Park Jessica -To skomplikowane, Julie

Dla Lori, która robi własne zawiasy

Nie liczy się to, co wiesz, albo kiedy w końcu coś zrozumiesz. Liczy się podróż.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział 1 Patrząc prosto przed siebie, Julie Seagle obiecała sobie jedno: nigdy więcej nie wynajmie mieszkania przez internet. Pasek przeładowanej torby wrzynał się jej w ramię, zrzuciła ją więc na dwie walizki, które stały na chodniku. I tak nie miała gdzie ich zanieść. Julie przymrużyła oczy, z niedowierzaniem patrząc na migający neon, który zachwalał najlepsze burrito w Bostonie. Ponowne czytanie wydruku maila niczego nie zmieniło. Tak, była pod właściwym adresem. Choć nie gardziła dobrym burrito, a mała restauracyjka miała pewien urok, dla Julie było jasne, że ten jednopiętrowy budynek nie mieści mieszkania z trzema sypialniami, w którym mogliby mieszkać studenci. Westchnęła i wyciągnęła z torebki telefon komórkowy. – Cześć, mamo. – Skarbie! Dojechałaś do Bostonu? Ohio już za tobą tęskni. Nie mogę uwierzyć, że wyprowadziłaś się na studia. I jak tam mieszkanie? Poznałaś już swoich współlokatorów? Julie odchrząknęła i spojrzała na płaski dach restauracji. – Mieszkanie jest… przestronne. W planie otwartym. – A twój pokój? Bardzo jest mały? – Matka wydawała się zatroskana. – Cóż, nawet jeśli, to pewnie i tak jest lepszy niż jakiś betonowy akademik. – Mój pokój? Yyy… powiedziałabym, że jest dość skromny. – Julie usiadła na jednym z bagaży. Tuż za nią zatrzymał się z piskiem miejski autobus, na co dziewczyna aż się wzdrygnęła. – Co to było? Czy twój pokój wygląda wprost na ulicę? O Boże, jesteś na parterze? To niebezpieczne, Julie. To duże ułatwienie dla jakiegoś bandziora. Masz zamki w oknach? Zapytam twojego wujka. Może da się coś poradzić, żeby mieszkanie stało się choć trochę bezpieczniejsze. – W tej chwili nie widzę akurat żadnych okien, mamo. – Julie poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Co za koszmar. Była w Bostonie, a dokładniej w dzielnicy Jamaica Plain, od zaledwie godziny, a jej nadzieje na wspaniałe studenckie życie zaczynały zalatywać południowoamerykańskim żarciem bardziej, niż się spodziewała. – Wychodzi na to, że właściwie nie mam pokoju. Matka zamilkła. – Jak to nie masz pokoju? Wysłałam dwie zaliczki i kaucję, tak jak kazał właściciel. I to czekiem, na miłość boską! Odstąpił twój pokój komu innemu? – Narastająca panika w głosie matki nie ułatwiała sytuacji. – Jestem pod właściwym adresem. Taksówkarz zapewnił mnie, że to właśnie tutaj. Tylko to niby mieszkanie to restauracja serwująca burrito.

– Burrito? Matko boska! – Tak, to burrito jest tu najbardziej szokujące. – Julie rozejrzała się dookoła, nie wiedząc, co począć. – Mamo, co ja zrobię? – Choć nie chciała wprowadzać matki w stan niepotrzebnej paniki, Julie nie mogła powstrzymać drżenia głosu. Była sama w obcym mieście, w którym nikogo nie znała, i siedziała na stercie bagaży. Plusem tkwienia na ruchliwej ulicy było przynajmniej to, że nie zwracała na siebie niczyjej uwagi. Mnóstwo osób przechodziło koło niej zupełnie obojętnie. Był pierwszy tydzień września, a Julie znajdowała się w mieście akademickim; po ulicy przejechała niejedna ciężarówka przeprowadzkowa, która wiozła studentów i ich rzeczy do prawdziwych mieszkań, a nie takich, które czasem udają restauracje. Julie szybko wytarła oczy i zasłoniła je ściągniętymi z głowy ciemnymi okularami. Dałaby wszystko, by jechać jedną z tych ciężarówek, tłocząc się w środku z grupą przyjaciół. – Nie mam gdzie mieszkać. A ty wydałaś tyle pieniędzy… To mieszkanie miało być tańsze niż akademik. I nie miało pachnieć burrito. – Jej pierwsza w życiu wyprowadzka z domu, fakt, że dała się naciągnąć na opłacenie nieistniejącego mieszkania i znalazła się na bostońskiej ulicy bez dachu nad głową – wszystko to nieźle ją wzburzyło. – Julie, nie martw się teraz pieniędzmi. To nie twoja wina. Ja też byłam przekonana, że z ogłoszeniem jest wszystko w porządku. Poczekaj chwilę, zadzwonię na uczelnię i dowiem się, czy mogą jakoś pomóc, okej? Chwila cierpliwości. Trzymasz się jakoś? Julie pociągnęła nosem. – Tak, trzymam się. – Nigdzie nie idź. Zaraz oddzwonię i jakoś temu zaradzimy. Julie włożyła słuchawki do uszu i następne nieznośne dwadzieścia minut spędziła, słuchając posępnej muzyki, zdrapując z paznokci fioletowy lakier, którym pomalowała je poprzedniego wieczoru, i aktualizując swój status na Facebooku. Julie Seagle Boston, dzień pierwszy: Nie pójdę na bostońską fasolkę, bo nie jestem turystką. Jestem w pełni rezydentką, choć właściwie nie mam gdzie rezydować.

Bruk buchał ciepłem i to parne miasto nie zdobywało sympatii Julie. Chyba miała prawo trochę się nad sobą poużalać. Chciała jedynie normalnego studenckiego życia, chciała się cieszyć studiami bez obaw, że wyśmieją to, że w ogóle lubi się uczyć. Nie musiała pójść na najdroższą albo na najbardziej prestiżową uczelnię w kraju. Chciała tylko nie musieć kryć się z tym, kim jest. Byłoby miło móc w końcu bez skrępowania przyznać, że uwielbia literaturę, że uważa, iż zwinięcie się w kłębek z podręcznikiem ma w sobie coś kojącego, i że z całego serca pragnie się angażować w ożywione akademickie dyskusje. Więc to, że chciała mieć gdzie mieszkać, rozpoczynając swoją uczelnianą karierę, wydawało się dość rozsądnym pragnieniem.

Whitney College z pewnością nie pozwoli swojemu nowemu nabytkowi z południowego Ohio, który z każdą chwilą coraz bardziej się niepokoi, błąkać się po ulicach Bostonu. Oczywiście zawsze mogła przenocować w hotelu, ale zdecydowanie wolałaby jakieś długofalowe rozwiązanie. Na pewno kilku studentów w ostatniej chwili zmieniło swoje plany i zwolniło pokój w akademiku, prawda? Miejmy nadzieję. Cóż, meksykańska knajpka szukała pracowników, więc może to znak, że powinna odświeżyć swój hiszpański i zacząć się interesować kuchniami świata… Telefon Julie ledwie wydał z siebie pełny sygnał. – Mamo? – Ta przeklęta uczelnia w niczym nie pomogła. Najwyraźniej każda szkoła w promieniu pięćdziesięciu kilometrów ma straszny problem z zakwaterowaniem, a Whitney umieszcza swoich studentów w hotelach. Ale przyszło mi do głowy coś jeszcze. Pamiętasz Erin Watkins? – Twoją współlokatorkę ze studiów? Wielką panią prawnik? Nie wiedziałam, że nadal się przyjaźnicie. – Cóż, właściwie to nie. Nie rozmawiałam z nią całe wieki, ale przypomniałam sobie, jak w biuletynie o absolwentach przeczytałam, że mieszka w Cambridge. Ponoć uczy teraz na Harvardzie, a mnie poszczęściło się na tyle, że złapałam ją w jej gabinecie. – Boże, to trochę żenujące, ale może słyszała o jakimś mieszkaniu? – zapytała Julie z nadzieją. – Nie. Ale nalega, żebyś się u niej zatrzymała, póki nie znajdziesz jakiegoś odpowiedniego lokum. Jej syn Matthew właśnie po ciebie jedzie. Podałam jej adres. Powiedziała, że przebywasz w nie najlepszej części miasta i dobrze, że jest dopiero szesnasta i jeszcze nie zrobiło się ciemno. Jej syn podjedzie niebieskim volvo i powinien tam być lada chwila. – Okej. Matt. Niebezpieczna okolica. Niebieskie volvo. Jeśli wsiądę do nie tego samochodu co trzeba i ktoś mnie zamorduje, a ciało wyrzuci w jakimś zaułku, to wiedz, że cię bardzo kocham. I nie zaglądaj do trzeciej szuflady w moim biurku. – To nie jest zabawne. Tak czy inaczej, Matt studiuje w Massachusetts Institute of Technology. Fizykę czy coś w tym stylu. A może matematykę? Dasz wiarę? Ale przy genach Erin nie powinno mnie dziwić, że ma syna geniusza. – Jestem pewna, że jest wspaniały w każdym calu. Już na samo słowo „fizyka” robi mi się gorąco i trzepoczę rzęsami. – Nie bawię się w swatkę, Julie. Staram się zorganizować ci bezpieczne schronienie, żebym ze zmartwienia nie wpędziła się w chorobę. – Dobrze, mamo. Znajdę sobie inny bostoński serwis randkowy. – Julie wstała i wygładziła bluzkę. Stanęła twarzą do ulicy, czując ulgę, że przynajmniej czeka na podwiezienie, zamiast udawać, że nic się nie stało.

– Kiedy ostatnio rozmawiałaś z Erin? – Wieki temu. Od ukończenia studiów rozmawiałyśmy tylko kilka razy. Od czasu do czasu słyszę o niej jakieś wieści. Przyjaźnie ze studiów trwają całe życie, nawet jeśli latami nie utrzymuje się kontaktu. Sama zobaczysz. Ciemne auto zwolniło i zatrzymało się przed Julie, na równi z innym samochodem. – Mamo, muszę kończyć. Chyba przyjechał ten cały Matt. – Jesteś pewna, że to on? Julie zerknęła do auta przez opuszczoną szybę. – Widzę jakiegoś psychopatę, który w jednej ręce ma kolorowy cukierek, a w drugiej zakrwawiony sierp. O, zaprasza mnie do środka. To pewnie moja podwózka. – Julie, przestań! – przykazała matka. – Nie masz pojęcia, jak się czuję, wiedząc, że moje jedyne dziecko utknęło w Bostonie. Chciałabym tam z tobą być. Upewnij się, że to Matthew. Każ mu pokazać prawo jazdy. – Na pewno tak zrobię. Zadzwonię, jeśli dojadę do domu. Kocham cię, mamo. – Ja ciebie też, skarbie. Przepraszam cię za cały ten bałagan. Podziękuj ode mnie Erin, zadzwonię do was obu później. Julie rozłączyła się i z nadzieją spojrzała na chłopaka, który właśnie obchodził samochód, kierując się w jej stronę. – Matt? – Sądząc po walizkach, pewnie jesteś Julie? Bo jeśli nie, to za chwilę porwę nie tę dziewczynę, co trzeba. – Uśmiechnął się delikatnie i wyciągnął do niej rękę. Był wysoki, miał przynajmniej metr osiemdziesiąt, a jego ciemne blond włosy opadały mu na oczy. Po bladej skórze Julie poznała, że Matt ostatniego lata niewiele przebywał na słońcu, a jedno spojrzenie na jego koszulkę wyjaśniło jej dlaczego. Na T-shircie wepchniętym w za luźne dżinsy widniał napis: „Nietzsche to mój ziom”. Najwyraźniej Matt nie był taki jak wszyscy i pewnie całe wakacje przesiedział w bibliotece. Ale był na tyle dobry, aby rzucić to, czym się właśnie zajmował, i po nią przyjechać. Poza tym Julie sama miała w sobie coś z geeka – choć nie była na tyle głupia, żeby ogłosić to na koszulce. Kryła się z tym. Tak jak zrobiłby każdy, kto ma choć odrobinę towarzyskiego obycia. – Bardzo ci dziękuję, że po mnie przyjechałeś. Naprawdę nie wiedziałam, co robić. Mam nadzieję, że nie skomplikowałam ci dnia. – Julie pomogła Mattowi włożyć swoje walizki do bagażnika volvo, po czym usiadła z przodu. Wrześniowe słońce rozgrzało samochód i Julie automatycznie zaczęła się wachlować koszulką, próbując poczuć na skórze powiew powietrza. – Nie ma sprawy. Przepraszam, że tu tak gorąco. Klimatyzacja nie działa, a nikt nie zajął się naprawą. Ale to nie będzie długa podróż. Matt przekręcił kluczyk w stacyjce i głośny charkot silnika wzbudził w Julie obawę, że

jednak pozostanie na znienawidzonej ulicy. – Nie martw się – uspokoił ją. – Zawsze tak robi, kiedy próbuję uruchomić silnik niedługo po wyłączeniu. Trochę więcej gazu… No to jedziemy! Julie zerknęła na swoje odbicie w lusterku po stronie pasażera. Wyglądała mizernie i była spocona. I to nie tak, że jej skóra nabrała lekkiego połysku. Przejechała palcem pod oczami, wycierając brązowy eyeliner, który zaczął spływać, i spróbowała szybko przyczesać grzywkę, która zaczęła się kręcić. Jej brązowe włosy z pasemkami niezbyt dobrze reagowały na tę wilgoć. Nie miała zamiaru wyciągać pudru, żeby przyklepać nim swoje liczne piegi na nosie, ale wolałaby zrobić lepsze pierwsze wrażenie, kiedy pojawi się u Watkinsów. Matt gwałtownie przekręcił kierownicę w prawo, ledwie unikając zderzenia z rozpędzonym autem, które przecięło mu drogę. – Witaj w Bostonie, znanym głównie z agresywnych kierowców. – Już mi się podoba. Pomijając fakt, że zostałam oszukana, jestem bez grosza, nie mam stałego lokum i zaraz zaczynam studia, można powiedzieć, że wszystko idzie po mojej myśli. – Julie uśmiechnęła się delikatnie i opierając głowę o framugę okna, zaczerpnęła powietrza. – Mogło być gorzej. Mogłaś mieszkać z rodzicami, jak ja. Ale naprawdę pokochasz Boston. Każde duże miasto ma pewne słabe strony, jednak Boston to świetne miejsce do studiowania, więc kiedy już wszystko sobie poukładasz, na pewno ci się tu spodoba. Będziesz się uczyć na Whitney? – Tak. To nie co MIT – powiedziała, uśmiechając się żartobliwie. – Podejrzewam, że „Wstęp do literatury” nie może się równać na przykład z „Adoracją równań różniczkowych”. Matt roześmiał się. – Tego uczyliśmy się w zeszłym roku. Teraz mamy „Obsesyjne oddanie teorii i zastosowaniom analizy Fouriera”. Ja najbardziej lubię „Fizykę kwantową II: miłosne związki energii i materii”. Julie odwróciła się do Matta. – Kończysz dwa kierunki? Fizykę i matmę? Rany… – Wiem. Jestem geekiem. – Wzruszył ramionami. – Nie. Jestem pod wrażeniem. Aż dziw, że mózg ci się mieści w czaszce. – Zamontowano mi specjalnie zaprojektowany kompresor, dzięki któremu nadmiar informacji może leżeć uśpiony do czasu, aż będą mi potrzebne. To jedynie wersja beta, więc przepraszam za wszelkie usterki, jakie mogą z tego wyniknąć. Nie ponoszę za nie odpowiedzialności. – Dzięki za ostrzeżenie. – Julie z powagą pokiwała głową. – Nie wiem jeszcze, z czego napiszę magisterkę. Może z psychologii? Albo literatury? Nie jestem pewna. Nadal znajdujemy się w Jamaica Plain?

– Nie. Jesteśmy już w Cambridge. A to – powiedział, kiedy skręcili na most – rzeka Charles. Jedziemy po Memorial Drive, a zaraz obok znajduje się Harvard Square. Możemy przez niego przejechać, jeśli chcesz. – Julie energicznie pokiwała głową. – Jest tam przystanek metra i to tylko kilka kroków od domu rodziców. Po raz pierwszy, odkąd wylądowała, Julie poczuła podekscytowanie. Rzeka była przepiękna, nakrapiana ludźmi w kajakach, których jaskrawe kamizelki rzucały na wodę smugi koloru. Przejeżdżali pod łukami i mijali żeliwne bramy, zatłoczone chodniki, brukowane kocimi łbami uliczki między budynkami oraz liczne sklepy i restauracje. Podobała jej się panująca tam tętniąca życiem atmosfera. – Jak daleko jest stąd do Whitney? Może mogłabym tu znaleźć mieszkanie? – Metrem niedaleko. Twoja uczelnia znajduje się w Back Bay, czyli właściwym Bostonie, nie Cambridge, trzeba więc wysiąść na stacji Hynes. To tuż obok Berklee College of Music. – Fajnie. Czyli jeśli najdzie mnie ochota, żeby na całe gardło śpiewać Lady Gagę, to bez problemów znajdę dziewczyny do chórków. – Julie zmarszczyła czoło na widok pustego spojrzenia Matta. – Lady Gaga? Potworne nakrycia głowy? Gigantyczne poduszki na ramionach? Kilka lat temu zrobiła oszałamiającą karierę? Obcisłe kostiumy ze skóry z piórami i sprzączkami? O Boże. Nic? – Nie kojarzę – odparł. – Jesteśmy na miejscu. – Matt zatrzymał się na podjeździe dużego niebieskoszarego domu z białą lamówką i czarnymi okiennicami. Spokojna ulica była bardzo zielona: ciągnęły się wzdłuż niej drzewa i urocze ogrody. Każdy piękny, stary dom stał za ogrodzeniem albo zielonym żywopłotem. Trudno było uwierzyć, że ledwie zjechali z głównej drogi i byli tak blisko gwarnego Harvard Square. Nie potrzeba było studenta MIT, żeby wiedzieć, że znaleźli się w bardzo bogatej dzielnicy. – Moja mama powinna już być w domu. Wiem, że chciała być na miejscu, kiedy przyjedziesz. A mój ojciec i Celeste pewnie właśnie wracają. Tata był na zebraniu w jej szkole. – Celeste to twoja siostra? – domyśliła się Julie. Matt wysiadł z samochodu. – Tak. Niedawno skończyła trzynaście lat. Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci jedzenie na wynos. Od lat nikt nie ugotował tu prawdziwego posiłku. – O ile to nie burrito, to zjem z chęcią. Matt otworzył bagażnik, po czym zatrzymał się. – Julie? Powinienem chyba… – zawiesił głos. – Tak? – Spojrzała na Matta. – O co chodzi? Coś nie w porządku? Tak mi wstyd. Jemy burrito, tak? – Matt pokręcił głową. – Aha. Wiedziałam. Twoi rodzice są wściekli, że będą mnie mieć na głowie, tak? Nikt nie chce, żeby po jego domu kręcił się ktoś obcy. – Nie. Wcale nie. Chodzi o to, że Celeste jest… – Ubranie w słowa tego, co chciał

powiedzieć, najwyraźniej sprawiało mu trudność. – Cóż, osobliwe z niej dziecko. – Lubię osobliwości – odparła Julie, wyciągając walizkę z bagażnika. – Nawet bardzo.

Rozdział 2 Julie zastanawiała się, czy zamiast do mieszkania nie weszła do biblioteki. Wzdłuż korytarza ciągnęły się białe półki co do centymetra wypakowane książkami. I to nie kieszonkowymi wydaniami kryminałów. Bez wątpienia nie był to dom przygodnych czytelników. Po prawej znajdował się niewielki pokój, w którym większość skąpanej w słońcu przestrzeni zajmował fortepian. Poszła za Mattem na lewo, do salonu, i od razu spodobało jej się uczucie, jakie wywołał w niej jego wystrój. Na ścianach wisiały etniczne maski i obrazy, a na dwóch bocznych stolikach stojących na końcach miękkiej, beżowej kanapy stały globus oraz gruba mapa. Uwadze Julie nie uszedł wyraźny kontrast pomiędzy tym domem a jej własnym. Lubiła upodobanie matki do niewyszukanych kraciastych wzorów, żółte ściany i nabytki z wyprzedaży garażowych oraz to, że ich dom był zawsze uporządkowany i czysty. Prosty, ale przytulny. Kiedy jednak rozglądała się po tym pokoju, Julie musiała przyznać, że w zbieraninie wyjątkowych figurek, poduszkach o wyrazistych wzorach i wszechobecnej inteligenckiej atmosferze było coś niezwykle zachęcającego. – Matt? To ty? Znalazłeś ją? – Z sąsiedniego pokoju odezwał się głos, po którym rozległ się odgłos szybkich kroków. – Julie Seagle! Wyglądasz zupełnie jak mama. Jestem Erin Watkins. Witaj w naszym domu. Bogu dzięki, że twojej mamie udało się ze mną skontaktować. – Podeszła do Julie i uścisnęła jej dłoń. – Ogromnie pani dziękuję za pomoc. To bardzo miłe, że pozwoliła mi tu pani dziś przenocować. Z samego rana zacznę szukać jakiegoś mieszkania. Erin była niemal tego samego wzrostu co Matt. Julie czuła wszystkie kości w chłodnej dłoni swojej gospodyni. Dobry Boże, jaka ona była chuda. Nie wyglądała na chorą, ale zdecydowanie sprawiała wrażenie kruchej. Erin machnęła dłonią i odgarnęła kosmyk włosów, który wymknął się z jej grubego, ciasnego koka. – Dla Kate zrobiłabym wszystko, jesteś tu bardzo mile widziana do czasu, aż znajdziesz mieszkanie. A skoro już mówimy o twojej matce, powinnaś dać jej znać, że jesteś bezpieczna. Teraz zaprowadzę cię na górę i pokażę ci pokój, ale potem zadzwoń do niej. – Ja ją zaprowadzę. Matt energicznie podszedł do bagaży Julie. – Bzdura. Wiem, że masz dużo nauki. Zawołam cię, kiedy tata i Celeste przyjadą z obiadem. Julie, chodź ze mną. – Erin płynnymi krokami przemierzyła salon i podniosła jedną z walizek Julie. – Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie. Wiem, że miałaś nadzieję

wprowadzić się dziś do swojego mieszkania, ale przynajmniej nie jesteś w hotelu. – Mamo, muszę z tobą pilnie porozmawiać. – Tak, tak, Matt. Spokojnie – odpowiedziała Erin. Julie wzięła pozostałe torby i podążyła za Erin, podczas gdy Matt stał w miejscu jak wryty. Julie obejrzała się na niego. – Jeszcze raz dziękuję, że po mnie przyjechałeś. Matt skinął głową i z dłońmi w kieszeniach zaczął się kołysać na piętach. – Nie ma sprawy. Matt wydawał się całkiem miły. Łatwo się z nim rozmawiało i nawet jeśli nie był szalenie przystojny, był mądry i miał poczucie humoru. Pomyślała, że ma w sobie coś z dziwaka, ale umiała sobie z takimi świetnie radzić. Julie weszła na piętro po szerokich schodach. Na górze znajdował się przestronny, kwadratowy hall, z którego wychodziło czworo drzwi prowadzących do sypialni domowników, oraz krótki korytarz w głąb piętra. Jeszcze więcej śnieżnobiałych ścian i dzieł sztuki, które sprawiały wrażenie drogich. – Będziesz spać tutaj – powiedziała Erin, popychając ramieniem jedne z drzwi. Sypialnia wyglądała, jakby należała do chłopca: ciemna pościel, drewniane półki, kilka książek, zdjęcia, sprzęt stereo i płyty DVD. Naprzeciw łóżka wisiał mały płaski telewizor, a na pustym biurku zmieściłby się laptop. – Rozgość się. Łazienka jest na końcu korytarza. Zostawię ci tam czyste ręczniki i… och, pewnie dzwoni Roger. – Erin spojrzała w stronę pokoju, z którego dobiegał dźwięk telefonu. – Lubisz tajską kuchnię? – Brzmi świetnie. Dziękuję. – Czuj się jak u siebie. Jeśli chcesz się rozpakować, jest tu kilka wolnych szuflad – rzuciła Erin, wycofując się do drugiego pokoju, aby odebrać. Julie usiadła na łóżku i rozejrzała się. Tak, pokój był chłopięcy w każdym calu. Nie żeby jej to przeszkadzało. Przecież lubiła chłopców. Liczyła jednak na to, że przebiegnie się do Target i kupi sobie dziewczęce dodatki za pieniądze, które zostały jej po wakacjach. Bogu dziękować, że wygrała ten okręgowy konkurs na wypracowanie, bo inaczej całe swoje oszczędności musiałaby wydać na komputer. Poświęciła całe tygodnie na napisanie eseju o programie antykryzysowym Stanów Zjednoczonych na wypadek klęsk żywiołowych, ale opłacało się, skoro dostała za to nowego macbooka. Jakie szczęście, że jej znajomi nie śledzili szkolnych ogłoszeń, o ile nie dotyczyły wydarzeń sportowych, dyskotek albo talent show – bo bezlitośnie by się z niej nabijano za uczestnictwo w konkursie dla kujonów. Prawda była taka, że znajomi ze szkoły nie do końca ją rozumieli. Jej mama też jej nie rozumiała, choć bez dwóch zdań była dumna z tego, jak Julie radzi sobie z nauką. Ale nawet

mama utrzymywała w sekrecie fakt, że Julie zostawała po szkole na zajęcia pozalekcyjne, żeby zdobywać dodatkowe punkty maturalne z angielskiego. Jej przyjaciele pękliby ze śmiechu. I choć Julie bez żalu poświęcała swój wolny czas, by słuchać, jak jej nauczyciel opowiada o Grahamie Greenie, nie miała ochoty próbować wyjaśnić swoim szkolnym znajomym o mniejszych akademickich zapędach, dlaczego to robi. Szkoła nie obchodziła ich tak bardzo, jak obchodziła ją, i przez większość czasu zdawali się nawet nie rozumieć, o czym mówi. Jared, jej były chłopak, przewróciłby oczami na myśl o dobrowolnym spędzaniu czasu nad książkami. A skoro mowa o Jaredzie, Julie zastanawiała się, co on teraz robi. Pewnie biega po jakimś nędznym stanowym uniwersytecie w todze i pije piwo z kegów, stojąc na nich na rękach. Dupek. Miała nadzieję, że przebywa pośród głupich mięśniaków i dostaje kosza od każdej cycatej, sztucznie opalonej idiotki w przykrótkiej bluzeczce, do jakiej uderza. Arizona mogła go sobie zatrzymać. A mimo to Julie nie mogła się powstrzymać od sprawdzenia, czy nie skomentował zmiany jej statusu. Położyła swój laptop na biurku i włączyła go. Jasne, miała swój bajerancki telefon, ale nie przepadała za pisaniem na maleńkiej klawiaturze, jeśli to nie było konieczne. Lubiła wielkie litery i przynajmniej podstawową interpunkcję, a margines dopuszczalnie popełnianych błędów na ręcznym urządzeniu był dla niej za duży. W kwestii pisania Julie była tradycjonalistką. Zdała sobie sprawę, że potrzebuje hasła do sieci Watkinsów. Świetnie. Wdarła się do ich domu, a teraz musi poprosić jeszcze o to. Dostęp do internetu wygrał jednak z dumą. Julie złapała Erin, która właśnie skończyła rozmawiać przez telefon. – Proszę pani? Nie chcę zawracać pani głowy, ale czy mogłabym się dowiedzieć, jakie jest hasło do internetu? – Proszę, mów mi Erin. Oczywiście, że tak. Zaraz wyciągnę je od Matthew. Stworzył przypadkowy, zupełnie nic nieznaczący kod, żeby żaden z sąsiadów nie mógł skorzystać z naszej sieci. To nasz prywatny ekspert od zabezpieczeń. Poczekaj momencik. – Erin zniknęła na chwilę i wróciła z karteczką. – Dziękuję. Julie wzięła karteczkę i zerknęła na składające się z piętnastu cyfr hasło. Ktoś tu chyba ma paranoję… Nikt nie byłby w stanie tego zapamiętać. Najwyraźniej poza Matthew. – Zawołam cię, kiedy przyjedzie obiad. – Erin zamknęła drzwi. Julie otworzyła swoje konto na Facebooku i zmarszczyła czoło. Osiem komentarzy pod jej nowym statusem od zmartwionych przyjaciół, którym naprawdę na niej zależało („Co się stało????”, „Co teraz zrobisz?”, „Ups! Zadzwoń!”), ale nic od Jareda. Kliknęła jego profil. Hmm. To miło, że miał czas opublikować własne zdjęcia z pierwszego dnia na studiach, ale

nie zdołał do niej zadzwonić albo napisać maila, odkąd rzucił ją na miesiąc przed rozpoczęciem nauki. Jared oznajmił jej, że nie powinni nawet próbować utrzymywać związku na odległość, dlatego już z wyprzedzeniem ją rzuca. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Julie nie miała wątpliwości, że Jared to typowy chłopak, który zaspokaja swoje homoseksualne impulsy poprzez sporty kontaktowe. Boże, ileż to razy siedziała na trybunach podczas jego meczów zapaśniczych, głośno mu kibicując, podczas gdy on ocierał się o drugiego odzianego w spandeksowy kostium zawodnika, z wyrazem niekłamanej radości na twarzy? Nic dziwnego, że dostał stypendium sportowe. Jakaś inna dziewczyna może będzie w stanie pogodzić się z jego nieudolnymi staraniami, by wyglądać na hetero, jego wielkim językiem, którym obrzydliwie będzie świdrował jej usta, i nader rozentuzjazmowanymi pomrukiwaniami, kiedy będzie ją obmacywał pod bluzką. Żadna strata. Julie być może była wystarczająco głupia, żeby się z nim umówić, ale nie na tyle, żeby się z nim przespać. Nawet gdyby dobrze udawał w łóżku. Teraz opuściła małomiasteczkowe Ohio, słabą szkołę oraz kółko znajomych zdominowane przez dziewczyny ślepo kibicujące na boisku swoim chłopakom. Boston mógł się okazać inny. Boston będzie inny. Mogła tu być sobą, nie upraszczając celowo swojego słownictwa ani nie kryjąc się ze swoim zainteresowaniem nauką. Julie po raz ostatni zerknęła na Jareda i jego nowych kolegów zapaśników, po cichu dobrze mu życząc (ale nie przesadnie dobrze), po czym usunęła go z listy znajomych. Nowy status? Julie Seagle Przeżyłam na ulicach Bostonu bez trwałych obrażeń (pomijając miażdżący cios w ego – głupotę, jaką było wynajęcie pokoju przez nikczemny portal internetowy) i tymczasowo znalazłam bezpieczną przystań.

Oparła się wygodnie na krześle. Po chwili wahania sprawdziła konto na Gmailu, które niedawno założyła. Jej ojciec był jedyną osobą, która miała ten adres. Jej skrzynka odbiorcza była pusta. Napisze do niej, kiedy będzie miał czas. Zamknęła laptopa. Westchnęła, zdmuchnęła grzywkę z oczu i wzięła do rąk oprawione w ramkę zdjęcie, które stało na biurku. Przedstawiało kogoś okutanego w zimowy strój narciarski na pokrytym śniegiem zboczu, ze snowboardem w ręce. Chłopak nie wyglądał jak Matt, choć na rozmazanej fotografii trudno było właściwie rozpoznać, kto to. Julie wypakowała z walizki kilka rzeczy, starannie złożyła ubrania i włożyła je do szuflady, a na wieszakach powiesiła kilka codziennych sukienek. Choć nie znosiła trzymania ubrań w walizce, bo bardzo się tam mięły, rozpakowanie się w całości, jakby wprowadzała się tu na dłużej, nie wydawało się jej na miejscu. Po obiedzie zacznie szukać w internecie jakiegoś lokum. Spotkanie organizacyjne w Whitney zaplanowano dopiero na czwartek, miała więc cały jutrzejszy dzień, żeby coś

wymyślić. Bardzo chciała szybko rozwiązać tę sprawę, a w mieście tak dużym jak to musiało znajdować się dla niej jakieś przyzwoite miejsce. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze i szybko wygrzebała z bagaży kosmetyczkę i prostownicę. Kilka minut później na powrót przypominała istotę ludzką. Może nie według standardów cheerleaderek, ale przynajmniej przetrwa obiad, nie wprawiając nikogo w przerażenie. – Julie? Czy czegoś ci potrzeba? – Matt zapukał do drzwi i stanął w progu. – Myślałam, że masz się uczyć – powiedziała żartobliwie. – Dzięki, niczego mi nie trzeba. A tak przy okazji, w czyim jestem pokoju? – To pokój Finna. – Spojrzał jej przez ramię, nieobecnym wzrokiem patrząc do środka. – Wyjechał. Podróżuje. – Finn to twój brat? – Tak, to mój brat. Julie się uśmiechnęła. Boże, Matt był taki… dziwny. – Starszy czy młodszy? – dopytywała. – Starszy. O dwa lata. – Czyli ma… Spuścił głowę, włosy opadły mu na twarz, a on zaśmiał się delikatnie. – Dwadzieścia trzy lata. – Czyli ty masz dwadzieścia jeden. I jesteś na trzecim roku? Kiedy masz urodziny? Zrobiłeś sobie rok przerwy po skończeniu liceum? – Tak. Wiesz, wydaje mi się, że ciebie też interesuje matematyka. Ta bezwstydna fascynacja liczbami może spowodować, że wybierzesz nowy kierunek. Julie skrzyżowała ręce. – Mało prawdopodobne. Nie zainstalowano mi tego twojego nowomodnego kompresora. – Mógłbym szepnąć o tobie dobre słowo programiście. Może załatwię ci miejsce na liście oczekujących na ulepszony model? – Obejdę się, ale dzięki. – Pewnie. Ta wersja beta nadal wymaga pewnego podrasowania. Julie się uśmiechnęła. – Co ty nie powiesz. Ale jest całkiem okej.

Rozdział 3 – Obiad przyjedzie za kilka minut. Pewnie umierasz z głodu. – Erin sięgnęła do szafki kuchennej i wyciągnęła stos talerzy. Przebrała się w płócienną kamizelkę i ciemne jeansy i ponownie spięła włosy, tym razem w staranny supeł nad karkiem. Klimatyzacja w mieszkaniu uporała się z ciężkim powietrzem, z którym Julie zmagała się cały dzień, i dziewczyna wiedziała, że powinna się tym cieszyć, póki może. Szanse na wynajęcie mieszkania z klimatyzacją były bardzo nikłe. Julie wzięła od Erin talerze. – Pomogę. – Dzięki. Matthew ma podkładki i sztućce. – Skinęła głową w stronę jadalni. – Aha, Julie? Dodzwoniłaś się do Ohio? – Tak. Mama jeszcze raz dziękuje. – Wystarczy już tych podziękowań. Dobrze, że nie nadała jeszcze reszty twoich rzeczy. Leżałyby na ulicy. Kazałam jej przesłać wszystko tutaj, a Matthew i ja pomożemy ci je przewieźć, kiedy znajdziesz już mieszkanie. Julie weszła do jadalni, kiedy Matthew kładł na stole ostatni widelec. Rozłożyła talerze i zmarszczyła czoło, gdy przeliczyła nakrycia. – Będzie nas pięcioro, prawda? Ty, ja, Erin, twój tata i Celeste? Mamy jedno zbędne nakrycie. – Julie ruszyła, by je zabrać. – Nie. Po prostu… yyy… – Matt odchrząknął. – Po prostu je zostaw. Pewnie powinienem ci powiedzieć – zaczął, jednocześnie rozkładając serwetki – że Celeste ma pewien nawyk. Ona… pewnie można by to uznać… Julie czekała, podczas gdy Matt zaczynał mówić i przerywał kilka razy, aż w końcu nachyliła się do niego i szepnęła: – Będę potrzebować kilku składnych słów, żebym mogła cię zrozumieć. – Nie wiem, jak ci to wytłumaczyć. – Westchnął. – Celeste… – Drzwi wejściowe otworzyły się, a Matt coś wymamrotał. Julie spojrzała na niego pytająco. – Co? Pokręcił głową. – Po prostu staraj się grać w tę grę. Jedzenie było świetne. Tajskie restauracje w Cambridge zdecydowanie wygrywały z jedną jedyną orientalną knajpką w domu, która serwowała wielkie porcje zdecydowanie nieapetycznych dań. A towarzystwo było ciekawe – na przemian przytłaczające wiedzą i dość zrozumiałe.

Erin mówiła bez ustanku o polityce w Massachusetts („Splątana siatka korupcji, nepotyzmu i ogólnej bezczynności”), hierarchii profesorów na Harvardzie i swoich szansach na stały etat („Zdominowany przez pożal się Boże społeczną infrastrukturę!”) i historii transportu publicznego w Bostonie („Toksyczna mieszanka kiepskiego planowania i archaicznej techniki”). Julie zaczynała się już obawiać, że Erin zabraknie powietrza i padnie głową w talerz, ale udało jej się zapytać Rogera, czym się zajmuje, zachęcając cichego mężczyznę do włączenia się w rozmowę. – Szczególnie interesują mnie dynamika substancji odżywczych i interdyscyplinarne badania siedlisk brzegowych. – Roger, mąż Erin, zaczął szczegółowo omawiać swoją najnowszą pracę badawczą. Był badaczem w Laboratorium Oceanografii Mikrobowej i otrzymał fundusze na wyjazd do Azji Południowo-Wschodniej. – Ale mój wyjazd będzie dotyczył głównie mechanizmów obronnych krewetek i immunomodulacji oraz ich roli w poprawie szans na przetrwanie i ograniczeniu zastosowania antybiotyków w hodowli krewetek. Julie grzebała widelcem w curry. – Hodowla krewetek, no tak. Nie miała właściwie pojęcia, o czym mówi Roger, ale podobał się jej jego entuzjazm. Wyglądał jak prawdziwy ojciec: koszula, spodnie w kolorze khaki, mokasyny bez skarpetek, przerzedzone siwe włosy, łagodne niebieskie oczy, urocze zmarszczki, które pojawiają się przy nawet najlżejszym uśmiechu. Roger poprawił okulary w cienkich oprawkach i pochylił swoją wątłą sylwetkę nad stołem, gestykulując dłonią, w której trzymał widelec pełen satay z kurczaka. Chociaż wykonywał zamaszyste ruchy ręką, jego głos był łagodny, kojący. – Udoskonalenie technik w celu określenia aktywności mechanizmów obronnych jest bardzo ważne. Aktywność fagocytów, fenoloksydaza i oczywiście zdolność do zwalczania bakterii. Na tej wyprawie będzie wiele do zbadania. – Ochlapał sobie mankiet pomiętej koszuli odrobiną sosu orzechowego i wytarł go serwetką. – A skoro jesteśmy w temacie, muszę dziś wieczorem wrócić do biura. Mam dużo papierkowej roboty do wypełnienia dla komisji przyznającej granty. Erin sięgnęła po pojemnik z makaronem imbirowym. – Ja też muszę wrócić do pracy. Przede mną mnóstwo roboty, a nadal mam do dokończenia sylabusy zajęć, które prowadzę w tym semestrze. Przepraszam, Julie. A ty, Matt, też zaczynasz zajęcia w przyszłym tygodniu, powinieneś więc już teraz zacząć zbieranie materiałów do swojej pracy. Na pewno jesteś w stanie znaleźć coś ambitniejszego niż artykuły, które ostatnio czytałeś. – Spojrzała na niego pochmurnie. Twarz Matta, jak przez większość posiłku, pozostała bez wyrazu.

– Jasne, z wielką ochotą. – W jego głosie była szorstkość, która momentalnie uciszyła rozmowy przy stole. Erin odłożyła widelec. – Matthew, nie bocz się. Jeden z tych artykułów, nad którym ślęczałeś, został opublikowany w zupełnie nieznanym periodyku i był poniżej twojego poziomu. – Może Julie ci pomoże? – zasugerowała Celeste. Julie spojrzała na przeciwną stronę stołu i uśmiechnęła się do Celeste. Trzynastolatka była zachwycająca i Julie fascynowała już sama jej uroda. Wyglądała jak jedno z biednych dzieci, które zmusza się, by zakładały absurdalne skrzydła i pozowały do kalendarzy jako aniołki. Ale z tymi długimi, nieokiełznanymi blond lokami i przenikliwymi niebieskimi oczami Celeste wyglądała zdecydowanie… Cóż, „nieziemsko” to chyba wystarczająco adekwatne słowo. – Celeste, jestem pewien, że Julie nie jest ani trochę zainteresowana pomaganiem mi w przedzieraniu się przez internetowe bazy danych – powiedział Matt. – Nie wszyscy uznają Amerykański Instytut Fizyki za tak zajmujący jak ja i nie chcą się z nim cackać. – Och! – Celeste zasłoniła dłonią usta, tłumiąc śmiech. – Matt powiedział brzydkie słowo! – Powiedziałem „cackać”, nie „cycki”. – No to teraz powiedziałeś brzydkie słowo – pisnęła Celeste. Erin głośno westchnęła. – Czy to konieczne, Matthew? – To tylko błaha, przyobiednia rozmowa, mamo. Nie ma się czym denerwować. Poza tym to ty najczęściej rzucasz sformułowaniami typu „system karny” „rektyfikować” i „kroniki prawne”. – Matthew! Dość tego! – Erin mówiła głośno, żeby przebić się przez nieustający chichot Celeste. Zmarszczyła czoło z dezaprobatą, ale Julie wyczuła, że zaczyna się śmiać. – Celeste, opanuj się. Julie musiała przygryźć policzek, żeby nie zaraził jej śmiech dziewczynki. – Tak czy inaczej, uważam, że bardziej przeszkadzałabym Mattowi, niż pomagała. Może poczekajmy, aż zaliczę przynajmniej jeden semestr studiów. Celeste, która zdołała się opanować, zaczęła przyglądać się twarzy Julie. – Wyglądasz na zbyt mądrą, żeby studiować na Whitney. – Dobry Boże, Celeste! – powiedziała Erin ostro. – Przepraszam cię, Julie. Nie wiem, co się dzieje podczas tego obiadu. Julie się zaśmiała. – Nic nie szkodzi. Uznaję to za komplement. Wiem, że Whitney nie należy do prestiżowych uczelni. – A w jaki sposób wybrałaś tę uczelnię? – zapytał Roger. – Jesteś dość daleko od domu.

Prowadzą jakiś kierunek, który szczególnie cię interesuje? Julie nie wiedziała, jak na to odpowiedzieć. Zdawała sobie sprawę, że zebrane przy stole grono z Harvardu / MIT / Laboratorium Oceanografii Mikrobowej prawdopodobnie nie patrzy na nią z uznaniem. – Chyba po prostu chciałam spróbować czegoś nowego. Przenieść się do wielkiego miasta. A jeśli mam być szczera, nie dostałam się na inne uczelnie, do których składałam dokumenty – przyznała Julie. – Choć moje stopnie i wyniki egzaminów były dobre, reputacja mojej szkoły prawdopodobnie nie zrobiła wrażenia na rekruterach. Dostałam się na kilka uczelni, które świetne by się nadawały, gdyby nie to, że nie uzyskałam pomocy finansowej, na jaką liczyłam. Już i tak będę miała do spłacenia wielki kredyt studencki. – Whitney to dobra uczelnia – zapewniła ją Erin. – Procesem rekrutacji bardzo trudno się kieruje. A jeśli będzie ci dobrze szło w Whitney, będziesz mogła się gdzieś przenieść. – Wybrałaś już swoje zajęcia? Mogłabym ci pomóc – zaproponowała Celeste. – Przeczytałam cały internetowy katalog zajęć, kiedy Finn był na Uniwersytecie Brandeis. Magistra robił z kreatywnego pisania, a licencjat z dziennikarstwa. – Muszę zapisać się na nie w piątek i z chęcią skorzystam z twojej pomocy. Celeste była drobna i z sylwetki bardziej niż Matthew przypominała ojca, a jej okrągła buzia jeszcze nie zeszczuplała z wiekiem. Chociaż bez wątpienia była bardzo bystra i nadmiernie elokwentna, miała w sobie coś bardzo dziecinnego. Jej jasnozielona sukienka na szelkach bardziej pasowałaby do drugoklasistki niż nastolatki. Julie nigdy by czegoś takiego nie założyła i mogła sobie jedynie wyobrażać, jak reagowali na to szkolni koledzy i koleżanki Celeste. Jednak to, co w Celeste zrobiło na Julie największe wrażenie, miało związek z czymś – czy kimś? – co znajdowało się na krześle obok. – Och, Julie! Chyba nie przedstawiłam cię, jak trzeba, prawda? – Celeste zaszczebiotała wesoło, po czym odwróciła się na bok. – Płaski Finnie, poznaj Julie. Julie, to jest Płaski Finn. Erin nalała sobie wody gazowanej, a Roger nadal rozmyślał o słonej wodzie, ale Julie była przekonana, że słyszy, jak Matt wstrzymuje oddech. Jeszcze raz zmierzyła wzrokiem krzesło. Szczerze mówiąc, liczyła na przebrnięcie przez posiłek bez odnoszenia się do tej kwestii. Jak do tej pory nikt o niczym nie wspomniał, ale to pewnie o tym próbował jej powiedzieć Matt: o krzesło została oparta sztywna tekturowa figura z nadrukowanym zdjęciem ich brata Finna, którego wzrok był nieruchomo utkwiony w lampę na suficie. Zabawne było to, że – nawet z nieruchomym wzrokiem – Płaski Finn był całkiem do rzeczy. A właściwie bardzo do rzeczy, o czym, jak wiedziała Julie, nie powinna była myśleć, bo pomijając karton, miał on dużo wspólnego z dmuchaną lalką, z której spuszczono powietrze. Nie przyjrzała się dobrze prawdziwemu Finnowi na zdjęciu ze snowboardem, ale na tej

powiększonej wersji dostrzegła blond włosy w całkowitym nieładzie, rumianą cerę i muskularną sylwetkę. Finn był bezsprzecznie uroczy. Nawet jeśli płaski jak naleśnik. Julie spojrzała na przeciwną stronę stołu i starała się nie ociągać za długo z odpowiedzią. – Bardzo miło mi cię poznać, Płaski Finnie. Sądziłam, że jesteś w podróży. Celeste zmarszczyła nos. – To Finn jest w podróży. Obecnie jest wolontariuszem w rezerwacie dla dzikich zwierząt. To jest Płaski Finn. To symboliczne przedstawienie mojego brata. Okej, to zdecydowanie nie było normalne, było wręcz dziwne. Ale Julie była gościem w ich domu i postanowiła tak samo uprzejmie odnosić się do Płaskiego Finna jak do reszty rodziny. – W takim razie, Płaski Finnie, może zechcesz skosztować kaczki z bazylią i trawą cytrynową? Celeste szybko pokręciła głową. – Już jadł obiad. Stara się nie jeść po siedemnastej, bo chce w ten sposób poprawić swój metabolizm i rzeźbę. Jego słowa, nie moje. Interesują go kobiety i uważa, że będzie miał więcej szczęścia, jeśli pozbędzie się tych swoich drobnych fałdek. – Przewróciła oczami i szepnęła: – Wiem, że to niedorzeczne. Wygląda świetnie taki, jaki jest. – Podziwiam jego samokontrolę – odparła Julie. – Ciekawe, czy byłabym w stanie zrezygnować z nocnego podjadania lodów z gorącą polewą krówkową. Celeste spojrzała na Płaskiego Finna. – Nie pochwala tego. Ale wydaje mi się, że jest zazdrosny o twoją naturalnie smukłą sylwetkę. – Jeśli Płaski Finn zrzuci te swoje fałdki, to w nagrodę dostanie ode mnie podwójną porcję. – Zgoda. Tylko lepiej, żeby mama nie podtykała mu ciasteczek oreo. To jego ulubione. – Obiecuję tego nie robić. – Erin podniosła dłoń jak do przysięgi, zobowiązując się nie dawać ciasteczek milczącemu bliźniakowi swojego syna. Julie wzruszyła ramionami. Nieszczególnie obchodziła ją obecność Płaskiego Finna. Jeśli wszyscy chcieli zachowywać się tak, jakby to było zupełnie normalne siedzieć w towarzystwie dwuwymiarowego, zduplikowanego członka rodziny, to ona nie miała nic przeciwko. Bądź co bądź był uprzejmy, miło się na niego patrzyło i nie zjadł więcej tajskich pierożków, niż mu się należało. Zgoda, jego umiejętności prowadzenia rozmowy pozostawiały wiele do życzenia, ale pewnie robił się nieśmiały przy obcych… Każdy ma swoje psychologiczne dziwactwa, tłumaczyła sobie w duchu. Sama pewnie posiadała ich kilka, a Celeste miała właśnie takie. Zresztą są przecież gorsze rzeczy niż to. Może nie bardziej dziwaczne, ale zdecydowanie gorsze. Prawdopodobnie.

– Julie, zgadnij, gdzie jest teraz Finn – zagadnęła Celeste z podekscytowaniem. – Na Antarktydzie? – Nie. – W Syrii? Mongolii? Nowej Zelandii? W Tallahassee? Nie? No to pewnie w Boise. – W Boise nie ma rezerwatów dzikich zwierząt, a przynajmniej nie takich, o których bym wiedziała. Jest w RPA w Prowincji Przylądkowej Wschodniej, tuż nad Oceanem Indyjskim. Przysłał mi wczoraj zdjęcia antylop i powiedział, że następnym razem sfotografuje dla mnie białego tygrysa. Są rzadkością. – Bardzo fajnie – przyznała Julie. – Na jak długo wyjechał? – Nie wiadomo – odparła Celeste. – Od miesięcy jeździ po świecie i nadal ma długą listę krajów, które chce zobaczyć. W każdym miejscu szuka pracy i organizacji charytatywnej, w której może pomóc, nie jest więc tylko jakimś zepsutym dzieciakiem na wiecznych wakacjach. Może nawet wejdzie na Kilimandżaro. – To brzmi przerażająco – powiedziała Erin. – Ja mam lęk wysokości, ale Finn z pewnością się do tego nadaje. Zdobył szczyty Denali i Rainier. – Naprawdę? – odpowiedziała Julie. – To imponujące. Matt odchrząknął i ostentacyjnie sięgnął przez cały stół po kolejny pojemnik z jedzeniem. – Naprawdę. Później pokażę ci te zdjęcia – powiedziała Celeste. Erin się uśmiechnęła. – Finn jest wśród naszych dzieci tym żądnym przygód. Kiedy miał osiem lat, pewnego dnia wróciłam z pracy do domu i zastałam go siedzącego na słupie telefonicznym za oknem. Opiekunka rozmawiała przez telefon i nie zauważyła, że jej podopieczny wspiął się na wysokość dwunastu metrów. Oczywiście ją zwolniłam, a kiedy zapytałam Finna, co w niego wstąpiło, powiedział mi, że chciał zajrzeć do sypialni Ellie Livingston. – Podglądać koleżankę z klasy? – zgadła Julie. Erin zaśmiała się. – Właściwie to jej matkę. Kiedy pani Livingston się o tym dowiedziała, uznała to za komplement. Przysłała nam talerz ciasteczek i liścik z podziękowaniami. Finn był bardzo interesującym dzieckiem. – Erin delikatnie otarła usta serwetką, mocno zaciskając na niej palce, po czym wstała. – Niestety muszę już lecieć. – Przejdę się z tobą – odezwał się Roger. – Piękny mamy wieczór. Powinienem skończyć około dwudziestej trzeciej. Wyrobisz się do tego czasu? – W sam raz. Julie, możesz jutro pożyczyć nasz samochód, żeby obejrzeć mieszkania. Kluczyki wiszą w kuchni. Oboje wcześnie rano wyruszamy do pracy, więc zobaczymy się na obiedzie? Bardzo bym też chciała dowiedzieć się więcej o tym, co słychać u twojej mamy. – Erin odsunęła krzesło. – No dobrze, dobranoc wszystkim.

Erin i Roger zniknęli szybciej, niż zajmuje wypowiedzenie słów „osobowość typu A”, zostawiając Julie i Matta w towarzystwie Celeste i Płaskiego Finna. Matt odsunął krzesło i spojrzał na Julie z ukosa. – Wystarczająco osobliwie jak na twój gust?

Rozdział 4 Julie przyglądała się twarzy Celeste, która wertowała katalog kursów uniwersyteckich. Od pół godziny siedziały razem na kanapie, rozważając za i przeciw dostępnych zajęć. To, jakie skupienie wykazuje trzynastolatka, wydało się Julie dziwne. Prawda była jednak taka, że Celeste okazała się zaskakująco pomocna w opracowywaniu harmonogramu. Julie zaczynała się nawet przyzwyczajać do jej formalnego sposobu wysławiania się. Przy klimatyzacji ustawionej na maksimum w mieszkaniu zrobiło się chłodno i Celeste przykryła się cienkim kocem. Julie poprawiła laptop, który trzymała na kolanach, i położyła palce na klawiaturze. Zerknęła na Celeste zapisującą coś w notesie. – To na które zajęcia z literatury idę? Te o ósmej trzydzieści? – Nie. Literaturę masz o dziesiątej we wtorki i czwartki, a wprowadzenie do psychologii w południe w poniedziałki, środy i piątki. Zapisz sobie numery zajęć. – Celeste wskazała jej miejsce na stronie i czekała, aż Julie skończy pisać. – Musisz być w pełni przygotowana w piątek rano, bo inaczej nie zarezerwujesz takiego grafiku, jaki chcesz. Przynajmniej możesz się zapisać online i nie musisz stać w kolejce z wieloma denerwującymi ludźmi. – Uważasz, że inni studenci będą denerwujący? Miałam nadzieję z kimś się zaprzyjaźnić, ale teraz już nie wiem… Celeste gwałtownie zamknęła notes. – Normalni ludzie mogą się stać bardzo denerwujący, jeśli znajdą się w denerwującej sytuacji. – To prawda. Masz rację. Cieszę się, że zapisuję się z domu. Celeste oparła się na kanapie. – Miałaś w domu wielu przyjaciół? A chłopaka? Założę się, że masz chłopaka. Jest bardzo przystojny? – Nadal mam w domu wielu przyjaciół. Nie wyparowali, kiedy wyjechałam. Po prostu, mieszkając w Bostonie, nie będę ich tak często widywać. Miałam chłopaka i owszem, było z niego ciacho, ale był też bezmózgim wrzodem na tyłku. – Masz ich zdjęcia? – zapytała Celeste. – Oczywiście. – Julie otworzyła program ze zdjęciami i przewinęła albumy, aż znalazła zdjęcia z sierpnia. – To z mojego przyjęcia pożegnalnego. Mama urządziła grilla w ogródku. – Miałaś wielkie przyjęcie? Wygląda wspaniale – wydusiła zachwycona Celeste. – Tak, z hot dogami, sałatką z rozgotowanym makaronem, tortem, na którym źle napisano moje imię i tym podobnymi rzeczami. Okej, tu jestem z Kristen i Mariam. A tu są Amy i moja mama. – Julie przerzucała niezliczone zdjęcia, podczas gdy Celeste wypytywała szczegółowo

o każde z nich. – Masz na tych zdjęciach swojego tatę? Julie nie przestała przewijać zdjęć. – Nie. Był w podróży służbowej. Ale przysłał mi w prezencie najnowocześniejszy telefon na rynku. I zadzwonił w trakcie przyjęcia. – To bardzo miło z jego strony. Mój tata też czasem nie może uczestniczyć w różnych uroczystościach, ale nie dzwoni do mnie z tego powodu. – Aha. – Kiedyś tata umówił się z Mattem, że będzie mi wkładał pod poduszkę papierowe laleczki. Płaskich Finnów w wersji mini. Uznałam to za bardzo błyskotliwy i nietypowy sposób, żeby okazać mi swoją tęsknotę. – To bardzo fajny pomysł. Podoba mi się. – Nie robi tego jednak zbyt często. Bardzo żałuję. Julie całkowicie to rozumiała. Trudno było mieć nieobecnego rodzica, nawet jeśli cię ubóstwiał. – Czy to twój tort? – Fajny, co? – A kto to? Wynajęliście zespół? Czy to twój chłopak? Masz bardzo ładną sukienkę. – Celeste chciała znać każdy szczegół. – Gdzie ją kupiłaś? Jak się w niej zapięłaś? Masz w niej ogromny biust! Nic dziwnego, że miałaś chłopaka! – Po pierwsze, sukienka nie jest za ciasna. Jest dopasowana. A mój biust jest normalnych rozmiarów. I nie będziemy o nim rozmawiać. Ale owszem, impreza była bardzo fajna. Nie chciałam niczego zbyt eleganckiego, więc idealnie mi pasowała. A jakie są twoje przyjęcia urodzinowe? – zapytała Julie. Celeste patrzyła prosto przed siebie, jakby wpatrywała się w coś na półce. – Właściwie to nie urządzam już przyjęć. Nie są dla mnie zbyt korzystne – brzmiała odpowiedź. – Musimy pokazać tę czerwoną sukienkę Płaskiemu Finnowi. Bardzo mu się spodoba! A potem twoje zdjęcie z rozdania świadectw. Wyglądasz na nim na bardzo szczęśliwą. Celeste odgarnęła koc i pobiegła po kartonową figurę brata, którą zostawiła przy fortepianie w niewielkim pokoju w korytarzu. Według Celeste Płaski Finn nie znosił ćwiczenia gam, ale wiedział, że Erin nigdy mu nie wybaczy, jeśli będzie się obijać. Nawet tekturowe dzieci czuły przymus zadowalania swoich rodziców. Celeste wróciła do pokoju, niosąc przed sobą tekturową postać, co dawało niepokojące wrażenie, że Płaski Finn jest w stanie sam sunąć po domu. Dziewczynka postawiła go przy stoliku kawowym obok Julie i poprawiła podstawkę u jego stóp, dzięki której trzymał się prosto, z trudem ustawiając go na

dywanie o gęstym włosiu. – Daj spokój, Płaski Finnie! – mruknęła pod nosem, podtrzymując chwiejną figurę. Podniosła głowę ku jego twarzy, przez co blond loki odsłoniły buzię dziewczynki, ukazując malującą się w jej oczach determinację. – Proszę! – powiedziała ze wzburzeniem. – Pomóż trochę. Chwyciła go w pasie, rozpaczliwie próbując ustawić go w pionie, ale za każdym razem, gdy zdawała się znaleźć idealną pozycję dla dolnej podstawki, Płaski Finn niebezpiecznie przechylał się do przodu lub tyłu, przez co Celeste coraz mocniej zaciskała w pięść wolną dłoń. Julie widziała, że dywan nie będzie współpracował z dziewczynką, a jej policzki coraz bardziej się czerwieniły, w miarę jak rosła jej frustracja. Nawet więcej – panika. – Robiłeś to już wcześniej, Płaski Finnie! Przecież potrafisz! – nalegała. Julie obserwowała całą sytuację, zastanawiając się, w co tak naprawdę wdepnęła, wchodząc do tego domu. Celeste wyglądała na wyczerpaną i ciężko było patrzeć na dziecko w takim stanie, więc Julie wstała i chwyciła Płaskiego Finna za ramiona. Jeśli wszyscy mieli zamiar traktować jego obecność jak coś normalnego, równie dobrze mogła się do nich przyłączyć. – Wiesz co? Faceci najbardziej lubią wyciągnąć się na kanapie. Leniuchy. Ciekawe, czy on też by chciał. – Julie zauważyła, że na końcu pokoju Matt nerwowo się podniósł, wyraźnie się zastanawiając, czy interweniować, czy nie. Zrobił krok do przodu. Julie rzuciła mu wymowne spojrzenie, na co on się cofnął. – Poza tym – mówiła dalej do Celeste – stamtąd Płaski Finn nie widzi komputera. Powinien być z nami na kanapie. Celeste przez chwilę wpatrywała się w Julie, po czym jej buzia pojaśniała. – Myślę, że bardzo mu się to spodoba. Julie podniosła Płaskiego Finna z dywanu i położyła bokiem na kanapie. – Ostrożnie – upomniała ją Celeste, która przykucnęła na dywanie. – Nic mu nie jest. I dla nas też zostało miejsce. – Julie usiadła tam gdzie wcześniej, zachowując tyle miejsca, by dodatkowo nie spłaszczyć Płaskiego Finna. – Nie opieraj się tylko, bo będzie klops. Usiądź przy mnie i powiedz, które zdjęcia chce obejrzeć Płaski Finn. Celeste obeszła stolik i ostrożnie usiadła obok Julie. Nachyliła głowę nad jej kolanami, zerkając na twarz Płaskiego Finna wystającą zza pleców Julie. – Na pewno chce najpierw zobaczyć zdjęcia w czerwonej sukience. Słyszał, jak o nich mówię, i podejrzewa, że wyglądasz na nich seksownie i zmysłowo. To znów jego słowa, nie moje. Julie się roześmiała. – No cóż, ja za to podejrzewam, że Płaski Finn to notoryczny podrywacz i się rozczaruje, ale i tak może je zobaczyć.

Julie otworzyła zdjęcie i czekała na ocenę. Rzeczywiście, musiała przyznać, że tamtego dnia wyglądała uroczo. Choć sukienka miała dość głęboki dekolt i kończyła się kilka centymetrów nad kolanem, była swobodna i dziewczęca. Podobało jej się to, jak ramiączka krzyżują się jej za plecami, tworząc kokardę. Celeste zamilkła na chwilę. – Nie jest zawiedziony. Uważa, że jesteś piękna i powinnaś skontaktować się z Finnem na Facebooku. – Znów zrobiła przerwę. – Nie chciał, żeby to zabrzmiało aż tak nieprzyzwoicie. Julie przełknęła ślinę. – Płaski Finn jest na Facebooku? – Z przyjemnością zobaczyłaby jego statusy. „Zostałem dziś przypięty do dachu samochodu i pojechałem do Starbucksa. Chętnie spróbowałbym karmelowej mokki, ale niestety nie mogę ruszać rękami, więc byłem zmuszony tęsknie patrzeć na gorący napój. Ach, pieskie życie”. Celeste westchnęła, wyraźnie poirytowana głupotą Julie. – Nie Płaski Finn, tylko Finn. Znajdź go na Facebooku. Masz konto na Facebooku, prawda? Matty i Finn są, a Matty pozwala mi sprawdzać przez swój profil stronę Finna. Ciii – powiedziała, przykładając palec do ust. – Mama i tata nie byliby zadowoleni. Nie podoba im się żaden portal społecznościowy i uważają, że korzystanie z nich świadczy o niskiej inteligencji. – Podejrzewam, że jest też na Twitterze, prawda? – Ależ skąd. A ty? Julie pokręciła głową. – Mam silną awersję do Twittera, a mimo to istnieje pewien społeczny przymus, przez który czasem tam zaglądam i szpieguję znane osobistości. Nie rozumiem Twittera. Śledzenie wątków jest tam niemożliwe i można przepaść na całe godziny, klikając na przypadkowe konta – ani się obejrzysz, a zachwycasz się zamieszczonymi tam zdjęciami Kim Kardashian. Celeste gapiła się na nią. – No to jesteś na Facebooku czy nie? Rany, ta mała potrafiła zaleźć za skórę. – Tak, jestem na Facebooku. A jeśli nie powiesz o tym rodzicom, to ja nie powiem im o tobie i Matthew. I posiadanie Finna w znajomych to będzie dla mnie zaszczyt. – Julie zalogowała się na stronie. – Finneas czy Finn? – zapytała Celeste. – Zawsze Finn. Nienawidzi imienia Finneas. Ale swoje konto nazwał „Finn Jest Bogiem”. Julie się zaśmiała. – Dlaczego? – Bo nie chce, żeby znalazły go jakieś niepożądane osoby z liceum. W ten sposób może się trochę ukrywać. Jest selektywny. To dla niego istotne. Bycie selektywnym względem swoich

znajomych. Julie wstukała nazwę do komputera, znalazła prawdziwego Finna i wysłała mu zaproszenie. Przy jedynie trzydziestu dwóch znajomych był naprawdę wybredny w porównaniu z ponad czterystoma u Julie. Na liście Finna zobaczyła Matthew i też go dodała. Według Julie nie było czegoś takiego jak zbyt wielu przyjaciół. A przynajmniej wirtualnych. Choć miała kilku prawdziwych, bez których mogła się obejść. – Zaktualizuj swój status! Zaktualizuj swój status! – zażądała Celeste. – Napisz coś śmiesznego. Julie zastanowiła się przez chwilę. – Co powiesz na to? Julie Seagle Nie drażnij lwa.

Celeste oparła głowę o ramię Julie. – Podoba mi się. Praktyczny i zabawny. Płaskiemu Finnowi też się podoba. Napisz coś o nim. To była nowość. Julie nigdy nie musiała wymyślać nowego statusu o czyimś płaskim bracie. Julie Seagle Bezskutecznie poszukuję peruwiańskich papużek z portfelem pieniędzy dla Płaskiego Finna, więc sama fantazyjnie i figlarnie uformuję je na finalny finał. Coś fykombinuję.

– Zastosowałaś złożoną aliterację. – Celeste wpatrywała się w monitor. – Płaski Finn mówi, że fajnie fykombinowałaś – powiedziała, spoglądając na Julie. – Ja uważam, że to fatalne. Julie znów wstukała coś do komputera. Julie Seagle Kto nie kocha kobiet, Finna i śpiewu, ten zostanie głupcem aż do śmierci.

Celeste poklepała ją po ramieniu. – Lepiej. Julie wyciągnęła kilka kostek lodu z tacki i wrzuciła je do szklanki. – Chcesz? Matt pokiwał głową. – Dzięki. – Celeste śpi? – Julie wyciągnęła szklankę z szafki. – Jak suseł. – Czy ty pakujesz sobie na jutro drugie śniadanie? – Zmierzyła wzrokiem słupki marchewki, winogrona, pełnoziarniste krakersy i jogurt do picia, które Matt wkładał do śniadaniowej torebki. – Nie pakuję lunchu sobie, tylko Celeste. Ta przeklęta prywatna szkoła, do której chodzi, każe dzieciom robić sobie przerwę i trochę się pożywić, zanim nauczyciele powrócą do indoktrynowania ich głupimi lekcjami o predynastycznym Egipcie i sonetach kurialnych. – Matt wyciągnął kawałek sera i zaczął kroić go na równe plasterki.

– A co to, do diabła, jest sonet kurialny? – Julie wskoczyła na blat i ukradła kawałek sera. – Przywodzi mi na myśl kury i kurie. – Został skonstruowany przez pewnego poetę, nazywał się Hopkins, i stanowi dokładnie trzy czwarte sonetu petrarkowskiego skróconego proporcjonalnie. Co ciekawe, ten poeta opracował do tego równanie i istnieje hipoteza, że prawdziwe zainteresowanie sonetami wynika z ich związku z matematyką. Jeśli sonet u Petrarki można przedstawić jako osiem plus sześć równa się czternaście, to sonet kurialny miałby wzór dwanaście drugich plus dziewięć drugich… – Matt odłożył nóż. – Julie? – Przepraszam, chyba na chwilę zasnęłam. – Julie ziewnęła i poklepała się po policzkach. – Żartuję! Żartuję sobie. Relacje pomiędzy matmą a poezją są tak ciekawe, że szczęka opada, ale przy słowie „równanie” straciłam wątek. Matt uśmiechnął się ironicznie. – Cóż, to naprawdę jest ciekawe, bo wiele wierszy ma matematyczną metaforykę lub strukturę, na przykład wiersze w kształcie trójkąta czy wiersze sylabiczne. Wiedziałaś, że podświadomie śledzimy w poezji właściwości dźwięku? – Nie, ty podświadomie śledzisz właściwości dźwięku, a potem psujesz piękne wiersze, którym absolutnie nic nie dolega, rozkładając je na elementy matematyczne. Niektórzy z nas po prostu czerpią przyjemność z poezji samej w sobie. Matt zasunął torebkę śniadaniową Celeste i stanął przed Julie. – Ja też czerpię z niej przyjemność. Tylko w inny sposób niż ty. Nic na to nie poradzę. Kujon ze mnie. – Już mówiłeś. – Podejrzewam, że na jakimś poziomie reagujesz na matematyczne elementy tekstów. – A ja podejrzewam, że się mylisz. – Julie zeskoczyła z blatu i pokazała palcem na torebkę. – Płaski Finn też będzie potrzebował drugiego śniadania? – Nie. On je duży pierwszy posiłek. Fura naleśników, omlet z białek z zieloną papryką i serem szwajcarskim, a na koniec koktajl owocowy. Zwykle wytrzymuje na tym do obiadu. Julie skrzyżowała ramiona. – Mówię poważnie. To chyba niemożliwe, żeby Płaski Finn chodził z nią do szkoły, prawda? – Ukończył Brandeis, więc nie, nie musi powtarzać siódmej klasy. Choć musiał przejść wiele testów, żeby to potwierdzić. Ledwie zdaje jednak egzaminy ustne, bo nauczyciele uważają go za wycofanego i nieskorego do rozmów. To bardzo tendencyjny system, ale przynajmniej Płaski Finn zdał i nie będzie musiał ponownie przeżywać szkolnych inscenizacji pierwszego Święta Dziękczynienia. Ma pielgrzymofobię. – Bardzo śmieszne. Ale naprawdę, o co chodzi z Płaskim Finnem?

– Po nieszczęśliwym wypadku z udziałem Kojota Wilusia i kowadła Trójwymiarowy Finn musiał zmienić imię. Julie się roześmiała. – Daj spokój, Matt! Zakładam, że to ma jakiś związek z wyjazdem waszego brata, tak? Matt stęknął. – Mniej więcej. – Podszedł do lodówki, położył torebkę na półce i poprzestawiał pudełka z resztkami z obiadu. – I nikt nie zaproponował, żeby zrezygnowała z rekwizytu? To znaczy, jest trochę za duża na takie rzeczy, nie sądzisz? Nie żebym była w stanie wskazać, jaki wiek jest na to odpowiedni. Wzruszył ramionami. – Właściwie to nie wiem. Ja tylko robię, co każą, kiwam głową i uśmiecham się. – A kiedy wraca prawdziwy Finn? To by chyba rozwiązało sprawę, co? Czy Celeste zabiera ze sobą Płaskiego Finna, kiedy wychodzi z domu? Co sobie myślą jej rówieśnicy, kiedy przychodzi z nim na trening piłki nożnej i pyta, czy Płaski Finn może grać w obronie? – Nie mam pojęcia, kiedy wraca Finn. Przeżywa swoje przygody, prowadzi takie fajne i beztroskie życie – powiedział opryskliwie i zatrzasnął lodówkę. – I poza szkołą Celeste wszędzie zabiera ze sobą Płaskiego Finna. Ale ona nie… Nie wychodzi za wiele. Restauracje właściwie nie wchodzą w grę, ergo kupujemy jedzenie na wynos. Nie gra w piłkę i nie ma przyjaciół. Masz jeszcze jakieś pytania czy już skończyłaś się z niej nabijać? – Hej – zaprotestowała Julie delikatniejszym tonem. – Nie nabijam się z niej. Lubię ją. Płaskiego Finna też. I czy ty powiedziałeś „ergo”? – Tak, powiedziałem „ergo”. – Matt zajął się porządkowaniem blatów kuchennych. – Uważam, że wraca do łask. – Ale nie rozumiem, dlaczego Celeste… – Daj temu spokój – ostro odpowiedział Matt. – Nie powiem już na ten temat ani słowa, okej? I proszę cię, nie pytaj o to moich rodziców. Julie zamarła. – Przepraszam – wydusiła. – To nie moja sprawa. Nie powinnam się wtrącać. – Nie, to ja przepraszam – powiedział Matt z pokorą. – Dajmy temu spokój. Słuchaj, jutro rano muszę zawieźć Celeste do szkoły, ale potem mogę ci pomóc znaleźć mieszkanie. Dzwoniłem do kolegi, który zna pośrednika nieruchomości. Skontaktowałem się z nim i ma dla ciebie kilka ofert. Pomyślałem, że nie będziesz mieć nic przeciwko, jeśli trochę ci pomogę. – Naprawdę? To super. Bardzo ci dziękuję. – W tej kwestii nie miała zamiaru odmawiać żadnej pomocy. – Nie jesteś jutro zajęty? – Mam czas. Ten agent powiedział, że możemy się z nim spotkać o dziesiątej. Pasuje ci? – Jeszcze jak!

Rozdział 5 Julie ściągnęła usta. Nie podobał się jej ten agent. Jak mogły mu spadać spodnie, skoro trzymały się na tak wielkim brzuchu? Ale prawdziwym powodem, dla którego ten facet nie przypadł jej do gustu, był fakt, że zaprowadził ich do kolejnej nory. – Cóż, to mieszkanie chyba było mi przeznaczone. Nic dziwnego, że z tym w Jamaica Plain nic nie wyszło. Bóg dał mi znak, że czeka na mnie ta perełka. I karaluchy w pakiecie. Zawsze chciałam mieszkać w otoczeniu zwierząt. I będę mogła sobie dorobić, pracując jako prostytutka. Te dziewczyny przed budynkiem wyglądały na bardzo miłe i jestem przekonana, że wezmą mnie pod swoje skrzydła i wtajemniczą w rzemiosło. Rany, jaka jestem dziś zabawna. Matt przydepnął wyjątkowo wielkiego karalucha. – Duże szanse, że ich alfons będzie bardzo zainteresowany usługami dziewczyny ze środkowozachodniej części kraju. Bostońscy faceci cały czas narzekają, że wśród prostytutek ze Wschodniego Wybrzeża nihil novi. Agent nieruchomości mruknął i podciągnął opadające spodnie. – Słuchajcie, to już ósme cholerne mieszkanie, jakie wam pokazuję. Za takie pieniądze nie ma niczego lepszego, paniusiu. Bierzesz albo nie. – No to będzie musiała zobaczyć kolejne cholerne mieszkanie, bo karaluchy się skrzyknęły i blokują wszelkie pertraktacje co do przyjmowania nowych lokatorów. Wydaje mi się też, że czuję zapach zwłok. Agent uniósł ręce w stronę Julie. – Złotko, przy tym, co jesteś skłonna zapłacić, będzie ci łatwiej wynająć dwupokojowe mieszkanie na pięć osób. A ja nie prowadzę takich ofert. Sprawdź ogłoszenia w internecie. Julie przymrużyła oczy. – Złotko nie skorzysta z internetu. Złotko nie będzie tu mieszkało. Złotko już prędzej się załamie i wróci do Ohio, żeby sprzątać ze stolików w przydrożnym barze, i zrezygnuje z marzenia, by uczestniczyć w choć jednych uniwersyteckich zajęciach w tym stuleciu. Przez chwilę Julie zastanawiała się, czy nie zadzwonić do ojca, żeby wybawił ją z tych tarapatów. Oczywiście gdyby dało się do niego dodzwonić. Nie ma szans. To by było zbyt krępujące. Zapłaci za studia pieniędzmi od mamy i z kredytu studenckiego i na pewno poradzi sobie z tą sytuacją, nie upokarzając się przed ojcem. Otarła czoło. Jezu, jak tu duszno i jak cuchnie. Czuła, jak pot spływa jej po plecach. Kto by pomyślał, że Boston okaże się taki parny? Hmm, pewnie bostończycy. Julie wiedziała, że powinna wyjść z budynku, zanim jeszcze bardziej obrazi tego agencinę.

Już i tak była wystarczająco niegrzeczna, ale nie mogła odpowiadać za to, co obecnie wydobywało się z jej ust. Biedny Matt jeździł z nią po różnych dzielnicach miasta i oglądał z nią jedną ruderę za drugą. Po czterech godzinach nie była ani trochę bliżej znalezienia mieszkania, niż kiedy zaczynali. A teraz pyskowała i zachowywała się jak kompletna wariatka. Wzięła głęboki wdech. – Oto co zrobię – zaczęła powoli, z nadzieją, że jeśli zacznie mówić pozytywnie, wpadnie jej do głowy wspaniały pomysł i pomoże jej dokończyć zdanie. – Wezmę pod rozwagę proste rozwiązania mojego kryzysu lokalowego i dojdę do tego, jaka strategia jest dla mnie najlepsza. – Zamilkła na chwilę. – Pokręcę się po mieście… i sprawdzę, czy ktoś nie zostawił ogłoszenia, że szuka współlokatora. Tak. Taki jest plan. Na twarzy Matta malowało się powątpiewanie. – Jeśli tego właśnie chcesz, to w porządku. Wróćmy na Harvard Square. Tam masz chyba największe szanse. I tam mniej zalatuje trupem. – Zalatuje trupem? Naprawdę? Tak się wysławiacie na MIT? – No pewnie. Spadajmy stąd. Julie wyszła za Mattem z mieszkania i przez kolejne dziesięć minut szli razem w milczeniu na przystanek metra. – Gdzie jesteśmy? Zgubiłam się. – Tuż przed Davis Square. W uogólnieniu to dobra okolica, ale jak każda inna ma też swoje gorsze rejony. – Doceniam twoją pomoc. Naprawdę. To wszystko moja wina, a ty nie powinieneś marnować swojego dnia na oglądanie ze mną każdej nory w promieniu piętnastu kilometrów. – Julie była wyczerpana i przybita. Zaczynała zdawać sobie sprawę, że z pieniędzmi, które miała na miesięczny czynsz, znalezienie rozsądnego lokum będzie graniczyć z cudem. Matt przytrzymał przed nią drzwi budynku stacji metra. Julie pomyślała, że jak na popołudnie w dzień roboczy jest tam strasznie tłoczno: platforma przy schodach była pełna ludzi, którzy rozmawiali przez komórki, przypadkiem wpadali na siebie i zasłaniali jej widok. Gorąc bijący od stłoczonych podróżnych potęgował jedynie jej wzrastające wyczerpanie i dyskomfort. Przybliżyła się do Matta, żeby go nie zgubić, i poszła za nim ku schodom. A przynajmniej ku czemuś, co wyglądało jak zwykłe schody. Wtedy serce zaczęło jej mocniej bić. – Czekaj, nie! Nie! Tylko nie schody ruchome! Nie jeżdżę schodami. Julie próbowała się wycofać, ale było za późno i czuła się teraz, jakby zupełnie bezradna i bezbronna spadała w przepaść. Spojrzała na dolną platformę, świadoma okropnie stromego pochylenia i powolnego tempa ruchomych schodów. Julie, oszołomiona i niebywale

niespokojna, widziała, jak kształty i sylwetki przed jej oczami zaczynają się rozmazywać, i czuła że trzęsą jej się nogi, a w głowie zaczyna wirować. – Julie? Julie? – Słyszała głos Matta, ale brzmiał on mgliście i nienaturalnie. Była w stanie rozpoznać jego zieloną koszulkę, kiedy odwrócił się do niej, objął w talii i podciągnął do pionu, gdy zaczęła się osuwać. – Trzymam cię – powiedział. – Nie pozwolę ci upaść. Tylko wytrzymaj. – Mocno przytulał ją do siebie i Julie na moment zaświtała myśl, że chyba czuje dezodorant axe. – Buuu – wymruczała. – Co powiedziałaś? Nic ci nie jest? Wytrzymaj jeszcze tylko minutę. I wtedy nagle znaleźli się poza okropnymi schodami, ale Julie nadal bezwładnie wisiała w ramionach Matta, podczas gdy wokół nich tłoczyli się ludzie. – Przepraszam. – Wystarczająco pobudzona, by wiedzieć, że nie chce zemdleć na stacji metra, odsunęła się nieco, próbując samodzielnie stanąć na nogach, wciąż wspierając się o Matta. Był zaskakująco silny jak na kogoś, kto najprawdopodobniej spędza większość czasu pochylony nad kalkulatorem naukowym. Obraz świata powoli znów stawał się ostry i Julie zaczęła się gapić na jego koszulkę, która głosiła z entuzjazmem: „OT, OT!”. – Oj tam, oj tam – wymówiła bezgłośnie i z niesmakiem zamknęła oczy. Czuła się pijana, jak po wypiciu trzech kolejek wstrętnego, miętowego sznapsa na studniówce. Nie miała wprawy w piciu (na dowód, tamtej nocy zwróciła zapiekankę z kurczakiem w damskiej toalecie hotelu Carnegie) i nie podobało jej się podobne wrażenie, jakiego teraz doznawała. Szturchnęła Matta palcem w brzuch. – Matthew, mój przyjacielu, potrzebne ci nowe ubrania. – Dziękuję. Spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. – Masz geekowatą koszulkę na każdy dzień tygodnia? – Nawet więcej. Nie martw się o to. – Jaka ulga. – Czujesz się już dobrze? – Chyba tak. – Julie zorientowała się, że wciąż się o niego opiera. – Tak. Czuję się… świetnie. Rewelacyjnie. – Cofnęła dłonie z jego torsu i zrobiła krok w tył. Już. Widziała normalnie, a jej kolana nie składały się wyłącznie z żelatyny. – Przepraszam za to. Złapmy nasz pociąg. Matt patrzył na nią z powątpiewaniem. – Jeśli jesteś pewna. – Tak, nic mi nie jest. Widzisz? – Podskoczyła parę razy. – Wszystkie funkcje motoryczne

powróciły. Ciało nienaruszone. Mogę kontynuować nieznajdowanie mieszkania. – Ale się wydurniasz. Na podziemnej platformie metra panował chłód, co pomogło Julie znów poczuć się jak człowiek. Minusem było to, że teraz w pełni dotarło do niej, jak żenujący był jej epizod. Świetnie udawało się jej unikać sytuacji, które wywoływały w niej taki atak, ale przez ten cholerny tłum podróżnych nie była w stanie dostrzec tych przeklętych ruchomych schodów. Czekali tylko kilka minut na kolejny pociąg, który z piskiem i zgrzytem zatrzymał się na stacji. Wsiedli z Mattem do środka i usiedli na miejscach zwróconych do środka wagonu. Julie skrzyżowała nogi i starała się sprawiać wrażenie tak opanowanej, jak to tylko możliwe po incydencie podobnego rodzaju. Julie odgarnęła włosy za uszy. – Teraz już wiesz, że nie lubię ruchomych schodów. Ani wind, choć od lat żadną nie jechałam, więc to raczej przypuszczenie. Może mi się polepszyło. Na ich widok tracę panowanie nad własnym ciałem. Nazywam to syndromem histerii w podróży wertykalnej. – To nie ma sensu – poinformował ją Matt. – Masz akrofobię – jeden z lęków związanych z przestrzenią i ruchem i irracjonalny lęk wysokości, który powoduje poważny dyskomfort. I nie wpadałaś w histerię. Pewnie zaczęło ci się kręcić w głowie i lekko spanikowałaś, zgadza się? – Dzięki, że zepsułeś moją próbę potraktowania tego traumatycznego dla mnie momentu z przymrużeniem oka. – Julie zdołała powstrzymać się od tego, by krzywo na niego spojrzeć, choć nie bez wysiłku. – Niczego ci nie psuję, tylko powinnaś wymyślić nazwę, która jest adekwatna. – Matt wstał i chwycił się metalowej barierki nad głową, kołysząc się wraz z ruchem wagonu. – Mogę sobie wymyślić taką nazwę, jaką tylko chcę. Mój syndrom, moja sprawa. – Właściwie to nie jest tylko twój, skoro inni ludzie… – O Boże! – powiedziała Julie błagalnym tonem. – Czy możemy nie kłócić o to, jak nazywa się ta żenująca rzecz? – Nie kłócimy się, tylko dyskutujemy. I nie powinnaś czuć się zażenowana. Nie jest to takie znów niespotykane. – Nie obchodzi mnie, czy to spotykane, czy nie, mam prawo czuć się zażenowana. – Oczywiście, że masz prawo. Mówię ci jedynie, że jeśli twoje zażenowanie opiera się na przekonaniu, że to jakaś nietypowa patologia, to w sensie statystycznym nie masz powodu. – Jak dotąd nie widziała go jeszcze tak pobudzonego: jego policzki się zarumieniły, a mętne, szare oczy naprawdę błyszczały. – Może znajdziesz pocieszenie w byciu częścią społeczności. Jeśli spojrzysz na statystyki osób posiadających jakieś fobie, to masz całkiem spore towarzystwo.

– Czyli teraz przejawiam jakąś patologię? Julie zacisnęła dłonie w pięści. O matko, Matt był nieznośny, zwłaszcza dlatego, że do twarzy miał przyklejony wielki uśmiech i wydawało się, że aż za bardzo cieszy się faktem, iż utrudnia Julie życie. W końcu miała irytującego brata, którego nigdy nie chciała. – Nie, nie przejawiasz patologii, ale akrofobia jest patologią w tym znaczeniu, że twoja reakcja na dużą wysokość odbiega od normy. – Dlaczego musisz poprawiać każde moje słowo? – Julie wpatrywała się w jego koszulkę z napisem „OT, OT”. – Z nas dwojga to chyba nie ja odbiegam od normy. – Pociąg się zatrzymał. – To ciebie kręci przyjemność z prowadzenia kłótni. – Mówisz dokładnie jak Finn. Przerzucamy się pomysłami. Debatujemy. – Matt spuścił wzrok na swoje szorty. – I jak na razie jeszcze nie jest mi przyjemnie. – Nie bądź wredny. Umówmy się, że mamy remis i uszanujmy swoje odmienne zdania. Daj już spokój. Myślisz, że dostanę tu gdzieś coolattę*? Potrzebuję kofeiny, jeśli mam się wziąć w garść i znaleźć dziś mieszkanie. – Julie wyszła z pociągu, a Matt dreptał tuż za nią. – Pamiętaj, żeby zawsze korzystać z tych schodów. Na tej stacji też są strome ruchome schody. Matt i Julie wyszli na sam środek Harvard Square. Matt zaprowadził ją pod dzielnicową tablicę ogłoszeń, gdzie ludzie zostawiali informacje o wszystkim, od zespołów muzycznych i ogłoszeń o pracę po serie wykładów i niebiletowane wieczorki filmowe. Julie się tu podobało. W takiej zróżnicowanej społeczności każdy mógł się dobrze poczuć: uczniowie, profesorowie, rodzice z małymi dziećmi i zbuntowana młodzież, która uciekła z lekcji, tłoczyli się na ceglanych chodnikach. Ludzie siedzieli tłumnie na betonowych schodach, muzycy grali i śpiewali piosenki Jamesa Taylora, a po drugiej stronie ulicy lalkarz wykonywał skomplikowany taniec marionetką, przy głośnym akompaniamencie dziecięcego śmiechu. Nawet mężczyzna w sukience w kwiaty, który wykrzykiwał wulgarną wersję Deklaracji Niepodległości, wydawał się tu pasować. Panowała tu energia, która Julie wydała się fascynująca. – Może to? – Matt wskazał na ogłoszenie o dwupokojowym mieszkaniu. – Po pierwsze, nie stać mnie na nie. Po drugie, to chyba stare ogłoszenie. Wszystkie karteczki z numerami telefonu zostały oderwane. – Nigdy nie wiadomo. Może zgłosili się sami kiepscy kandydaci i wynajmujący obniżył cenę w nadziei, że znajdzie kogoś normalnego. Założę się, że ostatni kandydat był bogatym, ale szurniętym klaunem w średnim wieku, który próbował żonglować emocjami współlokatorów. Julie uniosła brew. – Albo niespełna rozumu kujonem z MIT, który chciał zagracić całe mieszkanie swoim

sprzętem elektronicznym, pozostawiając niewiele miejsca na niezbędne rzeczy takie jak meble. Matt popukał się w skroń. – No w końcu, główka pracuje. Znaleźli kilka ogłoszeń, które wyglądały obiecująco, więc Julie zapisała numery w telefonie. Matt musiał wracać do domu po samochód i odebrać Celeste ze szkoły, po drodze kupili więc ciepłe kanapki na wynos z knajpki na ulicy Mt. Auburn, po czym Julie zaczęła wypatrywać miejsca, gdzie mogłaby jak najszybciej dostać swoją upragnioną kawę. – Potrzebuję coolatty, Matt. Wiesz gdzie ją tu dostanę? Mogę niechcący odegrać scenę ze schodów ruchomych, jeśli szybko się nie napiję. – Julie potknęła się na brukowanym chodniku. – Widzisz? Już zaczynam słabnąć. – Tak. Już się robi. Matt poprowadził ją placem w cichszą boczną uliczkę, potem Mass Avenue i krótszą, jednokierunkową ulicą, od czasu do czasu zerkając na Julie. Julie szła za nim posłusznie, zastanawiając się, dlaczego minął trzy cukiernie Dunkin’ Donuts, nie wchodząc do żadnej z nich. Zatrzymała go, przechyliła głowę na bok i powiedziała: – Biedactwo. Nie wiesz, co to coolatta, prawda? Matt wydawał się trochę zawstydzony. – Nie, nie wiem. – Czekaj, muszę zaznaczyć ten moment. – Julie wyciągnęła z kieszeni telefon i uaktualniła status na Facebooku, który po chwili przeczytała Mattowi. Julie Seagle Odkryłam zatrważającą lukę w wiedzy pewnego mądrali. Zachwycające wieści uczczę coolattą.

Nie mogła się powstrzymać od szerokiego uśmiechu. Matt oparł dłonie na biodrach. – Boki zrywać. Nigdy nie mówiłem, że wszystko wiem. Jestem jedynie przekonany, że mam szeroką wiedzę na wiele tematów. – Najwyraźniej nie na te ważne. – Julie szła przed siebie. – A tak przy okazji, jest różnica pomiędzy przekonaniem a zarozumiałością. Patrz, na końcu tej ulicy jest Dunkin’ Donuts! Wiesz, ile musiałam do niego jechać w moim rodzinnym mieście? A ty masz tę cukiernię na każdej ulicy! To musi być najlepsze miasto na świecie. A powodem, dla którego nigdy nie słyszałeś o moim ulubionym napoju, jest to, że pewnie jesteś kawiarnianym sztywniakiem, który pije podwójne espresso bez cukru. – Jestem beznadziejnie przewidywalny, co? – Nie, po prostu jestem kawową wróżką. Masz to gorzkie podwójne espresso wypisane na twarzy. Ale dziś dołączysz do mas i napijesz się coolatty. Kilka minut później Julie z radością wdychała zapach swojego ulubionego mrożonego

kawowego napoju, kiedy oboje opuszczali plac. Matt nie wyglądał na zachwyconego i zrobił przesadnie obrzydzoną minę, kiedy upił pierwszy łyk. – Wielu ludzi to pije – poinformowała go Julie. – Nie ma powodu, żebyś tak się krzywił. – To pewnie dlatego nie wygrywam w rankingach popularności. W końcu udało ci się ustalić dlaczego. Nie podążam ślepo za popkulturową miłością do przesłodzonej pseudokawy i mikstur na bazie lodu. To prawdziwa ulga wiedzieć, dlaczego moje życie towarzyskie zmierza po równi pochyłej. – Albo chodzi o twoją koszulkę – mruknęła Julie. – Możemy iść do domu wzdłuż rzeki? – Julie ledwie widziała z ich miejsca błękit wody, a bardzo pragnęła wrócić do domu po malowniczej ścieżce biegnącej przez trawę. Matt odgarnął z twarzy kędzierzawe włosy. – Niestety nie mamy na to teraz czasu. Placem będzie szybciej, a muszę jechać po Celeste. – Jasne, nie ma problemu. – Julie upiła kolejny łyk. – Dziękuję, że mi dziś pomogłeś. Jestem pewna, że to nie należało do najprzyjemniejszych rzeczy, ale naprawę doceniam, że ze mną poszedłeś. To bardzo miło z twojej strony i przepraszam, jeśli byłam marudna. Nie spodziewałam się, że zacznę pierwszy rok studiów w takiej niepewności. Dla mnie wygrywasz wszystkie rankingi popularności – droczyła się. – Taa, jasne. Nie byłaś marudna. Byłaś wyrazista i zadziorna. Cenię obie te cechy. Biorąc pod uwagę, że twoje pierwsze dni w Bostonie odbiegają od tego, czego się spodziewałaś, uważam, że radzisz sobie świetnie. Nie ma za co dziękować. Przez kilka minut szli w ciszy i Julie zauważyła, że chociaż nie rozmawiali, nie czuła się ani trochę nieswojo. – Codziennie odbierasz Celeste ze szkoły? – Miała nadzieję, że nie odgryzie jej głowy za pytanie związane z siostrą. Pokiwał głową. – I siedzisz z nią po szkole aż do powrotu rodziców? – Tak. – Jak udaje ci się przy tym uczyć? Podejrzewam, że masz więcej pracy niż przeciętny student. Wzruszył ramionami. – Nic wielkiego nie robię. Siedzę do późna, co zresztą lubię. Czasem wracam wieczorami na uczelnię, jeśli potrzebuję skorzystać z laboratorium. Mnie to pasuje. – To dlatego nie mieszkasz w akademiku? Ani nie wynajmujesz mieszkania? – Byłoby dość niemądre wynajmować inne lokum, skoro rodzice mieszkają tak blisko uczelni.

– Chyba masz rację. Matt upił kolejny łyk kawy. Ha! Julie uśmiechnęła się do siebie, nie zwalniając kroku. Czyli jednak smakowała mu coolatta. Wszystkim smakowała. * Coolatta – mrożony napój kawowy z dużą ilością mleka, serwowany w sieci cukierni Dunkin’ Donuts (przyp. tłum.).

Rozdział 6 Julie nerwowo tupała nogą, odsłuchując wiadomości na automatycznej sekretarce. Właśnie wybrała ostatni numer z listy mieszkań do wynajęcia i miała nadzieję, że teraz jej się uda. Radosny, dziewczęcy głos powiedział „Cześć! Tu Sally (to ja!), Megan, Barb i nasza najnowsza współlokatorka, Chelsea! Zostaw wiadomość i jeśli nie będziemy zbyt zajęte dobrą zabawą, oddzwonimy!”. Julie warknęła i odłożyła słuchawkę. Nie wiedziała, czy jest zazdrosna o tę czwartą współlokatorkę, czy nie. Ta Sally przypominała trochę radosne, lecz puste towarzystwo, które Julie zostawiła w domu. Z drugiej strony było wiele zalet mieszkania z grupą studentek: wspólnie zamawiałyby pizzę, czesały się nawzajem i oglądały tandetne reality show. Julie zostawiła mamie nieszczerze optymistyczną wiadomość na poczcie głosowej, w której zapewniła, że ma kilka poważnych opcji w związku z mieszkaniem i do weekendu najprawdopodobniej przeniesie się do własnego lokum. Przecież to się mogło zdarzyć, prawda? Tylko że coraz bardziej oczywiste stawało się to, że ona i jej mama były bardzo naiwne w kwestii wynajmu mieszkania w Bostonie. Julie zaklęła po cichu. Była o krok bliżej wykonania telefonu do ojca z prośbą o pieniądze. Był środowy wieczór, więc miała kilka dni na dopracowanie swojego niewinnego kłamstewka. Jutro na uczelni miał się odbyć dzień organizacyjny i Julie postanowiła pytać o mieszkania każdą poznaną osobę. Włączyła komputer i sprawdziła strony z ogłoszeniami, które oznaczyła wcześniej. Nie pojawiało się nic nowego. I choć jej pierwsze dni w Bostonie były dość niespokojne, nie mogła narzekać. Przynajmniej mieszkała teraz w przyjemnym miejscu, nawet jeśli tymczasowo. Czuła się swobodnie w pokoju Finna i w jakiś sposób Julie wydało się całkiem naturalne, że w nim przebywa. Wszystko się jakoś ułoży. A na dodatek mogła się wiele nauczyć, tylko jedząc obiad z Watkinsami. Dziś zaserwowano dania z restauracji indyjskiej wraz z dyskusją o religijnej różnorodności panującej w Indiach, aranżowanych małżeństwach i skandalu w kwestii sprzedaży głosów w 2008 roku. Nie żeby Julie miała w tym temacie wiele do powiedzenia, bo jej wiedza co do kultury i polityki Indii była żenująco ograniczona, ale podobała jej się gorąca dyskusja. Erin wielokrotnie uderzyła dłonią w stół, kiedy wygłaszała jakiś wniosek, Roger w zamyśleniu przechylał głowę na bok i łagodnym tonem wypowiadał komentarze, w których solidaryzował się z Hindusami, a Matt przywołał kilka wydarzeń historycznych, podając rok i dokładną datę. Chociaż podczas posiłku głównie się przysłuchiwała, Julie uznała cała rozmowę za bardzo przyjemną. Miała nadzieję, że tak właśnie będą wyglądać jej zajęcia: dynamiczny, skłaniający do

przemyśleń dialog, mnóstwo nowych informacji i wszystko, co jest przeciwieństwem nudnych, rutynowych lekcji z liceum. Choć pewnie na uczelnianych zajęciach nie będzie mieć „płaskich” kolegów. Celeste spała teraz z Płaskim Finnem ustawionym przy wezgłowiu łózka, Erin i Roger wrócili do pracy, a Matthew siedział w swoim pokoju. Został wybrany spośród wielu kandydatów na asystenta badawczego jednego ze swoich profesorów, więc dziś wieczorem zgłębiał „efektywne strategie dekompozycji problemów dotyczących nielinearnych metod optymalizacji niewypukłych mieszanych liczb całkowitych”. Cokolwiek to oznaczało. Zgodnie z tym, co mówił Matt, jego praca miała się wiązać z kodowaniem i testowaniem nowego algorytmu, a potem przeprowadzaniem eksperymentów liczbowych co do wyników tegoż błyskotliwego algorytmu. Najwyraźniej dla Matta nie istniało nic bardziej ekscytującego. Może miał jakieś miłe typowe hobby, o którym nie wiedziała? Julie dostała maila o tym, że zarówno Matt, jak i Finn przyjęli jej zaproszenia. I jeszcze że Finn skomentował jej status o kobietach, Finnie i śpiewie. „Najlepszy. Status. W. Historii.”, napisał. Czyli miał pewne poczucie humoru. Choć Julie zastanawiała się, czy w ogóle wie, kim ona jest. Czy ktokolwiek z jego rodziny dał mu znać, że jest gościem w ich domu? Wysłała mu krótką wiadomość prywatną: Drogi Finnie, wiem, jak to wygląda, ale nie jestem jakąś wariatką, która na Facebooku wysyła zaproszenia nieznajomym i wplata ich imiona w statusy. A przynajmniej nie zazwyczaj. Nasze matki znają się ze studiów, a ja jestem w Bostonie i za kilka dni zaczynam naukę na Whitney. Moje plany mieszkaniowe się posypały i Twoi rodzice byli na tyle mili, żeby pozwolić mi zatrzymać się w Twoim pokoju, dopóki czegoś nie wymyślę. Nie wiem, czy ktoś Ci o mnie mówił… Powinnam wiedzieć o jakiś pułapkach? Nie chciałabym, żeby Płaski Finn miał wypadek, gdyby wpadł pogadać. Julie

Julie weszła na profil Finna. Miał kilka opublikowanych albumów i przejrzała setki jego zdjęć zrobionych w malowniczych miejscach: na tle łańcucha górskiego, brodzącego przez rzekę, wśród tropikalnych liści, okutanego w strój narciarski pośród śnieżnej wichury i w kajaku na spokojnym jeziorze. Były też zdjęcia z wolontariatu: jak rozładowuje pudła z naczepy rozklekotanej ciężarówki, pozuje z grupą dzieci w klasie bez ścian, zbudowanej z pali, i balansującego na drabinie, kiedy wbija gwoździe w belkę budowanego domu. Jej ulubione przedstawiało opalonego Finna, który wyłania się z oceanu z deską surfingową i ma na sobie tylko szorty kąpielowe. Nie mogła nic na to poradzić. Finn był boski w każdym calu i wszyscy pewnie ślinili się na jego widok. Muskularny i smukły, idealne włosy, uroczy uśmiech… Usłyszała dźwięk nowej wiadomości. Od Finna. Cześć, Julie, szczerze mówiąc, jestem nieco zawiedziony, że nie jesteś jakąś psychofanką. Od dawna próbuję jakąś zwabić i miałem nadzieję, że w końcu mi się udało. No trudno. Będę próbował dalej. Mam nadzieję, że potwory spod łóżka dają ci spać. (Lubią nocne imprezy przy beczce piwa i głośną muzykę doo wop). Jeśli będą sprawiać problemy, sugeruję zaśpiewanie im czegokolwiek z lat 2000–2006. Źle im się kojarzą, bo w tym okresie nastąpił kryzys ekonomiczny i musiały

ograniczyć imprezy. Może odrobina Green Day (potwory nie reagują najlepiej na hymny pop-rockowe)? Kiedyś działał John Mayer, ale po tym, jak powiedział coś o szukaniu „drzewa Jozuego wśród wagin”, nie mogły przestać się śmiać. I to głośno. Jeśli wszystko inne zawiedzie, w szafie trzymam kij baseballowy. Nie bój się go użyć. Czyli Płaski Finn zbytnio cię nie przestraszył? Spoko z niego gość. Ale miej na niego oko. Od czasu do czasu pożycza samochód i nie odkupuje benzyny. Finn

Julie roześmiała się i odpisała: Finn, dzięki za ostrzeżenie. Miałam przeczucie, że PF jest diabłem podszyty. Ma to wymalowane na twarzy. Może dlatego, że nie nawiązuje z nikim kontaktu wzrokowego. Dziękuję za porady. Potwory z Ohio da się wyplenić tylko powtórkami serialu Jim wie lepiej, ale nigdy nie potrafiłam się do tego zmusić. Julie

Kliknęła w stronę główną. Zarówno Matt, jak i Finn mieli nowe statusy. Dobry Boże. To byli dopiero dziwni bracia. Matthew Watkins Wolę Facebooka od rozmów z prawdziwymi ludźmi, bo tu nie muszę czekać, aż ktoś skończy mówić, żeby powiedzieć coś bezmyślnego i niezwiązanego z tematem. Finn Jest Bogiem Mówi się, że pieką cię uszy, jeśli ktoś cię obgaduje. Czy to prawda? Bo zastanawiam się, co to znaczy, kiedy piecze cię inna część ciała.

Ona też umiała zgrywać dziwadło. Julie Seagle Pewne słowo w moim statusie nie ma właściwie żadnego fluga.

Sprawdziła gmaila. W końcu dostała wiadomość od ojca. Droga Julie: co powiesz na wyjazd do Kalifornii podczas przerwy świątecznej? Trzytygodniowa podróż po wybrzeżu. Wyślij mojej sekretarce terminy. Spędzimy też razem Święta. Matka powiedziała, że jakoś to zniesie, więc liczę, że się zgodzisz. tata

Julie jeszcze raz przeczytała wiadomość. To byłoby więcej czasu, niż spędziła z nim łącznie od dzieciństwa. I co z jej mamą? Będzie jej przykro, że Julie nie przyjedzie do domu na święta, choć pewnie rozmawiała już o tym z byłym mężem i zgodziła się. Oczywiście, że Kate rozumiała, że takiej okazji nie można przepuścić. Taka była matka. Julie odpisała tacie. Cześć, tatusiu! Cieszę się, że piszesz. Tak! Wycieczka brzmi cudownie. Tak się cieszę, że się zobaczymy. Zadzwoń ze szczegółami. Kocham Cię. Julie.

Wysłała ojcu swój numer na wypadek, gdyby go sobie wcześniej nie zapisał, oraz numer domowy Watkinsów. Julie zamknęła komputer i wybrała ubrania na jutrzejszy dzień. Dzień organizacyjny zaczynał się kawą i bajglami o ósmej trzydzieści i miał się skończyć o czternastej piętnaście. Do dużej torby spakowała notes, długopis, mapę uczelni i wskazówki dojazdu, które dał jej Matt. Podczas gdy próbowała zmieścić wszystko w środku, na podłogę wypadła jakaś kartka. Julie podniosła ją i roześmiała się. Matt dołożył jej mapę metra w Bostonie i narysował wielkie czaszki i skrzyżowane kości w miejscach, gdzie znajdują się ruchome schody. Obok legendy dodał opis: „Wielkie niebezpieczeństwo czyha. Bądź w stanie najwyższej gotowości”. Julie się zaśmiała. Pomyślała też, że nie ma chyba prawa oceniać Płaskiego Finna, skoro sama

nie potrafi przejechać się schodami, nie przechodząc przy tym całkowitego załamania. Choć oczywiście woli mdleć publicznie, niż nosić ze sobą postać z kartonu. Wyłączyła lampkę, położyła się do łóżka, przykryła kołdrą i łatwością zasnęła. Na kilka godzin. W Ohio zwykle budził ją odgłos pociągu o drugiej piętnaście. Nawet po drugiej stronie miasta Julie słyszała sygnał pociągu i rytmiczny stukot wagonów. Minęły miesiące, zanim zmienił się rozkład, a ona przyzwyczaiła się do odgłosów i była w stanie je przespać. Pamiętała, kiedy zaczęły się jej problemy, bo zbiegło się to z czasem, gdy jej ojciec wyprowadził się z domu. Teraz tęskniła za tym odgłosem i to cisza ją obudziła. Julie włączyła boczną lampkę i wzięła książkę z nocnego stolika. Zwykle czytała, aż oczy same zaczynały się jej kleić i pójście spać było nieuniknione. Tej nocy była jednak w pełni przytomna i nie mogła się skupić. Miało to mniej do czynienia z rozpoczęciem szkoły, a więcej ze zniecierpliwieniem, by już rozpocząć dzień. Odłożyła książkę i wzięła do ręki zdjęcie, które stało przy łóżku. Uśmiechnęła się, widząc młodszego Finna, który biegnie przez ogród, niosąc na plecach małą Celeste. Siostra zasłania mu oczy dłońmi, a głowę ma odchyloną do tyłu i śmieje się w głos. Julie pomyślała, że wygląda tam na jakieś pięć lat i jest równie piękna jak teraz. Julie wyłączyła światło i spędziła trzydzieści minut, przewracając się z boku na bok. Musiała wyłączyć mózg i zasnąć, ale tyle myśli kłębiło się jej w głowie: uczelnia, szukanie mieszkania i wspaniała Celeste ze swoim kartonowym bratem, geekowate koszulki Matta, jej żałosne prawie-omdlenie na ruchomych schodach, krewetki Rogera, zdecydowane zdanie Erin na niemal każdy temat… Przykryła głowę poduszką i próbowała wyobrazić sobie coś spokojnego. Potem usiłowała zasnąć z nudów, myśląc o rzeczach takich jak jogurt i konstrukcja pedału gazu. Nie działało. To pewnie przez te przeklęte potwory pod łóżkiem. Julie przekręciła się na plecy, zastanawiając się, jak oczyścić myśli. Nic nie przychodziło jej do głowy. To było głupie, ale nie miała nic do stracenia. Zaczęła cicho śpiewać, Boże, jakie to idiotyczne. Przynajmniej Green Day był głupim pomysłem Finna, nie jej. Julie przejechała włosy dłońmi i wzięła głęboki wdech. Kto był, do cholery, w stanie zasnąć przy Green Dayu? Julie przez chwilę nuciła, potem zaśpiewała. Wystarczyła jedna zwrotka, aby ukołysać potwory spod łóżka. Gdy odpływała w sen, pomyślała, że będzie musiała podziękować Finnowi.

Rozdział 7 Julie skrzyżowała nogi i próbowała znaleźć wygodną pozycję na swoim miejscu w auli. Bez skutku. Te krzesła bez wątpienia zostały zaprojektowane tak, aby potęgować fizyczny dyskomfort studentów i powstrzymywać ich od zasypiania w trakcie wykładów. Efektywne, jeśli nie okrutne. Przetrwała dość nudne śniadanie, podczas którego studenci niezręcznie stali w ciszy, kiwając głowami i uśmiechając się do siebie, czekając, aż zacznie się dzień organizacyjny. Ten wykład otwierający musiał być lepszy. Krzesła były zwrócone w stronę mównicy, na której kilka osób z trudem próbowało uruchomić uczelniany film instruktażowy. – Przepraszam – powiedziała Julie do dziewczyny siedzącej obok, kiedy przypadkiem szturchnęła ją łokciem, próbując wyciągnąć notes z torebki. – Nic się nie stało. Siedzimy na tych krzesłach ściśnięci jak sardynki, co? – Dziewczyna uśmiechnęła się do Julie. – Jestem Dana. Nikogo tu nie znam, więc mam nadzieję, że jesteś normalna i będziesz dla mnie miła. W przeciwieństwie do faceta, który dziś rano w metrze posuwał moją nogę. Choć zdawał się myśleć, że jest bardzo miły. – Jestem Julie, pochodzę z Ohio i obiecuję, że nie zacznę posuwać twojej nogi. – Dzięki Bogu! – odparła Dana spoglądając w górę i składając razem ręce. – Trzymam cię za słowo. Chłopak po lewej stronie Julie nachylił się do Dany. – Ale ja nie mogę w tej kwestii niczego obiecać. Nie potrafię nad tym zapanować. Przepraszam. Julie się roześmiała. – Skoro ją ostrzegłeś, to może ci odpuści. Wyciągnął rękę na przywitanie. – Na imię mi Jamie. Jestem z zachodniej części Bostonu. Dokładnie z Milford. Julie i Dana uścisnęły jego dłoń. Czarne jak smoła włosy Dany były przycięte w idealnego boba i ledwie się poruszyły, kiedy skinęła głową do Jamiego. – No, milfordczyku, wyglądasz lepiej niż dzisiejszy zboczeniec z metra, więc może nawet pozwolę ci się zabawić z moją nogą. Za małą opłatą. – Zapamiętam sobie – powiedział Jamie, uśmiechając się szeroko, z dołeczkami. Wyglądał tak, jakby pięć minut temu wstał z łóżka. – W którym mieszkacie akademiku? Ja jestem w Thompson. – Ja wynajmuję mieszkanie poza kampusem – powiedziała Dana. – A ty, Julie? – Właściwie to nigdzie. To znaczy oczywiście gdzieś mieszkam. Zatrzymałam się u przyjaciół rodziny, dopóki czegoś nie znajdę. Słyszeliście może o czymś?

– Fuj – stęknął Jamie. – Przyjaciele rodziny? Brzmi okropnie. Julie pokręciła głową. – Nie, nie jest tak źle. Są bardzo mili. – Mogę popytać tu i ówdzie – zaoferowała Dana. – Akademiki są wypakowane po sufit, to na pewno. – Tak, rynek mieszkań w okolicy jest do bani. Ale rozejrzę się po ogłoszeniach w miasteczku studenckim. Sprawdzę, czy ktoś nie szuka współlokatora – dołączył się Jamie. – Byłoby świetnie, dzięki. – Julie podała Jamiemu i Danie swój numer i zapisała sobie ich kontakty. – Patrzcie. Odpalili wideo. – Spojrzała na plan dnia. Trzydziestominutowy wirtualny spacer po kampusie, a po nim wykład kierowniczki biblioteki o korzystaniu z katalogu. Bomba. Jamie jeszcze bardziej obniżył się na krześle. – Obudźcie mnie, jak będzie po wszystkim. Dana nachyliła się do niego. – Zacznę posuwać twoją nogę na znak, że tortury się skończyły. Jamie zamknął oczy i uśmiechnął się. – Fajnie. Dzień organizacyjny niczym nie zaskoczył Julie: był nudny, monotonny, pełen przemów zachwalających osiągnięcia profesorów i obietnic fascynujących zajęć. Zostali podzieleni na mniejsze grupki i oprowadzeni po uczelni, tym razem bez materiałów wideo, co było całkiem przyjemne. Julie z całych sił starała się zapamiętać, gdzie znajdują się budynki wydziałów, żeby nie musiała chodzić po kampusie z żenującą mapą przed nosem. Równie dobrze można by nosić transparent z napisem „ŚWIEŻAK”. Po wszystkim Julie pojechała metrem na Harvard Square i przespacerowała się brzegiem rzeki Charles do domu Watkinsów. Tak jak powiedział Matt, ta trasa zajmowała więcej czasu, ale sceneria była tego warta. To będzie świetne miejsce do nauki. Julie będzie mogła zabrać koc i usiąść na trawie, wziąć sobie jakąś przekąskę, zagłębić się w książce. Choć kto mógł przewidzieć, czy ostatecznie zamieszka gdzieś w okolicy? Otworzyła sobie drzwi kluczem, który dał jej Matt. Zamek okazał się oporny i trochę minęło, zanim Julie sobie z nim poradziła. Poszła do kuchni po coś do picia. Lodówka była po brzegi wyładowana pudełkami z resztkami jedzenia na wynos, których – jak podejrzewała Julie – nikt nie dojadał. Zadzwonił jej telefon i Julie zaczęła szukać go w torebce. Nie rozpoznała numeru, który się wyświetlił. – Halo? – Julie? Cześć, tu Matthew. Jak było na uczelni? – Bardzo stymulująco. Gdzie jesteś? Skąd masz mój numer? Nie powinieneś niedługo

jechać po Celeste? – Właśnie w tej kwestii dzwonię. Czy jest jakaś szansa, żebyś to ty ją odebrała? Naprawdę przepraszam. Jeden z moich profesorów nalega, żebyśmy spotkali się w sprawie badania, w którym będę mu asystował. Pewnie mógłbym to przełożyć, ale wyglądałoby to lepiej, gdybym tego nie robił. Julie wyciągnęła opakowanie tajskiego jedzenia z przedwczoraj i butelkę wody gazowanej. – Jasne. Czy to daleko stąd? – Tylko kilka minut. To spotkanie jest ważne, inaczej bym nie prosił. Możesz wziąć samochód. Kluczyki wiszą na ścianie obok telefonu. Powinny tam też być jakieś kartki. Podyktuję ci adres i wskazówki dojazdu. To łatwe. Obiecuję. – Jesteś pewien, że rodzice nie będą mieli nic przeciwko, jeśli wezmę samochód? – Ani trochę. I tak rzadko z niego korzystają. Julie przyjrzała się dużej, białej tablicy organizacyjnej, która wyglądała jak własność kogoś z nerwicą natręctw. Wieszaki i małe pojemniki zawierały wszystko od długopisów i pinezek po wizytówki i wyświechtane ulotki z menu knajpek z jedzeniem na wynos. Znalazła kluczyki, wzięła karteczkę samoprzylepną oraz długopis. – Okej, mów. Matt wyjaśnił jej, jak dojechać do szkoły. – Jeśli wyjedziesz w ciągu dziesięciu minut, zdążysz bez problemu. Przejedź przez podjazd pod szkołą, Celeste będzie tam na ciebie czekać. – Zamilkł. – Jest jeszcze jedno. – Mam wziąć Płaskiego Finna? – domyśliła się. Matt przez chwilę nic nie mówił. – Tak. Tylne siedzenie jest opuszczone, jest tam też koc, żeby to zakryć. – To znaczy GO. – Co? – Mam GO przykryć. Okaż szacunek. Jak by ci się podobało, gdyby Płaski Finn mówił o tobie „to”? – Gdyby Płaski Finn w ogóle coś do mnie powiedział, nabrałbym do niego szacunku. Ale jak na razie nijak mnie nie nazywa. Moim zdaniem to trochę niegrzeczne. – Porozmawiam z nim o tym. Może trochę go zmiękczę. – Świetnie – powiedział Matt. – Dzięki, że odbierzesz Celeste. Myślę, że nie będzie jej przeszkadzać, że przyjedziesz zamiast mnie. Wydaje się, że cię lubi. Powiedz jej, że zadzwonię do niej po spotkaniu. – Nic jej nie będzie. – Ma swoje ścisłe zasady. Zmiany w jej harmonogramie i niespodziewani ludzie… – Nic jej nie będzie – powtórzyła Julie. – Obiecuję.

– Nie możesz niczego obiecać… – Do widzenia, Matthew. Baw się dobrze na swoim zebraniu. – Julie się rozłączyła, zanim mógł zaprotestować. Na miłość boską, była przecież w stanie odebrać kogoś ze szkoły – z tekturowym chłopakiem na tylnym siedzeniu czy bez. Pobiegła na górę, przebrała się w przewiewną bawełnianą sukienkę i spięła włosy. Szybko poprawiła makijaż, który zaczął się rozpływać od upału, i wyszła po Celeste. Zatrzymała się na schodach prowadzących do domu i zawróciła. Płaski Finn stał w wyczekującej pozie w salonie. Julie podeszła do kartonowej postaci. Boże, to dopiero było porąbane. – Chodź, stary. Jedziemy po twoją kumpelę. Zwykle ludziom nie wolno jeździć w bagażniku, więc nie wychylaj się, a może nikt nas nie aresztuje. Podniosła kartonowego chłopaka i zatknęła go sobie pod pachą. Otworzenie drzwi bez rozwalenia Płaskiego Finna okazało się wyzwaniem i musiała postawić go na ganku, kiedy zamykała dom. Uchyliła bagażnik, wsadziła Płaskiego Finna do samochodu i przykryła go wielkim niebieskim kocem, przygotowanym, by ukryć sekret Celeste. W starym volvo było nieznośnie gorąco i Julie zaczęła się zastanawiać, jak rodzina, która bez wątpienia miała pieniądze, mogła nie dbać o utrzymanie samochodu w dobrym stanie. Zgoda, to było volvo i pewnie i tak będzie działać. Mieli też tylko jeden samochód, co wydawało się dziwne, bo dwie zawodowo czynne osoby i student z pewnością skorzystaliby z posiadania dwóch. Najwyraźniej ci bogaci ludzie nie zachowywali się typowo. Julie z zadowoleniem zauważyła, że Płaski Finn nie zostawił pustego baku. – Dzięki, PF, doceniam, że pomyślałeś. Julie bez problemu znalazła szkołę Celeste. Wjechała na półokrągły podjazd i przystanęła za lexusem sedanem. Uczniowie właśnie zaczynali wychodzić; Julie lustrowała grupkę dziewczynek, wypatrując Celeste. Uczniowie gimnazjum kręcili się przed szkołą w łatwych do zidentyfikowania społecznych klikach i Julie przypomniała sobie dokładnie, jak to było mieć trzynaście lat. To dziwny wiek, kiedy lawirujesz pomiędzy rozpaczliwą chęcią bycia już dorosłym a uczuciem, że nadal jest się jak małe dziecko. Męczysz się z tym, jak się ubierać, jak rysować kreski eyelinerem dokładnie jak w teledysku, z tym, którzy piosenkarze są fajni, a którzy do bani, co zrobić, żeby chłopcy cię lubili, i jak się zachowywać, jeśli tak będzie. O rany. Dobrze, że Julie miała to już za sobą. Jakaś dziewczynka w krótkiej spódniczce i z kucykiem odsunęła się, a Julie zauważyła za nią Celeste. Opuściła głowę na kierownicę i kilka razy lekko o nią uderzyła. Czemu Celeste była ubrana w pastelową koszulę w kratę i jasnoniebieskie spodnie z zakładkami? Julie podniosła głowę i westchnęła, czując nagłe pragnienie, by wyskoczyć z samochodu i zerwać głupawy plecak z ramion dziewczynki. To dziecko wyróżniało się z grupy w bardzo niedobry

sposób. Czy to się komuś podobało, czy nie, innym dzieciom zależało na tym, jak wyglądają, a Celeste wyglądała… źle. Pięknie pod ohydnymi ubraniami i potarganymi włosami, ale nadal źle. Najgorsze było jednak to, że Celeste stała sama i w dość oczywisty sposób była niewidzialna dla swoich rówieśników. Julie wzdrygnęła się, kiedy jakiś chłopak minął Celeste, nie zauważając albo nie przejmując się faktem, że potrącił ją za łokieć, idąc ku grupce chłopców w modnych koszulkach. Julie uderzyła w klakson i zamachała, w końcu zwracając na siebie uwagę Celeste. Dziewczynka rozejrzała się, aż w końcu podeszła do volvo. Zatrzymała się przy drzwiach od strony pasażera, oczy szeroko otwarte, mina bez wyrazu. – Cześć, mała, wskakuj – powiedziała do niej Julie serdecznie. Celeste stała nieruchomo, czekając chwilę, zanim się odezwała. – Dlaczego tu jesteś? – W jej głosie było drżenie, którego nie dało się nie zauważyć. – Matt poprosił mnie, żebym dziś po ciebie przyjechała. Bardzo przeprasza. Miał coś ważnego do zrobienia w szkole. Celeste? Wszystko jest w porządku. Jest ze mną Płaski Finn. Pomógł mi tu przyjechać, bo wskazówki, które dał mi Matt, były do niczego. Celeste otworzyła drzwi i usiadła na fotelu. – Aha. Nic się nie dzieje. – Odwróciła się do Julie. – Naprawdę, nic się nie dzieje. – Świetnie. – Julie wyjechała na ulicę. – To co będziemy robić? – Jak to „robić”? Po szkole jedziemy do domu. – Zróbmy coś. Nie daj się prosić. – Na przykład co? – Nie wiem. – Julie podkręciła radio i uderzała palcami o kierownicę. – Nie wiem nawet, na jakiej teraz jestem ulicy. Może się zgubię i kolejne kilka godzin spędzę, próbując znaleźć drogę do domu. Posłuchamy sobie starej dobrej Kelly Clarkson i będziemy śpiewać, aż ochrypniemy. – To nie jest dobry plan. – Celeste odwróciła się, by zerknąć na tył samochodu. Wzięła głęboki wdech i powoli pozwoliła powietrzu ujść przez usta. – Zawsze po prostu wracam do domu. Julie skręciła w lewo i kilka minut jechała ulicą. – Aha! – Zaparkowała przed supermarketem. – Ugotujmy dziś obiad. Chcę podziękować twoim rodzicom za to, że pozwolili mi się u was zatrzymać. Lubicie włoską kuchnię? Robię niezłe manicotti. – Cóż – Celeste zastanowiła się przez chwilę. – To pewnie do przyjęcia. – Do przyjęcia? Będzie lepiej niż do przyjęcia. Sos pomidorowy domowej roboty ze świeżą bazylią? Farsz z ricotty i szpinaku? I mój własny sekretny dodatek: biały serowy sos, którym

skrapiam górę. A przy obiedzie będziemy mogli rozmawiać o architekturze włoskiego gotyku i starożytnym Rzymie. Wiem, że lubicie wieczory z motywem przewodnim. – Albo o włoskim renesansie. Tata lubi włoski renesans. – Załatwione. – Julie zaparkowała samochód i zaczęła wysiadać. Ale Celeste ani drgnęła. – Celeste? Idziesz? – Ja? Nie. Najlepiej będzie, jeśli zaczekam w samochodzie. Zwykle tak właśnie robię. – Nie wchodzisz do sklepów? – Nie, nie wchodzę. – Nigdy? – Nigdy. To było nie do uwierzenia. Julie zacisnęła mocniej kluczyki, aż boleśnie wbiły się jej w dłoń. Ktoś musiał coś na to poradzić. Poszła na tył samochodu i otworzyła bagażnik. – No to szkoda, bo PF i ja chcieliśmy, żebyś pomogła nam wybrać najlepsze pomidory. – Zrzuciła koc z Płaskiego Finna i wyciągnęła go. – Więc później nie narzekaj na kiepską jakość produktów. – Zatrzasnęła bagażnik, wyciągnęła koszyk z szeregu, który stał koło auta, i wsadziła wyciętego z tektury brata do środka, ustawiając go tak, że całą górną częścią ciała wystawał na zewnątrz. Celeste wyskoczyła z samochodu. – Co ty robisz? – Zakupy. A ty co robisz? – Powoli dostaję ataku paniki, którego wolałabym uniknąć. – Aha, i co jeszcze? Celeste ściągnęła usta, ukrywając uśmiech. – Zakupy. – Dobrze. No to chodźmy. – Nie mów na niego PF. Nie przepada za skrótami. – Powiedz mu, żeby nie nazywał mnie JS, a jakoś się dogadamy.

Rozdział 8 Matt położył swoją torbę na stołku i siadł przy kuchennym blacie. Spojrzał na swój talerz. – Co to? – Gastronomiczna interpretacja Kotki na gorącym blaszanym dachu. – Julie oparła dłonie na biodrach. – Nie widzisz? To przedstawienie poszukiwania seksualnej tożsamości poprzez dwa falliczne kształty. Matt spojrzał na nią. – O czym ty bredzisz? – Nie, o czym ty bredzisz? To manicotti, wariacie. A jak ci się zdaje? – To wiem. Odnosiłem się do zauważalnej nieobecności opakowań z jedzeniem na wynos. Ugotowałaś obiad? – Razem z Celeste. – I świetnie się obie spisały. – Erin płynnym krokiem weszła do kuchni i postawiła swój kieliszek na blacie. – Jeszcze raz dziękuję, Julie. Było pyszne. Nie pamiętam, kiedy ostatnio gotowaliśmy w domu. Aż dziw, że kuchenka nadal działa. – Zwróciła się do Matta: – Późno wróciłeś. Jak tam uczelnia? Spotkanie dobrze poszło? Matt pokiwał głową, wycierając usta serwetką. Połowa jego porcji zdążyła już zniknąć. – Bardzo dobrze. Przepraszam, że wróciłem tak późno. A jeszcze bardziej jest mi przykro, że podwoiłem sobie ilość roboty, godząc się być asystentem badawczym. – Profesora Saundersa, zgadza się? Ma doskonałą reputację, więc to dla ciebie ogromna szansa. – Erin upiła wina. – Słyszałam, że jest bardzo wymagający, Matthew, więc będziesz musiał wykazać się dużą sumiennością. – Zdaję sobie z tego sprawę. Właściwie to… – powiedział Matt, wstając. – Powinienem już iść na górę i zabrać się do pracy. Dokończę tam jeść. Dzięki, Julie. – Wziął swój talerz i zaczął wychodzić. – Julie? – Zatrzymał się w drzwiach. – Tak? – Czyli wszystko poszło dziś dobrze? – Oczywiście. Mówiłam ci to przez telefon. Za pierwszym i drugim razem. – Okej. Jeszcze raz wielkie dzięki. Julie wytarła blat i podeszła do zlewu, żeby zabrać się do mycia garnków, które nie zmieściły się do zmywarki. Erin wzięła kuchenną ściereczkę i stanęła obok niej. – Julie, powiedz, jak się miewa twoja mama. Pomijając ostatnią rozmowę, minęły lata, odkąd słyszałam jej głos. Dobrze się miewa? Julie skinęła głową.

– Tak, nadal pracuje w firmie kserograficznej dziadków jako kierownik biura. Chyba ją lubi. – Opłukała rondel i podała go Erin. – Nadal dla nich pracuje? – odparła Erin z zaskoczeniem. – Podziwiam ją, bo ja nigdy nie mogłabym pracować dla swojej rodziny. Kate jest lepszym człowiekiem niż ja. – Erin? To może zabrzmieć dziwnie, ale ty i moja mama wydajecie się bardzo różne. Trudno mi sobie wyobrazić, że się przyjaźniłyście. – Tak naprawdę Julie wydało się całkiem niemożliwe, żeby jej matka i Erin spotykały się pomiędzy zajęciami i imprezami w akademikach, żeby wymienić poglądy na temat polityki gospodarczej. – Przyjaźniłyśmy się. Mieszkałyśmy razem przez trzy z czterech lat studiów. Może teraz się różnimy, ale na studiach byłyśmy bardziej do siebie podobne. Twoja matka była doskonałą studentką i nauka przychodziła jej z łatwością. Wiedziałaś o tym? Jest bardzo bystra. Ale po ukończeniu studiów wybrałyśmy różne drogi. Twoi rodzice byli już wtedy parą i pobrali się rok po rozdaniu dyplomów. Ja za to przepracowałam kilka lat, po czym poszłam na studia prawnicze. Kariera chyba bardziej się dla mnie liczyła niż dla twojej mamy. Kate obrała drogę, która bardziej jej odpowiadała. Oczywiście nie ma w tym nic złego. Cieszę się, że jest szczęśliwa. – Myślisz, że chciała pójść na studia prawnicze tak jak ty? – Możliwe. Z pewnością miała do tego głowę. Ale nie tego pragnęła. Kate nie interesowały kolejne studia albo bardziej znacząca kariera. Chciała twojego ojca i życia, które miała. – Erin zamilkła. – Aż do… przepraszam, zagalopowałam się. – Nie szkodzi. Rozwód to rozwód. To się zdarza. – Rozeszli się, kiedy miałaś cztery albo pięć lat, prawda? Julie pokiwała głową. – Często go widujesz? – Raz lub dwa razy w roku. Po rozwodzie jego kariera naprawdę nabrała rozpędu i nie był w stanie widywać mnie tak często, jak by chciał. Jest bardzo zajęty. Czasami przyjeżdża do miasta w interesach, więc jemy wtedy razem obiad. Jego praca ma taki charakter. Rozumiem to. – Nadal współpracuje z siecią tych ekskluzywnych hoteli? Julie pokiwała głową. – Tak. Jest wiceprezesem regionu Zachodniego Wybrzeża. I w przerwie świątecznej zabiera mnie do Kalifornii. Moje pierwsze święta bez śniegu. – To wspaniale – powiedziała Erin. – Cieszę się, że spędzisz z nim trochę czasu. – Tak. Na pewno będzie super – odparła Julie. Zakręciła wodę. – Cieszę się, że mama do ciebie zadzwoniła. – Ja też się cieszę, że Kate o tym pomyślała.

– Mam nadzieję, że wiesz, że staram się, jak mogę, by znaleźć mieszkanie. Nie chcę, żebyś myślała, że już nigdy się nie wyniosę. – A właściwie czemu miałabyś to robić? – To znaczy? Erin wzruszyła ramionami i ponownie napełniła sobie kieliszek. – Czemu miałabyś u nas nie zostać? Darmowy wikt i opierunek. To dobra propozycja, nie sądzisz? Nie musiałabyś się martwić o czynsz, rachunki i inne błahostki, kiedy powinnaś się koncentrować na nauce. – Nie mogłabym siedzieć wam na głowie przez cały rok. To nie byłoby w porządku. – Jeśli będziesz mieć zajęcia rano, to popołudniami mogłabyś się opiekować Celeste. Co ty na to? Ona lubi twoje towarzystwo. Zauważyłam, że jej włosy wyglądały dziś inaczej. Uczesałaś je jakoś? –A, tak – powiedziała Julie rozkojarzonym tonem. – Zaplotłam je we francuski warkocz. Chyba jej się spodobał. Czyli mówisz poważnie? Naprawdę nie przeszkadzałoby ci, gdybym tu została? – Absolutnie nie. W czym problem? Choć rozumiem, że może wolałabyś mieszkać z koleżankami i doświadczać typowego studenckiego życia. Jesteś dorosła, więc możesz ustalić nam jakiś harmonogram. Nie mam zamiaru kontrolować każdego twojego ruchu. To dla mnie jasne, że mądra i odpowiedzialna z ciebie dziewczyna. Julie zastanowiła się przez krótką chwilę. Czemu nie? Zaoszczędziłaby mamie mnóstwo wydatków, a gdyby w ciągu kilku miesięcy znalazła jakieś mieszkanie w dobrej cenie, to zawsze mogłaby się wtedy wyprowadzić. – W takim razie z chęcią zostanę, Erin. Naprawdę. To bardzo wielkoduszne z twojej strony. Musisz jeszcze pewnie porozmawiać z Rogerem i w pełni zrozumiem, jeśli nie będzie chciał niespodziewanego lokatora. Erin lekceważąco machnęła dłonią. – W ogóle nie będzie mu to przeszkadzać. Poza tym niedługo wyjeżdża w tę swoją podróż, więc przyda się nam pomoc. I w ten sposób Matthew będzie mógł w pełni skupić się na studiach. Julie się uśmiechnęła. – W takim razie zgoda. To wspaniale. Ja też bardzo lubię Celeste. – Dobrze. Nie wszyscy traktują jej wybory z szacunkiem – powiedziała Erin z naciskiem. – Ale ty tak. W takim razie ustalone. – Uniosła kieliszek do toastu. – Witaj w domu. – Ratujesz mi życie. Bardzo ci dziękuję – radośnie odparła Julie. – Sprzątnę resztę rzeczy ze stołu. Zebrała solniczkę, pieprzniczkę i podkładki. Boże, co za ulga! To znacznie lepsze niż

tłoczenie się w ciasnym mieszkaniu z innymi dziewczynami. Nadal będzie spędzać na kampusie tyle czasu, że zdoła się z kimś zaprzyjaźnić, a teraz nie musiała się przejmować pieniędzmi, a nawet zastanawiać, czy prosić ojca o pomoc. Nie żeby sam się zaoferował, Julie wiedziała jednak, że gdyby go poprosiła, na pewno by jej pomógł. Oczywiście, że tak. Nawet przy czterech lokatorach dom Watkinsów był idealnie cichym miejscem do nauki, Julie nie musiałaby więc krzyczeć na współlokatorów, żeby ściszyli muzykę o trzeciej nad ranem, i nie nakrywałaby głowy poduszką, żeby zagłuszyć odgłosy całonocnych, szalonych imprez z budynku obok. Nie każda osiemnastolatka tego właśnie chciała, ale Julie tak. – Nie wiem, jak ci dziękować. – Julie odłożyła podkładki i talerze na blat. – Mam nadzieję, że Finnowi nie będzie przeszkadzać, że wprowadziłam się do jego pokoju. Czy on niedługo wraca? Nie napisał tego w swojej wiadomości. – Jesteś w kontakcie z Finnem? – Erin nie ukrywała zaskoczenia w głosie. – Nie wiedziałam, że wy dwoje… Nie wiedziałam. To… ciekawe. – Tak. Chciałam się przedstawić. Chyba czułam się dziwnie, przebywając w jego pokoju bez jego wiedzy. – Cóż, pokój należy teraz do ciebie. – Erin się uśmiechnęła. – Biegnij na górę, rozpakować resztę swoich rzeczy. Nie możesz przecież wciąż mieszkać na walizkach, prawda? – Okej, bardzo dziękuję, że pozwoliłaś mi zostać. – Julie poszła po schodach ostatecznie rozładować swoje bagaże. Koniec z martwieniem się, koniec z oglądaniem oblężonych przez karaluchy, obskurnych mieszkań! Płaski Finn stał przed drzwiami do sypialni Celeste, niezmordowanie strzegąc jej pokoju, podczas gdy ona kończyła odrabiać pracę domową. – Siemka, stary. – Julie nachyliła się ku tekturowej głowie. – Będziemy spędzać razem więcej czasu, więc oczekuję dalszego nienagannego zachowania. Umowa stoi? Zastanawiasz się? Rozumiem. Daj mi znać. Przepraszam, ale muszę iść do pokoju twojego imiennika i się rozpakować. Pogadamy później. Julie poszła do – teraz już swojego – pokoju i rozejrzała się. Z radością tu zostanie. Na wielkiej półce, na której znajdowały się przewodniki turystyczne, albumy ze zdjęciami, kolekcja grubych książek o skałach i minerałach oraz stos „Time’ów” i „Newsweeków” nadal było mnóstwo miejsca na jej rzeczy. Pokój miejscami sprawiał wrażenie opustoszałego, co dobrze się składało, bo mogła z łatwością wypełnić wolne miejsca. Rozsunęła walizkę i zaczęła wykładać swoje bardzo już pomięte ubrania i kilka par butów. Komoda była pusta, nie licząc dwóch rzeczy – postrzępionej koszulki z zarysem sylwetki spadochroniarza z napisem „Nie zapomnij pociągnąć” i starej bluzy dresowej „Spadochroniarze robią to grupowo”. Najwyraźniej Julie wprowadziła się do rodziny gustującej w pomysłowych koszulkach.

Wyciągnęła laptopa i jeszcze raz napisała do Finna przez Facebooka. Drogi Finnie, mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli pomieszkam w Twoim pokoju trochę dłużej. Twoja mama zaproponowała, żebym zarzuciła niemożliwe poszukiwania własnego lokum w Bostonie i została u Was. Poranki na uczelni, popołudnia z Celeste, a wieczorami będę bronić Twojego pokoju przed potworami. Ponieważ jestem dziewczyną, walczę z pokusą, aby natychmiast pomalować Twój pokój na różowo i obkleić go rysunkami jednorożców i tęcz. Nie wiem, jak długo wytrzymam. Jak tak tam RPA? Celeste czeka na zdjęcia… mała aluzja. Julie

Wzięła wszystkie rzeczy, których potrzebowała pod prysznicem, i wyszła na korytarz. Kiedy mijała pokój Matthew, zza zamkniętych drzwi dobiegły ją ciche głosy. Rozmawiał z matką i choć Julie nie była w stanie rozpoznać słów, po tonie rozmowy zorientowała się, że nie jest radosna. Właściwie to prowadzili stłumioną kłótnię. Julie poszła dalej i zamknęła za sobą drzwi łazienki. Gorący prysznic był cudowny i w zaparowanej łazience Julie czuła, jak uchodzi z niej stres. Nie musieć się martwić o niekorzystną sytuację lokalową było ogromną ulgą. Fajnie będzie spędzić czas z Celeste. Okej, może „fajnie” to nie jest odpowiednie słowo. Będzie wyjątkowo, nietypowo, interesująco i wymagająco. Tak jak Julie lubiła najbardziej. A poza tym, trudno się było nie zastanawiać, o co chodzi z Płaskim Finnem. Kiedy wróciła do sypialni, włożyła na siebie swoją zwyczajową piżamę: cienkie spodenki i koszulkę na ramiączkach. Znalazła w telewizji dobry program plotkarski o życiu gwiazd i zostawiła go w tle, a sama otworzyła komputer. Wielu jej przyjaciół przysłało jej maile z relacjami z pierwszego dnia na uczelni, plotkami o byłym chłopaku i niedolach jedzenia na kampusie. Odpisała przyjaciołom i przeczytała wiadomość od Finna. Julie, OMG, kocham różowy! I jednorożce! I tęcze! Są super! Zawsze chciałem mieć taki supersłodki plakat z kotkiem zwisającym z gałęzi z podpisem „Trzymaj się mocno!”. Może uda Ci się taki kupić? Mój pokój w końcu będzie cuuudny, c’nie? Julie, jesteś skarbem! RPA jest rewelacyjne. W tym tygodniu rehabilitujemy słonie. Wiesz, że rehabilitacja słonia przypomina rehabilitację człowieka? Naprawdę. Tylko że nie mamy na ścianach okropnych obrazów. Ale nie zabieramy telefonów komórkowych. Słonie potwornie się wściekają, kiedy nie mogą zadzwonić do najbliższych albo zamówić pizzy z dowozem. Jutro będę płynąć kajakiem i nocować w dżungli pod gwiazdami. Powodzenia z rodzinką. Darmowa wskazówka: Matt jest geekiem. Powiedz mojej ulubienicy, że już niedługo wyślę zdjęcia. Nie jestem taki oblatany w technologii jak mój brat, ale się staram. Finn

Z jakiegoś powodu Julie poczuła ulgę na myśl, że Finn jest równie dziwaczny jak reszta jego rodziny. Finn. WIEDZIAŁAM, że spodoba Ci się nowy wystrój. Będę pilnie poszukiwać plakatu z kotkiem. Dzięki za pomoc z potworami. Podziałało od razu. Chwilowo nie potrzebuję nowych porad. Twoja rodzina jest bardzo miła. Zabrałam Płaskiego Finna na zakupy do supermarketu i podejrzewam, że chciał ukraść puszkę serc karczochów,

ale ostatecznie się powstrzymał. Za to zjadł garść bakalii na wagę, ale wszyscy tak robią. Tak, Matt jest trochę geekiem. I jest z tego dumny, co? Powinnam dostać inną darmową wskazówkę, bo sama do tego doszłam. I czy za kolejne będzie jakaś opłata? Jestem na studenckim budżecie. Przydałaby mi się wskazówka co do Celeste. Nie do końca rozumiem sytuację z Płaskim Finnem. I nie mogę się powstrzymać od pytania: O co chodzi z „Finn Jest Bogiem”? Julie

Finn najwyraźniej siedział przy komputerze, bo odpowiedział od razu. Julie, bez obaw. Wskazówki domowe są bez opłat. „Finn Jest Bogiem”? Próbuję zapoczątkować nową religię. Pracuję nad linią gadżetów, bo wszystkie dobre religie posiadają modne akcesoria. A chcę być bogaty. Finn Finn, zamawiam markową torbę płócienną i daszek przeciwsłoneczny. Julie

Rozdział 9 Matthew Watkins „Czasem dobrze wiedzieć, jak wielkie jest twoje zero”. – Anonim Finn Jest Bogiem Żeby ten status miał jakiś sens, musicie sobie wyobrazić, że pokrywa mnie warstwa lukru. Julie Seagle Twitter jest jak puszczalska kuzynka Facebooka. Robi wszystkie głupie i zdzirowate rzeczy, na które Ty masz za wiele rozumu.

– Co tu jest? – zapytała Celeste. – Nie mam pojęcia. Otwórz. Julie podała Celeste nożyczki i pozwoliła jej przeciąć taśmę, którą zaklejone było pudło. Pokój Julie szybko przybrał wygląd jak po wybuchu bomby, kiedy przyjechała reszta jej rzeczy. Na łóżku miała swoją miękką narzutę i rozpakowała jedno pudło ubrań. Celeste odsłoniła klapy kartonu i zajrzała do środka. – Wygląda na to, że w tym pudle eksplodował salon piękności. – Ooo, super! – Julie klasnęła w dłonie i pogłośniła muzykę. – Teraz, jeśli tylko znajdziemy pudełko z bluzką, którą chcę założyć dziś wieczorem, będę gotowa. Dana wysłała jej wcześniej wiadomość, że Julie musi z nią pójść na dzisiejszą imprezę w akademiku. Jamie też obiecał, że też przyjdzie, a Dana najwyraźniej nie potrafiła wybrać odpowiedniego stroju bez boskiego zmysłu modowego Julie. – Celeste, wyciągnij ze środka czarną torebkę, dobrze? Wybierz kolor lakieru do paznokci. – Julie przeszła po łóżku i zeskoczyła na podłogę, ledwie unikając kolizji z Płaskim Finnem, i wyciągnęła z szafy kolejne wieszaki. – Masz zbyt wiele kolorów – odparła Celeste, wyciągając lakiery do paznokci i ustawiając je w rzędzie na dywanie. Julie pokazała jej bladoniebieską bluzkę z jedwabistej tkaniny. – Założę ją dzisiaj, więc wybierz coś, co będzie do niej pasować. Przez chwilę zastanawiała się, czy to nie będzie niegrzeczne, jeśli nie weźmie ze sobą Matta, ale pomyślała że pokazanie się na pierwszej – albo jakiejkolwiek – imprezie na Whitney w jego towarzystwie byłoby jak strzał w stopę. Celeste wpatrywała się w szereg buteleczek. – Nie posiadam odpowiednich umiejętności, żeby dokonać tego wyboru, Julie. Nie chcę wybrać niewłaściwego koloru. Zapytam Płaskiego Fina. – Nie, chcę, żebyś to ty wybrała. Nie ma czegoś takiego jak niewłaściwy kolor, głuptasie. – Julie wzięła do ręki ciemny fiolet i jaskrawą czerwień. – Uwodzicielska wampirzyca czy klasyczna, seksowna kocica? W tej grze w kolory nie ma przegranych. Chyba że kupisz jakiś głupi kolor, jak metaliczny zielony. Nigdy tego nie rób. Sama jakiś wypróbuj. Celeste z powagą pokiwała głową, a potem przyjrzała się buteleczce jasnoróżowego lakieru.

– Marzycielski, delikatny i w dobrym guście. Klasyk? – Genialnie. A teraz dawaj stopy. – Julie usiadła przed Celeste i zaczęła nakładać lakier. Celeste siedziała w ciszy, od czasu do czasu zerkając na Płaskiego Finna, który monitorował pedicure. – To był jej pomysł, nie mój! – zażartowała. – Trochę go to niepokoi. Nigdy wcześniej nie miałam pomalowanych paznokci. Julie odwróciła się i rzuciła spojrzenie Płaskiemu Finnowi. – Każda dziewczyna ma prawo pomalować paznokcie, więc musisz się przyzwyczaić, panie Naleśnik. Celeste zachichotała. – Oj, ani trochę nie podobało mu się to przezwisko. – Trudno. A teraz palce u rąk. Inny kolor czy ten sam? – Nie mam pojęcia. – Ten będzie ci pasował. W buteleczce wygląda nieco pomarańczowo, ale po wyschnięciu robi się z niego ładna, przytłumiona czerwień. Celeste podała Julie dłoń. – Ufam ci. Choć Płaski Finn ma wątpliwości, bo uważa, że kolor kojarzy się z mandarynkami. Julie chwyciła koszulkę z najbliższego pudła i rzuciła nią w kartonową figurę. T-shirt idealnie wylądował na tekturowej głowie. – I załatwione. Teraz maruda nie musi już patrzeć. Zresztą to i tak dziewczyńskie sprawy. – Julie otworzyła buteleczkę i zaczęła malować paznokcie Celeste, zanim dziewczynka zdążyła zaprotestować. – Jest sobota wieczór. Co masz zamiar robić? – Płaski Finn i ja będziemy czytać Wszystkie zwierzęta małe i duże. – Brzmi jak niezła impreza. Hej, a do kogo należy fortepian w małym pokoju zaraz przy drzwiach? Nie słyszałam, żeby ktoś na nim grał. – Julie spojrzała na Celeste. – To znaczy oprócz Płaskiego Finna. – Fortepian? Kiedyś na nim grałam, ale teraz już nie. – Znudziło ci się? – Nie tyle znudziło, ile straciło dla mnie swój urok. Jak będzie wyglądać twoja impreza? Julie wzruszyła ramionami. – Pijani chłopcy, płaczące dziewczyny, głośna muzyka. – Uśmiechnęła się. – Ale i tak będzie fajnie. Celeste zrobiła wielkie oczy. – Jakie masz plany co do pijanych chłopców?

– Mam zamiar posadzić ich przed sobą i wygłosić im długie kazanie o tym, jak to nieatrakcyjne jest zalewanie się piwem i przesadzanie z kolejkami alkoholowych galaretek. A potem powiem, że mają szlaban, i poślę ich do łóżek. Samych. – Nie to miałam na myśli. Jak się będziesz przed nimi bronić? – Nie potrzebuję planu. Będą nieszkodliwi i nieco nieporadni, jak to zwykle bywa z facetami po alkoholu. – A jeśli jeden z nich będzie chciał być twoim chłopakiem? Co wtedy zrobisz? – Nie martwiłabym się tym. I tak nie szukam chłopaka. – Julie podmuchała na paznokcie Celeste. – Nie dotykaj niczego przynajmniej przez piętnaście minut. – Czemu nie chcesz mieć chłopaka? – Nie wiem. Może chcę. Ale musiałabym poznać właściwego faceta. Kogoś, kto nie jest zwyczajny. Kogoś, kto mnie rozumie. Z kim tworzymy idealne połączenie. Chcę czuć żar, chemię i pokrewieństwo dusz. Wiesz, o czym mówię? Chcę wszystkich tych rzeczy. Mam już dość tego, co zwykłe i przeciętne. – Wierzysz w prawdziwą miłość – oświadczyła Celeste. – Może. Jeszcze nie wiem. – Uważasz, że na tej imprezie znajdziesz prawdziwą miłość? – Wątpię. – To dlaczego się wybierasz? – Żeby się rozerwać. Żeby poznać różnych ludzi i się z nimi zaprzyjaźnić. Żeby być osiemnastolatką i zachowywać się niepoważnie. Żeby uciec od egzystencjalnej monotonii prawdziwego świata – dodała Julie dramatycznie. Położyła kosmetyki do makijażu przed stojącym na podłodze lustrem, związała włosy na czubku głowy i zaczęła malować rzęsy. – Głównie żeby poflirtować. Muszę doskonalić swoje umiejętności, bo pewnego dnia mogą mi się przydać. – Założę się, że dla ciebie to łatwe – powiedziała Celeste, przyglądając się palcom u swoich stóp i rąk. – Co? Flirtowanie? – Tak. – To zależy. Jest „flirtowanie” – powiedziała Julie żartobliwie, wypinając pierś – i „flirtowanie”. – Popukała się palcem w skroń. – Ten drugi rodzaj jest trudniejszy, bo trzeba się trochę bardziej postarać. Celeste stanęła obok Julie i spojrzała na siebie w lustrze. Ustawiła się bokiem i znów przodem, trzymając przed sobą paznokcie, żeby nie rozmazać lakieru. – Masz. Spróbuj. – Julie podała jej półprzezroczysty błyszczyk do ust. Celeste wzięła błyszczyk i zaczęła się mu przyglądać, jakby to była próbka z Księżyca.

– Naprawdę nie sądzę, żeby to było konieczne. Nie wydaje mi się, aby Płaski Finn przychylnie na to spojrzał. – Oczywiście, że to nie jest konieczne. Ale tak robią trzynastoletnie dziewczynki. Nigdy nie miałaś na sobie makijażu? Celeste stanowczo pokręciła głową. – Nie próbuję sobie nawet wyobrazić, co pomyślałby o tym Finn. Zanim Julie skończyła trzynaście lat, miała za sobą eksperymenty z wieloma strasznymi cieniami do powiek, otaczała oczy krzywymi pociągnięciami czarnego eyelinera i doprowadzała mamę do szału żenująco obszerną kolekcją szminek. – Daj, umaluję cię. – Julie wstała i ujęła w dłoń podbródek Celeste, żeby się nie ruszała, kiedy będzie nakładać błyszczyk. – Trochę błyszczyku na twoich ustach nie zabije Finna. Jakoś sobie z tym poradzi. Blada skóra Celeste stała się niemal przezroczysta, a jej oczy zaczęły połyskiwać łzami. Julie cofnęła się. – Co się stało? Co takiego zrobiłam? – Świetnie. Najpierw Erin, a teraz Celeste. Albo ta rodzina była nienormalna, albo Julie wywoływała napady paniki u każdego, kto stanął jej na drodze. Celeste zacisnęła dłoń na ramieniu Julie i spojrzała na nią. Odwróciła twarz do lustra i potarła o siebie wargi. Po policzku spłynęła jej łza, podczas gdy wciąż ściskała ramię Julie. Julie, która nadal trzymała przed sobą aplikator błyszczyku, czuła, jak lekko trzęsie się jej dłoń. Z Celeste działo się coś, czego nie rozumiała. Julie na chwilę zamknęła oczy. – Zobaczmy, co sądzi Płaski Finn. – Ściągnęła mu z głowy koszulkę. – Aprobuje? Celeste ostrożnie podeszła do Płaskiego Finna. Stała nieruchomo i wpatrywała się w wydrukowane oczy. Na jej policzki wrócił normalny kolor. – Tak. Podoba mu się. Nawet bardzo. – Zrobiła głęboki wdech i wydech, a na jej ustach powoli pojawił się uśmiech. – Mogę się przyglądać, jak się dalej malujesz? Julie przyjechała z imprezy na kampusie, zaparkowała na podjeździe i postarała się zatrzasnąć drzwi do auta najciszej, jak to było możliwe. Wróciła do domu później, niż się spodziewała, i choć Erin jasno powiedziała, że daje jej swobodę, nadal trudno jej było nie czuć się zobowiązaną, by wrócić do domu przed świtem. Zaczęła się męczyć ze zdradliwym starym zamkiem w drzwiach wejściowych i w ciemności miała pewne problemy. Dobrze się bawiła na imprezie, ale nie na tyle, żeby spędzić noc na progu Watkinsów. Poznała przynajmniej trzydziestu studentów z Whitney. Choć obawiała się nieco tego, że przychodzi sama, ludzie okazali się sympatyczni i miło spędziła czas. Nawet przy lejącym się strumieniami piwie klimat bardzo się różnił od licealnych imprez. Owszem, byli pijani chłopcy i płaczące dziewczyny, co przewidziała, ale i zaskakująca przewaga relatywnie

trzeźwych, emocjonalnie zrównoważonych studentów. Kilka razy ktoś nawet próbował ją poderwać, co – choć bawiło ją i trochę jej schlebiało – nie doprowadziło do niczego poza niezobowiązującą propozycją, że może kiedyś wypiją razem kawę pomiędzy zajęciami. Była jednak zmęczona, więc wyszła około wpół do pierwszej, kiedy Dana i Jamie zrobili sobie przerwę od publicznego obmacywania się i mogła się z nimi pożegnać. Julie zamknęła oczy i skupiła się na kluczu w zamku, nasłuchując odgłosów, które powiedziałyby jej, że robi coś, jak trzeba. Kiedy doszła do tego, że należy delikatnie obrócić gałkę, jednocześnie poruszając kluczem, gdy go przekręca, udało jej się wejść do środka. W domu było ciemno i Julie na palcach weszła po schodach na piętro. W ciszy domu usłyszała, że piąty schodek od dołu głośno skrzypi, a jego odgłos poniósł się po domu. Musi o tym pamiętać na przyszłość. Drzwi do pokoju Matthew były uchylone, światło włączone. Julie delikatnie zastukała w drzwi, sprawiając, że jeszcze bardziej się uchyliły. – Matt? – Cześć, Julie. – Matt ślęczał nad swoim komputerem, całkowicie przytomny. Weszła do środka i usiadła na łóżku. – Co robisz? – Doprowadzam się do szału za pomocą internetowej dyskusji o ludziach, którzy włamują się do systemów komputerowych, twierdząc, że robią to, by ujawnić słabość zabezpieczeń. – Aha. Nigdzie dziś nie wychodziłeś? – Nie. – Nadal patrzył w monitor komputera. – Ojciec miał dziś jakieś służbowe przyjęcie, więc rodzice wrócili dopiero jakąś godzinę temu. Ktoś musiał zostać z Celeste. Większość trzynastolatek zrobiłoby awanturę o to, że nie mogą zostać same. Z powodów, których Julie nie rozumiała, Celeste zawsze musiała mieć kogoś przy sobie. Julie odchyliła się, opierając na dłoniach, i skrzyżowała nogi, machając jedną w górę i w dół. – Płaski Finn był zajęty? – Jego ogólna niekompetencja sięga monumentalnych, wręcz niebezpiecznych rozmiarów – odparł nieobecnym tonem. – Jest zupełnie niegodny zaufania. – Czuję się winna, że wzięłam samochód. Twoja mama nie wspominała, że gdzieś się wybierają, kiedy powiedziała, że mogę go pożyczyć. – Woleli się przejść. Julie rozejrzała się wokół. Jego sypialnia przypominała raczej gabinet niż pokój studenta. Jedyną rzeczą na ścianie był plakat jakiejś dziwacznie świecącej mgławicy z niezrozumiałym równaniem. – Co to? – zapytała. – Na plakacie? To dynamika promieniowania elektromagnetycznego pokazana przez

równania Maxwella. – Bardzo stylowy. Dzięki niemu pokój od razu robi się przytulniejszy. Matt wystukał coś na klawiaturze. – Byłam dziś na uczelnianej imprezie. Było okej, nic nadzwyczajnego. Znów zaczęła się zastanawiać, czy powinna była go zaprosić. W końcu mieszkali pod tym samym dachem. Mogła go przecież przedstawić jako syna swoich gospodarzy i w ten sposób nie odstraszyłaby żadnych potencjalnych adoratorów. Może nie była wystarczająco dobrym człowiekiem. A poza tym ton jego głosu był dziś nieco chłodny i zdradzał irytację. Wyglądał nieco żałośnie zgarbiony na krześle, ograniczając swoje wieczorne plany do komunikowania się z innymi samotnikami. Większość ludzi nie tak wyobraża sobie sobotni wieczór. Matt marszczył czoło, czytając jedną z wiadomości na forum. – Idioci. Jak można w ogóle usprawiedliwiać włamywanie się do systemu transportu miejskiego w Chicago? Tak, jasne, wszyscy myślimy, że gość próbował zapobiec temu, by nie włamał się do niego jakiś przestępca! – Odwrócił się do Julie. – Przepraszam. Co? – Mówiłam, że impreza była fajna i że cieszę się, że poszłam. – To dobrze. – Posłuchaj, Matt – zaczęła. Świetnie. On znów wczytywał się w to głupie forum. Może nie chciało mu się gadać, ale Julie coś nie dawało spokoju. Zwłaszcza że ledwie na nią patrzył. – Matt? Mogę cię o coś zapytać? – Tak? – Zupełnie przypadkiem usłyszałam wczoraj ciebie i twoją mamę. Wydawało mi się, że się kłócicie. Nie mogę przestać się zastanawiać, czy może chodziło o to, że będę tu mieszkać. – Julie bawiła się paskiem od zegarka. – Nie masz nic przeciwko? Bo zrozumiałabym, gdybyś miał. Naprawdę. Jakaś dziwna dziewczyna bez uprzedzenia wprowadza się do twojego domu, zajmuje pokój twojego brata i każe ci jeść metaforyczne manicotti. Rozumiem to. Pewnie nie o tym marzy każdy chłopak. Matt uśmiechnął się pod nosem, pisząc na klawiaturze. – Nigdy nie powiedziałem, że jesteś dziwna. – To było tylko takie sformułowanie. – Julie czekała, aż powie coś jeszcze, ale milczał. Wstała i podeszła do drzwi. – No cóż, przepraszam. – Czekaj, co? – Matt podniósł wzrok. – Nie, Julie. Wszystko jest w porządku. Zatrzymała się w progu. – Nie przeszkadza ci, że tu jestem? – Nie, to nawet logiczne. W końcu mamy wolny pokój. Super, dzięki za entuzjazm, pomyślała. – Przynajmniej nie będziesz musiał wracać do domu, żeby zająć się Celeste popołudniami,

skoro ja będę to robić. Będziesz mógł się więcej uczyć, prawda? – Prawda. Tylko nie męcz jej co do Płaskiego Finna i wszystko będzie w porządku. – Okej. No to dobranoc. – Dobranoc, Julie. Poszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Jeśli Matt był nie w sosie, to najwyraźniej nie z jej powodu. Ale nadal coś ją dręczyło. Ziewnęła i otworzyła laptop. Może Finn jej pomoże. Finn, hej. Jesteś przy kompie? Ta porada potrzebna mi jest wcześniej, niż się spodziewałam. Zastanawiam się, czy możesz mi pomóc w sprawie Celeste. Wydaje mi się, że zrobiłam coś nie tak i sprawiłam jej przykrość. Spędzałyśmy sobie czas po babsku, było bardzo fajnie i nagle… nie wiem. Chyba zrobiłam coś nie tak, ale nie mam pojęcia co. Przez chwilę wydawało mi się, że się rozpłacze. Czuję się strasznie i martwię się, że Celeste się na mnie gniewa. Mam nadzieję, że nie przeszkadza jej, że tu jestem, bo Twój brat nie wydaje się zachwycony. Wiem, że Celeste i Matt o czymś mi nie mówią. Chciałabym jej pomóc, ale nie wiem jak. Aha, mogłeś mi też powiedzieć o zdradliwym zamku w drzwiach i skrzypiącym schodku! Mam szczęście, że nie obudziłam Twoich rodziców w środku nocy! Julie

Przebrała się w piżamę i zabrała laptopa do łóżka. Dwie minuty temu Finn skomentował post Matta: „Mama urządzała nam wspólne kąpiele. Wierz mi, jeśli chodzi o Twoje »zero«, to nie ma się czym chwalić”. Julie się roześmiała. Tak, Finn był online. Usłyszała sygnał nowej wiadomości. Julie, Celeste? No tak. Nie jest z nią łatwo. Jestem pewien, że nie zrobiłaś niczego złego. Widzę, że Ci na niej zależy, i cieszy mnie to. Moi rodzice skonsultowali się z jakimś wielce poważanym psychologiem, który stwierdził, że Płaski Finn to taka pomysłowa reakcja na stres związany z rozpoczęciem nowej szkoły i tęsknotą za mną. Takie tam. Zalecono im, żeby to przeczekać i wspierać ją. Wpada w popłoch, kiedy tylko ktoś zasugeruje, że Płaski Finn nie jest dla niej odpowiednim towarzystwem. Moi rodzice przerobili już tuziny opiekunek, które były mniej tolerancyjne wobec Płaskiego Finna niż Ty, więc najwyraźniej robisz coś prawidłowo. Celeste chce, żebyś tam była. Dziś dostałem nawet od niej maila, w którym napisała, jaka jesteś wspaniała, że wczoraj uczesałaś jej włosy, że gotowałyście razem obiad i tak dalej. Wydawała się bardzo szczęśliwa, więc i ja jestem szczęśliwy. (Aha, wspomniałem, że wysłałem jej parę zdjęć?) Nie martw się. Wygląda na to, że świetnie sobie radzisz. Najlepszą radą, jakiej mogę Ci udzielić, jest pozwolenie Celeste robić tak, jak uważa. Nie przejmuj się Mattem. Cokolwiek go dręczy, przejdzie mu. Piąty schodek od dołu? Przepraszam, powinienem był Cię ostrzec. Wypadło mi z głowy. A zamek? Już opanowałaś kombinację „przekręć klamkę, szarpnij kluczem”? Jestem pod wrażeniem. Mnie zajęło to lata. A czemu tak późno wróciłaś do domu? Jakaś gorąca randka? Jesteś w Bostonie dopiero kilka dni, a już wyhaczyłaś faceta. Celeste powiedziała, że jesteś romantyczką. Mam nadzieję, że ten ktoś zabrał Cię na kolację i do opery, zanim tak późno odstawił Cię do domu. Finn Finn, tak, bardzo gorąca randka. Jestem w Bostonie jedynie od kilku dni, a już wyhaczyłam bostończyka z dziada pradziada, którego mam zamiar całkowicie omotać za pomocą sztuczek młodej studentki. Zrezygnowałam z czterogwiazdkowej restauracji i biletów na nudną operę i od razu zaciągnęłam go do taniego motelu. Wróciłam do domu z rozmazaną szminką, potarganymi włosami i bluzką założoną na lewą stronę. Co powiesz na taki romantyzm, kotku? Albo zwyczajnie poszłam na imprezę w miasteczku studenckim, porozmawiałam z różnymi ludźmi i wróciłam do domu sama. Ty zdecyduj.

Okej, postaram się nie zepsuć wszystkiego z Celeste. Ale Płaski Finn nie może być tylko oznaką tęsknoty za Tobą. Nie tylko płaska wersja Ciebie sprawia, że… no cóż, Celeste różni się od innych. Naprawdę nie rozumiem. Mam wrażenie, że nie widzę jakiegoś ogromnego elementu w tej układance. Od jak dawna Cię nie ma? Możesz zadzwonić do domu, żeby Celeste mogła przynajmniej z Tobą porozmawiać? A tak przy okazji, kiedy wracasz? Teraz, skoro wprowadziłam się do Twojego pokoju, nie oddam go tak łatwo. Ja też chcę zobaczyć zdjęcia! Moje doświadczenia podróżnicze ograniczają się do nudnych miasteczek w Ohio, jednego fatalnego weekendu w Jacksonville, żeby odwiedzić jakiegoś podstarzałego kuzyna mamy w czwartej linii, i wycieczki do Y osemite pewnego lata, gdzie weszłam w rój os i zostałam użądlona siedem razy. Julie Julie, nie jestem pewien, kiedy wrócę. Bardzo się wciągnąłem w całe to podróżowanie i zobowiązałem się do pracy jako wolontariusz w wielu różnych miejscach. Wybieram się na dwutygodniowe nurkowanie niedaleko stąd (dla czystej rozrywki,) a potem jadę trenować dziecięcą drużynę piłki nożnej w Ghanie. Zgubiłem telefon w Palau i próby zastąpienia go innym, kiedy tyle się przemieszczam, nie idą najlepiej. Korzystam z różnych komputerów w siedzibie wolontariatu i tak dalej, ale linie telefoniczne tam, gdzie przebywam, zwykle nie działają najlepiej. Oto zdjęcia, które przesłałem Celeste. (Mam też zdjęcia os, ale nie chcę Cię rozczulić). Wybieram nudną imprezę na kampusie. Finn

Julie spojrzała na trzy zdjęcia dołączone do wiadomości. Każda dziewczyna byłaby pod wrażeniem. Dwa, na których stał obok słoni, były świetne, ale najlepsze przedstawiało Finna siedzącego na wielkim głazie, wpatrzonego w zachód słońca. Okej, może to zdjęcie było trochę ckliwe, ale miała to gdzieś. Jego twarz była w cieniu, ale Julie nadal widziała, jaki jest przystojny. Kości policzkowe odbijające światło, delikatny uśmiech na twarzy, mięśnie ramion rysujące się pod koszulką. A potem zrobiła to, co zrobiłaby każda dziewczyna: wygooglowała go. Osiem minut przeszukiwania wyników i klikania w linki do niczego jej nie doprowadziło, choć dowiedziała się, że był jakiś Finn Watkins, który grał na perkusji w dość popularnym studenckim zespole o nazwie „Jaja w Koszulkach”, i że Finneas Watkins z New Jersey w 2006 roku zdobył nagrodę za swój występ baletowy. Żaden z wyników nie dostarczył jej informacji o jej Finnie, ale trudno. To było irytujące. Nie żeby googlowanie samej siebie dawało więcej wyników, ale byłoby miło coś znaleźć. Jeszcze raz spojrzała na zdjęcia. Finn był przystojny. Bardzo przystojny. I zabawny, i mądry, i czarujący. I uwielbia swoją siostrę. I podczas swoich odważnych podróży pracował społecznie w niebywałych miejscach. I… Julie kazała sobie przestać. To było głupie. Przecież nie mogła się podkochiwać w kimś, z kim wymieniła tylko kilka wiadomości, prawda? Bo to by było nienormalne. Szurnięte. Zupełnie odrealnione. Nie była desperatką. Poza tym Boston aż pękał w szwach od inteligentnych, uroczych chłopaków. Nie żeby posiadanie chłopaka stanowiło dla niej priorytet, ale nie byłoby też takie złe. I choć zdjęcia były atrakcyjne i odwróciły jej uwagę, nie przegapiła faktu, że Finn nie udzielił odpowiedzi na jej pytanie o Celeste.

Rozdział 10 – A jeśli spinka się rozepnie? – Celeste wierciła się, podczas gdy Julie poprawiała jej włosy. – Nie rozepnie. – Ale może. Julie obeszła kuchenny stołek i stanęła z Celeste twarzą w twarz. – Nie rozepnie. A jeśli nawet tak się stanie, co jest bardzo mało prawdopodobne, to zapewniam cię, że będziesz mieć powalającą burzę wspaniałych loków dzięki serum przeciw puszeniu, które wmasowałam ci we włosy. I dzięki temu, że są naturalnie piękne i większość ludzi nigdy nie będzie takich mieć, nawet jeśli zmarnują pieniądze na reklamowane przez gwiazdy lokówki, w nadziei, że trzy raty po dziewiętnaście dolarów i dziewięćdziesiąt centów rozwiążą wszystkie ich bolączki związane z fryzurą. Tylko ich nie dotykaj. A tu masz szalik, który będzie ci idealnie pasować do swetra, który ci pożyczyłam. Celeste przyjrzała się podejrzliwie bladoniebieskiemu szalikowi. – To nie jest szalik. Szalik jest gruby, ciepły i nosi się go tylko zimą. – Rany boskie. Wyluzuj trochę. Ten szalik to tylko dodatek. Jak kolczyki albo pasek. Jest długi, śliczny i trochę połyskliwy. – Julie okręciła nim raz szyję Celeste i uśmiechnęła się. – Wydobywa kolor twoich oczu. A teraz weź mojego iPoda, posłuchaj playlisty, którą ci ustawiłam, i kompletnie ignoruj Matta po drodze do szkoły. A potem, kiedy będziesz wysiadać z auta, puść mu długie, pełne odrazy spojrzenie i zatrzaśnij drzwi. – Ale po co? Nie uważam, żeby to była adekwatna reakcja na to, że mnie podwozi. Julie westchnęła. – Dobra, zapomnij o tej ostatniej części. Ale przynajmniej posłuchaj muzyki. Celeste zaczęła przeglądać piosenki, jakie wybrała dla niej Julie. – Ale Matty i ja zwykle wymyślamy sobie zagadki i zadajemy pytania na logikę. Nie sądzę, żeby to mu się spodobało. I nie znam żadnej z tych piosenek. – Wielka mi rzecz. Zajmę się Mattem, a ty zajmij się listą przebojów. Okej, wstań i obróć się. Niech cię obejrzę. Celeste posłusznie zaprezentowała się Julie. Matt wszedł do kuchni z torbą listonoszką przewieszoną na ukos i plikiem wydruków z internetu w ręce, kiedy Julie poprawiała Celeste rękawy swetra. – Dzień dobry, Matt – powiedziała Julie. – Celeste wygląda dziś bardzo ładnie, prawda? – Dzień dobry. Celeste zawsze wygląda ładnie. – Matt przeszedł obok nich i wziął sobie banana. – Dlaczego ma na sobie szalik? Julie prawie parsknęła śmiechem.

– Zdecydowanie jesteście spokrewnieni. Matt mówił z ustami pełnymi banana. – To nie zima. Musimy iść. Gotowa? Celeste skinęła głową i wzięła swój plecak z podłogi. – Julie, jesteś pewna, że ten szalik to dobry wybór? – Jesteś piękna i to, co masz na sobie, właściwie nie ma znaczenia. Mnie się podoba, jak wyglądasz w szaliku, ale jeśli chcesz, możesz go ściągnąć. Jeśli tylko nie zaczniesz pożyczać koszulek od brata, będziesz wyglądać świetnie. – Julie zwróciła się do Matta. – Tylko sobie nie myśl, że pas torby dobrze ją zasłania. Nadal jestem w stanie przeczytać napis. – Tego dnia hasło na koszulce brzmiało: „JA: taki jak ty, tylko lepszy”. – Wyglądasz jak z magazynu dla facetów, Matt. – Staram się, jak mogę. Chodź, Celeste. Podwieźć cię, Julie? Muszę załatwić kilka rzeczy po tym, jak ją odwiozę, a potem wrócę na kilka godzin, zanim będę musiał jechać na zajęcia. – Nie, dzięki. Muszę wyjść za kilka minut i nie przeszkadza mi jazda metrem. – Pa, Julie. Dzięki za szalik. Chyba. I za fryzurę. – Celeste wyszła z Mattem z kuchni. – I za muzykę. Nie zapomnij posłuchać muzyki! – zawołała za nią Julie. – Do zobaczenia po szkole! Julie usiadła przy kuchennym stole i pijąc kawę, przeglądała swój plan zajęć na ten tydzień. – Cześć – przywitał się Roger, wchodząc do środka. – Zaparzyłaś kawy? Wspaniale. Naleję Erin. Jedziemy dziś do pracy na rowerach i mamy świetne uchwyty na kubki, które idealnie pasują do kierownicy. – Piękny dzień na przejażdżkę – odparła Julie. Rzeczywiście tak było. Parne powietrze rozproszyło się przez weekend, a temperatura spadła do przyjemnych dwudziestu czterech stopni. – Co tam masz? – zapytał Roger, wypełniając kawą dwa kubki ze stali nierdzewnej. – To twój rozkład zajęć? Julie pokiwała głową. – Tak. Dziś pierwsze wykłady. Erin przeszła obok Julie ubrana w ciemne spodnie i elegancką czarną koszulę z krótkim rękawem. Jej strój dopełniały kask i rękawiczki rowerowe. – Co idzie na pierwszy ogień? – Rachunek całkowy i wstęp do psychologii – odparła Julie. – Mam je w poniedziałki, środy i piątki. Będę mieć mnóstwo czasu, żeby odebrać Celeste, więc nie musicie się martwić. – Proszę, proszę, rachunek całkowy? Nie uczyłaś się tego w liceum? – zapytała Erin. – Uczyłam, ale ten kurs to dobry kolejny krok. We wtorki i czwartki mam wstęp do

literatury osiemnastowiecznej i ekonomię biedy w Stanach Zjednoczonych. Erin poprawiła kask i wyciągnęła z lodówki dwie butelki wody. – Dobry wybór jak na pierwszy semestr zajęć. Roger, jesteśmy gotowi? – Tak. Nie zapomnij, że mam dziś wieczorem ostatnie zebranie przed wyjazdem, więc późno wrócę do domu. Julie, mam nadzieję, że twój pierwszy dzień zajęć pójdzie świetnie. – Poklepał ją po plecach. – Idę po swój sprzęt i widzimy się przed domem, Erin. – Nie wiem, o której Matt wróci do domu z uczelni. Jeśli nie będzie go do osiemnastej, zamówisz dla nas obiad z restauracji bułgarskiej? Menu jest przy telefonie, a oni mają dane naszej karty kredytowej. – Erin wcisnęła pasemko włosów pod kask. – Baw się dobrze, studentko. – Ruszyła do drzwi, ale zatrzymała się. – Mam nadzieję, że to nie jest niezręczne pytanie, Julie, ale czy masz pieniądze na podręczniki? Wiem, jakie są drogie. – Właśnie dostałam stypendium socjalne i skoro nie płacę czynszu, to powinno mi na wszystko wystarczyć. – Nie wstydź się powiedzieć, jeśli będziesz potrzebować jakiejkolwiek pomocy. Julie przychodziło do głowy mnóstwo rzeczy niezwiązanych z pieniędzmi, w których kwestii potrzebowała pomocy. Hmm, pomyślała, może mi powiesz, dlaczego twoja nastoletnia córka jest zrośnięta biodrem ze swoim bratem z kartonu, nie ma przyjaciół, ledwie wychodzi z domu i jest społecznym odludkiem? Uznała jednak, że woli nie niszczyć swojej świetnej sytuacji mieszkaniowej. Zresztą Matt powiedział jej wprost, żeby nie pytała o to Erin i Rogera, nie pisnęła więc słowem. – Nic nie przychodzi mi do głowy. – Mówię poważnie, Julie. Chcę, żebyś miała wszystkie materiały potrzebne do nauki. Daj mi znać, jeśli będzie ci czegoś brakować. – Odwróciła się do drzwi. – Idę, Rogerze! Możesz już ruszać, bo i tak cię przegonię! Julie roześmiała się i sięgnęła po „New York Timesa”. Była trochę zaskoczona faktem, że nie denerwuje się zbytnio pierwszym dniem zajęć. Miała w sobie entuzjazm, ale ani odrobiny nerwów. W końcu była we właściwym miejscu. Julie wpatrywała się w swój test. Okej, teraz się denerwowała. Nie pisała żadnego sprawdzianu od ostatniej wiosny i od miesięcy nie myślała o niczym związanym z całkami, ale w ciągu pierwszych trzech sekund od wejścia na aulę wykładowca poinformował Julie, że może przeskoczyć ten kurs i przenieść się od razu na „Rachunek całkowy funkcji wielu zmiennych”. Proszę, proszę, pomyślała, lepiej chyba być nie może! Zastanawiała się, czy pochodne i funkcje jawne ma wypisane na twarzy, bo z całą pewnością nie szukała okazji, żeby się przenieść. Jedynym powodem, dla którego zapisała się na te wykłady, była chęć najwcześniejszego, jak to tylko możliwe, zaliczenia wymaganych w programie studiów zajęć z matematyki. Kto by chciał na ostatnim roku wpychać w swój

harmonogram nudną matmę? Julie skrzyżowała nogi i zaczęła wypełniać test. Była sama na sali wraz z asystentem wykładowcy, który – jak podejrzewała – pilnował, by nie zadzwoniła na jakąś gorącą linię prowadzoną przez geeków. Albo do Matta. Kiedy jednak zaczęła rozwiązywać zadania, okazało się, że właściwie nie potrzebuje pomocy. Owszem, kilka pytań ją przerastało, ale większość materiału znała z lekcji w liceum albo dlatego, że… po prostu skądś wiedziała. Kiedy skończyła, asystent wziął jej test. – Sprawdzę go i profesor zadzwoni do ciebie później z wynikami. Jeśli zdałaś, zajęcia z rachunku całkowego funkcji wielu zmiennych odbywają się o tej samej porze, więc łatwo będzie się przenieść. – Doskonale! Nie mogę się doczekać – odparła Julie, nie ukrywając swojego sarkazmu. Przez chwilę zastanawiała się, czy może odmówić przeniesienia, nawet jeśli zda, ale pomyślała, że to byłoby słabe. Nawet jeżeli nie pragnęła poświęcić życia polom wektorowym, nie mogła w ten sposób tłumaczyć pójścia na łatwiznę. Wprowadzenie do psychologii okazało się ciekawsze i na te zajęcia chodziła razem z Daną. Wykładowca, doktor Cooley, opowiadał o swojej dziedzinie z wielkim entuzjazmem, a nawet wraz z obszernym sylabusem rozdał im kserówki z komiksami przedstawiającymi pomyłki freudowskie. Doktor Cooley wytarł do czysta białą tablicę i zwrócił się do studentów. – Wiem, że to duża grupa, ale nie chcę, żeby ktoś czuł się zagubiony. Macie wszystkie moje dane kontaktowe i godziny konsultacji. Korzystajcie z nich. Chcę być z wami w kontakcie. Chcę wam pomagać. – Odwrócił się i oparł dłonie na biodrach. – Lubię uczyć, lubię studentów i chcę się od was nauczyć tyle samo, ile wy ode mnie. Kiedy zajęcia dobiegły końca, Julie i Dana wyszły z dużej auli. – Nie znoszę zajęć w takich wielkich grupach – mruknęła Dana. – Te głupie kursy obowiązkowe zawsze są strasznie zatłoczone. Nie mogę się doczekać, kiedy zacznie się psychologia ewolucyjna, podczas której na sali będzie tylko z pięć osób. – Będziesz robić magistra z psychologii? – zapytała Julie. Dana przygładziła swoją idealnie prostą grzywkę i wytarła spod oczu nieistniejące ślady tuszu. – Wiem o tym od lat. Moi rodzice też są terapeutami. Whitney ma naprawdę dobry program, a doktor Cooley jest bardzo ceniony w środowisku. – Zerknęła na zegarek. – Kurczę, dziesięć minut temu miałam spotkać się z Jamiem na kawę w klubie studenckim. Zapomniałam, ile trwają te zajęcia. Idziesz ze mną? – Chciałabym, ale muszę jechać do domu po samochód i odebrać Celeste ze szkoły. Następnym razem?

– Trzymam cię za słowo. – Dana jedną ręką zapięła blezer i poprawiła stertę teczek w drugiej. – Zadzwoń do mnie później. Do czasu, gdy Julie wróciła do domu, przebrała się, zapakowała do auta Płaskiego Finna i mogła jechać po Celeste, złapała kilka minut opóźnienia. Stanęła na czerwonym świetle i przeklęła. Zbiornik paliwa był prawie pusty. Niebezpiecznie pusty. Jedyna stacja benzynowa, jaką kojarzyła, znajdowała się w przeciwnym kierunku, i bardziej rozsądne wydało jej się zawrócić, niż mieć nadzieję, że natrafi na jakąś, zanim bak zrobi się całkiem pusty. Wykonanie niedozwolonego zakrętu o sto osiemdziesiąt stopni wydało jej się dobrym chrztem bojowym na bostońskich drogach. Prędko ruszyła ulicą, przeklinając po drodze każde światło stopu, aż z impetem wjechała na stację benzynową. Gdy wsadziła końcówkę pistoletu nalewczego do otworu baku, jednocześnie pomarkotniała i zaczęła panikować: był to jej pierwszy oficjalny dzień opieki nad Celeste, a ona już dawała ciała. Celeste nie wydawała się typowym dzieckiem, które nie będzie się przejmować, jeśli Julie się spóźni. Nie żeby była w stanie zgadnąć, jak zareaguje dziewczynka na zmianę w harmonogramie, ale wcale nie miała ochoty się przekonywać. Niecierpliwie potupywała nogą, obserwując zmieniające się numery na wyświetlaczu dystrybutora. Czyżby wybrała najwolniejszy w kraju? Na to wyglądało. No dalej, dalej, błagała w duchu. Benzyna zdawała się skapywać do baku po jednej mikroskopijnej kropli. Kto zostawia pusty bak? Po, jak się jej zdawało, niekończącym się czekaniu, udało się jej nalać do zbiornika kilka litrów paliwa. Wsiadła do auta i próbowała trafić kluczykiem do stacyjki. Dlaczego tak się denerwowała? Celeste nic nie będzie. Julie nie była w stanie nic poradzić na swoje spóźnienie i nikogo nie można było za to obwiniać. Z wyjątkiem Płaskiego Finna. – Ostrzegano mnie, że często nie uzupełniasz baku! – wrzasnęła. – I nie tylko o tym. Jesteś taki mało elastyczny. I nie mam na myśli braku dyscypliny. Dosłownie, chodzi mi o to, że się nie wyginasz. Dużo czasu schodzi na władowywaniu cię do auta, a na dodatek w ogóle nie pomagasz. Nie chcę słyszeć żadnych narzekań na to, że walnęłam twoim łokciem w zapasową oponę, okej, panie Naleśnik? Pogódź się z tym i tyle. Julie gwałtownie wyjechała ze stacji i popędziła do szkoły Celeste. Zatrzymała się na podjeździe, który był już niemal pusty, i tak mocno wcisnęła hamulec, że volvo zatrzymało się z głośnym piskiem. Celeste nie było w zasięgu wzroku. Julie tłukły się po głowie poważne słowa Matta. „Ma swoje ścisłe zasady… Nie możesz niczego obiecać”. Kto mógł wiedzieć, co się stanie z powodu jej spóźnienia! Nadal nie domyśliła się, co sprawiło Celeste przykrość w sobotni wieczór w pokoju Finna, ale jej duże spóźnienie i zmiana w harmonogramie na pewno nie ujdą jej płazem. Julie wysiadła z samochodu i pospiesznym krokiem ruszyła na chodnik przed budynkiem.

– Celeste? – zawołała. Przejechała dłońmi przez włosy, rozglądając się po grupce dziewczyn siedzących na trawniku. Boże, czuła, jak łomocze jej serce. To absurdalne, że panikowała z powodu kilkuminutowego spóźnienia. Minęło ją kilku uczniów. – Celeste! – zawołała głośniej. – Hej! – Złapała za rękaw chłopaka z zaczesanym na żel jeżem na głowie i w podartej koszulce z Nine Inch Nails. – Widziałeś Celeste Watkins? – Blond złamaskę, która mówi jak kosmitka? Julie przymrużyła oczy i mocniej zacisnęła dłoń na rękawie. – Przytaknę na ten obraźliwy opis tylko dlatego, że nie mam czasu na dyskusję. Więc owszem, żelusiu, który ma pewnie problem behawioralny i jest gigantycznym rozczarowaniem dla swoich rodziców, to o tę Celeste mi chodzi. Gdzie ona jest? – Siedzi tam. – Skinął głową w stronę zadaszonego ganku biegnącego wzdłuż budynku szkoły. – Ale możesz ją olać i pobujać się z nami. – Jego kumple parsknęli śmiechem i zaczęli idiotycznie pogwizdywać. – Brzmi świetnie. Naprawdę. Lecę na ciebie jak w dym, ale szanse, że skręcę kark, na którym siedzi twoja pyskata morda, wzrastają z każdą minutą. Więc innym razem. – Julie puściła koszulkę i odwróciła się. Idiota. Osłoniła dłonią oczy przed słońcem i poszła szukać Celeste, w końcu zastając ją na jednej z betonowych ławek. Dłonie trzymała na kolanach, głowę miała spuszczoną. Było gorzej, niż spodziewała się Julie. Jeśli Celeste miała jakiś napad histerii, Julie nigdy sobie tego nie wybaczy. – Celeste? – pomachała do niej. – Celeste! – O nie. Celeste nie chciała nawet na nią spojrzeć. Julie podchodziła bliżej. – Przepraszam. Głupi Matt nie zatankował samochodu i dlatego się spóźniłam i… – Julie zatrzymała się i jej zmartwioną minę zaczął wypierać dumny uśmiech. Celeste nie siedziała załamana, słuchała iPoda Julie. I tupała nogą. Oto co znaczy niepotrzebnie się martwić. Celeste w końcu podniosła wzrok. – Och! Przepraszam, Julie! – krzyknęła. – Bardzo podoba mi się playlista, którą dla mnie stworzyłaś! Julie zachichotała i przyłożyła palec do ust. – Ciii. – Oj. – Celeste ściągnęła słuchawki. – Zapewne mówiłam zbyt głośno, tak? Przepraszam. Włączyłam dźwięk na cały regulator i świat wokół jakby zniknął. – Zamilkła i uśmiechnęła się. To było całkiem miłe. – Nie przejmuj się, nikogo tu nie ma. – Julie wzięła plecak Celeste. – No chodź. Niedaleko domu widziałam fajną kawiarnię, którą chciałabym sprawdzić. Wielkie wygodne fotele, dziwne obrazy, tajemnicze mieszanki kaw. Będzie fajnie.

Celeste wstała i powoli zaczęła iść za Julie do samochodu. – Może najpierw odwieziesz mnie do domu, a potem pojedziesz sama? – Nie ma mowy. – Julie nie zatrzymywała się. – Idziemy w trójkę. – Usłyszała, że kroki Celeste za jej plecami robią się szybsze. – Tak, w trójkę. Niczym się nie przejmuj. Ruchy, Celeste, bo inaczej stawiasz. – Masz bardzo nietypowe podejście, Julie – powiedziała Celeste, gdy ją dogoniła. – Ale z chęcią pójdę ci na rękę. – Świetnie. Płaski Finn też.

Rozdział 11 Matthew Watkins Słowa pisane łącznie powinno się pisać… zresztą nieważne. Ten dowcip jest głupi. Finn Jest Bogiem Zastanawiam się, czy nie dorobić sobie na boku przy wymyślaniu tytułów filmów porno. Pierwsze propozycje: Och, Zuzanno i Lody na patyku. Opinie? Julie Seagle Próbuję opanować podchwytliwy bostoński akcent, ale obecnie brzmię bardziej jak Robin Williams niż Matt Damon. Cholera. Nie tak łatwo o sukces.

Julie oparła się o ladę i spojrzała na wypisane kredą menu Kawowych Geniuszy. – Chciałabym jakąś mrożoną, puszystą kawę z dodatkiem czekolady – powiedziała, próbując naprowadzić baristę. Chłopak za barem skrzyżował ramiona. – Chodzi o frappucino? Julie cmoknęła językiem. – Blisko. Coś słabszego. Coś jak… no nie wiem… Barista westchnął. – Coolatta z Dunkin’ Donuts? – Bingo! Chłopak położył dłonie na ladzie i nachylił się do Julie. – Mamy „Czekoladowego Pogromcę Upału”. Powinien przypaść ci do gustu. Coś dla przyjaciółki? Albo przyjaciół? – Chłopak wskazał na kanapę pod oknem, gdzie siedziała wyprostowana Celeste, a obok niej stał Płaski Finn zwrócony twarzą do sali. Przynajmniej na razie nikogo tu nie było, a nawet gdyby, to Płaski Finn równie dobrze mógł zostać uznany za jakąś rzucającą się w oczy reklamę wody witaminowej. – Tak, dwa koktajle. Dla niego mango-jogurt, a dla niej czekolada-banan – powiedziała Julie z poważną miną. Chłopak spojrzał Julie w oczy. Jego własne zabłysły, kiedy próbował się nie uśmiechnąć. – To wszystko? – Jak na razie tak. Któreś z nas może za jakiś czas zechcieć jeszcze coś domówić. Właściwie to jedno z nas będzie jeszcze chciało naprawdę sobie golnąć. Ta dwójka jest dość rozwydrzona, ale postaram się, żeby nie byli zbyt głośno. – Jestem przyzwyczajony. Przychodzą tu najróżniejsi ludzie. W końcu to Cambridge. Julie przyglądała się, jak szykuje ich napoje. Miał ładne ramiona. Odruchowo spojrzała też nieco niżej, kiedy się odwrócił. Fiu, fiu. Miał wiele ładnych części ciała. Na modnie uczesane czarne włosy i zielone oczy też miło było popatrzeć. Sięgnęła do torebki, ale on zatrzymał ją i skinął głową w stronę Płaskiego Finna. – Nie trzeba. Twój wyjątkowy kolega uprawnia cię do darmowych napojów.

Julie wzdrygnęła się. Ten przeklęty Płaski Finn zepsuł zalotną rozmowę. – Dziękuję, yyy… – Seth. – Seth. Dziękuję, Seth. Jestem Julie. – Odchrząknęła i próbowała rzucić jakąś wymówkę, dlaczego jest na kawie z płaskim chłopakiem. Powiedzenie bariście, że trzynastolatka z tajemniczych powodów musi tachać ze sobą tekturową wersję swojego brata, pewnie nie zabrzmiałoby najlepiej. – Przeprowadzam eksperyment na zajęcia z psychologii. Rejestruję reakcje ludzi na obecność kartonowej figury człowieka w różnych sytuacjach. – Jasne. – Seth zrobił krok w tył i rozłożył ręce. – W takim razie jak się spisuję? No powiedz, jak mnie oceniasz? Zdaję? Julie odgarnęła włosy za uszy i starała się przyjąć poważną minę. – To nie kwestia tego, czy robisz coś dobrze, czy nie. To tylko bezstronne zbieranie danych. – Podniosła swój napój i nie mogła powstrzymać się od szerokiego uśmiechu. – Ale jak na razie świetnie się spisujesz. – Co za ulga – odparł Seth. – Pomóc ci zanieść napoje? Gość, z którym przyszłaś, nie wydaje się zbyt pomocny. Co się stało z szarmanckimi facetami? – Ma swoje momenty, ale to chyba nie jest jeden z nich. I na dobrą sprawę, to nie ja z nim przyszłam. – Czyli są szanse, że jesteś wolna? Puściła mu oko. – Chyba za wcześnie, żebyś mnie o to pytał. – W porządku. Celeste siedziała sztywno na kanapie obitej fioletowym aksamitem, a tuż nad jej głową zwisał pęk figowych liści doniczkowego drzewka. Seth postawił przed nią koktajl czekoladowo-bananowy i podniósł koktajl mango. – Co mam z nim… – Postaw na stoliku – poradziła Julie. – Okej. Cześć – powiedział, wyciągając rękę do Celeste. – Jestem Seth. Celeste oddychała głośno, ale uścisnęła mu dłoń. – Celeste. – Mogę się przysiąść? Celeste zmierzyła go wzrokiem. – Ta decyzja należy chyba do Julie. Jesteś nią zainteresowany jak mężczyzna kobietą, zgadza się? – zapytała tonem robota. – Chyba za wcześnie, żebyś mnie o to pytała. – Teraz on mrugnął do Julie. – Ale owszem, jestem. – Pozwólmy mu zostać. Jestem przekonana, że za chwilę będzie miał kolejnego klienta,

a wtedy będziemy mogły go obgadać za plecami. – Julie siadła koło Celeste i spróbowała swojej kawy. – Jeśli chodzi o napoje kawowe, to ten jest niezły. – Może w takim razie zostaniesz stałą klientką? – Seth rozsiadł się w miękkim fotelu naprzeciw nich. – Może obie zostaniecie? Nie miałbym nic przeciwko, gdyby dwie piękne dziewczyny i niestwarzający zagrożenia chłopak chcieli od czasu do czasu tutaj zajrzeć. Julie wydęła usta, udając smutek. – Celeste, on cię chyba podrywa. Celeste zrobiła się prawie purpurowa i szybko sięgnęła po swój koktajl. Spinki w jej włosach wytrzymały i w przyzwoitych ciuchach nie tylko wyglądała na swój wiek, ale też prezentowała się ślicznie. – Julie – zganiła ją Celeste, lecz ton jej głosu złagodniał. Nie potrafiła ukryć zadowolenia z tego, że ktoś powiedział jej komplement. Seth zaśmiał się i nachylił w ich stronę, opierając ręce na udach. – Gdybym tylko był kilka lat młodszy, to z pewnością by tak było. Ale w tej sytuacji nie mam innego wyjścia, jak uderzać do ciebie, Julie. Jak sądzisz, Celeste? Umówi się ze mną? Na policzki Celeste powrócił normalny kolor i dziewczynka spojrzała na baristę z uwagą. – Ile masz lat? – Dziewiętnaście. – Pracujesz tu na pełny etat? – Studiuję na drugim roku na Boston University. Pracuję tu kilka popołudni w tygodniu i czasem w weekendy. Moim głównym kierunkiem jest politologia – powiedział Seth, widząc, że rozpoczęło się przesłuchanie. Celeste wystrzeliwała jedno pytanie za drugim. Gdzie mieszkasz? Czy masz niesfornych współlokatorów? Czy masz jakieś zwierzęta? Czy twoje zwierzęta są niesforne? Czy jesteś dobrym kierowcą? I tak w nieskończoność. Seth – co mu się liczy – odpowiedział na każde pytanie wyczerpująco i z szacunkiem. Mieszkał w jednym z akademików i miał jednego współlokatora, który przeniósł się tu z Nebraski, i jak na razie nie okazał się niesforny. Nie miał zwierząt, bo uczelnia na to nie pozwala, ale kiedyś Seth chciałby mieć świnkę zwisłobrzuchą. Tylko raz dostał mandat (za jazdę z prędkością sześćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę przy ograniczeniu do pięćdziesięciu), który zapłacił, i nigdy nie miał wypadku. – Bezwypadkowa jazda po Bostonie to naprawdę coś, więc poproszę za to dodatkowe punkty. – Odnotowałam – odparła Celeste. – Okej, już wystarczy. – Julie przerwała strumień pytań. Jej uwadze nie uszła ironia sytuacji, w której Celeste oceniała czyjąś emocjonalną stabilność. – Myślę, że zdołałyśmy

ustalić, że Seth nie jest świrem. – Nie sprawia takiego wrażenia – zgodziła się z nią Celeste. – Myślę, że powinnaś się z nim umówić. Seth przyklasnął. – Poważnie? Okej, mam jeden głos na tak. Potrzebny mi jeszcze jeden… jeszcze jeden! No to jak? No? – Jasne, czemu nie – zgodziła się Julie. – Super! – Uniósł dłonie w górę w geście zwycięstwa. – Piątek, dziewiętnasta? – Okej – powiedziała. – Zakładam, że to będzie prawdziwa randka, tak? – odezwała się Celeste. – Nie zabierzesz jej na niegustowną, rozwydrzoną imprezę studencką, prawda? – Nie. Zdecydowanie nie. Obiecuję, zabiorę Julie w eleganckie miejsce. Kolacja, a potem stosowna rozrywka, do ustalenia. – Drzwi Kawowych Geniuszy otworzyły się i do środka wlała się fala klientów. – Muszę się nimi zająć. Mogę do ciebie zadzwonić? – Seth wyciągnął z kieszeni komórkę i zapisał w niej numer Julie. – Cieszę się, że dziś przyszłyście. Jesteście o niebo sympatyczniejsze niż nadęta pani profesor literatury i jej matka, które były tu przed wami. Niedługo zadzwonię, Julie. – Wrócił za bar. No proszę. Julie miała randkę. Uśmiechnęła się i wyciągnęła nogi na stole. Seth pewnie będzie chciał wyjaśnień co do Płaskiego Finna, ale wydawał się miły i Julie potrafiła sobie wyobrazić, że okaże zrozumienie dla Celeste. Julie nadal nie miała jasności co do tego, czemu służył Płaski Finn. Przynajmniej był całkiem przystojnym kartonowym bratem. – Powinnyśmy przychodzić tu popołudniami, żeby odrabiać lekcje. Jest tu dość cicho – zasugerowała Julie. – Można to rozważyć. – Celeste wstała i zaczęła się przyglądać książkom w miękkiej oprawie stojącym na półce. – Myślisz, że zakochasz się w Secie? – Nie mam pojęcia. Znam go od dwudziestu minut. Tego się nie wie od razu. A przynajmniej ja tak uważam. – Mówiłaś, że nie chcesz kogoś zwyczajnego. Skąd wiesz, że on nie jest zwyczajny? Może okaże się nudny i nieciekawy. Albo gorzej – może sprawi, że będziesz go ubóstwiać, a potem nagle zniknie i złamie ci serce? – Ty to umiesz myśleć pozytywnie – odparła Julie, marszcząc czoło. – Może się tak zdarzyć, ale i tak dam mu szansę. Warto zaryzykować. – Nie jestem taka pewna. Julie osunęła się niżej na miękkiej kanapie. – Nie jestem ekspertką. Co ja niby wiem o chłopakach i miłości? Jedynym sposobem, żeby się czegoś nauczyć, to próbować.

– Uważam, że jesteś bardzo bohaterska. Nieustraszona. – Celeste wyciągnęła spośród książek zbiór opowiadań i usiadła, żeby poczytać. – W moim odczuciu to dobrze, że mają tu lektury. Atmosfera miejsca jest dzięki temu bardziej zachęcająca. Julie wyciągnęła telefon i sprawdziła maila. – Hej, Finn do nas napisał. I przysłał zdjęcia. Celeste z podekscytowaniem nachyliła się w stronę Julie i utkwiła wzrok w komórce. – Co napisał? Mów szybko! Gdzie teraz jest? – Chyba pojechał nurkować. Popatrz. – Julie nachyliła telefon tak, żeby Celeste mogła zobaczyć zdjęcia Finna ubranego w piankę do nurkowania, wyposażonego w maskę i rurkę oraz butlę tlenową. Na jednym zdjęciu machał do aparatu, a na drugim skakał z łódki. Trzecie zrobiono pod wodą i otaczała go na nim ławica ryb. Drogie Celeste i Julie, nie mam zbyt wiele czasu, więc piszę do Was jedną wiadomość. Musicie to jakoś przeżyć! Możecie się teraz do mnie zwracać Nurek-Man. Moje nowe imię upoważnia mnie do posiadania statusu superbohatera, więc oczekuję od Was obu, że będziecie traktować mnie ze stosownym szacunkiem. Moje umiejętności obejmują ranienie się o wąsonogi, pływanie z prędkością olimpijczyka, by uciec przed rekinami, i zbieranie piasku w bardzo niewygodnych miejscach w mojej piance. Nie bądźcie zazdrosne, nie wszyscy mogą posiadać tyle mocy co ja. Kolejne zdolności określę niebawem. Finn

Celeste uśmiechała się od ucha do ucha. – Finn jest taki zabawny. Uwielbiam go. – Dzwoni czasem do domu, żebyś mogła z nim porozmawiać? – zapytała Julie. – Nie. Absolutnie nie – kategorycznie odparła Celeste. – Poprosiłam, żeby tego nie robił. Tak jest mi łatwiej. Wolę poczekać i porozmawiać z nim osobiście. – Rozumiem. Przynajmniej masz wszystkie te zdjęcia i maile, prawda? Drzwi do kawiarni znów się otworzyły i do środka weszli kolejni ludzie. Celeste mocniej zacisnęła książkę w dłoniach. – Chciałabym teraz wrócić do domu – powiedziała. – Muszę wrócić do domu. Natychmiast! – Jasne. Jeśli tego chcesz. – Julie wstała i podeszła do Płaskiego Finna. – Ja to zrobię – syknęła Celeste. – Ja to zrobię. – Nie umrzesz, jeśli od czasu do czasu rzucisz jakimś półsłówkiem – mruknęła Julie pod nosem. Wzięła ich napoje, podczas gdy Celeste, ze swoją zwyczajową niezręcznością, sztywnymi ruchami podniosła Płaskiego Finna. Julie poszła przodem i minęła dwóch nastoletnich chłopców w towarzystwie dwóch dziewczyn przy stoliku niedaleko wyjścia, wykrzykujących zamówienia do kolegi w kolejce. Serce w niej zamarło. To pewnie z ich powodu Celeste nagle zapragnęła wyjść. Julie wzdrygnęła się, kiedy podtrzymywała drzwi i patrzyła, jak Celeste

przechodzi koło nich ze stoickim spokojem, uważając, by nie spojrzeć w ich stronę. Istniał cień nadziei, że nastolatkowie wpadną na jakieś racjonalne wytłumaczenie obecności Płaskiego Finna. Zaletą przebywania w wielkim mieście było to, że wszędzie można było natknąć się na coś dziwnego. Z tego co wiedziała, tekturowi ludzie jeździli metrem i uczestniczyli w zajęciach na Harvardzie. Ale jeden z chłopców spojrzał na Płaskiego Finna i poklepał po ramieniu dziewczynę po swojej lewej stronie, żeby zwrócić jej uwagę. Odwróciła się i zaczęła chichotać, jej oczy były szerokie i drwiące. Celeste minęła Julie i wyszła na zewnątrz. Oni chodzą do szkoły z Celeste. Julie była o tym przekonana. Odwróciła się do Setha za barem i pomachała mu. – Dzięki, że pozwoliłeś nam pożyczyć element wystroju na szkolne przedstawienie – powiedziała głośno. – Zwrócimy go w dobrym stanie! Seth spojrzał na Julie pytająco, po czym powoli pokiwał głową. – Jasne. Nie ma sprawy. Tylko go nie zniszczcie, bo inaczej nie odzyskacie kaucji. Julie zamknęła drzwi i dogoniła Celeste. – Znasz te dzieciaki? Celeste wzruszyła ramionami. – Znasz ich, prawda? – Julie otworzyła samochód i przejęła Płaskiego Finna od Celeste. – Być może – odpowiedziała sucho dziewczynka. Celeste ulokowała się na przednim siedzeniu i zatrzasnęła drzwi. Julie ostrożnie umieściła Płaskiego Finna w bagażniku. Powoli podeszła do drzwi kierowcy, zastanawiając się, co powiedzieć. Celeste złożyła razem ręce. – Muszę zacząć dzisiaj pisać pracę z historii, więc jedźmy do domu. – Przecież jedziemy. – Silnik wydał z siebie głośne warknięcie. Boże, czy ktoś pilnował przeglądów tego auta? – Jeszcze nie wybrałam tematu, więc musimy natychmiast jechać. – Jezu, Celeste, już jedziemy! Celeste zrobiła obrażoną minę i wyciągnęła ze swojego plecaka iPoda Julie. Włożyła słuchawki do uszu i odwróciła twarz. Julie uśmiechnęła się. No, przynajmniej to było normalne.

Rozdział 12 Matthew Watkins Moja wizyta w O.K. Corral była… no cóż… Finn Jest Bogiem Lajkuję cię na Facebooku, ale nie lajkuję cię w ten szczególny sposób. Julie Seagle Tradycyjne espresso ma w sobie jedynie jedną trzecią kofeiny w porównaniu z normalną kawą, więc wszystkie snoby mogą mi naskoczyć. Mogę was wykofeinować w każdej chwili. Oczywiście nie mogę udawać, że jestem wielkoludem, który używa niewielkiej filiżanki, ale sobie poradzę.

Julie zerknęła na zegar w pokoju Matta. Nadal miała pół godziny do zabicia, zanim przyjedzie po nią Seth, więc przyszła tu w nadziei, że zajmie czymś swoje myśli przed randką. Jak dotąd Matt nie był bardzo skory do rozmowy, ale przynajmniej nie sprawiał wrażenia, jakby obecność Julie mu przeszkadzała. Celeste czytała Płaskiemu Finnowi Wielkiego Gatsby’ego, Erin jadła kolację z kolegami z pracy, a Roger wyjechał już na krewetkową wyprawę badawczą. Rodzina zdążyła się przyzwyczaić do jego częstych wyjazdów i nikt nie robił z tego wielkiego halo. Jednak Julie ukradkiem włożyła mu do teczki kartkę z napisem: „Udanej podróży!”. Tak jak obiecał, Seth zadzwonił kilka dni później, żeby zapytać, gdzie po nią przyjechać. Zabierał ją do restauracji w centrum miasta, a potem na późnowieczorny spektakl w teatrze Onni, mieszczącym się w Muzeum Nauki. Julie znowu opadła na łóżko Matta i próbowała się skupić nad Kandydem Voltaire’a. Trudno było się jej skoncentrować, skoro niedługo miał przyjechać po nią Seth. Julie nigdy wcześniej nie była na oficjalnej randce. Nie żeby udawali się w jakieś wyszukane miejsce, ale wydawało jej się dość staroświeckie, że ustalili konkretny dzień i godzinę. W liceum randki odbywały się raczej grupowo. Wszystko wydawało się wtedy takie niezobowiązujące i bez znaczenia – wynikało głównie z wygody. Ta randka wydawała się inna. Seth bardzo się starał, żeby się z nim umówiła, i Julie się to podobało. Patrzyła, jak Matt w skupieniu mruży oczy przed komputerem, jak gdyby w każdej chwili mógł dokonać przełomowego odkrycia, za które dostanie Nagrodę Nobla za jakieś niezrozumiałe naukowe cyfrowo-magnetyczno-optyczne coś tam. Cóż, gdyby dostał, to ofiarnie zabrałaby go na zakupy ubraniowe, żeby na ceremonię wręczenia mógł pójść w czymś innym niż paskudna koszula, którą miał na sobie. – Matt? – Tak? – odezwał się rozkojarzonym głosem. – Porozmawiajmy o twoim dzisiejszym stroju. Matt kilka razy uderzył w touchpad. – Naprawdę? A jaki aspekt chciałabyś przedyskutować? – To, jaki jest słaby. – Nie brzmi to jak zachęta do dyskusji. Wygląda na to, że już zdecydowałaś, co o nim

sądzisz, więc nie jestem pewien, nad czym mamy dyskutować. Przekręciła się na bok. – Chciałabym usłyszeć, jak wyglądał proces myślowy podczas wyboru tej koszuli. Nie oszukujmy się: istnieją tysiące możliwości, spośród których mogłeś wybrać, a mimo to – mimo wielu stylowych koszul, które wyglądałyby na tobie korzystnie – ty wybrałeś tę. Chciałabym więc usłyszeć, co doprowadziło do zakupu. Gotowy? No to lecisz. Matt odsunął się od biurka na krześle obrotowym i zwrócił ku niej, opierając dłonie na kolanach. – Ta koszula mówi, że jestem geekiem. O czym tu rozmawiać? Julie jeszcze raz zerknęła na wzorek koszuli i jęknęła. – Okej, zgodzę się, koszula ma przyjemny, niebieski odcień. Ale poza tym nie podkreśla twoich zalet. – Za to dobrze podkreśla, że jestem geekiem. – Ha, ha. Bardzo zabawne. – Może uważasz, że moja etykietka jest nieatrakcyjna, ale mogło być gorzej. Mogłem być font-fanatykiem. – Czym? Matt uśmiechnął się. – No wiesz, gościem, który uwielbia fonty i czcionki. Są ludzie, którzy idą do kina i zaczynają się denerwować, bo choć film dzieje się w 1962 roku, to na markizie pokazanej w tle w jakiejś scenie znajduje się napis krojem Arras Bold, który powstał dopiero w 1991 roku, więc oczywiście producenci filmu są nie normalni i zasłużyli, żeby ich ściąć. Julie pokręciła głową. – Ściemniasz. Nikt nie patrzy na takie rzeczy. – Nie ściemniam. Patrz. – Wziął swój laptop i usiadł na łóżku obok Julie. – Proste wyszukiwanie i masz wszelkie dowody na moje słowa. – W ciągu kilku sekund na monitorze pojawiły się tysiące wyników weryfikujących istnienie font-fanatyków. – Mają nawet swoją koszulkę. – I co jest na niej napisane? „Fonty – moja miłość”? – Nie. „Helvetica”, co jest nazwą popularnego i uwielbianego fontu, ale zapisane w Comic Sans, którego font-fanatycy po prostu nienawidzą. Julie klepnęła się dłonią w czoło. – Czekaj, to istnieją uwielbiane i nienawidzone fonty? – Dla niektórych ludzi tak. I popatrz na to. Mają swoją konferencję o nazwie CzcionKon. – Wszedł na witrynę. – Niestety nie ma jeszcze programu najnowszej edycji, ale wśród minionych wykładów był na przykład: „Operacja na otwartym foncie: rozkład literniczych

części ciała na segmenty w celu uzyskania wszechstronnej bazy prototypowej”. Julie, nie możesz tego przegapić. Powinnaś wcześnie się zarejestrować, żebyś dostała się na wszystkie najlepsze wykłady. Julie udała, że patrzy na stronę internetową z wielkim zainteresowaniem. – No raczej. Całe życie marzyłam o wzięciu udziału w konferencji o fontach i czcionkach i nigdy bym sobie nie darowała, gdyby w tym roku mi się nie udało. Bogu dzięki, że mi przypomniałeś. – Julie położyła mu dłoń na ramieniu i spojrzała na niego z powagą. – Matthew, przyznaj się. Czy jesteś w duchu font-fanatykiem? Jeździsz na takie konferencje? Obiecuję, nie będę szanować cię mniej, jeśli tak jest. Okej, niech będzie, w skrytości ducha będę, ale lepiej się przyznać i być sobą, niż żyć w kłamstwie. Ukrywanie prawdy tylko upośledzi twój emocjonalny rozwój. – Bardziej niż już jest upośledzony? – Tak. Matt zmarszczył czoło. – Cóż, przykro mi, że sprawiam ci zawód, ale nie jestem font-fanatykiem. Możesz wysłać mi maila Papyrusem i nie zrobi to na mnie wrażenia. – Niech będzie. Kiedy pewnej nocy będziesz ciężko się uczył i dostaniesz ode mnie rozpaczliwą wiadomość o pracy domowej z całek funkcji wielu zmiennych z błaganiem o pomoc, nie chcę słyszeć żadnych skarg na wybraną przeze mnie czcionkę. – Uczysz się całek funkcji wielu zmiennych? To świetnie! Opadła na łóżko. – Nie, nie jest świetnie. Uczelnia uznała, że miałam całki w liceum, więc powinnam napisać jakiś test, który niestety zdałam. No i teraz nie mam wyjścia. – Chętnie ci pomogę, jeśli zechcesz. – Trzymam cię za słowo. – Rozległ się dźwięk jej telefonu i sięgnęła po niego do swojej torby na podłodze. Dzwonił Seth. Pewnie miał zamiar się wycofać, przez co ona przez resztę wieczoru będzie musiała rozmawiać o podkategoriach geeków. Odebrała telefon. – Cześć, Seth. – Julie? Jestem na twojej ulicy, ale przed każdym domem rośnie zieleń i nie widzę numerów. – Nie ma problemu. Wyjdę przed dom. – Świetnie. Nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę. – Ja też. Widzimy się za chwilkę, Seth. – Rozłączyła się i wstała z łóżka. Matt wrócił do biurka, odłożył laptop i poprawił podparcie lędźwiowe na krześle. – Gdzie się wybierasz? Julie westchnęła i dłońmi wskazała swoje ciało.

– Mój seksowny strój i mocny makijaż nie sugerują, że mam dziś randkę? Rany, trzeba cię odciągnąć od komputera. – Zauważyłem, że jesteś szczególnie ubrana – przyznał. – Baw się dobrze. – Dzięki – odparła Julie. – Wiesz, Matt, mogę czasem zostać w domu z Celeste, kiedy nie ma twoich rodziców, żebyś mógł prowadzić jakieś życie towarzyskie. Pewnie masz przyjaciół, którzy chcą spędzać z tobą czas. Musisz się z nimi czasem spotkać. Matt wzruszył ramionami. – Ostatnio nie mam właściwie czasu na życie towarzyskie. Nie przejmuj się tym. Idź się rozerwać. Miała wyrzuty, że Matt jest uziemiony w domu ze swoją siostrą. Był na studiach. Powinien się więcej bawić. Nie żeby wyglądał na takiego, który aż się pali, by pić z kolegami piwo z kega, stojąc na nim na rękach, ale mimo wszystko. Może w któryś piątek w okolicy odbywa się konkurs ortograficzny dla fizyków, po którym wróciłby do domu z ładnym trofeum za poprawne przeliterowanie słowa „kulomb” albo „neutralino”? Dlaczego, do diabła, zajmował się dziwacznymi potrzebami Celeste? Dlaczego odnosiła wrażenie, że Płaski Finn rządzi całym domem? Coś tu było nie tak. Matt był miłym chłopakiem i zasługiwał na coś lepszego. Ale nic nie mogła teraz na to poradzić. Może później na coś wpadnie. – Jeśli ta randka okaże się katastrofą, to zadzwonię do ciebie, żebyś mnie uratował. Potrzebujemy jakiegoś hasła, które będzie oznaczać, że jestem na randce z piekła rodem – powiedziała, wychodząc. – Coś, co zwróci twoją uwagę! O! Napomknę coś o jakimś nudnym matematyku. Więc jeśli zadzwonię i powiem „Fibonacci”, będziesz wiedział, że mam kłopoty. – To dość oczywisty wybór, ale niech będzie. Julie posłała mu wymowne spojrzenie. Rany, czasem był taki irytujący. – No to Carl Gauss. – Może być. Ale powtórzę, to dość oczywiste. – No to cię zaskoczę. I wymyślę coś dobrego. Poczekaj tylko. Matt odchylił się na krześle, zaplótł dłonie za głową i uśmiechnął się. – Z tchem przytłumionym – zacytował. Julie przechyliła głowę. – W tej kolejności, po szekspirowsku, czy na odwrót, bardziej współcześnie? Matt puścił do niej oko. – Niech będzie współcześnie. No proszę, czyli znał też Szekspira. Julie przystanęła na chwilę, po czym ruszyła do drzwi. – Na razie, Matt. Może potem wyślę ci esemesa w Webdingsach, żeby dać znać, jak idzie. Odgłos jej obcasów poniósł się po schodach. – W wersji pierwszej, drugiej czy trzeciej?

– Trochę z każdego rodzaju! Julie zbiegła po frontowych schodkach. Rozejrzała się w obie strony, i zobaczyła światła samochodu, który w żółwim tempie jedzie ulicą. Julie pomachała ręką. Samochód trochę przyspieszył i znów zwolnił tuż przed domem Watkinsów. Seth zatrzymał auto z piskiem opon i wyskoczył zza kierownicy. – Julie! Znalazłem cię! – Obiegł samochód i uścisnął ją na powitanie. – Cieszę się. Może pierwszą rzeczą, którą zauważa się na randce, nie powinno być to, jak ktoś pachnie, ale kiedy Seth ją objął, nie mogło to ujść jej uwadze. Pachniał po męsku. I to nie cuchnącą, użytą w nadmiarze tanią wodą kolońską. Pachniał seksownie, szorstko, pociągająco. Podobał się jej uścisk jego ramion i to, jak serdecznie i pewnie ją przytulił, jednocześnie się jej nie narzucając. Seth odsunął się i otworzył jej drzwi. – Nie żeby nie podobała mi się przejażdżka po uroczych uliczkach Cambridge, ale mam nadzieję, że nie pomyślałaś, że cię olewam. Julie zapięła pas w aucie. – No co ty. Seth wrzucił bieg. – Straszny ze mnie głupek. Zapisałem twój adres na kartce, a mam okropny charakter pisma. Nie byłem pewien, czy szukam numeru dwadzieścia jeden, czy dwadzieścia siedem, czy… Zresztą teraz to już nie ma znaczenia. – Wcale nie jesteś głupkiem – powiedziała Julie, zwracając się całym ciałem w jego stronę. – Właśnie odkryłam najdziwniejszą rzecz na świecie. Wiedziałeś, że istnieją ludzie, którzy są font-fanatykami? Seth uśmiechnął się szeroko. – Niech zgadnę. Ludzie, którzy podniecają się najróżniejszymi ekscytującymi aspektami świata typografii? – Dokładnie! To jedna z wielu wyjątkowych podkategorii głupoty! Albo nudziarstwa. Nie jestem do końca pewna, jak działa system klasyfikacji. – Trochę przeraża mnie fakt, że o tym wiesz. – Mnie też – odparła Julie. – Mnie też. – Błagam, nie wyskakuj z rozpędzonego samochodu, ale muszę ci powiedzieć, że nie jestem font-fanatykiem. Ani fanatykiem żadnego innego rodzaju. – Zdobyłeś kolejny punkt. – Tylko jeden? – Uśmiechnął się do niej uroczo. – Niech będzie. Pięć punktów.

– No, mamy konkret.

CZĘŚĆ DRUGA

Rozdział 13 Julie stała na palcach, próbując zdjąć torbę podróżną z górnej półki w swojej szafie. W końcu chwyciła palcem za pasek i ściągnęła torbę w dół, przez co wylądowała jej na głowie. Nie znosiła podróżować i jeśli jej postępy w pakowaniu miały być wskaźnikiem tego, jak będzie tym razem, to czekał ją ciężki lot. Wizyta na lotnisku w przeddzień Święta Dziękczynienia była wystarczającą mordęgą, więc Julie rozpaczliwie próbowała zmieścić swoje rzeczy w małej torbie, żeby nie musieć nadawać bagażu. Spakuje się do wielkiej walizki, kiedy pojadą z ojcem do Kalifornii. Kilka dni temu przysłał jej plan podróży. A raczej jego sekretarka przekazała jej wiadomość. Mimo to jej ojciec pokazywał, że bardzo się stara, zabierając ją w tę podróż. Julie mogła sobie jedynie wyobrażać, jakim problemem było dla niego wzięcie trzech tygodni urlopu na tę szaloną wyprawę do Los Angeles, Huntington Beach, San Diego, Santa Barbara… Julie nie była nawet w stanie spamiętać, gdzie jeszcze! Nie mogła się doczekać, aż opowie tacie o uczelni i o tym, jak dobrze idzie jej na zajęciach. Na ten wyjazd nie potrzebowała zbyt wielu ubrań, ale tachanie ze sobą laptopa i książek było uciążliwe. Julie nie wyobrażała sobie, jak ma miło spędzić Święto Dziękczynienia, zobaczyć się z rodziną i przyjaciółmi, dokończyć pisanie pracy i uczyć się na egzamin z całek. Uczelnia najwyraźniej uznawała Święto Dziękczynienia za święto pracujące. – Puk, puk. Erin weszła do sypialni i Julie po raz kolejny zachwyciła się tym, jaka była opanowana i jak świetnie skomponowany był jej strój. Szara tweedowa spódnica i pasujący do niej kardigan doskonale podkreślały jej sylwetkę i klasę. Taka właśnie była Erin – pełna klasy. Profesjonalna i pełna klasy. – Pewnie nie możesz się doczekać, kiedy pojedziesz do domu i zobaczysz się z rodziną. – Trochę – przytaknęła Julie. Rzuciła torbę na łóżko. – Mam tyle nauki, że trudno mi się ekscytować powrotem do Ohio. Erin machnęła dłonią. – Poradzisz sobie. Będziesz mieć czas na lotnisku, w samolocie i kiedy będziesz odpoczywać po przejedzeniu się indykiem. – No chyba. – Julie wzięła kilka par czystych skarpetek i wrzuciła je do torby. – Choć może powinnam była zrobić sobie wcześniej długi weekend, a teraz uniknąć tłumów. Oj, ale nie żebym chciała naruszać wasze świąteczne plany. Chciałam tylko powiedzieć… – Byłabyś tu mile widzianym gościem, Julie. Nie wydaje mi się jednak, że chińskie jedzenie i całodniowa gra w scrabble jest tym, do czego przywykłaś. Matthew, Celeste i ja

będziemy jeść pikantne tofu i decydować, czy posunięcia Matthew się liczą. Ma skłonność do zmyślania słów, ale zwykle dajemy mu kilka dodatkowych punktów za pomysłowość. – Prawdę mówiąc, brzmi to lepiej niż jedzenie słodkich ziemniaków z cukrowymi piankami i słuchanie, jak mój wujek opowiada wszystkim, co poprzedniego wieczoru leciało w Comedy Central. – Ależ skąd – zaprotestowała Erin. – Nie ma nic złego w tradycyjnym obchodzeniu Święta Dziękczynienia. Bez względu na rodzinne wady jestem przekonana, że będzie bardzo miło. – Czy to nie dziwne, że Rogera nie będzie z wami? – Nic podobnego. Roger wyjeżdża na całe miesiące kilka razy do roku, więc ta dłuższa wyprawa nie jest niczym nowym. – Erin skrzyżowała ramiona. – A twój przyjaciel Seth? Co będzie robił podczas tych kilku wolnych dni? – Jedzie z rodzicami do Vermontu odwiedzić ciocię i wujka. Wyjechali wczoraj, żeby uniknąć korków, i wrócą w sobotę z tego samego powodu. – Mówiłaś o nim w samych superlatywach. Student politologii z Boston University, zgadza się? Cieszę się, że już w pierwszym semestrze nawiązałaś tyle wartościowych znajomości. Ty i twoja przyjaciółka Dana też zdajecie się dobrze dogadywać. To ważne, by podtrzymywać towarzyskie relacje, dzięki którym od czasu do czasu wyrwiesz się z domu. Julie się uśmiechnęła. Bardzo zaprzyjaźniły się z Daną i chociaż obie były zajęte, w każdy wtorek bez wyjątku spotykały się na kawie. Dana nadal była absolutnie oczarowana Jamiem i Julie spędziła w tym semestrze wiele godzin, wysłuchując szczegółowych opowieści o kolejach ich burzliwego związku. Oczywiście Julie też opowiadała o Secie, ale oni spotykali się niezobowiązująco w przeciwieństwie do Dany i Jamiego, w których związku przydarzały się obecnie dramatyczne kłótnie, po których następowały poranne powroty do domu po seksie na zgodę. Julie czuła, że jako studentka psychologii Dana mogłaby bliżej przyjrzeć się swojemu zachowaniu. Może Julie i Seth nie przeżywali podobnej namiętności i tak między nimi nie iskrzyło, ale istniały zalety powolnie rozwijającego się, stabilnego związku. – Mój Boże, Julie, masz zamiar zabrać ze sobą wszystkie te książki? – zapytała Erin. – Muszę. Mam do napisania pracę o Karlu Jungu na zajęcia z psychologii i potrzebuję ich jako źródła. Erin zmierzyła stos książek, mrużąc oczy. – Są chyba w porządku, ale powinnaś mieć lepsze pomoce naukowe. – Mam kilka artykułów z internetu, ale niewystarczająco dużo. – Co za absurd. Zostaw to mnie. – Erin podeszła do biurka i zapisała coś w notesie. – To mój login i hasło do bazy artykułów Harvardu. Powinnaś tam znaleźć znacznie więcej źródeł i będziesz w stanie spojrzeć na krytyczne oceny dokonań Junga oczami innych specjalistów z dziedziny.

– Naprawdę? – Julie podeszła do biurka i spojrzała na kartkę. Erin otworzyła przed nią zupełnie nowy świat. – To nie będzie kłopot? To znaczy, to dla mnie ogromne ułatwienie. Jedyne, co jestem w stanie zrobić z pomocą uczelni, to zarezerwować książki z katalogu biblioteki. Erin zatknęła sobie długopis za uchem i wsparła dłonie na biodrach. – Żaden kłopot. Nie widzę powodu, dla którego nie powinnaś mieć dostępu do tych źródeł. Jestem zaskoczona, że Whitney nie ma większej bazy online. Ale może nie dziękuj mi przedwcześnie, bo gwarantuję ci, że szybko się wciągniesz i będziesz przeskakiwać z jednego artykułu do kolejnego. Więc jeśli twoja mama się wścieknie, że zamiast spędzać z nią czas, siedzisz przyklejona do komputera, nie zwalaj tego na mnie. Julie spontanicznie objęła Erin i przytuliła jej kościste ciało. – Wezmę na siebie całą winę. Nie wiem, jak ci dziękować. Erin, wyraźnie nie z tych, które lubią się przytulać, zesztywniała nieco, ale zaśmiała się delikatnie z zaskoczenia i poklepała Julie jedną ręką po ramieniu. – Nie musisz mi dziękować. To ty przecież odwalasz kawał ciężkiej roboty. Podziwiam twój entuzjazm co do studiów. – Zrobiła krok w tył, trzymając Julie na odległość ramion. – Gdybyś chciała się jakoś odwdzięczyć, możesz przekonać Matta, żeby zaczął się starać tak jak ty. Nie musiałabym wtedy tyle suszyć mu głowy. – Z tego, co widzę, cały czas pracuje. Często się razem uczymy, a jeśli on nie jest na uczelni, to ślęczy przed komputerem. – Nie mówię, że nie poświęca nauce dużo czasu. Chodzi mi o jakość jego pracy i jego motywację. – Erin przymrużyła oczy. – Rozmienia się na drobne w kwestii zajęć i zainteresowań akademickich, a zbliża się do momentu, kiedy będzie musiał zawęzić swoją uwagę, żeby nie ugrzęznąć po ukończeniu studiów. W ten sposób osiąga się publikacje. Ma szansę przeprowadzić to, jak trzeba, a ja oczekuję od niego więcej, niż widzę teraz. Taka opinia o Matcie wydała się Julie nieco surowa, ale rozumiała, co Erin próbuje powiedzieć. Chciała dla swojego syna tego, co najlepsze. Julie zaczęła wyciągać ubrania z komody. – A jakim studentem był Finn? – Och, Finn! – Erin uśmiechnęła się szeroko. – Finn był doskonałym studentem. Był wybitny we wszystkim, czym się zajął. Przyjął bardzo klasyczne podejście sztuk wyzwolonych, więc studiował wszystko – od antropologii przez literaturę po historię. Bardzo twórczy i dynamiczny chłopak. Kiedy studiował na Brandeis, bardzo się angażował w kampanie polityczne. Miał dużą świadomość społeczną i zapał. I grał w rugby w dzielnicowej drużynie. Celeste uwielbiała chodzić na jego mecze. Julie się uśmiechnęła.

– Sprawia wrażenie bardzo ciekawej osoby. Może niedługo uda mi się go poznać osobiście. Wiem, że Celeste nie może się wprost doczekać jego powrotu. – Wszyscy byśmy bardzo chcieli niedługo zobaczyć Finna. – Może uda nam się zgrać w Boże Narodzenie. Na pewno zawita do domu w tym okresie. – Byłoby miło, prawda? – Erin zrobiła kilka kroków w tył, ku drzwiom. – Zawołam Matta i upewnię się, czy nie zapomniał, że ma cię zawieźć na lotnisko. – Mogę pojechać taksówką, Erin. Naprawdę, nie trzeba. – Sama bym cię zawiozła, ale prawda jest taka, że nie mam już prawa jazdy. Tak przywykłam do ekologicznych sposobów przemieszczania się, jak rower, czy chodzenie, że nie zależało mi na odnowieniu dokumentu, kiedy wygasł. I wolę to, co jest teraz. Jestem w lepszej kondycji, niż kiedy miałam dwadzieścia lat, i zgubiłam te pięć kilogramów, które od dawana mi ciążyły. – Gdyby nie to, że mam bagaże, poczułabym się winna, że nie idę na lotnisko piechotą – zażartowała Julie. – Uważam, że to godne podziwu, że robisz, co w twojej mocy, by ograniczyć swój ślad węglowy na Ziemi. Nie znoszę tego wyrażenia. Bycie poprawnym politycznie wydaje się iść w parze z nieuniknionymi banałami, prawda? Mam krótkie spotkanie z jednym z wykładowców, a potem pojadę metrem na lotnisko. Nie chcę zawracać Mattowi głowy. Erin wzruszyła ramionami. – Skoro tak twierdzisz. Zadzwoń do domu w niedzielę i daj nam znać, o której wyląduje twój samolot. Mogą się zdarzyć pewne opóźnienia. – Okej, tak zrobię. Udanego Święta Dziękczynienia, Erin. – Też ci tego życzę. Przekaż mamie najlepsze życzenia. Julie położyła bagaż na podłodze ciasnego gabinetu i usiadła na krześle naprzeciw biurka wykładowcy. Małe pomieszczenie ledwie mieściło kilka mebli. Teczki i książki pokrywały biurko i wolne miejsca na półkach. Było jednak w tym gabinecie coś krzepiącego i przytulnego, może z powodu przemiłego mężczyzny, który przed nią siedział. Julie uwielbiała swoje zajęcia z psychologii i jak do tej pory żadnego nie opuściła. Wykłady doktora Cooleya były inteligentne i interesujące, prowadzone z prawdziwą pasją. Jego troska i współczucie, kiedy prezentował konkretne przypadki, przekonały Julie, że może dziś jej dziś pomoże. – Dziękuję, że zgodził się pan ze mną zobaczyć, doktorze Cooley. – Żaden problem. Rozumiem, że wybiera się pani do domu? – odparł, spoglądając na torbę. – Tak. Do Ohio. Spędzam święto z mamą i jej stroną rodziny. Przepraszam, że zawracam panu głowę tuż przed wolnym, ale chciałabym zasięgnąć pana opinii w pewnej kwestii. – Chodzi o materiał z zajęć? Wcześniej zerknąłem na pani kolokwia i oceny z prac

zaliczeniowych i widzę, że radzi sobie pani doskonale. Nie wspominając już o czynnym udziale w zajęciach. Biorąc pod uwagę liczebność grupy, jestem pod wrażeniem. – Pokiwał głową z uznaniem. – Wielu studentów chce tylko zaliczyć. Pani się wyróżnia. – Dziękuję. Bardzo podobają mi się pana zajęcia. Ale potrzebuję pomocy w innej kwestii. W tym roku mieszkam u pewnej rodziny. Matka jest przyjaciółką mojej matki. Wszystko toczy się świetnie, tylko… – Julie nie wiedziała, od czego zacząć. – Ich córka jest bardzo nietypowa. Może mógłby się pan wypowiedzieć na jej temat. Chyba potrzebuję pomocy. – Jakiej pomocy? – Próbuję rozgryźć córkę. Celeste. Jest dziwna. Jej najstarszy brat, Finn, jest w całorocznej podróży, a ona wszędzie nosi ze sobą tekturową figurę z jego wizerunkiem. – Wzbudziła pani moje zainteresowanie – odpowiedział doktor Cooley i założył nogę na nogę. – Ale czułbym się bardziej komfortowo, omawiając tę sprawę, gdyby opowiadała mi pani o hipotetycznej rodzinie. – Spojrzał na nią znacząco, próbując zachować powagę. – Hipotetycznie… – Julie powiedziała powoli – płaski brat jest dla mnie nieco niepokojący. I hipotetycznie trochę się o nią martwię. Niektóre rzeczy zdają się… nie wiem… Są dla niej jak zapalnik. Tylko nie wiem, jakie konkretnie. Przez kolejne kilka minut Julie opowiadała o zachowaniu Celeste związanym z Płaskim Finnem, jej ograniczeniach społecznych i ogólnie nietypowej osobowości. Doktor Cooley podniósł dłoń. – Pozwoli pani, że na chwilę przerwę. Mówi pani o córce, ale chcę dowiedzieć się czegoś o całej rodzinie. Proszę mi powiedzieć, jak wygląda u nich normalny dzień. – Ale to ona… – Julie szukała właściwych słów. – To ona ma problem. Lub problemy. Całe ich mnóstwo, a przynajmniej tak mi się wydaje. Okej, Matt też miał problemy, głównie związane z pragnieniem, by stać się jednością ze swoim komputerem i niezdolnością do ubierania się w ciuchy, na których widok nie chce się wymiotować, ale nie miał kumpli z kartonu. A przynajmniej nic o nich nie wiedziała. – Cała reszta jest w porządku. – Proszę mi zrobić tę przyjemność. Siedział w ciszy, podczas gdy Julie przez dwadzieścia pięć minut opisywała rodzinę Watkinsów. Opowiedziała o dziwactwach Celeste i jej społecznej izolacji, całkiem sporo o pozornie niekończącej się energii Płaskiego Finna i o tym, jak Matt i Finn sprawiają wrażenie całkowitych przeciwieństw. Wykładowca Julie potarł czoło jakby z niedowierzaniem. – Czyli w tej rodzinie mamy nieobecnych rodziców i najstarszego brata. A dalej młodszego brata, który został postawiony w roli rodzica, stara się udzielać i pewnie jest mu nieco ciężko. A na końcu młoda, opóźniona społecznie nastolatka, która próbuje sobie poradzić ze swoimi

emocjami poprzez stworzenie substytutu uwielbianego brata? O kurka. Ta rodzina nie wyglądała normalnie, kiedy doktor Cooley przedstawił ją w taki sposób. – Tak. Wszystko się jakby zgadza. – Julie osunęła się niżej na krześle. – O Boże. – Proszę posłuchać. Mogę podzielić się z panią moimi przemyśleniami na temat tej rodziny, ale nie będę nikogo diagnozował ani podawał kategorycznych rozwiązań na podstawie naszej rozmowy. To nie byłoby w porządku ani w stosunku do pani, ani do nich. Hipotetycznie. Jednakże mogę podsunąć kilka kwestii, nad którymi należy się zastanowić. – Rozumiem. – Moja pierwsza myśl jest taka, że historia, którą pani przedstawiła, mnie zasmuca. – Choć przebywając w tym domu, nie czuję smutku. – Dlaczego? – Nie wiem. – Julie spojrzała przez niewielkie okno na szare niebo. – Bo ich lubię? – Oni pewnie też panią lubią. Ale jest w nich coś bardzo smutnego. Każdy próbuje się z czymś uporać. Funkcjonuje niezależnie. Każdy ma mechanizmy obronne pracujące na pełnych obrotach. I mamy też do czynienia z pewnymi tajemnicami dotyczącymi… cóż, właściwie nie wiemy czego, prawda? – Zgadza się. – Ustalili swoje parametry i nie jestem przekonany, czy masz prawo je kwestionować. – Ale dlaczego Celeste to robi? Jej brat podróżuje. Wielkie mi rzeczy. Ma do tego prawo, prawda? Nie może całe życie mieszkać w domu. Mnóstwo dziewczynek w jej wieku ma starszych braci, którzy wyjeżdżają z domu, a nie reagują tak jak ona. Nie rozumiem tego. Celeste ma ogromny potencjał. I wydaje mi się, że mogę jej pomóc. – Ach tak. Pani jest od naprawiania. – Od czego? – Naprawiania. Chce pani rozwiązać ich problemy. Dlaczego? – Mówiłam panu. Lubię ich. Zwłaszcza Celeste. Nie mogę tak siedzieć i udawać, że tachanie za sobą tekturowego brata nie jest okropnie dziwne. Pod tą nietypową powłoką tkwi fantastyczne dziecko. A w rodzinie wszyscy chodzą wokół niej na paluszkach. Jakby zamarzli, jakby bali się rozbujać łódkę, w której ona siedzi. Pokiwał głową. – Pewnie tak jest. Jakiekolwiek strategie hamowania sobie opracowali, do pewnego stopnia są one skuteczne. A przynajmniej skuteczne w takim rozumieniu, że ustabilizowały sytuację, z którą rodzina chce sobie poradzić. W ich oczach sytuacja się nie pogarsza. Julie wytrzymała jego posępne spojrzenie. – Ale się pogorszy, prawda?

– Prawdopodobnie tak. Taki dysfunkcyjny system nie może trwać w nieskończoność. W pewnym momencie nastąpi załamanie. Strach ścisnął jej żołądek. – I co się wtedy stanie? – Trudno powiedzieć. Trudno to przewidzieć. A co pani sądzi o tej dziewczynce? Julie podniosła ręce do góry. – Brałam pod uwagę różne tezy. Zaburzenia adaptacyjne, lęk separacyjny, reaktywne zaburzenia przywiązania w dzieciństwie? Zespół Aspergera? Coś, co ma związek z postrzeganiem Finna jako rodzica? A kiedy wyjechał, odczuła jego stratę głębiej, niż można by uznać za racjonalne. Jej mechanizmy obronne wymknęły się spod kontroli? Ma nierównowagę chemiczną? – Wszystkie opcje są możliwe. Co jeszcze? – Doktor Cooley siedział w bezruchu, wpatrując się w Julie i czekając cierpliwie, podczas gdy ona sama starała się znaleźć jakąś odpowiedź. Julie poruszała w butach palcami stóp, w nadziei, że uda się jej zapomnieć o coraz bardziej niekomfortowym uczuciu, jakie ją opanowywało. Jednej myśli jednak nie dało się odepchnąć. – Coś się stało? Pokiwał głową. – Coś się stało. Tak przypuszczam. Coś ważnego. Coś, do czego zabroniono się pani odnosić. I ta płaska wersja brata Celeste jest ekstremalną odpowiedzią na to zdarzenie. Na traumę. Julie znieruchomiała. Trauma. Nie podobał się jej dźwięk tego słowa. Doktor Cooley mówił dalej. – Pytanie brzmi, jaka trauma. Jest to jednak pytanie, na które może pani nie uzyskać odpowiedzi. Julie, proszę postępować ostrożnie – ostrzegł ją. – To niepewna sytuacja i nie wie pani, co się dokładnie dzieje w organizmie tej rodziny. Choć podziwiam pani współczucie, nie zalecam, aby brała pani na siebie zadanie rozwikłania tej sprawy. – Wiem. Tak się głowiłam, żeby zrozumieć tę małą, a nie mam pojęcia, czy nie zrobię czegoś, co wyprowadzi ją z równowagi. Ale kiedy Finn wróci, to wszystko się odmieni, prawda? Doktor Cooley cmoknął. – Może tak, może nie. Cokolwiek powoduje ten niepokój, może się ujawnić w inny sposób. Oczywiście jego powrót może spowodować znaczną poprawę, ale nie liczyłbym na to. To była zniechęcająca myśl. – Proszę się jednak nad tym zastanowić – zasugerował. – Może przegapiła pani coś oczywistego. Proszę nie analizować przesadnie tego, co pani widzi. Mam wrażenie, że za dużo myśli pani nad różnymi rzeczami. Proszę dać im trochę czasu, a może fragmenty układanki

same się złożą. – Zaśmiał się. – Oczywiście mogą się też i nie złożyć. Może pani nigdy w pełni nie zrozumieć tej rodziny. – Proszę mi wierzyć, przyszła mi do głowy taka myśl. – Zresztą, co my możemy wiedzieć? – Zaśmiał się pogodnie. – Może to nietypowe osobowości. Nie wszyscy wpasowują się w schemat. – Byłoby fajnie, gdyby oni byli tylko dziwni, prawda? – To mało prawdopodobne, ale owszem, byłoby. Julie, jest jeszcze jeden element tej historii, nad którym się zastanawiam. Julie westchnęła. – To znaczy? – Opowiedziała mi pani o Matcie, Finnie, Erin i Celeste. – Zamilkł na chwilę. – Nie powiedziała pani zbyt wiele o ojcu rodziny. – To dlatego, że często go nie ma. Podróżuje służbowo. Mimo to naprawdę go lubię. Jest łagodny, małomówny. Ma w sobie coś szczerego. Jest bardzo normalny, ale nie nudny. To bardzo miły człowiek. – Hmm – mruknął doktor Cooley. – Mówiła pani, że jedzie dziś do domu. Do matki. – Tak. I? – A co z ojcem? Też się pani z nim zobaczy? – Uważa pan, że mam jakieś kompleksy z nim związane? – prychnęła Julie. – Nie mam problemów z ojcem. Doktor Cooley siedział w milczeniu. – Tu nie chodzi o mnie. – Julie pokręciła głową. – Chodzi o bardzo dziwne dziecko, które mnie potrzebuje. – Ale dlaczego to pani zadaniem jest jej pomóc? Dlaczego pani ma ją naprawiać? Dlaczego to pani chce poskładać tę rodzinę? – Bo mam na nią jakiś wpływ. Nie wiem dlaczego, ale tak jest. Dam radę. Doktor Cooley ściągnął okulary i delikatnie odłożył je na biurko. – Kogo stara się pani uleczyć? – Celeste. – Jest pani tego pewna? – Oczywiście – odparła Julie, lekko poirytowana. – Tu nie chodzi o mnie. – Zgoda, ale nie do końca. Julie zerknęła na zegarek na biurku. – Przepraszam, że muszę panu przerwać, ale powinnam już iść, jeśli chcę zdążyć na samolot. – Oczywiście.

– Bardzo dziękuję, że zgodził się pan ze mną porozmawiać – powiedziała szczerze. – Jestem ogromnie wdzięczna. – Ta hipotetyczna rodzina, o której mi pani opowiedziała, jest fascynująca. – Mrugnął do niej. – Proszę pamiętać. Należy postępować ostrożnie.

Rozdział 14 Julie poczuła, jak przewraca się jej w żołądku, gdy zobaczyła, jak kuzyn Damian wpycha do ust widelec pełen słodkich ziemniaków z cukrową pianką. Chętnie zabiłaby tego, kto wymyślił przyprawiające o mdłości połączenie pianek z warzywem smacznym inaczej. I choć było to obrzydliwe, nie mogło się równać z „sałatką” ciotki: cukierki cynamonowe zatopione w zielonej galaretce z kawałkami marchewki i mandarynek z puszki. Przynajmniej w indyku mamy nie było nic obraźliwego. Za to naprawdę można było być wdzięcznym. – Julie, dlaczego nie masz na głowie swojego kapelusza pielgrzyma? Przecież go uwielbiasz! – Wujek Julie podniósł głos, aby przebić się przez rozmowy przy stole, i pokazał palcem na swój. – To nie Święto Dziękczynienia, jeśli nie masz na głowie kapelusza. Julie rozejrzała się po czternastu członkach rodziny, którzy siedzieli przy stole w domu mamy. Wszyscy mieli na głowie kapelusz pielgrzyma albo indiański pióropusz, kupiony lata temu w sklepie z przebraniami na Delacorte Avenue. W poprzednich latach ta tradycja wydawała się Julie zabawna, ale dziś jej absurdalność i idiotyczność kłuły ją w oczy. To było upokarzające. Nie wspominając o obraźliwym elemencie kulturowym. – Umówmy się, że jestem zbuntowaną krewną, która nie chce się dopasować. Nie popieram umacniania stereotypów. – Julie wbiła widelec w obfitą porcję zapiekanki z fasolką szparagową. Boże, sam zapach smażonej fasoli z puszki wystarczył, żeby dostała przewlekłej niestrawności. – Pete, Julie nie musi zakładać kapelusza, jeśli nie chce – powiedziała mama. Kate wstała i sięgnęła na środek stołu po sos żurawinowy. Koszmarne białe naczynie było pomalowane w wiejskie domki. – Moja córka, jak sądzę, próbuje nam coś zakomunikować. – Kiedy siadała, przechyliła papierową ozdobę w kształcie indyka, która stała na środku stołu, w stronę świecy, zamieniając ją w kulę ognia. – O cholera! – jęknęła Kate. Wszyscy jednocześnie odsunęli się od stołu i pośród wrzasków, żeby dzwonić na straż pożarną i modlić się do siły wyższej, wujek Pete wylał na płomienie zawartość swojej szklanki. – Upiekliśmy drugiego indyka. Łapiesz? Taki żarcik. Julie wytarła serwetką stół, drugą ręką rozganiając dym. Westchnęła i znów usiadła przy stole ściśnięta między kuzynem Damianem i siostrą matki, Eriką. – Jak tam studia, Julie? – zapytała Erika. Podoba ci się w Bostonie? – Bardzo. Kilka tygodni temu spadł pierwszy śnieg i wieczorami miasto wygląda jeszcze piękniej. – E tam – mruknął wujek Pete. – Byłem tam raz. Brud, mnóstwo meneli w parku miejskim. Przecież nie tak trudno nie być bezdomnym.

Julie zacisnęła palce na widelcu i zaczęła rozważać za i przeciw wbicia go wujowi w dłoń. Czy zawsze był takim kretynem? – Jestem przekonana, że mój wykładowca od ekonomii biedy by się z tobą nie zgodził. – Ekonomia biedy. A cóż to za wymysł? Czego tu uczyć? Jeśli się nie ma pieniędzy, to nie można mówić o ekonomii. – Wujek odłożył widelec i spojrzał na matkę Julie. – Czy ty naprawdę płacisz za to, żeby twoja córka uczyła się o byciu biednym? Mama Julie zaczęła się niezręcznie wiercić na swoim miejscu. – Wątpię, żeby zajęcia dotyczyły tylko… – Zajęcia są o analizowaniu biedy i próbach zrozumienia jej skutków oraz dyskryminacji na jej tle w różnych społecznościach – wyjaśniła Julie przez zaciśnięte zęby. – Obecnie przyglądamy się różnym programom rządowym, które mają na celu pokonać cykl biedy. – Chcesz zakończyć biedę? Znajdź sobie pracę, tak jak wszyscy. Proszę. Koniec zajęć. – A co z pracującą biedotą? To chyba trochę bardziej skomplikowane – Julie prawie prychnęła. – Nie, moja panno, wcale nie. Może i nie jesteśmy bogaci, ale ciężko pracujemy i płacimy za siebie rachunki. Nie potrzeba uniwersytetu, żeby wiedzieć, że biedni ludzie sami są sobie winni. – Twarz Pete’a zaczęła się robić czerwona ze złości. – A rządowe zapomogi, o których mówisz? Kolejna wymówka dla tych leni, żeby siedzieli na dupach i tylko zbierali gotówkę. – Czyli kiedy straciłeś pracę dwa lata temu i odszukałeś mojego ojca, żeby pożyczył ci tysiąc pięćset dolarów, powinien był ci powiedzieć, żebyś wziął się w garść i znalazł sobie robotę, a ekonomia nie ma z tym nic wspólnego? – Julie pokręciła głową i wstała. – Oddałeś mu w ogóle, skoro znów pracujesz? – Siadaj, Julie! – kazała jej Kate. Twarz Pete’a stała się szkarłatna, a żyłka przy jego oku pulsowała w obrzydliwy sposób. – Twój ojciec ma te pieniądze gdzieś i dobrze o tym wiesz! I wiesz kogo jeszcze ma… – Zamknij pysk! – syknęła Julie. – Nie waż się. – Odeszła od stołu. – Choć ty ignorujesz systemowe, społeczne, kulturowe, edukacyjne i polityczne składowe biedy, ja mam do dokończenia pisanie pracy o niedouczonych, nietolerancyjnych popaprańcach. – Julie ze złością wyszła z jadalni, i pomaszerowała po schodach do swojego pokoju. Zamknęła drzwi, odcinając się od odgłosów zamieszania przy stole. Miała w nosie, czy kuzyni i wujostwo wieszają na niej teraz psy. Obrzydzali ją nawet bardziej niż ogrom tandetnych dekoracji, którymi matka przyozdobiła cały dom. Usiadła przy biurku i zalogowała się do bazy, do której dostęp dała jej Erin. Julie postanowiła, że napisze najlepszą pracę semestralną na świecie na temat „Załamania się rynku nieruchomości i jego znaczenia dla wzrostu liczebności biedoty na przedmieściach”. A macie!

Rozdział 15 Matthew Watkins Podczas pierwszego Święta Dziękczynienia rozpętała się najkrwawsza z bitew, kiedy odkryto, że dostawca nie przyniósł dodatkowego sosu śliwkowego. Finn Jest Bogiem W ten czarujący wieczór jest zakochany we wspaniałym facecie. Julie Seagle Napisze książkę pod tytułem Jedz, pieprz i nienawidź. Będzie opowiadać o nienawistnej kobiecie, która podróżuje po Stanach Zjednoczonych i odwiedza burdele typu „szwedzki bufet”.

Julie zaśmiała się z odniesienia Finna do piosenki z musicalu Południowy Pacyfik. Wiedziała, gdzie teraz przebywa. Był piątkowy wieczór wolnego dziękczynnego weekendu i Julie nie mogła się doczekać, kiedy wróci do Bostonu i zakończy torturę, jaką stał się ten wyjazd. Nie chciało się jej oddzwonić do żadnego z przyjaciół, a nawet kazała mówić mamie, że wcale nie przyjechała do domu na przerwę świąteczną. Od czwartkowej awantury właściwie cały czas siedziała zamknięta w swojej sypialni i pracowała, i pomijając jedną kąśliwą rozmowę o jej podłym zachowaniu, matka dała jej spokój. Prawie skończyła pracę o biedzie i w ramach przerwy od sprawdzania literówek postanowiła zajrzeć do internetu. W jej skrzynce znajdowało się ponad dwadzieścia wiadomości od przyjaciół w Ohio, którzy zastanawiali się, dlaczego nie przyjechała do domu. Nie było przecież nic gorszego niż „przegapienie megaczaderskiej imprezy u Jacoba O’Malley’a dziś wieczorem!”. Phi. Żadnej wiadomości od Setha, zresztą jego rodzice postanowili, że świąteczny weekend w Vermoncie będzie wolny od elektroniki. Ona i Celeste uczyły się w kawiarni raz w tygodniu, a Seth okazał się zupełnie niewzruszony obecnością Płaskiego Finna. Był stuprocentowym porządnym facetem: inteligentny, zabawny pracowity, miły dla Julie i cierpliwy. Pomiędzy zajęciami, odrabianiem prac domowych, pracą Setha i długimi popołudniami spędzanymi z Celeste trudno było się spotykać sam na sam częściej niż raz w tygodniu – jeśli w ogóle. Ich związek rozwijał się więc powoli. Podczas gdy koleżanki Julie spędzały niemal każdą noc ze swoimi chłopakami w akademikach, Julie i Seth nie spieszyli się. Byli odpowiedzialni. Mądrzy. Opanowani. Julie uważała jednak, że to dobrze. Trzymali się za ręce i całowali w jego samochodzie, i Julie nie spieszyło się do innych rzeczy. Jak na razie Seth okazywał zrozumienie. Nie żeby źle całował – wręcz przeciwnie. I nie żeby w Julie nie szalały hormony. Po prostu jej się nie spieszyło. Ogromną ilość wolnego czasu Julie zżerały horrendalne ilości zadań domowych. Harowała jak wół, żeby się ze wszystkim wyrobić, co procentowało doskonałymi ocenami. Nawet rachunek całkowy szedł jej lepiej, niż się spodziewała, a Matt wiele razy przychodził jej z pomocą. Na kogoś tak zarozumiałego był zaskakująco dobrym nauczycielem i często uczyli

się razem nocami. Jak do tej pory nie miała możliwości odwzajemnić się mu w podobny sposób, mogła jedynie mieć nadzieję, że nadejdzie moment, kiedy Matt znajdzie się w kropce. Julie nie spodziewała się jednak, że szybko to nastąpi. Wyciągnęła ręce nad głowę i ziewnęła. Była dopiero dwudziesta druga, ale padała z nóg. Przyjazd do domu nie dodał jej energii. Usunęła kilka kolejnych wiadomości, aż zauważyła, że jedna z nich pochodzi od Finna. Przez kilka ostatnich miesięcy Julie i Finn regularnie się ze sobą kontaktowali. Właściwie to sprawdzała swoją pocztę częściej, niż była skłonna przyznać. On dowiadywał się, co u Celeste, Julie zaś ciekawiły jego zdjęcia z podróży. Przeczytała jego maila, bo miała pewność, że Finn nie zaprosi ją na żadną męczącą imprezę, nie każe jej zakładać okazjonalnego nakrycia głowy ani nie będzie pouczać, dlaczego biedacy zasługują na swój los. Julie, mam nadzieję, że pobyt w domu przebiega świetnie. Jestem na Wyspach Cooka. Tu jest zajefajnie! Chciałem Cię tylko ostrzec: słyszałem, że Płaski Finn odniósł ostatnio kontuzję. Nic poważnego. Ponoć ma to coś wspólnego z Mattem, żelazkiem i maniakalnymi okrzykami „W tym domu nie ma miejsca na zmarszczki! Może i jesteś płaski, ale nie wystarczająco gładki jak na tę rodzinę!”. Z doniesień wynika, że kochany Matt miał niepokojącą, lecz na szczęście przejściową reakcję na tradycyjną dziękczynną wieprzowinę moo shu. Celeste przywaliła mu w głowę parasolem od LL Bean i wrócił do normalnego stanu. Uważam, że powinna go walnąć jeszcze raz, ale to tylko moje zdanie. Finn

Wyglądało na to, że pod jej nieobecność dom Watkinsów drżał w posadach. Finn, jeśli mam być szczera, w Ohio nie jest najlepiej. Rodzina doprowadza mnie do szału. Święto Dziękczynienia minęło koszmarnie. Spędziłam dwadzieścia minut, słuchając, jak mój najstarszy kuzyn odtwarza występ jakiegoś komika z Comedy Central (nieśmiesznie i bez polotu), próbowałam zainteresować ciotkę tym, co teraz czytam na zajęcia (poziom porażki: wysoki), obserwowałam, jak płonie papierowy indyk (i dobrze, był paskudny), i obrzuciłam wyzwiskami mojego ordynarnego wujka (należało mu się), wywołując karczemną awanturę, która przetrwa w pamięci potomnych przez wiele, wiele lat. Jest milion powodów, dla których chcę wracać do Bostonu. Potrzebuję powrotu do normalności. Oszacuję zniszczenia, jakie poniósł Płaski Finn, i zgromię Matta za jego wybuch. Jak tam Wyspy Cooka? Południowy Pacyfik musi być wspaniały. Szanse, że nie śpisz? Muszę porozmawiać z kimś normalnym. Nie wiem, która jest tam u Ciebie godzina. Julie

Dwie minuty później przeczytała: Julie, u mnie jest o pięć godzin wcześniej. Włącz czat na Facebooku! Finn

Oo. Mówiąc „pogadać”, nie miała na myśli „na żywo”. Od lat z nikim nie czatowała. Teraz nie tylko czuła, że jej dawne życie jest jej obce, ale również nienawidziła wszystkich skrótów i skrótowców występujących w esemesach i na czatach. Była w tym sensie snobką i wiedziała, że należy do mniejszości ludzi w swoim wieku. Skąd miała wiedzieć, że APO znaczy „a przy okazji”? I rzeczy typu „3maj się” albo „papatki”? Fuj. Nachalnie przesłodzone. „Narq”?

Poważnie, pożegnaj się jak normalny człowiek. Okej, okazjonalnie sama używała LOL lub WTF, ale nie miała teraz ochoty na tłumaczenie całych zadań złożonych ze skrótów na język ludzi. Julie była przekonana, że godzina za godziną miliardy szarych komórek umierają, ponieważ ludzie skracają język do niemożliwego do rozszyfrowania kodu. Choć uwielbiała technologię, ten rodzaj języka działał jej na uzębienie. A teraz miała rozmawiać w ten sposób z Finnem. Będzie pewnie musiała znaleźć jakiś internetowy słownik, żeby przetłumaczyć rozmowę, ale i tak weszła na czat. Julie Seagle Hej! Finn Jest Bogiem Hej, hej!

I wtedy spanikowała. To był dopiero głupi pomysł. Dlaczego napisała, że chce pogadać? Co ma teraz powiedzieć? Właściwie to nie znała Finna, a mimo to bez zastanowienia zgodziła się na pogawędkę na żywo. I nie mogła się teraz łatwo wycofać. Finn Jest Bogiem Martwi mnie ten ostatni mail. Uważasz mnie za „normalnego”? Julie Seagle Tylko w porównaniu z krewnymi. Finn Jest Bogiem Jaka ulga! Mniejsza presja, żeby jakoś się zachowywać. Julie Seagle Szalej sobie. Niemożliwe, żebyś był aż taki zły. Finn Jest Bogiem Naiwna. Julie Seagle Bardzo zabawne.

Julie potupywała nogą podczas trwającej w nieskończoność czterominutowej przerwy. Tematy, tematy… O czym mogliby porozmawiać? Uch, to był kolosalny błąd. Finn pewnie przysnął, taka z niej nudziara. Aż w końcu Finn napisał: Finn Jest Bogiem Co masz na sobie?

O Boże! Sytuacja z „kolosalnego błędu” przerodziła się „alarm czerwony”. Co miała teraz zrobić? Finn Jest Bogiem

Julie? Spokojnie. Żartuję. Julie się roześmiała. Nie tylko był zabawny, ale też pisał pełnymi słowami! Julie Seagle [usuń] [usuń] [usuń] Miałam Ci właśnie opisać swoje kuszące wieczorne wdzianko. Finn Jest Bogiem Aha. NIE ŻARTUJĘ! NIE ŻARTUJĘ! Finn Jest Bogiem No dobra, żartuję. Opowiedz mi więcej o Święcie Dziękczynienia. Pierwszy powrót do domu powinien być przyjemny. Julie Seagle

Tylko w teorii. Wielka awantura przy stole. Nie pomogło, że nie chciałam włożyć kapelusza pielgrzyma do obiadu. Wrosłam w Boston bardziej, niż mi się zdawało, i cały ten wyjazd wydaje się… destruktywny. Finn Jest Bogiem Bardziej destruktywny niż mieszkanie u mnie w domu? Nie wiesz, co dobre. Julie Seagle Hej! Lubię Twój dom. Twoi rodzice są super, trzymamy sztamę z Celeste, a Matt jest dla mnie bardzo miły. Julie Seagle Chyba nawet Płaski Finn mnie zaakceptował. Finn Jest Bogiem *Chlip*. Moja prawdziwa rodzina została chyba uprowadzona i zastąpiona klonami, które umieją się zachować. Tragedia. Ciesz się nową, sklonowaną mamusią! Julie Seagle Bardzo mi przykro z powodu twojej straty. Chcesz wiedzieć, jaka jest różnica między naszymi mamami? Twoja tak zwana mama-klon dała mi dostęp do rewelacyjnej harvardzkiej bazy danych, a moja podwoiła przed domem ilość dekoracji ze słomy. Finn Jest Bogiem Szczęściara. Brałbym słomę w ciemno. Julie Seagle Ha, ha! Nie bądź złośliwy. Finn Jest Bogiem Ujmę to w ten sposób. Erin nie jest taka idealna, jak może Ci się wydawać. Julie Seagle Też każe Ci zakładać świąteczne kapelusze? Finn Jest Bogiem Przyjmuje inną strategię, żeby nas torturować. Julie Seagle Naprawdę? Mam z nią więcej wspólnego niż z własną matką. Finn Jest Bogiem Straszne, że mówisz o sobie coś takiego. Pozory to nie wszystko. Przykład: Pewnego lata, kiedy byłem na półkoloniach, zrobiłem coś dla niej. Całe tygodnie pytała mnie, kiedy dorobię na moim drzeworycie trzonek symbolowi pik. Julie Seagle ??? Julie Seagle Czekaj, czekaj…! Finn Jest Bogiem No. Trzymała go do góry nogami. To było serduszko. Julie Seagle Przepraszam, ale to NAPRAWDĘ zabawne! Finn Jest Bogiem To jest właśnie moja mama. Myślę, że nadal gdzieś to ma. I pewnie nadal się nie zorientowała… Julie Seagle O rany. Urocze i tragiczne zarazem. Finn Jest Bogiem A Twoi rodzice? Uwielbiasz czy zwrócisz do Walmartu? Julie Seagle Do Costco. Mama jest okej. Może… brakuje jej głębi? Ale jest w porządku. Taty nie widuję często. Finn Jest Bogiem A gdzie jest? Julie Seagle

Rozwiedli się, kiedy miałam pięć lat, i od tamtego czasu spotykamy się tylko kilka razy do roku. Pracuje na terenie całego kraju i trudno zgrać z nim terminy. Finn Jest Bogiem Przykro mi to słyszeć. Zasługujesz na coś lepszego. Julie Seagle To nic takiego. Przyzwyczaiłam się. A kiedy już się widzimy, jest super. Finn Jest Bogiem Kiedy wracasz do Bostonu? Julie Seagle W niedzielę rano. Bardzo wczesnym lotem. Sądzę, że w południe powinnam być w domu. Finn Jest Bogiem Już nazywasz Boston „domem”? Julie Seagle Y yy… najwyraźniej. Julie Seagle Jak długo będziesz na Południowym Pacyfiku? Brzmi bardzo egzotycznie. Finn Jest Bogiem Pewnie trzy tygodnie. Przyjechałem dopiero w niedzielę. Egzotyka rozpoczęła się podczas długieeeego lotu. Zjadłem niezapomniany posiłek złożony ze skwaśniałego sera i stęchłych krakersów. Julie Seagle Mmm… pychota! Finn Jest Bogiem Deser stanowiła jeszcze bardziej egzotyczna lepka kulka puddingu ryżowego. Nadal czuję jego smak! Julie Seagle Teraz będziesz rezerwował loty po całym świecie. Finn Jest Bogiem Posiłki w samolotach to moja miłość. Nic tak na mnie nie działa jak małe porcje glutów na tacce. I oczywiście łyżkowidelce. Finn Jest Bogiem Uwielbiam łyżko-widelce! Julie Seagle Zapamiętam wszystkie te Twoje fetysze. Finn Jest Bogiem Lista jest długa. Julie Seagle Spodziewam się. Powiedz mi, co do tej pory najbardziej Ci się podobało podczas tej wyprawy. Finn Jest Bogiem Skoczyłem na bungee. Rewelacja. Julie Seagle Rany. Nigdy bym się na to nie zdobyła. Jakie to uczucie? Finn Jest Bogiem Całkowity odlot. Totalny czad! Nie jesteś ryzykantką? Julie Seagle Ani trochę. Sto procent fajtłapy. Prawie mdleję na schodach ruchomych. Co jeszcze robiłeś szalonego? Julie Seagle Poczekaj, niech zgadnę. Czy nie widziałam u Ciebie koszulek o skokach spadochronowych? Finn Jest Bogiem Tak jest. Miałabyś ochotę? Julie Seagle

Y yy, niech no się zastanowię… NIE! Finn Jest Bogiem Daj spokój! Spodoba Ci się. To ani trochę nie przypomina ruchomych schodów. Julie Seagle Powtarzam – NIE! Finn Jest Bogiem Tylko nie mów rodzicom. Nie wiedzą o moich ekstremalnych rozrywkach. Julie Seagle Poważnie? Finn Jest Bogiem Wpadliby w szał. Julie Seagle Zrozumiałam. Słowem nie pisnę. Finn Jest Bogiem Następnym razem chcę skoczyć na bungee w Ameryce Południowej. Zaraz przy wodospadach. Podobno to coś wspaniałego. Julie Seagle Tyle skoków do zrobienia… wygląda na to, że nieprędko poznam sławnego Finna. Finn Jest Bogiem Prawdopodobnie nie. Jak na razie wsiąkłem. Zobaczymy. Trudno odpuścić taką okazję. Choć miło byłoby Cię poznać. Ale przynajmniej możemy sobie porozmawiać! Julie Seagle Prawda. Mam wrażenie, że już Cię znam. Dziwne. Finn Jest Bogiem Wiem, o czym mówisz. Julie Seagle Myślisz, że to dlatego, że mieszkam w Twoim pokoju i wchłaniam Twoje fluidy? Finn Jest Bogiem Fluidy śmierdzącej kupy potwora z szafy? Tak, to właśnie to. Julie Seagle Czyli stąd ten dziwny zapach. Tyle się nad tym zastanawiałam. Finn Jest Bogiem Przepraszam. Chłopaki to prosiaki. Julie Seagle Nie wszystkie. Finn Jest Bogiem Gdybym wiedział, że będziesz mieszkać w moim pokoju, to bardziej bym się postarał, żeby zrobić dobre wrażenie. Finn Jest Bogiem Popracuję nad wzmocnieniem mojego wizerunku! Julie Seagle To nie jest konieczne. Jesteś bardzo uroczy. Finn Jest Bogiem Nie potrzebujesz moich zdjęć w smokingu, kiedy jestem ogolony i wyglądam jak model? Julie Seagle Nie potrzeba smokingu, żeby zrobić na mnie wrażenie. Finn Jest Bogiem Hmm. Finn Jest Bogiem A czego potrzeba?

Julie Seagle Nadal próbuję to ustalić.

Tak upłynęły kolejne dwie godziny. Finn wysłał jej przez komunikator więcej zdjęć, opowiedział więcej o swoich podróżach i zadał wiele pytań o jej zajęcia, rodzinę, przyjaciół. Nie wspomniała o Secie, bo… bo Finn o niego nie zapytał. I nie wiedziała też dokładnie, jaki mają z Sethem status, więc i tak nie było właściwie o czym opowiadać. Byli parą? Czy tylko niezobowiązująco umawiali się na randki? I owszem, nie powstrzymała się od flirtowania. Bo sprawiało jej to przyjemność, nikomu nie robiła krzywdy i jeśli miała być szczera, nie mogła się od tego powstrzymać. W Finnie było coś upajającego. Finn Jest Bogiem Okej, czyli Święto Dziękczynienia nie do końca się udało. A Boże Narodzenie? Są szanse na poprawę? Julie Seagle Oczywiście. Ale spędzę z tatą trzy tygodnie w Kalifornii, więc przegapię skarpety, choinki i światełka mamy. Julie Seagle Oświetlone figurki reniferów na trawniku, pijanego mikołaja w centrum handlowym, gwiazdy popu wydające świąteczne albumy. Czego chcieć więcej? Finn Jest Bogiem Czekaj! Czy Ty jesteś antybożonarodzeniowa? Julie Seagle Nie. Tylko się wygłupiam. Uwielbiam Boże Narodzenie. Mama obwiesza cały salon białymi, migoczącymi lampkami i umieszcza na choince prawdziwe świece. Julie Seagle W Wigilię kładę się pod drzewkiem i patrzę na światełka przez gałęzie. Ckliwe, ale taką mam tradycję. Finn Jest Bogiem Leżysz i myślisz o tym, czego sobie życzysz na nadchodzący rok? Julie Seagle Dokładnie. To chyba trochę niemądre. Finn Jest Bogiem I czego sobie życzysz? Julie Seagle Zależy od roku. Na przykład żeby poślubić jakiegoś głupawego nastoletniego idola. Julie Seagle Albo żeby utknąć na bezludnej wyspie z księciem z bajki i niekończącym się zapasem kremu do opalania. Finn Jest Bogiem Czyli twoja świąteczna tradycja koncentruje się na uroczych chłopcach, tak? Julie Seagle Nigdy nie mówiłam, że to wzniosłe fantazje. Finn Jest Bogiem O, teraz to FANTAZJE, tak? Czyli rozumiem, że dopełniasz tej tradycji w pojedynkę… *ekhm, ekhm* Julie Seagle Bardzo zabawne. No to nazwijmy je „marzeniami”. Nie tylko o ładnych chłopcach (choć wychodzi na to, że to jeden z motywów przewodnich), ale raczej o byciu… nie wiem… ogólnie zadowoloną. Usatysfakcjonowaną. Spełnioną. Nie wiem… słabo to brzmi, kiedy o tym mówię (albo piszę). Julie Seagle Marzę wtedy o przyszłości. Zastanawiam się, co mnie czeka. Takie tam banały o dorastaniu. Ckliwy banał.

Finn Jest Bogiem Wcale nie. Myślę, że to bardzo fajne. Julie Seagle Bardzo fajne aż do chwili, kiedy z gałęzi skapnie mi na oko gorący wosk. Z życia wzięte. Świeczki na choince = zagrożenie pożarowe. Ale czymże są święta bez odrobiny zagrożenia. Julie Seagle O! Wyszła ze mnie ryzykantka. Finn Jest Bogiem Trochę przesadzasz. Finn Jest Bogiem Może sytuacje ekstremalnego zagrożenia to nie twoja broszka. Nie ma w tym nic złego. Nie wszystkie moje zainteresowania łączą się ze spadaniem z kilkudziesięciu metrów. Parę razy kąpałem się z bostońskim klubem morsów. To się nie wiąże z wysokością. Julie Seagle Co to takiego? Finn Jest Bogiem Grupa wariatów z Bostonu wkłada kostiumy kąpielowe i kąpie się w Oceanie Atlantyckim w Nowy Rok. To raczej szybka kąpiel, biorąc pod uwagę przenikliwe zimno/brudną wodę. Finn Jest Bogiem Ekipy telewizyjne uwielbiają takie tematy. Julie Seagle Ech. Tak, wygląda na niezły ubaw. Niestety nie będzie mnie wtedy w Bostonie, ale w innym wypadku na pewno bym dołączyła. Finn Jest Bogiem Kłamczucha! Nie odważyłabyś się! Ale to naprawdę świetna sprawa. Wejście do wody to koszmar, ale wyjście jest super. To taki pozytywny wstrząs dla ciała. Finn Jest Bogiem Poszedłbym i w tym roku, ale będę w słonecznym Puerto Rico. Planuję spływ po górskiej rzece (i oczywiście skok na bungee). Julie Seagle Buu. To brzmi fatalnie. Biedaczek. Finn Jest Bogiem Wiem. Ciężkie życie. Julie Seagle Krótki przystanek w Bostonie przed kolejną wyprawą? Celeste bardzo chciałaby Cię zobaczyć. Finn Jest Bogiem Zobaczymy. Julie Seagle Możemy przez chwilę porozmawiać o Celeste?

Julie czekała. I czekała. Wyglądało na to, że w kwestii swojej siostry Finn będzie równie trudny co Mattt. Julie Seagle Powiedz, dlaczego Celeste zrobiła Płaskiego Finna. Finn Jest Bogiem Nie wiem. Przystojny Płaski Finn jest jej potrzebny do zrównoważenia kiepskiego wyglądu Matta? Julie Seagle Żartowniś.

Julie znów czekała. Zerknęła na godzinę na komputerze i obserwowała, jak mija sześć

niekończących się minut. Finn Jest Bogiem Nie mogę Ci powiedzieć. Julie Seagle Dlaczego? Ona potrzebuje pomocy, Finn. Finn Jest Bogiem Wystarczysz jej Ty. Julie Seagle Skąd to wiesz? Nie wiesz, co robię. Finn Jest Bogiem Świetnie sobie radzisz. Celeste jest szczęśliwa. Julie Seagle Nie jest szczęśliwa. Nie może być. Ona Cię potrzebuje. Finn Jest Bogiem To bardziej skomplikowane, niż się wydaje. Finn Jest Bogiem Musisz mi w tej kwestii zaufać. Nie mogę powiedzieć nic innego. Musisz przestać zadawać pytania, okej?

Co, do cholery? Julie patrzyła na okno dialogowe. Nagle zaczęło się między nimi dziać coś dziwnego, a to była ostatnia rzecz, jakiej potrzebowała. Finn Jest Bogiem Proszę, nie gniewaj się. Po prostu nie mogę. Przepraszam. Julie Seagle Okej. Finn Jest Bogiem A Celeste jest jedyną osobą, która chce się ze mną zobaczyć? Julie Seagle Cała rodzina chce. Finn Jest Bogiem Tylko cała rodzina? Julie Seagle Może jeszcze Twoja oszalała z tęsknoty dziewczyna? Finn Jest Bogiem Może.

Julie przestała pisać. Nie wzięła wcześniej pod uwagę takiej możliwości, ale z jakiegoś powodu nie podobał jej się pomysł, że Finn może mieć dziewczynę. Nie żeby to była jej sprawa. Bo przecież nie miała żadnego prawa, żeby czuć się zazdrosna. Ale tak się czuła. Nie było nic bardziej nieprzyjemnego niż obezwładniające wrażenie wywołane zazdrością, a Julie nie była w stanie zaprzeczyć, że kiedy wystukiwała na klawiaturze słowo „dziewczyna”, nieprzyjemne uczucie ścisnęło jej żołądek, oddech się zmienił, a w głowie zaczęło się kręcić. Nie takiej reakcji się spodziewała. Przecież nawet nie znała Finna. Cóż, nie mogła tak po prostu przestać pisać. To by wyglądało dziwnie. Trzymała palce nad klawiaturą, rozpaczliwie próbując wymyślić, co normalnego powiedzieć. „Jak miło. Na pewno jest cudowna”. Nie, to by brzmiało obrzydliwie. Cholera. Co to za dziewczyna? Ani Matt, ani

Celeste nigdy o niej nie wspomnieli. „To modelka bielizny o bujnych kształtach, poziomie inteligencji genetyka i sile ducha wystarczającej na to, by skakać z klifów do wody. Zgadłam?” Nie, to było zarówno obrzydliwe, jak i pasywno-agresywne. Finn Jest Bogiem Nie ma żadnej dziewczyny. Czyli chyba tylko moja szalona rodzina chce, żebym przyjechał. Przyznam, że jestem rozczarowany.

Julie nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. Julie Seagle Nie narzekałabym, gdybyś wpadł w odwiedziny. Muszę przecież poznać tego uwielbianego obieżyświata, śmiałka i poszukiwacza przygód. Finn Jest Bogiem W takim razie postaram się, żeby tak się stało. Ale nie mów nikomu, aż będę wiedział na pewno. Julie Seagle Zgoda. Finn Jest Bogiem Muszę lecieć. Wkrótce kolacja. Julie Seagle Powinnam pójść spać. Finn Jest Bogiem Fajnie. Co masz na sobie? Finn Jest Bogiem Przepraszam, zapomniałem, że już z tym próbowałem… Julie Seagle Imponuje mi Twoja wytrwałość. Finn Jest Bogiem Hura! Zaimponowałem Ci. Sukces! Miałem dzięki Tobie świetny wieczór. Julie Seagle A ja dzięki Tobie. Finn Jest Bogiem Miłej reszty wolnego. Naprawdę, to szczęście mieć mamę taką jak Twoja. Julie Seagle Wezmę to pod uwagę.

W środku nocy Julie obudził stukot pociągu. Po niemal trzech miesiącach niezakłócanego nocnego odpoczynku u Watkinsów w spokojnym Cambridge nie potrafiła już przespać gromkich odgłosów. Julie wstała z łóżka. Śniło się jej coś o naleśnikach i skokach narciarskich. Nie pamiętała reszty. Ale cokolwiek to było, sprawiło, że zgłodniała. Ledwie widząc na oczy, zeszła po schodach ubrana w spodnie dresowe i koszulkę, i udała się do kuchni. – Hej, Jules – ciepło przywitała ją mama. Stała przy kuchennej wyspie, na której stały półmiski z resztkami dziękczynnej kolacji. – Głodna? Julie skinęła głową i usiadła na taborecie. – Mleka? – zapytała mama. Julie znów przytaknęła.

– Czemu jeszcze nie śpisz? – Plądruję lodówkę. – Kate nalała Julie mleka. – Jak mogę spać, skoro wiem, że na dole jest tyle pyszności? A ty? Myślałam, że po takiej ciężkiej nauce zaśniesz kamiennym snem. Julie wzruszyła ramionami. – Pociąg mnie obudził. – Hmm, od dawna już ci przecież nie przeszkadzał. – Kate lekko potarmosiła włosy córki. – Wszystko się pozmieniało, co? No cóż, bierz się do jedzenia. Podgrzeję ci coś. Jasne czy ciemne mięso? Sos? Ziemniaki? Fasolka? – Wszystko. Mam ochotę na przeładowany talerz wszystkiego. – Julie postawiła łokieć na blacie i wsparła głowę na dłoni. – I potrzebuję jeszcze kapelusza pielgrzyma, żeby docenić wszystkie smaki. Kate radośnie klasnęła w dłonie. – Wiedziałam! Wiedziałam, że za tym zatęsknisz! Tak się składa, że mam twój pod ręką. – Sięgnęła po kapelusz, który leżał na zagraconym kuchennym biurku, po czym ze wzrokiem pełnym satysfakcji umieściła go na głowie córki. – Naprawdę ci pasuje. Julie się uśmiechnęła. – Też tak sądzę. – No jak tam… – powiedziała Kate z udawaną swobodą. – Ojciec się odzywał? – Wysłał mi plan podróży. Nie mogę się doczekać. Dzięki, że się zgodziłaś. Będzie fajnie, nie sądzisz? – Mhm – przytaknęła matka. – Mam taką nadzieję. – Co to znaczy, że masz nadzieję? Oczywiście, że będzie fajnie. Nie mogę uwierzyć, że tata wziął dla mnie tyle wolnego. – Julie, wiesz, że on prawdopodobnie będzie pracował podczas tego wyjazdu – powiedziała Kate łagodnym tonem. – Hotel, dla którego pracuje, ma oddziały w całej Kalifornii. – Ach tak. Ale to nie problem. Będziemy razem, a to najważniejsze. – Chcę ci oszczędzić rozczarowania. Twój ojciec nigdy nie był… – Będzie super. Zobaczysz. – Julie uśmiechała się promiennie. Ta wycieczka naprawdę wspaniale się zapowiadała. Nigdy nie była w Kalifornii i nigdy nie wyjeżdżała nigdzie z ojcem. Ich spotkania ograniczały się głównie do wspólnych kolacji, kiedy przebywał w mieście, więc to będzie coś nowego. – On się naprawdę stara. Określa swoje priorytety. A ty? Cieszysz się na swój rejs? – Najlepsza przyjaciółka Kate, Suzanne, zaprosiła ją na czternastodniowy rejs po Karaibach. – O ile nie dostanę choroby morskiej, powinno być cudownie. Nie zniosłabym siedzenia tutaj sama, skoro nie przyjedziesz do domu. Będę za tobą tęsknić, córeczko. To nasze pierwsze Boże Narodzenie, które spędzimy oddzielnie.

– Mamo, nie płacz! Ja też będę za tobą tęsknić. Tacie tak trudno znaleźć dla mnie czas, a ja nie mogę przepuścić tej okazji. Kate wytarła oczy chusteczką i wpakowała do ust wielki kawałek indyka. – Czyli dobrze ci się mieszka u Watkinsów? – zapytała z pełnymi ustami. – Tak. Bardzo ich lubię. – I nadal dobrze dogadujecie się z Celeste? Czy o na nie jest za duża na opiekunkę? O co tu chodzi? – Nie jestem właściwie opiekunką. Raczej… – Julie próbowała dobrać odpowiednie słowo. – Towarzyszką. Kate zrobiła skonsternowaną minę. – Towarzyszką? To znaczy? – Celeste jest nieco dziwna. – To było uogólnienie, ale Julie nie powiedziała mamie o Płaskim Finnie. Nie wiedziała, jak go wytłumaczyć, nie robiąc z Celeste kompletnej wariatki. – To miła dziewczyna, ale nie najlepiej radzi sobie w kontaktach z rówieśnikami. Zachowuje się niedojrzale jak na swój wiek. – Czyli jesteś nie tyle towarzyszką, ile wzorcem. – O. Nie pomyślałam o tym w taki sposób, ale tak. Na to wychodzi. – Ma szczęście, że cię ma – powiedziała Kate. Julie pokręciła głową. – Wręcz odwrotnie.

Rozdział 16 Matthew Watkins Ludziom w mojej grupie wiekowej, o podobnym wykształceniu i statusie ekonomicznym nie podobają się uogólnienia i etykietki. Finn Jest Bogiem Jestem na wpół przekonany, że trzeba ci powiedzieć pie… się. Julie Seagle Myślę, że kiedy Twitter ogłasza, że ktoś „zabezpieczył swoje tweety”, powinna się wyświetlać ikonka z małym pasem cnoty.

Julie siedziała zwinięta w kłębek na kanapie Watkinsów, otulona kocem. Poprzedniego wieczoru spadło mnóstwo śniegu, który przykrył drzewa i ziemię świeżą, białą maską i na chwilę pozostawił miasto w malowniczej scenerii, zanim przyjechały pługi i zabrudziły wszystko czarną piaskową breją. Był słoneczny, zimny dzień i Julie cieszyła się z tego, że siedzi zabunkrowana w domu, wtulona w poduszki. Wróciła do Bostonu pięć dni temu, a dwa dzisiejsze wykłady zostały odwołane ze względu na pogodę. Matt także był w domu, ale prywatna szkoła Erin, Barnaby, nie odwoływała zajęć, chyba że przydarzyła się jakaś klęska żywiołowa. Erin założyła śniegowce i piechotą udała się do swojego gabinetu na uczelni, twierdząc, że skoro nie prowadzi zajęć, to może równie dobrze posprawdzać prace studentów. Gwoli prawdy, opady śniegu były o wiele mniejsze, niż przewidywano, i Julie nie miała wątpliwości, że w całym stanie są wkurzeni rodzice, którzy nie mieli co zrobić z dziećmi. Matt siedział w bujanym fotelu naprzeciw niej, ze stopami wspartymi na stoliku kawowym, i pisał na komputerze jak oszalały. Julie odłożyła książkę na kolana. Nie była w stanie zebrać się do nauki i pomysł, by tego dnia zupełnie ją sobie odpuścić, z minuty na minutę robił się coraz bardziej atrakcyjny. – Matt? Nudzi mi się. – Matt nie przestawał pisać. – Matty? – Nie zareagował, co doprowadzało Julie do szału, bo potrafił tak się skupić na swoim komputerze, że reszta świata przestawała istnieć. Julie wzięła swój laptop ze stolika. Będzie musiała przyjąć inną strategię. E-mail. Drogi Matthew Watkinsie, co porabiasz? Nudzi mi się. Ulepmy bałwana. Albo śnieżny… śnieżny… wzór pola magnetycznego! Z poważaniem, Julie Seagle

Julie oparła się wygodnie, czekając na dźwięk maila Matta. W przeciwieństwie do reszty ludzkości nie zerwał się od razu, żeby sprawdzić, jaki nigeryjski królewicz oferuje mu miliony dolarów albo która firma ma dla niego szczególną ofertę rabatową przy kolejnych zakupach produktów do powiększania penisa. Może nie potrzebował ani tego, ani tego. Tylko pogratulować. – Nie sprawdzisz maila? – zapytała głośno. – Dlaczego? – mruknął pod nosem.

– Może to zaproszenie, żeby wygłosić mowę na jakiejś ważnej matematycznej konferencji. Albo ukochana z dawnych lat pisze do ciebie, że zrobi wszystko, aby odzyskać twoje uczucia. – Jestem przekonany, że to nic z tych rzeczy – odparł Matt, ale Julie zauważyła, że uderza w touchpad. Patrzyła, jak czyta jej wiadomość bez mrugnięcia okiem, i przez kilka sekund pisze na klawiaturze. Po chwili odezwał się sygnał jej skrzynki odbiorczej. Droga Julie Seagle, choć jest wiele czarujących wzorów pola magnetycznego do wyboru, mam zastrzeżenia co do tworzenia pojęcia. Lepsze byłoby coś w stylu repliki Wielkiego Zderzacza Hadronów. Piszesz się? Z poważaniem, Matthew Watkins

Julie wydała z siebie przesadzone westchnienie. Drogi Panie Niezgodny, składam kontrofertę wobec Wielkiego Zderzacza Hadronów i podbijam do zbudowania śnieżnej figury Clive’a Owena. Piszesz się? Z nieco mniejszym poważaniem, Julie Seagle PS Przepraszam. Nie jestem pewna, czy wiesz, kim jest Clive Owen. Nie zrażaj się. PPS Nie myśl sobie, że przez tę wielką bluzę nie domyślę się, że masz pod spodem jakąś głupawą geekowatą koszulkę.

Matt przeczytał maila, nie podnosząc wzroku, i uśmiechnął się. Droga Garderobiano, piszę się. Z nie mniejszym poważaniem, Matthew Watkins PS Nie mam na sobie „głupawej geekowatej koszulki”.

Julie podeszła do Matta. Stanęła przednim i skrzyżowała ramiona. – Podciągnij bluzę. Matt przewrócił oczami. – Boże, ty to wiesz, jak podniecić faceta. Julie była nieugięta. – Gdybym próbowała cię podniecić, bardziej bym się postarała. A teraz podciągnij. Matt spojrzał na nią, siląc się na powagę. – Julie, czuję się dotknięty tym, jak małą masz wiarę w moją szczerość. Myślałem, że na tym etapie naszej znajomości przynajmniej… – Wstawaj. – Julie nachyliła się i zamknęła jego laptop. – Wstawaj! – powtórzyła. – Zachowujesz się niepoważnie – powiedział Matt, śmiejąc się, ale wstał. – Ja ufam ci bezgranicznie i nie zabije cię, jeśli okażesz mi ten sam szacunek. – Pokazuj! Matt odsunął się od fotela o kilka kroków. – Dopadły cię jakieś humory. Podejrzliwe i złośliwe.

Julie zrobiła krok do przodu, Matt nadal się cofał. – Ściągaj ciuchy. – Posłuchaj, doceniam agresywne kobiety, ale to się naprawdę robi dziwne. Julie chwyciła jego bluzę w pasie i podniosła ją jedną ręką, drugą obciągając mu koszulkę. Matt przykrył jej dłonie swoimi w geście lekkiego oporu, ale Julie nie chciała puścić. – Aha! – przymrużyła oczy, wpatrując się w koszulkę. – Okej, nie wiem nawet, co to znaczy, ale to na pewno głupawe. – To rysunek przedstawiający molekułę kawy. Powinna ci się podobać, biorąc pod uwagę twoje uzależnienie od tych ohydnych napojów. Choć w sumie nie można ich uznawać za prawdziwą kawę. Jak możesz je lubić? Prawdziwy wielbiciel kawy piłby espresso albo americano, albo… – Nie próbuj zmieniać tematu. A tak przy okazji – nie będę znowu się z tobą kłócić na temat kawy. – To nie kłótnia. Posiadam zdanie na temat tego, co pijesz, i mam prawo powiedzieć, że uważam, że to ohyda… Julie jęknęła. – O Boże, przestań gadać! – Więc mam tak po prostu stać, podczas gdy ty obrażasz moje modowe wybory? – Matt przez kilka chwil patrzył jej w oczy, zanim zacisnął dłonie wokół jej rąk i ściągnął bluzę w dół. – To niezbyt fair. Stali, nie ruszając się. – Pewnie masz rację – ostatecznie przyznała Julie. – Ale twoja koszulka nadal jest obrzydliwie słaba. – Spojrzała na jego dłonie, którymi przyciskał jej dłonie do swojej piersi. – Możesz mnie teraz puścić. – A, jasne. – Matt puścił ją i zrobił krok w tył. – Przepraszam. Zadzwonił telefon domowy, ostro przerywając ciszę. Matt poszedł do kuchni, żeby odebrać, podczas gdy Julie wróciła na kanapę. Ściągnęła z nadgarstka gumkę i związała nią włosy w kucyk, zauważając pot na swoim karku. O rany. Zbliżała się sesja zimowa, a ona marnowała czas, który powinna była wykorzystać produktywnie. Lepiej byłoby się wziąć do roboty i nadrobić z nauką. Usłyszała, jak Matt odchrząkuje w kuchni. – Tak, zaraz przyjadę. – Wrócił do salonu. – Muszę pojechać na spotkanie do szkoły Celeste, więc zabawy na śniegu będą musiały poczekać. Julie zmarszczyła czoło. – Wszystko w porządku? – To tylko spotkanie.

– Aha, okej. – Julie bez przekonania podniosła książkę, po czym znów opuściła ją na kolana. – Czekaj, czemu to ty jedziesz na to spotkanie? Gdzie jest twoja mama? – Zapomniała, więc zadzwonili do niej, a ona kazała im zadzwonić do mnie. Więc jadę. To nic wielkiego. Julie wstała. – Pojadę z tobą. – Nie. Zostań w domu. Poucz się. – Nie, jadę z tobą. Spędzam z Celeste dużo czasu, więc powinnam tam być. – Poszła do przedpokoju i ściągnęła kurtkę z wieszaka. – No chodź. Musimy odśnieżyć auto, bo nigdzie nie pojedziemy. – Julie, naprawdę nie powinnaś jechać. To będzie nudne spotkanie. Nic wielkiego. – Jadę i już. – Julie zasunęła kurtkę i naciągnęła na dłonie jednopalcowe rękawice. Matt ani drgnął. – Wolałbym, żebyś tego nie robiła. – A ja wręcz przeciwnie. – Tylko że… – Przestań gadać i zacznij odśnieżać. Jadę z tobą. Matt uśmiechnął się z przekąsem. – Tak jest, szefowo. Julie skrzyżowała nogi i starała się z całych sił, żeby nie uśmiechnąć się pogardliwie do pana Alberty, szkolnego pedagoga. Drań, pomyślała. Ten gość w ogóle nie rozumie Celeste. Pan Alberta wychylił się w przód na swoim skórzanym obrotowym fotelu i przyklepał łyse miejsce na czubku głowy. Jak dotąd facet przyklepał to miejsce już osiem razy (Julie liczyła), jakby to był jakiś denerwujący tik. Julie nie podobała się jego zielona koszula w kratę ani pomięte spodnie w kolorze khaki, które razem wydawały się zbyt usilną próbą, by wyglądać luźno i nieoficjalnie. Julie tego nie kupowała i nie pomagał fakt, że pan Alberta strzelał oczami we wszystkie strony, jakby bał się spojrzeć na nią albo na Matta. Powinien się bać, pomyślała Julie, biorąc pod uwagę to, że co chwilę rzucał niepochlebnymi uwagami na temat Celeste. „Ogromna trudność w kontaktach z rówieśnikami obu płci. Właściwie żadnych prób nawiązania relacji towarzyskich i niestosowne reakcje na rzadkie inicjatywy ze strony innych uczniów”. Dlaczego nie brał pod uwagę pozytywów? Na przykład tego, że Celeste nawet przez sen potrafiłaby bezbłędnie rozwiązywać zadania domowe? Że jest bardzo bystra, interesująca i wyjątkowa? Nie zauważył, że jest wystraszona i bezbronna? I co z tego, jeśli nie przypominała innych dzieci w szkole? Julie nie podobał się ten człowiek. Pan Alberta nagle nachylił się nad biurkiem. – Oto w czym rzecz, Matthew. Szkoła uważa, że Celeste nie ma odpowiednich

umiejętności, aby uczęszczać do Barnaby. Coraz wyraźniej widzimy, że nie jesteśmy w stanie sprostać jej potrzebom. Matt siedział wyprostowany jak struna, twarz miał nieruchomą i poważną. – Jej oceny są świetne. Wręcz doskonałe. Pedagog pokiwał głową. – Oczywiście. Nie chodzi o jej zdolności naukowe, Matthew. To jej rozwój społeczny nas niepokoi. – Robi postępy – Matt odpowiedział nieprzekonywująco. – Rozumiem, jakie trudności wywołała sytuacja z Finnem. A skoro jego nie ma… – Znam sytuację, panie Alberta – szybko odpowiedział Matt. – Liczyłem, na to, że porozmawiam o tym z twoimi rodzicami – przyznał pedagog z pewnym zmieszaniem. – Biorąc pod uwagę, jak ważną rolę odgrywasz w życiu Celeste, oraz twój wiek, zgodziłem się z tobą spotkać, nie chciałbym jednak załatwiać sprawy w taki sposób. Matthew, wszystko sprowadza się do jednego: nie wiem, co jeszcze możemy zaoferować Celeste. Prawda jest taka, że nie ma ona żadnych przyjaciół. Żadnych. Jej interakcje społeczne są nadzwyczaj dziwne i wykazuje niewielkie zainteresowanie tym, by je poprawić. Jest wycofana w stosunku do rówieśników, jakby istniała w innym świecie. Przepraszam, że mówię o tym w ten sposób, ale tak to wygląda. Zdaję sobie sprawę, że mamy do czynienia z delikatnymi sprawami, ale bardzo się o nią martwię. – To co pana zdaniem powinniśmy zrobić? – Matthew nie poruszył się, ale w jego głosie pojawiła się ostra stanowczość. – Może zabierzemy stąd moją siostrę i zamkniemy ją w szkole z internatem dla nastoletnich wariatek? Podoba się panu takie rozwiązanie? Jestem przekonany, że tam Celeste rozkwitnie. Świetny sposób, żeby wydobyć ją z jej skorupy. – Skorupy? Czy tak to postrzegasz, Matthew? Celeste ma całą sieć skomplikowanych systemów obronnych i mechanizmów radzenia sobie w sytuacjach kryzysowych… – Mam pomysł – wtrąciła się Julie. – Yyy, a przynajmniej tak mi się wydaje. Nie podejmujmy żadnych pochopnych decyzji. Panie Alberta, czy może pan jej dać pół roku? – Panno Seagle, doceniam pani obecność tutaj. Naprawdę. Widzę, że leży pani na sercu dobro Celeste, ale sześć miesięcy to bardzo długo. – Nie, to wcale nie jest długo. Celeste nikomu nie robi krzywdy ani nie utrudnia nauki, zgadza się? Pedagog niechętnie pokiwał głową. – Proszę więc o trochę czasu. Skierujemy ją w dobrą stronę. To przecież i tak tymczasowy problem. – Tymczasowy? – Pan Alberta opuścił teczkę Celeste na biurko. – Nie jestem pewien, co możemy tu uznać za „tymczasowe”.

– Julie, chodźmy. – Matt wstał z krzesła i zdecydowanym krokiem wyszedł z gabinetu. Julie niechętnie się podniosła. Spojrzała na pana Albertę błagalnym wzrokiem. – Pół roku. Wiele się może w tym czasie wydarzyć. Ona potrzebuje czasu. Pan Alberta przez chwilę milczał, rozważając prośbę Julie. – Dobrze. Pół roku. Julie uścisnęła mu rękę, teraz sama się denerwując. – Dziękuję. Bardzo panu dziękuję. – Zatknęła swoją kurtkę pod pachą. – Wie pan, Celeste to naprawdę dobre dziecko. Pedagog pokiwał głową. – Wiem. Lubię ją. Ale przy wszystkim, co się wydarzyło… Martwię się o nią. Julie pokiwała głową. Może ostatecznie nie był takim potworem? – Powinnam dogonić Matta. Jeszcze raz dziękuję. – Julie pospieszyła korytarzem i dogoniła Matta w chwili, gdy ten z impetem otworzył drzwi szkoły. – Matt, wszystko w porządku? – Nie, nieszczególnie. Nie da się opisać tego spotkania jako zakończonego powodzeniem, prawda? – Szybko zbiegł po frontowych schodach, a Julie próbowała za nim nadążyć. Nagle zatrzymał się i Julie wpadła mu na plecy. – Przepraszam – powiedziała, pocierając nos. – Poczekaj chwilę. Co on tam ci jeszcze powiedział? – zapytał Matt. – Co jeszcze powiedział ci o Celeste? – Tylko tyle, że da jej jeszcze trochę czasu, żeby wzięła się w garść. To chyba dobrze, co? – Może. – Matt znów zaczął iść. – A co to za pomysł, o którym mówiłaś? – To tylko początek, ale posłuchaj mnie. Wsiedli do samochodu i Julie przedstawiła Mattowi swoje pomysły po drodze do domu. – Uważam, że to okropny plan, Celeste nigdy nie da się na to namówić – powiedział Matt. Włączył stację radiową z rockową muzyką i Julie musiała właściwie krzyczeć, żeby ją dosłyszał. Patrzyła przez okno. – Może się da – odparła Julie z nadzieją. Niebo się zachmurzyło i energia, którą czuła rano, powoli zaczynała ją opuszczać. Ściszyła radio. – Naprawdę, może się da. – Nie. – Twarz Matta była jak z kamienia, ale w jego głosie Julie wyczuwała strach. – Celeste jest zbyt krucha. – Jest krucha, bo jej na to pozwalasz. – Julie, nie masz pojęcia, o czym mówisz. – Teraz był zły. – Ani trochę nie rozumiesz, przez co ona przechodzi. – No to mi powiedz – odpysknęła Julie.

– Nie. Niektóre rzeczy zostają w rodzinie. – Jezu, co jest z wami nie tak? Nie chcecie jej pomóc? – Julie, przestań. Natychmiast. – Dlaczego? Dlaczego nikt nie chce ze mną o tym porozmawiać? Nawet Finn nic mi nie powie. – Znowu Finn, tak? – Co, do cholery, masz na myśli? – Julie skrzyżowała ramiona, nadal patrząc w przeciwną stronę. – Cały tydzień o nim gadasz, jakby był ósmym cudem świata. Niedługo załatwisz sobie swojego Płaskiego Finna, którego będziesz wszędzie za sobą wlec, co? Ty i Celeste założycie sobie fanklub Finna ze składką członkowską i comiesięcznym newsletterem o tym, jaki to jest fantastyczny. – Jaki dokładnie masz problem? – Żadnego – mruknął Matt. – Nie powinnaś się w to mieszać. – Jak mam się w to nie mieszać? Przebywam z Celeste najwięcej ze wszystkich. Ktoś jej musi pomóc. – Wiem. – Matt znów podkręcił muzykę. – Wiem o tym.

Rozdział 17 Kiedy dojechali do domu, Julie sprawdziła Facebooka i zobaczyła, że Finn jest offline. Wysłała mu wiadomość z pytaniem, czy może porozmawiać, po czym siedziała, wpatrując się w swoją skrzynkę w nadziei, że się odezwie. Odpowiedział po zaledwie kilku minutach. Julie, jestem. Nie mogę uruchomić czata. Facebook płata mi figle. Co się dzieje? Finn

Julie chciała wybadać Finna i sprawdzić, co sądzi o jej planie wobec Celeste. Napisała do niego, wyjaśniając swój pomysł. Julie, to ryzykowne. Nie wiem właściwie, co powiedzieć. Zachowaj ostrożność. Celeste dużo przeszła. Finn Finn, wszyscy mi to powtarzają. Szkoła Celeste grozi, że ją wyrzucą, jeśli nie zauważą, że staje się mniej aspołeczna. Próbuję robić, co w mojej mocy, ale nikt z Was nie chce mi udzielić żadnych informacji. Czuję się bezsilna i to jedyne rozwiązanie, na jakie wpadłam. Albo tu wrócisz i mi wszystko wyjaśnisz, albo okaż choć trochę entuzjazmu dla mojego planu. Julie Julie, okej. Spokojnie. My sami niewiele o tym rozmawiamy. A jeśli mam być szczery – wcale. To jest jednorazowa rozmowa, okej? Potem nie będziemy już wracać do tego tematu. Ech, mówiąc w skrócie: jakiś czas temu mama przechodziła ciężki okres. Poważną depresję, źle to wyglądało. Bardzo źle. Nie najlepiej przez to funkcjonowała. W tle jest jakaś dłuższa historia, o której zbyt wiele nie wiem, ale kilka lat temu przestała brać leki i miała bardzo silne załamanie. To chyba wtedy Celeste tak się do mnie przywiązała. Tata był zajęty radzeniem sobie z mamą, Matt był Mattem, więc Celeste uznała mnie chyba za swój jedyny ratunek. Psychiatra pewnie lepiej by Ci to zobrazował, ale z takimi sytuacjami wiąże się wiele aspektów. Ojciec podróżuje, ile tylko może, żeby nie musieć się konfrontować z tą sytuacją, a matka nie jest szczególnie zaangażowana w wychowywanie dzieci, nawet w stabilnym stanie (jeszcze tego nie zauważyłaś? To niezła komedia). Więc kiedy wyjechałem, moja siostra chyba ciężko to przyjęła. Mama znów bierze leki, więc pewnie nie dostrzegasz symptomów depresji. Proszę, nie podejmuj tego tematu z nikim innym… to tylko zburzy spokój. Z Płaskim Finnem chodzi o stare rany, które się goją. O przywiązanie Celeste do mnie i o szalonych, nieosiągalnych rodziców. Tyle na ten temat. Naprawdę. Co masz na sobie? Finn Finn, dziękuję. Wiem, że nie było Ci łatwo mi tego powiedzieć, a fakt, że w końcu się na to zdobyłeś, dużo dla mnie znaczy. To trochę wyjaśnia sprawę. Nigdy bym nie zgadła, że Twoja mama przeszła jakiś ciężki okres. Wydaje się tak mocno stąpać po ziemi. Przykro mi o tym słyszeć. Musiało być Wam wszystkim bardzo ciężko. Twoja mama zapomniała o dzisiejszym spotkaniu w szkole Celeste, więc ja i Matt pojechaliśmy w zastępstwie. Szkoła obawia się o Celeste, więc mam nadzieję, że uda mi się… Właściwie to nie wiem, co mam nadzieję zrobić. Ściągnąć Celeste do prawdziwego świata? Dam Ci znać, jak poszło. Może mógłbyś przysłać jej coś na Boże Narodzenie? Zwłaszcza jeśli nie dasz rady zawinąć do domu. Coś łatwiejszego do przenoszenia niż Płaski Finn, co mogłaby mieć

przy sobie? Oczywiście niech to Cię nie zniechęca do wizyty w Bostonie… Mam na sobie sześć golfów, spodnie dresowe wciągnięte na dżinsy, trzy pary grubych skarpetek i czapkę golfową. Julie Julie, kiedy mama jest na lekach, niczego nie da się po niej poznać. I ciężko pracuje, by ukryć przed wszystkimi swoją depresję. Przyślę coś Celeste. Obiecuję. Za kilka dni lecę na Tahiti – znajdę jej tam dobry prezent. Boże, jak bym chciał zobaczyć Cię w tym stroju. Brzmi sexy. Muszę lecieć. Może będę dostępny wieczorem, żeby jeszcze pogadać, jeśli uda mi się połączyć z internetem. O dwudziestej trzeciej Twojego czasu? Finn Finn, myślałam, że po Wyspach Cooka lecisz do Ameryki Południowej. Nie nadążam za Tobą! Będę dostępna wieczorem. Julie

Wieczorem wybierała się z Sethem na kolację i była pewna, że wróci najpóźniej o dwudziestej drugiej. Raczej nie położy się wcześnie spać. Nie obchodziło jej jednak, czy do świtu nie zmruży oka, bo pisanie z Finnem warte było utraty snu. Był zabawny i stanowił miłą odskocznię od nadciągającej sesji. A na dodatek był obecnie jedyną osobą, która udzielała jej jakichkolwiek informacji o Celeste, nawet jeśli były zdawkowe. Drogi były na tyle odśnieżone, że Julie nie obawiała się jechać sama do sklepu żelaznego. Chociaż zwykle nie znosiła prowadzić auta po zasypanych, oblodzonych drogach, zdecydowanie nie miała zamiaru prosić Matta o podwózkę po tym, jak pokazał jej swój paskudny charakterek. Było dla niej jasne, że pewnie zdenerwował się z powodu Celeste, ale wcale nie musiał być przez to taki wredny. Nie potrafił nawet rozmawiać o swojej siostrze tak, żeby atmosfera nie zrobiła się dziwna – albo robił się arogancki i złośliwy, albo tak zbaczał z tematu, że nie miała ochoty o nic więcej pytać. Julie poszła na schody. – Jadę do sklepu metalowego. Niedługo wrócę – zawołała w stronę pokoju Matta. – Nie żeby cię to obchodziło – dorzuciła pod nosem. Zdążyła już dojść do drzwi, kiedy usłyszała, jak Matt wychodzi z pokoju i zbiega na parter. – Czekaj! Jedziesz teraz? Nie wiedziałem, że już dziś masz zamiar zrobić to… to coś. – Przestań się tak emocjonować – powiedziała Julie ze spokojem. – Jadę tylko po potrzebne materiały. Skoro wszyscy rozkładają ręce, to przynajmniej ja coś zrobię. – To nie fair. Staramy się. – Nie, tkwicie w martwym punkcie. I gdzie, do cholery, podziewała się dziś twoja matka? To przecież było ważne. – Wiem. – Jak mogła zapomnieć? Matt przez chwilę stał w milczeniu. – Nie sądzę, żeby zapomniała – powiedział powoli. – Najprawdopodobniej po prostu nie

chciała tam iść. – Brawo! Świetna wymówka! – Wcale nie twierdzę, że tak jest. Ale tak wygląda sytuacja. – Kolejna świetna wymówka! – Julie? – Matt chwycił drzwi, które ona zamaszyście otworzyła. Julie odwróciła się gwałtownie. – Co? O co chodzi, Matt? – warknęła. – Jeśli masz coś do powiedzenia, to mów. Jeśli chcesz pomóc, pomagaj. A jeśli nie, to się nie mieszaj. – Chciałem ci tylko podziękować – powiedział cicho. – Aha. – Teraz nie zachowywał się już tak okropnie. – Jeszcze mi nie dziękuj. – Dziękuję ci, że próbujesz. Julie spojrzała na niego. – Nie ma sprawy. – Zawieźć cię? – zaproponował. – Drogi nie wyglądają najlepiej. – A masz zamiar grzecznie się zachowywać czy będziesz wszczynał awanturę za każdym razem, kiedy włożę coś do koszyka? Matt uśmiechnął się pod nosem. – Postaram się zachowywać. Wystarczy? – Żadnego mruczenia, krzywienia się, żadnych gestów ani słów wyrażających dezaprobatę. A właściwie to zero gadania. – Zdajesz sobie sprawę, ile już razy kazałaś mi się dzisiaj zamknąć? – A ty zdajesz sobie sprawę, ile razy jeszcze ci się należało? – Chcesz, żebym jechał czy nie? – Chcę. Jestem strasznym mięczakiem. Ty się zajmij samochodem, a ja zakupami. – Fuj. Ale popadliśmy w stereotyp – powiedział Matt, udając odrazę. – Mężczyzna prowadzi, a kobieta… – Już zapomniałeś, że masz nie gadać? – Julie zbiegła po schodkach. – Chodź, mądralo. Matt skłonił się elegancko i otworzył jej drzwi do samochodu. Julie widziała, że doprowadza go to do szału, ale przez cały czas trzymał język za zębami, ani razu nie skrzywił się podczas wizyty w sklepie, a nawet zapakował zakupy przy kasie. Kiedy ruszyli w drogę powrotną, zaczęło lekko śnieżyć, i Julie trzęsła się z zimna, czekając, aż Matt otworzy drzwi do auta. Samochód odpalił dopiero za którymś razem, a potem siedzieli w środku przez kilka minut, czekając, aż ogrzewanie zacznie porządnie działać. Julie wzięła głęboki wdech. – Dlaczego nie powiedziałeś mi o Erin? Matt grzebał przy radiu.

– Czego ci nie powiedziałem? – O jej depresji. Wiem od Finna. Matt się skrzywił. – Posłuchaj. Nie chcę teraz o tym rozmawiać. – Przekręcił gałkę, wypełniając wnętrze auta radiowym szumem i reklamami. – Matt. – Julie, nie teraz. – Okej. – Oparła głowę na zagłówku i szczelnie owinęła się kurtką. – Może innym razem? – Nie dajesz za wygraną, co? – Nie daj się prosić! Będzie super. – Lekko klepnęła go w ramię. – Ucięlibyśmy sobie długą rozmowę o twojej mamie i wpływie jej depresji na dynamikę rodziny. A potem będziesz mógł mi się zwierzyć z tego, jakie miałeś niepokojące dzieciństwo i w najdrobniejszych niuansach przeanalizujemy twoją osobowość. Przynajmniej teraz się uśmiechał. – Brzmi jak tortura. – Naprawdę? Nie chcesz obnażyć przede mną swojej duszy? Popłakać sobie? Katharsis prima sort? – Widzę, że „Wstęp do psychologii” zrył ci beret. – Muszę poćwiczyć. Nie chcesz chyba, żebym oblała zajęcia, co? – Jeśli to oznacza uniknięcie tej okropnej rozmowy, to chcę. Zniosę jakoś, jeśli ich nie zaliczysz. Julie jeszcze raz strzeliła go w ramię. – Palant.

Rozdział 18 Matt Watkins Jest sponsorowany przez drugą zasadę termodynamiki i literkę Qua. Finn Jest Bogiem Wkładam spodnie po jednej nogawce, jak wszyscy. To, w jaki sposób je ściągam, sprawia, że jestem od was lepszy. Jullie Seagle Dlaczego saneczkarstwo uznaje się za sport? Ubierasz się jak wielki plemnik i bardzo szybko jedziesz na sankach. Mało to atletyczne. Falliczne i seksowne owszem, ale mało atletyczne.

– Julie, Julie! – Głos Celeste niósł się z piętra aż do kuchni. Julie spokojnie włożyła do ust kolejną łyżkę płatków i położyła telefon na stole. Była wyczerpana, bo prawie do trzeciej w nocy rozmawiała z Finnem na czacie, ale postanowiła nie rezygnować z dzisiejszego planu. Dalsze czekanie nie miało sensu. – Julie! – Celeste zeszła po schodach ciężkimi krokami i Julie starała się nie wzdrygnąć, kiedy usłyszała, jak wchodzi do kuchni. – Tak? O co chodzi? – Nie spuszczała oczu z gazety w telefonie. – Nie jestem tym ani odrobinę rozbawiona. – Czym nie jesteś rozbawiona? Tym, że mówisz jak profesorka, nawet kiedy się denerwujesz? – Julie, chciałabym, abyś podeszła do sprawy poważnie. Mam zastrzeżenia wobec twojego lekceważącego tonu. Uznaję twoje zachowanie za denerwujące. Julie w końcu podniosła wzrok. Celeste stała przy Płaskim Finnie i choć jego mina się nie zmieniła, jej była wyraźnie rozdrażniona. – A o które zachowanie dokładnie chodzi? – Przyczepiłaś tę nieśmieszną karteczkę do twarzy Płaskiego Finna. Jak gdyby wygłaszał jakąś myśl. – On myśli, że to zabawne. – On nie jest postacią z komiksu i oboje uważamy, że to jawny brak szacunku. – On nie myśli, żeby to był brak szacunku. – Skąd wiesz, co myśli Płaski Finn? – zapytała władczo Celeste. – Spędzam z nim sporo czasu, jeśli jeszcze nie zauważyłaś. I zauważam takie rzeczy. Celeste zmarszczyła czoło i przyjrzała się dymkowi namalowanemu na jaskrawożółtej karteczce przyczepionej do twarzy Finna. – Nie rozumiem nawet co oznacza ta notatka. „Przemiano gibkości, przybywaj!!!” – Jest dość sztywny, nie sądzisz? Podejrzewam, że Płaski Finn wolałby nie uderzać głową o drzwi bagażnika za każdym razem, kiedy wychodzi z domu. I może chciałby też normalnie siedzieć na krześle, nie musząc się podpierać o ostre krawędzie. – Julie wzruszyła ramionami i wróciła do czytania gazety. – On woła o pomoc i uważam, że powinniśmy mu jej udzielić. Już

zbyt długo cierpi w milczeniu, próbując się zgiąć i dopasować do tradycyjnych mebli. A poza tym chyba chce iść na pilates. – Znowu ten lekceważący ton – powiedziała Celeste. – Choć być może masz rację. Mogłaś jednak oddać swój entuzjazm dla tego pomysłu, używając tylko jednego wykrzyknika. Trzy to przesada. Co miałaby obejmować ta „przemiana gibkości”? Kiedy Julie przedstawiała swój pomysł, Celeste patrzyła na nią wzrokiem pozbawionym wyrazu. – Rozważę tę opcję i dam ci znać. – Celeste z dumą podniosła Płaskiego Finna z podłogi i odmaszerowała. – Nie spiesz się – Julie wymamrotała pod nosem. – Chodzi przecież tylko o życie w zdrowiu psychicznym. Julie wypchnęła ostrze noża introligatorskiego i poprawiła Płaskiego Finna leżącego na grubym ręczniku na podłodze w kuchni. – Wdech, wydech, Celeste. Wdech, wydech. – Płaski Finn ma wątpliwości! Płaski Finn ma wątpliwości! – Płaski Finn nie ma wątpliwości. – Przetniesz go na pół – powiedziała Celeste oskarżycielskim tonem. – To dość krytyczne obrażenia ciała. – To nie są obrażenia. To modyfikacja. Zgoda, przez kilka chwil będzie to wyglądać dość makabrycznie. Rzeczywiście, Płaski Finn będzie w dwóch kawałkach, ale przysięgam, że poskładam go w całość. Julie podniosła elementy, które kupiła poprzedniego dnia. – Widzisz te zawiasy? Będą trzymać go razem, tak jak ci wytłumaczyłam. Dzięki nim będzie się w stanie zgiąć w pasie. Złoży się nawet wpół, więc w końcu będzie miał się czym popisać na imprezach. – Płaski Finn nie uczęszcza na imprezy. – Teraz może zacznie. – Julie przyłożyła do tektury metalową linijkę i jeszcze raz sprawdziła linię cięcia. Przystawiła ostrze do krawędzi figury. – Gotowa? Celeste odsunęła się od Julie. – Chyba odsunę się trochę dalej i odwrócę się do ciebie plecami. – W porządku – zgodziła się Julie. – To może będziesz do niego mówić, podczas gdy ja będę pracować? – O czym niby miałabym do niego mówić? – Uspokój go. Powiedz mu, że wszystko pójdzie jak z płatka. Że w dłuższej perspektywie będzie szczęśliwszy. I tym podobne. Okej, no to zaczynam. – Julie docisnęła nóż do pasa Płaskiego Finna i nacięła go w poprzek. – Nawijaj, Celeste. – Ponownie przesunęła ostrze po

linii, tym razem mocniej wbijając je w karton. – To wspaniały dzień na poprawę gibkości! – nieprzekonująco krzyknęła Celeste. – Pomyśl o wszystkim, co będziesz w stanie osiągnąć, Płaski Finnie! – On jest bardzo dzielny. Mów dalej – zachęciła ją Julie. – Yyy… to był głupi pomysł Julie, więc będziesz mógł obarczyć ją odpowiedzialnością, jeśli ta operacja zakończy się tragedią! – Bardzo zabawne. Spróbuj jeszcze raz. Powiedz mu, że to ważny i konieczny krok w jego rozwoju. Że podziękuje ci za to, że pomogłaś mu dopasować się do innych. Będzie mu ciężko, ale może na ciebie liczyć i pomożesz mu przez to przejść. – Julie dokończyła cięcie i podzieliła Płaskiego Finna na dwie części. Okej, nawet ona musiała przyznać, że wyglądało to niepokojąco. – No! – Zrobiłaś to? Został podzielony? – Głos Celeste zadrżał. – Szybko, Julie, szybko. Proszę! – Spieszę się. Nie patrz. – Julie chwyciła za śrubokręt i zestaw zawiasów. – Twój kumpel musi wiedzieć, że popierasz ten krok, Celeste. – Okej, okej… Płaski Finnie? Popieram tę modyfikację? Julie słyszała, jak Celeste chodzi w tę i we w tę na drugim końcu pokoju. – Z większym przekonaniem. – Popieram tę modyfikację! – Będziesz jego opoką! – podpowiedziała jej Julie. – To paskudny banał i nie powiem niczego takiego. – No to wymyśl coś swojego – powiedziała Julie, nadal przykręcając srebrne zawiasy. – To trudne, nie jestem w stanie powiedzieć niczego stosownego. – Celeste wydała z siebie gardłowy odgłos frustracji, na który Julie aż się wzdrygnęła. – Pomóż mi. Ty do niego mów. – Och, mój drogi Płaski Finnie. Nie ma się czym stresować. To zrozumiałe, że reagujesz nerwowo na ten prosty zabieg. Sam fakt, że pragniesz zmiany, nie oznacza, że jest ona łatwa. Bardzo dobrze sobie radzisz. Narzekasz znacznie mniej niż inni płascy ludzie. Naprawdę. Jestem pod wrażeniem. – Julie, pospiesz się. Musisz się pospieszyć. – Już prawie skończyłam, mała. Jeszcze minutka i… voilà! – Julie cofnęła się na kolana i przyjrzała wynikom swojej pracy. Nieźle jak na kogoś, kto ledwie jest w stanie rozpoznać narzędzia. – Chcesz go zobaczyć? Podniosła Płaskiego Finna i postawiła na ziemi, po czym obróciła małe półkole, które przyczepiła z tyłu, żeby nie złożył się wpół w nieodpowiednim momencie. Celeste odwróciła się i nieufnie spojrzała na Płaskiego Finna. Po kilku chwilach wyraz jej buzi złagodniał. – Właściwie to bardzo mi się podoba. Wygląda, jakby miał sprzączki od paska. Szkoda, że

nie wybrałaś złotych zawiasów, ale srebrne też są okej. – Hura! Użyłaś słownictwa stosownego do XXI wieku i dorzuciłaś wątpliwości modowe. – Naprawdę to robię? Wyrażam się tak staroświecko? Nikt nigdy o tym nie wspomniał. – Robisz. Czasem to brzmi uroczo. Mówisz jak Matt. Ale od czasu do czasu może warto by było odpuścić. Wydasz się wtedy bardziej wyluzowana i mniej poważna. Swobodna. – Postaram się przywiązywać do tego więcej wagi. To znaczy: dobra. Julie kilka razy zgięła Płaskiego Finna w przód i w tył. – Patrz! Gimnastykuje się. Albo ćwiczy podnoszenie drobniaków z chodnika. O Boże, ale z niego skąpiec, co? Cóż za fatalny charakter. – Nie jest skąpcem – odparła Celeste z uśmiechem. – Jest zasadniczy. Roztropny. – Tak? Idą święta. W takim razie spodziewam się dużych prezentów. – Julie starła plamę z jego ramienia. – Jeśli ten pomysł z zawiasami się sprawdzi, to może później dodamy jeszcze kilka? Na rękach, nogach, szyi? Celeste przyjrzała się miejscu, które wytarła Julie. – Nie dajmy się zwariować. – Dobra, przetestujmy go. Chodź. – Gdzie idziemy? – Po prostu chodź ze mną. – Julie poszła przodem na pierwsze piętro, Celeste i Płaski Finn tuż za nią. Zapukała do drzwi Matta. – Halo! Masz gości! Jak zwykle Matt siedział przed laptopem. – Hej. – Wyglądał na zmęczonego, ale zrobił wielkie oczy, kiedy Celeste wtaszczyła za sobą do pokoju Płaskiego Finna. – Co się dzieje? – Płaski Finn poszerzył swój repertuar pozycji. – Julie wzięła Płaskiego Finna od Celeste i posadziła go na łóżku Matta. – Teraz możecie spędzać razem czas i wrzucić na luz, nie czując się niezręcznie, dlatego że on zawsze stoi, a ty siedzisz. Matt mierzył wzrokiem figurę na łóżku. – Tak, to będzie zdecydowanie mniej niezręczne. Nie masz z tym problemu, Celeste? Z tą… yyy… poprawką? – Nie. Jak myślisz, co powie tata? Julie usiadła w nogach łóżka. – To będzie pierwsza rzecz, o jakiej usłyszy, kiedy dziś wieczorem wróci do domu ze swojej wyprawy. Będzie dumny z Płaskiego Finna. Twoja mama też. – Jeśli zauważy – dodał Matt melodyjnym tonem. – Tak sobie myślę – zaczęła Julie niepewnie – że może byłbyś skłonny posiedzieć czasem z Płaskim Finnem, gdybyśmy chciały wyjść same z Celeste i porobić babskie rzeczy? Celeste znieruchomiała.

– Czekaj, nie mówiłaś… – Tylko sprawdzam nowe opcje – odparła Julie. – Zrobiłbyś to, prawda, Matt? Gdyby zaszła taka potrzeba. – Chyba bym mógł – niechętnie zgodził się Matt. – Jaka jest stawka? Julie uśmiechnęła się chytrze. – Twoja stawka zależy od entuzjazmu. Jak na razie jesteś na pułapie jednego centa za godzinę. Celeste skrzyżowała ramiona. – Skończyliście się już bawić? – Nie zdawałem sobie sprawy, że zaczęliśmy. – Matt wstał z krzesła. – Masz ochotę na lunch, Celeste? – Jasne. Zrobisz mi kanapki z jajkiem i serem? Matt pokiwał głową i przeszedł koło Julie. – Co tylko chcesz. – Matt! – syknęła Julie. Odwrócił się do niej, nie wiedząc, o co chodzi. – Co? Julie uniosła ręce. – Nic. Została sama w pokoju Matta. Boże, przed chwilą dzięki zawiasom poczyniła z Celeste krok w dobrą stronę, a tu proszę, Matt zachowuje się, jakby jego siostra miała sześć lat. Poważnie, Celeste sama mogła sobie zrobić lunch. Brawo za wzbudzanie w siostrze pewności siebie, Matt. Czy ktoś w końcu pozwoli temu dziecku dorosnąć?

Rozdział 19 – Cześć, Seth. – Julie przytrzymywała telefon ramieniem, składając kolejną koszulkę i odkładając ją na stertę czystego prania na łóżku. – Hej. Czuję się, jakbyśmy nie rozmawiali od tygodni. – Głos Setha brzmiał miło, ale dziewczyna wyczuwała w nim lekką frustrację. – Wiem. Przed nadciągającą sesją jestem zawalona pracą. Przepraszam, że wczoraj do ciebie nie oddzwoniłam. – Chodzi tylko o to, że jest połowa grudnia, a ty niedługo wyjeżdżasz na trzy tygodnie. Miałem nadzieję, że spędzimy razem trochę czasu, zanim to nastąpi. No wiesz, tylko ty i ja? – Julie wyczuwała, że teraz Seth się uśmiecha. – To znaczy spędziłeś go już aż nadto w kawiarni ze mną i Celeste? – droczyła się. – Nie uważasz, że to romantyczne, seksowne i podniecające? – Choć czerpię ogromną przyjemność z patrzenia, jak pocisz się nad całkami, i z równą chęcią słucham szczegółowych i bezlitosnych opinii Celeste na temat moich umiejętności barmańskich, dałbym się pociąć za jedną noc z tobą sam na sam. Julie odsunęła dolną szufladę i podniosła stos złożonych ubrań. – Jasne. Może dziś wieczorem? Seth jęknął. – Nie mogę. Uczymy się grupowo na zajęcia z politologii. Zresztą piątek to lepszy dzień na randkę. – Pasuje mi. – Przyjdź około dziewiętnastej. Ugotuję ci coś. – Dobrze, do zobaczenia. – Rzuciła telefon i zaczęła wkładać ubrania do szuflady. Na samym jej dnie znajdowały się koszulki spadochroniarskie Finna. Wzięła do rąk znoszony niebieski T-shirt z napisem „Nie zapomnij pociągnąć” i bez zastanowienia podniosła ją i powąchała. – Co ty robisz? Julie gwałtownie się obróciła. Po raz pierwszy słyszała, jak Matt śmieje się bez opamiętania. Poczuła, jak się rumieni, ale rzuciła w niego koszulką. – Znalazłam jakieś ubrania Finna i chciałam się upewnić, że się tu nie zaśmierdziały. Właśnie zrobiłam pranie i nie chcę, żeby moje czyste rzeczy leżały koło cuchnących męskich ciuchów. – Dobra, tłumacz się, jak chcesz. – Odrzucił koszulkę. – Zamknij się! – Julie przewróciła oczami.

– Jeśli chcesz wąchać ciuchy Finna, to proszę bardzo. Na strychu jest chyba stara para jego górskich butów. Mam ci je przynieść? Jestem pewien, że niosą jego mocny „aromat”. Wierz mi na słowo, w wypadku mojego brata żaden dezodorant do stóp nie okazał się skuteczny. Telefon Julie znów zadzwonił. – Syndrom dziecka środkowego – wymamrotała, sięgając po telefon. – Halo? – Nie mogę się doczekać, kiedy się zobaczymy – odezwał się Seth. – Musiałem ci to powiedzieć. Muszę lecieć. Pa! Uśmiechnęła się i odłożyła telefon. W tej samej chwili Celeste przecisnęła się obok Matthew do pokoju i wyciągnęła palce ku Julie. – Lakier mi odprysnął. Mogę pomalować sobie paznokcie na nowo? – Jasne. Wybierz kolor. Wiesz, gdzie wszystko leży. Celeste włączyła radio, wzięła torebkę z lakierami i usiadła na łóżku. – Hej, Celeste – odezwał się Matt. – Coś do ciebie przyszło. – Julie nie zauważyła nawet, że Matt trzyma w dłoniach kopertę od kuriera. – To od Finna. Celeste odłożyła torebkę i powoli uniosła głowę. – Finn mi coś przysłał? – Tak, bąblu. Proszę, masz. – Matt podał przesyłkę siostrze, po czym wyszedł z pokoju. Julie przeskoczyła dwa kosze z praniem, żeby dostać się do Celeste, która siedziała na łóżku i uśmiechała się od ucha do ucha, patrząc na kopertę w swoich dłoniach. – Otwórz! Otwórz! – Oczywiście. Jak on…? Nie mogę… nie mogę uwierzyć, że coś mi przysłał. Ale wiedziałam, że to zrobi. Ile kilometrów przebyła ta paczka! – Pokazała na znaczki i dziwne pismo na przedzie. – Nie wiem, jak on… – O rany, otwieraj! Dłonie Celeste trzęsły się, kiedy zrywała perforację i otworzyła kopertę. – Och, Julie, patrz! – Wyciągnęła srebrną spinkę do włosów ozdobioną turkusami i bursztynami. – Jest śliczna, prawda? – zapytała z zachwytem. – Prześliczna. Będzie wyglądać wspaniale na twoich włosach. – Julie zerknęła do koperty. – Nie ma kartki? – Chyba nie. Nie szkodzi. Zapniesz mi ją? – Pewnie. – Julie zebrała grube włosy dziewczynki u nasady karku. Kiedy rozpięła spinkę, coś zauważyła. – Celeste, popatrz, z tyłu jest coś wygrawerowane. – Tak? – Celeste odwróciła się, jej oczy błyszczały. – Tak. – Julie przymrużyła oczy, próbując rozczytać małe literki. – „Miłość jest częścią duszy; tę samą ma naturę (…) to cudowne zachłyśnięcie się powietrzem raju**”. Celeste promieniała.

– Finn znajdował dla mnie cytaty o raju lub niebie, bo z tym kojarzy się moje imię. Ten jest z Victora Hugo. To mój ulubiony. – Znów się odwróciła, żeby Julie mogła spiąć jej włosy. – Choć Finn zawsze droczył się ze mną cytatami z książek Jeana de Brunhoffa. Znasz je? Te opowiadania o słoniach? O królu Babarze i królowej Celeste? – Znam. Mama mi je czytała. Wyglądało na to, że prezent od Finna dodał Celeste energii i radości. I choć Julie nie sądziła, by ten drobiazg był w stanie zdetronizować Płaskiego Finna, nie mógł zaszkodzić. Westchnęła cicho, mierzwiąc loki Celeste. Jeszcze pięć miesięcy. Julie powiedziała pedagogowi w Barnaby, że do maja Celeste poczyni widoczny postęp. Ale właściwie do czego pozostało te pięć miesięcy? Do chwili, aż stanie się typową nastolatką? Julie nie mogła sobie tego wyobrazić ani nie chciała, by tak się stało. Nie należało unicestwiać wyjątkowości Celeste. Co będzie oznaką akceptowalnego postępu? Rezygnacja z Płaskiego Finna? Określona liczba przyjaciół? To, że przestanie mówić jak postać z filmu o epoce wiktoriańskiej? Cóż, coś będzie się musiało zmienić i Julie pomyślała, że na pewno pozna, kiedy to nastąpi. * * * Matthew Watkins „Życie człowieka nigdy nie powinno stać się na tyle nudne, by uciekał się do zmyślania cytatów i niesłusznego przypisywania ich znanym ludziom”. – Winston Churchill Finn Jest Bogiem FACEBOOK KAŻE ZROBIĆ QUIZ „CZY MASZ PTASI MÓŻDŻEK?”. PODEJRZANE. W INTERNECIE NIKT NIE WIE, ŻE JESTEM PTAKIEM. NIKT. Julie Seagle Jeśli nie jesteś w stanie przestać myśleć o czyimś statusie, to masz „statusjozę”.

Julie pojechała na randkę z Sethem samochodem. Cudem udało się jej znaleźć miejsce do parkowania, ale dopiero za czwartym razem wcisnęła samochód w małą przestrzeń pomiędzy wielkim pick-upem a pokiereszowanym vanem. Wieczór był lodowaty i Julie przez chwilę posiedziała w samochodzie, zanim otworzyła drzwi. Potrzebowała kilku dodatkowych minut. To miał być ten szczególny wieczór dla niej i dla Setha. Wiedziała o tym. Powinna była biec do jego mieszkania ile sił w nogach. Może się denerwowała? Wyciągnęła telefon i sprawdziła wiadomości. Dana napisała: „Gorrących wrażeń z Sethem! I przejdźcie w końcu do rzeczy! LOL!”. Julie się roześmiała. I wiadomość od Finna. Julie, czy przesyłka dla Celeste dotarła? Trzymam w dłoniach uroczy, własnoręcznie wypisany bilecik, którego zapomniałem włożyć do koperty. Fajtłapa ze mnie. Powiedz jej, że przepraszam. Liczę, że prezent i tak się jej podobał. Mam nadzieję, że miło spędzasz wieczór. Finn Finn, przekażę jej. Prezent bardzo się jej podobał. Miło z Twojej strony. To nie to samo co Twoja obecność, ale na jakiś czas wystarczy. Muszę lecieć. Pogadamy później na czacie? Choć padam na twarz, bo mało spałam po wczorajszej rozmowie. Jesteś potworem. Julie

Mogła przecież napisać, że spędza wieczór ze swoim chłopakiem. Dlaczego miałaby tego nie

robić? Ale nie wspomniała wcześniej o Secie i nie było powodu, żeby teraz nagle się z tym ujawniać. Julie wysiadła z samochodu i poszła do drzwi budynku Setha, nadal z telefonem w dłoni. Stała tak przez chwilę, zanim nacisnęła przycisk domofonu. Czy to głupio brzmiało, że zapytała Finna, czy później będzie online? Zupełnie żałośnie? Przecież się za nim nie uganiała, ale tak to wyglądało. A na dodatek właśnie szła do mieszkania innego faceta na bardzo istotny wieczór, więc i tak później nie będzie online. Po co w ogóle to powiedziała? Może za każdym razem powinna poczekać minutę, zanim odpowie Finnowi. Seth wpuścił ją do środka i Julie zatrzymała się w lobby. Zawsze chodziła schodami, ale dziś czuła w sobie odwagę, by pojechać windą. Czuła śmiałość. Była gotowa to zrobić. Koniec z dramatycznymi omdleniami i napadami paniki. Koniec z poddawaniem się kontroli głupiej fobii. Pojedzie windą jak całkowicie normalny człowiek. Przywołała ją, szybko otworzyła drzwi, wsiadła do środka i wcisnęła guzik na piętro Setha. Oparła się o metalową ścianę i zamknęła oczy, ignorując twardą poręcz, która wrzynała się jej w plecy. Już. Nie było się czego bać. Obraz przed oczami nie zaczął się jej zamazywać, kabina nie zaczęła wirować, a ona nie czuła, że spada. Właściwie to jej problemy z windą zdawały się jej teraz mało znaczące. Przecież to, co myśli Finn, i tak nie ma znaczenia, prawda? Kogo to obchodziło, czy wie, że chciała dziś z nim pogadać. Czego i tak nie miała zamiaru robić, bo była zajęta. Finn był jedynie kimś, kogo pewnie i tak nigdy nie pozna. To tylko chłopak, z którym wymieniała wiadomości i rozmawiała na czacie. Może będzie dziś dostępny, może nie. To nie miało znaczenia, bo ona nie będzie wolna. Miała do zrobienia kilka ważnych rzeczy. Z Sethem. Swoim chłopakiem. Nagle winda gwałtownie się zatrzymała, powodując, że Julie zatoczyła się do przodu. Podtrzymała się o barierkę i zamarła. Drzwi się nie otworzyły. Wiedziała, że nie jest w windzie wystarczająco długo, by dojechać na piętro Setha. Może coś się za chwilę uruchomi i winda w magiczny sposób dokończy trasę? Julie przeklęła i przycisnęła każdy przycisk na panelu z wyjątkiem jednego. Ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, było skorzystanie z okropnego czerwonego guzika, który uruchomi alarm. Oto co dostała w nagrodę za bycie ryzykantką. Zadzwoniła do Setha. – Gdzie jesteś? Przecież przed chwilą wpuściłem cię do środka – zaniepokoił się. – Tak, jestem w środku. W windzie. – No to się pospiesz, kolacja gotowa, wino w kieliszkach, świece zapalone. Podano do stołu. – Brzmi wspaniale. – Będę szczery, spróbuję cię uwieść, panno Seagle. Julie spuściła wzrok na brudną podłogę, skupiając uwagę na jednej konkretnej plamie.

– To może się okazać trudne. – Dlaczego? – Bo zatrzasnęłam się w twojej windzie. I z minuty na minutę ta puszka zdaje się robić coraz mniejsza. – Już idę. Na linii włosów wystąpiły jej kropelki potu. Żołądek Julie też był zauważalnie niezadowolony. Wstrętne metalowe pudło i fluorescencyjne światło zdecydowanie budziły w niej niepokój, a myśl, że tkwi zawieszona w powietrzu – pewnie podtrzymywana tylko przez jakiś stary kabel – ani trochę nie podnosiła jej na duchu. Czuła się, jakby wisiała nad klifem albo utknęła na szczycie diabelskiego młyna. Pewnie sam diabeł wymyślił tę sadystyczną, ohydną, przerażającą maszynę. Matt pewnie dokładnie wie, skąd ta nazwa. Jeśli kiedykolwiek się stąd wydostanie, to go zapyta. Jeśli nie zemdleje, nie rozbije sobie głowy o ścianę i nie uszkodzi sobie mózgu, to go zapyta. – Julie? Julie? – Seth walił w drzwi windy na górze. – Rany, przestań, bo przez ciebie spadnę do piwnicy! – Julie ledwie miała odwagę się poruszyć w tej śmiertelnej pułapce, a jej chłopak próbował właśnie zerwać pewnie ostatni, nadwyrężony metalowy przewód, który trzymał ją w górze. – Utknęłaś miedzy trzecim a czwartym piętrem. To się czasem zdarza. Zadzwoniłem do zarządcy budynku, a on wezwie straż pożarną. – Świetnie. Brzmi cudownie. – Julie delikatnie osunęła się na podłogę i przyciągnęła kolana do piersi. – Trzymasz się tam jakoś? – Nie, nie trzymam. Panikuję! Nie chcę tu być. Naprawdę. Ani odrobinę. W każdej chwili mogę umrzeć, czuję to. – Chcesz zrobić jakieś ćwiczenia oddechowe? Może wyobrazisz sobie jakieś dryfujące w powietrzu rzeczy? Piórka, chmury i bańki mydlane. To może pomóc. – Nie, nie chcę żadnych durnych ćwiczeń oddechowych! Chcę, żeby strażacy mnie stąd wyciągnęli. – Julie, posłuchaj mnie. Policzę do pięciu, a ty razem ze mną zrobisz głęboki wdech przez nos. Potem wypuść powietrze przez usta, licząc do pięciu. Gotowa? Jeden, dwa… Zamknij się. Seth nie służył jej żadną pomocą. No dobra, ściągnie straż pożarną, ale poza tym ani trochę nie pomagał się jej uspokoić. Usłyszała sygnał telefonu, zdając sobie sprawę, że nadal trzyma go w dłoni. Jej palce były teraz białe, tak mocno go ściskała. Julie, tak, będę później. Co takiego porabiasz? Finn

Dzięki Bogu! Finn. Sprawdziła na telefonie facebookowego czata. Finn był dostępny.

Julie Seagle Siedzę zatrzaśnięta w pieprzonej windzie. Sama. Biedna. Pomoc jest już w drodze, ale nie podoba mi się tu. Zaczynam poważnie panikować. Pocę się, trzęsę, mam wizje strasznej śmierci. Finn Jest Bogiem Co??? O nie! Nie panikuj. Zapomniałaś, że mam moce superbohatera? Julie Seagle Rzeczywiście, zapomniałam! Teraz czuję się całkowicie bezpieczna. Okej, pofruń pod windę i zanieś mnie w bezpieczne miejsce. Gotowy? Działasz. Finn Jest Bogiem Niestety moja moc latania została dezaktywowana, bo nadużywałem statusu superbohatera. Przepraszam. Ale mam inne moce, które pomogą Ci to przetrwać. Julie Seagle Proszę bardzo, próbuj. Przekonaj mnie, że nie znajduję się setki metrów nad ziemią.

– Julie? – zawołał Seth. – Nadal ze mną oddychasz? I… wdech. – Jasne! – odkrzyknęła. – Dobrze! Oddychaj dalej, a ja spróbuję rozproszyć twoją uwagę. Yyy… zaśpiewam ci. – Na chwilę zapadła cisza. – Nie wiem co. Okej, może to? – Seth zaczął śpiewać Swing Low, Sweet Chariot, głośno fałszując. – Nie wiem, dlaczego właśnie to wybrałem. Po prostu wpadło mi do głowy. – Śpiewasz ślicznie. Nie przerywaj – zakrzyknęła Julie. Finn Jest Bogiem Nie możesz udawać, że nie jesteś wysoko nad ziemią, bo jesteś. Julie Seagle Wspaniałe te twoje moce. Bardzo Ci dziękuję. Czuję się milion razy lepiej. Finn Jest Bogiem Pogódź się z tym, że jesteś w górze, i tyle. Przejmij kontrolę. To tak, jak gdy skaczę ze spadochronem. To nie to, że kocham wysokości. Cholernie się boję, kiedy jestem w tym samolocie i patrzę w dół na ziemię. Ale skaczę mimo tego strachu i zamieniam go w euforię. Julie Seagle Nigdy w życiu nie skoczyłabym ze spadochronem. Finn Jest Bogiem A gdybym Cię zabrał? Julie Seagle I tak musiałabym wyskoczyć z samolotu sama, tak jak teraz jestem sama w tej windzie.

Śpiew Setha niósł się po całym budynku. – Ooo, przyjechała straż pożarna. Poczekaj. Pójdę się czegoś dowiedzieć. Finn Jest Bogiem Nie byłabyś sama. Skakalibyśmy w tandemie, więc zostałabyś do mnie przypięta. Bylibyśmy razem. Julie Seagle Jak by to wyglądało? Finn Jest Bogiem Byłabyś przede mną, twoje plecy przytulone do mojej piersi. Julie Seagle Mmm… brzmi całkiem nieźle.

Cholera. Czy ona naprawdę to napisała? Nie ma opcji „cofnij” albo „skasuj”? Co za żenada.

Finn Jest Bogiem Rzeczywiście nieźle. Julie Seagle Mów dalej. Finn Jest Bogiem Okej. Wyobraź sobie, że szykujemy się do skoku. Gotowa? Julie Seagle Gotowa. Finn Jest Bogiem No to jesteśmy w samolocie. Jest głośno i zimno. Widzisz, że samolot jest miejscami oklejony w środku taśmą, i zastanawiasz się, czy skok to był Twój najgorszy pomysł w życiu, ale zapewniam Cię, że nic Ci nie będzie. Oboje jesteśmy ubrani w kombinezony do skoków, kaski i gogle, ja mam spadochron na plecach. Kombinezon jest obcisły i daje Ci poczucie bezpieczeństwa. Kłębią się w Tobie sprzeczne emocje. Duma, niepokój, entuzjazm, przerażenie. Julie Seagle Nudności? Finn Jest Bogiem Nudności to nie emocje! Ale owszem.

– Proszę pani? Tu bostońska straż pożarna. Wyciągniemy panią za mniej więcej pół godziny. Trzyma się pani jakoś? – Nie spieszcie się – odkrzyknęła Julie, wciąż patrząc na mały ekran w swoich dłoniach. – Julie, słyszałaś? – zapytał Seth. – Tylko trzydzieści minut. Wiem, że to brzmi jak wieczność, ale szybko minie. Czy moje śpiewanie pomaga? Może przynajmniej cię śmieszy? – Daj sobie pan spokój ze śpiewaniem! – rozkazał jeden ze strażaków. – Proszę pani, mimo że będziemy trochę łomotać, jest pani całkowicie bezpieczna. Wydostaniemy panią całą i zdrową. – Nie ma pośpiechu – mruknęła Julie pod nosem. Julie Seagle I co dalej? Finn Jest Bogiem W głowie masz gonitwę myśli. Pamiętałaś, żeby wyłączyć piekarnik? W samochodzie trzeba wymienić olej. Skończył Ci się szampon. Dlaczego pralki wciągają skarpetki? Czują do nich pociąg? Czy Ty powinnaś czuć pociąg do skarpetek? Zastanawiasz się, czy powinnaś się wycofać, czy to była pomyłka. Nikomu nie powiedziałaś, że będziesz dziś skakać, i co będzie, jeśli umrzesz? Martwisz się, że o czymś zapomnisz, że nie będziesz pamiętać, kiedy otworzyć spadochron. Pokazuję Ci wysokościomierz. Samolot jest dopiero w połowie drogi, a już wydaje Ci się tak strasznie wysoko. Ale nic Ci nie grozi.

Rozległ się głośny huk i winda zadrżała. Następnie po kabinie poniósł się metaliczny szczęk. Julie mocno zacisnęła powieki i nie mogła powstrzymać się od jęków. Julie Seagle Finn, boję się, winda się trzęsie. Finn Jest Bogiem Wiem, że się boisz, ale przecież Cię trzymam. Nie jesteś w windzie, pamiętasz? Jesteś ze mną. Podnoszę się z Tobą i próbuję odepchnąć od siebie, przypominając Ci, że jesteś do mnie mocno przypięta, i nie pozwolę, aby stało Ci się cokolwiek złego. To ja odpowiadam za nasz lot, to ja odpowiadam za to, by otworzyć spadochron, jeśli Ty tego nie zrobisz. Jesteś bezpieczna. Powiedz, że mi ufasz. Julie Seagle

Ufam Ci. Finn Jest Bogiem Jesteśmy teraz wystarczająco wysoko i jeden z instruktorów otwiera drzwi, wpuszczając do kabiny silny pęd powietrza. Twoje serce niemal przestaje bić, kiedy prowadzę Cię do krawędzi. Choć jesteś przerażona, zaczynasz czuć przypływ adrenaliny, dreszcz emocji, że stoisz tuż nad przepaścią.

Hałasy z góry trwały dalej, ale Julie ledwie zwracała na nie uwagę. Jedyną rzeczą, na której się skupiała, było to, że jest z nią Finn. Finn Jest Bogiem Jesteśmy cztery i pół kilometra nad ziemią i kiedy spoglądasz w dół, momentalnie chcesz się cofnąć od drzwi. Chcesz spasować. Wycofujemy się i przepuszczasz kogoś w kolejce. Obejmuję Cię w talii i przyciągam do siebie, przytulam, żebyś wiedziała, że jestem z Tobą. Mówię Ci, że dasz radę, że masz w sobie na tyle siły i odwagi. Mówię Ci, że jesteś w stanie zrobić wszystko. Więc kiwasz głową i godzisz się skoczyć. Przesuwamy się do włazu samolotu i przystajemy. Krzyżujesz ramiona na piersi i odchylasz głowę, tak jak Ci mówiłem. Zaczynam nami bujać w przód i w tył, przygotowując nas do skoku. Po chwili wyskakujemy.

Mocne bicie serca Julie i fakt, że się poci, nie miały już nic wspólnego z sytuacją w windzie. Julie Seagle Jak się czuję, kiedy skaczemy? Finn Jest Bogiem Gdy znajdujemy się w powietrzu, jesteś zaskakująco odprężona. Wszystkie Twoje problemy zdają się odpływać. Nie czujesz ścisku w żołądku. Nie czujesz, że spadasz. To wrażenie jest wyzwalające. Najbliższe lataniu uczucie, jakiego kiedykolwiek doznasz. Spokój, jakiego nigdy wcześniej nie znałaś. Nie chcesz, żeby to uczucie się kończyło. Finn Jest Bogiem Spadamy swobodnie jakieś półtora kilometra. Nie chcesz, żeby to się skończyło. Chcemy czuć się tak już zawsze, zatraceni w tym doświadczeniu. To dlatego ludzie tak późno otwierają spadochrony, swobodne spadanie jest jak narkotyk. Julie Seagle Albo, jak sądzę, coś innego. Finn Jest Bogiem Właśnie, jak coś innego. Nie bez powodu mówi się na to „powietrzny orgazm”. Julie Seagle Rozumiem. Ale musimy otworzyć spadochron. Finn Jest Bogiem No właśnie. Ciągnę za linkę. Spadochron szarpie nas w tył – mocno – ale po chwili gładko opadamy, delikatniej niż wcześniej, bez wysiłku. Unosimy się razem. Jest teraz ciszej i słyszysz mój głos. Julie Seagle Co do mnie mówisz?

Nagle winda się włączyła i zjechała o pół piętra. Julie Seagle Cholera. Winda działa. Finn Jest Bogiem To świetnie! Julie Seagle Teraz wcale mi się tak nie wydaje. Znajdę Cię później.

Drzwi otworzyły się, skrzypiąc. Ze swojego miejsca na brudnej podłodze Julie patrzyła na tłumek, który pojawił się przed jej oczami. Seth wyglądał na rozradowanego, a strażacy na zadowolonych z szybko osiągniętego sukcesu. Mimo to Julie była poirytowana.

– Wstaniesz? – zapytał Seth, robiąc krok w jej stronę. – Nic ci nie jest? – Ukląkł przed nią i położył jej dłoń na kolanie. – Julie? Jesteś cała spocona i czerwona. – Nic mi nie jest. Naprawdę. – Ujęła jego dłoń w swoją i uśmiechnęła się. Był miły, kochany i zabawny. Nie dało się go nie lubić. A właściwie nagle polubiła go – i zapragnęła – bardziej niż kiedykolwiek. Nachyliła się do niego i szepnęła: – Chodźmy do ciebie. Natychmiast. Seth popatrzył jej w oczy i pokiwał głową. Szybko podziękowali ludziom, którzy ją uwolnili, i pobiegli na schody. Seth praktycznie targał ją za sobą na górę, aż w końcu znaleźli się na jego piętrze. Odwrócił się i przyciągnął ją do siebie, przyciskając swoje usta do jej ust i wsuwając w nie język. Julie mocno odwzajemniła pocałunek i oboje niezdarnie przetoczyli się pod jego drzwi, niemal przewracając się w salonie. Seth przyparł ją do ściany i wsunął jej dłonie pod bluzkę, zagłębiając się palcami w jej skórę, przyciągając ją bliżej. Julie zatopiła palce w jego włosach i oderwała od niego swoje usta, aby złapać tchu. Zamknęła oczy i poczuła, jak jego wargi przesuwają się po jej szyi. Jego oddech był gorący i urywany, sprawiał, że się zapominała i kręciło się jej w głowie. Jego dotyk był nagły i zapalczywy, a sposób, w jaki ją całował, śmiały i intensywny. Nikt wcześniej nie pożądał jej w taki sposób. Jared był taki nieudolny, a nie miała z nikim innym zbyt wielkiego doświadczenia. Zastanawiała się, jaki byłby Finn. Jak by to było go całować? Jak by smakował? Czy jego dłonie byłyby delikatne? Czy postępowałby powoli, gładko, nie spieszyłby się? Jaki wydałby dźwięk, gdyby przejechała palcami po jego ramieniu, bicepsie, po torsie, coraz niżej? Czy ich ciała idealnie by do siebie pasowały, wtapiały w siebie, kiedy będą się gwałtownie całować? Julie otworzyła oczy. O nie. O nie. To było chore. Cofnęła dłonie z karku Setha i dotknęła jego policzka. – Seth? – Julie – wymruczał, przysuwając się, by znów pocałować ją w usta. – Seth. Przepraszam – szepnęła z niedowierzaniem. Opuściła głowę na jego ramię. – Strasznie cię przepraszam. – Czekaj, co? – Zrobił mały krok w tył. – Co się stało? – Nie mogę… – Głęboko westchnęła. – Nie mogę tego zrobić. – To dla ciebie zbyt wiele? – zapytał. – Spotykamy się od jakiegoś czasu. Myślałem, że tego chcesz. Wydawałaś się taka zaangażowana. Ale w porządku. – Nie, to nie jest w porządku. Jesteś taki wspaniały. Cudowny. Nie ma powodu, dla którego miałabym tego nie chcieć. Seth zrobił kolejny krok w tył.

– Ale nie chcesz, prawda? Pokiwała głową. Julie nie mogła patrzeć na jego zranioną minę. Nie wiedziała, co powiedzieć. – Mam mętlik w głowie. Nie czuję tego, co powinnam. Co chciałabym czuć. Przez chwilę Seth milczał. – Chyba to przeczuwałem – przyznał. Seth wziął ją za rękę i spuścił wzrok. – Nie sądzę, żeby ten związek znaczył dla ciebie tyle co dla mnie. Jest ktoś inny? Julie poczuła, jak w oczach wzbierają jej łzy, zanim mu odpowiedziała. – Chyba tak. ** V. Hugo, Nędznicy, t. III, tłum. K. Byczewska, Warszawa 1999, s. 191, 194.

Rozdział 20 Julie wjechała autem na podjazd Watkinsów i wyłączyła silnik. Jeszcze raz sprawdziła telefon. Żadnej nowej wiadomości od Finna. Zadzwoniła do Dany. – Dlaczego, do cholery, dzwonisz do mnie ze swojej gorącej randki? Czemu nie miętolisz się z Sethem w łóżku? Fuuuj! Mam nadzieję, że nie dzwonisz do mnie z jego łóżka – ostrzegła Dana. – Nie. – Julie pociągnęła nosem. – Ale dzięki za sugerowanie, że mogłabym zrobić coś tak pochrzanionego. Jestem w domu. – Co? Jak to? – Seth i ja zerwaliśmy. – Seth okazał jej bardzo dużo zrozumienia. Jeśli tego nie czujesz, to nie czujesz i już, powiedział. Ale mimo to Julie czuła się fatalnie. – Julie! Co się dzieje? – chciała wiedzieć Dana. Julie oparła głowę na zagłówku i spojrzała na siebie w lusterku wstecznym. – Chyba zakochałam się w kimś, kogo nigdy nie poznałam. – Opowiadaj. – Znamy się przez internet. – Ohyda. Wchodzisz na strony dla singli? Wiesz, ilu ludzi na nich kłamie? O rany, chyba nie skorzystałaś z tego samego portalu, na którym znalazłaś lipne mieszkanie? Po twoich doświadczeniach spodziewałabym się, że będziesz mądrzejsza. Chwila moment. Poznałaś go przez Facebooka, co? Fuj, fuj, fuj! – Skoro już o tym wspomniałaś, no to chyba rzeczywiście poznałam go przez Facebooka. To chłopak, w którego pokoju teraz mieszkam. Finn. Od miesięcy rozmawiamy przez internet. – O rany! Jakie to ekscytujące! I takie nieprzyzwoite. Jest przystojny? Spotkaliście się już? Kiedy wraca do domu? Powiedziałaś o nim Sethowi? – Dana bombardowała ją pytaniami. – Nie wiem, kiedy wraca do domu. Możliwe, że niedługo na święta, ale będę wtedy z tatą w Kalifornii. Mam nadzieję, że zjedziemy się na kilka dni. Jeśli wierzyć zdjęciom, to owszem, jest megaprzystojny. Kolana miękną. Bycie tak atrakcyjnym powinno być zakazane. Seth domyślił się, że jest ktoś jeszcze, ale nie powiedziałam mu kto. To brzmi niedorzecznie. – A czy Finn cię lubi? To znaczy, no wiesz, kocha? I ty też naprawdę jesteś w nim zakochana? – Julie domyślała się, że Dana pewnie ledwie jest w stanie usiedzieć na miejscu. – Oczywiście, że nie naprawdę. Nawet go nie znam. – Tylko że rzeczywiście go znała. A przynajmniej tak czuła. Jakby znała go od zawsze. – Nie mam pojęcia, co myśli o mnie Finn. Uznałby pewnie, że jestem wariatką, gdyby podsłuchał tę rozmowę.

– Albo bardzo by mu schlebiało, że tak ci się spodobały jego codzienne listy miłosne – pisnęła Dana. – Miesiące uwodzenia cię online w końcu przyniosły skutek. – Ciężko powiedzieć, żeby to było uwodzenie. I nie było listów miłosnych. – Julie westchnęła. Pewnie fajnie byłoby je dostać. – I nie rozmawiamy codziennie. Czasem jest w tak odległych rejonach świata, że nie ma dostępu do internetu. Nie wiem. To wszystko jest takie idiotyczne. Ja jestem idiotką. – Nie, to romantyczne. Zbudowałaś związek uczuciowy, który nie jest oparty na powierzchownych pierdołach. – Czy to twoja oficjalna psychologiczna interpretacja? – Tak. Okej, wszystko cudownie i bardzo się cieszę z twojego powodu, ale to podnosi dla mnie ważną kwestię. – Czyli? – Finn ma brata, prawda? Na MIT? – Tak. Matta. I co z tego? – Umów mnie z nim. Z jakiegoś głupiego powodu ani razu nie wpuściłaś mnie do tego domu, ale Matt najwyraźniej ma dobry genotyp, skoro rodzice stworzyli takie internetowe ciacho. Julie się roześmiała. – Nie chcesz się umawiać z Mattem, możesz mi wierzyć. Nie jest w twoim typie. I ani trochę nie przypomina Finna. A poza tym co z Jamiem? Myślałam, że nadal jesteście parą. – On jest głupi. Nie da się tego pominąć. Owszem, to piękny bóg seksu, ale też wielki, głupi ogier, na którym już mi nie zależy. Umów mnie. Potrzebuję kogoś, kto ma mózg. Julie zastanowiła się przez chwilę. Co jej zależało. Biedny Matt zdawał się nie prowadzić żadnego życia towarzyskiego i nigdy nawet nie słyszała, żeby był na jakiejkolwiek randce. A zdecydowanie miał mózg, nawet jeśli lekko wypaczony. Julie mogłaby zostać z Celeste, gdyby Erin i Roger byli poza domem. Czemu nie? Matt zasłużył na trochę rozrywki. – Okej, dam mu twój numer. – Super. A teraz idź namierzyć w internecie swojego chłopaka i zadzwoń do mnie jutro. – Bardzo zabawne. – Julie rozłączyła się i wydmuchała nos. Nie mogła się chyba wpakować w bardziej idiotyczną sytuację. Finn i jego zawoalowana spadochronowa metafora zepsuła coś, co mogło się przerodzić w miły związek z miłym facetem. Seth nie zasłużył na to, aby rzucić go dla jednostronnego, wyimaginowanego flirtu. Ale może ten flirt nie był jednostronny? Ani wymyślony? Julie ciężkimi krokami weszła po schodach prowadzących do domu. Chciała tylko pójść do swojego pokoju. Do pokoju Finna. Mimo dość wczesnej godziny była wyczerpana i spięta. Już miała otworzyć drzwi sypialni, kiedy usłyszała śmiech Erin. Julie wychyliła się do tyłu

i zobaczyła, że drzwi do sypialni Watkinsów są otwarte. Erin siedziała na podłodze oparta o łóżko, uśmiechała się i trzymała coś w dłoniach. Rzadko bywała w domu wieczorami, więc cała scena wydawała się dość nieoczekiwana. Julie podeszła pod drzwi i zatrzymała się, zanim zapukała. Może i Erin się śmiała, ale jej oczy były czerwone, twarz w plamach. Na podłodze stały kieliszek czerwonego wina i pusta butelka. – Erin? – O, cześć, Julie. – Erin podniosła głowę i odgarnęła włosy z twarzy. Machnęła ręką. – Wejdź, wejdź. – Mówiła nieco niewyraźnie, podniosła kieliszek i upiła łyk. – Napijesz się wina? Przyniosę kolejną butelkę. – Nie, dziękuję. – Julie weszła do pokoju i zauważyła, że Erin trzyma w dłoni spinkę Celeste. – Czy to nie uroczy prezent od Finna? Erin obróciła w palcach spinkę, a jej usta złożyły się w półuśmiech. – Wyjątkowa, prawda? To wspaniałe, że do nas dotarła. Właściwie nie do uwierzenia. Z tak daleka. Julie uklęknęła. – Tęsknisz za nim, prawda? Erin pokiwała głową. – Od jak dawna go nie ma? – zapytała Julie. – Och, mam wrażenie, że od wieków. A mimo to… – Erin zachwiała się pijanie. – …przy Płaskim Finnie czuję się, jakby nadal był z nami. – Zachichotała. – Ale wiem, że tak nie jest. – Wygląda na to, że świetnie się bawi w podróży. Co za wspaniała rzecz móc zwiedzać świat tak jak on, prawda? A praca wolontariusza świadczy o jego ogromnym sercu. Pomyśl, ile robi dobrego. Choć pewnie nie jest ci łatwo, że twoje dzieci dorastają i wynoszą się z domu. – To bardzo trudne. Finn zawsze się wyróżniał. Miał w sobie takie… światło. Był dla nas wszystkim. Klejem, który łączył tę rodzinę. Bez niego… Julie zrobiło się niezręcznie. – Matt i Celeste nadal są w domu – powiedziała. – I oni też są dość wyjątkowi. Erin uniosła głowę. – Oczywiście. Kocham ich. Choć właściwie nie wiem, jak się wychowuje dziewczynki. Biedna Celeste. – Zachichotała. – Ale pozwól, że pokażę ci różnicę miedzy moimi chłopcami. – Erin chybotliwie stanęła na nogach, poszła do półki z bibelotami na przeciwległej ścianie i odsunęła kilka książek, jakby czegoś szukała. – Widzisz? Matt zrobił to dla mnie, kiedy był mały. Absurdalne, co? – Wzięła do ręki małą drewnianą tabliczkę. – Kto robi dla swojej matki niedokończony symbol pik? Julie podeszła do Erin – pijanej Erin, która miała mętlik w głowie. To Finn to dla niej zrobił. Julie wzięła do ręki drewno, obróciła je prawidłowo i czekała, podczas gdy Erin

wpatrywała się w symbol. – No popatrz! Tu jest serce. – Erin wybuchła śmiechem, zasłaniając usta dłonią, a potem powoli dokładając drugą, w miarę jak uświadamiała sobie swoją pomyłkę. – Finn zrobił to dla ciebie na półkoloniach – powiedziała Julie. – Tyle lat… a ja myślałam… – Erin ledwie była w stanie mówić. Wytarła oczy. – Jaką ja, do cholery, jestem matką? Jaką ślepą, bezmózgą, oderwaną od rzeczywistości matką jestem? – Erin już się nie śmiała. – Serce. Tu jest serce. Jezu Chryste. Ja to dopiero mam nierówno pod sufitem. – Erin, to nic takiego. Naprawdę. – Julie odstawiła płaskorzeźbę z powrotem na półkę dobrą stroną do dołu. Erin wróciła po swój kieliszek. – Na pewno nie masz ochoty? Nie powiem twojej mamie. Julie pokręciła głową. – Nie, powinnam się położyć. Gdzie jest Roger? Jest w domu? – Na górze, w pokoju dla gości na drugim piętrze. Chrapie przez to przeziębienie, którego się nabawił, co doprowadza mnie do szału. – Dasz sobie radę? Chcesz, żebym przez chwilę z tobą posiedziała? – Julie nie paliła się do spędzania czasu z pijaną, roztkliwioną Erin, ale miała wątpliwości, czy zostawić ją samą. Liczyła na to, że Erin postanowi się położyć. – Czuję się świetnie, Julie. Po prostu świetnie. Naprawdę. Zwykle tyle nie piję. Robię się wtedy niepoważna i ckliwa. – Okej, to w takim razie dobranoc. – Julie odwróciła się, aby wyjść, ale Erin ją zatrzymała. – Julie? Dziękuję, że tu jesteś. Dzięki temu dom nie wydaje się taki samotny. Julie się uśmiechnęła. – Podoba mi się tu. Naprawdę. Ty i Roger okazaliście mi dużo serca, a Matt i Celeste są dla mnie jak rodzeństwo, którego nigdy nie miałam. – Czyli traktujesz Matta, jakby był twoim bratem? Julie pokiwała głową. – No proszę. – Znów usiadła na podłodze. – Wiesz, kocham moje dzieci. Wszystkie. Ale to trudne. Trudno mi być ich matką. Julie nie wiedziała, co na to powiedzieć. – Wiem, że ich kochasz. Może… może po prostu się prześpij. Jutro poczujesz się lepiej. Poszła korytarzem na palcach do swojej sypialni. W pokoju Matta nie paliło się światło, a Płaski Finn stał wyprostowany przed drzwiami Celeste, niczym strażnik gwardii królewskiej przed pałacem Buckingham. Julie zamknęła drzwi i zrzuciła buty. Od razu podeszła do komody i przebrała się do spania w jedną z koszulek Finna. Dotknęła wyświechtanego

materiału w bladym od prania odcieniu niebieskiego i ledwie możliwego do odczytania napisu. „Nie zapomnij pociągnąć”. Ale to nadal była koszulka Finna. Weszła pod kołdrę z telefonem i wysłała mu wiadomość. Dzisiejszego dnia zaryzykowała już podróż windą i mimo tego, co się stało, sytuacja zakończyła się całkiem nieźle. Była skłonna podjąć kolejne ryzyko. Julie napisała powoli i z pełną premedytacją: Chyba się w Tobie zakochuję.

Odłożyła telefon na szafkę nocną i wyłączyła światło. Włożyła głowę pod poduszkę i próbowała odgonić od siebie pijany nastrój Erin, zranione uczucia Setha i zatrzaśniętą windę. Okej, może nie wszystko, co wydarzyło się w windzie. Szkoda, że Matt poszedł już spać. Julie chciała wiedzieć, co sądził o randce z Daną. Czy była w ogóle w jego typie? Czy Matt miał jakiś typ? Czy Julie była w typie Finna? Czy było coś złego w posiadaniu typów? To mogło ograniczać grono ludzi, z jakimi się spotykasz. Ocenianie książki po okładce i takie tam. Jej telefon zadźwięczał i Julie niemal zrzuciła lampę na podłogę, rzucając się na niego. Bardzo dobrze. Ja chyba też się w Tobie zakochuję. Jeszcze nie otwierajmy spadochronu.

Rozdział 21 Julie patrzyła na monitor komputera. Biorąc pod uwagę, że do świąt pozostało tylko kilka dni, miała nadzieję na pomyślne wieści. Co, do diabła, miała teraz zrobić? Po raz piąty przeczytała wiadomość od sekretarki ojca, ale jej treść pozostała ta sama. Julie szybko wytarła oczy, bo słowa zaczęły zlewać się w jedno. „…niestety musi odwołać wyjazd… nie może przełożyć kilku ważnych spotkań biznesowych dotyczących możliwej fuzji… przeprosiny… w Bostonie w sylwestra… rezerwacja na 21.00… Daj znać, czy potrzebujesz biletu na samolot do Ohio”. Ojciec właśnie olał ich wspólny wyjazd do Kalifornii. Ta cała fuzja musiała być pewnie bardzo ważna i nie mogła czekać. Pewnie nie można namówić wielkich firm, aby układały swoje plany wokół wyjazdów z córkami. Julie otarła łzy jeszcze raz i odpisała: „Nie ma problemu. W pełni rozumiem. Proszę przekazać ojcu, że widzimy się na kolacji”. Może to nie były wakacje z ojcem, próbowała sobie tłumaczyć, ale na pewno bardzo się starał, żeby zobaczyć się z nią w sylwestra w Bostonie. W końcu jakoś mu się udało zarezerwować stolik w jednej z najbardziej ekskluzywnych i najdroższych restauracji w mieście. Może mogliby się załapać na jakieś sylwestrowe i noworoczne atrakcje? Zobaczyć śnieżne rzeźby, występy wokalne, taneczne, spektakle… Mogłoby być całkiem fajnie. Największym problemem Julie było teraz to, że nie ma się gdzie podziać podczas przerwy świątecznej. Gdyby powiedziała mamie o tym, że z Kalifornii nic nie wyjdzie, Kate zrezygnowałaby z rejsu. Jej mama zasługiwała na luksusową wycieczkę w tropikach i Julie nie chciała jej tego psuć. Poza tym mama na pewno rzuciłaby jakiś uszczypliwy komentarz na temat tego, że ojciec odwołał wyjazd, a Julie nie miała ochoty tego słuchać. Jej ojciec też chciał jechać na tę wycieczkę. Była o tym przekonana. Kochał Julie. Była w końcu jego córką. Oczywiście, że ją kochał. Ale Kate zapewne powiedziałaby coś umniejszającego byłemu mężowi, a Julie po raz kolejny musiałaby go bronić, bo mama nie rozumiała go tak jak ona. Był ambitny, odnosił sukcesy i miał zobowiązania, których Kate nie mogła pojąć. Jej rodzice tak bardzo się od siebie różnili, że trudno było dojść, co ich w ogóle ze sobą połączyło. Julie westchnęła. Byłoby miło mieć więcej niż tylko kilka dni na poczynienie nowych świątecznych planów. W końcu był już dwudziesty pierwszy grudnia. Cóż, powie mamie o nieodbytej wyprawie dopiero po świętach. Tylko co teraz zrobi? Wprosi się na święta do Watkinsów? To by było dość natarczywe. Nie żeby w ich domu dużo się działo. Celeste tak naprzykrzała się Mattowi, że w końcu uległ

i pojechali we trójkę po choinkę, ale drzewko nadal stało nieprzyozdobione. Julie włożyła pod nie prezenty, które kupiła dla całej rodziny, żeby wyglądało choć odrobinę odświętnie. Nikt nie wspominał, aby organizowali jakieś świąteczne przyjęcie albo gdzieś się wybierali i pomijając świąteczne kartki na gzymsie kominka oraz nagie drzewko, nic nie wskazywało, że za kilka dni przyjdą święta. Może dla Julie będzie lepiej, jeśli wróci do Ohio i spędzi przerwę świąteczną sama? Wtedy jednak przegapi kolację z ojcem. Mogłaby przylecieć z powrotem do Bostonu w sylwestra. Oczywiście jeśli mimo późnej daty uda się jej kupić bilet do domu. Świetnie. Co za mętlik. Nie chciała narzucać się Erin i Rogerowi jeszcze bardziej niż do tej pory. Święta spędzało się z rodziną. Owszem, Julie czuła się, jakby Watkinsowie stali się jej rodziną, nie oznaczało to jednak, że powinna się do nich wpraszać. Finn był oczywistym wyjątkiem. Nie żywiła do niego żadnych siostrzanych uczuć. Czuła… Cóż, nie wiedziała, jak zdefiniować, to, co czuje. Zauroczenie, więź, chemię? A on zdawał się czuć to samo. Nie żeby zaczął jej pisać długie, romantyczne maile, w których obnażał przed nią serce wyznaniami o wiecznej miłości, bo to nie było w stylu Finna. Finn był zabawny, uroczy oraz bystry i chciał wszystko o niej wiedzieć, począwszy od tego, jak minął jej dzień, a na tym, co fajnego robiła na uczelni i jakie miała plany na przyszłość skończywszy. Nie był jednak ckliwy ani przesłodzony. Pisali do siebie co kilka dni i Julie zauważyła, że podrywa się na każdy sygnał w komputerze. Obsesyjnie sprawdzała jego statusy na Facebooku, żeby zobaczyć coś, co wskazywałoby na to, że o niej myśli. Wczorajszy podobał się jej najbardziej. Finn Jest Bogiem Próbuję osiągnąć prędkość graniczną. Dołączysz się?

Takie małe rzeczy były dla niej sygnałem, że on o niej myśli. Nie potrzebowała nieustających esemesów. Przy swoim szalonym planie podróży Finn nie mógł być zresztą w stałym kontakcie i Julie się z tym pogodziła. Rozumieli się w tej kwestii. Okej, w porządku, nie do końca rozumiała, kim dla siebie są, ale z pewnością kimś byli. Kimś więcej niż przyjaciółmi. Nigdy się nie spotkali, więc nie do końca był jej chłopakiem, ale Julie nie czuła potrzeby, aby definiować ich związek, bo to, co ich łączyło, cieszyło ją bez względu na nazwę. Teraz jednak bardziej niż kiedykolwiek czekała na powrót Finna do domu. Nocami leżała w łóżku, ponownie czytając ich wiadomości i rozmowy na czacie oraz przeglądając jego zdjęcia, i zastanawiała się, czy on robi to samo. Doświadczała jego energii i nastroju w każdej wiadomości i tak dobrze go poznała, że prawie go czuła. Jakby wiedziała, co by się z nią stało, gdyby byli parą. Więc będzie na niego czekać. Bo pewnego dnia Finn wróci do domu. Pewnego dnia będą mogli się przekonać, co ich naprawdę łączy.

Julie sprawdziła, czy jest na czacie. Niedostępny. Nie mogła sobie przypomnieć, gdzie teraz przebywał. Jego plan podróży był tak skomplikowany, że Julie łatwiej było przestać śledzić kolejne etapy i tylko czekać, aż zamelduje się z nowego miejsca. Finn, myślę o Tobie. Tylko tyle. Julie

Sprawdziła pisownię w pracy, którą miała oddać następnego dnia, po czym zaczęła ją drukować. Kiedy wysunęła się strona piętnasta, usłyszała sygnał wiadomości. Julie, mam nadzieję, że ta wiadomość przejdzie. Cały czas tracę połączenie z siecią. Też o Tobie myślę i tęsknię za Tobą. (Czy to dziwne? Jak mogę za Tobą tęsknić? Ale tak jest). W tym miesiącu nie uda mi się przyjechać do Bostonu. Wyjaśnię później. Bardzo przepraszam. Nie wiem, co powiedzieć. Cieszę się, że nadal nie śpisz, bo mam dla Ciebie niespodziankę. Wiem, że to nie wynagrodzi mojej nieobecności, ale tylko to przyszło mi na myśl. Idź do salonu. Finn

Podobało się jej to, że za nią tęsknił. I to bardzo. Za to nie podobało się jej, że nie przyjedzie do domu. Naburmuszona, ale ciekawa, zeszła po cichu na dół, tak aby nikogo nie obudzić, i na palcach poszła do salonu. Błagam, niech niespodzianką nie będzie kolejny Płaski Finn, pomyślała. To by dopiero było dziwne. Zatrzymała się już w progu. Cały sufit pokrywały małe, białe światełka, a choinka została udekorowana prawdziwymi świeczkami. Do gzymsu kominka przypięto zielone girlandy i kolejne lampki oraz czerwone kokardy. Matt stał na taborecie przy drzewku i zapalał świeczki na samym czubku. Wszystko wyglądało tak jak w jej rodzinnym domu w Ohio, który opisała Finnowi. A nawet lepiej. – Jak pięknie – powiedziała. Matt zląkł się i niebezpiecznie zachybotał na taborecie. – Boże, Julie przestraszyłaś mnie na śmierć. Zaśmiała się. – Przepraszam, dostałam wiadomość od Finna, żebym tu przyszła. – Podeszła do choinki i delikatnie dotknęła jednej z gałęzi. – Wygląda przepięknie. Matt zapalił ostatnią świeczkę i zszedł na dół. – Jeśli dom się zapali, to nie miej pretensji do mnie. To wszystko pomysł Finna. Powiedział, że to cię uszczęśliwi. Julie pokiwała głową, z trudem przełknęła ślinę, powoli się odwracając. – Rzeczywiście mnie to uszczęśliwia. – Odwróciła się do Matta. – Zrobiłeś to wszystko dla mnie? To znaczy Finn cię o to poprosił? Matt wsadził dłonie w kieszenie i spojrzał na sufit w światełkach.

– Wysłał mi instrukcje, dołączając groźby o uszkodzeniach ciała, jeśli nie wypełnię poleceń w najmniejszych szczegółach. Wydaje mi się, że o niczym nie zapomniałem. – Matt podszedł do swojego laptopa na stoliku kawowym, zerknął na ekran i zamknął go. – Tak, w porządku. Teraz mamy się położyć pod choinką. To nie brzmi tradycyjnie, ale powiedział, że zrozumiesz. – Matt zerknął na nią z powątpiewaniem. – Pewnie, że rozumiem. Chodź! – Chwyciła Matta za rękę i ściągnęła za sobą na podłogę. – Robię to co roku. Spodoba ci się. – Finn wisi mi przysługę – wymamrotał, kładąc się z Julie na plecach i wsuwając pod najniższe gałęzie. – Aua! Jeśli stracę przez to oko, to spodziewam się od was obojga gigantycznego prezentu, który wynagrodzi mi ciężkie przeżycia. Wysadzanej dżetami opaski na oko czy czegoś takiego. – Musisz uważać, głuptasie. Nie forsuj choinki całą parą. Wślizgnij się pod spód. O tak. Widzisz? Julie patrzyła przez gałęzie na cienie i światło, które tworzyły świece. W tej małej, prywatnej przestrzeni było cicho i bezpiecznie. Tak samo jak podczas opisanych przez Finna skoków spadochronowych: prawdziwy świat zniknął. Było tak jak wtedy, kiedy Julie była dzieckiem i z górnego materaca w piętrowym łóżku zwieszała koc, dzięki czemu na dole tworzyła się przytulna jaskinia. Po tym jak ojciec ich zostawił, robiła to dość często. – Właściwie to całkiem tu miło – powiedział Matt. Odwróciła się do niego. – Nigdy nie robiłam tego w czyimś towarzystwie, zawsze byłam sama. – Aha. Sądziłem, że mam z tobą zostać i robić wszystko to, co się niby robi pod choinką. Mam sobie iść? – Nie, zostań! – Znów złapała go za rękę. – Przyda mi się towarzystwo. Matt spojrzał na nią z rozbawieniem. – Okej, to co mamy robić? – Myślimy o poważnych rzeczach. – Aha. Filozoficzne pytania i rozważania. To ja zacznę. Udowodnij mi, że nie jesteś wytworem mojej wyobraźni. – Bardzo zabawne. – Czy znajduję się w symulacji komputerowej? Czy drzwi otwierają się w obie strony? Czy coś może powstać z niczego? Skąd wiadomo, że linia jest prosta? – Matt, przestań! – Julie roześmiała się. – Gdyby zwierzęta chciały, żeby je zjadać, to czy to by było w porządku? Gdyby czas się zatrzymał, a potem znów ruszył, to czy w ogóle bylibyśmy tego świadomi? Co się stanie, jeśli dwa razy będziesz na wpół przytomny? Czym jest kreacjonizm? Co jest etyczne?

– Co doprowadza mnie do szału? – zapytała Julie, nadal chichocząc. – Nie, raczej kto doprowadza cię do szału – poprawił ją Matt z uśmiechem. – Ale niech będzie. Jeśli nie podoba ci się moje poważne myślenie, to przejmij pałeczkę. Julie zamilkła. – Mam teraz wrażenie, że to takie głupiutkie i niedojrzałe. – Powiedz mimo to. – Po prostu… no cóż, każdego roku kładę się pod choinką i… nie wiem. Podsumowuję swoje życie. Wprowadzam się w jakiś taki półsen i pozwalam myślom ponieść mnie, gdzie chcą. Matt skrzyżował swoje długie nogi i położył dłonie na brzuchu. – Rozumiem, o czym mówisz. To może zamkniesz oczy? – Ty też zamknij. – Okej. Julie spojrzała na Matta z wyczekiwaniem. – Ty pierwszy. – Zamkniemy oczy jednocześnie. Nie chcę tak leżeć, podczas gdy ty będziesz mnie obserwować. Gotowa? Trzy, dwa, jeden, już. – Julie zamknęła oczy. – A teraz czekamy na to, co do nas przyjdzie. Nawet z zamkniętymi oczami widziała światło migoczących świeczek, przywodzące jej na myśl zamazane, niewyraźne obrazy. Nie mogła uwierzyć, że Finn to wszystko zorganizował. Czuła się prawie tak, jakby był tu razem z nią i leżał tuż przy niej. Chciał dać jej coś szczególnego i udało mu się. Co się stanie, kiedy się spotkają? – zastanawiała się Julie. Co jeśli nie będzie między nimi tej samej chemii, tego samego przyciągania, które czują teraz? Wiedziała jednak, że będzie. Niektórym uczuciom po prostu trzeba zaufać. Pozwoliła więc swoim myślom błądzić, wyobrażając sobie, jak wszystko się potoczy, kiedy on wróci do Bostonu. Oczywiście w którymś momencie wyprowadzi się z domu Watkinsów. Może znajdzie własne mieszkanie? Może Finn też zamieszka sam? Pokazałby jej swoje ulubione miejsca w mieście, a ona słuchałaby o jego podróżach. Opowiadałaby mu o zajęciach i życiu na uczelni i zabierałaby go do Dunkin’ Donuts na coolattę. Pewnie smakowałaby mu bardziej niż Mattowi. Ona i Finn chodziliby z Celeste do Muzeum Sztuk Pięknych i nie musieliby już targać ze sobą Płaskiego Finna, bo Celeste byłaby znowu sobą. Albo bliższa sobie. I wtedy do głowy Julie powróciło dręczące pytanie: Co przydarzyło się Celeste, że wycofała się z prawdziwego świata? Julie odwróciła głowę na bok i otworzyła oczy. Matt na nią patrzył. – Mówiłam, żebyś się na mnie nie gapił – szepnęła.

– Nie mogłem nic na to poradzić – odszepnął. Przez chwilę siedziała cicho i zastanawiała się nad tym, o czym myśli Matt. Pewnie analizował nudną matematyczną teorię. Nie to powinien teraz robić. – Julie? – Tak, Matt? Czekał przez chwilę. – Jakbyśmy mieli czas… – O Boże! – Julie weszła mu w słowo. – Zupełnie zapomniałam cię zapytać. – Yyy… ale o co? – Moja przyjaciółka Dana chce, żebyś do niej zadzwonił. – To nie jest pytanie. – Przestań mnie poprawiać. Ona chce się z tobą umówić, pacanie! – Aha – Matt mruknął i odwrócił głowę. – No nie wiem. – Matty, daj spokój. Nigdy nigdzie nie wychodzisz! – jęczała Julie. – Ona jest naprawdę fajna. Polubisz Danę. – Zastanowię się. Może być taka odpowiedź? – zaproponował. – Miałeś w ogóle kiedyś dziewczynę? Matt spojrzał na nią z ukosa. – Oczywiście, że miałem kiedyś dziewczynę. Co to w ogóle za pytanie? Julie wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Nigdy o nikim nie mówisz. – Przyznaję, że moje miłosne życie ostatnio kuleje. Po prostu nie mam teraz czasu z nikim się spotykać. Wiesz, ile mam zajęć na uczelni i obowiązków z Celeste. – Czyli nie spotykałeś się z nikim od czasów… no wiesz? Celeste? Sprawy z Płaskim Finnem? – Niewiele. Miałem dziewczynę na poważnie, ale potem… – Matt zawiesił głos. Był teraz poważny, jego twarz napięta i skrępowana. – Sprawy trochę się tu pozmieniały. – Z Celeste? Matt pokiwał głową. Julie pomyślała o swojej rozmowie z profesorem Cooleyem. – Kiedy coś się stało? Matt znów pokiwał głową. – Przykro mi – powiedziała Julie. – Bo cokolwiek to jest, widzę, że ty też się z tym zmagasz. Może kiedyś będziesz chciał mi o tym opowiedzieć. – Może kiedyś – przytaknął Matt. – A moja dziewczyna z tamtego okresu nie chciała ze mną zostać. Nie wszyscy są w stanie tolerować moje życie. Ten dom.

– Kocham Celeste, ale ona robi ci krzywdę, prawda? – Nie mów tak. Skoczyłbym za moją siostrą w ogień. – Wiem. – Julie miała świadomość, że musi być ostrożna, bo inaczej Matt znów zamknie się w sobie. – Ale pewnie jesteś zły na Finna za to, że wyjechał. Za to, że przez jego wyjazd to, co przydarzyło się Celeste, tylko się nasiliło. – Jestem zły na Finna. – On ma prawo żyć swoim życiem, Matt. – Możesz mi wierzyć, wiem, że ma. – Macie ze sobą dobry kontakt? – Kiedyś tak. A potem… już nie. Głównie z powodu problemów z matką, on był zawsze bohaterem. To chyba nie było dla mnie łatwe. – Dla Celeste to ty jesteś bohaterem. Nie widzisz, jak na ciebie patrzy? Ubóstwia cię. – Nie tak jak ubóstwia Finna. To co innego. Ja robię te nudne rzeczy. Zawożę ją do szkoły, szykuję jedzenie, pomagam jej z pracą domową, martwię się o nią. Nie jestem Finnem, to pewne. Gówno go obchodziło prawdziwe życie. Jego interesuje dobra zabawa i wygłupy. Kiedy moja matka była poza domem – tak o tym mówimy: „poza domem” – Finn zabawiał Celeste, rozśmieszał ją, rozbestwił na swoje podobieństwo. Ja zajmowałem się koniecznymi sprawami, a on zbierał laury. Zawsze tak było. – Wychodzi na to, że chyba nie przepadasz za Finnem. – Wręcz przeciwnie. On jest niesamowity. Jest pełen życia, wyluzowany. Finn robi wszystko to, na co ja nie mam szans, i zazdroszczę mu. – Czyli Celeste była kiedyś bardziej jak Finn? – zapytała Julie. – Tak – cicho odpowiedział Matt. – Wydaje mi się, że ostatnio lepiej sobie radzi, nie sądzisz? Chociaż odrobinę? Ostatnio zrobiła awanturę, bo nie mogła znaleźć drugiego sezonu Glee. Uważam, że to dobry znak. – Co to jest Glee? – Nieważne. To dobra rzecz. Pyta też o modne ubrania na święta i chce, żebym zabrała ją na zakupy. – Czyli wyzbywa się wszelkiej indywidualności? Właśnie o to mi chodziło. – Zamknij się. To coś dobrego. Za kilka tygodni Płaski Finn dostanie nową partię zawiasów. Celeste dała mi zielone światło. Matty, nie widzisz, jak ona bardzo potrzebuje wpasować się w swoje środowisko i mieć przyjaciół? Wyobrażasz sobie, jaka Celeste musi być rozpaczliwie samotna? – Wyobrażam – westchnął Matt. – Pewnie masz na nią lepszy wpływ niż ja. – Ale ty robisz te naprawdę ważne rzeczy. Celeste potrzebuje kogoś takiego jak ty, żeby się o nią troszczył. A twoja mama… chyba nie radzi sobie najlepiej.

Matt pokiwał głową. – Wiem. To dla niej bardzo trudny czas. Dla obojga moich rodziców. Jak myślisz, dlaczego tyle przebywają poza domem? Nie mogą znieść bycia tutaj. – Matt przeczesał dłonią włosy. – Julie, jestem zmęczony. Nie chcę być rodzicem Celeste. Nie mogę. Przez kilka minut żadne z nich się nie odezwało. W końcu Julie przerwała ciszę. – Kurczę, to leżenie pod choinką to naprawdę świetna zabawa, co? Cieszysz się, że tu jesteś? – Tak, to przekroczyło moje najśmielsze oczekiwania. – Okej, to wróćmy do tematu dziewczyn. – Interesują cię dziewczyny? Nie miałem pojęcia. Myślałem, że chodzisz z tym jakimś Sethem. – Ale jesteś zabawny. Naprawdę. A do twojej informacji, Seth i ja zerwaliśmy. – Nie wiedziałem. – Jakoś sobie z tym poradziłam. Tak jakby. Nie wiem, co się dzieje. Podkochuję się w kimś. Matt przewrócił oczami. – Niech zgadnę. W moim bracie? – Skąd wiedziałeś? – Zastanówmy się. Czy zorientowałem się po tym, jak bez przerwy opowiadasz, jaki jest niesamowicie ciekawy i zabawny? Jak co trzy minuty sprawdzasz w telefonie, czy nie masz nowego maila? Nie jesteś tajemnicza. – Niech będzie. I co z tego? Zresztą nie rozmawiamy o mnie, tylko o twoim kulejącym życiu uczuciowym. Zadzwoń do Dany. – Nie mam czasu na randki. – Nie bądź niepoważny. Zawsze znajdzie się czas, jeśli czegoś chcesz. Nie potrzebujesz w swoim życiu odrobiny miłości, Matty? – Julie szturchnęła go w ramię. Roześmiał się. – Lubię, kiedy mówisz do mnie Matty. To… słodziutkie. – Słodziutkie? Tylko to przyszło ci do głowy? Przy tym twoim nienormalnie wielkim mózgu pomyślałabym, że stać cię na coś lepszego niż „słodziutkie”. – Zapach świec wyssał ze mnie całą inteligencję. – Bardzo dobrze. Jesteś w takim razie zbyt głupi, żeby protestować. Dam ci numer Dany, zadzwonisz do niej i zaprosisz na kolację. – Nie. – To w takim razie muszę cię przekupić. – Julie zaczęła się wyczołgiwać spod choinki

i usiadła. – A gdybym już dziś dała ci twój świąteczny prezent? – Nie – powtórzył spod gałęzi. Julie chwyciła go za stopy i wyciągnęła spod drzewka. – To dobry prezent. A właściwie prezenty. Wierz mi. – Tak? – Matt się uśmiechnął. – Okej, mamy umowę. – Hura! – Julie klasnęła w dłonie. Wzięła prezent Matta, który położyła pod choinką kilka dni wcześniej. – Ponieważ jestem na budżecie studenckim, to nic ekstrawaganckiego. Liczą się intencje, prawda? – Jeśli intencją jest kasa, to tak. – Matthew! – Żartuję, żartuję. – Matt delikatnie rozwiązał zieloną wstążkę i ściągnął czerwony papier. Spojrzał na dwa prezenty i uśmiechnął się od ucha do ucha, udając, że ociera łzę, gdy oglądał pierwszą koszulkę. – Han Solo w karbonicie – powiedział. Podniósł drugą koszulkę, czerwoną, z rysunkiem odłamywanych kostek czekolady. – „Nie rozdzielajcie nas, mamy wspólne organy” – przeczytał. – Są idealne. Wiedziałem, że przekonasz się do koszulek. – Wcale się nie przekonałam, ale w święta nie chodzi o to, żeby kogoś zmieniać, by nabrał przyzwoitego, a przynajmniej dopuszczalnego gustu. Poza tym to walka z wiatrakami. – A chcesz dostać swój prezent? Skoro za kilka dni wyjeżdżasz? – No tak. Kalifornia. – Julie pokiwała głową. – Jadę do Kalifornii. – Spędzisz dużo czasu z ojcem. To powinien być fajny wyjazd. – Powinien – powiedziała Julie. – Winnice, Hollywood, plaże, ekskluzywne hotele, wykwintne posiłki. Ojciec w najdrobniejszych szczegółach będzie chciał usłyszeć o uczelni i moim życiu. Pewnie tak bardzo mu się przejedzą te moje opowieści, że po naszych wspólnych wakacjach będzie potrzebował kolejnych! – Julie nie wiedziała, dlaczego okłamuje Matta, ale każda część jej ciała z uporem odmawiała wyznania, jaka jest prawda. – Więc tak, tak, tak! Chcę teraz dostać mój prezent. – Co za chciwość – droczył się. Sięgnął za siebie i otworzył szufladę jednego z bocznych stolików. Podał Julie czerwoną kopertę podpisaną jej imieniem. Otworzyła ją i spontanicznie zaczęła krzyczeć, na co Matt zasłonił jej usta jedną dłonią i zaczął uciszać gestem drugiej. – Wszyscy śpią! – powiedział, próbując się nie roześmiać. – Ale kupiłeś mi kartę podarunkową do Dunkin’ Donuts, która wystarczy mi do końca studiów! Jak mam nie krzyczeć? Matty! – Zarzuciła mu ręce na szyję. – Jesteś kochany! – Z powrotem usiadła na kolanach. – A teraz musisz zadzwonić do Dany. Obiecałeś.

– Na to wygląda – powiedział z westchnieniem. – Jedzie do domu na kilka tygodni, ale wróci zaraz po świętach. Czy to nie wspaniałe? Oboje wejdziemy w nowy rok z miłością. A przynajmniej widokami na miłość. Matt spojrzał na nią. – Byłoby miło.

Rozdział 22 Matt Watkins Uważam, że kora przedczołowa jest fantastyczna. Ale jednocześnie to dzięki korze przedczołowej mogę tak myśleć, więc kto wie. Finn Jest Bogiem Widzisz? Mówiłem ci, że będzie fajnie. A teraz poszukajmy twojego oka. Julie Seagle Mało znany fakt: po swoim awansie Rudolf stał się nie do zniesienia. W następnym roku został gwiazdą mniej popularnego i niezbyt lubianego programu świątecznego o pokorze i zapominaniu o własnych „korzonkach”.

Julie poprawiła sztućce i upiła łyk wody ze szklanki. W sylwestrowy wieczór restauracja była zapełniona do ostatniego stolika. Miło było przebywać w centrum Bostonu pośród świętujących. Jeszcze raz podeszła do stanowiska hostessy, żeby sprawdzić, czy ojciec już się pojawił. Wysłała mu maila, w którym napisała, że będzie mieć na sobie połyskliwy, różowy top i czarną spódnicę i że zepnie włosy tak, jak lubi, żeby mógł bez problemu zauważyć ją w tłumie. Będzie tu lada chwila. Wybiło kwadrans po dwudziestej pierwszej, czyli piętnaście minut po czasie rezerwacji. Julie miała nadzieję, że ojciec nie miał problemów ze złapaniem taksówki z lotniska. Jak do tej pory przerwa zimowa upływała dość monotonnie, ale tego wieczoru wszystko miało się zmienić. Nie była to trzytygodniowa wycieczka, ale fakt, że jej ojciec przyjeżdżał do Bostonu tylko po to, by zjeść z nią kolację, coś znaczył. Miniony tydzień spędziła sama, ukrywając się w mieszkaniu Dany, podczas gdy ona i jej współlokatorka wyjechały na święta, co – choć było trochę nudno – nie było takie złe. Prawdę mówiąc, Wigilia i pierwszy dzień świąt nie upłynęły najlepiej, choć jako jedynaczka Julie miała niezłą wprawę w znajdowaniu sobie rozrywek. Owszem, bardziej było to ukrywanie się niż organizowanie sobie czasu, ale nie miała wyboru. I nie najlepiej czuła się z tym, że okłamała mamę oraz rodzinę Watkinsów. Ale mimo wszystko było to łatwiejsze niż tłumaczenie im, co się stało. Przynajmniej Finn często był dostępny, więc kontaktowali się więcej niż zwykle. Ku swojemu niezadowoleniu musiała zmyślać opowieści o pięknym hotelu w winnicy i wykwintnym sushi podanym na obiad, który niby jadła minionego wieczoru, z czym nie czuła się najlepiej. Zastanawiała się, co robi dziś wieczorem. Był teraz w Republice Zielonego Przylądka i pracował z ekipą ratującą żółwie, skąd wysłał jej zdjęcia zwierząt, które ocalił przed śmiercią. On i inni wolontariusze mieszkali na plaży w namiotach i gotowali sobie posiłki oraz prali ubrania, posługując się ograniczonym sprzętem. Choć dla Julie brzmiało to koszmarnie, Finn był bardzo szczęśliwy. Wyciągnęła telefon i przeczytała kilka ostatnich wiadomości z Facebooka, które od niego dostała. Od czasu do czasu jeździł do miasta, do lokalnych restauracji, i Julie dowiedziała się, że nie jest fanem miejscowego przysmaku. „»Kozi ser« i »koza z serem« to nie to samo. Ucz się na moich błędach. Zawsze dokładnie czytaj menu, Julie”. W kolejnej wiadomości napisał:

„Kozie mięso z tym. Kozie mięso z tamtym. Ble. Co tam żółwie! Biorąc pod uwagę skalę spożycia, chyba wkrótce będziemy musieli ustanowić ekipę do ratowania kóz”. Julie raz jeszcze rozejrzała się po sali. Wszystko jest w porządku, aż tak dużo się nie spóźnił. Tam, gdzie przebywał Finn, była prawie północ. Może w przyszłym roku spędzą ten dzień razem? Napisała niezliczone wiadomości sugerujące, żeby porozmawiali przez telefon, ale wszystkie skasowała. Nie chciała na niego naciskać ani psuć atmosfery między nimi. Teraz rozumiała, dlaczego Celeste nie chce z nim rozmawiać aż do czasu, gdy wróci do domu. Chyba lepiej było zaczekać. Na razie kontakt przez internet wystarczy. Dzięki Bogu nie miała ustawionego wideoczata. Uch. Zobaczenie go na żywo wystarczająco zszargałoby jej nerwy. Może w następnego sylwestra czeka ją zmysłowy pocałunek o północy. Czasem kiedy rozmawiali przez internet, odczuwała pewne dziwne wibracje. Jakby mogła go poczuć i wiedziała, co to znaczy naprawdę z nim przebywać. Julie powstrzymała się od takich myśli. Zwariowała czy co? Musiała sobie wyobrażać, że, Finn całuje okropnie, ohydnie, obleśnie. Może nie będzie między nimi żadnej chemii. Ta nic nieznacząca internetowa gra mogła być jedynie naiwnym flirtem. Ona jednak tak nie uważała. I najwyraźniej Finn też nie, bo w tej samej chwili napisał do niej: Tu jest prawie północ. Tęsknię za Tobą. Dostałaś już prezent ode mnie? Czekałem na to, aż go znajdziesz, ale najwyraźniej nieczęsto zaglądasz do zasuwanej kieszonki w swojej torebce. Albo Ci się nie spodobał, albo Matt zawalił i włożył go do torebki mamy. Zalatuje kompleksem Edypa (o-o, mam nadzieję, że tacie nic nie jest).

Julie niemal upuściła telefon, chwytając swoją torebkę zawieszoną na oparciu krzesła. Szybko przegrzebała bałagan w torebce, obiecując sobie, że w niej posprząta, kiedy wróci do domu. Z kieszonki wystawał kawałek czerwonej bibułki. Julie delikatnie wyjęła prezent i odpakowała go. Był piękny. Podniosła cienki łańcuszek i z zachwytem przyjrzała się fioletowemu kamykowi na końcu. Miał nieregularny kształt i krawędzie, ale nie był ostry. Natychmiast włożyła naszyjnik przez głowę, jednocześnie pisząc do Finna drugą ręką. Nie wiem, co powiedzieć. Naszyjnik jest cudowny. Idealny. Bardzo mi się podoba i już go nie zdejmę. Też chciałam Ci coś wysłać, ale bez przerwy się przemieszczasz!

Julie wpatrywała się w ekran, czekając na jego odpowiedź. Za każdym razem, kiedy na wyświetlaczu pojawiała się nowa wiadomość, Julie przechodził dreszcz. Dałaś mi już bardzo dużo. Hej, popatrz na te fajerwerki. Tutaj jest już północ!

Musiał chyba korzystać z pożyczonego telefonu z aparatem, bo załączył rewelacyjne zdjęcie z zabawy sylwestrowej na Zielonym Przylądku. Otworzyła załącznik, żałując ponad wszystko, że nie ma jej tam razem z nim i że nie podziwia fajerwerków, które eksplodują nad oceanem. Było to przesłodzone i banalne, ale mimo wszystko romantyczne. W przyszłym roku, obiecała

sobie. W przyszłym roku będą razem. Była cierpliwa i wiedziała, że na Finna warto czekać. Nie mógł przecież wyjechać na zawsze. Kątem oka zauważyła wysokiego mężczyznę, który stanął przy stoisku hostessy. W końcu! Cudowny! Muszę lecieć. Chyba przyszedł mój tata. Zaraz zaczynam pięciodaniowy posiłek. Ale bez kozy. Pogadamy jutro?

Finn odpisał: Jasne, fajerwerki są przepiękne, choć potrafię wymyślić inne rzeczy, które chętnie robiłbym o północy. I nie mają one nic wspólnego z kozami. Będę czekać.

Julie wrzuciła telefon do torebki i pomachała ręką, mrużąc oczy. Ojej. To nie był jej ojciec. Kelner, napełnił jej szklankę wodą – jak się jej zdawało – po raz milionowy i rzucił jej pełne współczucia spojrzenie. – Jestem przekonana, że stoi w koszmarnym korku. Niedługo tu będzie – powiedziała Julie w równym stopniu do siebie, co do kelnera. Ale ojciec długo się nie pojawiał. Po godzinie od umówionej pory Julie do niego zadzwoniła. Nigdy nie dzwoniła do ojca. Nigdy. Istniała niepisana zasada, że jego telefon służy tylko do załatwiania interesów. Zresztą nie był typem człowieka, który rozgaduje się do słuchawki. Ich rozmowy zawsze były nienaturalne i nieco niezręczne, przepełnione rozlegającymi się w tle odgłosami miejsc, w których właśnie przebywał. Julie opowiadała, a ojciec odpowiadał „tak” albo „to ciekawe”, kiedy było trzeba. Z tego, co pamiętała, rozmawianie z nim osobiście było znacznie lepsze. Teraz jednak musiała spróbować dodzwonić się na jego komórkę. Słuchała sygnału oczekiwania, aż włączyła się poczta głosowa, więc spróbowała raz jeszcze. Wciąż poczta. Julie wpatrywała się w dwa nietknięte kieliszki szampana na stole i w radośnie unoszące się w nich bąbelki. Nie na każdym stoliku znajdowało się wiaderko, które utrzymywało chłód butelki. Najwyraźniej ojciec zamówił szampana wcześniej, aby już przed północą go skosztować. Julie zrobiła kilka głębszych wdechów i próbowała się rozluźnić. Dwadzieścia minut później znów sprawdziła godzinę. Teraz był już oficjalnie grubo spóźniony. Julie podniosła kieliszek szampana, który zdążył się zagrzać, i upiła połowę. Przewinęła listę kontaktów i znalazła numer sekretarki ojca. Julie nie piła zbyt często, więc kiedy Andrea odebrała, czuła już w swoim ciele alkohol. – Cześć. Tu Julie Seagle. Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała. – Julie! Jak się masz? Szczęśliwego Nowego Roku! – U mnie wszystko w porządku. Chodzi tylko o to, że czekam w restauracji na ojca, a on spóźnia się już ponad godzinę. Wiesz może, czy były jakieś utrudnienia z jego lotem do Bostonu? – Och, Julie. – Andrea zamilkła na chwilę. – Kochana, on cię o niczym nie poinformował?

– A o czym miał mnie informować? – On nie jest w Bostonie. – Przepraszam, co? – Jest w Nowym Jorku. Miał do ciebie zadzwonić. Nie mów, że zapomniał. Julie podniosła swój kieliszek i dopiła do dna. – Zapomniał. Wiesz, to chyba coś więcej niż zapominanie, prawda? – Nie wiem co… Jestem pewna, że chciał… – Nie. Nie chciał. Obie wiemy, że gówno go obchodzę. I tyle. Więc siedzę teraz w tej głupiej, pretensjonalnej, strasznie drogiej restauracji i jestem głodna i wkurzona i nie mam jak zapłacić za tę butelkę szampana, którą mam zamiar dopić do końca. – Zadzwonię do restauracji i zajmę się tym. To ja robiłam rezerwację, więc wiem, gdzie jesteś. Twarz Julie pozostała bez wyrazu, kiedy przytrzymywała telefon ramieniem i napełniała sobie kieliszek. – Dzięki, Andrea. Miłego wieczoru. – Już miała odłożyć słuchawkę, ale zatrzymała się. – I powiedz mojemu ojcu, że jest dupkiem. Powiedz mu, że mam tego dość. – Rzuciła telefonem w stolik. – Koniec sceny – szepnęła. W ciągu kilku minut wrócił kelner. – Rozumiem, że dziś wieczór będzie pani jeść sama. Julie pokiwała głową i spojrzała na niego. Był mniej więcej w wieku jej ojca i życzliwie się do niej uśmiechał. Skinęła głową. Tak, będzie jadła sama. – Pani posiłek został już opłacony i zamówimy pani taksówkę, kiedy będzie pani gotowa. Zdecydowała pani, co zjeść? Pokręciła głową. – Proszę podać cokolwiek. Może pan za mnie wybrać. Tylko niech to będzie coś drogiego. I nie koza. – Doskonale. Więcej szampana? A co mi szkodzi, pomyślała Julie. – Jasne, więcej szampana. Tej nocy powinno się przecież świętować, prawda? Zjadła faszerowanego homara z oliwą truflową, którego jej podano, po czym zamówiła deser. Jakieś tam czekoladowe trio. Nie zwróciła na to uwagi. A ponieważ szampan świetnie jej wchodził, a kelner nie sprawdził jej dowodu, spróbowała dwóch deserowych likierów, z których oba smakowały jak syrop na kaszel, ale sprawiły, że w głowie cudownie jej zaszumiało. Powinna naprawdę rozważyć, czy nie zacząć pić, bo teraz świetnie się ze sobą czuła. Zastanawiała się, ile kosztuje jej posiłek. Pewnie sporo, mimo że jadła sama. Gdyby tylko

zaprosiła jakichś przyjaciół, rachunek byłby horrendalny. Julie przywołała kelnera. – Wie pan co? Ten truflowy homar był w dechę. Poproszę pięć takich na wynos. Dziękuję. I proszę sobie doliczyć czterdziestoprocentowy napiwek. Następnie poproszę moją taksówkę. Jestem gotowa wracać do domu. Czterdzieści pięć minut później Julie pijanym krokiem weszła do mieszkania Dany i wrzuciła dwie torby homara do lodówki. Wczołgała się na łóżko i włączyła telewizor, żeby zobaczyć sylwestrowe obchody. Po ekranie przemykały obrazy z Times Square. – Pieprzyć Nowy Jork! – krzyknęła i wyłączyła dźwięk. Hej, może Finn nadal nie śpi? Chwilę to zajęło, ale w końcu znalazła torebkę, która wylądowała w lodówce wraz z homarami na wynos. Poczłapała do sypialni i wysłała mu wiadomość. „Co masz na sobie?” Nie odpowiedział, więc spróbowała raz jeszcze. „Ja mam na sobie tylko skórzane kozaki do połowy uda i obracam parasolką w cętki geparda”. Nadal nic. Pewnie śpi. Dlaczego go nie było? Chciała z nim porozmawiać i posłuchać jego uroczych, zalotnych tekstów. Potrzebowała go. Był zabawny i na pewno umiałby ją rozśmieszyć. Zrzuciła jeden z butów i zaczęła się przebierać, jednocześnie wybierając numer telefonu. Zdołała ściągnąć rajstopy do kolan, kiedy rozmówca odebrał. – Halo? – Co masz na sobie? – Yyy… kto mówi? – odezwał się zaspany głos. – Matty, to ja! – krzyknęła. – Julie? – Tak, Matty! Już o mnie zapomniałeś? – Patrzyła się głupio na swoje splątane rajstopy, próbując dojść do tego, jak mogła związać je w supeł, skoro nadal miała je na sobie, wciągnięte do połowy. – Co ty robisz w domu? Powinieneś hulaszczyć się po mieście! Usłyszała, jak Matt cicho się śmieje. – Spałem. I „hulaszczyć”? Nie znam takiego terminu. – Taki termin istnieje, bo ja tak mówię. Taka jestem twórcza. O Boże, jestem, Terminatorem! Łapiesz? Nie tęsknisz za mną i moją uroczą paplaniną? – Tęsknię, tęsknię – powiedział, ziewając. – Pewnie. – To nie brzmiało przekonująco. Zraniłeś moje uczucia. – Wszyscy za tobą tęsknią. Zwłaszcza Celeste. Dzięki za wszystkie maile, które jej przysłałaś. – Ooo, moja kumpela Celeste. – Julie położyła się na podłodze i zdarła z siebie splątane rajstopy. – No, udało się!

– Co się udało? – Rozebrałam się! – A ja uważam, że chyba się upiłaś. – No i co? Co z tego, jeśli się upiłam? Nadal jestem zabawna. – Jesteś zabawna – zgodził się. – Jak tam Kalifornia? Jak ojciec? – Mój ojciec jest zaje-fajny. Chyba chce zdobyć tytuł ojca roku, tak mnie rozpieszcza. To naprawdę wspaniała podróż. – Yyy… wszystko w porządku? – Wręcz fantastycznie. A u ciebie wszystko w porządku? – Tak – odparł. – Doczekasz do północy? – Oczywiście, że doczekam do północy. Będę patrzeć na fajerwerki wystrzeliwane nad oceanem. Chcesz oglądać je ze mną? – Jasne. Zaraz przyjdę. Poczekaj chwilę. – Zawsze mogę na ciebie liczyć Matty. Jesteś najlepszy i bardzo pomocny. Kocham cię. – Teraz wiem, że jesteś pijana. – Uspokój się głuptasie. Nie kocham cię w ten sposób. Tylko cię kocham, nic więcej. Jesteś taki mądry. Ty też mnie kochasz i dobrze o tym wiesz. – Piłaś wodę? – Widzisz, o czym mówię. To najmądrzejsza rzecz, jaką słyszałam. – Julie chwyciła się ramy łóżka, podciągnęła się i poszła do łazienki. – Okej, piję. Gotowy? – Odkręciła kran. – Nie krępuj się. – Poczekaj, nigdzie nie idź. – Wsadziła głowę pod kran i wypiła tyle lodowatej wody, ile tylko zdołała. – Zrobione! – ogłosiła. – Mogłaś też użyć szklanki. – Nie powiedziałeś nic o szklance, a poza tym nie ty tu rządzisz. A teraz chce mi się siku. Nie podsłuchuj, bo to by było obrzydliwe. – Możesz mi wierzyć, nie będę. – Ty mów, ja będę sikać. Mów głośno, żeby zagłuszyć odgłosy sikania. Opowiedz o czymś ciekawym. Zawsze masz jakieś ciekawe tematy, o których potrafisz pleść. – Ja nie plotę. Ale żeby stłumić jakiekolwiek odgłosy, które wytworzysz, zignoruję tę uwagę i powiem ci, że Celeste bardzo spodobała się ta torba listonoszka, którą jej dałaś. I nawet nie mrugnęła, kiedy zobaczyła paczkę zawiasów, którą włożyłaś do środka. Nawet kazała mi kilka zamontować na Płaskim Finnie, więc teraz zgina kolana i szyję. Następne są kostki i łokcie. Niedługo zmieści się do torby, tak jak napisałaś do niej w liściku. Trzeba przyznać, że miałaś genialny pomysł, Julie. – Wiem. Też jestem bystrzakiem. Nie takim bystrzakiem jak ty, bo ty jesteś wręcz

nienormalnie mądry. Poważnie, Matcie Watkinsie. Wiesz, jak niesamowicie jesteś inteligentny? To aż nie do uwierzenia. Nigdy nie poznałam nikogo takiego jak ty. Ale o czym my rozmawialiśmy? A, tak. Więc Celeste może złożyć naszego Naleśniczka i spakować go do torby, tak by nikt go nie widział. A ty? Podobały ci się twoje koszulki? Są zabawne. A Han Solo to ciacho. Wszyscy go lubią, bo od początku był ciachem, a potem, kiedy księżniczka Leia powiedziała „kocham cię”, on odparł „wiem”. To mu dodało ciachowatości. Ta kwestia to już klasyk. A te kostki czekolady? Można paść ze śmiechu, co nie? Muszę przyznać, że tak jakby lubię wszystkie twoje koszulki. – Najwyraźniej kiedy się upijesz, to kłamiesz. I dużo gadasz. – Nie kłamię. Są nawet urocze. – Wiedziałem, że się do nich przekonasz. – Skończyłam sikać. – Dzięki za informację. Julie poszła do korytarza, powłócząc nogami, i spojrzała na siebie w lustrze. Nieco chwiała się z boku na bok i zmarszczyła czoło na widok swojej rozczochranej fryzury. – Wyglądam jak wariatka. Powinnam położyć się do łóżka. – To pewnie dobry pomysł. Szczęśliwego Nowego Roku. – Czekaj, nie rozłączaj się jeszcze! Ukołysz mnie do snu. – Ukołysz do snu? – Tak, ukołysz do snu. Chodź ze mną do łóżka. Oj, czekaj, to nie zabrzmiało dobrze? Możesz to sobie wyobrazić? – Co wyobrazić? – Gdybyśmy poszli razem do łóżka. To by dopiero było szaleństwo, co? Usłyszała, jak Matt wzdycha. – Ta rozmowa oficjalnie przyjęła nieodpowiedni obrót. – Teraz ci to przyszło na myśl? – Ciężkim krokiem poszła do sypialni, wyłączyła światło i weszła pod kołdrę. – Matty? – Tak, Julie? – Muszę ci coś powiedzieć. – Śmiało. – Lubię matmę. – To wspaniale. – I jeszcze coś. – Dawaj. Osłoniła usta dłonią i wyszeptała: – Jestem dziewicą.

– O Boże, Julie, rozłączam się. – Mówię poważnie. To jest ważne. Jestem na pierwszym roku studiów. Jak to możliwe, że nadal jestem dziewicą, co? Nikt inny nie jest. Nikt na całym świecie. A ty? Ty też pewnie nie. Na pewno nie. Bo miałeś dziewczynę i w ogóle. I jesteś stary. – Dziękuję. – To znaczy nie stary, tylko starszy niż ja. Więc zdecydowanie nie możesz być prawiczkiem, prawda? Powiedz mi. Uprawiałeś seks, tak? – Chyba nie powinniśmy rozmawiać na ten temat. – Daj spokój, nie bądź dzieckiem. To całkowicie normalne pytanie. Nastało długie milczenie. – Niech ci będzie. Uprawiałem seks. – Wiedziałam! – zakrzyczała triumfalnie. – Dużo seksu? Matt się roześmiał. – To chyba zależy od tego, co rozumiesz przez „dużo”. – To znaczy, że było go dużo! Cholera, przy moim tempie nigdy nie pójdę z nikim do łóżka. – Spieszy ci się? – A czemu miałoby się nie spieszyć. Wszyscy mówią, że seks jest wspaniały. Bo tak jest, prawda? – Nie wiem, czy można mnie uznać za eksperta, ale owszem, może być świetny. Jeśli jesteś z właściwą osobą. – Przez chwilę nic nie mówił. – Czyli ty i Seth nigdy…? – Ha! Wiedziałam, że będziesz chciał rozmawiać o tych sprawach! Nie, nigdy tego nie zrobiliśmy. Nie chciałam. Seth był uroczy, idealny, ale ja nie chciałam. On po prostu nie był tym właściwym facetem, wiesz? A ja chcę właściwego faceta. Chcę faceta z wadami i takimi tam. – Znajdziesz go. Nie kiedy jesteś pijana i plącze ci się język, ale go znajdziesz. – Hej, odliczają czas do północy. W Nowym Jorku, gdzie są wszyscy głupi, wyluzowani ludzie. Odliczajmy razem. – Powiedz kiedy. Julie patrzyła mętnym wzrokiem na ekran. – …siedem, sześć… – Matt zaczął odliczać razem z nią. – …pięć, cztery, trzy, dwa, jeden! – Patrzyła, jak tłumy ludzi machają rękami i wiwatują, widząc, jak opada słynna kula. Kamery pokazywały całujące się pary. – Szczęśliwego Nowego Roku, Julie. – Szczęśliwego Nowego Roku, Matty. – Wyłączyła telewizor i przekręciła się na bok. – Matty, mam do ciebie kolejne pytanie. – O-o.

– Jesteś wprawnym kochankiem? – I na tym kończymy naszą wieczorną rozmowę. – Założę się, że byłabym wprawną kochanką. Jestem bardzo energiczna. I szybko się uczę. – Zdecydowanie musisz się położyć. – Niech ci będzie. – Wyżej naciągnęła kołdrę. – Nie mogę już dłużej rozmawiać. Muszę zasnąć. – Dobry pomysł. Cieszę się, że przyszedł ci do głowy. – Lubię z tobą rozmawiać – wymamrotała Julie. – Ja z tobą też. Zazwyczaj. Zobaczymy się po twoim powrocie. – Branoc, Matty.

Rozdział 23 Julie spojrzała na zegarek. Była dopiero siódma trzydzieści. Czuła się beznadziejnie. Do głowy przyszło jej określenie „żywy trup”. Spała okropnie, wiercąc się nieznośnie i próbując kontrolować nudności, które obudziły ją kilka razy. Nie wspominając o rozdzierającym bólu głowy. Szampan jest do dupy, pomyślała. Jej ojciec i głupi Nowy Jork też są do dupy. Równie dobrze mogła wstać, bo w leżeniu i męczeniu się z własnymi myślami nie było większego sensu. Wytaszczyła swoje skacowane ciało z łóżka i ciężkim krokiem poszła do kuchni, trzymając się za głowę w daremnej próbie powstrzymania mózgu, by nie rozbił się o czaszkę. Wzięła karton soku pomarańczowego i usiadła na kanapie w salonie, żeby pooglądać telewizję. Reporterzy zdawali relacje z wczorajszych obchodów i odtwarzali nagrania fajerwerków i wiwatów o północy z całego świata. Patrząc na to – na tłumy szczęśliwych ludzi – Julie poczuła się mała i nieważna. Pewnie taka, jaką widział ją ojciec. Teraz już o tym wiedziała. Było dla niej dość jasne, że ledwie pamiętał o jej istnieniu. Nie mogła w to uwierzyć. Była jego córką, jego jedynym dzieckiem, a on raz po raz tak ją lekceważył. A ona mu na to pozwalała. Dupek. Kręciło się jej w głowie. Skacząc po kanałach, natrafiła na relację miejscowej reporterki, której przypadło niefortunne zadanie kręcenia materiału na wietrznej plaży w południowym Bostonie. Julie wpatrywała się w telewizor z przymrużonymi oczami. Dlaczego o tej porze na mroźnej plaży zebrała się jakaś grupka? O rany, oni szli pływać! Reporterka przycisnęła dłonią czapkę, którą nieomal zerwał podmuch wiatru. – Nawet przy temperaturze wody wynoszącej nieprzyjemne pięć stopni Celsjusza kilkanaścioro kobiet i mężczyzn, a nawet dzieci, szykuje się do corocznej kąpieli morsów w Zatoce Bostońskiej o dziesiątej. Finn jej o tym opowiadał. Ci ludzie to pomyleńcy, pomyślała Julie. – Wielu pływaków doświadczy mimowolnego napadu hiperwentylacji, który może trwać nawet do trzech minut – kontynuowała reporterka. – A ci śmiałkowie nie będą mieć na sobie żadnej odzieży ochronnej, by obronić się przed lodowatą wodą. Żadnych pianek termicznych, drodzy widzowie. Tylko stroje kąpielowe i odwaga! Julie zaparzyła dzbanek kawy i połknęła kilka tabletek na ból głowy. Stała przy oknie, z którego ciągnął się widok na opustoszałą ulicę. Dzisiejszego ranka na zewnątrz nie było

właściwie nikogo, jakby posępne szare niebo powstrzymało ludzi przed wychodzeniem z domu. Julie upiła łyk z kubka i zakrztusiła się. W jej żołądku panował chaos. Bolała ją każda część ciała i nie pamiętała nawet, kiedy ostatnio była w takim okropnym nastroju. Odstawiła kubek i podjęła decyzję. Wysłała Finnowi wiadomość, w której zacytowała starą piosenkę The Why Store, Lack of Water***. To powinno być wystarczająco zagadkowe. Na wypadek gdyby się wycofała. Matt Watkins Okazyjne zalanie się w trupa we własnych czterech ścianach jest niesłusznie spotwarzane w mediach i komediach romantycznych. Finn Jest Bogiem Czy możesz zawsze coś czasem zrobić? Julie Seagle Śniło mi się, że założyłam serwis detektywistyczny dla ryb o nazwie sledzik.com. A tak poza tym nigdy więcej nie będę pić.

Julie rozejrzała się dookoła, zastanawiając się, dlaczego wszyscy się uśmiechają. To nie było zabawne. Padał śnieg z deszczem i wzmógł się wiatr. Spojrzała na swoje nagie nogi i zaczęła się zastanawiać, co jej strzeliło do głowy, że przyszła na plażę. Jedyny kostium kąpielowy, jaki miała szalona Dana, składał się z kilku skrawków materiału udających bikini. Julie czuła się jak idiotka. Przynajmniej inne morsy wyglądały równie niedorzecznie: trzech chłopaków z logo drużyny Red Sox na piersi, staruszek w kowbojskim kapeluszu oraz matka przebrana za homara i trzech nastolatków w strojach skrzatów wyróżniali się bardziej niż ona. A przynajmniej miała taką nadzieję. Ale było zimno, a ona nie weszła jeszcze do wody. Julie spojrzała na ocean, na ciemne i złowrogie fale. Wszechmocne. Nie rozumiała entuzjazmu grupy z powodu tego, co mają zamiar zrobić. To był przykry obowiązek. Sprawdzian. Sposób, aby coś udowodnić. Przerażający i okropny. Ale Julie potrzebowała to zrobić. Starała się skoncentrować. Była zdeterminowana, by się nie zatrzymać, kiedy jej stopa dotknie wody. A jeśli przestanie oddychać? Przestanie się ruszać? A jeśli spanikuje i zmiękną jej kolana? Siła fali popchnie ją pod powierzchnię i przytrzyma przy dnie mroźnego oceanu? To się nie wydarzy, powiedziała sobie samej. Na plaży było mnóstwo ludzi. Ktoś albo zobaczy, jak upada, albo się o nią potknie. Będzie musiała jedynie przeżyć pierwszą falę zimna. Wbiegnie na chwilę do wody, po czym wróci na brzeg i będzie po wszystkim. Tylko kilka minut z życia. Ta reporterka mówiła coś o mimowolnej hiperwentylacji. Tak jest. Julie już mimowolnie hiperwentylowała. I kto, do diabła, hiperwentyluje dobrowolnie? Julie zauważyła dziewczynę w kostiumie księżniczki Lei i utkwiła w niej wzrok. Nawet w tym półprzytomnym stanie coś jej to przypominało. A właściwie w jej głowie zaczęły wyć wszczynające panikę syreny… Nagle tłum ruszył do przodu i Julie poczuła, że biegnie po zimnym piasku, a jej stopy wbijają się w skałę. Choć niewyraźnie słyszała pohukiwania i okrzyki innych pływaków, głównie dobiegał ją jej własny, urywany, przestraszony oddech. Co powiedział jej Finn? „Choć

jesteś przerażona, zaczynasz czuć napływ adrenaliny, dreszcz emocji, że stoisz tuż nad przepaścią”. Julie zaczęła biec energiczniej i szybciej, krzycząc, kiedy wpadła do wody, ale się nie zatrzymała. Woda szczypała ją w nogi, potem talię, sprawiając, że brała zachłanne wdechy i z trudem łapała oddech. Zimno było tak przeszywające, że nie mogła wydobyć z siebie dźwięku. Znów pomyślała o Finnie: „Spokój, jakiego nigdy wcześniej nie znałaś. Nie chcesz, żeby to uczucie się kończyło”. Teraz to rozumiała. Kiedy ugięła nogi i zanurzyła całe ciało w wodzie, zrozumiała, co miał na myśli. Poczuła dno pod nogami i odbiła się, wyskakując w lodowate powietrze. Mogłaby przysiąc, że kiedy po raz kolejny zanurzyła się w wodzie, usłyszała, jak woła ją Finn. Fascynowało ją, jak szybko poczuła odrętwienie w swoim ciele. Co za kojące uczucie. Dała się mu pochłonąć. Może mogła tu po prostu zostać – tu, w tej euforycznej lodowatej wodzie, gdzie panowały bezczas, spokój i jasność? Kiedy wyłoniła się po raz drugi, odwróciła się plecami do plaży i stała w ciszy, pozwalając, by słone fale się o nią rozbijały. Julie! Julie! Niebo było teraz jeszcze ciemniejsze. Zbyt ciemne jak na zaledwie dziesiątą rano. Nadal padał mokry śnieg. Jej ciało wydawało się lekkie i niezłomne. To nieznane uczucie było pasjonujące. Pokusa ogłuszającego oceanu znów ją przywołała. Pozwoliła nogom się ugiąć i patrzyła sparaliżowana, jak zmienia się przed nią krajobraz. Julie! Ktoś złapał ją za ramię. – Dziewczyno, musisz wyjść z wody. Chodź. – Krzepki mężczyzna chwycił ją za ramię i podciągnął do góry, powstrzymując przed osunięciem się do wody. – O właśnie. Chodź. Spróbuj biec. – Julie zauważyła, że mężczyzna ma długie, siwe włosy spięte w kucyk tak samo jak jej dziadek. I długą brodę. Jej nogi ruszały się, ale niewystarczająco szybko. Jakby wykonywała kroki w zwolnionym tempie. Obserwowała zafascynowana, jak mężczyzna obejmuje ją i bez wysiłku bierze na ręce. Dlaczego to zrobił? Julie! Mężczyzna wyniósł ją z wody i poniósł po piasku. – Nic ci nie będzie. Tylko zmarzłaś. Twój pierwszy raz, co? – Tak – szepnęła. Mężczyzna postawił ją na nogi, a Julie otuliła się grubym kocem, który jej podano. Znała ten koc. Jego zapach i faktura przypominały jej dom. Podczas gdy ktoś opatulał ją miękkością, ciało Julie zaczęło się gwałtownie trząść. – O Boże, Julie! Co ty robiłaś? – Znała też ten głos. – Matt? Widziałeś mnie? – zapytała, nie spoglądając w górę. Jego głos wydawał się bardzo

odległy. – Tak, widziałem – powiedział Matt. Po jego tonie poznała, że nie jest zadowolony. – Też widziałeś świętego mikołaja? – To nie był święty mikołaj, tylko jeden z bostońskich morsów, który uratował cię od pewnej śmierci. Miło z jego strony, po tym, jak przyszłaś bez zaproszenia na ich imprezę. – Matt ciaśniej owinął ją kocem i zaczął z wściekłością masować jej plecy i ramiona. – Musimy cię rozgrzać. Niemądra. Hej, możesz jej założyć dresy, skarpetki i buty? Szybko. – Julie poczuła, jak ktoś podnosi jej stopę. – Też cię widziałam i uważam, że byłaś wspaniała! Wręcz zdumiewająca! – Celeste? – Julie próbowała obrócić głowę. Matt tak szczelnie opatulił ją kocem, że nic nie widziała. – Tu jestem – odezwała się Celeste z podekscytowaniem. – Zajmuję się twoimi sinymi stopami! Julie miała wrażenie, że jej skóra się pali. – Dlaczego tu jesteście? Skąd? – zapytała Matta. Jej zęby szczękały bez opamiętania. Stała tak, trzęsąc się bezradnie, w pełni świadoma, że jest niemal naga. Przeklęte bikini Dany. Przynajmniej było jej za zimno, żeby się zarumienić. Matt nic nie powiedział, kiedy na ułamek chwili upuścił koc, żeby naciągnąć na nią koszulkę z długim rękawem i grubą bluzę. Ojej. Wyglądał na strasznie wkurzonego. Pozwoliła mu po raz kolejny zawinąć się w koc i objąć. – Finn na to wpadł. Wysłał mnie po ciebie – szepnął jej do ucha. – Co ty sobie, do cholery, myślałaś? Widzieliśmy, jak stoisz w oceanie i się nie ruszasz. Masz szczęście, że jeszcze żyjesz. Jasna cholera, Julie. Po co to zrobiłaś? Dlaczego jesteś tutaj, a nie w Kalifornii z ojcem? – Jego wściekłość wydawała się nieuzasadniona. Julie spuściła głowę i oparła się o Matta. Palce u jej stóp pulsowały. Nie była w stanie zapanować nad tym, jak trzęsie się jej ciało. – Bo on jest palantem, a ja kłamczuchą. – Czuła, jak płacz ściska jej gardło. A po chwili nie mogła opanować łez. Matt nic nie powiedział, tylko masował jej plecy. Celeste stanęła za nią i przytuliła się do Julie, mocno ją obejmując. Stali tak przez kilka minut. Odrętwienie wywołane zimnem zaczynało słabnąć, ale zaczęła odczuwać głęboki ból. – Proszę, nie płacz, Julie. Byłaś tam taka wspaniała – powiedziała Celeste. – Ona nie była wspaniała, Celeste. Zachowała się kretyńsko – skwitował Matt. – Ale cieszę się, że nic ci nie jest. Bo nic ci nie jest, prawda? Przynajmniej fizycznie? Julie pokiwała głową. Niech będzie, chciał powiedzieć, że ma chyba nierówno pod sufitem. Wiedziała, że jej płacz wprawia Matta w zakłopotanie. Przynajmniej kac już tak jej nie

doskwierał. Dobra strona bliskiego spotkania ze śmiercią. Odwróciła głowę na bok i zobaczyła dziewczynę w kostiumie księżniczki Lei. Coś przeszło jej przez myśl. Niewyraźny punkt. O-o. Zamknęła oczy. Dzięki Bogu, jej twarz nadal była zasłonięta. – Matt? – Tak? – Czy rozmawialiśmy wczoraj przez telefon? Zamilkł na chwilę. – Rozmawialiśmy. O nie. Julie zaczynała sobie wszystko przypominać. Nie mogła w to uwierzyć. Może to sobie zmyśliła. – Czy ja cię zapytałam… ? – Z trudem przełknęła ślinę. – Czy ja cię zapytałam o to, czy jesteś wprawnym kochankiem? Matt odchrząknął i znów zamilkł. – Zapytałaś. Celeste wybuchła śmiechem, a Julie jeszcze niżej spuściła głowę. – Przepraszam. – Zabierzmy cię do samochodu. Powinien nadal być rozgrzany. – Celeste, weźmiesz moją torbę? – Julie pokazała spod koca na ławki po przeciwnej stronie plaży. – Oczywiście. Julie? – Tak? – Cieszę się, że tu jesteś. – Celeste uśmiechała się promiennie. – W domu. – Ja też. – Spotkamy się przy samochodzie, okej? – Matt odsunął się od Julie i skierował ją w stronę ulicy. Jej stopy zaczynały odzyskiwać czucie. Mocniej otuliła się kocem i dała się prowadzić Mattowi po plaży. – Powiedz, Matt – zaczęła i spojrzała na niego z uśmiechem. – Jak wczoraj odpowiedziałeś na to pytanie? – Nie powiem ci. Może już nie będziesz tyle pić. Julie westchnęła. – Możesz mi wierzyć, dostałam nauczkę. Matt posadził ją na przednim siedzeniu i podkręcił ogrzewanie. Celeste wsiadła do samochodu z torbą Julie i ruszyli w drogę do domu. Momentami Julie przeszywały ostre dreszcze i rozcierała dłonie przed otworami wentylacyjnymi, z których leciało letnie

powietrze. Matt zmarszczył czoło i przełączył guziki na panelu kontrolnym, w końcu uderzając w deskę rozdzielczą. – No, dawaj! Dawaj, ty stary gracie! – Znów walnął w deskę. – Nic mi nie jest. Uspokój się. Już się rozgrzewam – zapewniała go Julie. – Nieprawda. – Matt znów wydawał się wściekły. – To było bardzo głupie. Lekkomyślne. Poważnie, co w ciebie wstąpiło? Julie oparła się na siedzeniu. – Mam to gdzieś. Cieszę się, że to zrobiłam. – To powinna być szybka kąpiel, a nie stanie w niebezpiecznie zimnej wodzie i gapienie się nieobecnym wzrokiem w nie wiadomo co. Wiesz, co to w ogóle znaczy „szybka kąpiel”? Wpadasz do wody i zabierasz tyłek z powrotem na brzeg. Nie żebyś w ogóle powinna to robić. – Tak jest, sierżancie. – Nie żartuję, Julie. To było głupie. Głupie. – Nadepnął na gaz i minął kilka samochodów. – Zwolnij, Matt! – powiedziała Julie ochrypłym głosem. – Dostaniesz mandat. – Będę jechał tak szybko, jak mi się podoba. Im szybciej zawieziemy cię do domu, tym szybciej się rozgrzejesz. – Może odwieziesz mnie do Dany? Skręć tutaj w lewo. – To tam się zatrzymałaś? – Pokręcił głową z poirytowaną miną. – Nie, nie zabiorę cię do Dany. Kto wie, w jakie inne kłopoty się władujesz. – Matt! Mogę mieszkać tam, gdzie mi się podoba. Jestem dorosła. – Nie zachowujesz się jak dorosła. – Co cię obchodzi, gdzie się zatrzymam? – Ojoj, kłótnia zakochanych – Celeste odezwała się z tylnego siedzenia rozmarzonym tonem. – Zamknij się! – jednocześnie krzyknęli na nią Matt i Julie. Próby ignorowania tego, jak prowadzi, były jedyną rzeczą, która pomagała jej zachować trzeźwy umysł po drodze do domu. Boże, czasem Matt był taki gderliwy. Wybuchowy. Nie potrafiła nadążyć za jego zmiennymi nastrojami. Matt zatrzymał się na podjeździe i otworzył Julie drzwi, chcąc pomóc jej wysiąść. – Sama pójdę – powiedziała, choć nogi widocznie się jej trzęsły. Odgoniła go. – No to wybacz, że nie chcę, żebyś przewróciła się na chodniku – powiedział. Powłócząc nogami, Julie weszła za nim i Celeste po frontowych schodkach i patrzyła, jak Matt zmaga się z kapryśnym zamkiem w drzwiach. – Czekajcie. – Julie odwróciła się do samochodu, po czym spojrzała na Celeste. – Gdzie jest Płaski Finn?

Matt zamarł i również spojrzał na siostrę. Celeste zasłoniła usta dłonią. – Och! Jest w samochodzie. – Zeszła po schodkach i zatrzymała się. Julie spojrzała na Matta i zauważyła, że on też coś sobie uświadamia. – Nie, Celeste – powiedział cicho. – Nie ma go tam. – Zaskoczenie w jego głosie było nie do przeoczenia. – Płaskiego Finna nie ma w samochodzie. Zapomnieliśmy o nim. Celeste stała odwrócona do nich plecami i zacisnęła dłonie w pięści. Matt mówił dalej. – Wyszliśmy z domu w takim pośpiechu, że zapomnieliśmy. – Ja nigdy nie zapominam. Nigdy – odparła Celeste. Julie przeszedł dreszcz. Zdała sobie sprawę, że Celeste nie tylko wyszła z domu, ale pojechała aż do południowego Bostonu, zabrała Julie z plaży i wróciła – wszystko bez Płaskiego Finna. I to w bardziej odprężonym – a nawet radosnym – nastroju, niż Julie kiedykolwiek ją widziała. – Celeste, nie sądzę, żebyś o nim zapomniała. On ci po prostu nie był dziś potrzebny. – To nie jest wobec niego w porządku! Matt chciał podejść do siostry, ale Julie złapała go za ramię. Nie chciała, żeby po raz kolejny ją ratował. – Mała? Możesz sobie zrobić wolne, kiedy tylko chcesz. On też. To nic takiego. Niektóre rzeczy musisz robić sama. – A poza tym pada śnieg z deszczem i pogoda jest paskudna. – Matt wyraźnie starał się, by jego głos brzmiał nonszalancko. – Płaski Finn nie byłby zadowolony z tej wycieczki. Celeste rozluźniła zaciśnięte dłonie. – Podejrzewam, że masz rację. – A skoro mowa o śniegu z deszczem, musimy szybko wejść do domu, Celeste. – Mattowi w końcu udało się otworzyć zamek. – Bo inaczej będę się musiał zajmować nie jedną, a dwiema dziewczynami zamarzniętymi na kość. Celeste odwróciła się gwałtownie, jej długie blond loki lśniły od mokrego śniegu. – Jak byśmy śmiały sprawiać ci kłopot? Dwie wątłe i głupie kobiety takie jak ja i Julie nie potrafiłybyśmy przecież zająć się same naszymi delikatnymi ciałami, co? Może zaniesiesz nas do pokoju omdleń i podasz sole trzeźwiące? – Podreptała po schodach i weszła do domu. Matt spojrzał na Julie osłupiały. – Czy ona przewróciła na mnie oczami? – Tak – odparła Julie z zadowoleniem. – Przewróciła. – Weź gorący prysznic, a ja napalę w kominku. Pół godziny później Julie siedziała okutana w getry i polar. Przysunęła się bliżej kominka

i przysunęła palce stóp tak blisko ognia, jak tylko to było możliwe bez podpalania skarpetek. Matt szturchał szczapę drewna żeliwnym pogrzebaczem, posyłając w górę iskry. – Dzięki za zupę – powiedziała Julie. – Mam wprawę w używaniu otwieracza do puszek. Prawdziwy dar. – Mimo wszystko dziękuję. I za wodę, i sok pomarańczowy. Czuję się trochę lepiej. – To dobrze. Zamówię dziś obiad z tej wietnamskiej restauracji, którą lubisz. Szybko wróci ci dobre samopoczucie. – Miło posiedzieć przy kominku. Dlaczego nie palicie w nich częściej? Jest ich tyle w całym domu. Matt dorzucił kolejną szczapę do i tak wysokich już płomieni. – Mama nie przepada za zapachem dymu. Ale skoro jej nie ma, to wykorzystamy okazję. Zanim wróci, zapach zdąży wywietrzeć. – A gdzie są twoi rodzice? Chyba niemożliwe, żeby dziś pracowali. – Pojechali na parę dni do Stowe. To w stanie Vermont. Mamy tam dom – wytłumaczył. – Nie zabrali was ze sobą? – zapytała cicho. Matt pokręcił głową. – Nie, nie zabrali. A ty? Co się stało z ojcem i wyjazdem do Kalifornii? – Odwołał go. A wczoraj wystawił mnie do wiatru i nie przyszedł na wspólną kolację. – Nie mogę uwierzyć, że sama spędziłaś święta. Dlaczego nam nie powiedziałaś? Powinnaś była z nami zostać. Moi rodzice będą na ciebie wściekli. Julie wzruszyła ramionami. – Nie wiem. To krępujące. Proszę, nie mów Erin i Rogerowi. I Finnowi. Zwłaszcza jemu. – Julie, właściwie to już mu powiedziałaś. Chyba masz jakieś uszkodzenie mózgu po tej kąpieli w Atlantyku. – Ojej, rzeczywiście. – Julie odwróciła się i wzięła sobie poduszkę, żeby mogła się położyć. – Skąd Finn wiedział, gdzie jestem? – Nie wiem. Powiedział coś o jakiejś piosence. Że wszystko, czego potrzebujesz, to woda. A potem coś o uwalnianiu samej siebie. Finn uparł się, że choć nie skoczyłabyś ze spadochronem, możesz zrobić coś w stylu rzucenia się do Atlantyku, żeby udowodnić, że masz rację. I tak oto dostałem zadanie. Tak jak mówiłem wcześniej, ja tu tylko wypełniam polecenia. Tajemniczy cytat chyba nie był taki tajemniczy, pomyślała Julie. Oparła się na jednym ramieniu. – Może skoczę ze spadochronem. – Już to widzę. – Naprawdę, może skoczę – upierała się, po czym opadła na plecy. – Z odpowiednią osobą.

Zależy zresztą od tego, co rozumiesz przez „skakanie ze spadochronem”. Matt się zaśmiał. – O czym ty mówisz? – O niczym. Matt? – Tak? – Przykro mi, że rodzice zostawili was tu samych. To niezbyt miłe. Matt dłubał w palenisku pogrzebaczem. – Rzeczywiście, niezbyt miłe, prawda? A mnie jest przykro, że ojciec porzucił ciebie. To też nie jest miłe. – Dzięki. – Julie zamknęła oczy. Była wyczerpana. – Zmęczona, co? Może trochę się prześpisz? Usłyszała, jak Matt wstaje, żeby zaciągnąć zasłony, a potem poczuła, jak przykrywa ją wełnianym kocem. Matt jest taki spójnie niespójny, pomyślała w półśnie. Zawsze ją ratuje i opatula, potem robi uniki i ją irytuje, a potem znów karmi ją zupą. A potem się wkurza. A potem mówi o fontach i równaniach… Trudno jej było dalej myśleć. Julie ziewnęła. – Zadzwoniłeś do Dany? – Jeszcze nie, ale zadzwonię. Ciepło z kominka ogrzewało jej twarz. – Dzięki, że po mnie przyjechałeś, Matty. Przepraszam – wymamrotała. – Nie trzeba. Żaden problem. Julie nie była pewna, ale im bardziej zmęczenie pociągało ją w stan nieświadomości, tym bardziej wydawało jej się, że czuje czyjąś dłoń, która delikatnie odgarnia jej włosy z twarzy. Wydawało jej się też, że słyszy, jak ktoś szepce jej tekst piosenki o szukaniu schronienia, upadku świata, władzy, braku wody… Ale pewnie już się jej to śniło. Bo mimo że go czuła, Finna nie było przy niej. *** Lack of water – ang. „brak wody”.

CZĘŚĆ TRZECIA

Rozdział 24 Matt Watkins Jest egzemplarzem prototypowym dostępnym tylko dla deweloperów i ma pełen „bugów” przedsprzedażowy podsystem mózgowy. I brak kontrolerów pęcherza. Finn Jest Bogiem Mam nadzieję, że kiedyś zostanie wynaleziony samochód, który napędzają nieprzyzwoite myśli. Julie Seagle Kiedy komentuje się facebookowe statusy radiostacji NPR, należy stosować przynajmniej podstawową gramatykę i interpunkcję. A może po prostu jestem suką.

Julie wyniosła na zewnątrz szklanki i dzbanek lemoniady, dołączając do Rogera, Matta i Celeste na ganku przed domem. – Kolejne zawiasy? Czyżby Pan Naleśnik chciał dołączyć do Cirque de Soleil? – Całkiem możliwe, że Płaskiego Finna można teraz złożyć tak, że zmieści się do portfela – powiedział Roger. Wstał i zaprezentował nowe zawiasy, które połyskiwały jasno na kostkach Płaskiego Finna. – Nie sądzę, żebyśmy znaleźli miejsce na kolejne. Zaliczyliśmy już wszystkie stawy. Jak myślisz, Celeste? Celeste wyciągnęła się na wiklinowym krześle – głowa odchylona, oczy zamknięte – delektując się kwietniowym słońcem. Podniosła się nieznacznie i zerknęła w ich stronę. – Masz rację. Chyba więcej nie zniesie. I tak wygląda już jak akordeon, prawda? – Znów opuściła głowę. Roger spojrzał na Julie i szepnął. – Mam wrażenie, że pewien ktoś nie jest już tak bardzo zainteresowany innym ktosiem. – Słyszę cię – odezwała się Celeste. – Zdecydowanie jestem zainteresowana. O, jest listonosz. – Zeskoczyła ze swojego miejsca i zbiegła po schodkach. Roger wpatrywał się w swoją oddalającą się córkę. – Wydaje się taka dojrzała. Tobie też się taka wydaje, Matthew? Matt nalał sobie lemoniady. – Tak, jestem całkiem pewien, że widziałem zmarszczki na jej obwisłych policzkach. Ostatnio popijała też geriavit. Powinniśmy poszukać dla niej domu opieki. – Nie przesadzaj, Matthew. Celeste wygląda dobrze. Uważam tylko, że jej strój jest okropny. – Roger zmarszczył czoło. – Ale chyba powinienem tak myśleć. Prawda, Julie? Julie pokiwała głową. – Dokładnie. Ojcom nie powinno się podobać to, co noszą ich nastoletnie córki. – Zadanie wykonane – powiedział jakby z nutką rozpaczy. – Ta przykrótka spódnica i ohydne kolczyki to twoje dzieło? – Przyznaję się bez bicia. Roger pokiwał głową z akceptacją i usiadł na schodach. Celeste wróciła z pocztą, rzuciła ją na mały stolik i z powrotem usiadła na wyłożonym

poduszkami krześle. – Przyszedł nowy numer „Seventeen”. Nie interesują mnie horoskopy, quizy ani – jeśli mam być szczera – większość artykułów, ale podoba mi się dział o modzie. Julie usiadła obok Celeste, żeby mogły razem przejrzeć propozycje butów i fryzur na szkolne imprezy. Celeste promieniała i jak na nią sprawiała wrażenie bardzo rozluźnionej. Przez ostatnie kilka miesięcy coś się zmieniło. Zmiana była nieznaczna, ale Julie widziała różnicę. Matt zerknął na nie z ukosa, przeglądając pocztę. – Naprawdę interesują was takie rzeczy? Julie przeszyła go wzrokiem. – Nie ma w tym nic złego. Przecież nasza chęć posiadania idealnej pary sandałków nie neguje naszego zainteresowania kwestiami politycznymi i społecznymi, prawda, Celeste? – Ooo! Popatrz na jej włosy! – Celeste pokazała palcem na zdjęcie. – Umiałabyś tak mnie uczesać? To bardzo twarzowa fryzura. I zgadzam się z Julie, Matthew. – Jesteś mądra – powiedział. – Nie potrzebujesz tego wszystkiego. – Tak, wiem. Mądra ze mnie dziewczyna. Moja tożsamość została zdominowana przez tę etykietkę, a może chciałabym być postrzegana też inaczej? Julie uśmiechnęła się do Matta. – Sam widzisz. Celeste podniosła wzrok. – Pragnę przeprosić. Nie miałam zamiaru cię urazić, Matty. Ale nie jesteś dziewczyną i nie rozumiesz społecznej presji, z którą zmaga się osoba w moim wieku. – Więcej luzu – przypomniała jej Julie śpiewnym tonem. – No tak. Racja. Przepraszam. Tak czy inaczej atrakcyjność to pewnie tylko wytwór społeczny, ale podporządkowywanie się wybranym normom nie jest zawsze czymś negatywnym. Julie jest świetnym przykładem osoby o wysokiej inteligencji i jednocześnie wyrobionej towarzysko. – Niech będzie. – Matt zmarszczył czoło na widok różowej koperty. Spojrzał ukradkowo na Celeste, która znów była pogrążona w swoim czasopiśmie, i przeszedł przez ganek. Julie obserwowała go, jak otwiera kopertę, zerka na znajdujący się w środku karnecik i wsadza go pomiędzy sklepowe gazetki. – Co to takiego? – głośno zapytała Julie. – Co? Nic. Ulotki. – Nieprawda. Co tam masz? – Julie wstała i podeszła do niego. – Nie dostajesz listów w różowych kopertach, więc lepiej mi ją daj. – Julie! – syknął.

– Matt! – odpowiedziała w ten sam sposób. Wyrwała mu kartkę z rąk. Koperta była zaadresowana do Celeste i znajdowało się w niej zaproszenie na przyjęcie urodzinowe połączone z piżama party w następny weekend. – Hej, Celeste! Zostałaś zaproszona na przyjęcie urodzinowe. Do Rachel. Chodzi z tobą do klasy? – Julie! – Teraz Matt wyrwał jej kartkę. – Nie rób tego. Celeste odłożyła gazetę na kolana. – Naprawdę? Zaprosiła mnie? – Naprawdę? – Roger odwrócił się i spojrzał na córkę. – Tak, naprawdę. Niech wszyscy przestaną robić takie zbaraniałe miny. Patrz. – Julie znowu zabrała Mattowi kartkę i podała ją Celeste. Dziewczynka spojrzała skupiona na swoje zaproszenie, a jej usta zaczęły się układać w smutny uśmiech. Po chwili odłożyła kartkę na stół. – Rachel okazała się niebywałą wspaniałomyślnością. Jest dla mnie bardzo miła. Ale to jasne, że nie mogę pójść. – Czemu nie? Idź na przyjęcie – nalegała Julie. – Baw się dobrze, spędź czas z dziewczynami, zjedz kawałek tortu, poplotkuj. Roger wstał. – Julie, to może nie być… – Chcesz pójść, Celeste? – W tym wypadku to chyba nie wchodzi w rachubę, prawda? – Zerknęła na Płaskiego Finna. – Nie przejmuj się. – Roger przywołał do siebie Celeste. – Chodź ze mną do środka. Chcę ci pokazać moje wyniki badań na temat rozprzestrzenienia się szkodliwych alg. Celeste nie spojrzała na Julie, wstając i oddając swoje zaproszenie. – Proszę, nie martw się tym. Rozumiem, że to by się nie udało. Julie z wściekłością skrzyżowała ramiona na piersi. Zachowanie Celeste się zmieniło i nie wyglądała już na odprężoną. Z winy Matta i Rogera. – Wiem, co masz zamiar powiedzieć – odezwał się Matt, gdy zostali sami. – Naprawdę? Naprawdę wiesz? Do cholery, Matt! Jak możecie jej to robić? Zaskoczony podniósł na nią wzrok. – Co „robić”? Julie westchnęła. – Słyszałeś kiedyś o samospełniającej się przepowiedni? Skazujecie ją na porażkę. Wiedziała, że schowałeś przed nią to zaproszenie, a to dało jej do zrozumienia, że w nią nie wierzysz.

– Wiedziała, bo zrobiłaś z tego przedstawienie. Nie może pójść. Wiesz o tym. To dlatego schowałem przed nią kopertę. To tylko kolejna rzecz, która przypomina jej o czymś, na co nie jest gotowa. – A może to ty nie jesteś gotowy? Może twoi rodzice nie są gotowi? Co? Twoja matka ubierała ją w jakieś cholerne fartuszki, dopóki nie wzięłam jej na zakupy! – Ciii! Przestań krzyczeć – ostrzegł ją Matt. – To nie jest twoja decyzja. – Ani twoja. To decyzja Celeste. Powinna móc pójść, jeśli tylko ma na to ochotę – upierała się Julie. – Jest na to gotowa. – Nie jest. – Ona potrzebuje przyjaciół, Matt. Kiedy ostatnio ktoś gdziekolwiek ją zaprosił? Matt milczał. – Ona potrzebuje przyjaciół – powtórzyła Julie. – I ty też. Celeste musi poszerzyć swój świat, żebyś ty mógł swój odzyskać. Pokiwał głową. – Wiem. Ale rodzice tej Rachel pewnie kazali jej zaprosić wszystkich. Łącznie z Celeste. – Wszystkie dziewczynki z tej wielkiej klasy zostały zaproszone do ich domu na noc? Nie sądzę. Celeste dostała zaproszenie, bo ta jakaś Rachel tego chciała. To tylko impreza urodzinowa. Jeśli nie będziesz robił z tego afery, to może Celeste też nie będzie. Jesteś jej bratem. Ona ma cię za wzór i musi wiedzieć, że w nią wierzysz. – Julie pomachała mu zaproszeniem przed nosem. – Że jej ufasz i że uważasz, że jest w stanie odnieść sukces. Nie rozumiesz tego? Matt unikał jej wzroku. – To nie ja jestem jej wzorem. Jest nim Finn. I ty. – I ty. Ona cię kocha. – A co z Płaskim Finnem? – Złoży go i wsadzi na dno torby. Nikt go nie zauważy. Wiele razy byłyśmy bez niego na zakupach, a ostatnio nie muszę go nawet wozić, kiedy odbieram ją ze szkoły. Zgoda, nocami nadal musi stać przy jej łóżku albo przed drzwiami i czasem Celeste wciąż dostaje obsesji na jego punkcie, ale nie jest już tak jak wcześniej. Zaczyna się interesować innymi elementami życia. A właściwie zaczyna interesować się życiem. – Julie patrzyła na Matta błagalnym wzrokiem. – Celeste da sobie radę. Lepiej się ubiera, słucha normalnej muzyki, pokazuje mi przystojnych chłopaków w telewizji. Zamknij się! – Julie uciszyła Matta, zanim ten zdołał cokolwiek powiedzieć. – To jest normalne. Nawet mówi mniej… mniej jak absolwentka zaawansowanego kursu wysławiania się. A przynajmniej czasem. Daj jej dorosnąć. Musi podjąć ryzyko. – Ona nawet nie chce iść, Julie – odparł cicho. – Naprawdę.

– A właśnie że chce. Widziałeś, jakim wzrokiem patrzyła na to zaproszenie. Matt wydał z siebie głębokie westchnienie. – Porozmawiam z rodzicami. – I zadzwoń do Dany. Dałam ci jej numer miesiące temu. – Miała mononukleozę. – I co z tego? Mogłeś jej zawieźć zupę. Czuwać przy jej łóżku, jeśli wiesz, co mam na myśli. – Julie z przesadą mrugnęła do niego okiem. – Ale zadzwoniłem do niej i powiedziała, że jest w strasznym stanie i że da mi znać, kiedy nie będzie się czuć jak trup. – Rozmawiałam z nią rano i czuje się już lepiej. Od wieków nie wychodziła z domu i jest gotowa trochę się rozerwać. – Jeśli jeszcze raz do mnie mrugniesz, nigdy do niej nie zadzwonię. – W porządku. Nie bądź taki zasadniczy. – Nigdy nie przyszło ci do głowy, że może muszę taki być? Mam dużo na głowie. Julie oparła dłonie na biodrach i wzięła głęboki wdech. – Przepraszam. – Chcesz, żebym jeszcze coś zrobił? Mam sobie sporządzić listę twoich poleceń? – To wszystko. Jak na razie. Ale zadzwoń do Dany i umów się na randkę jak normalny student. Tylko nie ubierz się na nią w jakąś dziwną koszulkę. – Zdefiniuj „dziwną”. – Nic z tego. Julie leżała na brzuchu z palcami na klawiaturze. Jedynym światłem w sypialni była poświata ekranu laptopa, ale nie musiała teraz patrzeć na nic innego jak tylko czat, na którym rozmawiała z Finnem. Julie Seagle Okej, opowiedziałam Ci już o zbliżającym się piżama party Celeste i możliwej randce Matta. Co jeszcze…? Finn Jest Bogiem Przewiduję, że piżama party okaże się sukcesem, a randka nie. Matt zwykle dostaje wzdęć, kiedy się denerwuje, i… no wiesz… Kobiety za tym nie przepadają. Julie Seagle Z tego, co wiem, przez jakiś czas miał dziewczynę, więc, jak mniemam, potrafi zapanować nad swoją fizjologią. Powinieneś mu dobrze życzyć! Finn Jest Bogiem Dobrze życzę tej biednej Danie… Żartuję! Założę się, że pod koniec randki będą już zaręczeni. Ha! A potem będziemy tańczyć na ich weselu. Ja będę miał na sobie fioletowy smoking, żebym się wyróżniał i żebym nie wyglądał jak Płaski Finn. (Muszę się upewnić, że Płaski Finn nie będzie miał na sobie podobnego garnituru. To by była katastrofa!) Julie Seagle Jesteś stuknięty. Finn Jest Bogiem Nie jesteś pierwsza, która tak mówi, i pewnie nie będziesz ostatnia. Z dumą noszę etykietkę „stukniętego”. W klapie.

Mam etyklapkę. Finn Jest Bogiem A Ty nie masz niczego w planach? Julie Seagle Od czasu kąpieli z Klubem Morsów wrzuciłam na luz. Taka delikatna dziewczyna jak ja ma swoje ograniczenia. Finn Jest Bogiem Ha! Zdecydowanie nie należysz do delikatnych. Byłem pod ogromnym wrażeniem Twojego śmiałego wyczynu. Przerażony, ale pod wrażeniem. Może sama masz jakąś randkę…? Julie Seagle Nie. Nie jestem nikim zainteresowana. Finn Jest Bogiem I dobrze. Tylko sprawdzam. To znaczy możesz się oczywiście umawiać, z kim chcesz. Julie Seagle Aha. Finn Jest Bogiem Ale wolałbym, żebyś tego nie robiła. Czy to niesprawiedliwe z mojej strony? Julie Seagle Byłoby niesprawiedliwe, gdybym z nikim się nie umawiała tylko dlatego, że sobie tego nie życzysz. Czekam. Finn Jest Bogiem Na co? Julie Seagle Po prostu czekam. Może na Ciebie (co – jak się okazuje – bardzo przypomina czekanie na Godota). Ale to brzmi jak szaleństwo. Finn Jest Bogiem Cieszę się, że być może czekasz na mnie, szalona dziewczyno (jeśli chcesz wiedzieć, ta sztuka została napisana na podstawie moich minionych żywotów, ale nie dostałem za to żadnej kasy. Wydawnicze gnojki!). I – moja droga Julie – widujesz mnie cały czas… w formie płaskiej. Jestem zniewalający, prawda? Julie Seagle Prawdziwy amant, choć z przyjemnością zobaczyłabym Cię kiedyś w 3D. Finn Jest Bogiem Możesz mi wierzyć, bardzo często wyobrażam sobie trójwymiarową Ciebie. Julie Seagle Mam nadzieję, że brzmi to gorzej, niż jest w rzeczywistości. Finn? Finn Jest Bogiem Taaak? Julie Seagle Pamiętasz, jak utknęłam w windzie? Przerwano nam. Finn Jest Bogiem Zgadza się. Julie Seagle Chcę wiedzieć, jak się skończył cały ten skok. Co do mnie mówisz i jak lądujemy. Finn Jest Bogiem Okej. Miałem nadzieję, że o to zapytasz. Już mówię. Finn Jest Bogiem Kiedy po raz ostatni widzieliśmy naszych bohaterów, właśnie otworzyli spadochron i dryfowali w powietrzu. Co się stanie dalej, ciekawy widzu? Czy spadochron naszej odważnej pary rozszarpie dzika mewa-wampirzyca? Czy wciągnie ich tornado? Nie przełączajcie odbiorników… Julie Seagle Finn!

Finn Jest Bogiem Ahaaa. Chcesz usłyszeć tę dobrą wersję. Julie Seagle Tak. Finn Jest Bogiem Powolną wersję. Julie Seagle Tak. Finn Jest Bogiem Namiętną wersję. Julie Seagle Tak. Finn Jest Bogiem Już rozumiem. Ja też ją wolę. Gotowa? No to zaczynamy… Otworzyliśmy spadochron i dryfujemy, przemierzamy niebo. Tylko Ty i ja. Teraz, kiedy tak opadamy, słyszysz mój głos, pamiętasz? Mówię Ci, że chcę, by to trwało już zawsze. Nie chcę lądować i wracać do prawdziwego świata, bo ten nasz świat bardziej mi się podoba. Finn Jest Bogiem Mówię Ci, że lubię być blisko Ciebie i czuć Twoje ciało przy moim. Ale teraz nawet ja się waham. Boję się, że kiedy wylądujemy na ziemi, wszystko się skończy. Wylądujemy i to uczucie między nami pryśnie, nie będziesz go już dłużej czuć. Nie mogę znieść tej myśli.

Julie czuła, jak trzęsą jej się dłonie przy pisaniu. Julie Seagle Nadal to czuję. Finn Jest Bogiem Tak myślisz? Julie Seagle Ja to wiem. Finn Jest Bogiem W końcu lądujemy. Czekam, aż będziemy w odpowiedniej odległości od ziemi. Zbliżamy się z dużą prędkością, więc mówię Ci, żebyś zaczęła ruszać nogami, jakbyś biegła. Czujesz, jak Twoje nogi uderzają o ziemię, i biegniemy razem kilka metrów, zanim siła lądowania popycha mnie do przodu. Wpadam na Ciebie i powalam na ziemię. Boję się, że Cię zgniotę, ale podpieram się rękami, podtrzymując swój ciężar. Oboje ciężko oddychamy, emocje skoku wciąż w nas krążą.

Cóż, teraz mu się udało: była podniecona. Atmosfera robiła się gorąca i Julie nie miała zamiaru udawać, że to, co pisze Finn, na nią nie działa. Finn Jest Bogiem Lądowanie jest inne, niż się spodziewałaś. Wyobrażałaś sobie, co się stanie i jak możesz zareagować. Ale bez względu na to, ile o tym myślałaś, jest zupełnie inaczej. Wszystkie znaki mówiły Ci, jak będzie, ale nie tak to sobie wyobrażałaś. Jest równie dobrze – może nawet lepiej – tylko to nie to, czego się spodziewałaś. Możesz teraz spojrzeć wstecz i pomyśleć, że powinnaś się była domyślić, ale skupiałaś się na faktach zamiast uczuć. Finn Jest Bogiem Rozpinam uprząż, która trzymała nas razem. Wtedy naprawdę zaczynam panikować. Lot samolotem mnie nie wystraszył. Ani wysokość, ani skok, ani hałas. Żadna z tych rzeczy nie wzbudziła we mnie lęku. Teraz boję się tylko jednego. Julie Seagle Mów. Finn Jest Bogiem

Boję się, że kiedy rozepnę uprząż i Cię puszczę, wstaniesz i sobie pójdziesz. Nie ma dla mnie nic bardziej bolesnego. Julie Seagle Mówiłam Ci, że bym tego nie zrobiła. Nie odejdę. Finn Jest Bogiem Mimo to się martwię. Jeśli przewrócę Cię na plecy, twarzą do mnie, to mnie nie powstrzymasz? Julie Seagle Zdecydowanie nie. Finn Jest Bogiem Więc to właśnie robię. Każę Ci zamknąć oczy. Słuchasz mnie, a ja mówię Ci wtedy, co do Ciebie czuję. Że cały czas o Tobie myślę i nie mogę wybić sobie Ciebie z głowy. Proszę Cię, żebyś zignorowała wszystko, co myślisz i wiesz, i słuchała tylko serca, w nic nie wątpiąc. Możesz to zrobić? Julie Seagle Oczywiście, że tak. Finn Jest Bogiem Wtedy Cię całuję i sprawiam, że czujesz wszystko to, co ja.

Jasna cholera… Julie była prawie pewna, że na chwilę przestała oddychać. Czego by nie zrobiła, żeby mieć go teraz przy sobie, żeby mówił jej te rzeczy i ją całował… Julie Seagle Musisz przyjechać do domu. Finn Jest Bogiem Wiem. Daj mi się chwilę zastanowić.

Zdawało się jej, że czeka w nieskończoność. W końcu napisał. Finn Jest Bogiem Latem. Wcześniej nie dam rady. Julie Seagle Jakoś wytrzymam. Finn Jest Bogiem Ale nie mów nikomu. Tak na wszelki wypadek. Czułbym się strasznie, gdybym Cię zawiódł, a jeszcze gorzej, gdybym zawiódł Celeste. Julie Seagle Rozumiem. Ale się postarasz? To znaczy, tym razem naprawdę? Nie jak w Boże Narodzenie. Finn Jest Bogiem Tak. Dziś wieczór zrobiłbym dla Ciebie wszystko. Chyba że kazałabyś mi teraz wstać. Nie chciałbym wystraszyć goszczącej mnie rodziny.

Julie się zaśmiała i chwilę jej zajęło, zanim zaczęła pisać, trafiając w odpowiednie klawisze. Julie Seagle Okej, ekhm, no to się nie spiesz. Powinnam się trochę przespać. A przynajmniej spróbować. Tutaj jest już późno (nie pamiętam, gdzie teraz jesteś!). Finn Jest Bogiem Sam już straciłem orientację. Odpocznij sobie. Porozmawiamy niedługo.

Zanim Julie zamknęła komputer, skopiowała ich rozmowę i wkleiła ją do pliku tekstowego. Tak, było to żenujące i nieco naiwne, ale lubiła zachowywać wszystkie ich rozmowy, żeby móc je sobie później poczytać. Tę na pewno przeczyta ponownie. Wiele razy.

Rozdział 25 – Jest północ. Jak myślisz, co robią dziewczyny? – zapytała Matta Julie. – Założę się, że chichoczą i czeszą sobie nawzajem włosy. – Zakręciła się na jego obrotowym krześle. Matt leżał na swoim łóżku i dodawał muzykę do biblioteki iTunes. – Nooo! – powiedział Matt głupawym, wysokim głosem. – Albo rozmawiają o Robercie Pattinsonie! Albo Justinie Bieberze! Ojacie! – Matthew, nie wierzę! Zrobiłeś odniesienie do popkultury. – Julie przyłożyła dłonie do policzków, udając całkowity zachwyt. – A właściwie dwa odniesienia. Szok i duma. – Mam bardzo rozległą wiedzę. I jest prawie pierwsza, nie północ. – Naprawdę? – Julie nie mogła uwierzyć, że jest już tak późno. Od wielu godzin siedziała u Matta w pokoju i razem słuchali muzyki. Co zaskakujące, okazało się, że ich muzyczne gusta nawet się pokrywają. – Poważnie, wydaje mi się, że wszystko poszło dobrze. Nie zaprzeczysz, że twoja siostra nie mogła się opanować z podekscytowania całą imprezą. Wyglądała bosko i kupiła Rachel świetny prezent. A na dodatek Płaski Finn jest doskonale ukryty w torbie. Nikt go nie zauważy. – Rzeczywiście, bardzo się cieszyła – przyznał Matt. – Może miałaś rację. Przelotnie poznałem tę Rachel, kiedy odwoziłem Celeste. Sprawia wrażenie naprawdę miłej dziewczyny. – Kolejny cud! Byłam niemal pewna, że ta Rachel to diabeł wcielony – Julie uśmiechnęła się pod nosem. – Czemu nie wyszedłeś dziś z domu? Po raz pierwszy nie ma Celeste, więc powinieneś był wykorzystać okazję, nie sądzisz? – Nie, skoro rodzice wyjechali na weekend. Nie czułbym się z tym dobrze. – Przecież ja bym tu była! Przypomnij mi, gdzie oni pojechali. – Nie pamiętam. Do jakiegoś harvardzkiego domu wypoczynkowego w Maine. – Aha. – Julie przestała obracać się na krześle. – Przykro mi. Pewnie masz po dziurki w nosie, że zostawiają cię ze wszystkim na głowie. – Cóż, raz na jakiś czas zaczynają odczuwać znużenie jedzeniem na wynos z lokalnych restauracji i muszą zbadać sytuację kulinarną w innych miastach. Rozumiem to. – Przyjmuję twój unik i podbijam kolejnym pytaniem. Jak się udała wczorajsza randka z Daną? Cały dzień się nie odzywała. Gdzie ją zabrałeś? Powinieneś był się z nią umówić i dzisiaj. Matt włączył kolejną piosenkę. – Zjedliśmy razem kolację. – I?

– I co? – Szczegóły! – Poszliśmy do restauracji portugalskiej przy Central Square. Ja jadłem pulpety z dorsza na przystawkę, a potem duszoną ośmiornicę w potrawce z ziemniakami i sosem z czerwonego wina. Julie czekała cierpliwie, aż powie coś jeszcze. – To wszystko? – Nie sądzę, żebym jeszcze kiedyś zamówił ośmiornicę. Nadal czuję smak macek. – Oj, Matt. Spodobała ci się? W co się ubrałeś? Umówicie się jeszcze? – Nie jestem pewien. – Widzę, że szybko ugrzęźliśmy w martwym punkcie. W twoim wypadku jak z większością tematów. Boże broń, żebyś sam spontanicznie zdobył się na pełen informacji monolog. – Przeszywała go wzrokiem. – Przepraszam, muszę zatelefonować w sprawie grupy naukowej. – O tej porze? – Studenci nie kładą się do łóżek przed trzecią. Wymogi uczelniane. Kiedy się dostaniesz, podpisujesz umowę. Wyciągnęła telefon z kieszeni i wybrała numer. Dana odebrała od razu. – Hej. Dzwonisz, żeby się dowiedzieć, jak było wczoraj? – No jasne. – Było ciekawie. – Rozwiń myśl. – A co on powiedział? – Przepraszam, nie mam przed sobą notatek. – Matt jest teraz z tobą, prawda? – Oczywiście. – Zjedliśmy kolację. Stawiał, co było miłe. To prawda, że z wyglądu nie jest w moim typie, ale mało mnie to obchodzi. Wiesz, ma w sobie coś seksownego i tajemniczego. Ma doskonałe maniery, był bardzo miły i grzeczny. I miałaś rację. Jest mądry jak diabli. Nie wiem, dlaczego nigdy nie dałaś mi się odwiedzić, bo wcale nie jest takim dziwadłem. Zgoda, jest trochę dziwny, ale polubiłam go. – Więc ten artykuł, który ci podsunęłam, okazał się pomocny. A jak się zakończyło spotkanie grupy? – Chcesz wiedzieć, czy się całowaliśmy? – Tak. – Całuje jak marzenie.

Julie niemal upuściła telefon. – Przepraszam. Nie zrozumiałam twojej interpretacji. Nigdy wcześniej nie słyszałam o takim fakcie. – Poważnie. Jest rewelacyjny. Całowaliśmy się w samochodzie przed moim budynkiem. Ma też fantastyczne dłonie. Zrobił coś bardzo fajnego i wsunął mi palce pod… – Okej, okej. Mniej więcej rozumiem. Yyy… dobrze wiedzieć. Kiedy jest kolejne zebranie grupy? – O Boże, więcej się z nim nie umówię. – Grupa traci członków? – Zdecydowanie. – Mimo dobrych ocen? – Po pierwsze, on mówił przez cały czas. Cały czas. – Naprawdę? O czym? – To kolejna kwestia. – Czyli? – Zanim cokolwiek powiesz, nie ma to związku z koszulką „Chodzi za mną ewolucja” – zaśmiała się Dana. – Jules, masz poważny problem. – Nie rozumiem. – W końcu się domyślisz. Więcej nie powiem. Posłuchaj, to świetny gość, tylko nie dla mnie. Zresztą muszę lecieć. Stoję przed akademikiem Jamiego. – Żartujesz sobie? To bardzo głupi pomysł. – Hej, jestem słaba. Pozwij mnie do sądu. Zadzwonię jutro. Julie się rozłączyła. Matt załadował nową playlistę i potupywał nogą. Czy Dana musiała mówić o jego rękach i o całowaniu? Uch. Jak miała teraz na niego spojrzeć? Nie powinna wiedzieć o Matcie takich rzeczy. – Przepraszam – powiedziała. – Ważne rzeczy na temat mojej grupy. – Na to wyglądało. Idę po coś do picia. – Matt wstał. – I jak się miewa Dana? – Dana? – Julie odwróciła wzrok. Jego głupie dłonie naraz wydały się bardzo widoczne. – Ekhm. Wszystko u niej w porządku. Julie jęknęła pod nosem, kiedy Matt wyszedł z pokoju. Co za wstyd. Teraz musiała usunąć z głowy wszelkie jego obrazy poza stukaniem w klawiaturę, robieniem kanapek dla Celeste i składaniem geekowatych koszulek. Julie usłyszała, jak dzwoni stacjonarny telefon, i szybko usiadła prosto. Kilka minut później usłyszała, jak Matt szybko zbiega po schodach. Co on robił? Julie pobiegła na dół. – Matt?

Zastała go w kuchni, jak z wściekłością przeczesuje pojemniki na tablicy. – Gdzie są, do cholery, moje kluczyki? – Sprawdził dżinsy i rozejrzał się po kuchennych blatach. – Chyba wiszą przy drzwiach. Gdzie się wybierasz? Matt przebiegł koło niej, a Julie poszła za nim do drzwi. Zatrzymał się, chwyciwszy za klamkę, i odwrócił się do niej, kipiąc wściekłością. – Mówiłem ci. Do cholery, mówiłem ci, Julie! – Teraz na nią krzyczał. Zrobiła krok w tył. Nigdy nie widziała go w takim stanie. – O czym ty mówisz? – Właśnie zadzwoniła matka Rachel. Celeste ma jakiś napad histerii. – Co się stało? – Julie zdjęła bluzę z wieszaka i zaczęła wychodzić za Mattem. – Wydawała się taka pewna siebie. – Nie! – powiedział, pokazując na nią palcem. – Nie jedziesz ze mną. – Matt? Proszę. Potrafię pomóc. Mogę porozmawiać… – Nie! To twoja wina, ale ja to naprawię. Matt zatrzasnął za sobą drzwi. Julie chodziła w panice tam i z powrotem, z jednego pomieszczenia do drugiego. Finn. Finn będzie wiedział. Co zrobić. Wysłała mu wiadomość, modląc się, by był przy komputerze. Finn, jesteś? Nawaliłam. I to porządnie. Piżama party, o którym Ci mówiłam, okazało się katastrofą. Matt pojechał po Celeste i nie wiem, co robić. Nigdy mi tego nie wybaczą. Może ty też nie.

Finn był nieosiągalny online. Julie nie mogła sobie nawet przypomnieć, gdzie teraz przebywa. Z powrotem w Afryce? Na Bałkanach? Turcji? Libii? Och, na litość boską, na pewno nie tam. Nikt nie jeździ do Libii. Odczekała kilka minut i wysłała kolejną wiadomość, czując, jak trzęsą jej się dłonie, gdy pisała: Proszę, Finn. Potrzebuję Cię. Nie wiem, co zrobić. Może też jesteś teraz na mnie zły, ale powiedz mi, jak to naprawić. A przynajmniej zrobić coś, żeby sytuacja nie była taka straszna.

Wyglądanie przez okno co kilka minut nie przyczyniało się do szybszego sprowadzenia Celeste do domu, więc Julie usiadła na kanapie w salonie. Może nie było aż tak źle. Matt miał skłonność do przesadzania, kiedy chodziło o jego siostrę. Nie wierzył w nią wystarczająco. Mimo to Julie czuła, jak przerażenie ściska jej żołądek, bo choć bardzo chciała, by oboje wrócili już do domu, nie chciała stanąć z nimi twarzą w twarz. W końcu volvo wjechało na podjazd. Julie zamaszystym ruchem otworzyła drzwi i patrzyła, jak Matt obchodzi przód auta i otwiera drzwi od strony pasażera. Nie mogła tego znieść i na chwilę odwróciła wzrok, próbując wziąć się w garść. Po chwili Matt szedł już w jej stronę z Celeste na rękach, mając w oczach okropną mieszankę wściekłości i strachu. Jego siostra – jej przyjaciółka – wyglądała jak małe dziecko, jej dłonie wokół jego szyi, jej głowa

wtulona w jego koszulkę. Trzęsła się w niekontrolowany sposób. W jej płaczu była druzgocąca udręka. Julie pękało serce. Celeste była w zupełnej rozsypce.

Rozdział 26 Matt przecisnął się obok Julie i zaniósł Celeste do jej pokoju. Julie poszła za nim, ale usłyszała dźwięk zamykanych drzwi, zanim dotarła na piętro. Płaski Finn. Nadal był w samochodzie. Pędem pobiegła na podjazd i wróciła z torbą Celeste. Przed drzwiami dziewczynki Julie niezdarnie rozsunęła zamek w nadziei, że to choć trochę pomoże. Położyła Płaskiego Finna na dywanie i zaczęła powoli go rozkładać, ostrożnie zabezpieczając każdy zawias w otwartej pozycji. Wytarła oczy ręką i postawiła Płaskiego Finna prosto. Płacze dobiegające zza drzwi stawały się głośniejsze i bardziej rozpaczliwe, a Julie, przygryzając wargę, spojrzała na Płaskiego Finna i wyobrażała sobie, że jest tu prawdziwy Finn, który za chwilę pocieszy swoją siostrę i sprawi, że całe to piekło się skończy. Musisz wrócić do domu. Musisz wrócić do domu, Julie mówiła do niego. Dobrze wiem, że chodzi o coś więcej niż tylko tęsknotę za tobą, ale musisz wrócić dla niej do domu. Julie osunęła się na podłogę i podciągnęła do siebie nogi, opuszczając głowę i rytmicznie się kołysząc. Wydawało się jej, że minęła cała wieczność, zanim pojękiwania Celeste umilkły i mogła dosłyszeć, jak Matt ją pociesza. Drzwi się otworzyły i Julie gwałtownie uniosła głowę. – Matt? O Boże. Nie wiem, co… Matt uniósł dłoń. – Nie odzywaj się do mnie. Ona chce z tobą porozmawiać. Julie wstała i delikatnie podniosła Płaskiego Finna. Z wszystkimi zawiasami sprawiał wrażenie takiego kruchego. Jak puzzle sklejone taśmą klejącą. Tak jak Celeste. Julie minęła Matta i weszła do pokoju, stawiając Płaskiego Finna przy łóżku. Głowa pełna blond loków przekręciła się w jej stronę i Celeste wyciągnęła rękę. Julie ujęła ją w swoje dłonie i uklęknęła. – Przepraszam. To wszystko moja wina. – Starała się powstrzymać łzy, kiedy odgarniała włosy z twarzy Celeste. – Czuję się dużo, dużo lepiej. – Jej głos był zaskakująco spokojny. – Julie, nie masz za co przepraszać. Za to ja tak. Należą ci się moje przeprosiny. – Co? Za co masz mnie niby przepraszać? – Zawiodłam cię. Musisz być mną bardzo rozczarowana. – Nigdy. Nigdy nie mogłabyś mnie rozczarować. Byłaś taka odważna. Odważniejsza niż ja. Za mocno cię naciskałam. – Nie, nie naciskałaś. – Celeste podciągnęła koc. – Wcale nie. Chciałam tam pójść. – Wiem, że chciałaś. Ale popełniłam błąd. To nie był odpowiedni moment. Za wiele zawiasów zbyt wcześnie.

Celeste ziewnęła i spojrzała na Płaskiego Finna. – Nie. Zawiasy są bardzo wytworne, ale złożony i schowany Finn to nie zawsze to samo. Zwłaszcza nocą. Noce bez niego okazują się dla mnie najtrudniejsze. Jak na razie. On mi poprawia samopoczucie, Julie. Rozumiem, że ludzie jego pokroju nie wszystkim przypadają do gustu, ale Płaski Finn podnosi mnie na duchu. Julie pokiwała głową. – Wiem. Możesz mi wierzyć lub nie, ale ludzie jego pokroju mnie też podnoszą na duchu. – Wierzę. A teraz muszę się przespać. Proszę, powiedz Mattowi, że nie jestem już taka skołowana. Mój stan jest znacznie stabilniejszy. – Powiem. – Julie nachyliła się, żeby ją przytulić. – Zobaczymy się rano. – Wyszła z pokoju, posyłając Celeste buziaki od drzwi, jak gdyby kładła do snu małe dziecko. Matt stał w korytarzu oparty o ścianę z chłodną, nieprzejednaną miną. – Trzymaj się ode mnie z daleka. Nie chcę mieć teraz z tobą do czynienia. – Matt – powiedziała Julie błagalnym tonem. – Mówię serio, nie odzywaj się do mnie. Ani słowa. – Tak mi przykro. Nie masz nawet pojęcia. – Nie chcę tego słuchać. Nie chcę słyszeć ani jednego twojego słowa. – Matt, wiesz, że kocham Celeste i nigdy nie zrobiłabym niczego, co mogłoby ją zranić. – Ale zrobiłaś. – Gdybyś tylko dał mi wytłumaczyć, dlaczego… – Nigdy nie przestajesz, co? Chcesz się w to zagłębiać? Niech ci będzie. Wejdźmy w ten temat. Myślisz, że możesz tak po prostu się tu zjawić i wtargnąć w nasze życie? Nie możesz. I nie możesz się też zachowywać, jakbym to ja był tutaj czarnym charakterem. Jakby wszystko, co dla niej robię, było zupełnie bezmyślne. – Stanął z nią teraz twarzą w twarz, jedynie kilka centymetrów od niej. – Robiłem, co mogłem, żeby utrzymać Celeste w stabilnym stanie, a ty to zwyczajnie zepsułaś. Zepsułaś ją. Boże, Julie, jesteś tu od kilku miesięcy i wydaje ci się, że wiesz, co jest dla niej dobre? Nikt cię nie prosił, żebyś cokolwiek naprawiała. Nie jesteś w stanie tego zrobić. – Przeczesał dłonią włosy, nie przestając na nią krzyczeć. – Nie możesz tego zmienić. A twoje ciągłe przypominania, że uważasz, że jesteśmy wszyscy kompletnie stuknięci, nie pomagają. Rozumiesz? Co jest z tobą nie tak? Nie masz własnego życia, którym mogłabyś się zająć? Czy może w ten sposób poprawiasz sobie samopoczucie co do swojego beznadziejnego ojca, co? Usprawiedliwiasz to, jak cię traktuje, i kochasz na podstawie kilku godnych pożałowania maili rocznie. Jego słowa głęboko ją zraniły. – To nie fair. – Julie czuła, jak ciężko oddycha, próbując jednocześnie uporać się z jego złością. Jego obrzydzeniem.

– Właśnie że fair. A Celeste nie jest twoją odpowiedzialnością. Cała nasza rodzina nie jest twoją odpowiedzialnością. Nie jesteśmy twoją rodziną. – Wiem o tym. Nigdy… nigdy nie mówiłam, że tak jest. – Julie czuła, że trzęsie się jej warga, ale nie miała zamiaru po raz kolejny rozpłakać się przed Mattem. – A wiesz, co jest najbardziej niewiarygodne? Posłuchałem cię! Wiedziałem lepiej, a mimo to i tak pozwoliłem ci brnąć do przodu i robić, co chcesz. To ja jestem winny temu, co się dziś wydarzyło. Julie pokręciła głową. – Nie, Matt. Wiem, że to moja wina. Przepraszam. Proszę, musisz to wiedzieć. Nigdy nie czułam się tak źle. Nie widzisz jednak, że Celeste nie może spędzić reszty swojego życia, unikając prawdziwego świata? Ty też nie możesz. – A niby czemu nie? – Nadal krzyczał, a Julie krzywiła się na każde słowo. – Prawdziwy świat jest dla niej do dupy. – A dla ciebie? – Dla mnie czasem też. – Kiedy więc masz zamiar zacząć żyć, Matt? – Teraz to ona krzyczała. – Wybierasz prostą drogę. Wykorzystujesz Celeste jako wymówkę, żeby nie robić nic innego, tylko pogrążać się w twierdzeniach i obliczeniach. Przepadasz w internecie i… – I kto to mówi. – Jego śmiech podszyty był złośliwością. – Ja niby idę na łatwiznę? Nie podrywam kogoś, kogo nigdy nie poznałem i kogo nawet tutaj nie ma. To ty nie podejmujesz ryzyka, bo za bardzo się boisz czegoś prawdziwego. – Zejdź z tego tematu – ostro powiedziała Julie. – No i kto ma teraz swoje ograniczenia, co? – Zaczął chodzić tam i z powrotem. – Jeśli chodzi o Celeste, nie wiesz nawet, z czym masz do czynienia, więc się nie mieszaj. – Nie, nie wiem, z czym mam do czynienia. Niczego nie rozumiem, bo żadne z was nie chce mi powiedzieć! Dlaczego twoich rodziców nigdy nie ma w domu? – Nie wytrzymała. – Dlaczego ona ma Płaskiego Finna? Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? – Nie mogę, Julie! Po prostu nie mogę! To nie twoja sprawa. Ile razy mam ci to powtarzać? Bezradnie patrzyła na Matta. Nigdy nie widziała go w takim stanie. – Okej, okej. Mam dość. – Podniosła ręce. – Nie będę się mieszać. Chciałam tylko… chciałam tylko pomóc. Nie powinnam była. – Mówiła ciszej, poddawała się. – Masz rację. Radź sobie z tym, jak tylko chcesz. – Najwyraźniej nie odpowiada ci moje podejście, nie lubisz mnie ani tego, jaki jestem. W porządku. Jakoś to przeżyję. Ale przestań próbować mnie zmienić. Nie masz prawa decydować, które części mnie uznajesz za dopuszczalne według swoich standardów,

i wyrzucać tego, co ci się nie podoba. Nigdy nie będę taki, jak chcesz. Nie lubisz mnie? To trzymaj się ode mnie z daleka. Była zupełnie skołowana. Ta rozmowa robiła się bardzo chaotyczna i Julie nie wiedziała nawet, co się dzieje. – Jak możesz tak mówić? Przecież cię lubię, Matt. Odwrócił się i poszedł do swojego pokoju. – Jestem wyczerpany. Męczysz mnie. – Matt, proszę… – Idź do diabła, Julie. Julie była jak sparaliżowana; nie mogła ruszyć się z miejsca. Ledwie była w stanie oddychać. Co się stało? Jak Matt mógł to wszystko powiedzieć? Może rzeczywiście była natrętna, zbyt śmiała i nie powinna się wtrącać. To, że zamieszkała w ich domu, nie oznaczało, że miała prawo mieszać się w ich sprawy. Naprawdę, nigdy nie miała zamiaru się wtrącać ani nikogo lekceważyć. Ale na to wyszło. Jej wykładowca też zwrócił na to uwagę. „Dlaczego to twoim zadaniem jest jej pomóc?” To nie było jej zadanie. Była tu tylko gościem. Lokatorem, opiekunką, kierowcą. W końcu zorientowała się, że jest w swoim pokoju i leży na pościeli, nie mogąc spać. Pokój Finna wydawał się teraz inny, pusty i osamotniający. Czuła emocjonalne przeciążenie, a odgłosy płaczu Celeste i okropne krzyki Matta rozlegały się echem w jej głowie. Może miał rację co do jej ojca. Rzeczywiście, dała mu zdecydowanie zbyt wiele szans, a on tylko raz za razem udowadniał, że jest koszmarnym rodzicem. Nie miała za co go kochać. A mimo to go kochała. Z Finnem było jednak inaczej. Matt mylił się co do niego. Jemu naprawdę na niej zależało. Sprawdziła godzinę. Dochodziła czwarta nad ranem. Aż do tego telefonu noc upływała im tak spokojnie. Teraz wszystko się rozsypało. Po kolejnych czterdziestu pięciu minutach niespokojnego wiercenia się w łóżku poddała się. Sprawdziła komputer, ale nie miała wiadomości od Finna. Że też musiał zniknąć właśnie teraz. Czuła ból w sercu. Tęskniła za nim i potrzebowała go. Tak bardzo czekała na lato. Finn na pewno przyjedzie i zostanie. A Celeste się poprawi. Może nie zupełnie wydobrzeje, ale poprawi się jej. Snucie się po pokoju i wyglądanie przez okno na nocne niebo w niczym nie pomogło. Nie mogła tego znieść. Nie znosiła się kłócić. Nie była przez to w stanie jasno myśleć. Wszystkim zawładnął chaos. Julie wyszła ze swojego pokoju na ciemny korytarz. Przez chwilę się wahała, ale postanowiła zapukać. Nie usłyszała odpowiedzi. Nie mogła się powstrzymać i otworzyła drzwi. – Matty?

Julie podeszła na palcach do łóżka Matta i usiadła na brzegu. – Matty – powiedziała. Światło księżyca wystarczyło, by zauważyła, że nie śpi, mimo że jej nie odpowiedział. Leżał na plecach z jedną ręką pod głową, a drugą na torsie. Spojrzał na nią. Przynajmniej wyglądał tak nędznie, jak ona się czuła. – Przepraszam. Proszę, musisz mi wybaczyć. – Głos się jej łamał. Wiedziała, że jest o krok od tego, by zupełnie się załamać, ale nic nie mogła na to poradzić. – Tak bardzo cię przepraszam. Tak bardzo cię przepraszam – powtarzała. – Matty, proszę. Nie możesz być na mnie taki zły. Nie zniosę tego. – Julie nachyliła się, oparła głowę na jego piersi i wcisnęła mu ręce pod ramiona, próbując go skłonić, by ją objął. Matt, którego widziała wcześniej tego wieczoru, był jej obcy. Przytuliła go mocno, pragnąc tylko, by do niej wrócił, żeby znów był sobą. Minęło kilka minut, aż w końcu poczuła na głowie jego dłoń, którą delikatnie gładził jej włosy. Zamknęła oczy. – Ciii… – powiedział. – To ja przepraszam. Tak naprawdę nie myślę tego, co ci powiedziałem. Nie zasłużyłaś na to. Julie odwróciła głowę, opierając policzek o jego pierś i słuchając jego oddechu. Jego głos był kojący, dotyk odprężający i ból Julie nieco zelżał. Nie wiedziała, co powiedzieć, więc nic nie mówiła, pozostając w tym samym miejscu, podczas gdy jego dłoń nadal przesuwała się przez jej włosy i dalej na plecy. Dzięki czemu znalazła się tam, gdzie nic już nie bolało, a cały ten okropny wieczór wydawał się koszmarem, z którego zdołała się wybudzić. Jego dłonie powędrowały na ramiączka jej bluzki i dotknęły jej skóry, sprawiając, że przeszył ją dreszcz i zaczęła mocniej się w niego wtulać. – Zachowałem się okropnie – mówił dalej. Twój związek z ojcem to nie moja sprawa. Oczywiście, że go kochasz i masz do tego pełne prawo. To, co powiedziałem, jest nie do wybaczenia. – Matt był szczerze zmartwiony. Słyszała to w jego głosie. – Jesteś najlepszą rzeczą, jaka przydarzyła się Celeste. Zanim się tu pojawiłaś, była taka zagubiona. Jakby nigdzie nie przynależała. Jesteś dla niej ratunkiem. Nigdy nie powinienem był mówić tego, co powiedziałem. – Nie, za bardzo na nią naciskałam – cicho powiedziała Julie. – I na ciebie. To już się nie powtórzy. – Zachowywałaś się idealnie. Chciałbym wszystko ci powiedzieć, ale nie mogę. Jeszcze nie teraz. – Wiem. W porządku. – Mocno go do siebie przytulała, jakby puszczenie go mogło przerwać to wzajemne odpuszczanie win i sprawić, że znów zaatakuje ją okrutnymi wyrzutami. Wcześniejsze emocje i napięcie zaczęły opadać. Julie ogarnęła senność, mglistość myśli.

Jakby ulga oszołomiła ją niczym narkotyk. Powietrze wydawało się chłodne, a jego dotyk wywoływał u niej gęsią skórkę. Julie znów zadrżała. – Zimno ci? – zapytał. – Tak. Odrobinę. Matt przesunął nogi, na co Julie wślizgnęła się pod koc i położyła przy nim, układając pod jego ramieniem. Jego dłoń nadal spoczywała na jej plecach. Matt opuszkami palców śledził łuk jej łopatki, przesuwając się, by musnąć jej kark, a potem powędrował dłonią w dół jej ramienia. Julie wzięła jego wolną dłoń w swoją, splotła ich palce i uścisnęła ją. Odwzajemnił uścisk. – Czyli nadal jesteśmy przyjaciółmi? – zapytała. – Tak – powiedział po chwili. – Nadal jesteśmy przyjaciółmi. Nie nienawidził jej. Między nimi wszystko było dobrze. Celeste też wydobrzeje. Wszystko się jakoś ułoży, nie powstały szkody, których nie dało się odwrócić. Nic innego się nie liczyło. Teraz zdominowało ją zmęczenie i Julie ziewnęła. Była emocjonalnie wyczerpana. Ta noc wyssała z niej wszelką zdolność logicznego myślenia, ale w tej chwili czuła spokój, grunt pod nogami. Po pewnym czasie gładząca ją dłoń Matta stała się wolniejsza, a jego oddech się zmienił i Julie wiedziała, że zasnął. Walczenie ze zmęczeniem, jakie teraz odczuwała, było niemożliwe, pozwoliła więc jego miarowemu oddechowi ukołysać się do snu. Później – nadal w jego ramionach, jej dłoń w jego dłoni – coś ją zbudziło. Poczuła, jak Matt delikatnie całuje ją w czoło i coś mówi. Ledwie go słyszała. Julie w półśnie uniosła ku niemu głowę. – Przepraszam cię, Julie. – Ja ciebie też. I wtedy, bez zastanowienia, dosunęła się odrobinę, aż jej usta były blisko jego ust. Nie miała pojęcia, co robi, jak gdyby odezwał się w niej jakiś instynkt, którego nie potrafiła kontrolować. Może nadal spała. Może to się wcale nie działo. Przysunęła się nieco bliżej niego, ledwie dotykając jego warg. Jego usta były ciepłe i kuszące, wabiły ją. Żadne z nich się nie poruszyło. Nagle jego dłoń znalazła się na jej boku, kierując jej ciało wyżej i zbliżając jej usta do jego ust. Matt docisnął swoje wargi i ją pocałował. Jego usta były delikatne i niespieszne. Niemal się z nią droczyły. Ich języki delikatnie się zetknęły, co przyprawiło ją o dreszcz. Odwzajemniła pocałunek, smakując go, wdychając jego zapach. Julie kręciło się w głowie, trzęsła się i czuła się otoczona jego ciepłem. Matt sprawił, że na chwilę się zagubiła i nie była w stanie dostrzec niczego poza tym pocałunkiem. Gładkim, łatwym, instynktownym. Założyła nogę na Matta, zbliżając ich do siebie.

To musiał być sen. Jej pierś była przyciśnięta do jego torsu, jego dłoń znajdowała się u nasady jej pleców, jego palce zagłębiały się w jej skórze. Nie chciała, żeby to się skończyło. Przesunęła jedną dłoń na jego kark, całując go mocniej. Ale wtedy Matt mocno ścisnął jej dłoń, po czym delikatnie położył głowę na poduszce. Odgarnął włosy z jej twarzy i założył je Julie za ucho. Julie przez chwilę się nie ruszała. To było szaleństwo, pomyślała. Obniżyła się i wsparła głowę na jego torsie. Choć była zamroczona, oniemiała i nie myślała jasno, jakaś część niej wiedziała, że powinna wstać i wrócić do swojego pokoju. Mimo że była to ostatnia rzecz, jakiej pragnęła. I część niej wiedziała, że tego, co się stało, nie dało się wytłumaczyć. To musiał być sen. Musiał. Nie przejmowała się tym zbytnio, a przynajmniej nie teraz, bo ogromna wyrwa, która ich rozdzieliła, została zasypana. To było najważniejsze. Muszę iść, powiedziała do siebie. Powinnam pójść. Julie zamknęła oczy. Dlaczego nie chcę stąd iść? Dlaczego nie chcę stąd iść? Nie potrafiła jednak pozostać na tyle przytomna, by przekonać samą siebie do wstania z łóżka. Julie poddała się snowi, pozwalając swojemu ciału dopasować się do ciała Matta, który mocno ją do siebie tulił.

Rozdział 27 Matt Watkins Zrobiłem sobie quiz pod tytułem „Jaką losową liczbą jesteś?” i otrzymałem 3. Kiepsko, bo 3 to chyba najmniej losowa liczba na świecie. Finn Jest Bogiem No i po Dniu Ziemi. Wszystko mi się pomieszało i zacząłem świętować dobro innej planety. Teraz muszę pozbierać głupie figurki żółtych psów porozstawiane na trawniku. I tak jest lepiej, bo w zeszłym roku przez pomyłkę porozrzucałem wszędzie batoniki. Julie Seagle Lubię prawdziwy niepokój Szczęk 4. W sposobie narracji tkwi szczerość, która jest zwyczajnie zniewalająca. A poza tym rekin ryczy.

Julie przewróciła się na bok i otworzyła oczy, mrużąc je przed słońcem, które snopem padało jej na twarz. O jasna cholera… Leżała w łóżku Matta. Dzięki Bogu sama. Przynajmniej ominął ich tragiczny moment przebudzenia się w swoich objęciach. Schowała się pod prześcieradłem i odtworzyła w myślach to, co zdarzyło się poprzedniego wieczoru. To nie musiało być nic strasznego. Oboje byli wczoraj w emocjach, więc sprawy potoczyły się dość nieoczekiwanie. Nic wielkiego. Ludzie cały czas chodzą ze sobą do łóżka, a ona i Matt właściwie tego nie zrobili. To był tylko mały, przyjacielski pocałunek. Cholera. – Julie? Wyjrzała zza prześcieradła. Matt zerkał do swojego pokoju, wyraźnie nie chcąc nawiązać kontaktu wzrokowego. – Celeste szykuje śniadanie. – Odchrząknął. – Poszłaś pobiegać i właśnie wróciłaś. Dlatego nie było cię w pokoju, kiedy poszła cię obudzić. – A od kiedy ja biegam? Nigdy tego o sobie nie wiedziałam. – Następnym razem wymyślisz coś lepszego. – Zamilkł. – Nie, żeby miał być następny raz. Miałem tylko na myśli… Może powinnaś… no wiesz. – Jasne. Już wstaję. Nigdy mnie tu nie było. – Julie potarła twarz dłońmi. – Powiedz Celeste, że biorę prysznic i zaraz przyjdę. – Okej. – Czekaj, czekaj. – Julie usiadła prosto. – Celeste szykuje śniadanie? Dobrze się czuje? – Najwyraźniej. Matt zniknął, a Julie poczłapała do swojego pokoju. Zrobiła minę do swojego niesfornego odbicia w lustrze, złapała jakieś ubrania i pobiegła do łazienki. Liczyła na to, że Celeste zrobiła wielki dzbanek kawy, bo po czterech godzinach snu nie czuła się wyspana. Kiedy w końcu usiadła obok Płaskiego Finna i Matta przy kuchennym stole, zapach śniadania zdążył wypełnić cały dom. Zmierzyła podejrzliwym wzrokiem miseczkę

pokrojonych truskawek, tacę z jajecznicą, bekonem i kiełbasą oraz masło, syrop i karafkę z kawą. Na stole znajdowały się lepsza zastawa i materiałowe serwetki. Dlaczego Celeste była w takim świetnym nastroju? – Dzień dobry – zaszczebiotała, nakładając na patelnię ciasto naleśnikowe łyżką wazową. – Dzień dobry – odpowiedziała Julie z wahaniem. – Bardzo miło z twojej strony, że to wszystko przygotowałaś. – Chciałam. Dokończę smażenie naleśników i będziemy mogły porozmawiać. – Z chęcią – skłamała Julie. Spuściła głowę i udawała, że jest pochłonięta ogłoszeniami o wyprzedażach garażowych w gazecie. – Zacznijcie jeść. Naleśniki będą gotowe za chwilę. Julie i Matt jednocześnie sięgnęli po jajka, co wywołało nerwowe przeprosiny i grzeczności. No i proszę, pomyślała Julie. Oto dlaczego nie całuje się przyjaciół, z którymi się mieszka. Ani nie śpi w ich łóżkach. Ani nie pozwala się im gładzić ręką ramion, co dostarcza ci nieprzyzwoitego mrowienia… Julie zapchała usta jedzeniem, żeby nie musieć mówić, i wróciła do czytania gazety. Istniał sposób na to, by wyjaśnić, co stało się wczorajszej nocy: po długich miesiącach bycia podniecaną przez Finna przeniosła swoją stłumioną fizyczną frustrację na Matta. A Matt pewnie był w nastroju po randce z Daną poprzedniego wieczoru. Oczywiście w pewnym sensie było to ohydne i w kiepskim guście, że całowała się z tym samym chłopakiem, z którym poprzedniego wieczoru całowała się jej przyjaciółka. Co jej strzeliło do głowy? I co, do cholery, myślał sobie Matt? Może był psem na baby, który lata po Bostonie i całuje się z każdą napotkaną dziewczyną, i tylko czekał na odpowiedni moment, żeby dołączyć Julie do swojej listy. Przynajmniej w takim wypadku pocałunek byłby dla niego równie mało znaczący, co dla niej. Na chwilę podniosła wzrok i przyłapała go na tym, jak się na nią gapi. To zrozumiałe, tłumaczyła sobie. Czują się ze sobą dość swobodnie, nie było to więc aż tak dziwne, że po emocjonalnie wyczerpującym wieczorze na chwilę zatarli granice. A Julie popełniła pewnie typowy kobiecy błąd, czyli starała się naprawić sytuację, dając facetowi to, czego chce – fizyczny kontakt. Faceci rozumieją ten język, prawda? Nie żeby się rozebrali czy coś z tych rzeczy, ale pewnie była odpowiedzialna za ten pocałunek. Rozpaczliwie pragnęła, aby jej wybaczył, i w swoim słabym, wyczerpanym stanie próbowała wszystko naprawić fizycznością. No może nie do końca, bo ostatecznie nie uprawiali seksu. Nie byli nawet blisko. I nie żeby którekolwiek z nich o tym myślało. Niedorzeczne. Zdecydowanie nie pociągał jej w ten sposób, a Matta bardziej od niej podniecały pewnie megabajty, zapory

i torrenty. Choć to on podążał palcami po… Nieważne. Matt pewnie żałował tego tak samo jak ona. Poza tym powiedział, że wszystkie słowa, które jej wykrzyczał, były nieprawdziwe, co oznaczało, że tak naprawdę Julie jest jak rodzina. Czyniąc z niej jej brata, tak jak zawsze o nim myślała. Tylko że brata nie całuje się w usta. Zwłaszcza z języczkiem. Nie przyciskasz do niego swojego ciała, a atmosfera nie robi się gorąca. A przynajmniej nie powinno się tego robić. Po raz kolejny: o cholera! Ale z drugiej strony – on niczego nie próbował. Jego ręce nie powędrowały w żadne konkretne miejsce. No, może nie „konkretne”. Nie to miała na myśli. Niestosowne. Nieprzyzwoite. Sprośne. Wulgarne. Niegrzeczne. Jezu, to nie był dobry moment, żeby bawić się w słownik. Chodziło o to, że nie ocierał się o nią i nie szeptał jej do ucha sprośnych tekstów. Choć kiedy teraz o tym myślała, może powinna czuć się urażona. Nie żeby mu na to pozwoliła. Chwileczkę. To ona przesunęła na niego nogę i to on pierwszy przestał ją całować. Oj. Matt uznał, że fatalnie całuje. Świnia. Teraz zdecydowanie już na niego nie spojrzy. Julie wypiła łapczywie pół kubka kawy. Finn. To o niego tak naprawdę tu chodziło, była o tym przekonana. Finn i jego podniecające wiadomości utrzymywały ją w stanie nieustającego niespełnienia. A poza tym minęło trochę czasu, odkąd zerwała z Sethem, a była jedynie napaloną studentką, która wykorzystałaby byle jakiego chłopaka, któremu wślizgnie się do łóżka. Nie, to też nie była prawda. Julie nie należała do tego typu dziewczyn. Po prostu bredziła jak nakręcona. Celeste postawiła na stole talerz pełen naleśników i usiadła. – O rany. Jak widzę, oboje jesteście dziś bardzo głodni. Nie zostawiliście mi jajecznicy i został tylko jeden kawałek kiełbasy. Najwyraźniej przyjęta wspólnie metoda, by zapychać usta dla uniknięcia rozmowy, poszła trochę za daleko. – Przepraszam – powiedział Matt z pełnymi ustami. – Nie szkodzi. Zrobię więcej. Chciałam z wami obojgiem porozmawiać. – Jasne, dobry pomysł – powiedziała Julie. – Musimy omówić to, co wczoraj między wami zaszło. Matt zaczął krztusić się jedzeniem, a Julie wiedziała, że jej twarz zrobiła się biała jak kreda. Wyglądało na to, że Celeste nie kupiła głupiej bajeczki Matta o Julie i bieganiu. O rany. Julie nie chciała, żeby ktokolwiek się o tym dowiedział, a już zdecydowanie nie

Celeste. I oczywiście Finn. Matt nie powie Finnowi, prawda? A czy ona powinna mu powiedzieć? „Drogi Finnie, przez przypadek obśliniałam się z Twoim bratem. Wybacz! Jak tam wenezuelskie sieroty?” Dotknęła kamyka, który spoczywał na jej piersi. Naszyjnik zwykle niemal od razu jej o nim przypominał. Najwyraźniej wczoraj wieczorem nie podziałał. Płaski Finn zdawał się udzielać jej ostrej reprymendy ze swojego miejsca przy stole. Julie szturchała jajka widelcem i wlepiła wzrok w arogancką tekturową postać. Zamknij się, pomyślała. Celeste niedbale skropiła swój talerz syropem. – Oboje bardzo mnie zdenerwowaliście. – To naprawdę nic wielkiego – wymamrotał Matt. – Zupełnie nic – przytaknęła Julie i zajęła się wybieraniem truskawek z miseczki. – Wręcz przeciwnie, to coś bardzo ważnego. Między wami wszystko się zmieniło i ani trochę mi się to nie podoba. Wszystko słyszałam i jestem bardzo niepocieszona. Julie i Matt nie odezwali się słowem. Co tak naprawdę słyszała Celeste? Czy mlaskali podczas całowania? Niezamierzone jęki ekstazy? O Boże. Julie chyba nie do tego stopnia straciła nad sobą kontrolę? To był jeden głupi, nic nieznaczący pocałunek. Nie było żadnego pożądliwego dyszenia. Zdecydowanie nie. Matt potarł oczy. – Celeste, o czym ty mówisz? – A o czym ty mówisz? – Patrzyła na nich ciekawsko. A nawet z irytującą nadzieją. – Zdarzyło się coś jeszcze? – Nic. Yyy… nic – mruknęła Julie. – Mów dalej. – Słyszałam całą tę waszą okropną kłótnię. – Aaa, kłótnię – powiedział Matt. W świetle nocy spędzonej w łóżku Matta Julie prawie o niej zapomniała. – Jestem wściekła na was oboje. Ale przede wszystkim na ciebie, Matt. – Celeste pokazała na niego widelcem. – Nie spodziewałam się, że potrafisz być taki nikczemny. Julie jest aniołem, więc nie waż się więcej tak na nią krzyczeć. A szczerze mówiąc, Julie, ty też nie byłaś znowu taka miła. Matt stara się, jak może, a ja niczego mu nie ułatwiam. Kocham was oboje, ale nie życzę sobie kolejnych sprzeczek na temat mnie i Płaskiego Finna. Choć jestem dozgonnie wdzięczna za wszystko, co do tej pory dla mnie zrobiliście, przyjmę bardziej aktywną rolę w zajmowaniu się samą sobą. Nadeszła pora. Zrozumiano? Żadnych rozmów na mój temat za moimi plecami. Może i jestem w gimnazjum, ale wy nie. Nie zachowujcie się jak dzieci. – Celeste patrzyła to na jedno, to na drugie. – Nadal jesteście na siebie źli? Może dacie sobie buzi na zgodę? Julie gwałtownie pokręciła głową. – Nie. To nie będzie konieczne. Matt i ja mamy się dobrze. – Spojrzała na drugą stronę

stołu, w końcu spoglądając mu w oczy. – Prawda, Matt? – Tak. – Zabrzmiał wystarczająco wiarygodnie. – Macie się więcej tak nie kłócić – pouczyła ich Celeste. – Niespodziewana dobra wiadomość jest taka, że wczoraj u Rachel bawiłam się nadzwyczaj dobrze. A przynajmniej do pewnego momentu. – Naprawdę? – zapytał Matt z niedowierzaniem. – Tak, naprawdę. – Celeste dołożyła sobie naleśników. – Rachel jest bardzo miła. Ona i ja mamy ze sobą wiele wspólnego. Nie jest może najpopularniejszą dziewczyną w szkole, ale chyba to właśnie w niej lubię. Chodzimy razem na większość lekcji, a na ostatnim teście z historii dostała więcej punktów niż ja. Myślę, że dobrze się spisałam, wtapiając się wczoraj w towarzystwo. Zostałam nawet poproszona, żeby streścić jeden z pierwszych odcinków Słodkich kłamstewek, co – jak sądzę – zrobiłam perfekcyjnie. Tak czy inaczej, było całkiem miło do czasu, aż trzeba było iść spać. Ciemność dziwnie na mnie działa i moją głowę napadają niepokojące myśli. Mama Rachel znalazła mnie zapłakaną w łazience i była na tyle miła, by zaproponować, że powie innym dziewczynkom, że złapałam jakiegoś wirusa pokarmowego i dlatego pojechałam do domu. Tak czy siak, mam wam do powiedzenia kilka rzeczy. – Mów – odparł Matt. – Po pierwsze, chciałabym sama zacząć chodzić do szkoły i wracać do domu. Julie, nie będziesz już musiała po mnie przyjeżdżać. Jestem gotowa. Nie będę też nosić ze sobą Płaskiego Finna. Nadal go potrzebuję, ale nie cały czas. – Aha, jasne. – Julie z całych sił starała się sprawiać wrażenie, że ją wspiera, choć była tym wszystkim nieco zaniepokojona. – Druga wiadomość nie jest może informacją, którą zwykle podaje się przy śniadaniu, ale nie będzie chyba lepszej pory, by powiedzieć, że wczoraj rano dostałam pierwszej miesiączki. Matt stęknął i zasłonił uszy. – Celeste! Naprawdę? Musisz mi mówić o takich… zdarzeniach? Celeste rzuciła mu poirytowane spojrzenie. – Matthew, to nic wielkiego. Zwyczajnie pomyślałam, że powinnam wszystkich powiadomić. I nie, nie potrzebuję żadnych informacji na temat tego, co to znaczy być kobietą. Nastąpiła we mnie biologiczna zmiana i pomyślałam, że to ważne, abyś był tego świadomy. – Czy… yyy… uważasz, że to dlatego byłaś taka, no wiesz…? – Matt żałośnie silił się na dobór słów. – Nie – powiedziała Celeste. – Nikt nie dostaje pierwszego okresu, a potem napadu histerii nad muszlą klozetową. Mężczyźni mają takie durne pojęcie o menstruacji, prawda, Julie? Jest to jednak wskaźnik, że dojrzewam, i podniosło to dla mnie pewne kwestie. Stąd

rozpaczliwy płacz i napad paniki z powodu Płaskiego Finna. A poza tym, skoro rozmawiamy o dojrzewaniu, naprawdę potrzebuję stanika. Mimo że jeszcze nie wylewam się z ubrań, w końcu coś się dzieje w tym rejonie. Sportowe staniki, które kupiła mi mama, są brzydkie. O ile ty, Matt, nie masz na to ochoty, wolałabym pojechać na zakupy z dziewczyną. – Yyy… oczywiście. Tak. To znaczy, skoro tego, no… potrzebujesz. Jeśli trzeba się spieszyć z tym… towarem pierwszej potrzeby. – Biedny Matt naprawdę zmagał się z doborem słów. – Najlepiej jeśli Julie ci pomoże… – Jasne. Możemy pojechać do galerii. – Julie próbowała otrząsnąć się z szoku wywołanego nawałem rewelacji Celeste. Ostrożnie spojrzała na Matta. – Nie będziesz miał nic przeciw, jeśli z nią pojadę? – Biorąc pod uwagę, że poprzedniego wieczoru obiecała się nie wtrącać, wolała zapytać, czy pomóc Celeste w tej kwestii. Matt odwrócił wzrok, ale pokręcił głową. – Oczywiście, że nie. Powinnaś to zrobić. – A może twoja mama wolałaby cię zabrać, kiedy wróci do domu? – zaproponowała Julie. – Pewnie mogłabym ją o to poprosić. Spróbuję, choć chyba nie jest mną bardzo zainteresowana. I chciałabym – ciągnęła Celeste – żeby Rachel odwiedziła mnie w domu. Nosi nieatrakcyjne okulary w drucikowych oprawkach, a jej włosy są w koszmarnym nieładzie. Może będę w stanie jej pomóc. A poza tym nie wie nic o fanerozoiku, a ja wiem dość sporo, bo Finn miał fioła na punkcie dinozaurów, kiedy był młodszy. Trudno było cokolwiek z siebie wydusić po tym niespodziewanym wywodzie Celeste. Tak wiele się u niej zmieniło w ciągu ostatnich dwunastu godzin. Między Julie i Mattem też. Wszystko wydawało się inne. – Może tego lata moglibyśmy wszyscy pojechać na plażę? Wyspa Plum jest piękna poza sezonem na końskie muchy. Chciałabym też przemalować pokój. Na żółto albo paprocią zieleń. To byłby dobry plan na lato. Julie, chętnie skorzystam z twojej pomocy przy wyborze odpowiedniego koloru. Zanim Julie zdążyła się odezwać, wtrącił się Matt. – Jestem pewien, że latem Julie będzie zajęta, Celeste. Pewnie do tego czasu będzie już miała własne mieszkanie, prawda? To ją zaskoczyło. Znalezienie własnego mieszkania miało sens. Tylko nie przyszło jej to na myśl. Oczywiście, że będzie musiała się wyprowadzić. Roger i Erin wspaniałomyślnie pozwolili jej zostać tu na rok, ale co dalej? Miała tu zostać, aż skończy studia? Niemożliwe, a Watkinsowie byli zbyt grzeczni, żeby ją poprosić, by się wyniosła. A poza tym zajmowała pokój Finna, a on niedługo wróci do domu. – Tak, pewnie tak. Celeste zmarszczyła czoło.

– Będziemy się dalej widywać? – Oczywiście. Co tydzień umówimy się na babskie spotkanie. – Ale nie będzie tak samo, prawda? – Może nie, ale nadal będzie wyjątkowo. – Jest pewnie wiele mieszkań, które zwolnią się od pierwszego lipca. A nawet od czerwca – powiedział Matt. – Świetnie. Dzięki – odparła Julie cicho. Poczuła, jak w jej piersi wzbiera niemiłe uczucie, im bardziej przyswajała myśl, że nie będzie mieszkać u Watkinsów. To miejsce stało się jej domem. Ale to nie jest prawdziwy dom, skoro Matt jej tu nie chce. Głupie całowanie. Głupie dłonie. Głupi chłopcy. – Już dziś zacznę szukać mieszkania. Pewnie uda mi się stąd wynieść zaraz po zakończeniu zajęć. Spróbuję pierwszego czerwca. – Julie, nie chodziło mi o… – Oczywiście, że się wyprowadzę, Matt – powiedziała szyderczym tonem. – Oczywiście, że tak. Matt patrzył wszędzie, tylko nie na dwie dziewczyny przy stole, podczas gdy Julie znów zaczęła pilnie studiować ogłoszenia o wyprzedażach garażowych w gazecie. Celeste miała nieco osłupiałą minę. – To dość niezwykły poranek dla nas wszystkich, nieprawdaż? Julie wstała i odniosła swój talerz do zlewu. – Wolisz sklep Lady Grace czy Victoria’s Secret? Matt prawie zemdlał.

Rozdział 28 Matt Watkins Potrzebuję jakiegoś pocieszenia. Przyjmuję gotówkę i/lub nagrody, które można zamienić na gotówkę. Hobbity też okej. Finn Jest Bogiem Jeśli spadniesz z wysokiego konia, zauważysz, że on także robi kupę. Julie Seagle Mieszanych uczuć co do Twittera ciąg dalszy. Znów dostaję ostrzeżenia o niezabezpieczonych tweetach, ale to nie moja wina, że na laptop nie da się naciągnąć prezerwatywy. Piątka za starania. Chyba. Finn, mam nadzieję, że siedzisz: twoja mama, Celeste, PRZY JACIÓŁKA Celeste Rachel i ja idziemy do jakiegoś ekskluzywnego spa na manicure. To Celeste wpadła na pomysł, żeby zrobić coś z Rachel, a ja pomyślałam, że na pierwszy raz warto umówić się poza domem. W ten sposób będzie mniej niebezpieczeństw ze strony Płaskiego Finna. Kiedy zapytałam Erin, czy mogę zabrać dziewczyny, zasugerowałam, żeby pojechała z nami, i z odrobiną zachęty udało mi się ją namówić! Będzie trochę dziwnie wozić je po mieście, jakbym była ich kierowcą, ale przynajmniej gdzieś się wybieramy. I w razie gdybyś zaczął jęczeć (jak Matt), że zamieniłam Celeste w płytką nastolatkę, powiem, że po wizycie u kosmetyczki pójdziemy do Instytutu Sztuki Współczesnej i na obiad do restauracji z kuchnią mongolską. Płaski Finn nie idzie. Jak powiedziała twoja siostra, chłopcy nie są zaproszeni. Robi sobie wolne (znowu) w szafie w korytarzu za czymś, co albo jest zestawem do badmintona, albo siecią rybacką. Nie uwierzysz, jak zmieniła się Celeste, kiedy ją zobaczysz. Nadal jest niebywale ekscentryczna i nietypowa (oczywiście w bardzo sympatyczny sposób), ale jest inna. Szczęśliwsza. Twoi rodzice spotkali się ze szkolnym pedagogiem, którego nie polubiłam wcześniej zupełnie bez powodu. Powiedział, że jest „pod ogromnym wrażeniem i odczuwa wielką ulgę” z powodu tego, jak poprawiają się interpersonalne umiejętności Celeste. Finn, ona tak dorosła. Jest naprawdę samodzielna. Nie zrozum tego źle, ale nie ma już takiej obsesji na Twoim punkcie i tego, kiedy wracasz. (Za to ja…) Zaczynają dominować inne elementy życia. To prawda, ma tylko jedną przyjaciółkę, ale zawsze to jakiś początek. Korzysta też z internetu i wyszukuje rzeczy, które interesują każdą normalną nastolatkę, co doprowadza Twojego tatę do szału, nie mówiąc już o Matcie. Chce chodzić do kina, na zakupy i tym podobne. Możesz się jednak nie martwić: nadal lubi przysiąść na kanapie z Iliadą lub czymś równie przemądrzałym. Jeśli mam być szczera, czasem za nią tęsknię. To znaczy za „dawną” Celeste. Nadal spędzam z nią mnóstwo czasu, ale teraz jest znacznie mniej zależna od innych ludzi. Odczuwam nostalgię za Celeste, która nie odstępowała mnie na krok, dla której byłam wzorem i która wpadała w panikę z powodu błyszczyku albo wizyty w supermarkecie. To brzmi okropnie, prawda? Nie chcę tego dla niej. Chcę, żeby była osobą, którą się staje, wiesz? Bardziej beztroską i swobodniejszą. Jakby do tej pory była gdzieś zamknięta, a teraz w końcu widziała, że może stamtąd wyjść. Jeszcze nie wie, w którą stronę się zwrócić, ale widzi, że ma możliwości. Odpowiadając na Twoje pytanie sprzed kilku dni, Mattowi nic nie jest. Ostatnio niewiele go widuję. Oboje jesteśmy zawaleni nauką na koniec semestru, ale przydałaby mi się pomoc przy całkach. Umieram na tych zajęciach. Matt zawsze tak jasno mi wszystko tłumaczył. Sytuacja między nami nadal nie wróciła do normy po nocy, kiedy Celeste dostała napadu histerii. Na ironię, wyszła z tego w jakiś sposób uzdrowiona, podczas gdy między mnie a Matta wbito klin. Jest mi przykro, bo byliśmy przyjaciółmi. Chyba nadal jesteśmy… Ale jest inaczej. Kiedyś spędzaliśmy ze sobą dużo czasu, teraz ledwie go widuję. Nie żeby był wobec mnie złośliwy czy coś, ale odnoszę wrażenie, że już mnie tu nie chce. Zostawia mi karteczki z informacjami o mieszkaniach na wynajem. Najwyraźniej nie może się doczekać, kiedy się stąd wyniosę. Nie wiem. Może tylko próbuje pomóc. Chciałabym, żeby sytuacja między nami wyglądała lepiej. Mam wrażenie… Mam wrażenie, że coś jest nie tak. Ta sytuacja nie jest normalna. Powiem ci coś zabawnego. Stałeś się jakby moim pamiętnikiem. Wytworem mojej wyobraźni. Ale łatwo się z Tobą rozmawia. Piszę do Ciebie. Nieważne. Nie ma powodu do paniki; zabiorę ze sobą wszystkie misie i ściągnę zasłony w błyszczące serduszka, zanim wrócisz do domu. Tęsknię za Tobą, Julie

Julie, sprawdź, czy mama da sobie narysować na paznokciach małe obrazki. Uważam, że wyglądałaby bosko z długiiimi pomalowanymi szponami, nie sądzisz? To całkowicie w jej stylu. Po wszystkim, co przez ten rok opowiadałaś mi o Celeste, nie dziwię się, że zaszło w niej tyle zmian. Pojawiłaś się w jej życiu i zatrzęsłaś jej światem, ale nadal mogła pozostać sobą. Uratowałaś ją, Julie. Nie wiem, co Ci powiedzieć w kwestii Matta. Może wydaje Ci się, że sytuacja jest nienormalna, bo ON jest nienormalny? Żartuję. Nie powinienem żartować, bo widzę, że się tym przejmujesz. Przykro mi, jeśli czujesz się zraniona. Jest tak samo pokręcony jak reszta rodziny. Wiem jednak, że mu na Tobie zależy. Mogę Ci to zagwarantować. Jeśli zachowuje się okropnie, to jestem pewny, że nie robi tego z Twojego powodu. Nie jest mistrzem w radzeniu sobie z ludźmi. A nawet z samym sobą. Przeczekaj to. Zaufaj mi. Ani się WAŻ zabierać pluszaki i urocze zasłonki. Jestem przepełniony testosteronem (wrrr!) i te przedmioty pomogą mi pogodzić się z moją kobiecą stroną. Życzliwszego, łagodniejszego Finna. Też za Tobą tęsknię i mam Ci tyle do opowiedzenia. Wiem, że uważasz, że już mnie znasz – i uwielbiam to, że możesz mi wszystko powiedzieć – ale mam nadzieję, że będziesz czuć to samo w rzeczywistości. Finn Finn, nic, co powiesz, nie zmieni tego, co dla mnie znaczysz. Julie Julie, trzymam Cię za słowo. Finn

Lakier do paznokci w kolorze neonowej czerwieni wydawał się nieco niepokojący, ale Julie nie protestowała, gdy manikiurzystka malowała jej paznokcie u stóp. To Celeste go wybrała i nalegała, żeby wszystkie cztery pomalowały nim paznokcie u rąk i stóp. – Ten sam kolor będzie wskazywać, że jesteśmy ze sobą związane – powiedziała. – Jak barwy gangu – dodała Erin. Erin, mimo niechęci, by spędzić popołudnie w salonie piękności, wyglądała na dość zrelaksowaną, siedząc obok Julie i mocząc stopy w spienionej kąpieli. Nawet odchyliła głowę na miękki zagłówek. Julie spojrzała na drugą stronę sali na Rachel i Celeste, które przeglądały kolorowy magazyn i chichotały na widok czegoś w telefonie Rachel. Czy istniała jakakolwiek szansa, że śmiały się tak z powodu chłopców? Głośne popisy Rachel, że potrafi wyrecytować całą tablicę Mendelejewa, potwierdzały, że jest nietypowym dzieckiem. To nie miałoby jednak sensu, gdyby było inaczej. Te dwie ekscentryczne dziewczynki musiały się nawzajem odnaleźć z jakiegoś powodu. Erin podniosła głowę i przymrużyła oczy. – Uważasz, że powinnam kupić Celeste jakieś mobilne narzędzie? – Nie sądzę, żeby zobowiązywał cię do tego jakiś rodzinny kodeks – odparła Julie. – Nie za bardzo nadążałam… a właściwie nie przywiązywałam wielkiej uwagi do… potrzeb Celeste. Zdaję sobie z tego sprawę. Ale nadrabiam i wiem, że muszę. Bardzo mi się podobały nasze zeszłotygodniowe zakupy. Dziękuję, że podrzuciłaś mi ten pomysł. I dziękuję za dzisiaj.

Julie uśmiechnęła się do niej łagodnie. – Rozważam, czy nie zabrać ze sobą Celeste do Cape Cod w któryś weekend tego lata. Miniwakacje matki z córką. Myślisz, że miałaby ochotę? Julie pokiwała głową. – I to wielką. – Zerknęła na elektryzujący kolor paznokci. – A może pojedziecie na wakacje całą rodziną? – Brzmi wspaniale. Zobaczę, co się da zorganizować. Nie pamiętam, kiedy ostatnio spędziliśmy razem jakiś dłuższy czas. – Erin znów odchyliła głowę. Rodzinne wakacje. Dla Julie była to zupełnie obca rzecz. W ciągu kilku ostatnich miesięcy ojciec zostawił jej dwie wiadomości na poczcie głosowej i wysłał trzy maile, wszystko za pośrednictwem sekretarki. Julie zignorowała pierwszą pulę wiadomości, aż w końcu jej własna sekretarka – niejaka panna Celeste Watkins – odpowiedziała lakonicznym mailem wyjaśniającym, iż panna Seagle jest obecnie pochłonięta ważnymi sprawami zawodowymi, ale wkrótce zaplanuje wspólną kolację, która nigdy się nie odbędzie. – Matt mówi, że szukasz mieszkania – powiedziała Erin. – Tak, szukam. Pomyślałam, że nadszedł czas, by przestać wam siedzieć na głowie. – Nic podobnego. Możesz zostać, ile tylko zapragniesz, choć podejrzewam, że chcesz poszerzyć swoje studenckie doświadczenia. Julie znów poczuła w piersi przeszywający ból. To był pomysł Matta, że powinna się wyprowadzić. – Będzie mi łatwiej, jeśli zamieszkam bliżej kampusu – powiedziała cicho. – Dana zaproponowała, żebym zamieszkała z nią. Jej współlokatorka wyprowadza się zaraz po sesji i będę się mogła wtedy wprowadzić. – To przecież bardzo niedługo. Ale wiem, że musiałaś przez nas zostać w domu więcej razy, niż miałaś na to ochotę. Spędziłaś cały rok, zajmując się Celeste i ucząc się z Mattem. Zachowywaliśmy się wobec ciebie samolubnie. – Erin westchnęła. – To twoja wina, że jesteś taka wspaniała. Mam jednak nadzieję, że od czasu do czasu wpadniesz na obiad. Bez ciebie nie będzie już tak samo. Julie przygryzła wargę i przymknęła oczy. Czuła się samotna i smutna, i nie wiedziała, co powiedzieć, żeby nie wybuchnąć płaczem. – Kiedy będziesz miała swoje własne mieszkanie, pomalujesz je i urządzisz, jak ci się podoba, nie przejmując się innymi lokatorami. Ty i Dana będziecie się razem świetnie bawić. Jak twoja matka i ja w przeszłości. Dawny pokój Matta nie jest wystarczająco dziewczęcy jak na twój gust. – To znaczy pokój Finna – poprawiła ją Julie. – Co? Nie, byłaś w pokoju Matthew. Przeniósł się do Finna jakiś czas temu, więc jego

pokój stał pusty, aż ty się pojawiłaś. Miło było mieć znowu pełny dom. – Chyba nie zrozumiałam… – Zaczęła Julie. To się nie trzymało kupy. Z wielu powodów. – Myślałam… – Wiesz co? – radośnie powiedziała Erin. – Przyjście tu było dobrym pomysłem. Rzadko kiedy mogę sobie posiedzieć, nic nie robiąc. Miałam dzięki temu okazję trochę porozmyślać. Tęsknię za moją rodziną, Julie. Czy miałaś taki zamiar, czy nie, pomogłaś im do mnie wrócić, a mnie do nich. Julie zrobiła wdech i wydech, próbując rozplątać swoje myśli. Wtedy Erin położyła dłoń na dłoni Julie i zostawiła ją tam. Jej niemy dotyk był zarówno niepokojący, jak i pocieszający.

Rozdział 29 – Nie bierzesz dziś samochodu? – Matt podniósł głowę znad laptopa, kiedy Julie przechodziła przez salon. Siedział na kanapie, co zaskakujące, ubrany w koszulkę bez napisu, z nogami wspartymi na stoliku kawowym. – Nie. Przejdę się do metra. Jest taka ładna pogoda. – Słowa zdawały się powoli wypływać z jej ust, ciężkie i tylko pozornie normalne. – Maj i czerwiec są zwykle ładne, ale poczekaj tylko na lato. Duszne, gorące i parne. Julie usiadła na jednym z krzeseł z twardym oparciem i przegrzebała torbę, sprawdzając, czy ma wszystkie potrzebne rzeczy na ostatni dzień nauki. Napisze dziś ostatni egzamin, odda pracę semestralną i koniec. Większość ludzi na jej miejscu nie posiadałoby się z radości. Zamiast tego przez ostatnie kilka tygodni Julie czuła wiszący nad nią niepokój. Przerzuciła kartki wydrukowanej pracy. Mimo że to ona ją napisała, wydawała się jej obca. Litery zlewały się w jedno i pływały po stronie, tworząc pozbawione sensu zlepki. Pozwoliła kartkom wyślizgnąć się jej z rąk i upaść na ziemię. – Julie? Dobrze się czujesz? – zapytał Matt. – Tak, dobrze – odpowiedziała. – Wydajesz się dziś trochę nieswoja. – Powiedziałam, że dobrze się czuję. Julie włożyła swoją pracę do torby i podeszła do okna. Otworzyła je i nie ruszała się, podczas gdy delikatna bryza nawiewała na nią prześwitującą firankę. Niebo było dziś zupełnie bezchmurne i świat miał ten świeży, nieskażony zapach, który przynosi wiosna. Ten cudowny zapach utrzyma się pewnie tylko do czasu, aż rozprawi się z nim lipcowy upał. Odwróciła się i obserwowała, jak Matt pracuje. – Matty? – Tak? – Spójrz na mnie. – Co? – Spójrz na mnie. Matt uniósł głowę. Julie miała wrażenie, że minęły wieki, odkąd ostatnio patrzył jej prosto w twarz, i iskierka, którą często widziała w jego szarych oczach, zniknęła. Od tygodni się nie przekomarzali, nie żartowali o jego koszulkach, nie głowili nad metodami asymptotycznymi na zajęcia z całek. Przyglądała się jego twarzy, próbując go rozgryźć. Próbując zrozumieć. Przechylił głowę na bok. Jego mina poważniała, im więcej dawał jej czasu do zastanowienia. Ale nie odwrócił się.

Wyglądał na zmęczonego i bezbronnego. Pewnie miał ku temu powody. Żadne z nich nie powiedziało ani słowa. Czuła zachodzącą między nimi zmianę, straszliwą zmianę dynamiki. Stratę. Wiedziała, że on też ją czuje. W końcu Julie sięgnęła po swoją torbę. Odwróciła się i wyszła frontowymi drzwiami w oślepiające światło. Dana skrzyżowała nogi i oderwała sobie kawałek czekoladowego croissanta. – Chcesz trochę? Julie pokręciła głową. Bolał ją żołądek, a kawa z Au Bon Pain nie podziałała na niego najlepiej. Miały z Daną szczęście, że udało im się zająć mały stoliczek w wyładowanym po brzegi kawiarnianym ogródku przy Harvard Square. Wydawało się, że wszyscy poza Julie upajali się zakończeniem roku akademickiego. – Julie, co się dzieje? – zapytała Dana. – Coś jest z tobą nie tak. Nie chcesz się do mnie wprowadzić? To nie problem, jeśli nie chcesz. Nie czuj się winna, jeśli zmieniłaś zdanie tylko dlatego, że odmalowałam na świeżo twój pokój. – Uśmiechnęła się. – Mówię poważnie. To nic takiego. – Nie, zupełnie nie o to chodzi. Właściwie to nie mogę się doczekać, kiedy się wprowadzę. Jeszcze niespełna tydzień. – Ale coś jest nie tak. Nie jesteś w dobrym nastroju. – Nie – przyznała. – Nie jestem. – Opowiadaj. Julie gapiła się na dwóch grających w szachy mężczyzn siedzących obok. Student i siwy staruszek byli skupieni na białych i czarnych pionkach, które stały na betonowym stoliku szachowym. Król, królowa, wieża, laufer, skoczek. Król, królowa, wieża, laufer, skoczek. Pionek. Julie wpatrywała się w szachownicę. Pionki. – Powinnam wrócić do domu i dokończyć pakowanie. – Skoro tak mówisz – łagodnie powiedziała Dana. – Zadzwonisz do mnie, jeśli będziesz mnie potrzebować, prawda? Kiedy będziesz gotowa porozmawiać, możesz na mnie liczyć. Julie spojrzała na przyjaciółkę i pokiwała głową. – Jasne. – Wzięła swoją torbę i po chwili przystanęła. – Nie będzie problemu, jeśli wprowadzę się kilka dni wcześniej? – Co się dzieje? – Dana nachyliła się w jej stronę. – Chodzi o Matta? – Będzie problem czy nie? – Pewnie, że nie. – Dana oparła się na krześle. – Wiesz o tym. – Dzięki. Zadzwonię później.

Julie nasunęła okulary przeciwsłoneczne na nos i zaczęła się przedzierać przez zatłoczone chodniki. Minęła Dunkin’ Donuts połączony z lodziarnią Baskin Robbins na rogu i uśmiechnęła się. To w tym miejscu padła kwestia „ładne kwiatki” w filmie Buntownik z wyboru. Było to też miejsce, gdzie wstąpili z Mattem, gdy razem oglądali mieszkania. Minęła stację metra, przeszła przez Mass Avenue i zniknęła w labiryncie harvardzkiego sklepu uczelnianego The Coop. Włóczenie się po mieście zdawało się pomagać w odzyskaniu dobrego samopoczucia. Julie pozwoliła sobie przez chwilę pokręcić się po sklepie, ostatecznie wychodząc tylnym wyjściem w boczną uliczkę. Przed butikami odzieżowymi stały stojaki pełne sukienek i Julie zaczęła je oglądać, choć nie miała zamiaru nic kupić. Po drugiej stronie ulicy znajdował się mały sklepik, który sprzedawał lokalne wytwory. Uczucie zamglenia momentalnie ją opuściło i Julie pomyślała, że może znajdzie tam prezent dla Celeste. Ta wyprowadzka będzie trudna z wielu powodów. Nie miała zamiaru udawać, że będzie inaczej. Czuła wiszącą nad sobą pustkę, silną i nieustępliwą. Julie zaczęła się rozglądać po półkach, po czym przesunęła się w stronę gablot z biżuterią. Próbowała się skupić. Mały prezent dla Celeste byłby miłym gestem. Pamiątką spędzonego wspólnie roku. Przebiegła wzrokiem naszyjniki z koralików i złote bransoletki, z których żadna nie wydawała się jej odpowiednia. Poszła na sam koniec gabloty. Jej uwagę przykuło coś srebrnego. Może powinna być zaskoczona, że to zobaczyła, ale nie była. Prawie jakby się spodziewała, że to tu zastanie. Podeszła do niej sprzedawczyni. – Może coś pokazać? Julie nie spuszczała oka z gabloty. – Tak. O, tamto – pokazała. Kobieta otworzyła przesuwaną gablotę i podała przedmiot Julie. Julie spuściła wzrok na swoje dłonie i przyglądała się znajomej srebrnej spince. Spince Celeste. Tej, którą Finn przysłał z bardzo daleka. Kilka razy obróciła ją w dłoniach. Ta miała zielony kamień zamiast turkusowego. Poza tym była identyczna. – Wszystko, co sprzedajecie… – zaczęła. Czy naprawdę chciała zadać to pytanie? Tak. Musiała. – Wszystko, co sprzedajecie, zostało wykonane przez miejscowych artystów, prawda? – Jak najbardziej. – Niczego nie importowaliście? – Nie. Wspieramy wyłącznie artystów z Nowej Anglii. Mamy bardzo ograniczone ilości wszystkich produktów. Nie ma tu dwóch identycznych przedmiotów. Tę spinkę wykonała kobieta z Martha’s Vineyard. Jest piękna, prawda? Sprzedaliśmy wiele jej dzieł. – Nie wątpię. Jest śliczna. – Julie odłożyła spinkę. Ręce się jej trzęsły. Odwróciła się

i pospiesznie wyszła ze sklepu. Droga powrotna zdawała się trwać wieczność i jednocześnie nie była wystarczająco długa. Julie głośno nastawiła iPoda, próbując zablokować swoje myśli i zatracić się w muzyce, powoli idąc do domu. A właściwie do miejsca, które będzie jej domem jeszcze przez bardzo krótki czas. Słowa doktora Cooleya raz po raz rozbrzmiewały w jej głowie. „Może przegapiła pani coś oczywistego. Proszę nie analizować przesadnie tego, co pani widzi”. Wszystko przegapiła. Miała odpowiedź przed oczami, ale nie dostrzegła szerszej perspektywy. Może wiedziała już o tym od miesięcy i nie chciała zaakceptować czegoś, co głośno i wyraźnie oznajmiał jej świat? Zaprzeczenie ją zaślepiło i ogłupiło. I to żałośnie. Dom Watkinsów wydawał się jej dzisiaj dziwny. Zamek w drzwiach sprawiał zwyczajowe problemy, a schody na piętro skrzypiały jak zawsze, a mimo to nic nie było jak zwykle. Matt nie wrócił jeszcze z uczelni, i dobrze. Julie otworzyła swój laptop, przysunęła się na krześle do biurka i zaczęła pisać. Finn, szaleję za Tobą. Wiesz o tym, prawda? To, co się między nami działo przez ostatni rok, było spełnieniem moich najskrytszych pragnień. Sprawiłeś, że stałam się odważna i żądna przygód. Rozśmieszałeś mnie. Byłeś czarujący, uroczy, charyzmatyczny i zafascynowałeś mnie sobą. Zakochałam się w Tobie. Nie mogłam nic na to poradzić, nie mogłam tego powstrzymać. Ale teraz muszę. Oboje wiemy, że nie możemy dłużej udawać. Oboje wiemy, że to koniec. Miałam tak silne poczucie, że Cię znam i jak to jest z Tobą być. Bo tak było. Może jakaś część mnie wiedziała o tym od dawna. Nie mam pojęcia, kiedy zdałam sobie z tego sprawę, ale musiała być jakaś chwila, kiedy w końcu to rozgryzłam. Może nie chciałam widzieć tego, co mam przed nosem, bo niczego nie pragnęłam bardziej niż tego, by łączące nas uczucie okazało się prawdziwe. Teraz prawda jest dla mnie oczywista i bardziej bolesna, niż sobie wyobrażałam. Uważasz pewnie, że jestem bardzo głupia, skoro dałam się nabrać na tę farsę. Jestem. To prawda. Podjęłam ryzyko – skoczyłam – ale Ty pozwoliłeś, żebym spadła sama. Chciałam wylądować z Tobą, Finnie. Z Tobą. Będę tęsknić za chłopakiem, który przysyłał mi zdjęcia, chronił mnie przed potworami i rozmawiał ze mną podczas niebezpiecznych podróży windą. Będę tęsknić za opowieściami o ochronie dzikich zwierząt, trenowaniu drużyny piłkarskiej w Ghanie i nurkowaniu w egzotycznych lokalizacjach. Będę tęsknić za tym, jak potrafisz mnie rozśmieszyć, pocieszyć i postawić na nogi. Będę tęsknić za wszystkimi tymi rzeczami. Ale najbardziej będę tęsknić za Tobą. Za tym, jacy byliśmy razem. Przypuszczam jednak, że tęskniłam za Tobą już od ostatnich kilku tygodni. Czułam, że Cię tracę. A teraz wszystko zdecydowanie się pogorszy. Muszę napisać do Ciebie ten ostatni raz, zanim to wszystko obróci się wniwecz. Julie

Wyłączyła komputer i otworzyła najniższą szufladę komody. Stara, sprana koszulka nadal tam była i Julie dotknęła tkaniny opuszkami palców. Czuła się odrętwiała. Była jeszcze jedna rzecz, którą musiała sprawdzić. Dla pewności. Żeby naprawdę uwierzyć. Julie wyszła z sypialni i poszła do pokoju Erin i Rogera. Stanęła na środku i zaczęła powoli się rozglądać, szukając jakiegoś dowodu. Nie znalazła go tu. Na półce stała jednak drewniana płaskorzeźba, tym razem właściwą stroną do góry. Serce. Julie pomyślała o małym chłopcu, który zrobił to dla swojej mamy, i o tym, jaka oderwana od rzeczywistości i niczego

nieświadoma była Erin. Dom wydawał się niepokojąco cichy. Pusty, samotny, pomyślała Julie, idąc do salonu. Zaczęła dokładnie przyglądać się wszystkim książkom na wysokich półkach, począwszy od rogu pomieszczenia. Powoli przesuwała się w bok, upewniając się, że nie przeoczyła czegoś, co musi tu być. Kiedy doszła do ostatniej półki, w końcu znalazła to, czego szukała. Album ze zdjęciami leżał na samej górze, tuż pod sufitem. Przyciągnęła krzesło do regału i wyjęła oprawioną w ciemną skórę księgę spod atlasu. Inne książki na tej półce pokrywał kurz, ale okładka albumu była czysta. Przez chwilę siedziała na kanapie, tylko trzymając album i opóźniając całą sprawę. W końcu otworzyła go, z uwagą przewracając strony pełne zdjęć. Znała je. Niektóre z nich widziała wcześniej. Trudno było się nie uśmiechnąć na te, na których znajdował się Finn. Jego przystojna twarz, to, jak ubrania przylegały do jego smukłej sylwetki, ten psotny uśmiech. Dotknęła jednego ze zdjęć. Będzie tęsknić za myślą o tym, jak otulają ją jego ramiona. Wersja zdjęć, które miała w dłoni, nieco się różniła od tych, na które patrzyła tyle razy przez ostatni rok, ale je znała. Choć przewrócenie każdej strony sprawiało jej ból, była wdzięczna, że Erin i Roger nie należą do tych, którzy przechowują wszystkie zdjęcia cyfrowo. Nie tak jak Julie. I nie jak Matt. Oglądanie zdjęć dalej było zbyt trudne, więc Julie zamknęła album. Minęła godzina, może więcej. Julie nie była pewna. On niedługo wróci do domu. Sprawdzi wiadomości i wróci do domu. W końcu drzwi frontowe się otworzyły. – Julie. Patrzyła na Matta i obserwowała go. Dał sobie czas, nim znów się odezwał. – Wiesz, prawda? – To właściwie nie było pytanie. – Tak, wiem. Matt zwiesił głowę. – Nie wiem, jak to się wymknęło spod kontroli. Nie miałem zamiaru… – Chcę, żebyś to powiedział. – Julie… – Powiedz to, Matt – krzyknęła. – Chcę usłyszeć, jak to mówisz. – Od miesięcy próbowałem znaleźć sposób, jak ci to powiedzieć. – Patrzył na nią teraz, a na jego twarzy malowały się strach i melancholia. – Próbowałem w święta, a potem w sylwestra. Ale zabrnąłem za daleko. Pomyślałem, że może będzie łatwiej, kiedy się wyprowadzisz. – Pieprz się. – Julie wstała i rzuciła w niego albumem. – Pieprz się! Koniec kłamstw.

Powiedz to, Matt! – wrzasnęła. – Raz przynajmniej powiedz mi cholerną prawdę! Przez chwilę stał w ciszy, próbując odwlec ten moment. Jego oczy zaszkliły się, gdy w końcu przemówił. – Finn nie żyje. Pokiwała głową, teraz spokojniejsza, skoro potwierdził to, czego się domyślała. – Twój brat nie żyje. Dlatego Celeste ma Płaskiego Finna. – Tak. – Udawałeś, że jesteś Finnem. Wszystko, co do mnie napisał, pochodziło od ciebie. Wklejałeś jego stare fotografie w inne zdjęcia. – Tak. Julie zamknęła oczy. Potwierdzenie przypuszczeń było dla niej silnym ciosem. – Chcesz wiedzieć, jak zginął? Julie pokiwała głową. – Dwa lata temu, zimą. W wypadku samochodowym. Moja matka prowadziła, auto wpadło w poślizg na Memorial Drive niedaleko Harvard Square. Uderzyła w drzewo. Samochód zmiażdżyła siła uderzenia, a Finn wypadł przez przednią szybę. Zmarł na miejscu. Matt zrobił głośny wdech, zbierając się w sobie, zanim zacznie mówić dalej. – Mamie otworzyła się poduszka powietrzna, więc właściwie nic się jej nie stało. To dlatego nikt oprócz mnie nie prowadzi. I nie chodzimy wzdłuż rzeki. – Matt wsadził dłonie w kieszenie, czekając, aż Julie coś powie. Ona jednak milczała. Nachylił się, podniósł album z podłogi i przerzucił kilka stron, zanim odłożył go na krzesło. – Wiesz, co jest naprawdę niesprawiedliwe? Jakby już samo to nie było wystarczająco nie do zniesienia? Jakby samo to nie było okrutne i straszne? – Co? – Wiesz, że Celeste grała kiedyś na fortepianie? Była bardzo dobra. Chodziła na lekcje. Do pięknego, starego budynku w okolicy, bardzo blisko Memorial Drive. Julie nie potrafiła przewidzieć, gdzie zmierza ta historia. – Zgadnij, kto wracał do domu z lekcji w samą porę, żeby zobaczyć wypadek. – Och, Matt… – Julie ledwie mogła wydobyć z siebie głos. – Tak. Naprawdę, idealne wyczucie czasu. Celeste zobaczyła wozy strażackie i karetki. Widziała dym unoszący się znad naszego rodzinnego samochodu, ale przede wszystkim zobaczyła pozbawione życia, zakrwawione i pokaleczone ciało swojego brata. – Matt mówił teraz szybko, słowa wypadały z jego ust, jak gdyby choć chwila milczenia miała go uczynić jeszcze bardziej bezbronnym. – Dym? Dlatego mama nie lubi palić w domu w kominku. Ani zapałek. Nie możemy odpalać zapałek w jej obecności, bo zapach siarki wszystko jej przypomina. Poduszki powietrzne też mają chyba podobny zapach. Jak na ironię Celeste lubi

ogień w kominku. Dzięki niemu czuje, że jest bliżej Finna. Julie wstała i Matt się cofnął, odwracając do niej plecami. Oparł się ramieniem o okno i patrzył na zewnątrz. – Więc idealna rodzina z idealnym synem zupełnie się rozsypała. Depresja mamy stała się tak nie do opanowania, że mama zgłosiła się do szpitala psychiatrycznego i spędziła tam pół roku. Ojciec uciekł w te swoje badania oceaniczne, a Celeste niemal popadła w katatonię. Nie wiedziałem, jak mogę jej pomóc. Budziłem ją rano, pomagałem jej się ubrać, karmiłem. Kochałem ją. Ale to nie wystarczało. Nie zrozum mnie źle. Celeste nigdy nie była typowym dzieckiem. Zawsze była ekscentryczna. Ale śmierć Finna ją zniszczyła. – Waliły się wszystkie mury wokół Matta. Wszystkie sekrety i emocje, które przez cały rok tak bardzo starał się chronić, wychodziły z ukrycia. Julie niemal nie poznawała osoby, która przed nią stała. – A wtedy ta bystra dziewczyna zamówiła sobie Płaskiego Finna. Niewiarygodne. Zamówiła przez internet replikę swojego brata. I ta głupia tekturowa figura wróciła ją do życia. Kiedy mama przyjechała ze szpitala, próbowałem skłonić ją i ojca, żeby zrobili coś w sprawie Celeste. Postarali się o pomoc. – Pokręcił głową. – Ale pokochali Płaskiego Finna prawie tak samo jak ona. Może część mnie też go pokochała. Bo w jakiś chory, szalony sposób on trzymał go dla nas przy życiu. W pewnym momencie Celeste zaczęła naciskać, żeby założyć Płaskiemu Finnowi stronę na Facebooku, więc zrobiłem to dla niej. Nick Finn Jest Bogiem to pewnie przejaw mojej zazdrości. Finn był taki cholernie idealny. Wszyscy go uwielbiali. – A ty, Matt? Co się stało z tobą? – Ze mną? Nic. Nie mogłem przeżywać żałoby, bo musiałem się zająć wszystkim, czym nie mogli się zająć rodzice. Nie obwiniam ich o to. W tym wypadku nie ma chyba czegoś takiego jak prawidłowe zachowanie. Mama w szczególności nie lubiła, kiedy robiłem coś, co przypominało jej o Finnie. On nie znosił matmy i fizyki. Prawdę mówiąc, nie znosił nauki. Nie był złym uczniem, ale brakowało mu pędu do wiedzy. Więc ja robiłem – i robię – odwrotnie. Wyróżniam się w nauce, czego on nigdy nie mógł osiągnąć. – Celeste zmyśliła historię o jego podróżach? – zapytała Julie. – Tak. Ale coś takiego było bardzo w stylu Finna. Był tak wspaniały jak w opowieściach Celeste. Te wymyślone historie o Finnie jej pomagały, a Płaski Finn był czymś namacalnym, czego mogła się trzymać. A jednocześnie, choć to przeklęte jednowymiarowe zdjęcie trzymało nas na powierzchni, zrujnowało nas wszystkich. Kiedy jesteśmy z Celeste, musimy udawać, że Finn nadal żyje, jakby jego mózg nigdy nie rozbryzgał się na chodniku. Julie się wzdrygnęła. – Nie wiem, co powiedzieć. – W gazecie nie pojawił się nekrolog. Matka twierdziła, że to dlatego, że czułaby obowiązek umieścić jego prawdziwe imię i nazwisko, Anatol Finneus Watkins, a nie mogła mu tego

zrobić. Finn nie znosił swojego pierwszego imienia i zawsze przedstawiał się jako Finn. Pogrzeb był mały i kameralny. Nikt nas nie odwiedza. Wiem, że zauważyłaś. Jak mogłaś nie zauważyć. Wszystko, żeby tylko rodzice zachowali pozory, że ich syn wyjechał, że kiedyś wróci do domu… Inni ludzie zepsuliby tę fantazję. Moi rodzice nie rozmawiają o śmierci Finna, a przyjaciele, rodzina i współpracownicy wiedzą, by o nim nie wspominać. Mama i tata udają, że robią to dla Celeste, ale to także dla nich. – Matt odwrócił się szybko i smutno zaśmiał. – To szaleństwo. Wiem o tym. To zupełne szaleństwo. – Dlaczego więc twoja mama wpuściła mnie do domu tamtego dnia? Dlaczego zaproponowała, żebym została? – Chyba chciała być lojalna wobec Kate. Nie wiem, czy dobrze to rozumiem. Może… nie jestem pewien. Może szukała sposobu, żeby się z tego wyplątać. Chciała, by ktoś ją przyłapał. Mogła ci zaufać ze względu na relację z twoją mamą. Wiesz, co łączy cię z Daną. Gdybyście nie miały kontaktu przez dwadzieścia lat, mimo to byś jej pomogła, gdyby tego potrzebowała, prawda? Julie pokiwała głową. – Oczywiście. – Nie miałem zamiaru cię okłamywać. Nie sądziłem, że aż tyle tu zostaniesz. Nikt nie zostaje już w naszym życiu na dłużej. Jesteśmy sami. Więc kiedy napisałaś do Finna, odpisałem. Łatwo się z tobą rozmawiało, a ja potrzebowałem poczuć, że jestem z kimś blisko. Z tobą. – Powinieneś był mi powiedzieć. Po tym, jak się dowiedziałeś, że tu zamieszkam, powinieneś był mi powiedzieć. – Wiem. Pokłóciliśmy się o to z mamą. Nie chciałem, żebyś tu mieszkała, bo ona nie chciała, żebyś poznała prawdę, a ja uważałem, że powinnaś. Ale ona dostrzegła to, co my zauważyliśmy dopiero później. Że wspaniale radzisz sobie z Celeste. Z nami wszystkimi. Byłaś życiową siłą, której tak rozpaczliwie potrzebowaliśmy. Nie powstrzymałem tego, co działo się między tobą i mną – tobą i Finnem – bo to był pierwszy raz od bardzo dawna, kiedy naprawdę coś poczułem. Pierwszy raz od lat mogłem być sobą, bez ograniczeń i etykietek. Wyzwoliłaś mnie. Julie przeszła przez pokój i stanęła przed Mattem. Tak bardzo mu współczuła. Podeszła bliżej i ujęła jego twarz w dłonie, zmuszając go, by na nią spojrzał. – Tak mi przykro. Nic nie powiedział. Julie czuła, jak Matt drży. Boże, wyglądał na strasznie wyczerpanego. – Dlaczego na mnie nie krzyczysz? Na pewno jesteś zła – powiedział cicho. – Jest mi zbyt smutno, żeby krzyczeć. Nie mogę się chyba na ciebie złościć, co? Twój brat nie żyje, więc nie mogę być zła.

Wyciągnął ręce i położył je jej na ramionach. – Nigdy nie chciałem, żeby to się tak skomplikowało. Nie zaplanowałem tego. – Głos mu drżał. Julie delikatnie dotknęła jego policzka i musnęła jego usta palcami. – To nie mogło się dobrze zakończyć. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? – Mogło. – Nie, to za bardzo zagmatwane – odparła. – Wiem – odpowiedział. – A ty jesteś taki zagubiony. – Otarła łzę z jego policzka. – Wiem. – I mnie zraniłeś. – Wiem. Nigdy – nigdy – nie chciałem cię zranić. Musisz mi uwierzyć. – Rozumiem. Naprawdę – zdołała wypowiedzieć Julie. – Ale to, co łączyło Finna i mnie, było prawdziwe. A ty to zniszczyłeś. – Nie było ciebie i Finna. Byliśmy ja i ty. – Nie. – To – powiedział, pokazując na siebie i na nią – jest prawdziwe. My jesteśmy prawdziwi. – Nie, nie jesteśmy. Niczego nie tworzymy, Matt. Nie po tym. – Nie mów tego, Julie, proszę, nie mów tego. Zakochałem się w tobie. A ty zakochałaś się we mnie. Odgarnęła mu włosy z twarzy i przysunęła się bliżej. Nie mogła tego w żaden sposób naprawić – mogła wstawić zawiasy Płaskiemu Finnowi, ale nie było zawiasów, które poradziłyby sobie z żalem i oszustwem. Tak czy inaczej, była zbyt zdruzgotana, by się z tego podnieść. Miała złamane serce. Tęskniła za Finnem. Tęskniła za Mattem, którego kiedyś znała. Wyglądał na kompletnie wyczerpanego, udręczonego. Pogładziła go po włosach i ujęła jego twarz w dłonie. Gdyby istniał jakiś sposób, by mogła zakończyć jego cierpienie, zrobiłaby to. On zrobiłby dla niej to samo, wiedziała o tym. Uniosła usta, by głęboko go pocałować. Tym razem celowo. Wiedziała, co robi. Usta Matta poruszały się wraz z jej ustami, jego emocje były wyczuwalne. Jego ból – aż za bardzo. Julie pozwoliła sobie zatracić się w tej chwili. To było łatwiejsze niż myślenie i próby zrozumienia, co się stało. Słowa, które napisał do niej jako Finn, rozbrzmiewały w jej głowie: „Możesz teraz spojrzeć wstecz i pomyśleć, że powinnaś się była domyślić, ale skupiałaś się na faktach zamiast uczuć”. Matt próbował ją przygotować. Teraz jednak nie wiedziała, kim jest ten chłopak – ten zagubiony chłopak – który całował ją tak, jakby miał jej nigdy więcej nie zobaczyć. Jakby była wszystkim, czego pragnął. Teraz i po jej policzkach spływały łzy. Julie całowała go mocniej, bez końca, nie chcąc przestawać,

ale wiedząc, że musi. Jeszcze przez kilka chwil pozwoliła sobie zatopić się w nim, bo jego usta, jego wargi, jego język, jego pocałunek… Ta chwila przysłoniła prawdziwy świat i odciągnęła od nieszczęścia. Jego dłonie błądziły po jej plecach i ramionach, rozpaczliwie próbując jej pokazać, jak Matt bardzo jej pragnie. Stłumiła w sobie płacz i oderwała od niego usta, całując teraz jego policzki, szyję, wtulając się w materiał jego koszulki. Przesunęła dłonie po jego piersi, objęła go w pasie i przytuliła do siebie. Chciała go do siebie przytulić, nawet jeśli po raz ostatni. Matt zamknął ją w swoich objęciach. W ciągu minionego roku bywały takie dni, kiedy sprawiał, że czuła się bezpiecznie, gdy trzymał ją w ramionach. To było takie naturalne, takie łatwe. Tak łatwe, że w swojej głupocie nigdy tego nie kwestionowała. Żadna z tamtych chwil się jednak nie liczyła, bo wszystko, co zdarzyło się do dzisiejszego dnia, było kłamstwem. Szepnął jej do ucha łamiącym się głosem: – Julie, powiedz, że ty też się we mnie zakochałaś. Wiem, że tak jest. Czuję to. – Nie, Matty – powiedziała przez łzy. – Zakochałam się w Finnie. Kochałam tamtego chłopaka, tego zmyślonego, wspaniałego chłopaka z moich fantazji. Był kimś innym, kimś, kto nigdy naprawdę nie istniał. I może… może jakaś część mnie zakochała się w pewnej wersji ciebie, ale to też nie było prawdziwe. A teraz straciłam was obu. Podwójnie złamaliście mi serce. – Proszę. Każde słowo, które do ciebie napisałem, było szczere. – Matt błagał ją teraz i mocno zaciskał wokół niej ramiona. – Kiedyś skakałem ze spadochronem i na bungee. Finn i ja robiliśmy to razem. Po jego śmierci nie mogłem już więcej tak ryzykować. To nie byłoby w porządku wobec moich rodziców. Ani Celeste. Kiedyś byłem inny. Moje życie nie polegało tylko na ogarnianiu codzienności. Miałem w sobie więcej. Zaczęłaś to we mnie przywracać. Coś nas łączy, Julie. Wiesz o tym. – Nic nas nie łączy. – Otarła oczy jego koszulką. Nie mogła znieść tego, że musi mu to powiedzieć. Doskonale wiedziała, jaki Matt jest teraz kruchy i ile teraz jej z siebie dawał. – Proszę, nie utrudniaj tego. Proszę, nie zmuszaj mnie, bym bardziej cię zraniła. Ale, Matt… nic z tego, co się wydarzyło, nie było prawdą. – Potrzebuję cię – błagał. – Jesteś wszystkim tym, czym ja nie jestem. – A ty jesteś wszystkim, czego ja nie chcę. – Julie odsunęła się, przerywając jego uścisk, i pokręciła głową. – Gdybyś mnie kochał, nie zrobiłbyś tego. Nie byłbyś wobec mnie taki nieostrożny. Wiesz, co to ból, strata i cierpienie lepiej niż ktokolwiek inny. – Nienawidziła każdego słowa, które wydobywało się z jej ust. – Ale mi tego nie oszczędziłeś. Wiem, że to nie to samo. Wiem, że twój ból jest gorszy. Współczuję ci, Matt. Współczuję całej twojej rodzinie. Wszyscy przechodziliście piekło. I byłeś bardzo dzielny. Ale teraz ja też cierpię. I nie mogę cię kochać.

Rozdział 30 Elektroniczny budzik włączył się, wypełniając pokój okrutnie przesłodzoną starą piosenką grupy Lighthouse. Przeklinając samą siebie za to, że wczoraj wieczorem zapomniała go wyłączyć, Julie przewróciła się na drugi bok i wyrwała kabel z kontaktu, ale muzyka nie ustała. Przeklęty zapasowy akumulator! Była w łóżku od dziewiętnastej poprzedniego wieczoru, wymamrotawszy wcześniej do Erin przez drzwi, że nie najlepiej się czuje. Oczy ją piekły, a głowa i serce bolały. Wszystko bolało. Nie miała właściwie dobrego powodu, żeby wstać, poza dokończeniem pakowania. Jutro miała się przeprowadzić do Dany. Chciała się stąd wynieść tak szybko, jak to możliwe. Ale myśl o zmobilizowaniu w sobie energii, jakiej potrzebowała do pakowania, jeszcze bardziej pozbawiała ją sił. Nawet z uprzykrzającą życie muzyką ciemny pokój był bezpieczny. Nie miała kontaktu ze światem. Zabarykadowanie się w swoim pokoju po zakończeniu okropnej rozmowy z Mattem być może było dziecinne, ale nie obchodziło jej to. Oczywiście, to tak naprawdę nie był jej pokój. To był pokój Matta. Przeniósł się pewnie, żeby rodzina nie musiała się mierzyć z agonią patrzenia na pustą sypialnię Finna. Zakryła oczy ramieniem. Biedny Matt wziął na siebie impet rodzinnej rozpaczy. Po przeleżeniu w łóżku następnej godziny i przecierpieniu godzinnej audycji z romantycznymi piosenkami w lokalnej radiostacji w końcu wyszła spod pościeli i usiadła przed komputerem. Była jeszcze jedna rzecz, jaką musiała zrobić. Po raz ostatni kliknęła na profil „Finn Jest Bogiem” i przeczytała ponownie jego statusy. Statusy Matta. Tak trudno było pogodzić prawdę z tym, w co wierzyła przez tyle miesięcy. Przesunęła kursor, żeby usunąć go ze znajomych, ale nagle się zatrzymała. Pod jego zdjęciem profilowym coś zauważyła. Dziś przypadały jego urodziny. Urodziny prawdziwego Finna. Nie mogła na to patrzeć i od razu go usunęła. Julie nie rozumiała, dlaczego odczuwa taką pustkę. Przecież nie znała prawdziwego Finna. To przez cały czas był Matt. Technicznie rzecz biorąc, nikogo nie straciła. Ale czuła się, jakby tak było. A jej cierpienie pogłębiał jedynie fakt, że wczoraj tak strasznie zraniła Matta. To być może było najgorsze ze wszystkiego. Julie usłyszała, jak dzwoni domowy telefon, a chwilę później rozległ się głos Matta. – Julie! Julie! Nie widziała go od wczoraj, kiedy wyrwała się z jego objęć i uciekła do swojego pokoju. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz chciała, było stanąć z Mattem twarzą w twarz, ale po tonie jego głosu poznała, że coś jest nie tak. – Julie! – Matt z impetem otworzył drzwi. – Celeste zniknęła.

– Co? Jak to „zniknęła”? – Nie przyszła dziś na trzecią lekcję. Właśnie dzwoniła mama. Jadą do szkoły, żeby się dowiedzieć, czy ktoś jej nie widział. Dziś są… dziś… – Wiem. – Julie wstała. – Urodziny Finna. Ten dzień musi być dla was niemożliwie bolesny. – Pobiegła do szafy i zerwała koszulę z wieszaka. – Znajdziemy ją. – Nie wiem, gdzie może być. Coś jest nie tak. Nigdy nie urwała się z lekcji. – Idź odpalić samochód. Za chwilę zejdę. Matt pokiwał głową. – Okej. Julie? Dziękuję. Wiem, że nie możesz mnie teraz znieść. Zniknął, zanim zdążyła zaprzeczyć. Dziesięć minut później Matt i Julie jechali samochodem w stronę szkoły Celeste. Wydawało im się, że warto przejechać się po okolicy – liczyli na to, że dziewczynka jest gdzieś w pobliżu. Julie zadzwoniła do domu Rachel, jednak jej matka nie miała wiadomości od Celeste, a Rachel na pewno była w szkole. Julie miała nadzieję, że może przyjaciółki razem uciekły z lekcji. Mama Rachel obiecała zadzwonić, jeśli czegoś się dowie. Matt bębnił palcami w kierownicę. – Gdzie ona może być? Gdzie ona może być? – Nic jej nie będzie. Nie zrobiłaby niczego głupiego. To dla niej na pewno ciężki dzień. Dla was wszystkich. – Tak. – Patrzył prosto przed siebie. – Musiałem jej powiedzieć o naszej… rozmowie. Zastanawiałaby się, co się stało. Nie sądzę, żeby jej to pomogło. – Przepraszam. Nie chciałam wczoraj zabrzmieć tak… okrutnie. Po prostu nie mogę… – Urwała. – Rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. – Nie musisz niczego tłumaczyć. Naprawdę. Julie tupała nogą. Nie chciała myśleć o wczorajszym dniu. Matt wyglądał na całkowicie wyczerpanego. Nawet gorzej niż ona. I znów się przed nią zamknął. Całe to obnażanie duszy się skończyło. Ale jedyną rzeczą, jaka się teraz liczyła, było odnalezienie Celeste. Julie wyglądała przez okno, podczas gdy Matt jeździł bez celu, w nadziei, że zauważy gdzieś swoją siostrę. Julie zamknęła oczy. Myśl, myśl. Gdzie poszłaby Celeste? – Matt, skręć w lewo. Tutaj. Tutaj! – Dlaczego? – Wiem, gdzie ona jest. Matt gwałtownie szarpnął kierownicą i ruszyli w stronę rzeki Charles. – Niemożliwe – powiedział. – Dlaczego miałaby tam iść? – Poszła na miejsce wypadku. Na pewno. Pędzili Memorial Drive. Dzień był piękny: przyjemna temperatura, błękitne niebo

i cudowny wietrzyk. Jak na ironię wszyscy czuli się koszmarnie. Matt zatrzymał się nagle przy krawężniku. – Tam jest. Oboje wysiedli z samochodu i pobiegli w jej stronę. Celeste siedziała na drewnianej ławce i patrzyła na srebrzącą się wodę. Matt i Julie przeszli przez trawnik, omijając uczniów rozłożonych z książkami na kocach oraz robiących sobie przerwę rowerzystów, i siedli po obu stronach Celeste. – Ładny dzień na przejażdżkę łódką, prawda? – zapytała w końcu Celeste. Wzięła Matta za rękę, ale dalej wpatrywała się w rzekę. – Zawsze sobie myślałam, że to pewnie wielka frajda popływać sobie łódką po tej rzece. – Czemu nie. Wiesz, że można tu wypożyczyć kajaki? – Julie machała nogami to w przód, to w tył. – Chętnie się z tobą wybiorę. Przez kilka minut siedzieli w ciszy, patrząc na przepływające łódki. W końcu Celeste spojrzała na Julie. Jej oczy były czerwone i napuchnięte, ale głos klarowny. – Wiesz, nie jestem wariatką. Julie pokiwała głową. – Wiem o tym. – Zdaję sobie sprawę, że Finn nie żyje. Mimo mojego pozornie niemożliwego do zerwania związku z Płaskim Finnem zawsze o tym wiedziałam. Nie mam urojeń. – Rozumiem. – Bardzo kochałam Finna. Naprawdę byś go polubiła, Julie. Miał w sobie coś magicznego, prawda, Matty? – Tak – zgodził się Matt. – Finn był wyjątkowy. Celeste oparła głowę na jego ramieniu. – Ty też masz w sobie tę magię, Matthew. Wiem, że uważasz, że wolałam Finna od ciebie. To nieprawda. Jesteś częścią mnie tak samo jak on. Obu was absolutnie uwielbiam. Od zawsze i na zawsze. Gdybyś umarł, zrobiłabym Płaskiego Matta. Matt odchylił głowę i spojrzał na błękitne niebo. – Kochanie, nie… po prostu nie… – Ogromnie mi przykro, Julie – ciągnęła Celeste. – Zdecydowałam się stworzyć Płaskiego Finna i wierzyć, że Finn jest w podróży. To ja za to odpowiadam. Mam nadmiernie bujną wyobraźnię i zmusiłam wszystkich, aby szanowali moje wymysły. Nie chcieliśmy cię zwieść. – Nie musisz za nic przepraszać – powiedziała Julie. – Jutro się wyprowadzasz. Więcej cię nie zobaczę. – Właściwie to myślę, że wyprowadzę się już dziś wieczorem. Tak będzie najlepiej. –

Czuła, że Matt się na nią gapi. – Ale będziemy się widywać. Będziemy się spotykać co tydzień na Harvard Square. Obiecuję. – Z Mattem też. Matt też mógłby przyjść – zasugerowała Celeste. – Zobaczymy – odparła Julie. – Proszę, nie bądź na niego zła. To przeze mnie Matt to wszystko zrobił. Jest w tobie zadurzony po uszy, Julie. Opętany. Widzę to w jego oczach. Mimo że dziś wygląda nad wyraz niekorzystnie, nadal widzę to w jego oczach. Jeśli nie jesteś całkowicie mną zdegustowana, to nim też. To nie fair. – Nie jestem zdegustowana. – Julie nie chciała patrzeć na Matta. Miała przez to mętlik w głowie. Jej emocje były jak rozdrapana rana i ledwie znosiła jego obecność. Była tu z nim tylko ze względu na Celeste. – Proszę cię, abyś nie odrzucała uczucia o takiej sile. Coś takiego rzadko się zdarza. Julie musiała ją powstrzymać. – Nie mogę tego teraz słuchać. Przepraszam, nie teraz. – Musisz zostawić ją w spokoju, Celeste. Julie ma już dość. – Matt objął Celeste ramieniem. – Nic ci nie jest? Martwiliśmy się o ciebie. Celeste próbowała się uśmiechnąć. – Może kiedyś nic mi nie będzie. Zostaniesz tu ze mną, Matty? Tylko na chwilę? Czuję się tu bliżej Finna. – Pewnie, jeśli tego chcesz. Wtuliła się w ramię brata. – Opowiedz mi jeszcze raz o tym, jak zrobiliście namiot w ogrodzie i jak się zapalił, kiedy Finn postanowił upiec sobie pianki w środku. Julie wstała. Wzięła kluczyki z dłoni Matta. Spojrzał na nią. Wykazał ogromną odwagę, siedząc z Celeste na ławce obok miejsca, gdzie ich bratu tak gwałtownie zostało odebrane życie. Nie mogła znieść smutku w oczach Matta, więc skupiła się na kluczach w swojej dłoni. – Zabiorę samochód do domu i zadzwonię do Erin i Rogera. – Julie. – Łamiący się głos Matta ją zasmucał. – Dziękuję. Za wszystko. – Matt… – Nie potrafiąc się pożegnać, odwróciła się i pobiegła do samochodu, powtarzając sobie, że oczy pieką ją od ostrego wiatru, który dął znad rzeki. Julie zakleiła ostatnie pudło resztkami taśmy. Dana i Jamie mieli przyjechać za pół godziny, żeby pomóc jej w przeprowadzce. Nie miała zbyt wielu rzeczy do załadowania do jego jeepa, więc przynajmniej powinno im szybko pójść. Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju weszła Erin. – Wygląda na to, że jesteś gotowa. Mogę jakoś pomóc? Julie pokręciła głową.

– Nie. Chyba z wszystkim już sobie poradziłam. Erin usiadła na łóżku i wzięła głęboki wdech. – Płakałaś. Julie pokiwała głową. – Dziś po południu odbyłam długą rozmowę z Rogerem i Matthew. Dziękuję, że odnalazłaś dziś Celeste. Jak pewnie sobie wyobrażasz, byliśmy nieco przerażeni. – Cieszę się, że wszystko z nią w porządku. Tylko to się liczy. – Jest bezpieczna. Ale nie można powiedzieć, że wszystko z nią w porządku. Ani z nią, ani z nami. Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym ci powiedzieć kilka rzeczy. – Erin złożyła dłonie. – Matthew powiedział mi, że wiesz o Finnie. O wypadku. – Tak. Bardzo mi przykro. – Julie usiadła koło Erin. – Nie do końca wiem, co powiedzieć. Nie potrafię nawet w części zrozumieć, jakie to musi być trudne. – Są pewne rzeczy związane z wypadkiem, o których nie wiesz, a które mogą ci pomóc zrozumieć, dlaczego nie powstrzymałam tej całej maskarady z Finnem. – Erin, nie jesteś mi winna żadnych wyjaśnień. Naprawdę. – Chcę, żebyś to usłyszała. Może to nieco ulży temu, co teraz przeżywasz. – Erin potarła dłonie o kolana, milknąc na chwilę, zanim zaczęła opowiadać. – Ten wypadek to była całkowicie moja wina. Nie powinnam była tamtego dnia prowadzić. Zabiłam Finna. Jestem jedyną osobą odpowiedzialną za jego śmierć. – To był wypadek. Nikt cię nie obwinia. – Owszem, to był wypadek, ale to nie wszystko. Wątpię, aby Matt o tym wspomniał, bo pewnie chciał mnie chronić. Rozumiem, że wiesz, że zmagałam się w przeszłości z głęboką depresją. To dobrze. Koniec z sekretami. Depresji nie należy się wstydzić. Wiem o tym, ale nadal nad tym pracuję. Kiedy brałam leki, dobrze sobie radziłam. Funkcjonowałam, nawet byłam szczęśliwa. A potem zrobiłam to, co wielu ludzi. Przestałam je zażywać. Cieszyłam się życiem i byłam przekonana, że już nie potrzebuję leków. Że sobie poradzę. Ale nie dałam rady. Nikt z podobną depresją by sobie nie poradził. Mój stan bardzo szybko się pogorszył. Dla mojej rodziny musiało to być chyba przerażające. Roger nie był w stanie mnie przekonać, żebym znów zaczęła zażywać lekarstwa. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale w stanie depresyjnym, w którym się znalazłam, nie postrzegałam świata w racjonalny sposób. Odmówiłam. Byłam bezradna i zmęczona walką z moją rozpaczą. Tamtego lutowego dnia nie miałam kontaktu z rzeczywistością. Byłam oderwana i rozkojarzona. Wsiadłam do auta z niejasną myślą, że przejażdżka może mi dać poczucie ucieczki. Nie pamiętam, jak to się stało, ale najwyraźniej Finn usłyszał, jak odpalam samochód. Wybiegł za mną i wskoczył na tylne siedzenie. Jechałam wzdłuż rzeki. Teraz słyszę echo jego głosu, to, co do mnie mówił, to, jak próbował mnie zmusić, żebym zjechała na pobocze. Ale tamtego dnia nie miałam świadomości, że Finn

jest ze mną, Julie. Czy możesz w to uwierzyć? Byłam tak oderwana od rzeczywistości, że zapomniałam, że jest ze mną mój własny syn. Nie widziałam go ani nie rozumiałam, co do mnie mówi. Nic a nic. Moje depresyjne zamroczenie zablokowało wszystko oprócz pragnienia ulgi, nawet chwilowej. Tak łatwo było pozwolić mglistemu uczuciu, by przez chwilę mną zawładnęło. Myślałam, że jeżdżenie po mieście bez celu i pozwolenie depresji przejąć stery jakoś mi pomoże. Nie powinnam była tamtego dnia prowadzić. Samochód wjechał na fragment drogi pokryty gołoledzią, obrócił się o trzysta sześćdziesiąt stopni i rozbił o drzewo. – Erin… – Nie będę opowiadać szczegółów wypadku. Wystarczy, że powiem, że był makabryczny. Do końca życia będzie mnie prześladować to, co wtedy widziałam. – Erin dotknęła swojego policzka i zamknęła oczy. – Było niesamowicie ślisko. W całym mieście dochodziło do stłuczek. Policja uznała, że mój wypadek był spowodowany pogodą. Proste. Do pewnego stopnia była to prawda, ale moje odstawienie leków to prawdziwa przyczyna, dlaczego straciłam kontrolę nad samochodem. Roger załatwił mi miejsce w szpitalu psychiatrycznym. Matthew nie wiedział wtedy, że do wypadku doszło dlatego, że z czystej głupoty nie brałam lekarstw. Powiedzieliśmy mu później. Nie powiedział ci, bo nie chciał, żebyś źle o mnie myślała. Może doszłoby do wypadku, nawet gdybym tamtego dnia była w pełni świadoma. Ale Finn nie siedziałby wtedy na tylnym siedzeniu bez zapiętego pasa i nie zginąłby. Okrutna prawda jest taka, że zabiłam swojego syna, Julie. To dlatego od tamtego dnia unikałam swojej rodziny. Nie zasługuję, aby być ich matką. Nie mogę być odpowiedzialna za Matthew i Celeste po tym, co zrobiłam. Nie wiem jak. Julie położyła dłoń na plecach Erin. – Nadal jesteś ich matką. Zawsze będziesz. Erin z zapałem pokiwała głową i otworzyła oczy. – W końcu to do mnie dotrze. Zrozumiem to. Potrzebuję jednak pomocy. Do tej pory żyłam z klapkami na oczach. Płaski Finn pomógł mi udawać. Od teraz muszę lepiej się spisywać. Będę się lepiej spisywać. Znajdziemy sposób, by przez to przebrnąć. Słowa, które przychodziły Julie do głowy, wydawały się jej niewystarczające. Objęła Erin i trzymała ją mocno, kiedy ta płakała.

Rozdział 31 Był późny sierpień. Julie otworzyła kolejną torebkę cukru i wsypała ją do kawy. W kawiarni panował spokój, z czego była zadowolona, bo to oznaczało, że będzie w stanie usłyszeć wszystko, co Celeste ma do powiedzenia, i nic nie będzie ich rozpraszać. Tak jak obiecała, Julie spotykała się tu z Celeste w każde poniedziałkowe popołudnie. Czasem Celeste przychodziła tu sama, a czasem towarzyszyli jej Roger albo Erin. Ale nigdy Matt. Julie nie odpowiedziała na żaden z jego maili oprócz jednego razu, kiedy poprosiła go, żeby nie przychodził z Celeste na spotkania. Nie była gotowa się z nim widzieć. Może kiedyś, może nigdy. Minęły trzy miesiące, odkąd Julie pożegnała się z nim na ławce przy rzece. Przestał do niej pisać miesiąc temu. Dana naciskała całe lato, aby Julie porozmawiała z nią o Matcie, ale ona nie potrafiła. Ostatnim razem, kiedy Dana próbowała, Julie niemal wylała jej na głowę miskę płatków śniadaniowych. Po tym zdarzeniu jej współlokatorka zrozumiała, że nie należy o nim wspominać. Lato było przyjemne. Ciche, jednostajne, a może nawet nieco nudne. Dokładnie takie, jakiego potrzebowała Julie. Odbywała staż w małym wydawnictwie w Cambridge, co, jak się jej wydawało, będzie dobrze wyglądać w CV. I dzięki temu miała zajętą głowę. Kate przyjechała do niej z wizytą na długi lipcowy weekend, ale Julie była zaskakująco mniej stęskniona za domem, niż się spodziewała. – Jesteś! Julie podniosła głowę w tej samej chwili, gdy Celeste zarzuciła jej ręce na szyję. – Cześć, mała! Jak było w Cape Cod? Tęskniłam za tobą w poprzednim tygodniu. Celeste opadła na krzesło i odrzuciła włosy do tyłu. Była lekko opalona, a jej loki jeszcze pojaśniały od wakacyjnego słońca. Cała promieniała. – Cześć, Julie. – Roger nachylił się i pocałował ją w policzek. – Miło cię widzieć. – Ciebie też. – Celeste nie mogła się doczekać, kiedy opowie ci o swojej triumfalnej wyprawie na ryby. Celeste uśmiechała się od ucha do ucha. – Pojechaliśmy na połów w głąb morza i złapałam pokaźnych rozmiarów lufara. Nawet kapitan był pod wrażeniem. Bestia walczyła nieustępliwie i Matt musiał parę razy przejąć ode mnie wędkę. Ostatecznie udało mi się wyłowić rybę z morza. Następnym razem pokażę ci zdjęcia. – Była naprawdę wspaniała – powiedział z dumą Roger. – Kapitan oprawił dla nas rybę i Erin przyrządziła ją na kolację.

– Erin gotowała? – zapytała zszokowana Julie. Roger się zaśmiał. – Niesamowite, prawda? Moja żona dostała obsesji na punkcie gotowania i od trzech tygodni nie uświadczysz w domu pojemnika z jedzeniem na wynos. – Aż nie wiem, co powiedzieć. – Któregoś dnia powinnaś wpaść na obiad. Nie mogę zagwarantować, że posiłek będzie w całości jadalny, ale na pewno domowej roboty. Julie uprzejmie pokiwała głową. Nie odwiedziła ich w domu, odkąd się wyprowadziła. – Za dwa tygodnie będę miała recital. Przyjdziesz? Rachel będzie grać na trąbce, a ja na fortepianie. Jak pewnie zauważyłaś, to nietypowy duet, a Rachel nie jest szczególnie uzdolniona co do gry na instrumentach. – Celeste zamilkła na chwilę. – Zwłaszcza trąbki. Nadrabia brak talentu strojeniem min, kiedy dmucha w ustnik. – Pewnie, że przyjdę na recital – odparła Julie. – Cieszę się, że obóz muzyczny okazał się takim sukcesem. – Wynagrodził mi konieczność chodzenia na cotygodniowe indywidualne i rodzinne spotkania z psychologiem. Są dla mnie trudne i wyczerpujące. – Spodziewam się. – I choć ich nie znoszę, możesz sobie wyobrazić, co dopiero czuje na nich Matt. – Celeste wyszczerzyła zęby. Julie się zaśmiała. Wiedziała, jak Matty musi nienawidzić tych sesji. – Nie miałaś zapytać Julie o coś jeszcze? – Roger zmierzwił włosy córki. – Tak. Julie, to poważna sprawa. – Celeste sięgnęła do małej torebki przewieszonej przez ramię i wyciągnęła kopertę, którą położyła na stoliku. – To zaproszenie. Organizuję imprezę pożegnalną dla Płaskiego Finna. Julie oniemiała z wrażenia. Wzięła kopertę i otworzyła ją. Szczegóły imprezy były wydrukowane na drogim papierze, ozdobionym małą kokardką na górze kartki. – Naprawdę? – Tak. Zainspirowało mnie przyjęcie, które urządziła ci twoja mama, kiedy wyprowadzałaś się z domu. Moje przyjęcie będzie w tym samym duchu. Tylko że chcę, żeby to było późne śniadanie. Finn uwielbiał bajgle i wędzonego łososia. Jedynymi gośćmi będziecie ty, mama, tata i Matty. Z oczywistych powodów to prywatna impreza. Nie będzie jednak smutna – to będzie celebracja. Płaski Finn wypełnił bardzo potrzebną misję i to ważne, aby okazać mu wdzięczność. – A co się stanie z Płaskim Finnem? – Julie wyobraziła sobie, jak zostaje spalony na popiół nad grillem albo pocięty na kawałki nożem do mięsa. To byłoby straszne. Bez względu na to, jaki był dysfunkcyjny i unieruchamiający, miała sentyment do kartonowego brata.

– Pójdzie na strych. – Celeste wzruszyła ramionami. – Na wszelki wypadek. I może kiedyś przyjdzie taka pora, kiedy całe doświadczenie z Płaskim Finnem wyda mi się zabawne. Może pewnego dnia będę go chciała pokazać swoim wnukom. „Dawno temu, kiedy byłam dzieckiem z poważnymi zaburzeniami…” No wiesz. To może być śmieszne. – Rzeczywiście. – Przyjdziesz, prawda? Julie nie mogła odmówić. – Jasne. Nie mogłabym tego przegapić. – Przeżyje jeden dzień w towarzystwie Matta. – Doskonale. Czyli w następną sobotę o jedenastej będziemy świętować. Zwróć uwagę, że należy ubrać się swobodnie. Płaski Finn nie życzy sobie gości w sukniach balowych i smokingach. – Zrozumiałam. Roger pstryknął palcami. – A niech to. A ja chciałem założyć mój limonkowy garnitur i takiż krawat. Celeste mruknęła. – Mama nigdy by na to nie pozwoliła. Ma nienaganny gust. Zamówię nam coś do picia. Wrócę w okamgnieniu. – Poszła do baru. Julie spojrzała na Rogera. – Nie mogę uwierzyć, że to ta sama dziewczyna, którą poznałam prawie rok temu. Wydaje się niesamowicie szczęśliwa. – Jest szczęśliwa. Dobrze sobie radzi. Bywają ciężkie dni, ale tak czy inaczej wszystkich nas zaskoczyła. Julie nachyliła się nad stolikiem. – Szczerze mówiąc, cieszę się, że zostało trochę Celeste w Celeste. Lubię jej wyjątkową osobowość. – Ja też. – Roger bawił się torebką z cukrem. – A ty jak się masz? Wydajesz się… przygaszona. – W porządku. Jestem chyba tylko rozkojarzona. Zapracowana. Szykuję się na nowy rok akademicki. – Aha. Skoro tak mówisz. – Coś przykuło jego uwagę i wyciągnął dłoń. – Julie? Skąd to masz? Czy to od Matthew? – Trzymał w dłoni wisiorek z kamykiem. Julie usiadła prosto, wyciągając naszyjnik z jego dłoni, i przyłożyła dłoń do piersi. Choć nie chciała myśleć o Matcie, nie potrafiła ściągnąć naszyjnika. Był częścią jej – jej i Finna – i bez niego nie czułaby się sobą. Roger przymrużył oczy. – To należało do Matthew. Powiedział ci, co to jest?

Julie pokręciła głową, skonsternowana. Nie zastanawiała się właściwie, skąd się wziął naszyjnik. Oczywiście nie pochodził ze światowych podróży Finna. Założyła, że Matt kupił go w pobliskim sklepie. – O rany. Nie widziałem tego od lat. Kiedy Matt był mały, fascynowały go skały i minerały. Udzielał się w bostońskim klubie zbieraczy kamieni. Jakżeby inaczej. Julie poczuła to samo ukłucie tęsknoty, mocniejsze, niż chciałaby przyznać. Znała Matta tak dobrze, że to aż bolało. – Zabierałem go na weekendowe wyjazdy klubu – mówił Roger. – Chodziliśmy na spacery po New Hampshire i Vermont. Raz byliśmy Berkshire. Dzieci kopały i szukały kamieni. Mali chłopcy uwielbiają takie rzeczy, ale Matt w szczególności. Prowadził dokładne notatki o swoich odkryciach, sporządzał wykresy i diagramy, które przechowywał w segregatorze. W kwestii zasobności w skały i minerały nie jest to najbardziej ekscytująca część kraju. Mimo to Matt wierzył, że znajdzie jakiś wyjątkowy okaz. I Bóg mi świadkiem, znalazł go. – Roger pokazał na naszyjnik. – To kawałek purpurytu. Nie jest to może seksowna nazwa, ale Matt nie posiadał się z radości, kiedy go znalazł. Nie pozwalał nikomu go dotknąć i całymi latami trzymał go w zamykanej na klucz kasetce. – Roger przechylił głowę w bok. – Nie mogę uwierzyć, że się z nim rozstał. Musisz bardzo wiele dla niego znaczyć, Julie. Julie spuściła wzrok i zacisnęła dłoń wokół naszyjnika. – Posłuchaj, to nie moja sprawa, i nie wiem dokładnie, co zaszło w minionym roku, ale wiem, że coś się między wami zepsuło. Próbowałem z nim o tym porozmawiać… Cóż, wiesz, jaki jest Matt. Ciężko mu się otworzyć. Wiem jednak, że podszywał się za Finna w internecie. – Podniósł dłoń, by Julie mu nie przerywała. – Zgoda. Zachował się co najmniej dziwacznie. I nie postąpił słusznie. Bez względu na to, jak bardzo wyprowadziło cię to z równowagi, mam nadzieję, że potrafisz docenić, jak bardzo się starał utrzymać twoje zainteresowanie. Julie podniosła wzrok. – No chyba. – Potrafisz sobie wyobrazić, ile spędził czasu, preparując te zdjęcia? Wymyślając nowe prace dla wolontariuszy? A kiedy wysłał Celeste przesyłkę, biedak musiał wytropić kolegę sprzed lat, który przebywał za granicą, przesłać mu paczkę, żeby ten mógł znów nadać ją z powrotem do domu, by na kopercie pojawiły się odpowiednie znaczki i stemple. Nie wspominając o pracy, jaką włożył w to, żeby wszystkie jego zmyślone historie się nie pomieszały – Uśmiechnął się. – Musisz przyznać, Julie. Wysiłek się liczy. – Trudno mi się z tym uporać – powiedziała. – Wiem, brzmi to głupio, biorąc pod uwagę, przez co przechodzi wasza rodzina, ale… Roger jej przerwał.

– Masz prawo czuć to, co czujesz. Matt zachował się jak idiota. I może masz jeszcze inne powody, aby trzymać się od niego z daleka. Powody, które nie mają związku z Matthew. – Nie wiem już, w co wierzyć… komu ufać. Roger przechylił głowę w bok. – Posłuchaj, Finn dobrze sobie radził z dziewczynami. Robił wrażenie, miał gadane i miał ten magnetyzm. Niezaprzeczalny magnetyzm. Ale Matthew też jest wyjątkowy, tylko w inny sposób. Pewnie już wcześniej było mu ciężko konkurować z Finnem, a teraz, kiedy Finna nie ma, jest mu jeszcze trudniej. Nie da się przebić wspomnień o zmarłych. Kochanie, może Matt nie umie postępować z dziewczynami, ale w głębi serca chciał dobrze. – Roger poklepał ją po dłoni. – Och, Julie. Matt przeprowadził sprawę w katastrofalny sposób, ale nie zapominaj o jego sercu. Obrazy z minionego roku przemykały przez głowę Julie: jak Matt przyjeżdża po nią pod nieistniejące mieszkanie, jak tłumaczy jej font-fanatyków. Jak niechętnie zawozi ją po zawiasy dla Płaskiego Finna. Jak wymieniają maile o śnieżnych rzeźbach. Leżenie pod choinką. Kłótnie, przekomarzania, bronienie niemądrych koszulek. Godziny spędzone razem w jego pokoju. Myślała o tym, jak ją obejmował, kiedy wyszła z lodowatego oceanu. I jak dotykał jej czule w swoim łóżku po piżama party Celeste. Jak na nią patrzył, kiedy w końcu wyjawił jej swoje uczucia. To, jak się czuła, będąc blisko niego. To, jak świat się zatrzymał, kiedy ją całował. I wtedy Julie wiedziała. Spojrzała na Rogera. Czuła się sobą, po raz pierwszy od wielu tygodni.

Rozdział 32 Matthew Watkins Kiedy nawalę, będę o tym myśleć jak o rozpadzie zespołu. Przez „zespół” rozumiem „pracę mózgu”, a przez „rozpad” – „zatrzymanie”. Julie Seagle „Najlepszym miejscem na trzymanie mężczyzny są twoje ramiona” – Mae West. Celeste Watkins Uważam, że wers piosenki powinien brzmieć „mam drogę wolną: być tobą LUB mną”, bo „mam drogę wolną: być tobą i mną” można uznać za dysocjacyjne zaburzenie osobowości.

Serce waliło jej bez opamiętania. Julie musiała zebrać w sobie całą odwagę, żeby tylko zadzwonić do drzwi. Przyszła na przyjęcie o czasie, ale miała nadzieję, że nie było za późno na to, co najważniejsze. Erin otworzyła drzwi. – Przyszłaś! No proszę! Wyglądasz wspaniale! Julie wychyliła się, by ją przytulić, uśmiechając się na typowy, niezręczny uścisk Erin. – Wielki dzień, co? – Wyczekiwany od dawna. Chodź, wszyscy są w ogródku. – Erin czekała, aż Julie wejdzie do środka. – No chodź. Nie wstydź się. To praktycznie twój dom. Julie zmusiła stopy, by zaczęły się ruszać. Oddychaj, oddychaj, oddychaj. Poszły do jadalni. Na stole stała patera z bajglami i smarowidłami, nad nimi masa balonów, a oparcia krzeseł przyozdobiono wstążkami. Julie nigdy nie widziała tego domu w weselszym nastroju. – Opowiedz, jak ci minęło lato, Julie. Ledwie się widywałyśmy przez ostatnie kilka miesięcy, a nie podoba mi się to, że nie wiem, co u ciebie słychać. Zapisałaś się już na jesienne zajęcia? Będę zaszczycona, jeśli pozwolisz mi przejrzeć razem z tobą propozycje kursów. – Odsunęła krzesło. – Siadaj. Kawy? Julie skinęła głową. Przez kolejne dwadzieścia minut z całych sił starała się skupić na radach Erin co do nadchodzącego semestru. Bardzo stęskniła się za Erin i cieszyła z tego, jaka jest obecna i szczerze radosna. Ale myślami Julie była gdzie indziej. Celeste wpadła do salonu i niemal powaliła Julie na ziemię, gdy rzuciła się, by ją przytulić. – Dlaczego nikt mi nie powiedział, że już przyszłaś? O rany? To dla mnie? Julie potaknęła i wręczyła jej ogromny bukiet kwiatów. – Moje gratulacje. Wiem, że ten dzień jest dla ciebie bardzo ważny. Dla mnie też. – Sprawdzę, czy Roger jest już gotowy – powiedziała Erin. – Od dwóch godzin siedzi w piwnicy, a w domu nadal jest gorąco jak w piecu. – Zaczęła się wachlować ręką, wychodząc. – Sierpień w Bostonie niezmiennie działa mi na nerwy. – Tata grzebie przy klimatyzacji – wyjaśniła Celeste. – Nie zbliżaj się do niego, dopóki nie skończy. Nie bardzo się na tym zna i już dwa razy lekko poraził go prąd. Widziałaś się już

z Mattem? Chowa się w ogródku. Chyba się denerwuje. – Witam w klubie. Celeste dotknęła jej ramienia. – Nie denerwuj się, Julie. Wszystko wspaniale się ułoży. Wierzę w ciebie. W was oboje. – Zobaczymy. Julie przeszła przez kuchnię i tylnymi drzwiami wyszła na taras. Stał tam. Na trawniku, odwrócony do niej plecami, z dłońmi w kieszeniach szortów. Wyglądał wspaniale. Wszystko w nim ją przyciągało. Julie dotknęła dłonią piersi, znów przypominając samej sobie, by nie zapominać o oddechu. By się uspokoić. – Matt. Odwrócił się niepewnie i nieśmiało do niej pomachał. Miał na sobie koszulkę z napisem „Nietzsche to mój ziom”, tak jak wtedy, gdy się poznali. Wszystko było tak, jak być powinno. – Matty! – Tym razem Julie głośniej zawołała jego imię, zastanawiając się, czy słyszy w jej głosie ulgę, jaką poczuła na jego widok. Zbiegła po schodkach, czując, że potrzebuje go bardziej, niż kiedykolwiek uważała za możliwe. To lato przeminęło pod znakiem miłosnych rozterek i smutku, ale przynajmniej teraz wiedziała, za kim tak tęskniło jej serce. Pobiegła do niego ile sił w nogach. Matt zerwał się w jej stronę i złapał ją, gdy rzuciła mu się w ramiona. Oplotła go nogami w pasie i objęła za szyję, mocno do siebie tuląc. Od dawna nie była tak blisko niego. Zbyt dawna. – Julie. – Nie istniało nic wspanialszego niż sposób, w jaki wymawiał jej imię. Jak to możliwe, że wcześniej tego nie zauważała? – Co się stało? Nic ci nie jest? – Słyszała jego konsternację i troskę. Roześmiała się, nadal mocno obejmując Matta. – Teraz już nie. Pociągnęła nosem, świadoma, że za chwilę na dobre się rozpłacze. Ale to właśnie robi z tobą miłość. Przyprawiająca o mdłości, obezwładniająca, miażdżąca, dająca spełnienie, złożona, powalająca na kolana miłość. – Tęskniłam za tobą – szepnęła mu do ucha. Tak było. Tęskniła za jego głosem, jego dotykiem, tym, jak się poruszał… każdą jego częścią. – Tak? – zapytał miękko. – Tak. Bardzo. Przytulał ją do siebie, podczas gdy ona oparła głowę na jego ramieniu i gładziła go dłonią po plecach. Żadne z nich nie chciało przerywać tego uścisku. A po tym, jacy byli do siebie przyklejeni, Julie poznała, że jest inaczej niż ostatnim razem, kiedy byli blisko. To nie było pożegnanie.

– Tak bardzo cię przepraszam. To zawsze byłeś ty – powiedziała. – Co? – mruknął. Podniosła głowę i przytuliła do niego policzek. – To zawsze byłeś ty. Myślałam, że to ktoś inny, ale to byłeś ty. Ty byłeś osobą, którą czułam. Julie usłyszała, jak Matt głęboko oddycha, i opuściła stopy na ziemię, nie odsuwając się od niego. Matt położył dłonie na jej biodrach, przyciągając jeszcze bliżej. Boże, jak wspaniale się przy nim czuła. Matt dotknął ustami jej ust i pocałował ją mocno, namiętnie. Inaczej niż poprzednio. Koniec z udawaniem, koniec zaprzeczania, koniec smutku. Jego palce przemieszczały się po rąbku jej bluzki, delikatnie muskając nasadę jej pleców, po czym położył dłonie na jej talii. Uścisk Matta był zdecydowany, mocny, krzepiący. Boże, dotyk jego dłoni na jej skórze. Całował ją po szyi. Jego usta były miękkie, język gorący, a oddech przyspieszył. Cicho jęknęła. Typowy facet – wybierał najgorszy z możliwych momentów, żeby ją podniecić. Później, powiedziała sobie w duchu. Później będziemy sami. Julie zmusiła się, żeby lekko się od niego odsunąć. – Poczekaj. Za chwilę będziemy mieć widownię. – Chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą, postanawiając już nigdy go nie puścić. – A poza tym za godzinę wyjeżdżamy. – Jestem w stanie zrobić wiele rzeczy w godzinę – zasugerował Matt. Julie odwróciła się gwałtownie i podniosła brew, jednocześnie idąc tyłem. – Nie mam wątpliwości. – Kusiło ją, żeby gdzieś z nim stąd uciec, ale to był ważny dzień. – Obiecuję, że jeszcze będziesz miał okazję. Ale teraz musimy iść coś zjeść. Ty, Celeste, Płaski Finn i ja za godzinę wyjeżdżamy. Jesteśmy gdzieś umówieni. – Tak? – Tak. – Nie mogła przestać się uśmiechać. – Myślałem, że Płaski Finn został przydzielony do dożywotniej służby na strychu. – Plany uległy zmianie. – Nie wymkniemy się gdzieś, żeby się trochę poobściskiwać? – Jeszcze nie. – No to lepiej, żeby to było coś ciekawego. – Słuchaj, ta opaska na oczach zaczyna mnie trochę niepokoić. Nie wiem, kiedy zostałaś dominą, Julie, ale w samochodzie jest moja siostra, więc to mało stosowne, żebyś demonstrowała przed nią swoje umiejętności. – Matt uniósł dłoń, by ściągnąć opaskę, którą Julie zawiązała mu na oczach. – Ani się waż! – Celeste nachyliła się ku przedniemu siedzeniu volvo i trzepnęła Matta w dłoń. – Zachowuj się. To fajna niespodzianka. – Daleko jeszcze? Jestem głodny – powiedział Matt. – Muszę się wysikać. Nudzę się.

Długo jeszcze? Zagrajmy w zgadywanki. Nie, czekajcie, nie mogę. Nic nie widzę. To najgorsza wycieczka w życiu! – Zamknij się, Matt! – Julie zjechała na odległy prawy pas na autostradzie, trzymając Matta za rękę. – Jeszcze tylko trzy zjazdy i będziemy na miejscu. To będzie warte dwugodzinnej podróży. Zaufaj nam. – Kiedy mówisz „warte”, to masz na myśli „przeliczalne na pieniądze”? Za kilka dni Apple zwołuje konferencję prasową i jestem przekonany, że wypuszczą jakiś zupełnie zbędny gadżet, którego będę bardzo potrzebował. – Celeste, doprowadź brata do porządku – powiedziała Julie. – Fakt, że nadal trzymasz go za rękę po tym, jak uprzykrzał nam całą tę podróż, daje mi do zrozumienia, że jest teraz w tym samym stopniu moim, co twoim problemem. Mam zamiar podziwiać widoki za oknem i pozwolę ci zająć się irytującym gadulstwem Matta. – Świetnie – westchnęła Julie z dramatyzmem. – Przydługie napady przygłupiej paplaniny przeplatane otępiającymi umysł „ciekawostkami” o historii internetu. To chyba dla zrównoważenia okazjonalnych uroczych chwil – przyznała Julie. – Co za los. – Nadal tu jestem! – wrzasnął Matt. – Słyszę, jak o mnie rozmawiacie. Mam uczucia, wiecie? – Udał, że płacze, i głośno pociągnął nosem. – Postaram się zapamiętać – odparła Julie. – Julie, widzę szyld – powiedziała Celeste. – Dojechaliśmy! To będzie idealne pożegnanie dla Płaskiego Finna. Prawdziwy Finn by to pochwalił. Tobie też się spodoba, Matty. Julie skręciła na parking. – No to chyba jesteśmy na miejscu. – W Parku Yosemite? W Wielkim Kanionie? – zapytał Matt. – W Vegas? O Boże, jesteśmy w Vegas, prawda? Jest tu Celine Dion? Cher? Idziemy za kulisy? Nie, to muzeum Liberacego. Czuję to. Spełniły się moje marzenia. Czekałem na to całe życie. – No co ty, Matt – zganiła go Celeste. – Nie jesteśmy w Vegas. Bardziej się postaraj. – Disney World? Największa galeria handlowa w kraju? Targ Pike Place? Graceland? – Myślisz, że jesteśmy takie beznadziejne, by zabrać cię gdzieś, gdzie roi się od turystów? Celeste, on nigdy na to nie wpadnie – powiedziała Julie. – Pokażmy mu. – Zsunęła mu opaskę z oczu i patrzyła na niego. Matt przyzwyczaił wzrok do światła i przeczytał znak, przed którym się zatrzymali. Matt zrobił poważna minę. – Nigdy bym nie zgadł, że to tu mnie zabierzecie. – Zamilkł i przygryzł wargę, a na jego ustach pokazał się delikatny uśmiech. – Ostatnim razem byłem tu z Finnem. Julie przyklasnęła w dłonie. – Będziemy skakać ze spadochronem.

Spojrzał na nią. – Jak to „będziemy”? Pokiwała głową. – Nie jesteś zbyt bystry, co? To znaczy, że ty i ja wyskoczymy z samolotu, a potem otworzy się nam taki ratujący życie spadochronik i wylądujemy na ziemi w jednym kawałku. – Oboje będziemy skakać? – Tak – powiedziała. – Chcę z tobą skoczyć, Matt. Tym razem naprawdę. Uwielbiała, kiedy brakowało mu słów. – I Płaski Finn też – powiedziała Celeste. – Zadzwoniłyśmy tu wcześniej. Pamiętają ciebie i Finna i powiedzieli, że możesz skoczyć też z Płaskim Finnem. Uważam, że to stosowny sposób uczczenia tego dnia. Prawdziwemu Finnowi naprawdę podobałby się ten pomysł. – Oczywiście, że z nim skoczę. – Powiedział Matt. – Pewnie, że tak. Julie, jesteś tego pewna? – Tak – powiedziała. I powiedziała to szczerze. Całkowicie mu ufała. – Chcę to z tobą zrobić. Matt nachylił się w jej stronę i położył jej dłoń na karku. Delikatnie przyciągnął ją do siebie i pocałował miękko i doskonale. – Wiedziałam! – pisnęła Celeste. – Mówiłam ci, Julie, prawda? Mówiłam, że wszystko się ułoży, i tak się stało. Czy to znaczy, że nie będzie już między wami nieprzyjemnych awantur? Były dla mnie nad wyraz niepokojące. Julie oparła się na siedzeniu i roześmiała. – Tego nie mogę obiecać. – Spojrzała Mattowi w oczy. – Mimo to kocham cię. Matt uśmiechnął się do niej i mrugnął. – Wiem. Celeste i Julie równocześnie go szturchnęły. – To odpowiedni moment, żeby nie zachowywać się jak głupek albo mądrala – powiedziała Julie. Celeste wysunęła głowę między przednie siedzenia. – Bądź bohaterem, Matty. No proszę. Powinieneś być jak filmowy amant. – To też wiem – odpowiedział. Matt nie wahał się ani chwili dłużej. – Julie, kocham cię. Kocham cię do szaleństwa. – I dobrze – powiedziała usatysfakcjonowana Celeste. – A teraz czas na skok.

Podziękowania Ogromne podziękowania kieruję do całej mojej rodziny, która znosiła moje obsesyjne zachowanie (a od czasu do czasu brak prysznica) podczas pisania tej książki. Specjalne podziękowania dla Taty, który podczas czytania mojego manuskryptu założył swój kapelusz psychoterapeuty i sporządzał obszerne i pomocne notatki. Kocham Cię, Tatusiu. Miliardy uścisków dla Jessiki Whitney, która zawsze nazywa mnie „uroczą dziewczyną”, kiedy najbardziej tego potrzebuję. Każdy powinien mieć taką wspaniałą współkonspiratorkę. Lori Gondelman osiągnęła status bogini. Sprawdzała rozdziały, nieustannie dodawała mi otuchy, krzyczała na mnie, żebym pisała szybciej, mówiła mi, co powinno zostać, a co trzeba wyrzucić, i przesyłała niezliczone kawy z Dunkin’ Donuts, żeby kofeina uderzyła mi do głowy i żebym mogła pisać do północy. Podejrzewam, że trzymałaby mnie za rękę podczas pisania, gdyby to nie kolidowało ze stukaniem w klawiaturę. Nikt nie byłby w stanie zrobić więcej i jestem niemożliwie wdzięczna za jej niesłabnącą wiarę w tę książkę i we mnie. Christy Poser podzieliła się ze mną przez telefon swoimi doświadczeniami ze skoku spadochronowego i wysłała mi nawet ich nagrania na DVD. Choć ryzyko ma we krwi, Julie wisi jej przysługę. I ja też. Pisarki Karen MacInerney i Heather Webber są po prostu genialne. Obie skierowały mnie w dobrą stronę i udało im się przesadnie nie obnosić z tym, że miały rację. To bardzo inteligentne, utalentowane pisarki i wspaniałe przyjaciółki. Dziękuję Meg Travis, Shelly Toler Franz, Caitlyn Henderson, Carrie Spellman i Pixie Poe za to, że czytały różne wersje streszczenia fabuły oraz manuskryptu i okazały mi mnóstwo wsparcia. Znam Meg od gimnazjum i teraz jest równie niesamowita jak wtedy. Shelly i Caitlyn są marzeniem każdej autorki i dowodem na to, że przyjaciele z Facebooka to naprawdę prawdziwi przyjaciele. Carrie to zaufana czytelniczka i recenzentka, a jej dobre słowo stało się dla mnie mobilizacją, której potrzebowałam, aby dokończyć tę powieść. Pixie nie tylko jest książkową przyjaciółką, ale też cudownie się nazywa i posiada różową choinkę. Czy można chcieć fajniejszej przyjaciółki? Niemożliwie błyskotliwy Adam Conner Sax rozszyfrował dla mnie język MIT i jakoś znosił moją paplaninę na temat moich bohaterów. Jak przez całe swoje życie, tak i teraz był wobec mnie ciepły, uroczy i przerażająco elokwentny. Pozdrawiam Jonathana Slavina, który tak jak ja lubi wszystkie części Szczęk. Wyjątkowy i zabawny do bólu David Pacheco był na tyle wspaniałomyślny, by stworzyć

większość statusów w tej książce (Dave, skup się, właśnie doceniam twój geniusz). Cierpliwie tolerował moje liczne pytania i odpowiadał na nie z większą uwagą i humorem, niż na to zasługiwały. W ramach podziękowania wyślę mu zombie, maszynę do podróży w czasie, rejestr Klubu Prokrastynatorów i kanapkę z serem w sprayu. Śledźcie go na Twitterze @whatdoiknow, jeśli uważacie, że jesteście w stanie za nim nadążyć. Nie przejmujcie się, większość z nas nie jest. Carmen Comeaux i Jim Thomsen odwalili kawał dobrej roboty nad bardzo chaotycznym manuskryptem. Carmen z odwagą brnęła do przodu, nawet kiedy moje błędy gramatyczne sprawiały, że na marginesie pisała „Horror!”. A Jim od dziś znany będzie jako „król myślników”. Jesteście oboje doskonali i macie niebywałe umiejętności. Brian Yagel służył wszystkim, od wsparcia technicznego po podrzucanie geekowej terminologii, której nadal nie do końca rozumiem. Ale dla niego była zrozumiała. Zdołał też pozostać czarujący, nawet kiedy mówił rzeczy takie jak „aplikacja firm trzecich” i „logi serwera”. Ciesz się swoimi dwiema minutami facebookowych statusów, mały. Amazon odmienił moje życie i gdyby nie oni, nie mogłabym dalej pisać. Nie przepadam za przestrzeganiem zasad, a dzięki samodzielnemu publikowaniu w internecie poprzez KDP (Kindle Direct Publishing) mogłam pisać z prawdziwą pasją. Opisałam historię, którą chciałam – tę, w którą wierzyłam – zamiast tej, do której, jak sądziłam, chcą mnie przymusić tradycyjni wydawcy. Podjęcie decyzji o wydaniu tej książki na własną rękę było najmądrzejszą decyzją w moim życiu. Podpisując kontrakt z Amazon Children’s Publishing, zachowałam te same korzyści, a jednocześnie otrzymałam wsparcie dynamicznego zespołu. Ludzie z Amazon Children’s Publishing nie tylko wspierają nietuzinkowe pisarstwo – oni je hołubią. Sprzedaż tej i następnej powieści tak potężnemu wydawcy to czysta radość. Mój redaktor Tim Ditlow i cały zespół redakcyjny w Amazonie to wybitni specjaliści. Ich wiara we mnie i moją karierę budzą we mnie głęboką pokorę i jestem im ogromnie wdzięczna. Mam teraz prawdziwych partnerów i z tym uczuciem nic nie może się równać. Amazon może i jest ogromną firmą, ale nie mam wątpliwości, że mój zespół posiada serce, zaangażowanie i zapał, aby próbować nowych rzeczy. Odkrywają niezbadane tereny, a takich właśnie ludzi lubię. Moja agentka, Deborah Schneider, od samego początku była oddana tej książce – i przyjmowała niekończące się odmowy od tradycyjnych wydawców podszyte argumentem, że ta książka nigdy się nie sprzeda. Kiedy zdecydowałam się na self-publishing, kibicowała mi. „Dopiero im pokażesz”, powiedziała. I pokazałam. Obie im pokazałyśmy. W końcu. Deborah, dziękuję ci za wszystko, co dla mnie zrobiłaś, a przede wszystkim za to, że po tym, jak krzyknęłam „Moje gratulacje! Nadal jesteś moją agentką!”, nie odłożyłaś słuchawki.

Tytuł oryginału Flat-Out Love Copyright © 2011 by Jessica Park Copyright © for the translation by Joanna Dziubińska Projekt okładki DAKA – Studio Graficzne, Dawid Kwoka Fotografia na pierwszej stronie okładki Copyright © Jovana Rikalo / Trevillion Images Opieka redakcyjna Joanna Bernatowicz Alicja Gałandzij Ewa Polańska Opracowanie tekstu i przygotowanie do druku DreamTeam ISBN 978-83-240-3631-8

OMG Books, www.omgbooks.pl E-mail: [email protected] ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków Książki z dobrej strony: www.znak.com.pl Dział sprzedaży: tel. 12 61 99 569, e-mail: [email protected] Wydanie I, Kraków 2016 Plik opracował i przygotował Woblink woblink.com