Piekne klamstwo Igrajac z ogniem Tara Sivec

Tara Sivec

Piękne kłamstwo Igrając z ogniem

Tytuł oryginału: A Beautiful Lie (Playing with Fire #1) Tłumaczenie: Marta Czub Projekt okładki: Jan Paluch Materiały graficzne na okładce zostały wykorzystane za zgodą Shutterstock Images LLC. ISBN: ePub: 978-83-246-9894-3, Mobi: 978-83-246-9895-0 Copyright © January 2013 T.E. Sivec All rights reserved. No part of this books may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording or by any information storage and retrieval system without written permission from the author, except for the inclusion of brief quotations in a review. Polish edition copyright © 2015 by Helion S.A. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji. Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli. Autor oraz Wydawnictwo HELION dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za związane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autor oraz Wydawnictwo HELION nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania informacji zawartych w książce. Drogi Czytelniku! Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres

http://septem.pl/user/opinie/pieio1_ebook Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję. Wydawnictwo HELION ul. Kościuszki 1c, 44-100 GLIWICE tel. 32 231 22 19, 32 230 98 63 e-mail: [email protected] WWW: http://septem.pl (księgarnia internetowa, katalog książek) Poleć książkę Kup w wersji papierowej Oceń książkę Księgarnia internetowa Lubię to! » nasza społeczność

Wyłączenie odpowiedzialności Niniejsza książka jest powieścią dla dorosłych. Nie jest zamiarem autorki propagować żadnych opisywanych w niej zachowań. Treść książki nie jest stosowna dla czytelników nieletnich. Zawiera wulgaryzmy, sceny erotyczne i przemoc.

Dla Maksa. Dziękuję, że przez cały ten czas byłeś przy mnie i że zmuszałeś mnie do niekonwencjonalnego myślenia. Dzięki Tobie dałam z siebie wszystko. Któregoś dnia Dean Winchester będzie Twój. Ale tylko jeśli będziesz się dzielić. Dziękuję Jenny i Mollie za to, że jako pierwsze przeczytały tę książkę i że nie pozwoliły mi zmarnować tej szansy. Dziękuję Madison za nieustanny doping i spokój, gdy wpadałam w panikę na myśl o tym, że ktoś naprawdę to czyta.

Prolog Słysząc śmiech i rozbawione głosy, podniosła głowę znad książki i odgarnęła kasztanowe włosy opadające na zielone oczy o przenikliwym spojrzeniu. Przyglądała się winnym całego zamieszania, którzy odwróceni do niej plecami szturchali się i popychali w drodze do kontuaru. Podczas składania zamówienia dalej zachowywali się jak dwunastolatki, a potem stanęli z boku i czekali na kawę. Ich żartobliwe docinki wywołały tęskny uśmiech na jej twarzy. Wyglądali jak bracia, którzy ukrywają łączące ich więzi i uczucia kuksańcami i głupimi odzywkami. Sama oczywiście nie miała pojęcia, jak to jest mieć rodzeństwo. Lub rodzinę jako taką. Widok tych dwóch chłopaków obudził w niej nieoczekiwaną tęsknotę za czymś, czego w ogóle nie powinna chcieć. W studentach nie było nic wartego zainteresowania. Byli niedojrzali i denerwujący, a dla tych, których miała jak dotąd okazję poznać, liczyło się tylko to, kto przyniesie browar na najbliższą imprezę lub jak szybko zaliczyć panienkę. Miała zbyt dużo do stracenia i zbyt wiele zainwestowała w swoją przyszłość, żeby tracić czas na takich ludzi. Nagle poczuła, że nieznajomi stanowią dla niej zagrożenie, bo mimowolnie poruszają w jej sercu dziwną strunę. Odgarnęła z ramienia długie, faliste włosy i już miała znów pochylić głowę, aby dokończyć zadaną na ten wieczór lekturę z fotoreportażu, gdy w tej samej chwili jeden z chłopaków odwrócił się i spojrzał na nią. Poczuła przyspieszone bicie serca. Na widok takiego faceta dziewczyna automatycznie się prostuje i ma nadzieję, że po sześciu godzinach zajęć nie rozmazał jej się makijaż. Czerwieni się i zerka ukradkiem za siebie, żeby sprawdzić, czy gość patrzy na nią, czy może na jakąś ładniejszą kobietę z tyłu. Chłopak miał spłowiałe dżinsy, które nosił nisko na biodrach, i szarą koszulkę od Abercrombiego. Nie ulegało wątpliwości, że jeszcze studiuje, ale wyglądał przy tym jak stuprocentowy mężczyzna. Miał co najmniej metr osiemdziesiąt wzrostu i choć nie był typem muskularnego sportowca, to gdy poprawiał plecak na ramieniu, widać było, że ręce ma silne. Pod bawełnianą tkaniną dopasowanej koszulki rysowały się wyraźnie mięśnie klatki piersiowej. Miała wielką ochotę wygładzić materiał lub przesunąć palcami po napisie „Abercrombie”, byle tylko poczuć ciepło jego skóry. Chłopak kiwał głową, słuchając nieuważnie kumpla, ale zarazem nie odrywał od niej ani na moment spojrzenia swoich jasnoniebieskich oczu. Przeczesał palcami krótkie kruczoczarne włosy. Błagała w duchu, żeby podszedł i zagadał. Chciała usłyszeć jego głos i przekonać się, czy będzie miał na nią choć w połowie tak duży wpływ jak jego spojrzenie. Przebiegały ją ciarki już od samego brzmienia jego śmiechu, głębokiego i niepohamowanego, zupełnie niepodobnego do śmiechu zwykłego studenta. Chłopak miał w sobie coś, co sprawiało, że w jednej chwili zapomniała o swojej przeszłości i dokonanych wyborach. Zdawał się przeszywać ją swoim spojrzeniem na wylot i nie odrywał od niej wzroku nawet wtedy, gdy coś innego domagało się jego uwagi. Poza tym zaledwie w ciągu kilku minut pokazał jej swoim zachowaniem, jakim jest człowiekiem: przepuścił w kolejce kobietę z małym dzieckiem i rzucił kumplowi piorunujące spojrzenie, gdy ten wyraził głośno swoje niezadowolenie z tego powodu. Wrzucił też napiwek do słoika na ladzie, ale nie wtedy, gdy wszyscy patrzyli i mogli podziwiać jego hojność, jak czyni to większość. Wystarczyło jego jedno spojrzenie i kilka serdecznych gestów, żeby miała ochotę odrzucić swoje przekonania i oddać się mu bez reszty. Żeby miała ochotę zapomnieć o tym, że ani nie chce, ani nie potrzebuje nikogo w swoim życiu, żeby miała ochotę zignorować wewnętrzny głos przypominający, iż oddając komuś kawałek siebie, człowiek naraża się tylko na ból i rozczarowanie. Siłą odwróciła głowę, by nie zrobić czegoś zupełnie niestosownego, na przykład wstać i podejść do niego albo przylgnąć wargami do jego szyi, co pozwoliłoby jej poczuć smak jego skóry. Tłumiąc pożądanie, przyjrzała się stojącemu obok chłopaka koledze. Też był przystojny, ale kilka centymetrów niższy. Nie sprawiał, że wszystko wokół przestawało istnieć, ale miał za to uśmiech, który rozjaśniał mu całą twarz, a ją samą napełniał dziwnym spokojem. Uśmiech, za którym nie kryły się żadne tajemnice i kłamstwa, tak ostatnio dla niej powszednie. Popatrzyła na obu chłopaków i uśmiechnęła się nieśmiało, myśląc przy tym, że żaden przystojniak nigdy nie zwrócił na nią uwagi, o dwóch nawet nie wspominając. Uśmiechnęła się szerzej, gdy obaj ruszyli w jej stronę. W kolejnych latach często wracała myślami do tej chwili i zastanawiała się, co by było, gdyby wszystko zaczęło się inaczej, gdyby tamtego dnia tylko jeden z nich wszedł do kawiarni lub gdyby zamiast słuchać swojego serca, posłuchała rozumu i nie zgodziła się na pierwszą randkę. Jej życie zmieniło się nieodwracalnie w momencie, gdy chłopcy się do niej dosiedli, i musiała sobie ciągle przypominać, że stało się właśnie tak, jak miało się stać. Nie miała zamiaru rezygnować z obecności obu mężczyzn w swoim życiu, bez względu na wszystko, bez względu na uczucia, które musiała w tym celu w sobie stłumić, bez względu na myśli, które musiała zepchnąć w najgłębszy zakamarek swojego serca. Byli całym jej życiem, jej przyjaciółmi, jej rodziną. Ale czy gdyby można było cofnąć czas i zamiast kłamać, powiedzieć prawdę, aby ocalić komuś życie, aby nie zranić czyichś uczuć… — zrobiłaby to?

Rozdział 1. „To piękne kłamstwo. Negacja doskonała. Wspaniale uwierzyć w tak piękne kłamstwo”. — 30 Seconds to Mars, A Beautiful Lie

Osiem lat później Garrett McCarthy zszedł pospiesznie po skrzypiących drewnianych schodach zanurzonych w wyrośniętej trawie i zerknął na zegarek, przeczesując nerwowo palcami krótkie czarne włosy. Zachodzące słońce raziło go, więc zmrużył niebieskie oczy i przyspieszył kroku. Na ósmą zarezerwował stolik w ulubionej włoskiej knajpce Parker. Gdy o siódmej trzydzieści zapukał do jej drzwi i nikt mu nie otworzył, doskonale wiedział, gdzie jej szukać. Zszedł z ostatniego stopnia, a jego wysokie brązowe martensy zapadły się w piasku. Uśmiechnął się na widok Parker. Podpierając się na łokciach, leżała na brzuchu przy samym brzegu z aparatem przy twarzy. Łagodne fale obmywały jej ciało, a potem cofały się i wracały do morza. Podczas pracy Parker zupełnie traciła poczucie czasu. Robiła właśnie zlecenie dla „National Geographic” i fotografowała kraby. Większości wydałoby się to pewnie nudne, ale nie jej. Kochała ciszę przyrody, a z aparatem w ręku wszędzie czuła się szczęśliwa. Ten mały kawałek metalu przenosił ją w inny wymiar. Sprawiał, że odsuwała na bok wszystkie troski i skupiała całą uwagę na tym, co znajdowało się po drugiej stronie obiektywu. Dla Parker nie miało znaczenia, że nie jeździ w miejsca konfliktów ani nie podąża za wozami serwisów informacyjnych. To nie było w jej stylu. Praca fotografa była spełnieniem jej marzeń. Wypruwała sobie żyły, żeby je zrealizować, nawet sama opłaciła sobie studia. Za to miał dla niej tym większy podziw. Idąc w jej kierunku, słyszał szum fal i pstrykanie aparatu. Przystanął kilka kroków od niej, bo nie chciał przeszkadzać. Włożył ręce do kieszeni. Lubił się przyglądać, jak pracuje. Za każdym razem, gdy widział ją z aparatem, rozpierała go duma, bo miał świadomość, że jest bardzo utalentowana. A patrząc, jak kolejne fale obmywają jej ciało, postanowił nie zastanawiać się nad zupełnie innego rodzaju naporem, który odczuwał w ciele. Parker była jednym z najlepszych fotografów w kraju, setki amerykańskich czasopism publikowały jej zdjęcia. Była na najlepszej drodze do tego, aby zostać następczynią Ansela Adamsa. Jednak to nie jej osiągnięcia sprawiały, że była Garrettowi tak bliska. Przy całej swojej sławie i zdolnościach, którymi mogłaby obdarzyć setki innych fotografów, pozostawała w dalszym ciągu tą samą wspaniałomyślną, inteligentną, uroczą i serdeczną osobą, którą znał od zawsze. Żeby o tym wiedzieć, nie potrzebował jej prestiżowych nagród ani publikacji. Wiedział o tym od pierwszej chwili, kiedy ją zobaczył. Ostatnim dokonaniem Parker była publikacja czwartego albumu prezentującego zdjęcia z całego świata. A właściwie nie Parker, tylko „Anny Parks”, bo to ona wydała właśnie swoją czwartą książkę. Garrett nigdy nie rozumiał, dlaczego Parker wydaje książki pod pseudonimem, zamiast sygnować je swoim prawdziwym nazwiskiem: Annabelle Parker. Był z niej niesamowicie dumny i uważał, że powinna trąbić o swoich osiągnięciach na cały świat. — Zasłaniasz mi światło — odezwała się cicho, regulując pokrętła i dobierając ustawienia w swoim nikonie F2 35 mm. Aparat miał chyba tyle lat co ona, ale należał do jej matki i Parker nie chciała używać innego. Podczas gdy większość fotografów poszła z duchem czasu i przerzuciła się na cyfrówki, ona pozostała wierna sobie i nadal używała aparatu analogowego oraz sama wywoływała zdjęcia. Była przez to w branży prawdziwym wyjątkiem, bo zamiast wysyłać zdjęcia do laboratorium i powierzać je nieznajomym, sama dopieszczała je w ciemni i zamieniała w prawdziwe arcydzieła. Szczyciła się tym, że jej fotografie są w stu procentach jej dziełem, co było widać w każdym niezwykłym ujęciu. Gdy ktoś usiłował ją przekonać o wyższości cyfrówki, zawsze mu przypominała, że to bez znaczenia, czy ma się najdroższy i najnowocześniejszy sprzęt dostępny na rynku. Bez talentu i wrażliwości zdjęcia i tak wyjdą byle jakie, bez względu na fantastyczne właściwości aparatu. Mogąc towarzyszyć swoim zdjęciom na wszystkich etapach ich powstawania, od koncepcji po wywoływanie w kuwetach wypełnionych odczynnikami, w półmroku rozjaśnionym czerwoną żarówką, człowiek przyglądał się drobiazgowo swojemu dziełu i uczył się, jak opowiadać historię bez użycia słów. — Spóźnimy się przez ciebie na kolację. Nie po raz pierwszy zresztą — przypomniał rzeczowo Garrett. Parker pstryknęła jeszcze kilka zdjęć i nad głową podała Garrettowi aparat. Gdy znalazł się już bezpiecznie w jego rękach, położyła obie dłonie na wilgotnym piasku i podciągnęła się do góry w tym samym momencie, w którym kolejna fala obmyła jej stopy. Otrzepała ręce z piasku i spojrzała na Garretta. Widziała, że jest poirytowany. Uniósł jedną brew, jakby czekał na wyjaśnienie. — Nawet nie zaczynaj, McCarthy. Dobrze wiesz, że musiałam skończyć przed kolacją. Poza tym właściwie nie wiem, po co to wszystko. Wiesz, że nie lubię robić wokół siebie zamieszania — narzekała, bezskutecznie próbując otrzepać piasek z gołego brzucha. Efekt był taki, że ubrudziła się jeszcze bardziej. Garrett stał i patrzył na nią bez słowa. Gdyby się teraz odezwał, najprawdopodobniej wydobyłby z siebie tylko jakiś skrzek lub niezrozumiały bełkot. Bo gdy Parker wstała, cała krew odpłynęła mu z głowy do członka. Parker miała na sobie jasnoniebieski stanik bikini wiązany wokół szyi i figi w tym samym kolorze. Wiedział o tym tylko dlatego, że biała portfelowa spódniczka, którą do tego założyła, była mokra i całkiem przezroczysta. Kończyła się tuż nad kolanami i oblepiała jej uda i biodra. Garrett patrzył, jak Parker ociera ręce o szczupły, jędrny brzuch. Zaczęło go to drażnić. Miał ochotę zrobić to za nią, dotknąć jej skóry, poczuć jej ciepło. Wkraczał na niebezpieczny teren. Nie powinien wyobrażać sobie takich rzeczy. Przyjaźnili się, Parker nie zasługiwała na to, żeby myślał o niej w ten sposób. — Przestań zrzędzić, Parker. Masz dziś urodziny. Jak by to świadczyło o naszej przyjaźni, gdybym nigdzie cię nie zabrał? — Sama nie wiem — dobrze? Nienawidzę urodzin. Doskonale o tym wiesz. Tyle zamieszania tylko o to, że człowiek znalazł się o krok bliżej śmierci. Idiotyzm. — Poirytowana przestała w końcu strzepywać ze skóry uporczywie trzymający się piasek. Garrett podziękował za to w duchu, tylko że zaraz potem Parker odwiązała z bioder cienki, wilgotny skrawek materiału i zaczęła go wykręcać.

Sam już nie wiedział, co jest gorsze: widzieć bikini przez mgiełkę wilgotnego materiału czy patrzeć na Parker, która stała przed nim w samej bieliźnie, odsłaniając połacie gołej, złotej skóry, i rozmawiała z nim jak gdyby nigdy nic. I przecież faktycznie nie było w tym nic nadzwyczajnego, przypomniał sobie. Przecież widywał ją już w stroju kąpielowym… a nawet w bieliźnie. Ale tamto akurat nie powinno było się zdarzyć. To było ponad rok temu, Parker była pijana i coś takiego naprawdę mogło się przytrafić każdemu. — Wiesz, dlaczego to robimy — powiedział łagodnie Garrett, przekrzywiając głowę i starając się ze wszystkich sił patrzeć jej w oczy, a nie niżej. Nie cierpiała, gdy tak na nią patrzył tymi swoimi oczami niebieskimi jak ocean, sprawiając, że miękły jej kolana. Ile razy w ciągu tych wszystkich lat musiała się pilnować, żeby w takich chwilach nie pogładzić go po twarzy? Zbyt wiele, żeby dało się policzyć, to na pewno. Czasem się zastanawiała, czy Garrett ma świadomość tego, jak na nią działa, i czy robi takie rzeczy tylko po to, aby się przekonać, jak zareaguje. Parker wyobraziła sobie, jak kładzie dłoń na jego policzku i pieszczotą odpędza troskę. Ogarnęło ją poczucie winy, bo w jej wiarołomne myśli wdarły się właśnie jego słowa: — Co roku zabierał cię w twoje urodziny na kolację, nawet jeśli nie chciałaś — powiedział Garrett z uśmiechem, który miał załagodzić ból zadany jego słowami. — Jako wasz przyjaciel mam obowiązek kontynuować tę tradycję, zwłaszcza w tym roku. „Zwłaszcza w tym roku, zwłaszcza w tym roku…”. Jego słowa zapętliły się w jej głowie. Ale to i tak nie wydawało się realne — po raz pierwszy od ośmiu lat urodziny bez niego. Odszedł pół roku temu, a ona i tak codziennie budziła się z myślą, że zaraz usłyszy, jak wchodzi do pokoju, śmieje się przeraźliwie głośno z jakiegoś idiotyzmu czy ucina ze złością rozmowę, gdy pyta go, gdzie się podziewał przez całą noc. Nie chciała dopuszczać do siebie tych ponurych myśli. Nie teraz. A już na pewno nie tego wieczoru. Już i tak zbyt często stawiała sobie ostatnio pytanie: „A co, jeśli?” i zbyt często myślała o tym, co powinna była zrobić inaczej. Już i tak nie dawało jej spokoju poczucie winy związane z faktem, że większość jej wątpliwości miała związek ze stojącym przed nią mężczyzną, a nie z tym, któremu oddała swoje serce. Garrettowi też było ciężko. Przez ostatnie pół roku był jej ostoją. Pilnował, żeby jadła, myła się, pracowała i robiła wszystko to, co zupełnie wylatywało jej z głowy pod naporem bólu i wspomnień. Postanowiła sobie, że choć raz będzie dla niego silna. Nawet jeśli będzie musiała w tym celu uczcić własne urodziny. — Dobra, ale nie zgadzam się, żeby jacyś nieznajomi śpiewali mi przy stoliku „sto lat” jak banda kretynów. — Zgoda — parsknął Garrett. Zawrócili w stronę domu i rozmawiając o urodzinach sprzed lat, weszli po schodach do mieszkania. *** Półtorej godziny później siedzieli przy narożnym stoliku w Sorrento i kończyli jeść. Sorrento to była mała rodzinna restauracja, która znajdowała się na obrzeżach miasta. Stoliki były nakryte zielonym winylem, a siedziska obleczone czerwoną skórą. Na ścianach wisiały zdjęcia Włoch i starych sycylijskich rodzin, a na środku stolika stał biały przykurzony goździk z jedwabiu, który lata świetności miał już za sobą. Garrett lubił droczyć się z Parker i nazywać jej ulubioną knajpkę „norą”. Na szczęście przepyszne jedzenie z nawiązką wynagradzało braki wystroju. Garrett patrzył, jak Parker ociera serwetką kącik ust. Jego przyjaciółka była prześliczna. To nie ulegało wątpliwości. Jeśli to w ogóle możliwe, była jeszcze piękniejsza niż w dniu, w którym ją poznał, a wtedy, wiele lat wstecz, gdy zobaczył ją w kawiarni niedaleko kampusu, zwyczajnie go zamurowało. Po powrocie z plaży Parker wzięła szybki prysznic i pozwoliła swoim naturalnie falistym włosom wyschnąć na powietrzu. Sięgające poniżej ramion kasztanowe pukle nabrały od słońca złotych refleksów. Siedząc przy restauracyjnym stoliku, Parker odgarnęła z oczu przydługą grzywkę. Garrett zawsze miał ochotę ją w tym wyręczyć. Ile razy w ciągu tych lat szli gdzieś na kolację — ich trójka plus jakaś przypadkowa dziewczyna, którą poderwał — a jego ręka wędrowała samoistnie w górę, żeby odgarnąć jej włosy z twarzy? Raz musiał nawet skinąć szybko na kelnerkę i zamówić kolejnego drinka, żeby nie dać nic po sobie poznać. Nawet jeśli Parker nie lubiła obchodzić urodzin, to lubiła się ładnie ubrać. Gdy wyszła spod prysznica, wybrała króciutką, oliwkową sukienkę bez ramiączek, z luźną górą opadającą aż do bioder. Sukienka opinała się ciasno na jej udach i idealnie krągłych pośladkach. Była wykończona złotymi dżetami, które podkreślały umięśnione ciało Parker. Lubiła ją zakładać, gdy jej skóra nabrała już trochę koloru od słońca i gdy miała ochotę poczuć się seksownie. Cieszyła się, że Garrett też ubrał się elegancko. Cokolwiek na siebie zakładał, zawsze wyglądał dobrze, ale kiedy zobaczyła go wcześniej na plaży w czarnych spodniach od garnituru i niebieskiej koszuli z długimi rękawami podwiniętymi do łokci, niemal zaczęła się ślinić. Przypomniała sobie, że zdecydowanie zbyt długo nie widziała go w czystym i odprasowanym białym mundurze wojskowym. Spodnie z kantem eksponowały jego muskularne nogi, a dopasowana marynarka opinała się na wyraźnie umięśnionej piersi i szerokich ramionach. Ile razy stawała jak wryta, widząc, jak poprawia mankiety i kołnierzyk? Istniała realna groźba, że jej niebezpieczne myśli ją pochłoną, więc dobrze, że akurat w tym samym momencie kelnerka zaczęła uprzątać talerze, a Garrett zdecydował się położyć przed nią zapakowane w ozdobny papier pudełko. Parker rozpromieniła się, klasnęła w dłonie i z radości niemal podskoczyła. — Nie cierpisz urodzin, ale na widok prezentu zachowujesz się jak dziecko. Coś z tobą zdecydowanie jest nie tak — zakpił Garrett. — Zamknij się i daj mi prezent — odpowiedziała bezczelnie. Garrett pokręcił głową i roześmiał się, podsuwając jej pudełko. Porwała je szybko ze stołu i w sekundę pozbyła się papieru. — Ej, bardzo się starałem ładnie zapakować, a ty nawet tego nie doceniłaś — naburmuszył się Garrett.

— Akurat — odpaliła. — W życiu nie umiałbyś zapakować prezentu. Na kogo tym razem zwaliłeś brudną robotę? — spytała, unosząc brew. — Na Tiffani przez „i”, Bambi, Destiny… Garrett udawał oburzonego, ale niestety miała rację. Przez wszystkie te lata nigdy nie narzekał na brak kobiet. Ktoś mógłby stwierdzić, że chciał w ten sposób zrekompensować sobie fakt, że jedyna kobieta, której tak naprawdę kiedykolwiek pragnął, znajdowała się poza jego zasięgiem. Ale Garrett nigdy by się do tego nie przyznał. Po prostu szybko się nudził i nie lubił rutyny. Potrzebował różnorodności. Ostatecznie to ona nadaje życiu smak, czyż nie? Parker odchyliła wieczko, a Garrett się poddał. I tak z nią nie wygra. Za dobrze go znała. — Niech ci będzie. Buffy — przyznał, przewracając oczami. Parker parsknęła, rozbawiona faktem, że chciał przed nią ukryć prawdę o sobie. Przez jego życie przewinęło się tyle kobiet, że dawno straciła rachubę. Nie rozumiała, dlaczego nie znajdzie sobie jakiejś miłej dziewczyny i się nie ustatkuje, choć na samą tę myśl czuła w sercu przeszywający ból. Odchyliła do końca wieczko, a na widok tego, co znajdowało się w środku, uśmiech zamarł jej na ustach. Garrett zagryzł nerwowo wargi, bojąc się jej reakcji. Co rok jego przyjaciel zasypywał ją z okazji urodzin kosztowną biżuterią: a to diamentowe kolczyki, a to rubinowy naszyjnik, a to szmaragdowa bransoletka. Co rok Garrett próbował go przekonać, żeby dał jej coś bardziej osobistego. Coś, czego pragnęła i o czym marzyła. Coś, co by pokazało, że naprawdę mu na niej zależy, a nie że wybulił po prostu na nią mnóstwo kasy. Parker nie była dziewczyną, która lubiła obwieszać się błyskotkami, ale kumpel i tak co roku zarzucał ją klejnotami, które Garrett rzadko później na niej widywał — a w zasadzie wcale. Na całe sześćdziesiąt osiem sekund Garrett zwątpił w swój wybór. Parker w tym czasie wpatrywała się bez słowa w pudełko. Było jej przykro, że nie dostała jak zwykle biżuterii? Zatęskniła za nim przez to jeszcze bardziej? Garrett bardzo się starał, żeby w tym roku wszystko wyglądało tak samo, ale nie był w stanie kupić jej tego, co on zwykle jej kupował. Tej jednej rzeczy nie mógł zrobić. Zanim do końca spanikował, rozległ się głos Parker, budząc zaciekawienie innych klientów. — O Boże! Garrett, gdzie to znalazłeś? Normalnie nie wierzę! Parker uśmiechnęła się tak szeroko, że bała się, że dostanie skurczu w policzku. Od trzech lat szukała obiektywu pasującego do aparatu mamy. Obdzwoniła wszystkie sklepy fotograficzne na świecie, ale nikt czegoś takiego już nie sprzedawał. Wiedziała, że jej aparat jest wiekowy, ale nie była w stanie się z nim rozstać. Tylko on jej pozostał po mamie po tym, jak dwa dni po jej śmierci ojciec postanowił oddać wszystkie jej rzeczy biednym. Na szczęście mama podarowała jej aparat dużo wcześniej. Parker wyciągnęła delikatnie z pudełka długą, czarną tubę i zaczęła ją obracać na wszystkie strony, żeby dobrze się jej przyjrzeć. — Garrett, nie wierzę, że udało ci się to znaleźć. Jak na Boga… gdzie… to na pewno… Słysząc, jak plącze jej się język, i widząc, z jaką nabożnością ogląda obiektyw, Garrett uznał, że jednak dobrze wybrał prezent. A na dźwięk swojego imienia poczuł wyraźne drgnięcie w spodniach. Gdy Garrett i Milo poznali Parker, szybko stała się jedną z nich i przejęła ich wojskowy zwyczaj zwracania się do wszystkich po nazwisku. Już dawno nie słyszał swojego imienia w jej ustach, zbyt dawno. — Nie mogę zdradzać swoich źródeł, Parker. Powiedzmy tylko tyle, że dostęp do ściśle tajnych danych czasem się opłaca — powiedział Garrett i puścił do niej oko. Najśmieszniejsze było to, że Parker miała pewność, że Garrett wcale nie żartuje. Tak rozbudowana wiedza na temat komputerów musiała mieć swoje zalety. Parker odłożyła delikatnie obiektyw do pudełka, wstała i podeszła do Garretta, który przełożył serwetkę z kolan na stół i wstał, gdy tylko Parker się podniosła, stuprocentowy dżentelmen. Parker zarzuciła mu ręce na szyję i bez wahania się do niego przytuliła. Parker lubiła się przytulać. Garrett szybko się o tym przekonał i przez wszystkie te lata starał się nie drżeć, gdy podchodziła zbyt blisko. Nigdy by się nie przyznał, jak bardzo go podniecało, gdy przytulała się do niego tak, że czuł wszystkie jej krągłości. I w tym właśnie tkwił problem. Podniecało go, gdy była tak blisko — dosłownie. Jej skóra, zapach, piersi przyciśnięte do jego ciała — wszystko to sprawiało, że jego członek stawał na baczność. Ale oczywiście Garrett tłumaczył sobie, że to normalne i że tak samo reagowałby na każdą inną piękną kobietę. Objął szybko Parker i odwzajemnił jej uścisk. Nie wypadało inaczej. Ostatecznie byli przyjaciółmi, a przyjaciele nieustannie się przytulają. — Naprawdę bardzo ci dziękuję, Garrett. Cudowny prezent — szepnęła przytulona do jego policzka. Musiał aż zacisnąć zęby, gdy poczuł na uchu muśnięcie jej ciepłego oddechu i znów usłyszał, jak wypowiada jego imię. Parker zawsze pachniała kokosem, plażą i wiatrem — dziś też. Wciągnął powietrze i przytrzymał jej zapach w płucach, jak zawsze pozwalając mu wniknąć w siebie głęboko. Parker odchyliła głowę, żeby spojrzeć na Garretta, i na chwilę odebrało jej dech. Zwykle jasnoniebieskie oczy Garretta pociemniały. Wpatrywał się w nią tak, jakby chciał ją pożreć. Ogarnęło ją nagłe zdenerwowanie, ale gdy tylko mrugnęła, w miejscu poprzedniego spojrzenia zobaczyła łagodny wzrok i ciepły uśmiech. Odpowiedziała tym samym, żeby sytuacja nie zrobiła się niezręczna, bo wciąż jeszcze tkwiła w jego mocnych objęciach. Nie po raz pierwszy zastanawiała się, co by zrobił, gdyby nachyliła się i pocałowała go. Ich twarze znajdowały się tak blisko, że nie musiałaby nawet specjalnie ruszać głową. Kilka centymetrów i jej usta mogłyby się znaleźć na jego wargach. Przekonałaby się w końcu, czy Garrett smakuje tak samo dobrze jak wygląda. — Na pewno wolałabyś diamentową bransoletkę albo zegarek, jak zawsze do tej pory, ale mój marny prezent będzie ci musiał wystarczyć. — Garrett starał się, żeby zabrzmiało to lekko, ale doskonale wiedział, dlaczego to mówi. Znów się od niej odgradzał. Tym jednym zdaniem sprawił, że poczuła się winna, że gapi się na jego usta i przytula do niego. Jakby świetnie zdawał sobie sprawę z tego, w jakim kierunku zmierzają jej myśli, i chciał je ukrócić, zanim rozhulają się na dobre. Parker zawsze podziwiała jego lojalność. Choć to nie on wpadł na pomysł wstąpienia do akademii wojskowej, to odebrał w niej pierwszorzędne wykształcenie, a to, czego się tam nauczył, stanowiło teraz nieodłączną część jego ja. Był żołnierzem z krwi i kości — lojalnym do bólu. Parker była dziewczyną jego najlepszego przyjaciela. Koniec, kropka. Nie miało znaczenia, że przyjaciel już nie żył. Tak po prostu musiało być. Garrett zapłacił rachunek i wyszli z restauracji. Wieczór był ciepły. Parker wzięła go pod rękę i oparła głowę o jego ramię. Nie pozwoli swoim uczuciom wszystkiego zniszczyć. Bez względu na to, co czuła, Garrett był przede wszystkim jej przyjacielem. Już sama myśl, że mogłaby go kiedykolwiek stracić, była nie do zniesienia. Garrett spojrzał na nią i uśmiechnął się. Tylko przy Parker czuł się tak naprawdę szczęśliwy. I tylko przy niej czuł się winny, zdezorientowany

i wściekły na to, jak potoczyło się jego życie. Szli obok siebie w milczeniu, które jak zwykle w ogóle im nie przeszkadzało. Nagle jego uwagę przykuł jakiś błysk — światło księżyca zalśniło na diamentowym oczku pierścionka, który Parker nosiła zawieszony na łańcuszku. Garrett w jednej chwili stracił dobry humor i poczuł się tak, jakby ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody. Parker zaczęła nosić pierścionek na szyi kilka miesięcy temu. Ten pierścionek z czterokaratowym diamentem zawsze mu uświadamiał, jak bardzo nawalił podczas ich pierwszego spotkania. Teraz natomiast przypomniał mu o wiadomości, którą musiał jej przekazać. Naprawdę bardzo nie chciał mówić jej tego w urodziny, ale nie miał wyjścia. Garrett zatrzymał się na środku chodnika przed jej domem i odwrócił się do niej z poważną miną. Od razu domyśliła się, że coś się stało. A jeśli miałaby być ze sobą szczera, to wiedziała o tym od pierwszej chwili, gdy go dziś zobaczyła. Wtedy jednak zrzuciła to na karb zwykłego smutku, który pojawiał się zawsze, gdy coś przypominało im, że z ich trójki zniknęła jedna osoba. Teraz jednak widząc, jak Garrett wkłada ręce do kieszeni i nie patrzy na nią, tylko wbija wzrok w ziemię, zrozumiała, że chodzi o coś innego. Parker nasłuchała się w życiu wielu złych wiadomości, więc gdy tylko Garrett otworzył usta, nawykowo wstrzymała oddech. — Powiem to wprost, nie będę owijać w bawełnę. Dobrze cię znam i wiem, że i tak byś się domyśliła, gdybym próbował ci jakoś osłodzić tę wiadomość. Otrzymałem nowy rozkaz. Wyjeżdżam jutro — poinformował Garrett otwarcie. Parker wypuściła wstrzymywane powietrze i spojrzała na niego zdezorientowana. — Ale przecież pracujesz za biurkiem. Nie jest tak, że powołują cię tylko w sytuacji awaryjnej? Nie jesteś czymś w rodzaju… ostatniej deski ratunku? Parker wiedziała, co pociąga za sobą przyjaźń z wojskowym. Wiedziała też doskonale, co pociąga za sobą związek z wojskowym — rozkaz wyjazdu mógł przyjść w każdej chwili. Służba w SEAL, oddziale specjalnym marynarki wojennej, oznaczała najwyraźniej nieustanną dyspozycyjność. Garrett przestąpił z nogi na nogę i przetarł sobie twarz ręką, jakby chciał zetrzeć z niej wszystkie emocje. Zagryzł dolną wargę i jak ognia unikał wzroku Parker, po czym od razu poznała, że to jeszcze nie koniec i że zastanawia się nerwowo nad tym, jak jej o tym powiedzieć. Położyła mu dłoń na policzku i zmusiła, żeby spojrzał jej w oczy. — Wielkie dzięki, że tak we mnie wierzysz. Teoretycznie to prawda, wzywają mnie tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne. Ale tym razem sam się zgłosiłem. Gdy tylko usłyszałem o tym zadaniu — przyznał cicho. Parker wpatrywała się w niego, próbując przeniknąć jego myśli. Garrett był zdenerwowany, co przeraziło ją nie na żarty. Bo on nigdy się nie denerwował. Był jak skała, mocna i niewzruszona, zawsze skoncentrowany, zawsze spokojny. — Mówiłeś, że powiesz wprost — przypomniała mu Parker z lekką irytacją w głosie. Garrett zacisnął zęby i naprawdę żałował, że nie może cofnąć się w czasie i odwołać swojego udziału w zadaniu. Ale to nie było możliwe. Musiał to zrobić. Jeśli nauczył się czegokolwiek w wojsku, to tego, że nie zostawia się swoich ludzi. A on to zrobił. Zostawił swojego człowieka. Swojego najlepszego przyjaciela i narzeczonego Parker. Gdy prawie rok temu Milo dostał ten rozkaz, Garrett poszedł do jego przełożonych błagać, żeby pozwolili mu jechać razem z nim. Miał złe przeczucia i nie chciał, żeby Milo leciał bez niego na Dominikanę. Jego dowódca nie wyraził jednak zgody. Garrett był potrzebny na miejscu, gdzie było kilka pilnych spraw do załatwienia. To miała być krótka misja wywiadowcza, zupełnie standardowa, jego udział był zupełnie nieuzasadniony. Zostawił przyjaciela w potrzebie, przez co Parker straciła ukochanego — teraz zaś miał szansę uspokoić wyrzuty sumienia. W końcu będą mogli poznać prawdę. — Jadę na Dominikanę. Wylatuję jutro o ósmej. Garrett widział, że Parker zbladła, i było mu cholernie przykro, że musi jej o tym mówić właśnie w tej chwili. Wiele przeszła, a teraz jeszcze to. Usłyszawszy, że jedzie… tam, Parker pokręciła głową w wyrazie niemej niezgody. Nie mógł jej tego zrobić. Dlaczego to robił? Nie mogła go stracić. Nie przeżyłaby tego. *** — Jadę na misję na Dominikanę, Park. Dowiedziałem się dziś po południu — obwieścił Milo przy kolacji. To był pierwszy wieczór od dłuższego czasu bez kłótni. Siedli razem do kolacji i rozmawiali jak normalna para. — Beznadziejnie, że akurat teraz. Kiedy wyjeżdżasz? — spytała Parker, nakładając na talerze po kawałku lazanii. — Trzy dni po odprawie. I nie wrócę szybciej niż za miesiąc — poinformował przepraszającym tonem Milo. — Cholera! W przyszłym tygodniu mamy spotkanie z firmą cateringową, żeby ustalić ostateczny jadłospis. I miałeś jeszcze iść na przymiarkę smokingu — wyraziła swoje niezadowolenie Parker. — Wiem. Obiecuję, że zaraz po powrocie zajmę się wszystkim, co jeszcze zostanie do zrobienia. Parker odsunęła od siebie uczucia, które zawsze się pojawiały, gdy Milo odkładał na później sprawy związane ze ślubem, co ostatnio zdarzało mu się wyjątkowo często — robiło jej się wtedy przykro i czuła, że nic z tego nie rozumie. Wiedziała jednak, że rozkaz wyjazdu nie zależy od Mila; żałowała tylko, że musiał akurat przyjść w najgorszym możliwym momencie. Szykowali się do poważnych zmian w życiu, mieli zrobić wielki krok, a Milo unikał każdej poważnej rozmowy, w tym wyjaśnień, dlaczego w ostatnim czasie zrobił się taki obcy i wyraźnie zatroskany. Parker coraz częściej miała wrażenie, że oddalają się od siebie. Zastanawiała się, czy w takim układzie ślub w ogóle ma sens. Nie mogła już dłużej udawać, że nie widzi problemów w ich związku. Po powrocie z misji zmusi go do rozmowy. Miała nadzieję, że uda im się dogadać. Trzy miesiące później Mila dalej nie było w domu i od blisko miesiąca nie dawał znaku życia. Gdy w tamten zimny lutowy poranek dwóch oficerów marynarki wojennej zapukało do jej drzwi i przekazało jej swoje kondolencje, Parker była na siebie zła, że kiedykolwiek zwątpiła w Mila, bez względu na problemy, które przeżywali. Ale stojąc teraz na chodniku i wpatrując się w Garretta, była na siebie wściekła, że bardziej boi się o jego życie, niż kiedykolwiek bała się o życie swojego narzeczonego.

Rozdział 2. Parker zawsze będzie wracać myślami do dnia, w którym poznała Garretta i Mila. Nigdy nie żałowała chwil spędzonych z Milem, ale — jak w każdym związku — dobrze znała pytanie: „Co by było, gdyby…?”. Co by było, gdyby tam wtedy nie poszła? Co by było, gdyby Milo nie był tego dnia na zajęciach? Co by było, gdyby nie zobaczyła najpierw jego przyjaciela, i gdyby za każdym razem, gdy się kłócili lub gdy kolejny raz coś przemawiało przeciwko Milowi, Parker nie żałowała, że to właśnie nie ten przyjaciel umówił się z nią jako pierwszy? Garrett i Milo przyjaźnili się od trzeciej klasy, kiedy to rodzina Garretta przeprowadziła się z New Jersey do Cleveland w Ohio. Pierwszego dnia w nowej szkole Garrett zobaczył Mila Robertsa z podbitym okiem, zapuchniętą wargą i w brudnych ubraniach. Kiedy na długiej przerwie Garrett wyszedł na podwórko i zauważył, że kilku chłopaków z klasy dokucza Milowi, szybko do nich podszedł i rąbnął prowodyra prosto w twarz. Miał wtedy dziewięć lat i jego ciosy nie były zbyt mocne, ale i tak narobił sobie przez to poważnych kłopotów. W tamtych czasach nauczycieli nie obchodziło, kto zaczął. Bójka oznaczała tygodniowe zawieszenie w prawach ucznia. Milo był nieśmiały, rzadko się odzywał i przyzwyczaił się już do roli popychadła. Dzieciaki w szkole, ojciec alkoholik — wszyscy wiecznie się na nim wyżywali. Ojciec go prał, bo przez syna odeszła matka, a poza tym na jego utrzymanie szło cholernie dużo pieniędzy. Koledzy ze szkoły go nie lubili, bo ubierał się inaczej niż wszyscy i nie uprawiał sportu. Milo nigdy wcześniej nie miał przyjaciela, chyba że uznać za takowego złotą rybkę, którą hodował do czasu odejścia matki. Któregoś jednak dnia, gdy Milo był w szkole, ojciec uznał, że niepotrzebna mu jeszcze jedna gęba do wykarmienia, i spuścił jedynego przyjaciela syna w toalecie. Większość dziewięciolatków obraziłaby się, gdyby ktoś inny musiał stanąć w ich obronie, ale nie Milo. Nikt mu nigdy dotąd nie pomagał. Wszyscy go porzucali i kazali mu radzić sobie samemu, nikogo nie obchodziło, co się z nim stanie. Dzięki temu, że chłopiec, który nawet go przecież nie znał, wdał się w bójkę, żeby mu pomóc i go bronić, Milo pierwszy raz od bardzo dawna poczuł się kimś wyjątkowym. Garrett stał się jego największym obrońcą i najlepszym przyjacielem. Zachęcał go do nauki i pomagał odrabiać zadania domowe. Dawał mu ubrania, gdy Milo w swoje już się nie mieścił, a ojciec nie wytrzeźwiał na tyle, żeby mu coś kupić. Rodzina Garretta przygarnęła go, gdy ojciec Mila stwierdził, że opiekowanie się nastolatkiem jest bez sensu, i w trzeciej klasie ogólniaka złamał mu obojczyk i dwa żebra. Milo zamieszkał w pokoju z Garrettem — Garrett stał się dla niego jak brat, a jego rodzice traktowali go jak własne dziecko. Przez wszystkie te lata Garrett bardzo się starał jakoś zrekompensować Milowi jego dzieciństwo. Wybaczał mu wybuchy złości, gdy coś szło nie po jego myśli i w związku z tym wybijał w ścianie dziurę lub rzucał w nią szklanką. Wdawał się w pyskówki, które nie miały z nim nic wspólnego, kiedy Milo wszczynał bójki z przypadkowymi osobami. Starał się też wykazywać zrozumienie, gdy Milo zamykał się w sobie i godzinami gapił się w stare blizny po wewnętrznej stronie rąk, które zostały mu po przypaleniu papierosem, i gdy atakował każdego, kto odważył się przerwać mu jego czarne myśli. Przymknął nawet oczy, kiedy Milo bez pytania pożyczył sobie jego samochód, a potem wziął winę na siebie, gdy przyjaciel wrócił z wgniecionym zderzakiem i rozbitym reflektorem. Nie protestował, kiedy Milo dostawał większe kieszonkowe za mniej pracy, i nie umawiał się z dziewczyną, jeśli nie miała koleżanki na podwójną randkę. Porzucił marzenie o studiach w MIT i zamiast tego postanowił wstąpić razem z Milem do Akademii Marynarki Wojennej w Annapolis w stanie Maryland. Milo bardzo potrzebował zasad i kontroli i Garrett wiedział, że ta uczelnia to dla Mila idealny wybór. Ponieważ zaś był jego najlepszym przyjacielem, bez problemu zadecydował, że pojedzie razem z nim i będzie nad nim czuwać. Plusem tej decyzji było oczywiście to, że poznał Parker. Dzięki niej dużo łatwiej mu było porzucić swoje marzenia i zostać z przyjaciółmi. Po czterech latach wytężonej nauki i surowej dyscypliny, a także dzięki przyjaźni i wsparciu Parker obaj chłopcy ukończyli studia ze stopniem podporucznika i zostali przeniesieni do jednostki w Kalifornii. Garrett od początku wiedział, że chce dalej studiować i zrobić magistra z informatyki, a ponieważ miał stacjonować w Kalifornii, wybrał podyplomową szkołę oficerską i połączył naukę z rygorystycznym szkoleniem wymaganym w oddziałach SEAL. Milo miał już dosyć szkoły i skupił się całkowicie na treningu i związku z Parker. Obaj zostali przyjęci do SEAL — jednostki specjalnej marynarki wojennej — choć z różnych powodów. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie w Maryland Parker od razu zaczęła dostawać zlecenia fotograficzne. Nie chciała zbyt wiele mówić na ten temat — ani gdzie, ani po co jeździ — ale powtarzała Garrettowi i Milowi, że taka tajemniczość jest zupełnie normalna, bo pracuje w branży od niedawna. Chłopcy nie mieli do niej o to pretensji, zwłaszcza gdy różne czasopisma zaczęły drukować zdjęcia z jej podróży. W ciągu pierwszego miesiąca po przeprowadzce chłopaków do Kalifornii Parker odwiedziła ich dwa razy. Za każdym razem coraz bardziej zakochiwała się w ich nowym domu. Przez całe życie mieszkała w małym miasteczku w Michigan, potem zaś wyjechała na studia do Maryland. Po pobycie w miejscu, z którego nad ocean można było iść piechotą, w miejscu pełnym palm i słońca, przerażała ją myśl o powrocie do domu i miesiącach śniegu, lodu i deszczu. Wracając do Maryland, uświadomiła sobie, że wykonując taką, a nie inną pracę — choć będzie to kolidować z jej życiem osobistym i zmusi ją do ukrywania pewnych spraw przed najbliższymi — może mieszkać właściwie w dowolnym miejscu, ponieważ i tak ciągle jest w rozjazdach. Dwa tygodnie później przeprowadziła się do domu wynajętego przez chłopaków w Kalifornii i przestała się martwić, czy związek na odległość w ogóle ma rację bytu. Garrett często wracał myślami do tego dnia w kawiarni, w którym przysiedli się z Milem do stolika Parker. Po raz pierwszy w życiu odebrało mu przy kobiecie mowę, i to nie tylko dlatego, że była olśniewająca — miała długie ciemne włosy, zielone oczy i alabastrową skórę. Na początku wycofana i milcząca, pozwoliła Milowi mówić, ani na chwilę nie dając mu przy tym odczuć, że ją nudzi. Garretta martwiło, że dziewczyna unika odpowiedzi na wszystkie bardziej osobiste pytania, którymi zarzucał ją Milo. Nie podobał mu się też smutek, jaki malował się w jej oczach za każdym razem, gdy Milo wspominał o rodzicach Garretta. Ale zachwycała go swoboda, z jaką śmiała się z żartów Mila i z jaką odpowiadała na jego zaczepki, nawet jeśli to nie on, Garrett, był obiektem jej uwagi. Gdy zaczęła się powoli przed nimi otwierać, za każdym razem trochę bardziej, Garrett niemal czuł przygniatający ją ciężar i pragnął ponad wszystko móc ją od niego uwolnić. W czasie tej pierwszej rozmowy Parker wyglądała na autentycznie szczęśliwą tylko wtedy, gdy mówiła o fotografii. Garrett nigdy nie zapomni błysku w jej oczach i uśmiechu, który rozjaśnił jej twarz, gdy opowiadała o swoim aparacie. W czasie tej rozmowy pozwolił Milowi wykorzystać nietypowe dla siebie milczenie i flirtować bez przeszkód z dziewczyną. Kilka dni wcześniej Milo dowiedział się, że jego ojciec zginął w wypadku, bo prowadził pod wpływem alkoholu. Ojciec i syn nie darzyli się

Kilka dni wcześniej Milo dowiedział się, że jego ojciec zginął w wypadku, bo prowadził pod wpływem alkoholu. Ojciec i syn nie darzyli się wielką miłością, a od ich ostatniej rozmowy minęły trzy lata, ale Milo i tak przez kilka dni chodził przybity. Podczas rozmowy z Parker po raz pierwszy od blisko tygodnia Garrett zobaczył na twarzy przyjaciela uśmiech. Kiedy Milo spytał ją, czy spotka się z nim wieczorem, Garrett nie mógł mu przecież powiedzieć, że to jemu dziewczyna bardzo się podoba i że to on ją pierwszy zauważył. W końcu Milo był jego najlepszym przyjacielem. A Parker… to była tylko dziewczyna. Garrett uznał, że zniknie równie szybko co poprzednie. Milo miał spory bagaż doświadczeń. Większość kobiet nie miała na coś takiego ani czasu, ani ochoty. Powinien był od razu się domyślić, że z Parker będzie inaczej. Nie miała zamiaru akceptować absurdalnych zachowań Mila i nie bała się mówić wprost, gdy gadał bzdury. Wiedziała też, jak go ukoić, gdy przytłaczała go rzeczywistość lub gdy dopadały go wspomnienia. Opuszkami palców masowała wtedy delikatnie głęboką bruzdę między jego oczami i łagodnym głosem kazała oddychać głęboko, co natychmiast go uspokajało i pozwalało wrócić do teraźniejszości. W przeciwieństwie do innych kobiet, którym mogłoby się nie podobać, że ich chłopak jest w wojsku, co wiązało się z kilkutygodniowymi, a czasem i kilkumiesięcznymi wyjazdami, Parker dopingowała Mila. Wiedziała, że chłopak potrzebuje stabilności i zdrowej dyscypliny. Poza ich związkiem i przyjaźnią z Garrettem to właśnie dzięki wojsku dużo łatwiej radził sobie ze swoimi demonami. Jak Garrett mógłby chcieć odebrać przyjacielowi taką kobietę? Schował więc głęboko swoje uczucia i pragnienia, usunął się na bok, aby Milo mógł w końcu zaznać w życiu trochę szczęścia i spokoju. Tego kwiatu pół światu, jak to mówią, więc Garrett nie tracił czasu i zbierał jak najwięcej chętnych kwiatuszków. Gdy Parker poznała lepiej Mila, starała się za wszelką cenę go uszczęśliwić. Miała silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy i chciała się zatroszczyć o chłopaka. Żadne z nich nie miało zbyt szczęśliwego dzieciństwa. To naturalne więc, że się dobrze rozumieli i szybko się zaprzyjaźnili. Nie była to pewnie najlepsza podstawa związku, ale w ich przypadku na początku się sprawdziła. Milo rozumiał, że święta przygnębiają Parker, bo jest to czas spędzany z rodziną, której ona nie miała. Nie narzekał, że praca wymaga od niej ciągłych podróży ani że nie może mu zdradzić żadnych szczegółów na temat zleceń, bo w jego przypadku było tak samo. Rozumieli się i wszystko jakoś działało. Trafili na siebie w takim momencie swojego życia, gdy każde z nich uważało, że nikogo nie potrzebuje. Łączyła ich tak głęboka przyjaźń, że wystarczyło im jedno spojrzenie, aby stwierdzić, że któreś z nich ma gorszy dzień. Ich związek opierał się przede wszystkim na przyjaźni. Milo zrobiłby wszystko, żeby Parker była szczęśliwa, i ona podobnie. Przyrzekła sobie kiedyś, że nikomu nie zaufa, ale przy Milu trudno jej było się tego trzymać. Relacja, która zaczęła się od przyjaźni, szybko przerodziła się w coś więcej. Ich związek był naturalną koleją rzeczy, choć bez fanfar i poważnych rozmów. Poza Milem tylko z Garrettem udało jej się równie szybko nawiązać więź i równie łatwo mu zaufać. Przyjaźń z Milem nigdy nie stanowiła dla niej problemu, bo ich związek polegał na obustronnej wymianie. Milo dawał jej takie samo wsparcie jak ona jemu. Jedyny problem stanowiły jej uporczywe myśli o kimś innym: o kimś, za kim nie powinna tęsknić i o kim nie powinna marzyć. Czasem Parker czuła się winna, że musiała nauczyć się widzieć w Milu kogoś więcej niż przyjaciela, poza tym gdy po raz pierwszy poszli ze sobą do łóżka, nie było fajerwerków. Ale przecież fajerwerki zdarzają się tylko w bajkach i filmach. To, co łączyło ją i Mila, opierało się na przyjaźni i było prawdziwe, nawet jeśli musieli włożyć w to trochę wysiłku. Parker postanowiła ignorować męczące ją uczucia zazdrości i tęsknoty oraz zepchnąć jak najgłębiej wszystko, co czuła do drugiego najważniejszego mężczyzny w swoim życiu. Obiecała też sobie, że będzie dla Mila najlepszą dziewczyną na świecie. Że w żadnym razie go nie skrzywdzi, co wiązało się z tym, że zapomni o swoich potrzebach i pragnieniach. Kobieta nie musi mieć motyli w brzuchu za każdym razem, gdy mężczyzna wchodzi do pokoju, ani marzyć o jego delikatnych wargach i silnych dłoniach na swoim nagim ciele, co nie oznacza, że tego nie pragnie. Udany związek wcale nie potrzebował silnych emocji i namiętności, choć tego właśnie często jej brakowało i to właśnie bez trudu wzbudzał w niej Garrett. Parker stworzyła z Milem przyjemny i prosty związek, bez niepotrzebnych komplikacji czy oczekiwań. I tego właśnie potrzebowała w życiu. W miarę upływu czasu Parker stała się dla Garretta najbliższą osobą, na równi z Milem. Garrett powtarzał sobie, że uczucia, jakie swego czasu do niej żywił, były tylko skutkiem zwykłego zauroczenia. Skoro spędzali ze sobą tyle czasu, to normalne, że za każdym razem, gdy wchodził w inną kobietę, wyobrażał sobie przy tym twarz Parker i jej ciche pojękiwania i krzyki rozkoszy. Garrett był świadkiem, jak dwójka jego przyjaciół zakochuje się w sobie, staje się sobie coraz bliższa, a w końcu się zaręcza. Zazdrość nie miała nic wspólnego z tym, że za każdym razem, gdy miał akurat okres posuchy i musiał wziąć sprawy we własne ręce, wyobrażał sobie usta Parker zaciśnięte na swoim członku, a doprowadzając się dłonią do ekstazy, myślał o tym, jak mocno zacisnęłaby się wokół niego. Zawsze czuł się potem jak zboczeniec — skoro miał takie myśli o najlepszej przyjaciółce. To było błędne koło, z którego od ośmiu lat nie udało mu się wyrwać, i w dalszym ciągu nie zanosiło się na to, by kiedyś miało być inaczej. Niestety nic nie tłumaczyło wściekłości, jaka go ogarniała na widok Mila całującego Parker, ani ostrego ukłucia na widok małego, aksamitnego puzderka, które Milo otworzył tamtego dnia w barze, żeby zaprezentować mu diamentowy pierścionek. Ale Garrett z biegiem lat stał się mistrzem zaprzeczania własnym uczuciom. Jeśli nie mówił o nich głośno, to znaczy, że nie istniały. Nie był zakochany w swojej przyjaciółce, bo za nic nie przyznałby się do tego na głos. Żył więc po swojemu i sypiał z kim popadnie, byle tylko nie dopuścić do głosu prawdziwych uczuć. Wszystkich wokół bawiło, że taki z niego playboy. Wmawiał sobie, że błysk zazdrości w oczach Parker, gdy przyprowadzał kolejną dziewczynę, był tylko wytworem jego wyobraźni; nie miał zaś najmniejszych wątpliwości, że tylko mu się wydaje, że podczas rozmowy Parker wpatrywała się czasem w jego usta lub wypowiadała szeptem jego imię, gdy spała u niego na kanapie po kolejnej kłótni z Milem. Był gotowy zostać drużbą Mila i poprowadzić do ołtarza Parker, która od dwunastu lat nie rozmawiała ze swoim ojcem. Kłamał w żywe oczy, gdy mówił im, że będzie zaszczycony, mogąc pełnić tak ważną funkcję. Pogodził się z myślą, że tak już będzie wyglądać jego życie… Do momentu, gdy jego przyjaciel zginął w czasie misji. Garrett i Parker powoli otrząsali się z szoku i zaczynali się uczyć żyć bez Mila. Garrett był na siebie wściekły za to, że za każdym razem, gdy na nią patrzył, zastanawiał się: „ A co by było, gdyby…?”. Milo nie zasłużył na taką nielojalność. Było za późno, żeby cofnąć czas. Parker już nigdy nie będzie jego. Ale przecież nigdy do niego nie należała. Nie można odebrać sobie tego, co nigdy do ciebie nie należało. Gdy Garrett przekonał się, że sprawa Mila i misji na Dominikanie nie trzyma się kupy i gdy doszły go pogłoski, że śmierć przyjaciela wcale

nie była przypadkowa, wiedział, że nie ma wyboru. Musiał to zrobić, choć naprawdę nie chciał zostawiać Parker tak szybko po śmierci Mila. Musiał to zrobić i dla siebie, i dla niej. Musieli zamknąć ten etap. Milo zginął miesiąc temu, a Garrett wciąż nie mógł uwierzyć, że to prawda. Przez ostatnie cztery tygodnie ciągle czekał, aż zadzwoni telefon, a po drugiej stronie słuchawki rozlegnie się donośny śmiech Mila mówiącego, że to wszystko to było jedno wielkie nieporozumienie. Ale telefon nigdy nie zadzwonił, a Garrett zdał sobie sprawę, że nie może wiecznie na niego czekać. Wrócił do pracy kilka dni wcześniej, niż zamierzał, bo Parker zagroziła, że jeśli tego nie zrobi, skopie mu tyłek. W normalnej sytuacji wyśmiałby ją za sam taki pomysł, ale powiedziała to z tak poważną miną, że trochę się obawiał, że faktycznie spróbuje to zrobić i wyrządzi sobie przy tym krzywdę. Ponieważ Garrett nigdy dotąd nie brał urlopu, miał do dyspozycji co najmniej sześć tygodni wolnego. Po dwóch tygodniach zaczął chodzić po ścianach. Ale nie chciał zostawiać Parker samej i choć ona zapewniała go, że da sobie radę, nie spuszczał jej z oka przez kolejne dwa tygodnie. Wtedy jednak już postanowiła być bardziej stanowcza. — Garrett, musisz wrócić do pracy — powiedziała mu któregoś wieczoru przy kolacji. Minęły dwadzieścia dwa dni, dwie godziny i czterdzieści siedem minut od czasu, kiedy pukanie do drzwi poinformowało ją, że Milo nie wróci do domu. Minęło dwadzieścia jeden dni od czasu, gdy Garrett spał we własnym łóżku — potem wolał sypiać na kanapie u Parker. Ale dopiero po czternastu dniach Parker przestała się na niego wściekać za to, że pilnuje jej tak, jakby w każdej chwili mogła popełnić samobójstwo lub przeżyć załamanie nerwowe. Początkowo jego troska ją cieszyła. Parker była mu wdzięczna za to, że pomaga jej się pozbierać i nauczyć się żyć bez Mila, ale po jakimś czasie zaczął działać jej na nerwy. Nie stosował własnych rad do siebie i nie robił niczego, żeby się otrząsnąć i żyć dalej. Widziała to w jego oczach. On też stracił kogoś bliskiego, a zachowywał się tak, jakby tylko ona przeżywała żałobę. Nie podobało jej się, że Garrett dusi wszystko w sobie. Wiedziała, że nie dopuszcza do siebie smutku i bólu, bo chce się upewnić, czy nic jej nie jest. Ale jej już zawsze coś będzie. Razem z Milem straciła najlepszego przyjaciela i ogromny kawałek swojego serca. Powoli zaczynała się z tym godzić, próbowała nie wybiegać za daleko myślami naprzód, tylko żyć dzień po dniu, tak jak wszyscy jej mówili. Najwyższy czas, żeby Garrett też to zrobił. Nie mógł wiecznie przesiadywać w domu i sypiać u niej na kanapie. Z pewnymi rzeczami Parker musiała poradzić sobie sama, a było to niemożliwe, dopóki Garrett kontrolował każdy jej oddech. — Naprawdę pora, żebyś wrócił — powtórzyła. Garrett siedział naprzeciwko niej przy stole i nic nie mówił. Odłożył delikatnie widelec i przyjrzał się jej, chcąc się przekonać, czy mówi poważnie. — Zostały mi jeszcze dwa tygodnie urlopu, więc nie musisz się martwić. Parker westchnęła z poirytowaniem. — Nie martwię się o twój urlop. Martwię się o ciebie. Zwariujesz od ciągłego przesiadywania tutaj. Garrett pokręcił głową i próbował zbyć jej słowa śmiechem, ale Parker za dobrze go znała. — Ty też musisz o siebie zadbać, Garrett — powiedziała łagodnie. — Nie tylko ja kogoś straciłam. Wiem, że praca działa na ciebie jak lekarstwo. Nie pozwolę, żebyś ze względu na mnie popadał w marazm. Poradzę sobie. Możesz mnie zostawić. I choć Garrett bardzo nie chciał tego robić, wiedział, że Parker ma rację. Żadnemu z nich nie pomoże, jeśli dalej będą siedzieć w domu i pogrążać się we wspomnieniach. Dwa dni później Garrett wrócił do pracy. Po godzinie w dalszym ciągu przeglądał e-maile, które przyszły podczas jego nieobecności. W pewnym momencie zjawił się kurier i postawił na biurku pojemnik wypełniony listami. Garrett podniósł z zaskoczeniem głowę znad komputera. — To nie może być tylko do mnie. Nie było mnie tylko kilka tygodni. Wstał, przysunął sobie pojemnik i zajrzał do środka. — Część jest do pana, a część do młodszego kapitana Robertsa. Sekretarka stwierdziła, że będzie pan wiedział, co z tym zrobić. Garrett podziękował i zaczął przerzucać koperty. W większości była to poczta wewnętrzna: formularze, pisma i inne dokumenty, które krążyły na co dzień między oddziałami marynarki. Garrett odłożył to wszystko na bok: później zadecyduje, co przesłać dalej, a co wypełnić samemu. Przerzucał szybko koperty, nie widząc wśród nich nic pilnego. Nagle jednak jego wzrok przykuła biała kartka, wyróżniająca się spośród szarych przesyłek wewnętrznych. Garrett wyciągnął ją ze sterty pozostałych i ze zdziwieniem zobaczył, że to rachunek telefoniczny wystawiony na Mila przez T-Mobile. Garrett wiedział na sto procent, że Milo jest w Verizonie, tak samo jak on i Parker, bo wszyscy mieli tę samą taryfę. Zadzwonił szybko do Parker, by upewnić się, że Milo miał dalej ten sam numer i tę samą taryfę, a potem rozdarł kopertę. Nie rozpoznał numeru widniejącego na rachunku i przez chwilę myślał, że może wojsko dało Milowi nowy telefon służbowy. Nie było jednak takiej możliwości, bo Garrett, zwierzchnik Mila, od początku by o tym wiedział i musiałby zatwierdzić wydatek. Garrett przejrzał załączony billing i zauważył, że wszystkie połączenia, przychodzące i wychodzące, dotyczyły tego samego numeru z prefiksem 809. Wklepał go w Google i zobaczył, że to numer kierunkowy Dominikany. Z rachunku wynikało, że przez miesiąc przed swoim wyjazdem Milo codziennie łączył się z tym numerem co najmniej dwadzieścia razy. Garrett jeszcze raz sprawdził datę na rachunku, bo zastanawiało go, dlaczego przyszedł dopiero teraz, skoro został wystawiony cztery miesiące wcześniej. Podniósł słuchawkę telefonu stojącego na biurku i wybrał numer działu obsługi klienta. Po piętnastu minutach czekania i przełączania do kolejnych osób w końcu udało mu się trafić na kogoś, kto mógł mu pomóc. — Chciałbym się dowiedzieć, czy ten numer to numer firmowy — wyjaśnił Garrett konsultantowi. Usłyszał stukanie w klawiaturę. — Wygląda na to, że numer został założony przez osobę trzecią dla klienta indywidualnego. Garrett nie miał pojęcia, do czego Milo miałby potrzebować drugiego telefonu.

— Czy mógłby mi pan powiedzieć, kto założył ten numer? — spytał Garrett. — Przykro mi, ale ze względu na politykę prywatności nie wolno mi udzielić żadnych innych informacji. Garrett westchnął z irytacją. — Milo Roberts nie żyje. Czy polityka prywatności dalej obowiązuje w przypadku śmierci? — spytał. — Obawiam się, że tak. Dopóki nie prześle nam pan pełnomocnictwa podpisanego przez pana Robertsa, nie mogę udzielić panu więcej informacji. — A czy może mi pan chociaż powiedzieć, dlaczego rachunek przyszedł dopiero teraz, mimo że został wystawiony cztery miesiące temu? Po kilku sekundach stukania w klawiaturę konsultant znów się odezwał. — Wygląda na to, że rachunki są zwykle wysyłane na inny adres, ale wskutek małego błędu w systemie ten trafił pod niewłaściwy adres. Garrett podziękował mężczyźnie za pomoc i rozłączył się, jeszcze bardziej zdezorientowany. Ciągle nie rozumiał, po co Milowi był drugi numer. I przede wszystkim, kto go, do cholery, opłacał, skoro nie robił tego rząd Stanów Zjednoczonych? Garrett miał zamiar polecieć na Dominikanę i zrobić to, co potrafił najlepiej. Będzie tak długo drążył i pytał oraz wykorzystywał wszystkie nabyte w wojsku umiejętności, aż wszystkiego się dowie. Na samym początku, po wstąpieniu do akademii wojskowej, wcale nie miał zamiaru pracować w wojsku. Chciał tylko przez jakiś czas mieć Mila na oku, a potem odejść. Po studiach i kilku miesiącach w Kalifornii często się zastanawiał, po co w ogóle to robi. Jak powiedział jego nieżyjący przyjaciel: „Masz pojęcie, ile panienek zaliczysz jako komandos? Musisz w to wejść, bo wtedy i mnie coś skapnie”. Nic nie wyczerpało go bardziej niż dwuipółroczne szkolenie SEAL. Ale przeszedł przez nie i ze zdziwieniem stwierdził, że nawet mu się podobało. Brał udział w kilku akcjach SEAL i choć za każdym razem czuł przypływ adrenaliny i miał poczucie spełnienia, wiedział, że na dłuższą metę to nie dla niego. Wolał pracować za biurkiem, analizować dane, rozpracowywać zabezpieczenia stron internetowych i tworzyć kod dla ściśle tajnych programów rządowych. Na pół roku przed zakończeniem szkolenia SEAL Garrett obronił tytuł magistra i dzięki kierunkowi studiów został analitykiem w dziale inwigilacji. W dalszym ciągu mógł zostać wysłany na misję, ale jego umiejętności można było zwykle lepiej wykorzystać na miejscu. Podczas gdy Garrett całymi dniami przesiadywał za biurkiem, Milo brał udział w operacjach specjalnych na całym świecie. Garrett był maniakiem komputerowym i wcale się tego nie wstydził. Zamierzał teraz to wykorzystać, żeby się dowiedzieć, co tak naprawdę wydarzyło się na misji, w której uczestniczył Milo, jeśli zaś zaczną się kłopoty, zawsze będzie mógł zastosować to, czego nauczył się podczas szkolenia SEAL. Garrett miał za sobą obóz dla rekrutów zwany piekielnym tygodniem, szkolenie SEAL i pobyt w ekstremalnych warunkach w krajach Trzeciego Świata podczas rekonesansu na potrzeby operacji specjalnych. Szczycił się tym, że był silny, nie okazywał emocji i nie dawał się złamać nawet w najbardziej skrajnych sytuacjach. Trzymał się twardo, gdy się dowiedział, że jego przyjaciel zginął w akcji, i przez ostatnie pół roku był dla Parker oparciem, którego potrzebowała. Ale widząc teraz, jak oczy jego przyjaciółki wypełniają się łzami, wiedział, że tego jednego nie zniesie.

Rozdział 3. „Jadę na Dominikanę. Wylatuję jutro o ósmej”. Parker musiała zwalczyć falę mdłości. Istniało ryzyko, że zjedzona tego wieczoru kolacja opuści jej żołądek. — Po co, do cholery, tam jedziesz? — spytała ze złością. Garrett westchnął i wbił wzrok w ziemię. Musiało być bardzo źle, skoro nie był w stanie nawet spojrzeć jej w oczy. Wiedział, że umiała go przejrzeć na wylot i że jego uczucia nie były dla niej tajemnicą. — To nie był wypadek — powiedział cicho, nagle zafascynowany leżącym na ziemi kamieniem. Parker wiedziała, o czym mówi Garrett, nie musiała pytać. W pewnym sensie jego słowa nawet jej nie zaskoczyły. Nie była głupia. Wiedziała, że wojsko nieustannie tuszuje różne sprawy. Na kilka miesięcy przed wyjazdem na Dominikanę Milo zaczął się od niej oddalać. Spędzał większość czasu w domu, zamknięty w swoim gabinecie, odbierał telefony w środku nocy. Robił się agresywny, gdy pytała, co się z nim dzieje. Wiecznie się kłócili o to, że ciągle coś przed nią ukrywa. Następnego dnia po tym, jak poinformował ją o swoim wyjeździe, doszło między nimi do kłótni, jakiej nie mieli przez osiem lat bycia razem. Parker podczas sprzątania wyciągnęła z faksu w gabinecie Mila wiadomość, która właśnie przyszła. Milo podszedł do niej od tyłu, wyrwał jej kartkę i pchnął Parker na regał z książkami. Zaczął na nią wrzeszczeć, mówiąc, żeby nie szperała w jego rzeczach, żeby pilnowała własnego nosa. Parker wiedziała, że jego praca wiąże się z informacjami, do których nie powinna mieć dostępu. Pod tym względem łączyło ich więcej, niż ktokolwiek się domyślał. Kiedy jednak praca zaczęła wpływać na życie prywatne, a Milo stał się agresywny, sprawa zrobiła się poważna. Przed wyjściem z domu w dniu odlotu Milo po raz kolejny przeprosił za swój wybuch, a Parker dopadło nagle silne przeświadczenie, że już nigdy go nie zobaczy. Zrzuciła to na karb stresu związanego z tym, że do ślubu zostało niewiele czasu, a Milo wyjeżdżał tak daleko, oraz z tym, że w ostatnim czasie nie układało się im najlepiej. Ale z każdym dniem jej złe przeczucia nasilały się, aż w końcu nie mogła już wytrzymać. Coś było nie tak. Od wyjazdu Mila tylko raz udało jej się porozmawiać z nim przez telefon, a w jego głosie słychać było strach. Parker zaakceptowała wiadomość o „wypadku” Mila, bo nie miała innego wyjścia. Musiała zorganizować pogrzeb, spakować jego rzeczy, odwołać ślub, wziąć się w garść i wrócić do normalnego funkcjonowania. Nie miała czasu na teorie spiskowe. Garrett nie miał żadnych podejrzeń, więc ona też postanowiła nie zastanawiać się nad przyczyną śmierci Mila. Wiedziała, że Garrett nigdy by jej nie okłamał, zwłaszcza po śmierci swojego przyjaciela. *** — Trzymasz się jakoś, Park? — spytał Garrett, z rozpędu zwracając się do niej tak, jak robił to Milo. W poszukiwaniu odrobiny ciszy i spokoju Parker wymknęła się do pustej sali w domu pogrzebowym. Czuła, że się dusi i że nie zniesie kolejnych nieszczerych kondolencji od kogoś, kogo w życiu nie widziała na oczy. Uściski nieznajomych, poklepywanie po plecach i spojrzenia pełne litości sprawiały, że miała ochotę zacząć krzyczeć i walić na oślep pięściami. Czuła narastające napięcie i wiedziała, że musi uciec jak najdalej od tych ludzi i trumny z narzeczonym. — Po jaką cholerę ludzie przynoszą kwiaty na pogrzeb? Serio, po co to robią? Milo się z nich przecież nie ucieszy. Widać, że nigdy nie stracili nikogo bliskiego. Gdyby stracili, wiedzieliby, że bliskim zmarłego zapach kwiatów już zawsze będzie się kojarzył ze śmiercią. Od zapachu goździków dostaję gęsiej skórki. Parker nie była w stanie powstrzymać potoku słów. W chwilach silnego wzburzenia czy zdenerwowania mówiła. Dużo. Garrett podszedł do niej, położył delikatnie swoje ciepłe dłonie na jej barkach i zaczął rozmasowywać napięte mięśnie. Parker w jednej chwili zapomniała, na co narzekała, i zatraciła się w jego dotyku. Jej obolałe serce zamarło na chwilę, gdy palce Garretta musnęły odsłonięty w łódkowym dekolcie czarnej sukienki obojczyk. Czując gładką, miękką skórę Parker, Garrett zacisnął zęby na wewnętrznej części policzka, żeby stłumić westchnienie. Parker przylgnęła do niego tak, jakby chciała się znaleźć jak najbliżej. Stali tak przez kilka minut. Parker patrzyła przez okno na gęsto zastawiony parking — mnóstwo ludzi przyjechało pożegnać się ze zmarłym — Garrett natomiast czekał, aż znów będzie gotowa mówić. Martwił się o nią nieustannie od chwili, gdy cztery dni temu zadzwoniła, by powiedzieć, że jego przyjaciel nie żyje. Łatwiej było niepokoić się jej stanem, niż zastanawiać nad własnymi uczuciami. Przez ostatnie cztery dni Parker pracowała na pełnych obrotach i Garrett obawiał się, że w każdej chwili może się załamać. Miała zdecydowanie za dużo na głowie, a mimo jego usilnych próśb nie chciała z nim rozmawiać. Była silna i nie miała zamiaru pokazywać, jak bardzo cierpi. Ale wiedział, że rozmowa była tylko kwestią czasu. Wiedział, że doprowadza ją do szału swoją nieustanną troską, a jednak chciał być przy niej, gdy będzie go potrzebowała. I szczerze mówiąc, zamiast poddać się rozpaczy, miał dzięki temu czym zająć myśli. — Naprawdę wierzysz, że to był wypadek? — spytała cicho Parker, przerywając milczenie. Odkąd kilka dni temu rozległo się pukanie do drzwi, starała się nie poświęcać zbyt dużo uwagi „wypadkowi”, który podobno przydarzył się Milowi. Ale im dłużej się nad tym zastanawiała, im intensywniej myślała o kilku ostatnich miesiącach, tym więcej miała wątpliwości. Milo zajmował się czymś niebezpiecznym. Wiedziała o tym w głębi serca. Coś nie dawało mu spokoju. Zrobił się przez to tajemniczy, wystraszony i zły. Parker nie mówiła Garrettowi o wszystkich kłótniach z Milem ani o wściekłości, w jaką wpadł jej narzeczony, gdy nakrył ją w swoim gabinecie przed ostatnim wyjazdem. Było jej głupio, że nie ufał jej człowiek, z którym zamierzała się związać na dobre i na złe. — Wojsko twierdzi, że to był wypadek, więc tak musiało być. Czemu pytasz? Masz wątpliwości? — chciał wiedzieć Garrett. Zrobiło się jej przykro, że zataja takie rzeczy przed Garrettem, ale to nie był najlepszy moment na rozmowę o wadach Mila. Garrett zawsze stał za nim murem. Właściwie żaden moment nie był odpowiedni, żeby powiedzieć Garrettowi, że jego przyjaciel był daleki od ideału. Pogrzeb Mila też nie najlepiej się do tego nadawał. — Nie. Tak się tylko zastanawiałam, co ty o tym sądzisz. Zapomnij, że pytałam — odpowiedziała Parker, odwracając się od Garretta. — Milo nic mi nie mówił o tej misji. W czasie naszej ostatniej rozmowy nie wspominał nic o tym, że coś idzie nie tak. To był wypadek. Takie rzeczy po prostu się zdarzają. Przecież wiesz.

Garrett nie miał zamiaru mówić, że podczas swojej ostatniej rozmowy z przyjacielem ledwie rozpoznał jego głos. Milo był żartownisiem, wiecznym wesołkiem, który zawsze miał coś śmiesznego do powiedzenia. Garrett nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek rozmawiali poważnie — do czasu tego telefonu. Milo był przestraszony. I powiedział Garrettowi, że jeśli coś mu się stanie, to nie będzie wypadek. Odłożył słuchawkę, zanim Garrett zdążył go spytać, o czym, do cholery, mówi. Garrett dobrze wiedział, że Milo nie zginął przez przypadek, ale to nie był odpowiedni moment, żeby mówić o tym Parker. Miała wystarczająco dużo na głowie. Sam się tym zajmie i dołoży wszelkich starań, żeby trzymać Parker z daleka od tej sprawy. *** Stojąc naprzeciwko Garretta, Parker uświadomiła sobie nagle, że miał przed nią dużo tajemnic — i że dotyczyły one bardzo ważnych spraw. Nie miało znaczenia, że sama też miała swoje tajemnice, białe kłamstwa, które wplatała w codzienne rozmowy, żeby najbliżsi nie domyślili się prawdy. Ale to było coś innego. Ona nie miała wyboru. — Co masz na myśli, mówiąc: „Gdy tylko usłyszałem o tym zadaniu?”. Od jak dawna wiesz, że istniała taka możliwość? — chciała wiedzieć. Garrett odwrócił głowę. Nie był w stanie znieść bólu w jej głosie i na jej twarzy. Poza tym miał świadomość, że zaraz powie coś, co tylko pogorszy sprawę. — O tym, że planowane jest śledztwo w tej sprawie, dowiedziałem się pięć miesięcy temu. Po kilku długich minutach milczenia Garrett spojrzał w końcu na nią, ale nie był zachwycony tym, co zobaczył. Parker była wściekła. Na niego. — Nie, Parker. Nie rób tego. Dobrze wiesz, że jako cywil nie możesz mieć dostępu do pewnych informacji. — Wal się, Garrett! Nie jestem pierwszym lepszym cywilem . Przyjaźnimy się i mówimy o… Urwała. Wokół słychać było tylko szum oceanu. — No, wykrztuś to z siebie — warknął Garrett, podchodząc bliżej. Zawsze, gdy znajdował się blisko niej, zapominał na chwilę o rodzaju łączącej ich relacji. Kopem w tyłek musiał sprowadzać się na ziemię. — Miłości twojego życia i mężczyźnie, z którym miałaś się związać węzłem małżeńskim… Dokończ zdanie, Parker. Zacisnęła pięści, tak wściekła, że miała ochotę krzyczeć. Powinna po prostu powiedzieć to, co chciał usłyszeć, i zmazać z jego twarzy tę głupią minę, ale nie była w stanie. Garrett ciągle to robił. Odpychał ją, a potem znów przyciągał. Na przemian zbliżał się i oddalał. Był gorący i zimny i nigdy nie wiedziała, czego się spodziewać i co ją z jego strony czeka. Kochała Mila, ale nie tak, jak powinna. Nigdy nie mówiła, że jest miłością jej życia, a po jego śmierci byłoby to dla niej jeszcze bardziej nienaturalne. Po śmierci partnera ludzie zwykle idealizują swoje związki. Wypowiadają się o nich lepiej, niż wyglądały w rzeczywistości, może po to, aby załagodzić ból po stracie i zachować dobre wspomnienia. W przypadku Parker było zupełnie odwrotnie. Po śmierci Mila wszystkie dzielące ich różnice, wszystkie problemy, wszystkie chwile, gdy przez niego cierpiała, stały się boleśnie widoczne. Odsunęła się od Garretta, a on zaklął w duchu. Było mu przykro, że tak ją potraktował, ale to było konieczne. Nigdy jej nie mówił o swoich podejrzeniach w związku ze śmiercią Mila, a tłumaczenie tego tajemnicą wojskową było z jego strony podłe. Parker nie była głupia i nie dała się na to nabrać, ale nie wiedział, jak inaczej to rozegrać. — Od początku coś podejrzewałeś? Kłamałeś za każdym razem, gdy mówiłeś, żebym się nie przejmowała? Myślisz, że tak po prostu tam polecisz, dowiesz się prawdy i że wszystko będzie dobrze? To nam go nie zwróci, Garrett. — Wiem. Myślisz, kurwa, że nie wiem? — wrzasnął Garrett. — Muszę poznać prawdę. Muszę mieć pewność, że ten, kto mu to zrobił, za to zapłaci. Nie chcę już dłużej kłaść się spać z poczuciem winy, że mnie przy nim nie było. Parker w jednej chwili minęła cała złość. Garrett stracił najbliższego przyjaciela, człowieka, którego znał od dziewiątego roku życia. Nie miała prawa się na niego wściekać za to, że chce się dowiedzieć, dlaczego Milo zginął. Było jej przykro, że nie powiedział jej wcześniej o tym, że nie wierzy w żaden „wypadek”, ale tak Bogiem a prawdą, sama przecież też o wielu rzeczach mu nie mówiła. — Nie jesteś niczemu winny, Garrett. Tak samo jak ja. Garrett nic na to nie powiedział. Jasne, to nie on podłożył bombę, która zabiła Mila, ale w najmniejszym nawet stopniu nie zmniejszało to jego poczucia winy ani przeświadczenia, że zawiódł. — Jak długo cię nie będzie? — spytała łagodnie Parker. Spojrzała na niego i objęła się ramionami. Widząc, że Parker przestała się wściekać i że miejsce złości zajął niepokój, Garrett natychmiast się uspokoił. Podszedł do niej i zaczął masować jej ręce, żeby ją trochę rozgrzać. — Tak długo, jak będzie trzeba. Garrett dowiedział się, że w ostatnich kilku dniach przed śmiercią Milo spotkał się parę razy z Fernandezem, prezydentem Dominikany. Podawał się za reportera telewizji Fox News, który chce przeprowadzić wywiad na temat działalności charytatywnej Fernandeza. Garrett chciał się dowiedzieć czegoś więcej na temat misji, podczas której zginął jego przyjaciel, i musiał w tym celu dotrzeć do informacji niedostępnych w kraju. Podobno nie wszystko, co robił prezydent, było legalne, a Garrett miał przeczucie, że polityk wie coś na temat śmierci Mila. Parker zadrżała, ale nie z zimna. Dotyk Garretta zawsze miał na nią taki wpływ. Sprawiał, że czuła się bezpieczna. — Odświeżę przynajmniej swoje umiejętności dziennikarskie. — Garrett uśmiechnął się. Wiedział, że nie powinien zdradzać tej informacji, ale to był tylko szczegół, bez znaczenia dla powodzenia całej akcji. Musiał powiedzieć jej cokolwiek. — Umiejętności dziennikarskie? A byłeś chociaż na jednych zajęciach z dziennikarstwa na ostatnim roku? — zakpiła Parker. Garrett uśmiechnął się do niej słodko. Chwila napięcia minęła i wrócili do zwykłych przekomarzanek. — Po co miałem chodzić na zajęcia, skoro wszystko za mnie robiłaś? Parker tylko pokręciła głową i przewróciła oczami.

— Zaliczyłeś ten przedmiot wyłącznie dzięki mnie. Masz szczęście, że cię lubiłam, bo inaczej miałbyś problem — parsknęła. — E tam! Nie byłabyś taka okrutna — zażartował Garrett. — Ja jestem geniuszem informatycznym, ty masz lekkie pióro i łatwość publicznych wystąpień. Popełniłabyś zbrodnię, gdybyś mi nie pomogła. Parker rozplotła ręce, którymi obejmowała się w pasie, i położyła dłonie na piersi Garretta. Dobrze znała ciepło jego skóry przenikające przez koszulę i wyczuwalne pod dłonią bicie serca, ale i tak odbierały jej czasem dech. — Ani się waż do mnie nie wrócić — szepnęła cicho. Serce Garretta biło jak oszalałe. Wiedział, że Parker to czuje. Miał tylko nadzieję, że wytłumaczy to sobie stresem związanym z wyjazdem na misję i nie skojarzy z reakcją na swoje słowa. Parker wiedziała, że jej słowa można rozumieć dwojako, ale miała to gdzieś. Zależało jej tylko na tym, żeby Garrett wrócił cały i zdrowy. Jej nabrzmiałe znaczeniem słowa zawisły między nimi. Nagle zadzwonił telefon i czar prysł. Garrett puścił Parker i sięgnął po przypięty do paska aparat. — McCarthy — odezwał się krótko. Nie spuszczając Parker z oczu, słuchał swojego dowódcy, który mówił mu, że wystąpiły już drobne problemy, choć misja nawet się jeszcze nie zaczęła. Okazało się, że fotograf wojskowy, młodszy mat Sasha Mitchell, została ranna tego dnia rano na statku, tuż przed planowanym wylotem z Grecji. Sasha miała wcielić się w rolę współpracownicy i ukochanej Garretta. W normalnej sytuacji wystarczyłoby, gdyby udawała koleżankę po fachu, ale na Dominikanie krzywo patrzono na kobiety aktywne zawodowo, chyba że były w towarzystwie swoich mężów. Potrzebny im był fotograf, który dotrze z komandosami, gdzie trzeba, i zdobędzie potrzebny materiał dowodowy. Sasha była najlepszym fotografem w marynarce i brała udział w kilku tajnych misjach, poza tym dobrze znała hiszpański. Idealnie się nadawała, tymczasem Garrett będzie musiał zadowolić się teraz znalezionym na ostatnią chwilę zastępstwem, kimś, na kim nie będzie można aż tak polegać. Rozłączył się i odsunął od Parker. Irytowało go, że nie zdążył jeszcze nawet wyjechać z Kalifornii, a już się coś pochrzaniło. Parker spytała go, kto dzwonił, a on popełnił błąd i jej powiedział. Powinien był się domyślić, że na słowa „nasza fotografka nie może wziąć udziału w akcji” w jej głowie zapali się żaróweczka. Słuchając Garretta, Parker poczuła w brzuchu znajome podniecenie. To samo czuła, gdy dostawała nowe zlecenie lub gdy stała w ciemni i wywoływała zdjęcia. Przez ostatnie pół roku, gdy była na zwolnieniu, to uczucie było uśpione, ale teraz wróciło. Nie będzie musiała martwić się o Garretta, bo będzie tuż przy nim. Nie będzie musiała siedzieć z założonymi rękami i marnować kolejnych dni na czekanie, aż ktoś znów zapuka do jej drzwi. Garrett przystanął gwałtownie, gdy zorientował się, że Parker jest od kilku minut dziwnie milcząca. Odwrócił się do niej i zrobiło mu się słabo na widok determinacji i podniecenia malujących się na jej twarzy. Zaczął kręcić głową, zanim nawet zdążył się odezwać. — Nie, Parker. Nie ma mowy. Możesz od razu zapomnieć o tym, co ci zaczęło świtać w tej durnej główce. Parker uznała jego słowa za wyzwanie. Wzięła się pod boki i przybrała wojowniczą pozę. Wyglądała cholernie seksownie — jej oczy płonęły powziętym postanowieniem, a całe ciało wyrażało niezaprzeczalną pewność siebie. Garrett musiał zacząć recytować w myślach wyniki bejsbolu, żeby jakoś uspokoić swój niesforny członek. — Przykro mi, McCarthy, ale nie masz wyłączności na głupie decyzje. Dlaczego w twoim przypadku wyjazd jest okej, a w moim już nie? Tak samo jak ty chcę poznać prawdę, poza tym nie znajdziesz lepszego fotografa. Garrett gapił się na nią tak, jakby wyrosły jej rogi. — Czy ty sobie kpisz? Zostałem wyszkolony do takich rzeczy. To moja praca. Niebezpieczne sytuacje to dla mnie chleb powszedni. Ty jesteś fotografem. Przesiadujesz na plażach, łazisz po drzewach i pstrykasz ładne fotki. Podróżujesz pierwszą klasą, śpisz w luksusowych hotelach i pijesz szampana ze swoimi wydawcami. Nie masz pojęcia, jak to jest znaleźć się w obcym miejscu z ludźmi, którzy nie stosują się do tych samych zasad co ty. Nie poradziłabyś sobie w niebezpiecznej sytuacji, nawet gdyby coś ci groziło. A tak będzie, maleńka. Wiedział, że wypominanie jej pracy to był cios poniżej pasa, i znów zrobiło mu się przykro, że tak ją traktuje. Wiedział też, że mówienie do niej „maleńka” znaczyło tyle samo, co nazwanie jej dzieckiem. Ale tylko w ten sposób umiał ją ochronić. Wolał, żeby go znienawidziła, niż żeby naraziła się na niebezpieczeństwo. Garrett czekał na wybuch wściekłości. Na to, że dostanie w jaja lub zostanie spoliczkowany, ale nic takiego się nie wydarzyło. Przez kilka minut żadne z nich się nie odzywało. Przedłużające się milczenie stresowało Garretta. — Masz rację. W stu procentach. Głupio, że w ogóle coś takiego zaproponowałam. Nie wiem, co we mnie wstąpiło — odpowiedziała spokojnie Parker. Jej uśmiech był pogodny, ale wyraźnie fałszywy. — Dziękuję za cudowną kolację. Zadzwoń, jak dolecisz. Oczywiście, jeśli to nie będzie zbyt niebezpieczne. I jeśli to nie kłopot. Garrett był w pełni świadomy sarkazmu w jej głosie. Parker nachyliła się i cmoknęła go w policzek. Jej wściekłość była do przyjęcia, nawet jej nienawiść, ale Garrett w żaden sposób nie umiał sobie poradzić z urazą malującą się na jej twarzy. Zwykle ciepłe usta Parker były lodowate. Garrett natychmiast zatęsknił za jej ciepłem. Nie chodziło tylko o to, że się na niego wściekła. Zranił ją do głębi i gdyby nie miał stuprocentowego przekonania, że swoim postępowaniem zapewnia jej bezpieczeństwo, padłby przed nią na kolana i błagał o przebaczenie. Zamiast tego pozwolił jej odejść. Podeszła do drzwi swojego mieszkania, stukając obcasami po chodniku. Mało brakowało, a rzuciłby się za nią, wziął ją w ramiona i scałował smutek, który sam wywołał na jej twarzy. Jakoś jej to wynagrodzi. Stanie na głowie, żeby dowiedzieć się dla niej prawdy. Może wtedy mu wybaczy. ***

Parker weszła do domu i cisnęła torebką o ścianę. Jej zawartość wysypała się na podłogę. Parker opadła bezwładnie na dywan i zaczęła płakać z bezsilnej wściekłości. Gdy już się wypłakała, przypomniała sobie, kim jest — kim była od ośmiu lat — i przez co przeszła. Otarła ze złością łzy z policzków i podniosła się z podłogi. Nie miała zamiaru poddawać się bez walki. Nigdy nie dawała sobą pomiatać i nie zamierzała teraz tego zmieniać. Tego ją uczyli, w tym była dobra. Przez chwilę czuła się winna, że robi coś za plecami Garretta, ale należało mu się za to, jak ją potraktował. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że powiedział to wszystko tylko po to, żeby ją wkurzyć i w ten sposób zniechęcić do ładowania się w niebezpieczeństwo, ale to nie miało znaczenia. W kilku słowach zranił ją do głębi i sprawił, że poczuła się jak idiotka. Dobrze wiedział, w jaką strunę uderzyć, żeby najbardziej zabolało. Parker nie żałowała decyzji, którą podjęła osiem lat temu. Była wtedy sama, nie wiedziała, co ze sobą zrobić, i rozpaczliwie potrzebowała czegoś, co nie pozwoli jej postanowić o czymś, co nieuchronnie zrujnuje jej życie. Zaakceptowała swój los i zrobiła wszystko, żeby przetrwać. „Oczekuję od pani prostej odpowiedzi, panno Parker. Tak lub nie. Proste”. Okazało się jednak, że w jej życiu nic nie było proste. Skąd miała wiedzieć, że miesiąc później pozna Garretta i Mila i że ich przyjaźń wywróci jej życie do góry nogami? Niełatwo było przez tak długi czas być dwiema różnymi osobami, ale to było konieczne. Parker nie miała zamiaru narażać swoich bliskich tylko dlatego, że znają o niej prawdę. Teraz jednak żałowała, że nie powiedziała Garrettowi prawdy. Wybrała numer, który wisiał na lodówce jeszcze za życia Mila, i czekając na połączenie, poczuła chwilowy przypływ paniki. Garrett się wścieknie, że go nie posłuchała. I znienawidzi ją, gdy się dowie, co od samego początku przed nim ukrywała. Głos po drugiej stronie słuchawki uświadomił jej, że nie ma już odwrotu. Gdy wykonała ten telefon, na zawsze zmieniła swoje życie. Swoje i Garretta.

Rozdział 4. Garrett przez całą noc przewracał się w łóżku i myślał o Parker. Prześladował go wyraz jej twarzy tuż przed tym, zanim weszła do domu. W końcu wstał i pojechał do bazy dwie godziny przed ustalonym czasem odprawy. W ciągu tych dwóch godzin co najmniej trzydzieści razy podnosił słuchawkę, żeby zadzwonić do Parker i przeprosić, ale natychmiast ją odkładał. Nie miał pojęcia, co jej powiedzieć, choć wiedział, że musi się odezwać przed wyjazdem. Nie byłby w stanie wyjechać ze świadomością, że Parker się na niego gniewa. Był na siebie zły, że nie podzielił się z nią wcześniej swoimi podejrzeniami, ale naprawdę wierzył, że tak będzie lepiej. Spojrzał na zegarek i uświadomił sobie, że za kilka minut zaczyna się spotkanie z dowódcą, komandosami i fotografem wojskowym, którego udało się znaleźć na ostatnią chwilę. Liczył tylko, że baba ma jakieś doświadczenie, bo nie miał ochoty jej niańczyć. Miał ważniejsze rzeczy do roboty niż pilnowanie, żeby nikt nie odstrzelił jej łba. Lepiej, żeby potrafiła sama o siebie zadbać. W drodze do sali konferencyjnej zadzwonił do Parker na komórkę, ale włączyła się poczta głosowa. Czuł, że postępuje jak tchórz, zostawiając jej wiadomość, zamiast porozmawiać z nią osobiście, ale może w ten sposób łatwiej mu to przyjdzie. — Przepraszam za wczoraj, Parker. Przykro mi, że nie powiedziałem ci o moich podejrzeniach. Od początku powinienem być z tobą szczery. Oboje wiemy, że zachowałem się jak dupek, więc nie każ mi przepraszać za wszystko, co powiedziałem. Wiesz, że nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Dbaj o siebie. Zadzwonię, jak będę na miejscu. Rozłączył się, zadowolony z nagranej wiadomości, i wszedł do sali konferencyjnej, w której czekał już na niego jego dowódca, komandor Matt Risner. — Kapitanie McCarthy, niech pan siada. Czekamy na resztę pańskiego oddziału. Garrett usiadł naprzeciwko komandora, a po kilku minutach dołączyło do nich trzech mężczyzn, z którymi Garrett miał już okazję pracować — byli to dobrzy żołnierze, zaprzyjaźnieni zarówno z nim, jak i z Milem. Garrett ufał im i cieszył się, że może z nimi znów pracować, mimo niezbyt przyjemnych okoliczności. — Bosmanie Conradzie, bosmanie Vargasie, starszy chorąży Marshallu, znacie kapitana McCarthy’ego, nie muszę was przedstawiać, zgadza się? — spytał nowo przybyłych komandor, blondyn w średnim wieku. Spojrzał kolejno na mężczyzn siedzących wokół stołu. Linie zmarszczek w kącikach oczu podkreślały orzechowy kolor tęczówek. Cała czwórka pokiwała głowami i potwierdziła z szacunkiem, że tak. — Przed sobą macie akta sprawy. Z chwilą lądowania na Dominikanie dowództwo przejmuje kapitan McCarthy. On i jego partnerka wcielą się w parę dziennikarzy i spróbują przedostać się do pałacu prezydenta. Wy natomiast będziecie udawać operatorów wiadomości telewizji Fox News — wyjaśnił Risner, metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu. Podniósł się z krzesła i podszedł do ekranu wiszącego na południowowschodniej ścianie pomieszczenia. — Paszporty i akredytacje dziennikarskie czekają na was w samolocie razem z dodatkowymi materiałami. W każdy piątek chcę mieć na biurku sprawozdanie z całego tygodnia. W materiałach McCarthy’ego będą wszystkie kody dostępu potrzebne do bezpiecznego połączenia internetowego i szyfrowanych połączeń telefonicznych. Z kieszeni świeżo odprasowanych spodni służbowych Risner wyciągnął pilota i wycelował go w ekran. Po sekundzie mieli przed sobą mapę Dominikany. — Podczas misji Robertsa wystąpiło sporo problemów. Został wysłany na Dominikanę na zwykły rekonesans. Na polecenie naczelnego dowódcy miał zebrać informacje na temat prezydenta. Wszystkie dane zaginęły, a Dominikana odmówiła współpracy. Roberts zastąpił w ostatniej chwili człowieka, którego mieliśmy na miejscu. Poprzedni komandos był tam tylko kilka tygodni, ale został ranny i odesłany do domu. Po wylądowaniu Roberts miał się spotkać z naszymi ludźmi na Dominikanie. W ogóle się z nimi nie skontaktował i należy się dowiedzieć dlaczego. Trzeba zrobić porządek i poznać prawdę, zanim sprawa się nagłośni. Dodatkowy czarny PR nie jest nam teraz potrzebny. Komandor Risner zamilkł na chwilę, co Garrett wykorzystał, żeby spytać o to, co nie dawało mu spokoju od wczorajszej rozmowy telefonicznej. — Panie komandorze, mam pytanie. Kto zastąpi Sashę Mitchell? Garrett usłyszał otwieranie i zamykanie drzwi, ale nie odwracał wzroku od swojego dowódcy i czekał na jego odpowiedź. — Osoba, która ją zastąpi, właśnie weszła. Wydaje mi się, że wszyscy obecni znają Annabelle Parker, prawda? Parker musiała przełknąć kilkakrotnie ślinę, żeby nie zwymiotować. Stała przy drzwiach, za plecami zgromadzonych w sali mężczyzn. Prawda wyszła na jaw i nie mogła się już wycofać. W chwili, gdy komandor Risner, dawny dowódca Mila, wypowiedział jej imię, wszystkie głowy odwróciły się w jej stronę. Parker starała się nie zauważać wściekłego spojrzenia Garretta i skupiła się zamiast tego na pozostałej trójce, która mimo zaskoczenia była wyraźnie ucieszona jej widokiem. Znała Austina Conrada, Cole’a Vargasa i Brady’ego Marshalla z kilku uroczystości wojskowych, na których była z Milem. To byli dobrzy żołnierze i wiedziała, że Garrett bardzo ich ceni. Uśmiechnęli się na jej widok, Parker zaś nie mogła dłużej udawać, że nie zauważa Garretta. Patrzył na nią z wściekłością. Musiała trzymać fason i zachować spokój. Przecież wiedziała, że się wścieknie, brała to pod uwagę i była na to przygotowana. Każde jej działanie od momentu, gdy się wczoraj rozstali, musiało mieć właśnie taki skutek. Poprzedniego wieczoru Parker postanowiła skontaktować się bez wiedzy Garretta z komandorem Risnerem, ale ku jej zaskoczeniu okazało się, że komandor sam planował do niej zadzwonić. Czystym zbiegiem okoliczności wiedział, gdzie pracuje, bo wpadli na siebie przypadkiem podczas spotkania z jej szefem. Podczas wczorajszej rozmowy powiedział jej, że gdy dowiedział się o rannej fotografce, od razu o niej pomyślał, ale bał się, że ze względu na związek z Milem jej zaangażowanie w akcję będzie zbyt osobiste. Zmienił jednak zdanie po rozmowie

z jej szefem i szefem jej szefa, bo obaj zachwycali się jej umiejętnością rozdzielania spraw prywatnych i zawodowych oraz koncentrowania się na przydzielonym zadaniu. Mężczyźni przywitali nowego członka zespołu, nie kryjąc przy tym zdziwienia z obecności Parker. Garrett gotował się z wściekłości. Opierał trzęsące się ręce o stół konferencyjny. Zaciskał przy tym pięści i zgrzytał zębami w jawnej furii. — Czy wolno mi coś powiedzieć, komandorze? — spytał, przewiercając wzrokiem Parker. — Oczywiście, McCarthy. Garrett odwrócił w końcu głowę i uderzył pięściami w stół, siłą swojej wściekłości posyłając w powietrze luźne kartki papieru i długopisy. Płatki nosa falowały mu jak nozdrza szarżującego byka; oddychał szybko i gwałtownie. Zazwyczaj jasnoniebieskie oczy pociemniały i zwęziły się ze złości. — Co ona tu, do cholery, robi? Nie ma mowy, żeby jechała z nami na Dominikanę. Zabiją i ją, i nas, przez to, że jak kretynka chce się koniecznie na coś przydać. — Stary, wyluzuj trochę — ostrzegł go cicho Brady. Garrett zignorował ostrzeżenie, zbyt rozwścieczony, żeby kogokolwiek słuchać. — Nie mam pojęcia, jakich bzdur panu nagadała, komandorze, ale w żadnym razie nie nadaje się do tego, żeby brać udział w takiej akcji, nie narażając nas przy tym na niebezpieczeństwo. Robi to tylko po to, żeby mnie wkurzyć, bo nie wypaplałem jej wszystkiego jak przyjaciółeczka na przyjęciu piżamowym. Parker miała już powiedzieć Garrettowi, gdzie może sobie wsadzić swoje zdanie na jej temat, ale uprzedził ją komandor Risner. — Siadaj, McCarthy — nakazał Garrettowi surowo. Odkąd Risner poznał Garretta jako rekruta podczas BUD/S, półrocznego szkolenia SEAL, które odbywało się w specjalnym ośrodku treningowym marynarki wojennej w Coronado w Kalifornii, miał do niego słabość. Chłopak był niesamowicie lojalnym, cholernie dobrym żołnierzem i Risner wiedział, że któregoś dnia zamieni się we wspaniałego dowódcę. Garrett jeszcze nigdy go nie zawiódł. Aż do tej pory. Risner nigdy nie widział go w takim stanie, a to, co zobaczył, wcale mu się nie podobało. Wyraz przerażenia na twarzy pani Parker, będącej świadkiem jego wybuchu, świadczył dobitnie o tym, że będąc na służbie, Garrett dopuścił do głosu prywatne uczucia. Risner nie mógł na to pozwolić. Naraziłby w ten sposób życie zbyt wielu ludzi. — Wiem, że może to być dla ciebie zaskoczeniem, ale nie pozwolę sobie na kwestionowanie moich decyzji w tej sprawie. Ze względów bezpieczeństwa osoby z najbliższego otoczenia pani Parker nie mogły znać natury jej kwalifikacji. Na te słowa Parker przymknęła oczy i zwiesiła głowę. Bała się, co pomyśli Garrett, gdy w końcu pozna prawdę. — Niestety podczas tej misji nie da się uniknąć zderzenia jej życia zawodowego i prywatnego. Annabelle nadaje się do tego zadania bardziej niż cała wasza ferajna razem wzięta. Nie mam najmniejszych wątpliwości co do jej umiejętności, bez wahania powierzyłbym jej własne życie. Spróbuj tylko podważyć moje zdanie w tej kwestii, McCarthy, a wylecisz z hukiem z tej misji. Komandor Risner wstał, nie dając Garrettowi szansy się odezwać. — Wasz samolot odlatuje za godzinę. Możecie się rozejść. Parker wypuściła w końcu powietrze, które wstrzymywała podczas ostrej reprymendy udzielanej Garrettowi. Bardzo chciała mu współczuć, ale nie była w stanie. Nieziemsko ją wczoraj wkurzył, a teraz na dodatek obraził. Już za sam głupi pomysł, że robi to tylko po to, żeby się na nim odegrać, miała ochotę przywalić mu w tę jego śliczną buźkę. Stanęła z boku, żeby móc się przywitać z każdym z mężczyzn. Nie widziała ich od pogrzebu Mila, a teraz mieli tworzyć zespół. Chciała też zamienić na osobności słowo z Garrettem i zanim wsiądą do samolotu, powiedzieć mu, co o tym wszystkim sądzi. Garrett jednak nie podzielał jej chęci. Gdy tylko komandor zakończył spotkanie, Garrett zerwał się z miejsca i wyminął Parker, nie zaszczycając jej choćby jednym spojrzeniem. Chciał wiedzieć, co, do cholery, sobie myślała, ale był tak wściekły, że nie był w stanie nawet na nią patrzeć. Przez ostatnie osiem lat robił wszystko, żeby była bezpieczna i szczęśliwa, żeby miała przy sobie kogoś, kto się o nią zatroszczy. Jej udział w misji wszystko zniszczy. Parker wchodziła w strefę bezpośredniego zagrożenia, a on nie mógł nic z tym zrobić, jeśli nie chciał zostać odsunięty od zadania. Jakim cudem ma jednocześnie badać przyczynę śmierci swojego najlepszego przyjaciela i dbać o bezpieczeństwo Parker? Zastanawiał się, jak to zrobić i nie zwariować. Bardzo też chciał wiedzieć, co miał na myśli komandor, mówiąc, że Parker ma dużo większe kwalifikacje niż oni wszyscy razem wzięci. Parker nie umiała nawet wejść po schodach bez potykania się, w żadnym razie nie będzie w stanie o siebie zadbać podczas akcji SEAL. Otworzył drzwi wyjściowe z taką siłą, że walnęły o ścianę budynku. Może świeże powietrze go trochę otrzeźwi. Garrett sprawił Parker przykrość swoim gwałtownym wyjściem, ale postanowiła na razie o tym nie myśleć. Uściskała pozostałych członków oddziału, którzy wyrazili radość z jej obecności. Wiedziała, że skąpe informacje, których udzielił im na jej temat dowódca, rozbudziły ich ciekawość, ale o nic jej nie wypytywali. Risner powiedział jej rano, że sama musi zadecydować, jak dużo chce zdradzić kolegom z zespołu. Wyszli razem z budynku i ruszyli w stronę samochodu, który miał ich zabrać na wojskowe lotnisko. Gawędzili przy tym przyjaźnie o tym, co u nich słychać. Nieobecność Garretta była zauważalna. Parker przestraszyła się nawet przez chwilę, że może tak się wściekł, że postanowił zorganizować sobie inny transport na lotnisko. Kiedy jednak wsiedli do czekającej terenówki, Garrett wyrósł jak spod ziemi i zajął jedyne wolne miejsce — obok Parker. Zatrzasnął drzwi i wystawiając rękę przez okno, uderzył dwa razy w bok samochodu, żeby zasygnalizować kierowcy gotowość do odjazdu. Cole usiadł z przodu i rozmawiał z kierowcą, natomiast siedzący za Parker i Garrettem Austin i Brady żartowali na temat baru, w którym byli poprzedniego wieczoru. Garrett patrzył prosto przed siebie, nie zaszczycając Parker ani jednym spojrzeniem. Wiedziała o tym, bo odkąd wsiadł do samochodu, wbijała w niego gniewny wzrok. Nie miała zamiaru siedzieć cicho i udawać, że wszystko jest w porządku. Będą musieli porozmawiać, a Garrett będzie musiał pogodzić się z sytuacją. Ta misja to było najważniejsze zadanie w niedługim życiu Parker, a nie będzie w stanie skoncentrować się na nim, jeśli w tym samym czasie będzie musiała znosić humory Garretta.

— Masz zamiar mnie ignorować czy może to tylko chwilowe? Wolałabym wiedzieć z góry, żeby zaznaczyć sobie w kalendarzu, kiedy znów mogę się do ciebie odzywać — stwierdziła sarkastycznie Parker, ale tak cicho, żeby tylko Garrett ją słyszał. — Zdaje się, że szanowna pani pozjadała wszystkie rozumy, więc może sama mi pani powie, kiedy mam jej przebaczyć to, że zachowuje się jak podła zdzira i stara się na mnie odegrać. Garrett zacisnął zęby, w dalszym ciągu nie odwracając się w jej stronę. Nie miał zamiaru rozmawiać z nią na ten temat w samochodzie, w którym siedział cały ich zespół. To była ich prywatna sprawa, do cholery. Oczywiście Parker nie dała się tak łatwo uciszyć. Powinien był się tego domyślić, zanim w ogóle się odezwał. Ich relacja zawsze była burzliwa. Doskonale wiedzieli, jak zaleźć sobie za skórę. — Jak podła zdzira? Nie przebierasz w słowach, co? Chciałabym cię poinformować, że nie zawsze dążę do tego, żeby cię wkurzyć, choć jest to oczywiście moim życiowym celem. Moje życie było w ostatnim czasie naprawdę do dupy i mam wreszcie szansę zrobić coś sensownego. Mam szansę dowiedzieć się, dlaczego Milo mnie okłamywał, dlaczego miał przede mną tajemnice i kłócił się ze mną przy każdej możliwej okazji. Mam szansę dowiedzieć się, dlaczego w dniu swojego wyjazdu Milo odwołał ślub i nic mi o tym nie powiedział. Odkryłam to tydzień po jego wyjeździe, gdy zadzwoniłam do firmy cateringowej. Czujesz się winny, Garrett, ale ja też. Więc daruj sobie, do cholery, swoje fochy i przestań mnie wkurzać. Skrzyżowała przed sobą ręce, odsunęła się od Garretta, odwróciła głowę i wyjrzała przez okno, obserwując mijany krajobraz. Garrett w dalszym ciągu się nie odzywał, ale nie dlatego, że nie miał nic do powiedzenia. Był po prostu w szoku. Milo odwołał ślub w dniu wyjazdu? Nie mieściło mu się to w głowie. Przecież Milo mówił mu o wszystkim. Jasne, na kilka tygodni przed jego wyjazdem na Dominikanę nie rozmawiali zbyt często, ale Garrett wyszedł po prostu z założenia, że Milo jest zajęty przygotowaniami do ślubu. Trudno mu było uwierzyć, że jego kumpel mógłby zrobić coś takiego. Wiedział, że Parker nie kłamie, ale to zwyczajnie nie miało sensu. Milo bardzo się cieszył na myśl o ślubie. Garrett wciąż miał wyraźnie w pamięci dzień, w którym przyjaciel poinformował go o swoich planach. *** Przy barze nie było wolnych miejsc, więc zaraz po przyjściu Garrett zajął stolik. Milo zadzwonił do niego wcześniej i powiedział, że musi mu o czymś powiedzieć. Garrett miał nadzieję, że Milo wreszcie dostał awans na kapitana. Wiedział, że marynarka była dla jego przyjaciela wszystkim, więc zależało mu, żeby odniósł sukces. Milo, Garrett i Parker zawsze chodzili do Shootersa, gdy mieli sobie do przekazania dobre wieści lub gdy chcieli coś uczcić. Byli tam po podpisaniu umowy najmu pierwszego domu, w którym zamieszkali we trójkę, byli, gdy Garrett ukończył szkolenie SEAL, a potem awansował, byli, gdy czasopismo o ogólnokrajowym zasięgu opublikowało pierwsze zdjęcie zrobione przez Parker. Najwyższa pora, żeby wreszcie uczcić tam jakiś sukces Mila. Parker wyjechała na kilka dni do Nowego Jorku na jakąś sesję zdjęciową, więc wyglądało na to, że będą świętować we dwóch. Czekając na Mila, Garrett kupił dwa piwa, ale zanim Milowi udało się w końcu dotrzeć, swoje zdążył już prawie wypić. — Sorry za spóźnienie. Musiałem po drodze odebrać coś ze sklepu, ale nie było jeszcze gotowe i kazali mi chwilę zaczekać — wyjaśnił Milo, siadając i biorąc duży łyk piwa. — No to o co chodzi? Co to za dobra wiadomość? — spytał Garrett, gdy Milo odstawił kufel na stół. Milo wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko z czarnego aksamitu i podsunął je Garrettowi. Trudno było nie zauważyć promiennego uśmiechu na jego twarzy. Milo wyglądał na szczęśliwego i podekscytowanego, więc Garrett też się cieszył, ale widok puzderka go zdziwił. — Co to? — spytał, biorąc do ręki pudełeczko. — Otwórz — powiedział Milo, niemal podskakując z emocji. Garrett roześmiał się na widok takiej radości i otworzył pudełeczko. W środku znajdował się platynowy pierścionek zaręczynowy z diamentem. Garrettowi z miejsca zrzedła mina, nie zdążył zapanować nad swoją reakcją. Od początku wiedział, że ten moment kiedyś nadejdzie. Wystarczyło, że Milo wrócił z pierwszej randki i zaczął się rozwodzić nad tym, jaka ona jest idealna. Wystarczyło, że widział ich razem: jak trzymają się za ręce, śmieją się i całują. Garrett wiedział o tym i był na to przygotowany, ale myślał, że będzie miał więcej czasu. Że będzie miał więcej czasu na to, żeby oswoić się z myślą, że jego najlepszy przyjaciel żeni się z kobietą jego marzeń. Zanim Milo zaczął coś podejrzewać, Garrett zrobił dobrą minę do złej gry i zażartował: — Milo, a poprosiłeś mojego ojca o moją rękę? Bo nie powiem „Tak”, jeśli nie postąpiłeś zgodnie z tradycją. Milo roześmiał się i wyrwał mu puzderko. — Bardzo śmieszne, McCarthy! I co myślisz? Zgodzi się, prawda? Cholera, no chyba nie powie „Nie”, co? Tak bardzo chcę się z nią ożenić, że aż mi trochę odbija. Najsmutniejsze było to, że Garrett nie miał najmniejszych wątpliwości, że Parker powie „Tak”. — Nie świruj. Przecież wiesz, że się zgodzi — odparł Garrett, przewracając oczami. — Ciągle nie mogę uwierzyć, że chcę ją prosić o rękę. To znaczy mogę, skoro właśnie wyskoczyłem z pięciu tysiaków na pierścionek, ale nie mogę uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. Pomyślałbyś, że wyjście na kawę siedem lat temu tak się skończy? Gdyby ktoś zadał Garrettowi to pytanie w dniu, w którym poznali Parker, odpowiedziałby z pełnym przekonaniem, że tak właśnie myśli. Aczkolwiek w swoich fantazjach odgrywał trochę inną rolę niż w wersji Mila. *** Garrett nie odezwał się ani słowem przez całą drogę na lotnisko. Parker już dawno przestała przejmować się jego nastrojem. Wyskoczyła bez słowa z auta, gdy tylko się zatrzymali. Powiedziała swoje, a ponieważ i tak byli na siebie skazani przez bliżej nieokreślony czas, sam ją znajdzie, jeśli stwierdzi, że ma jej coś do powiedzenia. Garrett patrzył, jak Parker wychodzi z samochodu i idzie z pozostałymi do podstawionego na płycie lotniska samolotu.

Wiedział, że będą musieli to sobie wyjaśnić, ale uznał, że to może zaczekać. Wyjął z bagażnika swoje torby i poszedł za całą resztą do samolotu. W tej chwili najbardziej liczyła się misja i nie wolno mu było o tym zapominać. Wystarczająco trudno będzie odgrywać całą tę szopkę na Dominikanie. Muszą sobie wszystko wcześniej wyjaśnić, bo jeśli nie będą w stanie wcielić się w swoje role, źle się to dla nich skończy. Coś mu mówiło, że Parker kompletnie straci rezon, gdy Garrett wyjaśni jej dokładnie, jaką rolę będzie musiała odgrywać po wylądowaniu. W pewien pokrętny sposób ta perspektywa go cieszyła, ale miał przy tym świadomość, że cała ta maskarada da mu popalić. Wiedział, że wpłynie na jego przyjaźń z Parker. Może nawet straci ją na zawsze. Bez względu na to, jak bardzo nie chciał tego do siebie dopuścić, kłamstwo, którym będą musieli się posłużyć, zniszczy go po powrocie do normalnego życia. Będzie z niego szydzić, śmiać mu się w twarz i wypominać nieustannie to, po co nie miał odwagi sięgnąć. Wypominać mu to, co znajdowało się przez krótki czas na wyciągnięcie jego ręki, a co zostało mu bezpardonowo odebrane, gdy już zaczął się do tego przyzwyczajać. Oddział zajął miejsca w samolocie i przygotował się do startu. Parker z zaskoczeniem zobaczyła, że Garrett usiadł obok niej. Pewnie przez cały czas trwania lotu chciał się nad nią pastwić swoim milczeniem. Ale to się jeszcze okaże. Parker była ostatecznie kobietą. To ona była mistrzynią cichych dni. Zapięli pasy, a załoga zaczęła monotonną prezentację instrukcji dotyczących bezpieczeństwa. Parker wyciągnęła z torby teczkę z dokumentami i zaczęła je przeglądać, żeby się w końcu dowiedzieć, na czym będzie polegała jej rola po dotarciu na miejsce. Oczywiście „rola” fotografa nie będzie zbyt wymagająca. Parker mogła fotografować we śnie. Czasem niemal to robiła. Miała jednak nadzieję, że Garrett odświeżył swoje umiejętności dziennikarskie. Tym razem nie zamierzała go wyręczać, zwłaszcza po tym, jak ją potraktował. W ciągu ostatnich lat Parker miała wiele zleceń na Dominikanie i wiedziała, jakiego rodzaju środki ostrożności musi zachować podczas pobytu w tamtym rejonie, więc nie było to dla niej niczym nowym. Szybko przejrzała tę część akt. Nagle jednak coś zwróciło jej uwagę: od jej ostatniej wizyty cztery lata temu na Dominikanie zmieniło się prawo. „Kobietom podróżującym na Dominikanę w sprawach zawodowych musi towarzyszyć opiekun płci męskiej. W celu uniknięcia komplikacji najlepiej, gdy kobieta podróżuje w towarzystwie męża. Dominikańczycy krzywo patrzą na kobiety przybywające do ich kraju w towarzystwie mężczyzn, z którymi nie są formalnie związane”. Parker parsknęła cicho, rozbawiona staroświeckim podejściem, dziękując w duchu za to, że jest Amerykanką, mieszka w Stanach Zjednoczonych i nie musi na co dzień przejmować się równie seksistowskimi zasadami, chyba że podczas podróży zawodowych. Nagle do niej dotarło. Będzie musiała wcielić się w rolę czyjejś żony. Jakim cudem jej to umknęło? Od wczoraj zbyt wiele się wydarzyło i jej mózg nie działał normalnie. Rozejrzała się szybko po kabinie i zaczęła się zastanawiać, z kim będzie się bawić w dom: z Austinem, Cole’em czy może Bradym. Na koniec jej spojrzenie padło na Garretta zajętego jakimiś technicznymi sprawami. Nie spodobał jej się kpiący uśmieszek, który zobaczyła na jego twarzy. — No co? — rzuciła z rozdrażnieniem. Garrett wzruszył ramionami. — Tak tylko się zastanawiam, jak ci idzie lektura. Samolot rozpoczął kołowanie. Parker odłożyła akta na kolana i zacisnęła ręce na podłokietnikach. Panicznie bała się latać. W powietrzu było w miarę okej, ale całe to kołowanie i niepewność związana z tym, czy samolot przypadkiem nie wybuchnie po nabraniu prędkości, sprawiały, że miała ochotę krzyczeć. Mogłoby się wydawać, że skoro praca wymagała od niej tak częstych podróży lotniczych, lęk przed lataniem trochę jej minie, ale niestety tak się nie stało. Garrett wiedział, że Parker nie cierpi latać, więc uznał, że spróbuje zająć jej myśli czymś innym. — Lektura idzie świetnie. Po prostu bawią mnie ich staromodne zwyczaje. Parker zacisnęła mocno powieki i wstrzymała oddech, bo samolot przyspieszył i skierował się dziobem w stronę nieba. Zatrzęsło nią lekko, gdy tylne koła oderwały się od ziemi. Poczuła, że wzbijają się coraz wyżej, bo zatkały jej się uszy. — Ale żal mi tego, który będzie musiał udawać mojego męża. Kradnę kołdrę i gadam przez sen — zażartowała. Samolot osiągnął w końcu wysokość rejsową i Parker otworzyła oczy. Garrett dalej milczał. Ale wyraz jego twarzy mówił sam za siebie i gdyby nie znajdowali się właśnie ponad osiem tysięcy metrów nad ziemią, to Parker poważnie zastanowiłaby się nad tym, czy nie otworzyć drzwi i nie wyskoczyć z samolotu. — Bardzo mi przykro, że musi pani pracować podczas naszego miesiąca miodowego, pani McCarthy.

Rozdział 5. Wyobrażenia Parker o małżeństwie były w najlepszym razie mgliste. Wiedziała, że chce się ustatkować, założyć rodzinę i mieć życie jak z bajki, ale nie kosztem zatracenia się w drugiej osobie do tego stopnia, żeby zapomnieć, jak się oddycha, funkcjonuje i kim się jest. Większość ludzi uznałaby zapewne, że Parker całkowicie zatraciła się w miłości, tak jak jej rodzice. Kochali się całym sercem. Tam, gdzie kończyło się jedno, zaczynało się drugie. Kończyli za siebie zdania, myśli… uzupełniali się nawzajem. Tańczyli w kuchni, gdy myśleli, że nikt ich nie widzi, i przytuleni na kanapie oglądali wieczorne wiadomości. Jedno bez drugiego nigdzie się nie ruszało. Przez całe dzieciństwo Parker przyglądała się im, obserwowała ich, liczyła, że któregoś dnia sama też tak będzie kochać. Jak każda dziewczynka marzyła, że spotka kiedyś księcia z bajki, jedyną prawdziwą miłość, i że będzie z nim żyła długo i szczęśliwie. Marzyła o tym, że zakocha się tak mocno, że w żadnych książkach i wierszach o miłości nie znajdzie się opisów mogących dorównać sile jej uczucia. Ale jej marzenia legły w gruzach, a nadzieje rozwiały się na wietrze. Parker miała siedemnaście lat, gdy niebo nad jej głową pociemniało, a z chmur popłynęły strugi deszczu. Dla młodej dziewczyny to był kluczowy okres w życiu: etap, gdy powoli zamienia się z dziewczynki w kobietę, etap pierwszej miłości i nadziei, że ta miłość będzie trwać wiecznie. Parker nigdy nie przypuszczała, że ostatnia klasa ogólniaka będzie czasem przyglądania się, jak odchodzi jej mama. Nigdy nie sądziła, że nie pójdzie na bal maturalny, bo będzie się żegnać z rodziną, z niewinnością, z naiwnymi dziecinnymi marzeniami o tym, że miłość trwa wiecznie. Gdy wspominała dzień, w którym pochowała swoją matkę, Parker zawsze się zastanawiała, dlaczego nie oszczędziła wszystkim czasu i energii i nie pochowała razem z nią ojca. Bo w dniu, w którym stanęło serce jej mamy, jego życie też się skończyło. Kochał żonę tak bardzo, tak głęboko, że świat bez niej stał się dla niego nie do zniesienia. Nie rozumiał jednak lub nie chciał rozumieć, że Parker też była zrozpaczona. Jako młoda dziewczyna została bez matki, ze świadomością, że będzie musiała przejść przez resztę życia sama, pozbawiona jej rad i wskazówek. Potrzebowała, żeby tata ją pocieszył, żeby powiedział, że wszystko będzie dobrze, żeby pokazał, że życie toczy się dalej i że któregoś dnia znów będzie szczęśliwa. Ojciec był filarem ich niewielkiej rodziny: był autorytetem, głównym decydentem, wsparciem we wszystkich podejmowanych przez Parker decyzjach. W dniu, w którym pochowali matkę, ojciec po raz ostatni rozmawiał z Parker bez niechęci. Po rozejściu się żałobników Joe Parker przyjrzał się po raz ostatni swojej córce, swojej małej dziewczynce, i powiedział: — Nie jestem w stanie na ciebie patrzeć. Za bardzo mi ją przypominasz. Parker patrzyła za oddalającym się ojcem i zrozumiała, że czas dorosnąć i przestać wierzyć w bajki. Mieszkali pod jednym dachem jeszcze przez osiem miesięcy i jeśli ze sobą rozmawiali, to tylko w gniewie. Parker przełożyła rozpoczęcie studiów na semestr zimowy, bo chciała spróbować wyciągnąć ojca z depresji, bez względu na jego protesty i słowa nienawiści. Ojciec wziął zwolnienie z pracy w policji i każdego dnia szukał zapomnienia w butelce whisky. Nie jadł, przestał na cokolwiek zwracać uwagę, wyłączył się z życia… Im więcej pił, tym bardziej nienawidził swojej córki. Im bardziej starała się mu pomóc, tym częściej na nią wrzeszczał i mówił, że to ona powinna umrzeć, a nie miłość jego życia. Przez dwieście trzydzieści trzy dni siedział całymi dniami w fotelu, wpatrywał się w zdjęcie jej matki i powtarzał, jak bardzo ją kocha i uwielbia, że nie może bez niej żyć. Parker wracała ze szkoły i zastawała ojca mówiącego do fotografii; budziła się w środku nocy i słyszała, jak wyznaje miłość ramce dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów. Na dzień przed wyjazdem na studia o drugiej w nocy obudził ją jakiś hałas. Zeszła na dół i zobaczyła ojca skulonego na podłodze: przyciskał do siebie zdjęcie matki i rozpaczał nad swoją utraconą miłością i nieszczęściem. W tej właśnie chwili, stojąc w progu salonu i widząc, jak jej ojciec — kiedyś wcielenie siły i spokoju — leży załamany i z bólu odchodzi od zmysłów, Parker postanowiła, że nigdy nie będzie tak kochać. Przysięgła sobie, że nigdy nie odda siebie nikomu do tego stopnia, żeby po jego odejściu nie być w stanie funkcjonować. Porzuciła marzenie o tym, aby znaleźć kogoś, kto całkowicie pochłonie jej umysł, ciało i serce. W ostatecznym rozrachunku taka miłość tylko człowieka niszczyła. Pogrążała w rozpaczy i odbierała chęć do życia. Na studiach Parker ciężko pracowała, zawierała znajomości i chodziła na randki z chłopakami, którzy podzielali jej zainteresowania. Nigdy jednak nie pozwalała im za bardzo się do siebie zbliżyć, nigdy się przed nimi całkowicie nie odsłaniała, trzymała ich na dystans i pilnowała, żeby nie mieli wątpliwości co do charakteru ich relacji. Parker nie chciała bawić się cudzymi uczuciami ani składać obietnic bez pokrycia. Ale przez kilka pierwszych lat podjęte przez nią decyzje nie stanowiły dla niej problemu. Była zadowolona, nie musiała się martwić, że jej serce znajdzie się w niebezpieczeństwie. Nie pojawił się nikt, kto kazałby jej zwątpić w słuszność podjętych decyzji i dokonanych wyborów. Wszystkie znajomości z mężczyznami kończyły się po kilku randkach i paru wspólnych nocach. Dopóki nie poznała w kawiarni dwóch najlepszych kumpli, nie pojawił się nikt, kto próbowałby sforsować postawione przez nią barykady. Parker zdawała sobie sprawę, że pozwoliła Milowi zbliżyć się do siebie, bo nie stanowił dla niej zagrożenia. Wiedziała, że Milo nigdy nie zechce drążyć ani kwestionować tego, kim się stała. W ogólniaku Parker grzecznie by mu odmówiła, wiedząc, że motyle w brzuchu i ucisk w sercu, które czuła na widok jego przyjaciela, nie są niczym strasznym. Tamta Parker podjęłaby ryzyko i wybrałaby mężczyznę, który jednym spojrzeniem sprawiał, że miękły jej kolana, który zdobywał jej duszę swoim dotykiem i kruszył jej zbroję każdym wypowiadanym słowem. Parker oczywiście nie przestała być zwykłą dziewczyną i dalej marzyła o mężu, dzieciach i domu na przedmieściach. Związała się z Milem i zgodziła się za niego wyjść, bo wiedziała, że jej serce jest przy nim bezpieczne. Kochała go, zależało jej na nim i miała pewność, że póki będą razem, pozostanie mu wierna. Niekiedy dopadało ją paskudne poczucie winy związane ze świadomością, że w pewnym sensie się przed nim zamknęła. Było ono szczególnie silne podczas kłótni, po których szukała pocieszenia u Garretta. Garrett był jedyną osobą, która miała na nią nieograniczony wpływ w każdej sprawie, co śmiertelnie ją przerażało. Kiedy wypłakiwała się mu na ramieniu, opowiadając o swoich lękach, decyzjach i kłótniach z Milem, patrzył na nią tak, jakby znał jej tajemnicę. Był jej najlepszym przyjacielem i potrafił przejrzeć ją na wylot, zwykle znacznie lepiej niż jej własny narzeczony. Chciała, żeby Garrett wypomniał jej kłamstwo, żeby zarzucił, że ze strachu nie dopuszcza do głosu swojego serca. Wiedziała, że gdyby tylko mu na to pozwoliła, byłby w stanie się do niej przebić. Zadowalała się więc tym, co miała, i pilnowała się, dzięki czemu nikomu nie działa się krzywda. Nie miało znaczenia, że zwykle zasypiała z płaczem, marząc o tym, z czym dawno zdążyła się pożegnać. Śmierć jak nic innego zmuszała do przewartościowania swojego życia. Parker wiedziała o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Czuła, że w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, podczas których niemal każdą chwilę spędziła z Garrettem, jej mur zaczął pękać. Każdy kolejny

dzień wstrząsał podstawami jej świata. Czuła, że musi się czegoś uchwycić, bo inaczej zupełnie straci równowagę. Od początku wiedziała, że Garrett byłby w stanie obrócić wszystko wokół niej w proch i zgliszcza. Musiała szybko zadecydować, co z tym zrobić. *** Kilka wstrząsów i turbulencji wyrwało Parker z jej rozmyślań. Przez krótką chwilę miała nadzieję, że może zmiana wysokości trochę ją ogłuszyła i że Garrett wcale nie powiedział, że w czasie misji to oni zabawią się w dom. Wyraz jego twarzy był jednak wystarczająco wymowny. Garrett miał ewidentną satysfakcję z tego, że tym razem to on wprawił ją w osłupienie. Tylko że ona umiała zachować twarz pokerzysty. Garrett miał w ręku parę, ale ona miała fula. Parker szybko oderwała się myślami od „pary” Garretta i wzruszyła ramionami. — Jeśli tobie nie przeszkadza, że będę pracować w czasie naszego miesiąca miodowego, to mnie też nie, kotku. Garrett spojrzał na nią niedowierzająco, przekonany, że na pewno nie będzie do tego zdolna. Dla niego to było spełnienie marzeń — móc być blisko niej, dotykać ją i udawać, że łączy ich taka więź, jaka powinna łączyć męża i żonę. Parker nie umiała aż tak dobrze grać. — Litości, przecież nie uwierzę, że będziesz w stanie to zrobić. Nie spojrzysz ludziom w oczy i nie powiesz, że jesteś moją żoną i że kochasz mnie do szaleństwa — parsknął Garrett. Słysząc, jak nazywa ją swoją żoną, Parker uspokoiła szalejące w brzuchu motyle i skarciła się za to, że zachowuje się jak nastolatka, że z emocji aż zakręciło jej się w głowie. W jej życiu nie było miejsca na takie odczucia. Odwróciła się do niego i przysunęła się trochę bliżej, ocierając się o niego ramieniem. — Setki razy przechodziłam badanie wariograficzne i kłamałam w żywe oczy na temat posiadanych przeze mnie informacji. Wydaje mi się, że dam radę powiedzieć kilku osobom, że jestem twoją żoną — odparła. Usłyszawszy to, Garrett nie był w stanie ukryć zaskoczenia. Zastanawiał się, po jaką cholerę musiała poddać się badaniu wykrywaczem kłamstw, tym bardziej wielokrotnie. Coś się w niej wyraźnie zmieniło. Nagle mówiła autorytatywnym tonem i nie spuszczała wzroku pod jego spojrzeniem. Była pewna siebie, silna, seksowna i powściągliwa. Przypomniała mu się chwila, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. *** „Jezu, jaka ona piękna”. Garrett nie zwracał uwagi na marudzenie Mila, który zamawiał właśnie kawę. Zastanawiał się, czy wypada do niej podejść i po prostu ją pocałować. Przeszło mu przez myśl, że może coś jest z nim nie tak. Może się nie wyspał albo coś. Od kiedy to ma ochotę podejść do nieznajomej dziewczyny i zacząć się z nią całować? Najwyraźniej od chwili, gdy zobaczył kogoś, kto tak wygląda. Garrett nie znał się na włosach, ale jej były w kolorze czekolady, z jakimiś refleksami. Wyglądały tak miękko, że miał ochotę wsunąć w nie dłonie i przekonać się, czy będą jedwabiste w dotyku. Dziewczyna miała na sobie różowy, wydekoltowany sweterek, odsłaniający jej piersi tak, że jego członek poruszył się niespokojnie w dżinsach. Milo miał najwyraźniej dość tego, że Garrett go ignoruje. Odwrócił się, żeby sprawdzić, dlaczego przyjaciel zrobił się taki milczący. — Oż kurwa. Ale laska — szepnął, podając Garrettowi kawę. Taką jak zwykle: czarną z dwiema łyżeczkami cukru. Garrett odebrał parującą filiżankę i nie patrząc na niego, pokiwał głową. Śliczna dziewczyna spojrzała na nich i uśmiechnęła się nieśmiało. Jej uśmiech był jak magnes, któremu żaden mężczyzna nie jest w stanie się oprzeć. Ruszyli jednocześnie w jej stronę jak zahipnotyzowani. Kilka kroków od jej stolika Milo nachylił się i szepnął Garrettowi do ucha: — Ja pierwszy ją zobaczyłem. *** Garrett zawsze żałował, że to nie on to powiedział, ale był zbyt oczarowany Parker, żeby móc się odezwać. Chciał tylko na nią patrzeć, chłonąć ją wzrokiem i wyryć sobie w pamięci każdy skrawek jej ciała. Zaczęli rozmawiać. Garrett śmiał się z jej ciętych ripost i podziwiał ogromną niezależność. W ciągu wszystkich tych lat ich znajomości Parker odrobinę złagodniała. W dalszym ciągu była w stanie przegadać każdego i zaciekle bronić swoich przekonań, ale na zdecydowanie więcej rzeczy zaczęła przymykać oko. Garrett często zastanawiał się nad tym, skąd w niej taka zmiana, ale wytłumaczył ją sobie tym, że Parker poczuła się przy nich do tego stopnia swobodnie, że przestała się mieć ciągle na baczności i mogła pokazać, kim jest naprawdę. Bywały momenty, gdy przez ułamek sekundy wydawała się wręcz kimś zupełnie innym. W jej oczach pojawiały się determinacja i siła, po czym równie nagle gasły, jakby Parker przypominała sobie, gdzie jest, i wracała do rzeczywistości. Parker przysunęła się do niego i oparła rękę na podłokietniku. Jej ramię przyciśnięte do jego ciała sprawiało, że przeszywał go dreszcz. — Mam jednak niejakie obawy, czy ty sobie z tym poradzisz, Garrett — powiedziała cicho. Na dźwięk swojego imienia Garrett przełknął głośno ślinę. Jego imię w jej ustach zawsze brzmiało tak zmysłowo, że jego umysł zaczynał produkować wizje nagiej Parker unieruchomionej jego ciałem, jęczącej z rozkoszy. Tym razem było podobnie. Parker nachyliła się jeszcze bliżej, tak że kiedy się odezwała, poczuł na ustach jej oddech. — Będziesz potrafił wziąć mnie na ulicy za rękę i patrzeć mi w oczy tak, jakbym była spełnieniem twoich marzeń? — spytała cicho, kładąc rękę na jego brzuchu i przesuwając ją w górę na pierś. — Będziesz potrafił dotykać mnie tak, jakbyś to robił już tysiące razy, będziesz umiał udawać, że wiesz, gdzie dotknąć mojej szyi, aby wywołać westchnienie, i gdzie musnąć mnie palcami, żeby wydobyć jęk? — szepnęła, kreśląc leniwie palcami kręgi na jego piersi. Garrett nie miał pojęcia, że gdy zachodziła taka potrzeba, Parker potrafiła świetnie kłamać. Kłamała, przysuwając się do niego, nachylając się nad nim, czując ciepło jego ramienia i zapach skóry. Powiedziała mu, że martwi ją, czy on sobie poradzi, ale tak naprawdę nie miała co do

tego wątpliwości. Wiedziała, że Garrett będzie w stanie przytulać ją, nazywać swoją żoną i opowiadać o życiu, którego nie mieli, a po zakończeniu misji o wszystkim zapomnieć. Na szczęście ona nie będzie musiała niczego udawać. Dla niej każde słowo, każdy dotyk i każdy moment będą miały znaczenie. Każda spędzona z nim chwila kruszyła kolejny skrawek muru, który tak pieczołowicie wokół siebie budowała. Odkąd tylko zobaczyła Garretta, wiedziała, że to jest człowiek, który zdobędzie nad nią władzę. Dotychczas udawało się jej mu nie ulegnąć, ale teraz nie miała wyboru. Zniknął bufor w postaci Mila, nie mogła też uciec w pracę, schować się przed niechcianymi emocjami i w ten sposób wrócić na prostą. W czasie misji nie ucieknie przed swoimi sprzecznymi uczuciami i zacznie podważać każdą decyzję, którą podjęła w ciągu ostatnich ośmiu lat. Parker była profesjonalistką. Potrafiła oddzielić sprawy zawodowe od prywatnych i skupić się na wykonywanym zadaniu. Ale tym razem nie było takiej możliwości. Tym razem sprawy prywatne i zawodowe znalazły się na kolizyjnym kursie. Przebywając sam na sam z Garrettem, Parker bez trudu ulegnie złudzeniu, że są parą, jednocześnie zaś będzie ją zżerać poczucie winy, że nie jest wierna Milowi. I nie miało znaczenia, że Milo leżał w grobie. Garrett był jego najlepszym przyjacielem. Bez znaczenia, jak i kiedy do tego doszło, bez znaczenia, że jej uczucia nie były odwzajemnione — i tak zdradzała w ten sposób pamięć Mila i to, kim dla nich był. Garrett nie spuszczał wzroku z jej ust i robił wszystko, żeby trzymać rękę z daleka od swojego fiuta, gdy Parker mówiła o jękach i westchnieniach, gdy wysunęła język i oblizała wargi. Zastanawiał się, co ona, do cholery, robi ze swoim głosem. Nigdy nie mówiła w taki sposób: uwodzicielskim, ochrypłym tonem — przynajmniej nie w jego obecności. Garrett musiał przestać myśleć fiutem, zanim zrobi coś naprawdę głupiego i na przykład zaproponuje swojej najlepszej przyjaciółce, żeby uprawiała z nim seks na pokładzie samolotu. Przez chwilę widział oczyma wyobraźni, jak przyciska Parker do zlewu w toalecie, zadziera jej spódnicę i gładzi kształtny tyłeczek, po czym w nią wchodzi. Musiał ochłonąć, więc odsunął się trochę. — Ja jestem pewny, że sobie poradzę, Parker. Ale co zrobisz ty, gdy na ulicy zaatakuje nas trzech uzbrojonych zbirów i przyłoży nam pistolety do głów? — spytał poważnym tonem. Aż się wzdrygnął na myśl o tym, że ktoś mógłby celować do Parker. Zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby podczas misji nigdy nie doszło do takiej sytuacji. Nie zniósłby tego. Parker pewnym ruchem rozpięła trzy pierwsze guziki koszuli, odsłaniając piersi i brzegi czerwonego, koronkowego stanika. Wzrok Garretta natychmiast przylgnął do jej nagiej skóry. Patrzył, jak jej piersi unoszą się z każdym oddechem, jak napierają na oblekającą je cienką koronkę. — Odwrócę uwagę pierwszego na tak długo, żeby go rozbroić — powiedziała cicho, wysuwając rękę z jego kurtki. Trzymała w niej ostrożnie dziewięciomilimetrowy SIG M11, który wysunęła mu z kabury pachowej w czasie, gdy jego oczy były zajęte czymś innym. Z poważną miną udała, że strzela mu w klatkę piersiową. — Gdy drugi rzuci się mu pomagać, podwójny kopniak w nadgarstek pozbawi go broni, co pozwoli mi go obezwładnić ciosem łokcia w mostek. Straci oddech i będę miała czas go zastrzelić — wyjaśniła. Uniosła trochę wyżej pistolet, wycelowała prosto w serce Garretta i znów udała, że strzela. — Zaskoczenie ułatwi mi sprawę z trzecim — ciągnęła. — Podwójny wykop powinien zwalić go z nóg, a potem wystarczy już tylko strzał między oczy — powiedziała, unosząc pistolet i celując Garrettowi w czoło. — Bach — szepnęła. Garretta zamurowało tak, że nie był w stanie się odezwać ani nawet mrugnąć okiem. Nie był nawet pewny, czy kiedykolwiek będzie mógł znów to zrobić. Jego mózg i fiut toczyły ze sobą walkę i Garrett nie miał pewności, który z nich wygra. Nie był nawet pewny, czy ma swojego faworyta. Widok Parker z pistoletem w dłoni był równie podniecający, co przerażający. Słuchając, jak Parker z taką nonszalancją opowiada o tym, w jaki sposób obezwładni uzbrojonych morderców, czuł, że mimo szoku ma erekcję. Parker opuściła pistolet i patrzyła, jak na twarzy Garretta odmalowuje się cały wachlarz emocji. Niektóre zbijały ją z tropu, bo gdyby nie znała go tak dobrze, mogłaby przysiąc, że jej pokaz go podniecił. Prawie ją to rozbawiło. Kiedyś już stała przed nim w bieliźnie, niemal błagając, żeby się z nią przespał, i nie zrobiło to na nim większego wrażenia. Była jednak wtedy pijana i zdenerwowana, więc pamięć mogła ją trochę zawodzić. — Powiedz coś — szepnęła. Garrett nie miał pojęcia, co powiedzieć. To była Parker, jego najlepsza przyjaciółka, kobieta, która płakała, gdy przejechała niechcący wiewiórkę, piskiem reagowała na prezenty i klęła na czym świat stoi, gdy złamała paznokieć lub musiała założyć spodnie, bo czuła się przez to jak facet. Teraz siedziała przed nim zupełnie obca osoba. — Mogłaś mnie postrzelić — odezwał się bez przekonania, bo nic mądrzejszego nie przyszło mu do głowy. Parker przewróciła tylko oczami. — Nie przesadzaj. Pistolet jest zabezpieczony. A poza tym nie wzięłam przynajmniej naładowanej beretty jetfire, którą masz przy kostce, ani trzysta pięćdziesiątki siódemki, którą mam ja. Garrett nawet się nie wysilał, żeby nie okazać zdziwienia. Kilka lat temu zmusili z Milem Parker, żeby poszła z nimi na strzelnicę. Całą drogę marudziła i twierdziła z przekonaniem, że za żadne skarby świata nie weźmie do ręki strzelby. Milo i Garrett uznali, że to śmieszne, że wychowana przez policjanta Parker ma taką awersję do broni. A fakt, że na krótką broń palną mówiła strzelba, do końca dnia wywoływał ich wybuchy wesołości. Najwyraźniej jednak to ona sobie z nich zakpiła. — Co to jest? — postanowił przetestować ją Garrett, wskazując pistolet z kabury pachowej, który leżał bezpiecznie na siedzeniu obok. Przez krótką chwilę liczył, że może to wszystko tylko mu się przyśniło. — Pistolet MK23 SOCOM — odpowiedziała bez zająknięcia Parker. Wzięła do ręki broń i przyjrzała się jej uważnie. — Wyposażony w wielokątną lufę, co zwiększa jego wytrzymałość i precyzję strzału. Ma też oburęczny bezpiecznik i zatrzask magazynka po obu stronach uchwytu — wyjaśniła, trzymając pistolet w prawej ręce. Odbezpieczyła go kciukiem i nacisnęła palcem wskazującym zatrzask, wysuwając magazynek, żeby sprawdzić, czy jest pełny. Wsunęła z powrotem magazynek, zabezpieczyła pistolet i wręczyła go spokojnie Garrettowi uchwytem w jego stronę. Garrett gapił się na nią z otwartymi ustami, a jego ręka znieruchomiała w górze. — Kim ty, kurwa, jesteś? — spytał. Parker odwróciła się i sięgnęła do leżącej obok torebki. Była śmiertelnie przerażona, że ta chwila wreszcie nadeszła, ale jednocześnie odczuła ulgę, że wreszcie nie będzie musiała niczego ukrywać.

Garrett czekał, aż Parker wygrzebie wreszcie z torebki to, czego szukała. Odwróciła się do niego z cienkim, czarnym, skórzanym pokrowcem na dokumenty, który wyglądał jak paszport. Zamierzała mu powiedzieć, że nie jest obywatelką Stanów Zjednoczonych? To by było nawet śmieszne. Może chciała wyjść za Mila tylko po to, żeby dostać zieloną kartę. Podała mu kwadratowy pokrowiec. Otworzył go i uśmiech zamarł mu na ustach. W środku znajdował się identyfikator ze zdjęciem Parker, jego Parker, poważnie wpatrzonej w obiektyw, z włosami ściągniętymi surowo do tyłu. Pod fotografią widniały słowa, od których serce podeszło mu do gardła:

Rozdział 6. Przez pozostałą część lotu Garrett i Parker nie mogli już liczyć na prywatność. Gdy tylko umysł Garretta nadążył za jego oczami i w końcu do niego dotarło, co takiego trzyma w dłoni, zjawił się Brady i zajął miejsce po drugiej stronie Garretta. Na widok podchodzącego Brady’ego Parker wyrwała Garrettowi legitymację i schowała ją do torebki. Nie zdecydowała jeszcze, jak dużo chce powiedzieć reszcie chłopaków. Garrettowi kołatało się w głowie tyle pytań, że trudno mu było skoncentrować się na tym, co mówi do niego Brady. Jedyne, co zaprzątało teraz jego uwagę, to kwestia, kiedy Parker udało się wstąpić do CIA i, co ważniejsze, czy Milo o tym wiedział. Słuchając ględzenia Brady’ego o zabezpieczeniach, dostępnym na miejscu sprzęcie i obiektach, czuł narastającą wściekłość. Przez wszystkie te lata żył w przekonaniu, że nikt nie zna jej lepiej od niego. Parker natomiast przez cały ten czas go okłamywała. Śmiała się w duchu, gdy martwił się o jej bezpieczeństwo lub mówił, że nie zrozumie czegoś związanego z jego pracą. Pewnie znała się na jego robocie lepiej niż on sam. O tej misji też pewnie wiedziała więcej. Garrett nabrał nagle pewności, że Parker i Milo siadali wieczorami na kanapie i doskonale się bawili, nabijając się z jego tępoty. Miał ochotę wstać i w coś przywalić. Miał ochotę nawrzeszczeć na Parker i spytać, jakim prawem twierdziła, że są przyjaciółmi, skoro nie potrafiła być z nim szczera i powiedzieć, kim tak naprawdę jest. Gdyby Garrett się trochę uspokoił, uświadomiłby sobie pewnie, że jego wściekłość nie wynika tylko z tego, że przyjaciółka zataiła przed nim charakter swojej pracy. Parker była dla niego kimś więcej niż przyjaciółką, choć Garrett nigdy by się do tego nie przyznał. Pomasował się w okolicy mostka z dziwnym wrażeniem, że serce zaraz pęknie mu z bólu. Przytłoczyły go nagle wszystkie jej kłamstwa. Miał poczucie, że zadają mu one niemal fizyczne cierpienie, jakby ktoś wepchnął mu rękę do gardła i z całych sił ścisnął za serce, sprawiając, że w płucach zaczyna brakować powietrza, a ciśnienie skacze niebezpiecznie w górę. Od chwili, kiedy Brady się do nich dosiadł, domagając się uwagi, Parker nie spuszczała z oczu profilu Garretta. Chciała, żeby się odwrócił i na nią spojrzał. Wiedziała, że był wściekły i że dotknęło go pewnie, że zataiła przed nim coś takiego. Zważywszy na wykonywany przez niego zawód, sądziła jednak, że kto jak kto, ale akurat on zrozumie, iż pewnych informacji po prostu nie wolno udzielać. Garrett zaciskał zęby i wyłamywał sobie palce. Gdyby tylko na nią spojrzał, zobaczyłby, ile ją kosztowało utrzymywanie czegoś takiego w tajemnicy przez tyle lat. Garrett ignorował Parker przez resztę sześciogodzinnego lotu. Po rozmowie z Bradym wstał i przesiadł się do tyłu, jak najdalej od Parker. Chciał poznać prawdę, ale w tej chwili potrzebował zostać sam. Milo był jego przyjacielem, ale najczęściej nie nadawał się na powiernika poważnych problemów czy wątpliwości. Był wyluzowany, beztroski i nie rozumiał, czym właściwie Parker i Garrett się tak przejmują. To do Parker Garrett zwracał się z ważnymi sprawami. Wiedział, że ona go zrozumie i że będzie z nim szczera. Teraz jednak nabrał wątpliwości co do wszystkich rozmów, które ze sobą odbyli. Garrett był silnym, pewnym siebie i inteligentnym człowiekiem, ale w tej chwili musiał poradzić sobie ze świadomością, że nie może ufać jedynej osobie, której dotąd zawsze wierzył bez zastrzeżeń. Samolot zaczął się obniżać, a Parker wyjrzała przez okno. Podczas każdego lądowania na Dominikanie ze zdenerwowania pociły jej się ręce, a serce zaczynało walić jak szalone. Bała się spojrzeć w dół i zobaczyć pod kołami samolotu zwykłą ubitą ziemię. Wolała lotniska z asfaltową nawierzchnią, na których roiło się od ludzi w odblaskowych kurtkach, wymachujących podświetlanymi pałkami. Na Dominikanie po „pasie startowym” biegały kurczaki, a drogę do hangaru wskazywali mężczyźni w krótkich spodenkach i klapkach. Koła samolotu dotknęły ziemi, a Parker wstrzymała oddech. Żałowała, że Garrett nie wrócił na swoje miejsce, żeby ją uspokoić. Po wylądowaniu zespół wyszedł z otwartego hangaru i miał okazję sprawdzić ważność swoich legitymacji dziennikarskich i nowych paszportów. Parker zauważyła, że we wszystkich dokumentach widnieje jako pani Miller, i z lekkim uczuciem zawodu uświadomiła sobie, że nikt nie będzie się tu do niej zwracał per pani McCarthy. Ze względów bezpieczeństwa nie mogli oczywiście używać prawdziwych nazwisk. Po tym, jak na początku lotu Garrett nazwał ją panią McCarthy, chciała naiwnie wierzyć, że na takie właśnie nazwisko zostały wystawione jej papiery. Teraz chciało jej się tylko z tego śmiać. Przeszli szybko i bez większych problemów przez kontrolę bezpieczeństwa i wsiedli do samochodu, który miał ich zawieźć do hotelu. Godzinę później zajechali przed ośrodek Catalonia Bavaro, a słońce zniknęło za horyzontem. Samochód wykręcił na okrągłym podjeździe i wysiedli przed głównym wejściem. Brady rozejrzał się i gwizdnął przeciągle. — Panie i panowie, Wujek Sam nie szczędził grosza na tę misję — szepnął cicho, żeby nikt poza nimi go nie usłyszał, i kiwnął z aprobatą głową, wskazując marmurowe kolumny przy wejściu i obsadzony palmami chodnik. Austin zsunął z nosa ciemne okulary i obejrzał się za dwiema kobietami w bikini, które musiały właśnie wrócić z plaży. Uśmiechnął się szeroko. — Chciałbym niniejszym podziękować podatnikom za ich nieustanną troskę o nasze dobre samopoczucie — zauważył cicho z lekkim parsknięciem. Parker roześmiała się, widząc, że Austin bez żenady gapi się na półnagie kobiety. Zarzuciła sobie na ramię torbę z laptopem i torbę podręczną, a do ręki wzięła walizkę. Zauważyła, że Garrett spojrzał na nią spode łba. Wyglądało na to, że podczas pobytu na Dominikanie nie tylko nie będą ze sobą rozmawiać, ale na dodatek nie będzie wolno się śmiać. Zabrali swoje bagaże i przeszli do lobby, aby się tam zameldować. Ponieważ Garrett dowodził całą akcją, rezerwacja została zrobiona na jego nazwisko. Członkowie zespołu czekali z boku, aż upora się z formalnościami i wręczy im klucze do pokojów. Po chwili zjawił się boy hotelowy z wózkiem, na który zaczął ładować ich bagaże, choć do willi nie było daleko. Oprócz głównego budynku ośrodek Catalonia Bavaro obejmował domki rozrzucone wśród bujnej, tropikalnej roślinności. Centralną część ośrodka stanowił spokojny, krystalicznie błękitny basen z przylegającym do niego barem. Z każdej willi prowadziła do niego osobna, obsadzona palmami i wysypana płatkami kwiatów ścieżka. Każdy członek zespołu oprócz Garretta i Parker dostał własny wystawny dom z wielkim łóżkiem zasypanym miękkimi, białymi poduszkami. Sięgające sufitu okna wpuszczały mnóstwo światła i odsłaniały zapierający dech

w piersiach widok na Ocean Atlantycki. Przestronna, wyłożona białym marmurem i granitem łazienka oraz bogato zaopatrzony barek dopełniały całości. Pobyt w takim miejscu pozwalał niemal zapomnieć, że niewiele ponad kilometr stąd czekały gangi, narkotyki, czarny rynek i prezydent, któremu niekoniecznie zależało na dobru swojego kraju. Problemy tego typu nie powinny mieć dostępu do przepychu pełnego marmurów i złota. Czekając, aż Garrett dokona meldunku, Parker poczuła na skórze muśnięcie białych zwiewnych firan zwisających z masywnego wysklepionego sufitu, poruszonych łagodną, ciepłą bryzą znad oceanu. Delikatny, jedwabisty materiał prześlizgnął się wokół jej rąk i nóg, a ona od razu poznała, że tkanina jest najwyższej jakości. Wokół było widać walizki od Louisa Vuittona i garnitury od Armaniego. Przerażające było to, że kawałek dalej znajdowały się domy bez dachu, z klepiskiem zamiast podłogi i pustymi szafkami kuchennymi. W ciągu ostatnich lat Parker brała udział w kilku spotkaniach dotyczących wykorzystywania środków publicznych przez prezydenta Fernandeza. Jej dotychczasowa praca ograniczała się do gromadzenia informacji, bo prawdę powiedziawszy, nigdy nie zaszła potrzeba bliższego przyjrzenia się sprawie. Po kilku minutach Garrett dołączył do zespołu i rozdał karty magnetyczne będące kluczami. Wszyscy zauważyli, że pominął Parker. Odwrócił się i zaczął się bez słowa oddalać. Parker pobiegła za nim, zostawiając chłopaków z boyem i bagażami. Dogoniła go akurat, gdy doszedł do pierwszej willi i ruszył ścieżką w stronę drzwi. — A ja dostanę swój dom czy mam spać na dworze? — spytała z rozdrażnieniem, gdy Garrett przesunął kartę przez czytnik, czekając, aż zapali się zielone światełko. Garrett siłą pohamował poirytowane westchnienie i otworzył drzwi na oścież. — Skarbie, naprawdę sądziłaś, że podczas naszego pobytu będziemy mieszkać osobno? — spytał zjadliwie. — Biorąc pod uwagę wykonywany przez ciebie zawód, z pewnością nie muszę ci tłumaczyć, jak ważne są pozory, kochanie. Zanim Parker zdążyła mu odpowiedzieć, pod ich drzwi podjechał boy z wózkiem i wyładował ich bagaże. Garrett dał mu napiwek, za który mężczyzna podziękował, życząc i jemu, i żonie udanego pobytu. Bagażowy odwrócił się i ruszył za chłopakami do ich domków. Gdy zniknęli za zakrętem, Garrett odwrócił się i wszedł do środka, puszczając drzwi, które zaczęły się za nim zamykać. Parker zaklęła cicho i doskoczyła do nich, zanim zatrzasnęły się jej przed nosem, co by ją zmusiło do upokarzającego pukania. Weszła do środka i podeszła do znajdującego się w centralnym miejscu pokoju łóżka. Pogładziła miękką białą narzutę. Podeszła do wezgłowia i musnęła palcami delikatną moskitierę zwisającą ze wspaniałego baldachimu. Kątem oka dostrzegła jakiś błysk i wyjrzała przez znajdujące się w nogach łóżka okno: wychodziło na lśniący błękitny ocean. Chciała właśnie skomentować ten widok, ale Garrett wszedł szybkim krokiem do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi. — To chyba jakiś żart — mruknęła pod nosem Parker i posłała jedną ze swoich toreb kopniakiem na środek pokoju. Garrett stroił fochy jak dwunastolatek. Przyjaźnili się — nic więcej ich nie łączyło. Nie powiedziała, gdzie pracuje, aby zapewnić mu bezpieczeństwo. Nie miała pojęcia, dlaczego zachowuje się tak, jakby dopuściła się największej możliwej zdrady. Gdyby nie obrażał się tak, jakby zrobiła to specjalnie, żeby go zranić, i pozwolił jej wszystko wyjaśnić, może by zrozumiał. Przez kilka minut wpatrywała się w zamknięte drzwi łazienki, ale dotarło do niej po chwili, że Garrett nie wyjdzie stamtąd zbyt szybko. Wiedząc, że musi jakoś odreagować, otworzyła z wściekłością walizkę, wyciągnęła kilka rzeczy i wyszła, pamiętając, żeby zabrać ze sobą jedyny klucz. Stwierdziła, że skoro on zachowuje się jak dziecko, nie będzie mu dłużna. *** Garrett wszedł do łazienki i wziął prysznic, dzięki czemu trochę się uspokoił. Nie zdziwiło go, gdy po wyjściu nie zastał Parker w pokoju. Założył czarne nylonowe spodenki do biegania, białą koszulkę Nike i tenisówki i postanowił poszukać Parker. Miał nadzieję, że ją znajdzie, bo w przeciwnym razie będzie musiał iść do recepcji i powiedzieć, że zgubił kartę magnetyczną. I „żonę”. Parker cieszyła się, że pobyt w hotelu na Karaibach oznaczał nieograniczony dostęp do siłowni i że miała ją wyłącznie dla siebie. Podłączyła iPoda do odtwarzacza i wybrała playlistę zatytułowaną Spuśćmy komuś wpierdol. Z głośników rozległa się piosenka Sick, Sick, Sick Bayside, idealnie dopasowując się do jej podłego nastroju. Przez czterdzieści minut Parker dawała wyraz swojej frustracji za pomocą kopniaków, wymachów i uderzeń, mocno się przy tym pocąc i niestety jeszcze bardziej się wściekając. Podskakiwała na palcach i boksowała podwieszony worek treningowy Everlasta. — Pieprzony dzieciak — mruczała, podkreślając każde słowo uderzeniem w worek. — „Kim ty, do cholery, jesteś?” — powiedziała, naśladując wstrząśnięty głos Garretta. Mówiąc to, uniosła nogę, zrobiła wykop i uderzyła trzykrotnie bokiem stopy w worek. Piosenka dobiegła końca i przeszła płynnie w Whatever Godsmack. Na twarzy Parker po raz pierwszy tego dnia pojawił się uśmiech, bo zamiast worka wyobraziła sobie twarz Garretta, którą zaczęła okładać, podśpiewując przy tym słowa piosenki. — „Nie mam dziś ochoty na twoje pieprzenie” — śpiewała, okręcając się wokół własnej osi i odwracając plecami do worka, żeby kopnąć go od tyłu i trafić w „jaja Garretta”. Garrett oparł się ze skrzyżowanymi rękami o framugę i patrzył na Parker. Miała na sobie obcisłe czarne legginsy, które kończyły się tuż poniżej kolan i osuwały się nisko na biodrach. Zastanawiał się, czy widział kiedyś piękniejsze ciało niż to, które miał obecnie przed oczami. Przesunął wzrok wyżej, zauważając lśniącą od potu skórę i marną namiastkę topu. Czerwony sportowy stanik, który miała na sobie Parker, pozwolił mu podziwiać, jak szczodrze wyposażyła ją natura. Parker zawsze była wysportowana, a pytana o to, twierdziła, że to kwestia genów. Patrząc, z jaką łatwością boksuje i jak szybko przechodzi od jednego ciosu do kolejnego, Garrett uznał, że do listy jej kłamstw może dodać jeszcze to jedno. Widać było, że doskonale sobie radzi z ciężkim workiem treningowym i że jest to najprawdopodobniej efekt wieloletnich ćwiczeń. Ale na widok napinających się mięśni jej ramion i brzucha nagle jakoś przestało mu to przeszkadzać. Mimo głośnej muzyki wyłowił powtarzające się wielokrotnie słowa „kurwa” i „skurwiel” i wiedział, że Parker może mieć w tej chwili na myśli wyłącznie jedną osobę. — „Jesteś żałosny na swój sposób” — wtórowała Parker słowom piosenki. Uderzyła przy tym w worek, padła nisko na ziemię, przesunęła

jedną nogę pod workiem, po czym wyskoczyła w górę, okręciła się i zakończyła sekwencję uderzeniem z łokcia i ciosem przedramieniem. Garrett poczuł poruszenie w spodniach. Muzyka dalej zawodziła, ale Parker zatrzymała się z rękami na biodrach i oddychała ciężko. Jej poza przypomniała mu pewien wieczór sprzed roku, tyle że wtedy nie miała na sobie spodni, za to zdecydowanie za dużo alkoholu we krwi. *** O drugiej nad ranem Garrett usłyszał pukanie do drzwi i poszedł otworzyć, ubrany tylko w dół od piżamy. Na zewnątrz przetoczył się właśnie głośny grzmot, zaś na progu stała jego przyjaciółka, przemoczona do suchej nitki. Jej widok nie był dla niego zaskoczeniem. Po kłótni Parker lub Milo zawsze zjawiali się u niego w domu — lub w jego pokoju, za czasów wspólnego mieszkania. Garrett westchnął i otworzył szerzej drzwi, aby Parker mogła zanurkować pod jego ramieniem i wejść do środka. Wyczuł od niej zapach tequili. Cofnął się do wnętrza mieszkania i zamknął drzwi. Przez chwilę przecierał zaspane oczy. Miał przeczucie, że rozmowa, która zaraz nastąpi, będzie od niego wymagać pełnej koncentracji. Usłyszał za plecami szelest ubrań i chciał pomóc Parker zdjąć płaszcz. Kiedy się jednak odwrócił, zobaczył ją na środku pokoju w czarnym koronkowym staniku i bokserkach do kompletu. Opierała ręce na biodrach, a światło latarni za oknem połyskiwało na jej mokrej od deszczu skórze. Gdy się poruszyła, kropelki wody odbijały światło, przywodząc na myśl drogocenne klejnoty. Garrett przestąpił z nogi na nogę i zmienił pozycję, żeby ukryć potężny wzwód, którego nie był w stanie pohamować na widok piersi wylewających się ze stanika. Może to tylko cień albo gra świateł, ale mógłby przysiąc, że zobaczył kawałek sutka wystający spod koronki. Oblizał wargi, starając się przywołać do porządku swoje usta i nie pozwolić im przylgnąć do wilgotnego, obleczonego koronką sutka. — Milo mnie nie chce — szepnęła w ciemności Parker. — Parker, ja… — Oboje dużo ostatnio pracowaliśmy i nie pamiętam, kiedy mieliśmy czas dla siebie. Ubrałam się więc tak jak teraz, zapaliłam świece i postanowiłam zaczekać, aż wróci do domu — opowiadała. Wizja Parker w blasku świec sprawiła, że jego członek stwardniał jeszcze bardziej, a myśl o Parker czekającej na jego powrót z pracy, żeby mógł się z nią pieprzyć bez opamiętania, doprowadziła go niemal do orgazmu. — Wszedł do domu, spojrzał na mnie i powiedział: „Nie dziś, Parker”, a potem zamknął się w swoim pokoju. Garrett stał jak zamurowany, patrząc na łzę spływającą po jej policzku. — Ty byś mnie nigdy tak nie potraktował, prawda? — spytała, pociągając nosem. Dostała czkawki od tequili, której wypiła najprawdopodobniej sporo. — Gdybym była twoja… — urwała. Garrett wpatrywał się z drugiego końca pokoju w wypełnione łzami zielone oczy Parker i czuł, że serce wali mu jak oszalałe. Wiedział, że tym razem nie uda mu się zaradzić kłótni zakochanych. Że nie przytuli Parker i nie zapewni jej, że wszystko będzie okej. Ale nie dlatego, że nie uważał, że będzie okej. Wręcz przeciwnie. Był pewny, że dadzą sobie z Milem po buziaku, pójdą do łóżka i wszystko zostanie po staremu. Problem Garretta polegał na tym, że jeśli odpowiedziałby na zadane pytanie, to musiałby wykrzyczeć jedyne słowa, które kołatały mu się w głowie: „Gdybyś była moja, nie byłbym w stanie od ciebie odejść. Gdybyś była moja, wielbiłbym każdy skrawek twojego ciała dłońmi, ustami i językiem. Gdybyś była moja, nie byłbym w stanie przebywać w tym samym pomieszczeniu co ty i nie gładzić przy tym twojej skóry, nie całować twoich ust. Gdybyś była moja…”. Garrett nie odezwał się tamtej nocy. Parker została więc z rękami na biodrach i wyrazem buntu i przykrości na twarzy. Kazał jej iść do sypialni i się ubrać, żeby mogli porozmawiać, ale kilka minut później znalazł ją śpiącą na jego łóżku. Rano Parker miała potężnego kaca i żadne z nich nie wróciło do tego, co wydarzyło się w nocy. *** Parker od razu wyczuła obecność Garretta, ale postanowiła udawać, że go nie zauważyła, i przekonać się, czy w końcu się do niej odezwie. Po pięciu minutach zorientowała się jednak, że dalej zgrywa obrażonego. Było jej przykro, że się do niej nie odzywa. Po śmierci Mila nie miała innego przyjaciela, innych bliskich. Tylko on jej pozostał i fakt, że się do siebie nie odzywali, sprawiał, że czuła się bardzo samotna. Czuła się jak na początku studiów, zdezorientowana i przestraszona. Poczuła, że gdy dzieje się coś ważnego, nie ma się do kogo zwrócić. — Będziesz tak sterczeć całą noc i gapić się na mój tyłek czy może w końcu raczysz się odezwać? — spytała Parker, wciąż odwrócona do niego plecami. W jej głosie wyraźnie dało się wyczuć, że jest na niego zła i że rozczarował ją swoim zachowaniem. W ciągu tych wszystkich lat swojej przyjaźni Garrett i Parker często się w ten sposób do siebie odzywali. Lubili żartować i czuli się przy sobie swobodnie. Z jakiegoś powodu tym razem słowa Parker sprawiły, że zrobiło się niezręcznie. Jakby coś się nagle zmieniło i nic już nie było jak dawniej. Coś, co ich dawniej śmieszyło, tym razem zabrzmiało poważnie. Może to wina napięcia między nimi lub wciąż niedopowiedzianych tajemnic. Cokolwiek to było, było niemal namacalne i sprawiło, że Parker dostała na rękach gęsiej skórki. Odwróciła się i zobaczyła, jak przyłapany na gorącym uczynku Garrett szybko podnosi wzrok, żeby nie patrzeć tam, gdzie jeszcze przed momentem znajdował się jej tyłek. — Ale to naprawdę ładny tyłek — stwierdził, wzruszając ramionami. Żart słabo się udał. Garrett stał z rękami w kieszeniach i zastanawiał się, dlaczego, do cholery, czuje się tak niezręcznie w obecności swojej przyjaciółki. Był wściekły i było mu przykro, ale wszystko wydawało się nagle jakieś dziwne, jakby nie wiedział, jak rozmawiać ani co powiedzieć. Dotychczas w przypadku każdej kłótni i każdej niezręcznej chwili umieli szybko znaleźć rozwiązanie i rozładować sytuację. Parker podeszła do Garretta i przez kilka minut czekała, aż coś powie, zada jej jakieś pytanie lub zwyczajnie przestanie zachowywać się jak dupek.

Ale gdy on dalej stał i nic nie mówił, zamachnęła się i walnęła go w ramię. — Co jest, do cholery?! — wrzasnął Garrett, masując miejsce, w które go uderzyła. — Za co to? Parker popchnęła go mocno, przez co zatoczył się niezgrabnie do tyłu. — No dawaj, McCarthy. Chcesz się bić, to bardzo proszę — rzuciła. Strzepnęła dłonie, przekrzywiła głowę raz w jedną, raz w drugą stronę, wystawiła przed siebie pięści i przyjęła postawę bokserską. Garrett parsknął, rozbawiony jej absurdalnym zachowaniem. — Daj spokój, Parker. Nie będę się z tobą bić — odparł ze śmiechem, gdy zaczęła powoli zataczać wokół niego koło. Zadała mu cios w drugie ramię i szybko odskoczyła, kontynuując okrążanie. — Przestań się wygłupiać — ostrzegał coraz bardziej wkurzony. Pięść Parker wystrzeliła w kierunku jego twarzy. Garrett zareagował w ostatniej chwili i odruchowo się uchylił. — Co jest, McCarthy? — zakpiła Parker, biorąc zamach drugą ręką. Chybiła policzka Garretta tylko o włos. — Boisz się, że mogę ci skopać tyłek? Garrett zrobił się zbyt wściekły, żeby choćby się roześmiać. Próbowała uderzyć go w twarz. Dwa razy. Parker zatrzymała się i zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę. Garrett doskoczył do niej, złapał ją za nadgarstki i przyciągnął do siebie, unieruchamiając jej ręce. Stali blisko siebie, przyciśnięci udami i tułowiem. Dyszeli ciężko i przez kilka długich i pełnych napięcia minut mierzyli się wzrokiem. — Okłamałaś mnie — wycedził w końcu Garrett przez zaciśnięte zęby. Potrząsnął nią za ręce, wprawiając w wibracje całe jej ciało i dając wyraz swojemu poczuciu krzywdy. — Jesteś jednym wielkim kłamstwem. Parker wykręciła nagle całe ciało i znalazła się z tyłu Garretta. Po chwili poczuł, że podcina mu kolana mocnym uderzeniem. Zanim zorientował się, co się dzieje, leciał już głową w dół na matę. Upadł z impetem na plecy i stracił na chwilę oddech. Parker usiadła na nim okrakiem i przytrzymała mu ręce nad głową. Garrett leżał zdumiony i walcząc z omdleniem, zastanawiał się, jakim cudem chuchro o wzroście metr siedemdziesiąt i wadze nie więcej niż pięćdziesiąt pięć kilo powaliło właśnie na łopatki komandosa marynarki wojennej. Parker przesunęła wyżej biodra i przytrzymała go mocniej za ręce, absorbując natychmiast uwagę Garretta swoją klatką piersiową, którą przyciskała do jego tułowia, i żarem między udami, który czuł na swoim brzuchu. — Nie kłamałam, tylko cię chroniłam. A to duża różnica — powiedziała cicho Parker z ustami zawieszonymi kilka centymetrów nad jego twarzą. Garrett spojrzał jej w oczy i zobaczył w nich mieszaninę bólu, poczucia winy i smutku. — Myślisz, że nie dobijała mnie świadomość, że nie mogę ci powiedzieć, gdzie jadę i po co? Myślisz, że podobało mi się udawanie kogoś innego, gdy przy tobie czułam wreszcie, że znów jestem sobą, że znów żyję, że nie muszę już grać? Uchwyt na rękach Garretta rozluźnił się, ale on dalej leżał bez ruchu. — Od ośmiu lat jesteś jedyną osobą, z którą chcę być całkowicie szczera. Parker miała dość kłamstw. Skoro Garrett chciał prawdy, nie będzie jej przed nim ukrywać. Powie mu wszystko, co zechce. Musi tylko zapytać. Garrett patrzył, jak Parker przesuwa dłonie wzdłuż wewnętrznej części jego rąk i podpiera się, żeby usiąść prosto. Widział, jak przerzuca nogę nad jego ciałem i wstaje. Nie ruszył się, gdy spojrzała na niego z góry. — Wyrzekłam się swojego życia dwa miesiące przed tym, zanim was poznałam. I choć bardzo chciałam wam powiedzieć, nie mogłam. Parker odwróciła się i skierowała do wyjścia, ale po chwili przystanęła i obejrzała się jeszcze raz na Garretta. — Nie udało mi się uszczęśliwić Mila. Dlatego zrobię wszystko, żeby się dowiedzieć, co tak naprawdę mu się przydarzyło. Nie chcę z tobą walczyć, Garrett. Potrzebuję cię. Potrzebuję przyjaciela. Garrett leżał na podłodze i patrzył, jak Parker wychodzi z siłowni. Wracał w kółko do każdego wypowiedzianego przez nią słowa i zastanawiał się, czy to wszystko nie jest wytworem jego wyobraźni, skoro od tak dawna chciał od niej usłyszeć coś takiego. Może żar w jej oczach pojawił się tylko dlatego, że w końcu mogła zdradzić swoją tajemnicę. Może powiedziała to wszystko tylko pod wpływem chwili i wcale tak nie myślała. W dalszym ciągu czuł ciepło jej ciała w miejscu, w którym na nim siedziała. Czuł jej uda zaciskające się na jego biodrach i delikatny oddech na ustach. Wstał z wysiłkiem z podłogi i postanowił się nad tym nie zastanawiać. Parker powiedziała, że potrzebuje przyjaciela. Bez względu na to, co się między nimi działo, bez względu na to, jak bardzo czuł się zraniony, że nie powiedziała mu o czymś tak istotnym, nie był w stanie odmówić jej prośbie. Postanowił odciąć się od swoich uczuć — tak jak zawsze — i dać jej to, czego potrzebowała. Będzie jej przyjacielem. Zbyt wiele zależało od tej misji, żeby mógł być dla niej kimkolwiek innym.

Rozdział 7. Parker wróciła do willi, zastanawiając się, czy właśnie wszystkiego nie spieprzyła: swojej pracy, przyjaźni z Garrettem i w ogóle życia. Kotłowało się w niej tyle myśli i uczuć dotyczących Garretta i Mila oraz tego, kim byli w jej życiu, że czuła, że zaraz ją rozniesie. Zawsze była racjonalna i opanowana. Szczyciła się tym, że jest profesjonalistką i że jest bardzo poukładana. Niezależnie od tego, co zarzucał jej Garrett, wcale nie była jednym wielkim kłamstwem. Musiała ukrywać swoje umiejętności i wiedzę na różne tematy oraz zamaskować trochę pewność siebie, zastępując ją „kobiecością”, żeby nikt się nie połapał w tym, co potrafi. Bo niejednego mogłoby to przyprawić o zawrót głowy. Ale w głębi duszy Parker pozostała sobą. W dalszym ciągu uwielbiała patrzeć na świat przez obiektyw aparatu. W dalszym ciągu rzucała wszystko, gdy leciał jeden z filmów z serii Brat Pack, zwłaszcza Klub winowajców, i w dalszym ciągu zastanawiała się codziennie, czy podjęła dobrą decyzję. Gdy ją podejmowała, wydawało jej się, że nie ma innej możliwości. *** Za kilka miesięcy miała zacząć czwarty rok studiów. Ta myśl bardzo ją cieszyła. Miała już serdecznie dość codziennej rutyny: chodzenia na zajęcia, kolokwiów, esejów i nauki w domu tylko po to, żeby następnego dnia wstać i zacząć wszystko od początku. Parker zawsze miała wrażenie, że jest starsza od swoich rówieśników i że chodzenie na zajęcia to strata czasu. Podczas gdy jej koleżanki lubiły co wieczór imprezować, bzykały się z przypadkowymi facetami i powtarzały, że najchętniej pozostałyby wiecznymi studentkami, Annabelle nie mogła się już doczekać, kiedy skończy studia. Chciała podróżować, opowiadać historie za pomocą obrazów i zarabiać, robiąc to, co kochała. Wybrała Uniwersytet w Maryland, bo tam studiowała jej mama. Poza tym znajdował się najdalej od jej rodzinnego domu. Ojciec dał jej wyraźnie do zrozumienia, że nie chce jej widzieć na oczy, a po ośmiu miesiącach znoszenia jego depresji i złości Parker postanowiła wreszcie spełnić jego życzenie. Na szczęście nie musiała go prosić o pieniądze na studia. Mama zapisała na nią jedną ze swoich polis na życie, tak więc wraz z ukończeniem osiemnastego roku życia Parker miała wystarczająco dużo pieniędzy i na studia, i na życie, pod warunkiem że będzie mądrze nimi gospodarowała i nie wyda ich na głupoty. Przez pierwszy rok studiów mówiła wszystkim, że straciła oboje rodziców. Tak było łatwiej, niż zdradzać prawdę. Gdyby ludzie wiedzieli, że ma ojca, który nienawidzi jej tylko dlatego, że żyje, zaczęliby gadać o niej jeszcze więcej. A już teraz gadali, że musi być dziwaczką, skoro jest taka cicha, z nikim się nie przyjaźni i woli książki od piwa. Próbowała być szczera z pierwszym chłopakiem, z którym się umówiła, ale kiedy spytał, co jest z nią nie tak, że ojciec tak jej nienawidzi, uznała, że szczerość nie zawsze popłaca. Prawda powodowała, że czuła się jak nieudacznik — nie potrafiła sprawić, żeby pokochał ją własny ojciec. Wszystko to utwierdziło ją tylko w jej przekonaniach na temat miłości oraz słynnego „i żyli długo i szczęśliwie”. Wiedziała, że to wszystko tylko strasznie komplikuje życie i że nie jest jej do niczego potrzebne. Żaden facet nie będzie chciał się związać z kobietą, która nie jest w stanie odwzajemnić jego miłości i całkowicie mu się oddać, tylko dlatego, że ta kobieta boi się skończyć jak własny ojciec. Żadna kobieta nie będzie chciała się z nią przyjaźnić, bo od razu wyczuje, że ze strachu przed zranieniem Parker nie jest do końca sobą. Nie brakowało jej znajomych i chodziła na randki. Miała się z kim spotykać i z kim sypiać, gdy nie była w stanie zaspokoić się własnymi dłońmi i różnymi zabaweczkami. Wszystko to sprawiło, że była idealną kandydatką. I ułatwiło jej podjęcie decyzji. Nie miała nikogo, na kogo mogłaby liczyć i do kogo mogłaby się zwrócić w razie potrzeby — polegała wyłącznie na sobie. Chociaż była sama, w głębi duszy się nie zmieniła. Gdyby zadzwonił jej ojciec i powiedział, że za nią tęskni i chciałby, żeby wróciła, rzuciłaby studia i pojechała do domu. Bez względu na dzielącą ich odległość to w dalszym ciągu był jej ojciec. I wciąż stanowił narzędzie, które można było wykorzystać przeciwko niej. W połowie lipca Annabelle siedziała na ławce przed budynkiem wydziału sztuk pięknych i nauki. Szukała informacji potrzebnych do pracy licencjackiej. Była jednym z niewielu studentów, którzy mieszkali przez cały rok na kampusie. Niektórym wykładowcom robiło się żal studentów, którzy nie mieli gdzie jechać podczas wakacji, więc dawali im z kilkutygodniowym wyprzedzeniem program zajęć i listę lektur, żeby się nie nudzili, bo latem na kampusie niewiele się działo. Parker czytała właśnie opracowanie ze Stanfordu na temat wpływu najnowszych technologii na fotografię filmową i nie zauważyła, że obok niej usiadł jakiś mężczyzna. Przyglądał się jej przez kilka minut i podziwiał fakt, że lektura tak ją wciągnęła, że w ogóle nie zwróciła na niego uwagi: nie zerknęła na niego z ukosa, nie zmieniła pozycji, nie zaczęła inaczej oddychać. Intrygowało go wszystko, co o niej wiedział. Doskonale nadawała się do tej roboty, może nawet będzie najlepsza. Teraz musiał ją tylko odpowiednio przekonać i już ją miał. — Annabelle Elizabeth Parker, urodzona 25 kwietnia 1981 roku, córka Joego i Annie Parker — odezwał się po chwili milczenia. Na dźwięk jego głosu Annabelle poderwała głowę, przerażona posiadanymi przez niego informacjami. Nie wyglądał na szaleńca, raczej na wykładowcę. Mógł mieć około czterdziestu pięciu lat. Miał na sobie spodnie khaki, koszulę w niebieską kratkę i wysłużone półbuty. Brakowało tylko tweedowej marynarki ze skórzanymi łatami na łokciach. Na tę myśl Parker uśmiechnęła się pod nosem. Stwierdziła, że to może jeden z nowych wykładowców i pokazał mu ją ktoś z działu rekrutacji. Ta myśl trochę ją uspokoiła. — Czy ja pana znam? — spytała uprzejmie, na wypadek gdyby mężczyzna faktycznie okazał się jej profesorem. Uznała, że lepiej go nie wkurzać przed rozpoczęciem zajęć. — Nie, ale ja znam ciebie — odpowiedział i mrugnął do niej porozumiewawczo. Annabelle została wychowana przez policjanta, dorastała w otoczeniu jego kolegów po fachu. Od najmłodszych lat uczono ją, żeby nie ufać nieznajomym. Facet patrzył na nią takim wzrokiem, jakby wiedział o niej wszystko. Budziło to w niej lekki niepokój. Zaczęła nerwowo zbierać książki i wpychać je byle jak do plecaka, który leżał obok na ziemi. Spuściła przy tym głowę i unikała kontaktu wzrokowego z mężczyzną. Podniosła się szybko i zarzuciła sobie plecak na ramię.

— Muszę pana przeprosić, umówiłam się z przyjaciółmi — powiedziała i zaczęła odchodzić. — Gdy miałaś siedemnaście lat, twoja matka zmarła na ostrą białaczkę limfoblastyczną — odezwał się mężczyzna, kładąc rękę na oparciu ławki. — Choroba została zdiagnozowana rok wcześniej. Ostatnią klasę szkoły średniej spędziłaś przy jej łóżku, patrząc, jak umiera. Twoja matka i ojciec znali się od ogólniaka i byli małżeństwem przez osiemnaście lat, trzy miesiące i dziewiętnaście dni, licząc do dnia, w którym zmarła. Z twarzy Annabelle w jednej chwili zniknął sztuczny, uprzejmy uśmiech, do którego wcześniej się zmusiła. — Przez osiem miesięcy usiłowałaś nakłonić ojca, żeby wrócił do świata żywych, czy może raczej, żeby porzucił butelkę, ale bez skutku. Przez ten czas twój ojciec pił dziennie średnio prawie litr whisky. Teraz zbliża się powoli do litra i jednej czwartej. Ale o tym nie możesz wiedzieć, bo ostatni raz rozmawiałaś z nim w dniu, w którym wyjechałaś na studia, trzy lata temu. W dniu, w którym powiedział ci po raz setny, że nie może na ciebie patrzeć. Tylko że tego dnia zwrócił się do ciebie imieniem twojej matki, a ty uderzyłaś go w twarz. Annabelle zamarła z przerażenia, słuchając, jak człowiek, którego widziała po raz pierwszy w życiu, wymienia najbardziej intymne fakty z jej życia. Stała kilka kroków od niego, niezdolna się ruszyć. Zaciskała rękę na szelce plecaka tak mocno, że zbielały jej kłykcie. Mężczyzna siedział spokojnie na ławce. Oparł kostkę jednej nogi o kolano drugiej i oglądał sobie paznokcie. — Nie masz przyjaciół, tylko znajomych. Nikt nie wie, że twój ojciec jest alkoholikiem i że tak bardzo przypominasz swoją matkę, że mogłybyście być bliźniaczkami. Nie zakochujesz się, tylko miewasz romanse. Nie ma takiego mężczyzny, który mógłby przywrócić ci wiarę w szczęśliwą miłość po tym, co się stało z twoim ojcem. Spałaś w sumie z czterema chłopakami, ale żaden z nich nie wiedział, że masz drugie imię i że wychowałaś się w Manchester Township w stanie Michigan, liczba mieszkańców: cztery tysiące sto dwie osoby. Annabelle była tak wściekła i zażenowana, że miała ochotę rzucić się na gościa z pięściami. — Kim pan, do cholery, jest? Wzywam policję, ty psychopato. Chciała się rzucić biegiem do niebieskiej budki telefonicznej, która — jak wiedziała — znajdowała się przy sąsiednim budynku. — Aktualnie złożyłaś wniosek o pożyczkę studencką na kwotę dwudziestu trzech tysięcy dolarów, która właśnie zostaje formalnie odrzucona przez wydział do spraw finansowych. Masz na koncie dokładnie dwa tysiące trzydzieści sześć dolarów, tyle zostało z polisy ubezpieczeniowej twojej matki. Prawda jest taka, Annabelle Parker, że nie stać cię na skończenie studiów. Mężczyzna patrzył, jak Annabelle zatrzymuje się gwałtownie. Wiedział, że ją ma… że połknęła haczyk. Miał nadzieję, że dostanie za to podwyżkę. Annabelle stała obrócona plecami i walczyła ze łzami. Od pół roku codziennie sprawdzała stan swojego konta, mając nadzieję, że w magiczny sposób zwiększy się czterokrotnie. Wiedziała, że nie ma wystarczająco dużo pieniędzy na ostatni rok studiów: na pokój, czesne i jedzenie. Starała się oszczędzać, jak mogła, ale materiały fotograficzne były drogie. Kilka tygodni temu wypełniła formularz o pożyczkę, modląc się w duchu, żeby los się wreszcie do niej uśmiechnął. Przez chwilę nawet myślała, że facet jest z działu finansowego i że dlatego aż tyle o niej wie. Ale coś jej mówiło, że zdobywanie wiedzy o pożyciu seksualnym wnioskodawców raczej nie leży w zakresie obowiązków pracowników działu finansowego. Annabelle zamyśliła się, co oczywiście było błędem w sytuacji, gdy ledwie kilka metrów dalej siedział zupełnie obcy mężczyzna, który miał zdecydowanie zbyt dogłębną wiedzę na temat jej życia osobistego. Zobaczyła nagle przed sobą jego rękę i aż podskoczyła ze strachu. Była zdumiona, że udało mu się podkraść do niej tak cicho. Mężczyzna podał jej dużą szarą kopertę i szepnął cicho do ucha: — Znajdzie tu pani całkiem sporo ciekawych informacji, panno Parker. Proszę sobie to przejrzeć. Będziemy w kontakcie. Ponieważ Annabelle nie chciała nic od niego przyjąć, koperta spadła na ziemię, a mężczyzna się oddalił. Annabelle sama nie wiedziała, jak długo stała na środku kampusu, trzęsąc się ze strachu. Nie rozumiała, jakim cudem ktoś mógł aż tyle o niej wiedzieć. Facet wiedział, z iloma mężczyznami spała. Wiedział też o tej okropnej chwili, gdy stała z ojcem w kuchni w dniu wyjazdu na studia. Nikt nie powinien znać takich informacji. Przerażało ją, że facet podszedł do niej w miejscu publicznym i zaczął rzucać takimi faktami bez zastanowienia, jakby to nie było nic wielkiego. Annabelle rozejrzała się szybko, żeby sprawdzić, czy nikogo nie ma w pobliżu, po czym schyliła się, podniosła kopertę i schowała ją do plecaka. Wróciła biegiem do akademika, chcąc jak najszybciej się dowiedzieć, co jest w środku. Doskonale zdawała sobie sprawę, że skoro nieznajomy wiedział o niej tak dużo i znalazł ją na wielkim kampusie, bez trudu znów ją zlokalizuje. Trzęsącymi się rękami otworzyła drzwi do swojego pokoju, usiadła na łóżku i rozdarła kopertę, wyrzucając na pościel jej zawartość. Na łóżko posypało się w nieładzie przynajmniej pięćdziesiąt zdjęć. Annabelle rzuciła kopertę na podłogę i wzięła do ręki pierwsze z brzegu. Na czarnobiałej fotografii widać było jej ojca, za którym stał dwukrotnie większy mężczyzna i przytrzymywał mu z tyłu ręce. Z przodu stał drugi mężczyzna. Aparat uchwycił jego pięść trafiającą w policzek ojca. Annabelle rzuciła zdjęcie na łóżko i wzięła kolejne, tym razem kolorowe. Widać było na nim jej ojca, który schodzi ze schodów przed ich domem. Jego twarz była zupełnie zmasakrowana. Miał podbite na granatowoczarno oko, rozciętą wargę, rozwaloną brew i plaster na nosie, co pewnie oznaczało, że nos był złamany. Annabelle brała do ręki kolejne zdjęcia, póki nie obejrzała wszystkich co do jednego. Każde przedstawiało z grubsza to samo: jej ojciec ze zmasakrowaną twarzą lub z wyrazem śmiertelnego przerażenia podczas rozmowy z jakimś człowiekiem w garniturze. Wszystkie fotografie zostały opatrzone datami, żadne się nie powtarzały. Najwcześniejsza pokazywała ojca, który odbiera pieniądze od tego samego człowieka w garniturze. Zdjęcie zostało zrobione na pół roku przed śmiercią jej matki. Annabelle nie miała pojęcia, co to wszystko oznacza. Nie wiedziała, w co takiego wplątał się ojciec i dlaczego w ogóle się tym przejmowała. Odsunęła zdjęcia na bok i wzięła do ręki karteczkę, która wypadła razem z nimi. Widniało na niej napisane drukowanymi literami nazwisko: Anthony Capuano. Annabelle odwróciła karteczkę, mając nadzieję, że będzie na niej napisane coś jeszcze, ale poza tym była pusta. Wstała z łóżka, podeszła do biurka i włączyła laptop. Poszukała w Google Anthony’ego Capuana. Wyskoczyło sześć tysięcy czterysta dziewiętnaście wyników. Pierwszy link prowadził do strony „New York Timesa” i dostarczył jej wszystkich potrzebnych informacji. ***

Parker weszła do willi i wcisnęła między framugę a drzwi skarpetkę, żeby Garrett mógł wejść do środka. W drodze do łazienki ściągnęła z siebie przepocone ubrania i wzięła szybki prysznic. Stojąc pod ciepłym strumieniem wody i zmywając z siebie napięcie, wróciła myślami do tego, co wydarzyło się tamtego dnia w college’u. Nigdy nie będzie żałować swojej decyzji. Taką należało wtedy podjąć. Dzięki swojej pracy bardzo wiele się nauczyła — nauczyła się rzeczy, których nigdy nie zapomni, ale też takich, o których bardzo by chciała zapomnieć. Przede wszystkim jednak chciałaby zapomnieć o tym, co było w tamtej kopercie. Garrett mógł mieć do niej pretensje o to, że nie powiedziała prawdy o swojej pracy, ale bez względu na to Parker i tak była wciąż tą samą osobą — kimś, kto dla tych, których kocha, zrobi wszystko. Gdy wyszła spod prysznica, Garretta jeszcze nie było. Nie miała zamiaru się o niego martwić ani go szukać. Powiedziała swoje, a on był dorosły. Może jej przebaczyć i o wszystkim zapomnieć albo dalej się na nią wściekać i ją ignorować. Wybór należał do niego. Założyła różową koszulkę na ramiączkach z Victoria’s Secret i spodnie piżamowe od kompletu i wdrapała się do wielkiego łóżka. Ułożyła się na samej krawędzi, tylko tyle od brzegu, żeby nie spaść. Zastanawiała się, czy po powrocie Garrett położy się obok niej, czy może będzie spać na podłodze. Zastanawiała się, czy w ogóle wróci na noc. Wyłączyła lampkę na stoliku nocnym i zamknęła oczy, starając się wyłączyć głowę i nie myśleć o tamtym dniu na studiach, ale na próżno. *** Annabelle bardzo by chciała zrzucić całą winę na ojca. Łatwo by było zatracić się w poczuciu krzywdy i w gniewie i przyznać wreszcie otwarcie, że gdyby nie fatalne wybory, których dokonał, nie zostałaby teraz z całym tym bałaganem na głowie. W pewnym sensie taka była prawda, ale Annabelle nie byłaby w stanie tak postąpić. Bez względu na wszystko to był jej ojciec. Dowiedziała się, że Anthony Capuano był szefem grupy przestępczej z New Jersey. Mówiąc wprost: był szefem mafii. Miał pod sobą całe Wschodnie Wybrzeże. Po kilku miesiącach choroby żony Joe Parker zorientował się, że rachunki za jej leczenie mnożą się w zastraszającym tempie. Za pośrednictwem kilku podejrzanych znajomych, poznanych dzięki swojej pracy, skontaktował się z człowiekiem, który mógł mu udzielić natychmiastowej pożyczki: bez żadnych pytań, bez referencji, bez zaświadczenia o zarobkach i bez zeznań podatkowych z ostatnich dziesięciu lat. Joe oddał Anthony’emu dług na czas wraz z odsetkami i na tym powinno się skończyć. Ale przyszły kolejne rachunki, do tego doszły koszty pogrzebu i sprawy wymknęły się spod kontroli. Po wyjeździe Annabelle Joe wziął zdecydowanie za dużą pożyczkę jak na swoje możliwości i żeby spłacić zobowiązania, zaczął uprawiać hazard, przez co narobił sobie jeszcze większych długów. Tydzień w tydzień był karany za to, że nie zjawia się z pieniędzmi, a sytuacja z tygodnia na tydzień stawała się coraz gorsza. W chwili, gdy skontaktowano się z Annabelle, konflikt ojca z mafią był tak poważny, że sytuacja zrobiła się patowa. Trzy dni później Annabelle odebrała telefon z zastrzeżonego numeru. Rozmówca podał jej nazwę restauracji, datę i godzinę i rozłączył się bez słowa. Niewiele brakowało, a nie poszłaby na to spotkanie, ale ciekawość wzięła górę. W restauracji zjawił się ten sam mężczyzna, który rozmawiał z nią na kampusie, i usiadł naprzeciwko niej. Później dowiedziała się, że nazywa się Brad Richmond i jest agentem CIA. Ze względu na interesy jej ojca z Anthonym Capuanem od trzech lat znajdowała się pod obserwacją CIA. Gdy zorientowali się, że jest bardzo inteligentna, że jako córka policjanta ma dużą wiedzę na temat funkcjonowania policji i że przed chorobą matki należała do młodzieżowej ligi strzeleckiej, zaś w wieku trzynastu lat radziła sobie z bronią lepiej niż niejeden dorosły, trzykrotnie od niej starszy mężczyzna — wiedzieli, że chcą ją w swoich szeregach. Dodatkową zaletą okazał się fakt, że przez swojego ojca stała się samotnikiem i że bardzo jej zależało na ukończeniu studiów. Annabelle otrzymała środki potrzebne na skończenie szkoły, długi jej ojca zostały spłacone, a wydany na niego wyrok śmierci anulowany. Musiała tylko dotrzymać swojej części umowy i zachować wszystko w tajemnicy, bo inaczej ryzykowała życie własne i swoich bliskich. *** Po wyjściu Parker Garrett położył się znów na macie i jeszcze przez dobrą godzinę gapił się w sufit. Chciał być zły, że ich pierwsza szczera rozmowa nie do końca wyszła tak, jak planował, ale ciągle jeszcze czuł na sobie nacisk jej ciała i wszystkie inne myśli zostały zepchnięte na bok. Wcisnął dłonie w matę, wyobrażając sobie, jak łatwo by było złapać ją za biodra i zsunąć niżej, na twardy członek. Dziwił się, że nie zauważyła jego wzwodu. Poczuł ucisk w sercu na wspomnienie wyrazu jej oczu, gdy powiedział jej, że jest jednym wielkim kłamstwem. Te słowa były niedopuszczalne. Mimo że potrafiła skopać mu tyłek i najprawdopodobniej wiedziała, kto zamordował JFK, to w dalszym ciągu była jego Parker. A myśląc o niej w ten sposób, nawet nie musiał sobie przypominać, że przez „swoją Parker” ma na myśli „swoją przyjaciółkę Parker”. Narzeczoną swojego najlepszego kumpla Mila. Powiedziała mu, że potrzebuje przyjaciela, i miał zamiar go jej zwrócić. Gdy wrócił do willi, z zaskoczeniem zobaczył skarpetkę wetkniętą między drzwi. Myślał, że Parker jest na niego tak wściekła, że wyrzuci wszystkie jego rzeczy przed dom i każe mu spać na drewnianym krześle przed willą. Wszedł na palcach do ciemnego pokoju i zobaczył sylwetkę Parker śpiącej na samym brzegu łóżka. Nie uszło jego uwagi, że zostawiła mu mnóstwo miejsca. Miał nadzieję, że to oznacza, że trochę już przeszła jej złość na niego. Stanął przy łóżku, tocząc wewnętrzną bitwę rozumu z pożądaniem. Na logikę wiedział, że spanie z nią w jednym łóżku to nie najlepszy pomysł. Ale mała główka poniżej, która podejmowała za niego większość decyzji, nie rozumiała, o co chodzi. Przecież wielokrotnie sypiał z Parker na jednym łóżku. *** — Co robisz w moim łóżku? Garrett uchylił jedną powiekę i patrzył na Parker, która ziewała i wyciągała ręce nad głową. — Milo wyjechał w nocy na misję. Przestraszyłam się, bo wydawało mi się, że coś słyszę. Poza tym masz wygodniejsze poduszki — wyjaśniła, odwracając się twarzą do niego, a zaraz potem chowając się w rzeczonych poduszkach. Garrett patrzył na poduszkę, na której leżała, i wiedział, że będą musiały minąć dokładnie cztery dni, zanim przestanie nią pachnieć. — Mówiłeś w nocy przez sen. I masz bardzo zaborcze nogi — poskarżyła się. — Wydaje mi się, że wiem, jak rozwiązać ten problem, Parker. Po prostu przestań sypiać w moim łóżku. *** Wspomnienie chwili, gdy Parker przydreptała bez zapowiedzi do jego łóżka, wywołało uśmiech na twarzy Garretta. Ale potem przypomniał sobie, że Parker jest z CIA, i w jednej chwili przestał się uśmiechać. Ciekawe, czy naprawdę się wtedy wystraszyła. Wtedy lub za każdym innym razem, gdy „wydawało jej się, że coś słyszy”, i przychodziła do jego łóżka podczas nieobecności Mila. Garrett przypuszczał, że Parker

umiałaby zabić dowolnego nocnego intruza na co najmniej dwadzieścia różnych sposobów. Nigdy nie miał poczucia winy z powodu tego, że dziewczyna jego najlepszego kumpla prawie za każdym razem, gdy Milo wyjeżdżał w sprawach zawodowych, spała z nim w jednym łóżku. Do niczego nigdy między nimi nie doszło, Garrett nigdy by na to nie pozwolił, bez względu na wszystko. A Milo znał nocne zwyczaje Parker i często sobie żartował, że straszna z niej „baba”. Milo bezgranicznie ufał Garrettowi. Ufał mu w kwestiach związanych z przyjaźnią, ze swoim życiem i z ukochaną kobietą. Garrett żałował, że nie był godny tego zaufania. Czuł, że na nie nie zasługiwał, skoro przez wszystkie te lata nie przestawał myśleć o Parker. Spojrzał ostatni raz na przykryte kołdrą ciało Parker i postanowił szybko, że zrobi to, co zwykle. Niby dlaczego akurat tym razem miałby postąpić inaczej. Zdjął koszulkę i cisnął ją na stojące w rogu krzesło, a potem rozwiązał sznureczek przy spodenkach do biegania i pozwolił im opaść na podłogę. Odchylił kołdrę i położył się do łóżka w samych bokserkach, jak najdelikatniej, żeby nie obudzić Parker. Leżał na plecach nieruchomo jak posąg i wsłuchiwał się w jej głęboki, równy oddech. Przekręcił głowę na poduszce w jej stronę. Poświata z łazienki oświetlała jej twarz. Parker spała w swojej ulubionej pozycji: na brzuchu, obejmując rękami poduszkę. Garrett też powinien się przespać. Z samego rana mieli spotkanie zespołu. Coś mu jednak mówiło, że tym razem wcale nie będzie mu łatwo zasnąć obok „przyjaciółki”. Miał tylko nadzieję, że uda mu się utrzymać w ryzach swoje zaborcze nogi.

Rozdział 8. Parker otworzyła powieki, ale zaraz szybko je zamknęła, gdy jaskrawe dominikańskie słońce natarło na nią zza drzwi balkonowych. Zastanawiała się, czy poprzedniego wieczora nie zapomniała przypadkiem włączyć klimatyzacji. Wiedziała, że na Dominikanie jest gorąco, ale to przekraczało wszelkie granice. Czuła się, jakby płonęła. I jakby coś ją przygniotło do łóżka. Gdy jej podświadomość w końcu się obudziła, Parker zorientowała się, że w pasie obejmuje ją czyjaś ręka, a do pleców przylgnęło twarde ciało. Po kilku sekundach dotarło do niej, że po jej zaśnięciu Garrett musiał wrócić do willi. Leżała nieruchomo, nie chcąc budzić mężczyzny, który wciskał nos w jej kark, a twardy członek w jej pośladki. W ciągu wszystkich tych lat sypiania w jednym łóżku nigdy nie doszło do czegoś takiego. Zdarzało się, że noga Garretta wsuwała się między jej nogi, ale ona odpychała go wtedy na drugą stronę łóżka. Gdy jego ręka spadała czasem na jej ramię, Parker wybudzała się gwałtownie i strącała ją z siebie. Rano każde z nich budziło się zawsze po swojej stronie łóżka. To było dla niej coś nowego i nie wiedziała, co zrobić. Czuła, czego chce jej ciało: przylgnąć mocniej do napierającego na nią członka i zsunąć z brzucha ciepłą rękę w spodnie od piżamy, żeby przekonać się, czy palce Garretta są tak sprawne, na jakie wyglądają. Stwierdziła jednak, że Garrettowi się to nie spodoba, więc zamknęła oczy i wyrównała oddech, pragnąc móc spędzić blisko niego jeszcze kilka godzin. Garrett nie miał pojęcia o marzeniach Parker na temat jego palców i porannego wzwodu, bo sam oddawał się własnym fantazjom. Obudził go zapach kokosu. Nie wiedział, gdzie jest, wiedział tylko, że trzyma w objęciach coś miękkiego, co pachnie po prostu bosko. Nie miał pewności, czy to jawa, czy sen. Ale mało go to interesowało, jeśli tylko mógł pozostać tu, gdzie był. Czuł w kroczu mrowienie podniecenia. Jego członek stwardniał jeszcze bardziej i wcisnął się w coś jędrnego. To było tak przyjemne, że poruszył biodrami, aby poczuć ocieranie większą powierzchnią ciała. Zorientował się, że jego dłoń leży na czymś ciepłym i płaskim. Skierował ją w górę, żeby zintensyfikować uczucie. Jego ręka przesunęła się lekko po jedwabiście gładkiej powierzchni, muskając opuszkami palców każdy jej skrawek. Nagle natrafiła na coś okrągłego i pełnego, co idealnie pasowało do kształtu jego dłoni. Garrett znieruchomiał. Nie wiedział, czy obudził go stłumiony, kobiecy jęk czy nagła świadomość, że zaciska dłoń na czyjejś piersi. Otworzył gwałtownie oczy i z przerażeniem stwierdził, że trzyma dłoń na piersi Parker i wtula się w jej ciało. „Mam udawać, że śpię, czy obrócić to w żart? — zastanawiał się w myślach. — I dlaczego nie jestem w stanie oderwać ręki od jej piersi?” — krzyczał głos w jego głowie. Parker wiedziała, w którym momencie Garrett uświadomił sobie, co robi. Pewnie nawet wiedziała to wcześniej niż on sam. Agent CIA uczy się zwracać uwagę na pewne symptomy, takie jak subtelna zmiana w oddechu i tętnie, które w przypadku Garretta podskoczyło z pięćdziesięciu dwóch uderzeń serca na minutę podczas snu do obecnych dziewięćdziesięciu siedmiu. Jak na kogoś, kto się dopiero obudził, Garrett miał nietypowo wysokie tętno, co oznaczało, że w końcu zdał sobie sprawę, że trzyma dłoń na jej piersi. — Widzę, że postanowiłeś nadać słowu „zaborczy” zupełnie nowy wymiar, co? — powiedziała Parker, usiłując rozładować sytuację. Doskonale zdawała sobie sprawę, że zasadniczy i uczciwy do bólu Garrett, dla którego była tylko przyjaciółką, jest absolutnie przerażony, że obudził się w taki sposób. Garrett wyciągnął błyskawicznie rękę spod koszulki Parker, choć chciało mu się płakać, że nie czuje już dotyku jej skóry. Odsunął się od niej szybko i wstał z łóżka, podczas gdy ona przekręciła się leniwie na drugi bok, żeby na niego spojrzeć. Podparła sobie głowę dłonią i oparła łokieć na poduszce. Parker przyglądała się, jak Garrett schyla się, podnosi z podłogi spodnie, które zostawił tam poprzedniego dnia, i zakłada je, zakrywając członek napierający na bokserki. Zniknął za czarnymi nylonowymi spodniami, a Garrett wysunął kciuki zza gumki i pozwolił jej wrócić z trzaskiem na miejsce. Spodnie opadały tak nisko, że Parker widziała mięśnie rysujące się przy kościach biodrowych i włoski pnące się w stronę pępka. Zastanawiała się, dlaczego nigdy nie przyjrzała się lepiej jego ciału, nagle jednak jej spojrzenie przykuł jakiś błysk. Zamrugała oczami i spojrzała na pierścionek zaręczynowy od Mila spoczywający na jej koszulce, dokładnie pomiędzy piersiami. Garrett ubierał się bez słowa, ją natomiast ogarnęło poczucie winy. Może błysk słońca na oczku pierścionka to był znak, że myśląc w ten sposób o Garretcie, zdradza pamięć Mila. Wzięła do ręki pierścionek i zaczęła przesuwać go wzdłuż cieniutkiego, srebrnego łańcuszka. W pokoju rozległo się wyraźne pocieranie metalu o metal. — Za pół godziny spotykamy się ze wszystkimi na śniadaniu — odezwał się w końcu Garrett. Stał odwrócony plecami i grzebał w walizce w poszukiwaniu świeżych ubrań. Parker usiadła na łóżku i odchyliła kołdrę. — Wezmę szybki prysznic — poinformował ją Garrett, wciąż na nią nie patrząc. Zabrał czystą koszulkę, dżinsy i bieliznę i poszedł do łazienki. — Spotkamy się na miejscu. Zatrzasnął za sobą drzwi, dając tym samym do zrozumienia, że nie ma ochoty rozmawiać na temat porannej pobudki. *** Pół godziny później wszyscy siedzieli przy śniadaniu kontynentalnym w restauracji Playa, która znajdowała się tuż obok recepcji i wychodziła na Atlantyk. Parker założyła na siebie ciemnozielone spodnie moro i obcisły biały podkoszulek, związała włosy w wysoki koński ogon i wyszła z pokoju zaraz po tym, jak Garrett schował się w łazience. Zeszła na dół i postanowiła zaczekać na pozostałych w lobby. Usiadła na jednej z czarnych wiklinowych kanapek wyłożonych czerwonymi poduszkami — poduszki były tego samego koloru co bielizna, którą Garrett miał dziś rano na sobie — i zaczęła obserwować ludzi. Do kurortu przyjeżdżali głównie nowożeńcy. Parker widziała wokół niemal same pary: mężczyzn i kobiety, którzy trzymali się za ręce, całowali i obejmowali, w ogóle nie zwracając uwagi na otoczenie. Dla nich liczyli się tylko oni sami. Parker usiłowała przypomnieć sobie moment, w którym ona i Milo zachowywali się tak samo, ale nie była w stanie. Prawda była niestety taka, że nigdy nie byli w sobie aż tak zakochani. Czasem trzymali się za ręce. Milo podawał jej ramię, gdy wysiadała z samochodu lub gdy wchodzili na jakieś przyjęcie. Obejmował ją też czasem po przyjacielsku, ale w jego gestach nigdy nie było miłości, pasji

i uwielbienia. Parker zawsze uważała, że to jej wina, że w ich związku brakowało… wszystkiego. Trzymała przed Milem w tajemnicy najważniejszą część samej siebie. Kilka razy próbowała przepraszać, że nie jest w stanie dać mu więcej, ale on zawsze jej wtedy przerywał i mówił, że to nie ma znaczenia. Że ją kocha i że cieszy się z wszystkiego, co jest gotowa mu dać. Milo wiedział o jej ojcu. Przynajmniej tyle była w stanie mu powiedzieć. Musiała się z nim czymś podzielić, żeby chociaż spróbował zrozumieć, dlaczego jest, jaka jest. Milo był jej najlepszym przyjacielem. Zawsze myślała, że to wystarczy. Że to podstawa udanego związku. Ale gdy tak siedziała, czując na skórze ciepłą bryzę znad oceanu, wsłuchana w szelest palm i wołanie egzotycznych ptaków, zobaczyła nagle Garretta, który wszedł do wyłożonego marmurem lobby. Na ten widok jej serce gwałtownie przyspieszyło. Garrett też był jej przyjacielem, ale sprawiał przy tym, że czuła łaskotanie w brzuchu, że powątpiewała w sens każdej decyzji, którą podjęła w ciągu ostatnich ośmiu lat, i że miała ochotę zamknąć się z nim w pokoju z dala od świata, z dala od ludzi, z dala od wszystkiego, co mogłoby ich rozdzielić. Sprawiał, że miała ochotę budzić się każdego ranka w taki właśnie sposób jak dziś. Sprawiał, że chciała rzeczy, których nie powinna chcieć, rzeczy, na które nawet nie zasługiwała. Po śniadaniu, podczas którego toczyły się luźne rozmowy na bezpieczne tematy, takie jak sport, wakacje czy filmy, Garrett przeszedł do rzeczy. — Marshall, jak stoimy w kwestii nawiązania kontaktu z prezydentem Fernandezem? Austin i Cole mieli podczas misji służyć głównie swoimi mięśniami, Brady natomiast był odpowiedzialny za dane i łączność. Jak nikt znał się na komputerach i doskonale strzelał, ale prawdziwe mistrzostwo osiągnął w przypochlebianiu się i ściemie. — Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem wczoraj po przyjściu do pokoju, było wysłanie mejla do uroczej pani Pilar Espinal, asystentki i cerbera Fernandeza. Odpowiedziała mi dziś rano, że otrzymała w zeszłym tygodniu nasze zapytanie o możliwość przeprowadzenia wywiadu z prezydentem i że skoro jesteśmy na miejscu, to pan prezydent bardzo chętnie się z nami spotka — wyjaśnił Brady. Otarł kąciki ust serwetką i rzucił ją na stół. — Udało mi się uzyskać zaproszenie dla państwa Millerów na elegancką kolację na jutrzejszy wieczór w pałacu prezydenckim. Wszystkie oczy zwróciły się na Garretta i Parker. Oni jednak udawali, że tego nie zauważają, podobnie jak siebie nawzajem. Garrett miał nadzieję, że Parker nigdy nie wróci do tego, co się wydarzyło rano. Był przerażony własnym zachowaniem, mimo że zrobił to wszystko jeszcze przez sen. Ale po przebudzeniu nie zdjął ręki z piersi Parker i tego nie dało się już w żaden sposób usprawiedliwić. Mimo to Garrett do bólu pragnął znów dotknąć jej nagich piersi i wcisnąć się między jej nogi. Musiał trochę się zdystansować i oczyścić głowę. — Świetnie. Prześlij mi tego mejla — powiedział Brady’emu. Rzucił swoją serwetkę na stół i wstał. — Wynająłem dwie terenówki. Pojadę w okolice pałacu na mały rekonesans. Marshall, zajmij się sprawami finansowymi Fernandeza. Potrzebne mi dane o jego kontach, miejscowych i zagranicznych inwestycjach, działalności charytatywnej, nieruchomościach, wszystko, co uda ci się znaleźć. Garrett instruował Brady’ego, jednocześnie odchodząc od stołu. Parker wstała i ruszyła za nim. — Chcesz, żebym jechała z tobą? — spytała. — Nie, nie trzeba. Możesz pospacerować trochę i się zrelaksować — odparł Garrett, po czym pomachał do niej na pożegnanie i oddalił się szybko. Parker stała z zaciśniętymi pięściami i miała wielką ochotę w coś przywalić, na przykład w znajdującą się obok marmurową kolumnę. Miała też wielką ochotę pobiec za Garrettem i palnąć go w ten głupi łeb. — No więc, droga pani — odezwał się Brady, każąc jej otrząsnąć się z morderczych myśli — może usiądziesz i powiesz nam, jakim cudem nie wiedzieliśmy, że taka z ciebie twardzielka, że możesz towarzyszyć czterem komandosom w ściśle tajnej misji SEAL. *** Parker wróciła do willi po kilku godzinach i kilku wypitych mimozach. Choć wiedziała, że powinna się mieć na baczności, po paru minutach rozmowy z chłopakami stwierdziła, że ich lubi. I to bardzo. W ciągu ostatnich lat widywała się z nimi od czasu do czasu na różnych uroczystościach, ale nigdy z nimi tak naprawdę nie rozmawiała. Byli hałaśliwi, zabawni, wszystko kojarzyło im się z seksem i dokuczali jej bez litości, ale świetnie się z nimi gadało. Zaczęła wręcz żałować, że była jedynaczką i nie miała kilku starszych braci, którzy mogliby się nią zaopiekować i zadbać o jej bezpieczeństwo. Inna sprawa, że Annabelle Parker sama potrafiła zapewnić sobie bezpieczeństwo. Potrafiła o siebie zadbać: miała czarny pas w karate i taekwondo oraz status snajpera. Przeszła też szkolenie z walki wręcz — z bronią i bez — i szkołę przetrwania. Od czasu do czasu lubiła jednak pomarzyć, gdy jej mechanizmy obronne wyłączały się na chwilę. Nie prosiła się o życie, które przypadło jej w udziale. Czasem sama łapała się na marzeniach o zwykłym życiu, z rodzicami i rodzeństwem — wśród ludzi, którym zależało na jej szczęściu. Siadła na brzegu łóżka, przysunęła sobie torbę z laptopem, wyciągnęła komputer i położyła go sobie na kolanach. Garrett może i jest geniuszem informatycznym, ale ona odbyła półroczny kurs hakerski u samego Marka Zuckerberga, założyciela Facebooka. Oczywiście Zuckerberg nie miał pojęcia, że to kurs hakerski, ale po fakcie nie ulegało to najmniejszej wątpliwości, zwłaszcza dla kogoś z CIA. Parker odpaliła laptop, podłączyła przenośną drukarkę i zabrała się do pracy. Garrett przez resztę dnia obserwował pałac i co kilka godzin kontaktował się z Bradym, żeby się dowiedzieć, co tamten znalazł — nie było tego dużo. Informacje na temat Fernandeza stanowiły jedną wielką plątaninę ślepych uliczek. Przedsięwzięcia biznesowe, firmy, konta bankowe w większości wyglądały czysto. Niektóre transakcje mogły budzić podejrzenia, ale Brady nie był w stanie doszukać się w prowadzonych przez Fernandeza interesach niczego nielegalnego. W pewnym momencie swoich poszukiwań już myślał, że wreszcie na coś natrafił, ale trop urwał się nagle i ostatecznie nie było się do czego przyczepić. Garrett postanowił spróbować swojego szczęścia — siedząc przy barze w lobby i jedząc kolację, przez kilka godzin sam usiłował coś znaleźć. Powtarzał sobie w kółko, że wcale nie unika Parker. Miał po prostu dużo pracy i nie chciało mu się jeszcze wracać do pokoju. Gdy barman zaczął sprzątać, Garrett wiedział, że czas stawić czoło sytuacji. Z laptopem pod pachą wrócił do willi. Otworzył sobie drzwi dodatkową kartą magnetyczną, którą dostał rano w recepcji, i zobaczył na środku łóżka laptop Parker zarzucony setkami kartek. Drzwi do łazienki otworzyły się w tej samej chwili, w której chciał podejść do łóżka i zobaczyć, co to za papiery.

Parker wyszła z łazienki w chmurze pary, ubrana jak zwykle w koszulkę na ramiączkach i zawiązywane w pasie spodnie, tym razem błękitne. Garrett zamarł na chwilę i zapatrzył się na jej faliste, wilgotne włosy i świeżo umytą twarz. Odnotował też fakt, że nie ma stanika. Przypomniało mu się, że rano też go nie miała, i poczerwieniał. Parker była w dalszym ciągu wściekła na Garretta, ale widząc go po całym dniu nieobecności, miała jedynie ochotę przytulić się do niego. Budząc się przy nim rano, zdała sobie sprawę, jak bardzo brakuje jej dotyku i jak bardzo by chciała, żeby to właśnie on ją dotykał. Pohamowała się jednak i nie podeszła do niego, skoro po tym, co stało się rano, tak bardzo się wstydził, że musiał od niej uciec i zniknąć na cały dzień. Parker odwróciła się i podeszła do łóżka. Odgarnęła na bok część papierów, żeby zrobić sobie miejsce. Usiadła wysoko i oparła się o poduszki. Garrett położył swój laptop na blacie kuchennym i patrzył, jak Parker zakłada nogę na nogę i bierze na kolana swój komputer. Zdał sobie sprawę, że zachowuje się głupio i niedojrzale. Przecież nie stało się nic strasznego, nic, o czym nie można by łatwo zapomnieć i wrócić do swobody, która zawsze charakteryzowała ich przyjaźń. — Dobrze, że dostaliśmy to zaproszenie do pałacu, bo nie wiem, jak mielibyśmy się tam włamać. Naliczyłem stu czterdziestu siedmiu uzbrojonych po zęby strażników — poinformował. Miał nadzieję, że Parker zechce z nim rozmawiać i że mu wybaczy. — Ale ja wiem jak — odpowiedziała nonszalancko Parker, stukając w klawiaturę i nawet na niego nie patrząc. Słowa Parker wciąż wprawiały Garretta w osłupienie. Pokręcił głową i podszedł bliżej. — To znaczy, że już tu byłaś? — spytał. Parker przestała poruszać palcami, ale w dalszym ciągu na niego nie patrzyła. — Owszem. Kilka razy. Była zaskoczona, że Garrett zadaje jej pytania. Do tej pory wszystko, co wiązało się z jej pracą, wkurzało go i szokowało, a tu nagle okazywał zainteresowanie. Nie mogła mu zdradzić szczegółów swoich wizyt na Dominikanie, ale skoro wiedział już, czym się zajmuje, mogła uchylić rąbka tajemnicy. — Pierwszy raz przyleciałam tu rok po waszym szkoleniu SEAL — powiedziała cicho. — Serio? Pamiętam tamten wyjazd. Miałaś jechać na Karaiby fotografować marliny białe dla Greenpeace’u. Przynajmniej tak mówiłaś. Parker spojrzała w końcu na Garretta, żeby się przekonać, czy mówi to z sarkazmem. Ze zdumieniem stwierdziła, że nie. Uśmiechał się. Też się uśmiechnęła. Wystarczyło kilka dni bez jego przyjaźni i wsparcia, a już czuła, że traci grunt pod nogami. Ten uśmiech był jak koło ratunkowe, którego rozpaczliwie się uchwyciła. — To nie było kłamstwo. Naprawdę sfotografowałam dla nich te marliny. Jedno zdjęcie wisi do tej pory w ich siedzibie w Amsterdamie — pochwaliła się. — Musiałam po prostu uporać się ze zdjęciami w jeden dzień, żeby potem móc „pożyczyć” coś sobie z gabinetu Fernandeza. Garrett parsknął cicho, a na dźwięk jego śmiechu serce Parker zabiło mocniej. Podszedł do łóżka i oparł się o nie nogami. — Co to jest? — spytał, kiwając głową w kierunku bałaganu na pościeli. — Zrobiłam małe rozeznanie na temat Fernandeza. Dotarłam do kilku ciekawych informacji. Garrett spojrzał na nią skołowany. — Myślałem, że dziś się zrelaksujesz, posiedzisz na basenie, pochodzisz po sklepach albo pójdziesz do fryzjera — powiedział. Wyglądało na to, że po upływie góra dziesięciu minut Garrett nie był w stanie zachowywać się inaczej niż jak dupek. Parker zamknęła z trzaskiem laptop i spojrzała na Garretta ze złością. — Nie przyjechałam tu po to, żeby leżeć, pachnieć i udawać twoją śliczną żonkę. Ja też mam robotę, Garrett. Widząc, że ją rozzłościł, Garrett natychmiast zaczął się tłumaczyć. — Nie chciałem… Myślałem po prostu, że potrzebujesz trochę odpocząć. Nie miałem niczego złego na myśli. Parker pokręciła głową i prychnęła z oburzeniem. — Odpocząć? Garrett, przez pół roku byłam na przymusowym zwolnieniu. Całymi dniami nie robiłam nic innego, tylko odpoczywałam. Teraz potrzebuję zająć się pracą. I dowiedzieć się prawdy. Jeśli więc choć na pięć minut możesz przestać zachowywać się jak szowinistyczna świnia, to mogę ci powiedzieć, co znalazłam. Garrett nie chciał przyznać, że na widok jej wybuchu jego członek momentalnie zaczął twardnieć. Zignorował to i postanowił skupić się na tym, co wydrukowała Parker. Wziął do ręki kilka kartek i wybałuszył oczy. — Chryste, Parker! To przecież lista wszystkich podstawionych spółek powiązanych bezpośrednio z Fernandezem — stwierdził w zdumieniu, przeglądając plik trzymanych kartek. — Czy to numery zagranicznych kont tych firm? Jakim cudem to znalazłaś? Nawet ja nie byłbym w stanie dotrzeć do takich informacji. Parker wzruszyła ramionami. — Mam swoje sposoby. — Czyli co? Powiesz mi, ale potem będziesz musiała mnie zabić? — zażartował Garrett. Z twarzy Parker w jednej chwili zniknął uśmiech, a jej spojrzenie momentalnie przygasło. Odwróciła głowę i zrzuciła komputer z kolan, nie przejmując się tym, gdzie upadnie. Nie była w stanie patrzeć na Garretta. — Mogłabym ci powiedzieć, ale potem ktoś mógłby cię zabić — powiedziała tak cicho, że z trudem ją usłyszał. Przez kilka ostatnich dni Garrett był na nią wściekły, że o niczym mu nie powiedziała, i jeśli miał być ze sobą szczery, zazdrościł jej też trochę szpiegowskiego życia, pełnego adrenaliny i wszystkich tych rzeczy, które pokazywali w filmach. Wyładował na niej swoją złość i zawiść i zrzucił na nią winę za poczucie zagubienia we własnym życiu. Ale przecież tak naprawdę chodziło o osiem lat pracy dla CIA. Kto wie, co jej

zrobili. Na samą myśl o tym, że mogli w jakiś sposób ją skrzywdzić lub zagrozić komuś z jej bliskich, aż się zagotował z wściekłości. Nie miał pewnie dostępu do tylu poufnych informacji co ona, ale nie zmieniało to faktu, że też pracował dla rządu Stanów Zjednoczonych. Znał plotki, wiedział, do czego potrafili się posunąć ci ludzie, żeby osiągnąć to, co chcieli. Poczuł się nagle niedobrze na myśl o tym, co mogli jej zrobić, żeby postawić na swoim. Stojąc nadal przy łóżku, przełknął z trudem ślinę. — Kto? — spytał łagodnie. — Nie rozumiem, o czym mówisz — odparła szybko Parker i odwróciła głowę. Garrett odsunął na bok papiery i usiadł przy niej. Wyciągnął z wahaniem rękę i pogładził Parker po ramieniu. — Jestem przy tobie, Parker. I nigdzie się nie wybieram. Porozmawiaj ze mną. Po jej policzku spłynęła samotna łza, a Parker wróciła myślami do jedynej przyjaciółki, jaką miała na studiach. *** Poznała Lacie Butler podczas wakacji przed czwartym rokiem studiów. Lacie też była jedną z tych samotnych dusz, które nie miały co ze sobą zrobić po zakończeniu semestru. Przez większą część jej życia zajmowały się nią opiekunki, bo rodzice podróżowali tak często, że widywała ich może raz w roku. Tego lata pojechali do San Tropez, a Lacie siedziała w sobotni wieczór w bibliotece. Parker weszła po kolacji do biblioteki, ciesząc się jak zwykle z tego, że będzie ją miała całą dla siebie. Jej radość nie trwała jednak długo, bo na swoim ulubionym miejscu zauważyła jakąś dziewczynę. Westchnęła poirytowana i usiadła kilka rzędów dalej. Przez kilka godzin obie dziewczyny były pochłonięte lekturą i robieniem notatek i nawet na siebie nie spojrzały. Wolały siedzieć w samotności i robić to, co miały do zrobienia. O dziesiątej wieczorem zjawiła się bibliotekarka i powiedziała, że zaraz zamyka, po czym skarciła je lekko, mówiąc, że w sobotę wieczór powinny gdzieś wyjść i trochę się zrelaksować. Dopiero wtedy Parker popatrzyła na swoją sąsiadkę, która odpowiedziała jej spojrzeniem. Roześmiały się, wstały, pozbierały swoje rzeczy i wyszły razem z biblioteki. Przyjaźń Parker i Lacie trwała dwa miesiące i dwadzieścia dwa dni. Rozmawiały, chodziły razem do biblioteki, wychodziły na drinka — lubiły po prostu spędzać ze sobą czas. Już dawno Parker nie pozwoliła sobie poczuć się przy kimś swobodnie i zapomniała, że to naprawdę miłe uczucie. Lacie była sympatyczna i nieśmiała. Nigdy nie dopytywała się, dlaczego Parker nie chce mówić o przeszłości. Nie zmuszała Parker do zwierzeń. Cieszyła się po prostu z tego, że ma kogoś bliskiego, tak samo jak Parker. Po kolacji z agentem Richmondem i po tym, jak zgodziła się wstąpić do CIA, Parker wróciła do akademika i zaczęła chodzić nerwowo po pokoju, jak zwierzę zamknięte w klatce. Po raz pierwszy od wielu lat potrzebowała z kimś pogadać. Chciała, żeby ktoś utwierdził ją w przekonaniu, że podjęła właściwą decyzję, żeby jej powiedział, że wszystko będzie dobrze. Zadzwoniła do jedynej osoby, która była jej wystarczająco bliska. Za namową Lacie spotkały się w jej pokoju i po latach ukrywania wszystkiego w tajemnicy Parker w końcu się przed kimś otworzyła i poprosiła o radę. Nie opowiedziała wszystkiego szczegółowo. Pominęła w dużej mierze swoją sytuację rodzinną i nie wspomniała ani słowem o problemach ojca, ale powiedziała otwarcie o otrzymanej ofercie. Parker nie została jeszcze w nic wtajemniczona, bo szkolenie miało się rozpocząć dopiero za kilka miesięcy, więc na dobrą sprawę nie miała zbyt wiele do powiedzenia oprócz faktu, że złożono jej propozycję pracy w CIA. Lacie dała Parker dokładnie to, czego potrzebowała: zachętę, nadzieję i przekonanie, że podjęła właściwą decyzję. Nie wadziło też, że ulubionym serialem Lacie była Agentka o stu twarzach. Piszcząc i podskakując z radości, Lacie mówiła, że nie może uwierzyć, że przyjaźni się z prawdziwą Sydney Bristow. Parker wyszła wieczorem od Lacie przepełniona radością i spokojem, jakich od bardzo dawna nie czuła. *** — Codziennie po południu po ostatnich zajęciach spotykałyśmy się w bibliotece. Następnego dnia Lacie nie przyszła, dzień później też nie. Nie odbierała telefonu. Garrett wziął Parker za rękę i ścisnął mocno, splatając się z nią palcami. Domyślił się, co usłyszy, zanim jeszcze zdążyła dokończyć swoją opowieść. — Poszłam do jej pokoju i zaczęłam pukać i wołać, ale nie otwierała. Kierownik akademika usłyszał hałas i przyszedł sprawdzić, co się dzieje. Gdy wyjaśniłam, że od dwóch dni nie mam kontaktu z Lacie, poszedł po uniwersalny klucz i otworzył jej pokój. Parker przymknęła oczy i skupiła się na dotyku Garretta, na jego miękkiej i ciepłej dłoni zaciśniętej wokół jej własnej — drobnej i zimnej. Parker od wielu lat nie wracała myślami do Lacie. Nie pozwalała sobie na wspominanie krótko ściętej blondynki w okularach, która tak ślicznie się uśmiechała. Wydarzenia tamtego dnia zostały zepchnięte w najgłębszą czeluść jej pamięci, żeby nigdy do nich nie wracać: ani w myślach, ani w rozmowie. A mimo to siedziała teraz i pozwalała płynąć słowom, wspominając przyjaciółkę, która na krótką chwilę zawitała do jej życia. — Weszłam do pokoju pierwsza. Myślałam, że mam jakieś omamy lub że Lacie postanowiła mi zrobić kawał. Leżała na łóżku, jakby spała, ale miała podcięte gardło, a poduszki były przesiąknięte krwią. Gdy wróciłam wieczorem do siebie, na łóżku znalazłam liścik: „To pierwsze i ostatnie ostrzeżenie”. Zawarłam z CIA umowę poufności. Wiedziałam, że nie wolno mi nikomu nic mówić, ale do Lacie miałam pełne zaufanie. Nic by nie powiedziała. Poza tym, do cholery, mówimy przecież o rządzie Stanów Zjednoczonych. Myślałam, że w najgorszym wypadku mnie zwolnią i wycofają się ze swojej propozycji. Ale najwyraźniej nie miało znaczenia, czy Lacie była w stanie dochować tajemnicy. Nie miało to najmniejszego znaczenia — powtórzyła cicho Parker, wpatrując się pustym wzrokiem przed siebie. Garrett chciał jej powiedzieć, żeby nic już nie mówiła. Przez cały ten czas, gdy snuła monotonnym, wyzutym z wszelkich emocji głosem swoją opowieść, chciał tylko przyciągnąć ją do siebie i potrząsnąć, żeby wlać w nią znów życie. Podczas tej opowieści zniknęło wszystko, co składało się na jego Parker. Nigdy nie widział jej takiej pustej. Zgasła iskra w jej oczach. Zniknął uśmiech. Garrett nie był w stanie tego znieść. Dobijała go świadomość, że miał rację, że czegoś ją pozbawili. Wiedział o jej ojcu i o wszystkich wyrządzonych przez niego krzywdach, ale nie miał pojęcia, że było coś więcej. Więcej bólu, więcej żalu, więcej poczucia winy, które zamknęła w sobie. Ale to nie miało sensu. CIA nie zabija ludzi, którzy wiedzą, że dla niej pracujesz. Umowa poufności dotyczy tylko konkretnych zleceń. Komuś z jakiegoś względu zależało, żeby Parker nie mówiła, gdzie pracuje. I mógł się założyć, że wcale nie była to CIA. — Przykro mi. Nie masz pojęcia…

Parker odwróciła się do Garretta i nakryła mu dłonią usta. Nie powiedziała mu o tym po to, żeby się nad nią użalał. Nie wróciła do tak bolesnych wspomnień tylko po to, żeby zobaczyć w jego oczach współczucie. Podczas jej opowieści Garrett przysunął się jak najbliżej niej. Wiedział, że zrobił to bardziej dla siebie niż dla niej. Po prostu musiał ją czuć przy sobie, bez względu na to, czy dotyk był niewinny, czy nie. Siedzieli obok siebie, stykając się ramionami i udami, oparci plecami o zagłówek. Byli tak blisko, że gdy Parker odwróciła się i położyła mu palce na ustach, poczuł na twarzy jej oddech. Widział ból w jej oczach i oddałby wszystko, żeby z nich zniknął i żeby znów się uśmiechnęła. — Nie powinieneś mi współczuć, Garrett. Dokonałam pewnych wyborów i muszę ponieść tego konsekwencje. Chcę tylko, żebyś zrozumiał, że wszystko to, co robiłam — moje kłamstwa, maski, udawanie — nie miało nic wspólnego z naszą przyjaźnią ani z moim zaufaniem do ciebie. Chodziło mi wyłącznie o to, żebyś był bezpieczny. Żebyście obaj byli bezpieczni. Garrett zamknął oczy i oparł się czołem o czoło Parker. Powinien się czuć jak największy dupek, skoro cieszył się, że nie trzymała tego w tajemnicy tylko przed nim . Wyglądało na to, że Milo też nie miał o niczym pojęcia. Garrett zdawał sobie sprawę, że w całej tej sytuacji najbardziej złościło go podejrzenie, że Parker tylko jemu nie ufała wystarczająco, aby powiedzieć prawdę. W ogóle nie powinien tak myśleć. Był na siebie zły, że coś takiego mogło mu przyjść do głowy. Parker chciała ich tylko chronić, a on miał do niej o to pretensje w chwili, gdy po raz pierwszy postanowiła być z nim szczera. Odsunął się od Parker odrobinę i przyjrzał się jej twarzy: delikatnym piegom na nosie, pełnym wargom i długim, ciemnym rzęsom okalającym najpiękniejsze zielone oczy, jakie kiedykolwiek widział. Parker też na niego spojrzała. To była jego przyjaciółka, na dobre i na złe. W swoim krótkim życiu zdążyła już tak wiele stracić, że nie zamierzał robić niczego, co mogłoby narazić łączącą ich więź. Obiecał sobie, że choćby miała to być ostatnia rzecz, którą zrobi, dowie się, kto ją tak skrzywdził po wstąpieniu do CIA. I dopilnuje, żeby za to zapłacił. Teraz jednak Parker potrzebowała w nim przyjaciela. Przyjaciela, na którego może liczyć, przyjaciela, który dochowa jej tajemnic i uszanuje podjęte przez nią decyzje. Przede wszystkim jednak przyjaciela, który nie patrzy jak zahipnotyzowany na jej język oblizujący zaschnięte wargi i na tulące się do niego ciało. Parker położyła dłoń na piersi Garretta. Wolałby, żeby raczej go odepchnęła. Czuł jednak magnetyczne niemal przyciąganie i przysunął się do niej tak blisko, że zetknęli się nosami. W tym momencie Garrett nie powinien chcieć jej pocałować. Nie powinien chcieć wiedzieć, czy jej usta smakują jak cukier, a jej język w jego ustach będzie miękki jak jedwab. Czuł, że przestaje nad sobą panować, i nie rozumiał, dlaczego Parker się na to zgadza, dlaczego pozwala mu na taką bliskość. Parker przełknęła ślinę i spróbowała wyrównać oddech, uspokoić swoje piersi, sprawić, żeby nie unosiły się tak gwałtownie z każdym wdechem. Czuła w brzuchu narastające podniecenie. Garrett patrzył na nią tak, jakby miał własne tajemnice. Wpatrywał się w jej oczy i usta takim wzrokiem, jakby chciał ją pocałować, jakby chciał pochłonąć ją w całości. Ona nie zrobi pierwszego ruchu, tego była pewna. Nie byłaby w stanie znieść odrzucenia ze strony jedynego człowieka, który mógł ją zniszczyć jednym zwykłym „nie”. Wystarczyło, żeby wysunęła brodę do przodu, a jej usta znalazłyby się na jego wargach, ale nie mogła do tego się posunąć. Zachowanie Garretta świadczyło, że traktuje ją wyłącznie po przyjacielsku. Nie chciała zrobić z siebie idiotki, bez względu na to, jak bardzo pragnęła poczuć smak jego ust i dotyk jego języka. — Anno — szepnął Garrett, patrząc jej głęboko w oczy. Nigdy nie zwracał się do niej po imieniu, chyba że w żartach. Ale teraz powiedział to tak, jakby płonął w środku z pragnienia, przez co Parker nie była w stanie się od niego odsunąć. Oboje wiedzieli, że coś się między nimi zmieniło, może przez to, że Parker otworzyła się przed nim i zdradziła mu coś, czego nigdy nikomu nie powiedziała. Może to zbliżyło ich do siebie jeszcze bardziej. Powietrze wokół nich było jak naelektryzowane i wszystko przestało istnieć. Oprócz telefonu dzwoniącego na stoliku nocnym.

Rozdział 9. „Uratowani w ostatniej chwili” — nie dało się lepiej opisać sytuacji, w której znaleźli się Garrett i Parker. Wraz z dźwiękiem dzwonka telefonu czar prysł. Odskoczyli od siebie, a Garrett odebrał, zanim rozległ się drugi sygnał. Pięć minut później rozległo się pukanie do drzwi i Garrett wpuścił Brady’ego. Brady wodził przez chwilę po nich wzrokiem. — Wszystko w porządku? Nie przeszkadzam? — spytał. — Nie! — zawołali jednocześnie Garrett i Parker. — To znaczy: nie, nie przeszkadzasz. Właśnie… — Parker urwała, bo oczyma wyobraźni zobaczyła siebie i Garretta całujących się namiętnie na łóżku. Wyobraziła sobie dotykające się ręce, zrzucane ubrania, złączone usta. Schyliła się i zaczęła szybko zgarniać papiery, które Garrett odsunął na bok, żeby zrobić sobie obok niej miejsce. — Właśnie rozmawialiśmy o tym, co podczas mojej nieobecności znalazła Parker — dokończył za nią Garrett. Bardzo się starał nie patrzeć na jędrny tyłek Parker pochylonej nad łóżkiem, żeby zebrać wydruki, ale niestety znajdował się tuż przed nim, a wyciągnięta nad materacem Parker poruszała się tak, że siłą rzeczy zaczął sobie wyobrażać, jak by wyglądała, gdyby nachylił ją w ten sam sposób nad łóżkiem, krzesłem, kanapą czy kuchennym stołem i wszedł w nią od tyłu. Parker wstała i odwróciła się. Garrett jednocześnie odetchnął z ulgą i wydał pomruk frustracji. — I czego udało ci się dowiedzieć, Marshall? — spytała Parker, przechodząc do rzeczy i odsuwając chwilowo od siebie fantazje na temat swojego przyjaciela. Garrett patrzył na nich zdezorientowany, więc Brady pospieszył z wyjaśnieniami. — Parker dała mi listę podstawionych spółek, które wiązały się jakoś z Fernandezem. Chciała, żebym dowiedział się o nich czegoś więcej i spróbował znaleźć coś podejrzanego. Garrett pokiwał głową, dając mu znak, żeby kontynuował. Brady wręczył każdemu z nich po kilka wydrukowanych stron. — Początkowo wszystko wydawało się w porządku, nawet budzące wątpliwości przedsięwzięcia, które zwykle stanowią idealną przykrywkę. Salony masażu, salony tatuażu, sauny, firmy ubezpieczeniowe, tego typu rzeczy. Ale w każdym przypadku księgi i dokumentacja były bez zarzutu. Firmy rozliczają się co do centa, rozpatrują każdą złożoną reklamację i potrafią udowodnić, że skargi nie mają pokrycia w rzeczywistości, w dokumentacji pracowniczej nie ma żadnych braków. Słuchając Brady’ego, Parker i Garrett przeglądali otrzymane papiery. Jedno nie ulegało wątpliwości: Brady był naprawdę dobry. Prześwietlił sprawę szczegółowo i zdobył potrzebne informacje, uzupełniając wydruki o liczne odręcznie napisane uwagi. — Co to jest Agencia de Destino? — spytała Parker, podnosząc głowę znad trzymanej strony. — To chyba znaczy Agencja Docelowa — wyjaśnił Garrett z uśmiechem. Świadomość, że wie coś, czego nie wie Parker, sprawiła mu przyjemność. Wielka pani z CIA najwyraźniej nie znała hiszpańskiego. Parker zmrużyła oczy i odpowiedziała szybko: — Yo sé lo que significa que culo. Deja de mirarme como un pomposo gilipollas. Tenemos trabajo que hacer, imbecile. Brady parsknął, a Garrett rozdziawił buzię. — Chyba właśnie nazwała cię palantem. I dupkiem. — Nie zapominaj o idiocie — wtrąciła Parker. — Moje pytanie, zanim mi tak obcesowo przerwano, dotyczyło tego, czym zajmuje się Agencja Docelowa. Brady przekartkował trzymane w ręce papiery i wręczył Parker to, czego szukała. Garrett otrząsnął się w końcu z osłupienia, podszedł do Parker i zerknął jej przez ramię. — Według danych urzędu skarbowego Agencja Docelowa nie istnieje. Przynajmniej na papierze. Kiedy się dzwoni pod podany numer, od razu włącza się poczta głosowa z prośbą, aby zainteresowani pracą zostawili wiadomość. Wszystko to jest bardzo ogólnikowe, żadnych konkretów. W dominikańskiej Izbie Handlowej Agencja Docelowa figuruje jako agencja pośrednictwa pracy tymczasowej — wyjaśnił Brady. — Dlaczego pośredniak nie jest zarejestrowany w skarbówce? To nowa firma? — spytał Garrett. Brady pokręcił głową. — Nie. Według danych izby agencja została założona osiem lat temu. Parker podniosła szybko wzrok na Brady’ego. Coś jej tu śmierdziało. — Osiem lat temu zostałam po raz pierwszy wysłana na Dominikanę, żeby mieć oko na Fernandeza. To było moje pierwsze zlecenie, za czasów jego pierwszej kadencji. Przed swoją prezydenturą przez wiele lat był senatorem i już wtedy jego działalność budziła wątpliwości. Wielu polityków, zarówno lokalnych, jak i w Stanach, było zdziwionych, gdy wygrał pierwsze wybory prezydenckie. Od lat krążyły plotki, że prowadzi jakieś podejrzane interesy. Potrafił jednak zatrzeć za sobą ślady. Nigdy nie udało nam się znaleźć niczego na potwierdzenie tych plotek. Garrett zerknął na Parker. — Twoje pierwsze zlecenie dotyczyło inwigilacji Fernandeza? — spytał zdumiony. Parker spojrzała przez ramię na Garretta.

Parker spojrzała przez ramię na Garretta. — To między innymi dlatego twój dowódca postanowił mnie zaangażować. Risner wiedział, że byłam jednym z głównych śledczych w tej sprawie. Wiedział, że jestem w posiadaniu wielu poufnych informacji, które mogą okazać się przydatne. Niestety przez osiem lat nie udało nam się dotrzeć do niczego istotnego, takiego jak Agencja Docelowa. Nazwa tej firmy nigdy wcześniej nie wypłynęła. Brady parsknął wesoło, a Garrett i Parker odwrócili się od siebie. — Może dlatego, że nie było mnie z wami — stwierdził. — A tak swoją drogą: aby dotrzeć do tych informacji, być może złamałem trochę prawo. Musiałem oczarować pewną śliczną, młodziutką urzędniczkę, aby wydobyć od niej listę organizacji non profit, które chcą zmienić status i zostać wpisane do rejestru firm. Okazuje się, że nasza Agencja Docelowa co kilka miesięcy trafia z jakiegoś względu na koniec kolejki. — Bo kiedy zamieni się w zwykłą firmę… — Garrett zawiesił głos. — Będzie się musiała zarejestrować w urzędzie skarbowym — dokończyła Parker. — Jasna cholera! Nic dziwnego, że nie byliśmy w stanie niczego znaleźć. Kto wie, ilu ludzi działa z polecenia Fernandeza. Pokręciła z obrzydzeniem głową. — Co jeszcze? — spytała Brady’ego. — Z tego, co udało mi się dowiedzieć, Agencja Docelowa twierdzi, że co miesiąc mają co najmniej czterdziestu siedmiu nowych chętnych do pracy tymczasowej. Na Dominikanie agencje pośrednictwa pracy mają miesięcznie średnio około piętnastu zgłoszeń. Więc albo to jest naprawdę dobra firma, która wyszukuje ludziom świetną pracę, albo… — Albo to jedna wielka ściema — dokończył Garrett. — A co z listą zatrudnienia albo wykazem firm, które szukają za ich pośrednictwem pracowników sezonowych? — spytała Parker. Brady pokręcił głową. — Niczego takiego nie znalazłem. Garrett zaczął chodzić nerwowo za plecami Parker. — Czyli firma, która zatrudnia co miesiąc absurdalną liczbę ludzi, nie ma ani żadnych dokumentów potwierdzających, że im płaci, ani listy obsługiwanych kontrahentów? — spytał. Parker odwróciła wzrok od Garretta i zwróciła się do Brady’ego. — Spróbuj znaleźć siedzibę całej tej Agencji Docelowej. Przejrzyj też billingi i sporządź listę wszystkich połączeń przychodzących. Może uda nam się dotrzeć do jakichś pracowników i dowiedzieć się, jak sobie radzą w nowej pracy. Rozmawiali jeszcze przez chwilę i w końcu pożegnali się z Bradym. Parker i Garrett spojrzeli na siebie z przeciwnych stron pokoju. — Nie wiedziałaś, że Milo został tu wysłany z tego samego powodu co ty. To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. Parker odetchnęła, widząc, że Garrett nie uważa, że zataiła przed nim coś jeszcze. — Nie miałam pojęcia. Dowiedziałam się dopiero na dzień przed naszym wyjazdem, podczas rozmowy z Risnerem. Zresztą on sam dopiero od kilku tygodni znał szczegóły dotyczące misji Mila. Moi przełożeni też o niczym nie wiedzieli, dlatego tym chętniej zgodzili się na mój wyjazd. Miałam dopilnować, żeby nie doszło do komplikacji. Parker przeczesała palcami włosy. — Myślisz, że dowiedział się czegoś na temat tej agencji i dlatego go zabili? — spytała. Garrett podszedł do niej i położył jej ręce na ramionach. W ciągu tych lat tyle razy ją pocieszał, że nie zastanawiał się nawet nad tym, co robi. — Możliwe — przyznał szczerze. — Obiecuję, że dowiemy się prawdy. Zaczął masować ręce Parker. Chciał jej powiedzieć o swoich podejrzeniach: że była pionkiem w grze i że to wszystko jakoś się z nią wiązało, ale musiał najpierw sam się co do tego upewnić. Nie chciał jej niepotrzebnie martwić. — Cieszę się, że tu jesteś — powiedziała Parker. Garrett poczuł w piersi ucisk, który zawsze go ostrzegał, że niebezpiecznie zbliża się do strefy zakazanej. Zdjął ręce z jej ramion i zrobił krok w tył. Parker widziała, jak znów wyrasta między nimi mur. Też się cofnęła, skoro Garrett najwyraźniej potrzebował nagle przestrzeni. — Dokończę to, co zaczęłam — poinformowała, kiwając głową w kierunku laptopa. — Dobrze. Doskonale — odparł szybko Garrett. — A ja zrobię jeszcze jedną rundkę wokół pałacu i sprawdzę, jak wygląda ochrona w nocy. Wyszedł, zanim zdążyła odpowiedzieć. *** Następnego dnia Parker obudziła się w pustym łóżku. Nie było przy niej ciepłego ciała Garretta, który dotykałby ją jak poprzedniego ranka. Przekręciła się na bok i znalazła na jego poduszce liścik, w którym pisał, że ma telekonferencję z Risnerem, bo musi zdać sprawozdanie z dotychczasowego przebiegu misji. Parker westchnęła, zastawiając się, czy Garrett obudził się po prostu wcześniej i wyszedł z willi, czy w ogóle nie kładł się wczoraj do łóżka. Wstała, słysząc pukanie do drzwi. Otworzyła je z szerokim ziewnięciem. — Wstawaj, śpiochu — rzucił z uśmiechem Austin i władował się bezceremonialnie do środka. — Jezu, Conrad. Za wcześnie, żeby tryskać taką energią. I tak głośno mówić. Austin rzucił się na część łóżka zajmowaną zwykle przez Garretta i podparł się na rękach.

— Ubieraj się, ninja. Idziemy na zakupy — obwieścił. Austin zaczął nazywać Parker „ninja”, odkąd przy drinku postanowiła powiedzieć chłopakom, że pracuje dla CIA. Jego zaskoczyło to najmniej. Stwierdził, że bez problemu potrafi sobie wyobrazić Parker łażącą po murach i podkradającą się cichaczem do ludzi. Parker nie była pewna, czy potraktować to jako komplement, czy jak coś innego, ale uznała, że lepsze to niż milczenie i ucieczki Garretta, który w jakimś sensie nadal tak reagował. — Na zakupy? A co niby musimy kupić? — spytała. — Dziś wieczorem idziesz z mężem na elegancką kolację. Dostałem polecenie, żeby wybrać garnitur dla starego i dopilnować, żebyś ty też znalazła coś odpowiedniego na tę okazję — wyjaśnił Austin. Jęcząc i klnąc pod nosem na swojego męża, Parker poszła do łazienki się ubrać, a Austin ułożył się w tym czasie wygodnie na łóżku i włączył telewizor. *** — Wiesz, ninja, że odrobina seksapilu nie zaszkodzi — stwierdził Austin. Siedział na krześle w przebieralni i przyglądał się Parker, która podeszła do lustra w prostej, czarnej sukience od Roberto Cavallego. Suknia sięgała do ziemi i miała bufiaste rękawki. Wchodząc do znajdującego się na terenie ośrodka butiku, Parker znalazła się w siódmym niebie. Mieli tu większy wybór niż w Nordstromie. Parker okręciła się przed lustrem i uznała, że sukienka dobrze leży. Spojrzała ze złością na Austina. — Seksapilu? Kpisz sobie, Conrad? Austin spojrzał jeszcze raz na sukienkę i pokręcił zdegustowany głową. — Ta kiecka aż krzyczy: „Idę na pogrzeb”. A powinna mówić: „Jeśli zdradzisz mi swoje tajemnice, to może ci obciągnę”. Poza tym Garrett nie lubi czarnego. Parker wzięła się pod biodra i odwróciła do Austina. — Mało mnie obchodzi, czy Garrettowi spodoba się ta sukienka. Idziemy na oficjalną kolację. Muszę wyglądać elegancko i z klasą, jak przystało na pracownicę szanowanej stacji, a nie jak tania dziwka. Austin pokręcił głową i cmoknął z dezaprobatą. — Jak możesz tak mówić, ninja. Wyglądałabyś co najmniej jak dziwka luksusowa — parsknął. Parker pokazała mu język. — A tak poważnie: przecież nie musisz się ubierać jak zdzira, żeby wyglądać seksownie. A ulubiony kolor Garretta to niebieski. Parker wyrzuciła z irytacją ręce w górę. — Mam w głębokim poważaniu ulubiony kolor Garretta. A tak do twojej wiadomości: mam pochwę i doskonale wiem, że nie muszę ubierać się jak zdzira, żeby wyglądać seksownie. — Parker odwróciła się z powrotem do lustra i przyjrzała się swojemu odbiciu. — A Garrett najbardziej lubi czerwony, a nie niebieski — mruknęła, unikając spojrzenia Austina. — Tak właśnie myślałem — stwierdził Austin z uśmiechem. — Widzę, jak na siebie patrzycie, gdy wydaje wam się, że nikt nie widzi. Parker sięgnęła do tyłu, próbując rozpiąć sukienkę, która nagle zupełnie przestała jej się podobać. — Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz, Conrad. Kątem oka zobaczyła, że Austin wstaje z krzesła i podchodzi do niej, żeby pomóc jej z zamkiem. — Możesz zaprzeczać, jeśli chcesz, ale znam Garretta. Jego mina, gdy wchodzisz do pokoju, mówi sama za siebie. Śledzi każdy twój ruch, gdy nie patrzysz. A tak do twojej wiadomości — dodał, stojąc za nią i patrząc na nią w lustrze — to jest tak, odkąd go znam. Słysząc to, Parker spróbowała opanować drżenie. — My się tylko przyjaźnimy, Conrad — szepnęła. Odwróciła się od lustra, żeby spojrzeć mu w twarz. — To bardzo dobry początek. Ale on nie patrzy na ciebie tak, jakby chciał się tylko przyjaźnić, ninja. Patrzy na ciebie tak, jakbyś była dla niego całym światem, wprost pożera cię wzrokiem. Zaskoczona słowami Austina, Parker stwierdziła ze zdziwieniem, że rano pomyślała dokładnie to samo. Skoro osoba z zewnątrz coś widziała, to może to nie była wyłącznie kwestia jej wyobraźni. Może jej uczucia nie były nieodwzajemnione. Przeraziło ją to nie na żarty. Chciała wrócić biegiem do willi, znaleźć Garretta i o wszystkim mu powiedzieć. Powiedzieć mu, że bywały dni, kiedy potwornie żałowała, że od początku nie byli razem, powiedzieć, że ze strachu przed zranieniem nikogo do siebie nie dopuszczała i że był jedyną osobą, dla której była gotowa zrobić wyjątek. Chciała mu powiedzieć, że powinno ją zżerać poczucie winy z powodu tego, że nie potrafiła otworzyć się przed Milem, ale była w stanie myśleć tylko o tym, że kocha Garretta i że pragnęłaby, żeby on odwzajemniał to uczucie. Parker podniosła głowę i zobaczyła, że Austin uśmiecha się, widząc, że jego słowa zmusiły ją do myślenia. — Przestań tak na mnie patrzeć — prychnęła z irytacją i ruszyła w stronę kabiny. — I przynieś mi wszystkie czerwone sukienki, jakie tu mają — krzyknęła, zatrzaskując za sobą drzwi. *** Garrett spojrzał po raz trzeci na zegarek. Chodził nerwowo po lobby ubrany w czarny garnitur od Hugo Bossa, białą koszulę i czerwony krawat, z dobraną pod kolor chusteczką w butonierce. Podał Austinowi swój rozmiar i był zadowolony z tego, co wybrał mu kumpel. Limuzyna miała podjechać za pięć minut, a jedynym potwierdzeniem faktu, że Parker gdzieś z nim wychodziła, było to, że Austin poklepał go po plecach i rzucił tajemniczo: „Ja wybierałem sukienkę”. Brady, Austin i Cole mieli wieczorem zrobić rekonesans budynków znajdujących się na liście podstawionych firm. Mieli sprawdzić je pod kątem legalności. Jak dotąd Brady’emu nie udało się ustalić adresu Agencji Docelowej.

Słysząc stukot obcasów na marmurowej posadzce, Garrett stanął i odwrócił głowę. — O kurwa — mruknął na widok idącej wolnym krokiem Parker. Miała na sobie sięgającą ziemi suknię wieczorową od Caroliny Herrery. Czerwona satyna opinała ciasno jej ciało, z przodu zaś widniało rozcięcie, które kończyło się prawie na szczycie uda i przy każdym kroku odsłaniało jedną nogę. Suknia miała duży dekolt obramowany srebrnymi kryształkami układającymi się we wzór podkreślający piersi. Garrett obejrzał Parker, zaczynając od głowy, na której piętrzyły się luźno upięte gęste, kasztanowe loki, opadające kaskadą wzdłuż twarzy. Długa grzywka była zaczesana na bok, zakrywając uwodzicielsko jedno oko. Garrett przesunął powoli wzrokiem po krągłych piersiach przesłoniętych elegancką czerwoną tkaniną skrzącą się od klejnotów, a następnie pozwolił swoim oczom prześlizgnąć się po biodrach obleczonych lśniącą satyną i zatrzymać się na długich umięśnionych nogach, które połyskiwały gładko w jasno oświetlonym lobby. Na małych stopach Parker widniały dziesięciocentymetrowe szpilki od Louboutina. Miały odkryte palce, skrzyły się od kryształków i podkreślały niesamowite nogi Parker. Garrett musiał aż poluzować kołnierzyk, patrząc, jak Parker podchodzi do niego, pewna siebie i cholernie seksowna. Miał wrażenie, że coś go ściska za gardło i że serce zaraz wyskoczy mu z piersi. Czuł, że mu staje, gdy wyobraził sobie, jak przesuwa dłońmi po jedwabistej skórze na udach Parker i zadziera jej sukienkę, żeby sprawdzić kolor jej bielizny. Garrett miał słabość do czerwonej bielizny. Prawdę powiedziawszy, miał słabość do wszystkiego, co wiązało się z Parker. Podchodząc do Garretta, Parker musiała przywołać całą swoją odwagę i pewność siebie. Towarzyszyła Conradowi podczas wybierania garnituru i była zadowolona z wyboru, ale nijak nie spodziewała się tego, jak strój będzie wyglądał na Garretcie. Co prawda wolałaby zobaczyć Garretta bez ubrań, ale uznała, że tyle musi jej na razie wystarczyć. Zatrzymała się tuż przed nim i spojrzała mu w oczy. Poczuła zapach wody po goleniu, który zawsze sprawiał, że miała ochotę przytulić się do Garretta, aby jego zapach został na jej skórze jeszcze długo po jego odejściu. — Cześć — przywitał się cicho Garrett. Parker uśmiechnęła się do niego, starając się przekazać mu wzrokiem wszystko, co czuje. Okręciła się powoli, żeby mógł ją w pełni ocenić. Szerokie na dwa i pół centymetra satynowe ramiączka krzyżowały się z tyłu na łopatkach, połączone klamerką z kryształkami. Spływały potem bokiem w dół, odsłaniając większą część pleców w dekolcie w kształcie rombu. Wycięcie kończyło się tuż nad pośladkami, a przymocowane tam kryształki w kształcie litery V przytrzymywały satynowy tren. Parker obróciła się wokół własnej osi i znów stanęła przodem do Garretta. Garrett najwyższym wysiłkiem woli powstrzymał się od tego, żeby nie musnąć palcami gładkiej skóry na plecach Parker. Nie mógł też nie zauważyć, że do takiej sukni nie mogła założyć bielizny, nie było szans. Lśniąca tkanina przylegała do jej krągłości, pokazując dosłownie wszystko. Satynowy materiał sprawiał, że miał ochotę przesunąć dłonie wzdłuż ciała Parker i poczuć chłodny jedwabisty materiał z wierzchu i ciepłą skórę pod spodem. — Wyglądasz przepięknie, An… Parker. Musiał się pilnować. Szybko się poprawił i zamiast użyć jej imienia, zwrócił się do niej tak jak Milo. Wypowiadał jej imię tylko w samotności, gdy o niej marzył i pragnął, aby to ruchy jej dłoni doprowadziły go do orgazmu. Poprzedniego wieczoru dał się ponieść i nawet się nie zorientował, że zwrócił się do niej po imieniu. Gdyby zrobił to teraz, w miejscu publicznym, w odległości kilku centymetrów od jej ciała, do reszty straciłby nad sobą panowanie. Zaciągnąłby ją z powrotem do willi i pokazał wreszcie, jak na niego działa. Parker przyjęła komplement, patrząc, jak Garrett znów zamienia się w człowieka, który w pełni panuje nad sytuacją. Poczuła lekkie ukłucie żalu, ale zaraz potem postanowiła odsunąć na bok swoje fantazje i stawić czoło rzeczywistości. — Limuzyna już jest — powiedziała, zerkając ponad ramieniem Garretta na podjazd przed głównym wejściem. — Musimy iść. W drodze do pałacu Parker była bardzo rzeczowa. Poprosiła Garretta, żeby streścił jej przebieg telekonferencji z Risnerem, i spytała, jak idą Brady’emu poszukiwania adresu siedziby Agencji Docelowej. Powiedziała, że po powrocie z zakupów też próbowała coś znaleźć, ale jej poszukiwania utknęły w martwym punkcie. Miała nadzieję, że Brady miał więcej szczęścia. Garrett i Parker wiedzieli, że rekonesans, na który mieli się tego wieczoru wybrać chłopcy, raczej niewiele da, niemniej jednak był konieczny. Musieli się dowiedzieć jak najwięcej o tym pośredniaku. Niepokojąca była zbieżność daty powstania agencji i wstąpienia Parker do CIA. W tej branży nic nie działo się przez przypadek. Za wszystkim coś się kryło. Limuzyna zajechała przed bramę pałacu akurat na czas. Samochód otoczyli uzbrojeni strażnicy. Garrett opuścił szybę i wręczył jednemu z nich zaproszenie, a także przepustki prasowe i fałszywe dokumenty. Po wstępnej kontroli brama otworzyła się i samochód mógł wjechać. Miał się jednak zatrzymać przy kolejnej stróżówce, dwieście metrów dalej. Parker i Garrett musieli wysiąść z samochodu i jeszcze raz przedstawić do kontroli swoje paszporty. Jeden ze strażników wsunął się pod samochód, a drugi przeszukał go w środku. Po upewnieniu się, że Garrett i Parker nie stanowią żadnego zagrożenia, strażnicy przepuścili ich dalej. Minęli kolejną bramę, zajechali na okrągły podjazd i zatrzymali się przed pałacem, za kilkoma innymi limuzynami. Wysiedli z samochodu i spojrzeli na budynek. Elegancki pałac prezydencki miał powierzchnię niemal osiemnastu tysięcy metrów kwadratowych. Był dwa razy większy od Białego Domu. Biały trzypiętrowy budynek z marmuru miał od frontu czterdzieści okien. Jego szczyt zwieńczony był kopułą spoczywającą na przeszklonej okrągłej przybudówce, podtrzymywaną przez osiemnaście filarów. Garrett okrążył samochód i zatrzymał się naprzeciwko Parker. Wziął ją za ręce i szepnął jej do ucha: — Proszę pamiętać o obrączce, pani Miller. — Parker poczuła, że Garrett wsuwa jej coś na serdeczny palec lewej dłoni. Odsunęła się i zerknęła na swoją rękę, spodziewając się zobaczyć zwykłą srebrną obrączkę, taką samą, jaką Garrett wcześniej sam założył niepostrzeżenie. Zamiast tego zobaczyła przepiękną platynową obrączkę wysadzaną ośmioma oszlifowanymi w kwadrat kamieniami: pięcioma diamentami, między które wpleciono trzy szafiry. — Garrett — westchnęła cicho. Parker wiedziała, że wojsko nigdy nie zapłaciłoby za coś takiego. Nie mogło też mieć pojęcia o znaczeniu, jakie miała dla niej ta konkretna

obrączka — wiedział o tym tylko Garrett, dzięki pewnej wizycie w sklepie rok wcześniej. *** Parker nachyliła się nad przeszkloną gablotą, oglądając obrączki z nadzieją, że coś do niej przemówi. Podniosła głowę na dźwięk śmiechu Garretta i Mila, którzy oglądali rzeczy w dziale męskim. Garrett chciał znaleźć prezent urodzinowy dla mamy, więc postanowił towarzyszyć Parker i Milowi w poszukiwaniu obrączek. Parker westchnęła i popatrzyła znów na rzędy prostych obrączek. Nie chciała niczego prostego. Chciała coś, co będzie do niej pasować. Przesuwała się wzdłuż gabloty, ale nagle przystanęła, bo jeden z pierścionków przykuł jej uwagę. Obrączka miała diamenty i szafiry, łączyła więc jej ulubiony kamień z ulubionym kolorem. Była piękna i prosta — ani krzykliwa, ani ekstrawagancka. Parker uwielbiała kolor szafirowy, bo przypominał jej kolor oczu mamy. To było to. To była obrączka dla niej. — Piękna — rozległ się nad jej ramieniem głos Garretta, który przystanął przy niej przed gablotą. Parker musnęła palcami szybę, pod którą znajdował się pierścionek. — Cała ty. Zwykła obrączka do ciebie nie pasuje. Milo podszedł z drugiej strony, żeby zobaczyć, co znalazła. — Ta? — spytał zdziwiony, wskazując wybraną przez nią obrączkę. — Chyba trochę za droga, nie sądzisz? Poza tym kto kupuje obrączkę z niebieskimi kamieniami? Chodź, kotku, znalazłem ładne, proste obrączki ze srebra. Na dodatek przecenione. *** Wspomnienie rozwiało się, a Parker stała, czując, że ma łzy w oczach. — Garrett… to… Garrett odwrócił się, bo nie był w stanie znieść emocji malujących się na jej twarzy. Powinien był zostać przy zwykłych, srebrnych obrączkach, które dostał od Risnera, ale czuł, że nie może. Odwrócił głowę i podał Parker ramię. — To nic takiego, Parker. Przecież wiesz, że musimy dobrze to odegrać. A ty ze zwykłą obrączką nie wyglądałabyś wiarygodnie — odezwał się cicho. Poczuł się nieswojo, widząc jej intensywne spojrzenie i poważną minę. Musiał jakoś umniejszyć powagę sytuacji, zanim zrobi się zbyt krępująco. — Poza tym nie chcę, żeby mnie wzięli za żebraka — rzucił z właściwym sobie bezczelnym uśmieszkiem. Parker wsunęła dłoń w podane jej ramię i zaczęli wchodzić po schodach pnących się łagodnie do drzwi pałacu. Miała nieodparte wrażenie, że ta obrączka ma dla Garretta duże znaczenie i że wcale nie chodzi tylko o to, aby wypaść wiarygodnie w roli małżonków.

Rozdział 10. Garrett był na siebie zły za to, że w ostatniej chwili wyciągnął z kieszeni tę obrączkę i wsunął ją na palec Parker. W lewej kieszeni miał zwykłą srebrną, ale widząc przed sobą Parker, która stała w poświacie księżyca i wyglądała piękniej niż kiedykolwiek, nie był po prostu w stanie nałożyć jej na palec zwykłego, nic nieznaczącego krążka. Sięgnął więc szybko do drugiej kieszeni i wydobył mieniącą się diamentami i szafirami obrączkę, którą nosił ze sobą wszędzie od ponad roku, kiedy to ją kupił. Tę samą obrączkę, która tamtego dnia u jubilera wywołała na twarzy Parker wyraz rozmarzenia. Garrett kupił pierścionek z myślą o prezencie urodzinowym dla mamy. Tak przynajmniej sobie wmawiał, gdy wrócił po niego do sklepu w dzień po wizycie z przyjaciółmi. Ale jego mama nigdy go nie dostała. Z biżuterii nosiła tylko obrączkę ślubną, a poza tym dała mu do zrozumienia, że najbardziej ucieszyłby ją bilet lotniczy, dzięki któremu mogłaby odwiedzić syna. Garrett kupił jej więc bilet i od roku nosił przy sobie pierścionek. Wyciągał go czasem z kieszeni, by sobie przypomnieć, jaki z niego głupiec. Garrett i Parker dotarli na szczyt schodów, gdzie czekała ich jeszcze jedna kontrola bezpieczeństwa. Strażnicy sprawdzili ich dokładnie, używając wykrywaczy metalu, po czym życzyli im miłego wieczoru i wpuścili do pałacu. — Dobrze, że nie wzięłam pistoletu — szepnęła Parker ze śmiechem. Jej usta musnęły przy tym ucho Garretta, od czego aż przeszył go dreszcz. — Wydaje mi się, że w tej sukience i tak nie miałabyś gdzie go schować. Zmierzył ją wzrokiem z góry na dół i mimowolnie oblizał usta. Na ten widok serce Parker zabiło mocniej. Weszli do holu i stanęli w kolejce, aby przywitać się z prezydentem Fernandezem i jego żoną. Parker przycisnęła się mocniej do Garretta i znów przysunęła usta do jego ucha. — Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, gdzie potrafię ukryć broń, Garrett. Podwiązka wysoko na udzie to na przykład świetne miejsce na pistolet — szepnęła, a zaraz potem odsunęła się od niego i przywitała się z jednym z pracowników Fernandeza. Parker odwróciła się, uśmiechnęła i wymieniła uprzejmości z sekretarzem generalnym. Przedstawiła Garretta jako swojego męża, na co Garrett uśmiechnął się w naturalny sposób. Wędrował spojrzeniem po ciele zajętej rozmową Parker, skupiając się na głębokim rozcięciu z boku sukni, odsłaniającym pięknie umięśnioną nogę. Garrett wyobraził sobie na wpół przezroczystą podwiązkę z czerwonej koronki opiętą wokół uda i swój język przesuwający się po odsłoniętej powyżej skórze. Wyobraził sobie, że wsuwa dłoń między uda Parker i zza elastycznego materiału wyciąga glocka, którego w zwykłych okolicznościach Parker najprawdopodobniej zawsze nosiła przy sobie, po czym przesuwa chłodny metal wzdłuż jej nogi. Parker wcieliła się w rolę, zastanawiając się przy tym, dlaczego Garrett jest taki milczący. Przedstawiła siebie i „męża”, wyjaśniając, kim są i dla jakiej stacji telewizyjnej pracują. Przesuwając się w kolejce gości, zerkała co rusz na swoją obrączkę. Garrett twierdził, że to nic wielkiego, ale ona wiedziała swoje. Dowódca na pewno dał mu obrączki na użytek misji i na pewno były one zupełnie zwyczajne. Garrett dowiedział się o jej wyjeździe na Dominikanę dopiero przed samym odlotem. Parker nie miała pojęcia, jakim cudem miał przy sobie tę obrączkę — obrączkę, która przypominała jej mamę, obrączkę, która tak bardzo jej się podobała, obrączkę, która była dla niej stworzona. Nie miała jednak czasu dłużej się nad tym zastanawiać, bo doszli właśnie na przód kolejki i Garrett rozpoczął prezentację. — Dobry wieczór, panie prezydencie — przywitał się, ściskając podaną mu dłoń. — Nazywam się Garrett Miller, a to moja żona, Anna. — Wskazał dłonią Parker. Gdy Parker usłyszała, z jaką łatwością Garrett wypowiada słowo „żona”, jej serce zabiło mocniej. Poczuła w brzuchu przyjemne ciepło, bo w jej uszach zabrzmiało to zupełnie naturalnie. — Reprezentujemy stację telewizyjną Fox News. Bardzo dziękujemy za zaproszenie — dokończył uprzejmie. Fernandez skinął głową, po czym odwrócił się do Parker. Wziął jej dłonie w swoje ręce, a ona przywitała się cmoknięciem w policzki. Parker znała protokół i nie odzywała się, pozwalając Garrettowi i prezydentowi prowadzić rozmowę. Jej głównym zadaniem jako kobiety było cieszyć oczy. W towarzystwie tego człowieka i jego pracowników musiała pohamować swoje przywódcze zapędy i cięty język. — Miło mi państwa gościć — odezwał się Fernandez nieskazitelną angielszczyzną. — Proszę wybaczyć poufałość, panie Miller, ale pańska żona jest doprawdy zachwycająca. Parker uśmiechnęła się uprzejmie, pozwalając Garrettowi przyjąć komplement. — Bardzo dziękuję. Rzeczywiście mi się poszczęściło — powiedział Garrett z uśmiechem. Położył dłoń na plecach Parker i przyciągnął ją do siebie. — Państwo pozwolą, to moja żona, Margarita — zaprezentował Fernandez stojącą obok niego piękną ciemnowłosą kobietę, na oko czterdziestoparoletnią. — Przykro mi, ale żona nie mówi po angielsku. Fernandez zwrócił się do niej po hiszpańsku i przedstawił Garretta i Parker. — Gracias por invitarnos — odezwała się cicho Parker, dziękując za zaproszenie. — Proszę iść za innymi gośćmi do windy. Na trzecim piętrze znajduje się sala balowa i jadalnia. Proszę się częstować drinkami, potem będzie kolacja — poinstruował z uśmiechem Fernandez. Garrett i Parker ruszyli za jakąś parą w głąb holu. Parker przysunęła się do Garretta i powiedziała cicho: — Zauważyłeś, że jego żona nie patrzyła nam w oczy i prawie w ogóle się nie odzywała? Garrett pokiwał głową. — Fernandez jest w stosunku do niej bardzo opiekuńczy — szepnęła Parker. — Jest od niego dwadzieścia lat młodsza i z tego, co udało nam

się dowiedzieć, wiele lat temu pojawiła się nie wiadomo skąd i została zaprezentowana jako jego żona. Nikt nic o niej wcześniej nie słyszał, ale chodzą plotki, że była prostytutką. Nie udało się tego jednak w żaden sposób potwierdzić. Parker zamilkła, bo wsiedli do windy z idącą przed nimi parą. Drzwi zamknęły się, a jadący uśmiechnęli się i skinęli sobie grzecznie głowami. Garrett udawał, że nie zauważył, że nie zdjął ręki z biodra Parker, podobnie jak tego, że ręka znajdowała się niebezpiecznie blisko jej krągłych pośladków. Wysiedli z windy i znaleźli się w największej sali balowej, jaką kiedykolwiek widzieli na oczy. Stojący przy windzie strażnik wskazał im bar, przy którym zebrało się już kilkoro gości. — Czyli Fernandez ożenił się z dziwką i zrobił z niej pierwszą damę? To jednak nie wyjaśnia, dlaczego jego żona w ogóle się nie odzywa. Nie powinien raczej zamienić jej w typową pierwszą damę, która towarzyszy mężowi podczas kampanii i sama udziela się publicznie? — spytał cicho Garrett. Parker wzruszyła ramionami. — Na logikę tak. Tak przynajmniej postępowali zwykle prezydenci, którzy brali sobie żony spoza swojej sfery. Margarita nie pojawia się jednak publicznie i można ją spotkać wyłącznie podczas tego rodzaju przyjęć. Nigdy nie udzieliła żadnego wywiadu, ani sama, ani w towarzystwie męża. Wiadomo na jej temat tylko to, co powiedział o niej Fernandez. Na papierze Margarita zaczęła istnieć dopiero jako jego żona — wyjaśniła Parker, podchodząc do baru. Garrett wziął dla nich po kieliszku szampana i przeszli powoli na drugi koniec sali. Minęli przesłonięte czerwoną kurtyną drzwi i znaleźli się w bardziej kameralnej jadalni. Kameralnej według standardów pałacu, bo i tak była ogromna. Wzdłuż całego pomieszczenia ciągnął się długi, nakryty białym obrusem stół, który mógł pomieścić czterdzieści osób. Sufit w jadalni był wysklepiony, co pozwoliło Garrettowi się domyślić, że znajdowali się pod wieńczącą budynek kopułą. Co kilka metrów z sufitu zwisały bogato zdobione kryształowe żyrandole. Gdzie się obrócić, widać było złoto, dzieła sztuki i przepych. Większość gości siedziała już przy stole, więc Garrett i Parker nie mieli trudności z odnalezieniem swoich wizytówek. Garrett wysunął Parker krzesło i gdy zajęła miejsce, usiadł obok niej. Kilka minut później na salę weszli prezydent z żoną, a kelnerzy zaczęli roznosić pierwsze danie. Na szczęście Garrett i Parker siedzieli naprzeciwko Fernandeza. Goście rozmawiali przez chwilę, żeby się czegoś o sobie dowiedzieć. Między pierwszym a drugim daniem Fernandez wdał się w cichą rozmowę z siedzącym obok wiceprezydentem. Garrett czekał, aż skończą, i zaczął się już trochę niecierpliwić. Miał do faceta kilka pytań. Fernandez dobrze wiedział, że przyszli tu zrobić z nim wywiad. Garrett nie rozumiał, po jaką cholerę prezydent zaprosił ich w tym celu na wystawną kolację. Nagle usłyszał, że Parker mówi coś w jakimś dziwnym języku. Odwrócił się i spojrzał na nią. Śmiała się i prowadziła wesołą rozmowę z siedzącą po jej lewej stronie kobietą. Garrett wychylił się, aby zobaczyć, kto to taki. Według wizytówki była to wicepremier Holandii. „Chryste Panie, to ona mówi po holendersku?” — pomyślał Garrett. Pokręcił głową i spojrzał znów na prezydenta. Kelnerzy zaczęli serwować drugie danie. Fernandez rozmawiał przyciszonym głosem po hiszpańsku, a Garrett żałował, że ma za sobą tylko podstawowy kurs tego języka, bo może wtedy zrozumiałby, o czym mowa. Położył dłoń na obleczonym w satynę udzie Parker i ścisnął je lekko, nakazując swojej dłoni pozostać na miejscu i nie przesuwać się wyżej, między nogi Parker. Parker zakończyła rozmowę z wicepremier i odwróciła się do Garretta. Uśmiechnął się do niej tak, jak uśmiecha się mąż do żony, ale oczami wskazał prezydenta. Parker nachyliła się pod pretekstem sięgnięcia po szklankę wody i wytężyła słuch. Wśród brzęku kieliszków, szczęku zastawy i niecichnących rozmów była w stanie wyłowić tylko kilka słów: dziewczyny, pieniądze i łódź. Podniosła szklankę do ust i uśmiechnęła się do Garretta. Lekkim skinięciem dała mu znać, że odrobinę zrozumiała. Garrett zrozumiał jej sygnał. Nachylił się i pocałował ją w policzek, pozostawiając przez chwilę usta na jej skórze. — Iloma językami mówisz, kotku? — spytał, po czym odsunął się i spojrzał na nią pytająco. Skóra Parker zrobiła się gorąca w miejscu, w którym Garrett przylgnął do niej przed chwilą wargami. Parker miała wielką ochotę przycisnąć dłonie do policzka, ale nakazała im pozostać na kolanach. Położyła prawą rękę na ramionach Garretta i jak kochająca żona zaczęła muskać palcami jego kark. Nachyliła się i przywierając całym ciałem do jego ramienia, też pocałowała go w policzek, tuż przy uchu. — Po angielsku, rosyjsku, niemiecku, grecku, holendersku, francusku, włosku, hiszpańsku, portugalsku, norwesku i szwedzku. Aha, i mam w domu program do nauki węgierskiego — szepnęła. Parker przycisnęła usta do jego skóry na granicy policzka i ucha, pozostając tak odrobinę dłużej, niż to było konieczne. Odsunęła się i zabierając dłoń, przesunęła nią wzdłuż jego łopatek. Wzięła się za drugie danie, Garrett natomiast musiał aż przymknąć oczy i odetchnąć kilka razy głęboko, żeby członek napierający z coraz większą siłą na jego spodnie nie rozerwał materiału. Podano kolejne dwa dania, a Garrett w dalszym ciągu nie doczekał się przerwy w rozmowie Fernandeza. Uznał, że ma tego dość. — Przepraszam, panie prezydencie — odezwał się. Poczuł na sobie spojrzenie Parker, która zastanawiała się najprawdopodobniej, co on najlepszego wyczynia, przerywając Fernandezowi rozmowę. Fernandez odwrócił się do niego z uśmiechem. Garrett nie był pewny — prawdziwym czy sztucznym. — Tak się właśnie zastanawiam, które z pańskich przedsięwzięć napawa pana największą dumą? — spytał w chwili, gdy kelner zabierał właśnie jego pusty talerz. Nie było to może najbardziej porywające pytanie, ale Garrett musiał od czegoś zacząć.

Fernandez roześmiał się. — Drogi chłopcze, to nie jest czas i miejsce na interesy. Rozkoszujmy się wspaniałym posiłkiem przygotowanym przez moich kucharzy i cieszmy obecnością naszych kobiet. Na pytania przyjdzie pora później. Parker przeczuwała nadchodzącą katastrofę. Garrett coraz bardziej się niecierpliwił i trącał ją co jakiś czas nogą, która chodziła mu nerwowo pod stołem. Parker próbowała go uspokoić, kładąc mu rękę na kolanie, ale najwyraźniej to tylko pogorszyło sprawę. W drodze do pałacu Garrett i Parker rozmawiali przez chwilę o tym, czego mogą się spodziewać podczas kolacji. W czasie krótkiej jazdy Parker spróbowała mu jak najdokładniej odmalować sylwetkę Fernandeza. Widać, że nie słuchał, jak mówiła, że Fernandez nie lubi załatwiać interesów przy jedzeniu. Talerze po ostatnim daniu w końcu zostały uprzątnięte, a kelnerzy zaczęli krążyć z kawą. Garrett zastanawiał się, czy znów nie zagadnąć prezydenta, ale Parker go wyczuła i posłała mu piorunujące spojrzenie, kręcąc przecząco głową. Właśnie myślał, czy nie warto jednak się jej sprzeciwić, gdy jego rozważania przerwał Fernandez. — Drogi panie Miller — odezwał się prezydent dość głośno, żeby wszyscy siedzący po jego stronie stołu go usłyszeli. — Proszę nam powiedzieć, od jak dawna jest pan szczęśliwym mężem uroczej pani Miller? Garrett odwrócił się od Parker i spojrzał na Fernandeza. Rozmawiali o tym krótko w drodze na Dominikanę i uznali, że najlepsza będzie wersja jak najbardziej zbliżona do rzeczywistości. Garrettowi wydało się to nawet zabawne. Mógł wyjawić przy Parker wszystkie swoje tajemnice, wiedząc, że ona nie weźmie tego na poważnie. — Jesteśmy małżeństwem od pół roku — odpowiedział. Parker chrząknęła trochę zdziwiona, że zdecydował się na datę ślubu, który planowała z Milem. Sama mu jednak powiedziała, żeby w miarę możliwości trzymał się prawdy, aby nic się nie wydało. Pewnie uznał, że łatwiej jej będzie zapamiętać tę datę. Chociaż tak naprawdę akurat o tym dniu wolałaby zapomnieć. — Aaach, a więc nowożeńcy — zauważył z uśmiechem Fernandez, a goście siedzący w bezpośrednim sąsiedztwie Garretta i Parker zaczęli kiwać głowami i uśmiechać się życzliwie. Nagle zwróciły się na nich wszystkie spojrzenia. — Kiedy pan sobie uświadomił, że jest zakochany w swojej pięknej żonie? — chciał wiedzieć Fernandez. Garrett odpowiedział, patrząc przy tym na Parker. — Od pierwszej chwili, gdy ją zobaczyłem osiem lat temu — odpowiedział zgodnie z prawdą. Jego głos w jednej chwili złagodniał. Parker patrzyła mu w oczy i czuła, że coś ją ściska za gardło. Tak bardzo chciała, żeby to było prawdą, żeby to nie była tylko gra. Wiedziała jednak, że to niemożliwe. Fernandez ujął dłoń żony i położył demonstracyjnie ich splecione ręce na stole. — Miłość to łaska, która spływa na nielicznych. Widzę, że wy dwoje zostaliście nią pobłogosławieni. Przyglądałem się wam podczas kolacji. Zauważyłem, jak na siebie patrzycie. Cieszy mnie widok ludzi, którzy są w sobie tak bardzo zakochani. Parker czuła, że na słowa prezydenta oblewa się rumieńcem. Miała wrażenie, że jest naga, jakby wszyscy zebrani przy stole, łącznie z Garrettem, widzieli jej uczucia jak na dłoni. Fernandez znów się odezwał i Garrett odwrócił w końcu od niej wzrok. — Wielka szkoda, że musicie pracować, chociaż to powinien być wasz miesiąc miodowy i powinniście teraz cieszyć się łączącym was uczuciem. Garrett poszedł w ślady prezydenta i chwycił Parker za rękę, kładąc ją między nimi na stole i ściskając lekko, żeby ją trochę uspokoić. Wyglądało na to, że jego wcześniejsze zdenerwowanie przeszło na nią. — Nic nie szkodzi, panie prezydencie. Lubimy z żoną naszą pracę i cieszymy się, że możemy wykonywać ją razem — powiedział z uśmiechem. Wokół nich rozległ się pomruk uznania i kolejni goście uśmiechnęli się do nich z zachwytem. — Czy to przypadkiem nie w Stanach panuje zwyczaj, że na stukanie sztućca o kieliszek para młoda powinna się pocałować? — spytała z ekscytacją w głosie żona wiceprezydenta. Jej pytanie spotkało się z ogólnym entuzjazmem i wesołymi śmiechami. Parker i Garrett tkwili ze stoickim spokojem na swoich miejscach, a tymczasem treść rozmowy dotarła na drugi koniec stołu. Żadne z nich nie chciało dać po sobie poznać nerwów, które zaczęły ich zżerać na sam dźwięk słowa „pocałunek”. Zanim Parker zdążyła wyjść do toalety i zanim Garrett zdołał zmienić temat, po drugiej stronie stołu rozległo się delikatne dzwonienie. Po chwili przyłączyli się do niego wszyscy zgromadzeni goście, łącznie z prezydentem, stukając czym popadnie w kryształowe puchary, kieliszki od szampana i filiżanki. Pod wysklepiony sufit poniósł się ogłuszający wręcz hałas. Nie przestając postukiwać w kieliszki, goście uśmiechali się znacząco do Garretta i Parker. Parker odetchnęła głęboko i odwróciła się do Garretta, bo wiedziała, że muszą to zrobić. Ostatecznie byli „małżeństwem” i nie powinna mieć problemu z pocałowaniem swojego męża. Garrett i Parker całowali się po przyjacielsku przy różnych okazjach, zwykle na powitanie lub w ramach gratulacji. Cmokali się w policzek lub muskali lekko ustami. Teraz będzie tak samo, tylko na oczach czterdziestu nieznajomych. Na dźwięk pierwszego uderzenia o kieliszek Garrett spróbował zamaskować swoje przerażenie. Od dawna chciał pocałować Parker. O niczym innym nie marzył. Tych kilka niewinnych, przyjacielskich buziaków, które wymienili w ciągu paru lat swojej znajomości, nigdy mu nie wystarczało. Ale to nie był najlepszy pomysł, aby zrobić to na oczach wszystkich tych ludzi. Garrett chciał ją pocałować na osobności. Najlepiej w łóżku i nagą. Nie namyślając się długo, Parker nachyliła się, cmoknęła szybko Garretta w usta i uśmiechnęła się do zebranych. Garrett cieszył się, że Parker

wzięła to na siebie, bo sam pewnie siedziałby tu całą noc i rozmyślał o tym, jak bardzo chce znaleźć się z nią w łóżku. Niestety brzęk szkła nie ucichł, a goście wzmogli doping. — Nie dajcie się prosić, pokażcie nam, starym prykom, jak to robią nowożeńcy! — zachęcił głośno Fernandez, przekrzykując hałas i uniesionymi dłońmi zachęcając zebranych do jeszcze intensywniejszych okrzyków. Garrett i Parker nie mogli okazać wstydu ani zachowywać się tak, jakby nigdy wcześniej tego nie robili. Musieli szybko coś wymyślić, zanim ich zachowanie zacznie wzbudzać podejrzenia. Parker było głupio, że aż tak się tym przejmuje. Była agentką CIA. Nieraz musiała się całować z różnymi mężczyznami i udawać, że coś ich łączy. Nigdy nie stanowiło to dla niej problemu. Odwrócili się do siebie jednocześnie. Garrett spojrzał na jej usta i poczuł, że zaczyna mu walić serce. Objął Parker dłonią za szyję i przyciągnął ją do siebie tak blisko, że znalazł się ledwie kilka milimetrów od jej ust. Wrzawa na sali nagle przestała istnieć. Parker nie widziała, nie słyszała i nie czuła nic poza Garrettem. Garrett przechylił głowę i przylgnął do ust Parker. Przesunął językiem wzdłuż jej warg, prosząc bezgłośnie, by pozwoliła mu na więcej. Parker natychmiast rozchyliła usta, żeby mógł pogłębić pocałunek. Jego język wsunął się delikatnie w jej usta, gładząc i zasysając lekko jej własny. Zetknięcie ich języków sprawiło, że Parker zalała fala pożądania. Garrett wsuwał i wysuwał język, wirując w jej ustach. Musiała aż złapać go za włosy na karku, bo czuła, że zakręciło jej się w głowie. Wiedziała, że pocałunek Garretta dotrze do granic jej wytrzymałości, ale nie miała pojęcia, że aż tak na nią zadziała. Miała ochotę wdrapać się Garrettowi na kolana, przylgnąć do niego całym ciałem i poczuć, jak wchodzi w nią, przywodząc ją do ekstazy. Mało ją obchodziło, kto siedzi przy stole i gdzie się sama znajduje. Jego pocałunek doprowadzał ją do szaleństwa. Nie była w stanie pohamować jęku, który wyszedł z jej ust prosto w usta Garretta. Garrett usłyszał i poczuł jęk Parker. Przyciągnął ją mocniej za szyję do swoich ust. Chciał ją pochłonąć w całości. Jej usta miały delikatność jedwabiu, a spleciony z jego językiem język stanowił idealne połączenie miękkości i sprężystości. Garrett powolnymi ruchami wsuwał i wysuwał język, żałując, że nie może powtórzyć tego samego ruchu niżej. Cieszył się, że od pasa w dół zasłania go blat stołu, bo niewiele brakowało, żeby przez język i usta Parker zupełnie stracił nad sobą panowanie. Żadne z nich nie miało pojęcia, ile to trwało. Zatracili się w pocałunku do tego stopnia, że nie zauważyli, że podczas gdy oni ssali, lizali, kąsali i pochłaniali się nawzajem, atmosfera na sali nagle się zmieniła. Wesołe pokrzykiwania i stukanie o kieliszki ustąpiły miejsca ciszy. Garrett spowolnił pocałunek. Przylgnął po raz ostatni do ust Parker, po czym odsunął się od niej i spojrzał na zgromadzonych gości. Przyglądali się im z uśmiechami na twarzach. Okrzyki zachęty ucichły już wcześniej. — I tak to się właśnie robi, moi drodzy! — skwitował jowialnie Fernandez. — Zapraszam wszystkich do Czerwonego Pokoju. Możemy tam dopić kawę i kontynuować rozmowy. Goście zaczęli wstawać od stołu i wznawiać konwersacje. Garrett zorientował się, że nadal trzyma dłoń na karku Parker, a jej palce w dalszym ciągu zaciskają się na jego włosach. Po wyjściu ostatnich gości odwrócił się do niej. Dźwięk śmiechu biesiadników poniósł się echem po sali i zniknął w korytarzu. W ciągu całej swojej kariery zawodowej Parker nigdy nie wykazała równego braku profesjonalizmu. Całując Garretta, zapomniała o bożym świecie. Zawsze szczyciła się swoim zmysłem obserwacji. Garrett sprawił, że wszystkie jej umiejętności poszły w niepamięć. Nawet teraz, gdy patrzył na nią i widział, że ona też się w niego wpatruje, miała tylko ochotę znów go pocałować. Garrett zdjął rękę z karku Parker i wyplątał jej dłoń ze swoich włosów. Musiał jedynie znów się zdystansować i wszystko będzie dobrze. Odsunął krzesło i rzucił serwetkę na stół. — Nieźle, Park. Wypadło dość wiarygodnie. Muszę przyznać, że jesteś naprawdę dobra. *** Parker siedziała w Czerwonym Pokoju obok Garretta zajętego rozmową z żoną wiceprezydenta i zastanawiała się, jak to możliwe, że pocałunek nie zrobił na nim absolutnie żadnego wrażenia. Ona czuła, że jej skóra zajęła się ogniem. Miała ochotę zaciągnąć Garretta do pierwszego lepszego wolnego pokoju i zrobić to jeszcze raz. Gdy było po wszystkim, przyssała się do niego jak pijawka, podczas gdy on po prostu wstał i pochwalił ją za profesjonalizm, jakby nie zdarzyło się nic nadzwyczajnego. — „Muszę przyznać, że jesteś naprawdę dobra” — mruknęła ze złością, podnosząc filiżankę do ust. — Pokażę ci, jaka jestem dobra, dupku, kiedy wywiozę cię do lasu i zostawię, żebyś tam zdechł. — Mówiłaś coś? — spytał Garrett, przechylając głowę w jej kierunku. Siedzieli obok siebie na małej, dwuosobowej kanapie. Parker uśmiechnęła się do niego tak szeroko, że miała wrażenie, że zaraz pęknie jej twarz. — Nie, skarbie. Musiałeś się przesłyszeć. Garrett skrzywił się, słysząc słodki jak sztuczny miód głos Parker. Była na niego wściekła. Wiedział, że przeholował z tym pocałunkiem, ale ona też w żaden sposób go nie powstrzymywała. Gdy przylgnął do jej ust, zapomniał o poczuciu winy, które powinien odczuwać, całując przyjaciółkę, i zwyczajnie dał się ponieść. Spojrzał na zegarek, ciekaw, jak długo będą musieli czekać na możliwość spokojnej rozmowy z Fernandezem, ale w tej samej chwili prezydent podszedł do kanapy, na której siedzieli. — Panie Miller, pani Miller, zapraszam na małą przechadzkę. Odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi wiodących na korytarz. Parker i Garrett wymienili zdumione spojrzenia i zerwali się z kanapy. Parker odstawiła filiżankę na najbliższy stolik i szybko wyszła z Garrettem za Fernandezem.

Znaleźli go na korytarzu, zapatrzonego w jakiś obraz. Podeszli do niego z prawej strony i też spojrzeli na obraz. — To moja matka. Ojciec zamówił ten obraz podczas ich miesiąca miodowego — wyjaśnił Fernandez. — Była bardzo piękna — zauważyła Parker. — W tamtych czasach aranżowało się małżeństwa. Rodzice matki szukali dla ukochanej córki odpowiedniego partnera. W jednym z sąsiednich miasteczek znaleźli dla niej idealnego kandydata. Był miejscowym biznesmenem i dość dobrze mu się powodziło. — Domyślam się, że mowa o pańskim ojcu — upewnił się Garrett. Fernandez roześmiał się. — Jest pan w błędzie. Moja matka była zakochana w pewnym młodym chłopaku, który pracował na farmie. Wychowywali się razem i razem bawili się na polu. Jego rodzice mieli mały domek na obrzeżach ziemi należącej do jej rodziny. Przyjaźnili się, a ona kochała go do szaleństwa. Fernandez odwrócił się i ruszył wolnym krokiem wzdłuż korytarza z rękami zaplecionymi na plecach. Garrett i Parker poszli za nim. — Okazało się, że oboje byli w sobie zakochani, ale bali się wyznać sobie swoje uczucia. Czas płynął i nagle przyszła pora zakładać suknię na ślub z biznesmenem. Przed ceremonią mama została na chwilę sama. Nagle w drzwiach stanął jej przyjaciel z farmy. Gdy wyznał jej swoją miłość, uciekli i pobrali się potajemnie. Parker wzięła Garretta pod ramię. Starała się nie dopuścić opowieści do swojego serca, bo mogłaby zbyt mocno ją poruszyć. — Ojciec powtarzał mi często, że w czasie miesiąca miodowego zakochał się w matce jeszcze bardziej, choć wydawało się to niemożliwe — zakończył Fernandez. Doszli do końca korytarza i zatrzymali się przy windzie. Garrett zastanawiał się z lekkim rozdrażnieniem, jaki jest cel tej opowieści. — To piękna historia, panie prezydencie. Może usiądziemy teraz w jakimś spokojnym miejscu i zaczniemy wywiad? — spytał, siląc się na grzeczność. Fernandez odchylił głowę i roześmiał się, po czym poklepał Garretta po plecach. — Panie Miller, doprawdy zabawny z pana człowiek! — stwierdził z uśmiechem. — Niech mi pani powie, pani Miller, czy pani mąż co dzień rozśmiesza panią do łez? Parker zachichotała, żeby jej odpowiedź nie wypadła zbyt sarkastycznie. — Oczywiście. Mówi takie rzeczy, że mam ochotę wybuchnąć… śmiechem — odpowiedziała. Garrett czuł się tak, jakby nie do końca za nimi nadążał. — Uważam, że małżonkowie powinni spędzić po ślubie trochę czasu razem, że powinni odkryć się nawzajem, poznać się jako mąż i żona. Nie da się tego zrobić we własnym domu, pod naporem codziennych obowiązków. W tym momencie nawet Parker poczuła się skołowana. Nie miała pojęcia, do czego zmierza Fernandez. — Chciałbym, żeby jutro wieczorem znów mnie pan odwiedził ze swoją śliczną żoną. Możecie państwo spędzić noc w pokojach gościnnych na drugim piętrze. Służba dopilnuje, żeby niczego państwu nie brakowało. Parker i Garrett wyglądali na jednakowo zdumionych. — Panie prezydencie, to niezwykle miłe z pana strony, ale… Fernandez nie dał mu skończyć. — Nonsens. Nalegam. Łączy was namiętność, której w imię miłości należy dać upust. Jestem bardzo szczęśliwy, mogąc zaoferować wam swój pałac, abyście mogli się nacieszyć waszym małżeństwem w luksusie. Następnego wieczoru, gdy już wypoczniecie, zjemy razem kolację i przeprowadzimy wywiad, na którym tak wam zależy. Fernandez życzył im dobrej nocy i powiedział, że następnego dnia przyśle po nich wieczorem samochód. Zostawił ich pod windą, a sam wrócił do gości. Garrett i Parker dopiero w windzie odzyskali mowę. — Czy prezydent Dominikany powiedział nam właśnie, że udzieli nam wywiadu pod warunkiem, że zostaniemy na noc w jego pałacu i będziemy uprawiać seks? — spytała Parker wyraźnie zszokowanym głosem. Równie oszołomiony Garrett pokiwał głową. — Tak. Wydaje mi się, że to właśnie powiedział.

Rozdział 11. Garrett i Parker udawali, że wczorajszy pocałunek nigdy się nie wydarzył. Ale to były tylko pozory, bo tak naprawdę żadne z nich nie było w stanie o nim zapomnieć, wciąż wracali do niego w myślach. Parker nie chciała o nim rozmawiać, bo nadal czuła się dotknięta, że Garrett potraktował go tak lekko, natomiast Garrett jak typowy facet uznał, że jeśli będzie udawać, że nic się nie stało, problem sam zniknie. Jeśli będzie udawać, że wcale nie pragnie Parker, że wcale nie tęskni za tym, by poczuć na twarzy jej oddech, a na języku smak jej ust, to problem przestanie istnieć. O czwartej nad ranem, gdy w dalszym ciągu nie mógł zasnąć, bo łagodny oddech Parker i ciche jęki, które wydawała z siebie za każdym razem, gdy przewracała się na drugi bok, sprawiały, że robił się twardy jak kamień, stwierdził jednak, że tego problemu tak łatwo się nie pozbędzie. Oboje obudzili się rano wykończeni i żadne nie było w nastroju do rozmów. Na śniadanie poszli do Austina, bo zamówił tyle jedzenia, że wystarczyłoby dla małej armii. Siedli przy narożnym stole i zabrali się do jedzenia. Austin zreferował im efekty rekonesansu przeprowadzonego poprzedniego wieczoru w budynkach z listy Parker. Brady spóźniał się na śniadanie, bo — jak poinformował Austin — musiał coś wydrukować. Wkrótce miał do nich dołączyć. Austin wyjaśnił, że odwiedzili siedziby wszystkich jedenastu firm z listy. Były oczywiście nieczynne i zamknięte na noc na cztery spusty, co nie przeszkodziło chłopakom wejść do środka i przejrzeć przechowywaną tam dokumentację. Nie znaleźli jednak niczego na temat Fernandeza ani któregokolwiek z jego pracowników. Garrett miał ochotę zacząć walić głową w ścianę, bo każdy trop się urywał. Nikt nie był aż tak doskonały. Ludzie popełniali błędy. Fernandez też, musieli tylko znaleźć jego potknięcie, a wtedy wszystko pójdzie już gładko. Do pokoju wszedł Brady i wręczył Garrettowi wydruk, z powodu którego się spóźnił. Widniał na nim adres ze wskazówkami dojazdu. — Czy to jest to? Czy to adres naszej Agencji Docelowej? — chciał wiedzieć Garrett. Parker nachyliła się, żeby zobaczyć, co jest na kartce, Brady tymczasem nalał sobie kawy i usiadł na brzegu łóżka. — Tak do końca nie wiemy, co to za adres — wyjaśnił Cole, który siedział przy stole naprzeciwko Parker. — Wczoraj na koniec trafiliśmy do firmy ubezpieczeniowej. W koszu na śmieci pod biurkiem sekretarki znalazłem podarty list. Przesyłka, która miała trafić na ten adres… — Cole wskazał trzymaną przez Garretta kartkę — …została przekierowana na adres firmy ubezpieczeniowej. Mierzący niewiele ponad metr osiemdziesiąt wzrostu Cole był najniższym mężczyzną w zespole, co nadrabiał aż nadto zaangażowaniem. Miał krótkie jasne włosy, brązowe oczy i z łatwością wtapiał się w tłum, dzięki czemu idealnie nadawał się na szpiega. Ku przerażeniu swoich rodziców zaraz po ukończeniu osiemnastego roku życia wyrwał się spod ich kurateli i postąpił dokładnie na odwrót, niż oczekiwali. Wiecznie mu truli, żeby zdobył prawdziwy zawód — żeby został lekarzem albo prawnikiem — co stanowiło dla niego wystarczającą motywację, aby w pracy dawać z siebie absolutnie wszystko. Nie potrzebował nikogo poza braćmi z SEAL. Zawsze stawiał ich na pierwszym miejscu. — Dzwoniłem przed chwilą na pocztę, swoją drogą mają tam niezły bajzel. Twierdzą, że list został wysłany przez błąd w systemie — wtrącił Brady. — Okazało się, że aktualizowali oprogramowanie i niechcący wyskoczyło im parę adresów do korespondencji sprzed kilku lat. Zlecenie przekierowania poczty z wydrukowanego przeze mnie adresu na adres firmy ubezpieczeniowej pochodziło sprzed ośmiu lat. Garrett i Parker spojrzeli po sobie. Osiem lat temu powstała Agencja Docelowa, a Parker wstąpiła do CIA. Żadne z nich nie wiedziało, dlaczego wszystko miało początek właśnie wtedy. — Przesyłki były wysyłane na ten adres przez dwa dni, potem urząd wyłapał błąd i je wstrzymał — dokończył Brady, skupiając znów na sobie uwagę Parker i Garretta. — Domyślam się, że w listach nie było nic ważnego? — spytał Garrett. Cole pokręcił głową. — Nie, zwykłe przesyłki reklamowe. Uznaliśmy, że będziecie chcieli sprawdzić ten adres sami. Po śniadaniu Garrett i Parker wzięli z parkingu jeden z wynajętych samochodów, natomiast reszta chłopaków została na miejscu, na wypadek gdyby Garrett i Parker potrzebowali pilnie jakichś informacji, które mogli sprawdzić dla nich w internecie. W czasie jazdy samochodem kwestia noclegu w pałacu w ogóle nie wypłynęła, jakby została wepchnięta do bagażnika i zamknięta na głucho. Garrett i Parker rozmawiali o tym, co mogą zastać pod podanym adresem. Gubiąc się kilka razy, Garrett wyjechał w końcu na polną drogę, która po jakichś pięciu kilometrach doprowadziła ich do starego porzuconego magazynu stojącego na pustkowiu. Garrett zatrzymał auto i wysiedli. Parker okręciła się wokół własnej osi i powiodła dookoła wzrokiem. — Nie widać żadnego znaku życia. Garrett też się rozejrzał i pokiwał głową. Słychać było tylko szum drzew na wietrze i pojedyncze zawołania jakiegoś ptaka. Znajdowali się tak daleko od głównej drogi, że nie docierały tu nawet odgłosy samochodów. Inna sprawa, że droga, przy której mieścił się budynek, i tak nie była ruchliwa. Przez piętnaście minut jazdy Garrett i Parker nie napotkali żadnego samochodu. — Doskonałe miejsce. Na odludziu, gdzie nikt nic nie usłyszy — stwierdził Garrett, zatrzaskując drzwi wozu. — Mam złe przeczucia. Parker przyznała mu rację, zamknęła drzwi od strony pasażera i ruszyła w stronę budynku. Kiedyś mogła się tu mieścić jakaś fabryka, ale wybite okna, bujne chwasty i odchodząca od ścian farba wskazywały, że budynek od dawna nie był w użytku. Garrett szedł kilka kroków za Parker, która wymijała zagradzające drogę kępy chwastów, powalone drzewa i głazy. Doszli do drzwi i Parker podciągnęła jedną ręką koszulę. Garrett zobaczył glocka wciśniętego z tyłu za pasek dżinsów, a także wystarczająco dużo mlecznobiałej

skóry, żeby zacząć się ślinić. Zatrzymał się i patrzył, jak Parker wyciąga drugą ręką pistolet i staje w postawie Weavera — w pozycji strzeleckiej przyjmowanej jako obronna. Wycelowała w drzwi i odwróciła głowę. — Gotowy? — spytała cicho. Garrett stał bez ruchu i gapił się na pistolet w jej rękach. — Halo, McCarthy, pobudka! — szepnęła głośniej. Garrett otrząsnął się z osłupienia, choć miał ochotę zbesztać swoje ciało za to, że nie chce być spokojne. Schylił się szybko i wyciągnął z kabury przy kostce berettę. Gdy się wyprostował, Parker wciąż patrzyła na niego spod uniesionych brwi. — Przepraszam, ale nie przyzwyczaiłem się jeszcze do widoku ciebie z bronią w ręku — powiedział poirytowany, dając jej znak, żeby szła dalej. Dużo go kosztowało, żeby nie zamienić się w jaskiniowca i nie odepchnąć jej na bok. Najchętniej wszedłby do środka pierwszy i nie wystawiał jej na bezpośrednie zagrożenie. Wiedział jednak, że jeśli to zrobi, Parker powali go na łopatki… i może palnie mu w łeb na dokładkę. Musiał jej pokazać, że jej ufa i wierzy w jej umiejętności. Parker odwróciła się w końcu od Garretta, który zachowywał się naprawdę dziwnie. Podeszła do drzwi i nacisnęła klamkę. Nie ustąpiły. Zaczęła lekko szarpać za klamkę i naparła na drzwi ramieniem, ale ani drgnęły. — Daj, ja to zrobię — zaoferował się Garrett. Wyminął Parker i też spróbował wyważyć drzwi ramieniem. — Jakieś problemy, McCarthy? — spytała Parker na widok wciąż zamkniętych drzwi. — Ależ skąd, Parker — odparł Garrett, nie odwracając się do niej. Uniósł kolano i z całej siły kopnął zamknięte drzwi. Zamek puścił i skrzydło uderzyło z hukiem w ścianę. Teraz Parker stała jak zaczarowana. Widywała Garretta podczas treningu, widywała go na strzelnicy, od lat wyobrażała go sobie w najróżniejszych niebezpiecznych sytuacjach, ale miało się to nijak do widoku, jak z pistoletem w dłoni robi prawdziwy użytek ze swoich umiejętności. Wszystko w nim budziło jej zachwyt: począwszy od zaufania, którym ją obdarzył, pozwalając jej wejść pierwszej do budynku, na staranowaniu drzwi skończywszy. Wiedziała, że jest silny: widziała, jak ćwiczy, i nieraz śliniła się na widok jego umięśnionego brzucha. Ale widząc go teraz w dżinsach, które idealnie opinały jego pośladki, i w koszulce, która odsłaniała umięśnione ramiona, miała wrażenie, że przepełniająca go siła wręcz go rozsadza. Stał przy drzwiach, spokojny i opanowany, a Parker w życiu nie czuła się bezpieczniej. Podczas akcji zawsze to ona dowodziła, zawsze to ona szła na pierwszy ogień, żeby zapewnić bezpieczeństwo pozostałym członkom swojego zespołu. Była najlepsza w typowo męskim zawodzie, co oznaczało, że musiała dawać z siebie dwa razy więcej i mieć jaja jak facet, żeby zyskać szacunek kolegów z zespołu. Oddawanie się pod komendę innych nie leżało w jej naturze. Garrett nie śmiał się, gdy nie udało jej się otworzyć drzwi, choć w ciągu ostatnich kilku dni nieraz przechwalała się swoimi umiejętnościami. Przejął po prostu pałeczkę i zrobił, co było do zrobienia. Teraz zaś stał przy drzwiach i czekał, aż Parker wejdzie do środka. Powszechnie wiadomo, że ten, kto wchodzi pierwszy, naraża się najbardziej. Parker była świadoma wewnętrznej walki Garretta. Na jego twarzy malowało się wszystko, co czuł: strach, niepokój, a w końcu pogodzenie się z sytuacją. Wiedziała, że wolałby nie puszczać jej przodem, bo się o nią boi. Ale zdecydował się to zrobić, ponieważ jej ufał. Wiedziała, że czas odwzajemnić się mu tym samym. — Idź pierwszy — powiedziała, wskazując pistoletem drzwi. Garrett spojrzał na nią z zaskoczeniem, ale zaraz potem ruszył do akcji. Przykucnął i trzymając pistolet mocno w obu rękach, wyciągnął go przed siebie. Parker musiała sobie przypomnieć, że w środku może ich czekać ogromne niebezpieczeństwo. I choć bardzo chciała podziwiać napinające się mięśnie Garretta, to nie był czas na fantazje o tym, jak zza drzwi wyskakuje jakiś zbir, a Garrett powala go jednym ciosem w twarz. Garrett wszedł do środka i upewnił się, że za drzwiami niczego nie ma. Przesuwał wyciągnięty przed sobą pistolet z góry na dół. Parker wiedziała, że w życiu nie zobaczy niczego bardziej podniecającego, niż Garrett wchodzący do budynku z bronią w ręku, gotowy na wszystko, byle tylko zapewnić jej bezpieczeństwo. Garrett zrobił kilka kroków, wodząc wzrokiem za pistoletem w poszukiwaniu ewentualnego zagrożenia. Budynek miał dużo okien, które wpuszczały do środka mnóstwo słońca i oświetlały każdy zakamarek, co ułatwiało Garrettowi zadanie. Parker szła za Garrettem, powtarzając jego ruchy i sprawdzając, czy nikt się na nich nie czai z bronią w ręku. Mając już pewność, że nic im nie grozi, zatrzymała się obok Garretta i opuściła pistolet, patrząc w zdumieniu na to samo, co on. — Po co na środku opuszczonego budynku łóżka piętrowe? — spytała. — Nie mam pojęcia — odparł Garrett. Ruszyli w kierunku kilkunastu łóżek stłoczonych razem na środku wielkiego pomieszczenia. Podłoga była zasłana śmieciami, a ściany pokryte graffiti. Z sufitu zwisało rusztowanie, które wyglądało tak, jakby miało się zaraz zawalić, wystarczyło, żeby poluzowało się kilka śrubek. W środku czuć było śmierć. — Kto, do cholery, chciałby mieszkać w takiej norze? — spytał Garrett, gdy zatrzymali się przy łóżkach. Parker schowała pistolet za koszulę i schyliła się, żeby przeszukać podłogę pod łóżkami. Garrett przeszedł się natomiast wzdłuż i sprawdził górę. Parker wyciągnęła spod jednego z łóżek jakieś ubranie. — Może bezdomne kobiety? — odpowiedziała, prezentując brudną żółtą sukienkę, która dni świetności miała już za sobą. Garrett wzruszył ramionami i zaczął podnosić materace, żeby sprawdzić, czy pod spodem nic nie ma. — Okej. Czyli Fernandez prowadzi obrzydliwe schronisko dla bezdomnych, choć ma forsy jak lodu? — spytał. Nie doczekawszy się odpowiedzi, odwrócił się i zobaczył, że Parker zniknęła. Już zaczął wpadać w lekką panikę, gdy zauważył, że wychodzi z

jakiegoś pomieszczenia przy drzwiach wejściowych. Teraz wiedział, że pseudonim nadany jej przez Austina ma sens. Parker naprawdę była jak ninja. Nie miał pojęcia, jakim cudem w ciągu pięciu sekund, których potrzebował, żeby podnieść materac i zadać jej pytanie, ona zdążyła pójść do innego pomieszczenia, rozejrzeć się i wrócić. Parker wyszła z małej łazienki, którą zauważyła podczas pierwszego oglądu budynku, i wróciła do Garretta. Znalazła kosmetyczkę, a w niej małą, podróżną buteleczkę szamponu i damską golarkę. — Catalina Olvera. Garrett spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem. — Kto to taki? — spytał. Podeszła do niego i pokazała mu kosmetyczkę. Była podpisana w środku. — To nazwisko osoby, która podpisała kosmetyczkę. I która przy odrobinie szczęścia będzie mogła nam powiedzieć coś więcej na temat tego miejsca — odparła. Garrett skontaktował się z Bradym za pośrednictwem telefonu satelitarnego i podał mu nazwisko, prosząc, żeby spróbował dowiedzieć się czegoś o właścicielce znalezionego przedmiotu. Czekając, aż oddzwoni, Parker powtórzyła Garrettowi słowa, które udało jej się wyłowić podczas kolacji z rozmowy Fernandeza z wiceprezydentem. — Dziewczyny, pieniądze i łódź? Dodaj do tego koks i alkohol i wyjdzie na to, że ktoś szykuje się na imprezę — skomentował Garrett. Zanim Parker zdążyła mu odpowiedzieć, odezwał się telefon. — I co znalazłeś? — odezwał się Garrett do słuchawki. Parker stała ze skrzyżowanymi ramionami i patrząc, jak Garrett kiwa głową, słuchała jego odpowiedzi, które składały się głównie z wielokrotnie powtarzanych „mhm” i „okej”. — Ostatni znany adres? — spytał. Czekał chwilę na odpowiedź. — Prześlij mi to. Dobra robota, Marshall. Rozłączył się i schował telefon do kieszeni. — Catalina Olvera w wieku szesnastu lat uciekła z domu. Dwa miesiące temu znaleziono jej ciało w jakimś zaułku. Przed śmiercią została zgwałcona i ciężko pobita. Parker westchnęła. — O kurwa. Garrett i Parker wyszli z magazynu i pojechali pod podany przez Brady’ego adres. *** — Mówiłem, że nic nie wiem o tej suce. Były z nią tylko problemy i cieszę się, że znikła. Garrett i Parker stali na ganku domu rodzinnego Cataliny Olvery, słuchając, jak jej pijany ojciec złorzeczy na nią łamaną angielszczyzną. Po piętnastu minutach Parker doszła do wniosku, że facet musiał być pijany przez większą część życia Cataliny, a po ucieczce córki z domu zobaczył ją dopiero w kostnicy, gdzie miał zidentyfikować ciało. Gdy Parker słuchała jego bełkotu, wszystko się w niej aż gotowało. Ten facet bardzo przypominał jej ojca. Była wściekła, że w ogóle go nie obchodziła krzywda wyrządzona jego córce. Garrett podziękował mężczyźnie za poświęcony im czas i zapisał mu na kartce swój numer telefonu, na wypadek gdyby coś mu się przypomniało. Wziął Parker za rękę i odciągnął ją delikatnie z rozpadającego się ganku. Czuł, że jego przyjaciółka aż dyszy z wściekłości, i wiedział, że musi ją szybko stąd zabrać, zanim zrobi coś głupiego — na przykład wyciągnie broń. Zeszli po schodach, ale Parker zatrzymała się nagle i odwróciła do stojącego w drzwiach mężczyzny, który odprowadzał ich wściekłym spojrzeniem. — Espero que usted quema en el infierno para darle la espalda a su hija — wycedziła przez zaciśnięte zęby. Garrett zobaczył, że mężczyzna zbladł, Parker natomiast wyrwała się przyjacielowi, odwróciła się na pięcie i poszła szybkim krokiem do samochodu. Wsiadła do środka i zatrzasnęła za sobą drzwi. Garrett podbiegł do auta, wsiadł za kierownicę i odpalił silnik. Spojrzał na Parker, która siedziała odwrócona do niego bokiem z łokciem na oknie i brodą podpartą na zaciśniętej pięści. Patrzyła przez okno w dal. — Powiesz mi, co mu powiedziałaś? — spytał Garrett. — Powiedziałam, że mam nadzieję, że spłonie w piekle za to, że odwrócił się plecami do swojej córki. Religia to na Dominikanie bardzo poważna sprawa, nawet dla największego dupka — wyjaśniła Parker, nie patrząc na Garretta. Garrett chciał odgarnąć włosy z policzka Parker i zobaczyć jej oczy. Chciał ją do siebie przytulić. Wiedział, co zrobił jej ojciec, i wiedział, że za każdym razem, gdy Parker widziała mężczyznę zaniedbującego swoją córkę, poruszało ją to szczególnie mocno, bo odżywały w niej wszystkie wspomnienia. Ojciec Parker był powodem jedynej kłótni, do jakiej kiedykolwiek doszło między Garrettem i Milem. *** Parker wyjechała w sprawach zawodowych, więc Garrett umówił się z Milem u nich w domu na pizzę i piwo. Milo położył otwarte pudełko z pizzą na stoliku kawowym i usiadł na kanapie obok Garretta.

— Parker kazała mi zrobić pod swoją nieobecność listę gości — poinformował Milo. Wziął sobie kawałek pizzy i odgryzł kęs. — No to powodzenia. Nawet nie proś mnie o pomoc — odparł Garrett z pełnymi ustami. — Gdzieżbym śmiał, stary. Zresztą już prawie skończyłem. Chyba zrobię jej niespodziankę i zaproszę jej ojca — powiedział od niechcenia. Garrett wrzucił resztkę swojej pizzy do pudełka i spojrzał na Mila tak, jakby ten postradał rozum. — Żartujesz, prawda? — upewnił się. — No co? — odparł niczego nieświadomy Milo. — Nie gadała z nim od nie wiem jak dawna. Wydaje mi się, że nasz ślub to dobra okazja, żeby się pogodzili. Garrett oparł się o kanapę i pokręcił głową. — Przecież nie możesz być aż taki głupi, Milo. — Pierdol się! — wrzasnął ze złością Milo. Garrettowi było przykro, że wkurzył przyjaciela, ale nic nie mógł na to poradzić. Milo musiał zrozumieć, że to naprawdę fatalny pomysł. — Stary, nie można ot tak „pogodzić się” z kimś, kto wolałby, żebyś nie żył. To nie takie proste, a już na pewno nie należy nikogo do tego zmuszać w dniu, który powinien być najszczęśliwszym dniem w życiu — próbował przemówić mu do rozsądku Garrett. — Przestań chrzanić — wściekł się Milo. — Nie udawaj, że znasz moją narzeczoną lepiej niż ja. — Nie znam. Chodzi mi o ciebie. Jeśli to zrobisz, gorzko tego pożałujesz. Ile razy Parker powtarzała, że nie chce mieć ze swoim starym nic wspólnego? Nie możesz jej czegoś takiego zrobić w dniu waszego ślubu! Milo zerwał się z kanapy, odsunął kopniakiem stolik i wybiegł z pokoju. Chwilę później drzwi sypialni Mila i Parker zatrzasnęły się z hukiem. Milo i Garrett nie wrócili już nigdy do tego tematu, ale tydzień później Garrett spotkał się z Parker na lunchu i ta opowiedziała mu o potwornej awanturze, którą urządziła Milowi poprzedniego wieczoru, gdy zaczął mówić o zaproszeniu na ślub jej ojca. *** Wracali do kurortu w milczeniu. Garrett zastanawiał się, czy mówił Milowi takie rzeczy po to, żeby udowodnić, że faktycznie lepiej zna Parker. Wtedy wydawało mu się, że chce mu tylko pomóc. Teraz nie był już tego taki pewny. W ośrodku czekała na nich wiadomość, że o piątej przyjedzie po nich samochód z pałacu. Mieli więc godzinę na to, żeby się spakować i zastanowić, jak zamierzają to rozegrać. — Chyba się nie stresujesz, co? — spytał Garrett, wrzucając do torby spodnie. — Nie. A ty? Garrett pokręcił głową i zerknął na Parker, która pakowała właśnie kosmetyczkę. — Jeśli ci to ułatwi sprawę, udawaj po prostu, że jestem Milem i że pławicie się w szczęściu podczas romantycznego miesiąca miodowego — zaproponował z uśmiechem. Pożałował swoich słów w tej samej chwili, w której je wypowiedział. Żałował, że nie może ich cofnąć. Przemawiała przez niego zazdrość. — Pławimy się w szczęściu. No jasne — prychnęła Parker, zapinając torbę. Odwróciła się szybko z nadzieją, że Garrett puści jej komentarz mimo uszu. Poszła odłożyć torbę pod drzwi i przez chwilę nie odwracała się do Garretta. — Co, może mi powiesz, że nie bzykalibyście się na okrągło i nie uśmiechalibyście się do siebie tak promiennie, że wszystkim wokół zbierałoby się na mdłości? — zażartował. Każde wypowiadane słowo jego samego raniło jak nóż, bo siłą rzeczy wyobraził sobie Mila i Parker uprawiających seks wszędzie gdzie popadnie. Ale ze względu na Parker próbował dalej się uśmiechać. — No raczej nie sądzę — odezwała się Parker i odwróciła się w końcu do Garretta. Nie podobał mu się smutek malujący się na jej twarzy. Stwierdził, że zachował się jak kretyn, wspominając o Milu na krótko przed tym, gdy mieli udawać nowożeńców podczas czegoś w rodzaju nocy poślubnej. — Nie powinienem był o nim wspominać, przepraszam — powiedział. Parker westchnęła. Wkurzało ją, że Garrett zawsze brał winę na siebie. A tylu rzeczy nie wiedział o swoim przyjacielu. Rzeczy, o których ani ona, ani najwyraźniej Milo mu nie opowiadali. Nie miała pojęcia, dlaczego Milo nie zwierzał się Garrettowi z ich problemów. Może się wstydził. Parker milczała, bo nie chciała stawać między najlepszymi przyjaciółmi. Były sprawy, które wolała zachować dla siebie, żeby Milo nie miał poczucia, że go zdradziła. Ale to było za jego życia, może nadszedł czas, żeby Garrett dowiedział się prawdy. — Nie przepraszaj. Nie przeszkadza mi, że o nim mówisz. To był też twój przyjaciel. Tylko że… między nami wcale nie było tak cudownie i wspaniale, zwłaszcza w ciągu ostatniego półrocza przed jego wyjazdem. — Co masz na myśli, mówiąc, że nie układało wam się najlepiej? Przecież byliście szczęśliwi i zakochani, mieliście się pobrać. Co w tym niefajnego? Parker spojrzała na Garretta z ukosa. W pierwszym odruchu przestraszyła się, że zarzuci jej kłamstwo i powie, że wszystko wymyśliła. Ale zaraz sama przywołała się do porządku. Garrett nigdy by jej tak nie potraktował. Parker czuła, że coś się między nimi zmieniło od dnia, w którym obudzili się przytuleni do siebie. Za każdym razem, gdy znajdowali się w jednym pomieszczeniu, powietrze było tak naelektryzowane, że dochodziło niemal do wyładowań. Za każdym razem, gdy patrzyła na Garretta, widziała, że on też na nią patrzy. Choć on nie chciał się do tego przyznać, a ona za bardzo się bała cokolwiek powiedzieć, wyraźnie czuła, że nie jest już między nimi tak samo jak wcześniej. Wystarczyło, że raz poczuła jego dotyk na swojej nagiej skórze, żeby pragnęła więcej. Wystarczyło, że raz poczuła na sobie jego usta, żeby wiedziała, że musi poczuć je znowu. Czasem dostrzegała w jego oczach coś, co

mówiło jej, że Garrett podziela jej odczucia, ale zaraz potem wrażenie znikało. Parker wiedziała, że trudno mu widzieć w niej kogoś więcej niż narzeczoną swojego kumpla. Nie chciała jednak, żeby tkwił w przekonaniu, że między nią a Milem wszystko układało się świetnie. Jeśli to poczucie winy nie pozwalało mu się do niej zbliżyć, zamierzała zrobić wszystko, żeby przestało mu doskwierać. — Nie byliśmy ze sobą szczęśliwi, Garrett. A przynajmniej tak było od dłuższego czasu — wyznała. Stwierdzić, że jej słowa zaskoczyły Garretta, byłoby dużym niedopowiedzeniem. Milo nigdy nawet się nie zająknął, że im się nie układa. — Co się stało? — spytał Garrett. Parker zamachała ze złością rękami. — Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Zaszła w nim jakaś zmiana. Któregoś dnia wrócił z pracy i był już innym człowiekiem. Początkowo myślałam, że to przez stres, ale kiedy powtarzał uparcie, że wszystko jest w porządku, wykorzystałam swoje kontakty i dowiedziałam się, że w pracy radzi sobie świetnie, że nie ma żadnych problemów. Z upływem kolejnych miesięcy było coraz gorzej, ale za każdym razem, gdy próbowałam nakłonić go do rozmowy, zaczynał się wściekać, krzyczeć i twierdzić, że się wtrącam. Garrett wiedział, że Milo był wybuchowy, ale w obecności Parker zawsze się hamował. — Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? — spytał Garrett. — Chciałam. Boże, tyle razy chciałam ci powiedzieć — odpowiedziała Parker i zrobiła kilka kroków w stronę łóżka, przy którym stał. — Ale o to też się kłóciliśmy. Milo wściekał się, że latam do ciebie ze wszystkimi problemami. Podczas takich kłótni Parker zawsze miała wrażenie, że dławi się poczuciem winy. Wiedziała, że oskarżenia Mila są w pełni uzasadnione. Rzeczywiście, z każdym kłopotem czy wątpliwością zwracała się do Garretta. Garrett i Parker różnili się od siebie niemal pod każdym względem, ale mimo to ufała mu bezgranicznie. Wiedziała, że zwracając się do niego o pomoc, zawsze może liczyć na prawdę i szczerość. Mówił jej, gdy robiła coś głupiego, i dopingował ją w wysiłkach. Zdawała sobie sprawę, że powinna o tym wszystkim rozmawiać z Milem, ale gdy najbardziej go potrzebowała, najczęściej go nie było. A Garrett był zawsze. Przerwało im pukanie do drzwi. Pracownik kurortu zjawił się po ich bagaże. Poszli z nim do lobby, gdzie mieli czekać na samochód z pałacu. *** Za dziesięć piąta Parker siedziała na krześle w lobby i wpatrywała się w główne drzwi, postukując nerwowo stopą o marmurową posadzkę. W dalszym ciągu nie wiedziała, jak rozegrać fałszywą noc poślubną pod dachem człowieka zaangażowanego z dużym prawdopodobieństwem w nielegalną działalność, która doprowadziła do śmierci jej narzeczonego — jak udawać seks z nieprawdziwym mężem w sytuacji, gdy tak naprawdę chciała uprawiać seks z prawdziwym Garrettem. Od samego myślenia o tym bolała ją głowa. Garrett stwierdził, że mogą spędzić noc w pałacu, zamknąć się na kilka godzin w pokoju, pohałasować trochę, żeby służba słyszała, jak „się bawią”, a potem trochę powęszyć, gdy już wszyscy pójdą spać. Parker wiedziała, że buszowanie po pałacu prezydenckim w środku nocy wcale nie będzie takie proste. CIA przez pół roku przygotowywała ją i dwudziestu innych agentów do pięciu sekund w zaroślach, w czasie których mieli założyć na pałacowym oknie podsłuch. Nie da się wyjść tak po prostu z pokoju gościnnego i zacząć jakby nigdy nic zaglądać kolejno do wszystkich pokojów. A skoro Fernandez mógł mieć dodatkowo związek ze śmiercią młodej dziewczyny, niewykluczone, że będzie szczególnie podejrzliwy. Może nawet ktoś będzie siedział przez całą noc przed ich sypialnią. — Kochał cię ponad życie — powiedział cicho siedzący obok Garrett. Bez względu na to, co do niej czuł, nie był w stanie jej okłamywać. Powinna wiedzieć, że jej narzeczony naprawdę ją kochał, niezależnie od tego, jak ją traktował przed wyjazdem. — W takim razie okazywał to w dziwny sposób — odparła Parker. Oparła się łokciami o kolana i spoglądała pustym wzrokiem przed siebie, kręcąc w roztargnieniu diamentowo-szafirową obrączką. Kilka miesięcy temu zdjęła pierścionek zaręczynowy, który miała wcześniej na tym palcu, bo uznała, że nie powinna go już nosić. Wydawało jej się, że będzie się czuła bez niego goła, więc zawiesiła go sobie na łańcuszku na szyi, żeby mieć go zawsze przy sobie. Ale kiedy wczoraj przed kolacją u prezydenta ściągnęła łańcuszek z diamentowym pierścionkiem, nic nie poczuła: ani straty, ani smutku. Kiedy natomiast dotykała obrączkę, którą dostała od Garretta, ze świadomością, że już niedługo będzie musiała ją zdjąć, ogarniał ją niewymowny żal. — W środku nocy odbierał jakieś telefony, słyszałam, jak rozmawia przyciszonym głosem na korytarzu — ciągnęła Parker, odrywając się myślami od obrączki. — Mówił, że idzie do sklepu, ale wracał do domu bez zakupów. Wychodził z domu w środku nocy i wracał dopiero po południu, bez słowa wyjaśnienia. Wiem, że oboje mieliśmy swoje tajemnice, ale wcześniej było inaczej. Jeśli któreś z nas odbierało telefon w sprawach zawodowych, to nawet gdy nie mogliśmy ze sobą o tym rozmawiać, mówiliśmy przynajmniej, że chodzi o pracę. Milo zachowywał się tak, jakby nic się nie działo, a kiedy go o to pytałam, wybuchał. Przez jakiś czas byłam przekonana, że mnie zdradza — powiedziała z ponurym parsknięciem. — Milo nigdy by cię nie zdradził — zapewnił ją Garrett, pozwalając, by instynkt opiekuńczy wziął nad nim górę. Odgarnął jej włosy z ramienia, żeby widzieć jej twarz, a potem przesunął dłoń na jej kark i zaczął go masować, czując nagromadzone w nim napięcie. Garrett wiecznie wysłuchiwał przechwałek Mila na temat ich bujnego pożycia seksualnego. Po każdej takiej rozmowie znieczulał się whisky i dzwonił do „znajomej”, żeby tylko zająć sobie głowę czymś innym. Nie wyobrażał sobie, żeby ten sam facet, który chwalił się seksem z siedzącą obok niego kobietą, miał się oglądać za innymi. — No cóż, ktoś musiał zaspokajać jego potrzeby, a na pewno nie byłam to ja. Parker widziała, że do Garretta dociera to, co powiedziała, i stwierdziła, że skoro rozmawiają ze sobą aż tak szczerze, równie dobrze może powiedzieć mu wszystko. — Na palcach jednej ręki mogę policzyć, ile razy uprawialiśmy w ciągu tego roku seks. Ostatni raz zrobiliśmy to pięć miesięcy przed jego wyjazdem. Garrett był zszokowany i nie był w stanie tego ukryć. Parker mówiła coś dokładnie przeciwnego niż Milo. I nie chodziło o to, komu wierzyć: Garrett zawsze bez wahania wybrałby Parker. Nagle jej zachowanie z tamtej nocy, gdy zjawiła się u niego zapłakana i rozebrała się do bielizny, nabrało sensu. Pamiętał, że kilka dni później spytał Mila, czy między nim i Parker wszystko w porządku, na co Milo odpowiedział z

przesadnym entuzjazmem, że są bardzo szczęśliwi i szaleńczo w sobie zakochani, i że wprost nie są w stanie się od siebie oderwać. Następnie zaczął opisywać szczegółowo każdy stosunek, który odbyli w ostatnim czasie. Garrett uznał, że Milo trochę przesadza z tą szczerością, ale wytłumaczył to sobie wtedy tym, że przyjaciel jest po prostu bardzo szczęśliwy. Postanowił w związku z tym jakoś to znieść. Garrett zastanawiał się, czy gdyby wiedział wtedy to, co wie teraz, tamta noc potoczyłaby się inaczej — noc, gdy odwrócił się i zobaczył mokrą od deszczu Parker, która stała w koronkowej bieliźnie na środku jego salonu. Zastanawiał się, czy wciąż zżerałoby go poczucie winy, że chce się z nią kochać — bo od tamtej chwili nie opuszczało go ani na moment. Zastanawiał się, czy gdyby wiedział o problemach Mila i Parker, zgodziłby się na to, co mu oferowała i czego pragnął od dnia, w którym ją poznał. Garrett przypomniał sobie prywatną komórkę Mila i wszystkie zarejestrowane na niej połączenia z Republiką Dominikany. Nigdy nie wytłumaczył Parker, dlaczego pytał, czy Milo miał inny telefon. Nie chciał jej martwić. Naprawdę wierzył, że jego przyjaciel nigdy by jej nie zdradził ani nie zrobiłby niczego, co mogłoby ją skrzywdzić. Ale myśląc o tym telefonie i o zachowaniu Mila w stosunku do Parker, Garrett doszedł do wniosku, że być może wcale nie znał swojego przyjaciela aż tak dobrze, jak mu się zawsze wydawało. Zanim zdążył się odezwać, Parker podniosła się, bo przed recepcję zajechała lśniąca czarna limuzyna. Garrett też wstał, wziął torby i poszedł za Parker do czekającego samochodu. Wsiedli, a kierowca schował ich rzeczy do bagażnika i ruszył. Garrett podniósł wewnętrzną szybę, żeby zapewnić im trochę prywatności. Po kilku minutach milczenia Garrett odwrócił się do Parker. Patrzyła przez okno, ale dzięki tylnym światłom widział jej odbicie w szybie. Siedziała pogrążona w myślach. Garrett wiedział, że to jego wina, bo to on zaczął gadać o Milu. Parker miała rację. Milo był też jego przyjacielem i Garrett miał prawo o nim mówić, ale nie narażając jej przy tym na cierpienie. Parker trzymała ręce na kolanach. Garrett dotknął jednego z jej nadgarstków i wsunął swoją dłoń w jej, splatając się z nią palcami. Czując jego ciepłą dłoń, Parker odwróciła się do niego. Garrett ścisnął ją lekko, chcąc jej bezgłośnie powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, a potem zaczął delikatnie masować jej kciuk. Limuzyna wiozła ich w kierunku pałacu, a oni patrzyli na siebie w milczeniu, zastanawiając się, czy pod natłokiem wszystkich tych myśli i wspomnień będą dziś w stanie udawać męża i żonę.

Rozdział 12. Przyjeżdżając do pałacu po raz drugi, Garrett i Parker nie podróżowali swoim autem, więc ominęli wszystkie kontrole. Gdy przeszli niezatrzymywani obok strażnika z wykrywaczem metalu, Garrett pomyślał ze złością, że mógł zabrać broń. Przez to, czego dowiedzieli się wcześniej, nie miał dobrych przeczuć. Parker zastanawiała się, co myśli Garrett po tym, jak opowiedziała mu o swoim związku z Milem. Nie odezwał się ani słowem, gdy wyznała, że od dawna ze sobą nie spali. Pewnie czuł się skrępowany tego rodzaju rozmową na temat przyjaciela, ale Parker zbyt długo wszystko w sobie dusiła. Dobrze było wreszcie móc się zwierzyć Garrettowi — już dawno powinna to zrobić. Na razie jednak postanowiła o tym nie myśleć. Mieli robotę i w najbliższym okresie nie będą mogli swobodnie rozmawiać. Na czas pobytu w pałacu temat jej związku z Milem był zamknięty. Chwyciła Garretta pod ramię i ruszyli za pracownikiem obsługi pałacu najdłuższym korytarzem, jaki kiedykolwiek widzieli. Jej obcasy stukały po marmurowej posadzce. Prowadzeni przez milczącego mężczyznę oglądali namalowane w różnych stylach obrazy, które wisiały po obu stronach korytarza. Po chwili korytarz się rozszerzył i znaleźli się w czymś w rodzaju kolejnego lobby. Parker spojrzała na wysklepiony sufit, zachwycona misternie namalowaną sceną walki dobra ze złem. Pomyślała, że to ironiczne szykować się na wojnę z mieszkającym tu człowiekiem, mając nad głową takie malowidło. Z pomieszczenia widać było otwarte korytarze na drugim i trzecim piętrze, zbudowane w formie układających się w arkady kolumn i wyposażone w białe marmurowe balustrady. Ich przewodnik zatrzymał się przy ogromnych schodach na końcu sali i pokazał, że muszą wejść na drugie piętro. Na górze poszli dalej otwartym korytarzem, zerkając co chwila na dół, gdzie jeszcze przed chwilą byli, a służący zaczął im opowiadać historię pałacu. W końcu doszli do podwójnych biało-złotych drzwi. Kamerdyner wyciągnął klucz i otworzył je z rozmachem. Weszli do środka i aż westchnęli z zachwytu. Gdy usłyszeli, że spędzą noc w pokoju gościnnym, pomyśleli, że chodzi o typowe pomieszczenie tego typu. To natomiast bardziej przypominało znajdujący się wewnątrz pałacu dom o powierzchni trzystu metrów kwadratowych. Drzwi za nimi zamknęły się z informacją, że jeśli będą czegoś potrzebować — jedzenia, rozrywki czy czegokolwiek innego — mają korzystać z telefonu znajdującego się w salonie. Stali w największym salonie, jaki kiedykolwiek widzieli — wysklepiony sufit znajdował się na wysokości sześciu metrów, a wychodzące na ocean okna zajmowały niemal całą wysokość ściany. Kremowo-złote pomieszczenie było ładne i komfortowe. Garrett i Parker weszli bez słowa dalej. Po prawej stronie znajdował się kolejny pokój. — O cholera — mruknął Garrett. Sypialnia zajmowała co najmniej połowę ogromnego apartamentu. Też była utrzymana w kremowo-złotej kolorystyce, ale w trochę ciemniejszych odcieniach. Parker puściła Garretta i podeszła do łóżka znajdującego się pod ścianą na końcu pokoju. Usiadła na brzegu. Zapadła się w miękkim materacu i westchnęła zadowolona. Garrett minął ciężkie złote zasłony zawieszone przy oknach i oparł się o jeden z marmurowych filarów przy łóżku. Spojrzał na Parker, która podniosła głowę i patrzyła na misterną kopułę pełniącą funkcję oświetlenia i zajmującą większą część sufitu. — Możemy tu hałasować, ile chcemy, a i tak nas nikt nie usłyszy — zażartowała. Garrett roześmiał się, przypominając sobie swój wcześniejszy pomysł: mieli jęczeć, skakać na łóżku i potrząsać wezgłowiem, żeby pracownicy pałacu mogli donieść Fernandezowi, że faktycznie do czegoś doszło. Ze zrozumiałych powodów ten pomysł teraz odpadał. — Mógłbym zrobić z tobą, co zechcę, a i tak nikt by nie usłyszał twoich krzyków — stwierdził Garrett, unosząc brew i wydając z siebie złowieszczy rechot seryjnego mordercy. Parker zaczęła się śmiać. — A kto powiedział, że to ja będę krzyczeć? — spytała wesoło i wstała z łóżka. — Wydaje mi się, że już nieraz udowodniłam moje umiejętności. Podeszła bliżej, wspięła się na palce i cmoknęła go w policzek. Brakowało jej dawnej swobody z Garrettem. Dobrze było do niej wrócić. Odsunęła się odrobinę, żeby móc na niego spojrzeć, położyła mu rękę na piersi i uśmiechnęła się półgębkiem. — Nie doceniasz moich możliwości. Też potrafię sprawić, żebyś krzyczał — powiedziała cicho. Patrzyli na siebie przez kilka sekund rozbawionym wzrokiem. Nagle jednak dotarło do nich, jak jest naprawdę. Jasne, byli parą przyjaciół, którzy żartowali, że się pozabijają lub zaczną zadawać sobie ból, który zmusi ich do krzyku, ale kiedy tak stali naprzeciwko siebie, dowcip o krzykach bólu zaczął raczej oznaczać realną możliwość krzyków rozkoszy. Garrett przełknął wyraźnie ślinę, wyobrażając sobie, co takiego może mu zrobić Parker, żeby zaczął wołać w uniesieniu jej imię, Parker myślała natomiast o jego dłoniach, dotykających ją w takich miejscach, żeby nie mogła powstrzymać okrzyków ekstazy. Sytuacja zrobiła się nagle krępująca, bo przypomnieli sobie z całą wyrazistością, w jaki sposób powinni spędzić ze sobą tę noc. Parker potrzebowała kilku minut na osobności, żeby odzyskać trzeźwość myślenia. Mieli zadanie do wykonania, a Garrett był jej przyjacielem. Obejrzą coś w telewizji, będą rozmawiać i robić to, co zwykle, gdy się spotykali. Nic takiego. — Chyba wezmę prysznic — oznajmiła. Odsunęła się od Garretta i wymijając go, poszła do salonu, gdzie pokojowy zostawił ich bagaże. Garrett tkwił dalej w miejscu i wpatrzony w łóżko wyobrażał sobie w pościeli nagą Parker. Gdy kilka minut później wróciła z kosmetyczką i ubraniami, stał dalej w milczeniu z rękami w kieszeniach. Patrzył, jak Parker idzie na drugi koniec pokoju i znika za drzwiami pomieszczenia, w którym musiała znajdować się łazienka. Na dźwięk

odkręcanej wody otrząsnął się z zamyślenia i poszedł po swoją torbę. Słowa Parker na widok sypialni obudziły jego niepokój. Fernandez zaprosił ich na coś w rodzaju nocy poślubnej. Garrettowi trudno było uwierzyć, że nie zechce w jakiś sposób sprawdzić, czy dokładnie w ten sposób spędzą tu czas. Nie ufał temu człowiekowi i wcale by się nie zdziwił, gdyby prezydent grał nieczysto i posunął się do czegoś obrzydliwego. Parker miała rację. Mogli krzyczeć i wrzeszczeć, a na korytarzu i tak nikt by ich nie usłyszał. Pokój był za duży, a łóżko zostało maksymalnie odsunięte od drzwi i korytarza. Garrett podniósł z podłogi swoją małą torbę podróżną i wrócił z nią do sypialni. Postawił ją na stojącej w nogach łóżka kanapie i zaczął w niej grzebać. W końcu znalazł to, czego szukał: mały, srebrny breloczek, do którego przypięte było kwadratowe urządzenie przypominające pilota do samochodu. Nie wyjmując rąk z torby, nacisnął przycisk na środku urządzenia, nastawił za pomocą znajdującego się na górze pokrętła odpowiednią częstotliwość i ukrył przedmiot w dłoni pod telefonem komórkowym. Zaczął się przechadzać powoli po pokoju, udając, że pisze esemesa, i patrzył, czy zaświeci się kontrolka. Po kilku sekundach zapaliło się małe, żółte światełko, a Garrett zaklął w duchu. Przykucnął cicho przy stoliku nocnym pod pretekstem zdjęcia butów i zajrzał pod spód. Z tyłu, przymocowane do drewna, znajdowało się małe, czarne urządzenie, nie większe od ziarnka grochu. Garrett opuścił z rezygnacją głowę, żałując, że nie może sobie porządnie zakląć. Ale nie mógł, bo każdemu ich słowu ktoś się właśnie przysłuchiwał. Musiał teraz tylko się upewnić, że w pokoju nie ma oprócz tego kamer. Wstał i zaczął znów chodzić wolnym krokiem po pokoju, zachowując się tak, jakby podziwiał zawieszone na ścianach obrazy. Kątem oka zerkał na trzymany przyrząd i modlił się, żeby nie zaświecił na czerwono. Czerwone światełko oznaczało wyższą częstotliwość, czyli na przykład takie urządzenie jak kamera. Wystarczającym powodem do zmartwień było już to, w jaki sposób odegrać dźwiękowo parę w czasie nocy poślubnej. Gdyby mieli dołączyć do tego wizję, Garrett zupełnie by spanikował. Szybkie przeszukanie sypialni nie zmieniło niczego w sygnalizacji urządzenia: dalej świeciło na żółto. Stanowiło to i tak wystarczająco duży problem, bo oznaczało, że przysłuchiwał się im Fernandez i Bóg raczy wiedzieć, kto jeszcze. Ale przynajmniej nie widzieli, co się dzieje w środku. Garrett już był pewny, że sobie poradzi bez wzbudzania podejrzeń. Usłyszał, że Parker zakręca wodę, i stwierdził, że musi ją szybko uprzedzić. Podbiegł do drzwi łazienki i zatrzymał się na moment, ale zaraz potem nacisnął klamkę i wszedł do wypełnionego parą pomieszczenia. Parker zdążyła owinąć się ręcznikiem, gdy drzwi do łazienki otworzyły się gwałtownie i do środka wszedł Garrett. — Co ty… Garrett złapał Parker w pasie i zasłonił jej usta dłonią, zanim zdążyła powiedzieć coś więcej. Przyciągnął ją bliżej i spojrzeniem dał znać, żeby się nie odzywała. Parker oddychała ciężko zarówno z powodu nagłego wtargnięcia Garretta do łazienki, jak i tego, że znajdowała się tak blisko niego, owinięta tylko ręcznikiem. Była mokra i zrobiło jej się zimno, bo otwierając drzwi, Garrett wypuścił na zewnątrz ciepło. Ale przyciśnięta do jego rozgrzanego ciała, trzymając go mocno za ramiona, w jednej chwili zapomniała o chłodzie. Dała mu skinieniem głowy znak, że zrozumiała, i spróbowała uspokoić oszalałe serce. Garrett odsłonił jej usta i przyłożył palec do swoich, żeby dodatkowo podkreślić, że nie powinna się odzywać. Patrzył na jej twarz, starając się nie myśleć o jej śliskiej, wilgotnej skórze i o tym, jak łatwo byłoby zedrzeć z niej ręcznik. Jego oczy go jednak zdradziły. Nie mógł się powstrzymać i zerknął na jej biust, wyłaniający się spod ręcznika pod wpływem mocnego uścisku. Na gładkiej skórze jej dekoltu lśniły kropelki wody — kilka spłynęło między piersi. Jego język zrobił się nabrzmiały, podobnie jak członek, a Garrett poczuł irracjonalnie, że musi zlizać z Parker te kropelki. Sięgnął ręką w bok i nie wypuszczając Parker z objęć, odkręcił wodę pod prysznicem. — Mam nadzieję, kotku, że nie masz nic przeciwko, że spłuczę się trochę, kiedy ty się będziesz wycierać — powiedział głośno, wchodząc razem z nią tyłem pod strumień wody i zasuwając drzwi do kabiny. W ciągu kilku sekund ręcznik owinięty wokół Parker zrobił się całkiem mokry, a czarne spodnie Garretta i biała koszula przykleiły się do jego ciała. Garrett cieszył się, że przynajmniej zdjął buty. Garrett zaczął pochylać głowę w jej kierunku i Parker uniosła brodę przekonana, że znów ją pocałuje. Wiedziała, że to obłęd, że nie po to wszedł z nią w ubraniu pod prysznic, że mają do wykonania ważne zadanie, ale w tej chwili była w stanie myśleć tylko o jego ciepłej skórze, którą czuła pod mokrymi ubraniami, i o dotyku jego warg. Garrett otarł się o jej twarz policzkiem i zatrzymał z ustami przy jej uchu. — Podsłuch — szepnął tylko. Parker otworzyła gwałtownie oczy, czując, że jego usta zostały przy jej uchu. Byli w „apartamencie dla nowożeńców” ledwo niecałe pół godziny, a jej profesjonalizm i wszystkie umiejętności już zdążyły pójść w odstawkę. Gdyby chodziło o dowolnego innego partnera i dowolne inne zadanie, Parker już dawno zabrałaby się do roboty. Zaraz po wejściu do pokoju sprawdziłaby, czy nie ma w nim podsłuchu. Gdyby jej partner wszedł niespodziewanie do łazienki i wepchnął ją pod prysznic, od razu zorientowałaby się, że coś jest nie tak, i zaczęła układać w głowie plan działania. Przy Garretcie nie była w stanie się skoncentrować. Garrett odsunął się i spojrzał jej w oczy, chcąc się upewnić, że go zrozumiała. Oboje mieli świadomość, że kilka strategicznych jęków i zamiana łóżka w trampolinę nie załatwią sprawy. Jeśli Fernandez podłożył w ich sypialni podsłuch, to znaczy, że będzie uważnie nasłuchiwał. Odróżni jęk ekstazy od udawanego. Garrett znów się nachylił i szepnął: — Rób to, co ja. Pokiwała głową. Garrett puścił ją, rozsunął drzwi od kabiny prysznicowej i dał jej znać, żeby wyszła. — Może pójdziesz się położyć, a ja zaraz do ciebie przyjdę — powiedział głośno.

Parker wyszła spod prysznica, starła wodę z twarzy i spojrzała na Garretta. Miała nadzieję, że wie, co robi, bo ona nie miała pojęcia, jak się zachować. — Dobrze. Ale się pospiesz — odpowiedziała podniesionym głosem, wcielając się w rolę. Garrett pokazał jej skinieniem, żeby wyszła, a sam zamknął drzwi od kabiny. Parker wzięła suchy ręcznik i opuściła łazienkę, a Garrett w końcu uwolnił wstrzymywane powietrze. Parker zdjęła z siebie nasiąknięty wodą ręcznik i rzuciła go na podłogę. Owinęła się suchym i rozejrzała się niespokojnie po pokoju. Nie powinna się denerwować. Już wielokrotnie znajdowała się na podsłuchu i musiała uważać na wszystko, co mówi i robi. Ale nigdy nie było z nią wtedy Garretta. Nie miała pojęcia, jak to rozegrają. Po raz pierwszy w swojej karierze czuła, że nie panuje nad sytuacją. To była misja marynarki wojennej, Parker zasadniczo brała w niej udział gościnnie. Nie musiała podejmować wszystkich decyzji i być za wszystko odpowiedzialna. Garrett był dowódcą i w tej chwili z ogromną przyjemnością odda się pod jego kierownictwo. Miało się spełnić wszystko, o czym marzyła od lat. Nagle zrobiło jej się smutno, że to tylko część kamuflażu, że będą ich słuchać obcy ludzie. Drżącą ręką zgasiła górną lampę. Jedyne źródło światła stanowiły teraz wpadająca przez okno poświata księżyca i jasna smuga pod drzwiami łazienki. Parker przycisnęła do piersi ręcznik i położyła się do łóżka. Wiedziała, że musi wziąć się w garść i zrobić swoje, bo inaczej wszystko może się pochrzanić. Nie mogła o tym zapominać. Powinna też pamiętać, że muszą za wszelką cenę odkryć prawdę. Parker wiedziała, że jest gotowa na wszystko, nawet jeśli będzie to oznaczało naruszenie granic jej przyjaźni. Garrett zostawił odkręconą wodę, sam natomiast wyszedł spod prysznica i ściągnął z siebie mokre ubrania. Z półki przy umywalce wziął suchy ręcznik i owinął się nim ciasno wokół bioder. Nachylił się nad umywalką i przez kilka minut patrzył na swoje odbicie w lustrze, zastanawiając się, jak to rozegrać. Parker na niego czekała… w łóżku — jego przyjaciółka i kobieta, o której marzył od zawsze. Na myśl o tym, że to przecież dziewczyna jego kumpla, dopadły go znów wyrzuty sumienia. Milo, chłopak, którego znał od dziecka, człowiek, który był zawsze jego przyjacielem, nie żył, odszedł na zawsze, ale to wcale nie zmieniało postaci rzeczy. Przed wyjazdem na każdą akcję Milo prosił Garretta, żeby w razie, gdyby coś mu się stało, zaopiekował się Parker. Garrett był pewny, że nie do końca o taką opiekę mu chodziło. Wyobrażał sobie, że Milo staje nagle w drzwiach i pyta, jak Garrett mógł się dopuścić takiej zdrady. Garrett odwrócił się, zakręcił wodę i odetchnął głęboko. Odgrodził się od swoich uczuć i powtórzył sobie, że to tylko praca, a Parker to tylko przyjaciółka. On był komandosem, ona agentką CIA. Mieli zadanie do wykonania i musieli się z niego wywiązać bez względu na wszystko. Wiedział, że Parker podejdzie do sprawy z pełnym profesjonalizmem, więc postanowił, że on też. Otworzył z determinacją drzwi i wszedł do ciemnego pokoju. Serce Parker zabiło mocniej, gdy drzwi do łazienki otworzyły się i na łóżko padła smuga światła. Leżała na boku, nadal przyciskając do piersi ręcznik. Z łazienki wyszedł Garrett z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Garrett spojrzał na Parker, która czekała na niego w łóżku. Sięgnął ręką do wyłącznika i zgasił światło. Nie widział już twarzy Parker i uznał, że to może nawet dobrze. Nie chciał, żeby dostrzegła, jakie katusze przeżywa w środku. Księżyc zapewniał wystarczająco dużo światła, żeby się swobodnie poruszać. Garrett obszedł łóżko i położył się obok Parker. Zastanawiał się, jak czuły jest podsłuch, i miał nadzieję, że nie wyłapie szaleńczego bicia jego serca. Parker cieszyła się, że Garrett zgasił światło w łazience. Nie była jeszcze gotowa wyjawić mu całej prawdy. A jej twarz zdradziłaby ją jak nic, gdyby zobaczył ją w trakcie realizacji tego, co zaplanował — cokolwiek to było. Była zestresowana faktem, że najprawdopodobniej w tym właśnie momencie ktoś nasłuchiwał każdego ich poruszenia, ale gdzieś głęboko w środku, w miejscu, do którego nikt nie miał dostępu, ogarnęło ją nagłe podniecenie, bo Garrett przysunął się do niej i oparł głowę na jej nagim ramieniu. Parker dostała gęsiej skórki, którą Garrett wyczuwał pod swoją dłonią. Uniósł się trochę i naciągnął na nich koc. Parker była jeszcze mokra i pewnie marzła. Siebie przykrył tylko do pasa, bo nie było mu zimno, wręcz przeciwnie. Bliskość Parker owiniętej jedynie w ręcznik sprawiła, że zrobiło mu się aż za gorąco. Parker rozluźniła w końcu zaciśniętą na ręczniku rękę i położyła ją wzdłuż ciała na kocu. Czuła promieniujące od Garretta ciepło i marzyła, żeby pokonał dzielącą ich przestrzeń i przytulił się do niej. Chciała go poczuć. Chciała, żeby swoim dotykiem wlał w nią spokój. Garrett jakby czytał jej w myślach i przysunął się bliżej, jednak w dalszym ciągu dzieliło ich kilka centymetrów. Garrett miał wzwód w tej samej chwili, w której wszedł do łazienki i przyciągnął do siebie Parker. Teraz jego ciało błagało wręcz o dotyk, więc nie chciał, żeby sytuacja zrobiła się jeszcze bardziej krępująca. Podparł się na łokciu i spojrzał na profil Parker. Leżała z zamkniętymi oczami, zagryzając dolną wargę. Znał ją wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że to dla niej stresująca sytuacja. Jeśli miało się udać, oboje musieli się zrelaksować. Odgarnął jej wilgotne włosy z ramienia i musnął palcami jej skórę. Nachylił się i pocałował ją delikatnie w zagłębienie na szyi, a potem wsparł tam na moment czoło, chcąc bezgłośnie przekazać Parker, że wszystko będzie dobrze. Poczuł, że jej ciało się rozluźnia i opada miękko na materac. Wiedział, że czas zacząć przedstawienie. Uniósł głowę i znów przylgnął wargami do jej szyi, tym razem wydając przy tym głośne cmoknięcia, które musiały zostać wyłapane przez mikrofony. Jego wargi zaczęły wędrować wzdłuż jej szyi i dalej po barku, zostawiając za sobą gorący ślad. Każdy pocałunek był wyraźnie słyszalny w cichej sypialni i choć Parker doskonale wiedziała, dlaczego Garrett tak hałasuje, to wszystkie te odgłosy i towarzyszący im wilgotny, ciepły nacisk na jej skórę uświadamiały jej dokładnie, kto się przy niej znajduje. Garrett nie musiał dawać z siebie więcej niż to absolutnie niezbędne; nie musiał przejmować się tym, czy Parker będzie przyjemnie — ale chciał. Dla niego to było konieczne. Czując smak jej skóry, wiedział, że nie ma już dla niego odwrotu. Tu nie chodziło już tylko o pracę, chodziło o Parker. Gdy dotarł do końca jej barku, zawrócił znów w stronę szyi i przy każdym zetknięciu warg z jej skórą muskał ją dodatkowo językiem. Parker westchnęła cicho, gdy język Garretta dotknął jej skóry, i jęknęła, gdy jego usta i nos znalazły się pod jej uchem. Garrett wdychał głęboko jej zapach, a całując ją pod uchem, rozchylił wargi. Zaczął delikatnie kąsać jej gładką skórę i zaciskać na niej leciutko zęby. Jego

pięść zacisnęła się na kocu na wysokości biodra Parker. Nagle przestał się przejmować tym, czy zaskoczy Parker siłą swojego pożądania. Chciał wydobyć z niej więcej jęków i okrzyków rozkoszy, nawet jeśli były przeznaczone dla uszu podsłuchiwaczy, a nie dla niego. Wciąż wspierając się na łokciu za plecami Parker, wsunął rękę pod koc, gdzie od razu natknął się na nieosłoniętą materiałem ciepłą skórę. Pociągnął za zwinięty między nimi ręcznik. Parker uniosła się lekko, żeby mógł go spod niej wysunąć, i po chwili usłyszała, jak materiał ląduje gdzieś na podłodze. Dłoń Garretta wsunęła się pod przykrycie i wróciła na jej biodro. Garrett nachylił się i zacisnął delikatnie wargi na jej uchu, pieszcząc je językiem w zamkniętych ustach. Zsunął rękę na jej gładki brzuch i przyciągnął ją do siebie. Jej nagie plecy przylgnęły do jego piersi i już tylko ręcznik wokół bioder Garretta oddzielał jego twardość od jej miękkości. Parker leżała dalej z zamkniętymi oczami i chłonęła doznania płynące z napierającego na nią ciała Garretta. Czuła jego erekcję, na którą jej ciało odpowiedziało pulsowaniem między nogami. Wiedziała, że rozdziela ich tylko kawałek bawełny. Wystarczyło, żeby Garrett zsunął ręcznik i wypchnął do przodu biodra, a natrafiłby na nią, rozpaloną i gotową. Ta myśl, a także język i usta pieszczące jej ucho sprawiły, że naparła na niego mocniej pośladkami. Garrett jęknął, gdy Parker otarła się o niego — dotyk jej nagiego ciała groził mu całkowitą utratą kontroli. Czując ją wtuloną w siebie, zdjął rękę z jej talii. Położył dłoń na jej wysklepionym biodrze i spojrzał z góry na jej piękną twarz. — Powiedz to — szepnął jej prosto w ucho, liżąc delikatnie jej małżowinę. Parker zadrżała. Wiedziała, co przez to rozumie. Pozwalał jej się wycofać. Mówił jej, że jeśli nie czuje się komfortowo, mogą natychmiast przestać. Jeśli nic nie powie, zrealizują pierwotny plan i zaczną wydawać z siebie różne odgłosy, mając nadzieję, że wyposażone w uszy ściany uznają je za satysfakcjonujące. Jeśli jednak się odezwie, jeśli powie o swoich potrzebach, nie będzie trzeba niczego udawać. Garrett już się o to postara. W tych dwóch prostych słowach mówił jej, że jest za i że zrobi wszystko, czego będzie chciała. Oddawał jej kontrolę, świadomy, że bez niej Parker traci grunt pod nogami. Parker w jednej chwili zapomniała o tym, że mieli słuchaczy, zapomniała, gdzie się znajdują i że wykraczają właśnie poza granice swojej przyjaźni. Oddała się Garrettowi duszą i ciałem. Garrett wstrzymał oddech i pozostał z ustami zawieszonymi nad uchem Parker, czekając na jej odpowiedź. Jeśli nic nie powie, ich przyjaźń pozostanie w niezmienionym kształcie, a po zakończeniu misji wrócą do dawnego życia i zapomną, jak niewiele brakowało, żeby skoczyli razem w przepaść. Jeśli się odezwie, jeśli powie to, co Garrett chciał usłyszeć od dnia, w którym się poznali, z radością chwyci ją za rękę i skoczy. Parker podniosła rękę i wsunęła palce we włosy Garretta. Przyciągnęła jego głowę do swojej szyi i jednocześnie oznajmiła swoją decyzję: — Dotknij mnie — szepnęła, gdy jego usta przylgnęły do jej szyi. — Proszę. Garrett jęknął z ulgą, całując i liżąc każdy skrawek jej skóry i zsuwając dłoń z jej biodra na gładkie udo. Następnie wsunął rękę między jej nogi i uniósł łagodnie tę, która leżała na górze, przekładając ją sobie na biodro, zyskując dostęp do Parker. Serce Parker waliło jak szalone. Rozchylała szeroko nogi, chcąc poczuć na sobie i w sobie ręce Garretta, chcąc, żeby wreszcie ją posiadł. Spoczywająca na jej kolanie dłoń Garretta zsunęła się powoli po wewnętrznej stronie uda Parker. Zatrzymała się, gdy natrafiła na gładki srom. Garrett przełknął ślinę. Wiedział, że od tej chwili nie ma już odwrotu. I przestał się tym przejmować. Zdjął rękę z jej uda, na co Parker wydała jęk protestu. Zanim zdążyła mu powiedzieć, żeby nie przestawał, objął dłonią żar między jej nogami. Przycisnął mocno nasadę dłoni do najbardziej wrażliwego miejsca i przebierał palcami w wilgoci, która wypływała z wnętrza Parker. Czując jego ciepłą rękę, Parker uniosła odruchowo biodra, przez co koniuszek jego środkowego palca lekko się w nią wsunął. Garrett i Parker znieruchomieli na chwilę. Oczekiwanie było dla Parker istną torturą, Garrett natomiast musiał uspokoić oddech. Wtulił twarz w jej szyję i zacisnął powieki. Ledwie ją dotknął, a już czuł, że trudno mu wytrzymać. Nie mógł wprost uwierzyć w to, jaka była mokra, ciepła i doskonała. Parker wypuściła głowę Garretta ze swojego żelaznego uścisku i wsunęła ręce pod przykrycie, przesuwając dłoń wzdłuż jego przedramienia, aż dotarła do dłoni między swoimi nogami. Złapała Garretta za nadgarstek i ścisnęła lekko, sygnalizując, że potrzebuje więcej. Nie zwolniła uścisku z nadgarstka Garretta i wsunęli wspólnie jego palec do końca w czekający na niego żar. Oboje wydali z siebie jęk, który Garrett uzupełnił gardłowym przekleństwem. Parker puściła rękę Garretta i sięgnęła do tyłu, łapiąc go za biodro i przyciągając mocno do siebie. Poruszała przy tym biodrami tak, żeby zanurzył się w nią głębiej i żeby mogła poczuć na pośladkach jego twardy członek. Do pierwszego palca dołączył drugi, rozciągając Parker i wślizgując się w nią głęboko. Z każdym ruchem nasada dłoni Garretta ocierała się o unerwiony, wrażliwy punkt. Choć koc tłumił odgłosy, to w pokoju i tak było słychać, jak Garrett zanurza raz za razem palce w jej wilgoci. Parker powtarzała w kółko stłumionym głosem: „kurwa” i „Boże”, czując, że palce i dłonie Garretta doprowadzają ją powoli do ekstazy. Garrett wysunął z niej powoli dłoń, muskając leniwie jej przedsionek i zabierając ze sobą jej wilgoć. Odszukał jej nabrzmiałą łechtaczkę i zaczął ją masować opuszkami palców. Parker położyła głowę na ręce, dłoń leżała przed nią nieruchomo. Podczas gdy jego palce doprowadzały Parker do obłędu swoimi okrężnymi ruchami, Garrett przełożył rękę, na której się podpierał, i nakrył nią dłoń Parker. Parker splotła się z nim palcami i ścisnęła go mocno, czując nadchodzący orgazm. Jej biodra poruszały się w rytm ruchów ręki między jej nogami, a Garrett tymczasem zaczął całować jej kark. Starał się nie napierać na Parker pulsującym z pożądania członkiem, ale ona postanowiła inaczej. Złapała go za biodra i przyciągała do siebie mocno za każdym razem, gdy próbował się odsunąć. Przy każdym takim ruchu ręcznik wokół jego bioder zsuwał się coraz bardziej. Garrett masował wilgotny srom Parker i słuchając jej pojękiwania i dyszenia, stopniowo zwiększał nacisk swoich palców. Nagle zaczął żałować, że nie zostawił światła w łazience. Oddałby wszystko, żeby zobaczyć Parker w chwili orgazmu, żeby zobaczyć jej zaczerwienioną skórę i rozkosz na twarzy, wiedząc, że to on ją do tego doprowadził. Zsunął palce niżej i wepchnął je aż po nasadę, zostawiając na wierzchu tylko kciuk, którym pieścił łechtaczkę. Skoro nie mógł zobaczyć, jak dochodzi, chciał to przynajmniej poczuć. Przestał poruszać tkwiącymi w niej głęboko palcami i zbliżył usta do jej ucha.

— Nie wstrzymuj, kotku — zachęcił. Łaskotanie jego oddechu, wydana szeptem komenda i palce wsuwające się w jej nabrzmiałe ciało przesądziły o sprawie. Parker orbitowała, czując, że kciuk Garretta nie przestaje jej pieścić, a jego palce tkwią w niej nieruchomo. Wypchnęła do przodu biodra i znieruchomiała pod naciskiem jego dłoni. Czuła rozlewającą się po ciele rozkosz i ogarniający jej ciało orgazm, który nabierając rozpędu wzdłuż ud, eksplodował z całą siłą w centrum jej ciała. — O Boże… Garrett… kurwa… — jęczała Parker. Garrett czuł wokół swoich palców jej zaciskanie i pulsowanie. Kołyszącym ruchem bioder przytulała się do jego dłoni i pozwalała rozkoszy wypływać z siebie do ostatniej kropli. Unosiła się na fali adrenaliny i ekstazy, uspokajając powoli biodra. Czuła, że jej ciało pulsuje w rytm bicia jej serca wokół palców Garretta, w dalszym ciągu głęboko w nią wciśniętych. Wiedziała, że w życiu nie przeżyła nic równie intensywnego. Gdy upojenie minęło, zorientowała się, że Garrett w dalszym ciągu jest twardy jak skała. Ręcznik z jego bioder zniknął i czuła przy sobie całą długość jego członka. Garrett wysunął z niej powoli palce, a Parker z trudem powstrzymała jęk zawodu, że jej wnętrze musi się z nim pożegnać. Postanowiła zamiast tego skupić się na nim. Gdy Parker zsunęła z niego nogę, Garrett przełożył rękę na jej biodro. Chciał się odsunąć, ale jej ręka w dalszym ciągu trzymała go mocno. Parker zsunęła dłoń na jego pośladki i przycisnęła go mocno do siebie. Ponieważ Parker przyciągała go do siebie i napierała na niego mocno biodrami, koniuszek jego członka znalazł się między jej pośladkami, a Garrett odruchowo wypchnął biodra do przodu i wsunął się głębiej, jęcząc z rozkoszy. Musiał to zakończyć. Nie chciał jej wykorzystywać. Dziś liczyła się tylko ona i jej przyjemność. Ale im mocniej Parker napierała na niego biodrami, im bardziej ocierała się pośladkami o jego członek, tym bardziej dawał się ponieść i nie myślał już o niczym innym, tylko o orgazmie, który chciał z nią przeżyć od pierwszej chwili, gdy ją zobaczył. Obejmując mocno Parker, pragnął tylko wejść w nią głęboko i dojść z nią na sam szczyt. Parker domyśliła się, że Garrett się powstrzymuje. Chciała poczuć, jak puszczają mu wszystkie hamulce, żeby nie była w tym sama. Nawet jeśli nie byli w stanie wyrazić swoich uczuć słowami, mogli to zrobić swoimi ciałami. Parker chciała wiedzieć, że Garrett pożąda jej równie mocno, jak ona jego. — Twoja kolej, skarbie — szepnęła. Odwróciła głowę i spróbowała dostrzec twarz Garretta w ciemnym pokoju. Gdy się odwróciła, Garrett uniósł głowę, więc pocałowała go lekko w usta i zaczęła szybciej pracować biodrami, ocierając się o niego mocniej. Wróciła głową do poprzedniej pozycji. Jej słowa i delikatny dotyk jej ust sprawiły, że przeszył go dreszcz. Nie był już w stanie powstrzymać napierających na nią bioder. Jej zapach go odurzał, podobnie jak rozbrzmiewające w jego uszach jęki i westchnienia. Objął ją mocniej w pasie i przytrzymał przy sobie jej ciało, pragnąc móc pozostać z nią tak na zawsze. Nadal trzymał Parker za wyciągniętą nad głową rękę. Zaplótł mocniej wokół niej palce i zbliżył ich złączone dłonie do swoich ust, a następnie odwrócił dłoń Parker tak, by móc przylgnąć ustami do jej wnętrza. Parker wyswobodziła dłoń z jego uścisku i otworzyła ją szeroko, aby zapewnić jego wargom pełny dostęp. Garrett całował rozchylonymi ustami wnętrze jej dłoni i kąsał lekko jej nasadę, nie przestając napierać biodrami na Parker. Jej skóra była miękka, a ciało rozgrzane. Nie mógł wprost uwierzyć, że to jego Parker, naga i rozpalona, pozwala mu doprowadzać się do ekstazy i wykorzystywać w tym celu swoje ciało — ciało, o którym zawsze marzył. Garrett bardzo chciał móc jednym ruchem bioder wejść w nią głęboko i połączyć się z nią tak, jak zawsze tego pragnął i potrzebował. Ale było już wystarczająco niedobrze, że nie mogli zachować dla siebie tego, co robili do tej pory. Nie miał zamiaru kochać się z Parker, robić czegoś tak wyjątkowego, ze świadomością, że nie ma jej tylko dla siebie. Nie chciał się nią z nikim dzielić. Opuścił ich złączone dłonie na łóżko i podparł się znów na łokciu, nie przestając poruszać biodrami. Parker odwróciła uniesioną głowę, szukając ponownie jego ust. Przesunęła lekko językiem wzdłuż jego dolnej wargi, a potem pocałowała go delikatnie. — Chcę cię poczuć, Garrett. Chcę poczuć, jak dla mnie szczytujesz — szepnęła z ustami przy jego wargach. Po dwóch kolejnych pchnięciach Garrett poczuł, że jądra mu twardnieją i że przeszywa go fala rozkoszy. — O kurwa, zaraz dojdę — jęknął ochryple w jej usta i poczuł gorący wytrysk. Chwycił mocno Parker i przyciskając ją z całych sił do siebie, gwałtownie wydobywał z siebie rozkosz. Ciche i rwące się słowa Garretta były dużo bardziej podniecające niż jakiekolwiek krzyki czy pochwały. Rozpaliły Parker i sprawiły, że czuła się jak w siódmym niebie, bo miała świadomość, że to ona go do tego doprowadziła. Gdy Garrett przestał w końcu poruszać biodrami, oboje opadli na posłanie i w plątaninie spoconych nóg i pościeli łapali z trudem oddech. Parker nie miała pojęcia, jak długo to wszystko trwało, ale najchętniej na zawsze pozostałaby tu, gdzie była teraz. Nierozważna, szalona część jej natury namawiała ją, by przewróciła się na bok i przylgnęła całym ciałem do Garretta, a potem wsunęła między nich rękę i pieściła go, aż znów zrobi się twardy. Ale profesjonalistka i przyjaciółka, które także nosiła w sobie, nakazywały jej leżeć nieruchomo, żeby nie zburzyć skrępowaniem czy zażenowaniem tego, do czego między nimi doszło. Ręka Garretta przytrzymywała ją jednak w miejscu i nawet gdyby chciała, nie mogłaby się ruszyć, więc decyzja została podjęta za nią. Parker uśmiechnęła się do siebie, zadowolona, że Garrett nie chce jej wypuścić z ramion, że chce ją mieć blisko siebie. W tej samej chwili, w której to pomyślała, Garrett wyplątał się z objęć i wyciągnął spomiędzy nich ręcznik, żeby zetrzeć z niej to, co na nią wypuścił. Gdy euforia wywołana orgazmem opadła, był na siebie wściekły, że dał się tak ponieść. Chociaż Parker sama go do tego zachęcała, nie powinien był jej w ten sposób wykorzystywać. Powinien być bardziej stanowczy i trzymać się tego, co pierwotnie postanowił: że ten wieczór jest dla niej. Tracił przy niej siłę woli, to było jasne, myślał, wycierając ze złością delikatną skórę na jej plecach. Gdy skończył, rzucił ręcznik w kąt. Wstał i spojrzał na leżącą nieruchomo Parker. Wyglądała na zmęczoną i senną, ale i tak się odezwał: — Idę jeszcze raz pod prysznic. Okrążył łóżko i poszedł do łazienki, znów ciesząc się z tego, że w pokoju jest ciemno. Ponownie miał erekcję i najchętniej wróciłby pod koc i wszedł w Parker. Koniecznie musiał wziąć zimny prysznic. Drzwi do łazienki zamknęły się i po chwili rozległ się szum odkręconej wody. Parker wtuliła twarz w poduszkę i zaczęła płakać, bezgłośnie, żeby nikt nie usłyszał.

Rozdział 13. Parker nie miała pojęcia, o której Garrett w końcu się położył. Zasnęła ze łzami zaschniętymi na policzkach, wyczerpana i naga, przykryta tylko kocem. Nie wiedziała, że po wejściu do łazienki odkręcił wodę, ale nie wszedł pod prysznic. Nie chciał zmywać jej zapachu ze swojej skóry. Oparł się plecami o drzwi i osunął się na podłogę. Został w tej pozycji tak długo, aż nabrał pewności, że Parker śpi, i dopiero potem położył się cicho obok niej. Parker nie mogła wiedzieć, że Garrett przez wiele godzin kręcił się i przewracał z boku na bok, bo powietrze było nadal przesycone jej ekstazą. Jej nagie kształty znajdowały się na wyciągnięcie ręki, a wspomnienie jej wstrząsanego orgazmem ciała nie dawało mu spokoju. Musiał się w końcu odsunąć, zanim zrobi coś głupiego i spyta ją na przykład, czy czuje to samo co on, lub przyzna się do wszystkiego, o czym myślał, co czuł i o czym marzył od dnia, w którym ją poznał. Za każdym jednak razem, gdy otwierał usta, aby powiedzieć to, co zawsze chciał powiedzieć, musiał sobie przypominać, że pokój znajduje się na podsłuchu i że to ani nie miejsce, ani czas na miłosne wyznania. Parker obudziła się rano, słysząc, jak Garrett wyciąga buty z torby, która leżała na krześle obok łóżka. Otworzyła oczy, ale nie ruszała się, żeby móc obserwować go niezauważenie. Garrett miał na sobie granatową koszulę z krótkim rękawkiem, wpuszczoną w eleganckie spodnie khaki. Strój uzupełniał szeroki brązowy pasek. Wpatrywał się ze zmarszczonymi brwiami w wyciągniętą z kieszeni komórkę, z której odczytywał jakąś wiadomość. Parker miała ochotę podpełznąć do brzegu łóżka, objąć go za szyję i usunąć opuszkami palców niepokój z jego twarzy. Chciała przylgnąć do jego ust i znów go posmakować, poczuć, jak sztywnieje przyciśnięty do jej brzucha, i patrzeć na jego twarz, gdy znów będzie szczytować. Od początku wiedziała, że jeśli kiedykolwiek dojdzie między nimi do jakiegoś zbliżenia, to jakby rzucić zapałkę na benzynę. I nie myliła się. Jego dotyk wypełnił w niej jakąś pustkę i chciała znów poczuć się pełna. Garrett cały ranek zachowywał się jak najciszej, żeby nie obudzić Parker. Miał ochotę siedzieć naprzeciwko łóżka i jak najdłużej przyglądać się, jak śpi, ale nie był gotowy spojrzeć jej w oczy po tym, co wydarzyło się w nocy. Nie odpowiadało mu, że ze względu na podsłuch będą musieli zachowywać się tak, jakby nie doszło między nimi do niczego wielkiego, ale jednocześnie nie miał ochoty na ten temat rozmawiać i dowiedzieć się, że dla niej to tylko praca. Z pewną nieśmiałością myślał, że może jednak po wczorajszej nocy to nie będzie już tylko praca. Jej słowa zachęty, jęki rozkoszy, wstrząsane orgazmem ciało — Garrett uznał, że to niemożliwe, żeby tylko udawała. Nie powiedziałaby mu przecież, żeby nie przerywał, gdyby w jakimś stopniu sama tego nie chciała — gdyby go nie pragnęła. Żałował, że nie są teraz gdzieś indziej. Z dala od tego zadania, z dala od stresu i fikcji, którą musieli wcielić w życie — żałował, że nie są sami, bez podsłuchu, kłamstw i upiorów przeszłości. Po raz pierwszy zaczął się zastanawiać, dlaczego to, co działo się między nimi podczas misji, nie mogło trwać nadal po powrocie do domu. Zastanawiał się, co będzie, gdy zakończy się wreszcie ta maskarada i będą mogli znów być sobą. Poczuł w kieszeni wibracje telefonu. Wyciągnął go i zobaczył, że ma nieodebrane połączenie z nieznanego numeru. Już trzecie w ciągu ostatniej godziny. Wiedział, że musi się skupić i że nie może dopuścić do tego, aby myśli o Parker dekoncentrowały go i nie pozwalały mu trzeźwo myśleć. Wysłał Brady’emu esemesa, prosząc, aby spróbował namierzyć nieznany numer, i odsunął od siebie frywolne myśli o miłości i związkach, bo miał dużo poważniejsze sprawy na głowie. Spojrzał znów na śpiącą Parker, ale okazało się, że ona już wcale nie śpi, tylko mu się przygląda. Leżała na brzuchu nakryta do połowy prześcieradłem i obejmowała rękami poduszkę. Na widok jej gładkich, nagich pleców Garrett postanowił zrobić coś, na co od początku miał wielką ochotę. Było to też wskazane ze względu na założony podsłuch. Spojrzał znów Parker w oczy i nie spuszczając z niej wzroku, podszedł bez słowa do łóżka. Oparł się rękami i kolanem o materac i nachylił się nad Parker, przyciskając usta do jej ramienia. Powinien na tym poprzestać, ale nie był w stanie się pohamować. Przesunął się wyżej i pocałował ją między łopatkami, następnie kilka centymetrów niżej, na środku kręgosłupa, a na koniec na samym dole pleców, tuż przy prześcieradle. Czując jego pocałunki, Parker przymknęła oczy i reagowała westchnieniem za każdym razem, gdy delikatne, ciepłe usta Garretta stykały się z jej skórą. Wcześniej, gdy przyglądała się mu z łóżka, bała się trochę, że poranek okaże się krępujący. Poczuła, że oddech Garretta przesuwający się wzdłuż jej kręgosłupa sprawia, że robi się mokra między nogami. Garrett oderwał się siłą woli od Parker, bo wiedział, że jeśli tak dalej pójdzie, zsunie z niej prześcieradło i będzie kontynuował. Podniósł się i zobaczył, że Parker otwiera powoli oczy. — Dzień dobry, kotku — rzucił wesoło, odwracając się do niej tyłem i siadając na kanapie, żeby założyć buty. — Podnieś swój zaspany tyłek z łóżka i chodźmy na śniadanie. Garrett założył buty, wstał i poszedł do salonu, nie oglądając się już na Parker. Ktoś obcy uznałby zapewne, że Garrett jest zadowolony i gotowy rozpocząć nowy dzień. Ale Parker, która go znała lepiej niż ktokolwiek inny, wyczuła w jego głosie napięcie, przesadną wesołość i sztuczną czułość. Garrett grał. Wcielał się w rolę, którą przyszedł tu zagrać. Parker była idiotką, skoro o tym zapomniała i myślała, że jest inaczej. Przez lata była przygotowywana do tego typu rzeczy, a tu proszę — wystarczył jeden orgazm, żeby wszystko wyleciało jej z głowy. Usiadła na łóżku, odrzuciła ze złością pościel i idąc do łazienki, znów nałożyła maskę. W połowie drogi zatrzymała się jednak i zawróciła. Podeszła do drzwi prowadzących do salonu. Garrett siedział na kanapie z rękami na kolanach i twarzą schowaną w dłoniach. Na dźwięk jej kroków poderwał głowę. Gdyby Parker nie była taka wściekła, miałaby niezły ubaw, widząc jego minę. Była bezcenna. Parker stała całkiem naga w drzwiach i nawijała na palce pukiel włosów. Gdy nakręciła pasmo do końca, pozwoliła mu opaść na szczyt piersi. Zsunęła środkowy palec z mostka na różowy, wyraźnie zarysowany sutek i okrążyła go kilka razy opuszką palca. — Wezmę tylko szybki prysznic, kotuś. Gdybyś nie był już ubrany, zaproponowałabym ci, żebyś do mnie dołączył. Ale może później zerżniesz mnie pod prysznicem. Okręciła się na pięcie i wyszła, zabraniając sobie myśleć o tym, z jakim pożądaniem w oczach Garrett mierzył wzrokiem jej nagie ciało. Była

zbyt wściekła, żeby miało ją obchodzić, że na sam jej widok dostał wyraźnie erekcji. Udało jej się dojść do łazienki bez przeklinania i kopania napotkanych przedmiotów. Odkręciła wodę — jak najgorętszą — i spróbowała wyparzyć swoją skórę tak, aby zniknęło z niej wspomnienie dłoni i ust Garretta. *** Garrett był przekonany, że nigdy nie otrząśnie się z szoku po tym, jak zobaczył nagą Parker na progu salonu. Nie miał pojęcia, co w nią wstąpiło, ale wiedział, że widok jej idealnych nagich piersi i raju między udami, w którym miał ochotę zatopić język, na zawsze pozostanie w jego pamięci. Garrett przeżywał już wystarczające katusze przez to, że na palcach wciąż czuł jej żar i że wciąż pamiętał wtulone w niego ciało. Teraz na dodatek wiedział dokładnie, jak wyglądają wszystkie części jej ciała, które miał okazję pieścić w nocy — zobaczył ją w pełnej krasie. Zamurowało go. Nie ruszył się z miejsca, póki Parker nie wyszła spod prysznica. Ubrała się i wróciła do salonu. Cmoknęła Garretta w policzek, zmusiła do wstania z kanapy i powiedziała mu, że wspaniale wygląda. W każdym jednym zdaniu nazywała go skarbem, kochaniem, kotkiem, cukiereczkiem, misiaczkiem i wszelkimi innymi zdrobnieniami, jakie tylko przychodziły jej do głowy. Gdy schodzili na dół, uśmiechała się ze słodyczą, od której człowiekowi robiło się niedobrze. Garrett zastanawiał się, skąd się wzięła ta Parker rodem ze Stepford. Wolałby, żeby jak najszybciej zniknęła. Chciał zaciągnąć ją z powrotem do sypialni, zamknąć drzwi i całować ją tak długo, aż przestanie się tak zachowywać. Chciał gładzić każdy centymetr kwadratowy jej pięknego ciała, które zaprezentowała mu wcześniej w całej okazałości. Chciał jej powiedzieć, że ta noc wszystko zmieniła i że nie chce, żeby było między nimi jak dawniej, ale nie mógł tego zrobić. Za drzwiami apartamentu przywitał ich strażnik, który zaprowadził ich do mniejszej jadalni na pierwszym piętrze, przy samej kuchni. Parker wzięła Garretta pod ramię i schodząc ze schodów niemal w podskokach, nie przestawała szczebiotać, że jest bardzo szczęśliwa i że jak już uporają się z pracą, powinni przyjechać znów na Dominikanę, tym razem na wakacje. Garrett był wściekły, że swoim wcześniejszym zachowaniem wywołał coś takiego. Przemyślał powzięte uprzednio postanowienie, żeby skupić się wyłącznie na pracy, i poniewczasie stwierdził, że powinien był iść za głosem serca, ale było już za późno. Krępowała go świadomość, że ktoś przysłuchiwał się wszystkiemu, co robili, i bał się, że jeśli przestanie się mieć na baczności, może mu się wymknąć coś, co nie powinno. Wydawało mu się, że profesjonalizm pozwoli im uniknąć ewentualnych błędów. Ale powinien mieć więcej rozumu. Odtąd nie będzie już w stanie zdobyć się przy niej na profesjonalizm, skoro potrafi się tylko na nią gapić i myśleć o tym, jak bardzo pragnie objąć dłońmi jej pełne piersi i wsunąć się między jej nogi. Garrett i Parker zostali usadzeni przy stole. W mgnieniu oka zjawił się kelner i powiedział, że mogą zamówić wszystko, na co tylko przyjdzie im ochota. Parker poprosiła o świeże owoce z jogurtem, a Garrett zdecydował się na omlet z serem i tost z bekonem. Jedzenie w hotelu było dobre, ale stanowiło dominikańską wersję amerykańskiego. Nic nie smakowało tak, jak powinno, w pałacu natomiast miło się zdziwili, bo posiłki były dokładnie takie jak w Stanach. Rozmawiali o zdjęciach, które Parker chciała zrobić podczas pobytu na wyspie, bo wydawało się to bezpiecznym tematem. Parker nie wypadła z roli przykładnej żony i spytała kelnera, czy ktoś mógłby wyprasować mężowi koszulę. Mówiąc to, złapała Garretta za rękę. Garrett miał już serdecznie dość swojej słodkiej do obrzydliwości „żony”, więc objął ją za szyję i przyciągając szybko do siebie, uciszył pocałunkiem. Parker nie protestowała, bo wiedziała, że z dwóch końców sali przyglądają się im kelnerzy, ale zachowanie Garretta i tak ją zaskoczyło. Była zła, że z taką łatwością odsunął dziś od siebie swoje uczucia, choć oczywiście wiedziała, że to konieczne. I była na siebie wściekła, że zlekceważyła wszystkie zasady, których powinna przestrzegać jako agentka, i że działała pod wpływem emocji. Garrett domyślił się, że musi sprowadzić Parker na ziemię — pocałunek nadawał się do tego idealnie. Musnął kilka razy wargami jej usta, a potem przekrzywił głowę i zamknął pocałunek. Ich języki natychmiast wyszły sobie na spotkanie. Parker z westchnieniem oddała mu pocałunek i powiedziała bezgłośnie za jego pomocą, że wszystko w porządku. Pocałunek został przerwany dużo szybciej, niż pragnęłoby tego każde z nich, ale kelner zjawił się po talerze. Po uprzątnięciu stołu do jadalni wszedł człowiek, który poprzedniego wieczoru odprowadził ich do pokoju gościnnego. Poinformował, że prezydent chciał zjeść z nimi śniadanie, ale został wezwany na naradę. Prosił, żeby im przekazać, aby zrelaksowali się na basenie, a on spotka się z nimi na kolacji. Gdy Garrett zauważył, że nie mają ze sobą strojów kąpielowych, mężczyzna powiedział im, że w przebieralni przy basenie znajdą kilka par kąpielówek, natomiast w ich apartamencie czeka już szeroki wybór damskich kostiumów. Nie mając powodu, aby odrzucić zaproszenie, podziękowali kamerdynerowi, który zostawił ich, aby mogli dopić kawę. Parker i Garrett spojrzeli na siebie wzrokiem, który mówił, że nie podoba im się, że pod ich nieobecność ktoś wchodził do ich pokoju. Garrett wiedział, że ktokolwiek to był, i tak nic tam nie znajdzie. Telefon satelitarny i wykrywacz podsłuchów znajdowały się bezpiecznie w jego kieszeni, a były to jedyne podejrzane przedmioty, które zabrał ze sobą do pałacu. Bardziej jednak obawiał się tego, co nowego może się znaleźć w ich pokoju, a nie tego, że zostanie przeszukany. Może słuchowisko z ostatniej nocy nie było wystarczające. Może potrzebny był widok z lotu ptaka. Garrett uznał, że spędzenie dnia na basenie to najprawdopodobniej najlepsze wyjście. Gdy wstali od stołu, Garrett cmoknął Parker w policzek i ostrzegł ją szeptem, żeby nie przebierała się na widoku. Parker uśmiechnęła się i skinęła ledwie zauważalnie głową na znak, że zrozumiała, po czym została odprowadzona z powrotem do apartamentu przez jednego mężczyznę, podczas gdy Garrett został zabrany na basen przez drugiego. *** Garrett wybrał niebieskie bermudy z białą lamówką i gdy tylko się przebrał, dał nura do basenu. Powietrze na Dominikanie lepiło się od wilgoci, a trzydzieści stopni odczuwało się raczej jak czterdzieści. Garrett oparł się plecami o murek, a łokciami o brzeg basenu. Był do pasa zanurzony w chłodnej wodzie. Odchylił głowę i przymknął oczy, rozkoszując się karaibskim słońcem. Parker podziękowała strażnikowi, który odeskortował ją na basen, a rozglądając się, starała się nie rozdziawiać zbytnio ust. To nie był basen. To był istny ośrodek wypoczynkowy na tyłach pałacu. Znajdowały się tam palmy, chatki plażowe i kanapy nakryte kolorowymi narzutami i poduszkami. Parker nie była w stanie określić wielkości basenu, bo wił się i zakręcał w wielu miejscach. Oazę zdobiło też kilka kamiennych wodospadów i mostków. Nic jednak nie mogło się równać z widokiem pięknego mężczyzny, który opierał swój umięśniony, pokryty kropelkami wody tors o ścianę basenu. Odgarnął do tyłu wilgotne włosy i napinał mięśnie rąk, utrzymując górną połowę ciała nad wodą. Parker podeszła do jednego z wielu żółto-białych leżaków ustawionych wokół basenu i położyła na nim ręcznik.

Garrett bardziej wyczuł, niż usłyszał jej obecność. Podniósł głowę i zobaczył Parker, która rozwiązywała właśnie pasek białej narzutki plażowej. Poły szlafroczka opadły luźno po bokach, a Garrettowi mignęło przez chwilę to, co znajdowało się pod spodem. Cieszył się, że znajduje się pod osłoną wody, bo patrząc prosto na niego, Parker wsunęła palce pod materiał, uniosła go lekko na wysokość ramion i zrzuciła z siebie, pozwalając mu spłynąć na ziemię. Parker widziała poruszającą się grdykę Garretta, który patrzył na nią, gdy się rozbierała. To ją ostatecznie przekonało, że dobrze wybrała strój kąpielowy. Zgodnie z tym, co powiedział pracownik obsługi pałacu, po wejściu do apartamentu zobaczyła pod oknem wieszak z co najmniej trzydziestoma strojami kąpielowymi — w różnym stylu i w różnych kolorach. Wszystkie były w jej rozmiarze, jeszcze z metkami. Na widok Parker stojącej na brzegu basenu w różowym bikini Garrettowi opadła szczęka. Pełne piersi Parker wylewały się zza przytrzymujących je niedużych trójkącików. Garrett zatrzymał wzrok na umięśnionym brzuchu i miniaturowych różowych majteczkach zawieszonych nisko na biodrach. Parker wskoczyła do basenu i zaczęła płynąć pod wodą w jego kierunku, Garrett zaś zastanawiał się, jak długo będzie w stanie nad sobą panować. Parker wynurzyła się kilka metrów od Garretta i postanowiła poigrać z ogniem. Ostatecznie mieli udawać szczęśliwe małżeństwo. Miała dość zarówno bombardujących ją uczuć, jak i braku możliwości ich wyrażenia w trakcie wykonywanego zadania. Musiała jakoś dać upust swojej frustracji. Garrett patrzył, jak Parker podpływa do niego i pokonuje ostatnią dzielącą ich odległość, kładąc mu ręce na ramionach i podciągając się tak, aby otrzeć się przy tym o niego całym ciałem. Zaplotła mu nogi w pasie i złapała rękami za szyję, po czym nachyliła się, aby zlizać mu z niej kropelki wody. — Co ty wyprawiasz? — warknął cicho Garrett, zaciskając pięści na brzegu basenu, podczas gdy Parker wyczyniała językiem cuda przy jego uchu. — Gram tylko swoją rolę, kotku — wycedziła przez zaciśnięte zęby. — Obserwuje nas szesnaście par oczu, nie mówiąc o czterech kamerach, które naliczyłam po drodze. Garrett rozejrzał się od niechcenia i sklął się w myślach za brak ostrożności. Zauważył wcześniej jednego strażnika przy wejściu, ale teraz, gdy dobrze się przyjrzał, dostrzegł pozostałych. Parker zmieniła pozycję, przez co Garrett w jednej chwili przestał zwracać uwagę na otoczenie. Czuł na sobie każdy centymetr jej mokrego ciała. Z każdym oddechem ocierała się stwardniałymi sutkami o jego tors, a jego brzuch mimo chłodnej wody zalewała fala ciepła spomiędzy jej nóg. Garrett zorientował się, że Parker przyszła odegrać przedstawienie — i zamierzała to zrobić dobrze — poddał się więc i postanowił wziąć z niej przykład. Był gotowy na wszystko, byle tylko móc ją dotknąć i znaleźć się blisko niej, nawet jeśli oznaczało to, że musi w tym celu wziąć udział w maskaradzie. Parker dalej się do niego tuliła, więc rozluźnił zaciśnięte pięści, włożył ręce pod wodę i złapał ją pod kolanami, którymi przytrzymywała go mocno w pasie. Dotyk ciepłych dłoni Garretta zaskoczył Parker i domyśliła się, że zabawa skończona. Czekała, aż uwolni się z jej objęć. Małe bara-bara w sypialni przeprowadzone na potrzeby podsłuchu to jedno, ale najwyraźniej pan wojak nie bardzo miał ochotę robić to na widoku, kiedy wszyscy się na nich gapili. Parker już chciała się odsunąć, ale Garrett przeniósł ręce wyżej i odnalazł dół jej bikini. Wsunął palce pod strój i objął pośladki Parker. Ugniatając jej miękkie ciało i przyciskając ją mocniej do brzucha, pohamował jęk. Parker odebrało na moment oddech, a oczy uciekły jej w tył głowy. — Co ty wyprawiasz? — szepnęła, powtarzając jego wcześniejsze pytanie. Wyciągnął jedną rękę z jej majtek i pogłaskał ją najpierw po zewnętrznej części uda, a potem po wewnętrznej, wspartej o jego brzuch. Musnął kciukiem miejsce, w którym udo łączyło się z biodrem. — Sama powiedziałaś, że znajdujemy się pod ostrzałem spojrzeń — szepnął, bawiąc się skrawkiem materiału między jej nogami. — Bosko wyglądasz w tym kostiumie, skarbie — dodał głośniej, po czym pochylił się i pocałował Parker w ramię. — Dzięki, kochanie. Wybrałam go specjalnie dla ciebie — odparła Parker ze sztucznym uśmiechem przeznaczonym dla strażnika, który nie starał się nawet kryć z tym, że się na nich gapi. Skubiąc wargami jej skórę, Garrett przesunął się wzdłuż szyi i skoncentrował ostatecznie na wrażliwym miejscu tuż poniżej ucha. Parker nie była zachwycona, że nagle to on przejął inicjatywę i że miała wielką ochotę mu powiedzieć, aby wziął ją po prostu w basenie. Postanowiła odzyskać kontrolę nad sytuacją. Zsunęła dłoń z barku Garretta na wilgotną, umięśnioną płaszczyznę jego piersi, po czym włożyła rękę pod wodę i odszukała jego kąpielówki. Usta Garretta znieruchomiały na szyi Parker. Również palce pieszczące wnętrze jej uda przestały się poruszać. Garrett wstrzymał oddech. Parker wsunęła palce za gumkę jego szortów, ale nie zrobiła nic więcej. To prawda, że oboje weszli do gry, ale Garrett wiedział, że Parker nie będzie miała odwagi posunąć się dalej bez względu na to, jak bardzo pragnął tego jego sztywny członek. Palce Parker muskały wąską, owłosioną linię zaczynającą się tuż pod pępkiem. Poczuła, że ciało Garretta napina się i nie była w stanie się powstrzymać — musiała podążyć owłosionym śladem niżej. Wsunęła dłoń w jego spodenki, trzymając ją płasko przy jego ciele, póki nie natrafiła na jego członek. Zaplotła wokół niego palce. Poprzedniej nocy, w ciemności i w pościeli, Parker czuła od tyłu napierający członek Garretta. Czuła, jak przesuwa się wzdłuż jej ciała, twardy i wyprężony, ale nic nie przygotowało jej na to, co poczuła, gdy wzięła go do ręki. Garrett był twardy i nabrzmiały, a skóra na jego penisie tak delikatna, że miała ochotę ją polizać, aby poczuć w ustach jej jedwabistą gładkość. Ponieważ jednak w wodzie nie było to możliwe, zacisnęła mocniej palce i zaczęła powoli przesuwać dłoń to w górę, to w dół, decydując się zamiast tego na ten rodzaj pieszczoty.

— Jezu… kurwa… — wycharczał Garrett z ustami przy jej szyi. Od ruchów drobnej i delikatnej dłoni Parker zakręciło mu się w głowie. Gdy dotarła na sam szczyt i prześlizgnęła wnętrze dłoni po nabrzmiałej żołędzi, masując ją kciukiem na samym czubku, Garrett nie wytrzymał i natarł na Parker biodrami. Czując kciuk Parker masujący jego najwrażliwsze miejsce, wiedział, że długo tak nie wytrzyma. Zamiast skupiać się na pieszczotach jej dłoni, postanowił skoncentrować się na otoczeniu. — Nie powinniśmy robić tego tutaj, kochanie — powiedział głośno. Oderwał się od szyi Parker i spojrzał na nią. Uniosła jedną brew, a jej mina wskazywała, że w pełni panuje nad sytuacją. Zacisnęła znów palce wokół jego członka i zsunęła dłoń do samej nasady tylko po to, aby za chwilę znów przesunąć ją wyżej. Ściskała raz po raz prącie Garretta, zadowolona z jego miny. Bardzo się starał udawać, że nie robi to na nim wrażenia, ale widać było, że nie przychodzi mu to łatwo. — Daj spokój, skarbie — zaszczebiotała głośno Parker. — Przecież to nasz miesiąc miodowy. Garrett miał serdecznie dość takiej Parker: miał serdecznie dość sztucznej słodyczy w jej głosie, nieszczerego uśmiechu i wymuszonych jęków. Chciał, żeby była prawdziwa i żeby choć na chwilę przestała udawać. Złapał szybko Parker za nadgarstek i wyszarpnął jej rękę ze swoich szortów. Gdy miejsce jej ciepłej dłoni wypełniła zimna woda, był bliski szoku termicznego. Wykręcił Parker rękę do tyłu i przytrzymał mocno, idąc jednocześnie na drugą stronę basenu. Parker spojrzała na niego zdezorientowana. Podobało mu się, że teraz ona czuje się skołowana. — Chcę nam tylko zapewnić trochę prywatności, skarbie — powiedział Garrett, nie spuszczając z niej wzroku i prowadząc w ustronie, które namierzył, gdy Parker włożyła mu rękę w majtki. Dokładnie naprzeciwko miejsca, w którym przed chwilą stali, znajdowała się duża formacja skalna, coś w rodzaju jaskini, po której spływała z góry kaskada wody. Garrett wprowadził ich prosto za wodną kurtynę i roześmiał się, widząc zszokowaną minę Parker. Byli zamknięci między wodospadem a kamienną ścianą. Garrett puścił rękę, którą wykręcał do tyłu, żeby Parker mogła zetrzeć z twarzy wodę i odgarnąć włosy. Parker w dalszym ciągu obejmowała go mocno nogami w pasie, a dłoń Garretta tkwiła nadal pod jej kostiumem, na tyłku. Garrett objął drugą ręką jej plecy i zaniósł pod ścianę jaskini. — Co ty, do cholery, wyprawiasz? — syknęła Parker, gdy otarła oczy i poczuła za plecami wilgotny, zimny kamień. — Zapewniam nam odrobinę prywatności — odparł Garrett. Przesunął wilgotną dłoń wzdłuż jej kręgosłupa i położył ją na karku Parker. Parker nie miała pojęcia, co wyczynia Garrett, chyba że chciał porozmawiać bez świadków. Szybko rozejrzała się po pieczarze i stwierdziła, że w środku jest zbyt wilgotno, żeby dało się tu zamontować podsłuch. Ze sklepienia kapała woda i na wszystkim osiadała wodna mgiełka wytwarzana przez wodospad. Dłoń Garretta powędrowała z karku na gardło Parker, a następnie w dół, gdzie spoczęła na wysokości jej serca. Garrett czuł pod swoją dłonią, że zaczyna ono bić coraz szybciej. Wpatrując się w swoją rękę, powiedział: — Niesamowicie wyglądasz w tym stroju. Na te słowa Parker przewróciła oczami. Dziwne, że uznał za konieczne nie wychodzić z roli w środku jaskini pod jakimś cholernym wodospadem. Wkurzała ją nałożona przez niego maska, choć wiedziała, że w pobliżu obserwujących ich oczu i przysłuchujących się im uszu jest ona niezbędna. Parker czuła się skołowana przy sztucznym Garretcie i zaczynała wyobrażać sobie, że dzieje się między nimi coś, co tak naprawdę się nie działo. Wkurzało ją to, bo tylko się przez to stresowała. Tęskniła za swoim Garrettem, przy którym czuła, że wszystko jest w porządku. Przez to zadanie miała mętlik w głowie. I w sercu. — Chryste, Garrett. Skończ z tym. Teraz i tak nikt cię nie słyszy — rzuciła rozdrażniona. Garrett spojrzał na nią takim wzrokiem, że aż ją zatkało. Widywała go wcześniej wkurzonego, ale tym razem chodziło o coś innego. Chodziło o coś więcej — o coś znacznie poważniejszego. Poczuła znajome pulsowanie między nogami, a jej brodawki stwardniały z pożądania. — Mam w dupie, czy ktoś nas słyszy — odpowiedział ze złością Garrett. — Robię to tylko dla siebie. Zsunął rękę na jej pierś, odciągając po drodze mokry trójkącik materiału i odsuwając go pod jej biust, żeby nie przeszkadzał. Jego oczom ukazał się jasnoróżowy sutek i nagle wszystko poza Parker przestało istnieć. Garrett pochylił się i zacisnął usta wokół wrażliwej wypustki. Parker wyprężyła się, napierając mocniej na usta Garretta. Krzyknęła w równej mierze z szoku wywołanego jego zachowaniem, jak i przez falę rozkoszy, która przeszyła jej ciało, gdy Garrett ssał i pieścił językiem jej sutek. Złapała Garretta za głowę i przyciągnęła mocno do siebie. Garrett zsunął Parker niżej, żeby jego wyprężony członek znalazł się między jej nogami. Parker natychmiast wypchnęła biodra do przodu i zaczęła nimi kołysać. Garrett przytrzymał ją i zaczął unosić i opuszczać dolną część jej ciała, ocierając ją pod wodą o swój członek i coraz mocniej napierając przy tym na nią biodrami. Spośród huku wodospadu przebiły się jęki Parker. Garrett oderwał usta od jej sutka i zaczął przesuwać się pocałunkami wyżej, na pierś i szyję. Parker nie traciła czasu. Odciągnęła jego głowę od swojej szyi i przylgnęła do niego ustami, wciskając język między jego wargi. Garrett zapomniał o wszystkim, co mówiło mu, że to zły pomysł, i pozwolił, żeby ciało i usta Parker podjęły decyzję za niego. Język Parker splótł się z jego językiem. Garrett wessał go głębiej i włożył jednocześnie jedną rękę pod wodę, między nogi Parker, po czym wsunął palce pod cienki materiał zakrywający jej intymną strefę. Nawet w wodzie czuł wypływające stamtąd ciepło. Bez wahania odgarnął na bok tkaninę i wsadził głęboko dwa palce. Biodra Parker przycisnęły się do jego dłoni, a z ust wydobył się cichy jęk. Parker pogłębiła pocałunek. Garrett na przemian wsuwał i wysuwał palce, coraz mocniej i szybciej, chlupocząc przy tym głośno, co dało się wyraźnie słyszeć w jaskini. Parker objęła go mocniej udami w pasie i skrzyżowała kostki za jego plecami. Naparła mocniej ciałem na zanurzoną w niej rękę, wbijając się piętami w plecy Garretta. Podczas gdy Garrett poruszał w niej nadal palcami, Parker wsunęła dłoń pod wodę, między ich splecione ciała, i pociągnęła za gumkę od szortów, chcąc się ich pozbyć. Zsunęła się niżej, aż poczuła na wewnętrznej części uda wzwód. Nie przerywając pocałunku, wyciągnęła ze swojego pulsującego wnętrza rękę Garretta, chwyciła jego członek, wsunęła go sobie między nogi i przycisnęła się do niego całym ciałem. Srom Parker otulił Garretta i teraz to on nie był w stanie powstrzymać jęku. Znieruchomiał, pragnąc, aby ta chwila trwała wiecznie, ale jednocześnie szykując się psychicznie na wyrzuty sumienia, które na pewno za chwilę go dopadną. Ciało Parker nie powinno dawać mu takiej

przyjemności, a zadanie nie powinno być zagrożone przez to, że Garrett zapomina o bożym świecie i skupia się wyłącznie na miękkich, ciepłych fałdach Parker zaciśniętych wokół jego członka. Garrett nie powinien się zastanawiać, czy Parker będzie miała coś przeciwko, jeśli uniesie jej biodra tak, aby znaleźć się w jej przedsionku i móc w nią wejść z całym impetem. Parker nadal ocierała się o niego i pieściła swoim ciepłem, nie przestając przy tym eksplorować wnętrza jego ust. Nagle Garrett przestał się przejmować swoim brakiem profesjonalizmu i milionem powodów, dla których nie powinien tego robić. Nawet w wodzie czuł, że Parker jest wilgotna, dzięki czemu łatwiej jej się wzdłuż niego poruszać. Odchylił lekko biodra i musnął odsuniętym napletkiem łechtaczkę Parker, a następnie znów się przysunął i zaczął się o nią ocierać. Oparł dłoń o ścianę przy głowie Parker i zaczął mocniej i szybciej pracować biodrami, ślizgając się wzdłuż jej pulsującej cipki, ale nie wchodząc w nią. Parker poruszała się z nim w jednym rytmie. Mimo wszystkich swoich wątpliwości, mimo wszystkiego, co przemawiało przeciw, Garrett nie był w stanie przestać. Było mu zbyt dobrze. Niskie sklepienie jaskini opadało łukowato tuż nad głową Parker. Parker przytrzymała się ręką kamienia, nie przestając kołysać biodrami. Zaparła się mocno o skałę, żeby przylgnąć silniej do Garretta, który nie przestawał pieścić jej przyrodzenia koniuszkiem swojego fiuta. Parker czuła, że miękka i gładka skóra na twardym członku Garretta to jednocześnie dla niej za dużo i za mało. Poczuła w brzuchu znajome łaskotanie, a jęki i postękiwania, które z siebie wydawała, powiedziały Garrettowi, że niewiele jej brakuje. Sam też czuł nadchodzący orgazm i niczego bardziej nie pragnął, jak odsunąć się, a zaraz potem wejść w nią i szczytować głęboko w środku. Nie zamierzał jednak pozwolić sobie na coś takiego, więc tyle będzie mu musiało wystarczyć. Po kilku kolejnych ruchach Parker eksplodowała. Odchyliła głowę i pozwoliła swoim krzykom ponieść się echem w jaskini, nie przestawała przy tym przyciskać swojego pulsującego sromu do jego członka. Garrett poczuł na sobie jej ciepłą wilgoć. Parker przytulała się do niego mocno, rozchlapując wokół siebie wodę gwałtownymi ruchami bioder. Garrett wiedział, że więcej mu nie trzeba. — Aaaaaggghh… kurwa — krzyknął z ustami przy jej mokrej szyi, gdy Parker otarła się o koniuszek jego fiuta. Jej gorący przedsionek przycisnął się do wrażliwej skóry żołędzi i Garrett wytrysnął gwałtownie, najwyższym wysiłkiem woli powstrzymując się od tego, żeby nie wepchnąć się w nią, tylko pozostać między jej nogami. Potężny orgazm wstrząsnął jego ciałem. Parker przesunęła się jeszcze jeden raz wzdłuż jego członka i pozostała wtulona w niego, gdy dysząc ciężko, opadli na siebie bezwładnie. Nie miała czasu zastanawiać się, co wstąpiło w Garretta, ani cieszyć się, że może w końcu przestaną udawać i pogrążać się we wspomnieniach i poczuciu winy. Nagle z drugiej strony wodospadu rozległ się głos. — Przepraszam najmocniej, że przeszkadzam, ale właśnie przyjechał pan prezydent i pyta, czy zamiast kolacji zechcą państwo zjeść z nim późny lunch. Parker i Garrett nie ruszali się. Stykali się czołami i patrzyli w dół, pod wodę, gdzie ich ciała nadal były ze sobą złączone. — Pan prezydent prosił przekazać, że zaraz po lunchu udzieli państwu wywiadu. Niewyraźny dźwięk oddalających się kroków stanowił dla nich sygnał, że znów mogą zacząć oddychać. Parker opuściła w końcu rękę, którą przytrzymywała się skały, i spojrzała na Garretta. Zażenowanie na jego twarzy i fakt, że unikał jej wzroku, od razu jej powiedziały, że już po wszystkim. Wyplątała się z jego objęć i odsunęła się. Nie chciała patrzeć, jak znów się od niej odgradza lub mówi coś, co odbierze wartość temu, do czego właśnie między nimi doszło. Poprawiła szybko kostium, nie chcąc, żeby Garrett ją oglądał. Odwróciła się i odpłynęła, żeby mieć pewność, że tym razem to do niej należy ostatnie słowo. Chciała też odpłacić się mu za jego nocną ucieczkę. — Idę pod prysznic — zawołała przez ramię. — Spotkamy się na obiedzie.

Rozdział 14. Parker wzięła prysznic, przebrała się do obiadu i opuściła pokój, zanim zdążył przyjść Garrett. Tak było lepiej. Unikała w ten sposób niezręcznej ciszy, wymuszonych rozmów i już całkiem złamanego serca, bo to, co zrobiła i co oddała, nie zostało odwzajemnione. Czarna sukienka portfelowa z rękawkami trzy czwarte, którą miała na sobie, idealnie nadawałaby się na pogrzeb, więc właściwie doskonale odzwierciedlała jej nastrój. Wyszła z pokoju i uśmiechnęła się do strażnika na korytarzu. Jej czarne szpilki z odsłoniętymi palcami od Jimmy’ego Choo postukiwały na marmurowej posadzce. Była tu prawie dwadzieścia cztery godziny i nawet nie pomyślała o tym, żeby się rozejrzeć. Zapominała o swoich umiejętnościach i o wszystkim, czego ją uczono, i to tylko za sprawą jednego mężczyzny. Parker nie sądziła, że uda jej się natrafić na coś istotnego albo dostać się do pomieszczenia, w którym przechowywane są jakieś ważne dokumenty, ale nie mogła siedzieć z założonymi rękami. Przechadzała się wolnym krokiem po wszystkich piętrach pałacu i udawała, że podziwia wiszące na ścianach obrazy. Nie była tak głupia, żeby próbować otwierać jakiekolwiek zamknięte drzwi, bo wiedziała doskonale, że natychmiast ktoś ją zauważy i zacznie zadawać pytania. Zamiast tego skupiła się na rozmowach strażników i członków personelu. Domyśliła się, że zostali uprzedzeni, że mówi trochę po hiszpańsku, bo podczas kolacji podziękowała w tym języku żonie prezydenta. To by wyjaśniało, dlaczego na jej widok przechodzili na portugalski. Oba języki były do siebie podobne, zwłaszcza pod względem pisowni, więc łatwo się było ich nauczyć. Różniły się głównie wymową. Na szczęście latem zeszłego roku Parker przez kilka tygodni mówiła wyłącznie po portugalsku. Znała ten język całkiem nieźle. Większość rozmów dotyczyła środków bezpieczeństwa w pałacu, spotkań na temat środków bezpieczeństwa w pałacu i zmian w środkach bezpieczeństwa w pałacu. Żadna z nich nie odnosiła się do niczego ważnego. Uwagę Parker zwróciła dopiero gwałtowna wymiana zdań między dwoma mężczyznami w gabinecie, obok którego właśnie przechodziła. W pierwszym z rozmawiających od razu rozpoznała wiceprezydenta. Człowiek, z którym się kłócił, wyglądał na pracownika personelu, bo miał na sobie taki sam jak inne osoby z obsługi biały odprasowany uniform. Minęła szybko drzwi, starając się zachowywać jak najciszej, i zatrzymała się po drugiej stronie, żeby posłuchać. Tłumaczyła sobie w głowie ich rozmowę. — Dowiedzą się o kocie. — Nie są aż tak inteligentni. Nie skojarzą. Nie ma się czym martwić. — Obaj wiemy, co zrobi, jeśli sprawa wyjdzie na jaw. Parker wiedziała, że jej portugalski jest bez zarzutu i że na pewno wszystko dobrze zrozumiała. „Ale o co w tym, do cholery, chodzi?” — zastanawiała się. — Pani Miller — rozległ się za jej plecami znajomy tubalny głos. Parker aż podskoczyła, a potem obejrzała się za siebie. — Pięknie dziś pani wygląda. Bez trudu ukryła zmieszanie i uśmiechnęła się uprzejmie. — Dziękuję, panie prezydencie. Mam nadzieję, że się pan nie gniewa. Przed obiadem podziwiałam właśnie pańską kolekcję dzieł sztuki — powiedziała, kłamiąc bez trudu. Fernandez przypatrywał się jej z uśmiechem na twarzy, ale nie był to uśmiech zadowolenia. Chciał w ten sposób zamaskować swoje poirytowanie faktem, że Parker włóczy się sama po pałacu. — A co najbardziej przypadło pani do gustu? — próbował ją podejść. Najprawdopodobniej doskonale zdawał sobie sprawę, że wcale nie podziwiała obrazów ani rzeźb. Przez ostatnie osiem lat Parker zajmowała się głównie zbieraniem informacji o tym człowieku. Znała na wyrywki nazwy wszystkich dzieł sztuki w pałacu, łącznie z ich ceną i datą zakupu. Nie musiała zwracać uwagi na mijane przedmioty, żeby udzielić odpowiedzi. — Szczególnie przypadł mi do gustu obraz Nietknięta ziemia Salazara, na trzecim piętrze, w północno-zachodnim skrzydle, obok balkonu przy gabinecie rady wykonawczej — odpowiedziała bez zająknięcia, unosząc wyzywająco brew. Nawet jeśli jej wiedza zbiła Fernandeza z tropu, nie dał tego po sobie poznać. — Wydaje mi się, że powinniśmy kierować się powoli do jadalni. Z przyjemnością będę pani towarzyszyć — odezwał się, podając jej ramię. Parker podejrzewała, że wcale nie chodziło mu o względy grzeczności, tylko o to, żeby nie zaczęła znów myszkować po pałacu. Zastanawiała się, czy strażnicy dostaną reprymendę za to, że jej nie zatrzymali. Na widok Parker wchodzącej pod rękę z Fernandezem Garrett podniósł się ze swojego miejsca przy stole. Przez ostatnie dwie godziny martwił się, czy nic jej się nie stało. Uspokajał go tylko subtelny, orzeźwiający zapach jej mydła pod prysznicem i egzotyczny aromat kokosowych perfum, którymi spryskała się przed wyjściem. Ich woń przenikała powietrze, gdy Garrett wrócił w końcu do apartamentu. Po zniknięciu Parker siedział na basenie jeszcze przez godzinę. Fernandez podprowadził Parker do Garretta, który cmoknął ją na przywitanie w policzek. Miała na sobie sukienkę, która podkreślała jej piękne kształty i odsłaniała szczodrze dekolt. Garrett musiał sobie przypominać, że obmacywanie przy obiedzie nie byłoby dobrze widziane. — Znalazłem pańską żonę podczas samotnej przechadzki po pałacu, pomyślałem więc, że oddam ją znów pod pańską opiekę — powiedział Fernandez, gdy Garrett podsuwał Parker krzesło. Parker zacisnęła pięści z wściekłości, słysząc protekcjonalny ton, jakim o niej mówił, jakby wymknęła się gdzieś bez pozwolenia męża. Garrett podziękował skinieniem głowy i nakrył dłonią zaciśniętą na kolanach pięść Parker, żeby ją trochę uspokoić. Dobrze wiedział, że komentarz prezydenta wywołał jej wściekłość i że trudno jej pohamować się od odpowiedzi.

— Dziękujemy za możliwość skorzystania z basenu, panie prezydencie. Wspaniale mieć we własnym domu takie ustronie — powiedział Garrett, gdy jeden z kelnerów zaczął podawać obiad. — Cieszę się, że spędzili państwo miło czas. Obawiam się jednak, że przy tak napiętym terminarzu nie mam zbyt dużo wolnych chwil na przyjemności. Ale słyszałem, że dzień był udany i że zapewnili sobie nawet państwo odrobinę prywatności — powiedział Fernandez ze znaczącym uśmieszkiem przeznaczonym dla Garretta. Tym razem to Garrett zacisnął pięści, słysząc bezczelne słowa Fernandeza, w których przyznawał otwarcie, że dokładnie go poinformowano, co dziś robili. Czuł do niego obrzydzenie i miał ochotę zetrzeć z jego gęby satysfakcję wypływającą z przekonania, że może ich w ten sposób traktować. Parker była równie oburzona słowami prezydenta, ale szybko zmieniła temat, bo atmosfera zaczęła się robić napięta. Parker i Garrett tworzyli razem dobrany zespół, nawet jeśli żadne z nich nie było w stanie tego przyznać. Po obiedzie poszli do gabinetu prezydenta. Parker wstąpiła po drodze do apartamentu po swój aparat. Fernandez siadł za wielkim dębowym biurkiem i wskazał Garrettowi krzesło naprzeciwko siebie. Garrett wyciągnął dyktafon, notatnik, pióro i rozpoczął wywiad. Parker założyła obiektyw, który dostała od Garretta na urodziny, dobrała ustawienia do słabego oświetlenia w gabinecie i zaczęła pstrykać gdzie popadnie. Słuchała pytań Garretta, wiedząc, że przy żadnym z nich prezydent z niczym się nie zdradzi. Ale dzięki wywiadowi znaleźli się przynajmniej blisko niego — do tego stopnia blisko, żeby domyślić się, że coś ukrywał. Garrett zerkał kątem oka na Parker, która fotografowała prezydenta podczas wywiadu. Nowy obiektyw pozwalał jej robić tak duże zbliżenie, że dało się niemal zobaczyć drobinki kurzu. Parker obfotografowała oczywiście każdą kartkę papieru w gabinecie. Wiedziała, że prezydent nie będzie na tyle nieostrożny, aby zostawić na wierzchu coś, co rzucałoby na niego jakiekolwiek podejrzenia; chciała tylko znaleźć jakąś wskazówkę — cokolwiek, co można by powiązać z zaginioną dziewczyną lub z Milem. W pewnej chwili Garrett zobaczył na twarzy Parker wyraz zdumienia na widok czegoś, co leżało na biurku Fernandeza. Na szczęście znajdowała się wtedy za prezydentem. Garrett nie zająknął się ani nie zdekoncentrował, tylko dalej spokojnie pytał Fernandeza, dlaczego postanowił ubiegać się o fotel prezydencki. Obserwował przy tym Parker, która zaczęła oddychać trochę szybciej. Opuściła rękę z aparatem i przyjrzała się bliżej temu, co zobaczyła. Parker otrząsnęła się szybko z zamyślenia i przyłożyła znów oko do aparatu, zanim Fernandez się zorientował, że pstrykanie za jego plecami ucichło. Nastawiła ostrość, dobrała czas naświetlenia i zrobiła maksymalne zbliżenie. Pstryknęła kilka zdjęć, po czym jak gdyby nigdy nic wróciła na drugą stronę biurka. Pół godziny później wywiad dobiegł końca. Garrett podziękował Fernandezowi za poświęcony im czas i za pobyt w pałacu. Zeszli razem po głównych schodach. Fernandez wsiadł w jedno auto i szybko odjechał, a Parker i Garrett zostali usadzeni razem z bagażami w drugim. Przez całą drogę powrotną do kurortu kolano Parker podrygiwało nerwowo. To, co zauważyła w gabinecie prezydenta, ewidentnie ją zdenerwowało. Wiedząc o podsłuchu założonym w pokoju gościnnym, Garrett nie miał zamiaru o nic pytać w samochodzie. Wysiedli z limuzyny przed recepcją, a kierowca przekazał ich bagaże jednemu z pracowników hotelu i odjechał. — Co jest grane, Parker? — szepnął Garrett w drodze do willi. — Co takiego zobaczyłaś w gabinecie? Zanim zdążyła mu odpowiedzieć, stali już pod swoim domkiem, a ktoś z obsługi otwierał im drzwi i stawiał ich torby pod łóżkiem. Garrett dał napiwek boyowi i zaczekał, aż zamkną się za nim drzwi, a potem odwrócił się znów do Parker z pytającym wyrazem twarzy. — Daj mi sekundkę — powiedziała i machnęła do niego nerwowo ręką. Okrążyła szybko łóżko i wzięła laptop ze stołu pod oknem. Czekając, aż się włączy, znów zaczęła podrygiwać nerwowo nogą. W końcu otworzyła Google i wpisała nazwę, którą zobaczyła na zapałkach leżących na biurku prezydenta. Zmroziło ją na widok tego opakowania, bo natychmiast coś sobie przypomniała. *** Parker weszła do mieszkania Garretta i Mila, zamknęła za sobą drzwi i krzyknęła „Cześć”. Właśnie wróciła ze swojej pierwszej roboty dla CIA. Była wykończona, ale obiecała chłopakom, że wpadnie na kolację. Podpisali niedawno umowę najmu małego domu, gdzie mieli zamieszkać we trójkę od przyszłego miesiąca, ale na razie Parker miała własne mieszkanie, kilka kilometrów od ich domu. Od prawie roku chodziła z Milem i po raz pierwszy od długiego czasu czuła się tak, jakby miała rodzinę. Dla Garretta i Mila zrobiłaby wszystko. Nawet jeśli oznaczało to spotkanie bezpośrednio po trzyipółgodzinnym locie do Waszyngtonu w celu zdania raportu, a następnie kolejny, prawie czterogodzinny lot ze stolicy Stanów do Kalifornii. Postawiła walizki na podłodze przy drzwiach, upewniając się, że odczepiła z uchwytów nalepki, po czym odwróciła się do Mila, który wszedł akurat do salonu. — Cześć, kotuś — przywitał się, całując ją w policzek. — I jak wyjazd? Zdjęcia się udały? Usiedli na kanapie, a Parker oparła stopy na kolanach Mila. — Wszystko dobrze. Pogoda była piękna — powiedziała, gdy Milo zdejmował jej buty. Parker nauczyła się, że aby prowadzić podwójne życie, trzeba przede wszystkim w miarę możliwości trzymać się prawdy. W Portoryko było ładnie. A z tego, co pokazywali w prognozie pogody, w Meksyku też, a tam oficjalnie była. Milo powiedział jej, żeby się odprężyła, sam natomiast wstał z kanapy i poszedł wyjąć z piekarnika pizzę. Parker wysunęła szufladę w stojącej przy kanapie szafce, bo chciała wyjąć pilota. Sięgając po niego, zauważyła niebieskie zapałki reklamowe ze srebrnym napisem „Occidental El Embajador”. Cztery dni temu zaglądała do tej samej szuflady i oprócz pilota niczego w niej nie było. Wyciągnęła pudełko i obróciła je w dłoni — jedno skrzydełko otworzyło się pod wpływem jej manewrów. W środku pismem Mila była zapisana data i godzina. Sprzed dwóch dni. Milo wszedł do pokoju i zatrzymał się na widok zapałek w ręku Parker. — A to skąd się wzięło? — spytała zaciekawiona. Milo podszedł do niej z uśmiechem, zabrał jej zapałki i schował je do kieszeni. — A z takiego jednego klubu, w którym byliśmy kilka lat temu. Milo zmienił gładko temat i wrócił do wyjazdu Parker i jej zdjęć, a Parker szybko zapomniała o zapałkach.

*** Przypomniała sobie o nich dopiero teraz. W tamtym czasie Parker była młoda i pracowała dla CIA od niedawna. Nie miała powodu nie wierzyć swojemu chłopakowi, z którym była od roku. Ale widok niebieskiego opakowania z napisem „Occidental El Embajador” wystającego spod sterty dokumentów na biurku Fernandeza był jak dla niej zbyt dużym zbiegiem okoliczności. Garrett słuchał opowieści Parker o tym, jak wróciła do domu ze swojej pierwszej misji, i patrzył, jak wklepuje coś szybko w komputer. — Mówił wtedy, że to zapałki z jakiegoś klubu, i powiedział to w taki sposób, że myślałam, że byliście tam razem — tłumaczyła Parker, czekając na to, co pokaże wyszukiwarka. — Pierwszy raz słyszę tę nazwę. Na pewno nigdy tam z nim nie byłem. Jedyne, co wyskoczyło, to hotel oddalony o godzinę drogi z Punta Cana, miejscowości, w której obecnie się znajdowali. Parker kliknęła link. — Może mają tam też jakiś klub — stwierdził Garrett, patrząc Parker przez ramię. Nie chciał, żeby się okazało, że jego przyjaciel ma coś na sumieniu. Nie po to tu przyjeżdżali. Mieli się dowiedzieć, dlaczego zginął, a nie o coś go oskarżać. Parker nie znalazła na stronie żadnej wzmianki o klubie, a krótki telefon do hotelu potwierdził, że go tam nie ma. Potwierdził też, że hotel znajduje się mniej więcej pięć kilometrów od pałacu. — No dobra, skłamał, że to klub, ale to przecież nic takiego — powiedział Garrett, ale i on zaczął nabierać podejrzeń, choć bardzo się starał do tego nie dopuścić. — To jednak nie wyjaśnia, dlaczego miał opakowanie zapałek z miejsca znajdującego się przy samym pałacu. Poza tym według dokumentacji wojskowej nigdy nie był na Dominikanie. Po raz pierwszy został tam wysłany dopiero na ostatnią misję. Garrett wzruszył ramionami. — To pewnie zwykły zbieg okoliczności. Parker zaczynał powoli wkurzać pobłażliwy stosunek Garretta do całej sprawy. Zmrużyła oczy i rzuciła mu wściekłe spojrzenie, gdy podszedł jak gdyby nigdy nic do stolika, na którym leżał pilot. — Jezu, Garrett. Nie wydaje ci się choć trochę dziwne, że Milo miał zapałki z miejsca, w którym teoretycznie był po raz pierwszy dopiero siedem lat później? — spytała Parker, pisząc coś na komputerze. Garrett prychnął poirytowany i rzucił z hukiem pilota z powrotem na stolik. Podszedł do leżącej przy łóżku torby i zaczął wyciągać z niej rzeczy, żeby tylko zająć czymś ręce. — Na zapałkach, które miał Milo, była zapisana data i godzina. To było pismo Mila. Dwa dni przed moim powrotem spotkał się z kimś tu, na Dominikanie. Wiem to na pewno — powiedziała Parker, odwracając się do Garretta, który wypakowywał torbę z wyjazdu. Garrett wiedziałby, gdyby Milo został kiedykolwiek wysłany na Dominikanę. Przez większą część ich kariery wojskowej był jego przełożonym i wiedział o wszystkich misjach, na które jeździł Milo. Poza tym przyjaźnili się i Milo o wszystkim mu mówił. Zerknął na Parker, która wpatrywała się w niego, i zdał sobie sprawę, że Milo wcale nie o wszystkim mu mówił. Jakoś nie wspomniał o kłótniach z narzeczoną i o tym, że się od siebie oddalili. Co więcej, kłamał na ten temat w żywe oczy. Wszystko to maksymalnie wkurzało Garretta. Miał poczucie, że nie ma nad niczym kontroli. Podczas misji zawsze dowodził. Kierował zespołem, podejmował decyzje i zawsze wiedział, w co się ładuje. Teraz miał wrażenie, że gdziekolwiek się obróci, grunt usuwa mu się spod nóg. Denerwowało go to, wkurzało i sprawiało, że robił się agresywny. Niestety poza Parker nie było nikogo, na kim mógłby się wyładować. Podniósł z podłogi pustą torbę i cisnął ją na drugą stronę pokoju, żałując, że nie ma pod ręką czegoś cięższego. Odwrócił się do Parker z rękami na biodrach, cały aż dysząc z wściekłości. — Czyli tylko dlatego, że mieliście małe problemy, nagle postanowiłaś zamienić tę misję w… co tak właściwie? W sposób na to, żeby się dowiedzieć, czy cię zdradzał? A może na to, żeby dokopać się jakichś brudów i dzięki temu lepiej się poczuć? — pytał ze złością Garrett. — Nagle chcesz w nim widzieć przestępcę. Zapomniałaś, kim dla nas był? Po kilku miesiącach już zamierzasz zrobić z niego wroga? Parker wpatrywała się w Garretta kompletnie zszokowana. Od samego początku, gdy jej powiedział, że zgłosił się do udziału w tej misji, wiedziała, że będzie go to dużo kosztowało. Parker żyła z Milem pod jednym dachem, więc codziennie musiała sobie radzić z jego zmiennymi nastrojami i humorami. Zmiana następowała stopniowo, nie doszło do niej z dnia na dzień. Garrett natomiast po raz pierwszy musiał się zmierzyć z możliwością, że Milo niekoniecznie był taki, za jakiego go uważali. Parker wiedziała, że była to dla niego gorzka pigułka do przełknięcia. Sama miała czas, żeby się z tym oswoić, Garrett natomiast dowiedział się o wszystkim naraz. Parker starała się więc w miarę możliwości pohamować własną złość. — Naprawdę mam nadzieję, że nie mówisz poważnie — powiedziała, wstając od stołu i podchodząc do Garretta. — Wcale nie chcę zrobić z niego wroga. Chyba nie znasz mnie zbyt dobrze, jeśli sądzisz, że cokolwiek z tego może sprawić, że poczuję się lepiej. Garrett wiedział, że powinien się zamknąć, zanim pogorszy sprawę, ale skoro już zaczął, nie był w stanie przestać. Patrzył na idącą w jego kierunku Parker i nagle nie mógł znieść nagromadzonych przez lata kłamstw i żalu. Dobijały go wątpliwości co do człowieka, z którym się przyjaźnił ponad dwadzieścia lat; czuł się zdezorientowany tym, co się działo między nim i Parker. — Ależ znam cię doskonale, skarbie. Czy oczerniając Mila, nie chcesz przypadkiem zagłuszyć sumienia, które nie daje ci spokoju po tym, co zrobiłaś dziś na basenie? — spytał lodowato. Trzask wymierzonego policzka rozległ się w pokoju, jeszcze zanim Garrett zdążył poczuć na twarzy dłoń Parker. Zaczął masować piekącą skórę, wiedząc, że zasłużył na dużo gorszy ból, ale i tak nie był w stanie cofnąć tego, co powiedział. Pożałował swoich słów w tej samej chwili, w której wyszły z jego ust, jednak musiał je z siebie wyrzucić, a poza Parker nie było w pobliżu nikogo, kto mógłby ich wysłuchać. — Po tym, co ja zrobiłam? — powtórzyła Parker wściekłym szeptem. Stała o krok od Garretta z zaciśniętymi pięściami. Cała aż się trzęsła z furii i czuła, że od powstrzymywanego płaczu głos więźnie jej w gardle. — Rozumiem, że jesteś zły i że nie wiesz, co myśleć, ale ani się waż obwiniać mnie za to, do czego doszło dziś na basenie. Uczestniczyłeś w

tym na równi ze mną. Nie mam zamiaru mieć wyrzutów sumienia z powodu tego, co się dziś stało, nawet jeśli ty je masz. Garrett stał z pochyloną głową, nie patrząc na Parker. Słyszał w jej głosie ból i urazę i dobijała go świadomość, że to przez niego. Parker miała rację. Miał wyrzuty sumienia z powodu tego, że zdradził przyjaciela i że przez chwilę pomyślał, że Milo był zupełnie innym człowiekiem, niż sądził wcześniej — że miał swoje sekrety i kłamstwa, o których Garrett nic nie wiedział. Wyładował się na Parker, choć nie miał do tego prawa. — Jestem tu wyłącznie z jednego powodu — ciągnęła z wściekłością Parker. — Chcę poznać prawdę. Dobrą lub złą. Chcesz udawać, że dziś na basenie i wczoraj w łóżku nic się nie stało? Twoja sprawa. Jesteś w stanie spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, że te pieszczoty, że te pocałunki… — głos jej się załamał. — Że to nic dla ciebie nie znaczyło i że to była tylko część odgrywanego dla prezydenta przedstawienia, proszę bardzo. Ale jeśli tak zamierzasz to rozegrać, to po zakończeniu tej misji trzymaj się ode mnie, kurwa, z daleka — zakończyła ze szlochem. Garrett zamknął oczy, a Parker wyminęła go szybko, trącając go po drodze ramieniem. Wzdrygnął się na dźwięk zatrzaskiwanych drzwi wejściowych. Kilka minut później z odrętwienia wyrwał go dzwonek jego zabezpieczonej komórki. Przyłożył ją szybko do ucha. — McCarthy — warknął. Po drugiej stronie słuchawki nikt się nie odzywał. Słychać było tylko czyjś niewyraźny oddech. — Halo? — powiedział Garrett. Ktokolwiek to był, nie rozłączył się, więc Garrett też tego nie zrobił. — Słuchaj no, słyszę, jak oddychasz. Kto mówi? Po kilku kolejnych sekundach milczenia Garrett już się chciał rozłączyć, ale osoba po drugiej stronie słuchawki w końcu postanowiła się odezwać. — Czy to policía? — spytał cicho kobiecy głos łamaną angielszczyzną. — No nie do końca. Kto mówi? — chciał wiedzieć Garrett. Numer był prywatny i obcy ludzie nie powinni mieć do niego dostępu. — Excusa, jestem Maria. Catalina Olvera była moja amiga. Mieszkam obok jej padre. Garrett zaklął w duchu, bo faktycznie zapomniał, że dał dupkowi swój numer, gdy byli u niego z wizytą. — Rozumiem. Ojciec Cataliny dał ci mój numer? — spytał. — Och! Nie, nie, señor. Gdyby wiedział, że dzwonię, byłoby bardzo źle. Byłam przed domem i widziałam, że daje mu pan numer. Wyrzucił go, a ja go podniosłam, jak poszedł do domu — wyjaśniła nerwowo. Garrett doszedł do wniosku, że pan Olvera pewnie względem wszystkich zachowywał się jak gnój, skoro ta dziewczyna tak się go bała. Miała młody głos. Uznał, że nie może mieć więcej niż szesnaście lat. Była więc w wieku Cataliny. — Obiecuję, że mu nie zdradzę, że dzwoniłaś. Ale możesz mi powiedzieć, dlaczego się ze mną kontaktujesz? Zapadła długa cisza. Maria zastanawiała się, co powinna mu powiedzieć. Wydawał się miły, gdy rozmawiał z ojcem Cat. Nienawidziła tego człowieka. Był potworem dla jej przyjaciółki. Traktował ją jak śmiecia i wyrzucił z domu, choć nie miała gdzie się podziać. Maria czuła, że może zaufać mężczyźnie po drugiej stronie słuchawki. Nie śmiał się z jej angielskiego i nie traktował jej jak dziecko, choć jeszcze nim była. — Moją przyjaciółkę spotkały złe rzeczy — wyznała cicho. Garrett nie odzywał się, czekając, co powie dalej. Podszedł do stołu, wziął długopis i kartkę leżące obok laptopa Parker i zapisał imię „Maria”. — Nie miała gdzie mieszkać. Przyszła do mnie któregoś dnia i powiedziała, że jakiś Amerykanin spełni jej marzenia. Dzięki niemu będzie mieć pieniądze, będzie jeździć po świecie i zawsze będzie miała gdzie spać — wyjaśniła Maria. Garrett starał się wszystko zapisywać, a gdy urwała, zachęcił ją, żeby mówiła dalej. — Cat bardzo się cieszyła, nawet jak powiedziałam, że to brzmi za pięknie. Powiedziała, że jedzie do hotelu na… eee, jak to się mówi? Pytania? Interrogatorio? — Przesłuchanie? Rozmowę kwalifikacyjną? — podsunął Garrett. — Si, rozmowę — potwierdziła Maria. — Następnego dnia wieczór poszła do hotelu na rozmowę i już nigdy jej nie zobaczyłam. A potem była muerto — powiedziała z płaczem. Serce waliło Garrettowi tak mocno, że miał wrażenie, że zaraz wyskoczy mu z piersi. Zanim jeszcze Maria zdążyła odpowiedzieć na jego następne pytanie, znał już odpowiedź. — Mario, a pamiętasz nazwę hotelu, do którego poszła Catalina? Dziewczyna odpowiedziała od razu, bez wahania w głosie: — Occidental El Embajador.

Rozdział 15. Parker szła ścieżką prowadzącą z domków do lobby i ocierała ze złością łzy, które zostawiały na jej policzkach mokre ślady. Po raz pierwszy, odkąd się poznali, chciała się znaleźć jak najdalej od Garretta. Próbowała okazać mu zrozumienie, ale przeholował. Zamienił wszystko, co się wydarzyło między nimi w ciągu ostatnich dwóch dni, w jeden wielki obrzydliwy wyrzut sumienia. Pocieszało ją tylko to, że nie udało mu się przedrzeć przez wszystkie jej mechanizmy obronne. Jej serce pozostało w nienaruszonym stanie, nie złamał go. Parker była silna i wojownicza, wiedziała dokładnie, kim jest i czego chce. Nie miała zamiaru pozwolić mu sobą pomiatać. Oboje czuli się zdezorientowani, bo w kilka ostatnich dni złamali pewne zasady, co nie zmieniało faktu, że w dalszym ciągu byli przyjaciółmi. Nikt nie znał jej lepiej niż Garrett i powinien o tym pamiętać, zanim zrobi coś, czego nie będzie mu w stanie wybaczyć. Parker weszła do lobby i rozejrzała się. Sama nie wiedziała, czego właściwie chce i co ma ze sobą zrobić. Przy barze zobaczyła kilka osób. Westchnęła. Wiedziała, że alkohol w niczym jej nie pomoże. Wyostrzy tylko jej emocje i zaburzy zdolność racjonalnego myślenia. Z westchnieniem zdała sobie sprawę, że tego dokładnie potrzebuje. Że chce przestać myśleć. O Garretcie, o Milu, o żalu i podjętych decyzjach, o zdradzie i kłamstwach, o wojnie, jaka tego wieczoru toczyła się w jej głowie i sercu. Poszła na drugi koniec sali i usiadła przy barze. Zamówiła martini z podwójnymi oliwkami. *** Garrett zadzwonił do Brady’ego i spotkał się z nim na parkingu przy samochodzie. Wsiedli i w promieniach zachodzącego słońca ruszyli w kierunku Santo Domingo. — Powiesz mi, dlaczego jesteś taki wściekły? — spytał Brady, przytrzymując się uchwytu nad głową, gdy Garrett wszedł w zakręt odrobinę za szybko i zdecydowanie za ostro. Garrett rzucił mu poirytowane spojrzenie. — Naprawdę musisz o to pytać akurat teraz? Jedziemy właśnie do jakiegoś zasranego hotelu w Republice Dominikany, żeby spytać, czy kiedykolwiek widziano tam mojego zmarłego przyjaciela. Jestem o jeden zasrany krok od tego, żeby się dowiedzieć, że człowiek, którego znałem, lub tak przynajmniej mi się wydawało, był tak naprawdę kimś innym, że był przestępcą — wyrzucał z siebie z wściekłością Garrett, skupiając znów wzrok na drodze. — Jasne, że akurat na to jesteś wkurzony, to rozumiem. Ale nie o tym mówię. Bo na pewno nie z tego powodu prowadzisz jak wariat i co chwila zerkasz na komórkę. Garrett nie skomentował w żaden sposób tych słów i dalej patrzył przed siebie. Nie miał ochoty z nim teraz na ten temat rozmawiać — ani z nikim innym. — Przysięgam, że jeśli szybko sobie tej sprawy nie wyjaśnicie, to oboje tego pożałujecie — mruknął Brady, odwracając się od Garretta i wyglądając przez okno. Brady w życiu nie spotkał nikogo bardziej upartego niż Garrett i Parker. Prędzej się pozabijają, niż ze sobą porozmawiają. — O czym ty, kurwa, mówisz? — chciał wiedzieć Garrett. — O tobie i Parker. Domyślam się, że jesteś taki podminowany dlatego, że się pokłóciliście. Mam rację? — upewnił się Brady. Garrett prychnął. — Parker i ja tylko się przyjaźnimy. Czasem się kłócimy. Nic wielkiego — skłamał gładko, pilnując jednak, żeby nie patrzeć przy tym Brady’emu w oczy. — Jasne. Tylko się przyjaźnicie — parsknął Brady. — Co niby chcesz przez to powiedzieć? — spytał ze złością Garrett. — Tylko to, że widzę, jak się przy sobie zachowujecie. Od lat. Zresztą nie tylko ja to widzę. I kumam, że Milo był twoim najlepszym przyjacielem, a Parker była z nim zaręczona, ale, Garrett, Milo nie żyje. Może wtedy to nie była dla was najlepsza pora, może żadne z was nie było na to gotowe, ale teraz jesteście tutaj. Razem. Na co, do cholery, czekasz? Garrett potrzebował chwili, żeby przetrawić to, co powiedział Brady. Obracał w myślach jego słowa, konfrontując je ze wszystkim, co sam myślał i czego chciał. Był jednak zbyt wściekły, żeby cokolwiek z tego miało dla niego sens. Nie chciał, żeby ktoś, kto nie ma pojęcia o jego relacji z Parker, wymądrzał się na ten temat. — Sam nie wiesz, o czym gadasz. Przyjaźnimy się. Koniec, kropka. Żadne z nas nie chce niczego więcej. Garrett zakończył rozmowę, włączając radio, żeby Brady’emu nie przyszła ochota udzielać mu dalszych nieproszonych rad. Nagle dziwnie było nazywać Parker tylko swoją przyjaciółką. Garrett przypomniał sobie dwa ostatnie dni i przemianę, którą w niej zaobserwował. Na jego oczach zamieniała się w zupełnie inną osobę. A mimo to w głębi serca pozostała wciąż tą samą wspaniałą kobietą, którą była zawsze — kobietą zawsze stawiającą na pierwszym miejscu innych niezależnie od tego, czego sama chciała i potrzebowała. Tak było z jej ojcem, tak było z CIA i tak było z Milem — i tak samo było teraz z nim. Próbowała mu wytłumaczyć, że być może nie wszystko wyglądało tak, jak im się wydawało; pozwalała mu się wykrzyczeć i sypać oskarżeniami, bo wiedziała, że musi to z siebie wyrzucić. Garrett obrócił jej cierpliwość i wsparcie przeciwko niej i zasadniczo nazwał ją dziwką. Okłamywał i ją, i siebie, ale z jakiegoś powodu nie był w stanie się pohamować. Zajechał na parking przed hotelem Occidental El Embajador, zgasił silnik i wysiadł bez słowa z auta. Weszli z Bradym do środka, rozglądając się za kimś, z kim mogliby pogadać. — Nie chcemy rozmawiać ani z recepcjonistką, ani z menedżerem — szepnął Brady. — Tacy ludzie pracują najprawdopodobniej dla Fernandeza.

Weszli dalej i kierując się znakami, poszli do restauracji na tyłach budynku. — Potrzebny nam ktoś, kto spędza tu dużo czasu i widzi rzeczy, które innym mogą umknąć. Ktoś, kto z trudem wiąże koniec z końcem, a spotyka się z ludźmi, którzy szastają pieniędzmi na prawo i lewo oraz nadużywają władzy. Ktoś, kto za drobną zapłatą chętnie udzieli nam informacji — powiedział Garrett. Przechodzili obok windy, w której właśnie otwierały się drzwi. Wysiedli z niej wyglądający na kierownika mężczyzna i pięćdziesięcioparoletnia kobieta w stroju pokojówki, która trzymała się kilka kroków za nim. Mężczyzna mówił coś do niej ze złością po hiszpańsku, udzielając jej reprymendy za to, że nie przygotowała na czas jednego z apartamentów przed przyjazdem ważnych gości. Po chwili skończył swoją tyradę i oddalił się, a kobieta została na środku holu, gotując się z wściekłości. — Bingo — szepnął Brady. Podeszli do niej i zagadnęli ją akurat wtedy, gdy chciała się odwrócić i odejść. Brady spytał ją po hiszpańsku, czy mogliby jej zająć chwilę i zadać kilka pytań. Spojrzała na nich nerwowo, zastanawiając się, czy to nie koniec jej kłopotów przez to, że spóźniła się dziś do pracy. Obejrzała się na oddalającego się kierownika, bo nie chciała, żeby przyłapał ją na nieróbstwie. — Proszę się nie martwić, nikomu nie powiemy, że pani z nami rozmawiała. Chcemy tylko pokazać pani zdjęcie pewnego człowieka i spytać, czy już go tu kiedyś pani widziała — wyjaśnił Brady. Praca w hotelu nauczyła ją, żeby nie ufać Amerykanom. Nie znała co prawda angielskiego i nie rozumiała, co mówią, ale wiedziała, że nie należy się po nich spodziewać niczego dobrego. Traktowali ją i inne sprzątaczki jak śmieci. Zapominali, że to ona po nich sprząta. Widziała, co po sobie zostawiali, widziała, kogo przyprowadzali, słyszała, co wyczyniali za zamkniętymi drzwiami. Jednak ci dwaj, choć też najwyraźniej Amerykanie, wyglądali inaczej. Mieli przyjazne twarze i szczere uśmiechy. Rozmawiali z nią jak z człowiekiem, a nie jak z niewolnicą, która istniała tylko po to, żeby być na każde ich zawołanie. Postanowiła z wahaniem, że najpierw ich wysłucha, a potem zadecyduje, czy im zaufać. Garrett wstrzymał oddech, patrząc, jak kobieta wodzi między nimi wzrokiem, a na koniec jeszcze raz ogląda się za siebie. Bał się, że pokojówka się nie zgodzi i że pobiegnie z językiem do kierownictwa. Po kilku kolejnych sekundach rozważania szczerości ich intencji coś w ich twarzach musiało wzbudzić jej zaufanie. Skinęła, żeby poszli za nią, i ruszyła szybko korytarzem biegnącym za windami. Mężczyźni poszli za nią, ale tak, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Doszli do końca korytarza, gdzie znajdowały się drzwi z napisem „Wstęp tylko dla personelu”. Kobieta sprawdziła, czy na korytarzu nikogo nie ma, a potem szybko wyciągnęła z kieszeni klucz. Weszli we trójkę do środka, a pokojówka zamknęła za nimi drzwi na klucz. Brady podziękował jej jeszcze raz za to, że zgodziła się z nimi porozmawiać, a Garrett wyciągnął z tylnej kieszeni zdjęcie, które schował tam wcześniej. Był to wydruk fotografii, dwanaście na osiemnaście centymetrów, i przedstawiał Mila i Garretta na uroczystości wręczenia dyplomów w akademii wojskowej. Garrett wygładził miejsca zgięcia i spojrzał na trzymane zdjęcie. Tamtego dnia w San Diego było pięknie. Świeciło słońce, na niebie nie było ani jednej chmurki. Garrett i Milo obejmowali się i uśmiechali szeroko do obiektywu, natomiast Parker robiła zdjęcie. Obaj zostali przed chwilą odznaczeni złotym trójzębem i wyrzucili w górę czapki. Gdy spadły na ziemię, padli sobie w ramiona, a Parker krzyknęła, żeby się odwrócili. Garrett do dziś pamiętał słowa, które powiedział dowódca, przypinając im na piersiach odznaki. Trójząb oznaczał, że są towarzyszami broni — że razem trenują i razem walczą. Orle skrzydła na emblemacie były szeroko rozpostarte i symbolizowały odwagę i siłę, bardzo potrzebne komandosom podczas służby. W ciągu całej swojej kariery wojskowej Garrett nigdy nie czuł, że opuszcza go odwaga i siła. Nigdy nie czuł takiego braku wiary w swojego towarzysza jak teraz, gdy podawał kobiecie zdjęcie i wskazywał palcem twarz Mila, podczas gdy Brady pytał ją, czy już go kiedyś widziała. W pomieszczeniu zapadła kompletna cisza. Garrett i Brady wstrzymali oddech, pozwalając kobiecie przyjrzeć się podanemu zdjęciu. Jedno słowo wystarczyło, żeby Garrettowi zawalił się cały świat. — Sí. *** Parker zamówiła właśnie trzecie martini, gdy naprzeciwko niej pojawił się inny kieliszek wypełniony mętnym brązowym płynem. Pokręciła głową i spojrzała pytająco na barmana. Wzruszył tylko przyjaźnie ramionami i zaczekał, aż wypije do dna. Z jakiegoś powodu za każdym razem, gdy prosiła o dodatkowe oliwki, zachodziło nieporozumienie i dostawała kieliszek czegoś, co wyglądało jak bimber. — Widzę, że zdążyłaś się zapoznać z mamajuaną — odezwał się ktoś obok niej niskim głosem. Odwróciła się i zobaczyła Cole’a. Stał obok pustego stołka barowego po jej lewej stronie i wskazując go ręką, pytał bezgłośnie, czy może się przysiąść. Parker uśmiechnęła się i pokiwała głową. Cole zajął miejsce i pokazał barmanowi, żeby mu polał. — A więc ten samogon nazywa się mamajuana? — spytała Parker. Uniosła kieliszek na wysokość twarzy i wpatrując się w jego ciemną zawartość, sprawdziła, czy nic w nim nie pływa. Widziała, jak barman wyciągał butelkę spod baru, i nie uszło jej uwagi, że w środku są liście i jakieś fusy. Bywała na Dominikanie wystarczająco często, żeby wiedzieć, że niegrzecznie jest odmawiać, gdy ktoś stawia drinka. — Zgadza się — potwierdził ze śmiechem Cole, gdy barman postawił przed nim butelkę piwa Presidente i jeszcze jeden szot mamajuany. — To rum, czerwone wino i miód. Zostawia się je do naciągnięcia z korą i ziołami — wyjaśnił i wzorem Parker uniósł przed sobą kieliszek. — Aaa, czyli wcale mi się nie przywidziało i w butelce to naprawdę była gałąź — zażartowała Parker. Dobrze było się pośmiać po dwóch godzinach użalania się nad sobą. Nie miała zamiaru czuć się winna tylko dlatego, że to nie z Garrettem się śmiała. Była przyjemnie odurzona, ale na pewno nie tak pijana, żeby mu wybaczyć. Cole nachylił się i powiedział cicho:

— Podobno mamajuana to miejscowy afrodyzjak. Parker zaczęła się śmiać, bo myśl, że coś, co smakuje jak błoto wymieszane z kościelnym winem, mogłoby rozpalać zmysły, wydała jej się absurdalna. Czuła na sobie wzrok Cole’a i ciepło jego ciała na swojej ręce, ale postanowiła nie zwracać na to uwagi. Cole był miły i choć nie mieli dotąd okazji spędzić ze sobą dużo czasu, zawsze ją rozśmieszał — ale nic poza tym. Kątem oka widziała, że nadal się jej przygląda. Odsunęła się odrobinę, mając nadzieję, że go nie urazi. Nie miała zamiaru go zwodzić, nawet jeśli nadal była wściekła na Garretta i nawet jeśli znajdowała się na najlepszej drodze do tego, żeby upić się tak, aby na widok przyjaciela odtworzyć znów tamtą deszczową noc sprzed roku, kiedy się przed nim rozebrała. Odwróciła się do Cole’a i uniosła literatkę trochę wyżej. — W takim razie za Dominikanę. Oby jak najszybciej znaleźli lepszy afrodyzjak — powiedziała ze śmiechem i wychyliła zawartość kieliszka. Cole też się roześmiał i gładko przełknął trunek. Wyczuł, że Parker trzyma go na dystans, ale wcale się tym nie przejął. Od pierwszej chwili, gdy tylko zobaczył ich razem, wiedział, że Garrett obiłby mu mordę, gdyby spróbował poderwać Parker. Zastanawiał się, dlaczego nigdy nie miał podobnego wrażenia przy Milu, a w końcu uznał, że Milo był pewnie bardziej wyluzowany. Parker była nie tylko świetną agentką, ale na dodatek atrakcyjną i inteligentną kobietą, jednak Cole nie miał ochoty, żeby z powodu kobiety ktoś zmasakrował mu twarz. Przez kolejną godzinę Cole i Parker opowiadali sobie przy kieliszku różne historie. Parker nie zauważyła oczu, które obserwowały ją od chwili, gdy Cole się do niej przysiadł. *** Garrett otworzył drzwi miniaturowej lodówki z takim impetem, że walnęły w ścianę, zostawiając na niej ślad odciśniętej klamki. Odsunął na bok staromodne butelki Pepsi i 7UP-a i wziął sobie z górnej półki butelkę rumu Barceló Imperial. Zamknął lodówkę kopniakiem, odkręcił nakrętkę i łyknął solidnie. Po tym, jak sprzątaczka w hotelu potwierdziła, że w ciągu ostatnich lat nieraz widywała tam Mila, Garrett chciał tylko wrócić pędem do kurortu i przeprosić Parker. W pamięci rozbrzmiewały mu wciąż wszystkie te potworne, obrzydliwe rzeczy, które jej powiedział. Za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział jej minę po tym, jak wymierzyła mu policzek. Miała rację, że podejrzewała Mila. Garrett powinien mieć do niej większe zaufanie. Ostatecznie mieszkała z Milem i spędzała z nim więcej czasu niż Garrett. Milo był przy nim kimś zupełnie innym niż przy niej. A przy obojgu najwyraźniej jeszcze kimś innym. Garrett nie miał pojęcia, który Milo był prawdziwy. Dotychczas Garrett zawsze chciał wierzyć, że Milo był tym samym człowiekiem, którego znał od dziecka: trochę pogubionym, ale o wielkim sercu — gotowym zrobić wszystko, żeby zapewnić sobie inne życie niż to, które przypadło mu w udziale w dzieciństwie. Chciał wierzyć, że był dobrym przyjacielem i partnerem, kimś, komu Garrett mógł bezgranicznie ufać i na kim mógł w pełni polegać. Garrett porzucił marzenia o Parker, bo wiedział, że Milo idealnie się dla niej nadaje. Bo wiedział, że Milo się o nią zatroszczy. Teraz jednak nie był już niczego pewien. Pokojówka powiedziała, że widywała Mila regularnie co dwa miesiące przez całe siedem lat swojej pracy w hotelu. Przyjeżdżał zawsze sam, zostawał na jedną noc, a następnego dnia rano wychodził z dziewczyną. Podkreśliła, że były to dziewczyny, a nie kobiety. Nie wiedziała, ani kiedy przyjeżdżały, ani z kim, bo nigdy jej przy tym nie było. Żadnej z nich nie znała. Oprócz ostatniej: Cataliny Olvery. Rozpoznała ją na zdjęciu, gdy gazety napisały o jej śmierci. Kilka miesięcy wcześniej widziała, jak Milo wychodzi ze swojego pokoju, obejmując ramieniem tę właśnie nastolatkę. Zapamiętała ją, bo tylko ona nawiązała z nią kontakt wzrokowy, tylko ona miała na twarzy wyraz przerażenia i zagubienia. Wtedy po raz pierwszy pomyślała, że musi o tym komuś powiedzieć. Kierownik stwierdził jednak, że jeśli zależy jej na pracy, lepiej, żeby siedziała cicho i nie wspominała nikomu o mężczyźnie z Ameryki i jego dziewczynkach. Ten Amerykanin miał znajomości i mógł zniszczyć ich wszystkich. Milo już nigdy więcej nie pojawił się w hotelu. W drodze powrotnej Brady nie próbował nawet zagadywać Garretta. Jemu samemu chciało się rzygać na myśl, że ktoś, kogo znał, komu ufał, z kim brał udział w niebezpiecznych misjach, mógł być zamieszany w coś równie obrzydliwego. Brady wiedział, że to tylko ułamek tego, co musi czuć Garrett. Po powrocie Garrett kazał Brady’emu znaleźć coś więcej na temat śmierci Cataliny. Polecił mu zdobyć kopie sekcji zwłok i raportów policyjnych oraz wszystkie szczegóły śledztwa. Zaczął się już oddalać, ale po kilku krokach przystanął. Nie odwracając się, powiedział: — Znajdź też wszystko, co tylko się da, na temat Mila. Od chwili narodzin. Garrett wyszedł z pokoju, który dzielił z Parker, i poszedł na plażę, pociągając co kilka kroków z butelki z rumem. Chciał tylko wrócić, zobaczyć się z Parker, powiedzieć jej, że popełnił błąd, i prosić ją o wybaczenie. Bez względu na to, do czego między nimi doszło, Parker będzie bardzo przeżywać informacje zdobyte w hotelu. Nie chciał, aby w chwili ich przekazywania były między nimi jakieś niesnaski. Bał się każdego kroku, wraz z którym zmierzał do lobby, bo wiedział, że każdy przybliża go jednocześnie do chwili, w której znów złamie jej serce. Nagle stanął jak wryty, bo usłyszał dźwięczny śmiech Parker. Zobaczył ją przy barze. Siedziała obok Cole’a i śmiała się z czegoś, co szeptał jej właśnie do ucha. Garrett przyglądał się jej wystarczająco długo, żeby się upewnić, jak bardzo cierpiała po ich wcześniejszej kłótni: piła, śmiała się i rozmawiała z innym mężczyzną. Ruszył w ich kierunku, zastanawiając się, czy naprawdę jest aż tak popieprzony, bo chciał podejść do Cole’a i przywalić mu tak, żeby odechciało mu się śmiać. Chciał zetrzeć mu z twarzy ten uśmiech, który sprawiał, że Parker uśmiechała się, chichotała i flirtowała. Udało mu się jednak pohamować i nie popełnić największego błędu w swoim życiu. Obicie Cole’owi gęby nie rozwiąże jego własnych problemów. Nie wymaże z pamięci wspomnień o tym, jak jedli kolację z jego rodzicami i z Milem, jak Milo namówił go, żeby wymknęli się z domu na imprezę, jak Milo z samego rana wskoczył Garrettowi do łóżka, gdy ten był na potwornym kacu, jak Milo wypruwał z siebie żyły w wojsku, bo chciał, żeby Garrett i jego rodzice byli z niego dumni. Nie załagodzi bólu, jaki poczuł na widok Parker, która śmiała się z Cole’em tak, jak powinna się śmiać z nim. Odwrócił się i wyszedł szybko z lobby, bo nie był w stanie patrzeć na to, co rozwija się właśnie między Cole’em a Parker.

Gdy doszedł na plażę i usiadł na jednym z leżaków, był już mocno podchmielony, ale wściekłość mu nie minęła. Zastanawiał się, czy Parker pójdzie z Cole’em do jego willi. Czy pozwoli mu się rozebrać, gładzić swoją delikatną skórę, wsunąć dłonie między ciepłe uda i wsadzić palce w chętne ciało. Zastanawiał się, czy będzie wydawać z siebie te same jęki i westchnienia co wtedy, gdy Garrett włożył w nią palce, pieścił ją swoim fiutem i doprowadził do orgazmu. — KURWA MAĆ! — wrzasnął. Cisnął opróżnioną do połowy butelkę rumu do oceanu i schował twarz w dłoniach. Zacisnął ręce na włosach tak mocno, że do oczu napłynęły mu łzy i zaczęły mu się trząść dłonie. Nie mogła mu tego zrobić. Nie pozwoli jej zapomnieć o tym, co się między nimi wydarzyło, bez względu na to, jak bardzo była na niego wściekła. Coś mu podpowiadało, że nie powinien teraz rozmawiać z Parker, nie w chwili, gdy był wstawiony, wściekły i gdy wyobrażał ją sobie nagą w objęciach innego mężczyzny. Wstał z leżaka i poszedł z powrotem do lobby. *** Parker pożegnała się z Cole’em i podziękowała mu za dotrzymanie jej towarzystwa, po czym skręciła do willi, którą dzieliła z Garrettem. Zaczęła macać się po biodrach w poszukiwaniu klucza, ale nagle zorientowała się, że nie ma kieszeni, a zatem klucza też nie. Zaklęła w myślach, zła, że po powrocie z pałacu nie przebrała się i nie zdjęła czarnej portfelowej sukienki. Oparła czoło o drzwi, niezbyt zachwycona perspektywą powrotu do recepcji po zapasowy klucz. Była zmęczona i pijana. Chciała tylko położyć się do łóżka i znów zacząć się nad sobą użalać. — Co tam, kotuś? Twój chłoptaś zostawił cię na lodzie? — odezwał się zjadliwie Garrett. Na dźwięk jego głosu Parker odwróciła się gwałtownie, poirytowana faktem, że jej przyjaciel wciąż ma muchy w nosie, ale zadowolona, że przynajmniej wpuści ją do środka, zanim pójdzie stroić fochy gdzie indziej. — O czym ty, do cholery, gadasz? — spytała ze złością. Garrett podszedł bliżej i zatrzymał się tuż przed nią. — O twoim małym tête à tête z Cole’em — syknął. Parker spojrzała na niego zdumiona. — O Boże. Zupełnie ci odwaliło, wiesz o tym? Odwróciła się, chcąc odejść, ale Garrett złapał ją za rękę i odwrócił znów do siebie. Naparł na nią tak, że cofając się, natrafiła plecami na wnękę. Przycisnął ją całym ciałem do ściany i wsunął kolano między jej uda. Parker zaparła się szybko rękami o jego tors i spróbowała go odepchnąć. — PUSZCZAJ! — warknęła. Garrett ani drgnął. Patrzył tylko w jej piękną, rozwścieczoną twarz i pozwalał słowom wypływać ze swoich ust. — Widziałem cię z nim. Widziałem, jak się do niego tuliłaś, jak się śmiałaś z jego żarcików i próbowałaś go oczarować — wycedził, czując, że mu staje, bo Parker ocierała się o niego, próbując wyswobodzić się z jego uścisku. Nie był w stanie nad sobą zapanować: złapał ją za nadgarstki i unieruchomił jej ręce nad głową, przyciskając je do ściany. — Co w ciebie, kurwa, wstąpiło? — wściekała się Parker, próbując wyrwać ręce z jego uścisku, co miało tylko taki skutek, że przytrzymał ją mocniej. Gdyby naprawdę chciała, mogłaby powalić go jednym dobrze wymierzonym kopniakiem w krocze lub skrętem ciała używanym w samoobronie, ale jego atak zazdrości z jakiegoś powodu ją podniecał i nie pozwalał się ruszyć. Czuła buchającą od niego wściekłość i choć się nie bała, bo Garretta nie byłaby w stanie się bać, nie miała pojęcia, co mu odbiło. Nigdy nie zachowywał się przy niej w ten sposób. Był w stosunku do niej zaborczy, jakby należała do niego i nie miała prawa spotykać się z nikim innym. Wkurzało ją to i podniecało jednocześnie. W jego oddechu czuć było rum, co w połączeniu z zapachem jego wody po goleniu tworzyło odurzającą mieszankę, która uderzyłaby jej do głowy, gdyby nie była już na wpół pijana. — TY we mnie wstąpiłaś, Parker. Ty i tylko ty. Przy tobie nie jestem w stanie myśleć. Przez ciebie odbiera mi rozum i nie mogę się skoncentrować. Parker wpatrywała się w jego oczy, czując, że serce wali jej jak oszalałe. „Ty i tylko ty”. Nie była jednak na tyle głupia, żeby brać jego słowa na serio. Oboje byli pijani i rozdrażnieni. Niemądrze by zrobiła, gdyby zaczęła się doszukiwać w jego słowach znaczenia, którego w nich nie było. Tylko by przez to cierpiała. Ale naprawdę mało ją to obchodziło. Garrett czuł od niej zapach alkoholu wymieszany z niewyraźną wonią kokosowych perfum na jej skórze. Wciąż miała na sobie tę samą sukienkę co wcześniej, a cienki materiał sprawiał, że czuł wyraźniej każdy skrawek przyciśniętego do niego ciała. Przylgnął do niej biodrami, żałując, że jest taki wściekły, bo chciał już tylko czuć. Wciąż jednak był skołowany i rozżalony. I łatwo mu nie minie. Parker jęknęła mimowolnie, gdy naparł na nią swoim twardym członkiem. Przy Garretcie przestawała panować nad własnym ciałem i nad własnymi odruchami. — Myślisz, że potrafiłby ocierać się o ciebie tak, żebyś jęczała? — spytał Garrett, wciskając się mocniej między jej nogi. W tym momencie sam już nie wiedział, czy chodzi mu o Cole’a, czy o Mila. Wyobrażał sobie ich obu, jak dotykają Parker i dają jej rozkosz, którą tylko on powinien jej dawać. Złączył ręce Parker i przytrzymał jedną ręką oba jej nadgarstki, a drugą zsunął po wewnętrznej stronie jej przedramienia na piersi, brzuch i w końcu pod sukienkę. Przesunął dłoń wyżej po wewnętrznej stronie jej uda i musnął palcami cienką satynę między nogami. — Myślisz, że przy nim potrafiłabyś zrobić się taka mokra? — spytał wściekle, masując palcami jej cipkę i czując nasiąkającą wilgocią satynę. Ciało Parker nieustannie ją zdradzało. Słowa Garretta doprowadzały ją do wściekłości, ale jego palce sprawiały, że pragnęła go tak bardzo, że

chciała już tylko, żeby jak najszybciej w nią wszedł. Wysunęła biodra, bo ciągle było jej go mało, pragnęła, żeby kontynuował, choć z drugiej strony nie chciała tego robić w chwili, gdy oboje byli na siebie wściekli. — Czego ty, do cholery, ode mnie chcesz? — spytała rwącym się głosem, gdy Garrett zaczął pieścić okrężnymi ruchami jej łechtaczkę ukrytą pod cienką warstwą satyny, wydobywając z ust Parker kolejny jęk. — Chcę, żebyś przyznała, że tylko ja potrafię doprowadzić cię do takiego stanu — powiedział Garrett przez zaciśnięte zęby. Wiedział, że przekracza właśnie bardzo cienką granicę, ale nie był w stanie się powstrzymać. Wyciągnął rękę spomiędzy jej nóg i przyciągnął ją brutalnie do siebie, zakrywając jej usta pocałunkiem, zanim zdążyła się odezwać i zanim on sam zmienił zdanie. Pocałunek był gwałtowny i mocny. Garrett wziął za jego pośrednictwem wszystko, co miała mu do zaoferowania, miażdżąc jej usta swoimi wargami. Parker chciała mu powiedzieć, żeby przestał, żeby zwolnił, ale w tej samej chwili Garrett uwolnił jej dłonie znad głowy, chwycił ją w pasie i wziął na ręce. Parker nie powinna obejmować go nogami w pasie, gdy trzymając ją na rękach, obrócił się i natarł jej ciałem na zamknięte drzwi, podczas gdy ona zaciskała palce na jego koszuli, żeby się przytrzymać. Powinna mu wtedy powiedzieć, że muszą porozmawiać, ale ponieważ jego wargi i język nie przestawały atakować jej ust, jedyne, co mogła zrobić, to odpowiedzieć tym samym. Od tak dawna pragnęła go w ten właśnie sposób. Pragnęła, żeby puściły mu wszelkie hamulce. I choć marzyła o powolnym, zmysłowym uprawianiu miłości z Garrettem, to śniła też o tym, żeby w końcu się poddał i zwyczajnie ją wziął. Marzyła, żeby pragnął jej tak bardzo, aby nie był już w stanie nad sobą panować. Drzwi za jej plecami nie były zamknięte na klucz i Garrett otworzył je, posługując się w tym celu jej ciałem. Jego dłonie przedostały się pod jej sukienkę i chwyciły ją mocniej, żeby przyciągnąć ją jeszcze bliżej. Garrett nie przestawał przy tym ugniatać jej nagiego ciała. Gdy znaleźli się w środku, zamknął drzwi kopniakiem i okręcił Parker tak, że walnęła plecami o ścianę przy drzwiach, a wiszący tam obrazek spadł i roztrzaskał się na ziemi. Garrett wiedział, że powinien przeprosić; nie chciał zrobić jej krzywdy. Ale w tej chwili, czując na sobie jej zaplecione nogi i żar wylewający się spomiędzy przyciśniętych do niego ud, stracił nad sobą panowanie. Oderwał wargi od jej ust i zaczął zsuwać się pocałunkami niżej, w dół szyi, przesuwając język po pełnych piersiach wychylających się zza wyciętego w szpic dekoltu. Dłonie Parker powędrowały na jego głowę i przytrzymały ją w miejscu. Parker wyprężyła się i pozwoliła swojej głowie opaść na ścianę. Garrett oderwał się od jej piersi i przygwoździł Parker do ściany samymi tylko biodrami, żeby mieć wolne ręce. Przełożył je na przód, złapał za brzegi sukienki i rozerwał ją. Jego oczom ukazała się gładka, mlecznobiała skóra. Parker była naga, wyjąwszy czarny satynowy stanik bez ramiączek i miniaturowe czarne, satynowe figi. Sukienka zwisała bezładnie z ramion Parker, która oddychała ciężko i patrzyła na ciemniejące z pożądania oczy Garretta pożerającego wzrokiem jej ciało. Nikt ich teraz nie podsłuchiwał i nikt nie obserwował — pożądanie w jego oczach było dla niej i tylko dla niej. Garrett położył jej rękę na plecach, a dłoń drugiej płasko na obojczyku. Zsunął rękę wzdłuż jej ciała, patrząc jej w oczy, gdy nasada dłoni znalazła się między jej nogami i przycisnęła się do jej sromu. — Powiedz to — wycharczał, wracając ręką z powrotem na górę. Pociągnął za stanik i odsłonił obie piersi. Zaczął pieścić okrężnymi ruchami jej sutek, drażniąc go, aż zrobił się twardy. — Powiedz, że nikt nie potrafi doprowadzić cię do takiego stanu — zażądał Garrett. Nakrył dłońmi obie jej piersi i zaczął je ugniatać, napierając twardym członkiem na jej cipkę i unieruchamiając ją przy ścianie. — Nikt! Tylko ty! — jęknęła Parker. Złapała go za koszulę i naśladując jego wcześniejszy ruch, pociągnęła tak, że też się rozpięła. Guziki posypały się na wszystkie strony. Garrett objął Parker jedną ręką, przycisnął ją do siebie i podszedł do stołu, Parker natomiast zsuwała w tym czasie koszulę z jego ramion. Garrett zerwał z Parker do końca sukienkę i stanik. Przyciskając do siebie jedną ręką niemal zupełnie nagą Parker, drugą zrzucił wszystko ze stołu. Papiery, książki telefoniczne, laptop Parker i wazon z kwiatami poleciały na ziemię, a na zwolnionym przez nie miejscu Garrett posadził Parker. W ten sposób jego członek ukryty za bawełnianymi spodniami od garnituru znalazł się dokładnie naprzeciwko centrum Parker. Parker sięgnęła ręką do jego paska w tym samym momencie, w którym Garrett wyciągnął rękę w jej kierunku. Rozluźniła uścisk wokół jego bioder i zwiesiła luźno nogi, Garrett natomiast znów natarł na nią ustami. Parker szarpała się z paskiem przy jego spodniach, podczas gdy język Garretta wirował w jej ustach. W końcu udało jej się rozpiąć mu spodnie i zsunąć razem z bokserkami trochę niżej. Złapała Garretta za kark i pociągnęła go za sobą. Wsparła się jedną ręką o stół i uniosła nogi, żeby używając stóp, pozbyć się do końca ubrań z nóg Garretta. Garrett oderwał usta od Parker i pociągnął za gumkę żałosnej namiastki bielizny, którą miała na sobie. Jednym ruchem zdarł z niej figi i rzucił je w kąt. Chwycił swojego fiuta i szybko przystawił go do jej przedsionka. — Powtórz — zażądał, przesuwając koniuszek członka wzdłuż jej sromu i zanurzając go w jej wilgoci, a na koniec zatrzymując tuż przy wejściu do jej wnętrza. Parker bez wahania dała mu to, czego chciał. Potrzebowała poczuć go w sobie tak bardzo, że nie była w stanie oddychać. — Ty i tylko ty — powiedziała, przyciągając do siebie jego głowę i stykając się z nim czołem. Słowa Parker wywołały eksplozję w Garretcie. Wszedł w nią jednym szybkim, mocnym ruchem i zanurzył się jak najgłębiej. Parker wykrzyknęła jego imię, a Garrett pochłonął jej krzyk swoimi ustami. Złapał ją za biodra i przytrzymał mocno. Tkwił tak nieruchomo, rozkoszując się faktem, że w niej jest.

Nie był w stanie myśleć, mógł tylko czuć. Czuć ją ciasną i ciepłą, zaciśniętą wokół niego. Czuć, jak doskonale do niej pasuje. Serce zabiło mu mocniej, gdy dotarło do niego, że po latach marzeń, przyglądania się jej z boku, pożądania i nadziei w końcu znalazł się dokładnie tam, gdzie od zawsze pragnął się znaleźć. Poczuł wyrzuty sumienia, gdy przypomniał sobie, co do tego wszystkiego doprowadziło. Zdrada i wściekłość, szok i niedowierzanie. A wszystko z powodu człowieka, który był ponoć jego najlepszym przyjacielem. Parker wstrzymała oddech i zacisnęła powieki, pozwalając, żeby jej ciało dopasowało się do Garretta. Od tak dawna tego nie czuła, od tak dawna tego nie pragnęła. Garrett posiadł ją, przejął nad nią władzę i potrzebował jej tak bardzo, że odrzucił wszelkie swoje wątpliwości. Nikt nigdy tak bardzo jej nie pożądał. Dotychczas stosunki odbywała w łóżku i pod kołdrą. Nigdy nie uprawiała seksu na stole, bo nigdy nie było tak, że mężczyzna musiał ją mieć teraz, zaraz, natychmiast. A fakt, że tym mężczyzną był Garrett, sprawiał, że jej serce i ciało nie posiadały się ze szczęścia. Parker czuła w sobie każdy centymetr jego twardego członka, co rozbudzało w niej jeszcze większy głód. Garrett przesunął dłoń wzdłuż gładkiego uda Parker. Złapał ją pod kolanem i założył sobie jej nogę na biodro, wysuwając się z niej przy tym powoli, ale zaraz potem wracając szybkim pchnięciem. Jęknęli jednym głosem, a Garrett oddał dodatkowo siłę swoich odczuć przekleństwem. — Kurwa, wspaniale być w tobie — szepnął jej w usta. Chciał zwolnić, delektować się każdą chwilą z Parker. Chciał wykorzystać ten czas i pokazać jej swoim ciałem, jak bardzo zawsze tego pragnął. Ale do głosu doszły nagromadzone w ciągu dnia gniew i żal i potrzebował już tylko pieprzyć się z nią bez opamiętania, żeby o wszystkim zapomnieć. Zaciskające się wokół niego ściany Parker i oblepiająca go wilgoć nie pozwoliły mu na nic innego. — O Boże, nie przestawaj. Mocniej! — poprosiła Parker. Te słowa doprowadziły go prawie do orgazmu. Zdjął rękę z jej biodra i przytrzymał się stołu. Parker przyciągnęła znów Garretta do swoich ust i wysunęła biodra do przodu, żeby dodatkowo wzmocnić każde z jego pchnięć. Garrett zsunął rękę, którą przytrzymywał Parker pod kolanem, na jej udo, a potem złapał ją za pośladki i zaczął przyciągać ją mocno do siebie za każdym razem, gdy w nią wchodził. Usta i język Garretta przeniosły się z ust Parker na szyję, towarzysząc tłoczącym ruchom jego bioder. Parker najchętniej przedłużałaby tę chwilę w nieskończoność, ale nie była w stanie powstrzymać nadchodzącego orgazmu. Każdy ruch bioder Garretta przybliżał ją coraz bardziej do szczytu. Pod wpływem ich gwałtownych ruchów stół zaczął uderzać o ścianę, z której spadł kolejny obrazek, wypełniając pokój dźwiękiem tłuczonego szkła. Im jednak nie przeszkadzały ani hałas, ani dokonywane zniszczenia. Po raz pierwszy koncentrowali się wyłącznie na swoich ciałach i na krążącej w nich pierwotnej rozkoszy. Odłożyli na bok wypowiedziane w gniewie słowa, bolesne prawdy i rozczarowanie i sięgnęli po to, czego oboje pragnęli — czego chcieli i potrzebowali od siebie od zawsze. Uciszyli umysły ostrym seksem, a ich ciała pospieszyły im chętnie z pomocą. Garrett zaczął skubać zębami skórę poniżej ucha Parker, doprowadzając ją tym na skraj ekstazy. Zaplotła mu ręce wokół szyi i objęła go nogami w pasie, krzyżując z tyłu kostki. Garrett przycisnął ją mocno do siebie i wszedł w nią jeszcze głębiej. Zatrzymał się tam, wwiercając się w nią miednicą. Parker krzyknęła pod wpływem eksplodującego w niej orgazmu, nie przestając wtulać się kołyszącym ruchem bioder w Garretta. — Tak, Garrett, tak! Wpiła się palcami w jego plecy i płynęła na fali rozkoszy, przyciskając się mocniej do Garretta, chcąc maksymalnie przedłużyć chwilę przyjemności. Szczytując, zacisnęła się mocno wokół niego, a Garrett nie kazał jej długo na siebie czekać. Zaczął pracować szybko biodrami i przytrzymując się z całej siły ciała Parker, doszedł w niej głęboko. Garrett zatrząsł się pod wpływem potężnego orgazmu. Z jego ust wydobył się niezrozumiały krzyk, a biodra wykonały ostatnie pchnięcie. W pokoju zrobiło się nagle cicho. Tulili się do siebie, spoceni i zaczerwienieni z wysiłku, próbowali odzyskać oddech i wrócić do rzeczywistości. Garrett oderwał w końcu usta od szyi Parker i oparł się czołem o jej czoło. Parker pogładziła go po karku i wsunęła palce między jego włosy, przytrzymując przy sobie jego głowę. Obejmowała wciąż nogami jego nagie biodra i rozkoszowała się wspomnieniem pulsującego w niej członka. Starała się zapamiętać uczucie towarzyszące ramionom Garretta zaciśniętym wokół jej ciała i torsowi napierającemu na jej piersi. Wiedziała, że wkrótce znów dopadną go wyrzuty sumienia, więc chciała wyryć w pamięci każdą wspólnie spędzoną sekundę. Parker nie miała już zamiaru złościć się na Garretta za to, jak się w stosunku do niej zachowywał. Po tym, do czego właśnie między nimi doszło i co jej powiedział, wiedziała, że Garrett musi się uporać z własnymi demonami. Było dla niej jasne, że zachowuje się jak hipokrytka, nie chcąc, żeby znów się w sobie zamknął, ale zdawała sobie sprawę, że to nieuniknione. Nikt nie znał go tak jak ona. Od początku powinna się domyślić, jaką walkę będzie musiał w sobie stoczyć, żeby przyznać się do tego, co do niej czuje. Jedną z rzeczy, które najbardziej w sobie cenił, była lojalność. Parker za nic nie chciała, żeby miał poczucie, że musiał tę wartość poświęcić. Zamierzała potraktować to, co się przed chwilą stało, lekko i przy odrobinie szczęścia sprawić, że Garrett nie będzie robił sobie z tego powodu wyrzutów. Z czołem wciąż przyciśniętym do jego czoła przekręciła odrobinę głowę i oceniła skalę zniszczeń w pokoju. Pokręciła głową i westchnęła. — Co się stało? — spytał Garrett. — Ja na pewno nie będę tego sprzątać — odpowiedziała.

Rozdział 16. Obudził ją zapach kawy unoszący się w powietrzu. Parker już dawno tak dobrze nie spała. Opadła mocniej na poduszkę i uśmiechnęła się, czując, że bolą ją nieużywane od dawna mięśnie. Wiedziała, że od zderzenia z drzwiami ma siniaki na plecach, i czuła uda obolałe od zaciskających się na nich rąk i poruszającego się między nimi ciała. Wrażliwe krocze przypomniało, jak bardzo brakowało jej możliwości podzielenia się z kimś tą częścią siebie. Jak bardzo pragnęła podzielić się nią z Garrettem. Parker nie miała pojęcia, że to może tak wyglądać. Marzyła o tym, aby pieścić Garretta, aby poczuć dotyk jego skóry. Zastanawiała się, jak by to było mieć go w środku. Nie sądziła, że jej marzenia zbledną w obliczu rzeczywistości. Nic nie przygotowało jej na pieprzenie się ze swoim najlepszym przyjacielem. Zawstydziła się trochę, że posłużyła się tak mocnym słowem, aby opisać to, do czego doszło między nimi poprzedniego wieczoru. Ale wiedziała, że nie da się tego inaczej określić. Ich stosunek był zbyt żywiołowy, zbyt nowy i zostawił po sobie w pokoju zbyt wiele zniszczeń. Między innymi dlatego nie chciała otwierać oczu. Wiedziała, jak działa Garrett; nie była jeszcze gotowa zmierzyć się z jego wyrzutami sumienia i wstydem, które najprawdopodobniej już zdążyły go dopaść. Gdy poczuła łupanie w głowie po wszystkich wypitych poprzedniego wieczoru drinkach i po awanturze, która zakończyła się najlepszym seksem w jej życiu, wiedziała już, że dłużej nie jest w stanie opierać się zapachowi kawy. Otworzyła powoli oczy i zobaczyła, że w pokoju nikogo nie ma. Bardzo się starała, żeby rozczarowanie nie zepsuło jej humoru. Wiedziała przecież, że Garrett nie będzie siedział i patrzył na nią, jak śpi, ani tulił się do niej, prosząc o powtórkę. Ale i tak ją zabolało, że musiał od niej uciec, zanim się obudziła. Przynajmniej miał tyle przyzwoitości, żeby zaparzyć kawę. Parker wstała z łóżka i przeciągnęła się, a następnie podeszła nago do toaletki, na której stał nieduży ekspres, i nalała sobie kawy. Poszła z kubkiem do łazienki, zauważając po drodze, że rozbite obrazki wróciły na ścianę, tyle że bez szybek. Papiery, książki i laptop znalazły się z powrotem na stole. Ubrania, które zdarli z siebie poprzedniego wieczoru, trafiły do będących na wyposażeniu willi pokrowców i zawisły na klamce szafy. Pokojówka zaniesie je później do pralni, gdzie zostaną wyczyszczone i naprawione. A naprawa na pewno im się przyda, zważywszy na fakt, że Parker oberwała z koszuli Garretta wszystkie guziki, a gdy Garrett ściągał z niej sukienkę, rozległ się dźwięk rozdzieranej tkaniny. Zanim zamknęły się za nią drzwi od łazienki, dotarło do niej, że Garrett uprzątnął wszystko, co mogło przypominać o tym, co wczoraj zrobili. Garrett wszedł do domku i usłyszał dźwięk odkręcanej pod prysznicem wody. Miał nadzieję, że uda mu się wrócić, zanim Parker się obudzi, ale poranna przebieżka na oczyszczenie głowy zajęła mu dłużej niż zwykle. Nie był w stanie przestać myśleć o tym, że po raz pierwszy uprawiał seks ze swoją przyjaciółką na stole w pokoju hotelowym. Widział Parker nagą, pieścił każdy skrawek jej ciała i czuł od środka jej orgazm. Sam przeżył najlepszy orgazm w życiu, a potem zaniósł Parker do łóżka, w którym oboje natychmiast zasnęli z wyczerpania. Żadne z nich nie skomentowało tego, co właśnie zrobili, ani tego, co to oznaczało w kontekście ich relacji. Garrett spał całą noc jak zabity, obejmując Parker nogami i rękami, a kiedy się rano obudził i przycisnął do jej pośladków twardy członek, miał tylko ochotę przełożyć na swoje biodro jedną z jej nóg, wejść w nią i jeszcze raz poczuć, jak się na nim zaciska. Wstał z łóżka, zanim ta myśl zdążyła przesłonić wszystkie inne. Posprzątał w pokoju i poszedł pobiegać, żeby uciszyć szalejące libido. Od zawsze wiedział, że jeśli kiedykolwiek spotka go to szczęście i znajdzie się w Parker, nigdy się z tego nie otrząśnie. Wystarczył ten jeden raz, żeby się od niej uzależnił: od odgłosów, które wydawała tuż przed szczytowaniem, od jej paznokci na swoich plecach, od zaciskających się ud i drżenia ogarniającego jej ciało, gdy przetaczała się przez nią fala rozkoszy, doprowadzając do orgazmu i jego. Obudził się rano z pełną świadomością, że jeśli zaraz nie wstanie, zrobi to z nią znowu i nie przestanie, póki oboje nie padną z wyczerpania. Średni pomysł na kontynuowanie misji. Zamiótł więc potłuczone szkło, powiesił na wieszakach podarte ubrania, pozbierał rozrzucone papiery i podniósł laptop, któremu na szczęście nic się nie stało, a potem zostawił w łóżku spokojnie śpiącą Parker i poszedł wybiegać swoją żądzę na wilgotnym piasku. Gdy usłyszał prysznic i zdał sobie sprawę, że Parker stoi w kabinie mokra i naga, wiedział, że żadne bieganie mu nie pomogło. Nic nie uciszy tego, jak bardzo jej pragnął. Potrzebował jej jak powietrza. Ruszył w kierunku zamkniętych drzwi łazienki, po drodze ściągając szybko buty i skarpetki. Wszedł cicho do środka i patrzył przez chwilę na niewyraźną sylwetkę Parker widoczną zza zaparowanej szyby. Stała do niego tyłem, lejąc sobie wodę na twarz, a gdy Garrett zobaczył jej bujne kształty, natychmiast poczuł, że mu staje. Zamknął za sobą delikatnie drzwi, żeby nie wypuścić na zewnątrz ciepła, i zdjął resztę ubrań. Parker stała zamyślona pod strumieniem wody, pozwalając mu obmywać swoje ciało. Starła z twarzy nadmiar wody, która lała się na podłogę tak głośno, że kompletnie zagłuszyła kliknięcie otwieranych drzwi. Za biodra chwyciły ją delikatne, ciepłe ręce, które zaraz potem zsunęły się na jej brzuch, przyciągając ją do nagiego, mokrego ciała i wydobywając z jej ust westchnienie, gdy wychyliła głowę spod strumienia wody i natrafiła na twardą klatkę piersiową. Parker poczuła na swoich plecach śliską skórę Garretta. Napierał na nią twardym członkiem i przyciskał się do niej mokrymi udami. Czuła na sobie każdy centymetr jego ciała i wciąż było jej mało. Obróciła się w jego ramionach, a Garrett nie był w stanie się na nią napatrzeć. Poprzedniego wieczoru wszystko działo się szybko i ostro, więc Garrett nie miał wystarczająco dużo czasu, żeby w pełni nacieszyć się jej nagością. Teraz, widząc jej zalewane strumieniami wody ciało, czuł się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Nie wiedział, na co patrzeć w pierwszej kolejności i którą część jej ciała pieścić najpierw. Chciał ją całą naraz. Odgarnął jej z czoła mokre włosy i powędrował palcami na tył jej głowy, a potem powrócił bokiem i ujął jej twarz w obie dłonie. — Przepraszam — szepnął, patrząc jej w oczy.

Nie musiał mówić za co. Miał to wypisane na twarzy. Przepraszał za rzucone w gniewie słowa, za wszystko, czym mógł ją zranić, za to, że nie było go przy niej, gdy się obudziła, i za to, że jego wyrzuty sumienia nie pozwalały im cieszyć się tym, co się między nimi właśnie rodziło. Garrett zobaczył w oczach Parker, że przeprosiny zostały przyjęte. Pochylił się szybko i scałował wodę spływającą z jej mokrych ust. Parker natychmiast objęła go w pasie i przytuliła się mocniej. Całowali się pod ciepłym strumieniem wody, niespiesznie poruszając językami w swoich ustach, smakując swoje wargi i dzieląc się oddechem. Parker czuła między nogami twardy członek Garretta i mimo kaskad wody spływających po jej ciele wiedziała, że sama też robi się mokra. Że go potrzebuje. Że go pragnie. Nic nie mówili. Garrett przesunął się pocałunkami wzdłuż jej policzka na ociekającą wodą szyję, zasysając delikatnie jej skórę i kąsając leciutko zębami. Odwrócił Parker, wyprowadził spod strumienia i oparł o ścianę kabiny. Odnalazł znów jej usta i całował ją z czułością i namaszczeniem — zupełnie inaczej, niż robił to poprzedniego wieczoru. Ostre i brutalne pocałunki były dobre na tamtą chwilę, teraz jednak potrzebowali czegoś innego. Jego język wślizgnął się delikatnie w jej usta, a jego kolano wsunęło się między jej nogi. Rozstawiając je lekko, Garrett otarł się o jej pulsujące centrum. Parker wciągnęła język Garretta w swoje usta i przesunęła dłonie po jego mokrym, umięśnionym torsie, zaplatając je na koniec na jego karku. Garrett objął ją w talii i uniósł. Jej stopy oderwały się od ziemi tak, że mogła go objąć nogami w pasie. Czuła przyklejone do niej ciało Garretta, podobnie jak wtedy na basenie. Uniosła lekko biodra, żeby przesunąć się wzdłuż jego członka, i pogłębiła pocałunek. Stali bokiem do strumienia, a kropelki wody odbijały się od ich skóry. Parker jęknęła w usta Garretta, gdy on też poruszył biodrami i przesunął się trochę dalej, zanurzając w niej sam koniuszek swojego fiuta. Garrett przestał się poruszać i oderwał się od ust Parker. Otworzyła oczy i zamrugała rzęsami, żeby pozbyć się wody, która rozbryzgując się o ramiona Garretta, spadała na jej twarz. Przez to, że Parker obejmowała go nogami w pasie, znajdowali się na jednej wysokości. Tuląc ją do siebie, Garrett spojrzał jej w oczy. Żadne z nich nie było w stanie powiedzieć tego na głos, wyrazić słowami tego, co się działo w ich sercach, o czym mówiły ich przyspieszone oddechy. Ale stojąc tak w strumieniach wody, oboje wiedzieli, że coś się zmieniło. Garrett przycisnął delikatnie plecy Parker do zimnych kafelków i oparł się ręką o ścianę tuż przy jej głowie. Drugą ręką przyciągnął ją mocniej do siebie — bliżej, ale ciągle niewystarczająco blisko — wsuwając się kawałeczek dalej w jej gotowe na niego ciało. Tak bardzo pragnął już zawsze mieć ją przy sobie, że czuł aż ból w sercu. Patrząc jej głęboko w oczy i ani na moment nie przerywając kontaktu wzrokowego, wszedł w nią powoli do końca. Parker wypuściła z drżeniem powietrze, gdy znalazł się w niej głęboko i pozostał w środku. Czuła go całą sobą, ale wciąż chciała więcej. Był w niej głębiej niż wcześniej, ale wciąż niewystarczająco głęboko. Garrett oddychał chrapliwie i starał się nad sobą zapanować, bo miał wielką ochotę wysunąć się, po czym wejść w nią znów z impetem, przygwoździć ją do ściany i wziąć z całą gwałtownością. Tak właśnie zrobili zeszłej nocy. Było niesamowicie i tego potrzebowali. Ale dziś rano musiało być inaczej, bo oni byli inni. Niezależnie od tego, czy byli w stanie się do tego przyznać, czy nie, w każdym z nich coś się zmieniło. Poprzedniego wieczoru wypędzali demony, dawali upust nagromadzonej przez lata żądzy i szukali ujścia dla swojej wściekłości i frustracji. Dziś pod delikatnym strumieniem wody w świetle poranka chodziło o coś dużo ważniejszego: o przebaczenie, uwielbienie, szacunek i wszystkie inne uczucia, których nie potrafili wyrazić słowami. Garrett pochylił się i wessał delikatnie górną wargę Parker w swoje usta. Wysunął się z niej powoli niemal do końca, po czym spokojnie wrócił. Parker jęknęła i objęła go mocniej nogami, a Garrett nadal wsuwał się i wysuwał leniwie z jej ciała. Niespiesznie wydobywał z niej rozkosz, czekał, aż jej orgazm zacznie narastać z każdym głębokim zanurzeniem w jej ciele wzmocnionym kołysaniem bioder. Ich usta znów się odnalazły. Wargi i języki poruszały się do rytmu nadawanego przez dolną część ich ciał. Ich języki wirowały splecione, z twarzy spływały strużki wody, a Garrett nadal trwał w powolnym tańcu wsuwania i wysuwania. Kochał się z nią pod ścianą kabiny prysznicowej bez brutalnych pchnięć, bez domagania się o swoje — tylko dając. Powolne wsuwanie się i wysuwanie było dla niego rozkoszną torturą. Bijący od niej żar i mokra z podniecenia intymność zachęcały, żeby uczynił ją swoją — żeby ją naznaczył tak, aby wszyscy wiedzieli, że należy do niego. Niezależnie od tego, jak głęboko w nią wchodził, jak mocno ją obejmował, ciągle mu było za mało. Chciał w niej zatonąć i zawołać na całe gardło, że jest jego. Że poza nią nikt nigdy się dla niego nie liczył. — Tylko ty — mruknął Garrett z ustami przy jej ustach, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że powiedział to na głos. Wypowiedziane szeptem słowa i niespieszny sposób, w jaki się z nią kochał, podnieciły Parker jak nic innego. Orgazm podkradł się i zapulsował w niej bez ostrzeżenia. Parker musiała aż przytrzymać się z całych sił Garretta i przyciskając się do niego biodrami, pozwolić przebrzmieć do końca ekstazie. Zaciskające się wokół niego ciało Parker i jej ciche jęki doprowadziły Garretta do orgazmu zaraz po niej. Tkwił zanurzony w niej po samą nasadę i wyrzucał z siebie rozkosz długimi, pulsującymi strumieniami. *** W przypadku każdej innej pary, która przyjaźniła się ze sobą od ośmiu lat i nagle wylądowała razem w łóżku, sytuacja zrobiłaby się niezręczna. Nagle pojawiłyby się rumieńce, jąkanie, zawstydzenie i nerwowe szukanie tematów rozmów. Ale nie w przypadku Garretta i Parker. Być może udało im się uniknąć skrępowania, bo nie rozmawiali ze sobą o tym, co się stało ani co to dla nich oznaczało, a może dlatego, że przyszło im to po prostu naturalnie.

Z łatwością. Nic nie wymagało etykietek ani wyjaśnień. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Parker nadal dziwiło, że Garrett przestał nurzać się w poczuciu winy, Garretta natomiast zaskakiwało, że Parker nie skopała mu tyłka za to, że zostawił ją dziś samą w łóżku. Wszystko było w porządku. Ich ciała wyraziły to, co nie było w stanie przejść im przez usta. Ogarnął ich wewnętrzny spokój, którego żadne z nich od dawna nie czuło. Po wyjściu spod prysznica ubrali się, posyłając sobie przy tym ukradkowe spojrzenia. Krzątając się po pokoju, kradli sobie nawzajem buziaki. Wybuchnęli też śmiechem, gdy z buta Parker wypadł jeden z guzików od koszuli, którą poprzedniego wieczoru miał na sobie Garrett. W drodze na śniadanie, na które byli umówieni z resztą zespołu, żartowali, że przez resztę dnia w całym hotelu nie będzie ciepłej wody. Zachowywali się w stu procentach profesjonalnie, gdy po dołączeniu do chłopaków Garrett zreferował Parker treść rozmowy telefonicznej, którą odbył poprzedniego dnia po jej wyjściu z willi. Pominął jednak część dotyczącą Mila. Nie chciał przeprowadzać z nią tego typu rozmowy przy świadkach. O tym, że Milo od lat wyjeżdżał ukradkiem i z dużym prawdopodobieństwem był zamieszany tu, na Dominikanie, w obrzydliwą, nielegalną działalność dotyczącą nieletnich dziewcząt, a w tym samym czasie planował z Parker przyszłość, musiał jej powiedzieć na osobności. Robiło mu się niedobrze na samą myśl o tym, że jego przyjaciel mógł być zdolny do czegoś takiego. Brady zrozumiał, co chce mu przekazać Garrett, gdy zakończywszy opowieść na telefonie od Marii, spojrzał na niego znacząco. Parker wydawała się równie wstrząśnięta co Garrett po wczorajszej rozmowie z Marią. — Zaraz — powiedziała, zamykając oczy, bo coś się jej nagle przypomniało. — Catalina. Nazwałeś ją Cat. Garrett pokiwał głową. — Tak. Tak mówiła na nią Maria. — Cholera jasna! Nie wierzę, że wcześniej na to nie wpadłem — zawołał Brady i zaczął przerzucać notatki, które ze sobą przyniósł. — Ta rozmowa, którą podsłuchałaś w pałacu. Odszukał kartkę, na której Parker zapisała usłyszaną wymianę zdań. — Mówili o kocie i o tym, że nigdy się nie domyślimy — powiedziała Parker. — Myślałam, że może coś źle zrozumiałam. Ale oni wcale nie mówili o kocie. Kot, czyli cat. Cat jak Catalina. — Oż kurwa — mruknął Austin. Parker zauważyła spojrzenie, które wymienili między sobą Brady i Garrett. Miała wrażenie, że coś przed nią ukrywają. Ale zanim zdążyła o cokolwiek spytać, Brady wyciągnął z teczki kolejne papiery. — Vargas wyszukał mi listę wszystkich nastolatek z tych okolic w wieku od trzynastu do osiemnastu lat, które zaginęły w ciągu ostatnich lat. Było ich sto siedemdziesiąt pięć — wyjaśnił Brady. — A ponad połowa z nich została zatrudniona przez Agencję Docelową. Parker poczuła przyspieszone bicie serca i łaskotanie w brzuchu, które pojawiały się zawsze, gdy trafiali podczas akcji na właściwy trop. W sprawie Fernandeza wszystko powoli zaczynało składać się w jedną całość, ale w dalszym ciągu nie było wiadomo, co przydarzyło się Milowi. Podzieliła się tą uwagą, mówiąc bardziej do siebie niż do innych. Znów jednak dostrzegła wymianę porozumiewawczych spojrzeń między Bradym i Garrettem i wiedziała już z całą pewnością, że nie powiedzieli jej wszystkiego. Nagle zdała sobie sprawę, że Garrett nie podał nazwy hotelu, do którego według słów Marii miała pojechać Catalina. — Hotel — odezwała się do Garretta. — Nie podałeś nazwy hotelu, w którym Catalina spotkała się z Amerykaninem. Gdy tylko to powiedziała, Garrett odwrócił wzrok. Wszystkie elementy układanki wskoczyły nagle na swoje miejsce, a Parker aż zmroziło. Zaczęła kręcić głową, bo przez chwilę nie była w stanie wydobyć z siebie słowa. Garrettowi krajało się serce. Wiedział, że Parker skojarzyła fakty. — Nie. To nie on — upierała się Parker, widząc, że Brady zaczyna wkładać papiery do teczki. — Możecie zostawić nas na chwilę samych? — poprosił Garrett chłopaków. Pozostali nie próbowali nawet ukryć zaciekawienia, ale zrobili, co im kazano. Brady poszedł razem z nimi, żeby przekazać im to, o czym Garrett miał poinformować Parker. Parker patrzyła na Garretta, a Garrett na swoich oddalających się podwładnych. Było mu przykro, że czar zeszłej nocy i dzisiejszego poranka musi prysnąć. — Powiedz, że nie jest tak źle, jak myślę — poprosiła Parker. Garrett odetchnął głęboko i spojrzał jej w oczy. Wszystko z nich wyczytała: ból, zdradę i wiedzę, której nie chciała przyjąć do wiadomości. Wszystko to było wymalowane na jego twarzy. — Wczoraj wieczorem pojechaliśmy z Bradym do Occidental El Embajador. Jedna z pokojówek rozpoznała Mila. Kilka miesięcy przed zabójstwem Cataliny widziała, jak wychodził z nią z jednego z pokojów — powiedział cicho Garrett. Parker widziała, że jego usta się poruszają, słyszała wypowiadane słowa, ale nic nie czuła. Była jak sparaliżowana. Czuła się tak, jakby zaczęła zasypiać — pole jej widzenia zamazywało się na obrzeżach i trudno jej było ocenić, co jest prawdziwe, a co nie. Garrett nadal mówił. Mówił, że mu przykro i że jest w takim samym szoku co ona, ale jego głos prawie do niej nie docierał. Wpatrywała się w jakiś punkt nad jego ramieniem i zastanawiała się, co jest z nią, do cholery, nie tak. Kim trzeba być, żeby po przeszkoleniu przez najlepsze służby specjalne na świecie, wiedząc, jak zmusić nawet najbardziej zatwardziałego przestępcę do wyznania prawdy i przyznania się do przestępstw, o których nigdy nikomu nie mówił, nie zauważyć, że człowiek, z którym się

przestępcę do wyznania prawdy i przyznania się do przestępstw, o których nigdy nikomu nie mówił, nie zauważyć, że człowiek, z którym się przyjaźniła, którego kochała i z którym miała zamiar spędzić życie, robił tuż pod jej nosem coś tak potwornego? Nigdy nie miała do Mila stuprocentowego zaufania, ale zrzucała to zawsze na karb swojej rozbitej rodziny i tego, że nie chciała dopuścić do siebie nikogo naprawdę blisko. Teraz jednak doszła do wniosku, że może chodziło o coś więcej, że może jakimś szóstym zmysłem wyczuwała, że Milo wcale nie był tym, za kogo go uważała, i że to właśnie dlatego trzymała go na dystans. — Zabierz mnie tam — poprosiła zdecydowanym głosem. — Chcę osobiście porozmawiać z tą pokojówką. Garrett próbował udawać, że jej nie słyszy, ale wiedział, że to bez sensu. Wiedział, że Parker potrzebuje twardych dowodów. Chciała osobiście potwierdzić prawdę, której on był już pewny. Choć poprzedniego wieczoru usiłowała mu powiedzieć, że Milo miał swoje tajemnice, to Garrett wiedział, że nie spodziewała się czegoś równie potwornego. Bez względu na to, co jej powie, ona nie uwierzy w to, póki nie przekona się o tym na własne oczy. Garrett najchętniej cofnąłby się w czasie do dzisiejszego poranka, do chwili, gdy po wyjściu spod prysznica stali razem w pokoju i wycierali się nawzajem ręcznikami. Najchętniej cofnąłby się w czasie i udawał, że oprócz nich nie istnieje nic, najchętniej zaszyłby się w pościeli i udawał, że wcale nie muszą się spotykać z oddziałem na śniadaniu i że wcale nie mają do wykonania ważnego zadania. Mogliby wrócić do chwili, gdy Parker patrzyła na niego tak, jakby poza nim nic się nie liczyło, a nie tak, jakby zawalił jej się właśnie cały świat. Garrett toczył w sobie bitwę. Zżerała go zazdrość. Parker przeżywała zdradę Mila, a on chciał, żeby zapomniała o każdym mężczyźnie, który jej kiedykolwiek dotykał, łącznie z jego przyjacielem. Jednocześnie jednak zdawał sobie sprawę, że coś takiego musiało ją zaboleć bez względu na to, co się między nimi wydarzyło w ciągu ostatniej doby. Parker podniosła się, bo Garrett nadal nie ruszał się z miejsca. Garrett złapał ją za rękę. — Nie musisz tego robić — powiedział ze smutkiem. Parker nie chciała ranić Garretta. Nie chciała, żeby pomyślał, że nadal kocha Mila i że dlatego ta wiadomość tak ją dobiła. Im więcej dowiadywała się na temat Mila, tym bardziej wątpiła w sens swoich wcześniejszych działań i uczuć. Zastanawiała się, czy tak naprawdę w ogóle kiedykolwiek go kochała. Czuła się zdradzona. Niezależnie od tego, co czuła do Mila, był jej przyjacielem. Gdyby przestał ją kochać i rozmyślił się co do ślubu, wykazałaby się pewnie dużo większym zrozumieniem niż jakakolwiek inna kobieta. Ale coś takiego? To nie mieściło jej się w głowie. To nie było postępowanie człowieka, którego znała od ośmiu lat. To było postępowanie kogoś obcego. Była zła, że Milo zrobił z niej idiotkę i że tak długo żałowała, że nie jest w stanie bardziej go pokochać, że czuła się winna swoich uczuć do Garretta. Zmarnowała tyle czasu. Czasu, którego nigdy nie odzyska. Tak bardzo współczuła Garrettowi. Człowiek, z którym przyjaźnił się od ponad dwudziestu lat, okazał się kłamcą i przestępcą. Garrett ufał mu, kochał go, uważał za brata. Widziała smutek w jego oczach, słyszała zawód w jego głosie, choć starał się za wszelką cenę nie dać nic po sobie poznać. Jego przyjaciel, brat, powiernik, człowiek, któremu ufał, z którym podzielił się swoją rodziną i wszystkim, co miał, stał się dla niego kimś obcym. Ból musiał go wręcz obezwładniać. Ale myślał tylko o Parker. Tylko o niej. Wróciła myślami do wszystkich tych chwil, gdy stawiał ją na pierwszym miejscu, gdy ją wspierał, gdy był przy niej, kiedy go potrzebowała. Do wszystkich tych chwil, gdy pomagał jej bez zastanowienia. Zawsze próbowała sobie wmawiać, że Milo robił to samo. Ale nie robił. Dla Mila najważniejszy był on sam, taki po prostu był, a jej odpowiadał taki związek, bo sama też była niezależna. Ale może był przy niej taki, bo zawsze zachowywała między nimi pewien dystans, którego nie był w stanie pokonać. Którego nie pozwalała mu pokonać. Może Milo od początku wiedział, że Garrettowi pozwoliłaby na to bez zastanowienia. Od dnia, kiedy się przysiadł do niej w kawiarni, zaczęła następować powolna, ale systematyczna rozbiórka muru, który wokół siebie postawiła. Przez cały ten czas wydawało się jej, że mur stoi nienaruszony, że to ona decyduje o tym, kiedy i czy go zdemontować. Ale patrząc teraz na Garretta, który przyglądał jej się z troską i niepokojem, wiedziała, że w tej kwestii tak naprawdę nigdy nie miała nic do powiedzenia. Mur zawalił się i nawet tego nie zauważyła. Wydawało jej się, że musi zobaczyć miejsce, w którym Milo ich zdradził, że dopiero wtedy przyjmie to jakoś do wiadomości, ale stojąc teraz w restauracji i patrząc na Garretta, wiedziała, że nie ma takiej potrzeby. Wystarczyła jej wiedza, że ich zdradził. Musieli skoncentrować wszystkie swoje wysiłki na tym, aby dowiedzieć się całej prawdy i raz na zawsze zamknąć tę sprawę. Nie wszystko jeszcze trzymało się kupy i Parker miała świadomość, że jest jeszcze wiele niewiadomych. Instynkt jej podpowiadał, że za wszystkim stoi Fernandez. Musiała wierzyć, że ktoś wciągnął Mila w takie życie. Rok wcześniej stało się coś, co go zmieniło, wpłynęło na niego tak bardzo, że stał się zupełnie innym człowiekiem. Człowiek nie przeradzał się z dnia na dzień z silnego, dobrego komandosa w skrytego, amoralnego zwyrodnialca. Coś musiało go zmienić. Parker chciała dowiedzieć się prawdy i zająć się wreszcie własnym życiem. Razem z Garrettem. Wiedziała już bez cienia wątpliwości, że to przy nim jest jej miejsce.

Rozdział 17. Zespół zaszył się na kilka kolejnych dni w willi Parker i Garretta i intensywnie zbierał informacje. Dni upływały przed komputerami i przy telefonach, noce na omawianiu zdobytych materiałów i planowaniu kolejnego dnia. Co wieczór po wyjściu Brady’ego, Austina i Cole’a Parker i Garrett powinni byli kłaść się do łóżka nieprzytomni ze zmęczenia i natychmiast zasypiać. Ale gdy zostawali wreszcie sami, pozbywali się ubrań i kładli się w zupełnie innym celu niż sen. Niekiedy robili to szybko i gwałtownie, niekiedy powoli i zmysłowo. Bez względu jednak na to, jak się kochali, zawsze było wspaniale. Garrett instynktownie wiedział, gdzie dotykać Parker, aby wydobyć z jej ust westchnienie, Parker zaś podświadomie czuła, gdzie całować i przesuwać językiem, aby ciałem Garretta wstrząsał dreszcz pożądania. Było wiele spraw, o których powinni w tym czasie porozmawiać, wiele rzeczy, o których powinni sobie powiedzieć, ale żadne z nich nie było gotowe wyrazić słowami swoich uczuć. Mieli poza tym świadomość, że muszą skoncentrować wszystkie swoje wysiłki na misji. Raz czy dwa razy któreś z nich napomknęło, że trzeba porozmawiać, ale wtedy to drugie przypominało, że po zakończeniu akcji będzie na to mnóstwo czasu. Na pierwszą istotną informację udało im się natknąć dziesięć dni po tym, jak Garrett i Brady dowiedzieli się, że Milo bywał w Occidental El Embajador. Parker przekazała zespołowi, że podczas kolacji w pałacu wiceprezydent użył słów dziewczyny, pieniądze i łódź. Wiedzieli już, że znaczna część nastolatek zaginionych w ciągu ostatnich lat znajdowała się na liście osób zatrudnionych przez Agencję Docelową, to zatem wyjaśniało słowo „dziewczyny”. Brady’emu udało się dowiedzieć, że domy rodzinne ich wszystkich wyglądały podobnie jak dom Cataliny Olvery — rodzicom nie zależało na bezpieczeństwie swoich dzieci. Różne szczegóły, które zdołali zebrać, sugerowały, że dziewczęta z dużym prawdopodobieństwem były zaangażowane w jakąś formę prostytucji. Jeśli Fernandez miał z tym cokolwiek wspólnego, to nie będzie mu łatwo niczego udowodnić. Wszystko wskazywało na to, że zapałki z Occidental El Embajador, które Parker zauważyła na jego biurku, to czysty zbieg okoliczności. Garrett i Brady pojechali jeszcze raz do hotelu porozmawiać z pokojówką, która pomogła im poprzednio, ale powiedziała, że nic jej nie wiadomo na temat tego, aby prezydent kiedykolwiek się u nich zatrzymywał. Zespołowi nie udało się dowiedzieć na temat dziewcząt nic poza tym, że każda z nich uciekła z domu i została zatrudniona przez Agencję Docelową. Nie dotarli do żadnych numerów telefonów ani nie zdobyli innych namiarów umożliwiających kontakt z nastolatkami po opuszczeniu przez nie domów rodzinnych. Następnym elementem układanki, który udało im się odszyfrować, było słowo „łódź”. W ciągu dnia Brady pracował przy komputerze razem z resztą ekipy, natomiast wieczorami realizował polecenie Garretta i zbierał informacje na temat Mila. Wydobył na jego temat wszystko, co tylko się dało, aż do udziału w misji na Dominikanie. Udało mu się dowiedzieć, że na trzy miesiące przed porzuceniem męża i syna matka Mila złożyła podanie o paszport. Tego samego dnia zaczęła się ubiegać o pozwolenie na pobyt stały w Republice Dominikany. Jednak na Dominikanie nie było o niej żadnych oficjalnych wzmianek. Żadnego potwierdzenia wydania wizy rezydenckiej, żadnych wpisów sądowych czy dokumentów bankowych na jej nazwisko ani w ogóle żadnego dowodu na to, że matka Mila odbyła podróż, którą ewidentnie planowała. Kontynuując dociekania na temat matki Mila, Brady dowiedział się, że jej syn był właścicielem siedemnastometrowego jachtu motorowego, baylinera. Ta informacja odebrała Parker mowę na godzinę, a Garretta wprawiła w podobne osłupienie. Gdyby Brady nie znał się tak dobrze na komputerach, najprawdopodobniej nigdy nie dotarłby do takich danych. Łódź została zakupiona siedem lat wcześniej na ojca Mila. Brady zainteresował się sprawą tylko dlatego, że zestawił listę wszystkich zarejestrowanych łodzi z wpisami sądowymi. Jacht został po raz pierwszy uwzględniony w rejestrach kilka lat po śmierci ojca Mila. W stanie Maryland nie trzeba osobiście rejestrować łodzi, dokumenty można przesłać pocztą, i z tego właśnie powodu zarejestrowano jacht na nazwisko nieżyjącego człowieka. Kolejne wzmianki na temat łodzi pojawiły się dopiero cztery lata później, po przeprowadzce Mila do Kalifornii. Jacht został wtedy przerejestrowany na jego nazwisko, musiał też podać numer kadłuba, który to numer pełni podobną funkcję co numer rejestracyjny samochodu. Mając numer kadłuba, Brady był w stanie odszukać dane z przeglądów technicznych. Regularnie dwa razy w roku łódź cumowała w przystani w Santo Domingo, mniej więcej trzy godziny jazdy od miejsca, w którym się obecnie znajdowali; przechodziła tam rutynowy serwis. Brady zadzwonił do mariny i dowiedział się, że łódź jest obecnie na miejscu. Nie chcąc wzbudzać podejrzeń, nie pytał o nic więcej, tylko zakończył rozmowę. Parker i Garrett wsiedli od razu w samochód i wyruszyli w długą drogę do mariny. Nie rozmawiali zbyt dużo po drodze. Garrett skoncentrował się na prowadzeniu, a Parker pracowała na laptopie, który trzymała na kolanach. Oboje bali się trochę tego, co mogą znaleźć na łodzi. Po jakimś czasie Garrett zajechał na przylegający do przystani parking. Z opisem jachtu w dłoni postanowili najpierw przejść się po przystani i poszukać łodzi, a dopiero potem zacząć zadawać pytania. Szli, trzymając się za ręce jak zwykła para, która przyszła pooglądać łodzie. Po kilku minutach Parker doszła do trzeciego baylinera i stanęła. Nie musiała sprawdzać długości łodzi ani numeru kadłuba. Wszystko, co potrzebowała wiedzieć, by poznać łódź, znajdowało się w nazwie wymalowanej czarnymi eleganckimi literami. — La Meta Anna Bella — odczytał głośno Garrett. — Cel Annabelle? — mruknęła niepewnie Parker, przyglądając się łodzi. — Albo: Anna, piękny cel — zauważył Garrett. Zmroziło ją na widok własnego imienia na tylnej części łodzi, bez względu na to, jak powinno się tłumaczyć nazwę. To był jacht Mila — jacht, o którym Parker przez wiele lat nie miała pojęcia — a Milo postanowił w którymś momencie nazwać go jej imieniem; bez znaczenia, czy wiązało się ono bezpośrednio z nią, czy nie. Nazwa mogła mieć związek z Agencją Docelową, mogła mieć związek z Parker, mogła mieć też związek i z jednym, i z drugim. Podwójne znaczenie nazwy, którą Milo nadał łodzi, niepokoiło Parker. Rozejrzała się nerwowo po

przystani w poszukiwaniu oczu, które w jej przekonaniu musiały śledzić każdy ich ruch. Z którejkolwiek strony na to spojrzeć, nie dało się zaprzeczyć, że wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, iż Milo siedział po uszy w całym tym bajzlu. Garrett rozejrzał się, żeby sprawdzić, czy ktoś ich obserwuje. Upewniwszy się, że wszyscy obecni na przystani mają własne sprawy, zrobił krok w kierunku drewnianej rampy prowadzącej na pokład. Zanim jednak zdążył dobrze się ruszyć, poczuł na ręce dłoń Parker. Zatrzymał się i spojrzał na nią. Przesunęła dłoń wzdłuż jego ręki i położyła mu ją na policzku. Garrett nakrył jej dłoń swoją i przytrzymał ją w miejscu, chcąc jak najdłużej czuć ją na sobie. Parker musiała dotknąć Garretta, żeby odzyskać spokój. Dotyk jego ciepłej skóry zawsze działał na nią kojąco, a teraz pomagał oswoić się z tym, co się działo. — Milo miał łódź — powiedziała. — Zgadza się — przyznał cicho Garrett. — Najprawdopodobniej przyprowadzał na nią te nastolatki. Młodziutkie dziewczyny, które mogłyby mieć przed sobą jakąś przyszłość, gdyby tylko ktoś w nie uwierzył — stwierdziła ze smutkiem. — Przyprowadzał je na łódź i Bóg raczy wiedzieć, co na niej z nimi wyczyniał. — Całkiem możliwe — zgodził się Garrett, marszcząc brwi. Gładził kciukiem dłoń Parker. — Dopuszczał się na tej łodzi ohydnych przestępstw, a potem wracał do domu i udawał, że chce stworzyć ze mną rodzinę — mówiła dalej Parker. Podeszła do Garretta, potrzebując jego ciepła. — Przykro mi — powiedział Garrett i odgarnął jej z oczu kosmyk włosów. — To nie tobie powinno być przykro — przerwała mu, kładąc mu palce na ustach. — Ty nie zrobiłeś niczego złego. Jestem po prostu wściekła. Zmarnowałam tyle czasu. Czułam się winna, czułam, że jestem złym człowiekiem, skoro chcę… Garrett wstrzymał oddech i czekał z napięciem, aż Parker skończy zdanie. Miał nadzieję, że chciała jego. Pragnął, żeby uczucia, które żywił do niej od lat, nie były jednostronne. Wiedział, że jej na nim zależało. Nie ulegało to wątpliwości za każdym razem, gdy zostawali w nocy sami. Każdy pocałunek, każda pieszczota, każda wspólnie spędzona chwila pokazywały Garrettowi, jak bardzo jej na nim zależy. Chciał mieć tylko pewność, że to wszystko nie wydarzyło się tylko na skutek zaistniałych okoliczności. Musiał wierzyć, że doszłoby do tego samego nawet wtedy, gdyby nie wyjechali razem na misję. Parker potrząsnęła lekko głową i odsunęła od siebie wcześniejszą myśl. Zdjęła palce z ust Garretta. — Nie masz nic przeciwko, żebym poszła tam najpierw sama? — spytała i skinęła głową w kierunku łodzi. — Potrzebuję chwili, żeby to wszystko sobie jakoś poukładać. I nie chcę cię przestraszyć, gdy zacznę rzucać kurwami — dodała z uśmiechem, chcąc załagodzić cios. Nie chciała, żeby Garrett pomyślał, że woli tam iść bez niego. Potrzebowała po prostu pobyć chwilę sama, żeby w pełni ogarnąć sytuację. Widziała dowód na komputerze Brady’ego. Milo miał łódź. Ale nawet stojąc kilka kroków od fizycznego potwierdzenia tego faktu i widząc, że Milo wysmarował na łodzi jej imię, wcale nie potrafiła łatwo przyjąć tego do wiadomości. Garrett pochylił się i pocałował z czułością czoło Parker. Nie podobało mu się, że chce konfrontować się ze swoimi demonami bez niego, ale jej prośba była dla niego rozkazem. Usta Garretta przylgnęły na dłuższą chwilę do skóry Parker. Zamknęła oczy i pozwoliła, żeby jego dotyk, zapach i ciepło otuliły ją jak kokon. Garrett odsunął się i spojrzał jej w oczy. — Masz broń? — spytał cicho. Pokiwała głową i uśmiechnęła się, słysząc jego pytanie. Garrett przestał już aż tak bardzo martwić się o jej bezpieczeństwo i miał do Parker zaufanie, tyle że najpierw musiał się upewnić, że ma się jak obronić. — Pójdę w takim razie do biura zadać kilka pytań. Za kilka minut spotkamy się przy łodzi — powiedział Garrett, po czym oboje opuścili ręce i ruszyli w przeciwnych kierunkach. Parker weszła na rampę i w trzech krokach znalazła się na pokładzie. Przed wejściem do kabiny zatrzymała się i obejrzała się przez ramię na oddalającego się Garretta. Uśmiechnęła się, wiedząc, że po powrocie do domu czeka ich poważna rozmowa. Po pięciu minutach Garrett zorientował się, że przy jego ograniczonej znajomości hiszpańskiego rozmowa z pracownikami biura mariny nie była chyba najlepszym pomysłem. Plącząc i jąkając się, udało mu się dowiedzieć, że La Meta Anna Bella zawsze przypływa w nocy, po zamknięciu mariny. Ktoś zostawia kluczyki w specjalnej, zabezpieczonej skrzynce obok biura. Następnego dnia po przeglądzie łódź odpływa i zjawia się dopiero na kolejny. Termin ustalany jest zawsze esemesami wysyłanymi z zastrzeżonego numeru. Garrett podziękował kierownikowi mariny i wyszedł z biura. Rozmowa nie dostarczyła żadnych konkretnych informacji, które mogłyby okazać się przydatne, ale przynajmniej Parker miała dzięki temu czas dla siebie. Garrett rozumiał, dlaczego potrzebowała pobyć na łodzi sama, ale po sprawdzeniu godziny stwierdził, że siedem minut na osobności to maksimum, na które jest gotów się zgodzić. Wyszedł z biura i zrobił dwa kroki w kierunku rampy prowadzącej na łódź Mila. Nagle powietrze rozdarł ogłuszający huk, od którego aż zatrzęsła się ziemia, a Garrett musiał zrobić kilka dodatkowych kroków, żeby się nie przewrócić. Na końcu przystani, dokładnie tam, gdzie była zacumowana łódź Mila, zakotłowała się chmura dymu i ognia. Gdzieś na obrzeżach świadomości Garrett odnotował krzyki, piski i kroki uciekających ludzi. Poza dudnieniem własnego serca nic jednak w pełni do niego nie docierało. Nie widział niczego poza pomarańczową łuną na niebie. Kiedy jednak zrozumiał w końcu, co się stało, rzucił się jak oszalały przed siebie, odpychając na boki ludzi, którzy znaleźli się na jego drodze. Biegł w kierunku wybuchu, mając nagle wrażenie, że wszystko dzieje się jak w zwolnionym tempie. Nie był w stanie dobiec do Parker wystarczająco szybko; czuł się jak we śnie, w którym człowiek przed czymś ucieka, ale tak naprawdę stoi w miejscu. Poczuł narastającą panikę — istniało ryzyko, że ogarniające go przerażenie całkiem go sparaliżuje. Nie dopuszczał do siebie możliwości, że Parker coś się stało. Pędził na oślep wzdłuż przystani, wołając ją na całe gardło. Przecież przed chwilą stała niecałe pół metra od niego i dotykała jego twarzy. Ciągle jeszcze czuł zapach jej skóry i smak palców, które położyła mu na

ustach, żeby nic nie mówił. Podbiegł do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą unosiła się na wodzie La Meta Anna Bella, ale w pewnym momencie musiał się zatrzymać i osłonić twarz rękami przed buchającym żarem. Łódź zniknęła, a na jej miejscu została tylko wysoka na dwa piętra ściana ognia, która pochłonęła wrak, pozostawiając na powierzchni wody warstwę benzyny i ropy. Garrett wpatrywał się oszalałym wzrokiem w wodę w poszukiwaniu jakiegoś śladu Parker. To niemożliwe, żeby była na łodzi. Nie dopuszczał do siebie możliwości, że zaszli tak daleko tylko po to, żeby miał ją stracić w ten sposób. Próbował podejść bliżej, ale od ognia bił zbyt duży żar, a wiatr nawiewał na Garretta czarny, kłębiący dym. Garrett zaczął kaszleć i musiał trochę się cofnąć. Nie przestawał wołać Parker i przeszukiwać wzrokiem powierzchni wody i sąsiednich łodzi, które nie ucierpiały w wybuchu. Myślał o wszystkim, co powinien był jej powiedzieć i co powinien zrobić, o wszystkim, czego żałował i co zrobił nie tak. Żal omal nie powalił go na kolana. Porażony strachem prawie nie zwrócił uwagi na to, że gdzieś z tyłu ktoś się krztusi. Odwrócił się gwałtownie w kierunku, z którego przyszedł, a z wody wynurzyła się czyjaś ręka i chwyciła się pomostu. Na widok szafirowo-diamentowej obrączki Garrett wydał okrzyk ulgi, po czym rzucił się na ziemię, chwycił mokrą dłoń i wyciągnął na pomost najpiękniejszą istotę, jaką kiedykolwiek widział. Cała ociekała wodą. Parker miała wrażenie, że jej płuca płoną żywym ogniem. Nie była w stanie przestać kaszleć. Nagle poczuła, że czyjeś silne ręce wyciągają ją z wody. Trzęsąc się ze strachu i doznanego szoku, wtuliła się w suche, ciepłe ciało, które rozpoznałaby na końcu świata. Garrett odgarnął mokre kosmyki włosów, które oblepiły twarz Parker, i zobaczył na swoich palcach krew. Parker w tym czasie usiłowała pohamować kaszel. — Cholera, krwawisz — zauważył z paniką w głosie Garrett. Parker próbowała mu powiedzieć, że nic jej nie jest, że to tylko zadraśnięcie, bo szczątki łodzi poleciały na wszystkie strony, ale od wody, którą opiła się podczas swojej niespodziewanej kąpieli, potwornie bolało ją gardło. Garrett przytulił ją mocniej i zaczął przesuwać palce po jej skórze, chcąc sprawdzić, czy nigdzie więcej nie krwawi, ale przede wszystkim upewnić się, że naprawdę jest przy nim, cała i zdrowa. Gdy Parker przestała w końcu kaszleć, z oddali dobiegło ich wycie syren. — Musimy stąd spadać — wychrypiała. W chwili przyjazdu policji nie mogło ich być w pobliżu miejsca wybuchu, bo stracą wszystko, do czego udało im się dojść. Jeśli zostaną zdemaskowani, nigdy nie dowiedzą się prawdy. Garrett złapał Parker pod kolanami, a drugą ręką objął ją pod pachami i bez trudu podniósł. — Nic mi nie jest, Garrett. Mogę iść sama — zaprotestowała Parker, wciąż kaszląc. Garrett przycisnął ją mocniej, czując, że od jej ociekających wodą ubrań sam też robi się mokry i że pod nogami zbiera mu się kałuża wody. — Zamknij się, Parker. Nie ma takiej możliwości, więc lepiej, żebyś od razu się z tym pogodziła — odpowiedział i ruszył szybkim krokiem na parking, na którym zostawili samochód. Parker objęła go rękami za szyję i wpatrywała się w jego profil, gdy w rekordowym czasie doszedł do końca przystani. Nie była w stanie przestać myśleć o tym, jaką miał minę, gdy wyciągnął ją z wody. Miał mokre oczy, pełne z trudem powstrzymywanych łez. Z twarzy odpłynęła mu cała krew, jakby spełniły się jego największe koszmary. — Przepraszam, że napędziłam ci stracha — szepnęła Parker, gdy Garrett otworzył drzwi samochodu i delikatnie ułożył ją w środku. Przyklęknął przy otwartych drzwiach i zapiął jej pas. Parker trzęsła się z zimna i szoku. Wiedziała, że to nie najlepsza pora na to, żeby się rozklejać, ale na myśl o tym, że niewiele brakowało, a już nigdy by go nie pocałowała ani nie dotknęła, poczuła napływające do oczu łzy. Garrett otarł jej łzy z policzków i odgarnął włosy z twarzy. W chwili, w której był przekonany, że stracił Parker na zawsze, coś w nim pękło. Miał dosyć udawania, dosyć ukrywania wszystkich swoich uczuć. Ale najpierw musiał ich wydostać z mariny. Radiowozy były coraz bliżej. Za kilka minut zaroi się tu od policji. — Byłem o ciebie spokojny — stwierdził Garrett z uśmiechem, wzruszając przy tym ramionami. — Nie dopuścisz do tego, żeby coś ci się stało. Jesteś zbyt uparta. Parker zaśmiała się i przewróciła oczami, a Garrett wyprostował się i zamknął drzwi samochodu. *** Po opuszczeniu mariny Garrett zadzwonił do Brady’ego, by powiedzieć mu, co się stało. Zamiast kazać Parker siedzieć przez ponad trzy godziny w samochodzie w mokrych ubraniach, postanowił przenocować w jakimś hotelu i dać jej odpocząć. Wrócą do kurortu z samego rana. Zatrzymał się w pierwszym napotkanym hotelu, przygotował dla Parker gorącą kąpiel, żeby mogła się rozgrzać, a gdy siedziała już w wannie, poszedł do pobliskiego sklepu. Kupił rzeczy potrzebne do opatrzenia rany na głowie i kilka sztuk odzieży, bo nie zanosiło się na to, żeby ubrania Parker miały szybko wyschnąć. Czterdzieści minut później chodził nerwowo pod łazienką, czekając, aż Parker w końcu wyjdzie. Nie wtargnął do środka, żeby sprawdzić, czy nic jej nie jest, tylko dlatego, że zza drzwi co jakiś czas docierało delikatne pluskanie wody i ciche westchnienia. Nagle zadzwonił telefon i Garrett przystanął, żeby odebrać. — McCarthy. — Cześć, stary — odezwał się Brady. — Jak Parker? Garrett usiadł na brzegu łóżka i spojrzał na zamknięte drzwi.

— W porządku. Dochodzi do siebie w wannie. Znalazłeś coś? — spytał Garrett. W drodze do sklepu poprosił Brady’ego, żeby zdobył billing biura mariny i dowiedział się, z jakiego numeru umawiano serwisowanie łodzi Milo. — Tak — westchnął Brady. — To numer drugiej komórki Mila. Garrett podejrzewał, że tak właśnie będzie, ale i tak dobiło go, gdy się to potwierdziło. Przypomniał sobie chłopaka, z którym się wychował, chłopaka, którym zaopiekowali się jego rodzice, którego wspierali i któremu pomagali w każdy możliwy sposób. Garrett nie miał pojęcia, jakim cudem Milo tak bardzo się od nich oddalił i zmienił w kogoś takiego. — To jeszcze nie wszystko — ciągnął Brady z wyraźnym niepokojem. Garrett czekał, aż zacznie mówić dalej. — Próbowałem dotrzeć do historii lotów Mila, ale żadna publiczna linia lotnicza nie ma go w swoim wykazie — wyjaśnił Brady. — Bez większego trudu dotarłem do wykazu lotów służbowych i wszystkie zgadzały się z misjami, w których brał udział. Jakoś trudno mi jednak uwierzyć, że Milo nigdy w życiu nie poleciał nigdzie prywatnie. Garrettowi zakręciło się w głowie, gdy Brady dodał jeszcze bardziej tajemnicze szczegóły. — Sprawdziłem loty wszystkich prywatnych firm czarterowych. Też nie mieli go na liście pasażerów. Ale mam zainstalowany w komputerze program anagramowy, który na postawie liter imienia i nazwiska podaje wszystkie inne możliwe kombinacje nazwisk — wyjaśnił Brady wyraźnie podekscytowany. — 29 sierpnia 2004 roku na liście pasażerów prywatnego samolotu, który przyleciał z Dominikany i wylądował na prywatnym lotnisku Saint John w stanie Maryland, znajdował się niejaki Roberto Mils. Po przestawieniu liter wychodzi z tego Milo Roberts. Brady umilkł, żeby Garrett mógł oswoić się z usłyszaną informacją. — To było latem, przed ostatnim rokiem studiów Parker — myślał na głos Garrett. — Mniej więcej wtedy Milo miał lecieć na Florydę na pogrzeb kuzyna… a przynajmniej tak mi powiedział. Nigdy wcześniej nie wspominał o tym kuzynie, ale tłumaczył, że to był jedyny członek rodziny, z którym utrzymywał sporadyczny kontakt. Zaproponowałem, że z nim polecę, ale powiedział, że woli jechać sam — wyjaśnił Garrett. W tej samej chwili otworzyły się drzwi i z łazienki wyszła owinięta ręcznikiem Parker. — Dobra robota, Marshall. Zadzwoń, jak znajdziesz coś jeszcze. Garrett rozłączył się i rzucił telefon na łóżko. Wstał i podszedł do Parker. Objął ją i przytulił mocno. Parker nie była w stanie się rozgrzać bez względu na to, ile gorącej wody dolewała do wanny. Nie po raz pierwszy znalazła się w niebezpiecznej sytuacji, ale nigdy nie była o krok od tego, żeby wylecieć w powietrze. Przenikający ją do kości chłód miał więcej wspólnego ze stresem niż z zimnem. Otulające ją ramiona Garretta rozpuściły wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dwóch godzin. Parker objęła Garretta w pasie i przekręciła na bok głowę, żeby oprzeć się policzkiem o jego pierś na wysokości serca. Zaczęła liczyć głuche uderzenia rozbrzmiewające w jej uchu. Garrett westchnął z ulgą. Znów trzymał Parker w ramionach i czuł, że nic jej nie jest. Wsparł brodę o czubek jej głowy i zaczął masować powoli jej plecy w miejscu, w którym nie były zasłonięte ręcznikiem. Garrett sam nie wiedział, kiedy do tego doszło, ale przyjął do wiadomości fakt, że Parker, agentka CIA, była niezależna, silna i potrafiła o siebie zadbać. Zdał sobie sprawę, że choć wydawało się to absolutnie niemożliwe, to gdy zobaczył ją w akcji, zaczęło mu na niej zależeć jeszcze bardziej. Wszystko, co robiła, robiła doskonale. Był zaskoczony, z jaką łatwością dopasował swój wcześniejszy obraz Parker, stworzony, zanim się dowiedział, że pracuje w CIA, do tego, kim naprawdę była i co zawsze o niej wiedział. Dobijało go w tym tylko jedno, tylko z jednym nie potrafił się pogodzić, a mianowicie z tym, że nie był w stanie zapewnić jej bezpieczeństwa. Garrett nigdy nie zapomni porażającego bólu, który poczuł, gdy myślał, że stała się jej krzywda. Lub coś znacznie gorszego. Myślał wtedy tylko o jednym — że jeśli Parker zginęła, to nigdy się nie dowie, jak bardzo ją kochał. Garrett zamknął oczy i pocałował Parker w czubek głowy. Parker odchyliła głowę i spojrzała na niego, nie przestając się do niego tulić. Poczuła przyspieszone bicie serca, gdy Garrett spojrzał jej głęboko w oczy. Garrett odgarnął jej włosy za ucho tak, aby móc objąć dłonią jej policzek. Gładził powoli jej skórę, czując narastające łaskotanie w brzuchu. — Kocham cię — powiedział cicho, wpatrując się nadal intensywnie w jej oczy. Parker usłyszała, co powiedział, widziała, jak jego usta poruszają się, aby wydobyć słowa, na które czekała całe życie, ale miała wrażenie, że to nie dzieje się naprawdę. Bała się, że jeśli zamknie oczy, jeśli odwróci głowę, wszystko okaże się tylko snem. W tym dniu nic nie miało sensu, więc dlaczego niby teraz miałoby być inaczej. No pewnie, że Garrett ją kochał. Przyjaźnili się od lat, a teraz doszedł do tego seks. Omal jej dziś nie stracił, więc chciał powiedzieć swojej przyjaciółce, że ją kocha. W tak przerażającej sytuacji była to najzupełniej normalna reakcja, odruchowa odpowiedź na krążącą w żyłach adrenalinę. — Wiem — odpowiedziała łagodnie Parker, wyrażając całą sobą zrozumienie, choć wolałaby, żeby sytuacja była inna. — Nie. Nie wydaje mi się, żebyś wiedziała — odezwał się Garrett, kręcąc głową. — I jest to tylko i wyłącznie moja wina. Powinienem ci o tym powiedzieć już dawno temu. Nie powinienem czekać do czasu, aż prawie cię stracę. Wiem, że miłość nie przychodzi ci łatwo, że może nawet w nią nie wierzysz. Wiem, ale mam to gdzieś. Nie obchodzi mnie, czy będziesz się bała odwzajemnić moją miłość, nie obchodzi mnie, że może nigdy nie poczujesz tego samego co ja. Chcę tylko, żebyś się dowiedziała, tu i teraz, że cię kocham, Annabelle Parker. Parker zagryzła wargi, starając się powstrzymać łzy, które czuła tuż pod powiekami, ale bez skutku. Wzruszyłoby ją już samo jego wyznanie, ale sposób, w jaki wypowiedział jej imię, jakby na całym świecie nie było dla niego nikogo ważniejszego, sprawił, że zaczęła szlochać. Garrett nie zastanawiał się, w jaki sposób Parker zareaguje na jego wyznanie. Po prostu to z siebie wyrzucił. Odkąd zaczął mówić, Parker nie odezwała się ani słowem; patrzyła tylko na niego z niedowierzaniem, a z jej oczu powoli płynęły łzy. Garrett myślał, że może powiedział coś nie tak. Powinien był to lepiej przemyśleć, powinien był ją w jakiś sposób na to przygotować, a nie po wszystkim, co się dziś stało, walić prosto z mostu, co do niej czuje. Był na siebie tak wściekły, że omal nie usłyszał wyszeptanej przez łzy odpowiedzi Parker.

— Boję się. Garrett wiedział, że przez to, co się stało z jej ojcem i w jaki sposób ją potraktował, Parker bała się kochać całą sobą. Nie chciał, aby choćby przez chwilę czuła się winna, że nie jest w stanie odwzajemnić jego uczuć. Ugiął lekko kolana, aby znaleźć się na wysokości jej wzroku. — Powiedziałem ci, że nie ma dla mnie znaczenia, jeśli nie jesteś w stanie… Parker nakryła mu szybko dłonią usta i nie pozwoliła dokończyć. — Nie boję się dlatego, że nie jestem w stanie odwzajemnić twojej miłości — powiedziała łagodnie. — Boję się, bo tak bardzo cię kocham, że aż czasem nie jestem w stanie oddychać. Garrett jęknął cicho. — Boję się, bo nigdy nie chciałam zatracić się w kimś tak bardzo jak moi rodzice w sobie. Boję się, bo byłam do tego stopnia głupia, że zdałam sobie sprawę, że przy tobie nie będę miała na swoje reakcje żadnego wpływu. Garrett przymknął powieki, aby słowa Parker mogły w pełni do niego dotrzeć, aby uwierzyć we wszystko, co mówiła. Otworzył oczy akurat w chwili, gdy kolejna łza stoczyła się jej po policzku na usta. — Jestem twoja. Zawsze byłam twoja — powiedziała Parker ze łkaniem. Garrett wziął ją na ręce i strącił szybko jej dłoń ze swoich warg, zamykając jej usta pocałunkiem. Westchnął, gdy ich wargi się połączyły. Wszystko było bardziej intensywne niż wcześniej: wymiana oddechów, taniec języków. Garrett ujął dłonią tył głowy Parker i przytrzymał ją przy sobie. Odwrócił się i zaniósł Parker do łóżka. Położył ją na środku, nie przerywając ani na moment pocałunku. Ręcznik Parker pofrunął na podłogę, a ubrania Garretta szybko zniknęły z jego ciała. Słowa, które miały między nimi paść, w końcu padły, a w ich miejsce mogły się pojawić czyny. Garrett przesuwał się pocałunkami w dół ciała Parker, delektując się każdym kawałeczkiem jej skóry. W końcu do Garretta dotarło, że Parker należy do niego. Wielbił każdy skrawek jej skóry, którego dotykał wargami, powtarzając przy każdym pocałunku, że ją kocha. Doprowadził ją ustami do orgazmu, wiedząc, że nigdy nie słyszał nic cudowniejszego niż to, jak wykrzyknęła jego imię. Parker przyciągnęła go do siebie, bo potrzebowała go blisko, potrzebowała czuć przy sobie jego skórę. Musnęła palcami jego usta i westchnęła z zadowoleniem, gdy wszedł w nią powoli. Poruszali się w jednym rytmie, nie odrywając od siebie wzroku. Ich pieszczoty nabrały nagle większego znaczenia, a ich dopasowanie większej wartości. Oboje mieli pełną świadomość, że wszystko odbywa się intensywniej. Wiedzieli też, że ta chwila na zawsze ich zmieni. Oboje rozumieli, że nie ma już powrotu do przeszłości. Garrett nie miał pojęcia, jakim cudem udało mu się do tej pory przetrwać bez miłości Parker. Wtulając się w nią biodrami i pulsując w jej wnętrzu, czuł się obezwładniony siłą swoich emocji. Czuł, że w końcu może oddychać, ale jednocześnie czuł ucisk w gardle, bo tak bardzo potrzebował jej powtarzać, że ją kocha — żeby nigdy o tym nie zapomniała. Parker zaciskała mocno nogi wokół bioder Garretta i tuliła się do niego, płynąc na fali kolejnego orgazmu. Krążąca w jej ciele rozkosz sprawiła, że wyprężyła plecy jak kot. Garrett pragnął, aby ta chwila trwała wiecznie, ale Parker była wilgotna, a jej ciało pulsowało wokół niego, gdy wchodził w nią jeszcze głębiej. Parker przysunęła głowę i przylgnęła do niego ustami, odrywając się tylko na moment, aby mu znów powiedzieć, że go kocha. Jej ciche słowa owionęły mu usta i Garrett szczytował mocno i gwałtownie. Jej imię potoczyło się echem po pokoju, gdy z jego ust wydobył się krzyk rozkoszy, którą Garrett wylał z siebie we wnętrzu Parker. Parker zasnęła w objęciach Garretta wyczerpana wszystkim, co wydarzyło się i co zostało powiedziane tego dnia. Garrett chciał wiedzieć, co się dokładnie stało w marinie. Chciał wiedzieć, jak to możliwe, że w chwili wybuchu Parker nie było na pokładzie. Miał już pewność, że to nie był zwykły zbieg okoliczności. Już wcześniej było za dużo zbieżności, wszystko wydarzyło się w jednym czasie: oferta pracy w CIA, śmierć Lacie Butler, z którą przyjaźniła się Parker, wyjazd Mila na Dominikanę i powstanie Agencji Docelowej. Było coś więcej niż podejrzanego w tym, że wszystko to zbiegło się w czasie, i Garrett wiedział, że muszą to z Parker jak najszybciej omówić. Teraz jednak przytulił mocno ukochaną kobietę i pozwolił jej spać. Zamknął oczy, modląc się w duchu, żeby wszystko pozostało na zawsze tak idealne jak tego wieczoru.

Rozdział 18. — Weszłam na łódź. Rozglądałam się przez kilka minut, ale zorientowałam się, że zostawiłam aparat w samochodzie i że muszę po niego wrócić na wypadek, gdybym się na coś natknęła — opowiadała Parker Garrettowi, gdy następnego dnia wracali z samego rana do kurortu. Skoro grali już w otwarte karty, Parker z przyjemnością trzymała podczas jazdy dłoń na udzie Garretta, a on z przyjemnością przy każdym zatrzymaniu samochodu unosił jej dłoń do pocałunku. Po wczorajszych przerażających wydarzeniach oboje uznali, że to było z ich strony zupełnie niepoważne, że zmarnowali tyle czasu i nie dopuszczali do głosu swoich serc. Dopiero otarcie się o śmierć kazało im w końcu sobie uświadomić, że muszą doceniać każdą wspólną chwilę. Z łatwością wyznali sobie miłość. Oboje byli głupi i ślepi — stracili tak wiele czasu, nie rozmawiając, że teraz chcieli powiedzieć sobie wszystko. — Byłem potwornie zazdrosny, gdy wróciłem wtedy wieczorem do hotelu i zobaczyłem cię z Cole’em — przyznał z zawstydzonym uśmiechem Garrett, zerkając niespokojnie na Parker, niepewny jej reakcji. Robił to od wyjazdu z hotelu: odsłaniał po trochu swoje uczucia, podczas gdy Parker opowiadała, co wydarzyło się poprzedniego dnia. Dobrze było w końcu to z siebie wyrzucić i dobrze też było usłyszeć jej relację — dzięki temu Garrett trochę się uspokoił. W nocy prawie w ogóle nie spał. Bał się, że jeśli zaśnie, rano okaże się, że wszystko stracił, że po otwarciu oczu dotrze do niego, że nie wyciągnął Parker z wody, że nigdy mu nie powiedziała, że go kocha. Garrett tulił Parker do siebie i patrzył, jak śpi, wsłuchiwał się w jej cichy, równy oddech do czasu, aż za oknem zaświeciło słońce. Parker oparła rękę na zagłówku i wpatrywała się w profil prowadzącego samochód Garretta. Patrzyła na jego mocny podbródek, na kształt nosa i na dołeczki na policzkach uwypuklone przez wpadające przez szybę słońce. — Zupełnie niepotrzebnie. Cole jest dla mnie jak starszy brat — wyjaśniła mu łagodnie. Garrett znów przyłożył usta do jej dłoni, tym razem całując jej wnętrze. Wiedziała, że Garrett chce, żeby mogła spokojnie opowiedzieć mu o tym, co się wczoraj wydarzyło, i kochała go za to jeszcze bardziej. Parker miała świadomość, że Garrett się przeraził. Gdy wyciągnął ją z wody, zaczął ją gorączkowo oglądać i sprawdzać, czy nie jest ranna. Przez całą noc i poranek nie odstępował jej ani na krok, musiał nieustannie jej dotykać, jakby potrzebował się upewnić, że naprawdę nic jej nie jest. Zdawała sobie sprawę z tego, że bardzo to wszystko przeżywał, bo przestraszył się, że może stracić kolejną bliską osobę. W ostatecznym rozrachunku doprowadziło to do tego, że wyznał jej swoje uczucia, ale w pierwszej kolejności musiał się upewnić, że nic jej nie jest; reszta mogła zaczekać. Do Parker w końcu zaczęło docierać, że dla Garretta ona zawsze była na pierwszym miejscu, od samego początku. Przez tyle lat zawsze myślał przede wszystkim o jej uczuciach, zawsze pilnował, żeby niczego jej nie brakowało, żeby dobrze się czuła. To dlatego nigdy nie zdradził się ze swoimi uczuciami, bo zależało mu tylko na szczęściu Parker. Widział, że jest szczęśliwa z Milem, więc postanowił, że nie zrobi niczego, co mogłoby to zburzyć. Parker miała ochotę wdrapać się Garrettowi na kolana i przytulić się do niego z całych sił. Chciała opuścić szybę w samochodzie i oznajmić światu swoje szczęście. Ale to będzie musiało zaczekać. Teraz musieli skoncentrować się na wydarzeniach z przystani. — Na stole w dolnej kabinie zauważyłam plik kartek. Znajdowały się na nich nazwiska. Przejrzałam je szybko, ale żadne nie brzmiało znajomo, za to wszystkie należały do kobiet. Wiedziałam, że Brady zrobi z nich lepszy użytek, tyle że wolałam niczego nie zabierać, wróciłam więc na górny pokład i zeszłam z łodzi. Chciałam pobiec do samochodu i wrócić z aparatem, ale nie udało mi się tam dotrzeć — wyjaśniła Parker. — Zauważyłaś jakieś znajome ubrania? Coś, co by wskazywało, że w którymś momencie Milo był na łodzi? Bo to, że należała do niego, wcale nie oznacza, że to on jej używał. Choć Garrett pogodził się już z myślą, że jego przyjaciel ukrywał przed nimi coś bardzo poważnego, to nie musiało to wcale jeszcze świadczyć o jego winie. Pokojówka widziała go w hotelu, a z dokumentów wynikało, że miał łódź. Ani jedno, ani drugie nie dowodziło, że to Milo stał za zaginięciem i śmiercią tamtych dziewcząt. Celem misji było odkrycie przyczyny jego śmierci, ale jak dotąd pojawiało się więcej pytań niż odpowiedzi. Można było pokusić się o stwierdzenie, że śmierć Mila wiąże się w jakiś sposób z jego zaangażowaniem w sprawę zaginionych nastolatek, mniej lub bardziej niewinnym, ale pewności wciąż nie było. — Rozglądałam się, ale prawie od razu zauważyłam te papiery. Nie widziałam niczego, co wyglądało znajomo albo należało do niego — odparła Parker. Czekali przez kilka minut w milczeniu na skrzyżowaniu, a Parker poruszała nerwowo kolanem. Garrett ścisnął ją delikatnie za rękę i jeszcze raz spróbował jakoś rozładować sytuację. — Byłem twardy jak kamień, kiedy ukradłaś mi wtedy w samolocie pistolet z kabury — mruknął. Próbował udawać irytację, ale zdradziły go usta, które zadrgały mu lekko. Parker roześmiała się i po raz setny żałowała, że byli tacy uparci i nie zrobili tego dużo wcześniej. Przy Garretcie była po prostu szczęśliwa, nie musiała się wysilać; od początku przychodziło jej to zupełnie naturalnie. To, jak się kłócili, jak ze sobą żartowali, jak się kochali i jak się o siebie troszczyli — wszystko sprowadzało się do tego, że zwyczajnie mieli być razem. — Będę musiała pamiętać, żeby po powrocie do domu zarezerwować strzelnicę, skoro już wiem, że kręcą cię laski z bronią — skomentowała z uśmiechem. — Nie kręcą mnie wszystkie laski z bronią, tylko ty. I dopóki strzelnica będzie tylko dla nas, mnie pasuje — odparł Garrett z szelmowską miną. Parker wyobraziła sobie, jak Garrett opiera ją o sięgające pasa okno strzelnicze w jednej z kabin, podczas gdy wokół rozlegają się strzały innych klientów, którzy nie mają o niczym pojęcia. Na tę myśl założyła nogę na nogę i poruszyła się na siedzeniu. Niemal czuła na karku oddech Garretta, który patrzy jej przez ramię, podczas gdy ona celuje do zawieszonej pod sufitem papierowej tarczy. Wyobrażała sobie huk wystrzałów zagłuszający odgłosy wchodzącego w nią Garretta i jej własne okrzyki rozkoszy. Parker chrząknęła i zabroniła sobie o tym myśleć, żeby zupełnie się nie zdekoncentrować. Musiała dokończyć swoją opowieść, zanim wspomnienia całkiem ją przygniotą.

— Po zejściu z łodzi usłyszałam tykanie. Prawie jak stukanie w klawiaturę. Zaśmiałam się nawet, bo pomyślałam, że chyba spędzam ostatnio za dużo czasu z tobą i Bradym, słuchając, jak walicie w te swoje klawiatury. Przeszłam jeszcze kilka metrów, tykanie zrobiło się głośniejsze, ale nagle… ucichło. Garrett przełknął ślinę i skupił się na drodze. Wiedział, że jeśli spojrzy na Parker, będzie się musiał zatrzymać i znów ją przytulić, aby poczuć ciepło jej skóry i bicie serca przypominające mu, że nic jej nie jest. — Przeszłam kilkutygodniowe szkolenie w jednostce do zadań specjalnych CIA. Akurat ćwiczyli procedurę rozbrajania bomb. Oglądaliśmy w kółko filmy o tym, jak zrobić bombę, jak zdetonować bombę, jak podłączyć bombę… Nagle rozpoznałam to tykanie. Rzuciłam się do ucieczki, ale udało mi się przebiec tylko kilka metrów, potem nastąpił wybuch. Parker zamknęła oczy i uspokoiła się kilkoma głębokimi wdechami. Poczuła, że Garrett znów ściska ją delikatnie za rękę. — Śni ci się czasem, że ktoś cię goni, ale bez względu na to, jak szybko uciekasz, masz wrażenie, że biegniesz przez ruchome piaski albo smołę? Tak właśnie się czułam, gdy usłyszałam to tykanie. Miałam wrażenie, że każde tyknięcie odbija się echem w mojej głowie i że zanim zdążyłam się odwrócić i zacząć uciekać, minęło co najmniej dziesięć minut — opowiadała Parker, otwierając oczy i wpatrując się gdzieś przed siebie. — Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Obok mnie zaczęły latać szczątki łodzi i cały świat spowił czarny dym. Gdy już całkiem zasłonił mi widoczność, zwalił mnie z nóg potężny podmuch. Zaraz potem dostałam czymś w głowę, wpadłam do wody i połknęłam chyba z dziesięć litrów. Garrett zacisnął ręce na kierownicy, aż zbielały mu kłykcie. Parker widziała, że aż drga mu szczęka. Wyciągnęła dłoń spod jego dłoni na udzie i położyła mu ją na karku. Rozmasowała napięte mięśnie i pogładziła go po głowie. — Myślisz, że bomba była ustawiona na konkretną godzinę czy może czegoś dotknęłaś i ją uruchomiłaś? — spytał Garrett, pozwalając, żeby z palców Parker spłynął na niego spokój. Starał się odsunąć od siebie wizję Parker pochłanianej przez ogień i dym. — Nie wiem. Ktoś musiał się dowiedzieć, że znaleźliśmy łódź. Od kilku lat przypływa regularnie do mariny i nagle w dniu, w którym się o niej dowiadujemy, dochodzi do wybuchu. Ktokolwiek to był, nie mógł mieć pojęcia, kiedy i czy na pewno znajdziemy łódź. Nie byłby w stanie oszacować właściwej godziny wybuchu — powiedziała Parker. — Cholera! Szkoda, że nie udało mi się natrafić na nic, co mogłoby nam pomóc. Pierwsza strona tej listy z nazwiskami wyglądała znajomo. Z czymś mi się kojarzyła. Ale to była tylko strona otwierająca faksu z jakąś flagą w prawym górnym rogu. Nie wiem dlaczego, ale jak ją zobaczyłam, miałam déjà vu. Nie było tam nawet nazwiska Mila. Faks był zaadresowany na jakiegoś Roberta. Garrett oderwał na chwilę oczy od drogi i spojrzał na Parker. — Na Roberta Milsa? Parker pokiwała głową. — Dokładnie. A co? Znasz to nazwisko? Garrett zaklął pod nosem, a potem wyjaśnił, kim jest Roberto Mils i w jaki sposób Brady dotarł do tego nazwiska. Powiedział całą prawdę: że nie istniały żadne dane potwierdzające, że Milo odbył jakikolwiek lot krajowy i że zupełnym przypadkiem tuż przed tym, zanim jego matka porzuciła syna i męża, zaczęła się ubiegać o wizę dominikańską. Garrett podzielił się nawet z Parker swoimi obawami dotyczącymi bezpośrednio jej samej i okresu, kiedy poznała Mila. Parker wpatrywała się oszołomiona w Garretta, gdy przedstawiał jej wszystko, czego się dowiedzieli, i przyznawał, że jest tym zaniepokojony. Garrett nie należał do osób, którym mówienie o uczuciach przychodzi łatwo. Fakt, że bez wahania podzielił się z nią tymi informacjami, pokazywał, że pod względem zawodowym naprawdę postrzega ją jako równą sobie, a nie jak kogoś, kto wymaga jego opieki. Pokazał jej, że wszystko się ze sobą łączy. W tym samym dniu, w którym została zamordowana Lacie, Milo wrócił z Dominikany, a kilka miesięcy później obaj wpadli przypadkiem na Parker w kawiarni. Milo, który nie był zwolennikiem stałych związków, przy Parker natychmiast zmienił zdanie, niemal w obsesyjnym stopniu. — Chyba musimy znów porozmawiać o Lacie — powiedział Garrett cicho. Odkąd Parker opowiedziała mu o śmierci swojej przyjaciółki, Garretta dręczyły pewne podejrzenia. Wiedział, że CIA stosowała czasem nieczyste zagrania i postępowała nieprzepisowo, ale nie zabiłaby niewinnej studentki tylko dlatego, że przyjaźni się z nowym rekrutem. Co najwyżej Parker dostałaby reprymendę za zdradzenie tajemnicy zawodowej. Garrett stwierdził, że jak już wreszcie będzie po wszystkim i wrócą do domu, spróbuje się dowiedzieć, co tak naprawdę przydarzyło się jedynej przyjaciółce Parker. Nie sądził, żeby Milo miał z tym jakiś związek. Gdyby miał coś wspólnego ze śmiercią Lacie, równie dobrze mógł być jakoś powiązany z rodziną Capuanich i z problemami, w jakie wpakował się ojciec Parker. W tym momencie Garrett sam już nie wiedział, w co wierzyć. Nie umiał zadecydować, komu ufać, a kto był prawdziwym wrogiem. Miał już mętlik w głowie. — Od początku wychodziłaś z założenia, że za śmierć Lacie odpowiada CIA, że to był ich sposób na to, żeby cię kontrolować albo pokazać ci, na co ich stać, prawda? — upewnił się Garrett. Parker pokiwała głową i spróbowała skupić się na tym, co do niej mówi, zamiast zastanawiać się nad tajemniczym udziałem Mila w jej życiu. — Raz na jakiś czas, gdy było mi wyjątkowo źle, rozmyślałam, czy na pewno wszystko dobrze zrozumiałam i czy strach o życie ojca nie zaburzył mojej oceny tego, co wydarzyło się w tygodniu, w którym zginęła Lacie. Ale nie miałam powodu, aby w jakikolwiek sposób iść za moimi podejrzeniami albo sądzić, że nie miałam racji. Przecież wiadomo, że CIA zrobi wszystko, żeby dostać to, czego chce. Powiedzmy sobie szczerze, że to nie jest serdeczna, przyjazna organizacja — stwierdziła Parker i podwinęła pod siebie jedną nogę. — Postawili mnie przed wyborem: albo zgodzę się dla nich pracować, albo długi ojca go zabiją. Poza tym kto wie, co by się ze mną stało, gdyby nie dali mi pieniędzy na skończenie studiów? Dałam się porwać romantycznym wizjom. Mogłam za jednym zamachem ocalić życie ojcu i rozwiązać wszystkie swoje problemy finansowe. Musiałam się tylko podpisać na wykropkowanej linii — powiedziała cicho Parker i wzruszyła ramionami. — Za każdym razem, gdy zaczynałam myśleć o przeszłości i wkurzałam się na to, co się stało Lacie, wystarczyło sobie przypomnieć, co by było z ojcem czy nawet ze mną, gdybym odmówiła CIA. Lepiej było w ogóle o tym nie myśleć. Udawać, że to się nigdy nie wydarzyło. Człowiek ma ograniczone możliwości tłumienia w sobie złości, w którymś momencie każdy wybucha. Parker nie chciała wracać do wspomnień, a już na pewno nie chciała odtwarzać szczegółowo tamtego strasznego okresu, ale wiedziała, że to konieczne. Jeśli to prawda i faktycznie pozwoliła, żeby wściekłość przesłoniła jej fakty, to będzie musiała całkowicie zmienić zdanie na temat swojego pracodawcy. — Myślę, że sama najlepiej wiesz, że nie da się żyć tak, jakby to się nie wydarzyło. Twoją przyjaciółkę spotkało coś potwornego. Ale instynkt podpowiada mi, że CIA nigdy nie posunęłaby się do czegoś takiego. Myślę, że w głębi serca też o tym wiesz, że zawsze o tym wiedziałaś —

powiedział Garrett. Wyciągnął rękę nad deską rozdzielczą, odgarnął Parker grzywkę z oczu i czekając na zielone światło, położył jej dłoń na policzku. — Ale łatwiej zrzucić winę na coś, co znasz i możesz zobaczyć, niż uznać, że jest jakaś bezimienna siła, która chce ci zrobić krzywdę. Gdy przyjęłaś, że to CIA, miałaś przynajmniej na kogo się złościć i kogo obwiniać, miałaś powód, żeby ciężko pracować, aby jej śmierć nie poszła na marne. Zwariowałabyś, gdybyś zaczęła się zastanawiać nad tym, kto lub co usiłuje zrobić ci krzywdę. Garrett zsunął delikatnie palce po jej policzku, bo zapaliło się zielone światło. Parker odwróciła się i wyjrzała przez okno, po raz pierwszy bez gniewu powracając do wspomnień. *** Odrętwiała. Tylko tak dało się opisać stan Annabelle. Na każdym rogu natykała się na studentów opłakujących śmierć Lacie. Nikt tak naprawdę nie znał tej dziewczyny. Na tak dużej uczelni nie dało się znać każdego. Ale sama świadomość, że ktoś został zabity na kampusie, w swoim własnym pokoju, wystarczyła, żeby wywołać ogólny popłoch. Pojawiły się kolorowe ulotki informujące o spotkaniach grupy wsparcia: „Przyłącz się do nas! Podziel się swoim bólem w życzliwej atmosferze!” — kusiły wykrzykniki, jakby chodziło o dobrą zabawę. Przed pokojem Lacie paliły się świece, leżały stosy kwiatów, zdjęcia i pluszowe maskotki. Studenci, którzy nie zamienili ze sobą dotąd ani słowa, ale przez trzy semestry siedzieli w jednej ławce na wykładzie z historii sztuki, nagle zaczęli się obejmować i wymieniać wspomnieniami na temat dziewczyny, której w ogóle nie znali. Minęły dwa dni, odkąd Annabelle znalazła Lacie w kałuży krwi na środku jej własnego łóżka. Dwa dni bez łez. Lacie była jej przyjaciółką — jedyną — a ona nie była w stanie po niej zapłakać. Zupełnie obcy ludzie zbierali się po zmroku, śpiewali i modlili się wspólnie, natomiast Annabelle nie była w stanie uronić ani jednej łzy dla dziewczyny, która przebiła się przez jej skorupę i sprawiła, że wreszcie poczuła się normalnie. Annabelle szła między gmachem wydziału sztuk pięknych i nauk humanistycznych a stołówką. Liczyła zapamiętale szczeliny między płytami na chodniku, unikając spojrzeń ludzi, którzy wiedzieli, że to ona znalazła Lacie. Nie zauważyła czarnego sedana z przyciemnianymi szybami, który jechał za nią żółwim tempem ulicą. Na dźwięk otwieranych drzwi i głosu Brada Richmonda, agenta CIA, który ją rekrutował, poderwała gwałtownie głowę. Nie rozmawiała z nim, odkąd podpisała umowę. Richmond wysyłał jej co dwa dni esemesy z godziną i miejscem kolejnego szkolenia i mniej więcej do tego ograniczała się ich komunikacja. Na widok stojącego w otwartych drzwiach samochodu mężczyzny, który mógł mieć udział w odebraniu życia jej jedynej przyjaciółce, wszystko się w niej zagotowało. — Proszę wsiadać, panno Parker. Annabelle stała na chodniku i wpatrywała się w niego z zaciśniętymi pięściami. Nie chciała robić scen. Było wczesne popołudnie i po kampusie kręciły się setki studentów, ale dużo ją kosztowało, żeby nie zacząć wrzeszczeć na człowieka, który stał przy samochodzie z taką miną, jakby nic się nie stało. Przez kilka minut żadne z nich nie powiedziało ani słowa. Agent Richmond w końcu się poddał, bo zorientował się, że Annabelle nie ma zamiaru ustąpić, a ludzie zaczęli zwracać uwagę na nieoznakowany samochód z szybami tak ciemnymi, że nie dało się zobaczyć niczego w środku. — Agentko Parker, bardzo panią proszę. Annabelle zjeżyła się, słysząc tytuł, który jeszcze nawet jej się nie należał. Jakby Richmond chciał jej przez to powiedzieć, że jest kimś, z kim trzeba się liczyć, że ma wpływ na to, co się stanie, jeśli wsiądzie do samochodu; że jest kimś ważnym, a praca w CIA zagwarantuje jej bezpieczeństwo. Subtelnie przypominał jej, że do nich należy. Annabelle podeszła do krawężnika i wsiadła do samochodu, nie zaszczycając agenta ani jednym spojrzeniem. Richmond wsiadł za nią. Zamknął drzwi, samochód ruszył, a on podniósł szybę odgradzającą ich od kierowcy. Annabelle wpatrywała się w okno, nie mając ochoty patrzeć na człowieka, który siedział obok niej. — Chciałem ci tylko powiedzieć, że bardzo mi przykro z powodu śmierci twojej przyjaciółki. Annabelle zacisnęła zęby, żeby nie zacząć krzyczeć. Otworzyła usta tylko po to, żeby wyszeptać jedyną rzecz, którą chciała wiedzieć. — Dlaczego? Usłyszała, że agent kręci się obok niej, ewidentnie poirytowany, że Annabelle nie chce na niego spojrzeć. — Uznaliśmy, że trzeba zrobić porządek. Żeby nie miało to wpływu na twoją karierę i żeby nic nie dotarło do ludzi, którzy dopiero co oczyścili twojego ojca z długów. Nie masz pojęcia, co mogłyby zrobić osoby tego pokroju, będąc w posiadaniu takiej informacji. Annabelle zamknęła oczy i starała się uspokoić szaleńcze bicie serca. Miała za sobą dopiero kilka tygodni szkolenia, ale pierwszego dnia dowiedziała się, jak odciąć komuś dopływ powietrza ciosem zadanym kantem dłoni w pewien określony punkt tchawicy. Śmierć Lacie została uznana oficjalnie za samobójstwo. Rodzice dziewczyny, choć w zasadzie nieobecni w jej życiu, byli przekonani, że ich córka sama się zabiła. Przez CIA pogrążyli się w bólu i okryli wstydem. — Gdyby rodzina Capuanich dowiedziała się, że ktoś zabił twoją przyjaciółkę, bo chciał dać ci coś do zrozumienia, bez wahania by się do niego przyłączyli i zamienili twoje życie w piekło — powiedział agent Richmond. — Nigdy o tym nie zapominaj, Annabelle. W tej chwili dla wszystkich będzie bezpieczniej, jeśli ludzie będą przekonani, że to było samobójstwo. Słysząc to, Annabelle odwróciła się do niego gwałtownie. Jego słowa zabrzmiały dziwnie złowieszczo. Czy chciał jej przez to powiedzieć, że CIA weszłaby we współpracę z rodziną Capuanich? Że na razie nie zdradzą prawdy o śmierci Lacie, ale w każdej chwili mogą zmienić zdanie, a wtedy Annabelle znajdzie się na celowniku mafii? Richmond mówił jej, że zawsze powinna pamiętać, że CIA ma nad nią władzę. — Wiemy, że w tej chwili jesteś w szoku. Uruchomiliśmy wszystkie swoje kontakty, żeby od tej pory absolutnie nic nam nie umknęło. Wytłumaczenie jej śmierci jest niepodważalne — powiedział agent Richmond, kręcąc głową i unosząc brwi, jakby sam niemal nie wierzył, że jego ukochana CIA mogła tak dobrze się spisać. ***

— Nic już wtedy nie powiedziałam. Wysiadłam z samochodu i wróciłam do akademika. Byłam tak wściekła, że całkiem się w sobie zamknęłam. Do czasu, aż poznałam ciebie i Mila — powiedziała Parker. Uśmiech rozjaśnił jej twarz i wlał więcej łagodności w spojrzenie. Garrett zastanawiał się nad wszystkim, co powiedziała Parker o agencie Richmondzie, z perspektywy osoby niebędącej bezpośrednio zaangażowaną w sprawę. Słowa agenta dało się zinterpretować na kilka różnych sposobów. Wiedział, że w tamtym momencie Parker nie była w stanie podejść do sprawy obiektywnie. — Wiesz, że on nigdy nie powiedział wprost, że to CIA stoi za jej śmiercią — zauważył. — Wiem. Pamiętam o tym za każdym razem, gdy przypominam sobie tę rozmowę. Nikogo konkretnego nie wskazał. Myślałam, że robi to specjalnie, żeby mnie wkurzyć. Teraz jednak zastanawiam się, czy nie wyszedł przypadkiem z założenia, że pewne rzeczy są oczywiste. Że o pewnych sprawach nie musi mówić, bo przecież powinnam wiedzieć, że mam wrogów. W tamtym czasie moim jedynym wrogiem była CIA: ludzie, którzy wiedzieli o mnie wszystko i zmusili mnie do wstąpienia w ich szeregi, stawiając na szali życie mojego ojca. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że może być ktoś jeszcze. — Gdy powiedział, że zrobili porządek, może naprawdę właśnie to miał na myśli. Że przedstawiając jej śmierć jako samobójstwo, chcieli cię chronić. Teraz, gdy znamy więcej faktów, wydaje się całkiem prawdopodobne, że Lacie zabił ktoś inny. — Ale to nie mógł być Milo, prawda? — spytała Parker. Garrett nie odpowiedział. Kiedy usłyszał, że Milo przyleciał z Dominikany tego samego dnia, w którym została zamordowana Lacie, wiedział, że to coś więcej niż zwykły zbieg okoliczności. Choć bał się nawet tak pomyśleć, zaczął się zastanawiać, czy Parker nie znalazła się na celowniku Mila wcześniej, zanim się poznali w kawiarni. Przerażała go myśl, co to mogło oznaczać. Może Milo miał szpiegować Parker na zlecenie rodziny Capuanich, która chciała w ten sposób wywrzeć nacisk na jej ojca. Może nie było żadnej rodziny Capuanich i od początku chodziło tylko o Fernandeza. A może Fernandez współpracował z mafią, a CIA o niczym nie wiedziała. Umysł Garretta produkował najróżniejsze scenariusze, jeden dziwniejszy od drugiego, ale jedyne, co udało mu się w ten sposób osiągnąć, to poszerzyć i tak już długą listę pytań o kolejne. Przez resztę drogi Garrett i Parker już nie rozmawiali ze sobą, każde pochłonięte własnymi myślami. Trzymając się za ręce, weszli do lobby, a kiedy mijali recepcję, zatrzymał ich pracownik hotelu. Podszedł do nich szybko z jakąś kartką. — Dziś rano ktoś zostawił dla państwa wiadomość — powiedział mężczyzna i wręczył Garrettowi zaadresowaną do niego kopertę, po czym wrócił znów za biurko odebrać telefon. Garrett rozdarł kopertę i wyciągnął z niej kartkę, na której napisano coś schludnymi drukowanymi literami. — „Pilne. Muszę z Wami porozmawiać. U Was dziś wieczorem o dziesiątej” — odczytał na głos. — Nie ma podpisu? — spytała Parker i wzięła od Garretta kartkę, żeby samej zobaczyć. — Nie — odpowiedział, wyciągnął kartę magnetyczną i przeciągnął ją wzdłuż czytnika przy drzwiach do ich willi. Czekając, aż Garrett otworzy drzwi, Parker przyglądała się liścikowi. Pismo wydawało się znajome. Jej serce zabiło mocniej, gdy w prawym górnym rogu zobaczyła datę. Sposób, w jaki została zapisana — dzień, potem miesiąc, potem rok — niby drobiazg, ale w ciągu lat zdążyła się na to napatrzeć. Garrett przytrzymał jej drzwi. Parker weszła, ale zaraz potem zatrzymała się gwałtownie, przez co Garrett się z nią zderzył. — O cholera — mruknęła. — Co? Rozpoznałaś pismo? — spytał Garrett, stawiając ich torby przy łóżku. — W pewnym sensie. Skojarzyłam coś innego. Pamiętasz tę flagę, o której ci mówiłam? Tę na pierwszej stronie faksu, który widziałam na łodzi? Tu jest taka sama — powiedziała Parker. Podniosła liścik, żeby Garrett mógł zobaczyć, i pokazała mu flagę w prawym górnym rogu. — I już pamiętam, gdzie ją wcześniej widziałam. Przed wyjazdem Mila na Dominikanę sprzątałam w jego gabinecie i przyszedł faks. Wyciągnęłam go i chciałam mu zanieść do salonu, ale Milo już stał w drzwiach. Zobaczył faks w moich rękach i się wściekł. Zaczął wrzeszczeć, żebym nie wtrącała się w jego sprawy, wyrwał mi kartkę i popchnął mnie na regał — opowiedziała Parker. — Popchnął cię? Żartujesz, prawda? — zawołał Garrett. — Mówiłam ci, że pod koniec naprawdę nie było między nami dobrze — powiedziała zakłopotana Parker. — Ale teraz chodzi mi o coś innego. Tamten faks. Wyjmując go, mimowolnie na niego spojrzałam. Na pierwszej stronie znajdowała się ta sama flaga. Garrett skrzyżował przed sobą ręce, bo na myśl o tym, że Milo zastosował wobec Parker przemoc fizyczną, miał ochotę przywalić w ścianę. Kłótnie, tajemnice i dystans to jedno, ale popychanie to zupełnie co innego. Wściekłość na byłego przyjaciela osiągnęła w Garretcie zupełnie nowy wymiar. — Czyli faks na łodzi, faks w waszym domu i ten list zostały wysłane z tego samego miejsca. Lub przez tę samą osobę — podsumował Garrett. — I kimkolwiek ona jest, chce z nami rozmawiać — dokończyła Parker. Do dziesiątej zostało im kilka godzin, więc spotkali się z resztą zespołu, żeby zebrać wszystkie fakty i sporządzić listę podejrzanych, którzy mogli zapukać tego wieczoru do ich drzwi. Brady chciał na wszelki wypadek rozstawić resztę zespołu w willi i najbliższej okolicy, ale Garrett i Parker uznali zgodnie, że to nie jest najlepszy pomysł. Ktokolwiek to był, z jakiegoś powodu nie chciał zdradzać swojej tożsamości, a oni nie chcieli go wystraszyć. Coś im mówiło, że ta osoba dostarczy im wszystkich brakujących informacji i tajemnica w końcu się wyjaśni. Brady, Austin i Cole zgodzili się niechętnie trzymać z daleka, ale uznali stanowczo, że nie będą siedzieć z założonymi rękami. Postanowili obserwować willę z dystansu, na wypadek gdyby mieli okazać się potrzebni. Założyli w pokoju podsłuch i przypięli mikrofony zarówno Garrettowi, jak i Parker. Po naradzie Garrett usiłował namówić Parker, żeby się zdrzemnęła, ale była zbyt podekscytowana. Wszystko miało się wyjaśnić. W końcu mieli się dowiedzieć, czym zajmował się Milo i jaką rolę odgrywał w całej sprawie Fernandez. To spotkanie mogło też pomóc im zamknąć pewien etap w ich życiu, tak aby mogli wrócić do domu z czystymi głowami i otwartymi sercami. Garrett usiadł na brzegu łóżka, postukując nerwowo stopą. Patrzył na Parker, która chodziła w tę i we w tę przed drzwiami. O dziewiątej

trzydzieści oboje poderwali się na dźwięk potrójnego krótkiego pukania. Garrett wziął do ręki leżący obok niego na łóżku pistolet i wstał. Jeszcze raz sprawdził, czy na pewno jest naładowany, i spojrzeniem spytał Parker, czy jest gotowa. Parker wzięła ze stolika nocnego swój pistolet i przekładając go z ręki do ręki, wytarła spocone dłonie o dżinsy. Skinęła krótko Garrettowi i stanęła po jednej stronie drzwi, podczas gdy on zajął miejsce po drugiej i złapał za klamkę. Spojrzeli sobie w oczy z przeciwnych stron drzwi. Parker wychyliła się i pocałowała Garretta, zbyt szybko wracając na swoje miejsce. — Kocham cię — szepnęła z uśmiechem. — Ja też cię kocham — odpowiedział Garrett, a zaraz potem przekręcił klamkę i otworzył drzwi. Parker odwróciła się od Garretta w stronę tajemniczego gościa, wyciągając przed siebie ręce z pistoletem. Adrenalina krążąca w jej żyłach w oczekiwaniu na tę chwilę i szczęście wywołane wyznaniem miłosnym Garretta w jednej chwili wyparowały. Parker opuściła ręce i stanęła jak wryta, wpatrując się w otwarte drzwi. Był ubrany w starą koszulkę z nadrukiem jakiejś drużyny piłkarskiej, spłowiałe dżinsy i tenisówki; włosy miał trochę dłuższe niż kiedyś. Opierał się o framugę z rękami w kieszeniach i ze skruszonym uśmiechem na twarzy — Parker zapamiętała go zupełnie inaczej. Cień zarostu był czymś nowym. Z tego, co pamiętała, był zawsze gładko ogolony. Nie widziała go bardzo długo, zdążył się zestarzeć, a mocno podkrążone oczy wskazywały, że od dłuższego czasu nie sypiał zbyt dobrze. Ta myśl prawie wywołała mściwy uśmiech na jej twarzy, bo ona też miała przez niego za sobą wiele bezsennych nocy. Ale w tej chwili nie było jej do śmiechu. Stał przed nią upiór, który nie dawał jej spokoju i kazał jej wątpić we wszystko, co robiła. Upiór, przez którego żałowała tylu swoich decyzji i przez którego stała się kimś obcym nawet dla siebie samej. Upiór, który zmusił ją do porzucenia dawnego życia, grożąc jej, że w przeciwnym razie ją zniszczy. Tyle czasu nie dawał znaku życia, nawet nie zadzwonił… Gniew i nienawiść tak długo utrzymywały się w niej tuż pod powierzchnią skóry, że sam jego widok wystarczył, żeby wszystko w niej wybuchło. W jednej chwili wróciły wszystkie wspomnienia: że nie zrobił nic, żeby ją chronić, że nie było go przy niej, kiedy go potrzebowała, że wielokrotnie odrzucał jej miłość. — Cześć, skarbie. Garrett zareagował na jego obecność i czułe powitanie, jeszcze zanim zdążyła to zrobić Parker. Nie miał do niej żadnych praw, bo zrzekł się ich dawno temu. Fakt, że stał teraz w drzwiach, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie, doprowadził Garretta do furii. — Co ty tu, kurwa, robisz?

Rozdział 19. — Co ty tu, kurwa, robisz? Garrett wycelował pistolet w drzwi w chwili, gdy je otwierał, ale w przeciwieństwie do Parker nie opuścił broni. Nie miał żadnego powodu ufać nikomu, kto zapuka do ich drzwi, a już na pewno nie jemu. — Wiem, że mój widok po tak długim czasie musi być dla ciebie szokiem. Zwłaszcza tutaj — odezwał się przybyły i zrobił krok w kierunku Parker. Parker cofnęła się odruchowo, co sprawiło mu wyraźną przykrość. Wiedział, że nie powita go z otwartymi ramionami, ale i tak zabolało go, gdy zobaczył nieufność i strach malujące się na jej twarzy. Nigdy nie chciał doprowadzić do tego, żeby się go bała. Zatrzymał się z jedną nogą w środku, bo nie chciał, żeby jeszcze bardziej się cofnęła. Minęły całe wieki, odkąd widział ją z tak bliska, i chciał się jej dobrze przyjrzeć. Jeśli to możliwe, od czasu ich ostatniego spotkania wypiękniała jeszcze bardziej. Z przykrością uświadomił sobie, ile czasu stracił. — McCarthy, mógłbyś z łaski swojej opuścić broń? Nie jestem uzbrojony — powiedział, unosząc w górę obie ręce, żeby pokazać, że nie zjawił się w złych zamiarach. Parker otrząsnęła się w końcu z osłupienia i złapała Garretta za rękę. — Okej. Możesz opuścić broń — powiedziała cicho. Garrett spojrzał na jej twarz, szukając na niej jakichkolwiek oznak paniki czy strachu. Zobaczył jedynie ogromny szok, zapewne taki sam, jaki malował się na jego twarzy. Opuścił powoli rękę i wsunął pistolet do kabury przymocowanej bezpiecznie do paska na wysokości pleców. Patrzył na Parker, która próbując jakoś się opanować, skrzyżowała przed sobą ręce z taką siłą, że na przedramionach zarysowały jej się mięśnie. — Co ty tu robisz, Joe? — spytała. Skrzywił się, słysząc, że mówi do niego po imieniu, i miał ochotę zwrócić jej uwagę jak dziecku, ale się powstrzymał. Nie była już dzieckiem. Była piękną, inteligentną młodą kobietą, którą sam od siebie odepchnął. Starał się potem jej to jakoś zrekompensować, zapewnić jej bezpieczeństwo. Wiedział jednak, że nie wynagrodzi jej w ten sposób tego, jak bardzo ją skrzywdził. — Nie odzywałeś się przez dwanaście lat. I nagle ni z tego, ni z owego pukasz do moich drzwi w Republice Dominikany? Nie masz prawa tu być. Nie masz żadnych praw do mnie — wybuchła. Garrett od razu rozpoznał ojca Parker, w tej samej chwili, w której otworzył drzwi. Niedługo po tym, jak się poznali, zmieniał jej oponę i znalazł w bagażniku pudełko ze starymi zdjęciami. Miał wielką ochotę podejść do tego faceta i przywalić mu za to, że jego córka przez tyle lat przez niego cierpiała. Ale w ciągu kilku ostatnich tygodni nauczył się pozwalać Parker samej rozgrywać swoje bitwy. Miała prawo do spotkania z ojcem, nawet jeśli nie była to najbardziej odpowiednia chwila. — Słuchaj, myszko… Teraz Parker musiała się skrzywić. Już drugi raz w ciągu kilku minut zwrócił się do niej tak jak w dzieciństwie. Ale ona nie była już tym samym naiwnym dzieckiem, a on nie miał prawa zjawiać się ot tak w środku misji. Mógł wszystko popsuć. — Przestań! — krzyknęła. — Nie masz prawa nazywać mnie w ten sposób. Powiedz mi, po jaką cholerę tu przyjechałeś, a potem wynoś się stąd. Garrettowi zrobiło się niemal żal ojca Parker, bo sam wystarczająco często narażał się na jej wściekłość, żeby wiedzieć, jak bardzo potrafią zaboleć jej słowa. Jego współczucie nie trwało jednak długo. Wiedział, jak ojciec potraktował ją w przeszłości i że rany jeszcze nie do końca się zabliźniły. Jeśli Joe chciał naprawić ich stosunki, będzie musiał naprawdę się napracować i postarać. Ale Garrett nie był pewny, czy nawet wtedy Parker kiedykolwiek w pełni mu wybaczy i znów zacznie mu ufać. — Nie jestem dumny z tego, jak cię potraktowałem, ani z tego, jak się zachowywałem po śmierci twojej matki. Gdybym mógł cofnąć czas i to zmienić, zrobiłbym to bez wahania. Mam nadzieję, że przynajmniej w to wierzysz. Wiem, że jestem ostatnią osobą, którą masz w tej chwili ochotę oglądać, ale poinformowałem ich, że sam ci o wszystkim powiem — oznajmił Joe. Lata żalu odcisnęły na jego twarzy swoje piętno. Parker zacisnęła zęby. Garrett zdawał sobie sprawę, że robi wszystko, co w jej mocy, żeby znów nie zacząć na niego wrzeszczeć i nie zatrzasnąć mu drzwi przed nosem. — Co mi musisz powiedzieć? I kto to są oni? — spytała skołowana Parker. Garrett był równie zdezorientowany słowami Joego. Odwrócił się od Parker i spojrzał na Joego, chcąc cokolwiek z tego zrozumieć. — Grozi ci niebezpieczeństwo, myszko — powiedział Joe, zupełnie nie przejmując się tym, że zabroniła mu zwracać się do siebie w ten sposób. — Nie pracowałem w wydziale policji powiatu Manchester. Od trzydziestu pięciu lat jestem agentem CIA. Przez większość tego czasu mój zespół zajmował się sprawą Fernandeza. Zdążyłem sobie narobić wielu wrogów wśród jego popleczników. Wrogów, którzy zrobią wszystko, żeby nie pozwolić nam dowiedzieć się prawdy — wyjaśnił Joe, wyrzucając z siebie szybko słowa i gestykulując gwałtownie. — Kiedy dowiedzieli się, kim jestem i że mam córkę, znalazłaś się oczywiście na ich celowniku. Chcieli mnie w ten sposób zmusić, żebym przestał drążyć. To przeze mnie zostałaś zwerbowana do CIA. Błagałem, żeby cię wzięli. Wiedziałem, że nie pozwolisz mi chronić cię osobiście, ale liczyłem, że jeśli nauczysz się robić to sama i jeśli będziesz pracować dla agencji, to gdy coś mi się stanie, sama będziesz w stanie o siebie zadbać. Będziesz bezpieczna. Skąd mieliśmy wiedzieć, że Fernandez posunie się aż tak daleko, żeby do ciebie dotrzeć. Mężczyzna, którego… Gwałtowny potok wymowy Joego został nagle przerwany. Wyraz twarzy ojca Parker zamienił się z rozemocjonowanego w zszokowany.

Parker opuściła ręce, widząc, że jej ojciec wpatruje się w nią zdezorientowany i porusza ustami jak wyciągnięta z wody ryba. Zrobiła niepewny krok w jego stronę, zastanawiając się, czy w ciągu tych lat, kiedy się nie widzieli, nie zaczął mieć przypadkiem problemów z głową. Już sam jego widok był dla niej szokiem, ale gdy zaczął wygadywać bzdury o pracy w CIA, naprawdę miała dość. Chciała mu powiedzieć, że może sobie darować takie nonsensy, i spytać, czy w podróży towarzyszy mu psychiatra, ale ojciec nagle sam zamilkł. — Tato? Co ci się stało? — spytała Parker. Czy to możliwe, żeby w mózgu człowieka doszło do zwarcia? Żeby przy takiej ilości konfabulacji umysł sam przestał za wszystkim nadążać i nie wytrzymał związanego z tym napięcia? Joe nic nie odpowiedział. Nadal zachowywał się jak ryba, a po chwili zatoczył się bezwładnie do środka. Widząc, że się przewraca, Parker i Garrett przyskoczyli do niego. Joe złapał się Parker i zawisł bezwładnie w jej ramionach. Pod jego ciężarem ugięły się pod nią kolana — zdążyła tylko objąć go w pasie i poleciała razem z nim na ziemię. Upadła z całych sił na kolana i skrzywiła się z bólu. Garrett w jednej chwili znalazł się przy niej i chwycił Joego, żeby uwolnić ją spod jego ciężaru. Parker powtarzała w kółko imię ojca i pytała, co się stało, Garrett natomiast złapał go jedną ręką z przodu, a drugą położył mu na plecach, wyczuwając pod palcami coś lepkiego i mokrego. Odsunął dłoń i zobaczył z przerażeniem, że jest cała we krwi. Wpadł w panikę, ale wiedział, że musi zachować spokój i zadbać o bezpieczeństwo Parker. — Wciągnij go do środka! Szybko! — zawołał, po czym puścił Joego, wyciągnął zza pasa pistolet i doskoczył do otwartych drzwi. Bez względu na okoliczności Parker wiedziała, że tak wydany rozkaz należy wykonać natychmiast. Opuściła Joego delikatnie na podłogę, a potem wstała szybko i zaczęła go ciągnąć w głąb pokoju, w stronę łóżka. Zbadała mu tętno i źrenice, natomiast Garrett z pistoletem w dłoni sprawdził szybko najbliższą okolicę, a potem zatrzasnął drzwi i zamknął zasuwę. Dopiero kiedy Garrett zaczął iść w jej stronę, Parker spojrzała na dywan i zobaczyła ślad krwi ciągnący się od miejsca, w którym najpierw położyła ojca, do miejsca, w którym znajdował się teraz. — Ktoś strzela! Powtarzam: ktoś strzela! — krzyknął Garrett do mikrofonu przypiętego po wewnętrznej stronie kołnierzyka, wiedząc, że jego ludzie znajdują się kilkaset metrów dalej i uważnie nasłuchują. — Joe Parker został postrzelony w plecy. Natychmiast wezwać karetkę, a potem przeszukać teren. Garrett przykucnął po drugiej stronie leżącego nieruchomo Joego i też sprawdził mu puls. Pocieszył się tym, że w ogóle go wyczuł. Parker była wyraźnie oszołomiona. Garrett wyciągnął rękę nad ciałem Joego, ujął jej policzek i zmusił, żeby na niego spojrzała. — Wszystko będzie dobrze. Zaraz przyjedzie karetka — zapewnił. Miał szczerą nadzieję, że tak rzeczywiście będzie. Już w normalnej sytuacji Parker nie byłoby łatwo zrozumieć całej tej absurdalnej paplaniny jej ojca ani tym bardziej powodu, dla którego to wszystko powiedział. Ale jeśli zginąłby na jej oczach od kuli, zanim zdążyłaby uzyskać jakiekolwiek wyjaśnienia w związku z jego nagłym powrotem do jej życia… Garrett bał się nawet pomyśleć, jak by to na nią wpłynęło. Już teraz ledwie się trzymała. Monitorując nadal tętno Joego, Garrett pochylił się i wsłuchał w jego chrapliwy oddech. Spojrzał przy tym na Parker, która przysiadła na ugiętych kolanach i obejmując się rękami w pasie, wpatrywała się w nieruchomą postać ojca. Zadzwonił telefon i Garrett oderwał na chwilę wzrok od Parker, żeby odebrać. — Tętno wyczuwalne, ale bardzo słabe. Słyszeliście strzały? Zamiast myśleć o tym, że jej ojciec, z którym nie rozmawiała od ponad dekady, leży obok niej na podłodze i umiera, Parker skupiła się na spokojnym głosie Garretta rozmawiającego z Bradym. Nie dopuszczała do siebie możliwości, że ostatnie słowa, które usłyszy z ust ojca, będą kłamstwem. Zastanawiała się, czy to w ogóle możliwe, żeby mówił prawdę. — Nie. Strzelec musiał użyć tłumika. Skontaktuj się natychmiast z komandorem Risnerem, niech przyśle posiłki. Jedna z ekip powinna być gotowa na nasze rozkazy. Garrett wydał jeszcze kilka poleceń, a Parker słuchała go jednym uchem, jednocześnie przetwarzając w głowie wszystko, co powiedział jej ojciec. Kilka następnych godzin upłynęło w totalnym zamieszaniu. Wszędzie krzątali się ludzie, personel medyczny zadawał jakieś pytania, a głowy Garretta i Parker parowały, próbując znaleźć sens w tym, co się stało wieczorem. Do tego wszystkiego Parker i Garrett musieli nadal udawać męża i żonę na wypadek, gdyby jakimś cudem Fernandez nie miał nic wspólnego ze strzelaniną. Garrett przez cały ten czas zachowywał całkowity spokój i w pełni panował nad sytuacją: obejmował Parker ramieniem, dzwonił do wspólników i odbierał telefony od członków zespołu, i tylko raz zostawił Parker samą, żeby przynieść jej kawę. Joe został początkowo zawieziony do Hospiten Bavaro, lokalnego szpitala znajdującego się kilka kilometrów od kurortu. Gdy jego stan się ustabilizował, został przetransportowany do dużo większego szpitala Hospiten Santo Domingo, oddalonego o kilka godzin jazdy od ośrodka. Garrett i Parker pojechali tam za karetką i usiedli w poczekalni po tym, jak Joe został zabrany na salę operacyjną. Przez całą drogę do drugiego szpitala Garrett nie zadawał Parker żadnych pytań na temat ojca, bo nie chciał zaczynać czegoś, na co nie była gotowa. Zamiast tego skupił się na tym, żeby jak najszybciej ściągnąć na Dominikanę dodatkowy oddział SEAL i zdać komandorowi Risnerowi sprawozdanie z przebiegu wydarzeń. Risner powiedział Garrettowi, że nic nie wiedział o ojcu Parker ani o jego niespodziewanej wizycie. Na zakończenie rozmowy zapewnił, że w ciągu kilku godzin przyśle posiłki, Garrett zaś obiecał, że zadzwoni, jak tylko będzie wiadomo coś więcej na temat ojca Parker. *** Garrett schował telefon do kieszeni spodni i podszedł do Parker. Stała do niego tyłem, oparta o marmurową kolumnę, zapatrzona w jedno z ciemnych okien. Parker usłyszała za sobą kroki Garretta i westchnęła z ulgą, gdy poczuła na sobie jego ramiona i brodę opierającą się o czubek jej głowy. Przymknęła oczy i obróciła się w jego objęciach, przesuwając dłonie w górę klatki piersiowej i zaplatając je na szyi Garretta. Garrett pochylił się i pocałował ją delikatnie w usta, a potem odsunął się leciutko i spojrzał jej w oczy. — Jak się masz? — spytał, patrząc, jak Parker powoli otwiera oczy. — Szczerze? Nie mam pojęcia — odpowiedziała. — Mój ojciec właśnie zjawił się w Republice Dominikany, ponad trzy tysiące kilometrów od domu, i powiedział, że pracuje dla CIA, a potem został postrzelony na moich oczach. Na głos to brzmi jeszcze bardziej absurdalnie. Co

powiedział komandor? Garrett wzruszył ramionami. — Zasadniczo to, czego się spodziewałem. Nie ma pojęcia o Joem ani nie wie, dlaczego zjawił się w trakcie trwania naszej misji, twierdząc, że pracuje dla CIA. Parker uwolniła się z objęć Garretta i zaczęła chodzić przed nim tam i z powrotem. — Czy uznasz mnie za kompletną wariatkę, jeśli powiem, że zaczynam myśleć, że może mówił prawdę? — spytała. Garrett włożył ręce do kieszeni, żeby nie czuć takiej pustki po tym, jak Parker zniknęła z jego objęć, i patrzył na chodzącą przed nim przyjaciółkę, która obgryzała właśnie jeden z paznokci. — Dzwoniłaś do agenta Richmonda, żeby spytać, czy może on jest w stanie coś potwierdzić? — chciał wiedzieć. — Tak, ale nie odbiera. Zostawiłam mu wiadomość — powiedziała Parker i zatrzymała się. — Nagrałam się też mu dziś rano, kiedy byłeś w łazience, i powiedziałam, że chciałabym porozmawiać o Lacie. Tyle się działo, że dopiero teraz mi się przypomniało, że nie oddzwonił. Garrett stwierdził, że mu się to nie podoba. Był pewny, że CIA nie ignoruje telefonów od swoich agentów. — Myślisz, że kula była przeznaczona dla któregoś z nas? — spytała Parker. — Nie wydaje mi się. Ten, kto to zrobił, miał wcześniej mnóstwo okazji, żeby nas zlikwidować. Poza tym gdy padł strzał, żadne z nas nie znajdowało się na widoku. Mnie zasłaniały drzwi, a ciebie twój tata. Ktokolwiek strzelał, celował do Joego. Parker zdążyła już to sobie wszystko przemyśleć w drodze do szpitala. Nie miała pojęcia, czy fakt, że Garrett przedstawił dokładnie taką samą teorię, do jakiej sama doszła, upewnił ją co do niej, czy może raczej wprowadził jeszcze większy zamęt w głowie. — Jeśli mój ojciec nie pracuje dla CIA i nie miał swojego udziału w tym, żebym pracowała dla agencji w myśl jakiejś źle pojętej formy troski, to po jaką cholerę ktoś miałby do niego strzelać? — spytała. — Może naprawdę wszystko prowadzi do Fernandeza? — odparł Garrett, wzruszając ramionami. — Wie, że jesteśmy na jego tropie, więc zrobił coś, co miało nas przepłoszyć. Parker zaczęła kręcić głową, jeszcze zanim skończył mówić. — Fernandez jest za inteligentny na coś takiego. Wiedziałby, że jeśli zamorduje mojego ojca, tym bardziej będę się starała dowiedzieć, co się za tym kryje. Garrett zastanawiał się nad tym przez chwilę. — Może ktoś, kto pracuje dla Fernandeza, wyłamał się z szeregu. Może Fernandez wkurzył nie tę osobę, co trzeba. Może jeśli w końcu poskładamy wszystko do kupy, nie tylko Fernandez okaże się mieć brudne ręce. Zresztą ludzie jego pokroju rzadko sami wykonują brudną robotę. Oboje wiedzieli, kogo Garrett ma na myśli, ale żadne nie chciało powiedzieć tego na głos. — On nie żyje — szepnęła Parker. — A przynajmniej tak nam się wydaje — odparł ponuro Garrett. — Znaleźli ciało. Zidentyfikowano szczątki na podstawie badania DNA — argumentowała bez przekonania Parker. — Błędy są na porządku dziennym — ripostował Garrett. — Ile razy w ciągu tego wyjazdu odkrywaliśmy na jego temat coś, o co w życiu byśmy go nie podejrzewali? Na dźwięk czyichś kroków urwali i obrócili się, widząc jednego z chirurgów, z którym zamienili parę słów zaraz po przyjeździe do szpitala. Podszedł do nich i ściągnął z głowy czepek chirurgiczny. — Jak już pani wie, kula trafiła pani ojca w plecy. Odrzut poważnie uszkodził jedną z nerek, śledzionę i woreczek żółciowy. Usunęliśmy je i postaraliśmy się w miarę możliwości naprawić szkody dokonane przez przejście kuli. Będziemy obserwować pani ojca i pilnować, żeby nie doszło do żadnej infekcji. Najbliższa doba będzie oczywiście krytyczna. Na szczęście kula ominęła płuca, kręgosłup i główne arterie, ale dopóki pacjent nie odzyska przytomności, nie będziemy wiedzieli, w jakim tempie będzie dochodzić do siebie. Parker podziękowała lekarzowi, a Garrett uścisnął mu dłoń. Chirurg doradził, żeby wrócili do hotelu i trochę odpoczęli, bo nie było sensu zostawać w szpitalu, skoro narkoza przestanie działać dopiero za kilka godzin i dopiero wtedy będzie można przeprowadzić dalsze badania. Garrett poszedł na parking po samochód i umówił się z Parker przed głównym wejściem, natomiast ona zostawiła w rejestracji ich numery telefonów, prosząc, aby się z nimi skontaktowano, jeśli będzie wiadomo coś więcej. Zamiast zatrzymywać się w jakimś pobliskim hotelu na tę resztkę nocy, postanowili pokonać dwugodzinną odległość dzielącą ich od kurortu. Parker wiedziała, że będzie z niej większy pożytek w zespole niż w szpitalu. Jedyne, co mogła teraz zrobić dla swojego ojca, to dowiedzieć się, co się dzieje i czy powiedział jej prawdę. Ale nie mogła się tym zająć w szpitalu ani w jakimś podupadającym motelu na rogu. Choć była już prawie piąta rano, w drodze powrotnej Parker znów próbowała dodzwonić się do agenta Richmonda, ale nadal nie odpowiadał. Zdenerwowało ją to niemal tak samo jak wizyta ojca po dziesięciu latach milczenia. Richmond zawsze odbierał telefon, a jeśli musiała się nagrać, to zwykle w ciągu dziesięciu minut oddzwaniał. Często się zastanawiała, czy zabierał ze sobą telefon pod prysznic. Nigdy się nie zdarzyło, żeby nie była w stanie się z nim skontaktować podczas wykonywania zadania — nieważne, czy usankcjonowanego przez CIA, czy nie. W rekordowym tempie wrócili do ośrodka i skierowali się od razu do swojej willi. Zaraz po wyjściu z lobby zatrzymał ich Brady. — Jak twój ojciec, Parker? — spytał. — Tak samo jak kilka godzin temu, gdy wyjeżdżaliśmy. Przed chwilą dzwoniłam do szpitala — odpowiedziała. — Czy Cole i Austin znaleźli coś podczas wizji lokalnej? — spytał Garrett. — Nie. Ale musimy najpierw porozmawiać o czymś innym — odparł Brady. — W tej chwili chcę tylko znaleźć drania, który to zrobił, nic innego mnie nie obchodzi — odpowiedział ze złością Garrett. — Zdaj raport z

wizji lokalnej. Brady wydawał się trochę poirytowany jego żądaniem, ale szybko zreferował mu stan rzeczy. — Ktokolwiek to był, nie zostawił po sobie żadnych śladów. W czasie, gdy chłopaki przeszukiwali teren, ja sprawdziłem pałac. W ciągu nocy nie działo się nic nietypowego. Nie przyjeżdżały ani nie wyjeżdżały żadne podejrzane pojazdy. Zadzwoniłem anonimowo na policję spytać, czy nie doszło gdzieś przypadkiem do strzelaniny, może ktoś zgłosił strzały albo w okolicy ktoś został ranny, ale nic takiego nie miało miejsca — wyjaśnił Brady. — Ale musimy porozmawiać… Garrett przerwał mu machnięciem ręki. — Dobrze, trzymaj rękę na pulsie, bo zgłoszenie mogło przyjść później. Każ chłopakom jeszcze raz przeszukać teren po wschodzie słońca. Może za dnia trafią na coś, co przeoczyli po ciemku — polecił Garrett i wziął Parker za rękę. Znów zaczęli iść w stronę swojego domku. Po kilku krokach Brady podbiegł do nich i zagrodził im drogę, zatrzymując ich gwałtownie. — Zanim pójdziecie do siebie, muszę wam o czymś powiedzieć — spróbował znów. — A czy to nie może zaczekać kilka godzin? — spytała Parker błagalnym głosem i pociągnęła Garretta za rękę. — Padam z nóg. Chcę tylko zamknąć oczy i przez chwilę nie musieć o niczym myśleć. Odeszli kawałek, ale Brady znów ich dogonił. Tym razem nie próbował ich zatrzymywać, tylko zrównał się z nimi i szedł obok. — Nie, to zdecydowanie nie może zaczekać. Kilka minut przed waszym przyjazdem stało się coś ważnego. Garrett i Parker szli dalej, więc Brady znów stanął im na drodze. Zeszli spokojnie ze ścieżki i obeszli go trawnikiem. Brady odwrócił się i zawołał za nimi: — Lepiej się przygotujcie na… Nie dokończył, bo nagle rozległ się krzyk Parker i plaśnięcie dłoni przyłożonej do ust. Garrett i Parker skręcili właśnie do swojej willi, ale zatrzymali się gwałtownie. Garrett chciał tylko zaprowadzić Parker do pokoju i dopilnować, żeby nie przewróciła się z wyczerpania. Po tym, jak Brady zdał mu raport, przestał go w ogóle słuchać. Brady próbował ich zatrzymać z uporem maniaka i Garrett czuł, że niewiele mu brakuje, żeby się odwrócić i mu przyłożyć. Nagle wszystko nabrało sensu: to, że Brady starał się ich uprzedzić, to, że Fernandez nie wykonywałby przecież brudnej roboty sam i że musiał mieć w związku z tym kogoś, kto robił to za niego, rozmowa, którą odbyli z Parker przed wyjazdem ze szpitala, i wątpliwości, którymi nie podzielił się z Parker, a które od wielu dni nie dawały mu spokoju. Mimo to musiał zamrugać kilka razy oczami i pokręcić głową, żeby się upewnić, że to, co przed sobą widzi, nie jest wytworem jego wyobraźni ani efektem braku snu czy zbyt silnych emocji w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Wiedział, że nie wyobraził sobie krzyku Parker. Zobaczyła to samo, co on. Duch, który siedział na krześle przed ich domkiem, wstawał właśnie powoli i podnosił do góry ręce, stając w tej samej pozycji co kilka godzin wcześniej Joe, gdy pojawił się w tym samym miejscu. — Już dobrze, Park. Już dobrze, kotku. Parker musiała przełknąć gulę, która podeszła jej do gardła, i stłumić kolejny krzyk. Zamrugała, bo napływające do oczu łzy zaczęły zamazywać jej obraz. Wyobrażała sobie wcześniej taką możliwość wieczorami, zanim dopadł ją sen. Czasami nawet jej się to śniło i po przebudzeniu zastanawiała się, czy to w ogóle możliwe. Ale wyobrażać sobie a zobaczyć przed sobą przedmiot swoich snów i rozważań, równie realny i rzeczywisty jak ostatnim razem, gdy go widziała, to dwie zupełnie różne sprawy. Parker odjęła rękę od ust i w końcu wydobyła z siebie głos. — Milo?

Rozdział 20. Powietrze było ciężkie od wilgoci, a atmosfera nabrzmiała od szoku. Parker nie była w stanie stwierdzić, czy po plecach ciekły jej strużki potu od tego, że było gorąco, czy dlatego, że się denerwowała. Stojący kilka kroków przed nią mężczyzna wyglądał dokładnie tak samo jak człowiek, który był jej przyjacielem w czasie, gdy bardzo potrzebowała przyjaciół. To był ten sam człowiek, którego chciała kochać i szanować przez resztę swojego życia. Ten sam, który ją rozśmieszał i troszczył się o nią, przy którym mogła być sobą. Wyjąwszy zarost, wyglądał tak samo, ale był kimś zupełnie innym od człowieka, którego znała. Z pozoru niczym się nie różnił, ale Parker sama wiedziała najlepiej, że wszystko się zmieniło. Miała dowód na to, że kłamał i miał niewiele wspólnego z człowiekiem, którego, jak sądziła, dobrze zna. To mogłyby być niemal dwie różne osoby. Ale to nie były dwie różne osoby. Jej przyjaciel i potwór, którego odkryła w trakcie misji, to była jedna i ta sama osoba. Zamarła tak samo jak wtedy, gdy w zakładzie pogrzebowym przez trzy godziny usiłowała dokonać wyboru między solidnym mahoniowym drewnem ze srebrnymi wykończeniami a brunatną trumną z żelaznymi okuciami w europejskim stylu. W końcu przysiadła skulona w kącie i powiedziała Garrettowi, że nie potrafi podjąć decyzji, bo nie jest jeszcze gotowa na pożegnanie. Pamiętała mdlący, słodki zapach kwiatów ułożonych na zamkniętej trumnie. Garrett wybrał czarno-białe zdjęcie Mila, sześćdziesiąt na dziewięćdziesiąt centymetrów, które stanęło na sztaludze w rogu. Przekazany jej raport wojskowy wykazywał z prawdopodobieństwem dziewięćdziesiąt dziewięć koma dziewięć procent, że odesłany do domu w trumnie mężczyzna to jej narzeczony. W tej samej chwili przypomniała sobie zdjęcia ciała Cataliny Olvery porzuconej w jakimś brudnym, ciemnym zaułku, pobitej i zgwałconej. Przypomniała sobie zeznania kobiety, która widziała Mila z Cataliną — a w ciągu ostatnich lat również z wieloma innymi dziewczętami. Wychodził z pokoju hotelowego w czasie, gdy powinien być w domu i budować z Parker wspólne życie. W którymś momencie Milo posłuchał Garretta, który ostrzegł go, żeby nie podchodził bliżej. Zatrzymał się z rękami w górze, a w jego oczach malował się strach. Przeszłość i teraźniejszość mieszały się w głowie Parker; rozmowy i wspomnienia, kłamstwa i fakty, wszystko zlało się w jedno, aż w końcu uświadomiła sobie, że to nie jest sen: Milo żyje i stoi na wyciągnięcie ręki. A strach, który przed chwilą błysnął w jego oczach, pojawił się z jej powodu: trzymała w drżących rękach pistolet i mierzyła mu prosto w serce. — Daj mi jeden dobry powód, żeby nie pociągnąć za spust, ty skurwielu — warknęła. — Odłóż broń, Parker — poprosił cicho Garrett i zaczął przesuwać się powoli w jej kierunku. Garrett widział, że Parker zupełnie nie wie, co robić, i żałował, że nie może cofnąć czasu. Nie wiedział nawet, do jakiego momentu chciałby wrócić; wiedział tylko, że wszystko byłoby lepsze niż obecna chwila. Podszedł cicho do Parker i zaplótł palce wokół jej dłoni. — Już dobrze — szepnął jej do ucha i delikatnie opuścił jej ręce tak, aby lufa pistoletu skierowała się w ziemię i nie była wycelowana w stojącego przed nimi mężczyznę. Żadne z nich nie zauważyło, że na widok czułego gestu ów mężczyzna zacisnął pięści. Garrett nie miał pojęcia, czy mogą ufać Milowi ani jakie są jego zamiary, ale był pewny, że skoro Brady wiedział o jego obecności i nie zlikwidował go od razu, musiał mieć ku temu dobry powód. Jego oddział nie dopuściłby w ich pobliże nikogo, kto stanowiłby dla nich zagrożenie. Brady wiedział, że Milo tu jest, i zamiast go zastrzelić albo wziąć do aresztu, pozwolił mu zaczekać na nich przed willą; próbował ich o tym uprzedzić. — Właśnie przyleciała nowa ekipa, pójdę z nimi porozmawiać. Dacie sobie radę? — chciał wiedzieć Brady. Garrett spojrzał na niego pytającym wzrokiem, bo sam zastanawiał się nad tym samym. Brady skinął mu lekko głową, odpowiadając na jego nieme pytanie. Garrett pozwolił mu odejść, a potem wysunął pistolet z ręki Parker. — Dziękuję — powiedział Milo. — Nie zrobiłem tego dla ciebie, dupku. Parker jest teraz trochę oszołomiona i mogłaby mieć sobie za złe, że cię zabiła, kiedy nie była tak przytomna, żeby patrzeć, jak cierpisz — odparł Garrett na tyle zjadliwie, żeby zawstydzony Milo odwrócił wzrok. — Słuchajcie, wiem, że macie mnóstwo pytań i że macie prawo być na mnie wkurzeni. Proszę tylko, żebyście dali mi szansę wszystko wyjaśnić — powiedział błagalnym głosem Milo. — Zorganizowaliśmy twój pogrzeb. Opłakiwaliśmy cię. Nie jesteś w stanie powiedzieć niczego, co nam to zrekompensuje — odparła ze wzgardą Parker i zrobiła krok w jego stronę. — Wiemy o dziewczynach, o twoich obrzydliwych wyjazdach na Dominikanę. Catalina Olvera była jeszcze dzieckiem . Miała tylko szesnaście lat. Miała przed sobą całe życie. Parker zrobiła jeszcze jeden krok w stronę Mila i stanęła tuż przed nim. Garrett trzymał się blisko niej, bo wciąż nie był pewny zamiarów Mila. — Jesteś jednym wielkim kłamstwem i chce mi się rzygać, kiedy na ciebie patrzę. Stoisz tu przed nami zadowolony, a za tobą ścielą się trupy młodych dziewczyn. Gdyby nie ty, wciąż by żyły — wściekała się Parker, mrużąc oczy i zaciskając zęby. Milo westchnął i spojrzał na nią ze smutkiem. — Przysięgam, że to wszystko da się wyjaśnić. Wcale nie jestem potworem, za jakiego mnie uważasz. A skoro o kłamstwach mowa, to chyba sama masz niejedno na sumieniu, agentko Parker — powiedział cicho. Ręka Parker wystrzeliła w jego kierunku, ledwie zdążył skończyć zdanie. Ale zamiast wymierzyć mu policzek, jak niedawno zrobiła to z Garrettem, zacisnęła pięść i przywaliła mu prosto w nos. Garrett aż się skrzywił, słysząc dźwięk miażdżonej chrząstki. — Ja pierdolę! — wrzasnął Milo i złapał się za nos. Krew ściekała mu po brodzie.

Parker cofnęła się i strzepnęła rękę. — Jezu, Parker! — odezwał się nosowo Milo. Odchylił głowę i ścisnął jedną ręką nos, a drugą próbował zetrzeć krew z ust. — Możesz ją jakoś uspokoić, Garrett? Garrett parsknął i skrzyżował ręce na piersi. — Widać, że w czasie, gdy udawałeś trupa, straciłeś tę resztkę szarych komórek, która ci jeszcze pozostała — powiedział szyderczo Garrett. — Masz szczęście, że to nie ja obijam ci mordę. Milo zatamował krwawienie i wytarł ręce o koszulę. — Przecież wam powiedziałem, że nie bez powodu zrobiłem to, co zrobiłem. Gdybyście tylko pozwolili mi… Garrett nie był w nastroju pozwalać mu na cokolwiek i poczuł, że właśnie stracił cierpliwość. Przyskoczył do Mila i złapał go za koszulę, napierając na niego ciałem, aż ten rąbnął plecami o ścianę. — Masz dokładnie jedną minutę, żeby wszystko wyjaśnić. Potem cię przytrzymam i pozwolę Parker cię wykończyć — rzucił mu wściekle w twarz. — Pracuję dla rządu jako szpieg i od sześciu lat udaję wspólnika Fernandeza — wyrzucił z siebie szybko Milo. — To była supertajna misja zainicjowana przez FBI, wiedziała o niej tylko garstka ludzi. Fernandez myśli, że jestem po jego stronie i że staram się nie dopuścić do tego, aby rząd Stanów Zjednoczonych dowiedział się o jego poczynaniach. Wszystko, co według was zrobiłem, wszystko, czego dowiedzieliście się na mój temat, to albo kłamstwo, albo kamuflaż potrzebny, żeby Fernandez się w niczym nie połapał. Dzięki temu mogę zbierać przeciwko niemu dowody. Zarówno Garrett, jak i Parker byli wyraźnie zszokowani. Spodziewali się różnych rzeczy, spodziewali się rozmaitych wymówek, ale na pewno nie czegoś takiego. — Widywano cię w hotelu z nastolatkami. Od lat — rzuciła oskarżycielsko Parker, wciąż nie wiedząc, czy mu wierzyć. Milo spojrzał na nią zza Garretta i wzruszył lekko ramionami. — To wszystko część mojego kamuflażu. Ja tylko z nimi rozmawiałem. Musiałem je przekonać, że pracuję dla Fernandeza i że przeprowadzam z nimi rozmowę o pracę. Garrett mocniej złapał Mila za koszulę, bo ten próbował się wykręcić i wyswobodzić. Przytrzymał go silniej i chcąc podkreślić, że jest nadal wściekły i nie wierzy w to, co mówi Milo, przygniótł go do drewnianej ściany. — Dlaczego akurat teraz? Dlaczego nagle zdecydowałeś się wyjść z ukrycia i powiedzieć prawdę? Jesteśmy tu już od kilku tygodni — spytał rozeźlony. — Zaszliście za daleko. Fernandezowi się to nie podoba i chce was powstrzymać, natychmiast, zanim straci wszystko, co udało mu się zdobyć. To właśnie dzięki swoim interesom, dzięki wystawianiu młodych dziewcząt na licytację dorobił się majątku i nawiązał kontakty. Całe jego życie kręci się wokół tego. Jeśli policja się o tym dowie i wyciekną nazwiska jego klientów, w ciągu godziny będzie martwy. Jeśli Fernandez pójdzie na dno, pociągnie za sobą setki wysoko postawionych ludzi na całym świecie. Dlatego dostanie kulkę w łeb, zanim policja zdąży go aresztować. Fernandez zrobi wszystko, żeby tak się nie stało. Kazał was zabić. Te słowa zmroziły krew w żyłach Parker i osłabiły uchwyt Garretta, dzięki czemu Milo zdołał się wyswobodzić i odsunąć o kilka kroków. — Skoro tak bardzo chce nas zabić, to dlaczego zamiast do nas, strzelał do mojego ojca? — spytała ze złością Parker i skrzyżowała przed sobą drżące ręce. — Słyszałem o twoim ojcu i bardzo mi przykro z powodu jego śmierci, Parker — odezwał się Milo, przeczesując palcami swoje ścięte na jeża jasnobrązowe włosy. W jego brązowych oczach odmalowało się współczucie. — Jej ojciec żyje. Kula ominęła najważniejsze organy. Jest teraz na obserwacji na oddziale intensywnej terapii — wyjaśnił Garrett. Zbliżył się i stanął między Parker a Milem. Nie ufał Milowi i nie był wcale pewny, czy wierzy w to, co usłyszał. Wyjaśnienia Mila brzmiały wiarygodnie, ale w tej chwili nie mieli możliwości ich w żaden sposób potwierdzić. Garrett miał nadzieję, że Parker myśli podobnie. — Ż-ży-żyje? — zająknął się Milo wyraźnie oszołomiony. — Przepraszam. Musiałem otrzymać błędne informacje. Garrettowi nie spodobała się reakcja Mila. Wydawał się zaskoczony, ale nie tylko dlatego, że wprowadzono go w błąd. — Masz nam wszystko powiedzieć. Natychmiast — zażądała Parker, biorąc się pod boki. — Wszystko, co przed nami ukrywałeś, wszystko, co wiesz na temat życia i interesów Fernandeza. Mam dość tego cholerstwa. Przyjechaliśmy dowiedzieć się, dlaczego zginąłeś, ale skoro najwyraźniej nie było takiej potrzeby, czas wreszcie z tym wszystkim skończyć — powiedziała, podchodząc znów profesjonalnie do sprawy. — Chcemy dowodów, i to natychmiast. Oddział może zlikwidować Fernandeza wyłącznie pod warunkiem, że będzie w posiadaniu niepodważalnych dowodów na to, że miał związek ze śmiercią i zaginięciem wszystkich tych dziewcząt. Skontaktujemy się z komandorem Risnerem i poinformujemy go o twojej tajnej misji. Mamy wsparcie dodatkowego oddziału komandosów, ale coś mi mówi, że będziemy potrzebować więcej ludzi. Garrett wodził wzrokiem między Parker a Milem i nie wierzył własnym uszom. Czuł ogarniającą go wściekłość i trudno mu było nad nią zapanować. — Ty naprawdę wierzysz w te wszystkie brednie, które on wygaduje? Błagam, powiedz, że nie jesteś aż tak naiwna — odezwał się do Parker. — Nie jestem naiwna. Jestem inteligentna. Nie mogę pozwolić, żeby moje uczucia miały wpływ na to, co robimy. Prawda jest taka, że Milo ryzykował życie, żeby tu przyjść i ostrzec nas przed zamierzeniami Fernandeza. Równie dobrze mógł pozostać w ukryciu i nie ingerować w żaden sposób w to, co się stanie. Ale tego nie zrobił. Postanowił powiedzieć prawdę — odparła Parker. — Mógł powiedzieć prawdę rok temu, ale zamiast tego udawał zmarłego i kazał nam siebie opłakiwać! — kontrargumentował Garrett. — Nie miałem wyjścia! — krzyknął ze złością Milo. — Ciebie nikt nie pyta o zdanie! — wrzasnął Garrett. — Garrett, wiem, że jesteś wściekły. Ja też. To, że jestem gotowa go wysłuchać, nie oznacza, że mu przebaczyłam. Ale to teraz nasza jedyna opcja i jedyna osoba, która ma bezpośredni kontakt z Fernandezem. Tylko on może nam pomóc go obalić — wyjaśniła Parker.

— Nie rób tego, Parker. Czy możesz mi szczerze powiedzieć, że mu ufasz i wierzysz we wszystko, co nam powiedział? Austin musi go aresztować i przypilnować do czasu, aż będziemy mogli przetransportować go do Stanów i odpowiednio przesłuchać — sprzeciwił się Garrett. — Jeśli mnie uwięzicie, Fernandez się o tym dowie. Zbierze wszystkie swoje siły, żeby was dorwać. Tak się składa, że jestem jedyną osobą, której jest skłonny posłuchać. Mogę go zwodzić wystarczająco długo, żebyście zdobyli to, czego potrzebujecie. Jeśli nie wrócę do pałacu i go nie powstrzymam, nie wiadomo, co wam zrobi. Wam albo dziewczynom, które wciąż są w jego rękach — ostrzegł Milo. — Czyli chcesz nam powiedzieć, że jeśli nie uwierzymy w twoje bajki o tym, jak to usiłujesz nas chronić, i nie pozwolimy ci pobiec w te pędy do Fernandeza, to zaczną ginąć ludzie, w tym my — podsumował sarkastycznie Garrett. — Cóż, dla ciebie to chyba fantastycznie. Czas płynął, a Parker sama już nie wiedziała, co robić. Wiedziała tylko, że nie może stać i słuchać ich pyskówki. Gdyby zaszła taka potrzeba, bez problemu postawiłaby na szali własne życie, ale nie miała zamiaru narażać dziewcząt, które nie miały pojęcia, w co się władowały. Jeśli w wyznaniu Mila było choć ziarnko prawdy, musiała coś z tym zrobić. — W takim razie jak najszybciej wracaj do pałacu — stwierdziła spokojnie. — Czy ty sama siebie słyszysz? — krzyknął Garrett. — Znów to robisz. Znów dajesz się nabrać na jego kłamstwa. Nie mamy ani cienia dowodu na to, że nie pobiegnie do Fernandeza i nie pomoże mu nas zabić. Milo podszedł do Garretta, bo chciał go jakoś przekonać. — Zawiodłem was, wiem o tym. Nie macie powodu, żeby mi wierzyć, skoro tyle razy sprawiłem wam zawód. Garrett, byłeś moim przyjacielem. Moim jedynym przyjacielem w czasie, gdy wszyscy inni mieli mnie gdzieś. Daj mi szansę się zrehabilitować. Parker podeszła do Garretta, żeby spróbować go uspokoić, ale się od niej odsunął. Postanowiła nie dać po sobie poznać, jak ją to zabolało, bo wiedziała, że on też ma mętlik w głowie. Garrett widział, że Parker uwierzyła Milowi, i otworzyło to w nim stare rany, o których myślał, że już się z nimi uporał. Znów wypadł z gry i patrzył, jak dziewczyna dostaje się jego byłemu przyjacielowi. Tylko że tym razem Parker wiedziała, jak bardzo Garrett ją kocha, ale to i tak nie wpłynęło na jej wybór. — Jeśli wolisz wziąć jego stronę, proszę bardzo. Ale ja nie będę brał w tym udziału — powiedział. — Nie biorę niczyjej strony, Garrett — próbowała wytłumaczyć mu Parker. Chciała go przytulić i zrobić coś, żeby nie było mu przykro, ale nagle miała wrażenie, że to niestosowne. Była tak skołowana tym, co się wokół niej działo, że sama już nie wiedziała, w co wierzyć. Zaczęła wykręcać ze zdenerwowania ręce, wodząc wzrokiem między Garrettem a Milem, którzy patrzyli na siebie wściekle. Choć nie kochała już Mila, nie zmieniało to faktu, że kiedyś był jej przyjacielem. Nie była pewna, czy wierzy mu w stu procentach, ale czuła, że musi mu dać szansę udowodnić, że mówi prawdę. Nie lubiła ferować wyroków, tym bardziej w stosunku do bliskich sobie ludzi. Garrett nie miał racji. Nie dała się nabrać na kłamstwa Mila. Chciała po prostu poznać prawdę. A w tym celu musiała pokazać Milowi, że jest gotowa go wysłuchać. — Chcę się dowiedzieć, co ma do powiedzenia, przekonać się, jakich informacji może nam jeszcze udzielić. Jeśli rzeczywiście jest tym, za kogo się podaje, może pomóc nam zdobyć to, czego potrzebujemy — wyjaśniła, przysuwając się do Garretta. — Wreszcie będziemy mogli zakończyć tę sprawę. Garrett wiedział, że nic, co powie, nie zmieni jej zdania. Wiedział, że nie potrzebują Mila, żeby dorwać Fernandeza, ale Parker chyba w to nie wierzyła. Nie wierzyła, że on i jego zespół są w stanie wywiązać się z powierzonego im zadania. Wolała raczej zaufać człowiekowi, który omal ich nie zniszczył. Garrett miał wrażenie, że to nie Milo dostał w twarz, tylko on. Zawiódł się na Parker i zawiódł się na samym sobie. Może przesadzał, może dał się ponieść emocjom i nie myślał racjonalnie, ale słysząc, jak Parker mówi, że wreszcie będą mogli zakończyć tę sprawę, zaczął się zastanawiać, czy ma na myśli również ich dwoje. Musiał nabrać trochę dystansu. Musiał oczyścić głowę i pozwolić Parker zrobić to, co chciała zrobić. Zamierzał spotkać się z dodatkowym oddziałem SEAL i zająć się sprawą po swojemu. Nie był jednak aż takim dupkiem; nie zostawi jej samej. Powie Brady’emu, że teraz Parker wydaje rozkazy. Z takim właśnie postanowieniem zaczął się cofać. — Tylko nie mów, że cię nie ostrzegałem — rzucił na odchodne, po czym odwrócił się i zniknął za rogiem domku. Parker patrzyła za nim, zbyt wściekła, żeby próbować go zatrzymywać. Twierdził, że jej ufa i że ją kocha, ale wziął nogi za pas na pierwszą oznakę kłopotów czy różnicy zdań. — Przepraszam. Naprawdę bardzo mi przykro — odezwał się cicho Milo za jej plecami. Parker patrzyła za Garrettem tak długo, że prawie zapomniała o Milu. — I dobrze — powiedziała, odwracając się do niego. — Skoro wiedziałeś, że pracuję w CIA, powinieneś był też wiedzieć, że mogę ci pomóc. Milo pokręcił głową. — Nie mogłem niczego nikomu powiedzieć. Dostałem wyraźne rozkazy. Im mniej osób o tym wiedziało, tym większą szansę mieliśmy coś zdziałać. Naprawdę nie chciałem cię skrzywdzić, Park. Nagle nabrał śmiałości, podszedł do niej i odgarnął jej z oczu kosmyk włosów. Parker uchyliła się, zanim zdążył znów jej dotknąć. Nawet jeśli to, co im dziś powiedział, okaże się prawdą, nie była już tą samą osobą, którą Milo zostawił wiele miesięcy temu. Powrót do jakichkolwiek stosunków między nimi nie przyjdzie jej łatwo, nawet do przyjaźni. Pewnych rzeczy nie naprawi ani czas, ani wyrozumiałość. — Nie — ostrzegła go Parker. Milo cofnął szybko rękę i schował ją do kieszeni. — Przepraszam. Ale… tak dobrze cię znów zobaczyć, Parker. Parker pokręciła głową i nabrała powietrza, ale Milo odezwał się, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. — Wiem, że to wszystko jest dla ciebie bardzo dziwne, że jesteś wkurzona, i wcale cię za to nie winię. Ale chcę tylko, żebyś wiedziała, że cię kocham. Gdybym mógł cofnąć czas i wszystko zmienić, to bym to zrobił. Nie mogę znieść myśli, że musiałem cię zostawić, że musiałaś uwierzyć, że nie żyję, żeby to wszystko mogło się udać. Mam nadzieję, że wiesz, że jest mi strasznie przykro, i może któregoś dnia będziemy mogli znów… — Przestań, Milo — przerwała mu Parker. Zacisnęła mocno powieki, żeby odgrodzić się od okropnych wspomnień, i uciszyła go gestem. — To, że się tu pojawiłeś i twierdzisz, że jesteś po właściwej stronie, nie oznacza od razu, że wszystko będzie jak kiedyś. Nie będzie, bo już nie

jest. — Ale może być. Mieliśmy się pobrać i założyć rodzinę. Ciągle cię kocham. Myślę o tobie każdego dnia i każdego dnia marzę, żeby być z tobą. Gdybyś mi tylko wybaczyła, moglibyśmy znów być razem — powiedział. — Nie, nie moglibyśmy. Milo, usiłujemy właśnie usunąć ze stanowiska przywódcę tego kraju. Kogoś, kto od nie wiadomo jak dawna wykorzystuje nastoletnie dziewczęta dla celów majątkowych. Ale nawet gdyby sytuacja była inna, nawet gdybyśmy byli w domu, a ty pojawiłbyś się ni z tego, ni z owego, i tak niczego by to nie zmieniło. Jej słowa wprawiły Mila w wyraźny popłoch. Zaczął chodzić nerwowo przed Parker, która dalej stała razem z nim ukryta we wnęce utworzonej przez ściany willi. — Okej, kapuję. Potrzebujesz czasu. Musisz trochę ochłonąć. Wrócimy do rozmowy później i znajdziemy jakieś rozwiązanie. Parker pokręciła z niedowierzaniem głową. Do niego wciąż nic nie docierało. Wiedziała, że to nie jest najlepsza pora, aby wykładać karty na stół, bo mieli zadanie do wykonania, ale musiała być szczera do bólu, jeśli chciała, żeby Milo cokolwiek zrozumiał. — Milo. Nie kocham cię. Nie w taki sposób. Już nie. Zresztą może nigdy — przyznała cicho. Starała się załagodzić cios, powściągając własną złość i patrząc mu ze współczuciem w oczy. Nie powinna się przejmować jego uczuciami, ale taka już była. Nie potrafiła inaczej. Milo przystanął na chwilę i wybuchnął śmiechem. Nie był to jednak śmiech kogoś, kto właśnie usłyszał dobry żart. Był to śmiech kogoś, kto nie chce uwierzyć w to, co się dzieje: maniakalny i trochę przerażający. — Mówisz tak tylko dlatego, że jesteś na mnie zła, Parker. Kiedy już się uspokoisz i zrozumiesz, że jestem przy tobie i że już nigdy cię nie zostawię, opamiętasz się. Wznowił swoją wędrówkę, mrucząc coś do siebie pod nosem. Parker nie podobało się jego zachowanie. Nie miała pojęcia, przez co przeszedł ani jak wpłynęła na niego powierzona mu misja, ale jedno było pewne: nie zachowywał się normalnie. Parker sięgnęła powoli po pistolet, ale w tym samym momencie zorientowała się, że go nie ma. Garrett zabrał go jej, gdy wzięła Mila na muszkę. — Nie jestem głupi — odezwał się Milo. — Widziałem was. Trzymaliście się za ręce, gdy tu przyszliście. Ale to nieważne, co z nim robiłaś podczas mojej nieobecności. Nie przeszkadza mi to. Czułaś się samotna, a on był pod ręką. Ale skoro jestem już z powrotem, nie musisz więcej tego robić. Parker rozejrzała się szybko wokół siebie, zastanawiając się, dlaczego akurat dziś nie ma nikogo w pobliżu i nie ma komu zasygnalizować, żeby wezwał pomoc. Wściekła się w duchu na upór Garretta i żałowała, że zostawił ją samą. Miała wrażenie, że on lepiej poradziłby sobie z Milem, bo przywoływał go do porządku już mnóstwo razy, odkąd byli dziećmi. — Milo, posłuchaj sam siebie. Między nami nie jest i nie będzie dobrze. Kocham Garretta. On nie jest tylko kimś, z kim spędzałam czas, bo ciebie nie było. Wiem, że nie będzie ci łatwo tego zaakceptować, ale kocham go od pierwszej chwili, gdy go zobaczyłam. Dla mnie zawsze liczył się tylko Garrett i zawsze będzie się liczyć tylko on. Ty byłeś moim przyjacielem i naprawdę myślałam, że dobrze robię, będąc z tobą w związku i planując z tobą życie. Ale to nie było fair wobec żadnego z was, bo moje serce nigdy nie należało do ciebie — wyjaśniła Parker. — KŁAMIESZ! — wrzasnął Milo i podszedł do niej szybkim krokiem. — Nie wiesz, co mówisz. Jesteś ciągle w szoku. Parker zaczęła się cofać, ale natrafiła na ścianę sąsiedniego domku. — Milo, weź głęboki oddech i uspokój się. Musimy się skupić na Fernandezie i na tym, co jest naprawdę ważne. Do reszty wrócimy później. Teraz powinieneś pamiętać, po co tu jesteśmy. Na co poświęciłeś cały ten czas, odkąd wyjechałeś. Ponieważ Parker znalazła się w potrzasku, Milo mógł podejść bliżej. Skinął głową, z pozoru odzyskując spokój i zgadzając się ze wszystkim, co mówiła. Parker odetchnęła, myśląc, że może słowa o misji sprawiły, że znów się skoncentrował, ale nie powinna była tracić czujności. — Masz całkowitą rację — powiedział cicho Milo, a jego twarz przybrała pogodny wyraz. — Nie mogę się zdekoncentrować. Nie teraz. Nie po tym wszystkim, co zrobiłem. Dziękuję, że mi przypomniałaś, po co tu jestem. Parker nie miała czasu zastanowić się nad tym, jak dziwnie wyraził się Milo, nie miała czasu przygotować się na igłę, która wbiła się szybko w jej szyję. Do jej krwiobiegu trafiła zawartość strzykawki, a ostatnią świadomą myślą Parker tuż przed tym, zanim spowiła ją ciemność, było to, że jej czas właśnie dobiegł końca.

Rozdział 21. Garrett minął rząd domków i w tym czasie zdążył trochę ochłonąć. Był tak pogrążony w myślach, że wychodząc zza rogu, nie zauważył Brady’ego i na niego wpadł. — Gdzie Parker? — spytał Brady, podnosząc z ziemi komórkę, którą upuścił, gdy Garrett go staranował. — Rozmawia z Milem — burknął Garrett w odpowiedzi. — Jak tam sytuacja? Dowiedziałeś się czegoś? Brady wychylił się za róg i zobaczył Mila i Parker, którzy rozmawiali ze sobą przed willą Garretta i Parker jakieś sto metrów dalej. Wszystko wyglądało w porządku, więc uspokojony cofnął się do Garretta. — Skontaktowałem się z paroma osobami i podobno faktycznie była jakaś supertajna misja tu, na Dominikanie, w którą zaangażowany był ktoś od nas. Operacja szpiegowska trwała ponoć co najmniej sześć lat. W papierach niczego nie ma, bo to nie była misja na zlecenie rządu, możemy więc polegać tylko na przekazie ustnym. Około roku temu doszło do wycieku kluczowych informacji, przez co podobno agent znalazł się w niebezpieczeństwie. Według oficjalnych danych mniej więcej w tym samym czasie Milo został wysłany na Dominikanę, żeby rozwiązać „problemy, które wystąpiły w trakcie wykonywania rutynowej operacji”. Co najmniej siedemdziesiąt pięć procent raportu uległo zniszczeniu. Musiało być w nim coś, co nie miało prawa ujrzeć światła dziennego. Zdaniem moich rozmówców tajnym agentem przez cały ten czas był Milo, więc rząd musiał go wysłać oficjalnie na Dominikanę, żeby był bardziej wiarygodny w roli podwójnego agenta. Oczywiście informacje nie pochodzą z oficjalnych źródeł, trzeba było do nich dotrzeć kilkoma różnymi kanałami. Nie mam żadnych pewnych dowodów na to, że Milo mówi prawdę, ale mam zaufanie do tych gości, nie mówiliby mi czegoś, do czego sami nie mają przekonania. Garrett chodził w tę i we w tę przed Bradym i usiłował ogarnąć jakoś myślami to, czego się właśnie dowiedział. Ufał Brady’emu, a skoro Brady ufał swoim kontaktom, Garrett nie miał wyjścia i musiał też uwierzyć w to, czego się dowiedział kumpel, nawet jeśli instynkt podpowiadał mu, że coś jest nie tak, że wszystko zbyt łatwo znajduje wyjaśnienie, choć wcześniej przez kilka tygodni każdy trop się urywał. — A zatem Milo mówi prawdę — mruknął Garrett i stanął w miejscu. Nie oczekiwał odpowiedzi od Brady’ego; musiał po prostu powiedzieć to na głos, żeby się przekonać, czy coś to zmieni. Nie zmieniło. — Ale i tak postanowiłem zgrzeszyć nadmiarem ostrożności — podjął Brady. — Komandor Risner podesłał nam kilku chłopaków z oddziału czwartego SEAL. Na początku służby miałem z nimi szkolenie, to naprawdę dobrzy żołnierze. Obstawili wjazd do ośrodka. Mają za zadanie śledzić Mila. Vargas i Conrad sprawdzają teren, żeby się upewnić, że Milo przyjechał sam. Garrett sięgnął do kieszeni po komórkę, żeby skontaktować się ze swoimi ludźmi i dowiedzieć się, jak wygląda sytuacja, i w tym samym momencie zorientował się, że ma w bocznej kaburze pistolet Parker, bo przecież wcześniej ją rozbroił. Przeraził się, gdy zdał sobie sprawę, że zostawił ją z Milem bez broni. — Cholera — zaklął, patrząc na pistolet. Zawrócił szybko, żeby oddać go Parker. Wyszedł zza domku i stanął jak wryty na widok tego, co zobaczył. Parker stała po drugiej stronie trawnika odwrócona do niego plecami. Nie widział jej twarzy, ale wyraźnie zobaczył, że przytula się do Mila i obejmuje go za szyję. Milo miał twarz zanurzoną w jej włosach opadających z boku głowy i obejmował ją mocno w pasie. Kołysali się powoli na boki. Garrettowi zrobiło się niedobrze na widok ich szczęśliwego pojednania. Odwrócił się i stwierdził, że obok niego stoi Brady i patrzy na tę samą scenę co on. — Ona naprawdę musi ogarnąć bardzo dużo naraz — próbował tłumaczyć Brady. — Tyle się dziś wydarzyło, że ma po prostu mętlik w głowie. Kiedy już opadną emocje i będziecie mieli czas spokojnie porozmawiać… Garrett wyciągnął pistolet z kabury, złapał za lufę i podał Brady’emu, wciskając mu kolbę w pierś. — Daruj sobie ten psychologiczny bełkot. Oddaj jej po prostu pistolet i miej na nią oko. Wyminął Brady’ego, wyciągając po drodze telefon. — Co masz zamiar zrobić? – zawołał Brady do oddalającego się Garretta. — Rozwalić tego skurwiela. Brady pokręcił głową i westchnął, odprowadzając Garretta wzrokiem i zastanawiając się, czy ten miał na myśli Fernandeza, czy Mila. *** Milo zawsze miał poczucie, że nie jest na swoim miejscu. Zawsze wierzył, że czeka na niego coś lepszego, chwilowo poza jego zasięgiem. Osiem lat temu dowiedział się, co to takiego. Miał ojca. I nie był nim mężczyzna, z którym zostawiła go matka i który traktował go jak worek treningowy. Dzień, w którym drań władował się w drzewo, był dla Mila świętem; Milo miał ogromną satysfakcję, że stary w końcu wykitował. Nie, miał prawdziwego ojca. Człowieka, który mógł być dla niego wzorem. Człowieka, przy którym czuł się dumny z tego, że jest jego synem. Milo wściekł się oczywiście, gdy się dowiedział, że ojciec przez tyle lat pozwalał, aby nad jego synem znęcał się człowiek, który nienawidził go z całego serca, ale teraz już rozumiał, dlaczego to zrobił. Z perspektywy czasu widział, że lata cierpienia i udręki zostaną wynagrodzone. Milo przez większość swojego życia zazdrościł ludziom, którzy go otaczali; na przykład Garrettowi McCarthy’emu, który miał wszystko podane na tacy, któremu rodzice wiecznie nadskakiwali i dawali wszystko, czego dusza zapragnie. Każdego dnia patrzył, jak jego tak zwany przyjaciel idzie przez życie jak burza i bez żadnego wysiłku podbija świat. Wkrótce płonęła w nim tak piekielna zazdrość, że spaliła jego serce na popiół, a sama przekształciła się w głęboko zakorzenioną nienawiść, od której Milo nie potrafił się już uwolnić. Teraz nadeszła jego kolej, aby dostać wszystko, czego chce.

Stał pod palmą w Republice Dominikany z nieprzytomną byłą narzeczoną w ramionach i czekał, aż jego ludzie potwierdzą, że oddział Garretta został zlikwidowany i że droga wolna. Miał poczucie, że sprawiedliwości stało się zadość. Od początku wiedział, że Garrett ma słabość do Parker. Wiedział to od pierwszego dnia w kawiarni. Ale dostał rozkaz i miał zamiar go wykonać. Dobrze było choć raz odebrać coś temu arogantowi, dostać w końcu coś, czego Garrett pragnął najbardziej na świecie. Milo nigdy nie kochał Parker. Była dla niego tylko środkiem do celu. Ale należała do niego. I za cholerę nie odda jej Garrettowi. Przycisnął do siebie mocniej bezwładne ciało Parker i pocałował ją w strategicznie dobrane miejsca na policzku i szyi, żeby sprawdzić puls i jednocześnie odegrać przedstawienie. Wiedział, że ludzie Garretta go obserwują. Obezwładnienie Parker ketaminą było ryzykowne, ale konieczne. Milo zmusił ją najpierw do wycofania się pod osłonę kilku drzew palmowych i dopiero wtedy chwycił z kieszeni strzykawkę i wbił ją jednym szybkim ruchem w szyję Parker. Myślał, że Parker sama chętnie z nim pójdzie. Myślał, że ucieszy się na jego widok, bez względu na to, co mówił mu ojciec w ciągu ostatnich tygodni. *** — Twoja Amerykanka to prawdziwy demon seksu, synu. Czy zdążyłeś się nacieszyć tym, co ma między nogami, czy może najlepsze zachowała dla pana McCarthy’ego? Milo słuchał, jak ojciec z prawdziwą przyjemnością przedstawia mu w najdrobniejszych szczegółach to, co podczas pobytu w pałacu Parker robiła z Garrettem w sypialni i na basenie. Zaciskał pięści i czuł, że krew go zalewa. — Powiedz no, czy nasza śliczna Parker też wykrzykiwała w ekstazie twoje imię, czy robiła to tylko w przypadku Garretta? Ojciec roześmiał się, zadowolony, że może podręczyć syna. Milo wiedział, że go w ten sposób sprawdza. Że drażni go, żeby zbadać, czy jest wystarczająco silny, wystarczająco oddany. Wiedział, że nie może okazać słabości bez względu na to, co powie lub zrobi jego ojciec. Nozdrza Mila falowały, gdy patrzył, jak ojciec kiwa na jednego ze strażników siedzących przy biurku w pomieszczeniu ochrony, do którego przyszli. Stali w otoczeniu kilkunastu monitorów wyświetlających każdy skrawek pałacu. Strażnik nacisnął kilka przycisków na znajdującej się przed nim konsoli i pomieszczenie wypełniło się po chwili namiętnymi odgłosami. „Dotknij mnie”. „O Boże! Tak!”. „Nie wstrzymuj, kotku”. „O Boże… Garrett… kurwa!”. „Chcę cię poczuć, Garrett. Chcę poczuć, jak dla mnie szczytujesz”. „Ughh, mocniej, mocniej…”. „Garrett… Garrett… Garrett…”. — DOŚĆ! — ryknął Milo. Ojciec Mila położył dłoń na ramieniu strażnika, który natychmiast wyłączył taśmę. — Zostaw nas samych, Rodriguez. Na polecenie ojca strażnik wstał szybko i opuścił niewielkie pomieszczenie. Milo wiedział, że popełnił błąd, ale było już za późno. Gdy słuchał opowieści ojca o igraszkach Parker i Garretta, wszystko się w nim gotowało, ale kiedy usłyszał na własne uszy ich jęki, skrzypienie łóżka i plusk wody rozbryzgiwanej przez poruszające się ciała, wpadł w istną furię. Ojciec podszedł do niego, jeszcze zanim drzwi zdążyły się zamknąć za strażnikiem. Milo nie zdołał nawet zobaczyć lecącej w jego stronę pięści. Przycisnął rękę do rozbitej wargi, a ojciec wykorzystał ten moment na to, żeby zadać mu kolejny cios, tym razem w żebra. Milo zgiął się wpół, gdy usłyszał charakterystyczny trzask i wiedział, że pękło mu żebro. Przycisnął jedną dłoń do wargi, którą ojciec rozciął mu sygnetem, a drugą do żebra, które przeszywał ostry ból. — Mój syn nie pozwoli kobiecie sobą pomiatać. Masz za dużą słabość do tej dziwki i wiecznie tylko biadolisz, jakie to życie niesprawiedliwe i jak to Garrett McCarthy dostaje wszystko, co powinno być twoje. Milo słuchał besztania ojca; wypluł z ust krew i podniósł się powoli. Powinien być mądrzejszy. Powinien być silniejszy i bardziej nad sobą panować. Nie zasługiwał na cięgi, które dostawał codziennie od wychowującego go człowieka, ale te od ojca były uzasadnione. Milo chciał, żeby ojciec był z niego dumny, pragnął mu pokazać, że jest godny stać u jego boku. Wyprostował się przed nim, nie zważając na ból pulsujący w boku i krew cieknącą z wargi. — Przepraszam, ojcze — powiedział. — Oddałem cię na wychowanie innemu mężczyźnie w nadziei, że staniesz się przez to silniejszy, że gdy nadejdzie odpowiednia chwila i będę cię potrzebował, będziesz gotowy na moje wezwanie. Może osiem lat temu popełniłem błąd, zdradzając ci twoje pochodzenie i sprowadzając cię na łono rodziny. Może nie byłeś jeszcze gotowy — powiedział z namysłem ojciec. Milo nastroszył się, słysząc, że ojciec ma wątpliwości co do tego, czy jego syn jest w stanie sprostać zadaniu, które miał do wykonania. Przygotowywał się do tego od lat. Był gotowy. — Przepraszam, ojcze. Nie okażę więcej słabości. Jestem gotowy, żeby doprowadzić sprawę do końca. Będziesz ze mnie dumny. Nie pozwolę, żeby coś mi przeszkodziło — obiecał Milo stanowczo. Ojciec wyciągnął z butonierki małą białą chusteczkę złożoną we czworo i podał ją Milowi. — Dałem ci w nagrodę bogactwo i piękne młode dziewczyny. Wprowadziłem cię do rodziny i interesów w nadziei, że któregoś dnia staniesz na ich czele. Pokazałem ci życie, o którego istnieniu nie miałeś pojęcia. Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiał żałować tej decyzji. Rozumiemy się? Milo przycisnął chusteczkę do rozbitej wargi i pokiwał poważnie głową.

— Zrobię, co należy. Nie zawiodę cię. Uspokojony obietnicą Mila jego ojciec pokiwał głową i skierował się do wyjścia, zatrzymał się jednak z ręką na klamce. — Zajmij się tym. Za daleko zaszli. Czas, żebyś im pokazał, kim naprawdę jesteś. Ojciec tej dziwki przyleciał dziś na Dominikanę. Ten człowiek za dużo wie. Na szczęście postanowił postawić stopę na mojej ziemi. Pozbądź się go, zanim im wszystko powie. A potem możesz sprawić sobie przyjemność i zabić nasze dwa gołąbeczki. Milo odprowadził ojca wzrokiem i przygotował się psychicznie na to, co miał zrobić. *** W kieszeni odezwał się telefon Mila. Przyciskając Parker do siebie jedną ręką, drugą sięgnął do spodni i odebrał. — Na czym stoimy? — spytał. — Droga wolna, sir. Trzech komandosów zabitych, dwóch unieszkodliwionych — usłyszał w odpowiedzi. — Dlaczego nie zabiliście wszystkich? — zdenerwował się Milo. — Nie było czasu, sir. Musimy natychmiast opuścić teren. Samochód już czeka. — A co z McCarthym? — chciał wiedzieć Milo. — Nie było go z pozostałymi. Odłączył się od grupy i od tej pory go nie widzieliśmy. Castillo i jego ludzie otoczyli teren. Znajdą go i zabiją. — Nie! — zawołał Milo do słuchawki. — Nie. Zostawcie go mnie. Rozłączył się i schował telefon do kieszeni. Schylił się i złapał Parker pod kolanami, z łatwością biorąc ją na ręce i idąc w stronę lobby. Uśmiechnął się do kilku gości i paru napotkanych pracowników kurortu, wyjaśniając, że żona trochę za dużo wypiła i urwał jej się film. Ojciec będzie zły, że nie zabił Parker od razu, ale miał wobec niej inne plany. *** Przez całą drogę do willi Marshalla, Conrada i Vargasa Garrett czekał na połączenie z Risnerem. Gdy doszedł na miejsce, stanął jak wryty i odsunął powoli telefon od ucha. — Dzień dobry, panie McCarthy — przywitała się wyraźnie zestresowana kobieta, podnosząc się ze stojącego przy drzwiach krzesła. — Margarita Fernandez? — odpowiedział zdumiony Garrett, wpatrując się w stojącą przed nim żonę Fernandeza. — Przepraszam, że nie dotarłam na poprzednie spotkanie. Wydawało mi się, że ktoś mnie śledzi, więc musiałam zawrócić do pałacu — wyjaśniła. Garrett patrzył na nią oszołomiony, nie mając bladego pojęcia, dlaczego kobieta, która podobno nie mówi ani słowa po angielsku, stoi teraz przed nim i rozmawia z nim jak gdyby nigdy nic, zwracając się do niego jego prawdziwym nazwiskiem, a nie fałszywym, pod którym został jej przedstawiony. Odruchowo wyciągnął z kabury pistolet i wycelował w jej pierś. Nie rozumiał, co ona tu robi, chyba że to pułapka. — Ma pani trzydzieści sekund na to, żeby wyjaśnić cel swojej wizyty. Po tym czasie panią zastrzelę — zagroził Garrett. Wyraźnie przestraszona Margarita uniosła szybko ręce w górę. — Błagam, nie przyszłam w złych zamiarach. Zostawiłam wczoraj rano liścik w recepcji z informacją, że muszę z panem porozmawiać i że będę o dziesiątej wieczorem. Otrzymał pan tę wiadomość? — spytała pospiesznie. Garrett przypomniał sobie liścik. Wyszli z Parker z założenia, że zostawił go Joe, bo to on stanął w ich drzwiach mniej więcej o tej godzinie. Garrett uświadomił sobie jednak, że Joe przyszedł pół godziny wcześniej. — To pani napisała ten liścik? — spytał. Margarita pokiwała głową, a Garrett opuścił powoli pistolet. Nadal jej nie ufał, ale musiała się zjawić z ważnego powodu. Fernandez zabiłby ją za sam pomysł rozmowy z Garrettem. — Myślałem, że nie mówi pani po angielsku — zauważył Garrett. Margarita rozejrzała się niespokojnie i ze zdenerwowania zaczęła wykręcać ręce. — Możemy wejść do środka? Nie czuję się tu bezpiecznie. Garrett też się rozejrzał, ale nie zauważył nic podejrzanego. Wbrew rozsądkowi wyciągnął klucz i przytrzymał jej otwarte drzwi. Wpuścił ją do środka, a sam zadzwonił szybko do Brady’ego, ale włączyła się poczta głosowa. Zostawił mu wiadomość, prosząc, aby natychmiast mu kogoś przysłał. Rozłączył się i schował telefon do tylnej kieszeni. Wskazał Margaricie miejsce na łóżku, a sam podsunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko niej, kładąc sobie pistolet na udzie z lufą skierowaną w jej stronę. — Rozumie pani, że nie mogę odłożyć broni — powiedział, gdy zerknęła nerwowo na pistolet. Pokiwała głową i przeniosła szybko wzrok z pistoletu na twarz Garretta. — Proszę mi powiedzieć, co pani tu robi i dlaczego cały rząd Stanów Zjednoczonych i wszyscy mieszkańcy tego kraju są przekonani, że nie mówi pani po angielsku — zażądał Garrett. — To długa historia — odpowiedziała cicho. — Nie spieszy mi się. Margarita odchrząknęła nerwowo, na przemian to zaplatając, to rozplatając ręce na kolanach, bo nie bardzo wiedziała, co z nimi zrobić. — Nie zawsze miałam na imię Margarita.

Garrett uniósł brwi. — Domyślam się, skoro przed ślubem z Fernandezem w ogóle pani nie istniała. Kobieta uśmiechnęła się ze smutkiem. — Ależ istniałam. Jeśli tak chce pan to ująć. Urodziłam się i wychowałam w Stanach Zjednoczonych. W wieku dwudziestu paru lat pracowałam w dużej firmie projektowej jako asystentka w dziale marketingu. Kilka razy w tygodniu do biura przychodził kurier. Zakochaliśmy się w sobie i wzięliśmy ślub. Mniej więcej rok później zostałam wysłana na delegację na Dominikanę. W jednym ze spotkań brał udział Emilio Fernandez. To była jego pierwsza kadencja prezydencka. Robił wrażenie. Był charyzmatyczny, uroczy, słodki. Garrett przewrócił oczami i westchnął. — Tak, kapitalny z niego gość. Margarita pokiwała ze zrozumieniem głową. — Byłam młoda. Popełniłam błąd. Mieliśmy z mężem kryzys. Próbowaliśmy zajść w ciążę, ale nam nie wychodziło. Tuż przed moim wyjazdem na Dominikanę pokłóciliśmy się. Byłam na niego wściekła, sama nie wiedziałam, czego chcę, a tu nagle zjawia się taki mężczyzna. Przywódca kraju, który mógłby mieć każdą kobietę, ale wybrał mnie. Prawił mi komplementy, zabierał na kolacje, kupował drogie prezenty. Miałam z nim romans. Dwa tygodnie później wróciłam do domu, wstydząc się tego, co zrobiłam. Nie powiedziałam o niczym mężowi, ale miesiąc później okazało się, że jestem w ciąży. Mój mąż wiedział, że to nie jego dziecko. Poza tym, że data zgadzała się z moim wyjazdem z kraju, w czasie mojej nieobecności dowiedział się, że jest bezpłodny. Garrett słuchał w milczeniu opowieści Margarity, starając się przyswoić sobie wszystko, co mu mówiła, i nie oceniać jej ani nie starać się na razie zastanawiać nad tym, po co mu o tym wszystkim mówi. — Jak było do przewidzenia, wściekł się. Wkrótce potem zaczęła się przemoc, werbalna i fizyczna. Nie wiedziałam, co robić. Czułam się zagubiona i osamotniona, a do głowy przychodziła mi tylko jedna rzecz. Zadzwoniłam do Emilia — przyznała, wiercąc się nerwowo na łóżku i nie odrywając wzroku od pistoletu. — Było mu bardzo przykro, że znalazłam się w takiej sytuacji, ale ponieważ był właśnie w samym środku poważnej kampanii, nie mógł tak po prostu sprowadzić sobie ze Stanów mężatki w ciąży, bo jak by to wyglądało. Starał się mnie pocieszyć i dodawać mi sił, to dzięki niemu jakoś przetrwałam najgorszy okres. Obiecał, że gdy tylko będzie taka możliwość, przyśle po mnie i dziecko. Prosił, żebym się nie poddawała. Przez wiele lat znosiłam gniew mojego męża, odliczając dni do chwili, gdy znów będę mogła być z Emiliem — ciągnęła Margarita, ocierając spocone dłonie o uda. — Rozmawialiśmy ze sobą regularnie, dostawałam też od niego pieniądze, które odkładałam na prywatnym koncie, żeby móc wykorzystać je w dniu, w którym w końcu odejdę od męża. Któregoś dnia telefon w końcu zadzwonił. Emilio nareszcie miał mnie uratować. Miałam zostawić za sobą nienawiść i przemoc i mieliśmy stworzyć rodzinę. Mój syn miał mieć prawdziwego ojca, który nie będzie go ignorować ani bić. Miał mieć przy sobie kogoś, na kogo będzie mógł patrzeć z podziwem i szacunkiem. Słowo „syn” zmroziło krew w żyłach Garretta. — Ale stało się inaczej. Emilio wyjaśnił, że nie mogę zabrać ze sobą syna. Powiedział, że muszę przyjechać sama, tylko do czasu, aż wymyśli jakieś wiarygodne wyjaśnienie, skąd ma nagle żonę i dziecko. Obiecał, że rozłąka z synem nie potrwa długo, najwyżej kilka tygodni — wyjaśniła Margarita, a po policzku spłynęła jej łza. — Dostałam nowe nazwisko i dowiedziałam się, że nie wolno mi mówić po angielsku, chyba że z nim na osobności. Emilio powiedział, że tylko w ten sposób wymyślony przez niego kamuflaż będzie wiarygodny. Umysł Garretta zaroił się od znanych mu od lat faktów i odkrytych niedawno informacji. Wszystkie elementy ułożyły się w jedną, idealnie zgodną całość, a on poczuł, że z przerażenia trzęsą mu się ręce. — Ale kilka tygodni zamieniło się w kilka lat, prawda? — spytał. Margarita pokiwała głową, łzy spływały coraz szybciej po jej twarzy. — Po miesiącach próśb i błagań wściekł się. Zaplanował naszemu synowi życie i nie było w nim miejsca na kobiece czułości. Chciał go wychować w warunkach, które wyrobią w nim siłę charakteru. Chciał zrobić z niego mężczyznę, z którego ojciec będzie mógł być któregoś dnia dumny i którego będzie mógł wykorzystać do swoich celów. Tego wieczoru dowiedziałam się, w jaki sposób Emilio dorobił się majątku. Dowiedziałam się też, jak ważne jest, aby nie narażać się na gniew Emilia Fernandeza. Tego wieczoru ja i dwanaście młodych dziewcząt zostałyśmy wystawione na aukcję zorganizowaną dla kilku przyjaciół Emilia. Przez dwadzieścia cztery godziny byłam wykorzystywana i poniżana przez mężczyznę, który dał za mnie najwięcej. Przerażona i upokorzona, zastanawiałam się, co się stało z dziewczętami, które były ze mną na sali, wystawione na licytację jak bydło. Głos jej się łamał. Nabrała z drżeniem powietrza, żeby móc skończyć opowiadać o gehennie, przez którą przeszła. Garrett nie był w stanie znieść bólu w jej głosie. Odsunął pistolet i opierając się łokciami o uda, pogładził ją delikatnie po kolanie. — Ja przynajmniej byłam starsza i trochę bardziej doświadczona, by tak to ująć. Niektóre z tych dziewczynek miały nie więcej niż trzynaście lat — powiedziała z płaczem Margarita. — Gdy zostałam zwrócona Fernandezowi, usłyszałam, że będę dalej odgrywać posłuszną żonę, kobietę, którą wyciągnął z biedy i nizin społecznych. Będę mu wierna i będę go wspierać, jak na kochającą żonę przystało, żeby ludzie wiedzieli, że Emilio jest człowiekiem godnym zaufania. Jeśli nie zastosuję się dokładnie do jego poleceń, będę nadal wystawiana na licytacje i mogę się pożegnać z myślą, że kiedykolwiek zobaczę syna. Garrett schował twarz w dłoniach. Przez cały ten czas mieli wszystko pod nosem i nie potrafili tego zauważyć. Nie wybiegł natychmiast z pokoju upewnić się, że Parker jest bezpieczna, tylko dlatego, że wiedział, że Brady nie dopuści, żeby coś jej się stało. Przez kilka minut Garrett wściekał się na siebie w duchu i słuchał tłumionego płaczu Margarity, ale w końcu podniósł głowę. — Żeby wszystko było jasne, jak się pani nazywała, zanim została pani Margaritą Fernandez? — spytał. Siedząca naprzeciwko kobieta otarła łzy z policzków i spojrzała na niego z ukosa. — Michelle Roberts. Garrett zamknął oczy i opuścił głowę. — Milo to mój syn.

Rozdział 22. Parker odzyskała przytomność i pierwsze, co zarejestrowała, to odgłos kapiącej wody i zapach stęchlizny. Zaraz potem zwróciła uwagę na fakt, że z jakiegoś powodu cała lewa strona szyi piecze ją jak diabli, a na końcu — i to było chyba najważniejsze — że siedzi na stołku pod czymś w rodzaju drewnianego słupa i ma ręce skute nad głową. Zamrugała szybko oczami, żeby pozbyć się zasnuwającej je mgły, i rozejrzała się, próbując dojść do tego, jakim cudem się tu znalazła. Była zamknięta w jakiejś piwnicy. Pomieszczenie miało około osiemdziesięciu pięciu metrów kwadratowych i charakterystyczne cementowe ściany. Wilgoć w powietrzu przenikała ją do szpiku kości, a zawalone pudłami pełnymi gratów miejsce miało klaustrofobiczny klimat. W rogu Parker zauważyła drzwi, ale ponieważ były zamknięte, nie wiedziała, czy łączą się z jakimś innym pomieszczeniem, czy prowadzą na zewnątrz. Uniosła głowę i skrzywiła się, bo za oczami poczuła przeszywający ból, który miażdżył jej czaszkę jak imadło. Zmrużyła oczy, bo ból ją wręcz oślepiał, jakby miała gigantycznego kaca, i powoli spojrzała znów w górę. Była skuta zwykłymi policyjnymi kajdankami przymocowanymi łańcuchem do metalowego haka wbitego w drewnianą belkę. Parker pociągnęła za łańcuch, ale efekt był żaden. Hak ani drgnął i nie było też szans, aby wysunąć jakoś dłonie z kajdanek. Zaciskały się wokół jej nadgarstków tak ciasno, że niemal odcinały dopływ krwi. Parker wiedziała zresztą, że jeśli posiedzi dłużej z rękami nad głową, to faktycznie tak się stanie. Czuła już, że zaczynają jej drętwieć palce, a mięśnie zaczynają ją palić, bo zbyt długo znajdowały się w nietypowej dla siebie pozycji. Zamknęła oczy i opuściła powoli głowę, ostrożnie, żeby nie obudzić bólu, który przeszywał szpilami jej oczy. Parker spróbowała zebrać razem wszystko, co pamiętała. Zostawiła ojca w szpitalu i wróciła z Garrettem do hotelu. Czekał tam na nich Milo. Milo żył. „Milo żyje” — uświadomiła sobie z bolesną wyrazistością. Serce zaczęło jej bić szybciej, gdy przypomniała sobie, jak wyszła zza budynku i zobaczyła go przed drzwiami. Milo powiedział im, że jest podwójnym agentem. Tyle pamiętała. Pamiętała, że się wściekła i że rozwaliła mu nos. Garrett obraził się na nią i zostawił ją samą. Do oczu napłynęły jej łzy, gdy przypomniała sobie jego minę, gdy mówił, że musi sobie radzić sama. Był na nią zły, myślał, że zostawia go dla Mila. Miał to wypisane na twarzy. Odszedł i nie miała nawet szansy mu niczego wyjaśnić. Jak zwykle wyciągał pochopne wnioski. Twierdził, że jej ufa, ale to nie była prawda. Parker wiele się o sobie nauczyła w ciągu ostatnich tygodni. Wiedziała, że gdyby mogła cofnąć czas, postąpiłaby zupełnie inaczej. Od początku wybrałaby Garretta i szczęście, bez względu na to, jak bardzo mogłoby ucierpieć na tym jej serce. Kiedy mówiła Milowi, że da mu szansę się zrehabilitować, wcale nie chodziło jej o to, żeby do niego wrócić, a wyłącznie o to, żeby wreszcie zakończyć sprawę Fernandeza, bez względu na wszystko. Chciała tylko, żeby to się wreszcie skończyło. Chciała wrócić do domu i zacząć nowe życie z ukochanym mężczyzną. Garrett musiał ją mieć za kompletną idiotkę. Naprawdę uwierzył, że przyklasnęła ochoczo pomysłom Mila i uznała, że mówił szczerą prawdę. Gdyby Garrett choć trochę ją znał, wiedziałby, że Parker stara się tylko zwieść czujność Mila. Że mówi mu to, co tamten chce usłyszeć, żeby zyskać na czasie i móc zweryfikować jego słowa. Gdyby Garrett nie zostawił jej samej, tylko ją wspierał, wyjaśniłaby mu to wszystko. Zobaczyłby esemesa, którego wysłała, gdy Milo się tłumaczył, i zrozumiałby jej plan. A tak siedziała uwięziona w jakiejś piwnicy, zupełnie nie wiedząc, jak się tu znalazła. Pamiętała moment odejścia Garretta. Pamiętała, że Milo usiłował ją pocieszyć, a ona go odepchnęła… Potem wszystko się zamazywało i sprawiało, że głowa bolała ją jeszcze bardziej. Parker odepchnęła się stopą od drewnianego słupa i udało jej się wykręcić ciało tak, żeby zsunąć się ze stołka. Poczuła przy tym, że ma coś przy kostce i że na skutek ruchu przedmiot osunął się trochę w stronę stopy. Wstrzymała oddech i uspokoiła szaleńcze bicie serca, bo zorientowała się, że ten, kto ją tu zamknął, najwyraźniej jej nie przeszukał. Awaryjny minirewolwer 357 tkwił nadal na swoim miejscu w kaburze przy kostce. Żeby jednak do niego dosięgnąć, Parker musiała najpierw uwolnić ręce. Chwyciła obiema dłońmi metalowy hak, który unieruchamiał ją przy belce, i zaczęła się okręcać, przechodząc pod jedną ręką. Z zaskoczeniem stwierdziła, że hak obraca się razem z nią. Stojąc przodem do belki, spojrzała na niego od dołu i zobaczyła, że jest wkręcony w drewno. Przy odrobinie wysiłku, jeśli dalej będzie się obracać, powinno jej się udać wyswobodzić na tyle, żeby móc wyciągnąć pistolet. Nadal będzie skuta, ale strzelała już w trudniejszych warunkach. Przy czwartym obrocie usłyszała tupanie na schodach, które musiały znajdować się w pobliżu. Zahaczyła nogę o szczebelek na dole stołka i przyciągnęła go z powrotem do siebie. Usiadła w tej samej chwili, w której otworzyły się drzwi. — Ooo, señorita, w końcu się pani obudziła. Fernandez podszedł do niej z uśmiechem i stanął dokładnie naprzeciwko niej. — Dlaczego pana widok mnie nie dziwi? — zakpiła Parker. — Szanowna pani, zdaje się, że pobyt w moim kraju pani nie służy, kłopoty zdają się pani nie opuszczać — stwierdził, ignorując jej słowa. — Najpierw niewiele brakowało, a zginęłaby pani w wybuchu, potem na pani oczach postrzelono pani ojca, a teraz jeszcze to. Tak mi przykro. Fernandez pokręcił rozczarowany głową, a Parker liczyła w tym czasie, ile obrotów potrzebuje, żeby wyrwać hak ze ściany, sięgnąć po pistolet i wpakować mu kulkę między oczy. — No cóż, ale skoro to ty narobiłeś mi tych wszystkich kłopotów, to chyba dobrze, że zakończę twój żałosny żywot, ty draniu — wysyczała. Fernandez wyprostował się i spojrzał na nią ze złością. Z jego twarzy zniknęły wszelkie wcześniejsze ślady wesołości. — Ma pani tupet, panno Parker. Takie zachowanie nie przystoi damie — odparł. — W takim razie dobrze się składa, że nią nie jestem — odpowiedziała z uśmiechem Parker i wyrzuciła przed siebie nogę, kopiąc Fernandeza prosto w krocze.

Upadł na kolana i złapał się z jękiem za przyrodzenie, Parker natomiast zeskoczyła ze stołka i posłała go kopniakiem w dal. Zaczęła się jak najszybciej okręcać i ciągnąć za kajdanki, ignorując fakt, że wrzynają się jej w ciało i że po rękach zaczyna jej cieknąć krew. Po kilku sekundach poczuła, że hak ustępuje, a po kolejnym obrocie zatoczyła się do tyłu, bo hak wyskoczył z drewna. Odwróciła się szybko, żeby dla pewności zaserwować jeszcze jeden kopniak Fernandezowi, ale zobaczyła wymierzoną w siebie lufę pistoletu. — Poważnie, Park, nie możesz ciągle wszystkich bić — parsknął Milo, jednocześnie zaskoczony i rozbawiony. Głowa Parker zapulsowała bólem, bo gdy spojrzała Milowi w oczy, nagle wszystko jej się przypomniało. Wrócił obraz Mila, który nie chciał uwierzyć, że Parker nie chce z nim być. Obraz Mila, który chodził przed nią wzburzony, gdy mu powiedziała, że nigdy go nie kochała. Obraz Mila ze strzykawką, którą wbił jej w szyję. — Ty zakłamany skurwielu — wycedziła przez zaciśnięte zęby. Miała wcześniej przeczucie, że to, co im mówi, to bzdura, ale absolutną pewność zyskała dopiero teraz. Razem z Milem do piwnicy weszło kilku strażników, którzy pomagali właśnie Fernandezowi podnieść się z podłogi. — No, no, moja droga, lepiej się powstrzymać od takich oskarżeń — odezwał się Fernandez, ze spokojem otrzepując spodnie i stając obok Mila. — Ostatecznie agentka CIA też ma najprawdopodobniej na sumieniu parę kłamstewek, co? Do Parker podeszło od tyłu dwóch strażników. Jeden z nich złapał ją za łokieć i wykręcił jej rękę tak mocno, że nie była w stanie się ruszyć, drugi natomiast wycelował jej w kolana, na wypadek gdyby przyszło jej znów do głowy kopać kogoś jeszcze. — Różnica jest taka, że ja kłamałam po to, żeby chronić bliskich mi ludzi, a nie po to, żeby oszukiwać cały naród i krzywdzić niewinne dziewczyny. Milo przyłożył jej pistolet do głowy i przycisnął lufę do delikatnej skóry na skroni tak mocno, że Parker była pewna, że zostało wgłębienie. — Tym zdzirom daleko było do niewinności. To zwykłe dziwki. Nikt ich nie chciał. Nikomu na nich nie zależało. Nawet ich ojcowie nie byli w stanie na nie patrzeć. Z tobą było podobnie — powiedział Milo z szyderczym uśmiechem. — Wal się — warknęła Parker. Milo zmarszczył brwi. Fernandez spojrzał na niego wyczekująco, a po kilku minutach ciszy powiedział: — Przywołaj ją do porządku, synu. Milo wykonał tak szybki ruch, że przed oczami Parker mignęła tylko smuga koloru i zaraz potem dostała w twarz ręką z pistoletem. Siła ciosu odrzuciła jej głowę na bok, a Parker zacisnęła z bólu oczy. Pochyliła się na tyle, na ile pozwalały jej unieruchomione przez strażnika ręce, i splunęła krwią na podłogę, tuż pod nogi Mila. Czyjeś ręce złapały ją za włosy i podciągnęły do góry jej głowę, zmuszając, żeby spojrzała Fernandezowi w twarz. — Pozwoliłem ci żyć tak długo tylko dlatego, że myślałem, że w którymś momencie mi się przydasz. Myślałem, że mając za sobą tak burzliwą przeszłość, ojca pijaka i lata pracy w CIA, chętnie przejdziesz na moją stronę. Idealnie, gdybym miał do swojej dyspozycji nie jednego, ale dwóch pracowników agencji rządowych USA. Ty jednak, moja miła, okazałaś się wyłącznie utrapieniem. Przynajmniej mój syn na coś się przydaje, dlatego wyraziłem zgodę na jego niedorzeczny plan i pozwoliłem mu ciebie zachować. Jego absurdalna zazdrość o pana McCarthy’ego sprawiła, że w ostatnim czasie zrobił się strasznym niedołęgą. A to niedopuszczalne, panno Parker. Jestem pewien, że to pani rozumie. Parker zmrużyła oczy i wodziła zdezorientowanym wzrokiem między Milem a Fernandezem, rozbierając na czynniki pierwsze wszystko, co przed chwilą powiedział. Zauważyła, że w ciągu kilku sekund już dwa razy nazwał Mila synem. Przyglądała się obu mężczyznom i nagle do niej dotarło — podobieństwo między nimi było niezaprzeczalne: te same ciemnobrązowe oczy, te same długie ciemne rzęsy, ta sama oliwkowa karnacja i brązowe włosy rozjaśnione przez słońce oraz ten sam dołeczek na lewym policzku. Milo bardzo się zmienił w ciągu tego roku, kiedy go nie widziała. Nigdy nie miał aż tak jasnych włosów ani tak ciemnej skóry. Tropikalne słońce wydobyło wszystkie podobieństwa między nimi i pokrewieństwo stało się nagle oczywiste. — Och, czyż to nie urocze? Nic nie wiedziałaś, prawda? — spytał Fernandez z paskudnym uśmiechem, widząc jej zdezorientowaną minę. Odchylił głowę do tyłu i zarechotał obrzydliwie. — Nasza superagentka CIA nie wszystko wie. Czy to nie zabawne? Podczas gdy Fernandez śmiał się do rozpuku z jej naiwności, Parker zastanawiała się, jak to, do cholery, możliwe, że umknęło jej coś tak istotnego. Nie miała pojęcia, jakim cudem mimo tak intensywnych poszukiwań nie natrafili na tak ważną informację. Jakim cudem nikt ani w CIA, ani w FBI, ani w SEAL nie wiedział, że Milo jest synem jednego z największych przestępców na świecie? — Wielka szkoda, że musiałaś powiedzieć mojemu synowi, że nigdy go nie kochałaś. Z jakiegoś powodu się łudził, że pójdziesz z nim na koniec świata i że zrobisz dla niego wszystko, nawet gdy zaprezentowałem mu niezaprzeczalny dowód, że wolisz rozkładać nogi przed innym mundurowym. Parker poczuła, że na słowa Fernandeza wszystko przewraca jej się w żołądku. Garrett i Parker wiedzieli, że cały ich pobyt w pałacu rejestrowano na taśmie, ale potem było takie zamieszanie i tyle się wydarzyło po powrocie do ośrodka, że Parker nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Ale teraz zrobiło jej się niedobrze na myśl, że Fernandez, Milo i Bóg raczy wiedzieć, kto jeszcze, przysłuchiwali się ich chwilom intymności. — Pani wybaczy, muszę sprawdzić stan realizacji, nazwijmy to, usuwania odpadów. Mój syn był wcześniej trochę zdekoncentrowany i wygląda na to, że nie jest aż tak dobrym strzelcem, jak myślałem — powiedział Fernandez i wyszedł z piwnicy. Strażnik, który trzymał ją na muszce, wyszedł zaraz za nim. Parker odwróciła się gwałtownie do Mila i spojrzała na niego ze złością i odrazą. — To ty strzelałeś do mojego ojca? Milo wzruszył ramionami, jakby nie widział w tym problemu. — Wiedziałem, że przyjechał powiedzieć ci o mnie. Nie mogłem do tego dopuścić. Wolałem ci wyjaśnić wszystko sam i pokazać, że naprawdę

lepiej, żebyś poszła ze mną dobrowolnie. Ale otworzyłaś drzwi i zobaczyłem, że jest z tobą Garrett, więc strasznie się wściekłem! — wrzasnął. — Zdekoncentrowałem się. Strzeliłem za szybko. Chcę tylko, żeby ojciec był ze mnie dumny, ale przez ciebie wszystko się ciągle pieprzy. Milo odwrócił się w stronę wyjścia, a Parker zaczęła się wyrywać przytrzymującemu ją strażnikowi. — Ty skurwielu! Dlaczego mi to robisz? Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłam, po tym wszystkim, co ci dałam! Byłeś moim przyjacielem! — wrzasnęła za odchodzącym Milem. Zatrzymał się z ręką na klamce. — Wszystko zepsułaś, Parker — odpowiedział jej spokojnie. — Musiałaś się wtrącać w nie swoje sprawy. Miałem tylko mieć na ciebie oko. Pilnować, żebyś nie zaczęła węszyć. Ojciec powiedział, że to strategiczne zadanie. Namówiłem Garretta, żebyśmy poszli wtedy do tamtej kawiarni, chociaż mówił, że to za daleko. Ale ty miałaś tam być i musiałem się z tobą zapoznać. Oczywiście on spodobał ci się bardziej. Od początku o tym wiedziałem i nienawidziłem cię za to. Jedyny plus był taki, że miałem w końcu coś, czego nie mógł mieć Garrett McCarthy. A już niedługo dostanę jeszcze jedną rzecz, która należy do niego. Parker starała się ze wszystkich sił nie płakać. Nie teraz. Nie na jego oczach. Choć nigdy nie kochała Mila tak jak Garretta, darzyła go prawdziwymi uczuciami. Każda wspólna chwila, każde wspomnienie — dla niej wszystko to było autentyczne i ważne. Natomiast ona była dla niego tylko zadaniem. I sposobem na to, żeby Garrett poczuł się zazdrosny. Milo odwrócił się do niej. — Nie krępuj się. Spytaj, co takiego będę miał, czego nie będzie mieć Garrett. Parker z uporem nie patrzyła w jego stronę i nie miała zamiaru zadawać tego idiotycznego pytania. Nie miała zamiaru grać w jego gierki. Nagle zdała sobie sprawę, że Milo i Fernandez naprawdę są do siebie bardzo podobni. Obaj byli obrzydliwymi zwyrodnialcami. — Niech ci będzie. Zawsze byłaś upartą suką. W takim razie sam ci powiem — odezwał się Milo, podchodząc znów do niej. Strażnik przytrzymał ją mocniej, gdy Milo podszedł i przylgnął do niej całym ciałem. Parker wykręciła szyję, starając się odsunąć od niego jak najdalej. Skrzywiła się z obrzydzenia, gdy objął ją jedną ręką w pasie i przyciągnął bliżej do siebie. Czuła na szyi jego oddech, gdy zaczął wodzić po jej twarzy lufą pistoletu, który trzymał wciąż w dłoni, a na koniec wsunął go jej pod brodę. Wcisnął go jej boleśnie w podbródek i zmusił, żeby na niego popatrzyła. Patrzył jej w oczy, a Parker zacisnęła zęby. — Rzeczą, którą będę miał ja, a on nie — odezwał się cicho Milo i nachylił się, żeby przylgnąć wargami do jej policzka, po czym znów się odsunął. — Rzeczą, którą mu odbiorę — mówił dalej, przyciskając usta do drugiego policzka Parker, a następnie przesuwając wargi po jej skórze i docierając do ucha — jest bicie jego biednego, żałosnego serduszka. *** — Jasna cholera! — wściekł się Garrett, gdy po raz piąty próbował skontaktować się z kimś ze swojej ekipy. Ani Marshall, ani Vargas, ani Conrad nie odpowiadali na jego telefony. Zostawił Margaritę--Michelle-czy-jak-jej-tam w pokoju i bezwzględnie zakazał go opuszczać. Jeśli mówiła prawdę, a był przekonany, że tak, to groziło jej takie samo — o ile nie większe — niebezpieczeństwo jak każdemu z nich. Fernandez nie zareaguje zbyt dobrze na zdradę własnej żony. Garrett dzwonił też do Parker, ale od razu włączała się poczta głosowa i chociaż wiedział, że Parker potrafi o siebie zadbać, to fakt, że nie odbierała i że nie było jej nigdzie na terenie ośrodka, trochę go przerażał. Pukał od drzwi do drzwi i pytał, czy ktoś nie widział przypadkiem Parker i Mila, czując przy tym, że ogarnia go coraz większa wściekłość. Wiedział, że to, iż Milo jest synem Fernandeza, nie oznacza od razu, że wszystko, co im wcześniej powiedział, było kłamstwem, ale coś mu mówiło, że Milo wcale nie był tym, za kogo się podawał. Garrett nigdy by mu ślepo nie zaufał, tak jak zrobiła to Parker. Powinna była mieć więcej rozumu. A teraz zniknęła z nim, Bóg raczy wiedzieć gdzie, nie odbierała telefonu i nie miał jak jej poinformować o tym, czego się dowiedział. Może gdyby wiedziała, że Fernandez jest ojcem Mila, zdałaby sobie sprawę, że głupio zrobiła, że mu uwierzyła. Garrett ruszył w kierunku lobby, żeby spytać o Parker, i w tym samym momencie zadzwonił jego telefon. Zerknął na ekran, na którym wyświetlił się numer szefa. — Powiedz, że w ciągu ostatniej godziny miałeś kontakt z kimkolwiek z mojego oddziału — odezwał się Garrett, nie bawiąc się w powitania, tylko przechodząc od razu do rzeczy. — Właśnie w tej sprawie do ciebie dzwonię — odpowiedział komandor Risner. — Dzwoniłem do wszystkich po kolei, ale nikt nie odbiera. Co się tam, kurwa, dzieje? Czy oddział czwarty SEAL jest już na miejscu? Garrett wszedł do lobby i skierował się prosto do recepcji, rozglądając się po drodze za swoimi chłopakami. — Z tego, co mówił Brady, wylądowali bez przeszkód kilka godzin temu. Zapoznał ich z sytuacją i rozstawił wokół ośrodka — poinformował Garrett. Przez kilka kolejnych minut opowiadał pospiesznie o Milu i o tym, że zaserwował im jakąś trefną historyjkę o tym, że jest podwójnym agentem. — Parker uwierzyła w każde jego słowo, co oznacza, że pozwoli mu pewnie teraz wszystko spieprzyć — rzucił wściekle Garrett i przywołał dzwonkiem pracownika recepcji. — Zaraz, zaraz. O czym ty mówisz? Co masz na myśli, mówiąc, że agentka Parker we wszystko uwierzyła? Wysłała mi esemesa z prośbą, żebym sprawdził, czy istnieje możliwość, że Milo jest podwójnym agentem. Pisała, cytuję: „Nie wierzę w to, co chrzani ten drań. Potrzebuję dowodów”. Napisała, że w tym czasie spróbuje jakoś odwrócić jego uwagę i będzie udawać, że mu wierzy. Próbowałem się do niej dodzwonić i powiedzieć, że nie znalazłem nic na poparcie słów Mila, ale ona też nie odbiera — wyjaśnił Risner. Garrett pokręcił głową, chcąc zebrać jakoś myśli. — Jak to? Parker wysłała ci esemesa? Kiedy? Przed chwilą? Garrett zastanawiał się, czy po godzinie spędzonej z Milem Parker w końcu się opamiętała. Znów się wściekł, że aż tyle jej to zajęło. — Nie, pierwszego esemesa dostałem za piętnaście jedenasta — odparł Risner. Garrett zerknął na zegarek. O dwudziestej drugiej czterdzieści pięć. Gdy wysyłała tę wiadomość, był jeszcze z nimi. Parker nie ufała Milowi.

Ani przez moment. Garrett jak zwykle przesadził, zachował się jak zazdrosny kretyn i zostawił ją samą. — Cholera! Kurwa mać! — zaklął do telefonu, ocierając twarz ręką. — Powiedz, czego potrzebujesz — poprosił Risner. — Nie wiem. Nie mam, kurwa, pojęcia! — mruknął wściekle Garrett. — Wyślij kogoś natychmiast do Hospiten Santo Domingo. Joe Parker ma być pod nadzorem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bez mojego zezwolenia nikomu nie wolno wejść do sali, w której leży. Wydaje mi się, że przyjechał ostrzec nas przed Milem i ktoś się o tym dowiedział. Zrobią wszystko, żeby dokończyć robotę. — Załatwione. Co jeszcze? — spytał Risner. — Muszę znaleźć Brady’ego. Będzie umiał wyśledzić telefon Parker. W międzyczasie spróbuj skontaktować się z jej przełożonym, agentem Richmondem. Cały dzień próbowała się do niego dodzwonić, ale nie odbierał. Garrettowi nie spodobała się cisza, która zapadła po drugiej stronie słuchawki. — Co jest grane? Wiesz coś na temat Richmonda? — spytał. Komandor Risner odchrząknął i dopiero potem odpowiedział. — Agent Brad Richmond został znaleziony dziś rano w swoim mieszkaniu. Miał podcięte gardło. Garrett opadł bezwładnie na kontuar. — Jezu Chryste. Parker o wszystkim mu powiedziała. Wiedział, co odkryliśmy. Jej ojciec też o wszystkim wiedział. Musiało tak być i dlatego chcieli go zabić. Kurwa! Próbują zabić wszystkich, którzy o nich wiedzą — domyślił się. — Wysłałem już ludzi do szpitala, skontaktowali się z ochroną na miejscu. CIA zapewniła już panu Parkerowi ochronę, więc przynajmniej o niego nie trzeba się martwić — powiedział Risner. Garrett usłyszał w słuchawce szybkie stukanie w klawiaturę. Starał się do siebie nie dopuszczać wyrzutów sumienia, choć wiedział, że zawiódł Parker. Ufała mu, kochała go, oddała mu wszystko, a on odwrócił się od niej i wszystkim wzgardził. Przez chwilę naprawdę wierzył, że Parker chce wrócić do Mila. Zapomniał o tym, co ich łączyło, i przelał swoją nieufność wobec Mila również na Parker. Zawiódł ją, jak wszyscy w jej życiu. Nigdy mu tego nie wybaczy. I wcale jej się nie dziwił. — McCarthy! Odwrócił się, słysząc, że ktoś go woła, i odetchnął. Zakończył rozmowę z komandorem, wymuszając na nim obietnicę, że zostanie w bazie wyposażonej w wieżyczki strażnicze i płot pod napięciem. — Brady! Jezu Chryste! Gdzie są wszyscy, do cholery?! — spytał Garrett. Ruszył w kierunku Brady’ego i spotkał się z nim w połowie drogi. — Pilnowałem Parker i Mila, tak jak prosiłeś. Ale zadzwonił Austin i powiedział, że ochrona została przerwana i że nie może się do nikogo dodzwonić. Potrzebował mojej pomocy w unieszkodliwieniu kogoś za jednym z domków. Gdy do niego dotarłem, był nieprzytomny. Dostał w prawe ramię — wyjaśnił szybko Brady. — O kurwa — mruknął Garrett i dopiero teraz zauważył, że koszula Brady’ego jest zachlapana krwią. — Nic mu nie będzie — uspokoił Brady. — Kula przeszła na wylot i nie uszkodziła ważniejszych organów. Kiedy w końcu odzyskał przytomność, zaczął kląć na czym świat stoi, chciał przykleić sobie plaster i znaleźć skurwiela, który go postrzelił. Kilka minut później znalazł mnie Cole; akurat wzywałem karetkę. Właściwie nie znalazł mnie, tylko się na mnie wytoczył. Miał paskudną ranę na głowie i ranę od noża na ciele — opowiadał Brady. — Co tu się, kurwa, dzieje? — spytał z przerażeniem Garrett. — To jeszcze nie wszystko — powiedział cicho Brady. — Oddział czwarty… Brady urwał. Głos uwiązł mu w gardle, a zęby zacisnęły się mocno. Garrett zamknął oczy i uniósł głowę. Zrobił kilka głębokich wdechów i dopiero potem spojrzał znów na Brady’ego. — Ilu? — spytał ze strachem. — Wszyscy. Dragon, King i Maxwell. Odbyłem z nimi kilka misji treningowych. To byli dobrzy żołnierze. Silni. Najlepsi z najlepszych — referował ze smutkiem Brady, chowając ręce do kieszeni i opuszczając głowę. — Powiedz mi, jakim, kurwa, cudem udaje im się likwidować zawodowych komandosów marynarki wojennej? — spytał Garrett. — Nie wiem. Naprawdę nie mam pojęcia. Grają nieczysto. I nie mogą dopuścić do ujawnienia ważnej tajemnicy. Wiedzą, że jeśli nie wykonają polecenia, Fernandez zamieni ich życie w piekło — zauważył Brady. — Wiedzą, że jeśli nie ochronią jego tajemnicy, wszyscy ich bliscy zginą. To dość motywujące. — Musimy znaleźć Parker, zanim Milo zabierze ją do Fernandeza — stwierdził Garrett. — Jasne. Zaraz połączę się z czipem śledzącym w jej telefonie. Zakładając, że nadal ma przy sobie komórkę, za kilka minut powinienem wiedzieć, gdzie jest. Brady wyciągnął komórkę i otworzył aplikację łączącą go z telefonem Parker. W recepcji zjawił się w końcu pracownik hotelu, którego Garrett usiłował przywołać przed kilkoma minutami. Garrett miał szczerą nadzieję, że w Milu pozostał jakiś okruch dobra i że nie poszedł całkiem w ślady ojca. Jeśli zamienił się w potwora, którego krew płynęła w jego żyłach, to Garrett wolał nawet nie myśleć, w jak dużym niebezpieczeństwie znalazła się Parker. Pokazał recepcjoniście zdjęcie Parker i spytał, czy widział ją w ciągu ostatniej godziny. Mężczyzna uśmiechnął się i opowiedział, że „mąż” zaniósł ją do czekającego na nich samochodu, bo trochę za dużo wypiła. Nie zwrócił uwagi, w jakim kierunku odjechali. Przez lata pracy w hotelu zdążył się napatrzeć na kobiety, którym urwał się film i które mężowie musieli wynosić na rękach. Nie zwracał nigdy uwagi ani na to, gdzie jadą, ani co robią. Jeśli Garrett łudził się jeszcze, że w Milu zostały ślady przyzwoitości, to w jednej chwili przestał. Milo wywiózł nieprzytomną Parker z ośrodka. Czas było zakończyć maskaradę i kamuflaż. Nie było potrzeby tego ciągnąć, bo Fernandez i jego ludzie o nich wiedzieli. Garrett

wylegitymował się i kazał recepcjoniście zaprowadzić się do pomieszczenia ochrony, w którym przechowywano nagrania z monitoringu. Dostał taśmę z ostatniej godziny i zaczął przeszukiwać ją klatka po klatce, aż znalazł to, czego szukał. Kamera była ustawiona po przeciwnej stronie dziedzińca przed willą Parker i Garretta; umieszczono ją najwyraźniej gdzieś na palmie, ale Garrett od razu się zorientował, że to jest to. Patrzył na czarno-biały niemy film sprzed godziny, na którym było widać, jak zostawia Parker samą. Patrzył, jak Parker odprowadza go smutnym wzrokiem. Patrzył, jak Milo podchodzi do niej od tyłu i obejmuje ją. Widział, że Parker się odsunęła i zaczęła coś mówić. Nie miał pojęcia, co powiedziała, ale cokolwiek to było, Milo bardzo się zdenerwował. Widział, że doskoczył do Parker i zaczął na nią wrzeszczeć. Parker stała tyłem do kamery. Garrett oddałby wszystko, żeby się odwróciła. Chciał zobaczyć jej twarz. Patrzył, jak Milo mówi coś do niej i idzie w jej kierunku, na co Parker zaczyna się cofać, ale wpada plecami na ścianę. Liście palmowe rosnącego obok drzewa zasłaniały teraz górną część ich ciał. Garrett zacisnął pięści i poczuł, że zaczyna mu walić serce. Pomiędzy liśćmi zobaczył, że Milo bierze zamach i przytrzymuje coś przy szyi Parker, pod którą po chwili uginają się kolana. Garrett rąbnął pięścią w znajdującą się obok ściankę gipsową, z łatwością się przez nią przebijając. Brady wbiegł do dyżurki w tej samej chwili, w której Garrett w szale zaczął zrzucać z biurka wszystko, co się na nim znajdowało. — McCarthy! Uspokój się! — krzyknął Brady, który słysząc hałas, znalazł się w dwóch krokach w pomieszczeniu ochrony. Ale Garrett puścił jego słowa mimo uszu i zaatakował ścianę po drugiej stronie biurka, w niej również wybijając dziurę wielkości pięści. Brady podbiegł do Garretta i złapał go od tyłu, przyciskając go do siebie całym ciałem, póki Garertt nie przestał się szamotać. — Już dobrze. Znalazłem ją. Znalazłem Parker — powiedział. Brady poczuł, że Garrett się uspokaja: rozluźnia zaciśnięte pięści i napięte ramiona. Brady wiedział, że nie musi go już trzymać. Gdy tylko go puścił, Garrett odwrócił się do niego. — Na co w takim razie czekamy? Jedziemy po nią — rzucił, idąc tyłem do drzwi. — To nie takie proste — powiedział mu Brady. — Co nie jest, kurwa, proste? Znalazłeś ją, więc po nią jedziemy. Natychmiast. Brady wybiegł za Garrettem, który wyszedł szybkim krokiem ze zdemolowanego pomieszczenia i wyminął kilku przerażonych pracowników kurortu zgromadzonych pod drzwiami. — Garrett, nie mamy ludzi. Nie mamy żadnego wsparcia. Będziemy musieli działać sami. Musisz stanąć i na spokojnie się nad tym zastanowić. — Nie ma się nad czym zastanawiać. Kobieta, którą kocham, potrzebuje mojej pomocy. Już zbyt wiele razy się na mnie zawiodła. Jadę tam z tobą czy bez ciebie — ostrzegł Garrett. — Gdzie ona jest? Brady westchnął. Położył ręce na biodrach i pokręcił sfrustrowany głową. Wiedział, że Garrett nie rzuca słów na wiatr. Naprawdę zrobi to sam, jeśli nie będzie miał wyjścia. Brady wiedział, że nie może utrzymywać tego w tajemnicy w nieskończoność. Wiedział też, że pójdzie za Garrettem w ogień i że nigdy nie odmówi mu pomocy, więc ujawnił to, czego się przed chwilą dowiedział. — Parker jest w pałacu, Garrett.

Rozdział 23. „Rzeczą, którą mu odbiorę, jest bicie jego biednego, żałosnego serduszka”. Jeszcze długo po wyjściu Mila z piwnicy, w której zostawił Parker pod nadzorem jednego ze strażników, powracały do niej słowa wyszeptane jej do ucha. Tym razem zachowali większą ostrożność. Skuli ręce Parker za drewnianą belką, a nogi związali na wysokości kolan. Wiedziała, że nie kłamie. Jeśli Garrett znajdzie się w pobliżu, Milo go zabije. Po raz pierwszy, odkąd odszedł urażony, Parker miała nadzieję, że Garrett dalej się na nią złości. Chciała wierzyć, że dalej ma wątpliwości co do jej uczuć i że nie będzie jej szukać. Bo choć taka myśl ją dobijała, to dzięki temu miała przynajmniej pewność, że Garrett po nią nie przyjdzie, że będzie bezpieczny. Zdawała sobie sprawę, że ma właściwie zerowe szanse na to, żeby wyjść z tego żywa. Ale wiedziała, że jest w stanie pogodzić się ze śmiercią, jeśli tylko Garrettowi nic się nie stanie. Świat bez Garretta nie powinien w ogóle istnieć. Nie miała pojęcia, która może być godzina, bo w pomieszczeniu nie było okien. Zastanawiała się, czy Garrett zorientował się już, że jej nie ma. Czy uznał, że idąc z Milem, zdecydowała się wrócić do dawnego narzeczonego. Na myśl o tym czuła fizyczny ból, choć wiedziała, że byłoby lepiej, gdyby Garrett faktycznie w to uwierzył. Szuranie po lewej stronie przypomniało jej, że nie jest sama. Odwróciła się i zobaczyła, że strażnik, z którym zostawił ją Milo, patrzy na nią pożądliwie. Szybko spojrzała gdzie indziej, bo nie chciała go w żaden sposób prowokować. Poruszyła ramionami, aby ulżyć trochę obolałym rękom. Choć w takiej pozycji było jej trochę lepiej niż wtedy, gdy miała podwieszone ręce, to i tak o wygodzie nie było mowy. Ostre krawędzie drewna wpijały się przy każdym poruszeniu w ręce, a od zbyt długiego przebywania w jednej nienaturalnej pozycji w barkach i ramionach zaczęły się odzywać bolesne skurcze. Parker skrzywiła się z bólu. Poruszyła palcami, żeby choć trochę pobudzić krążenie. — Gdybyś znała swoje miejsce, querida, nie byłoby cię tu teraz. Parker prychnęła i rzuciła strażnikowi poirytowane spojrzenie. — A gdzie jest moje miejsce tak właściwie? W jednym z burdeli, do których twój zasrany szefuńcio sprzedaje małe dziewczynki? Czy może tutaj? Może tak jak ty miałabym wypinać pupcię jak bezmózgi piesek i dać się dymać Fernandezowi? Mężczyzna zamachnął się i uderzył Parker w twarz, otwierając znów ranę na wardze po uderzeniu Mila. — Nie mów w ten sposób o el presidente! — krzyknął. — Należy mu się szacunek. Parker parsknęła mu prosto w twarz głośnym śmiechem. Wiedziała, że igra z ogniem, ale nie była w stanie się pohamować. Brzydziła się wszystkimi, którzy patrzyli z takim ubóstwieniem na Fernandeza. Jak na prawdziwego zbira przystało, strażnik wsadził sobie pistolet za pasek, a potem ścisnął boleśnie piersi Parker. — Ktoś ci musi dać nauczkę. Ktoś cię musi nauczyć szacunku do człowieka, dzięki któremu nasz niewielki kraj wzbogacił się i zaczął się liczyć — powiedział cicho. Parker owionął jego gorący oddech, śmierdzący papierosami i zepsutymi zębami. Zrobiło jej się niedobrze. Zacisnęła pięści za drewnianym słupem i zagryzła wargi, nakazując sobie cierpliwość. Wbrew temu, co sądził ten facet, nie była bezbronną kobietką. Strażnik złapał ją brudnymi rękami za dekolt i zaciskając mocno dłonie na bawełnianej tkaninie, rozerwał jej koszulkę. Omiótł wzrokiem jej ciało, koncentrując się w szczególności na widocznych w pełnej krasie piersiach przesłoniętych białą koronką. — El hijo pródigo ma szczęście, że mógł posmakować twojego ciała. Chętnie posłucham twoich krzyków. Parker zamknęła oczy i zaczęła liczyć do dziesięciu, podczas gdy strażnik rozpiął sobie jedną ręką rozporek, a drugą odpiął guzik przy dżinsach Parker. Gdy poczuła, że jego spocone palce wsuwają się w jej majtki, mruknęła coś pod nosem. — Mówiłaś coś, querida? — spytał, zatrzymując wędrującą w dół rękę. Parker otworzyła oczy i spojrzała mu prosto w twarz, kiwając przy tym głową. Strażnik przysunął do niej głowę, dokładnie tak jak chciała. Była gotowa w ułamku sekundy. Zamachnęła się i walnęła z impetem czołem w nos strażnika. Usłyszała też dźwięk miażdżonej chrząstki, a od siły uderzenia zrobiło jej się ciemno przed oczami. Ze złamanego nosa mężczyzny trysnęła krew, obryzgując ciało Parker. Strażnik upadł bezwładnie na ziemię. — A to nauczka dla ciebie, gnoju. Nie zadzieraj ze mną — mruknęła Parker w ciszy, która zapadła. *** — Nie bądź głupi, McCarthy. Sam nie dasz rady — przekonywał Brady, wchodząc z Garrettem do willi, którą dzielił z Parker. — Nie mamy wyjścia. Nie mam zamiaru czekać ani chwili dłużej. Muszę ją natychmiast stamtąd wydostać — odparł Garrett. Podszedł do stolika nocnego i wyciągnął berettę jetfire i nóż MK3 MOD, standardowe wyposażenie komandosa marynarki wojennej. Oparł stopę o brzeg łóżka, schował pistolet do kabury przy kostce, a nóż wsunął w cholewkę buta. — Powiedzmy sobie szczerze, McCarthy, to samobójstwo. Kiedy tylko Fernandez cię zobaczy, najpierw cię zastrzeli, a dopiero potem będzie zadawał pytania — stwierdził Brady. Garrett opuścił nogawkę i zakrył broń, stawiając znów stopę na ziemi, po czym odwrócił się do Brady’ego. — Dlatego musisz tu zostać, zorganizować mi pomoc i dopilnować, żeby do tego nie doszło. Im dłużej zwlekam z tym, żeby do niej dotrzeć… — Garrett urwał i zasłonił usta dłonią, żeby przypadkiem się nie rozpłakać. Zajęci dyskusją, nie zauważyli, że otworzyły się drzwi i że z łazienki wyszła Margarita. — Chcę pomóc — odezwała się spokojnie. Obaj odwrócili się do niej. — Wykluczone — stwierdził Brady. Garrett w ogóle ją zignorował i odwrócił się znów do kumpla. — Wymyśl tylko, jak przedostać mnie…

— STOP! — krzyknęła Margarita, wyrzucając w górę ręce i przerywając Garrettowi w pół zdania. — To moja wina. Powinnam była wcześniej coś zrobić. Nie powinnam być takim tchórzem. Dajcie mi szansę to naprawić. Proszę, pozwólcie mi się jakoś zrehabilitować. Brady zerknął na Garretta, żeby zobaczyć, jak się na to zapatruje, Garrett natomiast wpatrywał się z namysłem w Margaritę. — To nie oznacza jeszcze, że się zgadzam, ale co konkretnie pani proponuje? — spytał. Margarita odetchnęła głęboko i podeszła bliżej. — Emilio spodziewa się w najbliższym czasie mojego powrotu. Tylko mój samochód zostanie wpuszczony na teren pałacu, zwłaszcza teraz, gdy mają pańską Parker. Nie będą ryzykować — wyjaśniła Garrettowi, po czym zwróciła się do Brady’ego. — Z tego, co rozumiem, ma pan dostęp do jakiegoś rodzaju urządzenia rejestrującego, zgadza się? Brady pokiwał głową, ale zaraz potem zaklął pod nosem i znalazł się w dwóch krokach przy stole, na którym leżał włączony laptop Garretta. — Co się stało? — spytał Garrett, gdy nie przestając kląć, Brady zaczął wklepywać coś szybko do komputera. — Sekundkę — odpowiedział nieuważnie. Wpisał jakieś hasła, otworzył kilka programów i wszedł w odpowiednie ustawienia. — Jasna cholera — odezwał się w końcu zaskoczony. Garrett podszedł do niego od tyłu i zajrzał mu przez ramię. — Czy to podsłuch, który założyłeś wcześniej Parker, gdy czekaliśmy na naszego tajemniczego gościa? — spytał zszokowany Garrett. Sam odpiął pluskwę jeszcze w szpitalu i wyrzucił do kosza. Myślał, że Parker zrobiła to samo. Patrzył na ekran i nie mógł uwierzyć własnym oczom. Na środku widniało czarne okienko z wykresem audiograficznym. Białe linie i zygzaki pokazywały rejestrowane dźwięki. W prawym górnym rogu mrugało słowo „nagrywanie”, zaraz obok słowa „Parker”. Garrett rzucił się do komputera, chcąc włączyć głośniki. Głos Parker był tuż tuż. Musiał ją usłyszeć. Nic go nie powstrzyma. Chyba że Brady. Brady złapał Garretta za rękę, zanim ten zdążył nacisnąć odpowiedni klawisz. — Co ty wyprawiasz, Marshall? Puszczaj! — krzyknął Garrett, próbując wyrwać się Brady’emu. — Myślę, że powinienem posłuchać pierwszy i sprawdzić, co się dzieje — wyjaśnił spokojnie Brady, przytrzymując wciąż Garretta za nadgarstek. — Wal się! — wrzasnął rozwścieczony Garrett i wyrwał rękę z uścisku Brady’ego. — Ona tam jest! Parker jest po drugiej stronie pieprzonego komputera. Muszę ją usłyszeć! Brady westchnął i pokręcił głową. — A jeśli to nie ona? Jeśli urządzenie rejestruje tylko martwą ciszę albo w którymś momencie się odczepiło, wypadło za okno i nagrywa ruch uliczny? Albo to ona, ale usłyszysz coś, czego wolałbyś nie usłyszeć? Co wtedy zrobisz, Garrett? Polecisz w napadzie szału sam do pałacu i dasz się zabić? Spróbuj być rozsądny. Garrett zbliżył twarz do twarzy Brady’ego, trzymając ręce po bokach, żeby mu nie przyłożyć. Brady był jego przyjacielem, członkiem jego ekipy, jednym z niewielu ludzi na świecie, którym bezgranicznie ufał. Ale w tym momencie przeholował. — Co twoim zdaniem się stanie, jeśli posłuchasz pierwszy i okaże się, że miałeś rację? I tak będziesz mi musiał powiedzieć. Niczego to nie zmieni. Myślisz, że zmieni coś fakt, że to ty przekażesz mi wiadomość? Uważasz, że będzie mi przez to łatwiej? Myślisz, że jeśli nie usłyszę jej głosu i nie dowiem się, co się z nią dzieje, to nie będę sobie wyobrażał, że stało jej się coś tysiąc razy gorszego? Ja już dostałem napadu szału, Brady. Już chcę zamordować każdego śmiecia, który odważył się do niej zbliżyć. Bez względu na to, czy usłyszę to na własne uszy, czy ty mi to powiesz, moje życie bez niej i tak straci sens. Więc usuń się z łaski swojej. Stali przed sobą i mierzyli się przez kilka sekund wzrokiem. Brady wiedział, że nie może w żaden sposób ochronić Garretta przed tym, co usłyszy. Facet był uparty jak osioł i zrobi, co będzie chciał. Brady usunął się, wciskając po drodze przycisk „odtwórz”. Początkowo nic nie było słychać. Garrett wstrzymał oddech i modlił się o jakiś sygnał, że Parker żyje. Po kilku sekundach musiał wytężyć słuch, ale w końcu coś usłyszał — jakiś szelest, jakby darcie ubrań, i dyszenie. Zaraz potem z głośników komputera popłynął głos: — El hijo pródigo ma szczęście, że mógł posmakować twojego ciała. Chętnie posłucham twoich krzyków. Garrett zamarł, słysząc głos mężczyzny tak blisko mikrofonu, bo to oznaczało, że znajdował się tuż obok Parker. Rozległo się jakieś szuranie, ale w końcu usłyszał to, na co czekał. Parker wymamrotała coś niezrozumiale, ale wszędzie rozpoznałby jej głos. — Mówiłaś coś, querida? Nie było nic słychać poza powolnymi, głębokimi wdechami, które brała pewnie Parker. Nagle zupełnie bez ostrzeżenia z głośników dał się słyszeć głośny trzask, a zaraz potem głuche łupnięcie. — A to nauczka dla ciebie, gnoju. Nie zadzieraj ze mną. Garrett wypuścił wstrzymywane powietrze i parsknął lekko. — Moja dziewczynka. Odwrócił się do Margarity. — Okej, to jaki jest plan? *** Zaraz po tym, jak nos strażnika został wgnieciony w jego mózg — zasługa szkolenia CIA — pod Parker ugięły się nogi. Zsunęła się po drewnianej belce, nie przejmując się drzazgami, które wbijały jej się w ręce, gdy opuszczała się na podłogę. Straciła poczucie czasu. Zapadała w sen i budziła się nerwowo w chwili, gdy głowa opadała jej na pierś, a broda zderzała się z mostkiem. Wydarzenia ostatniej doby, strach, adrenalina, szok… wszystko to sprawiało, że z trudem zachowywała przytomność. Ale nie miała szans w tym starciu, więc w końcu się poddała i zapadła w sen. Po jakimś czasie obudziło ją dudnienie kroków na schodach.

Spróbowała podciągnąć się szybko w górę, bo na podłodze czuła się zbyt bezbronna — musiałaby zadzierać głowę i patrzeć na każdego, kto wejdzie do środka, z dołu. Ogólne wyczerpanie, ręce zdrętwiałe od przytrzymujących je za belką kajdanek i nogi związane niewygodnie w kolanach sprawiły jednak, że nie była w stanie się podnieść. Westchnęła poirytowana i oparła znów głowę o drewnianą belkę. W tym samym momencie otworzyły się drzwi do piwnicy. Do środka weszli Fernandez i Milo, a za nimi dwóch strażników, między którymi znajdował się najwyraźniej ktoś jeszcze. Ze swojego miejsca na podłodze Parker widziała tylko dodatkową parę nóg. Zatrzymali się gwałtownie na widok tego, co zastali w środku. — Jezu Chryste! — zawołał Milo, patrząc z przerażeniem na nieprzytomnego strażnika, na którego twarzy i koszuli widniała skorupa zaschniętej krwi. Fernandez pokręcił tylko z irytacją głową i skinął na jednego ze strażników, żeby usunął z podłogi odrażające ciało. Mężczyzna wyszedł zza Mila, a Parker zobaczyła w końcu, kto za nim stoi. *** Garrett nie próbował nawet wyrywać się facetowi, który unieruchomił mu z tyłu ręce. Mając wokół siebie mały oddział strażników z karabinami automatycznymi, uznał, że lepiej dwa razy się zastanowić, zanim zrobi coś głupiego. Wiedział, że pomysł przedostania się do pałacu w samochodzie Margarity miał słabe punkty. Garrett nie opracował wymyślnej strategii, zgodnie z którą miałby pozostać w ukryciu do czasu, aż Brady zorganizuje posiłki, a potem wyskoczyć z ukrycia i ocalić Parker. Chciał tylko dostać się do pałacu i znaleźć się o krok bliżej Parker. I osiągnął swój cel. Gdy tylko Margarita wjechała za bramę, jej samochód został przeszukany, a Garrett wywleczony z bagażnika. Na dobry początek dostał kilka razy w twarz, a potem odebrano mu ukryty przy kostce pistolet i zaciągnięto go do jednego z pokojów, gdzie stał obecnie i czekał, aż rozstrzygną się jego losy. Margarita dobrze odegrała swoją rolę: widok pasażera na gapę wywołał na jej twarzy autentyczny szok. Bezlitośnie zwymyślała strażników, twierdząc, że nie dbają o jej bezpieczeństwo. Fernandez i człowiek, którego Garrett uważał kiedyś za swojego najlepszego przyjaciela, podnieśli się ze swoich miejsc, gdy wprowadzono go do sali, w której siedzieli. Widząc wściekłe spojrzenie Garretta, strażnicy natychmiast unieśli broń. — Carlos, przyprowadź moją żonę na dół do pokoju zatrzymań — polecił jednemu z uzbrojonych mężczyzn Fernandez, a potem zwrócił się do Garretta. — Kapitanie McCarthy, jak miło, że pan do nas dołączył — odezwał się z uśmiechem. — Cała przyjemność po mojej stronie — odparł ironicznie Garrett. — Bardzo chciałem pogratulować panu syna. Istny okaz zdrowia. Garrett spojrzał na Mila, który stał dumny przy ojcu z bezczelnym uśmiechem na twarzy. — Nie jestem jednak pewny tutejszych zwyczajów. Czy bękart w rodzinie jest powodem do radości? Garrett wiedział, że osiągnie swoimi słowami zamierzony cel. Z twarzy Mila zniknął uśmiech; podszedł prosto do Garretta i przywalił mu pięścią w twarz. Głowa Garretta poleciała z impetem na bok. Garrett parsknął tylko i odwrócił się znów do Mila, zlizując krew, która pojawiła się na dolnej wardze. — Niunia chyba obijała się na siłowni — stwierdził szyderczo. Milo warknął i chciał się znów rzucić na Garretta, ale Fernandez skinął na jednego ze strażników, który przytrzymał go szybko. — W swoim czasie, synu. Cierpliwości. Ten człowiek wykazał się dużym brakiem rozsądku i wszedł uzbrojony do mojego domu. Nie pożyje długo — zapewnił Fernandez. Milo stał naprzeciwko Garretta, dysząc z wściekłości. Fernandez podszedł do nich spokojnie. — Chyba możemy sobie darować wstępy i czczą gadaninę. Proponuję od razu zejść na dół, by spotkał się pan z panną Parker. Sądzę, że Diego już z nią skończył. Gdyby Garrett na własne uszy nie słyszał, co spotkało Diega, obleśny uśmiech na twarzy Fernandeza doprowadziłby go do furii. Zachował swoją wiedzę dla siebie i pozwolił poprowadzić się strażnikom za Fernandezem i Milem. Przeszli przez kilka korytarzy na parterze i zatrzymali się dopiero przed drzwiami prowadzącymi do piwnicy. Na dole schodów znajdował się jeszcze jeden korytarz, który kończył się kolejnymi drzwiami. Nie były zamknięte na klucz, więc cała grupka weszła do środka, ale stanęła gwałtownie na widok tego, co tam zastała. Milo zaklął, a jeden ze stojących obok Garretta strażników przesunął się. Garrett przechylił głowę i aż wstrzymał oddech na widok tego, co zobaczył. Parker. Jego piękna i silna Parker siedziała związana na podłodze. Widząc jej posiniaczoną, zmasakrowaną twarz, zbryzgane krwią ubrania i rozdartą, również zakrwawioną bluzkę, Garrett poczuł, że cały się spina. Parker wytrzeszczyła oczy na jego widok. Zaraz potem na jej twarzy odmalował się strach i ból i musiała odwrócić od niego wzrok. Parker aż do tej chwili nie wiedziała, że można aż tak bardzo się bać. Widok Garretta i świadomość, że przyszedł tu po nią, powinny dać jej nadzieję. Ale jedyne, co jej dały, to przekonanie, że oboje zostaną zabici. Łatwiej było, gdy musiała się martwić tylko o siebie. Przy odpowiednim nastawieniu i determinacji była w stanie się z tym pogodzić. Ale świadomość, że ukochany mężczyzna znajduje się w takim samym położeniu jak ona, a ona nie ma możliwości go ocalić, całkowicie odebrała jej wolę walki. Parker patrzyła z obojętnością, jak jeden ze strażników łapie Diega za ręce i wywleka go z piwnicy. Garrett bardzo chciał, żeby Parker znów na niego popatrzyła, chciał jej przekazać spojrzeniem i sercem, że wyciągnie ją z tego, nawet jeśli miałaby to być ostatnia rzecz, którą zrobi. Nie podobał mu się wyraz rezygnacji na jej twarzy, który pojawił się, gdy go ujrzała; nie podobało mu się, że na jego oczach jej ciało zwiotczało, uleciała z niego cała energia, jak powietrze z balonu. — Czy ty naprawdę musisz siać takie spustoszenie? — spytał poirytowany Fernandez. Parker uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

— Biorę tylko przykład z ciebie, gnoju — odpowiedziała ze śmiertelną powagą. Milo podszedł do niej i kopnął ją w brzuch. Parker krzyknęła i zgięła się wpół na tyle, na ile pozwalały jej kajdanki. Zacisnęła mocno powieki, żeby odciąć się od bólu. Garrett wpadł w szał. Zanim jeszcze noga Mila wróciła na swoje miejsce, zaczął kląć i szarpać się jak dzikie zwierzę. — Nie waż się jej tknąć, skurwielu! Fernandez wyciągnął pistolet z kabury stojącego obok strażnika i podszedł spokojnie do Parker usiłującej odzyskać oddech, który został jej na chwilę odebrany kopniakiem w brzuch. Kręciło jej się w głowie i nabierała powietrza szybkimi, płytkimi wdechami. Fernandez przyłożył lufę pistoletu do jej skroni i odwrócił się do Garretta. — Jeśli się pan nie uspokoi, kapitanie McCarthy, jej mózg ozdobi zaraz te ściany — poinformował rzeczowym tonem. Garrett natychmiast przestał się wyrywać, bo zamiast wściekłości ogarnął go strach o Parker. — Tak lepiej — pochwalił Fernandez i odsunął pistolet od głowy Parker. W tej samej chwili do pomieszczenia wpadła Margarita, popchnięta przez strażnika, który ją przyprowadził. — O! Margarita. Widzę, że wróciłaś z miasta — odezwał się Fernandez i podszedł do żony. Trzeba przyznać, że Margarita nie wzdrygnęła się ani nie cofnęła. Stała z dumnie podniesioną głową przed znienawidzonym przez siebie człowiekiem. Wiedziała, że jest tylko jedno możliwe zakończenie tej sytuacji. Zdawała sobie z tego sprawę już w chwili, gdy wychodziła z łazienki w ośrodku. Miała tego świadomość, gdy pomagała Garrettowi schować się w bagażniku i gdy wjeżdżała w bramy pałacu. Wiedziała, że może się uwolnić od tego strasznego życia tylko w jeden sposób. I zamierzała to zrobić z godnością. — Nie masz nic do powiedzenia? Nie masz niczego na swoje usprawiedliwienie? Nie jest ci przykro, że sprowadziłaś do mojego domu wroga? Po tym wszystkim, co ci dałem, po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem, tak mi się odpłacasz? Zdradą? — pytał Fernandez. — Oboje wiemy, które z nas zdradziło. Jeśli ktokolwiek może mieć do mnie pretensje, to tylko ja sama i mój syn. Margarita spojrzała z rozdzierającym smutkiem na Mila. — Przepraszam, że cię zostawiłam, synku. Powinnam była przy tobie zostać. Powinnam była cię chronić. Nie powinnam dopuścić do tego, żeby twoje życie zostało w ten sposób zatrute. Mam nadzieję, że wiesz, że przez cały ten czas cię kochałam. Chciałam dla ciebie jak najlepiej. Mam nadzieję, że mi wybaczysz wszyst… Wystrzał z pistoletu przerwał jej żarliwą przemowę, a na środku czoła Margarity, dokładnie między oczami, wykwitła czerwona plama. Zaraz potem jej martwe ciało osunęło się na ziemię. Nikt się nie poruszył, gdy huk wystrzału poniósł się echem wśród ścian i ogłuszył na chwilę zebranych. Parker patrzyła z przerażeniem na leżące kilka kroków dalej ciało. Nie docierało do niej jeszcze w pełni, co się stało, ani to, że martwa kobieta była matką Mila. — Wiedziałem, że ta kobieta będzie większym utrapieniem niż pomocą — poskarżył się Fernandez. Opuścił broń i oddał ją strażnikowi, któremu zabrał ją wcześniej. Wytarł ręce o koszulę, jakby je sobie ubrudził, a nie zamordował właśnie matkę swojego dziecka, kobietę, którą sprowadził do swojego kraju z obietnicą, że będzie ją kochać i chronić. Milo nic nie powiedział. Nie ruszał się z miejsca i patrzył tylko z ukosa na matkę, jakby próbował ją wybadać, jakby próbował zdecydować, czy mówiła prawdę, czy może chciała tylko zagłuszyć wyrzuty sumienia, bo czuła się winna, że zrujnowała mu życie. W ciągu kilku ostatnich lat bardzo starała się go przekonać, że jego ojciec jest złym człowiekiem. Starała się go namówić do wyjazdu z Dominikany na zawsze. Milo wiedział, że matka jest zwyczajnie zazdrosna — zazdrosna o więź, która łączyła go z ojcem, a której sama nie miała. Zostawiła go, gdy był dzieckiem, porzuciła bez sentymentów. Ani razu nie sprawdziła, czy nic mu nie jest, czy ma dobrą opiekę. Ojciec przynajmniej nad nim czuwał. Jasne, pozwolił, żeby znęcał się nad nim ojczym, który nienawidził go z całego serca, ale zrobił to po to, żeby Milo wyrósł na silnego mężczyznę. Dzięki swoim znajomościom zapewnił mu wstęp do akademii wojskowej, zapewnił mu miejsce w elitarnej jednostce marynarki wojennej, aby któregoś dnia Milo mógł do niego dołączyć i zostać jego prawą ręką. Ojciec go kochał. Matka go porzuciła. — Skoro jeden problem mamy już z głowy, to może zajmiemy się następnym? — odezwał się Fernandez do stojącego przy drzwiach strażnika. Mężczyzna wyciągnął z kieszeni telefon i wybrał numer. Kilka minut później przełączył połączenie na zestaw głośnomówiący, żeby wszyscy mogli słyszeć. — Juan, wszystko załatwione? — powiedział głośno Fernandez, aby jego rozmówca go usłyszał. — Si, presidente — odpowiedział głos ze słuchawki. — Może przekażesz telefon naszemu przyjacielowi? — poprosił z uśmiechem Fernandez, spoglądając przy tym na Parker. Najpierw rozległo się szuranie i niewyraźny jęk, a potem słaby, zachrypnięty głos, który zapytał chrapliwie: — Czego, u diabła, chcesz, Fernandez? Garrett zobaczył, że z twarzy Parker odpłynęła cała krew, i pragnął ponad wszystko móc być teraz przy niej. Chciał ją przytulić i powiedzieć, żeby się nie martwiła, żeby nie traciła nadziei bez względu na to, co widzi lub słyszy. Chciał móc zabrać od niej cały jej strach i ból, które wyczuwał nawet z drugiego końca pomieszczenia. Za nic nie chciał słyszeć przerażenia w jej głosie, gdy wykrztuszała jedno jedyne słowo, na tyle głośno, żeby wychwycił je mikrofon w telefonie: — Tata?

Rozdział 24. Gdy z głośników rozbrzmiały słowa ojca, Parker od razu go rozpoznała. Choć w ciągu ostatnich dwunastu lat rozmawiali ze sobą tylko przez pięć minut, rozpoznałaby ten głos wszędzie, nawet zachrypnięty po intubacji i ospały od środków przeciwbólowych. Mimo to czuła, że musi zadać to pytanie na głos, aby się upewnić, że to, co słyszy, jest prawdą, aby się upewnić, że umysł nie płata jej figli. Ale już po zadowolonej minie Fernandeza powinna się domyślić, że to nie figle. — Annabelle? Co się dzieje, myszko? Nic ci nie jest? Fernandez klasnął ubawiony, zanim Parker zdążyła odpowiedzieć. — Ach, czy to nie piękne, że rodzina w końcu jest razem? — zawołał z uśmiechem. — Uwielbiam szczęśliwe zakończenia. Powinnaś podziękować Milowi. Zdekoncentrował się i kula, która miała trafić w głowę, przeszła tylko przez plecy. Parker spojrzała szybko na Mila, który miał choć tyle przyzwoitości, żeby się zawstydzić. Niestety nie wstydził się tego, że usiłował zabić Joego, tylko tego, że rozczarował ojca. — Przepraszam, ojcze. Obiecuję, że już nigdy więcej cię nie zawiodę — zapewnił. Parker ogarnęła zimna furia. Człowiek, któremu zrobiła miejsce w swoim życiu i sercu, był potworem, okrutnym, podłym typem, dokładnie takim samym jak jego ojciec. Jeśli żywiła wcześniej odrobinę nadziei, że może w Milu został jakiś okruch dobra, to właśnie przestała się łudzić. Milo zasługiwał na najgorsze. Parker miała ochotę z wrzaskiem wyrwać się ze swoich więzów i rozszarpać Mila gołymi rękami, ale wiedziała, że w ten sposób niczego by nie osiągnęła. Choć miałaby ogromną satysfakcję, gdyby zakończyła jego żałosny żywot, w niczym by to nie pomogło. Nie wyszliby dzięki temu stąd żywi, a już na pewno nie sprawiliby, że Fernandez odpowie za swoje zbrodnie. Choć wszystko się w niej przeciwko temu buntowało, musiała zachować spokój. Musiała grać do końca. — Juan, byłbyś tak uprzejmy i powiedział nam, jak się mają sprawy z naszym przyjacielem? — rzucił Fernandez w kierunku telefonu, który strażnik trzymał w wyciągniętej ręce. — Udało mi się przekonać pielęgniarkę, żeby wezwała ekipę reanimacyjną do agenta Parkera. Początkowo nie chciała tego zrobić, ale przypomniałem jej, że jej bratanica u nas pracuje i że możemy ją z łatwością usunąć. Wtedy z przyjemnością spełniła moją prośbę. Kod niebieski został ogłoszony w chwili, gdy większość pracowników szpitala była na zebraniu, więc moi ludzie musieli zlikwidować tylko jedną pielęgniarkę i stażystę. Pożyczyłem sobie od niego szpitalny fartuch i identyfikator, a pielęgniarka poinformowała obstawę zorganizowaną dla agenta Parkera przez CIA i marynarkę wojenną, że podczas akcji reanimacyjnej nie wolno im wchodzić do sali. Wszedłem do środka, a ona została na zewnątrz i po chwili powiadomiła wszystkich, że reanimacja się nie powiodła. Strażnicy zastanawiają się, co teraz ze sobą zrobić, skoro ich zadanie samoistnie się zakończyło. Spora dawka ritalinu podana dożylnie przez kroplówkę wybudziła agenta Parkera z śpiączki, w której znajdował się od kilku godzin. Garrett i Parker słuchali w równym stopniu zdumieni, co wściekli, że komuś udało się przedostać do Joego. Ojciec Parker miał być w szpitalu bezpieczny. Szpital miał być tym jedynym miejscem, do którego nie sięgają macki Fernandeza. Byli głupi, że nie docenili możliwości prezydenta. — Bardzo dobrze — odpowiedział Fernandez. — Domyślam się, że nie mamy dużo czasu, bo zaraz ktoś się zorientuje, że trzeba zobaczyć ciało i potwierdzić zgon. Będziemy się streszczać. Fernandez odwrócił się do przytrzymującego Garretta strażnika. — Proszę puścić kapitana McCarthy’ego. Widać było, że ani strażnicy, ani Milo nie mieli pojęcia, co planował Fernandez. Popatrzyli na niego, a następnie wymienili między sobą zdezorientowane spojrzenia. — Panie prezydencie? — odezwał się cicho stojący obok strażnik. — Myśli pan, że to rozsądne? Strażnik Garretta zacieśnił uchwyt na jego rękach, a Garrett skrzywił się, niepewny, co będzie dalej. Fernandez skinął na mężczyznę przytrzymującego Garretta. — Nie radziłbym kwestionować moich decyzji — powiedział poważnie. — Puść go, Alejandro. Wydaje mi się, że kapitan poczuje się lepiej, mogąc się upewnić, że jego kochance nic nie jest, no może poza faktem, że jej śliczna buźka została w oczywisty sposób uszkodzona. Obawiam się, że póki tego nie zrobimy, nie mogę liczyć na jego pełną uwagę. Strażnik wahał się jeszcze chwilę, ale zaraz potem przeciął sznur, którym związane były dłonie Garretta. Garrett przełożył ręce do przodu i rozmasował obolałe nadgarstki. Podczas całej tej wymiany zdań nie spuszczał z oczu Parker. Chciał tylko jej dotknąć, wziąć ją w ramiona, poczuć przy sobie bicie jej serca, odgarnąć włosy z jej twarzy. Miał wrażenie, że minęły całe tysiąclecia, odkąd ją całował i leżał z nią w łóżku, wtulony w jej ciało. Niepokoił go fakt, że Fernandez spełnił jego pragnienie, pozwolił mu pozbyć się krępującej go liny i dotknąć Parker. Fernandez nie robił niczego z czystej uprzejmości; zawsze miał jakiś powód. Instynkt podpowiadał Garrettowi, że zawodowy komandos z jednostki specjalnej SEAL odzyskał swobodę w miejscu, w którym mógł z łatwością odebrać komuś broń, albo dlatego, że Fernandez chciał, aby Garrett go wyręczył i wszystkich pozabijał, albo dlatego, że wiedział, że Garrett nie pożyje wystarczająco długo, aby cokolwiek zdziałać. Garrett nie zamierzał tracić więcej czasu ani próbować rozgryzać Fernandeza. W czterech szybkich krokach pokonał pomieszczenie i ukląkł przy Parker. Jeśli Fernandez chciał mu władować kulkę w łeb, to przynajmniej przed śmiercią będzie mógł po raz ostatni dotknąć swojej dziewczynki. — Nic ci nie jest? — spytał cicho Garrett. Położył jedną dłoń na karku Parker, a palcami drugiej wodził po jej twarzy. Parker pokiwała głową. Bliskość Garretta wywołała tak ogromne emocje, że aż ścisnęło ją w gardle. Łatwo było udawać silną i pewną siebie, gdy znajdował się po drugiej stronie pomieszczenia. Ale gdy jej dotykał, mówił do niej i z taką czułością oglądał rany i sińce na jej twarzy, coś w niej pękło.

— Nooo, nasi kochankowie znów są razem — odezwał się gdzieś z tyłu Fernandez. — W końcu możemy przejść do ważniejszych spraw. Garrett nie odwrócił się do Fernandeza i dalej muskał palcami usta i policzki Parker, patrząc jej przy tym głęboko w oczy i obiecując bezgłośnie, że wszystko będzie dobrze. — Juan, mógłbyś przekazać naszym zakochanym, że po twojej stronie wszystko załatwione? — poprosił Fernandez. Po kilku sekundach Garrett i Parker usłyszeli przez telefon charakterystyczny odgłos odbezpieczania pistoletu. Parker zrobiła wielkie oczy i wstrzymała oddech. Zanim do Garretta w pełni dotarło, że w szpitalu Juan najprawdopodobniej przystawił pistolet do głowy Joego, sam poczuł na potylicy wyraźny nacisk lufy. — Rodzina Parkerów, ojciec i córka, oboje z CIA, oboje zatruwający mi życie — odezwał się Fernandez. Garrett wiedział, że to Fernandez trzyma go na muszce, bo słyszał jego głos z bliska. Odwrócony plecami, nie miał pojęcia, ile pistoletów zostało w niego wycelowanych, ale założył, że obaj strażnicy i Milo też wyciągnęli broń i ubezpieczali Fernandeza. Garrett dałby radę bez trudu jednym kopniakiem powalić Fernandeza, ale za dużo rzeczy mogło pójść nie tak. Istniało prawdopodobieństwo, że jakaś zabłąkana kula trafi przypadkiem Parker lub zabije ją jeden ze strażników. Najlepiej było się na razie nie ruszać. — O twoim ojcu dowiedziałem się wiele lat temu, Annabelle. Chyba tuż przed tym, zanim pochowaliście twoją biedną matkę. Pamiętasz dzień, w którym rozmawialiśmy po raz pierwszy, Joe? — spytał Fernandez. — Mówisz o dniu, w którym zagroziłeś, że odbierzesz mi jedyne, co mi pozostało w życiu po śmierci żony? — odpowiedział pytaniem Joe. Choć został gwałtownie wybudzony ze śpiączki, miał w sobie tak dużo woli walki, że jego niesione przez telefon słowa zabrzmiały hardo. — Zapewne można to i tak ująć. Ja raczej myślę o tym jako o dniu, w którym dowiedziałem się, komu w CIA zależy na tym, żeby mnie zniszczyć. Jako o dniu, w którym się dowiedziałem, jak ma na imię i jak wygląda najbliższa temu człowiekowi osoba. To był dla mnie bardzo szczęśliwy dzień, Joe. Fernandez zachowywał się tak, jakby rozmawiał z kumplem z dawnych lat. Parker przysłuchiwała się temu i robiło jej się niedobrze, gdy słyszała swobodę, z jaką Fernandez wypowiadał imię jej ojca. — Bo widzisz, Annabelle, bardzo łatwo byłoby zabić twoją matkę, miłość życia twojego ojca, sens jego istnienia i tego typu bzdury. W ten sposób pokazałbym mu, że szpiegując mnie i usiłując pozbawić mnie środków utrzymania, będzie musiał za to słono zapłacić. Ale kiedy dowiedzieliśmy się, że jego żona jest już na łożu śmierci, zabijanie jej straciło sens. Byłoby to, by tak to ująć, marnotrawstwo środków, skoro Matka Natura sama sobie z tym świetnie poradziła. Ale potem szczęście się do nas uśmiechnęło. Joseph Parker, agent specjalny CIA, miał córkę. Śliczną nastoletnią córunię, która była jego oczkiem w głowie i która miała przed sobą wspaniałą przyszłość. Kilka zdjęć wrzuconych do skrzynki w pracy wystarczyło, żeby się od nas odczepił. Nie było na nich nic takiego, tylko jego córka podczas zwykłych czynności, takich jak malowanie paznokci u siebie w pokoju po wyjściu spod prysznica czy oglądanie ubrań w centrum handlowym — opowiadał Fernandez. — Biedny tatuś tak się przestraszył, że uznał, że może cię chronić tylko w jeden sposób: odpychając cię od siebie. Parker zamknęła oczy, a po jej policzku spłynęła łza. Garrett otarł ją, pragnąc móc raz na zawsze zamknąć Fernandezowi gębę. Jedyna dobra rzecz, jaka z tego wynikała, to ta, że Parker wreszcie dowiedziała się, iż ojciec nigdy jej nie nienawidził. Nie odtrącił jej dlatego, że za bardzo przypominała mu żonę. Chciał ją po prostu chronić. Z drugiej strony słuchawki dobiegło ich westchnienie Joego. — Po co to robisz, Fernandez? W jakim celu to wszystko teraz wywlekasz? Usiłowałem cię powstrzymać, ale nie udało mi się. Ale teraz już zbyt wielu ludzi wie o tym, co robisz. To koniec. Twój koniec — stwierdził Joe. — Ja decyduję, kiedy będzie koniec. JA! Ty nie masz w tej sprawie nic do powiedzenia. Garrett czuł, że z każdym wypowiadanym słowem Fernandez coraz mocniej wciska mu lufę w głowę. — Wydawało ci się, że jesteś taki sprytny, gdy wprowadziłeś swoją córkę do CIA. Myślałeś, że zapewnisz jej w ten sposób bezpieczeństwo i ochronę, że nauczy się, jak powstrzymywać takich ludzi jak ja. Ale nie spodziewałeś się, że CIA każe jej kontynuować to, co ty zacząłeś, że przydzieli ją do mojej sprawy. Mimo wszystkich swoich wysiłków, aby trzymać ją z dala ode mnie, osiągnąłeś jedynie tyle, że podałeś mi ją ładnie przystrojoną na tacy. Muszę ci jednak powiedzieć, Joe, że możliwość pilnowania jej przez tyle lat za pośrednictwem mojego syna dała mi wiele radości. Masz bardzo inteligentną córkę. Szkoda tylko, że opowiedziała się po niewłaściwej stronie. Garrett wiedział, że nadchodzi moment, w którym poznają obłąkany plan Fernandeza. Musiał natychmiast zmusić go do mówienia. — Jak właściwie masz zamiar się z tego wywinąć? — spytał, odwracając odrobinę głowę, żeby spojrzeć na prezydenta kątem oka. — Joe ma rację. Za dużo ludzi wie o tym, czym się zajmujesz. Naprawdę myślisz, że wszyscy, którzy dla ciebie pracują, pozostaną ci wierni? Zwłaszcza gdy dowiedzą się o dziewczynach? Może uda ci się nakłamać w sprawie defraudacji i prania brudnych pieniędzy, ale czy naprawdę sądzisz, że uwierzą, że nie masz nic wspólnego z zaginięciem ich córek? Z zaginięciem ich sióstr, kuzynek, bratanic, siostrzenic i wnuczek? Naprawdę sądzisz, że obywatele tego kraju będą trwać wiernie przy tobie, gdy dowiedzą się, że uprawiałeś seks z nieletnimi, a potem wystawiałeś je na aukcji? Garrett nie był w stu procentach pewny, czy Fernandez uprawiał seks z którąkolwiek z dziewczynek. Nie znaleźli na to jednoznacznych dowodów. Ale wydawało się logiczne, że ktoś, kto jest zaangażowany w równie ohydną działalność jak handel nastoletnimi dziewczętami, najprawdopodobniej spróbuje swojego towaru, zanim go sprzeda. Garrett postanowił zaryzykować i miał szczęście, opłaciło się. — Bardzo pan naiwny, kapitanie McCarthy. Te nastoletnie dziewczęta, o których pan wspomina, naprawdę nie są warte pańskiej litości. To zwykłe dziwki, zakała tego kraju. Same się prosiły o swój los, a ja z największą przyjemnością spełniłem ich prośbę. To, że mogłem się cieszyć owocami swojej pracy i zarabiać na ich ciałach, to tylko dodatkowa korzyść. Mężczyźni są gotowi zapłacić absurdalne pieniądze za możliwość posmakowania młodego ciałka. Dlaczego miałbym tego nie wykorzystać? W tym kraju jest pełno dziewcząt, które nie dość, że mają niską samoocenę, to jeszcze do niczego się nie nadają. Nadałem ich życiu sens. Jeden z moich kucharzy skarżył się kilka lat temu na swoją bratanicę. Mówił, że obnosi się ze swoim ciałem i nie zachowuje cnoty, nie okazuje należnego szacunku rodzinie. Pokazałem jej, że zbłądziła, i zarobiłem na tym milion pesos. Z kolei pasierbica strażnika spod bramy wjazdowej zrobiła się pyskata, a jej zachowanie nie wskazywało, żeby miała tylko czternaście lat. Pokazałem jej, do czego służą usta, i zarobiłem na tym pięć milionów pesos. Fernandez westchnął poirytowany, a Garrett dodał Parker otuchy leciutkim uśmiechem. Margarita zginęła, zanim zdążyła się na dobre uwolnić od Fernandeza, ale Garrett miał zamiar dopilnować, żeby jej śmierć nie poszła na marne. Każde wypowiadane przez Fernandeza słowo było kolejnym gwoździem do jego trumny, a młotek trzymała potajemnie w dłoniach Margarita. — Powoli zaczyna mnie nudzić ta rozmowa, poza tym zeszliśmy z tematu. Musiałem podjąć w życiu wiele trudnych decyzji, Joe. Chyba

nadszedł czas, żeby twoja córka też jakąś podjęła — oznajmił ze spokojem Fernandez. — A więc wybieraj, Annabelle. Parker spojrzała na niego pytającym wzrokiem, bo nie pojmowała, o co ją prosi. — Milo, twoja Annabelle ma chyba problem ze zrozumieniem mojego polecenia. Bądź tak miły i ją oświeć — nakazał Fernandez. Milo, który przez cały ten czas był jak na siebie wyjątkowo milczący, podszedł do Fernandeza. Ojciec przekazał mu pistolet i teraz to Milo trzymał Garretta na muszce. — To proste, Park. Wiele lat temu mój ojciec musiał dokonać wyboru, bo twój ojciec usiłował go zniszczyć. Postanowił wtedy zostawić mnie na wychowanie istnemu potworowi, żebym któregoś dnia stał się tak silny i miał tak dużo znajomości, żeby ludzie pokroju twojego ojca przestali bruździć nam w interesach. Mój ojciec musiał podjąć trudną decyzję, do dziś ma z jej powodu wyrzuty sumienia. Czas, żebyś ty też podjęła decyzję. Taką, abyś przez resztę swojego żałosnego życia ty musiała czuć się winna — oznajmił Milo. Każde wypowiadane przez niego słowo raniło Garretta do głębi. Naprawdę uważał tego człowieka za przyjaciela, za brata. Wiedząc, że z jego strony wszystko było kłamstwem, chciał przestać czuć, chciał znieczulić swoje serce. Nie był jednak taki jak Milo, nie potrafił, ot tak, o wszystkim zapomnieć. Mieli za sobą zbyt wiele wspólnych lat, zbyt wiele wspomnień, aby udawać, że nigdy ich nic nie łączyło. Garrett miał wrażenie, że jego dobrze obmyślony plan wymyka mu się z rąk i że nic nie może na to poradzić. Zdobyli potrzebne dowody, ale przyjdzie im za nie zapłacić ogromną cenę. Człowiek, który ewidentnie nienawidził go całym sercem, przyciskał mu do głowy pistolet, a on mógł tylko klęczeć przed Parker, trzymać jej twarz w swoich dłoniach i patrzeć, jak wraz z kolejnymi słowami Mila odpływa z niej cała krew. — Kogo wybierasz, Park? Swojego nieszczęsnego ojca, który cię porzucił, czy faceta, z którym się pieprzyłaś? Kto dostanie kulkę w łeb? Lepiej się pospiesz z decyzją, bo oferta wkrótce straci ważność — poinformował Milo. — Chyba nie mówisz serio? — krzyknęła Parker, wodząc wzrokiem między Fernandezem a Milem. — Ależ zapewniam, że to nie żart. Czas ucieka, Annabelle. Jestem umówiony i nie mogę się spóźnić — rzucił poirytowany Fernandez i zerknął na zegarek, jakby Parker miała się zdecydować, co zjeść na kolację, a nie wybrać między dwiema najważniejszymi osobami w jej życiu. — Nie słuchaj go, Annabelle. I tak nas wszystkich zabije. Za dużo wiemy — odezwał się z głośnika zachrypnięty głos Joego. — Wręcz przeciwnie, przyjacielu — odparł Fernandez. — Twoja śliczna córeczka bardzo mi się przyda. Myślę, że spokojnie mogę podwoić najwyższą stawkę, jaką uzyskałem dotąd za moje dziewczynki, bo na pewno znajdą się chętni na to ciałko. Zarówno Garrett, jak i Joe zareagowali na te słowa wybuchem wściekłości. — A co do twoich panów, to chyba oczywiste, że żaden mi się nie przyda. Wystarczy, że tylko jeden będzie przeżywał tortury na widok twojego cierpienia. To lekka przesada zostawiać ich obu, żeby cierpieli katusze na widok tego, co się będzie działo z twoim ciałem, nie sądzisz? Wydaje mi się, że to bardzo szlachetne z mojej strony pozwolić jednemu z nich szybko umrzeć. A więc kogo wybierasz, Annabelle? Decyduj. Parker spojrzała z przerażeniem Garrettowi w oczy. Do tej chwili sprowadzały się wszystkie lata jej treningu. Nie miała pojęcia, jak wybrać między ojcem a Garrettem. Nie była w stanie dokonać takiego wyboru. Nie mogła… Nie skaże jednego z nich na większe cierpienie. Milo wyprostował rękę, przycisnął mocniej pistolet do głowy Garretta i zawiesił palce nad spustem. — Błagam, nie! Weźcie mnie! Zabijcie mnie zamiast nich! — krzyknęła Parker, patrząc rozpaczliwie to na Fernandeza, to na trzymaną w ręku Mila broń. — Parker, nie! — sprzeciwił się Garrett. — Jeśli uważasz, że za wyrządzone ci krzywdy musisz odebrać komuś życie, to w porządku — powiedziała Parker. Zerknęła na Garretta i szepnęła mu bezgłośnie „przepraszam”. — I tak to ja sprawiłabym wam największe kłopoty, a nie oni — dodała głośno. Parker miała wrażenie, że spada w przepaść i nie ma się czego chwycić, bo napotyka rękami tylko sypką ziemię lub gładką skałę. Wiedziała, że Fernandez nie należy do negocjatorów, bo czerpie perwersyjną przyjemność z zadawania ludziom bólu. Wiedziała, że kłamie, mówiąc, że to ona sprawi mu najwięcej problemów. Gdyby ją zabili, ojciec i Garrett zrobiliby wszystko, żeby ją pomścić. Z jednej strony wiedziała, że Fernandez nie jest głupi i jej nie uwierzy, ale musiała spróbować ocalić ukochanych ludzi, nawet jeśli miała w tym celu poświęcić siebie samą. Garrett poczuł, że pistolet, który Milo przyciska mu do głowy, odsuwa się. Kątem oka zobaczył, że Milo bierze na celownik Parker. — Jezu, Milo! Co ty, kurwa, robisz? — wrzasnął przerażony Garrett. — Nie rób tego! Garrett poczuł ogarniającą go panikę, od której w gardle narastał mu krzyk. Z głowy uleciało mu wszystko, co wiedział o odbijaniu zakładników. Widział teraz przed sobą jedynie pistolet wymierzony w ukochaną kobietę. W kobietę, która wolała sama zginąć, niż pozwolić, żeby jemu lub jej ojcu stała się krzywda. — Chrzań się, Garrett! — krzyknął Milo. Zrobił krok naprzód i przycisnął brutalnie lufę pistoletu do skroni Parker. — Może to faktycznie najlepsze rozwiązanie. Całymi latami siedziałem cicho i patrzyłem, jak wszystko dostaje się tobie. Myślałem, że jak cię zabiję, w końcu dostanę to, czego chcę. Ale może lepiej kazać ci patrzeć, jak ona umiera. Może to w końcu wyrówna rachunki — stwierdził Milo i odciągnął kurek, uwalniając kulę do komory. Na dźwięk odbezpieczanego pistoletu Parker zacisnęła mocno powieki. Garrett nie miał pojęcia, jak dużo będzie jeszcze w stanie znieść. Jeden ruch palca i zawali mu się cały świat. — Ale my nie mamy żadnych rachunków do wyrównania, Milo. Przykro mi, jeśli miałeś poczucie, że mnie dostaje się wszystko, a tobie nic. Przykro mi, że twoje dzieciństwo było do dupy, ale to nie moja wina. Ani nie wina Parker. Byłem przy tobie, broniłem cię, byłem twoim przyjacielem. Moi rodzice przygarnęli cię i traktowali jak własnego syna. Garrett wiedział, że nie było sensu odwoływać się do rozsądku Mila i przypominać mu o ich przyjaźni, ale nie obchodziło go to. Chciał zrobić wszystko, byle tylko lufa odsunęła się od głowy Parker. — Litości. Przestań wygadywać bzdury. Twoi rodzice nigdy go nie kochali. Ledwie go tolerowali. To ja jestem jego prawdziwym ojcem. Dałem mu życie oraz wszystko, na co zasłużył jako mój wierny syn. I już zawsze czekają go nagrody za jego poświęcenie. Wszystko, czego sobie tylko zażyczy, będzie jego — obiecał Fernandez. Garrett oderwał na chwilę wzrok od Parker i popatrzył na Mila i jego ojca. W głosie Fernandeza słychać było prawie zdenerwowanie. Garrett

wiedział, że prezydent nie bez powodu przypomina Milowi o tym, że go wynagrodził i że dalej ma zamiar to robić. Wyglądało to niemal tak, jakby próbował go przekupić, jakby się bał, że jeśli nie obieca mu, że będzie miał u stóp cały świat, Milo może się wycofać i go porzucić. Garrett obserwował w zdumieniu, jak ojciec i syn mierzą się wzrokiem, i uznał, że to jego szansa; teraz albo nigdy. Choć Milo okazał się człowiekiem zdemoralizowanym i choć Garrett nienawidził go za to, że zatruł wszystkie łączące ich wspomnienia, pozostawało mu już tylko liczyć na to, że gdzieś tam Milo ma jeszcze serce. Że gdzieś głęboko w środku kryje się jeszcze ten mały chłopiec, który patrzył na Garretta z podziwem, gdy ten rozprawiał się z jego dręczycielami — mały chłopiec o szczerym uśmiechu i wielkim sercu, który tak bardzo potrzebował rodziny i przyjaźni. — Moi rodzice cię kochali, Milo — oznajmił Garrett. — Mama przytulała cię i uspokajała, gdy w nocy budziły cię koszmary. Przed wyjazdem na studia zrobiła dla ciebie album z naszymi zdjęciami; każde z nich podpisała i napisała też, ile radości wniosłeś do naszej rodziny i jak bardzo się cieszy, że stałeś się jej częścią. Ojciec nauczył cię prowadzić samochód i zabrał cię na pierwsze piwo. Wpłacił za ciebie kaucję, żeby cię wydobyć w środku nocy z aresztu, do którego trafiłeś za jakieś głupstwo, i nigdy, przenigdy nie prawił ci kazań, nie krytykował cię ani nie traktował inaczej, niż na to zasługiwałeś jako jeden z jego synów — przypomniał mu Garrett, podkreślając każde stwierdzenie kręceniem głową. — A gdzie był twój ojciec, gdy jako dziesięciolatek zostałeś zrzucony ze schodów? Gdzie był człowiek, który twierdzi, że zrobił wszystko, żeby uczynić cię silniejszym, gdy przypalano ci ręce papierosami i łamano kości? Myślisz, że ten człowiek, który obiecuje ci cuda, rzuciłby wszystko i poleciał na drugi koniec kraju, żeby pogratulować ci awansu w pracy, tak jak to zrobili moi rodzice? Myślisz, że co tydzień przynosiłby kwiaty na twój grób i płakał po tobie jak moja matka przez ostatni rok? — spytał Garrett, wzruszając ramionami. Parker obserwowała w milczeniu zachodzącą w Milu zmianę. W jednej chwili stał dumnie wyprostowany, przepełniony wyłącznie chęcią zemsty i mordu. Po kilku starannie dobranych słowach Garretta stracił rezon i widać było, że nie wie, co myśleć. Ręka z wycelowanym w Parker pistoletem zaczęła się trząść, z czego Garrett wywnioskował, że Milo nie pozostaje obojętny na jego słowa. Fernandez widział, co się święci. Od początku wiedział, że jego syn jest słaby. Że bez względu na to, jak bardzo się starał nakierować Mila na właściwą ścieżkę, w żyłach jego syna płynęła też krew jego matki i nadal miał w sobie żałosne resztki sumienia, które dopominały się prawa głosu. Syn, który byłby go wart, już dawno pociągnąłby za spust i nie dałby się omamić głupim wspomnieniom. I choć Fernandez bardzo chciał mieć następcę, niestety nie było mu to pisane. — Och, na litość boską, dość tego. Ja podejmę decyzję — stwierdził i wyrwał z drżącej ręki Mila pistolet. — Tres. Zaraz po wydanym cichym, spokojnym głosem rozkazie Fernandeza rozległ się potrójny huk wystrzału, gdy kule opuszczały kolejno magazynek. *** — Co za gówno! No działaj! Brady zaklął, nie po raz pierwszy zresztą w ciągu ostatnich piętnastu minut, i uderzył otwartą dłonią w nie najnowszy już komputer zamontowany z tyłu furgonetki, w której siedział, zaparkowanej na obrzeżach pałacu. Zanim Garrett zdążył wsiąść do bagażnika Margarity, Brady był już w drodze do szpitala po Austina i Cole’a. Szybki telefon do Austina w czasie, gdy Garrett przyczepiał do ramiączka stanika Margarity mikrofon, dał Brady’emu cień nadziei, że choć plan był do kitu, to może się udać. Brady nie miał zamiaru prosić kumpli o pomoc, bo wiedział, co stało się wcześniej. Zadzwonił tylko, by spytać, jak się czują, i dowiedzieć się, czy ich napastnicy nie zdradzili przypadkiem jakichś informacji, które mogłyby okazać się przydatne. Słysząc, że Garrett planuje odbić Parker i jednocześnie przyskrzynić Fernandeza, Austin zareagował jak stuprocentowy komandos SEAL. — Zabieraj dupę w troki i przyjeżdżaj po nas do tego zasranego szpitala. Jedziemy z wami. Brady stracił zdecydowanie za dużo czasu, wykłócając się ze stażystą o to, żeby wypisał jego ludzi ze szpitala. Rana postrzałowa Austina została ładnie zszyta i napompowana lidokainą, żeby załagodzić ból. Na szczęście znajdowała się na lewym barku. Prawą rękę Austin miał sprawną i w razie potrzeby mógł strzelać. Rozcięcie na boku Cole’a też zostało zszyte i zabandażowane, i wyglądało na to, że dobrze się zagoi. Stażysta powiedział, że w tej kwestii nie ma żadnych poważniejszych obostrzeń, Cole nie może tylko podnosić nic ciężkiego ani wykręcać nienaturalnie ciała, bo szwy mogą się zerwać. Ale mocny cios w głowę to zupełnie inna sprawa. Młody lekarz upierał się, że Cole musi zostać w szpitalu pod całodobową obserwacją, żeby się upewnić, że nie ma wstrząśnienia mózgu. Brady zapewnił go, że co pół godziny będzie sprawdzał Cole’owi latarką źrenice i pytał, jaki mają rok, a potem kazał mu się usunąć. Na szczęście ktoś wymagał reanimacji i mężczyzna pobiegł gdzie indziej. Podczas gdy Brady jechał do szpitala, Austin i Cole załatwili telefonicznie kilka spraw. Austinowi udało się zorganizować furgonetkę niewiadomego pochodzenia, w której zainstalowano z tyłu sprzęt audio-wideo. Niestety sam wóz i całe jego wyposażenie były z lat dziewięćdziesiątych i nie odpowiadały standardom, do których przywykł Brady. Austin i Cole poszli rozejrzeć się za możliwością wejścia na teren pałacu, Brady natomiast podłączył swój laptop do starego komputera w furgonetce. Próbował bezskutecznie uruchomić na laptopie oprogramowanie do podsłuchu, żeby móc się rozeznać w sytuacji w pałacu i poinstruować kumpli, co mają robić dalej. Ponieważ rwało mu się połączenie z internetem, zmienił plan i spróbował włamać się jakoś do pałacowej sieci bezprzewodowej. W tym celu musiał zyskać dostęp do ogólnej sieci wykorzystywanej w pałacu. Miał wrażenie, że wszystko się pieprzy. — Niech to trafi szlag… — zaklął znów Brady i poruszył kablami, które łączyły laptop z twardym dyskiem w furgonetce. — Jest piątek wieczorem, leci obłędna muza. Zbieram dziewczyny i ruszamy w tango. Krótkofalówka leżąca obok laptopa na stoliku zatrzeszczała do wtóru przeraźliwie fałszującego Austina. Brady wziął ją do ręki i wcisnął przycisk „talk”, wolną ręką stukając w klawiaturę komputera. — Co ty, kurwa, śpiewasz? — Stary, skąd ty się urwałeś? To najnowszy przebój Layli Carlysle. Wpada w ucho — odparł Austin. — W życiu nie słyszałem większego badziewia. Jak wam idzie? — spytał Brady. — Dobra wiadomość jest taka, że przeszliśmy właśnie z Vargasem przez płot. Jesteśmy w północnej części. Strażnik poszedł, bo dostał wezwanie — wyjaśnił Austin.

— Dobra robota. A jaka jest zła wiadomość? — Wydaje mi się, że obaj rozerwaliśmy sobie szwy. Doktorek dostanie piany na ustach — zaśmiał się Austin. Brady słyszał ciężki oddech Austina i przytłumione szuranie. Komandosi SEAL przechodzili specjalny trening, żeby podczas akcji być w stanie znieść większy ból niż przeciętny człowiek, co nie oznaczało, że Brady nie martwił się o Austina i Cole’a, którzy byli dla niego jak bracia. Miał nadzieję, że nie podjął złej decyzji, wypisując ich ze szpitala wbrew zaleceniom lekarza. — Okej, dotarliśmy pod okno. Widzę kilku ludzi Fernandeza. Zachowują się tak, jakby nie przetrzymywano tu żadnych zakładników — wściekał się Austin. Brady odłączył jeden z kabli, po czym znów go wpiął, wpisując jeszcze jedną komendę i wstrzymując oddech. Nagle na laptopie wyskoczyło nowe okienko z napisem „Chamberlain Wireless Intercom”. — No proszę — mruknął zaskoczony. — Co jest? — zaskrzeczał w krótkofalówce głos Austina. — Chyba się właśnie dowiedziałem, że Chamberlain używa rozległej sieci komputerowej; podłączyłem się WLAN-em do ich zabezpieczeń bez pomocy Ethernetu i schodzenia poniżej czterech gigaherców. — Eee, a możesz mówić po ludzku? — poprosił Austin, podczas gdy Brady wpisywał jeszcze kilka kodów. — Zasadniczo chodzi o to, mój przyjacielu, że podłączyłem właśnie mikrofon Margarity do pałacowego interkomu. Po kilku sekundach nagranie z podsłuchu było już słychać zarówno z laptopa Brady’ego, jak i z wszystkich głośników znajdujących się w pałacu. *** — Bardzo pan naiwny, kapitanie McCarthy. Te nastoletnie dziewczęta, o których pan wspomina, naprawdę nie są warte pańskiej litości. To zwykłe dziwki, zakała tego kraju. Same się prosiły o swój los, a ja z największą przyjemnością spełniłem ich prośbę. — Wow! Nie wiem, co to za pokój, ale właśnie się zbiegło sporo ludzi. To chyba pomieszczenie socjalne, sądząc po wystroju. Wszyscy w zasięgu naszego wzroku stanęli jak wryci — powiadomił Austin. Brady włączył w krótkofalówce tryb rozmowy, żeby Austin i Cole słyszeli to samo, co pracownicy pałacu. Fernandez sam kopał pod sobą dołek. Austin i Cole widzieli przez okno, że zebrani wodzą wzrokiem między dwoma stojącymi wśród nich mężczyznami. Komandosi obserwowali zachodzącą w ludziach przemianę: niedowierzanie zamieniało się w smutek, urazę, gniew, a na końcu w chęć zemsty. Ale nie tylko bezpośrednio zaangażowana dwójka przeżywała tak silne emocje na skutek wypowiedzi Fernandeza — wszyscy dokoła też byli wzburzeni. Ci ludzie, którzy pracowali dla najważniejszego człowieka w kraju, byli dla siebie jak rodzina. Opowiadali sobie o swoich bliskich, pytali o radę, chodzili do siebie na urodziny i śluby. Cieszyli się nawzajem swoim szczęściem i wspólnie opłakiwali smutki. Co najważniejsze jednak, zwłaszcza w tej chwili, jednogłośnie domagali się kary za krzywdy wyrządzone kolegom. Po kilku chwilach niemej komunikacji ludzie, którzy od lat pracowali niestrudzenie dla Fernandeza, byli gotowi do działania. Brady podziękował w duchu za to, że szczęście wreszcie się do nich uśmiechnęło. Podniósł się szybko z miejsca, rozsunął drzwi i wyskoczył z samochodu. Stanął przy otwartych drzwiach i sprawdził, czy ma naładowany pistolet, po czym wpakował do kamizelki kuloodpornej tyle magazynków, ile tylko udało mu się zmieścić. Przypiął do paska krótkofalówkę i założył bojowy zestaw z bezprzewodowymi słuchawkami i laryngofonem. Poinformował Austina, że przechodzą na komunikację bezprzewodową, bo po wejściu do pałacu tylko w ten sposób będą wiedzieć, co dzieje się w środku. Zatrzasnął drzwi, pochylił się, ruszył biegiem wzdłuż ogrodzenia i dotarł do północnej części pałacu, bo tam właśnie Austin i Cole przeszli wcześniej niezauważeni przez płot. Podczas biegu z bezprzewodowej słuchawki wydobywały się trzaski i szumy, Brady ledwie był w stanie zrozumieć rozmowę w miejscu, w którym byli przetrzymywani Parker i Garrett. Uruchomił laryngofon i skontaktował się z Austinem i Cole’em. — Coś przerywa. Co się dzieje w środku? Schował pistolet do kabury i bez trudu sforsował ogrodzenie. — Totalny chaos — odpowiedział Cole. — Ludzie wbiegają i wybiegają, kilka osób wydaje chyba rozkazy. Musimy dostać się do środka. Kiedy będziesz? Brady zeskoczył na ziemię po drugiej stronie płotu i ruszył biegiem przez trawnik. — Za trzydzieści sekund. Już was widzę. W czasie, jaki Brady potrzebował na dotarcie do Cole’a i Austina, którzy zajęli pozycję pod murem pałacu, w środku rozpętało się piekło. Bezprzewodowy mikrofon ożył nagle odgłosami strzałów i krzyków.

Rozdział 25. Parker zacisnęła mocno powieki i skuliła ramiona, czekając na kule, które miały rozerwać jej ciało. Zastanawiała się przez chwilę, czy już została trafiona i zmarła tak szybko, że nie zdążyła nawet nic poczuć. Usłyszała wystrzał i wiedziała, że jeden pistolet jest wycelowany w nią. Doszła do wniosku, że wszystkie doniesienia o tym, że śmierć nie boli, muszą być prawdziwe. Nic nie poczuła. Zamrugała powoli oczami, ciekawa, skąd dobiegają krzyki. Jeśli to niebo, nikt nie powinien krzyczeć. Wszystko wokół odzyskało nagle ostrość, jakby ktoś brutalnie poświecił śpiącemu latarką w oczy. W jednej chwili Parker zastanawiała się, czy zmarła, a w następnej wiedziała już bez wątpienia, że żyje. I że głośno krzyczy. W piwnicy zapadła ogłuszająca cisza, a Parker zrozumiała nagle powód swoich krzyków. Po lewej stronie stał Fernandez, dumny i arogancki, a zaraz obok Milo, wyraźnie skruszony, że trzeba mu było wyrwać broń, bo nie był w stanie wywiązać się ze swojego zadania sprawnie i efektywnie, jak wymagał tego Fernandez. Tuż przed nią, dalej klęcząc na kolanach, Garrett trzymał jej twarz w swoich dłoniach. W jego oczach odbijał się ból, który musiał malować się na jej twarzy. Garrett na próżno próbował uciszyć jej krzyki, starając się ją zmusić, aby spojrzała mu w oczy, zamiast uciekać wzrokiem i patrzeć na stojących za nimi zwyrodnialców. Garrett czuł, że na dźwięk odgłosów wydobywających się z gardła Parker kraje mu się serce i przeszywa go potworny ból. W ciągu jednej jedynej sekundy od wydania rozkazu przez Fernandeza całe życie przemknęło mu przed oczami. Modlił się do Boga, do którego nigdy wcześniej się nie zwracał, aby Parker nic się nie stało i aby wyszła z tego cało. Oddałby wszystko, żeby tylko była bezpieczna. Teraz żałował, że nie był wystarczająco przewidujący, aby uwzględnić w swoim cichym błaganiu również ojca Parker. — Alejandro, czy nasza miła pani pielęgniarka potwierdziła, że wszystko załatwione? Strażnik przycisnął palce do założonego w uchu urządzenia i słuchał przez chwilę. — Si, señor. Juan zlikwidował agenta Parkera. Niestety zaraz potem sam został zastrzelony przez żołnierzy, którzy mieli pilnować Parkera. Nasza pielęgniarka i wszyscy pracownicy szpitala zostali ewakuowani — odparł. Do Parker dotarło znaczenie wypowiedzianych słów i poczuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w brzuch. Zalała ją fala wspomnień, tych dawnych i tych najświeższych, a oczy zaszły jej łzami: przypomniała sobie, jak ojciec, zawsze silny, dobry i serdeczny, siedział skulony na podłodze w salonie i kolorował z nią obrazki; jak zabrał ją na bal dla ojców i córek i obiecał nie narobić jej wstydu swoim staromodnym tańcem; jak przychodził wieczorem do jej pokoju i przemycał ciasteczka, choć mama już wcześniej kazała jej umyć zęby i położyć się do łóżka; jak ją od siebie odtrącił i zamienił w kogoś, kogo sama ledwie rozpoznawała; jak ranił ją słowami tylko po to, żeby ją chronić i zapewnić jej bezpieczeństwo. — Skoro wszystko już załatwione, będę się zbierał — oznajmił Fernandez, oddając Milowi pistolet. Zerknął niemal nerwowo w stronę sufitu, a Parker i Garrett nagle zorientowali się, że dobiegają stamtąd jakieś hałasy. Gdzieś w pałacu rozlegały się krzyki i tupanina. Stało się coś, co budziło niepokój Fernandeza. Gdy Parker dostrzegła, że człowiek odpowiedzialny za śmierć jej ojca wymija Mila i kieruje się w stronę drzwi, jej ból zamienił się w jednej chwili we wściekłość. — Ty skurwysynu! Ty pieprzony zwyrodnialcu! — wrzasnęła i zaczęła szarpać za kajdanki, które unieruchamiały jej z tyłu ręce, usiłując jednocześnie przełożyć nogi pod siebie, żeby się podnieść. Uklęknęła, ledwie zauważając, że Garrett ostrzega ją cicho i próbuje jakoś uspokoić. Garrett sam nawet nie wiedział, co do niej mówi. Wiedział, że nic, co powie, nie załagodzi jej bólu, ale wiedział też, że musi jakoś zareagować. Że wokół jest za dużo uzbrojonych ludzi. Że każdy może postanowić uciszyć Parker jednym strzałem. Krzyki Parker kazały Fernandezowi się zatrzymać i odwrócić do niej powoli. — To wszystko? Masz zamiar tak po prostu sobie pójść, ty zasrany tchórzu?! — piekliła się Parker. Na rozum wiedziała, że i tak nic, co powie, go nie obejdzie, ale serce niewiele sobie robiło z tej wiedzy. Musiała wyrzucić z siebie wściekłość, która zaczynała ją powoli zabijać. Krzyki i dudnienie nóg w pałacu robiły się coraz głośniejsze. Garrett wiedział, że to na pewno nie Brady z chłopakami; nie zdradziliby się w ten sposób ze swoją obecnością. Nie miał pojęcia, kto po nich idzie, ale po minie Fernandeza domyślił się, że prezydent nie miał tego w planach i że nie należy spodziewać się niczego dobrego. — Nie mam czasu na tę dziecinadę — odezwał się Fernandez do Parker, po czym zwrócił się do dwóch strażników, którzy zostali w piwnicy. — Wykończyć ich. Mam dość tej zabawy. — Co jest? Nie chcesz sobie jeszcze bardziej pobrudzić rączek? — Parker, co ty wyprawiasz? — spytał szeptem Garrett. — Tak łatwo się z tego nie wywinie — odpowiedziała przez zaciśnięte zęby. Po policzku spłynęła jej łza. — Nie wywinie się. Obiecuję. Bez względu na wszystko, na pewno się z tego nie wywinie — zapewnił ją Garrett i otarł kciukami wilgotne policzki Parker. Strażnicy stanęli za Garrettem i wycelowali w kochanków, którzy nie mieli już pomysłu, co zrobić. Milo stał nieruchomo z boku i trzymając pistolet w opuszczonej bezwładnie ręce, patrzył na rozgrywające się przed nim wydarzenia, jakby to był film. Patrzył na głównego bohatera, który mimo że na klęczkach i ze śmiercią depczącą mu po piętach, nie tracił dumy i odwagi. Patrzył, jak ociera łzy z twarzy głównej bohaterki i stara się ją uspokoić czułymi słowami. Patrzył na jej gniew i determinację i nie po raz pierwszy żałował, że nigdy nie zasłużył sobie na jej miłość. Był jednak synem swojego ojca. W jego żyłach płynęła krew potwora, nie miał przed sobą żadnej przyszłości poza tą, którą mu wyznaczono. Dopuścił się bestialskich, straszliwych rzeczy, rzeczy, za które nie mógł i nie chciał przepraszać. Chciałby móc wzbudzić w sobie poczucie winy, ale to nie było możliwe. Nie pozwalała mu na to płynąca w nim krew. Ale jeśli miał być szczery, uwielbiał narzucać swoją

władzę i wolę pozbawionym znaczenia ludziom, pozbawionym znaczenia nastolatkom. Czerpał przyjemność z tego, gdy błagali go o litość; upajał się poczuciem mocy, jaką dawała mu świadomość, że to on decyduje o ich życiu i śmierci. Patrzył na parę kochanków z coraz większą obojętnością i irytacją; to, co kiedyś łączyło ich trójkę, rozpadło się na tysiące małych kawałków, które w kontekście większej całości nie miały dla niego znaczenia. Z góry dochodziło dudnienie kroków i wykrzykiwane komendy; wiedział, co to oznacza. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na twarz ojca, żeby się zorientować, że on też wie. Nadszedł dzień sądu. Fernandez nie raczył odpowiedzieć Parker. Odwrócił się i wyszedł z piwnicy. Na koniec machnął jeszcze ręką strażnikom, porzucając ich tak, jak porzucał wszystkich, których zabijał. — Pożegnajcie się, mis amigos — nakazał strażnik nazwany wcześniej Alejandro i przyłożył lufę do głowy Garretta. — Tylko się pospieszcie — dodał drugi, przyciskając pistolet do skroni Parker. Garrett tracił powoli nadzieję. Mógłby obezwładnić jednego strażnika, przy odrobinie szczęścia dwóch najprawdopodobniej też, ale nie trzech. Milo był wciąż jedną wielką niewiadomą i Garrett nie miał pojęcia, jak zareaguje jego dawny przyjaciel, jeśli postanowi teraz walczyć. Łatwiej by było, gdyby miał broń, a już całkiem idealnie, gdyby Parker nie była skuta. Jednak w obecnej sytuacji ryzyko było zbyt duże. Garrett za nic nie narazi życia Parker i nie zaryzykuje, że kule zaczną świstać jej nad głową, ale nie będzie też bezczynnie siedział. Nie pozwoli dać się zarżnąć jak zwierzę. Żadne z nich nie było bezbronne. Oboje wiedzieli, jak walczyć, oboje uczyli się, jak sobie radzić w takiej sytuacji. Potrzebny mu był plan. Parker skopałaby mu tyłek, gdyby wiedziała, że waha się podjąć jakieś kroki tylko dlatego, że znalazłaby się przez to w niebezpieczeństwie. Powiedziałaby mu, że taką ma pracę i żeby przestał wokół niej skakać. — Jeśli ty jesteś gotowa, to ja też — powiedział Garrett konspiracyjnym szeptem i otarł z jej policzka kolejną łzę. Pochylił głowę i oparł się czołem o jej czoło. W oczach strażników musieli wyglądać na dwoje zakochanych, którzy mówią sobie „do widzenia”. Garrett trzymał twarz Parker w dłoniach i próbował przekazać jej bezgłośnie prawdziwe znaczenie swoich słów. Był gotowy spróbować ich stąd wydostać, z jej pomocą. Garrett widział, że Parker traci powoli wolę walki. Wiedział, że jest w szoku. Po tym, jak usłyszała przez telefon, że ojciec został zamordowany, i jak wyładowała swoją wściekłość na Fernandezie, jej oczy zaszkliły się. Za dużo się wydarzyło w tej piwnicy i Garrett bał się, że nawet jeśli Parker wyjdzie z tego cało, to już nigdy nie będzie taka sama. Odchylił trochę głowę, żeby spojrzeć jej w oczy. Niepokoiło go, że patrzyła na niego tak, jakby go nie widziała. — Jeśli ty jesteś gotowa, to ja też — powtórzył, tym razem dosadniej. Jego słowa w końcu do niej dotarły. Zapaliły iskrę w jej oczach, po czym poznał, że wreszcie zrozumiała, o co mu chodzi. Uniosła brodę i zacisnęła zęby z nową determinacją. — Pamiętasz, jak w samolocie zdziwiłeś się, gdy ci powiedziałam, czym się zajmuję? — spytała. Garrett pokiwał głową, niepewny, do czego zmierza. — Pamiętasz historię, którą ci wtedy opowiedziałam, i jak nie mogłeś oderwać wzroku od moich piersi? — spytała, mówiąc nagle odrobinę głośniej i bardziej namiętnie. Parker oddychała ciężko, przez co jej piersi zaczęły wysuwać się zza rozdartej koszulki, która zwisała luźno po bokach. Garrett myślał przez chwilę, że Parker odbiło, ale nagle przypomniała mu się rozmowa, którą odbyli w samolocie. *** Parker pewnym ruchem rozpięła trzy pierwsze guziki koszuli, odsłaniając piersi i brzegi czerwonego, koronkowego stanika. Wzrok Garretta natychmiast przylgnął do jej nagiej skóry. Patrzył, jak jej piersi unoszą się z każdym oddechem, jak napierają na oblekającą je cienką koronkę. — Odwrócę uwagę pierwszego na tak długo, żeby go rozbroić — powiedziała cicho, wysuwając rękę z jego kurtki. Trzymała w niej ostrożnie dziewięciomilimetrowy SIG M11, który wysunęła mu z kabury pachowej w czasie, gdy jego oczy były zajęte czymś innym. Z poważną miną udała, że strzela mu w klatkę piersiową. *** Serce zaczęło mu walić, gdy odtworzył w pamięci tamtą chwilę. Wiedział, że obaj stojący za nim strażnicy gapią się teraz na pewno na piersi Parker. Idealny sposób na odwrócenie uwagi. Gdyby miał więcej czasu, pocałowałby ją i powiedział, że jest genialna i że kocha ją przez to jeszcze bardziej. Parker potrząsnęła głową, żeby odsunąć włosy z twarzy, przez co jej koszulka rozchyliła się jeszcze bardziej, a jedno ramiączko całkiem opadło i zawisło na łokciu. Obecni w piwnicy mężczyźni mieli teraz niczym nieprzesłonięty widok na gładką, jędrną skórę jej brzucha, a jeśli przyglądali się uważnie — a Garrett wiedział, że tak — to widzieli też różowe sutki wystające zza koronkowego stanika. Parker wychyliła się lekko w prawo, żeby w pełni zademonstrować zebranym mężczyznom swoje wdzięki, a Garrett zobaczył wtedy wyraźnie jej skute za drewnianą belką ręce. Zebrała się pod nimi kałuża krwi, która ściekała strużkami z palców Parker. Dopiero wtedy Garrett zorientował się, że dreszcze, które wstrząsały ciałem Parker, nie były skutkiem strachu czy zdenerwowania, tylko tego, że próbowała wyszarpnąć ręce z kajdanek. Garrett wiedział, że gdyby miała złamany kciuk, z łatwością wysunęłaby ręce z metalowych obręczy. Spojrzał jej w oczy pytająco. „Łam” — szepnęła bezgłośnie. — Dość. Wasz czas dobiegł końca — odezwał się jeden ze strażników i przysunął pistolet do ucha Parker. — Kocham cię. Przez trzysta pięćdziesiąt siedem dni w roku — powiedziała Parker do Garretta i puściła do niego oko. *** — Nie przesadzaj. Pistolet jest zabezpieczony. A poza tym nie wzięłam przynajmniej naładowanej beretty jetfire, którą masz przy kostce, ani trzysta pięćdziesiątki siódemki, którą mam ja. *** Garrett miał tylko sekundę na przemyślenie szalonego planu, ale więcej nie potrzebował. Zsunął szybko dłonie wzdłuż rąk Parker i objął ją w pasie. Jednym szybkim ruchem chwycił jej lewą dłoń, tę, której nie będzie potrzebować do strzelania, szepnął „przepraszam” i uderzył nią z

całej siły o drewnianą belkę. Trzask łamanego kciuka zabrzmiał w jego głowie jak wystrzał z pistoletu, choć Garrett wiedział, że w rzeczywistości rozległ się co najwyżej cichy chrzęst. Ręka Garretta powędrowała szybko do nogawki Parker i odnalazła jej rezerwowy pistolet. Garrett okręcił się błyskawicznie i postrzelił w ramię strażnika, który stał za nim, zanim ten zdążył się w ogóle zorientować, co się dzieje. Pistolet strażnika wystrzelił, a jego rękę odrzuciło w bok, ale Garrett nie przejął się tym, bo wiedział, że Parker jest bezpieczna za jego plecami. Parker zignorowała potworny ból, który promieniował z kciuka na całą rękę, i wyszarpnęła dłoń z kajdanek, które zawisły luźno na drugim nadgarstku. Poderwała się do góry i wysokim wykopem wytrąciła swojemu strażnikowi pistolet z dłoni. Broń zatrzymała się dopiero pod ścianą. Parker i strażnik mierzyli się przez chwilę wzrokiem. Nagle równocześnie rzucili się w kierunku broni. Parker słyszała za sobą kotłowanie i stęknięcia, ale nie miała czasu zawracać sobie głowy Garrettem, bo miała własne zmartwienia. Musiała wierzyć, że Garrett sam sobie poradzi. Garrett nie mógł uwierzyć, że postrzelony strażnik nie odpuszcza. Kula w barku i dwa ciosy w twarz w ogóle go nie powstrzymały. Garrett siadł mu na biodrach, przygniótł go do ziemi i usiłował wyrwać pistolet, który gość przyciskał do ciała. Ale strażnik się nie poddawał. Garrett uderzył go w postrzelone ramię i dopiero wtedy mężczyzna ze skowytem rozluźnił zaplecione wokół pistoletu palce. Garrett wyrwał mu broń i wstał. Wycelował w strażnika, który trzymał się za zraniony bark i któremu spod palców sączyła się krew. Parker rzuciła się szczupakiem na podłogę i pokonała ostatni odcinek do pistoletu, sunąc na brzuchu. Dotarła do broni pierwsza, co wcale nie oznaczało, że strażnik zrezygnował. W chwili, gdy złapała zdrową ręką za kolbę, rzucił się na nią od tyłu, przygniatając ją do ziemi i waląc jej głową o betonową podłogę. Parker zrobiło się ciemno przed oczami i musiała stłumić falę mdłości, ale nie wypuściła z ręki pistoletu. Mężczyzna przygniatał ją całym ciałem do podłogi i uniemożliwiał jakikolwiek ruch. Parker zamachnęła się do tyłu ręką z pistoletem i rąbnęła nią w twarz mężczyzny. Krew bryzgająca na jej policzek i wrzask powiedziały jej, że złamała mu nos. Strażnik przycisnął obie ręce do roztrzaskanego nosa, a Parker wykorzystała okazję i wygrzebała się spod niego. Garrett nigdy nie widział kogoś o tak dużej wytrwałości i determinacji jak postrzelony przez niego strażnik. Gdy Garrett zaczął się cofać, mężczyzna zerwał się z ziemi i rzucił się na niego z byka. Uderzył Garretta głową w brzuch i obaj polecieli z impetem na drugą stronę pomieszczenia. Garrett walnął plecami o ścianę, a pistolet wyfrunął mu z rąk. Kątem oka zobaczył Parker, która wydostaje się spod drugiego strażnika. Z ulgą zauważył, że facet siedzi zgięty wpół, a spomiędzy przyciśniętych do twarzy dłoni leje mu się krew. Nikt nie zwracał uwagi na Mila, który stał przy drzwiach i obserwował rozwój wydarzeń. Po dochodzących z góry krzykach i tupocie Milo zorientował się, że sytuacja wkrótce całkowicie wymknie się spod kontroli. Musiał się stąd wydostać, bo ojciec czekał. Uniósł broń, żeby nie tracić więcej czasu. *** Brady, Austin i Cole wpadli przez główne drzwi pałacu z bronią w ręku. Nikt nie zainteresował się trzema mężczyznami w strojach bojowych, którzy zjawili się w holu wejściowym. Ludzie biegali w różnych kierunkach, część zabierała swoje rzeczy, żeby uciec, zanim dojdzie do nieuniknionej walki, inni zbroili się i przygotowywali na to, co ich czeka. Gdy po przeszukaniu pierwszych dziesięciu pokojów okazało się, że w żadnym z nich nie ma Garretta i Parker, Austin złapał za rękę pierwszą napotkaną osobę. — Gdzie trzymają Amerykanów? — spytał kobietę, która w pośpiechu nakładała płaszcz. Nie mówiła po angielsku, ale znała słowo „Amerykanie” i nie miała zamiaru narażać się na gniew trzech groźnie wyglądających mężczyzn, którzy mierzyli do niej z pistoletów. Wskazała podłogę i mruknęła: „Sótano”, a potem wybiegła na zewnątrz. Austin spojrzał niepewnie na Brady’ego. — W piwnicy? Brady pokiwał w odpowiedzi głową. — To się wymyka spod kontroli — mruknął Cole. Przeszli skuleni przez pierwszy korytarz, otwierając i zamykając po drodze wszystkie drzwi w poszukiwaniu tych, które zaprowadzą ich na dół. — Naliczyłem co najmniej dwudziestu uzbrojonych mężczyzn biegających od pokoju do pokoju. Mają gdzieś, że tu jesteśmy. Zobaczyli nas, ale poszli dalej. Jak mamy ich przekonać, żeby oddali nam Garretta i Parker żywych? Brady rozejrzał się szybko po pomieszczeniu, do którego wszedł, i wycofał się, zatrzaskując za sobą drzwi. — Dobre jest to, że najprawdopodobniej sami chcą zlinczować Fernandeza. Trzeba liczyć, że uda nam się ich przekonać, że zgodzimy się na to i nie wezwiemy policji pod warunkiem, że pozwolą nam wydostać stąd członków naszego oddziału — powiedział Brady, gdy ruszyli dalej. — Ale chyba nie pozwolimy im naprawdę się nad nim znęcać i go torturować? — spytał Austin, wyciągając znów przed siebie ręce z pistoletem i przeszukując pokój po drugiej stronie korytarza. — To znaczy miałbym dziką przyjemność, patrząc, jak wyrywają gościowi paznokcie i obcinają mu jaja, ale domyślam się, że skoro pracujemy dla rządu Stanów Zjednoczonych, byłoby to niewłaściwe z moralnego i etycznego punktu widzenia. — Nie, nie pozwolimy im wysmarować go smołą i obtoczyć w pierzu. Ale to nie oznacza, że oni muszą o tym wiedzieć. W tym momencie jestem gotowy spróbować czegokolwiek, byle tylko wydostać stąd wszystkich w jednym kawałku — odparł Brady. Cała trójka zauważyła na końcu korytarza pomieszczenie, przy którym panował duży ruch, ciągle ludzie tam wchodzili i stamtąd wychodzili. Komandosi podeszli bliżej i zorientowali się, że w środku odbywa się coś w rodzaju zebrania. Na stole stało dwóch mężczyzn i wydawało rozkazy. Komandosi schowali broń i weszli powoli do środka z uniesionymi rękami, żeby zasygnalizować, że przychodzą w pokojowych zamiarach. Jeśli chcieli skłonić tych rozwścieczonych i żądnych zemsty ludzi do tego, żeby ich wysłuchali, musieli udawać, że są po ich stronie. *** — STOP! — wrzasnął Milo i wycelował w kierunku dwóch walczących par. Alejandro miał głowę przyciśniętą do brzucha Garretta, który okładał go pięściami po plecach, ale słysząc krzyk Mila, przestał walczyć. Felipe, nadal trzymając się za złamany i zakrwawiony nos, przestał przesuwać się w kierunku Parker, która stała z odzyskanym pistoletem w dłoni i celowała mu w głowę. Wszystkie spojrzenia zwróciły się na Mila, który uśmiechnął się z zadowoleniem. Lubił, gdy ludzie przerywali swoje zajęcia, żeby go posłuchać. Żałował, że nie ma tu z nimi ojca, bo zobaczyłby, jakim poważaniem cieszy się jego syn. Niestety usłyszał z daleka nadlatujący

helikopter i wiedział, że transport ojca zjawi się lada chwila. Ojciec nie kłamał, mówiąc, że jest umówiony. Milo wiedział, że zaczeka na niego tak długo, jak to możliwe. Nie zostało im dużo czasu. Musieli jak najszybciej uciekać z kraju, jeśli chcieli pozostać przy życiu. — Co z tobą? — spytał ze złością Felipe. — Nie stój jak ćwok! Zastrzel ich! — krzyknął, pokazując ręką Garretta i Parker. — Nic dziwnego, że twój ojciec uważa, że do niczego się nie nadajesz. Dałeś się przechytrzyć kobiecie i pozwoliłeś jej wnieść ze sobą broń! Pomyślałeś w ogóle o tym, żeby ją przeszukać? A gdyby zabiła prezydenta, ty debilu?! Milo przestąpił z nogi na nogę, wymierzył do Felipe i strzelił, zanim strażnik zdążył znów powiedzieć coś obraźliwego. Prawa strona jego twarzy zamieniła się w krwawą miazgę i mężczyzna osunął się na podłogę. Milo nie miał zamiaru dać się poniżać w domu swojego ojca jakiejś szumowinie. Następnie odwrócił się do Parker i na ułamek sekundy zrobiło mu się żal, że musiało do tego dojść. Parker podniosła wzrok znad leżącego u jej stóp trupa i wytrzeszczyła oczy. Milo pociągnął za spust i przeżył chwilę triumfu, słysząc z przeciwnego końca sali przerażony krzyk byłego przyjaciela. Parker nie miała czasu myśleć, musiała reagować. Wystarczył jej ułamek sekundy, żeby się otrząsnąć z oszołomienia i zdać sobie sprawę, że jeśli się nie ruszy, Milo ją zabije. Pistolet wystrzelił dokładnie w tej samej chwili, w której jej stopy oderwały się od podłogi, a ona uskoczyła przed kulą. Upadła boleśnie na ramię kilka kroków dalej i przeleciała jeszcze kilka metrów po podłodze. Walnęła w ścianę w miejscu, w którym wcześniej stał Garrett. Słyszała go, jak klnie i wrzeszczy, ale miała wrażenie, że jego głos dochodzi do niej spod wody. Był przytłumiony i dobiegał jakby z bardzo daleka. Uniosła się na łokciu i poczuła w boku przeszywający ból. Zignorowała go i potrząsnęła głową, żeby jakoś się ocucić. Spojrzała na drugi koniec pomieszczenia i zobaczyła, że Garrett siedzi na Milu i okłada go pięściami. Kilka kroków dalej leżał pistolet, który Garrett musiał wcześniej upuścić. Parker nie chciała wołać Garretta, żeby go nie dekoncentrować, ale coś tu było nie tak. Podniosła się z trudem do pozycji siedzącej, bo leżąc na podłodze, czuła się zupełnie bezbronna. Garrett usłyszał jej stękanie i cichy jęk, który wydobył się z jej ust. Znieruchomiał, zaciskając pięść na koszuli Mila, i odwrócił się do niej. — Parker! — krzyknął. — Dostałaś? Patrzył na jej ciało i twarz w poszukiwaniu rany postrzałowej, ale ponieważ Parker leżała skulona, nie widział jej dokładnie. Próbowała się podnieść, a to był dobry znak. Garrett nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, jak głośno wrzasnął, gdy Milo nacisnął na spust. Widział jakby w zwolnionym tempie, jak odwraca się do niej z pistoletem. Odepchnął od siebie strażnika z siłą, o jaką sam siebie nie posądzał, i rzucił się na Mila. Staranował go i przewrócił się razem z nim na ziemię. Milo wypuścił z ręki pistolet, który potoczył się gdzieś po podłodze. Milo wykorzystał chwilę nieuwagi Garretta, gdy ten dopytywał się Parker o jej stan, i przyłożył mu pięścią w skroń. Siła uderzenia pozwoliła mu uwolnić się od Garretta i rzucić się po upuszczony pistolet. Złapał go i odsunął się jeszcze dalej. — Będzie łatwiej, jeśli po prostu się poddasz, Garrett — powiedział Milo. Wstał, splunął krwią i otarł usta wierzchem dłoni. — Nie chcesz umrzeć z godnością? Załatwmy to szybko, żebym mógł odlecieć z ojcem. Alejandro parsknął. Po tym, jak Garrett go odepchnął i zaatakował Mila, próbował wymknąć się niepostrzeżenie z piwnicy. Widział, jak Milo zastrzelił bez ostrzeżenia Felipe. Wiedział dokładnie, co go czeka, jeśli tu zostanie. Słysząc jednak, jakie urojenia ma Milo, nie był w stanie się pohamować. Wiedział, że i tak nie uda mu się stąd wydostać. Dobre było tylko to, że to on się będzie śmiał jako ostatni. — Wybacz, ale czy ciebie to śmieszy? — spytał ze złością Milo i wycelował do niego. — Si, señor. Śmieszy mnie, że uważasz, że twój ojciec zamierza cię ze sobą zabrać — przyznał z uśmiechem Alejandro. Mówiąc to, włożył ręce do kieszeni i oparł się o ścianę. — Nie wiesz, o czym mówisz. Oczywiście, że zamierza mnie ze sobą zabrać. Jestem jego synem. Jestem jego spadkobiercą i jedynym następcą — powiedział Milo, przewracając z irytacją oczami. Odbezpieczył pistolet, bo doszedł do wniosku, że równie dobrze może najpierw zamknąć gębę temu strażnikowi, zanim zajmie się znów Parker i Garrettem. — Głupiec z ciebie. Naprawdę sądzisz, że jesteś jego jedynym spadkobiercą? Myślisz, że żadna z kobiet, z którymi się zabawiał przez wszystkie te lata, nie dała mu potomka? W tej chwili na górze jest trzech jego synów. Pracują tu jako strażnicy. Obiecał im dokładnie to samo co tobie. Tylko że ich przed wyjściem nie kazał zabić — wyjaśnił Alejandro z triumfalnym uśmieszkiem. Milo zbladł, słysząc słowa strażnika. Nie chciał wierzyć, że to prawda, ale w głębi duszy wiedział, że tak jest. Zawsze był ofiarą losu. Małym chłopcem, o którego nikt nie dbał, który stale był pokrzywdzony, podczas gdy inni dostawali wszystko, czego dusza zapragnie. Wiedział, że nie jest w stanie spełnić oczekiwań ojca, i jego ojciec też zdawał sobie z tego sprawę. Na każdym kroku podejmował złe decyzje. Postanowił nie stawiać się, gdy ojczym traktował go jak worek treningowy. Postanowił wprowadzić się do domu wypełnionego szczęściem i miłością, choć wiedział, że zawsze będzie tam obcy, że dostanie wszystko z litości. Milo wybrał zdemoralizowane życie swojego ojca, a nie jakąś wydumaną ideę miłości i przyjaźni, bo sądził, że wreszcie nadejdzie jego kolej. A teraz znów został porzucony jak śmieć. — Przysłuchiwałem się przez słuchawki temu, co się dzieje na górze. Personel pałacu nie jest zbyt zadowolony z tego, co ty i twój ojciec robiliście z ich kobietami. Odgłosy, które dobiegają z góry, to ich przygotowania. Mają zamiar zejść na dół i rozerwać cię po kawałeczku na strzępy. Twój ojciec wiedział, że do tego dojdzie. Wiedział i wyszedł, dochodząc do wniosku, że nawet jeśli jeszcze żyjesz, to już i tak niedługo — powiedział z zadowoleniem Alejandro. — Dostaniesz to, na co zasłużyłeś, gnojku. Milo nie chciał tego dłużej słuchać. Uniósł broń i oddał cztery strzały prosto w bezczelną gębę Alejandra, potem zaś odwrócił się do Garretta. *** — No proszę, dobrze nam poszło — mruknął Cole, gdy uzbrojeni po zęby pracownicy pałacu wyminęli ich i poszli przodem, żeby wskazać im drogę do piwnicy. — To był dobry pomysł, żeby zaproponować, że oddamy im Fernandeza. Pewnie to ocaliło nam tyłki — odparł Austin. Cała trójka wyciągnęła pistolety i szła za tłumem plątaniną korytarzy. Brady usłyszał nagle w swoim bezprzewodowym mikrofonie jakieś trzaski i urywane słowa. Nacisnął przycisk na laryngofonie. — Tu Brady, zgłoś się. Odbiór. Austin i Cole obejrzeli się ze zdziwieniem na Brady’ego, gdy usłyszeli, że coś mówi. Brady wzruszył tylko ramionami. Słyszał głównie szum i co kilka sekund jakieś urywane słowo.

— Tu Brady Marshall, proszę powtórzyć ostatnią komendę. Odbiór. Po kilku minutach denerwujących szumów w słuchawce rozległ się głośny i wyraźny głos. — Marshall, dobrze cię słyszeć. Mówi komandor Risner. Jestem przed pałacem z oddziałem ewakuacyjnym marynarki wojennej i dwiema grupami do zadań specjalnych CIA. Otoczyliśmy cały teren. Jesteśmy do twojej dyspozycji. Odbiór. — Namierzcie helikopter, który przyleci ze wschodu i wyląduje najprawdopodobniej w południowej części posesji. Mamy informację, że Fernandez będzie próbował uciekać. Pałac jest pełen zdezorientowanych pracowników, których sympatie są raczej po naszej stronie, ale są wściekli na Fernandeza i chcą go zlinczować. Zgodziliśmy się na to pod warunkiem, że pomogą nam się stąd wydostać razem z McCarthym i Parker. Mamy tu około dwudziestu uzbrojonych po zęby ludzi, więc postawcie wszystkich w gotowości. Odbiór. — Przyjąłem. Nasi ludzie zajmują pozycje i namierzają helikopter. Bez odbioru. Pracownicy pałacu i oddział komandosów zatrzymali się przed drzwiami na końcu korytarza. Mężczyzna, który wydawał się dowodzić personelem, wskazał drzwi i zasalutował, po czym poszedł ze swoimi ludźmi w innym kierunku. Brady, Austin i Cole pozwolili im odejść, bo wiedzieli, że wojsko opanuje sytuację. Za drzwiami prowadzącymi do piwnicy rozległy się strzały, więc nie tracili więcej czasu. Austin otworzył drzwi i cała trójka zbiegła po schodach. *** Milo zrobił krok w kierunku Garretta i wycelował mu prosto w serce. Odbezpieczył pistolet, ale zanim kula zdążyła wylecieć do komory, Milo poczuł, że coś rozrywa mu bark i odbiera na chwilę oddech. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Upadł na kolana, stracił czucie w ręce i wypuścił pistolet. Spojrzał na Parker. Miała posiniaczoną, zakrwawioną twarz i rozdartą bluzkę. Obejmowała się jedną ręką w pasie, a drugą trzymała nieruchomo pistolet i celowała do niego. Milo nie zauważył, jak Parker podpełza po podłodze do upuszczonego wcześniej przez Garretta pistoletu i bierze go do ręki. Robił się coraz bardziej niezdarny. — Gdybym nie był synem mojego ojca, chyba mógłbym cię pokochać — odezwał się do niej zbolałym głosem. Urwał i przycisnął dłoń do postrzelonego ramienia. — Nie powinno mieć znaczenia, czyim jesteś synem. Zawsze mogłeś być lepszym człowiekiem. Poza tym ja cię kochałam. Byłeś moim przyjacielem. I chciałam, żeby tak pozostało, bez względu na wszystko — powiedziała Parker. Po policzkach spływały jej powoli łzy. Nie zawahała się pociągnąć za spust, gdy Milo wycelował w Garretta. Wiedziała, że zrobi wszystko, że zabije każdego, żeby go ocalić. Ale miała sumienie. Miała serce. Właśnie postrzeliła mężczyznę, za którego zamierzała wyjść za mąż. Podziurawiła człowieka, który znał jej największe obawy i dzielił z nią wszelkie radości. Zastanawiała się, czy Milo mówi to wszystko, bo wie, że to jego ostatnia szansa, żeby się zrehabilitować. Może uznał, że jeśli się z nią pogodzi, to po śmierci nie pójdzie prosto do piekła. — Wiem, że z tą raną nie pożyję zbyt długo, a nie sądzę, żeby zapewnienie mi opieki medycznej było dla was sprawą priorytetową. Jeśli ci ludzie z góry znajdą mnie żywego, na pewno nie czeka mnie lekka śmierć. Dopilnują, żebym cierpiał — powiedział Milo. — Zasługujesz na najgorsze cierpienie — odezwał się Garrett ze złością. — Naprawdę sądzisz, że będziemy ci teraz współczuć? — Wiem, że tobie jest to najzupełniej obojętne, co się ze mną stanie, przyjacielu — powiedział Milo i skrzywił się, przyciskając mocniej dłoń do rany, z której nie przestawała lecieć krew. Wypływała pulsacyjnie, więc Milo wiedział, że Parker trafiła w tętnicę. — Ale nie sądzę, żeby ona była w stanie skazać mnie na tak bestialską śmierć, co, Park? — spytał, zwracając się znów do Parker. Parker zastanawiała się przez chwilę, czy naprawdę byłaby w stanie odłożyć pistolet i odejść, pozwalając rozwścieczonemu tłumowi z góry poszatkować Mila na kawałki lub bić go tak długo, aż przestanie oddychać. Sama zabiła mnóstwo ludzi w czasie swojej kariery zawodowej: dilerów narkotykowych, terrorystów — każdy z nich był potworem, każdy zabijał niewinnych, tak samo jak robił to Milo. Jedyna różnica polegała na tym, że nigdy nie żyła z żadnym z nich. Zwykle byli to bezimienni zwyrodnialcy, którzy siali tylko zło i zniszczenie, a ich śmierć nigdy nie spędzała Parker snu z powiek. Ale nie dzieliła się z nimi swoim ciałem, nie dzieliła się swoją duszą. Zastanawiała się, czy tym razem też nie będzie miała problemów ze snem. Milo zobaczył w jej oczach wahanie i pomyślał, że może źle ją ocenił. Może przecenił jej dobre serce. Może Parker pozwoli, żeby cierpiał przed śmiercią. Milo wiedział, że umrze w tej piwnicy; przez swoją beztroskę zapomniał, że Parker ma dostęp do broni. Zaślepiła go nienawiść do Garretta i teraz wszystko było skończone. Milo znał tylko jeden sposób na to, żeby zmusić Parker do zmiany zdania, tylko jeden sposób, żeby zakończyła szybko jego życie i okazała mu litość. Przekręcił się i sięgnął zdrową ręką po upuszczony pistolet. Wiedział, że lewą ręką nie będzie w stanie dobrze wycelować, ale chciał tylko dać Parker powód. Skrzywił się i wymierzył w Garretta. Parker dała ostatecznie Milowi to, czego chciał. Szybką, bezbolesną śmierć, dzięki czemu nie musiał odpowiadać za swoje grzechy przed ludźmi, którym wyrządził krzywdę. Parker zastanawiała się, czy przez resztę życia będzie miała poczucie, że zabiła potwora, czy może będzie myśleć, że zabiła swojego najlepszego przyjaciela. Gdy ucichły strzały i w piwnicy nie było już słychać nic poza ich echem i stukaniem pustego magazynka, który obracał się, bo Parker wciąż naciskała na spust, Garrett podbiegł do niej i złapał ją w tej samej chwili, w której pistolet wyleciał jej z ręki, bo nie miała już siły stać. Ułożył ją na ziemi i w tym samym momencie drzwi otworzyły się z hukiem, a do piwnicy wpadł jego oddział. Komandosi rozejrzeli się po pomieszczeniu, szacując liczbę zabitych. Upewnili się, że wszyscy na pewno nie żyją i że nie stanowią dla nikogo zagrożenia, a potem Brady posłał Austina i Cole’a z powrotem na górę, żeby sprawdzili, co się dzieje na zewnątrz, czy tłum dopadł Fernandeza. Gdy wyszli, podbiegł do Garretta i uklęknął obok niego. Garrett objął osuwającą się na ziemię Parker w pasie i wyczuł pod dłonią coś mokrego i lepkiego. Próbował nie dać po sobie poznać paniki, tylko ułożył sobie delikatnie ukochaną na kolanach i przytulił ją mocno. Słyszał, że jego ludzie weszli do środka, i wiedział, że Brady coś mówi, ale nie wiedział co, bo obchodziła go tylko Parker.

— Wspaniale się spisałaś, kochanie, wszystko będzie dobrze. — Mówiąc to, odsunął rękę od jej talii i zobaczył krew. Stłumił szloch i odgarnął Parker włosy z twarzy, zostawiając na jej policzku ślad krwi. Parker patrzyła na Garretta i wiedziała, że coś jest nie tak. Adrenalina opadła, a lekkie pieczenie, które czuła wcześniej w boku, zamieniło się w iście piekielny ogień. Miała wrażenie, że jej brzuch stanął w płomieniach, że każda warstwa skóry i każdy mięsień wypalają się na skwarkę. Chciała powiedzieć Garrettowi, żeby ugasił ten ogień, żeby zalał ją wodą, żeby zrobił cokolwiek, byle tylko tak nie bolało, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Miała w głowie jedynie ból. Nie chciała jednak dodatkowo martwić Garretta, więc w sumie cieszyła się, że nie może mówić. Nie chciała, żeby wiedział, jak bardzo cierpi. Tylko by się przestraszył. — Wytrzymaj jeszcze chwilę, dobrze? Pomoc jest już w drodze. Wyjdziesz z tego — zapewnił ją. Nigdy nie sądziła, że nadejdzie taki dzień, gdy zobaczy, jak Garrett McCarthy płacze. Miała ochotę się uśmiechnąć, widząc napływające mu do oczu łzy, ale wiedziała, że to wcale nie jest śmieszne. Poczuła, że obraz jej się zamazuje, i zamrugała kilka razy, żeby znów skupić go na Garretcie. Musiała tylko na niego patrzeć. Jeśli będzie widzieć jego oczy i twarz, wszystko jakoś się ułoży. Nie pochłonie ją poczucie winy, że zabiła Mila, i nie rozpłynie się w nicości, którą wyczuwała w pobliżu. Garrett przycisnął mocno dłoń do dziury ziejącej w brzuchu Parker. Czuł przez ranę bicie jej serca, które wypompowywało krew z jej ciała prosto w jego ramiona. Życie Parker znajdowało się w jego rękach. Miał wrażenie, że trzyma w dłoniach garstkę piasku, który przesypuje się mu między palcami i który może zostać zmieciony jednym silniejszym podmuchem wiatru. Garrett specjalizował się w naprawianiu. Naprawiał związek Parker i Mila więcej razy, niż był w stanie zliczyć. Naprawiał w pracy komputery, załatwiał problemy w terenie i wspomagał członków swojego oddziału, którzy potrzebowali pomocy. Jedyne, co chciał w tej chwili naprawić, to Parker, ale nie miał jak tego zrobić. Nie miał jak jej przy sobie zatrzymać. Z daleka dobiegły go jakieś głosy, ale nie odrywał oczu od Parker, która z wielkim trudem utrzymywała z nim kontakt wzrokowy. Dotarło do niego jakby przez mgłę, że Brady komunikuje się z resztą zespołu i że sytuacja jest opanowana, a Fernandez został zatrzymany. Wiedział, że Brady wezwał karetkę, bo w piwnicy zaroiło się nagle od ludzi, co oznaczało, że pomoc w końcu dotarła. — Kocham cię, Parker. Słyszysz mnie? Kocham cię. Nie wolno ci mnie zostawiać! — krzyknął, gdy ktoś zabrał mu Parker z kolan i ułożył ją na podłodze. Dalej trzymał ją za rękę i warknął na kogoś, kto kazał mu się odsunąć. Ratownicy uznali, że lepiej się z nim nie kłócić, i robili, co do nich należy, wokół niego. Zdjęli z Parker podartą bluzkę, założyli opatrunek na jej ranę, podłączyli ją pod kroplówkę i podali jej tlen. Parker obserwowała całe zamieszanie z obojętnością, jakby dotyczyło kogoś innego, a nie jej. Widziała, że Garrett sprzecza się z kimś, cały czas patrząc przy tym jej w oczy. Czuła rozlewające się w ciele odrętwienie i wiedziała, że dostała jakiś środek przeciwbólowy, za który była niewymownie wdzięczna. Nie miała już potrzeby wrzeszczeć z bólu, bo każdy skrawek jej ciała robił się stopniowo na niego odporny. Została ułożona na drewnianej desce, a następnie przeniesiona na nosze. Garrett został odsunięty na bok i po chwili straciła go z oczu. Zamiast niego widziała obcych ludzi, którzy nieśli ją przez pałac. Ci ludzie jej nie kochali; nie znali jej. Zrobiło jej się zimno i chciała znów znaleźć się w ciepłych ramionach Garretta. Zamknęła oczy i dała się pochłonąć ciemności, mając nadzieję, że odnajdzie Garretta po drugiej stronie.

Rozdział 26. Ostatnie wyraźne wspomnienie to wypełnione łzami niebieskie oczy, w które patrzyła, i żal, że nie ma siły się odezwać, by powiedzieć Garrettowi, że nic jej nie będzie i że nie musi się o nią martwić. Nie pamiętała szalonej jazdy karetką do szpitala, gdzie musieli ją reanimować, a potem użyć defibrylatora, bo straciła ponad czterdzieści procent krwi i miała wstrząs krwotoczny. Nie pamiętała sześciogodzinnej operacji, podczas której lekarze zajęli się dziurą w boku i uszkodzeniem jelita cienkiego. Nie pamiętała, że Garrett pobił lekarza do nieprzytomności, bo nie chciał go wpuścić do sali, gdzie leżała, i nie pamiętała czterech dni, które spędziła w śpiączce farmakologicznej. W jednej chwili ogarnęła ją ciemność, a w następnej mrugała intensywnie oczami z powodu rażącego ją światła jarzeniówki zawieszonej nad szpitalnym łóżkiem. Wyprężyła się z bólu i przerażenia, bo miała wrażenie, że coś ją dławi. Rzucała się na łóżku, próbując przełknąć ślinę, i bardzo chciała złapać się rękami za szyję, ale nie mogła nimi ruszyć. Kaszlała i krztusiła się, a z wysiłku zaczęły jej łzawić oczy. Usłyszała, że stojące obok urządzenie piszczy głośno, a po kilku sekundach do pokoju wbiegły dwie pielęgniarki. — Uspokój się, Annabelle. Nic się nie dzieje. Masz w gardle rurkę, która pomaga ci oddychać — wyjaśniła jedna z pielęgniarek i przytrzymała Parker za ramiona. — Wiem, że masz wrażenie, że się dławisz, ale musisz spróbować się uspokoić. Wezwiemy terapeutę oddechowego. Wykona kilka badań i, miejmy nadzieję, będzie można zakończyć intubację. Parker czuła, że po policzkach spływają jej łzy. Chciała podnieść rękę, żeby je wytrzeć, ale w dalszym ciągu nie mogła nią ruszyć. — Masz unieruchomione ręce, żebyś nie wyrwała sobie rurki — wyjaśniła jej łagodnie druga pielęgniarka, gdy zobaczyła, że Parker próbuje wyszarpnąć przywiązane ręce. Wyciągnęła z kieszeni fartucha telefon bezprzewodowy i wezwała terapeutę. Parker próbowała stosować się do poleceń, ale umysł miała wciąż zamroczony po długiej narkozie. Ciało chciało naturalnie pozbyć się tego, co powoduje dyskomfort. Choć wydawało jej się, że leży przytrzymywana przez pielęgniarkę wiele godzin, to już po kilku minutach na sali zjawił się ubrany na niebiesko mężczyzna, pchając przed sobą ogromne urządzenie. — Dzień dobry, pani Parker. Cieszę się, że odzyskała pani przytomność — powiedział. Podjechał ze swoim sprzętem pod respirator i zaczął podłączać kable i wtyczki. Potem kazał Parker wykonać kilka ćwiczeń oddechowych, a sam obserwował obydwa urządzenia. Po dwudziestu minutach kazał jej wziąć głęboki wdech, a potem zrobić jak najsilniejszy wydech i wypuścić całe powietrze, a on w tym czasie wyciągnął jej z gardła rurkę. Parker kaszlała przez kilka minut, a potem dostała maskę tlenową i nakaz odpoczywania. Pielęgniarka podała jej coś przez kroplówkę i powieki Parker same zaczęły opadać. Zanim odpłynęła w sen, uświadomiła sobie, że po przebudzeniu nie zobaczyła w pokoju tej jednej osoby, której najbardziej potrzebowała. *** Zdenerwowany Garrett chodził w tę i z powrotem po sali konferencyjnej w kwaterze głównej Navy SEAL. Po czterech dniach przy łóżku Parker spędzonych z gorącym pragnieniem, żeby się obudziła, o drugiej nad ranem został od niej siłą odciągnięty przez trzech podoficerów marynarki wojennej. Wiedział, że sam jest sobie winny, bo nie skontaktował się z komandorem Risnerem, mimo że ten wielokrotnie zostawiał mu wiadomości na poczcie głosowej. Miał świadomość tego, że raport z misji był sprawą najwyższej wagi, ale nic nie było w stanie odciągnąć go od łóżka Parker. Trzech w pełni uzbrojonych przedstawicieli żandarmerii wojskowej Stanów Zjednoczonych udowodniło mu, że się myli. Gdyby nie wrócił z nimi potulnie do Stanów, zabraliby go siłą. Garrett wiedział, że w takim wypadku trafiłby do więzienia wojskowego za zlekceważenie rozkazów, samowolne oddalenie się i całą listę innych wykroczeń, którymi w tej chwili w ogóle się nie przejmował. Garrett chodził już prawie po ścianach i miał ochotę rwać sobie włosy z głowy. Zaraz po wylądowaniu odebrano mu broń, książeczkę wojskową i telefon komórkowy i zawieziono do kwatery głównej, gdzie bez słowa wyjaśnienia został zaprowadzony na salę konferencyjną. Wiedział, że nie powinien zostawiać Parker samej. Cały czas wydawało mu się, że coś jej się stanie, a jego przy niej nie będzie, żeby zareagować. Przez ostatnie dni niewiele robił. Trzymał ją tylko za rękę i mówił do niej, ale miał przynajmniej poczucie, że coś robi. W tej chwili czuł się bezużyteczny. Kilka minut później otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł Risner i komandor John Andrews, jego przełożony. Żaden z nich nie miał zadowolonej miny, ale Risner spojrzał przynajmniej Garrettowi ze smutkiem w oczy i uśmiechnął się ze współczuciem. — Kapitanie McCarthy, proszę usiąść — odezwał się sztywno komandor Andrews i wskazał skinieniem głowy stół na środku sali. Ludzie, którzy mieli zadecydować o jego przyszłości, usiedli, ale Garrett wolał stać. — Czy wolno mi coś powiedzieć, panie komandorze? — spytał. — Proszę — odparł Risner. — Wypuśćcie mnie stąd, do cholery, i pozwólcie wrócić do Parker! — krzyknął Garrett i rąbnął otwartymi dłońmi w stół. — Rozumiemy twoją złość, Garrett… to znaczy: kapitanie McCarthy — powiedział Risner, zerkając nerwowo na szefa. Garrett i Risner przyjaźnili się od czasu, gdy poznali się w Akademii Wojskowej Marynarki Wojennej. Fakt, że Risner był przełożonym Garretta, wcale tego nie zmienił. Risner miał zaufanie do Garretta i w pracy dawał mu wolną rękę. Po tym, jak zerkał co rusz na komandora Andrewsa, widać było, że jeśli chodzi o Garretta, sprawy wymknęły mu się trochę spod kontroli. — Gdyby pan się z nami skontaktował i dobrowolnie przyjechał złożyć sprawozdanie, to zapewne byłby już pan w drodze powrotnej na Dominikanę do agentki Parker — poinformował arogancko komandor Andrews. — Członek pańskiego oddziału, którego rok temu uznaliśmy za zmarłego, przeszedł na stronę wroga. Brak kontaktu z pańskiej strony i brak informacji o miejscu pańskiego pobytu zaniepokoiły zarówno admirała, jak i kontradmirała. Kiepsko to wygląda. Risner spojrzał na Garretta ze współczuciem. Wiedział, że Garrett nigdy nie zrobiłby niczego przeciwko marynarce wojennej czy swojej

ojczyźnie. Było mu przykro, że Parker została ranna, i wiedział, że to przez to Garrett nie myśli logicznie, ale w tej chwili nie miał już nic do powiedzenia. Zwierzchnictwo nie było zadowolone. Działania Mila rzuciły negatywne światło na cały program SEAL, wszyscy znaleźli się na cenzurowanym. — Sprawy mają się tak, kapitanie McCarthy, że w dominikańskim więzieniu czeka na proces człowiek, który ma na koncie czterdzieści siedem ofiar prostytucji nieletnich i trzynaście ofiar umyślnego zabójstwa. Znamy również jego niektórych klientów: trzech senatorów Stanów Zjednoczonych, czterech sędziów Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, dwóch pracowników Departamentu Stanu i jednego pracownika biura zarządu CIA. Każdemu postawiono zarzuty wielokrotnego wykorzystywania seksualnego dzieci. Nic nie można z nimi zrobić, póki nie zostanie pan przesłuchany przez marynarkę wojenną. Dopiero wtedy będzie można wszcząć procedurę sądową — oznajmił spokojnie komandor Andrews. Garrett nadal toczył w sobie wewnętrzną walkę. Jego obowiązkiem było doprowadzić tę sprawę do końca. Przysięgał bronić tego kraju i wszystkich jego mieszkańców. Wśród czterdziestu siedmiu dziewcząt sprzedanych przez Fernandeza było dwadzieścia Amerykanek. Ale Garrett obiecał też coś Parker. Choć była wtedy nieprzytomna, przysiągł jej, że już nigdy jej nie zostawi, że będzie ją kochał do śmierci i że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby wynagrodzić jej to, że przez jego zazdrość skończyła tak, a nie inaczej. Garrett wiedział, że nawet gdyby udało mu się stąd uciec i wrócić do Parker, to i tak zostałby przyprowadzony z powrotem. Tylko że za drugim razem byłoby dużo gorzej. Trafiłby do więzienia wojskowego i nie mógłby liczyć na wyrozumiałość. Za zdradę uznano by fakt, że nie stanął w obronie obywateli swojego kraju i że nie dopilnował, aby potwory w ludzkiej skórze znalazły się na długi czas za kratkami. Jeśli jednak zostanie tutaj i złoży wymagane przez wojsko przy tego rodzaju misji sprawozdanie, weźmie udział w spotkaniach ze swoim oddziałem, a także w spotkaniach z prawnikami zatrudnionymi do prowadzenia tej sprawy, aby pomóc im zebrać potrzebne zeznania i dowody, a w końcu pójdzie zeznawać w sądzie, to rozstanie z Parker przeciągnie się do wielu tygodni, o ile nie miesięcy. Wiedział, że Parker nie będzie mu robić wyrzutów, ale jednocześnie miał świadomość, że zabije go poczucie winy spowodowane tym, że ją zostawił. Wybór nie był łatwy. Tak naprawdę Garrett wiedział jednak, że musi przede wszystkim postarać się wsadzić do więzienia ludzi, którzy wykorzystywali dzieci. Miał tylko nadzieję, że zostanie wynagrodzony za swoje poświęcenie, gdy znów będzie z Parker, tam, gdzie jego miejsce. *** Dwa dni po usunięciu rurki intubacyjnej z gardła, Parker przestała już kaszleć podczas mówienia i była wystarczająco przytomna, żeby wysłuchać pielęgniarki, która powiedziała, że tuż przed tym, zanim Parker odzyskała przytomność, trzech uzbrojonych mężczyzn wyprowadziło Garretta z jej pokoju. Już kilka osób mówiło jej, że ma szczęście, że żyje. Niewielu ludziom udaje się wykaraskać z krwotoku czwartego stopnia, a były przecież i inne obrażenia, sprzed rany postrzałowej: złamane żebro, złamany kciuk, pęknięta kość żuchwy, pęknięta kość policzkowa oraz rana w brzuchu po kuli, która przeszła na wylot, pozostawiając z tyłu jeszcze większy otwór. Gdy stan Parker był już w miarę stabilny, została przetransportowana do Szpitala Uniwersyteckiego im. George’a Washingtona w Waszyngtonie, gdzie miała rozpocząć fizjoterapię i długi proces rekonwalescencji. Parker myślała, że sama będzie mogła zadecydować, w jakim szpitalu chce leżeć, bo oczywiście chciała być w Kalifornii, blisko domu. CIA podjęła jednak decyzję za nią, nie pytając jej o zdanie. Wraz z upływem kolejnych dni nieobecność Garretta zaczęła przypominać kolejną ranę postrzałową, tym razem zadaną prosto w serce. W ciągu dnia Parker była zajęta fizjoterapią i nieustannymi wizytami lekarzy i pielęgniarek, którzy badali ją i zadawali najróżniejsze pytania. Ale w nocy, w szpitalnej ciszy, pozostawiona wreszcie sama, żeby mogła odpocząć, Parker miała mnóstwo czasu na myślenie o swojej samotności. Nie miała nikogo poza Olivią — niebieskooką brunetką o egzotycznej urodzie. W ciągu ostatnich tygodni pielęgniarka Parker zamieniła się w kogoś w rodzaju przyjaciółki. Z oczywistych powodów Parker nie miała do nikogo zaufania, ale Olivii trudno było nie lubić, nawet jeśli trzeba było oglądać codziennie jej idealną cerę i figurę modelki. A już szczególnie trudno było jej nie polubić, gdy zaraz po tym, jak Parker rzuciła w nią miską pełną zielonej galaretki, Olivia uśmiechnęła się do niej i powiedziała, że chyba się zaprzyjaźnią. Mimo że Olivia zmuszała ją do chodzenia na fizjoterapię, gdy Parker nie miała na to ochoty, i stała przy niej, postukując stopą, póki Parker nie ustąpiła, mimo że wmuszała w jej obolałe gardło mdłe szpitalne jedzenie i zrywała z niej kołdrę, każąc iść na spacer, gdy Parker zaczynała się nad sobą użalać, to w tym okresie była jedynym stałym elementem w jej życiu — jedyną osobą, która dzień w dzień dbała o jej powrót do zdrowia. Parker klęła gorzej niż jakikolwiek tirowiec, którego Olivia w życiu spotkała, i przez większą część dnia była skrzywiona, marudna i kłótliwa, ale Olivia wiedziała, że pod tą twardą skorupą kryje się coś jeszcze. Kilka razy próbowała nakłonić Parker do rozmowy o przystojnym żołnierzu, który — z tego, co słyszała — przez pierwsze cztery dni po operacji nie odchodził od niej ani na krok, ale za każdym razem, gdy o nim wspominała, Parker zamykała się w sobie. Olivia nieraz przychodziła do szpitala na długo przed rozpoczęciem swojej zmiany tylko po to, żeby zajrzeć do Parker. Zerkała przez okienko w drzwiach do jej pokoju i zawsze widziała to samo. Parker siedziała na krześle pod oknem i patrzyła pustym wzrokiem w przestrzeń, a po policzkach płynęły jej łzy. Choć informacje na temat sposobu, w jaki Parker została ranna, zostały utajnione, to Olivia wiedziała, że Parker jest z CIA i że właśnie wróciła z akcji w Republice Dominikany, gdzie została wzięta jako zakładniczka. W ciągu lat pracy w szpitalu Olivia zdążyła napatrzeć się na rannych żołnierzy, agentów i innych pracowników rządowych. Domyślała się, że Parker widziała i przeżyła rzeczy, które mogłyby złamać nawet najsilniejszego człowieka. Olivia miała nadzieję, że Parker w końcu się otworzy. Nie mogła znieść widoku jej cierpienia. Nawet gdy Parker wyciskała z siebie siódme poty na bieżni albo gdy siedziała z kamienną twarzą z tyłu sali, odmawiając aktywnego uczestnictwa w cotygodniowym spotkaniu grupy terapeutycznej dla pacjentów z zespołem stresu pourazowego, Olivia widziała, ile ją kosztuje, żeby jakoś się trzymać. Olivia i Parker wracały powoli do pokoju po kilku leniwych rundkach po piętrze dla rekonwalescentów. Kobiety urwały rozmowę i zmarszczyły brwi na widok mężczyzny, który podniósł się ze stojącego w rogu krzesła, żeby się z nimi przywitać. Parker natychmiast pomyślała o agencie Bradzie Richmondzie. Tuż przed przenosinami do szpitala w Waszyngtonie dowiedziała się, że jej szef, który był jej przełożonym od ośmiu lat, został zabity w swoim mieszkaniu, bo nie zgodził się wyjawić miejsca jej pobytu dwóm strażnikom Fernandeza. Raczej nie nazwałaby Richmonda przyjacielem, ale przynajmniej ją znał. Łączyły ich lata współpracy, nawet jeśli nie zawsze układało się między nimi dobrze. Richmond nie traktował jej jak kogoś obcego, nie mówił do niej jak do dziecka ani nie ignorował jej próśb. Jego następca, agent Jeff Charles, zrobił wszystkie te rzeczy w ciągu pierwszych piętnastu minut rozmowy. Parker z miejsca go znienawidziła. Gdy tylko została przeniesiona do Waszyngtonu, agent Charles trzy razy przychodził do szpitala, żeby porozmawiać o tym, co się wydarzyło na Dominikanie, ale za każdym razem Olivia go wypraszała, bo widziała, jak zły wpływ mają na Parker jego wizyty. Powiedziała mu, że

na Dominikanie, ale za każdym razem Olivia go wypraszała, bo widziała, jak zły wpływ mają na Parker jego wizyty. Powiedziała mu, że Parker nie doszła jeszcze do siebie w takim stopniu, żeby przyjmować trudne wizyty. Jeff długo czekał na właściwy moment. Ale nie mógł dłużej zwlekać. Poszedł w końcu za plecami Olivii do lekarza Parker i uzyskał od niego zgodę na zadanie jej kilku pytań na temat misji. Olivia nie była tym zachwycona. Pomogła Parker położyć się do łóżka i spojrzała ze złością na stojącego w rogu mężczyznę. Miał na sobie czarny garnitur i gładko wyprasowaną białą koszulę. — Wezwij mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebować — powiedziała Olivia do Parker, pomagając jej nakryć nogi kocem. Zerknęła przez ramię na czekającego cierpliwie agenta. — Nawet jeśli zwyczajnie trzeba by było skopać komuś tyłek. Parker uśmiechnęła się słabo, choć wiele kosztował ją nawet tak niewielki przejaw emocji. — Wydaje mi się, że do zakresu twoich obowiązków nie należy bicie odwiedzających. Zwłaszcza zatrudnianych przez rząd — odparła cicho i usiadła wygodniej. — Coś mi mówi, że w tym przypadku nie miałabyś nic przeciwko napadowi z pobiciem — odpowiedziała Olivia i wskazała kciukiem za siebie. — Poradzę sobie — uspokoiła ją Parker. — Dziękuję. Olivia skontrolowała jeszcze kroplówkę, nacisnęła kilka przycisków i zostawiła Parker i agenta Charlesa samych. — Tak jak mówiłem w wiadomościach, które zostawiałem pani na poczcie głosowej i na które nie raczyła pani odpowiedzieć, mamy jeszcze sporo wątpliwości dotyczących tej sprawy — zaczął agent, przechodząc od razu do rzeczy. Otworzył aktówkę, która leżała obok niego na stole, i wyciągnął z niej kilka teczek. — Ja natomiast mówiłam za pierwszym razem, gdy pan przyszedł dwa tygodnie temu, że nie odpowiem na żadne zasrane pytania, póki mi pan nie powie, co się dzieje z kapitanem McCarthym i jego oddziałem — odpowiedziała Parker, starając się, żeby nie skoczyło jej ciśnienie. — Pani Parker… — AGENTKO Parker — poprawiła go przez zaciśnięte zęby. — Może nie jestem w tej chwili w czynnej służbie, ale zasłużyłam, do cholery, na szacunek. Jeff wziął kilka spokojnych wdechów i przypomniał sobie, że nic nie zyska, jeśli straci nad sobą panowanie. CIA i marynarka wojenna rywalizowały ze sobą o to, komu należy się uznanie za zlikwidowanie wielkiej międzynarodowej grupy przestępczej zajmującej się prostytucją. Smutne było to, że bez pomocy Parker CIA nie mogła być górą. Nie pomagało, że Parker odmówiła złożenia raportu i rozmowy z kimkolwiek z CIA. — Proszę mi wybaczyć, agentko Parker. Parker starała się nie zwracać uwagi na ewidentny sarkazm w jego głosie, ale było to trudne. — Jak panią poinformowałem w dwóch zostawionych przeze mnie wiadomościach, których, jak się domyślam, nie raczyła pani odsłuchać, jako agent CIA nie mam dostępu do informacji na temat miejsca pobytu komandosów marynarki wojennej. Ponieważ jednak zależy mi, aby wreszcie zamknąć tę sprawę, wykonałem kilka telefonów. Jako dowódca oddziału SEAL i łącznik ze wszystkimi poległymi komandosami z oddziału czwartego SEAL, do czasu ogłoszenia terminu rozpraw wszystkich zaangażowanych w ten skandal osób kapitan McCarthy znajduje się pod ścisłym nadzorem, a razem z nim trzech pozostałych komandosów z jego oddziału. Wszyscy dostali zakaz publicznego wypowiadania się i kontaktowania się z kimkolwiek poza ich bezpośrednimi przełożonymi i prawnikami. Parker słyszała, co powiedział, i zrozumiała każde słowo. Wiedziała, że brak kontaktu ze strony Garretta nie wynika z tego, że nagle przestało mu na niej zależeć. Wiedziała, że gdyby mógł, na pewno byłby przy niej. Ale wiedzieć a pogodzić się z tym to dwie różne rzeczy. Brak Garretta, który przytuliłby ją i odpędził męczące ją co noc koszmary, powoli ją dobijał. Mimo wysiłków Olivii Parker czuła, że codziennie popada w coraz głębszą depresję. Bez uśmiechu i objęć Garretta świadomość wszystkiego, co straciła, i wszystkiego, co zrobiła, powoli ją wykańczała. Nie zależało jej na pracy. Nie zależało jej na sprawie… na niczym jej nie zależało. Agent Charles przyszedł tylko dlatego, że czegoś potrzebował. Nie obchodziło go, że Parker zmaga się ze swoimi demonami i że znajduje się na granicy obłędu. Chciał się dowiedzieć, co wydarzyło się w tamtej piwnicy. Chciał poznać odpowiedź na pytanie, dlaczego agent z ponadtrzydziestoletnim doświadczeniem, jej ojciec, został zastrzelony w szpitalu. Ze zwykłej chorobliwej ciekawości chciał wiedzieć, czy Fernandez próbował się z nią przespać, czy plotki na temat jej związku z McCarthym były prawdziwe i czy cieszyła się w duchu, że to ona palnęła swojemu byłemu narzeczonemu w łeb. Parker znała takich jak on, w ciągu ostatnich lat współpracowała z wieloma mężczyznami jego pokroju. Śmiali się przy automatach z wodą ze zdjęć z miejsca zbrodni: ludzie ze zdjęć, którzy zginęli z rąk innych agentów, stawali się tylko pożywką dla plotek. Parker wiedziała, że tak samo traktują teraz ją. Stojąc w windach i rozmawiając przy kawie, robią zakłady o to, czy Parker uśmiechała się, gdy naciskała spust, żeby zakończyć życie Mila, zastanawiają się, czy od początku wiedziała o Milu i zabiła go tylko po to, żeby zamknąć mu usta. — Skoro więc ja zadałem sobie trud i zdobyłem informacje, na których pani zależało, czas, żeby odpowiedziała pani na kilka moich pytań — oznajmił agent Charles, przerywając jej rozmyślania. *** Najtrudniejsze były dwa pierwsze tygodnie bez Parker. Garrett nie mógł spać, mało co jadł i warczał na każdego, kto próbował się do niego odezwać. Złożył zeznania, odpowiedział na wszystkie pytania, a i tak nie pozwolili mu skontaktować się z Parker. Dostali oficjalny zakaz rozmowy z każdym, kto nie uzyskał wcześniejszego pozwolenia od marynarki wojennej. Dla dobra sprawy, aby na pewno nie doszło do przecieku, musieli trzymać się rozkazów co do joty. Garrettowi nie wolno było nawet spędzić pięciu minut na osobności z Bradym, Austinem czy Cole’em, na wypadek gdyby chcieli ustalić inną wersję wydarzeń, co mogłoby położyć całą sprawę. Każdy z nich wziął udział w indywidualnym wielogodzinnym przesłuchaniu i dopiero gdy prawnicy upewnili się, że zeznania komandosów się pokrywają, zorganizowali wspólne spotkanie. Ani razu nie zostawiono ich samych, nie mieli możliwości swobodnej rozmowy. Komandorowi Risnerowi udało się zdobyć kilka informacji na temat stanu Parker, wszystkie były bardzo skąpe i w zasadzie niewiele mówiły. „Odzyskała przytomność”. „Została przetransportowana do innego szpitala”. „Czeka ją długa rekonwalescencja”.

Komandor Andrews dopilnował, żeby Garrett miał świadomość, że powinien być wdzięczny nawet za tak skąpe informacje. Armia nie chciała, żeby Garrett się dekoncentrował czy też zapominał, dlaczego wstąpił do wojska. Ale przede wszystkim nie chciała, żeby cokolwiek się pochrzaniło w jednym z największych skandali ujawnionych dzięki marynarce wojennej. Po tym, jak działalność prezydenta Republiki Dominikany wyszła nagle na jaw, i po usunięciu go ze stanowiska bez wyznaczonego następcy w kraju zapanował chaos, ale na szczęście dla wszystkich zaangażowanych stron negocjacje przeprowadzono sprawnie i efektywnie. Republika Dominikany chciała jak najszybciej pozbyć się „problemu”, żeby móc się zająć odbudową rządu. Fakt, że były przywódca kraju prowadził swoją nielegalną działalność w zasadzie na oczach wszystkich, uświadomił rządzącym, jakie błędy popełnili, przymykając na to oko. Zgodzili się na proces Fernandeza w Stanach, bo sytuacja w kraju była zbyt niestabilna i wymagała natychmiastowej interwencji. Na tydzień przed rozpoczęciem procesu Garrett znajdował się w sali konferencyjnej z przedstawicielem prokuratury wojskowej i przygotowywał się do składania oficjalnych zeznań. Nie mógł się skupić, bo wiedział, że tego dnia Fernandez miał zostać przewieziony z Dominikany do prywatnego zakładu karnego w Kalifornii, gdzie miał zostać niemal do samej rozprawy. Choć znajdował się setki kilometrów stąd, sama świadomość, że jest w Stanach, budziła w Garretcie chęć mordu. Po godzinie spotkania i czterech nieodebranych połączeniach prokurator wojskowy przeprosił w końcu Garretta i podszedł sprawdzić, kto do niego wydzwania. Po kilku minutach wrócił na salę z oszołomioną miną. Prezydent Emilio Fernandez nie żył. Dla prawników to był ogromny szok, ale dla komandosów, którzy go zatrzymali, trochę mniejszy. Wiedzieli, że sprawiedliwość zawsze człowieka dopadnie. Czekając na transport w La Victoria, największym więzieniu w Republice Dominikany, Fernandez dostał to, na co zasłużył. Wieści roznoszą się szybko, nawet w krajach Trzeciego Świata. Zbyt wiele osób wiedziało, czego się dopuścił. Zbyt wielu więźniów, strażników i odwiedzających chciało, żeby zapłacił za to, co zrobił ich siostrom, kuzynkom, bratanicom… W więzieniu doszło do zamieszek, zapanował totalny chaos. Gdy bunt został opanowany i wszyscy więźniowie wrócili do swoich cel, okazało się, że cela Fernandeza jest pusta. Po godzinie znaleziono jego ciało. Głowa była oderwana od tułowia, palce zostały odcięte jakimś prymitywnym narzędziem, a jądra wepchnięte do gardła. Nikt nie płakał po jego śmierci. Władze nie wyciągnęły konsekwencji wobec osób odpowiedzialnych za jego zabójstwo. Po kilku godzinach zamieszania i zmiany zeznań sama rozprawa przebiegła zgodnie z przewidywaniami. Wszyscy oskarżeni zostali uznani za winnych zarzucanych im czynów. Minie wiele lat, zanim którykolwiek z nich zobaczy niebo. Po piętnastu minutach od wyjścia z sali sądowej Garrett odzyskał swoją książeczkę wojskową, broń i komórkę. Natychmiast zadzwonił do Parker. Po czterech sygnałach zautomatyzowany głos poinformował go, że połączenie nie może zostać zrealizowane, ponieważ numer, pod który dzwoni, nie jest już aktywny. *** Sześć tygodni po przybyciu do Szpitala Uniwersyteckiego im. George’a Washingtona Parker została wypisana na własne życzenie do domu. Obiecała Olivii, że zadzwoni do niej zaraz po powrocie. Nie powiedziała tylko, że nie ma zamiaru wracać do Kalifornii. Nie czuła się w obowiązku zdradzać tego rodzaju informacji swojej pielęgniarce. Agent Charles skonfiskował jej komórkę, bo była własnością CIA, a Parker nie miała pojęcia, kiedy i czy w ogóle wróci do pracy. Dla świętego spokoju wpisała sobie numer Olivii do nowego telefonu. Przy pożegnaniu Olivia uniosła brwi i popatrzyła podejrzliwie na Parker, jakby wiedziała, że ta nie ma najmniejszego zamiaru do niej dzwonić. Parker miała wrażenie, że takie rzeczy, jak bliskość, zaufanie i wzajemne poleganie na sobie jakoś nigdy jej nie wychodzą. Postanowiła, że już nigdy nie popełni tego błędu i nie będzie się z nikim przyjaźnić. W chwili lądowania, zaciskając z całych sił dłonie na podłokietnikach, przypomniała sobie lot na Dominikanę. Garrett próbował wtedy jakoś ją odstresować i powiedział, że będą musieli udawać małżeństwo. Słodko-gorzkie wspomnienie sprawiło jej ból. Nie chciała teraz o tym myśleć. Myślenie o Garretcie tylko pogarszało sytuację. Parker skrzywiła się, wyciągając małą walizkę spod siedzenia. Rana postrzałowa zagoiła się, ale nawet najmniejszy ruch powodował tępy ból w miejscu, w którym kula przeszła na wylot przez jej ciało. Parker wstała, przycisnęła dłoń do boku i poszła za garstką pasażerów do wyjścia. Wysiadając z małego samolotu, którym odbyła drugą część podróży, Parker spróbowała się uśmiechnąć na pożegnanie do pilota, który wystawił głowę z kokpitu, ale będąc w tym miejscu, wiedząc, z czym chce się zmierzyć, nie była się w stanie zdobyć nawet na udawaną radość. Gdy przyjechała rano na lotnisko i poszła na odprawę, poczuła, że zaczynają jej się pocić ręce i że ogarnia ją potworny smutek. Przez kilka ostatnich dni marzyła tylko o tym, żeby się położyć do własnego łóżka, wyłączyć światło i udawać, że świat przestał istnieć. W ułamku sekundy zmieniła decyzję i postanowiła lecieć gdzie indziej. Wysiadła z czarterowego samolotu i zeszła po niewysokich schodkach, przyspieszając kroku, żeby nie słyszeć radosnych słów, jakimi żegnali się z każdym pasażerem stewardzi. — Dziękujemy za wybór naszych linii! Życzymy miłego pobytu w Manchesterze! *** — Przykro mi, ale nic pan nie wskóra swoimi krzykami i wulgaryzmami. Nie złamię dla pana obowiązujących zasad. Jeśli nie jest pan członkiem najbliższej rodziny, nie mogę udzielić panu takich informacji. Garrett stracił cierpliwość dziesięć godzin wcześniej, gdy usiłował się dowiedzieć, do jakiego szpitala została przetransportowana Parker po wyjeździe z Dominikany, a wszyscy ciągle odsyłali go gdzie indziej. Po siedmiu telefonach i niewybrednej groźbie, że rozpieprzy całą kwaterę główną CIA, jeśli nie powiedzą mu, w którym szpitalu została umieszczona Parker, komandor Risner postanowił interweniować, żeby Garrett nie został przypadkiem aresztowany. Najgorsze w tym wszystkim było to, że przez cały ten czas, kiedy Garrett był trzymany pod kluczem i nie mógł w żaden sposób skontaktować się z Parker, ona znajdowała się dużo bliżej, niż przypuszczał. Ze względu na charakter sprawy rozprawa odbywała się w Waszyngtonie, tuż obok Szpitala Uniwersyteckiego im. George’a Washingtona.

— Mówiłem już pani trzy razy, że ona nie ma żadnej rodziny. Ma tylko mnie. Muszę się dowiedzieć, gdzie jest — powiedział z wściekłością Garrett. — Jeśli mi pani nie powie, zacznę walić do każdych zasranych drzwi w tym przybytku, dopóki jej nie znajdę. Garrett wiedział, że zachowuje się jak skończony dupek. Słyszał siebie, ale nie był w stanie w żaden sposób się opanować. W końcu się dowiedział, gdzie jest Parker, a ta hetera z pokoju pielęgniarek nie chciała mu podać numeru sali. Olivia wysiadła z windy i trafiła akurat w sam środek awantury urządzanej przez Garretta. Podeszła do Rhondy, żeby jej pomóc. Od czasu do czasu spotykały się z wybuchami wściekłości członków rodziny pacjentów — taka praca. Olivia radziła sobie w takich sytuacjach lepiej niż reszta koleżanek, więc gdy wyszła zza rogu, na twarzy Rhondy odmalowała się ewidentna ulga. — Może ja będę mogła pomóc? O co chodzi? — spytała Olivia, zdejmując płaszcz i przypinając do fartucha identyfikator. — Nazywam się Garrett McCarthy. Usiłuję się dowiedzieć, w jakiej sali leży moja dziew… moja przyj… moja… Chcę tylko wiedzieć, gdzie leży Annabelle Parker — wydukał Garrett. Czuł się jak kretyn. Nie wiedział nawet, jak nazwać Parker. Tak wiele razem przeszli i wszystko między nimi zmieniło się tak szybko. W jednej chwili byli przyjaciółmi, a już w następnej kochankami. Garrett wiedział, że Parker go kochała, ale nie miał pojęcia, czy dalej go kocha, czy to, przez co przeszła, niczego nie zmieniło, czy to, że przez ostatnie dwa miesiące go przy niej nie było, wszystkiego nie zepsuło. Dowie się tego dopiero, kiedy ją zobaczy. — Rhonda, możesz nas zostawić na moment? — poprosiła cicho Olivia. Rhonda spełniła jej prośbę z największą przyjemnością. Wzięła jakieś dokumenty i poszła do któregoś z pacjentów. Olivia odprowadziła ją wzrokiem i odwróciła się do Garretta. A więc to był ten tajemniczy mężczyzna. Ten, którego Parker wołała co noc. Gdy dwa dni wcześniej opuszczała szpital, Olivia po raz ostatni spróbowała namówić ją do zwierzeń i spytała o mężczyznę, który prześladuje ją we śnie i sprawia, że budzi się z płaczem. Mimo szybko zamaskowanych łez i ściany, która natychmiast wyrosła między nimi, Olivia wiedziała, że ten człowiek jest dla Parker kimś wyjątkowym. — A więc to pan jest Garrettem — stwierdziła Olivia, mierząc go wzrokiem. — Parker wspominała o panu. Garrett westchnął z ulgą. W końcu trafił na kogoś sensownego. — Czyli wszystko z nią w porządku? Gdzie ona jest? Mogę się z nią zobaczyć? Olivia parsknęła lekko. — Nie tak szybko, kowboju. Powiedziałam, że o panu wspominała. Nie powiedziałam, że chce mieć z panem cokolwiek wspólnego. Garrettowi zrzedła mina i przygnębiony zwiesił ramiona. Olivia czuła, że postępuje trochę nie fair, zwodząc go i pozwalając mu myśleć, że Parker jest dalej w szpitalu. Ale zanim cokolwiek mu powie, musiała się upewnić, że to dobry człowiek. Wyraz twarzy Garretta powiedział jej wszystko, co potrzebowała wiedzieć. — Tak naprawdę to nie mówiła o panu. Wołała pana przez sen. Co noc — przyznała Olivia. Ból, który odmalował się na twarzy Garretta, chwytał za serce. — Chciałem przy niej być. Myślałem, że zwariuję przez to, że nie mogę przy niej być — odparł ze smutkiem Garrett. — A ona wariowała, nie mając pana przy sobie — powiedziała mu łagodnie Olivia. — Nie mówię tego po to, żeby sprawić panu przykrość. Chcę tylko, żeby miał pan świadomość, w jakim ona jest stanie. Pod względem fizycznym jest całkiem nieźle. Zważywszy na zakres jej obrażeń, naprawdę szybko doszła do siebie. Ale psychicznie jest bardzo źle. Garrett oparł się o kontuar i zwiesił głowę. — Próbowałam być dla niej przyjaciółką. Chciałam, żeby wiedziała, że może na mnie liczyć, że może ze mną porozmawiać, ale nigdy nie udało mi się przebić przez jej pancerz. Obserwowałam, jak jej ciało staje się z dnia na dzień coraz silniejsze, a jednocześnie jej umysł i serce coraz słabsze. Nie wiem, co jej się przydarzyło, ale musiało to być coś potwornego. Wiem, że z jakiegoś powodu czuje się winna, że wyrzuty sumienia ją zabijają. Miała tu zostać jeszcze przez tydzień, ale dwa dni temu wypisała się na własne życzenie. Garrett podniósł gwałtownie głowę i spojrzał pytająco na Olivię. — Zanim pan spyta, nie mam pojęcia, dokąd pojechała. Obiecała, że zadzwoni, kiedy dotrze na miejsce, ale do tej pory się nie odezwała. Garrett zamknął na chwilę oczy, wziął głęboki wdech, po czym wychylił się nad ladą i przytulił pielęgniarkę. Podziękował jej za to, że była przy Parker w czasie, gdy on nie mógł. Obiecał, że zajmie się Parker, nawet jeśli go znienawidziła. Wystarczył jeden telefon do Brady’ego z windy i Garrett wiedział już dokładnie, dokąd pojechała Parker. Na szczęście jego przyjaciółka zawsze używała tego samego hasła. Brady w kilka sekund włamał się do jej konta bankowego i uzyskał dostęp do transakcji z jej karty kredytowej. *** Parker powinna być zmęczona po dniu, który miała za sobą: najpierw godzinny lot z Waszyngtonu do New Jersey, potem trzyipółgodzinny z New Jersey do Manchester Township w stanie Michigan, a na koniec godzinna jazda wynajętym samochodem do domu. Stojąc na środku salonu i patrząc na fotel w rogu, nie czuła się jednak zmęczona. Czuła się tylko odrętwiała. Podświadomie wiedziała, że to, co robi, nie jest zdrowe. Wiedziała, że tylko pogorszy sprawę, próbując zakopać wspomnienia i ból. Każdego dnia, każdej godziny przygniatał ją coraz większy żal, gniew, poczucie winy i szok. Miała wrażenie, że wkrótce załamie się pod ich ciężarem. Siedząc z tyłu podczas cotygodniowych spotkań grupy wsparcia dla osób cierpiących na zespół stresu pourazowego, słuchała terapeuty, który wyjaśniał wszystkim, że jeśli nie będą mówić o tym, co ich boli, jeśli nie stawią czoła swoim lękom i nie skonfrontują się ze swoimi demonami, to nigdy nie uporają się ze swoimi koszmarami. Parker stała więc w domu rodzinnym, chcąc zmierzyć się ze swoimi potworami. Od jej ostatniej wizyty zmieniło się tu prawie wszystko: była nowa kanapa, nowy dywan, inny kolor ścian, inne sprzęty i duży telewizor zawieszony nad kominkiem. Jedyne, co się nie zmieniło, to fotel — ulubiony fotel ojca. Wyglądał tak, jakby miał się rozsypać na kawałki, gdyby ktoś na nim usiadł. Powietrze pachniało niewyraźnie wodą po goleniu ojca i cytrynowym płynem do mebli. Ten dom kojarzył jej się z tymi właśnie zapachami.

Parker podeszła do fotela i usiadła. Miała wrażenie, że minęły całe wieki, odkąd siadała tu tacie na kolanach i oglądała razem z nim horrory. Ale wziąwszy pod uwagę to, co się wydarzyło w jej życiu od wyjazdu z domu, to rzeczywiście można by uznać, że upłynęły stulecia. Zalało ją poczucie winy, gdy pomyślała, ile lat zmarnowała, gniewając się na ojca. Gdyby była mądrzejsza i spróbowała w którymś momencie się z nim skontaktować, może nigdy by do tego nie doszło: nie siedziałaby w pustym domu rodzinnym i nie opłakiwała człowieka, o którym niczego nie wiedziała. Parker zapadła się w fotel obity wytartą tkaniną i wyłożony miękkimi poduszkami. Spojrzała w lewo i zobaczyła ramkę ze zdjęciem ślubnym mamy — tym samym, które ojciec miesiącami tulił do siebie z płaczem po jej śmierci. Parker sięgnęła po fotografię, żeby obejrzeć ją z bliska. Koperta, która stała oparta o ramkę, upadła płasko na stół. Parker położyła zdjęcie na kolanach i sięgnęła po kopertę. Znajdowało się na niej jej imię, wypisane drobnym, drukowanym pismem ojca. Parker poczuła gulę w gardle. Odpędziła napływające do oczu łzy i dotknęła palcami napisu. Odwróciła szybko kopertę i otworzyła ją.

Kochana Annabelle! Jeśli jesteś w domu i znalazłaś ten list, to znaczy, że albo nie żyję, albo świat się skończył. Zaryzykuję jednak stwierdzenie, że nie żyję. Parker roześmiała się przez łzy z takiego doboru słów. Wiesz, że nie jestem w tym dobry, ale należy Ci się prawda. Więc ją poznasz. Popełniłem bardzo wiele błędów, jeśli chodzi o Ciebie. Gdy przypominam sobie to, jak się zachowywałem po pogrzebie, to ogarnia mnie wstyd. Gdy zdałem sobie sprawę, co zrobiłem, i że muszę uczynić wszystko, żebyś mi przebaczyła, okazało się, że w CIA doszło do przecieku i że Fernandez wie, że to ja zajmowałem się jego sprawą i próbowałem go zdemaskować. Myślałem wtedy tylko o tym, jak zapewnić Ci bezpieczeństwo. Fernandez wiedział, że mam córkę i że nie mamy ze sobą kontaktu. Wiedziałem, że jeśli będę próbował się z Tobą porozumieć, Fernandez się o tym dowie i skupi się na Tobie, żeby się na mnie odegrać. Miałem nadzieję, że naprawdę uwierzył, że Cię nienawidzę, i że nigdy nie wykorzysta Cię w takim celu. Miałem obsesję na punkcie Twojego bezpieczeństwa i naprawdę wydawało mi się, że najlepszym rozwiązaniem będzie nakłonić Cię do pracy w CIA. Dzięki temu zyskiwałaś rozległe kontakty, a Fernandez miał świadomość, że jeśli Cię skrzywdzi — agentkę CIA i córkę człowieka od lat zajmującego się jego sprawą — będzie pierwszym podejrzanym. Jeśli zaś chodzi o te zdjęcia, na których byłem ze zmasakrowaną twarzą, to wszystkie te sińce i rany były dziełem ludzi Fernandeza, a nie mafii Capuanich. Wiedzieliśmy, że jeśli pokażemy Ci te zdjęcia i dołączymy do tego historyjkę o moich rzekomych długach, uwierzysz, że naprawdę grozi mi niebezpieczeństwo. Przepraszam za wszystkie te kłamstwa. Przepraszam za to, że zmusiłem Cię do życia, którego sama byś dla siebie nie wybrała. Mam nadzieję, że wiesz, że robiłem to tylko i WYŁĄCZNIE po to, żeby Cię chronić. Chcę też, żebyś wiedziała, że nigdy nie byłem daleko. Patrzyłem, jak zamieniasz się w tę niesamowitą kobietę, którą jesteś — patrzyłem z dystansu, żeby nie narażać Cię na niebezpieczeństwo. Byłem na rozdaniu dyplomów, widziałem każde jedno zrobione przez Ciebie zdjęcie i czytałem raporty z wszystkich akcji, w których brałaś udział. Jestem z Ciebie niesamowicie dumny, Annabelle. Spanikowałem, gdy na moim biurku pojawiła się informacja, że dostałaś sprawę Fernandeza. W życiu bym nie przypuszczał, że zostaniesz przydzielona do tej samej sprawy co ja i że CIA odda Cię prosto w jego ręce. Nagle zdałem sobie sprawę, że praca w CIA wcale nie zapewniała Ci ochrony. Przez to Fernandez miał tylko łatwiejszy dostęp do Ciebie i więcej informacji na temat śledztw prowadzonych przez CIA. Gdy tylko się o tym dowiedziałem, zażądałem powrotu do czynnej służby i poświęciłem się całkowicie zbieraniu informacji na temat Fernandeza. Dopiero wczoraj dowiedzieliśmy się czegoś, co kazało nam przypuszczać, że Milo nadal żyje i że pracuje dla Fernandeza. Wiedziałem, że pojechałaś na Dominikanę dowiedzieć się, co się z nim stało. Muszę cię ostrzec. Nie pozwolę, żeby działa Ci się krzywda. Za dwie godziny mam samolot na Dominikanę, więc jeśli trzymasz w rękach ten list, wcale nie żałuję, że umarłem, bo Ty jesteś bezpieczna. Zawsze myślałem, że Twoja matka była miłością mojego życia — że była dla mnie wszystkim. W dniu, w którym zmarła, chciałem umrzeć razem z nią. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym cofnąć czas i wszystko zmienić. Powinienem Cię lepiej traktować. Powinienem być dla Ciebie ojcem, na którego zasługiwałaś. Powinienem lepiej Cię kochać. Prawda jest taka, że to nie Twoja matka była miłością mojego życia. Była moją żoną i zawsze będę ją kochać. Ale to Ty, Annabelle, Ty, moja córeczko, TY jesteś miłością mojego życia. Bądź szczęśliwa, Anno. Ciesz się życiem, nie bierz niczego za pewnik i postępuj odwrotnie, niż postępował Twój staruszek. Kocham cię. Nieustająco. Tata

Rozdział 27. Garrett wyłączył GPS-a i wjechał na podjazd przed małym dwupiętrowym domem w Manchester Township. Stał już tam samochód z wypożyczalni, a w jednym z pokojów od frontu paliło się światło. Garrett poczuł, że jest jednocześnie zdenerwowany i podekscytowany. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy czuł się pusty, jakby wszystko w jego życiu przestało mieć jakiekolwiek znaczenie, a on tylko egzystował z dnia na dzień. Wiedząc, że Parker jest tak blisko, niemal na wyciągnięcie ręki, poczuł, że serce zaczyna mu szybciej bić i że pocą mu się dłonie. Wyłączył silnik, podszedł do drzwi i nacisnął dzwonek. Drzwi otworzyły się po krótkiej chwili, a Garrett zapomniał, jak oddychać. Ostatnim razem, kiedy ją widział, miała pełno sińców i strupów i była podłączona do urządzenia, które za nią oddychało. Bladożółty kolor siniaka wokół oka i na policzku przypomniał mu, jak dawno jej nie widział. Parker spała, skulona na fotelu ojca ze łzami zaschniętymi na policzkach i listem przyciśniętym do piersi. Na dźwięk dzwonka wstała, podeszła chwiejnie do drzwi i otworzyła, nawet nie sprawdzając, kto to. Nie spodziewała się zobaczyć Garretta. Świadomie wystrzegała się gazet i telewizji po tym, jak zrelacjonowała szczegółowo agentowi Charlesowi przebieg misji, a przedstawiciel prokuratury wojskowej nagrał dla sądu jej zeznania złożone pod przysięgą ze szpitalnego łóżka. Ze względu na stan zdrowia została zwolniona z obowiązku stawienia się na rozprawie osobiście. Później umyła od tego ręce i nie chciała mieć już z tym nic wspólnego. Wystarczyły jej nocne koszmary. Już całkiem by ją dobiło, gdyby zaczęła śledzić przebieg rozprawy, wiedząc, że Garrett jest tam, a nie razem z nią. Fernandez pozbawił ją zbyt wielu rzeczy. To, że tocząca się przeciwko niemu rozprawa zabrała jej Garretta, było już ponad jej siły. Ponieważ świadomie odcięła się od wszelkich źródeł informacji, Parker nie miała pojęcia, że proces się zakończył. O Fernandezie wiedziała od Charlesa. To był jedyny raz, gdy ucieszyła się z wizyty agenta w szpitalu. — Mogę wejść? — spytał Garrett. Parker zaczęła się nagle denerwować, zrobiło jej się dziwnie. Chciała mieć przy sobie Garretta, od tygodni marzyła, żeby był blisko, żeby mogła go dotknąć, a teraz, gdy rzeczywiście się zjawił, nie wiedziała, co zrobić. Powróciły nagle ból i złość, jakie ogarnęły ją na Dominikanie, gdy Garrett obraził się i zostawił ją samą. Przypomniała sobie, że w końcu pozwoliła zawalić się murowi, którym się od wszystkich odgrodziła, że w końcu pozbyła się swoich obaw i otworzyła się całym sercem na miłość do Garretta. Przypomniała sobie, że po raz pierwszy w życiu poczuła się naprawdę szczęśliwa. A on ją wtedy zostawił. Parker wróciła do domu ojca stawić czoło jednemu demonowi, ale oto naprzeciwko stanął kolejny. — No jasne — mruknęła. Otworzyła szerzej drzwi i wpuściła go do środka. Garrett wszedł, a ona z przyzwyczajenia wciągnęła głęboko powietrze. Otulił ją odurzający zapach jego wody po goleniu. Zamknęła drzwi, odetchnęła kilka razy głęboko, żeby uspokoić walące serce, i dopiero potem się odwróciła. Garrett patrzył na nią. — Nie mogę uwierzyć, że tu jesteś — powiedziała, starając się nie dać po sobie poznać zdenerwowania. — A ja nie mogę uwierzyć, że tak długo mi to zajęło — odpowiedział ze smutnym uśmiechem Garrett. Parker zaczęła obgryzać nerwowo paznokcie, ale gdy się na tym przyłapała, szybko schowała ręce do tylnych kieszeni dżinsów. — Płakałaś — zauważył Garrett, widząc ślady zaschniętych łez na jej policzkach i zaczerwienione, zapuchnięte oczy. Parker wbiła wzrok w podłogę i pokiwała głową. — Tata zostawił mi list. — Przykro mi. Parker uniosła głowę i spojrzała na niego. Zobaczyła na jego twarzy niepokój i troskę, które jeszcze bardziej ją rozwścieczyły. — Dlaczego jest ci przykro? Że mój tata nie żyje? Że cię przy mnie nie było, gdy cię potrzebowałam? Czy może dlatego, że zostawiłeś mnie samą, bo nie miałeś do mnie wystarczająco dużo zaufania? W szpitalu Parker przez wiele tygodni tłumaczyła sobie, że gdyby Garrett mógł, na pewno byłby przy niej. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że choć jego nieobecność w okresie jej rekonwalescencji była w pełni uzasadniona, to ona i tak czuła się porzucona. Jej atak pokazywał tylko, że czuła się bardzo zraniona i że nie wybaczyła mu tego, że jej nie ufał i że zostawił ją samą — w szpitalu i z Milem. Garrett odwrócił ze wstydem wzrok. — Ze wszystkich tych powodów — westchnął. — Wiesz dobrze, że gdybym mógł, byłbym przy tobie przez te ostatnie miesiące. Dobijało mnie, że nie mogę z tobą być, że nie wiem, co się z tobą dzieje, że nie wiem, czy u ciebie jest w porządku. Dałbym wszystko, żeby nie być zmuszonym cię zostawiać, Parker. Parker zamknęła oczy, żeby odegnać łzy, które na dźwięk jej nazwiska znów zaczęły napływać jej do oczu. — Wiem. Na rozum, gdy myślę rozsądnie, zdaję sobie sprawę, że miałeś zadanie do wykonania i że nic nie mogłeś na to poradzić. Nie powinnam ci robić wyrzutów z powodu czegoś, na co nie miałeś wpływu. Parker pominęła fakt, że w chwili obecnej jej głowa i serce nie były ze sobą zgodne co do tego, co się wydarzyło. Wiedziała, dlaczego Garrett podjął taką, a nie inną decyzję, a mimo to jej serce nie potrafiło racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego tak bardzo z tego powodu cierpiała. Milczenie przedłużało się, a Parker zastanawiała się, czy kiedykolwiek uda im się wrócić do dawnych swobodnych stosunków. Znali się już tyle lat i nigdy dotąd nie zabrakło im słów. Zawsze ze sobą rozmawiali, śmiali się albo sobie dokuczali. — Poznałem twoją przyjaciółkę, Olivię — odezwał się po kilku minutach Garrett. — To nie jest moja przyjaciółka, tylko pielęgniarka — poprawiła szybko Parker. — Ale zachowywała się jak przyjaciółka. Prawdziwy z niej cerber. Bardzo się o ciebie troszczy.

— Bo taka jest z natury. Na pewno wszystkich tak traktuje. Myślę, że czas pokazał, że nie bardzo nadaję się do przyjaźni — wyjaśniła Parker. Łatwość, z jaką to powiedziała, i przekonanie w jej głosie zasmuciły Garretta i jednocześnie go rozzłościły. Parker nie zasłużyła na to, co ją w życiu spotkało. Zasługiwała na miłość, troskę i szacunek. Dobijała go myśl, że sam przyczynił się do jej obecnego stanu. Gdyby nie zawiódł jej na Dominikanie, gdyby nie zwątpił w jej miłość, być może nie straciłaby wiary w przyjaźń. Być może nie straciłaby wiary w niego. — Jesteś wspaniałą przyjaciółką. Nie znam lepszej. To twoi przyjaciele na ciebie nie zasługiwali — stwierdził cicho Garrett. Nie musiał wymieniać siebie z imienia, nie było trudno się domyślić, że miał też na myśli swoją osobę. Zawiódł ją. Miał tego świadomość i musiał z tą myślą żyć dzień w dzień od chwili wyjazdu z Dominikany. Parker nie zastanawiała się wcześniej, co właściwie powie Garrettowi, gdy znów się zobaczą. Myślała, że sama jego bliskość pozwoli jej odsunąć odczuwane przez nią złość i rozczarowanie wystarczająco daleko, żeby to, co się wydarzyło, przestało mieć znaczenie, żeby liczyło się tylko to, że znów są razem. Teraz jednak zdała sobie sprawę, że wcale nie tak łatwo będzie jej o tym zapomnieć. Nadeszła pora zmierzyć się z kolejnym demonem. — Dalej nie rozumiem, jak po tym, co między nami zaszło, mogłeś patrzeć mi w oczy i nie wiedzieć, jak dużo dla mnie znaczysz. Jak mogłeś pomyśleć, że mogłabym porzucić wszystko, co się między nami wydarzyło, dla człowieka, którego nigdy tak naprawdę nie kochałam. Każde wypowiadane przez nią słowo przeszywało Garretta jak nóż wbijany w serce. Bardzo chciałby móc wyprzeć się tego, co mu zarzucała, ale miał świadomość, że mówi prawdę. Nie wiedział, że jest dla niej ważny. Nie wierzył, że z nim zostanie, skoro Milo żył. Zresztą Garrett wciąż żyłby w nieświadomości, gdyby nie interwencja Brady’ego, który otworzył mu oczy w dniu zakończenia procesu. *** — Czyli teraz szybko znajdujesz Parker, mówisz jej, że ją kochasz, i odjeżdżacie razem w kierunku zachodzącego słońca, tak? — spytał ze śmiechem Brady w drodze na parking podziemny w budynku sądu. — To chyba nie będzie takie proste — odparł z westchnieniem Garrett, znów próbując dodzwonić się na komórkę Parker. — Nie wiem, czy po tym wszystkim ona będzie chciała mieć ze mną cokolwiek wspólnego. A co, jeśli będzie udawać, że nic między nami nie zaszło? Cholera, pewnie teraz znów opłakuje Mila. Był martwy, wrócił do niej, a teraz znów nie żyje i na dodatek to ona musiała go zabić. Brady zatrzymał się gwałtownie, a Garrett dopiero po kilku krokach zorientował się, że nie ma go obok. Odwrócił się i zobaczył, że Brady stoi na środku parkingu z rozdziawioną buzią. — Co się stało? — spytał Garrett. — Świat chyba nie widział większego idioty od ciebie — mruknął Brady. Wyciągnął z kurtki telefon i zaczął klepać coś pospiesznie na klawiaturze. — O czym ty mówisz? — spytał Garrett, cofając się do kumpla. — Naprawdę uważasz, że Parker będzie udawać, że nic się między wami nie wydarzyło? Że mogłaby coś takiego zrobić? Jakim cudem w robocie jesteś taki inteligentny, a jeśli chodzi o tę kobietę, wychodzi z ciebie kompletny kretyn? Garrett stał obok Brady’ego, nic z tego nie rozumiejąc, ale Brady wcisnął w końcu ostatni klawisz i uniósł telefon, przesuwając go bliżej Garretta. — Pamiętasz, jak założyliśmy wam podsłuchy? W dniu, w którym zjawił się tata Parker? Pamiętasz, że Parker nie odpięła mikrofonu i że dalej wszystko się nagrywało? To, mój drogi przyjacielu, nagrało się zaraz po tym, jak obraziłeś się jak zazdrosny dwulatek i zostawiłeś ją samą. Po chwili w telefonie rozległ się głos Parker, niosąc się wyraźnie po całym parkingu. — Przestań, Milo. To, że się tu pojawiłeś i twierdzisz, że jesteś po właściwej stronie, nie oznacza od razu, że wszystko będzie jak kiedyś. Nie będzie, bo już nie jest. — Ale może być — upierał się głos Milo. — Mieliśmy się pobrać i założyć rodzinę. Ciągle cię kocham. Myślę o tobie każdego dnia i każdego dnia marzę, żeby być z tobą. Gdybyś mi tylko wybaczyła, moglibyśmy znów być razem. Garrettowi zrobiło się niedobrze, gdy usłyszał błaganie w głosie Mila. — Nie, nie moglibyśmy. Milo, usiłujemy właśnie usunąć ze stanowiska przywódcę tego kraju. Kogoś, kto od nie wiadomo jak dawna wykorzystuje nastoletnie dziewczęta dla celów majątkowych. Ale nawet gdyby sytuacja była inna, nawet gdybyśmy byli w domu, a ty pojawiłbyś się ni z tego, ni z owego, to i tak niczego by nie zmieniło. Garrett słyszał szuranie nóg i wiedział, że Milo chodzi nerwowo przed Parker. Przypomniał sobie nagranie z monitoringu, na którym Milo wbijał Parker strzykawkę. Zacisnął pięści, żałując po raz tysięczny, że nie został z Parker. — Okej, kapuję. Potrzebujesz czasu. Musisz trochę ochłonąć. Wrócimy do rozmowy później i znajdziemy jakieś rozwiązanie. Garrett był zdumiony, że Milo był na tyle bezczelny, aby mówić jej coś takiego. Z zazdrości niemal szlag go trafiał. — Milo. Nie kocham cię. Nie w taki sposób. Już nie. Zresztą może nigdy. Garrett z przykrością słuchał smutku w głosie Parker. Był wściekły, że poza wszystkim, co się wtedy działo, Parker musiała na dodatek rozmówić się z Milem, który próbował za wszelką cenę ją odzyskać. Milczenie, które zapadło w nagraniu, zostało nagle przerwane głośnym, niedowierzającym śmiechem Mila. — Wystarczy już, Brady. Co to ma w ogóle do rzeczy? Nie chcę tego słuchać — stwierdził Garrett i odwrócił się, bo nie miał ochoty na więcej. Nie lubił swojej zazdrości. Nie lubił przypominać sobie o tym, co czuł, gdy sądził, że Parker wybrała Mila. — Mam w dupie, czy CHCESZ tego słuchać, czy nie. Zabraniam ci się ruszyć, Garrett. MUSISZ tego posłuchać — zagroził Brady i przewinął trochę nagranie, pogłaśniając telefon. — Nie jestem głupi — zabrzmiał głos Mila. — Widziałem was. Trzymaliście się za ręce, gdy tu przyszliście. Ale to nieważne, co z nim robiłaś podczas mojej nieobecności. Nie przeszkadza mi to. Czułaś się samotna, a on był pod ręką. Ale skoro jestem już z powrotem, nie musisz więcej tego robić.

Garrett warknął, rozwścieczony słowami Mila. — Milo, posłuchaj sam siebie — odezwał się łagodny, spokojny głos Parker. — Między nami nie jest i nie będzie dobrze. Kocham Garretta. On nie jest tylko kimś, z kim spędzałam czas, bo ciebie nie było. Wiem, że nie będzie ci łatwo tego zaakceptować, ale kocham go od pierwszej chwili, gdy go zobaczyłam. Dla mnie zawsze liczył się tylko Garrett i zawsze będzie się liczyć tylko on. Ty byłeś moim przyjacielem i naprawdę myślałam, że dobrze robię, będąc z tobą w związku i planując z tobą życie. Ale to nie było fair wobec żadnego z was, bo moje serce nigdy nie należało do ciebie. Brady wyłączył nagranie. Stali na środku cichego już parkingu i patrzyli na siebie. Garrett miał ochotę się rozpłakać, zacząć wrzeszczeć z wściekłości lub coś rozpieprzyć. Powstrzymał się najwyższym wysiłkiem woli. Kochał Parker przez cały ten czas, przez wszystkie te lata, a tu okazywało się, że ona też go kochała. Jeszcze bardziej znienawidził siebie za to, co jej zrobił. Myślał, że wyznała mu na Dominikanie miłość pod wpływem impulsu, a nie dlatego, że kochała go od pierwszej chwili, kiedy się poznali. Wiedział, że trzeba będzie cudu, żeby wybaczyła mu to, jak ją zawiódł. *** — W pełni zasługuję na twoją wściekłość — stwierdził Garrett, otrząsając się ze wspomnień o nagraniu, które kazał mu odsłuchać Brady. — Nie masz pojęcia, jak bardzo bym chciał cofnąć czas i wszystko zmienić. Parker roześmiała się i potrząsnęła ze smutkiem głową. — Ale nie możesz tego zrobić. Nie możesz wszystkiego zmienić, Garrett. Zawsze liczyłeś się tylko ty. Od samego początku wiedziałam, że mogłabym pokochać cię jak nikogo innego, że mógłbyś obudzić we mnie uczucia, które śmiertelnie mnie przerażały. Próbowałam się od nich odciąć, próbowałam udawać, że ich nie ma, ale się nie dało. Zawsze we mnie były, zawsze dochodziły do głosu bez względu na to, jak bardzo chciałam je zagłuszyć. Nigdy nie chciałam nikogo pokochać tak wielką miłością jak moi rodzice. Nie chciałam się zatracić w miłości ani zapomnieć, kim jestem. Ale zrobiłam to, sama nie wiem kiedy. Ani przez chwilę nie żałowałam tego, co między nami zaszło na Dominikanie. Zawsze wierzyłam w ciebie i w twoje uczucie do mnie. Ale ty nie. Porzuciłam wszystkie moje przekonania i obawy związane z miłością i całkowicie się jej poddałam. Dla ciebie. Ale ty odszedłeś. Garrett zasłonił usta dłonią, porażony wstydem i poczuciem winy. Nigdy nie sądził, że dołączy do grona osób, które zawiodły Parker. Przełknął gulę w gardle i wiedział, że czas przestać być głupcem. Czas przestać kłamać i udawać. Opuścił rękę i podszedł do Parker. Nie mógł znieść, że stoi tak daleko. Nawet jeśli go odtrąci, nawet jeśli mu powie, że go nienawidzi, i wyrzuci go za drzwi, nie podda się, póki nie spróbuje. — Pewnego dnia w kawiarni zobaczyłem prześliczną dziewczynę i świat stanął w miejscu. Była nieśmiała, a swoim uśmiechem rozjaśniała całe pomieszczenie. Ale w jej oczach było coś takiego, co sprawiało, że chciałem uwolnić ją od jej bólu. Odebrało mi oddech, odebrało mi mowę… Chciałem ją tylko poznać. Ale miałem też przyjaciela, którego życie nigdy nie rozpieszczało. Zawsze był spychany na bok i nie umiał być szczęśliwy. Patrzyłem, jak przy nim śliczna dziewczyna zaczyna się śmiać, i wiedziałem, że muszę się odsunąć, że muszę pozwolić mu wreszcie być szczęśliwym. Parker stała bez ruchu, przestała nawet mrugać oczami. Słuchała opowieści Garretta, który odsłaniał przed nią swoje serce. — Patrzyłem z boku, jak się zaprzyjaźniają, a potem się w sobie zakochują. Na ten widok serce mi krwawiło. To ja chciałem być na jego miejscu. To ja chciałem ją kochać. Więc kochałem — wyznał Garrett, wzruszając lekko ramionami. — Tylko że ona nie miała o tym pojęcia. Myślałem, że mój przyjaciel jest dla niej dobry, że będzie ją traktował lepiej niż ja, że będzie ją kochał tak, jak na to zasługiwała. Starałem się ze wszystkich sił o niej zapomnieć, pozbyć się uczucia, ale nie byłem w stanie. Zawsze będę ją kochać i pragnąć, żeby była moja. Nic tego nie zmieni. Gdy coś, czego od tak dawna pragniesz, w końcu jest twoje, trudno ci uwierzyć, że to prawda — powiedział cicho Garrett. Zbliżył się do Parker, a ona przysunęła się do niego. — Zaczynasz się zastanawiać, czy to nie sen i czy nie wystarczy jeden moment nieuwagi, żeby wszystko stracić. Głos Garretta drżał z emocji. Podszedł jeszcze o krok do Parker, tak blisko, że czuł ciepło jej ciała i widział złote punkciki w jej zielonych oczach. — Dostałem wszystko, o czym marzyłem, i to było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Nagle zaczęło mi się wydawać, że nie zasługuję na tę dziewczynę. Że nie zasługuję na to, jak na mnie patrzy, jak mnie dotyka i jak mnie kocha. Zawsze łatwiej uwierzyć w złe rzeczy. Odszedłem więc, zanim mnie zraniła. Zanim zdążyłem się dowiedzieć, czy mówiła prawdę i czy rzeczywiście to mnie wybrała. Parker ledwie widziała twarz Garretta, bo nie pozwalały jej na to łzy. Oboje płakali, stojąc tuż obok siebie. Parker poczuła się tak, jakby ktoś zdjął jej z ramion ogromny ciężar. Tak długo sama próbowała uporać się z tym, co wydarzyło się w tamtej piwnicy, i pogodzić się z tym, co zrobiła. Tak bardzo koncentrowała się na koszmarach, że zupełnie zapomniała o swoich marzeniach. Każde wypowiadane przez Garretta słowo przypominało jej, że to on jest spełnieniem jej marzeń. Ojciec na koniec listu prosił ją, żeby była szczęśliwa i żeby nie brała niczego za pewnik. Garrett był jej szczęściem. Od początku o tym wiedziała, ale stojąc w salonie swojego ojca w otoczeniu wspomnień i duchów przeszłości, Parker w końcu odrzuciła gniew i otworzyła się na to, co miała jej do zaoferowania przyszłość. Garrett był jej przeznaczeniem: miała go kochać, miała na nim polegać i miała się mu całkowicie oddać na całe życie. Bo jak mu sama przed chwilą powiedziała: zawsze liczył się tylko on. — Mówiła prawdę. I nadal wybiera ciebie — powiedziała Parker, przez łzy patrząc mu w oczy. Wyciągnęła rękę i starła mu łzę z policzka, pozostawiając dłoń na jego twarzy. Czując jej dotyk, Garrett westchnął z ulgą. — Nie zasługuję na ciebie — szepnął i też położył dłoń na jej policzku. — Tak bardzo cię zawiodłem. Parker pokręciła przecząco głową, gdy Garrett zbliżył się jeszcze bardziej, żeby w końcu móc ją do siebie przytulić. Objął ją w pasie i przyciągnął bliżej, chcąc poczuć przy sobie bicie jej serca. — W takim razie to dobrze, że mamy przed sobą całe życie, bo będziesz mi mógł to wynagrodzić — stwierdziła z uśmiechem. — Bardzo cię kocham, Parker — powiedział Garrett. — Ja ciebie też kocham, Garrett. Zawsze cię kochałam.

Przysunęli się do siebie w tym samym momencie, usuwając dzielący ich dystans i łącząc usta w pocałunku. Westchnęli i obejmując się mocno, pogłębili pocałunek. Chcieli tak trwać w nieskończoność. Po chwili ich ubrania pofrunęły na podłogę, a Garrett przyklęknął przed Parker, patrząc na świeżą, czerwoną bliznę kilka centymetrów powyżej kości biodrowej. Musnął ją lekko palcami. Do oczu napłynęły mu łzy, bo przypomniał sobie, jak trzymał Parker w ramionach, a ręce miał całe we krwi. Złożył delikatny pocałunek w miejscu, które zawsze będzie mu przypominać, jak niewiele brakowało, żeby ją stracił. Parker stała nad nim i w czasie, gdy on przyglądał się jej bliźnie, rozczesywała powoli palcami jego włosy. Wiedziała, że jego wspomnienia mogą zniszczyć tę chwilę, więc ujęła go delikatnie pod brodę, uniosła jego twarz i spojrzała mu w oczy. — Nic mi nie jest — zapewniła cicho. — Mogłem cię stracić — powiedział Garrett, patrząc na nią. — Ale mnie odzyskałeś. I nigdzie się nie wybieram. Parker też uklęknęła, bo nie chciała już dłużej być daleko od niego. — Kocham cię — powtórzył Garrett, a potem objął ją i znów połączyli swoje usta. Musiał to ciągle powtarzać. Musiał ciągle przypominać Parker, jak wiele dla niego znaczy. Zostawił jednak czułe słowa na później i skoncentrował się na przytulonym do niego ciepłym nagim ciele. Już zapomniał, że jej skóra była tak miękka i gładka, że zagłębienie w jej szyi sprawiało, że miał ochotę zatopić w niej zęby, że od jej jęków miękły mu kolana. Dotykał każdego centymetra ciała, o którym marzył od tygodni. Gdy zanurzył palce między nogami Parker i poczuł ciepłą wilgoć jej podniecenia, nie był pewny, czy będzie w stanie długo się wstrzymywać. Tak bardzo chciał się w niej znaleźć, poczuć, jak jej ciało zaciska się wokół niego, wiedzieć, że należy do niego. Że zawsze będzie należała do niego. Parker wyprężyła plecy i jęknęła cicho, gdy Garrett wsunął w nią palce i zaczął delikatnie nimi poruszać. Już zapomniała, z jaką wprawą umiał jej dotykać. Tęskniła za zapachem jego skóry i za dotykiem jego dłoni, które doprowadzały ją do szaleństwa. Nie wysuwając z niej palców, Garrett ułożył Parker na podłodze przed kominkiem, a sam pochylił się nad nią i zajął miejsce między jej nogami. Parker zaplotła uda wokół jego bioder. Garrett nie przestawał poruszać palcami, wkładając je i wyciągając powolnymi ruchami. Parker miała wrażenie, że z rozkoszy rozpadnie się zaraz na milion kawałków. — Potrzebuję cię — szepnęła cicho i przyciągnęła jego głowę do siebie, żeby go pocałować. — Pomóż mi zapomnieć — szepnęła znów w jego usta. — Chcę teraz myśleć tylko o tobie i o mnie, o niczym więcej. — Kocham cię — powiedział jeszcze raz Garrett, po czym wyciągnął z niej rękę, położył jej na sercu i wszedł w nią jednym szybkim ruchem. Oboje westchnęli i zamarli w bezruchu. Garrett zacisnął mocno powieki i schował głowę w zagięciu szyi Parker, próbując nie eksplodować od razu, bo tak dobrze było w końcu znaleźć się w domu. Parker dała swojemu ciału chwilę na to, żeby przyzwyczaiło się do tego, że Garrett jest w środku. Zsunęła ręce w dół jego pleców, złapała go mocniej i wciągnęła go głębiej w siebie. Garrett nie był już w stanie się wstrzymywać, z czego Parker bardzo się cieszyła. Potrzebowała więcej. Zacisnęła uda na biodrach Garretta, gdy zaczął rytmicznie się w nią wsuwać. Garrett błądził wargami i językiem po każdym skrawku skóry Parker, do którego był w stanie dosięgnąć, nie przerywając ich zjednoczenia. Nie mógł się nią nasycić i chciał, żeby to uczucie trwało i trwało. Jednak paznokcie Parker zbyt szybko wpiły się w jego plecy, a jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Garrett zanurzył się w nią jeszcze głębiej i pracował biodrami, póki nie poczuł, że wewnętrzne mięśnie Parker zaciskają się wokół niego i pulsują uwalnianym orgazmem. Garrett pochłonął krzyki Parker pocałunkiem, wpychając język w jej usta. Jego członek pracował w tym samym rytmie, do końca wydobywając z niej rozkosz. Żar jej ust i ciało opinające się na nim jak rękawiczka, gdy wysuwał się z niej tylko po to, żeby wejść w nią z powrotem, sprawiły, że w ciągu kilku sekund też doszedł. Obejmując ją mocno rękami i czując zaplecione na plecach kostki Parker, Garrett wsunął się po raz ostatni głęboko, a zaraz potem eksplodował. Leżeli przez kilka minut na podłodze pokryci potem i oddychali ciężko. Oprócz ich oddechów w pokoju słychać było tylko tykanie zegara na kominku. Gdy Garrett wreszcie był w stanie się odezwać, podniósł głowę znad szyi Parker i odgarnął jej z czoła wilgotny kosmyk włosów. — Mówiłem ci ostatnio, że cię kocham? — spytał. Parker uśmiechnęła się i spojrzała w oczy swojemu najlepszemu przyjacielowi, mężczyźnie, którego kochała właściwie od zawsze. — Tak, ale chętnie znów posłucham — odparła, gładząc go po twarzy. — Kocham cię — szepnął Garrett. — Nieustająco. W tej chwili, słysząc, jak Garrett wypowiada dokładnie te same słowa, których użył w liście jej ojciec, Parker wiedziała z całą pewnością, że bez względu na to, gdzie był teraz tata, na pewno się cieszył. Z czasem zaś przekonała się, że wszystkie rany się goją, jeśli tylko ma miłość Garretta.

Epilog Rok później Garrett schodził powoli po skrzypiących drewnianych schodach ukrytych wśród dzikiej trawy. Zerknął na zegarek, pokonał ostatni stopień i zszedł na piasek. Rozejrzał się po plaży, a na widok tego, co zobaczył, stwierdził, że mało go interesuje, czy się spóźnią. Mógłby przez całą noc przyglądać się jej, jak pracuje, i byłby najzupełniej szczęśliwy. Parker siedziała po turecku przy samej wodzie, z okiem przyciśniętym do aparatu, skupiona wyłącznie na kuli zachodzącego słońca, które odbijało się w wodzie. Była tak pochłonięta pracą, że nie zwracała uwagi na fale, które obmywały ją delikatnie i moczyły jej spódnicę. Garrett zrzucił buty i poszedł boso, czując, jak zapada się w miękkim i jeszcze ciepłym od słońca piasku. Przypomniał sobie wieczór sprzed ponad roku, niemal taki sam jak ten. Pamiętał, że były urodziny Parker, a on zastanawiał się, ile razy będzie jeszcze je z nią obchodzić, pragnąc czegoś, co nigdy nie stanie się jego. Stanął cicho za Parker i patrzył, jak delikatna bryza znad oceanu rozwiewa jej włosy. Promienie zachodzącego w oddali słońca błysnęły na niebieskim, szafirowym pierścionku na serdecznym palcu lewej ręki Parker. Garrett zauważył ten błysk i uśmiechnął się. Tuż przed tym, zanim Parker została zabrana na salę operacyjną, pielęgniarka oddała Garrettowi obrączkę, którą założył Parker na palec na potrzeby sfingowanego małżeństwa, jakie mieli odgrywać w czasie misji. Garrett znów schował pierścionek do kieszeni i wszędzie go ze sobą nosił. Wyciągał go codziennie i zastanawiał się, kiedy i czy w ogóle będzie miał szansę wsunąć go Parker na palec, tym razem nie w ramach kamuflażu. Tego wieczoru, gdy połączyli się w jej domu rodzinnym, Parker zasnęła spokojnie w jego objęciach, a Garrett włożył jej na palec obrączkę. Wiedział, że to nie koniec ich problemów. Wiedział, że czeka ich długa droga, zanim winy zostaną przebaczone, a błędy pójdą w zapomnienie. Ale wiedział też bez cienia wątpliwości, że zrobi wszystko, aby spędzić z Parker resztę życia. Powrót pierścionka na jej palec był czymś więcej niż deklaracją, że chce ją poślubić. Był symbolem ich przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Oznaczał, że miłość, która ich łączy, jest w stanie uleczyć nawet najgłębsze rany. Przypominał, że bez względu na to, gdzie jest i co robi Parker, nikt nie zna jej lepiej i nie kocha jej bardziej niż Garrett. Parker uśmiechnęła się pod nosem. Zmieniła prędkość migawki i zrobiła jeszcze trzy zdjęcia, kończąc zlecenie, które dostała w tym miesiącu od magazynu „Travel”. Mimo szumu fal słyszała, że Garrett podszedł do niej od tyłu, i wiedziała, że przygląda się jej pracy. W dalszym ciągu po tym wszystkim, przez co razem przeszli, jego bliskość przyprawiała ją o gęsią skórkę i budziła motyle w brzuchu. Parker odsunęła aparat od oka i nałożyła wieczko na obiektyw, a dopiero potem wstała z mokrego piasku i odwróciła się. Za horyzontem znikał ostatni skrawek słońca, a Parker i Garrett stali naprzeciwko siebie i patrzyli sobie w oczy. Magiczną chwilę przerwało ciche kwilenie. Oboje spojrzeli w dół. Joanna Lacie McCarthy, w skrócie Annie, spała spokojnie u taty na rękach. Co jakiś czas z jej idealnie różowych usteczek wydobywało się łagodne westchnienie czy ciche pojękiwanie, wywołując uśmiech na twarzy rodziców. — Cały czas spała na rękach, prawda? — spytała z uśmiechem Parker, muskając delikatnie policzek córeczki. Zmieszany Garrett wzruszył ramionami, pochylił się i pocałował Parker w czubek głowy. — Naprawdę chciałem ją położyć do łóżka. Ale spała tak słodko, że nie miałem serca jej budzić. Annie przyszła na świat trzy miesiące temu, w dniu urodzin swojej matki, powiadamiając wszystkich w obrębie kilometra, że jej płuca są silne i zdrowe. Okładała przy tym lekarzy i pielęgniarki maleńkimi piąstkami i kopała ze złością nóżkami. Tak bardzo przypominała Parker, że Garrett nie miał wyjścia i musiał się roześmiać przez łzy. Nie miał też wyjścia i musiał zakochać się w swojej córeczce bez pamięci. Tego prześlicznego maleńkiego dodatku do ich życia nie było w planie, ale fakt, że został poczęty z miłości, w domu rodzinnym swojej mamy, w dniu, w którym jego rodzice na nowo się odnaleźli, oznaczał, że Annie była najważniejszą i najbardziej upragnioną wpadką, jaka może się przydarzyć jakiejkolwiek parze. Jeszcze zanim Parker dowiedziała się, że jest w ciąży, pogodziła się z myślą, że nie wróci do CIA. Nie chodziło tylko o fizyczne ograniczenia spowodowane raną postrzałową i przeżytą traumą. Parker uświadomiła sobie, że straciła serce do tej pracy. Wiedziała, że jednym z głównych powodów, dla których przez tyle lat ją lubiła, było to, że dzięki niej mogła być kimś innym, że mogła uciec od spraw, z którymi nie chciała się zmierzyć. Ale nie zamierzała już więcej uciekać, nie musiała być kimś, kim nie była. Na dzień przed zrobieniem testu ciążowego złożyła odznakę i broń i zamknęła ten rozdział swojego życia. W okresie ciąży i przez trzy pierwsze miesiące po narodzinach córeczki przyjmowała zlecenia fotograficzne. Fotografia była dla niej formą terapii, której nie kupiłaby za żadne pieniądze. Miała dzięki temu czas przemyśleć wszystko, co się wydarzyło, i pogodzić się z żalem, który ją obezwładniał. Każde kolejne zdjęcie prowadziło do uzdrowienia i odzyskania równowagi. Wieczorami, gdy wywoływała w ciemni zdjęcia, prosiła Garretta, żeby jej towarzyszył — dotąd nikomu na to nie pozwalała. Ciemnia Parker była jej azylem. Miejscem, w którym za jej sprawą mogło się rodzić piękno. W tym pomieszczeniu dzień po dniu, tydzień po tygodniu Parker i Garrett rozmawiali. W małej, zamkniętej przestrzeni oświetlonej przytłumionym, czerwonym światłem było coś, dzięki czemu łatwiej było opowiedzieć o swoim zranieniu i o wszystkich swoich lękach, łatwiej było rozmawiać z ukochaną osobą o bólu i przebaczeniu. Zamknięci w ciemni Garrett i Parker mogli sobie przypomnieć, co sprawiło, że zostali przyjaciółmi, mogli sobie powiedzieć, dlaczego się w sobie zakochali. — Idziecie czy nie?! Garrett i Parker odwrócili się w kierunku głosu, który dochodził do nich ze szczytu schodów prowadzących na plażę. Parker zaśmiała się na widok Olivii stojącej na górze z rękami na biodrach, podrygującej z poirytowania stopą. Garrett zadzwonił do Olivii bez wiedzy Parker następnego dnia po wspólnie spędzonej nocy w domu Joego, chcąc jej jeszcze raz podziękować za pomoc i powiedzieć, co u Parker. Godzinę później Olivia zadzwoniła do Parker na numer, który Garrett był uprzejmy jej podać, chcąc wiedzieć, dlaczego po powrocie do domu Parker się nie odezwała. Parker musiała odsunąć telefon od ucha i dać się Olivii wykrzyczeć. Ciskała przy tym gromy w kierunku stojącego po przeciwnej stronie pokoju Garretta.

Parker przyznała wtedy niechętnie, że może faktycznie przyda jej się przyjaciółka w rodzaju Olivii — ktoś, kto nie przebiera w słowach, wali prawdę prosto z mostu i jest gotów skopać tyłek każdemu, kto krzywdzi jego przyjaciół. Dwa tygodnie później Olivia przyjechała w odwiedziny do Kalifornii i tak jak wiele lat wcześniej Parker zakochała się w plaży i ładnej pogodzie. Wkrótce kończył się jej staż w szpitalu w Waszyngtonie, co oznaczało, że mogła wybrać kolejną placówkę, w której chce pracować. Po dwóch dniach zadecydowała, że będzie kontynuować pracę w szpitalu w San Diego. Nie chciała przyznać, że jej wybór był częściowo podyktowany znajomością z nieziemsko przystojnym blondynem z Navy SEALS, który swoim południowym akcentem i urokiem osobistym oczarował ją bez reszty podczas kolacji w domu Garretta. Ale po pół roku związku Olivia już raczej nie mogła zaprzeczyć, że Cole był jednym z głównych powodów, dla których tak dobrze jej się mieszkało w Kalifornii, zaledwie kilka minut od domu Garretta i Parker. — Mówię poważnie. Parker musi jeszcze spłukać z siebie piasek i się przebrać. Pastor, którego zamówiłam, nie będzie wiecznie czekać, żeby udzielić wam ślubu — krzyknęła Olivia, po czym oddaliła się zamaszystym krokiem. — Przypomnij mi, dlaczego pozwoliłam jej zaplanować nasz ślub? — spytała ze śmiechem Parker. — Bo gdybyśmy jej na to nie pozwolili, skopałaby tyłki nam obojgu. Ta kobieta mnie przeraża — stwierdził Garrett, podając matce śpiące dziecko. Annie oparła główkę o ramię Parker, nawet na chwilę nie otwierając oczu. Parker przytuliła ją i wolną ręką objęła Garretta w pasie. Ruszyli w kierunku schodków, zanim Olivia postanowi zawrócić i znów zacznie im suszyć głowę. Garrett i Parker, choć już od jakiegoś czasu wiedzieli, że chcą się pobrać, postanowili zaczekać z formalnościami do narodzin córki. Olivia kazała im czekać jeszcze trzy miesiące, żeby mogła wszystko „idealnie” zorganizować. Mimo że na ślubie miała być tylko garstka najbliższych przyjaciół i rodzice Garretta, Olivia i tak potrzebowała czasu na przygotowania. Gdy znaleźli się na szczycie schodów i weszli na ścieżkę prowadzącą do nowego domu, do którego przeprowadzili się pół roku wcześniej, Parker nie mogła wprost uwierzyć w to, czego dokonała Olivia w ciągu tych kilku krótkich godzin, podczas których Parker robiła na plaży zdjęcia. Ich dom był jak żywcem wyjęty z katalogu ślubnego. Z każdego drzewa zwisały białe lampiony, a wzdłuż ścieżek stały świece. Na skraju wzgórza, z którego rozciągał się widok na ocean, czekał na nich opleciony girlandami białych kwiatów łuk — to tu mieli za chwilę stanąć i przysięgać sobie wieczną miłość. Mama Garretta podeszła do nich i przejęła od Parker Annie. — Zajmę się moją śliczną wnusią, żebyście mogli doprowadzić się do porządku — powiedziała z uśmiechem, po czym dała Garrettowi i Parker po buziaku i odeszła. Garrett odprowadził wzrokiem matkę, która podeszła z Annie do jego ojca, a potem odwrócił się do Parker i przytulił ją mocno. — Jesteś gotowa zostać panią McCarthy? — spytał żartobliwie. — Byłam gotowa od dnia, w którym cię poznałam — odparła Parker, wspinając się na palce i całując go w usta. Garrett często się zastanawiał, czy gdyby mógł cofnąć czas i powiedzieć prawdę, zmieniając tym samym to, jak się wszystko między nimi zaczęło… czy skorzystałby z tej szansy? W tym momencie, stojąc nad oceanem i trzymając w ramionach miłość swojego życia, otoczony rodziną i przyjaciółmi, w końcu poznał odpowiedź na to pytanie. Bo w ostatecznym rozrachunku cały ten ból, cała tęsknota i żal, każda jedna chwila miały swój cel. Gdyby na samym początku podjął inną decyzję, gdyby powiedział prawdę i gdyby Parker była wtedy jego, być może teraz by ich tu nie było. Gdyby dokonał innych wyborów, być może nie żeniłby się właśnie ze swoją najlepszą przyjaciółką, być może nie byłby ojcem cudownej kruszynki i być może nie byłby najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Garrett uświadomił sobie w tym momencie, że czas pożegnać przeszłość i wszystkie piękne kłamstwa, które mówił, by wyjść na powitanie przyszłości.

Spis treści Prolog Rozdział 1. Rozdział 2. Rozdział 3. Rozdział 4. Rozdział 5. Rozdział 6. Rozdział 7. Rozdział 8. Rozdział 9. Rozdział 10. Rozdział 11. Rozdział 12. Rozdział 13. Rozdział 14. Rozdział 15. Rozdział 16. Rozdział 17. Rozdział 18. Rozdział 19. Rozdział 20. Rozdział 21. Rozdział 22. Rozdział 23. Rozdział 24. Rozdział 25. Rozdział 26. Rozdział 27. Epilog