochroniarzy zacznie mnie szukać. To moja jedyna szansa. Na jednym łóżku dostrzegam stertę schludnie złożonych fartuchów. Łapie jeden i biegnę do toalety. Po dwudziestu sekundach wychodzę w niebieskim fartuchu i z włosami schowanymi pod czepkiem. Na korytarzu rozglądam się na obie strony, a potem oddalam się od pokoju Sary, starając się nie biec. Wypadam na ulicę i łapię taksówkę. – Poproszę na King’s Cross – mówię, wyglądając przez tylne okno, żeby sprawdzić, czy nikt mnie nie goni. Zdzieram z siebie czepek chirurgiczny i opadam na fotel. Myśli galopują mi po głowie. Vance nie żyje. Ktoś napadł Sarę. Podejrzewam, że oba te wydarzenia mają jakiś związek z odczytem, jaki Jared i Duncan mieli wygłosić w Madrycie. Zanim dojdzie do kolejnej tragedii, muszę pojechać do Cambridge i porozmawiać z profesorem Angiem. Dzwoni moja komórka, wyjmuję ją z torby. – Jordan? – W słuchawce rozlega się słodki głosik Sophie. – Wszystko w porządku? Szefowa cię szukała... Znalazła mnie, wszystko w porządku – przerywam jej. Kłamstwo roku.

– Aha, to dobrze. – Słyszę, że jest zdezorientowana. – Nie oddzwaniałaś, więc myślałam, że... – Nie oddzwaniałam? Zostawiłaś mi wiadomość? – Dwie. Wczoraj wieczorem. – Spoglądam na ekran telefonu, ale ikonka nowych wiadomości nie mruga. Dziwne. Mo też mówiła, że próbowała się do mnie dodzwonić. – Jordan, musimy porozmawiać. – Alarm! Czyżby dowiedziała się o mnie i Sebastianie? – Znalazłam coś cennego dla śledztwa. Możemy się spotkać? – Sophie, bardzo bym chciała, ale właśnie jadę na dworzec. Może zadzwoń do Sebastiana... – Nie mogę – mówi tak stanowczo jak nigdy. – Nie w tej sprawie. – Czy to ma jakiś związek z dokumentami, które dla niego tłumaczyłaś? – Z jakimi dokumentami? Nie rozumiem. Czuję rosnące zniecierpliwienie. Muszę złapać pociąg do Cambridge i nie mam czasu na pogaduszki z Sophie. Z drugiej strony, należy do naszego zespołu i może rzeczywiście znalazła coś ważnego. Mam pomysł. – Sophie, gdzie teraz jesteś? – Na Piccadilly Linę koło parku Ravenscourt. Właśnie

wracam z archiwum. Poszłam pewnym tropem i... Niedaleko od Hammersmith. Doskonale. – Wczoraj wieczorem Mo dała ci klucze do mojego mieszkania, prawda? Mam do ciebie wielką prośbę. Czy mogłabyś pójść do mnie i zabrać teczkę, która leży na ławie? – Wyobrażam sobie papeterię z Madrytu, którą poprzedniego dnia zostawiłam w domu. Co jeszcze może mi pomóc w Cambridge? – Jak najszybciej przywieź ją na King’s Cross. Będę czekała przy sklepie W. H. Smith. Tam pogadamy. Muszę w ciągu godziny złapać pociąg, więc proszę, pośpiesz się i nie mów nikomu, że się spotykamy. – Dobrze – obiecuje. Jej głos jest poważny, prawie przestraszony. Piętnaście minut później taksówka podjeżdża pod King’s Cross i płacę kierowcy. W środku ruszam przez główną halę dworca, schodzę do toalety i zdejmuję fartuch. Myjąc ręce, kątem oka dostrzegam swoje odbicie w lustrze. Kulę się, ochlapuję twarz wodą i bezskutecznie próbuję nadać puszystość oklapniętym włosom. Na górze z niepokojem rozglądam się po hali. Oczywiście jeszcze za wcześnie na Sophie. Spoglądam na rozkład jazdy. Za dziesięć minut jest pociąg do Cambridge, następny za dwadzieścia pięć. Muszę wsiąść do jednego z nich, zanim Mo dowie się, że wymknęłam się ochronie. Idę do rzędu sklepów po prawej stronie hali, pobieram trochę gotówki z bankomatu, staję pod stojakiem W. H. Smith i przeglądam nagłówki tabloidów. Mija pięć minut, dziesięć. Przez megafon płynie głos zapowiadający odjazd pociągu do Cambridge. Patrząc na wyjście na ulicę, walczę z chęcią

nerwowego krążenia tam i z powrotem. Podchodzę do barku z kawą i – nie spuszczając oka z drzwi – zamawiam cappuccino. Gdzie jest Sophie? Przeklinam w myślach i wracam do stoją ka z gazetami. Wyjmuję komórkę i wybieram numer, spod którego ostatnio do mnie dzwoniono, ale w słuchawce rozlega się kilka sygnałów, a potem włącza się poczta głosowa. Co zatrzymało Sophie? – Pociąg do Cambridge... – z megafonu płynie głos zapowiadając odjazd drugiego pociągu. Nie mogę już dłużej czekać. Po raz ostatni rozglądam się na obie strony i biegnę na peron. Maj 1998 Głosy i śmiechy cichną, kiedy drzwi baru powoli się za mną zamykają. Na zewnątrz powietrze przesycone zapachem wiciokrzewu jest chłodne i nieruchome. Ciszę zakłóca jedynie chór świerszczy w krzakach za schodami. W oknach ceglanych budynków po obu stronach dziedzińca palą się światła. Widzę studentów pilnie pracujących przy biurkach. Jest trzeci tydzień maja. W college’u zapanowała atmosfera powagi zbliżają się egzaminy. Na terenie uczelni panuje cisza, główna brama zamknięta jest również w ciągu dnia, portierzy nie wpuszczają turystów. W barze siedziało o połowę mniej osób niż zwykle – nawet Mark zrezygnował z kufla piwa i partyjki piłkarzyków i wrócił do książek. Kiedy idę na Pierwszy Dziedziniec, zatrzymuję się i spoglądam na bibliotekę na trzecim piętrze nad portiernią. Jared siedzi przy tym samym stole, co zwykle, ze schyloną głową, skąpany w żółtym świetle lamp. Gryzie końcówkę ołówka, a potem gorączkowo coś zapisuje. W innej sytuacji

zajrzałabym do niego na krótką rozmowę przeprowadzoną szeptem i szybki pocałunek, ale od kilku wieczorów takie przerwy bardziej go irytują, niż sprawiają mu przyjemność, a zniecierpliwienie bezskutecznie próbuje ukryć pod sztucznym uśmiechem. Odwracam się więc i idę do domu. Zmiana ta pojawiła się nagle, parę dni temu, jak burza, która nas złapała podczas wycieczki do Grantchester. Może były jakieś sygnały, ledwo zauważalne zmiany nastroju, których nie chciałam widzieć. Jared znowu się ode mnie odsunął, znowu stał się zimny jak kamień. Nie jest tak arogancki jak wtedy, gdy się poznaliśmy – sprawia wrażenie czymś zaaferowanego i wycofanego, spędza ze mną i z innymi mniej czasu, a kiedy już się spotykamy, prawie się nie odzywa. Otwieram tylne drzwi domu i na palcach wchodzę po schodach, żeby nie obudzić Sary. Kiedy staję na półpiętrze, widzę jednak, że spod drzwi jej pokoju sączy się światło. Podnoszę rękę, żeby zapukać. Bardzo chciałabym pogadać z nią o Jaredzie. Rozmyślam się jednak. Jak mam jej wytłumaczyć ten problem, subtelne zmiany, których nie da się opisać nawet samej sobie? Odwracam się i idę do swojego pokoju. Rozbierając się i kładąc do łóżka, mówię sobie, że napięcie Jareda jest zrozumiałe. Kończy pisać pracę naukową, a za niecały miesiąc odbywają się zawody. Ósemka tak samo jak zawsze ciężko pracuje nad synchronizacją, wymyśla sztuczki, dzięki którym zyskamy więcej czasu i większą prędkość. Do tego mój wyjazd. Zamykam oczy i wsłuchuję się w cykanie świerszczy za oknem. Do końca semestru zostało tylko pięć tygodni, a potem na stałe wyjeżdżam z Anglii. Nie rozmawialiśmy o tym na poważnie. Wspomniałam jedynie, że muszę zarezerwować bilet w United, bo w British Airways już nie ma miejsc z powodu letnich wakacji. Jared

zaproponował, żebym oddała na cele charytatywne rzeczy, których już nie potrzebuję. Nie rozmawialiśmy o tym, co naprawdę się działo, o tym, że nasz związek wkrótce się skończy. – Może uda nam się spotkać podczas ferii zimowych? – powiedział kiedyś. – Na przykład na szczycie Weiss – Short w Stanach. Zawahałam się. Czyżby sugerował, że mimo wszystko mamy kontynuować ten związek? Marzyłam o tym, że uda nam się pokonać odległość i być razem do chwili, aż w jakiś czarodziejski sposób znowu staniemy się prawdziwą parą. Wiedziałam jednak, że nie ma na to najmniejszych szans. Znałam takie sytuacje: chłopak w Waszyngtonie próbował podtrzymać romans z dziewczyną w Teksasie czy Kolorado. Kończyło się zawsze tak samo: wielogodzinne rozmowy przez telefon, wyczekiwane spotkanie w Boże Narodzenie i odkrycie, że ktoś się zmienił albo zdradził, że okoliczności czy to, co łączyło, już nie istnieje. Nie chciałam pretensji ani reperkusji, które nieuchronnie się pojawiają, gdy człowiek za długo próbuje ciągnąć nieudany związek. Po co to robić w nieskończoność? Lepiej umieścić wspomnienia pod szkiełkiem i zachować je na zawsze, jak czarodziejski przedmiot, który w kontakcie z realnym światem rozsypie się w pył. Kiedy jednak po zadaniu tego pytania wpatrywał się we mnie z wyczekiwaniem, nie potrafiłam rozwiać jego nadziei. – Bardzo bym chciała znowu się z tobą zobaczyć – odpowiedziałam powoli, starannie dobierając słowa, a nie chciałam palić za sobą mostów. Zrobił dziwną minę, a ja zrozumiałam, że nie dał się nabrać. W głębi ducha wiedział, że to targ, jakiego dobiliśmy z czasem w zamian za to szczęście.

– Mogłabyś pokazać mi Waszyngton. Byłoby fajnie – dodał, uparcie trzymając się tego wątku, jakby to mogło powstrzymać upływ czasu. Otwieram oczy w ciemności. Zdrzemnęłam się, nie wiem, jak długo spałam. Przesuwam dłonią po pustym miejscu obok w łóżku. Prześcieradło jest chłodne i nie tak zmięte jak wtedy, gdy Jared u mnie nocuje. Która godzina? Nasłuchuję głosów studentów nawołujących się w drodze z pubów do domu, ale na ulicy panuje całkowita cisza zakłócana jedynie warkotem śmieciarki zbierającej puszki z Lower Park Street. Przewracam się na bok i patrzę na zegarek na nocnym stoliku. Wpół do czwartej. Bibliotekę zamykają o pierwszej w nocy. Jared przychodził do mnie coraz później, ale o tej porze powinien już być. Wstaję i szybko się ubieram. Wkładam legginsy i bluzę, które przygotowałam na trening. Wsuwam zawiązane tenisówki i schodzę na dół. Spokojnie, myślę, szybkim krokiem idąc Park Street w stronę Jesus Lane. Potem skręcam w Malcolm Street, przyglądając się podniszczonym domom po obu stronach ulicy. Może Jared postanowił przenocować u siebie? Ale przecież zawsze przychodzi do mnie. Idę do jego domu i wbiegam po stopniach na ganek. Dwa razy przyciskam dzwonek, ale nikt nie otwiera. Gdzie on się podział? Rzeka! Jared lubi posiedzieć na brzegu przy pubie Fort Saint George. Parę razy, w ciepłą noc, poszliśmy tam, biorąc koc i butelkę wina. Leżeliśmy na plecach i patrzyliśmy w bezkresne niebo, morze gwiazd wyraźnie widocznych w kompletnej ciemności. Ale dlaczego Jared miałby tam pójść sam o tej porze? Pędzę przez teren college’u i wybiegam przez tylną bramę. Błagam, niech tam będzie – modlę się w duchu, przemierzając

pustą i ciemną Jesus Green jak w drodze na tajną schadzkę. Jestem w połowie Midsummer Common, kiedy go dostrzegam. Siedzi, skulony, na brzegu, pośród wierzb, których gałęzie sięgają do wody. Podchodzę bliżej i zatrzymuję się. Jared siedzi, obejmując kolana rękami, zapatrzony w wodę. – Jared? Nie odpowiada. Siadam obok niego. Strach, z jakim go szukałam, teraz zastępuje inne uczucie niepokoju. Dotykam jego ramienia i cofam się, kiedy podskakuje, bojąc się, że weźmie mnie za napastnika i uderzy. On jednak tylko mruga oczami, wyrwany z zamyślenia. – Jo? – Rozgląda się, zdezorientowany, jakby obudził się z głębokiego snu i próbował sobie przypomnieć, gdzie jest. – Wszystko w porządku? Tak, oczywiście – mówi takim tonem, jakby próbował przekonać samego siebie. – Obudziłam się, nie było cię w łóżku i... – urywam, nie chcąc zrzędzić. – Przepraszam, że się zmartwiłaś. – Nic nie szkodzi. Ale ostatnio jesteś jakiś dziwny – znowu urywam, szukając odpowiednich słów. – Wycofany. Zajęty czymś. – Biorę głęboki wdech, poirytowana własną niepewnością. – To przeze mnie? Szeroko otwiera oczy. – Boże, oczywiście, że nie! – Prostuje się, przyciąga mnie do siebie, całuje w czoło, policzki. – Nie przez ciebie. Nigdy – mówi z naciskiem, szczerze. Potem znowu zamyka się w sobie i patrzy na wodę w milczeniu mocno mnie do siebie przytulając. Przygryza dolną wargę, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie był pewien, czy powinien. – Jo, wyjedź ze mną. Na wakacje? – Mrugam oczami. Jak może chcieć teraz

wyjechać, skoro za parę tygodni mamy zawody? – Może na weekend, na miniwakacje? Kręci głową. – Na zawsze. Wsiądźmy do samolotu i polećmy na Bali albo do Johannesburga i już nigdy nie wracajmy. Myśli galopują mi po głowie. – Po studiach? – Nie. Teraz. – Ale zawody... – To tylko zawody! – wybucha. – Głupia zabawa dla studentów Czy wygramy, czy przegramy, następnego dnia nasze życie się nie zmieni i potem co dziesięć lat na zlotach będziemy mieli się czym chwalić albo nad czym użalać. Będziemy się sobie przyglądać sprawdzać, kto utył, a kto schudł, kto jest bogaty, a kto biedny, kto się rozwiódł, jest nieszczęśliwy albo umarł. Chcesz, żeby tak wyglądało twoje życie? To miejsce jest tak cholernie banalne, te wszystkie imprezy i picie... – Ale... – zaczynam i nagle urywam, nagle uderzona jego słowami. W głębi ducha wiem, że ma rację. Dla mnie Cambridge było jak Camelot, najwspanialsze miejsce na świecie. Teraz jednak patrzę na nie oczami Jareda i widzę, że to tylko plac zabaw dla bogatych dzieciaków, impreza w pałacu. Łapie mnie za ramiona. – Wyjedźmy stąd – mówi znowu z płonącymi oczami. – Chociaż raz zróbmy coś, co naprawdę ma znaczenie. Czuję jego kwaśny oddech i uświadamiam sobie, że pił. Dostrzegam przekrwione oczy i źrenice wielkie jak spodki. To zaskakuje mnie najbardziej. Jared raczej nie pije na dzień przed treningiem, a tuż przed zawodami w ogóle nie tyka alkoholu. – Myślę – zaczynam ostrożnie – że powinniśmy trochę się

przespać i pogadać o tym rano. Otwiera usta, a ja przez chwilę boję się, że odmówi, że rozpocznie kolejną tyradę. – Dobrze. – Zgadza się. Jego głos jest już spokojny i ustępliwy. Wstaję, a on jak dziecko bierze mnie za rękę i dźwiga się na nogi. Bez słowa pozwala odprowadzić się do domu. W swoim pokoju znowu się rozbieram i kładę w łóżku na miejscu od ściany. Jared wtula się w moje plecy, z erekcją pomimo wypitego alkoholu. Dotyka moich piersi. Myślę, że chce się ze mną kochać, ale on tylko wciska twarz w mój kark i po chwili zaczyna oddychać równo i powoli. Ja jestem całkowicie rozbudzona po naszej rozmowie. Dlaczego Jared chce wyjechać już teraz, na parę tygodni przed zawodami? Dochodzę do wniosku, że spanikował. Chodzi nie tylko o wygraną. Już niedługo nastąpi dzień, na który ciężko pracowaliśmy przez wiele miesięcy i – czy wygramy, czy przegramy – będzie po wszystkim. A ja wyjadę. Mocniej wtulam się w niego, zamykam oczy i – co często mi się zdarza – śni mi się, że jestem na łodzi. Właśnie zaczynamy trening, rozgrzewamy się w parach, a potem w czwórkach, mijając hangary Chmury wiszą nisko, powietrze jest ciepłe i gęste. Kiedy skręcam na Long Reach, cała ósemka zaczyna wiosłować. Otwieram usta, żeby skarcić załogę za to, że nie poczekała na moją komendę, ale nic wydobywa się z nich żaden dźwięk. Łódź płynie coraz szybciej, szybciej niż kiedykolwiek, ale ruchy wioseł są chaotyczne i nierówne. Woda mnie ochlapuje. Spoglądam na Chrisa, bezgłośnie prosząc go o pomoc, lecz on patrzy prosto przed siebie, nie widzi mojego niepokoju. Jared, myślę, wykręcając szyję, żeby spojrzeć ponad

szerokimi ramionami Chrisa. Na miejscu Jareda siedzi zmiennik, obcy, ciemnowłosy chłopak, którego nie rozpoznaję. Gdzie się podział Jared? Może zamienił się z kimś miejscami? Wychylam się do przodu, próbując sięgnąć wzrokiem dalej. Nie ma go tam. Wstaję z rosnącym przerażeniem. Łódź zaczyna się kołysać i gwałtownie przechyla się na lewa stronę. Spadam w zimną otchłań wody i ogarnia mnie ciemność... Otwieram oczy i z trudem łapiąc oddech, próbuję otrząsnąć się ze snu. Ale powietrze nie dochodzi do płuc. Podnoszę ręce i czuję, że coś ściska moją szyję. To ręce Jareda. – Jared – próbuję z siebie wydusić, lecz tak samo jak we śnie z moich ust nie wydobywa się żaden dźwięk. Wysiłek, jaki wkładam w próbę wydobycia głosu, wyciska mi z płuc resztkę powietrza. W świetle księżyca widzę zaciśnięte oczy Jareda, gałki oczne poruszające się pod powiekami. Walczy we śnie, nie wiedząc, co robi. Coraz mocniej zaciska dłonie na mojej szyi, zgniatając krtań. Zaraz umrę, myślę w panice, czując, jak słabnę. W desperacji uderzam go kolanem w krocze. Wydaje z siebie okrzyk, puszcza mnie i otwiera oczy. Gwałtownie wciągam powietrze. – Co się stało? – pyta, łapiąc się za krocze. – Dlaczego mnie kopnęłaś? – Nie mogę odpowiedzieć, dalej łapię powietrze wielkimi haustami. – Nic ci nie jest? – Spogląda na moją szyję. Wiem, że zostały na niej ślady. Czerwone odciski palców, oskarżające na tle mojej bladej skóry. – O Boże. – Zrywa się z łóżka, zapominając o własnym bólu. – Tak cię przepraszam. Co ci zrobiłem? – Wszystko w porządku – mówię, jeszcze roztrzęsiona. – To był tylko sen. Wracaj do łóżka. Fakt, że w rzeczywistości wcale nie chciał mnie udusić, nie

przynosi nam pocieszenia. Jared wychodzi z pokoju. Ogarnięta paniką myślę, że sobie pójdzie. On jednak wraca parę minut później, z włosami wilgotnymi od wody, którą spryskał sobie twarz. Siada na podłodze obok łóżka i trzyma mnie za rękę, aż w końcu zasypiam. Rano budzą mnie promienie słońca sączące się przez moje powieki. Przez chwilę leżę nieruchomo, chłonąc zapach świeżo skoszonej trawy płynący przez otwarte okno i zastanawiam się, czy ta noc tylko mi się przyśniła. W końcu otwieram oczy. Jared leży na podłodze, wciąż trzymając mnie za rękę, jak na obozach wioślarskich, jeszcze zanim wszyscy się dowiedzieli, że jesteśmy parą. Chcę go obudzić, powiedzieć, żeby wracał do łóżka. Rozmyślam się jednak, wiedząc że to na nic. W głębi ducha czuję ulgę. Nie mogę być pewna, czy Jared kiedyś nie zrobi mi krzywdy przez sen, nieświadomie. A gdybym leżała tyłem do niego, nie mogła go kopnąć, obudzić i ocalić swojego życia? Czuję skurcz w gardle. Jestem zła i jednocześnie wdzięczna za ten dystans, jaki między nami stworzył, za tę jedyną rzecz, jaka mogła mi zapewnić bezpieczeństwo.

18 Kiedy wychodzę z dworca w Cambridge, jest zimno i pochmurno ostry wiatr targa starymi gazetami i innymi śmieciami na chodniku Tym razem nie idę pieszo, tylko wsiadam do jednej z taksówek czekających przed dworcem. – Poproszę do Trinity Hall – mówię kierowcy. W tylnym lusterku widzę swoje odbicie. U Sebastiana spałam z wilgotnymi włosami, więc teraz sterczą mi w nieładzie na wszystkie strony. Szkoda, że nie zdążyłam wziąć prysznica, albo chociaż włożyć czapki baseballowej. Oczywiście w czasach studenckich nigdy bym tego nie zrobiła: byłoby to zbyt amerykańskie, a ja zawsze starałam się dostosować. Pamiętam, jak kiedyś stałam na skraju boiska do rugby, oglądając mecz. Podszedł do mnie Ollie Smith, arogancki chłoptaś z Leeds „Fajne adidaski”. Z ironicznym uśmieszkiem spojrzał na moje białe reeboki. Ton jego głosu mówił, że żaden angielski student nie pokazałby się ludziom w takich butach, nawet na meczu. Odeszłam, czując piekące łzy w oczach. Zapomniałam, że różnię się od innych studentów, ale w tamtej chwili wyraźnie zobaczyłam wszystkie te różnice i zrozumiałam, że na zawsze pozostanę obcokrajowcem. Następnego dnia po treningu cała moja załoga przyszła na kolacje w adidasach. – Nie rozumiem... – zaczęłam. – Nie przejmuj się tym, co powiedział ten dupek Ollie

– rzek Chris. W jego głosie brzmiał gniew. – To, coście uczynili jednemu z braci moich... – ...uczyniliście i mnie – dokończyłam, wzruszona tą solidarnością – Dzięki, chłopaki. Taksówka zbliża się do centrum miasta, a ja myślę o Chrisie. Zawsze był takim lojalnym przyjacielem. Sebastian na pewno niesłusznie go ocenia. Ale dlaczego mi nie powiedział, że stracił pracę? Odchylam się na fotelu, rozcieram oczy i rozmyślam nad tym, co się wydarzyło. Nigdy bym nie uwierzyła, gdyby dwadzieścia cztery godziny temu ktoś mi powiedział, że zacznę podejrzewać Chrisa i poczuję coś do Sebastiana. Teraz wszystko stanęło na głowie. Już nie wspominając o tym, że Vance nie żyje, a Duncan przepadł jak kamień w wodę. Sprawy coraz bardziej wymykają mi się z rąk, ciągle brak mi kilku odpowiedzi. Płacę kierowcy i idę przez targ na koniec Trinity Lane, gdzie znajduje się college Trinity Hall. Pomimo centralnego położenia łatwo go przegapić: prosta sklepiona brama prowadzi do kamiennego budynku wciśniętego między dwa większe college’e. W środku porośnięte bluszczem dziedzińce otoczone ceglanymi murami są bardzo w stylu Cambridge. Waham się przy wejściu na pierwszy dziedziniec, próbując sobie zwizualizować adres, który zapisał Jared, przypomnieć, gdzie znajdują się biura profesorów. Przez chwilę zastanawiam się, czy nie spytać o drogę portiera, ale wolę nie ściągać na siebie uwagi. Ruszam więc przez dziedziniec i studiuję tabliczkę

z nazwiskami przy pierwszych drzwiach. Nie ma tam Anga. Przechodzę do następnych drzwi i czytam listę. Czuję narastający niepokój. Mogłabym przysiąc, że w notatkach Jareda znajdował się adres na dziedzińcu college’u, ale jeśli się mylę? Może gabinet Anga jest w odległym Sedgwick, gdzie znajduje się jego wydział historii? Ruszam w stronę kolejnych drzwi. Na trzecim miejscu na liście widnieje nazwisko: „M. Ang”. Otwieram drzwi i idę schodami do gabinetów profesorów na drugim i trzecim piętrze. Uświadamiam sobie, że mogę go tam nie znaleźć. Ang może też nic nie pamiętać z konferencji i nie mieć żadnych dokumentów. Na drugim piętrze podchodzę do drzwi numer trzy. Ściana obok jest zupełnie pusta, jakby ktoś zaczął ją remontować i nie dokończył. Pukam do uchylonych drzwi. – Halo? – Proszę – rozlega się kobiecy głos. Otwieram drzwi. W środku, za ogromnym drewnianym biurkiem niepozorna kobieta po pięćdziesiątce sortuje sterty książek. Przez witrażowe okno za nią sączą się promienie słońca, w świetle którego widać kłębki kurzu tańczące w powietrzu Pełne książek regały sięgają aż pod sufit. – W czym mogę pomóc? – Szukam profesora Anga. Dobrze trafiłam? – Kobieta przechyla głowę i patrzy na mnie tak, jakby czekała na wyjaśnienia. – Jestem jego byłą studentką – kłamię. – Wróciłam do Cambridge i chciałabym z nim porozmawiać o projekcie, nad którym razem pracowaliśmy.

– Ojej. – Kobieta odkłada książki i przytrzymuje się oparcia krzesła. – Pani o niczym nie wie? Nic dziwnego, przyjechała pani z Ameryki i w ogóle. Profesor Ang nie żyje. – Nie żyje?! – Zadaję to pytanie tak gwałtownie, że szeroko otwiera oczy. – Przepraszam, po prostu jestem zaskoczona. – Staram się mówić ze smutkiem. – Co się stało? To znaczy kiedy...? – Ostrożnie dobieram słowa na wypadek, gdyby okazało się, że profesor zmarł po długiej chorobie, o której powinnam wiedzieć. – Mniej więcej pięć tygodni temu. W wypadku samochodowym kiedy jechał na wakacje do Francji. – Tak mi przykro. Spokojnie – uspokajam samą siebie. Zginął w wypadku samochodowym. Nie ma w tym nic podejrzanego. Myśli jednak galopują mi po głowie, czuję, że po wszystkim, co się ostatnio wydarzyło, wpadam w paranoję. Czy śmierć Anga to tylko zbieg okoliczności? – Gdyby tylko nie wybrał się na te wakacje... – W głosie kobiety brzmi prawdziwy smutek. – Nawet nie chciał jechać – dodaje. – Nigdy nie przepadał za podróżami, ale jego żona nalegała. – Ostatnie słówa wypowiada z wyrzutem. Czy była kimś więcej niż tylko sekretarką Anga? Może jego kochanką albo po prostu asystentką, która kochała go bez wzajemności? – Straszne – mruczę. Analizuję tę informację, zastanawiam się, czy mi się przyda, i uznaję, że nie. – Chciałam się spotkać

z profesorem i poprosić, żeby odnalazł dokumenty, nad którymi pracowaliśmy przed laty. Pewnie nie zachowała pani jego akt. Może bym poszukała... – Niestety to niemożliwe. W zeszłym tygodniu odesłałam wszystkie rzeczy jego rodzinie w Exeter. Zostały tylko książki. Władze college’u nalegają, żebym przygotowała gabinet dla jego następcy. – W jej głosie brzmi sugestia, że gabinet ten powinno się przerobić na kaplicę. – Proszę jednak poszukać w bibliotece. Mają tam katalog wszystkich opublikowanych prac. Z tym, że ta nie została opublikowana. – Dziękuję. Ruszam z powrotem na dół i wychodzę z college’u. Na ulicy przystaję i bezradnie opuszczam ramiona. Ang nie żyje, a razem z nim zniknęły moje szanse na zdobycie dokumentów, przynajmniej od niego. Co teraz? Mogłabym złapać najbliższy pociąg do Londynu. W Cambridge znowu utknęłam w martwym punkcie. Ruszam w stronę kaplicy King’s College rysującej się na tle złowieszczego szarego nieba. Jeszcze parę dni temu wyglądała nie tak przytłaczająco. Potem bałam się jej gniewu, pytań, które zdawała mi się stawiać. Teraz to ja żądam odpowiedzi. Ale ten monumentalny gmach zdaje się konspirować przeciwko mnie, strzeże prawdy, po którą tu przyjechałam. Myślę o Sarze leżącej w szpitalnym łóżku, o Vansie, który zginął prawdopodobnie dlatego, że wiedział za dużo. O Jaredzie. Narasta we mnie gorąca fala gniewu, wrze, aż kipi. Muszę dowiedzieć się więcej.

Odwracam się i idę na północ w kierunku college’u Lords, właściwie nie wiedząc, dokąd zmierzam i co zrobię. W połowie długości Jesus Lane zatrzymuję się i patrzę w stronę Malcolm Street. Mam wrażenie, że jakaś łapa chwyta mnie za gardło. Z końca ulicy widzę dom Jareda. Niczym nie różni się od innych: trzypiętrowy, podniszczony szeregowiec podzielony na pokoje dla kilku studentów, z wspólną kuchnią i łazienką. Powoli, jakby wbrew własnej woli, ruszam w jego stronę. Robię krok do przodu i spuszczam wzrok. Gardło mi się zaciska. Schody za niską furtką prowadzą do mieszkania Jareda na parterze. Odwracam się, wchodzę na ganek i przyglądam się dzwonkom, przy których na skrawkach papieru przyklejonych taśmą widnieją nazwiska lokatorów. Przesuwam palce po dolnym kawałku papieru: ile jego warstw musiałabym zedrzeć, żeby znaleźć nazwisko Jareda? Moje rozmyślania przerywa głośne skrzypienie. Odskakuję do tyłu, kiedy drzwi frontowe nieoczekiwanie się otwierają. – Halo! – grzmi głos z silnym akcentem z East Endu. W progu stoi tęga kobieta o okrągłej twarzy, w kwiecistej sukience, fartuszku i z mopem w ręce. – W czym mogę pomóc? – Z trudem łapię oddech. – Nie chciałam pani przestraszyć – dodaje. – Myślałam, że to któryś ze studentów zapomniał klucza. Przypominam sobie, że to Nettie. Dziesięć lat temu była znacznie szczuplejsza i miała brązowe, a nie siwe włosy, ale i tak rozpoznaję w niej sprzątaczkę domów w tej części Malcolm Street.

– Cześć, Nettie – wyduszam z siebie w końcu. – Pewnie mnie nie pamiętasz. Jestem... – Pamiętam – przerywa mi. – Jesteś, a raczej byłaś, jedną ze studentek. Chodziłaś z facetem, który mieszkał w suterenie. – Zaciska usta. – Z tym, który umarł. Czuję gulę w gardle. – Tak. Jestem Jordan. – Właśnie, Jordan! – wykrzykuje, jakby sama sobie przypomniała moje imię. – Co za miłe spotkanie. Wejdź. Z wahaniem zerkam do środka. Nie zamierzałam wchodzić do do mu Jareda, ale Nettie się odwróciła i już poszła w głąb holu. Wchodzę w moje nozdrza uderza znajomy zapach. Woń starych grzejników i przypalonych tostów, wilgotnego dywanu i zbyt wielu osób mieszkających na zbyt małej przestrzeni – przez wszystkie te lata nic tu się nie zmieniło. Nettie opiera mopa o ścianę i wyciera ręce w fartuch. – Akurat miałam zrobić sobie herbatę. Napijesz się? W pierwszym odruchu chcę odmówić. Wkrótce Maureen dowie się, że zniknęłam, i zacznie mnie szukać. Nie mam czasu do stracenia Ale może warto zadać Nettie parę pytań. Poza tym kuchnia znajduje się na dole, tuż koło starego pokoju Jareda. – Bardzo chętnie.

Idę za Nettie do kuchni. – Co cię sprowadza z powrotem? – pyta, nalewając wody do elektrycznego czajnika. Dobre pytanie. Przez chwilę waham się, dziesiątki odpowiedzi tłoczą mi się w głowie. – Piszę książkę o latach, które spędziłam w Cambridge – mówię w końcu, wybierając bezczelne kłamstwo. Nettie szeroko uśmiecha się przez ramię. – Oooo, romans? Zduszam w sobie śmiech. – Może. Na razie zbieram informacje. Próbuję sobie przypomnieć różne rzeczy. I zastanawiałam się, czy mogłabym się tu rozejrzeć. Nettie znowu zaciska usta. – Chyba tak. Pewnie chcesz zobaczyć pokój swojego chłopaka? – Poproszę. Wstrzymuję oddech, gdy zastanawia się nad moją prośbą. Przypomina mi się, że dziekan zakazał pracownikom college’u współpracować ze mną i Chrisem.

W końcu macha ręką. – Idź. Rozejrzyj się, dopóki woda się nie zagotuje. Pokój jest otwarty. Chłopak, który teraz tam mieszka, wróci dopiero za parę godzin. Wychodzę z kuchni i zbliżam się do drzwi za nią. Pod świeżą warstwą białej farby widać zadrapanie pozostałe po tym, jak Jared wnosił do pokoju nowe krzesło. Głęboko wciągam powietrze, naciskam klamkę i wchodzę do środka. Łzy napływają mi do oczu. Teraz to pokój kogoś innego, obwieszony plakatami grup heavy metalowych i zdjęciami studentów robiących obsceniczne gesty. Jared nigdy by czegoś takiego nie powiesił. Ale meble się nie zmieniły: to samo spartańskie jednoosobowe łóżko, biurko i komoda pod oknem. Nawet zapach – woń wilgotnej piwnicy – jest taki sam. Powoli się odwracam i padam na podłogę. W moim umyśle pojawiają się tysiące wspomnień, nocy, podczas których kochaliśmy się na wąskim łóżku i rozmawialiśmy szeptem, a rano budziłam się w objęciach Jareda. Nagle widzę zupełnie inny obraz. Był 3 maja, moje dwudzieste drugie urodziny. Jared zrobił mi niespodziankę, przyniósł śniadanie do łóżka: świeży melon i truskawki. Potem przyciągnął mnie do siebie i pocałował jeszcze namiętniej niż zwykle. Kiedy we mnie wszedł z zaskoczeniem poczułam, że nie nałożył prezerwatywy. Do tej pory bardzo uważaliśmy, chociaż brałam pigułki antykoncepcyjne. Wiem, że chciał być we mnie tylko moment, poczuć, jak to jest, ale nieopisana bliskość, ciepło jego ciała w moim sparaliżowały nas oboje. Potem lekko potrząsnął głową, jakby przepraszał, że już dłużej nie może się po wstrzymywać.

Kiedy zmierzał ku nieuchronnemu finiszowi, wiedziałam, że już za późno, że w tej chwili coś się między nami zmieniło. Dosyć tego. Otrząsam się z tych myśli. Mam tylko minutę lub dwie zanim Nettie zawoła mnie na herbatę. Wyglądam przez okno na ulice w górze, próbując złożyć w jedną całość kilka ostatnich tygodni, przesiać informacje, które zebrałam, wniknąć w umysł Jareda. Denerwowało go to, że nikt nie chciał słuchać o pieniądzach nazistów. ( „Pieniądze nazistów” – to sformułowanie wciąż wydaje mi się odległe, kompletnie nie pasujące do współczesnego świata). Tak się czegoś przestraszył, że kupił bilety na samolot w jedną stronę. Przypominają mi się jego samotne, długie nocne spacery, znękany wyraz twarzy, gdy z nich wracał, serce bijące tak szybko, jakby miało mu wyskoczyć z piersi. Jared, kto cię ścigał? Mój wzrok pada na biurko pod oknem – prosty drewniany blat na czterech metalowych nogach. Teraz jest puste i wysprzątane. Jared kładł na nim tyle książek i papierów, że nie widać było dna. Nagle coś zwraca moją uwagę. Ciemna plamka, zbyt symetryczna i równa jak na zwykły sęk. Przysuwam się, żeby przyjrzeć się jej z bliska. Łapię krawędź blatu i wkładam rękę pod spód. Uświadamiam sobie, że to nie drewno, kiedy moja dłoń natrafia na jakiś twardy przedmiot przyklejony taśmą. Odrywam ją i wyjmuję mały kluczyk. Co otwiera? Pewnie to tylko kluczyk do łańcucha od roweru. Na dźwięk kroków za drzwiami szybko wstaję i wsuwam klucz do kieszeni. Chwilę później Nettie otwiera drzwi. Trzyma dwa kubki z parującą herbatą.

– Herbata gotowa – oznajmia. – Skończyłaś już? – Tak – odpowiadam szybko. – Dziękuję, że pozwoliłaś mi tu zajrzeć. W imię starych czasów. Idę za nią do kuchni. To typowa wspólna studencka kuchnia: tanie sprzęty i blaty, liściki przeczepione do niewielkiej lodówki zakazujące pożyczania sobie mleka i przypominające o tym, by wszyscy zmywali po sobie. Odsuwam od stołu plastikowe krzesło i siadam. – Nettie, mogę cię o coś spytać? Przynosi mleko i cukier i siada przy stole. – Oczywiście, kochanie. O co chodzi? – Gdzie byłaś tego dnia, kiedy znaleziono Jareda? Przechyla głowę i miesza herbatę. – Potrzebujesz tego do książki? – Nie. – Upijam duży łyk herbaty. – Potrzebuję tego dla siebie. – Byłam tu tego dnia rano, kiedy go znaleźli. Przyjeżdżam, patrzę, pełno policji. Nie pozwolili mi niczego dotykać. Myślałam, że za parę dni każą mi spakować jego rzeczy i wysłać rodzinie, ale następnego dnia pokój był już pusty. – Posprzątałaś go wtedy? Nettie przecząco kręci głową.

– Już był wysprzątany. Wyglądał, jakby nikt nigdy tam nie mieszkał. Wiem, że w tym domu tylko Nettie sprzątała. – Wiesz, kto to zrobił? – Nie pytałam. Cieszyłam się, że ktoś mi pomógł, wtedy sprzątałam w sześciu domach. Ale wiem na pewno, że nie zrobiła tego żadna z dziewczyn. Żołądek zaciska mi się w supeł. – A przed jego śmiercią... pamiętasz, czy wydarzyło się coś niezwykłego? – Nie, Jared zawsze był spokojnym chłopcem. Nie przyprowadzał żadnych dziewczyn, to znaczy oprócz ciebie. – Uśmiecham się w myślach. – Było mi bardzo smutno, że umarł. Widzę, że nie ma mi nic więcej do powiedzenia. Kończę herbatę i niosę filiżankę do zlewu. – Dzięki, Nettie. – To tylko herbata. – Za rozmowę. – Wyciągam rękę i lekko klepię ją po dłoni. – Za to, że pamiętałaś Jareda.

– Cieszę się, że przyszłaś. – Kiedy ruszam schodami na górę, woła za mną: – Czekaj! – Odwracam się do niej. – Przypomniało mi się coś jeszcze. – Tak? – Rzadko widywałam Jareda. Wiesz, nie był jak te inne lenie. Nie spał do południa, nie musiałam czekać ze sprzątaniem. Zawsze wychodził przed moim przyjściem. Miał tyle nauki i jeszcze to wiosłowanie – Nerwowo miętosi przód fartucha. – Pomyślałam, że może chciałabyś pogadać z kimś, kto znał go lepiej niż ja, na przykład z Tonym. – Rumieni się. Kiwam głową. Zupełnie zapomniałam o plotkach, według których Nettie i Tony byli parą. – Dobry pomysł. – Dziś rano Tony był zajęty, ale może tuż przed pierwszą złapiesz go w hangarze. Jared spędzał tam dużo czasu. Tony bardzo go lubił. Może wie więcej niż ja – urywa i spogląda na mnie spokojnie. – Chodzi mi o twoją książkę. Nie nabrała się na moją historię. – Dzięki, Nettie. Kobieta nie odpowiada, tylko odwraca się i znika z powrotem w kuchni.

Szybko wychodzę na ulicę, zastanawiając się nad tym, co usłyszałam od Nettie. Nie pomyślałam o tym, żeby pogadać z Tonym. Jared na pewno mu się nie zwierzał, poza tym wątpię, żeby ten prosty człowiek wynajmujący łodzie cokolwiek zauważył – ciągle był zajęty w swoim warsztacie, naprawiał zepsute odsadnie i połamane pióra, wymieniał wiosła. Ale warto spróbować. Spoglądam na zegarek. Nettie powiedziała, że Tony wróci przed pierwszą. Jeszcze nie ma południa. Burczenie w brzuchu przypomina mi, że od wczoraj nic nie jadłam. Idę na drugi koniec ulicy prowadzącej do ślepego zaułka na King Street. Ulica ta słynie z ogromnej liczby pubów – za moich studenckich czasów było ich tu osiem – i Tour de King Street, zawodów, podczas których uczestnicy mieli wypić po jednym piwie w każdym z pubów i nie skorzystać w przerwach z toalety. Idę do Saint Radegund’s Free Press, znanego jako Rad, najmniejszego pubu na King Street, na samym końcu ulicy po lewej stronie. Był to ulubiony pub studentów, głównie z powodu oficjalnej godziny zamknięcia. Kiedy się zbliżała, barman Perry uderzał w dzwonek i zamiast przyjąć ostatnie zamówienia, wołał: „Zaraz zamykamy!”, wywołując tym wiwaty studentów, którzy mogli zostać i pić do rana. Teraz w pubie jest zupełnie pusto, a za barem młoda kobieta, której nie rozpoznaję, ustawia na półce kufle do piwa. – Czy mogę zamówić kanapkę? – Niestety kuchnia jeszcze nie wydaje lunchu – odpowiada, wskazując na zegar nad barem. – Ale mogę spytać, czy im

zostało coś ze śniadania. – Byłoby świetnie. Podchodzę do stolika i opadam na krzesło. W telewizorze nad barem leci jakiś serial. Przypominam sobie o kluczu, który wyjęłam spod biurka, i wyciągam go z kieszeni. Pewnie nawet nie należał do Jareda. Jakiś student będzie go szukał, żeby odpiąć swój rower. Ale klucz jest stary, wciąż widnieją na nim kawałeczki pożółkłej taśmy klejącej, jakby od lat nikt go nie wyjmował z kryjówki. Uświadamiam sobie też, że to nie klucz do blokady roweru. Dostrzegam wyryty malutkimi literami napis: „Hudsons PLC”. Hudson to bank na Saint Andrew Street obsługujący głównie firmy i sklepy. Nigdy tam nie byłam, jak większość studentów wolałam oddziały Barclaya z prostymi kontami bez opłat, w sam raz na nasze mizerne finanse. To musi być klucz do depozytu w tym banku. Nie oznacza to, że należał do Jareda. Którykolwiek z kilkunastu studentów, którzy mieszkali w tym pokoju mógł go przykleić pod biurkiem. Przypomina mi się jednak pewna sytuacja. Któregoś majowego po południa wracałam z uniwersyteckiej biblioteki. Kiedy mijałam supermarket Sainsbury na Sidney Street, zobaczyłam Jareda wychodzącego z banku Hudsona. Wydało mi się to dość niezwykłe, bo wiedziałam, że tak samo jak inni studenci Jared ma konto w banku Barclay. „Wyjaśniałem problemy z przelewem stypendium” – rzucił mało przekonujące wyjaśnienie. Wtedy nie widziałam potrzeby tego kwestionować,

ale teraz, kiedy trzymam klucz w ręku, zastanawiam się, czy coś się w tym nie kryło. Postanawiam, że do banku pójdę po spotkaniu z Tonym. Wkładam klucz z powrotem do kieszeni. Barmanka wraca z letnią kawą i odgrzewaną jajecznicą, fasolką i pomidorami. Głęboko wciągam powietrze chłonąc znajomy zapach. Aż trudno uwierzyć, że od przyjazdu ani razu nie zjadłam prawdziwego angielskiego śniadania. Zjadam jeden wielki kęs, potem następny. Dziesięć minut później kończę jeść i odnoszę talerze do baru. – Było pyszne, dzięki – mówię, kiedy barmanka podlicza rachunek. – Cztery funty dwadzieścia pensów. Podaję jej dwudziestofuntowy banknot i znowu spoglądam na ekran telewizora. Przerwano serial, by przekazać jakiś pilny komunikat. Reporterzy tłoczą się wokół wysokiej, rudej kobiety. Ze zgrozą uświadamiam sobie, że to Maureen. Nie słyszę, co mówi. Ma na sobie to samo ubranie, w którym widziałam ją rano w szpitalu. Czyżby media dowiedziały się o napaści na Sarę? Szybko jednak dochodzę do wniosku, że nie o to chodzi. Mo wygląda inaczej niż wtedy, kiedy ją ostatnio widziałam. Ma zaczerwienione oczy i potargane włosy. Już nie jest tylko zmęczona, ale i zdenerwowana. Za nią błyskają światła karetek.

– Czy może pani zgłośnić? – proszę barmankę. Barmanka bierze pilota. – ...bada wszystkie możliwe przyczyny – mówi Maureen ochrypłym głosem. Kamera wraca do reportera stojącego parę metrów od tłumu. – Wybuch gazu w mieszkaniu w Hammersmith nastąpił tuż przed piątą... Z przerażeniem uświadamiam sobie, że mówią o moim domu. Rozpoznaję budynek za reporterem. Zostały z niego dymiące zgliszcza, dziura wyrwana w ścianie przylegającego domu. W tle płynie rzeka, teraz całkowicie widoczna z ulicy. Barmanka cmoka i mówi o niebezpieczeństwach związanych z gotowaniem na gazie. Nie odpowiadam. Na ekranie pojawia się coś ciemnego i długiego, co strażacy ładują do karetki. Worek na zwłoki. Serce mi zamiera. Ktoś zginął w tym wybuchu. Przez brzęczenie w moich uszach przebija się głos reportera: „... zginął dyplomata”. Pokazują zdjęcie młodej kobiety w granatowej garsonce i z ciemnymi włosami ściągniętymi w kok na karku. Oficjalne zdjęcie przedstawiające... mnie. Myślą, że zginęłam. Teraz rozumiem, dlaczego Mo miała zaczerwienione oczy. Muszę do niej zadzwonić, wyjaśnić, że to pomyłka. Ale to oznacza, że w eksplozji zginął ktoś inny.

– Proszę resztę – mówi barmanka, ale ja nie reaguję. Sophie. Wysłałam ją do swojego mieszkania po dokumenty. Teraz wiem, dlaczego nie dotarła na dworzec. Zginęła w moim mieszkaniu, w „wypadku” zorganizowanym dla mnie.

19 Sophie nie żyje. Słowa te rozbrzmiewają w moich myślach. Widzę, jak idzie do mojego mieszkania, przekręca gałkę w drzwiach. Do którego miejsca dotarła, kiedy nastąpił wybuch? Wyczuła, że coś się dzieje, i próbowała uciec? Opieram się o bar i chowam twarz w dłoniach. To wszystko moja wina. Nie powinnam z egoistycznych pobudek prosić ją, żeby poszła do mojego domu. – Proszę pani, wszystko w porządku? – pyta barmanka. Spoglądam na przestraszoną, zaniepokojoną twarz kobiety. – Zakręciło mi się w głowie. – Prostuję się. – Reszta dla pani. – Kobieta szeroko otwiera oczy, ściskając w dłoni piętnaście funtów. „Oddychaj – nakazuję sobie, wychodząc z pubu. – Myśl”. Sophie nie żyje. Przypominam sobie moje zdjęcie na ekranie. Wszyscy sądzą, że to ja zginęłam. Przypominam sobie zrozpaczoną twarz Mo, jej zaczerwienione oczy. Powinnam do niej zadzwonić i wyjaśnić, że nic mi się nie stało. Sięgam do torebki po telefon, ale rezygnuję. Najbezpieczniej będzie, jeśli zamachowcy będą wierzyć, że zginęłam. Oczywiście ufam Mo, ale nie mogę zadzwonić do niej teraz, kiedy otacza ją tylu reporterów.

Zamachowcy. Ktoś wysadził w powietrze moje mieszkanie, myśląc że jestem w środku. I znowu gaz – to niewątpliwie ci sami ludzie, którzy próbowali zabić Sarę. Wyobrażam sobie, jak leży w szpitalnym łóżku i ogląda w telewizji wiadomość o mojej śmierci. Musi się dowiedzieć, że żyję. Wyjmuję komórkę, przeglądam połączenia przychodzące, wybieram numer pokoju pielęgniarek i proszę o połączenie z pokojem Sary. Czekając, wstrzymuję oddech. A jeśli ktoś siedzi u Sary albo je telefon jest na podsłuchu? Stawiam kciuk na guziku kończącym rozmowę, ale nie zdążam go przycisnąć, bo rozlega się kliknięcie i Sara odbiera telefon. – Halo? – Z jej ochrypłego, łamiącego się głosu domyślam się, że oglądała wiadomości. – Nic nie mów – mówię szybko. – A-ale przecież ty... – Słyszę, jak z trudem łapie oddech, próbując oswoić się z tym, że żyję. – Nic mi nie jest – mówię, uświadamiając sobie, że te słowa to eufemizm roku. – Dzięki Bogu. – W jej głosie brzmi ulga. – Kiedy zobaczyłam... – Nie mogę długo rozmawiać – przerywam jej. – Chciałam tylko, żebyś wiedziała. Nikomu nic nie powtarzaj. – Nawet M...

– Nawet jej. Jak tylko wrzawa przycichnie, sama jej powiem. – Spotkałaś się z profesorem? – Nie, zmarł ponad miesiąc temu. – O nie! Myślisz, że... – ...że to ma jakiś związek ze sprawą? – Zastanawiam się chwilę. – Nie wiem. Zginął w wypadku samochodowym we Francji, więc mógł to być zwykły zbieg okoliczności. W każdym razie nie dostaniemy od niego żadnych dokumentów. – Wobec tego musimy je odnaleźć w inny sposób. My, myślę, znowu czując wyrzuty sumienia. – Odpoczywaj i skup się tylko na powrocie do zdrowia. Muszę kończyć. – Na myśl o Sarze samotnej w szpitalnym pokoju czuję rosnący niepokój. Ten, kto zabił Vance’a i Sophie, może znowu zaatakować Sarę. – Jak się czujesz? – Dobrze – odpowiada szybko, ze zrozumieniem. – O wiele lepiej. A strażnicy cały czas stoją pod moim pokojem. Nie martw się o mnie. Uważaj na siebie. – Dobrze. Niedługo się zobaczymy. Zamykam telefon. Mogłabym zadzwonić do Sebastiana,

sprawdzić, czy wszystko u niego w porządku, czy ma więcej wiadomości niż te, które podali w telewizji. Po chwili wahania rozmyślam się. Zanim to wszystko się wydarzyło, z pewnością nie powiedziałby Maureen, gdzie jestem, ale teraz, kiedy rozpacza po śmierci Sophie... jednak czy rzeczywiście rozpacza? Zastanawiam się nad odpowiedzią. Należała do naszego zespołu, spotykał się z nią, w każdym razie przez pewien czas. Gdyby nie ja, gdyby była dziś z Sebastianem, pewnie nic by jej się nie stało. Próbując pozbyć się poczucia winy, idę dalej King Street aż do ronda, dochodzę do skraju Midsummer Common i przystaję. Za parkiem znajduje się rzeka i hangary na łodzie na drugim brzegu. Mój żołądek zaciska się w supeł i przez chwilę mam ochotę się odwrócić, pobiec na dworzec i złapać pierwszy pociąg do Londynu. Ale Nettie powiedziała, że Tony może mieć więcej informacji. Nie, zaszłam tak daleko, muszę dotrzeć do końca – nie tylko dla Jareda, lecz dla Vance’a, Sophie i Sary. Muszę sprawdzić każdy trop, choćby nikły. Zmuszam się do przejścia przez park, mijam biegaczy i spacerowiczów z psami, zbliżam się do stóp mostu Fort Saint George. Na jego drugim końcu hangary stoją w południowej ciszy, czekając na studentów, którzy chwilowo porzucili je dla wykładów i spotkań z promotorami. Kiedy dostrzegam hangar college’u Lords, zatrzymuję się. Czuję gulę w gardle. Spoglądam na balkon, pragnąc, by Jared pojawił się na nim tak jak tego dnia, kiedy się poznaliśmy. Nie dam rady. Mam ochotę uciec. Zrobiłam wszystko,

czego się ode mnie spodziewano. Ale w głębi duszy wiem jednak, że już nie ma odwrotu. Nikt mnie nie zmuszał, żebym dzisiaj tu przychodziła. To była tylko moja decyzja, targ, którego dobiłam z samą sobą w dniu, gdy we szłam do gabinetu dyrektora i poprosiłam o zlecenie w Londynie, i który przypieczętowałam w chwili, kiedy znalazłam się w samolocie. Wszystko to, co się stało, doprowadziło mnie tutaj. Nie ma odwrotu, ani okrężnej drogi – mogę tylko iść prosto przed siebie. Biorę się w garść i ruszam w stronę hangaru. Pod samym wejściem znowu się zatrzymuję. W kącie znajduje się mała złota tabliczka, nisko nad ziemią. Łatwo ją przeoczyć, jeśli się o niej nie wie. Przyklękam i przesuwam palcami po wyrytym napisie „Pamięci Jareda Shorta”. Tylko tyle. Żadnej wzmianki o tym, kim był, kiedy i w jaki sposób zmarł. Prostuję się, otwieram drewniane drzwi i czuję w nozdrzach znajomy zapach wilgoci i potu. Próbuję przyzwyczaić wzrok do przyćmionego światła. Po lewej stoją drewniane komory, w których – niczym w olbrzymim ptasim gnieździe – leżą łodzie. Z szatni na górze dobiega warkot ergometru, na którym ktoś ćwiczy. Z prostego radia naprzeciw mnie płyną dźwięki big – bandu. Pukam w uchylone drzwi. – Proszę! – grzmi czyjś szorstki głos. Otwieram drzwi i wchodzę do środka. Warsztat Tony’ego wygląda dokładnie tak, jak go zapamiętałam: podłogi i stoły zawalone otwartymi słoikami i trocinami, kawałkami metalu

i narzędziami, w powietrzu unosi się ciężki zapach papierosów i terpentyny (nie najlepsze połączenie). Na drugim końcu pokoju siedzi niski, siwy mężczyzna, zgarbiony nad metalową odsadnią, z niedopałkiem w kąciku ust. – Czego chcesz? – pyta, nie podnosząc głowy. – Dzień dobry, Tony – zaczynam z wahaniem. Przez trzydzieści lat poznał setki wioślarzy. – Nie wiem, czy mnie pamiętasz. Jestem... – Wiem, kim jesteś – przerywa mi. – Tą Amerykanką, która w dziewięćdziesiątym ósmym była sternikiem w pierwszej łodzi. Łódź Styling. – Uśmiecham się w myślach. Tony może i nie pamięta imion, ale zna każdego wioślarza i każdą łódź, jaka przewinęła się przez jego hangar. – Rok wcześniej rozwaliłaś łódź. Krzywię się. Miałam nadzieję, że nie pamięta Wielkiego Krachu ‘97, jak potem nazwano to wydarzenie. Na początku majowych zawodów Bumps z naszej łodzi odpadł ster, czego nie zauważyłam. Kiedy okrążaliśmy Ditton, nie wyrobiliśmy się na ostrym zakręcie i z pełną szybkością wbiliśmy się w brzeg. Czterech wioślarzy wylądowało na ziemi, a łódź dziobem walnęła w drzewo. – Czego chcesz? – powtarza, nie przerywając pracy. Przez chwilę milczę. Jak widać, lata nie złagodziły jego charakterku.

– Nazywam się Jordan Weiss. Przyjechałam ze Stanów. Nettie zaproponowała, żebym z tobą porozmawiała – dodaję szybko. W końcu podnosi głowę. – W jakiej sprawie? – Nieco się rozluźnia na wzmiankę o sprzątaczce. – W sprawie Jareda Shorta. Pamiętasz go? Nie odpowiada, tylko głęboko zaciąga się dymem z papierosa, po czym gasi peta w wypełnionej po brzegi popielniczce stojącej na stole warsztatowym obok. – Siedział na piątym miejscu na moich pierwszych majowych zawodach – wyjaśniam. Tony kiwa głową. – Kiedy zaczęliście ze sobą chodzić, przeniósł się z siódmego na piąte. – Jestem zdumiona. Nie przypuszczałabym, że Tony zauważył, że Jared i ja byliśmy parą. – Utonął – dodaje. Markotnieje. Widzę, że stratę jednego ze „swoich” chłopców uważa za osobistą porażkę. – Tak. Zastanawiałam się, czy pamiętasz coś z tamtego semestru. Z paru tygodni przed śmiercią Jareda. – Nie wymyślam żadnych historyjek. Tony albo coś wie, albo nie. – Nic sobie nie przypominam. Podczas zawodów miałem

dużo roboty. Mnóstwo wyścigów, mnóstwo popsutych łodzi. Jared był dobrym chłopakiem, nie zawracał mi głowy jak inni. – Marszczy brwi – Teraz sobie przypominam... jednej nocy w czerwcu krzyczał na kogoś na balkonie. W myślach wzruszam ramionami. Jared często się na kogoś wydzierał. – Może na mnie. – Nie. Na ciebie nigdy się nie wściekał, nie aż tak. Awanturował się z jakimś facetem. – O co? – Nie wiem dokładnie. Była noc, dziwiłem się, że przyszli, bo było za ciemno na wiosłowanie i za blisko zawodów, żeby ćwiczyli na ergometrach. Nie kłócili się o wyścigi, tego jestem pewien, inaczej bym się wtrącił. Nie, chodziło o coś innego. Nic z tego nie rozumiałem. Ten drugi chłopak chciał czegoś od Jareda, może chciał, żeby Jared coś zrobił, a Jared się nie zgadzał. Było naprawdę ostro. W końcu kazałem im się zamknąć i zaraz potem sobie poszli. – Pamiętasz, z kim rozmawiał? Tony kręci głową. – To było bardzo dawno temu. Byłaś tam? To znaczy na jego grobie?

Zaskoczona, waham się przez chwilę. – Nie. To znaczy nie od... – Piękne miejsce. Często tam chodzę, żeby wypielić chwasty, ale nie byłem od miesiąca, bo skręciłem nogę w kolanie. Jednak ty powinnaś pójść, pożegnać się z nim. To ci pomoże zapomnieć. Patrzę na niego z niepewnością. Oczywiście Tony nie wie, dlaczego przyjechałam i że zwykła wizyta na grobie Jareda nie przyniesie mi spokoju. – Poszłabym, ale pieszo to dwie godziny w obie strony, a niedługo muszę wracać do Londynu. – Nigdy nie lubiłaś jeździć na rowerze – przypomina sobie. – Pożyczyć ci swoją łódź? Waham się. Z jednej strony mam ochotę stąd uciec – już i tak za daleko zaszłam – ale z drugiej strony Tony ma rację. Powinnam tam pójść. – Tak, proszę. – Dobrze. Tylko mi nie zepsuj łodzi! Nie mogę powstrzymać uśmiechu. To stary dowcip wioślarzy, przestroga Tony’ego dla każdego sternika, który wypuszczał się na rzekę.

– Przyrzekam, że jej nie zepsuję. Dziesięć minut później siedzę w wąskiej, jednoosobowej łódce, dwa wiosła leżą na moich kolanach. – Pamiętasz, jak to się robi? – pyta Tony i krzywi się z bólu, kucając na brzegu obok mnie. Kiwam głową. Na pierwszym roku studiów podczas trymestru jesiennego w spokojne niedzielne popołudnia to on uczył mnie wiosłować. „Dobry sternik musi umieć wiosłować” – powiedział. – Oddam ci ją za godzinę. – Jeśli wyjdę, zostawię otwarte drzwi. – Dzięki, Tony. – Zaczynam odpychać się od brzegu. – Chwileczkę! – Klepie się w czoło i chwyta brzeg łodzi tak gwałtownie, że ta nieomal się przewraca. Woda wlewa się za burtę, mocząc przód moich spodni, kiedy Tony z powrotem wciąga łódź na brzeg. – Właśnie mi się przypomniało, z kim Jared się kłócił tamtej nocy. Z takim blondynem. Tym gadatliwym. Coś ściska mnie za gardło. – Z Chrisem Bannisterem? – Tak jest. W tamtym roku był chyba kapitanem. Jak

mogłem zapomnieć? Zawsze bujali się razem. Wtedy jedyny raz widziałem, jak się kłócą. – Kręci głową. – Ale ze mnie stary ramol. – Wcale nie. Nie pamiętasz, o co się kłócili? – Niestety nie. – Puszcza łódź i spogląda w dal. – Dzięki. – Znowu ostrożnie odpycham się od brzegu. Oglądam się przez ramię, żeby sprawdzić, czy nic za mną nie płynie, po czym pochylam się do przodu i wyciągam ręce do kostek. Uginam nogi w kolanach, przesuwam pupę do stóp, poruszam się powoli, żeby nie rozkołysać łodzi. Czuję, że Tony patrzy na mnie z brzegu, podziwia moją technikę, a nic nie zapomniałam. Kiedy wiosła wchodzą w wodę, odchylam się, prostuję nogi i przyciągam ręce do kolan, a łódź z lekkim szarpnięciem płynie do tyłu. Powtarzam ten cykl, tym razem z większą płynnością i pewnością siebie. Gdy się odwracam, Tony’ego już nie ma na brzegu. Znowu oglądam się przez ramię i prowadzę łódź między hangarami. Nigdy nie poznałam tej rzeki w ten sposób: jako sternik stałam przodem, wypatrując przeszkód. Teraz, tak jak moi wioślarze widzę widoki: miasto niknące na horyzoncie, hangary pojawiające się na brzegu i znikające we mgle. Kiedy wiosłuję pod mostem Chesterton, czuję, jak rzeka rozpościera się przede mną. Brzeg obrastają trawiaste trzciny, łąki rozpościera ją się bez kresu aż po szary horyzont. Łapiąc rytm, wracam myślami do słów Tonyego: Jared i Chris pokłócili się na krótko przed śmiercią Jareda. Nieporozumienia między

nimi nie należały do rzadkości, ale Tony twierdził, że nie chodziło o wioślarstwo. Poza tym dziwne, że to Chris krzyczał – zawsze stawiał Jareda na piedestale. Zwykle to Jareda ponosiły nerwy – nawet kiedy zaczęliśmy się spotykać i, jak to określili chłopcy, „wyluzował się”. Przepływając pod mostem kolejowym, znowu oglądam się przez ramię. W południe rzeka jest spokojna, na brzegu stoi niewielu wędkarzy. Przypomina mi się pewien wiosenny wieczór. Jared i ja zamówiliśmy chińszczyznę, poszliśmy ścieżką holowniczą, usiedliśmy na ziemi nad rzeką i jedząc w milczeniu, patrzyliśmy na pasące się krowy i zachodzące słońce. Wszystko było wtedy takie proste, spokojne. Jak mogło tak całkiem się zmienić? Steruję łodzią na łagodnym zakręcie Ditton. Rzeka zwęża się tutaj, brzegi po obu stronach są porośnięte drzewami. Parę sekund później skręcam w Plough Reach. Przede mną na lewym brzegu samotna wierzba ciężko pochyla się ku wodzie. Pod nią znajduje się grób Jareda. Wykonuję ostatnie pociągnięcie wiosłami, po czym delikatnie muskam nimi powierzchnię wody. Łódź zwalnia, podpływając do brzegu. Wysiadam ostrożnie, wychylając się do przodu, jak mnie kiedyś nauczono, i krzyżuję wiosła na brzegu, żeby łódź nie odpłynęła. Prostuję się i łapię oddech. Jakieś trzy metry od brzegu znajduje się prosty marmurowy nagrobek, samotny i niepasujący do tego miejsca. Drżąc, podchodzę do niego i klękam. Kiedy ostatnio tu byłam, płyty nagrobkowej jeszcze nie postawiono. Było tylko niewielkie wzniesienie i krzyż, który ktoś naprędce zrobił z patyków. Teraz przesuwam palce po napisie: JARED

SHORT, 1 LUTEGO 1976–12 CZERWCA 1998. – Przepraszam – szepczę. Przepraszam, że nie próbowałam odkryć, co cię trapi, że cię zawiodłam tamtej ostatniej nocy. Że nie umiem odnaleźć sprawcy, że wyjechałam na tak długo. Walczę ze łzami, których Jared by sobie nie życzył, ale żal bierze górę i padam na ziemię, szlochając. Wiem, że odnalezienie zabójcy Jareda to już nie tylko kwestia dotarcia do prawdy. To kwestia pokuty. Po co tu przypłynęłam? Nie tylko dlatego, że Tony mi to zaproponował. Nie, szukałam odpowiedzi. Kładę obie dłonie na nagrobku, jakby Jared mógł telepatycznie odpowiedzieć na moje pytania. Zalewa mnie fala frustracji. – Co?! – wołam przez łzy, patrząc w szare, bezchmurne niebo. – Czego mam się dowiedzieć? – Mój głos ginie w drzewach i znowu za pada cisza przerywana jedynie świergotem ptaka w oddali. Wycieram oczy i jeszcze raz przyglądam się nagrobkowi. Nie mogę się oprzeć porównaniu z amerykańskim cmentarzem w Madingle, na który pojechaliśmy rowerami w tamten wiosenny dzień. Całe rzędy identycznych grobów. Czy Jared czuje się tutaj samotny? Natychmiast dochodzę do wniosku, że nie. Chciałby tego: chciałby spoczywać w tym cichym miejscu nad wodą, za całe towarzystwo mając tylko drzewa i ptaki. W ciszę wdziera się łomot kół pociągu na moście kolejowym w oddali. Nie mam tu nic więcej do roboty. Czas

wracać. Niechętnie wstaję i otrzepuję ziemię z kolan. Robię krok do tyłu i patrzę na drzewa gęstsze z dala od brzegu. Nagle zauważam, że parę metrów za grobem coś się porusza. To mały zając, jeszcze młody, kica między drzewami ledwo widoczny w poszyciu, wręcz miniaturowy w porównaniu z grubymi pniami. Patrzę, jak zbliża się do grobu i znika za nim. Zaintrygowana, zaglądam za nagrobek. Nagle nieruchomieję. Ziemia z tyłu wygląda inaczej. Trawa jest bardziej świeża, nie tak wysoka i zaniedbana jak przed grobem. Pomyślałabym, że to Tony ją przyciął, ale mówił przecież, że nie przychodził tu od miesiąca. Zaciekawiona okrążam grób, klękam i przesuwam dłonią po ziemi. Z bliska widzę, że ziemia jest pokryta ściętą trawą, jakby ktoś wyjął ją z worka w kosiarce i tu rozrzucił. Odgarniam trawę. Pod spodem ziemia jest świeża i wilgotna, niedawno uklepana. Serce szybciej mi bije. Ktoś tutaj był. Patrzę na ścieżkę i zastanawiam się, czy to wandale. Potem jednak znowu przyglądam się ziemi, przesuwam dłonią po miejscu, w którym została rozkopana. Brzegi są wyrównane, tworzą długi prostokąt za na grobkiem. Kształt trumny. Nie, ten, kto to zrobił, był zawodowcem. I rozkopał grób Jareda.

20 Patrzę na ziemię. Ktoś dokopał się do trumny Jareda, ale po co? Wbijam palce w chłodną, wilgotną ziemię. Walczę z chęcią rozgrzebania jej, sprawdzenia, co jest pod spodem. Ziemia jednak jest za ciężka, nie dam rady wykopać głębokiego dołu. Muszę iść po pomoc, powiedzieć komuś, co znalazłam. Biegnę na brzeg, wsiadam do łodzi i wiosłuję najszybciej, jak potrafię, ruchami krótkimi i nierównymi. Kiedy docieram do hangaru i staję na brzegu, nie widzę samochodu Tony’ego. Na drzwiach wisi kartka: „Wracam za godzinę”. Cholera. Muszę go spytać o ten grób. Biorę torbę z warsztatu i waham się przez chwilę. Co teraz? Przypominam sobie, że muszę iść do banku. Z Tonym porozmawiam później. Na drugim brzegu rzeki ruszam przez Jesus Green. Na Lower Park Street przystaję i spoglądam na proste, szare domy z cegły po lewej stronie ulicy. Mój jest czwarty od lewej. Patrzę na okno na drugim piętrze, wspominając długie popołudnia, podczas których siedziałam, zwinięta w kłębek w fotelu, popijałam herbatę i pisałam pracę magisterską, co jakiś czas wyglądając przez okno na dzieci grające na trawniku w piłkę nożną. Żyło mi się tutaj jak na wielkim placu zabaw otoczonym wysokim murem. Ciekawe, czy i dla Jareda wszystko było takie proste. Może kiedyś. Ale potem zajrzał za ten mur i to go zmieniło. Próbował mnie uchronić, schować przede mną prawdę o świecie za murami. A teraz ja potrzebuję tej prawdy, to jedyna rzecz, która pozwoli mi zamknąć przeszłość i znowu poczuć się w pełni normalnym człowiekiem.

Idę dalej i po paru minutach docieram do Saint Andrews Street i dużej ulicy pełnej sklepów. Przypominam sobie, że bank Hudsona znajdował się tuż za supermarketem Sainsbury. Okazuje się jednak, że banku już tam nie ma, a jego miejsce zajęło tanie biuro podróży. Wchodzę. Młody urzędnik za biurkiem stuka w klawisze klawiatury komputera. Obsługa klienta – tego brakuje w Stanach. – Przepraszam, czy tutaj kiedyś nie był bank Hudsona? – Zamknęli go jakieś pięć lat temu – odpowiada, nie podnosząc głowy. Serce mi zamiera. – Moja rodzina miała w nim depozyt. Dokąd przenieśli bank? Urzędnik, wyraźnie zirytowany tym, że nie przyszłam po informacje na temat taniego weekendu na Majorce, wstaje i idzie na zaplecze. Ruszam do wyjścia. – Proszę pani – słyszę głos za plecami. Odwracam się, zaskoczona. – Mój szef mówi, że wszystkie depozyty przeniesiono do banku Barclaya na tej samej ulicy. – Dziękuję. Wybiegam na ulicę. Bank Barclaya znajduje się po tej samej stronie ulicy, nieco dalej na północ. W środku tanie

niebieskie meble i ściany z preszpanu wyglądają jak przed laty. Mijam kolejkę studentów czekających pod oknem i podchodzę do stanowiska, przy którym zakłada się nowe konta. – W banku Hudsona miałam depozyt. Słyszałam, że przeniesionego tutaj. Urzędniczka spogląda na mnie obojętnie, a ja przez chwilę myślę, że poprosi mnie o identyfikację, dowód, że depozyt należy do mnie. Ona jednak wstaje i prowadzi mnie do tylnej części banku, wprowadza kod i otwiera drzwi, za którymi znajduje się cała ściana pudeł. Wychodzi z pokoju i zamyka za sobą drzwi. Gapię się na sterty pudeł. Nawet nie wiem, czy Jared złożył depozyt w banku. Jeśli ten klucz należał do niego, to pudło może się znajdować w banku w Walii lub gdziekolwiek indziej. A jeśli jest tutaj, to jakim numerem go oznaczono? Może powinnam przejrzeć wszystkie pudła? Ale są ich setki, a urzędniczka pewnie niedługo wróci. Poza tym nie wiem, czy nie ma tu ukrytej kamery. Myśl – nakazuję sobie. Czy Jared użyłby swojej daty urodzin? Podchodzę do pudła z cyframi pasującymi do miesiąca, dnia i roku jego urodzenia – 2176 – ale klucz wchodzi do połowy i dalej ani rusz. Kręcę w obie strony, próbując go wyjąć. Przypominam sobie, że w Anglii często najpierw podaje się dzień urodzenia, a dopiero potem miesiąc, ale klucz nie pasuje i do pudła numer 1276. Przypomina mi się hotelowa papeteria. Ten skrawek

papieru, który kosztował Sophie życie. Były na nim jakieś cyfry. Może związane z depozytem? Zamykam oczy, przyciskam dłonie do skroni i próbuję je sobie przypomnieć. Widzę pierwsze trzy cyfry: 328. Nagle przychodzi mi do głowy, że 28 marca Jared i ja po raz pierwszy się całowaliśmy. Czwartej cyfry nie pamiętam. Podchodzę do miejsca, w którym stoją pudła z numerami od 3280. Pierwsze pudło leży wysoko, nie mogę do niego dosięgnąć, nawet kiedy staję na palcach. Nie dam rady włożyć klucza do zamka. Przechodzę do następnego pudła. Klucz wchodzi do zamka, ale nie chce się przekręcić. Z rezygnacją opuszczam ramiona. Może cyfry, które Jared zapisał, nie dotyczą jednak depozytu? Ale muszę próbować dalej. Szybko przechodzę do pudła 3282, a potem 3283. Z każdym niepowodzeniem ogarnia mnie coraz większe rozczarowanie. Urzędniczka wróci lada chwila. Wkładam klucz do zamka w pudle 3284. Tym razem wślizguje się bez oporu. Wstrzymując oddech, przekręcam go. Pudło otwiera się z cichym kliknięciem. Zdejmuję je ze ściany i z mocno bijącym sercem kładę na stole. Depozyt Jareda. Dlaczego go stworzył? I dlaczego po tylu latach nie zgłosiła się po niego matka albo ktoś inny? W pokoju panuje cisza przerywana jedynie cichym szumem wentylatora na suficie. Wstrzymuję oddech i podnoszę pokrywkę, spodziewając się, że w środku znajdę gotówkę, którą powinnam wysłać jego matce, albo dokumenty tłumaczące jego badania. Ale w środku jest pusto. Leży tam tylko małe, szare pudełko. Biorąc je do ręki, uświadamiam sobie, że to pudełeczko na biżuterię. Otwieram je i głośno wypuszczam powietrze. Moim oczom

ukazuje się pierścionek z diamentem. Pudełko wypada mi z dłoni i spada na podłogę. Szybko je podnoszę. Pierścionek jest z białego złota, ozdobiony skromnym diamencikiem. Dokładnie taki bym sama wybrała. Wyjmuję go z pudełka i wsuwam na palec serdeczny. Pasuje niemal idealnie, jest trochę za ciasny, ale za studenckich czasów miałam szczuplejsze palce. Pierścionek zaręczynowy. Jared zamierzał poprosić mnie o rękę. To wiele tłumaczy – tajemniczość Jareda, pieniądze, o które poprosił matkę. Do Rio może mieliśmy pojechać na miesiąc miodowy (choć bilety były w jedną stronę). Nadal jednak nie wiem, dlaczego go zamordowano. Zdejmuję pierścionek i patrzę na niego, rozmyślając. A więc Jared chciał się ze mną ożenić. Taka impulsywność była do niego niepodobna. Kiedy zamierzał mi go dać? Zmienił decyzję czy nie zdążył przed śmiercią? Nigdy nie należałam do dziewcząt marzących o zamążpójściu. Teraz wyobrażam sobie, jak Jared wybierał pierścionek, jak cały zestresowany planował oświadczyny. Jakbym zareagowała? Pewnie bym się zgodziła, a ta wiadomość szybko rozeszłaby się po college’u Pobralibyśmy się w uniwersyteckiej kaplicy, podczas skromnej uroczystości. A potem odwołałabym powrót do domu i ułożyła sobie tutaj życie z Jaredem. Byłoby po prostu idealnie. Teraz, gdy wiem, czego pragnął, jego śmierć sprawia mi jeszcze większy ból.

Potrząsam głową, pozbywając się tych myśli, i niechętnie odkładam pierścionek do pudełeczka. Co mam z nim zrobić? Nie powinnam go nosić, skoro Jared mi go nie dał. Ale z drugiej strony nie mogę go tu zostawić. Wkładam pudełeczko do torby, zamykam pudło, wychodzę z pomieszczenia. Na ulicy spoglądam na zegarek. Piętnaście po pierwszej, minęła prawie godzina, odkąd wyszłam z hangaru. Wracam nad rzekę. Kiedy zbliżam się do skraju Jesus Green, wyjmuję komórkę z kieszeni, aby zadzwonić do Mo, powiedzieć jej, że żyję. Bardzo bym chciała nadal uchodzić za martwą, ale nie mogę dłużej narażać jej na cierpienie. Muszę zadzwonić do niej, zanim skontaktuje się z moimi rodzicami, a oni osiwieją z rozpaczy. Pewną otuchę czerpię z faktu, że dzwoniąc z bezpiecznej odległości, uniknę jej gniewu. – Jordan! – za plecami słyszę znajomy głos. Z zaskoczenia aż podskakuję. Kiedy się odwracam, widzę, że to Chris. Co on tu, do diabła, robi? Całuje mnie w policzek i szybko się odsuwa. Poprawiam bluzkę, czując się niezręcznie po naszej pierwszej wspólnej nocy. – Przestraszyłeś mnie. Nie spodziewałam się, że cię tu zobaczę.

– Ja też. – Spogląda na mnie obojętnie. – Co tu robisz? Z jego miny domyślam się, że nie słyszał o wybuchu w moim mieszkaniu ani o mojej śmierci. – Zaraz wracam do Londynu. W moim mieszkaniu wybuchł gaz. Aż mu szczęka opadła. – Gaz? Całe szczęście, że nic ci się nie stało! – Moja znajoma zginęła. Któryś z reporterów powiedział, że to ja. – Bardzo mi przykro. Ale nie powiedziałaś, co tu robisz. Waham się. Mogłabym mu powiedzieć o tłumaczeniu notatek Jareda, o pierścionku. Spytać, czy w rzeczach Jareda znalazł kopię odczytu z konferencji w Madrycie, ale wciąż mam w pamięci podejrzenia Sebastiana. Chris tyle przede mną ukrył, że właściwie wcale go nie znam. Przez chwilę chcę odpowiedzieć pytaniem na pytanie, spytać, dlaczego skłamał na temat swojej pracy. Nie mam jednak czasu na długą konfrontację, szukam więc wytłumaczenia, dzięki któremu szybko się wywinę. – Chciałam sprawdzić kartotekę w bibliotece uniwersyteckiej, poszukać czegoś na temat badań Jareda. Na twarzy Chrisa pojawia się niedowierzanie, a ja

natychmiast uświadamiam sobie swój błąd. Chris wiedział, że nie przyszłam z biblioteki. Jak długo mnie śledził? Widział, jak rozmawiam w hangarze z Tonym, jak wychodzę z banku? Zaciskam palce na pudełeczku w kieszeni. – I...? – pyta. – I nic. – Kręcę głową. – A u ciebie? – Popytałem trochę w college’u, ale dziekan chyba zamknął wszystkim usta. On też kłamie. Czy ostatnia noc w jego mieszkaniu coś zmieniła? Czy też zawsze był taki? Dobrze, że odruchowo zataiłam przed nim swoje odkrycie. – Jordan, próbowałem cię złapać. – Wyciąga rękę i dotyka mojego ramienia. – Jeśli chodzi o ostatnią noc... – Wszystko w porządku. – On jednak nie wygląda na uspokojonego, najwyraźniej chce o tym porozmawiać. – Muszę wracać do biura Ten wybuch i w ogóle... Pogadajmy dziś wieczorem przy kolacji. Jego twarz się rozjaśnia. – Dobry pomysł. – Zadzwonię później, żeby dograć szczegóły. Muskam ustami jego policzek, a potem szybko ruszam

dalej wzdłuż Jesus Green. Po chwili oglądam się na miejsce, w którym stał Chris. Poszedł, w każdym razie go nie widzę. Męczą mnie podejrzenia: co on na prawdę tu robi? Aż podskakuję, kiedy telefon zaczyna wibrować w mojej dłoni. Na ekranie wyświetla się numer Sebastiana. W telewizji podano informację o tym, że zginęłam w wybuchu, dlaczego więc do mnie dzwoni? Przez chwilę mam ochotę nie odbierać, ale rozpaczliwie pragnę usłyszeć jego głos. I nie mogę już dłużej ukrywać faktu, że żyję. – Sebastian? – To ja. – Jego głos brzmi ochryple i głucho. Skąd wiedział, że nie zginęłam? Nie zdążam o to spytać, bo w słuchawce rozlega się jakiś szelest, a potem grzmi głos Maureen: – Jordan, co się dzieje?! – Najwyraźniej i jej nie zaskoczyło to, że żyję. – Co, do diabła, robisz poza Londynem? Cholera. W pośpiechu zapomniałam o tym, że mój telefon ma wbudowany system namierzający. – Jestem w Cambridge. – Mówiłam ci, żebyś nie wyjeżdżała z miasta. Sophie nie żyje. – Wiem. Bardzo mi przykro.

– Daruj sobie. Co robiła w twoim mieszkaniu? Szybko opowiadam o rozmowie z Sophie i o tym, że miałyśmy się spotkać na dworcu. – Nie przyszła. W słuchawce na chwilę zapada cisza. – Po wybuchu myślałam, że... Słyszę cierpienie w jej głosie. – Powinnam była do ciebie zadzwonić. Przepraszam. – Przełykam ślinę. – Skąd wiedziałaś, że to nie ja? – Sebastian się tego domyślił. Nie mogliśmy zidentyfikować ciała, ale Sebastian rozpoznał sweter Sophie. – Żołądek podchodzi mi do gardła. Czuję dziwną mieszaninę zazdrości i poczucia winy. – Wszystko u ciebie w porządku? – Tak, lecz muszę ci o czymś powiedzieć. – Ani słowa więcej – przerywa mi. – Masz zrobić dokładnie to, co ci każę: wracaj pierwszym pociągiem na King’s Cross. Wysłałabym kogoś po ciebie, ale przyjedziesz szybciej. Mój samochód będzie czekał na ciebie pod dworcem. – Ale... – Jordan, żadnych „ale”. W tej chwili idź na dworzec.

Porozmawiamy, kiedy wrócisz do Londynu. Półtorej godziny później wysiadam na King’s Cross. – Pani Weiss? – U mojego boku pojawia się nieznajomy mężczyzna w szarym garniturze. – Ochrona dyplomatyczna. – Dyskretnie odchyla połę marynarki, pokazując srebrną odznakę, jakbym żądała wylegitymowania się albo kwestionowała jego tożsamość. – Proszę ze mną. Kiedy idziemy przez peron i wychodzimy z dworca, trzyma się blisko mnie. Boi się, że spróbuję go zgubić? Odprowadza mnie do samochodu. Mo, zamyka za mną drzwi, a sam siada z przodu na miejscu dla pasażera. Zjeżdżamy z krawężnika i posuwamy się ulicą tak szybko, jak na to pozwala ruch uliczny. Po dwudziestu minutach przy Grosvenor Square samochód przyśpiesza, po czym hamuje z piskiem opon przed ambasadą. Flaga przed budynkiem jest opuszczona do połowy masztu. Myślę o Sophie, przytłoczona poczuciem winy. – Proszę poczekać – nakazuje agent stanowczo, kiedy próbuję otworzyć drzwi samochodu. Odezwał się po raz pierwszy, odkąd wyszliśmy z dworca. Wysiada z samochodu i podchodzi do drzwi z mojej strony, otwiera je i fachowo ujmuje mnie pod łokieć. Spostrzegam, że przy pasku ma pistolet. Rozgląda się na obie strony. – Chodźmy. Teraz rozumiem, że nie mojej ucieczki się obawia. Naprawdę myśli, że ktoś mógłby mnie zastrzelić w biały dzień, tuż pod ambasadą? Wracam pamięcią do Liberii, do tego dnia,

kiedy biegłam do helikoptera. Schylam głowę i przyśpieszam kroku, kiedy wchodzimy po stopniach do drzwi frontowych. W środku mężczyzna mnie puszcza, ale idzie tuż koło mnie, kiedy ruszam do windy. – Jest w Bańce – mówi, wciskając guzik z napisem „Podziemia”. Nidole czeka przy wejściu do Bańki, kiedy wprowadzam kod i otwieram drzwi. Potem odwraca się i znika. Maureen chodzi tam i z powrotem. Sebastian siedzi przy stole z twarzą schowaną w dłoniach. Nie podnosi głowy, kiedy wchodzę. Przypomina mi się jego pocałunek, mam ochotę podejść do niego sprawdzić, czy nic mu nie jest. Dziwnie się czuję, nie widząc Sophie siedzącej u szczytu stołu, tak pełnej zapału i chęci przypodobania się. Mo nadal krąży po Bańce z taką miną, jakby wahała się, czy mnie przytulić, czy uderzyć. – Dzięki Bogu, że nic ci się nie stało – mówi w końcu i łapie mnie za ramiona. – Przepraszam, że nie zadzwoniłam. Byłam... – Słysząc za sobą jakiś dźwięk, urywam i oglądam się przez ramię. W kącie stoi niski, siwy starszy mężczyzna. Rozpoznaję w nim mężczyznę, z którym wczoraj Mo rozmawiała w holu. Zaintrygowana, spoglądam na nią. – Jordan, chciałam ci przedstawić Rogera Newsome’a z agencji do zwalczania przestępczości

zorganizowanej – mówi Maureen. Odwracam się do Sebastiana, oczekując od niego wyjaśnień, ale on unika mojego wzroku. Z powrotem spoglądam na Mo. – Nie rozumiem. Co się dzieje? Mężczyzna chrząka. – Może usiądźmy? Zniżam głos. – Mo, muszę z tobą porozmawiać. Na osobności. – Pan Newsome jest wprowadzony w sprawę – odpowiada na tyle głośno, by wszyscy słyszeli. – Możesz mówić przy nim o śledztwie. Patrzę na nią, zdumiona. Nigdy przedtem nie rozmawiałyśmy o klasach tajności. Coś się w niej zmieniło. Czy to dlatego, że ukrywałam przed nią fakt, że żyję? Nie mam jednak czasu na zdziwienie. – Właściwie nie chodzi o to, tylko o... O Jareda Shorta – mężczyzna kończy za mnie. Odwracam się do niego.

– Skąd pan... – Usiądź – powtarza Mo. Padam na krzesło, które mi podsuwa. – Jordan, pan Newsome jest szefem Sebastiana. Prowadzi dla brytyjskiego rządu śledztwo w sprawie albańskiej mafii. – Nie rozumiem. Jaki to ma związek z Jaredem? Mo mruga oczami. – Sebastian? Spoglądam na Sebastiana, który niespokojnie wierci się na krześle, nie odrywając wzroku od swoich dłoni na stole. – Jordan, rozmawialiśmy o wspólnym funduszu Wielkiego Muftiego i Rzeszy. Tak, w twoim łóżku, myślę. Z tonu jego głosu wnioskuję jednak, że nie ujawnił, co między nami zaszło. – Po naszej rozmowie – ciągnie – zrobiłem mały research. Jared odkrył, że pod koniec wojny pieniądze zniknęły z funduszu. – Kto je wziął? – pytam. Otwiera teczkę leżącą przed nim na stole. – Niemcy i al-Husseini nie ufali sobie zbytnio, więc konto

z „Funduszem Jerozolima”, jak je nazywano, miało podwójne zabezpieczenie. Tylko obie strony jednocześnie mogły podjąć z niego pieniądze. Ale spójrz na to. – Podaje mi wycinek z gazety, tekst napisany cyrylicą. – Mój rosyjski zdążył nieco zardzewieć. Sebastian kręci głową. – To nie rosyjski, tylko serbsko – chorwacki. – Przepraszam, pomyliłam się. Co tu jest napisane? To artykuł o śmierci brygadiera SS Brunhullera. Był starszym oficerem, podczas wojny zajmował się organizowaniem oddziałów wojskowych na Bałkanach. – Spogląda na mnie. – Należeli do nich również albańscy nacjonaliści z Serbii, zwłaszcza z Kosowa. Apelował do nich, obiecując, że po wojnie dostaną większą Albanię, w tym Kosowo. – Ale jaki to ma związek z funduszem? – W ramach sojuszu z Trzecią Rzeszą Wielki Mufti wysłał Akbar al-Hakima, jednego ze swych najbardziej zaufanych zastępców, na Bałkany, by tam pomagał organizować oddziały. Ale al-Hakim i Brunhuller dogadali się i stworzyli własny tajny sojusz. – Próbuję nadążyć, kiedy w wielkim tempie przedstawia mi tę historię. – Kiedy przybył alianci, al-Hakim i Brunhuller zrozumieli, że ich szefowie w Berlinie nie utrzymają się długo. Postanowili więc ukraść te pieniądze i na wygnaniu dalej

prowadzić swoją antyżydowską akcję. Ostatecznie jednak al-Hakim zdradził Brunhullera, zabił go, gdy tylko dostali dostęp do konta. Zniknął z ukradzionymi pieniędzmi. – I to właśnie odkrył Jared? – Tak, przynajmniej częściowo. Podzielił się tym z Duncanem, który studiował finanse. Chciał sprawdzić, gdzie się podziały te pieniądze. Szukając funduszu, wytropili mężczyznę o nazwisku Igor Dusinski. – Dusinski to nieślubny syn al-Hakima – wtrąca Newsome. – Urodził się, kiedy al-Hakim podczas wojny przebywał w Kosowie. Był jednym z przywódców AWK. – Jared i Duncan odkryli, że z funduszu nazistów płynęły pieniądze dla AWK podczas wojny w Kosowie – dodaje Mo. Przenoszę wzrok z niej na Sebastiana i z powrotem na nią. Badania Jareda są związane z AWK. Teraz rozumiem, dlaczego był tak zaangażowany, tak nimi pochłonięty. Wcale nie dotyczyły przeszłości. – Ale w jaki sposób...? – Kiedy wspomniałaś o wspólnych interesach Jareda i Duncana, poprosiłem znajomego z M16, żeby przeszukał ich archiwa – mówi Sebastian. Znowu spoglądam na wycinek z gazety.

– I tutaj to wszystko jest napisane? Sebastian kręci głową i wyciąga jakąś kartkę z tekstem: „Niecny sojusz: wykorzystanie nazistowskiego funduszu przez Armię Wyzwolenia Kosowa. Duncan Lauder i Jared Short. 9 maja 1998”. – Znalazłeś tekst odczytu z konferencji – mówię. – Właśnie tego szukałam w Cambridge. Sebastian kręci głową. – To tylko streszczenie, które złożyli przed konferencją. Nie udało nam się odnaleźć całego odczytu. – Jak to zdobyliście? – Jared i Duncan chcieli pójść ze swoimi odkryciami do rządu brytyjskiego – odpowiada Mo. – Ale nikt ich nie traktował poważnie. Była połowa lat dziewięćdziesiątych, byliśmy zbyt zajęci próbą powstrzymania rzezi, żeby słuchać teorii spiskowych dwóch studentów – wtrąca Newsome obronnym tonem. – Nikt ich nie wysłuchał, dlatego postanowili opublikować swoje odkrycia – dodaje Mo. – Mieli wygłosić ten odczyt w Madrycie, ale w ostatniej chwili odwołano ich wystąpienie. Oficjalnym powodem było zamieszanie w grafiku, lecz później w rządowym śledztwie ujawniono, że pojawiło się zagrożenie bezpieczeństwa kraju. Działacze AWK zagrozili, że jeśli ten

odczyt zostanie wygłoszony, podłożą bombę. Jared i Duncan wrócili więc z niczym do Anglii. – A miesiąc później Jared już nie żył. – Myślicie, że to ludzie z AWK go zamordowali? – pytam. Mo posyła mi dziwne spojrzenie, którego nie potrafię rozszyfrować – Tak. Wygląda na to, że po konferencji w Madrycie Duncan się przestraszył i chciał zrezygnować, ale Jared nadal próbował publikować swoje odkrycia i rozmawiać z każdym, kto go chciał słuchać. AWK próbowała zapłacić mu za milczenie, a kiedy to im się nie udało, uciekli się do gróźb. Walczyli nie tylko z Serbami. To była wojna o wsparcie Zachodu. Nie mogli dopuścić do tego, by świat zobaczył, że ich walkę o wolność częściowo finansowali naziści. Przełykam ślinę, próbując przyswoić sobie wszystkie te informacje Odpowiedź, której szukałam, leży przede mną: Jared został zamordowany przez AWK, bo wiedział za dużo i nie chciał milczeć. Wstaję. – Muszę wyjść na powietrze. Ale Mo kładzie dłoń na moim ramieniu. – Jordan, proszę. Wiem, że to trudne, lecz to jeszcze nie wszystko. Z powrotem siadam.

– Nie rozumiem. To znaczy, cieszę się, że w końcu poznałam prawdę o śmierci Jareda... – urywam. – Ale dlaczego wam tak na tym zależy? Po co to wszystko? – Wskazuję ręką na Newsomea. Sebastian chrząka. – Jak już mówiliśmy, korzenie współczesnej albańskiej mafii sięgają AWK. Uważamy, że fundusze AWK, które odkrył Jared, teraz znajdują się w rękach mafii. Rozglądam się wokół, wreszcie dostrzegając związek: badania i śmierć Jareda mają coś wspólnego z naszym śledztwem. Odwracam się do Mo. – Czy to prawda? – Patrzę na Maureen, która kiwa głową. – Od jak dawna o tym wiesz? – Dowiedziałam się dopiero dzisiaj – odpowiada szybko. – Myślałam, że twoja znajomość z Duncanem Lauderem to tylko zbieg okoliczności. Nie miałam pojęcia, że taki związek istnieje. – Jordan, potrzebujemy twojej pomocy – wtrąca Sebastian. – Celem naszej misji jest odkrycie, kto zajmuje się praniem brudnych pieniędzy ale jeśli dotrzemy do samych pieniędzy... – Myślisz, że Jared miał jakieś informacje o tym, gdzie te pieniądze się znajdują? – Ukrywam twarz w dłoniach, próbując przyswoić sobie te rewelacje. – Jednak nawet jeśli odnalazł konto, to z pewnością zostało już przeniesione.

– Jeżeli znajdziemy konto, nawet tam, gdzie się znajdowało dziesięć lat temu, nasi eksperci finansowi je wytropią – odpowiada Newsome. Chodzi nie tylko o pieniądze myślę. Przypomina mi się Anna B. Odcięcie mafii od pieniędzy ukróci wszystkie działania tej organizacji, w tym handel żywym towarem, który przysporzył Annie i innym dziewczętom tyle cierpienia. Sebastian spogląda na mnie. Wiem, że myśli o tym samym. – To nic pewnego – mówi łagodnie – ale zdaje się, że odkrycie Jareda jest cenne, bo wiąże się z obecnymi działaniami mafii. Bardzo chcą to przed nami ukryć. Tak bardzo, że zamordowali Vance’a Ellisa i próbowali zabić ciebie... – urywa, a ja domyślam się, że chciał wspomnieć o Sophie. – Po śmierci Jareda zniknęły wszystkie jego badania i informacje, do których dotarł – mówi Mo. – Musimy je odnaleźć. – Szukałam tego samego. Mój przyjaciel Chris dostał od matki Jareda cały kufer z jego rzeczami. To w nim znalazłam notatki na temat umowy Muftiego z nazistami. Wczoraj w nocy zaczęliśmy je przeglądać. – Spuszczam głowę, unikając wzroku Sebastiana. – Zostało nam jeszcze dużo do przejrzenia. – Musisz zdobyć te dokumenty, przynieść nam wszystko, co może mieć jakiekolwiek znaczenie – mówi Newsome.

– Możesz to zrobić? Kiwam głową. – Dziś mam wrócić do Chrisa i dokończyć tę robotę. – Nagle robi mi się gorąco. – Muszę wyjść. Dam wam znać, co znalazłam. – Wstaję. – Jordan, zaczekaj! – woła Mo, kiedy podchodzę do drzwi. Zanim zdąży powiedzieć coś więcej, wybiegam z Bańki, pędzę po schodach i wypadam z ambasady. Nie bacząc na niebezpieczeństwo, ruszam przez plac. Myśli wirują mi w głowie, próbuję przyswoić sobie informacje, które właśnie poznałam. Śmierć Jareda ma związek z moim śledztwem. Aż trudno mi we wszystko uwierzyć. A jeśli te prawda, to Albańczycy zabili Jareda, Vance’a i Sophie, co oznacza, że Duncan jest w wielkim niebezpieczeństwie. Muszę go odnaleźć, ale jak? Wyjmuję komórkę, wybieram jego numer i z niecierpliwością tupię nogą, gdy w słuchawce rozlega się trzeci, a potem czwarty sygnał Kiedy włącza się poczta głosowa, mówię: „Duncan, tu Jordan Weiss’ Zastanawiam się, czy powiedzieć o Vansie, ale się rozmyślam. „Muszę z tobą porozmawiać. To kwestia życia i śmierci. Oddzwoń, proszę”. – Rozłączam się i wysyłam mu SMS ze skróconą wersją tej wiadomości. Kiedy zamykam telefon, słyszę za sobą czyjeś kroki. – Jordan, zaczekaj. – Odwracam się. Za mną biegnie Sebastian, bez kurtki. – Lubisz, kiedy ścigam cię po parku.

Uśmiecham się lekko. – O co chodzi? – O nic – odpowiada szybko, spoglądając ponad moim ramieniem – Przepraszam, że najpierw tobie nie powiedziałem o swoich odkryciach. Po prostu po śmierci Sophie bałem się, że... – Wszystko w porządku – przerywam mu. – Rozumiem. – Naprawdę? – Kiwam głową, a na jego twarzy pojawia się ulga. – Miałem okropne poczucie winy – dodaje. – Niepotrzebnie. To ja ją wysłałam do swojego mieszkania. – Skąd miałaś wiedzieć? – pyta retorycznie. – Żałuję, że zeszłej nocy nam przerwano... – Ja też. – Pod wpływem impulsu zbliżam się do niego i opieram czoło na jego piersi. Wsuwa palce w moje włosy, drugą dłonią szuka mojej ręki. Kiedy chłonę jego zapach i przypominam sobie ostatnią noc, czuję narastające pożądanie. – Nadrobiłabym to dziś wieczorem ale muszę iść do Chrisa. Cofa się, znowu poważnieje. – To mi się nie podoba. Jak już mówiłem, ten facet prowadzi nieczystą grę.

Nic mi nie będzie. – Spoglądam na jego twarz, na której maluje się troska i zazdrość. – Sebastian, jest coś jeszcze. Kiedy byłam w Cambridge, poszłam na grób Jareda. Ktoś go rozkopał. – Rozkopał? – powtarza ze zdumieniem. – Ostatnio często pada. Może ziemia rozmokła? Wiem, że mi się nie wydawało. – Nie, ktoś go rozkopał, łopatami i innymi narzędziami. – Jak myślisz, kto? – Nie wiem. – Zegar na drugim końcu placu wybija szóstą. Chcę się zobaczyć z Sarą, a niedługo kończy się pora odwiedzin. – Muszę już iść. – Zwalczam chęć pocałowania go, odwracam się i szybko ruszam przez plac. Czerwiec 1998 Słyszę tłum, jeszcze zanim go zobaczę: głuchy pomruk, gdy zbliżamy się do mostu Chesterton, przechodzący w zgiełk, gdy skręcamy w Long Reach. Tłum gęstnieje z dnia na dzień. Teraz, kiedy trzeciego dnia zawodów płyniemy do śluzy pod błękitnym niebem, kibice siedzą przy stolikach piknikowych obok pubu Pike and Eel, zapełniają brzegi, całą ścieżkę holowniczą, rozkoszują się słońcem. Oczy na łódź – przypominam cicho przez mikrofon, skręcam ster lekko na prawo, dostosowując kurs w kierunku mostu kolejowego. Minutę później sędzia w pomarańczowej kamizelce, płynący małą motorówką, kieruje wszystkie załogi na bok, żeby przepuścić drugą turę. Podpływamy do brzegu. Tłum wiwatuje,

kiedy na Ditton Corner pojawiają się kolejne załogi, pędzące z Long Reach. Ciarki mi przechodzą po plecach, gdy na nie patrzę. Zawody Bumps to poważna sprawa. Stuknięcie łodzi płynącej przodem jest szczególnie niebezpieczne dla sternika, który siedzi z tyłu ściganej łodzi, najbliżej punktu uderzenia. Zdarzały się wypadki, urazy, podobno kiedyś jeden sternik zginął. Z niepokojem spoglądam na zegarek. Czwarta czterdzieści, dwadzieścia minut do startu naszej tury. Musimy w konkretnej chwili znaleźć się na starcie. Jeśli choć trochę się spóźnimy, będziemy musieli w pośpiechu płynąć na swoje stanowisko. Ciut za wcześnie i trzeba będzie czekać w napięciu. Patrzę na swoją załogę. Tym razem wszyscy ubrani są jednakowo: czarne szorty z lycry i białe koszulki z krótkimi rękawami, z wąskimi czerwonymi i czarnymi paska mi wokół szyi i na rękawach. Twarze mają blade, miny poważne. Fakt, że to samo przeżywaliśmy w ciągu ostatnich paru dni, ani trochę nie uspokaja ani mnie, ani ich. Raczej jesteśmy jeszcze bardzie spięci. Przez pierwsze dwa dni zawodów ukończyliśmy całą trasę, załoga z Downing nas nie potrąciła, ale i my nie potrąciliśmy załóg z Trinity Hall przed nami. Został nam tylko dzisiejszy i jutrzejszy dzień i nieme stwierdzenie, że czas ucieka, a zwycięstwo coraz bardziej się od nas oddala. Przez chwilę mam ochotę rzucić jakiś żart, żeby rozluźnić atmosferę. W końcu jednak się rozmyślam. Chcę, żeby tak się denerwowali. „W porządku, chłopcy” – mówię wreszcie, kiedy poprzednia grupa łodzi odpływa i sędzia daje nam znak do zajęcia miejsc na linii startu. „Ruszamy”. Płyniemy do przodu małymi zrywami, powoli przesuwając się w kolejce łodzi zmierzających na linię startu. Wbrew moim nadziejom nie ma ani skrawka wolnego miejsca, w którym

moglibyśmy zrobić krótką rozgrzewkę. Kiedy skręcamy za róg, rozlegają się brawa z Ditton Paddock, gdzie zebrali się kibice z college’u Lords: grupa studentów ubranych na czerwono – czarno, wystrojeni rodzice i absolwenci. Wszyscy popijają likier Pimm z lemoniadą. W końcu zbliżamy się do śluzy. Odwracam się w stronę brzegu szukając naszego stanowiska. Odnajduję wzrokiem Tony’ego i kieruję łódź na brzeg na drugie z siedemnastu stanowisk. Za Tonym, na ścieżce holowniczej, pojawia się lord Colbert na rowerze. „Powodzenia, panowie!” – woła, niczym Churchill zwracający się do żołnierzy. „Pięć minut” – oznajmia Tony, nie odrywając oczu od stopera. Po plecach przebiega mi dreszcz, kiedy chłopcy sprawdzają sznurówki, dulki które trzymają wiosła w miejscu. Tony podaje mi łańcuch, którego mam się trzymać na linii startu, i szeptem informuje mnie o nurcie i wietrze. Tak mi brzęczy w uszach, że w ogóle go nie słyszę. Rozlega się głośny wystrzał sygnalizujący, że do startu została tylko minuta. Strasznie się denerwuję. Mam ochotę wyskoczyć z łodzi i uciec, gdzie pieprz rośnie. Ale już za późno. Tony wziął długi, drewniany drąg i spycha naszą łódź na środek rzeki, ustawiając nas równolegle do brzegu. „Trzydzieści, dwadzieścia dziewięć” – odlicza, cofając drąg. Nie mogę się zmusić do spojrzenia na chłopców przed sobą, nie chcę widzieć przerażenia i nadziei w ich oczach. „Dziób, powoli” – wydaję komendę, próbując jak najbardziej skoncentrować się na łodzi. Wyciągam rękę do tyłu, usiłując złapać łańcuch, który trzyma nas w miejscu. „Teraz sam dziób”. Przód łodzi się prostuje. „Przygotować się”. Chłopcy przyjmują pozycję „gotowi do startu”, kolana mają ugięte, wiosła w pogotowiu. Rozlega się kolejny wystrzał.

„Naprzód!” – wołam, puszczając łańcuch, choć nie ma takiej potrzeby. Chłopcy już wystartowali. Tak jak ustaliliśmy, wykonają dwadzieścia krótkich, mocnych pociągnięć wiosłami, żeby nabrać prędkości. „Piętnaście, szesnaście” – odliczam w duchu, wychylając się do przodu i próbując kontrolować przypływ adrenaliny. „Wydłużyć za trzy, dwa, jeden, teraz!”. Łódź wpada w odpowiedni rytm, kiedy pociągnięcia wiosłami stają się dłuższe. To tempo utrzymamy do końca zawodów. Za nami słyszę odgłos uderzeń wioseł o wodę i szorstki głos sterniczki załogi z Downing. Wydaje komendę dogonienia nas. Denerwuję się coraz bardziej: czy nas potrącą? Walczę z chęcią odwrócenia się, staram się skoncentrować na tym, co się dzieje przed nami, na gładkim wejściu w zakręt przy Grassy Corner i jak najszybszym zbliżeniu się doTrinity Hall. Kiedy wpływamy na Long Reach, uświadamiam sobie, że zdobyliśmy przewagę. Zastanawiam się, czy wydać komendę do potrącenia łodzi, ale nie mogę tego zrobić bez pewności, że ich dorwiemy – to by tylko podcięło chłopcom skrzydła. Zamiast tego wołam: „Mocno!” Nagle osiągamy pełną harmonię. Wszystkie osiem wioseł pracuje z pełną synchronizacją, wchodzą w wodę na dokładnie tę sama głębokość Nogi pracują nieustannie, nasza łódź niemal unosi się nad wodę i frunie w powietrzu. Wstrzymuję oddech, kiedy chłopcy łapią chwilę odpoczynku, chcę, żeby to powtórzyli. Łódź znowu wyrywa się do przodu, z jeszcze większą siłą i jeszcze równiej, idealnie zsynchronizowane uderzenia wioseł chwytają rytm. Serce mi rośnie, kiedy maleje odległość między naszą łodzią a załogą Trinity Hall. Uda nam się. Kiedy jednak dwa dni temu zrobiliśmy to samo, nic z tego nie wyszło. Czy tym razem nam się powiedzie? Spoglądam w oczy Chrisa. Lekko kiwa głową. „Teraz,

chłopcy” – mówię cicho, żeby podkreślić powagę sytuacji. „Przygotować się do kolizji. Trzy, dwa, jeden, teraz!”. Przy kolejnym uderzeniu wioseł łódka wykonuje silny zryw do przodu, pędzi po wodzie. Nogi i ręce moich wioślarzy pracują ciężej niż kiedykolwiek. Nagle na dziobie rozlega się odgłos zgrzytnięcia. Za naszą łodzią ktoś podnosi rękę. To sterniczka Trinity Hall, sygnalizująca, że zostali potrąceni, uznająca porażkę. „Udało się!” – łamiącym się głosem wołam do mikrofonu. „Teraz lekko”. Moim zadaniem jest zachowanie spokoju, zejście z drogi czternastu łodziom, które nadal prują ku mecie. Na twarzach chłopców najpierw pojawia się niedowierzanie, a potem radość. Kiedy kieruję łódź ku brzegowi, rozlegają się głośne wiwaty. Udało nam się. Zwyciężyliśmy. Dziesięć minut później wpływamy do hangaru. Studenci zgromadzeni na brzegu tak ciasno tłoczą się wokół łodzi, że obawiam się, że ją przewrócą. Kiedy wychodzę na brzeg, kilka osób podnosi mnie do góry. Zwykle tego nie cierpię, ale wrzucenie sternika do wody po za wodach to część tradycji. Zamykam oczy, szykując się na lądowanie w wodzie. Nagle czuję, że ktoś inny bierze mnie na ręce. Czyjeś silne ramiona obejmują mnie, a potem opuszczają nad wodę. W symbolicznym geście dotykam stopami jej powierzchni, a potem znowu zostaje podniesiona. Otwieram oczy, spodziewając się, że zobaczę Jareda, ale to Chris okazuje się moim wybawcą. „Udało nam się” – szepcze z szerokim uśmiechem, a ja dostrzegam łzy w kącikach jego oczu. „Udało nam się” – powtarzam i patrzę ponad jego ramionami, rozglądam się po tłumie, szukając Jareda. Stoi samotnie tyłem do hangaru, przygląda się nam. Kiedy nasze spojrzenia się krzyżują, uśmiecha się, ale twarz ma zatroskaną,

zamyśloną. W tej chwili dociera do mnie, że przez ostatnie tygodnie prześladowało go coś innego niż zawody. Później tego samego wieczoru idziemy przez Chimney do college’u na Bal Majowy. Nick, Andy i Mark, którzy przyszli bez pary pędzą przodem, a pozostali chłopcy ze swoimi dziewczynami ciągną się z tyłu. Kiedy wchodzimy na Chapel Court, szeroko otwieram oczy. College zmienił się nie do poznania: na dziedzińcach stoją ogromne oświetlone od środka namioty, w których odbywają się przedstawienia muzyczne, znajdują się parkiety do tańca i kafejki. W największym namiocie niegdyś znany zespół desperacko wykonuje jedyny kawałek, z którego słynął. Studenci w smokingach i sukniach wieczorowych tłoczą się między stoiskami z potrawami z całego świata: pad thai, kebabami, deserami lodowymi. Na klatce schodowej jest stoisko wróżki i masażysty. Z dźwigu na skraju boiska do rugby można skoczyć na bungee. To wesołe miasteczko i studniówka w jednym. Jeszcze nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Chodźmy! – woła Mark, wskazując na drugi koniec Chape Court. Zbudowano tam plac zabaw: trapez i nadmuchiwaną zjeżdżalnię. Dwóch studentów próbuje zepchnąć się z podestów styropianowymi mieczami. – Tylko nie zrób sobie krzywdy! – woła za nim Chris. Nick i Andy biegną za Markiem. – Jutro mamy wyścigi. Pozostali chłopcy ze swoimi dziewczynami rozpraszają się po całym dziedzińcu, zostawiając mnie z Jaredem i Chrisa z Caren. Zatrzymujemy się w miejscu, gdzie fotograf robi z góry ogromne grupowe zdjęcie, a potem wchodzimy do jednego z namiotów i znajdujemy wolny stolik. Na środku jest parkiet do tańca pełen studentów fika jących przy jakimś hicie disco z lat siedemdziesiątych, którego nie rozpoznaję. Jared znika

i po paru minutach wraca z drinkami: różowym szampanem w kieliszkach z brzegami pokrytymi cukrem dla mnie i Caren oraz z piwem dla Chrisa. Zaskoczona widzę, że i dla siebie wziął piwo. Nie spodziewałam się, że na dzień przed zawodami zdecyduje się wypić alkohol. Decyzja o zorganizowaniu Balu Majowego tuż przed zawodami wywołała ogromne kontrowersje i była wynikiem jakiegoś błędu administracji uczelni. Zanim go odkryto, już zamówiono katering i różne atrakcje, których odwołanie kosztowałoby tysiące funtów. Chłopcy z naszej załogi zastanawiali się, czy w ogóle przychodzić na ten bal, zwłaszcza że jesteśmy na pierwszym miejscu. Jutro walczymy z college’em Trinity, który obecnie zajmuje drugie miejsce, mamy więc wiele do stracenia. Ale drogie bilety już zostały kupione, dziewczęta mają nowe suknie na tę okazję i z pewnością nie wybaczyłyby takiej decyzji. Chłopcy zgodzili się więc przyjść na bal, lecz postanowiliśmy nie szaleć za bardzo, wypić tylko po symbolicznym kieliszki i nie trafić o świcie na zdjęcie przedstawiające ostatnich, sponiewieranych imprezowiczów. Jared patrzy w głąb namiotu, ze zmarszczonym czołem i zaciśniętymi ustami. – Wszystko w porządku? – pytam, wsuwając rękę w jego dłoń. Nie odpowiada. Całuję go w policzek, próbując wyrwać go z zamyślenia. – Udało się nam. Lekko kręci głową. – To jeszcze nie koniec. To się nigdy się skończy – mówi głosem tylko trochę głośniejszym od szeptu. – Słucham? Patrzy na mnie, jakby dopiero teraz mnie zauważył. – Nic, nic. Mówiłem tylko, że zawody jeszcze się nie

skończyły. – Skończą się jutro – mówię, próbując wykrzesać z siebie nieco optymizmu. – Oczywiście – odpowiada powoli. Nasze spojrzenia się krzyżują, po chwili Jared odwraca wzrok. Oboje wiemy, że nie chodzi mu o zawody. Wstaje, cofając dłoń. – Muszę wyjść na powietrze. – I wychodzi, a ja nawet nie zdążyłam spytać, czy mam pójść z nim. Z powrotem opadam na swoje krzesło. Czuję złość i jednocześnie troskę. To Bal Majowy. Trafiliśmy do czołówki. Czy on nie może być szczęśliwy, chociaż przez jedną noc? Odwracam się do Chrisa i Caren, by otrząsnąć się z przygnębienia, ale oni są zajęci własną kłótnią. Rozmawiają głośno, z napięciem. Wstaję i idę do baru, próbując pozbyć się myśli, że Jared nie byłby zadowolony z tego, że zamawiam wódkę z tonikiem. – Hej. – Za mną staje Chris. – Wezmę to samo – zwraca się do barmana, wskazując na moją szklaneczkę. Chcę zaprotestować, przypomnieć, że jutro wiosłuje, lecz rezygnuję. – Gdzie Caren? – Yyy... wyszła. Nie rozumie, dlaczego dziś przez całą noc nie mogę się szlajać. Wybucham śmiechem, ale milknę na widok jego poważnej miny. Dziewczyny wioślarzy, które nie należą do załogi, muszą się czuć bardzo samotne, zawsze na drugim miejscu. – Jutro już będzie po wszystkim. – Tak – mówi, ale w jego głosie brzmi smutek. Ósemka to dla niego wszystko. Będzie nieszczęśliwy, nawet jeśli wygramy. Wracamy z drinkami do pustego stolika. Zapada między nami krępująca cisza. Odkąd zaczęłam spotykać

się z Jaredem, po raz pierwszy zostaliśmy sam na sam. Kiedy to się zmieniło? Wracam myślami do nocy po wyścigu na Tideway. Byliśmy wtedy tacy szczęśliwi i beztroscy. Dziś znaleźliśmy się w czołówce, osiągnęliśmy cel, do którego dążyliśmy przez cały rok. To powinien być najszczęśliwszy wieczór roku, a jednak ja i Chris czujemy się niezręcznie, Jared zaś jest przygnębiony. Nie mogę dłużej tego znieść. – Wychodzę stąd – mówię i szybko opuszczam namiot. W powietrzu, już chłodniejszym, unosi się zapach wilgotnej ziemi i trawy Słyszę dźwięki Dancing Queen i widzę sylwetki studentów tańczących w namiocie. Ja też kiedyś taka byłam: beztroska i skora do zabawy. Po policzkach zaczynają mi płynąć łzy. – Hej! – Chris wybiega za mną. W lewej ręce trzyma nasze drinki, a prawą wyciąga do mnie. Poważnieje. – Co się stało? – Kręcę głową – Chodź tu na chwilę. Prowadzi mnie na niski murek oddzielający Chapel Court od boiska. Pamiętam, jak kiedyś się mną opiekował, zawsze potrafił wszystko naprawić. Jedną szklaneczkę stawia na murku, a drugą podaje mnie. Upijam mały łyczek i patrzę, jak Chris opróżnia swoją szklaneczkę jednym haustem. – No i co ty na to? Wiem, że pyta, jakie mamy szanse na jutrzejsze zwycięstwo. – To całkiem możliwe – odpowiadam ostrożnie. W zawodach wiele zależy od zwykłego farta – kto będzie miał dobry start, kto złamie dulkę albo wiosło. – Myślę, że damy radę – mówi Chris, ale słyszę powątpiewanie w jego głosie. – Dobrze się czujesz? – pyta

nagle. Waham się, zaskoczona tą nagłą zmianą tematu. Chris nigdy nie pyta o takie rzeczy nie roztrząsa problemów. – Nie chcę się wtrącać, ale wyglądasz na zdenerwowaną. – Wszystko w porządku. Jared... – urywam. Niezręcznie mi o tym rozmawiać z Chrisem. – Nie pokłóciliśmy się, ani nic w tym rodzaju. Czasami wszystko po prostu jest takie... – Trudne? – kończy za mnie. Kiwam głową. Miałam powiedzieć „skomplikowane”, ale „trudne bardziej tu pasuje. Muzyka zmienia się na Crazy for You Madonny. Nie chcę rozmawiać o trudnych sprawach. – Zatańczmy. Nawet jeśli Chris jest zaskoczony, nie daje niczego po sobie poznać. Wstaję i ruszam do namiotu, lecz zastępuje mi drogę i wyciąga ręce. Myśli, że chcę zatańczyć tutaj. Zbyt zmęczona, żeby oponować, robię krok w jego stronę i pozwalam, by mnie objął swoimi potężnymi ramionami. Lekko kołyszemy się w rytm muzyki w wąskiej przestrzeni między murkiem a namiotem. Opieram głowę na jego piersi, wdzięczna za to schronienie przed troską i trudnymi sprawami. Po chwili podnoszę głowę. Chris gwałtownie opuszcza swoją i szuka ustami moich ust. Zastygam. Kiedy przyciąga mnie do siebie, moje usta wbrew mojej woli oddają pocałunek. Ogarnia mnie panika. To niemożliwe. Odzyskuję zdrowy rozsądek, kładę dłoń na piersi Chrisa i lekko go odpycham. – Chris, przestań. Oszołomiony, znowu do mnie podchodzi. Szybko się cofam, a on się potyka. Spoglądam w jego oczy i nagle zaczynam rozumieć, dlaczego tak się niepokoił moim związkiem z Jaredem. Nie jest zazdrosny o swojego najlepszego przyjaciela – on coś do mnie czuje.

– Chris, przepraszam, ale... W tej chwili uświadamiam sobie, że patrzy nie na mnie, tylko ponad moim ramieniem. Odwracam się i aż mnie zatyka. Za mną stoi Jared. Patrzy na nas pustym wzrokiem. Robię krok w jego stronę. – To nie to, co... – zaczynam, ale on się odwraca i znika w przejściu. – Jared, zaczekaj! Ruszam za nim, lecz Chris łapie mnie za rękę. – Jordie, musimy... Wyrywam mu się. – Nie, Chris, przepraszam, jeśli wprowadziłam cię w błąd. – Biegnę przez przejście. – Jared! – wołam, ale jego już nie ma, a w mroku rozlega się tylko echo mojego głosu.

21 Szybko idę szpitalnym korytarzem, po drodze spoglądając na zegarek. Dochodzi siódma, została godzina do końca odwiedzin. Zatrzymuję się w progu pokoju Sary. Przy jej łóżku stoi jakiś mężczyzna w ciemnym garniturze. Przerażona, chowam się za drzwi i sięgam po broń. Potem wchodzę do pokoju. – Kim pan... – zaczynam. Sara, widząc mnie nad ramieniem mężczyzny, uśmiecha się. – Jordie! – Mężczyzna się odwraca, a ja rozpoznaję w nim jednego z ochroniarzy, których Mo wyznaczyła Sarze. Czując się jak idiotka chowam broń. – To oficer Ryan Giles. – Sara ma lekko zarumienione policzki. Czyżby z nim flirtowała? Przyglądam się ochroniarzowi. Jest po czterdziestce, ma miły uśmiech i włosy siwiejące na skroniach. – Miło mi pana poznać – wyduszam z siebie. – Mnie również. Zostawię panie same. W razie czego będę tuż za drzwiami. – To ostatnie zdanie, pełne troski, kieruje do Sary. Podchodzę do łóżka i przyglądam się twarzy Sary. Usunięto już większość rurek, a siniak pod jej okiem zbladł i zrobił się żółty. Wygląda jednak na bledszą i słabszą niż

ostatnio. – Bardzo przystojny. – Staram się mówić lekkim tonem. – Co tu robisz? – pyta Sara głosem cichym i zatroskanym, ignorując moją uwagę. – Myślałam, że nikt nie powinien cię widzieć. – Wszystko w porządku. – Całuję ją w policzek. – Mo wie, że żyję Już byłam w ambasadzie. Jak się czujesz? Macha ręką. – Doskonale. – Przyglądam się jej bez przekonania. – Czego się dowiedziałaś? Zastanawiam się, czy powinnam jej powiedzieć o szczegółach śmierci Jareda, teraz, gdy sprawa ta w pewien sposób jest związana z tajnym śledztwem. Ale Sara zaryzykowała własne życie, teraz i ona jest wplątana w tę aferę. Szybko jej opowiadam o badaniach Jareda i prawdopodobnym związku z mafią. – Nie do wiary – mówi, kiedy kończę. – Wiem. A to nie wszystko. Chcą, żebym wzięła od Chrisa dokumenty Jareda i sprawdziła, czy są w nich jakieś informacje na temat konta, które znalazł razem z Duncanem. Sebastian uważa, że Chris ukrywał przede mną swoje prawdziwe motywy i że może znajdować się po drugiej stronie.

– A co ty o tym myślisz? Wzruszam ramionami. – Nie mogę w to uwierzyć. Zachowuje się nieco dziwnie, odkąd... no, wiesz... – Nie, nie wiem – mówi znaczącym tonem. – Powiedziałaś tylko, że za bardzo się do siebie zbliżyliście i że resztę opowiesz mi później. Co się wydarzyło? – Odwracam wzrok. – O nie, Jordie! Przespałaś się z nim, tak? – Byłam zdenerwowana, rozemocjonowana. Samo wyszło. – Chrząkam. – I jak było? – Źle. Albo dobrze. Sama nie wiem. To znaczy pod względem fizycznym było dobrze, ale popełniłam błąd. Od samego początku o tym wiedziałam. Już pominę fakt, że Chris był przyjacielem Jareda. Jednym z nas. Nie mógł go zdradzić. Ani mnie. Sara marszczy brwi. Nigdy nie lubiła Chrisa, lecz mimo to trudno jej uwierzyć, że mógłby zrobić coś podobnego. – I co teraz? – Muszę zdobyć te dokumenty, znaleźć informacje. Sebastian... – głos mi się łamie, kiedy wypowiadam jego imię – Sebastian myśli, że...

Moje wahanie nie umyka Sarze. – Sebastian – przerywa mi, podnosząc jedną brew. – Jordie, znam ten ton. Bo już kiedyś go słyszała, myślę. Przypomina mi się rozmowa sprzed dziesięciu lat, którą przeprowadziłyśmy podczas jednego z naszych niedzielnych lunchów. Było to tuż po Tideway. Powiedziałam jej o tym, że związałam się z Jaredem. Starałam się złożyć to na karb alkoholu i nadmiaru adrenaliny po zawodach. Tak samo jak wtedy, także teraz Sara dostrzega, że kryje się w tym coś więcej. – No i co? – ciągnie. – Z nim też się przespałaś? – mówi żartobliwie, nieoceniająco. – Nie – szybko zaprzeczam. – To znaczy całowaliśmy się, ale... – Nie mogę jej powiedzieć, że przerwał nam telefon z wiadomością o je wypadku. – I tak, było dobrze. – Wyprzedzam jej pytanie. – Bardzo dobrze. Jednak sama nie wiem. To znaczy oczywiście Sebastian jest bardzo atrakcyjny i chyba mu się podobam. Prawdopodobnie to tylko pociąg fizyczny. – A może się w nim zakochałaś? – To takie skomplikowane. Śledztwo, cała ta sprawa z Chrisem. Już nie wspomnę o fakcie, że Sebastian spotykał się z Sophie. Zobaczymy Może kiedy to wszystko się skończy...

– To znaczy kiedy? Uświadamiam sobie, że Sara ma rację. Nawet jeśli poznamy całą prawdę o śmierci Jareda i znajdziemy albański fundusz, pojawią się kolejne zadania. To może potrwać wiele miesięcy. – Zmieniłaś się, Jordie. Na dobre. Parę miesięcy temu uciekłabyś przed rzeczywistością. Teraz jesteś bardziej otwarta, tak jak na studiach. Od śmierci Jareda po raz pierwszy spodobał ci się jakiś mężczyzna. Ale zawsze znajdziesz wymówkę, żeby tylko z nikim się nie związać. Myślę, że powinnaś sobie na to pozwolić. – Może. – Idź do mnie, weź prysznic, prześpij się trochę. Wyglądasz jak śmierć na chorągwi. Przypominam sobie, że już nie mam domu. – Dzięki. Wieczorem muszę iść do Chrisa, lecz najpierw rzeczywiście przyda mi się prysznic. – A więc weźmiesz od niego te dokumenty. – Chyba tak. – Czuję ucisk w żołądku. – Nie chcę go okłamywać, ale czy mam wybór? Jeśli Sebastian myli się co do Chrisa, to niczego nie znajdę. A jeśli ma rację, to przekonam się, że Chris nie jest moim przyjacielem. Myślę jednak, że nie znajdziemy tego, czego szukamy.

– I co wtedy? Nie mogę odpowiedzieć, bo w torebce wibruje moja komórka. – Przepraszam. Wyjmuję telefon i go otwieram. Na ekranie wyświetla się wiadomość: „Spotkajmy się dziś nad rzeką przy metrze Embnkmnt o 20.30. D. L.”. Duncan. Wstrzymuję oddech. Jednak dostał mój SMS i jest w Londynie. W ogóle nie wyjechał czy wrócił po śmierci Vance’a? Odpisuję „Dobrze” i zamykam telefon. – To z pracy – odpowiadam pełnym napięcia głosem. Właściwie nie kłamię. – Muszę już iść. Do zobaczenia jutro. Kiedy idę ulicą w stronę metra, myśli galopują mi po głowie. Duncan wrócił. Ale po co i dlaczego się ze mną skontaktował? Może z powodu śmierci Vance’a, może w gniewie uznał, że nie ma nic do stracenia. Czy naprawdę mi powie to, czego muszę się dowiedzieć? Początkowo chciałam wiedzieć, nad czym razem z Jaredem pracował na studiach. Teraz, gdy już znam odpowiedź na to pytanie, muszę się dowiedzieć, gdzie są informacje, do których dotarł Jared, i co z nimi zrobił przed śmiercią. Wiedza ta pomoże nam znaleźć mordercę Jareda i jednocześnie powstrzymać albańską mafię. To zbyt piękne, by było prawdziwe.

Po dwudziestu minutach wychodzę z metra i idę pochyłą ulicą, mijając zamknięte sklepy, do ścieżki biegnącej wzdłuż brzegu rzeki. Bliżej wody powietrze jest wilgotne, nad ziemią unosi się rzadka mgła. Chodzę tam i z powrotem, bezskutecznie próbując się uspokoić. A jeśli Duncan nie przyjdzie? Pod wpływem impulsu wyjmuję z torebki pudełeczko z pierścionkiem i wsuwam go na palec, jakby to mogło mnie zbliżyć do Jareda i do dawno skrywanych sekretów. „Duncan przyjdzie” – słyszę czyjś głos w głowie. Musi. A co, kiedy dostanę odpowiedzi na swoje pytania? Widzę w myślach siebie w przyszłości, szczęśliwą i spokojną, pogodzoną z upiorami z przeszłości. Oczywiście już nigdy nie przyjmę żadnego zlecenia w Anglii, ale będę mogła się skupić na pomocy Sarze, zacząć żyć własnym życiem. Z czułością myślę o Sebastianie. Kiedy misja się skończy może będziemy razem – pomimo moich wyrzutów sumienia związanych z Sophie i wszystkim, co się wydarzyło. Po moście nad moją głową przejeżdża pociąg, gwałtownie wyrywając mnie z zamyślenia. Podskakuję i oglądam się za siebie. Przy kolumnie mostu, w cieniu, stoi jakaś postać. Raptownie wciągam powietrze. – Duncan? – wołam. Jak długo tam stoi? – Jordie. – Słyszę znajomy głos nienależący do Duncana. – Chris? – Kiedy występuje z cienia, narasta we mnie strach. – Co ty tu robisz?

– Dostałem wiadomość... – urywa. Natychmiast dochodzę do wniosku, że kłamie. Nie kontaktowałam się z nim, a Duncan miał się spotkać tylko ze mną. Chris na pewno znowu mnie śledził. Nagle wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsce: podejrzenia Sebastiana co do motywów Chrisa i obecność Chrisa w każdym miejscu, w którym akurat się znajduję. Czyżby rzeczywiście pracował dla drugiej strony? – Powiedziałaś „Duncan”. Masz się tu z nim spotkać? Co się dzieje? Zastanawiam się nad wymijającą odpowiedzią, która go zadowoli. – Tak, ale to nie ma żadnego związku z Jaredem. To zupełnie co innego, związanego z moją pracą. – Ale myślałem... – Jego wyraz twarzy się zmienia, na czole pojawia się głęboka bruzda. – To ten? – pyta niecierpliwie, robiąc krok w moją stronę. Nigdy jeszcze nie słyszałam takiej intensywności w je go głosie. Cofam się, zaskoczona. – Co? Zauważam, że wskazuje na moją lewą rękę.

– Pierścionek. – Znowu się przysuwa. – Mogę obejrzeć? – pyta, wyciągając rękę. Przeszywa mnie dreszcz. Skąd Chris wie o pierścionku? Pewnie widział, jak wychodzę z banku i jakimś cudem domyślił się, co znalazłam w depozycie. Ale dlaczego go to obchodzi? Nerwowo oglądam się przez ramię. Duncan się nie pokaże, jeśli Chris nie odejdzie. Muszę jak najszybciej się go pozbyć. – Proszę. – Lekko się odwracam i zaczynam zsuwać pierścionek z palca. Po raz pierwszy spostrzegam chropawą, nierówną powierzchnię pod spodem. Podnoszę go do światła. Na wewnętrznej stronie widnieją jakieś ciemne linie. Wygrawerowany napis. Czy Jared kazał wygrawerować tam nasze imiona, czy wyznanie miłości? Oglądam go z bliska i aż wstrzymuję oddech. Już wiem, dlaczego Jared nie dał mi tego pierścionka. To nie tylko symbol miłości, lecz również wiadomość dla mnie, głos zza grobu, przesłanie, które zostawił na wypadek, gdyby coś mu się stało. Na wewnętrznej stronie pierścionka wyryte są numery – z pewnością związane z kontem bankowym, które odkrył Jared, tym, które łączy AWK z nazistowskim funduszem. Głęboko rozczarowana, odwracam się do Chrisa. Teraz rozumiem, dlaczego tu przyszedł i tak się zainteresował pierścionkiem. Nigdy mu nie zależało na odnalezieniu morderców Jareda. Wszystko ukartował: wrobił mnie w odnalezienie informacji, którą ukrył Jared. Chciał ją

przekazać mafii czy innym osobom, dla których pracował. Zalewa mnie fala gniewu. Sebastian miał rację. Od jak dawna Chris zachowywał się jak zdrajca? Przypomina mi się, co Tony mówił o kłótni Chrisa i Jareda w hangarze. Czy Chris jest w jakiś sposób wplątany w śmierć Jareda? Chris patrzy na mnie z wyczekiwaniem, nie podejrzewając, że go rozgryzłam. Z powrotem wkładam pierścionek na palec i wyciągam rękę niczym narzeczona tuż po przyjęciu oświadczyn z nadzieją, że to mu wystarczy. – Piękny, prawda? – staram się mówić lekkim tonem. – Jared chciał mi zrobić niespodziankę, ale nie zdążył. Chris próbuje mi zdjąć pierścionek z palca. – Co tam jest napisane? – pyta. – Mogę przeczytać? Cofam rękę i zasłaniam ją. Nie... nie wiem, o czym mówisz. – Przecież powiedziałaś... – Robi krok w moją stronę, wciąż z wyciągniętą ręką. Nie może dostać pierścionka. Cofam się, starając się jak najbardziej powiększyć odległość między nami. Plecami ocieram się o filar mostu. Nie mam już dokąd uciec. – Chris, przestań. Stoi tuż przy mnie, blokując mnie potężnymi ramionami.

– Jordie, wszystko w porządku. Po prostu mi go daj. Nic ci nie zrobię. – Jedną dłoń kładzie na moim ramieniu, żeby mnie przytrzymać, a drugą sięga do tylnej kieszeni. Na myśl, że ma broń, ogarnia mnie paniczny strach. W desperacji wyciągam własny pistolet i kładę palec na spuście. – Co robisz? – Chris łapie mnie za rękę, próbując ją opuścić, a kiedy tak się siłujemy, mój palec pociąga za spust. Rozlega się wystrzał. Oszołomiony Chris gwałtownie cofa się z jękiem. Na jego koszuli po jawią się czerwona plama. – Jordie...? – Chris! – krzyczę, kiedy zatacza się na murek. Czuję ulgę i jedno cześnie rozpacz. Rzucam broń i próbuję pomóc Chrisowi podnieść się z ziemi. – Przepraszam. Nie chciałam... – Więc dlaczego? – pyta słabym głosem, krzywiąc się z bólu. – Napadłeś na mnie. Chciałeś mi odebrać pierścionek, przekazać informacje Albańczykom. Nie mogłam na to pozwolić. – Albańczykom? – Na jego twarzy malują się zdumienie i ból. – Nie. Przyszedłem, bo mnie poprosiłaś... Ogarnia mnie przerażenie. – Co takiego?

Wyciąga rękę zza siebie i teraz widzę, że próbował wyjąć nie broń, tylko telefon. – Twój SMS. – Dyszy ciężko, jest szary na twarzy. – Prosiłaś, żebym przyszedł i przechował pierścionek. Biorę od niego telefon. Na ekranie wyświetla się wiadomość, w której proszę Chrisa, żeby się tu ze mną spotkał, bo na obrączce znalazłam jakąś wiadomość. Pod spodem widnieją moje inicjały, ale numer, spod którego wysłano SMS, nie należy do mnie – to ten sam numer, spod którego dostałam wiadomość od Duncana. A o informacji na pierścionku dowiedziałam się dopiero teraz. Ktoś tu ściągnął Chrisa i wspomniał mu o pierścionku, podszywając się pode mnie. Ale kto mógł o tym wiedzieć? Duncan? Odwracam się do Chrisa. Ma zamknięte oczy i głowę odchyloną do tyłu. – Chris! – Padam na kolana, potrząsam nim, ale nie reaguje. Muszę wezwać pomoc. Otwieram telefon, lecz sygnał jest za słaby, zablokowany przez estakadę. Nie chcę go tu zostawiać, jednak nie mam wyboru. – Trzymaj się. Zaraz wracam. Rozglądam się po pustej ścieżce i ruszam w stronę ulicy. Przede mną pojawia się jakaś ciemna postać. Myślę, że to Duncan, ale kiedy staje w świetle latarni, ogarnia mnie zdumienie.

Przede mną stoi Sebastian. – Sebastian? – Patrzę na niego z niedowierzaniem. Co on tu robi? Tym razem nie wezwałam go na pomoc. – Dzięki Bogu, że przyszedłeś. Dostałam SMS od Duncana i przyszłam tu na spotkanie, ale zamiast niego pojawił się Chris. Został postrzelony... to znaczy ja go niechcący postrzeliłam. – Wiem. – Uśmiecha się. – Dziękuję ci za to. Oszczędziłaś mi wiele trudu. – Spostrzegam pistolet przyczepiony do jego paska. – Nie rozumiem. – Po plecach przebiega mi dreszcz. – To ty... – Wysłałem ci SMS? Tak. Naprawdę myślałaś, że ten tchórz Lauder wróciłby do Londynu? Żołądek podchodzi mi do gardła. – I napisałeś też do Chrisa. Uśmiecha się szeroko, jego twarz zmienia się nie do poznania. – Biedny głupiec. Zależało mu tylko na przyjacielu. Po prostu znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. – Ze sposobu w jaki ogląda się przez ramię, wnioskuję, że myśli, że Chris nie żyje. – Niestety nie mam więcej czasu na wyjaśnienia. – Wyciąga do mnie rękę. – Poproszę pierścionek.

Wie o pierścionku – ale skąd? Waham się, nie chcąc dopuścić do siebie myśli, która uderza mnie jak młot. Sebastian wystawił Chrisa wmówił mi, że to zdrajca, chociaż w rzeczywistości to on przez cały czas pracował dla mafii i próbował zdobyć informacje znane Jaredowi zanim przekażę je rządowi. – Nie rozumiem... – urywam, zerkając na swój pistolet leżący obok Chrisa, za daleko, bym mogła go dosięgnąć. Muszę grać na zwłokę zrobić coś, żeby Sebastian nie dostał pierścionka. Ale Chris potrzebuje pomocy, zanim będzie za późno. Jeśli jęknie albo w inny sposób zdradzi się z tym, że żyje, Sebastian go dobije. Oblizuję usta, próbując ugrać trochę czasu. – Myślałam, że my... – Że się lubimy? Jordan, muszę przyznać, że jesteś atrakcyjną kobietą. W innych okolicznościach może by się nam udało. Ale po prostu stoisz mi na drodze. – Sophie też ci przeszkadzała? – Nie odpowiada. – Ale dlaczego? Widzę, że zastanawia się, ile mi powiedzieć. W końcu wzrusza ramionami. – Teraz to już chyba nie ma znaczenia. – Wiem, że chce przez to powiedzieć, że zamierza zabić i mnie. – Nie mogliśmy pozwolić, żeby informacje dotarły do rządu. – Od kiedy pracujesz dla Albańczyków? – dopytuję się.

Nawiązał z nimi współpracę, kiedy pracował na Bałkanach czy jeszcze wcześniej? Śmieje się ochryple. – Dla Albańczyków? – Bez ostrzeżenia rzuca się na mnie i przyciska do filaru mostu. Moja głowa uderza o kamień w tym samym miejscu, w które zraniłam się dzień wcześniej. Zagryzam wargi, tłumiąc krzyk, nie chcąc, by Chris odzyskał przytomność. Sebastian mocno na mnie napiera, przyciska moje ręce do boków, sięga do mojej kieszeni, a potem do torebki, szukając pierścionka. Czuję każdy centymetr jego ciała, podniecenie, jakie to poczucie w nim wzbudziło. Wyjmuje pudełeczko z mojej torebki i otwiera je. Wybałusza oczy, widząc, że jest puste. – Gdzie jest pierścionek? – pyta, ale zanim udaje mi się odpowiedzieć, cofa rękę i uderza mnie w twarz pistoletem. Krew tryska mi z wargi na jego policzek. Zamykam oczy, czekając na kolejny cios. Tylko pierścionek powstrzymuje go przed zabiciem mnie. Nagle w jego oczach pojawia się błysk zrozumienia. Łapie mnie za rękę. Próbuję ją uwolnić, ale jest za późno. Ściąga pierścionek z mojego palca i ogląda go pod światło. – Ty sentymentalna idiotko. To klucz do czterdziestu sześciu milionów, a ty go nosisz jak zakochana uczennica. Wkłada pierścionek do kieszeni. Potem ogląda się na obie strony przez ramię. Wiem, że ocenia ryzyko kolejnego wystrzału, obawiając się, że ktoś może go usłyszeć. Wciąż mnie przytrzymując, podnosi ręce do mojej szyi i szuka arterii

szyjnej. Spanikowana, uświadamiam sobie, że namierza punkt ucisku. Jeśli uciśnie właściwe miejsce, odetnie mi dopływ krwi do mózgu. Stracę przytomność w ciągu kilku sekund, a minutę później umrę. Próbuję go kopnąć, ale bezskutecznie. Coraz silniej uciska mój kark. Wzrok mi się zamazuje, przed oczami latają czarne płaty. – Przestań walczyć – mówi cicho, jakby kołysał dziecko do snu. Przez moment widzę koło siebie Jareda. W oddali rozlega się pisk opon. Myślę, że to sen, ale potem słyszę tupot nóg, coraz głośniejszy i coraz bardziej rzeczywisty. Sebastian lekko rozluźnia uścisk i odwraca się w stronę, skąd dobiegają te odgłosy, a wtedy głęboko wciągam powietrze i walę go czołem w nos. Odskakuje ode mnie z krzykiem. Patrzę w kierunku, skąd dochodzi odgłos kroków. Z nasypu zbiega mężczyzna, w którym rozpoznaję ochroniarza z pokoju Sary. Wymierza broń w Sebastiana, który już doszedł do siebie i próbuje się podnieść. Całe szczęście, że przyszedłeś, stary – mówi raźnie Sebastian do ochroniarza. – Jestem Sebastian Hodges z agencji zwalczającej przestępczość zorganizowaną. Właśnie przyłapałem tę panią, pracownicę amerykańskiej dyplomacji, na przekazywaniu tajnych informacji temu facetowi. – Wskazuje głową na Chrisa. – Zaatakował mnie, musiałem go zastrzelić w obronie własnej. On kłamie! – krzyczę. Oficer przenosi wzrok z Sebastiana

na mnie, a potem znowu na niego i przez sekundę myślę, że mu uwierzył – Musi go pan zatrzymać. Proszę. Dobrze, dobrze – mówi. – Wezwę pogotowie, a potem pojedziemy na posterunek i wszystko sobie wyjaśnimy. Widzę, że Sebastian podnosi pistolet. Rzucam się na niego, ale za późno: celuje we mnie, wycofując się. Na drodze nad nami coraz głośniej wyją syreny radiowozów. – Hogdes, to już koniec – mówi oficer, wymierzając broń w Sebastiana. – Poddaj się. Ale Sebastian patrzy na mnie spokojnie, nie zamierza się poddawać. – Przepraszam, Jordan – mówi i podnosi pistolet. Nie odrywając ode mnie wzroku, wkłada lufę do ust i pociąga za spust.

22 Siadam i przeciągam się, mrugając oczami w blasku słońca, który wlewa się przez okno. Próbuję się zorientować, gdzie jestem. Zza kanapy, na której leżę, dobiega brzęk szkła i odgłos kół wózka inwalidzkiego na linoleum. Przypominam sobie, że to mieszkanie Sary. Wstaję i idę do kuchni, gdzie Sara wyjmuje sztućce z szuflady. – Dzień dobry. – Dzień? – Śmieje się cicho, wskazując na okno. – Już prawie wieczór. Zamówiłam chińszczyznę na kolację. Zaraz przywiozą. Patrzę na nią, zdezorientowana. – Przespałam cały dzień? Bardzo przepraszam. Nie wiedziałam. – Musiałaś się wyspać. – Ma rację. Po raz pierwszy od tygodni przespałam całą noc. Sara wskazuje na szafkę nad blatem, do której nie może dosięgnąć. – O której wróciłaś? O trzeciej, czwartej? – Jakoś przed świtem. – Wyjmuję dwa talerze. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłam. – Nawet nie słyszałam, jak weszłaś. Jak się czuje Chris?

– Lepiej. Odzyskał przytomność. – Przełykam gulę w gardle. – Lekarze mówią, że z tego wyjdzie. Minął ponad tydzień od konfrontacji na Embankment. Chris przeszedł operację – zszyto mu rozdartą okrężnicę, przez którą przeszła kula. Potem wdało się zakażenie. Na przemian tracił i odzyskiwał przytomność, a lekarze starali się zbić mu gorączkę. Niemal nie wychodziłam ze szpitala, tylko raz musiałam pójść do ambasady na przesłuchanie i na mszę żałobną za duszę Sophie w pobliskim kościele. Myślałam, że mi serce pęknie, kiedy tak siedziałam przy łóżku Chrisa i słuchałam jego majaczenia. Ja mu to zrobiłam. Musiał przeżyć. W końcu ostatniej nocy, kiedy leżałam na brzegu jego łóżka, z głową opartą na rękach, poczułam jakiś ruch. Jego palce w moich włosach. – Jordie. – Cześć. – Usiadłam i przetarłam oczy. – Obudziłeś się. – Przesunęłam dłonią po jego czole, było wyraźnie chłodniejsze. Przez chwilę milczał, jakby się nad czymś zastanawiał. – Brzuch mnie boli. – Jesteś w szpitalu. Miałeś operację, ale już wszystko w porządku Pamiętasz, co się stało? – Kiwnął głową. Łzy napłynęły mi do oczu. – Tak bardzo mi przykro. Nie powinnam była w ciebie zwątpić.

– W porządku – odparł, głaszcząc mnie po głowie. – Rozumiem, że mogłaś mnie podejrzewać. Zachowywałem się, jakbym miał obsesję prawda? – Oddychał z trudem, ale chciał mówić dalej. – Na studiach czułem się królem całego świata, lecz po śmierci Jareda wszystko legło w gruzach. Moja kariera, mój związek z Caren... nic mi nie wychodziło. Ciągle myślałem, że gdybym tylko mógł cofnąć czas, coś zmienić... – Wiem. – Sama przerabiałam to tysiące razy, ale Chris pozwolił, by przeszłość nim zawładnęła. – Wygląda na to, że Sebastian cały czas pracował dla albańskiej mafii. Zabili Jareda, bo za dużo wiedział o pieniądzach nazistów i próbował ujawnić prawdę. Udało nam się przekazać rządowi informacje o koncie bankowym, które Jared odkrył. Zamrożą finanse mafii i postawią przed sądem tych, którzy prali dla mafii brudne pieniądze. Misja Jareda wreszcie zostanie wykonana. – A więc już po wszystkim? – Już po wszystkim. Na jego twarzy najpierw pojawiła się ulga, a potem niepewność. Afera, która zżerała go przez tyle lat, wreszcie się skończyła. – Idź trochę odpocząć – powiedział. Możesz się rozgościć u mnie. Wstałam do wyjścia. – Dzięki, ale muszę zajrzeć do Sary. Parę dni temu wypisali ją ze szpitala.

– Świetna wiadomość. – Przez chwilę się wahał, po czym puścił moją dłoń. – Do widzenia, Jordan. – Wpadnę do ciebie później – obiecałam i chociaż wiedziałam, że dotrzymam słowa, to wiedziałam też, że wszystko się zmieniło. Poszłam do Sary, padłam na kanapę i natychmiast zasnęłam. – Jedzenie przywiozą za jakiś czas – mówi Sara. – Jeśli chcesz wziąć prysznic, to przygotowałam ci świeży ręcznik i ciuchy. Spostrzegam, że moje ubranie jest całe wymięte. Idę do łazienki i rozbieram się, a potem puszczam silny strumień gorącej wody i rozkoszuję się ukropem na skórze. W moich myślach pojawia się Sebastian. Widzę jego skrzywioną twarz, jest gotowy mnie zabić, by zdobyć informacje. Wciąż nie mogę uwierzyć, że to on. Zawsze szczyciłam się tym, że umiem trafnie oceniać ludzi. Polubiłam Sebastiana, myślałam, że możemy się do siebie zbliżyć. Jak mogłam się tak pomylić? Od tamtej strzelaniny krótko rozmawiałam z Mo kilka razy, ale i ona wyglądała na zaskoczoną zdradą Sebastiana. Chcę jak najszybciej wrócić jutro do pracy, dowiedzieć się więcej o jego motywach, kim był naprawdę. Po paru minutach, osuszając włosy ręcznikiem, wychodzę z łazienki w za długiej bawełnianej koszuli i dżinsach, które mi przygotowała Sara. Zanoszę z kuchni do salonu talerze

z chińszczyzną i stawiam je na ławie, a potem składam koc, którym Sara mnie okryła. – Jak się trzymasz? – pyta, jedząc smażony ryż. Przez chwilę zastanawiam się nad jej pytaniem. – Nie wiem. Przez cały ostatni tydzień myślałam tylko o Chrisie. Teraz, kiedy już wydobrzał, zaczynam myśleć o innych sprawach. O Sebastianie. Jak mogłam tak się pomylić co do niego? – Skąd miałaś wiedzieć? – Ale to nie zmienia faktu, że obwiniłam niewłaściwego człowieka. Prawie zabiłam Chrisa. I mało brakowało, a sama bym zginęła – urywam. – Gdyby nie twój chłopak. – Jordie! – Sara się rumieni. Przynajmniej jedno moje podejrzenie okazało się uzasadnione: oficer Ryan Giles zakochał się w Sarze. Tego wieczoru, kiedy tak nagle wyszłam z jej pokoju i pognałam na spotkanie z Duncanem, zaniepokoiła się i poprosiła Gilesa, żeby kogoś za mną wysłał. Ochroniarz przyjechał w ostatniej chwili. – To wcale nie jest mój chłopak – oponuje. – Ale na pewno chciałby nim zostać. – Pomimo niepokoju o Chrisa nie mogłam nie zauważyć, jak troskliwie oficer Giles zajmował się Sarą, jak nalegał, że ją odwiezie do domu, kiedy wypisano ją ze szpitala. Przy oknie stoi wazon z tulipanami od niego.

Sara kręci głową. – Lubimy swoje towarzystwo, to wszystko. Poza tym jaka przyszłość ze mną może go czekać? – Wspaniała – odpowiadam szybko. – W kochającej rodzinie. – Sara nie odpowiada. – Chce wziąć urlop, żeby zawieźć cię do Genewy. Zastanawiałaś się nad tym programem? – Oprócz oficera Gilesa z pobytu Sary w szpitalu wynikła jeszcze jedna dobra rzecz: lekarz po wiedział jej o obiecującej eksperymentalnej terapii pacjentów z ALS którą stosują w Szwajcarii. Uznał, że Sara jest idealną kandydatką i za proponował, że ją poleci. Sara wzrusza ramionami. – Wypełniłam formularze, lecz lista kandydatów jest bardzo długa. Zobaczymy. No, ale wróćmy do Sebastiana. Opadam na krzesło. – Nigdy bym się tego nie spodziewała. Tego szalonego zadania, powiązania z Jaredem. Tego, że parę osób zginie. Kiedy dostałam list od ciebie, pomyślałam, że przeniosę się do Londynu i spędzę tu parę lat... – List? – przerywa mi. – Jaki list? – Od ciebie, głuptasie. – Nie wiem, o czym mówisz.

– List, który mi przysłałaś na tydzień przed moim przyjazdem tutaj. Napisałaś, że bardzo chciałabyś się ze mną spotkać i... – urywam w pół zdania. Twarz Sary jest pozbawiona wyrazu, a ja przez chwilę się zastanawiam, czy to lekarstwa tak wpłynęły na jej pamięć. Ale oczy ma zupełnie przytomne. – To znaczy, że nie wysłałaś mi żadnego listu? Lekko unosi bezwładną prawą rękę. – Miałabym napisać list taką ręką? – Był napisany na maszynie. – Niemożliwe. Moja drukarka zepsuła się parę miesięcy temu. – Jeszcze go mam... – Wcale nie. Przecież list Sary razem z resztą moich rzeczy został zniszczony na skutek wybuchu gazu. – Jordie, wiesz, że cię kocham, ale nigdy bym nie poprosiła o coś podobnego. Oczywiście ma rację. Jestem zdenerwowana. Sara nie poprosiła mnie o przyjazd. Ten list był mistyfikacją. – O nie. – Myślisz, że ktoś się pode mnie podszył i cię tu ściągnął? – pyta, a ja kiwam głową. – Kto?

– Nie wiem, ale dowiem się. Myślę gorączkowo. Ktoś mnie wrobił w przyjazd do Anglii. Kto? Jeszcze niedawno powiedziałabym, że to Chris. Czy Sebastian był w to zamieszany? Muszę porozmawiać z Mo. Jeśli wyjdę w tej chwili, jeszcze ją złapię w pracy. Spoglądam na Sarę, która siedzi przed talerzem z niedojedzoną potrawą. Muszę wyskoczyć na krótko – mówię. – Dasz sobie radę? Macha lewą ręką. – Jasne. Uważaj na siebie. Nie pakuj się znowu w kłopoty. – Obiecuję. Zanoszę swój talerz do zlewu, a potem łapię kurtkę i wychodzę. Na ulicy wyjmuję komórkę i zaczynam wybierać numer Mo, ale po chwili wahania zamykam telefon. Muszę z nią porozmawiać osobiście. Pół godziny później przechodzę przez hol ambasady i jadę windą na piąte piętro. Drzwi gabinetu Mo są uchylone, a w recepcji jest pusto. Amelia już wyszła. Jej krzesło stoi równo dosunięte do uporządkowanego biurka. Podchodzę do drzwi gabinetu, pukam i naciskam klamkę. – Mo? Cisza. Wchodzę do środka i spoglądam na zegar na ścianie. Wpół do siódmej. O tej porze Mo zwykle jeszcze pracuje.

Podchodzę do jej biurka. Panuje na nim pozorny chaos, ale ja nie mam wątpliwości, że Mo doskonale wie, gdzie leży każdy skrawek papieru. Wśród dokumentów widzę zwykłe depesze do i z Waszyngtonu, zaproszenia na przyjęcia. „Przyjęcie o siódmej” – nabazgrała w staroświeckim książkowym kalendarzu. Pewnie już wyszła. Opieram się o krawędź biurka. Będę musiała pogadać z nią jutro. Rozglądam się po gabinecie. Kto podszył się pod Sarę i ściągną mnie do Anglii? Czy Mo coś o tym wie? Mój wzrok pada na szafkę w prawym kącie pokoju. Czy odważę się ją otworzyć? W każdej chwili może wejść sprzątaczka. Podchodzę do szafki i przyglądam się zamkowi cyfrowemu. Jakiej kombinacji cyfr Mo używa? Po latach pracy dla niej wiem, że szyfry do jej tajnych akt za wsze mają jakiś związek z bliźniakami. Nastawiam pokrętło na ich datę urodzin: 17–3–87, ale zamek ani drgnie. Szybko manipuluję pokrętłem, bezskutecznie. Myśl, myśl. Może data ich oficjalnej adopcji w Wietnamie? 4 lipca 1987 roku. Pamiętam, jak opowiadała, że święto niepodległości w tym roku spędziła w podłym hotelowym pokoiku w Hanoi z dwójką chorych niemowląt, zastanawiając się, co najlepszego zrobiła. Pod wpływem impulsu ustawiam te cyfry. Przez ułamek sekundy nic się nie dzieje, a potem rozlega się głośne kliknięcie, które przerywa ciszę i odbija się echem po całym gabinecie. Nieruchomieję, nagle owładnięta poczuciem winy. Zaraz przekroczę granicę. W ciągu dziesięciu lat pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych przydarzyło mi się mnóstwo złych rzeczy – strzelano do mnie, zabiłam człowieka.

Ale nigdy nie nadużyłam zaufania współpracownika lub przełożonego, a tym bardziej takiego, który jednocześnie byłby moim przyjacielem. Uświadamiam sobie, że wybrałam tę drogę w dniu, kiedy zgodziłam się za plecami Maureen prowadzić dalej śledź two z Sebastianem i Sophie w sprawie Infodyne. Z tej ścieżki nie da się zawrócić. Potem widzę twarz Maureen w Bańce, niepewność w je oczach, kiedy spytałam, po co mnie tu ściągnięto. Nie chcę dopuścić do siebie myśli, że Mo może mieć coś wspólnego z tą aferą. Ale muszę mieć pewność. Biorę głęboki wdech i powoli otwieram szufladę. W środku znajdują się akta osobowe ułożone w porządku alfabetycznym. W górne szufladzie są tylko akta na N. Zamykam ją i otwieram następną, szukając akt na W. Odnajduję swoją teczkę i wyciągam ją. Waham się przez chwilę. Jaka kara grozi za przeczytanie własnych akt bez zgody szefa? Zabrnęłam jednak już za daleko, teraz nie ma odwrotu. Otwieram teczkę. W środku znajduje się kopia mojego dossier, podobna do tej, którą widziałam w gabinecie dyrektora tego dnia, kiedy poprosiłam o transfer. Pod spodem jest jednak więcej dokumentów, co wydaje mi się dziwne, bo spędziłam tu zaledwie tydzień. Odwracam kartkę i widzę zdjęcie grupy studentów stojących przed Rijksmuseum. Ja jestem trzecia od prawej. Przypominam sobie tę wycieczkę do Amsterdamu. Są tam też inne moje zdjęcia z Cambridge. Na jednym siedzę w łodzi podczas zawodów, na innym stoję obok Jareda na jakiejś imprezie. Nie jestem zdziwiona. Departament dokładnie mnie prześwietlił, zanim przyznał mi wszelkie zezwolenia, w tym – może przede wszystkim – zlecenia poza krajem. Ale te zdjęcia powinny się znajdować w moich

oficjalnych aktach w Waszyngtonie. Jak Maureen je zdobyła? Spoglądam na lewą stronę akt, gdzie znajduje się opis mojej kariery. Na różowych kopiach, których departament wciąż używa, widnieją moje transfery, podwyżki, awanse. Plik kartek spięty jest klipsem, na samej górze znajduje się raport z moich ostatnich działań. Skanuję go wzrokiem: to polecenie przeniesienia mnie z Waszyngtonu do Londynu. Rutyna: koszty podróży, podpis dyrektora na dole, autoryzacja mojego zarezerwowanego w pośpiechu biletu na samolot. Przewracam kartkę. Na następnej stronie powinny się znajdować rozkazy dotyczące przeniesienia mnie z Liberii na rok do Waszyngtonu. Ale zamiast tego widzę kolejny transfer do Londynu. Dochodzę do wniosku, że to dodatkowa kopia. Ale nie, ten nakaz wydrukowany jest mniejszą czcionką. Wracam na pierwszą stronę i porównuję obie kopie. Numery zamówienia się różnią: jeden kończy się na cyfrze 3, a drugi na 7. Nie, to nie te same nakazy. Wracam na drugą stronę, na której brakuje podpisu dyrektora, i szybko przelatuję przez nią wzrokiem. Nakaz nosi datę 14 kwietnia – cały tydzień przed dniem, w którym weszłam do gabinetu dyrektora z prośbą o transfer do Londynu. Z niedowierzaniem gapię się na dokument. Zostałam przydzielona do Londynu, jeszcze zanim o to poprosiłam. Ktoś wiedział o moich planach, jeszcze zanim sama je zaczęłam snuć. Przysłano mi jedną, jedyną rzecz, jaka nakłoniłaby mnie do prośby o ten transfer – list od Sary. Przesuwam wzrok na dół strony i na widok znajomego

podpis i serce mi staje: M. Martindale. – Ehm. – Za moimi plecami rozlega się chrząknięcie. Aż podskakuję, upuszczając akta. W drzwiach gabinetu stoi Maureen. – M-mo – dukam. – Chciałam z tobą porozmawiać, ale wyczytałam w kalendarzu, że idziesz na jakieś przyjęcie. – Szłam, lecz o czymś zapomniałam. Trochę za późno jak na spotkanie towarzyskie, co? Ja tylko... – Bezowocnie szukam odpowiedzi. – Tylko węszyłaś w aktach? – Szukałam odpowiedzi. – Kiedy podnoszę teczkę, zdenerwowanie ustępuje miejsca gniewowi. – Zrobiłaś to, prawda? Sfałszowałaś list od Sary, żeby ściągnąć mnie do Anglii? Mo przestępuje z nogi na nogę i odwraca wzrok. – Nie osobiście, ale wiedziałam o tym. A więc i inni są w to wplątani. – Nie rozumiem. – Wiedzieliśmy, że tu nie wrócisz bez poważnego powodu, a rozpaczliwie potrzebowaliśmy twojej pomocy. – Podchodzi do biurka. – Słuchaj, Jordan. W Bańce powiedziałam ci prawdę:

przed laty Jared i Duncan próbowali skontaktować się z rządem, ale nikt nie chciał ich słuchać. Dużo później okazało się, że ich informacje są nam potrzebne. Twoja przeszłość i znajomość z nimi bardzo by nam się przydały. – Ale dlaczego po prostu mnie o to nie poprosiłaś? Na miłość boską, przecież to moja praca! – A zgodziłabyś się? Zignorowaliśmy Jareda i zobacz, co się stało Z pewnością byś nas obwiniała. Pomyśleliśmy więc, że ściągniemy cię tu i przydzielimy do śledztwa, ty zdobędziesz materiały od Duncana i będzie po sprawie. Nie spodziewaliśmy się, że Sebastian zacznie działać przeciwko nam, a Chris będzie węszył na własną rękę. Opadam na krzesło za biurkiem, próbując się oswoić z tym, co mi powiedziała: zostałam przez nią wrobiona. – Jordan, odpuść sobie – ciągnie Mo. – Już po wszystkim. Dotarłaś do informacji, a nasi agenci wkrótce skonfiskują fundusz. Dzięki tobie działanie mafii zostanie w poważnym stopniu ukrócone. Możesz już wyjechać z Londynu. Dopilnuję, żeby wysłano cię, dokąd tylko chcesz, a Sara dostanie najlepszą opiekę. Znowu spoglądam na akta, zastanawiając się nad tym, co powiedziała. Wyjedź z Londynu. Gdyby to było takie proste. Czy Maureen nie rozumie, że jeśli wsiądę do samolotu i już nigdy tu nie wrócę, to i tak nigdy tak naprawdę stąd nie wyjadę? Dalej kartkuję swoją teczkę, nie dbając o to, czy Mo

zaprotestuje. Chcę sprawdzić, czy znajdę więcej rewelacji. Spod papierów na samym dnie wystaje róg szarej koperty. Wyjmuję ją. Nadawca to szpital Addenbrooke. Równo rozcięta koperta jest zaadresowana do mnie. Uświadamiam sobie, że to raport doktor Peng. – Kiedy to przyszło? – Wczoraj rano. Przeklinam w duchu, wyjmując zawartość koperty. W środku znajduje się ten sam raport, który widzieliśmy w gabinecie doktor Peng, i dwie dodatkowe kartki. Na obu widnieje jedno ziarniste, czarno-białe zdjęcie powiększone do rozmiarów całej kartki. Podnoszę pierwszą, żeby z bliska przyjrzeć się zdjęciu. To zbliżenie klatki piersiowej, spuchniętej i wydętej od wody. Z ulgą stwierdzam, że zdjęcie kończy się na szyi. Nie chcę oglądać twarzy Jareda, nie w ten sposób. Zamykam teczkę, ale potem powoli znowu ją otwieram i wracam do ostatniej kartki. Na drugim zdjęciu widnieje tors Jareda od tyłu. To zdjęcie zrobiono z nieco większej odległości niż poprzednie, więc widzę kosmyki jego ciemnych włosów przyklejone do karku. Przesuwam palcem wzdłuż linii jego włosów, myślami błądzę po miejscach, których do tej pory unikałam. Obraz rozmazuje mi się przed oczami. Jaka była jego ostatnia myśl? Czy widział wodę wokół siebie, czy już wtedy nie żył? Cierpiał? Zdążył się przestraszyć? Mrugając oczami, oglądam zdjęcie. Mój wzrok pada na ramiona Jareda. Coś tu nie gra. W skroniach mi dudni.

Wracam do ostatniej strony, w takim pośpiechu, że prawie drę papier, i patrzę na plecy Jareda. Skóra jest gładka, bez skazy. To niemożliwe. Nagle znowu jestem w salonie tatuażu w noc Tideway, trzymam Jareda za rękę, a igła wbija się w jego ramię i płynie strużka krwi. Kiedy umarł, na jego ramieniu znajdował się tatuaż przedstawiający łabędzia. Wiem, że mężczyzna na zdjęciu to nie Jared. Tamtego dnia pochowano kogoś innego. Spoglądam na Mo i mówię z trudem: – To nie Jared. – Nie rozumiem, o czym mówisz – odpowiada spokojnie, ale zdradza ją wyraz twarzy ukryty pod grubą warstwą makijażu. – Kłamiesz. Gwałtownie robi krok do tyłu, jakby ktoś ją uderzył. – Jordan, jesteśmy przyjaciółkami. Nigdy bym nie... – Czego nigdy byś nie zrobiła? Nie okłamałabyś mnie? Zabawne Powiedz mi wszystko, Mo, inaczej zadzwonię do dyrektora. Będzie zachwycony, mając cię na widelcu, i dobrze o tym wiesz. Chyba, że i on jest w to wplątany. – Nie, nie jest. – Pokonana, gwałtownie wypuszcza powietrze. – Co chcesz wiedzieć?

Widzę jednak, że wciąż ma się na baczności, i wiem, że muszę zadać odpowiednie pytania, by cokolwiek z niej wyciągnąć. – Czy Jared żyje? Przez kilka sekund milczy. – Nie wiem. Może. W pewnym momencie myśleliśmy, że żyje. Myśleliśmy, że po tym, jak próbował przekazać rządowi informacje o funduszu nazistów i zaczęto mu grozić, sfingował własną śmierć i zniknął. „Nie!” – coś we mnie krzyczy. Jared nigdy by mnie w ten sposób nie oszukał, nie wyjechałby bez pożegnania. Kupił bilety na samolot dla nas obojga. Przypomina mi się jego troska, dystans, jaki na samym końcu wytworzył między nami. Coś musiało go przekonać, że niebezpiecznie będzie zabierać mnie ze sobą. Więc po prostu wyjechał sam. – Sfingował własną śmierć? Ale w jaki sposób? Przecież znaleziono ciało i... – Odwracam się do niej. – Od jak dawna o tym wiesz? – Przez lata zakładano, że Albańczycy go znaleźli i zabili. Kilka tygodni temu, kiedy twój przyjaciel Chris zaczął węszyć, zrozumieliśmy, że Jared może żyć. Brytyjski rząd ekshumował jego ciało, to znaczy ciało mężczyzny, które pochowano. Nasze podejrzenia się potwierdziły: to nie był Jared.

W głowie mi się kręci. – Ktoś musiał mu pomóc. Maureen kiwa głową. – Ktoś, kto przed innymi mógł dotrzeć na miejsce wypadku i zidentyfikować ciało, a potem załatwić pogrzeb i przekupić koronera, żeby uznał ciało nieznanego mężczyzny za ciało Jareda. Lord Colbert. Przypomina mi się jego zachowanie podczas kolacji, nalegania, żebyśmy zostawili przeszłość w spokoju. Nie próbował chronić college’u, Infodyne czy nawet samego siebie. Chronił Jareda. A więc jednak grób został rozkopany. Mimo wszystko coś tu nie pasuje w wyjaśnieniach Mo. Skoro rząd interesowały tylko informacje, do których dotarł Jared, to dlaczego zadano sobie ten trud, by ekshumować ciało i potwierdzić śmierć Jareda. Jeśli rządowi chodziło tylko o fundusz nazistów i AWK, to mogli sami dotrzeć do Duncana. Nie byłam im potrzebna. Nie. Nagle prawda do mnie dociera. Nigdy nie chodziło tylko o informacje Jareda, lecz również o niego samego. Ktoś wiedział albo podejrzewał, że Jared żyje, i to jeszcze przed ekshumacją. I ten ktoś chciał go odnaleźć, wyciągnąć go z ukrycia, by raz na zawsze zamknąć mu usta. Przypomina mi się, co Sebastian powiedział tuż przed tym, jak się zabił, jego szyderczą minę, gdy stwierdziłam, że to sprawka Albańczyków – Dla kogo Sebastian pracował? – pytam cicho. Maureen

kręci głową. Wyciągam rękę do telefonu na biurku. – Mo, w Waszyngtonie jest popołudnie. Dyrektor na pewno siedzi w swoim gabinecie i z wielką chęcią mnie wysłucha. Nie chcę dzwonić, ale zrobię to, jeśli w tej chwili wszystkiego mi nie powiesz. Zaskoczona mruga oczami. Nigdy nie odzywałam się do niej w ten sposób. Z tonu mojego głosu i wyrazu twarzy domyśla się, że mówię poważnie. Z rezygnacją opuszcza ramiona. – Raines. – Raines? – Wyobrażam sobie brzuchatego ambasadora. – Co on ma z tym wspólnego? – Sebastian dla niego pracował. W każdym razie zanim się zbiesił i postanowił ukraść dla siebie czterdzieści sześć milionów dolarów. – Nie rozumiem. – Raines kiedyś był dyrektorem naczelnym w Dynan Industries. To zakład zbrojeniowy. – I siostrzana firma Infodyne, myślę, przypominając sobie akta firmy, które Sebastian mi pokazał. – W latach dziewięćdziesiątych Dynan miał kilka ogromnych kontraktów w Kosowie zapewniał usługi stacjonującym tam siłom ONZ. Ale żeby się przebić musieli jeszcze komuś się podlizać. – To znaczy, że ta firma kręciła z Albańczykami?

– Maureen kiwa głową. – O co chodziło? O broń, pieniądze? Wzrusza ramionami. – Pewnie nie tylko. Nigdy nie poznałam szczegółów tej sprawy. W każdym razie kiedy w połowie lat dziewięćdziesiątych Jared chciał ujawnić informacje na temat funduszu nazistów i AWK, Raines wpadł w panikę, bo na koncie, które znalazł Jared, znajdowały się transakcje powiązane z Dynanem i AWK. Z kolei AWK nie chciała żadnych skojarzeń z Trzecią Rzeszą i to akurat wtedy, gdy walczyła o poparcie Zachodu. Razem wywierali presję na Jareda i Duncana, kazali im milczeć i oddać wszystko, co znaleźli. Duncan ustąpił i w zamian za milczenie dostał wysokie stanowisko w Infodyne. A Jared został zamordowany – w każdym razie większość osób tak myślała. – I sprawa ucichła, tak? – Do teraz. Parę miesięcy temu brytyjski rząd rozpoczął śledź two w sprawie prania brudnych pieniędzy dla albańskiej mafii, a Infodyne znalazła się na liście podejrzanych firm. Raines jest teraz ambasadorem. – Już nie wspominając o tym, że jest też kandydatem na ministra obrony. – Właśnie. Zważywszy na bliski związek AWK z mafią, Raines przeraził się, że na światło dzienne wyjdą działania jego firmy w Kosowie, jeśli zostaną ujawnione informacje o koncie, które odkrył Jared. Potem twój przyjaciel Chris zaczął węszyć,

okazało się, że w grobie Jareda leży ciało obcego mężczyzny i... Raines chciał, żeby Jared umarł, zamilkł na zawsze – kończę w myślach. Mo podchodzi do mnie. – Jordan, musisz uwierzyć, że o niczym nie wiedziałam. Raines mnie okłamał, powiedział, że przydziela cię do zespołu tylko po to, żeby zdobyć informacje, do których dotarli Jared i Duncan. Nie wiedziałam, co planuje, nie wiedziałam, że Sebastian był jego wtyczką. Nabrałam podejrzeń, kiedy odsunięto nas od Infodyne, ale wtedy już było za późno. Sophie zginęła. Vance też, a Sara ledwo przeżyła. – Wygląda na to, że za bardzo się zbliżyłaś do informacji łączących Rainesa z AWK. Sebastian w swojej zachłanności podsuwał ci tropy które bezpośrednio prowadziły do ambasadora. Wydaje nam się, że Sophie odkryła to powiązanie i w dniu, w którym zginęła, chciała ci o nim powiedzieć. – Próbuję się otrząsnąć z poczucia winy. – Skonfrontowałam się z Rainesem, ale moje nazwisko znajdowało się na rozkazie dotyczącym twojego transferu – ciągnie Mo. – Powiedział, że jeśli oboje zostaniemy zdemaskowani, możemy pożegnać się z karierą. Ale jeśli będę milczeć... – urywa w pół zdania, ale ja już rozumiem. Raines musiał coś obiecać Mo za współpracę, a jak ją znam, to na pewno nie chodziło o pieniądze. – Obiecał, że pomoże ci zostać ambasadorem, prawda?

Odwraca wzrok. – Myślałam, że jeśli uda się nam powstrzymać Albańczyków, to zło, które wyrządzę, ostatecznie się opłaci. Jezu. – Nagle wszystkie elementy układanki wskakują na swoje miejsce. – Wiem. Wszystko wymknęło się spod kontroli. – Opiera się o biurko. – I co teraz? Mogłabym zadzwonić do dyrektora, wydać Rainesa i Mo. Zaczęło by się wielkie śledztwo, miesiące działań biurokratycznych. Odwracam się do Mo. – Powiedziałaś, że Jared żyje. Gdzie jest? – Parę dni temu mógł być w Londynie. Uważamy, że cię śledził, że by sprawdzić, czy nic ci się nie stanie. – Przypomina mi się dziwne uczucie, jakie mnie ogarnęło na ścieżce. Wydawało mi się, że ktoś mnie śledzi. Czy to był Jared? Serce mnie boli na myśl o tym, że był tak blisko, a ja nie mogłam go dotknąć. – Myślimy jednak, że po ucieczce Duncana kiedy zrobiło się gorąco, mógł znowu wyjechać. W ciągu ostatnich dziesięciu lat był dosłownie wszędzie: w Maroku, Rio, Kapsztadzie. Wyciągam rękę. – Jakie macie informacje?

Waha się, po czym sięga do szuflady biurka i wyjmuje jakąś kopertę. – Jordan, to wszystko. Parę miesięcy temu przez krótki czas mieszkał pod tym adresem w Monako. Nie wiemy, gdzie się podziewał później. Zaczynam otwierać kopertę, ale znowu ją zamykam. Muszę stąd wyjść. – Mo, spadam stąd. – Dobry pomysł. Odwiedź Sarę, odpocznij trochę. Jutro, kiedy poczujesz się lepiej, znowu porozmawiamy. – Nie rozumiesz. – Kręcę głową. – Naprawdę wyjeżdżam. – Zgarniam z biurka kopertę z adresem, zdjęcia i swoje akta. – Co zamierzasz zrobić? – pyta z niepokojem. – Pytasz, czy cię wydam? Powinnam, ale na razie nie mam czasu Muszę się zająć czymś ważniejszym. Ale zabieram to jako zabezpieczenie. Raines nigdy nie zostanie ministrem. – Zamierzasz odnaleźć Jareda, prawda? Waham się. Czułam to w głębi duszy, ale dopiero kiedy Maureen wypowiedziała te słowa, dopuściłam je do świadomości. – Tak.

– Nigdy ci się to nie uda. Od lat ucieka. Skoro nasi najlepsi agenci go nie znaleźli, dlaczego tobie miałoby się to udać? Dobre pytanie, ale teraz nie mam czasu zastanawiać się nad odpowiedzią. – To mój problem. Ale jeśli ktoś będzie mi przeszkadzał albo spróbuje skrzywdzić Jareda, pójdę ze wszystkim do prasy. Mo z poważną miną kiwa głową. Wiem, że mi wierzy. – Jeszcze tylko jedno – dodaję. – Sara wspomniała o klinice w Szwajcarii, gdzie stosowana jest nowoczesna metoda leczenia ALS. Pociągnij za odpowiednie sznurki i dopilnuj, żeby ją tam przyjęli. Jeśli się uda, ma natychmiast polecieć tam helikopterem ratunkowym i chcę, by wszystkie koszty zostały pokryte. – Kiedy wrócisz? – Nie wrócę. Odchodzę na zawsze. – Odchodzisz? – Mo jest zdumiona. Po tym, co mi zrobili, nie mogę pracować dla niej i całej reszty. – Ale co mam powiedzieć dyrektorowi? – To już twój problem. Żegnaj, Mo. – Wkładam teczkę pod pachę i wychodzę.

23 Terminal numer jeden na lotnisku Heathrow jest prawie pusty, tylko paru turystów z plecakami śpi na ławkach w kącie, a dozorca myje podłogę przy wejściu. Podchodzę do stanowiska British Airways, gdzie urzędniczka porządkuje papiery, najwyraźniej już kończąc pracę. – Chciałabym kupić bilet do Nicei. – Na dziś wieczór? – Mruga ze zdziwieniem. – Zaraz sprawdzę. – Stuka palcami w klawisze klawiatury. – Ostatni dzisiejszy samolot już odleciał. Musi się pani przesiąść w Paryżu albo Mediolanie lub poczekać do rana. – W Mediolanie – mówię szybko, wiedząc, że nie wykorzystam drugiej połówki biletu i na wszelki wypadek pojadę pociągiem z Mediolanu do Monako. Nie sądzę, by Mo kazała mnie śledzić albo zatrzymać – ma za dużo do stracenia – ale wolę nie ryzykować. Chcę jechać jak najszybciej, zbliżyć się do ostatniego miejsca pobytu Jareda z nadzieją, że nie jest jeszcze za późno. – Poproszę w jedną stronę. – Sto osiemdziesiąt trzy funty – Szeroko otwiera oczy, kiedy podaję jej cztery pięćdziesięciofuntowe banknoty. – Ma pani bagaż? – Nie. – Kręcę głową i uśmiecham się w duchu na myśl o dwóch walizkach leżących w gruzach, które kiedyś były moim mieszkaniem Nagle znowu mam dwadzieścia dwa lata, jeżdżę z plecakiem po Europie, wsiadam w Pradze do pociągu, słońce

zachodzi za peronem, jadę w nieznane. Wolna. Urzędniczka marszczy nos. Wiem, że gdyby nie mój dyplomatyczny paszport, zasypałaby mnie pytaniami. Bilet w jedną stronę kupiony na ostatnią chwilę, brak bagażu – wszystko to powinno wzbudzić podejrzenia. Wstrzymuję oddech i wypuszczam powietrze, dopiero kie dy oddaje mi paszport i kartę pokładową. – Wyjście dwudzieste szóste, dziesiąta piętnaście. Mijam stanowisko ochrony. Przechodząc przez halę, odruchowo sięgam po komórkę, ale przypominam sobie, że zostawiłam ją w ambasadzie. Idę więc do automatu i wybieram numer Sary. – Halo. – To ja – mówię szybko. – Jordie, wszystko w porządku? – Tak, tylko... – urywam, słysząc w tle męski głos. – Masz towarzystwo? – Wpadł do mnie Ryan, to znaczy oficer Giles. – Na pewno się rumieni. Czuję ulgę na myśl, że nie jest sama. – Co się stało? Szybko opowiadam jej o konfrontacji z Mo i o tym, czego się dowiedziałam.

– Jared nie zginął tamtej nocy. – Co takiego? – Na chwilę w słuchawce zapada kompletna cisza. – Jak to możliwe? – To długa historia. Możliwe, że żyje. – Możliwe, Jordie. – Słyszę troskę w jej głosie. – Chcesz go odnaleźć. – To stwierdzenie, nie pytanie. – Tak. Muszę doprowadzić tę sprawę do końca, rozumiesz? – Rozumiem. Kogoś mi to przypomina. – Wiem, że ma na myśli Jareda i jego poszukiwanie prawdy. Przez chwilę zastanawiam się, czy powiedzieć jej o tym, że niedługo wyjedzie do Szwajcarii. Rozmyślam się jednak, wiedząc, że zacznie się ze mną spierać. – Przepraszam, że nie zdążyłam osobiście się z tobą pożegnać. – W porządku, Jordie – mówi szybko, a ja wiem, że u niej naprawdę wszystko w porządku. – Kocham cię. Spotkajmy się na lotnisku za, powiedzmy, trzy tygodnie. – Mówi lekkim tonem, ale w jej głosie brzmi słabość, której nigdy dotąd nie słyszałam. Zastanawiam się, czy w klinice jej pomogą, czy też widziałam ją po raz ostatni. Ale na zawsze pozostanie ze mną, będzie wszędzie ze mną podróżować, a pod koniec dnia czekać, aż jej o wszystkim opowiem przy herbacie.

– Ja też cię kocham. Niedługo zadzwonię. Odkładam słuchawkę i już mam iść, ale znowu ją podnoszę i wybieram inny numer. Odbiera portier, a kiedy proszę go o połączenie waha się przez chwilę. Wstrzymuję oddech, spodziewając się, że od mówi ze względu na późną porę, ale w słuchawce zapada cisza, a potem rozlega się sygnał. – Halo. – Słyszę głos lorda Colberta. – Panie dziekanie, tu Jordan Weiss. Przepraszam, że dzwonię do pana do domu. Wiem, że już późno. – Pani Weiss. – Jeśli mój telefon go zaskoczył, to Colbert nie daje tego po sobie poznać. – Chciałam tylko powiedzieć, że wiem, co zrobił pan dla Jareda. Chciałam podziękować. – Nie wiem, o czym pani mówi – odpowiada szybko, a ja sobie uświadamiam, że wciąż chroni Jareda. Wyobrażam sobie, jak Jared przyszedł do niego, samotny i przerażony, a dziekan zrobił wszystko, by mu pomóc. – Był jednym z moich studentów – dodaje. Przez chwilę mam ochotę go spytać, czy wie, gdzie jest Jared, ale nawet gdyby wiedział, nawet gdyby Jared wciąż się nie przeprowadzał, to przecież i tak by mi nie powiedział. – Do widzenia – mówi. – Życzę powodzenia. Kiedy odwieszam słuchawkę, w moich myślach pojawia się twarz Jareda. Nie mogę uwierzyć, że żyje. Czy się zmienił? Gdzie się podziewa? Czy jest samotny, przestraszony? Jak teraz

wygląda? Rośnie we mnie nadzieja, bardziej przerażająca niż ból czy strach przed powrotem do Anglii. Powtarzam sobie, że Jared może nie żyć albo, że nie da się go odnaleźć, ale ziarenka, które zaczęło kiełkować w chwili, gdy zobaczyłam zdjęcie koronera, nie da się już zdeptać. Istnieje tylko jeden sposób, by odkryć prawdę. Poprawiam na ramieniu pasek torby i ruszam przez halę w stronę swojego wyjścia, mijając bezcłowe sklepy już zamykane przed nocą Wokół mnie tłoczą się ludzie, piloci w mundurach, zakochani i rodzi ny jadące na wakacje, grupki biznesmenów. Wszyscy mają kogoś, aja znowu samotnie wyruszam w kolejną podróż. Czuję nieznaną dotąd tęsknotę, a potem przypominam sobie słowa Jareda, które wypowiedział na dachu kaplicy, tak wyraźnie, jakby stał tuż obok mnie: Prędzej czy później każdy z nas wróci sam do domu. Sara miała rację. Jared dał mi coś, co stale noszę w sobie; potrzebę dotarcia do końca drogi, dokądkolwiek mnie zaprowadzi, i odnalezienia odpowiedzi. Znowu biegnę, ale po raz pierwszy od dziesięciu lat nie uciekam. Tym razem próbuję coś dogonić. Dogonić prawdę.

Podziękowania Prawie w domu to dla mnie magiczne połączenie nowego ze starym pierwsza moja powieść w zupełnie nowym gatunku i początek współpracy ze wspaniałym zespołem redakcyjnym. Chciałabym podziękować mojej utalentowanej redaktorce, Emily Bestler, jej asystentce Laurze Stern i całemu zespołowi wydawnictwa Atria za ich wielką pomoc przy powstawaniu tej książki. Prawie w domu to również urzeczywistnienie wizji, którą od przeszłe dziesięciu lat nosiłam w sobie. Chciałabym okazać wdzięczność tym którzy przez wszystkie te lata wspierali mnie i zachęcali do pracy: moim przyjaciółkom Stephanie, Joannę i Pugsley, mojej nauczycielce twórczego pisarstwa Janet, wielu pisarzom, którzy na różnych etapach mojej pracy recenzowali tę książkę, oraz innym przyjaciołom i współpracownikom, którzy okazali mi wsparcie. Szczególne podziękowania składam Alison za jej obserwacje na temat angielskiej kultury i życia codziennego w Anglii. Jestem ogromnie wdzięczna mojemu przyjacielowi i najlepszemu agentowi na świecie – Scottowi Hoffmanowi z Folio Literary Management, który pierwszy uwierzył w moją pracę i wytrwał przy mnie dłużej niż ktokolwiek inny przy zdrowych zmysłach. Dzięki twoim uwagom i niezmordowanej pracy osiągnęłam sukces. Doceniam pomoc mojej rodziny: mojego męża Phillipa, brata Jaya i rodziców: Marshy i Genea. Bez was nie napisałabym tej książki

Niektórzy mogą się doszukiwać podobieństw między życiem Jordan i moim (Cambridge i Departament Stanu) i zastanawiać się: do jakiego stopnia ta historia jest prawdziwa? Tym czytelnikom odpowiadam: wszystko w tej powieści – postacie, wydarzenia – jest fikcją Chciałabym też dodać, że chociaż życie czasami pisze przerażające scenariusze, to nadrabia cudowną scenerią. Chciałabym również złożyć hołd dwóm grupom osób, które zainspirowały mój wybór miejsca akcji: pracownikom służb dyplomatycznych i innym urzędnikom rządowym, których miałam zaszczyt poznać. Nasze kontakty się urwały, lecz ich heroizm, umiejętności i poświęcenie wciąż budzą we mnie podziw. Pragnę też podziękować przyjaciołom, z którymi przeżyłam krótką przygodę w Camelocie, znanym jako Cambridge. Tamten czas i miejsce na stałe wryły się w naszą pamięć i stworzyły niezniszczalną więź. Ponad wszystko Prawie w domuto hołd, który składam tej prawdziwej baśni, i miłosna pieśń dla tych, którzy ją przeżyli.

Przypisy [1] Muzak – nazwa muzyki funkcjonalnej zapełniającej ciszę albo mobilizującej klientów do zakupów (przyp. red.). [2] Bal Majowy – uroczysty bal urządzany we wszystkich uczelniach Cambridge pod koniec roku akademickiego (przyp. tłum.).