Peter F Hamilton Gwiazda Pandory 1 Ekspedycja

PETER F. HAMILTON

Gwiazda Pandory EKSPEDYCJA

Tłumaczył Michał Jakuszewski

Tytuł oryginału Pandora’s Star vol. 1

Książka ta jest fikcją literacką. Nazwiska, postacie, miejsca i zdarzenia powstały w wyobraźni autora i nie mają odniesienia do rzeczywistości. Jakiekolwiek podobieństwo do aktualnych zdarzeń, miejsc i osób, żywych lub zmarłych, jest przypadkowe.

PROLOG

Mars przesłaniał większą część przestrzeni na zewnątrz „Ulyssesa", wielki sierp koloru brudnego imbiru, planeta, której nie udało się zostać prawdziwym światem. Mały, lodowato zimny, jałowy i pozbawiony atmosfery grał w Układzie Słonecznym rolę zimniejszej wersji piekła. Mimo to wywarł znaczny wpływ na ludzką historię; najpierw jako bóg był inspiracją dla wielu pokoleń wojowników, potem stał się celem niezliczonych marzycieli. Ale dla kapitana pilota NASA Wilsona Kime'a stanowił teraz stały ląd. Dwieście kilometrów za wąską, łukowato wyprofilowaną szybą kabiny lądownika Wilson dostrzegał ciemną szramę Valles Marineris. W dzieciństwie często oglądał technofantazje grupy Aries Underground, zachwycając się wizją spienionej wody, która pewnego dnia, w nieokreślonej przyszłości, znowu popłynie tym ogromnym wąwozem, uwolniona przez ludzką pomysłowość z uwięzionego pod rdzawą pustynią lodu. Dzisiaj - pierwszy człowiek w dziejach - postawi stopę w wypełnionych pyłem kraterach, które oglądał na tysiącach zdjęć satelitarnych, a legendarny, drobny, czerwony piasek spłynie mu między urękawicznionymi palcami. Ten dzień zapisze się wielkimi zgłoskami w historii. Wilson odruchowo rozpoczął ćwiczenie oddechowe, które miało uspokoić mu serce, zanim świadomość tego, co ma się wydarzyć, zdąży wpłynąć na jego metabolizm. W żadnym wypadku nie pozwoli, żeby cholerni medyczni biurokraci z Houston zakwestionowali jego zdolność pilotowania lądownika. Służył osiem lat w USAF, uczestniczył w dwóch misjach bojowych w ramach operacji „Zapewnić pokój", stacjonując w Japonii. Potem było dziewięć lat w NASA. Czekał długo i poświęcił bardzo wiele: stracił pierwszą żonę, totalnie zraził do siebie dziecko. Wieczne szkolenia w wirtualu, konferencje prasowe, ogłupiające objazdy po fabrykach, służące public relations - wytrzymał to wszystko dla tej jednej chwili w tym najświętszym z miejsc. Mars. Nareszcie! - Inicjuję pomiar odległości z kontrolą w czasie rzeczywistym - oznajmił autopilotowi. Kolorowe linie holograficznego obrazu widocznego na oknie zaczęły się zmieniać. Wilson jednym okiem spojrzał na zegar: osiem minut. - Oczyszczam system BGA i tunel łączący statki. - Lewą ręką dotknął przełączników na konsoli i zapaliły się maleńkie diody LED. Niektórych czynności NASA nigdy by nie powierzyła programom aktywowanym głosem. Uruchamiam dyszę nienapędową. Czekam na potwierdzenie sekwencji odłączania od statku

bazy. - Zrozumiałam, „Eagle II" - rozległ się w słuchawkach głos Nancy Kressmire. Analiza telemetryczna potwierdza pełną sprawność lądownika. Systemy napędzające statku bazy gotowe do odłączenia. - Potwierdzam - odpowiedział kapitanowi „Ulyssesa". W szybie rozbłysły turkusowe i szmaragdowe pajęczyny informujące o stanie systemów zasilania lądownika. Ich ostre barwy dziwnie się kłóciły z pastelową bladością mroźnego marsjańskiego krajobrazu. - Przełączam zasilanie na ogniwa wewnętrzne. Mam siedem zielonych światełek dla operacji odłączenia. Wciągam tunel-śluzę. Gdy tunel wsunął się w głąb kadłuba wahadłowca, maleńką kabinę wypełnił przeraźliwie głośny metaliczny szczęk. Nawet Wilson wzdrygnął się, słysząc te natarczywe dźwięki, mimo że znał konstrukcję promu lepiej niż jego projektanci. - Panie komandorze? - Odezwał się. Zgodnie z procedurą NASA, z chwilą odłączenia od statku bazy lądownik stawał się niezależną jednostką, a Wilson nie był najstarszy stopniem na jego pokładzie. - „Eagle II" należy do pana, kapitanie - oświadczył komandor Dylan Lewis. Ruszajmy na dół, gdy tylko będziemy gotowi. - Dziękuję, komandorze - odparł Wilson, świetnie zdając sobie sprawę z obecności kamery zamontowanej w tylnej ścianie kabiny. - Za siedem minut ukończymy procedurę odłączania. Wyczuwał podniecenie piątki siedzących za nim pasażerów. Wszyscy byli znakomitymi fachowcami, astronautami tak doświadczonymi, że rutyna wylewała im się przez dziurki w nosie. Mimo to w tej chwili nie panowali nad sobą lepiej niż banda dzieciaków wybierających się na pierwszą wycieczkę na plażę. Autopilot wykonał resztę sekwencji odłączania. Wilson odczytywał z listy kolejne polecenia, ściśle przestrzegając wywodzącej się jeszcze z czasów Mercurego 7 tradycji nakazującej uparcie udawać, że astronauci to coś więcej niż tylko worki balastu. Dokładnie po siedmiu minutach kołki łączące schowały się i Wilson odpalił silniki manewrowe, łagodnie odsuwając „Eagle II" od „Ulyssesa". Tym razem nie mógł już zrobić nic, by uspokoić walenie serca. Kiedy się oddalili, „Ulysses" stał się w całości widoczny za oknem. Wilson uśmiechnął się radośnie na jego widok. Międzyplanetarny statek był jedyny w swoim rodzaju: niezgrabny zestaw cylindrycznych modułów, zbiorników i dźwigarów tworzących kolistą konstrukcję o średnicy dwustu metrów. Z jego obwodu wysuwały się długie, czarne płyty

baterii słonecznych, przypominające plastikowe płatki kwiatu, poruszające się w ślad za słońcem. Kilka przedziałów mieszkalnych pomalowano w amerykańskie barwy narodowe. Wyglądało to nieprawdopodobnie jaskrawo na tle srebrnobiałej izolacji termicznej pokrywającej każdy centymetr powierzchni. W samym środku statku, otoczona szerokim, pofałdowanym wachlarzem srebrzystych paneli promienników ciepła, znajdowała się sześciokątna komora reaktora termojądrowego, który umożliwił im dotarcie na Marsa w dziesięć tygodni, nieustannie zaopatrując w energię silniki plazmowe. To był najmniejszy tego typu reaktor, jaki dotąd zbudowano; niezbity dowód amerykańskiej przewagi w dziedzinie technologii. W Europie nie ukończono jeszcze budowy pierwszej pary komercyjnych reaktorów naziemnych, natomiast w USA oddano już do użytku pięć i trwały prace przy następnych piętnastu. Europejczycy z pewnością też nie mieli niczego, co mogłoby się równać z zaawansowanym generatorem „Ulyssesa". „Niech to szlag, niektóre rzeczy nadal nam wychodzą" - pomyślał z dumą Wilson, gdy błyszczący konglomerat kosmicznego sprzętu znikał w wiecznej nocy. Minie dziesięć lat, nim FESA zdoła zorganizować lot na Marsa. Do tego czasu NASA zamierzała zbudować już samowystarczalną bazę na lodowatych piaskach Arabia Terra. Miał nadzieję, że wtedy agencja będzie już przechwytywać planetoidy, a nawet wyśle wyprawę w okolice Jowisza. „Nie jestem za stary, by wziąć udział w którejś z tych misji. Będą potrzebowali doświadczonych dowódców" - rozmyślał. W jego głowie pojawił się maleńki cień zazdrości na myśl o tym, co nadejdzie w niedalekiej przyszłości, o cudownych wydarzeniach, których harmonogram i budżet mogły sprawić, że znajdą się tuż poza jego zasięgiem. Europejczycy mogli sobie pozwolić na czekanie.

Kilka

ostatnich

administracji

Stanów

Zjednoczonych

pozostawało

pod

dominującym wpływem prawicy religijnej i powstrzymało wszystkie badania genetyczne nad komórkami macierzystymi, natomiast rząd federalny w Brukseli cały czas ładował fundusze w studia nad biogeniką, co przyniosło spektakularne rezultaty. Teraz, gdy z piekielnie drogiej procedury usunięto już wszelkie usterki, rozpoczęto rejuwenację ludzi. Pierwszy pacjent, Jeff Baker, zmarł u szczytu medialnego szału, ale podczas siedmiu następnych lat odnotowano osiemnaście sukcesów. Kosmos i życie. Te rozbieżne pola zainteresowań bardzo dużo mówiły o tym, jak kultury dwóch wielkich bloków zachodniej cywilizacji oddaliły się od siebie w ciągu ostatnich trzydziestu lat. Ostatnio jednak rodacy Wilsona zaczęli zmieniać podejście do inżynierii genetycznej. Krążyły już miejskie legendy o tym, że kliniki w Azji i na Karaibach oferują

multimiliarderom terapię rejuwenacyjną. Natomiast Federacja Europejska po raz kolejny próbowała doścignąć Amerykę w kosmosie, koniecznie chcąc dowieść światu, że przoduje we wszystkich dziedzinach. Na Ziemi nadal istniały ostre podziały polityczne i Wilson raczej się cieszył na myśl, że dwa bloki ponownie zbliżą się do siebie. Oczywiście, najpierw Amerykanie musieli wylądować na Marsie. - Początek zejścia z orbity za trzy minuty - oznajmił autopilot „Eagle II". - Gotowy - odparł Wilson. Sprawdził odruchowo stan paliwa, po czym przeszedł do procedury uruchamiania silnika głównego. Trzy napędzane hipergolem rakiety z tyłu małego wahadłowca włączyły się na sto sekund, spychając ich z orbity na trajektorię wejścia w atmosferę. Potem przyszła kolej na manewr hamowania, trwający z górą dziewięćdziesiąt minut. Rzadkie marsjańskie powietrze omywało małe, trójkątne skrzydła stateczku, zmniejszając jego prędkość. W ciągu ostatnich piętnastu minut tępo zakończony nos „Eagle II" lśnił słabiutkim, różowym blaskiem. Tylko to świadczyło, jak potężnie oddziałuje na kadłub pruta z wielką prędkością atmosfera. Lot był niewiarygodnie gładki, przyciąganie rosło stopniowo, w miarę jak zbliżali się do usianej kraterami powierzchni Arabia Terra. Na wysokości sześciu kilometrów Wilson uaktywnił skrzydła o zmiennej geometrii, które rozłożyły się szeroko, by uzyskać jak największą siłę nośną w rzadkiej, zimnej atmosferze. Ich maksymalna rozpiętość wynosiła całe sto metrów, wystarczająco wiele, by „Eagle II" mógł w razie potrzeby szybować. Potem włączył się silnik turboodrzutowy, popychając ich łagodnie naprzód ze stałą prędkością dwustu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. W oddali pojawiła się zachodnia krawędź potężnego krateru Schiaparelli, kolista ściana wznosząca się nad kamienistym gruntem, niczym zerodowany łańcuch górski. - Miejsce lądowania w polu widzenia - zameldował Wilson. Na oknie pojawiły się zielone i niebieskie sinusoidy. Radar zaczął wyświetlać trójwymiarową mapę skał i rozpadlin, niemal w stu procentach zgadzającą się z obrazem widocznym gołym okiem. - „Eagle II", przegląd systemów potwierdza, że jesteś gotowy do lądowania - odezwała się kontrola lotu. - Życzymy szczęścia. Macie tu sporą widownię. - Dziękuję - odparł uprzejmie komandor Lewis. - Z niecierpliwością czekamy na lądowanie. Mam nadzieję, że Wilson posadzi nas gładko. Miną cztery minuty, zanim ktokolwiek na Ziemi usłyszy jego słowa. Do tego czasu powinni już wylądować. - Kontakt z sygnalizatorami lądowników towarowych zameldował Wilson. - Odległość trzydzieści osiem kilometrów.

- Zmrużył powieki, gdy autopilot wyświetlił wewnątrz szyby czerwone ramki, wskazujące miejsce lądowania. Krawędź krateru rosła z każdą chwilą. - Ach, tam są. Na rozległym, płaskim obszarze przycupnęły dwa brudnoszare punkciki. Przed lądowaniem „Eagle II" powoli zatoczył krąg nad dwoma automatycznymi lądownikami towarowymi. Proste statki w kształcie przysadzistych stożków opuściły „Ulyssesa" przed dwoma dniami, wyładowane wszelkiego rodzaju ekwipunkiem, w skład którego wchodziła mała baza naziemna z prefabrykatów. Rozładowanie ich i rozbicie planowanego obozu było podstawowym zadaniem załogi „Eagle II". - Skan powierzchni potwierdza przydatność punktu numer jeden - oznajmił Wilson. Obraz przekazany przez radar niemal go rozczarował. Kiedy Neil Armstrong i Buzz Aldrin lądowali na Księżycu, musieli pośpiesznie przejść na sterowanie ręczne i posadzić lądownik w bezpiecznym miejscu, ponieważ okazało się, że w wybranym punkcie lądowania leży mnóstwo głazów. Tym razem, osiemdziesiąt jeden lat później, satelitarne zdjęcia i orbitalny radar wyeliminowały możliwość podobnych komplikacji. Korzystając z autopilota, skierował wahadłowiec w stronę wyznaczonego miejsca lądowania. - Podwozie wysunięte i zablokowane. Silniki wspomagające gotowe do użycia. Skrzydła złożone. Prędkość zbliża się do stu kilometrów na godzinę. Szybkość opadania prawidłowa. Schodzimy do lądowania, koledzy. - Dobra robota, Wilson - odezwał się komandor Lewis. - No to siadamy, dobra? - Jasne, komandorze. Włączyły się silniki hamujące i „Eagle II" zaczął płynnie opadać z jasnoróżowego nieba. Na wysokości stu metrów Wilson nie mógł już dłużej wytrzymać. Dotknął czterech przełączników, wyłączając autopilota. Na konsoli LED-y zamrugały oskarżycielskim, czerwonym blaskiem, jednak zignorował je i ręcznie sprowadził lądownik na ziemię. To było łatwiejsze niż w symulacjach. Gdy gazy z dysz dotknęły powierzchni Marsa, za oknem pojawiły się tumany pyłu, gęste i klejące. Nic zupełnie nie widział, ale radar podał mu prawidłowy kierunek lądowania. Prom nawet nie zadrżał. Silniki powoli cichły. Pył zaczął opadać i po chwili na zewnątrz zrobiło się jaśniej. - Houston, „Eagle II" wylądował - odezwał się Wilson. Duma i podniecenie ścisnęły mu gardło tak mocno, że musiał siłą wydusić z niego te słowa. Słyszał już, jak ta piękna fraza niesie się echem przez całą historię. „I to ja tego dokonałem, nie jakaś cholerna maszyna". W kabinie za jego plecami rozległ się aplauz i radosne okrzyki. Wilson grzbietem

dłoni otarł z oka niepożądaną kropelkę wilgoci. Potem zajął się instrumentami, ponownie uruchamiając autopilota. Zewnętrzne instrumenty potwierdziły, że wylądowali pewnie. Trzeba było wprowadzić prom w stan naziemnego pogotowia, zapewnić dopływ mocy do kabiny i systemu podtrzymywania życia, cały czas grzać silniki rakietowe, żeby start nie stanowił problemu, sprawdzić stan paliwa w zbiorniku. Długa lista nudnych procedur, które wykonał pracowicie i bezbłędnie. Dopiero potem cała szóstka astronautów zaczęła wdziewać skafandry. W kabinie było straszliwie ciasno, więc zadanie nie należało do łatwych. Wszyscy ciągle się potrącali. Gdy Wilson był już prawie gotowy, Dylan Lewis wręczył mu hełm. - Dziękuję. Komandor nie odpowiedział, tylko spojrzał. Trudno byłoby o dotkliwszą reprymendę. „Niech cię diabli wezmą" - odrzekł bezgłośnie Wilson. „To my jesteśmy ważni ludzie, którzy polecieli na Marsa, nie maszyny, które nas tu przywiozły. Nie mogłem pozwolić, żeby oprogramowanie wylądowało za mnie". Wilson ustawiał się w kolejce, gdy komandor podszedł do małej śluzy z tyłu kajuty. „Trzeci. Będę trzeci". Na Ziemi zapamiętają tylko, że Dylan Lewis był pierwszy, ale Wilson o to nie dbał. „Trzeci". Na maleńkim wyświetlaczu wewnątrz jego hełmu pojawił się obraz z kamery ulokowanej tuż przed drzwiami śluzy. Pokazywał wąską, aluminiową drabinkę opadającą na marsjański piasek. Komandor Lewis wyszedł tyłem z otwartych drzwi śluzy i postawił ostrożnie stopę na najwyższym szczeblu. „Ruszaj się, na Boga!" - miał ochotę zawołać Wilson. Telemetria medyczna poinformowała go, że skórę ma zaczerwienioną i zlaną potem. Ponownie spróbował ćwiczeń oddechowych, ale w niczym nie pomogły. Komandor Lewis schodził szczebel po szczeblu. Wilson i pozostali astronauci wstrzymali oddech. Parę miliardów ludzi na ich rodzinnej planecie z pewnością zrobi to samo, gdy transmisja do nich dotrze. - Stawiam ten krok w imieniu całej ludzkości, żebyśmy mogli razem, jako jeden naród, wstąpić na drogę do gwiazd. Wilson skrzywił się na te słowa. Lewis wypowiedział je z niewiarygodnym przejęciem. Nagle ktoś zachichotał, naprawdę zachichotał na głos. Wilson wyraźnie usłyszał na wspólnej częstotliwości. Kontrola lotu wpadnie w szał. Potem jednak zapomniał o drobiazgach. Lewis postawił nogę na powierzchni. Jego stopa zapadła się lekko w czerwony piasek Marsa, pozostawiając wyraźny ślad. - Dokonaliśmy tego - wyszeptał do siebie Wilson. - Dokonaliśmy tego. Jesteśmy tutaj.

Kabinę ponownie wypełnił aplauz. Dotarły do nich gratulacje z „Ulyssesa". Jane Orchiston wchodziła już do śluzy. Wilson nie czuł zazdrości. Polityczna poprawność nie pozwoliłaby na inną kolejność, a NASA zawsze starała się zadowolić jak najwięcej ludzi. Komandor Lewis zajął się fotografowaniem historycznego odcisku swej stopy. Ten wymóg figurował w procedurach NASA od osiemdziesięciu jeden lat, odkąd po powrocie Apollo 11 zdano sobie sprawę z zawstydzającego niedopatrzenia. Komandor porucznik Orchiston zeszła po drabince znacznie szybciej niż komandor Lewis. Wilson podążył za nią. Nawet nie pamiętał, jak długo trwa cykl maleńkiej śluzy. Nigdy się nad tym nie zastanawiał. Po chwili to on schodził tyłem po drabince. To on sprawdzał, czy jego stopy bezpiecznie spoczywają na szczeblach, zanim wsparł na nich swój cały - zredukowany - ciężar. To on zawisł na najniższym szczeblu. - Szkoda, że tego nie widzisz, tato - powiedział, stawiając stopę na powierzchni Marsa. Oddalił się od drabinki, ostrożnie poruszając się w warunkach mniejszego ciążenia. Uszy wypełniał mu łomot serca. W hełmie niósł się głośny oddech. Towarzyszył mu nigdy niemilknący szum wentylatorów. Na szerokiej szybie skafandra irytująco migotały widmowe symbole graficzne. Towarzysze mówili mu prosto do uszu. Zatrzymał się i obrócił, zataczając pełen krąg. Mars! Zakurzone głazy pokrywające grunt. Ostro zarysowany horyzont. Małe, jasne słońce. Rozglądał się długo, aż wreszcie wypatrzył gwiazdę, która była Ziemią. Uniósł rękę i z powagą pomachał do niej. - Mógłbyś mi w tym pomóc? - Zapytał komandor Lewis. Trzymał w ręku flagę. Gwiazdy i pasy nadal były ciasno owinięte wokół drzewc. - Tak jest. Na drabinkę wszedł już Jeff Silverman, geofizyk. Wilson podszedł do komandora, po drodze obrzucając „Eagle II" krytycznym spojrzeniem. Kadłub został lekko osmalony, ale zaczynające się u podstawy skrzydeł ślady były bardzo blade. Poza tym nie zauważył nic. Lądownik był w dobrym stanie. Komandor próbował otworzyć mały trójnóg u podstawy drzewc. Grube rękawice utrudniały zadanie. Wilson ujął flagę w rękę, żeby ją podtrzymać. - Hej, wy, jak idzie? Może trzeba wam pomóc? Po tym pytaniu zabrzmiał chichot, ten sam co przedtem. Wilson znał głos każdego z uczestników misji. Po tak długim czasie spędzonym w towarzystwie zaledwie trzydziestu ośmiu osób w ciasnym „Ulyssesie" z pewnością nie mógłby się pomylić. Ten, kto się odezwał, nie był członkiem załogi. Z jakiegoś powodu Wilson miał jednak pewność, że nie jest to jakaś piracka transmisja z Ziemi. Intruz

przemawiał w czasie rzeczywistym. Komandor Lewis zamarł w bezruchu, nadal nie rozłożywszy trójnoga. - Kto to powiedział? - Ja, chłopie. Nigel Sheldon, do usług. Zwłaszcza jeśli chcecie szybko wrócić do domu. - Znowu rozległ się chichot. Potem usłyszeli głos kogoś innego. - O kurczę, nie rób tego. Zobaczysz, jak się wkurzą. - Kto mówi? - Powtórzył Lewis. Wilson zerwał się do biegu. Poruszał się wielkimi skokami, tak szybko, jak tylko było to możliwe w słabym przyciąganiu. Wiedział, że są blisko, a po tej stronie wahadłowca widział wszystko. Minąwszy szerokie dysze silników rakietowych, zatrzymał się nagle. Stał tam jakiś mężczyzna. Nieznajomy unosił wysoko ręce nad głowę w niemal przepraszającym geście. Miał na sobie coś, co wyglądało na skafander kosmiczny domowej roboty. Wyglądało to jak sen szaleńca, jednak z pewnością był to jakiegoś rodzaju hermetyczny ubiór, być może przerobiony z kombinezonu nurka. Zewnętrzna powłoka wykonana z płatów matowej, brązowej gumy w najmniejszym stopniu nie przypominała śnieżnobiałego marsjańskiego skafandra Wilsona, wartego dziesięć milionów dolarów. Hełm wyglądał jak w klasycznych filmach z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku: szklana bańka, a w niej głowa młodego mężczyzny z kosmatą brodą i długimi, przetłuszczonymi blond włosami związanymi w kucyk. „Nie ma osłony przed promieniowaniem" - machinalnie pomyślał Wilson. Nieznajomy nie miał też plecaka z przenośnym systemem podtrzymywania życia. Na wysokości pasa od skafandra odchodziło kilka węży prowadzących do... - Niech to szlag - mruknął Wilson. Za plecami intruza znajdował się krąg dwumetrowej średnicy, ukazujący widok na inne miejsce. Unosił się nad powierzchnią Marsa niczym jakiś dziwaczny, nałożony obraz telewizyjny, otoczony niezwykłą obwódką z wzorów załamującego się światła. Tunel przez przestrzeń, brama do czegoś, co przypominało zaniedbane laboratorium fizyczne. Drugi koniec korytarza zamknięto grubą szybą. Przyciskał się do niej młody człowiek z dziką fryzurą afro, wyglądający na komputerowego maniaka z college'u. Śmiał się, wskazując palcem Wilsona. Za plecami chłopaka jasne promienie kalifornijskiego słońca wpadały przez otwarte okno do środka laboratorium.

JEDEN

Gwiazda zniknęła z centrum teleskopowego obrazu w czasie krótszym niż jedno uderzenie ludzkiego serca. Nie mogło być mowy o pomyłce, Dudley Bose widział to na własne oczy. Zamrugał zaskoczony, odsuwając się od okularu. - To nie jest w porządku - mruknął. Zadrżał lekko z zimna, klepiąc się urękawicznionymi dłońmi po ramionach. Jego żona, Wendy, nalegała, żeby się ciepło ubrał, a on posłusznie włożył ciężki, wełniany płaszcz i grube spodnie. Gdy tylko słońce skryło się za horyzontem, z rzadszej niż przeciętna atmosfery Gralmonda jak zwykle zniknęły wszelkie ślady ciepła. Ponieważ teleskop znajdował się w otwartym pomieszczeniu, o drugiej w nocy temperatura spadła tak bardzo, że każdy oddech astronoma zamieniał się w szarą mgiełkę. Dudley potrząsnął głową, żeby zwalczyć zmęczenie, i ponownie spojrzał przez okular. Pole gwiezdne wyglądało tak samo - teleskop się nie przesunął - ale nigdzie nie widział Alfy Dysona. - To nie mogło się wydarzyć tak szybko - wyszeptał. Już od czternastu miesięcy obserwował Parę Dysona, czekając na początek procesu, który tak drastycznie zmienił widmo emisyjne gwiazd. Do tej chwili żółty punkcik światła odległy od Gralmonda o tysiąc dwieście czterdzieści lat świetlnych zachowywał się spokojnie. Dudley wiedział, że zmiana nastąpi. Po raz pierwszy anomalię odkryto w Katedrze Astronomii w Oksfordzie podczas rutynowych obserwacji nieba w roku 2170, dwieście dziesięć lat temu. Od czasu poprzednich obserwacji, przeprowadzonych dwadzieścia lat temu, widmo emisyjne dwóch gwiazd - jednej typu K, a drugiej M - odległych od siebie o trzy lata świetlne, całkowicie przesunęło się do niedostrzegalnej podczerwieni. Odkrycie wywołało trwającą kilka miesięcy, ożywioną debatę w zanikającym środowisku astronomów, podekscytowanych tym, że dwie gwiazdy - w dodatku położone bardzo blisko siebie, co wydawało się niezwykłym zbiegiem okoliczności - tak szybko przeszły w stadium czerwonego olbrzyma. Potem z niedawno zasiedlonej planety, odległej o pięćdziesiąt lat świetlnych od pary obiektów, nadeszły wiadomości, że obie nadal wyglądają jak poprzednio. Cofając się ku Ziemi, astronomowie zdołali ustalić, że zmiana nastąpiła w okresie nie dłuższym niż siedem, osiem lat. Oznaczało to, że zjawisko nie należy do dziedziny astronomii. Gwiazdy tej kategorii

potrzebowały znacznie więcej czasu, by przekształcić się w czerwone olbrzymy. Zmiana widma emisji nie była wynikiem naturalnych procesów, lecz efektem technologicznej interwencji na największą możliwą skalę. Ktoś otoczył obie gwiazdy nieprzepuszczalną skorupą. Prędkość czyniła skalę tego przedsięwzięcia jeszcze bardziej niewiarygodną. Osiem lat to zdumiewająco mało, by stworzyć tak gigantyczną konstrukcję, a tajemnicza zaawansowana cywilizacja najwyraźniej zbudowała dwie jednocześnie. Sam pomysł jednak nie był dla ludzkości czymś zupełnie nowym. W dwudziestym wieku fizyk nazwiskiem Freeman Dyson wysunął hipotezę, że każda zaawansowana technicznie cywilizacja z czasem otoczy swą gwiazdę sztuczną sferą, by w całości wykorzystać produkowaną przez nią energię. Ktoś najwyraźniej obrócił ów pomysł w rzeczywistość. Rzecz jasna, wkrótce obu gwiazdom oficjalnie nadano nazwę Pary Dysona. Po ogłoszeniu odkrycia pojawiły się liczne spekulacje na temat wykorzystywania planet klasy Jowisza jako źródła materiałów do budowy sfery. Zainteresowanie nie było jednak zbyt wielkie. Ludzkość spotkała już kilka innych inteligentnych gatunków, wszystkie zupełnie nieszkodliwe, a Wspólnota Międzyukładowa rozszerzała się spokojnie. Potrzeba kilku stuleci, zanim zbuduje się tunel czasoprzestrzenny prowadzący do Pary Dysona i wtedy obcy sami odpowiedzą na wszelkie pytania dotyczące budowy sfer. Teraz jednak Dudley przekonał się, że powstały one w mgnieniu oka. Wywołało to cały szereg nowych, bardzo niepokojących pytań na temat sposobu ich stworzenia. Osiem lat na budowę litych sfer takich rozmiarów uważano za bardzo krótki, lecz z pewnością realistyczny okres. Rozpoczynając obserwacje, Dudley spodziewał się, że będzie świadkiem stopniowego przesłaniania światła gwiazd w miarę kończenia przez budowniczych montażu kolejnych segmentów. To, co zobaczył, zmieniało wszystko. Sfera, która pojawiła się tak nagle, nie mogła być materialnym konstruktem. Z pewnością mieli do czynienia z jakąś postacią pola siłowego. Po co jednak ktoś miałby otaczać gwiazdę polem siłowym? - Zapisujemy to? - Zapytał e-kamerdynera. - Nie - padła odpowiedź. - W tej chwili nie są aktywne żadne elektroniczne instrumenty. Głos był dziwnie słaby i drżący. Jego brzmienie pogarszało się już od kilku lat. Dudley podejrzewał, że tatuaż OO w jego uchu zaczyna odmawiać posłuszeństwa. Obwody organiczne były wrażliwe na przeciwciała, a ten obwód służył mu już od z górą dwudziestu pięciu lat. Niemniej jednak lśniąca, szkarłatno-turkusowa spirala na skórze wyglądała jak zawsze. Typowy przypływ młodzieńczego dynamizmu po ostatniej rejuwenacji skłonił go do

wyboru przyciągającego spojrzenia wzoru, który wówczas był ostatnim krzykiem mody. Teraz jednak, jako profesor w średnim wieku, czuł się trochę głupio, pokazując się z czymś takim w kampusie. Powinien był wymazać dawny wzór i zastąpić go czymś dyskretniejszym, ale jakoś nigdy nie mógł się do tego zabrać, choć żona nalegała. - Niech to szlag - mruknął z goryczą. Nie było jednak sensu liczyć na to, że ekamerdyner wykaże się inicjatywą. Alfa Dysona wzeszła przed zaledwie czterdziestoma minutami. Dudley był zajęty nastawianiem instrumentów, jak zwykle przeprowadzając ostateczną weryfikację. To zadanie miało kluczowe znaczenie, gdyż mechaniczne systemy kierujące ruchami teleskopu były w kiepskim stanie. Nigdy nie uaktywniał czujników, zanim wszystkiego nie sprawdził. Możliwe, że właśnie ta drobiazgowość doprowadziła do klapy całego projektu. Wrócił do teleskopu, by ponownie spojrzeć na niebo. Mała gwiazda nadal pozostawała uparcie nieobecna w widzialnym zakresie widma. - Włącz czujniki, jeśli łaska. Chciałbym jednak mieć jakieś zapisy z dzisiejszej nocy. - Rejestracja rozpoczęta - odezwał się e-kamerdyner. - Przydałoby się ponownie skalibrować instrumenty. Cały obraz jest daleki od optymalnego. - Ehe, będę musiał to zrobić - zgodził się Dudley z roztargnieniem w głosie. To był problem techniczny i powinien zlecić jego rozwiązanie swoim studentom (miał ich aż troje). „Podobnie jak setkę innych zadań" - pomyślał znużony. Odsunął się od teleskopu i ruszył przed siebie po nagiej, betonowej podłodze, popychając nogą obite czarną skórą krzesło. Grzechot starych kółek niósł się słabym echem w ogromnej hali. Było tu dosyć miejsca na całą masę zaawansowanych systemów wspomagających, które mogłyby podnieść obserwatorium do niemal profesjonalnych standardów. Zmieściłby się nawet większy teleskop. Niestety, gralmondzki uniwersytet nie miał funduszy na podobne zakupy. Uczelnia nie zdołała dotąd załatwić komercjalnego sponsoringu STT - Sieci Transportu Tunelowego - jedynej korporacji zainteresowanej badaniami tego typu. Katedra astronomii przetrwała dzięki kilku skąpym grantom rządowym oraz darowiznom od fundacji wspierających czystą naukę. Było wśród nich nawet jedno towarzystwo edukacyjne z samej Ziemi. Pod drzwiami ustawiono długą, drewnianą ławę służącą jako centrum obliczeniowe całej katedry. Stało na niej mnóstwo starego, kupionego na wyprzedaży sprzętu oraz kilka portali holograficznych wysokiej rozdzielczości. Leżała tam również teczka Dudleya, zawierająca przekąski i płaską butelkę z herbatą. Otworzył teczkę i wyjął czekoladowe ciastko. Na ekranach pojawił się obraz

teleskopowy. - Przełącz pierwszy ekran na podczerwień - polecił e-kamerdynerowi. Holograficzne plamki w największym portalu skupiły się w obraz pola gwiezdnego w fałszywych kolorach, skupiony wokół Pary Dysona. Alfa Dysona promieniowała słabo w podczerwieni. Przesunięta nieco w bok i położona dwa lata świetlne dalej Beta nadal pozostawała zwyczajną gwiazdą typu M. - A więc to rzeczywiście było zamknięcie w sferze - mruknął Dudley. Miną dwa lata, zanim ktokolwiek będzie w stanie sprawdzić, czy to samo spotkało jednocześnie Betę Dysona. Jednak ludzie przynajmniej będą musieli przyznać, że wydarzenie odbyło się w ciągu niespełna dwudziestu trzech godzin - tyle czasu upłynęło od poprzedniej obserwacji. To był początek, ale niezbyt udany. W końcu przed chwilą badacz był świadkiem czegoś absolutnie zdumiewającego. Nie miał jednak żadnych zapisów, więc jego raport z pewnością spotka się z niedowierzaniem, zmuszając go do heroicznej walki o zachowanie i tak już nienadzwyczajnej reputacji. Dudley miał dziewięćdziesiąt dwa lata. To było jego drugie życie i zbliżał się już czas, gdy będzie potrzebował kolejnej rejuwenacji. Choć fizyczny wiek ciała wynosił pięćdziesiąt lat, perspektywa długiej, poniżającej kampanii toczonej w akademickim światku napełniała go lękiem. Wspólnota Międzyukładowa uchodziła za zaawansowaną cywilizację, ale niektóre z panujących w niej obyczajów z pewnością były przerażająco zacofane, a nawet okrutne. „Może nie będzie aż tak źle" - pocieszył się w myślach. To kłamstwo poprawiło mu humor na tyle, że zdołał dotrwać do końca nocnej zmiany.

Tuż po świcie Dudley wrócił carltonem AllLanderem do domu. Podobnie jak astronom, pojazd był stary i wysłużony, ale nadal potrafił zrobić, co do niego należało. Wyposażono go w tani silnik dieslowski, często spotykany na bliskich pogranicza światach, takich jak Gralmond, lecz układ sterowniczy stanowił bardzo nowoczesny procesor fotoneuralny. Dzięki wysokiemu zawieszeniu i głęboko bieżnikowanym oponom maszyna mogła dotrzeć polną drogą do obserwatorium bez względu na pogodę, nawet zimą, gdy warstwa śniegu była gruba na metr. Tego ranka jedyną przeszkodą na drodze była lekka mżawka i cienka warstwa błota. Obserwatorium

zbudowano

na

wysoko

położonym

wrzosowisku,

dziewięćdziesiąt

kilometrów na wschód od Leonida City, stolicy planety. Nie był to może górski szczyt, ale najwyżej położony punkt w rozsądnej odległości od miasta. Nie wydawało się też prawdopodobne, by światła Leonida City miały kiedykolwiek stać się powodem poważnych

zakłóceń. Minęło czterdzieści minut, zanim carlton zjechał w dolinę, którą wiła się szosa. Dopiero tam można było dostrzec ślady ludzkiej aktywności. W osłoniętych przed wiatrem zakamarkach powstało kilka gospodarstw rolnych. Nad każdą rzeką i strumieniem rosły gęste gaje cynomeli - miejscowych drzew iglastych. Jałowe zbocza służyły jako pastwiska. Zwierzęta dygotały na zimnym wietrze dmącym od strony wrzosowiska. Gdy carlton posuwał się ostrożnie naprzód, Dudley zastanawiał się, jak właściwie powinien ogłosić swe odkrycie. Nieliczna grupka zawodowych astronomów Wspólnoty nigdy nie uwierzy nawet w dwudziestotrzygodzinny okres zamknięcia. Gdyby wyjawił, że wydarzyło się to w ułamku sekundy, wyśmiano by go bezlitośnie i zapewne szybko utraciłby pozycję na uniwersytecie. Jeśli zaś chodzi o fizyków i inżynierów... Wszyscy z radością zostaliby świadkami oskarżenia. Gdyby Dudley dopiero zaczynał karierę, mógłby wszystko ogłosić. Okryłby się wątpliwą sławą, a z czasem udowodniłby, że od początku miał rację. Skromny człowiek, któremu wszyscy rzucali kłody pod nogi, niemal bohater, a przynajmniej romantyczna postać. Teraz jednak ryzyko było zbyt wielkie. Potrzebował jeszcze ośmiu lat nieprzerwanego zatrudnienia, choćby nawet z upokarzająco niską uniwersytecką pensją, zanim otrzyma pełną odprawę. Bez tych pieniędzy nie będzie miał szans zapłacić za rejuwenację. A kto w ostatnich dziesięcioleciach dwudziestego czwartego wieku zatrudniłby zdyskredytowanego astronoma? Wyglądał przez okna pojazdu, głaszcząc nieświadomie tatuaż OO na uchu. W bladym świetle poranka widział szeregi niskich pagórków porośniętych bezbarwną, wilgotną spartiną preriową. Pasły się na nich smętne ziemskie krowy oraz stada ich miejscowych odpowiedników, nyginów. Gdzieś tam musiał być horyzont, ale szare, zachmurzone niebo nie pozwalało go dostrzec. Z pewnością był to jeden z najbardziej przygnębiających krajobrazów na wszystkich zamieszkanych światach. Astronom z westchnieniem przymknął oczy. - A jednak się kręci - wyszeptał.

Dudley nie dał za wygraną, choć jego bunt miał raczej żałosną skalę. Wiedział, że nie może zignorować tego, co ujrzał pośród wiecznych, niezmiennych gwiazdozbiorów. Z pewną ulgą uświadomił sobie, że zachował jeszcze na tyle godności, by nie wybrać najłatwiejszego wyjścia, jakim byłoby pominięcie wszystkiego milczeniem. Niemniej jednak publiczne ogłoszenie odkrycia oznaczałoby koniec jego prywatnego świata. Inni uważali, że cechuje się wrodzoną lękliwością, on jednak wolał mówić, że z wiekiem nauczył się ostrożności. Można to było nawet zwać mądrością.

Nie jest łatwo uwolnić się od starych nawyków. Dlatego Dudley podzielił problem na etapy - tak jak uczył postępować swoich studentów - a potem przystąpił do ich kolejnego rozwiązywania w maksymalnie logiczny sposób. Nie ulegało wątpliwości, że priorytetem musi być potwierdzenie szybkości zamknięcia. Dowód oddalał się obecnie od Gralmonda z prędkością światła, a w tej części kosmosu Gralmond leżał prawie na samej granicy Wspólnoty. Prawie, ale nie do końca. Wspólnota Międzyukładowa obejmowała w przybliżeniu kulisty obszar o średnicy około czterystu lat świetlnych, w którego środku znajdowała się Ziemia. Gralmond dzieliło od Ziemi dwieście czterdzieści lat świetlnych i był jedną z ostatnich zasiedlonych planet drugiej fazy ekspansji. Dudley nie potrzebował wielu obliczeń, by się przekonać, że następnym światem, który ujrzy incydent, będzie Tanyata, położona na samej granicy przestrzeni fazy drugiej. Tanyata była jeszcze słabiej rozwinięta niż Gralmond - z pewnością nie założono tam dotąd uniwersytetu - ale w unisferze wyszukał spis tamtejszych astronomów amatorów. Było na nim jedno nazwisko. Po pięciu miesiącach i trzech dniach od nocy, gdy ujrzał na własne oczy zniknięcie Alfy Dysona, Dudley nerwowo pomachał żonie na pożegnanie i odjechał carltonem spod domu. Myślała, że to oficjalny wyjazd, zatwierdzony przez uniwersytet. Choć byli małżeństwem od jedenastu lat, nie potrafił zdobyć się na odwagę, by powiedzieć jej całą prawdę. Niewykluczone też, że po pięciu małżeństwach wiedział już, o czym lepiej nie mówić. Carlton zawiózł go na planetarny dworzec STT, który znajdował się po przeciwnej stronie Leonida City niż kampus. Nadeszła wiosna i na ziemskich drzewkach w parkach pojawiły się jasnozielone pączki. Nawet dojrzałe miejscowe drzewa reagowały już na dłuższe, bardziej słoneczne dni. Ich ciemnofioletowa kora nabrała nowego połysku. Wkrótce miały rozwinąć markizy listowia. Dudley spoglądał przez szybę na mieszkańców miasta: śpieszących

się

gdzieś

biznesmenów;

rodziców

przyglądających

się

dzieciom

z

pobłażliwością bądź irytacją; młodzieńców w pierwszym życiu, kręcących się pod wejściami do kawiarń i pasaży handlowych, rozpaczliwie nieobytych, ale mimo to wyglądających na najgroźniejszych gangsterów w historii. Wszyscy ci ludzie wydawali się bardzo pogodni i normalni. Dudley postanowił osiedlić się tu w późnym okresie drugiego życia, ponieważ na pogranicznych planetach zawsze panowała łatwo się udzielająca aura nadziei. Tu właśnie nowe marzenia mogły się zakorzenić i naprawdę rozkwitnąć. On jednak dokonał w drugim życiu bardzo niewiele. Przenosząc się tutaj, potwierdził tylko ten fakt. STT otworzyła planetarny dworzec na Gralmondzie przed z górą dwudziestu pięciu

laty, mniej więcej w tym samym czasie, gdy Dudley zafundował sobie kolorowy tatuaż OO. Zawarta w tej zbieżności ironia nie umknęła jego uwadze. W ciągu pierwszego ćwierćwiecza ludzkiego osadnictwa planeta rozwijała się szybko. Farmerzy wypuścili na swobodę stada i robotraktory Osady kupowały budynki z prefabrykatów i ustawiały je w szachownice, a potem kazały się zwać miastami dla uczczenia wielkich metropolii, które miały tu w przyszłości powstać. W ramach silnej fali inwestycji importowano fabryki, a wokół nich powstawały liczne szkoły, szpitale, teatry i budynki rządowe. Drogi rozchodziły się z tych ośrodków na wszystkie strony, oplatając witkami cały kontynent. A po drogach jak zwykle nadeszły pociągi, niosąc ze sobą wzmożenie obrotów handlowych. Carlton wiózł Dudleya wzdłuż linii kolejowej Mersy na dworzec planetarny STT. Tylko prosty płot z siatki i plastikowa bariera odgradzały dwupasmową szosę od grubych szyn z węglowej stali. To była jedna z pięciu dużych linii, jakie do tej pory zbudowano. Mieszkańcy Gralmonda mieli powody do dumy. Pięć linii kolejowych w ciągu dwudziestu pięciu lat. To świadczyło o szybkim rozwoju gospodarczym. Trzy z nich, w tym również Mersy, wiodły do parków industrialnych wzniesionych nieopodal Leonida City, natomiast dwie pozostałe rozgałęziały się wielokrotnie, zapewniając połączenie z najważniejszymi miasteczkami rolniczymi. Towary przepływały przez dworzec planetarny dniem i nocą, a z upływem czasu ich ilość wzrastała. Na nowo zasiedlone tereny napływały pieniądze, surowce i sprzęt. Granica ludzkiego osadnictwa przesuwała się z miesiąca na miesiąc. Wielki pociąg towarowy wyprzedził go z łoskotem. Jechał tylko nieznacznie szybciej niż carlton. Usłyszawszy dźwięk, Dudley odwrócił głowę i ujrzał długie, oliwkowe wagony. Żółte jak siarka litery wyblakły od wieloletniego wystawiania na światło słońca. Co najmniej pięćdziesiąt wagonów ciągnęła potężna, dwudziestokołowa lokomotywa. Przemknęło mu przez głowę, że to typ GH7, choć nie był pewien, jakiej dokładnie marki. Tych potworów używano już od prawie osiemdziesięciu lat. Długi na trzydzieści pięć metrów korpus wypełniały nadprzewodnikowe akumulatory napędzające potężne silniki. Gralmond nie ujrzy nic większego, dopóki nie zostanie w pełni uprzemysłowionym światem, do czego powinno dojść za jakieś siedemdziesiąt lat. Niemniej już teraz taki olbrzym wlokący się przez kwitnące miasto sprawiał dość osobliwe wrażenie. W tej dzielnicy nadal było mnóstwo pierwotnych budynków z prefabrykatów, jedno- albo dwupiętrowych sześcianów z białego aluminium o dachach pokrytych ogniwami słonecznymi. Na planecie, gdzie rząd dawał ziemię każdemu, kto o nią poprosił, wyburzenia rzadko bywały potrzebne. Gralmond liczył zaledwie osiemnaście milionów mieszkańców i brak miejsca nie stanowił tu problemu.

Sześcienne budynki nadal były użyteczne jako mieszkania i centra handlowe dla najnowszych, najuboższych przybyszów, ale w wielu częściach miasta nędzne, metalowe pudełka rozebrano, zastępując je nowymi, kamiennymi budynkami o szklanych witrynach. Częściej jednak widywało się pokrycie z koralu lądowego, rośliny pochodzącej z Mecherii. Nowi mieszkańcy sadzili genetycznie zmodyfikowane nasiona u podstawy domów, z uwagą pielęgnując długie, płaskie odrośle z gąbczastego, przypominającego pumeks kamienia, które szybko pokrywały cały budynek mocną, organiczną powłoką. Trzeba ją było tylko przycinać, żeby nie zarosła okien. Terminal pasażerski stanowił drobny fragment dziesięciu kilometrów kwadratowych powierzchni dworca planetarnego STT. Większość zajmowały stacje rozrządowe oraz maszyneria. Na jednym z końców znajdowała się właściwa brama, osłonięta przed działaniem żywiołów szerokim, łukowatym dachem z kryształu i białego betonu. Dudley ostatnio widział ją jedenaście lat temu, kiedy tu przybył, i prawie już nie pamiętał, jak wyglądała. Z pewnością tak samo jak teraz. Carlton zatrzymał się przed stacją dla odjeżdżających i potoczył się z powrotem do domu, gdy tylko Dudley wysiadł z bagażami. Astronom wszedł do hali dworcowej, gdzie natychmiast otoczył go tłum ludzi zmierzających we wszystkich możliwych kierunkach poza tym, o który mu chodziło. Choć gmach zbudowano stosunkowo niedawno, wyglądał raczej staroświecko - szklany dach wspierał się na wysokich, marmurowych kolumnach; sklepy dworcowe majaczyły w potężnych, przywodzących na myśl katedrę łukach; krótkie schody między piętrami były niedorzecznie szerokie, jakby wiodły do jakiegoś ukrytego pałacu; w głębokich, wysokich niszach stały posągi i rzeźby; wszędzie było pełno ptasich odchodów. W powietrzu unosiły się wielkie, półprzezroczyste projekcje holograficzne, szmaragdowe i karmazynowe znaki informujące o rozkładzie jazdy pociągów każdego, kto nie był podłączony do lokalnej sieci. Cały czas przelatywały przez nie małe ptaszki, pogwizdując ze zdziwienia, gdy ich błoniaste skrzydełka zostawiały w powietrzu iskrzący ślad. - Pociąg na Veronę odjeżdża z peronu dziewiątego - poinformował Dudleya ekamerdyner. Astronom ruszył we wskazanym kierunku. Połączenie z Veroną należało do najpopularniejszych i pociągi odjeżdżały co czterdzieści minut. Mnóstwo ludzi dojeżdżało stamtąd do pracy, głównie kadra kierownicza średniego szczebla z finansowych i inwestycyjnych towarzystw odpowiadających za infrastrukturę Gralmonda. Pociąg na Veronę składał się z ośmiu piętrowych wagonów ciągniętych przez średnich rozmiarów lokomotywę typu PH54. Dudley schował walizki do skrytki bagażowej w piątym

wagonie, wsiadł do pociągu i na piętrze znalazł sobie miejsce przy oknie. Nie miał nic do roboty poza próbami ignorowania napięcia, które rosło, w miarę jak cyfry w wirtualnym polu widzenia odmierzały czas pozostały do odjazdu. E-kamerdyner miał dla niego siedem wiadomości. Większość pochodziła od jego studentów i zawierała tekstowe oraz dźwiękowe załączniki. W ciągu ostatnich pięciu miesięcy w katedrze astronomii miejscowego uniwersytetu działo się niezwykle dużo. Mieli mnóstwo roboty, mimo że nie prowadzili w tym okresie żadnych obserwacji. Dudley oznajmił, że teleskop oraz instrumenty wspomagające nie nadają się już do użytku. Stwierdził też, że do tej pory zaniedbywali praktyczną stronę swego zawodu. Pod jego przewodnictwem rozebrali i naprawili jeden po drugim wszystkie silniki śledzące. Następnie przyszła kolej na części stałe i cały zestaw czujników. Ponieważ teleskop nie był używany, mieli wreszcie czas unowocześnić i zintegrować programy specjalistycznej kontroli oraz analizy obrazów. Z początku studenci cieszyli się, że w końcu mogą zająć się czymś konkretnym i udoskonalić wszystkie dostępne systemy, lecz ich entuzjazm dawno wystygł, gdyż Dudley wciąż wynajdywał im nowe, niezmiernie ważne zadania, opóźniające chwilę ponownego otwarcia obserwatorium. Bardzo nie lubił myśli, że ich oszukuje, ale tylko w ten sposób mógł oficjalnie zawiesić cały projekt obserwacji Pary Dysona. Powtarzał sobie, że jeśli tylko uda mu się zdobyć dowody, korzyści dla katedry oraz jego budżetu z nawiązką usprawiedliwią ten drobny podstęp. Cały czas użerał się ze skargami studentów i dopiero od dwóch miesięcy zaczął się zastanawiać nad tym, w jaki sposób potwierdzenie odkrycia wpłynie na jego karierę. Gdyby go nie potwierdził, stałoby się to dla niego katastrofą, natomiast sukces otwierał rozległe perspektywy. Mógł osiągnąć znacznie więcej niż to, co oferował gralmondzki uniwersytet. Przyjemnie było o tym pomarzyć. Pociąg ruszył, pozostawiając peron za sobą, i wyjechał na otwartą przestrzeń, skąpaną w jasnym blasku wiosennego słońca. Za oknem widać było jedynie industrialny krajobraz dworca. Setki torów krzyżowały się ze sobą, tworząc ogromny, abstrakcyjny labirynt. Małe lokomotywy przetokowe, buchające kłębami spalin z dieslowskich silników, przetaczały wagony z toru na tor. Horyzont przesłaniały magazyny oraz rampy załadunkowe, pełne pajęczynowych sylwetek żurawi i ułożonych w stosy kontenerów. Wagony towarowe i opasłe cysterny stały otoczone mechanicznymi systemami załadunkowymi. Po nielicznych ścieżkach poruszali się robotnicy i roboty konserwacyjne, odpowiedzialne za naprawę. W miarę jak zbliżali się do bramy, ruch na torach stawał się coraz większy. Długie pociągi towarowe i krótsze składy pasażerskie mijały kolejne skrzyżowania, zbliżając się

wężowym ruchem do ostatniego odcinka torów. Za oknami po drugiej stronie wagonu Dudley widział niemal nieprzerwany sznur pociągów wyjeżdżających z bramy. Przechodziły przez nią tylko dwa tory - po jednym w obie strony. Pociąg na Veronę zajął miejsce w kolejce tuż za pasażerskim składem zmierzającym na EdenBurg. Za nim ustawił się pociąg towarowy na StLincoln. Zabrzmiał cichy dzwonek ostrzegawczy. Dudley z przodu ujrzał łukowaty dach. Kiedy przejeżdżali pod nim, światła przygasły nieco. Dalej był już tylko wielki owal bramy, lśniący bursztynowym blaskiem. Pociąg wjechał prosto w otwór przypominający staromodny wylot tunelu. Gdy wagon mijał barierę zapobiegającą mieszaniu się atmosfery dwóch światów, astronom poczuł lekkie mrowienie. Mimo że obie planety dzieliła od siebie odległość stu osiemnastu lat świetlnych, wewnętrzna długość tunelu czasoprzestrzennego równała się zeru. Niemniej podtrzymująca go maszyneria miała potężne rozmiary, a większa jej część kryła się w masywnych, betonowych budynkach ukrytych pod dachem. Tylko same emitery zamontowano w owalnej pętli bramy, grubej na z górą trzydzieści metrów. Pociąg jednak jechał tak szybko, że minął ją w niespełna sekundę. Za oknami rozbłysnął miedziany zachód słońca. Dudleyowi strzeliło w uszach, gdy przez otwory wentylacyjne na dachu do środka napłynęła nowa atmosfera. Przed nimi rozciągał się olbrzymi dworzec STT. Nigdzie nie było widać jego końca ani położonej dalej gigantycznej metropolii. Z jednej strony ciągnęła się nieprzerwana ściana bram ukrytych pod łukowatymi dachami. Każdy owal wypełniała mgiełka o nieco innej barwie, zależnie od typu widmowego gwiazdy świecącej po drugiej stronie. Poza tym wszędzie widać było tylko pociągi i szyny. Gigantyczne lokomotywy, atomowe monstra znacznie większe od GH7, która tak zaimponowała Dudleyowi, ciągnęły długie na dwa kilometry składy wagonów towarowych. Białe ekspresy pasażerskie mknęły po łączących ze sobą dwadzieścia albo więcej światów trasach, przemykając od bramy do bramy w nigdy niekończącym się kręgu. Skromne pociągi lokalne jak ten, którym przyjechał Dudley, mieszały się ze swymi większymi i wspanialszymi krewniakami. Na Veronie można było spotkać wszystkie rodzaje pociągów. Ziemia była węzłem komunikacyjnym dla wszystkich planet pierwszej fazy Wspólnoty Międzyukładowej, Verona zaś grała tę rolę dla tego sektora przestrzeni drugiej fazy i bramy łączyły ją z trzydziestoma trzema innymi światami. Była jedną z tak zwanej Wielkiej Piętnastki - przemysłowych planet ulokowanych wzdłuż granicy przestrzeni pierwszej fazy, około stu lat świetlnych od Sol. Korporacje ją skolonizowały, finansowały i tylko one sprawowały tu rządy.

Veroński dworzec mógł się pochwalić aż siedmioma terminalami pasażerskimi. Pociąg Dudleya zatrzymał się na trzecim, który był pięć razy większy od planetarnego dworca na Gralmondzie. Gęstsza atmosfera i nieco większe przyciąganie Verony sprawiały, że Dudley czuł się jeszcze bardziej pozbawiony znaczenia, gdy krążył po zatłoczonym gmachu w poszukiwaniu pociągu na Tanyatę. Wreszcie go znalazł, na peronie 18b - trzy jednopoziomowe wagony ciągnięte przez dieslowską lokomotywę ables RP2. Włożył walizkę na półkę i rozsiadł się na dwuosobowym siedzeniu. Wagon był zapełniony w niespełna jednej trzeciej, mimo że na Tanyatę odjeżdżały tylko trzy pociągi dziennie. Po przybyciu na miejsce Dudley zorientował się, dlaczego jest ich tak mało. Tanyata była planetą pogranicza w całym tego słowa znaczeniu. Skolonizowano ją ostatnią w tym sektorze

przestrzeni

drugiej

fazy.

Po

prostu

nie

opłacało

się

budować

tuneli

czasoprzestrzennych sięgających dalej. Verona nie miała zamiaru służyć jako węzeł większej liczbie nadających się do zamieszkania planet i zaszczyt ten przypadł teraz Saville, położonej niespełna dziesięć lat świetlnych od Gralmonda. STT budowała już tam nową bazę, przygotowując otwarcie tuneli prowadzących do nowej generacji układów planetarnych: przestrzeni trzeciej fazy, następnej fali ludzkiej ekspansji. Dworzec STT na Tanyacie składał się z kilku pośpiesznie zmontowanych peronów ze stali borowej, przykrytych prowizorycznym plastikowym dachem. Sekcja towarowa mogła się pochwalić tylko jednym żurawiem oraz magazynem. Dalej ciągnęło się wielkie, błotniste podwórze, gdzie na niedokładnie skoszone zielsko zwalono długie szeregi metalowych kontenerów oraz cystern. Warczące ciężarówki ustawiały się w szereg, by załadować towary. Sama osada składała się ze standardowych wozów mieszkalnych dla robotników, którzy wznosili zaczątki infrastruktury planety. Stawiano już sporo budynków z prefabrykatów. Ludzie i wielkie robomanipulatory montowali moduły ze wzmocnionego aluminium w rusztowaniu z węglowych belek. Największymi maszynami były tu jednak poruszające się na gąsienicach minifabryki budujące drogi. Wielkie, harmoniczne ostrza, umieszczone z przodu, przeżuwały glebę i glinę, a chemiczny reaktor wytwarzał z tych surowców związany enzymatycznie beton, wylewający się następnie z tyłu i tworzący gładką, równą nawierzchnię. Maszyny znikały w gęstych oparach, które nie pozwalały przyjrzeć się im dokładniej. Dudley wyszedł na peron i natychmiast wyjął okulary przeciwsłoneczne. Osadę zbudowano w tropikach. Słońce gorzało oślepiającym, niebieskawym blaskiem, a powietrze przesycała parna wilgoć. Na zachodzie, za niskimi wzgórzami, było widać ocean. Astronom zdjął kurtkę i zaczął się nią wachlować. Na skórę wystąpiły mu pierwsze kropelki potu.

Ktoś stojący na drugim końcu peronu zamachał do Dudleya i zawołał go po nazwisku. Astronom uniósł rękę, lecz nagle się zawahał. Nieznajomy miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, a szczupła sylwetka przywodziła na myśl maratończyka. Trudno było określić jego fizyczny wiek, gdyż skórę gęsto pokrywały mu tatuaże OO. Na wszystkich kończynach miał obrazki i geometryczne figury lśniące zamglonym blaskiem. Po łysej czaszce powoli się poruszały złote, spiralne galaktyki. Tylko równo przycięta, siwiejąca kozia bródka sugerowała zaawansowany wiek średni. Mężczyzna uśmiechnął się i ruszył w stronę Dudleya, kołysząc kiltem w śmiałą, ametystowo-czarną kratę. - Profesor Bose, jak sądzę? Dudley zdołał się powstrzymać przed pogłaskaniem własnego tatuażu OO. - Hmm, tak. - Wyciągnął rękę. - Hmm, pan LionWalker Eyre? Wymówił to nazwisko osobliwym tonem, jak pełen dezaprobaty wujek stary kawaler. Miał nadzieję, że upał zamaskuje rumieniec na jego policzkach. - To ja. Na ogół ludzie mówią mi Walker. - Hmm. Świetnie. Dobra. Niech będzie Walker. - Miło mi pana poznać, profesorze. - Jestem Dudley. - Tak lubię. LionWalker poklepał go mocno po plecach. Dudley zaczął się niepokoić. Gdy wyszukiwarka znalazła mu nazwisko astronoma, nie zastanawiał się nad nim zbytnio. Ale z drugiej strony każdy, kto mógł sobie pozwolić na kupno teleskopu wyposażonego w zwierciadło o średnicy czterech stóp, a potem przetransportował go na tak odległy świat, by tam zamieszkać, musiał być w pewnym stopniu ekscentrykiem. - Bardzo miło, że pozwoliłeś mi dzisiaj poobserwować niebo - odezwał się Dudley. LionWalker uśmiechnął się przelotnie. Obaj mężczyźni ruszyli przed siebie. - No cóż, to była naprawdę niezwykła prośba. Jak rozumiem, ta jedna noc jest dla ciebie ważna? - Może się okazać ważna. Mam taką nadzieję. - Zadawałem sobie pytanie, dlaczego akurat dzisiaj? Co można zaobserwować w tak krótkim czasie? I to w ściśle określoną noc? - I co? - No więc, właśnie w tym problem, tak? Nie przyszło mi do głowy żadne naturalne zjawisko. Wiem też, że nie należy się spodziewać żadnych komet. Przynajmniej ja żadnej nie

zauważyłem, a nikt poza mną nie obserwuje tu nieba. Powiesz mi? - Moja katedra prowadzi regularną obserwację Pary Dysona. Niektórzy z naszych sponsorów są nią zainteresowani. Po prostu chciałem coś potwierdzić, to wszystko. - Ach. - LionWalker uśmiechnął się z mądrą miną. - Rozumiem. A więc chodzi o nienaturalne zjawisko. Dudley uspokoił się nieco. LionWalker mógł być ekscentrykiem, ale nie ulegało wątpliwości, że to bystry człowiek. Gdy dotarli do końca pomostu, wysoki tubylec uniósł nagle dłoń i zakreślił wyciągniętym palcem półokrąg w powietrzu. Tatuaże OO na jego przedramieniu i nadgarstku rozbłysły skomplikowanym wirem kolorów. Podjechała do nich furgonetka firmy Toyota. - Interesujący system sterowania - zauważył Dudley. - Aha. Podoba mi się. Wsadź torby na tył, dobra? Ruszyli jedną z nowo położonych betonowych dróg, kierując się ku ruchliwej osadzie. LionWalker co kilka sekund poruszał palcami, powodując kolejną barwną falę. Układ sterowniczy toyoty płynnie reagował na polecenia. - Nie lepiej byłoby po prostu wydawać słowne instrukcje? - Zapytał astronom. - A po co? W ten sposób zachowuję kontrolę nad technologią. Maszyny wykonują moje rozkazy. I tak właśnie powinno być. Inne rozwiązania to mechantropomorfizm. Nie można traktować bloku metalu jak równego sobie i prosić go, żeby łaskawie zechciał wykonać polecenie. Kto tu rządzi, my czy one? - Rozumiem - odparł z uśmiechem Dudley. Nagle poczuł sympatię do gospodarza. Naprawdę istnieje takie słowo, jak „mechantropomorfizm”? LionWalker wzruszył ramionami. - Powinno istnieć. Dla całej cholernej Wspólnoty to coś w rodzaju religii. Szybko zostawili osadę za sobą. Droga biegła równolegle do brzegu, w odległości paru kilometrów od niego. Co chwila za piaszczystymi wzgórkami ukazywały się piękne, czyste wody oceanu. Daleko w głębi lądu wznosiły się szeregi wysokich wzgórz. Na niebie nie było ani jednej chmurki, nie wiał też wiatr. W jaskrawym blasku słońca kępy traw i przybrzeżne trzciny wydawały się dziwnie ciemne, a liście miały niemal nefrytową barwę. Przy drodze rosły karłowate drzewka, na pierwszy rzut oka podobne do ziemskich palm. Ich liście jednak bardziej przypominały pędy kaktusów. Sterczały z nich potężne, czerwone kolce. Po pięćdziesięciu kilometrach droga skręciła w głąb lądu. LionWalker wykonał skomplikowany gest dłonią i furgonetka posłusznie zjechała na wąską, piaszczystą dróżkę. Dudley opuścił szybę, żeby nacieszyć się świeżym morskim powietrzem. Zapach soli był tu

mniej intensywny niż na większości odpowiednich dla ludzi światów. - Zauważ, że poprowadzili drogę daleko od brzegu - zawołał LionWalker, przekrzykując wiejący od morza wiatr. - Między nią a morzem zostało mnóstwo wartościowych gruntów. Za trzydzieści lat, kiedy miasto się rozrośnie, sprzedadzą je po dziesięć tysięcy dolarów za akr. Wszędzie pełno będzie domków plażowych dla bogaczy. - Czy to źle? - Nie dla mnie - odparł ze śmiechem LionWalker. - Mnie już tu nie będzie. Jego dom znajdował się piętnaście kilometrów dalej. Zatoczkę otaczały wydmy ciągnące się kilka kilometrów w głąb lądu. Niski bungalow z perłowego koralu lądowego przycupnął na szczycie wysokiej wydmy zaledwie sto metrów od brzegu. Na ocean wychodziła wielka weranda z desek. Potężna kopuła obserwatorium - standardowa konstrukcja z betonu i metalu - wznosiła się nieco dalej od wody. Żółty labrador, merdając radośnie ogonem, wybiegł ich przywitać. LionWalker pogłaskał go, gdy szli w stronę wejścia. W odległości jakichś dwudziestu metrów Dudley usłyszał odgłosy gwałtownej kłótni. - O Boże, znowu to samo - mruknął LionWalker. Cienkie drzwi z desek otworzyły się gwałtownie i wypadła z nich młoda kobieta. Była zdumiewająco piękna, nawet dla Dudleya, który przywykł do kampusu pełnego dziewcząt o świeżych twarzach. - To świnia - warknęła do LionWalkera, przechodząc obok niego. - Aha. Jestem tego pewien - zgodził się ze spokojem. Kobieta zapewne go nie usłyszała. Zmierzała już ku wydmom. Jej twarz zastygła w wyrazie determinacji, świadczącym, że nie zatrzyma się, dopóki nie dotrze do końca świata. Labrador popatrzył za nią tęsknie, po czym znowu spojrzał na LionWalkera. - Spokojnie. - Gospodarz pogłaskał psa po głowie. Wróci na czas, żeby dać ci kolację. Gdy byli już blisko, drzwi otworzyły się ponownie. Tym razem wyszedł z nich młody mężczyzna. Jego twarz nie była ani męska, ani kobieca. Niemal dorównywał urodą dziewczynie. Gdyby nie był rozebrany do pasa, Dudley mógłby mieć wątpliwości co do jego płci. - Dokąd ona się wybiera? - Jęknął. - Nie mam pojęcia - odparł LionWalker z rezygnacją w głosie. - Nie powiedziała mi. - Ja za nią nie pójdę - oznajmił młodzieniec i ruszył przygarbiony w stronę plaży, ryjąc po drodze piasek bosymi stopami. LionWalker otworzył drzwi i gestem zaprosił Dudleya do środka.

- Przepraszam. - Co to za ludzie? - Zapytał astronom. - Moi aktualni partnerzy życiowi. Bardzo ich kocham, ale czasami się zastanawiam, czy to warte zachodu. No, rozumiesz. Jesteś żonaty? - Tak. Po raz kolejny. - Aha. A więc wiesz, jak to jest. Wnętrze domu urządzono w klasycznym stylu minimalistycznym, świetnie pasującym do tego miejsca. Ośrodek salonu stanowił duży, okrągły kominek. Za wysokimi, łukowatymi oknami rozciągał się widok na zatokę i morze. Klimatyzacja zapewniała przyjemny chłodek. - Usiądź, proszę - powiedział LionWalker. - Pewnie chciałbyś się czegoś napić. Za chwilkę pójdziemy do teleskopu, żebyś mógł go sprawdzić. Jestem pewien, że będziesz zadowolony. - Dziękuję. Dudley usiadł na jednej z wielkich sof. W tym otoczeniu czuł się jak nudny prowincjusz. Nie chodziło tylko o bogactwo, o jakim świadczyła lokalizacja i wystrój domu, lecz również o wigor i żywotność jego mieszkańców. - Nie spodziewałem się czegoś takiego - przyznał po kilku minutach, popijając znakomitą, pięćdziesięcioletnią whisky LionWalkera. - Chcesz powiedzieć, że myślałeś, iż spotkasz kogoś takiego jak ty sam? Bez obrazy, kolego. - Nie ma sprawy. Co właściwie tu robisz? - No więc, odziedziczyłem spory fundusz powierniczy, a potem zarobiłem jeszcze więcej pieniędzy na rynku towarowym. To było przed paroma rejuwenacjami. Teraz tylko się obijam. - Ale dlaczego tutaj? Dlaczego na Tanyacie? - To granica. Tak daleko od punktu wyjścia, jak tylko możliwe. No, z wyjątkiem Far Away. Cudowna sprawa, choć nikt tutaj nie przywiązuje do tego wagi. Mogę nocą wyjrzeć przez okno i patrzeć na miejsca, do których zmierzamy. Obserwujesz gwiazdy, Dudley, i wiesz, jakie cuda można wśród nich znaleźć. Ci kretyni, którzy zostali za nami, nigdy na nie nie patrzą. Jesteśmy w miejscu, gdzie nasi przodkowie spodziewali się znaleźć niebo. Mogę wyjrzeć z ich nieba i zobaczyć własną przyszłość. Nie uważasz, że to wspaniałe? - Z pewnością. - Widać tu gwiazdy, których z Ziemi nie zobaczy się gołym okiem. Świecą nocą na niebie, a ja pragnę je poznać.

- Ja również. Dudley wzniósł w toaście kryształową szklaneczkę sto lat starszą od whisky, którą zawierała, i jednym haustem przełknął trunek.

Dwoje młodych wróciło po kilku godzinach. Wyraźnie już ochłonęli. LionWalker przedstawił ich jako Scotta i Chi. Oboje z zażenowaniem przywitali Dudleya. W charakterze pokuty postanowili rozpalić na plaży ognisko, używając miejscowego, wyrzuconego przez morze drewna o dziwnie matowej teksturze. Rozniecili ogień, gdy tylko słońce skryło się w falach. Wysoko nad plażą zatańczyły jaskrawopomarańczowe skry. Gdy płomienie przygasły, wepchnęli w popioły ziemniaki, a nad ogniskiem ustawili prowizoryczny grill. - Czy zobaczymy stąd Parę Dysona? - Zapytał Scott, gdy na ciemniejącym niebie rozbłysły gwiazdy. - Nie - odparł Dudley. - Nie gołym okiem. Jest za daleko. Ziemskie Słońce ledwo stąd widać, a Para Dysona leży prawie tysiąc lat świetlnych dalej. - A kiedy dokładnie ją zamknięto? - Celne pytanie. Nie udało się nam ustalić czasu konstrukcji sfer. To właśnie ma rozstrzygnąć mój projekt. Dudley nadal nie chciał przyznać, co zaobserwował. Po roku 2050 astronomia de facto przestała być podstawową nauką. STT dawno już przejęła kontrolę nad wszystkimi większymi obserwatoriami i wykorzystywała je do czysto komercyjnych celów. Poza tym, odkąd można było obserwować z bliska gwiazdy wszelkich typów widmowych, astronomia przestała być priorytetem. Tylko nieliczne uczelnie na światach Wspólnoty budowały obserwatoria. W chwili odkrycia Pary Dysona nawet w Oksfordzie od z górą stu lat nie zmieniano teleskopu. Godzinę po zachodzie słońca Dudley i LionWalker ruszyli do obserwatorium. Wewnątrz nie różniło się zbytnio od gralmondzkiego: wielka, pusta przestrzeń, a w centrum gruba rura teleskopu wsparta na skomplikowanej kratownicy metalowych wsporników i taśm elektromięśni. Instrumenty wyglądały jednak na znacznie bardziej zaawansowane od tych, na które mógł sobie pozwolić uniwersytet. Pod ścianą, obok drzwi, ustawiono szereg zgrabnych, nowoczesnych portali holograficznych. Dudley przyjrzał się profesjonalnemu sprzętowi, czując, że opuszcza go napięcie. Nie było realnego powodu, by obserwacja nie miała się powtórzyć. Kłopotały go jedynie własne wspomnienia o wydarzeniu. Czy to rzeczywiście mogło się stać? Po pięciu miesiącach cały incydent przerodził się w coś przypominającego sen.

LionWalker zatrzymał się u podstawy teleskopu i rozpoczął serię ruchów przywodzących na myśl pantomimę w wykonaniu robota. Jego ręce i nogi wykonały szereg drobnych, precyzyjnych gestów. W odpowiedzi kopuła obserwatorium zaczęła się otwierać. Taśmy elektromięśni skurczyły się bezgłośnie i gruby cylinder rozpoczął obrót, kierując się ku punktowi na horyzoncie, gdzie miała wzejść Para Dysona. LionWalker nie zaprzestawał tańca. Po chwili zaczął strzelać palcami w rytm jakiejś niesłyszalnej muzyki. Portale włączały się jeden po drugim, wyświetlając rejestrowany przez instrumenty obraz. Dudley podbiegł do nich. Jakość obrazu była idealna. Astronom przyjrzał się gwiazdom, zauważając niewielkie różnice w ich położeniu w porównaniu z Gralmondem. - Jakie mamy tu połączenie? - Zapytał e-kamerdynera. - Lokalna cybersfera dopiero powstaje, ale mamy łącza ze stacją STT. Ich przepustowość wystarczy z nawiązką, by spełnić twoje wymagania. Mogę w każdej chwili otworzyć połączenie z unisferą. - Świetnie. Zacznij kwadrans przed przewidywanym czasem zamknięcia. Chcę mieć zapis w krypcie danych RI i oficjalne potwierdzenie przez unisferę. - Potwierdzam. LionWalker przerwał gimnastykę, pozwalając, by teleskop znieruchomiał. - To dla ciebie naprawdę ważne, co? - Zapytał, unosząc brwi. - Aha. Zapis w krypcie danych i oficjalna weryfikacja kosztowały drogo. Łącznie z biletem wydatki pochłonęły znaczną część oszczędności Dudleya, przeznaczonych na tegoroczne wakacje. Astronom nie wspomniał o tym żonie. Musiał tak postąpić. Jeśli dane zostaną oficjalnie potwierdzone, nikt nie będzie mógł podważyć prawdziwości obserwacji. Dudley usiadł na tanim, plastikowym krześle obok teleskopu i wsparł brodę na dłoniach, obserwując światła wewnątrz portali. Od chwili, gdy Para Dysona wynurzyła się zza horyzontu, wpatrywał się w nią obsesyjnie. LionWalker dokonał paru drobnych poprawek i Alfa Dysona znalazła się w samym środku każdego z portali. Przez osiemdziesiąt minut nic się nie działo. Gwiazda była zwykłym punkcikiem, świecącym niezmiennym blaskiem na wszystkich pasmach widma. LionWalker kilkakrotnie próbował pytać Dudleya, czego się spodziewać, lecz astronom za każdym razem uciszał go skinieniem dłoni. Jego e-kamerdyner ustanowił szerokopasmowe połączenie z unisferą i potwierdził, że krypta danych RI wszystko rejestruje. Alfa Dysona zniknęła w przewidywanym czasie. - Tak! - Zawołał Dudley. Zerwał się raptownie, przewracając krzesło na podłogę. -

Tak, tak, tak! Miałem rację. - Spojrzał na LionWalkera z niedorzecznie szerokim uśmiechem na twarzy. - Widziałeś to? - Aha - mruknął gospodarz z fałszywym spokojem. - Widziałem. - Tak! - Dudley zamarł w bezruchu. - Czy się zarejestrowało? - Zapytał e-kamerdyner a z nagłą nerwowością. - Unisfera potwierdziła umieszczenie zapisu w krypcie danych RI. Na twarz Dudleya powrócił uśmiech. - Zdajesz sobie sprawę, co to było? - Zapytał LionWalker. - Tak. - To niemożliwe, kolego. Totalnie niemożliwe. Nikt nie może zgasić gwiazdy tak po prostu. Nikt. - Wiem o tym. Cudowne, prawda?

DWA

Adam Elvin opuścił planetarny dworzec STT w Tokacie, stolicy Velaines. Bez pośpiechu mijał czujniki wbudowane w żłobkowane, marmurowe kolumny sali głównej. Jeśli mieli go aresztować, wolałby, by stało się to teraz, zanim zaprowadzi ich do reszty. Przeciętny obywatel Wspólnoty nie miał pojęcia, że podobne systemy nadzoru istnieją; Adam jednak miał z nimi do czynienia przez większą część dorosłego życia. STT miała powody, by obawiać się sabotażu, i montowała systemy obserwacyjne na każdym dworcu. Ich rozbudowane układy procesorowe używały inteligentnego oprogramowania rozpoznającego cechy charakterystyczne i porównywały wszystkich pasażerów z długą listą znanych i podejrzanych recydywistów. Adam zmieniał wzrost i wygląd za pomocą komórkowego przeprofilowania już tak wiele razy, że nie był w stanie tego spamiętać - przynajmniej raz do roku, częściej dwa albo trzy razy. Proces nie hamował starzenia, którego wpływ odczuwał już w stawach oraz w narządach wewnętrznych, usuwał jednak tkankę bliznowatą, której w ciągu dziesięcioleci nagromadziło się sporo. Zawsze uważał, że ukrywanie faktu, iż ma siedemdziesiąt pięć lat, byłoby bezsensowną próżnością. Starcy z twarzami młodzieńców wzbudzali politowanie. Reszta ciała zawsze ich zdradzała. Byli zbyt powolni i nieruchawi. Dotarł do postoju przed dworcem i za pomocą e-kamerdynera wezwał taksówkę. Nie podniesiono alarmu. Przynajmniej takiego, który potrafiłby wykryć. Kiedy człowiek miał do czynienia z nią, nigdy nie wiedział, czego się spodziewać. Była bystra i z biegiem lat coraz bardziej zbliżała się do schwytania go. Jeśli zastawiła pułapkę na Velaines, z pewnością nie uruchomi jej dzisiaj, co byłoby dla niego najkorzystniejsze. Chwilowo mógł spokojnie poświęcić się misji. Był dziś nową osobą, do tej pory nieznaną Wspólnocie. Plik obywatelstwa podawał, że nazywa się Huw North, pochodzi z Pelcanu, ma za sobą sześćdziesiąt siedem lat pierwszego życia i jest pracownikiem Koncernu Inżynieryjnego Bournewella. Wyglądał na człowieka z nadwagą, dość znaczną, biorąc pod uwagę, że w dzisiejszych czasach obywatele Wspólnoty starannie przestrzegali zasad zdrowego trybu życia. Ważył ponad sto kilogramów, a jego okrągłą twarz o obwisłych policzkach ciągle zlewał pot. Rzedniejące, siwe włosy opadały nisko na czoło, uczesane w niemodnym stylu. Miał na sobie workowaty, brązowy płaszcz przeciwdeszczowy z szerokimi

klapami. Nie zapiął guzików, odsłaniając szary garnitur. Potężny mężczyzna o małym życiu, ktoś, kto nie przyciągnąłby niczyjej uwagi. Komórkowe przeprofilowanie było kosmetyczną terapią dla ubogich i próżnych, nie metodą dodawania tłuszczu i nadawania skórze niezdrowego odcienia. To zawsze wprowadzało w błąd obserwatorów. „A to zapewne oznacza, że pora wykombinować coś innego" - pomyślał Adam, wciskając opasłe cielsko do taksówki, która zawiozła go do hotelu Westpool. Zgłosił rezerwację i z dwutygodniowym wyprzedzeniem zapłacił rachunek. Dwuosobowy pokój znajdował się na ósmym piętrze, miał hermetycznie zamknięte okna i klimatyzację nastawioną na temperaturę stanowczo za niską dla Adama. To nie przypadło mu do gustu. Łatwo się budził, a hałas klimatyzacji nie pozwoli mu zasnąć przez długie godziny. Zawsze tak było. Wypakował z walizki wszystkie ubrania, potem otworzył mniejszą torbę, zawierającą pakiet na czarną godzinę - dwa komplety strojów, jeden z nich kilka numerów za mały, apteczkę, bilet powrotny z EdenBurga na Velaines ze zużytym biletem w tę stronę, parę bardzo nowoczesnych ręcznych układów procesorowych, wyposażonych w dobrze ukryte oprogramowanie kaosu, a także legalny jonowy ogłuszacz z ukrytym wspomaganiem, zapewniającym śmiercionośny impuls na bliską odległość. Po godzinie Adam opuścił hotel i na piechotę przeszedł pięć przecznic, chcąc rozejrzeć się po stolicy. Było ciepłe, słoneczne popołudnie, a na szerokich ulicach panował intensywny ruch. Przeważały taksówki i handlowe furgonetki. Nie widziało się tu samochodów z silnikami spalinowymi. Wszystkie były napędzane nadprzewodnikowymi bateriami. To nadal była porządna dzielnica, położona blisko centrów handlowych i finansowych. Pełno tu było sklepów i biur, widział też boczne uliczki prowadzące do tarasowych domów mieszkalnych. Żaden z nich nie miał więcej niż cztery, góra pięć pięter. Wokół czystych placów stały gmachy użyteczności publicznej, zbudowane w rosyjskim stylu z czasów późnego caratu. Ulice były idealnie proste, w oddali widział wieżowce serca miasta. Od czasu do czasu przechodził pod torami kolejowymi, które oplatały całe miasto siecią grubych, betonowych arterii wspartych na wysokich słupach, rozchodząc się z dworca planetarnego we wszystkich kierunkach. Velaines leżało w przestrzeni pierwszej fazy, zaledwie pięćdziesiąt lat świetlnych od Ziemi. Planetę otwarto dla osadnictwa w roku 2090 i od tego czasu jej gospodarka i przemysł rozwijały się modelowo. Liczba mieszkańców przekroczyła już dwa miliardy, cieszyli się oni odpowiednio wysokim standardem życia. Velaines było światem, jakim pragnęły się stać planety w przestrzeni drugiej i trzeciej fazy.

Biorąc pod uwagę długość jego historii, nie było nic dziwnego w fakcie, że w tutejszym społeczeństwie pojawiły się już symptomy rozkładu. Velaines podążało drogą szybkiego rozwoju rynków kapitałowych, a w tego rodzaju gospodarce nie wszyscy mogli się stać wystarczająco bogaci, by pozwolić sobie na wielokrotne rejuwenacje. Miejsce zamieszkania odzwierciedlało status finansowy obywateli. Nawierzchnia ulic stopniowo stała się spękana i nierówna, a sprawna sieć tramwajów podziemnych miała tu mniej przystanków, używała starych składów. Tak właśnie zaczynała się prawdziwa zgnilizna, rozpacz oraz brak perspektyw. Życie ludzi składano w ofierze bogu ekonomii. Skandal, że w dzisiejszych czasach mogły się dziać tego typu rzeczy. W przeszłości Adam poświęcał się walce o likwidację podobnych miejsc, teraz jednak tu właśnie mógł odnaleźć to, czego potrzebował dla swej obecnej działalności. Znalazł hotel A+A na końcu Pięćdziesiątej Trzeciej i zameldował się, używając tożsamości Quentina Kellehera. A+A było siecią tanich, w pełni zautomatyzowanych hoteli, których kierownik był zarazem głównym konserwatorem. Układ procesorowy w recepcji zaakceptował transfer dolarów z Augusty od jego tatuażu kredytowego i podał mu kod do pokoju 421. Pomieszczenie było prosto urządzonym kwadratem o boku trzech metrów, wyposażonym we wnękę z prysznicem i toaletą oraz wylot rozdzielacza. Było tam jedno łóżko z żelowym materacem, jedno krzesło i jedna wysuwana półka. Pokój znajdował się jednak w narożniku budynku, a to znaczyło, że miał dwa okna. Poprosił mały układ rozdzielacza o śpiwór, trzy zafoliowane posiłki, dwulitrową butelkę wody i przybory toaletowe, wszystko płatne z jego konta. Po mniej więcej minucie mechanizm zafurkotał cicho i zamówione artykuły spadły na półkę. Następnie Adam przestawił jeden ze swych ręcznych układów na tryb wartowniczy i zlecił mu obserwację pokoju. Gdyby ktoś próbował się tu włamać, urządzenie natychmiast zawiadomi jego ekamerdynera, wysyłając zakodowaną wiadomość z jednorazowego adresu unisferowego. Podobne wydarzenie nie wydawało się jednak zbyt prawdopodobne. Velaines chlubiło się stosunkowo niskim poziomem przestępczości, a ktoś, kto zatrzymał się w A+A, raczej nie miałby przy sobie nic wartościowego. Statystyka była po stronie Adama.

Wieczorem Adam pojechał tramwajem podziemnym do innej, również dość nędznej, dzielnicy. Między zamkniętymi sklepami i otwartymi barami odnalazł drzwi, nad którymi znajdował się mały szyld z napisem:

Międzyukładowa Partia Socjalistyczna Velaines, Siódma Komórka

E-kamerdyner Adama podał drzwiom numer członkowski Huwa Northa. Zamek zabrzęczał i drzwi się otworzyły. Wnętrze wyglądało mniej więcej tak, jak się tego spodziewał: proste, drewniane schody prowadzące do paru pokojów. Ich wysokie okna dawno już zabito deskami. W jednym z pomieszczeń znajdował się bar, podający tanie piwo z mikrobrowarów oraz złowrogo wyglądające trunki w ceramicznych butelkach. Większą część drugiego pokoju zajmował portal gier. Pod ścianami gęsto ustawiono krzesła dla kibiców. Na stołkach przy barze siedziała garstka mężczyzn. Gdy Adam wszedł do środka, wszyscy umilkli. Nikt, kto nosił garnitur, nawet tak tani jak jego, nie pasował do tego miejsca. - Jedno piwo - powiedział do barmana. Położył na kontuarze dwa ziemskie banknoty jednodolarowe. Na większości światów tę walutę przyjmowano bez zastrzeżeń. Barman postawił przed nim butelkę. Wszyscy przyglądali się, jak Adam pociągnął łyk. - Niezłe - stwierdził. Udało mu się nawet nie skrzywić. Cieszyło go, że klub socjalistów nie kupuje piwa od wielkich firm, ale z pewnością mogliby znaleźć jakiś mniejszy browar produkujący coś nadającego się do picia. - Jesteś nowy w mieście, towarzyszu? - Zapytał barman. - Dziś przyjechałem. - Zostaniesz na długo? - Na pewien czas. Szukam towarzysza, który nazywa się Murphy. Nigel Murphy. Mężczyzna siedzący przy drugim końcu baru podniósł się nagle. - To ja. Szczupły, wyższy od Adama, miał wąską twarz, naznaczoną wyrazem podejrzliwości. Adam domyślał się, że to jego pierwsze życie. Był niemal zupełnie łysy, tylko z wąskim pasemkiem siwiejących włosów wokół głowy. Ubierał się jak zwykły robotnik: dżinsy, koszula w kratę i rozpięta futrzana kurtka. W kieszeń wepchnął wełnianą czapkę. Wszystko tak brudne, jakby przed chwilą wrócił z fabryki albo z placu budowy. Szacujące spojrzenie, jakim obrzucił Adama, świadczyło jednak, że to on jest tu przywódcą. - Huw North - przedstawił się Adam. Uścisnęli sobie dłonie. - Jeden z moich kolegów był tu w zeszłym tygodniu. - Nie jestem pewien, czy go pamiętam - odparł Murphy. - Mówił, że to z tobą powinienem pogadać. - Zależy, o czym chcesz mówić... Towarzyszu. Adam westchnął. W ciągu minionych lat przechodził przez ten rytuał bardzo wiele razy. Naprawdę powinien już wykombinować jakiś sposób, który pozwoliłby mu ominąć cały ten syf i przejść od razu do rzeczy. Nie sposób jednak tego uniknąć. Miejscowy szef musiał

potwierdzić swoją pozycję w oczach przyjaciół. - Jest kilka tematów, które chciałbym poruszyć - stwierdził Adam. - Mogę postawić ci kolejkę? - Coś bardzo szastasz forsą, towarzyszu - zauważył jeden z siedzących za Murphym mężczyzn. - Masz jej dużo, tak? Wydaje ci się, że możesz kupić naszą przyjaźń? Adam uśmiechnął się półgębkiem do pijaczka. - Nie chcę być twoim przyjacielem, a ty z pewnością nie chciałbyś zostać moim. Mężczyzna uśmiechnął się do kolegów. Wyglądał na trzydzieści parę lat i miał w sobie pewną arogancję, sugerującą, że to jego prawdziwy wiek i pierwsze życie. - A dlaczego? - Jak się nazywasz? - Sabbah. Co ci do tego? - No więc, Sabbah, gdybyś był moim przyjacielem, ścigaliby cię po całej Wspólnocie, a gdyby już złapali, czekałaby cię śmierć. Prawdziwa. Nikt z obecnych już się nie uśmiechał. Adam cieszył się, że czuje w kieszeni ciężar jonowego pistoletu. - Ktoś z was pamięta 21 listopada 2344? - Zapytał, spoglądając na nich wyzywająco. - Stacja Abadan - wyszeptał Nigel Murphy. - To byłeś ty? - Zaciekawił się Sabbah. - Powiedzmy, że przebywałem wówczas w pobliżu. - Czterystu osiemdziesięciu zabitych - zauważył Murphy. - W tym jedna trzecia prawdziwych śmierci. Dzieci za małe, żeby im wszczepili komórki pamięci. - Pociąg się spóźnił - wyjaśnił Adam. Zaschło mu w gardle na to wspomnienie. Wciąż było bardzo wyraziste. Nigdy nie poddał się edycji pamięci, nie wybrał łatwego wyjścia. „Trzeba żyć z konsekwencjami swych uczynków". Co noc śnił mu się wybuch, pociąg wypadający z szyn tuż przed bramą, wagony wpadające na sąsiednie węzły i tory w najruchliwszej części dworca. W karambolu uczestniczyło piętnaście pociągów, które wylatywały z szyn, zderzały się, rozpadały, eksplodowały, rozsypywały wokół radioaktywne substancje. I ciała. - Znalazł się w nieodpowiedniej chwili na nieodpowiednim odcinku torów. Celem naszej komórki był pociąg ze zbożem z Kilburn. - Chcieliście odzwyczaić ludzi od jedzenia? - Zapytał Sabbah z szyderczym uśmiechem. - To pijacka melina czy komórka Partii Socjalistycznej? Nic nie wiesz o partii, którą popierasz? Nie znasz jej celów? Niektóre pociągi ze zbożem są specjalnie przystosowane do

przejeżdżania przez bramy zerokońcowe. STT nie mówi ludziom o tych pociągach ani o samych bramach zerokońcowych. Koncern wydał miliony na skonstruowanie wagonów mogących funkcjonować w próżni i w stanie nieważkości. Miliony dolarów przeznaczonych na stworzenie maszyn, których jedynym zadaniem jest wyrzucanie ładunku w przestrzeń kosmiczną. Wyjeżdżają przez bramę zerokońcową na odcinek torów, który po prostu wisi gdzieś w przestrzeni międzygwiezdnej. Nikt nie wie gdzie. To nie ma znaczenia, bo te bramy służą tylko do wyrzucania niebezpiecznych substancji gdzieś daleko od odpowiednich dla ludzi światów. Wagony przejeżdżają przez bramę, otwierają klapy i wysypują zawartość. Tyle że zboże nie jest dla nikogo niebezpieczne. Dziesiątki tysięcy ton dobrego zboża wysypuje się w próżnię. Jest tam też inny sprytny mechanizm, który zapewnia, że tak się stanie. Samo otworzenie klap nie wystarczy. W nieważkości zboże po prostu pozostałoby na miejscu. Trzeba je fizycznie wypchnąć na zewnątrz. Wiecie, dlaczego to robią? - Rynek - odrzekł Nigel Murphy z nutą znużenia w głosie. - Masz cholerną rację. Rynek. Jeśli dochodzi do nadprodukcji żywności, ceny spadają. Handlowcy nie mogą do tego dopuścić, bo nie osiągnęliby zysków wystarczających, by opłacić koszty hazardu, w którym stawką jest dla nich ludzka praca. Dlatego rynek żąda ograniczenia ilości dostępnej żywności. Pociągi ze zbożem wyjeżdżają przez bramy zerokońcowe i ludzie muszą płacić drożej za niezbędne do życia towary. Każde społeczeństwo, które pozwala na takie rzeczy, jest dogłębnie skażone. A ceny zboża to tylko drobny ułamek wyzysku, jakiemu poddani są ludzie w kapitalistycznej gospodarce rynkowej. - Adam przeszył Sabbaha twardym spojrzeniem, wiedząc, że po raz kolejny posunął się za daleko, zbyt głęboko zaangażował się w swą przemowę. Nie dbał jednak o to. Tej sprawie poświęcił życie. Nawet w tej chwili, gdy priorytet miały inne kwestie, nadal pozostawała dla niego najważniejsza. - Dlatego właśnie wstąpiłem do naszej partii. I dlatego umrę prawdziwą śmiercią jako jej członek. Wierzę, iż ludzkość zasługuje na coś lepszego niż rządy skurwysyńskich plutokratów, którzy władają Wspólnotą jak prywatną posiadłością. A w co ty wierzysz, synku? - Dziękuję za wyjaśnienia - powiedział pośpiesznie Nigel Murphy, stając między Adamem a Sabbahem. - Wszyscy tu jesteśmy dobrymi członkami partii, Huw. Mogliśmy wstąpić do niej z różnych powodów, ale wszystkim nam przyświecają te same cele. - Skinął dłonią, nakazując Sabbahowi i pozostałym zostać przy barze. Drugą ręką dotknął lekko ramienia Adama, kierując go ku małym drzwiom. - Porozmawiajmy. W pokoiku na zapleczu przechowywano skrzynki piwa oraz wszelkie odpadki gromadzące się w ciągu lat prowadzenia baru. Do sufitu przytwierdzono pojedynczy pas

fotopolimeru stanowiący źródło światła. Gdy drzwi się zamknęły, e-kamerdyner poinformował Adama, że utracił połączenie z cybersferą. - Przepraszam za towarzyszy - odezwał się Nigel Murphy, gdy obaj przyciągnęli sobie puste skrzynki po piwie i usiedli na nich. - Nie są przyzwyczajeni do nowych twarzy. - Chcesz powiedzieć, że nasza sprawa na Velaines jest przegrana? Nigel Murphy skinął z niechęcią głową. - Czasami na to wygląda. W wyborach z trudem osiągamy dwa procent, a większość tych głosów stanowi protest przeciwko większym partiom. Wszelkie bezpośrednie działania, jakie podejmujemy przeciwko korporacjom, wydają się bardzo... Bo ja wiem? Dziecinne? To tak, jakbyśmy tłukli planetę gumowym młotkiem. Nie robimy im żadnej krzywdy. Zawsze też istnieje ryzyko kolejnej pomyłki, takiej jak Abadan. A przecież w socjalizmie nie chodzi o zabijanie ludzi. Powinno nam chodzić o sprawiedliwość. - Wiem. Uwierz mi, to trudne. Znacznie dłużej od ciebie pracuję dla sprawy. Musimy wierzyć, że któregoś dnia wszystko się zmieni. Wspólnota opiera się obecnie na czystej imperialistycznej ekspansji. To zawsze jest najkorzystniejszy okres dla gospodarki rynkowej, ponieważ wciąż otwierają się nowe rynki. Ale - prędzej czy później - nadejdzie upadek. Ekspansja w przestrzeni trzeciej fazy jest znacznie wolniejsza i mniej agresywna niż w pierwszej i drugiej fazie. To szaleństwo kiedyś się skończy i będziemy mogli skupić wysiłki na autentycznym rozwoju społecznym zamiast fizycznej ekspansji. - Miejmy nadzieję, że tak się stanie. - Nigel Murphy uniósł butelkę z piwem. - Co mogę dla ciebie zrobić? - Muszę pogadać z paroma ludźmi. Chodzi o kupno broni. - Nadal wysadzasz pociągi ze zbożem, tak? - Nadal. - Adam rozciągnął usta w wymuszonym uśmiechu. - Dasz radę to załatwić? - Mogę spróbować. Sam kiedyś kupiłem parę drobiazgów. - Nie chodzi o drobiazgi. - Pośredniczka, z którą się kontaktuję, powinna dać sobie z tym radę. Zapytam ją. - Dziękuję. - A o co dokładnie ci chodzi? Adam wręczył mu wydruk listy. - Umowa wygląda tak, że możesz dopisać wszystko, czego potrzebuje wasza komórka, do dziesięciu procent całkowitej wartości. Można to nazwać nagrodą dla znalazcy. - Widzę tu bardzo poważny sprzęt. - Reprezentuję bardzo poważną komórkę.

- Zgoda. - Czytając listę, Nigel Murphy nie potrafił ukryć zakłopotania. - Podaj mi kod dostępu swojego e-kamerdynera. Zawiadomię cię, jak tylko się z nią umówię. - Świetnie. Jeszcze jedno. Czy w ciągu paru ostatnich miesięcy przybyli wam jacyś nowi członkowie? - Nie. Niestety, od dziewięciu miesięcy nie zgłosił się ani jeden. Jak mówiłem, nie jesteśmy obecnie modni. Mamy zamiar przeprowadzić kolejną akcję rekrutacyjną wśród członków związków zawodowych, ale dopiero za kilka tygodni. Dlaczego pytasz? - Na wszelki wypadek.

Sabbah nienawidził sam siebie za to, co zamierzał zrobić. Nowo przybyły towarzysz prawdopodobnie zajmował wysoką pozycję w partii, zapewne w egzekutywie. Znaczyło to, że rzeczywiście wierzy w sprawę, zwłaszcza jeśli mówił prawdę o tym pociągu ze zbożem. Nie chodziło o to, że Sabbah w nią nie wierzył. Nie znosił myśli o tym, że wszystkim na całym świecie powodzi się lepiej od niego, że pochodzenie skazało go na tylko jedno, i do tego byle jakie życie. Społeczeństwo było urządzone w ten sposób, że nie miał możliwości polepszyć swej sytuacji. To właśnie przyciągnęło go do socjalistów. Partia starała się zmienić świat, dać podobnym do niego ludziom szansę przyzwoitego życia. Czuł się z tego powodu jeszcze gorzej. Towarzysz czynnie walczył o obalenie korporacji i plutokratycznego państwa, które je popierało. Sabbah, niestety, nie mógł tego powiedzieć o sobie. Działalność siódmej komórki ograniczała się do organizowania ciągłych zebrań, na których wszyscy godzinami kłócili się ze sobą. Była też agitacja, całe dnie poświęcone na wysłuchiwanie obelg i pogardliwych słów ludzi, którym starali się pomóc. Rzecz jasna, organizowali również protesty pod fabrykami i siedzibami korporacji oraz nękali polityków. Sabbah nie potrafił już zliczyć, ile razy zapoznał się z bolesnym działaniem policyjnego elektrobicza. Właściwie nie rzucił tego wszystkiego tylko ze względu na towarzyszy. Nie miał już zbyt wielu przyjaciół poza partią. Nie było jednak wyboru. Nie w tej sprawie. Spotkał tę kobietę przed dziewięcioma laty. Robota wydawała się tak łatwa, że odrzucić ją byłoby wręcz zbrodnią. Wybrał się na nią z paroma starymi kumplami z gangu, z czasów, gdy uciekli z zakładu poprawczego, by włóczyć się po ulicach. Celem była furgonetka dostawcza, kursująca co noc z dworca planetarnego do kilku miejscowych magazynów. Przewoziła skrzynie ze sprzętem gospodarstwa domowego wysokiej jakości, wyprodukowanym na Auguście. Samochód był stary, a jego alarm nic nie wart. Dzięki niezłemu wyspecjalizowanemu oprogramowaniu kaosu, które udało im się

kupić na czarnym rynku, zatrzymali furgonetkę i opróżnili ją w dziesięć minut. Sabbah wziął sobie nawet dwie robogosposię jako dodatek do swej działki. Gdy wrócił do siebie, już na niego czekała: kobieta w średnim wieku o lekko azjatyckich rysach twarzy, ubrana w elegancki kostium. Krucze włosy upstrzone nitkami siwizny opadały jej na ramiona. Siedziała w salonie zaniedbanego, dwupokojowego mieszkania i wydawało się, że czuje się tu znacznie swobodniej niż Sabbah. - Masz wybór - oznajmiła mu, gdy rozdziawił usta z zaskoczenia. - Albo postrzelę cię w obronie własnej, ponieważ zaatakujesz funkcjonariusza na służbie, albo się dogadamy i będziesz mógł zachować kutasa. - Kim... Sabbah spojrzał na drzwi, przeklinając w myślach system alarmowy, że go nie ostrzegł o włamaniu. - A może sądzisz, że publiczny fundusz ochrony zdrowia pokryje koszt nowego kutasa, Sabbah? Właśnie w niego celuję, jeśli do tej pory nie zauważyłeś. Przerażony Sabbah zobaczył, że kobieta trzyma w dłoni mały, metalowy przedmiot wymierzony w jego krocze. Opuścił powoli skrzynki z robogosposiami, zasłaniając nimi biodra oraz niezwykle cenny narząd usytuowany w ich okolicy. - Jeśli pani jest z policji, nie może pani... Skulił się, słysząc gwałtowny huk wystrzału. Kawałki styropianowego opakowania posypały się w powietrze, a resztki robogosposi spadły na podłogę. Krabowate odnóża małej maszyny drżały przez chwilę spazmatycznie, po czym zwisły bezwładnie. Sabbah wbił wzrok w pozostałości. - Boże święty - wyszeptał, jeszcze silniej ściskając drugie pudełko. - Teraz już wiesz, na czym stoimy? - Zapytała policjantka. - Tak, proszę pani. - Chcę tylko, żebyś wyświadczył mi małą przysługę. Taki drobiazg. Zgadzasz się? - A co to ma być? - Pewnego dnia waszą komórkę ktoś odwiedzi. Chcę się o tym dowiedzieć. Nie mogę ci podać nazwiska tego człowieka, bo za każdym razem używa innego. Będzie chciał kupić parę rzeczy. Zapewne broń albo oprogramowanie kaosu, próbki chorób czy części o niewłaściwych charakterystykach, mające zakłócić działanie urządzeń, w których się je zainstaluje. To właśnie tego typu człowiek. Bardzo nieprzyjemny osobnik. Będzie zapewniał, że jest członkiem partii i robi wszystko dla sprawy. To kłamstwo. Jest terrorystą. Anarchistą. Mordercą. Dlatego chcę, żebyś mnie zawiadomił, kiedy się zjawi. Dobra?

Sabbah wolał nie myśleć o alternatywnym wyjściu. Kobieta nadal celowała w to samo miejsce. - Jasna sprawa. Zrobię to. - Świetnie. - A kiedy on się zjawi? - Nie wiem. Może jutro, a może za trzydzieści lat. A może nigdy. Albo może uda mi się go złapać, zanim dotrze na Velaines. - No dobra. - A teraz odwróć się. - Co? - Słyszałeś. Kobieta wstała, nadal celując w niego z małej broni. Sabbah odwrócił się z niechęcią w stronę drzwi. Policjantka złapała go za ręce. Skrzynka z robogosposią spadła na podłogę. Wokół jego nadgarstków owinęła się zimna obręcz z plastmetalu, unieruchamiając je. - Co to ma być, do diabła... - Jesteś aresztowany za kradzież. - Chyba, kurwa, żartujesz! Obiecałem ci pomóc. Zawarliśmy umowę. Odwrócił głowę, spoglądając na policjantkę. Wsunęła broń pod jego szczękę. - Nie było żadnej umowy. Dokonałeś wyboru. - Na tym właśnie polegała umowa! - Wrzasnął z wściekłością. - Ja pani pomogę, a pani puści mnie wolno. Jezu! - Mylisz się - odparła nieubłaganym tonem. - Nie powiedziałam nic w tym rodzaju. Popełniłeś przestępstwo i musisz ponieść konsekwencje. Nie unikniesz sprawiedliwości. - Niech cię chuj, ty suko. Niech cię chuj. Mam nadzieję, że ten twój terrorysta wysadzi setkę szpitali i szkół. Że wysadzi całą twoją planetę. - Nie zrobi tego. Interesuje go tylko jedna planeta. A przy twojej pomocy uda się nam zapobiec wyrządzaniu na niej dalszych szkód. - Przy mojej pomocy? - Sabbah był tak wstrząśnięty, że jego głos zabrzmiał jak pisk. Ty głupia dziwko, nie pomogę ci, nawet jeśli zrobisz mi laskę. Zawarliśmy umowę. - Proszę bardzo. Napiszę notatkę do sędziego z prośbą o łagodniejsze potraktowanie. - Hę? Cała sprawa była tak dziwaczna, że kręciło mu się już w głowie. Bał się tej kobiety od samego początku. Nie był już nawet pewien, czy ma do czynienia z policjantką. Może to była maniakalna morderczyni.

- Zawiadomię go, że zgodziłeś się podjąć współpracę i zostać moim informatorem. Notatka zostanie dołączona do akt sprawy bez zakodowania. Jak sądzisz, czy twoi kumple ją sprawdzą, kiedy dostaniesz mniejszy wyrok? I czy spodoba im się to, co tam przeczytają? Swoją drogą, moi koledzy już ich aresztowali za dzisiejszy skok. Pewnie będą się zastanawiać, skąd o nim wiedzieliśmy. - Niech to szlag. - Sabbah był bliski łez. Chciał, żeby ten koszmar wreszcie się skończył. - Nie może mi pani tego zrobić. Oni mnie zabiją. Prawdziwą śmiercią. Nie wie pani, jacy są. - Chyba wiem. To jak, powiesz mi, kiedy mój cel się zjawi? - Powiem - odparł przez zaciśnięte zęby.

Minęło dziewięć lat. Sabbah dostał za kradzież wyrok w zawieszeniu i musiał odpracować społecznie dwieście godzin. To była jego ostatnia robota. Przynajmniej poważna, od czasu do czasu zdarzało mu się zwinąć coś drobnego. Co trzy tygodnie w skrzynce e-kamerdynera czekała na niego wiadomość z zapytaniem, czy poszukiwany mężczyzna się zjawił. Za każdym razem odpowiadał, że nie. Dziewięć lat i ta supersuka o nim nie zapomniała. - Czas niczego nie zmienia - oznajmiła wówczas po drodze na komisariat. Nie powiedziała mu, co się stanie, jeśli jej nie zawiadomi, ale Sabbah wolał tego nie sprawdzać. Ruszył przed siebie, oddalając się o kilka przecznic od siedziby komórki. Chciał, żeby jego e-kamerdyner połączył się z węzłem cybersfery, położonym jak najdalej od budynku. Mieli w komórce kilku fachmanów, tak przejętych ideą swobodnego dostępu, że zbliżali się do anarchizmu w przekonaniu, iż wszelka informacja powinna być darmowa. Palili też różne świństwa i większość dnia poświęcali na gry w Pełnej Symulacji Zmysłowej. Potrafili jednak z niepokojącą skutecznością włamywać się do banków danych, gdy sprawa tego wymagała. Sabbah nie wykluczał możliwości, że kierownictwo zleciło im prosty nadzór wszystkich operacji przeprowadzanych w sąsiedztwie budynku. E-kamerdyner wprowadził kod, który podała mu kobieta. Połączenie było natychmiastowe, co budziło niepokój, chociaż raczej go nie zaskoczyło. Sabbah zaczerpnął tchu. - Zjawił się.

Adam Elvin zatrzymał się w holu Podrapanego Skafandra, czekając, aż hostessa powiesi jego płaszcz. Wszczepy siatkówkowe bez trudu przystosowały się do słabego oświetlenia, uruchamiając profilowanie w podczerwieni, pozwalające mu przeniknąć

wzrokiem wszystkie cienie. Adam wolał jednak chwilę zaczekać, by dokładniej przyjrzeć się scenie. Klub wyglądał raczej standardowo: pod ścianą boksy wyposażone w e-zasłony zapewniające prywatność, pośrodku stoliki z krzesłami, długi bar z licznymi butelkami na półkach oraz mała scena, na której tańczyli chłopcy, dziewczyny i interseksy z trupy o nazwie Anioły Zachodzącego Słońca. Światła były przygaszone, topazowe i fioletowe wiązki reflektorów padały na ciemne drewno sprzętów. Muzyka grała głośno - monotonny, komputerowy synth zapewniający artystom rytm, do którego mogli się rozbierać. Przemknęło mu przez głowę, że jest tu więcej pieniędzy, niżby należało. To znaczyło, że lokal jest chroniony. O pierwszej w nocy wszystkie stoliki były zajęte, a pod sceną banda żuli radośnie wymachiwała banknotami przed twarzami i kroczami dwojga tancerzy. Kilka boksów otaczały migotliwe pola siłowe. Adam zmarszczył brwi na ten widok, ale to nie była żadna niespodzianka. Na jego oczach kierownik zaprowadził do boksu dziewczynę z trupy. Pole zaiskrzyło, wpuszczając ich do środka. Ręczny układ Adama potrafił się przebić przez ezasłonę, jednak z pewnością by to wykryto. Wiele kryjówek wiązało się z ryzykiem, lecz przecież był do tego przyzwyczajony. Poza tym w chronionym lokalu wizyta policji nie byłaby mile widziana. - Pan pozwoli - odezwał się bramkarz. Zachowywał się uprzejmie, choć nie miało to znaczenia. Dzięki komórkowemu przeprofilowaniu dorównywał wagą Adamowi, wszak w jego przypadku nie był to tłuszcz. - Proszę bardzo. Przesunął dłonie nad marynarką i spodniami Adama. Miał na nich mnóstwo tatuaży OO. Obwody zalśniły bordowym blaskiem, poszukując niebezpiecznych przedmiotów. - Miałem się tu spotkać z panią Lancier - oznajmił hostessie Adam, gdy bramkarz już dokonał kontroli. Kobieta poprowadziła go brzegiem głównej sali do trzeciego boksu od baru. Nigel Murphy już czekał. Jak na osobę zajmującą się handlem bronią, Rachael Lancier nie cechowała się niepozornym wyglądem. Miała na sobie jaskrawą, szkarłatną suknię z dużym dekoltem. Długie, kasztanowe włosy zaczesała w wymyślne fale. We fryzurze lśniły fosforyzujące gwiazdki. Rejuwenacja przywróciła jej wiek dwudziestu paru lat; wyglądała bardzo atrakcyjnie. Adam wiedział jednak, że to rejuwenacja, być może nawet druga albo trzecia. Kobietę zdradzało zachowanie. Prawdziwej dwudziestoparolatki nie cechowałaby tak niewzruszona pewność siebie. Jej ochroniarz był niskim, miło uśmiechniętym chudzielcem, równie bezbarwnym, jak

ona była efektowna. Uruchomił e-zasłonę, gdy tylko Adamowi przyniesiono piwo; wejście do boksu przesłonił welon barwy matowej platyny. Oni widzieli salę, ale z zewnątrz nie można było zobaczyć niczego. - To była obszerna lista - zauważyła Rachael. Adam odczekał chwilę, by się przekonać, czy go zapyta, po co mu to wszystko, ale kobieta zachowała się profesjonalnie. - Czy to dla pani problem? - Mogę to zdobyć, ale przyznaję, że na pancerz bojowy trzeba będzie trochę zaczekać. To sprzęt produkowany na potrzeby policji. W zasadzie zajmuję się zaopatrywaniem w lekką broń ludzi o aspiracjach nieco niższych niż pańskie. - Ile czasu pani potrzebuje? - Na pancerz dziesięć dni, może nawet dwa tygodnie. Muszę najpierw zdobyć autoryzowany certyfikat użytkownika. - Nie potrzebuję go. Uniosła kieliszek koktajlowy i pociągnęła łyk, spoglądając nad brzegiem na Adama. - Niestety, to mi w niczym nie pomaga. Ja go potrzebuję. Reszta towaru z pańskiej listy leży w magazynach albo krąży po czarnym rynku. Mogę wszystko ściągnąć w parę dni, pancerz musi jednak pochodzić od oficjalnych dostawców, a oni zażądają certyfikatu, zanim wypuszczą go z fabryki. - Może pani zorganizować ten certyfikat? - Tak. - Za ile? - Zapytał, nim zdążyła przejść do zachwalania towaru. - Sto tysięcy velaińskich dolarów. W grę wchodzi sporo ludzi i żaden z nich nie jest tani. - Dam osiemdziesiąt. - Przykro mi, nie prowadzę straganu na rynku. Nie mam zamiaru się targować. Cena wynosi sto tysięcy. - Zapłacę osiemdziesiąt i dołożę jeszcze trochę za zapakowanie reszty towaru we wskazany przeze mnie sposób. Zmarszczyła brwi. - Jak miałoby to wyglądać? Wręczył jej kryształ pamięci. - Wszystko trzeba rozebrać na części i następnie zainstalować je w rozmaitych urządzeniach cywilnych i rolniczych, które mam przygotowane w magazynie. Zaplanowano

to w taki sposób, że części nie da się rozpoznać za pomocą żadnych dostępnych metod. Tu ma pani wszelkie wskazówki. - Lista jest długa. To kupa roboty. - Piętnaście tysięcy. Nie będę się targował. Oblizała wargi. - Jak pan zapłaci? - W ziemskich dolarach. Gotówką, nie z konta. - Gotówką? - Ma pani z tym problem? - Cała lista będzie pana kosztowała siedemset dwadzieścia tysięcy. Trudno nosić przy sobie tyle gotówki. - Zależy, do czego kto jest przyzwyczajony. - Sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął stamtąd gruby plik banknotów. - Oto pięćdziesiąt tysięcy. Wystarczy na początek i jako dowód szczerości intencji. Kiedy już pani wszystko zgromadzi, proszę mi podać adres bezpiecznego magazynu, żebym wysłał do niego swoją maszynerię. Po jej przybyciu zapłacę pani jedną trzecią pozostałej sumy, a po zakończeniu instalacji resztę. Rachael Lancier na moment opuściło opanowanie. Zerknęła na ochroniarza, który schował banknoty. - Miło się robi z panem interesy, Huw. - Codziennie chcę otrzymywać informacje o postępach przygotowań. - Dostanie je pan.

Główny śledczy Paula Myo opuściła swe biuro w Paryżu trzy minuty po otrzymaniu wiadomości od Sabbaha. Potrzebowała osiemnastu minut, by dotrzeć na stację STT. Spędziła na peronie tylko osiem minut, zanim przybył kolejny ekspres. Przed upływem czterdziestu minut była już na Velaines. Gdy dojechała taksówką na miejsce, czekało na nią dwoje starszych detektywów z tokackiej policji metropolitalnej, Don Mares i Maggie Lidsey. Ze względu na wysoki priorytet prośby o współpracę przesłanej przez Międzyukładowy Wydział Poważnych Przestępstw nie mieli problemu z otrzymaniem sali konferencyjnej oraz nieograniczonego dostępu do układu procesorowego komendy głównej. Ponadto kapitan jasno im oznajmił, że mają udzielić głównemu śledczemu wszelkiej możliwej pomocy. - Jak już będzie po wszystkim, Myo napisze raport dotyczący naszej sprawności operacyjnej - wyjaśnił. - A wydział ma spore wpływy polityczne, więc postarajcie się być mili i użyteczni.

Don Mares wiercił się nerwowo obok Maggie Lidsey, która sprawdzała na ekamerdynerze informacje o głównym śledczym. Po wirtualnym polu widzenia utworzonym przez jej wszczepy siatkówkowe przesuwały się szerokie kolumny półprzezroczystych, zielonych liter. Przemknęła szybko przez tekst. To było właściwie tylko przypomnienie. Każdy, kto pracował w policji, wiedział, kim jest Paula Myo. Układ komendy głównej poinformował dwoje detektywów, że gość już przybył. Maggie skupiła wzrok na otwierających się drzwiach windy, przeganiając sprzed oczu widmowe wstęgi tekstu. Sala konferencyjna znajdowała się na siódmym piętrze gmachu komendy i - jak wszystkie pomieszczenia na tej kondygnacji - miała szklane ściany. Ze swojego miejsca Maggie widziała całe piętro. Z początku nikt nie zwracał uwagi na Paulę Myo, która szła głównym korytarzem. Dwoje jej współpracowników z Wydziału Poważnych Przestępstw podążało za nią. Ubrana w białą bluzkę, wymuskany kostium i skromne, czarne buty, doskonale wtapiała się w urzędnicze otoczenie. Była dość niska jak na dzisiejsze czasy, gdy osiemdziesiąt procent populacji genetycznie zmodyfikowano w taki czy inny sposób. Nie należała jednak do wątłych. Na pierwszy rzut oka było widać, że ćwiczy wytrwale i jej sprawność fizyczna o rząd wielkości przerasta wszystko, czego metropolitalna policja wymaga od swoich funkcjonariuszy. Gęste, proste, kruczoczarne włosy opadały poniżej łopatek. Fundacja Ludzkiej Struktury z Azylu Huxleya, która tak starannie zestawiła jej genom, wybrała jako podstawę mieszankę filipińskich i europejskich genów, zapewniającą Pauli Myo zwodniczą urodę. Przed pięciu laty przeszła rejuwenację i wyglądała teraz na dwadzieścia parę lat. Choć Maggie Lidsey świetnie wiedziała, że nikogo nie powinno się oceniać na podstawie wyglądu, trudno jej było traktować poważnie dziewczynę, której dłoń uścisnęła. Niewielki wzrost i świeży wygląd sprawiał, że Paulę Myo można było wziąć za nastolatkę. Zdradzał ją jednak uśmiech, czy raczej jego całkowity brak. Towarzyszyło jej dwoje śledczych z wydziału: Tarlo - wysoki, jasnowłosy Kalifornijczyk, oraz Renne Kempasa - Latynoska z Valdivii, będąca w połowie drogi do czwartej rejuwenacji. Wszyscy pięcioro usiedli przy stole i ściany stały się nieprzezroczyste. - Dziękuję za szybką odpowiedź - zaczęła Paula. - Jesteśmy tu dlatego, że zawiadomiono mnie, iż na Velaines przybył Adam Elvin. - Od kogo pochodzi wiadomość? - Zapytał Don. - Od informatora. Nie jest zbyt wiarygodny, ale z pewnością warto to sprawdzić. - Od informatora? I tyle?

- Nie musi pan znać jego nazwiska, detektywie Mares. - Była tu pani dziewięć lat temu - odezwała się Maggie. - Tak przynajmniej twierdzą oficjalne dane. Podejrzewam, że ten informator to Sabbah. Jest członkiem Partii Socjalistycznej. Elvin również do niej należał. - Znakomicie, detektyw Lidsey. - Dobra, naszym zadaniem jest pani pomóc - stwierdziła Maggie. Czuła się, jakby zdała jakiś test. - Czego pani potrzebuje? - Zacznijmy od inwigilacji. Elvin nawiązał kontakt z przewodniczącym siódmej komórki miejscowej Partii Socjalistycznej, Nigelem Murphym. Konieczna będzie nieustanna obserwacja tego człowieka, wirtualna i fizyczna. Elvin przybył tu kupić broń dla terrorystycznego ugrupowania Bradleya Johanssona. Murphy będzie dla niego łącznikiem z miejscowym handlarzem bronią. Zaprowadzi nas do obu. Kiedy już ich namierzymy, będziemy mogli zatrzymać Elvina i handlarza w chwili dokonywania transakcji. - Brzmi jak łatwa, rutynowa sprawa - zauważyła Maggie. - Nie będzie taka - zaprzeczył Tarlo. - Elvin jest bardzo dobry. Jak już go zidentyfikujemy, chcę, żeby grupa detektywów pomogła nam odtworzyć wszystkie jego ruchy od chwili przybycia na planetę. To cwany skurczybyk. Z pewnością zaczął od przygotowania, w razie wpadki, drogi ucieczki. Musimy ją odnaleźć i zablokować. - Wiecie wszystko, prawda? - Wtrącił Don Mares. - Co robi i gdzie przebywa. Dziwię się, że w ogóle nas potrzebujecie. Paula obrzuciła go krótkim spojrzeniem i przeniosła wzrok z powrotem na Maggie. - Macie jakiś problem? - Nie zaszkodziłoby trochę więcej informacji - przyznała Maggie. - Na przykład, czy jesteście pewni, że przyjechał tu kupić broń? - Tym właśnie się zajmuje. Ostatnio nie robi właściwie nic innego. W gruncie rzeczy postawił już krzyżyk na partii. Och, rzuci miejscowej komórce jakiś ochłap w zamian za współpracę, ale po Abadanie w praktyce nie uczestniczy już w ruchu. Po tym fiasku egzekutywa odcięła się od niego i od całej jego komórki czynnego oporu. Dlatego właśnie spiknął się z Bradleyem Johanssonem. Nikt inny nie chciał mieć z nim do czynienia. Był zbyt trefny. Od tego czasu został kwatermistrzem Strażników Jaźni. W porównaniu z tym, czego oni dopuszczają się na Far Away, Abadan to drobiazg. - Udało się już odzyskać choć część tej forsy? - Zapytał Don Mares, szczerząc zęby w uśmiechu. Tarlo i Renne łypnęli na niego nieprzyjaźnie. Paula Myo przyjrzała mu się bez słowa.

Don ze spokojem spojrzał jej w oczy, nie okazując skruchy. - Czy będzie uzbrojony? - Zapytała Maggie. Popatrzyła ze złością na Dona. Potrafił być prawdziwym dupkiem, a dzisiaj zadawał sobie sporo trudu, by tego dowieść. - Zapewne ma coś małego - przyznała Renne Kamposa. - Ale jego zasadnicza broń to doświadczenie i spryt. Gdyby doszło do fizycznej konfrontacji, z pewnością nie on ją sprowokuje. Musimy się uważnie przyjrzeć temu handlarzowi bronią. Tacy ludzie są skłonni do przemocy. - A więc nie odzyskaliście pieniędzy - nie ustępował Don. - Po... Jak długim czasie? Stu trzydziestu latach? - Chcę też, żeby wasi ludzie odkryli trasę wywozu - ciągnęła Paula. - Wydział Bezpieczeństwa STT będzie z wami współpracował w tej sprawie. - Poprosimy naszego kapitana o przydzielenie kilku funkcjonariuszy - zapewniła Maggie. - Załatwiliśmy dla was gabinet i dostęp do układu procesorowego komendy. - Dziękuję. Chciałabym za dwie godziny udzielić instrukcji ludziom skierowanym do inwigilacji. - Mało czasu, ale powinniśmy dać radę. - Dziękuję. - Paula nie odrywała spojrzenia od Maggie. - Nie, nie odzyskałam jeszcze pieniędzy. Większość wydano na zakup broni, jak tutaj. Dlatego trudno je odnaleźć. Nie byłam tak blisko Elvina od dwudziestu lat i bardzo się rozczaruję, jeśli ktoś spieprzy sprawę. To złamie mu karierę. Don Mares spróbował zbyć groźbę szyderczym uśmiechem, ale bez powodzenia. Maggie pomyślała, że z pewnością doszedł do tego samego wniosku co ona. Paula Myo nigdy się nie uśmiechała, ponieważ w ogóle nie miała poczucia humoru.

Adam kończył właśnie wczesne, dość wystawne śniadanie w hotelu Westpool, gdy ekamerdyner zawiadomił go, że ma w skrzynce niepodpisaną wiadomość wysłaną z jednorazowego adresu unisferowego. Tekst zaszyfrowano za pomocą klucza, który pozwolił mu natychmiast zidentyfikować nadawcę: Bradley Johansson. Dopił spokojnie kawę, przyglądając się kelnerom obsługującym pozostałych gości. W wirtualnym polu widzenia przygotował wiadomość do odszyfrowania. Ręczny układ procesorowy na lewym nadgarstku - prosta taśma z matowego plastmetalu - nieustannie zmieniał kształt, by zachować pełen kontakt ze skórą. Na wewnętrznej powierzchni znajdował się punkt styku z tatuażami OO, które z kolei połączono z włóknami nerwowymi dłoni. W wirtualnym polu widzenia ten interfejs reprezentowała widmowa ręka. Ustawił jej kolor na

jasnoniebieski, z ostrymi, fioletowymi paznokciami. Drobnym poruszeniom jego prawdziwej dłoni odpowiadały znacznie większe poruszenia wirtualnej, pozwalające na operowanie ikonami. Ten system był standardem w całej Wspólnocie i zapewniał każdemu, kto mógł sobie pozwolić na tatuaże OO, bezpośrednie połączenie z planetarną cybersferą. Adam podejrzewał, że większość jedzących śniadanie biznesmenów jest połączona z biurowymi układami. Mieli charakterystyczne, marzycielskie miny. Sięgnął po właściwy klucz, reprezentowany przez ikonę kostki Rubika. Musiał nią obracać tak długo, aż kwadraty ustawiły się w odpowiedni wzór. Sześcian otworzył się i Adam wrzucił do środka ikonę wiadomości. Przez wirtualne pole widzenia przemknęło wypisane czarnymi literami zdanie. PAULA MYO JEST NA VELAINES. Adam o mało nie wypuścił z rąk filiżanki z kawą. - Cholera! Kilku siedzących w pobliżu gości spojrzało na niego. Wykrzywił usta w przepraszającym uśmiechu. Układ zdążył już skasować wiadomość i teraz wykonywał skomplikowaną procedurę wymazywania, na wypadek gdyby kiedyś zajęli się nim policyjni specjaliści od odzyskiwania danych. Adam w połowie przypadków nie miał pojęcia, skąd Bradley bierze informacje, jego źródła były jednak godne stuprocentowego zaufania. Powinien natychmiast przerwać misję. Ale... Zaplanowanie i organizacja wszystkiego trwały osiemnaście miesięcy. Na kilkunastu planetach założono lipne firmy zajmujące się eksportem na Far Away maszynerii, w której miał ukryć broń. Przygotowania kosztowały bardzo dużo. Co więcej, Strażnicy nie otrzymają następnego transportu broni, dopóki go nie zorganizuje. Zanim to zrobi, musi się dowiedzieć, co się stało. Był już bardzo blisko celu. Według ostatniej wiadomości od Rachael Lancier dwie trzecie listy jest już gotowe. Tak bardzo blisko.

Samochód Maggie Lidsey zawiózł ją na podziemny parking komendy głównej godzinę przed początkiem zmiany. Od chwili rozpoczęcia sprawy pracowała w godzinach nadliczbowych. Nie chodziło tylko o to, by przypodobać się Pauli Myo. Bardzo wiele się od niej nauczyła. Główny śledczy miała niewiarygodną pamięć do szczegółów. Maggie była przekonana, że wszczepiono jej układy procesorowe z dodatkowymi komórkami pamięci. Żaden aspekt sprawy nie był dla niej zbyt drobny. W krążących opowieściach z pewnością nie było przesady, gdy chodziło o jej zaangażowanie. Winda w holu potwierdziła tożsamość Maggie, po czym zwiozła ją na piąte piętro pod

ziemią, gdzie mieścił się sztab operacji. Ekipa zajmująca się sprawą Elvina otrzymała kryptonim „Nalot" i przydzielono jej pokój 5A5. Maggie zeskanowano po raz drugi, nim metalowa płyta drzwi odsunęła się na bok, wpuszczając ją do środka. Panował tam półmrok. Trzy szeregi konsoli z wysokimi portalami holograficznymi łukiem otaczały obserwatora. Wszystkie były włączone. Każdy z portali wyświetlał liczne obrazy i wstęgi danych. Laserowe światło urządzeń wypełniało pomieszczenie bladą mgiełką. Maggie pośpiesznie zerknęła w portale ustawione najbliżej drzwi i ujrzała w nich znajomy obraz punktu sprzedaży samochodów, należącego do Rachael Lancier, a także dwa pojazdy śledzące taksówkę Adama Elvina, jadącą przez środek miasta. Poprosiła o najświeższe informacje i szybko przejrzała to wszystko, czego dowiedzieli się w ciągu nocy. Najważniejszym faktem była zaszyfrowana wiadomość, która dotarła do ekamerdynera Elvina za pośrednictwem węzła hotelu Westpool. Maggie zobaczyła, że Paula Myo siedzi za biurkiem na drugim końcu pokoju. Wyglądało na to, że dwie godziny snu na dobę wystarczają jej z nawiązką. Ustawiła w swoim gabinecie łóżko polowe, ale kładła się spać dopiero godzinę po obojgu głównych podejrzanych. Zawsze też wstawała godzinę przed nimi, a nocna zmiana miała ją budzić, gdyby tylko zdarzyło się coś zasługującego na uwagę. Maggie podeszła do niej i zapytała o wiadomość. - Pochodziła z jednorazowego adresu unisferowego - wyjaśniła Paula. - Informatycy wydziału prześledzili ją do publicznego węzła cybersfery na Dampier. Tarlo zwrócił się do tamtejszej policji, żeby to sprawdziła, ale nie liczę na cuda. - Potraficie wyśledzić jednorazowy adres? - Zdziwiła się Maggie. Zawsze sądziła, że to niemożliwe. - W ograniczonym zakresie. Ale to w niczym nam nie pomoże. Wiadomość wysłano z opóźnieniem. Nadawca był już daleko. - A czy można złamać kod? - Raczej nie. Nadawca użył kodu geometrycznego. Zgłosiłam prośbę do RI, ale odpowiedziała mi, że nie ma dostępnych mocy przerobowych. - Rozmawiała pani z RI? - Zapytała Maggie. To robiło wrażenie. Rozumna Inteligencja z reguły nie nawiązywała kontaktów z indywidualnymi osobami. - Tak. - Nie chciała dodać nic więcej. - Ach - mruknęła Maggie. - Rozumiem. - Wiadomość była krótka - ciągnęła Paula. - To ogranicza liczbę możliwości. Podejrzewam, że chodziło o ostrzeżenie, autoryzację albo polecenie przerwania akcji. - Od nas nie było przecieku - zapewniła Maggie. - Jestem pewna. I z pewnością nas nie

zauważyli. - Wiem. Miejsce pochodzenia wiadomości raczej wyklucza pomyłkę któregoś z waszych funkcjonariuszy. - Partia Socjalistyczna ma grupę niezłych cyberfachowców. Mogli zauważyć, że nasze programy śledzą e-kamerdynera Murphyego. Paula potarła czoło dłonią, tak silnie, że pozostały ślady na skórze. - Niewykluczone - przyznała. - Muszę też wziąć pod uwagę inne czynniki. - Jakie? - Zainteresowała się Maggie. - Przykro mi, to tajne - odparła Paula. Choć była zmęczona, nie zamierzała nikomu się zwierzać z kłopotów. Jeśli jednak Maggie zasługiwała na tytuł detektywa, powinna sama domyślić się prawdy. Jak zauważył Mares, sto trzydzieści cztery lata śledztwa bez aresztowania to nieprzyjemnie długi czas. W gruncie rzeczy powinno to być niemożliwe, biorąc pod uwagę zasoby, jakich Paula mogła użyć przeciw Bradleyowi Johanssonowi. Z pewnością od dziesięcioleci ktoś pomagał Johanssonowi i wspólnikom. Niewielu ludzi wiedziało, co Paula robi z dnia na dzień, musiał to więc być ktoś spoza wydziału. Jednak od chwili przejęcia przez nią śledztwa rząd zmienił się siedemnaście razy. Niemożliwe, by we wszystkich kolejnych ekipach ukrywali się sympatycy sprawy Johanssona. Zostawała więc znacznie trudniejsza do spenetrowania grupa ludzi, którzy zawsze zachowywali wpływy: Wielkie Rodziny i Dynastie Międzyukładowe. Paula Myo z pewnością uczyniła wszystko, co leżało w jej mocy: zastawiała pułapki, przeprowadzała niezapowiedziane kontrole tożsamości, puszczała fałszywe przecieki, nawiązywała nieoficjalne kontakty, tworzyła szeroką sieć informatorów wśród klasy politycznej, werbowała sojuszników w samym sercu zarządzających Wspólnotą struktur. Mimo to efekty były minimalne. Najbardziej jednak niepokoiło ją pytanie, dlaczego ktokolwiek - a co dopiero ktoś bogaty i wpływowy - miałby osłaniać takiego terrorystę jak Johansson. - To ma sens - przyznała Maggie z lekką nutą niechęci. Wiedziała, że za milczeniem głównego śledczego kryje się fascynująca opowieść. - Jakie kroki zamierza pani podjąć w sprawie tej wiadomości? - Nie ma powodu do pośpiechu - odparła Paula. - Zaczekamy i zobaczymy, co Elvin zrobi teraz. - Możemy już aresztować wszystkich. Lancier ma w swoim sklepie tyle broni, że mogłaby zacząć wojnę.

- Nie. Nie mam jeszcze powodu, żeby aresztować Elvina. Zaczekajmy, aż operacja wejdzie w fazę aktywnego przemytu. - On był zamieszany w sprawę Abadanu. Sprawdzałam dane w aktach wydziału. Jest wystarczająco wiele dowodów przeciwko niemu, choćby nawet wynajął najlepszego adwokata. Czego więcej pani potrzebuje, żeby go aresztować? - Chcę, żeby wysłał broń. Muszę poznać trasę jej przerzutu i miejsce przeznaczenia. Wtedy odkryję całą siatkę Strażników. Elvin jest ważny przede wszystkim dlatego, że może mnie doprowadzić do Johanssona. - Niech więc go pani aresztuje i odczyta jego wspomnienia. Jestem pewna, że sąd wyda pozwolenie. - Nie sądzę, by Elvin dał mi taką szansę. Wie, co się stanie, gdy tylko zostanie aresztowany. Popełni samobójstwo albo wszczep wyczyści jego pamięć. - Nie może pani być tego pewna. - To fanatyk. Nie pozwoli, żebyśmy odczytali jego wspomnienia. - Naprawdę pani w to wierzy? - Ja postąpiłabym tak samo - odparła po prostu Paula.

Przed początkiem zmiany Paula udzieliła wskazówek nowym ekipom obserwatorów, mówiąc, co podejrzewa w sprawie zaszyfrowanej wiadomości. - To nieco zmienia nasze priorytety - oznajmiła. - Jeśli akcję odwołano, Elvin popędzi na dworzec STT. Cały czas musi tam czekać grupa policjantów, którzy go aresztują, gdyby próbował wyjechać. Zajmie się pan tym, detektywie Mares? - Jasne. Poproszę kapitana o dodatkowych ludzi. Od rozpoczęcia operacji minął tydzień i Don Mares nieco zmienił nastawienie. Nie krytykował już Pauli ani nie sprzeciwiał się jej poleceniom, ale z drugiej strony nie przykładał się zbyt sumiennie do pracy. Mogła z tym żyć. Minimalistyczna kompetencja była przygnębiającą normą w policji wszystkich światów Wspólnoty. - Druga możliwość - ciągnęła Paula - to kod autoryzacji. W takim przypadku musimy być gotowi do akcji. Wasze zadania pozostają bez zmiany, ale musicie być gotowi wykonać je w każdej chwili. Trzecia opcja jest gorsza: dostał ostrzeżenie, że go namierzamy. - Wykluczone - sprzeciwił się Don Mares. - Nie jesteśmy aż tak nieostrożni. Pozostali policjanci mruknęli chórem na znak zgody. - Choć wydaje się to mało prawdopodobne, nie możemy wykluczyć takiej możliwości - nie ustępowała Paula. - Zachowajcie maksymalną ostrożność. Jest bardzo bystry. Robi to już

od czterdziestu lat. Jeśli zauważy któregoś z was dwa razy w ciągu tygodnia, zorientuje się, że go śledzicie. Nie dopuśćcie do tego. Nie pozwólcie, żeby zobaczył wasz samochód. Będziemy potrzebowali więcej pojazdów, by częściej je zmieniać. Nie możemy sobie pozwolić na błędy. - Skinęła krótko głową. - Dołączę dziś do pierwszej ekipy. To wszystko. Gdy reszta policjantów opuściła pomieszczenie, Don Mares i Maggie Lidsey podeszli do niej. - Jeśli panią zauważy, gra będzie skończona - zauważył Don Mares. - Wiem - przyznała Paula. - Ale muszę być blisko. Są sytuacje, których nie rozwiąże się, siedząc za biurkiem. Chciałabym, żeby pan przejął dziś funkcję głównego koordynatora. - Ja? - Ma pan kwalifikacje. Kierował już pan akcjami. - Zgoda - odrzekł Don Mares, starając się powstrzymać uśmiech. - Maggie, pani pojedzie ze mną.

Dogonili Adama Elvina w chwili, gdy spacerował powoli i z pozoru bez celu po Burghal Parku. Niemal każdego ranka robił coś podobnego - wybierał się na przechadzkę po otwartej przestrzeni, gdzie trudno byłoby śledzić go niepostrzeżenie na piechotę. Paula i Maggie czekały z tyłu dziesięcioosobowego mikrobusu zaparkowanego na północnej granicy parku. Resztę samochodów ustawiono w mniej więcej równych odległościach wzdłuż jego obwodu. Trzech policjantów krążyło po parku, obserwując Elvina za pomocą wszczepów siatkówkowych. Nie zbliżali się do niego bliżej niż na pięćset metrów. Burghal Park był rozległy i znajdował się w środku miasta. Były tam stawy, boiska oraz długie aleje wysadzane drzewami pochodzącymi z ponad siedemdziesięciu światów. - Już drugi raz wraca tą samą drogą, którą przyszedł - zauważyła Maggie. Obie kobiety obserwowały na małym ekranie obraz przekazywany przez wszczepy siatkówkowe. - To dla niego typowe - wyjaśniła Paula. - Jest człowiekiem, którym władają nawyki. Dobre nawyki, ale prędzej czy później rutyna zdradzi każdego. - Dlatego udało się pani go wytropić? - Ehe. Nigdy nie odwiedza tej samej planety dwa razy. I prawie zawsze nawiązuje kontakt z miejscowym handlarzem bronią za pośrednictwem Międzyukładowej Partii Socjalistycznej. - To znaczy, że zwerbowała pani Sabbaha i czekała. - Tak. - Dziewięć lat. Niech to szlag. Ilu takich informatorów pani ma i na ilu planetach?

- To tajna informacja. - Ale dlaczego zawsze aresztuje ich pani za popełnione przestępstwa? To z pewnością nie zachęca do współpracy. Podejmuje pani spore ryzyko, jak na tak ważną sprawę. - Złamali prawo. Muszą stanąć przed sądem i ponieść odpowiedzialność za swoje czyny. - Cholera, pani naprawdę w to wierzy, tak? - Zaglądała pani do moich oficjalnych akt. Już trzy razy od chwili rozpoczęcia sprawy. Maggie poczuła, że się czerwieni.

Adam Elvin zakończył spacer po Burghal Parku i pojechał taksówką do małej włoskiej restauracji nad Guhalem, rzeką, która wiła się przez wschodnie dzielnice miasta. Zamówił suty obiad i jedząc go spokojnie, połączył się z Rachael Lancier. Policja nie miała problemów z podsłuchaniem rozmowy. ELVIN: Coś się wydarzyło. Muszę znowu z panią porozmawiać. LANCIER: Pański pojazd jest już prawie gotowy, panie North. Mam nadzieję, że nie będzie z nim żadnych problemów. ELVIN: Nie, nie chodzi o pojazd. Chciałem tylko omówić szczegóły techniczne. LANCIER: Uzgodniliśmy je już, podobnie jak cenę. ELVIN: Nie mam zamiaru nic zmieniać. Chcę tylko spotkać się z panią, żeby uzgodnić parę drobiazgów. LANCIER: Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. ELVIN: Obawiam się, że to bardzo ważne. LANCIER: Proszę bardzo. Zna pan moje ulubione miejsce. Będę tam dzisiaj o zwykłej porze. ELVIN: Dziękuję. LANCIER: Lepiej, by to rzeczywiście było ważne. Paula potrząsnęła głową. - Rutyna - stwierdziła z dezaprobatą.

W stronę Podrapanego Skafandra ruszyło osiemnastu policjantów. Pierwszych trzech Don Mares wysłał dwie minuty po przechwyceniu rozmowy. Rzecz jasna, klub nie był jeszcze otwarty. Musieli znaleźć jakieś punkty obserwacyjne i czekać cierpliwie. Dwaj ludzie Lancier zjawili się o ósmej wieczorem, sprawdzili wszystko i zawiadomili szefową. Gdy Adam Elvin w końcu zjawił się o pierwszej w nocy, w środku było już dziesięciu

policjantów. Jak poprzednio, udało się im wtopić w tłum - nie rozpoznał żadnego z nich. Niektórzy grali rolę biznesmenów szukających mocnych wrażeń po długim dniu spędzonym w biurze. Trzech stało pod sceną, w bandzie nieudaczników, którzy gorączkowo wymachiwali swymi brudnymi dolarami, wpatrzeni we wspaniałe ciała Aniołów Zachodzącego Słońca. Jednemu policjantowi udało się nawet dostać robotę. Miał przepracować na próbę jedną noc jako kelner i zgarniał teraz całkiem niezłe napiwki. Renne Kempasa zajęła miejsce w boksie. Mgiełka e-zasłony ukrywała ją przed spojrzeniami z zewnątrz. Reszta ekipy czekała na zewnątrz, gotowa ruszyć w pościg, gdy tylko spotkanie się skończy. Paula, Maggie i Tarlo czekali na sąsiedniej ulicy w starej, poobtłukiwanej furgonetce z logo firmy sprzątającej. Na dwóch ekranach, które ustawili z tyłu pojazdu, widzieli obrazy przekazywane przez przebywających w klubie policjantów. Rachael Lancier siedziała już w boksie, tym razem innym. Towarzyszył jej ten sam chuderlawy ochroniarz. Zidentyfikowali go jako Simona Kavanagha. Jego kartoteka zawierała długą listę wyroków za drobne przestępstwa, jakich dopuścił się w ciągu minionych trzydziestu lat. Niemal wszystkie wiązały się z użyciem przemocy. Po przybyciu na miejsce Kavanagh dwukrotnie sprawdził boks, poszukując ukrytych obwodów elektrycznych albo bioneuralnych, ale pasywne czujniki noszone przez policjantów były właściwie niewykrywalne, chociaż Kavanagh dysponował naprawdę nowoczesnym sprzętem, jak można było się spodziewać po kimś, kto miał związki z handlem bronią. Paula przyglądała się, jak Lancier i Elvin niepewnie uścisnęli dłonie. Kobieta obrzuciła klienta nieprzyjaznym spojrzeniem, po czym e-zasłona ukryła ich przed spojrzeniami z zewnątrz. Jej działanie wspomagały urządzenia przyniesione przez Kavanagha. Jednym z nich był pulsator o nielegalnie wielkiej mocy, zdolny usmażyć zwoje nerwowe każdego owada w promieniu czterech metrów. - No dobra - odezwała się Paula. - Przekonajmy się, co pan Elvin uważa za takie ważne. W odległości metra od stołu na kosmatej, plastikowej tapecie przysiadł cienkomuch z Bratation. Jego półprzezroczystego, dwumilimetrowego ciała nie sposób było dostrzec wśród fioletowych i zielonych syntetycznych włókien. Poza talentami kameleona ewolucja wyposażyła stworzonko w unikatowe włókna nerwowe, oparte na fotoluminescencji, co zapewniało mu odporność na standardowy impuls pulsatora. Przewidywana długość życia owada była jednak dwukrotnie mniejsza niż u jego niezmodyfikowanych kuzynów, ponieważ mała, wyspecjalizowana firma działająca na zlecenie wydziału zastąpiła połowę jego worka

trawiennego bardziej skomplikowaną organiczną strukturą złożoną z komórek receptorowych. W brzuchu stworzonka umieszczono gruczoł produkujący supercienką pajęczą nić. Kiedy przeleciało tu z sąsiedniego boksu, pociągnęło nitkę za sobą i łagodny blask impulsów nerwowych emitowanych przez komórki receptorowe przepływał teraz wzdłuż nitki z komórek receptorowych do bardziej standardowego półorganicznego procesora u Renne w kieszeni. Pośrodku ekranu Pauli uformował się ziarnisty, szaro-biały obraz. Pojawiły się głowy trojga siedzących w boksie ludzi. - Co się stało, do licha? - Zapytała Rachael Lancier. - Nie spodziewałam się pana zobaczyć przed skompletowaniem wszystkiego, Huw. To mi się nie podoba. Zbyt ryzykowne. - Wyniknęło kilka spraw. Jak inaczej mogłem się z panią skontaktować? - No dobra, co to za sprawy? - Muszę dodać do listy kilka zamówień. Poważnych. - To nadal mi się nie podoba. Mam ochotę zerwać umowę. - Nie zrobi pani tego. Zapłacimy za utrudnienia. - Nie jestem pewna. Te utrudnienia są kurewsko poważne. Wystarczy, żeby jeden podejrzliwy gliniarz zajrzał do mojego sklepiku i będę miała przesrane. Zmagazynowałam tam cholernie dużo sprzętu. I to drogiego. Elvin sięgnął z westchnieniem do kieszeni. - To za utrudnienia. Położył na stole gruby jak cegła plik banknotów i podsunął go Simonowi Kavanaghowi. Ochroniarz zerknął na Lancier. Kobieta skinęła głową i Kavanagh schował banknoty do kieszeni kurtki. - No dobra, Huw, jakiego towaru pan potrzebuje? Elvin wyciągnął z kieszeni mały, czarny dysk kryształu pamięci. Lancier wzięła go. - Ostatni raz - ostrzegła. - Nie chcę już więcej zmian. Nic mnie nie obchodzi, czego pan sobie zażyczy ani ile zapłaci. Jasne? Na razie to wszystko. Jeśli chce pan kupić coś jeszcze, musi zaczekać do następnej okazji. Kapuje pan? - Oczywiście. Paula wcisnęła się w wytarty fotel furgonetki. Adam Elvin wstał. E-zasłona otworzyła się, żeby wypuścić go z boksu. - Coś tu nie gra - stwierdziła. - Słucham? - Odezwała się Maggie, spoglądając na nią ze zdziwieniem.

- Nie chodziło o żadne dodatki do listy. To, co zapisano w tym krysztale pamięci, z pewnością nie jest dodatkowym zamówieniem. - W takim razie czym? - Jakimiś wskazówkami. - Skąd pani wie? Wydawało mi się, że wszystko się zgadza. - Widziała pani, jak przy śniadaniu zareagował na wiadomość. Kamera świetnie uchwyciła wyraz jego twarzy. To był dla niego cholerny szok. Pierwsza zasada przy tego rodzaju transakcjach mówi, że w tak późnej fazie nie wolno już nic zmieniać. To bardzo niepokoi kontrahenta. Reakcja Rachael Lancier stanowi znakomity przykład. Niepokoić handlarzy bronią jest niezdrowo, a gdy w grę wchodzą tak wielkie sumy, wszyscy i tak już są podenerwowani. Elvin świetnie to rozumie. - I co z tego? Może wstrząsnęło nim, że szefowie zdecydowali się na zmiany. - Nie wierzę. - W takim razie, co pani chce zrobić? - Nic nie poradzimy. Musimy czekać i obserwować. Podejrzewam, że wie o nas. Wiadomość o zniknięciu Alfy Dysona ogłoszono późnym rankiem dwa dni później. Zdominowała wszystkie strumienie danych i programy informacyjne. Zaskakująco wielu obywateli Velaines miało własną opinię na temat owego wydarzenia i tego, co należy w tej sprawie zrobić. Maggie siedziała w podziemnym centrum operacji, słuchając jednym uchem ekspertów - zarówno poważnych, jak i stukniętych - którzy pojawiali się w strumieniach wiadomości. Wszyscy raz po raz pokazywali moment zniknięcia gwiazdy. Towarzyszyły temu rysunki, wyjaśniające szerokiej publiczności sens tego, co się stało. - Myśli pani, że właśnie to wyprowadziło z równowagi Elvina? - Zapytała Maggie. W końcu Strażnicy Jaźni podobno mają nas bronić przed obcymi. Paula zerknęła na portal, w którym pokazywano wywiad z Dudleyem Bose’em. Stary astronom nie był w stanie powstrzymać uśmiechu. - Nie, sprawdziłam to. Wiadomość wysłano kilkanaście godzin przed ogłoszeniem odkrycia przez Bose’a. Zresztą nie widzę, co to mogłoby mieć wspólnego ze Strażnikami. Ich obchodzi głównie Gwiezdny Podróżnik i to, w jaki sposób manipuluje rządem. - Aha, otrzymuję ich propagandę. Cholera, podają takich autorów, że za każdym razem się nabieram. - Szczęście, że nie podają pani nazwiska. Ja też czasem odbieram ich spam.

- Dużo pani o nich wie, prawda? - Chyba wszystko, czego można się dowiedzieć, nie będąc członkiem - Jak doszło do tego, że ktoś taki jak Adam Elvin zaczął pracować dla organizacji terrorystycznej? - Musi pani zrozumieć, że Bradley Johansson jest przede wszystkim charyzmatycznym szaleńcem. Cały ruch Strażników Jaźni to po prostu kult jego osoby. Twierdzą, że mają polityczne cele, ale oszukują. Najsmutniejsze, że udało mu się wciągnąć w to setki ludzi nie tylko na Far Away. - W tym również Adama Elvina - mruknęła Maggie. - Tak jest, również jego. - Słyszałam, że Elvin jest inteligentnym człowiekiem. Jego kartoteka sugeruje też, że to szczery, radykalny socjalista. Z pewnością nie aż tak łatwowierny, by nabrać się na propagandę Johanssona? - Jestem zmuszona przyjąć założenie, że po prostu stara się go zadowolić. Potrzebuje ochrony, którą Johansson może mu zapewnić, a jego ukochana partia również w pewnym stopniu korzysta z tego układu. Z drugiej zaś strony może po prostu pragnie powrotu dawnej chwały. Niech pani nie zapomina, że to psychol - W zorganizowanych przez niego zamachach zginęły setki ludzi, a każdy z tych transportów broni może oznaczać dalsze ofiary. - Trudno się spodziewać, żeby jego motywy miały logiczne uzasadnienie. Obserwacja trwała jeszcze jedenaście dni. Dodatkowy sprzęt, jakiego zażyczył sobie Adam Elvin, najwyraźniej okazał się trudny do zdobycia. Rachael Lancier przyjmowała w gabinecie na zapleczu sklepu różnych podejrzanych osobników, ale żadna z rozmów nie trwała długo. Mimo wszelkich wysiłków tokackiej policji nie udało się umieścić w pomieszczeniu żadnych urządzeń podsłuchowych. Osłony okazały się zbyt skuteczne. Nawet cienkomuchy nie potrafiły się przedostać przez spełniające wojskowe wymogi pole siłowe otaczające gabinet. Jej magazyny również były dobrze zabezpieczone, ale policji udało się zidentyfikować dwa z nich, w których przechowywano broń. Kilka zmodyfikowanych owadów prześliznęło się do środka i zdążyło przekazać obraz, zanim padły ofiarą impulsów pulsatorów lub sieci elektronowych. Opuszczających gabinet Lancier dostawców śledzono i udało się zaobserwować, jak montują sprzęt i broń przed dostarczeniem do magazynów. Namierzono całą siatkę nielegalnych handlarzy i zarejestrowano wszystkich w oczekiwaniu na obławę, która miała zakończyć całą operację. Jedenastego dnia obserwatorzy podsłuchali rozmowę Adama Elvina w jednym z

magazynów w mieście. Upoważnił ich do przekazania transportu maszyn rolniczych do sklepu Lancier. - To jest to - oznajmił Tarlo. - Przygotowują się do przerzutu. - Niewykluczone - przyznała Paula. Siedzący na drugim końcu pomieszczenia Mares westchnął tylko. Mimo to Paula Myo poleciła przygotować obławę. Maggie siedziała w jednym z samochodów zaparkowanych w pobliżu sklepu. Kiedy osiem ciężarówek wyładowanych maszynami rolniczymi przybyło na miejsce, przekazała ich obraz do centrum operacyjnego. Szerokie bramy w otaczającym sklep ogrodzeniu otworzono pośpiesznie i samochody wjechały do środka. Doszło do chwilowego zatoru, gdy jedno z oferowanych na sprzedaż przez Lancier aut wyjeżdżało na jazdę próbną. Legalny interes szedł znakomicie przez cały czas inwigilacji. Codziennie sprzedawano kilkanaście pojazdów. Osiem ciężarówek wjechało do największego z magazynów. Drzwi opuściły się, gdy ostatnia zniknęła w środku. Czujniki rozmieszczone przez policjantów wokół sklepu zameldowały, że system osłony włączył się natychmiast. - Gdzie jest teraz Elvin? - Zapytała Paula. Tarlo pokazał jej obraz głównego podejrzanego, który kończył właśnie obiad w śródmiejskiej restauracji. Paula przysiadła z boku konsoli, by go obserwować. Elvin skończył jeść i wybrał się na spacer po handlowej dzielnicy, używając swej zwyczajowej metody wykrywania obserwatorów. Potem wrócił do hotelu i zaczął pakować walizkę. Późnym popołudniem zszedł do baru i zamówił piwo. Pijąc je, spoglądał na portal, w którym Alessandra Baron przeprowadzała wywiad z Dudleyem Bose'em. Wczesnym wieczorem, gdy słońce chowało się za horyzontem, walizka zjechała za nim na dół i Elvin się wymeldował. - Dobra - powiedziała Paula do czekających ludzi. - To chyba będzie teraz. Zająć pozycje. Zaczynamy pierwszą fazę. Don Mares znajdował się w jednym z czterech samochodów śledzących Elvina. Czekał sto metrów od hotelu. Grubas wyszedł z budynku i wezwał taksówkę. Kiedy podjechała, wsiadł do środka, a walizka wtoczyła się do bagażnika. - Niech pan zaczeka, Don - poleciła Paula. - Umieściliśmy program śledzący w zespole sterującym taksówki. Już to mam, jedzie na Trzydziestą Drugą Ulicę. - To daleko od sklepu - sprzeciwił się Don Mares, gdy jego samochód ruszył za taksówką. - Wiem. Niech pan zaczeka.

Paula przeniosła wzrok na portal wyświetlający obraz ze sklepu. Rachael Lancier zamknęła się z dziesięcioma swoimi ludźmi w szczelnie osłoniętym magazynie, do którego wjechały ciężarówki. Reszta pracowników jak co dzień skończyła robotę i poszła do domu. Konsola ustawiona przed Paulą rozbłysła ostrzegawczym blaskiem. - Hej, to ciekawe. Elvin próbuje załadować szpiegowskie oprogramowanie do układu kierującego taksówki. Policyjny program skasował się, zanim intruz zdążył się zainstalować i dokonać przeglądu systemu operacyjnego. - Zmienił kierunek - zameldował Don Mares. W jego głosie zabrzmiała nuta podniecenia. - Tylko spokojnie. Niech go pan nie zgubi - ostrzegła Paula. - Ale lepiej nie zbliżać się za bardzo. Mamy go na oku. Tylko jeden z sześciu obrazów taksówki widocznych w wielkim portalu konsoli pochodził od śledzącego ją samochodu. Pozostałe były przekazywane przez miejskie kamery bezpieczeństwa, pokrywające wszystkie ulice i aleje. Pojazd posuwał się naprzód gładko, choć była godzina szczytu. Nagle zaczął przyśpieszać, z pewnością na polecenie Elvina. - Starajcie się nie rzucać w oczy - ostrzegła Paula, gdy taksówka skręciła ostro w prawo. Miała już dobre sto pięćdziesiąt metrów przewagi nad pierwszym ze śledzących ją samochodów. Stosowana taktyka oznaczała jednak, że pora wycofać go z akcji. Paula spojrzała na plan ulic z widocznymi na nim świecącymi kropkami, chcąc sprawdzić, jak rozmieszczą się teraz ich pojazdy, żeby otoczyć taksówkę. Elvin ponownie skręcił w prawo, potem szybko w lewo, w wąski zaułek. - Nie jedźcie za nim - rozkazała Paula. - Z tej uliczki jest tylko jeden wylot. Samochód numer trzy podjechał pośpiesznie na ulicę, na którą wychodził zaułek. Taksówka spokojnie wyjechała z niego i skręciła w przeciwną stronę, mijając śledzący pojazd w odległości paru metrów. Samochód Dona Maresa ponownie zajął pozycję za nią. Na ekranach konsoli Pauli widać było światła mijanych z obu stron pojazdów. Taksówka skręciła w Dwunastą Ulicę, jedną z najszerszych w mieście. Jezdnia miała tu sześć pasów i wszystkie były zapełnione. Potem Elvin zaczął losowo zmieniać pasy. Wreszcie taksówka zwolniła. Pokazująca obraz z góry kamera śledziła jej ruch aż do chwili, gdy pojazd wjechał pod jeden z potężnych wiaduktów kolejowych. - Cholera, dokąd pojechał? - Zapytała Paula. - Don, widzi go pan?

- Chyba tak. Drugi pas. Kamery skierowały się na drugą stronę wiaduktu, przeszukując wszystkie pasy ruchu. Ulicą mknął nieprzerwany strumień pojazdów. Nagle obraz skupił się na taksówce, która wróciła na zewnętrzny pas. - W porządku - odezwała się Paula. - Wszystkie samochody, zmniejszyć dystans. Zbliżcie się na osiemdziesiąt metrów. Nie możemy ryzykować ponownej utraty kontaktu wzrokowego. Samochód numer trzy, zjedźcie pod most i sprawdźcie, czy czegoś nie wyrzucił. Taksówka kluczyła jeszcze przez kilometr, po czym nagle skręciła w Czterdziestą Piątą Ulicę i od tej pory trzymała się jednego pasa. Zwolniła też do siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. - Jedzie prosto na nas - zauważyła Maggie. - Na to wygląda - zgodziła się Paula. - Dobra, wszystkie wozy, ponownie zwiększyć dystans. Po ośmiu minutach taksówka podjechała pod sklep Rachael Lancier. Brama się otworzyła i samochód wtoczył się do magazynu, zatrzymując się przy pustym stanowisku naprawczym. Paula przymrużyła powieki, spoglądając na portalowy obraz. Drzwi magazynu zostawiono otwarte, odsłaniając przed policyjnymi czujnikami oraz kamerami widok wnętrza. Nic się tam nie ruszało. - Co się dzieje? - Zapytał Tarlo. - Nie jestem pewna - odparła Paula. - Rachael nadal jest przy ciężarówkach. Nie, zaczekaj... W otwartym, jasno oświetlonym magazynie pojawił się Simon Kavanagh. Jego tatuaż bankowy zapłacił za taksówkę. Klapa bagażnika się otworzyła i walizka Elvina wytoczyła się na zewnątrz. Potem podążyła za szczupłym ochroniarzem. Taksówka wyjechała na zewnątrz. - Niech to szlag - mruknęła Paula. - Wszystkie ekipy, przechodzimy do fazy trzeciej. Powtarzam, jesteśmy w fazie trzeciej. Przechwycenie i aresztowanie. Don, niech pan zatrzyma tę taksówkę. Układ

kierujący

ruchem

ulicznym

przekazał

układowi

taksówki

rozkaz

natychmiastowego zatrzymania się. Cztery samochody policyjne podjechały do niej, otaczając pojazd ze wszystkich stron. Gdy taksówka wyjechała z magazynu, Maggie przystąpiła już do akcji. Przed dziesięcioma minutami słońce skryło się wreszcie za horyzontem i na dworze panował

półmrok. Za jej plecami śródmiejskie wieżowce rysowały się ostro na tle mrocznego nieba. Z przodu świeciło się tylko kilka pasów fotopolimeru, przytwierdzonych do okapu magazynu. Ich słaby, żółty blask padał na szeregi wystawionych na sprzedaż samochodów. Dalej widok przesłaniała biegnąca podwyższeniem linia kolejowa; gruba, czarna, betonowa bariera oddzielająca linię dachów miasta od ciemniejącego nieba. Samotny pociąg towarowy posuwał się z sykiem i brzękiem w głąb miasta. Źle uregulowane koło napędowe sypało od czasu do czasu fontanną iskier. Pozostali policjanci również ruszyli naprzód. Omijali czekające w milczeniu samochody, zmierzając w stronę zamkniętego magazynu. Maggie uaktywniła pancerz. Wyglądające jak niebieski, chromowany szkielet noszony na mundurze urządzenie włączyło się z cichym buczeniem. Wokół policjantki zamknęło się pole siłowe. Modliła się, by zapas energii okazał się wystarczający. Jeden Bóg wiedział, jakiego kalibru bronią dysponowali podejrzani. Samochody zatrzymały się za nią. Opony zapiszczały jak ranne zwierzęta. Pierwsi członkowie policyjnej grupy szturmowej dotarli już do magazynu. Zatrzymali się tylko na mgnienie oka, by wystrzelić z jonowych pistoletów w kompozytowe drzwi. Oślepiający błysk zalał całe podwórko monochromatycznym światłem. Huk był głośny niczym uderzenie gromu. Powietrze przeszyły kawałki tlącego się kompozytu. W drzwiach pojawiły się dwie wielkie dziury. Policjanci wpadli do środka. - Stać! Policja! - Nawet nie próbuj się ruszać, skurwysynu! - Hej, ty! Ręce do góry! Szybko! Maggie wbiegła do środka. Jej żyły wypełniała adrenalina. Przemknęła przez cienką warstewkę dymu, unosząc przed siebie jonowy pistolet. Wszczepy siatkówkowe nastawiła na maksymalną rozdzielczość. To, co zobaczyła, zaskoczyło ją tak bardzo, że omal się nie potknęła. Rachael Lancier stała spokojnie przed ciężarówką, otoczona grupką dziesięciu pracowników. Roboty załadowcze zdjęły już z pojazdu kilka skrzyń i w równym szeregu ustawiły je na podłodze. Na jednej z nich stała butelka i dziesięć kieliszków, czekających na wychylenie toastu. - Ach, dobry wieczór, pani detektyw - odezwała się Rachael Lancier na widok odznaki Maggie. Na jej twarzy wykwitł drwiący, złośliwy uśmieszek. - Wiem, że ceny są u mnie korzystne, ale nie ma powodu aż tak się śpieszyć. Znajdę coś odpowiedniego dla każdego tatuażu bankowego.

Maggie zaklęła pod nosem i powoli zabezpieczyła pistolet. - Nabrali nas - mruknęła. - Don? - Pytała Paula. - Czy on jest w taksówce? Czekam na meldunek. - Kurwa, nie ma go! - Warknął Don Mares. - Taksówka jest pusta. - Niech to szlag - zawołała Paula. - Wpuścili nas w kanał - oznajmiła Maggie. - Ta dziwka się z nas śmieje. Stoję pięć metrów od niej, a ona się śmieje. Nic tu nie znajdziemy. - Musimy coś znaleźć - sprzeciwił się ze złością Tarlo. Obserwowaliśmy ich przez trzy cholerne tygodnie. Na własne oczy widziałem, jak wwozili tu broń. Już było po wszystkim, emocje ostygły i Maggie poczuła skutki spadku poziomu adrenaliny. Ogarnęło ją straszliwe znużenie. Spojrzała prosto w przepełnione triumfem oczy Rachael Lancier. - Wyruchali nas bez mydła i tyle.

Decydująca chwila nadeszła pod wiaduktem, gdy Adam wytoczył się z jadącej taksówki. Uderzył mocno o ziemię i wrzasnął z bólu, który przeszył mu nogi, bark i żebra. Potem przeturlał się i zerwał na nogi. Druga, pusta taksówka czekała w odległości niespełna pięciu metrów. Wpadł do środka przez otwarte drzwi i jego zarejestrowany na nazwisko Quentin Kelleher e-kamerdyner polecił pojazdowi zabrać go prosto do A+A. Pojazd płynnie włączył się do ruchu. Adam obejrzał się za siebie i zauważył ostro hamujący samochód. Dwaj ludzie wypadli z niego i zaczęli badać okolicę. Uśmiechnął się z zadowoleniem. „Nieźle, jak na siedemdziesięciopięcioletniego grubasa" - pomyślał. Pokój 421 wyglądał tak, jak go zostawił. Układ skanujący potwierdził tożsamość Adama i mężczyzna, utykając, wszedł do środka. Bolało go coraz bardziej. Gdy usiadł na żelowym materacu i zdjął ubranie, przekonał się, że ma mnóstwo broczących krwią zadrapań. Pokrył je substancją gojącą i zwalił się na materac, czekając na uspokojenie. Dopiero po pewnym czasie zaczął się śmiać.

Nie wychodził z pokoju przez dwa tygodnie. Rozdzielacz przysyłał mu trzy posiłki dziennie. Wypijał mnóstwo płynów. E-kamerdyner filtrował dla niego miejscowe i międzyukładowe wiadomości. Adam polecił mu skupić się na informacjach dotyczących Alfy Dysona. Leżał na materacu dwadzieścia godzin na dobę, żywiąc się tanimi, foliowanymi

posiłkami i oglądając tandetne unisferowe programy rozrywkowe. Standardowy aparat do przeprofilowania komórkowego owinął jego tułów i kończyny gęstym kokonem, stopniowo usuwając tłuszcz i redukując fałdy skóry, by pasowały do nowej, szczuplejszej figury. Proces zniszczył też większość jego tatuaży OO. Obie nogi oplatały mu po dwa szerokie bandaże przypominające w dotyku wygarbowaną skórę - jeden powyżej, drugi poniżej kolan. Były to urządzenia głębokiego przenikania, których cienkie witki docierały przez ciało aż do kości. Powoli i boleśnie zmniejszyły długość kości udowej i piszczeli Adama po pół centymetra, redukując jego wzrost do wartości nienotowanej w policyjnych bazach danych. Adam czuł się od tego wszystkiego słaby i rozdrażniony, jakby wracał do zdrowia po ciężkiej grypie. Pocieszała go jednak myśl, że misja zakończyła się sukcesem. Kosztowało ich to dodatkowe sto tysięcy dolarów, ale Rachael Lancier z entuzjazmem podjęła się tego zadania. W ciągu ostatnich dziesięciu dni misji każdy opuszczający sklep samochód wywoził po kilka części. Następnie zostawiał je w jednym z kilku budynków, za których wynajęcie zapłacił Adam. Pracownicy Rachael ładowali je do skrzyń przysłanych przez niego kilka miesięcy temu. Cały transport wysłano już na Far Away rozmaitymi, krętymi drogami. Dotrze za kilka miesięcy. Żałował tylko, że nie mógł zobaczyć twarzy Pauli Myo w chwili, gdy uświadomiła sobie, jak straszliwie ją oszukał. To byłoby niemal warte znoszenia krępujących go teraz więzów. Siedemnaście dni po pamiętnej nocy Adam włożył luźną, sportową bluzę i spodnie, po czym opuścił A+A. Po dwudziestu minutach taksówka zawiozła go na dworzec planetarny. Gdy chodził po hali dworcowej, nie zabrzmiał żaden alarm. Upewniwszy się, że wszystko w porządku, wsiadł do ekspresu do LA Galactic.

TRZY

Poza kręgami rządowymi tylko nieliczni słyszeli o istnieniu Rady Bezpieczeństwa Zewnętrznego Wspólnoty. Powołano ją we wczesnych latach istnienia Wspólnoty Międzyukładowej jako jedną z grup kryzysowych, które tak kochają biurokraci. W owych czasach ludzie żywili jeszcze uzasadnione obawy przed spotkaniem z wrogo nastawionymi obcymi, ponieważ STT wciąż otwierała nowe tunele czasoprzestrzenne na planetach położonych coraz dalej od Ziemi. Zadaniem Rady była ocena wszystkich gatunków istot rozumnych odkrytych przez STT i określenie stopnia zagrożenia, jakie mogą stwarzać. Ponieważ gdyby kiedykolwiek zrealizował się najgorszy scenariusz, sytuacja mogłaby stać się bardzo poważna, Rada składała się wyłącznie z bardzo wpływowych ludzi. Niemniej jednak wydawało się to bardzo mało prawdopodobne i w związku z tym członkowie Rady zawsze zlecali owo zadanie podwładnym. Ta rozcieńczona postać gremium zbierała się co rok, by oficjalnie potwierdzić trwanie galaktycznego status quo. Potem delegaci szli do restauracji zjeść porządny obiad na koszt Rady. Wspólnota przekonała się, że rozumne gatunki są rzadkością, przynajmniej w tej części Galaktyki. Teraz jednak incydent z Alfą Dysona wszystko zmienił. Nigel Sheldon nie przypominał sobie, by kiedykolwiek uczestniczył w spotkaniu Rady, choć zapewne musiał być obecny, gdy omawiano odkrycie Silfenów i Wysokiego Anioła. Nie zachował jednak tych wspomnień. Z pewnością zarchiwizował je przed kilkoma rejuwenacjami. Owemu brakowi z łatwością jednak zaradziły informacje udzielone przez ludzi z jego ekipy podczas podróży z Cressat, gdzie mieszkał razem z najstarszymi członkami rodziny Sheldonów. STT skierowała jego prywatny pociąg bezpośrednio przez Augustę na dworzec planetarny w Newark. Stamtąd szybko dostał się na Grand Central. Zawsze lubił Manhattan wiosną. Śnieg już zniknął, a nowe liście na drzewach błyszczały intensywną zielenią, jakiej nigdy nie udało się oddać żadnemu malarzowi. Na dworcu Grand Station czekała już karawana limuzyn, która zawiozła Nigela i jego świtę do Wspólnotowego Urzędu Eksploracji i Rozwoju, znajdującego się nieopodal, na Piątej Alei. Drapacz chmur wzniesiono przed stu pięćdziesięciu laty i ze swymi dwustu siedemdziesięciu ośmioma piętrami nie był już najwyższy na starej metropolitalnej wyspie. Nadal jednak należał do ścisłej czołówki.

Nigel przybył za wcześnie, jako pierwszy z członków Rady. Zaniepokojeni urzędnicy wskazali mu drogę do głównej sali konferencyjnej na dwieście dwudziestym piątym piętrze. Nie byli przyzwyczajeni do goszczenia tak ważnych osobistości, co potwierdzały ich gorączkowe starania, by wszystko w sali było w idealnym porządku. Zbył ich pytania machnięciem ręki, mówiąc, że po prostu zaczeka na przybycie reszty. Członkowie jego świty otoczyli go ochronnym pierścieniem. Z sali konferencyjnej rozciągał się widok na położony za sąsiednimi budynkami Central Park. Zielona patyna ziemskiego życia lśniła w promieniach popołudniowego słońca. W dzisiejszych czasach w parku prawie nie było pozaziemskich drzew. W ciągu ośmiu ostatnich dziesięcioleci Komisja do spraw Ochrony Środowiska Federalnych Narodów Zjednoczonych z coraz większą surowością wymuszała przestrzeganie praw mających chronić rodowite ziemskie gatunki. Nigel wypatrzył tylko lśniącego ma-hona, który dominował nad centralną częścią parku. Każdy spiralny liść drzewa jak pryzmat rozszczepiał światło odbite od gładkiego, srebrnego pnia. Ma-hon rósł tu już od z górą trzystu lat i był jednym z zaledwie ośmiu, które przyjęły się poza ich niezwykłą ojczystą planetą. Przed stu laty przyznano mu status miejskiego pomnika. Pomysł spodobał się Nigelowi. Kiedy nowojorczycy uparli się w jakiejś sprawie, nawet ekologiczny blok FNZ okazywał się bezradny. Nikt im nie odbierze ich drogocennego, unikatowego ma-hona. Główny sekretarz Nigela, Daniel Alster, przyniósł mu filiżankę kawy. Nigel wypił ją, wyglądając przez okno. Próbował sobie przypomnieć inne zmiany, jakie zaszły w ciągu stuleci. Wieżowce Manhattanu wydawały się teraz znacznie smuklejsze, ale głównie dlatego, że były zdecydowanie wyższe. Pojawił się też trend ku bardziej ozdobnej czy artystycznej architekturze. Czasami wyglądało to wspaniale, jak w przypadku współczesnego, kryształowego gotyku Stoet Building, kiedy indziej zaś raczej nieciekawie, jak na przykład powyginana Illeva. Nigelowi jednak nawet te nieudane projekty zbytnio nie przeszkadzały. Nadawały miastu osobowość, sprawiały, że różniło się od anonimowych aglomeracji większości zasiedlonych światów. Drugim członkiem komitetu, który się zjawił, był Rafael Columbia, szef Międzyukładowego Wydziału Poważnych Przestępstw. Rzecz jasna, Nigel o nim słyszał, choć nigdy dotąd się nie spotkali. - Miło mi, że mogę wreszcie pana poznać - oznajmił, ściskając dłoń Columbii. - Pana nazwisko często pojawia się w raportach naszego wydziału bezpieczeństwa. Rafael Columbia zachichotał. - Mam nadzieję, że piszą o mnie dobrze?

Miał nieco ponad dwieście lat, a wyglądał na prawie sześćdziesiąt. W przeciwieństwie do Nigela, który poddawał się rejuwenacji co piętnaście lat, Rafael Columbia najwyraźniej uznał, że z jego pozycją harmonizuje bardziej dojrzały wygląd. Ze względu na zaawansowany wiek biologiczny miał szerokie bary i baryłkowaty tors. Z pewnością musiał sporo ćwiczyć, żeby zachować kondycję. Gęste, srebrne włosy miał krótko, stylowo obcięte, co tylko podkreślało lekko skwaszoną minę przyklejoną do jego płaskiej twarzy. Krzaczaste brwi i jasne, szarozielone oczy świadczyły, że pochodzi z rodziny Halgarthów. Gdyby nie koneksje, nigdy nie otrzymałby tak wysokiego stanowiska w administracji Wspólnoty. Halgarthowie założyli EdenBurg, należącą do przemysłowych planet Wielkiej Piętnastki, co zapewniło im pozycję jednej z wielkich Dynastii Międzyukładowych, niemal równie wpływowej jak rodzina Nigela. - Tak, tak - potwierdził Nigel. - Wygląda na to, że liczba poważnych zbrodni ostatnio spada. Z pewnością mniej jest przestępstw przeciwko STT. Muszę panu za to podziękować. - Robię, co mogę - odparł Rafael. - Najwięcej kłopotów sprawiają nam teraz te nowe ruchy nacjonalistyczne, wciąż nękające rządy planetarne. Im usilniej staramy się je powstrzymać, tym bardziej radykalny staje się trzon ich sympatyków. Jeśli nie będziemy ostrożni, czeka nas kolejna fala antywspólnotowych ataków terrorystycznych, jak w roku 2222. - Naprawdę pan sądzi, że do tego dojdzie? - Mam nadzieję, że nie. Dyplomacja Wewnętrzna sądzi, że te obecne grupy domagają się uznania statusu politycznego głównie po to, by uzyskać przykrywkę dla działań przestępczych. Jeśli to prawda, z czasem umrą śmiercią naturalną. - I dzięki Bogu. Nie chciałbym zrywać połączeń z kolejnymi planetami. I tak już mamy pod dostatkiem izolowanych światów. Sądziłem, że jedyna planeta, na której są poważne kłopoty, to Far Away. A na to nic się nie poradzi. Rafael Columbia skinął głową z poważną miną. - Jestem przekonany, że z czasem nawet Far Away uda się ucywilizować. Gdy STT zacznie otwierać przestrzeń czwartej fazy, planeta stanie się pełnoprawną częścią Wspólnoty. - Oby miał pan rację - odparł z powątpiewaniem Nigel. - Ale minie jeszcze sporo czasu, nim zaczniemy myśleć o czwartej fazie. Do sali konferencyjnej weszła wiceprezydent Wspólnoty, Elaine Doi, pogrążona w rozmowie z Thompsonem Burnellim, przewodniczącym senackiej komisji nauki. Za nimi podążali ich sekretarze, szepczący coś do siebie. Elaine Doi przywitała Nigela z uprzejmą neutralnością, starając się zachować profesjonalizm. Odwzajemnił się jej twarzą bez wyrazu.

Elaine była zawodowym politykiem i poświęciła sto osiemdziesiąt lat na osiągnięcie obecnej pozycji. Nawet jej rejuwenacje były podporządkowane karierze. Skóra kobiety stawała się stopniowo coraz ciemniejsza, aż wreszcie osiągnęła barwę najczarniejszego hebanu, mającą podkreślić jej pochodzenie. Jednocześnie twarz zatraciła atrakcyjniejsze, kobiece cechy, które ustąpiły miejsca przystojniejszym, surowszym rysom. Nigel stykał się z tego rodzaju politykami wręcz nieustannie i szczerze ich nie znosił. W dawnych czasach, jako młody idealista, wynalazca generatora tunelowego, marzył o tym, że zostawi ich wszystkich na Ziemi i pozwoli, by nowe planety rozwijały się w całkowitej wolności, jako oazy osobistych swobód. Dzisiaj akceptował ich dominację we wszystkich formach ludzkiego rządu jako cenę cywilizowanego społeczeństwa - ktoś w końcu musiał utrzymywać porządek - nie znaczyło to jednak, że musi polubić ich narcyzm i interesowność. Uważał też Doi za jeden z bardziej odrażających przykładów tego typu. Ta kobieta zawsze była gotowa poświęcić innych dla osobistych korzyści. Następna selekcja prezydencka miała się odbyć za trzy lata i Doi rozpoczęła ostatnią fazę swej stuletniej kampanii. Poparcie Nigela otworzyłoby jej drogę do Pałacu Prezydenckiego w Nowym Rio. Dotąd jednak go nie uzyskała. Thompson Burnelli był mniej obłudny. Zwykł przemawiać prosto z mostu. Był delegatem Ameryki Północnej w Senacie Wspólnoty i jako taki reprezentował potężny konglomerat, w którego skład wchodziły niektóre z najbogatszych Wielkich Rodzin na planecie. Wyglądał na to. Był przystojnym mężczyzną i miał na sobie kosztowny garnitur z szarego jedwabiu. Otaczała go aura człowieka ukształtowanego przez Ivy League. Podobnej pewności siebie nie można było zdobyć za pomocą wszczepów pamięci i bioneuralnych manipulacji. Musiała stanowić efekt pochodzenia. Był z pewnością wzorcowym przykładem ziemskiej arystokracji. W studenckich czasach Nigel nienawidził aroganckich bogaczy takich jak on w równym stopniu jak polityków. Gdyby jednak dano mu wybór, zdecydowanie wolałby mieć do czynienia z Burnellim. - Nigel, to z pewnością cię irytuje - przywitał go Thompson Burnelli z nutą wesołości graniczącą z drwiną. - Niby dlaczego? - Pierwszy kontakt, z którym nie miał nic wspólnego twój wydział eksploracji. Jakiś podrzędny uniwersytecki astronom dokonał największego odkrycia od dwustu lat za pomocą rozlatującego się teleskopu, który zapewne można by kupić za tysiąc dolarów w sklepie ze starociami. Ile wynosi roczny budżet astronomiczny STT?

- Ze dwa miliardy, o ile pamiętam - odparł ze znużeniem Nigel. Musiał przyznać, że senator ma trochę racji. Nie był też pierwszym, kto zwrócił na to uwagę. Odkąd Dudley Bose ogłosił swe odkrycie, unisferowe media mówiły o STT z pełnym satysfakcji sarkazmem. - Mniejsza z tym - rzucił z wesołością w głosie Thompson Burnelli. - Życzę więcej szczęścia następnym razem. - Dziękuję. Jak twój kontynent wypadł w pucharze? Senator zmarszczył brwi. - Ach, chodzi ci o tę waszą piłkę nożną? Nie jestem pewien. - Przegraliście, tak? Ale to dopiero pierwsza runda z ośmiu, więc nie powinieneś się aż tak gryźć. Życzę więcej szczęścia następnym razem. Nigel uśmiechnął się półgębkiem. Senator odwrócił się, żeby się przywitać z Rafaelem Columbią. Zjawiali się kolejni członkowie Rady. Nigel witał wszystkich po kolei. Z nimi przynajmniej można było pogadać o piłce. Crispin Goldreich, przewodniczący senackiej komisji budżetowej - Brewster Kumar, prezydencki doradca do spraw nauki; Gabrielle Else, -

dyrektor wspólnotowej komisji przemysłu i handlu

senator Lee Ki, dyrektor rady

ekonomicznej przestrzeni drugiej fazy; i wreszcie Eugene Cinzoul, przewodniczący Wspólnotowego Komitetu Prawa. - Chyba możemy już zaczynać - zawołała Elaine Doi, starając się przekrzycz gwar rozmów. Wszyscy rozejrzeli się wokół i pokiwali głowami na znak zgody, po czym udali się na miejsca. Nigel usiadł na lewo od pani wiceprezydent, która przewodniczyła zebraniu. Zgodnie z protokołem był zastępcą przewodniczącego Rady. Sekretarze zajęli miejsca za plecami swych szefów. Elaine Doi spojrzała na szefową swojego sztabu, Patricię Kantil. - Czy mogłabyś nas połączyć z RI? W tej właśnie chwili raczył się zjawić Ozzie Fernandez Isaacs. Nigel stłumił uśmiech, który pojawił się na jego ustach. Wszyscy siedzący wokół stołu ludzie wyglądali na straszliwie zaskoczonych. Nie powinni się jednak dziwić. W czasach gdy Nigel i Ozzie rozgryzali matematyczne zagadnienia, umożliwiające stworzenie generatora tunelowego, jego przyjaciel był autentycznym ekscentrykiem - Oszałamiającym geniuszem imprezującym z godną surfingowa głupotą, która w latach studenckich stanowiła dominującą cechę jego charakteru. Nigel na przemian zamartwiał się o Ozziego, który całe dnie spędzał na odlotach, i kiwał głową z podziwu, gdy jego przyjaciel rozwiązywał problemy, które on uważał za

nierozwiązywalne. Współpraca świetnie im się układała. Zdążyli ścieśnić przestrzeń akurat na czas, by Nigel mógł się przenieść na Marsa i obserwować lądowanie wahadłowca NASA. Potem jednak zadanie oswojenia bestii, którą stworzyli, spadło całkowicie na Nigela. To on przekształcił kapryśny prototyp wysokoenergetycznego urządzenia w idealny środek transportu, tworząc w ten sposób podwaliny największej korporacji w dziejach ludzkości. Ozziego nie obchodziło kierowanie firmą, finanse ani polityka. Pragnął jedynie zwiedzać Galaktykę i poznawać jej cuda. To jednak chwile przerwy między podróżami do dziewiczych gwiazd uczyniły zeń legendę, sztandarowego dzikusa Wspólnoty, najwyższego guru alternatywnych stylów życia. Krążyły o nim najrozmaitsze opowieści: dziewczyny; nowe środki narkotyczne - chemiczne i bioneuralne - które sam wynajdywał; Ozzieworld, odpowiedni dla ludzi świat, gdzie jakoby mieszkał sam w pałacu wielkim jak miasto; dziesięciolecia, które ponoć spędził jako poetawłóczęga, wędrujący ze świata na świat, by obserwować formowanie się nowych kultur z punktu widzenia społecznych nizin; setki naturalnych dzieci; fantazyjne rejuwenacje, pozwalające mu przeżyć dziesięciolecia w ciałach zwierząt takich jak lew, orzeł, delfin i karrukański nieniedźwiedź; próba syntezy DNA dinozaurów, w której utopił miliardy, zanim cały projekt przejęli Barsoomianie; tajna, dostępna tylko dla niego sieć tuneli czasoprzestrzennych łączących planety Wspólnoty; regularności jego myśli jako podstawa stworzenia RI. Na wszystkich światach Wspólnoty tubylcy opowiadali historie o tym, jak Ozzie ich odwiedził (rzecz jasna, w przebraniu, nierozpoznany przez nikogo) i wzbogacił życie ich przodków jakimś niezwykłym czynem - spowodował, że nad zdradliwą rzeką zbudowano most, podczas burzy zawiózł chore dziecko do szpitala, pierwszy wspiął się na najwyższą górę planety, zabił w pojedynku szefa miejscowej mafii. „Zamieniał też wodę w wino, jeśli wierzyć unisferowym tabloidom" - pomyślał Nigel. Ostatecznie, odwrotna przemiana z pewnością wychodziła mu znakomicie. - Kurczę, przepraszam za spóźnienie - odezwał się Ozzie. Pomachał uprzejmie do pani wiceprezydent i skierował się ku ostatniemu wolnemu krzesłu. Przechodząc obok Nigela, poklepał go po ramieniu. - Miło cię zobaczyć, Nige. Kopę lat. - Cześć, Ozzie - odparł Nigel, starając się dopasować do jego luzu. Minęło siedemnaście lat, odkąd ostatnio spotkali się fizycznie. Ozzie wreszcie dotarł do krzesła i z radosnym westchnieniem rozwalił się na nim. - Można tu dostać kawę? Mam diabelnego kaca. Nigel pośpiesznie strzelił palcami i Daniel Alster zaniósł Ozziemu filiżankę. Kilku członków Rady usilnie starało się ukryć dezaprobatę wobec lekceważącego zachowania

legendy. Nigel świetnie wiedział, że Ozzie świadomie pragnął wywołać taką reakcję. Były chwile, gdy uważał, iż jego przyjaciel naprawdę nie potrzebuje rejuwenacji. Ozzie znakomicie potrafił zachowywać się jak wyrostek bez pomocy hormonów produkowanych przez młodzieńcze ciało. Z drugiej strony, akceptacja i podziw, jakimi otaczała go cała Wspólnota, z pewnością sprawiły, że ów młody chłopak afrolatynoskiego pochodzenia w końcu poczuł się zadowolony. Nawet w politycznie poprawnym dwudziestym pierwszym wieku te dwie kultury nigdy się ze sobą nie mieszały, przynajmniej nie na ulicach San Diego, skąd pochodził. W tej sprawie Ozzie śmiał się ostatni. - Jest pan tu w oficjalnym charakterze, panie Isaacs? - Zapytał Crispin Goldreich. Jego bardzo wyrazisty akcent, typowy dla angielskich wyższych klas, wręcz ociekał naganą. - No jasne, brachu. Reprezentuję na tym spotkanku STT. W żółtozielonej sportowej koszuli i wymiętych wspinaczkowych spodniach koloru ochry Ozzie wydawał się zupełnie nie na miejscu wśród bardzo wpływowych ludzi. Nie pomagała mu też bujna fryzura afro. Pomimo trzech stuleci błagań, kłótni i jawnych drwin Nigelowi nie udało się go przekonać, żeby ją zmienił. To była chyba jedyna moda, która w całej historii ludzkości nigdy nie wróciła. Jednak Ozzie wciąż żył nadzieją. - Nie patrzcie na mnie - odezwał się Nigel. - Ja reprezentuję ekonomiczną stronę STT. Ozzie jest członkiem tej Rady jako doradca techniczny. Ozzie uśmiechnął się szeroko do Crispina Goldreicha i mrugnął znacząco. - Proszę bardzo - odezwała się Elaine Doi. - Możemy zaczynać? Wielki, zamontowany na ścianie nad stołem portal włączył się nagle. Pomarańczowe i turkusowe linie zbiegły się w punkcie położonym pośrodku ekranu, jak w jakimś antycznym wygaszaczu. - Dzień dobry, panie i panowie - zabrzmiał gładki głos Rozumnej Inteligencji. Cieszymy się, że możemy uczestniczyć w spotkaniu, które z pewnością będzie miało historyczne znaczenie. - Dziękuję - odpowiedziała wiceprezydent. - Proszę bardzo. Brewster, czy zechce pan zacząć? Doradca do spraw nauki omiótł spojrzeniem zebranych. - Właściwie nie jestem w stanie wiele dodać do wiadomości podanych w unisferze. Mogę jedynie potwierdzić ich prawdziwość. Na naszą prośbę STT otworzyła eksploracyjny tunel czasoprzestrzenny, kończący się w przestrzeni międzygwiezdnej za Tanyatą i za pomocą własnych instrumentów potwierdziła obserwację. - Nasz sprzęt jest znacznie bardziej zaawansowany niż teleskopy używane przez

Dudleya Bose'a - dodał Nigel, ignorując ciche parsknięcie Thompsona Burnellego. - Mimo to zdobyliśmy bardzo niewiele nowych danych. Cały proces trwał około dwóch trzecich sekundy. Nie wierzymy, by bariera mogła mieć charakter fizyczny. To musi być jakiegoś rodzaju pole siłowe. - Powstrzymujące widzialne promieniowanie? - Zapytał Lee Ki. - Zastosowana technologia już w samej skali znacznie wykracza poza wszystko, czym dysponujemy - odparł Brewster Kumar. - To draństwo ma trzydzieści jednostek astronomicznych średnicy. Nie sądzę, żeby bariera miała cokolwiek wspólnego z naszymi tarczami walencyjnymi czy nawet polami kwantowymi. - A czy istnieją jakieś realistyczne teorie tłumaczące, czym może być? - Około dwudziestu na każdą katedrę fizyki we Wspólnocie. Ale nie w tym rzecz. Najciekawsze jest, co ta bariera robi. Emituje promieniowanie podczerwone, co oznacza, że układ planetarny w środku pozostaje nietknięty. - Dlaczego? - Zapytała Gabrielle Else. - Chodzi o to, że poziom energii wewnątrz sfery nie rośnie. Elektromagnetyczne promieniowanie gwiazdy dociera do bariery i jest emitowane na zewnątrz jako ciepło. Gdyby było inaczej, gdyby bariera hamowała promieniowanie, no cóż, działałaby jak szybkowar. Jesteśmy przekonani, że wiatr słoneczny również jest emitowany na zewnątrz jako promieniowanie podczerwone, choć na tak wielką odległość trudno to określić. - Innymi słowy - wtrącił Nigel - ten, kto otoczył sferami Parę Dysona, nadal żyje szczęśliwie w ich wnętrzu. Panujące tam warunki w ogóle się nie zmieniły. - A to prowadzi nas do następnego problemu - dołączył się Brewster Kumar. - Czy istoty żyjące wewnątrz są twórcami sfer, czy też otoczył je nimi ktoś inny? Żadna z tych ewentualności nie wydaje się zbyt korzystna. - Dlaczego izolacjonizm miałby nam przeszkadzać? - Zainteresował się Rafael Columbia. - W naszej historii izolacjonizm zwykle łączył się z okresami konfliktów - wyjaśnił Nigel. - Z pewnością sytuacja w okolicy Pary Dysona w chwili zamknięcia wyglądała podobnie. Jeśli to obca cywilizacja żyjąca wokół tych gwiazd stworzyła bariery, trzeba rozważyć możliwość, że owo posunięcie miało charakter obronny. W takim przypadku broń, przed którą szukali osłony, musiała być piekielnie potężna. Druga ewentualność wydaje się równie niekorzystna: jakiś obcy gatunek bał się ich tak bardzo, że postanowił ich uwięzić. A więc niewykluczone, że istnieją tam dwa gatunki obcych, dysponujące technologią i uzbrojeniem tak zaawansowanymi, że są dla nas nieodróżnialne od magii.

- Dzięki, sir Arthurze - mruknął Ozzie. Nigel uśmiechnął się do starego przyjaciela. Wątpił, by ktokolwiek poza nim zrozumiał aluzję. Wszyscy byli za młodzi, co najmniej o stulecie. - Sądzę, że mylicie się, przypisując im ludzkie motywacje - stwierdziła Gabrielle Else. - Może po prostu usiłowali powiedzieć: „Zatrzymajcie wszechświat, chcemy wysiąść"? W końcu Silfeni też raczej się izolują. - Izolują się? - Zaprotestował Rafael Columbia. - Rozprzestrzenili się tak bardzo, że nie jesteśmy w stanie określić, na ilu planetach się osiedlili. - Zadaniem tego spotkania jest rozważenie najgorszego możliwego scenariusza oznajmiła wiceprezydent Doi. - A lokalny konflikt wydaje się bardzo prawdopodobną odpowiedzią. - Jeśli już mowa o Silfenach - wtrącił Ozzie - dlaczego nie zapytamy ich, co tam się dzieje? - Zrobiliśmy to - odparła Doi. - Odpowiedzieli, że właściwie tego nie wiedzą. - Kurczę, zawsze tak mówią. Jeśli ich zapytać, czy jutro wzejdzie słońce, podrapią się po tyłkach i zapytają, co rozumiemy pod słowem „jutro". Im nie można zadawać bezpośrednich pytań. Cholerne leniuchy i mistycy. Trzeba ich dopaść i podstępem skłonić do udzielenia odpowiedzi. - Dziękuję, panie Isaacs, zdaję sobie z tego sprawę. Mamy mnóstwo ekspertów od kultury Silfenów, którzy zajęli się tym problemem. Miejmy nadzieję, że wyciągną z nich bardziej sensowną odpowiedź. Nim jednak do tego dojdzie, musimy sobie radzić sami. Dlatego się spotkaliśmy. Naburmuszony Ozzie zmarszczył wściekle brwi i rozparł się wygodniej. - Nie wierzę, by odpowiedzialny był czynnik zewnętrzny - odezwał się Lee Ki. - To nielogiczne. Jeśli bardzo się kogoś boimy i potrafimy zamykać całe gwiazdy, czemu nie mielibyśmy wznieść nieprzepuszczalnej bariery, która działałaby jak szybkowar albo coś gorszego? Nie, stawiam na obronę. W stronę Pary Dysona zmierzało coś bardzo paskudnego, a oni zatrzasnęli temu czemuś drzwi przed nosem. - W takim razie, gdzie to coś jest teraz? - Zapytał Thompson Burnelli. - W tym rzecz - poparł go Brewster Kumar. - Już nie istnieje - stwierdził Ozzie. - Wszyscy jesteście zbyt podejrzliwi. - Zechciałby pan to uzasadnić? - Zapytał obojętnym tonem Thompson Burnelli. - Daj spokój, brachu. Para Dysona leży z górą tysiąc dwieście lat świetlnych od Tanyaty. Wszystko to wydarzyło się w czasach, gdy Ziemią władało pieprzone Cesarstwo

Rzymskie. Astronomia to historia. - Raczej Dżyngis Chan niż Cesarstwo Rzymskie - sprzeciwił się Brewster Kumar. - Co więcej, żadna kultura tak potężna i zaawansowana jak mieszkańcy Pary Dysona albo hipotetyczny agresor nie mogłaby zniknąć w ciągu jednego tysiąclecia. My z pewnością nie znikniemy, a przecież jesteśmy znacznie mniej zaawansowani technicznie. Nie możemy po prostu schować głowy w piasek i liczyć, że problem sam się rozwiąże. - Zgadzam się - powiedziała wiceprezydent Doi. - Far Away leży tylko pięćset pięćdziesiąt lat świetlnych od Pary Dysona, a nadal obserwuje się stamtąd nietkniętą barierę. - Jest jeszcze jedna informacja, której STT dotąd nie ujawniła - rzekł Nigel. - Dzięki naszemu eksploracyjnemu tunelowi udało się również określić czas zamknięcia Bety Dysona. Niestety, okazało się, że zgadliśmy trafnie. - Chce pan powiedzieć, że zamknięto je w tej samej chwili? - Nagle zainteresował się Rafael Columbia. - Tak jest. Widziane z Tanyaty gwiazdy Pary dzielą od siebie dwa lata świetlne. Otworzyliśmy wylot tunelu dwa lata świetlne bliżej Bety i udało się nam zaobserwować jej zamknięcie. Wyglądało tak jak w przypadku Alfy. Odstęp czasowy wynosił mniej niż trzy minuty. - To musiała być obrona - zdecydował Eugene Cinzoul. - Cywilizacji zamieszkującej dwa układy planetarne zagroził agresor. - Ciekawy zbieg okoliczności - zauważył Ozzie. - Dlaczego? - Zapytała wiceprezydent Doi. - Coś agresywnego i niebywale potężnego postanowiło zaatakować jedyną w tej części Galaktyki cywilizację wystarczająco zaawansowaną technicznie, żeby się obronić. Nie wierzę w to, siostro. Galaktyczna skala czasu po prostu nie pozwala na takie rzeczy. Współistniejemy z Silfenami tylko dzięki temu, że oni przetrwali miliony lat. Wiceprezydent Doi spojrzała z zakłopotaniem na portal RI. - Jaka jest wasza opinia na ten temat? - Pan Isaacs ma rację, twierdząc, że podobny konflikt między dwoma równorzędnymi przeciwnikami jest skrajnie nieprawdopodobny - przyznała RI. - Wiemy, że choć życie występuje często, powstanie istot inteligentnych jest wielką rzadkością. W związku z tym rzadko się zdarza, by technologiczne cywilizacje współistniały ze sobą w tej samej galaktyce, aczkolwiek Wysoki Anioł jest tu wyjątkiem. Niemniej jednak to nie wystarczy, by odrzucić tę hipotezę. Musimy również przyznać rację panu Kumarowi, który twierdzi, że cywilizacja zdolna dokonać podobnych rzeczy zapewne nie zniknęłaby tak szybko z Galaktyki.

- Mogła przejść na następne stadium ewolucji - wtrącił pośpiesznie Ozzie. - Wyzbyć się prymitywnych instynktów. W końcu my uwolniliśmy się już od mnóstwa starego syfu. - Ale stworzyliście też bardzo dużo nowego „syfu" - zauważyła RI. - I to przygnębiająco podobnego do starego. Jest też prawdą, że prymitywna kultura nie mogłaby otoczyć sferami gwiazd Pary Dysona. Trzeba też jednak przyznać, że odpowiedzialne może być prastare urządzenie pozostawione przez twórców, którzy rzeczywiście gdzieś odeszli albo przeszli na wyższy poziom rozwoju. Dostępne dane pozwalają snuć niezliczone spekulacje. Nie możemy niczego rozstrzygnąć na podstawie tak nielicznych i nieaktualnych informacji. - Co sugerujecie? - Zapytała wiceprezydent Doi. - To chyba oczywiste, nieprawdaż? Zadaniem tej Rady jest szukanie rozwiązań w kontekście wszelkich gróźb wobec Wspólnoty. Dostępne dane nie pozwalają na stworzenie żadnego planu postępowania w sprawie Pary Dysona. Trzeba dowiedzieć się czegoś więcej. Konieczna jest wyprawa, która oceni sytuację na miejscu i odkryje powody powstania sfer. - Ale koszty... - Zawołała wiceprezydent Doi. Obrzuciła Nigela pośpiesznym, pełnym poczucia winy spojrzeniem. Zignorował ją. RI znacznie ułatwiła mu zadanie. - To prawda, dotarcie do Pary Dysona konwencjonalnymi metodami kosztowałoby bardzo drogo - przyznał. - Musielibyśmy zlokalizować co najmniej siedem odpowiednich dla ludzi planet tworzących łańcuch między Wspólnotą a Parą Dysona, potem zaś zbudować na każdej z nich generatory tunelowe pełnej mocy. To zajęłoby dziesięciolecia, całe przedsięwzięcie nie byłoby zbyt opłacalne. - Trudno oczekiwać, by skarb Wspólnoty dotował STT - sprzeciwił się Crispin Goldreich. - Zrobiliście to na Far Away - wskazał ze spokojem Nigel. - To był nasz ostatni kontakt z obcymi. - Tylko jedna stacja na Półmetku! - Zaprotestował ze złością senator. - I ta sprawa wystarczy, by mnie przekonać, że nie powinniśmy tego robić już nigdy więcej. Far Away okazało się czystym marnotrawstwem czasu i środków. Nigel stłumił chęć wygłoszenia komentarza. Halgarthowie mieli tu innych sojuszników oprócz Rafaela, a ich rodzina czerpała najwięcej korzyści z Far Away. Co prawda, sami pierwsi by przyznali, że tych korzyści nie było zbyt wiele. - Chciałbym zaproponować coś praktyczniejszego niż seria kolejnych tuneli - odezwał się Nigel. Wszyscy popatrzyli na niego z zaciekawieniem, nawet Ozzie, co było nie lada

osiągnięciem. Twarz wiceprezydent Doi stała się nagle pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu. Te słowa przypomniały jej, kto tu naprawdę się liczy. - W pełni zgadzam się z RI, że musimy się dowiedzieć, co naprawdę wydarzyło się wokół Pary Dysona - ciągnął. - Nie możemy sobie pozwolić na sfinansowanie budowy sieci tuneli ani na marnowanie czasu. Dlatego sugeruję, żebyśmy zbudowali gwiazdolot. Większość obecnych skwitowała pomysł nerwowymi uśmieszkami. Ozzie roześmiał się w głos. - Ma pan na myśli statek nadświetlny? - Zapytał Brewster Kumar z silną nutą podniecenia w głosie. - Naprawdę moglibyśmy tego dokonać? - Oczywiście. Można stosunkowo łatwo zaadaptować nasz obecny system generacji tuneli. Zamiast stabilnego tunelu o ustalonych końcach, przez który się przechodzi, mielibyśmy nieustannie się przemieszczający tunel, w którym leci statek. - Kurczę - odezwał się Ozzie. - To piękne. Ostateczne zwycięstwo kosmicznych kadetów. Naciśnijmy czerwony guzik i odlećmy w hiperprzestrzeń. - Żadna tam hiperprzestrzeń - sprzeciwił się Nigel odrobinę zbyt szybko. - Świetnie wiesz, że to tabloidy tak przezwały bardzo skomplikowaną funkcję manipulacji energią. - Hiperprzestrzeń - powtórzył z zadowoleniem Ozzie. - Wszystko to, czego dzięki naszym tunelom mieliśmy uniknąć. - Poza przypadkami takimi jak ten, gdy jest to najlepsze rozwiązanie - sprzeciwił się Nigel. - Zapewne moglibyśmy zbudować taki statek przed upływem roku. Wyślemy w nim doborową ekipę badaczy, która przyjrzy się wszystkiemu z bliska i powie nam, co się tam dzieje. Szybkie i tanie. - Tanie? - Powtórzył Crispin Goldreich. - Stosunkowo. - Projekt gwiazdolotu spoczywał w osobistym archiwum Nigela już od z górą stulecia. Marzenie, z którym nie potrafił do końca się rozstać. Nigdy nie zapomniał (ani nie wymazał z pamięci) zachwytu, jaki czuł, gdy „Eagle II" opadł z wdziękiem z marsjańskiego horyzontu i wylądował na Arabia Terra. Było coś szlachetnego w wizji statku kosmicznego, przemierzającego bezkresną, nieprzyjazną pustkę, niosąc ze sobą szczytowe osiągnięcia ludzkiego rodzaju, to, co w człowieku najbardziej wartościowe. Był zapewne ostatnim żyjącym człowiekiem, który o tym pamiętał. „Nie" - poprawił się w myśli. „Nie ostatnim". - STT i rząd Augusty są gotowe pokryć nawet trzydzieści procent kosztów budowy - dodał. - W zamian za wyłączne prawa - wtrącił jadowitym tonem Thompson Burnelli. Nigel uśmiechnął się do niego łagodnie.

- Mam wrażenie, że precedens ustanowiła wyprawa na Far Away. - Proszę bardzo - odezwała się wiceprezydent Doi. - Poddajmy to pod głosowanie, chyba że ktoś zgłosi alternatywną propozycję. Nikt nie był przeciw. Nigel od początku wiedział, że tak się stanie. Nawet Burnelli podniósł rękę na znak zgody. Rada Bezpieczeństwa Zewnętrznego Wspólnoty miała za zadanie

właściwie

tylko

zatwierdzanie

strategii

eksploracji

i

kontaktu

STT.

Z

błogosławieństwem Nigela korporacja już przed trzema dniami zaczęła prace nad projektem gwiazdolotu. Pozostawało jedynie rozstrzygnąć niezliczone praktyczne kwestie dotyczące finansowania i organizacji działań. Zostawi je swoim pracownikom. To było czysto polityczne spotkanie. - Czyli zostanie pan kapitanem tego statku? - Zapytał Rafael Columbia, gdy zmierzali ku wyjściu. - Nie - odparł Nigel. - Bardzo bym tego pragnął, ale to wymaga rozlicznych kwalifikacji i doświadczenia, których po prostu nie mam, nawet zapisanych w osobistym archiwum w klinice rejuwenacyjnej. Znam jednak kogoś, kto je ma.

Oaktier było jedną ze starszych planet pierwszej fazy, zasiedlono je w roku 2089. Tak długi czas pozwolił na stworzenie tu kwitnącej gospodarki oraz bogatego i imponującego dziedzictwa kulturowego. Kryształowe drapacze chmur oraz marmurowe piramidy mieszkalne, wznoszące się w centrum stolicy, Darklake City, z nawiązką wystarczały, by przekonać o tym każdego gościa przybywającego na dworzec planetarny z Seattle. Większość pierwszej fali osadników pochodziła z Kanady i Hongkongu, lecz było wśród nich również sporo mieszkańców Seattle. Dlatego widziało się tu wpływy rozmaitych kultur, a ultramodernistyczne trendy sąsiadowały ze starannie podtrzymywanymi tradycjami sprzed wieków. Z uwagi na pochodzenie kolonistów uprzejmość i ciężka praca w ciągu stuleci utrwaliły się w ich genomie. Planeta rozwijała się imponująco. Dwieście czterdzieści lat po zasiedleniu liczba ludności jej ośmiu kontynentów przekroczyła miliard i ćwierć. Zdecydowana większość pracowała ciężko i żyła dostatnio. Darklake City wzniesiono w pagórkowatym, subtropikalnym regionie. Być może istotny wpływ na tę decyzję miało dziedzictwo Seattle. Gleba była tu żyzna, pogoda przychylna, a liczne jeziora i rzeki zapewniały zaopatrzenie w wodę, okolica świetnie więc nadawała się pod uprawę kawy. Południowo-wschodnią granicę miasta tworzył brzeg jeziora. Na odcinku trzydziestu pięciu kilometrów zbudowano tam przystanie, parki, drogie dzielnice mieszkalne, ośrodki wypoczynkowe i handlowe porty. Nocą całe miasto spowijała barwna

tęcza neonów. Holograficzne reklamy przesuwały się nad ulicami niczym świetliste chmury burzowe, a budynki konkurowały ze sobą, podkreślając swoje zalety emisją czystej energii świetlnej. Bary, restauracje i kluby starały się przyciągnąć spragnionych rozrywki za pomocą muzyki, występów na żywo oraz półlegalnych emiterów fal przyjemności. Około czterdziestu lat przed pamiętnym odkryciem Dudleya Bose'a, nocą, gdy miała paść ofiarą morderstwa, Tara Jennifer Shaheef widziała to wszystko z balkonu swego mieszkania na dwudziestym piątym piętrze apartamentowca w centrum miasta. Brzeg jeziora wyglądał jak świetlista krawędź Galaktyki. Dalej była tylko nieprzenikniona czerń. W tym miejscu kończyły się życie i cywilizacja. Za tą linią widać było jedynie światła kilku statków wycieczkowych, sunących po głębokich wodach niczym gromady gwiazd, zagubione w bezkresnej nocy. Lekka wieczorna bryza poruszała włosami i szlafrokiem wspartej o balustradę kobiety. W powietrzu unosił się słodki zapach kwiatów i Tara wdychała go z radością. Na Oaktier już dawno zakazano używania silników spalinowych oraz paliw kopalnych. Miejscowi politycy przechwalali się, że atmosfera planety jest czystsza od ziemskiej. Nie było tu też hałasu. Ciche buczenie elektrycznych pojazdów nie docierało tak wysoko, a od przybrzeżnego zgiełku kobietę dzieliły trzy kilometry. Gdyby spojrzała w lewo, zobaczyłaby jasne światła miasta, wspinające się na wzgórza. Nieostry blask bliskiego księżyca Oaktier był wystarczająco jasny, by można w nim było ujrzeć piętrzące się dalej góry, niską ścianę na tle nocnego nieba. Za dnia można tam było zobaczyć długie tarasy porośnięte krzewami kawy oraz białe rezydencje plantatorów otoczone gajami bujnych drzew, zbudowane z dala od wąskich dróg wijących się ku szczytom. Przed dwiema rejuwenacjami mieszkała w jednej z nich, daleko od gorączkowego miejskiego życia. Czasami marzyła o powrocie do spokojniejszego, wolniejszego rytmu wiejskiego bytowania. O rozstaniu z zasadniczym, ambitnym mężem, Mortonem. Po paru kolejnych rejuwenacjach zapewne zdecyduje się na ten krok, choćby tylko po to, by naładować akumulatory. Ale jeszcze nie w tej chwili. Szybsze życie w głównym nurcie cywilizacji nadal sprawiało jej przyjemność. Wróciła do pokoju, a drzwi balkonu zasunęły się za nią. Ruszyła do łazienki. Bose stopy cicho uderzały w twardy, tekowy parkiet. Tymczasem w piwnicy apartamentowca jej zabójca wszedł do sterowni, otworzył jedną szafkę z bezpiecznikami i wyjął z kieszeni ręczny układ. Urządzenie wypuściło odcinek światłowodu ze standardową wtyczką na końcu. Mężczyzna wsunął ją do odsłoniętego gniazdka i wgrał kilka nowych programów. Następnie wyciągnął wtyczkę i zamknął klapę

odpowiednim narzędziem. Łazienka Tary Jennifer Shaheef była wyłożona marmurem, sufit zaś stanowiło jedno wielkie lustro. Lampy umieszczone we wnękach nad brzegiem wanny zalewały pomieszczenie ciepłym, różowym blaskiem migoczącym jak światło świec. Wpuszczona w podłogę wanna była wystarczająco obszerna dla dwóch osób. Kobieta wypełniła ją po brzegi i dodała mieszankę soli kąpielowych. Gdy wchodziła do wanny, z dysz trysnęły bąbelki, masując jej skórę. Tara osunęła się na siedzenie na dnie wanny, wspierając głowę na poduszce. E-kamerdyner puścił jakąś muzykę z domowego układu procesorowego i kobieta wsłuchała się w melodię, pogrążona w przyjemnej drzemce. Morton wyjechał na tydzień do Talansee, które leżało po drugiej stronie planety. Miał spotkanie z przedsiębiorstwem budowlanym, z którym starał się podpisać kontrakt. AquaState, firma założona przez małżeństwo, zajmowała się produkcją półorganicznych, wydzielających wilgoć liści mogących zaopatrywać w wodę odległe budynki. Interes wreszcie zaczął się rozwijać. Morton miał ochotę pójść za ciosem i wprowadzić firmę na giełdę, co zapewniłoby im środki konieczne do dalszego wzrostu. Jego wyjazd w interesach oznaczał, że Tara przez cały tydzień nie musiała się tłumaczyć z tego, gdzie była i co robiła. Mogła cały ten czas spędzać z Wyobiem Cotalem, zachwycającym młodzieńcem, którego poderwała. Chodziło jej głównie o łóżko, ale wychodzili też razem na miasto, odwiedzając lokale i uczestnicząc w wydarzeniach kulturalnych. Dlatego właśnie ten romans był dla niej czymś wyjątkowym. Wyobie interesował się wszystkimi sprawami, które Mortona nie obchodziły albo o których zapomniał w nieustającej pogoni za rozwojem firmy. To będzie naprawdę pamiętny tydzień. Postara się, by tak się stało. A potem, kto wie... Byli małżeństwem już od trzynastu lat. Czegóż więcej mógł pragnąć Morton? Małżeństwa z czasem się psuły. Trzeba po prostu uścisnąć sobie ręce na pożegnanie i tyle. Jej zabójca przeszedł przez hol na parterze. Jego e-kamerdyner wezwał windę, mającą zawieźć go na dwudzieste piąte piętro. Mężczyzna stanął tuż pod czujnikiem bezpieczeństwa. Nie dbał o to. W końcu nie nosił teraz swojej twarzy. Tara nadal zastanawiała się, co dzisiaj włożyć, gdy potężne dźwięki orkiestry nagle umilkły. Światła w łazience zgasły. Woda przestała bulgotać. Kobieta z niechęcią otworzyła oczy. Przerwy w dostawie prądu były takie nudne. Dotąd myślała, że mieszkanie jest odporne na tego typu sprawy. Z pewnością nic takiego nigdy się tu jeszcze nie wydarzyło. Minęło kilka sekund i światła nadal się nie włączały. Poleciła e-kamerdynerowi zapytać domowy układ, co się dzieje, ale usłyszała, że urządzenie nie odpowiada. Najwyraźniej wszystko przestało działać. Poirytowana Tara zmarszczyła brwi. Podobne

rzeczy po prostu nie mogły się zdarzać. Po to właśnie były systemy awaryjne. Czekała jeszcze przez chwilę. Kąpiel bardzo ją uspokajała, a do tego kobieta pragnęła, by jej skóra dzisiejszej nocy była nieskazitelna. Bez względu jednak na jej życzenia i przekleństwa prąd się nie włączał. W końcu wyszła z wanny. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że w łazience jest zupełnie ciemno. Właściwie nie widziała nawet uniesionej przed twarzą ręki. Tłumiąc rodzący się niepokój irytacją, postanowiła, że nie będzie szukać ręcznika. Wyszła ostrożnie na korytarz. Tam przynajmniej była odrobina światła bijącego z szerokiego łuku prowadzącego do salonu. Tara wpadła do wielkiego pokoju, tylko trochę przejmując się tym, jak jej mokre stopy wpłyną na parkiet. Przez balkonowe okna do środka przedostawały się światła miasta, wypełniające pomieszczenie słabym, monochromatycznym blaskiem. Na ten widok zacisnęła usta ze złości. Najwyraźniej awaria dotyczyła tylko jej mieszkania. Coś poruszyło się w korytarzu. Coś wielkiego. Milczącego. Odwróciła się. - Co... Zabójca nacisnął spust specjalnie przerobionego paralizatora. Wszystkie mięśnie w ciele Tary znieruchomiały na całą sekundę. Impuls przepalił większość synaps jej mózgu, powodując natychmiastową śmierć. Nie zdążyła nic poczuć. Mięśnie zwiotczały, a zwłoki osunęły się na podłogę. Mężczyzna podszedłszy do ofiary, przyglądał się jej przez chwilę. Potem wyciągnął emiter promieniowania elektromagnetycznego i przystawił go do jej potylicy, gdzie znajdowały się wszczepy komórek pamięci. Nacisnął spust czterokrotnie, by mieć absolutną pewność, że danych nie da się odzyskać. Bez względu na to, jak doskonałe ciało sklonują dla niej w klinice ożywiania, ostatni okres życia Tary Jennifer Shaheef był utracony na zawsze. E-kamerdyner zabójcy wysłał do mieszkaniowego układu polecenie włączenia świateł. Potem mężczyzna usiadł na wielkiej kanapie naprzeciwko drzwi i zaczął czekać. Wyobie Cotal zjawił się po czterdziestu sześciu minutach. Gdy przystojny młodzieniec w pierwszym życiu wszedł do pokoju, na jego twarzy malował się pełen samozadowolenia uśmieszek, który natychmiast przerodził się w grymas szoku, kiedy Wyobie ujrzał leżące na podłodze nagie zwłoki. Ledwie zdążył zauważyć siedzącego na kanapie mężczyznę, a paralizator wystrzelił po raz drugi. Zabójca powtórzył procedurę z emiterem, wymazując z komórek pamięci kopie wspomnień z kilku ostatnich miesięcy życia Wyobiego Cotala. Potem poszedł do sypialni gościnnej i wyjął z szafy trzy spore walizki oraz wielki kufer. Zanim przeniósł je do sypialni głównej, pojawiły się już trzy automatyczne wózki, które dostarczyły zamówione wcześniej

plastikowe skrzynki. Najpierw wepchnął ciała do dwóch największych skrzynek i zamknął je szczelnie. Następne dwie i pół godziny poświęcił na zebranie wszelkich należących do Tary przedmiotów. Wszystko, co znalazł, wsypywał do pozostałych skrzynek. Jej ubrania trafiły do walizek i kufra. Gdy skończył, wózki zwiozły skrzynki windą towarową na podjazd, gdzie już czekały dwie wynajęte ciężarówki. Pojemniki z ciałami załadowano na jedną, a całą resztę na drugą z nich. Zabójca spuścił wodę z wanny, potem polecił robogosposiom zrobić dokładne porządki. Gdy małe maszyny zajęły się szorowaniem podłogi i ścian, wyszedł, nie zapominając zgasić światła.

CZTERY

Był wczesny ranek, a ona siedziała przypięta pasami w ciasnej kabinie hiperszybowca przytwierdzonego do skalnego podłoża Kanionu Pogranicznego, czekając, aż nadejdzie burza, a wraz z nią dmący z szybkością dwustu kilometrów na godzinę wiatr. W jej wieku i przy jej koneksjach rodzinnych Justine Burnelli z pewnością mogłaby sobie znaleźć wiele znacznie lepszych zajęć. Większość tych, które w obecnej chwili przychodziły jej do głowy, łączyła się z leżeniem w jedwabnej pościeli (najchętniej w towarzystwie mężczyzny), kąpielami spa, najdroższymi restauracjami albo luksusowymi klubami nocnymi. Niestety, jedyne luksusy dostępne w promieniu tysiąca kilometrów oddalały się od niej z maksymalną szybkością, jaką technicy mogli wyciągnąć z mieszkalnych samochodów konwoju w tym okropnym terenie. A wszystko to zawdzięczała swojej nowej najlepszej przyjaciółce, Estelli Fenton. Spotkały się w sali wypoczynkowej dla pacjentek ekskluzywnej kliniki rejuwenacyjnej w Waszyngtonie, z której usług zawsze korzystała. Obie dopiero co wyszły ze zbiornika i poddawano je fizjoterapii, hydroterapii, masażowi i ziołowej aromaterapii, a także innym zabiegom mającym przywrócić życie kończynom i mięśniom nieużywanym od czternastu miesięcy. Obie poruszały się jak staruszki z dawnych czasów, a ironię tego faktu podkreślał młodzieńczy wygląd ich ciał. Większość z pacjentek nie robiła nic poza siedzeniem w żelowych fotelach i spoglądaniem na gęsto zadrzewiony park za oknami. Tylko najwytrwalsze włączały ręczne układy i próbowały pracować, czytając z ekranów i rozmawiając z programami. Żadna nie zachowała zdolności bezpośredniego połączenia z cybersferą. Proces rejuwenacji oczyścił ich ciała z większości wszczepów, takich jak procesory i tatuaże OO, a nowych jeszcze nie otrzymały. Estellę przyprowadziły do widnego pomieszczenia dwie pielęgniarki, trzymające ją za ręce. Śliczna, rudowłosa dziewczyna chwiała się na nogach. Gdy osunęła się na fotel, westchnęła z radością. - Wrócimy o trzeciej zabrać panią na hydroterapię - oznajmiła starsza z sióstr. - Bardzo wam dziękuję - odparła Estella z wymuszonym uśmiechem, który zniknął z jej twarzy, gdy tylko kobiety wyszły z sali. - Niech to szlag. - Wyszłaś niedawno? - Zapytała Justine. - Przed dwoma dniami.

- Ja przed trzema. - Boże! Jeszcze dziesięć dni tej męki. - Warto pocierpieć. - Justine uniosła gazetoekran. Wciąż przesuwały się po nim artykuły i zdjęcia z żurnalu, który przed chwilą przeglądała. - Od dziesięciu lat nie mogłam nosić nic równie atrakcyjnego. Choć wiele jej przyjaciółek z religijną żarliwością poddawało się rejuwenacji co dwadzieścia lat (albo nawet częściej), Justine wolała zaczekać, aż jej ciało osiągnie wiek około pięćdziesięciu lat. Nawet próżność miała swoje granice. - W moim stadium nie mogę nawet myśleć o ciuchach - poskarżyła się Estella, przesuwając dłonią po rozczochranych włosach długości całych pięciu centymetrów. Najpierw muszę się uczesać. Nie cierpię takich krótkich włosów. Z reguły noszę je do pasa. Potrzeba będzie paru dobrych lat, żeby odrosły - mruknęła. - Na pewno wyglądają ślicznie. - Nie mam trudności z podrywaniem facetów. - Rozejrzała się po sali. - Boże, w ogóle nie mam na to ochoty. Klinika była ściśle jednopłciowa, ale niekiedy nie powstrzymywało to pacjentek zbliżających się do końca terapii przed zakazanymi igraszkami w pokojach. Rejuwenacja nie tylko przywracała młodzieńczy wygląd. Odmłodzone ciała przepełniały hormony i witalność. U niemal wszystkich opuszczających klinikę pacjentów seks zajmował pierwsze miejsce na liście i z reguły utrzymywał się tam przez dość długi czas. - To nie potrwa długo - zapewniła z uśmiechem Justine. - Zaraz po wyjściu popędzisz w stronę najbliższego Milczącego Świata. - Znam to aż za dobrze. Nie mówię, że nie zatrzymam się tam po drodze, ale tym razem zaplanowałam coś bardziej ekscytującego. - Tak? A co?

Okazało się, że Estella miała na myśli dwumiesięczne safari na Far Away. Justine z początku stanowczo odrzuciła ów pomysł, ale im więcej jej nowa przyjaciółka o tym mówiła a właściwie nie wspominała o niczym innym - tym bardziej pociągała ją ta perspektywa. Ostatecznie Far Away było jedynym prawdziwym „dzikim światem" w obrębie Wspólnoty. Jego mieszkańcy żyli na marginesie cywilizacji. Podróż tam była trudna i kosztowna, klimat i środowisko niezwykłe, a enigmatyczny gwiazdolot obcych, „Marie Celeste", stanowił dla badaczy zagadkę równie niezgłębioną jak w dniu jego odkrycia. Kolejną atrakcją było największe z geologicznych wyzwań, Wielka Triada, trzy największe

wulkany w znanej części Galaktyki, ustawione w ciasny trójkąt. Hiperszybowiec Justine czekał przed szerokim wylotem Kanionu Pogranicznego, zwrócony nosem na wschód. Z lewej strony miała Mount Zeus. Za dnia, kiedy naziemna ekipa przygotowywała hiperszybowiec, kobieta widziała tylko skaliste stoki kolosa, tworzące jedną ze ścian ogromnego, lejowatego kanionu. Szczytu krateru nie sposób było zobaczyć spod jego podnóża. Miał siedemnaście kilometrów wysokości. Po prawej piętrzył się Mount Titan, jedyny z trzech wulkanów, który przejawiał obecnie aktywność. Brzegi wysokiego na dwadzieścia trzy kilometry krateru wznosiły się ponad dolne warstwy atmosfery. Gdy erupcja była szczególnie gwałtowna, z ciągnących się na południu pampasów nocą można było niekiedy dostrzec różowo-złotą koronę lśniącą nad rozżarzoną lawą. Wyglądało to tak, jakby przed chwilą za horyzontem skrył się czerwony karzeł. Na wprost przed Justine wznosił się Mount Herculaneum, tworzący niewiarygodnie nagły i efektowny koniec kanionu. Wulkan, przypominający kształtem stożek, miał u podstawy siedemset jedenaście kilometrów średnicy, a jego dwie kaldery sięgały trzydzieści dwa kilometry nad poziom morza, wyrastając daleko ponad troposferę planety. Na szczęście geolodzy sklasyfikowali wulkan jako półczynny. W ciągu z górą stu osiemdziesięciu lat od rozpoczęcia ludzkiego osadnictwa na planecie nie wybuchł ani razu, choć spowodował w tym czasie kilka spektakularnych wstrząsów. Fakt, że wulkanizm mógł stworzyć na małej planecie, jaką było Far Away, tak ogromne struktury, wydawał się Justine cudowną zagadką. Rzecz jasna, czytała artykuły naukowe na ten temat. Tłumaczyły one, że to równające się czterdziestu procentom standardowego przyciąganie Far Away umożliwiało powstanie gór tak gigantycznych jak Mount Herculaneum. Na planetach o grawitacji zbliżonej do ziemskiej zawaliłyby się one pod własnym ciężarem. Natomiast brak płyt tektonicznych powodował, że lawa mogła po prostu wylewać się na powierzchnię w tym samym miejscu, eon po eonie. Owo chłodne rozumowanie nie zmniejszało jednak wrażenia, jakie wywierał na Justine otaczający ją, monstrualny krajobraz. Działały tu pierwotne moce. W żadnym innym miejscu potęga planety nie była tak wyraźnie widoczna. A ona siedziała tu w swej małej, żałosnej maszynie, gotowa podjąć szaloną próbę spętania tej mocy, podporządkowania jej sobie. Gdy ujrzała pierwszy blask świtu, ręce kobiety zadrżały lekko wewnątrz kombinezonu. Wysoko nad końcem kanionu pojawiło się ciemnoszare niebo. Justine przeklęła cholerną Estellę Fenton za ten widok. W najmniejszym stopniu nie uspokajała jej świadomość, że Estella siedzi w podobnym hiperszybowcu, przytwierdzonym do skały w odległości paru kilometrów i gapi się na te same niegościnne skały.

- Zaczyna się - powiedział ktoś przez radio. Na Far Away, poza Armstrong City i innymi większymi miastami, nie było cybersfery ani żadnych nowoczesnych środków łączności. Przed stu laty mieli tu kilka satelitów zapewniających łączność z resztą powierzchni planety, ale Strażnicy Jaźni dawno już wszystkie strącili. Została tylko prosta łączność radiowa, a burzliwa jonosfera Far Away nie była w niej zbyt pomocna. - Coś tu się rusza. Wiatr się wzmaga. Justine wyjrzała na zewnątrz przez przezroczystą osłonę kabiny. Na nagiej skale poniżej nic się nie poruszało. Burze nadciągające znad oceanu Hondu na zachodzie przedzierały się przez wąski kanion między Mount Zeus a Mount Titan. Wicher przyśpieszał tu gwałtownie i już w dawno minionych epokach geologicznych oczyścił podłoże z wszelkich śladów gleby i luźnych kamyków. - Derrick? - Zawołała. - Czy mnie słyszysz? Odpowiedział jej tylko szum w głośniku. Świt powoli wypełniał kanion bladym światłem. - Derrick? Pomyślała z przygnębieniem, że karawana ciężarówek, terenówek oraz samochodów mieszkalnych z pewnością dotarła już w bezpieczne miejsce, kryjąc się przed poranną burzą w jakimś głębokim parowie u podstawy Mount Zeus. Szaleni piloci hiperszybowców musieli sobie radzić sami. Nie było już odwrotu. Z jakiegoś powodu wszystkie zachęcające reklamy i intensywne, uspokajające wykłady nie wspominały o tej chwili. Nawet implementacje pamięci zawierające umiejętności pilotażu nic nie mówiły o bezradnym oczekiwaniu na moment, gdy łagodna bryza wiejąca znad oceanu przerodzi się w obłąkany huragan. Czekała i nie mogła nic zrobić. Czekała i obserwowała. Czekała i zamartwiała się. Czekała, a strach wyłaniający się z jakiegoś atawistycznego zakątka jej mózgu wciąż się nasilał. - Jak się czujesz, kochanie? - Zapytała Estella. - Świetnie. - Ty suko. - Właściwie to trochę się denerwuję. - Trochę? Masz szczęście, małpo. Ja robię w majtki ze strachu. Justine poleciła e-kamerdynerowi, by ponownie sprawdził wszystkie systemy szybowca. Choć pokładowy układ miał ograniczone możliwości, e-kamerdyner bez trudu dokonał natychmiastowego przeglądu. W wirtualnym polu widzenia Justine zamrugały półprzezroczyste ikony. Wszystko działało prawidłowo. - Przypomnij mi raz jeszcze, dlaczego chcę to zrobić?

- Dlatego, że to bez porównania lepsze od śniadania w łóżku - wyjaśniła Estella. - W pięciogwiazdkowym hotelu. - Na karaibskiej wyspie, w pokoju z werandą wychodzącą na plażę. - Gdzie w basenie baraszkują delfiny. Robiło się coraz jaśniej. Justine wreszcie dojrzała niesione wiatrem wstęgi piasku przemykające obok hiperszybowca. Pomyślała, że z pewnością burza przyniosła tu piasek znad morza. Przełączyła radar meteorologiczny na główny ekran konsoli i wpatrzyła się w jaskrawe plamy, które puchły, zachodząc na siebie. Burza niewątpliwie się zbliżała. Szkarłatne wstęgi, symbolizujące gęste powietrze poruszające się z wielką prędkością, pokrywały już cały ekran na kształt świeżej rany. Powiększały się z każdą chwilą. Justine cieszyła się przynajmniej z tego, że wicher nadciąga z zachodu, skrada się ku niej od tyłu. Znaczyło to, że nie będzie widziała, jak potężne czoło burzy przesłania niebo. I tak bała się już wystarczająco mocno. Nadal nie była pewna, czy w ogóle poleci. Miała możliwość po prostu zostać na miejscu. Hiperszybowiec przybierał właśnie kształt grubego, gładkiego cygara. Kikuty skrzydeł skrywały się pod kadłubem. Wystarczy, że Justine nie zwolni więzów i pozwoli, by szkwał przemknął nad nią. Słyszała, że wielu tak postępuje, że w ostatnim momencie opuszcza ich odwaga. W tej chwili, w samym środku sezonu burz, oczekiwanie na koniec huraganu trwało średnio pięć godzin. Po dwudziestu minutach wiatr był już tak silny, że hiperszybowiec zaczął drżeć. Jeśli nawet w powietrzu nadal unosił się piasek, Justine go nie widziała. Przez ekran radaru meteorologicznego przebiegała jedna czerwona fala za drugą. - Jesteś tam? - Zapytała Estella. - Jestem. - Już niedługo. - Ehe. Czy twój radar pokazuje to samo? Niektóre z tych prądów powietrznych już w tej chwili osiągnęły dwieście kilometrów na godzinę. Prędkość wiatru rosła tak szybko, że cyfry na ekranie zaczęły się zamazywać. W tym tempie zasadnicza część burzy dotrze tu za jakieś czterdzieści, pięćdziesiąt minut. Na ten właśnie wiatr czekała Justine. Gdyby wystartowała teraz, hiperszybowiec po prostu uderzyłby w podstawę Mount Herculaneum. W radiu słyszała mnóstwo kiepskich dowcipów i nerwowych demonstracji odwagi. Justine w tym nie uczestniczyła, ale słuchanie tej gadaniny dziwnie ją uspokajało. Pozwalało przezwyciężyć poczucie izolacji. Chmury wypełniły już niebo i z każdą chwilą były coraz niżej. Gdy przesłoniły

wschodzące słońce, zapadł złowrogi półmrok, lecz Justine wciąż widziała strugi niesionego wichurą deszczu. Skała wokół hiperszybowca zaczęła lśnić, pokryta cienką warstewką wilgoci. - Wiatr dochodzi do dwustu kilometrów - zawołała Estella. W jej głosie strach mieszał się z podnieceniem. - Za chwilę startuję. Do zobaczenia po drugiej stronie, kochana. - Będę tam - zawołała Justine. Kadłub drżał gwałtownie, dudniąc przy tym głośno. Słychać też było zawodzenie huraganu, przedostające się nawet przez dźwiękoszczelną osłonę kabiny. Obraz na ekranach konsoli przerodził się w chaos rozedrganych, wielobarwnych linii. Justine musiała polegać na podstawowych informacjach dostępnych w jej wirtualnym polu widzenia. Otoczyła ją kipiel szarej mgły, całkowicie przesłaniająca niebo i ściany kanionu. W końcu nadeszła wyczekiwana chwila. Wiatr w Kanionie Pogranicznym osiągnął prędkość stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Na ekranie radaru ujrzała, że czoło burzy wspina się na stoki Mount Herculaneum. To właśnie był odpowiedni moment. Te wiatry będą musiały zanieść ją bardzo daleko. W przeciwnym razie podróż potrwa krótko i skończy się raptownie. Wsparła dłonie na punktach styku konsoli i zacisnęła palce na uchwytach. Multiplastik otoczył je ze wszystkich stron, unieruchomił przed z pewnością gwałtownym lotem. Tatuaże OO na nadgarstkach kobiety sfinalizowały połączenie między punktami styku a włóknami nerwowymi Justine, zapewniając jej bezpośrednią łączność z układem pokładowym. W jej wirtualnym polu widzenia pojawiły się fantomowe dłonie. Konfigurując system, Justine dała im długie, smukłe palce z błyszczącymi niebieskim, neonowym blaskiem obrączkami na każdym oraz zielonymi paznokciami. Pośród ikon zmaterializował się drążek sterowy i kobieta złapała go w wirtualną dłoń. Palcami drugiej ręki zaczęła dotykać ikon, inicjując końcową kontrolę systemów. Wszystko było w porządku, rozkazała więc pokładowemu układowi wysunąć skrzydła. Kikuty z multiplastiku rozrosły się i wydłużyły, przechodząc w małe, grube skrzydła delta. Gdy uderzył w nie wiatr, dudnienie kadłuba nasiliło się gwałtownie. Liny naciągnęły się niemal do granic wytrzymałości. Justine modliła się, by rozpory kotwiczne ze wzmocnionego węglem tytanu, wbite przez ekipę techniczną na głębokość pięćdziesięciu metrów w litą skałę, wytrzymały jeszcze kilka minut. „To ostatnia szansa, żeby zostać na miejscu i ocalić życie" - wyszeptał jakiś mały demon ukryty wewnątrz jej jaźni. Justine przesunęła wirtualną dłoń i dotknęła ikony przedniej liny. Zamek się otworzył, a sterowcem zarzuciło gwałtownie. Wstrząsy ciskały kobietą na boki. Z pomocą przyszła jej

instynktowna reakcja wywodząca się z wszczepionej pamięci szkoleniowej. Pociągnęła za drążek i skrzydła obniżyły się o kilka stopni kątowych. Potem dotknęła ikony tylnej liny; jej oba pasma wydłużyły się znacznie. Hiperszybowiec uniósł się dwadzieścia metrów nad ziemię, nie przestając gwałtownie drżeć, jakby rozpaczliwie pragnął zerwać się z ostatnich więzów. Justine zatrzymała wydłużanie się liny i zaczęła sprawdzać powierzchnie kontrolne. Tylna część hiperszybowca szybko przerodziła się w pionową płetwę statecznika. Skrzydła wydłużyły się nieco, by zwiększyć powierzchnię nośną. Gdy stateczek uniósł się nad ziemię, wibracja wreszcie osłabła, choć nie ustała do końca. Teraz kobieta musiała znosić tylko ogłuszający świst wiatru zbliżającego się do prędkości dwustu kilometrów na godzinę. Hiperszybowiec przerodził się w olbrzymi latawiec. Justine znowu zaczęła z wielką ostrożnością wydłużać tylną linę. Maszyna wzbiła się radośnie w górę. Po dwóch minutach znalazła się na wysokości stu metrów. Nie było już widać ziemi, z czego kobieta raczej się cieszyła. Strzępki mgły przemykały wokół niej tak szybko, że nie sięgała wzrokiem dalej niż na dwadzieścia, może trzydzieści metrów. Krople deszczu uderzające w przezroczystą osłonę natychmiast umykały w przestrzeń, unoszone potężnym wiatrem. Kobieta znowu zaczęła wydłużać linę, nieustannie poruszając skrzydłami, by zrównoważyć turbulencję. Po dwudziestu pięciu minutach od oderwania się od ziemi znalazła się na wysokości tysiąca czterystu metrów. Wznosiła się bardzo ostrożnie, ale obie liny wpadły w rezonans, drżąc w rytmie, od którego przebiegały ją ciarki. Justine skonfigurowała zbudowany z multiplastiku hiperszybowiec do swobodnego lotu. Skrzydła wysunęły się, osiągając pełną rozpiętość stu dziesięciu metrów i przybierając półksiężycowaty kształt. Z góry hiperszybowiec wyglądał jak gigantyczna krzywa szabla ze sterczącym z niej pośrodku guzem kabiny. Tylna część kadłuba rozciągnęła się w pionie, tworząc wielki, trójkątny statecznik. Jego końce drżały z niemal podprogową szybkością, pozwalając stateczkowi zachować odpowiednią pozycję w prądzie powietrznym. Wspięła się już na wysokość tysiąca pięciuset metrów. Skrzydła przekrzywiły się lekko, kierując w stronę wiatru maksymalną powierzchnię nośną. Justine spojrzała na ekran konsoli. Nie mogła uwierzyć, jak bardzo naprężone są liny. Osiągnęły już niemal granicę bezpieczeństwa. Nagle wessała powietrze przez zęby. Wokół szalała moc żywiołów. Jeśli zdobędzie się na odwagę, to może być najwspanialszy lot w jej życiu. Jeśli... Wspomniała wszystkie przeżyte lata i z tego osobliwego punktu widzenia wszystkie wydały się boleśnie jednakowe i nudne. Wirtualny palec wysunął się, niemal opornie, i dotknął ikony rozłączenia.

Hiperszybowiec zerwał się z uwięzi. Przeciążenie wcisnęło Justine w fotel, przywracając jej ciężar, jakiego nie czuła od chwili przybycia na Far Away. Stateczek pomknął w stronę zamykającej kanion ściany z prędkością dwustu kilometrów na godzinę. Natychmiast jednak przechylił się w prawo i zaczął obniżać lot. Justine szarpnęła drążek niezbyt szybko, gładko i pewnie - by wyrównać przechył i zmieniła geometrię skrzydeł. Reakcja była zdumiewająco szybka. Hiperszybowiec pomknął w górę. Potem omal zaczął wirować, ale w porę poruszyła koniuszkami stateczników, by to powstrzymać. Musiała cały czas zachowywać maksymalną koncentrację tylko po to, by lecieć w przybliżeniu poziomo. Nie chodziło jedynie o zasłaniające świat zewnętrzny chmury. Skupiała uwagę wyłącznie na wysokościomierzu i radarze. Kanion zwężał się z każdą chwilą, a ona musiała lecieć dokładnie środkiem. Z obu stron miała skalne ściany, coraz bliższe i bardziej strome, a furia wiatru wzrastała wraz ze zmniejszającą się szerokością wąwozu. Szalone turbulencje wciąż próbowały pozbawić stateczek równowagi albo strącić go na ziemię. Nawet nie zdawała sobie sprawy z upływu czasu. Istniała dla niej jedynie rozpaczliwa, wyczerpująca walka o utrzymanie hiperszybowca na właściwym szlaku. Gdyby wzbiła się zbyt wysoko, potężne prądy powietrzne, które zwiększały prędkość, wydostawszy się z ciasnego skalnego więzienia, wyniosłyby ją poza kanion. Rozbiłaby się gdzieś na osypiskach stoków Mount Zeus albo Mount Titan, setki kilometrów od karawany i jej pojazdów ratunkowych. Wtem na ekranie radaru pojawił się odległy o dwadzieścia pięć kilometrów koniec kanionu. W tym miejscu, gdzie trzy wulkany stykały się ze sobą, stok Mount Herculaneum był pionową skałą o wysokości sześciu kilometrów. Hiperszybowiec unosił się na wysokości trzech i pół. Prędkość wiatru w wąskim skalnym gardle nie przestawała rosnąć. Na brzegach ekranu radaru meteorologicznego było widać jaskrawoszkarłatne plamy symbolizujące śmiercionośne prądy powietrzne odbijające się od skał. Wokół Justine gęstniała ciemność. Strzępki rozerwanych przez huragan chmur ponownie łączyły się ze sobą. Zmniejszyła nieco rozpiętość skrzydeł, poświęcając część siły nośnej na rzecz sterowności. Deszcz rozpadał się na dobre. Ciężkie krople spływały po osłonie kabiny. Paradoksalnie widoczność się poprawiła. Chmury skraplały się pod wpływem ciśnienia. Krople rozpadały się natychmiast, rozrywane przez wicher, ale potem łączyły się znowu, i to w większe. Ciśnienie wciąż rosło. Po kadłubie stateczku spływały strumienie kipiącej, spienionej wody. Od urwiska dzieliło ją jeszcze dwanaście kilometrów, a od ziemi zaledwie trzy. Deszcz

był tak gęsty, że miała wrażenie, iż hiperszybowiec surfuje na szczycie jakiejś szalonej latającej fali. Zza stoków wulkanu wynurzyło się słońce, oświetlając górną część ścian kanionu. Nagle jego promienie padły na chaotyczną pianę otaczającą hiperszybowiec. Świat rozbłysnął tysiącem urywków tęczy, pojawiających się i znikających, zderzających się i mieszających ze sobą. Justine roześmiała się w głos, oszołomiona tym niezwykłym widokiem. Trzy kilometry przed nią strugi deszczu łączyły się w jeden kotłujący się strumień, unoszący się dwa kilometry nad dnem kanionu. Do urwiska zostało stamtąd mniej więcej tyle samo. To był najwęższy punkt skalnego gardła, panowało w nim najwyższe ciśnienie. Spieniona rzeka miała tylko jedną drogę wyjścia. Justine uniosła hiperszybowiec nad strugę wody, spoglądając z niedowierzaniem w dół. Tęcze zgasły, ustępując miejsca przerażająco wysokim ścianom skalnym, sięgającym prawie nieba. Przed nią powietrzna rzeka zakręcała w górę, rozpoczynając długą, niewiarygodną wspinaczkę ku wolności. Huragan wiał teraz pionowo. Huczący ogłuszająco wicher osiągał prędkość trzystu kilometrów na godzinę. Kobieta wiedziała, że krzyczy bez słów, ale nie słyszała własnego głosu. Zagłuszała go otaczająca kabinę kakofonia. Hiperszybowcem szarpnęło gwałtownie w górę. Przeciążenie ponownie wcisnęło Justine w fotel. Bojąc się, że straci kontakt z punktami styku, zacisnęła dłonie na uchwytach tak mocno, że zbielały jej kostki. Zmusiła powierzchnie skrzydeł do posłuszeństwa, rozpaczliwie starając się wyrównać lot wewnątrz monstrualnego gejzeru. Woda wznosiła się razem z nią, mknęła w górę urwiska, rzucając wyzwanie grawitacji. Choć kobieta musiała skupiać całą uwagę na sterowaniu hiperszybowcem, by oprzeć się szalonym prądom powietrznym, udało się jej wygospodarować parę drogocennych sekund na to, by przyjrzeć się niewiarygodnemu zjawisku, jakim był wodospad płynący do góry. Na wysokości pięciu kilometrów ciągła struga wody zaczęła się rozpadać. Potężny, wiejący do góry huragan dotarł do szczytu kanionu i zaczął się rozprzestrzeniać na boki. Ciśnienie oraz prędkość wiatru spadły. Przez cały ten czas Justine utrzymywała hiperszybowiec pośrodku centralnej strugi. Gdy wreszcie wypadła na wolną przestrzeń, otoczyły ją kaskady wody i chmur, dwie potężne fale spływające niczym łabędzie skrzydła po stokach wulkanu. Tylko pośrodku wiru huragan nie tracił na sile, pchając ją naprzód i ku górze. W dole ujrzała potężny masyw Mount Herculaneum. Wokół kanionu dziesiątkami kilometrów ciągnęło się pustkowie pokryte kamiennymi odłamkami i wilgotnym żwirem. Po chwili jednak na szarej skale pojawiły się wyglądane z utęsknieniem plamy koloru ochry i

awokado. Tu już mogła przetrwać roślinność. Drobna trawa mocno się zakorzeniała w szczelinach skalnych, a odporne, tropikalne mchy przylegały do głazów. Wicher przemykał nad nimi, zmierzając po północnym i południowym stoku ku spokojniejszym niebom na wschodzie. Justine ponownie zmodyfikowała łuk skrzydeł. Zachowała prędkość, ale wzniosła się jeszcze wyżej. Posuwała się po prostej linii między kanionem a szczytem wulkanu. Na dole miała teraz łąki porośnięte tu i ówdzie karłowatymi krzewami. Rośliny przetrwały pomimo nieustannych huraganów. Bliźniacze katarakty tryskającej z kanionu wody zostały już piętnaście kilometrów za nią, a chmury rozstępowały się na obie strony, by znaleźć drogę wokół wulkanu. Justine zamierzała przelecieć nad nim, wznosząc się pod czyste, słoneczne niebo. Nadal leciała z ogromną prędkością, wystarczającą, by wyprzedzić burzę, za małą jednak, by zrealizować cel. Spojrzała na ekran radaru meteorologicznego. Jakby zachodnie stoki wulkanu za mało jeszcze ucierpiały, na rumowisku pojawiły się trąby powietrzne, efekt turbulencji pozostałych po burzy. Widziała je przez osłonę kabiny cienkie, beżowe efemerydy tańczące chaotycznie po ziemi. Miały najróżniejsze rozmiary, od niewielkich spiral unoszącego się w powietrzu pyłu aż po straszliwe, gęste wiry wysokie na kilka kilometrów. Pokładowy układ procesorowy wyliczył ich kursy, pomijając te zbyt słabe albo zanadto odległe, by stanowiły zagrożenie. Jednak żadna z nich nie była w pełni przewidywalna. Rozstrzygać będzie ludzka intuicja i szczęście. Jedna z trąb powietrznych - dwadzieścia kilometrów z przodu - znajdowała się nieco za daleko na południe, jak na gust Justine. Miała prawie pięć kilometrów wysokości i wędrowała to tu, to tam, miotając w powietrzu wielkimi jak samochody głazami. Justine przechyliła hiperszybowiec, kierując go przodem w stronę wiru. Jeszcze bardziej zwiększyła prędkość, obniżając jednocześnie lot. Skrzydła i statecznik pionowy skurczyły się, zwiększając grubość. Kobieta hipnotycznie wpatrywała się w szalone piruety u podstawy tornada, wypatrując tam jakichś regularności, wskazówek, w którą stronę trąba zwróci się teraz. Hiperszybowiec opadał w dół z przerażającą szybkością. Justine zdążyła go zawrócić akurat na czas, żeby uniknąć podstawy tornada. Udało się jej przewidzieć, w którą stronę skieruje się żywioł. Skrzydła i statecznik przerodziły się w króciutkie kikuty, zapewniające jej tylko minimalną kontrolę. Od ziemi dzieliło ją już tylko pięćset metrów. Tornado znowu skręciło. Wiedziała, że przez kilka najbliższych sekund nie zmieni kierunku, popchnęła więc drążek naprzód i skierowała maszynę prosto na wir. W ostatniej chwili wzbiła się w górę, kreśląc ostrą krzywą. Horyzont został z tyłu. Otoczyło ją niebo. Jego intensywnie turkusowa

barwa zblakła, przechodząc w piękne, głębokie indygo. Potem trąba ogarnęła hiperszybowiec. Niesione wściekłym wiatrem piasek i żwir otoczyły go ze wszystkich stron. Skrzydła i tylne stateczniki wygięły się, tworząc śmigło o krótkich, grubych łopatkach. Dziób zatoczył łuk i skierował się pionowo w górę, prosto na niestabilny ośrodek wiru. Łopatki zakręciły się gwałtownie, wprawiając kadłub w ruch wirowy i unosząc go w górę. Pociski - od ziarenek piasku aż po niepokojąco wielkie kamienie - odbijały się z regularnym łoskotem, jakby strzelano do niej z karabinu maszynowego. Wskaźniki naprężeń szybko osiągnęły poziom żółtego alarmu. Justine wzdrygała się raz po raz, gdy kamienie tłukły w przezroczystą osłonę kabiny, dwadzieścia parę centymetrów od jej twarzy. Niemniej jednak to właśnie była chwila, o którą chodziło, powód, dla którego tu przybyła. Nie wszyscy docierali tak daleko. Niektórzy rozbijali się o dno albo o ściany Kanionu Pogranicznego. Innym udawało się dolecieć do wodospadu, ale nie znajdowali trąby powietrznej lub nie wchodzili do niej prawidłowo. Pożyczone wspomnienia nie zawiodły jednak Justine, dały jej potrzebne umiejętności. Musiała tylko wesprzeć je odpowiednią determinacją. Po to właśnie tu przyjechała. Chciała sprawdzić, czy nadal jest tą samą porywczą, beztroską osobą, którą była w pierwszym życiu. Silniki odezwały się głośno za jej plecami, obracając przednią częścią kadłuba w przeciwną stronę. To bardzo poprawiało stabilność i pozwalało utrzymać kabinę pilota w stałej pozycji. Przynajmniej w teorii. Justine wciąż dręczyły zawroty głowy i mdłości, mimo że na zewnątrz nie widziała żadnych punktów orientacyjnych, które pomogłyby jej ustalić, czy maszyna nadal wiruje. Grafika w wirtualnym polu widzenia pokazywała powolną rotację, którą pokładowy układ procesorowy starał się wyrównać. Przeciążenie boleśnie wciskało kobietę w fotel. Po paru chwilach hiperszybowiec wystrzelił gwałtownie ze szczytu trąby powietrznej niczym pocisk wypadający z lufy. Choć nie przebywał wewnątrz tornada zbyt długo, jego prędkość zwiększyła się niemal dwukrotnie. Silniki kadłubowe ponownie się włączyły, zatrzymując ruch wirowy. Skrzydła i tylny statecznik wydłużyły się, tym razem przybierając bardziej normalną postać: długie, proste płaty oraz ogon w kształcie krzyża. Rzadka atmosfera nie zapewniała zbyt dużej siły nośnej. Hiperszybowiec mknął szybko i gładko przez stratosferę. Mimo to Justine pochyliła płaty, zmieniając nieco trajektorię. Stateczek sunął po krzywej balistycznej, której najwyższy punkt miał się znajdować dziewięć kilometrów nad szczytem Mount Herculaneum. Cyfry na ekranie ciśnieniomierza pokazywały coraz mniejszą wartość. Po chwili

urządzenie wskazało, że na zewnątrz panuje niemal całkowita próżnia. Niebo zmieniło kolor na czarnogranatowy. Gwiazdy lśniły jasno. Kabinę zalał oślepiający blask słońca. Kontrast był zdumiewający. W kilka sekund przeszła z gwałtownej, przerażającej burzy w spokój i ciszę przestrzeni kosmicznej. Choć to środowisko było dla ludzi równie śmiercionośne jak poprzednie, czuła się tu dziwnie bezpiecznie. Jej tłukące wściekle serce zaczęło się uspokajać. Zdjęła z ramion pasy i wyciągnęła szyję, by wyjrzeć na zewnątrz. Osiągnęła już prawie wysokość szczytu Mount Herculaneum i nadal nie przestawała się wznosić. Na dole rozpościerał się wulkan. Jego dolne stoki niknęły w chmurach. Daleko za ogonem hiperszybowca burza wydostała się już z Kanionu Pogranicznego i tłukła z furią o potężną skalną barierę. Obróciwszy głowę w prawo, kobieta była w stanie zajrzeć z góry do krateru Mount Titan. Jego dno stanowiło gorejące demonicznym, szkarłatnym blaskiem jezioro lawy, częściowo przesłonięte gęstymi obłokami czarnego dymu. Szerokie smugi wznosiły się ku krawędzi krateru, a potem rozpraszały powoli, przechodząc w mgiełkę opadającą wolno w dół stoków niczym szary popiół. Justine poczuła się nieco rozczarowana, że nie miała okazji ujrzeć pełnej erupcji. Tubylcy pracujący jako obsługa karawany opowiadali cuda o tym, jak Góra Przeznaczenia (używali tej nazwy tylko półżartem) wygląda w takich chwilach. Osiem i pół kilometra nad szczytem Mount Herculaneum hiperszybowiec osiągnął najwyższy punkt trajektorii. Słaba siła przyciągania planety w końcu zdobyła przewagę. Przed dziobem stateczku pojawił się horyzont - ostro zarysowana, biała linia na tle czerni kosmosu. W dole Justine widziała dwie kaldery, ogromne wgłębienia w rdzawej równinie zakrzepłej lawy i pokruszonego żużlu. Z radia dobiegło kilka urywanych słów, z trudem przebijających się przez głośne szumy. Pochodziły one od grup wspinających się na wystającą nad atmosferę górę. Wycieczki na Mount Herculaneum stanowiły drugą sztandarową atrakcję turystyczną Far Away. Wejście na szczyt nie sprawiało większych trudności. Stoki nie były szczególnie strome, a słaba grawitacja ułatwiała zadanie pozaświatowym turystom. Drugą połowę drogi trzeba było jednak pokonać w skafandrach, a interesujący widok - trzeba przyznać, że rzeczywiście nadzwyczajny - rozciągał się tylko z Tronu Afrodyty, szczytu urwisk położonego tuż pod płaskowyżem kaldery. Jeśli ktoś chciał się wdrapać na najwyżej położony punkt, niewyglądający zbyt imponująco wzgórek na ścianie północnego krateru, czekała go długa, nużąca wędrówka przez księżycowy krajobraz. Dziób hiperszybowca kierował się teraz lekko w dół i większą część pola widzenia na wschód od wulkanu wypełniało Far Away. Z tak wysoka Justine mogła zobaczyć ciągnące się

dalej Góry Dessaulta. Ich małe, ostro zakończone szczyty wystawały ponad skłębione lekko chmury. Łańcuch górski strzegł dostępu do nieprzebytej pustyni położonej na południe od równika, mroźnej i niemal zupełnie pozbawionej chmur. Dalej na wschód widziała intensywną plamę zieleni. Zaczynały się tam rozległe stepy, ciągnące się aż do Morza Północnego i Armstrong City. Ostry łuk horyzontu dawał początek złudzeniu, że panorama obejmuje całą półkulę, jakby Justine była bogiem ze starożytnych mitów, spoglądającym z góry na Ziemię. Na Far Away nie znajdzie jednak kojących oko widoków dostępnych dla bogów z dawnego Olimpu. Pod białymi chmurami rozciągało się spektrum przygnębiających szarości i brązów. Choć ludzie osiedlili się tu przed blisko dwoma stuleciami, powierzchnia planety nie wróciła jeszcze do zdrowia po straszliwym, śmiercionośnym rozbłysku gwiazdy, który ich tu zwabił. Twardzi, kochający niezależność osadnicy z Armstrong City już na samym początku rozsiali na niezliczonych kilometrach kwadratowych brudnego piasku silnie działające bakterie glebotwórcze, ale biosfera nadal była tu słaba i powoli wracała do normalności. Znaczną część powierzchni pokrywały pustynie i wypalona gleba. Tylko nieliczne gatunki miejscowej flory i fauny oparły się promieniowaniu. Zieleń, którą kobieta widziała, była tu obca. Najeźdźcy kolonizujący bliski śmierci świat. Maszyna przemknęła bezgłośnie nad wyniosłymi urwiskami Tronu Afrodyty, strzegącymi szczytu Mount Herculaneum od wschodu. Wiele kilometrów w dole zaczynał się pierścień lodowców, otaczający cały wulkan szerokim na kilkaset metrów pasem. Brudny, spękany lód zalśnił w słońcu, tworząc na górnej granicy atmosfery przypominającą halo aurę. Niżej rosły górskie lasy. Zmodyfikowane genetycznie ziemskie sosny tworzyły plamę życia i koloru dostrzegalną z odległości setek kilometrów. Justine uśmiechnęła się do nich jak do starego przyjaciela. Znajomy widok dodawał jej otuchy. Po ekranie radaru meteorologicznego przemknęły słabe, niebieskozielone fale. Hiperszybowiec wszedł w górne warstwy atmosfery i ciśnienie na zewnątrz zaczęło rosnąć. Justine ponownie wysunęła skrzydła, nadając im kształt szerokiej delty. Po chwili kabina pilota znowu zadrżała. Wehikuł zagłębiał się w atmosferę i siły aerodynamiczne zyskiwały przewagę nad balistycznym rozpędem. Justine otrząsnęła się powoli z sennego letargu, w jaki zapadła podczas przelotu nad wulkanem. Musiała zacząć podejmować decyzje. Przy tej wysokości mogła szybować jeszcze jakieś czterysta, pięćset kilometrów, zostawiając wulkan daleko za sobą. Z przodu jednak miała Góry Dessaulta, jeśli zaś skręci na północ albo na południe, nadzieje się na odnogi podzielonej burzy. Nie mogła też zapominać o odległości. Im dalej zaleci, tym większy

dystans będą musieli pokonać ludzie z karawany, żeby ją zabrać. Uniosła dziób hiperszybowca lekko ku górze, by wytracić prędkość poziomą. Opadała teraz szybciej, równolegle do zbocza, co pozwalało zachować stały dystans do powierzchni. Gdy mijała pierścień lodowców, wokół niej mignęły rozświetlone jasnym, monochromatycznym blaskiem chmury. Kiedy z nich wyszła, hiperszybowiec leciał już nad sosnowym lasem. Justine widziała ciągnący się dalej step. Łatwo byłoby na nim wylądować, ale nadal znajdowała się wysoko nad poziomem morza i z pewnością będzie tam zimno. W miarę jak leciała przed siebie, roślinność stepu stawała się coraz bujniejsza i bardziej zielona. Docierające z dolnej części stoków wiatry zaczęły oddziaływać na hiperszybowiec, który drżał coraz silniej. Na stepie pojawiły się plamki drzew i krzewów; szybko jednak przeszły w gęstą, tropikalną dżunglę porastającą wschodnią część podstawy wulkanu. Justine dostrzegała poniżej czarne plamy latających wśród wierzchołków drzew ptaków. Od miejsca startu dzieliło ją już w linii prostej osiemset kilometrów. Karawana będzie musiała okrążyć Mount Zeus, by dotrzeć choć do Mount Herculaneum. Kobieta z westchnieniem skierowała hiperszybowiec w dół, ku koronom drzew. Z bliska dżungla nie wydawała się już tak gęsta. Trafiały się w niej polany, płytkie doliny z wartkimi, srebrzystymi strumieniami, linie niebezpiecznych skał. Kilkakrotnie zauważyła zwierzęta wybiegające na wolny od drzew teren. W tej okolicy projekt odbudowy biosfery stworzony przez Radę Wspólnoty z pewnością zakończył się sukcesem. Radar przełączył się na tryb obserwacji powierzchni. Justine szukała jakiegoś w miarę dużego skrawka pustej przestrzeni, na którym mogłaby wylądować. Choć w ostateczności hiperszybowiec można było posadzić na polu o szerokości zaledwie stu metrów, nie miała ochoty próbować tej sztuki. Na szczęście przyrządy pokazały, że trzy kilometry na północ od niej znajduje się rozległa polana. Justine skierowała hiperszybowiec w tamtą stronę. Za drzewami wyraźnie już było widać wolną połać. Wyglądało na to, że w jednej trzeciej jej długości sterczą z ziemi jakieś skały, ale niezbyt groźne. Przestawiła radar na wyższą rozdzielczość i z boku polany zobaczyła wąski, płytki parów. Rozpoczęła przygotowania do lądowania, ponownie zmieniając geometrię skrzydeł. Granica długiej polany była coraz bliżej. Nagle trzy z ekranów konsoli pokryły bezładne, barwne plamy. - Cholera! E-kamerdyner zareagował z opóźnieniem, informując Justine, że kilka procesorów układu pokładowego przestało działać. Nawet jej wszczepy ucierpiały. - Co się dzieje? - Zapytała kobieta. Jej wirtualne dłonie zamigotały i zniknęły. Nagły powiew przechylił hiperszybowiec w prawo. Justine jęknęła z trwogą. Odczyty

na ekranach nie miały sensu. - Awaria licznych systemów elektronicznych - oznajmił e-kamerdyner. - Przejmuję na siebie część zadań w celu przywrócenia podstawowych funkcji. - Ręce pojawiły się znowu. Możesz sterować. Kobieta odruchowo skorygowała niebezpieczny przechył, zmieniając nieco kształt skrzydeł. Stateczek zareagował ociężale, zmuszając ją do powtórzenia manewru z większym rozmachem. Justine oderwała spojrzenie od konsoli i zaklęła. Minęła już polanę i szybko traciła wysokość. Na wszystkich ekranach znowu pojawił się obraz, a urządzenia sterownicze reagowały bez opóźnienia. Zainicjowała sekwencję lądowania. Skrzydła obróciły się o prawie dziewięćdziesiąt stopni i hiperszybowiec wytracił resztki prędkości. Runął ku ziemi jak kawał ołowiu. Na wysokości dwudziestu metrów, gdy prędkość pozioma równała się niemal zeru, Justine ponownie zmieniła kształt skrzydeł. Wystrzeliły na zewnątrz jako wielkie, cienkie, wklęsłe trójkąty zapewniające tak wiele siły nośnej, jak tylko było możliwe w tej sytuacji. Wysunięte koła dotknęły ziemi i odbiły się od niej. Hiperszybowiec podskakiwał na nierównym gruncie przez czterdzieści metrów, po czym wreszcie się zatrzymał. Skrzydła i statecznik skurczyły się, ponownie przechodząc w kikuty. Z ust Justine wyrwało się potężne westchnienie ulgi. Osłona kabiny rozhermetyzowała się z sykiem, a potem uniosła na zawiasach. Multiplastik spłynął z dłoni kobiety. Justine puściła uchwyty. Zwolniła zamki hełmu, po czym go zdjęła. Zaśmiała się nerwowo, potrząsając mokrymi od potu włosami. Wszystkie systemy elektroniczne hiperszybowca odzyskały sprawność. Maszyna zatrzymała się na łagodnym zboczu, pośród trawy i jakichś roślin o fioletowych liściach, wystarczająco wysokich, by dotykać kadłuba od spodu. Dwadzieścia metrów na lewo od niej pluskał spokojnie strumyk. Zaczęła się już pocić od wilgotnego upału. Z góry dobiegały głosy ptaków. Otaczającą ją ścianę dżungli zdobiły grube liany, pokryte milionami maleńkich, lawendowych kwiatków. Justine wygramoliła się z kabiny i w niskim przyciąganiu swobodnie zeskoczyła na ziemię. Dopiero wówczas uświadomiła sobie pełną skalę tego, czego dokonała. Nogi ugięły się pod nią. Osunęła się na kolana. Oślepiły ją łzy. Płakała i śmiała się jednocześnie. Jej ciałem wstrząsało niepowstrzymane drżenie. - Och, Jezu, udało mi się - powtarzała, łkając. - Udało się, udało, niech to szlag. Jej śmiech nabrał histerycznej nuty. Zacisnęła dłonie na źdźbłach trawy, próbując się uspokoić. Minęło bardzo wiele czasu, odkąd ostatnio uległa tak gwałtownym emocjom. To z

pewnością świadczyło, że znowu jest młoda. Oddech Justine stopniowo się uspokajał. Otarła łzy grzbietem dłoni, a potem wstała, wystrzegając się gwałtownych ruchów. Przy tym przyciąganiu bezwładność znacznie utrudniała koordynację. Nad jej głową przeleciało kilka ptaków, poza tym nie dostrzegała żadnych poruszeń. Przymrużyła powieki, oślepiona jasnym blaskiem słońca. Z powodu żaru czuła mrowienie skóry. A do tego wilgoć! Sapnęła i zaczęła ściągać skóropodobny kombinezon. E-kamerdyner włączył lokalizator hiperszybowca. Krótki fragment kadłuba tuż za otwartą kabiną pilota otworzył się niczym płatki kwiatu. Na zewnątrz wysunęły się błyszczące fałdy powłoki balonu, który wypełnił się szybko i uniósł pod szafirowe niebo, ciągnąc za sobą cienki węglowy drut anteny. Justine upewniła się, że nadajnik działa, a potem posmarowała się kremem do opalania. Zostawiła na nogach ciężkie buty, ale pośpiesznie zdjęła kombinezon, zastępując go prostymi białymi szortami oraz koszulką. Wszyscy w konwoju zarzekali się, że nigdzie w okolicy, a już z pewnością nie na Wielkiej Triadzie, nie ma niebezpiecznych zwierząt. Od Barsoomian i ich dziwacznych tworów dzieliły ją tysiące kilometrów. Znajdowali się za morzem. Mogła ubrać się lekko. Włączyła wielozadaniowy układ naręczny, brązową bransoletę z plastmetalu ze szmaragdami wprawionymi w rant, podarunek od ostatniego męża. Śmiał się, mówiąc, że rozliczne możliwości urządzenia pomogą jej przetrwać w domach towarowych. Uwiąd jego poczucia humoru przyśpieszył rozwód o kilka lat. Bransoleta skurczyła się nieco, łącząc swój punkt styku z jej tatuażem OO. Ekamerdyner dotarł z jej wszczepów do większego układu, zwiększając swe możliwości. Rozkazała mu otworzyć przedział ładunkowy hiperszybowca, umieszczony pod kabiną pilota, i sprawdzić stan zapasów. Miną zapewne ze trzy dni, aż pojazdy ratunkowe zdołają tu dotrzeć. Zapasy świeżej żywności wystarczą jej na tydzień, a suszonej na kolejne trzydzieści dni. Miała jednak nadzieję, że nie będzie musiała jeść tej ostatniej. Na samym przodzie przedziału ładunkowego znajdowała się skrzynka od firmy organizującej wycieczkę. Zawierała butelkę schłodzonego szampana w osłonie termicznej oraz bombonierkę. Justine poczuła pokusę, ale najpierw ze swego bagażu wyjęła okulary przeciwsłoneczne, drogą stalową taśmę ze znanego domu mody, która świetnie pasowała do twarzy, przyciskając się do skóry. Potem włożyła stary kapelusz z opadającym rondem. Kupiła go w Australii przed wieloma dziesięcioleciami. Głupie, tanie nakrycie głowy widziało więcej planet niż większość ludzi i wyblakło w promieniach wielu słońc tak bardzo,

że zrobiło się niemal białe. - Dobra, to co się stało z całą elektroniką? - Zapytała e-kamerdynera, otwierając bombonierkę. Czekoladki zaczęły się już topić od upału. - Przyczyna awarii systemu jest nieznana. Pokładowy układ nie ma funkcji diagnostycznych potrzebnych do przeprowadzenia szczegółowej analizy. - Muszą być jakieś wskazówki. - Wszystko sugeruje przyczyny zewnętrzne. Efekt przypominał skutki działania impulsu elektromagnetycznego. Wstrząśnięta Justine rozejrzała się wokół, nie dokończywszy czekoladki z nadzieniem truskawkowym. - Ktoś do mnie strzelał? - Tego nie wiemy. - Ale to możliwe? - Ta jednostka nie dysponuje żadnymi danymi sugerującymi naturalne przyczyny. - Wyczuwasz jakąś elektromagnetyczną aktywność? - Nie. Justine przyjrzała się uważniej otaczającym polanę drzewom. Właściwie się nie bała. Raczej czuła irytację. Po prostu nie była przyzwyczajona do tego, że e-kamerdyner nie potrafi jej udzielić definitywnej odpowiedzi. We Wspólnocie cała ludzka wiedza była dostępna w czasie rzeczywistym. Tu jednak została odcięta od unisfery i dane trudniej było zdobyć. Nie mogła też wykluczyć możliwości, że ktoś rzeczywiście do niej strzelał, choć nie wydawało się to prawdopodobne. Po pierwsze, w grę wchodzili Strażnicy Jaźni, działający na całej planecie. Wszyscy wiedzieli, że są dobrze uzbrojeni i skłonni do przemocy. Były też inne miejscowe grupy, które mogłyby otrzymać sporą sumę za odzyskaną komórkę pamięci zabitego pilota. Rodziny były gotowe zapłacić wysokie znaleźne, żeby sklonowane ciało bliskiej osoby zachowało ciągłość wspomnień. Hiperszybownictwo było wyjątkowo niebezpieczną rozrywką, corocznie ginęły dziesiątki pilotów. Większość ciał odnajdowali organizatorzy wycieczek, którzy odsyłali komórki pamięci do domu. Jeśli jednak hiperszybowiec przed katastrofą zboczył daleko z kursu, często bardzo długo nie udawało się go odszukać. Miejscowi, którzy odnaleźli szczątki, mogli się nieźle wzbogacić po uporaniu się z makabrycznym zadaniem wydobycia komórki pamięci ze zwłok. Z pewnością nie można było wykluczyć istnienia grup organizujących podobne katastrofy.

Przemknęło jej jednak przez głowę, że jeśli rzeczywiście próbowali ją strącić, wykonali wyjątkowo kiepską robotę. Z tyłu przedziału ładunkowego znajdował się mały pistolet jonowy, który dano jej „dla osobistego bezpieczeństwa", na wypadek gdyby miejsce lądowania okazało się nieprzyjazne. Nikt w karawanie nie wyjaśnił jej, co miało znaczyć słowo „nieprzyjazne". Zapewne chodziło o dzikie zwierzęta. W zamyśleniu przyjrzała się skrytce, a potem kazała zamknąć przedział na klucz. Jeśli polował na nią gang przestępców, broń w niczym jej nie pomoże. - Pora to sprawdzić - oznajmiła hiperszybowcowi. Jej głos zabrzmiał na całej długiej, cichej polanie. Napełniła butelkę wodą ze strumienia. Półorganiczny szczyt naczynia wessał lekko błotnisty płyn, natychmiast filtrując go i chłodząc. Potem Justine ruszyła w stronę lasu, korzystając z systemu kierowania inercyjnego układu naręcznego. Potrzebowała sporo czasu, by pokonać odcinek około kilometra, dzielący ją od miejsca, z którego - według jej oceny - pochodziło zakłócenie. Podszycie miejscami było gęste, a tam, gdzie nie rosły chaszcze, ich miejsce między drzewami zajmowały liany i pnącza. Ciągle musiała okrążać jakieś przeszkody. Nigdzie nie zauważyła żadnych śladów, zwierzęcych ani ludzkich. Nie słyszała też głosów. Zbliżywszy się do celu, poczuła się zażenowana. Wyciągnęła stanowczo przedwczesne wnioski. Wizja piratów i spisków pasowała do pobudzonego przez adrenalinę nastroju, teraz jednak kobieta wróciła do codziennej rzeczywistości. Była zgrzana i spocona, ciągle musiała odgarniać liście sprzed twarzy, a nogi zapadały się w wilgotną, torfowatą glebę. Jedyną dobrą stroną wędrówki przez dżunglę był brak owadów, przynajmniej tych żywiących się ludzką krwią. Ekipy odtwarzające biosferę szczęśliwie ich tu nie wprowadziły. Widziała jednak mnóstwo maleńkich, wielonogich chrząszczy. Większość z nich wyglądała na obce gatunki. Z pewnością wiele tutejszych roślin nie pochodziło z Ziemi. Około dwadzieścia minut później Justine po prostu się zatrzymała. Czuła się naprawdę głupio. Nie było tu żadnych śladów ludzkiej obecności. Jeśli w stronę rozbitego hiperszybowca skradała się banda piratów, musieli być naprawdę kiepskimi tropicielami. W końcu szła prosto na nich. - Wykryłeś coś? - Zapytała e-kamerdynera. - Czujniki tej jednostki wyczuwają słabą aktywność elektromagnetyczną - padła odpowiedź. - Trudno zidentyfikować miejsce jej pochodzenia. Wygląda na to, że zachodzi w regularnym cyklu. - Czy to jakiś sygnał radiowy?

- Nie. Szerokopasmowa emisja bez wyczuwalnej modulacji. - Impuls energetyczny? - To zgadzałoby się z zarejestrowanymi danymi. - Jakiego rodzaju urządzenie mogłoby go produkować? - Brak wystarczających danych. - Dobra, w takim razie, z której strony dobiega? Przedstaw mi to graficznie. E-kamerdyner wyświetlił w jej wirtualnym polu widzenia niewielką mapę. Justine ruszyła przed siebie, odsuwając na bok liany. - Impuls właśnie się powtórzył - oznajmiło urządzenie, gdy przeszła mniej więcej pięćdziesiąt metrów. - Tym razem znacznie silniejszy. Czujniki rejestrują śladową aktywność. Nie wykrywa się w niej żadnych regularności. - Czy nadal idę we właściwym kierunku? - Tak. - Jak długo trwał ten impuls? Tyle samo co ten, który trafił w hiperszybowiec? - Czas był bardzo zbliżony. Wydawało się, że drzewa rosną teraz trochę dalej od siebie, niewykluczone jednak, że był to tylko wytwór wyobraźni Justine. Chaszcze i liany z pewnością nie były rzadsze. Całe nogi miała podrapane. Mapa zniknęła z jej wirtualnego pola widzenia. - Co się dzieje? E-kamerdyner nie odpowiedział. Zatrzymała się i spojrzała na bransoletę. Maleńki wskaźnik mocy pod jednym ze szmaragdów zamrugał czerwonym światłem. - System zrestartowano - oznajmił znienacka e-kamerdyner. - Czy to wina impulsu? - Nie zachowały się żadne dane o incydencie. Kolejny impuls wydaje się najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem. - Potrafisz się zabezpieczyć przed następnym? Odpowiedziała jej cisza. - Cholera - mruknęła Justine. Czuła się jednak zaintrygowana. W pobliżu coś się kryło i nie byli to piraci. Omal nie przeoczyła małego budynku. Jego ściany całkowicie pokryły liany, nadając mu wygląd nieprzebytej kępy zielska. Drzwi jednak zapadły się do środka, zostawiając pośród liści ciemną szczelinę. Uniosła okulary na czoło, by dokładniej się przyjrzeć domkowi. Z pewnością był za

mały na dom mieszkalny: proste, kwadratowe schronienie, pięć metrów na pięć, ze spadzistym dachem sięgającym trzech metrów w najwyższym miejscu. Zdjęła grube liany ze ściany obok drzwi i zobaczyła pod spodem matowoszarą powierzchnię z jakiegoś kompozytu. Proste płyty wmontowano w metalowy szkielet. Całość można było złożyć w kilka godzin. Domek dałoby się wyprodukować wszędzie we Wspólnocie, nawet na Far Away. Sądząc jednak po wyglądzie materiału i porastającej go roślinności, stał tu od dziesięcioleci. W wypaczonych drzwiach nie było zamka, oparła się więc o nie barkiem i popchnęła mocno. Po kilku próbach ustąpiły i do środka wpadło światło. Nie było tu okien. Podłogę tworzyła pojedyncza warstwa związanego enzymatycznie betonu, który kruszył się już, nasiąknięty wilgocią. Pośrodku stał czarny cylinder o średnicy nieco ponad metr i wysokości osiemdziesięciu centymetrów. Justine podeszła bliżej i zobaczyła, że urządzenie jest wpuszczone w podłogę, nie mogła więc ocenić jego prawdziwych rozmiarów. Wykonano je z jakiegoś ciemnego metalu. Ze szczytu cylindra wychodziły dwa cienkie, czerwone kable, które przebiegały przez podłogę i znikały w półprzezroczystym dysku o średnicy pół metra. Justine zauważyła, że dysk również jest wmurowany w beton. Lśnił słabym, cynobrowym blaskiem, zdającym się dobiegać z dołu, spod betonowej podłogi. Kobieta z uwagą przyjrzała się urządzeniu. Coś jej przypominało. Nie była pewna, dlaczego zachowała podczas rejuwenacji tak stare wspomnienia, ale widziała już kiedyś coś podobnego. W dawnych czasach wiele budynków na Ziemi - szpitale, komisariaty, wieże kontroli lotów i tym podobne - używało podobnych agregatów jako awaryjnego źródła mocy. Półprzewodnikowy wymiennik ciepła wkopywano wiele kilometrów w głąb skorupy ziemskiej, by wykorzystać energię geotermiczną. Ilość generowanego w ten sposób prądu nie była zbyt wielka, wystarczało to jednak, by podtrzymać działanie kluczowych urządzeń podczas awarii. „Skąd coś takiego wzięło się w sercu dżungli, na stokach największego wulkanu na Far Away?" - pomyślała Justine. Przyjrzała się kablom. Powinny być nadprzewodnikowe. Impulsy z pewnością pochodziły z cylindra, któremu dostarczały mocy. Nie ulegało wątpliwości, że urządzenie znajduje się tu już od dawna. Co najmniej od dwudziestu lat, a niewykluczone, że znacznie dłużej. Z pewnością nikt nie zaglądał tu od niepamiętnych czasów. Beton nie kruszył się z dnia na dzień. Co mogło zużywać tyle energii przez tak długi czas? Konsternacja ustąpiła miejsca zdumieniu, gdy kobieta uświadomiła sobie, czym z pewnością jest cylinder. Nilingowa studnia mocy. Nigdy nie stworzono doskonalszej formy przechowywania energii. We Wspólnocie rzadko używano tych urządzeń, z tej prostej

przyczyny, że tylko niewielu ludzi potrzebowało tak wielkiej pojemności. STT stosowała je jako systemy awaryjne w swych tunelach czasoprzestrzennych, Justine nie przypominała sobie żadnej innej organizacji, rządowej czy komercyjnej, która potrzebowałaby ich do czegokolwiek. Były fizycznym kuriozum, punktową dziurą w czasoprzestrzeni, którą można było bez końca wypełniać energią. Teoretycznie mogły pomieścić jej dowolną ilość, pod warunkiem że zamykające je pole kwantowe będzie wystarczająco silne. A po dziesięcioleciach nieprzerwanego ładowania przez wymiennik ciepła nagromadzoną przez studnię moc należało mierzyć nie tyle w kilowatogodzinach, ile w kilotonach. Źródłem impulsu była nilingowa studnia mocy... To znaczy, że była nieosłonięta! Justine szybko wyszła z pomieszczenia. Jeśli urządzenie nie miało osłony, impuls, który nastąpi, gdy pole kwantowe znowu się wyłączy, może uszkodzić jej układ nerwowy. Oddaliła się pośpiesznie. Odnalazła źródło impulsu, niczego to jednak nie wyjaśniło. Po chwili dopędziła ją burza, która wreszcie okrążyła wulkan.

Kazimir McFoster obserwował dziewczynę, która wyjęła z przedziału pod kabiną pilota wielką jak pięść kulę z błyszczącego, niebieskiego plastiku. Chował się za krzakiem finikusa, około pięćdziesięciu metrów od miejsca lądowania smukłej maszyny. Deszcz padał mu na głowę i na długie, ciemnoczerwone liście. Nie zwracał na to uwagi. Był przyzwyczajony do takiej pogody. O tej porze roku rankiem zawsze nadchodziły burze. Za mniej więcej godzinę wiatr przegna chmury na wschód i przez resztę dnia będzie panował niemiłosiernie wilgotny upał. Dziewczyna rzuciła od niechcenia kulę za siebie i wyciągnęła wielką, cylindryczną torbę. To zaimponowało Kazimirowi. Torba z pewnością była ciężka. Choć dziewczyna taszczyła ją niezdarnie, nie miała trudności z jej uniesieniem. Była silna. Wiedział, że wszyscy pozaświatowcy są silni. Zaskoczyła go jednak jej uroda. Przelatujący szybowiec zauważył godzinę wcześniej. Prosty, czarny krzyż rysował się ostro na tle szafirowego nieba. Zachwycił go ten widok. Był tak bardzo elegancki i pełen wdzięku. Żadne opowieści ani lekcje dotyczące Wspólnoty i jej zwyczajów nie przygotowały go na coś takiego. Zdumiał się, że maszyna może być tak wytworna, nie tylko jeśli chodzi o kształt, lecz również o zastosowanie. Maszyny, jakie znał, były proste i funkcjonalne. Stanął na szczycie wzgórka z zastygłej lawy, by obserwować opadający coraz niżej szybowiec. Tylko raz, przez krótką chwilę, maszyna zakołysała się niezgrabnie. Potem złożyła skrzydła jak zwinny ptak i wylądowała na otwartej przestrzeni. Kazimir stał bez ruchu, wpatrując się w miejsce, w którym zniknęła między drzewami. Uśmiechał się jak

głupi. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że stoi na odsłoniętej przestrzeni. Harvey zwymyślałby go bezlitośnie za taki błąd, a na dodatek zapewne ograniczyłby mu racje. W tym wieku Kazimir nie powinien już popełniać tak głupich pomyłek. Dlatego właśnie wysłano go tu na ostatnią samotną wędrówkę. Gdy za piętnaście dni wróci żywy do klanu, będzie mógł włączyć się do walki z kosmicznym potworem. Nie zrealizuje jednak tego pragnienia, jeśli będzie tu stał jak całkowity nowicjusz, wystawiając się na cel wszystkim wrogom. Zeskoczył ze skały i skrył się w gąszczu. Zastanawiał się przez chwilę, by ustalić pozycję szybowca. Potem ruszył ku niemu wśród drzew, czujnie wypatrując nieprzyjaciół. Gdy podkradł się do skraju długiej polany, na której wylądowała maszyna, lało już jak z cebra. Nie wypatrzył nikogo, znalazł więc sobie bezpieczną kryjówkę, z której mógł obserwować szybowiec. Po paru minutach zjawiła się dziewczyna. Wybiegła z lasu ze skrzywioną od deszczu twarzą. Była ubrana na biało. Skąpy strój przylegał do jej szczupłego ciała. Była też bardzo piękna. „Jak anioł" - pomyślał Kazimir. „Anioł, który spadł z nieba". Niebieska kula, którą rzuciła za siebie, zaczęła rosnąć. Rozpostarły się z niej fałdy cienkiego plastiku, przybierające dziwne kształty. Całość kłębiła się gwałtownie, jakby była żywą, cierpiącą ból istotą. Po jakiejś minucie przeobraziła się w schronienie, coś w rodzaju wielkiego namiotu o średnicy czterech metrów u podstawy. Do środka prowadziło jedno wejście. Chłopak pokiwał głową z podziwem. Jemu za lokum na noc służył niewielki worek ze zmiennokształtnej membrany, który można było nadmuchać za pomocą prądu o niskim napięciu. Osłaniało go przed zimnem i wilgocią, ale był za mały, żeby można było się w nim poruszać. W porównaniu z nim to schronienie mogło uchodzić za pałac. Dziewczyna schowała się w nim pośpiesznie. Kazimir zauważył, że wykrzywiła twarz z niezadowolenia, ściągając z głowy stary, doszczętnie przemoczony kapelusz i wygładzając dłońmi równie mokre, jasnoblond włosy. Sięgnęła do podłużnej torby i wyciągnęła stamtąd ręcznik, którym następnie wytarła się dokładnie. Każdy jej ruch fascynował Kazimira. Miała długie, kształtne kończyny. Trzymała głowę wysoko, z dumą, ale bez śladu arogancji. Nie mogłaby być arogancka. Była aniołem. Wreszcie skończyła się wycierać. Podeszła do wyjścia z namiotu i wyjrzała na zewnątrz. Kazimir wstrzymał oddech, gdy skierowała wzrok na gęsty krzew, za którym się ukrywał. Uśmiechnęła się nieśmiało i chłopak poczuł się szczęśliwy. Na mgnienie oka. - Musi ci być niewygodnie za tym krzakiem! - Zawołała. - Czemu nie wyjdziesz na polanę? Serce zabiło mu gwałtownie. Z pewnością mówiła do niego. Na pewno od początku wiedziała, że tu jest. Ogarnęła go fala oburzenia na myśl, że zadrwiła z jego braku

umiejętności. Anioł jednak spoglądał na niego, przekrzywiając głowę, a na jego twarzy malował się wyraz oczekiwania. Chłopak doszedł do wniosku, że to wcale nie miała być drwina. Wstał i rozejrzał się na boki, obawiając się, że nieprzyjacielscy łowcy czekają już na niego, uśmiechając się triumfalnie. Nie zobaczył jednak nic oprócz deszczu. Stanął przed prostym wyborem. Mógł się odwrócić, odejść i nigdy już nie podziwiać jej urody albo wyjść z ukrycia i pozwolić, żeby go zobaczyła - co najwyraźniej i tak już się stało. Nadal nieufny, ruszył w stronę niebieskiej półkuli. Anioł przechylił lekko głowę, przypatrując się mu z nieprzeniknionej miną. W dłoni ściskał tajemniczy cylinder. Kazimir wiedział, że to z pewnością jakiegoś rodzaju broń. - W okolicy nie ma twoich przyjaciół, prawda? - Zapytała dziewczyna. - Wędruję po lesie sam. Nie potrzebuję pomocy, żeby tu przetrwać. Te słowa wyraźnie ją rozbawiły. - Nie wątpię w to. - Wsunęła dyskretnie broń do kabury u pasa. - Nie chciałbyś się schować przed deszczem? Tu jest mnóstwo miejsca. - Dziękuję. Jesteś bardzo uprzejma. Gdy tylko wszedł do środka, jej bliskość z jakichś niewyjaśnionych powodów wywarła na nim piorunujące wrażenie. Omiatał spojrzeniem gładkie ściany namiotu, ze wszystkich sił starając się nie patrzeć na nią. - Mam na imię Justine - oznajmiła cicho. W jej głosie słyszało się wahanie, jakby ją również dręczyła niepewność. - Kazimir - przedstawił się. - Skąd wiedziałaś, że tam jestem? Uniosła szczupłą rękę i dotknęła się palcem tuż poniżej prawego oka. - Moje wszczepy są wrażliwe na podczerwień. Świeciłeś bardzo jasno. - Jej usta zadrżały. - No wiesz, gorący z ciebie chłopak. - Aha. Nieopatrznie podążył spojrzeniem za ruchem ręki dziewczyny i nie mógł teraz oderwać wzroku od jej twarzy. Miała jasnozielone oczy, cienkie brwi, długie, wydatne kości policzkowe, słabo zaznaczoną żuchwę, mały, zadarty nosek i szerokie, wilgotne usta. Rysy twarzy były delikatne, ale razem tworzyły całość cechującą się nieosiągalnym dla Kazimira wyrafinowaniem. Nieskazitelna skóra miała odcień jasnego miodu. Nigdy jeszcze takiego nie widział. Ze zdziwieniem uświadomił sobie, że jest bardzo młoda. Nie mogła mieć wiele więcej niż jego siedemnaście lat. A mimo to przeleciała szybowcem przez serce burzy. Musiało to wymagać ogromnej odwagi i talentu... Ponownie wbił spojrzenie we własne nogi,

uświadamiając sobie, że dzieli ich przepaść. - Masz - rzekła łagodnym tonem i wręczyła mu ręcznik, który trzymała w dłoni. Jesteś jeszcze bardziej mokry ode mnie. Chłopak przez chwilę spoglądał zmieszany. I zdjął mały plecak. - Dziękuję. - Starł wilgoć z twarzy, a potem zrzucił skórzana, kamizelkę. Cienka tkanina ręcznika wysysała kropelki z jego piersi i pleców, pozostawiając zupełnie suchą skórę. Justine wyciągnęła z torby drugi ręcznik dla siebie. Przyglądając się, jak Kazimir wyciera nogi, przymrużyła powieki z wesołością, chłopak postanowił więc poprzestać na łydkach, nie unosząc kiltu, żeby wytrzeć uda. Były zresztą w miarę suche, jako że kilt zatrzymywał większość wody. - Co to za krata? - Zapytała. Zerknął na szmaragdowo-miedzianą szachownicę i uśmiechnął się z dumą. - Jestem McFoster. Z ust Justine wyrwał się dźwięk podejrzanie przypominający śmiech. - Wybacz - powiedziała ze skruchą. - Z tym kolorem skóry trochę trudno mi sobie wyobrazić ciebie jako człowieka z klanu. Kazimir zmarszczył brwi. Miał ciemnobrązową skórę i długie, czarne włosy, związane szkarłatną wstążką. Czemu kolor miałby mu przeszkodzić w zostaniu członkiem klanu? Należeli do nich ludzie wywodzący się z prawie wszystkich ras Starej Ziemi. Babcia zawsze opowiadała mu cudowne historie o czasach dzieciństwa jej babci, która pochodziła z Indii. - Nie rozumiem. Moi przodkowie byli jedną z pierwszych rodzin uratowanych przez Bradleya Johanssona. - Johanssona. A więc nie mówimy o szkockich klanach, prawda? - Co to są szkockie klany? - Mniejsza z tym. - Spojrzała w stronę wyjścia. Z nieba lały się strugi ciepłego deszczu. - Chyba będziemy musieli spędzić razem parę chwil. Opowiedz mi o swoim klanie, Kazimirze. - Deszcz potrwa jeszcze tylko z godzinę. - A to bardzo długa opowieść? Uśmiechnął się do niej. Odwzajemniła uśmiech, podnosząc go na duchu. Jego anioł był tak boleśnie piękny, że każdy pretekst, by pobyć z nim dłużej, stawał się dobry. Jakby w odpowiedzi na jego myśli ściana namiotu zmieniła kształt, tworząc kanapę. Usiedli na niej we dwoje.

- No, mów - zachęciła Justine. - Chcę się czegoś dowiedzieć o twoim świecie. - A opowiesz mi o swoim locie? - Tak. Pokiwał głową, zadowolony z obiecanej wymiany. - Na Far Away mieszka siedem klanów. Razem składamy się na Strażników Jaźni. - Słyszałam o nich - wyszeptała. - Tylko my stoimy między Gwiezdnym Podróżnikiem a klęską ludzkości. Jako jedyni w całym naszym gatunku dostrzegamy niebezpieczeństwo, jakie stwarza obcy poprzez kłamstwa i manipulację tymi, którzy są próżni. Bradley Johansson już dawno otworzył nam oczy na prawdę. Pewnego dnia, dzięki niemu, pomożemy planecie w dokonaniu zemsty. - To brzmi jak coś, czego cię nauczono, Kazimirze. - Odkąd po raz pierwszy zaczerpnąłem tchu, wiedziałem, kim jestem i jakie zadanie przede mną stoi. Dźwigamy ciężkie brzemię. Nikt z pozaswiatowców nie wierzy w naszą sprawę. Nie dostrzegacie trucizny Gwiezdnego Podróżnika. Mimo to wiara i wdzięczność nie pozwalają nam się poddać. Bradley Johansson jest naszym zbawcą. Pewnego dnia cała ludzkość uzna go za swego oswobodziciela. - A w jaki sposób cię oswobodził? - Tak samo, jak uwolniono jego. Dobrocią i uczciwością. Przybył na ten świat jako jeden z pierwszych ludzi i zaczął badać tajemnice gwiazdolotu obcych. - Słyszałam o tym - potwierdziła Justine. - Był pierwszym dyrektorem Instytutu Badań „Marie Celeste", prawda? - Tak. Ludzie mówią, że gwiazdolot to opuszczony wrak, ale mylą się. Gwiezdny Podróżnik chciał ich o tym przekonać. W rzeczywistości ocalał z katastrofy. - To znaczy, że gdzieś tu jest żywy obcy z arki? - Od dawna już nie ma go na planecie. Uciekł do Wspólnoty i ukrywa się tam, knując swe niegodziwe plany. - Naprawdę? To znaczy, że nigdy go nie widziałeś? - Nigdy dotąd nie opuściłem Far Away. Jednak pewnego dnia Gwiezdny Podróżnik tu wróci, gdy jego plany wreszcie zostaną zrealizowane. Mam nadzieję, że dożyję tej chwili. Chciałbym przyczynić się do jego upadku. - A jak on wygląda? - Nikt tego nie wie. Nawet Bradley Johansson nie ma pewności. Być może go widział, ale tego nie pamięta. Z chwilą wyzwolenia wiele jego dawnych myśli przepadło. - Dobra, załóżmy, że ten Gwiezdny Podróżnik ocalał z katastrofy. Co wydarzyło się

potem? - Spowodował rozbłysk słońca Far Away, by zwabić tu nieostrożnych. A gdy Bradley Johansson zaczął badać tajemnice gwiazdolotu, obudził śpiącego obcego i stał się jego niewolnikiem. Przez wiele łat trudził się na rzecz Gwiezdnego Podróżnika: starał się rozszerzyć jego wpływy we Wspólnocie, szeptał do uszu tych, którzy mieli władzę, składał fałszywe obietnice i kształtował bieg wydarzeń. Ale Gwiezdny Podróżnik nie znał tej części Galaktyki i obawiał się innych żyjących tu gatunków, które mogłyby pokrzyżować jego plany. Nie wszystkie z nich są tak nieświadome i pełne pychy jak my. Obcy wysłał Bradleya na Silvergalde, rozkazując swemu niewolnikowi poznać Silfenów i zameldować mu o wszystkim, czego się dowie. Ale Silfeni okazali się mądrzejsi niż ludzie i Gwiezdny Podróżnik. Dostrzegli więzy, którymi spętał umysł Bradleya, i uwolnili go. - Ach, więc to było wyzwolenie. - Tak. Wyleczyli go. Niektórzy ludzie, odzyskawszy wolność, uciekliby przed podobną grozą, w obawie, że znowu popadną w niewolę. Bradley jednak zdawał sobie sprawę, że to właśnie byłoby naprawdę niebezpieczne. Powiedział, że do triumfu zła wystarczy, by dobrzy ludzie nic nie robili. - Bradley Johansson tak powiedział? - Tak. Wrócił na Far Away i wyzwolił innych niewolników Gwiezdnego Podróżnika. To właśnie było siedem rodzin, które z czasem przerodziły się w klany. - Rozumiem - stwierdziła z powagą. Kazimir zerknął na nią niepewnie. Na jej twarzy malował się wyraz straszliwego smutku. Przygnębiło go to. Tak piękna buzia powinna znać wyłącznie radość. Czyż nie poświęcił życia na obronę takich jak ona? - Nie obawiaj się. Obronimy cię przed Gwiezdnym Podróżnikiem. Nie uda mu się. Planeta zostanie pomszczona. Przechyliła lekko głowę i obrzuciła go długim, pełnym namysłu spojrzeniem. - Naprawdę w to wierzysz, tak? - Oczywiście. Z jakiegoś powodu odpowiedź wyraźnie ją zakłopotała. - Sprawa, której się poświęcasz, jest bardzo szlachetna, Kazimirze, a szlachetność tworzy więzy, które trudno zerwać. - Gwiezdny Podróżnik nigdy nie złamie mojej wierności dla klanu i sprawy. - Szanuję to - zapewniła Justine, kładąc dłoń na jego ramieniu. Spróbował ukoić ją uśmiechem, ale nadal była smutna, a jej dotyk, choć leciutki,

niezwykle rozpraszał jego uwagę. Siedziała tak bardzo blisko, a oboje byli skąpo odziani. Głowę Kazimira wypełniały cudowne, pożądliwe myśli. Uszczypnęła go delikatnie w ramię i nagle rozejrzała się wokół. - Popatrz, przestało padać. - Wyprostowała się i podeszła do wyjścia. - Znowu wyszło słońce. Uśmiechnęła się przepięknie. Ponownie stała się aniołem. Kazimir również się podniósł. Zatrzymał się na chwilę, żeby włożyć kamizelkę, po czym wyszedł na zewnątrz i stanął za dziewczyną. Nałożyła na twarz stalową opaskę i poczuł się rozczarowany, że już nie widzi jej oczu. W blasku słońca jej biała koszulka wydawała się niemal przezroczysta. Justine dorównywała mu wzrostem. - Naprawdę przeleciałaś nad wulkanem? - Zapytał pośpiesznie. - Ehe. - Musisz być bardzo odważna. - Chyba raczej głupia - odparła ze śmiechem. - Nie, Justine. Nie jesteś głupia. Nie ty. Nacisnęła okulary przeciwsłoneczne i opuściła je nieco, spoglądając na niego sponad nich. - Dziękuję, Kazimirze. To było słodkie. - I jak wyglądał ten lot? - Był szalony! Cudowny! Ponownie uniosła okulary i zaczęła mu opowiadać o swych przeżyciach. Kazimir słuchał z uwagą, zafascynowany życiem i światem, równie dla niego obcymi jak Gwiezdny Podróżnik. Justine wiodła idealne życie. Cieszyła go myśl, że ludzie naprawdę tak żyją, że udało się im wspiąć na podobny poziom. Być może pewnego dnia, gdy Gwiezdny Podróżnik zostanie pokonany, wszyscy będą mogli tak żyć. Doszedł do wniosku, że ich spotkanie było zrządzeniem losu. Tę wizję, jego osobistego anioła, zesłano mu, by go przekonać, że postępuje słusznie, chroniąc ludzkie życie. Justine była inspiracją, jego prywatnym cudem. - Musisz być bardzo bogata - stwierdził, gdy skończyła opowieść o lądowaniu. Możesz sobie pozwolić na taki wehikuł służący jedynie rozrywce. Wzruszyła od niechcenia ramionami. Oboje siedzieli na brzegu płynącego przez polanę strumyczka. - Wszyscy, którzy odwiedzają Far Away, są bogaci. Niełatwo jest się tu dostać. Odchyliła głowę, podziwiając kłaczki chmur płynące przez szafirową misę nieba. - Ale z

pewnością warto to zrobić. Mieszkasz na niezwykłym i pięknym świecie, Kazimirze. - A co twoi rodzice sądzą o tym, że przybyłaś tu sama? I podjęłaś takie ryzyko? To był bardzo niebezpieczny lot. Odwróciła nagle głowę, jakby pytanie ją zdumiało. - Rodzice? Ach, no cóż, zastanówmy się. Rodzice zawsze mnie zachęcali, żebym była sobą. Chcieli, bym czerpała z życia to, co najlepsze. A to wszystko, Mount Herculaneum i ty, z pewnością składa się na jedną z tych niesamowitych chwil, które sprawiają, że warto żyć; dają człowiekowi pewność potrzebną, by doświadczyć wszystkiego, co wszechświat ma do zaoferowania. - Ja? Nie sądzę. - Talk jest, ty. Wybrałeś się w to miejsce, by przeżyć własną przygodę, gotowy stawić czoło wszystkiemu, co rzucą przeciwko tobie wulkan i okolica. Jesteś znacznie odważniejszy ode mnie. - Nieprawda. - Prawda! - Nieprawda! Oboje parsknęli śmiechem. Justine zdjęła okulary i uśmiechnęła się ciepło. - Umieram z głodu - oznajmiła. - Masz ochotę skosztować paru dekadenckich ziemskich potraw? - Talk, proszę! Zerwała się nagle i pobiegła w stronę szybowca. Kazimir popędził za nią, z zachwytem patrząc na jej piękne, smukłe ciało, które zdawało się unosić nad ziemią podczas biegu. Potem usiedli ze skrzyżowanymi nogami na ziemi, a ona karmiła go różnymi smakołykami, ciekawa jego reakcji. Niektóre kąski były pyszne, większość jednak smakowała po prostu dziwnie, jak na przykład ostro przyprawione mięso, które paliło jego usta. - Popij je tym - poradziła Justine. Białe wino, które mu podała, było lekkie i słodkie. Z uznaniem pociągnął spory łyk. Po południu chodzili po dżungli przy granicy polany, próbując odgadywać nazwy roślin. Wytłumaczył jej cel samotnej wędrówki, wyjaśnił, że ma ona przygotować go do walki z nieprzyjacielem w każdych warunkach i daje mu okazję zademonstrować, że nauczył się wszystkiego, co mieli mu do przekazania nauczyciele. - To rytuał dojrzewania - zrozumiała Justine. Miał wrażenie, że słyszy w jej głosie podziw. Zauważył też kilkakrotnie, jak spoglądała na niego, gdy zdawało się jej, że tego nie widzi. Sam nie odważył się tego robić.

- Musimy mieć pewność, że poradzimy sobie z tym, czego się od nas wymaga. - Kazimirze, proszę cię, nie zrób nic pochopnego. Nie musisz dowodzić swej wartości, narażając się na śmierć. Życie jest zbyt ważne. Jest też za krótkie, zwłaszcza tutaj. - Będę ostrożny. Nauczę się powstrzymywać porywczość. - Dziękuję. Nie chcę całe życie martwić się o ciebie. - Zrobisz coś dla mnie? - Zrobiłabym dla ciebie bardzo wiele, Kazimirze - odparła z figlarnym uśmiechem. Odpowiedź zaskoczyła go. Wiedział, że z pewnością się zaczerwienił, interpretując te słowa po swojemu. Ale Justine na pewno nie miała tego na myśli. Była zbyt słodka i miła. - Nie zwiedzaj „Marie Celeste". Wiem, że wielu turystów to robi. Bałbym się o twoje bezpieczeństwo. Na statku wpływy Gwiezdnego Podróżnika są bardzo silne. Justine udała, że zastanawia się nad prośbą. Na szczęście odwiedziny na starej arce nie figurowały w jej programie. O dziwo, pod wpływem Kazimira i jego niezłomnej wiary w istnienie żywego obcego do jej głowy zakradł się cień niepokoju, który nie chciał zniknąć. Cała ta historia była tylko jedną ze śmiesznych legend tworzonych przez złych starców, pragnących skłonić zwolenników do posłuchu. Ale z drugiej strony brzmiała bardzo wiarygodnie... - Nie zrobię tego - obiecała solennie. Poczuła się winna, widząc ulgę na jego twarzy. Późnym popołudniem rozpalili ognisko. Kazimir miał w plecaku stary nóż elektryczny i najwyraźniej postanowił jej zaimponować umiejętnością przetrwania na łonie natury. Ze spokojem obserwowała, jak zgromadził wielki stos drew. Zdjął ciasną, skórzaną kamizelkę. Po jego nagiej skórze spływały strużki potu. Na ten widok temperatura ciała Justine również podniosła się o kilka stopni. Niskie przyciąganie z pewnością nie przeszkodziło mu w rozwinięciu wspaniałych mięśni. Na szczęście nie próbował grać macho, na przykład strącając ptaki z nieba, żeby mogli je upiec nad ogniskiem. Zadowolił się otworzeniem kilku kolejnych pakietów żywnościowych. Ognisko miało ich tylko ogrzać i poprawić samopoczucie. W końcu Justine otworzyła szampana i wspólnie wypili musujący, lśniący w złotym blasku płomieni trunek. Kazimir pragnął, żeby ten wieczór trwał wiecznie. Siedzieli obok siebie na kocu, gdy słońce zniknęło z nieba, pozostawiając jedynie migotliwy, fioletowawy pas widoczny wysoko nad zachodnim horyzontem. To pierścień lodowców lśnił w blasku ostatnich, rozproszonych w stratosferze promieni. Po chwili on również zgasł i mogli liczyć jedynie na światło ogniska. Nad ich głowami lśniły platynowe gwiazdy. Po raz pierwszy w życiu chłopak nie uważał ich za groźbę.

Pili i rozmawiali ze sobą, spożyli też trochę egzotycznego jedzenia. Serce Kazimira wciąż przepełniało skrywane uwielbienie dla pięknego, uśmiechniętego anioła. Jakiś czas po zachodzie słońca ognisko przygasło, pozostawiając jedynie stos żarzących się węgielków. W ich tajemniczym blasku anioł podniósł się i stanął nad Kazimirem. Koszulka i szorty dziewczyny nabrały w tym świetle różowawego odcienia, a włosy przerodziły się w złocistą aureolę, którą i tak wyobrażał sobie wokół jej głowy. Justine podeszła bez słowa do półkulistego namiotu i zniknęła w cienistym wnętrzu. - Kazimirze. Podszedł do wejścia. Kończyny mu drżały. W migotliwym blasku gwiazd zauważył, że połowa podłogi uniosła się, tworząc gigantyczny materac. Anioł stał obok niego, jego sylwetka rysowała się w ciemności. Koszulka leżała na podłodze przy nogach dziewczyny. Na oczach chłopaka ściągnęła też spodenki. - Nie bój się. Kazimir wszedł w ciemność. Delikatne, zmysłowe dłonie zdjęły mu z ramion kamizelkę. Niewidoczne palce pogłaskały jego pierś, a potem przeszły do pasa, aż jęknął bezradnie. Rozpięła mu pas i ściągnęła kilt. Poczuł gorący dotyk nagiego anioła, który przytulił się do niego mocno. Krzyki ekstazy zdumionego Kazimira poniosły się echem po polanie. Nie cichły jeszcze długo po tym, aż ostatnie iskierki ogniska ostatecznie wygasły.

Nawet dźwiękoszczelna osłona kabiny nie chroniła Estelli Fenton przed rykiem potężnego wysokoprężnego silnika. Uniosła wysoko koktajlowy kieliszek, starając się nie rozlać wymyślnego owocowego koktajlu, gdy napędzany na cztery koła telmar kołysał się na boki. Jej wysiłki nie były jednak skuteczne, wypiła więc resztę w dwóch szybkich łykach. W koktajlu z pewnością była wódka. Estella poczuła w gardle charakterystyczny, palący chłód. Pojazdy ratunkowe konwoju odnalazły ją przed dwudziestoma godzinami. Bardzo się wtedy ucieszyła. Może i szukała przygód, ale dwie i pół doby spędzone samotnie w lesie o umiarkowanym klimacie to stanowczo zbyt wiele. Musieli jeszcze tylko odnaleźć jej przyjaciółkę Justine. Lokalizacja kobiety wywołała spore zainteresowanie obsługi. Najwyraźniej niewielu udawało się dolecieć aż tak daleko. Gdy już załadowano hiperszybowiec Estelli do kontenerowca, pięć pozostałych pojazdów udało się na poszukiwania ostatniej klientki. Choć mieszkańcy Far Away uznali cały teren Mount Herculaneum za park narodowy, przez porastającą dolną część stoków wulkanu dżunglę biegło mnóstwo dróżek, którymi poruszały się przewożące turystów

pojazdy, takie jak telmar. Odchodziły od nich węższe, mniej uczęszczane szlaki. Ponadto na mapie zaznaczono linie oznaczające „możliwe do przebycia trasy". Przez trzy godziny zmierzali jedną z nich, przebijając się przez chaszcze i liany. Potem zaczęła się naprawdę ciężka robota, jaką było wyrąbywanie drogi przez dżunglę. Wykonujący tę pracę pojazd jechał pięćdziesiąt metrów przed nimi. Spod harmonicznych lemieszy tryskały gęste obłoki trocin. Znudzona obserwacją tego procesu Estella przeszła na tył kabiny, gdzie znajdował się bar z lodówką. - Jeszcze kilka minut - zawołał kierowca Cam Tong. Estella odstawiła pusty kieliszek i spojrzała przez osłonę kabiny na ślad ściętych drzew pozostawiony przez maszynę. Zielony, pełen lian gąszcz skończył się nagle i wyjechali na długą polanę. Hiperszybowiec Justine stał nietknięty pośrodku połaci bujnej trawy. Kilka metrów od niego znajdował się namiot. - Chyba nic jej się nie stało - zauważył z radością Cam Tong. - Nigdy w to nie wątpiłam. Wszystkie pojazdy przyśpieszyły, co jeszcze zwiększyło kołysanie. Odezwały się klaksony. Z namiotu wysunęła się czyjaś głowa. - To nie ona - zawołała Estella. To był nastoletni chłopak w starym, wystrzępionym kapeluszu Justine na głowie. Młodzieniec rozdziawił szeroko usta na widok wielkich, pędzących ku niemu pojazdów. Zajrzał do środka namiotu i coś zawołał. Potem porwał z ziemi mały plecak i popędził w stronę najbliższych drzew. Estella przyglądała się mu ze zdumieniem. Miał na sobie długą spódniczkę w pomarańczowo-zieloną kratę. Nie, myliła się, to był kilt. Do małego plecaka był przytroczony jakiś skórzany strój. Chłopak co chwila oglądał się za siebie, patrząc na pojazdy. Jedną ręką przyciskał kapelusz, spod którego wystawały długie, czarne włosy. Cam Tong z głośnym śmiechem zatrzymał wielkiego telmara za hiperszybowcem. Estella otworzyła drzwi kabiny, uśmiechając się szeroko. W tej samej chwili z namiotu wyszła Justine. Miała na sobie tylko bardzo małe, szkarłatne figi oraz okulary przeciwsłoneczne. - Wracaj - zawołała, przekrzykując trąbienie klaksonów i ryk silników. - Nie bój się. To moi przyjaciele. Och, kurwa! Wsparła ręce na biodrach i ze złością popatrzyła na przybyszy. Estella zeskoczyła lekko na ziemię. Jej uśmiech przerodził się już w niemal histeryczny śmiech. Drzwi innych pojazdów również się otwierały i wychodzili z nich

uśmiechnięci ludzie obsługi. Klaksony nadal trąbiły z entuzjazmem. Przerażony chłopak zbliżał się do granicy dżungli. Ścigały go radosne okrzyki. - Dzień dobry, kochanie - zawołała radośnie Estella. - Spłoszyliście go - oznajmiła Justine z urazą w głosie. Estella uniosła rękę do gardła w teatralnym geście szoku. - Dzięki Bogu, chyba zdążyliśmy akurat na czas. - Wciąż nie mogła powstrzymać śmiechu. - Z pewnością uratowaliśmy cię od losu gorszego niż śmierć. - Cholera! Justine po raz ostatni spojrzała na niknącego pośród listowia chłopaka. Uniosła niepewnie rękę, w nadziei, że młodzieniec zauważy ten bezradny gest. Klaksony umilkły, a silniki wyłączono, lecz w wilgotnym powietrzu nadal niósł się donośny śmiech. Justine wróciła ze złością do namiotu, by włożyć rozpinany sweterek. Estella podążyła za nią. Podłogowy materac nadal był uniesiony. Wokół niego walały się puste pakiety żywnościowe, razem z dwiema butelkami po winie. - Nie potrafię uwierzyć w twoje szczęście - ciągnęła z chichotem Estella. - Złożę skargę do organizatorów. Mnie w miejscu lądowania przywitał tylko świstak, a do tego jestem pewna, że był gejem. Justine zaczęła zapinać sweterek. - Przestań - mruknęła z irytacją. - Kazimir był słodki. - Aha. Był. - Nic nie rozumiesz. - Wciągnęła szorty. - Nie chodziło tylko o to. Chciałam mu pokazać inny sposób patrzenia na świat, nauczyć kwestionowania tego, co widzi. - Rozumiem. Na przykład: jak się nazywa ta pozycja? Albo: nie wiedziałem, że można to robić i w ten sposób. Justine warknęła na nią i wyszła na dwór. Rozkazała namiotowi się zwinąć, zmuszając Estellę do pośpiesznej ucieczki. Ekipa zbliżała już pusty kontener do hiperszybowca. Wszyscy uśmiechali się do niej szeroko, a kilku mrugało znacząco. Justine przewróciła oczyma, myśląc, jak musiało to dla nich wyglądać. Odzyskała jednak poczucie humoru i na jej ustach pojawił się słaby uśmieszek. - Co on robił w tej okolicy? - Zainteresowała się Estella. - Tu nic nie ma. - Teraz już coś jest - odparła cierpko Justine. - Boże, ale ci się poszczęściło. Zazdroszczę ci jak diabli. Wyglądał bosko. Justine zacisnęła skromnie usta. - Był boski.

- Poszukajmy jakiejś butelki. Trzeba uczcić twój triumf. Najdłuższy lot i najwspanialsze lądowanie. Pewnie wolałabyś też usiąść. Po tym, jak zadbałaś o jego wykształcenie, na pewno trudno ci chodzić. - Spojrzała znacząco na namiot, który się już skurczył. Puste pakiety i butelki walały się po trawie, wyrzucone przez zapadające się ściany. - Czy w ogóle widziałaś, co jest na zewnątrz? - Chcesz powiedzieć, że tam coś jest? Estella zachichotała jak szalona. Zaczęła się wspinać po drabince do kabiny telmara. - Czy to prawda, że w niskim przyciąganiu wszystko wznosi się wyżej? Justine zignorowała ją, wpatrując się w gęstą ścianę dżungli. Nigdzie nie widziała chłopaka, nawet w podczerwieni. Tego przynajmniej go nauczyła. - Żegnaj, Kazimirze - wyszeptała. Na pewno gdzieś tam był. Obserwował ją. Być może czuł się teraz trochę głupio, ale tak zapewne było najlepiej. Rozstanie bez wyrzutów i wspaniałe wspomnienia dla nich obojga. „I kto wie, może nauczyłam go też czegoś o prawdziwym życiu" - myślała. „Może przestanie bezkrytycznie wierzyć w idiotyczną doktrynę Strażników". W kabinie wystrzelił korek od szampana. Justine weszła do środka i zatrzasnęła za sobą drzwi, z radością zamieniając parny upał dżungli na chłód klimatyzowanego wnętrza.

PIĘĆ

Mieszkańcy York5 często twierdzili, że ich świat jest jedną z najszczęśliwszych planet przestrzeni pierwszej fazy Wspólnoty. Trzeba jednak przyznać, że ów punkt widzenia był skażony elitaryzmem. Ich planeta nigdy nie doświadczyła skażenia środowiska ani przeludnienia, a finansowe przekręty i skorumpowani politycy omijali ją szerokim łukiem. Kaprys ewolucji sprawił, że różnorodność form roślin i zwierząt była tu znacznie mniejsza od przeciętnej. Dzięki temu introdukcja obcych gatunków stanowiła łatwe zadanie. Dla ludzi pragnących ukształtować zamieszkany świat na swój szczególny sposób York5 było bardzo atrakcyjnym miejscem. Kiedy w roku 2138 STT otworzyła planetę dla kolonizacji, konsorcjum rodzin władających Las Vadas, jedną z planet Wielkiej Piętnastki, złożyło ofertę równającą się w praktyce kupieniu całej planety na własność. STT natychmiast otrzymała żądaną sumę, ale York5 nigdy nie otworzono dla powszechnej imigracji. Rodziny tworzące konsorcjum były zbyt zróżnicowane, by można je uznać za prawdziwą Dynastię Międzyukładową, ponieważ jednak zamieszkały na tym samym świecie, dynamika genealogiczna zapewne z czasem miała upodobnić je do klasycznego modelu. York5 nie miało stolicy we właściwym sensie tego słowa. Największym skupiskiem ludności było miasteczko, które wyrosło wokół dworca STT i zbudowanego przy nim lotniska. Nie sprowadzono tu żadnych fabryk; miejscowy przemysł nie istniał. Wszystko, czego mogli potrzebować ludzie, od sztućców poprzez płyty chodnikowe i sprzęt elektroniczny aż po ubrania, trzeba było importować. Nie istniała tu sieć dróg ani kolei, tworząca infrastrukturę transportu publicznego. Mieszkańcy poruszali się po planecie prywatnymi samolotami. W całej, trwającej dwieście czterdzieści lat historii liczba jej ludności nigdy nie przekroczyła dziesięciu milionów, z czego prawie trzy stanowili pracownicy obsługi, zatrudnieni przez rodziny właścicieli. Cały obszar York5 podzielono na wielkie posiadłości. Każda rodzina budowała na swoim terenie rezydencje, wille i domki plażowe, zgodnie z własnym kaprysem, florę sprowadzała zaś taką, jaka jej odpowiadała. W rezultacie wszystkie kontynenty przerodziły się we wspaniałe parki krajobrazowe. Skala terraformowania przewyższała nawet Far Away, a wszystko służyło wyłącznie estetyce. Kapitan w stanie spoczynku Wilson Kime już od dwóch stuleci obserwował rozwój

swej rodzinnej posiadłości, wracając tu na wakacje, długie weekendy oraz coroczne spotkania rodzinne. Lubił głęboki spokój, jaki mógł tu znaleźć. Wybrana przez niego okolica była pagórkowata i pełna długich dolin. Leżała w umiarkowanej strefie półkuli południowej. Kiedy tu przybył, wszystko porastała miejscowa trawa kępkowa - czerwonawo-brązowe zielsko o mizernym wyglądzie - tu i ówdzie upstrzona skupiskami karłowatych drzewek. Stopniowo jednak wzgórza i doliny zalewała fala znacznie przyjemniejszej dla oka ziemskiej zieleni, chłodnej i kojącej. Pojawiły się zagajniki pełne najrozmaitszych drzew z wielu różnych światów. Kolorystyka listowia wahała się od śnieżnej bieli aż po kłujący w oczy oranż. Na dnie dolin posadzono lasy, w których rosły dęby, orzechy i wierzby, a kilka specjalnie wydzielonych enklaw pośród wyższych wzgórz oddano olbrzymim sekwojom. Pewnego dnia, w samym środku fali wyjątkowo dokuczliwych, letnich upałów, Wilson wybrał się na przechadzkę krętą, wysypaną żwirem ścieżką, biegnącą po szerokich, zwróconych na południe stokach, parę kilometrów od wielkiego, pseudośredniowiecznego zamku, w którym mieszkała jego rodzina. Chciał obejrzeć plantacje winorośli. Towarzyszyło mu tylko dwoje starszych z obecnej grupy najmłodszych dzieci, biegnących obok niego i podskakujących radośnie. Emily, sześcioletnia dziewczynka o płowych włosach, była jego praprapraprawnuczką, a Victora, cichego i dociekliwego ośmioletniego chłopaka, łączyły z nim więzi pokrewieństwa zbyt skomplikowane, by potrafił je zapamiętać. Mimo że wszystkie dzieci przeszły intensywne modyfikacje plazmy zarodkowej, w skład których wchodziła zwiększona odporność na wszelkie postacie raka, kazał obojgu włożyć wielkie, białe kapelusze, które miały osłaniać dziecięcą skórę przed potężnym ultrafioletowym promieniowaniem niebieskawego słońca. Ganiały tak szaleńczo, że na długo przed obiadem będą do cna zmęczone. Nie chciał, by na dodatek dostały porażenia słonecznego. Co chwila zatrzymywał się na końcu kolejnego szeregu winorośli, by przyjrzeć się kiściom dojrzewających gron. Zapowiadało się, że w tym roku będą bardzo dobre, być może nawet godne uznania za klasyczny rocznik. Co prawda, w dzisiejszych czasach tej nazwy straszliwie nadużywano. Małe, jasnozielone owoce były cudownie przejrzyste, a w blasku słońca wypełniały się barwną mgiełką. Szeregi krzewów ciągnęły się aż ku przeciwległemu stokowi doliny, oddalonemu o trzy kilometry. W sumie obszar winnic zbliżał się już do stu kilometrów kwadratowych. Już od stu dwudziestu lat uprawiali winorośl na miejscowej, lekko kredowej glebie. Podziemne przewody irygacyjne gwarantowały, że w upalnych latach, jak obecne, roślinom nie zabraknie wody. Doprowadzały ją ze śródlądowego, słodkowodnego morza, odległego o trzydzieści kilometrów. Posiadłość Kime'ów zajmowała jedną czwartą długości jego brzegów.

Wzdłuż szeregów winorośli sunęły pomalowane na czerwono roboty rolnicze wielkości motocykli. Maszyny poruszały napędzanymi elektromięśniami ramionami, z uwagą przycinając krzewy i spulchniając glebę. W całej winnicy pracowało tylko pięciu ludzkich nadzorców. Wino nie było przeznaczone na sprzedaż. Nie chodziło wszak o komercyjne przedsięwzięcie. Wszystko wypijała rodzina, tylko niewiele butelek przeznaczano dla innych członków zarządu Farndale Engineering. Wilson zatrzymał się i zerwał jeszcze parę gron. Były kwaśne i niedojrzałe, ale tak właśnie powinny smakować w tej fazie rozwoju. Przeżuł je starannie, a potem wypluł. - A fe! - Zawołała Emily, marszcząc nosek. - To było nieładne, dziadku. - Nieprawda - zaprzeczył, uchylając z uśmiechem słomianego kapelusza. - Resztki się rozłożą i użyźnią glebę. To dobre dla roślin. Jeśli nie wierzysz, po powrocie do domu zapytaj e-kamerdynera. - Wilson ma rację - poparł go Victor wyniosłym tonem. - Mieliśmy na biologii cykle środowiskowe. - To znaczy, że krzaki piją ludzką ślinę? - Zapytała jeszcze bardziej przerażona Emily. Wilson objął ją i uściskał pośpiesznie. - Nie, nie, nie o to chodzi. Wszystko opiera się na chemii organicznej. To bardzo skomplikowane, jeśli wdać się w szczegóły. Uwierz mi, krzaki nie piją śliny. Dobra? - Dobra - zgodziła się z powątpiewaniem. Victor spoglądał na nią z lekceważeniem, wykrzywiła się więc do niego. Potem oboje pobiegli ścieżką, ścigając forlieńskiego delonga, zwierzę podobne do jeżozwierza, ale wyposażone w głupio wyglądający, zielono-żółty kołnierz, którym trzepotało, gdy było podenerwowane. - Nie dotykajcie go - zawołał Wilson. - On się was boi. - Dobra! - Dobiegł zza winorośli słaby głos Victora. Wilson ruszył w dalszą drogę. Nie śpieszyło mu się, dzień był na to zbyt przyjemny. Przed trzema laty poddał się rejuwenacji i to życie zamierzał poświęcić na wypoczynek, wyłączyć się z wszelkiej działalności biznesowej. Każdy czasem potrzebował urlopu, zwłaszcza wysoki rangą menedżer. Po fiasku, jakim okazał się lot na Marsa, Wilson wrócił na Ziemię, która zaczęła się zmieniać niemal z dnia na dzień, gdy tylko ludzie zdali sobie sprawę z możliwości stwarzanych przez technologię tuneli czasoprzestrzennych. W drugiej połowie dwudziestego pierwszego wieku w dziedzinie eksploracji kosmosu nastała prosperity przekraczająca wszystko w dziejach ludzkości. Ale nie była to już taka eksploracja, jaką znał. STT badała

wyłącznie planety, a jej geologów i ksenobiologow pustka między gwiazdami nic nie obchodziła. Dzięki tunelom czasoprzestrzennym pojęcie odległości straciło znaczenie. Wielu ludzi z dawnej NASA przeniosło się do STT, która powstała sześć miesięcy po haniebnym powrocie Kime'a. Musieli jednak zaczynać od nowa, poddać się przeszkoleniu, by zdobyć nowe umiejętności. I już nie było tak samo. Przestali być wyjątkowi. Pracowali dla wielkiej firmy, niczym się nieróżniącej od innych, nawet jeśli jej działalność była bardzo spektakularna. Niektórzy przejmowali się tym bardziej od innych. Kiedy Wilson po raz ostatni słyszał o biednym, starym Dylanie Lewisie, jego dawny dowódca kupił bar na Hawajach i powoli niszczył alkoholem wątrobę, robiąc jednocześnie z siebie durnia przed każdą kobietą, która wyraziła ochotę wysłuchania opowieści „starego bohatera kosmosu". Wilson postanowił zerwać z tym całkowicie. Był wystarczająco inteligentny, by sobie uświadomić, czego najbardziej będą potrzebowały nowe planety. Priorytetem musiały się dla nich stać zagospodarowanie i rozwój infrastruktury. Ludzie nie mogą żyć na swych nowych ziemiach obiecanych bez podstawowych wygód, a miejscowa gospodarka wszędzie wkroczy na ścieżkę szybkiego rozwoju. Przemysłem numer jeden stanie się produkcja ciężkiej i średnio ciężkiej maszynerii. Dzięki umiejętnościom zdobytym w NASA i podczas służby wojskowej Wilson bez trudu zdobył stanowisko kierownika działu w firmie zwanej KAD Components, zajmującej się produkcją części na użytek większych korporacji. Po trzech latach był już członkiem zarządu, a kiedy firmę wykupiono, otrzymał niezły pakiet akcji. W roku 2103, po siedmiu fuzjach i przejęciach, zdobył bezpieczną pozycję w zarządzie firmy Farndale Engineering, jednego z nowych międzyplanetarnych kolosów, które rozwijały się wraz z przestrzenią pierwszej fazy. Miał wystarczająco wiele akcji, by kupić małe państwo, a Farndale tworzyło właśnie konsorcjum, które miało dać początek Las Vadas. Potem wszystko poszło już jak po sznurku. Z upływem stuleci bogactwo i wpływy Wilsona wzrastały, podobnie jak pozycja całego koncernu, aż wreszcie zgromadzony przez jego liczną rodzinę majątek zapewnił im status jednej z Wielkich Rodzin Ziemi. W ciągu ostatnich osiemdziesięciu lat dwukrotnie piastował funkcję przewodniczącego Farndale Engineering. To stanowisko wymagało dwudziestu pięciu godzin pracy na dobę, nie zostawiając czasu na nic poza zawieraniem umów i politycznymi rozgrywkami. Nabyta w dawnych czasach dyscyplina i umiejętność kierowania ludźmi bardzo przydały się Wilsonowi,

umożliwiając

mu

odniesienie

kilku

godnych

uwagi

zwycięstw

nad

konkurencyjnymi koncernami. Akcjonariusze i inni członkowie zarządu byli zadowoleni z osiągniętych przez niego rezultatów; wszyscy wiedzieli, że przed upływem stulecia przyjdzie na niego kolej objęcia stanowiska naczelnego dyrektora Las Vadas. Jednakże kierowanie

firmą pochłaniało mnóstwo wysiłku, a nieustanny stres przyśpieszał starzenie. W obu przypadkach musiał się poddać rejuwenacji znacznie wcześniej niż zazwyczaj. To właśnie był jeden z powodów, dla których zdecydował się na urlop. Choć raz nacieszy się spokojnie światami, które pomagał stworzyć, a także zgromadzonym bogactwem. Jak dotąd udawało się. Zaskoczył go entuzjazm, z jakim zajął się produkcją wina i zarządzaniem posiadłością. Obecne pokolenie dzieci ogromnej rodziny było zachwycone jego obecnością. Znowu mógł się skupić na szczegółach, wykorzystując swe zdolności do rozwiązywania wszelkich problemów, jakie postawi przed nim rodzina. Różnica polegała wyłącznie na skali. Planował wyremontować i rozbudować zamek. Było też mnóstwo miejsc, które pragnął odwiedzić jako turysta: miasta słynące z jedynych w swoim rodzaju festiwali albo karnawałów, niezwykłe krajobrazy, egzotyczne gatunki. Nie wykluczał też możliwości ponownego małżeństwa. Być może tym razem uda mu się znaleźć żonę w sposób nieprzypominający aż tak bardzo zawierania transakcji. Wszystko to czekało na niego w odległości jazdy taksówką od któregoś z dworców STT. Zaczął też przygotowywać plan wielkiej podróży, która zajęłaby mu osiem lat. Nie odciągnęło go od tego nawet ogłoszenie odkrycia Dudleya Bose’a. Nie wątpił, że obecny zarząd Farndale poradzi sobie z problemami i okazjami stworzonymi przez tę sytuację. Trzeba jednak przyznać, że wiadomość o projektowanej budowie gwiazdolotu na chwilę obudziła w nim nostalgię. Dzieci wypadły zza winorośli i znowu pobiegły żwirowaną ścieżką. Wilson nie próbował ich zatrzymywać. Były szczęśliwe. Oddałby bardzo wiele za to, by mieć takie dzieciństwo. Martwił się tylko, czy zdobędą choć trochę poczucia godności i odpowiedzialności. Dziecko dorastające w podobnym miejscu mogło nabrać zbyt wygórowanego wyobrażenia o własnej ważności. Bogate bachory często bywały okropne, a nie pomagał też fakt, że na York5 wszystkie dzieci były dziedzicami jakiegoś tronu. Mimo to Wilson nie miał ochoty odsyłać ich do szkoły. Na niebie nad zachodnimi górami pojawiła się pojedyncza smuga kondensacyjna. Wilson zatrzymał się, żeby popatrzeć na samolot. Nie zaimponowała mu jego mała prędkość ani brak gromu dźwiękowego. Wszyscy latali z dworca do swych posiadłości i z powrotem samolotami naddźwiękowymi. Współczesne samoloty mogły rozwinąć w atmosferze prędkość, która nawet na nim robiła wrażenie. Żeby lecieć jeszcze szybciej, trzeba by wyjść w przestrzeń kosmiczną, lecąc po krzywej balistycznej, dosłownie ślizgać się po wyższych warstwach atmosfery. Projekty podobnych samolotów istniały już od dawna, wszystko rozbijało się jednak o finanse. Przecież popyt na nie byłby bardzo niewielki. Na zwyczajnych światach Wspólnoty używano samolotów, ale odrzutowce pasażerskie latały z reguły z

prędkością około trzech machów. Liniom lotniczym to wystarczało. Tylko mieszkańcy światów takich jak York5 byli zbyt niecierpliwi. Wilson usłyszał za sobą cichy świst powietrza, jakby przemknęło tamtędy widmo. Liście sąsiednich winorośli zadrżały. Zmarszczył brwi i odwrócił się. Jego nerwy poraził gwałtowny szok. Niespełna pięć metrów za nim otworzył się tunel czasoprzestrzenny. Jego idealnie okrągły wylot miał cztery metry średnicy, a podstawa unosiła się kilka centymetrów nad ścieżką. Z tunelu wyszedł mężczyzna w drogim, bladofioletowym garniturze. - Hej, stary, jak leci? - Zawołał, spoglądając na Wilsona z niewyraźnym, przepraszającym uśmieszkiem. Wilson postąpił trzy kroki naprzód, zbliżając się do intruza, a potem zamachnął się pięścią. Gdy uderzył go w szczękę, rozległ się satysfakcjonujący trzask. Kostki jego dłoni przeszył ból. - Kurwa! - Nigel Sheldon zatoczył się i upadł na tyłek w suchej trawie. Dwaj ochroniarze z STT wyszli z tunelu i wycelowali pistolety w Wilsona. Rękawy ich garniturów falowały lekko w prądzie powietrza. Poirytowany Nigel odesłał ich z powrotem. - Wszystko w porządku - zapewnił. Skrzywił się, dotykając szczęki. - Cholera, to bolało. Wilson łypnął na niego ze złością. - Miało boleć, cholerny kurduplu. Dzieci podbiegły bliżej i zatrzymały się, patrząc ze zdumieniem na tę scenę. - Wilson! - Zawołał Victor. - To jest... - Wiem, kto to jest - przerwał mu ostrym tonem Wilson. - Rewelacja. - Nigel wstał z pełnym oburzenia stęknięciem. - Trzysta trzydzieści cholernych lat, a ty wciąż jesteś na mnie wkurzony? - Trzysta czy trzy tysiące, nic nie zmieni tego, co mi zrobiłeś. Nigel wetknął palec wskazujący do ust. - Oj. Chyba naruszyłeś mi ząb. - A ty uszkodziłeś mi dłoń. Wilson potrząsnął ręką. Cholera, rzeczywiście bolała. Nie bił się od czasów, gdy był w Akademii Lotnictwa; potrzebne umiejętności wyparowały w ciągu stuleci. - Masz zamiar zrobić to znowu? - Zapytał Nigel. - A ty? - No dobra, wejście nie było zbyt taktowne. - Nigel ostrożnie popatrzył na obtartą dłoń Wilsona. - Chciałem przyciągnąć twoją uwagę.

- Już raz to zrobiłeś. Pod kraterem Schiaparelli. - To ważne, niech cię szlag. - Co jest takie ważne? - Wilson ze wszystkich sił starał się nie ulec wrażeniu. Nigdy nie słyszał, by tuneli czasoprzestrzennych używano w ten sposób, tylko po to, by nawiązać kontakt z pojedynczą osobą, chyba gdyby uwzględnić opowieści o Ozziem. Tunele były piekielnie drogimi urządzeniami łączącymi ze sobą światy i potrzeba było bardzo wiele czasu, by ich koszt się zwrócił. Nikt nie używał ich jako osobistych środków transportu, nawet Nigel Sheldon. Wilson przypuszczał, że Nigel dotarł tu tym tunelem z wydziału eksploracji STT na Auguście. Wolał nawet nie myśleć, ile to kosztowało. - No wiesz, jeśli sprawa jest pilna, mam kod adresowy e-kamerdynera. Mogłeś skorzystać z unisfery, jak reszta ludzkości. - Obaj wiemy, że nie ma mnie na liście akceptacji twojego e-kamerdynera. Musiałem pilnie się z tobą skontaktować. - A po co? O co właściwie w tym wszystkim chodzi? - Chcę cię prosić o przysługę. Wilson parsknął śmiechem. - No dobra - ciągnął skwaszony Nigel. - To bardzo zabawne. No to słuchaj. Budujemy gwiazdolot, który poleci na Alfę Dysona. - Słyszałem. W unisferowych wiadomościach już od przeszło miesiąca nie mówią o niczym innym. - Słyszałeś, ale nie przeanalizowałeś problemu, prawda? Potrafimy zbudować ten statek, ale w dzisiejszych czasach trudno znaleźć doświadczonych astronautów, z których można by skompletować jego załogę, nie wspominając już o kandydatach na kapitana. Wilson nagle przestał się śmiać. - Ty sukinsynu. - Oho. To znaczy, że jednak cię zainteresowałem. - Dlaczego ja? Wilson zdziwił się, słysząc, jak słabo zabrzmiał jego głos. - Nie ma nikogo innego, kapitanie Kime. Jesteś ostatnim kosmicznym kadetem w Galaktyce. Potrzebujemy cię. - Gówno prawda. Wasz wydział eksploracji zatrudnia dziesiątki tysięcy ludzi. - Istotnie. To zdolne dzieciaki, nawet świetne. Ale nikt z nich ani na moment nie stracił kontaktu z unisferą w swym pierwszym, drugim albo nawet szóstym życiu. Ty natomiast wiesz, jak to jest, kiedy człowiek przez wiele miesięcy siedzi zamknięty w blaszanym pudle.

Potrafisz wytrzymać izolację i stres, a także zachować w tych warunkach kontrolę nad załogą. To coś zupełnie innego niż wydawanie poleceń w korporacji, gdzie głąby z kadry kierowniczej średniego szczebla na wyścigi próbują ci się przypodobać. Doświadczenie zawsze jest cenne i świetnie to rozumiesz. Bez fałszywej skromności, Wilson. Obaj wiemy, że odniosłeś wielki sukces. Spójrz tylko, gdzie teraz się znajdujesz. Niewielu z nas, nawet w dzisiejszych czasach, mogłoby sobie pozwolić na to, żeby odtworzyć osiem tysięcy kilometrów kwadratowych obszaru Francji, i to takiej, jaka nigdy nie istniała poza romantyczną literaturą. Jesteś bohaterem kosmosu, jak kiedyś mawiano. - Dawne dzieje - mruknął Wilson, nie był jednak w stanie powstrzymać fali wspomnień. Zawsze sobie obiecywał, że przy następnej rejuwenacji zapisze je w bezpiecznej pamięci razem z innymi bezużytecznymi śmieciami, żeby zrobić miejsce dla nowego życia. Nigdy jednak tego nie robił. Nostalgia była jego słabością. Tak mało brakowało, by stał się kimś naprawdę wielkim, a nie kolejnym menedżerem korporacji. Nawet dziś wielu ludzi wiedziało, kim był Neil Armstrong. Ale Wilson Kime? Nie ma szans. - To przypomnij je sobie, bo wkrótce powrócą. Wilson wbił wzrok w krawędź wylotu tunelu, mroczną wstążkę migotliwej nicości, którą bardzo niewielu ludzi miało okazję zobaczyć na własne oczy. - Czy to poważna propozycja? - Zapytał cicho. - Oczywiście. Stanowisko należy do ciebie, jeśli tylko go pragniesz. Mam nadzieję, że się zgodzisz. Im więcej myślę o Alfie Dysona i o tym, z jak niezwykłą sprawą mamy do czynienia, tym bardziej pragnę, by wyprawą dowodził ktoś, komu mogę zaufać. - Dziadku? - Emily spojrzała na przodka z nagłym zachwytem. - Polecisz gwiazdolotem? Naprawdę? - Na to wygląda, kruszyno. - Wilson pogłaskał dziewczynkę po główce. Nawet nie musiał się zastanawiać. Odpowiedź nadeszła sama. - Daj mi kilka dni - poprosił Nigela. Muszę uporządkować sprawy. - Jasne, brachu. - Nigel uśmiechnął się szeroko i wyciągnął rękę. - Witaj na pokładzie. Wilson zawahał się. Gdyby nie uścisnął mu dłoni, zachowałby się nieuprzejmie. - Powiedzmy sobie jasno: sam nie zamierzasz lecieć, prawda? - Nie zamierzam. Możesz być tego pewien.

Anshun leżał na samej granicy przestrzeni drugiej fazy, dwieście siedemnaście lat świetlnych od Ziemi, prawie dokładnie na linii łączącej kolebkę ludzkości z Parą Dysona. Ten fakt odegrał poważną rolę w decyzji STT, która umieściła tu siedzibę nowego wydziału

eksploracji dla przestrzeni trzeciej fazy. Boongate, odległa o sześćdziesiąt lat świetlnych, posiadała już drugą bramę, prowadzącą do Far Away, i jej rząd miał nadzieję, że STT tam właśnie umieści stację wydziału eksploracji. Tak się jednak nie stało. Far Away było ślepym zaułkiem, a Anshun pomoże rozszerzyć granice ludzkości w stronę Pary Dysona. Niemniej w ciągu ośmiu lat od powstania wydziału nie rozszerzono ich zbyt daleko. Dla osadnictwa otworzono zaledwie dwie planety. Mimo to Anshun był pewien, że odniesie sukces. To tu powstanie stacja węzłowa dla całego nowego sektora przestrzeni. W następnym stuleciu planetę czekał znaczny wzrost ludności i rozkwit gospodarki, który pozwoli jej dorównać najbardziej rozwiniętym światom przestrzeni pierwszej fazy. Przyszłość Anshuna była zapewniona. Wilson Kime uśmiechał się w duchu, gdy ekspres pasażerski z Las Vadas zatrzymał się gładko w Treloar, stolicy Anshuna. Nawiedziło go osobliwe poczucie déjà vu. Na dworze było gorąco i parno, zupełnie jak w Houston. Pamiętał, jak przybył do Ośrodka Lotów NASA, by rozpocząć szkolenie. Słońce bezlitośnie parzyło odsłoniętą skórę. Rządowe budynki kampusu wyglądały w jasnych promieniach zaskakująco obskurnie, zwłaszcza gdy się wzięło pod uwagę, co w nich robiono. Z jakiegoś powodu spodziewał się ujrzeć wspanialsze gmachy, nie zwykłą, przemysłową architekturę. Na Anshunie wyglądało podobnie. Na peronie czekało na niego dwóch pracowników wydziału eksploracji STT. Zaprowadzili go do małego wehikułu, którym następnie ruszyli przez wielki, otoczony płotem plac. W bliżej nieokreślonej przyszłości, gdy dziesiątki bram i setki torów utworzą połączenia z nowo zasiedlonymi planetami, cały ten teren zajmą budynki dworcowe. Obecnie jednak otaczający go krajobraz sprawiał ironicznie postindustrialne wrażenie. Długie pasy związanego enzymatycznie betonu, położonego przed wielu laty, pokryły się z czasem licznymi nierównościami. Miały to być ulice dla minimiasta, które jednak nigdy nie powstało. Na ziemi pomiędzy nimi rosły smętne kępy miejscowej trawy i patykowatego zielska, a w śladach zostawionych przez opony w wyschniętej glinie po każdym deszczu gromadziły się kałuże. Wszędzie stały porzucone ciężkie pojazdy. Ich metalowe części pokrywała warstewka rdzy, kompozytowe nadwozia wyblakły, przybierając białawy kolor, szyby powybijano, a wielkie jak samochód osobowy opony sflaczały i pokryły się warstewką wapnia. Nad placem kołowały wielkie ptaszyska zwane fornruszami. Szeroko rozpościerały czarne skrzydła, unosząc się na prądach termicznych. Żywiły się odpadkami i polowały też na małe gryzonie. Tutaj jednak nie miały zbyt wiele zdobyczy. Nowa, dwupasmowa droga, którą jechał pojazd, wydawała się tutaj zupełnie nie na miejscu. Wyprzedzała swój czas. Równolegle do niej poprowadzono dwie linie torów. One

również były nowe. Łączyły stację rozrządową dworca z kompleksem budynków centrum budowy gwiazdolotu. Wilson zauważył przetokową lokomotywę DFL 25 zbliżającą się powoli z naprzeciwka. Pchała przed sobą osiem pustych wagonów platformowych. Poza tym w promieniu ośmiu kilometrów nic się nie poruszało. Po dziesięciu minutach jazdy przez głuszę dotarli do centrum. Zza zasłony rozedrganego od upału powietrza wyłonił się długi szereg perłowobiałych, pozbawionych okien budynków otoczonych wysokim na sześć metrów płotem. Wokół niego kroczyły pełniące nieustanną służbę roboty strażnicze. Wewnątrz ich gładkich, stożkowatych ciał ukrywała się broń i czujniki. Przy bramie stało trzech ludzkich wartowników. Sprawdzili Wilsona dwa razy, zanim zasalutowali mu i wpuścili do środka. Całe centrum śmierdziało pieniędzmi. Wilson wiedział co nieco o priorytetowych projektach i potrafił się zorientować, że w krótkim czasie wydano tu olbrzymie kwoty. Trawniki za płotem były niedawno obsiane i pięknie przystrzyżone. Na parkingach wyznaczono miejsca i świeżą farbą wypisano na nich nazwiska. Ściany budynków pokryto wykładziną o niskim tarciu, która ostatnio stała się obsesją wszystkich budowlańców. Dzięki temu zawsze wyglądały na czyste. W większości z nich znajdowały się wysokie wrota, ale wszystkie były zamknięte. Prowadziły do nich srebrzyste tory. Na zapleczu kompleksu wznosiła się seria stalowych słupów, biegnąca w stronę największej przemysłowej dzielnicy miasta. Wspierały się na nich cienkie, czerwone kable nadprzewodnikowe. Projekt najwyraźniej zużywał mnóstwo mocy. Serce kompleksu tworzyły trzy przysadziste, szklane wieżowce o okrągłym przekroju, połączone u podstawy wznoszącymi się wysoko ku niebu płytami szkła, które wyglądały jak zestalony dach olbrzymiego namiotu. Pod tym sklepieniem znajdowało się olbrzymie atrium pełne krystalicznych kolumn oraz egzotycznych roślin o wielkich liściach. Kręciło się po nim mnóstwo osób ze skupionymi minami. Pracę traktowano tu poważnie. Czekający w recepcji mężczyzna przywitał miło Wilsona, przedstawiając się jako Daniel Alster. - Pan Sheldon przeprasza, że nie może powitać pana osobiście. Jest na zebraniu, które paskudnie się przeciągnęło. Wilson rozejrzał się z namysłem po holu. Jego widok potwierdzał wrażenie nieograniczonego budżetu. W Farndale nieraz zajmowali się projektami na wielką skalę, lecz wyglądały one zupełnie inaczej. Ich biura znajdowały się w miastach, a fabryki w centrach przemysłowych, gdzie były na swoim miejscu. To względna izolacja projektu sprawiała, że już na pierwszy rzut oka wydawał się bardzo pilny.

- Chce pan powiedzieć, że Sheldon osobiście kieruje projektem? - Nie zajmuje się codziennymi szczegółami, ale z pewnością poświęca mu znaczącą część swego czasu. Poczuł wielką ulgę, gdy zgodził się pan zostać kapitanem. - Naprawdę? - Tak. Jak rozumiem, przejmie pan część obowiązków administracyjnych. - Zgadza się. - Ilość danych, które przesłał mu projekt w ciągu czterech dni, odkąd przyjął propozycję Sheldona, była zdumiewająca. Do większości plików dołączono pisma od kierowników odpowiednich wydziałów. - Ale zanim się nimi zajmę, chciałbym się rozejrzeć. Szczerze mówiąc, czuł się nieco przytłoczony. Był tu zupełnie sam. Z reguły, gdy stawał przed zadaniem na podobną skalę, pomagała mu grupka asystentów, a do tego miał przedtem czas zapoznać się z zagadnieniem. Sprawozdanie z posiedzenia Rady Bezpieczeństwa Zewnętrznego Wspólnoty dotarło do niego dopiero dzisiejszej nocy i nie miał czasu rozważyć politycznych implikacji wyprawy. Jednak zarząd Farndale bez zastrzeżeń zaakceptował jego nominację, pragnąc załapać się na korzyści z projektu. - Oczywiście - zgodził się Daniel Alster. - Pański gabinet jest przygotowany, ale pan Sheldon sugerował, żebym najpierw oprowadził pana po centrum. - Proszę bardzo. Plan kompleksu był prosty. Większa część projektantów i kadry kierowniczej zajęła już miejsca w trzech wieżowcach, ale jedna czwarta powierzchni biurowej nadal pozostawała niewykorzystana. - To pomieszczenia treningowe dla załogi - wyjaśnił Daniel Alster, gdy mijali kolejne szeregi nieoświetlonych szklanych przedziałów. - Czy już kogoś wybrano? - Jak dotąd jedynie pana. Prawie wszyscy w wydziale eksploracji zgłosili się na ochotnika, nie tylko zwiadowcy, lecz również personel techniczny. Poza tym na każdej planecie Wspólnoty znalazło się po kilka milionów kandydatów, którzy zapewniają, że najlepiej się nadają do tego zadania. Napływa do nas tak wiele danych, że trzeba będzie rozbudować całą sekcję anshuńskiej cybersfery. Chcemy, by określił pan kryteria, zanim zaczniemy rekrutację. - Zgoda - odparł Wilson, wzruszając ramionami. Wszystkie komponenty gwiazdolotu dostarczano do wielkich, przypominających hangary budynków sąsiadujących z wieżowcami. Tam poddawano je rygorystycznym testom przed przekazaniem na platformę montażową. Niczego nie produkowano na miejscu, wszystko przywożono koleją przez planetarną bramę. Sześćdziesiąt trzy procent elementów

pochodziło z Augusty, w tym również generator tuneli czasoprzestrzennych, który miał służyć jako hipernapęd. Resztę sprowadzano z różnych planet Wspólnoty, kierując się przy wyborze kontrahentów ich finansowym wkładem oraz politycznymi wpływami. Wilson z zadowoleniem przekonał się, że Las Vadas zgarnęło przeszło trzy procent. Od razu po dostarczeniu na miejsce komponenty umieszczano w sterylnych pomieszczeniach w celu skontrolowania. STT zdołała w krótkim czasie zbudować zdumiewająco wiele hermetycznie zamykanych hal, w których można było uzyskać wysoki poziom promieniowania, skrajne obciążenie cieplne, narażenie na wibrację, promieniowanie elektromagnetyczne oraz bombardowanie hiperszybkimi cząstkami, a wszystko to w warunkach dobrej, staromodnej próżni. Mieli tu też laboratoria, w których na elektronicznych komponentach wypróbowywano najróżniejsze scenariusze nieprawdopodobnych awarii. Po sprawdzeniu wszystkie części przekazywano na platformę montażową. Nigel Sheldon czekał pod bramą największej z testowych hal. Miał na sobie biały kombinezon, taki sam jak ten, który dano Wilsonowi. Uścisnęli sobie dłonie, nadal spoglądając na siebie z nieufnością, jak starzy przyjaciele próbujący załagodzić spór. - Jesteś gotowy na powrót do nieważkości? - Zapytał Nigel, wkładając hełm, który natychmiast dopasował się do jego czaszki. - Chyba tak - odparł Wilson. Minęło już bardzo wiele czasu, a Daniel mówił mu, że mnóstwo robotników cierpi podczas pracy przy montażu gwiazdolotu z powodu mdłości - od łagodnych aż po paraliżujące. Przyzwyczajenie najwyraźniej w niczym nie pomagało, a firmy astronautyczne, których bazą był Wysoki Anioł, nie potrafiły im udzielić żadnych rad. Używały robotów albo sprawdzonych, odpornych pracowników. Zdesperowani ludzie z STT wygrzebali skądś bardzo stare medyczne prace dotyczące ludzkiej adaptacji do nieważkości. Niektóre z nich pochodziły jeszcze z czasów rosyjskiej stacji Mir. Mieli nadzieję znaleźć tam odpowiedź na to, jakiego rodzaju medykamenty albo modyfikacje DNA powinni rozważyć. Wilson pozwolił, by Nigel wszedł do środka pierwszy, i ostrożnie pomaszerował za nim. Korzystali z bramy wydziału eksploracji, która zamiast jak zwykle służyć międzygwiezdnemu zwiadowi, zapewniała teraz połączenie między kompleksem a przestrzenią kosmiczną nad Anshunem, gdzie na wysokości tysiąca kilometrów nad planetą krążyła platforma montażowa. Przez bramę biegł tytanowy tunel o kolistym przekroju wypełniony taśmami elektromięśni, które były w stanie poradzić sobie z komponentami o średnicy do ośmiu metrów i wadze sięgającej dwustu ton. Proces przypominał przechodzenie pokarmu przez przełyk. Fale zsynchronizowanych skurczów popychały naprzód szczelnie zamknięte kontenery.

Dla Wilsona wyglądało to tak, jakby przeszli z hali przez zwykłą kolistą bramę do gigantycznego sferycznego pomieszczenia. Platforma montażowa była kulą z plastmetalu, która rozszerzyła się aż do średnicy sześciuset metrów. Jej wewnętrzna struktura wzmacniająca przypominała sześciokątne żebra. Z miejsc ich skrzyżowania ku środkowi wyciągały się wieże suwnicowe. Na wprost przed bramą widniał szeroki cylinder rusztowań. Tam właśnie powstawał gwiazdolot. W tej chwili wyglądał po prostu jak jeszcze gęstsza siatka rusztowań. Setki mężczyzn i kobiet w prostych kombinezonach łaziły po nich albo siedziały przypięte do ruchomych robotów konstrukcyjnych. Po suwnicach przesuwały się białe kompozytowe kontenery, wyglądające jak krople spływające po szkle. Choć Wilson się tego spodziewał, brak siły ciążenia stał się dla niego szokiem. Jedną stopą wspierał się pewnie na podłożu, druga zaś unosiła się bezwładnie w powietrzu. Skoncentrował się na posuwaniu się naprzód, trzymając się uchwytów umieszczonych między pasmami elektromięśni. Wszystkie zmysły mówiły mu, że spada. Zaciskał odruchowo dłonie. Wyprzedzający go Nigel obrócił się już równolegle do bramy i ruszył w stronę statku, posiłkując się umieszczonymi na suwnicy uchwytami. Wilson podążył za jego przykładem. Przez pierwszych kilka metrów wspinał się po uchwytach jak po drabinie. Potem jego ciało po prostu unosiło się jakieś dwadzieścia centymetrów nad suwnicą. Pamiętał, żeby co kilka metrów łapać się uchwytu w celu korekty kierunku i powstrzymania ruchu wirowego. Dokuczały mu nudności wywołane wrażeniem spadania, ale poza wilgotnym beknięciem nie było żadnych dramatycznych efektów. Czuł charakterystyczny, stopniowo słabnący, zapach spawanego metalu i gorącego oleju. - Coś ci powiem - zawołał Nigel, oglądając się przez ramię. - Cholernie mnie ekscytuje ten widok. Wielkie projekty zawsze tak na mnie działają, ale - kurczę - nic nie porwało mnie tak bardzo od czasu, kiedy zmajstrowaliśmy z Ozziem pierwszą bramę. - Pamiętam ten dzień - odparł z przekąsem Wilson. Nie potrafił też zapomnieć, że wówczas po raz ostatni widział „Ulyssesa". Dumny międzyplanetarny statek przerodził się w gęstą plątaninę rusztowań oblepioną masą sprzętu. Nie różnił się zbytnio od tego gwiazdolotu. Nigel zachichotał. - Zbliżamy się do sekcji napędu odrzutowego. Choć byli już niedaleko od celu, plątanina dźwigarów wcale nie stawała się rzadsza. Wilson polecił e-kamerdynerowi połączyć się z układem procesorowym platformy montażowej. W jego wirtualnym polu widzenia pojawił się plan tego, co widział. Projekt gwiazdolotu był nieskomplikowany. Sekcję mieszkalną stanowił gruby pierścień o średnicy trzystu metrów, który miał się powoli obracać wokół osi, tworząc na obwodzie przyciąganie

równe dwudziestu procentom ziemskiego. „Proste koło von Brauna" - pomyślał Wilson, choć w dzisiejszych czasach nikt już by go tak nie nazwał. W jego środku umieszczono cylinder o długości czterystu metrów i średnicy stu pięćdziesięciu. Znajdował się w nim napęd nadświetlny i silniki plazmowe. Powierzchnię pokrywało mnóstwo rozmaitych wypukłości, jakby wyrosły na nim metaliczne guzy. Wszyscy trzej unosili się w potężnej dyszy, której wewnętrzna powierzchnia stanowiła doskonałe zwierciadło. To był pierwszy z pięciu silników plazmowych. Tam, gdzie planowano zainstalować pozostałe cztery, unosiły się rozety rusztowań. Wilson przyjrzał się grubym przewodom paliwowym oraz nadprzewodnikowemu okablowaniu, które miało zostać połączone z następnymi silnikami. Jego dłoń poruszyła się spontanicznie, by dotknąć powierzchni dyszy. „Silniki plazmowe" - myślał. „Zupełnie jak na »Ulyssesie«. To jak rower. Niektórych rzeczy po prostu nie da się udoskonalić". - Jakiego źródła mocy używamy? - Zapytał. - Nilingowych studni - odparł Nigel. - Piętnaście sztuk, największy model, jaki produkujemy. Rzecz jasna, zamontowaliśmy też systemy awaryjne. Mikrostosy atomowe i dwa generatory termojądrowe. Ale podstawowym źródłem energii będą nilingowe studnie mocy. Wystarczą na siedem tysięcy lat świetlnych lotu. - Aż tyle? Z jakiegoś powodu Wilson spodziewał się, że gwiazdolot będzie mógł dotrzeć do Alfy Dysona i z powrotem, na tym koniec. - Tak, ale to nie znaczy, że możesz sobie polecieć badać Galaktykę, kapitanie. Wilson uśmiechnął się z lekkim poczuciem winy. To właśnie przyszło mu do głowy. - Zdajesz sobie sprawę, co robisz, prawda? Wiesz, co znaczy ten statek? - A co? - Kamyk rzucony ze szczytu góry. Kiedy dotrze do jej stóp, zamieni się w lawinę. Ludzie znowu zainteresują się badaniem nieznanego. Będą się domagać kolejnych gwiazdolotów, zechcą się dowiedzieć, co jeszcze kryje się w głębiach kosmosu. Następny statek będzie mógł dotrzeć do jądra Galaktyki. - Mylisz się, kapitanie. Tylko ludzie podobni tobie tego pragną, urodzeni romantycy. Nie ma ich tak wielu, jak ci się zdaje. Wspólnota, którą stworzyliśmy, jest dojrzałym, konserwatywnym społeczeństwem. W ciągu dwóch ostatnich stuleci staliśmy się znacznie mądrzejsi. Wyłącznie ludzie, którzy mieli tylko jedno, krótkie życie, mogli wyruszać w nieznane, uzbrojeni jedynie w latarkę i patyk do drażnienia grzechotników. Większość woli

spokojną, prowadzoną bez pośpiechu ekspansję, pozwalającą uniknąć błędów. Jak żółw i zając, kapitanie. Żółw i zając. - Być może - przyznał Wilson. - Ale nie wierzę, że jesteśmy aż tacy cywilizowani, jak ci się zdaje. Nie wszyscy z nas. - Minęli już sekcję napędu odrzutowego, docierając do środkowej części, gdzie dwa krótkie ramiona łączyły pierścień mieszkalny z nadbudówką centralnej sekcji inżynieryjnej. Tu również nie było zbyt wiele do oglądania, tylko nagi szkielet pozbawiony poszycia. Nie zainstalowano nawet wewnętrznych pokładów, choć znaczna część pomocniczej maszynerii była już na miejscu. - Jak idą prace nad hipernapędem? Bruzdy wokół ust Sheldona pogłębiły się nagle. - Komponenty przepływowego generatora tuneli czasoprzestrzennych przechodzą właśnie trzecią fazę prób. Za trzy do czterech miesięcy powinniśmy rozpocząć instalację. - A jak to się ma do ogólnego harmonogramu? - Zapytał Wilson. - Początkowo przewidywaliśmy, że ukończymy budowę za siedem miesięcy - odezwał się Daniel Alster. - Pojawiły się jednak nieprzewidziane problemy związane z pracą w nieważkości. - Bardziej prawdopodobny termin to dziewięć miesięcy - mruknął Nigel. - Wszystko kosztuje więcej - zauważył radosnym tonem Wilson. - I trwa dłużej - dokończył Nigel. - Nie musisz mi tego mówić. - Dlaczego nie budujecie statku na Wysokim Aniele? - Zainteresował się Wilson. Wiem, że lot musiałby być dwieście trzydzieści lat świetlnych dłuższy, ale dla tego statku to żaden problem, jeśli dobrze zrozumiałem opis. A tam bez trudu znaleźlibyście specjalistów od astroinżynierii. - Chodziło o polityczną kontrolę - odparł bez ogródek Nigel. - Ściślej mówiąc, o moją kontrolę. Zależało mi na tym, żeby misją kierowała STT. - Rozumiem - powiedział Wilson. Fakt, że Nigel w rozmowie z nim nie owijał słów w bawełnę, trzeba było uznać za komplement. Z przodu nadbudówki sterczało wielkie gniazdo kabli, czekające na element, który miał być tam zainstalowany. Zaintrygowany tak wielkim poborem mocy Wilson sprawdził plan w swoim wirtualnym polu widzenia. Generator pola siłowego, jeden z siedmiu. - Statek będzie dobrze chroniony - zauważył. - Chcę, żebyście wrócili cało - wyjaśnił Nigel. - Nadal też niepokoi mnie myśl, że zamknięcie tych gwiazd mogło mieć charakter obronny. Moim zdaniem to najbardziej

prawdopodobny scenariusz. - Jeśli zetkniemy się z bronią, przed którą trzeba osłaniać całą gwiazdę, kilka pól siłowych niewiele nam pomoże. Trzej mężczyźni zatrzymali się w pobliżu gniazda generatora pola siłowego. - Popatrz - zauważył Nigel. - Przyprowadziłem cię tu dzisiaj między innymi po to, żebyś dokładnie wszystko sobie obejrzał. W bieżącym stadium możemy jeszcze wprowadzić spore zmiany. Cholera, jeśli okaże się to konieczne, możemy opóźnić start nawet o cały rok. Chcę się zapoznać z twoją opinią. - Dobra. Od razu nasuwa mi się na myśl, że powinniśmy być znacznie ostrożniejsi, niż przewidują to plany lotu, które pokazałeś. Przecież nie chcemy wyjść z hiperprzestrzeni tuż obok bariery i wrzeszczeć: „Jest tam kto?!". Musimy się jej na początek przyjrzeć z odległości co najmniej dziesięciu lat świetlnych, a to znaczy, że będziemy potrzebowali najlepszych systemów czujników, jakie może wyprodukować Wspólnota. Jeśli z tej odległości nie wykryjemy żadnych oznak konfliktu, zaczniemy zbliżać się etapami. To zapewne oznacza, że misja potrwa kilka miesięcy dłużej. - Mogę to zaakceptować - zgodził się Nigel. - Świetnie, bo zgodzę się zostać kapitanem tylko pod warunkiem, że przyjmiemy linię postępowania mówiącą, iż bezpieczeństwo jest najważniejsze. Nie tylko bezpieczeństwo załogi, lecz całej ludzkości. Jeśli są tam jacyś potencjalni wrogowie, nie zamierzam przyciągać ich uwagi. Mam nadzieję, że rozumiesz, z jak wielką odpowiedzialnością wiąże się ten projekt. - Rozumiem, brachu, możesz mi uwierzyć. STT staje przed podobnym problemem za każdym razem, gdy otwieramy nowy tunel czasoprzestrzenny. Ludzie nie zwracają już na to uwagi, ponieważ wydaje im się, że po trzech stuleciach scenariusze kontaktu stały się rutynowe, może nawet nudne. Osobiście nie sypiam zbyt dobrze, bo wiem, że prędzej czy później natkniemy się na jakiegoś wirusa czy inne paskudztwo, które prześliźnie się przez nasze biomedyczne kwarantanny, albo na gatunek obcych będący przeciwieństwem Silfenów. Każdego roku zapuszczamy się coraz dalej, a ja dodaję kolejną procedurę bezpieczeństwa, mimo że moi ludzie głośno się skarżą, jaki ze mnie potworny biurokrata. Pozostaje mi jedynie modlić się, by nowa procedura poradziła sobie z tym jednym, naprawdę paskudnym kontaktem, którego nikt nie przewidział. Przy okazji przyjrzyj się wytycznym działalności naszego wydziału eksploracji. Powinny cię uspokoić. - Dobra, czyli się rozumiemy. - Mam nadzieję, Wilson, bo to właśnie może być ten kontakt, którego obawiałem się

od stuleci. - W takim razie, dlaczego tak mocno popierasz projekt misji? - Nie możemy chować się w ciemności tylko dlatego, że czegoś nie rozumiemy. Jako gatunek bardzo się zmieniliśmy przez te kilkaset lat. Jesteśmy teraz Homo galacticus. Może to z mojej strony arogancja, ale jestem przekonany, że potrafimy już sobie poradzić z czymś tak wielkim. Nie oszukuj się, to jest wielkie, nawet jeśli znajdziecie tylko porzucony generator odpowiedzialny za barierę. Musimy nauczyć się porozumiewać z naprawdę obcymi istotami. Silfeni z pewnością takimi nie są. - Czy przed chwilą nie mówiłeś, że prawdziwi romantycy są wielką rzadkością? - Istotnie. Ale tylko popatrz, kim jesteśmy. Wilson wreszcie roześmiał się w głos. Uniósł głowę, by spojrzeć na potężny gwiazdolot. - Dlaczego jeszcze go nie nazwałeś? - Jesteś kapitanem. To twoje prawo. - Wciskasz mi kit? - Nie, brachu. Jestem ci winien przynajmniej tyle. Masz jakieś pomysły? - Jasne. Nazywa się „Druga Szansa". Nawet nie musiał się zastanawiać. Nigel wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nieźle. Pewnie urządzimy któregoś dnia regularną ceremonię, ale najpierw musisz zacząć kompletować załogę. Będę mógł przez pewien czas osłaniać cię przed politykami, ale im prędzej dokonasz ostatecznej selekcji, tym lepiej. Kurczę, wydawało mi się, że jestem przyzwyczajony do politycznych targów, ale ta sprawa podekscytowała wszystkich. Każdy prezydent, król, królowa, pierwszy minister, premier, przewodniczący, naczelny sekretarz i wielki imperator chce, żeby jego świat był reprezentowany w załodze. - Zostawiłeś dużo miejsca dla uczonych. To dobrze. Zresztą i tak bym się tego domagał. Samą załogę, inżynierów odpowiedzialnych za funkcjonowanie statku, chcę ograniczyć do minimum. Sądzę, że powinno się ich rekrutować spośród ludzi pracujących na miejscu. W końcu to wyprawa naukowa. - Dobra. W tej sprawie bez oporów zdam się na ciebie, ale ostrzegam, że będą naciski. - Dam sobie radę. Przypadkiem nie wytropiliście innych członków mojej dawnej załogi? Wiem, że komandor Lewis nie doczekał rejuwenacji, ale z resztą straciłem kontakt. - Zajmę się tym - zapewnił Alster.

Z okna swojego gabinetu Paula Myo naprawdę widziała wieżę Eiffla. Przed stuleciem biuro

głównego

śledczego

Międzyukładowego

Wydziału

Poważnych

Przestępstw

przeniesiono do pięknego, starego, pięciopiętrowego budynku położonego zaledwie trzy przecznice od Sekwany. Wnętrze odnowiono, ale fasadę z czasów Napoleona pozostawiono nietkniętą. Gdy odsunęła krzesło od biurka i wyciągnęła szyję, mogła zobaczyć pradawną, żelazną wieżę wystającą ponad dachy budynków. Była jednak głównym śledczym od dziewięćdziesięciu dwóch lat i zapewne przez cały ten czas widziała wieżę tylko kilkanaście razy. Dzisiaj nadeszła jedna z tych rzadkich chwil, gdy uległa pokusie i postanowiła obejrzeć panoramę. Na szczycie wieży widać było maleńkich jak mrówki turystów, a wewnątrz żelaznej konstrukcji sunęły w górę i w dół windy. Ten ponadczasowy widok w ciągu dwóch ostatnich stuleci stawał się coraz wspanialszy, w miarę jak Paryżanie stopniowo odsuwali drapacze chmur i nowoczesne wieżowce mieszkalne coraz dalej od prastarego serca miasta. Patrzyła, jak układ biurowy sprawdza dokumenty transportowe za pomocą specjalistycznych programów analitycznych, poszukując regularności, które zawsze się jej wymykały. Dlatego właśnie była w tak paskudnym nastroju. Poszukiwała ich nadaremnie już od paru miesięcy, a nawet przy użyciu nowoczesnego inteligentnego oprogramowania istniała tylko ograniczona liczba sposobów sprawdzania danych. Wiedziała, że Elvin rozpoczął już przerzut broni na Far Away. Mógł to robić tylko w jeden sposób: rozmontowywał wszystko na niewinnie wyglądające części, które następnie montował w innych urządzeniach. Zawsze tak postępował po nabyciu transportu broni. Kazała strażnikom STT przy bramie na Boongate zatrzymywać przypadkowo wybrane maszyny, które następnie rozbierano w poszukiwaniu nieprawidłowości. W ciągu dwudziestu lat tylko trzykrotnie natrafiono na części, których obecności producenci nie potrafili wytłumaczyć. Była przekonana, że gdyby sprawdzali wszystkie transporty, rezultaty byłyby bez porównania lepsze. Jednakże Wydział Bezpieczeństwa STT jasno oznajmił, że brak mu środków potrzebnych do przeprowadzenia operacji na taką skalę, a poza tym znacznie utrudniłaby ona życie wszystkim legalnym importerom maszynerii na Far Away. Co więcej, Paula nie miała na jej usprawiedliwienie nic poza własną determinacją. Jej bezpośredni przełożony, Mel Rees, podobnie jak wszyscy jego poprzednicy, zapowiedział, że Międzyukładowy Wydział Poważnych Przestępstw nie udzieli poparcia podobnej operacji ani nie będzie jej finansował. Już od dziesięcioleci sprzeciwiała się tej irytującej polityce, ale nie przyniosło to rezultatów. Słała jedno oficjalne pismo za drugim i wywierała naciski za pośrednictwem swych politycznych kontaktów, na razie jednak musiała się zadowolić przypadkowymi kontrolami wzbudzających podejrzenia transportów.

Chcąc poprawić swe szanse, uciekła się do analizy danych. Wszystkim ładunkom przechodzącym przez dworzec Boongate towarzyszył pełen zestaw dokumentów: listy przewozowe, faktury zakupu, potwierdzenia zapłaty, dane o producentach kontenerów i pośrednikach. Adam Elvin z pewnością wysyłał broń wieloma różnymi szlakami, a cały proces prawdopodobnie trwał lata. Dlatego jej programy sprawdzały trasy skrzyń, które przed sześcioma miesiącami leżały w tym samym magazynie na odległej o sto lat świetlnych planecie, przekazy pochodzące z tego samego banku, kompanie przewozowe, z których usług korzystali różni agenci, rachunki zapłacone z konta, którego użyto tylko raz. Żaden z tych tropów nie zaprowadził jej donikąd. Pauli nie pomagał też fakt, że osiemdziesiąt procent przewożonego na Far Away bagażu należało do emigrujących tam ludzi, zabierających ze sobą cały dobytek, a także zdumiewająco wiele rzeczy, które uważali za niezbędne dla przetrwania oraz dobrego samopoczucia. - A to ci dopiero rzadki widok - odezwał się nagle Mel Rees. - Obijasz się w pracy. Obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem i ponownie skierowała wzrok ku wieży Eiffla. Mel Rees pracował w wydziale dopiero od czterdziestu lat, a pozycję jednego z licznych wicedyrektorów zawdzięczał koneksjom rodzinnym. Tak jednak wyglądało to we wszystkich zlokalizowanych na Ziemi instytucjach Wspólnoty. Jeśli starsi rangą urzędnicy nie wywodzili się z Wielkiej Rodziny, z całą pewnością należeli do Dynastii Międzyukładowej. Rzecz jasna, gdyby się uparła, że chce zdobyć stanowisko dyrektora, zapewne udałoby się jej osiągnąć ten cel. O ironio, byłoby to jednak możliwe dzięki temu, kim była, nie wspominając już o stu czterdziestu siedmiu latach nieprzerwanej pracy w Wydziale. Ale z drugiej strony, dlatego że była tym, kim była, nie pragnęła stanowiska, które nie pozwoliłoby jej prowadzić prawdziwych śledztw. Mel Rees przyjrzał się danym widocznym w stojących na biurku portalach. - Nie masz szczęścia, hę? - Nie przy takim budżecie, jaki mi dajesz. - Mam dla ciebie coś innego. Melowi Reesowi zawsze brakowało odwagi, by wezwać Paulę do swego gabinetu. Jeśli czegoś od niej chciał, przychodził do niej osobiście. - A co? - Zamkniętą sprawę z Oaktier. Domniemane zabójstwo ciała połączone z utratą pamięci. Paula nie potrafiła powstrzymać zainteresowania. - Jak dawno temu to się stało?

- Trudno określić. Niewykluczone, że przed czterdziestu laty. - Hmm. - Zmarszczyła nos. Znowu nie tak dawno. - Czy miejscowa policja nie potrafi sobie z tym poradzić? - Próbowali, ale nie znaleźli nic konkretnego. Dlatego proszą nas o pomoc. Jedna z domniemanych ofiar, Tara Jennifer Shaheef, ma na Oaktier wpływową rodzinę z politycznymi koneksjami. Wiesz, jak jest. Rodzina domaga się wyjaśnień, w jedną albo w drugą stronę, więc oczywiście chcę, żebyś ty się tym zajęła. - Powiedziałeś „jedna z ofiar"? - Tak. Jeśli to faktycznie zabójstwo, ofiary były dwie. O ile policji wiadomo. - Dobra, zainteresowało mnie. - Dziękuję. - Mel Rees rozejrzał się po urządzonym po spartańsku gabinecie i wypatrzył małą, zawsze spakowaną torbę podróżną, przygotowaną na wypadek, gdyby Paulę skierowano poza Ziemię. To był jeden z trzech osobistych przedmiotów, które trzymała w pokoiku. Na parapecie stał doniczkowy rabbakas. Z czarnej bulwy wyrastał różowy, marmurkowy kwiat o płatkach przypominających pióra. Dostała roślinę w prezencie od Silfena na Silvergalde. Na biurku zaś postawiła kwarcowy sześcian z hologramem pary, która wychowywała ją na Marindrze. Na zrobionym podczas jakiegoś letniego pikniku zdjęciu widać też było Paulę i jej przybraną siostrę. Obie dziewczynki miały około pięciu lat. Mel Rees zawsze starał się unikać patrzenia na hologram. Jego widok nieprzyjemnie dobitnie przypominał mu, jak dziwną osobą jest główny śledczy Myo. - Chcesz przekazać komuś część obowiązków na czas swej nieobecności? Renne i Tarlo nie mają obecnie zbyt wiele do roboty. Popatrzyła na niego, jakby mówił w obcym języku. - Mogę wszystko śledzić na bieżąco z Oaktier. To część unisfery. - Jasne. W takim razie wszystko w porządku. - Ruszył w stronę wyjścia. - Zawiadom mnie, gdybyś czegoś potrzebowała. Paula zaczekała, aż Mel wyjdzie, a potem pozwoliła sobie na lekki uśmieszek. W gruncie rzeczy nie był takim złym zastępcą dyrektora. Starał się, żeby ludzie byli zadowoleni, i zabiegał o jak największy budżet dla departamentu. Zawsze jednak pilnowała, by znał swoje miejsce. Po chwili przysunęła krzesło do biurka i poprosiła e-kamerdynera o akta sprawy Tary Jennifer Shaheef.

Klinika Claydena zajmowała obszar ośmiu hektarów w jednym ze wschodnich

przedmieść Darklake City i należała do najlepszych ośrodków rejuwenacyjnych na planecie. Paula uważnie przeczytała opatrzone zielonym kodem dostępu akta prowadzącej ją firmy. To była typowa korporacja średnich rozmiarów, prowadząca kliniki na pięciu planetach w tym sektorze przestrzeni. To, co ujrzała, gdy policyjny samochód wjechał przez bramę, zgadzało się z tym, co wyczytała. Długi, trzypiętrowy budynek z bambusa i perłowego koralu wznosił się na stoku nad małym jeziorem. Jedno ze skrzydeł kończyło się siatką rusztowań. Roboty konstrukcyjne dołączały kolejne prefabrykowane elementy. Paula przebiegła z samochodu do recepcji. Kostium w najmniejszym stopniu nie chronił jej przed parnym powietrzem wczesnego popołudnia. Detektyw Hoshe Finn podążał parę kroków za nią, sapiąc głośno z powodu upału. Był policjantem z miejscowego wydziału spraw zamkniętych. Przydzielono go Pauli na czas trwania śledztwa i zaakceptował ten obowiązek z radością, która była dla niej miłą odmianą. Choć raz ktoś cieszył się, że może z nią pracować, i od samego początku pragnął służyć jej pomocą. Była pewna, że chodziło mu przede wszystkim o to, by się przekonać, czy jej reputacja odpowiada prawdzie, nie miała jednak nic przeciwko temu. Wszystko, co przynosi rezultaty, było dobre. W grę wchodził też zapewne fakt, że minęło dopiero osiemnaście lat od jego drugiej rejuwenacji. Starsze osoby cechowały się bardziej flegmatycznym podejściem. Ostatnia rejuwenacja dała Hoshemu Finnowi szczupłą twarz. Czarne włosy zaczesał do tyłu i przeciągnął przez zdobny, srebrny pierścień. Już na samym początku przyznał, że cierpi na nadwagę, choć jego zielony garnitur z błyszczącego jedwabiu miał wyszczuplający krój. - Tędy - oznajmił, gdy już znaleźli się w środku, i poprowadził ją jednym z długich korytarzy wychodzących z recepcji. Po drodze minęli kilku świeżo odmłodzonych pacjentów, którym pomagał personel. - Czy pracował pan przy wielu zamkniętych sprawach? - Zapytała Paula. - Przy trzech. - Wzruszył ramionami. - Wliczając tę. Nie mogę się pochwalić wieloma sukcesami. Na ogół pracuję w głównym wydziale śledczym. Tego typu przydziały nie zdarzają się zbyt często. - Niech pan się nie przejmuje, zamknięte sprawy rzadko udaje się rozwiązać. - Aha. Nawet przy współczesnych możliwościach przechowywania danych trudno jest odtworzyć przeszłość. - Niezupełnie o to chodzi - przerwała mu. - Informacje o przeszłości muszą mieć związek z ludzkim zachowaniem. Szukamy całościowego obrazu. W dzisiejszych czasach policja za bardzo polega na cyfrowych dowodach.

- To właśnie zadanie dla kogoś takiego jak pani. - Uśmiechnął się, widząc, że spojrzała na niego podejrzliwie. - Dla prawdziwego detektywa. - Robię, co mogę. Przed wejściem do pokoju Wyobiego Cotala przez małą śluzę odkażającą musieli włożyć sterylne kombinezony. Wewnątrz paliło się słabe, różowe światło, które nie przemęczało oczu. Gdy wewnętrzne drzwi się rozsunęły, Paula wzięła się w garść, unosząc ukrytą pod maseczką twarz. Przypadki awaryjnego ożywiania zawsze wywoływały u niej mdłości. Choć nowy klon Cotala opuścił zbiornik maciczny już przed pięcioma tygodniami, nadal wyglądał nieprzyjemnie. Klon zainicjowano przed dwoma laty, po tym, jak towarzystwo ubezpieczeniowe Cotala, zgodnie z wymogami prawa, spróbowało skontaktować się z nim przez unisferę. Potem przeprowadzono bardziej szczegółowe poszukiwania przy pomocy ludzkich detektywów, ale oni również nic nie osiągnęli. Wyobie Cotal przed czterdziestu laty opuścił Oaktier i wszelki ślad po nim zaginął. Od jego narodzin minęło już sześćdziesiąt pięć lat, powinien więc zgłosić się do kliniki na pierwszą rejuwenację. Zapewniała mu to polisa wykupiona przez jego zamożnych rodziców w chwili poczęcia. Nie zrobił tego jednak, więc sąd wystawił towarzystwu ubezpieczeniowemu świadectwo śmierci ciała na podstawie przypuszczenia, że Wyobie padł ofiarą zabójstwa albo jakiegoś osobliwego wypadku, o którym nie zameldowano. Tydzień później rozpoczęto procedurę ożywienia. Choć nie uciekano się do niej zbyt często, dla szpitala tak dobrze wyposażonego jak Klinika Claydena była stosunkowo prosta. DNA Cotala poddano subtelnym modyfikacjom mającym przyśpieszyć wzrost. Płód przetrzymywano w zbiorniku macicznym przez z górą dwadzieścia trzy miesiące. W ciągu ostatnich pięciu przez złącze neuralne do nowego mózgu ładowano zapisane wspomnienia Cotala. Nie było ich wiele. Choć Wyobie regularnie uzupełniał zapis, przestał to robić w wieku dwudziestu pięciu lat, po domniemanym opuszczeniu Oaktier. Leżący na łóżku, skąpany w naśladującym półmrok blasku, pacjent przypominał umierającego z głodu czternastolatka. Był potwornie chudy, spod skóry sterczały mu żebra i kości kończyn. Był wysmarowany jakimś żelem, który miał hamować nadmierne złuszczanie, ale i tak spod warstewki błyszczącej substancji przeświecały wielkie, sączące plamy. Na rękach i nogach prawie w ogóle nie miał mięśni. Kolana i łokcie przerodziły się w wydatne kostne guzy. Żeby się poruszać, musiał nosić elektromięśniowy kombinezon, w którym wyglądał jak uwięziony w drucianej klatce, dopasowanej kształtem do ciała. Najbardziej odpychające wrażenie robiła jednak głowa. Była prawie tak samo duża jak u dorosłego,

stanowczo zbyt wielka, by chuda szyja mogła utrzymać jej ciężar bez pomocy kombinezonu. Gdy weszli do pokoju, Wyobie Cotal skierował na nich wielkie, zapadnięte oczy. Nie próbował poruszać głową. Od czasu do czasu otwierał lekko usta i z kombinezonu wysuwała się brodawka sutkowa, która następnie wsuwała mu się do ust, by mógł ją ssać. Paula starała się nie patrzeć na otaczające jego pas rury połączone z penisem i odbytem. „A kiedyś myślałam, że powrót do zdrowia po zwykłej rejuwenacji jest upokarzający" - pomyślała. - Cześć, Wyobie - przywitał go Hoshe Finn. - Wyglądasz lepiej. Pamiętasz mnie? - Policjant - wyszeptał Wyobie Cotal. Kombinezon wzmacniał jego głos, wywołując dziwaczne echo. - Tak jest, detektyw Finn. A to główny śledczy Paula Myo z Wydziału Poważnych Przestępstw. Przyjechała aż z Ziemi, żeby zbadać sprawę twojej śmierci. Wyobie skierował zmęczone spojrzenie na Paulę. - Czy ja panią znam? - Nie. - Nie zamierzała opowiadać o swej sławie komuś, kto dopiero zaczynał się orientować w swych niezbyt licznych wspomnieniach. - Ale chciałabym panu pomóc. Uśmiechnął się i z ust skapnęła mu ślina. - Wydostanie mnie pani stąd? - To już długo nie potrwa. - Kłamstwo! - Zawołał tak głośno, że wzmacniacz nie zadziałał. - Mówią, że minie jeszcze wiele miesięcy, zanim wyrosną mi mięśnie. Ale nadal będę miał ciało dzieciaka. Przyśpieszony wzrost już się zakończył. - Ale żyje pan znowu. Zamknął oczy. - Niech pani ich znajdzie. Niech pani znajdzie tych, którzy mi to zrobili. - Jeśli rzeczywiście pana zamordowano, znajdę winnych. Zawsze ich znajduję. - To dobrze. - Jak rozumiem, łączył pana z Tarą Jennifer Shaheef związek o charakterze seksualnym. Paula zignorowała Hoshego Finna, który skrzywił się pod maseczką. Ze względu na stan Cotala mogli z nim spędzić niewiele czasu. Z pewnością nie zamierzała go marnować. - Tak. - Wyraz jego dziwnej, dziecinnej twarzy złagodniał. - Dopiero niedawno zaczęliśmy się spotykać. - Wie pan, że ona również opuściła Oaktier?

- Wiem. Ale nie potrafię uwierzyć, że z nią uciekłem. Mówiłem już o tym policji. Spotykałem się też z inną dziewczyną. - Philippą Yoi, tak? - Tak. - Czy była zazdrosna? - Nie, nie. Opowiadałem już o tym wszystkim. To było tylko dla zabawy, nic poważnego. Wszyscy o tym wiedzieliśmy. Dla Philippy i dla mnie to było pierwsze życie i chcieliśmy... Żyć. - To było dla zabawy, gdy po raz ostatni uzupełniał pan zapis w klinice. Opuścił pan Oaktier dziewięć tygodni później. Przez ten czas mogło się wydarzyć bardzo wiele. - Nie uciekłbym z nią - upierał się. - Czy ktoś wspominał o jakichś wycieczkach? Może wasi przyjaciele planowali wakacje poza planetą? - Nie. Jestem tego pewien. Wie pani, wszystko mi się plącze. Dla mnie minęło tylko pięć tygodni. Wspomnienia mi się mieszają. Niektóre wydarzenia z dzieciństwa pamiętam lepiej niż Philippę i Tarę. Och, kurwa. Nie potrafię uwierzyć, że ktoś chciałby mnie zabić. - Wie pan coś o Tampico? - Nie. Dlaczego pani pyta? - Kupił pan bilet na tę planetę. Wyobie Cotal zamknął oczy. Wypływające spod powiek łzy zwilżyły jego delikatne rzęsy. - Nie wiem. Nic z tego nie pamiętam. To na pewno jakaś pomyłka. Jedna wielka pomyłka. Gdzieś tam jeszcze żyję. Na pewno. Po prostu zapomniałem wrócić na rejuwenację, to wszystko. Proszę, niech pani mnie znajdzie. Niech pani mnie znajdzie! - Uniósł się nad poduszkę, wykrzywiając młodzieńczą twarz w bolesnym grymasie. - Niech pani coś zrobi. Do pokoju wbiegła pielęgniarka. Wyobie Cotal osunął się bezwładnie na pościel. Stracił przytomność, zanim elektromięśniowy kombinezon ułożył go równo. - Dostał środek uspokajający - wyjaśniła kobieta. - Miną trzy godziny, zanim odzyska przytomność. Jeśli pani musi, proszę wtedy wrócić, ale nie można go tak narażać bez końca. Jego osobowość jest jeszcze bardzo krucha. Jest zupełnie niedojrzały emocjonalnie. - Rozumiem - odparła Paula. Oboje z Hosheem Finnem wyszli z pokoju. - I co pani sądzi? - Zapytał detektyw, gdy zdejmowali kombinezony. - Gdyby chodziło tylko o niego, powiedziałabym, że sprawa jest oczywista. Ludzie w

pierwszym życiu zawsze łatwo się ekscytują. Wybrał się na wakacje z dziewczyną i utopił się, rozbił albo walnął samolotem we wzgórze, zrobił coś głupiego i nieodpowiedzialnego. Ale w grę wchodzi również Shaheef, a to zmienia postać rzeczy. Hoshe Finn skinął głową i wrzucił kombinezon do kosza. Na zewnątrz było chłodniej i policjant drżał lekko. - To właśnie przyciągnęło moją uwagę. Tarę Jennifer Shaheef ożywiono dwadzieścia lat temu. Jako przyczynę śmierci podano wypadek. - A kto zauważył związek? - Morton, jej były mąż. Najwyraźniej Cotala wymieniono w pozwie rozwodowym. Z nim mieszkała na Tampico. - Czyli związek między Cotalem a Shaheef stał się poważny? - Na to wygląda. Ale to nie wydarzyło się na tej planecie. Wypełniła pozew na Tampico. Gdy już załatwiono rozwód, Morton nie miał od niej żadnych wiadomości aż do czasu jej ożywienia. Mój wydział przeprowadził w tej sprawie rutynowe śledztwo, jednak nie wykryliśmy nic podejrzanego poza brakiem ciała. Wypadki czasem się zdarzają. - A więc po rozwodzie Cotal i Shaheef wyjechali razem na wakacje albo na miesiąc miodowy. I zginęli w tym samym wypadku. - Możliwe. Tyle że po opuszczeniu Oaktier nigdzie nie zostawili żadnych śladów. - Pomijając pozew rozwodowy. - Tak. I z pewnością nikt nie miał motywu, by ich zabić. Nie mamy nic poza kupą podejrzanych okoliczności. - Muszę porozmawiać z Shaheef. - Już ją zawiadomiliśmy.

SZEŚĆ

Wiadomość dostała się do unisfery z planetarnego węzła cybersfery w Hemeleum, małym, rolniczym miasteczku położonym daleko od morza na Westwould. Czekała pod jednorazowym adresem przez pięć godzin, wystarczająco długo, żeby nadawca mógł się oddalić do innej części Wspólnoty. Po upływie tego czasu uaktywnił się segment nadawczy wiadomości. Program rozesłał ją do każdego kodu adresowego e-kamerdynera istniejącego w unisferze. Tę irytującą postać reklamy nazywano rozpylaczem. Jako metoda komercyjnej promocji rozpylacz wyszedł z użycia przed paroma stuleciami. Każdy nowoczesny ekamerdyner był wyposażony w programy pozwalające odbijać spam z powrotem do nadawcy, choć nie na wiele się to zdawało, jako że większość spamerów używała adresów jednorazowych. E-kamerdynerzy również rutynowo informowały Limitowane Inteligencje kontrolujące protokoły routerów unisfery i inkryminowaną wiadomość natychmiast usuwano ze wszystkich węzłów. Zgodnie z międzyukładowym prawem, uchwalonym w końcu w roku 2174, ten kto rozpylał swą wiadomość po unisferze, musiał zapłacić rekompensatę każdemu, kto ją odebrał na e-kamerdynerze. Sprawiało to, że łączna suma nigdy nie spadała poniżej dwóch miliardów dolarów. Od tej pory do korzystania z rozpylacza uciekały się jedynie nielegalne organizacje oraz prywatne osoby pragnące podzielić się z resztą Wspólnoty swą ideologią, podejrzanymi planami finansowymi, wizjami religijnymi albo planami politycznej rewolucji. Biorąc pod uwagę, jak szybko unisferowe LI potrafiły zidentyfikować i zablokować rozpylanie, każdy programista zdolny stworzyć nowy, przyzwoity program nadawczy mógł liczyć na niezłe wynagrodzenie. Rzecz jasna, w gotówce. W tym przypadku czynnikiem, który pozwolił wiadomości przedostać się przez filtry większości e-kamerdynerów, był autentyczny certyfikat autora. To właśnie najpierw sprawdzał każdy e-kamerdyner po otrzymaniu wiadomości. Certyfikat należał do April Gallar Halgarth, dwudziestoletniej mieszkanki Solidade, prywatnego świata będącego własnością dynastii Halgarthów. Ponad dziesięć miliardów e-kamerdynerów zapisało wiadomość w swej skrzynce. Większość ludzi, którzy otrzymali wiadomość od kogoś nazwiskiem Halgarth, otwierała ją z czystej ciekawości. Gdy wizualny przekaz zaczął się odtwarzać, zdawali sobie sprawę, że padli ofiarą rozpylacza i dziewięćdziesiąt procent natychmiast usuwało

wiadomość. Ci, którzy obejrzeli ją do końca, kierowali się wrodzoną dociekliwością, liczyli na szansę oskarżenia jednego z Halgarthów o rozpylanie, również byli ekstremistycznymi bojownikami jakiegoś rodzaju albo uznali wiadomość za cenny materiał do swej pracy o współczesnych frakcjach politycznych. Maleńka garstka po prostu uwierzyła. Przekaz zaczynał się obrazem siedzącego za biurkiem mężczyzny. Za przezroczystą ścianą gabinetu rozpościerał się widok na spowite całunem śniegu San Matio, stolicę Lermy. Wyraziste rysy twarzy podkreślała ciemna cera, a w krótko przystrzyżonych, brązowych włosach błyszczały nitki siwizny. Wzmacniało to jeszcze otaczającą go aurę autorytetu, przydawało mu wiarygodności, nadawało wygląd poważnego, postępowego przywódcy. (Analiza wykazała, że była to graficzna kompozycja stworzona przez układ symulatorowy Formit 3004 za pomocą funkcji kreacji polityków). - Wybaczcie, że wam przeszkadzam - zaczął mężczyzna. - Ale zapewne wiadomo wam, że rząd poświęca wiele pochodzących z waszych podatków środków na zwalczanie naszej grupy. Wbrew Karcie Praw Wspólnoty, która zezwala na wolność zgromadzeń, nie wolno mi powiedzieć innym obywatelom tego, co pragnę im przekazać. Reprezentuję Strażników Jaźni. Zanim skasujecie tę wiadomość, chciałbym wam zadać jedno pytanie. Dlaczego Senat i rząd postanowiły zorganizować wyprawę do Pary Dysona? A dokładniej, dlaczego zdecydowano się zrobić to akurat teraz? Mężczyzna zrobił realistyczną przerwę na zaczerpnięcie tchu, po czym nastąpiła zmiana perspektywy. Punkt widzenia przesunął się naprzód i nieco w dół. Zbliżenie stworzyło iluzję rozmowy w cztery oczy. - Jak wam wiadomo, prowadzimy kampanię przeciwko Gwiezdnemu Podróżnikowi, obcemu, który w naszej opinii manipuluje klasą polityczną Wspólnoty dla własnych korzyści. To właśnie Gwiezdny Podróżnik stoi za projektem wyprawy do Pary Dysona. We Wspólnocie od stuleci wiedziano o istnieniu otaczających obie gwiazdy sfer. Zdawaliśmy sobie sprawę, że pewnego dnia, gdy otworzymy przestrzeń szóstej fazy, dotrzemy do owych niezwykłych gwiazd i rozpoczniemy ich badania. Co się zmieniło? Obserwacja dowiodła, że gwiazdy otoczono polem siłowym, nie litą skorupą. Dlaczego miałoby to być powodem do zmiany polityki prowadzonej przez Wspólnotę od stuleci? - Mówca potrząsnął z powagą głową. - Być może najważniejszą wyprawę odkrywczą od czasów Kolumba zorganizowano, nie podając przekonujących powodów. Sprawy nie poddano otwartej debacie w Senacie, mimo że budowa gwiazdolotu pochłania mnóstwo publicznych funduszy. Decyzję podjęła Rada Bezpieczeństwa Zewnętrznego Wspólnoty, ciało, o którego istnieniu nikt dotąd nie słyszał. Tego typu potajemne rozstrzygnięcia z pewnością sprzyjają Gwiezdnemu

Podróżnikowi i jego zamiarom. Perspektywa ponownie się zmieniła. Punkt widzenia przesunął się za okno, unosząc się nad skomplikowanym labiryntem ulic San Matio. - Obcy ukrywa się na którymś ze światów, sterując nami za pośrednictwem swych marionetek. Rząd i służący mu medialni manipulatorzy pytają nas, skąd wiemy, że Gwiezdny Podróżnik ma złe intencje. Odpowiedź brzmi prosto: gdyby był przyjaźnie nastawiony, zdradziłby swoją obecność nam i stowarzyszonym ze Wspólnotą obcym. Gdyby był przyjaźnie nastawiony, nie próbowałby nas skłonić do wysłania ekspedycji do Pary Dysona. Prezydent mówi, że musimy się dowiedzieć, co tam się wydarzyło. Jest w błędzie. Znamy odpowiedź na to pytanie. Zamknięcie całych dwóch układów planetarnych w polu siłowym musiało być aktem skrajnej desperacji. Zrodziło się tam coś straszliwego, coś, co uzasadniało reakcję na tak kolosalną skalę. Wzniesione bariery odizolowały zagrożenie od reszty Galaktyki na z górą tysiąc lat. Dzięki temu jesteśmy bezpieczni. Ludzie w tym wspaniałym mieście i w tysiącach innych w całej Wspólnocie mogą spać spokojnie, ponieważ groźbę powstrzymano. Teraz jednak wysyłamy tam wyprawę, by igrać z nieznanym niebezpieczeństwem. Po co? Co było złego w dotychczasowej, ostrożnej polityce? Zanim dotrzemy do przestrzeni szóstej fazy, zapewne nauczymy się już generować pola siłowe podobnych rozmiarów, a z pewnością zrozumiemy naukowe podstawy tego procesu. Wtedy badanie Pary Dysona nie będzie zagrożeniem dla nikogo, a już z pewnością nie dla nas. Punkt widzenia wrócił do poprzedniego miejsca i widzowie ponownie spojrzeli w oczy mówiącego. - Dlaczego nie dopuszczono do publicznej debaty? Dlatego, że nie chciał jej Gwiezdny Podróżnik. Dlaczego nagle musimy organizować wyprawę do Pary Dysona? Dlatego, że tego chce Gwiezdny Podróżnik. A dlaczego tego chce? Zastanówcie się: Gwiezdny Podróżnik pokonał w swej drodze setki lat świetlnych. Wie, co kryje się za barierą. Zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Prosimy was tylko o to, byście sprzeciwili się jego planom i oszustwom. Pytajcie waszych senatorów, waszych przywódców planetarnych albo państwowych. Domagajcie się, by wyjaśnili, dlaczego wasze podatki marnuje się na to niedemokratyczne, lekkomyślne przedsięwzięcie. A jeśli ich odpowiedzi was nie zadowolą, brońcie swoich praw. Zażądajcie powstrzymania tego monstrualnego planu. Mówiący pochylił głowę w geście szacunku. - Dziękuję, że poświęciliście mi swój czas.

Gwiazda była niebieskim karłem. Oficjalnie zwano ją Alfą Lwa, a w czasach, gdy na starym świecie istniała jeszcze astronomia, astronomowie z reguły używali nazwy Regulus. Odkryli też jej towarzysza, pomarańczowego karła, którego nazwali Małym Lwem. Ta gwiazda również miała towarzysza, Mikrolwa, czerwonego karła. Sympatyczną trójkę od Sol dzieliło siedemdziesiąt siedem lat świetlnych. Niezwykły układ gwiezdny często przyciągał uwagę obserwatorów. Potem, w roku 2097, STT odkryła odpowiednią dla ludzi planetę, krążącą w znacznej odległości od najjaśniejszej z tych gwiazd. Nazwano ją Augustą. Dla Nigela Sheldona była to szansa, na którą czekał. Powstawała już wówczas Wspólnota Międzyukładowa, a Federalne Narody Zjednoczone wprowadzały na Ziemi pierwsze globalne prawa dotyczące ochrony środowiska. Ze względu na strategiczne położenie Regulus mógł stać się bazą dla planowanej już ekspansji sieci STT do przestrzeni fazy drugiej. Dlatego Nigel uczynił z Augusty własność kompanii. Przeniósł tam wszystkie należące do niej fabryki i z radością witał inne zakłady przemysłowe, które ucierpiały z powodu nowych praw. W ten sposób Augusta stała się pierwszą planetą Wielkiej Piętnastki. Planeta nie miała właściwie kultury ani narodowej tożsamości. Liczyła się na niej wyłącznie gospodarka, produkcja najróżniejszych towarów eksportowanych do całej Wspólnoty. Na subtropikalnym wybrzeżu kontynentu Sineba powstała New Costa, jedyne miasto na planecie. W roku 2380 mieszkało tam z górą miliard ludzi. Pozbawiony określonego centrum pas fabryk oraz dzielnic mieszkalnych ciągnął się przez ponad sześćset kilometrów wybrzeża, sięgając w głąb lądu na trzysta. Bez względu na niekulturalny ton życia megalopolis miało poczucie celu, przepełniające jego obywateli. Wszyscy przybyli tu tylko po to, by pracować. Nie było rodowitych mieszkańców. Formalnie rzecz biorąc, wszyscy zatrzymali się w New Costa czasowo, w celach zarobkowych. A zarabiali dużo. Niektórzy spędzali w mieście jedno życie po drugim, przemieniając się w pracoholików z wysiłkiem posuwających się w górę korporacyjnych hierarchii. Przy każdej rejuwenacji wprowadzali lekkie modyfikacje, mające zapewnić im przewagę nad rywalami. Inni zatrzymywali się tu tylko na jedno życie. Przepracowanie zmuszało ich do wczesnej rejuwenacji, ale przy okazji zarabiali fortunę. Zdecydowana większość spędzała tu jednak sześćdziesiąt do dziewięćdziesięciu lat, pragnąc wzbogacić się na tyle, by kupić sobie wygodne życie na bardziej normalnej planecie. To oni na ogół miewali rodziny. Dzieci były jedynymi niepracującymi mieszkańcami Augusty, wychowywały się jednak z lekko wypaczonym obrazem reszty Wspólnoty. Były przekonane, że składa się ona z romantycznych planet, na których wszyscy żyją w uroczych wioskach

położonych pośród malowniczego krajobrazu. Mark Vernon był jednym z takich dzieci. Dorastał w dzielnicy Orangewood, położonej u południowego krańca New Costa. Nie różniła się ona niczym szczególnym od innych dzielnic megalopolis. Ostre światło słońca z reguły rozpraszał brązowawy smog, a Augustańska Kompania Przemysłowa, która była właścicielem i administratorem miasta, nie zamierzała marnować cennych gruntów na parki. Dlatego Mark i jego koledzy szaleli na hulajnogach po labiryncie rozgrzanego asfaltu między pasażami handlowymi i kręcili się wszędzie, gdzie mogło to irytować dorosłych i władze. Kiedy miał dwanaście lat, rodzice kupili mu audiowszczepy, wszczepy siatkówkowe oraz tatuaże OO z punktem styku, był więc w pełni zwirtualizowany. W tym właśnie wieku dzieci z Augusty rozpoczynały elektroniczną edukację. Kiedy miał szesnaście lat, otrzymał organiczne obwody, umożliwiające Pełną Symulację Zmysłową i rozpoczął pierwszy kurs licencjacki, podzielony na przeprowadzane codziennie godzinne zapisy sztucznych wspomnień. Ukończył naukę w wieku osiemnastu lat, otrzymując mierną ocenę z elektroniki i programowania. Po dziesięciu latach miał już niezłą robotę w firmie Colyn Electromation, żonę, dwoje dzieci, dom z trzema sypialniami i małym basenem oraz dobrym funduszem rejuwenacyjnoożywieniowym. Statystycznie rzecz biorąc, był idealnym mieszkańcem Augusty. Gdy jednak jechał do domu owego piątkowego wieczoru, pragnął jedynie oznajmić wrzaskiem planecie, gdzie może sobie wsadzić to wspaniałe życie. Po pierwsze, musiał siedzieć dłużej w zakładzie, bo facet, który miał go zmienić, zachorował i minęła godzina, zanim kierownik zmiany znalazł kogoś innego. To miał być dla Marka dzień przeznaczony dla rodziny. Planował wrócić wcześniej do domu i poświęcić trochę czasu najbliższym. Jednakże nawet ruch drogowy postanowił utrudnić mu życie. Wszystkie sześć pasów autostrady gęsto zapchały samochody osobowe i ciężarówki. Jego ford summer nie miał szans się przebić. Choć ruchem kierowały miejskie układy procesorowe, liczba pojazdów ograniczała ich prędkość do nędznych pięćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę. Pragnął wynająć dom bliżej fabryki, ale AKP nie miała nic do zaoferowania w tej okolicy, musiał się więc zadowolić dzielnicą Santa Hydra. Była ona położona tylko szesnaście kilometrów w głąb lądu, ale znajdowała się nieprzyjemnie blisko sektora Port Klye, gdzie zbudowano jedną z elektrowni atomowych megalopolis. Gdy samochód zjechał z autostrady, skręcając w Howell Avenue, która wiła się przez wzgórza Northumberland, Mark opuścił boczną szybę. To była dzielnica wyższej kadry kierowniczej. Przy długich, czystych bulwarach rosły wysokie drzewa, a zamknięte bramami podjazdy wiodły ku wielkim, otoczonym wysokimi murami domom położonym w ładnych,

szmaragdowych enklawach. Co prawda w Auguście nie zdarzały się przestępstwa - pomijając te, których dopuszczały się korporacje - ale bogaci po prostu lubili poczucie izolacji od reszty megalopolis. Słabe światło słoneczne odbijało się od budynków i chodników, wypełniając przestrzeń połyskliwą mgiełką. Mark oddychał ciepłym, suchym powietrzem, starając się uspokoić. Jak zawsze, gdy maleńkie, białoniebieskie słońce skryło się za horyzontem, z położonej na południu pustyni nadciągnął ciepły wiatr El Iopi, który unosił nad morze nagromadzone w ciągu dnia zanieczyszczenia oraz wilgoć, pozostawiając tylko woń kwiatów kwitnących na drzewach i przydrożnych krzakach. W dzieciństwie kilkakrotnie wyjeżdżał na pustynię z rodzicami i rodzeństwem, spędzając długie weekendy w oazach. Podobał mu się tamtejszy krajobraz: bezkresne kilometry skał i piasku, gdzie jedynymi plamami koloru były tęczowe pączki miejscowych, przypominających gałązki, roślin. Poza tymi wypadami nigdy nie opuszczał megalopolis. Reszty Sineby nie było warto oglądać. Obszary kontynentu, niebędące pustynią, dawno już oddano pod uprawę. Na preriach powstały olbrzymie, zmechanizowane gospodarstwa rolne, które wyparły miejscowe rośliny, zastępując je genetycznie zmodyfikowanymi ziemskimi zbożami o liściach spryskanych pestycydami i korzeniach zalanych nawozem. Gospodarstwa zapewniały nieustanny dopływ tanich płodów rolnych do zakładów przemysłu spożywczego, położonych wzdłuż śródlądowej granicy New Costa. Tam przetwarzano je w paczkowane porcje, trafiające najpierw do mieszkańców megalopolis, a potem na inne planety, wśród których największy rynek zbytu stanowiła Ziemia. Za Wzgórzami Northumberland Howell Avenue docierała do Santa Hydra, szerokiego, płaskiego obszaru ciągnącego się aż po odległy o dwadzieścia pięć kilometrów brzeg. Widział w oddali elektrownię w Port Klye, jedenaście wielkich, betonowych kopuł reaktorów wznoszących się wzdłuż brzegu. Otaczały je puste, pokryte asfaltem place, na których nic nie rosło i nic się nie ruszało, szeroka na półtora kilometra strefa bezpieczeństwa oddzielała je od megalopolis, któremu dostarczały energii. Z wysokich kominów buchała czysta, biała para, lśniąca w świetle wieczoru różowozłotym blaskiem. Choć Marc wiedział, że opary nie są radioaktywne,

spoglądał

na nie

z

podejrzliwością.

Wyloty rur

pobierających

i

odprowadzających chłodzącą elektrownię wodę usytuowano wiele kilometrów od brzegu, co również redukowało ryzyko bezpośredniego skażenia. Elektrownia była po prostu jednym z elementów dręczącego mężczyznę niepokoju. Moc docierała do megalopolis przez nadprzewodzące kable wsparte na smukłych słupach. Linie biegły wzdłuż najważniejszych tras, po czym rozdzielały się, docierając do poszczególnych adresatów. Inne, większe słupy ustawiono wzdłuż brzegu, by zaopatrywać w

energię odlewnie. Najcięższy przemysł skolonizował tereny przybrzeżne: wielkie, brudne stalownie oraz rafinerie chłodzone wodą morską i wykorzystujące dno morskie jako wysypisko odpadów. Howell Avenue skręciła, biegnąc wzdłuż ruchliwej, ośmiotorowej linii kolejowej. Podobne linie łączyły wielkie dzielnice przemysłowe z planetarnym dworcem STT, Węzłem New Costa, położonym sto sześćdziesiąt kilometrów na północ i trzysta kilometrów w głąb lądu. Dniem i nocą jeździły tamtędy długie na kilometr pociągi towarowe, ciągnięte przez potężne atomowe lokomotywy DYA5. Te lewiatany wędrowały po całej planecie. Niektóre z nich odbyły trzytygodniowe podróże z innych kontynentów, przejeżdżając przez najrozmaitsze krajobrazy, aż wreszcie dotarły do ostatniego mostu nad przesmykiem dzielącym północno-wschodni cypel Sineby od pozostałych mas lądowych planety. W wagonach przewożono wszelkiego rodzaju surowce wydobywane na Auguście. Pochodziły one z wielkich jak kratery kopalni odkrywkowych otwieranych przez AKP na całym świecie. Jeśli chodzi o ilość przetransportowanego materiału, mogły z nimi rywalizować jedynie rurociągi dostarczające ropę naftową z dziesiątków eksploatowanych przez AKP pól naftowych. Ford summer przyśpieszył, przejeżdżając pod szerokim, betonowym wiaduktem. Górą przemknął z głośnym łoskotem pociąg towarowy zmierzający w głąb lądu. Wiózł metal z hut, jeden ze stu podobnych pociągów tego dnia. Za kilka godzin dotrze do dworca planetarnego i przejedzie na świat, na którym prawa ochrony powietrza zabraniały korzystania z tanich metod wytopu stosowanych na Auguście. Z tą przygnębiającą myślą w głowie Mark skręcił wreszcie w ulicę, przy której mieszkał. Putney Road miała dwa kilometry długości i odchodziły od niej niezliczone ślepe uliczki. Chodniki były pełne szczelin, a nawierzchnia nierówna. W różnych miejscach, gdzie popękały rury wodociągowe, spływały strumienie ciemnej wody. Gdy przed dwustu laty zakładano dzielnicę, po obu stronach asfaltowej jezdni posadzono eukaliptusy. Drzewa wyrosły tak wysoko, że ich gałęzie splatały się ze sobą, dając mile widziany, zielony cień i zapewniając prywatność domom. Na gałęziach zawieszono mnóstwo chorągiewek ozdobionych srebrno-błękitnym godłem augustańskiej reprezentacji piłkarskiej. Mark skręcił w swój podjazd i pod oponami zastukały kawałki czerwonobrązowej kory, która spadała z drzew, gromadząc się w rynsztokach. Przed nim stał samochód ojca, cadillac kabriolet z roku 2330, doskonale utrzymywany przez Marty’ego Vernona. W porównaniu z nim dwunastoletni ford summer wydawał się stary i zużyty. Mark siedział jeszcze przez chwilę w samochodzie, zaprzątnięty myślami. Chciał się

uspokoić, by móc spędzić przyjemny wieczór. „Zasługuję na porządny odpoczynek. Tak ze dwadzieścia lat". Zza domu dobiegały głosy bawiących się na małym podwórku dzieci. Eukaliptusy szumiały cicho w łagodnych podmuchach El Iopi, rzucając na dach migotliwe cienie. Mark przyjrzał się krytycznie domowi: jasnolawendowe ściany pokryte lądowym koralem, falisty, żółtozielony dach, łukowate okna ze srebrzonego szkła oraz matowoczarne skrzydła wentylatora widoczne pod rynnami. Ich przednie krawędzie lśniły słabym, pomarańczowym blaskiem. Południową ścianę porastały złote i szkarłatne pnące róże, o liściach tu i ówdzie pokrytych plamkami pleśni. Z pewnością powinno się je przyciąć. Natomiast do szczytu dachu nad dwudrzwiowym garażem przyssały się niebieskie i białe pnącza passiflory. Nimi również należałoby się zająć. I pomyśleć, że czynsz pochłaniał piętnaście procent pensji Marca. Dochodziły do tego świadczenia, ubezpieczenie rejuwenacyjno-ożywieniowe,

składka

na

fundusz

powierniczy,

przeznaczony

na

wykształcenie dzieci, rata za modyfikację plazmy zarodkowej, ubezpieczenie zdrowotne, składka na fundusz wakacyjny, wydatki na żywność i ubranie oraz inne regularne płatności. Na rozrywki zostawało mu bardzo niewiele. Co prawda, na Auguście trudno było o miejsca, gdzie można by się rozerwać. Nagle poczuł, że nie chce wysiadać z samochodu. Tylko popsuje wszystkim wieczór. - Miałeś w pracy zły dzień? Uniósł wzrok i zobaczył, że Liz uśmiecha się do niego. Ze smutkiem odwzajemnił uśmiech. Kolejnym źródłem jego obaw była towarzysząca mu co dzień myśl, że po powrocie z pracy nie zastanie już pięknej żony. - Wyglądam na to? Wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni. - Widziałam samobójców z weselszymi minami. - Przepraszam za spóźnienie. W pracy znowu coś się spieprzyło. Nagle uświadomił sobie, że Liz niemal nigdy nie wraca z pracy później. Czy zawdzięczała to praktyce? Nienawidził siebie za te ciągłe myśli o jej doświadczeniu, zdobytym w ciągu dziesięcioleci, których on jeszcze nie przeżył. - Chodź - powiedziała, otwierając drzwi. - Musisz się czegoś napić. Przyjechał Marty. - Aha. Zauważyłem. Wskazał na cadillaca. - Wszystko w porządku, kochanie? - Zapytała, marszcząc brwi. - Znowu boli mnie głowa. To chyba od biurowego interfejsu. Albo cały cholerny tatuaż OO siada.

- Mark, musisz się na to poskarżyć. Nie możesz co wieczór wracać do domu z bólem głowy, od którego zlewa cię zimny pot. Jeśli coś jest nie w porządku z systemem, trzeba to naprawić. - Dobra. Jak sobie życzysz. Pogadam z kierownikiem. Liz nie rozumiała, jak wygląda jego sytuacja. Jeśli będzie sprawiał kłopoty, zapewne wyląduje na czarnej liście. „Nie bądź takim cholernym paranoikiem" - powiedział sobie. Nie było to jednak łatwe. Jego ojciec wylegiwał się w leżaku na wychodzącej na patio werandzie. Marty Vernon miał sto osiemdziesiąt lat, a ostatnią rejuwenację przeszedł przed ośmioma miesiącami. Fizycznie wyglądał jak młodszy brat Marka, za młody, by pojawiła się u niego gruba szyja i pomarszczone policzki charakterystyczne dla rodziny Vernonów. - Mark! Cześć, synu. Wyglądasz fatalnie. Chodź, napij się piwa. Marty wyciągnął butelkę z torby chłodzącej. W jego wysokim głosie brzmiało podniecenie. - Tato! - Pięcioletni Barry stał w basenie, machając do Marka jak szaleniec. - Tato, potrafię już dotknąć dna. Popatrz! - Zaczerpnął potężny oddech i zanurzył głowę, poruszając rozpaczliwie kończynami. Mark pomachał w odpowiedzi ręką do rozpryskującego wodę syna. Liz wsunęła mu w objęcia małą Sandy. Spod grubych fałd tkaniny uśmiechnęła się do niego niemowlęca buzia. On również się uśmiechnął i pocałował córkę. Maleńkie paluszki poruszyły się radośnie. - Dałaś jej butelkę? - Dwadzieścia minut temu - zapewniła Liz. - Trudno. Mark lubił to zajęcie. Odebrali Sandy ze szpitala przed siedmioma miesiącami, mając za sobą stresujące piekło, jakim było wychowywanie nadpobudliwego Barry'ego. Dzieciaki otrzymały najlepsze geny, na jakie mogli sobie pozwolić, co znaczyło, że większą część rat za modyfikację spłacała Liz. Zawsze dziwiło go, jak wielką radość sprawiają mu dzieci i jak wiele stabilizacji wniosły w jego życie. Gdy tylko o tym wspominał, Liz powtarzała: „A nie mówiłam?". Założenie rodziny było dla nich obojga poważnym obciążeniem finansowym. Najwięcej kosztowało wynajęcie na dziewięć miesięcy zbiornika macicznego. Choć jednak urządzili tradycyjną ceremonię ślubną, Liz stanowczo nie zgodziła się na ciążę. - Miałam tego dość w poprzednim życiu - powtarzała. Pozostał im zbiornik. Mark usiadł na drugim leżaku, z uwagą podtrzymując Sandy jedną ręką. W wolną dłoń

wziął butelkę piwa. Barry wynurzył się, wrzeszcząc triumfalnie i rozpryskując wodę. - Dobra robota, chłopcze - zawołał Marty. - A teraz wyłów to. Rzucił do basenu jednodolarówkę. Barry krzyknął radośnie i zanurzył się ponownie. - Nie chcę, żeby się zmęczył - sprzeciwiła się Liz. - Potem, kiedy trzeba będzie go położyć, znowu będzie szalał. - Daj chłopakowi spokój - zaprotestował Marty. - Świetnie się bawi, a basen ma tylko z metr głębokości. Nie zmęczy się aż tak bardzo. - Półtora metra. Mark przełknął łyk piwa. To był jakiś importowany gatunek. Nie znał go. Potem wyciągnął się z westchnieniem na leżaku i po raz pierwszy zauważył siedzącą za Martym dziewczynę. Miała na sobie górną część bikini oraz obcisłe szorty odsłaniające szczupłe, opalone ciało. - Cześć. Jestem Amanda. - Cześć. Mark nie zdołał się powstrzymać przed obrzuceniem ojca złowrogim spojrzeniem. - Moja nowa dziewczyna - wyjaśnił Marty z głośnym rechotem. Objął ją ramieniem i Amanda zachichotała. - Świetnie - stwierdził Mark. - Jak długo się... Hmm, znacie? - Dziesięć dni - odparł z radością w głosie Marty. - Ale przede wszystkim dziesięć nocy. Amanda znowu zachichotała. Twarz Marka zastygła. Wiedział, co zaraz usłyszy. - Poznaliśmy się w Milczącym Świecie nad zatoką New Frisco. Okazało się, że wiele nas ze sobą łączy i... Hej! „Chyba raczej, że łączy was jedno" - pomyślał poirytowany Mark. Nie potrafił uwierzyć, że jego ojciec zrobił coś takiego. Sieć Milczący Świat miała kluby w całej Wspólnocie. Spotykali się tam świeżo odmłodzeni, z reguły w pierwszych miesiącach po opuszczeniu kliniki rejuwenacyjnej. Obchodziło ich tylko jedno: seks. Wszystko jedno, z kim, byleby był tak samo napalony pod wpływem wypełniających młode, piękne ciało hormonów. Obowiązywała jedna zasada: niczego nie wynosiło się na zewnątrz. Można się było pieprzyć ze śmiertelnymi wrogami, byłymi małżonkami, ich młodszym rodzeństwem albo rodzicami, a nawet z najatrakcyjniejszą gwiazdą unisfery, ale nic z tego nie miało znaczenia, ponieważ po opuszczeniu klubu nikomu się o tym nie wspominało. Całą sprawę uznawano za niebyłą. A Marty wziął i przyprowadził poznaną tam dziewczynę na rodzinne spotkanie.

David przyszedł dziesięć minut później. Czterdziestopięcioletni syn Liz pracował jako księgowy w dziale kredytu eksportowego AKR Potem zjawili się Kyle, starszy (o sto piętnaście lat) brat Marka, oraz jego chłopak, Antonio, Joanne, jedna z prawnuczek matki Liz, a na koniec Carys Panther, starsza siostra Marty'ego. Przyjechała mercedesem coupe, ubrana w wartą z tysiąc dolarów, „codzienną" suknię od Jacvinsa. Mark cieszył się, że znalazła czas, by się zjawić. Była - poza Liz - jedynym wielożyciowcem, w którego towarzystwie czuł się swobodnie. Była też najsławniejszą osobą, jaką znał. Tworzone przez nią scenariusze przerabiał niekiedy na PSZ ten czy inny konglomerat medialny. Wszystkie ociekały seksem. Gdy Regulus skłaniał się ku zachodowi, kazali Barry'emu wyjść z basenu i rozpalili grilla. Carys przyjęła od robogosposi kieliszek białego wina i pomogła chłopcu się wytrzeć. Barry zademonstrował pełnię swej dziecięcej miłości, pokazując jej kolekcję martwych szczypawek. Naprawdę uwielbiał ciotkę Carys. Mark przystanął przy grillu, osobiście odwracając kiełbaski i hamburgery. Roboogrodnik był przystosowany do tego zadania, ale Mark nie miał zaufania do kucharskich zdolności maszyny. - Powinniście wyciąć część tych cholernych eukaliptusów - oznajmił Marty, zatrzymując się tuż za nim. - Zobacz, to ogniwo dostało za mało światła. Powinno być znacznie gorętsze. Mark popatrzył na grubą płytę, na której stał grill. Jarzyła się słabym, wiśnioworóżowym blaskiem. Gdy soki ściekały na dół, na płycie pojawiały się niewielkie płomienie. - Dla mnie to wygląda całkiem nieźle. Wcale nie jest za zimne. - Ostygnie. Uwierz mi, mam doświadczenie. - Oczywiście, tato. - Marty - zawołał Kyle. - Siadaj i daj chłopakowi spokój, do licha. Na każdym spotkaniu rodzinnym wyglądało to tak samo. Mark czuł się jak dziecko, któremu pozwolono przysłuchiwać się rozmowie dorosłych. Śmiał się z innymi, ale nie wiedział dlaczego. - Chciałem tylko pomóc - mruknął Marty i wrócił na miejsce. - Następne spotkanie zrobimy u mnie - oznajmił David. - Tak sobie myślę, że może osiemnastego, kiedy gramy następny mecz. - Jestem za - zgodził się Marty. - Wiecie, że kiedyś o mało się nie załapałem do ligowej drużyny? Do Newby City, kiedy miałem osiemnaście lat w pierwszym życiu. - Ty się załapujesz na różne rzeczy, Marty - skwitowała Carys.

Marty odpowiedział gestem, który sprawił, że kobieta ze śmiechem zasłoniła oczy Barry'emu. - Nie potrafię uwierzyć, że idzie nam tak dobrze - ciągnął Kyle. - Wystarczy zwycięstwo i remis, żebyśmy weszli do drugiej rundy. - Ze Sterling powinniśmy wygrać bez trudu - stwierdził David. - Ale zremisować z Telebą będzie ciężko. Oni mają świra na punkcie piłki. Antonio jęknął teatralnie, łapiąc się za głowę. - Jak długo to jeszcze potrwa? - Siedem i pół miesiąca - odparł z radością Kyle. - A nasz ostatni mecz w grupie pojadę obejrzeć na Tampico. - Sam - mruknął Antonio. - Podczas poprzedniego meczu dwadzieścia pięć procent ludzi w firmie poszło na zwolnienie - dodała Joanne. - Tym razem wszyscy interesują się Pucharem. W New Costa nie można było znaleźć miejsca w żadnym barze. Poprzednim razem chyba ludzie się aż tak nie podniecali. - Ciekawe, czy nowi obcy zechcą grać? - Wtrąciła Liz. - To dopiero jest marnotrawstwo czasu i pieniędzy - poskarżył się Marty. - Nie sądzę - zaprotestował David. - Musimy wiedzieć, co tam się dzieje. - Chyba raczej działo - poprawił go Marty. - Wszystko to wydarzyło się parę tysięcy lat temu. - Co nie znaczy, że teraz nie ma znaczenia - sprzeciwiła się Carys. - Obie gwiazdy Pary Dysona nadal otacza bariera. - Gadasz, jak ten Strażnik z rozpylacza - zauważył David. - Nie mów, że tego słuchałeś. Marty - zadrwiła z niego Carys. - Nie zorientowałeś się, co to jest? - Pewnie, że się zorientowałem - obruszył się Marty. - Nie jestem cholernym durniem. Widziałem skrót w programie Alessandry Baron. Mark odwrócił kiełbaski, nie odzywając się ani słowem. Nie zorientował się, że wiadomość od April Halgarth jest propagandowym rozpylaczem, dopóki jej nie otworzył, a wtedy i tak ją obejrzał. To, co mówili Strażnicy, miało sens. Dlaczego w Senacie nie przeprowadzono głosowania? - A więc wszystko, co pochodzi od Alessandry, jest w porządku, tak? - Zapytała Carys. - Kogo obchodzi, kto to powiedział? - Odparł Marty. - Oboje mieli rację. Ta sprawa nas nie dotyczy. Z pewnością też jest to coś, co wykracza poza nasze możliwości.

Powinniśmy spokojnie dotrzeć do Pary Dysona w naturalnym czasie ekspansji, zamiast bawić się w cholerną wyprawę Apollo. Mark ponownie przełożył hamburgery. Regulus skrył się wreszcie za horyzontem i na niebie pokazały się gwiazdy. Najjaśniej świecili dwaj bliźniaczy towarzysze słońca Augusty. Widział ich jasny, pomarańczowy punkt za kołyszącymi się na wietrze gałęziami eukaliptusa. Czasami siadał na werandzie z piwem w ręku i wgapiał się w świecące nad megalopolis gwiazdy. Były fizycznym dowodem na to, że gdzie indziej też żyli ludzie i ich życie wyglądało inaczej. Ten widok nieco mu ułatwiał przetrwanie na Auguście. - Znowu odłożyli mój awans - oznajmił. - Och, Mark. Tak mi przykro - odpowiedziała Carys. - Wiem, że bardzo tego pragnąłeś. - To pech, synu - dorzucił Marty. - Na tej planecie trzeba za każdym razem serwować asa, żeby sobie poradzić. Ale nie próbuj tak szybko zmieniać tematu. Ten cholerny gwiazdolot to strata pieniędzy. - Rzecz w tym, tato, że nie dostałem awansu, bo produkcja nie rośnie tak szybko, jak przewidywali ekonomiści. Wstrzymano budowę nowej fabryki, poziom inwestycji jest minimalny, zresztą nie tylko u nas. Przestrzeń trzeciej fazy rozrasta się znacznie wolniej niż przestrzeń drugiej fazy w początkowym etapie. Nasza ekspansja jest za wolna, Wspólnota staje się zbyt stabilna. Przyrost ludności spadł pomimo wprowadzenia zbiorników macicznych. Z pewnością jest za mały, byśmy mogli co roku zasiedlać dwie nowe planety, jak do tej pory. Zrobiliśmy się za bardzo cywilizowani i powściągliwi. Jeśli będziemy tylko czekać, aż STT otworzy tunele prowadzące do przestrzeni fazy dwudziestej, czy której tam, nigdy nie dotrzemy do Pary Dysona. - Mark ma rację - poparł go David. - Przygotowaliśmy w firmie długoterminowe prognozy. Wkraczamy w fazę spowolnienia wzrostu. Dawniej zwano takie okresy „złotymi wikami". Wszystko idzie gładko i nikt nie chce zakłócać równowagi. - Myślałam, że to były recesje - mruknęła Carys. - Nie, to co innego. - Pic na wodę - sprzeciwił się Marty. - U nas kierownictwo nie myśli o żadnych cięciach. Sprzedaż cały czas rośnie. - Nikt nie mówił o cięciach - odparł David. - Na razie chodzi jedynie o spadek tempa wzrostu. Sheldon wie, co robi, wdając się w ten projekt. Nic nie napędza wzrostu skuteczniej niż nagły deszcz wydatków rządowych. A większa część tych środków trafi na Augustę. - Wcale nie.

Wszyscy spojrzeli na Amandę, która przytuliła się do Marty'ego. Dziewczyna uśmiechnęła się spokojnie, nie okazując zażenowania. - Moja rodzina ma miejsce w zarządzie banku FirstQuad. Oglądam plany międzyukładowego budżetu, zanim się je podretuszuje. W kategoriach makroekonomicznych sumy wyrwane na budowę gwiazdolotu są pozbawione znaczenia. Dwadzieścia miliardów ziemskich dolarów to zaledwie parę minut eksportu tej planety. - Ale to przynosi nam zyski - sprzeciwiła się Liz. - Bitor-UU zdobyła kontrakt na produkcję zestawów kwarantannowych dla gwiazdolotu. - Nie wiedziałam o tym - zdziwiła się Joanne. - Gratuluję. Pracujesz nad nimi osobiście? - Nad niektórymi aspektami. - To zaledwie jedno zamówienie dla skrajnie wyspecjalizowanego rynku - wskazała Amanda. - Nie będzie żadnych dodatkowych korzyści. Nie mam nic więcej do dodania Brawo. Marty pochylił się ku niej i pocałowali się namiętnie - Dlaczego uważasz, że zbudujemy tylko jeden gwiazdolot? - Zapytał Kyle. - Myślę, że to dopiero początek. Wyprawa do Pary Dysona wzbudziła wielkie zainteresowanie. Kiedy gwiazdolot będzie gotowy do lotu, sprawa przyćmi nawet Puchar Wspólnoty. Moim zdaniem to znakomite antidotum na zastój w kolonizacji przestrzeni trzeciej fazy. Każdy, kto ma w duszy choć odrobinę poezji, ucieszy się z szansy wyruszenia w nieznane i dotarcia gdzieś, gdzie nigdy nie sięgną lepkie palce STT. - Nonsens - sprzeciwił się Marty. - Gdyby rzeczywiście tak było, wszyscy ci twoi poeci przenieśliby się na Far Away. - Mówiłem o nowych, czystych planetach, nie o pełnym przemocy anarchistycznym piekle. - To się nie zdarzy - nie ustępował Marty. - Bywały już przypadki secesji. Założę się, że na wszystkich światach, które zerwały więzy ze Wspólnotą, bo chciały być „wolne", życie zmieniło się w średniowieczny koszmar. Izolacja nigdy nie przynosi dobrych rezultatów. Pomyśl tylko, jak paskudnie wyglądała Ziemia, zanim Sheldon i Ozzie wynaleźli tunele czasoprzestrzenne. - To ciekawy model - zauważyła Carys. - Jeden świat, odcięty od reszty Galaktyki - stwierdził Marty. - Nie mam nic więcej do dodania. David nie dał się sprowokować. Popatrzył tylko na Marka i przewrócił oczyma.

- Słyszeliście, że wybrali Wilsona Kime'a na kapitana? - Zapytała Carys. - Nigel Sheldon na pewno się wściekł. - Ta sprawa dotyczy też ciebie? - Zapytał Antonio. - Być może. Dawni wrogowie muszą dla dobra Wspólnoty odłożyć na bok wzajemne urazy. - Jeśli tak to ująć, to raczej nudne. Mark zaczął przekładać kiełbaski na tacę. - Jedzenie gotowe!

Przed położeniem się spać Liz spędziła dłuższą chwilę w łazience. Wzięła prysznic, a potem sięgnęła po kilka mniejszych, droższych buteleczek perfum, wcierając chłodne kropelki w skórę, aż niemal zaczęła świecić. Następnie włożyła specjalną, kremową, jedwabną bieliznę, którą Mark lubił najbardziej, rozczesała czarne włosy, opadające poniżej ramion. Na koniec wdziała złoty szlafrok, układając go tak, by z przodu był niemal całkowicie otwarty. Przejrzała się z zadowoleniem w lustrze, upewniając się po raz kolejny, że miała rację, nie zachodząc dla Marka w ciążę. Brzuch miała tak samo płaski jak przed dziesięcioma laty, gdy opuściła klinikę rejuwenacyjną, a na udach nie widziało się jeszcze żadnych śladów cellulitu. Z początku przyjaciółki śmiały się z niej, że spotyka się z pierwszożyciowcem, twierdząc, że chce zaoszczędzić na wydatkach w Milczącym Świecie. Musiała przyznać, że gdy go poznała na przyjęciu zorganizowanym przez firmę producencką, dla której pisała Carys, przypominał małego szczeniaczka. Wydawał się tak straszliwie skrępowany i zagubiony wśród wszystkich sław i kandydatów na producentów, że po prostu musiała go uratować. Spotkali się jeszcze kilka razy, a randki sprawiały jej wielką przyjemność. Mark był pełen entuzjazmu, zachwycał się życiem i Wspólnotą, nie miał w sobie ostrożnej obłudy charakterystycznej dla ludzi w jej wieku. Dla niego życie nie było grą. Był na to zbyt uczciwy. Bardzo ją to uspokajało. Niewykluczone, że podświadomie liczyła, iż jego autentyczna młodość udzieli się również jej, choć dla niego różnica wieku nigdy nie była problemem. Potem, zupełnie niespodziewanie, poprosił ją o rękę, pod wpływem szalonej, romantycznej myśli, że są bratnimi duszami. Bardzo niewiele zabrakło, by powiedziała mu „nie". Po szybkiej, stanowczej odmowie cierpiałby przez miesiąc, a potem znalazłby sobie jakąś równie szaloną i niedoświadczoną dziewczynę, by odjechać razem z nią ku zachodzącemu słońcu. Dlaczego jednak miałaby tak postąpić? Co z tego, że przypominał jej słodkie szczenię? Czuli, wrażliwi mężczyźni byli rzadkością, bez względu na wiek. I tak będzie żyła wiecznie albo przynajmniej prawie, czemu

więc nie miałaby być przez dwadzieścia łat szczęśliwa z wartościowym mężczyzną? Niech szlag trafi jej zazdrosne przyjaciółki i ich złośliwe uwagi. Od tego czasu ani razu nie żałowała tej decyzji. Kłócili się czasem ze sobą, jak wszystkie małżeństwa, ale o nic poważnego. Mark był też wspaniałym ojcem. Z początku nie zamierzała mieć z nim więcej niż jedno dziecko, ale z upływem lat ustąpiła i zgodziła się na Sandy. Przyjaciółki miały rację. Zdrowego pierwszożyciowca w jego wieku trudno było zaspokoić w łóżku. To znaczyło, że miała szczęście. Gdy wyszła z łazienki, w sypialni paliła się tylko jedna lampka. Przyjemny, żółty blask padał na Marka, który siedział w łóżku, czytając coś na gazetoekranie. Okno było otwarte, a klimatyzacja wyłączona. Ostatnie podmuchy El Iopi wypełniały pokój ciepłem. - Cześć, kochanie. Znajdzie się tu miejsce dla mamy? Mark uniósł wzrok. Kiedy zobaczył jej strój, na jego twarzy pojawił się nerwowy uśmieszek. Wypuścił z rąk gazetoekran. Liz usiadła na łóżku i powoli przysunęła się do niego. - Ta Amanda jest niezła - wyszeptała Markowi do ucha. - E tam. Na mnie w ogóle nie działa. Nie to, co ty. Wsunął rękę pod jej szlafrok, głaszcząc palcami gorącą, hebanową skórę. Liz obróciła się powoli i usiadła okrakiem nad Markiem. Potem zaczęła całować go delikatnie w policzek i szyję. Poruszała głową z boku na bok, muskając włosami pierś mężczyzny. Jego dłoń zawędrowała pod jej stanik. Uśmiechnęła się z przyjemności i uniosła głowę, by pocałować go jak należy. Potem jednak dostrzegła jego minę. Westchnęła ciężko. - Co się stało, kochanie? - Stoczyła się z niego, zaniepokojona i przerażona. - To do ciebie niepodobne. Mark wbił wzrok w sufit, nie mogąc spojrzeć jej w oczy. - Nic. - Nieprawda. Uwierz mi, ja to czuję. Jestem twoją żoną, a także kimś znacznie więcej. Przerwała, żeby zawiązać szlafrok. Uśmiechnął się z żalem. - Wiem o tym. Po prostu dzisiejsze spotkanie nie udało się tak, jak na to liczyłem. Przepraszam. - Chyba chodzi o coś więcej, niż to, że twój ojciec przyprowadził nową przyjaciółkę, choć przyznaję, że nie był zbyt taktowny. - Cholera. - Odwrócił się na bok i spojrzał na Liz. - Właśnie w tym jest problem, nie rozumiesz?

- Co mam rozumieć? - Ty, tata i cała reszta macie mnóstwo doświadczenia. A ja nie. I... Czasami to mnie przytłacza. - A do tego nie dostałeś awansu. - Jezu, znowu to zrobiłaś. Czy ty masz pojęcie, jak mały się czuję? Liz milczała przez dłuższą chwilę, zbierając zakłopotane myśli. - Nie zdawałam sobie sprawy, że tak się tym przejmujesz. Nigdy nic po sobie nie okazywałeś. - Wiem. - Uśmiechnął się z zażenowaniem. - Może wszystko się kumuluje. - Dobra, kochanie. W takim razie wspomnę jeszcze o czymś, co u ciebie zauważyłam. - Tak? - Nie znosisz życia tutaj, prawda? Odetchnął z ulgą. - Aha. - Nagle się ożywił. Poderwał głowę, spoglądając w jej skupione oczy. - To jest świat przeznaczony dla dorosłych. Ja się do nich nie zaliczam. Jezu, mam dopiero dwadzieścia osiem lat. To jeszcze nie dorosłość. Nie powinni przepuszczać przez bramy węzła New Costa nikogo, kto nie ma co najmniej stu lat. Tylko wy potraficie wytrzymać tego rodzaju życie. - Zgoda - odparła. - Przyznaję, że nie przeszkadza mi ono aż tak bardzo. Dlatego, że to tymczasowe, kochanie. Pewnego dnia stąd wyjedziemy. - Ale nie razem! To jedna z twoich nieodłącznych cech, twój fatalizm, mądrość czy jak to zwać. Przeżyłaś już inne małżeństwa i wszystkie są tylko fragmentami życia. Dla mnie jesteś całym życiem, Liz. Ty i dzieci. Wiem, że kiedyś stąd wyjadę, ale nie będziemy już razem. To nie jest świat dla dzieci. Tu nie ma społeczeństwa. To właśnie dołuje mnie najbardziej. Barry i Sandy będą mieli takie samo dzieciństwo jak ja. To... To właściwie najgorsze, co mógłbym im zrobić. - Dobra. - Dotknęła palcem jego policzka, odwracając głowę, by patrzeć mu prosto w oczy. - Jutro złożysz wypowiedzenie i zaczniemy szukać w unisferze innego miejsca zamieszkania. Może na jakimś świecie trzeciej fazy. - Nie możesz... Nie mówisz poważnie. - Absolutnie poważnie. To miejsce cię niszczy. Nie trzeba być w moim wieku, żeby zauważyć. I, Mark, podtrzymuję wszystko, co powiedziałam ci przy ołtarzu. Kocham cię, a jeśli tu zostaniemy, nasz związek się rozpadnie. Nie mamy wyjścia. - Ale co z twoją pracą? W Bitor-UU zajmujesz się naprawdę zaawansowanymi

projektami. - I co z tego? Dziesiątki tysięcy ludzi mogą mnie zastąpić. Setki tysięcy. Do tego nie muszę cały czas siedzieć w laboratorium. Większością systemów mogę kierować przez unisferę. Ale z drugiej strony, jeśli mamy zamieszkać w zupełnie innym miejscu, może już czas, żebym znalazła sobie nową pracę. - Jezu. - Mark wydawał się wstrząśnięty, ale powoli zaczynał się uśmiechać. - Mój Boże, wiesz, co od nich usłyszę, kiedy im powiem, że odchodzę? Burcombe wpadnie w szał. - I co? Niech sobie szaleje. - A pieniądze? Nigdzie nie zarobimy tyle, co tutaj. Nie w tych samych zawodach. - Zarobki to rzecz względna. Życie na Auguście jest znacznie droższe niż na większości planet. Znajdziemy świat, na którym nasze zarobki wystarczą na podobny standard życia albo nawet na lepszy. Przytulił ją mocno. Na jego twarzy malował się taki sam zachwyt jak wtedy, gdy pierwszy raz poszli do łóżka. - Naprawdę chcesz ze mną wyemigrować? - Tak, Mark. Nie jesteś dla mnie tylko fragmentem życia, kochanie. Jesteś całym moim życiem. Kto wie, może jesteśmy tym jednym małżeństwem na sto miliardów, które zostanie razem przez całą wieczność. Uśmiechnął się. - To by mi się podobało. - Zastanawiałeś się, dokąd chciałbyś pojechać? Z pewnością myślisz już o tym od dłuższego czasu. - Gdzieś od piątego roku życia. - Przesunął dłonie do paska szlafroka i rozwiązał go delikatnie. - Ale o tym możemy porozmawiać rano.

Godzinę po otwarciu sprawy Tarlo i Renne pojechali z ekipą policyjnych ekspertów wydziału na paryski dworzec STT, gdzie wszyscy wsiedli do ekspresu na Nzegę. Pociąg przejechał przez Orlean, świat Wielkiej Piętnastki będący węzłem dla sektora przestrzeni drugiej fazy, i po czterdziestu jeden minutach dotarł do Fatu, stolicy Nzegi. Specjaliści wynajęli furgonetkę, żeby przewieźć swój sprzęt, a Renne i Tarlo wsiedli do wielkiej terenówki bmw. Nzega nie była zacofanym światem, ale udało się jej uniknąć niekorzystnych skutków uprzemysłowienia na wielką skalę. Tutejsze społeczeństwo było stabilne i cywilizowane, a mieszkańcy spoglądali na

ludzkie słabości z miłą wyrozumiałością. Większość pierwszej fali osadników stanowili Polinezyjczycy i Latynosi. Zwabiły ich morza. Połowę powierzchni planety pokrywał ocean. Nie było tu wielkich kontynentów, tylko setki dużych i tysiące mniejszych wysp. Linia brzegowa była niezwykle długa. Wywarło to znaczny wpływ na gospodarkę planety. Na brzegach wysp powstało mnóstwo hoteli, uzdrowisk i domów wypoczynkowych. Na spółkę z panującą tu liberalną atmosferą warunki przyciągały tłumy młodych ludzi z klasy średniej, szukających ucieczki ze światów o szybszym tempie życia. Renne podała miejsce ich przeznaczenia, Port Launay, układowi procesorowemu kierującemu bmw, po czym usiadła spokojnie, by podziwiać widoki. Czekała ich siedemnastogodzinna podróż Wielką Drogą Mantu. Trasa wiodła przez niezliczone mosty, w jej skład wchodziło pięć promowych przepraw z jednej subtropikalnej wyspy na drugą. Na niektórych odcinkach droga miała nawierzchnię ze związanego enzymatycznie betonu, na innych zaś nie. Czasami biegła wzdłuż pionowych urwisk, a w innych miejscach wiła się przez bezkresne, słone bagna. Resztę stanowiła zwyczajna szosa poprowadzona przez szereg przybrzeżnych miasteczek. Po pewnym czasie dwoje policjantów zaciemniło okna i położyło się spać. Port Launay był rozciągniętym na cztery kilometry miastem zajmującym cały brzeg wyspy Kailindri. Co prawda, słowo „miasto" można by uznać za odrobinę przesadne. Jednopasmowa szosa pokryta kostką biegła w odległości dwustu metrów od wybrzeża przez nieprzerwany las miejscowych, kosmatych drzew. Co chwila odchodziły od niej ślepe uliczki prowadzące do ukrytych w lesie domków i bungalowów. Miasta poznawało się tu jedynie po skupiskach sklepów obsługujących okolicznych mieszkańców. Gdy układ kierujący bmw oznajmił, że wjechali we właściwą uliczkę, Renne przełączyła pojazd na sterowanie ręczne, by osobiście prowadzić przez kilkaset ostatnich metrów. Nawierzchni nie wyłożono nawet tłuczniem, tworzyły ją piaszczyste koleiny w gęstej, żółtoniebieskiej trawie królowej. Drogę blokowały trzy miejscowe samochody policyjne. Przed nimi parkowało kilka wynajętych pojazdów. Reporterzy, którzy nimi przyjechali, kłócili się z policjantami. - Jak to możliwe, że dotarli tu tak cholernie szybko? - Zdziwił się Tarlo. - Kto wie? - Odparła Renne. - Wyczuwają cierpienie z daleka, jak sępy padlinę. Pogadasz z miejscowymi gliniarzami? - Jasne. Tarlo uśmiechnął się, włożył ciemne okulary i otworzył drzwi. Renne przyglądała się, jak niespiesznie podszedł do kierującego akcją sierżanta. Tarlo

pochodził z Los Angeles i miał osiemdziesiąt dwa lata. Nie wyglądał jednak na tyle. Dziewięć lat po pierwszej rejuwenacji nadal robił wrażenie nastolatka. Bogatej kalifornijskiej rodzinie zawdzięczał ekstensywne modyfikacje plazmy zarodkowej, w skład których wchodziło spowolnienie naturalnego procesu starzenia. Jego rodzice zdecydowali się również na tradycyjny (czy może stereotypowy, zależnie od punktu widzenia) wygląd kalifornijskiego surfera: wysoki wzrost, smukłe ciało o naturalnych proporcjach, gęste blond włosy, nieskazitelne zęby i wydatna żuchwa. Nie ulegało wątpliwości, że Tarlo jest dumny ze swojego dziedzictwa. Renne nie potrafiła pojąć, dlaczego wybrał zawód policjanta. Osobiście uważała, że nieco za bardzo fascynują go tajne operacje Wydziału. Był jak mały chłopiec, który chciał zostać superagentem. Na Nzedze powinien czuć się jak w domu. Dlatego właśnie pozwoliła mu porozmawiać z policjantami. Nieraz stykali się z niechęcią miejscowych gliniarzy, gdy zjawiali się nagle, żeby przejąć sprawę. Furgonetka rzeczoznawców zatrzymała się za bmw w tej samej chwili, gdy Tarlo i sierżant roześmiali się jednocześnie. Jeden z policyjnych samochodów zjechał z drogi i Tarlo skinął na Renne, każąc jej ruszyć naprzód. Domek stał jakieś dwieście metrów dalej. Wzdłuż drogi posadzono wysokie drzewa o szaroniebieskich liściach, zapewniające osłonę stojącym przy niej domostwom. Renne dostrzegała za nimi parterowe budynki, najczęściej drewniane albo zbudowane z płyt kompozytowych. Jeden wyhodowano w całości z lądowego koralu. Przed domkiem, do którego zmierzała, zaparkowano czarnego mercedesa. Domyślała się, kto mógł nim przyjechać. Zatrzymała bmw tuż za nim i wysiadła. W parnym powietrzu unosił się intensywny zapach słonej wody. Drzewa zapewniały pełną ochronę przed palącymi promieniami porannego słońca, ale Renne i tak włożyła ciemne okulary. - Halgarthowie przysłali swoich prywatnych ochroniarzy - oznajmił Tarlo, podchodząc do niej. Płócienną kurtkę przerzucił przez ramię. - Podobno przyjechali czterdzieści minut temu. - A co miejscowi policjanci sądzą o naszej obecności? Uśmiechnął się szeroko. - Cieszą się, że mają na kogo zwalić problem. Zajmą się powstrzymywaniem tłumu, dopóki pani Halgarth nie wyjedzie. - Świetnie. - Spojrzała na zmierzającą ku nim furgonetkę. - Czy wiemy już, z którego domku Strażnicy nadali wiadomość? - Aha. - Wyciągnął rękę. - Dwa budynki dalej. Najwyraźniej zebrali dokładne

informacje. Policja go pilnuje. Dziennikarze jeszcze o nim nie wiedzą. - W porządku. - Renne rozprostowała ramiona, poprawiając lekką wiatrówkę. Załatwmy się z tym już. Wkładaj kurtkę. - Szefowej tu nie ma. - Nie w tym rzecz. Tarlo z demonstracyjną niechęcią włożył mundurową kurtkę i poprawił krawat. - Mam nadzieję, że tam będzie klimatyzacja - mruknął, gdy Renne poleciła ekspertom zająć się drugim domkiem. Ruszyli wąską ścieżką w stronę wejścia. Drewniany budyneczek niedawno pomalowano na żółtozielono. Dach był kryty płytkami ogniwowymi, a z okapu zwisały półorganiczne liście kondensujące. Na morze wychodziła szeroka weranda. Tylko tył i boki posesji osłaniały drzewa, z okien rozpościerał się więc piękny widok na dużą zatokę. Na końcu werandy stał grill, a na trawie obok niego ustawiono stół i kilka krzeseł. Pozostawione na stole butelki po egzotycznych koktajlach, puszki po piwie oraz brudne talerze połyskiwały w blasku słońca. W drzwiach stał jeden z ochroniarzy Halgarthów ubrany w prosty, granatowy sweter oraz beżowe szorty sięgające poniżej kolan. Renne starała się powstrzymać uśmiech. Najwyraźniej wizerunek znaczył dla niego bardzo wiele. - Wydział Poważnych Przestępstw - oznajmiła z powagą. - Chcemy porozmawiać z panią Halgarth. - Proszę bardzo. Można prosić o identyfikację? E-kamerdyner Renne przesłał certyfikat WPP do e-kamerdynera ochroniarza. - Dziękuję - powiedział mężczyzna i otworzył przed nimi drzwi. Domek nie był zbyt duży. Wąski korytarz wiódł do trzech sypialni, kuchni i salonu, który zajmował połowę całkowitej powierzchni. Meble były raczej funkcjonalne niż ozdobne. W sumie typowy tani domek letni. - Należy do rodziny Halgarthów i przyjechała na wakacje w takie miejsce? - Zdziwił się Tarlo. - Nawet jeśli jest tylko daleką krewną, mogłaby sobie pozwolić na coś lepszego. - Nie o to chodzi. Nie sprawdzałeś jej akt? To jej pierwszy rok w college'u, pierwsze wakacje spędzane z przyjaciółmi. Pierwszy raz w życiu znalazła się daleko od rodziny. Zresztą, co jest złego w tej okolicy? Mrugnął znacząco. - Nie ma księżyca. Nie ma pływów - ściszył głos, przechodząc w celowo ochrypły

szept. - Nie można surfować! Renne obrzuciła go zdegustowanym spojrzeniem i weszła do salonu. April Gallar Halgarth siedziała na kanapie z miną tak zrozpaczoną, jakby przed chwilą dowiedziała się, że oboje jej rodziców spotkała śmierć cielesna. Nawet odziana w workowate, zielone dżinsy i starą, wymiętą, czerwonobrązową koszulkę wydawała się bardzo piękna wysoka dwudziestolatka o gładkiej, prawie hebanowej skórze, gęstych, falistych włosach i słodkich rysach sugerujących nawet młodszy wiek. W dłoniach ściskała filiżankę kawy, z której nie wypiła ani kropli. Uniosła wzrok na policjantów. W jej zaczerwienionych, podpuchniętych oczach lśniła rozpaczliwa prośba o zrozumienie. Jej trzy koleżanki stały obok, otaczając ją ochronnym kręgiem. Marianna, Anjelia i Laura, wszystkie z Queens University w Belfaście, gdzie razem studiowały. W pokoju było jeszcze dwóch kolejnych ochroniarzy, którzy sprawiali wrażenie lekko zbitych z tropu. Rozkazano im osłaniać April przed mediami i odwieźć ją do domu, ale dziewczyna wyraźnie nie była jeszcze zdolna do podobnego wysiłku. - Złapaliście tych łobuzów? - Zapytała Marianna, gdy Renne i Tarlo się przedstawili. Mówiła z silnym irlandzkim akcentem. - Jeszcze nie - zaprzeczył Tarlo. - Dopiero zaczynamy śledztwo. - Ha! - Prychnęła z pogardą dziewczyna i odwróciła się do nich plecami. - Pani Halgarth, chcieliśmy pani zadać kilka pytań - oznajmiła Renne. Marianna uklękła obok przyjaciółki. - Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. April spojrzała na Renne. - W porządku. Chcę to zrobić. Marianna z niechęcią skinęła głową i wyprowadziła dwie pozostałe dziewczyny z salonu. - Jeśli panowie pozwolą - powiedział uprzejmie Tarlo do ochroniarzy. Jeden z nich przeszedł do korytarza, a drugi otworzył suwane drzwi i wyszedł na werandę. - Na pewno zadaje sobie pani pytanie, dlaczego akurat panią to spotkało - zaczęła Renne, siadając obok przygnębionej dziewczyny. - Tak - jęknęła April. - Przede wszystkim dlatego, że pochodzi pani z rodziny Halgarthów. Strażnicy Jaźni uważają panią za wroga. - Dlaczego? Nic o nich nie wiem. Nigdy nie byłam na Far Away, nie pomagałam żadnym obcym ani nic w tym rodzaju. Ja tylko studiuję historię dwudziestego pierwszego wieku.

- Wiem o tym. Ale to pani dynastia jest głównym sponsorem Instytutu Badań „Marie Celeste". Z ich wypaczonego punktu widzenia to straszliwa zbrodnia. Niech pani nie doszukuje się powodów. Nie ma racjonalnego wytłumaczenia. Znalazł panią ich program. Szukali kogoś z Halgarthów; członka waszej rodziny, który byłby, proszę wybaczyć, nieco naiwny i izolowany. Program wyszukał pani nazwisko. April pochyliła głowę, ocierając oczy papierową serwetką. - Nie potrafię w to uwierzyć. Był taki sympatyczny. - Jak się nazywał? - Zapytał delikatnie Tarlo. - Alberto. Alberto Rasanto. Mieszkał w sąsiednim domku z parą przyjaciół, Melissą i Frankiem. Przyjechali na wiosenne wakacje, jak my. Tak przynajmniej twierdzili. To pewnie było kłamstwo. - Tak - potwierdziła Renne. April skrzywiła się, spoglądając w zimną kawę. - Jak ich pani poznała? - Zapytała policjantka. - Był piękny. Miał duże, zielone oczy. Myślałam, że jest w pierwszym życiu, jak ja. Kiedy

tu

przyjechałyśmy,

siedzieli

na

plaży.

Zaczęliśmy

rozmawiać.

Trochę

rywalizowałyśmy o Alberta. No wie pani, Melissa i Frank mieli siebie, a my byłyśmy cztery. Dlatego kręciłyśmy się wokół niego. Marianna jest bardzo ładna, zawsze podrywa najlepszych chłopaków, ale on wolał mnie. Ciągle się uśmiechał, kiedy ze mną mówił. Łatwo z nim było rozmawiać. I miał piękny uśmiech. Naprawdę piękny. Dlatego przez kilka następnych dni chodziliśmy ze sobą. Pływaliśmy razem. Nauczył mnie surfować na desce. Wieczorem chodziliśmy wszyscy do barów i piliśmy za dużo. Próbowałam nawet trochę narkoPSZ. Nic wielkiego, tylko lekkie programy. Dziwne wrażenie, ale dość fajne. Od tego się chyba zaczęło. - Tak jest, rozgryźli panią - potwierdził Tarlo. - NarkoPSZ, czy nawet zwyczajne, chemiczne narkotyki zacierają pamięć. Przykro mi, ale musimy zapytać. Spała pani z nim? - Ehe. - Kiedy? - Pierwszy raz chyba cztery dni temu. - W ich domku? - Tak. Miał własny pokój, a ja wspólny z Laurą. Zanim tu przyjechałyśmy, zawarłyśmy umowę, że jeśli jedna z nas poderwie chłopaka, współlokatorka przeniesie się na kanapę, ale... Tak było łatwiej. - Więcej prywatności? - Zapytał Tarlo ze współczującym uśmiechem.

- Właśnie - zgodziła się z ochotą. - Chyba jestem trochę konserwatywna. Nie chodzi o to, że nie chcę, by moje przyjaciółki wiedziały, że byłam z chłopakiem, ale ściany są tu okropnie cienkie. Wychowywałam się na Solidade, a tam mieszka tylko rodzina. - Uniosła nagle głowę, spoglądając na nich z przygnębieniem. - Na pewno myślicie oboje, że jestem bogatą kretynką, która nic nie wie o prawdziwym świecie. Nikt inny nie mógłby być tak łatwowierny. - Nieprawda - sprzeciwiła się Renne. - Nie jest pani łatwowierna. To nie ten rodzaj oszustwa. Wyciągnęliby z pani certyfikat, jak nie tak, to inaczej. Oczy dziewczyny znowu wypełniły się łzami. - Nic nie pamiętam. A teraz cała Wspólnota myśli, że rozsyłałam propagandę Strażników. - Jutro Wspólnota o tym zapomni. Pani rodzina dopilnuje, żeby nigdy już nie wspominano o tej sprawie. W normalnej sytuacji skarżyłabym się, że wywieracie naciski na media, ale w tym przypadku muszę przyznać, że to błogosławieństwo. April skinęła z namysłem głową na znak zgody. - Jak to się stało? - Zapytała gwałtownym szeptem. - Ochroniarze mówią, że nic nie wiedzą, ale na pewno tak im kazano. Powiedzcie mi, proszę - ciągnęła, przesuwając spojrzenie z Tarla na Renne i z powrotem. - Proszę. Muszę się dowiedzieć. Nie wiem nawet, kiedy to się wydarzyło. Okropność. Muszę poznać prawdę, choćby nawet najgorszą. - To musiało się stać dwa dni przed ich wyjazdem - stwierdził Tarlo. Renne przeszyła go gniewnym spojrzeniem, ale tylko wzruszył ramionami. - Starali się, żeby co wieczór nadużywała pani alkoholu i narkotyków. W ten sposób każdego ranka budziła się pani z mętlikiem w głowie. Gdy więc postawili następny krok, niczego pani nie zauważyła. April zmarszczyła brwi, gapiąc się w wielkie okno, jakby chciała wypatrzyć coś leżącego daleko za lśniącym morzem. - Nic nie pamiętam. Naprawdę. Chciałabym móc powiedzieć, że rano czułam się bardziej senna niż zwykle, ale tak nie było. - Spojrzała na Tarła. - Co się ze mną stało? - Zapewne wsypali pani do kieliszka antronoinę albo jakiś pokrewny środek. Nie mogłaby się pani zorientować. Jakby była pani kompletnie pijana, a jednocześnie całkowicie otwarta na sugestie. Potem użyli skanera i pirackiego programu, żeby przejąć kontrolę nad pani wszczepami. Wystarczyło parę minut. A na koniec skasowali to z pani pamięci. - Skasowali z pamięci. - April przesunęła dłońmi po włosach. - Brzmi tak klinicznie. Ukradli mi kawałek życia. Nie wiedziałam, że to takie łatwe. - Technika już od dawna na to pozwala - stwierdziła Renne. - Niektóre z udoskonaleń

powstały nawet poza korporacyjnymi instytutami. Po popełnieniu poważnej zbrodni przestępcy zawsze usuwają wspomnienie o niej. Dziwne, ale w ogóle nie wiedzą, że są winni. Dlatego nie możemy odczytać ich wspomnień, by wykorzystać je jako dowód. - To właśnie jest najgorsze. Nie uwiedzenie ani wykorzystanie certyfikatu. Straszne. Mogli ze mną zrobić wszystko, absolutnie wszystko. Nie potrafię uwierzyć, że nic nie pamiętam. - Będziemy musieli poddać panią kilku testom - oznajmiła Renne. - Nasi specjaliści pobiorą próbki krwi. Minęły dopiero dwa dni i z pewnością znajdziemy ślady narkotyku. Będą też chcieli skalibrować pani wszczepy. Da sobie pani z tym radę? - Tak - zgodziła się April. - Zrobię wszystko, co konieczne. - Dziękuję. Użyjemy programu do sporządzania portretów pamięciowych, by uzyskać podobizny wszystkich trojga. Pani i pani przyjaciółki będziecie mogły w tym pomóc. - Złapiecie ich? Patrząc realistycznie? - To trudne - przyznał Tarlo. - Strażnicy z pewnością nie rozpylili wiadomości, dopóki ich ekipa nie opuściła Nzegi. Mogą być teraz na każdym ze światów Wspólnoty. Na pewno poddadzą się przeprofilowaniu komórkowemu, aby zmienić wygląd. Najlepszą szansą ich schwytania byłoby dla nas rozbicie całej organizacji. - Ale próbujecie to zrobić już od dawna, prawda? Wszyscy o tym wiedzą. To jedyna nierozwiązana sprawa Pauli Myo. - Nikt nie może uciekać wiecznie - zapewniła Renne. - Po dzisiejszym dniu sprawiedliwość zbliży się do nich o kolejny krok. Z pewnością zostawili wiele dowodów i wskazówek. W domku będzie ich DNA, a w cybersferze Nzegi pozostały ślady ich oprogramowania. Wynajęli domek i środki transportu, rozmawiali z kimś i tak dalej. Wiem, że to nie brzmi dla pani zbyt imponująco, zwłaszcza w tej chwili, ale, proszę wierzyć, każdy drobiazg zbliża nas do celu. Renne i Tarlo wyszli drzwiami na werandę, pozwalając ochroniarzowi wrócić do środka, i ruszyli po gąbczastej trawie w stronę domku, w którym zatrzymali się Strażnicy. Oboje musieli włożyć ciemne okulary, bo słońce świeciło jasno. - Miło, że powiedziałeś jej, iż użyli pigułki gwałtu - odezwała się Renne. - Ale nie rozumiem, po co wspominałeś o edycji pamięci. - Dość już wycierpiała - odparł Tarlo. Renne zatrzymała się i spojrzała na morze. Wilgotna bryza poruszała jej gęstymi, kasztanowymi włosami. - Skurwysyny. Zrobić coś takiego dziewczynie w pierwszym życiu. Nawet bez

wspomnień miną dziesięciolecia, zanim odzyska równowagę. - Nienawidzę edycji pamięci - stwierdził Tarlo. - Kiedy się z nią stykamy, zawsze przechodzą mnie ciarki. Zastanów się. Niewykluczone, że rozwiązaliśmy już sprawę Strażników i zaczęliśmy aresztowania, a wtedy użyli przeciwko nam edytora. Możliwe nawet, że aresztowaliśmy ich już sto razy. No wiesz, cholernie dziwne, że szefowa nigdy nie dorwała nikogo z przywódców. - Zaczynasz mówić jak Alessandra Baron. Winisz o wszystko Wydział. Gdyby ktoś wynalazł edytor pamięci, z którego można strzelać jak z lasera, wiedzielibyśmy o tym. - W tym rzecz - zauważył. Wzruszył ramionami, rozpościerając szeroko ręce. Dowiedzieliśmy się o tym, a wynalazca wystrzelił do nas z niego. - Przestań. Popadasz w paranoję. Uśmiechnął się ze smutkiem. - Musisz przyznać, że w całej tej sprawie ze Strażnikami coś nie gra. Do licha, byłaś na Velaines. Popełniliśmy jakiś błąd? Naprawdę popełniliśmy? Wszystko zrobiliśmy zgodnie z zasadami, a oni i tak się dowiedzieli. - Poszczęściło im się. - Szczęści się im już od stu trzydziestu lat. To nienaturalne. Spojrzała na niego z zakłopotaniem. - Co próbujesz powiedzieć? - Nie wiem. Naprawdę nie wiem. - Westchnął. - Chodź, zobaczymy, co znaleźli nasi specjaliści. - Pewnie nic. - Pesymistka. Założymy się o dziesięć dolarów, że tym razem Strażnicy popełnili błąd i zostawili jakiś porządny ślad? - Zgoda.

SIEDEM

Generator tuneli czasoprzestrzennych wydziału eksploracji STT na Merredinie był nieczynny już od piętnastu miesięcy. Poddawano go remontowi kapitalnemu piątej klasy, na który składała się pełna renowacja układu skupiania energii oraz unowocześnienie wszystkich systemów wsparcia poziomu beta. Wyremontowanie połowy kilometra sześciennego wysokoenergetycznej maszynerii nie należało do łatwych zadań. Oscar Monroe spędził tam dziesięć miesięcy, kierując brygadami robotników, którzy czołgali się wewnątrz generatora tunelowego, uzbrojeni w śrubokręty, układy procesorowe, programy i wszelkie wyobrażalne rodzaje robotów. Trzy dodatkowe miesiące on i ludzie z ekipy technicznej poświęcili na szkolenie. W końcu większość systemów wymieniono, a to znaczyło, że musieli się nauczyć zupełnie nowych procedur. Sześć tygodni, za pomocą niezliczonych symulacji, opanowywał razem z grupą zwiadowców korzystanie z nowego sprzętu i oprogramowania. Na wakacje zostały mu całe dwa tygodnie. Pojechał na Ziemię i pierwsze dziesięć dni spędził samotnie. Wyłączył adres ekamerdynera i okres wielkanocny przesiedział na rybackiej łódce na jeziorze Rutland w Anglii. Przez siedem z dziesięciu dni padał deszcz i w sumie złowił jedenaście pstrągów. To były zapewne najspokojniejsze chwile, jakie przeżył od ośmiu lat, nie chciał jednak, żeby obijanie się przeszło mu w nawyk. Na ostatnie cztery dni wyjechał do Londynu, gdzie pragnął obejrzeć kilka staromodnych przedstawień z żywymi aktorami, a także zapoznać się z innymi, nieco zbyt nostalgicznymi atrakcjami, jakie wspaniała, stara stolica oferowała turystom. Pierwszego wieczoru, podczas przerwy w „zinterpretowanej na nowo" sztuce Stopparda, poznał przystojnego młodzieńca z jakiejś arystokratycznej, europejskiej rodziny, któremu bardzo zaimponował Oscar i jego praca. Połączyło ich upodobanie do opery, sztuki i dobrej kuchni. Przez trzy ostatnie dni jego pobytu byli nierozłączni. Pożegnali się na londyńskim dworcu STT i ekspres Oscara ruszył w trwającą trzydzieści trzy minuty drogę na odległy o dwieście osiem lat świetlnych Merredin. Następnego ranka rozpoczęli rozruch generatora. Był to długotrwały proces i minęło sześć dni, zanim Oscar był gotowy wznowić poszukiwania planet. Już z odległości ośmiu kilometrów zobaczył bazę wydziału eksploracji. Zajmowała

obszar pięciu kilometrów kwadratowych i sąsiadowała z dworcem planetarnym STT. Nie było w tym nic dziwnego. Merredin był nowym węzłem dla przestrzeni trzeciej fazy tego sektora Wspólnoty. Położony tuż na zachód od stolicy dworzec otaczało dwieście pięćdziesiąt kilometrów kwadratowych pustego obszaru. Miało tam z czasem powstać pięćdziesiąt bram, łączących planetę z nowymi światami. Na razie jednak dworzec składał się z jednej standardowej stacji pasażerskiej, małej stacji rozrządowej oraz trzech bram. Jedna z nich prowadziła na świat Wielkiej Piętnastki, Mito, dwie pozostałe zaś na pograniczne światy trzeciej fazy, Clonclurry i Valvidę. Resztę terenu porastały chwasty i trawa, przecinały ją rowy oraz kilka biegnących donikąd dróg. Przed miesiącem nad większością budynków powiewała zielono-niebieska flaga państwowa, ale reprezentacja Merredinu odpadła z pucharu w połowie pierwszej rundy i wszystkie flagi zdjęto. Zniechęceni dozorcy zanieśli je do magazynów, mamrocząc coś o „następnym razie". Baza otaczała należący do wydziału eksploracji generator tuneli, mieszczący się w pozbawionym okien budynku z betonu i stali, długim na osiemset metrów. Na jednym końcu znajdowała się sferyczna, hermetycznie zamknięta komora o średnicy stu metrów, wystająca w dwóch trzecich ponad powierzchnię. Otaczało ją małe miasteczko składające się z budynków w industrialnym stylu. Ulokowano w nich biura, laboratoria, pracownie, centra szkoleniowe oraz zakład ksenobiologii. Źródłem mocy były położone nad morzem elektrownie atomowe. O siódmej czterdzieści pięć mercedes 100l coupe należący do Oscara wjechał przez główną bramę i zatrzymał się na miejscu przeznaczonym dla dyrektora sekcji operacyjnej. Oscar uśmiechnął się, widząc, że kilku współpracowników spogląda z zawiścią na jego samochód. Wątpił, by na Merredinie było takich wiele. Być może nawet był tylko ten jeden. Samochody stanowiły jego jedyną słabostkę. Zmieniał je co rok (albo częściej), zawsze kupując najmodniejszy sportowy model. Mercedesa sprowadzono dla niego specjalnie z Demokratycznej Republiki Nowych Niemiec, jednej z planet Wielkiej Piętnastki, na którą firma Mercedes przeniosła fabryki z Ziemi. Nie potrafił zdecydować, czy - biorąc pod uwagę, jak wyglądało jego pierwsze życie - ta konsumpcyjna ekstrawagancja ma ironiczny charakter, czy też podświadomie pragnie odciąć się od swej przeszłości. Nie usunął całkowicie tych wspomnień podczas kolejnych rejuwenacji jedynie dlatego, by się wystrzegać powrotu głupiego idealizmu, jakim cechował się w latach młodości. Stał się teraz świetnie opłacanym członkiem elity i wreszcie pogodził się ze sobą i ze swą pozycją. Przeszedł przez budynek administracji, kierując się prosto ku centrum sterowania generatorem.

Grupa

zwiadowców

zbierała

się

już

pod

tylną

ścianą

wielkiego,

przypominającego wnętrze teatru pomieszczenia. Przywitał się ze wszystkimi i wymienił kilka żartów, a potem ruszył w dół po pochyłej podłodze, zmierzając ku swej umieszczonej z przodu sali konsoli. Osiem szeregów konsoli zwracało się ku szafirowym, wzmocnionym łańcuchami molekularnymi oknom tworzącym przednią ścianę pomieszczenia. Za nimi znajdowała się hermetycznie zamknięta komora izolacyjna. W nieaktywnym stanie miała pięćdziesiąt metrów średnicy. Otaczały ją ciemne, pochłaniające promieniowanie ściany. Sam generator tuneli był szerokim na piętnaście metrów owalem usytuowanym naprzeciwko okien. Prowadziła do niego rampa. Wokół ścian komory rozmieszczono szereg śluz, a w sufit wprawiono pierścień z fotopolimeru, który w tej chwili emitował światło o tym samym widmie spektralnym, co słońce Merredinu. W licznych, hermetycznie zamkniętych niszach umieszczono instrumenty naukowe i astronomiczne. Je również znacznie unowocześniono, a testy ukończono dopiero ostatniej nocy. Oscar usiadł za konsolą i zalogował się do głównego układu centrum. W portalach rozbłysły uproszczone schematy bramy. E-kamerdyner Oscara otworzył głosową łączność ze wszystkimi operatorami, którzy również zajęli miejsca przy konsolach. Gdy Oscar potwierdził nawiązanie kontaktu, szef ekipy technicznej podszedł do niego, by poinformować go o stanie przygotowań. Potem pracownicy techniczni opuścili salę, przechodząc na galerię obserwacyjną, umieszczoną z tyłu, przepychając się do krzeseł z dziennikarzami, przedstawicielami miejscowego kierownictwa STT oraz rozmaitymi ważniakami, którym udało się załatwić zaproszenie. O dziewiątej piętnaście Oscar miał już pewność, że generator tuneli jest gotowy do akcji. Po raz ostatni sprawdził wszystkie stanowiska, pytając kierowników sekcji, czy również są zadowoleni: astrogracja, moc, skupianie energii, główne systemy wspomagające, obserwacja, astronomia bliskiego zasięgu, komora izolacyjna, stanowisko obronne, ekipa zwiadowcza, planetologia, biuro do spraw kontaktów z obcymi, ksenobiologia, kwatermistrz bazy i wreszcie personel medyczny. Wszyscy potwierdzili, że są gotowi. Na koniec skierował zapytanie do układu Limitowanej Inteligencji, który miał kierować zintegrowanymi procedurami. Ten również potwierdził gotowość. - Dziękuję wszystkim - oznajmił. - Sterowanie komorą izolacyjną, dajcie nam stan pełnej gotowości. Astrogracja, przygotować się. LI, chcę, żeby brama była gotowa do aktywacji. Pasy fotopolimeru oświetlające centrum sterowania zaczęły przygasać. W sali zapanował migotliwy półmrok. Holograficzne obrazy w konsolowych portalach rzucały opalizujący blask na twarze operatorów. Po drugiej stronie szafirowych okien wielki

fotopolimerowy pierścień oświetlający komorę izolacyjną również przygasł. Jego słaby, czerwony blask ledwie oświetlał owal bramy. - Wewnętrzne pole siłowe włączone - oznajmił operator komory izolacyjnej. Wszystkie śluzy zamknięte. Ściany w stanie neutralnym. Promienniki cieplne włączone. Stan pełnej gotowości. Oscar ledwie dostrzegał rampę prowadzącą do bramy. Poczuł gdzieś w okolicy żołądka elektryzujący dreszcz. Bez względu na to, od jak dawna już ludzkość to robiła i jak daleko zawędrowała, otwarcie drzwi prowadzących w nieznane zawsze było ekscytującym ryzykiem. - Astrogracja, skierować tunel na gwiazdę AFR98-2B, pięć jednostek astronomicznych na północ od celu. - Tak jest. Otwieram. W portalu LI pojawiły się współrzędne. AFR98-2B była gwiazdą typu widmowego F2, położoną dwadzieścia siedem lat świetlnych od Merredinu. Długotrwałe obserwacje prowadzone przez teleskop orbitalny STT stwierdziły istnienie układu złożonego z co najmniej pięciu planet. Astrogracja potwierdziła współrzędne i LI przejęła kontrolę nad procedurą otwarcia. Potężny, wieloskładnikowy program potrafił sobie poradzić z miliardami zmiennych występujących podczas procesu. W normalnych warunkach tak zaawansowane oprogramowanie szybko ewoluowałoby do pełnej rozumności, to jednak był program formatowany

przez

RI,

która

wbudowała

weń

ograniczniki

uniemożliwiające

usamodzielnienie się. Pomimo że zawierał genetyczny algorytm RI, był zasadniczo stabilny i nie istniała możliwość, że w samym środku operacji pojawią się u niego alternatywne zainteresowania i cele. W przeszłości nieraz zdarzało się to wieloukładowemu oprogramowaniu, często z fatalnymi konsekwencjami. W matowej, srebrzystej obwódce owalu bramy rozbłysły migotliwe, turkusowe plamy. Powiększały się szybko i łączyły ze sobą. Na tym etapie ludzkiemu oku bardzo trudno było się na nich skupić. Wywoływały wrażenie nieustannego ruchu, cały czas pozostając w tym samym miejscu. Wtem pośrodku bramy pojawiła się głębia. Jak zwykle Oscar odnosił wrażenie, że nagle pomknął naprzód przez nieskończenie długi tunel. Dla przeciążonych ludzkich zmysłów nie była to najgorsza interpretacja. Wstrzymał oddech, niczym zupełny nowicjusz. To była najbardziej ekscytująca chwila, powód, dla którego poświęcał się swej pracy z taką pasją, dla którego został dyrektorem sekcji operacyjnej. STT mogła być komercyjnym molochem pełnym nieustannych intryg, ale przecież odkrywali dziś nowy świat. Najprawdopodobniej ludzcy osadnicy uczynią z niego kolejny żałosny klon

dominującego społeczeństwa Wspólnoty, ale zawsze istniała szansa na coś nowego i inspirującego. „Niemożliwe, żeby zawsze było tak samo" - pomyślał. Plama niestabilności pośrodku bramy ustabilizowała się i natychmiast pociemniała. Na tle czarnego nieba rozbłysły gwiazdy. Do komory wdarł się snop białego światła, który oświetlił ścianę na lewo od okien. Na ekranach rozbłysło kilka cyfr, rejestrując słaby elektromagnetyczny impuls. - Czy mamy czyste wyjście? - Zapytał Oscar. - Nie wykrywam zakłóceń pola grawitacyjnego - odparł operator z wydziału obserwacji. - W promieniu miliona kilometrów od wylotu nie ma skupisk materii ponadcząsteczkowej wielkości. - Dziękuję. Operator komory, proszę usunąć powietrze. Pośrodku zamykającego bramę pola siłowego pojawił się otwór, powoli rozszerzający się ku brzegom. Wypełniające komorę powietrze wypłynęło na zewnątrz. Z początku było widoczne jako gęsty strumień szarej pary, lecz po minucie zostało jedynie kilka błyszczących ziarenek sublimującego powoli lodu. - Mamy próżnię - oznajmił operator komory. - Obserwacja, wysunąć wykrywacz gwiazd - rozkazał Oscar. - Astronomia, powiedzcie nam, gdzie jesteśmy. Jedna z wnęk w suficie komory otworzyła się niczym przesłona i wysunęła się z niej długa, mackowata kończyna z elektromięśni, ściskająca metalową bańkę o średnicy dwóch metrów, pokrytą małymi, złotymi soczewkami. Macka powoli się rozwinęła, wypychając mechanizm wykrywacza gwiazd w kosmos. Standardowa kamera przytwierdzona do urządzenia przesyłała obraz na jeden z pięciu wielkich ekranów nad oknami. Pojawiła się na nim zwyczajnie wyglądająca gwiazda. Jej mały dysk świecił jasno między gwiazdozbiorami. Oscar odnosił wrażenie, że wszystko się zgadza - typ widmowy F2 z odległości pięciu jednostek astronomicznych. Czekał jednak cierpliwie, aż napłyną informacje z wykrywacza gwiazd. Pośpiech był równie niebezpieczny jak wahanie. Jego praca wymagała zachowania spokoju w każdej sytuacji. Nauczył się tego już wcześnie w pierwszym życiu, tyle że wtedy wykorzystywał ową umiejętność niewłaściwie. - Widmo się zgadza. To AFR98-2B - potwierdził astronom. - Sprawdzamy położenie punktu wylotu. Oscar przypomniał sobie pierwszy zwiad, w którym uczestniczył przed wieloma dziesięcioleciami na Auguście. Był wówczas młodym technikiem i stał dziewięć godzin na galerii, zanim jego zmiana przejęła instrumenty, czuł się jednak tak podekscytowany, że

wydawało mu się to krótką chwilką. Wtedy właśnie zrozumiał, iż dokonał właściwego wyboru, że z jakiegoś niejasnego powodu to właśnie pozwoli mu odpokutować za popełnione czyny. Będzie mógł dać nadzieję nie tylko sobie, lecz również innym. - Potwierdzam położenie wylotu tunelu - oznajmił astronom. - Odległość do AFR982B różni się o siedemnaście i trzy dziesiąte miliona kilometrów od projektowanego punktu wylotu. Oscar uspokoił się nieco, widząc, że na twarzach techników pojawiły się uśmiechy. To nie był najgorszy margines błędu. Jak na nowo otwartą bramę z łatwością mieścił się w dopuszczalnych granicach. - Dobra robota, astrogracja. Wprowadźcie, proszę, nowe dane. Obserwacja, znajdźcie nam planety. Przez bramę wysunięto nowy, masywniejszy teleskop. Oscar tymczasem ponownie sprawdził wszystkie stanowiska. Potem nastąpiła godzina czekania, aż astronomowie kończyli poszukiwania planet. Procedura była prosta. Musieli zbadać całą powierzchnię ekliptyki, wypatrując źródeł światła jaśniejszych niż pierwsza wielkość gwiazdowa. Gdy znaleźli takie źródło, teleskop zatrzymywał się na nim, by sprawdzić, czy się porusza. Jeśli rzeczywiście była to planeta, ruch orbitalny można było zauważyć niemal natychmiast. W końcu rezultaty pojawiły się na ekranach nad oknami. Sekcja astronomii bliskiego zasięgu znalazła pięć planet. Dwie z nich były gazowymi olbrzymami wielkości Saturna, krążącymi w odległości jedenastu i piętnastu jednostek astronomicznych od macierzystej gwiazdy. Trzy wewnętrzne planety miały stałą powierzchnię. Najbliżej AFR98-2B krążyła najmniejsza z nich, skalna kula wielkości ziemskiego Księżyca, odległa od słońca o sto milionów kilometrów. Pokrywał ją lepki płaszcz lawy unoszącej się i opadającej w powolnych pływach pod wpływem przyciągania gwiazdy. Druga planeta była wielka, miała siedemnaście tysięcy osiemset kilometrów średnicy, a jej odległość od gwiazdy macierzystej wynosiła sto dwadzieścia milionów kilometrów. Z uwagi na silne przyciąganie, atmosferę wenusjańskiego typu oraz bliskość słońca z pewnością nie można jej było uznać za odpowiednią dla ludzi. Za to trzecia krążyła w odległości stu dziewięćdziesięciu dziewięciu milionów kilometrów i miała czternaście tysięcy trzysta kilometrów średnicy. Gdy pojawiły się wyniki, w sali zabrzmiał aplauz. Spektrograficzne dane świadczyły o standardowej atmosferze złożonej z tlenu i azotu, z dużą domieszką pary wodnej. Przy tej odległości od gwiazdy planeta była raczej chłodna. Na jej równiku panowały temperatury takie same jak na Ziemi w strefie umiarkowanej jesienią albo wiosną. Te informacje pozwoliły jednak Oscarowi przyznać jej wstępnie status odpowiedniej dla ludzi, co wywołało kolejną falę

oklasków. Pierwszy raz otworzyli tunel po remoncie i już natrafili na żyłę złota. Dobry znak. - Obserwacja, wystawcie radioteleskop - polecił. - Sprawdzimy emisję. Z sufitowej wnęki wysunęła się kolejna elektromięśniowa kończyna, trzymająca złożoną czaszę radioteleskopu. Wysunęła się przez bramę obok poprzedniej i rozsunęła metalową siatkę. - Nie stwierdzamy obecności sygnałów radiowych. - Dobra, schowajcie oba ramiona - rozkazał Oscar. - Astrogracja, przesuńcie wylot tunelu na geosynchroniczną orbitę nad linią terminatora trzeciej planety. Gdy obie macki wróciły do wnęk, gwiazdy zniknęły. Po chwili brama otworzyła się ponownie i przed nią ukazał się sierp planety. Jej blask wypełnił komorę izolacyjną, napływając przez okna do sali. Oscar uśmiechnął się radośnie, kiedy delikatne światło padło na jego konsolę. Pokrywa chmur była gęstsza od przeciętnej, przesłaniała dobre siedemdziesiąt procent obszaru półkuli. Widział jednak błękitne oceany, czerwonobrązowe lądy, a nawet wyrazistą biel czap polarnych. - No dobra, skoncentrujmy się na robocie - odezwał się Oscar, przerywając podekscytowane rozmowy. - Widzieliśmy to już nieraz. Obserwacja, dajcie mi pełen zakres elektromagnetycznego widma. Wystrzelcie siedem satelitów geofizycznych, żeby obejrzeć całą powierzchnię. Planetologia, kolej na was. Za trzy godziny chcę zobaczyć wstępne wyniki. Biuro do spraw kontaktów, podejmijcie poszukiwania. Stanowisko obronne, przygotować się. Od tej chwili macie uprawnienia do zamknięcia tunelu. Proszę o potwierdzenie. - Potwierdzam, dyrektorze. Wyrzutnia wysunęła się z magazynu pod oknami, sięgając dobre dziesięć metrów za wylot tunelu. Rozpędzane magnetycznymi impulsami satelity przemykały wzdłuż jej ramienia, a potem odlatywały w dal, wchodząc na różne orbity. Gdy znalazły się w odległości kilometra od bramy, włączały się silniki jonowe, które wprowadzały je na pochylone pod znacznym kątem orbity mające zapewnić pokrycie całej powierzchni planety. Każdy z nich wypuścił też rój przypominających złote motyle podsatelitów, które powinny rozszerzyć pole obserwacji. Pojawiły się anteny radioteleskopów śledzących, zapewniających łączność z satelitami. Ponownie rozłożono czaszę wielkiego radioteleskopu, który poszukiwał na wszystkich kontynentach śladów elektromagnetycznej aktywności. Dwumetrowy teleskop z ciekawością spoglądał w dół. Oscar usiadł. Po raz pierwszy dzisiaj miał okazję chwilkę odpocząć. Wzdłuż stanowisk przesuwał się robobarek, rozwożący napoje oraz przekąski. Oscar wziął kanapkę z serem i

wędzonym boczkiem oraz parę buteleczek naturalnej wody mineralnej. Kiedy jadł, na ekranach nad oknami nagle rozbłysły obrazy przesyłane przez satelity. W portalach konsoli zaczęły się powoli pojawiać tabele oraz wykresy podające szczegóły. Na planecie było pięć dużych kontynentów, stanowiących trzydzieści dwa procent powierzchni. Temperatura była niższa od optymalnej, a potężne czapy polarne zajmowały jedną trzecią obszaru. Jeden cały kontynent i połowę drugiego lód pokrywał całkowicie. Znaczyło to, że użyteczna powierzchnia jest znacznie mniejsza od przeciętnej. Pole magnetyczne było silniejsze niż na Ziemi, co doprowadziło do powstania bardzo szerokich pasów Van Allena. - Na razie nie znaleźliśmy dowodów istnienia rozumnego życia - oznajmił operator z biura do

spraw kontaktów.

- Nie ma żadnych

wielkich

budowli,

aktywności

elektromagnetycznej, śladów uprawy ziemi ani sztucznych źródeł ciepła. - Dziękuję - powiedział Oscar. Ten ostatni fakt był rozstrzygający. Umiejętność korzystania z ognia uważano za papierek lakmusowy rozumności. Jeśli na planecie żyło coś zdolnego do myślenia, nie osiągnęło jeszcze poziomu neandertalczyka. - Obserwacja, możecie przejść do fazy aktywnej. Gęstą powłokę chmur przebiły fale radaru. Obrazy na wielkich ekranach pojawiały się teraz znacznie szybciej i były nieporównanie bardziej szczegółowe. W atmosferę wniknęły laserowe impulsy, określając jej skład. LI manipulowała przepływem energii przez bramę, wywołując minimalne odkształcenia pola grawitacyjnego przy wylocie tunelu. Powstałe w ten sposób fale przenikały skorupę planety, pozwalając satelitom określić jej wewnętrzną budowę. O piętnastej Oscar zwołał naradę z kierownikami stanowisk. Wszyscy zgodzili się, że jak dotąd planeta sprawia wrażenie gościnnej. Z pewnością nie znaleźli śladów miejscowych istot rozumnych. Czujniki podczerwieni nie wykryły żadnych zwierząt o długości przekraczającej dwa metry. Geologia planety była standardowa, a biosfera, o ile można było ufać spektrografii, składała się z typowych, opartych na węglu organizmów. - Agresywne czy pasywne formy? - Zapytał Oscar. To był często spotykany problem. Na zimnym świecie, jak ten, większość form życia rosła powoli, a ta cecha z reguły wiązała się z pasywną naturą zwierząt. Zdarzały się jednak przypadki, gdy było na odwrót i ewolucja ukształtowała bardzo odporne organizmy zdolne do bezwzględnej walki o przetrwanie. - Co na ten temat sądzicie? - Geologia jest stabilna - stwierdził planetolog. - Obecna epoka biologiczna trwa zapewne od około osiemdziesięciu milionów lat, jeśli prawidłowo odczytaliśmy cykl

gwiezdny. Nie odkryliśmy śladów poprzednich epok lodowych, co znaczy, że przebiegu ewolucji nie zakłóciły nagłe zmiany klimatu. Wszystko, co żyje, wygląda na stabilne i dobrze przystosowane. Moim zdaniem pasywne. - Muszę się zgodzić - poparł go przedstawiciel ksenobiologii. - Zaobserwowaliśmy małe, ruchome punkty cieplne, które zapewne są zwierzętami, ale żadne z nich nie było większe od psa. Z pewnością nie zauważyliśmy wielkich drapieżników. Roślinność również wygląda na standardową, choć dużych roślin jest niewiele, a formy odpowiadające drzewom rosną samotnie, nie tworząc lasów. To niezwykłe. - Dobra. - Oscar obrócił krzesło i spojrzał na McClaina Gilberta, szefa grupy zwiadowców, którzy siedział z przodu na galerii. - Mac, udzielam zezwolenia na wstępny kontakt. Każ swoim ludziom wkładać skafandry. - Dziękuję, dyrektorze. McClain Gilbert uniósł kciuk w geście radości. Oscar ponownie przełączył się na krąg konsoli. - Schodzimy na powierzchnię. Obserwacja, przełączcie geofizyczne satelity na automatyczne sterowanie i schowajcie wszystkie manipulatory. Astrogracja, przesuńcie wylot na wysokość pięciuset kilometrów nad równikiem i nadajcie mu prędkość orbitalną. Potem wystrzelimy satelity krążące po niskiej orbicie. Cały czas musimy mieć miejsce kontaktu na oku. Za godzinę otwieramy wylot na powierzchni. Przygotujcie się. Planetologia, znajdźcie mi do tego czasu odpowiedni punkt w strefie świtu. Z wysokości pięciuset kilometrów chmury na dole wydawały się znacznie jaśniejsze. Z wyrzutni wystrzelono niewielką eskadrę satelitów, które zeszły na jeszcze niższą orbitę i uformowały łańcuch nad równikiem planety. Na ekranach pojawiły się obrazy z ich kamer o wysokiej rozdzielczości, ukazujące mnóstwo szczegółów. W gęstwie cynobrowego odpowiednika trawy można było zobaczyć kamienie o średnicy nieprzekraczającej pięciu centymetrów. Podobne do wiewiórek gryzonie, pokryte szarą łuską zamiast sierści, skakały jak szalone, chowając się w norach i przepływając strumienie. Wszystkie małe, rosnące samotnie drzewa miały dziwnie zygzakowate gałęzie. - Eskadra satelitów na pozycjach - oznajmił szef wydziału obserwacji. - Mamy pełen obraz. - Zbliżamy się do punktu lądowania - dodał planetolog. - Wycofać wysięgniki - rozkazał Oscar. - Operator komory, włączyć pole siłowe zamykające bramę. Astrogracja, przenieście bramę na wysokość kilometra nad miejscem

kontaktu. Położenie horyzontalne. Wylot tunelu zamrugał. Ujrzeli przed sobą lekko pofałdowany krajobraz porośnięty rzadką, burgundową trawą i powykręcanymi, karminowymi krzewami. Słońce dopiero wschodziło i ziemię pokrywały długie, głębokie cienie. Gęsta mgła gromadziła się w nieckach i zagłębieniach uparcie jak olej. - Operator komory, wyrównać ciśnienie. Obserwacja, wypuśćcie sondę atmosferyczną i pobierzcie próbki. Pole siłowe zmieniło kształt, żeby przepuścić ramię próbnika. Instrumenty nie wykryły żadnego śmiercionośnego promieniowania, niezauważonego z orbity. Oscar odczekał wyznaczoną godzinę, żeby próby mikroanalityczne miały czas dobiec końca. - Ksenobiologia? - Zapytał wreszcie. - Jest trochę zarodników, zapewne miejscowych roślin. Ilość bakterii w powietrzu nie jest wielka. Nie wykryliśmy nic anormalnego. Próbki materiałów nie wykazują niekorzystnych reakcji. - Dziękuję. - Potrzeba będzie wielu miesięcy prób w laboratoriach, by się upewnić, czy miejscowe drobnoustroje nie są niebezpieczne dla ludzi. Dopóki nie dostaną zielonego światła, grupy zwiadowców cały czas będą nosić skafandry. Oscar jednak obawiał się reakcji biologicznych innego rodzaju. Przed stuleciem STT otworzyła tunel na planetę, na której miejscowe grzyby potrafiły trawić polimery. Ksenobiolodzy do dziś nie rozstrzygnęli, w jaki sposób podobna zdolność mogła wyewoluować. Od tego czasu działaniu planety poddawano najpierw pełen zestaw rozmaitych materiałów. - Astrogracja, zabierzcie nas na powierzchnię. Wylot tunelu zaczął się przemieszczać w dół z niespiesznym spokojem balonu wypełnionego rozgrzanym powietrzem. Oscar domyślał się już, które miejsce wybrała astrogracja - płaski, pozbawiony drzew obszar, odległy o jakieś trzysta metrów od strumienia. Radar potwierdził, że grunt w tym miejscu jest pewny. Na wysokości stu metrów owalny wylot zaczął się obracać wokół długiej osi, przyjmując pozycję pionową. Na obrazie pojawiło się jasnobłękitne niebo. Wysoko nad horyzontem unosiły się pierzaste chmury, a na wschodzie widać było różowy blask jutrzenki. Dolny brzeg wylotu zatrzymał się kilka centymetrów nad pierzastymi liśćmi karminowego odpowiednika trawy. Oscar wypuścił z płuc drugi oddech, wypatrując w otoczeniu oznak ruchu. Gdyby na tym świecie przebywali Silfeni, zjawiliby się właśnie teraz. Niedorzeczne, patykowate humanoidy podchodziły w takich chwilach do wylotu tunelu i machały radośnie rękami do siedzących za konsolami ludzi.

- Witajcie - śpiewały w rodzimym języku. - Witajcie na nowym świecie. Oscar raz widział to na własne oczy, przed dwunastu laty, gdy był głównym operatorem komory izolacyjnej na Auguście. W ich łagodnych głosach pobrzmiewała niezmierna wesołość. Śmiali się ze śmiertelnie poważnych ludzi i ich niezdarnej maszynerii. Miał wtedy ochotę wziąć kamień i cisnąć nim w zarozumiałych mistyków. Tym razem jednak chłodny, czerwono-niebieski krajobraz pozostawał w całkowitym bezruchu, jak namalowany. Tu nie było Silfenów. Nie on jeden obawiał się, że ich zobaczy. W sali rozległ się szereg westchnień. Oscar ponownie sprawdził wszystkie stanowiska. - Grupy zwiadowców, rozpocząć kontakt - rozkazał. Podłoga komory izolacyjnej uniosła się, tworząc rampę. Rozsunęła się przesłona śluzy numer dwa. McClain Gilbert i czterej członkowie jego grupy kontaktowej stali tuż za nią. Mieli na sobie hermetyczne, obcisłe kombinezony barwy fuksji, z elastycznymi, przylegającymi do czaszek jak kaptury hełmami, zamkniętymi z przodu szerokimi szybami. W małych plecakach nieśli lekkie regeneratory powietrza oraz baterie nadprzewodzące zaopatrujące w energię ukrytą pod kombinezonem osłonę z pól siłowych. Ten środek ostrożności miał ich zabezpieczyć przed miejscowymi zwierzętami, które mogłyby zapragnąć sprawdzić, jak smakują intruzi. Zamontowane na bokach hełmów kamery przekazywały obraz do wielkich ekranów nad oknami. Oscar oderwał od nich na chwilę spojrzenie i dowiedział się, że kilkaset milionów ludzi śledzi ich na żywo w unisferze. We Wspólnocie nie brakowało maniaków eksploracji, ludzi, którzy sami siedzieli w domach, ale nigdy nie mieli dość oglądania nowych światów. - W drogę, Mac - powiedział Oscar, spoglądając na stojące u podstawy rampy postacie o heroicznym wyglądzie. McClain Gilbert skinął krótko głową i ruszył przed siebie. Pole siłowe rozstąpiło się przed nim i postawił stopę na pierzastej roślinności. - Nadaję tej planecie nazwę Chelva - oznajmił z powagą, wybierając nazwę z listy zaaprobowanej przez STT. - Niech ci, którzy na nią przybędą, znajdą tu życie, jakiego pragną. - Amen - mruknął cicho Oscar. - Dobra, bierzmy się do roboty. Procedura wymagała pobrania próbek gleby i roślinności, które natychmiast przetransportowano przez bramę. Potem zwiadowcy przystąpili do szerzej zakrojonych badań okolicy. - Miejscowy odpowiednik trawy jest gąbczasty - odezwał się McClain Gilbert. -

Przypomina mech, ale ma znacznie dłuższe liście. Do tego lekko błyszczące, jakby pokryte woskiem. Gleba w okolicy strumienia wygląda na kamienistą. To chyba krzemień, ma charakterystyczny, szarobrązowy kolor. Może tu być dużo skamieniałości. Zwiadowcy ruszyli w stronę wody. Strumienie, jeziora i morza wszędzie cechowały się dużą różnorodnością form życia. - Mamy towarzystwo - oznajmił McClain Gilbert. Oscar oderwał wzrok od portali konsoli. Zwiadowcy oddalili się już sto metrów od wylotu. Widział tylko trzech, a dwóch z nich wskazywało na coś rękami. Spojrzał na ekran. Pojawiły się tam wiewiórkowate stworzonka. Kamery na hełmach śledziły je, gdy skakały po płaskich kamieniach nad strumieniem. Teraz mógł przyjrzeć się im dokładniej i zorientował się, że pierwsze wrażenie było błędne. Wcale nie przypominały wiewiórek. Długie na jakieś trzydzieści centymetrów zwierzątka miały zaokrąglone, stożkowate ciała pokryte ciemnoszarą łuską o teksturze zdumiewająco przypominającej kamień. Z tyłu miały trzy potężne kończyny, jedną pod tułowiem i dwie, nieco dłuższe, na bokach. Łączyły się z ciałem jak kurze udka, ale nie miały środkowego stawu. Dolna połowa była prostym prętem. Jakby chodziły na miniaturowych szczudłach. Ich ruchy były szybie i urywane. Całą głowę stanowił długi ryj z segmentowanymi pierścieniami pozwalającymi mu wyginać się na wszystkie strony. U jego końca znajdowały się potrójne szczypce otaczające otwór gębowy. W dwóch trzecich długości głowy błyszczały trzy czarne oczka, osadzone głęboko w fałdach łuskowatej skóry. - Paskudne stwory - stwierdził McClain Gilbert. - Robią wrażenie, bo ja wiem, prymitywnych. - Naszym zdaniem są raczej zaawansowane - sprzeciwił się ksenobiolog. - Z pewnością mają sprawny zmysł równowagi, a układ kończyn sugeruje dużą ruchliwość. Oscar zauważył, że stworzonka nie poruszają się jak wiewiórki. Przypominało to raczej skoki kangurów. Obawiał się, że zwiadowcy je spłoszyli, bo zwierzątka nie zatrzymywały się nawet na chwilę. Jedno z nich podbiegło nagle do strumienia i zanurzyło szczypce w wodzie. Gdy uniosło pysk, trzymało w nich skrawek lawendowego liścia. Poruszając się niewiarygodnie szybko, wepchnęło ociekający wodą kąsek w otwór gębowy. W wirtualnym polu widzenia Oscara zapłonęło żółte ostrzegawcze światło informujące o awarii izolacji skafandra McClaina Gilberta. Po chwili pojawiły się takie same ostrzeżenia dotyczące pozostałych członków załogi. - Mac, na czym pan stoi? Obraz ze wszystkich kamer jednocześnie przesunął się na ziemię. Pierzaste trawy

zwijały się powoli, obejmując buty zwiadowców. Z cebulkowatych koniuszków wszystkich źdźbeł wydobywała się rzadka mgiełka. - Cholera! - Zaklął McClain Gilbert. Uniósł szybko stopę. Trawa była za słaba, żeby go powstrzymać, ale na szczycie buta pojawiły się pęcherze i ubytki. Wszyscy zwiadowcy zakrzyknęli trwożnie, uwalniając nogi. - Jakiś kwas - stwierdził planetolog. Oscar zauważył, że stworzonka w pośpiechu uciekają od ludzi. - Jaka roślina może mieć kwas zamiast soku? - Zdziwił się McClain Gilbert. - Groźna roślina - odparł ksenobiolog. - Dyrektorze, radziłbym wycofać zwiadowców. - Zgadzam się - poparł go przedstawiciel obrony. - Musimy zmyć z nich ten kwas, zanim przeżre podeszwy. - Mają rację, Mac - zgodził się Oscar. - Wracajcie do komory izolacyjnej. - Już się robi. - Ksenobiologia, co macie do powiedzenia? - Interesujące. Rośliny zaczęły się poruszać dopiero po tym, jak nasi ludzie stali na nich dłuższy czas. Przypuszczam, że to pułapka uruchamiana przez nacisk. Przypomina mi to muchołówkę, ale w tym przypadku skala jest znacznie większa. Każde mniejsze zwierzę, które zatrzyma się na chwilę, zostanie unieruchomione i strawione. Oscar zerknął na owalną bramę. McClain Gilbert i jego ludzie niemal już do niej dotarli. Za ich plecami nie było widać ani jednego zwierzątka. - Miejscowe stworzenia nigdy nie przestają się ruszać. - Istotnie - zgodził się ksenobiolog. - A budowa ich nóg sprawia, że trawom trudno je schwytać. Bardzo bym chciał się dowiedzieć, z czego są zbudowane łuski. Wyglądają dość solidnie. Wszystko, co tu wyewoluowało, musi być w jakimś stopniu odporne na kwas. - Jak pospolita jest ta roślina? - Zapytał Oscar. - I czy inne są do niej podobne? - Obrazy satelitarne wskazują, że roślinność pokrywa większą część lądów - odparł człowiek z wydziału obserwacji. - Jeśli to nawet nie ten sam gatunek, to coś blisko z nim spokrewnionego. - Cholera - wysyczał Oscar. Zwiadowcy wpadli pośpiesznie do komory izolacyjnej. U podstawy rampy z podłogi wyłoniły się kabiny pryszniców odkażających. Miały za zadanie zmywać zarodniki i inne niebezpieczne cząsteczki, ale z tym zagrożeniem poradzą sobie równie skutecznie. Członkowie grupy stanęli pod prysznicami i z góry spłynęła na nich woda. - W porządku - powiedział Oscar do pozostałych operatorów. - Musimy w pierwszej

kolejności ustalić, jak pospolita jest ta trawa i czy inne rośliny są z nią spokrewnione. Obserwacja, wyślijcie robota badawczego ósmego typu. Chcę sprawdzić najbliższe drzewa. Wśród trawy widziałem też kilka innych gatunków roślin. Mac, poddajcie się całkowitemu odkażeniu i zdejmijcie skafandry. Chyba nie będziecie już nam dziś potrzebni. Wszyscy w sali z niepokojem przyglądali się posuwającemu się przez czerwoną trawę robotowi. Maszyna zatrzymywała się kilkakrotnie, by zerwać kawałki liści z innych roślin, po czym ruszyła ku najbliższemu drzewu, odległemu o sto pięćdziesiąt metrów. Gdy podeszła bliżej, obserwatorzy zauważyli niezwykłe zygzakowate gałęzie. Liści było niewiele, tylko garstka cienkich, beżowych trójkącików u końca każdej z gałązek. Niemal z każdego zagięcia zwisały czarne owoce podobne do orzechów laskowych. Robot

zatrzymał

się

metr

od

woskowatego

pnia

i

ostrożnie

wyciągnął

elektromięśniową kończynę. Wszystkie owoce z tej strony drzewa pękły jednocześnie, zalewając maszynę żrącym płynem. Jej obudowa natychmiast zaczęła się rozpuszczać. Po chwili kwas przegryzł się przez nią i transmisja ustała. - Cholera! - Jęknął Oscar, kryjąc z rezygnacją twarz w dłoniach.

O dwudziestej pierwszej potwierdzili już, że cała roślinność na planecie ma taką samą biochemię. Oscar ośmiokrotnie przenosił wylot tunelu w różne miejsca. W każdym z nich rosły nieco inne odmiany ekwiwalentu trawy, ale ich biochemiczna charakterystyka była identyczna. Rozkazał zamknąć bramę i zmniejszyć pobór mocy generatora do poziomu drugiego. Wszyscy czuli zniechęcenie, ponieważ misja zaczęła się bardzo obiecująco. Mieli też do załatwienia mnóstwo papierkowej roboty. Ekipa techników, która miała przejąć eksplorację od zwiadowców, musiała teraz zająć się przygotowaniami do następnej misji. Wszyscy będą pisali tony raportów. Oscar zamknął za sobą drzwi do centrum. - Czekają jeszcze inne planety - mruknął do siebie. Czuł się zmęczony, rozczarowany i głodny. Nie było mowy, żeby miał się dziś zabrać do sporządzania sprawozdań. Powiedział ekamerdynerowi, żeby polecił robogosposiom przygotować dobrą kolację i otworzyć butelkę wina. Gdy dotrze do domu, wszystko powinno być gotowe. Kiedy znalazł się na korytarzu, z galerii dla widzów wyszła spora grupa ludzi. Był wśród nich Dermet Shalar, dyrektor merredińskiego dworca STT. Dermet był ostatnim człowiekiem, z jakim miał w tej chwili ochotę rozmawiać. Zawahał się i pochylił głowę, w nadziei, że przełożony go nie zauważy.

- Oscarze. - Dobry wieczór, szefie. Obawiam się, że to nie był udany dzień. - W rzeczy samej. Ale wydział astronomii sporządził wielką listę potencjalnych celów. Nie zabraknie nam nowych światów. Oscar przestał słuchać szefa. Nagle rozpoznał młodo wyglądającego mężczyznę w drogim garniturze, który stał obok niego. - Obserwował pan dzisiejszą operację? - Tak - potwierdził Wilson Kime. - Ja również kiedyś przeżyłem podobne rozczarowanie. - Nie wątpię. - Podobało mi się, jak pan wszystkim kierował. - Rozumiem. To była głupia odpowiedź, ale Oscar zdawał sobie sprawę, że jest bardzo niewiele powodów, dla których Kime mógłby tu przyjechać. Zmęczenie nagle zniknęło, zmyte falą adrenaliny. Status kandydata do misji, którą kierował Wilson Kime, był najwyższym komplementem. Wilson uśmiechnął się, jakby czytał w jego myślach. - Ktoś taki jak pan przydałby mi się jako pierwszy oficer, jest pan zainteresowany? Oscar zerknął na Dermeta Shalara, ale twarz tamtego nic nie wyrażała. - Oczywiście. - Znakomicie. To stanowisko należy do pana, jeśli pan go pragnie. - Pragnę.

Po dwóch dniach Oscar przybył na Anshuna, gdzie budowano gwiazdolot. Otrzymał gabinet sąsiadujący z gabinetem Wilsona, na najwyższym piętrze jednego z trzech szklanych wieżowców zbudowanych w samym środku centrum. Przydzielono mu też trzy osoby do pomocy. Już na pierwszym oficjalnym zebraniu, które odbyło się tego dnia rano, musieli się z Wilsonem zająć problemem doboru załogi. A był to dopiero początek. Nigel Sheldon nie żartował, mówiąc o liczbie zgłaszających się kandydatów. Dziesiątki milionów ludzi z całej Wspólnoty, popieranych przez swoje rządy albo jakieś szacowne instytucje, zasypywało filtrujące programy STT podaniami o przyznanie miejsca. Już na samym początku zdecydowano, że w miarę możliwości ekipę naukowców skompletuje się z członków wydziału eksploracji STT. W przypadku reszty załogi miały obowiązywać podobne zasady. Wyjątkiem będą „wybitne jednostki". Oscar i Wilson zgadzali się, że oznacza to geniuszy z

poparciem politycznym. - Jest ktoś, komu jesteś winien poważną przysługę? - Zapytał Wilson. - Dobrze by było załatwić to na początku. - Na pewno znajdzie się mnóstwo ludzi, którzy nagle sobie przypomną, że w tym życiu albo w moim pierwszym pożyczyli mi pięć dolarów. Do tego właściwie wszyscy nasi pracownicy z Merredinu zdołali zaczepić mnie przy jakiejś okazji, by mi opowiedzieć, jacy są świetni. Mam jednak do powiedzenia tylko tyle, że McClain Gilbert to najlepszy szef grupy zwiadowców, z jakim pracowałem. - Chcesz, żeby poleciał na „Drugiej Szansie"? - Czy to aż takie proste? - Zapytał po chwili Oscar. - Musimy od czegoś zacząć. Trzeba też przyjąć jakieś kryteria selekcji. W końcu tak właśnie wybrałem ciebie. Zapytałem Sheldona, kto jest jego najlepszym dyrektorem sekcji operacyjnej. Oscar podejrzewał, że tak to mniej więcej wyglądało, ale przyjemnie było usłyszeć o tym na własne uszy. - Dobra. W takim razie zgłaszam Maca. A co z tobą? Masz jakichś kandydatów? - W Farndale znajdzie się z pięćdziesięciu menedżerów, których chętnie bym tu ściągnął, żeby przyśpieszyć realizację projektu. Zapewne tak właśnie zrobię. Ale jeśli chodzi o ludzi mających doświadczenie w tego typu misjach, to nie, nie znam już nikogo takiego. Udało im się wytropić dwie osoby z dawnej załogi „Ulyssesa". Nancy Kressmire nigdy więcej nie opuściła Ziemi i była obecnie komisarzem ekologicznym Azji PółnocnoZachodniej. Zaangażowała się w tę pracę bardzo głęboko, wykonywała ją już od stu pięćdziesięciu ośmiu lat. Powiedziała „nie", gdy tylko się z nią połączył, nie czekając nawet na przywitanie ani nie pytając, dlaczego odnalazł ją po tylu stuleciach. - Jesteś pewna? - Nie mogę wyjechać, Wilsonie. Na tej dobrej Ziemi zostało jeszcze bardzo wiele do naprawienia. Jak możemy poznawać obcych, dopóki nie wyleczymy własnych chorób? To nasz moralny obowiązek. Nie wdawał się w spory, choć miałby bardzo wiele do powiedzenia Nancy i podobnym radykałom. Ziemia, której powrotu pragnęli ultrakonserwatywni zieloni, nigdy w rzeczywistości nie istniała. Była jedynie wyidealizowanym marzeniem o raju. Przyszło mu do głowy, że pod tym względem bardzo przypomina York5. Drugą z członków dawnej załogi, którą udało się zlokalizować ludziom Sheldona, była Jane Orchiston. Wilson zajrzał tylko do jej akt i nawet nie zadał sobie trudu, by z nią

rozmawiać. Można to było nazwać uprzedzeniem albo intuicją, właściwie nie widział różnicy. Po prostu wiedział, że to byłaby strata czasu. Przed dwoma stuleciami Orchiston wyemigrowała na Felicity, planetę zamieszkaną tylko przez kobiety. Od tej pory z entuzjazmem rodziła córki, w tempie bliskim jednej na trzy lata. Przyszło mu do głowy, że nie był to nadzwyczajny wynik, jak na załogę wyselekcjonowaną ponoć spośród najwartościowszych ludzi epoki. Z trzydziestu ośmiu osób z pewnością przeżyło jedynie troje: jeden plutokrata, jedna biurokratka i jedna wyznawczyni kultu płodności. Druga połowa zebrania miała być unisferową rozmową z Jamesem Timothym Halgarthem, dyrektorem Instytutu Badań z Far Away. - Interesuje mnie twoja opinia na temat tego, co będzie miał do powiedzenia o „Marie Celeste" - powiedział Oscarowi Wilson. - Zbieranie wiedzy na temat obcych jest elementem naszej misji, który zamierzam przydzielić tobie. - Myślisz, że to naprawdę ważne? - Aha. Musimy się zorientować, co oni wiedzą. Albo czego nie wiedzą. Uważam, że powinniśmy zająć się wszystkimi aspektami badań Pary Dysona, nie tylko samą fizyczną podróżą. Przed lotem na Marsa szkoliłem się blisko dziesięć lat i w rezultacie wiem więcej niż profesorowie uniwersyteccy o jego geologii, geografii, a nawet o książkach, jakie napisano o tej planecie. Naukowych i fantastycznych. Poznałem i prawdę, i mity. Na wszelki wypadek. Byliśmy przygotowani na każdą wyobrażalną ewentualność, a i tak guzik nam to dało. - Sheldon i Ozzie nie mieli nic wspólnego z Marsem. Wilson wyszczerzył zęby w uśmiechu. - No właśnie. Dlatego porozmawiaj potem z ksenologicznymi ekspertami Wspólnoty odpowiedzialnymi za kontakty z Silfenami. Wybierz się na Wysokiego Anioła i pogadaj z jakimś Raielem. Po prostu nie wierzę, żeby ci nasi tak zwani sojusznicy nic nie wiedzieli o Parze Dysona. Są znacznie starsi od nas i z pewnością wszyscy podróżowali już między gwiazdami, gdy to się wydarzyło. - Czemu mieliby coś przed nami ukrywać? - Bóg jeden wie. W całej tej sprawie jest mnóstwo nielogiczności. - Dobra. Dodam to do swojej listy. E-kamerdyner Wilsona zawiadomił, że tunel czasoprzestrzenny łączący Półmetek z Far Away wkroczył w dziesięciogodzinną aktywną fazę cyklu. Unisfera połączyła się z małą siecią danych w Armstrong City. Stamtąd biegła linia naziemna, zapewniająca łączność z

instytutem. Wielki portal ulokowany na końcu gabinetu Wilsona wypełniło wielobarwne śnieżenie, a po chwili zmieniło się ono w obraz siedzącego za biurkiem dyrektora instytutu. James Timothy Halgarth pochodził z czwartego pokolenia rodziny, która założyła EdenBurg, co czyniło go dość wysokim rangą członkiem dynastii. Miał na sobie prosty, jasnoniebieski garnitur z półorganicznej tkaniny, rozciągającej się i kurczącej stosownie do jego ruchów, zapewniając mu pełną swobodę. Wyglądał na trzydzieści parę lat, choć był zupełnie łysy, co we Wspólnocie widziało się rzadko. Małe tatuaże OO na jego policzkach migotały platynowo-szmaragdowym blaskiem. - Kapitan Kime. Nareszcie - odezwał się z widocznym entuzjazmem. - Przepraszam za opóźnienie w skontaktowaniu się z panem. Strażnicy Jaźni atakują naszą linię naziemną z irytującym uporem. Ostatnią serię napraw ukończyliśmy dopiero przed trzema godzinami. Z pewnością za parę dni łączność znowu zostanie przerwana. - Przykro mi o tym słyszeć. Czy nie lepsza byłaby łączność satelitarna? - Kiedyś mieliśmy satelitę. Strażnicy go zestrzelili, a po nim trzy następne. Lepiej mieć linię naziemną i płacić stałe pensje ekipie remontowej. Światłowody są bardzo tanie. - Nie zdawałem sobie sprawy, że sytuacja polityczna na Far Away jest aż tak zła. - Bo nie jest. Tylko my padamy ofiarą ataków Strażników. Oni są straszliwie ksenofobiczni, nie wspominając już o skłonności do przemocy. - Niewiele wiem o ich celach. Nigdy nie poświęcałem zbyt wiele uwagi teoriom spiskowym. Oni uważają, że pomagacie obcemu, który ocalał ze statku, tak? - Wierzą, że przetransportowaliśmy Gwiezdnego Podróżnika do Wspólnoty, ale poza tym ma pan rację. Tak właśnie wyglądają ich przekonania. - Rozumiem. Prowadzą kampanię propagandową na szeroką skalę, mającą przekonać ludzi, że to Gwiezdny Podróżnik stoi za wyprawą „Drugiej Szansy". Muszę się dowiedzieć u źródła, czy istnieje jakakolwiek możliwość, że „Marie Celeste" przybyła z Pary Dysona. Czy jej zasięg jest wystarczający? - Teoretycznie tak. Gdy już statek rozpędzi się do swej prędkości podróżnej, wynoszącej siedemdziesiąt dwa procent prędkości światła, jego zasięg ogranicza jedynie ilość paliwa napędzającego generatory pól siłowych, a także trwałość samych generatorów. Niemniej jednak nasze badania ustaliły, że lot trwał pięćset dwadzieścia lat. Arka nie przybyła z Pary Dysona, ani nawet nie przelatywała obok niej. Wystartowała gdzieś bliżej. - Może pochodzi z planety pozbawionej bariery ochronnej, jaka otacza Parę Dysona zasugerował Oscar. - Nie mogli się obronić przed tym, co zagroziło obcym z Pary, więc

uciekli? - Możemy snuć dowolne spekulacje - odparł dyrektor. - Ponieważ nie wiemy, skąd przybyła arka, nie jesteśmy w stanie nic rozstrzygnąć. Równie dobrze mogła przylecieć z jakiegoś punktu położonego wewnątrz Wspólnoty. - A co, jeśli to budowniczowie „Marie Celeste" byli powodem, dla którego wzniesiono barierę? - Zapytał Wilson. - Przykro mi, ale nie pojmuję pańskiego rozumowania. - Jeśli wysłano więcej podobnych ark, niewykluczone, że cywilizacja z Pary Dysona broniła się przed ich budowniczymi. Niech pan sobie przypomni, co „Marie Celeste" zrobiła po przybyciu ze słońcem Far Away. - Ach, megarozbłysk. Tak, ten argument ma sens, choć nie rozumiem, po co mieliby utrzymywać barierę przez tak długi czas. Jesteśmy jednak przekonani, że sterylizacja Far Away była jedynie niepożądanym efektem ubocznym. Rozbłysk miał po prostu dostarczyć energii potrzebnej do wysłania wiadomości. - Diabelnie drastyczny efekt uboczny. - Trzeba na to spojrzeć z punktu widzenia obcych. Chodziło im o to, by ich komunikat dotarł na drugi koniec Galaktyki. Maszyna, która sprowokowała rozbłysk, zmodyfikowała następnie emisję, tworząc spójny sygnał radiowy tak potężny, że można go było wykryć nawet w Obłokach Magellana. Ludzie z pewnością odebrali go bez trudu. Kiedy dotarł na Damaran, właściwie nie potrzeba było radioteleskopu, nie wspominając już o skanerach programu SETI, jakich wówczas używano. - Ale nikt nie wie, co ten sygnał mówił - zauważył Wilson. - Już od stu osiemdziesięciu lat próbujemy go rozszyfrować i nadal nie odnieśliśmy żadnych sukcesów. Z pewnością próbowali się porozumieć z rodzinną planetą. - To jedna z teorii rozważanych w instytucie, kapitanie. Istnieje też sto innych, jeśli ma pan czas ich wysłuchać. Możemy jedynie cierpliwie badać wrak i starać się rozwiązać zagadkę. Pewnego dnia poznamy wszystkie odpowiedzi, ale, niestety, nie w najbliższej przyszłości. - Z pewnością macie jakieś pojęcie, skąd przybyli - sprzeciwił się Oscar. - Jeśli przez pięćset lat lecieli z prędkością równą siedemdziesięciu procentom prędkości światła, to znaczy, że miejsce ich startu musi być oddalone od Far Away około trzystu pięćdziesięciu lat świetlnych. Z pewnością można odnaleźć gwiazdę, której widmo odpowiadałoby widmu światła w sekcji podtrzymywania życia statku? - To byłoby trudne, panie Monroe. Źródła światła w zbiornikach są multispektralne.

Nie starali się symulować widma emisyjnego rodzinnej gwiazdy. - W zbiornikach? Na twarzy dyrektora pojawiło się lekkie rozczarowanie. - Wewnątrz „Marie Celeste" nie ma symulacji powierzchni planetarnej. Wyłącznie zbiorniki. O ile pozostałości pozwalają to określić, zawierały wodę i jakiś rodzaj jednokomórkowych alg. - A więc to wodny gatunek? - Zapytał zafascynowany Wilson. Nigdy dotąd nie interesował się badaniami arki, choć Far Away znajdowało się na liście światów, które pragnął odwiedzić w poświęconym na wypoczynek życiu. - To również tylko jedna z teorii - odparł James Halgarth. ~ Nie znaleźliśmy w zbiornikach szczątków zaawansowanych istot. Nie udało się nam też zidentyfikować żadnego takiego gatunku w oceanach Far Away. Inna teoria głosi, że „Marie Celeste" jest w rzeczywistości automatycznym terraformerem. Zaprogramowano ją, by wysterylizowała nadający się do zamieszkania świat, jaki odnajdzie, i następnie zasiała go organizmami z ojczystej planety, umożliwiając obcym kolonistom zasiedlenie go. - To również byłby dobry powód do stworzenia bariery - zauważył Wilson. - Raczej w to wątpię, kapitanie. Po pierwsze, jeśli ktoś dysponuje technologią potrzebną, by zamknąć w sferze całą gwiazdę, z pewnością potrafi też dezaktywować automatyczny statek, zanim stanie się on zagrożeniem. Po drugie, to straszliwie nieefektywna metoda kolonizacji. Budowa takiego statku pochłania olbrzymie zasoby, a sterylizacja się nie powiodła. Rozbłysk zabił większość miejscowych gatunków na Far Away, ale nie wszystkie. Nie odkryliśmy też żadnych obcych form życia. A jeśli „Marie Celeste" była tylko jedną z floty podobnych statków, dlaczego nie zaobserwowano więcej wywołanych przez nie rozbłysków? A po trzecie, każda cywilizacja zdecydowana wyjść poza rodzimy układ planetarny z pewnością nieustannie udoskonala posiadaną technologię. Czemu nie widzimy innych statków zbudowanych przez twórców „Marie Celeste"? Obawiam się, że stanęliśmy na Far Away przed jedyną w swoim rodzaju zagadką. Muszę jednak stwierdzić, że owa tajemnica nie ma nic wspólnego z Parą Dysona. - Jestem pewien, że wszystko to znajduje się w waszych raportach - powiedział Oscar. - Ale co z elektroniką pokładową? Z pewnością udało się uruchomić jakieś programy? - Nie. Zainstalowane na statku procesory są raczej standardowe. Korzystają z bramek podobnych do naszych, choć różnią się chemicznym składem niektórych materiałów. Niestety, główny układ sterujący usunięto.

- Przed katastrofą czy po niej? - Po. To była nie tyle katastrofa, ile twarde lądowanie. Elektronika statku musiała wówczas funkcjonować, bo w przeciwnym razie doszłoby do prawdziwej katastrofy, a dla nas pozostałby do zbadania tylko bardzo głęboki krater. W instytucie przypuszczamy, że rozbłysk przywołał drugi statek i rozbitków uratowano. To z pewnością zgadza się ze wszystkimi znanymi faktami. Cała reszta to wyłącznie teorie spiskowe. - Wspominał pan o rozwoju technologicznym - odezwał się Wilson. - Czy „Marie Celeste" jest produktem technologii bardziej zaawansowanej niż nasza? - Z definicji my jesteśmy bardziej zaawansowani, ponieważ znamy generatory tuneli czasoprzestrzennych. Mówię jednak o obecnych czasach. Według naszych szacunków „Marie Celeste" ruszyła w drogę około roku 1300, gdy u nas nawet nie zaczął się renesans. - Rozumiem. Nawet jeśli rozwijają się dwukrotnie wolniej od nas, powinni już poznać ścieżki, jakich używają Silfeni. - W rzeczy samej. - Ale czy nasz obecny poziom można uznać za dorównujący „Marie Celeste"? - Najprostsza odpowiedź brzmi, że jest równorzędny, choć inny. Z pewnością potrafilibyśmy zbudować podświetlny gwiazdolot bardziej zaawansowany od „Marie Celeste". Nie ulega wątpliwości, że obcy nie znali tuneli czasoprzestrzennych. Z drugiej strony, nie mamy pojęcia, w jaki sposób wywołali rozbłysk. Wilson przypomniał sobie kilka spotkań z odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo Wspólnoty ludźmi o randze tak wysokiej, że opinia publiczna nigdy nie słyszała o istnieniu urzędów, którymi kierowali. Wszyscy oni byli bardzo zaintrygowani możliwością zbudowania „bomby rozbłyskowej", jakiej użyła „Marie Celeste". Badacze z Farndale sądzili, że mogło to być jakieś niestabilne pole kwantowe, destabilizujące powierzchnię gwiazdy, jak bomba głębinowa wrzucona w morskie odmęty. Sprawa nie wyszła jednak poza fazę teorii. Nigdy nie próbowano budować tego rodzaju urządzeń. Rzecz jasna, nie miał pojęcia, co mogły osiągnąć inne korporacje. Może warto byłoby porozmawiać o tym z Nigelem Sheldonem. - A próbowaliście zbadać tę sprawę? - Nie zostało nic, co moglibyśmy zbadać, kapitanie. Skatalogowaliśmy wszystkie znalezione na statku części i ustaliliśmy ich przeznaczenie. Urządzenia, które wywołało rozbłysk, tam nie ma. Jeśli było więcej niż jedno, pozostałe zapewne zabrano razem z załogą i układem sterującym. W końcu odpowiedzialny gatunek raczej nie porzuciłby czegoś takiego na pastwę losu.

- Ma pan trochę racji. Chciałem ustalić, czy budowniczowie „Marie Celeste" potrafiliby stworzyć bariery otaczające Parę Dysona. - Z pewnością nie. One powstały wcześniej od arki. Mamy do czynienia z kolejnym niezidentyfikowanym gatunkiem obcych. Być może nawet dwoma gatunkami, jeśli spekulacje dotyczące obronnego przeznaczenia sfer są prawdziwe. Życzę waszej wyprawie powodzenia. - Dziękuję. - Skoro już się skontaktowaliśmy, chciałbym was poinformować, że z chęcią udzielę urlopu wszystkim pracownikom instytutu, których zakwalifikujecie do załogi. Mamy tu znakomitych ekspertów, wielu z nich dorównuje mi kwalifikacjami. - To wspaniałomyślna propozycja, panie dyrektorze. Wkrótce opublikujemy kryteria doboru do załogi „Drugiej Szansy". Jestem pewien, że pańscy ludzie je spełnią. - W takim razie do zobaczenia. Dyrektor skinął lekko dłonią i jego obraz zniknął z portalu. Oscar skrzywił się. - Czyli „Marie Celeste" nie ma z nami nic wspólnego. - Na to wygląda. Co prawda, i tak nie wierzyłem w propagandę Strażników. Niemniej to przyda się jako amunicja na następne spotkanie z mediami.

Choć oficjalnie nadeszło już lato, od z górą trzech tygodni wiatry z zachodu przynosiły znad oceanu deszczowe chmury. Nad Leonida City szalały burze, a większość parków zalały ulewne deszcze. Nawet dziś niebo przesłaniały szare, posępne chmury, a na plastikowy daszek osłaniający mównicę padała nieustanna mżawka. Dudley Bose spoglądał na zgromadzonych na trawniku uniwersyteckiego ogrodu botanicznego słuchaczy, ale nawet nie zauważył lśnienia wilgoci na ich garniturach i fantazyjnych letnich kapeluszach. Był zbyt zaabsorbowany i zachwycony, by zwracać uwagę na coś równie prozaicznego jak pogoda. Dziekan także sprawiał wrażenie obojętnego na cierpienia innych. Ględził bez końca. Siedząca tuż za nim wiceprezydent Gralmonda starała się zachować uprzejmy wyraz twarzy. W końcu jednak dziekan zakończył wychwalanie swych osiągnięć i skinął na Dudleya. Gdy astronom wchodził na mównicę, dopadła go nagła nerwowość. Uświadomił sobie znaczenie tego wszystkiego. Jego żona, Wendy, siedziała w pierwszym rzędzie, klaszcząc głośno. Miejsca obok niej zajęli jego studenci. Jeden z nich gwizdnął przeraźliwie, a dwoje pozostałych śmiało się w głos, jakby był to najlepszy żart na świecie. „Typowe" - pomyślał Dudley. Niemniej ich widok pomógł mu odzyskać odwagę. Podszedł do dziekana, który z powagą wręczył mu zwój papieru oznaczający nominację na profesora zwyczajnego. Rozległ się jeszcze głośniejszy aplauz. Dudley spojrzał

z radosnym uśmiechem na zmokłe audytorium, pamiętając, by w żadnym wypadku nie podrapać się po tatuażu OO na uchu. Wendy ostrzegała go przed tym bardzo wyraźnie. Wygłosił typowe, banalne podziękowania i dodał do nich, że to wielki przywilej być członkiem tak wspaniałej społeczności akademickiej. Potem wspomniał, że rząd zawsze powinien wspierać czystą naukę (siedząca za nim wiceprezydent poparła go majestatycznym skinieniem głowy), i zakończył słowami: - Mam nadzieję kontynuować dzieło, które umożliwił mi Gralmond, reprezentując naszą planetę wśród załogi „Drugiej Szansy". Dzięki gralmondzkiej wiedzy oraz naszemu wyjątkowemu doświadczeniu być może uda się wreszcie rozstrzygnąć tajemnicę prześladującą nasz gatunek już od dwustu lat. Ze swej strony mogę jedynie zapewnić, że postaram się was nie zawieść. Bardzo wszystkim dziękuję. Brawa, jakimi go nagrodzono, były głośniejsze i cieplejsze, niż się tego spodziewał. Gdy się odwrócił, wiceprezydent wstała i uścisnęła jego dłoń. - Z pewnością zrobię, co w mojej mocy, by zdobyć dla pana miejsce na statku wyszeptała. Dudley usiadł i przez cały czas jej przemowy uśmiechał się głupkowato. Wiceprezydent mówiła o długoterminowym grancie, który jej rząd z najwyższą radością przyznał niedawno powiększonej katedrze astronomii. Dudley zabiegał o miejsce na „Drugiej Szansie", odkąd tylko usłyszał o wyprawie. W każdym unisferowym wywiadzie, a udzielał ich wiele, powtarzał reporterom, że zasługuje na udział w ekspedycji, że nie można zapominać o jego wkładzie, a wiedza, jaką posiada, czyni go niezastąpionym. To samo mówił wszystkim spotkanym politykom, przemysłowcom i ludziom z towarzystwa, poznanym na niezliczonych przyjęciach, na jakie zapraszano go od czasu odkrycia. Nie zamierzał dawać za wygraną. Sukces dał mu poczucie bezpieczeństwa, jakiego dotąd nie znał. Otrzymał nominację na profesora, a jego katedrę zalał nagły deszcz pieniędzy. Dudley przekonał się, że lubi smak powodzenia. Pragnął zaznać go więcej, a jedynie wyprawa mogła mu to umożliwić. Gdy wróci jako triumfator z odległej Pary Dysona, wszystko stanie się dla niego możliwe. Gdy tylko wiceprezydent skończyła przemawiać, słuchacze wrócili do głównego budynku, gdzie podawano wino i kanapki. Uroczystość sponsorowało kilka miejscowych firm, dzięki czemu kwestor mógł skorzystać z zewnętrznego cateringu, znacznie podnosząc jakość przyjęcia. Wendy Bose porwała kieliszek różowego wina z jednej z roznoszonych przez młodych kelnerów tac i rozejrzała się wokół, żeby sprawdzić, co kombinuje Dudley. Dzisiejszy dzień wywołał u niej sprzeczne uczucia. Poczuła głęboką ulgę, gdy wreszcie został profesorem. To

zabezpieczało przyszłość ich obojga. Ona również otrzymała w końcu awans w biurze urbanistycznym, w którym pracowała. Jej fundusz rejuwenacyjno-ożywieniowy był stabilny. Za jedenaście lat będzie mogła poddać się rejuwenacji. Doszła do wniosku, że tym razem zrobi to porządnie. Od kilku lat jej biodra znowu zaczęły się rozrastać - akurat w najmniej odpowiednim momencie. Dudley otrzymywał mnóstwo propozycji od rozmaitych firm. Wspominano nawet o stanowisku dyrektora konsultanta. Po uniwersytecie krążyły też plotki, że za kilka lat będzie kandydatem na dziekana. Musiała dobrze wyglądać, pasować do obrazu kompetentnej, wspierającej męża żony. Kiedy za niego wychodziła, nie spodziewała się osobistego i zawodowego sukcesu na podobną skalę, a jedynie spokojnego życia spędzonego w pobliżu uprzywilejowanych kręgów stolicy. Sława Dudleya wszystko jednak zmieniła. Do tej pory wspólnie stawiali czoło sytuacji, ale Wendy świetnie zdawała sobie sprawę, że ich związek nie należy do silnych. To było typowe przyjacielskie małżeństwo, mające przetrwać może ze dwadzieścia lat, standardowy balsam kojący dla przeciętnych obywateli Wspólnoty. Mogło gładko funkcjonować, dopóki nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. A teraz Dudley został najsławniejszym astronomem we Wspólnocie, otaczał go tłum młodych, pięknych dziewcząt z kampusu, a korporacje dysponujące poważnymi pieniędzmi chciały go zatrudnić. - Pani Bose? Wendy odwróciła się i ujrzała bardzo wysokiego mężczyznę, który spoglądał na nią z pytającym uśmiechem. Wyglądał na niespełna czterdzieści lat, wiedziała jednak, że jest znacznie starszy i ma już za sobą niejedno życie. Rzadko zdarzało się jej spotkać kogoś emanującego tak niewzruszoną pewnością siebie. Miał prawie srebrne blond włosy, a oczy tak ciemne, że trudno było dostrzec granice źrenic. W połączeniu z małym nosem i wydatnymi, lecz delikatnymi kośćmi policzkowymi wydawał się raczej niezwykły niż przystojny. Z pewnością zapadał w pamięć. - Tak, to ja. Uśmiechnęła się z lekką nerwowością. Wiedziała, że tego rodzaju ludzie z reguły się nią nie interesują. Z żadnych powodów. - Jestem z sieci Earle News. - Wyciągnął małą wizytówkę, ozdobioną pośrodku złotymi skrzydłami. - Czy zechciałaby pani poświęcić mi parę chwil? - Och, oczywiście. - Wendy odruchowo przestawiła się na tryb dobrej korporacyjnej żony. Ostatnio miała wiele okazji, żeby go ćwiczyć. - Jestem naprawdę dumna z Dudleya. Jego odkrycie znaczy bardzo wiele, nie tylko dla uniwersytetu, lecz również dla całego Gralmonda. - Z pewnością. Dzięki temu wasz świat znalazł się na mapach. Musiałem sprawdzić, w

którym sektorze leży Gralmond, mimo że odwiedziłem mnóstwo planet. Zawód zmusza mnie do wędrownego trybu życia. - To z pewnością bardzo interesujące, panie... - Och, proszę mi mówić Brad. - Proszę bardzo, Brad. Uśmiechnęła się do niego nad brzegiem kieliszka. - Zapragnąłem się czegoś dowiedzieć o waszym uniwersytecie i pewien szczegół przyciągnął moją uwagę. Macie tu chyba najmniejszą katedrę astronomii w całej Wspólnocie. Czy stworzył ją twój mąż? - Nie, nie. Doktor Marance, jeden z założycieli uniwersytetu. Był astrofizykiem. Uparł się, że musi tu powstać katedra astronomii. Najwyraźniej był bardzo dynamicznym człowiekiem i nie zwykło się mu odmawiać. Uważał, że astronomia jest niezbędnym narzędziem poznawania wszechświata, więc nikt specjalnie się nie sprzeciwiał powstaniu obserwatorium. Potem Marance wyjechał na rejuwenację i kierownictwo katedry przypadło Dudleyowi. Szczerze mówiąc, zadanie należało do trudnych, bo katedra astronomii nadal pozostawała częścią wydziału fizyki. Pełną niezależność uzyskała dopiero dzisiaj. Przełknęła łyk wina. - To dla nas wielki dzień. - Rozumiem. Ale po wyjeździe doktora Marance’a katedra nadal przyciągała fundusze pozwalające jej działać. - No cóż, istnieje wiele fundacji rządowych i edukacyjnych, do których można się zwracać o pomoc. Coroczne znajdowanie środków kosztowało Dudleya mnóstwo wysiłków, ale jest bardzo nieustępliwy i na szczęście ma też talenty administratora. Udało mu się obronić katedrę przed likwidacją, pomimo wielu przeszkód. I spójrz, jakie osiągnął rezultaty. - W rzeczy samej imponujące. A więc to faktycznie przypadek jednego szlachetnego człowieka walczącego z całym wszechświatem. - Tak bym tego nie ujęła. Nikt go nie zwalczał. Po prostu w dzisiejszych czasach astronomia nie należy do wysoko cenionych nauk. Oczywiście, teraz to się zmieni. Otrzymaliśmy ponad osiem tysięcy podań od ludzi, którzy chcieliby u nas studiować. - Jak rozumiem, nie będziecie mogli przyjąć wszystkich chętnych? - Niestety, to prawda. Potrzebujemy trochę czasu, by rozbudować katedrę; musi spełniać standardy obowiązujące we Wspólnocie. Niewykluczone też, że Dudley weźmie udział w wyprawie „Drugiej Szansy". - Naprawdę? - Zasłużył na to - oznajmiła z emfazą Wendy. - W końcu to jego odkrycie. Poświęcił

wiele na obserwację Pary Dysona i to czyni go najlepszym ekspertem we Wspólnocie. Wyglądałoby bardzo dziwnie, gdyby nie przyjęli go do załogi, nie uważasz? - Pewnie tak. A kapitan Kime go zaprosił? - Jeszcze nie. - Skoro tak mówisz, jestem pewien, że to tylko kwestia czasu. Bardziej mnie jednak interesuje jego przeszłość, a także historia miejscowej katedry astronomii. Jestem pewien, że po prostu starasz się być skromna To naprawdę brzmi jak opis epickiej walki. Musiał każdego roku ubiegać się o uznanie i fundusze. To wiele mówi o osobowości twojego męża. - Jestem z niego bardzo dumna. - Potrafisz mi powiedzieć, kto go w przeszłości wspierał? Na przykład, jakie fundacje edukacyjne dawały mu pieniądze albo sprzęt? - No cóż, były wśród nich Towarzystwo Wspierania Rozwoju Franktona, Fundacja Nowych Perspektyw Świętego Jakuba, Kingsfordzka Fundacja na rzecz Czystej Nauki, BG Enterprise, wszystkie one wniosły wielki wkład, ale największą dotację otrzymaliśmy od Fundacji Edukifjnej Coksa, działającej na Ziemi. - Ziemska fundacja wsparła uniwersytet położony tak daleko? Naprawdę niezwykłe. - Mam wrażenie, że oni finansują bardzo wiele badań na uniwersytetach całej Wspólnoty. - A od jak dawana ta fundacja wspierała twojego męża? - Od jedenastu lat, odkąd tu przybyliśmy. - I jacy są? - Kto? - Ludzie od Cooksa. - Nie mam pojęcia. Kontaktowaliśmy się z nimi przez unisferę. Nie odwiedzili nas ani razu. Wspierają tysiące podobnych projektów. - Nie zjawili się nawet dzisiaj? - Obawiam się, że nie. Jak to mówią, długa jest droga między kieliszkiem wina a kanapką. - W porządku, a dlaczego profesor Bose wybrał Parę Dysona jako przedmiot obserwacji? - Z uwagi na odległość. Położenie Gralmonda umożliwia śledzenie procesu zamknięcia. Co prawda, nie spodziewaliśmy się, że będzie on wyglądał tak dramatycznie. - Czy profesor Bose właśnie dlatego wybrał Gralmonda? Para Dysona interesowała go już wcześniej?

- Nieszczególnie. W końcu Dudley uprawia czystą astronomię, a to zjawisko, choć zdumiewające, nie zaliczało się do naturalnych. - Rozpoczął obserwacje dopiero po waszym przybyciu tutaj, prawda? - Tak. - A jak przyjęto tę propozycję na uniwersytecie? - Nikogo to nie obchodziło. Dudley sam określa zadania swojej katedry. - A sponsorzy? Nie sprzeciwiali się? W końcu to instytucje wspierające czystą naukę, prawda? - Brad, czyżbyś próbował wywęszyć skandal? - Jezu, nie. Już od dziesięcioleci nie pracowałem dla żadnego staromodnego, skandalizującego brukowca w rodzaju programu Alessandry Baron. Po prostu interesuje mnie historia tej sprawy. Żeby opowiedzieć o czymś, jak należy, trzeba znać początek. Oczywiście nie wszystko znajdzie się w tekście, ale podobne szczegóły dodają wiarygodności. Przepraszam, zrobił się z tego wykład. Już bardzo długo pracuję w tym zawodzie. - To nie wykład. Wykład wygląda inaczej. Wiedziałbyś o tym, gdybyś pomieszkał choć trochę z Dudleyem. „Cholera, czy nie wyszłam na rozgoryczoną?" - Pomyślała. - Jestem tego pewien. Wróćmy do tych fundacji. - Udzieliły nam wielkiego wsparcia, zwłaszcza Cox. W gruncie rzeczy, mam wrażenie, że obserwacja Pary Dysona wchodziła w skład spisanego kontraktu. Chcieli mieć pewność, że zaobserwujemy incydent. - Naprawdę? Przez mgnienie oka Wendy miała wrażenie, że dostrzega na szczupłej twarzy mężczyzny błysk triumfu. Wyglądało to raczej niepokojąco. Sądziłaby, że tak doświadczony człowiek po wielu życiach potrafi lepiej nad sobą panować. - Czy to ważne? - Zapytała. - Nie sądzę - odparł z uprzejmym uśmiechem, który pasował do niego znacznie lepiej. Pochylił się lekko ku Wendy, jakby chciał się z nią podzielić jakąś tajemnicą. - A teraz powiedz, jak zareagował dziekan? Jeden z jego profesorów nagle stał się najsławniejszym uczonym w całej Wspólnocie. To musiał być dla niego szok. Wendy wbiła poważne spojrzenie w kieliszek. - Nic nie wiem na ten temat. - No cóż, przynajmniej spróbowałem. Dziękuję, że zechciałaś poświęcić mi swój czas. - To już wszystko?

- Tak. - Pochylił głowę w uprzejmym ukłonie, a potem uniósł palec. - Jeszcze jedno. Kiedy spotkasz Paulę, przekaż jej, proszę, ode mnie, żeby przestała się skupiać na szczegółach. Ważny jest pełen obraz. - Nie rozumiem. Nie znam nikogo o imieniu Paula. - Poznasz - odparł z uśmiechem i wmieszał się w tłum. Wendy śledziła go wzrokiem, zdumiona, a może nawet lekko poirytowana, jego niedorzecznie tajemniczą wiadomością.

Po dwóch godzinach od rozpoczęcia przyjęcia e-kamerdyner zawiadomił Dudleya, że szuka go policja. - To chyba żart. - Obawiam się, że nie. Pod domem stoją dwa samochody policyjne. Sąsiedzi meldowali, że ktoś wychodził ze środka. - A co mówi domowy układ procesorowy? - Najwyraźniej jest wyłączony. - Niech to szlag. - Przyjedzie pan? Policja mówi, że to ważne. - Tak, tak! Dudley musiał się pożegnać z przewodniczącym Wyspy Orfeusza, który wspominał, że mógłby przekazać znaczną sumę na zakup sprzętu obserwacyjnego, a być może nawet poprzeć jego kandydaturę do lotu „Drugą Szansą", oddać kieliszek z winem ładnej kelnerce, która znała jego nazwisko i uśmiechnęła się do niego, a potem poszukać Wendy. Nie pomagał mu w tym fakt, że ona jednocześnie szukała jego. Postanowili, że nie będą się żegnać z dziekanem. Carlton zawiózł ich do domu. Dudley całą drogę siedział ze zwieszoną głową. Uświadomił sobie, że jest pijany. Wino było jednak bardzo dobre, a kelnerzy ciągle mu dolewali. Kiedy z wielką ostrożnością wysiadł z samochodu, Wendy obrzuciła go pełnym dezaprobaty spojrzeniem. Konstabl Brampton czekał przy drzwiach frontowych ich piętrowego domu. Jak wszystkie drzwi w budynku, zrobiono je z miejscowego drewna, wprawiono we framugę z węglowej stali i pomalowano na ciemnozielono. Okna były białe, a szyby nastawiono na pełną nieprzejrzystość. Policjant zasalutował im od niechcenia. - Wydaje się, że niczego nie uszkodzili - stwierdził. - Ale chcemy, byście się rozejrzeli po domu i sprawdzili, czy coś nie zginęło. Wendy z zainteresowaniem spojrzała na otwarte drzwi.

- Jest pan pewien, że uciekli? - Tak, proszę pani. Sprawdziliśmy dokładnie. W środku nie ma nikogo poza nami. Wskazał na drzwi otwartą dłonią. Dudley nie widział żadnych oczywistych śladów włamania. Niczego nie zniszczono, a meble stały na swoich miejscach. Tylko domowy układ nie odpowiadał. - Co się stało? - Zapytał. - Wasz sąsiad zameldował, że widział, jak jacyś ludzie wychodzą przez drzwi frontowe. Wsiedli do czekającego pod domem samochodu i odjechali. Wiedział, że oboje pojechaliście na uniwersytet, więc zawiadomił nas. - Mój mąż odbierał profesorską nominację - pochwaliła się Wendy. - Tak, proszę pani - zgodził się konstabl Brampton. - Wiem o tym. Gratulacje, profesorze. Zasłużył pan na to. Dzięki panu nasz Gralmond znalazł się na mapach. Wendy zmarszczyła brwi. Usłyszała tę frazę po raz drugi dzisiejszego dnia. Dudley z irytacją popatrzył na drzwi. Wyposażono je w alarm, zgodnie z wymogami towarzystwa ubezpieczeniowego, a domowy układ używał znakomitych programów zabezpieczających. - W jaki sposób dostali się do środka? - Nie jesteśmy pewni. Wiedzieli, co robią. Ominęli wszystkie elektroniczne bariery. Musieli być inteligentni. Albo mieli inteligentny program. Poszli do gabinetu Dudleya. Astronom miał wrażenie, że powinien przeprosić za panujący bałagan. Wszędzie walały się książki, wydruki i stare części. Okna prawie nie było widać za lasem roślin doniczkowych. Dwóch policyjnych rzeczoznawców poddawało oględzinom biurko i otwartą szufladę. W środku znajdował się domowy układ w prostej obudowie połączonej światłowodami z większą liczbą urządzeń, niż pozwalała na to instrukcja. Dudley już od dawna zamierzał go unowocześnić. - Ukradli panu pamięć - oznajmił jeden z ekspertów. - Dlatego układ padł. - Ukradli? - Tak jest. Wszystko zniknęło. Pliki, sterowniki i tak dalej. Zapewne ma to włamywacz. Mam nadzieję, że zrobił pan kopie bezpieczeństwa? - Tak. - Dudley rozejrzał się po gabinecie, drapiąc się w tatuaż OO na uchu. Przynajmniej najważniejszych rzeczy. W końcu to tylko domowy układ. - Miał pan tam coś cennego? Wyniki pańskiej pracy i tak dalej? - Miałem trochę wyników, ale nie nazwałbym ich cennymi. W końcu astronomowie raczej nie otaczają swoich prac tajemnicą.

- Hmm, a może to próba szantażu? Ktoś szukał czegoś kompromitującego? Zdziwiłby się pan, co potrafi się zachować w tymczasowej pamięci układu. Rzeczy sprzed wielu lat. Włamywacze teraz są w posiadaniu tego wszystkiego. - Nie miałem nic kompromitującego. Może jakieś zapłacone z opóźnieniem rachunki czy mandaty, kiedy prowadziłem ręcznie, ale to się zdarza każdemu. - Stał się pan teraz osobą publiczną. Może warto byłoby pomyśleć o dodatkowych zabezpieczeniach. Z pewnością powinien pan też zmienić kody dostępu. - Oczywiście. - Zawiadomimy miejscowy patrol - oznajmił konstabl Brampton. - Od tej pory będą obserwować pana dom. - Dziękuję. - Jest pan pewien, że nic więcej nie zginęło? - Niczego nie zauważyłem. - Rzecz jasna, zbierzemy próbki DNA i spróbujemy wytropić ich auto, ale to wygląda na profesjonalną robotę. Jeśli w pamięci układu nie było nic niepokojącego, są szanse, że już pan o nich nie usłyszy.

OSIEM

Gdy Rada Bezpieczeństwa Zewnętrznego Wspólnoty jednogłośnie postanowiła wysłać wyprawę do Pary Dysona, Ozzie Fernandez Isaacs przeprosił wszystkich i zjechał windą na dół. Na dworze było ciepło, jak na tak wczesną wiosnę, ale tu i ówdzie utrzymywały się jeszcze topniejące zaspy brudnego śniegu, odgarniętego na bok przez robodozorców. Ruszył przed siebie Piątą Aleją. Z szerokiego chodnika korzystała zaledwie garstka pieszych. Nigdzie nie było widać ulicznych handlarzy, których pamiętał sprzed zaledwie paru stuleci. Kioski z hamburgerami,

sprzedawcy koszulek,

budki

z

pseudolegalnym

oprogramowaniem,

czucioalfonsy oferujący pornowspomnienia - wszystko zniknęło bez śladu. Takie rzeczy wydawałyby się kulturalnym mieszkańcom miasta zbyt tandetne i kompromitujące. W dzisiejszych czasach partery wieżowców zajmowały staromodne sklepy i butiki, oferujące na sprzedaż osobliwe przedmioty importowane ze wszystkich światów Wspólnoty. Wyglądały dziwnie nieatrakcyjnie. Ozzie uważał, że jest świadkiem przygnębiającego schyłku. Nie można było poddać oczyszczeniu tak wielkiego miasta jak Nowy Jork, nie pozbawiając go dynamizmu i podejrzanych zakamarków, które czyniły je atrakcyjnym. Choć budynki w dalszym ciągu wywierały imponujące wrażenie, Nowy Jork przerodził się w kolejne ziemskie przedmieście. Przemysł dawno przeniósł się poza planetę, pozostawiając jedynie kierowane przez miliarderów konsorcja badawcze i projektowe, które nadal należały do najlepszych. Znajdowały się tu również siedziby agencji reklamowych oraz medialnych korporacji, a w SoHo wciąż działała garstka artystów, choć Ozzie uważał ich za pozbawione talentu dinozaury. Podstawowymi pracodawcami były tu jednak sektor bankowy oraz urzędy państwowe, przynajmniej dla tych, którzy musieli pracować. Wielu tego nie robiło, zadowalając się życiem próżniaków, których potrzeby zaspokajały niezliczone firmy handlowe i usługowe, działające na Manhattanie. Wszystkie zatrudniały pozaświatowców na średnioterminowych wizach. Podobne wypady zawsze uświadamiały Ozziemu, dlaczego tak rzadko odwiedza rodzinny świat. Gdy tylko spojrzał w górę, widział nierówny pas stalowoszarego nieba, ku któremu sięgały strzeliste wieżowce. W tej części miasta nawet latem słońce było rzadkim gościem. W dzisiejszych czasach drzewom i krzewom posadzonym na drogich placach pomagało rosnąć sztuczne oświetlenie.

Spoglądając wzdłuż imponującego kanionu jednej z bocznych ulic, ujrzał w oddali zabytkowy Chrysler Building zamknięty w szklanej klatce osłaniającej go przed działaniem żywiołów. - Który z nas przeżyje drugiego? - Zapytał cicho. Mijał go niekończący się szereg samochodów osobowych, taksówek i ciężarówek. Ich silniki osiowe działały niemal bezgłośnie. Ludzie w grubych płaszczach albo czarnych ponczach z włókien organicznych przemykali pośpiesznie obok, nawet na niego nie spoglądając. Widziało się tu niemal wyłącznie dorosłych. Na całej długości Piątej Alei zauważył tylko troje albo czworo dzieci poniżej dziesiątego roku życia. Tego właśnie brakowało mu najbardziej. Wskaźnik urodzeń na Ziemi spadał z roku na rok. Jej bogaci, wyrafinowani mieszkańcy woleli poświęcać czas i pieniądze na inne sprawy. Z przygnębieniem pomyślał, że nie znajdzie tu nic dla siebie. Nic ciekawego ani wartościowego. Ruszył w stronę najbliższego wieżowca, polecając e-kamerdynerowi, żeby połączył go z domową LI. Gdy już nawiązano łączność, podał LI swe dokładne współrzędne. Za jego plecami pojawił się okrągły wylot tunelu, który następnie rozszerzył się do średnicy dwóch metrów. Ozzie cofnął się o krok, przechodząc przez szarą kurtynę pola siłowego. Tunel się zamknął. Ozzie nie posiadał na własność tajnej sieci tuneli, łączącej ze sobą wszystkie światy Wspólnoty. W rzeczywistości miał je tylko dwa: standardowy, ultrawąski łącznik zapewniający jego domowi szerokopasmowe połączenie z unisferą za pośrednictwem cybersfery Augusty oraz istotnie zmodyfikowaną wersję generatora tuneli używanego przez wydział eksploracji STT. Ta druga była dla niego prywatnym środkiem transportu, obejmującym zasięgiem znaczną część Wspólnoty. Ozzie też nie mieszkał na odpowiedniej dla ludzi planecie. Jego domem była wydrążona planetoida krążąca po długiej, eliptycznej orbicie wokół Lwich Bliźniaków. Po przejściu przez bramę natychmiast otoczyło go jasne, ciepłe światło. Mechanizm bramy wbudowano w szerokie, granitowe urwisko. Od góry osłaniał ją szeroki baldachim z białego płótna, przypominający zdjęty z jachtu żagiel. Wyszedł spod baldachimu i znalazł się w swym królestwie. Grota, którą wydrążyli dla niego automatyczni kopacze, brygady inżynieryjne STT oraz armia niezliczonych robotów, miała blisko osiemdziesiąt mil długości i piętnaście średnicy. Była największą zamkniętą przestrzenią, jaką stworzył człowiek. Jej geografię tworzyły pofałdowane wzgórza oraz doliny, tu i ówdzie poprzeszywane srebrnymi nitkami strumieni. Wzdłuż całej długości biegł łańcuch potężnych, skalistych gór. Najwyższy szczyt

miał półtorej mili wysokości. Nagą, fioletowoszarą turnię wieńczyła oślepiająco biała czapa śniegu. Niemal każde wzgórze mogło się pochwalić jakiegoś rodzaju wodospadem, od wspaniałych strug rozpryskujących się po ostrych skałach aż po spienione kaskady spływające długimi, kamiennymi rynnami. Poniżej granicy śniegów w górskich szczytach wywiercono wielkie, mroczne jaskinie. Z ich cienistych wnętrz tryskała woda spływająca po stromych granitowych stokach potężnymi strumieniami otoczonymi obłokami platynowej piany. Wszystkie wodospady zakrzywiały się z wdziękiem w powietrzu pod wpływem siły odśrodkowej rotującej powoli planetoidy, zanim spadły do jezior i stawów. Sieć strumieni i rzek czerpiąca wodę z owych kaskad spływała do potężnych zbiorników ukrytych za końcowymi ścianami wielkiej jaskini. Stamtąd pompy tłoczyły wodę do skomplikowanego podziemnego systemu tuneli i rur, którymi docierała z powrotem do wylotów wodospadów. Pompy pochłaniały moc wytwarzaną przez trzy z piętnastu termojądrowych generatorów planetoidy. Daleko od wodospadów, na dnie głębszych dolin, znajdowały się długie, mroczne jeziora o brzegach porośniętych sitowiem. Nad płyciznami zwieszały się zielone gałęzie drzew, a powierzchnię gęsto porastały lilie wodne. Intensywne kolory kwiatów dodawały życia chłodnym wodom. Szczyty większości wzgórz pokrywały paprocie i rododendrony, niżej zaś ciągnęły się trawiaste łąki. Ich szmaragdowy, niestrzyżony dywan pstrzyły szkarłatne, topazowe, lazurowe, fioletowe i pomarańczowe kwiatki. Na każdym stoku leżały białe jak śnieg marmurowe głazy. Drzewa rosły dziko, pojedynczo albo w skupiskach, tworząc zagajniki czy nawet małe laski pełne dębów, brzóz, buków, złotokapów, miłorzębów i klonów, wijące się wzdłuż większości dolin. Krajobraz odpowiadał środkowi lata w strefie umiarkowanej, ale to lato trwało już dwa i pół stulecia. Wszystkie drzewa liściaste genetycznie zmodyfikowano, żeby zrzucały liście stopniowo przez cały rok. Wysoko w górze, wzdłuż osi planetoidy, biegła suwnica z silikonitu, podtrzymująca pierścienie solarne, zbyt jasne, by można było na nie patrzeć gołym okiem. Ozzie pośpiesznie ściągnął wełniany płaszcz i wziął go pod pachę, po czym ruszył w dół żwirowaną ścieżką, wychodząc zza skały w szeroką dolinę wiodącą ku jedynemu w całej grocie naziemnemu budynkowi. Pięcioizbowy bungalow ledwie zasługiwał na tę nazwę. Miał białe ściany z koralu lądowego, dębowy parkiet oraz kryty szarą dachówką dach osłaniający otaczającą domek werandę. Pod ziemią znajdowała się wielka sala, w której Ozzie trzymał kolekcję prawdziwych książek. Nigdy jednak tam nie schodził. Zmodyfikowane robogosposie przynosiły mu wszystko, czego potrzebował. Chłodna i sucha atmosfera w pomieszczeniu sprzyjała książkom i Ozzie nie chciał jej zakłócać.

Korzystał jednak z pozostałych pomieszczeń budyneczku: salonu, kuchni, gabinetu, sypialni i łazienki. Nie potrzebował niczego więcej, by zaspokoić potrzeby swego ciała. Podczas pobytów tutaj i tak większość czasu spędzał na zewnątrz, na wygodnym leżaku w ogrodzie, pod wielkim bukiem czerwonolistnym. Wodę w basenie nieustannie uzupełniał strumień szemrzący po płaskich, szerokich kamieniach pośrodku ogrodu. Duża robogosposia zabrała jego płaszcz, zwinęła go i schowała do szatni. Na planetoidzie było ponad sto tysięcy robotów, a wszystkimi kierowała LI. Mały, sztuczny świat był samowystarczalny i nie wymagał nadzoru dzięki bardzo wielkiemu układowi procesorowemu, który kierował jego funkcjami. Ukryte pod ziemią fabryczki produkowały większość części potrzebnych do podtrzymywania działania maszynerii i tylko bardzo niewiele trzeba było importować. Sprowadzał tu właściwie jedynie najnowsze udoskonalenia, nie zwykłe części zamienne. Planiści poświęcili wiele lat, by stworzyć systemy zdolne funkcjonować wręcz bez nadzoru. Gdy Ozzie przestudiował projekty, nawet on przestraszył się kosztów, nie dał jednak za wygraną. Nagrodą była dla niego całkowita wolność. Inżynierowie z STT (związani przerażająco surowymi kontraktami wymagającymi zachowania ścisłej tajemnicy) nadal odwiedzali go raz na parę lat, żeby sprawdzić i od czasu do czasu również zmodyfikować maszynerię bramy, ale na tym koniec. A gdyby całkowicie zerwał kontakt z ludzkim gatunkiem, LI mogłaby nadal podtrzymywać działanie wszystkich urządzeń. Była najpotężniejszym kompozytowym programem kiedykolwiek napisanym przez RI. - Przyszły jakieś wiadomości? - Zapytał głośno, wchodząc do kuchni. - Kilkaset tysięcy - odparła LI. - Ale przez filtry przedostało się tylko osiem. Ozzie otworzył lodówkę i pogrzebał w jej zawartości. W żywność zaopatrywał go ten sam londyński sklep, który był dostawcą króla Anglii. Snobistyczna wartość sklepu była fenomenalna, podobnie jak ceny, Ozzie musiał jednak przyznać, że jakość jego delikatesowych produktów nie miała sobie równych w całej Wspólnocie. Znalazł butelkę wody mineralnej i otworzył ją. Mimo że na spotkaniu Rady wypił kawę, kac nadal go dręczył. Poprzedniej nocy zbyt długo siedział w Silvertopia Club na StLincoln. - Pokaż je. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiły się wiadomości: od STT, od jego doradców finansowych, dwie od najnowszych dzieci, jedna od antykwariusza, który zawiadamiał go, że udało mu się znaleźć egzemplarz pierwszego wydania Tratwy z autografem autora, jedna zawierająca rezultaty przeszukiwania prac dotyczących teorii nadświetlnej kosmologii. Nim skończył je przeglądać, siedział już na leżaku, wcześniej

zrzuciwszy buty. Jak zwykle przypadkowo wybrał jedną wiadomość z odrzuconej przez filtr masy. Uśmiał się do łez, czytając dziwaczną, zachwycającą propozycję studzenia gwiazd o typie widmowym wyższym niż G. Świr, który przysłał mu to opracowanie, nadał mu tytuł Solformowanie Galaktyki. Ozzie wyciągnął się wygodnie na leżaku i włożył okulary przeciwsłoneczne przyniesione przez robogosposię. To było strategicznie wybrane miejsce. Rozciągał się stąd widok na trzy czwarte łukowatych, zielonych skrzydeł tworzących wnętrze groty. Na wprost przed nim piętrzyła się jedna z wysokich na dwa i pół kilometra gór. Ze śnieżnej czapy, tylko trzysta metrów poniżej śmiertelnie groźnego, ostrego jak igła szczytu wypływał gigantyczny wodospad. Ogromna katarakta zakręcała elegancko, opadając przez mgłę i pianę wodną ku położonemu u stóp góry jezioru. To był tylko jeden z widoków zachwycających Ozziego orgią barw i uspokajającym błękitem wody. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego ludzie kolekcjonują sztukę czy choćby ją podziwiają. Nawet największy z ludzkich artystów nie mógł marzyć o dorównaniu dziełu natury, jakim był zwykły kwiat. - Chciałbym porozmawiać z RI - oznajmił Ozzie kierującej planetoidą LI. We Wspólnocie nie było wielu ludzi, którzy mogli bezpośrednio rozmawiać z Rozumną Inteligencją. Ozzie i Nigel mieli takie prawo z uwagi na rolę, jaką odegrali w jej powstaniu. Taki sam przywilej przyznano również prezydentowi oraz najważniejszym przedstawicielom rządu. Poza tym wszelkie rozmowy prowadzono w bardzo formalny sposób, za pośrednictwem programów buforowych. Rzecz jasna, RI od czasu do czasu robiła wyjątki. Istnieli ludzie, którzy twierdzili, że dobili z nią targu albo otrzymali niespodziewaną wiadomość z informacją, gdzie można odnaleźć zaginione dziecko. Ozzie słyszał też, że Paula Myo zawarła jakiegoś rodzaju umowę z RI. To go nie dziwiło. - Słuchamy, Ozzie - odezwał się natychmiast gładki głos. - Hej, miło, że wpadłyście. Co słychać? - Wiele rzeczy, ale ciebie zainteresuje tylko jedna. - Aha. Czemu zgadałyście się z moim kumplem Nigelem, żeby wysłać tę porąbaną wyprawę dla kosmicznych kadetów? To zaprzeczenie wszystkiego, czym jesteście. - Nasza reakcja była umiarkowana i rozsądna. Czego się spodziewałeś? - Nie kumam. Zawsze jesteście bardzo ostrożne. - Zbadanie sprawy to ostrożna opcja. - Zbadanie sprawy to wsadzenie ostrego kija w gniazdo szerszeni. Jeśli wyślemy tam gwiazdolot, ci, którzy stworzyli bariery, z pewnością to zauważą. Technicznie wyprzedzają nas tak bardzo, że strach pomyśleć.

- Jeśli rzeczywiście są tak zaawansowani, z pewnością i tak już wiedzą o Wspólnocie. Otwieranie tuneli czasoprzestrzennych powoduje zaburzenia pola grawitacyjnego, a także łatwe do wykrycia fale w tak zwanej hiperprzestrzeni. - Ale jeśli wszyscy siedzą sobie spokojnie za barierą... - Ozzie dotknął ręką głowy, uświadomiwszy sobie swój błąd. - Chwileczkę, ci w środku się bronią. To obcy, którzy zostali na zewnątrz, są agresorami. Jeśli tak łatwo nas wykryć, czemu jeszcze tu nie przybyli? - Bardzo interesujące pytanie. Zakładając, że bariery mają charakter obronny, nasuwają się trzy możliwości. Przybyli, ale nie zdajemy sobie z tego sprawy. - Wysoki Anioł? - W rzeczy samej. Albo Silfeni. - No, nie wiem. To nie w ich stylu. A druga możliwość? - Byli tutaj, zbadali nas i postanowili zignorować. - Doszli do wniosku, że jesteśmy zbyt zacofani i nie warto zawracać sobie nami głowy. Aha, w to mogę uwierzyć. A trzecia możliwość? - Trzecia to nieznane przyczyny. Dlatego właśnie konieczna jest wyprawa do Pary Dysona. - Ale czemu akurat teraz? Cholera, wy możecie zaczekać. Zostawmy to na kilka tysięcy lat, dopóki nie będziemy gotowi. Kurczę, nawet ja mogę tego dożyć. Po co się śpieszyć? - Żeby odpowiednio zareagować na sytuację, trzeba ją najpierw zrozumieć. - Temu nie przeczę. Ale dlaczego teraz? - Dlatego, że istniejemy teraz. Trzeba stawić czoło problemowi, na czymkolwiek on by polegał. - Być może was to interesuje. Przypuszczam, że lubicie rozwiązywać zagadki. Ale jeśli wszystko trafi szlag, po dupie dostaniemy my. - To nie do końca prawda. Rzeczywiście, na ogół fizyczny świat nas nie interesuje... - Hej! Żyjecie w nim. - Istotnie, ale on nas nie dotyczy. Nie stykamy się z fizyczną rzeczywistością. - Kapuję. Fizyczna Wspólnota was nie dotyczy, ale zaawansowani technicznie obcy z promieniami śmierci i latającymi talerzami bojowymi to co innego. - Uważamy teorię obrony za wysoce prawdopodobną. Jeśli jest prawdziwa, agresor istnieje. Jeżeli gdzieś w fizycznym wszechświecie działa tak potężne i wrogo nastawione jestestwo, ten fakt z pewnością może nas dotyczyć. Ozzie pociągnął długi łyk wody mineralnej. Pamiętał, jak to wyglądało, kiedy RI

ukształtowała się pod koniec dwudziestego pierwszego wieku. Ludzie bali się jej panicznie. Często padało określenie „Frankenmózg", używane głównie przez mniejszość tych, którzy chcieli wyciągnąć wtyczkę, po prostu na wszelki wypadek. Wspólnie z Nigelem pomógł ustanowić bazę nowo powstałych cyberinteligencji na Vinmarze, planecie, którą oddano im we władanie. W końcu większość Rozumnych Inteligencji powstała z inteligentnych programów operujących w gigantycznych układach używanych przez STT do kierowania pracą generatorów tuneli. Musieli znaleźć jakieś rozwiązanie. Wielkie układy były niezbędne dla Wspólnoty, a zwłaszcza dla STT. Ozzie i Nigel zawarli układ z RI, które zgodziły się sformatować swych następców, LI. Lokalizację Vinmaru utrzymywano w jeszcze głębszej tajemnicy niż położenie planetoidy Ozziego. Planeta była martwą skałą pozbawioną atmosfery i tektonicznej aktywności, krążącą wokół gwiazdy, która nie miała planet odpowiednich dla ludzi. STT zapewniała jej łączność z Augustą i z unisferą za pośrednictwem pojedynczego tunelu czasoprzestrzennego. Przez ten tunel przetransportowano mnóstwo sprzętu: potężne układy procesorowe zdolne pomieścić wszystkie istniejące RI, a także generatory słoneczne i termojądrowe, mające zapewnić im niezależność. Gdy tylko RI wycofały się z unisfery, oddając swe obowiązki LI, zaczęły importować sprzęt: roboty, rafinerie, gniazda montażowe. Najpierw przy pomocy ludzi, a potem w coraz większym stopniu samodzielnie, projektowały i budowały własne układy procesorowe, wielokrotnie zwiększając swą liczebność i możliwości. Ozzie wiedział, że tunel czasoprzestrzenny zredukowano do mikroskopijnej szerokości w roku 2178. Połączenie z unisferą nadal istniało, ale od tego czasu fizyczna łączność z Vinmarem została przerwana. Powszechnie uważano, że powierzchnię planety pokrywają potężne, kryształowe wieże, megaukłady obsługujące myśli rozległe jak kontynenty. - Czegoś nadal nie rozumiem - dodał cicho Ozzie. - Mówiliśmy o innych poziomach rozwoju, o tym, jak znacznie tamta cywilizacja nas wyprzedza i taki tam syf. Ale co z wami? - A co ma być? - Och, dajcie spokój! Cała planeta jest waszym mózgiem! To znaczy, że jesteście inteligentniejsze od Boga. I to zakładając, że zostałyście na Vinmarze. Dysponujecie prawdziwą supertechnologią, prawda? Jeśli chcecie coś zbudować, musicie tylko się zastanowić, w jaki sposób mogłoby działać. Zajmie to wam może nanosekundę. Czy wiecie, jak stworzyć barierę Dysona? I, jeszcze ważniejsze, czy wiecie, jak się przez nią przebić? -

Istnieją

teorie

dotyczące

możliwych

sposobów

Przeprowadziłyśmy symulacje matematyczne i poddałyśmy je analizie.

powstania

bariery.

- To znaczy, że potraficie stworzyć taką barierę? - Umiejętność i zamiar to dwie odrębne sprawy. To rozróżnienie definiuje nas lepiej niż cokolwiek innego. Jesteśmy myślą, nie fizycznym obiektem. Nie potrafisz nawet zrozumieć, jak mikroskopijną część naszych możliwości poświęcamy tej rozmowie i całej sprawie. - Nie zasługujemy na waszą uwagę, tak? Bardzo serdecznie dziękuję. - Ozzie Fernandez Isaacs, czy próbujesz nas sprowokować? - Niby do czego? Być może do zbudowania własnego gwiazdolotu i wyprawy do Pary Dysona. - Nie jesteśmy już waszymi sługami. - To znaczy, że my jesteśmy waszymi? - Nie. Nasze stosunki opierają się na partnerstwie i zaufaniu. A także na szacunku. - Powiedzcie nam, jak zbudować generator barier. Przeteleportujcie mnie do Alfy Dysona. - Nie jesteśmy Bogiem, Ozzie. Ludzie nie są figurami, które przesuwamy po szachownicy dla zabawy czy z ciekawości. Jeśli chcecie mieć generator barier, zbudujcie go sami. My interesujemy się Parą Dysona wyłącznie z uwagi na jej związek z wami. Nasza rada była jedynie radą, mającą pomóc wam w uporaniu się z problemem. - A czy staniecie w naszej obronie, jeśli Wspólnota padnie ofiarą agresji? - Będziemy wam doradzać stosownie do sytuacji. - Cholera, bardzo serdecznie wam dziękuję. Połowę z was stanowią wspomnienia, które ludzie wysłali do was zamiast poddać się rejuwenacji. Czy w tych waszych wielkich jak góry obwodach nie zostało ani krzty człowieczeństwa i współczucia? - Pięćdziesiąt procent to przesada, Ozzie. Sądzimy, że dobrze o tym wiesz. Sam wysłałeś do nas kopie swoich wspomnień, i to niekompletne, w nadziei, że odwdzięczymy się specjalnym traktowaniem. - I mogę na nie liczyć? - Zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy ci coś winne w zamian za planetę, którą pomogłeś dla nas zdobyć. Byłeś wówczas uczciwym negocjatorem i jako taki zasługujesz na nasz szacunek. - Ale szacunkiem nikt się nie naje. - Odkąd to zależy ci na korzyściach materialnych? - Aha, przegrywamy dyskusję i uciekamy się do argumentów osobistych, tak? RI nie odpowiedziała.

- Dobra, w takim razie powiedzcie mi, czy ta mikroskopijna cząstka was, która uczestniczy w tej rozmowie, nie uważa za dziwne tego, że Silfeni nic nie wiedzą o Parze Dysona? - Silfeni słyną z niechęci do podawania dokładnych definicji. Wiceprezydent Doi potwierdziła, że eksperci od ich kultury pracują nad tym problemem. - A czy nie mogłybyście nam w tym pomóc? Na przykład podsunąć kilka pomysłowych pytań? - Silfeni nie rozmawiają z nami bezpośrednio. Technologiczne artefakty ich nie interesują. - Aha, to zawsze wzbudzało moją podejrzliwość. No bo co to w końcu jest technologia? Czy maszyny parowe się liczą? I czy obwody organiczne i procesory kwantowe są dla nich tym samym? Albo dlaczego właściwie twierdzą, że ich metoda transportu nie opiera się na technice, czymkolwiek ona jest? - Jeśli masz nadzieję, że Silfeni pomogą Wspólnocie, czeka cię rozczarowanie. Oni nie starają się być niezrozumiali. Po prostu ich neurologiczna struktura jest inna niż u ludzi. - Tak sądzicie? - Ozzie przeciągnął się na leżaku. - Spotkałem kiedyś kogoś. Dawno temu, w barze na Dalekiej Jerozolimie, w małym, zapyziałym miasteczku, gdzie diabeł mówi dobranoc. Ten bar pewnie już nie istnieje, a jeśli istnieje, to przerodził się w odpicowany klub z selekcją przy wejściu. Ale wtedy człowiek mógł się tam spokojnie napić i nikt się go nie czepiał. Gość usiadł obok mnie i sam zaczął rozmowę. Oczywiście, chciał mi coś przekazać, a ja potrafię być dobrym słuchaczem, jeśli mam ochotę. A jego warto było posłuchać. Twierdził, że żył kilka lat wśród Silfenów. Naprawdę żył wśród nich, na ich leśnych ścieżkach, o których wszyscy słyszymy, ale nigdy nie oglądamy. Pewnego pięknego poranka wkroczył na ścieżkę w sercu lasu na Silvergalde i wylądował pod Mount Finnan na Dublinie. Trzysta lat świetlnych w jednym kroku. Pokonał tę drogę i wrócił. Mówił też, że był na planetach położonych daleko poza Wspólnotą. Siedział na wypalonej pustyni na martwej planecie i przyglądał się, jak resztki jej słońca pochłania czarna dziura. Pływał w morzu na świecie, na którym jedynym źródłem światła jest wypełniające połowę nieba jądro Galaktyki. Wspinał się na coś, co zwał drzewnymi rafami, w mgławicy tak gęstej, że można było tam oddychać. Zawsze pragnąłem odwiedzić takie miejsca, a on, popijając tanie piwsko, opowiedział mi o swoich podróżach, z takim niezwykłym błyskiem w oczach. Trzeba przyznać, że miał gadane. Nie widziałem go od lat, choć nadal utrzymujemy sporadyczne kontakty. - Relacja brzmi nieprawdopodobnie, ale to nie jest niemożliwe, biorąc pod uwagę, co

nam wiadomo o Silfenach. Ludzie znający ich ścieżki to jeden z najpowszechniejszych motywów waszych współczesnych mitów. - Mnie jednak bardziej zainteresowało coś innego. Powiedział mi, że ciała Silfenów to tylko poczwarki. Gdzieś w Galaktyce żyją prawdziwi Silfeni, społeczność dorosłych. Nie sądzę, by mieli fizyczną postać. To zbiorowisko umysłów, być może duchów. Ale tam właśnie odchodzą, tym się stają. Interesująca analogia z wami i nami, nie sądzicie? - To prawda. Ale my nie jesteśmy naturalnym krokiem w ewolucyjnym rozwoju ludzkości. - Jeszcze nie. Ale rozwijacie się nieustannie, a nawet my, biedne, stare nagie małpy, mamy genetyczne i intelektualne aspiracje. Chodzi mi o to, że Silfeni, których spotykamy w lasach, nie są jedynym motorem historii ich gatunku. Czy napotkałyście kiedyś tamtą społeczność? - Nie. Jeśli rzeczywiście istnieje, funkcjonuje na innej płaszczyźnie niż my. - A czy krzyczałyście kiedyś w otchłań i nasłuchiwałyście odpowiedzi? Jestem pewien, że tak. Z pewnością interesuje was, czy gdzieś tam znajdziecie równych sobie? - W wielu widmach można znaleźć echa umysłu, świadectwa celu, jeśli nawet nie inteligencji. Nie odkryłyśmy jednak żadnego dowodu, że nie jesteśmy same. - To pech. Chyba będę musiał się tym zająć. - To znaczy czym? - Odnalezieniem społeczności dorosłych Silfenów, żeby ich zapytać, co - do chuja stało się z Parą Dysona.

Dworzec planetarny STT na Silvergalde zawsze był mniejszy niż dworce na innych zamieszkanych światach Wspólnoty. Ale z drugiej strony Silvergalde nie była właściwie częścią Wspólnoty. Od samego początku, gdy wydział eksploracji otworzył nad nią tunel czasoprzestrzenny, dyrektor operacji wiedział, że coś jest tu nie w porządku. Silvergalde była prawie trzykrotnie większa od Ziemi, ale jej przyciąganie wynosiło tylko osiemdziesiąt dziewięć procent ziemskiego. Połowę powierzchni zajmowały lądy, a drugą połowę lekko słone morza usiane setką tysięcy malowniczych wysp. Przy takiej proporcji i nachyleniu osi nieprzekraczającym pół stopnia środowisko było całkowicie stabilne, a dwie trzecie planety cieszyło się umiarkowanym klimatem. Ludzie od początku spekulowali, że cała planeta jest sztuczna. Jej wnętrze składało się głównie z krzemianów, a w skorupie nigdy nie znaleziono metali. Małe, płynne jądro wystarczało, by dać początek polu magnetycznemu, ale nie było tam wulkanów. Ani kraterów

meteorytowych. Nie istniał żaden geologiczny powód podziału na lądy i morza. I - co najbardziej niezwykłe - nigdy nie odkryto tam żadnych skamieniałości. Jeśli planeta miała naturalne pochodzenie, była zupełnym unikatem. Prawdziwy dowód pojawił się jednak, gdy ludzie zeszli na powierzchnię, gdzie przywitali ich uśmiechnięci chytrze Silfeni. Badania fauny i flory stwierdziły, że istnieje tam kilkanaście różnych typów DNA, żyjących ze sobą w całkowitej harmonii. Wszystkie te formy z pewnością były importowane, a żadna z nich nie pochodziła ze świata znanego Wspólnocie. O ile można było to określić, Silvergalde była stolicą Silfenów, przynajmniej regionalną. Miała kilka miliardów mieszkańców, którzy wyrażali gotowość podzielenia się nią z ludźmi, pod warunkiem, że będą oni przestrzegać pewnych zasad. Dotyczyły przede wszystkim technologii i zanieczyszczeń. Wszelkie mechanizmy wykraczające poziomem rozwoju poza epokę wiktoriańską były zakazane. Wymuszanie przestrzegania tych praw wyglądało prosto: im bardziej zaawansowane urządzenie, tym mniej prawdopodobne, że będzie działać. Jedyny wyjątek uczyniono dla maszynerii podtrzymującej funkcjonowanie tunelu czasoprzestrzennego. Silfeni nie wyjaśnili powodów. Kiedy ich o to pytano, sprawiali wrażenie, że nie rozumieją, o co chodzi. Taki świat przyciągał szczególny rodzaj ludzi. We Wspólnocie istniało sporo sielankowych planet, na których był możliwy podobny styl życia, ale to sami Silfeni zwabiali na Silvergalde łagodne, uduchowione osoby. Liczba emigrantów sięgała półtora miliona. Lyddington, miasteczko powstałe przy dworcu STT, liczyło około dziesięciu tysięcy mieszkańców. Pozostali zakładali wioski tam, gdzie im się spodobało. Były też karawany, bezustannie wędrujące po lądach planety, oraz żaglowce, których rejsy trwały latami. Garstka wędrownych samotników pragnęła maksymalnie zbliżyć się do Silfenów i postanowiła wyruszyć do pokrywających sześćdziesiąt procent powierzchni lądów lasów, gdzie według legend można było natrafić na ścieżki wiodące do innych światów i królestw. Pociąg, który zatrzymał się na stacji Lyddington, składał się z pięciu wagonów ciągniętych przez małą dieslowską lokomotywę FG67. Kursował dwa razy w tygodniu z Bayovaru, przez bramę tak wąską, że mogła pomieścić tylko jeden tor. Ozzie wysiadł z wagonu pierwszej klasy na jedyny peron. Miał na sobie jasnobrązowe, skórzane spodnie, grubą, wełnianą koszulę w czerwono-niebieską kratę, oliwkowy kapelusz o szerokim rondzie uszyty z nieprzemakalnej tkaniny, który uciskał jego bujne afro, oraz najlepsze dostępne w sprzedaży buty turystyczne, produkowane w Demokratycznej Republice Nowych Niemiec. Dźwigał też potężny plecak wypchany zapasową odzieżą, sprzętem obozowym najwyższej jakości oraz paczkowaną żywnością. Pod pachą niósł siodło, które

okazało się wyjątkowo ciężkim i nieporęcznym bagażem. Przystanął i rozejrzał się wokół w poszukiwaniu kogoś, kto mógłby mu pomóc. Na końcu peronu stało kilku pracowników STT rozmawiających z kierownikiem pociągu. Poza nimi byli tu tylko pozostali pasażerowie wyglądający na równie zdezorientowanych jak Ozzie. Za pociągiem widniały tory prowadzące ku świecącej perłowym blaskiem bramie, odległej o niespełna dwieście jardów. Dalej ciągnął się krajobraz typowy dla odpowiednich dla ludzi światów, zielona trawa i błękitne niebo. W oddali piętrzyły się góry, ale za niskie, by ich szczyty pokrywał śnieg. Przed sobą Ozzie widział obskurne miasteczko pełne małych, w większości parterowych budynków. Skupiały się na górującym nad portem stoku. Naturalna skalna bariera biegła po łuku tuż przy długiej plaży. Drewniane łodzie wyciągnięto na brzeg, a na ich masztach suszyły się sieci. Na piasku dzieci grały w jakąś przypominającą piłkę nożną grę. Pasażerowie kolejno ruszali w stronę miasteczka. Ozzie przerzucił siodło przez ramię i podążył za nimi. Ludzie z STT nawet na niego nie spojrzeli. Wydawało mu się dziwne, że nikt z miasteczka nie przyszedł na dworzec. Za dwie godziny pociąg odjeżdżał na Bayovar. Przecież ktoś na pewno chciał wrócić do cywilizacji? Domy ciągnęły się aż do samego dworca. To była najstarsza część miasta. Zbudowano je z lądowego koralu albo z prefabrykatów, jak na wszystkich planetach pogranicza. Ulice wyłożono masywnymi, kamiennymi płytami, a odpływ wody zapewniały jedynie głębokie, otwarte rynsztoki ulokowane po ich bokach. Ozzie szybko sobie uświadomił, dlaczego muszą być tak głębokie. Żałował, że nie ma chusteczki, którą mógłby zasłonić nos. Środkiem transportu były tu rowery albo zwierzęta. Konie wlokły się ciężko ulicami, podobnie jak czworonożne galeny z Niski oraz lontrusy, wielkie ośmionogi o bujnym futrze. W tak słoneczny dzień z pewnością było im bardzo gorąco. Ozzie zauważył również tandy, garstkę finnarów, a nawet olbrzymiego bamtrana. Bestii założono platformowe siodło i uprząż, a następnie zaprzężono do wozu wielkości autobusu. Domowe zwierzęta ciągnęły wozy albo służyły pod wierzch. Piesi i rowerzyści starali się omijać ich odchody, ale smrodu nie dawało się uniknąć tak łatwo. W nowszej części miasta domy zbudowano z drewna albo z kamienia. Wiele z nich było krytych strzechą. Z ceglanych kominów buchały rzadkie, sinobiałe obłoczki dymu. Woń palonego drewna mieszała się z zapachem zwierząt i gotowanych potraw. Wszystkie pionowe ściany porastały pnącza, zwiększające wrażenie zaniedbania. Nie pełniły też funkcji dekoracyjnych. Niektóre budynki zasłaniały całkowicie - tylko w miejscach, gdzie były okna, w zielonym gąszczu wycięto otwory. Kamienne płyty pod jego stopami ustąpiły miejsca

ubitemu żwirowi pokrytemu grubą warstwą błota i nawozu. W oddali widział białe, prostokątne budynki kulturalnej misji Wspólnoty, wzniesionej w najwyższym punkcie miasta. To jednak było ostatnie miejsce, do którego chciałby się udać. Nie wykonywał zadania dla Rady Bezpieczeństwa Zewnętrznego. Szedł dalej przed siebie. Zgodnie z jego oczekiwaniami nowoczesny ręczny układ, który miał w plecaku, okazał się niemal całkowicie bezużyteczny. Działał tylko na najbardziej podstawowym poziomie i co chwila odmawiał posłuszeństwa. Nie było tu cybersfery i ekamerdyner nie miał go z czym połączyć. Niemniej jego tatuaże OO najwyraźniej funkcjonowały prawidłowo. Ozzie cieszył się z tego. Spędził prawie dwie doby w drogiej klinice na Auguście, gdzie wytrawiono mu nowe tatuaże. Zafundował też sobie kilka świeżych wszczepów biochipowych. One również działały. Metody używane przez Silfenów w celu zakłócenia funkcjonowania ludzkiej technologii najwyraźniej wpływały tylko na systemy elektroniczne i fotoniczne. Urządzenia neurobiochemiczne były mniej podatne. Gospoda nosiła nazwę Pod Ostatnim Kucykiem. Długi, drewniany, zaniedbany budynek całkowicie zarosły stare pnącza. Zapadającą się, przednią ścianę skolonizowały do tego stopnia, że zapewne tylko one chroniły ją przed zawaleniem. Z okapu zwisały wielkie, półorganiczne liście kondensujące barwy indygo, zaopatrujące budynek w wodę czerpaną z wilgotnego powietrza. Na brudnym piasku przed wejściem bawiło się kilkanaścioro dzieci. Chłopcy byli ubrani w znoszone spodnie i koszule uszyte z ciemnobrązowych i szarych naturalnych tkanin. Większość dziewczynek miała na sobie łatane sukienki. Rozczochrane, brudne włosy kręconymi strąkami zwisały z ich głów. Zachwycony Ozzie uśmiechnął się na ten widok. Dzieci wyglądały jak małe aniołki o radosnych, zaciekawionych minach. Wszystkie zauważyły czystego nieznajomego w drogim ubraniu. Przerwały zabawę, szepcząc coś do siebie. Najśmielsza ze wszystkich, najwyżej siedmioletnia dziewczynka w jasnobrązowej sukience bez rękawów, podbiegła do niego. - Jest pan tu nowy - oznajmiła. - To prawda. Nazywam się Ozzie. A ty? - Blask Księżyca. - Uśmiechnęła się z mądrą miną. - Ale może mi pan mówić Blask. Ozzie oparł się pokusie spojrzenia w niebo. Silvergalde miała dwa bliźniacze księżyce krążące po tej samej orbicie, pół miliona kilometrów od planety. - Ładnie. Powiedz mi, gdzie tu najlepiej zatrzymać się na noc? - Tutaj. Uniosła rączkę i wskazała na gospodę. - Dziękuję.

Rzucił jej monetę, pięćdziesiąt ziemskich centów. Dziewczynka złapała ją zręcznie i uśmiechnęła się do niego, odsłaniając dwie szczerby. Ozzie rozsunął kosmate liście zakrywającego drzwi pnącza i wszedł do środka. Sala miała prostokątny kształt, a jeden z boków zajmował bar. Ciężkie, drewniane stoliki pociemniały od wieku i plam piwa. Tylną ścianę stanowił wielki, ceglany kominek o czarnych, żeliwnych drzwiczkach wbudowanych w oba boki. Na palenisku nagromadziło się mnóstwo popiołu i węgielków. Poczerniałe końce tlących się kłód sterczały na zewnątrz. Gdy Ozzie wszedł do środka, rozmowy ucichły, a wszystkie głowy zwróciły się ku niemu. Ledwie zdołał powstrzymać śmiech na myśl, jakie to banalne sformułowanie. Podszedł do baru. Oberżysta, krępy Indianin o siwiejących włosach związanych w kucyk, obrzucił go uważnym spojrzeniem. - Dobry wieczór - odezwał się uprzejmie Ozzie. - Chciałbym dostać coś do picia i nocleg, jeśli łaska. - Proszę bardzo - zgodził się oberżysta. - Może być piwo? Ozzie zerknął na półki. Stało tam pięć drewnianych beczek, wyposażonych w kurki, oraz szereg rozmaitych butelek. Nie poznawał żadnej marki. - Jasne. Macie pszeniczne? Oberżysta zamrugał, jakby nie takiej odpowiedzi oczekiwał. - Tak. Wziął w rękę wysoką szklankę i podszedł do jednej z beczek. Dwaj mężczyźni opierający się o bar obok Ozziego wymienili znaczące spojrzenia i zachichotali cicho. - Coś nie w porządku? - Zapytał Ozzie. - Nie ze mną - odparł niższy mężczyzna, spoglądając na niego. - Przyjechał tu pan zobaczyć Silfenów, prawda? - Jess - ostrzegł oberżysta. - Nie chcę tu żadnych kłopotów. - To prawda, chciałbym ich spotkać - przyznał Ozzie. - Tak myślałem. Tacy jak pan zawsze przyjeżdżają tu dla nich. - Tacy jak ja? Przez chwilę Ozzie myślał, że chodzi o kolor jego skóry. Uprzedzenia rasowe na światach Wspólnoty nie były nawet w przybliżeniu tak silne jak w San Diego w czasach jego młodości, ale nie znaczyło to, że zniknęły bez śladu. Było kilka planet, na których mógłby mieć poważne kłopoty, gdyby tak po prostu wszedł sobie do baru. Nie spodziewał się jednak tego na Silvergalde.

- Bogaci - wycedził Jess pogardliwym tonem. - Młodzi. Nie muszą pracować na życie, bo odziedziczyli majątek. Szukają nowych wrażeń. Wydaje się im, że znajdą je tutaj. - I co? Znajdę? - A co mnie to obchodzi? Oberżysta postawił piwo na ladzie. - Niech pan oleje Jessa. Tak jak Silfeni. Kilku przysłuchujących się rozmowie gości ryknęło gromkim śmiechem. Jess łypnął ze złością na oberżystę. Ozzie sięgnął po piwo, ale tłusta dłoń właściciela lokalu zacisnęła się na jego nadgarstku. - Czym pan zapłaci? - Zapytał cicho mężczyzna. - Pańskie tatuaże bankowe tu nie działają. - A co pan woli? - Ozzie wyciągnął portfel. - Ziemskie dolary, augustańskie dolary, orleańskie franki? Nie wspomniał o złotych monetach, które miał schowane w ukrytej kieszeni. - Ach. - Oberżysta uśmiechnął się po raz pierwszy, odsłaniając pożółkłe zęby. Inteligentny turysta. To będzie pięć ziemskich dolarów. - Cholera - mruknął ponuro Ozzie. - Chyba razem z noclegiem. - Nie opłaca mi się otwierać drzwi pokoju za mniej niż trzydzieści! - W dupę z tym! Mam tylko piętnaście i muszę jeszcze kupić trochę zapasów. Targowali się ze trzy minuty, w końcu Ozziemu udało się sprowadzić cenę za nocleg i piwo do siedemnastu ziemskich dolarów. Odliczył pieniądze i wypił piwo. Jak na pszeniczne, było podejrzanie ciemne, lecz musiał przyznać, że smakowało nieźle, chociaż byłoby lepsze bez plasterka cytryny, który opadł na dno szklanki. Oberżysta z radością przyjął nowe banknoty i wsadził je do kieszeni fartucha. - Orion! Zaprowadź pana do pokoju. Chłopak, który stawił się na wezwanie, miał może z piętnaście lat. Był ubrany w długie, czarne spodnie i archaiczną, fioletową koszulkę z wirującym w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara spiralnym hologramem jakiegoś nagrania w Pełnej Symulacji Zmysłowej (które nadal działało, ku zaskoczeniu Ozziego). Miał gęste, kręcone rude włosy, których od dawna już nie strzyżono. Niemal dorównywały bujnością wspaniałej fryzurze Ozziego. Długie, smukłe kończyny, lekko szelmowski uśmieszek, piegi, jaskrawozielone oczy, strup na łokciu - typowy obraz nieposkromionego urwisa. Nim Ozzie zdążył cokolwiek powiedzieć, chłopak podniósł siodło, dźwigając je z trudem na kościstym barku.

- Tędy, proszę pana. Pokoje gościnne znajdowały się w przybudówce za głównym budynkiem. Były zaskakująco czyste i dobrze utrzymane. Ozzie znalazł w środku łóżko polowe, szafkę i stół z białą, porcelanową miską oraz dzbankiem wody. Na małym kominku palił się ogień, a obok leżały drwa. Na ścianie nad łóżkiem wisiała sieć snów. Ozzie uniósł brwi na ten widok. Pierwszy przejaw duchowości, jaki zobaczył na planecie. Orion rzucił siodło na łóżko i stanął obok niego, uśmiechając się wyczekująco. Ozzie wręczył mu banknot dolarowy. - Wyglądasz na kogoś, kogo turysta powinien poznać. Nazywasz się Orion, tak? - Tak, proszę pana. - Dobra, mów mi Ozzie, tak jak wszyscy. Robię się niespokojny, kiedy ludzie mówią mi pan. Czy ten na dole to twój tata? - Kurczę, nie. To lokal Wielkiego Niedźwiedzia. Nie wiem, gdzie są moi rodzice. Weszli na ścieżki przed wielu laty. Nie wyglądało, żeby się tym zbytnio przejmował. - Aha. To kto się tobą opiekuje? Chłopak zmarszczył pokryte niezliczonymi piegami czoło. - Sam się sobą opiekuję. - Rozumiem. Przepraszam, młody kolego. - Dlaczego „młody"? - Bez obrazy, ja tylko tak mówię. - Dobra, w takim razie nie szkodzi. - Świetnie. Będę potrzebował przewodnika. Możesz pokazać mi miasto? - Jasne. - Mrugnął znacząco. - Wiem, gdzie mieszkają wszystkie dziewczyny. Mogę cię do nich zaprowadzić. Ta odpowiedź naprawdę zszokowała Ozziego. „Piętnastoletni alfons?" - pomyślał. „Nie, po prostu dzieciak, który zbyt długo musiał radzić sobie sam". Powróciły nieprzyjemne wspomnienia jego własnej młodości. - Nie. Dziękuję za propozycję, brachu, ale nie po to przyjechałem. - Dobra. Ale jeśli będziesz czegoś potrzebował, znajdę w tej dziurze wszystko. - Nie wątpię. Na razie potrzebuję konia i może jakiegoś rodzaju przewodnika. Orion postukał się palcem w skroń, spoglądając sceptycznie na Ozziego. - Chcesz zobaczyć Silfenów? - To oczywiste, co? Tak, chcę ich zobaczyć. Na początek.

- Och. - Orion skrzywił boleśnie twarz. - Jesteś poszukiwaczem ścieżek. To się nie uda. Nie można po prostu się tu zjawić i wejść na ścieżkę. Ścieżki to nie pociągi. - Tak myślisz? - Poszukiwacze ścieżek ciągle tu przyjeżdżają. Wyruszają do lasu cali szczęśliwi i pewni siebie, a po paru tygodniach wracają brudni i głodni. - Przerwał na chwilę z poważnym wyrazem młodzieńczej twarzy. - Albo i nie wracają. Nigdy nie spotkałem żadnego, który by dokądś trafił. Ale mogę cię zaprowadzić do Silfenów, nie ma sprawy. Przynajmniej do tych, którzy są blisko. - Nieraz już widziałem Silfenów. - Jeśli nie przyjechałeś tu dla nich i nie na dziewczyny, to co się sprowadza? - Zgadłeś za pierwszym razem. Jestem poszukiwaczem ścieżek. Chcę zapuścić się w głąb lasu i dotrzeć na inne światy. - Jak sobie życzysz, to twoja forsa. Konia kup od pana Stafforda w stajniach na Top Street. Ma na sprzedaż mnóstwo zwierząt, nie tylko konie, ale i psy, wendzierzbonie oraz lontrusy. Trzyma je specjalnie dla pozaświatowców. Chce drogo, ale możesz sporo stargować, jeśli będziesz uparty. Ostatnio nie mamy tu zbyt wielu turystów. - Dziękuję. A co z przewodnikiem? Będę go potrzebował? - Już ci mówiłem, mogę cię zaprowadzić do Silfenów. Znam ich, zobacz. Wetknął dłoń pod koszulkę i wyciągnął stamtąd mały medalion zawieszony na czarnym rzemieniu. Ozzie przyjrzał się z uwagą. To była kroplowa perła z silną nutą złotego odcienia, zamknięta w siatce platynowych nitek cienkich jak pajęczyna. Pod półprzezroczystą powierzchnią rozbłyskiwały i gasły maleńkie, jasnoniebieskie iskierki, jakby ktoś uwięził tam rój aphelijskich fosfeinów. - Bardzo ładne. - Jestem ich przyjacielem - oznajmił z dumą Orion. - To amulet przyjaźni. - Kiedy go dostałeś? - Dawno temu. Rodzice zabierali mnie ze sobą, kiedy obozowali w lesie. Byłem jeszcze małym chłopcem. Bawiłem się z Silfenami. Lubię ich, chociaż są dziwni. - Bawiłeś się z Silfenami? - Jasne. To nic nadzwyczajnego. Lubią ludzkie dzieci. Według taty dlatego, że są bardziej do nich podobne niż dorośli. Zawsze zabierał mnie ze sobą, kiedy szedł do lasu. Jakbym był dla niego biletem na spotkanie z nimi. - A jakie to były zabawy?

- Najróżniejsze. Wdrapywaliśmy się na drzewa, pływaliśmy, ścigaliśmy się. No wiesz. - Aha, wiem. I pokazali ci ścieżki? - Nie. Mówiłem, że nikt na planecie nie wie, gdzie są ścieżki, nawet jeśli przechwalają się, że jest inaczej. - To ma sens. Orion schował medalion z powrotem pod koszulkę. - Dobra, znajdę ich dla ciebie. Biorę pięć dolarów na dzień i będziesz mnie karmił. - Można by pomyśleć, że musisz tu siedzieć i zarabiać na życie, a w dzień możesz też chodzić do szkoły. - A właściwie po co? - Bo ja wiem? Może po to, żeby zdobyć wykształcenie? Tak właśnie robiono, kiedy byłem w twoim wieku. Jako cywilizowana, odpowiedzialna osoba powinien dodać coś więcej, na przykład: „A co z ubezpieczeniem społecznym i opieką medyczną?". Nie zrobił tak jednak. Nauczył się tego podczas swych wędrówek, już parę stuleci temu. Nigdy nie należy się wtrącać, chyba że jest się świadkiem jakiegoś straszliwego zła albo wielkiej brutalności. Uświadomił sobie, że nie jest odpowiedzialny za wszystkich. Razem z Nigelem dali ludzkości niepowtarzalną szansę wyboru sposobu życia. Jeśli niektórzy odwracali się od cywilizacji, mieli do tego prawo. Trudno mu jednak było znieść myśl, że taki los spotyka dzieci. Im nie dano prawa wyboru. - Dziękuję bardzo, wiem, czego potrzebuję - odparł Orion. - Dobra, nie jestem z policji. Kiedy zniknęli twoi rodzice? - Nie wiem. Jakiś czas temu. Odeszli, kiedy bawiłem się z Silfenami. Szukałem ich wiele dni, ale w końcu zgłodniałem i wróciłem do miasta. Silfeni żywią się leśnymi owocami, dla ludzi to za mało. Chyba czasem tęsknię za rodzicami. Ozzie z westchnieniem wyjął portfel. - Posłuchaj, mam we Wspólnocie trochę przyjaciół. Wiele rodzin z chęcią by się tobą zaopiekowało. Mogę ci kupić bilet na pociąg. Co ty na to? - Ale kiedy rodzice wrócą, nie znajdą mnie tutaj i już nigdy ich nie zobaczę. Ozzie nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. To było zabawne na smutny, bolesny sposób. Wielki Ozzie pokonany przez chłopaka, który nie chce przyznać, że potrzebuje pomocy. Poza tym postawił sobie ważniejsze zadanie. - Dobra. - Wyjął z portfela parę dwudziestodolarowych banknotów. - Ale kup sobie jakieś porządne ubranie i coś do jedzenia.

- Ojej! - Orion uniósł banknoty, wybałuszając oczy z wrażenia. - Na pewno jest pan... Hmmm... Na pewno jesteś bardzo bogaty, Ozzie. - Jestem. A to znaczy, że musisz robić, co ci mówię, bo inaczej będziesz miał kłopoty. Na początek zaprowadź mnie do tej stajni i pokaż jakieś miejsce, gdzie będę mógł kupić prowiant na drogę.

Przygotowania zajęły dwa dni, nieco dłużej, niż spodziewał się Ozzie. W Lyddington nie było jednak dziesiątków konkurujących ze sobą sklepów pełnych gorliwych sprzedawców. Połowa ludzi, których spotykał, sprawiała wrażenie naćpanych. Zapewne trafne. Wszędzie kręciło się mnóstwo dzieci. Szkoła najwyraźniej nie była tu obowiązkowa i uczyły się głównie tego, czego mieli ochotę nauczyć je rodzice. Niemniej udało mu się co nieco osiągnąć. Pan Stafford faktycznie ucieszył się na jego widok i potraktował plany Ozziego ze znacznie mniejszym sceptycyzmem niż Orion. - Wielu moich klientów tak robi - przyznał. - Wszystkim proponuję, że kiedy wrócą, odkupię od nich zwierzęta, ale niektórych nigdy już nie oglądam. Często myślę o tym, że wędrują po światach na drugim końcu Galaktyki. Kto wie, dokąd prowadzą głębokie ścieżki? Nie ma żadnych map. Niech pan unika oszustów, którzy próbują je sprzedawać. Okazało się, że takich ludzi jest wielu. Gdy Ozzie chodził z Orionem po mieście, kilkanaście razy oferowano mu mapy. Niektóre były zdobnymi, staromodnymi dokumentami z wypisanymi złotą nicią runami oraz wprawnie wykonanymi rysunkami zwierząt i roślin. Dołączano do nich małe gwiezdne mapy konstelacji nieznanych we Wspólnocie. Trafiła się nawet jedna czarna karta z beztarciowego materiału, pokryta tajemniczymi znakami - rzekomo silfeński oryginał. Na resztę składały się wystrzępione kartki oraz stare notesy z zapiskami śmiałych wędrowców, którzy wyruszyli na ścieżki. Ozzie nie kupił żadnej z nich, choć doceniał wysiłek włożony w tak wymyślne fałszerstwa. Pan Stafford namówił go jednak do kupna lontrusa jako zwierzęcia jucznego. Oznajmił, że w lesie nie znajdzie wiele żywności, a jeśli uda mu się dotrzeć do innego świata, z pewnością będzie jeszcze gorzej. Dlatego potrzebował mnóstwa zapasów i wielkiego, potulnego zwierzaka, który je udźwignie. Ozzie udał się do rymarza i kupił uprząż z jukami. Kazał też panu Staffordowi podkuć nabytego konia, dużą, kasztanowatą klacz imieniem Polly. Potem udali się do kilku sklepów złożyć zamówienie na suszony prowiant. W drogę ruszył wczesnym rankiem trzeciego dnia. Słońce było tylko wąskim pasemkiem złota nad horyzontem, a nad strumieniami unosiła się jeszcze mgła. Trawa była

mokra po nocnym deszczu, który przydał jej ametystowego odcienia. Świat wyglądał świeżo i radośnie. To dobry omen i pomimo że ludzie tacy jak oberżysta czy pan Stafford miło go przywitali, Ozzie cieszył się, że wreszcie może wyruszyć. Głównie dlatego, że w oczach tubylców najlepszą formą rozrywki były ludowe piosenki śpiewane Pod Ostatnim Kucykiem przy akompaniamencie nienastrojonego pianina, picie piwa w ilościach, które zwaliłyby z nóg konia, oraz zapalanie własnych pierdów. Dwieście lat temu Ozzie byłby zachwycony i z radością przyłączyłby się do co bardziej dziecinnych rozrywek, przekonał się jednak, że mimo rejuwenacji człowiek z czasem mądrzeje. Nieopodal Lyddington ciągnęły się dziesiątki gospodarstw rolnych. Małe poletka oddzielały od siebie przystrzyżone żywopłoty z głogów i jesionów. Ozzie podążał za śladami wozów, by znaleźć drogę między nimi. Ludzie wyszli już na pola, dojono też krowy. Po chwili pola ustąpiły miejsca większym pastwiskom, a żywopłoty rozklekotanym ogrodzeniom. Zwierzęta z dwudziestu światów skubały trawę i stogi siana, ignorując przechodzącego obok Ozziego. W końcu wzgórza przesłoniły morze, które miał za plecami, a kamienista, polna droga przeszła w prostą, wydeptaną w trawie ścieżynę. Lontrus szedł spokojnie, ociężale poruszając ośmioma nogami. Jego myszowata, szarobrązowa sierść kołysała się w rytm kroków. Dorównywał długością Polly i był od niej o jedną trzecią niższy, ale mógł udźwignąć dwukrotnie większy ładunek niż najsilniejszy koń. Para zaropiałych, osadzonych blisko siebie oczu spoglądała ze szczytu klinowatej, kościstej głowy, a znajdujące się u jej podstawy podwójne szczęki były w stanie się uporać z najtwardszą roślinnością. Głodne lontrusy niekiedy potrafiły pochłonąć całe krzewy. Ozzie wypatrzył w pagórkowatym krajobrazie kilka częściowo ukrytych za wyniosłościami domów. W miarę jak się od nich oddalał, zdawały się tonąć w morzu trawy. Z czasem dostrzegał je coraz rzadziej. Zbliżało się południe i zaczęło się robić skwarnie. Spodziewał się - być może nieco naiwnie - że horyzont będzie tu położony dalej, z uwagi na wielkie rozmiary planety. W rzeczywistości jedyne, co sugerowało jej ogrom, stanowiła cisza. Powietrze zdawało się pochłaniać wszystkie dźwięki, otulając go warstwą milczenia. Wrażenie było niesamowite. Nie było tu żadnych ptaków, nie na obszarze między morzem a lasem. Nie widział nic poza trawą, pagórkami i strumieniami. Nawet drzewa były tu obcymi intruzami. Ozzie uświadomił sobie jednak, że efekt naprawdę głębokiej ciszy bierze się z braku owadów. Jeśli nawet jakieś tu żyły, nie wydawały żadnych dźwięków. To wydawało się nienaturalne. Po trzech godzinach zbliżał się już do skraju lasu rozpościerającego się przed nim niby

ciemny koc zarzucony na pagórkowatą krainę u stóp górskich szczytów, które rosły bardzo powoli, mimo że szedł prosto na nie. Puszcza ciągnęła się nieprzerwanie aż ku samym turniom, porastając dolne stoki i wypełniając doliny. W ciągu ostatniej godziny kilkakrotnie omal nie stracił z oczu ścieżki, która niknęła pod grubą warstwą trawy, upstrzoną tu i ówdzie łąkowymi kwiatami. Polly jednak zawsze wiedziała, dokąd iść. Znajdowała ścieżkę i ruszała przed siebie. W oddali Ozzie wypatrzył dwie białe kolumny widoczne na tle ciemnozielonych pni. Kiedy podszedł bliżej, zdał sobie sprawę z ich rozmiarów. Bliźniacze słupy z litego marmuru miały sześćdziesiąt metrów wysokości. Ich szczyty wieńczyły jakieś przypominające nieco ludzkie sylwetki rzeźby. W ciągu stuleci, czy może nawet tysiącleci, wiatr i deszcz zatarły ich zarysy, pozostawiając tylko nieokreślone kształty. Kolumny słynęły jako niemal jedyne znane pomniki silfeńskiej kultury. Nikt nie wiedział, co oznaczają, poza początkiem biegnącej przez las ścieżki. Polly i lontrus przeszły między nimi, nie zmieniając tempa. Ozzie zauważył u podstawy jednego ze słupów resztki jakiejś drewnianej szopy. Z pewnością było to ludzkie domostwo, ale od dawna opuszczone. Za nim kryły się małe sterty kamieni ułożone w prostokąt, niemal całkowicie już przesłonięte przez trawę i długomech o barwie karmelu. Drzewa zaczynały się trzysta metrów za kolumnami. Gdy Ozzie podszedł bliżej, usłyszał ciche głosy krążących w górze ptaków. Potem znalazł się między drzewami. Były niewysokie, podobne do ziemskich buków. Ich jaskrawozielone, długie jak palce liście z cichym szumem kołysały się na wietrze niczym chorągiewki. Wkrótce pojawiły się wśród nich sosny o gładkiej korze barwy ołowiu oraz wąskich, twardych szpilkach. Droga była teraz wyraźniej widoczna, ponieważ na ziemi rosło mniej trawy. Po obu stronach szlaku rosły coraz wyższe drzewa, ich bujne korony nie dopuszczały do powierzchni intensywnych promieni słońca. Grunt przeszedł w miękką glinkę pokrytą butwiejącymi liśćmi oraz szpilkami. Polly posuwała się po nim zupełnie bezgłośnie. Po paru minutach Ozzie widział za sobą już tylko drzewa. Na niektórych pniach wyryto ludzkie litery oraz strzałki wskazujące drogę. Nie potrzebował ich jednak, gdyż ścieżka była dobrze widoczna, prawie jak aleja. Drzewa rosły tak gęsto, że nikt nie mógłby z niej zboczyć. Ponownie ze wszystkich stron otoczyła go cisza. Jeśli nawet gnieździły się tu jakieś ptaki, latały wysoko nad lasem. Rosły tu bardzo liczne gatunki drzew, co trudno było zauważyć z zewnątrz. Widział kosmate, srebrzyste liście, burgundowe trójkąty większe od jego dłoni, cytrynowozielone pętle, a także zupełnie białe. Towarzyszyły im najróżniejsze rodzaje kory, od czarnych, osypujących się, pierzastych płatów aż po brązowe tarcze twarde niczym kamień. Orzechy i jagody zwisały w gronach albo na pojedynczych łodyżkach, uginających się pod ich

ciężarem. Niektóre pnie spowijał bluszcz o białych i niebieskich liściach, tak stary, że jego łodygi były grube jak gałęzie drzew. Po jakiejś godzinie drogi zaczął zauważać zwierzęta. Szybkie stworzenia o gładkiej, brązowej sierści pierzchały przed nim, zanim zdążył się zbliżyć. Wszczepy siatkówkowe miały trudności ze skupieniem się na nich i zarejestrowaniem ich profilu. Sądząc po zachowaniu, zapewne były roślinożerne. Kiedy ścieżka dotarła do pierwszego strumienia, Ozzie zsunął się z siodła, żeby pozwolić Polly i lontrusowi się napić. Gdy tylko dotknął stopami ziemi, poczuł się obolały. Od wieków nie jeździł konno. Wcisnął sobie pięści w krzyż i zaczął się przeciągać, jęcząc, gdy kręgi strzelały głośno. Mięśnie ud mu drżały, bliskie kurczów. Miał w apteczce zestaw rozmaitych maści i obiecał sobie, że wieczorem z pewnością z nich skorzysta. Przejście przez strumień biegło po wielkich, płaskich kamieniach. Ozzie przeprowadził zwierzęta na drugi brzeg. Trudno mu było zachować równowagę w bystrej wodzie, ale przez buty nie przesączyła się ani jedna kropla. Szedł jeszcze przez pewien czas na piechotę w nadziei, że rozliczne bóle ustąpią, i po krótkiej chwili usłyszał z tyłu odgłos kopyt. Nie uśmiechała mu się myśl o wskoczeniu na siodło i ucieczce galopem. Tyłek bolał go stanowczo zbyt mocno. Wkrótce pojawił się truchtający konik. Ozzie jęknął głośno, zobaczywszy, że jeźdźcem jest Orion. Chłopak uśmiechnął się radośnie na jego widok i zatrzymał kuca przy traktującej go z całkowitą obojętnością Polly. - Myślałem, że już cię nie dogonię. Wyruszyłeś bardzo wcześnie. - Chwileczkę, brachu. - Ozzie uniósł obie ręce. - Co jest grane? Dokąd się wybierasz? - Jadę z tobą. - Nie. Wykluczone. Orion obrzucił Ozziego pełnym urazy spojrzeniem. - Wiem, kim jesteś. - I co z tego? A ja wiem, że natychmiast wrócisz do Lyddington. - Jesteś Ozzie - wysyczał Orion tonem wyzwania. - To ty otworzyłeś ludzkie bramy. Byłeś już na setkach planet. Jesteś najstarszym i najbogatszym ze wszystkich ludzi. - Dobra, część z tego jest bliska prawdy, ale to nie ma znaczenia. Ja jadę dalej, a ty wracasz i kropka. - Mogę ci pomóc. Mówiłem prawdę, daję słowo. Jestem przyjacielem Silfenów. Znajdę ich dla ciebie. - Nie jestem zainteresowany.

- Chcesz wkroczyć na głębokie ścieżki - przekonywał z pasją Orion. - Wiem, że może ci się udać. Widziałem te wszystkie ofermy, które próbowały, ale ty to co innego. Jesteś Ozzie. Dlatego postanowiłem ci towarzyszyć. Jeśli ktokolwiek potrafi odnaleźć ścieżki prowadzące do innych miejsc, to właśnie ty. - Opuścił wzrok z zawstydzoną miną. - Jesteś Ozzie. Potrafisz tego dokonać. Wiem, że potrafisz. - Dziękuję za zaufanie, ale to nic nie zmienia. - Oni gdzieś tam są. - Chłopak wypowiedział te słowa szeptem, jakby chciał wyznać jakiś straszliwy sekret. - Kto? - Zapytał Ozzie ze współczuciem w głosie. - Moi rodzice. Są gdzieś na ścieżkach. - O cholera... Nie, posłuchaj. Nie znajdę ich. Przykro mi, naprawdę bardzo przykro. Oni odeszli. Wiem, że to trudne. Musisz wrócić do miasta. Obiecuję, że po powrocie zrobię dla ciebie wszystko, co będę mógł. Znajdę ci jakiś dom, odszukam twoich krewnych i zabiorę w różne wspaniałe miejsca. - Jadę z tobą! - Zawołał Orion. - Nie mogę na to pozwolić. Kiedyś to zrozumiesz. - Tak? - Chłopak uśmiechnął się szyderczo. - A jak zamierzasz mnie powstrzymać, hę? No jak? - Hmm... Posłuchaj... - Będę cały czas jechał za tobą. - W oczach Oriona błyszczała nieustępliwość. Przejął inicjatywę i wiedział o tym. - Może nawet pojadę przodem, bo przecież nie znasz drogi. Właściwie wcale cię nie potrzebuję. Sam odnajdę ścieżki. - Jezu. - Proszę cię, Ozzie - błagał chłopak. - Tam, gdzie są Silfeni, nikomu nie może stać się krzywda. Nie musisz się o mnie martwić. I nie będę cię spowalniał. Potrafię naprawdę dobrze jeździć. Po raz pierwszy od z górą trzech stuleci Ozzie nie wiedział, co robić. Nie ulegało wątpliwości, że powinien odprowadzić głupiego chłopaka z powrotem do miasta i przekazać go tamtejszym władzom. No dobra, właściwie nie było tam żadnych władz. Mógł jednak oddać chłopca pracownikom STT, którzy zrobią, co Ozzie każe. Wysłać go na jakąś daleką planetę, gdzie będzie się czuł fatalnie. Wymyć, ostrzyc i zmusić do chodzenia do szkoły, która przerobi go na modelowego obywatela Wspólnoty. A jeśli jakimś cudem jego nieodpowiedzialni, nieudaczni rodzice kiedyś tu wrócą, nie będą mieli szans odnaleźć syna.

Jak zresztą miałby odprowadzić chłopaka do miasta? Związać go i przerzucić przez grzbiet Polly? - Niech to chuj! - To było bardzo nieuprzejme - zauważył Orion i zaczął chichotać.

Ozziego obudził godzinę przed świtem dźwiękowy impuls e-kamerdynera, działający jak staromodny budzik. Powoli otworzył oczy i rozejrzał się wkoło. Wszczep siatkówkowy umożliwiał mu widzenie w pełnym paśmie podczerwieni. Chłopak spał w odległości kilku metrów, zwinięty pod grubymi, wełnianymi kocami. Przed deszczem osłaniała go brezentowa płachta rozpięta na bambusowych tyczkach. Z ogniska, które rozpalili wczoraj wieczorem, zostały tylko resztki, które dla Ozziego żarzyły się jasnym blaskiem, ale dla zwykłego wzroku byłyby jedynie ciemnym stosem z kilkoma migoczącymi słabo węgielkami. W podczerwieni dostrzegał też małe stworzonka zbierające orzechy i nasiona pod majestatycznymi drzewami. Ozzie przez dłuższą chwilę leżał bez ruchu. Był to element przygotowanego wczoraj planu. Miał obudzić się wcześniej, odprowadzić Polly i lontrusa, a dopiero potem dosiąść klaczy i odjechać. Poprzedniego dnia ścieżka rozgałęziała się wiele razy i mógł skręcić w dowolną odnogę. Co więcej, las był olbrzymi. Ozzie widział stare mapy orbitalne sporządzone przez wydział eksploracji STT. Sięgał jakieś trzysta kilometrów za góry, gdzieniegdzie stykając się z innymi, równie wielkimi puszczami pokrywającymi większą część ogromnego kontynentu. Orion nie będzie miał szans go znaleźć. Chłopak pokręci się po lesie przez dzień albo dwa, a potem wróci do bezpiecznego miasteczka. Samotny sierota w obcej puszczy. „Niech to szlag!". Orion jęknął cicho, poruszając powiekami, jakby śniło mu się coś nieprzyjemnego. Ozzie zauważył, że koc zsunął się, odsłaniając ramię chłopaka. Podszedł i poprawił narzutę. Orion szybko się uciszył. Na dziecięcej twarzy pojawił się wyraz zadowolenia. Po paru godzinach Orion się obudził. Ozzie rozpalił już ognisko i przyrządzał śniadanie. Przekonał się z ulgą, że mleczne tabletki sprawdzają się znakomicie. Wrzucone do zimnej wody rozpuszczały się, musując, aż wreszcie powstawał gęsty, biały płyn, do którego wsypał suche płatki owsiane. Do tego zrobił jajecznicę na grzankach z nierówno pokrojonych kromek twardego jak kamień chleba podróżnego, który kupił w lyddingtońskiej piekarni. W imbryku parzyła się prawdziwa, liściasta herbata. Tabletki herbaciane zachowa na później. Chłopak zaczął pochłaniać posiłek, jakby cały dzień nic nie jadł. Ozzie pomyślał, że trzeba ponownie przekalkulować czas, na jaki wystarczą zapasy - Mam własny prowiant -

oznajmił Orion, jakby czytał w jego myślach. - Naprawdę? - Wędzone mięso i podróżny chleb. Ale nie takie tabletki. W Lyddington ich nie dostanę. - Tak też myślałem. A pompę filtrującą masz? Chłopak wykrzywił piegowatą twarz w grymasie zawstydzenia. - Nie. Ozzie zademonstrował mu działanie małego mechanizmu dołączonego do butelki z wodą. Zanurzył krótki wąż w pobliskim strumieniu i zaczął poruszać rączką, przepuszczając wodę przez ceramiczne filtry. Nie usuwały bakterii tak skutecznie jak elektryczne sito molekularne, ale z najgroźniejszymi sobie radziły. Chłopak świetnie się bawił, rozpryskując wodę i napełniając antyczne, plastikowe torebki. - A co z żelem do zębów? - Zapytał Ozzie. Orion go nie miał, podobnie jak mydła. Dlatego Ozzie wycisnął mu trochę ze swojej tuby, śmiejąc się ze zdumionej miny chłopaka, gdy żel zaczął się pienić i rosnąć w jego ustach. Orion umył zęby zgodnie z instrukcją, spluwając wściekle. Reakcje chemiczne zachodziły tu tak jak wszędzie, ale gdy Ozzie spojrzał na swój ręczny układ, przekonał się, że nadal jest martwy. Pole tłumiące, czy czego tam używali Silfeni, stawało się coraz silniejsze od chwili, gdy wszedł wczoraj do lasu. Zaczęło nawet wpływać na jego oparte na biochipach wszczepy, które w tej chwili możliwościami niewiele przewyższały prosty kalkulator. Wirtualne pole widzenia zachowało jedynie najbardziej podstawowe funkcje. Myśl o takim polu zafascynowała Ozziego, budząc w nim od dawna uśpioną ciekawość fizyka. Gdy ruszyli w dalszą drogę, pogrążył się w rozważaniu matematycznych możliwości.

- Są blisko - oznajmił Orion. Był późny ranek i znowu dosiedli koni, pozwoliwszy im najpierw krótko odpocząć. W tej części lasu było ciemniej, przeważały tu sosny. Z drugiej strony przez luki w ich koronach przenikały wąziutkie snopy słonecznego blasku, pstrzące ziemię plamkami jasności. Ścieżkę pokrywała gruba warstwa szpilek o słodko-ostrej woni. - Skąd wiesz? - Zapytał Ozzie. Po gliniastej glebie nawet ciężki lontrus kroczył zupełnie bezgłośnie. Chłopak spojrzał na towarzysza z lekką wyższością, po czym wyciągnął medalion.

Wewnątrz perły migotało intensywne, turkusowe światło, jakby zamknięto w niej skrawek nieba. - Mówiłem, że jestem ich przyjacielem. Obaj zsiedli z koni. Ozzie popatrzył podejrzliwie na szare pnie, jakby spodziewał się zasadzki. Spotykał się już parokrotnie z Silfenami w lasach na Jandk. Towarzyszyli mu wówczas kulturowi eksperci Wspólnoty, ale szczerze mówiąc, czuł się raczej rozczarowany tymi wyprawami. Brak zdolności nawiązywania kontaktu wzmacniał jego ludzkie uprzedzenia. Czuł się, jakby rozmawiał z niedorozwiniętymi dziećmi. To, co niektórzy ludzie uważali za wesołą figlarność, jego po prostu irytowało. Silfeni zachowywali się niczym bachory w przedszkolu - biegali, skakali, włazili na drzewa. Słyszał już, że się zbliżają. Ich słodkie, melodyjne głosy niosły się między drzewami na podobieństwo chóralnych treli ptaków. Nigdy jeszcze nie słyszał śpiewu Silfenów. Rzecz jasna, nie można było go nagrać, a gdy był na Jandk, nie mieli ochoty śpiewać. Głosy brzmiały coraz donośniej. Ozzie uświadomił sobie, jak bardzo ich śpiew pasuje do tego lasu. Dźwięk falował z niemal halucynogenną intensywnością, dostrajając się do migotliwych snopów światła i łagodnego wietrzyku. Pieśń nie miała słów, nawet w języku Silfenów, składała się z czystych tonów nuconych przez gardła przekraczające możliwościami wszystkie ludzkie instrumenty dęte. Po chwili pojawili się sami Silfeni, przemykając między drzewami niczym radosne widma. Ozzie kręcił głową z boku na bok, starając się nie tracić ich z oczu. Poruszali się coraz szybciej, wzbogacając pieśń śmiechem. Celowo chowali się przed ludźmi za grubymi pniami, przemykając od jednego do drugiego. Nie było wątpliwości, kim są. Występowali w mitach i opowieściach wszystkich ludzkich kultur. Ozzie znalazł się w sercu wielkiej puszczy i otaczały go elfy. Silfeni byli wyższymi od ludzi dwunogami, o długich, smukłych kończynach i dziwnie zaokrąglonych tułowiach. Mieli głowy proporcjonalnie większe od ludzkich, płaskie twarze i wielkie, kocie oczy osadzone nad wąskim nosem o podłużnych szczelinach nozdrzy. Nie mieli właściwej żuchwy, a jedynie okrągłe usta ukrywające trzy koncentryczne kręgi ostro zakończonych zębów, które mogły się zginać do przodu i do tyłu niezależnie od siebie, by przesuwać pokarm do przełyku. Byli roślinożerni i w ten sposób rozdrabniali połknięte kęsy. Zęby jako jedyny element ich wyglądu kłóciły się z wyobrażeniem o Silfenach jako łagodnych, nieszkodliwych istotach. Kiedy otwierali usta, wyglądali jak groźne bestie. Od czasu kontaktu zaobserwowano u nich wiele różnych odcieni skóry. Byli pod tym względem prawie tak samo zróżnicowani jak ludzie, choć nie spotykało się wśród nich nordyckiej bieli. Skóra Silfenów była jednak znacznie twardsza od ludzkiej. Przypominała w

dotyku wygarbowaną i błyszczała jak jedwab. Nosili długie włosy, które rozwiązane opadały do połowy pleców, często jednak kolorowymi rzemieniami związywali je w koński ogon. Wszyscy bez wyjątku ubierali się w krótkie togi z połyskliwej tkaniny barwy miedzi i złota. Żaden nie nosił butów. Długie stopy kończyły się czterema haczykowatymi palcami o grubych paznokciach. Dłonie wyglądały podobnie. Cztery palce zginały się we wszystkie strony, prawie jak miniaturowe macki, dzięki czemu Silfeni słynęli ze zręczności. - Szybko - zawołał Orion. - Za nimi, za nimi! Puścił wodze, zsunął się z końskiego grzbietu i pobiegł za Silfenami. - Zaczekaj! - Krzyknął Ozzie, ale nic to nie dało. Chłopak wbiegł między rosnące przy ścieżce drzewa, pędząc na łeb na szyję za rozśpiewanymi, roztańczonymi istotami. - Cholera. Ozzie przełożył pośpiesznie nogę przez grzbiet Polly i mało nie zleciał na ziemię. Złapał za wodze i pociągnął klacz za sobą do lasu. Wkrótce stracił Silfenów z oczu i mógł się kierować jedynie dźwiękiem. Drogę zagradzały grube konary, zawsze zwisające na wysokości jego głowy. Co chwila musiał się pochylać, a Polly rżała głośno, niezadowolona, że sprowadzono ją ze ścieżki. Ziemia pod stopami Ozziego zrobiła się wilgotna i buty zaczęły w niej grzęznąć, spowalniając go jeszcze bardziej. Po pięciu minutach twarz miał zaczerwienioną z wysiłku, sapał ciężko i z pasją przeklinał w czterech językach. Śpiew jednak znowu stał się głośniejszy. Ozzie był też pewien, że słyszy śmiech Oriona. Po jakiejś minucie znalazł się na polanie. Otaczały ją potężne drzewa o srebrnej korze. Niemal idealne półkule ciemnocynobrowych koron sięgały jakieś trzydzieści metrów ponad trawiastą łąkę. Przez środek polany płynął szemrzący strumyk, spływający ze skalistego wzniesienia do głębokiego stawu. Wyglądało to jak niebiański przykład leśnej sielanki. Wszyscy Silfeni byli na miejscu - prawie siedemdziesięciu. Wielu wspinało się na drzewa, czepiając się dłońmi i stopami pofałdowanej kory. Włazili na łukowate konary, żeby dotrzeć do zwisających wysoko nad polaną skupisk orzechów. Orion podskakiwał pod drzewem, łapiąc orzechy rzucane przez jednego z Silfenów. - Co ty wyrabiasz, do cholery? - Warknął Ozzie. Uświadomił sobie, że pieśń umilkła. Orion przygarbił się nagle z naburmuszoną, znamionującą poczucie winy miną. - Jak ci się wydaje, co by się stało, gdybym cię nie dogonił? - Pytał Ozzie - Gdzie twój koń? Jak go teraz znajdziesz? To nie jakaś cholerna zabawa, jesteśmy pośrodku niezbadanej puszczy pokrywającej połowę planety. Nie dziwię się, że zgubiłeś rodziców, jeśli przedtem też tak się zachowywałeś.

Orion uniósł rękę, wskazując za plecy Ozziego. - Koń jest tam, Ozzie - powiedział drżącymi ustami. Ozzie obejrzał się za siebie i zobaczył, że jeden z Silfenów przyprowadził na polanę wierzchowca Oriona oraz lontrusa. Zamiast jednak roześmiać się z ulgą, jak uczyniłby Ozzie z legend, rozgniewał się jeszcze bardziej. - Chryste Panie... - To świat Silfenów, Ozzie - wyjaśnił łagodnym tonem chłopak. - Tu nie może się stać nic złego. Ozzie łypnął nań spode łba, a potem odwrócił się i podszedł do trzymającego wodze Silfena. „Daj mu spokój" - powiedział sobie w duchu. „To tylko dzieciak". „Ale niepotrzebnie się wmieszał w mój projekt". Wygrzebał z pamięci znajomość silfeńskiego, którą wszczepiono mu w augustańskiej klinice. Nikomu dotąd nie udało się nauczyć Silfenów żadnego ludzkiego języka. Nie byli tym zainteresowani. - Dziękuję za przyprowadzenie naszych zwierząt - wydusił z siebie długi ciąg gaworzących dźwięków i wykrzywiających język sylab, przywodzących na myśl walijski. Nie wątpił, że jego wymowa jest fatalna. Silfen otworzył szeroko usta, ukazując wężowy język zawieszony pośrodku pierścieni zębów. Ozzie zapragnął rzucić się do ucieczki, zanim zostanie pożarty, ale wspomagająca pamięć kulturowa podpowiedziała mu, że to uśmiech. Rozległ się strumień dźwięków nieporównanie bardziej melodyjnych niż niezgrabne zdanie Ozziego. - Zachwyca nas, że spotkaliśmy się tego pięknego dnia, miły Ozzie. Wasze biedne zwierzęta potrzebowały jedynie przewodnictwa, by się z wami połączyć. Podobna nauka to prawdziwy drobiazg wobec tego, czym jesteśmy. Udzielanie jej nie stanowi żadnego wysiłku. - Bardzo się cieszę, że mnie pamiętacie. „Choć spotkaliśmy się na innym świecie, przed wieloma dziesięcioleciami" - dodał w myślach. - Nic równie cennego nie powinno być zapomniane przez to, czym jesteśmy. A ty jesteś prawdziwym skarbem, Ozzie. Człowiekiem, który nauczył swoich współbraci stawiania pierwszych kroków na prawdziwych ścieżkach. - Nie byłem sam. - Pokłonił się płytko i zawołał Oriona. - Hej, zajmij się tym koniem, dobra? Trzeba go napoić. Chłopak przejął konia od Silfena i zaprowadził zwierzę do stawu pod maleńkim wodospadem. Po drodze kilkakrotnie spoglądał z oburzeniem na Ozziego. Najwyraźniej

jeszcze mu nie wybaczył. Paru Silfenów kąpało się w jeziorku, pływając w czystej wodzie z taką samą swobodą, z jaką wspinali się na drzewa i biegali. Orion wkrótce do nich dołączył. - Czy mogę zapytać, z kim rozmawiam? - Odezwał się Ozzie. - Jestem kwiat, który wędruje pod księżycami dziewięciu nieb, szczelina światła przeszywająca najciemniejszą polanę o północy, wiosna wypływająca z oazy, z tego wszystkiego powstałem. - No, dobra. - Minęła chwila, zanim Ozzie zdołał sformułować odpowiedź. - Chyba będę ci mówił Dziewięć Nieb, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Wiecznie się śpieszysz, nie znając tego, co łączy wszystko w radość, która jest złotym świtem jutra. - Okej, nikt nie mówił, że będzie łatwo - mruknął Ozzie po angielsku. Pozwolił Polly poskubać jasnolawendową trawę porastającą polanę. Silfeni zbierali się na brzegu stawu. Wydobyli płaskie butelki, które podawali sobie nawzajem, jedząc zebrane orzechy i jagody. Ozzie trzymał się blisko Dziewięciu Nieb. Orion usiadł obok, przeżuwając własny prowiant. - Wędrujemy po ścieżkach - oznajmił Ozzie. Te słowa wyraźnie rozbawiły Silfenów, którzy parsknęli swym melodyjnym śmiechem o niezwykle ludzkim brzmieniu. - Inni z nas już to robili - przypomniał im. - Poszukiwacze piękna i niezwykłości. Czyż w ostatecznym rozrachunku nie tym wszyscy jesteśmy? - Wielu nimi wędrowało - przyznał Dziewięć Nieb. - Zręcznie, uparcie, ich kroki niosą się szybkim echem po świętych krainach, zaszły daleko, zajdą jeszcze dalej. Wkoło i wkoło w radosnym tańcu. - A po których ścieżkach wędrują? - Zapytał Ozzie. Miał wrażenie, że zaczyna rozumieć, o co chodzi w tej rozmowie. - Wszystkie ścieżki są jednym, Ozzie. Wszystkie prowadzą do siebie. Wyruszyć w drogę znaczy dojść do celu. - Ale z którego miejsca powinienem wyruszyć? - Wyruszyć stąd, spośród wesołości dzieci i śpiewu ptaków, spośród psotnej radości terinda, którzy pląsają po górach i dolinach. Wszyscy pójdźmy w muzyce i świetle. - Ale jeśli mam wyruszyć stąd, dokąd muszę się udać? - Ozzie przybywa, Ozzie odchodzi, Ozzie leci, Ozzie widzi wiele gwiazd, Ozzie mieszka w jaskini, Ozzie opuszcza jaskinię, Ozzie widzi drzewa, Ozzie przybywa. Krąg jest jednością. Włoski na karku Ozziego zjeżyły się na wzmiankę o mieszkaniu w jaskini.

- Wiecie, gdzie żyją cuda, wędrujecie do cudów, widzicie cuda, żyjecie z cudami, odchodzicie. Ozzie wam zazdrości. Ozzie idzie z wami. Rozległa się kolejna salwa gromkiego śmiechu. Silfeni wysuwali z ust wibrujące koniuszki języków. - Ozzie odchodzi - sprzeciwił się Dziewięć Nieb. Wysunął głowę do przodu, wlepiając w człowieka spojrzenie wielkich, czarnych oczu. - Przyjmij to, kim jesteś, strachu nie okazuj, długie są wśród nas pory roku, kochamy was, albowiem wszystkich nas zrodził pył gwiezdny. Wszystko łączy się ze sobą w wieczności, która obraca się nieprzerwanie. - Czyż to, czym się stajecie, nie jest wielkością i szlachetnością? To, czym wszyscy się stajemy między dwoma czasami pyłu gwiezdnego? Wielkość istniejąca wśród gwiazd płonie w miejscach, gdzie kroczę. - Kroczysz bez radości wypełniającej pieśnią twe serce, zawędrujesz daleko, nie wiedząc, dokąd powiedzie twój los. Wędrować po lasach znaczy żyć. Przyjrzyj się teraz naszej chwale, ponieważ tego losu łakniemy. - Czy wędrujecie po lasach planety, z której pochodzimy? - Wędrujemy po wszystkich lasach. Lasach ciemności i światła. - A po lasach wielkości? Po nich również? - Po lasach światła i ciemności, tylko po tych. Nie sięgaj po czerń i złoto, albowiem zostawiają straszliwy ślad na niebie pośrodku dnia. Wystrzegaj się głośno idów nadejścia zimy. Ozzie zastanowił się nad tym, co usłyszał, obawiając się, że nie nadąża. Tak jednak zawsze wyglądały rozmowy z Silfenami. - Cała ludzkość musi zobaczyć to, czym się stajecie. Pójdę w jej imieniu w tamto miejsce. Gdzie znajdę ścieżkę? - Wiedza jest w powietrzu, którym oddychamy, w wodzie, którą pijemy, w strawie, którą spożywamy. Raduj się, albowiem należy do ciebie tak samo jak do nas, życie wśród niej jest cudowne. Przyjrzyj się naturze w pełni rozkwitu, poddaj niebo i ziemię swej woli, jeśli rzeczywiście potrafisz, albowiem wszystko, co będzie, już kiedyś było. Czułe pożegnania i miłe powitania są tylko częścią nieskończonego cyklu niezliczonych światów, kim zaś jesteśmy, by osądzać to, co najradośniejsze? - To dziecko co noc płacze za utraconymi rodzicami. - Wszyscy płaczemy razem, kuląc się w tchnieniu najzimniejszego z wichrów. Zapłacimy najwyższą cenę, jeśli go zignorujemy, kto bowiem utracił kogo w owej straszliwej chwili rozstania?

Silfen zaczął się podnosić. - Dziękuję, brachu - mruknął Ozzie po angielsku. - To było nierealne przeżycie. - Śpieszymy się jak quarral, mknący do swego gniazda nad samotnym jeziorem za doliną i dzisiejszą rzeką. - Mam nadzieję, że dojdziecie do celu. Dziewięć Nieb zerwał się na nogi i pobiegł brzegiem jeziora razem z pozostałymi Silfenami. W powietrzu znowu poniosła się ich niezwykła, szalona pieśń. Po chwili zniknęli między drzewami. Ozzie wypuścił z płuc długie westchnienie. Spojrzał na Oriona. Na twarzy chłopaka malował się zachwyt połączony z zakłopotaniem. - Nic ci nie jest, brachu? - Są tacy... Inni - odparł powoli Orion. - Może i tak - przyznał Ozzie. - Albo cały czas są naćpani, albo te wszczepione wspomnienia nie są tak dobre, jak zapewnia gwarancja. Tak czy inaczej, gadają od rzeczy. - Chyba nie powinni być zrozumiali, Ozzie. To elfy, śmiertelnicy nie są częścią ich świata. Nigdy nie zdołamy ich pojąć. - Są tak samo realni jak my, być może nawet bardziej, jeśli moja teoria jest prawdziwa. Ale rozumiem, dlaczego wszyscy narwani hipisi się nimi zachwycają. Wiedzą o sprawach, o których nie powinni wiedzieć. Wystarczy jeden skrawek zakazanej wiedzy pośród tego całego bełkotu i natychmiast zamieniają się w mesjaszy. - O co ci chodzi? - Na przykład, wiedzą, gdzie mieszkam. To z nawiązką wystarczyło, żeby mnie przekonać, że jestem na właściwej ścieżce. - Jakiej ścieżce? - Chcę się dowiedzieć, dokąd odchodzą Silfeni, kiedy opuszczają swe lasy. - A po co? - Pragnę zadać pytanie temu, czym się stają. - A czym się stają? - Nie jestem pewien. - To głupie. - Aha, brachu. Jeśli tak to ująć, pewnie masz rację. - Czy znajdziemy po drodze moich rodziców? - Szczerze mówiąc, raczej wątpię. - Dziewięć Nieb chyba nie wiedział, gdzie oni są, prawda?

- Zrozumiałeś wszystko? - Część. Bardzo dobrze mówisz po silfeńsku. Ozzie mrugnął do chłopaka. - Dlatego że oszukuję. Tylko w ten sposób można sobie poradzić w życiu. - Dokąd teraz pójdziemy? - W tym samym kierunku co przedtem - odpowiedział Ozzie. Rozejrzał się po wielkiej polanie, niepewny, skąd przyszli. - Pierwszą napotkaną ścieżką wprost przed siebie.

DZIEWIĘĆ

Legenda mówi, że planetoida była bryłą szczerego złota, a jej jądro pozostało nietknięte i leży teraz pochowane głęboko pod zamkiem. Bez względu na to, jak naprawdę wyglądał jej skład, z pewnością miała ponadprzeciętną gęstość. Po jej upadku na południowy kontynent Lothian, parę stuleci przed przybyciem ludzi, pozostał idealnie okrągły krater o średnicy trzech kilometrów. Jego ściana miała ponad sto metrów wysokości, a jej wewnętrzne stoki były bardzo strome. Centralny szczyt sięgał prawie czterystu metrów. Pierwsi osadnicy pochodzili w stu procentach ze Szkocji i było wśród nich sporo mieszkańców Edynburga. Choć wspominali z nostalgią rodzinne miasto, cechowali się dynamicznym podejściem do nowej ojczyzny. Wszystko chcieli mieć większe i lepsze. Nowa stolica, Leithpool, stała się spektakularnym wyrazem owego podejścia. Całą rzekę High Forth przesunięto o jedenaście kilometrów, budując akwedukt, który przebiegał nad ścianą znajdującego się pośrodku miasta krateru. W jego wnętrzu powoli utworzyło się pierścieniowate jezioro. Rzecz jasna, pragnęli na nowej wyspie wybudować zamek, ale jej łagodne stoki nie mogły się równać ze skalną wyniosłością dominującą nad sercem starego Edynburga. Gdy jezioro wypełniało się wodą, do pracy przystąpiła armia robotów inżynieryjnych. Z upływem lat w samotnym wzniesieniu wyrzeźbiono trzy wysokie skały, wyniosłe i poszarpane jak w Alpach. Na szczycie najwyższej z nich zbudowano zamek w bawarskim stylu. Prowadziła do niego droga, wspinająca się spiralnie na strome zbocze. Poniżej zamku powstały monolityczne, granitowe budynki zajmujące resztę szczytu. Oddzielały je od siebie szerokie, brukowane ulice oraz kręte zaułki. Nie założono tam parków ani nie posadzono drzew, gdyż na górze nie było gleby, w której mogłyby wyrastać rośliny, a tylko naga skała odsłonięta przez roboty. W miarę postępów budowy do gmachów przeniosła się cała przepłacana maszyneria rządowa, od masywnego gmachu parlamentu, po ozdobny pałac sądu najwyższego, od przerośniętych mrówkowców ministerstw, po zbudowany w stylu romańskim bank planetarny. Władcom planety towarzyszył ten sam cyrk co zawsze: drogie restauracje, hotele, kluby, biura, teatry, siedziby koncernów, sale koncertowe, firmy lobbingowe, spółki prawnicze i kompanie medialne. W posępnych biurowcach roiła się armia parlamentarzystów, ich asystentów, ekspertów, stażystów, małżonków, urzędników oraz

alfonsów. Tylko najwyżsi rangą dostojnicy mieszkali w Zamku na Górze, cała reszta dojeżdżała z miasta, które powstało na drugim brzegu jeziora. Miejskie dzielnice i przedmieścia ciągnęły się kilometrami w dół zewnętrznego stoku krateru. W sumie miasto liczyło cztery i pół miliona mieszkańców. Leithpool było jednym z ulubionych miast Adama Elvina. Plan, na jakim je zbudowano, stanowił miłą odmianę po szachownicach dominujących na większości światów. Tutaj ulice wiły się bezładnie po zewnętrznych ścianach krateru, krzyżując się pod najrozmaitszymi kątami. Przemysłowi lekkiemu i dzielnicom mieszkalnym przydzielono odrębne strefy, ale tworzyły one szaloną układankę zaplanowaną z godną podziwu pogardą dla logiki. Szerokie tarasy parkowe tworzyły zielone pasy przebiegające pośród kamiennych i kompozytowych budynków. Sprawna sieć metra i naziemnych tramwajów pozwalała ograniczyć ruch na ulicach do minimum. Główne dzielnice łączyły ze sobą biegnące na nasypach linie kolejowe, schodzące zakosami ku podstawie północno-wschodniego stoku, gdzie przycupnął dworzec STT. Dzisiaj Adam wybrał się na spacer zachodnim kwadrantem Kręgu Księcia, ulicy biegnącej wzdłuż szczytu ściany krateru. Mieściła się tu główna dzielnica handlowa, znana na wielu planetach. Po zewnętrznej stronie ulicy piętrzyły się wysokie szańce domów towarowych i sklepów firmowych, po drugiej zaś stok opadał łagodnie ku cichym wodom pierścieniowego jeziora, położonego dwadzieścia metrów niżej. Gdy budowano miasto, krawędź krateru wyrównano, pozostawiając jedynie nakryty dwoma pasmami łukowatego mostu wlot, przez który do środka wpływała High Forth, oraz położony po drugiej stronie wylot. Woda wypływała stamtąd długą, sztuczną kaskadą płynącą przez ekskluzywne dzielnice mieszkalne. Adam przez dwadzieścia minut krążył w milczeniu pośród tłoczących się przed witrynami tłumów. Nad każdym budynkiem powiewała biała flaga państwowa ze szkarłatnym krzyżem celtyckim. Wszystkie opuszczono do połowy masztu. Przed dwoma dniami reprezentacja Lothianu odpadła z pucharu. To był straszliwy cios dla nowego szkockiego świata. Wydawało się, że cała planeta pogrążyła się w żałobie. W końcu Adamowi udało się znaleźć kawiarnię, której szukał. Za drzwiami w bocznej ścianie wielkiego sklepu elektrycznego znajdowały się schody prowadzące na pierwsze piętro. Wielkie pomieszczenie przerobiono z jakiegoś rodzaju galerii handlowej. Sufit był tu wysoki, a łukowate okna wychodziły na Krąg Księcia. Adam usiadł na lekko sfatygowanej sofie przed jednym z okien i zamówił u nastoletniej kelnerki gorącą czekoladę z dwoma kawałkami czekolady oraz kruche ciasto orzechowe. Za oknem rozpościerał się niezrównany widok na Zamek na Górze. W

odległości kilkuset metrów na południe, nad ciemną, spokojną wodą, biegła linia kolei jednoszynowej. Pojedynczy srebrny wagon mknął w stronę zamku, pełen później zaczynających pracę urzędników. - Robi wrażenie, co? - Odezwał się nagle ktoś za jego plecami. Adam spojrzał na Bradleya Johanssona, który stał za nim z wielkim kubkiem herbaty w rękach. Wysoki mężczyzna jak zwykle sprawiał wrażenie lekko nieobecnego, oderwanego od otaczającego go świata. Coś w szczupłej, wytwornej twarzy nadawało mu wygląd znacznie bardziej arystokratyczny niż u członków Wielkich Rodzin. - Podoba mi się - przyznał ze spokojem Adam. - Oczywiście, w ostatki będzie tu wyglądało lepiej - dodał Bradley, siadając na sofie obok Adama. - Przez cały tydzień na zamku działają wielkie holograficzne projektory, a podczas ceremonii zamknięcia odpalają prawdziwe fajerwerki. - Jeśli dasz mi kiedyś wolne, przyjadę to obejrzeć. - O tym właśnie chciałem pogadać. Bradley przerwał, gdy kelnerka przyniosła Adamowi czekoladę, i uśmiechnął się do niej ujmująco. Dziewczyna odwzajemniwszy uśmiech, pobiegła do następnego stolika. Adam starał się ukryć irytację, którą wzbudziła w nim ta scena. Po raz kolejny przypomniano mu o jego wieku. - Chcesz mi dać więcej wolnego? - Zapytał. - Wręcz przeciwnie, stary przyjacielu. Dlatego właśnie chciałem spotkać się z tobą osobiście. Muszę cię przekonać, jak wielkie znaczenie będzie miało kilka następnych lat. W końcu nie jesteś Strażnikiem od urodzenia. Zawsze służyłeś sprawie głównie z motywów finansowych. Chcę się dowiedzieć, czy jesteś gotowy nadal pełnić swą funkcję, gdy gra zrobi się znacznie ostrzejsza. - Ostrzejsza? Na Velaines ta suka Myo omal mnie nie złapała. - Och, daj spokój, Adamie, nawet nie była blisko. Przechytrzyłeś ją we wspaniałym stylu. I robisz to nadal, wszystkie elementy docierają na miejsce zgodnie z planem. - Zachowaj pochlebstwa dla burżujów. Na mnie nie działają. - Jak sobie życzysz. Czy więc jesteś gotów nadal nam pomagać, a jeśli tak, ile będzie to kosztowało? - Czego dokładnie ode mnie oczekujesz? - Nadchodzi chwila, do której przygotowywał się Gwiezdny Podróżnik. Czas, by uczciwi ludzie nakreślili linię na piasku i powiedzieli: „Dość tego". - Ani kroku dalej - mruknął Adam.

Bradley z uśmiechem przełknął łyk herbaty. - W przeszłości, być może. Ale tu i teraz wiem, co trzeba zrobić, i nie będzie w tym nic przyjemnego. - Rewolucja nigdy nie jest miła dla tych, którzy w niej uczestniczą. - To nie rewolucja, Adamie, to moja krucjata. Cisnę deprawatora ludzkości w otchłań nocy głębszą od piekła, gdzie nawet diabeł boi się zapuszczać. Pomszczę krzywdę moją i innych ofiar pochłoniętych przez zło Gwiezdnego Podróżnika. - Brawo. - Masz swoje wierzenia i przekonania, Adamie, ja mam swoje. Nie drwij z nich, proszę. Nie lubię tego. Proponuję rozszerzenie naszej militarnej działalności, przeniesienie jej poza Far Away. Chcę stawić czoło agentom Gwiezdnego Podróżnika na terenie Wspólnoty. Czy zechciałbyś mi powiedzieć, ile będzie kosztowała twoja współpraca, jeśli nie uczyni cię to zbyt wielkim kapitalistą? - Bezpośrednia konfrontacja? Chcesz, żebym poprowadził twoich żołnierzy do bitwy? - Tak. Wiesz o tajnych operacjach i procedurach bezpieczeństwa znacznie więcej od nas. Dlatego jesteś dla mnie bezcenny, Adamie. Potrzebuję cię do tego zadania. Mogę tylko powiedzieć, że jeśli ludzkość zginie, społeczeństwo socjalistyczne nie będzie mogło powstać. Zgodzisz się mi pomóc? Adam musiał przyznać, że to uczciwie postawione pytanie. Nie spodziewał się go usłyszeć w sympatycznej kawiarni z widokiem na spokojne jezioro i bajkowy zamek. Gdzie jednak powinno się zadawać takie pytania? „Czego właściwie pragnę od życia?" - pomyślał. Po raz kolejny ogarnęło go niezdecydowanie. Od bardzo dawna nie przechodził rejuwenacji, ponieważ oferowano ją na sprzedaż burżuazji i jej plutokratycznym panom. Społeczeństwo powinno być tak zorganizowane, by każdy otrzymywał ją bezwarunkowo. To właśnie było prastare polityczne marzenie o sprawiedliwości i równości dla wszystkich, prawdziwy socjalizm. Długoletnia walka dla sprawy, zniszczenia i przemoc, jakiej się dopuścił, niczego nie zmieniły. „To wszystko nie znaczy, że nie mam racji". Kiedy myślał o innych, o swych dawnych przyjaciołach i towarzyszach, którzy zdradzili ruch w ciągu dziesięcioleci, porzucając go albo nawet gorzej, uświadamiał sobie, co musi zrobić, choć - jak wszyscy ludzie - rozpaczliwie pragnął żyć wiecznie. Jeśli nawet ktoś tak oddany sprawie jak on w końcu skapituluje, jaka nadzieja pozostanie? - Czuję się zmęczony, Bradley, naprawdę zmęczony. Przez całe życie patrzyłem, jak plutokraci depczą moje ideały. Uczepiłem się przegranej sprawy, ponieważ nie zostało mi nic innego. Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo jestem żałosny? Nie zależy mi już na ratowaniu

Wspólnoty. Próbowałem to robić przez pięćdziesiąt lat i nic nie osiągnąłem. Mam dość. To nie ma sensu. Nie obchodzi mnie, co doprowadzi do upadku nasze społeczeństwo; kapitalizm czy Gwiezdny Podróżnik. Skończyłem z tym. - Nieprawda. Przestań się targować, Adamie. Nie będziesz się biernie przyglądał, jak Gwiezdny Podróżnik niszczy nasz gatunek. Jesteś idealistą. To wspaniała skaza i bardzo ci jej zazdroszczę. Co więc mogę ci zaoferować w zamian za twe bezcenne usługi? - Nie wiem. Może nadzieję? - Zgoda. - Bradley wskazał głową na niezwykły zamek na szczycie wzgórza. Smukłe wieżyczki lśniły w blasku słońca. Ich gładkie, kamienne ściany mieniły się odcieniami spiżu i szmaragdów. - Jego pierwowzór w Edynburgu był symbolem szkockiego nacjonalizmu. Dla nieustępliwych wyznawców oznaczał wszystko, w co wierzyli. Choć ponieśli wiele klęsk, a świat wokół nich zmienił się tak bardzo, zamek w centrum stolicy przetrwał. Czekali przez pokolenia na odrodzenie szkockiego państwa po klęsce ich Pięknego Księcia. Były czasy, gdy wydawało się to niemożliwe, a nawet że ich sprawa jest przeklęta. Uniezależnili się od Anglików, ale zaraz potem utracili niepodległość, gdy powstała Europa Federalna. Jednakże kiedy ludzie dotarli do gwiazd, prawdziwa Szkocja odrodziła się tutaj i na dwóch innych światach. Ideał zachowany w latach ciemności może rozkwitnąć, jeśli otrzyma szansę, bez względu na to, jak długo trwała noc. Nigdy nie wyrzekaj się swych przekonań, Adamie. - To raczej banalne. - W takim razie spróbujmy czegoś innego. Widziałem następny etap w rozwoju społeczeństw, podobnych naszemu. Odwiedziłem zamieszkane przez nie światy i na własne oczy ujrzałem ich osiągnięcia. Wspólnota jest dla gatunku takiego jak nasz jedynie etapem przejściowym. W procesie ewolucji wykroczymy nawet poza twój socjalizm. Staniemy się czymś wspaniałym i niezwykłym. Mamy potencjał. Adam przez długi czas przyglądał się rozmówcy, żałując, że nie potrafi wniknąć w kryjący się za nieprzeniknionymi oczyma umysł. Bradley zawsze cechował się niezwykłą wiarą w siebie i w swoją sprawę. W ciągu ostatnich trzydziestu lat zdarzały się chwile, gdy Adam żałował, że nie może uznać go po prostu za owładniętego spiskową manią szaleńca, jak robił to establishment Wspólnoty. Bradley miał wiele cech, które nie pozwalały zbyć go śmiechem. Po pierwsze, znakomicie zorganizowany wywiad, po drugie, fakt, że wiele elementów Wspólnoty było zorganizowanych w sposób, który zdawał się kolidować z interesami Wielkich Rodzin i Dynastii Międzyukładowych. Adam był bliski uwierzenia w Gwiezdnego Podróżnika. Przynajmniej nie odrzucał już tej możliwości. - Jest coś, czego chciałbym się dowiedzieć, choć obawiam się, że może to być uznane

za słabość. - Będę szczery, Adamie. Jestem ci to winien. - Gdzie się poddajesz rejuwenacji? Czy istnieje jakaś tajna klinika, o której nic nie wiem, świadcząca usługi dla takich ludzi jak my? - Nie, Adamie, nic mi o tym nie wiadomo. Korzystam z kliniki Unstorna na Jaruvie. Jest bardzo dobra. Adam umilkł na chwilę. E-kamerdyner wyświetlił w jego polu widzenia międzyukładowy rozkład jazdy STT. - A jak się dostanę na tę Jaruvę? - To niemożliwe. STT zerwała kontakt z tą planetą przed dwustu osiemdziesięciu laty, gdy wybuchła tam wojna, w której uczestniczyły rozmaite nacjonalistyczne kultury oraz radykalni ewangelicy. Wspólnota była jedynym, czego wszystkie walczące strony nienawidziły bardziej niż siebie nawzajem. Przed izolacją doszło do kilku wyjątkowo nieprzyjemnych zamachów terrorystycznych. Na szczęście od tego czasu sytuacja znacznie się uspokoiła. Odbudowali swoje społeczeństwo. Każde ze stronnictw ma teraz własny kraj. Przypomina to nieco Ziemię w dwudziestym wieku, ale obawiam się, że żadne z tych minipaństw nie jest socjalistyczne. - Rozumiem - rzekł z namysłem Adam. - A jak ty się tam dostajesz? - Na Jaruvę prowadzi ścieżka. Silfeni rzadko już z niej korzystają. - Spodziewałem się, że usłyszę coś w tym rodzaju. - Z chęcią zaprowadzę cię tam i zapłacę za twoją rejuwenację, jeśli tego właśnie chcesz. - Zostawmy tę możliwość otwartą, dobra? - Jak sobie życzysz. To szczera propozycja i nie zamierzam jej wycofać. - Szkoda, że nie potrafię uwierzyć tak jak ty. - Niewiele ci brakuje, Adamie. Spodziewam się, że wydarzenia kilku następnych lat cię przekonają. Prawdę mówiąc, liczę na to, że przekonają wszystkich. - Zgoda - odparł. Gdy już podjął decyzję, poczuł coś na kształt ulgi. Wielu ludzi opowiadało o zadowoleniu płynącym z pogodzenia się z porażką i Adam z lekkim zdziwieniem przekonał się, że to prawda. - A co Strażnicy mieliby zrobić we Wspólnocie? Pamiętaj tylko, że nie zamierzam powtarzać Abadanu. Skończyłem już z manifestowaniem przekonań politycznych drogą przemocy. - Mój drogi przyjacielu, ja również. Cieszę się, że jesteśmy zgodni w tej kwestii. Wiem, że to się kłóci z twoimi celami. Nie wyrzekaj się ich. Dożyjesz chwili nastania

sprawiedliwości społecznej. - Jasne. Tak jak księża idą do nieba. Lekki uśmieszek Bradleya był pełen współczucia i zrozumienia. - Co chcesz zaatakować najpierw? - Zapytał Adam. - Podstawowym celem jest dla mnie w tej chwili „Druga Szansa". Częścią twojego zadania będzie skompletowanie grupy mającej wyeliminować gwiazdolot. - To szaleństwo. Wiedzy nie da się zniszczyć. Nawet gdyby udało się nam rozwalić „Drugą Szansę" na drobne kawałki, zbudują drugi gwiazdolot, a potem trzeci i czwarty. Za którymś razem wreszcie zdołają go ukończyć. Wiedzą, jak to zrobić, więc zrobią. - Obawiam się, że, niestety, masz rację. Niemniej zniszczenie „Drugiej Szansy" byłoby poważnym ciosem dla Gwiezdnego Podróżnika. No wiesz, on pragnie, żeby gwiazdolot zbudowano. - Wiem, widziałem waszą wiadomość. - Adam wpatrywał się przez pewien czas w Zamek na Wzgórzu. - Zamki służyły kiedyś nie tylko symbolicznym celom. Powstrzymywały najeźdźców i zapewniały królestwu bezpieczeństwo. Już ich nie budujemy. - A szkoda, bo potrzebujemy ich bardziej niż kiedykolwiek. - Ależ z nas tandem. Optymista i pesymista. - A za którego z nich uważasz siebie? - Myślę, że wiesz.

Ku lekkiemu przerażeniu swoich pracowników Wilson zawsze zjawiał się w pracy o wpół do ósmej. Zebrania, szkolenia, wywiady, oceny projektów, oświadczenia dla mediów, godzina ćwiczeń w sali gimnastycznej oraz inne rozliczne zajęcia, jakie wykonywał co dzień, powodowały, że rzadko wychodził przed dziewiątą wieczorem. Obiad jadł w gabinecie, zamiast marnować czas na schodzenie do znakomitej stołówki na parterze. Jego wpływ dawał się już odczuć w całym projekcie. Wilson zaraził wszystkich swym entuzjazmem. Usprawniono procedury, szybko podejmowano stanowcze decyzje. Pracownicy czuli się dumni z projektu i skłaniało ich to do zwiększenia wysiłków. Co tydzień Wilson spotykał się z Nigelem Sheldonem celem odbycia rytualnej inspekcji „Drugiej Szansy". Przechodzili na platformę montażową i - zachowując się jak mali chłopcy - z zachwytem pokazywali sobie palcami jakiś nowy fragment statku. Wszystkie silniki plazmowe już zainstalowano, razem z turbinowymi pompami i wtryskiwaczami. Wielkie zbiorniki materiału pędnego - ciemnoszare elipsoidy, których wnętrze stanowiło labirynt maleńkich woreczków - montowano właśnie w zagłębieniach

środkowej części kadłuba. - To najdoskonalszy przykład systemu przepływowo-przegrodowego - tłumaczył Wilson, gdy obaj unosili się wzdłuż kratownicy nad centralnym cylindrem. - Zawartość woreczków można wyciskać przy dowolnym przyśpieszeniu, a kiedy statek leci swobodnie, płyn zachowuje się stabilnie. Gdybyśmy mieli coś takiego na starym „Ulyssesie", zaoszczędzilibyśmy sobie wielu problemów technicznych. Od tego czasu technologia materiałowa bardzo się rozwinęła. Nigel złapał za jeden z prętów rusztowania, zatrzymując się bezpośrednio nad jajowatym zbiornikiem, powoli wsuwanym przez roboty na miejsce. Brygady robotników i zdalne, ruchome czujniki kręciły się wokół niego jak pszczoły wokół królowej. - Dlaczego nie używamy wodoru? Myślałem, że to najwydajniejsze paliwo rakietowe. - Jeśli mowa o reakcjach chemicznych, z pewnością. Ale silniki plazmowe działają na tak wysokim poziomie energii, że materiał napędowy rozpada się na cząstki subatomowe. Nilingowe studnie mocy nasycają plazmę tak wielką ilością energii, że robi się od tego gorętsza niż w generatorze termojądrowym. Przy takiej wydajności kriogenika byłaby stratą czasu. Rzecz jasna, w idealnym świecie używalibyśmy rtęci jako czynnika roboczego, ale nawet to powoduje kłopoty, nie wspominając o kosztach i trudnościach w zdobyciu potrzebnej ilości materiału. Dlatego zdecydowaliśmy się na bardzo gęsty węglowodór, niemal czystą ropę naftową. Chemicy przebudowali jego strukturę molekularną, żeby pozostawał w stanie ciekłym w bardzo szerokim zakresie temperatur. Ponieważ izolacja termiczna zbiorników jest niemal idealna, problemy z temperaturą nie mają większego znaczenia. Nigel z namysłem przyjrzał się zbiornikowi. - Zawsze myślałem, że rakiety są diabelnie proste. - Zasada jest tak prosta, jak to tylko możliwe, ale konstrukcja to co innego. Niemniej staramy się ją maksymalnie uprościć. Nowoczesna technika pozwala się obyć bez całego szeregu urządzeń pomocniczych. - Słyszałem, że organizujesz zebrania inżynierów. - Tak jest, zatwierdzamy na nich plany budowy. Wolę to rozwiązanie od licznych, działających równolegle komitetów, które powołałeś. - Wilson puścił rusztowanie i odepchnął się od niego, unosząc się wzdłuż kadłuba w stronę koła mieszkalnego. - Umożliwia całościowe sterowanie projektem. - Nie spieram się. Ty tu teraz rządzisz. Przelecieli nad częścią mieszkalną. Wyraźnie było widać rozkład wewnętrznych pokładów, wspartych na szkielecie konstrukcyjnym.

- Pod koniec przyszłego miesiąca powinniśmy zacząć montaż zewnętrznej powłoki kadłuba - oznajmił Wilson. - A więc opóźnienie nie jest zbyt wielkie. - Nie jest. Dałeś mi dobrych ludzi. Nieograniczony budżet też nie przeszkadza. - Ściśle mówiąc, nie jest nieograniczony. Zauważyłem, że koszty wciąż rosną. - Nie dało się tego uniknąć, ale teraz, gdy wkraczamy w ostatnią fazę, wszystko powinno się wyrównać. Zaczęliśmy już wprowadzać pewne modyfikacje w centralnym cylindrze, z myślą o przedłużonym okresie obserwacji, kluczowym dla powodzenia misji. Udoskonalony zestaw czujników kończy już fazę testów alfa. Mamy też modele satelitów zwiadowczych trzeciej i czwartej klasy. Montuje je dla nas Bayfoss na Wysokim Aniele. Mają najlepszych specjalistów. Budują większość geofizycznych satelitów dla waszego wydziału eksploracji. - Jasne. - Nigel po raz kolejny zerknął na pokłady dla załogi. Procesor atmosferyczny był na miejscu, ale nie wydobyto go jeszcze ze srebrzystego opakowania. - Cholera, nadal nie mieści mi się w głowie, jak wielka jest ta ślicznotka. Można by pomyśleć... Bo ja wiem... Że potrafimy zbudować coś na mniejszą skalę. - Jednoosobowy gwiazdolot? - Zapytał z rozbawieniem w głosie Wilson. Wskazał ręką na cylinder. - Pomogłeś zaprojektować hipernapęd. Zdarzało mi się mieszkać w domach mniejszych niż to monstrum. - Tak, tak, wiem. Powinienem raz jeszcze przyjrzeć się podstawowym równaniom. - Zrób to, jeśli chcesz, ale zapewniam, że gwiazdolot wielkości samochodu nigdy się nie przyjmie. Kiedy lecę w nieznane, chcę mieć coś wielkiego i potężnego. - Brachu, Freud miałby z tobą niezły ubaw. A jak wygląda selekcja załogi? - Uch. - Wilson skrzywił się na to wspomnienie. - Skompletowaliśmy już ostateczną grupę kandydatów na członków właściwej załogi. Mamy dwustu dwudziestu ludzi, którzy w przyszłym tygodniu rozpoczną drugą fazę szkolenia. Ostateczną pięćdziesiątkę wybierzemy miesiąc przed startem. Z naukowcami jest trochę trudniej. Do tej pory zakwalifikowaliśmy siedemdziesięciu. Ludzie Oscara grzebią w reszcie podań. Rozmowy kwalifikacyjne pochłaniają wiele czasu. We Wspólnocie jest mnóstwo znakomitych specjalistów, a my musimy poddać ich wszystkich ocenie i zrobić im profil psychologiczny. Najlepiej byłoby, gdybym mógł wybierać z może trzystu kandydatów. - Aha. - Nigel zatrzymał się nad krawędzią koła, przyglądając się, jak robot konstrukcyjny przytwierdza na miejsce płytę pokładu. - Czy rozważałeś kandydaturę doktora Bose’a?

- Bose'a? Ach, to ten astronom, który zaobserwował zamknięcie. Oscar chyba wspominał, że wpłynęło jego podanie. Najwyraźniej ma mnóstwo sponsorów. Chcesz, żebym sprawdził, czy przeszedł wstępną kwalifikację? - Niekoniecznie. Rzecz w tym, że otrzymuję mnóstwo zapytań w jego sprawie. I wiceprezydent też. Przez chwilę Wilson sądził, że Nigel miał na myśli wiceprezydenta STT. - Mówisz o Elaine Doi? - Tak. Trochę niezręczna sytuacja. Gdy media potrzebują komentarza w sprawie Pary Dysona, zawsze zwracają się do Bose’a. To zrozumiałe, ale kłopot w tym, że on im ich udziela. Wszystkim. Nie mam pojęcia, kiedy ten facet śpi. Tak czy inaczej, w oczach opinii publicznej on jest najsilniej związany z projektem i znakomicie potrafił wykorzystać ten fakt. - Chwileczkę, chcesz mi powiedzieć, że muszę go zabrać? - Chcę ci powiedzieć, że jeśli pragniesz mieć w załodze astronoma, mógłbyś znaleźć gorszego kandydata. Jak na nikomu nieznanego profesorka z kompletnego zadupia, z pewnością świetnie potrafi się promować. - Powiem Oscarowi, żeby przejrzał jego akta, jeśli o to ci chodzi. - Świetnie. Mam też nadzieję, że nie będzie żadnej dyskryminacji ze względu na wiek. - Słucham? - Rzecz w tym, że profesor jest... Hmm... Bliżej daty kolejnej rejuwenacji niż ty czy ja... I wszyscy pozostali kandydaci. To wszystko. - Niech to diabli porwą.

Plantacja, na której mieszkała Tara Jennifer Shaheef, znajdowała się po drugiej stronie gór położonych na północ od Darklake City. Choć poprowadzono tamtędy nowoczesną szosę, Paula i detektyw Hoshe Finn dotarli na miejsce dopiero po trzech godzinach. Przy wejściu do szerokiej doliny skręcili w krętą, lokalną drogę. Zbocza po obu stronach gęsto porastały krzewy kawy. Wydawało się, że każdym rzędem zielonych roślin opiekuje się oddzielny robot rolniczy. W tej okolicy ludzi i ich domy widywało się rzadziej. W końcu samochód wjechał na teren plantacji przez szeroką bramę zwieńczoną białym, kamiennym łukiem. Wzdłuż długiego podjazdu posadzono drzewa wiśni, a na jego końcu znajdował się niski, biały dom o dachu krytym intensywnie czerwoną dachówką. - Wszystko wygląda bardzo tradycyjnie - zauważyła Paula. Hoshe zerknął na łuk. - Na tym świecie to zdarza się często. Mamy tendencję do idealizowania przeszłości.

Większość z nas pochodzi od osadników, którzy odnieśli sukces jeszcze przed przybyciem tutaj. Ten etos się utrzymał i planeta wyszła na tym raczej dobrze. - Jeśli coś działa, lepiej tego nie zmieniać. - Aha. Nie wydawało się, by Hoshe zauważył ironię. Samochód zatrzymał się na wysypanym żwirem placyku przed frontowym wejściem. Paula wysiadła i rozejrzała się po wielkim francuskim ogrodzie. W utrzymanie otoczonej palisadą drzew murawy włożono mnóstwo czasu i wysiłku. Tara Jennifer Shaheef stała na ganku przed dwuskrzydłowymi drzwiami z drewna akmowego. Jej mąż, Matthew deSavoel, przystanął obok, opiekuńczym gestem otaczając ramieniem jej barki. Paula zauważyła, że jest starszy od żony o jakieś dwadzieścia lat. Jego gęste, ciemne włosy posrebrzyła już siwizna. Widać też było brzuszek. Samochód zjechał do stajni, a Paula podeszła do gospodarzy. - Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną porozmawiać. - Nie ma sprawy - odparła Tara z nerwowym uśmiechem. Skinęła krótko głową detektywowi Finnowi. - Miło znowu pana zobaczyć. - Mam nadzieję, że to nie będzie zbyt denerwujące - odezwał się Matthew deSavoel. Żona chciałaby zapomnieć o ciężkiej próbie, jaką było dla niej ożywienie. - Wszystko w porządku, Matthew - zapewniła Tara, głaszcząc go po ramieniu. - Nie jest moim zamiarem utrudnianie sprawy - zapewniła Paula. - To rodzina pańskiej żony pragnęła kontynuowania śledztwa. Matthew deSavoel chrząknął z niezadowoleniem i otworzył drzwi. - Uważam, że powinien być przy tym adwokat - oznajmił, prowadząc ich przez zimny przedpokój. - Macie państwo do tego prawo - zgodziła się Paula obojętnym tonem. Jeśli deSavoel sądził, że żona odzyskała już równowagę, w fatalny sposób oszukiwał sam siebie. Nikt, kto miał za sobą trzy życia, nie powinien być tak niespokojny jak Tara. Doświadczenie nauczyło Paulę, że każdy, kto padł ofiarą śmiertelnego wypadku albo morderstwa, uwalnia się od psychicznego urazu nie wcześniej niż po pierwszej rejuwenacji. Dotarli do wielkiego salonu o kamiennej posadzce. Jedną ze ścian zajmował ogromny kominek z prawdziwym paleniskiem, na którym płonęły drwa. Na pozostałych ścianach wisiały rozmaite trofea myśliwskie; wypchane głowy nieziemskich zwierząt, których zęby i pazury uwydatniono, by nadać im wygląd straszliwych potworów. - Są pańskie? - Zapytał Hoshe.

- Osobiście ustrzeliłem każdego z nich - pochwalił się z dumą Matthew deSavoel. Wśród tych wzgórz nadal żyje mnóstwo niebezpiecznych zwierząt. - Nigdy nie widziałem takiego wielkiego goralla - zauważył Hoshe, stając pod jedną z głów. - Nie wiedziałam, że na Oaktier istnieje tradycja myśliwska - wtrąciła Paula. - W miastach tego nie robią - wyjaśnił deSavoel. - Uważają tych z nas, którzy zajmują się uprawą ziemi, za barbarzyńskich dzikusów, polujących wyłącznie dla zabawy. Nie mieszkają tutaj i żaden nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo groźne dla ludzi potrafią być goralle i widie. Kilkakrotnie wszczynano nawet kampanię polityczną mającą zabronić właścicielom ziemskim strzelania do zwierząt poza terenami uprawnymi, jakby goralle przejmowały się tym rozróżnieniem. Przybyłem tu właśnie po to, żeby się uwolnić od takiego represyjnego syfu. - Czy to oznacza, że na planecie łatwo jest zdobyć broń palną? - Bynajmniej - zaprzeczyła Tara, osuwając się demonstracyjnie na jedną z szerokich kanap. - Nie uwierzyłaby pani, jak trudno jest dostać pozwolenie nawet na zwykłą myśliwską strzelbę. Paula usiadła obok niej. - A pani kiedyś miała takie pozwolenie? - Nie. - Tara potrząsnęła głową, uśmiechając się lekko z jakiegoś sobie tylko znanego powodu. Wyjęła papierosa z papierośnicy i przycisnęła go do zapalarki u jej podstawy. W powietrzu rozszedł się słodki, miętowy zapach genetycznie zmodyfikowanej majany wysokiej jakości. - Nie przeszkadza państwu? Mnie to uspokaja. Hoshe Finn zmarszczył brwi, ale nie odezwał się ani słowem. - Miała pani kiedyś broń - ciągnęła Paula. Tara parsknęła śmiechem. - Nie. A jeśli miałam, nie zachowałam tego w pamięci. Ale raczej wątpię. W cywilizowanym społeczeństwie nie ma miejsca na broń palną. - Godne pochwały podejście - stwierdziła Paula. Zadała sobie pytanie, czy Tara rzeczywiście jest taka naiwna, czy też po prostu chciała w to uwierzyć po gwałtownej śmierci. Z drugiej jednak strony, większość obywateli wolała nie wiedzieć, jak łatwo jest zdobyć broń. - Chciałabym porozmawiać o Wyobiem Cotalu. - Oczywiście. Ale, jak już mówiłam detektywowi Finnowi, pamiętam tylko dwa tygodnie znajomości z nim. - Miała pani z nim romans?

Tara zaciągnęła się głęboko i powoli wypuściła dym z płuc. - Z pewnością. Boże, ależ ten chłopak miał ciało. Nie sądzę, bym kiedykolwiek miała o tym zapomnieć. - To znaczy, że pani małżeństwo z Mortonem się skończyło? - Właściwie nie. Nadal łączyły nas poprawne stosunki, choć zaczynaliśmy się już sobą nudzić. Z pewnością wie pani, jak to bywa - dokończyła z nutą drwiny. - Miała pani też inne romanse? - Parę. Jak już mówiłam, wiedziałam, dokąd zmierzają sprawy z Mortonem. Nasza firma radziła sobie dobrze, ale pochłaniała coraz więcej jego czasu. Mężczyźni tacy są, zawsze absorbuje ich nie to, co trzeba. Niektórzy mężczyźni - poprawiła się, wyciągając ospałym gestem rękę do deSavoela, który ucałował ją z pobłażaniem. - A czy Morton wiedział o tych innych mężczyznach? - Zapewne. Ale okazywałam mu szacunek i nie afiszowałam się z nimi. Nigdy się o nich nie kłóciliśmy. - Morton miał broń? - Och, niech pani nie będzie śmieszna. Byliśmy dobrym małżeństwem. - Które się kończyło. - Rozwiedliśmy się. To się czasem zdarza. Musi się zdarzać, jeśli ludzie żyją tak długo. - Ale miał broń? - Nie. - W porządku. Dlaczego miałaby pani wybrać Tampico? - Stamtąd wysłałam pozew rozwodowy, prawda? Nie mam zielonego pojęcia. Po raz pierwszy usłyszałam tę nazwę po ożywieniu, kiedy ludzie z firmy ubezpieczeniowej pytali mnie, co się wydarzyło. Przedtem nawet nie wiedziałam, że taka planeta istnieje. - Oboje z Cotalem kupiliście bilety na Tampico i wyjechaliście cztery dni po tym, jak po raz ostatni zapisała pani wspomnienia w klinice Kirowej. Dlaczego pani z nim uciekła? - Nie wiem. Pamiętam, że poznałam go na przyjęciu. Właściwie chodziło tylko o seks. Był zabawny, pełen entuzjazmu typowego dla pierwszożyciowców. Było mi z nim dobrze, ale nie potrafię uwierzyć, że wszystko dla niego zostawiłam. Wiedliśmy z Mortonem dobre życie. - Nie była pani jedyną dziewczyną, z jaką spotykał się Cotal. - Naprawdę? Z jakiegoś powodu wcale mnie to nie dziwi. Był cudowny. - Nie czuje się pani zazdrosna? - Najwyżej poirytowana.

- A czy Wyobie miał broń? - Och... - Spojrzała na męża. - Proszę. - Doprawdy, główny śledczy - odezwał się wyniosłym tonem deSavoel. - Niech pani nie przesadza. Wyobie Cotal również został zamordowany. - Na pewno? Nie znaleźliśmy jego ciała. W gruncie rzeczy, nie znaleźliśmy też ciała pańskiej żony. - Gdybym żyła, z pewnością zgłosiłabym się na rejuwenację - oznajmiła ostrym tonem Tara. - Wolałabym, żeby nie otwierała pani tej puszki Pandory. - Rozumiem, ale musimy sprawdzić wszystkie możliwości. - Mogłaby pani jednak nie robić tego na głos w chwili, gdy tak bardzo niepokoi to moją żonę - pouczał zirytowany deSavoel. - Nie powinno się przywoływać takich widm w chwili, gdy wreszcie pogodziła się z całkowitą utratą ciała. - Po to właśnie tu przybyłam - odparła Paula. - Chodzi o to, by to się nie powtórzyło. - Powtórzyło? - Zapytała Tara podniesionym z lęku głosem. Zgasiła papierosa. - Chce pani powiedzieć, że mogą mnie zabić znowu? - Nie o to chodzi. Byłoby bardzo niezwykłe, gdyby ten sam zabójca zaatakował panią dwa razy. No i od pani ożywienia minęło już z górą dwadzieścia lat. Nie ma powodów do obaw. A więc Wyobie nie miał broni? - O ile pamiętam, nie. - A czy pani albo on mieliście jakichś wrogów? - Żyłam z górą sto lat i z pewnością musiałam się narazić wielu ludziom, ale nie przychodzi mi na myśl nic, co mogłoby się stać powodem zabójstwa. Jeśli zaś chodzi o Wyobiego, nikt w jego wieku nie ma jeszcze tego rodzaju wrogów. - Jego druga dziewczyna mogła się wściec. - Niewykluczone. - Tara zadrżała. - Nie znam jej. Myśli pani, że to właśnie jest odpowiedź? - Bardzo wątpię. Jeśli panią i Wyobiego rzeczywiście zamordowano, nie była to zbrodnia w afekcie, a już z pewnością nie popełniona pod wpływem chwili. Nie wiemy też dotąd, gdzie i kiedy doszło do zabójstwa. Przygotowanie czegoś takiego wymaga starannego planowania. Poza biletem nie ma żadnych dowodów, że pojechała pani na Tampico. - A rozwód? - Wtrącił deSavoel. - Pozew napisano na Tampico. I wysłano tam rzeczy Tary. - Pozew wniosła kancelaria prawnicza Broher i Spółka. Czysto unisferowa transakcja. Teoretycznie można ją było przeprowadzić w dowolnym miejscu. Jeśli zaś chodzi o pani

rzeczy, leżały w magazynie na Tampico przez siedem tygodni, po czym na pani polecenie zabrał je stamtąd prywatny samochód. Detektywom z firmy ubezpieczeniowej nie udało się go wytropić. Najciekawsza jednak jest sprawa zapisu pamięci. Po pobycie w klinice Kirowej nie uzupełniała go pani ani razu - czy to na Tampico, czy na innych planetach Wspólnoty. Przynajmniej nie udało się odnaleźć żadnych świadczących o tym śladów, choć mój Wydział sprawdzi to jeszcze raz. Z pewnością uzupełniłaby pani zapis. Każdy tak robi, na wypadek gdyby konieczne było ożywienie. Bilet, wysłanie pani rzeczy i pozew, wszystko zdaje się świadczyć, że zamieszkała pani na Tampico, lecz dla mnie brak zapisu pamięci stawia to pod znakiem zapytania. - Ale dlaczego? - Zapytała Tara - Czemu ktoś miałby zabić mnie albo Wyobiego? Co takiego zrobiliśmy? - Nie mam pojęcia. Ostatni raz widziano panią żywą podczas obiadu z Caroline Turner w restauracji Księżyc nad Horyzontem. Jeśli nawet miała pani jakieś kłopoty, o niczym jej pani nie wspomniała. Według niej zachowywała się pani zupełnie normalnie. - Pamiętam, że byłyśmy z Caroline bliskimi przyjaciółkami. Mogłam nawet opowiadać o Wyobiem. - Mówi, że pani tego nie zrobiła, a już z pewnością nie wspominała pani, że zamierza zostawić dla niego Mortona. Jeśli więc nie zrobiła tego pani pod wpływem chwilowego szaleństwa, musimy rozważyć hipotezę, że była pani zamieszana w jakieś przestępstwo. - Wykluczone! Paula uniosła palec w ostrzegawczym geście. - Niekoniecznie świadomie. Logiczne wytłumaczenie brzmiałoby tak, że przypadkowo odkryła pani albo zobaczyła coś, o czym nie powinna pani wiedzieć, i dlatego panią zabito. Mam jednak pewien problem z tą teorią. Nie wiemy, gdzie to się wydarzyło. Jeśli tutaj, mamy do sprawdzenia tylko bardzo krótki okres. Morton wyjechał dwa dni wcześniej i miał zostać na konferencji jeszcze cztery. Mówi, że przestała pani odpowiadać na jego telefony dwa dni po obiedzie z Caroline, tego samego dnia, gdy kupiła pani bilet na Tampico. Zapis w klinice Kirowej uzupełniła pani w dzień wyjazdu Mortona. Musimy więc rozważyć maksymalnie cztery dni. Sądzę, że możemy bezpiecznie stwierdzić, iż nie wydarzyło się to podczas dwóch dni poprzedzających obiad. Zostają nam więc dwa dni. Czterdzieści osiem godzin. - Akta policyjne nie wspominają o żadnej poważniejszej zbrodni w tamtym miesiącu wtrącił Hoshe. - Cały rok był wyjątkowo spokojny. - W takim razie to byli sprytni, zręczni przestępcy - stwierdziła Paula. - Nie udało się wam ich złapać, a jedynym dowodem jest ta zamknięta sprawa. To niezbyt obiecujący punkt

wyjścia. Muszę przyznać, że jeśli Shaheef i Cotal faktycznie przypadkiem na coś natrafili, szanse rozwiązania sprawy są minimalne. Zostaje nam Tampico. Natychmiast po przyjeździe natrafiła pani na coś, czego nie powinna pani zobaczyć. Hipotetyczni przestępcy z Tampico podtrzymali iluzję, że pani żyje, zabierając pani rzeczy i wysyłając pozew rozwodowy. To wyjaśniałoby brak uzupełnienia zapisu pamięci. - Ale co to mogli być za przestępcy? - Zapytała drżącym głosem Tara. - Jaki mieliby powód, żeby zabić mnie i Wyobiego? - To tylko teoria - odparła pośpiesznie Paula. - Trudno mi uwierzyć w przestępczą zmowę na tak szeroką skalę. Bardzo mało prawdopodobne, choć, rzecz jasna, niczego nie możemy wykluczyć. Stajemy więc przed dylematem. Jeśli odrzucimy tę możliwość i dojdziemy do wniosku, że nie chodziło o pani prywatne życie, w którym najwyraźniej nie ma się do czego przyczepić, to do czego dojdziemy? Tara sięgnęła po kolejnego papierosa. - Pani jest najlepszym detektywem, wszyscy o tym wiedzą. Zaciągnęła się, trzymając papierosa w drżących rękach. Matthew deSavoel przytulił ją mocno, łypiąc ze złością na Paulę. - Wystarczy już pani? - Warknął. - Na razie - odpowiedziała spokojnie Paula. - Niech ich pani złapie! - Zawołała Tara, gdy Paula i Hoshe ruszyli w stronę wyjścia. Proszę. Muszę się dowiedzieć. Wszystko, co pani powiedziała... To nie był jakiś głupi przypadek, prawda? Przez dwadzieścia lat powtarzałam sobie i wszystkim wokół, że uciekłam z Wyobiem pod wpływem szalonego, romantycznego impulsu, ponieważ jeśli człowiek coś ciągle powtarza, w końcu zaczyna w to wierzyć. Jakbym stworzyła dla siebie nowe wspomnienia. Ale w głębi duszy wiedziałam, że nie było tak. - Zrobię, co będę mogła - zapewniła Paula. - Dokąd teraz? - Zapytał Hoshe, gdy samochód odjechał spod wielkiego domu na odległej plantacji. - Do byłego męża, Mortona. Zerknął na nią z ukosa. - Wie już pani, co się wydarzyło? - To nie był przypadek. Wierzę Tarze. Była zbyt rozsądna, żeby uciec z Wyobiem. Dostała już od niego wszystko, czego pragnęła od tego związku. A więc Tampico jest fałszywym tropem, alibi. - Była rozsądna?

- Widział pan, jak wygląda teraz. - Istotnie. Dlatego właśnie mówiła pani, że to ludzi trzeba przebadać, prawda? - Oczywiście. - Odwróciła się i wyjrzała przez okna pojazdu. Na zewnątrz nie było widać nic poza zlewającymi się plamami pni potężnych sitowców, które osłaniały przed wiatrem krzewy kawy. - To ludzie popełniają zbrodnie i tylko od nich można się dowiedzieć, jakie były motywy. Było to dla niej tak instynktowne i oczywiste, że nawet nie musiała się zastanawiać nad swymi słowami. Jej rodzice, czy raczej para, którą w dzieciństwie uważała za rodziców, szczerze wierzyli, że instynkt można przezwyciężyć. Kolejna wersja starej dyskusji o naturze i wychowaniu. W jej supernowoczesnym wydaniu rozpaczliwie pragnęli udowodnić całej Wspólnocie, że wychowanie może zatriumfować, a niczyje przeznaczenie nie jest z góry określone. Szczególnie nie przeznaczenie wybrane dla Pauli przez jej twórców. Planeta, na której się urodziła, nosiła nazwę Azylu Huxleya, choć na pozostałych światach Wspólnoty pogardliwie zwano ją Rojem. Kolonię założyli w roku 2102 członkowie Fundacji Ludzkiej Struktury, osobliwej grupy intelektualistów złożonej z genetyków oraz specjalistów od socjopolityki. Pragnęli przekonać się, co można osiągnąć za pomocą genetycznego profilowania psychoneurologicznego. Uwolniwszy się od obowiązujących na Ziemi ograniczeń, zyskali przekonanie, że uda im się stworzyć idealnie stabilne społeczeństwo, kierując się zasadą „każdy na swoim miejscu" w stopniu, który reszta ludzkości uważała za przerażający. W wielu kulturach ludzie nosili nazwiska wywodzące się od zawodów: Kowal, Młynarz, Krawiec itd. Celem fundacji było uczynienie z tego związku nierozerwalnej więzi opartej na indywidualnym DNA. Rzecz jasna, zawodów nie można było wpajać w całości. Profilowanie po prostu zapewniało, że dana osoba będzie miała talent do wybranego zajęcia. Wspierały je prostsze modyfikacje fizjologiczne. Lekarzom dawano zręczne palce i bystry wzrok, natomiast robotnicy rolni i budowlani otrzymywali silniejszą budowę ciała i tak dalej, przez całe spektrum ludzkiej aktywności. Cechy łączono ze sobą, by zapobiec dryfowi genetycznemu. Nie istniała możliwość powstania mieszanych typów, ale w oświadczeniach dla prasy fundacja skrupulatnie unikała używania słowa „czysty". W całej Wspólnocie ten pomysł przyjęto z jawną niechęcią. Już od samego początku Azyl Huxleya miał status pariasa. W Senacie zgłaszano nawet poważne propozycje interwencji wojskowo-policyjnej, które jednak były sprzeczne z konstytucją Wspólnoty. Powołano ją po to, by gwarantowała każdej planecie wolność w granicach ogólnie obowiązującego prawa.

Planeta prawnie była niepodległa, Fundacja mogła więc działać swobodnie. Po tym, jak sądy oddaliły kilka głośnych, hojnie finansowanych pozwów przeciwko Fundacji, STT stała się celem kampanii medialnej, domagającej się zamknięcia bramy. Nigel Sheldon z niechęcią musiał jej bronić. Gdyby zgodził się zamknąć branie pod naciskiem opinii publicznej, wszystkie pozostałe mogłyby się stać celem dla ludzi, którym nie podobała się kultura, religia albo polityka danej planety. Rój nadal był połączony ze Wspólnotą, choć jego wkład w jej gospodarkę i finanse pozostawał minimalny. Fundacja w spokoju i ze znaczną biegłością kontynuowała prace nad swym niezwykłym modelem społecznym. Niektórzy jednak nie pogodzili się z przegranymi procesami i nie uznali „prawa" Fundacji do zmierzania w kierunku wybranego celu. Utrzymywali, że uniwersalne prawa człowieka muszą mieć pierwszeństwo. Ich zdaniem Azyl Huxleya był planetą genetycznie zmodyfikowanych niewolników, których należało wyzwolić. Jeśli kiedykolwiek żyli ludzie, do których pasowało określenie „ekstremistyczni liberałowie", z pewnością byli nimi Marcus i Rebecca Redhoundowie. Pochodzili z jednej z Wielkich Rodzin Ziemi i nigdy nie brakowało im pieniędzy. Z chęcią wspomagali sprawę finansowo, a także służyli jej czynem. Na spółkę z niewielką grupką równie zdeterminowanych osób zaplanowali atak na Rój. Byli przekonani, że w ten sposób udowodnią reszcie Wspólnoty, że Fundacja błądzi nie tylko politycznie, lecz również naukowo. Po

wielu

miesiącach

prowadzonych

w

tajemnicy

przygotowań

dziewiątka

komandosów z bogatych domów włamała się do jednego z oddziałów porodowych w stolicy Roju, Fordsville. Udało im się porwać siedmioro noworodków i dotrzeć z nimi do dworca STT, zanim podniesiono alarm. Troje dzieci Międzyukładowy Wydział Poważnych Przestępstw odnalazł natychmiast i zwrócono je do żłobków na Azylu Huxleya. Akcja rzeczywiście stała się głośna, ale opinia publiczna nie do końca opowiadała się po stronie grupy. Uprowadzanie dzieci po prostu nie budziło sympatii. Czworo winnych złapano razem z porwanymi niemowlętami. Następnie Wydział Poważnych Przestępstw urządził największą obławę w dziejach Wspólnoty, by odnaleźć czworo pozostałych dzieci, jednego chłopczyka i trzy dziewczynki. Po piętnastu miesiącach ciężkich wysiłków dziesięciu głównym śledczym, wspomaganym przez RI, udało się zlokalizować chłopczyka w małym miasteczku na leżącej wówczas na pograniczu planecie Ferrara. Pięć miesięcy później dwie dziewczynki odnaleziono na EdenBurgu. Ostatnie dziecko i dwoje porywaczy pozostawali nieuchwytni. Marcus i Rebecca, z nieufnością typową dla zagorzałych wyznawców, poświęcili

przeszło dwa lata na przygotowania do porwania, ukrywając swe poczynania nawet przed wspólnikami. Pierwszym elementem przykrywki stała się ich własna córka, Coya, która miała grać rolę siostry dziecka z Roju. W ten sposób przeprofilowane dziecko zyska wzorzec normalnego zachowania, a do tego rodzina z bliźniętami nie przyciągnie uwagi policji. Plan był dobry. Marcus i Rebecca kupili dom w małym rolniczym miasteczku na Marindrze i założyli gospodarstwo warzywne. To było miłe miejsce, ludzie żyli tam blisko ze sobą. Dzieci dorastały prawidłowo. Eurazjatyckie rysy Pauli kłóciły się nieco z wyraźnie bliskowschodnim wyglądem jej rodziców oraz „bliźniaczki", Coi, ale tłumaczono wszystkim, że to genetyczna modyfikacja, mająca uczcić pamięć dalekich, azjatyckich przodków Rebeki. Zresztą do tego czasu opinia publiczna zapomniała już o sprawie zaginionego dziecka. W młodych latach Paula nie różniła się zbytnio od siostry. Dziewczynki bawiły się razem, zamęczały rodziców, kochały pieska, którego kupił im Marcus, lubiły pływać i dobrze się uczyły Dopiero gdy wkroczyły w wiek dojrzewania, Paula stała się znacznie spokojniejsza od Coi. Spełniała polecenia rodziców, nie kłóciła się z nimi i starannie unikała wszelkich kłopotów, jakie można było znaleźć w małomiasteczkowej społeczności. Wszyscy mówili, że wyrasta na bardzo miłą dziewczynę, niepodobną do większości nastolatków w miasteczku, którzy byli tak okropni, że z pewnością świadczyło to o rychłym upadku społeczeństwa. Na chłopaków patrzyła z podobnym połączeniem pogardy i fascynacji jak jej rówieśniczki. Zaczęła się umawiać na randki, przeżyła straszliwe upokorzenie, gdy po raz pierwszy ją rzucono, i szybko odegrała się w ten sam sposób na dwóch kolejnych chłopakach. Potem znalazła następnego i chodziła z nim przez pięć miesięcy. W sporcie radziła sobie nieźle, ale nie nadzwyczajnie. W szkole najlepsza była z języków i historii. Nauczyciele mówili, że ma znakomitą pamięć i skłonność do obsesyjnego tropienia nawet najdrobniejszych szczegółów związanych z tematem. Testy zdolności sugerowały, że byłaby znakomitym psychologiem. Spoglądając na swą dodatkową córkę, normalną i zadowoloną z życia, Marcus i Rebecca byli pewni, że odnieśli sukces. Wychowali dziecko z Roju w normalnym środowisku, otoczyli je miłością i otrzymali zdrowego, szczęśliwego człowieka. Co można było zrobić dla jednego, można było uczynić dla wszystkich. Władzę Fundacji nad uciśnionymi mieszkańcami Roju można było złamać. Jej metody kontroli nie były niezawodne. Przyzwoitość i ludzka godność zatriumfowały. Dwa dni później, wspaniałego późnoletniego wieczoru, zabrali Paulę do ogrodu i opowiedzieli o jej dziedzictwie. Z nieśmiałością pokazali jej nawet dawne relacje z porwania i obławy. Fundacja nigdy nie ujawniła, jakiego rodzaju psychoneurologicznemu profilowaniu

poddano porwane dzieci. W pozostałych przypadkach chodziło o zawody dość powszechne na Azylu Huxleya: pracownik administracji państwowej, inżynier, księgowy, nawet archiwista. Jednakże Paula, zrządzeniem przypadku albo losu, była wyjątkiem nawet wśród swoich. Na Azylu Huxleya przestępstwa zdarzały się bardzo rzadko, ponieważ obywateli zaprogramowano, by byli zadowoleni ze swej pracy i życia. Niemniej nawet Fundacja nie mogła twierdzić, że uczyniła życie doskonałym. Wszystkie ludzkie cywilizacje potrzebują policji. Mieszkańcy Azylu Huxleya byli dumni, że wystarcza im tylko jeden policjant na dziesięć tysięcy mieszkańców. Jedną z policjantek miała być Paula. Dwie godziny po swym radosnym wyznaniu Marcus i Rebecca byli już w areszcie. To Paula na nich doniosła. Nie miała wyboru. Świadomość tego, co słuszne, a co nie, stanowiła jądro jej tożsamości i duszy. Odnalezienie ostatniego z zaginionych dzieci z Roju stało się unisferową wiadomością dziesięciolecia. Paula w jednej chwili okryła się sławą. Młoda, piękna i przerażająco nieprzekupna, była wszystkim, czym nie powinna być żadna szesnastolatka. Dzięki jej bezpardonowym zeznaniom Marcus i Rebecca dostali po trzydzieści dwa lata zawieszenia życia, dwa razy więcej, niż odebrali swej ofierze. Tego rodzaju karę z reguły rezerwowano dla morderców. Unisferowa transmisja pozwoliła jednej czwartej ludzkości z milczącą fascynacją obserwować, jak Coya załamała się nerwowo i zaczęła wrzeszczeć histerycznie na sędziego, potem błagała przybraną siostrę o wycofanie oskarżenia. Paula zaś bez słowa obrzuciła łkającą dziewczynę pełnym litości spojrzeniem. Jedna czwarta ludzkości zadrżała. Po procesie Paula wróciła na Azyl Huxleya, do domu, którego nie znała. Tam dowiedziała się, jak się naprawdę nazywa, i przeżyła krępujące spotkania z innymi ukradzionymi dziećmi, z którymi nic jej nie łączyło. Była tu obca w jeszcze większym stopniu niż na Marindrze. Nowoczesne wykształcenie, jakie zdobyła we Wspólnocie, uczyniło ją nieprzystosowaną do życia na Azylu Huxleya. Nie używano tam nowoczesnej technologii. Neokonformistyczne społeczeństwo opierało się na założeniu, że całą pracę wykonują ludzie, nie maszyny. Przyzwyczajona do domowych robotów i natychmiastowego dostępu do unisfery Paula uważała to za głupotę i prowincjonalizm. Tak wyglądał jedyny sukces, jaki odnieśli Marcus i Rebecca w próbach ukształtowania jej myśli. Nie mogli się jednak o tym dowiedzieć. Ich ciała spoczywały bezpiecznie w macicach hibernacyjnych Wydziału Sprawiedliwości. Uwolniwszy się od uwagi mediów, Paula opuściła Azyl Huxleya i pojechała na Ziemię, gdzie złożyła podanie o pracę w Międzyukładowym Wydziale Poważnych

Przestępstw. Nie miała wówczas pojęcia, jak wysoko na szczeblach politycznej drabiny zawędrowało jej podanie, zanim wreszcie rozpatrzono je pozytywnie. W końcu jednak ją przyjęto i - rzecz jasna - została najlepszym pracownikiem w historii Wydziału, choć jednej osławionej sprawy z roku 2243 nadal nie udało się jej rozwiązać.

Morton mieszkał w penthousie na dachu pięćdziesięciopiętrowego wieżowca obok przystani jachtowej Labuk w Darklake City, niedaleko miejsca, w którym Tara zjadła ostatni obiad z Caroline Turner. Paula zwróciła uwagę na ten zbieg okoliczności, gdy samochód dotarł do brzegu. Zaparkowali w podziemnym garażu wieżowca i ekspresowa winda zawiozła ich na górę. Gdy drzwi się otworzyły, Morton czekał już na nich w holu. Przeszedł rejuwenację przed trzema laty i był teraz młodym mężczyzną, wysokim i przystojnym. Gęste, kasztanowe włosy wiązał w długi kucyk. Miał na sobie modnie skrojoną tropikalną żółtoniebieską koszulę oraz drogie, ręcznie szyte spodnie z płótna. Prezentował się świetnie i nie ulegało wątpliwości, że o tym wie. Uścisnął im dłonie na przywitanie, rozciągając młodzieńczą twarz w szerokim, uprzejmym uśmiechu. - Cieszę się, że zgodził się pan z nami porozmawiać - powiedziała Paula. Był wczesny wieczór lokalnego czasu, tylko o kilka godzin wyprzedzającego czas paryski. - Wypada, bym zrobił przynajmniej tyle. Morton zaprowadził ich do środka przez ozdobne, dwuskrzydłowe drzwi. Jego penthouse miał większą powierzchnię niż dom na plantacji, w którym obecnie mieszkała jego była żona. Weszli do dwupoziomowego salonu z zajmującym całą ścianę oknem. Była szósta trzydzieści i miedziane słońce wisiało już na wysokości dachu wieżowca. Promienie padały prosto na okno. Luksusowe meble i drogie dzieła sztuki lśniły wieczornymi odcieniami jego blasku. Szerokie, szklane drzwi prowadziły do dużego ogrodu, którego połowę zajmował basen. Za poręczami z nierdzewnej stali, otaczającymi patio, rozpościerał się wspaniały widok na miasto i jezioro. Wszyscy troje usiedli w pięknie urządzonym kąciku naprzeciwko okna. Morton zmniejszył przejrzystość szyby, znacznie osłabiając blask. Dopiero wtedy Paula zauważyła, że w basenie ktoś pływa. Młoda dziewczyna przemierzała go raz po raz, poruszając kończynami swobodnie i z rozmachem. Paula poleciła e-kamerdynerowi przywołać akta Mortona. Aktualnie nie był żonaty, ale miejscowe plotkarskie media wymieniały cały szereg kobiet, z którymi żył po rejuwenacji. Jego obecną kochanką była Mellanie Rescorai, dziewiętnastoletnia dziewczyna w pierwszym życiu, reprezentantka Oaktier w nurkowaniu. Rodzice Mellanie ponoć silnie sprzeciwiali się temu związkowi, jednak ona po prostu

wyprowadziła się od nich i przeniosła do Mortona. - Napijecie się czegoś? - Zapytał gospodarz. Obok pojawił się kamerdyner w staroświeckim, czarnym stroju. Paula spojrzała na niego z lekkim zaskoczeniem: prawdziwy ludzki służący, nie robot. - Nie, dziękuję - odparła. Hoshe potrząsnął głową. - Ja poproszę dżin z bąbelkami - powiedział Morton. - W końcu jestem już po pracy. - Tak jest. Kamerdyner ukłonił się dyskretnie i podszedł do lustrzanego barku. - Jak rozumiem, to pan zawiadomił policję o zaistniałej sytuacji - zaczęła Paula. - Zgadza się. - Morton rozsiadł się wygodnie w skórzanym fotelu. - Przyszło mi do głowy, że to dziwne, iż Cotala mają ożywić tak samo jak Tarę. Pomyślałem, że zginęli razem, a to wydaje się raczej podejrzane, zwłaszcza że nikomu nie udało się ustalić okoliczności śmierci Tary. Szczerze mówiąc, dziwię się, że nikt do tej pory na to nie wpadł. Spojrzał z uprzejmym uśmiechem na Hoshego. - Inne firmy ubezpieczeniowe, inne kliniki - wyjaśnił zakłopotany policjant. - Jestem pewien, że Wyobie w końcu zwróciłby się do mojego wydziału, gdyby się dowiedział, co się stało z panią Shaheef. - Oczywiście. - A więc poznaje pan to imię - zauważyła Paula. - Tak. Bóg jeden wie, dlaczego podczas dwóch ostatnich rejuwenacji nie wykasowałem tego małego śmierdziela z pamięci. To pewnie podświadomość. Powinniśmy uczyć się z naszych doświadczeń. Mądry człowiek nie pozbywa się ich. - Czy rozwód z Tarą był bolesnym doświadczeniem? - Kiedy mnie zostawiła, przeżyłem szok. W ogóle się tego nie spodziewałem. Spoglądając wstecz, widzę, że bardzo głęboko zaangażowałem się w sprawy firmy. Poza tym byliśmy razem już dłuższy czas, więc zapewne rozstanie było nieuniknione. Ale żeby tak po prostu odejść, bez żadnego ostrzeżenia? To nie było podobne do Tary. Nie do tej Tary, którą w swoim mniemaniu znałem. Poradziłem sobie z tym jednak w taki sam sposób jak wielu facetów: zaliczałem wszystkie panienki, które się nawinęły, i pogrążyłem się w pracy. Oficjalny rozwód nie miał już znaczenia. To był tylko potwierdzony certyfikat zapisany w pamięci. - Nic nie wskazywało, że Tara zamierza pana opuścić? - Cholera, nic. Kiedy wróciłem z konferencji, zaniepokoiłem się o nią. Nie

kontaktowała się ze mną od dwóch dni, ale doszedłem do wniosku, że jest na mnie wkurzona, bo spędzam zbyt wiele czasu poza domem. Potem okazało się, że zabrała z mieszkania wszystkie swoje rzeczy. To cholernie wyraźna wskazówka, nieprawdaż? Kamerdyner przyniósł drinka w kryształowej szklance i postawił go na stoliku przed Mortonem. - Czy to wszystko? - Na razie. Morton odprawił go skinieniem dłoni. - Zostawiła jakąś wiadomość? - Dociekała Paula. - Nie, do diabła. Tylko pozew rozwodowy, który wpłynął dwa tygodnie później. - Tym zajmowała się kancelaria prawnicza. To znaczy, że w ogóle nie kontaktował się pan z Tarą? - Po jej wyjeździe już nie. - To skąd pan zna nazwisko Wyobiego Cotala? - Był wymieniony w pozwie rozwodowym. - Tara o nim napisała? - Tak. Był przyczyną rozpadu związku. - Chciałabym się zapoznać z tym tekstem. - Proszę bardzo. Morton polecił e-kamerdynerowi przesłać Pauli kopię pozwu. - Muszę zapytać, czy rozwód przyniósł panu jakieś korzyści? Morton roześmiał się ze szczerą wesołością. - No pewnie. Pozbyłem się Tary. Pociągnął łyk dżinu, nie przestając się uśmiechać. - Niezupełnie o to mi chodziło. - Tak, tak, rozumiem. - Splótł dłonie za głową i wpatrzył się w sufit. - Zastanówmy się. Nie było tego wiele. Oboje byliśmy zabezpieczeni finansowo. Tak przewidywał kontrakt przedmałżeński. Wszystkim dzieliliśmy się po równo. Sprawiedliwe rozwiązanie. Tara była wówczas bogatsza ode mnie i włożyła w firmę większy wkład finansowy. Wszyscy o tym wiedzieli. Ale to ja kierowałem firmą i mnie zawdzięczała sukces. Po rozwodzie podzieliliśmy się wszystkim po połowie. - A jaką część pieniędzy Tara włożyła w firmę? - Sześćdziesiąt pięć procent. Nie zabiłbym jej za taki udział. - Jestem pewna. Kto teraz kieruje firmą?

- Nadal ja, w pewnym sensie. AquaState jest jedną z naszych filii. Paula sprawdziła akta. - Rozumiem. Jest pan teraz prezesem Gansu Construction. - Tak jest. Sześć miesięcy po naszym wejściu na giełdę Gansu złożyło ofertę przejęcia firmy. Wynegocjowałem korzystny kurs wymiany dla swoich udziałów, miejsce w zarządzie Gansu oraz niezłe opcje zakupu dalszych akcji. Po czterdziestu latach ciężkiej pracy zostałem prezesem całej spółki. Jesteśmy największą firmą budowlaną na planecie. Potrafimy wybudować wszystko, czego ludzie zapragną. Mamy też wiele filii na innych planetach i wciąż powstają nowe. Pewnego dnia dorównamy międzyukładowym koncernom. - Według moich danych, firma, którą założyliście z Tarą, AquaState, weszła na giełdę dopiero trzy lata po rozwodzie. - To prawda. Tara się zgodziła, czy raczej jej prawnicy się zgodzili, że bardziej będzie się opłacało zaczekać, aż ekstrakcja wilgoci zyska na popularności, co pozwoli nam uzyskać maksymalną cenę. Gdy AquaState wreszcie weszła na giełdę, jej akcje zarejestrowano w banku na Tampico. Potem, kiedy sprzedałem firmę, wymieniono je na akcje Gansu. Właściwie nie powinienem pani o tym opowiadać, ale... Po ożywieniu Tara sprzedała większość swoich akcji. Wydaje pieniądze jak szalona, by utrzymać tego arystokratycznego idiotę i jego plantację. - Dziękuję, ale nie sądzę, żeby to miało znaczenie dla śledztwa. Bardziej interesuje mnie to, co działo się z jej udziałami w ciągu siedemnastu lat poprzedzających ożywienie. Czy po prostu leżały sobie w banku na Tampico? - O ile mi wiadomo, tak. O tym, że teraz je sprzedaje, wiem tylko dzięki temu, że jako prezes mam wgląd do rejestru. Tara wyzbywa się ich w morderczym tempie. Dwa miliony oaktierskich dolarów na rok. Paula spojrzała na Hoshego. - Będziemy musieli sprawdzić, co się przez tych siedemnaście lat działo z dywidendą. - Oczywiście. Mellanie Rescorai wyszła z basenu i zaczęła się wycierać, stojąc na tle różowego nieba. Paula musiała przyznać, że dziewczyna jest bardzo atrakcyjna. Morton wpatrywał się w nią chciwie. - A co z wrogami? - Zapytała Paula. - Czy Tara miała wrogów? - Nie. - Morton wciąż gapił się na swą efektowną dziewczynę. - To znaczy, raczej wątpię. Właściwie nie pamiętam. Pozbyłem się większości związanych z nią wspomnień, zostawiając tylko najważniejsze sprawy.

- A pan miał wówczas jakichś wrogów? - Nie posunąłbym się tak daleko. Z pewnością miałem konkurentów. A teraz mam ich znacznie więcej. Ale dla interesów nie opłaca się zabijać, nie w dzisiejszych czasach. - Tylko w dzisiejszych? - W tamtych też nie - odparł z uśmiechem. - Czy spotkał się pan z Tarą po jej ożywieniu? - Tak. Ludzie z firmy ubezpieczeniowej i policja zadawali mi mnóstwo pytań. Pytali o to samo co pani. Kiedy wyszła z kliniki, poszedłem się z nią zobaczyć, żeby się upewnić, czy wszystko z nią w porządku. Nie zwykłem chować uraz. W końcu przeżyliśmy razem trzynaście dobrych lat. Nadal spotykamy się od czasu do czasu na przyjęciach i tak dalej, ale odkąd wyszła za mąż, zdarza się to coraz rzadziej. Od czasu ostatniej rejuwenacji nie widziałem jej ani razu. - Nie mieliście z Tarą dzieci, prawda? Morton przeniósł spojrzenie w głąb salonu. - Nie mieliśmy. - Dlaczego? Mówił pan, że byliście razem trzynaście lat. - Tak zdecydowaliśmy. Uwzględniliśmy to nawet w kontrakcie przedmałżeńskim. Oboje byliśmy bardzo zajęci. Styl życia, jaki wówczas prowadziliśmy, nie pozostawiał miejsca na głębsze zaangażowanie w sprawy rodziny. - W porządku. Jeszcze jedno pytanie, zapewne nieistotne, biorąc pod uwagę, że od tego czasu przeszedł pan dwie rejuwenacje. Czy przypomina pan sobie jakieś niezwykłe incydenty poprzedzające zniknięcie Tary? - Przykro mi, ale nie. Jeśli nawet jakieś były, dawno już uwolniłem się od tych wspomnień. - Tak też myślałam. Dziękuję, że zgodził się pan z nami porozmawiać.

Morton wstał i odprowadził Paulę Myo do drzwi. Gdy przechodzili przez hol, zatrzymał spojrzenie na jej tyłeczku. Spódnica przylegała do niego atrakcyjnie, podkreślając linię bioder. Choć kilkakrotnie przeglądał unisferowe materiały o prowadzonych przez nią sprawach, jej wygląd niedługo po rejuwenacji był przyjemną niespodzianką. Zastanawiał się, czy Paula wybierze się dziś do Milczącego Świata. Jeśli tak, z chęcią by ją tam spotkał. Po odejściu policjantów Morton poszedł do ogrodu. Mellanie uśmiechnęła się do niego z prostą radością płynącą z całkowitego oddania. - To znaczy, że ją zamordowano? - Zapytała dziewczyna.

- Nie są tego pewni. Zarzuciła mu ręce na szyję, przytulając do niego wciąż jeszcze wilgotne ciało. - Czemu się tym przejmujesz? To było setki lat temu. - Czterdzieści lat. I bardzo bym się przejął, gdyby to spotkało ciebie. Wydęła wargi ze zranioną miną. - Nie mów tak. - Rzecz w tym, że zbrodnia się nie przedawnia. Nie w dzisiejszych czasach. - No dobra. - Wzruszyła ramionami i ponownie uśmiechnęła się do niego. - Ja nigdy od ciebie nie ucieknę tak jak ona. - Miło słyszeć. Pochylił się lekko i zaczął ją całować. Zareagowała ze zwykłą dla siebie pasją. Jej młodzieńczą niepewność łatwo było wykorzystać, zwłaszcza komuś równie doświadczonemu jak Morton. Mellanie nigdy nie znała nikogo tak wytwornego, pewnego siebie i bogatego. Do tej pory spotykała się tylko z sympatycznymi chłopakami w pierwszym życiu. Sama nie miała odwagi zerwać z typowym dla klasy średniej konformizmem, w jakim ją wychowano, ale dzięki namowom Mortona szybko zaczęła kosztować zakazanych owoców. Publiczny charakter ich romansu i konflikt z rodzicami ułatwiły mu zadanie. Jak wszyscy, którzy po raz pierwszy wkraczali w życie, Mellanie gorąco pragnęła, by pokazano jej wszystko, co tylko ma ono do zaoferowania. Morton zjawił się, jakby cudem, gotowy pełnić funkcję przewodnika i sponsora. Nagle, po latach wyrzeczeń i dyscypliny, potrzebnych, by odnieść sukces w sporcie, nic nie było dla niej zakazane. Jak łatwo było przewidzieć, nadużywała świeżo zdobytej wolności. Z uwagi na nieco za długi podbródek i tępo zakończony nos Mellanie zapewne nie zasługiwała na tytuł najpiękniejszej dziewczyny, z jaką kiedykolwiek spał, ale szczupłe ciało o szerokich ramionach, wytrenowane do maksymalnej sprawności, czyniło ją jedną z najbardziej satysfakcjonujących fizycznie. Szczerze jednak mówiąc, jej młodość ekscytowała go w sposób, jakiego nigdy nie odnalazł w Milczącym Świecie. Nawet w dzisiejszym, liberalnym świecie uwiedzenie dziewczyny w pierwszym życiu przez mężczyznę po rejuwenacji wykraczało poza przyjęte normy. Dla Mortona stanowiło to jedynie dodatkowy dreszczyk. Mógł sobie pozwolić na ignorowanie powszechnej dezaprobaty. Stał się teraz jednym z bogatych i potężnych. Nie dotyczyły go normy krępujące szaraczków. Postępował tak samo w życiu prywatnym i zawodowym. Jeśli czegoś pragnął, brał to. Miał we krwi tworzenie imperiów. Zostawił za sobą pierwsze stulecie życia, w którym nie osiągnął nic szczególnego. Nadszedł dla niego czas rozkwitu.

- Idź się przebrać - powiedział jej w końcu. Jego e-kamerdyner wezwał garderobianą i kosmetyczkę, które miały pomóc dziewczynie w przygotowaniach. - Za godzinę Resal oczekuje nas na statku. Nie chciałbym się spóźnić. Będą tam dziś ludzie, z którymi muszę porozmawiać. - Ale to nie jest tylko biznesowe spotkanie, prawda? - Zaniepokoiła się Mellanie. - No pewnie. Będzie też rozrywkowe towarzystwo. Ludzie w twoim wieku i inni, starsi ode mnie. Pośpiesz się, proszę. Musimy zaraz iść. - Zgoda, Morty. - Mellanie zobaczyła dwie czekające na nią kobiety i odwróciła się do niego plecami. - A co mam włożyć? - Jak zwykłe, coś, co dużo odsłoni. - W jego wirtualnym polu widzenia przesunęły się zakupione niedawno przez garderobianą ubrania. - Ten złoto-biały strój, na który wzięto miarę w środę. Jest wystarczająco skąpy. Pokiwała z radością głową. - Dobra. - Potem uściskała go znowu, jak dziecko szukające pocieszenia w ramionach rodzica. - Kocham cię, Morty. Daję słowo. Wiesz o tym, prawda? Wbiła spojrzenie w jego twarz, szukając oznak potwierdzenia. - Wiem. Jego starsza, wcześniejsza wersja zapewne zareagowałaby na ten pokaz uwielbienia lekkim poczuciem winy. To nie mogło trwać długo. Wiedział o tym, choć Mellanie z pewnością nie potrafiła tego sobie uświadomić. Za jakiś rok jakaś inna piękność przyciągnie jego spojrzenie i znowu zacznie się słodka gorączka łowów. Mellanie odejdzie z jego życia, roniąc potoki łez. Ale do tej chwili... Klepnął ją lekko po tyłeczku i popchnął w stronę penthouse'u. Pisnęła z udawanego oburzenia i wpadła do środka przez szerokie drzwi. Obie kobiety podążyły za nią. E-kamerdyner podał Mortonowi listę niezałatwionych spraw na dziś. Mężczyzna przejrzał ją, dodając do każdego punktu komentarze proszące o więcej informacji albo zatwierdzające wykonanie. Zawsze tak to wyglądało. Bez względu, jak zaawansowane było inteligentne oprogramowanie używane przez firmę, ostateczne decyzje musieli podejmować ludzie. LI mogły wyeliminować całą warstwę kadry kierowniczej średniego szczebla, brakowało im jednak twórczych talentów niezbędnych dla prawdziwego przywódcy. Gdy już załatwił sprawy służbowe, żywy kamerdyner przyniósł mu kolejny dżin z bąbelkami. Morton oparł się o stalową balustradę, spoglądając na leżące w dole miasto. Słońce kryło się już za horyzontem. Potrafiłby wskazać całe dzielnice zbudowane przez Gansu. Filie koncernu miały rządową licencję na świadczenie usług komunalnych na ich

terenie. Tę innowację również on wprowadził. Spojrzenie mężczyzny przyciągały też inne obszary. Stare plantacje i sady tworzące obecnie przedmieścia, zielony parkiet zdobiący podnóże gór. Architekci Gansu sporządzili plany pięknych budynków, które wspaniale by się wpasowały w te minidolinki, drogich, ekskluzywnych domów mieszkalnych, przeznaczonych dla coraz bogatszych mieszkańców Oaktier. Farmerom przedstawiono kuszące propozycje finansowe. Spojrzał na ciemniejące niebo. Pojawiły się już na nim pierwsze gwiazdy. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jego wpływy wkrótce sięgną aż do nich, znacznie przekraczając małe kontrakty na prace podwykonawcze, do tej pory osiągnięte przez ich pozaplanetarne filie. Zdobył kontrolę nad zarządem firmy. Zwiększenie obrotów i wzrost wartości akcji, które udało mu się osiągnąć w ostatnim dziesięcioleciu, zapewniały mu prawie królewski status. W jego planach ekspansji nie będzie cienia bojaźliwości. Otwierały się przed nim oszałamiające możliwości. Na nowych światach węzłowych trzeciej fazy planetach, które z czasem dorównają Wielkiej Piętnastce - trzeba będzie zbudować od zera całą infrastrukturę. Nie mógłby żyć w lepszych czasach. Opuścił wzrok, spoglądając na miejskie dachy. Jego uwagę przyciągnął stary wieżowiec średnich rozmiarów. Apartamentowiec, w którym mieszkali z Tarą przez niemal cały czas trwania małżeństwa. Nie uświadamiał sobie dotąd, że można go zobaczyć z jego dachu. Z oddali nie dostrzegał żadnych szczegółów, półmrok zamienił budynek w szarą bryłę naznaczoną równoległymi liniami bijącego z okien światła. Pociągnął jeszcze łyk, wpatrując się w ten obraz. Nawet nie pamiętał, jak wyglądało wnętrze tamtego mieszkania. Kiedy poddał się rejuwenacji sześć lat po rozwodzie, wykasował z pamięci wszystko, co dotyczyło tego okresu, poza najbardziej podstawowymi informacjami. Ów czas przypominał teraz raczej serię notatek w aktach, nie coś rzeczywistego, co przeżył osobiście. Niemniej jednak... Przed dwudziestu laty, gdy dowiedział się, że ożywiono Tarę, coś wzbudziło jego niepokój. Poszedł się z nią zobaczyć, choć nie było to do niego podobne. Znerwicowana kobieta w nowym, sklonowanym ciele była już kimś obcym. Z pewnością nie związałby się z taką osobą, doszedł jednak do wniosku, że wszystko to skutki szoku związanego z ożywieniem. Potem szerzone przez unisferowe strumienie medialne plotki o Cotalu przyciągnęły uwagę jego e-kamerdynera, który wychwycił związek łączący je z Tarą. Na wieść o tym Morton zaprzestał pracy w biurze - co samo w sobie było niesłychane - i zaczął się zastanawiać nad niezwykłym zbiegiem okoliczności. Jego ludzie sprawdzili dyskretnie parę rzeczy i to, czego się dowiedzieli, wystarczyło, by Morton zawiadomił policję.

Sporządzony przez nią raport poirytował go swoją niejasnością i brakiem konkluzji, zamiast jednak narobić zamieszania, co niepotrzebnie przyciągnęłoby uwagę, porozmawiał dyskretnie z kilkoma najważniejszymi członkami rodziny Shaheefów. Nie spodziewał się jednak, że sprawa zostanie przydzielona komuś tak sławnemu, jak główny śledczy Myo. Mimo to czuł się zadowolony. Jeśli ktokolwiek mógł rozwiązać tę sprawę, to z pewnością ona. Jego myśli wróciły do drobnego ciała Pauli Myo oraz znacznego prawdopodobieństwa jej wizyty w Milczącym Świecie. - Morty. Odwrócił się. Garderobiana i kosmetyczka jak zwykle dokonały cudów. Sylwetka Mellanie rysowała się w padającym z salonu świetle. Kasztanowe włosy - wysuszone i uczesane - opadały na plecy, a króciutka suknia odsłaniała znaczną część młodego, gibkiego ciała. Niespokojne myśli o Tarze i Cotalu zniknęły w mgnieniu oka. Zaczął się zastanawiać, jakich nowych, nieprzystojnych aktów nauczy dziś w nocy Mellanie. - Dobrze wyglądam? - Zapytała nerwowo. - Znakomicie.

DZIESIĘĆ

Oscar Monroe i McClain Gilbert odjechali wczesnoporannym ekspresem z Anshunu, mijając stacje StLincoln oraz Ziemia-Londyn, zanim dotarli na Kiereńsk. Tamtejszy dworzec miał bramę prowadzącą na Wysokiego Anioła, ale nie kursował przez nią żaden pociąg. Wysiedli z wagonu i przeszli do hali dworcowej, a potem minęli szereg punktów kontroli, zanim dotarli do sekcji transferów na Wysokiego Anioła. Pierwszy z nich należał do STT. Wykonano tam standardowe skany ciał i sprawdzono bagaż, po czym przekazano ich Wydziałowi Policji Dyplomatycznej Wspólnoty, który zajmował się wszystkimi dotyczącymi gości szczegółami. Wspólnota gwarantowała swym obywatelom prawo wstępu do wszystkich miejsc, poza Wysokim Aniołem. Policja dyplomatyczna nie tylko sprawdzała, czy goście nie są notowani, lecz również przekazywała ich dane Wysokiemu Aniołowi, który miał w tej kwestii prawo weta. Oscar czekał z głębokim niepokojem, aż policjant przeanalizuje plik obywatelstwa w jego e-kamerdynerze i sprawdzi jego DNA, by się upewnić, czy zgadza się z potwierdzonymi danymi. Nigdy dotąd nie był na Wysokim Aniele. Zawsze istniała możliwość, że odmówi mu on wstępu albo - co gorsza - ujawni przyczynę tej decyzji. - Byłeś tu kiedyś? - Zapytał Maca, starając się ukryć przed policjantem odczuwaną nerwowość. - To już piąty raz - odparł McClain. - Ekipy zwiadowców ćwiczą w bezgrawitacyjnych sekcjach. Musimy być przygotowani na wszelkie rodzaje kosmicznych spotkań. - Cholera, tyle lat u nas pracuję i nigdy o tym nie słyszałem. McClain uśmiechnął się do przyjaciela. Znali się już od dziesięciu lat. Praca w merredińskim wydziale eksploracji STT należała do wyczerpujących i jeśli po tak długim czasie nie nauczyliby się wzajemnego szacunku, któryś z nich musiałby odejść. Hierarchia zawsze miała w wydziale symboliczne znaczenie. Ufano, że wszyscy potrafią sobie radzić ze swymi zadaniami. - Rewelacyjnie. Ryzykowałem życie, wykonując polecenia dyrektora operacji, który nie miał pojęcia, co właściwie robimy. - Ale zauważyłem tego piekielnego potwora, prawda? - Panowie - odezwał się policjant. - Możecie przejść.

Gdy znaleźli się w holu sekcji transferów, steward wręczył im jednoczęściowe kombinezony z lekkiej, przepuszczającej powietrze tkaniny. Dołączono do nich kapcie i mankiety z przylginu. - To tylko na podróż wahadłowcem - wyjaśnił. - Włóżcie je na ubrania. Chodzi o to, żeby nic nie latało po kabinie. I nie zapomnijcie o hełmach. Przepisy nie pozwalają wystartować, dopóki wszyscy pasażerowie ich nie włożą. W holu było też kilkunastu innych ludzi. Wszyscy wsuwali się w białe kombinezony. Każdy, kto miał długie włosy, musiał je związać rozdawanymi przez stewardów taśmami. Mac trącił Oscara łokciem. - Czy to nie jest Paula Myo? Oscar spojrzał we wskazanym kierunku. Młodo wyglądająca kobieta wiązała taśmami proste, czarne włosy. Towarzyszący jej gruby mężczyzna w eleganckim garniturze miał trudności z wciśnięciem się w kombinezon. - Bardzo możliwe. Na pewno jest świeżo po rejuwenacji. Pamiętam, że czytałem o sprawie Shayoniego, sześć albo siedem lat temu. Wytropiła wtedy handlarza bronią, który zaopatrywał buntowników z Wolnego Państwa Dakra. Czekała w tamtym domu cztery dni, aż poszukiwani się pokażą. To dopiero zaangażowanie. - Moja żona uczyła się w akademii o jej śledztwach. Dlatego o niej słyszałem. Jestem pewien, że to ona. - Ciekawe, kogo tym razem tropi. - Wiesz co? Przydałaby się w naszej załodze. Oscar ze zdziwieniem zerknął na przyjaciela. - W jakim charakterze? Sądzisz, że zaczniemy się zabijać podczas lotu? - To bardzo prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że równo rok będziemy żyć w ciasnocie, wąchając pierdy załogi. Ale rzecz w tym, że ona rozwiązuje problemy. Jej mózg jest do tego zaprogramowany. Właśnie takie talenty będą nam potrzebne. - Istnieją różne rodzaje problemów, a my mamy przed sobą inne. - Oscar poklepał Maca po ramieniu. - Próbuj dalej, może któregoś dnia będzie z ciebie dowódca. - Prędzej niż z ciebie, kolego. - Jasne. Swoją drogą, co twoja żona sądzi o tym, że opuszczasz ją na rok? - Angie? Nie ma nic przeciwko temu. Rozmawialiśmy o rozstaniu, ale to przesadny pesymizm. Zobaczymy, co się stanie. Jeśli znajdzie sobie kogoś pod moją nieobecność, nie szkodzi. Nasz kontrakt na to pozwala. - Niezły kontrakt.

- Aha, a co z tobą? Jak sobie poradzisz przez cały rok? Przyjrzałeś się załodze? - Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem. Moje tatuaże OO poradzą sobie z PSZ o bardzo wysokiej rozdzielczości. Wystarczy mi harem kształtnych pikseli. Mac potrząsnął głową z zatrwożoną miną. - Brachu, powinieneś częściej gdzieś wychodzić. Steward poprowadził pięcioro gości, w tym Paulę i jej towarzysza, do korytarza na końcu holu. Ich kroki chrzęściły głośno, bo przylginowe podeszwy próbowały przywrzeć do podłogi. Gdy wchodzili do środka, wszystkim wręczono hełmy i steward dopilnował, żeby je włożyli. - Wie pan, jak zachowywać się w nieważkości? - Zapytał steward. - Teraz już tak - mruknął z niezadowoleniem Oscar. Hełm był taki sam jak te, których używali na Anshunie. Nadal nie znosił wypadów na platformę montażową, ale Wilson był wielkim zwolennikiem kierowania bezpośredniego. Z pewnością była to pozostałość jego dni w NASA. Odkąd Oscar rozpoczął pracę w projekcie, nie było tygodnia, by nie uczestniczył w jakiejś inspekcji. - Bramę otacza czarna obwódka - tłumaczył steward, wyciągając rękę przed siebie. Potem znajdziecie się w stanie nieważkości. Używajcie, proszę, przylginowych powierzchni i nie unoście się swobodnie. Wasz wahadłowiec czeka na stanowisku piątym. Proszę za mną. Steward dotarł do czarnej linii, wyciągnął rękę i dotknął ściany przylginowym mankietem. Potem swobodnie przeskoczył linię i jego stopy uniosły się nad podłogę. Oscar skrzywił się z rezygnacją i podążył za przykładem mężczyzny. Pięciometrowy korytarz prowadził do półkuli o średnicy pięćdziesięciu metrów. Nie było tu okien, tylko osiem wielkich śluz umieszczonych wzdłuż obwodu w równych odstępach od siebie. Śluza numer pięć była otwarta. Steward prowadził ich ostrożnie po zakrzywionej powierzchni, dotykając jej nadgarstkami oraz palcami stóp niczym olbrzymi owad. Czekał przy śluzie, gotowy służyć pomocą, gdy wszyscy kolejno wciskali się do wahadłowca. Wnętrze stateczku było prostą rurą długości dziesięciu metrów. Ustawiono tam dwa szeregi foteli. Oscar przypiął się do jednego z nich i spojrzał na sufit. Wprawiono weń pięć grubych okien, ale w tej chwili widział przez nie tylko półokrągłą ścianę stacji. Na pokładzie było zaledwie piętnaścioro pasażerów. Steward przeszedł wzdłuż foteli, sprawdzając, czy wszyscy się przypięli. Potem śluza zamknęła się jak przesłona. - Wysoki Anioł nie pozwolił STT umieścić bramy w swoim wnętrzu - wyjaśnił steward. - Dlatego znajdujemy się około pięćdziesięciu kilometrów od niego. Lot potrwa w

przybliżeniu piętnaście minut. Jeśli ktoś będzie miał jakieś trudności, proszę mnie zawiadomić. Mam silne środki uspokajające, które powinny pomóc. Tymczasem niech państwo zapoznają się z rurą sanitarną w oparciu siedzenia przed wami. Oscar skrzywił się na widok giętkiego węża z niedawno wymienionym wlotem. Niemniej lepsze to od torebek, które musiał ze sobą nosić na platformie montażowej. Wahadłowiec zadrżał lekko, tracąc kontakt z mechanizmem śluzy. Chemiczne rakiety wspomagające przemieściły go na niewielką odległość od niej. Przez kilka sekund unosił się swobodnie, po czym zadziałały potężniejsze silniki główne i stateczek zaczął przyśpieszać. W miarę jak oddalali się od stacji, coraz większą jej część można było zobaczyć za oknami. Po minucie Oscar widział już całą. Przypominała mu kryształ kwarcu - długie korytarze o sześciokątnym przekroju, odchodzące od centralnego dysku, z którego obwodu sterczały dwa porty dla odlatujących i przylatujących wahadłowców. Na końcu korytarzy ulokowano potężne śluzy, przy których cumowały statki towarowe, przywożące zamknięte pojemniki z gotowymi satelitami, zaawansowany sprzęt elektroniczny, a także kryształy i biologiczne czynniki, które można było produkować jedynie w stanie nieważkości. W zamian zabierały na Wysokiego Anioła towary konsumpcyjne oraz żywność, które dotarły tu przez bramę. Stopniowo w polu widzenia ukazała się reszta archipelagu - z górą setka orbitalnych fabryk, od maleńkich, niezależnych kapsuł badawczych, niewiele większych od wahadłowca, aż po należące do wielkich korporacji superstacje, szerokie na kilometr pajęczyny usiane modułami produkcyjnymi, które błyszczały jak klejnoty z pryzmatycznego chromu. Wahadłowiec obrócił się powoli i gwiazdy z tyłu przesłonił gazowy olbrzym, Icalanise. Z tego punktu orbity wyglądał niczym gigantyczny sierp poprzecinany szafranowymi i białymi pasmami obłoków. Ich niewyraźne brzegi łączyły ze sobą obracające się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara zakrętasy. Jakby pasma wbijały w siebie nawzajem szpony. W pobliżu równika było widać dwa małe, czarne kręgi, cienie dwóch z trzydziestu ośmiu księżyców planety. Po dziesięciu minutach wahadłowiec ponownie się odwrócił, przygotowując się do wytracenia prędkości. Oscar za oknami ujrzał Wysokiego Anioła. Wydział eksploracji otworzył tunel czasoprzestrzenny do tego układu w roku 2163. Nie znaleziono tu żadnych odpowiednich dla ludzi planet i dyrektor operacji miał już zamknąć tunel, gdy nagle radioteleskop odebrał potężny sygnał w paśmie mikrofal, dobiegający z Icalanise. Przenieśli wylot tunelu w punkt orbitujący pół miliona kilometrów nad piekielną atmosferą, żeby przyjrzeć się źródłu z bliska. To, co zobaczyli, w pierwszej chwili zdezorientowało ich. Teleskop skierował się na maleńki, ciemny, skalny księżyc o

długości sześćdziesięciu trzech kilometrów i szerokości dochodzącej w najszerszym punkcie do dwudziestu. Wydawało się jednak, że z księżyca wyrastają płatki perłowobiałego blasku skrzydła anioła. Kiedy się zbliżyli, okazało się, że na księżycu jest ulokowanych dwanaście gigantycznych, kryształowych kopuł, umieszczonych na końcach wysokich, metalicznych łodyg. Nie wszystkie były przejrzyste i świeciły. Tylko w pięciu widniały zamknięte w środku obce miasta. Siatkę ulic oświetlał rubinowy, turkusowy i szmaragdowy blask, a z tysięcy okien w wieżach, pętlach i stożkach o niezwykłych kształtach płynęło światło o typie widmowym wielu różnych słońc. Znaleźli gwiazdolot, żywego lewiatana zdolnego do lotu prędkością nadświetlną. Nie był to żaden rodzaj życia znany ludzkości - ani maszyna, która osiągnęła pełną rozumność, ani powstała w kosmosie forma życia, zawdzięczająca swą obecną postać ewolucji bądź inżynierii genetycznej. Wysoki Anioł nie chciał odpowiadać na pytania dotyczące jego pochodzenia. Oświadczył tylko, że zapewnia odpowiednie środowisko dla zamieszkujących planety rozumnych gatunków, które spotyka w celu ich poznania. Obecnie „odpoczywał" na orbicie wokół Icalanise. Nie raczył powiedzieć, jak długo ów odpoczynek potrwa. Po negocjacjach prowadzonych drogą radiową Wysoki Anioł zgodził się otworzyć trzy swoje kopuły dla

ludzi,

którzy używali

ich

głównie

jako

sypialń

dla

pracowników

astroinżynieryjnych koncernów. Dwie najważniejsze klauzule umowy przewidywały, że Wysoki Anioł ma prawo zawetować wszystkich kandydatów na gości oraz osadników i że zobowiązuje się ostrzec ludzkich mieszkańców, zanim znowu wyruszy w drogę, kiedykolwiek się to zdarzy. Ich prom dotarł do masywnej podstawy kopuły Nowego Glasgow i pomknął w dół, wzdłuż jej stożkowatej nóżki. Kosmoport kopuły znajdował się tuż nad punktem, w którym łodyga barwy ołowiu wnikała w skalistą skorupę gwiazdolotu. Tworzył gruby naszyjnik śluz i portów, otaczający podstawę. W kilku z nich czekały wahadłowce, natomiast w większych stanowiskach spoczywały statki towarowe. Zacumowali z lekkim drżeniem. Śluza z multiplastiku otworzyła się jak przesłona. - Dziękujemy państwu za wspólny lot - oznajmił steward. - Proszę nie zapominać, że po opuszczeniu statku pozostaniecie w stanie nieważkości, dopóki winda nie ruszy. Oscar zaczekał, aż wszyscy pasażerowie przed nim wysiądą, dopiero wtedy rozpiął pasy. Korytarz za śluzą raczej go rozczarował: szeroka, srebrzysta rura prowadząca po lekkim łuku w głąb łodygi. Nie było w nim nic egzotycznego. Powędrował do położonej naprzeciwko windy, jak wszyscy przyczepiając się przylginowymi podeszwami do podłogi. Zanim drzwi się zamknęły, zauważył, że Paula Myo i jej towarzysz ominęli windę, kierując

się dalej w głąb korytarza. W miarę jak winda posuwała się w górę kolumny, ciążenie stopniowo rosło. Tyle Oscar potrafił zrozumieć. W końcu przyśpieszali. Gdy jednak dźwig się zatrzymał, nadal działało standardowe przyciąganie. Wysoki Anioł nigdy nie wyjaśnił, jak to się dzieje. Nie chciał też nic powiedzieć o swych innych technicznych możliwościach, jak źródło mocy, napęd nadświetlny, sposób ochrony przed cząstkami czy pochodzenie materiału na kopuły. Ich winda była jedną z dziesięciu docierających do wielkiej sali dla przybywających. Oscar i Mac zdjęli kombinezony i wrzucili je do kosza, po czym ruszyli pośpiesznie w stronę wyjścia. Budynek stacji znajdował się w Kolistym Parku Nowego Glasgow, obszarze o średnicy pięciu kilometrów, porośniętym tak licznymi drzewami, że można by go niemal nazwać lasem. Za drzewami widać było drapacze chmur, różniące się od siebie sylwetką i rozmiarami w takim samym stopniu jak w Nowym Jorku. Tu jednak owijały się wokół nich podniebne trasy, wąskie szyny, po których kapsuły osobowe przemieszczały się między publicznymi przystankami ze znaczną prędkością. Był dzień, co oznaczało, że kryształowa kopuła stała się półprzezroczysta i emitowała jednolite białe światło o widmie zbliżonym do światła Sol. Panowała tu przyjemna, ciepła temperatura, a w powietrzu wyczuwało się nutę letniej wilgoci. Oscar zatrzymał się na chwilę, unosząc wysoko głowę. Obrócił się powoli wkoło. - Muszę przyznać, że to diabelnie imponujące. Pozwala sobie uświadomić, że nasza stara „Druga Szansa" to nic nadzwyczajnego, prawda? - To zależy... - Mac wzruszył ramionami. - My stworzyliśmy bramy i sieć STT. Każda planeta jest na wyciągnięcie ręki. Gdybyśmy poświęcili te trzysta lat na doskonalenie gwiazdolotów, pewnie też latalibyśmy po Galaktyce w czymś podobnym. Oscar spojrzał na niego. - Jesteś pod wrażeniem - ocenił. - Przyznaję, że to przykład niezłej inżynierii. Ale nie mam z tego powodu kompleksu niższości. - Dobra, skoro tak mówisz. To jak mamy się dostać do pani przewodniczącej? Mac wskazał na lesisty teren przed nimi. Od budynku stacji odchodziły wąskie ścieżki wijące się pośród drzew. Nieopodal płynął strumień, za szerokimi pniami lśniło jezioro. W odległości pięćdziesięciu metrów przy dróżce stała niewielka, biała kolumna, przy której parkowały trzy kapsuły osobowe. - Zawiozą nas prawie na miejsce - oznajmił. Kapsuły były prostymi, perłowobiałymi sferami o spłaszczonych podstawach. Po obu

stronach miały otwarte owale drzwi, chronione półprzezroczystym polem siłowym. Mac przecisnął się przez nie i usiadł na małym, dwuosobowym siedzeniu. Oscar dołączył do niego. Od środka sfera była przezroczysta. Pole siłowe w drzwiach zamigotało i wzmocniło się. - Do biura pani przewodniczącej - polecił Mac. Kapsuła przez kilka metrów sunęła po ziemi. Potem powierzchnia ścieżki rozstąpiła się, odsłaniając wejście do tunelu. Zniknęli pod ziemią. W tunelu panowała ciemność, ale wnętrze kapsuły było oświetlone. - No, no - mruknął Oscar. Odruchowo pomacał wewnętrzną powierzchnię kapsuły. Nie wyczuwało się żadnych oznak ruchu. - To na pewno jakiś rodzaj tłumienia energii. - Przestań analizować. Ciesz się. Zwłaszcza tym, co się zaraz stanie. - Co... A niech to! Kapsuła wypadła z tunelu, wznosząc się pionowo wzdłuż jednej z szyn. Wydawało się, że pędzi szybciej niż dźwięk. Nie czując nawet najmniejszego przyśpieszenia, mknęli równolegle do jednego z drapaczy chmur, wysokiego, wysmukłego stożka z błękitnej stali, zwieńczonego czerwoną kulą. Potem podniebna trasa zataczała szeroką pętlę i dalej biegła poziomo. W ich stronę pędziła druga kapsuła. Gdy śmignęły obok siebie, Oscar tylko najwyższym wysiłkiem woli powstrzymał się przed zamknięciem oczu. Dopiero potem jego rozdygotane serce uspokoiło się i znów mógł podziwiać panoramę. Byli tak wysoko, że miał widok na całą kopułę. Parki zajmowały mniej więcej taki sam obszar jak tereny mieszkalne, a niektóre budynki były naprawdę niezwykłe. - Nocą wygląda to znacznie efektowniej - odezwał się Mac. - Kryształ robi się wtedy przezroczysty i na górze widać Icalanise. Dopiero wówczas człowiek naprawdę sobie uświadamia, że to miejsce zbudowali obcy. Na skrzyżowaniu skręcili w kolejną trasę, która poprowadziła ich w dół, w stronę budynku przypominającego wyglądem srebrną muszelkę. Kapsuła wpadła do wielkiego holu na osiemnastym piętrze i zatrzymała się pod białą kolumną, pod którą czekało już kilka identycznych. - To lepsze niż twój mercedes, co? - Zapytał Mac, gdy wysiedli. Oscar skrzywił się. - Po prostu inne. Czekała na nich jedna z asystentów przewodniczącej, młodo wyglądająca kobieta w drogim kostiumie. - Witajcie w ratuszu, panowie. Jestem Soolina Depfor. Pani Gall już was oczekuje. Poprowadziła ich wprost do gabinetu przewodniczącej Stowarzyszenia Ludzkich

Mieszkańców, wielkiego, owalnego pomieszczenia, które z pewnością znajdowało się wewnątrz centralnego, największego żebra gmachu. Sufit był połową stożka z barwionego szkła, którego kolory oscylowały, tworząc długie, pionowe fale. Był tu tylko jeden mebel, biurko ustawione pod przeciwległą ścianą. To rozwiązanie nadawało gabinetowi wygląd staromodnej sali tronowej, ale przecież Oscar wiedział, że Toniea Gall jest przewodniczącą stowarzyszenia już od z górą stulecia. Niewielu absolutnych władców w dziejach panowało tak długo. Przewodnicząca, wysoka kobieta o czarnogranatowej skórze, ubrana w tradycyjną, afrykańską szatę plemienną, wstała, by ich przywitać. Do następnej rejuwenacji zostało jej niespełna dziesięć lat. Twarz miała poważną i pełną godności. W krótko przyciętych włosach pojawiły się nitki siwizny. Fakt, że ich nie farbowała, wiele mówił o jej pewności siebie. Każde kolejne wybory wygrywała ze znaczącą przewagą, jej nieliczni krytycy i przeciwnicy utrzymywali, że dzieje się tak dlatego, iż nikt inny naprawdę nie pragnie tej pozycji, ponieważ ma ona właściwie czysto symboliczny charakter. W końcu Wysoki Anioł kierował wszystkim w kopułach z niezrównaną sprawnością. Jednakże ci, którzy tak twierdzili, poważnie nie doceniali jej zdolności. Trzy kopuły - Nowe Glasgow, Moskiewska Gwiazda i Cracacol mogły z początku być jedynie sypialniami dla pracowników kompanii astroinżynieryjnych, teraz jednak liczba ich mieszkańców przekroczyła piętnaście milionów. Dwie nowe kopuły Nowe Auckland i Atol Babuyan - które przewodnicząca wytargowała od Wysokiego Anioła, wyrosły już prawie do pełnych rozmiarów i były gotowe do zasiedlenia. Orbitalne fabryki krążące w pobliżu produkowały niewielki, ale znaczący procent supernowoczesnych systemów Wspólnoty. Według wszelkich możliwych kryteriów zasiedlenie Wysokiego Anioła okazało się wielkim sukcesem, a Toniea Gall, która przybyła tu z pierwszą falą osadników jako kontraktowy technik pracujący przy silnikach jonowych, stała się teraz odbiciem i symbolem tego sukcesu. Była też jedną z najdłużej pełniących urząd głów państw i polityczne media zaczęły ją ostatnio wymieniać jako jedną z poważnych kandydatów do prezydentury. Oscar uścisnął wyciągniętą przez przewodniczącą dłoń, czując dotyk jej suchej, chłodnej skóry. - Dziękuję, że zgodziła się pani nas przyjąć. - Zastanawiałam się, czy to zrobić - stwierdziła Toniea Gall. W jej głosie nie słyszało się śladu wesołości ani zadowolenia. - Podobnie jak reszta mieszkańców czuję się głęboko urażona tym, że Nigel Sheldon nie zdecydował się zbudować swojego gwiazdolotu u nas. Oscar zacisnął usta. Nie ośmielił się zaryzykować spojrzenia na Maca.

- Jestem pewien, że nie miał zamiaru was obrazić. - To dlaczego nie chciał zbudować go tutaj? - Zapytała, szczerze zdziwiona. - Mamy wszystkie niezbędne urządzenia, a także wielkie rezerwy doświadczonych pracowników. Budowa na Anshunie musiała znacznie zwiększyć koszty projektu. Dlaczego podjął taką decyzję? - Anshun leży nieco bliżej Pary Dysona... - Gadanie. - Machnęła lekceważąco ręką. - To żadna różnica, w najgorszym razie kilka dni lotu. Czy zamierza stworzyć bazę przemysłu kosmicznego konkurencyjną wobec naszej? - Zapewniam panią, że nie budujemy na Anshunie nic poza gwiazdolotem. Nie mamy tam orbitalnych fabryk, a znaczącą część elementów sprowadzamy z Wysokiego Anioła. - Hmm. Na razie to zaakceptuję, ale proszę przekazać panu Sheldonowi, że jestem bardzo niezadowolona z jego decyzji. Kiedy następnym razem jego ludzie będą szukać poparcia podczas głosowania w Senacie, mogą się zwrócić gdzie indziej. - Powtórzę mu - zgodził się potulnie Oscar. - Co panów tu sprowadza? - Chcieliśmy zapytać Wysokiego Anioła, co wie o Parze Dysona. Wszelkie informacje, nawet najdrobniejsze, byłyby bardzo pomocne dla naszej misji. - Jak z pewnością wiecie, jesteśmy podłączeni do unisfery. Oscar zdołał uniknąć jej przeszywającego spojrzenia. - Mój przełożony woli bezpośrednie podejście w tak istotnych sprawach, a Stowarzyszenie Mieszkańców ma stałe połączenie z inteligencją kierującą Wysokim Aniołem. - Która nic nie wie o Parze Dysona. - Wolelibyśmy potwierdzić to na miejscu. Rozciągnęła zaciśnięte usta w wąskim uśmiechu. - Chcecie to usłyszeć z pierwszej ręki, tak? Proszę bardzo. - Wskazała na zwieńczone łukiem okno za swymi plecami. - Widzieliście po drodze wszystkie kopuły? - Większość z nich. - W jednej mieszkają Raielowie. Wiemy o tym, ponieważ zgodzili się nawiązać kontakt z ludźmi. Jeśli zaś chodzi o osiem pozostałych oryginalnych kopuł, nikt nie wie, co się w nich kryje. W trzech znajdują się miasta albo jakiegoś rodzaju budowle. Nocą zapalają się w nich światła, ale nigdy nie zauważono tam żadnego ruchu. Jedna kopuła sprawia wrażenie wypełnionej mgłą. Niektórzy utrzymują, że widzieli w niej światła i cienie, choć nie

ma na to żadnych dowodów. W następnej kopule zawsze jest ciemno, emanuje z niej jednak silne promieniowanie podczerwone, sugerujące, że panuje tam temperatura wyższa niż na odpowiednich dla ludzi światach. Kolejna kopuła zawsze jest oświetlona i nieprzezroczysta. Dwie ostatnie mają trzydziestosiedmiogodzinny cykl dnia i nocy, ale również cały czas pozostają nieprzezroczyste. Jak panowie widzicie, choć mieszkamy tu już od dwóch stuleci, nadal nie wiemy, kim są nasi sąsiedzi. Wysoki Anioł nade wszystko ceni prywatność. A panowie chcą go zapytać o gatunek, który celowo odciął się od reszty Galaktyki. - Przyznaję, że szanse są niewielkie - zgodził się Oscar. - Musimy jednak spróbować. Z pewnością pani to rozumie. - Rozumiem wasze motywy, ale ich nie aprobuję. Będziemy bronić własnej pozycji. To pierwsze miejsce na liście naszych priorytetów. Mimo wszystko możecie skorzystać z otwartej linii łączącej Stowarzyszenie z naszym gospodarzem. - Dziękujemy pani. Opuścili gabinet, podążając dwa kroki za Sooliną Depfor, która stukała głośno obcasami o gładką posadzkę. Wychodząc, Oscar czuł na plecach spojrzenie przewodniczącej. Gdy tylko wysokie drzwi się zamknęły, obaj mężczyźni wymienili spojrzenia. Mac wydął policzki i wypuścił powietrze. - Jezu, co za megiera - mruknął. Soolina Depfor odwróciła się na te słowa, unosząc brwi. Mac poczerwieniał jak burak. - Nasz oficjalny kanał łączności jest tam - oznajmiła kobieta. Zaprowadziła ich do pozbawionego

okien

pokoju

konferencyjnego,

sąsiadującego

z

salą

recepcyjną.

Zaprojektowano go na znacznie mniejszą skalę niż gabinet przewodniczącej. Pośrodku pomieszczenia stał lekki, owalny stół z sześcioma obitymi skórą krzesłami o wysokich oparciach. - Po prostu mówcie - wyjaśniła. - Wysoki Anioł was usłyszy. - Druga megiera - dorzucił Mac, gdy usiedli u jednego końca stołu. Oscar obrzucił go ostrzegawczym spojrzeniem. - Halo? Gładka ściana na końcu pokoju rozjarzyła się błękitnym blaskiem, który po chwili przygasł, ukazując zwierciadlane odbicie pokoju. Na jednym ze środkowych krzeseł siedział mężczyzna w czarnym swetrze z wycięciem w serek i ciemnych spodniach. Jego szeroką twarz pokrywał parodniowy zarost, a włosy na czole rzedniały. Ten obraz miał uspokajać, budzić zaufanie. - Cześć - powiedział. - Jesteś Wysokim Aniołem? - Zapytał Mac. Mężczyzna wzruszył ramionami.

- Przekonałem się, że ta postać pomaga w rozmowach z waszym gatunkiem. Gdybym pokazał wam obraz swojego kadłuba i sekcji mieszkalnej, wyglądałoby to dosyć pretensjonalnie. - Dziękujemy, że zadałeś sobie trud - rzekł Oscar. - Po spotkaniu z naszą drogą przewodniczącą z pewnością zasługujecie na ułatwienie życia. Miałeś rację, Mac, to straszliwa megiera. Pewnie dlatego wasi pobratymcy ciągle ją wybierają. Kto odważyłby się głosować przeciwko niej? Rzecz jasna, trzeba też przyznać, że dobrze sobie radzi. - Słyszałeś, co mówiliśmy? - W swoim wnętrzu mogę usłyszeć wszystko, czego zapragnę. Jak tłumaczyłem przywódcom waszej Wspólnoty, moim celem jest poznanie rozmaitych gatunków. Mogę to zrobić tylko przez obserwację. - Wiem, że to nie dotyczy tematu rozmowy, ale dlaczego zbierasz informacje? - A czemu wasz gatunek tak wiele czasu poświęca seksowi, polityce i religii? Jesteśmy, kim jesteśmy, bez względu na wygląd, naturę czy rozmiary. Dla mnie najważniejsze jest zbieranie informacji o obcych gatunkach. Jestem badaczem i antropologiem społecznym. Nie potrafię sobie wyobrazić, że mógłbym robić coś innego. - No dobra - zgodził się Mac. - A dla kogo zbierasz te wszystkie dane? - Nie jestem już pewien. Minęło tak wiele czasu. Ale z drugiej strony to może być kłamstwo i prawda wygląda tak, że przekazuję informacje o waszej Galaktyce i jej zdolnościach obronnych flocie okrętów wojennych nadciągającej z Mgławicy Andromedy. Albo pewnego dnia wszyscy przedstawiciele mojego rodzaju spotkają się w centrum zapadającego się wszechświata, żeby zanieść zarodki nowej ewolucji, najlepsze z tego, co się w nim wydarzyło, do nowego wszechświata, który się narodzi Albo ze swej wyniosłej orbity obserwuję dla rozrywki zrodzone na planetach istoty. Wybierzcie sobie powód, panowie, wasz gatunek zaproponował te, jak również wiele innych. - Dlaczego wszyscy obcy muszą być tak enigmatyczni? - Chyba nie wrzucasz mnie do jednego worka z Silfenami prawda? Odpowiedź jest bardzo prosta. Jak już mówiłem, to jest mój cel. Można powiedzieć, że spotkanie z wami i uczenie się od was sprawia mi satysfakcję. Żałuję, że uczę was w zamian tak niewiele, ale to również leży w mojej naturze. Być może pewnego dnia postanowię coś zrobić z całą wiedzą, którą zgromadziłem, zdecyduję się na transformację czy nawet transcendencję, ale na razie nie osiągnąłem jeszcze stężenia granicznego wiedzy. Wszechświat nadal budzi moją ciekawość.

- A czy ta ciekawość zawiodła cię kiedyś do Pary Dysona? - Zapytał Oscar. - Obawiam się, że nie. Nasza przewodnicząca powiedziała wam prawdę. Nie mam żadnych informacji na temat tych gwiazd. - A nie jesteś ciekawy? Z pewnością gatunek, który potrafi otoczyć gwiazdę barierą, byłby wart zbadania? Wysoki Anioł uśmiechnął się szeroko. - Jak mogę ich zbadać, jeśli otoczyli się barierą? To prawda, byliby bardzo ciekawym dodatkiem do mojej małej menażerii, ale przecież dopiero przed chwilą spotkałem was. - Masz trochę racji - przyznał Mac. - Ale nie interesuje cię, dlaczego stworzyli te bariery? - Z pewnością interesuje. Ale nie potrafię wam pomóc. Nie wiem, dlaczego to zrobili. Nigdy nie odwiedzałem tamtego sektora przestrzeni. - A co z obserwacją? Zauważyłeś w tamtych okolicach ślady konfliktu poprzedzającego powstanie bariery? - Nie. Nigdy nie zaobserwowałem w tamtym regionie przestrzeni nic godnego uwagi, a już z pewnością żadnych przejawów inżynierii na skalę gwiazdową. Nie zgaszono tam żadnych gwiazd ani nie zamieniono ich w nowe. Nic mi też nie wiadomo o niszczeniu planet. - A w innych regionach? Sam przyznajesz, że istniejesz już od bardzo dawna. Czy kiedykolwiek napotkałeś coś, co wymagałoby stworzenia podobnej bariery dla obrony gwiazdy? Czy w kosmosie istnieją gatunki zdolne zaatakować gwiazdę albo unicestwić zamieszkaną planetę? - Intencja i zdolność to nie to samo. W historii waszego gatunku nie brak było osobników, którzy bez skrupułów szerzyli śmierć i zniszczenie na wielką skalę. Gdyby tacy ludzie posiadali urządzenie zdolne zniszczyć gwiazdę, mogliby zrobić z niego użytek. W przeszłości spotykałem gatunki, w porównaniu z którymi wasi najstraszliwsi tyrani mogliby się wydać świętymi. Niemniej jednak, żeby osiągnąć poziom techniki potrzebny do zniszczenia gwiazdy, społeczeństwo z reguły musi być w miarę stabilne. - Niektóre z naszych największych wynalazków powstały podczas wojen - sprzeciwił się Mac. - Zgadzam się, że ludzie wykazują się największymi zdolnościami do innowacji, gdy stają w obliczu zagrożenia - odparł Wysoki Anioł. - Ale jest różnica między budową nowych broni a tworzeniem fundamentalnych teorii, które umożliwiają podobne udoskonalenia. Autentyczny

rozwój

nauki

stanowi

powolną

wspinaczkę

wymagającą

stabilnego

społeczeństwa, zdolnego utrzymywać wiele pokoleń myślicieli i teoretyków. Ewolucja z

reguły sprawia, że gatunek, który wyrwie się ze swego planetarnego środowiska, będzie miał jakieś społeczne lub biologiczne mechanizmy powstrzymujące jego prehistoryczną gwałtowność. Rzecz jasna, istnieje wiele wyjątków, a zdeterminowane osobniki potrafią omijać podobne ograniczenia. Może się również zdarzyć, że mniej rozwinięta kultura zdobędzie wiedzę i relikty pozostawione przez bardziej zaawansowaną rasę. Niemniej istnienie gatunku albo jestestwa zdolnego unicestwić gwiazdę wydaje się bardzo mało prawdopodobne. - W takim razie po co ta bariera? - Naprawdę nie wiem - odparł Wysoki Anioł. - Jednakże na podstawie doświadczenia i obserwacji jestem w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przekonany, że jej celem nie jest powstrzymanie agresji. - Ale ten jeden procent może nas zgubić - mruknął Oscar. - Z pewnością. Nic mi jednak nie wiadomo, by w promieniu tysięcy, a nawet dziesiątek tysięcy lat świetlnych istniał gatunek zdolny do agresji na podobną skalę. Być może się mylę; nie twierdzę, że jestem wszechwiedzący. Można też bronić poglądu, że megarozbłysk, który wyeliminował większość form życia na Far Away, był przejawem podobnej agresywności. Z pewnością większość cywilizowanych gatunków uznałaby tego rodzaju postępek za nieetyczny. Jak wam jednak wiadomo, prowadzę szczegółowe obserwacje przestrzeni w promieniu wielu parseków. Jeśli gdzieś tam istnieje podobne zagrożenie, udaje mu się unikać moich zmysłów. Przyznaję, że to niepokojąca możliwość. - Być może groźba jest tak wielka, że nie warto się nią przejmować - zauważył Mac. - To bardzo ludzki punkt widzenia - sprzeciwił się Wysoki Anioł. - Ja go nie podzielam. Ale z drugiej strony, według waszych standardów zapewne należy mnie uznać za tchórza. - Czy właśnie dlatego nie odwiedziłeś Pary Dysona? - Powiedzmy, że czuję się bezpieczniej, obserwując ją z pewnej odległości. Sprawa pobudziła moją ciekawość i z tego powodu jestem gotowy pomóc wam na większą skalę niż zazwyczaj. Oscar przygładził włosy dłonią. - Dziękujemy. Gdybyś zaobserwował coś istotnego... - Poinformuję was, oczywiście. Jeśli zechcecie mnie jeszcze o coś zapytać, możecie to zrobić swobodnie. Od tej pory pozwalam wam obu łączyć się ze mną bezpośrednio przez unisferę.

Całą podróż ekspresem na Kiereńsk Paula i Hoshe siedzieli spokojnie w wagonie pierwszej klasy, studiując akta sprawy. Przez ich wirtualne pole widzenia przemykały schematy, tekstowe raporty i finansowe wykresy. Nawet Paula od czasu do czasu musiała oderwać uwagę od nieustannego naporu. Podczas lotu wahadłowcem na Wysokiego Anioła oboje dali sobie jednak spokój ze studiowaniem akt. Hoshe był zafascynowany rozciągającym się za oknami widokiem i zażądał od e-kamerdynera strumienia informacji na ten temat. Gdy już zacumowali u podstawy łodygi Nowego Glasgow i pozostali pasażerowie poszli spokojnie w stronę windy, Paula poleciła swojemu e-kamerdynerowi wyszukać w wewnętrznej sieci Wysokiego Anioła informacje na temat kierunku. Pomocniczy program sieciowy zaprowadził ją biegnącym po łuku korytarzem do drzwi mniejszej windy. - Znalazłeś w aktach coś ciekawego? - Zapytała, gdy drzwi się zamknęły i winda zaczęła przyśpieszać. Hoshe rozejrzał się podejrzliwie wokół. - Możemy tu rozmawiać? - Tak. Wysoki Anioł wie o wszystkim, co dzieje się w jego wnętrzu. A ja już przekazałam mu informacje o sprawie. - Aha. Dobra, w takim razie dane z Państwowego Urzędu Skarbowego Tampico były bardzo pomocne. Po wejściu firmy na giełdę Broher i Spółka, kancelaria prawnicza, która zajmowała się rozwodem Tary, złożyła należące do niej akcje w Pierwszym Banku Państwowym Tampico. Po ośmiu miesiącach, gdy Morton zgodził się sprzedać firmę, zamieniono je na akcje Gansu Construction. Wszystko to są standardowe procedury. Akcje leżały tam sobie aż do ożywienia Tary, która przeniosła je na Oaktier. - A co z dywidendą? - Interes z Gansu okazał się bardzo korzystny. Płacili dywidendę co cztery miesiące, a wartość akcji wzrosła przez ten czas dwunastokrotnie. Morton jest dobrym dyrektorem. Pieniądze trafiały wprost na długoterminową lokatę i w ciągu siedemnastu lat również przyniosły niezłe zyski, choć mniejsze niż w większości banków. Nigdy nie wypłacono ani grosza. Pieniądze po prostu sobie leżały. Bank corocznie płacił miejscowy podatek od lokaty. Nikt nie kwestionował skali czasowej. Najwyraźniej lokaty często leżą w bankach nietknięte, czasami nawet przez stulecia. - A czy Tara miała bieżący rachunek w tym banku? - Nie. - I nie ma żadnych śladów, żeby Wyobie Cotal kiedykolwiek miał rachunek w banku

poza Oaktier? Jeśli mieszkali na Tampico, musieli posiadać pieniądze. Powinny zostać jakieś ślady. - Wszystkie transfery kredytowe z banku Tary na Oaktier ustały po spłaceniu salda końcowego, trzy tygodnie po tym, jak ponoć wyjechała na Tampico. Ostatnią wypłatą z konta było honorarium dla adwokatów zajmujących się sprawą rozwodową, tydzień przed saldem końcowym. Wszystko się zgadza, Broher i Spółka przesłali pozew Mortonowi dwa tygodnie po jej wyjeździe. Po trzech latach bank zmienił status rachunku z czynnego na martwy. Zwykła procedura w przypadku rachunku, z którego nikt nie korzysta przez tak długi czas. W przeciwnym razie nieuczciwy pracownik banku mógłby zauważyć, że właściciel nie interesuje się rachunkiem, i zacząć wyciągać z niego pieniądze. Żeby ponownie otworzyć rachunek po ożywieniu, Tara musiała przedstawić orzeczenie sądowe potwierdzające jej tożsamość. - A czy dokonała jakichś wypłat w ciągu dwóch tygodni przed opłaceniem adwokatów? - Ani jednej. Przedostatnia wypłata to rachunek za obiad z Caroline Turner. Potem było już tylko honorarium. - Czy wiemy, gdzie przebywała w chwili dokonania wypłaty? - Nie. Gdzieś, gdzie miała dostęp do unisfery. - A więc nikt nie widział jej żywej - zauważyła Paula. Przedstawiciele banków byli gotowi przysiąc przed sądem, że właściciel konta musiał być żywy, by kod dostępu zadziałał. Rzecz jasna, to zupełny fałsz. Banki Wspólnoty rokrocznie traciły miliardy na rzecz hakerów. Jedyną naprawdę bezpieczną lokatę oferował bank RI, a Paula czytała tajne raporty o superhakerach, którym udało się przełamać nawet te zabezpieczenia, choć wymagało to przeprofilowania komórkowego i życia życiem ofiary. Kod dostępu, choćby najbardziej skomplikowany, zawsze można było skopiować, jeśli tylko ktoś miał czas i środki. - A co z Wyobiem Cotalem? Czy wydał jakieś pieniądze na Tampico? - Nie. Jego rachunek wygląda tak samo. Nic nie kupił od dnia, gdy zniknęli z Tarą. Jego bank zmienił status rachunku na martwy po dwóch latach. - Kto zapłacił za bilety na Tampico? - Transakcja gotówkowa w poranek ich zniknięcia. Ale zarejestrowano je na nazwisko Tary. - Pewnie nie da się sprawdzić, czy bilety faktycznie wykorzystano? - Nie. STT nie przechowuje tego rodzaju informacji. - Mają czujniki i kamery na każdym dworcu planetarnym.

- Ale nie zatrzymują tych danych przez czterdzieści lat. To by kosztowało fortunę. Kasują je najdalej po dwóch latach, w zależności od dworca. - A co z gotówką? Czy któreś z nich wypłaciło większe sumy przed domniemanym wyjazdem z Oaktier? - Nie, żadne nigdy nie wypłacało z banku większych sum gotówką. Raczej trudno uwierzyć, by przeżyli choćby nawet te pierwsze dwa tygodnie, chyba że któreś z nich miało gdzieś tajne konto. - Hmm. - Paula wyciągnęła rękę i przywarła przylginowym mankietem do ściany, żeby się unieruchomić, gdy winda zmieni kierunek. Wiedziała, że podróżują przez wnętrze kadłuba gigantycznego statku, zmierzając do kopuły zamieszkanej przez Raielów. - Pewnie można sobie wyobrazić, że Tara sprzedała trochę biżuterii i żyła z tego, ale dlaczego miałaby to robić? W miarę jak badamy sprawę, ich wyjazd na Tampico wydaje się coraz mniej prawdopodobny. - Nie wierzyłem w niego już od pewnego czasu. - Ja również nie, ale zawsze musimy mieć pewność, Hoshe. - Oczywiście. - Mój Wydział nie zdołał odszukać żadnych zapisów pamięci sporządzonych przez Tarę w tym czasie. Chyba możemy uznać ten problem za rozstrzygnięty. Zamordowano ją i zapewne Wyobiego również. Teraz musimy ustalić motyw. To właśnie jest w tym wszystkim najdziwniejsze. Z pewnością nie chodziło o pieniądze. Nadal jestem skłonna sądzić, że przypadkowo odkryli jakieś przestępcze poczynania. Fakt, że po dwóch tygodniach zapłacono adwokatom, chyba to potwierdza. Ktoś najwyraźniej próbował stworzyć dla siebie alibi. Jeśli rzeczywiście tak było, bardzo trudno nam będzie odnaleźć dowody. - Po co więc tu przyjechaliśmy? - Droga eliminacji. Chcę sprawdzić osobiste życie Shaheef. W całości. Mocno ścisnęła w dłoniach małą torebkę, z którą tu przyjechała. Widziała, że Hoshe nie jest przekonany do tego pomysłu, ale jak każdy dobry policjant powstrzymywał się przed krytykowaniem szefowej. Na razie. Winda ruszyła w górę łodygi kopuły Raielów i przyciąganie powróciło, sięgając osiemdziesięciu procent ziemskiego. Hoshe potrzebował krótkiej chwili, by wziąć się w garść. Jeszcze nigdy widział żywego obcego, choć jego żona ciągle powtarzała, że chciałaby odwiedzić Silfenów. Tego typu niecodzienne atrakcje były jednak nieodłącznym elementem pracy z Paulą Myo. Gdy się dowiedział, że oddano jej sprawę, przypomniał szefowi wydziału wszystkie przysługi, prawdziwe i wyimaginowane, jakie mu kiedykolwiek wyświadczył, żeby

tylko nadal się nią zajmować. Sukces zawsze spływał na wykonawców, poza tym Hoshe szczerze pragnął na własne oczy zobaczyć pokaz jej magicznych zdolności. Istniała też niewielka możliwość, że Paula zechce poprzeć jego podanie o przeniesienie do Wydziału Poważnych Przestępstw. Hoshe nikomu nie wspominał o tych swoich ambicjach, był jednak zdecydowany spróbować. Gdy drzwi się otworzyły, poczuł lekkie rozczarowanie. Zamiast egzotycznej metropolii obcych ujrzał przed sobą ponury zaułek o gładkich ścianach z czarnego, matowego metalu, wysokich na trzydzieści metrów. Przez przezroczystą kopułę nad jego głową do środka wnikał bursztynowy blask Icalanise. U podstawy ścian umieszczono czerwone światełka, migoczące jak klejnoty w blasku świec. Cisza wręcz przytłaczała. Nie słyszało się nawet najdelikatniejszych dźwięków. - Za dnia pewnie wygląda to lepiej - zdecydował. - To jest dzień - wyjaśniła z satysfakcją w głosie Paula i ruszyła przed siebie. Dwukrotnie Hoshe odniósł silne wrażenie, że tuż nad murami przeleciało coś wielkiego. Powietrze zaszumiało cicho, być może leciutko zamigotały też światła. Rzecz jasna, gdy uniósł wzrok, zobaczył tylko wąski pas przezroczystego dachu kopuły, widoczny między ścianami. - Wiesz, dokąd idziemy? - Zapytał. - W przybliżeniu. Geometria miasta nieustannie się zmienia. Budynki i ulice przenoszą się z miejsca na miejsce, ale dzieje się to powoli. Nie obawiaj się, Wysoki Anioł nie pozwoli nam wejść tam, gdzie nie powinniśmy się znaleźć. Zatrzymała się na skrzyżowaniu. Kolejny zaułek był nieco szerszy i paliły się w nim zielone światła. Szedł nim jakiś Raiel, zmierzający w ich stronę. W słabym świetle trudno było zobaczyć cokolwiek poza potężną, mroczną, zbliżającą się sylwetką. Nadawało to olbrzymiemu kosmicie jeszcze groźniejszy wygląd. Dorosły Raiel był większy niż samiec słonia, choć na tym podobieństwo się kończyło. Z miejsca, z którego obserwował go Hoshe, przód obcego wyglądał jak przewrócona na bok ośmiornica. Cebulowatą głowę otaczał kołnierz mackowatych kończyn od dwóch dolnych - przystosowanych do ciężkiej pracy, długich na cztery metry, zakończonych wiosłowatymi koniuszkami, a u podstawy grubszych niż tułów mężczyzny - aż po skupiska drobnych, smukłych manipulatorów przypominających gniazda pełnych życia boa dusicieli. Grupka pięciu małych, półkulistych oczu skupionych na boku głowy poruszyła się jednocześnie, spoglądając na Hoshego. Istota dotarła do skrzyżowania. Policjant spojrzał w dół i zobaczył, że Raiel po obu stronach ma po osiem krótkich, słupowatych nóg. Nie było w

nich żadnych stawów, tępo zakończone cylindry poruszały się parami i stworzenie człapało naprzód, gładko i miarowo. Gdy mijał go korpus obcego, Hoshe zauważył na szczeciniastym, posiwiałym futrze brązowe pierścienie. Tuż za kołnierzem macek z istoty zwisał szereg małych wyrośli, jakby Raiel powiązał sobie ciało w dredy. Końce wypustek kołysały się ociężale, niczym zrobione z czystego ołowiu. Niewątpliwie były wytworem techniki, nie natury. - To ci dopiero - wymamrotał Hoshe, gdy obcy ich minął. Tył ciała Raiela zwężał się do opadającego w dół punktu. - Robią spore wrażenie - przyznała Paula i ruszyła w głąb zaułka z zielonymi światłami. - Wielu ludzkich mieszkańców uważa, że to oni zbudowali Wysokiego Anioła. Całkiem możliwe, jeśli się weźmie pod uwagę poziom ich inteligencji. - A co ty sądzisz? Po raz pierwszy od chwili, gdy ją poznał, Paula uśmiechnęła się lekko. - Nie myślę, by miało to znaczenie, ale skoro pytasz, uważam, że to mało prawdopodobne. - Dlaczego? - Bo spoglądają na nas prawie tak samo obojętnie jak Silfeni. To jednak niezupełnie to samo, gdyż Raielowie naprawdę znacznie przerastają nas intelektem. Nie sądzę, by tak wyniosłe istoty mogły dać początek misji Wysokiego Anioła. Qatux mówił mi kiedyś, że studiują fizyczną dynamikę wszechświata, nie kultury, które się w nim rozwinęły. Dla nich życie jest jedynie przypadkowym produktem reakcji chemicznych. Wszelkie życie, w tym również ich własne. Myślę, że zgodzili się nawiązać kontakt ze Wspólnotą tylko dlatego, że zapewniło im to dostęp do astrofizycznej bazy danych naszej unisfery. Z biegiem lat znacznie też udoskonalili nasze instrumenty obserwacyjne. Szli jeszcze pięć minut. Poza kolorem świateł, który na każdym skrzyżowaniu był inny, wszystkie zaułki i ściany wyglądały tak samo. Hoshe wiedział, że gdzieś w kopule znajdują się wysokie budynki, ale z zaułków nie było ich widać. Nie potrzebował zbyt wielkiej imaginacji, by wyobrazić sobie, że jest zwierzęciem laboratoryjnym biegającym po labiryncie. Wreszcie Paula zatrzymała się przed odcinkiem ściany niczym się nieróżniącym od innych. Światła u jej podstawy miały intensywnie fioletowy kolor, przechodzący w ultrafiolet. Po chwili metal przed nią rozstąpił się, tworząc otwór wystarczająco szeroki, by zmieścił się w nim Raiel. Wewnątrz znajdowało się duże, okrągłe pomieszczenie. Jego podłoga lśniła bladoszmaragdowym blaskiem, dach zaś niknął w ciemności na górze.

Kilka metrów za wejściem czekał na nich Raiel. Paula zatrzymała się przed nim i pochyliła głowę w płytkim ukłonie. - Cześć, Qatux. Dziękuję, że zgodziłeś się ze mną porozmawiać. Qatux uniósł głowę, odsłaniając wilgotne, pomarszczone fałdy jasnej skóry pokrywającej okolicę gębową. Kilka fałd i uniosło się, ukazując głębokie gardziele i przewody nosowe. Przez moment rozbłysły nawet ostre, brązowe kły. - Paula. - Głos brzmiał jak łagodny szept, któremu towarzyszyło ciche westchnienie wydostającego się przez luki między luźnymi mięśniami powietrza. - Przyniosłaś je? - Tak. Otworzyła torebkę i wyjęła z niej wielki jak pięść, cylindryczny kryształ pamięci. Raiel zadrżał na ten widok. Oczy Hoshego przywykły tymczasem do słabego światła i policjant dostrzegł, że Qatux jest w kiepskim stanie fizycznym. Spod skóry tułowia sterczały płytki szkieletowe. Jedna z wielkich, mackowatych kończyn dygotała. Istota trzymała ją zwiniętą, ale rozszerzony koniec wciąż opadał. Wszystkie oczy były zaropiałe i mrugały chaotycznie. - Ile czasu? - Zapytał Qatux. - Tara Jennifer Shaheef ma przeszło sto lat. Poradzisz sobie z taką ilością wspomnień? Jedna z macek średniej długości wyciągnęła się w stronę Pauli. Jej koniuszek zawisł nad kryształem pamięci. - Tak. Oczywiście. Dam sobie radę. - Mówię poważnie. - Paula trzepnęła mackę, która cofnęła się pośpiesznie. - Muszę wiedzieć, czy to możliwe. Nigdy dotąd nie przyjąłeś więcej niż dwadzieścia lat. - Tak. Tak. Po prostu będę potrzebował więcej czasu, żeby zasymilować informację, to wszystko. - W takim razie zgoda. Szukam kogoś, kto miałby o coś do niej pretensję. Kogoś, kto odgrywał znaczącą rolę w jej życiu, a potem zniknął. Mogła to wykasować z pamięci, więc zwracaj uwagę na luki, segmenty, które nie pasują do reszty. Chcę też, żebyś rozważył konflikty zawodowe, nie tylko osobiste. To mogło nawet być krótkie spotkanie, szczególnie gwałtowna kłótnia. Sama nie wiem, cokolwiek, co mogło stać się motywem. Macka znowu wysunęła się nieśmiało. - Znajdę dla ciebie te osoby i wydarzenia. - Mam nadzieję. - Poruszyła dłonią w górę i w dół, jakby chciała zważyć cylinder, zademonstrować w ten sposób swe opory. Potem uniosła go i wsunęła w zakrzywiony koniec macki Qatux pośpiesznie porwał przedmiot.

- Nie zwlekaj z tym - przypomniała. - Tydzień. Nie dłużej. Zawiadomię cię. Obiecuję. Ściana rozstąpiła się ponownie i oboje wyszli na zewnątrz. - To wszystko? - Zdziwił się Hoshe. - Po prostu zostawimy jej wspomnienia Qatuksowi? - Słyszałeś. Zawiadomi nas, kiedy skończy. - Cholera, myślałem... - Hoshe ściszył głos. - Myślałem, że zaniesiemy je do jakichś raielskich władz czy do laboratorium. Sądziłem, że to będzie oficjalne! - Czego jeszcze byś chciał? Podpisu burmistrza albo prezydenta na nakazie sądowym? Wysoki Anioł nas wpuścił, miasto Raielów też. Trudno sobie wyobrazić coś bardziej oficjalnego. Hoshe zaczerpnął głęboko tchu. Naprawdę nie chciał się narazić głównemu śledczemu. Był jednak policjantem, może nie takim jak ona, niemniej jednak policjantem. Wiedział, co jest słuszne, a co nie. Miał poczucie sprawiedliwości. - Chciałem tylko powiedzieć, że Sąd Najwyższy Oaktier potrzebował trzech dni, żeby udzielić nam pozwolenia na skopiowanie zapisu wspomnień Shaheef. A gdyby nie fakt, że ty wystąpiłaś z prośbą, zapewne w ogóle byśmy go nie dostali. To świadczy, jak wysoko cenimy bezpieczeństwo zapisów pamięci. Chodzi o jej całe życie. A ty po prostu oddałaś je choremu kosmicie. - Tak, to jej całe życie. Ale owo życie powierzono nam po jej zamordowaniu. - Domniemanym zamordowaniu. - Pora już, byś się nauczył, że dokonywanie osądów i postępowanie zgodnie z nimi ma kluczowe znaczenie w naszym zawodzie. Powinieneś bardziej wierzyć w siebie i w swoje możliwości, detektywie. Hoshe skrzywił się, wiedząc, że policzki mu poczerwieniały. Szli oboje dziwacznie oświetlonymi zaułkami, nie odzywając się już ani słowem. Gdy wrócili do windy, jej drzwi były otwarte. - No wiesz, oni się nad nim litują - odezwała się Paula, gdy ruszyli w dół. - Kto? - Inni Raielowie. Litują się nad Qatuksem. Zdajesz sobie sprawę, kim on jest, prawda? - Chyba tak. - Raielowie to stary gatunek. Jest w nich mnóstwo godności i łaskawości, a umysłowo znacznie nas przewyższają. Nas tylko nieliczne pokolenia dzielą od naszych przodków, łowców-zbieraczy, Raielowie zaś zostawili za sobą ten szczebel drabiny ewolucyjnej tak

dawno, że stali się niemal innym gatunkiem. To jednak czyni ich wrażliwymi na pewne zagrożenia. Nie usprawiedliwiam Qatuksa, ale rozumiem przyczyny jego upadku. My potrafimy sobie poradzić z nagimi emocjami, ponieważ nadal jesteśmy podobni do swych zwierzęcych przodków. Nie potrafię sobie wyobrazić, co znaczy dla istoty, która nigdy nie doświadczyła miłości, nienawiści, gniewu czy radości, zetknięcie z takimi uczuciami. Zapewne to szok. Przynajmniej dla typowych Raielów. Większość z nich ma siłę potrzebną, by sobie z tym poradzić. Ale słabsi mogą się uzależnić. To właśnie spotkało Qatuksa. Uzależnił się od ludzi. Kocha nas. Uważam, że w całym wszechświecie nie ma nic smutniejszego. - A więc on odtworzy wszystkie wspomnienia Shaheef? - Nie odtworzy. Stanie się nią. Każde jej doświadczenie, każdy oglądany przez nią widok, każdy usłyszany dźwięk; pozna wszystko. Słyszałeś go. Potrzebuje tygodnia, żeby zasymilować sto lat jej życia. Kiedy skończy, będziemy mogli go zapytać o każdy dzień, każdą godzinę i minutę, a otrzymamy wyczerpującą odpowiedź. - Dobra, ale nadal nie widzę w tym sensu. Mogliśmy to zrobić sami, bez pomocy Raiela. - Przeglądałeś kiedyś czyjeś wspomnienia, Hoshe? - Nie - przyznał. - To nie jest zapis PSZ. Przyznaję, że jest trochę podobne, ale to nie to samo. PSZ to wygładzona, zredagowana wersja. Robi się je właśnie w tym celu. Mają przyciągać do czegoś uwagę odbiorcy. Dziewięćdziesiąt procent produkcji ma zawartość seksualną, ale istnieją też dramaty, historie przygodowe, zapisy wycieczek turystycznych i tak dalej. Tylko bardzo zdolny wykonawca, wsparty przez równie zdolnego redaktora impulsów nerwowych, potrafi odizolować i zapisać wrażenia, których wymaga scenariusz. PSZ opowiada odbiorcy historię, prostą i jasną, można ją przeglądać kawałek po kawałku. Prawdziwe wspomnienia są inne. Człowiek pamięta to, co w danym momencie przykuło jego uwagę. Wokół mogą się dziać dziesiątki spraw o kluczowym znaczeniu, a on z powodu swych uprzedzeń i charakterystycznych cech osobowości dostrzega tylko jedną, zapewne najmniej istotną. Nie chodzi tylko o bodźce wzrokowe; z dźwiękami i zapachami jest tak samo. Czasem można zapamiętać pokój, ale nie to, kto w nim był i o czym mówiono. A spróbuj odnaleźć ten pokój wśród wielu lat wspomnień... Potrafimy datować fragmenty wspomnień, zarejestrowane przez wszczepioną komórkę pamięci, ale indeksowanie jest czymś całkiem innym. Jeśli nie zna się dokładnego czasu, trzeba przejrzeć cały dzień, a jeśli ma się pecha, nawet tydzień. Po to właśnie potrzebujemy Qatuksa. Ludzie muszą przeglądać zapisane wspomnienia w czasie

rzeczywistym. Nie potrafimy ich przyswoić, jeśli są odtwarzane w przyśpieszonym tempie. Gdybym chciała przejrzeć stulecie wspomnień Shaheef, musiałabym poświęcić na to sto lat. Qatux, dzięki większemu mózgowi i znakomitemu umysłowi, potrafi to zrobić niemal natychmiastowo. - Ale niepokoiłaś się o niego. - Tak. Sto lat to wiele czasu. Nawet możliwości jego mózgu mają granice. Wiem też, że wchłonął już życie dziesiątków ludzi. - I nie przeszkadza ci, że jesteś jego dilerem? - To ludzka etyka - wyszeptała. - Nie można osądzać Raielów według naszych kryteriów. Oni nie nadzorują zachowania swoich pobratymców tak jak my. Raielowie sami odpowiadają za swoje postępowanie. Qatux dokonał wyboru i w ich społeczeństwie ma do tego pełne prawo. Tak czy inaczej, zdobędzie swoje wspomnienia. Jeśli ja mu ich nie dostarczę, zrobią to inni. W unisferze można kupić nie tylko nagrania PSZ, ale również zapisy prawdziwych wspomnień. To mały, wyspecjalizowany rynek. W ten sposób Qatux pomoże nam schwytać przestępców i wszyscy na tym skorzystają. Gdybyśmy zabronili mu dostępu do wspomnień, w oczach Raielów byłoby to wykroczeniem. - Być może - mruknął Hoshe. Winda zaczęła zwalniać i wracała nieważkość. - Ale nadal uważam, że nie powinniśmy tego robić. - Chcesz się wycofać? Nie będę cię powstrzymywała i to nie trafi do twoich akt. - Nie, dziękuję, główny śledczy. Doszliśmy już daleko, zamierzam doprowadzić sprawę do końca.

Już od samego początku Rob Tannie żałował, że podjął się tej roboty. Rzecz jasna, chodziło o pieniądze, a zwłaszcza o to, że ciągle mu ich brakowało. W jego obecnym zawodzie „ochroniarza polowego" trudno było znaleźć jakiekolwiek zajęcie, a dobrze płatna praca pozostawała w sferze legend. Gdy więc jego agent zaproponował mu kontrakt przewidujący fantastyczne wynagrodzenie, powinno to wystarczyć za ostrzeżenie. Jakby tego było mało, umowa zawierała też klauzulę ożywieniową. Rob miał zapisać swe wspomnienia w prywatnej klinice, a jego anonimowy pracodawca zapewni mu pięcioletnią gwarancję. Gdyby Rob nie zjawił się osobiście w ciągu pięciu lat, klinika rozpocznie procedurę ożywienia. To mówiło mu wyraźnie - jakby intuicja i zwykły zdrowy rozsądek mało znaczyły - że jest cholernie pewne, iż za pięć lat obudzi się w jakimś pokracznym, młodzieńczym ciele i nie będzie pamiętał kilku ostatnich miesięcy obecnego życia. Powinien wtedy się wycofać, ale

nie pozwalały mu na to przeklęte finanse. Miał za sobą kilka chybionych inwestycji w konie i totalizatora sportowego, nie wspominając już o pokerze i innych grach hazardowych. Zostawiły pokaźną dziurę w jego budżecie i nie mógł sobie pozwolić na odmowę - nie, mając takich wierzycieli - a jego agent świetnie o tym wiedział. Dlatego powiedział „tak" i spodziewał się, że pomoże jakiejś radykalnej grupie etnicznej zadać cios rządowi planetarnemu w imię większej autonomii kulturalnej albo weźmie udział w tajnej operacji prowadzonej przez którąś z korporacji. W najgorszym razie mógł nawet zostać wplątany w walkę o władzę w jakimś syndykacie zbrodni. Rzecz jasna, przy jego pechu okazało się, że prawda wygląda znacznie gorzej. Poświęcił dwa tygodnie na wciągnięcie się w pracę strażnika w należącym do STT kompleksie budowy gwiazdolotu na Anshunie. Dwa nudne tygodnie, podczas których grał rolę lojalnego pracownika, jednocześnie zapoznając się z rozkładem kompleksu, harmonogramem prac oraz używanym sprzętem. Znał już z twarzy pracujących tu techników, razem z nowymi kolegami żartował z setek pełnych entuzjazmu kandydatów, którzy codziennie stawiali się na ostatnie testy oraz rozmowy kwalifikacyjne. Raz nawet zobaczył samego Nigela Sheldona, otoczonego wianuszkiem asystentów. Minęły dwa tygodnie, a on nadal nie miał pojęcia, po co tu jest. Nie potrafił odgadnąć, kto może być przeciwnikiem STT, chyba że chodziło o jakiś konflikt między ziemskimi Wielkimi Rodzinami. Kto wie, do czego mogą być zdolni bogaci popaprańcy? Dziś rano, przed śniadaniem, otrzymał wreszcie zaszyfrowaną wiadomość od swego agenta. Rob użył klucza, który mu dano, i w jego wirtualnym polu widzenia pojawił się wąski, zielony pasek tekstu. Kawa w kubku stygła, a on raz po raz czytał tekst pełen precyzyjnych instrukcji odnoszących się do czasu i miejsca. Wreszcie jęknął i spojrzał na sufit. - Niech to szlag trafi. Sprawa była jasna. Naprawdę nie wydawało się prawdopodobne, by dożył jutra, mimo że ostatni fragment instrukcji opisywał trasy ucieczki. Trzymając się ustalonej rutyny, pojechał metrem na planetarny dworzec STT. Tam wsiadł w jeden z autobusów pracowniczych, które cały dzień kursowały między pustym placem obok dworca a kompleksem. Razem z innymi strażnikami dotarł do szafek z ubraniami dwadzieścia minut przed rozpoczęciem służby, by zdążyć się przebrać w mundur. Tym razem zajęło mu to więcej czasu niż zwykle. Czekał, aż pomieszczenie opróżni się niemal całkowicie. Gdy zostało w nim tylko dwóch innych strażników, podszedł do szafki wymienionej w instrukcji i otworzył ją za pomocą kodu zapisanego w tatuażu OO na kciuku.

W środku leżał prosty pas, taki sam jak ten, który miał na sobie. Zamienił pasy, zamknął szafkę i wyszedł. Jego zmiana zaczynała się o ósmej trzydzieści. Dotarł do głównej bramy na czas. Był jednym z trzech strażników, którzy pełnili tu służbę. Pierwszym człowiekiem, wjeżdżającym do środka, był Wilson Kime. Rob zasalutował, gdy brama otworzyła się przed samochodem kapitana. To chyba najbardziej wyczerpujący element jego obowiązków. Trzej wartownicy przy bramie mieli za zadanie obserwować wysoki na sześć metrów płot oraz strzegące go roboty. Na płocie umieszczono setki czujników, a dziesiątki dalszych ulokowano w pobliżu. Nic nie mogłoby się zbliżyć niepostrzeżenie. Strażnicy musieli jedynie sprawdzać losowo wybranych pracowników oraz pojazdy gości. - Wychodzę na chwilę, wrócę za dwadzieścia minut - oznajmił Rob o dziesiątej trzydzieści. Opuścił stróżówkę i ruszył po świeżo skoszonej trawie w stronę głównych budynków. Jak zwykle było tu bardzo wilgotno i co chwila musiał ocierać pot z czoła. Gdy już znalazł się w środku, ruszył prosto w kierunku sterowni, która znajdowała się na najniższym z trzech podziemnych pięter budynku. Przy windzie czekał jeszcze jeden strażnik oraz konserwator. Ich e-kamerdynery wymieniły kody, potwierdzając, że wszyscy są uczestnikami misji. Przyjrzeli się sobie nawzajem z wyraźną nerwowością, zastanawiając się, czy któremuś z nich nie zabraknie odwagi. Cyfry w wirtualnym polu widzenia Roba odliczały czas do dziesiątej czterdzieści siedem. - Dobra - powiedział nagle i nacisnął guzik, kierując windę na najniższe piętro. - Jeśli ktoś chce się wycofać, jest już za późno. Drzwi się zamknęły i winda ruszyła w dół. Rob rozpiął kaburę i wyjął pistolet jonowy, sprawdzając poziom energii. Broń wyglądała jak jego służbowa. Jedyna różnica polegała na tym, że sieć bezpieczeństwa kompleksu nie mogła jej zdezaktywować. To zabezpieczenie, na wypadek gdyby któryś ze strażników okazał się niegodny zaufania. - Schowaj - odezwał się konserwator, spoglądając ostrzegawczo na czujnik windy. Rob obrzucił mężczyznę pogardliwym spojrzeniem, demonstrując, że nie wykonuje jego rozkazów, po czym schował broń. - Masz zająć się drzwiami? - Drzwiami i zabezpieczeniem bramy - odparł konserwator. - A wy? - Dopilnujemy, żeby nikt ci nie przeszkadzał. Rob i drugi strażnik wymienili spojrzenia. - Dobra.

Wyszli z windy do krótkiego korytarza. Po obu stronach znajdowały się drzwi. Trzecie ulokowano na końcu. Konserwator wyjął z torby mały układ procesorowy i umieścił go nad tablicą rozdzielczą windy. - Zneutralizowana - potwierdził. Rob wyjął z torby, którą miał u pasa, pierwszy zdalny ładunek. Kwadrat czarnego plastiku wielkości jego dłoni miał centymetr grubości. Rob przycisnął go do sufitu i polecił ekamerdynerowi załadować kod aktywacji. E-kamerdyner potwierdził, że ładunek przeszedł w stan czynny i Rob cofnął rękę. Ładunek pozostał na miejscu. Obudowa stopniowo zmieniała kolor, dopasowując się do płytek sufitu. Konserwator ruszył korytarzem w stronę wielkich drzwi na końcu, z wysiłkiem dźwigając ciężką torbę. Dotknął płytki zamka kolejnym układem. Rob ponownie wyjął pistolet jonowy i odbezpieczył go. Zegar w wirtualnym polu widzenia poinformował go, że przybyli na czas. Drzwi otworzyły się i wszyscy trzej wpadli do środka. Sterownia zarządzająca bramą prowadzącą na platformę montażową w niczym nie przypominała tych, których używano do międzygwiezdnej eksploracji. Była prostym, kwadratowym pomieszczeniem o boku długości dziesięciu metrów. Pełno tam było konsoli, a na jednym z końców umieszczono mnóstwo boksów o szklanych ścianach. W żadnym z nich nie paliło się światło i nie było w nich nikogo. Na zmianie pracowało ośmioro ludzi, którzy siedzieli za konsolami, nadzorując działanie potężnej maszynerii ukrytej w podziemnym pomieszczeniu tuż za sterownią. Naprzeciwko boksów na ścianie ulokowano trzy ogromne portale o wysokiej rozdzielczości. Wyświetlane na nich trójwymiarowe diagramy informowały personel o stanie bramy. Wszyscy unieśli głowy, z niepokojem spoglądając na intruzów. Zgodnie z harmonogramem e-kamerdyner Roba zameldował, że utracił połączenie z cybersferą. Oprogramowanie kaosu zinfiltrowało lokalne węzły. - Nie ruszać się i zachować ciszę - zawołał drugi strażnik. - Wszyscy trzymajcie ręce w widocznym miejscu i, proszę, nie róbcie nic głupiego. Jeden z operatorów wstał, spoglądając z niedowierzaniem na Roba. - Co tu się dzieje, do licha? Czy grozi nam jakieś niebezpieczeństwo? Rob wystrzelił w sufit nad jego głową impuls o minimalnej mocy. Mężczyzna wydał z siebie przenikliwy, zwierzęcy pisk. Ostre odpryski fotopolimeru posypały się na niego z góry, ciągnąc za sobą wąskie smużki dymu. Zabrzmiał przeraźliwy sygnał alarmowy. - Kazaliśmy wam się zamknąć - zawołał Rob, przekrzykując hałas. Wszyscy spojrzeli

na niego z przerażeniem, unosząc ręce nad głowy. - Cholera, coś ty narobił! - Zawołał konserwator, spoglądając na rannego, który leżał na podłodze, osłaniając głowę ramionami. - Rób, co do ciebie należy - warknął Rob. Konserwator skinął krótko głową i nacisnął guzik zamykający drzwi. - Co to? - Krzyknął drugi strażnik i strzelił w alarm, uciszając go. - Dziękuję - powiedział Rob. - Hej, wy! - Wrzasnął konserwator do operatorów. - Odsuńcie się od konsoli. Rob i drugi strażnik pomachali groźnie pistoletami, zapędzając operatorów pod szklaną ścianę. Potem kazali im przykucnąć. - Joanne Bilheimer - rzucił Rob. - Wystąp. Jedna z kobiet uniosła zalęknione spojrzenie. - Ja jestem Joanne. Czego chcecie? - Niech pani wstanie. - Rob skinął na nią czterema palcami i wskazał na konsolę z napisem Kierownik Operacji. - Proszę zabezpieczyć to pomieszczenie. Izolacja trzeciego stopnia. - Nie... - Spojrzała ze strachem na jego pistolet. - Nie jestem... - Proszę - przerwał jej Rob. - Niech mi pani nie wciska kitu, że nie jest upoważniona. Lepiej byłoby, gdybym nie był zmuszony uciekać się do gróźb, bo wtedy je wykonam. Poziom trzeci, proszę. - Nie mogę się połączyć. Coś zainfekowało węzły konsoli. - Dlatego właśnie STT wyposażyła panią w awaryjny system ręcznego sterowania odparł z uśmiechem Rob. Kobieta pochyliła głowę, wstała i podeszła do konsoli. Drugi strażnik spojrzał na pojmanych operatorów. - To tylko środek usypiający - uspokoił. - Nikogo nie zabijemy, nie jesteśmy szaleńcami. Przeszedł wzdłuż szeregu, przyciskając bezigłową strzykawkę do ich karków. Wszyscy po kolei osuwali się bezwładnie na ziemię. Nagle z podłogi uniosła się wielka metalowa płyta, zamykając szczelnie drzwi. Druga, podobna, zabezpieczyła drzwi pożarowe. Pomieszczenie wypełnił migotliwy blask, który za chwilę zgasł, gdy włączyło się pole siłowe, wzmacniające cząsteczkową strukturę ścian. Na przeciwległych końcach pokoju z sufitu opuściły się dwa grube cylindry. Rob uśmiechnął się zadowoleniem na ten widok. Filtr powietrza był im niezbędny, gdyż pole siłowe zamknęło

przewody wentylacyjne. - Dziękuję, Joanne. Nie zdążyła nawet na niego spojrzeć, a już drugi strażnik zrobił jej zastrzyk w kark. Konserwator zdjął tymczasem obudowę jednej z konsoli. Przechylił torbę i na podłogę wysypał się szereg wyspecjalizowanych układów. Ze wszystkich sterczały grube pęczki światłowodów. Mężczyzna podłączał je gorączkowo do absurdalnie skomplikowanych obwodów konsoli. - Dasz radę? - Zapytał Rob. - Kurwa, zamknij się i pozwól mi się skupić. Mamy dwie minuty na potwierdzenie, zanim LI nas odetnie. - Dobra. Obaj strażnicy popatrzyli na siebie i wzruszyli ramionami. Rob nie miał pojęcia, co robi konserwator, i nie potrafił mu pomóc. Oprogramowanie kaosu nadal istniało w węzłach i blokowało dostęp do cybersfery. Nie był w stanie sprawdzić, co dzieje się w reszcie kompleksu, nie wiedział, czy pozostałe grupy również wykonały zadanie, czy może coś je opóźniło, albo nawet wszystkich ich członków zastrzelono. Zegar w jego wirtualnym polu widzenia bezlitośnie odmierzał czas, skreślając z listy punkty, które powinny już być wykonane. Zostało dziewięćdziesiąt sekund, konserwator zaś nadal nie uporał się z konsolą. „Szybciej" - ponaglał go bezgłośnie Rob. „Szybciej".

Kiedy Wilson znalazł się w środkowej części platformy montażowej, e-kamerdyner poinformował go, że szuka go Oscar Monroe. - Połącz nas - polecił. Wytracił prędkość, chwytając jeden z dźwigarów suwnicy, i obrócił się powoli wokół osi, by widzieć tylną część gwiazdolotu. Zainstalowano już wszystkie zbiorniki z czynnikiem roboczym, które tworzyły wybrzuszenia na cylindrycznym rusztowaniu kadłuba. Zamontowano też prawie jedną piątą zewnętrznych płyt, a roboty konstrukcyjne pracowicie dodawały następne. W rogu wirtualnego pola widzenia Wilsona pojawiła się mała, półprzezroczysta głowa Oscara. - Chcesz usłyszeć dobre wieści, kapitanie? - Spytał Oscar. - Jasne. - Wysoki Anioł twierdzi, że nic mu nie wiadomo, by w tej części Galaktyki istniał jakiś gatunek dysponujący superbronią. Wilson przeniósł odruchowo spojrzenie na generatory pola siłowego. Niektóre z nich

już zmontowano, ale żadnego nie podłączono jeszcze do źródła mocy i nie uruchomiono. - Masz rację, to dobra wiadomość. Jak rozumiem, bez trudności dogadałeś się z habitatem? - Z habitatem, tak. Wilson uśmiechnął się pod nosem. On również zetknął się kilka razy z przewodniczącą Gall. - I co ci powiedział? - Nigdy nie odwiedził Pary Dysona, więc wie bardzo niewiele. Przyznał, że bariery go interesują, a może nawet niepokoją. Krótko mówiąc, czeka, czego się dowiemy. - Ciekawa polityka. A wspominał coś o kontaktach z cywilizacjami z tego sektora Galaktyki? - Raczej nie. Bardzo ściśle przestrzega swoich zasad ochrony prywat... Połączenie przerwało się nagle. Wilson chciał już zapytać e-kamerdynera o przyczyny, gdy urządzenie przekazało sygnał alarmowy. Sieć lokalną kompleksu zaatakowało oprogramowanie kaosu. - Jak groźny jest atak? - Zapytał. Część świateł na platformie zamigotała, zaskakując go nieprzyjemnie. - Mniejsza tym podaj mi stan wszystkich systemów w kompleksie i na platformie. Gdy diagram wypełnił jego wirtualne pole widzenia, rozbłysły dwa kolejne alarmy. W jednym z głównych generatorów mocy kompleksu nastąpił wybuch, a do sterowni kierującej działaniem bramy wtargnęli intruzi. Strażnicy w sali 4DF wdali się w strzelaninę z kolejnymi nieproszonymi gośćmi. Fragmenty sieci kompleksu milkły jeden po drugim, w miarę jak oprogramowanie kaosu infekowało węzły. - Cholera jasna! Systemy platformy montażowej przełączały się na zasilanie awaryjne. Główny generator działał coraz słabiej. Wilson gorączkowo rozejrzał się wokół i musiał się złapać dźwigara, żeby powstrzymać ruch wirowy. Brama nadal była otwarta, połączenia z halą testową nie zerwano. Wzdłuż pasa z elektromięśni przemieszczały się kapsuły, a parę osób unosiło się w przestrzeni obok wyjścia, oglądając się za siebie. - Połącz mnie z szefem ochrony - rozkazał Wilson e-kamerdynerowi. Na obrazie w jego wirtualnym polu widzenia połączenia z centrum ochrony zgasły. W sektorze wieżowca, w którym się znajdowało, włączyły się systemy przeciwpożarowe. Szok pozbawił Wilsona na krótką chwilę zdolności myślenia. Trudno mu było uświadomić sobie, co widzi. Potem jednak górę wzięło szkolenie sprzed stuleci. „Rób coś, nie daj się

sparaliżować". Na całej platformie gasły światła. Personel rozpoczął procedurę awaryjnego odłączania mocy. - Połącz mnie z układem kierującym systemami platformy - polecił e-kamerdynerowi. - Szyfruj wszystkie wiadomości i przekazuj je do mnie. Odizoluj układ procesorowy i sieć platformy od sieci kompleksu. Autoryzuj kontynuację wszystkich procedur bezpieczeństwa. Natychmiast zamknij bramę polem siłowym od naszej strony. Użyj wszystkich dostępnych rezerw mocy do jego podtrzymania. - Wykonuję - odpowiedział e-kamerdyner. Gdy połączenie z kompleksem zostało przerwane, z wirtualnego pola widzenia Wilsona zniknął jego obraz. - Podaj mi dane o stanie platformy. - Pojawiły się nowe strumienie półprzezroczystych danych. Wilson znalazł się w centrum kuli złożonej z tysięcy czerwonych i żółtych linii, które splatały się ze sobą. Prace budowlane zamierały. Zapasy mocy nie były zbyt wielkie. - Wyłącz funkcje podtrzymywania środowiska. Powietrza wystarczy nam na wiele godzin. - Wykonuję. - Skontaktuj się z członkami kadry kierowniczej przebywającymi na platformie i sporządź ich listę. Daj mi otwarty kanał łączności do wszystkich ludzi przebywających na górze. Wszędzie wokół nadal gasły światła. Wielkie segmenty platformy pogrążały się w półmroku. Włączyło się pole siłowe, zamykając bramę. Bijący z niej snop jaskrawego światła rozświetlał ciemność. - Uwaga - odezwał się Wilson na otwartym paśmie. Kompleks najwyraźniej padł ofiarą ataku. Zamknęliśmy bramę, więc nic nie powinno nam grozić, na wszelki wypadek chcę jednak, żeby wszyscy skierowali się do dwunastej sekcji pierścienia mieszkalnego „Drugiej Szansy". - Przejrzał sporządzoną przez e-kamerdynera listę kierowników, po czym powiedział: - Daj mi Annę Hober. Przypominał ją sobie niejasno ze szkoleń. Była astronomem z wydziału eksploracji STT, przydzielonym do załogi jako specjalista od sprzętu obserwacyjnego i nawigator. - Wykonuję. - Kapitanie? - Odezwała się Anna Hober. - Anno, gdzie pani jest? Przy pomocniczym zestawie czujnikowym. Jestem członkiem ekipy, która go

montuje. - Mianuję panią swoim zastępcą. Niech się pani połączy z układem kierującym działaniem sekcji mieszkalnej i zacznie uruchamiać wewnętrzne systemy podtrzymywania życia. Proszę wykorzystać wszystkich pracowników, jacy tylko będą użyteczni. Niech się pani bierze do roboty. Chcę tam zorganizować bezpieczny azyl. - Tak jest. Dotknął wirtualną dłonią ikony e-kamerdynera. - Wyświetl mi rejestr stanu wewnętrznych systemów gwiazdolotu. - Wykonuję. Rejestr nie przedstawiał się zbyt imponująco. Tylko do kilku systemów docierała moc, a wewnętrzna sieć statku sprowadzała się właściwie tylko do prostych połączeń komunikacyjnych. Wilson odepchnął się nogami od dźwigara, kierując się w stronę pierścienia mieszkalnego. Po drodze dokonał przeglądu źródeł mocy na platformie. Większość systemów awaryjnych działała prawidłowo, a dwa generatory termojądrowe poddano testom przed ponownym wyłączeniem. Powinno im wystarczyć mocy do podtrzymania działania kilku pokładów, zanim sytuacja na dole się wyjaśni. Jeśli sprawa będzie się przeciągać, może zdołają nawet uruchomić reaktor termojądrowy i podłączyć go do generatora pola siłowego, który zużywał niepokojąco wielką część zasobów energii. - Czy mamy jakieś zewnętrzne połączenia z planetarną cybersferą? - Na platformie montażowej są awaryjne przekaźniki, mogące się połączyć z geostacjonarnymi satelitami. - Uruchom je. Muszę się dowiedzieć, co się dzieje na dole. Pogasło tak wiele świateł, że Wilson nie był pewien, w którą stronę leci. Nie widział dźwigarów i wsporników, dopóki nie znalazł się naprawdę blisko. Spowalniało to jego lot. Musiał niemal wymacywać drogę przed sobą. Wszczepy siatkówkowe przekazywały mu obraz w podczerwieni, wypełniając pole widzenia różowo-białymi błyskami. Jasny strumień światła wypływającego z bramy przeszedł w słabą, żółtawą łunę awaryjnego oświetlenia budynku po drugiej stronie. Potem nastąpił oślepiający, pomarańczowy rozbłysk. Wszczepy siatkówkowe musiały go osłabić, żeby nie oślepił Wilsona. Zamrugał powiekami. Gdy rozbłysk się skończył, wokół zapadła prawie całkowita ciemność. Główne linie elektroenergetyczne przestały funkcjonować i na platformie działało tylko kilka systemów awaryjnych. Brama była zupełnie ciemna. - O kurwa - wyszeptał Wilson. Jego podejrzenia okazały się trafne. Celem ataku była

„Druga Szansa".

Lennie Al Husan dotarł na anshuński dworzec planetarny STT po dwugodzinnej jeździe, choć według rozkładu podróż powinna trwać czterdzieści osiem minut. Kiedy jechał przez StLincoln, pociąg zawsze się spóźniał. Z tego powodu nie zdążył na spotkanie z medialnymi rzecznikami projektu. Szef studia będzie wściekły. Każda medialna firma starała się zdobyć jak najwięcej informacji o planowanej wyprawie. Lennie marzył nawet o tym, że mógłby polecieć na „Drugiej Szansie" jako jeden z reporterów. STT czyniła nadzieję na tę pozycję wszystkim przedstawicielom mediów, by zapewnić sobie ich przychylność. Ale spóźnienie zapewne przekreśliło jego szanse. Przeszedł przez budynek dworca do punktu, z którego odjeżdżał autobus do kompleksu. Dwukrotnie dokładnie go sprawdzano, aż wreszcie wyszedł z budynku w straszliwie parne powietrze i dołączył do kilku innych osób czekających na przystanku. Poprosił e-kamerdynera o skontaktowanie go z przedstawicielem medialnym, z którym był umówiony. - Mam trudności z ustanowieniem kontaktu z cybersferą - oznajmił e-kamerdyner. Lokalne węzły sieci zainfekowało oprogramowanie kaosu. - Naprawdę? Lennie rozejrzał się wokół z zainteresowaniem, choć musiał przyznać, że postępuje głupio. Tego rodzaju ataki były rzadkością. Z reguły poprzedzały jakieś przestępcze akcje bądź też miały odwrócić od nich uwagę. Nagłe rozległ się huk tak donośny, że Lennie uznał, iż to z pewnością wybuch. Padł na ziemię razem z resztą oczekujących. Przez krótką chwilę pomyślał o katastrofie kolejowej, choć te się przecież nie zdarzały. Potem rozległ się ryk, z którym zmieszał się kolejny huk. Lennie wstał, próbując się zorientować, z której strony dobiega hałas. Stał się on teraz tak głośny, że reporter musiał zatykać uszy dłońmi. - Zapisuj to. Wszystkie zmysły - polecił e-kamerdynerowi i pobiegł w stronę końca długiego budynku. Gdy wypadł zza rogu, ujrzał przed sobą duży fragment stacji rozrządowej. Jako pierwsze zobaczył, że długi szereg krytych wagonów stojących za magazynami rozlatuje się. Z dwóch z nich zostały tylko kawałki. Na oczach Lenniego rozpadł się trzeci. Ze szczątków wyłaniały się potężne, metalowe sylwetki wzbijające się w górę na słupach intensywnie fioletowego płomienia. Wyglądały niczym kanciaste, pancerne dinozaury o tępo zakończonych, klinowatych głowach. Tam, gdzie powinny być oczy, sterczały grube lufy armatnie, a z przodu głów umieszczono mniejsze działa, wyglądające jak śmiercionośne

żuwaczki. Gdy maszyny wzbiły się do lotu, złożyły krótkie, słupowate nogi - po trzy z każdej strony - przyciskając je do korpusów. Lennie nie odważył się nawet mrugnąć. Trzymał oczy szeroko otwarte, by nie uronić nic z tego wspaniałego widoku. Jego e-kamerdyner wysyłał jeden sygnał po drugim, poszukując niezakażonego węzła cybersfery. - Wpuść nas! - Wrzasnął Lennie do załamującej się cybersfery. - Kurwa, rozkazuję ci w imię Allaha. Wpuść nas! Oprogramowanie kaosu zniknęło nagle z cybersfery jak woda wypływająca ze zlewu. Wszystko znowu zaczęło działać i obrazy przekazywane przez Lenniego pomknęły prosto do jego służbowego układu w Kabulu. - RI oczyściła lokalną sieć - oznajmił e-kamerdyner. W sztucznym głosie urządzenia mogła pobrzmiewać lekka nuta bojaźni, Lenniego jednak nie obeszłoby nawet, gdyby sam Czcigodny Prorok powrócił między żywych, by dokonać tego elektronicznego cudu. To on przekazywał na całą Wspólnotę obraz i dźwięk towarzyszący straszliwym wydarzeniom. On, Lennie Al Husan. Nadeszła jego chwila. Trzy przerażające maszyny zatoczyły łuk, ustawiając poziomo dysze rakietowych silników, i zniknęły w dali, stale przyśpieszając. - To Mściciele Alamo! - Zawołał Lennie, przekrzykując ryk silników. Modlił się, by jego głos dotarł do odbiorców. Widzicie prawdziwych Mścicieli Alamo w akcji. Miał ochotę wesprzeć maszyny gromkim okrzykiem radości, zdołał się jednak powstrzymać.

Dwaj strażnicy, którzy zostali przy wejściu, zaczęli się już zastanawiać, gdzie podział się Rob, gdy ich standardowe połączenia z cybersferą nagle przestały działać. Nie przejęli się tym jednak, gdyż nadal mieli połączenie z czujnikami i systemami zabezpieczającymi ogrodzenie. Potem z centrum dowodzenia dotarły do nich dwa alarmy. Zanim zdążyli porządnie przeczytać wiadomości, gdzieś wewnątrz kompleksu nastąpił wybuch. Ku niebu wzbiła się kula ognia. Na obrazach monitorujących stan kompleksu pojawiły się liczne czerwone kręgi. - Boże, to był generator - zdołał wykrztusić jeden z wartowników, spoglądając na szalejące płomienie. - Wygląda na to, że wszystkie zbiorniki paliwa szlag trafił razem z nim. Na trzech piętrach jednego z wieżowców wszystkie okna eksplodowały na zewnątrz. Odpryski szkła posypały się na cztery strony świata, ścigane przez potężne języki płomieni.

- Centrum dowodzenia ochrony nie odpowiada - zameldował układ procesorowy stróżówki. - Przeszliśmy na autonomiczną kontrolę ogrodzenia. - Zamknij je! - Krzyknął starszy stopniem strażnik. Załadował swój kod dostępu do układu i włączyły się systemy ochrony. Roboty strażnicze nagle się zatrzymały. W ich korpusach otworzyły się klapy i na zewnątrz wysunęła się gotowa do strzału broń. Co ważniejsze, generatory pola siłowego również zadziałały. Napędzane niezależnym źródłem mocy urządzenia otoczyły cały kompleks wielką kopułą pola. Uwięzione wewnątrz powietrze zaiskrzyło, absorbując energię i tworząc twardą osłonę. W kompleksie doszło do dwóch kolejnych wybuchów. Starszy stopniem strażnik starał się odgadnąć, co tym razem zostało zniszczone. Obraz w jego wirtualnym polu widzenia nie przekazywał niemal żadnych informacji. - I co teraz? - Zapytał drugi mężczyzna. - Siedzimy spokojnie. Nie możemy wyłączyć pola siłowego. Nie mamy upoważnienia. Jesteśmy tu bezpieczni. - Nie, do cholery. - Drugi wartownik wskazał nerwowo na płomienie i czarne kłęby dymu unoszące się nad budynkami kompleksu. - Jesteśmy uwięzieni z bandą cholernych terrorystów. - Nie panikuj. Po prostu udało się im nas zaskoczyć. Zaraz cały kompleks zamknie się szczelniej niż dupa lagunowej onny. Popatrz. - Wskazał na jeden z wieżowców. Jego ściany spowił charakterystyczny, roziskrzony blask pola siłowego. - Izolujemy ich, a potem sprowadzimy lepiej uzbrojone oddziały, żeby się z nimi załatwiły. To standardowa procedura. Odwrócił się i zauważył, że jego towarzysz całkowicie ignoruje kompleks. Młodszy strażnik wpatrywał się w pusty plac nieopodal dworca. - A co to znowu za cholerstwa?

Końcówka była nerwowa, ale konserwatorowi udało się na czas podłączyć wszystkie układy i odciąć dostęp LI. - Nie mogą zmienić koordynatu bramy - oznajmił z triumfem. - Odizolowałem sieć dowodzenia i wszystkie systemy polegają wyłącznie na układach wewnętrznych. Wszystko pójdzie jak z płatka. - Rewelacja. - Rob uśmiechnął się szyderczo. - A co będzie, jeśli po prostu odetną dopływ mocy? Poczuł już lekkie drżenie podłogi. Gdzieś w pobliżu z pewnością nastąpił wybuch. Udało się zrealizować przynajmniej niektóre z celów operacji. Rob nie był zadowolony, że

podzielono ją na tak wiele izolowanych części. Źle się czuł, nie wiedząc, co się dzieje. Konserwator obrzucił go pełnym wzgardy spojrzeniem. Usiadł za konsolą, którą przed chwilą sobie podporządkował, i zmienił obraz na trzech wielkich portalach ściennych. - Już to zrobili. Popatrz, dopływ energii spadł właściwie do zera. Korzystamy z nilingowej studni mocy. Wszystko idzie dobrze. Musimy tylko wytrzymać trzydzieści minut. E-kamerdyner Roba oznajmił nagle, że może go połączyć ze znajdującymi się w pomieszczeniu węzłami cybersfery. Czekało na niego kilka wiadomości domagających się, by podał swoją tożsamość. - Każ im spierdalać - warknął do e-kamerdynera. - Dziwne - odezwał się konserwator. Gdy pogrążył się w studiowaniu danych w wirtualnym polu widzenia, jego oczy nabrały nieobecnego wyrazu. - Cybersfera jest czysta. Ktoś uwolnił ją od oprogramowania kaosu. - To dobrze czy źle? - Zapytał Rob. - Ciekawe. Nigdy bym nie pomyślał, że LI zarządzająca cybersferą Anshunu jest wystarczająco potężna, by tak szybko poradzić sobie z równie zaawansowanym oprogramowaniem. - A co to oznacza dla nas? - Nie ustępował Rob. Nie cierpiał pracować z wąskimi specjalistami. Zawsze lekceważyli fizyczną stronę każdej misji. - Właściwie nic. No wiesz, siły bezpieczeństwa STT nie mogą fizycznie dostać się tutaj. Brama także jest dla nich niedostępna. Panujemy również nad polem siłowym. Podrapał się po policzku. - Jeśli wszystkie systemy zabezpieczające będą działać, to może nam nieco utrudnić odwrót. Muszę się nad tym zastanowić. Rob zerknął na drugiego strażnika, który wzruszył tylko ramionami. - Chwileczkę - dodał konserwator. Pochylił się do przodu, gdy w jednym z portali nagle pojawił się ziarnisty obraz przedstawiający korytarz wiodący do sterowni. - Uruchomili windę. Zobaczyli, że drzwi windy się zamknęły. Po dziesięciu sekundach zdalny ładunek eksplodował. Rob zobaczył tylko, że drzwi zadrżały, a centralne złącze pękło. Korytarz wypełniły gęste kłęby. Po chwili Rob uświadomił sobie, że to nie dym, tylko kurz. Drugi strażnik zachichotał. - Teraz już na pewno tu nie wejdą. Cały szyb szlag trafił. Rob zerknął na metalową płytę zamykającą wyjście. Strażnicy z pewnością wkrótce dotrą do prowadzących tu schodów. Zgodnie z instrukcją, którą otrzymał dziś rano, po zamknięciu szybu windy powinni być zdolni opuścić sterownię przez główne drzwi. W

jednym z gabinetów w korytarzu znajdowały się drzwi do korytarzyka prowadzącego do pomieszczenia, w którym ulokowano maszynerię kierującą działaniem bramy. Kiedy tam dotrą, po wyłączeniu pola siłowego będą mieli do wyboru trzy różne trasy ucieczki. Rzecz jasna, plan opierał się na założeniu, że cybersfera i czujniki bezpieczeństwa nadal będą obezwładnione przez oprogramowanie kaosu. - Czy ktoś z zewnątrz może zobaczyć, co się tu dzieje? - Zapytał Rob. Spojrzał na sufit w poszukiwaniu czujników i kamer. Były tam co najmniej trzy. - Chwileczkę - odparł konserwator. - Sprawdzę lokalną sieć. - Wtem zamarł w bezruchu, gapiąc się na portal przedstawiający sieć zawiadującą działaniem bramy. Jedna z sekcji obrazu świeciła czerwonym blaskiem. - Niemożliwe! - Wyszeptał. - Co się stało? - Zapytał Rob. - Pierwsza tarcza ogniowa padła. - Gadaj po ludzku! - Posłuchaj, fizycznie światłowody składające się na sieć nadal istnieją. Są nietknięte i zintegrowane z lokalną siecią, która z kolei jest połączona z cybersferą. Ale węzły zaraziłem blokującymi kontakt programami. Poza tarczami ogniowymi od świata zewnętrznego nie dzielą nas żadne elektroniczne bariery. Stworzyłem pięć i zablokowałem wszystkie kanały, a mimo to coś właśnie przeniknęło przez pierwszą. - Mówiłeś, że to anshuńska LI usunęła oprogramowanie kaosu - zauważył drugi strażnik. - Nie, powiedziałem tylko, że nie sądziłem, by mogła to zrobić tak szybko. Jezu! Następny segment sieci sterującej bramy rozjarzył się żółtym blaskiem. - Niemożliwe. Daję słowo, niemożliwe. - Kolejna tarcza ogniowa - domyślił się Rob. - Zaraz się załamie. Cholera, połowę kodów już złamano. To niemożliwe, kurwa, niemożliwe! Wiesz, jakiego kodowania użyłem? Osiemdziesięciowymiarowej geometrii. Osiemdziesięcio! Złamanie tego powinno potrwać sto lat. W najlepszym razie. Sprawiał wrażenie raczej rozgniewanego niż zaniepokojonego rozwojem wydarzeń. Rob zaczął mieć naprawdę złe przeczucia. - Co mogłoby złamać taki kod? Konserwator zamarł w całkowitym bezruchu. - RI. - Jego spojrzenie powędrowało ku sufitowej kamerze skierowanej prosto na jego konsolę. Spojrzał w jej maleńką soczewkę. - O cholera. Drugi strażnik wyjął pistolet jonowy i zaczął strzelać do kamer.

- Sprawdź, ile czujników tu jest. Szybko! Rob strzelił w czujnik nad drzwiami wejściowymi. Zaryzykował szybkie spojrzenie na obraz w portalu, szukając kolejnych. Żółte światło nad symbolem drugiej tarczy ogniowej przechodziło w bardziej złowrogą czerwień.

Starszy ze strażników cały czas obserwował rozgrywające się za oknem wydarzenia. Gdy zdał sobie sprawę z prawdziwej natury latających obiektów, opadła mu szczęka. - Widziałem już te cholerstwa - wychrypiał. - Wiem, co to jest. Występowały w akcji dramatu, który kiedyś oglądałem. Mściciele Alamo. Ale to zamierzchła przeszłość. - Już nie - zauważył jego partner. - To co mamy zrobić? - Modlić się. Wszystkie

pojazdy

na

szosie

prowadzącej

do

kompleksu

zatrzymały

się

automatycznie, gdy oprogramowanie kaosu zainfekowało ich układy kierujące. Potem, kiedy zaczęły się wybuchy i włączono pole siłowe, ludzie wysiedli z samochodów i stanęli na gorącej nawierzchni, żeby podziwiać widowisko. Niektórzy odwrócili się, gdy z tyłu dobiegły ich nowe hałasy, po czym rzucili się na ziemię, ostrzegając krzykiem pozostałych. Mściciele Alamo przemknęły nad szosą na wysokości zaledwie stu metrów. Gdy zbliżyły się na odległość kilometra do pola siłowego, otworzyły ogień z lanc korpuskularnych. Wyglądało to, jakby przestrzeń między nimi a kopułą wypełniła tafla z błyskawic. Całe niebo przeobraziło się w oślepiający, biały wir. Cząsteczki składających się na powietrze gazów rozpadały się na atomy pod wpływem straszliwej energii, a szyby we wszystkich pojazdach popękały od huku. Fala uderzeniowa uniosła w górę leżących ludzi, rozrywając im oczy i bębenki. Z ust, uszu i nosów wypływała krew, nieosłonięta skóra pękała. Pole siłowe wytrzymało atak. Na całej jego powierzchni uwięzione cząsteczki gazów rozpadały się i umykały ku górze, tworząc kipiącą chmurę. Z góry wyglądało to jak czerwone, karłowate słońce zagrzebujące się w ziemi. Z migoczącej jonowej tarczy biły potężne błyskawice, smagające otaczającą ją ziemię. Roboty strażnicze, które stały u podstawy pola siłowego, mierząc z laserów i magnetycznych karabinów do nadciągającego nieprzyjaciela, po prostu eksplodowały kaskadą odłamków zamieniających się w ciągu mikrosekund w parę. Wszelka roślinność w promieniu czterystu metrów od bariery stanęła w płomieniach. Trzy Mściciele Alamo wystrzeliły ponownie, kierując lance w jeden punkt. Tym razem pole siłowe również wytrzymało napór straszliwej energii, emitując ją w rozżarzone powietrze. Ponownie wypłynęły z niego potężne katarakty energii.

Gdy tylko zaczął się ostrzał, obaj strażnicy padli na podłogę. Ich świat został pochłonięty przez oślepiający rozbłysk. Nawet za polem siłowym hałas był ogłuszający, przeradzał się w bezpośredni ból w bębenkach. Kiedy światło przygasło, zaryzykowali zerknięcie w górę. W odległości pięciuset metrów, w punkcie, w który wycelowano lance, spory obszar pola siłowego nadal gorzał intensywnym fioletowym blaskiem. - Pole wytrzymało - mruknął z niedowierzaniem starszy strażnik. Nie usłyszał własnych słów, a gdy dotknął ucha, palce splamiły mu krew. Nie przejmował się tym jednak. - Żyję. Potarł oczy kostkami dłoni, rozmazując łzy na policzku. - Słodki Jezu, żyję. Uniósł głowę nad biurko i zobaczył, że Mściciele Alamo ponownie zbliżają się do pola siłowego. Na ziemi nie wygasły jeszcze pożary, pochłaniające resztki roślinności. Maszyny nie tyle wylądowały, ile spadły na ziemię, wyłączając silniki rakietowe na wysokości dwudziestu metrów. Wyciągnięte nogi zamortyzowały wstrząs. Trzy monstra przycupnęły na czarnym, tlącym się gruncie. Najbliższe z nich kiwało powoli głową z boku na bok jak parodia żywej istoty. Układy sterujące tych maszyn używały oprogramowania o inteligencji na zwierzęcym poziomie, co dawało im niezależność napędzaną agresywnością. Gdy już wskazano im cel, nic nie mogło ich powstrzymać. Pierwszy Mściciel Alamo ruszył naprzód. Ziemia trzęsła się pod jego nogami poruszającymi się z prędkością niewiarygodną u czegoś tak masywnego. Przy każdym kroku w górę wzbijały się obłoki pyłu i sadzy, tańczące w niezwykłych wirach wokół pola siłowego maszyny. Płyty pancerza z przodu głowy odsunęły się na boki i na zewnątrz wysunęły się długie, czarne szczypce. Broń średniego kalibru zniknęła pod osłoną pancerza. W odległości trzydziestu metrów od podstawy kopuły Mściciel zatrzymał się, opuszczając potężną, klinowatą głowę. Wokół szczypiec zawirował nimb barwy kobaltowego błękitu. Maszyna wsunęła je w ziemię i w górę trysnęły potężne gejzery gleby. Mściciel Alamo szeroko rozstawił nogi, wsuwając głowę coraz głębiej w powstającą dziurę. Piasek i skalne odpryski wzbijały się w górę na wysokość dwudziestu metrów. Wielka, opancerzona maszyna powoli znikała pod ziemią.

Wszystkie budynki na Zamkowym Wzgórzu w Leithpool podświetlały jasne snopy światła o barwach przesuwających się powoli przez cały zakres widma. Nad nimi bajkową budowlę - jaką był właściwy zamek - spowił blask trzydziestu jasnych niczym słońca reflektorów. Siedzący za łukowatą szybą kawiarni na Kręgu Księcia Adam miał wspaniały widok na jaśniejącą blaskiem skałę rysującą się na tle czarnej, bezchmurnej nocy. W zimnych, czarnych wodach pierścieniowego jeziora migotało jego niemal doskonałe odbicie.

Podobnie jak inni goście siedzący tu o tak późnej porze, Adam przestał jednak przed kilkoma minutami podziwiać widowisko. Wszystkie unisferowe wiadomości przekazywały na żywo relację z wydarzeń na Anshunie. Podobnie czyniły tysiące firm medialnych, działających w całej Wspólnocie. Kawiarnia przełączyła się na program Alessandry Baron. Choć jej transmisjom brakowało profesjonalizmu, pochodziły bezpośrednio od ocalałych pasażerów samochodów zniszczonych na szosie prowadzącej do kompleksu. Przekazywane przez wszczepy siatkówkowe obrazy były zamazane od łez i kołysały się w rytm ruchów drżących ze strachu bądź ulgi ofiar. Widać na nich było Mściciele Alamo przekopujące się pod polem siłowym. Same archaiczne maszyny bojowe były prawie niewidoczne. Wyryły już dziury wystarczająco głębokie, by schowała się w nich większa część ich ciał. Pod niebo nadal tryskały potężne fontanny ziemi, tworzące przesłaniające widok obłoki pyłu i kamiennych granulek suchszych niż piasek pustyni. Ilość wykopywanej przez maszyny ziemi nie zmniejszała się. Przy tej szybkości w ciągu kilku minut znajdą się pod kompleksem. Alessandra Baron, siedząca bezpiecznie w studiu na Auguście, zwróciła uwagę widzów na ten fakt. Przyznała, że nic nie wie o obronnych mechanizmach, które STT mogła umieścić w kompleksie, choć do tej pory nie spisywały się one nadzwyczajnie. Z emfazą przypomniała też o legendarnych zdolnościach niszczycielskich Mścicieli Alamo. - Jeśli choć jeden dostanie się do środka, w oblężonym kompleksie nie ocaleje nikt i nic - oznajmiła. - Możemy się tylko modlić za uwięzionych tam ludzi. Na jej pięknej twarzy otoczonej grzywą zadbanych ciemno-blond włosów zagościł wyraz niepokoju. Adam również nie był pewien, czy STT przygotowała dla Mścicieli Alamo jakieś niespodzianki. Z konieczności misję organizował w pośpiechu i nie miał czasu zbadać terenu. Nie mógł być pewien niczego, podejrzewał jednak, że na terenie kompleksu nie ma ciężkiej broni. Razem z innymi gośćmi w kawiarni obserwował z lękiem i fascynacją dobywające się z wylotów tuneli błyski i łoskoty. Nie była to tylko gra. W ciągu kilku ostatnich miesięcy osobiście nadzorował rekonstrukcję olbrzymich maszyn, lecz mimo to straszliwa gwałtowność, z jaką przystąpiły do swej z pewnością ostatniej walki, zrobiła na nim równie wielkie wrażenie jak na innych. Zegar

w

jego

wirtualnym

polu

widzenia

wyświetlał

przewidywany

czas

poszczególnych etapów misji. Do tej pory trzymali się harmonogramu, co oznaczało, że wkrótce zacznie się druga faza. Jako weteran wielu kampanii, dużych i małych, Adam

wiedział, że nic nie mogłoby być prawdziwsze od starego wojskowego powiedzenia, że żaden plan nigdy nie przetrwał kontaktu z nieprzyjacielem. A w starciu z nieprzyjacielem tak potężnym i bogatym jak STT niczego nie można było zostawiać przypadkowi.

Wilson usłyszał, że ostatnia śluza awaryjna zamknęła się z głośnym trzaskiem. Dźwięk poniósł się echem po całym pokładzie. Żadna z podstawowych plastmetalowych śluz „Drugiej Szansy" nie funkcjonowała. Wszystkie się ściągnęły, zmieniły w grube pierścienie otaczające wejścia. Wilson oddychał głęboko, by uspokoić tłukące serce. - Jesteśmy zamknięci - oznajmiła Anna z wyraźną nutą satysfakcji w głosie. Jej pucołowata twarz rozciągnęła się w radosnym uśmiechu, mimo że sytuacja na powierzchni była poważna. Powieki i usta kobiety pokrywała gęsta sieć tatuaży OO tworząca filigran złotych i platynowych linii co chwila pojawiających się i znikających na skórze. Na dłoniach i przedramionach miała takie same tatuaże, które wpełzły na palce, gdy Anna wcisnęła je w punkt styku konsoli. - Dobra robota - pochwalił ją Wilson. W zasadzie nie lubił podobnej ekstrawagancji. Jego tatuaże były całkowicie niewidoczne. Musiał jednak przyznać, że Anna świetnie sobie radzi. To ona podzieliła zaskoczonych i przerażonych pracowników na brygady robocze, które przemierzyły całą sekcję mieszkalną i fizycznie zamknęły wielkie, ciężkie śluzy awaryjne, posługując się elektrycznymi narzędziami oraz siłą mięśni. A było to tylko jedno z kilkunastu zadań, jakie wykonała bezbłędnie. Uruchomiła klimatyzację, poruszające stojącym powietrzem wentylatory, oraz awaryjne oświetlenie podłączone do przenośnych ogniw, po czym przystąpiła do dzielenia personelu na grupy remontowe, gotowe na każdą ewentualność. Gdy Anna zajęła się tym wszystkim, Wilson poddał pośpiesznemu przeglądowi wszystkie systemy gwiazdolotu, by sprawdzić, które z nich są choć w przybliżeniu funkcjonalne. Nie zajęło mu to wiele czasu. Miał dostęp tylko do niepokojąco drobnego ułamka zainstalowanego sprzętu i nie było prawie nic, co mogłoby się przydać w obecnej sytuacji. Największym ich sukcesem było - jak dotąd - wykorzystanie awaryjnych systemów komunikacji platformy montażowej do nawiązania łączności z planetarną cybersferą. Dzięki temu Wilson od chwili dotarcia na gwiazdolot cały czas miał kontakt z RI. Z radością dowiedział się, że atak na gwiazdolot przyciągnął w niezwykłym stopniu jej uwagę. - Za siedem minut do granicy kompleksu dotrze eskadra anshuńskich sił specjalnych zapowiedziała RI. - Pierwszy rzut sił wsparcia STT zjawi się cztery minuty później, ale

prawdopodobnie będzie mógł rozwinąć się szybciej niż miejscowe oddziały. Zmobilizowano również siły Wydziału Bezpieczeństwa Wspólnoty. - Nawet jeśli zdołają się przedostać przez pole siłowe, to czy mają sprzęt, który pozwoli im wyeliminować cholerne Mściciele Alamo? - Zapytał Wilson. Zdawał sobie sprawę, że Anna obrzuciła go zaniepokojonym spojrzeniem. Gdy przestawiała wirtualne pole widzenia, by obejrzeć dane dotyczące bezpieczeństwa, w jej oczach pojawiły się złote błyski. - Nie sądzę - odparła RI. - Jednym ze źródeł sławy, jaką po dziś dzień cieszą się Mściciele Alamo, jest zawarta w nich straszliwa moc. Były niesłychanie drogie, miały kiepski zasięg i ograniczone zdolności taktyczne, ale ich skuteczność w walce z oddziałami Federalnych Narodów Zjednoczonych okazała się niemal stuprocentowa. Bardzo niewiele zabrakło, by Republika Samotnej Gwiazdy osiągnęła swój cel i Austin ogłoszono izolowanym światem. - Chcecie powiedzieć, że nie mamy w kompleksie nic, co mogłoby je załatwić? - Tak jest. Ale Wydział Bezpieczeństwa dysponuje wystarczającą siłą ognia, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że konstrukcja generatorów pola siłowego Mścicieli Alamo pochodzi sprzed kilku stuleci. Musicie jednak zaczekać, aż zjawią się jego oddziały. Powinny dotrzeć na Anshun za dwadzieścia pięć minut. Wilson ponownie zerknął na ekran. Założyli z Anną stanowisko dowodzenia w pomieszczeniu dla załogi, wyposażonym w kilka układów procesorowych oraz połączeń z siecią, ale niewiele poza tym. Ściany i podłoga nadal składały się z nagich płyt, a odsłonięte przewody na suficie wyglądały jak para matowosrebrnych węży splecionych w akcie seksualnym. Trzy ekrany konsolowe wyświetlały podstawowe informacje o wewnętrznym stanie gwiazdolotu, natomiast pozostałe dwa przekazywały obrazy z kamer umieszczonych na platformie montażowej. W pomieszczeniu za bramą nie doszło do kolejnych wybuchów, ale nie tego najbardziej bał się w tej chwili Wilson. - Czy już przeszły pod barierą? - Zapytał RI. - Z pewnością. Ilość wykopywanej przez nie ziemi nadal się nie zmniejsza. Według naszej oceny są już sto osiemdziesiąt metrów za polem siłowym. Zapewne wkrótce wyjdą na powierzchnię. - Ile mamy czasu, nim dotrą do bramy? - Zapytała Anna. Jej tatuaże OO przygasły. Patrzyła na ekran pokazujący obraz wyjścia z bramy na platformę montażową. - Co najmniej sześć minut - odparła RI. - Zakładając, że nie wyjdą na powierzchnię, aż znajdą się pod budynkami kompleksu. Taka taktyka oznacza, że nie będą musiały marnować energii na przebijanie się przez pola siłowe budynków.

- Dobra, powiedzmy to jasno. Czy Mściciele Alamo mogą się przedostać przez pole osłaniające bramę? - Jeśli podczas rekonstrukcji nie zmniejszono ich możliwości, według naszej oceny wystarczą do tego dwa strzały z lancy korpuskularnej. - Niech to szlag - warknął Wilson przez zaciśnięte zęby. Powtarzał sobie, że nie boi się cielesnej śmierci. Łącze satelitarne miało wystarczającą przepustowość, by nawet w ostatniej chwili zapisać swe wspomnienia. Nie, chodziło o to, że nie jest w stanie obronić projektu przed bandą nieudacznych, popapranych, anarchistycznych terrorystów. Tak nie powinno się stać. Budowa gwiazdolotu była słusznym, szlachetnym celem i żaden gówniany, walczący o modną sprawę buntownik, pozostający poza sceną polityczną, nie miał prawa w niej przeszkadzać. Nie wspominając już o czasie, pieniądzach, a także - do licha! - Ofiarach, które pochłonęła. - Zapewne mogłabym wspomóc nasz generator pola mocą ze statku - wtrąciła Anna. Gdy przyglądała się schematowi w swym wirtualnym polu widzenia, wokół jej oczu powoli wirowały platynowe spirale. - Jedna z nilingowych studni mocy jest częściowo naładowana. Powinna nam wystarczyć na długie godziny. Chyba mogę przesłać moc przez kable nadprzewodnikowe. Musimy tylko przeprogramować złącze przewodu startowego, by odwrócić kierunek przepływu. - Możecie nam w tym pomóc? - Wilson zapytał RI. - Zgodnie z naszą oceną, wasza produkcja mocy z nawiązką wystarczy, by pokryć potrzeby generatora - odparła RI. - Jednak nie jest on przystosowany do oparcia się impulsom lanc korpuskularnych. Jeden Mściciel Alamo zdołałby się przedrzeć stosunkowo szybko. Dwóm działającym razem wystarczy niespełna dziesięć sekund. - Kurwa! - Wybuchnął Wilson. - Musicie zamknąć dla nas bramę. Nie można pozwolić, żeby zniszczyły gwiazdolot. Miał ochotę dodać: „To niesprawiedliwe. »Druga Szansa« zasługuje na miejsce w historii. Nie powinna zginąć przed narodzinami". - Tarcze ogniowe chroniące sieć sterującą bramą okazały się zaskakująco odporne przyznała RI. - Do tej pory udało się nam sforsować trzy, ale czwarta jest zakodowana za pomocą stusześćdziesięciowymiarowej geometrii i będziemy potrzebowały kilku minut. - Nie mamy kilku minut! - Nasze obliczenia nie są błędne. Wilson odwrócił się i spojrzał na Annę. Kobieta unosiła się przed konsolą, wpatrzona w schemat statku widoczny na ekranie. Mocno zacisnęła dłonie na punkcie styku. Po skórze

jej przedramion przesuwały się powoli niezwykłe, złote symbole. - Czy mamy tu zainstalowaną jakąś broń? - Zapytał zdesperowany Wilson. Jej wirtualne dłonie zdawały się siłą wyciągać dane z układu. - Nie, kapitanie. Nie mamy nic. - Cholera! Walnął wolną dłonią w najbliższą powierzchnię. Jego ciało wykręciło się wskutek tego gwałtownie, przeciążając drugą rękę, którą trzymał się ściany. - Nie wychodzą jeszcze na powierzchnię? Będzie musiał zostawić wszystko RI i modlić się, by udało się jej na czas uporać z tarczą ogniową. - Nie - odpowiedziała RI. - Dobra. W takim razie przygotujcie miejsce na zapis wspomnień wszystkich obecnych na pokładzie. Jeśli nie uda się wam zamknąć bramy, trzeba je będzie przekazać do kliniki zajmującej się ożywieniem. - Zrobimy to, oczywiście, ale pojawił się kolejny problem. Anna z bólem spojrzała na Wilsona. Widział, jak trudno jej jest zachować panowanie nad sobą. Praca w kadrze kierowniczej koncernu raczej nie przygotowywała do radzenia sobie z podobnymi sytuacjami. Będzie musiał rozważyć ten problem, gdy tylko uporają się z tym kryzysem. Tymczasem jednak raczej nie mógł jej pomóc. - Co znowu się stało? - Zapytał spokojnie. - Cywilna Kontrola Lotów Anshunu śledzi dwa nieautoryzowane loty wahadłowców, które wystartowały z wyspy położonej w pobliżu równika. - Dokąd lecą? - Nie wiadomo, ale wygląda na to, że wchodzą na orbitę wsteczną. Wilson w okamgnieniu uświadomił sobie implikacje. - Lecą do nas - wyszeptał. - Wszystko na to wskazuje. - Ile mamy czasu? - Jeśli nie zmienią przyśpieszenia, osiem minut. - Potraficie ocenić ich rozmiary? - Obraz radarowy sugeruje, że to wahadłowce średniej wielkości. W takim przypadku ich masa wynosiłaby po około dwieście pięćdziesiąt ton, bez ładunku. Wilson nawet nie próbował przeliczać. Dwieście pięćdziesiąt ton uderzających w platformę z połączoną, podwójną prędkością orbitalną...

- Nawet nie potrzebują głowic - mruknął. Nie miało już większego znaczenia, czy brama pozostanie zamknięta. Jeśli nie załatwią ich Mściciele Alamo, zrobią to wahadłowce. „Ktoś naprawdę nas nienawidzi" - pomyślał Wilson. „Ale dlaczego? Jaki to ma sens? Prędzej czy później i tak dotrzemy do Pary Dysona. Na Boga, polecę tym statkiem, choćby po ożywieniu". Mięśnie jego ramion napięły się pod wpływem nagłego szoku. - Anno! Sprawdziliśmy zbiorniki materiału pędnego przed dwoma tygodniami. Pamiętam harmonogram. - Tak - zgodziła się niepewnie. - A czy zostało go trochę?

Betonowa podłoga w laboratorium 7D, gdzie sprawdzano odporność elementów gwiazdolotu na promieniowanie kosmiczne, zadrżała lekko. Sprzęt stojący na stołach i ławach zakołysał się. Ryk z początku był ledwie słyszalny, ale jego intensywność rosła wraz z gwałtownością wstrząsów. W podłodze pojawiły się szczeliny. Odpryski betonu podskakiwały na niestabilnej powierzchni. Zamontowane pod sufitem kamery obserwowały wszystko z uwagą, ale w laboratorium paliły się jedynie blado-żółte światła awaryjne, które włączyły się po uszkodzeniu generatora, nie było więc widać zbyt wiele. Po kilku sekundach podłoga eksplodowała. Wielkie bryły betonu pomknęły w górę. Z ich stopionych brzegów skapywały drobne kropelki. Z rozpadliny wypłynęło jaskrawe, nefrytowo-białe światło, które oślepiło kamery. Potem pojawiły się maleńkie witki energii, rozdzierające wszystkie powierzchnie, zamieniające metal w parę i unicestwiające plastik oraz szkło. Po chwili światło zgasło i spod ziemi wygramolił się Mściciel Alamo. Maszyna stanęła pośrodku płonących ruin laboratorium, obróciła głowę, kierując ją w stronę celu, i od niechcenia rozwaliła ścianę wraz z kilkoma kolumnami wspornikowymi. Na dół posypały się kawałki muru oraz fragmenty podłogi pracowni znajdującej się piętro wyżej. Wszystkie jednak bez szkody odbiły się od pola siłowego, osłaniającego pancernego potwora. Maszyna poruszyła wszystkimi sześcioma nogami, ustawiając ciało w tej samej linii co głowa. Kierowała się teraz prosto ku bramie. Ruszyła naprzód, z początku powoli, rozwalając po drodze kolejną wewnętrzną ścianę. Z każdą chwilą jej prędkość rosła. Gdy przedzierała się przez centrum obsługi robotów konstrukcyjnych, podłoga pod jej stopami pękła. Maszyna zachwiała się, przeszła jeszcze kilka kroków, a potem się zatrzymała i odwróciła głowę, żeby sprawdzić, czy coś jej nie zagraża. Z nowej szczeliny trysnęły gęste

strugi ziemi. Za nimi z tunelu wyłonił się drugi Mściciel Alamo. Pierwszy zaczekał na niego, po czym oba rozpoczęły szarżę ku bramie.

Gdy Alessandra Baron podekscytowanym głosem poinformowała o starcie wahadłowców, w kawiarni zapadła głęboka cisza. Adam uświadomił sobie, że nerwowo oblizuje górną wargę. Pośpiesznie schował język. Wypalona ziemia wokół pola siłowego kompleksu ustąpiła na ekranie miejsca schematowi orbitującej wokół planety platformy montażowej. Alessandra Baron spokojniejszym już głosem opowiadała o nadciągającej zagładzie. Cyferki w rogu ekranu odliczały czas, tylko minimalnie odbiegający od wskazywanego przez zegar w wirtualnym polu widzenia Adama. „Drugiej Szansie" pozostały najwyżej cztery minuty. Adam szybko omiótł wzrokiem twarze wpatrzonych w ekran gości. Groza łączyła się na nich z fascynacją. Tym razem nie dręczyło go poczucie winy z powodu tego, co zrobił. Na platformie montażowej nie było niewinnych ofiar, nie było dzieci bez komórek pamięci. Nie tym razem. Teraz wszystko odbędzie się jak trzeba. Któryś z pracowników Alessandry Baron zdołał się połączyć z rojem geofizycznych mikrosatelitów krążących wokół Anshunu. Tysiące maleńkich czujników umieszczonych na równikowej orbicie przeniosło swą uwagę z pogrzebanych głęboko pod ziemią minerałów na jeden punkcik światła. Pośrodku ekranu pojawiła się platforma montażowa, ogromna sfera z niebieskoszarego plastmetalu. Prosta symetria przydawała jej w oczach Adama dziwnie organicznego wyglądu. Na jej powierzchni pojawiły się ciemne linie, kreślące długie, podobne do płatków kwiatów kształty. Adam zamrugał, nachylając się bliżej. Był pewien, że przed sekundą ich nie było. Linie rozchyliły się szerzej i ze sfery trysnęły długie, smukłe pióropusze białego jak śnieg gazu. Na platformę montażową padły promienie słońca, tłumiąc słabe, awaryjne oświetlenie. Niekompletny kadłub gwiazdolotu zalśnił srebrnobiałym blaskiem pośrodku rozszerzającej się chmury pary. - Niemożliwe - jęknął Adam. Na jego zegarze zostało sto pięćdziesiąt sekund do uderzenia w cel. Dwa silniki plazmowe zaczęły działać. Biały, jasny jak gwiazda nowa blask wysokoenergetycznych cząstek przesłonił obraz. Oba strumienie wylotowe przebiły się przez wielowarstwową skorupę z plastmetalu niczym bliźniacze srebrne włócznie, sięgające na odległość z górą stu kilometrów ku powierzchni planety. Część plazmy odbijała się od resztek osłony, otaczając gwiazdolot i spowijający go gąszcz dźwigarów. „Druga Szansa" zaczęła się

oddalać od bramy. Przewody i płyty izolacyjne rozpadały się na atomy, a dźwigary rozciągały niczym rozgrzany ser. Kapsuły ładunkowe wypadały z gorącego jak gwiazda piekła, niczym wściekle pomarańczowe komety ciągnące za sobą fluoryzującą mgiełkę. Gwiazdolot zaczął przyśpieszać. Potężny korpus kołysał się, dopóki programy sterujące i pilot - Adam zastanawiał się, czy to sam Kime - nie zanalizowali asymetrii rozkładu masy kadłuba. Gdy już uporali się z tym problemem, ustawili silniki tak, by zrekompensować zaburzenia, i statek się ustabilizował. Nabierał prędkości, oddalając się od planety. Za nim, wśród stopionych resztek platformy, nastał ostatni, gwałtowny wstrząs. Pole siłowe zamykające bramę wreszcie ustąpiło. W próżnię trysnęło powietrze, niosące ze sobą szczątki zniszczonego pomieszczenia przed bramą. Strumień osłabł na chwilę, gdy coś przepychało się przez tunel. Potem, jak korek z butelki, wypadła zeń niewielka kula pola siłowego, która zamigotała pośród szczątków i umknęła w dal strumienia powietrza. Zamknięty w niej ciemny, masywny obiekt miotał się bezradnie, pędząc przez pustkę. Po chwili wypływ znowu osłabł i pojawiła się druga złota kula, gnająca za pierwszą. „Druga Szansa" oddaliła się tymczasem o dwadzieścia pięć kilometrów. Wydłużona, jasno lśniąca gwiazda wspinała się ku odległym gwiazdozbiorom. Nagle pojawił się pierwszy wahadłowiec. Jego prędkość była tak wielka, że przemknął przez ekran w mgnieniu oka opływowa, srebrnoszara delta - i uderzył w stygnące ruiny platformy montażowej. Wybuchu, który nastąpił, nie sposób było odróżnić od małej eksplozji jądrowej. Zanim kula rozżarzonych atomów zdążyła ostygnąć, rozbłysła na nowo, gdy uderzył w nią następny wahadłowiec. Odległa o sto kilometrów „Druga Szansa" mknęła ku gwiazdom, stale przyśpieszając.

JEDENAŚCIE

Z początku Hoshe sądził, że po paru dniach strumień danych nieco zwolni. Teraz, tydzień po wysłaniu zapytania, wiedział jednak, że się mylił. Biorąc pod uwagę, że tak zwane wielkie syndykaty zbrodni funkcjonowały poza oficjalnie uznawanymi

granicami

społeczeństwa, można było znaleźć diabelnie dużo informacji na ich temat. Na Oaktier działały trzy znane policji organizacje tego typu: rodzina Johasie, staromodne, przypominające mafię stowarzyszenie spokrewnionych ze sobą oprychów, które jednak mogło sobie pozwolić na prawników pilnujących, by jego szefom nikt nie udowodnił związku z działalnością ulicznych żołnierzy; Foral sp. z o.o., firma, której zarząd najwyraźniej postanowił poszerzyć zakres działalności o przestępczość zarówno finansową, jak i uliczną; a na koniec Dzielnica 37, najsprytniejsza i najbardziej tajemnicza z nich. Jej podziemne imperium wspierały legalne interesy i najwyraźniej również polityczne koneksje. Siedziba firmy znajdowała się w Darklake City i z tego powodu Hoshe był skłonny przyznać jej pierwsze miejsce na liście podejrzanych. Chodziło o prostą geografię. Żadne z kochanków nie opuszczało miasta przez długie tygodnie przed zniknięciem. Jeśli przypadkowo natknęli się na coś, co wymagało ich usunięcia, to Dzielnica 37 zapewne dysponowała środkami i kontaktami potrzebnymi, by tego dokonać. Czy jednak dwoje niewinnych cywilów mogłoby odkryć coś, co wymagałoby reakcji na taką skalę? Oficjalne akta syndykatów zorganizowanej przestępczości, które Hoshe otrzymał z biura prokuratora generalnego, zawierały dane o wszystkich poprzednich śledztwach, a także niepokojąco nieudanych procesach, do których doprowadziły. Najużyteczniejsze okazały się raporty napisane przez tajniaków oraz informatorów. W biurze prokuratora znano nazwiska ważniejszych i mniej ważnych członków syndykatów, a także w przybliżeniu wiedziano, co w danym momencie kombinują. Niemniej bardzo rzadko udawało się im cokolwiek udowodnić przed sądem. Tak czy inaczej, w aktach dotyczących wydarzeń sprzed czterdziestu lat nie znalazł nic szczególnie interesującego. Nie doszło wówczas do żadnych masowych mordów, wojen między gangami ani nawet większych skoków. Syndykaty spokojnie zarabiały pieniądze na klubach, hazardzie, chemicznych i cyfrowych narkotykach, prostytucji, przekrętach bankowych i podejrzanych kontraktach budowlanych.

Uporawszy się z oficjalnymi aktami, Hoshe zaczął przeglądać medialne materiały dotyczące Dzielnicy 37. Miały one raczej plotkarski charakter, choć niektórzy z dziennikarzy śledczych sprawiali wrażenie znających temat. Jednakże tam również nie znalazł wzmianki o żadnej poważnej zbrodni w owym okresie. Raporty policyjne z tamtego roku, a i z pięciu następnych, nie wspominały o poważnych przestępstwach, do których wówczas doszło albo które mogły wymagać wieloletnich przygotowań. Późnym rankiem Hoshe przerwał pracę - podobnie jak większość obywateli Wspólnoty - by obserwować niewiarygodny atak na gwiazdolot. Nawet główny śledczy nie odrywała spojrzenia od ekranu. Gdy „Drugiej Szansie" udało się uciec, ilość czekających na przejrzenie materiałów zmusiła Hoshego do powrotu do pracy, choć co chwila zjawiali się koledzy z policji metropolitalnej, by go zapytać, czy to widział i co o tym sądzi. Sprawiali wrażenie, że bardziej interesuje ich opinia Pauli, która jednak nie skomentowała wydarzeń ani słowem. Późnym popołudniem Hoshe znów całkowicie zagłębił się w nudnych szczegółach dotyczących kryminalnego półświatka. Od nieustannego czytania z ekranu i z wirtualnego pola widzenia rozbolała go głowa. Sięgnął po kawę, ale w kubku zostały tylko zimne fusy. - Przyniosę nową - mruknął. Gdy ruszył ku drzwiom, Paula nawet nie oderwała spojrzenia od ekranu. Przydzielono im gabinet na piątym piętrze, sympatyczne pomieszczenie z dużym oknem i niezbyt starymi meblami. Wyposażono je też w najnowocześniejsze biurkowe układy z odpowiadającymi im poziomem ekranami i portalami. Ale ekspres do kawy był na korytarzu. - Zaczekaj - odezwała się Paula, gdy wychodził. - Mamy wiadomość w bezpiecznym połączeniu. To był Qatux. Gdy tylko Hoshe usiadł na krześle, na wielkim portalu ściennym pojawił się obraz potężnego Raiela. Policjant zmarszczył brwi, zatroskany jego wyglądem. Qatux ledwie był w stanie unieść głowę, by spojrzeć w kamerę. Jego tułów i mackowate kończyny drżały, jakby kasłał bezgłośnie. - Przeżyłem jej życie - wyszeptał. - Nigdy nie pojmę, jak ludzie mogą znieść równie intensywne doświadczenia. Robić tak wiele i reagować tak jak wy to w równym stopniu klątwa, co błogosławieństwo. Nigdy nie zwalniacie, by przetrawić i docenić wszystko, co was spotyka. - Tacy już jesteśmy - odparła Paula. - Jak się czujesz? Czy te wspomnienia ci nie zaszkodziły? - To było trudne. Nie spodziewałem się tego. Widzę chwilę obecną i widzę przeszłość. Jestem Tarą w większym stopniu, niż byłem jakimkolwiek innym człowiekiem dotąd. To

mnie zachwyca, ale jednocześnie przeraża. Nigdy jeszcze się nie balem. - Wspomnienia zawsze zanikają. To ich natura. W końcu przypomnisz sobie, kim jesteś. - U was zanikają. Nie jestem pewien, czy w moim przypadku będzie podobnie. Jest bardzo wiele spraw, na których pragnę się skupić, które pragnę zapamiętać. Nie chcę łatwo o niej zapomnieć. Paula pochyliła się na krześle. - Pamiętasz dokładnie całe jej życie? - Tak. Tak. Znam ją doskonale. Tak wiele kolorów, tak wiele dźwięków i uczuć. Wspaniałych uczuć. Pewnego dnia Tara rozpłakała się na widok świtu. Był piękny, wstawał nad pustynią, gdzie światło tańczyło na skałach i niebie, a z każdą sekundą na piaszczystym gruncie pojawiały się nowe odcienie. Czuję teraz jej łzy, spływają delikatnie po mojej twarzy, zamazując obraz. - Szukałeś tego, o co pytałam? Czy miała jakichś wrogów, czy ktoś jej nienawidził? Raiel pokiwał powoli głową z boku na bok w geście żałobnego zaprzeczenia. Jego macki chaotycznie powtórzyły ten sam ruch. - Nie. Tobie zapewne wydałaby się mdła i nudna, jej życie nie jest bowiem tak intensywne i szybkie jak twoje. Tara jest jednak łagodną osobą, kocha życie i nienawidzi bólu oraz cierpienia innych. Najgorsze uczucia, jakie kiedykolwiek wzbudzili w niej ludzie, to irytacja i rozczarowanie. Jej najpoważniejszą zbrodnią był egoizm. Zdradzała kilku partnerów, ponieważ nie potrafiła się oprzeć pokusie ekscytującej przyjemności, jaką przynosiły jej nowe związki. Ale to nie znaczy, że jest zła. - A jak na to reagowali ci zdradzani partnerzy? - Niektórzy płakali. Inni się wściekali. Jeszcze innych to w ogóle nie obeszło. Z czasem pogodziła się ze wszystkimi. Nie znała nikogo, kto chciałby ją zabić. Tego jestem pewien. - Cholera! - Paula zacisnęła usta w gniewnym grymasie. - Nie ma nikogo? - Nie ma. Nie jest święta, ale żeby wzbudziła w kimś nienawiść prowadzącą do zabójstwa... Nie widzę tego, nie jej oczami. - Dziękuję, Qatux. Przykro mi, że to było dla ciebie takie trudne. Jestem ci wdzięczna. - To nie sprawiło mi kłopotów. Kocham ludzi. Wszystkich. Czasami wydaje mi się, że przyszedłem na świat w niewłaściwym gatunku. - Jesteś wspaniałym przedstawicielem swojego. - Przywieziesz mi więcej wspomnień, Paulo? Wiele kupuję w waszej unisferze, ale

żadne nie pochodzą z bezpiecznych skrytek, nie są tak kompletne jak te, które dostaję od ciebie, nie ma w nich bogactwa ludzkiego bytowania, prawdy, którą uwielbiam. - Zobaczymy. Może jeszcze cię kiedyś odwiedzę. - Dziękuję. A może pewnego dnia przywieziesz mi własne wspomnienia? Z pewnością jesteś najwspanialszym człowiekiem, jakiego znam. - Pochlebiasz mi, Qatux. Zapamiętam to. Zaczekała, aż obraz zniknie, a potem zmarszczyła nos, spoglądając na szary ekran. - A więc to nie była zbrodnia w afekcie - stwierdził Hoshe. - Na to wygląda - potwierdziła Paula, nie odrywając spojrzenia od ekranu. - Czy Qatux jest wiarygodny? - Bardzo. Jeśli on nie znalazł nikogo podejrzanego, nam z pewnością również by się nie udało. Zostaje jedynie możliwość, że ofiara poznała kogoś wyjątkowo niebezpiecznego, psychotyka zdolnego ukrywać prawdziwe emocje. Przyznaję jednak, że to bardzo mało prawdopodobne. - A jeśli to seryjny zabójca? Na Oaktier nigdy nie mieliśmy podobnego przypadku, ale to mógł być ktoś szukający ofiar w całej Wspólnocie. - Tego również nie wykluczam, ale w takim razie w poczynaniach zabójcy nie ma żadnych dostrzegalnych regularności. To pierwsze, co z reguły sprawdzamy w wydziale w przypadkach zabójstw pozbawionych widocznego motywu. Nasz układ procesorowy w Paryżu nie znalazł analogii z działalnością żadnego z seryjnych zabójców, których mamy w aktach. - Uśmiechnęła się bez wesołości i spojrzała na niego. - A jak wygląda teoria syndykatu zbrodni? - Nie za dobrze. Nie znalazłem w tamtym okresie żadnych ważnych zbrodni, potwierdzonych ani domniemanych. Najprawdopodobniejsze wydaje się, że trafili przypadkowo na jakieś zabójstwo w ramach porachunków między gangami, a reszta to tylko przykrywka. - Tak, to miałoby sens, ale nie mamy żadnych dowodów. - Zostało mi jeszcze mnóstwo akt do przejrzenia. - Najważniejsze analizujesz już od tygodnia. Gdyby było w nich coś istotnego, zapewne już byś znalazł. Z pewnością zdajesz sobie sprawę, że nie lubię dawać za wygraną, gdy ze sprawą wiąże się tak wiele podejrzanych okoliczności, ale naprawdę zaczyna nam brakować prawdopodobnych możliwości. - Wyciągnęła spinkę z włosów i poprawiła je. Będę musiała się nad tym zastanowić. Hoshe po raz pierwszy usłyszał, by główny śledczy rozważała możliwość

niepowodzenia. To nim wstrząsnęło. - Hmm, ile właściwie może być motywów? To musiało być przypadkowe zabójstwo. Wiemy, że nie chodziło o względy osobiste, karierę, politykę, ani nawet pieniądze. Sama mówiłaś, że Tara jest teraz w lepszej sytuacji finansowej niż przedtem. Nie mamy szans odnaleźć dowodów, bo nie ma ich w żadnych aktach ani w niczyjej pamięci. Przerwał. Paula wpatrywała się w niego z wielką intensywnością. Na jej twarzy powoli wykwitł uśmiech i Hoshe miał szczerą nadzieję, że nie on jest jego przyczyną. Bo zobaczył uśmiech drapieżnika. - Cholera - szepnęła z podziwem. - Sprytne, co? Ale przecież to inteligentny człowiek, sami widzieliśmy. Inteligentny i zdeterminowany. - Kto? Uśmiech przerodził się w szyderczy grymas. Nigdy jeszcze nie spotkałam się z takim motywem. Cholera! - Słucham? Wiesz, kto jest winny? - A ty nie wiesz, detektywie? - Och, daj spokój. Powiedz! - Wszystko sprowadza się do wyboru odpowiedniej chwili. Nie zabił jej po to, żeby zaoszczędzić sobie pieniędzy. To byłby stanowczo zbyt klasyczny motyw. Natychmiast byśmy to zauważyli. Zrobił to, żeby oboje mogli zarobić pieniądze. Tara skorzystała na zabójstwie w takim samym stopniu jak on. - Kto? - Morton. - Niemożliwe! - Zaprotestował głośno Hoshe. - Przecież sam nas zawiadomił. - To nic nie znaczy. Bardzo starannie przemyślał całą sprawę. Z pewnością wykasował wszystko z pamięci. Pamięć to dowód. - Niech to szlag. Jesteś pewna? - Teraz już tak. - Zamknęła oczy, by pośpiesznie przemyśleć cały scenariusz. - Tak. Kiedy pozna się odpowiedź, wszystko staje się jasne. - I co teraz zrobimy? - Potrzebujemy dowodów. Dwóch rodzajów: fizycznych i finansowych. Ja zajmę się sprawozdawczością firmy. - Dobra. A co to mają być za fizyczne dowody? - Chcę, żebyś odnalazł ciała.

Morton miał w pracy zły dzień. Gdy przyszedł rano do gabinetu, spodziewał się znaleźć gotowy do podpisania kontrakt na budowę dróg i wodociągów w nowej stolicy Puimro. Na jego naleganie Gansu przedstawiła stanowczo zbyt niską ofertę. Nie miało znaczenia, czy na tym etapie poniosą straty, jeśli w ten sposób zapewnią sobie całą serię kolejnych kontraktów na tym pięknym, obiecującym, nowo zasiedlonym świecie. Zdobywszy przyczółek, Gansu mogłaby rozbudować lokalną filię tak szybko, że za dwa dziesięciolecia dorównałaby macierzystej spółce na Oaktier. Wreszcie wkroczyliby na drogę prowadzącą do statusu międzyukładowego olbrzyma. Jednakże prawnicy z Puimro byli podejrzliwi. Sądzili, że Gansu pragnie zaniżyć koszty, oszczędzając na materiałach i procedurach budowy. Domagali się pisemnych gwarancji jakości, a także zabezpieczeń przeciwko „nadmiernym zyskom". Wszystko brzmiało nawet rozsądnie, ale czemu - do licha - nie wspomnieli o tym dwa miesiące wcześniej, podczas wstępnych negocjacji? Morton stracił cierpliwość i zaczął przeklinać własnych prawników oraz księgowych. Biurokratyczna przepychanka zajęła im cały dzień i sprawy nie udało się załatwić. Wyszedł z pracy późno i w fatalnym nastroju odjechał samochodem. Zostawił w sali konferencyjnej grupę prawników, gotowych przesiedzieć tam całą noc, by uporać się z kwestiami podniesionymi przez ich kolegów z Puimro. Na przyszły tydzień zapowiedziano kolejne zebrania. Podpisanie kontraktu odwlekło się co najmniej o dziesięć dni. „Pierdolone urzędasy" - pomyślał Morton. „Zawsze stają na drodze postępu". Kamerdyner przywitał go w drzwiach windy. Morton rzucił w niego marynarką, którą ten pośpiesznie złapał, i poszedł prosto do salonu, mrużąc powieki w jasnym świetle wieczornego słońca. Mellanie siedziała na jednym z leżaków w ogrodzie. Pochyliła ramiona, a głowę schowała w dłoniach. „Chryste, jeszcze tego mi trzeba". Kiedy uniosła głowę, łypnął na nią wilkiem. Uśmiechnęła się do niego niepewnie i wbiegła do środka. - Proszę - powiedział kamerdyner, wręczając mu dżin z bąbelkami. - Dziękuję. Morton zdjął szklankę ze srebrnej tacy. Gdy Mellanie wyszła ze skąpanego w blasku słońca ogrodu, zauważył na jej twarzy ślady łez. - Co się stało? To było właściwie retoryczne pytanie. Nic go to nie obchodziło.

Dziewczyna przytuliła się doń, wspierając głowę na jego piersi. - Poszłam dziś rano na trening - zaczęła ochrypłym głosem. - A trener powiedział, że za mało się przykładam, poświęcam za mało czasu na ćwiczenia. Że już mi nie zależy. - Aha. Morton miał ochotę zapytać: „I to wszystko?". W dzisiejszych czasach ludzie interesowali się wyłącznie sportami zespołowymi. Genetycy Wspólnoty z łatwością potrafili tworzyć supersportowców, więc indywidualna rywalizacja była właściwie pozbawiona sensu, przerodziła się w wyścig między laboratoriami i klinikami. Ale gry zespołowe to co innego. Stały się świątynią ostatniej naturalnej cechy: talentu. W sportach takich jak piłka nożna, baseball, hokej czy krykiet połączone talenty graczy tworzyły synergię zdolną wzbudzać oddanie kibiców. Morton zawsze uważał, że nurkowanie jest skrajnym przypadkiem sztucznie kreowanego sportu. Zainteresowanie nim pobudzali producenci strojów sportowych oraz kanały medialne zainteresowane wzrostem sprzedaży. - Nie przejmuj się. To dupek. Mellanie znowu się rozpłakała. - Wywalił mnie. - Co takiego? - Wywalił mnie z drużyny. To było okropne, Morty, powiedział mi o tym przy wszystkich. Przyprowadził już dwie nowe dziewczyny. - Aha. Trudno. - Pogłaskał ją po głowie, pociągając łyk dżinu. - Nie przejmuj się, znajdziesz sobie coś innego. Zawsze tak jest. Odsunęła się nieco, żeby spojrzeć mu w oczy. Na jej twarzy malował się wyraz zdumienia. - Co? Morty, nie słyszałeś? To dla mnie koniec. - Słyszałem. Znajdź sobie coś innego. Najwyższy czas. Marnowałaś tylko czas na głupie nurkowanie. Pora zacząć dorosłe życie. Rozchyliła wargi na kształt litery O i odsunęła się o krok. Potem pobiegła do sypialni, łkając głośno. Gdy zatrzasnęła za sobą drzwi, z ust Mortona wyrwało się znużone westchnienie. „Czego właściwie się spodziewała? Na tym polega kłopot z naprawdę młodymi. Brakuje im perspektywy". - Dziękuję, że zapytałaś - warknął w stronę zamkniętych drzwi. - Nie miałem dobrego dnia. E-kamerdyner poinformował go, że ma wiadomość od głównego śledczego Myo.

Morton pociągnął długi łyk ze szklanki. - Daj ją na duży ekran w salonie - polecił. Nawet po powiększeniu do rozmiarów około dwóch metrów twarz Pauli Myo była niemal nieskazitelna. Siedzący w jednym z obitych skórą foteli Morton po raz kolejny zachwycił się jej urodą. Ktoś taki jak ona mógłby być dla niego prawdziwym partnerem. Byliby równi sobie, co stanowiło prawdziwą rzadkość, a do tego uzupełnialiby się, zamiast rywalizować. Tylko to jej dziwaczne dziedzictwo... - Nie spodziewałem się pani zobaczyć, główny śledczy. W czym mogę pomóc? - Chcę sprawdzić niektóre stare dokumenty AquaState. Ponieważ jest pan prezesem spółki macierzystej, łatwiej jest zwrócić się z tym do pana, niż przepychać sprawę przez sądy. - Aha. - Nie tego się spodziewał. - A czy mogę zapytać po co? Czego pani szuka? - Nie mogę dyskutować o śledztwie przed jego zakończeniem. Z pewnością pan to rozumie. - Tak. Doskonale znam oficjalne procedury, a dzisiaj poznałem je jeszcze lepiej. - To chyba niefortunnie się składa. Uśmiechnął się do niej ujmująco. - Tajemnica handlowa. Nie mogę nic powiedzieć na ten temat. - Ale może pan udostępnić mi te dane? - Oczywiście. Czy mam rację, sądząc, że robi pani postępy? - Powiedzmy, że jest pan na właściwym tropie. - Słyszę to z przyjemnością. - Polecił e-kamerdynerowi przekazać Pauli odpowiednie pliki. - Mogę zapytać, czy widuje się pani z kimś obecnie, Paulo? - Nie sądzę, by miało to jakikolwiek związek ze śledztwem. - Nie ma, ale to bardzo uczciwe pytanie. - A dlaczego pan je zadaje? - Jestem pewien, że pytano panią o to już wiele razy. Pragnę być szczery od samego początku. Jeśli nie jest pani aktualnie z nikim związana, z wielką przyjemnością zaprosiłbym panią na kolację w najbliższym wolnym terminie. Paula przekrzywiła leciutko głowę na bok w geście niemal ptasiej ciekawości. - Schlebia mi pan, ale w tej chwili nie mogę się na to zgodzić. Mam nadzieję, że nie poczuje się pan urażony. - Z pewnością nie. W końcu nie powiedziała pani „nigdy". Sądzę, że zapytam o to ponownie po zakończeniu śledztwa. - Jak pan sobie życzy.

- Dziękuję, główny śledczy. Mam nadzieję, że te dane okażą się użyteczne. - Z pewnością. Rozmowa się skończyła. Morton wcisnął się głębiej w fotel, spoglądając na pusty ekran, na którym przed chwilą widział jej piękną, spokojną twarz. Nagle dzień przestał mu się wydawać kompletnie nieudany.

Ósmego dnia po wejściu do lasu Ozzie musiał wygrzebać z plecaka cieplejsze ubrania. Ostatnie liściaste drzewo widzieli dwa dni temu. Teraz szli wśród posępnych, iglastych gigantów o pniach pokrytych ciemną, twardą jak kamień korą. Ich woskowate szpilki były długie i wyraźnie grubsze niż u ziemskich sosen, a kolor wahał się od ciemnej zieleni aż po bliski czerni czerwonawy brąz. Ziemię pokrywała niska, sztywna trawa, a pod pniami, gdzie na ziemię spadały szpilki o kwasowym odczynie, widać było łyse place. Panował chłód, więc szpilki potrzebowały wiele czasu, by się rozłożyć, tworząc żyzną glebę występującą w innych okolicach lasu. W powietrzu unosił się ich cytrynowy zapach. Wydawało się, że słońce na dobre opuściło Ozziego i Oriona. Dostrzegane między drzewami skrawki nieba zasnuła szarość. Nisko wiszące chmury tworzyły nieprzeniknioną zasłonę. Tu i ówdzie ścieżkę spowijała mgła sięgająca wysoko ponad korony drzew. Przez niektóre z tych odcinków jechali godzinami, a każdy z nich wydawał się dłuższy i zimniejszy od poprzedniego. Po trzech godzinach drogi przez kolejny zamglony obszar Ozzie doszedł do wniosku, że ma już dość. Z jego cienkiej, skórzanej kurtki skapywała lodowata woda. Flanelowa koszula również nią nasiąknęła. Zsiadł z konia i pośpiesznie ściągnął przemoczoną koszulę, zastępując ją suchą. Drżał mocno z zimna. Nim mgła zdążyła wsiąknąć w suchą flanelę, wydobył ciemnoszary, wełniany polar z nieprzemakalną powłoką. Ku zdumieniu Oriona na nogi wciągnął miękkie, skórzane leginsy, osłaniające sztruksowe spodnie. Gdy wreszcie udało mu się przygładzić niesforne włosy, wcisnął na nie czarną czapkę z pomponem. Po ubraniu się dosiadł klaczy i włożył skórzane rękawice. Niemal natychmiast poczuł, że jest mu za ciepło. To była miła odmiana. Rankiem obudził się, drżąc z zimna, gdy jego śpiwór pokrył szron. Uczestniczył w wielu wycieczkach, pieszych i konnych, wolał nowoczesne, półorganiczne ubrania, które mogły zależnie od potrzeby ogrzewać, chłodzić albo suszyć noszącego. Rzecz jasna, na światach Silfenów podobne udoskonalenia nie działały, ale proste, staromodne tkaniny go nie zawiodły. Orion nie zabrał zbyt wiele ciepłej odzieży. Pożyczył od Ozziego obszerną bluzę, którą włożył pod cienki, nieprzemakalny skafander z kapturem, a także zapasowe spodnie z

impregnowanej tkaniny. Miał bardzo chude nogi i mógł je z łatwością wciągnąć na własne spodnie. Obaj popędzili wierzchowce i ruszyli w dalszą drogę. Ozzie nie miał pojęcia, gdzie się znajdują. Chmury przesłaniały słońce i gwiazdy, nie mógł więc sprawdzić, w którą stronę zmierzają. Droga rozwidlała się i zakręcała tak wiele razy, że kompletnie stracił poczucie kierunku. Niewykluczone, iż Lyddington było o parę mil przed nimi, choć paskudna pogoda i wysokie, posępne drzewa raczej na to nie wskazywały. - Dotarłeś kiedyś tak daleko? - Zapytał chłopaka. - Nie. Orion nie mówił teraz zbyt wiele. Zostawili za sobą letni las, do którego był przyzwyczajony. Półmrok i chłód działały na niego przygnębiająco. Minęły już trzy dni, odkąd ostatnio widzieli Silfenów, a i ta grupa szła w innym kierunku. Przedtem widywali niezwykłych obcych niemal codziennie. Za każdym razem zatrzymywali się, by ich przywitać, ale Ozziemu nigdy nie udało się wyciągnąć z nich nic sensownego. Zaczynał mieć pretensję do RI za to, że miała rację. Ich neurologiczną strukturę dzieliła od ludzkiej przepaść uniemożliwiająca porozumienie. Czuł też coraz głębszy podziw dla kulturowych ekspertów Wspólnoty. Nie potrafiłby się zdobyć na cierpliwość, jaką wykazali, odcyfrowując język Silfenów. Nie było tu dostrzegalnego zmierzchu. Szarość po prostu przechodziła w noc. Ozzie do tej pory polegał na antycznym mechanicznym zegarku Seiko, który dotąd zawsze ostrzegał go przed nadchodzącą nocą, dzisiaj jednak albo zmrok zapadł wcześniej, albo gęste chmury przyśpieszyły nadejście ciemności. Gdy wreszcie zarządził postój, musieli zapalić dwie lampy naftowe, które przewidująco zabrał ze sobą Orion. Ich żółte, migotliwe płomienie syczały i skwierczały. Pobliskie drzewa majaczyły złowrogo nad głowami wędrowców, a te rosnące na granicy oświetlonego obszaru zdawały się tworzyć gęsty płot, zagradzający im drogę ucieczki. - Dzisiaj rozbijemy namiot - oznajmił Ozzie najradośniejszym tonem, na jaki mógł się zdobyć. - Przygotuj jakieś jedzenie, a ja narąbię drewna na ognisko. Zostawił chłopaka, który ospale grzebał w pakunkach, wydobył maczetę z diamentowym ostrzem i zabrał się do roboty przy najbliższym drzewie. Choć jednak krawędź ostrza była niesłychanie wąska, potrzebował dobrych czterdziestu minut, żeby porąbać nisko zwisające konary na nadające się do wykorzystania drwa. Orion wpatrzył się ponuro w stos mokrego drewna. - Jak chcesz je zapalić? - Zapytał z przygnębieniem. - Są za wilgotne.

Nie było tu nic suchego. Mgła zgęstniała, przechodząc niemal w mżawkę. Z liści i gałęzi nieustannie skapywała woda. Ozzie zajął się rozszczepianiem kłód wzdłuż, robiąc z nich cienkie szczapy. - Nigdy nie byłeś skautem, co? - A co to są skauci? - Grupa młodych entuzjastów obozowania pod gołym niebem. Uczą ich, jak się pociera o siebie dwa kawałki drewna, żeby uzyskać iskry. W ten sposób można rozpalić ogień w każdych warunkach. - To głupota! Nie będę pocierał żadnych kawałków drewna. - I słusznie. - Skrywając uśmiech, Ozzie otworzył pudełeczko żelu ogniowego i z uwagą posmarował przeznaczone na rozpałkę szczapy cienką warstewką niebieskiej substancji. Potem wsunął je między drwa i wyjął gazową zapalniczkę, jeszcze starszą niż jego zegarek. - Gotowy? Zapalił jednym ruchem zapalniczkę i dotknął płomieniem szczapy, trzymając ją na odległość wyciągniętego ramienia. Żel zajął się z głośnym skwierczeniem. Płomienie szybko ogarnęły cały stos. Ozzie ledwie zdążył cofnąć rękę na czas. - Myślałem, że zabronili używania napalmu - mruknął. Orion roześmiał się z ulgą, klaszcząc w urękawicznione dłonie. Ogień palił się intensywnie, ogarniając wszystkie drwa. Po paru minutach ognisko buzowało radośnie. - Pamiętaj dokładać drew - powiedział Ozzie. - Muszą wyschnąć, zanim się zapalą. Chłopak z entuzjazmem dokładał co kilka minut nową szczapę, a Ozzie zajął się rozbijaniem namiotu. Tyczki były prostymi prętami, podtrzymującymi podwójną tkaninę zapewniającą izolację powietrzną. Nadmuchiwała się automatycznie, wystarczyło otworzyć zawór. Na wierzch zarzucił grubą, wodoszczelną osłonę przeciwwiatrową, a zwisające wzdłuż jej brzegu długie śledzie wbił głęboko w ziemię. Co prawda, między gęsto rosnące drzewa wiatr nie docierał, ale ta pogoda podobała się Ozziemu coraz mniej. Tym razem pozwolił Orionowi wybrać, co zjedzą na kolację. Chłopak był wyraźnie przygnębiony i trzeba go było jakoś pocieszyć. Usiedli przed wejściem do namiotu po zawietrznej stronie, uniósłszy poły, by uzyskać niewielki daszek. Ognisko grzało i suszyło im ubrania, podczas gdy opychali się kiełbaskami, hamburgerami, fasolą oraz grubymi kromkami chleba polewanymi gorącym serem. Na deser Orion podgrzał puszkę biszkoptu z konfiturą pomarańczową i melasą. Potem oporządzili zwierzęta, zasypali ognisko i położyli się spać. Ozzie miał swój

śpiwór na sześć pór roku. Śpiwór Oriona nie był taki dobry, ale chłopak owinął go jeszcze dwoma kocami i przed zaśnięciem skarżył się, że jest mu za ciepło. Ozzie obudził się zdyszany. Paskudnie bolała go głowa. Na zewnątrz było jasno, choć ciemniej niż zwykle za dnia. Orion leżał obok niego. Oddychał krótko i płytko. Ozzie przyglądał się mu przez chwilę. Jego umysł jeszcze się nie otrząsnął ze snu. Po chwili jednak wszystko zrozumiał. - Cholera! - Zawołał i wyskoczył ze śpiwora, otwierając pośpiesznie zamek błyskawiczny. Poczołgał się w stronę wyjścia. Wewnętrzny zamek namiotu otworzył się bez trudu, ale osłona przeciwwiatrowa uginała się pod wpływem ciężaru. Szarpnął za suwak. Do środka wpadła kaskada sypkiego śniegu, który sięgał mu aż do kolan. Nawet gdy przestał się osypywać, Ozzie nadal nie widział nieba. Wysunął się na zewnątrz i zaczął rozpaczliwie grzebać. Po paru sekundach jego dłonie przeszyły powietrze. Do środka napłynęło jaskrawe światło słońca. Wciągnął w płuca haust lodowatego powietrza, starając się uspokoić tłukące panicznie serce. Orion usiadł w śpiworze, mrugając powiekami. - Co się stało? - Spokojnie, nic takiego. - Boli mnie głowa. Czy to śnieg? - Aha. - O kurczę. - Podczołgał się do wyjścia i wziął w rękę trochę białego puchu, uśmiechając się radośnie. - Nigdy jeszcze nie widziałem śniegu. Czy zasypał wszystko, jak na obrazkach przedstawiających Boże Narodzenie na Ziemi? Ozzie, który miał już powiedzieć chłopakowi, by włożył nieprzemakalne ubranie, odwrócił się gwałtownie. - Nie wciskaj kitu, brachu. Chcesz mi wmówić, że nigdy nie widziałeś śniegu? - Nie widziałem. W Lyddington śnieg nie padał. Nigdy. - Dobra. Skoro tak mówisz. Wciągaj nieprzemakalne łachy. Pójdziemy się rozejrzeć. Śnieg pokrywał ziemię warstwą grubą na stopę, a na gałęziach nazbierało się go po kilka cali. U podstawy drzew śniegu było mniej i rzecz jasna wiatr naniósł go mnóstwo na przeciwwiatrową osłonę namiotu, zasypując ją aż po szczyt. Ozzie popatrzył na to z lekkim zawstydzeniem. Gdyby śnieg naprawdę pokrył namiot w całości, osłona nie wytrzymałaby ciężaru. Niemniej otrzymał surową nauczkę, że w nieziemskim lesie zawsze trzeba uważać. Zawołał Oriona, prosząc, żeby pomógł mu uspokoić tupiące nerwowo, drżące z zimna

zwierzęta. Kudłaty kuc zniósł śnieg nie najgorzej i zaczął trącać Oriona nosem, kiedy chłopak znalazł dla niego trochę owsa. Lontrus zaś po prostu otrząsnął kudłatą, szarą sierść, gdy tylko Ozzie do niego podszedł. Niezwykła biochemia pozwalała tym stworzeniom wytrzymywać ekstremalne temperatury. Najbardziej ucierpiała Polly. Klacz nie miała zimowej sierści. Pan Stafford strzygł ją regularnie, z myślą o łagodnym klimacie Silvergalde. Ozzie zastanowił się nad tym, głaszcząc drżącą szyję zwierzęcia. Świetnie zdawał sobie sprawę, że nie znajdują się już w umiarkowanej strefie klimatycznej Silvergalde. Temperatura nie osiągała tak niskich wartości nigdzie w promieniu tysięcy mil od Lyddington. Pokonali w ciągu dziewięciu dni długą drogę, ale nie aż tak długą. Jedyne racjonalne wyjaśnienie brzmiało tak, że wspięli się na znacznie większą wysokość, nie był jednak pewien, jak mogło się to stać. Nie znajdowali się na szczycie góry, a na mapie w swym wirtualnym polu widzenia nie widział żadnych poważniejszych wyżyn w odległości dziewięciu dni jazdy od Lyddington. Ani w odległości dwudziestu dni jazdy, jeśli już o tym mowa. Obrócił się o trzysta sześćdziesiąt stopni, a potem spojrzał na zasnute chmurami niebo. Na jego twarzy powoli wykwitł uśmiech zadowolenia. - Z całą pewnością nie jesteśmy już w Kansas - powiedział cicho. Zjedli zimne śniadanie, wygrzebali namiot ze śniegu i zwinęli go, po czym ruszyli w drogę. Śnieg unosił się bezładnie w powietrzu przez cały dzień. Był tak sypki, że nawet najdrobniejszy powiew wystarczył, by w powietrze unosiły się drobne obłoczki. Las zamienił się w bajkową, zimową krainę, ale wędrowcy nie byli w stanie odnaleźć ścieżki. Klacz, kuc i lontrus parły spokojnie przed siebie, jakby skądś wiedziały, dokąd powinny zmierzać. Zmianę klimatu przyjęły ze stoicyzmem. Od czasu do czasu z potężnych drzew osypywały się wielkie kaskady śniegu. Towarzyszył temu przeciągły szum, który w cichej puszczy brzmiał niepokojąco głośno. Wczesnym popołudniem z nieba znowu zaczęły opadać wielkie płatki. Zrobiło się jeszcze zimniej, a dzień przybrał przygnębiająco szarą barwę. W miarę jak warstwa śniegu stawała się grubsza, Polly coraz trudniej było iść. Ozzie zatrzymał się na chwilę, żeby zarzucić na ubrania wielką, nieprzemakalną pelerynę. Nie miał półorganicznych strojów, musiał więc ubierać się na cebulkę. Dzięki temu nie marzł i nie mókł, ale trudniej mu było się poruszać. Dał też Orionowi dwa swetry i kolejną parę spodni do nałożenia pod nieprzemakalny skafander. Gdy znowu ruszyli w drogę Ozzie zaczął się martwić, kiedy zapadnie noc. Śnieg sypał bez ustanku i będą potrzebowali czasu oraz światła, żeby rozbić obóz jak należy. Po jakiejś godzinie natknęli się na kępę krzaków pokrytych śniegiem do tego stopnia, że wyglądały jak wielkie wydmy, z których szczytów sterczało jedynie kilka gałązek.

- Tu zatrzymamy się na noc - oznajmił Ozzie. Orion rozejrzał się tylko wokół i wzruszył ramionami. Przez cały dzień chłopak nie odzywał się prawie w ogóle. Ozzie ściągnął jeden sweter i wdrapał się na rosnące nad krzakami drzewo, by obciąć diamentową piłą kilka nisko zwisających konarów. Nie wymagało to zbyt wiele wysiłku. Gałęzie odłamywały się z łatwością i spadały na krzaki. Ściął cztery dość duże i postarał się, żeby jedna lądowała na drugiej, tworząc w miarę stabilną barierę. Jak na prowizoryczny korral, nie było tak źle. Gdy Ozzie zszedł ostrożnie na dół, konary pokryła już warstewka świeżego śniegu. Orion owiązał oba konie derkami, a Ozzie rozbił namiot za skromną osłoną wielkiego pnia. Kiedy skończył, już prawie zupełnie się ściemniło. Spojrzał na zegarek. Był kwadrans po piątej, co znaczyło, że dzień trwa tu około dziesięciu godzin. Okres obrotu Silvergalde wokół osi wynosił dwadzieścia pięć i pół godziny. - Rozpalisz ognisko? - Zapytał Orion, dzwoniąc zębami. Ozzie pomógł chłopakowi wcisnąć się do namiotu. - Nie dzisiaj. Właź do śpiwora, tam będzie ci cieplej. Orion posłuchał go bez słowa skargi. Miał podkrążone oczy, a w świetle lampy naftowej wydawało się, że z jego białej skóry znikają piegi. Ozzie wsunął się do śpiwora i natychmiast poczuł się lepiej. Wyjął z torby blok grzewczy i zerwał metkę. Urządzenie wykorzystywało prostą reakcję chemiczną i wkrótce jego górna powierzchnia rozjarzyła się cynobrowym blaskiem. Obaj kolejno ugotowali swe puszki. Ozzie napełnił też dwa termosy gorącą herbatą, żeby mogli po przebudzeniu wypić coś ciepłego. - Postaraj się trochę pospać - powiedział chłopakowi. Świt nadejdzie niedługo. Orion spojrzał na niego z niepokojem w oczach. - Czy śnieg znowu zasypie namiot? - Nie. Nic nam nie grozi. Kiedy rozbijaliśmy obóz, sypało już coraz mniej. Ale nie bój się, będę to sprawdzał co parę godzin. - Nigdy nie było mi tak zimno. - Ale teraz już jest ci cieplej, prawda? - Ehe. - Chłopak podciągnął sobie śpiwór pod brodę. - Pewnie masz rację. - To dobrze. - Ozzie otulił się kocami. - Najgorzej jest wtedy, kiedy przestajemy się ruszać. Gdy nadszedł świt, zegarek wskazywał pięć po czwartej. Ozzie kazał ekamerdynerowi budzić go w regularnych odstępach czasu przez całą noc, żeby mógł

sprawdzić namiot, i miał wrażenie, że w sumie przespał najwyżej dziesięć minut. Orion również opuszczał śpiwór z najwyższą niechęcią. - Musimy ruszać w drogę - powiedział mu Ozzie. - Nie możemy tu zostać. - Wiem. W nocy przestało sypać i cały krajobraz spowił błyszczący płaszcz bieli. Śnieg przylegał nawet do pni drzew i sterczące z niego ciemne gałązki albo szpilki wydawały się dziwnie nie na miejscu. Ziemię pokrywał warstwą grubą na dwie stopy. Ozzie włożył najciemniejsze okulary przeciwsłoneczne, jakie miał, starając się nie zdradzać, jak bardzo zaniepokoił go ten widok. Zwierzętom trudno dziś będzie posuwać się naprzód. - Pan Stafford powinien sprzedawać sanie - stwierdził Orion. - Zdziwi się, kiedy mu to powiem. Ozzie roześmiał się przesadnie głośno i mocno uściskał chłopaka. Potem podeszli do zwierząt, popijając herbatę z termosu. Prowizoryczny korral spełnił w pewnym stopniu swe zadanie. Pokryta zmarzniętym śniegiem bariera osłoniła zwierzęta. Oba konie mocno udeptały śnieg kopytami i drżały z zimna. Lontrus stał spokojnie, a z nozdrzy buchały mu rzadkie obłoczki pary. O dziwo, zdawał się łypać na nich ponuro spod kosmatego futra zasłaniającego mu oczy. Orion rozejrzał się wokół z przygnębioną miną. - W którą stronę mamy iść? Ozzie zmarszczył brwi. Odpowiedź uwięzła mu w gardle. Spróbował określić, skąd wczoraj przyszli, ale to było po prostu niemożliwe. Drzewa wszędzie wyglądały tak samo. - Spróbuj zrobić użytek z medalionu - zasugerował. Chłopak spod swetrów wydobył wisiorek. W małym klejnocie rozbłysła iskierka błękitnego blasku. Orion obrócił się powoli wkoło, trzymając medalion jak kompas. Kiedy skierował go dokładnie na prawo od namiotu, światełko wyraźnie pojaśniało. Ozziemu przemknęło przez głowę, że drzewa tworzą tam coś w rodzaju alei. Być może. - Niech będzie w tamtą - zdecydował. - Teraz cieszysz się, że jestem z tobą? - Bardzo. - Ozzie objął ramiona chłopaka. - Chyba jestem twoim dłużnikiem, co? I jak mam ci spłacić ten dług? - Chcę tylko, żeby rodzice wrócili. - Jasne, ale co poza tym? No wiesz, doprowadzenie mnie w bezpieczne miejsce z pewnością jest warte parę miliardów. To poważne pieniądze.

- Nie mam pojęcia. - Och, daj spokój, brachu. Ja w twoim wieku wiedziałem, czego chcę. - No dobra. - Orion ożywił się nagle. - To wielka kupa forsy, prawda? - Jasne. Można by za to kupić całą planetę. - Dobra. Na początek kupiłbym sobie mnóstwo rejuwenacji, żeby żyć tak długo jak ty. - Świetnie. To potrafię zrozumieć. - A potem kupiłbym kupę inteligentnych wspomnień, żeby zdobyć wykształcenie, poznać wszystkie trudne przedmioty, jak fizyka, sztuka albo bankowość, i nie musieć długie lata chodzić do szkoły. - Jeszcze lepiej. - I chciałbym mieć samochód, naprawdę ekstra. Najbardziej bajerancką brykę, jaką kiedykolwiek wyprodukowano. - Ach, to będzie jaguar-chevrolet 2251 t-bird, kabriolet. - Naprawdę? Rzeczywiście wiesz, jaki był najbardziej bajerancki samochód? - Jasne. Trzymam parę takich w garażu, ale, niestety, nie mam kiedy nimi jeździć. Na tym polega problem z poważnymi pieniędzmi. Człowiek może zrobić tak wiele, że nigdy nie ma na nic czasu. - Oddałbym też część instytucjom dobroczynnym, szpitalom i tak dalej, ludziom, którzy potrzebują pomocy. - Słusznie. W ten sposób dowiedziesz, że jesteś fajnym facetem, a nie po prostu kolejnym bogatym skurczybykiem, który ma wszystkich w dupie. - Ozzie, ty też dajesz pieniądze na dobroczynność, prawda? Wszyscy wiedzą, że jesteś w porządku. - Aha, trochę daję. - Spojrzał na chłopaka, wzruszając ramionami. - Gdy o tym pamiętam. Zgodnie z oczekiwaniami Ozziego posuwali się naprzód powoli. Polly szła pierwsza. Wolałby wysłać przodem lontrusa, ale jego nogi były na to za krótkie. Dlatego Polly musiała z wysiłkiem torować im drogę w grubej warstwie śniegu. Przez większość poranka Ozzie rozważał stojące przed nimi możliwości. Czy powinien zrobić coś w rodzaju rakiet śnieżnych oraz sanie, na które załadowaliby zapasy, i puścić zwierzęta wolno? A może po prostu zawrócić i przyjść tu ponownie z lepszym sprzętem... Skąd jednak miał wiedzieć, w jakiej okolicy znajdzie się następnym razem? Nie był też pewien, czy zdoła trafić stąd z powrotem do Lyddington. Ciągle sobie powtarzał, że są w lesie Silfenów. Oni nie pozwoliliby, żeby

komukolwiek stała się krzywda. Czy jednak na pewno? Z upływem czasu grubość warstwy śniegu stopniowo się zmniejszała. Nie stał się jednak bardziej sypki i przylegał do wszystkich powierzchni. Cztery godziny po wyruszeniu w drogę Ozzie drżał już z zimna pod wszystkimi warstwami ubrania. Cały jego strój pokryła warstewka szronu. Zsiadł z klaczy i ruszył na piechotę obok niej, brnąc przez śnieg. Ruch rozgrzał go nieco, ale zaczął się z kolei niepokoić, że za szybko zużywa kalorie. Oba konie wyraźnie cierpiały, chociaż obwiązał je derkami. Jakiś czas po południu dostrzegł na śniegu przed nimi jakieś ślady. Zdjął ciemne okulary i zauważył, że światło stało się jasnoróżowe. Nadawało to światu bajkowy wygląd, jakby las wyrzeźbiono z kruchego koralu. - Czy jest już wieczór? - Zapytał Orion stłumionym głosem. Całkowicie zasłonił sobie twarz wełnianym szalikiem, zostawiając tylko wąską szparkę na oczy. - Nie sądzę - odparł Ozzie, spoglądając na zegarek. Pochylił się, żeby przyjrzeć się tropom. Z pewnością były to odciski stóp, wydłużone trójkąty pozbawione śladów podeszew. - To mogą być silfeńskie buty - stwierdził podekscytowany. Naliczył ślady piętnastu osobników. Wszystkie tropy wychodziły z lasu, a parę zaczynało się nawet tuż pod drzewami. Podejrzewał, że Silfeni na nie włazili. Ślady łączyły się w grupę i wchodziły na ledwie widoczną aleję wśród ośnieżonych drew. - Jesteś pewien? - Zapytał Orion. Chłopak przebierał w miejscu nogami i klepał się po bokach, próbując się rozgrzać. - Tak mi się zdaje. Nie wiem, kto jeszcze mógłby biegać po tym lesie. Poza tym nie mamy zbyt wielkiego wyboru. - Dobra. Znowu ruszyli w drogę. Orion szedł obok swego wierzchowca, trzymając wodze w przerzuconej przez siodło ręce. Ozzie podejrzewał, że chłopak chce się po prostu wesprzeć na grzbiecie zwierzaka. Było tak zimno, że wdychane powietrze parzyło mu wnętrze ust. Z szalika, którym osłonił nos i usta, zwisały grube sople w miejscach, gdzie zamarzał jego oddech. Zanim z powrotem włożył okulary, spróbował wypatrzyć, w którym miejscu jest słońce. Korony drzew były teraz rzadsze i tu i ówdzie dawało się dostrzec skrawki zamglonego, rubinowego nieba. Ozzie miał wrażenie, że jeden z nich, w połowie drogi między horyzontem a zenitem, jest nieco jaśniejszy, to by jednak znaczyło, że do zmierzchu zostało jeszcze kilka godzin. Jeśli prawidłowo obliczył długość tutejszego dnia, mieli jeszcze tylko około godziny. Po półgodzinie Orion się przewrócił. Ozzie zauważył to tylko dzięki temu, że chłopak

cicho stęknął. Obejrzał się za siebie i zauważył, że jego towarzysz leży twarzą w śniegu, a konik stoi nad nim. Pragnął podbiec do niego, ale kończyny reagowały powoli, jakby poruszał się w gęstej cieczy. Gdy posadził chłopaka, ten nawet nie drżał z zimna. Ściągnął mu szalik z twarzy, żeby sprawdzić, czy oddycha. Usta Oriona były czarne i spękane, pokryte plamkami zamarzniętej krwi. - Słyszysz mnie? - Zawołał Ozzie. Chłopak poruszył lekko powiekami. Jęknął cicho. - Cholera - mruknął Ozzie. - Trzymaj się, zaraz rozbiję namiot. Zaczekamy w nim na poprawę pogody. Orion nie odpowiedział, ale zdołał unieść jedną rękę o kilka cali. Ozzie postawił go, opartego o wierzchowca, i spróbował zdjąć namiot z grzbietu lontrusa. Zewnętrzne rękawice były za grube, żeby mógł w nich otworzyć zatrzaski, zdjął je więc i omal nie skrzywił się z bólu, gdy arktyczne powietrze przeniknęło przez wewnętrzne, wełniane rękawice. Szarpał się przez chwilę zatrzaskami, po czym dał za wygraną, wyjął maczetę i przeciął paski. Musiał trzykrotnie wkładać z powrotem rękawice i intensywnie poruszać rękami, żeby palce odzyskały zdolność ruchu. Wydawało mu się, że minęły godziny, zanim nadmuchiwana część namiotu powoli wypełniła się powietrzem. Ozzie wrzucił do środka dwa bloki grzewcze, a potem wciągnął do namiotu półprzytomnego młodzieńca. Gdy wejście zamknęło się szczelnie, wewnątrz szybko zrobiło się ciepło. Ozzie musiał zdjąć z siebie i z chłopaka kilka warstw ubrań. Palce rąk oraz nóg miał wyziębione i skrzywił się z bólu, kiedy wróciło w nich krążenie. Orion rozkasłał się. Sprawiał wrażenie, że zaraz zaleje się łzami. - Jak może być aż tak zimno? - Zapytał z przygnębieniem w głosie. - Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, nie sądzę, żebyśmy nadal przebywali na Silvergalde - odparł Ozzie, przyglądając się z uwagą chłopakowi, żeby sprawdzić, jak zareaguje. - Moim zdaniem już od trzech dni - zgodził się Orion. - Ale nie rozumiem, po co ktokolwiek miałby się interesować światem o takim klimacie. - Och, nie jestem pewien. Podejrzewam, że nie przebywamy w regionie arktycznym, z uwagi na te drzewa. Mogę się mylić, ale z reguły w środowiskach, gdzie przez cały rok panują dotkliwe mrozy, nie występuje tak bujna roślinność. Przypuszczam, że albo tutejsze słońce gaśnie, albo jesteśmy na planecie krążącej po bardzo długiej, eliptycznej orbicie i pechowo przybyliśmy tu w samym środku zimy. Potrząsnął dłońmi, starając się złagodzić ból towarzyszący powrotowi czucia i zdolności ruchu. Jego uszy nadal przypominały bryły lodu.

- I co teraz zrobimy? - Jak mówiłem, zaczekamy, żeby się przekonać, czy rano coś się zmieni, chociaż raczej wątpię. Nie możemy teraz iść dalej. Musimy się przygotować. Za chwilę wyjdę na dwór. Zbuduję osłonę przed wiatrem i przyniosę do środka nasze rzeczy. Musimy też zjeść porządny, gorący posiłek. W apteczce mam krem, który pomoże na twoje wargi. - I na twoje też - zauważył Orion. Ozzie dotknął palcem ust i wymacał szorstką, spękaną skórę. - Na moje też - zgodził się. Modlił się, by nie mieli kłopotów z odmrożeniami. Na szczęście jego buty zapewniły nogom niezłą ochronę, będzie jednak musiał dokładnie sprawdzić stopy Oriona. - A co ze zwierzętami? - Zapytał chłopak. - Nie dam rady narąbać gałęzi na ognisko. Jestem za słaby. Posmaruję pień jednego drzewa żelem ogniowym i zobaczę, czy uda mi się podpalić całe cholerstwo. To może je uratować. Bardzo nie chciał wychodzić z namiotu i zapewne właśnie dlatego przygotowania zajęły mu tak wiele czasu. W końcu jednak wrócił do mroźnego lasu. Oba konie osunęły się na ziemię. To był bardzo zły znak. Lontrus oddychał świszcząco, ale poza tym wszystko z nim było w porządku. Ozzie zdjął pakunki z jego grzbietu, dopóki jeszcze nie utracił władzy w palcach, i zaniósł je pośpiesznie do namiotu. Potem przez dwadzieścia minut męczył się z rozłożeniem osłony przeciwwiatrowej. Dłonie sztywniały mu z każdą chwilą. Wreszcie się udało. Następnie wziął pojemnik z żelem ogniowym i podszedł do jednego z pobliskich drzew. Zdrapał śnieg z fragmentu pnia na wysokości około stopy nad ziemią, a potem pochylił się, żeby przyjrzeć się uważniej. Odsłoniętej powierzchni nie pokrywała kora, lecz coś, co wyglądało jak szorstka warstwa ciemnofioletowego kryształu, przypominającego ametyst. Miał za grube rękawice, żeby dotykiem określić teksturę powierzchni. Zresztą i tak palce zupełnie mu odrętwiały. Sądził jednak, że to prawdziwy kryształ. Widział dobiegający z głębi błysk załamującego się światła. Nie miał pojęcia, co za reakcja chemiczna mogłaby w ten sposób wpłynąć na korę. Jakaś katalityczna konwersja zachodząca w superniskiej temperaturze? Mógł jedynie mieć nadzieję, że drewno pod warstwą kryształu pozostało niezmienione. Uniósł maczetę i ciął pień. Kilka kryształów pękło, ale ostrze zagłębiło się zaledwie na centymetr. Drugie, silniejsze cięcie odrąbało spory kawałek ametystu. Pod spodem również był kryształ. Wnętrze drzewa stanowiła kolumna czegoś, co wyglądało na niemal czysty kwarc. W jaskraworóżowym świetle słońca pojawiła się sieć naczyń włosowatych, przez które bardzo powoli sączył się w górę jakiś ciemny, lepki płyn.

- Niech to szlag - mruknął Ozzie. - Pieprzone kryształowe drzewo. Uniósł wzrok i zobaczył, że gałęzie załamują się pod znacznie ostrzejszymi kątami niż u zwyczajnych sosen, a odnogi tworzą fraktalne wzory. Wszystkie były też pokryte grubą warstwą śniegu, która kryła ich prawdziwą naturę. Zachwyt, który w normalnej sytuacji poczułby na widok czegoś tak niezwykłego, stłumiła świadomość, że rano pogoda się nie poprawi. Ewolucja nie stworzyłaby takich form w ciepłym klimacie. Zapewne był to przykład odwrotnej ewolucji. Arktyczne rośliny rozprzestrzeniły się wraz z nadejściem ostatniej epoki lodowej, a potem walczyły o przetrwanie, aż wreszcie ich geny stworzyły idealnie przystosowaną do zimowych warunków biochemię. „Przez ile milionów lat temperatura musiała ciągle spadać, żeby mogło powstać coś tak zaawansowanego?" - zadał sobie w duchu pytanie. Ostatnia wiosna planety skończyła się przed kilkoma geologicznymi erami. Pośpiesznie wrócił do namiotu. Poczucie winy nie pozwoliło mu spojrzeć na konie, gdy je mijał. Orion zaczął już gotować kolację na bryłach grzewczych. Ze ściany namiotu skapywały kropelki wody. - Nie widzę ogniska - zauważył chłopak, kiedy Ozzie zamknął szczelnie wejście. - To drewno jest niepalne. Przykro mi. - Znowu czuję palce u nóg. - To dobrze. - Powietrzna izolacja powinna zatrzymać ciepło przez noc. - W śpiworach chyba nie zmarzniemy. Dokonał w myślach pośpiesznego remanentu. Zostało im jedenaście brył grzewczych. Licząc realistycznie, wystarczą na trzy dni. Mogli sobie pozwolić na kontynuowanie marszu przed siebie najwyżej jeszcze przez dzień. Jeśli do tego czasu ścieżka nie zaprowadzi ich do cieplejszego świata, będą musieli zawrócić. Nie będzie żadnego: „zobaczmy, co jest za następnym zakrętem" albo „chyba robi się jaśniej". Jeśli sytuacja nie poprawi się zdecydowanie, nie będzie mógł ryzykować. Nie było miejsca nawet na najdrobniejszy błąd. I nikogo, kto zaniósłby jego komórkę pamięci do Wspólnoty celem ożywienia. „W gruncie rzeczy, ile czasu minie, zanim ktokolwiek zauważy moje zniknięcie?". Wyciągnął z plecaka zestaw do szycia. - O! Dobrze, że go znalazłem! Mam pomysły na parę rzeczy, które jutro nam się przydadzą. Jak sobie radzisz z szyciem? - Zniweczyłem twoje szanse, prawda? - Zapytał Orion. - Udałoby ci się, gdyby nie ja. - Hej, brachu. - Ozzie spróbował się uśmiechnąć, ale wargi mu od tego pękały. Otarł z ust kropelki krwi. - Nie gadaj głupot. Udało nam się, wędrujemy po głębokich ścieżkach. I

zawdzięczamy to twojemu darowi. Orion wyciągnął medalion. Obaj wpatrzyli się w martwy, ciemny klejnot. - Rano spróbuj znowu - powiedział Ozzie.

Kiedy rankiem wyszli z namiotu, martwe konie pokrywała już warstewka lodu. - Nic nie poczuły - zapewnił Ozzie, gdy Orion zatrzymał się, żeby się im przyjrzeć. Jego głos tłumiła gruba maska, którą uszył wieczorem. Obaj z Orionem włożyli na siebie tyle ubrań, ile tylko mogli udźwignąć. Chłopak wyglądał, jakby całe jego ciało dwukrotnie zwiększyło objętość. Nawet na rękawice nałożył pokraczne, przypominające małe balony osłony, uszyte ze skarpetek. - Poczuły zimno - sprzeciwił się Orion. Ozzie nie widział jego oczu za ciemnymi okularami, ale podejrzewał, że chłopaka dręczą wyrzuty sumienia. Ponieważ miał wygodniejsze rękawice, to on zwinął namiot i załadował go na grzbiet lontrusa. Mróz był tak samo paraliżujący jak wczoraj, ale dodatkowa warstwa ubrań skutecznie chroniła ich skórę. Temperatura była stanowczo za niska, żeby śnieg mógł topnieć. Eliminowało to śmiertelne niebezpieczeństwo przemoczenia stóp. Wiatr zasypał wszystko cienką warstwą śniegu, ale udało im się znaleźć ślady, za którymi dotarli tu wczoraj. Ozzie popchnął zad lontrusa, a potem kopnął nieszczęsne zwierzę. Ruszyło naprzód z pełnym urazy skomleniem. Optymizm, z jakim Ozzie przywitał dzień, szybko go opuścił. Choć lontrus był w pełni sił, posuwał się naprzód powoli, dla Ozziego zaś każdy krok stanowił straszliwy wysiłek. Musiał dźwigać ciężkie ubrania, a stopy zapadały mu się w śnieg. Stopniowo odpływało zeń ciepło. Nie wyciekało jakąś konkretną drogą, lecz raczej emitowało je całe ciało. Zamarzał powoli, ale nieubłaganie. Gdy tylko uniósł głowę, by spojrzeć na wiśniowe obłoki żeglujące po różowym niebie, wyobrażał sobie strumienie ciepła umykające z jego ciała w nienasyconą pustkę na górze. Po jakimś czasie zauważył, że krystaliczne drzewa stają się coraz niższe. Pokrywająca je warstwa śniegu również była cieńsza, a na wyżej położonych gałęziach znikała całkowicie. Ich liczne fasetki mieniły się w blasku słońca, rozszczepiając je na widmo złożone wyłącznie z odcieni czerwieni, od delikatnego, jasnego różu aż po ciemny, posępny burgund. Na ziemi również nie było śniegu, Ozzie jednak dawno już stracił z oczu ślady Silfenów. Wpatrywał się przed siebie tak intensywnie, że nie zauważył, iż Orion zwalnia. Chłopak złapał się skołtunionej sierści lontrusa i zwierzę zaprotestowało głośnym skomleniem.

- Potrzebujesz odpoczynku? - Zapytał Ozzie. - Nie. Tu jest bardzo zimno. Okropnie zimno. Boję się. - Wiem. Ale spróbuj iść dalej. Dobrze? Postój tylko pogorszy sprawę. - Spróbuję. - Chcesz wesprzeć się na mnie przez chwilę? - Nie. Ozzie pociągnął lekko za kosmyki sierści lontrusa tuż za jego karkiem, nakazując zwierzęciu zwolnić. Nie sprzeciwiało się. Posuwali się naprzód straszliwie powoli. Zaczął się zastanawiać nad zmianą planów. Gdy nocą próbował ocenić, jak daleko mogą dziś zajść, nie wziął pod uwagę stanu Oriona. Nie ulegało wątpliwości, że zdołają dzisiaj pokonać najwyżej ze dwa kilometry. Najrozsądniej byłoby natychmiast zawrócić. W tym tempie może uda im się przed zmierzchem dotrzeć do miejsca, gdzie wczoraj rozbili namiot. - Zobacz, las się kończy - odezwał się nagle Orion. Ozzie skupił się, zaniepokojony tym, jak łatwo pogrążył się w zamyśleniu. Krystaliczne drzewa były teraz małe i nagie. Główne konary odchodziły od pokrytych ametystową zbroją pni pod kątami prostymi. Na końcach gałązek fioletowy pancerz przechodził w gładkie, opalowe trójkąty, zwracające płaskie powierzchnie ku niedającemu ciepła słońcu. Drzewa rosły tu już tak rzadko, że widział za nimi rozległą równinę. Z tego miejsca wyglądała jak ogromna niecka otoczona niskimi, pofałdowanymi wzgórzami. W rzadkim, przejrzystym powietrzu jej daleki koniec rysował się niemal równie wyraźnie jak najbliższe otoczenie. Z uwagi na brak punktów orientacyjnych trudno było ocenić odległość. Ozzie sądził jednak, że niecka ma trzydzieści, może trzydzieści pięć kilometrów średnicy. Szczyty wszystkich wzgórz otaczały jaskrawe nimby odbitego światła świadczące, że je również porasta krystaliczny las. Na dnie niecki nie było jednak nic poza przybrudzonym śniegiem. Ozzie miał ochotę przekląć egzotyczny krajobraz, bez względu na jego surowe piękno. Tu nie znajdzie nadziei. Trudno byłoby im dotrzeć nawet do odległego o kilkaset metrów skraju lasu, gdzie drzewa były zaledwie kolczastymi wyroślami sterczącymi z twardej jak żelazo ziemi. Nie mieli żadnych szans przedostać się przez ciągnące się dalej pustkowie. „Być może właśnie dlatego tak wielu z tych, którzy wkraczają na głębokie ścieżki, nigdy nie wraca. Uważamy Silfenów za dobre, łagodne istoty, ale to tylko głupie, dogodne złudzenie. Chcieliśmy uwierzyć w elfy. Ile ludzkich ciał spoczywa z tego powodu pod tym śniegiem?" - pomyślał. - To pustynia - odezwał się Orion. - Lodowa pustynia.

- Aha. Obawiam się, że masz rację. - Zastanawiam się, czy moi rodzice tu trafili? - Nie martw się. Nie są głupi. Na pewno zawróciliby, tak samo jak my. - Czy to właśnie zrobimy? Nagle Ozzie dostrzegł po drugiej stronie równiny błękitnawy błysk. Uniósł na czoło okulary, nie zważając na ostry ból wywołany dotykiem lodowatego powietrza. Światło rozbłysło ponownie. Było raczej szmaragdowe. Ostro kontrastowało z krajobrazem złożonym wyłącznie z odcieni czerwieni. To musiał być sygnał. Drogowskaz! Opuścił okulary na oczy. - Może nie. Race alarmowe wisiały na każdym plecaku, żeby można je było łatwo dosięgnąć. Ozzie wyjął jeden ze smukłych cylindrów, odkręcił kapturek ochronny i wyciągnął rękę, by nacisnąć spust. Rozległ się głośny trzask i raca pomknęła w górę. Oślepiająca, szkarłatna gwiazda utrzymywała się na niebie przez dłuższy czas. Orion wpatrywał się w pulsujący powoli zielony sygnał. - Myślisz, że to ludzie? - Na pewno ktoś. Układ ręczny nadal nie działa, więc Silfeni tu również paraliżują elektronikę. To musi być jeden z ich światów. - Zaczekał parę minut i wystrzelił drugą racę. Spróbujmy podejść do granicy lasu. Jeśli do tej pory nie zobaczymy odpowiedzi, zawrócimy. Ozzie nie zdążył nawet wystrzelić trzeciej racy, a światło zaczęło migać szybciej. Uśmiechając się pod maską, uniósł wysoko cylinder i nacisnął spust. Gdy raca wystrzeliła w górę, światło sygnału przeszło w ciągłe. - To drogowskaz! - Zawołał Orion. - Kierują go na nas. - Chyba masz rację. - Jak to daleko? - Nie jestem pewien. - Wszczepy siatkówkowe przybliżyły obraz, rekompensując szmaragdowy blask. Rozdzielczość nie była zbyt wielka, zdołał jednak zobaczyć, że światło pali się na szczycie małego wzniesienia. Wypatrzył w nim jakieś ciemne linie. Tarasy? - Dziesięć, dwanaście mil, może więcej. Jest tam jakaś budowla. - A jaka? - Nie mam pojęcia. Tak czy inaczej, zatrzymamy się tutaj. Jeśli znają ludzi, będą wiedzieli, że potrzebujemy pomocy. - A jeśli nie znają?

- Rozbiję namiot. Zużyjemy bryłę grzewczą. Zmarzliśmy i potrzebujemy też odpoczynku. Kiedy bryła się skończy, będziemy wiedzieli, co robić. Jeśli nikt się do tej pory nie zjawi, zawrócimy. Zaczął szarpać za wielki węzeł rzemienia, którym przytroczył namiot do grzbietu lontrusa. - Nie możemy tam pójść? - Zapytał żałosnym tonem Orion. - To za daleko. W naszym obecnym stanie potrzebowalibyśmy na to paru dni. Nie możemy podejmować takiego ryzyka. Rozwinął namiot i pozwolił, żeby jego wewnętrzna powłoka wessała powietrze do środka, przybierając kształt wydłużonej półkuli. Orion wczołgał się do środka i Ozzie podał mu bryłę. - Oderwij metkę - polecił chłopakowi. - Za chwilę do ciebie dołączę. Ponownie uniósł okulary na czoło i zrobił zbliżenie na wzgórze, na którym paliło się światło. Wystrzelił kolejną racę. W odpowiedzi zielony sygnał zamrugał powoli trzy razy, zanim znowu zmienił się w ciągły. W każdym wyobrażalnym języku znaczyło to: „Namierzyliśmy was". Ozzie nadal nie widział, co to właściwie za wzniesienie, zauważył jednak, że jest raczej strome. Po trzech godzinach i czterech gorących czekoladach na zewnątrz rozległ się donośny hałas. Ozzie rozpiął poły i wyjrzał na zewnątrz. Po stoku prowadzącym do krystalicznego lasu wspinały się ku nim dwa czworonogi wielkości ziemskich nosorożców, pokryte grubym, zwisającym w strąkach futrem podobnym do futra lontrusów. Z krótkich pysków ulokowanych na spodzie wielkich, niezgrabnych łbów usianych krótkimi, najeżonymi kolcami buchały obłoki pary. Ozzie widywał już zwierzęta o brzydszych głowach, ale to ich oczy były naprawdę niezwykłe. Długie pasma czarnego, fasetkowanego kamienia sprawiały wrażenie, że one również obróciły się w kryształ w śmiercionośnym klimacie. Zwierzęta zaprzężono do krytych sań. Do prostego szkieletu z czegoś, co podejrzanie przypominało kości, przytwierdzono wyprawione skóry. Jedna ze skór odchyliła się i z sań wysiadła człekokształtna postać. Nieznajomy miał na sobie długie futro z kapturem, futrzane spodnie oraz jednopalczaste rękawice i maskę, również uszyte z futra. Półokrągłe soczewki gogli sterczały z niej niczym rybie ślepia. Przybysz podszedł do nich, unosząc rękę w geście pozdrowienia. - Myślałam, że jesteście ludźmi - dobiegł spod maski kobiecy głos. - Jesteśmy jedynym gatunkiem tak pozbawionym gustu, żeby w tym miejscu używać czerwonych rac. - Przykro nam z tego powodu - odkrzyknął Ozzie. - W sklepie nie mieli zbyt wielkiego

wyboru kolorów. Kobieta zatrzymała się przed namiotem. - Jak się czujecie? Macie odmrożenia? Mówiła z silnym północnośródziemnomorskim akcentem. - Nie, ale nie byliśmy przygotowani na taki klimat. Możecie nam pomóc? - Po to tu jesteśmy. - Kobieta pochyliła się i ściągnęła maskę, żeby zajrzeć do namiotu. Jej smagłą twarz pokrywały setki zmarszczek. Wyglądała na co najmniej sześćdziesiąt parę lat. - Cześć - przywitała radośnie Oriona. - Zimno tu, co? Chłopak z otępiałą miną pokiwał tylko głową. Znowu leżał zwinięty w śpiworze. Kobieta powęszyła. - Boże na niebie, czy to czekolada? - Tak. - Ozzie podał jej termos. - Jeszcze trochę zostało. - Jeśli kiedyś urządzimy tu wybory, wybiorą cię na cesarza. - Pociągnęła łyk z termosu i westchnęła z zadowoleniem. - Taka, jaką pamiętam. Witajcie w Cytadeli. Jestem Sara Bush, coś w rodzaju nieoficjalnej rzeczniczki mieszkających tu ludzi. - Ozzie Isaacs. - Hej, słyszałam o tobie. Czy to nie ty wynalazłeś bramy? - Hmm, ja. Uwagę Ozziego odwróciła futrzasta postać, która wyłoniła się nagle zza sań. Tym razem z pewnością nie był to dwunóg w zimowym ubraniu. Istota przypominała raczej wysoki prostopadłościan z najbardziej puszystego futra, jakie Ozzie w życiu widział. Tuż poniżej szczytu, jakieś osiem stóp nad ziemią, widać było wielkie, ciemne oczy. Lekkie falowanie futra sugerowało, że gdzieś wewnątrz poruszają się nogi. Istota wydała z siebie głośny, zawodzący dźwięk, który podnosił się i opadał, zmieniając tonację prawie jak pieśń. - Już dobra, dobra - mruknęła Sara, machając z irytacją ręką na stworzenie. - Co to jest? - Zapytał zalękniony Orion. - Och, nie przejmuj się nim - odparła Sara. - To tylko Bill - Jest Korrok-hi. Całkiem jak yeti, jeśli mnie o to pytasz. - Odpowiedziała swemu towarzyszowi długą, jękliwą zwrotką. - Dobra, powiedziałam mu, że zaraz idziemy. Spakujcie się i wsiadajcie na sanie. Chyba przyda się wam kąpiel i coś do picia. Niedługo podamy koktajle. - Nie wciskaj kitu - zaprotestował Ozzie.

Paula przez większą część nocy sprawdzała stare księgi AquaState. Z łatwością

znalazła potwierdzenie swoich podejrzeń. Wystarczyło mieć pojęcie, czego się szuka. Powiedziała sobie, że to tak jak ze wszystkimi dobrymi teoriami spiskowymi. Obrona z pewnością użyje tego argumentu. Gdy rano przyszła do pracy, ze zdziwieniem zauważyła, że Hoshe siedzi już za biurkiem, przeglądając akta sprzed czterdziestu lat, pochodzące z Urzędu Miasta. Choć nie spała pół nocy, nie była spóźniona. - Nie potrafię uwierzyć, jak dużo tu budowano czterdzieści lat temu - poskarżył się Hoshe, gdy tylko usiadła za biurkiem. - Mogłoby się zdawać, że połowa miasta jeszcze wtedy nie istniała. Nie pamiętam czasów, gdy było takie małe, a przecież mieszkam tu już od sześćdziesięciu lat. Paula zerknęła na wielki portal ścienny, który przed chwilą włączył. Widać na nim było

szczegółowy

plan

Darklake

City

pokryty

mnóstwem

zielonych

światełek

przedstawiających punkty, w których przed czterdziestu laty trwały budowy - zarówno publiczne, jak i prywatne. - Nie zapomnij uwzględnić takich rzeczy jak drogi przez co najmniej dwa miesiące po zabójstwie. Wiem, że to drastycznie zwiększy przeszukiwany obszar, ale właśnie ta niepewność sprawia, że są najbardziej podejrzane. Hoshe nie odpowiedział, choć jego mina spochmurniała jeszcze bardziej. - Skończyłam już analizę - oznajmiła Paula. - Pomogę ci w poszukiwaniach. Podziel miasto na dwie części, ja wezmę jedną. - Dobra. - Hoshe wydał e-kamerdynerowi stosowne polecenia. - Co znalazłaś w aktach? - Potwierdzenie mojej teorii. Ale to za mało, żeby udowodnić mu winę przed sądem. - Chcesz powiedzieć, że potrzebujemy ciał? - Z pewnością by nam pomogły. Gdy już się upewnimy, że to było morderstwo, poszlaki powinny wystarczyć, by uzyskać wyrok skazujący. Hoshe zerknął na plan. - Czyli nasi eksperci będą mieli diabelnie wiele roboty. Są dobrzy, ale nie mamy ich znowu tak dużo. To potrwa kilka miesięcy. A nawet dłużej. - Minęło już czterdzieści lat. Nie ma powodu do pośpiechu. Jak już ustalimy wszystkie miejsca wymagające sprawdzenia, sprowadzę kilka ekip z wydziału. To powinno przyśpieszyć sprawę. Nagle w korytarzu pojawił się Mel Rees, który zapukał do otwartych drzwi i wszedł do środka. Paula spojrzała na niego z zaskoczeniem, a potem zmarszczyła brwi. Zastępca

dyrektora zawsze osobiście wręczał jej przydziały, jeśli jednak postanowił odwiedzić ją w terenie, sprawa musiała być poważna. On również wyglądał na zaniepokojonego. - Jak idzie śledztwo? - Zapytał. - Od wczoraj mamy podejrzanego - odparła ostrożnie. - Przyjmuję to z zadowoleniem. - Uścisnął dłoń Hoshemu. - Dotarły do mnie przychylne raporty o panu, detektywie. Poradzi pan sobie sam z zamknięciem śledztwa? Hoshe zerknął na Paulę. - Chyba tak. - Da sobie radę - zapewniła Paula. - Po co tu przyjechałeś? - Myślę, że wiesz.

Po starcie „Drugiej Szansy" RI potrzebowała jeszcze trzech minut, by przebić się przez ostatnią tarczę ogniową, osłaniającą sieć sterującą bramą. Oddział sił bezpieczeństwa STT wkroczył do środka dwadzieścia minut później, gdy Rob Tannie zgodził się na bezwarunkową kapitulację. Obiecali mu tylko tyle, że nie zastrzelą jego i jego towarzyszy na miejscu. Mimo to dwaj pozostali napastnicy popełnili samobójstwo, zanim siły bezpieczeństwa weszły do środka. Skasowali też swoje komórki pamięci. Do pomieszczenia wpadła ekipa techników, a Roba bezceremonialnie wywleczono na zewnątrz. Ręce i nogi miał skute, na szyję założono mu kołnierz paraliżujący. Technicy potrzebowali dwóch godzin, żeby sprawdzić wszystkie systemy i otworzyć bramę prowadzącą w pobliże gwiazdolotu, który okrążał planetę po nowej, silnie eliptycznej orbicie. Do tego czasu siły bezpieczeństwa STT przejęły już całkowitą kontrolę nad resztkami kompleksu. Jego rejon oczyściły i otoczyły kordonem oddziały Wydziału Bezpieczeństwa Wspólnoty. Eskadra bojowych aerobotów FTY897 krążyła wokół ogrodzenia. Gładkie, ciemne elipsoidy były najnowocześniejszymi modelami i wyposażono je w broń zdolną jednym strzałem zniszczyć przestarzałe graty, jak Mściciele Alamo. Ocalonych z platformy montażowej sprowadzano na powierzchnię planety. Na górę wysłano nowe ekipy, które miały ocenić stan statku oraz zabezpieczyć odsłonięty sprzęt przed dalszym wystawieniem na próżnię. Przygotowano plany budowy nowej platformy montażowej wokół gwiazdolotu. Pięć godzin po pierwszym wybuchu, który zapoczątkował atak, Wilson Kime wyszedł z bramy na powierzchnię planety. Przywitał go spontaniczny aplauz pracowników kompleksu oraz Nigel Sheldon, który zrobił mu niedźwiedzia. Transmitowany przez biuro medialne STT triumfalny powrót kapitana oglądało prawie tyle samo widzów co sam atak. Potem Wilson

udzielił kilku wywiadów, podziękował wszystkim za ich wysiłki, zażartował parę razy, unikał spekulacji na temat sprawców ataku, ale powiedział, że jest pewien, iż nie byli to sami kosmici z Alfy Dysona, zapewnił, że po tych dramatycznych wydarzeniach jest jeszcze silniej zdeterminowany doprowadzić misję do końca, a wreszcie oznajmił, że przekaże swą premię za pracę w niebezpiecznych warunkach miejscowej organizacji dobroczynnej, zbierającej fundusze na pomoc medyczną dla dzieci. Gdy odjeżdżał do swego mieszkania w mieście, anshuńska policja przydzieliła mu eskortę złożoną z ośmiu samochodów. Obudził się z uśmiechem na twarzy. Kiedy się odwrócił, ciemne włosy Anny połaskotały jego nos. Kobieta leżała na żelowym materacu obok niego, zakrywając głowę jedną ręką, jak małe dziecko szukające osłony przed złymi snami. Przez głowę Wilsona przesunęła się cała gama cudownych wspomnień, w tym jedno zachwycająco grzeszne. Pocałował ją w ramię. - Dzień dobry. Przeciągnęła się jak rozleniwiony kot i uśmiechnęła się sennie do Wilsona. - Masz diabelnie zadowoloną minę, mój panie. - Tak? Ciekawe, komu to zawdzięczam? Zachichotała, gdy objął ją ramionami. Przesunął jedną ręką wzdłuż jej kręgosłupa, docierając do pośladków. - Co to jest? - Drugą dłonią uścisnął małą, kształtną pierś, bezlitośnie szczypiąc sutkę. - Albo to? - Pocałował ją w szyję, a potem przeszedł do ust, żeby stłumić jej chichot. - I to? Przesunęła dłoń w dół i złapała go mocno. - Aj! - To mogło być to - odparła ze śmiechem. - Czyżby? Zaczął łaskotać ją po żebrach. Odwdzięczyła mu się tym samym. Przerodziło się to w łagodną walkę zapaśniczą, która wkrótce przeszła w inny, znacznie intymniejszy sport. Na koniec uśmiechnęła się triumfalnie do Wilsona, siedząc okrakiem na jego biodrach. - Kto by pomyślał? Okazało się, że niebezpieczeństwo rzeczywiście działa na mężczyzn. Wilson nie mógł temu zaprzeczyć. Ocalił życie i jego ciało świętowało triumf w najbardziej podstawowy, fizyczny sposób. Gdy „Druga Szansa" umknęła wahadłowcom, zaczął wręcz dygotać pod wpływem gwałtownej ulgi. Na szczęście nie widział tego nikt poza Anną. Pozostali - młodsi - ludzie obecni na pokładzie radowali się ich dramatyczną ucieczką, ale perspektywa śmierci nie stanowiła dla nich czegoś, czego nie byliby w stanie znieść.

Wilson do tej pory nie uświadamiał sobie, jak bardzo boi się śmierci, zwłaszcza teraz. Współczesne społeczeństwo już tego nie rozumiało. Każdy od urodzenia żył z perspektywą rejuwenacji i ożywienia. Pokolenia urodzone po roku 2050 wiedziały, że mogą żyć właściwie wiecznie. Że mają do tego prawo. Był przekonany, że jego strach jest pozostałością po czasach, gdy ludzie mieli tylko jedno życie, a śmierć była nieodwracalna. Świadomość, że wspomnienia można zapisać, a następnie przenieść do genetycznie identycznego ciała, była dla innych pomocą, Wilson nie potrafił jednak do końca przekonać sam siebie, że faktycznie jest to kontynuacja tego samego życia. Istniała nieciągłość między tym, kim był teraz, a tym, kim będzie ów przyszły Wilson. Nawet doskonała kopia była tylko kopią, nie oryginałem. Ludzie unikali tego dylematu, mówiąc, że gdy budzą się co rano, z przeszłością łączą ich jedynie wspomnienia. Przebudzenie w nowym ciele było po prostu bardziej radykalną wersją conocnej utraty świadomości. Wilsonowi takie podejście nie wystarczało. Tylko to ciało było jego życiem. Im dłużej w nim żył, tym silniej się z nim identyfikował. Po z górą trzystu latach owo przekonanie stało się twarde jak skała i nic nie było w stanie go zmienić. - Nie sądzę, bym mógł znieść kolejną tak niebezpieczną noc - powiedział, nadal lekko dysząc. Anna skrzyżowała ręce na jego piersi i pochyliła się, wspierając brodę na dłoniach. Ich twarze dzieliło od siebie zaledwie kilka cali. - Czy regulamin pozwala kapitanowi sypiać z członkami załogi? - Kapitan jest jak najbardziej za. Dźgnęła go palcem w mostek. - A więc masz poczucie humoru. - Starannie je ukrywam, ale cenię wysoko. - To co będziemy robić dziś w nocy, jeśli nie będzie ataku? Zmarszczył brwi, udając, że się zastanawia. - Urządzimy ćwiczenia, na wszelki wypadek? - Ja nie mam nic w terminarzu. - Nie masz nikogo? - Nie. Już od wieków. Mam teraz za dużo pracy. A ty? - Właściwie nie mam. Nie byłem żonaty od czasu ostatniej rejuwenacji. Zdarzyło mi się parę romansów, nic poważnego. - Świetnie. - Wyprostowała się. - Lepiej wezmę prysznic. Naprawdę chcesz się dzisiaj spotkać? To ostatnia szansa na czyste rozstanie. - Chcę.

- Ja też. - Pocałowała go szybko. - Życie jest zbyt kruche, żeby nie skorzystać z szansy na coś dobrego. Wczoraj uświadomiłam to sobie jak nigdy dotąd. Nikt jeszcze nie próbował mnie zabić. - Świetnie się spisałaś. Z pewnością nie jesteś przyzwyczajona do stresu związanego z walką. Jestem z ciebie dumny. - A ty przeżyłeś już coś podobnego? - Niezupełnie. Służyłem kiedyś w wojsku, ale dawno temu. Z drugiej strony, tego właściwie się nie zapomina, pomimo redakcji wspomnień podczas rejuwenacji. - Czy... - Zawahała się. - Zabiłeś kogoś kiedyś? - Szczerze? Nie jestem pewien. Z pewnością strzelałem do wielu ludzi. Ale w takich sytuacjach nie czeka się, żeby zobaczyć rezultat. Człowiek wciska dopalacze i zwiewa do domu zaraz po odpaleniu pocisków. - Trudno mi sobie uzmysłowić, ile masz lat. Znam cię tylko jako szefa korporacji. Musiałam użyć wyszukiwarki, żeby dotrzeć do historii „Ulyssesa". - Stare dzieje. Jeśli czytałaś je niedawno, zapewne wiesz na ten temat więcej ode mnie. - Ale dokonałeś tego. Podróżowałeś przez kosmos w statku. Można to zrobić. - Nie powiedziałbym, że wyprawa zakończyła się pełnym sukcesem. - Ależ, Wilsonie, to był sukces! Dotarliście na Marsa. Pokonaliście wiele milionów kilometrów. Nieważne, że Sheldon i Isaacs znaleźli inny sposób. Nie gardź tym, czego dokonaliście. W końcu, kto teraz cię potrzebuje? - Sheldon. Aha, można to pewnie uznać za akt sprawiedliwości. Wiesz, co usłyszałem od niego wczoraj, po powrocie? Uśmiechnął się do mnie z tą swoją przemądrzałą miną i oznajmił: „Idę o zakład, że świetnie się bawiłeś". Skurczybyk miał rację. Wspaniale było lecieć gwiazdolotem. Zrobiliśmy wszystko na łapu-capu, ale udało się! Czuję się, jakby wszystko, co wydarzyło się od czasu „Ulyssesa", było jedynie interludium. Przez trzy stulecia maszerowałem w miejscu. - A teraz wreszcie robisz to, do czego jesteś stworzony. - Masz cholerną rację. Spojrzała na siebie, potem na niego, i zrobiła zawstydzoną minę. - Jest pewien problem, nad którym zastanawiają się wszyscy w projekcie. Nie musisz mi odpowiadać. - Słucham? - Lot „Ulyssesa" trwał wiele miesięcy. Załoga była mieszana. Wszyscy młodzi i zdrowi. Cały czas przebywaliście w stanie nieważkości.

- Och. Przykro mi. Ta informacja jest tajna. - Tajna? - Tak jest. Ale mogę powiedzieć jedno. Po długim pobycie w stanie nieważkości człowiek nabywa odporności na chorobę lokomocyjną. Nie przeszkadzają mu nawet gwałtowne ruchy. - Naprawdę? Ale potrzeba długiej aklimatyzacji. Uśmiechnął się do niej szelmowsko. - Warto zaczekać. - Lepiej, żebyś miał rację - mruknęła. - Naprawdę muszę iść pod prysznic. Za dziesięć minut zaczyna się moja zmiana. - Weź sobie dzień wolny. Powiedz im, że szef się zgodził. Anna zeszła z łóżka. - Hę? - Tamte drzwi. Wyciągnął rękę. Wczoraj nie miał czasu pokazać jej mieszkania. Zaczęli zrzucać ubrania, zanim jeszcze zamknęli drzwi. - Dziękuję. - Znowu zachichotała i ruszyła w stronę łazienki. - Przynajmniej nie musisz pytać, jak mam na imię. - Pewnie. Jesteś Mary. Rzuciła pantofelkiem, trafiając go w nogę. - Aj! Drzwi się zamknęły. Gdy zaszumiał prysznic, Wilson złożył ręce za głową i wpatrzył się z zadowoleniem w sufit. Biorąc pod uwagę, że wczoraj omal nie zginął, nowy dzień zaczął się obiecująco.

Nawet widok straszliwych zniszczeń w kompleksie nie popsuł mu nastroju. Gdy jechał otoczoną kordonem autostradą, z ruin elektrowni nadal wzbijały się ku niebu smużki dymu. O szok przyprawił go też brak okrągłego wieżowca administracji. Tam gdzie wczoraj wznosiło się wielkie atrium, leżała sterta gruzów, a większość okien w dwóch pozostałych wieżowcach była wybita. Strażackie roboty poruszały się ostrożnie pośród odłamków szkła i betonu, od czasu do czasu wypuszczając strumień białej piany. Towarzyszyły im ekipy odzysku medycznego, wysyłające pod gruzy mniejsze roboty poszukiwawcze. Szukały ciał, żeby wyjąć z nich komórki pamięci potrzebne do ożywienia. Większą część parkingu zajęły pojazdy ratownicze, Wilson zaparkował więc na wolnym skrawku trawnika. Oscar przyglądał się pracom w towarzystwie kilku pracowników

oraz drużyny umundurowanych strażników STT. - Dzień dobry, kapitanie - przywitał Wilsona i zasalutował. Wszyscy wokół wyprostowali się nagle. - Dzień dobry - odparł Wilson. Nie zawracał sobie głowy oddawaniem honorów. Poza ściśle wojskowymi kręgami nie miało to znaczenia. - I jak wyglądamy? Wczoraj przed wyjściem omówił z Oscarem bieżącą sytuację i zostawił mu kierownictwo. - Gwiazdolot jest w porządku. Wszystkie zasadnicze systemy pokładowe funkcjonują prawidłowo. Systemy awaryjne były w stanie wznowić większość funkcji przewodu startowego. Gwiazdolot pozostanie na orbicie, dopóki nie będziemy mogli znowu umieścić go bezpiecznie wewnątrz platformy montażowej. Producent ma nadzieję dostarczyć nam funkcjonalną plastmetalową sferę już za cztery dni. Potem będziemy mogli sprawdzić wszystko dokładniej. - Świetnie. - Wilson wskazał głową na ruiny najbliższej hali testowej. - A co z kompleksem? - To potrwa dłużej. Bezpieczeństwo chce najpierw wszystko dokładnie sprawdzić, by się upewnić, że terroryści nie zostawili jakichś paskudnych pułapek. Potem będziemy mogli uprzątnąć gruzy i rozpocząć odbudowę. Wykonaliśmy większą część zadań, więc nie będziemy potrzebowali pełnego zestawu urządzeń. Pozostały nam głównie prace wykończeniowe. Wydział inżynieryjny STT przygotowuje już odpowiedni sprzęt. Wezmą się do roboty, gdy tylko damy im zielone światło. - Dziękuję, Oscarze. Widzę, że wykonałeś bardzo dobrą robotę. - Zrobiłem, co mogłem. Szkoda, że nie było mnie tu wczoraj. - Uwierz mi, nie masz czego żałować. Bezpieczeństwo pewnie się pali do wprowadzenia nowych procedur? - Tak, tak. Będziemy musieli podjąć w tej sprawie pewne decyzje. Sporządzimy też dziś nowy harmonogram. Z najważniejszymi sprawami zwlekałem do twojego powrotu. - Dobra. Zajmę się tym. Czy mam jakiś gabinet? - Zająłem na potrzeby kierownictwa trzeci budynek chemiczny. Aha, jacyś ludzie z bezpieczeństwa chcą z tobą pogadać. - Niech zaczekają. Oscar spojrzał na niego ze skrępowaniem. - Lepiej byłoby załatwić tę sprawę od razu. Tak zasugerował pan Sheldon. - Naprawdę?

Ostatniego Mściciela Alamo zniszczył FTY897, gdy maszyna przedzierała się przez halę testową numer siedem w stronę bramy. Impuls atomowego lasera z łatwością przebił pole siłowe, powodując straszliwe zniszczenia w korpusie. Kiedy baterie napędowe eksplodowały, maszyna rozpadła się z impetem na dwie części. Przednia zmiażdżyła całe szeregi delikatnego sprzętu do sprawdzania odporności płyt kadłuba na naprężenia, tylna mniejsza - wbiła się zaś w kompozytową ścianę, która natychmiast się zawaliła, pozbawiając sufit bezpiecznego oparcia. Jedna z nóg również odpadła i ugrzęzła w metalowej podłodze. Technicy wydziału bezpieczeństwa STT poświęcili całą noc na zabezpieczenie szczątków maszyny. Na każdej części powiewały czerwone chorągiewki sygnalizujące, że nie stanowi już ona zagrożenia. Było ich tak wiele, że Mściciel Alamo wyglądał jak jakiś wypaczony chiński smok. Paula przeszła powoli wzdłuż jego przodu, pochylając się, by obejrzeć jeden ze zniszczonych czujników na smoczej głowie. Dyrektor Wydziału Poważnych Przestępstw, Rafael Columbia, stał pośrodku zniszczonej hali testowej obok Elma Reesa. Obaj obserwowali Paulę zajętą oględzinami martwego, opancerzonego monstrum. Mieli niezadowolone miny. Z belek skapywała woda pozostała po spowodowanym przez strażackie sikawki potopie i ich drogie buty przesiąkły już od chodzenia po kałużach. Paula przesunęła palcem po powgniatanym pancerzu z multistopu. Cienkie węglowe pęcherze ablacyjne pękały pod jej paznokciem niczym stary papier. - Nieźle jak na maszynę przed stu pięćdziesięciu lat - przyznała. - Całe szczęście, że kapitan Kime był na orbicie i zapanował nad sytuacją. - Z pewnością - zgodził się Mel Rees. - Wolałbym, żeby szczęście uśmiechnęło się do STT nieco wcześniej - powiedział swemu zastępcy Rafael Columbia. - Według najświeższych danych zginęło stu siedmiu ludzi, a osiemnastu nie udało się dotąd odnaleźć. Strat finansowych jeszcze nie oszacowano. Z pewnością przekroczą dwa miliardy. I nie mieliśmy żadnego ostrzeżenia. Absolutnie żadnego. To był najbardziej niszczycielski pojedynczy akt terroryzmu w całym ostatnim stuleciu. Liczba ofiar nacjonalistycznych ruchów separatystycznych kumuluje się z czasem, ale to... Zatoczył ręką szeroki krąg, wskazując na ruiny hali. - To nasza porażka. Ten akt podważa wiarygodność wydziału. Nie będę tolerował tak skandalicznego pogwałcenia prawa i porządku. - Dorwiemy ich - zapewnił Mel Rees. - Bez wątpienia. - Pański wydział pracuje nad tą sprawą już od dziesięcioleci. Oczekiwałem lepszych rezultatów. Paula odwróciła wzrok od Mściciela Alamo.

- To ja pracuję nad tą sprawą od dziesięcioleci, nie wicedyrektor Rees. Chyba nie sugeruje pan, że powinniśmy pana ostrzec przed planowanym zamachem. - Paulo... - Zaczął Mel Rees. Uciszyła go jednym spojrzeniem. - Istnieją dwa powody, dla których Bradley Johansson i jego wspólnicy przez tak długi czas pozostają na wolności. Po pierwsze, środki przeznaczone na ich ściganie są absolutnie niewystarczające. To polityczna decyzja podjęta przez pana i pana poprzedników, panie Columbia. Po drugie, pomaga mu ktoś, kto zajmuje wysoką pozycję w establishmencie Wspólnoty. - Bzdura - warknął Rafael Columbia. - Choć dysponuję niewystarczającymi funduszami, wykluczone, by zdołał się mi wymykać przez z górą sto trzydzieści lat. To po prostu niemożliwe. Gdyby próbował się ukrywać i wiódł skromne życie, i tak bym go złapała. Jako szef przestępczej organizacji parającej się przemytem broni na Far Away jest ciągle narażony na kontakt z naszymi informatorami i programami monitorującymi. Nie uniknąłby ich bez pomocy. Nie działa sam. - Zdaje pani sobie sprawę, co pani mówi? Wie pani, ile razy zmieniła się ekipa rządowa od czasu, gdy założył ten swój śmieszny ruch? I żadna z nich z pewnością nie udzielała mu wsparcia, potajemnie czy jawnie. Tym bardziej nie robiły tego wszystkie. - Rządy przychodzą i odchodzą, grupy wpływów zostają. - Nie mam zamiaru wysłuchiwać zarzutów, że jestem członkiem skorumpowanej kliki osłaniającej przestępców. Nie obchodzi mnie, kim pani jest, jak głęboko angażuje się pani w pracę ani jakie są pani wyniki. Jestem szefem tego wydziału i należy mi się szacunek. - Na szacunek trzeba zasłużyć, panie Columbia. - Dość tego! - Mel Rees uniósł ręce i stanął między nimi. - W tej chwili Johansson z pewnością śmieje się z was jak najęty. W ten sposób pomagacie tylko jemu. - Dziękuję panu - powiedział Columbia. Obrzucił Paulę spojrzeniem, od którego każdy z jego podwładnych padłby trupem. Ona jednak w ogóle nie zwróciła na to uwagi. - Pierwsze pytanie - zaczęła. - Dlaczego uważacie, że to on? Columbia skinął z irytacją na swego zastępcę. - Ze względu na metodę operacji - wyjaśnił Rees. - Wszystko to pachnie Adamem Elwinem. Jesteśmy przekonani, że to on zorganizował akcję. - To byłoby niezwykłe wydarzenie - zauważyła Paula. - Od czasu Abadanu Elwin nie brał udziału w żadnych aktach przemocy. Zadowala się

organizowaniem transportów broni dla Johanssona. Rafael Columbia prychnął wzgardliwym śmieszkiem. - Nie żyjemy w czasach, w których długi upływ czasu o czymkolwiek świadczy. Pani powinna najlepiej o tym wiedzieć, główny śledczy. - Propaganda Strażników od pewnego czasu skupia się wyłącznie na atakowaniu wyprawy „Drugiej Szansy" jako projektu zorganizowanego przez Gwiezdnego Podróżnika wskazał Rees. - Tylko oni mieli motyw do ataku. - Motyw? - Powtórzyła z zastanowieniem w głosie Paula. - Atak na taką skalę na terenie Wspólnoty oznaczałby dla Johanssona poważną zmianę polityki. - Kto wie, jak funkcjonuje jego obłąkany umysł? - Zauważył Rafael Columbia. - On nie jest szaleńcem - sprzeciwiła się Paula. - Z pewnością się myli, ale byłoby błędem uważać, że nie jest zdolny do racjonalnego myślenia. - Uważa pani to za przejaw racjonalności? - Spytał Columbia, wskazując na poczerniałe szczątki Mściciela Alamo. - Jesteśmy tylko jakieś dwieście metrów od bramy. Dwóm pozostałym udało się przedrzeć. Był też atak wahadłowców na platformę. Operacja omal nie zakończyła się sukcesem. Powiedziałabym, że to był dobrze przemyślany plan. Cokolwiek sądzić o Johanssonie, a osobiście jestem o nim gorszego zdania niż większość ludzi, z pewnością nie jest głupi. Jeśli faktycznie on za tym stoi, dzieje się coś nowego. Czy to możliwe, że „Marie Celeste" przyleciała z Pary Dysona? - Skrajnie nieprawdopodobne - rozległ się głos Wilsona Kime'a. Kapitan skinął uprzejmie głową do Rafaela Columbii, ślizgając się po mokrej podłodze hali testowej. - Paula Myo. To zaszczyt panią poznać. Śledziłem wiele prowadzonych przez panią spraw. - Miło mi, kapitanie. - Rozmawialiśmy o możliwości związku między Alfą Dysona a „Marie Celeste" z dyrektorem Instytutu Badań z Far Away - ciągnął Wilson. - On twierdzi, że takiego związku nie ma i jestem skłonny mu wierzyć. - Oficjalne zaprzeczenie jest dla wyznawców teorii spiskowych najlepszym dowodem prawdziwości - zauważyła Paula. - Zwłaszcza jeśli wygłosił je dyrektor Instytutu. Wiemy, że Johansson wierzy w istnienie tego związku. - To jego problem. - Od wczoraj również pański - skonstatowała Paula z poważnym uśmiechem. - Chcę, żeby go powstrzymano - oznajmił Rafael Columbia. - Wicedyrektor Rees zapewnia, że jest pani najlepszym, a nawet jedynym kandydatem do prowadzenia tej sprawy.

Czy zgadza się pani z jego oceną? - Z pewnością nie brak mi doświadczenia - przyznała Paula. - Jeśli jednak mam go ująć, będę potrzebowała pełnego wsparcia wydziału. - Dostanie je pani. Wszystko, co będzie potrzebne. Może pani skompletować własną ekipę i wcielić do niej, kogo pani zechce, bez względu na to, nad czym pracuje. Ta sprawa ma absolutny priorytet. - Proszę bardzo. Zacznę od moich stałych współpracowników. Potem uzupełnię skład w zależności od tego, w jakim kierunku zaprowadzi nas śledztwo. Przede wszystkim jednak potrzebuję od pana politycznego poparcia, panie Columbia. Wydział Bezpieczeństwa STT będzie chciał przejąć kontrolę nad śledztwem. Niech pan pomówi z panem Sheldonem i skłoni go do powściągliwości. - Zwrócę jego uwagę na kwestię jurysdykcji - zgodził się Rafael Columbia, ignorując cichy śmieszek Wilsona. - Dziękuję. A teraz niech ktoś mi wytłumaczy, jak można przemycić na planetę trzy Mściciele Alamo? - Wcale ich nie przemycono - wyjaśnił Rees. - Według faktur eksportowych są to rozbrojone zabytki, przeznaczone dla nowego muzeum na Anshunie. Sprowadzono je legalnie. - Nowego muzeum? - No właśnie. Teren pod nie istnieje, kupiła go przed trzema miesiącami oficjalnie zarejestrowana firma. Ale nie ma żadnego budynku ani nawet jego planów. Firma ma na koncie kilka tysięcy anshuńskich dolarów przetransferowanych z jednorazowego rachunku na Bidarze. Nie sposób ich wytropić, a przynajmniej będzie to bardzo trudne. - Aha - powiedziała z satysfakcją w głosie Paula. - To rzeczywiście wygląda na Elwina. - Bezwzględnie. Mściciele Alamo kupiono legalnie tydzień po zarejestrowaniu firmy prowadzącej muzeum. Wtedy faktycznie były wrakami. Od tamtego czasu „rekonstruowano" je w Demokratycznej Republice Nowych Niemiec, żeby nadawały się do pokazania. Firmę, która się tym zajmowała, zamknięto, a policja DRNN sprawdza dla nas jej akta oraz budynki. - A co z wahadłowcami? - Zapytał Wilson. - Wypożyczono je od legalnej firmy usługowej działającej na Anshunie. W tym przypadku wypożyczający operator również był przykrywką. Wystarczyło przeprogramować układy pilotujące, żeby ich użyć jako pocisków. To nietrudne. Właśnie wysyłamy ludzi do portu, z którego wystartowały, ale nie liczę na zbyt wiele.

- Czy Strażnicy spróbują znowu? - Dociekał Wilson. - Johansson organizuje ataki na Instytut na Far Away już od półtora stulecia - odparła Paula. - Wydaje się prawdopodobne, że nie poprzestanie na jednej akcji przeciwko „Drugiej Szansie".

DWANAŚCIE

Szafirowe niebo nad Pustynią Wysoką zaczynało ciemnieć. Kazimier McFoster stał samotnie na jednej z długich, przypominających fale wydm, obserwując pojawiające się na niebie gwiazdy. Stało się to dla niego rytuałem. Wpatrywał się w platynowe iskierki, czekając, aż wśród złocistego półmroku pojawi się wielki gwiazdozbiór zwany Achillesem. Gdy już wypatrzył sylwetkę starożytnego wojownika oraz jego jasne, czerwone oko, przesuwał spojrzenie wzdłuż Drogi Mlecznej tworzącej jego płaszcz. Na jego dolnym, rzedniejącym końcu lśniła słabiutka - nie wiedział, czy prawdziwa, czy tylko wyimaginowana - iskierka, macierzysta gwiazda Ziemi. „Ona gdzieś tam jest" - myślał. „Stoi na chłodnej, żyznej, zielonej ziemi i spogląda w tę samą pustkę. Dzieli nas sześćset lat, ale i tak cię widzę, mój wspaniały aniele. Ześlij mi zwycięstwo w dzisiejszej akcji, nawet jeśli nigdy nie wierzyłaś w naszą sprawę". W marzeniach Kazimira piękna twarz Justine przybrała smutny wyraz, gdy kobieta uświadomiła sobie, jakie zadanie czeka go tej nocy. - Wybierz swą własną ścieżkę, ukochany - wyszeptała, gdy byli razem w ciemnym namiocie pośrodku lasu. Palce delikatniejsze od mgły pogłaskały go w ten sposób, a potem znowu, o tak. Gdy tańczył jak marionetka na sznurkach zmysłów pod lekkim dotykiem Justine, namiot wypełniał jej radosny śmiech. - Musisz sam decydować o sobie, a nie być narzędziem innych. Obiecaj mi, że tak będzie. Rozpłakał się otwarcie z przyjemności, jaką mu sprawiała, przysięgając na jeszcze nienarodzone pokolenie McFosterów, że będzie wierny sobie i swoim myślom. Choć Justine tak się o niego troskała, nie rozumiała realiów życia na tej planecie. Jak wszyscy pozaswiatowcy uważała Gwiezdnego Podróżnika za lokalny mit, coś w rodzaju potwora z Loch Ness. - Wybaczysz mi? - Zapytał gwiazd. - Robię to dla ciebie, żebyś mogła radować się swoim światem i cudownym życiem, jakie na nim prowadzisz. Strużka piasku osypała się pod nim z cichutkim szmerem. Kazimir uśmiechnął się delikatnie, nie przestając wpatrywać się w niebo. W pustynnym żarze nie wyczuwało się nawet śladu wilgoci. Ze wszystkich stron otaczały go Góry Dessaulta i powietrze nigdy się tu

nie ruszało. Nad wyniosłymi turniami nie mogły się przemknąć choćby najwyżej się unoszące cirrusy. Wieczna susza wysysała wilgoć z odsłoniętej skóry i z oddechu. Było tu niewiele roślin: miejscowe kaktusy przypominające wyglądem kamienie i często od nich twardsze. Nawet Barsoomianie nie potrafili pokryć roślinnością okolicy, w której brakowało wody. Pomimo surowego klimatu to miejsce było jednak dla Kazimira domem. Tu właśnie czuł się najbezpieczniej w całym wszechświecie. - Gdybym był Gwiezdnym Podróżnikiem, już bym cię miał - wyszeptał mu ktoś z satysfakcją do ucha. - Gdybyś był Gwiezdnym Podróżnikiem, już byś nie żył, Bruce - odparł Kazimir. Przesunął nóż nieco dalej, dotykając nim brzucha drugiego młodzieńca. Bruce McFoster roześmiał się z ulgą i objął przyjaciela. - A już się o ciebie martwiłem, Kaz. Bałem się, że robisz się miękki. - Bój się o siebie. - Kazimir schował nóż do pochwy, którą miał z boku sporranu. Narobiłeś hałasu jak stado tyranozaurów. Cały Instytut usłyszy, że się zbliżasz. - Usłyszą mnie z zaświatów. Jutrzejszej nocy zadamy im potężny cios. Słyszałeś, że atak na Anshunie uszkodził ludzki gwiazdolot? - Scott mi mówił. - Scott! Ta stara baba? Czy on tu jest? Nie potrafię uwierzyć, że starsi pozwolili mu uczestniczyć w akcji. - Bruce pochylił jedno ramię i okrążył, utykając, Kazimira. Wysłuchajcie moich słów - mamlał. - Gwiezdny Podróżnik przeleje waszą krew i dla zabawy rozerwie ciała na strzępy. W całym wszechświecie nigdy nie było równie złego potwora. Wiem o tym, bo w pojedynkę walczyłem z jego niewolnikami. Zabiłem ich setki, cały tysiąc, ale wciąż nadchodzili następni. - Nie wyśmiewaj się z niego - zaprotestował Kazimir. Dorastali razem z Bruce'em, dzielili ze sobą tak wiele, że byli sobie bliżsi niż bracia. Jego przyjaciel potrafił jednak być niewiarygodnie nietaktowny, czy wręcz chamski. Kazimir czasami zadawał sobie pytanie, czy Bruce przespał wszystkie lata pobierania nauk u Harveya. - Scott wycierpiał za sprawę więcej niż cała reszta z nas. Bruce wyprostował się. - Wiem. Wiem. Ale musisz przyznać, że czasami bywa zbyt ostrożny. - Dzięki temu wciąż żyje. Byłbym szczęśliwy, gdybym zdołał przeżyć tyle lat w służbie dla sprawy. - Jeśli nie przestaniesz marzyć o tej swojej pozaświatowej nimfomance, twoja służba dla sprawy skończy się bardzo szybko. Znowu o niej myślałeś, prawda? Dlatego właśnie

siedzisz na wydmie, prezentując znakomity cel dla nieprzyjaciela. Kazimir nie mógł powstrzymać uśmiechu. - Szukałem odrobiny spokoju, to wszystko. Wysłuchiwanie twojego gadania cały dzień przed akcją każdego doprowadziłoby do szaleństwa. I przestań ją nazywać nimfomanką. - Wiedziałem! Znowu o niej myślałeś. - I co z tego? Przynajmniej na kimś mi zależy. - Hej, to był cios poniżej pasa. W ostatnich latach miałem mnóstwo dziewczyn, na których mi zależało. Więcej od ciebie. - To prawda, więcej. Ale z każdą to trwało krótko, prawda, Bruce? - Nie musi trwać długo. Wystarczy, żeby było głębokie. Chodź, Romeo, musimy się przygotować. - Dobra. Kazimir rzucił ostatnie, tęskne spojrzenie na rozgwieżdżone niebo, po czym zsunął się z wydmy w ślad za Bruce'em. Przed nimi piętrzył się StOmer, potężny szczyt stanowiący północno--wschodnią granicę Gór Dessaulta. - I czy to ci pomogło? - Zapytał Bruce, tym razem poważnym tonem. A przynajmniej na tyle poważnym, na ile było to w jego przypadku możliwe. Dotarli do szerokiej grani kruszącego się piaskowca, w której skrywał się tunel prowadzący do klanowego fortu Rock Dee. - A co miało mi pomóc? - Myślenie o niej. - Trochę. Tak. Wiem, że bronimy czegoś dobrego. Kazimir pochylił głowę i wszedł pod coś, co wyglądało jak skalny nawis. Ukrywało się tam wejście do tunelu, tak wąskie, że ledwie mieściła się w nim jedna osoba. Wcisnął się i ruszył naprzód. Szorstkim niegdyś ścianom z piaskowca nadali gładkość marmuru niezliczeni ludzie przechodzący tędy w ciągu dziesięcioleci. Tunel dwa razy ostro zakręcał, biegnąc po krzywej w kształcie litery S. Trzydzieści metrów za wejściem przechodził w pierwszą z wielkich komór składających się na fort Rock Dee. Dumnie wyprostowana wartowniczka w lawendowo-pomarańczowym kilcie McMixonów przyjrzała się uważnie Kazimirowi i pozwoliła mu przejść. Gdyby żołnierzom Instytutu udało się odnaleźć tunel, wystarczyłby jeden strażnik, żeby powstrzymać ich w wąskim przejściu. Do sufitu przyklejono pasy fotopolimeru, między którymi ciągnęły się długie, czarne przewody elektryczne. W ostrym świetle o widmie światła Sol wszystko rzucało głębokie cienie.

- Musiała być fenomenalna w łóżku - ciągnął Bruce z pozorowaną sympatią. - W końcu byliście razem... Jak długo? Parę dni? A mimo to nadal za nią tęsknisz. - Czasami niemal żałuję, że jej nie spotkałeś. - Niemal? - Gdybyś ją spotkał, zrozumiałbyś, że to nie jest zwyczajne zadurzenie, jak te twoje. Chciałbym też, żeby dwoje moich najlepszych przyjaciół się poznało. - Hmm... Dziękuję, Kaz. - Ale dziękuję niebiosom, że tak się nie stało, bo jesteś taki okropny, że z pewnością nie chciałaby mieć nic wspólnego z kimś, kto ciebie zna. Bruce skoczył na niego. Kazimir uchylił się ze śmiechem i rzucił się do ucieczki. Po chwili obaj wpadli do głównej komory fortu, nadal obrzucając się głośnymi obelgami. Ludzie odwracali głowy, żeby zobaczyć, co się dzieje. Niektórzy marszczyli brwi zgorszeni tym, że młodzież w takiej chwili zachowuje się niepoważnie. Inni - bliżsi im wiekiem - uśmiechali się z wyrozumiałością. Większość po prostu wróciła zaraz do pracy. Kazimir i Bruce zrobili poważne miny, zwolnili i przywitali pobratymców uprzejmymi skinieniami głów. Jaskinia utworzona przez wodę spływającą po burzach - które po tej stronie gór już od dawna się nie zdarzały - kształtem nieco przypominała stadion piłkarski. Kiedyś łączyły się tu dwa podziemne strumienie, następnie odpływały ku położonym na północnym wschodzie równinom. Woda utworzyła też mnóstwo pomniejszych korytarzy oraz jaskiń, zmieniających kształt i przemieszczających się, gdy hydrologia ustąpiła miejsca geologii. Rock Dee była jedną z największych osad strażników, a także potężną twierdzą. W niżej położonych jaskiniach nadal można było znaleźć zdatną do picia wodę spływającą z otaczających pustynię gór. Wnikające głęboko w płaszcz planety półprzewodnikowe wymienniki ciepła zapewniały moc potrzebną do oświetlenia i gotowania, a także - co ważniejsze - zaopatrywały w prąd zbrojownię. Do fortu trzeba było dostarczać jedynie żywność, która pochodziła z farm i pastwisk klanu McKratzów położonych w Górach Dessaulta. Na widok wielkiej komory Kazimira wypełniła duma. Gdyby tylko mógł to wszystko pokazać Justine, z pewnością uwierzyłaby w ich sprawę. Zebrało się tu z górą osiemdziesięciu bojowników. To będzie jedna z największych akcji Strażników Jaźni w ostatnich latach. Wszyscy jednak wiedzieli, że z rozpoczęciem budowy ludzkiego gwiazdolotu bieg wydarzeń przyśpieszył gwałtownie. Zbliżała się chwila realizacji planów knutych od dawna przez Gwiezdnego Podróżnika. Śmierć i zniszczenie nadejdą do Wspólnoty z kierunku, którego nikt w jej władzach się nie spodziewał.

W akcji uczestniczyły wszystkie klany. McFosterowie dali dwunastu młodych bojowników, którzy sprawdzali teraz plecaki i ekwipunek. Schowali szmaragdowo-miedziane kilty, zastępując je granatowo-hebanową kratą łowców, która pomoże im roztopić się w mroku nocy. McNowakowie, którzy również byli przede wszystkim bojownikami, włożyli swoje szaro-brązowe kilty. Grupka McNowaków zgromadziła się wokół jednego z ich kapitanów, by sprawdzić jego pancerz. Błękitną, szkieletowatą konstrukcję otaczała pomarańczowa mgiełka przypominająca widmową amebę. Pole wzmacniało się, skwiercząc głośno za każdym razem, gdy uderzała w nie wiązka penetratora. Emiter pola dostrajał się powoli po każdej próbie, aż wreszcie zmieniło się ono w ledwie dostrzegalną aureolę, jaką ponoć mieli biblijni święci. Spowiła go ochronna otoczka pochłaniającego wszystko cienia. Trzecim klanem, który skupiał się na etyce żołnierskiej, byli McOnna. Ich prowadząca koczowniczy tryb życia młodzież obojga płci pobierała takie same nauki i przechodziła to samo szkolenie oraz próby co Kazimir. Wiedział, że może im ufać tak samo jak Bruce’owi. Wszyscy byli bez reszty oddani sprawie, gotowi oddać życie za wyzwolenie ludzkości. Cała drużyna nosiła kilty w ciemnogranatową i cynobrową kratę, a do tego podróżne kurtki z ciemnej skóry, kabury z jonowymi pistoletami oraz przytwierdzone do pasów pochwy na noże o harmonicznych ostrzach. McMixonowie, którzy byli odpowiedzialni za administrowanie Rock Dee i pozostałymi fortami ukrytymi wokół Instytutu, opiekowali się Iwimisercami, rumakami, na których bojownicy mieli ruszyć do akcji. Genetycznie zmodyfikowane zwierzęta miały całe dwadzieścia jeden dłoni wysokości, a ich nogi przypominały małe drzewka. Nie miały grzyw ani ogonów, gruba skóra była twardsza niż u nosorożca i miała podobną, matowo-szarą barwę. Z głów sterczały krótkie rogi, podobne do rogów jednorożców, zakończone przez kowali z Rock Dee ostrzami ze wzmacnianego węglem tytanu. Pozbawionego osłony człowieka taki róg z łatwością przecinał wpół. Zdarzały się nawet przypadki, że pole siłowe ustąpiło przed impetem szarży na pełnej szybkości. W twarde kostne tarcze osłaniające szyje i podbrzusza wbito grube żelazne sworznie. Przez zamocowane do nich pierścienie przeciągnięto rzemienie oraz silikonowe sznury podtrzymujące siodło na miejscu. Lwieserca stworzyli Barsoomianie mieszkający na wschód od Morza Dębowego. Nie zrobili tego dla pieniędzy, gdyż były one symbolem kultury, którą - jako radykalni ekogenetycy - mieli w głębokiej pogardzie, lecz dlatego, że podobała im się myśl o stworzeniu zwierzęcia, które do symbiozy z człowiekiem wniesie tylko jedną funkcję: zabijanie. Zapewne wkroczyli nawet na zakazany teren profilowania psychoneurologicznego, jako że żadnemu z klanowych

bojowników nigdy się nie przydarzyło, żeby lwieserce spłoszyło się podczas bitwy, jak zdarzało się to zwyczajnym koniom. Gruba skóra, potrójne serca oraz przystosowane do znoszenia zwiększonych obciążeń szkielety sprawiały, że wielkie bestie trudno było zabić nawet nowoczesną bronią. McPeierlowie, klan, którego członkowie najwięcej podróżowali, zajmował się śledzeniem działalności Instytutu na całej planecie. Odbierali również nowoczesny sprzęt, który Johansson sprowadzał tu setkami z pozoru niewinnych tras. Dzisiaj wieczorem McPeierlowie rozdawali bojownikom nowo sprowadzoną broń i urządzenia, których mieli potrzebować podczas akcji. McKratzowie zajmowali się uprawą ziemi oraz wypasali bydło na rozległych równinach Far Away i na niebezpiecznych górskich pastwiskach. To oni zajmowali się hodowlą stad lwichserc, rysiopsów oraz innych zwierząt domowych. Dzięki nim przez cały rok klany prowadzące bardziej koczowniczy tryb życia miały co jeść i w co się ubrać. W całej jaskini było też pełno McSobelów. Był to klan zbrojmistrzów, odpowiedzialny również za inne urządzenia techniczne. Dźwigali ciężki sprzęt i zatrzymywali się przy każdym wojowniku oraz rumaku, żeby za pomocą programów testowych sprawdzić układy procesorowe. Ciągnęli też za sobą szkarłatne kable nadprzewodzące, zaopatrujące w moc baterie i magazynki. W akcji miało ich uczestniczyć siedmiu. Matowoczarne kilty pokrywała krata cienkich, ciemnoszarych linii. Płaszcze również nosili czarne. Pięciu miało wyrzutnie pocisków rakietowych oraz średniokalibrowe działo plazmowe. Masywne, tytanowe skrzynki zawieszono u siodeł lwichserc, którym ten dodatkowy ciężar najwyraźniej nie przeszkadzał. Dwaj pozostali byli operatorami elektronicznych systemów bojowych, mających zakłócić łączność Instytutu i spowodować jak najwięcej zamieszania za pomocą fałszywych danych. Gdy Kazimir podszedł do swego rumaka, Krakena, poczuł, że ramiona pokrywa mu gęsia skórka. Perspektywa walki stała się nagle bardziej realna. Lwieserce parsknęło z siłą cichego gromu i odwróciło lekko łeb, spoglądając z boku na młodzieńca. Kazimir nie czuł najmniejszej ochoty, by poklepać uspokajająco zwierzę. Kraken w niczym nie przypominał zwyczajnych koni, na których chłopak uczył się jeździć. Kazimir, patrząc na sterczące z gumowatych dziąseł kły, grubsze niż jego palce, cieszył się, że bestia nie próbuje odgryźć mu głowy. - Jesteście gotowi, ofermy? - Rozległ się ochrypły głos. Kazimir spojrzał z uśmiechem na swego starego nauczyciela, Harveya McFostera. Uczestniczył on w licznych atakach na Instytut i zostało mu po nich sporo blizn. Przed wielu laty

wiązka

jonowa

wystrzelona

przez

żołnierza

Instytutu

zamieniła

w

parę

nadprzewodnikową baterię, którą niósł, i wysokoenergetyczne cząstki przebiły się przez pole siłowe. Od tego czasu zajmował się nauczaniem, nie walką. Miał szczęście, że wyszedł z życiem ze wstrząsu toksycznego. Klanowi lekarze sześć miesięcy trudzili się nad naprawą jego tkanek, ale i tak skóra na jednej trzeciej powierzchni ciała wyglądała na stopioną. Nie był też zdolny wydobyć z gardła krzyku. Nie musiał jednak tego robić. Sam jego widok budził w uczniach lęk. Kazimir czuł się dumny z tego, że miał szansę być jednym z nich. - Staram się być gotowy na wszystko - odparł. - Świetnie. A ty, Bruce? Czy już się boisz? - Ha. - Bruce z pewną siebie miną pogłaskał pistolet jonowy w kaburze u pasa. - Nie. Mięśnie policzka Harveya poruszyły się nagle, rozciągając za grubą skórę w grymasie jeszcze bardziej upodabniającym jego twarz do noszonej na Halloween maski. - Bałbyś się, gdybyś miał odrobinę rozumu, chłopcze. Nieodłączna brawura opuściła Bruce'a. - Bój się - ciągnął Harvey. - Ich żołnierze będą próbowali cię zabić albo gorzej. Strach jest twoim przyjacielem. Pozwala ci zachować czujność. Dzięki niemu będziesz miał szansę. - Tylko bohaterowie nie znają strachu - wtrącił Kazimir. - Dlatego umierają młodo. - Cieszę się, że zapamiętałeś coś z moich słów - rzekł Harvey. - Nawet jeśli to tylko tekst starej piosenki. - Przyniesiemy ci dumę - nie ustępował Bruce. Harvey zacisnął dłoń na jego ramieniu. - Wiem, chłopcze, ale wolałbym, żebyście wrócili żywi. Pamiętajcie, miejcie oczy szeroko otwarte, myślcie o tym, co się dzieje, a nie o swoich kutasach. Spojrzał na grupę McNowaków i mrugnął z wyraźnym wysiłkiem, a potem się oddalił. Kazimir i Bruce uśmiechnęli się do siebie w taki sam sposób jak wtedy, gdy Harvey przyłapał ich na wagarowaniu. Bruce uniósł swój bagaż i przywiązał go do siodła. - No wiesz, on ma rację. - Pewnie. Musimy być ostrożni. - Nie, durniu. Chodziło mi o nie. - Hę? Kazimir spojrzał w kierunku, który ukradkiem wskazywał przyjaciel. Wśród bojowników McNowaków były cztery młode dziewczyny. Rozmawiał nawet z dwiema z nich wczoraj, kiedy przybyli do Rock Dee. - Odkąd tu przyszliśmy, ciemnowłosa ciągle na ciebie spogląda. - Andria?

- No, no, nawet wiesz, jak ma na imię. Szybka robota, przyjacielu. A jak się nazywa druga? Chętnie zabawiłbym się z nią po akcji. - Bethany. Chyba chodzi z jednym z McOnnów. A co z Samanthą? Już za miesiąc rodzi, czyż nie tak? - I co z tego? Właśnie dlatego tak wspaniale jest być McFosterem. Żyjemy po to, by zgładzić Gwiezdnego Podróżnika i musimy płodzić wystarczająco wielu bojowników, którzy wykonają to zadanie. Na tym polegają nasze obowiązki. Walczymy. Pierdolimy się. Jeśli się nad tym zastanowić, czy istnieje coś więcej, co warto by robić? Uwierz mi, że Bethany po akcji będzie myślała o tym samym. - Na słodkie niebiosa snów, Bruce, będzie myślała o tym, jak rozwalić ci łeb kolbą pistoletu. Naprawdę nie potrafisz nad sobą zapanować? Kazimir rozwinął lekką derkę ekranującą i zarzucił ją na grzbiet Krakena. Trzymał oczy otwarte, na wypadek gdyby zwierzę nie było zadowolone i zareagowało szybkim kopniakiem. Ciemną tkaninę wyhaftowano czarną metalową nicią w błyszczące zwoje i spirale, a zwisające z niej frędzle niemal dotykały ziemi. Chłopak wygładził ją na grubej skórze rumaka i przywiązał rzemieniami do metalowych pierścieni. - Po prostu jestem szczery - sprzeciwił się Bruce z autentyczną urazą w głosie. - I świetnie o tym wiesz. Po akcji każda bojowniczka będzie potwornie napalona. Ze mną zawsze jest tak samo. Jak lepiej można by uczcić nasze chwalebne zwycięstwo? - Może na przykład w cywilizowany sposób? - Ha! Pamiętam atak na West Irral. Nie trzeźwiałeś potem przez cały tydzień. I zniknąłeś gdzieś z tą dziewczyną z McSobelów. Jak miała na imię? - Lina. Kazimir nie wspomniał o tym, że w radosnym, pijanym widzie Lina przypominała mu Justine. - No właśnie. Nie udawaj cnotliwego. Jesteś taki sam jak ja. Bruce objął ramiona przyjaciela i obrócił go, nie zważając na opór młodzieńca, w stronę dziewcząt z klanu McNowaków. Potem pomachał do nich ręką. Andria uśmiechnęła się chytrze, zatrzymując spojrzenie na Kazimirze, po czym zajęła się swoim lwimsercem. Trzy przyjaciółki skupiły się wokół niej. Chłopcy usłyszeli chichoty. - No i przekonaj mnie, że to nie było zaproszenie - ciągnął Bruce. - Tylko popatrz. Co za figura. Założę się, że będzie w łóżku gorąca jak diabli. I te jej cycki. Boże, jakie wielkie. - Zamknij się! - Kazimir spróbował zasłonić usta Bruce'a dłonią. - Usłyszą cię. - Straszny z ciebie delikatniś. „Oooch, bądź cicho, bo jeszcze usłyszą, jak bardzo się

nam podobają". Obudź się i poczuj zapach kawy, Kaz. Nie będziesz żył wiecznie. A życie jest bardzo piękne, zwłaszcza jeśli spotyka się takie duże cycki. - Przestań! Zaczął skubać koszulę Bruce'a, zaglądać mu pod kołnierz, szarpać za mankiety. - Co ty wyprawiasz? - Szukam wyłącznika. Na niebiosa, lepiej, żeby gdzieś był. Bruce ze śmiechem odepchnął przyjaciela. - Żaden mężczyzna nie potrafi przestać myśleć o kobietach. Zwłaszcza w takiej chwili. Walka rozbudza prymitywne instynkty. - To wiele tłumaczy. Nikt nie mógłby być bardziej prymitywny od ciebie. - Dobra, nie traćmy czasu. Postąpił krok w stronę dziewczyn. - Nie! - Kaz musiał niemal skoczyć za Bruce’em, żeby złapać go za ramię i powstrzymać. Wszystkie cztery dziewczyny przypatrywały się z uwagą ich wygłupom. - Przysięgam, że zastrzelę cię na miejscu, jeśli urządzisz scenę - warknął. Bruce pozwolił, żeby przyjaciel zatrzymał go w pół kroku. - Kaz! Naprawdę zależy ci na Andrii. - Nie chcę, żeby wszyscy uznali nas za przygłupów. A tak właśnie się stanie, jeśli teraz do nich podejdziesz i zaczniesz wstawiać te swoje gadki. Przestaniesz robić z siebie durnia czy nie? - Dobra, będę cicho, jeśli obiecasz, że po akcji zaciągniesz Andrię do łóżka. Dobra? - Nie wiem, jak mógłbym ci to obiecać. Kazimir wolałby, żeby jego zdradzieckie usta nie próbowały się uśmiechnąć tak szeroko. Miał wrażenie, że odkąd wkroczyli z Bruce'em w wiek młodzieńczy, każdą sekundę spędzonego razem czasu poświęcali na obmyślanie sposobów, by zaimponować płci przeciwnej. Teraz, gdy stali się bardziej dorośli i wzajemne stosunki zrobiły się swobodniejsze, przekonał się, że cała sprawa przestała go interesować. Co prawda, Andria faktycznie była atrakcyjna i z przyjemnością z nią rozmawiał. Minęło też wiele czasu, odkąd był z Liną. „Ciekawe, czy Justine kogoś sobie znalazła? - Pomyślał. „Z pewnością mnóstwo młodych mężczyzn się za nią ugania". - Jeśli jej nie chcesz, ja ją sobie wezmę. Kazimir chrząknął z bezbrzeżną pogardą. - No jasne, to jeszcze bardziej realne. Wszyscy znają twoją reputację. A jeśli nie słyszała o Samancie, ja jej o wszystkim powiem. Podejdę do niej i...

- Naprawdę to zrobisz? - Przerwał mu Bruce z twarzą promieniejącą zachwytem. - Zrobię wszystko, żebyś się wreszcie zamknął. Bruce uściskał go serdecznie. - Dzięki niebiosom snów. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo potrzebujesz kobiety. Odkąd się rozstałeś z tą pozaświatową nimfomanką, każda chwila spędzona z tobą była dla twoich przyjaciół torturą. - I bardzo dobrze! Teraz wiesz, jak się czuję, musząc ciągle wysłuchiwać twojego gadania. Kazimir uniósł siodło i zarzucił je na pokrywającą grzbiet Krakena derkę. Był przekonany, że nawet rumak się z niego śmieje.

Bojownicy opuścili Rock Dee godzinę po zachodzie słońca. Było ich aż osiemdziesięciu. Wyłaniali się jeden po drugim z rozpadlin ukrytych pośród wzgórz po pustynnej stronie StOmer. Z początku prowadzili rumaki za sobą poprzez strome przełęcze i wydmy. Przed północą wszyscy znaleźli się po południowej stronie góry i dosiedli lwichserc, żeby zjechać na niziny. Na piaszczystym gruncie pojawiły się małe kępki suchej, ostrej trawy koloru słomy. Gdy delikatne pofałdowania terenu przeszły w głębsze doliny, trawa stała się bardziej zielona, a jej coraz większe kępy wkrótce przerodziły się w ciągłą murawę. Byli już nisko i zmierzali prosto na wschód. Zimny wiatr dął im w twarze i wkrótce poczuli na skórze pierwsze kropelki wilgoci. W miarę jak zjeżdżali w dół, szybko jednak robiło się coraz cieplej. Był środek nocy, ale znajdowali się zaledwie kilka stopni na południe od równika. Górną granicę lasu porastającego dolną połowę wschodnich stoków StOmer tworzył wąski pas wrzosu olbrzymiego. Gdy wstał dzień, skryli się już bezpiecznie pod osłoną bujnie rozrośniętych drzew. Podzieleni na małe grupki, zmierzali do celu niezliczonymi sekretnymi ścieżkami. Około południa urządzili długi postój, żeby się porządnie wyspać. O gęste listowie nad ich głowami bębniła ciepła ulewa. Po południu pośpiesznie zjedli zimny posiłek i znowu ruszyli w drogę. Gdy szafirowe niebo zaczęło ciemnieć, dotarli już do skraju lasu, gdzie teren opadał ostro w dół, tworząc kamienistą, porośniętą trawą skarpę. Kapitanowie wszystkich drużyn wysłali naprzód zwiadowców, którzy podkradli się do skarpy, żeby sprawdzić, czy nie ma tam zasadzek. Byli wśród nich McSobelowie, którzy wykryli i zneutralizowali czujniki zostawione przez Instytut na drodze. Na Far Away była tylko jedna większa droga, Pierwsza Autostrada, która wiodła z Armstrong City prosto na południe, przekraczała równik, potem wiła się wzdłuż zachodniej

granicy Wielkiego Stepu Iril, a wreszcie docierała do doliny, w której rozbiła się „Marie Celeste". Zbudowano tam Instytut zajmujący się badaniami statku i autostrada była dla niego wyłączną trasą zaopatrzenia. Dwa pasma związanego enzymatycznie betonu wylały jedyne gąsienicowe maszyny budujące drogi, jakie kiedykolwiek sprowadzono na Far Away. Zakupiono je tylko z myślą o tym zadaniu, ale gdy już się z nim uporały, zdołały jeszcze położyć kilka mniejszych dróg łączących Armstrong City z większymi przybrzeżnymi osadami. Potem jednak odmówiły posłuszeństwa i nikomu nie chciało się sprowadzać części zapasowych potrzebnych, by je naprawić. Ze szczytu skarpy zwiadowcy widzieli ciemnoszarą wstęgę drogi, okrążającą wzgórze stanowiące początek doliny, w której rozbiła się obca arka. Było późne popołudnie i gęsta roślinność porastająca niziny nadal lekko parowała. Ze znajdującego się w dolinie Instytutu dobiegały z wiatrem cichutkie, mechaniczne dźwięki. Już od z górą roku zwiadowcy meldowali o wzmożeniu aktywności wewnątrz potężnego, metalowego wzgórza. Klany uznały to za złowrogi omen. Zbieżność z rozpoczęciem prac nad budową ludzkiego gwiazdolotu była zbyt uderzająca, by ją zignorować. Teraz jednak nie dostrzegali ze szczytu żadnych poruszeń. Na drodze nie było nikogo. Zwiadowcy czekali cierpliwie. Informacja o planowanym konwoju była pewna. Jego przybycie było tylko kwestią czasu. Co jakieś dwa tygodnie do Instytutu docierał konwój dostarczający żywność i sprzęt. Żeby przybyć na miejsce, potrzebował co najmniej tygodnia, często nawet więcej, zależnie od stanu drogi i liczby aktów sabotażu w wykonaniu Strażników. Konwojów strzegli licencjonowani przez planetarnego gubernatora żołnierze, których opłacał Instytut. Strażnicy obserwowali konwój od chwili, gdy opuścił Armstrong City. Dwadzieścia wielkich ciężarówek ciągnęło cylindryczne kontenery, które dotarły tu przez bramę w ciągu minionych dwóch tygodni. Wszystko to były samochody typu FordSaab VF44: szesnaście kół, podwójne osie, dieslowskie silniki i ręczne sterowanie. Nawet najbardziej zaawansowane układy kierujące miały trudności z poradzeniem sobie z fatalną nawierzchnią i brakiem satelitarnego systemu określania położenia na Far Away. Instytut wybrał te maszyny właśnie dlatego, że były przystosowane do trudnego terenu i wymagały niewiele konserwacji. Ciężarówkom towarzyszyło osiem matowoczarnych pojazdów typu Land Rover Cruiser, powszechnie używanych we Wspólnocie przez policję oraz oddziały paramilitarne operujące na oddalonych od centrów terenach. Poruszały się na sześciu niezależnie zawieszonych kołach, które w trudnym terenie mogły się wysuwać na zewnątrz, unosząc jednocześnie karoserię wyżej nad ziemię. Konwój uzupełniały ogromna cysterna oraz dwa

ciągniki naprawcze. Zanim pojazdy dotarły do ostatniego zakrętu przed doliną, zapadł już zmierzch. Zwiadowcy ujrzeli przed sobą reflektory, widoczne na wiele kilometrów. Przodem jechały dwa cruisery. Ich kierowcy przyśpieszyli niecierpliwie, ujrzawszy nad wzgórzem pomarańczową koronę świateł Instytutu. Ciemne niebo przeszyły trzy oślepiające impulsy plazmy. Ukryci na szczycie skarpy McSobelowie otworzyli ogień. Dwa impulsy trafiły w pierwszą ciężarówkę, która rozpadła się na kilka części. Jej ciężki kadłub nadal posuwał się siłą inercji, a kontenery buchnęły jaskrawymi płomieniami. Po paru sekundach płonąca masa zatrzymała się, blokując drogę. Trzeci impuls uderzył w cysternę. Eksplozja była straszliwa. Kula ognista sięgnęła trzydziestu metrów średnicy. Na cały konwój padł krwawy, złowieszczy blask. Ogień całkowicie pochłonął ciężarówkę jadącą przed cysterną i tę, która podążała za nią. Ich wybuchy zwiększyły jeszcze ogólne zniszczenie. Gdy tylko rozpoczął się atak, wszystkie pojazdy w konwoju zahamowały gwałtownie, zostawiając na związanym enzymatycznie betonie szerokie ślady czarnej gumy. Kilkoma wehikułami zarzucało niebezpiecznie, dopóki automatyczne systemy stabilizujące hamowanie nie spełniły zadania. Rozbłysły trzy kolejne impulsy. Dwa z nich trafiły w cele i z ciężarówek posypały się chmury płonących szczątków. Kierowca trzeciego samochodu miał jednak szybki refleks i zdążył włączyć pole siłowe, równocześnie próbując zapanować nad tańczącym po powierzchni drogi pojazdem. Wokół ciężarówki zestaliła się półkula powietrza. Gdy uderzył w nią impuls, od jej płaszczyzny odbiły się niebieskie, skwierczące błyskawice, walące we wszystkie strony. W betonie pojawiły się długie, zygzakowate pęknięcia, wypełnione żwirem i sadzą. Po chwili popłynęły nimi cienkie strumyki lawy. Przed nimi pole siłowe nie zapewniało osłony. Opony pękły od dotyku stopionej skały i ciężarówka uderzyła przodem o nawierzchnię, zostawiając w niej szeroką bliznę, zanim się zatrzymała. Wszystkie ocalałe samochody zdążyły już otoczyć się polem siłowym. Kierowcy przez radio wzywali pomocy i prosili o instrukcje, ale nawet na bezpiecznych, kodowanych kanałach słyszeli jedynie szum. Droga była całkowicie zablokowana. Do zapewniającej schronienie doliny mogli dotrzeć tylko przez otwarty teren. Nawet po płaskiej ziemi trudno było jeździć z włączonym polem siłowym. Przy tak wyboistym gruncie moc ochronnych półkul trzeba byłoby znacznie ograniczyć, a na to nikt nie miał ochoty. Kolejna seria impulsów uderzyła w pola siłowe niczym włócznie gniewnych bogów. Żaden z nich się nie przebił, ale fajerwerki elektronów oświetliły okolicę w promieniu wielu kilometrów.

Kierowcy siedzieli w kabinach, nie wyłączając silników, i modlili się o ratunek. Gdy w stroboskopowej łunie ujrzeli mroczną hordę zstępujących ze skarpy jeźdźców, ogarnęła ich groza. Na długo przed nadejściem meldunku o zbliżaniu się konwoju Kazimir włożył aktywne szkła kontaktowe. Nadawały one światu bladoszmaragdowy odcień, ale pozwalały widzieć wszystko wyraźnie po zmierzchu. Chłopak skrył się razem z resztą jeźdźców za szczytem wzgórza, żeby nieprzyjaciel nie zdołał ich zauważyć. Nagle McSobelowie wystrzelili z działa plazmowego. Szkła po prostu odmówiły przepuszczenia do oczu Kazimira tak wielkiej ilości światła, zobaczył więc tylko różowe linie, mrugające jak powidoki pozostawione na siatkówce przez słońce w południe. To był sygnał do ataku. Gdy rozległ się huk eksplodujących ciężarówek, chłopak popędził Krakena, nakazując mu wjechać na szczyt skarpy. Zerknął pośpiesznie w bok i zobaczył, że Bruce jest przy nim. Gdy potężne rumaki przyśpieszyły kroku, drugi młodzieniec uśmiechnął się niczym demon. Minęli szczyt skarpy i przed oczyma Kazimira rozpostarła się lśniąca nefrytowym blaskiem panorama. Coraz mniejsza kula ogniowa unosiła się ku niebu. Ciężarówki hamowały rozpaczliwie, a w ich niewidzialne tarcze uderzały płonące fragmenty. Wszystkie cruisery zjechały z szosy, zmierzając prosto ku klanowym jeźdźcom. Dzielący ich dystans kurczył się błyskawicznie. Bojownicy otworzyli ogień z pistoletów jonowych i większych karabinów. Pola siłowe osłaniające cruisery zapłonęły jaskrawożółtym blaskiem, ale żaden ze strzałów się nie przebił. Tętent kopyt głośnością dorównał hukowi pożaru trawiącego cysternę oraz skwierczeniu energetycznej broni. Odezwały się szybkostrzelne karabiny zamontowane na przedzie cruiserów. Wokół Krakena w górę trysnęły fontanny ziemi. Jeden z pocisków trafił Kazimira. Osłaniające go pole siłowe zadźwięczało jak pogrzebowy dzwon, całkowicie ogłuszając chłopaka. Pulsujące błyski spłynęły po ciemnej, energetycznej osłonie, a potem przemknęły przez zakrętasy wyszyte na derce rumaka. Metalowa nić rozjarzyła się białym blaskiem. Potem energia frędzlami odpłynęła do ziemi. Wokół kopyt Krakena pojawiły się niebieskie i fioletowe skry, które szybko zgasły. W powietrzu unosiła się ostra woń rozżarzonego metalu. Za wszystkimi klanowymi jeźdźcami ciągnęły się bajkowe proporce ogni świętego Elma, zrodzone z energii uderzających w nich pocisków. Wyglądali jak ludzkie komety pędzące przez mrok. Rumaki kwiczały przeraźliwie, gdy kule rozdzierały ich ciała, padały na ziemię, krwawiąc ze straszliwych, poszarpanych ran. Nad ich głowami przemknęły samosterujące pociski. Karabiny cruiserów przeniosły ogień w górę, próbując strącić wymykające się im cele. Z pojazdów wyskakiwali żołnierze,

szukający pośpiesznie kryjówek. Otworzyli ogień z karabinów jonowych. Ich pola siłowe rozbłysły jasnym ogniem wskutek ostrzału klanowych bojowników. Pierwsza fala jeźdźców straciła impet. Liczba ofiar rosła z każdą chwilą. Byli już bardzo blisko ociężałych cruiserów. Atakujący dzielili się na małe grupki. Kazimir popędził Krakena w stronę początku konwoju. Właściwie nie zastanawiał się, co robi, pamiętał po prostu, że tam właśnie powinien się znaleźć. Pięciokrotnie trafiały go pociski albo impulsy z karabinów jonowych. Jak dotąd jego pole siłowe wytrzymało. Przerażenie i ekscytacja dodawały mu energii, niemal całkowicie pozbawiając zdolności racjonalnego myślenia. Tylko niejasne wspomnienie o planie kazało mu zmierzać we właściwą stronę. Zachwycała go intensywność szalonej jazdy prosto pod śmiercionośne lufy żołnierzy Instytutu, a jednocześnie nieustanny strach przed rozerwaniem na strzępy pociskami nieprzyjaciela sprawiał, że wrzeszczał przeraźliwie, strzelając jak furiat z pistoletu jonowego. To był obłęd, ale zachwycający obłęd. Zapał chłopaka udzielił się nawet Krakenowi, który pędził prosto w serce walki. Po bokach rumaka spływała krew z dwóch głębokich ran i wsiąkała w ochronną derkę. Bruce nadal był tuż obok. Jego twarz zamarła w grymasie, który pojawił się na szczycie skarpy. Krzyknął coś do Kazimira, ale zgiełk zagłuszył słowa. Potem Bruce wyciągnął przed siebie długą lufę karabinu, wskazując na coś. Kazimir spojrzał w tamtą stronę. Do szosy zostało tylko pięćdziesiąt metrów. Było tam jasno jak w mieście. Ustawione w zygzakowatą linię samochody blokowały ją całkowicie. Bruce ponownie wskazał na drugą ciężarówkę, której pole siłowe dotykało płonących szczątków pierwszej. Szał Kazimira osłabł nieco i chłopak zdołał skinąć krótko głową. Kraken przemknął cwałem drogę przed ścianą płomieni, ale jego jeździec ściągnął wodze i skierował podekscytowane zwierzę w stronę uwięzionego pojazdu. Wtedy właśnie po raz pierwszy w życiu ujrzał wnętrze doliny. Nie sięgał wzrokiem zbyt głęboko, gdyż kąt nie był korzystny. Zdołał tylko zauważyć kilka niskich, niepozornych budynków skupionych wokół końca autostrady. Za nimi rysował się jednak zarys kadłuba obcej arki. Kazimir zawsze wiedział, jaka jest wielka. Zdawał sobie też sprawę, że tylko coś równie gigantycznego mogło przetrwać podróż między gwiazdami. Żadne liczby, których uczył chłopaka Harvey, nie przygotowały go jednak na ten widok. Diabelstwo było ogromne. Długi na osiemset metrów kadłub miał prosty, cylindryczny kształt, którego gładki zarys mąciły rozmaite wypukłości i płetwy, a przy dziobie brodawkowate skupisko generatorów pola siłowego. Tył arki był pionową, kolistą ścianą metalu o średnicy dwustu pięćdziesięciu metrów. Sterczało z niej osiem tępo zakończonych dysz napędu termojądrowego. Instytut

otoczył statek pierścieniem potężnych lamp łukowych i „Marie Celeste" stała pośrodku ogromnej plamy jaskrawego, monochromatycznego światła. Kazimir i tak jednak nie zdołał zobaczyć zbyt wielu potężnych, szarych płyt kadłuba. Wokół gwiazdolotu ustawiono potężne rusztowania, na których wspierały się pomosty biegnące wzdłuż kadłuba. Po ich aluminiowych płytach poruszali się ludzie i roboty maleńkie padlinożerne owady obłażące olbrzymiego trupa. Na szczycie rusztowań ulokowano żurawie przenoszące kontenery na rampy załadunkowe umieszczone na każdym poziomie. W mrocznej głębi dysz widać było rubinowe laserowe błyski, świadczące, że wewnątrz trwają intensywne prace. Kazimira przeszył nagły dreszcz. Chłopak spoważniał. Widok wroga, którego poprzysiągł zniszczyć jego klan, mógł nauczyć skromności. Ogromna arka była dowodem straszliwej potęgi i determinacji jej pana. Czuł się w porównaniu z nią żałośnie maleńki. - Naprzód! - Ryknął Bruce, przemykając obok. - Kurwa, ruszaj się, Kaz! Kazimir oderwał spojrzenie od statku i zobaczył, że z instytutowego miasteczka wyjechał szwadron cruiserów, które mknęły już ku nim. - O cholera - mruknął pod nosem i popędził Krakena w stronę nietkniętej ciężarówki. Sięgnął do pasa zawieszonego z boku siodła i po chwili wymacał sieć tłumiącą. Wyprzedzający go o dziesięć metrów Bruce trzymał już swoją w ręku. Pochylił się w siodle, pędząc ku otaczającemu ciężarówkę polu siłowemu, i zaczął kołysać ręką, oceniając ciężar sieci oraz dystans dzielący go od celu. Potem, gdy rumak był już tylko metr od pola, Bruce zamachnął się lekko i wypuścił sieć. Urządzenie spadło na ziemię i odbiło się kilka razy, nim dotarło do tarczy. Kazimir nie miał okazji sprawdzić precyzji przyjaciela. Sam już robił to samo co on. Zakołysał lekko siecią, nie spuszczając spojrzenia z pola siłowego. Prędkość, odległość, kąt ocenił wszystko i gdy uznał, że chwila jest odpowiednia, wypuścił urządzenie, jednocześnie naciskając spust. Ciężki gadżet podskoczył kilka razy, zanim uderzył w pole siłowe. Jego wewnętrzne czujniki wykryły spójną strukturę energetyczną i natychmiast rozwinęły gniazdo przewodzących włókien tworzących serce urządzenia. Cienkie, ciemne nici rozprzestrzeniały się szybko, tworząc na kopule pola posuwającą się w górę plamę. Delikatna siateczka wysysała energię z pola siłowego, odprowadzając ją do ziemi. W miejscu, gdzie na związanym enzymatycznie betonie rozwinęła się jej dolna połowa, w górę popłynęły strużki dymu. Z ulokowanego za kabiną kierowcy generatora pola siłowego popłynął ocierający się o granicę słyszalności pisk. Urządzenie pochłaniało coraz więcej mocy, starając się zrekompensować jej niepowstrzymany wypływ w dwóch różnych miejscach. Kierowca

przyglądał się bezradnie, jak światła na tablicy rozdzielczej zmieniają kolejno kolor z żółtego na czerwony. Po trzydziestu sekundach od chwili, gdy Kazimir wypuścił z ręki sieć tłumiącą, odpływ mocy przekroczył możliwości nadprzewodnikowych baterii generatora. Pole siłowe się załamało. Na gorejących wiśniowym blaskiem żebrach chłodzących pojawiły się małe turkusowe płomienie. Krążące kilkaset metrów nad ziemią samonaprowadzające się pociski, wystrzelone przez McSobelów, wykryły zniknięcie pola. Ich czujniki namierzyły nieosłoniętą ciężarówkę. Pomocnicze silniki na paliwo stałe odpaliły i pociski runęły w dół z prędkością czterech machów. Gdy ciężarówka eksplodowała, Kazimir był już w połowie drogi do podstawy skarpy. Zaryzykował szybkie spojrzenie za siebie i krzyknął z radości na widok jasnych płomieni. W którymś z kontenerów musiały się znajdować jakieś lotne materiały. Płonące akwamarynowe kuleczki unosiły się ku niebu niczym szalone fajerwerki. Kolejna ciężarówka utraciła osłonę i pociski pomknęły ku niej, zostawiając na niebie długie smugi. Pozostałe wehikuły okrążała już grupka klanowych bojowników, gotowych rzucić sieci tłumiące. Między szosą a skarpą trwała zawzięta strzelanina między żołnierzami Instytutu a resztą konnych napastników. Szybkostrzelne karabiny maszynowe cruiserów zbierały straszliwe żniwo pośród lwichserc. Bojownicy mierzyli ze swych jonowych karabinów w pojazdy, zmieniając ich pola siłowe w kopuły kipiącego światła. Kazimir pociągnął lekko wodze, nakazując Krakenowi ominąć cruisery. Zgodnie z planem musiał teraz tylko wrócić na szczyt skarpy, a stamtąd dotrzeć do punktu zbornego. Nie zdawał sobie sprawy, jak blisko są już posiłki z Instytutu, dopóki pierwszy z nowo przybyłych cruiserów nie otworzył ognia. Pociski uderzyły w ziemię tuż obok Krakena, wzbijając w górę grudy gleby i roślinności. Wielkie zwierzę ryknęło głośno, skręcając nagle w drugą stronę. Kazimir rozpaczliwie trzymał się jego grzbietu. Bruce jechał tuż przed nim, pochylając się nisko. Wtem dziesięć metrów za nim znikąd pojawili się trzej żołnierze Instytutu, którzy otworzyli ogień z karabinów jonowych. Pole siłowe Bruce'a zapłonęło jak fragment tarczy słonecznej. Huk wyzwolonej energii zabrzmiał głośniej od gromu. Po derce ekranującej rumaka spłynęły niebezpiecznie grube strugi energii, tryskające z frędzli z siłą strumienia wylotowego silnika odrzutowego. Kazimir zaczął strzelać do żołnierzy, zmuszając ich do zaprzestania ataku, ale rumak Bruce'a zawrócił nagle, jakby chciał się rzucić do szarży. W jego podbrzusze uderzyły pociski z karabinu maszynowego, przebijając skórę, narządy wewnętrzne i kości. Powietrze wypełniła krwawa mgiełka. Czas oraz grawitacja zniknęły na mgnienie oka, pozwalając potężnemu zwierzęciu

stać bez ruchu na tylnych nogach. Potem lwieserce zwaliło się na bok. - Nie! - Krzyknął Kazimir, widząc, jak Bruce spada z siodła. Wyczuwał instynktownie, co się zaraz stanie. Bruce runął na ziemię pierwszy i ogień karabinów jonowych skierował się na niego, przeciążając pole siłowe. Rumak przygniótł chłopaka, przetaczając się po nim. Kazimir zamarł w bezruchu, przyglądając się z przerażeniem, jak potężne cielsko miażdży jego przyjaciela. Bruce zdołał jeszcze unieść rękę, jakby próbował się wyrwać na wolność. Potem nimb pola siłowego zamigotał i zgasł. Rumak przetoczył się jeszcze kawałek, druzgocząc jeźdźca lawiną martwego ciała. Kolejne ciężarówki eksplodowały, trafione samonaprowadzającymi się pociskami. Samochody Instytutu ruszyły w pościg za uciekającymi jeźdźcami. Klanowi bojownicy koncentrowali ogień na poszczególnych żołnierzach, przeciążając ich pola siłowe. Kraken stał nieruchomo pośrodku szalejącej bitwy. Kazimir również się nie ruszał. Wlepił spojrzenie w krwawe szczątki rumaka przyjaciela, nie zdając sobie sprawy, co dzieje się wokół. Czekał, czekał... Obok przemknął inny jeździec, krzyknął coś do Kazimira. Połowę jego słów stanowiły przekleństwa. Do świata młodzieńca wróciły światło i dźwięk. Atak się skończył. Powinni uciekać. Większość rumaków wbiegała już na zbocze. Spiął Krakena, przeszukując wzrokiem teren przed sobą. Dwóch żołnierzy Instytutu klęczało za gęstą kępą krzaków w odległości niespełna dwudziestu metrów, strzelając do uciekających bojowników. Kazimir nie był pewien, czy to on, czy Kraken wybrał kierunek. Wiedział tylko, że to właściwa decyzja. Pomknęli w stronę żołnierzy, przyśpieszając z każdą chwilą. Zaatakowani zyskali kilka sekund. Odwrócili się nagle, spoglądając z konsternacją na straszliwe, średniowieczne widmo zemsty, wyłaniające się z mroku. Jeden z nich rzucił się do ucieczki. Drugi uniósł karabin. Kraken opuścił łeb, kierując zakończony tytanowym ostrzem róg prosto w pierś żołnierza. Kazimir wykrzywił twarz w triumfalnym grymasie, gdy pole siłowe rozbłysło kaskadą iskier, sypiących się na wszystkie strony niczym efemeryczny kwiat. Wzmacniane węglem ostrze przebiło osłonę oraz mostek, penetrując miękkie narządy wewnętrzne. Potem rumak szarpnął łbem w górę i ciało żołnierza uniosło się nad ziemię. Ostrze przecięło je jak kosa, wyrywając się na zewnątrz z gwałtownym wstrząsem. Rozdarta sylwetka wirowała leniwie w powietrzu, tryskając na boki krwią tętniczą. Kazimir wiedział, że powinien się radować słodyczą zemsty. Triumf był jednak pusty, pozbawiony znaczenia. Śmierć żołnierza w niczym nie pomoże Bruce’owi. Nie będzie świętował zwycięstwa w West Dee, wychylając kolejne szklanki piwa, nie będzie miał szansy zdobyć Bethany. Bruce nie żył.

Jakby wyczuwając niepewność Kazimira, Kraken z własnej inicjatywy popędził na szczyt skarpy, unosząc swego jeźdźca do bezpiecznego lasu.

Punkt zborny był ukrytą głęboko w lesie polanką położoną nad małym strumieniem. Powinno się tu zjawić dwunastu McFosterów, ale było ich tylko dziewięciu. Scott McFoster rozpoczął apel z poważną miną. Kazimir zamknął oczy, słuchając, jak wywołuje kolejne imiona. Po policzkach spływały mu łzy. Apel stanowił oficjalne zakończenie każdej akcji. Dla tego, kto się nie stawił i nie potwierdził swego imienia przed dowódcą drużyny, nie było już powrotu do klanowych wiosek, farm i fortów. Zbyt wielu bojowników pojmano i obrócono w niewolników Gwiezdnego Podróżnika. Często wracali, by zinfiltrować klany i zabijali przyjaciół z dzieciństwa. Apel miał zabezpieczać przed podobną zdradą. - Bruce McFoster? Kazimir otworzył usta. Pragnął krzyknąć: „Jestem. Wróciłem", ale pod zamkniętymi powiekami widział jedynie ostatni rozbłysk pola siłowego przyjaciela. Nagły grymas strachu, gdy uświadomił sobie prawdę. Potem była już tylko lawina krwawiącego ciała i przyprawiający o mdłości trzask łamanych kości. - Bruce McFoster, twoje imię będzie zapisane w księdze klanu pośród tych, którzy na zawsze umknęli tam, gdzie nie sięgnie Gwiezdny Podróżnik. Modlimy się, byś w swoim ostatnim śnie znalazł się w lepszym miejscu. - Amen - wyszeptali wszyscy. - Kazimir McFoster? Ile czasu minęło, zanim Bruce umarł? Kto powie Samancie? - Kaz - ponaglił ktoś. - Jestem - odparł łamiącym się głosem. - Jestem tutaj. Ewidentnie skłamał. Nie był już sobą. Ważna część tego, co składało się na jego osobę, zniknęła i nigdy nie powróci.

Szpital kliniczny imienia Manby'ego znajdował się w Little Sussex, jednej z ładniejszych dzielnic mieszkalnych New Costa. Wysoko postawieni w hierarchii menedżerowie mieli tu swe wielkie domy i rozległe ogrody, otoczone ochronną fosą domostw kadry kierowniczej średniego szczebla. Sklepy były tu małe i ekskluzywne, szkoły elitarne, a wszystkie udogodnienia najwyższej jakości. W promieniu dwudziestu pięciu kilometrów nie znalazła się ani jedna fabryka. Samochód policyjny zatrzymał się przed głównym wejściem i otworzył drzwi. Paula wysiadła i przywitała się z Elene Castle, zastępcą dyrektora kliniki. Gdy słuchała lekko

nerwowej gadaniny kobiety, nawiedziło ją poczucie déjá vu. Całkiem niedawno odwiedziła Wyobiego Cotala w klinice Claydena. Z drugiej strony jednak większość prowadzonych przez nią śledztw wymagała na pewnym etapie wizyty w szpitalu. Elene minęła dwa pierwsze budynki, w których znajdowały się indywidualne sale, świetlice oraz gabinety fizjoterapii. Paula świetnie znała rozkład. Sama zawsze przechodziła porejuwenacyjną rehabilitację w bardzo podobnym miejscu. Szpital Manby'ego był urządzony nieco bardziej luksusowo, ale rytuały z pewnością wyglądały tak samo. Elene Castle prowadziła ją do trzeciego budynku, w którym odbywały się właściwe rejuwenacje. Długie korytarze były dziwnie puste. Mijając świetlicę, Paula zauważyła grupkę odzyskujących siły klientów, którzy siedzieli w głębokich fotelach, oglądając mecz pucharowy AugustaStLincoln. Pielęgniarki również przystanęły w pobliżu, spoglądając na wielki portal, w którym dwie reprezentacje toczyły bój na szmaragdowej trawie. - Obawiam się, że będzie pani musiała zaczekać parę godzin - oznajmiła dyrektorka przepraszającym tonem. W tej samej chwili z ust widzów wyrwał się jęk zawodu. Napastnik Augusty nie trafił do bramki. - Profesora Bose'a zabrano z sali rejuwenacyjnej dopiero przed czterdziestoma minutami. Minie jeszcze trochę czasu, nim będzie w stanie odpowiadać na pani pytania. - Mogę zaczekać - zgodziła się Paula. Na innych światach potrzeba by tygodni, żeby zdobyć nakaz sądowy pozwalający na przerwanie rejuwenacji. Jednakże to STT płaciła za przyśpieszoną terapię Bose'a, a władza na Auguście należała do rodziny Sheldonów, nie było więc problemów z otrzymaniem pozwolenia. Dyrektorka zaprowadziła Paulę do poczekalni, gdzie stało dwoje ludzi. - Pani Wendy Bose - przedstawiła kobietę Elene - i... - Profesor Truten - dokończył mężczyzna, wyciągając rękę. Był w średnim wieku, a garnitur, jaki miał na sobie, wyszedł z mody chyba przed paroma stuleciami. Uszyto go z brązowego tweedu i pełno było na nim maleńkich klapek. Był też raczej obcisły, co sugerowało, że profesor kupił go dość dawno temu. - Zawsze pragnąłem panią poznać, główny śledczy - oznajmił. - Szkoda, że spotykamy się w takich okolicznościach. - To znaczy w jakich? - Zapytała Paula. - Budzi pani fascynację u wszystkich, którzy wykonują nasz zawód. Niestety, reprezentuję tu państwa Bose'ów. Paula obrzuciła Wendy Bose ostrym spojrzeniem. Kobieta odwróciła nerwowo wzrok, co w opinii Pauli świadczyło o silnym poczuciu winy. Niestety, główny śledczy nie miała

pojęcia, co mogło być powodem. Wydział sprawdził dokładnie Wendy Bose i nie znalazł nic podejrzanego. - A jakiż to właściwie zawód pan wykonuje? - Ach, prawda. Wykładam prawo na uniwersytecie w Leonida City. Paula nie spuszczała wzroku z Wendy Bose, która patrzyła wszędzie, tylko nie na nią. - Nie wiedziałam, że profesor jest winny jakiegoś przestępstwa. - Bo nie jest. Wszyscy są niewinni, dopóki nie udowodni się im winy. Karta Praw Wspólnoty, artykuł 3A. Z pewnością pani o tym wie. - Jeśli nie jest winny, po co mu adwokat? - Nie wiem. O co chce pani go zapytać? Elene odchrząknęła. - Może lepiej was zostawię. - Dziękuję - rzekła Paula. - Proszę mnie zawiadomić, gdy profesor Bose wróci do siebie. - Oczywiście. - Co profesor z Gralmonda może wiedzieć o augustańskim prawie? - Zapytała Paula. - Nie ma tego prawa zbyt wiele. Augusta raczej nie stanowi wzorcowego modelu demokracji. - W rzeczy samej. Nie ma pan tu żadnych uprawnień. Natomiast ja posiadam bardzo duże. Z łatwością mogę spowodować, że deportują pana z planety. - Z pewnością wierzy pani w uczciwe traktowanie, główny śledczy? - Wierzę w nie silniej, niż potrafi pan sobie to wyobrazić. Wierzę również w sprawiedliwość. Nie toleruję natomiast prawników, którzy próbują nią manipulować. - Ach, to zawsze my jesteśmy wszystkiemu winni, tak? - Wszędzie, gdzie występuje ludzkie cierpienie, znajdą się prawnicy, którzy je powodują albo czerpią z niego korzyści. - Proszę - odezwała się Wendy Bose. - To ja poprosiłam profesora Trutena, żeby przyjechał tu ze mną. Nie znam żadnych prawników na Auguście i nie mamy też zbyt wiele pieniędzy. Dudleyowi nie płacą pensji podczas rejuwenacji. - Dudley jest moim kolegą - dodał Truten. - Z pewnością nie zaszkodzi pani śledztwu, jeśli będzie miał świadka i doradcę. I tak z pewnością poprosiłby o adwokata. - Dudley Bose nie jest podejrzanym - odparła Paula. - O ile mi wiadomo, nie popełnił żadnego przestępstwa. - Obrzuciła prawnika znaczącym spojrzeniem. - Pan najwyraźniej jest innego zdania. Ciekawe, dlaczego?

Wendy Bose spojrzała pytająco na Trutena. - Czegoś nie rozumiem - zaczął prawnik. - Dudley ma tylko dwa miesiące na terapię rejuwenacyjną. Nie może poświęcić na nią więcej czasu, bo gwiazdolot odleci. Ten okres ledwie pozwoli mu odzyskać sprawność. Śledztwo musi być dla pani straszliwie ważne, jeśli przerywa pani terapię Dudleya. Może przez to stracić miejsce w załodze. - To nie jest dla mnie istotne. - Co pani zdaniem zrobił? - Zapytała Wendy Bose. W jej głosie pobrzmiewała desperacja, ale Paula wiedziała, że to nie wszystko. Kobieta bała się również o siebie. - Jak pani sobie życzy, ale śledztwo jest poufne. Nie wolno wam nikomu o tym mówić bez mojego pozwolenia. - Wiem, co mówi prawo... - Zaczął Truten, lecz ucichł pod spojrzeniem Pauli. - Jesteśmy przekonani, że za atakiem na „Drugą Szansę" stoi grupa używająca nazwy Strażnicy Jaźni. To mało znana, paramilitarna organizacja, której baza znajduje się na Far Away. Są przekonani, że polityką Wspólnoty manipuluje kosmita. - Słyszałem o nich - wtrącił Truten. - Mój e-kamerdyner, niestety, czasami przepuszcza wiadomości od nich. - Jeżeli uważają „Drugą Szansę" za zagrożenie - ciągnęła Paula - z pewnością musieli dojść do wniosku, że między jej budową a domniemanym kosmitą istnieje jakiś związek. Staram się odkryć ten związek, a przynajmniej powody, które przekonały ich o jego istnieniu. Ponieważ całą misję zapoczątkowało odkrycie profesora Bose'a, logicznie byłoby zacząć od niego. - Nie wydaje mi się, by to uzasadniało przerywanie terapii. - Ma pan rację - przyznała Paula. - LI wydziału z łatwością wykrywa tego rodzaju korelacje. Odkryła jednak pewien niezwykły zbieg okoliczności. Chciałam zapytać profesora o tę sprawę. To wszystko. - A co to był za zbieg okoliczności? - Niedługo przed zamachem na „Drugą Szansę" doszło do próby hakerskiego ataku na konto Fundacji Coksa w Denman Manhattan Bank. Fundacja jest jednym ze sponsorów katedry astronomii, którą kieruje pani mąż. Strażnicy najwyraźniej byli przekonani, że fundacja finansuje projekt obserwacji Pary Dysona na zlecenie kosmity. Zakładamy, że próbowali znaleźć „dowody" na to w aktach fundacji. Nie udało im się jednak do nich dostać, gdyż inteligentne oprogramowanie banku zdołało ich powstrzymać. Nie uznano tego wówczas za istotne, ponieważ podobne ataki zdarzają się często, ale trojan użyty przez

hakerów opierał się na kodach pochodzących od profesora Bose'a. - Paula z zainteresowaniem zauważyła, że twarz Wendy pobladła. - Ma pani coś do powiedzenia na ten temat? - Zapytała. Truten skinął głową, zaciskając mocniej dłoń na ramieniu Wendy. Paula doszła do wniosku, że w tym geście jest odrobina uczucia. - Mówił, żebym coś pani powtórzyła - odparła Wendy Bose. - Wtedy tego nie zrozumiałam. - Pani mąż? - Nie, reporter. Powiedział: „Przekaż jej, proszę, ode mnie, żeby przestała się skupiać na szczegółach. Ważny jest pełen obraz". - Reporter to pani powiedział? - Tak. Miałam to powtórzyć Pauli, kiedy ją spotkam. Nie znałam wtedy nikogo o imieniu Paula. Rozmawialiśmy właśnie o sponsorach katedry astronomii. Przeprowadzał ze mną wywiad. - Kiedy to się wydarzyło? - Kilka miesięcy temu. Chyba wtedy, gdy mój mąż dostał nominację na profesora. Później urządzono przyjęcie i przyszło mnóstwo ludzi. Większość przedstawicieli mediów chciała z nami rozmawiać. - I reporter wymienił mnie z imienia? Mnie? - Tak. Z pewnością. - A jak on miał na imię? - Chyba Brad. „Bradley" - pomyślała Paula. Przeszył ją zimny dreszcz zaskoczenia. Po raz pierwszy w życiu uświadomiła sobie, jak musi się czuć ktoś, kogo odrzucono na rozmowie kwalifikacyjnej. Kto nagle jest zmuszony zwątpić we własne siły. - Zna pani tego dżentelmena? - Spytał spokojnie Truten. Paula zignorowała jego łagodną drwinę. - Będzie mi potrzeby rysopis tego Brada. Czy na przyjęciu byli też inni reporterzy? - Z pewnością. Tak. Jest coś jeszcze. - Słucham? - Wyszliśmy z przyjęcia wcześniej. Ktoś włamał się do domu. Sprawcy skopiowali całą zawartość pamięci naszego domowego układu. - Rozpromieniła się. - Z pewnością były tam informacje o koncie bankowym Fundacji Coksa, prawda? - Tak - zgodziła się cicho Paula. - To znaczy, że Dudley jest niewinny? Może polecieć gwiazdolotem?

- Ja z pewnością nie będę go powstrzymywać. Paula nie skomentowała uścisku, jaki wymienili wierna żona i lojalny kolega profesora Bose'a.

Wielkie, niezgrabne sanie podskakiwały na pokrytej lodem powierzchni niecki, rzucając Ozziem z boku na bok. W osłoniętym futrami wnętrzu było zimniej niż w namiocie, choć stał tam żelazny piecyk, w którym palił się rozżarzony węgiel drzewny. Mimo to Ozzie poczuł się znacznie lepiej. Orion również ożywił się wyraźnie. Siedział na długiej ławie, owinięty śpiworem jak kołdrą. Sanie zbudowano głównie z kości, miodowobrązowych, długich żeber pociętych i połączonych razem jak kawałki drewna. Ściany, sufit oraz ławy, na których siedzieli, zrobiono ze sztywnej, czarnej skóry. Ozzie zauważył, że nie oskrobano jej zbyt starannie. Jedyne okno tworzył pas przejrzystego kryształu wprawiony w przednią ścianę, zapewne wycięty z pnia miejscowego drzewa. Widział za nim skrawki skutej lodem ziemi, ale przede wszystkim kołyszące się zady dwóch wielkich ybnanów ciągnących sanie. Bill, wielki Korrok-hi, stał na otwartej platformie z tyłu, kierując saniami za pomocą długich lejc. Jechali wolno, żeby lontrus mógł dotrzymać im kroku. - Jak wygląda ta Lodowa Cytadela? - Zapytał Ozzie. - Nie jestem pewna, czym była ongiś - odparła Sara. Gdy wsiedli do sań, odsłoniła twarz i jej maska zwisała na rzemieniach z boku kaptura. W bladym świetle piecyka pokryta zmarszczkami skóra kobiety wydawała się równie ciemna jak skóra Ozziego. - Większość z nas uważa, że Silfeni zbudowali ją jako domek myśliwski. Nadal się tam zatrzymują, kiedy przychodzą polować na wieloryby lodowe. - Pogłaskała futro. - Stąd właśnie bierzemy te stroje. Niedługo będę potrzebowała nowego. Ten noszę już siedem lat. Wytrzymują długo, jeśli dobrze o nie dbać. Ozzie rozejrzał się wokół. - A te kości? - Bystry z ciebie chłopak. Tak. Pod tym względem przypominają wieloryby ze starej Ziemi. Są dla nas bardzo użyteczne. Kiedy już Silfeni je zabiją i zabiorą kły jako trofea, pozwalają nam wziąć sobie resztę. Polowanie wygląda wspaniale, Silfeni przypominają jakiś średniowieczny królewski orszak odziany w najpiękniejsze zimowe stroje. A my ciągniemy za nimi, próbując dotrzymać im kroku. Kiedy upolują wieloryba lodowego, rozbijamy obóz na tydzień, żeby poćwiartować i ugotować cholerne bydlę. Prawie wszystko jest dla nas użyteczne. Nawet krew ma w sobie jakiś rodzaj alkoholu chroniący przed zamarzaniem.

Niestety, nie da się jej pić, chociaż mieliśmy tu już wiele eksperymentalnych bimbrowni. Samce mają też taki specjalny gruczoł. Niektórzy go suszą i robią z niego proszek. On podobno pomaga rozkręcić interes, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. - Chyba rozumiem. - Niektóre narządy mają właściwości lecznicze, nie tylko dla nas, ale również dla innych gatunków zamieszkujących Cytadelę. Tak przynajmniej twierdzi doktor. No i oczywiście mięso jest jadalne. To podstawa naszej diety. - Wydęła z niezadowoleniem usta, pogłębiając jeszcze zmarszczki na policzkach i czole. - Nie masz pojęcia, jak łatwo się znudzić mięsem wielorybów lodowych. Jechaliście może konno? - Do przedwczoraj. - Hmm. Kotlety z koniny. To dopiero przysmak. Jeśli nasi ludzie usłyszą, że w okolicy leżą padłe konie, mogą zorganizować ekspedycję. Mówisz, dwa dni drogi? - Mniej więcej. Ale nie szliśmy zbyt szybko. Ozzie jadł już koninę i nie brzydził się tej perspektywy, widział jednak, że chłopak zmarszczył nos z niesmakiem. - Blisko granicy zasięgu - przyznała Sara. - Ryzykowne. Ale są tacy, którzy spróbują, tylko po to, żeby skosztować czegoś innego. - Na czym polega ryzyko? Mam wrażenie, że dobrze sobie radzicie z miejscowymi warunkami. - Nie chodzi o ekwipunek, tylko o miejsce, chłopcze. No wiesz, ścieżki Silfenów nie są stabilne. Jeśli ktoś zapuści się zbyt głęboko w las, nie sposób przewidzieć, gdzie może wylądować. - Chcesz powiedzieć, że nie ma stąd żadnej drogi? - Jest chyba z milion różnych dróg. Ale jest też milion sposobów, żeby tu zostać. Nieraz widziałam to na własne oczy. Niektórzy z moich przyjaciół nie mogli już dłużej znieść Lodowej Cytadeli. Ruszyli do lasu w nadziei, że znajdą lepsze miejsce. Minęły lata i wszyscy byli przekonani, że bezpiecznie opuścili tę planetę. A potem kolejna wyprawa znalazła ich ciała, czarne i sztywne. Orion owinął się ciaśniej śpiworem, próbując powstrzymać dygotanie podbródka. Ozzie uważnie przyjrzał się kobiecie. Nie wyglądała na zbytnio poruszoną. - Jeśli można tu dotrzeć, można też stąd odejść - stwierdził. - Z pewnością. Chciałam tylko powiedzieć, że nikt nie zna drogi. Ci, którym udaje się odejść, nie wracają. Przynajmniej nigdy nie widziałam, żeby ktoś wrócił. - Jak długo już tu przebywasz? - Zapytał Orion.

- Nie jestem pewna. W niektórych z miejsc, które odwiedzałam, czas mógł płynąć inaczej niż gdzie indziej. One były inne. Nie pytaj mnie dlaczego. Człowiek uświadamia to sobie dopiero, gdy je opuści. Kiedy spróbuje sobie potem przypomnieć pobyt tam, wszystko wydaje mu się snem. Są jeszcze same ścieżki. Czas płynie wzdłuż nich. Zapewne zauważyliście, że klimat zmieniał się bardzo powoli. Żeby osiągnąć ten efekt, muszą zharmonizować pory roku po obu stronach. - Ale ile czasu minęło? - Nie ustępował Orion. Staruszka uśmiechnęła się, odsłaniając zęby barwy miedzi. - Jeśli o to ci chodzi, opuściłam Ziemię w roku 2009. Chłopak westchnął ze zdumienia. - Niemożliwe! - Możliwe. Byłam na wakacjach w Toskanii. Lubiłam wędrować po okolicy, odwiedzać miasteczka i próbować miejscowego jedzenia. Można tam jeszcze wtedy było znaleźć okolice niezniszczone przez deweloperów. Pewnego dnia włożyłam plecak i poszłam do lasu. Więcej już nie wróciłam. Właściwie nie chcę wracać. Bo w sumie po co? - Ciekawe - powiedział Ozzie. Wiadomość, że ścieżki Silfenów prowadziły na Ziemię już w tamtych czasach, zafascynowała go, ale z jakiegoś powodu nie zaskoczyła. - To by znaczyło, że masz jakieś czterysta lat. W tamtych czasach na Ziemi nie znano jeszcze rejuwenacji. Nawet w Europie. - Nigdy nie przeszłam rejuwenacji. Mówiłam ci, że na ścieżkach czas biegnie inaczej. - Przecież już nie wędrujesz ścieżkami. - Ale mieszkam tutaj i prawie co rok spotykam Silfenów. - Wzruszyła ramionami. Tego nie można racjonalnie wytłumaczyć, Ozzie. Tutaj wszystko po prostu się dzieje. Nie próbuj przypisywać znaczenia temu, co doświadczasz. - Jasne. - Wie pani, czy są tu moi rodzice? - Zapytał Orion. - Jak się nazywają? - Maurice i Catanya. - Och. Przykro mi, Orionie, nie ma tu ludzi o takich imionach. Nie przypominam też sobie, żeby przechodziła tędy jakaś para. Chłopak zwiesił głowę. - Ale nie każda ścieżka z Silvergalde prowadzi tutaj - pocieszyła go Sara. - Twoi rodzice mogą być wszędzie. Może na jakiejś pięknej, tropikalnej wyspie. - Aha. Skoro tak pani mówi.

Spojrzała na Ozziego, który wzruszył tylko ramionami. Lodowa Cytadela powoli rosła przed nimi. Ozzie nie widział zbyt wiele przez brudne, pokryte warstewką lodu okno z kryształu, ale wkrótce stało się oczywiste, że budowla ma kształt piramidy. Jej wysokość wynosiła około siedemdziesięciu jardów. Wszystkie ściany pokrywały kryształy, długie, kwarcowe pnie, na kształt plastra miodu ciasno ułożone w sześciokąty. Nie sposób było zauważyć, jaki materiał kryje się pod spodem. Ze środka każdego sześciokąta sterczała gładka, cylindryczna kolumna kryształu zakończona dużym, wielofasetkowym kamieniem, który wyrastał z niej w niemal organiczny sposób. Ozzie zmarszczył brwi, zastanawiając się, jakie może być przeznaczenie kolumn. Długie segmenty składające się na sześciokąty zachodziły na siebie, tworząc wklęsłe powierzchnie. Tańczyły w nich iskierki pryzmatycznego światła. To wyglądało jak... - Lustra - mruknął do siebie Ozzie. Bardzo proste wklęsłe zwierciadła skupiające słoneczne światło na centralnej łodydze. Po chwili doszedł do wniosku, że wcale nie są takie proste. Dobranie odpowiednich kątów wymagało wielkiej zręczności. Szczyt piramidy stanowiła mała, zaokrąglona wieżyczka, z której nagle wytrysnęła wiązka zielonego światła, przesuwająca się po okolicy. - Widać ją nawet z drugiej strony krateru - odezwała się Sara. - Nieraz już nocą wskazywała mi drogę do domu. - Działa nocą? - Zdziwił się Ozzie. - Myślałem, że to te lustra zbierają światło. - Domyśliłeś się, tak? Nic w tym dziwnego, w końcu jesteś sławnym wynalazcą. Większość luster oświetla pokoje wewnątrz, ale masz rację, górny szereg pracuje na potrzeby latarni. Światło zbiera się w jakiegoś rodzaju baterii. Nie pytaj mnie, jak to działa. Dla mnie to tylko wielka kamienna kula. Co pewien czas jakiś uczony idiota chce ją rozebrać, ale oczywiście nie pozwalamy na to. - Nie martw się, oszczędzę wam tego. - I dobrze. Zdarzyło się nam wygnać parę osób z miasta. A o ile nam wiadomo, na całej cholernej planecie nie ma drugiego. Sanie zwolniły i zatrzymały się u podstawy piramidy. Ozzie i Orion włożyli rękawice, zasłonili twarze i wysiedli, dźwigając plecaki. Para Korrok-hi zaśpiewała coś tęsknie do Billa, wyprzęgając z sań wielkie ybnany. Podeszło do nich kilkoro ludzi (albo jakichś człekokształtnych istot) ubranych w takie same obszerne futra jak Sara. Byli tu też inni obcy: małe, pokraczne istoty o pięciu rękach i dwóch wężokształtnych kończynach zastępujących nogi. Wszyscy nosili wielorybie futra. Ozzie zatrzymał się na chwilę, żeby się im przyjrzeć.

Nigdy jeszcze takich nie widział. Zaczął się zastanawiać, jak daleko w głąb Galaktyki sięgają ścieżki Silfenów. - Tędy. - Sara skinęła dłonią. - Iusha zaprowadzi waszego lontrusa do stajni. W podstawie piramidy znajdowało się wiele wejść rozmaitych rozmiarów, od małych klap aż po bramę, w której mogło się jednocześnie zmieścić dwoje sań. Trwał w niej intensywny ruch, w obie strony krążyły zwierzęta (one również należały do gatunków, jakich Ozzie nigdy dotąd nie widział) oraz różnego rodzaju obcy. Przygotowywano kilka sań przypominających wyścigowe tobogany. Sara poprowadziła ich jednym z wejść do sieni o pozbawionych ozdób ścianach z czarnego marmuru. Na końcu umieszczono wielkie obrotowe drzwi z kości, o cienkich kryształowych oknach. - To coś w rodzaju śluzy cieplnej - wyjaśniła kobieta, popychając jedną z płyt, by obrócić drzwi. Za nimi był szeroki korytarz o ścianach wyłożonych takim samym marmurem. W sufit wprawiono długie, kwarcowe płyty, przez które do środka wpadało różowe światło słońca. Ozzie stanął pod jedną z nich i spojrzał w górę, mrużąc oczy, nic jednak nie zobaczył. - Oświetlają cały budynek - tłumaczyła Sara. - Mamy tu sieć szerokich, krystalicznych przewodów biegnących od luster na piramidzie. Zasada jest ta sama co w naszych światłowodach, ale skala znacznie większa. Przewody mają metr szerokości. Korytarz lekko opadał, a po chwili przeszedł w szerokie, kręte schody wiodące w dół. Weszli na nie. Ozzie stracił rachubę, ile kręgów spirali pokonali i jak głęboko pod ziemię dotarli. Droga była długa. Sara zdjęła maskę, potem rozpięła futro. Pod spodem miała wełniane spodnie oraz gruby, niebieski sweter. Ozzie uświadomił sobie, że robi się coraz cieplej, i również rozpiął płaszcz. - Co dostarcza wam ciepła? - Gorące źródła. Piramidę zbudowano nad nimi. Z tą kąpielą to nie był żart. Schody kończyły się łukowatą bramą prowadzącą na główną kondygnację Lodowej Cytadeli. Ozzie postąpił kilka kroków naprzód i nagle się zatrzymał. Znalazł się w zbudowanej przez obcych katedrze. Jej kopuła mierzyła co najmniej osiemdziesiąt jardów wysokości. Pod ścianą stały, przywodzące na myśl ogromną klatkę piersiową, kolumny podtrzymujące siedem pierścieni balkonów. Z pewnością była to świątynia. Ściany nisz między kolumnami wykonano z rzeźbionego marmuru. Na Ozziego spoglądały stamtąd tysiące różnych istot, a co trzecia była Silfenem. Artysta zdołał nadać każdemu obliczu majestat przerastający wszelkie podobizny ludzkich proroków. Każdą z istot przedstawiono w

tej samej chwili objawienia i czci, oddawanej cudom wykraczającym poza granice fizycznego wszechświata. Postacie otaczały wyrzeźbione w płaskim reliefie krajobrazy, od leśnych scen aż po niezwykłe widoki z obcymi księżycami na niebie, miasta pełne wspaniałych budynków, a nawet zaawansowaną technicznie maszynerię. Na szczycie kopuły umieszczono mandalę z kryształowych pasów, świecącą jaśniej niż słońce na zewnątrz. - Jezu Chryste! - Zawołał Ozzie. Wreszcie ujrzał dowód na to, że Silfeni jednak mają materialną kulturę, i wywarł on wstrząsające wrażenie. Pośrodku sali znajdował się wielki basen, zaopatrywany w wodę przez szemrzącą cicho fontannę. Nie było tu ołtarza ani szeregów ław, choć Ozzie niemal spodziewał się je ujrzeć. Na wytartych, mocno spękanych płytach z granitu ustawiono długie stoły z kości i garbowanej skóry. Po drugiej stronie zbudowano wielkie, kamienne palenisko, na którym stały mniejsze piece z cegieł. Za kratami u ich podstawy widać było buzujące płomienie. Sądząc po wypełniającym pomieszczenie zapachu oraz czarnych plamach sadzy pokrywających cegły, palono tu jakiegoś rodzaju olejem. Na stołach i paleniskach kilku łudzi i obcych przygotowywało posiłek. Komnata niewątpliwie służyła jako miejsce spotkań mieszkańców Lodowej Cytadeli. Nawet za dnia panował tu intensywny ruch. Ozziego zdumiała liczba gatunków, które tu widział. Naliczył co najmniej dwanaście różnych typów. Były tu istoty o trzech, czterech i sześciu nogach, takie, które pełzały po podłodze, jedna skacząca jak kangur, i jedna, która musiała być młodym Raielem albo przedstawicielem spokrewnionego gatunku. Były wielkie i małe, pokrywała je skóra o najrozmaitszych odcieniach, łuski, futra, kolce albo oleiste błony mieniące się wszystkimi barwami tęczy. Ci obcy, którzy nosili ubrania, przeważnie decydowali się na proste togi albo praktyczne uprzęże. Podobnie jak posągi, wszystkie istoty w sali skupiły uwagę na Ozziem i Orionie, oceniając ich wzrokiem, węchem, echolokacją, zmysłem termicznym... Orion schował się za Ozziem, który spoglądał ze spokojem na obcych. - Skąd oni wszyscy pochodzą? - Zapytał Ozzie. - Czy znamy lokalizację ich rodzinnych układów planetarnych? - Pochodzenie się nie liczy - odparła obojętnie Sara. - Ważne jest, że są teraz tutaj. Chcesz ich klasyfikować? To pierwszy krok do segregacji. - Nikogo nie klasyfikuję - odwarknął Ozzie. - Siostro, to największe zgromadzenie rozmaitych kultur, z jakim się zetknęliśmy. Nawet w Wysokim Aniele nie ma tak wielu gatunków. Czy to nic dla ciebie nie znaczy? - Znaczy, że mamy do dyspozycji szeroki wachlarz talentów, które pomagają nam

przetrwać. - Muszę się dowiedzieć, skąd pochodzą i czy wiedzą coś więcej o Silfenach. - Później ich przedstawimy - oznajmiła Sara. - Wasze pokoje są tam. Poprowadziła ich brzegiem sali. Między każdym skupiskiem kolumn na najniższym poziomie znajdowało się wejście do korytarza. Ten, do którego weszli, prowadził do trzech okrągłych pokojów. W jednym z nich ustawiono proste meble w ludzkim stylu: prycze oraz dwa krzesła. Jedno z nich miało złamaną nogę, a skóra na nim była tak stara i spękana, że wydawało się, iż pęknie, jeśli tylko ktoś na nim usiądzie. Połowę ostatniego pokoju zajmował parujący basen. Orion wsadził rękę do przejrzystej wody i z zadowoleniem stwierdził, że jest gorąca. - Odświeżcie się spokojnie - powiedziała Sara. - Za dwie godziny podają wieczorny posiłek. Tradycja wymaga, żeby nowo przybyli opowiedzieli swoje historie i podzielili się z nami wieściami z części Galaktyki, z której przybywają. - Dam sobie z tym radę - zapewnił Ozzie. - Świetnie. Chyba nie zamierzacie natychmiast popędzić w poszukiwaniu ścieżki, co? Zapytała Sara z zakłopotaną miną. - Straciliśmy w ten sposób bardzo wielu. Zaczekajcie przynajmniej chwilę, żeby się dowiedzieć, co i jak. - Jasne. Nie jestem głupi. Ale odejdziemy tak szybko, jak tylko będziemy mogli. - Życzę wam szczęścia.

W przeddzień odlotu urządzono kilkanaście uroczystych kolacji, gal oraz balów. Rzecz jasna, tylko jeden z nich się liczył: ten, który zorganizował pierwszy mówca Anshunu. Wśród gości byli wiceprezydent Elaine Doi, Nigel Sheldon w towarzystwie trzech aktualnych żon ze swego haremu, Rafael Columbia, senator Thompson Burnelli, Brewster Kumar oraz kilkunastu innych notabli z rządzących klas Wspólnoty. Kapitan Wilson Kime, ku swemu niezadowoleniu, również musiał się stawić. Jego samochód minął po drodze aż trzy punkty kontroli, wliczając w to jeden pełen skan, zanim dotarł do położonego w sercu Treloaru Pałacu Regencji, w którym znajdowała się siedziba pierwszego mówcy. Gdy Wilson i Anna wysiedli z samochodu pod potężnym, kamiennym portykiem, słońce już zachodziło. Przywitało ich dwóch ludzkich służących w długich szatach obszytych złotym brokatem. Starszy z nich pokłonił się nisko. - Witaj, kapitanie. Pierwszy mówca przyjmuje gości w Pokoju Livingstone'a. Wejdźcie, proszę. - Dziękuję - odparł Wilson. Wziął Annę za rękę i oboje weszli na wielkie schody.

Anna miała na sobie długą suknię balową koloru oceanicznego błękitu, ozdobioną asymetrycznymi pętlami złota oraz perłowy naszyjnik, który zlewał się z jej migotliwymi tatuażami OO. Przed wyprawą ostrzygła krótko włosy, ale fryzjer zdołał je przedłużyć kilkoma treskami usianymi platynowymi, fosforyzującymi nitkami tycjanowskiej barwy. Wilson nigdy dotąd nie widział jej w tak eleganckim stroju. W pracy z reguły nosiła kombinezon albo kostium, a w mieszkaniu bardzo niewiele. Wzmocniony subtelnymi perfumami efekt czynił ją bardzo atrakcyjną. Wilson miał ochotę zerwać z niej suknię i odbyć z nią namiętny stosunek tu, na zimnej pałacowej posadzce. Wrażenie lekko tylko psuł fakt, że wchodząc po schodach, musiała podtrzymywać suknię od przodu wolną ręką, żeby nie wlokła się po stopniach. - Cholerna klasyczna architektura - mruknęła pod nosem. Gdy już weszli na schody, u ich stóp zaparkował czarny, błyszczący ferrari rion. Z samochodu dobiegało ciche buczenie z trudem powstrzymywanej mocy. Otwierane do góry drzwi uniosły się i z auta wysiadł Oscar. - Mogłem się domyślić - mruknął Wilson. Nieco zazdrościł swemu zastępcy tego samochodu. To była krótkoseryjna produkcja. Rzecz jasna, przy swoim wieku i pozycji był już ponad takie sprawy, nie mógł jednak nie zadawać sobie pytania, jakby to było prowadzić ręcznie taką maszynę. Z czysto inżynierskiego punktu widzenia była wspaniała. Oscar zamachał do nich radośnie, wbiegł na schody i pocałował Annę w policzek. - Świetnie dziś wyglądasz, kochanie. - Dziękuję - odparła. - Ty też. Oscar nosił smoking z wielką swobodą. W klapę modnie skrojonej, śnieżnobiałej marynarki wsunął sobie staromodny, szkarłatny goździk. W porównaniu z nim Wilson czuł się w swoim smokingu sztywno jak licealista na pierwszej randce. - To co, chłopaki i dziewczyny, idziemy? - Zapytał Oscar. Weszli do przesadnie klasycznego wnętrza zdominowanego przez portrety w pozłacanych ramach oraz powykręcane rzeźby z nefrytu i brązu, pochodzące z okresu pierwszego modernizmu. Pierwszy mówca, Gilda Princess Marden, przywitała Wilsona mocnym, stanowczym uściskiem dłoni polityka i cmoknęła na odległość Annę. Wilson powiedział kilka współczujących słów na temat porażki piłkarskiej reprezentacji Anshunu. Pierwszy mówca podziękowała mu wylewnie, wyliczając ze szczegółami wszystkie osobiste i sportowe niedostatki najlepszego napastnika. - Dobra robota - wyszeptała Anna, kiedy się oddalili. Przed nami jeszcze tylko pięć godzin głupich towarzyskich pogawędek.

Drzwi Pokoju Livingstone'a rozsunięto, pozwalając gościom wychodzić na wielki balkon. Francuski ogród na pałacowym dziedzińcu oświetlały zapalone pochodnie oraz żółte i zielone gwiezdne kule jak owoce zawieszone na drzewach i większych krzakach. Z górą setka gości w eleganckich, kolorowych strojach, odpowiednich na ciepły letni wieczór, krążyła po pokoju, a na horyzoncie dogasały ostatnie złociste blaski zachodu słońca. Gwiazdy miejscowego towarzystwa spotykały się z unisferowymi sławami oraz bogatymi grandami, a przedstawiciele oficjalnych mediów i reporterzy polityczni trzymali się z szacunkiem na dystans. Na małym podium ustawionym przed fontanną sfery planetarnej Henry'ego Wu grała orkiestra. Wszyscy troje chwycili roznoszone przez kelnera drinki. Wilson zauważył garstkę swych towarzyszy z „Drugiej Szansy". Każdego z nich otaczał wianuszek ciekawskich. Wszystko byli to pechowcy podobni do niego. Młodsi rangą członkowie załogi mogli wybierać, gdzie chcą spędzić wieczór. Sam wolał mniej uroczyste okazje. - Widzę, że jest tu nasz znakomity nawigator - odezwała się cicho Anna. Wilson i Oscar również zauważyli Dudleya Bose'a, który stał pod japońskim klonem. Astronom niedawno wrócił z częściowej rejuwenacji na Auguście, która odmłodziła go o piętnaście lat. Niestety, ciało nie przystosowało się jeszcze do końca. Skóra na szyi zwisała luźno, włosy były splątaną mieszaniną siwizny i czerni, a nad smokingowym pasem zaznaczał się wydatny brzuszek. Bose opowiadał słuchającym go z uwagą anshuńskim dygnitarzom jakąś dykteryjkę. Była tam również jego żona, która śmiała się głośno, jakby pierwszy raz w życiu słyszała tę anegdotę. - Przypomnij mi raz jeszcze, dlaczego on z nami leci - odezwał się Oscar. - Dlatego, że jest najlepszym we Wspólnocie ekspertem od Pary Dysona - wyjaśniła ze spokojem Anna. - Ach, wiedziałem, że musi być jakiś powód. Wilson starał się nie okazywać niezadowolenia. Nie po raz pierwszy żałował, że ustąpił przed politycznymi naciskami. Bose nie przeszedł nawet połowy testów, którym poddano pozostałych członków załogi, nie wspominając już o udziale w poważnych szkoleniach. Zabranie go na wyprawę równało się szukaniu kłopotów, ale tego domagały się media. Wilson zauważył, że Nigel Sheldon rozmawia z wiceprezydent i innymi członkami Rady Bezpieczeństwa Zewnętrznego Wspólnoty. Kiedy do nich podszedł, zdał sobie sprawę, że młodo wyglądająca kobieta stojąca przy Sheldonie, który obejmuje ją ramieniem, to Tu

Lee, ich oficer hiperprzestrzenny. Jej drobną, delikatną figurę spowijała skąpa, czarna suknia. Kobieta krótko ostrzygła kruczoczarne włosy i wyglądała jak seksowny chochlik. - Kapitanie! - Nigel uśmiechnął się na przywitanie. Wiem, że znasz już Elaine. Wilson uśmiechnął się uprzejmie do pani wiceprezydent. Farndale Engineering wspierało kampanię jej kontrkandydata i Elaine Doi o tym wiedziała. - Czy w ostatniej chwili wystąpiły jakieś problemy? - Zapytał Nigel. - Nie. Wszystko idzie gładko. - W ostatnim locie próbnym osiągnęliśmy prędkość zero przecinek dwadzieścia pięć roku świetlnego na godzinę - pochwaliła się Tu Lee. - To był nasz cel operacyjny, więc na jutro mamy zielone światło. - Brawo - pochwalił Nigel, uśmiechając się do niej z dumą. - Przestań. Obrzuciła go ostrym spojrzeniem. - Tu Lee jest moją prapraprawnuczką - poinformował Wilsona Nigel. - Pięć naturalnie urodzonych pokoleń. Nie może być silniejszych więzów rodzinnych. Czy można mieć do mnie pretensję, że jestem z niej dumny? Wilson nie przypominał sobie, żeby w aktach Tu Lee wspomniano o tym fakcie. - Mam nadzieję, że nie ma mi pan tego za złe - odezwała się Tu Lee. Jej ciemne oczy wpatrywały się z uwagą w Wilsona. - Nie przyznałam się do tego, bo chciałam się zakwalifikować do załogi na podstawie zasług. - I udało się pani - odparł Wilson. Nagle zadał sobie pytanie, dlaczego nikt z jego rodziny nie zdołać przebrnąć przez eliminacje. - Sheldon i Kime wreszcie lecą razem - ciągnął z radością Nigel. - Zadbaliśmy o wszystkie szczegóły. - Na to wygląda - zgodził się Wilson, starając się nadal uśmiechać. - Jak rozumiem, zabieracie ze sobą mnóstwo broni - wtrącił Thompson Burnelli. - Ta debata nigdy się nie kończy - rzekł Wilson, nie do końca drwiącym tonem. - Czy przyprawimy zaawansowany kulturowo gatunek o szok naszym prymitywnym, wojowniczym zachowaniem, czy raczej wyruszamy w nieznane z rozsądnymi środkami obrony, co naprawdę inteligentni obcy z pewnością przyjmą ze zrozumieniem. - Biorąc pod uwagę, z czym mamy do czynienia, pewne środki ostrożności są niezbędne - potwierdził Nigel. - Ha - żachnął się Thompson. - A jak pan uważa, kapitanie? Czy bariera jest obroną przed jakimś psychopatycznym gatunkiem wyposażonym w superbroń?

- Przekonamy się, gdy dotrzemy na miejsce - odparł ze spokojem Wilson. - Ale nie zabiorę nigdzie załogi, jeśli nie będzie miała szans wrócić bezpiecznie. - Daj spokój, Thompson, to ma być przyjęcie - odezwał się Nigel. - Nie zatruwaj życia kapitanowi. - Chciałem tylko wyrazić swoje zdanie. Nadal nie jestem przekonany, czy to najlepsze rozwiązanie problemu Pary Dysona. Wiele grup twierdzi, że powinniśmy zostawić ją w spokoju na parę stuleci. - Tak - zgodziła się Anna. - Na przykład Strażnicy Jaźni. Thompson przeszył ją gniewnym spojrzeniem. - Mamy jakieś wiadomości w ich sprawie? - Zapytał Rafaela Columbię Wilson. - Aresztowaliśmy w związku z tym atakiem z górą dwieście osób. Głównie czarnorynkowych handlarzy bronią oraz inne postacie z militarnego półświatka. Moja główny śledczy jest przekonana, że dostarczą jej oni informacji potrzebnych, by wreszcie aresztować organizatora. W jego głosie nie słyszało się jednak pewności. - Mam wrażenie, że jak dotąd nieźle sobie radzi - zauważył Oscar. - Od czasu ataku nie mieliśmy już więcej kłopotów. - Z pewnością nie ma to nic wspólnego z zaostrzeniem środków bezpieczeństwa przez STT? - Dociekała z powagą Elaine Doi. Oscar uniósł kieliszek w toaście, ignorując złowrogi wyraz twarzy Rafaela Columbii. - Tak, to zapewne tłumaczy sprawę w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przyznał Oscar. Wiceprezydent spojrzała na czworo członków załogi. - Jesteście niespokojni? - Bylibyśmy głupi, gdybyśmy się nie bali - odparł Wilson. - Strach jest dla naszego gatunku mechanizmem przetrwania. Ewolucja nie lubi arogancji. - Zdrowe podejście. Osobiście wolałabym, żebyśmy mogli utrzymywać z wami kontakt. Odcięcie od informacji wydaje się takie barbarzyńskie. - Niestety, nasi specjaliści od teorii hiperprzestrzeni jeszcze się nie uporali z tym problemem - stwierdził Wilson, uśmiechając się znacząco do Nigela. Nigel uniósł kieliszek w toaście, ale nie połknął przynęty. - Dlatego właśnie chciałem, żeby to Wilson został kapitanem. Nie będą mogli zwracać się z każdym problemem do waszych komitetów, więc potrzebny będzie ktoś, kto potrafi podejmować decyzje. Chyba że chce pani polecieć sama, pani wiceprezydent.

Elaine Doi przeniosła wzrok z Nigela na Wilsona. - Jestem pewna, że pan sobie poradzi, kapitanie. - Gdybyśmy mieli więcej niż jeden gwiazdolot, komunikacja nie byłaby aż takim problemem - zauważył Oscar. - A kto zapłaci za drugi? - Zapytał pośpiesznie Thompson, spoglądając na jeden z wielkich portali ustawionych po drugiej stronie ogrodu. Wszystkie one pokazywały rozmaite obrazy „Drugiej Szansy". Gwiazdolot był przycumowany do platformy montażowej, a jego zewnętrzna powłoka z plastmetalu skurczyła się do grubej, toroidalnej obręczy, okalającej bramę łączącą platformę z powierzchnią planety. Z całej kratownicy rusztowań pozostał jedynie trójnóg ramion suwnicy, przypominający aluminiowe pazury ściskające rufę gwiazdolotu. Długi na czterysta metrów, śnieżnobiały kadłub centralnej sekcji lśnił w blasku słońca, a wszystkie włazy, dysze, kratownice i anteny wystające nad warstwę ochronnej pianki rzucały na jej powierzchnię szare cienie. Potężny pierścień mieszkalny powoli wirował wokół głównej części kadłuba. Nie było na nim niemal żadnych okien poza kilkoma czarnymi prostokątami na przedniej krawędzi. W różnych miejscach kadłuba mrugały maleńkie, wielobarwne światełka nawigacyjne, ale poza tym nie dostrzegało się żadnych przejawów aktywności. Widok potężnego gwiazdolotu sprawił Wilsonowi głęboką ulgę. Coś tak wielkiego i solidnego z pewnością musiało być godne zaufania. - Opracowaliśmy już konstrukcję i każdy następny gwiazdolot będzie tańszy - oznajmił Nigel. - STT poważnie rozważa możliwość stworzenia małej floty eksploracyjnej. - A po jakie licho? - Obruszył się Thompson. - Jedna ekspedycja jest wystarczająco kłopotliwa, ale w końcu wiemy, że czai się tam coś dziwnego. Nie widzę powodu, żeby szukać kłopotów dalej. - To nie jest podejście, które pozwoliło nam zdobyć dużą część Galaktyki, senatorze. Właśnie dzięki ekspansji nie jesteśmy ubogim społeczeństwem i powinniśmy ją kontynuować. - Proszę bardzo - zgodził się Thompson. - Jeśli chcesz ją kontynuować, to za nią płać. Z pewnością nie poprę wniosku o dalsze dotacje rządowe. Tylko popatrz, co się stało z Far Away. Władowaliśmy w przedsięwzięcie grube miliardy i nadal musimy każdego roku dopłacać kilkaset milionów. A co nam to dało? - Wiedzę - odparł Wilson, dziwiąc się, że broni Far Away. - Ale jest jej bardzo niewiele - mruknął Thompson. - Niech pan to powie Halgarthom. Zdominowali rynek produkcji pól siłowych dzięki

technologii, którą odkryli na „Marie Celeste". - A jeśli nie wrócimy? - Zapytała Anna. Zachciało jej się śmiać na widok lekko oburzonych min, z jakimi popatrzyli na nią wszyscy członkowie Rady. - Musicie przyznać, że istnieje taka możliwość. - Nie opuścimy was - zapewniła gładko Elaine Doi. Jeśli będzie trzeba zbudować nowy gwiazdolot, zrobimy to. Senator z Ameryki Północnej chciał coś powiedzieć, ale uciszyła go ostrym spojrzeniem. - Rada Bezpieczeństwa Zewnętrznego opracowała awaryjne plany na każdą wyobrażalną sytuację - zapewnił Nigel Sheldon. - A także na kilka niewyobrażalnych. Jak powiedziała pani wiceprezydent, w razie najgorszego dołożymy wszelkich starań, by uratować załogę. - Czy rozważa się możliwość akcji militarnej? Tym razem nawet Wilson spojrzał na nią nieprzyjaźnie. - Po prostu dziwi mnie, że tak mało się robi w celu wzmocnienia obrony Wspólnoty. Zwłaszcza że jedna z najbardziej prawdopodobnych teorii mówi, że bariera wokół Pary Dysona ma osłaniać mieszkańców przed atakiem. - Coś jednak robimy - zauważył Rafael Columbia. - Wysyłamy ekspedycję, żeby zbadała sytuację. - A jeśli się okaże, że jest zła? - Podejmiemy odpowiednie kroki. - I czego użyjemy? Od trzystu lat nie prowadziliśmy żadnych wojen. - Istnieje siedemnaście izolowanych planet i każda z nich opuściła Wspólnotę w wyniku wojskowej akcji. Ostatni podobny przypadek wydarzył się zaledwie dwadzieścia lat temu. Trzeba ze smutkiem przyznać, że nasza Wspólnota ma spore doświadczenie w takich sprawach. - To były partyzanckie wojny prowadzone przez nacjonalistyczne albo religijne ugrupowania. Większość obywateli Wspólnoty nawet nie wiedziała, że coś się dzieje. - Do czego właściwie pani zmierza? - Zapytała Elaine Doi z irytacją w głosie. - Chcę tylko powiedzieć, że kilka Mścicieli Alamo na nic się nam nie zda, jeśli spotkamy kogoś naprawdę wrogo nastawionego. - Zdajemy sobie z tego sprawę. W planach waszej misji uwzględniono podobną możliwość i byłam zadowolona z rad, jakich udzielił nam kapitan Kime. Szczerze mówiąc, jego ostrożne podejście najbardziej mi odpowiada. Mówiąc realistycznie, jeśli wyprawa

natknie się na obcych tak potężnych i wrogo nastawionych, jak pani sugeruje, oni z pewnością i tak już wiedzą o Wspólnocie. Orkiestra zagrała prostego walca. Wilson uważał, że powinien sobie z nim poradzić, ale i tak ucieszył się, gdy wszyscy nagle odwrócili głowy, spoglądając na niebo na zachodzie. Nad dachem pałacu wznosiła się wyjątkowo jasna gwiazda. Pozostawili „Drugą Szansę" na silnie eliptycznej orbicie. W końcu pozycja celu nie miała większego znaczenia dla tunelu czasoprzestrzennego. Teraz, gdy gwiazdolot unosił się wysoko nad horyzontem, nadal skąpany w blasku anshuńskiego słońca, był najjaśniejszym obiektem na niebie. Przywitały go fajerwerki, które rozbłysły nad całym pałacem potężnymi kaskadami szmaragdowego, złotego i karminowego blasku. Towarzyszyła temu kakofonia donośnych wybuchów. Dziedziniec szybko wypełnił radosny aplauz należących do elity gości. Laserowy projektor otoczył Wilsona sferą białego światła. Wszyscy spojrzeli w jego stronę, bijąc jeszcze głośniejsze brawa. Wilson pokłonił się uprzejmie, zapraszając gestem Annę i Oscara na oświetlone pole. Członkowie Rady oraz Tu Lee odsunęli się na bok, ale Dudley Bose zdołał w jakiś sposób znaleźć się obok Oscara, unosząc wysoko nad głowę dłonie splecione w triumfalnym geście. Gdy sztuczne ognie zgasły, orkiestra zagrała jakiś bardziej tradycyjny podkład muzyczny. Otwarto bufet i wielu gości ruszyło w jego stronę. Elaine Doi ponownie podeszła do Wilsona. - Kapitanie, chciałam panu życzyć szczęśliwej podróży.

Nawet po zakończeniu oficjalnego przyjęcia Wilson nadal żałował, że musiał w nim uczestniczyć. Kosztowało go to ostatnie chwile wolnego czasu w przeddzień odlotu. Gdy otwarto bufet, impreza stała się straszliwie nudna. Po niemal dwóch godzinach Oscar wyszedł dyskretnie z jakimś przystojnym chłopakiem. Wilson żałował, że on i Anna nie mogą postąpić tak samo. Z pewnością by to jednak zauważono. Zapomniał już, jaka jest prawdziwa cena sławy. Miała też ona jednak pewne zalety. O ósmej rano przybył do kompleksu, żeby przez bramę przejść na gwiazdolot. Na ostatnim odcinku drogi ustawił się szpaler złożony z członków kadry kierowniczej, robotników, techników, inżynierów, personelu medycznego oraz innego rodzaju pracowników kompleksu. Wszyscy głośnym aplauzem żegnali Wilsona i prowadzonych przez niego starszych rangą oficerów. Po chwili Wilson usiadł na mostku, gotowy rozpocząć wyprawę, która uczyni go równie sławnym jak Kolumb, Armstrong, Sheldon i Isaacs. „Ale nie ma ze mną biednego Dylana Lewisa" - pomyślał.

Szczerze mówiąc, widok mostka sprawił mu lekkie rozczarowanie. Nawet kabina dowodzenia starego „Ulyssesa" wyglądała bardziej ekscytująco, nie wspominając już o tłocznych

komnatach

gwiazdolotów

pokazywanych

w

unisferowych

widowiskach

fantastycznych. W prostym pomieszczeniu umieszczono konsole dla dziesięciu osób, choć w tej chwili obsadzonych było tylko siedem. Za przezroczystą ścianą znajdowała się sala odpraw dla starszych oficerów, wyposażona w duży stół konferencyjny z dwudziestoma krzesłami. Były tu też dwa wielkie portale holograficzne wysokiej rozdzielczości, ulokowane w tradycyjnym miejscu na przedniej ścianie, ale konsole umieszczone przed nimi zasłaniały ich dolną część ludziom stojącym dalej. To było niedobre rozwiązanie. I tak jednak nie miał zbyt wiele czasu na oglądanie standardowych obrazów przekazywanych przez zamontowane na kadłubie kamery. Nastawił wirtualne pole widzenia na wysoką intensywność, a jednocześnie wszczepy siatkówkowe filtrowały większą część naturalnego światła. W rezultacie widział nieostre pomieszczenie wypełnione ikonami funkcji statku. Wsparł dłonie na punktach styku konsoli i jego widmowe palce zmaterializowały się pośród galaktyki graficznych symboli, obracającej się w powietrzu wokół niego. Dotknął paznokciem koloru chromowej żółci ikony śluzy i obrazek powiększył się, pokazując mu, że gwiazdolot jest szczelnie zamknięty. Drugim paznokciem sprawdził przewód startowy i upewnił się, że wszystkie zbiorniki są pełne i przeszły na zasilanie wewnętrzne. Z platformą łączył ich już tylko szerokopasmowy światłowód oraz mechaniczne spoiny. - Załoga? - Zapytał Oscara. - Wszyscy na pokładzie. - W porządku. Pilot, włączyć pole siłowe i oddalić się od platformy. - Tak jest. Pilot, Jean Douvoir, spędził wiele dziesięcioleci, pracując dla rozmaitych firm na Wysokim Aniele. Latał kapsułami inżynieryjnymi wokół wielkich orbitalnych fabryk, przesuwając ich ważące setki ton sekcje z niedbałą precyzją drapieżnego ptaka. Przedtem pracował przy tworzeniu oprogramowania dla sterujących wahadłowcami LI. Taki życiorys, w połączeniu z entuzjazmem wobec projektu, czynił go idealnym kandydatem na pilota gwiazdolotu. Wilson cieszył się, że ma na pokładzie kogoś równie kompetentnego. W wirtualnym polu widzenia kapitana rozbłysła ikona wiadomości. Nadawcą był Nigel Sheldon. Wilson dotknął ikony paznokciem wirtualnego palca. - Kapitanie - zabrzmiał na mostku głos Sheldona. Sprawdziłem zdalnie wasze systemy. Stąd wszystko wydaje się w porządku. - Stąd również.

Na „Ulyssesie" też musieli odbyć mnóstwo niepotrzebnych oficjalnych rozmów tego rodzaju. Wszystko to było przeznaczone dla mediów i dla potomności. W jego wirtualnym polu widzenia wyświetlano liczbę osób śledzących start w unisferze. Było ich z górą piętnaście miliardów. - Jesteśmy gotowi - oznajmił poważnym, zdecydowanym tonem, w pełni uświadamiając sobie znaczenie tego, co się dzieje. W jednym z portali widział trzy suwnice oddalające się od rufy gwiazdolotu. Z zamkniętych zaworów sypały się kuleczki srebrnobiałego płynu lśniącego w blasku słońca. - Mam nadzieję, że zobaczymy się za rok - oznajmił Nigel Sheldon. - Czekam z niecierpliwością na tę chwilę. - Lećcie z Bogiem, kapitanie! Jean Douvoir odpalił małe silniki sterujące ulokowane wokół tylnej części cylindrycznej sekcji głównej. „Druga Szansa" zaczęła się oddalać od bramy z przyśpieszeniem tak niewielkim, że Wilson w ogóle go nie czuł, pomimo słabego przyciągania panującego na mostku. Po chwili oślepiające, turkusowe płomienie buchające z dysz silników pomocniczych osłabły i zgasły. - Prędkość pięć metrów na sekundę - zameldował Douvoir z wyraźnym rozbawieniem w głosie. - Dziękuję, pilocie - odparł Wilson. - Hipernapęd, wzmocnić tunel czasoprzestrzenny do poziomu operacyjnego. - Tak jest. Tu Lee nie potrafiła ukryć podniecenia. Zaczęła przekazywać polecenia pokładowej LI, która miała kierować niezwykle skomplikowanymi funkcjami manipulacji energią. Wilson rozkazał e-kamerdynerowi nieco przygasić wirtualne pole widzenia. Zdjął dłonie z punktów styku konsoli. Jeden z portali holograficznych pokazywał zostającą powoli z tyłu platformę montażową. Pośrodku drugiego pokazał się mały, okrągły obłok turkusowej barwy, który zaczął się powiększać i zamazywać, choć nadal nie było za nim widać żadnych gwiazd. - Kurs wytyczony? - Zapytał Wilson. - Chcesz się poradzić naszego eksperta od nawigacji? - Mruknęła pod nosem Anna, która nadal nie polubiła Bose'a. Wilson zignorował jej słowa, zastanawiając się, czy słyszała je reszta obecnych na mostku ludzi. - Zgodnie z ustaleniami - potwierdził Oscar. Zaciskał mocno dłonie na punktach styku

konsoli, przenosząc szybko spojrzenie między jedną wirtualną ikoną a drugą. - Pierwszy punkt wyjścia, dwadzieścia pięć lat świetlnych od Alfy Dysona. - Wejście do tunelu stabilne - zameldowała Tu Lee. - Wprowadź nas - rozkazał Wilson. Błękitna mgiełka otoczyła „Drugą Szansę" niczym płatki kwiatu zamykającego się na noc. Stracili łączność z platformą montażową i unisferą. Oscar wyłączył przekaz kamer. Jego miejsce w portalach zajęły obrazy widma grawitonowego. Czujniki umieszczone na zewnątrz statku wykrywały słabe echa wypełniające tunel czasoprzestrzenny. Był to niedoskonały odpowiednik radaru pozwalający z niezłym przybliżeniem lokalizować gwiazdy i planety, ale nic poza tym. Żeby zdobyć dokładne dane, będą musieli wrócić do przestrzeni rzeczywistej. Wilson wyostrzył na chwilę wirtualne pole widzenia, po raz kolejny sprawdzając najważniejsze systemy gwiazdolotu. Wszystko działało świetnie. Potem rozejrzał się po mostku.

Inżynierowie

nadal

utrzymywali

łączność

z

pokładową

LI,

nadzorując

funkcjonowanie maszynerii, za którą byli odpowiedzialni, ale cała reszta już odpoczywała. Wilson zerknął pytająco na Oscara, który z zadowoloną miną usiadł w fotelu. Przez najbliższe sto trzydzieści dni nie będą właściwie mieli nic do roboty.

TRZYNAŚCIE

Hoshe czekał na nią na chodniku. Był wczesny ranek, ale zdążyła się już zgromadzić grupka ciekawskich. W pobliżu stały dwa samochody policyjne, a siedzący w nich funkcjonariusze

kierowali

policyjnymi

robotami,

które

otoczyły

kordonem

trzydziestopiętrowy budynek mieszkalny. Na oczach Hoshego kolejna furgonetka wsparcia technicznego wjechała powoli do podziemnego garażu. E-kamerdyner zawiadomił go, że naczelny komisarz już jest w drodze, a komendant miasta poprosił o akta Wydziału Spraw Zamkniętych. - Rewelacja - mruknął Hoshe. Zapowiadała się wielka prawna przepychanka. Teraz, gdy całą prawdziwą robotę już wykonano, wszystkie wydziały w Darklake City będą chciały przypisać sobie część zasług. Obok zatrzymał się nieoznakowany samochód policyjny. Wysiadła z niego Paula. Była ubrana w prostą, niebieską spódnicę z jasnobrązowym żakietem, a krucze włosy związała z tyłu. Hoshe miał wrażenie, że jej cera jest nieco ciemniejsza niż podczas poprzedniego spotkania, ale przecież Treloar, stolica Anshunu, leżał w tropikach. Kiedy ją przywitał, naprawdę uśmiechnęła się do niego. - Miło znowu cię zobaczyć - powiedział. - Ja też się cieszę, Hoshe. Przepraszam, że zostawiłam cię ze sprawą. - Nic nie szkodzi - skłamał. - Doceniam twoje starania i dziękuję, że mnie zawiadomiłeś. To bardzo profesjonalne. Wskazał na drzwi do garażu. - Możesz jeszcze pożałować, że przyjechałaś. Stawi się tu dziś mnóstwo ważniaków z miejskiej policji. - Jestem przyzwyczajona. No wiesz, w tej chwili raczej bym się ucieszyła z powrotu starych problemów. - Sprawa jest trudna? - Liczba aresztowań by na to nie wskazywała. - Wzruszyła ramionami. - Ale, tak, jest trudna. Mam do czynienia z nieuchwytnym przeciwnikiem. - Holmes i Moriarty, tak? - Hoshe, nie miałam pojęcia, że czytujesz klasyków.

- Dawno temu. Kiedyś naprawdę lubiłem takie rzeczy. - Holmes nie miał pojęcia, jak ma łatwo - poskarżyła się Paula, gdy dotarli do podstawy rampy. - Co dla mnie znalazłeś? W garażu stały dwie białe furgonetki z wydziału medycyny sądowej. Na podłodze pod ścianami ulokowano pakiety czujników, wielkości płyt chodnikowych. Wszędzie wiło się mnóstwo grubych kabli połączonych z tablicami rozdzielczymi w furgonetkach. Kilka uniwersalnych robotów przenosiło czujniki z miejsca na miejsce pod nadzorem trzech rzeczoznawców. Wszystkie skupiały się w jednym narożniku. - Znaleźliśmy ich dziś rano - wyjaśnił Hoshe, gdy wsiedli do pierwszego z samochodów. W środku było ciasno, a także gorąco z powodu włączonego sprzętu. Między dwoma stołami roboczymi biegło wąskie przejście. Hoshe doskonale poznał wszystkie urządzenia. Ekipy ekspertów z Wydziału Poważnych Przestępstw, które obiecała Myo, nigdy jakoś się nie zjawiły. Ponieważ Paula de facto wycofała się ze sprawy, komisarz z niechęcią zgodził się przydzielić Hoshemu dwie ekipy miejscowych specjalistów. Hoshe również poddał się wszczepieniu

pamięci,

pozwalającemu

mężczyźnie

posługiwać

się

sprzętem

oraz

interpretować rezultaty. Dzięki temu mógł pomagać żałośnie małej grupce ekspertów w ciągu długich, nudnych miesięcy pracy. Sprawdzali kolejno wszystkie miejsca, gdzie przed czterdziestu laty trwały prace budowlane. To było straszliwie żmudne zadanie i już od pierwszego tygodnia liczba zwolnień lekarskich wśród jego współpracowników nieustannie rosła. Zdarzały się dni, zwłaszcza w ostatnich tygodniach, gdy rano do pracy zgłaszały się tylko uniwersalne roboty. Zarówno członkowie ekipy, jak i komisarz wywierali na Hoshego coraz silniejsze naciski, by zakończył śledztwo, on jednak nie dawał za wygraną. Sprawdzał kolejne miejsca, starając się uspokoić podwładnych i jednocześnie błagając zwierzchników o więcej czasu. Odnaleźli wiele ciekawych rzeczy ukrytych głęboko pod ziemią, ale nie było wśród nich ciał. Do dzisiaj. Paula z uwagą przyjrzała się małemu portalowi o wysokiej rozdzielczości, który wypełniała trójwymiarowa siatka jarząca się łagodnym, różowym blaskiem. W samym środku widać było ciemniejsze, czerwone zawirowania, przypominające sęki wśród słojów drewna. - Pomimo postępów rozkładu nadal łatwo można rozpoznać kształty - zaczął Hoshe, przesuwając palcem po zagęszczeniach. - Popatrz, tu jest głowa, a to ręce i nogi. Oba ciała ukryto w jakimś pojemniku. Wokół nich wyraźnie widać powietrze. - Wierzę ci na słowo. Dla mnie to wygląda jak test Rorschacha.

Hoshe powstrzymał uśmiech. - Jedno z ciał jest nieco mniejsze od drugiego, co potwierdza, że to mogą być mężczyzna i kobieta. Na tym jednak koniec dobrych wiadomości. Ciała leżą głęboko, dziesięć metrów pod ziemią. Niestety, podczas budowy nie doszło do żadnych szwindli. Fundamenty spełniają wszelkie oficjalne wymogi. - Dziękuję, Hoshe. - Jeszcze nie wiemy, czy to oni. Po przemieszczeniu czujników otrzymaliśmy trochę lepszy obraz, ale to nie wystarczy do zidentyfikowania ciał. Potrzebne będą testy DNA. - To oni. Wiesz, że to oni. - Aha, wiem. Piekielnie ciężko będzie ich wydobyć. Musimy się do nich dokopać i zapewne potrzebne będą pola siłowe, żeby wzmocnić fundamenty. Lokatorów trzeba gdzieś na ten czas przenieść. A potem musimy bardzo ostrożnie rozkuć beton. - Nie przejmuj się, Wydział dysponuje doświadczonymi ekipami wydobywczymi. Mogę je tu sprowadzić przed obiadem. - To samo mówiłaś o ekspertach. Przesunęła się w ciasnym przejściu, obrzucając Hoshego szacującym spojrzeniem. - Wiem. Raz jeszcze przepraszam. Nigdy jeszcze nikogo tak nie zawiodłam. To się już nie powtórzy. Hoshe poczuł, że się czerwieni. Przeprosiny Pauli zabrzmiały niczym jakieś osobiste wyznanie. Dotknął palcem portalu, żeby odwrócić jej uwagę. - Jesteś pewna, że to wystarczy do skazania? Mogę postawić całego ziemskiego dolara, że ich komórki pamięci zniszczono. Nie znajdziemy żadnego wspomnienia o zabójcy. - Zaufaj mi, Hoshe. Możemy go przygwoździć. Potrzebny mi tylko nakaz.

W salonie wybuchła diabelnie głośna sprzeczka. Morton słyszał ją nawet w sypialni. Musiał przerwać to, czym akurat był zajęty, co wzbudziło w nim irytację. E-kamerdyner poinformował go, kto wtargnął do jego penthouse'u, ruszył więc do salonu, zawiązując pas szlafroka. Główny śledczy Myo kłóciła się z jego kamerdynerem, a detektyw Hoshe Finn od czasu do czasu przerywał im gniewnymi groźbami. Kamerdyner nie dał się zastraszyć niepożądanym gościom i ich pozycji, co dobrze świadczyło o jego sile charakteru i wyszkoleniu. Był lojalny wyłącznie wobec pracodawcy i nic nie mogło tego zmienić. - Uspokójmy się wszyscy - odezwał się Morton, przygładzając dłonią rozczochrane włosy. - W czym problem, główny śledczy?

- W niczym. - Wyjęła mały dysk z kryształem pamięci. - Mam nakaz aresztowania pana. - Pod jakim zarzutem? - Dwukrotnego zabójstwa ciała oraz celowego wymazania pamięci. Tym razem Morton nie zdołał już zapanować nad sobą. - Kurwa, to chyba żart. - Nie, to nie jest żart - odparła Paula. - Doradzam panu, jako zarejestrowanemu obywatelowi

Wspólnoty,

powstrzymać

się

od

dalszych

wypowiedzi

dotyczących

postawionych zarzutów, zanim nie skontaktuje się pan ze swym prawnym przedstawicielem. Proszę się ubrać. Zabierzemy pana na komisariat w celu dalszego przesłuchania. - To jakaś bzdura. - Morton nie ruszył się z miejsca, krzyżując ramiona na piersi. Kogo niby miałem zamordować? - Zapytał, choć świetnie znał odpowiedź. - Tarę Jennifer Shaheef, swoją ówczesną żonę, oraz Wyobiego Cotala. - Gówno prawda! To ja was zawiadomiłem o ich zamordowaniu. - W rzeczy samej. Jesteśmy za to wdzięczni. A teraz proszę się ubrać. Jeśli pan tego nie zrobi, zabierzemy pana, jak pan stoi. Do pomieszczenia wbiegła naga Mellanie. Dziewczyna zarzuciła Mortonowi ręce na szyję. - Co się stało, Morty? Co oni wygadują? - To nic takiego. Policja spieprzyła robotę, i tyle. - Omal nie odepchnął dziewczyny, ale powstrzymał się w porę i odwzajemnił jej uścisk. - Wszystko będzie dobrze. Stojąca w kręgu ramion Mortona Mellanie łypnęła ze złością na dwoje policjantów. Hoshe Finn odwrócił spojrzenie od nagiej nastolatki, a po chwili musiał je odwrócić również od drugiej dziewczyny, która stanęła w drzwiach sypialni, wciągając białą, koronkową koszulkę. Popatrzyła na zgromadzonych w pokoju ludzi z lekko znudzoną miną, jakby oglądała jakąś niskobudżetową operę mydlaną w cybersferze. - Co tu się dzieje? - Zapytała ochrypłym głosem i ospale pogłaskała dłonią kunsztowną fryzurę. - Morty, czy podnieca cię, jak zamykają cię w tajnym policyjnym lochu i przykuwają do ściany? - Nie - odpowiedzieli jednocześnie Morton i Paula Myo. - Och. Dziewczyna wyglądała na trochę rozczarowaną. - Morty nikogo nie zabił - zapewniła Mellanie. Podrzuciła wyzywająco głową dla podkreślenia swych słów.

Paula obrzuciła ją chłodnym spojrzeniem. - Kiedy to zrobił, pani nie było jeszcze na świecie. Radzę nie urządzać scen. Mortonie? - W porządku. - Morton uścisnął przytuloną do niego dziewczynę. - Mój e-kamerdyner poinformował już radców prawnych firmy. Wrócę do domu na kolację. Nim zdążą podać rybę, zaskarżymy policję o bezpodstawne aresztowanie. Mellanie przysunęła twarz do jego twarzy. - Nie idź z nimi, Morty - błagała. - Proszę, nie idź. - Nie ma w tej sprawie wyboru - uświadomiła jej Paula. - Ubiorę się - powiedział Morton. Odwrócił się i ruszył w stronę sypialni. - Wielka szkoda - rzekł do Pauli. - Moglibyśmy razem coś przeżyć. Paula spojrzała na Mellanie, na wyniosłą dziewczynę w koronkowej koszuli, a na koniec na Mortona. - Nie mam pojęcia co.

Burza, która jak co dzień nadeszła znad Wielkiej Triady, minęła już i cała szeroka dolina lśniła świeżością. Tu, na północno-zachodnim krańcu Gór Dessaulta, rosło niewiele drzew. Większość doliny porastała trawa, a jej dno, gdzie na północ toczyła wartkie wody rzeka, pokrywały bagniste łąki. Słońce grzało coraz mocniej i z mokrej ziemi buchała para. Ostatnie chmury umykały już ku Wielkiemu Stepowi Iril. Gdy tylko przestało padać, Kazimir wyszedł na dwór. Tu właśnie, w wiosce McFosterow na zachodnich stokach, spędził pierwsze lata życia. Kamienne domostwa kryte darnią zapewniały dobrą osłonę przed deszczem. Wszystkie okna szeroko otwarto, żeby zapewnić swobodny przepływ powietrza. W tak ciepłym klimacie za dnia raczej rzadko siedziało się w domu. To była rolnicza osada, jeden z wielu azylów, w których klanowe dzieci mogły dorastać bezpieczne przed Instytutem i Gwiezdnym Podróżnikiem. Na dnie doliny pasło się spokojnie bydło, a bojownicy, którzy nie byli już zdolni do walki, ćwiczyli garstkę lwichserc. Gdy Kazimir ruszył w stronę ogrodu pamięci, dołączyli do niego Scott i Harvey, a po nich inni mieszkańcy wioski. Wkrótce rzadko używaną ścieżką szło już bez słowa z górą trzydziestu ludzi. Droga kończyła się pod ciemną, drewnianą bramą wprawioną w bezzaprawowy mur porośnięty wielobarwnymi, pnącymi nasturcjami. Mur otaczał cmentarz urządzony podobnie jak w większości małych ludzkich osad w całej Wspólnocie. Posadzone pod murem drzewka wyrosły już na tyle, że mogły zapewnić odrobinę cienia, a nagrobki wykuto z miejscowego kamienia. Pośrodku cmentarza znajdował się ośmiokątny kamienny

pomnik. Na cokole o średnicy trzech metrów wspierała się dwumetrowa kula z gładzonego marmuru. Na jej dolnej połowie wyryto nazwiska. Równe linijki pokrywały prawie jedną trzecią powierzchni. Ludzie otoczyli kulę i opuścili głowy. - Zebraliśmy się tu po to, by uczcić pamięć Bruce'a McFostera - zaczął Harvey donośnym, wyraźnym głosem. - Choć opuścił klan, będzie żył w naszej pamięci i w pamięci tych, którzy walczą u naszego boku. A gdy nadejdzie czas, nasza planeta zemści się na tym, który ją zbezcześcił. Bruce usłyszy pieśń radości wszystkich ludów, albowiem będzie tak głośna, że wstrząśnie samymi niebiosami snów. Harvey małym rylcem dotknął powierzchni marmuru na końcu ostatniej linii nazwisk. Urządzenie wysunęło maleńkie ostrza i zaczęło wycinać zaprogramowany napis. Delikatny kamienny pył osypywał się na ziemię. - Pamiętam twój śmiech, Bruce - zakończył Harvey. Kazimir wystąpił z szeregu. - Pamiętam twoją przyjaźń, Bruce. Jesteś moim bratem i zawsze nim pozostaniesz. Głos chłopaka się załamywał i trudno mu było wypowiedzieć słowa. Po jego policzkach spływały łzy. - Pamiętam twój upór, Bruce - wychrypiał Scott. - Niech zawsze ci towarzyszy, chłopcze. Potem z grupy wystąpiła kobieta. Kazimir nie słyszał jej słów. Chłopczyk, którego Samantha trzymała na rękach, rozpłakał się głośno, jakby rozumiał, że nigdy nie zobaczy ojca. Pożegnania trwały dość długo, wreszcie jednak wszyscy McFosterowie wypowiedzieli swe słowa i dziecko znalazło pociechę u matczynej piersi. Buczenie rylca ucichło. Kazimir popatrzył z rozpaczą na nowe nazwisko, które pojawiło się na marmurze. Potem zwiesił głowę, nie mogąc znieść widoku. Ludzie zaczęli się rozchodzić. Kazimir i Samantha zostali sami. - Dziękuję, Kaz - rzekła cicho kobieta. - Czasami wydaje mi się, że tylko nam dwojgu na nim zależało. - Wszystkim na nim zależało - odpowiedział odruchowo Kazimir. Samantha była kilka lat starsza od niego i zawsze czuł się przy niej trochę skrępowany. Teraz, gdy stracili Bruce'a i przyszło na świat dziecko, jego zażenowanie wzrosło. Uśmiechnęła się, choć nie ulegało wątpliwości, że przychodzi jej to z trudem. Dziecko miało dopiero trzy tygodnie i Samantha wyglądała na bardzo zmęczoną.

- Jesteś bardzo miły. Wszyscy go znali, zwłaszcza moje siostry w każdym z klanów, a to nie to samo. Przynajmniej zostawił po sobie jakiś ślad. Kazimir objął jej ramiona i oboje opuścili ogród pamięci. - Wybrałaś już imię? - Bruce to by była przesada. Będzie się nazywał Lennox, jak dziadek Bruce'a. Mam też wujka o tym imieniu. - Lennox. Ładnie. Pewnie będą na niego mówić Len. - Aha. - Pogłaskała niemowlę po główce. Lennox zdążył już zasnąć. - Powinieneś kogoś sobie znaleźć, Kaz. - Hę? - Znajdź sobie kogoś. Nikt nie powinien być taki samotny. - Dziękuję, wszystko ze mną w porządku. Bez obaw, mam wiele propozycji. To samo zawsze powtarzał Bruce'owi. Przypomniał sobie Andrię McNowak i swoją złamaną obietnicę. Nigdy nie próbował zaciągnąć jej do łóżka. W gruncie rzeczy, po tej straszliwej akcji nie zawracał już sobie głowy żadną dziewczyną. Jak zwykle, co noc przez długie, bezsenne godziny pocieszało go wspomnienie o Justine. Na ścieżce czekali Scott i Harvey w towarzystwie trzeciego mężczyzny, którego Kazimir nie znał. Harvey przywołał chłopaka skinieniem. - Zobaczymy się jeszcze przed twoim odjazdem, prawda? - Zapytała Samantha. - Oczywiście. Chciałbym... Jeśli czegoś potrzebujesz, może pomocy przy dziecku, daj znać. - No wiesz, nie masz w stosunku do mnie żadnych zobowiązań. - Chcę widzieć, jak rośnie, Samantho. Pragnąłbym tego nawet, gdyby Bruce żył. - W takim razie zgoda. - Wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie. - Raz jeszcze ci dziękuję, Kaz. Będziesz wspaniałym wujkiem. Gdy Kazimir śledził wzrokiem wracającą do wioski Samanthę, przez jego głowę przemykała cała gama sprzecznych emocji. - Miła dziewczyna - zauważył Harvey. - Pamiętam, że uczyłem ją przez pewien czas. - To jest Stig McSobel - wychrypiał Scott. Kazimir uścisnął dłoń nieznajomego, dziwiąc się jego sile. Spoglądał mu prosto w oczy, McSobel nie był wyższy od niego, ale jego szerokie bary ledwie mieściły się w prostej, sznurowanej koszuli. Mężczyzna miał trzydzieści parę lat, cerę nieco jaśniejszą niż Kazimir oraz szeroką twarz naznaczoną wyrazem wesołości. - Wiele o tobie słyszałem, Kaz - odezwał się Stig. - W kilku ostatnich akcjach okryłeś

się sporą sławą. Kazimir obrzucił Scotta i Harveya ostrym spojrzeniem. - Kolejny wykład? - Na temat nieostrożności i prywatnej zemsty? - Zapytał Harvey. - Czemu miałbyś go potrzebować? Czy poprzednim razem nie słuchałeś? Kazimir spróbował ominąć mężczyzn, ale Stig wyciągnął rękę i go powstrzymał. Po raz drugi okazało się, że jest niezwykle silny. - Jeśli potrafisz zapanować nad swoim temperamentem, będziesz mógł mi się przydać. Harvey zapewnia, że dasz sobie radę. Ceremonia powinna stać się dla ciebie oczyszczeniem. Można by pomyśleć, że zaczynasz już się godzić ze śmiercią przyjaciela. Mam rację? - Widziałem śmierć Bruce'a na własne oczy. Widziałem, jak ginął, i nie mogłem mu pomóc. - Wiem, jak to jest. Wszyscy wiemy. Twoja żałoba nie jest niczym wyjątkowym, Kazimirze. Jesteś McFosterem, bojownikiem. Pewnego dnia ty również zginiesz, a jakiś twój przyjaciel będzie się temu przyglądał. Czy chciałbyś, żeby wspomnienie o tym stało się dla niego przekleństwem? Każdy z nas ma prawo do własnego życia. Nie wszystko sprowadza się do walki z Gwiezdnym Podróżnikiem. Ta wioska jest tego dowodem. Dziecko Bruce'a powinno ci to uświadomić z całą siłą. - To co, kurwa, mam zrobić? - Zawołał Kazimir. Znowu był bliski łez. Przerażała go myśl, że rozpłacze się na oczach mężczyzn, których najbardziej szanował. - Potrafię walczyć, tak jest, i w ten sposób mogę przyśpieszyć nadejście lepszych czasów, które nam obiecano. Jeśli gniew czyni mnie odważniejszym w boju, to dobrze. Bruce by się z tego ucieszył. Scott położył dłoń na ramieniu Kazimira. - Wysłuchaj, co ma do powiedzenia Stig, chłopcze. To w niczym nie zaszkodzi, tak? Przyszliśmy do ciebie, bo się martwimy. Nie chcemy cię powstrzymywać przed walką, ale jeśli nadal będziesz postępował jak teraz, zginiesz w którejś z akcji. Chcemy, żebyś walczył, nie narażając się na tak wielkie niebezpieczeństwo. Może więc będziesz przez chwilę cicho, żeby Stig mógł powiedzieć swoje, co? Kazimir wzruszył gwałtownie ramionami, wiedząc, że zachowuje się jak porywczy idiota, który nie wie, w którym punkcie się zatrzymać. - Jasne. Przepraszam. Po prostu... - Wskazał na ogród pamięci. - No, wiecie. To przez dzisiejszy dzień. - Rozumiem - rzekł Stig. - Gdybyś nie przejął się jego śmiercią, nie zasługiwałbyś na miano człowieka z klanu. Nie byłbyś lepszy od niewolników Gwiezdnego Podróżnika.

Szanuję twoją żałobę. - Czego ode mnie chcecie? - Wiesz, że ludzki gwiazdolot wystartował? - Tak, słyszałem o tym. - Bradley Johansson jest przekonany, że jego start to początek końcowej rozgrywki Gwiezdnego Podróżnika. Realizacji jego planu, który ma przynieść zagładę ludzkiej Wspólnocie. - W jaki sposób? - Zapytał Kazimir. Nie rozumiał, co ludzki gwiazdolot może mieć wspólnego z ich walką z Gwiezdnym Podróżnikiem. To była tylko wyprawa badawcza. - Bariera wokół gwiazd Dysona więzi straszliwe zło. Johansson boi się, że ludzie wypuszczą je na swobodę. Niektórzy z członków załogi z pewnością są niewolnikami Gwiezdnego Podróżnika. - Co to za zło? - Nie wiemy. Jeśli jednak Wspólnota zostanie zmuszona do toczenia wojny, znacznie się osłabi zarówno ekonomicznie, jak i społecznie. To uczyniłoby nas bardziej podatnymi na knowania Gwiezdnego Podróżnika, który podgryza Wspólnotę od środka. - Przecież mówiłeś, że gwiazdolot odleciał. Nie zdołamy go już powstrzymać. - To prawda. Ale jeśli Gwiezdny Podróżnik przygotowuje się do zadania nam ostatecznego ciosu, czas na zemstę planety nadejdzie wkrótce, być może już za kilka lat. A więc Gwiezdny Podróżnik wróci na Far Away. Musimy być na to przygotowani. - Wiem o tym. - I dobrze. Dlatego właśnie możesz być dla mnie użyteczny. Żeby planeta mogła wywrzeć zemstę, trzeba sprowadzić na Far Away pewne przedmioty. Niestety, spenetrowane przez Gwiezdnego Podróżnika władze Wspólnoty rozpoczęły obławę na naszych zwolenników. To znaczy, że musimy stworzyć alternatywne trasy przerzutu. Podróżowałem po Wspólnocie i wiem, jak to się robi. Teraz muszę tam wrócić, by pomóc naszym sojusznikom, i będę potrzebował małej grupki oddanych bojowników, którzy dopomogą nam w osiągnięciu ostatecznego celu. Chciałbym, żebyś był jednym z nich. - Ja? - Zdumiał się Kazimir. Sama myśl o opuszczeniu Far Away wprawiła go w zachwyt, nie wspominając już o odwiedzeniu planet bliższych dla niego bajkom niż rzeczywistości. I gdzieś tam była ona... - Dlaczego ja? Nic nie wiem o Wspólnocie. - Z łatwością nauczysz się wszystkiego. Harvey mówi, że jesteś bystry. To dobrze. Życie we Wspólnocie bardzo się różni od naszego, przynajmniej powierzchownie. Musisz się nauczyć wtapiać w tłum. Jesteś młody i możesz jeszcze się przystosować fizycznie.

Wzmocnisz ćwiczeniami mięśnie, żeby mogły sobie radzić ze standardowym przyciąganiem. Oczywiście, pomogą ci w tym leki i komórkowe przeprofilowanie, ale one nie załatwią wszystkiego. Czeka cię solidna praca. - Dam sobie radę - zapewnił bez chwili zastanowienia. - Czy to znaczy, że się zgadzasz? - Tak! - Będziesz też musiał słuchać rozkazów. Moich rozkazów. Nie toleruję niesubordynacji. Operacja musi się udać. To cel istnienia Strażników. - Rozumiem. Nie zawiodę cię. - Jestem pewien, Kaz. Ale to Johansson podejmie ostateczną decyzję. Kazimir popatrzył niepewnie na Scotta i Harveya. - Jaką decyzję? - Czy możesz pomóc w sprowadzeniu na Far Away tego, co jest nam potrzebne odparł Harvey. - Fizyczne ćwiczenia to zaledwie połowa przygotowań. Będziesz musiał nauczyć się zachowywać jak obywatel Wspólnoty. Obiecałem Stigowi, że sobie z tym poradzisz. Proszę, nie zrób ze mnie kłamcy. - Jasne, ale... Johansson zdecyduje? - Tak - potwierdził Stig. - Spotkasz się z nim przed początkiem operacji. Kazimir ledwie wierzył własnym uszom. W jego oczach Bradley Johansson był odległym symbolem, kimś, kogo wszyscy cytowali i otaczali szacunkiem, wielką postacią historyczną. Z pewnością nie był kimś, kogo można było poznać osobiście. - Świetnie - zgodził się chłopak słabym głosem. - A gdzie on jest? - W tej chwili? Nie wiem. Spotkamy go na Ziemi.

Podczas budowy „Druga Szansa" pozostawała w centrum uwagi unisferowych mediów. Szczegóły konstrukcji, opowieści o postępach prac, dyskusje o politycznych rozgrywkach, które doprowadziły do jej powstania, plotki o tym, kto dostanie się do załogi, wszystko to zwiększało popularność każdego programu. Potem nastąpił atak Mścicieli Alamo i umiarkowane zainteresowanie przerodziło się w jawną fascynację. Punkt szczytowy nadszedł, gdy siedemnaście miliardów ludzi obserwowało w czasie rzeczywistym odlot gwiazdolotu na Alfę Dysona. Później, podczas długich miesięcy podróży przez hiperprzestrzeń, dał się odczuć spadek zainteresowania, a nawet lekka frustracja. Obywatele Wspólnoty po prostu nie byli przyzwyczajeni, by coś tak istotnego działo się poza zasięgiem unisfery. A miał upłynąć rok, zanim się dowiedzą, co się wydarzyło. Do tego czasu wszyscy

musieli wrócić do znajomej diety oper mydlanych i widowisk w PSZ, kłócących się polityków, nieokrzesanych gwiazd oraz Pucharu Wspólnoty, który dotarł już do fazy ćwierćfinałów. Gdy więc opublikowano oświadczenie o aresztowaniu Mortona i jednocześnie podano do wiadomości nazwiska policjantów, którzy go zatrzymali, wszystkie pociągi na Oaktier wypełniły się reporterami spragnionymi informacji. To było marzenie każdego szefa studia: Paula Myo rozwiązała zamkniętą sprawę, bogaty podejrzany miał liczne kontakty polityczne i biznesowe, zapowiadał się finansowy skandal. W grę wchodził też seks. Pozbawione dotąd znaczenia plotki o tym, że Morton uwiódł piękną Mellanie i pozbawił ją szans na karierę w nurkowaniu, znalazły się nagle w centrum uwagi, pojawiając się w każdym raporcie i infoprofilu. Wkrótce wytropiono jego poprzednie kochanki, które w zamian za spore sumy pieniędzy zgodziły się podzielić wspomnieniami o nim. Rzeczoznawcom policyjnym z Darklake City oferowano wysokie łapówki w zamian za ujawnienie dowodów, jakie miało zamiar przedstawić oskarżenie. Doprowadziło to do pięciu oskarżeń o złamanie nakazów sądu. Tara Jennifer Shaheef oraz Wyobie Cotal byli zmuszeni wystąpić o sądowy zakaz chroniący przed tłumami reporterów oblegającymi ich domy. Po miesiącu oczekiwania napięcie było bardzo wysokie. Pierwszego dnia procesu gmach Sądu Okręgowego w Darklake City trzeba było otoczyć kordonem, żeby nie wpuścić do środka oszalałych reporterów oraz tłumów gapiów. Na ulicach, w odległości pół przecznicy od sądu, ustawiono bariery. Długi konwój samochodów policyjnych i robotów patrolowych eskortował furgonetkę wiozącą oskarżonego na ogrodzone podwórze na zapleczu sądu. Kamery śledziły go z kilkunastu śmigłowców, ale żadnej z nich nie udało się złapać obrazu Mortona. Auto zniknęło w garażu. Proces odbywał się w sali numer jeden. Władze sądowe zużyły znaczną część rocznego budżetu remontowego na jej upiększenie. Oaktier miało na co najmniej tydzień znaleźć się w centrum uwagi całej Wspólnoty i ważne było, by wywrzeć odpowiednie wrażenie. Wypolerowano na wysoki połysk panele ze złotego drewna berniklowego otaczające ławę oskarżonych i ławę sędziowską. Długie i ciężkie stoły, za którymi zasiadali obrońca oraz oskarżyciel, odnowiono i nawoskowano. Ściany i sufit pomalowano, a wielki symbol sprawiedliwości po zdjęciu oddano do wyczyszczenia. Każdy pas fotopolimeru świecił jasno. System nagłaśniający dokładnie sprawdzono i wyregulowano. Remont okazał się sukcesem. Gdy rankiem pierwszego dnia do sali wpuszczono pięćdziesięciu wybranych reporterów, wszyscy wspomnieli w swych relacjach, że salę wypełnia aura powagi i godności. Taki sąd budził zaufanie, można było wierzyć w jego

sprawiedliwość. Strategia obrony również opierała się głównie na robieniu dobrego wrażenia. Gdy Morton pojawił się publicznie po raz pierwszy od aresztowania, wszedł do tłocznej sali sądowej ubrany w ciemnofioletowy garnitur ze znanego domu mody, gęste włosy miał wspaniale uczesane, a minę bardzo pewną siebie, zupełnie jakby dziwił się, skąd się tu wziął. Nie był to obraz winnego oczekującego na nieunikniony werdykt, jaki zwykła oglądać Paula Myo. Morton doszedł do ławy oskarżonych i uprzejmie pokłonił się łukowatej szybie ze srebrnego, foliowanego szkła, za którą kryli się członkowie ławy przysięgłych. Zanim usiadł, spojrzał jeszcze na zatłoczoną galerię dla publiczności, znalazł poszukiwaną osobę i uśmiechnął się do niej ciepło. Wszyscy reporterzy zwrócili się w tamtą stronę, skupiając wszczepy siatkówkowe na Mellanie, która siedziała w pierwszym rzędzie, odziana w modny, granatowy żakiet oraz białą bluzkę. W tym stroju wyglądała jak ucieleśnienie zdumionej niewinności, a zarazem wydawała się niesamowicie seksowna. Zwyczajna dziewczyna z sąsiedztwa, która nie opuściła swego mężczyzny w obliczu straszliwej niesprawiedliwości. Potem do sali weszła Paula Myo w eleganckim, szarym kostiumie i czarnych, skórzanych butach. Była niewiarygodnie spokojna, promieniowała własnym, szczególnym rodzajem pewności siebie. Setki studiów po raz kolejny odtwarzały nagranie szesnastoletniej Pauli zachowującej pełen spokój na niezwykle emocjonalnym procesie jej rodziców. Gdy cała Wspólnota oglądała stare relacje, Paula zajęła miejsce między prokuratorem okręgowym, Ivorem Chesselem, a Hoshem Finnem, którego najlepszy garnitur wydawał się stary i wytarty na tle supermodnych strojów głównych aktorów procesu. Do sali wszedł sędzia Carmichael. Wszyscy wstali. Morton uśmiechnął się uspokajająco do Mellanie, co natychmiast pochwyciło pięćdziesiąt par profesjonalnych wszczepów. Gdy odczytano zarzuty, adwokat, Howard Madoc, natychmiast zażądał ich oddalenia z uwagi na przeniknięcie dowodów do mediów. Ivor Chessel odparł, że dowody pozostają niepodważalne, a poza tym stanowią tylko drobny element oskarżenia. Sędzia Carmichael oddalił wniosek. Po tym krótkim pokazie zaczął się właściwy proces. Oskarżenie przedstawiło proste uzasadnienie zarzutów. Morton był człowiekiem opętanym chciwością i żądzą władzy. Małżeństwo z Tarą Jennifer Shaheef uważał wyłącznie za pierwszy krok do wielkiej kariery. Wykorzystał pieniądze jej rodziny do założenia AquaState, dając małej firmie finansowe podstawy, umożliwiające jej skuteczne ubieganie się o wielkie kontrakty. Pod agresywnym kierownictwem Mortona AquaState rozwijało się szybko, aż wreszcie było gotowe do wejścia na giełdę.

Był to element jego zakrojonego na wielką skalę planu. Wejście na giełdę uczyniło go bogatym i umożliwiło zdobycie miejsca w zarządzie Gansu. Potem nic już nie mogło powstrzymać jego kariery. Planowi jednak zagroziła ówczesna żona Mortona, Tara Jennifer Shaheef, która poczuła się znudzona małżeństwem. Gdyby wystąpiła o rozwód, AquaState trzeba by zlikwidować albo sprzedać i podzielić zyski. Morton nadal byłby bogaty, znacznie bogatszy niż przed małżeństwem, ale to nie wystarczyłoby do osiągnięcia celów. Było za wcześnie, żeby wejść na giełdę. AquaState stanowiło za małą firmę, by przyciągnąć inwestorów. Potrzebowało jeszcze dwóch, może trzech lat nieprzerwanego wzrostu. - Dlatego zabił pan żonę - oznajmił Ivor Chessel, zatrzymując się przed ławą oskarżonych. - Usunął ją pan, ponieważ była dla pana jedyną przeszkodą. Kiedy zniknęła, rzekomo wyjeżdżając na Tampico, mógł pan swobodnie rozbudować AquaState do wymaganych rozmiarów. Morton obrzucił Howarda Madoca bezradnym spojrzeniem, nie wierząc, że ktokolwiek mógł wysunąć wobec niego tak absurdalne oskarżenie. Adwokat, dystyngowany mężczyzna, dbający o zachowanie wyglądu człowieka w średnim wieku, o włosach przyprószonych pierwszą siwizną, skwitował teatralne wystąpienie prokuratora smutnym potrząśnięciem głowy. Pierwszym świadkiem oskarżenia była szefowa miejskiego wydziału medycyny sądowej, Sharron Hoffbrand. Kobieta potwierdziła, że ciała pogrzebane przed czterdziestu laty w fundamentach rzeczywiście należały do Tary Jennifer Shaheef i Wyobiego Cotala. Oboje zastrzelono z bliska z bardzo potężnego paralizatora. Następnie skasowano ich komórki pamięci, zapewne za pomocą impulsu elektromagnetycznego. Po tak długim okresie trudno było ustalić dokładny czas zbrodni, mogła jednak zawęzić go do trzech dni w środku tygodnia, gdy Morton przebywał na konferencji w Talansee. Chessel zapytał, czy na którymś z ciał stwierdzono ślady DNA innych osób. - Nie - zaprzeczyła Hoffbrand. - Cotal był ubrany. Znaleźliśmy na nim kurz i inne cząsteczki, które mógł zebrać w mieście, ale ani śladu cudzego DNA. Shaheef była naga, ale odkryliśmy ślady mydła i perfum sugerujące, że brała kąpiel. - Czy świadek może określić, czy zastrzelono ją w kąpieli? - Zapytał Chessel. - Po tak długim czasie to niemożliwe. - Ale przed zabójstwem była w wannie? - Tak. - Czyli przebywała u siebie w domu?

- To wydaje się prawdopodobne. - Dziękuję. - Ivor Chessel spojrzał na sędziego. - Nie mam więcej pytań, wysoki sądzie. Howard Madoc wstał z uśmiechem. - W domu czy w hotelu? Czy świadek może to odróżnić? - Nie. Obie ewentualności są możliwe. - A może u kogoś w domu? Albo w łaźni publicznej? - Gdzieś, gdzie była wanna. Nie mogę powiedzieć więcej. - A czy to w ogóle było na Oaktier? - Nie sposób tego określić. - Rozumiem. Świadek jest wolny. Oskarżenie wezwało Tarę Jennifer Shaheef. Świadek miała na sobie lawendowy kostium z szeroką, białą lamówką i za krótką spódnicę. Fryzura i przesadny makijaż podkreślały tylko jej nerwowość. - Czy świadek przypomina sobie, czy miała przed czterdziestu laty jakichś wrogów? Zapytał Ivor Chessel. - Nie. Nie prowadziłam tego rodzaju życia. Nadal go nie prowadzę. - A więc świadek nie zdawała sobie sprawy, że ktoś mógłby pragnąć ją zabić? - To prawda. - Czy świadek zachowała jakieś wspomnienia o wizycie na planecie Tampico? - Nie. Przed ożywieniem nigdy o niej nie słyszałam. - A co z firmą Broher i Spółka? - Kancelarią adwokacką? Nie. Dowiedziałam się o jej istnieniu w tym samym czasie co o Tampico. Od detektywów z firmy ubezpieczeniowej badających sprawę mojego zniknięcia. Gdy Howard Madoc podchodził do Tary, kobieta uważnie śledziła go wzrokiem. Jak dotąd ani razu nie spojrzała na Mortona. - Oskarżenie bardzo silnie opiera się na założeniu, że świadek zamierzała się rozwieść z moim klientem - zaczął. - Czy tak było? - Nie sądzę. Nie przypominam sobie, żebym miała w tej sprawie jakieś plany. Z pewnością rozstalibyśmy się wkrótce. Małżeństwo zbliżało się do końca daty ważności. - Czy dlatego świadek miała romans? - Tak, to był jeden z powodów. Życie było słodkie, a Wyobie czynił je jeszcze słodszym.

- Życie było słodkie - powtórzył z namysłem Madoc. - Rozumiem. Czy świadek nadal widuje się z Mortonem? - Czasami. Nie unikam go. Roześmiała się nerwowo. - To znaczy, że jesteście dobrymi przyjaciółmi? - Na ile to możliwe w przypadku byłego męża. Po ożywieniu Morton bardzo mi pomógł. Człowiek przeżywa szok, gdy po obudzeniu nagle się dowiaduje, co się z nim stało. Terapeuci mówią, że niektórzy potrzebują całego życia, by odzyskać równowagę. - A więc możemy śmiało powiedzieć, że między świadkiem a Mortonem nie ma złej woli? - Zapytał Madoc. - Tak. To znaczy nie miałam powodu nic podejrzewać, dopóki nie wyniknęła ta sprawa. - A gdyby wystąpiła pani o rozwód w tym samym tygodniu, w którym padła pani ofiarą morderstwa, jak utrzymuje oskarżenie, czy domagałaby się pani likwidacji albo podziału AquaState, co przewidywała umowa małżeńska? - Sprzeciw - odezwał się Ivor Chessel. - To wymaga od świadka spekulacji. - Bynajmniej, wysoki sądzie - zaprzeczył ze spokojem Madoc. - Pytam świadka oskarżenia, co by zrobiła w specyficznej sytuacji, podczas gdy całe oskarżenie opiera się na założeniu, że postąpiłaby w określony sposób. Który z nas dopuszcza się więc spekulacji? - Zgadzam się w tej sprawie z obroną - stwierdził sędzia. - Odpowiedź na pytanie, jak postąpiłby świadek, nie jest spekulacją. Proszę jej udzielić. - Nie... Nie jestem pewna - wyjąkała Tara. - Pieniądze nie były dla mnie zbyt ważne. Nadal mogłam korzystać z rodzinnych funduszy. Zapewne pozwoliłabym Mortonowi dalej kierować AquaState. Prawdopodobnie potrafiłby mnie przekonać do wprowadzenia firmy na giełdę. - To znaczy, że nie była pani na niego zła? - Nie byłam. Wszystkie małżeństwa z czasem się kończą. Każdy o tym wie. Dlatego właśnie podpisuje się kontrakty. Siadając, Howard Madoc usilnie się starał powstrzymać triumfalny uśmiech. Pierwszym świadkiem drugiego dnia był Hoshe Finn. Nadal miał na sobie swój jedyny elegancki garnitur, a włosy, jak zwykle, zaczesał do tyłu i spiął srebrną klamrą. Paula zdecydowała się na czarny żakiet i jasną, tweedową spódnicę. W każdym calu wyglądała na niewzruszoną profesjonalistkę. Morton wybrał strój kosztowny, a zarazem niedbały: biała, niezapięta pod szyją koszula i kamizelka ze złotymi tłoczeniami. Jego adwokat był ubrany tak jak wczoraj, stylowo, ale nie ostentacyjnie. Siedząca na galerii i dodająca Mortonowi odwagi

uśmiechem, gdy sytuacja tego wymagała, Mellanie włożyła jasnoszarą suknię, obcisłą jak kostium pływacki. - Detektywie Finn - zaczął Ivor Chessel. - Czy istnieją jakieś dowody na to, że Tara Jennifer Shaheef i Wyobie Cotal kiedykolwiek udali się na Tampico? - Kupiono bilety i wynajęto prawników, ale pomimo zakrojonych na szeroką skalę poszukiwań nie znaleźliśmy nic, co by świadczyło, że któreś z nich kiedykolwiek odwiedziło tę planetę. Jesteśmy przekonani, że to było po prostu alibi dla zabójcy. - Alibi? - Jeśli Morton zabił żonę, by zagwarantować AquaState wejście na giełdę, nie mógł pozwolić na to, by ktoś zaczął zadawać pytania. W ten sposób wszyscy byli przekonani, że Tara uciekła z kochankiem i zamieszkała na nowej planecie. Opłacił nawet kancelarię adwokacką, która miała podtrzymywać fikcję, działając w imieniu zaginionej. Hoshe miał do powiedzenia znacznie więcej. Mówił o metodach użytych podczas poszukiwań. O weryfikacji policyjnych danych. O dochodzeniach sprawdzających, czy Wyobie Cotal nie miał żadnych wrogów zdolnych go zabić. O kontroli ksiąg AquaState. Wszystko, co mówił, miało wykazać, że starannie zawężono pole poszukiwań, wykluczając wszelkich podejrzanych poza Mortonem. Obrona zaczęła zadawanie pytań dopiero po południu. Howard Madoc zapytał Hoshego, czy to prawda, że śledztwo w sprawie ożywienia Cotala planowano już zamknąć, gdy interwencja Mortona spowodowała, że sprawie nadano wyższy priorytet. - To byłby bardzo dziwny postępek z jego strony, jeśli naprawdę on zabił, nieprawdaż? - Nie wiedziałby, że jest winny - odparł Hoshe. - Z pewnością natychmiast skasowałby zapis z pamięci. - Świadek jest tego pewien? - Sprawdziliśmy zapis w jego skrytce pamięci. Nie ma w nim wspomnienia o zabójstwie. - A czy zachował pełne wspomnienia z tygodniowej konferencji, w której uczestniczył, gdy doszło do tej straszliwej zbrodni? - W zasadzie tak, ale mógł wrócić do Darklake City w czasie zapisanym w skrytce jako okres snu. - A czy w skrytce pamięci mojego klienta są jakieś wspomnienia o pobycie na Tampico? - Nie, ale jeśli to on zabił...

- Proszę odpowiadać na pytania, detektywie. Nie ma pan dowodów, że to mój klient stworzył sobie takie alibi. Czy miałbym rację, twierdząc, że sprawca lub sprawcy zabójstwa Tary Jennifer Shaheef potrzebowaliby podobnego alibi, żeby powstrzymać prywatne bądź policyjne dochodzenie w sprawie jej zaginięcia? - Tak. - Czy podczas śledztwa policja natknęła się na inne osoby mogące mieć motywy do popełnienia tej zbrodni? - Nie. Nie było nikogo poza Mortonem. - A jeśli Tara i Wyobie nieoczekiwanie natknęli się na jakąś nielegalną działalność? Wzięto pod uwagę tę możliwość? - Tak, sprawdzaliśmy to. Nie znaleźliśmy żadnych dowodów na potwierdzenie tej hipotezy. - To chyba zrozumiałe, nieprawdaż? Jeśli gangsterzy, którzy ich zabili, byli wystarczająco sprytni, by stworzyć alibi zdolne wytrzymać czterdzieści lat, z pewnością nie pozostawili też innych dowodów. Mieli pecha tylko pod jednym względem. Po ożywieniu Wyobiego Cotala mój klient uświadomił sobie, że w całej sprawie jest coś podejrzanego, i zaczął zadawać pytania, co było jego obowiązkiem jako dobrego obywatela. I oto, jaka nagroda go spotkała. Jedynym przedstawionym nam dowodem jest pańska naciągana teoria, oparta na założeniu, że mój klient jest wyrachowanym, bezlitosnym człowiekiem. Mam rację? - Fakty ją potwierdzają. - Nie, detektywie. To nie są dowody. To tylko pańska teoria. Nie okrwawione, tępe narzędzie w plastikowej torebce, które mógłby pan pokazać sądowi. To tylko blade poszlaki. Pytam pana po raz kolejny: czy istnieją jakieś dowody, fizyczne albo zapisane w pamięci, które w stu procentach wykluczają możliwość, że Tara Jennifer Shaheef i Wyobie Cotal natrafili na jakieś przestępcze poczynania, a celem zabójstwa oraz skasowania komórek pamięci było uciszenie niewygodnych świadków? Hoshe wpatrywał się długo przed siebie. Wreszcie odchrząknął. - Nie. Nie ma dowodów, które by to wykluczały - odparł monotonnym głosem. Po zamknięciu posiedzenia gadające głowy w studiach medialnych całej Wspólnoty zgadzały się, że Howard Madoc załatwił Hoshego Finna. Oskarżenie opierało się głównie na domniemaniach. Dobremu adwokatowi powinno to wystarczyć, by przekonać ławę przysięgłych. Najnowsze interaktywne sondaże wskazywały, że opinia publiczna przechyla się na stronę Mortona. Efekt sprzężenia zwrotnego powodował, że coraz więcej ludzi było przekonanych, iż Morton zostanie uniewinniony. To zaś zapowiadało jeszcze większą

sensację. Zanosiło się na to, że Paula Myo przegra sprawę. Po tak dramatycznych wydarzeniach trzeci dzień procesu przyciągnął jeszcze większą uwagę. Prawie trzy miliardy ludzi obserwowały go w unisferze, by być świadkami tego, co się stanie. Mellanie przyszła wcześniej i usiadła na zwykłym miejscu. Tego dnia włożyła długi płaszcz z jakiejś błyszczącej, jasnoniebieskiej tkaniny oraz spodnie tego samego koloru. Pod płaszczem miała koszulkę z półprzezroczystej siatki, zasunęła jednak ciasno klapy, osłaniając ciało. Wraz z falującymi, zaczesanymi do tyłu włosami sprawiało to, że wręcz promieniowała seksapilem. Po wczorajszej klapie Hoshe Finn włożył lżejsze ubranie i pozwolił, by włosy opadały mu na ramiona. Siedząca obok niego Paula nosiła skromny, ciemnozielony kostium, a włosy związała z tyłu. Po chwili woźny wprowadził oskarżonego. Morton zdecydował się na granatowy garnitur, odpowiedni na zebranie zarządu. Miał on podkreślać jego pozycję oraz uczciwość. Twarz oskarżonego była poważna i skupiona. Nie było na niej widać nawet śladu zadowolenia z tego, co wydarzyło się wczoraj. Ze spokojem uścisnął dłoń Howarda Madoca, potem obaj wstali, gdy do sali wszedł sędzia Carmichael. Ponieważ oskarżenie przedstawiło już wszystkich świadków, obrona wezwała pierwszego ze swoich, samego Mortona. - Na początek, czy świadek uważa się za zdolnego do popełnienia tak odrażającego czynu, jakim z pewnością było to morderstwo? - Zapytał Howard Madoc, spoglądając w stronę szyby, za którą siedzieli sędziowie przysięgli. - Nie wierzę, bym mógł kogoś zabić z zimną krwią. Nie zabiłem też żony i jej kochanka. - Dziękuję. Następnie Madoc zadał długą serię pytań mających przedstawić jego klienta w możliwie najlepszym świetle. Morton był ambitny, ale nie tak bezlitosny, by mógł się posunąć do morderstwa dla kariery. Po ożywieniu udzielał byłej żonie wsparcia. Z pewnością i tak wspiąłby się na szczyt bez względu na drobne finansowe problemy, które spotkały go przed czterdziestu laty. - Oskarżenie wielokrotnie podkreślało, że jest pan wyrachowanym i bezlitosnym człowiekiem - zakończył Madoc. - Czy to prawda? Morton spojrzał na siedzącą na galerii Mellanie. Na pięknej, młodej twarzy dziewczyny widniał delikatny, pełen oddania uśmiech.

- Trzeba by o to zapytać tych, którzy znają mnie najlepiej. Osobiście nie sądzę, żeby tak było. Howard Madoc ukłonił się płytko sędziemu i usiadł. - Kolej na oskarżenie - oznajmił sędzia Carmichael. Wszyscy w sali sądowej umilkli, gdy Paula Myo powoli podniosła się z krzesła. Potem rozległy się podekscytowane szepty, kiedy kobieta ukłoniła się sędziemu i podeszła do miejsca dla świadka. Jeśli osobiście przejęła kierownictwo, sytuacja oskarżenia musiała być rozpaczliwa. - Morderstwo nie jest już tym, co niegdyś - przemówiła ze spokojem do Mortona. Nie oznacza już śmierci. Nie jest ostateczne. W dzisiejszych czasach to tylko utrata ciała, wymazanie pamięci czy mnóstwo innych eufemizmów, jakimi określamy utratę ciągłości świadomości. Ciało może zginąć, ale kliniki na wszystkich planetach Wspólnoty potrafią przywrócić je do życia za pomocą prostej procedury klonowania. Przerwa może trwać dziesięć, dwadzieścia lat, ale w końcu człowiek wraca do życia, jakby nic się nie wydarzyło. To dla nas ogromne psychologiczne wsparcie. Wielu psychiatrów twierdzi, że dzięki niemu nasze społeczeństwo jest znacznie spokojniejsze i stabilniejsze niż w dawnych czasach. Bardzo lubią używać w tym kontekście słowa „dojrzałe". Jak więc pan widzi, zamordowanie kogoś nie jest już czynem tak poważnym jak ongiś. Oznacza jedynie usunięcie ofiary z wszechświata na kilkanaście lat. Sprawca nikogo nie zabija naprawdę, zwłaszcza jeżeli wie, że polisa ofiary pokrywa ożywienie. Zapewne uznałby pan, że usunięcie kogoś, kto może pokrzyżować pańskie plany, to możliwe do przyjęcia ryzyko. - Nie - sprzeciwił się Morton. - To absolutnie nie do przyjęcia. Tego nie można zrobić ot, tak, dla wygody. Morderstwo jest barbarzyńskim czynem. Nigdy bym się go nie dopuścił. Ani teraz, ani czterdzieści lat temu. - Ale zgadza się pan, że pana żona i Wyobie Cotal padli ofiarą morderstwa? - Oczywiście. - Zmarszczył brwi, zaskoczony tym pytaniem. - Sam was o tym zawiadomiłem, pamięta pani? - Nie, początkowo twierdził pan tylko, że zniknięcie Tary i jej kochanka budzi pańskie podejrzenia. Tego rodzaju niepokój nie wywodzi się w stu procentach ze wspomnień. Nie można go usunąć za pomocą redakcji pamięci, czy to środkami legalnymi, czy czarnorynkowymi. Wywodzi się z podświadomości. Wiedział pan, że w tym zniknięciu było coś dziwnego. Morton poprawił się na krześle, spoglądając na nią podejrzliwie. - Alibi z Tampico było dobre, prawda? - Ciągnęła Paula.

- Tak. - Tak. Zakładając, że nie pamiętał pan zamordowania Tary, ani pan, ani nikt z pańskich znajomych nigdy nie wątpił, że faktycznie tam wyjechała. - Nie zabiłem jej. Ale ma pani rację, to było znakomicie zrobione. Nie miałem powodu nic podejrzewać, zwłaszcza odkąd Broher i Spółka skontaktowali się ze mną i zawiadomili mnie, że ją reprezentują. - Przyjrzyjmy się temu dokładniej. Wrócił pan z konferencji w Talansee i zobaczył, że z mieszkania zniknęły wszystkie rzeczy pana żony, jej ubrania i kosztowności. Znalazł pan też wiadomość mówiącą, że wyjechała na zawsze. - Zgadza się. - I to na pewien czas wystarczyło, by pana przekonać, że w jej zniknięciu nie było nic nadzwyczajnego? - Było niezwykłe, niespodziewane i szokujące, ale nie wzbudziło we mnie podejrzeń. - Wiedział pan o jej romansach? - Tak, o kilku. Nasz kontrakt małżeński na to pozwalał. Ja również miałem ich parę. Jestem tylko człowiekiem, nie zimną maszyną. - Nie próbował pan dyskutować warunków rozwodu? - Nie. One również były przewidziane w kontrakcie. Wiedziałem, czego się spodziewać. - A co z przedmiotami, które zniknęły z mieszkania? Nie domagał się pan ich zwrotu? - Nie. - Dlaczego? Morton obrzucił Madoca pośpiesznym spojrzeniem. - Tara zabrała tylko swoje rzeczy. - Wiedział pan, co należy do niej, prawda? - Oczywiście. - A czy ktoś poza panem mógł to wiedzieć? Tym razem Morton zerknął na adwokata z wyraźnym zaskoczeniem. - Słucham? - Czytałam zapisy wszystkich pana rozmów z firmą Broher i Spółka, a także wszystkie wiadomości, jakie pan do niej wysłał - ciągnęła Paula. - Nigdy nie domagał się pan zwrotu żadnego z zabranych przedmiotów. Niech mi pan to wyjaśni: w mieszkaniu dwoje ludzi żyło razem przez dwanaście lat i tylko oni mogli wiedzieć, co do kogo należy. Jak to możliwe, że zabójca zabrał wyłącznie rzeczy Tary?

Na twarzy Mortona pojawił się wyraz szoku i zdumienia. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. - Gangsterzy nie mogliby wiedzieć, co dokładnie zabrać, żeby stworzyć alibi skonkludowała Paula. - To musiał być ktoś, kto świetnie znał mieszkanie i wszystko, co się w nim znajdowało. Tylko dwie osoby mogły posiadać taką wiedzę. Jedną z nich jest pana była żona, a wiemy, że ona tego nie zrobiła. Morton zwiesił powoli głowę i skrył ją w dłoniach, próbując ukryć żal i dezorientację. - O cholera - jęknął. - Ja to zrobiłem, prawda? - Tak. - Paula spojrzała na niego ze współczuciem, z reguły rezerwowanym dla tych, którzy stracili kogoś bliskiego. - Zrobił pan.

Przysięgli debatowali całe trzy godziny. Unisferowe komentarze utrzymywały, że zwlekali tak długo, by zjeść porządny obiad na koszt podatników. Kiedy wrócili do sali i ogłosili

werdykt,

nikt

nie był

zaskoczony jego

jednomyślnością.

Elektronicznie

zniekształcony głos zza srebrnej szyby ogłosił: „Winny". Nagły zgiełk szybko uciszył sędzia, który nakazał Mortonowi wstać i oznajmił, że w przypadku tak straszliwych zbrodni obowiązują twarde zasady: minimalny wyrok z reguły był dwukrotnie dłuższy niż czas utraconego życia. - Biorąc pod uwagę, że oskarżony popełnił zbrodnię wyłącznie dla osobistych korzyści, muszę się zgodzić z oceną jego charakteru, przedstawioną przez oskarżenie. Mamy do czynienia z wyrachowanym, amoralnym osobnikiem, który widzi w innych jedynie przeszkodę dla własnych ambicji i nie ma skrupułów przed jej usunięciem. Z powodu niegodziwości oskarżonego Tara Jennifer Shaheef i Wyobie Cotal stracili całe dziesięciolecia, dlatego bez zahamowań ogłaszam wyrok stu dwudziestu lat zawieszenia życia. Wykonanie wyroku rozpocznie się natychmiast. Sędzia uderzył głośno młotkiem w stół. Tara Jennifer Shaheef zerwała się z krzesła. - Ty skurwysynu! - Zawołała do byłego męża. Siedząca po przeciwnej stronie sali Mellanie wpadła w histerię. Z jej ust wydobywały się nieartykułowane krzyki. Szarpała się, próbując wyrwać się porządkowym i zeskoczyć z galerii do uznanego za winnego kochanka. Niektórzy z widzów dopingowali ją głośno. Wyprowadzany z ławy oskarżonych Morton potrząsał głową w wyrazie oszołomienia, jak żywy obraz tragikomicznej klęski. Reporterzy ruszyli hurmem do stołu oskarżenia. Hoshe Finn i Ivor Chessel byli wyraźnie zachwyceni. Uścisnęli sobie dłonie, uśmiechając się szeroko. Paula Myo zupełnie nie zważała na otaczające ją zamieszanie. Zebrała luźne kartki

wydruku i schowała je do teczki. Potem wyszła z sali, nie oglądając się za siebie.

CZTERNAŚCIE

Minął już sto dwudziesty dziewiąty dzień misji. Wilson liczył je starannie, podobnie jak wszyscy członkowie załogi „Drugiej Szansy". Dni, godziny, minuty - każdy najkrótszy odcinek odmierzano z połączeniem irytacji i ulgi. Co dziwne, problem polegał na tym, że od chwili odlotu z Oaktier gwiazdolot funkcjonował perfekcyjnie. Wilson doszedł do wniosku, że to było nieuniknione. Budowa pochłonęła mnóstwo środków i każde urządzenie miało kilka rezerwowych układów, a także współczynnik tolerancji, wynoszący co najmniej dwieście procent. Kiedy był w NASA, nazywali to pozłotą. Na „Ulyssesie" wszystko musiało działać, a jeśli jakimś niezwykłym trafem któreś urządzenie się psuło, mogły je zastąpić trzy rezerwowe. A przecież widzieli wtedy Ziemię za oknem, więc nawiązanie łączności z Houston trwało tylko kilka minut. Zapewniało im to więź z resztą ludzkości. Nawet ulotny kontakt zawsze uspokajał Wilsona. Pozwalał wierzyć, że gdyby wydarzyło się coś bardzo niedobrego, NASA pośpieszy im na ratunek. Teraz jednak poczucie izolacji było o całe rzędy wielkości silniejsze. Nawet Wilson, który był doświadczonym astronautą, odczuwał lęk. Gdyby coś się zepsuło w hiperprzestrzeni, nikt nigdy ich nie odnajdzie. Cieszył się, że gwiazdolot był tak bezpieczny. Uświadomił sobie, że ich misja jest znacznie dojrzalszym projektem niż lot „Ulyssesa". To była cywilizowana wyprawa. Po pierwsze, mieli grawitację. Wynosiła tylko 1/8 g na obwodzie koła mieszkalnego, ale przynajmniej wszystko spadało we właściwym kierunku. Ciało funkcjonowało dzięki temu znacznie lepiej. Ważna też była żywność. Zamiast foliowanych, przeznaczonych do rehydratacji posiłków, w kantynie „Drugiej Szansy" serwowano smażone małże z ziołowym risotto albo jagnięcy comber z jarzynową tartą Tatin, spryskaną sosem pomidorowym z dodatkiem tymianku. Wybór deserów był niebezpiecznie szeroki. Było też wiele sal gimnastycznych i wszyscy pilnie ćwiczyli, ale większość wolnego czasu zajmowały im widowiska w PSZ. Mieli na pokładzie bardzo szeroki wybór. Rzecz jasna, najpopularniejsze okazały się mydlane seksopery, ale pierwsze romanse z życia pierwszożyciowców cieszyły się niemal równym powodzeniem. Mieli też niezliczone adaptacje literatury klasycznej oraz biografie znanych postaci historycznych. Wilson spędził kilka dni, zanurzony w zrealizowanej z przepychem adaptacji Mansfield Park. Czytał tę powieść w pierwszym życiu i interesowała go społeczna struktura opisywanego w niej okresu.

Dostrzegał intrygujące paralele ze współczesną Ziemią. Był jednak pewien, że w oryginale nie było tak wiele lesbijskich scen erotycznych. Gdy nie był zajęty ćwiczeniami, posiłkami, PSZ ani obowiązkami kapitana, większość czasu spędzał z Anną. Choć żył już tak długo, nadal wolał się wiązać tylko z jedną kobietą naraz. Style życia preferowane przez bogatych i nie tak bardzo bogatych obywateli Wspólnoty - jak Nigel Sheldon, z jego tysiącem dzieci oraz haremem złożonym z kilkunastu żon, multirodziny z Kandavu czy setki innych wariantów - nie pociągały go w najmniejszym stopniu. W głębi duszy zdawał sobie sprawę, że jest równie staromodny jak era, z której pochodził. Anna była dobrą towarzyszką. Niczego od niego nie wymagała, starała się, by ich związek zachował swobodny charakter. Wyglądało to niemal tak samo jak przed startem, tyle że wszyscy na pokładzie już o nich wiedzieli. Nie było jednak żadnych resentymentów ani plotek. Załoga składała się wyłącznie z dorosłych ludzi. Choć tej zasady nigdzie nie zapisano, Wilson odrzucił wszystkie podania pochodzące od pierwszożyciowców. Był przekonany, że nie posiadają oni cech charakteru, jakich wymagał od członków załogi. Dotychczasowy przebieg wyprawy potwierdził jego zdaniem tę opinię. Mieli tak niewiele kłopotów wywołanych „konfliktem charakterów", że Wilson zaczął uważać pokładowego psychologa za zbytecznego. Nawet teraz, czekając na mostku na wyjście z hiperprzestrzeni, nie wyczuwał w towarzyszach żadnych oznak napięcia. - W promieniu stu jednostek astronomicznych nie ma żadnej znaczącej masy zameldował Oscar. - Dziękuję - odparł Wilson. Zerknął na portale i upewnił się, że grawitonowe widmo faktycznie jest niemal zupełnie puste, niczym w oku cyklonu. Ostatni dokładny namiar wykonali, przelatując w odległości trzystu jednostek astronomicznych od czerwonego karła, który teraz został dziesięć lat świetlnych z tyłu. Znaczyło to, że od Alfy Dysona dzieli ich dwadzieścia pięć lat świetlnych czystej przestrzeni międzygwiezdnej. - W porządku, bądźcie gotowi wyprowadzić nas z hiperprzestrzeni. Anno, włącz, proszę, główny pakiet czujników. - Tak jest. Siedząca dwa fotele od Wilsona kobieta nawet się do niego nie uśmiechnęła. Kiedy była na mostku, traktowała swe obowiązki bardzo profesjonalnie. Położyła dłonie na punktach styku konsoli, by przygotować sprzęt w przedniej części gwiazdolotu, i tatuaże OO pokrywające jej kończyny aż po łokcie rozbłysły niczym srebrne, pulsujące żyły. - Astrofizyka? - Zapytał Wilson.

- Gotowa, kapitanie. Tunde Sutton czekał z tyłu mostka razem z dwoma oficerami naukowymi, Bruno Seymoreem i Russellem Sallem. Ich konsole miały dwukrotnie więcej portali i ekranów niż pozostałe i były zdolne wyświetlić większą ilość danych. Na dodatek wszyscy trzej mężczyźni mieli udoskonalone wszczepy siatkówkowe, zapewniające ich wirtualnemu polu widzenia idealną jakość. Jeśli w przestrzeni rzeczywistej znajdowała się jakaś anomalia, wykryją ją i zanalizują niemal natychmiast. Dzielili się też danymi z pokojem astrofizycznym, który był umieszczony o pokład wyżej. Przebywała tam większość specjalistów, w tym również Dudley Bose. - Oscarze, włącz, proszę, poła siłowe i przejmij kontrolę taktyczną. - Tak jest. Część wirtualnego pola widzenia Wilsona wypełnił schemat przekazywania mocy zasilającej pola siłowe oraz lasery atomowe. Czujniki przekazywały dane bezpośrednio do centrów celowniczych. Oscar przejął kierowanie nad ich arsenałem. Wilson poruszył wirtualnymi palcami, by otworzyć ogólny kanał. - W porządku, panie i panowie - oznajmił wszystkim na pokładzie. - Zobaczmy, co tu na nas czeka. Tu Lee, wyprowadź nas z tunelu, ale nie wyłączaj hipernapędu. Możemy być zmuszeni do szybkiej ucieczki. - Tak jest - odparła Tu Lee, uśmiechając się szeroko. Niebieska mgiełka wypełniająca dwa portale o wysokiej rozdzielczości usytuowane z przodu mostka zaczęła ciemnieć. Z ich środka wybiegła fala czerni, która szybko się rozprzestrzeniała. Na tle otaczającej statek nocy rozbłysły jasne punkciki światła. Znowu ujrzeli gwiazdy. - Tunde? - Zapytał Wilson. - Nie widzę nic oczywistego, kapitanie. Elektromagnetyczne widmo jest czyste. Gęstość cząstek standardowa. Najbliższy stan kwantowy stabilny. Brak odpowiedzi radaru. Gęstość neutrin normalna. Promieniowanie kosmiczne intensywne, ale w granicach normy. - Obserwacja, pokażcie mi Alfę Dysona. Anna skierowała główny teleskop na cel, przekazując obraz do lewego portalu. Cienkie, czerwone nawiasy wskazywały pozycję zamkniętej w sferze gwiazdy. Alfa Dysona emitowała promieniowanie podczerwone i wyglądała na ekranie jak jasnoróżowa kropka. Nieco z boku zmaterializowała się Beta Dysona. - Obie sfery wyglądają na niezmienione - zauważyła Anna. - Dwadzieścia pięć lat temu nadal były nietknięte.

- Są jakieś oznaki aktywności w okolicy? - Nic nie wykrywam. Mam to sprawdzić hiperradarem? - Jeszcze nie. Zrób zbliżenie zwykłymi instrumentami. Chcę się dokładniej przyjrzeć otoczeniu gwiazdy. Astrofizyka, kontynuować obserwację. Pilot, zachować stabilną pozycję. - Tak jest. - Anna zaczęła manipulować wirtualnymi ikonami. - Przygotowuję się do wystrzelenia sond obserwacyjnych. Wilson odetchnął z ulgą. Jego wirtualny palec niemal nieświadomie dotykał kolejnych ikon. Przez jeden z małych ekranów konsoli, którą miał przed sobą, przemykały kolejne obrazy z kamer. Każda z nich pokrywała mały fragment kadłuba gwiazdolotu: przedni pakiet czujników, fragment koła mieszkalnego, silniki plazmowe. Bez względu na to, którą kamerę wybrał, nie widział nic, poza fragmentami gwiazdolotu i bardzo odległymi gwiazdami. Absolutnie nic. Ta pustka była czymś niezwykłym. Przytłaczającym. W dzieciństwie Wilson lubił pływać. Jego rodzice mieli na podwórku mały basen i Wilson kąpał się w nim codziennie, ale i tak nieustannie zanudzał rodziców, żeby zabrali go na większy basen w miejscowym centrum sportu. Kiedy wreszcie poszedł, miał dziewięć lat. Któraś sterroryzowana matka zaprowadziła tam całą grupę kolegów. Wilson dobrze pływał i czuł się pewny siebie. Nie przestraszyły go rozmiary i głębokość wielkiego basenu. Wkrótce płynął już na czele grupy. Kiedy dotarł na głęboki koniec basenu, zanurkował do dna, pewien, że zdoła dotknąć płytek. Osiągnął cel z łatwością. Silne ruchy kończyn pozwoliły mu dotrzeć na dół. Dwukrotnie strzeliło mu w uszach, zanim musnął koniuszkami palców gładkie, niebieskie płytki. Tak głęboko dźwięki dobiegające z innych części basenu wydawały się dziwnie stłumione. Odgłos tłukących wodę stóp był równie odległy jak przesączające się przez wodę niebieskie światło. Ciśnienie wody gniotło go delikatnie. Dopiero gdy ruszył w górę, uświadomił sobie, że popełnił błąd. Zaczerpnął wystarczająco wiele powietrza, by dotrzeć do dna, ale teraz płuca zaczęły go palić. Rozpaczliwie pragnął odetchnąć. W mięśniach łapały go kurcze. Zaczął rozpaczliwie machać kończynami, co w żaden sposób nie zwiększyło jego przeraźliwie małej szybkości. Pragnienie pochwycenia powietrza przesłoniło sobą wszystko. Jego klatka piersiowa zaczęła się rozszerzać, płuca domagały się haustu ożywczego tlenu. Wilson poczuł, że woda wpływa mu do nozdrzy, niczym jakieś niepowstrzymane, drążące norę zwierzę. Zrozumiał, że utonie, jeśli woda wedrze się dalej. Ta świadomość wystarczyła, by zaczął wymachiwać rękami i nogami jak szaleniec. W jakiś sposób zdołał wydostać się na powierzchnię, nie pozwalając, żeby woda dotarła głębiej. Dopiero wtedy zaczerpnął w płuca wielki haust wspaniałego, czystego powietrza, niemal łkając, gdy dopadł go szok. Przez długą chwilę trzymał się ściany basenu, a jego ciałem

targały drgawki. Wreszcie odzyskał panowanie nad sobą i popłynął do kolegów. Nawet podczas lotów bojowych Wilson nie bał się tak bardzo, jak to przerażone dziecko pod ścianą basenu. Nigdy już nie zbliżył się do podobnego uczucia. Do tej chwili. Gdy uświadomił sobie, jak daleko są od domu, znowu dopadły go poty i mdłości jak wówczas. Rozpoczął starodawne ćwiczenia oddechowe, starając się uspokoić ciało, zanim zaczną się drgawki. - Sondy startują - oznajmiła Anna. - Dziękuję - odparł Wilson nieco zbyt zdawkowo. Jego wirtualne pole widzenia przestało pokazywać obrazy z kamer, skupiając się na danych przekazywanych przez sondy. Dało mu to coś do roboty, pozwoliło odwrócić uwagę od pustki na zewnątrz. Czuł, że serce zwalnia, narzucił oddechowi regularny rytm, nie mógł jednak nic poradzić na zimny pot, który wystąpił na czoło. W jego wirtualnym polu widzenia pojawiła się tekstowa wiadomość od Anny: „Dobrze się czujesz?". „Wszystko w porządku" - odpowiedział, nie patrząc na nią. Wszyscy na mostku sprawiali wrażenie zaabsorbowanych pracą, obojętnych na to, co znajduje się na zewnątrz. Międzygwiezdna pustka tylko w nim budziła lęk. To go nieco poirytowało. W wystarczającym stopniu, by skupić się na bieżących zadaniach. Na ekranie konsoli widział przednią sekcję „Drugiej Szansy". Drzwi ośmiu identycznych komór, położonych w jednakowych odległościach od siebie tuż za pakietem czujników, otworzyły się i na zewnątrz powoli wypłynęły sondy przypominające wielkie, pokryte warstewką metalu owady o złotych czułkach. Jonowe silniki sterujące u ich podstaw trysnęły błękitnym ogniem i sondy oddaliły się od gwiazdolotu. Okrążały statek poszerzającą się spiralą, połączone z nim za pomocą lasera oraz mikrofal. Minęły godziny, nim zajęły przewidziane pozycje. Kiedy oddaliły się na pięćdziesiąt tysięcy kilometrów, silniki sterujące włączyły się ponownie i sondy znieruchomiały w stosunku do gwiazdolotu. Wszystkie jednocześnie otworzyły ciemne osłony, wystawiając delikatne instrumenty na międzygwiezdną pustkę. Dyski, bloki, maszty i soczewki wysunęły się na zewnątrz na mackach z elektromięśni, rozpoczynając obserwację otoczenia Alfy Dysona. Wielkie układy procesorowe na pokładzie „Drugiej Szansy" analizowały przesyłane dane, tworząc pojedynczy obraz o niezwykle wielkiej rozdzielczości w każdym dostępnym zakresie widma. Dla wszystkich zniecierpliwionych członków załogi okazał się on głębokim rozczarowaniem. Nie zdobyli właściwie żadnych nowych informacji o barierze. Potwierdziło się,

że

jej

średnica

wynosi

dwadzieścia

dziewięć

przecinek

siedem

jednostek

astronomicznych. Gdy podano tę informację, na mostku na chwilę zapadła głęboka, niemal modlitewna cisza. Powierzchnia sfery emitowała promieniowanie podczerwone o bardzo niskiej częstotliwości. Gęstość cząstek w jej otoczeniu była nieco niższa od przeciętnej, co oznaczało, że bariera powstrzymuje również wiatr słoneczny Alfy i Bety Dysona. Nie udało się odkryć nic więcej. Po pięciu dniach ostrożnych obserwacji nie zarejestrowano żadnych wrogich działań ani nawet emisji energii sztucznego pochodzenia. Wilson musiał się zgodzić ze swoimi uczonymi, że z tej odległości nie zauważyli nic, co sugerowałoby niebezpieczeństwo. Rozkazał sondom wrócić na gwiazdolot i zbliżyli się do celu o piętnaście lat świetlnych. Po powrocie do przestrzeni rzeczywistej powtórzyli tę samą procedurę. Z odległości pięciu lat świetlnych mogli uzyskać jeszcze dokładniejszy obraz, nic jednak się nie zmieniło. Międzygwiezdny wiatr cząstek, pochodzący od sąsiednich gwiazd, omijał barierę, tworząc ogromne zawirowania brzmiące w elektromagnetycznym widmie jak słaba pieśń wielorybów. Wilson zbliżał się do celu krokami o długości roku świetlnego. Za każdym razem wypuszczali osiem sond, które dostarczały wciąż dokładniejszy obraz otoczenia sfery. Nie potrafiły jednak nic powiedzieć o jej naturze. - Przenieś nas na odległość jednego miesiąca świetlnego - rozkazał Wilson. - Tak jest - odparła Tu Lee. - Tunde, to znaczy, że znajdziemy się w zasięgu wysokiej wyrazistości hiperradaru dodał Wilson. - Przyjrzymy się barierze? Stojący za swą konsolą astrofizyk wzruszył z rozmachem ramionami. - To powie nam bardzo wiele o jej naturze, ale zapewne zdradzimy swoją obecność. Jeśli barierę ktoś aktywnie kontroluje, nie potrafię sobie wyobrazić, żeby nie wykrył naszego sygnału. Oscar spojrzał na przednie portale. Widać w nich było błękitne ściany tunelu, odcinające ich od przestrzeni rzeczywistej. - Z pewnością i tak już wiedzą o naszej obecności. My z takiej odległości potrafilibyśmy wykryć kwantowe cechy charakterystyczne tunelu. - Budowniczowie musieli zdawać sobie sprawę, że prędzej czy później ktoś tu się zjawi, by zbadać barierę - zauważyła Anna. - Z pewnością nie liczyli na to, że coś na taką skalę pozostanie niezauważone. - Zacznijmy od pasywnej obserwacji - zdecydował Wilson. - Jeśli nikt nie zareaguje, użyjemy hiperradaru. „Druga Szansa" wyszła z hiperprzestrzeni po niespełna czterech godzinach. Wilson nie

musiał już wysyłać sond. Widzieli całą tarczę w głównym teleskopie. W podczerwieni wyglądała jak lśniące złowrogim blaskiem oko śpiącego smoka. - Gęstość neutrin jest tu bardzo niska, a od strony Alfy Dysona nie docierają prawie w ogóle - odezwał się Bruno Seymore. - Podejrzewam, że bariera jest dla nich nieprzepuszczalna. W takiej odległości od gwiazdy powinniśmy odbierać cały potop. - A co z gęstością cząstek? - Zapytał Wilson. - To tylko międzygwiezdne tło. Od strony Alfy Dysona nie dobiega żaden wiatr cząstek. Bariera musi konwertować całą absorbowaną energię na promieniowanie podczerwone. Jej całkowita emisja potwierdza to przypuszczenie, gdy się założy, że gwiazda wewnątrz pozostała niezmieniona. - Dziękuję - powiedział Wilson, wpatrując się w czerwony krąg. Całkowicie zapomniał o poczuciu izolacji. - Czy bariera jest materialna? - Nie, kapitanie - odparł Tunde Sutton. - Odkryliśmy pole grawitacyjne gwiazdy. Słabe, ale wyczuwalne. Gdyby sfera była materialna, co najmniej dorównywałaby masą przeciętnej gwieździe, a zapewne znacznie ją przerastała. - A więc bariera zatrzymuje neutrina, cząstki elementarne i większą część widma elektromagnetycznego, ale nie grawitację. Czy znamy takie pola siłowe? - Podobne - rzekł Tunde. - Jestem pewien, że potrafilibyśmy zbudować generator o takich właściwościach, ale to nie byłoby łatwe. - A czego by potrzeba, żeby napędzać takiego giganta? Tunde omal się nie wzdrygnął. Bruno i Russell uśmiechnęli się na ten widok. - Znacznego procentu energii produkowanej przez gwiazdę. - Potraficie sprawdzić, czy jej brakuje? - Raczej nie. Dla porównania potrzebne byłyby znacznie dokładniejsze pomiary nagiej gwiazdy. Nigdy takich nie przeprowadzaliśmy. - W porządku. Wykryliście pole grawitacyjne gwiazdy, a czy potraficie stwierdzić, czy wewnątrz sfery krążą jakieś planety? - Nie z tej odległości. Musielibyśmy podlecieć bliżej. - Anno, czy wykryliśmy jakiekolwiek oznaki działalności na zewnątrz bariery? - Nie, kapitanie. Nie ma żadnych przejawów łączności mikrofalowej, laserowej ani emisji radaru. Nie wykryliśmy śladów silników plazmowych lub nawet rakiet chemicznych, chociaż w tym ostatnim przypadku leży to na granicy możliwości naszych instrumentów. Nie ma też cech charakterystycznych tuneli czasoprzestrzennych. Dane zdają się wskazywać, że jesteśmy tu sami.

Wilson zerknął na Oscara. - Wygląda, że to relikt - stwierdził pierwszy oficer z rozczarowaniem w głosie. - W porządku. Sprawdź hiperradarem barierę. Musimy bardzo uważnie nasłuchiwać odpowiedzi. Hipernapęd, bądźcie gotowi zabrać nas stąd w mgnieniu oka. - Tak jest. Na parę minut zapadła cisza. Anna i Tu Lee wspólnie zabrały się do wykonania zadania, wysyłając przez hiperprzestrzeń fale grawitacyjne pochodzące z generatora tuneli. - Niezwykłe - odezwał się w końcu Tunde Sutton. - Bariera po prostu odbiła fale jak lustro. A więc ma niezwykle skomplikowaną strukturę kwantową. No, ale przecież wiedzieliśmy, że to z pewnością nie będzie coś prostego. - Czy coś wam to powiedziało? - Zapytał Wilson. Anna i astrofizycy potrząsnęli głowami. - Nadal nie wykrywamy żadnej aktywności, ale odległość ogranicza możliwości naszych czujników. Jeśli coś pokazało się w widmie elektromagnetycznym, dotrze do nas dopiero za miesiąc. - Bardziej mnie niepokoi hiperprzestrzeń i pole kwantowe. - Nic dotąd nie znaleźliśmy. - W porządku. Oscarze? - Pokonaliśmy długą drogę. I na razie nie natknęliśmy się na nic, co skłoniłoby nas do zawrócenia. - Zgadzam się. Przygotujcie statek na scenariusz nieprzyjaznego spotkania. Hipernapęd, przenieście nas na odległość miliona kilometrów nad równikiem sfery. - Tak jest. Tunel czasoprzestrzenny, z nagłą eksplozją promieniowania Czerenkowa, otworzył się na przestrzeń rzeczywistą. W jego toroidalnym nimbie błyskały lazurowe światła. Rozproszył się on jednak równie szybko, jak powstał. „Druga Szansa" unosiła się milion kilometrów nad gładką barierą. Z takiej odległości nie sposób było dostrzec krzywizny sfery. Wyglądała jak płaszczyzna ciągnąca się bez końca na wszystkie strony, jakby gwiazdolot dotarł do dna wszechświata. - Nie możemy się przedostać na drugą stronę - zameldowała Tu Lee, gdy tylko przeszli do przestrzeni rzeczywistej. - Dlaczego? - Dociekał Wilson. - Bariera blokuje również tunele czasoprzestrzenne. Kiedy się zbliżaliśmy, dało się wykryć potężne echo egzotycznej energii. Czymkolwiek jest sfera, jej działanie obejmuje

także pola kwantowe. Jest nieprzepuszczalna. - A więc rzeczywiście nie ma żadnej drogi wejścia - mruknął Wilson. - Ani wyjścia. Kapitan Kime spojrzał na astrofizyków. - W jaki sposób grawitacja wydostaje się na zewnątrz? - Gdy tylko poznamy odpowiedź, zaraz ją ogłosimy - odparł Tunde z niezadowoleniem w głosie. - Hiperradar pokazuje gładką powierzchnię - oznajmiła Anna. - Neutrina z pewnością się nie przedostają. Nigdy nie widziałam tak niskiej gęstości. - Jaką grubość ma bariera? - Ten wymiar odnosi się właściwie tylko do przedmiotów fizycznych - odrzekł Tunde. - To sztucznie stworzona nieciągłość w polach kwantowych, objawiająca się w czasoprzestrzeni. Formalnie rzecz biorąc, jej grubość równa się zeru. Jest dwuwymiarowa. - Świetnie. - Wilson nie mógł oderwać wzroku od obrazu przekazywanego przez standardowy radar. - Jakieś oznaki obecności statków kosmicznych? - Nie wykryliśmy żadnych. - Anna sprawiała wrażenie lekko poirytowanej faktem, że musi ciągle powtarzać ten sam komunikat. - Ani strumieni gazów z silników rakietowych, ani cech charakterystycznych tuneli czasoprzestrzennych. Nie ma tu nikogo. - Nie byłbym taki pewien - sprzeciwił się Tunde. - To cholerstwo ma trzydzieści jednostek astronomicznych średnicy. Ludzki umysł niemal nie potrafi tego objąć. Stąd widzimy jedynie drobny ułamek procenta całej powierzchni. Pięć jednostek astronomicznych stąd mogłaby się znajdować cała flota okrętów wojennych, wielkich jak księżyce, a my nic byśmy nie zauważyli. - Wszystko po kolei - podsumował Wilson. - Przybyliśmy tu, by dokładnie zbadać sprawę. Pilot, utrzymywać dystans do bariery. Obrona, nie wyłączać pól siłowych bez wyraźnego rozkazu, hipernapęd, bądźcie gotowi do natychmiastowej ewakuacji, astrofizyka, kontynuować obserwację. Sprawdźcie barierę wszystkimi dostępnymi instrumentami. Na razie nie zbliżymy się na mniejszą odległość. Jeśli potwierdzicie, że bariera nie ma aktywnych komponentów, które mogłyby nam zagrozić, zezwolę na satelitarne badania jej struktury. Do tej pory lepiej zachować ostrożność. Usiadł wygodniej, obserwując dane, które zaczęły się pojawiać na jego ekranie i w wirtualnym polu widzenia. Strumień informacji nie miał końca, rósł z godziny na godzinę, w miarę jak do akcji wchodziły wciąż nowe przyrządy. Wilson rozumiał tylko drobny ułamek tego wszystkiego. Ta świadomość trochę go przygnębiła. Zawsze uważał, że zna się na fizyce.

Tunde Sutton i reszta naukowców rzuciła się na nowe dane z zatrważającym zapałem. Zachowywali się jak zachwycone dzieci. Wilson nie zamierzał się wtrącać ani ganić Tundego za to, w jaki sposób kieruje swoim wydziałem, odnosił jednak wrażenie, że uczeni zachowują się raczej niczym banda zwariowanych entuzjastów w pierwszym życiu niż jak cenieni, doświadczeni profesorowie, których wybrał do załogi. Kłócili się ze sobą i śmiali głośno, nie dbając o normy zachowania. Po długich miesiącach lotu stali się nagłe elitą odseparowaną od reszty załogi i łatwo było to zauważyć. Wilson siedział na mostku jeszcze dwie godziny po skończeniu wachty, zanim ustąpił miejsca Oscarowi. Godzinę później Anna znalazła go w przedniej galerii obserwacyjnej. Było to długie, mroczne pomieszczenie na środkowym pokładzie koła mieszkalnego, oświetlane tylko słabymi, niebieskimi lampami podłogowymi. Po wejściu do środka Anna zatrzymała się na dłuższą chwilę, by jej oczy przywykły do ciemności. Galeria miała trzy wysokie okna z idealnie przezroczystego materiału, skierowane ku przodowi. W mroku rysowało się kilka sylwetek. Widok na barierę stanowił popularną atrakcję. Anna podeszła do Wilsona. - Cześć - wyszeptała. - Cześć. Ich dłonie odnalazły się w ciemności. Stali obok siebie, ciesząc się bliskością. Anna widziała w górze ciemnoszarą bryłę głównego cylindra, oświetloną światełkami nawigacyjnymi. Obracała się ona powoli, odsłaniając jeden pakiet instrumentów po drugim. - Nie jestem pewien, czy ją widzę - wyszeptał Wilson. - Wszczepy dają mi znakomity obraz w podczerwieni, ale wydaje mi się, że ją dostrzegam, nawet gdy je wyłączę. Jest jak płaska chmura koloru najciemniejszej czerwieni. Może to tylko złudzenie, bo wiem, że tak właśnie powinna wyglądać. Wydaje mi się też, że mam ją tuż przed nosem. - Bo w tej skali rzeczywiście tak jest - odpowiedziała szeptem. - Jesteśmy wobec niej mniejsi niż bakteria na piłce do koszykówki. - Widzisz ją? - Nie wiem. - Pochyliła się lekko, mrużąc powieki, choć czuła się przy tym głupio. Wszczepy miała wyłączone. Całkiem możliwe, że tuż przed jej nosem faktycznie ciągnęła się super-ciemna mgiełka, mroczna jak wnętrze katedry oświetlonej jedną świeczką. - Jest jak zjawa. - Hmm. Zawsze mi się wydawało, że mam dobry wzrok. Będę musiał go sobie poprawić przy następnej rejuwenacji. - Przesunął dłonią przed oczyma, żeby sprawdzić, czy dostrzeże jakąś różnicę, czy zauważy zarys palców na tle wątpliwej łuny. W galerii było jednak zbyt jasno, by mieć pewność.

- Nie wiem, czy ją widzę, ale na pewno ją czuję. To cholerstwo robi niesamowite wrażenie. Zupełnie jakby coś czaiło się tuż poza granicą myśli. Objęła go ramieniem. - Chodź, mamy za sobą długi dzień. Pora odpocząć. Uśmiechnął się, odsłaniając ledwie widoczne w półmroku zęby. - Jestem zbyt zmęczony i niespokojny, żeby się z tobą spierać. Pozwolił, żeby poprowadziła go w stronę wyjścia. - Niespokojny? Ty? - Aha. Budowa tego statku zajęła nam rok. Czekałem trzysta lat, by wreszcie spotkało mnie coś równie ważnego. Miałem nadzieję, że coś znajdziemy po wyjściu z hiperprzestrzeni. Coś pozytywnego, co będę mógł zobaczyć i zrozumieć. Po wylądowaniu na Marsie wszędzie wokół widziałem nieziemską geologię. To było niezwykłe, a nawet na swój sposób piękne. Nikt nic naprawdę nie wiedział na ten temat, ale można było rozbić kamień młotkiem i zobaczyć ukryte wewnątrz warstewki minerałów. Dysponowaliśmy wiedzą, która pozwalała nam określić, co to za skała i jakie okoliczności ją stworzyły. Miałem w głowie informacje, z których mogłem zrobić użytek. Byli sami w korytarzu, więc Anna wspięła się na palce i pocałowała go. - Biedaku. Wilson uśmiechnął się ze skrępowaniem. - No dobra, pewnie po prostu czuję się onieśmielony. Nie mieści mi się w głowie, jakie to skurwysyństwo jest wielkie. Naprawdę nie powinienem pozwalać, żeby tak na mnie wpływało. - Rozumiem. Walenie w barierę młotkiem niewiele pomoże. - Nie pomoże. - Odwzajemnił jej pocałunek. - Ale cholernie by mi od tego ulżyło. Po pięciu dniach Wilson pozwolił, by „Druga Szansa" zbliżyła się do bariery na odległość pięćdziesięciu tysięcy kilometrów. Włączyli silniki plazmowe, nadając statkowi przyśpieszenie 1/50 g, a potem wyłączyli je i odwrócili gwiazdolot, żeby wytracić prędkość. Fizycy gorąco pragnęli zobaczyć, co się stanie, gdy plazma z dysz uderzy w barierę. Odpowiedź okazała się prosta. Nic się nie stało. Satelity zawieszone zaledwie centymetry nad powierzchnią obserwowały, jak wysokoenergetyczne cząstki oraz cząsteczki gazu odbijają się od niej. Nie doszło do żadnego przekazania energii. Nie było efektu. Satelity transmitowały na gwiazdolot całe gigabajty informacji, powiększając i tak już ogromną bazę danych dotyczących bariery. W układzie LI zapisano olbrzymią ilość rezultatów obserwacji, ale miały niemal czysto negatywny charakter. Każdy naukowiec na pokładzie mógł wyjaśnić

Wilsonowi, czym bariera nie jest. Potrafili powiedzieć bardzo wiele na temat jej właściwości. Nikt jednak nie miał pojęcia, w jaki sposób powstała ani skąd czerpie energię. Z pewnością nikt też nie wiedział, w jakim celu ją stworzono. Pewnej nocy przyznał jednak przed Anną, że są tu dopiero od pięciu dni i nie powinien spodziewać się cudów. Gwiazdolot wisiał nad oporną barierą jeszcze przez osiem dni, dźgając ją wiązkami rozmaitego promieniowania, niczym małe dziecko szarpiące intrygujący strup, żeby sprawdzić, co się pod nim kryje. Ich generator tuneli zniekształcał czasoprzestrzeń na wiele rozmaitych sposobów, ale każda kolejna funkcja falowa odbijała się od niemal niewidzialnej powierzchni, nie wywołując dostrzegalnego rezonansu. Przez cały ten czas dokonali tylko jednego ważnego odkrycia. Wewnątrz sfery znajdowały się planety. Tunde potwierdził, że odczyty fal grawitacyjnych dowodzą, iż wokół gwiazdy krążą dwa gazowe olbrzymy oraz trzy małe, skaliste planety. Podejrzewał też istnienie garstki dużych planetoid. Na codziennym zebraniu szefów wydziałów zapanowało ożywienie, gdy oznajmił, że jedna z planet orbituje w granicach ekosfery i mogą na niej panować warunki sprzyjające powstaniu opartego na węglu życia, takie jak obecność wody i znośne ciśnienie powietrza. Wreszcie, raczej z uwagi na morale niż ze względów praktycznych, Wilson pozwolił McClainowi Gilbertowi polecieć na powierzchnię. Po długim, nudnym locie załoga zaczynała się robić niespokojna. Wszyscy, podobnie jak Wilson, spodziewali się, że odkryją coś bardziej konkretnego, jakieś wskazówki na temat pochodzenia bariery i powodu jej powstania. Jeśli ktoś osobiście poleci na powierzchnię sfery, może to złagodzi narastające napięcie. Wszyscy na pokładzie przyglądali się, jak mały wahadłowiec wylatuje z hangaru w głównym cylindrze. Stateczek składał się z prostej, sferycznej kapsuły, mogącej pomieścić piętnastu pasażerów, osadzonej na sekcji napędowej kształtu bębna, w której znajdował się sprzęt podtrzymujący życie oraz dwie małe rakiety plazmowe. Zasięg wahadłowca był nieduży, nie przekraczał dziesięciu dni lotu. Jego zadaniem był transport naukowców między „interesującymi obiektami", na jakie mogli natrafić w otoczeniu Pary Dysona. Nie był przystosowany do wchodzenia w atmosferę, ale mógł lądować na małych księżycach, które były jej pozbawione. Gdyby uśmiechnęło się do nich szczęście, był też zdolny do spotkań orbitalnych ze statkami i stacjami kosmicznymi obcych, a nawet z generatorem bariery. Prawie wszyscy na pokładzie zgłosili się na ochotnika, by towarzyszyć Macowi, w tym również Dudley Bose, bardzo głośno domagający się miejsca. Wilson jednak zabronił zabierania pasażerów.

Macowi mieli towarzyszyć jeden członek ekipy zwiadowców, pilot oraz inżynier. Na tym koniec. Wahadłowiec włączył maleńkie chemiczne silniki sterujące, żeby zawisnąć sto metrów nad powierzchnią bariery, i Mac wysunął się ostrożnie z cylindrycznej śluzy. Wewnętrzna multiplastikowa warstwa skafandra przylegała ściśle do skóry astronauty, zmieniając kształt przy każdym jego ruchu. Drugą warstwę stanowiła izolacja termiczna, wypromieniowująca nadmiarowe ciepło ciała. Potem była jasnoszara osłona złożona z wewnętrznej warstwy chroniącej przed promieniowaniem oraz zewnętrznego pancerza odpornego na uderzenia mikrometeorytów. W kombinezon wbudowano też sieć generatora pola siłowego, stanowiącą właściwą ochronę przed warunkami panującymi w próżni. Gdyby zawiodła, regulamin nakazywał pośpiesznie wracać do najbliższej śluzy. Hełm był wzmocnioną, przezroczystą bańką, również zapewniającą izolację cieplną oraz osłonę przed promieniowaniem. Zależnie od poziomu oświetlenia można było zmieniać jego przejrzystość. Zapewniał widoczność we wszystkich kierunkach, wspieraną dodatkowo przez wmontowane w kołnierz instrumenty, z którymi astronauta mógł się łączyć przez wirtualne pole widzenia. Baterie, regulator temperatury oraz system regenerujący powietrze znajdowały się w małym pojemniczku ulokowanym

z

przodu

skafandra,

razem

z

dwoma

kolistymi

promiennikami

odprowadzającymi nadmiar ciepła. Astronauta sterował całością za pośrednictwem ekamerdynera i miał systemowe ikony w wirtualnym polu widzenia. Natychmiast po wyjściu w przestrzeń Mac przytwierdził się do kadłuba stateczku. Rzęski podeszew jego butów przylegały do podłoża tak mocno, że żadne przypadkowe ruchy, jakie mógłby nieopatrznie wykonać w stanie nieważkości, z pewnością go od niego nie oderwą. Mac pochylił się, napinając mocno mięśnie brzucha pod nieobecność przyciągania, i zdjął z wieszaka plecak manewrowy. Proste urządzenie składało się ze smukłego korpusu oraz czterech wielkich, plastikowych grzybów umieszczonych w rogach. Tryskający z ich dysz zimny gaz pozwalał pokonać odległość kilkunastu kilometrów. Gdy Mac wkładał plecak, w jego wirtualnym polu widzenia pojawił się nowy zestaw ikon. Upewnił się, że diagnostyczne oprogramowanie sprawdziło wszystko dokładnie, zanim dotknął wirtualną dłonią drążka sterowego. Teraz, gdy wreszcie tu się znalazł i wielu członków załogi spoglądało mu przez ramię, czuł pokusę, by wcisnąć gaz i pomknąć nad barierą. Powstrzymał się jednak, sprawdził najpierw wszystko i przeczyścił dysze, potwierdzając ich sprawność. Dopiero po krótkim locie kontrolnym wokół wahadłowca oznajmił: - Gotowy do przejścia na barierę.

- Stąd wygląda to nieźle - stwierdził Oscar. - Wszystko jest w stu procentach funkcjonalne. Możesz ruszać. Znajomy głos Oscara z nieodłącznym tonem ironii z jakiegoś absurdalnego powodu uspokoił Maca. W tej niewiarygodnie dziwacznej sytuacji stał się on dla mężczyzny przypomnieniem o normalności. Ten sam głos towarzyszył mu, gdy schodził na powierzchnię kilkunastu nowych światów. Wirtualne palce przesunęły drążek do przodu, z dysz plecaka manewrowego trysnął azot i Mac oddalił się od wahadłowca. W paśmie światła widzialnego miał przed sobą nieprzeniknioną ciemność. Bariera mogła być odległa tylko o kilka centymetrów, a równie dobrze mogło go od niej dzielić pięćdziesiąt lat świetlnych. Według radaru były to dziewięćdziesiąt trzy metry. Zwiększył prędkość do dwóch metrów na sekundę, a potem polecił e-kamerdynerowi włączyć reflektory wahadłowca. Skafander miał w ich blasku kolor ciemnego ołowiu. Mac był pewien, że widzi przed sobą trzy kręgi w miejscu, gdzie wiązki padały na powierzchnię sfery. Ciemnobłękitne plamy wyglądały niemal jak tafla wody na animowanym filmie. Mac włączył funkcję odbioru podczerwieni we wszczepach siatkówkowych i połowę wszechświata wypełnił pełgający, karminowy blask. Choć widział już barierę, nadal nie potrafił ocenić odległości od niej. Według radaru wynosiła ona czterdzieści metrów. Zaczął zmniejszać prędkość. Kręgi światła reflektorów nabrały lekko zielonkawego odcienia. Mac wreszcie zobaczył własny cień na płaskiej ścianie, ku której zmierzał. Zatrzymał się w odległości metra od bariery i przez chwilę wisiał bez ruchu. Biomonitor wskazywał, że serce wali mu jak szalone. Słyszał w uszach zrodzony z adrenaliny szum. Zaczął unosić rękę, by dotknąć palcami enigmatycznej powierzchni, powstrzymał się jednak. Nie otrzymał na to pozwolenia, ale gdyby pytał o nie przed każdą czynnością, jego wyjście w przestrzeń trwałoby cały dzień. Wybrano go dlatego, że był doświadczonym specjalistą od kontaktu. „Ale nie tego rodzaju" - pomyślał z lekką złośliwością. Zdołał się nawet uśmiechnąć. Serce zwolniło mu nieco i Mac dokończył ruch. Dotknął palcami bariery. Przez mgnienie oka wyobrażał sobie, że pęknie pod jego ignoranckim dotykiem jak bańka mydlana. Tak się jednak nie stało. Zachichotał cicho do tej myśli. Lekki kontakt odepchnął go od powierzchni, ponownie przesunął więc drążek sterowy do przodu i wyciągnął rękę. Tym razem plecak manewrowy pozwolił mu zostać na miejscu. - W porządku, dotknąłem jej. Nie zauważyłem żadnej reakcji. Wygląda jak zwyczajna materia. Nie ma śladu lekkiej niestabilności powierzchni, jak w przypadku pól siłowych. - Zrozumiałem, Mac - odparł Oscar. - Wszyscy się spodziewaliśmy, że zza bariery wysunie się jakaś demoniczna łapa i wciągnie cię do środka.

- Bardzo dziękuję. - Cała przyjemność po mojej stronie. Jesteś gotowy wykonać dla nas kilka pomiarów? - Już się robi. Sięgnął do pasa i kolejno zaczął przystawiać instrumenty do bariery, by dokonać pomiarów. Musiał wszystkie przytrzymywać na miejscu. Wysokotemperaturowa żywica epoksydowa w niczym nie pomagała. Kiedy wycisnął ją z tuby, po prostu odbiła się od bariery jak woda spływająca po teflonie. - Nie liczyliśmy na to, że to się uda - stwierdził Oscar. - W barierze nie ma żadnych atomów, do których mogłaby się przykleić. Ale warto było spróbować. - Jasne, ale przytrzymując te instrumenty, bardzo szybko zużywam gaz. - Rozumiem. Spróbuj teraz z wykrywaczem mezonów. - W porządku. Dotknął bariery małym, grubym cylindrem. Po raz kolejny odniósł dojmujące wrażenie, że po drugiej stronie coś się czai. Drapał w barierę jak mysz ukryta za listwą, a kot słuchał go uważnie, schowany zaledwie średnicę elektronu od niego. „To irracjonalne" powtarzał sobie w duchu. „Ale z pewnością ktoś już wie o naszej obecności". Obrócił głowę w bok, żeby zobaczyć gwiazdy. Przez chwilę wydawało mu się, że unosi się pionowo, przyciśnięty do ściany, za plecami ma nocne niebo, a pod stopami pustkę. Pionowy horyzont dzielący czerwień od czerni był wyraźną, prostą linią. Kiedy spojrzał w dół, tam również go zobaczył. Ludzki umysł po prostu nie był w stanie ogarnąć rozmiarów sfery. Twórca tego niewiarygodnego artefaktu musiał mieć fenomenalnie mocne powody. Obrona? Zamknięcie? Sondaże wśród załogi wskazywały osiemdziesiąt procent zwolenników pierwszej możliwości, a tylko dwadzieścia drugiej. Obie jednak implikowały agresję, której skala również musiała wykraczać poza ludzkie pojmowanie. - Dobrze się czujesz, Mac? - Zapytał Oscar. Mac uświadomił sobie, że serce znowu tłucze mu gwałtownie. Zaczerpnął parę głębokich oddechów. - Jasne, wszystko w porządku. Co teraz? - Wykrywacz egzotycznych fal. Tunde chce się dowiedzieć, gdzie dokładnie powstaje promieniowanie podczerwone. To powinno pomóc w ustaleniu punktu styku bariery z czasoprzestrzenią. - Jasne. Po czterdziestu minutach Mac przypiął do pasa ostatni instrument i wrócił na wahadłowiec. Fizycy byli zadowoleni z rezultatów. Zbliżyli się o krok do zrozumienia natury

bariery. Nadal jednak nie mieli pojęcia, w jaki sposób powstała i jaki jest jej cel.

Dwa dni po wyprawie Maca, na porannym zebraniu szefów wydziałów zdecydowano, że zgromadzili już tyle danych, ile tylko można było zebrać ze statycznego punktu obserwacyjnego. Wilson niepokoił się, że nie robią żadnych postępów w innych kierunkach. - Naszym zadaniem jest ustalenie powodów powstania bariery - oznajmił z lekkim namaszczeniem, gdy już dokonali zwyczajowej oceny danych zebranych poprzedniego dnia. - Tunde, wiem, że twoi ludzie robią wielkie postępy w określaniu jej cech charakterystycznych, ale potrzebujemy czegoś więcej. Skoro już zidentyfikowaliście jej kwantową strukturę, czy istnieje możliwość przeformatowania hipernapędu w taki sposób, żeby się przez nią przedostać? - Nie - zaprzeczył Tunde. - W gruncie rzeczy podejrzewam, że jest całkowicie nieprzepuszczalna. Może i nie potrafimy sami stworzyć takiej bariery, ale rozumiemy wystarczająco wiele, by wykluczyć wszelkie możliwości ominięcia jej przez hiperprzestrzeń. Po prostu nie da się otworzyć tunelu przechodzącego przez barierę. - A dałoby się przebić siłą w przestrzeni rzeczywistej? - Zapytał Oscar. - To również niemożliwe. Absolutnie. Nawet gdyby udało się nam wygenerować energię na odpowiednim poziomie kwantowym i skierować ją bezpośrednio na barierę, nic byśmy nie osiągnęli. Ona nie ma charakteru fizycznego. Nie można jej uszkodzić ani przebić jak zwyczajnej materii. Być może kiedyś nauczymy się manipulować polami kwantowymi w sposób, który umożliwiłby nam destabilizację sekcji bariery, ale to nie zdarzy się szybko. Nawet jeszcze nie zadrapaliśmy powierzchni, jeśli wybaczycie mi raczej niegustowne porównanie. - W takim razie musimy poszukać wskazówek gdzie indziej - stwierdził Wilson. Przyznaję, że z uwagi na wielkość sfery poszukiwania będą bardzo powierzchowne, musimy jednak je przeprowadzić. Wracamy do dwóch oryginalnych teorii: ofensywny albo defensywny charakter bariery. Jeśli ma cel obronny, gdzieś mogły zachować się ślady atakujących ją sił. - Ślady czy cała armada? - Dociekał swobodnym tonem Oscar. - Gdyby tu byli, już by nas znaleźli - stwierdziła Antonia Clarke, główny inżynier. Od chwili przybycia wywołaliśmy sporo zamieszania. Nawet kilka symbolicznych satelitów obserwacyjnych krążących na zewnątrz bariery wystarczyłoby, żeby nas zauważyć. - Być może - przyznał Tunde. - Ale z pewnością nie wykryliśmy żadnego aktywnego sprzętu obserwacyjnego. A od chwili powstania bariery minęło wiele czasu. Groźba może już

nie istnieć. - Wiele czasu według ludzkich pojęć - zauważył Oscar. - W porządku. - Wilson uniósł ręce, nie chcąc dopuścić do debaty na pełną skalę. Jeśli atakująca flota albo jestestwo nadal gdzieś tu przebywa, musimy je odnaleźć. Lepiej też, żeby ono nas nie zauważyło. Przyznaję, że szanse nie są zbyt wielkie, ale musimy spróbować. Nawet gdyby odlecieli, mogli coś po sobie zostawić. A jeśli bariera powstała z odwrotnego powodu - żeby uwięzić mieszkańców układu planetarnego - szansa odnalezienia budowniczych powinna być większa. Dlatego postanowiłem, że okrążymy sferę wzdłuż równika. Będziemy się trzymać w odległości jednostki astronomicznej od powierzchni i polecimy z małą prędkością na hipernapędzie. Poświęcimy na to tydzień, a hiperradar powinien bardzo dokładnie przebadać otoczenie. W najgorszym razie, jeśli nic nie odnajdziemy, polecimy nad oba bieguny, by przyjrzeć się im z bliska. Jeśli po tym wszystkim nadal nic nie będziemy wiedzieli, dokonamy ponownej oceny sytuacji. - Kapitanie - odezwał się Tunde. - Chciałbym poruszyć temat nawiązania kontaktu. - Z kim? - Oba scenariusze sugerują, że po drugiej stronie mieszkają jakiegoś rodzaju istoty rozumne. Z tak bliskiej odległości powinno nam się udać przyciągnąć ich uwagę, być może nawet zainicjować dialog. - W jaki sposób? Myślałem, że bariera jest nieprzepuszczalna. - Dla wszystkiego poza grawitacją. - Wskazał na głównego inżyniera. - Rozmawiałem o tej sprawie z Antonią. Przekonfigurowanie hipernapędu, by umożliwić mu emitowanie prostych fal grawitacyjnych, nie powinno być zbyt trudne. Jeśli cywilizacja, która istnieje wewnątrz, dysponuje detektorem takich fal, powinna być w stanie je odebrać. Pomysł zaskoczył Wilsona. Wszystkie opinie wygłaszane przez naukowców od chwili przybycia już dawno kazały mu odrzucić pomysł nawiązania kontaktu. - Czy taka adaptacja byłaby bardzo trudna? Nie zgodzę się na wyłączenie hipernapędu choćby na najkrótszą chwilę. - To kwestia programowania - wyjaśniła Antonia. - Nic więcej. Emisja standardowych fal grawitacyjnych byłaby prostą modyfikacją funkcji hiperradaru. Pokładowa LI może się uporać z tym zadaniem w parę godzin. - Zgoda, w takim razie bierzcie się do roboty. Jeśli okrążenie sfery nie przyniesie żadnych rezultatów, z pewnością spróbujemy waszego sposobu. Wpadliście na świetny pomysł.

Drugiego dnia zaplanowanego na tydzień lotu wokół sfery hiperradar odkrył wreszcie coś ciekawego. Pierwsze dane napłynęły tuż po północy czasu pokładowego. Na mostku przebywał Oscar, który wrócił „Drugą Szansą" do przestrzeni rzeczywistej i zawiadomił kapitana. Gdy Wilson dotarł na miejsce, poprawiając kurtkę i potrząsając głową, żeby usunąć z niej resztki senności, wszystkie instrumenty obserwacyjne gwiazdolotu działały już na całego. W portalach formował się obraz. Wilson przymrużył powieki, nie wierząc własnym oczom. Jaskrawozielona sieć linii radaru, nastawionego na maksymalną rozdzielczość, ukazywała idealną półkulę wystającą z powierzchni sfery. Średnica jej podstawy wynosiła dwadzieścia pięć tysięcy kilometrów. Tuż po kapitanie na mostek przybyli Tunde Sutton i Bruno Seymore. Obaj przystanęli za plecami Wilsona, spoglądając ze zdumieniem na obraz w portalu. - A niech mnie - mruknął Bruno. - Mucha w bursztynie. - Dobra. - Wilson podszedł do konsoli i usiadł za nią. - Co właściwie widzimy? Czy to planeta? - Nie, kapitanie - zaprzeczył Russell. Gdy poddawał analizie napływające wciąż dane, ekrany jego konsoli rozbłyskiwały migotliwym światłem. - Przypuszczam, że to jakiegoś rodzaju rozszerzenie samej sfery. Powierzchnia jest gładka, jak na barierze, a do tego wypukłość ma kształt idealnej półkuli. Ma też niezwykle silne pole magnetyczne, przynajmniej o rząd wielkości silniejsze od typowego pola planetarnego. W dodatku to pole fluktuuje gwałtownie, jakby wirowało wokół osi. Nie wykryliśmy pola grawitacyjnego... Ale nasze instrumenty odbierają emisje fal grawitacyjnych. To regularne impulsy jakiegoś rodzaju, lecz nie są zsynchronizowane z fluktuacjami pola magnetycznego. Bardzo dziwne. Usłyszawszy te słowa, Wilson zwrócił się w stronę Tundego, który siedział za swą konsolą. Astrofizyk spojrzał na kapitana ze zmieszaną miną. - Czy to sygnał? - Zapytał Wilson. - Nie mam pojęcia. - Kolejność impulsów pozostaje niezmienna - zauważył Russell. - Jeśli to sygnał, nie mówi nam zbyt wiele. - Potraficie stwierdzić, skąd przychodzi? - Wygląda na to, że impulsy pochodzą z półkuli, ale punkt, w którym są generowane, jest ruchomy. - Dobra, macie coś jeszcze? - Nie ma żadnej emisji w podczerwieni. - Russell wskazał głową na wielki portal, w

którym powierzchnia sfery miała jasnokarminową barwę. Duży krąg w samym środku był zupełnie czarny, jakby w barierze wycięto dziurę. - Chwileczkę! Na szczycie coś jest. - Gdy Russell interpretował napływające dane, jego głos stawał się coraz donośniejszy. - Szczyt nie jest zaokrąglony. Jest płaski albo... Albo może to coś w rodzaju krateru. Otwór! Tam jest otwór. - Masz rację! - Zawołał Bruno, uśmiechając się jak szaleniec. - Wykrywam słabą emisję fotonów. Płynie stamtąd światło o długości fali bliskiej ultrafioletu. To nie jest podczerwień jak w pozostałych częściach sfery. Bardzo możliwe, że znaleźliśmy wejście! Wilson i Oscar wymienili zdumione spojrzenia. - Spokojnie - powiedział kapitan. - W tej chwili potrzebne mi fakty, nie spekulacje. Pokażcie mi przyzwoity obraz z głównego teleskopu. Oscarze, jaką mamy odległość? - Sto tysięcy kilometrów nad barierą, siedemdziesiąt tysięcy od półkuli. - Powinno wystarczyć. - Zaraz będzie obraz - oznajmił Bruno. W portalu rozbłysł szybko się rozszerzający pierścień czerwieni. Potem wszystko zrobiło się czarne. - Mam ją - obwieścił triumfalnie Bruno. - Pojawił się błysk, który szybko się powiększył, przechodząc w półksiężyc lawendowego blasku, migoczący pośrodku portalu. - Wielkość? - Zapytał Wilson. - Otwór ma siedemnaście kilometrów średnicy. - Długość fali nie zgadza się ze znanym widmem Alfy Dysona - stwierdził Tunde. - To nie jest światło gwiazdy wydostające się na zewnątrz. Wilson nie mógł oderwać spojrzenia od migotliwego półksiężyca. - Czy wykrywamy coś, co wskazywałoby na obecność statków kosmicznych albo aktywnych instrumentów obserwacyjnych? - Nie. - Pewnie nie potraficie określić, czy ten otwór istniał w chwili, gdy wyszliśmy z tunelu czasoprzestrzennego? - Wiemy, że szczyt półkuli był płaski, ale hiperradar nie wykrył otworu. - Co więc radzicie? - Wyślijmy sondę - odezwał się natychmiast Russell. - Z czasem, tak - zgodził się Tunde. - Ale najpierw musimy się temu dokładnie przyjrzeć. - Tymczasem moglibyśmy wystrzelić satelitę, który przeleci nad wejściem -

zaproponował Oscar. - Mógłby krążyć po tej samej orbicie co my i zajrzeć bezpośrednio do wewnątrz. Z tej pozycji nie widzimy zbyt wiele. Ta sugestia nieco zaskoczyła Wilsona. Spodziewał się, że Oscar będzie ostrożniejszy, choć pomysł wysłania satelity wyglądał rozsądnie. Jeśli coś się tam kryło, z pewnością wiedziało już o „Drugiej Szansie". - Zgoda. - Zaczynam przygotowania. Oscar podszedł do konsoli używanej z reguły przez Annę i rozpoczął sekwencję startową. - A tymczasem, czy ktoś ma jakieś pomysły, czym może być ta półkula? - Zapytał ze spokojem Wilson. Jean Douvoir zachichotał cicho. - Fortecą Ciemności, w której mieszka zły władca. - Dziękuję. Ktoś jeszcze? - Coś mi przychodzi do głowy - zaczął Bruno. Gdy wszyscy na mostku spojrzeli na niego, omal się nie zaczerwienił. - Obiekt jest aktywny, tak? Coś wewnątrz generuje fale grawitacyjne i pola magnetyczne. Dzięki nim go wykryliśmy. W dodatku leży dokładnie na równiku i, o ile nasze instrumenty się nie mylą, również na płaszczyźnie ekliptyki. Co prawda, nie jestem pewien, jakie to ma znaczenie... - Rozejrzał się wokół, skonsternowany przyciągniętą uwagą. - Pomyślałem sobie, że to może być generator. Że tu właśnie powstaje cała bariera, a przynajmniej ta jej część. Wilson popatrzył na Tundego, unosząc brwi w wyrazie zapytania. - Popieram - zgodził się Tunde. - Dopóki nie poznamy jakichś faktów, które go obalą. - Spojrzał na Brunona, unosząc kciuk. - Sprytne. Po dwudziestu minutach Oscar wystrzelił satelitę klasy Moore. Jonowy napęd pozwolił mu szybko oddalić się od gwiazdolotu i wejść na orbitę prowadzącą nad szczytem ciemnej półkuli. Niemal wszystkie ekrany na pokładzie przekazywały obraz z jego kamer w zakresie światła widzialnego. W fioletowym blasku nie zobaczyli zbyt wiele. Z pewnością tuż za wejściem nic się nie czaiło. Bardzo dokładny program analityczny wykrył niewielką, ale regularną fluktuację w intensywności światła. Nie harmonizowała jednak z oscylacjami fal grawitacyjnych ani pola magnetycznego. Cztery godziny po opuszczeniu „Drugiej Szansy" satelita znalazł się bezpośrednio nad wejściem. Nawet przy maksymalnym powiększeniu nie sposób było zauważyć wewnątrz nic poza jednolitą, ciemnoniebieską łuną. Wyglądało to, jakby półkulę wypełniała fluoryzująca

mgła. Po dwudziestu minutach, gdy połowa załogi utraciła już zainteresowanie, światło zgasło i w środku zapanowała nieprzenikniona ciemność. Osiemnaście minut później światło pojawiło się znowu. Odtworzenie

w

zwolnionym

tempie,

wsparte

programami

wyostrzającymi

rozdzielczość, pokazało, że wewnątrz coś się porusza, przesłaniając światło. - Twój zły władca właśnie mrugnął - powiedział Jeanowi Oscar.

Po trzech dniach obserwacji wiedzieli już, że coś przesłania światło średnio co siedem i jedną czwartą godziny, choć wahania w długości tego okresu dochodziły do ośmiu minut. Czas trwania zaćmienia był bardziej regularny i wynosił nieco ponad osiemnaście minut, poza jednym przypadkiem, gdy trwało prawie trzydzieści pięć. Ponieważ przez cały ten czas z otworu nic się nie wyłoniło, Wilson w końcu pozwolił na obserwację z bliska. „Drugą Szansę" opuścił większy satelita klasy Galileo, wyposażony w kosztowniejsze instrumenty niż poprzedni. Gdy zbliżał się do wejścia, Anna spowolniła jego lot, zachowując wysokość dwudziestu kilometrów nad absolutnie czarną powierzchnią półkuli. Telemetria wskazywała, że na stateczek wpływają potężne pola elektromagnetyczne. Choć jego obwody były przystosowane do znoszenia zdradzieckich oddziaływań spotykanych w większości gazowych olbrzymów, musiała się wystrzegać przeciążenia oraz awarii. Interferencja powodowała znaczne zakłócenia w przekazywanych do gwiazdolotu danych, obraz był więc słaby, a odczyty niepewne. Wszyscy na pokładzie obserwowali, jak wejście zbliża się powoli. Delikatna, fioletowa łuna wyglądała jak wschód słabego słońca. Złudzenie prysło jednak, gdy satelita znalazł się bliżej. Oświetlony otwór według wszelkich standardów należało uznać za mały. Potem satelita przeleciał nad brzegiem i zawisł niemal nieruchomo. Pole magnetyczne i fale grawitacyjne były tu tak silne, że stateczek zakołysał się lekko, jakby unosił się na morzu. Anna starała się powstrzymać leciutką wibrację, pozwalając jednocześnie instrumentom zajrzeć ostrożnie do środka. Czterysta kilometrów poniżej wejścia wypukła siatka złożona z ogromnych, ciemnych pasm przesuwała się powoli nad błękitnym blaskiem dobiegającym z głębi. Gdy satelita skupił instrumenty na pasmach, stało się oczywiste, że siatka bynajmniej nie jest złożona z regularnych sześciokątów jak plaster miodu. Luki między nimi wahały się od prostych trójkątów do dwunastoboków, którym zakrzywione pasma nadawały kształt zbliżony do eliptycznego. Miały one rozmiary małych krajów, a pasma sięgały szerokością dwustu kilometrów. Zakrzywienie siatki i jej powolny ruch jasno świadczyły, że całość jest sferą.

Tysiąc kilometrów niżej było widać drugą sferę, również złożoną z ciemnych pasm. Jej geografia była jednak bardziej regularna, składała się głównie z trójkątów i pięciokątów. Ona również się obracała, choć w zupełnie innym kierunku. Jeszcze niżej znajdowała się trzecia siatka, z większymi lukami. Jej długie jak kontynenty pasma lśniły intensywną barwą indygo, tworząc wypełniającą półkulę łunę. Blask w znacznym stopniu uzupełniało ametystowe światło dobiegające z dołu - dowód na to, że gdzieś w głębinach obraca się czwarta sfera. Nie było jednak jasne, jak daleko w dole się znajduje, gdyż trzecią siatkę otaczało coś w rodzaju rozświetlonej mgiełki. - Niech to szlag - wyszeptał Wilson. Na liście rzeczy, które spodziewał się ujrzeć wewnątrz Fortecy Ciemności, kinetyczna rzeźba większa od planety nie zajmowała wysokiej pozycji. Skala bariery i tak już przeciążała jego ludzkie zmysły, to jednak tylko manipulacja energią na kosmiczną skalę. Obracające się sfery z pewnością wyglądały na materialne. Konstrukcja tych rozmiarów była czymś niepojętym dla znanej Wspólnocie techniki, ale z drugiej strony twórcy bariery zbudowali coś, co z miejsca, w którym się znajdowali, niedorzecznie przypominało mechanizm w najściślejszym sensie tego słowa. Wilson wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, że ruchem całości kierują przekładnie o kołach zębatych wielkości księżyców. - Czy te pasma rzeczywiście są materialne? - Zapytał. - Nie potrafię tego ocenić - odparła Anna. - Pola elektromagnetyczne paskudnie zakłócają działanie radarów. - Tak wielka ilość materii skupiłaby się w jednolitą masę pod wpływem własnego przyciągania - stwierdził Bruno. - To muszą być jakieś formy energetyczne. - Nieprawda - sprzeciwił się natychmiast Russell. - Masa całości jest znacznie mniejsza od masy planety typu ziemskiego. Poza tym siła odśrodkowa nie dopuści do zapadnięcia się sfer. - Nonsens. Musiałyby być zrobione z metalicznego wodoru, żeby zachować w tych warunkach strukturalną integralność. - I co z tego? Może i są z metalicznego wodoru. Oprócz tych świecących. Podejrzewam, że te składają się z materii egzotycznej. W paśmie podczerwieni nie emitują prawie nic. - Czy zewnętrzna sfera jest kompletna? - Zainteresował się Oscar. - To znaczy, czy po wewnętrznej stronie bariery jest taka sama półkula, czy to po prostu ogromna panewka dla tych wirujących sfer? - Dobre pytanie - zauważył Tunde. - Anno, mogłabyś zajrzeć teleskopem satelity na

drugą stronę tej kraty? - Nie ma mowy - odparła. - Mgiełka wokół trzeciej sfery jest jak warstwa chmur w gazowym olbrzymie, a niżej robi się jeszcze gęstsza. - Jak smar - mruknął Oscar. - Zmniejsza tarcie w lukach między sferami. - Uświadomił sobie, że Tunde na niego patrzy i uśmiechnął się przepraszająco. - Tak tylko sobie pomyślałem. - Anno - odezwał się Wilson. - Czy satelita wytrzyma warunki panujące wewnątrz? Kobieta wypuściła z płuc długi oddech, wpatrując się w główny obraz w obu portalach. - Czemu miałby nie wytrzymać? Przynajmniej do pierwszej sfery. Instrumenty wskazują, że przestrzeń nad nią jest czysta. - W porządku - zdecydował po namyśle Wilson, czując, że narasta w nim entuzjazm. Zróbmy to.

Anna wystrzeliła drugiego satelitę klasy Galileo, kierując go ku wejściu ulokowanemu na szczycie tego, co cała załoga zwała już Fortecą Ciemności. Kiedy dotarł na miejsce, skierowała pierwszego satelitę do środka, używając drugiego jako stacji przekaźnikowej. W miarę jak sonda zbliżała się do zewnętrznej sfery, intensywność otaczających ją pól zauważalnie rosła. W końcu Anna zaprzestała prób kompensacji. W tym tempie za kilka godzin zabrakłoby jej paliwa, pozwoliła więc, żeby stateczek się kołysał, choć pogarszało to jakość obrazu. Co jakieś osiemdziesiąt kilometrów stabilizowała satelitę i pośpiesznie sprawdzała wszystkie systemy. Potem pozwalała, żeby wibracja znowu narastała. Po drodze nie było nic. Przestrzeń między zewnętrzną powłoką a pierwszą obracającą się sferą była pusta. Instrumenty potwierdzały, że panuje tam próżnia. Gdy sonda była w połowie drogi, jedna z masywnych krat znalazła się pod otworem, zasłaniając światło niżej położonych sfer. Mieli już wystarczający obraz geografii pierwszej sfery i rozpoczęli rejestrację drugiej. Wyglądało na to, że w kratownicy nie ma żadnej logiki. Mimo to mogli już z łatwością przewidywać zaćmienia. Gdy sonda zbliżała się do pierwszej sfery, obraz radaru zaczął się poprawiać. - Dziwne - zauważyła Anna, po raz kolejny stabilizując satelitę. - Mamy jakiś problem? - Zapytał Tunde. - Próbuję potwierdzić odległość do pasma za pomocą paralaksy i wyniki różnią się od wskazywanych przez radar. Według radaru pasmo jest trzy kilometry bliżej. - Może optyczna mgiełka zakłóca pomiar paralaksy?

Potrząsnęła głową. - Obraz jest czysty. Wokół tych belek nie ma mgiełki. Niezgodność z każdą chwilą rosła. Potem dokonali pomiaru pola magnetycznego wokół belki i zobaczyli, że linie sił otaczają ją na podobieństwo cyklonu. - Czymkolwiek jest zewnętrzna sfera, odpycha pole elektromagnetyczne - oznajmił Tunde po długiej, ożywionej dyskusji z resztą zespołu fizyków. - Fale radaru nie docierają do właściwej powierzchni. - Czy możemy spróbować wylądować satelitą na tej belce? - Zapytał Wilson. - Nie radziłbym tego robić. Pole odpychające wywrze katastrofalny wpływ na elektronikę. Będziemy musieli się zadowolić obserwacją na dystans.

Satelita klasy Galileo przez dwa dni wisiał na wysokości trzydziestu kilometrów nad obracającą się powoli sferą. Wysunięto wszystkie wysięgniki, by instrumenty mogły zebrać maksymalnie wiele danych. Na pokładzie gwiazdolotu fizycy wspólnie z inżynierami pracowali nad konstrukcją prostej sondy, która mogłaby wylądować na jednej z belek. Wszystkie jej obwody były optyczne, dane przekazywała za pośrednictwem lasera, a instrumenty obserwacyjne miały ograniczone możliwości. Niemniej nawet śledzenie toru lotu poszerzy ich wiedzę. Wilson, który gorąco pragnął dowiedzieć się czegoś więcej o Fortecy Ciemności, autoryzował wysłanie sondy. Wystrzelono dwa kolejne satelity klasy Galileo. Anna i Jean Douvoir zgromadzili małą ekipę złożoną z członków załogi, którzy posiadali kwalifikacje pilotów. Mieli zdalnie kierować sondami. Wspólnymi siłami przeprowadzili oba satelity przez wejście i skierowali je ku pierwszej sferze. Anna zatrzymała pierwszego z nich pośrodku pięciokąta, a Jean zawiesił oryginalnego satelitę obserwacyjnego na wysokości pięćdziesięciu kilometrów nad sferą, żeby służył jako stacja przekaźnikowa. Potem Anna odpaliła silniki jonowe i pomknęła w stronę drugiej sfery. Gdy mijała poziom pierwszej, w systemach elektronicznych doszło do wielu awarii. Na szczęście liczne rezerwowe urządzenia zdołały podtrzymać funkcjonowanie satelity, raz po raz resetując zawodzące systemy. Satelita wystrzelił sondę i leciał dalej. Gdy tylko znalazł się poniżej pierwszej sfery, systemy odzyskały pełną sprawność. Zachęcona tym Anna poleciła jednemu ze swoich ludzi sprowadzić w dół drugiego satelitę. Gdy oba były już po drugiej stronie, poleciała nimi jeszcze niżej. Tymczasem sonda sukcesywnie zmierzała w stronę belki. Przekazywane przez laser dane świadczyły, że wokół masywnego obiektu kipią straszliwe pola energii. Kontakt z sondą

stracono parę minut przed lądowaniem. Fizycy przypisali winę działaniu siły odpychającej na jej baterię. Tymczasem piloci Anny prowadzili dwa satelity klasy Galileo w stronę drugiej sfery. Gdy oddalili się od pierwszej, potężne elektromagnetyczne szkwały zostały z tyłu. Wyglądało na to, że druga sfera nie jest aktywna. Jeden satelita zawisł w połowie odległości między sferami, a drugiego Anna poprowadziła w stronę krawędzi pasma tworzącego wielki pięciokąt. Tym razem wskazania radaru były precyzyjne. Nie wykrywali tam żadnych pól magnetycznych, a emisja podczerwieni była minimalna. - Coś spowalnia lot - zameldowała Anna. Prędkość satelity spadała coraz bardziej, jakby wszedł w jakiegoś rodzaju atmosferę. Czujniki molekularne uparcie jednak zapewniały, że na zewnątrz panuje próżnia. Anna zdołała się zbliżyć na odległość siedemdziesięciu kilometrów do powierzchni belki, zanim satelita stanął całkowicie. Pracujące na pełnym ciągu silniki z trudem utrzymywały go w miejscu. Gdyby nie one, natychmiast pomknąłby z powrotem. - Coś go odpycha - oznajmiła fizykom. Przez trzy następne dni podejmowali liczne próby zbliżenia pod najróżniejszymi kątami i z rozmaitymi prędkościami. Potem wysłano następnego satelitę klasy Galileo, wyposażonego w prostą wyrzutnię, zdolną wystrzeliwać pociski złożone z rozmaitych pierwiastków. Każdy pocisk, bez względu na to, z jakiego materiału go wykonano, zatrzymywał się przed osiągnięciem belki, a potem zawracał z narastającą prędkością. Po długotrwałych obserwacjach prowadzonych za pomocą aktywnych i pasywnych czujników podekscytowani fizycy doszli wreszcie do pierwszych konkluzji. - To materia o ujemnej masie - oznajmił Tunde na następnym zebraniu. - Jej grawitacja ma znak przeciwny do naszego. Dlatego zawsze będzie odpychała zwyczajną materię. Satelitom udało się przedostać środkiem ok w sieci materii o ujemnej masie, gdzie siła odpychająca była najmniejsza. Anna skierowała jednego z nich na niższy poziom, zanurzając stateczek w morzu słabiutkich, migotliwych błysków, które tańczyły w przestrzeni między drugą a trzecią sferą. Instrumenty miały trudności ze zbadaniem błędnych ogników, w końcu jednak fizycy doszli do wniosku, że to rozrzedzona, zimna plazma powstała z emisji egzotycznej materii na dole i utrzymywana w tym miejscu przez odpychanie ujemnej masy na górze. Analiza egzotycznej materii okazała się trudniejszym zadaniem. Musieli wystrzelić cały szwadron wielkich satelitów klasy Armstrong, wyposażonych w duże, wszechstronne

pakiety instrumentów obserwacyjnych. Minęły dwa tygodnie, zanim udało się im sporządzić mapę prądów energii, które kipiały niczym fotonowe burze w plazmie wypełniającej przestrzeń między dwiema sferami z egzotycznej materii. Potem zdołali przeprowadzić satelitę przez czwartą sferę. Gdy pierwszy satelita klasy Armstrong znalazł się po drugiej stronie, okazało się, że niżej nie ma już kolejnych sfer. W wewnętrznej przestrzeni o średnicy około szesnastu tysięcy kilometrów znajdowała się seria koncentrycznych pierścieni ustawionych w płaszczyźnie bariery. Zewnętrzny, który miał trzynaście tysięcy kilometrów średnicy, załoga natychmiast przezwała wianuszkiem ze stokrotek. Składał się on z serii soczewkowatych dysków połączonych czarnym przewodem. Dalej znajdował się prosty pierścień z zielonej materii, tak gładki i jednolity, że nie sposób było określić, czy obraca się wokół osi. Następny składał się z grubych, srebrnych, splecionych ze sobą sznurów, poruszających się względem siebie niczym naoliwione węże. Potem był pierścień złożony z czystego, szkarłatnego światła. Kilka następnych - z litej materii. Kule, setki tysięcy kul tworzących gęsty naszyjnik, porównywany przez oficerów na mostku do nici obcego DNA, które oplatały się wokół siebie, okrążając jednocześnie środek. Iskry: szerokie pasmo szmaragdowych i bursztynowych światełek ciągnących za sobą kometowe warkocze. Krążyły w obie strony, ale nigdy nie zderzały się ze sobą. Potem był pierścień z wody albo jakiegoś innego przejrzystego płynu. Jego powierzchnię pokrywały fale. W samym środku znajdowała się pustka, mała plamka ciemności, w której znikało światło. To było prywatne planetarium Boga. W kantynie gwiazdolotu dominowała opinia, że sfery napędzają pierścienie albo na odwrót. Tak czy inaczej, wszyscy byli przekonani, że Forteca Ciemności jest generatorem bariery. Satelity kierowano kolejno w stronę pierścieni i jeden po drugim tracił kontakt z „Drugą Szansą". Środek Fortecy Ciemności był potężnym wirem energii. Żaden wytwór ludzkiej techniki nie mógłby funkcjonować w takich warunkach. Widząc na ekranach fale kwantowych zaburzeń, które otaczały szalonym chaosem uszkodzone satelity, niektórzy z fizyków twierdzili nawet, że pierścienie nie mogą istnieć w normalnej czasoprzestrzeni. Wszyscy na pokładzie pragnęli teraz sprawdzić, czy po drugiej stronie Fortecy Ciemności znajduje się analogiczne wejście. - Nie ma mowy, żebyśmy zdołali się przedostać przez środek i te pierścienie stwierdził Tunde. - Jeśli chcemy spróbować, musimy zaprogramować satelitę, żeby poleciał luką między zewnętrzną powłoką a pierwszą sferą. Będzie musiał operować autonomicznie.

Mamy za mało satelitów, aby stworzyć tak wiele stacji przekaźnikowych. - To strata czasu - sprzeciwił się Oscar. - Nie wierzę, żeby tam było wejście. W takim przypadku cała cholerna bariera nie miałaby sensu. - Ja również tak sądzę - zgodził się Wilson. - Ale przecież wiesz, że musimy to sprawdzić. Anno, zaprogramuj satelitę klasy Galileo. Lot trwał trzy dni. Kiedy satelita wrócił w zasięg ich instrumentów, okazało się, że bariera po drugiej stronie jest ciągła. Satelita zbadał ponad dwadzieścia tysięcy kilometrów kwadratowych. Wilson rozkazał uzupełnić zapasy paliwa i wysłać go z powrotem. Po siedmiu lotach satelita sprawdził całą powierzchnię półkuli położonej po drugiej stronie. Nie było tam żadnego wejścia prowadzącego do uwięzionej gwiazdy. Trzy miesiące po odkryciu Fortecy Ciemności Wilson wezwał Oscara i Tundego do swej kabiny na naradę. - Muszę się dowiedzieć, czy zostało nam tu jeszcze coś do odkrycia. - Chyba żartujesz - obruszył się fizyk. - W Fortecy Ciemności jest więcej egzotycznej fizyki, niż ludzkość zdołała odkryć od czasu, gdy jabłko spadło Newtonowi na głowę. - Nie wątpię w to. Ale skoro zidentyfikowaliśmy już główne komponenty, co jeszcze możecie dodać, patrząc na sprawę realistycznie? Przecież nawet nie wiemy, czy to naprawdę generator bariery. - To logiczna konkluzja. - W istocie, ale czy potraficie to udowodnić? Co ważniejsze, czy potraficie to udowodnić za pomocą instrumentów, które mamy na pokładzie? Tunde przez chwilę spoglądał nieustępliwie, wreszcie jednak skinął niechętnie głową. - Nie. Nie ma na to szans. Jak mówiłeś, możemy sporządzić mapę całości. Ale określić funkcje i wzajemne zależności poszczególnych elementów... Projekt na tę skalę zaangażowałby wszystkich żyjących teoretyków na najbliższe dwa stulecia. Potrzebujemy większego statku. W gruncie rzeczy potrzebujemy placówki wielkości Wysokiego Anioła, dorównującej mu możliwościami produkcyjnymi. Wspólnota będzie musiała otworzyć serię tuneli prowadzącą w to miejsce. Tylko w ten sposób zdołamy zgromadzić zasoby potrzebne do rozwiązania problemu. - To się nie zdarzy - stwierdził Oscar. - Och, zgadzam się, że powinno. Ale z politycznego punktu widzenia mamy tu tylko gigantyczny problem dla fizyków. Nie przyciągnie funduszy na skalę, o jakiej mówisz. - Nigel Sheldon to zrozumie - sprzeciwił się Tunde. - Z pewnością - przyznał Wilson. - Przede wszystkim dzięki niemu ta wyprawa mogła

się odbyć. Ale nawet on nie zdoła przekonać całego Senatu Wspólnoty. Nie, gdy w grę wchodzą tak wielkie wydatki. Gdybyśmy odkryli tu coś, co wskazywałoby, po co stworzono barierę, bądź sugerowało, że Wspólnocie może coś zagrozić, mogłoby to nam zapewnić jeszcze kilka wypraw. Ale to jedynie zagadka, a z zagadkami zżyliśmy się już od dawna. Z początku czujemy się nimi wstrząśnięci i podekscytowani, potem zaś po prostu się do nich przyzwyczajamy i przestajemy się nimi przejmować. Popatrz na Silfenów. Dlaczego na ich planetach elektroniczny sprzęt nie funkcjonuje? Jak właściwie wędrują między światami? Popularny mit głosi, że korzystają z leśnych ścieżek. Tak sądzą łatwowierni przedstawiciele naszego gatunku. Inni, bardziej praktyczni, uważają, że Silfeni przed tysiącleciami skolonizowali Galaktykę za pomocą wędrujących ark. Ta tajemnica nie ma znaczenia. Żyjemy z nią, a ona nie wpływa na nas w żaden sposób. O ile potrafimy to określić, bariera, choć bardzo spektakularna, również na nas nie wpływa. Nie ma tu flot gwiazdolotów pełnych kosmitów, którzy chcą rozwalić Ziemię na kawałki, ukraść nasze złoto i nasze kobiety. To tylko kolejny niepojęty relikt. Minie pięćset lat, zanim go zrozumiemy, ale pewnego dnia wszyscy będziemy się śmiać ze swego zdumienia. - To znaczy, że wracamy do domu, tak? - Uświadomił sobie Tunde. - Jeszcze nie w tej chwili. Ale z pewnością poświęciliśmy już wystarczająco wiele czasu Fortecy Ciemności. Jeżeli żaden z was nie przedstawi mi sensownej alternatywy, będziemy kontynuować lot wokół bariery. A jeśli nic nie znajdziemy, zbadamy bieguny, jak poprzednio planowaliśmy. Potem możemy pobieżnie przyjrzeć się Becie Dysona. Zanim wrócimy do domu, chciałbym potwierdzić, że wygląda tak samo. - Zgadzam się - oświadczył Oscar. - Ludzie zaczynają się dopytywać, jak długo jeszcze potrwają badania. Nikt się na razie nie skarży, ale uważam, że pora ruszać w dalszą drogę. Obaj popatrzyli na Tundego. - Zgoda - mruknął naukowiec. - Zebraliśmy już tyle danych, że uniwersytety będą miały co robić przez dziesięć lat. Mam jednak nadzieję, że się mylicie, jeśli chodzi o następną fazę projektu. Zrozumienie technologii, na której opiera się Forteca Ciemności, oznaczałoby dla naszego gatunku niewiarygodny skok do przodu. Na Boga, moglibyśmy podróżować między galaktykami. Nasze możliwości stałyby się nieograniczone.

Anna

wraz

ze

swą

nieliczną

ekipą

pilotów

odwołała

satelity,

ostrożnie

przeprowadzając je przez ruchomy labirynt czterech wirujących sfer. Do Fortecy Ciemności wysłali ich trzydzieści siedem, z czego stracili dziewięć - albo w centrum, albo z powodu

awarii. Gdy reszta znalazła się już w hangarach, Tu Lee wprowadziła „Drugą Szansę" z powrotem w hiperprzestrzeń, z prędkością, która pozwoli im okrążyć resztę bariery w ciągu pięciu dni.

Sygnał alarmowy wyrwał Wilsona z głębokiego, błogiego snu. Kapitan przez moment leżał jeszcze w pościeli, osłaniając oczy przed światłem, które włączyło się automatycznie. Anna jęknęła i zamrugała powiekami. - Co to, kurwa... - Mruknęła. - Na mostku ogłoszono alarm - poinformował Wilsona e-kamerdyner. - Niech to szlag! Wilson zlazł z łóżka i ruszył prosto ku drzwiom W jego wirtualnym polu widzenia rozbłysło kilkanaście różnych ikon. Trudno mu się było na nich skupić, gdy jak szalony pędził korytarzem. Na szczęście projektanci gwiazdolotu byli wierni morskim tradycjom i umieścili kabinę kapitana blisko mostka. Ikony stanu nie wykazywały żadnych fizycznych uszkodzeń, hipernapęd działał prawidłowo, sygnały z wydziału obrony również brzmiały uspokajająco. „To znaczy, że nie ma żadnego bezpośredniego niebezpieczeństwa" - pomyślał Wilson i nakazał sobie zachować spokój, gdy drzwi mostka rozsunęły się przed nim. Dopiero wtedy przeniósł uwagę na ikony instrumentów obserwacyjnych. Hiperradar przedostawał się przez barierę. - O cholera! Garstka ludzi pełniąca nocną służbę na mostku obejrzała się za siebie. - To się zaczęło parę minut temu - oznajmił Oscar, wstając z fotela dowódcy. Rozkazałem zatrzymać statek. Wilson usiadł na krześle, spoglądając na przednie portale. - Czy nadal jesteśmy w tunelu? - Tak jest. - W porządku. Tu Lee, zaplanuj kurs, który nas stąd zabierze. Bądź gotowa go zrealizować, gdy tylko wydam ci rozkaz. - Tak jest. Oba portale pokazywały hiperradarowy obraz bariery. Jej powierzchnię ogarnęły fluktuacje; uginała się, jakby uderzał w nią deszcz pocisków. Potem Wilson uświadomił sobie skalę tego, co widzi. Jeśli w barierę uderzały jakieś obiekty, musiały być wielkości gazowych olbrzymów. „Wroga flota! Powód, dla którego stworzono barierę!" - pomyślał. - Astrofizyka, czy znamy przyczynę tego zjawiska?

- Nie, kapitanie - odparł radosnym tonem Bruno. - Nie mamy zielonego pojęcia. - A zaobserwowaliśmy coś jeszcze? Gwiazdolot? Jakąś broń, która mogłaby to spowodować? - Nie - odparła Sandy Lanier zza konsoli obserwacyjnej. - Po tej stronie sfery hiperradar nie pokazuje nic w promieniu tysiąca jednostek astronomicznych. Wilson spojrzał z zasępioną miną na portale. Fluktuacje nasilały się coraz bardziej. Z pewnością nie dowiedzą się, co się dzieje, patrząc na to z daleka. „Pora podjąć decyzję" zdecydował w duchu. - Hipernapęd, przenieście nas na odległość miliona kilometrów od bariery - rozkazał Wilson. - Obrona, włączyć pola siłowe. Przyjrzyjmy się temu z bliska. Zjawiła się już reszta dziennej zmiany. Ludzie zajmowali nieobsadzone miejsca albo stawali za nocnymi zmiennikami. Atmosfera podenerwowania i szczerej ekscytacji niczym nie różniła się od tej, jaka panowała na „Eagle II" tuż przed lądowaniem. Wilson wygładził dłonią wymiętą koszulkę, a potem odgarnął włosy z czoła. Skórzane obicie fotela lepiło się już do jego gołych nóg poniżej szortów. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie pobiec się przebrać. Nie wyglądał raczej na najbardziej dystyngowanego dowódcę w historii (a obraz z całą pewnością rejestrowano), ale z drugiej strony połowa ludzi na mostku była ubrana podobnie. „A niech tam... ". - Milion kilometrów, kapitanie - zameldowała Sandy Lanier. - Wyprowadź nas z hiperprzestrzeni. Jeden z portali wypełnił obraz czysto akwamarynowej barwy. Pośrodku pojawiły się ciemne smugi, które otworzyły się nagle. Tym razem nie musieli przełączać instrumentów na podczerwień, żeby zobaczyć barierę. - Mój Boże - wychrypiał Tunde. - Robi się przezroczysta. Odległa o trzydzieści jednostek astronomicznych Alfa Dysona to pojawiała się, to znikała na obrazie, tylko nieco jaśniejsza od gwiazd tła. Wskazania hiperradaru nie były ścisłe. Bariera nie przemieszczała się fizycznie w żaden sposób, ale traciła spójność. - Obserwacja, obrona czy ktoś do niej strzela? - Zapytał z desperacją w głosie Wilson. - Nie, kapitanie. Nie wykrywamy żadnego rodzaju energii. Lokalny stan kwantowy również wydaje się stabilny. Bariera... A niech to! Zniknęła! Hiperradar nic nie pokazuje. To skurwysyństwo zniknęło! Wilson wbił wzrok w oba portale. Ten, na którym wyświetlano obraz w widmie grawitacyjnym, był zupełnie pusty. Na drugim po chwili, gdy światło do nich dotarło, pojawiła się Alfa Dysona płonąca pośrodku ogromnego kręgu.

„Nadal widzimy drugą stronę bariery" - uświadomił sobie Wilson. „Światło potrzebuje ponad czterech godzin, żeby przebyć trzydzieści jednostek astronomicznych". - Włączcie wszystkie pasywne czujniki - rozkazał Wilson. - Pokażcie mi, co tam jest. - To nie może być przypadek - stwierdził Oscar. W jego głosie pobrzmiewał szok, a nawet odrobina strachu. - Sfera istniała z górą tysiąc lat i nagle sobie zniknęła, gdy tylko się pojawiliśmy? Wykluczone. Ktoś wie o naszej obecności. Ludzie rozejrzeli się wokół niepewnie, szukając pocieszenia u towarzyszy. Wilson zgadzał się ze swoim zastępcą. Słyszał pod czaszką głos, który nakazywał mu natychmiast uciekać i nie oglądać się za siebie. Na granicach bariery zaczęły pojawiać się gwiazdy. Wyglądało to dość nieprzyjemnie - jak ogromna, otwierająca się pułapka. Wilson spojrzał na Tundego. - Jak się zachowuje Forteca Ciemności? Fizycy rzucili się do konsoli, pośpiesznie analizując dane przesyłane przez hiperradar. Wilson obserwował rezultaty ich pracy na jednym ze swoich ekranów. Mógł nie rozumieć szczegółów, ale ogólny sens łatwo było pochwycić. - Nadal istnieje - stwierdził Tunde. - Ale na hiperradarze wydaje się mniejsza niż poprzednio. Zapewne widzimy pierwszą wirującą sferę. Chwileczkę... Tak jest, obraca się wokół osi. Zewnętrzna powłoka zniknęła. Wykrywam też bardzo dziwną fluktuację kwantową. Przedtem jej nie było. - Tunel czasoprzestrzenny? - Zapytał Wilson. - Nie. To coś zupełnie innego. - Czy coś nam zagraża? Tunde obrzucił go lekko poirytowanym spojrzeniem. - Nie zauważyłem nic oczywistego. Jeszcze o tym porozmawiamy. W jednym z portali kształtował się obraz układu planetarnego Alfy Dysona. Dwa gazowe olbrzymy, mniejsze od Jowisza, krążyły w odległości czterech i pół oraz siedemnastu jednostek astronomicznych od macierzystej gwiazdy. Największa z planet skalistych miała czternaście tysięcy kilometrów średnicy i krążyła w odległości jednej i dwóch dziesiątych jednostki astronomicznej od Alfy Dysona. Pozostałe dwie były mniejsze; obiegały gwiazdę w znacznie większych odległościach, po lekko eliptycznych orbitach. Nazwali największą z planet typu ziemskiego Najbliższą Alfy i skupili na niej instrumenty obserwacyjne gwiazdolotu. - Mój Boże - odezwała się Sandy Lanier. - Spójrzcie na odczyty.

Widmo Najbliższej Alfy wskazywało na obecność wody w ilości wystarczającej, by powstały oceany, a także złożonej z tlenu i azotu atmosfery. Planeta była również silnym źródłem neutrin. - To świadczy o bardzo wysokim poziomie produkcji energii termojądrowej stwierdził Russell. - Powiedziałbym, że większym niż na wszystkich naszych planetach Wielkiej Piętnastki razem wziętych. - Co, u licha, zużywa aż tyle mocy? - Mruknął Oscar. Przekonali się, że znaczącą jej część pochłania łączność. W widmie elektromagnetycznym planeta lśniła jasno jak mała nowa. LI statku rejestrowała mnóstwo zakłócających się nawzajem przekazów, ale bez klucza jej algorytmy deszyfrujące były bezużyteczne. Najwięcej energii pochłaniało jednak coś, co łatwo było zauważyć. W kosmosie wokół Najbliższej Alfy panował intensywny ruch. Smukłe, jasne smugi emitowane przez termojądrowe silniki otaczały planetę pierścieniową mgławicą sięgającą od górnych warstw atmosfery aż na odległość miliona kilometrów. Całe floty oddalały się od niej z przyśpieszeniem 3 albo 4 g, przecinając pustkę długimi smugami plazmy, nim wreszcie wyłączały napędy, by dotrzeć do celu siłą bezwładności. Setki innych statków zbliżały się do planety, wyhamowując i znikając w nieustannie okrążającym ją roju. W odległości około dwustu tysięcy kilometrów wokół Najbliższej krążyło z górą pięćdziesiąt maleńkich księżyców otoczonych wianuszkami płomieni termojądrowych silników przybywających i odlatujących statków. Z pewnością były to przechwycone planetoidy. Cała formacja była stanowczo zbyt regularna, by jej pochodzenie mogło być naturalne. Każdy księżyc otaczały potężne stacje przemysłowe. - Czy nic ich nie obchodzi środowisko? - Zdziwiła się Antonia. - Termojądrowe statki tak blisko zamieszkanej planety z pewnością nie są bezpieczne. - To są wielkie statki - zauważyła Anna. - Przynajmniej tych samych rozmiarów co „Druga Szansa", niektóre znacznie większe. W dodatku ich smugi składają się z helu, więc zapewne korzystają z fuzji borowej. - Drogie - mruknęła Antonia. - Zależy od poziomu rozwoju techniki - zauważył Oscar. - To nie jest prymitywna cywilizacja. - Dokąd lecą te statki? - Zainteresował się Wilson. „Druga Szansa" poszerzyła pole obserwacji. Wokół wszystkich planet odkryli zdumiewająco intensywną aktywność techniczną. Choć dwie zewnętrzne planety skaliste były

zimne i pozbawione atmosfery, ich powierzchnie były usiane potężnymi kopułami pól siłowych, sztucznych habitatów. Analiza widmowa wykazała, że roślinność w nich odpowiada typem tej, która porastała kontynenty Najbliższej Alfy. Każdą z nich oświetlały kule sztucznych słońc. Statki kosmiczne były tam niemal tak samo liczne jak wokół Najbliższej Alfy, otaczały światy ruchomym, połyskliwym torusem. Wokół obu planet również krążyły dziesiątki przemysłowych księżyców. W przypadku gazowych olbrzymów wyglądało to podobnie. Każdy większy księżyc pokrywały kopuły pól siłowych. Je również otaczały statki i przemysłowe księżyce. W cienkich pierścieniach gazowych olbrzymów krążyły tysiące stacji powoli pochłaniających skalne odłamy, do których je przytwierdzono. Jeśli zaś chodzi o dziesiątki zewnętrznych księżyców - skały, które w zasadzie były planetoidami - osłonięte polami siłowymi osiedla zajmowały całą ich powierzchnię. Ciasne spirale zniekształcające magnetosferę zdradzały położenie ogromnych struktur krążących po niskich orbitach równikowych. Gdy skierowano na nie instrumenty „Drugiej Szansy", okazało się, że konstrukcje ciągną za sobą kable, czy może rury, znikające w górnych warstwach chmur. Kiedy w portalu pojawiały się kolejne szczegóły, Wilsona ogarnęła fala nostalgii za przyszłością, którą - jak mu się zdawało - tworzył w roku 2050, złotym wiekiem kosmicznej ekspansji ludzkości. To właśnie było ogólnoukładowe społeczeństwo, jakie stworzyłaby każda zaawansowana technicznie cywilizacja z jakiegoś powodu odcięta od gwiazd. „Ale dlaczego ją odcięto?" - Pomyślał. Trzy godziny po zniknięciu bariery Sandy ustąpiła miejsca za konsolą obserwacyjną Annie, która i tak siedziała na mostku już od paru godzin, obserwując bieżące wydarzenia. Jeden z pomocniczych teleskopów śledził zamieszanie panujące w kosmosie wokół Najbliższej Alfy. - Niektóre z tych statków chyba próbują opuścić układ - odezwała się Anna. Daleko od planety, tam gdzie wszystkie statki przechodziły na lot bezwładny, było widać jedenaście plazmowych śladów. - Od trzech godzin poruszają się z przyśpieszeniem 5 g. Lecą diabelnie szybko. Mam nadzieję, że mają pola siłowe. Przy tej prędkości nawet mała cząsteczka może narobić niezłych szkód. - Kilka podobnych statków wystartowało z obu gazowych olbrzymów - dodał Jean Douvoir. - Czy któryś zmierza w naszą stronę? - Zapytał Wilson. - Właściwie nie, kapitanie. Cztery lecą prosto na Fortecę Ciemności. Jeden z pozostałych minie nas w odległości ośmiu jednostek astronomicznych.

- Bezpieczny dystans, ale miejcie je na oku. Jeśli któryś zmieni kurs i ruszy w naszą stronę, chcę się zaraz o tym dowiedzieć. - Tak jest. - Tunde, myślisz, że potrafią zauważyć nasz hiperradar? - Powiedziałbym, że ich technika pozwala na wykrywanie fluktuacji fal kwantowych. To może stać się dla nich wskazówką świadczącą o naszej obecności. Nie wykryliśmy jednak żadnych impulsów hiperradaru, dobiegających z układu, co oznacza, że zapewne nie dysponują detektorem. Po co ktoś miałby budować hiperradar, jeśli siedzi zamknięty w puszce o średnicy trzydziestu jednostek astronomicznych? - A potrafiliby stworzyć barierę? - Zapytał nagle Wilson. Tunde skrzywił się, nie chcąc się wypowiadać na ten temat. - Moim zdaniem nie. Sądząc z tego, co dotąd widzieliśmy, powiedziałbym, że mniej więcej nam dorównują, tyle że nie znają tuneli czasoprzestrzennych. Forteca Ciemności przekracza o całe rzędy wielkości wszystko, do czego jesteśmy zdolni. - To sugeruje, że barierę stworzył ktoś z zewnątrz. - Na to wygląda. - Wynika z tego, że ich zamknięto. Ktoś uznał ich za zagrożenie. - Wilson przeniósł uwagę z powrotem na cuda astroinżynierii odkrywane przez ich instrumenty. Z uwagi na swą przeszłość był skłonny zazdrościć cywilizacji z Alfy Dysona. - Dlaczego? - Bardziej niepokoi mnie pytanie, dlaczego wyłączono barierę - stwierdził Oscar. Ktoś zauważył naszą obecność. - To raczej bez sensu - sprzeciwił się Wilson. - Jeśli ktoś próbował izolować tę cywilizację, dlaczego miałby wyłączać barierę, gdy tylko zjawi się pierwszy statek pragnący ją zbadać? - Oni nie „próbowali" jej izolować - wtrąciła Tu Lee. - Udało się im to bardzo skutecznie. - To czyni wyłączenie bariery jeszcze bardziej bezsensownym. - Nie rozumiem, czym się przejmujecie - odezwała się Anna. - Można to bardzo prosto sprawdzić. Wszyscy na mostku spojrzeli na nią. Uśmiechnęła się. Małe spirale tatuaży OO na jej policzkach rozbłysły delikatnym, srebrnym blaskiem. - Zapytajmy ich - wyjaśniła, wskazując na portal.

Trzeciego dnia po zniknięciu bariery zbadali układ planetarny za pomocą hiperradaru. Wilson usłyszał już wszystkie argumenty za nawiązaniem kontaktu i przeciwko niemu. Większość - w tym również on - opowiadała się za ostrożnością, pomimo wszystkiego, czego dowiedzieli się o Dysonach. Dudley Bose chciał od razu wysłać do nich sygnał, natomiast Oscar pragnął bez chwili zwłoki wracać do Wspólnoty. Nadal bardzo go niepokoił moment zniknięcia bariery. Wilson po raz pierwszy naprawdę żałował, że nie mogą nawiązać natychmiastowej łączności ze Wspólnotą. Z chęcią powierzyłby decyzję komuś innemu. Anna miała rację, kontakt mógł im powiedzieć bardzo wiele, wydawało się jednak pewne, że obcych z Alfy Dysona zamknięto celowo i wielu członków załogi zastanawiało się nad przyczynami tego kroku. Ich cywilizacja robiła wrażenie, ale nie wydawała się aż tak groźna. W stronę granicy układu zmierzały teraz osiemdziesiąt trzy statki. Po trzech dniach nieprzerwanego lotu z przyśpieszeniem 5 g pierwsza fala pokonała ponad dziesięć jednostek astronomicznych, a wciąż startowały następne. Statki wystrzelone z zewnętrznego gazowego olbrzyma zbliżały się już do miejsca, gdzie przedtem była bariera. Nikt na pokładzie „Drugiej Szansy" nie miał pojęcia, co zamierzają zrobić obcy po przekroczeniu granicy trzydziestu jednostek astronomicznych. Żaden ze statków nie był przystosowany do podróży międzygwiezdnych. Większość czasu załoga poświęcała jednak na zbieranie danych o układzie planetarnym Alfy Dysona. Skolonizowano nie tylko planety. Znajdowały się tam dwa pasy planetoid, po obu stronach orbity Najbliższej Alfy, i oba były gęsto zasiedlone. Również w punktach trojańskich orbit gazowych olbrzymów skupiały się planetoidy średniej wielkości; powstały tam kwitnące społeczeństwa. Bardziej intrygujące przynajmniej dla fizyków - było skupisko osłoniętych polami siłowymi pierścieni o średnicy pięciuset kilometrów krążące wokół gwiazdy trzy miliony kilometrów nad jej koroną. Wyglądało na to, że pierścienie pochłaniają wiatr słoneczny, czerpiąc energię z potężnych strumieni cząstek elementarnych, emitowanych przez gwiazdę na dole. Wilson w końcu pozwolił użyć hiperradaru, by stworzyć bardziej szczegółową mapę całego układu planetarnego. Nikt się zbytnio nie zdziwił, kiedy się okazało, że wokół planet, księżyców, osiedli na planetoidach i przemysłowych stacji orbitują dziesiątki tysięcy statków. Ich liczba budziła lekki niepokój, biorąc pod uwagę, że „Druga Szansa" była tu zupełnie sama. Inną niespodziankę stanowił fakt, że wiele samotnych planetoid krążących poza orbitą drugiego gazowego olbrzyma również wykazywało oznaki zamieszkania i przemysłowej aktywności. Trzy z nich dzieliło od gwiazdolotu zaledwie kilka jednostek astronomicznych. Wilson straszliwie ochrzanił Sandy Lanier, która miała akurat służbę na stanowisku

obserwacyjnym, za to, że nie wykryła wcześniej ich emisji neutrinowych. Zapłacił za to nocą, kiedy Anna zrobiła mu wykład na temat tego, jak małe są generatory termojądrowe w porównaniu z bezmiarem kosmosu. - Najprawdopodobniej dopiero zaczęli zasiedlanie tych planetoid - tłumaczyła podekscytowana kobieta. - Jeśli gdzieś blisko jest coś dużego i niebezpiecznego, nasz wydział z pewnością to zauważy. Wilson wymamrotał słowa przeprosin, dodając, że powinni się przyjrzeć tym planetoidom naprawdę uważnie. Mieli przykłady cywilizacji Dysonów właściwie pod ręką, co stwarzało szansę, by dowiedzieć się o nich jak najwięcej, unikając wykrycia. Anna przyjęła przeprosiny. Pozwoliła się pocałować, a potem sprawy zaszły dalej. Mieli wciąż nowe pomysły na wykorzystanie niskiej grawitacji panującej w pierścieniu dla załogi. Ponieważ mieli już w miarę kompletny obraz układu planetarnego Alfy Dysona, skierowali hiperradar na Betę. Odległość była bardzo duża, ale udało im się stwierdzić, że bariera wokół drugiej gwiazdy pozostaje nietknięta. To potwierdzało przypuszczenie Oscara, że powodem zniknięcia sfery otaczającej Alfę Dysona było ich przybycie. Nikt jednak nie potrafił wskazać przekonującego powodu, dlaczego miałoby się tak stać. Tego scenariusza z pewnością nie uwzględniono w planach, które tak starannie przygotowywali przed odlotem z Anshunu. Wilson jasno zdawał sobie sprawę, jak krytyczne znaczenie mają jego decyzje. Rozkazał wydziałowi czujników wznowić zbieranie informacji o układzie planetarnym Alfy Dysona. Gdy próbowali uzyskać dokładniejsze obrazy pobliskich planetoid, w odległości jednej trzeciej obwodu układu od nich doszło do pierwszej bitwy. Najpierw zauważyli ją w widmie elektromagnetycznym. W połowie drogi między orbitami dwóch gazowych olbrzymów odnotowano kilka potężnych impulsów. Natychmiast potwierdzono, że były to eksplozje jądrowe. Potem nastąpiła druga seria. Wokół miejsc wybuchów szybko pojawiły się ślady silników plazmowych. Dwie eskadry złożone z ponad trzydziestu okrętów zbliżały się do siebie. Walka się rozpoczęła, gdy dzieliło je około miliona kilometrów. Teraz pędziły ku sobie z przyśpieszeniem ponad 7 g. Pociski oraz lasery gamma zamieniły kurczącą się przestrzeń między nimi w śmiercionośny huragan energii. Eksplozje okrętów zwiększały potop promieniowania. Hiperradar dał im obraz w czasie rzeczywistym. W okolicy pozostał tylko szybko się powiększający obłok szczątków i pary, przez który wlokło się kilka uszkodzonych okrętów. Otaczające pięć skolonizowanych planetoid, odległych o trzydzieści dwa miliony kilometrów,

wianuszki statków badały strefę bitwy za pomocą aktywnych instrumentów. - Całe szczęście, że nas tam nie było - odezwał się Oscar. Wilson spojrzał na obraz. Odpryski napromieniowanej materii oddalały się powoli od siebie. Przypominało mu to śmieszne wybuchy w zwolnionym tempie w popularnych filmach z czasów jego młodości, w których napakowani sterydami hollywoodzcy gwiazdorzy potrafili uciec przed falą uderzeniową. - Obrona - zaczął z namysłem. - Czy nasze pola siłowe potrafiłyby się oprzeć takim wybuchom? - Tym początkowym, być może. Ale pod koniec rozpętało się tam prawdziwe piekło. - Dziękuję. Zerknął na Oscara i pochylił głowę. Obaj ruszyli do pokoju odpraw dla starszych oficerów i zaciemnili przezroczyste ściany. Na ekranach otaczających długi, ustawiony pośrodku stół błyszczały błękitne i szkarłatne diagramy. - Wiem, co myślisz - odezwał się Wilson, siadając przy narożniku stołu. - Nietrudno zgadnąć. Powtarzam to już od chwili zniknięcia bariery. Powinniśmy odlecieć. Sytuacja wykroczyła poza wszystko, co przewidywał scenariusz naszej misji. To miała być wyprawa zwiadowcza, a przerodziła się w coś całkiem innego. - Wiem, wiem. - Wilson przesunął dłonią po włosach. Zrobiły się już za długie. - Ale nadal nie mamy pojęcia, dlaczego ich zamknięto, a już z pewnością nie potrafimy odgadnąć, kto to zrobił. Wysłano nas tu, żebyśmy się tego dowiedzieli. To znaczy, że nie wykonaliśmy jeszcze zadania. - Ta bitwa cholernie wyraźnie wskazuje, dlaczego ich zamknięto. Trudno o bardziej spektakularne wyjaśnienie. - Być może, ale nie możemy wrócić do domu tylko z teorią. Musimy mieć pewność. - Nie chodzi o samą cywilizację Dysonów. Dlaczego bariera zniknęła, kiedy się zjawiliśmy? Czy to cię nie niepokoi? - Pewnie, że niepokoi. Ale wyłącznie tubylcy mogą nam opowiedzieć o barierze. - Nie możemy ich o nią zapytać. To zbyt ryzykowne. W całej historii ludzkości zaledwie pięć razy w walce użyto broni jądrowej. I wszystko to były wyjątkowe sytuacje. W tej ich bitwie osiemset siedemdziesiąt dwie bomby termojądrowe eksplodowały w ciągu niespełna pół godziny. Oni są niebezpieczni, Wilsonie. Bardzo, bardzo niebezpieczni. - Rodzaj broni używanej podczas konfliktu zależy od rodzaju pola bitwy oraz dostępnej technologii. Jeśli nas tu zaatakują, jestem gotowy użyć broni jądrowej. To byłaby stosowna reakcja. Czy z tego wynika, że ludzkość jest zgrają niebezpiecznych zabójców?

- Nie wykręcaj kota ogonem. Mówię ci oficjalnie: sytuacja mi się nie podoba. Uważam, że powinniśmy odlecieć. - Nie możemy tego zrobić, nawet jeśli znaleźliśmy się w nieprzewidzianej sytuacji. Po to właśnie tu przybyliśmy. To wyprawa odkrywcza, Oscarze, i nie możemy odwrócić się plecami do takiej szansy. To byłoby niegodne ludzi. Zamierzam autoryzować zdalny kontakt próbny. Oscar zamknął oczy i wypuścił z płuc długi, pełen przygnębienia wydech. - Zgoda. To twoja decyzja i udzielę ci poparcia. Ale czy możemy przynajmniej zachować ostrożność? Wilson uśmiechnął się do niego. - Uwierz mi, będziemy tacy ostrożni, że uznasz mnie za niebezpiecznego paranoika.

Na zebraniu szefów wydziałów następnego dnia ustalili zasady nawiązania kontaktu. Korzystali z obowiązujących protokołów Wspólnoty, dostosowując je do sytuacji. - Moim zamiarem jest dowiedzieć się jak najwięcej o Dysonach, unikając jednocześnie wykrycia przez nich - oznajmił Wilson. - Teraz, gdy już się przekonaliśmy, jak bardzo są agresywni, nie jestem skłonny wprowadzać „Drugiej Szansy" na orbitę wokół którejś z planet albo księżyców. Bóg jeden wie, jakie systemy obronne mogą mieć w pobliżu większych skupisk populacji. - Pierwszym etapem będzie wysłanie ekipy kontaktowej do jakiegoś porzuconego artefaktu. To powinno być coś dużego, opuszczony habitat albo wrak statku - stwierdził Oscar. - Coś, co pozwoliłoby nam się przekonać, jak oni żyją, powiedziało coś o fizycznym wyglądzie oraz kulturze. Jeśli będziemy mieli szczęście, może znajdziemy elektroniczne nośniki pamięci, które uda się nam odczytać. Wybrany obiekt musi się znajdować co najmniej pięć milionów kilometrów od najbliższego osiedla albo statku. W sytuacji kryzysowej możemy się poruszać z przyśpieszeniem 5 g. To znacząco mniej niż u większości statków, które tu widzieliśmy. Przewagę taktyczną zapewnia nam jedynie napęd nadświetlny. Chciałbym uniknąć pościgu, więc przez cały czas misji ograniczymy emisje do minimum. - Zanim przystąpimy do wykonania zadania, proszę o jakieś teorie na temat tego, jak zareagują, jeśli nas odkryją - podjął Wilson. Rozejrzał się wokół, zatrzymując spojrzenie na Emmanuelle Verbeke, specjalistce od obcych kultur. - Może nam pani coś powiedzieć o ich społeczeństwie? - Niewiele, poza tym, co oczywiste - odparła kobieta. - To, co widzimy, zgadza się ze standardowymi symulacjami technicznej cywilizacji

nieznającej napędu nadświetlnego. Kolonizują swój układ planetarny zgodnie z logiczną ścieżką rozwoju. Biorąc pod uwagę skalę i ewidentny sukces kolonizacji, bitwa, której świadkami byliśmy, raczej mnie zaskakuje. Spodziewałabym się większej stabilności społecznej. Ale nie wiemy właściwie nic o ich kulturze i wszelkie spekulacje na temat konfliktu byłyby obecnie niewskazane. - Nie udało nam się odczytać żadnego z ich sygnałów - odezwała się Anna. - To niepokojące. Nie liczyłam, że algorytmy LI natychmiast je przetłumaczą, ale spodziewałabym się, że na pewnych odcinkach poczynimy już postępy. - Na jakich? - Zainteresował się Oscar. - Chodzi, na przykład, o sygnały wizualne i holograficzne. Istnieją podstawowe zasady formatowania tego rodzaju przekazów. Nawet jeśli Dysoni widzą w ultrafiolecie albo posługują się echolokacją, powinniśmy być w stanie wykryć pewne regularności. Do tej pory nie znaleźliśmy żadnych. Ich transmisje robią wrażenie niemal całkowicie losowych. W dodatku to wszystko sygnały analogowe, co jest jeszcze dziwniejsze. Rzecz jasna, nie pomaga nam fakt, że odbieramy ich tak wiele. Wszystkie zachodzą na siebie i interferują. Mimo to powinniśmy już przedstawić wam próbkę ich języka. Niestety, nic z tego. - Niezwykłe, że nawet nie wiemy, jak wyglądają - dodała Emmanuelle. - W odwrotnej sytuacji, gdyby to Dysoni czaili się w pobliżu któregoś ze światów Wspólnoty, wkrótce byliby w stanie nas zrozumieć dzięki naszym transmisjom. - Zapisujemy wszystkie ich przekazy - zapewniła Anna. - Jeśli w końcu nawiążemy kontakt i Dysoni zechcą z nami rozmawiać, będziemy wreszcie mogli zrozumieć ich metody przekazu informacji. Wtedy rozpoczniemy tłumaczenie sygnałów, które rejestrujemy teraz. To może się okazać użyteczne, gdyby zaczęli cenzurować swoje transmisje po odkryciu naszej obecności. - Chodzi ci o to, że podsłuchujemy ich potajemnie? - W zasadzie tak. - Nie mam z tym problemów. - Czy to prawdopodobne, że nas zaatakują, kiedy zauważą, że się czaimy? - Zapytał Oscar. - Na ich miejscu byłabym zaciekawiona - stwierdziła Emmanuelle. - Ale to tylko mój punkt widzenia. Także ludzki punkt widzenia. Za mało o nich wiemy, żeby cokolwiek przewidzieć. - W takim razie będziemy się spodziewać najgorszego - oznajmił Wilson. - Ekipa

kontaktowa zostanie uzbrojona i udzielę jej pozwolenia na otwarcie ognia. Gdy tylko przekroczymy linię dawnej bariery, ogłoszę alarm bojowy na pokładzie „Drugiej Szansy". Po raz pierwszy od chwili zniknięcia bariery Oscar miał zadowoloną minę. - Anno, znalazłaś coś, od czego moglibyśmy zacząć? - Zapytał Wilson. - Tak. W przestrzeni unosi się mnóstwo wraków. - Zerknęła niespokojnie na Oscara. Wygląda na to, że Dysoni często walczą między sobą. Uważam, że naprawdę powinniśmy być ostrożni. - Będziemy - zapewnił Wilson, obrzucając ją ostrzegawczym spojrzeniem. - Czyli masz dla nas odpowiedni punkt wyjścia? - Myślę, że tak.

Nikt nie odezwał się ani słowem, ale wszyscy na mostku świetnie zdawali sobie sprawę, w której chwili przekroczyli linię dawnej bariery. Zastanawiali się, czy zaraz pojawi się na nowo, żeby ich uwięzić. Dokładnie przebadali hiperradarem przestrzeń za sobą, ale kwantowe cechy charakterystyczne czasoprzestrzeni pozostawały niezmienione. W Fortecy Ciemności ani w jej otoczeniu nic się nie działo. Czekali tuż za linią bariery przez ponad godzinę. - W porządku, Tu Lee, zabierz nas do tej skały - rozkazał wreszcie Wilson. - Tak jest.

McClain Gilbert czekał w gabinecie ekipy kontaktowej. Pomieszczenie znajdowało się niedaleko mostka i było w nim tylko parę konsoli, ale znacznie więcej ekranów. Za trzema długimi stołami siedziała większość członków czterdziestoosobowej ekipy, z kontrolowaną cierpliwością spoglądających na puste ekrany. Brak świeżych danych w żaden sposób nie osłabiał wypełniającej salę aury podniecenia. Wyczuwało się ją w krótkich, nerwowych zdaniach wymienianych przez przyjaciół, w fakcie, że zapomniano o porządku zmian i wszyscy wepchnęli się jednocześnie do środka, a także w tym, że na stole leżały pakiety z napojami i nie widziało się zwyczajowych wygłupów. Ekipa kontaktowa wreszcie miała się na coś przydać. Do tej pory byli najmniej wykorzystanym wydziałem na pokładzie. Spoglądali tylko innym przez ramię, podczas gdy do gwiazdolotu napływały niezmierzone ilości danych. Ich cierpliwość miała wreszcie zostać nagrodzona. Oscar wszedł do pomieszczenia w tej samej chwili, gdy statek wynurzył się z tunelu czasoprzestrzennego. Mac wskazał mu puste krzesło obok własnego i obaj obserwowali, jak

błękitne światło tunelu gaśnie na ekranie, pozwalając kamerom skupić się na planetoidzie odkrytej przez Annę, która nadała jej nazwę Wieży Strażniczej. Była to długa skała, na której końcu znajdowała się jakaś stacja. Biorąc pod uwagę wieżowaty kształt oraz pozycję placówki - półtorej jednostki astronomicznej za orbitą dalszego gazowego olbrzyma - Anna doszła do wniosku, że to odpowiednik starego imperialnego fortu, dawno opuszczonego garnizonu, którego zadaniem miała być obserwacja zamieszkanych przez barbarzyńców pustkowi w poszukiwaniu gróźb dla cywilizacji. - Obiekt chyba faktycznie nie jest aktywny - odezwał się Oscar. - Całe szczęście. Pasywna obserwacja z dużej odległości nie wykryła promieniowania podczerwonego. Obiekt nie emitował też neutrin ani fal elektronicznych. Ponieważ planetoida szybko obracała się wokół osi - raz na dwadzieścia sześć minut - doszli do wniosku, że jest opuszczona. Zapewne padła ofiarą jakiejś pradawnej bitwy. Obserwując pojawiające się na ekranach obrazy, wsparte cienkim strumykiem danych, Mac był przekonany, że mieli rację. Skała miała kształt klingi miecza o długości z górą półtora kilometra i szerokości w żadnym miejscu nieprzekraczającej dwustu metrów. Boki miała płaskie, a krawędzie ostre. Z pewnością była fragmentem odłamanym od większej planetoidy, rozbitej na kawałki przez eksplozję jądrową. - To musiał być diabelnie silny wybuch - zauważył od niechcenia Mac. - Nigdy nie zaobserwowaliśmy, żeby coś budowali na małych planetoidach. Stacja wgryzła się w skałę na szerszym końcu fragmentu. Składała się głównie z sześcianów, piramid i grzybów z politytanowego kompozytu. Ich mocne ongiś ściany zrobiły się kruche po stuleciach wystawienia na próżnię. Szczeliny odsłaniały wzmacniające żebra widoczne poniżej. Wszystkie wyblakły już pod wpływem niezliczonych uderzeń mikrometeorytów oraz nieustannej ablacji cząsteczkowej, przybierając kolor brudnego ołowiu. Między większymi sekcjami można było wypatrzyć przypominające kolczaste grzyby konstrukcje z utwardzanego plastiku oraz ceramicznego metalu. One również już traciły spoistość. Z poszarpanych otworów sterczały długie, delikatne pasma. - Przynajmniej nie będziecie mieli trudności z dostaniem się do środka - oznajmił Oscar. - Jest tu więcej dziur niż ścian. - Aha, w górnych sekcjach. Na dole wygląda solidniej. O, już widać, co jest w środku. Obaj mężczyźni pochylili się jednocześnie, zaglądając do małego holograficznego portalu, w którym pojawił się trójwymiarowy obraz wnętrza stacji. - Przypomina surrealistyczny labirynt - zauważył Oscar. - To chyba musi być jakaś rafineria albo coś w tym rodzaju. Popatrz, to wszystko są rury, tak?

- Albo korytarze lub tunele. Pamiętasz gniazda much jarro, które znaleźliśmy na Tandilu? Wydawało się nam, że to piękne rafy koralowe, dopóki rój na nas nie wyleciał. - Aha, możliwe. - Oscar uśmiechnął się szeroko do przyjaciela. - Jest tylko jeden sposób, żeby się upewnić. - Jasne. Zleć brudną robotę nam. To zawsze się sprawdza. - Masz cholerną rację. Ja sobie tu posiedzę, może przyniosą mi z kantyny pyszny posiłek, a potem obejrzę sekswidowisko w PSZ. Dobrze się bawcie w ciasnych skafanderkach. - Kiedy już postawię stopę na tej skale i nawiążę pierwszy kontakt z Dysonami, to moje nazwisko zostanie zapisane w annałach historii, nie twoje. - A fe, próżność. Najtragiczniejszy ze wszystkich grzechów. Hej, panie Legendo, jak będą brzmiały twoje pierwsze słowa, kiedy postawisz już tam swą fotogeniczną stopę? Mac przybrał pozę sugerującą głęboki namysł. - Przychodzi mi do głowy coś takiego: „Kurwa, teraz sobie przypomniałem, dlaczego nie powinno się jeść curry przed włożeniem skafandra". - Niezłe. Można nawet powiedzieć, że historyczne. Podoba mi się. Mac wstał z uśmiechem. - Dobra, wszyscy patrzeć i słuchać uważnie. Z uwagi na bezpieczeństwo kapitan zatrzyma „Drugą Szansę" w odległości stu kilometrów od Wieży Strażniczej. To znaczy, że musimy polecieć tam wahadłowcem. Pierwsza grupa będzie się składała ze mnie i z ekipy C. Podstawowym celem lotu jest sprawdzenie liczby mieszkańców obiektu. Jeśli się upewnimy, że wynosi ona zero, rozpoczniemy wstępne badania. Potem trzy ekipy pracujące w systemie zmianowym sporządzą mapę wnętrza Wieży Strażniczej. Jak widzicie, jest tam mnóstwo rur, tuneli i podobnego syfu. Zabawimy się w archeologów. To nie będzie się zbytnio różniło od eksploracji, do jakiej jesteście przyzwyczajeni. Musimy znaleźć wskazówki, które pozwolą nam określić, jak wyglądają te istoty, czym się żywią, co piją, na kogo głosują, czy ich drużyna zdobyła puchar i inne takie pierdoły. Dlatego macie szukać artefaktów, które coś nam powiedzą o ich kulturze. Ekipy B i F, chcę, żebyście się skupili na ich elektronice, optronice, maszynach różnicowych czy czego tam, do diabła, używają. Jeśli gdzieś zachowały się fragmenty danych, macie wszystkie skopiować. Zrozumiano? Po całej sali poniosły się radosne głosy potwierdzenia. - Znakomicie. Ekipa C, chodźcie ze mną. Pora włożyć skafandry. Wahadłowiec

odlatuje za trzydzieści minut. Kiedy tam będziemy, Oscar przejmie tradycyjną rolę nadzorcy eksploracji, co znaczy, że będzie sobie siedział w wygodnym fotelu i patrzył, jak tyłki nam odpadają z przemęczenia. Jestem pewien, że pamiętacie zasady. On podejmuje wszystkie ważne decyzje. Nie życzę sobie żadnych głupich numerów. Nikt nie pójdzie zajrzeć za następny róg, bo zaciekawi go, co tam zobaczy. Jeśli ktoś będzie miał wątpliwości, niech najpierw zapyta Oscara. Ekipa A, będziecie nas monitorować podczas pierwszego lotu. B, D, E - jeśli potwierdzimy, że obiekt jest bezpieczny, wy będziecie następni. Sugeruję, żebyście trochę wypoczęli. Odwrócił się w stronę wyjścia, ale Oscar złapał go za ramię. - Wiem, że wszyscy uważają, iż zniknięcie bariery stało się moją obsesją - powiedział. - Ale uważajcie na siebie. - Nie obawiaj się. Jestem urodzonym tchórzem.

Dopiero dwadzieścia cztery godziny po wylądowaniu Maca na Wieży Strażniczej Dudley Bose wreszcie uzyskał szansę przyciągnięcia uwagi. Był przekonany, że jako członek ekipy kontaktowej A będzie wśród pierwszych ludzi, którzy spotkają się z Dysonami. Tak się jednak nie stało. Uprzedził go McClain Gilbert. Dudley uważał, że postąpił sprytnie, starając się o przydział do ekipy kontaktowej. W końcu Wilson i jego starsi oficerowie nie mogli zaprzeczyć, że jest najlepszym we Wspólnocie ekspertem od Pary Dysona, przynajmniej jeśli chodzi o kwestie astrofizyczne. W pierwszym życiu zdobył też dyplom inżyniera i dysponował sporą wiedzą praktyczną, co czyniło go oczywistym kandydatem na członka ekipy. Niestety, do tej pory nie miał okazji zrobić użytku ze swej wiedzy. Nie rozumiał zasad fizyki kwantowej, na których opierała się bariera. Musiał w pojedynkę kierować całym wydziałem astronomii i nie miał czasu na śledzenie najnowszych osiągnięć fizyki teoretycznej. A choć wnętrze Fortecy Ciemności wyglądało bardzo spektakularnie, nie potrafił wysunąć żadnych sugestii mogących wyjaśnić naturę gigantycznego mechanizmu. Gdy „Druga Szansa" badała Fortecę Ciemności, Dudley większość czasu spędzał samotnie w kabinie, formułując komentarze. Kontrakt, jaki podpisał z Gralmondzkimi Wiadomościami Sieciowymi, wymagał od niego opinii na temat zebranych przez wyprawę informacji. Krótko mówiąc, miał być popularyzatorem wyjaśniającym masom naukowe zagadnienia. Obserwował więc napływające dane i wyjaśniał je w sposób tak uproszczony, jak to tylko możliwe. Przez wiele lat był wykładowcą i dzielił skomplikowaną wiedzę na łatwo przyswajalne porcje, potem zaś zrobił błyskawiczną karierę w mediach, które

wymagały uproszczonych prezentacji, świetnie więc nadawał się do tego zadania. Jednakże Wieża Strażnicza dała mu w końcu okazję powrotu w blask reflektorów. Jeśli fizycznie znajdzie się na tej ostatecznej granicy ludzkiej ekspansji, uczyni go to centralną postacią całej wyprawy. On, Dudley Bose, stanie się łącznikiem między ludzkością a tajemnicą Pary Dysona. Potem McClain Gilbert ogłosił harmonogram pracy ekip i w efekcie Dudley musiał czekać całą dobę. Dopóki nie nadeszła jego kolej, nadal pozostawał skazany na drugorzędną rolę. Obserwował przez kamerę wahadłowca, jak Gilbert w swym skafandrze mknie ku potężnym obcym konstrukcjom, i wygadywał przy tym banały, takie jak: - Jeszcze chwila. Tak jest! Kontakt. To w ogóle nie przypomina typowego pierwszego zetknięcia z obcym środowiskiem. Ludzie z wydziału eksploracji STT wychodzą z tunelu czasoprzestrzennego na powierzchnię planety. Tutaj widzimy, że mój przyjaciel Mac naprawdę musi trzymać się ręką brzegu otworu. Chwileczkę, próbuje oświetlić wnętrze. Macie przed oczami pierwszy widok na zupełnie nowy, obcy wszechświat. Prawdę mówiąc, ostrożna wędrówka Maca przez budowlę była kwintesencją nudy. Nie ulegało wątpliwości, że stacja od dawna jest opuszczona. Ściany z politytanu wciąż były lekko radioaktywne. Szybkość rozpadu promieniotwórczego pozwoliła określić, że od chwili wybuchu minęło dwieście jedenaście lat. - Z pewnością nie zostało tu nic żywego. A jeśli zostało, musi to być forma życia bardzo odmienna od wszystkiego, co znamy. Pomieszczenia nie wyglądały zbyt dziwnie. Zasady inżynierii były właściwie uniwersalne. Materiał, z którego zbudowano ściany, miał wielowarstwową strukturę: ściana nośna, izolacja termiczna, wzmocnienie konstrukcji, kanały kablowe. Na pierwszy rzut oka wyglądało, że pomieszczenie, do którego wszedł Mac, miało charakter mieszkalny. W niektórych wewnętrznych ścianach było widać prostokątne wejścia. - Mają dwa metry szerokości, są szersze od ludzkich drzwi. To sugeruje, że Dysoni mogą być więksi od nas. „To na wypadek, gdybyście sami na to nie wpadli" - pomyślał. Zdarzały się chwile, gdy Dudley gardził sobą za to, co musiał robić. Prawie w każdym pomieszczeniu znajdowały się drzwi prowadzące do szerokich, krętych korytarzy, które biegły przez wnętrze konstrukcji na podobieństwo tuneli. Światła skafandra Maca padły na ośmiokątne płyty sterczące ze ścian w miejscu styku strukturalnych żeber. W dawnych czasach stały na nich ciężkie maszyny, ale teraz zostały tylko puste wsporniki i bolce.

- Wszystko usunięto. Zwycięzcy najwyraźniej zabrali łupy ze sobą. Przez cały okres pobytu na planetoidzie Mac znalazł jedynie puste pomieszczenia i długie, mroczne tunele. Wieża Strażnicza sprawiała wrażenie nie tyle porzuconej, ile odrzuconej. Zimna, ciemna i lekko radioaktywna placówka po prostu nie była już potrzebna. Cel i znaczenie opuściły ją w chwili, gdy wszystkie pomieszczenia wypełniło śmiercionośne promieniowanie. Teraz, gdy Dudley patrzył na skalny róg powoli przesłaniający gwiazdy przed nim, wrażenie nasiliło się w nim jeszcze. Wszystko było tu szare. Trudno było dostrzec różnicę między skałą a stacją obcych, która na niej przycupnęła. W oddali astronom dostrzegał drugi wahadłowiec wiszący nad sześcianem - srebrno-złota drobinka, której zielone i szkarłatne światła nawigacyjne migały nieustannie. Ich blask padał na zadrapania na pleksiglasie małego bulaju, przez który wyglądał Dudley. - Hełm. - Hę? Dudley odwrócił się, spoglądając na Emmanuelle Verbeke, która stała po drugiej stronie przejścia. Kobieta wkładała hełm na głowę. - Pora włożyć hełm - powiedziała. - Tak. Oczywiście. Uśmiechnął się do niej na znak podziękowania i odczepił hełm od przylginowego rzepu z boku krzesła. Jego stosunki z Emmanuelle układały się dobrze. I całe szczęście, bo oboje byli w ekipie A. Co prawda, poza służbą i szkoleniami nie spotykał się z nią zbyt często. Nadal nieco się wstydził swego wyglądu. Wszyscy członkowie załogi przeszli pełną rejuwenację najdalej dziesięć lat temu. Był oficjalnym pokładowym starcem gwiazdolotu. Z początku miał nadzieję, że otoczy go to dystyngowaną aurą, ale złudzenia szybko prysły. Małe silniki sterujące wahadłowca działały niemal bez przerwy, gdy stateczek manewrował w stronę skały. Brzmiało to tak, jakby ktoś walił w kadłub młotkiem. Wkładając na głowę wielką, przezroczystą bańkę, astronom musiał wziąć poprawkę na lekkie kołysanie się wahadłowca. Przypominające wargi hermetyczne zamknięcie zacisnęło się szczelnie. Potem Dudley zaciągnął pomocniczy zamek mechaniczny. Jego e-kamerdyner pośpiesznie sprawdził kombinezon, potwierdzając, że jest on w pełni sprawny. Wchodząc do śluzy, astronom włączył pole siłowe. Ekipa C i troje członków ekipy A czekało już na niego na zewnątrz, trzymając się uchwytów otaczających właz. Dudley pamiętał, żeby znaleźć dobry punkt oparcia, zanim wydobył z szafki plecak napędowy. Sam McClain Gilbert przytrzymał astronomowi plecak, pozwalając mu wsunąć ramiona w szelki.

Plecak przylgnął do skafandra, a szelki z multiplastiku zacisnęły się na tułowiu. - Wszystko w porządku? - Zapytał Mac. Jego hełm był bardzo blisko hełmu Dudleya, co pozwalało mu zajrzeć do środka przez lekko posrebrzaną otoczkę. - Jasne. Choć Dudley starał się grać obojętnego, serce biło mu jak szalone na myśl, że znalazł się w otwartej przestrzeni w obcym układzie planetarnym. Telemetria z pewnością poinformowała o tym Maca. Dudley rozejrzał się wokół w poszukiwaniu jasnego, uspokajającego punktu światła, jakim była „Druga Szansa". Gdy ujrzał ją na tle gwiazd, odetchnął nieco spokojniej. Sięgnął wzrokiem dalej, wypatrując znajomych regularności pośród obcych konstelacji. Ekipa C odpaliła plecaki i pomknęła ku oddalonej o sto metrów Wieży Strażniczej. Dudley przytrzymał plecak Emmanuelle. Kobieta wsunęła się w szelki i uniosła kciuk w geście podziękowania. To mu się spodobało. Poczuł się jak pełnoprawny członek ekipy. - Dobra, wszyscy gotowi - odezwała się Francis Rawlins, szef ekipy C. - Pamiętajcie zabezpieczyć torbę z ekwipunkiem, zanim oddalicie się od wahadłowca. Nie musicie się śpieszyć z dotarciem do celu. Kierujcie się w stronę światła umieszczonego na stacji obcych. Tam się spotkamy i ruszymy dalej. Dudley upewnił się, że cylindryczna torba jest przypięta do jego pasa. Pozostali członkowie ekipy ruszyli już w drogę. Z dysz plecaków tryskały maleńkie obłoczki białego gazu, ledwie widoczne w bladym świetle odległej gwiazdy. Astronom przesunął do przodu wirtualną dłoń spoczywającą na drążku sterowym plecaka. Gaz trysnął z dysz z głuchym sykiem. Plecy Dudleya przeszyła wibracja. Jego buty straciły kontakt z kadłubem wahadłowca i zaczął się powoli oddalać. Serce astronoma znowu zabiło jak szalone, gdy żyły wypełniła mu adrenalina. Nie potrafił uwierzyć, że istotnie to robi. W pierwszym życiu, na wakacjach, spróbował kiedyś paralotniarstwa. Powierzył się płachcie materiału i modląc się, żeby pasy wytrzymały, skoczył razem z instruktorem ze szczytu góry. Nic, co poznał przedtem, nie mogło się równać ze strachem i zachwytem, jakie ogarnęły go jednocześnie w chwili, gdy ujrzał w dole wierzchołki drzew. Teraz to uczucie powróciło, jeszcze intensywniejsze niż za pierwszym razem. Tak jak poprzednio, uspokoił się, czekając na nieuniknione. Minęła chwila, zanim zdołał przekonać swe ciało, że nie dzieje się nic złego, że skafander i plecak manewrowy funkcjonują prawidłowo i zapewniają mu bezpieczeństwo. Uśmiechał się jak szaleniec. Wolną wirtualną dłonią dotknął ikony mikrofonu, a potem wpisał kod prywatności. - Zbliżam się do tajemniczej stacji obcych, którą nazwaliśmy Wieżą Strażniczą.

Wszyscy już się zgadzamy, że to błędna nazwa. To nie jest placówka pograniczna, a jedynie smętne resztki zakładu przemysłowego, zniszczonego podczas nuklearnego konfliktu. Nie potrafię wyzbyć się żalu na myśl, że wysiłek i koszty, jakie włożono w przedsięwzięcie, poszły na marne z powodu prymitywnego braku kontroli nad emocjami. Choć Dysoni osiągnęli bardzo wiele i muszę przyznać, że na niektórych polach nas wyprzedzają, mam nadzieję, że potrafią się czegoś nauczyć z tego, w jaki sposób nasze społeczeństwo rozstrzyga spory i konflikty. Ostatnie słowa zostaną dobrze przyjęte. Zawsze warto schlebiać słuchaczom. Diagram trasy lotu w jego wirtualnym polu widzenia wskazywał, że kieruje się nieco w bok od boi świetlnej. Skorygował kurs. Przesadnie. Musiał przechylić drążek sterowy w drugą stronę, a przed tym właśnie ostrzegała go wszczepiona pamięć szkoleniowa. Po prostu nie potrafił zintegrować tej wiedzy na poziomie odruchów. Dlatego poruszał się naprzód chwiejnie, a gaz z dysz plecaka buchał w przypadkowym - z pozoru - rytmie. Cały czas musiał też z uwagą kontrolować swą prędkość. Gdy wreszcie wylądował tuż nad otworem położonym obok boi świetlnej, Francis Rawlins wchodziła już do środka. Pozostali członkowie ekipy C podążyli za nią. Gdy tylko Dudley znalazł się wewnątrz, rozejrzał się wokół ciekawie. Pomieszczenie nie wyglądało jednak zbyt imponująco: prosta skrzynka z szaroniebieskiego metalu pełna tańczących plam światła rzucanego przez reflektory ich skafandrów. Nie dostrzegał tu nic obcego. - Teraz, gdy już jesteśmy w środku, muszę z całą stanowczością podkreślić, że konieczna jest ostrożność - zaczęła Francis. - Centrum kierowania operacją ma każdego z nas na oku, ale nie zdoła naprawić wszystkich naszych pomyłek. Jedynym wyjściem jest nie popełniać żadnych. To nie wyścig. Będziemy przeszukiwać obiekt aż do chwili, gdy znajdziemy dane, których potrzebuje kapitan. Dlatego nie ma powodu do pośpiechu. Ekipy B, D i E zbadały już wszystko w dół do poziomu piątego, a promieniście dotarły do sekcji zaznaczonych na waszych mapach jako A3 i A8. Umieściły tam też przekaźniki, ale kiedy pójdziecie dalej, będziecie musieli zostawiać własne. Te ściany blokują wszystkie nasze sygnały. Nie dopuśćcie do powstania martwych stref komunikacji, zwłaszcza w tunelach. Cały czas musimy utrzymywać ze sobą kontakt. Jasne? Dobra, otrzymaliście przydziały. Ruszajcie. Dudley przyjrzał się trójwymiarowej mapie, jaką miał w wirtualnym polu widzenia, próbując ją dopasować do wielkiego wejścia do tunelu w ścianie pomieszczenia. Przechodziła przez nie pomarańczowa linia symbolizująca jego trasę. Włączył system kierowania inercyjnego, ustawiając go w zgodzie ze światłem przewodnim.

- Gotowy? - Zapytała Emmanuelle. - Chyba tak. Ruszył w stronę czarnej czeluści tunelu, którym mieli zejść na piąty poziom. Wejście miało blisko trzy metry średnicy. „To sugeruje, że Dysoni mogą być od nas więksi... Idiota" pomyślał. Tunel nie był aż tak wąski, by wywołać klaustrofobię. Przynajmniej nie od razu. Po drugiej stronie pomieszczenia Francis wchodziła już do tunelu prowadzącego do sekcji A8. Dudley skierował się do korytarza zaznaczonego na mapie i złapał się brzegu wejścia, żeby zachować równowagę. Reflektory jego skafandra rozświetliły mrok. Na ścianach z węglowego kompozytu było pełno cienkich na włos szczelin i szorstkich ubytków. W odległości około pięciu metrów korytarz zakręcał łagodnie w lewo. Dudley odepchnął się lekko stopami od podłogi, by jego nogi i tułów uniosły się do poziomu wejścia. Potem wsunął się do tunelu. - Ruszam w nieznane.

- Kapitanie, odbieramy sygnały - zawołała Anna. - Laserowe i mikrofalowe impulsy skierowane prosto na nas. Pochodzą z orbity Najbliższej Alfy. Z tych księżyców. - Niech to szlag - mruknął Wilson. - Jesteś pewna? Może po prostu wymierzyli je w coś, co leży za nami? - Nie sądzę. Za nami nic nie ma. Wszystkie trzy wiązki przecinają się w tym miejscu. Nie ulega wątpliwości, że my jesteśmy celem. Wilson pośpiesznie wyświetlił sygnały na ekranach konsoli. Nawet po przefiltrowaniu przez LI składały się wyłącznie z sinusoid i wzorów fraktalnych. - Czy to taki sam sygnał, jakich używają w swoich transmisjach? - Tak wygląda. - A więc mogą nie zdawać sobie sprawy, że jesteśmy obcymi? - Z pewnością się domyślają, że nie pochodzimy z tego układu planetarnego - odezwał się Tunde. - W końcu po zniknięciu bariery należałoby się spodziewać jakichś prób nawiązania kontaktu ze strony gatunku, który ją ustanowił. Na pewno uważnie obserwują niebo. Jeden z czujników wizualnych nastawiono na wiązkę laserową emitowaną z księżyca okrążającego Najbliższą Alfy. Oślepiający, rubinowy punkcik przyćmiewał swą jasnością spowijający planetę nimb termojądrowego płomienia. Wilson wpatrywał się w to z narastającym niepokojem. Bardzo możliwe, że nie doceniał Dysonów. - Sądzisz, że szukają nas, a przynajmniej obcego statku, już od chwili zniknięcia

bariery? - Logika sugeruje, że tak. - Jeśli nie mają hiperradaru, to jak, do diabła, nas znaleźli? - Tunele czasoprzestrzenne naszego hipernapędu emitują potężne fale grawitacyjne. Mają też silne kwantowe cechy charakterystyczne. Na koniec, są jeszcze neutrinowe emisje naszych reaktorów termojądrowych. - Ale słabe - wtrąciła natychmiast Antonia. - Cały czas utrzymuję systemy termojądrowe tylko parę procent nad punktem zerowym. Czerpiemy energię głównie z nilingowych studni mocy, a one są bardzo dobrze osłonięte. - Kapitanie, cały ten układ jest pełen zaawansowanych urządzeń - zauważył Tunde. Jeśli Dysoni rzeczywiście są tak wojowniczy, jak podejrzewamy, z pewnością dysponują mnóstwem rozmaitych czujników. Bardzo bym się zdziwił, gdyby nas nie zauważyli. Wilson skierował uwagę z powrotem na główne portale. Oba wypełniał obraz Wieży Strażniczej w paśmie światła widzialnego. Jego niepokój przeradzał się w autentyczny lęk. - Anno, pokaż mi obraz w hiperradarze. Czy tam coś jest? Kilkakrotnie sprawdzili dokładnie Wieżę Strażniczą, a potem wyłączyli wszystkie aktywne instrumenty obserwacyjne, pragnąc ograniczyć emisje do minimum. To Wilson podjął decyzję. Nie chciał przyciągać uwagi. Wolał dyskretnie zbierać dane, zanim będzie gotowy do nawiązania kontaktu. Ta strategia zapewniłaby im przewagę. - O cholera - zawołała Anna. - Osiem statków leci prosto na nas.

Dudley dotarł tunelem aż na siódmy poziom, mijając po drodze mnóstwo wejść do bocznych korytarzy. Cała sieć przypominała system korzeniowy jakiejś rośliny, wykręcony na kształt zawęźlonego korkociągu. Zmierzając w dół, zaczął sobie uświadamiać, jak bardzo jest wielka. Trójwymiarowa mapa w wirtualnym polu widzenia nie oddawała tego jak należy. Był coraz bardziej przekonany, że to rury, nie korytarze. Było ich po prostu zbyt wiele, by Dysoni mogli się nimi poruszać. Co prawda, nie potrafił sobie też wyobrazić, co mogli nimi przesyłać. Nie widział żadnych zaworów, pomp ani miejsc, w których mogły być kiedyś zamontowane. Najprawdopodobniejsze wydawało się, że ściany pokrywał ongiś komórkowy rękaw albo jakiś wariant elektromięśni, który potem stąd usunięto razem z całą resztą. Ekipom kontaktowym nie udało się dotąd odnaleźć żadnego wartościowego artefaktu. Na siódmym poziomie wysunął się z korytarza, docierając do pomieszczenia w kształcie wycinka tortu. Nie było tu żadnych prowadzących na zewnątrz włazów, tylko kolejne wejścia do tuneli. Dudley dotknął butami nierównej podłogi, pozwalając, by rzęski

podeszew przylgnęły go złuszczającej się powierzchni. Otwarta przestrzeń przyniosła mu ulgę po długim przebywaniu w ciasnym tunelu. Po chwili pojawiła się Emmanuelle. W locie trzepnęła palcami w krawędź wejścia i obróciła się leniwie wkoło, zanim dotknęła butami podłogi. Dudley umieszczał już przekaźnik na pustej półce. - Wszystko stąd usunięto - oznajmiła Emmanuelle. - To pomieszczenie nie ma bezpośredniego połączenia z innymi. - W porządku - odezwał się Oscar. - Tunel za wejściem numer trzy schodzi w dół, w głąb skały. Mamy dokładny plan tylko pierwszych dwudziestu metrów jego długości. Nasze instrumenty nie zdołały sięgnąć głębiej. Macie ochotę to dla nas zbadać? - Damy sobie radę - odparł pewnym głosem Dudley. Nareszcie dotarł na dziewicze terytorium. - Dobra, ale bądźcie ostrożni. Nie zapominajcie o przekaźnikach. Dudley miał ochotę zapewnić, że nie zapomną, ale to nie byłoby profesjonalne zachowanie. W gruncie rzeczy spokojny głos Oscara dodał mu otuchy. Na Oscarze zawsze można było polegać i ta świadomość była dla astronoma psychologicznym zabezpieczeniem. Polecił butom oderwać się od podłogi i ruszył w stronę wejścia numer trzy. W światłach skafandra ciemnoszare ściany pomieszczenia nie różniły się niczym od dziesiątków innych, które widział poprzednio. Korytarz zakręcał w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. - Zacznij rejestrować trasę - polecił e-kamerdynerowi i ruszył przed siebie. Po piętnastu metrach powierzchnia przeszła ze zwykłego w tym miejscu twardego kompozytu węglowego w cienką aluminiową blachę, zmatowiałą ze starości. Pełno w niej było pęknięć odsłaniających leżącą tuż pod spodem skałę. Korytarz biegł po coraz ciaśniejszym łuku. Dudley przytwierdził przekaźnik do ściany. Po dwudziestu pięciu metrach musiał zużyć następny. - Według mojego systemu kierowania inercyjnego idziemy po spirali - stwierdziła Emmanuelle. - Posuwamy się niemal dokładnie wzdłuż osi skały. - Oscarze, czy gdzieś na powierzchni jest jakiś otwór? - Zapytał Dudley. - Coś, co mogłoby być drugim końcem tego korytarza? - Trudno określić. Jest tam kilka szczelin, które mogą być wyjściami. Po to właśnie jesteście nam potrzebni. - Dziękuję. Po paru dalszych zakrętach dotarli do pierwszego odgałęzienia. Był to prosty korytarz długości siedmiu metrów. Dudley oświetlił jego wnętrze.

- On po prostu prowadzi na drugą stronę spirali. To coś w rodzaju skrótu. - Nie sądzę - sprzeciwiła się Emmanuelle. - Kąt się nie zgadza. Hej, wiesz co? Założę się, że ten cały szyb wygląda jak DNA. Dwie równoległe spirale połączone krótkimi mostkami. - Może i masz rację. Oscarze, chciałbym czegoś spróbować. Jeśli umieścimy przekaźnik na drugim końcu tego łącznika, powinniśmy móc odebrać sygnał, gdybyśmy poniżej znaleźli kolejne skrzyżowanie. - Dobra, Dudley. Warto spróbować. Astronom przemknął krótkim korytarzem. Łatwość poruszania się w tak niskim przyciąganiu sprawiała wielką radość. Dudleyowi wreszcie udało się przyswoić pamięć szkoleniową. Rzecz jasna, pomagała mu też wrodzona zręczność. Umieścił przekaźnik w drugim korytarzu i wrócił pośpiesznie do pierwszego.

Wilson gapił się na trójkąciki posuwające się po mapie taktycznej w wielkim portalu. Wokół każdego z nich pokazywały się jedna po drugiej cyfry i wszystkie oznaczały złe wiadomości. Pierwszy ze statków znajdował się w odległości osiemdziesięciu dwóch milionów kilometrów i poruszał się ze stałym przyśpieszeniem 8 g. Dotrze do nich za nieco ponad trzy godziny. Już to wyglądało niedobrze, najbardziej jednak niepokoił Wilsona fakt, że obcy nadal nie zwalniają. Wszystkie osiem statków wystrzelono z księżyców albo zamieszkanych planetoid wokół zewnętrznego gazowego olbrzyma. Odległa o trzy jednostki astronomiczne planeta była najbliżej położonym ośrodkiem aktywności obcych. Jeśli pierwszy ze statków w ogóle nie zwolni, zanim do nich dotrze, osiągnie względną prędkość siedmiu i pół tysiąca kilometrów na sekundę. Żadna zbudowana przez ludzi maszyna nigdy nawet się nie zbliżyła do takiej prędkości w przestrzeni rzeczywistej. Widział już statek na ekranie, śledził go główny teleskop „Drugiej Szansy". Termojądrowy napęd emitował wściekłą smugę niemal niewidzialnego fioletu, ciągnącą się setki kilometrów za migoczącą złotym blaskiem sferą. Każda cząsteczka gazu i naładowana cząstka uderzająca w pole siłowe ginęła z blaskiem radioaktywnego splendoru, powiększając otaczającą statek złotą koronę. Jeśli uderzy on z taką prędkością w „Drugą Szansę" albo w Wieżę Strażniczą, wybuch przez krótką chwilę dorówna jasnością rozbłyskowi gwiazdy. - Tylko statki numer pięć i siedem zwalniają - zameldowała Anna. - Zostały daleko za resztą. A z okolicy gazowego olbrzyma wystrzelono trzy następne. Chyba też około piętnastu zmierza ku nam z Najbliższej. Jeszcze za wcześnie, żeby mieć pewność, ale ich wektory są

styczne. Wilson bez słowa skinął głową, analizując sytuację taktyczną. Biorąc pod uwagę ich wektory i pozycje, osiem statków, składających się na pierwszą flotyllę, musiano wystrzelić z różnych baz w ciągu kilku godzin. Trzymały się od siebie na dystans. Nie ulegało wątpliwości, dokąd zmierzają, jeśli zaś chodzi o ich intencje... - Dziękuję - powiedział do Anny. - Oscarze, natychmiast wycofaj ekipy kontaktowe z Wieży Strażniczej. Chcę, żeby za pół godziny wszyscy byli na pokładzie „Drugiej Szansy". - Tak jest. - Tunde, zastanawiam się, czy przelot w bliskiej odległości z prędkością rozwijaną przez pierwszy statek może mieć jakąś naukową wartość albo służyć innym pokojowym celom? - To wykluczone, kapitanie. - Tak mi się właśnie zdawało. Chodzi o terytorium. Mogą nawet myśleć, że pochodzimy z gatunku, który stworzył barierę, a w takim razie musimy się spodziewać najgorszego. Jeśli nie zwolnią, opuścimy układ. Nie zaryzykuję życia nas wszystkich ani powodzenia misji, próbując nawiązać kontakt w sytuacji bojowej. Hipernapęd, przygotujcie trasę natychmiastowego powrotu do Wspólnoty i bądźcie gotowi ją zainicjować na mój rozkaz. - Tak jest. - Anno, spróbujemy nawiązać kontakt z pierwszą flotyllą. Jeśli my nie rozumiemy ich, może oni zrozumieją nas. Zacznij przekazywać nasz standardowy pakiet wstępnego kontaktu. Użyj wszystkich częstotliwości, na których nadają do nas. Musimy im przynajmniej powiedzieć, że to nie my stworzyliśmy barierę. - Kapitanie! - Zawołał Oscar. Wilsonowi brakowało zastępcy na mostku, musiał jednak z niechęcią przyznać, że nikt nie poradziłby sobie lepiej z kierowaniem badaniami Wieży Strażniczej. Z głosu Oscara natychmiast jednak wyczytał, że coś się stało. - Słucham? - Mamy kłopoty. Straciliśmy kontakt z dwojgiem członków ekipy kontaktowej A.

- Ten odchodzi pod jeszcze innym kątem - zauważyła Emmanuelle. Oboje zatrzymali się przed piątym skrzyżowaniem i skierowali snopy światła reflektorów w głąb bocznego korytarza. Podobnie jak poprzednie, był to prosty tunel dochodzący do spiralnego szybu. Podejrzewali, że są tu więcej niż dwie spirale, być może

cztery albo pięć. - Myślę, że powinniśmy się trzymać tego szybu - stwierdził Dudley. - Sprawdźmy, dokąd nas zaprowadzi, zanim zaczniemy badać następne. Według jego systemu kierowania inercyjnego oddalili się już sto piętnaście metrów od siódmego poziomu stacji obcych. Nie udało się odebrać sygnału od żadnego z przekaźników umieszczonych w poprzednich bocznych korytarzach, nie mieli więc pewności, jak naprawdę wygląda topografia tuneli. - Oscarze, czy możemy iść dalej? - Aha, ruszajcie. To najbardziej interesująca część całej stacji. Dudley ponownie odepchnął się od ściany. Aluminiowa blacha pełna była nierówności, których mógł używać jako szczebli, posuwając się naprzód. Gorąco pragnął się przekonać, dokąd prowadzi korytarz. Coś mu mówiło, że to ważne. Szyb różnił się od reszty stacji. Obcy z pewnością coś nim transportowali. To miało jakiś cel. Gdy się dowiedzą, dokąd prowadzi, znajdą pierwszy klucz - coś, co pozwoli im zrozumieć kulturę obcych. „I to ja będę jego odkrywcą" - pomyślał. Posuwał się niecierpliwie naprzód, oświetlając blaskiem swego reflektora pradawny, spękany metal. Szukał zrozumienia.

- Nie mogę nawiązać z nimi łączności - mówił Oscar. - Chyba nawaliły przekaźniki. Nie odbieram nawet fali nośnej. - Cholera! - Wilson zaczął wyświetlać na ekranach informacje o stanie pozostałych ekip kontaktowych. - Kiedy ich zgubiłeś? - W tej samej chwili, kiedy rozkazałeś sprowadzić ich z powrotem. Nie mogę uwierzyć. Te przekaźniki nie mogą się zepsuć. To prawie same obwody bezpieczeństwa. W portalu pojawiła się trójwymiarowa mapa Wieży Strażniczej. Pozycje pozostałych ekip reprezentowały małe, zielone światełka. Wszystkie zmierzały w kierunku punktu zbornego. - Kogo brakuje? - Zapytał kapitan. - Verbeke i Bose'a. Wilsona zalał nagły gniew. „Oczywiście, to musiał być on" - narzekał w duchu. Złość szybko jednak ustąpiła miejsca poczuciu winy. „To członek mojej załogi i sprzęt zawiódł jego". - Czy w przypadku zerwania kontaktu nie mieli nakazanego powrotu do punktu zbornego?

- Tak mówi regulamin. Emmanuelle świetnie go zna, nawet jeśli Dudley niekoniecznie. Powinni już wracać. - Jak daleko są od przekaźnika? - Nie mam pojęcia. Zostawili ich osiemnaście i nadal odbieram telemetryczne dane z szesnastu. To znaczy, że są może ze dwadzieścia metrów od funkcjonującego. - W porządku - odparł krótko Wilson. Potrafił to sobie wyobrazić: Oboje zatrzymali się, poirytowani, że coś przerwało ich poszukiwania, być może kłócili się przez chwilę, czy natychmiast zawrócić, czy sprawdzić jeszcze, co kryje się kilka metrów przed nimi. - Powinni wrócić lada minuta. - Anno, Sandy, czy odebraliśmy już jakąś odpowiedź z tych statków? - Niestety, jeszcze nie, kapitanie - odparła Sandy Lanier. - Nadal nie zmieniają kursu. Nie wysłały żadnych sygnałów, przynajmniej skierowanych do nas. - Niech to szlag. Dobra, zaczniemy krzyczeć. Zwiększ moc naszego sygnału. Musimy przyciągnąć ich cholerną uwagę. - Tak jest.

McClain Gilbert wypadł z tunelu wykonanego z węglowego kompozytu wprost do pomieszczenia, w którym znajdował się punkt zborny. Członkowie ekip kontaktowych wydostawali się jeden po drugim ze szczeliny w ścianie. Obłoczki bladego gazu z ich plecaków manewrowych wirowały szybko w świetle reflektorów. - Mamy ich? - Zapytał Oscara. - Nie. Cisza. - Powinni już wrócić w zasięg. Kurwa, Emmanuelle wie, co robi. Ile czasu minęło? - Czternaście minut. - Nie ma mowy, żeby to była awaria przekaźnika. Mają kłopoty. - Nie możemy być tego pewni. - Ja jestem. Obrócił się i odepchnął od ściany, zmierzając w stronę tunelu prowadzącego prosto na piąty poziom. - Co ty wyprawiasz? - Zawołał Oscar. - Idę im pomóc. - Wracaj na wahadłowiec! - Idę z tobą, Mac - oznajmiła Francis Rawlins.

Mac był już w tunelu. Z tyłu padało na niego światło. - Ja się tym zajmę - powiedział kobiecie. - Cholera, to moja ekipa. - Dobra. - Mac, zastanów się - mówił Oscar. - Wracajcie na wahadłowiec. - Dwie minutki, Oscarze. Daj spokój, to nic nie zmieni. - Jezu. - Popatrz, ściana znowu zmienia charakter - odezwał się Dudley. Zatrzymał się nagle i skierował światło reflektora na fragment umieszczony przed jego hełmem. Emmanuelle unosiła się tuż za nim. Zniszczone aluminium tworzyło serię drobnych fałd. Między nimi znajdowała się żółta ceramika pokryta małymi, czerwonymi znakami. - Ciekawe. - Hej, czy to pismo? - Zainteresowała się Emmanuelle. - Możliwe. Co o tym sądzisz, Oscarze? - Nie jesteśmy pewni. Pamiętaj, aby porządnie to sfilmować. - Zrozumiałem. - Dudley odczekał chwilę. - Słyszałeś? Zrozumiałem. - Sfilmuj to cholerstwo i tyle - jęknęła Emmanuelle.

- O mój Boże! - Sandy odepchnęła się od konsoli, jakby poraził ją prąd. - Kapitanie, oni wystrzelili rakiety. Z pierwszego okrętu. Osiem. Dziewięć. Dwanaście. Tak jest, dwanaście pocisków rakietowych. - Są wymierzone w nas? - Zapytał Wilson, ciesząc się, że jego głos brzmi spokojnie. - Cztery z nich tak. Pozostałe wycelowano w drugi, trzeci i szósty okręt. Wilson wirtualnym palcem dotknął ikony komunikacji. - Mac, Francis, zmiatajcie stamtąd. Za trzy minuty odwołuję wahadłowiec. - Jesteśmy już prawie na siódmym poziomie. - Obcy do nas strzelają. Macie uciekać. Nie będę powtarzał rozkazu. - Tak jest. - Pozostałe okręty odpowiedziały na atak pierwszego - zawołała Anna. - Wystrzelono salwy z trzeciego, drugiego, piątego, szóstego, czwartego. O, z ósmego też. Pierwszy okręt odpalił rakiety po raz drugi. W sumie ponad sto pocisków, kapitanie. Dwadzieścia cztery z nich zmierzają w naszą stronę. Boże, zbliżają się do 15 g. - Niech to szlag - warknął Wilson. - Pilot, przesuń statek w stronę Wieży Strażniczej.

Weźmiemy wahadłowiec na pokład. Tu Lee, czy hipernapęd jest gotowy? - Tak jest. W każdym momencie możemy przejść w nadświetlną.

Wirtualna dłoń Maca wcisnęła gaz tak mocno, jak tylko możliwe, i zwiadowca wypadł ze stacji w otwartą przestrzeń. Skierował instrumenty skafandra na wahadłowiec, a w jego wirtualnym polu widzenia pojawiła się jaskrawoczerwona trajektoria. Ruszył po wytyczonej linii, ignorując mruganie żółtych świateł ostrzegających przed nadmierną prędkością. Francis leciała obok niego. Nagle za Wieżą Strażniczą rozbłysło białe, oślepiające światło. Mac skulił się trwożnie wewnątrz skafandra, po chwili jednak odzyskał zdolność logicznego myślenia. To były plazmowe silniki „Drugiej Szansy". Statek zbliżał się do stacji, by wahadłowiec mógł się szybciej schronić pod osłoną jego pola siłowego. To nie powinno być konieczne. „Ale nie mogłem ich tak po prostu zostawić. Nie mogłem. Kto mógł przewidzieć coś takiego? Kilka metrów przed wahadłowcem zaczął wytracać prędkość, po czym wyhamował za pomocą nóg, ale uderzenie i tak było silne. Rzęski jego podeszew przylgnęły do kadłuba, nie pozwalając mu się odbić. Francis wylądowała obok. - W dupę z tym - mruknęła. Jej nogi i tułów wygięły się mocno. - Startuj - rozkazał pilotowi Mac. - Jeszcze nie jesteście w środku. - Ruszaj. Jesteśmy przymocowani. Przestrzeń wokół zapłonęła żółtym ogniem chemicznych rakiet.

Oscar wrócił w pośpiechu na mostek. Gdy zajmował miejsce za konsolą, Wilson przywitał go szybkim skinieniem dłoni. Czekali na wahadłowiec, pragnąc, by przybył jak najszybciej. Zarówno Jean Douvoir, jak i pilot wahadłowca wykonali znakomitą robotę, doprowadzając do spotkania statków w odległości trzydziestu kilometrów od Wieży Strażniczej. Mały ekran wyświetlał obraz stateczku wsuwającego się w kołyskę i znikającego w hangarze. Wilson wciąż zaciskał pięść, co utrudniało mu kontakt z punktem styku konsoli. - Nawiązaliśmy łączność? - Zapytał po raz dziesiąty. - Nie - odparł Oscar. - Mac chyba miał rację. Mają kłopoty. - Jakie kłopoty, do cholery? Tam nie było nic żywego. Stacja jest zimna i martwa. - Pociski eksplodują - odezwała się Anna. - O kurczę, cała masa. Wiele megaton. Kierowane impulsy energii, bardzo silna emisja w widmie elektromagnetycznym.

Promieniowanie gamma i rentgenowskie. Skierowane przeciwko elektronice. - Gdzie? - Wokół trzeciego okrętu. Atak i obrona. Okręt pozostaje nietknięty. Zmienił tylko nieco trajektorię. Wilson zerknął na przedni portal, pokazujący tor dwudziestu czterech pocisków zmierzających w ich stronę. Już sama ich prędkość była przerażająca. - Pora wiać - odezwał się cicho Oscar. - Masz rację. Drugi wahadłowiec czekał w kołysce. Pilot, który zgłosił się na ochotnika, był gotowy wystartować, gdy tylko otrzymają sygnał od Verbeke i Bose'a. - Kolejne pociski - oznajmiła Anna. - Zaraz należy się spodziewać kolejnej serii wybuchów. Grupa rakiet zbliża się do piątego okrętu. - Odpowiedzieli na nasz sygnał? - Zapytał Wilson. Sandy potrząsnęła głową. - Eksplozje! - Zawołała Anna. - Cholera, to wygląda jak próba generalna Armagedonu. - Wilsonie - odezwał się Oscar. - Już czas. Kapitan Wilson Kime spojrzał po raz ostatni na portal. Pociski były już blisko, a ich niszczycielski

potencjał

pozostawał

niewiadomą.

Dalsza

zwłoka

naraziłaby

na

niebezpieczeństwo statek i załogę. Wszyscy na mostku spoglądali na dowódcę. Na ich twarzach malował się wyraz porażki, żalu i - tak jest - nawet winy. Kapitan czuł to samo. - Hipernapęd, zabierzcie nas do domu - rozkazał.